.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

ΔΙΕΚΠΕΡΑΙΩΤΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΣΤΑ περισσότερα ἔργα τῶν ἀνθρώπων πρωτεύοντα ρόλο παίζει τό φοβερό πάθος τῆς ὑπερηφάνειας. Δραστηριοποιοῦνται οἱ ἄνθρωποι για να ἱκανοποιήσουν το «ἐγώ» τους. Να δείχνουν τά ἔργα τους και νά χαίρονται. Νά τους ἐπαινεῖ ὁ κόσμος και αὐτοί να καμαρώνουν. Αὐτός εἶναι καί ὁλόγος πού πολλά γίνονται ὄχι για νά καλύψουν ἀνάγκες, ἀλλά για να ἐντυπωσιάσουν ἐκείνους πού τα παρακολουθοῦν.
Ἔτσι κινοῦνται οἱ κοσμικοί, χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι καί στούς χριστιανούς δέν παρατηρεῖται τό φαινόμενο. Ἀκόμα καί στούς μοναχούς βλέπουμε ἔργα ματαιοδοξίας. Χτίζουν περίτεχνα καί ἐντυπωσιακά μοναστήρια, ἀδιαφορώντας για τούς ἀδελφούς τους πού εἶναι φτωχοί και δέν ἔχουν οὔτε τά στοιχειώδη τῆς ζωῆς. Σε τελευταία ἀνάλυση τα ἔργα τους εἶναι για τά μάτια τοῦ κόσμου και ὄχι για τίς δικές τους ἀνάγκες.
Ἐάν πράγματι πίστευαν ὅτι ὁ σκοπός τῆς παρούσης ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τῆς μελλούσης, δέν θά καταπονοῦνταν μέ περιττές οἰκοδομές καί δεν θά ἐπαιτοῦσαν, για νά συγκεντρώσουν μεγάλα ποσά προκειμένου να ὑλοποιήσουν τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους. Λείπει, δυστυχῶς, ἡ ταπείνωση και ἡ αἴσθηση τοῦ τι συμβαίνει γύρω τους.
Οἱ πιστοί ἄνθρωποι ὅλα τα ἀποδίδουν στο Θεό καί ἀρνοῦνται να οἰκειοποιηθοῦν τά δῶρα του. Ὅλα ὅσα χρησιμοποιοῦν στη ζωή τους και ὅσα διαχειρίζονται τά θεωροῦν προσφορά τοῦ Θεοῦ καί ὄχι δικά τους ἀποκτήματα. Γι᾿αὐτό και δέν ὑπερηφανεύονται. Αὐτή τήν ἱερή αἴσθηση εἶχε και ὁ ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὁ ὁποῖος διακρινόταν για τή βαθιά του ταπείνωση. Εἶναι χαρακτηριστική ἡ ἀπάντηση πού ἔδωσε σε κάποιον ἐπισκέπτη του, ὅταν τόν ρώτησε ἄν μπαίνει στόν πειρασμό τῆς ὑψηλοφροσύνης ἐξ αἰτίας τοῦ πλήθους τῶν ἀνθρώπων πού τόν ἀναζητοῦν καί τόν ἐπισκέπτονται: «Πές ὅτι εἶμαι στίς Καρυές και ὁ Γέροντάς μου μοῦ ἔδωσε ἕνα κατοστάρικο να πάρω λουκούμια για τό κελί. Δικά μου εἶναι τα λεφτά γιά νάὑπερηφανευθῶ;».
Ὁ ἅγιος Πορφύριος χτυποῦσε τόν πειρασμό τῆς ὑψηλοφροσύνης με μία ἁπλή σκέψη και συνέχιζε νά προσφέρει στούς πολυπληθεῖς ἐπισκέπτες του ὅ,τι εἶχε, ἤ καλύτερα ὅ,τι τοῦ ἔδινε ὁ Θεός, εἴτε αὐτά ἦταν ὑλικά ἀγαθά εἴτε πνευματικές νουθεσίες και θαυματουργικές παρεμβάσεις. Στόν ἴδιο δέν ἀνῆκε τίποτα. Διεκπεραίωνε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μοίραζε τά δῶρα τοῦ Θεοῦ στους ἀνθρώπους και ἡ αἴσθηση αὐτή τόν κρατοῦσε στήν ταπείνωση. Ἐάν ὑψηλοφρονοῦσε, ὅλα θα ἀνατρέπονταν και θά ἔχανε τήν εὔνοια τοῦ Θεοῦ.
Τήν ἴδια αἴσθηση πρέπει να ἔχουν ὅλοι οἱ χριστιανοί. Να εἶναι δραστήριοι στήν ἀγάπη και ἀδρανεῖς στήν ὑπερηφάνεια. Νά εἶναι οἱ ταπεινοί ἐργάτες τοῦ Θεοῦ.

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Ορθόδοξος Τύπος, 10/10/2014