.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Γιά τήν προσευχή

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ
ἀπό ἐμπνευσμένες ὁμιλίες τοῦ
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ - ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΟΣ



Μπροστά στό Θεό ὅταν προσευχόμαστε, πρέπει νά παρουσιαζόμαστε συντετριμμένοι. Ἐμεῖς παρουσιαζόμαστε μέ ἐγωισμό καί ξηροί. Κάνουμε ἁπλῶς τό καθῆκον μας. Διαβάζουμε γιά παράδειγμα τό ἀπόδειπνο χωρίς νά δακρύσουμε καί χωρίς συναίσθηση πραγματικῆς ἐνοχῆς. 

...προσευχόμαστε καί στέλνουμε τό "γράμμα" μας στόν οὐρανό, ἀλλά ὄχι καί τήν καρδιά μας μαζί. Ἡ ἐπιστολή μας εἶναι ἄδεια, διότι ἡ προσευχή μας δέν εἶναι καρδιακή, μέ ἀποτέλεσμα νά μήν παίρνουμε ἀπάντηση ἀπό τόν Θεό.
Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά βρίσκεται πάντα μέ βουρκωμένα τά μάτια του μπροστά στά ἀγαθά πού τοῦ προσφέρει ὁ Θεός. Πάντοτε νά Τόν εὐχαριστεῖ. Ἄμα ὅμως ὁ ἄνθρωπος ξεγελαστεῖ καί πιστέψει, πώς, ὅ,τι ἔκανε, εἶναι δικό του, θά ἔρθει μία μέρα πού θά βγεῖ σάν τήν τρίχα ἀπό τό προζύμι, καί θά ἐξευτελιστεῖ. 

Ὁ λόγος πού δέν εἶναι ἀπόρροια προσευχῆς, εἶναι σάν τήν ξερή λάσπη. Δέν κολλάει πουθενά, ὁσοδήποτε σοφία καί σύνεση ἄν δείχνει ὅτι ἔχει. Ὁ λόγος ὅμως πού εἶναι ἀπόρροια προσευχῆς, "κολλάει" καί μπαίνει σφήνα στό μυαλό τοῦ ἄλλου καί ἔτσι βοηθιέται...

Ὅπως ὅταν τό φίς εἶναι στήν μπρίζα γίνεται "παντοδύναμο" καί κανείς δέν τό πλησιάζει, γιατί θά τόν κάψει, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος, πού εἶναι συνδεδεμένος μέ τόν Χριστό, γίνεται "παντοδύναμος" καί δέν μπορεῖ νά τόν πλησιάσει ὁ διάβολος.

Ὁ Θεός στήν προσευχή μας θά μᾶς δώσει σύμφωνα μέ τήν καρδιά μας καί ὄχι σύμφωνα μέ τά λόγια μας.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσεύχεται, δίνει τήν εὐχέρεια στόν Θεό νά τοῦ μιλήσει.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζητάει κάτι ἀπό τόν Θεό σωστά, γνώριζε ὅτι, ὅταν θά ἔρθει ἡ ὥρα, θά τοῦ τό δώσει. Νά ἔχει μόνο ὑπομονή, διότι δοκιμάζεται ἡ ὐπομονή καί ἡ πίστη του στόν Θεό.


Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΈΛΗ"