.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Μακάριοι ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς, (Ματθ. 5:11)



Εδω, εἶν’ ἀλήθεια, σχεδόν κανένας δέν ἔδινε σημασία στόν μακάριο Νήφωνα. Ἐλάχιστοι ἦταν ἐκεῖνοι πού ἀναγνώριζαν τήν ἁγιότητά του. Αὐτό, βέβαια, εἶχε ζητήσει κι ὁ ἴδιος ἀπό τό Θεό: Νά τόν θεωροῦν οἱ ἄνθρωποι μηδαμινό. Κι Ἐκεῖνος τόν ἄκουσε. Ἔτσι ὄχι μόνο ἅγιο δέν τόν θεωροῦσαν, ἀλλά καί πολλοί, ἄσωτοι μάλιστα καί ἀκόλαστοι οἱ ἴδιοι, τόν κορόιδευαν καί τόν κακολογοῦσαν ἀπερίφραστα.
Καμμιά φορά πήγαινε κανένας γνωστός του καί τοῦ ἔλεγε:
-Πάτερ, εἶναι μερικοί πού λένε φοβερά πράγματα ἐναντίον σου.
Αὐτό ἀπαντοῦσε ἤρεμα:
-Τίποτε φοβερόν δέν μπόρεσε νά κάνει ὥς τώρα κανείς στό Νήφωνα, παρά μόνο ὁ διάβολος. Αὐτος κι ἐγώ, ὅσο θά εἴμαστε στό τοῦτο τόν κόσμο, θά τρωγόμαστε...
Προσευχόταν μάλιστα γιά τούς κατηγόρους του, λέγοντας:

-Ἐλέησε, Κύριε, ὅσους μέ περιγελοῦν,
ὅσους μέ κακολογοῦν ἤ μέ μισοῦν
ἤ μοῦ κάνουν ὁποιοδήποτε κακό.
Ἐσύ δά ξέρεις, Κύριε, ὅτι κι αὐτούς
ὁ πονηρός διάβολος τούς σπρώχνει
μές στή βρωμιά καί τήν ἀκολασία,
ὅπως παραικινεῖ κι ἐμένα κάθε μέρα
τό ἅγιο Σου νά καταπικραίνω Ὄνομα.
Σέ παρακαλῶ λοιπόν, Πατέρα παντοκράτορα,
Θεέ καί Κύριε του ἐλέους,
σκύψε μέ εὐσπλαχνία πάνω ἀπό τούς ἀνθρώπους
πού σκέφτονται τό πονηρό γιά μένα,
καί κάνε τους ὅλους φωτεινούς,
ὅλους ἁγίου μεγάλους.
Δῶσ’ τους ἀγαθοσύνη, Κύριέ μου, καί πραότητα.
Χάρισέ τους εἰρήνη, Δέσποτά μου, καί φωτισμό,
Κι ἀξίωσέ τους ν’ ἀπολαύσουν τήν αἰώνια δόξα Σου,
ὡς ἀγαθός καί φιλάνθρωπος.

Πολύ τόν παρηγοροῦσαν καί τόν γλύκαιναν τέτοιες προσευχές. Ὅταν παρακαλοῦσε τόν Κύριο γιά τούς ἐχθρούς καί τούς συκοφάντες του, τό πρόσωπό του ἔλαμπε ἀπό πνευματική ἡδονή καί γινόταν ρόδινο, σάν δροσερό τριαντάφυλλο.
-Ἄς ἔρθουν ἐδῶ, ἔλεγε ἀλλοιωμένος. Ἄς ἔρθουν ἐδῶ νά τούς φιλήσω τά πόδια! Χωρίς νά τό καταλαβαίνουν, μοῦ πλέκουν μεγάλα στεφάνια. Γι’ αὐτό τούς ἀποζητάει ἡ ψυχή μου «ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων»63.
Καί πρόσθετε:
-Αὐτός πού μισεῖ τίς βρισιές καί τίς κακολογίες καί τούς ἐξευτελισμούς τῶν ἀνθρώπων, δέν βρίσκεται μέσα στή δόξα του Θεοῦ οὔτε θά κληρονομήσει τή βασιλεία Του. Ὅποιος θέλει νά σωθεί, ἄς τό ξερει: ὅπου οἱ ἄνθρωποι μᾶς περιφρονοῦν καί μᾶς ἐξουθενώνουν, ἐκεῖ νά μένουμε, κάνοντας ὑπομονή, καί θά στεφανωθοῦμε ἀπό τό Θεό μέ μεγάλη δόξα. 
Ἀντίθετα, ὅπου ἀπολαμβάνουμε τιμή κι ἐπαίνους ἀπό τούς ἀνθρώπυς, νά μήν καθόμαστε, ἀλλά νά φεύγουμε σ’ ἄλλο τόπο. Ἔτσι θά μπορέσουμε νά σωθοῦμε καί νά κερδίσουμε ἐπάξια τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Στούς δουλους τοῦ Θεοῦ λοιπόν εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἐξουθένωση, ὅπως ἀπαραίτητα εἶναι στήν ἐκκλησία τό ἱερό εὐαγγέλιο καί ἡ κατανυκτική ψαλμωδία. Γιατί -πράγμα θαυμαστό- ὅταν μᾶς κατηγοροῦν οἱ ἄνθρωποι, τότε εἶναι πού βαδίζουμε στό δρόμο του Θεου μέ πολλή ταπείνωση, τηρώντας μέ ἐπιμέλεια τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου μας Ἰησου Χριστοῦ. Ὅταν ὅμως, ἀντίθετα, ἀρχίσουν νά μᾶς παινεύουν, τότε μᾶς κυριεύει ἡ ἀλαζονεία, ἡ ματαιοδοξία, ἡ κενοδοξία. Κι ἔτσι φεύγουμε μακριά ἀπό τό Θεό.


60.Ματθ. 25:21.
61.Πρβλ. Ἐφεσ.4:10.
62. Α΄Κορ. 10:27.
63. Ψαλμ. 41:1.


Ἕνας Ἀσκητής Ἐπίσκοπος
Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς
(σελ.132-134)
Ἱερὰ Μονή Παρακλήτου
Ὠρωπος Ἀττικῆς 2004


Οι θλίψεις



Αιτία των θλίψεων

Η ζωή σ’ αυτόν τον κόσμο είναι συνυφασμένη με τις παντός είδους θλίψεις, λόγω του προπατορικού αμαρτήματος, όπως μας βεβαιώνει και η Αγία Γραφή (Γεν. γ’, 16-17). 
Η αμαρτία και ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό έφερε την υπερβολική θλίψη, την αρρώστια και το θάνατο, που έχουν κυριεύσει τον κόσμο μετά την πτώση του Αδάμ. 
Εκτός όμως από τις «φυσιολογικές» αυτές θλίψεις, στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται ότι θλίψη θα έχουν:

* Οι εργαζόμενοι το κακόν (Ρωμ. β΄9).
* Οι πιστοί που ζουν ευσεβώς και τους πολεμά ο διάβολος (Αποκ. Β΄, 10).
* Οι πιστοί κατά τους εσχάτους χρόνους (Ματ. Κδ΄, 9).
* Όσοι υπερηφανεύονται για τις δωρεές και ευλογίες του Θεού ή, για να μην  υπερηφανεύονται (Β’ Κορ. Ιβ΄, 7).

Η ζωή δηλ. του ανθρώπου είναι καιρός δοκιμασίας και θλίψεων και ο πιστός αντιμετωπίζοντάς τες έχει πάντα μπροστά του το παράδειγμα του ίδιου του Χριστού, ο Οποίος «έπαθεν υπέρ υμών (αναλαβών εκουσίως την αμαρτία, τη θλίψη και το θάνατο), υμίν υπολιμπάνων υπογραμμόν, ίνα ακολουθήσητε τοις ίχνεσιν αυτού» (βλ. Α’ Πετρ. Β΄, 21), μας άφησε δηλ. παράδειγμα για να ακολουθήσουμε τα ίχνη Του. 
Αυτά ακολούθησαν οι Άγιοι όλων των αιώνων, αλλά και οι μεγάλοι, όπως το διαπιστώσαμε, σύγχρονοι Γέροντες. Συμμετείχαν στις θλίψεις Του, και ήλπιζαν ότι έτσι θα συμμετάσχουν και στη δόξα Του «…είπερ συμπάσχομεν ίνα και συνδοξασθώμεν» (Ρωμ, η΄ 17).

Οι πρώτες αιτίες των θλίψεων είναι, τρόπον τινά, αναπόφευκτες και ο άνθρωπος θα τις αντιμετωπίσει οπωσδήποτε. Τις θλίψεις όμως που ως αιτία έχουν τον εγωισμό μας, μπορούμε, εάν τοποθετηθούμε απέναντι σ’ αυτές ορθότερα, να τις αντιμετωπίσουμε σωστότερα.
Πολλοί Άγιοι τονίζουν αυτό που όλοι βλέπουμε στην καθημερινή μας ζωή, χωρίς φυσικά να το προσέχουμε: να περιπίπτουμε σε δοκιμασίες και να δημιουργούνται ανεπιθύμητα προβλήματα κάθε φορά που ενεργούμε υπερήφανα, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα, εκτός από τις θλίψεις, και δυσάρεστες πνευματικές επιπτώσεις στη ζωή μας, εφ’ όσον μας απομακρύνουν από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. 
Ο Θεός μόλις διαπράξουμε μια αμαρτία εξαιτίας της υπερηφανείας μας (μαλώνουμε π.χ. με κάποιον και επιμένουμε χωρίς να υποχωρούμε, ή λέμε ψέματα για να δικαιολογηθούμε κ.λπ.) επιτρέπει μια δοκιμασία, όχι για να μας τιμωρήσει, αλλά για να μας προσφέρει ένα φάρμακο επειδή αρρωστήσαμε.


Πηγή: «Μικρή Συμβολή στη Χριστιανική Ζωή», Πρεσβ. Γεωργίου Κουγιουμτζόγλου – Θεσσαλονίκη 2006

«Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν»



ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ οἱ ἄνθρωποι βλέπουν τούς ἀληθινούς χριστιανούς μέ περιφρόνηση καί συχνά τούς χλευάζουν, γιατί δέν εἶναι ὅμοιοί τους. Νομίζουν ὅτι ἔτσι μποροῦν νά δικαιολογήσουν τήν δική τους ἀπιστία καί νά ἡσυχάσουν τή συνείδησή τους.
Ἐκεῖνο ὅμως πού ἔχει ἐνδιαφέρον, εἶναι νά μάθουν οἱ χριστιανοί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο πρέπει νά ἀντιμετωπίζουν τούς χλευαστές τους. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς συμβούλευε ὅτι στό χλευασμό πρέπει νά ἀπαντοῦμε μέ χαμόγελο. Ὁ χλευασμός τῶν κοσμικῶν πρός τούς χριστιανούς προέρχεται ἀπό τή μοχθηρή καρδιά τους, ἐνῶ τό χαμόγελο τῶν χριστιανῶν ἀπό τήν ἔλλειψη κακίας.

Ὁ χλευασμός ἁρμόζει στήν ἄγνοια, ἐνῶ στή γνώση ἁρμόζει τό χαμόγελο. Ὁ χλευασμός κάνει πιό ἔντονη τήν προσευχή, ἀλλά «αὐξάνει καί τήν τιμή τῆς προσευχῆς μπροστά στόν αἰώνιο Δικαστή.
Ἀφοῦ στόν Θεό εἶναι πιό ἀγαπητή ἡ προσευχή τῆς θαρραλέας ψυχῆς, περικυκλωμένης ἀπό τά βέλη τῆς κακίας, τοῦ μίσους, τοῦ φθόνου καί τοῦ χλευασμοῦ. Ὅλα αὐτά τά βέλη ἔχουν ἀμβλυμένη τήν κορυφή καί αἰχμηρή τήν βάση, ὥστε ἀποκρούονται ἀπό αὐτή καί λαβώνουν τούς ἴδιους τούς τοξότες».
Ὅταν ὁ χριστιανός εἶναι σταθερός στή ζωή του καί τηρεῖ τίς ἐντολές, χωρίς νά ἐπηρεάζεται ἀπό τούς χλευασμούς, σύντομα θά διαπιστώσει ὅτι οἱ χλευασμοί τόν ὠφελοῦν, γιατί τόν ὠθοῦν γιά κάτι περισσότερο, δηλαδή γιά ἐνεργότερη προσευχή καί ἐντονότερο πνευ- ματικό ἀγώνα. Θά συμβεῖ ἀκόμα καί αὐτό πού δέν φανταζόταν. «Θά σταματήσει ὁ χλευασμός καί θά ἀρχίσει νά γίνεται συναίνεση καί θαυ- μασμός καί ἔπαινος».
Ὁ Χριστός εἶπε «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθροὺς ὑμῶν» (Ματ. ε΄ 44), γιατί μᾶς κάνουν καλό χωρίς νά τό ξέρουν. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἔλεγε: «Πικραίνοντάς μας καί στεναχωρώντας μας, ἀνάβουν τή φλόγα τοῦ θεϊκοῦ πυρός μέσα μας. Γαβγίζοντας πισώπλατα, ὅταν ἐμεῖς βαδίζουμε στόν ναό τοῦ Θεοῦ, μᾶς σπρώχνουν πιό κοντά στόν Θεό. Κάνοντάς μας τή γῆ πιό ἀνιαρή, μᾶς κάνουν τόν οὐρανό ἀκόμα πιό ἀγαπητό. Ἡ παγωνιά καί ὁ ἄνεμος δέν σκέφτονται τό καλό τοῦ δέντρου, ἀλλά, ἄν καί ἄθελά τους, τοῦ κάνουν καλό. Ἔτσι συμβαίνει καί μέ τούς ἐχθρούς μας».
Ἐκεῖνος πού θά πετύχει αὐτό, θά ἐλευθερωθεῖ κυριολεκτικά ἀπό πολλές δυσάρεστες καταστάσεις, πού τοῦ δημιουργοῦν γνωστοί καί ἄγνωστοι ἄνθρωποι. Οἱ ποικίλες ἐπιθέσεις πού θά δέχεται θά τόν ἀφήνουν ἀδιάφορο. Στήν περίπτωση ὅμως πού δέν ὑπάρχει πνευματική ζωή, παραμένει ἡ πικρία ἀπό τό χλευασμό καί ἡ ἀντιμετώπισή του εἶναι σχεδόν ἀδύνατη.

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης
Ορθόδοξος Τύπος, 27/02/2015

Από την κατάκριση στον φόνο

Μέσα στη Μ. Τεσσαρακοστή συχνά ακούγεται η ευχή του αγίου Εφραίμ του Σύρου: 

«Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου…». Μέσα σ΄ αυτή την προσευχή λέγεται και η παράκληση - αίτηση: «δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου».

Είναι αλήθεια ότι όλοι γνωρίζουμε πόσο μεγάλο αμάρτημα είναι η κατάκριση. Ο μικρός άνθρωπος, παίρνει από μόνος του τη θέση του Κριτού, του Μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Ο Θεός Πατέρας όμως «πάσαν την κρίσιν δέδωκεν τω Υιώ, ότι υιός ανθρώπου εστί», ο δε Χριστός μας είπε ότι «απ΄ εμαυτού εγώ ποιώ ουδέν, καθώς ακούω κρίνω». Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι «η κρίσις του Θεού εστί».

Η λεγομένη κατάκριση, το αμάρτημα αυτό, είναι πολύ πονηρό και ύπουλο, διότι χώνεται, παρεισφρύει, σε κάθε συνομιλία, αρχικά ως απλή είδηση, μετά δήθεν σαν πληροφορία, ενημέρωση, δίκαιη αγανάκτηση, γίνεται δυσμενής κρίση, καταλαλιά και τελικά βρισκόμαστε στη αμαρτωλή κατάσταση να καταδικάζουμε, από κοινού δυστυχώς, απόντα τον άλλο και αναπολόγητο. Αυτό είναι φρικτό.
Η κατάκριση συνιστά όχι μόνο αντιποίηση αρχής, δηλαδή παίρνουμε τη θέση του Θεού και στέλνουμε τον άλλον στο «σκότος το εξώτερον και εις το άσβεστον πύρ», αλλά αποτελεί επίσης τελεία επιπολαιότητα και απερισκεψία, διότι δεν είμαστε καρδιογνώστες και παντογνώστες, ψυχολόγοι και αστυνομικοί, εισαγγελείς και δικαστές. Με ποιο δικαίωμα λοιπόν κάνουμε αυτό το άπρεπο έργο συγχρόνως όμως και υποκριτικό, λές κι εμείς είμαστε αλάθητοι και αναμάρτητοι;
Υπάρχει χειρότερο αμάρτημα από την κατάκριση; Ασφαλώς και υπάρχει. Και ισοδύναμο και χειρότερο. Είναι η συκοφαντία, ο φθόνος, η λοιδορία, η ψευδομαρτυρία, η αδικία και η κλοπή, η ασπλαγχνία και αδιαφορία και τελικά ο φόνος. Όλα αυτά είναι παραβάσεις των Εντολών του Θεού. Λέγουν οι δολοφόνοι μεταξύ τους ότι «η πρώτη σφαίρα αν βρεί το στόχο της και σκοτώσει το πρώτο θύμα, μετά δεν κάνει καμμία αίσθηση κάθε επόμενος φόνος».
Μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος μέχρι εκεί; Ασφαλώς ναι και όλα αυτά που ζούμε αυτές τις μέρες φανερώνουν περίτρανα το μίσος και το δαιμονικό σκοτασμό στα οποία μπορεί να περιέλθει ο άνθρωπος και τελικά να αποβεί όπως και ο διάβολος, κατ΄ εξακολούθηση δηλαδή «ανθρωποκτόνος».
Αυτά μάλιστα τα αμαρτήματα δεν εστιάζονται μόνο στην καθημερινή κοινωνική ζωή, διότι μερικοί λένε την κατάκριση και το κουτσομπολιό «κοινωνικό σχόλιο» φθάνοντας μάλιστα και στην ιεροκατηγορία, αλλά κατευθύνονται και ανάγονται τελικά στο πρόσωπο του Κυρίου. Όσοι πράττουν αυτά σε αδελφούς τους, σήμερα, συμμετέχουν σ΄αυτούς που αμάρτησαν σε βάρος του Χριστού μας πάνω στο Γολγοθά, τότε, αλλά και στα όσα έλαβαν χώρα και πρίν από το πάθος.
Δηλαδή τότε στην περίπτωση του Κυρίου, όχι μόνο τον κατέκριναν ως δαιμονισμένο δήθεν, ως φάγο και οινοπότη, ως αγράμματο και ασεβή παραβάτη του Μωσαϊκού Νόμου, αλλά έφτασαν στο σημείο να χρησιμοποιήσουν σε βάρος Του βία, ψευδομάρτυρες, απειλές, φθόνο και δόλο. «Διά φθόνον παρέδωκαν αυτόν Ποντίω Πιλάτω». Λοιδορίες, στις οποίες δεν απαντούσε ποτέ με όμοιο τρόπο. «Λοιδορούμενος ούκ αντελοιδόρει, πάσχων ουκ ηπείλει, παρεδίδου δε τω κρίνοντι δικαίως». Του πήραν το κάλλος και την μορφή από τα βασανιστήρια. Έπασχε ως άνθρωπος και άφηνε τα πάντα στον Δικαιοκρίτη Θεό να ανταποδώσει εκδίκηση και να ποιήσει κρίση και δικαιοσύνη. Τελικά τον σκότωσαν, πάνω στο Σταυρό.
Τι λέγει όμως ο θείος λόγος: «άνδρα αιμάτων και δόλιον βδελύσσεται Κύριος». «Όψονται εις όν εξεκέντησαν» και το γνωστό σε όλους: «μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβης».
Με ποιο δικαίωμα επεμβαίνουμε στη ζωή, στη συμπεριφορά στην περιουσία, στην ελευθερία, στην ευτυχία του άλλου; «Άνθρωπε, λέγει ο απόστολος Παύλος, τις σε κατέστησε κριτήν; Δεν μπορείς να κρίνεις «αλλότριον οικέτην», δηλ. ξένον δούλον. «Τω ιδίω κυρίω στήκει ή πίπτει, σταθήσεται δε. Δυνατός ο Θεός στήσαι αυτόν». Δεν αμαρτάνει σε σένα. Στο Θεό αμαρτάνει. Θα δώσει εκεί λόγο. Ο Θεός είναι αγάπη. Τον περιμένει μετά από κάθε πτώση και τελικά θα τον σώσει. Πως εσύ τον καταδικάζεις. Κοίταξε καλύτερα τον εαυτό σου.
Πάλι λέγει ο απόστολος Παύλος: «αδελφοί, εάν κάποιος άνθρωπος πέσει σε κάποιο παράπτωμα, σείς οι πνευματικοί να τον καταρτίζετε με πνεύμα πραότητος, <σκοπών σεαυτόν μη και σύ πειρασθής>, μήπως και σύ μπείς σε πειρασμό θυμού και οργής ή και να πέσεις στο ίδιο αμάρτημα».
Όλο το κακό όμως προέρχεται από την άγνοιά μας και αγνωσία μας. Και τούτο διότι δεν καταλαβαίνουμε τι είναι ο άλλος που έχουμε απέναντί μας. Δεν ξέρουμε δηλαδή πως ακριβώς βλέπει ο Θεός και η Ορθόδοξη πίστη και διδασκαλία τον άνθρωπο.
Η Αγία Γραφή και κατ΄ επέκταση ο Χριστιανισμός βλέπει τον άνθρωπο ως εικόνα Θεού, δηλ. με τα χαρίσματα του λογικού και του αυτεξουσίου, λίγο κατώτερο από τους αγγέλους, λόγω του σώματος, πολύ όμως ανώτερο από τα ζώα, τα οποία δεν έχουν ψυχή αθάνατη, αλλά ζωτική δύναμη και ένστικτα.
Ο άλλος είναι παιδί του Θεού, πλάσμα του Δημιουργού μας, αδελφός μας κατά τον λόγο της Δημιουργίας και πολύ περισσότερο κατά τον λόγο του αγίου Βαπτίσματος. Λέγει ένας άγιος: «είδες τον αδελφόν σου; είδες Κύριον τον Θεόν σου». «Εμοί εποιήσατε ή δεν εποιήσατε», λέγει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο της Παγκοσμίου Κρίσεως. Ταυτίζει τους αδελφούς μας τους ελαχίστους με τον εαυτό του. Ο άλλος όσο άσχημος και άσημος, δίκαιος ή αμαρτωλός, πλούσιος ή πένης, μικρός ή μεγάλος, κληρικός ή λαϊκός, βασιλεύς ή στρατιώτης, είναι πρόβατο του Καλού Ποιμένα Ιησού και κανένας δεν έχει δικαίωμα κατακρίσεως και επεμβάσεως στη ζωή του, διότι μετά έχει να κάνει με τον ίδιο τον Χριστό.
Ένας άνθρωπος που έχει στραμμένη την προσοχή του στον εαυτό του και εξετάζει συστηματικά την πορεία του και προσέχει να μη προσκρούσει στο θείο θέλημα, αυτός δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με τους άλλους.
Ένας άνθρωπος που σκέφτεται ότι τα χρόνια της ζωής μας είναι λίγα και γρήγορα φεύγουν και ότι μέσα σ΄ αυτά πρέπει να επιτελέσει το έργο της μετανοίας, της αγάπης και της ιεραποστολής, αυτός δεν έχει χρόνο να κρίνει τους άλλους.
Ένας άνθρωπος που σκέφτεται τα λάθη του παρελθόντος, τις ελλείψεις του παρόντος, την αγάπη και συγχώρεση του Θεού στις δικές του αμαρτίες και ότι τον περιμένει θάνατος μερική κρίση και Δευτέρα Παρουσία, δεν τολμά να κρίνει κανέναν, πόσο μάλλον να αδικήσει ποικιλοτρόπως και να σκοτώσει.
Κι ένας άνθρωπος που ξέρει ότι υπάρχει διάβολος που καιροφυλακτεί και όλα τα εκμεταλλεύεται για να κάνει κακό και να οδηγήσει τα πράγματα τραγικά στο τέλος του αίματος, προσέχει ώστε σε τίποτε να μη βλάψει κανένα πλάσμα του Θεού.
Ο Θεός να μας φωτίσει να ισχύσει και για μας ο λόγος του αγίου Ευφραίμ του Σύρου: «, Ναι, Κύριε, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου».

Χριστιανική Εστία Λαμίας

ΤΟ ΤΥΠΙΚΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΜΠΟΣΚΟΙΝΙ

"Ο ΔΟΡΥΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ"

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΠΛΟ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ...
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΟ ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΠΟΥ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ ...
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΥΧΗΜΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ Η ΑΓΑΛΛΙΑΣΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ...
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΚΟΙΝΙ ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Η ΝΟΕΡΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΣΕ ΑΝΙΚΗΤΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ, ΚΑΘΕ ΟΠΑΔΟ
ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ !!!
Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΖΩΗ ΠΑΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ ΠΟΥ ΠΛΟΥΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗ, ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΔΙΑΡΚΩΣ:
ΠΙΣΤΗ, ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ...
Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΠΟΣΚΟΙΝΙΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΑΦΟΥ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΠΟΥ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΑΠΟΡΡΟΦΑ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΜΑΣ, ΟΙ "ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ" ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΝΑ ΔΙΕΙΣΔΥΣΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ Σ' ΑΥΤΕΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΤΙΣ ΧΡΩΜΑΤΙΣΟΥΝ ΜΕ ΕΥΛΟΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΙΚΡΥΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ...
ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΔΥΣΝΟΗΤΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ, ΟΥΤΕ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΥΣ, ΧΡΟΝΟΒΟΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ...
Η ΝΟΕΡΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΚΟΜΠΟΣΚΟΙΝΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΟΜΟΡΦΥΝΕΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ...
ΘΑ ΟΜΟΡΦΥΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΑΝ ΜΕ ΚΑΘΕ ΚΟΜΠΟ ΤΟΥ, ΠΡΟΦΕΡΟΥΜΕ:
"ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΕ ΜΑΣ"
ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Η ΝΟΕΡΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΒΟΗΘΑΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΨΥΧΡΑΙΜΟΙ, ΔΙΚΑΙΟΙ, ΗΡΕΜΟΙ, ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟΙ, ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ, ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ, ΔΥΝΑΜΙΚΟΙ, ΤΑΠΕΙΝΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ...
ΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ (ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ,...) ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΕΝΑ 50ΑΡΙ ΟΠΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΗΧΟ ΛΕΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ:
"ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΕ ΜΕ" ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΘΑ ΓΛΥΚΑΝΕΙ, ΑΝ ΔΕΝ ΛΥΘΕΙ ΑΜΕΣΩΣ ...
ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΡΙΑ ΚΟΜΠΟΣΚΟΙΝΙΑ (ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ 33ΑΡΙΑ ΑΡΚΟΥΝ) ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ, ΛΕΓΟΝΤΑΣ:
"ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ"
ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ, ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΟΜΠΟΣΚΟΙΝΙ ΟΠΟΥ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΝΑ ΤΟΝ ΕΛΕΗΣΕΙ ...
"ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΕ ΤΟΝ (ΤΑΔΕ)"
ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕ:
"ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ ΜΕΣΗΤΕΥΣΤΕ ΥΠΕΡ ΤΟΥ (ΤΑΔΕ)"
ΚΑΠΟΙΟΣ ΧΡΕΩΚΟΠΗΣΕ:
"ΑΓΙΑ ΞΕΝΙΑ ΜΕΣΗΤΕΥΣΕ ΥΠΕΡ ΤΟΥ (ΤΑΔΕ)"
ΚΑΘΕ ΑΓΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΖΗΤΑΜΕ ΒΟΗΘΕΙΑ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ ...
ΑΝ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΜΑΣ, ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΣΑΚΟΥΣΤΟΥΜΕ ...
ΕΝΑ ΚΟΜΠΟΣΚΟΙΝΙ 33ΑΡΙ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΛΥΣΗ ΣΕ ΑΛΥΤΑ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΝ Η ΕΠΑΦΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΣΔΩΣΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΓΙΝΕΙ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ...
33 ΚΟΜΠΟΙ, 33 ΕΥΧΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΕΣ, ΟΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΕΥΚΟΛΥΝΘΟΥΜΕ, ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΟΥΝ ΨΥΧΙΚΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΗΡΕΜΙΑ, ΓΑΛΗΝΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ ΤΗΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΝΑ ΝΙΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ...
ΑΝ ΣΥΝΟΔΕΥΟΝΤΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΚΟΠΗΜΑΤΟΣ ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΠΙΘΑΝΟ ΝΑ ΓΕΥΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ...
ΑΝ ΠΡΟΣΘΕΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΣ ΖΩΗ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΜΕ ΚΟΜΠΟΣΚΟΙΝΙ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΛΛΟΙΩΝΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΑΙΝΟΥΜΕ, ΑΦΟΥ Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΟ ΘΕΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ !!!

«Μετανοίας ο καιρός και δεήσεως ώρα…»



Ένας ύμνος των ημερών αυτών αρχίζει με τη φράση «Μετανοίας ο καιρός και δεήσεως ώρα…» και δίνει κατά κάποιο τρόπο το στίγμα της όλης περιόδου του Τριωδίου. Είναι καιρός μετανοίας και δεήσεως, προσευχής.
Και πράγματι· από τον Όρθρο, από το πρωί της πρώτης Κυριακής του Τριωδίου ακούμε να ψάλλεται στους Ναούς μας ο συγκινητικός εκείνος ύμνος «Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα…» και κατανύσσεται η καρδιά μας. Μας παρακινεί ο ύμνος να καταφεύγουμε εν μετανοία στη Χάρη του πολυελέου και ζωοδότου Θεού.

Μας εγγίζει όλους ο ιερός αυτός ύμνος, καθώς τον ακούμε να ψάλλεται μελωδικά. Γιατί όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε ανάγκη μετανοίας. Μόνο ο Θεός είναι αναμάρτητος. «Ουδείς αναμάρτητος, ει μή σύ ο δυνάμενος· Σύ γάρ μόνος εκτός αμαρτίας υπάρχεις», ακούμε να λέει απευθυνόμενος προς τον Θεό στις Νεκρώσιμες Ακολουθίες ο Λειτουργός και συμφωνούμε όλοι μας. Ποιος μπορεί να καυχηθεί ότι έχει αγνή και καθαρή την καρδιά του από αμαρτίες; ρωτούσε ο θεόπνευστος Σοφός της Παλαιάς Διαθήκης. Ποιος έχει παρρησία, πρόσθετε, ότι είναι «καθαρός από αμαρτιών;» (Παροιμ. κ΄ 9).

Όλοι μας, εφόσον είμαστε στα λογικά μας, αισθανόμαστε αμαρτωλοί και παραβάτες του θελήματος του Θεού. Και νιώθουμε την ανάγκη να Του το ομολογήσουμε, να αναγνωρίσουμε τα σφάλματά μας, να εξαγορευτούμε. Και όχι μόνο την ώρα την ιερή του Μυστηρίου της Εξομολογήσεως ενώπιον του αντιπροσώπου του Θεού, όπου κατά τακτά χρονικά διαστήματα εξαγορευόμαστε τα κρίματά μας, αλλά και κάθε μέρα στην προσευχή μας. Να προσευχόμαστε συντετριμμένοι για τα λάθη και τις αμαρτίες της κάθε ημέρας μας και να ζητούμε το έλεος του Κυρίου, όπως το έκανε ο τελώνης, τον οποίο βάζει ως πρότυπο συναισθήσεως της αμαρτωλότητος και μετανοίας στην αρχή του Τριωδίου η Εκκλησία μας.

Και δεν είναι το μόνο παράδειγμα μετανοίας αυτό που μας προβάλλει τώρα στο Τριώδιο η Εκκλησία. Θα μας δείξει τον δρόμο της επιστροφής του ασώτου υιού, για να μας συγκινήσει με τη μετάνοιά του. Θα μας υποδείξει και τη μετάνοια της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας που χάρη στη μετάνοιά της έγινε επίγειος άγγελος. Θα μας παρουσιάσει και τη μετάνοια της αμαρτωλής γυναίκας και του ληστού, που είναι συγκλονιστικά παραδείγματα μετανοίας.
Και όλα αυτά για να μας βοηθήσει να πάρουμε κι εμείς τον δρόμο της μετανοίας που οδηγεί στον ουρανό. Μετάνοια άλλωστε δεν είναι μία απλώς πράξη του παρελθόντος, πήγα μια φορά και εξομολογήθηκα, αλλά ένα διαρκές παρόν, ένας τρόπος ζωής, μία συνεχής αποστροφή της αμαρτίας.

Και μαζί με τη μετάνοια και η προσευχή. «Καιρός δεήσεως», είπαμε, το Τριώδιο. Πυκνότερες τώρα οι ιερές Ακολουθίες της Εκκλησίας. Ακολουθίες «Χαιρετισμών», «Μεγάλου Αποδείπνου», Λειτουργίες Προηγιασμένων Θείων Δώρων, Κατανυκτικοί Εσπερινοί, που δεν τελούνται σε άλλες εποχές του έτους, μας βοηθούν να συνδεόμαστε συχνότερα με τον «Κύριον των Δυνάμεων». Να επικοινωνούμε με Εκείνον, που είναι «το φως» και «η ζωή» του κόσμου (Ιω. η΄ 12, ιδ΄ 6) και να ζωογονείται η ψυχή μας.

Πόσο γλυκαίνεται αλήθεια η καρδιά μας με τις ιερές αυτές Ακολουθίες του Τριωδίου! Πόσο ενισχύεται η ύπαρξή μας στις ώρες αυτές της κοινής προσευχής, όταν συναγμένοι στους Ναούς μας οι πιστοί λατρεύουμε τον Κύριο και Θεό μας και νιώθουμε τη θεϊκή παρουσία του ανάμεσά μας! Και επηρεασμένοι από την πνευματική ατμόσφαιρα της κοινής προσευχής συνεχίζουμε κατόπιν και στο σπίτι, στην ησυχία του δωματίου μας την προσευχή, ανοίγοντας την καρδιά μας στον Κύριο για τα προσωπικά και οικογενειακά μας θέματα.

Και ο μεν κόσμος, που αγνοεί το θέλημα του Θεού και δεν είχε ίσως τις ευκαιρίες που είχαμε εμείς να γνωρίσει τι σημαίνει προσευχή και σύνδεσμος με τον Κύριο, τρέχει τις ημέρες αυτές σε χορούς και ξεφαντώματα. Όσοι όμως με τη Χάρη του Θεού πιστεύουμε αληθινά σ’ Εκείνον, απολαμβάνουμε ουσιαστικά τις ημέρες αυτές του Τριωδίου. Με την προσευχή. Με τις λατρευτικές Συνάξεις της Εκκλησίας. Με την υπέρβαση των αδυναμιών και ελαττωμάτων μας διά της μετανοίας. Με τον καλό αγώνα να ευαρεστούμε στον Κύριο και Θεό μας σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας. Με τη σκέψη στον ουρανό, στους Αγίους και στην Παναγία μας, που μας περιμένουν για να βρεθούμε μαζί τους στον Παράδεισο και να δοξολογούμε τρισευτυχισμένοι αιωνίως τον Τρισάγιο Θεό μας.

Περιοδικό “Ο Σωτήρ”

Να θυμάσαι πως κάθε εμπόδιο είναι νουθεσία από τον Θεό



Έχεις ποτέ σκεφτεί ότι όλα που αφορούν εσένα, αφορούν και Εμένα; 
Διότι αυτά που αφορούν εσένα αφορούν την κόρη του οφθαλμού Μου;
Είσαι πολύτιμη στα μάτια Μου και σε έχω αγαπήσει, για αυτό είναι ιδιαίτερη χαρά για Μένα να σε εκπαιδεύσω. 
Όταν οι πειρασμοί έρχονται επάνω σου και ο πολέμιος, σαν το ποτάμι, θέλω να ξέρεις ότι, Από Μένα ήταν αυτό.

Θέλω να ξέρεις ότι η αδυναμία σου έχει ανάγκη από τη δύναμη Μου, και η ασφάλεια σου βρίσκεται στο να Με αφήσεις να σε προστατεύω. 
Θέλω να ξέρεις ότι, όταν βρίσκεσαι σε δύσκολες συνθήκες, μεταξύ των ανθρώπων που δεν σε καταλαβαίνουν, δεν λογαριάζουν αυτά που σου είναι ευάρεστα, και σε απομακρύνουν Από Μένα ήταν αυτό. 

Είμαι ο Θεός σου, οι περιστάσεις τις ζωής είναι στα χέρια μου, δεν βρέθηκες τυχαία στη θέση σου, είναι ακριβώς η θέση που σου έχω ορίσει. Δε Με παρακαλούσες να σου μάθω την ταπείνωση;
Και να, σε έβαλα σ’ αυτό ακριβώς το περιβάλλον, στο σχολείο όπου διδάσκουν αυτό το μάθημα. 
Το περιβάλλον σου, και αυτοί που ζουν γύρω σου, μόνο εκτελούν το θέλημά Μου. Έχει οικονομικές δυσκολίες και μόλις τα βγάζεις πέρα, να ξέρεις ότι, Από Μένα ήταν αυτό.

Θέλω να ξέρεις ότι Εγώ διαθέτω τα χρήματα σου και να καταφεύγεις σε μένα, και να γνωρίζεις ότι εξαρτάσαι από Μένα. Θέλω να ξέρεις ότι τα αποθέματά Μου είναι ανεξάντλητα, και να βεβαιωθείς ότι είμαι πιστός στις υποσχέσεις Μου. Να μη συμβεί ποτέ να σου πουν την ανάγκη σου «Μην πιστεύεις στον Κύριο και Θεό σου».

Έχεις περάσει ποτέ νύχτα μέσα στη θλίψη; Είσαι χωρισμένος από τους συγγενείς σου, τους ανθρώπους που αγαπάς; Σου το επέτρεψα για να στραφείς σε Μένα, και σε Μένα να βρεις την αιώνια παρηγοριά και ανακούφιση.
Σε ξεγέλασε ο φίλος σου ή κάποιος που του είχες ανοίξει την καρδιά σου, Από Μένα ήταν αυτό.

Εγώ επέτρεψα να σε αγγίξει αυτή η απογοήτευση, για να μάθεις ότι ο καλύτερος φίλος σου είναι ο Κύριος. Θέλω να τα φέρνεις όλα σε Μένα και όλα να Μου τα λες. Σε συκοφάντησε κάποιος, να το αφήσεις σ’ εμένα, σε Μένα να προσκολληθείς, σε Μένα η καταφυγή σου, για να κρυφτείς από την αντιλογία εθνών. 
Θα κάνω την δικαιοσύνη σου να λάμψει σαν το φως και την ζωή σου, σαν μέρα μεσημέρι. Καταστράφηκαν τα σχέδιά σου, λύγισε η ψυχή σου και είναι εξαντλημένη, Από Μένα ήταν αυτό.

Έκανες σχέδια και είχες δικούς σου σκοπούς Μου, τα έφερες να τα ευλογήσω.
Αλλά Εγώ θέλω να αφήσεις σε Μένα, να κατευθύνω και να χειραγωγώ τις περιστάσεις της ζωής σου, διότι είσαι το ορφανό, και όχι ο πρωταγωνιστής. 
Σε βρήκαν απροσδόκητες αποτυχίες, και η απελπισία κατέλαβε την καρδιά σου, να ξέρεις, Από Μένα ήταν αυτό. 

Διότι μ’ αυτή την κούραση και το άγχος δοκιμάζω πόσο ισχυρή είναι η πίστη σου στις υποσχέσεις Μου και την παρρησία σου στη προσευχή για τους συγγενείς σου. Δεν ήσουν εσύ που εμπιστεύτηκες τις φροντίδες γι’ αυτούς στην προνοητική αγάπη Μου; 
Δεν είσαι συ που και τώρα τους αφήνεις στην προστασία της Πανάγνου Μητέρας Μου; 

Σε βρήκε σοβαρή ασθένεια, που μπορεί να γιατρευτεί ή είναι αθεράπευτη και σε κάρφωσε στο κρεβάτι σου, Από Μένα ήταν αυτό. 

Επειδή θέλω να Με γνωρίσεις πιο βαθιά, μέσω της σωματικής ασθένειας και να μην γογγύζεις γι’ αυτή την δοκιμασία που σου στέλνεται και να μην προσπαθείς να καταλάβεις τα σχέδια Μου, της σωτηρίας της ψυχής των ανθρώπων με διάφορους τρόπους, αλλά αγόγγυστα και ταπεινά να σκύψεις το κεφάλι σου μπροστά στην αγαθότητά Μου. Ονειρευόσουν να κάνεις κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο για Μένα και αντί να το κάνεις έπεσες στο κρεβάτι του πόνου Από Μένα ήταν αυτό.

Διότι τότε θα ήσουν βυθισμένος στα δικά σου έργα, και Εγώ δεν θα μπορούσα να προσελκύσω τις σκέψεις σου σε Μένα, αλλά Εγώ θέλω να διδάσκω τις βαθύτατες σκέψεις και τα μαθήματα Μου, για να Με υπηρετείς. 

Θέλω να σε μάθω να συναισθάνεσαι πως είσαι τίποτα χωρίς Εμένα.

Μερικοί από τους καλύτερους υιούς Μου είναι αυτοί, οι οποίοι είναι αποκομμένοι από την δραστική ζωή, για να μάθουν να χειρίζονται το όπλο της αδιάλειπτης προσευχής. 
Κλήθηκες απροσδόκητα να αναλάβεις μία δύσκολη και υπεύθυνη θέση, στηριγμένη σε Μένα.

Σου εμπιστεύομαι τις δυσκολίες αυτές, και γι’ αυτό θα σε ευλογήσει Κύριος ο Θεός σου σ’ όλα τα έργα σου, σ’ όλους τους δρόμους σου, σ’ όλα, Καθοδηγητής και Δάσκαλος σου θα είναι ο Κύριος σου. 

Την ημέρα αυτή, στα χέρια σου, τέκνο Μου έδωσα αυτό το δοχείο με το θείο μύρο, να το χρησιμοποιείς ελεύθερα. Να θυμάσαι πάντοτε ότι κάθε δυσκολία που θα συναντήσεις, κάθε προκλητική λέξη, κάθε διαβολή και κατάκριση, κάθε εμπόδιο στα έργα σου, που θα μπορούσε να προκαλέσει αγανάκτηση και απογοήτευση, κάθε φανέρωση της αδυναμίας και της ανικανότητας σου, θα χρίεται μ’ αυτό το έλαιο. 
Από Μένα ήταν αυτό.

Να θυμάσαι πως κάθε εμπόδιο είναι νουθεσία από τον Θεό, και γι’ αυτό να βάλεις στην καρδιά σου αυτόν τον λόγο, που σου έχω αποκαλύψει την ημέρα αυτή. 
Από Μένα ήταν αυτό. 

Να ξέρεις και να θυμάσαι – πάντα, όπου και να είσαι, ότι οποιοδήποτε κεντρί, θα αμβλυνθεί μόλις θα μάθεις σε όλα να βλέπεις Εμένα Όλα σου στάλθηκαν από Μένα, για την τελείωση της ψυχής σου, Όλα αυτά ήταν από μένα.

Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα
Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»


Όλοι οι δρόμοι σε μια αγκαλιά...



Όχι δεν υπάρχει καλός και κακός δρόμος. Όπως δεν υπάρχει καλό και κακό ποτάμι. Όλα οδηγούν στην αγκαλιά της θάλασσας. Όχι μην απογοητεύεσαι. Το ακούς; Η θλίψη στα μάτια σου, το σφίξιμο στην καρδιά σου, τα τρεμάμενα χέρια δεν είναι μετάνοια. Φόβος και ενοχή είναι. Γιατί σου είπαν ότι πρέπει να είσαι πάντα τέλειος, να είσαι κάπως, για να σε αποδέχονται οι άλλοι, για να αποδέχεσαι εσύ τον εαυτό σου. Κάθε που ραγίζει το προφίλ σου από ένα λάθος, κλονίζεσαι, χάνεσαι και πεθαίνεις, αισθάνεσαι ότι θα έρθει πάλι η τιμωρία, η απόρριψη απέναντι στο κακό παιδί. Όχι δεν υπάρχει λάθος και σωστό. Όλα είναι δρόμος. Το σωστό σε πάει στο λάθος και το λάθος στο σωστό. Όταν χάνεις βρίσκεις και όταν πεθαίνεις ανασταίνεσαι. Μάθε λοιπόν πως υπάρχει Κάποιος που δεν σε τιμωρεί στα λάθη σου. Που σε αγαπά υπερβολικά στην αμαρτία σου. Που σε κρατά αγκαλιά τότε που δεν μπορείς να σύρεις τα πόδια σου. Μάθε πως πέρα από σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό, στέκει η Αγάπη. Πάντα μια ζεστή αγκαλιά σε προσμένει να ξεκουράσεις τους φόβους.

π. λίβυος

Ερμηνεία του "Κύριε ελέησον''



Και αυτό το μικρό κείμενο, που πραγματεύεται με χαριτωμένη απλότητα για την μονολόγιστη ευχή, παραδίδεται από τους συλλέκτες των πατερικών κειμένων της Φιλοκαλίας ανωνύμως και μέσα από τις προθέσεις τους να γνωσθεί και να καλλιεργείται από τον λαόν του Θεού η γλυκύτατη νοερά προσευχή.

Για να θεμελιώσει δε την αναγκαιότητα της εκζητήσεως του θείου ελέους, ο συντάκτης του μικρού αυτού δοκιμίου ανατρέχει στην εποχή των Αποστόλων, που παρέδωσαν την ευχή, συμφώνως και προς άλλους διδασκάλους της νοεράς προσευχής. Παρ' ότι περιέχει απόψεις κοινές πλέον, γύρω από την ευχή του Ιησού, όμως, στην απλότητα του, οικοδομεί, πείθει, κατανύσσει με την ιδιαίτερη χάρη του, οπότε και με αυτό επιτυγχάνεται ο σκοπός των εκδοτών της Φιλοκαλίας, ώστε να δικαιούται να ενσωματωθεί σ' αυτή.

Κείμενο

Το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», και συντομότερα «Κύριε ελέησον», από τον καιρό των Αποστόλων χαρίστηκε στους Χριστιανούς και ορίστηκε να το λένε ακατάπαυστα, όπως και το λένε. Τι σημαίνει όμως τούτο το «Κύριε ελέησον», είναι πολύ λίγοι σήμερα που το ξέρουν, κι έτσι φωνάζουν καθημερινά ανωφελώς, αλλοίμονο, και ματαίως το «Κύριε ελέησον», και το έλεος του Κυρίου δεν το λαβαίνουν γιατί δεν ξέρουν τι ζητούν.

Γι' αυτό πρέπει να ξέρομε πως ο Υιός και Λόγος του Θεού, αφότου σαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος και υπέμεινε τόσα πάθη και σταυρώθηκε και χύνοντας το πανάγιο αίμα Του εξαγόρασε τον άνθρωπο από τα χέρια του διαβόλου, από τότε έγινε Κύριος και εξουσιαστής της ανθρώπινης φύσεως. Και προτού βέβαια σαρκωθεί ήταν Κύριος όλων των κτισμάτων, ορατών και αοράτων, ως δημιουργός και ποιητής τους, όμως των ανθρώπων και των δαιμόνων που δε θέλησαν από μόνοι τους να τον έχουν Κύριο και εξουσιαστή τους, δεν ήταν και Αυτός Κύριος τους, ο Κύριος όλου του κόσμου.

Ο πανάγαθος Θεός δηλαδή, και τους Αγγέλους και τους ανθρώπους τους έκανε αυτεξούσιους και τους χάρισε το λογικό, να έχουν γνώση και διάκριση· γι' αυτό, ως δίκαιος που είναι και αληθινός, δε θέλησε να τους αφαιρέσει το αυτεξούσιο και να τους εξουσιάζει με τη βία και χωρίς τη θέλησή τους. Αλλά εκείνους που θέλουν να είναι κάτω από την εξουσία και διακυβέρνησή Του, εκείνους ο Θεός και τους εξουσιάζει και τους κυβερνά· εκείνους πάλι που δε θέλουν, τους αφήνει να κάνουν το θέλημα τους, ως αυτεξούσιοι που είναι.

Για τούτο και τον Αδάμ που πλανήθηκε από τον αποστάτη διάβολο κι έγινε κι αυτός αποστάτης του Θεού και δε θέλησε να υπακούσει στην εντολή Του, τον άφησε ο Θεός στο αυτεξούσιό του και δε θέλησε να τον εξουσιάζει τυραννικά. Αλλά ο φθονερός διάβολος που τον πλάνησε εξαρχής, δεν έπαψε κι έπειτα να τον πλανά, ώσπου τον έκανε παρόμοιο στην αλογία με τα κτήνη τα ανόητα και ζούσε πλέον σαν ζώο άλογο και ανόητο. Μα ο πολυέλεος Θεός τον σπλαχνίστηκε τελικά κι έτσι χαμήλωσε τους ουρανούς και κατέβηκε στη γη κι έγινε άνθρωπος για τον άνθρωπο· και με το πανάχραντο αίμα Του τον λύτρωσε από τη δουλεία της αμαρτίας και δια μέσου του ιερού Ευαγγελίου τον οδήγησε πως να ζει θεάρεστα. Και, κατά τον Θεολόγο Ιωάννη, μας έδωσε εξουσία να γίνομε τέκνα Θεού2 και με το θειο βάπτισμα μας αναγέννησε και μας ανέπλασε και με τα άχραντά Του μυστήρια τρέφει καθημερινά την ψυχή μας και τη ζωογονεί.

Και μ' ένα λόγο, με την άκρα Του σοφία βρήκε τον τρόπο να μένει πάντοτε αχώριστος μ' εμάς κι εμείς με Αυτόν, για να μην έχει πλέον καθόλου τόπο σ' εμάς ο διάβολος. Ορισμένοι όμως από τους Χριστιανούς, ύστερα από τόσες χάριτες που αξιώθηκαν και υστέρα από τόσες ευεργεσίες που έλαβαν από τον Δεσπότη Χριστό, πλανήθηκαν πάλι από το διάβολο και εξαιτίας του κόσμου και της σάρκας ξεμάκρυναν από το Θεό και κατακυριεύονται από την αμαρτία και από το διάβολο κάνοντας τα θελήματά του.

Όμως δεν είναι τελείως αναίσθητοι ώστε να μην αισθάνονται το κακό που έπαθαν. Καταλαβαίνουν το σφάλμα τους και γνωρίζουν την υποδούλωσή τους, αλλά δεν μπορούν αυτοί μόνοι τους να γλυτώσουν και γι' αυτό προστρέχουν στο Θεό και φωνάζουν το «Κύριε ελέησον» για να τους ευσπλαχνιστεί ο πολυέλεος Κύριος και να τους ελεήσει, να τους δεχτεί σαν τον άσωτο υιό και να τους δώσει πάλι τη θεία χάρη Του και μέσω αυτής να γλυτώσουν από τη δουλεία της αμαρτίας, ν' απομακρυνθούν από τους δαίμονες και να λάβουν πάλι την ελευθερία τους, για να μπορέσουν με τον τρόπο αυτό να ζήσουν θεάρεστα και να φυλάξουν τις εντολές του Θεού.

Αυτοί λοιπόν οι Χριστιανοί που, όπως είπαμε, με τέτοιο σκοπό φωνάζουν το «Κύριε ελέησον», αυτοί θα επιτύχουν εξάπαντος και το έλεος του πανάγαθου Θεού και θα λάβουν τη χάρη Του να ελευθερωθούν από τη δουλεία της αμαρτίας και να σωθούν. Εκείνοι όμως που δεν έχουν είδηση από αυτά που είπαμε, μήτε γνωρίζουν τη συμφορά τους που είναι καταδουλωμένοι στα θελήματα της σάρκας και στα κοσμικά πράγματα, μήτε έχουν ευκαιρία να συλλογιστούν την υποδούλωση τους, αλλά χωρίς τέτοιο σκοπό φωνάζουν μόνο το «Κύριε ελέησον», περισσότερο από συνήθεια, αυτοί πως είναι δυνατό να λάβουν το έλεος του Θεού; Και μάλιστα τέτοιο θαυμάσιο και άπειρο έλεος;

Γιατί είναι καλύτερα να μη λάβουν το έλεος του Θεού, παρά να το λάβουν και πάλι να το χάσουν, επειδή τότε είναι διπλό το φταίξιμο τους. Άλλωστε, αν κανείς δώσει κανένα πετράδι πολύτιμο στα χέρια μικρού παιδιού ή κανενός αγροίκου άνθρωπου που να μην ξέρει τι αξίζει, και αυτοί το πάρουν στα χέρια τους και το χάσουν, είναι φανερό πως δεν το έχασαν εκείνοι αλλά αυτός που τους το έδωσε.

Και για να καταλάβεις καλύτερα τα λεγόμενα, συλλογίσου πως στον κόσμο τούτο εκείνος που είναι άπορος και φτωχός και θέλει να πάρει ελεημοσύνη από κάποιο πλούσιο, πηγαίνει και του λέει «ελέησον με», δηλαδή «λυπήσου με για τη φτώχεια μου και δος μου τα αναγκαία». Και πάλι, εκείνος που έχει χρέος και θέλει να του το χαρίσει ο δανειστής του, πηγαίνει και του λέει «ελέησόν με», δηλαδή «λυπήσου με για την ανέχειά μου και χάρισέ μου αυτό που σου χρωστώ». Όμοια και ο φταίχτης, θέλοντας να τον συγχωρήσει εκείνος στον οποίο έφταιξε, πηγαίνει και του λέει «ελέησόν με», δηλαδή «συγχώρεσέ με για ό,τι σου έκανα». Από την άλλη μεριά, ο αμαρτωλός φωνάζει στο Θεό το «Κύριε ελέησον» και δεν ξέρει μήτε τι λέει, μήτε γιατί το λέει, αλλά μήτε τι είναι το έλεος του Θεού που τον παρακαλεί να του το δώσει, μήτε σε τι τον συμφέρει το έλεος που ζητά, και μόνο από συνήθεια φωνάζει «Κύριε ελέησον», χωρίς να ξέρει τίποτε. Πως λοιπόν να του δώσει ο Θεός το έλεός Του, αφού αυτός, καθώς δεν το ξέρει, το καταφρονεί και πάλι το χάνει σύντομα και αμαρτάνει περισσότερο;

Το έλεος του Θεού δεν είναι άλλο, παρά η χάρη του Παναγίου Πνεύματος, την οποία πρέπει να ζητούμε από το Θεό εμείς οι αμαρτωλοί και να φωνάζομε ακατάπαυστα το «Κύριε ελέησον», δηλαδή «λυπήσου με, Κύριε μου, τον αμαρτωλό, στην ελεεινή κατάσταση που βρίσκομαι, και δέξου με πάλι στη χάρη Σου· δος μου πνεύμα δυνάμεως, για να με δυναμώσει ν' αντισταθώ στους πειρασμούς του διαβόλου και στην κακή συνήθεια της αμαρτίας· δος μου πνεύμα σωφρονισμού, για να σωφρονιστώ, να έρθω σε αίσθηση του εαυτού μου και να διορθωθώ· δος μου πνεύμα φόβου, για να σε φοβούμαι και να φυλάγω τις εντολές Σου· δος μου πνεύμα αγάπης για να σε αγαπώ και να μην απομακρύνομαι πλέον από κοντά Σου· δος μου πνεύμα ειρήνης, για να φυλάγει την ψυχή μου ειρηνική και να συγκεντρώνω όλους μου τους λογισμούς και να είμαι ήσυχος και ατάραχος· δος μου πνεύμα καθαρότητας, για να με φυλάγει καθαρό από κάθε μολυσμό· δος μου πνεύμα πραότητας, για να είμαι ήμερος στους αδελφούς μου Χριστιανούς και να απέχω από το θυμό· δος μου πνεύμα ταπεινοφροσύνης, για να μη φαντάζομαι τα υψηλά και υπερηφανεύομαι».

Εκείνος λοιπόν που γνωρίζει την ανάγκη που έχει από όλα αυτά και τα ζητά από τον πολυέλεο Θεό, φωνάζοντας το «Κύριε ελέησον», αυτός βεβαιότατα θα λάβει εκείνο που ζητά και θα επιτύχει το έλεος και τη θεία χάρη του Κυρίου. Όποιος όμως δεν ξέρει τίποτε από αυτά που είπαμε, αλλά από συνήθεια μόνο φωνάζει το «Κύριε ελέησον», αυτός δεν είναι δυνατό να λάβει ποτέ το έλεος του Θεού· γιατί και πρωτύτερα έλαβε πολλές χάριτες από το Θεό μα δεν τις αναγνώρισε, μήτε ευχαρίστησε το Θεό που του τις έδωσε.

Αυτός έλαβε το έλεος του Θεού όταν πλάστηκε κι έγινε άνθρωπος· έλαβε το έλεος του Θεού όταν αναπλάστηκε με το άγιο βάπτισμα κι έγινε ορθόδοξος Χριστιανός· έλαβε το έλεος του Θεού όταν γλύτωσε από τόσους κινδύνους ψυχικούς και σωματικούς που δοκίμασε στη ζωή του· έλαβε το έλεος του Θεού τόσες φορές που αξιώθηκε να κοινωνήσει τα άχραντα μυστήρια· έλαβε το έλεος του Θεού όσες φορές αμάρτησε στο Θεό και τον πίκρανε με τις αμαρτίες του και δεν εξολοθρεύτηκε, μήτε τιμωρήθηκε παιδαγωγικά όπως του έπρεπε· έλαβε το έλεος του Θεού όταν με διάφορους τρόπους ευεργετήθηκε από το Θεό και δεν το αναγνώρισε, αλλά όλα τα λησμόνησε και δε φρόντισε καθόλου για τη σωτηρία του.

Αυτός λοιπόν ο Χριστιανός πως να λάβει το έλεος του Θεού χωρίς να το αισθάνεται και χωρίς να γνωρίζει πως δέχεται τέτοια χάρη από το Θεό, καθώς είπαμε, μήτε να ξέρει τι λέει, αλλά να φωνάζει μόνο το «Κύριε ελέησον» χωρίς κανένα στόχο και σκοπό, εκτός από μόνη τη συνήθεια;

Αγνώστου μοναχού 

"Ή στάσις τών Ορθοδόξων έναντι τών Παπικών και τών Φιλοπαπικών "



Γέροντα ποιά στάση πρέπει να κρατάμε εμείς οι λαϊκοί απέναντι στους ιερείς τούς παπικούς και στους δικούς μας παπολάτρες;
Την εποχή της Φραγκοκρατίας, στην Κύπρο, οι Ορθόδοξοι επίσκοποι εκδιώχθηκαν, και επιβλήθηκε στις ’Ορθόδοξες Εκκλησίες και τά μοναστήρια ή μνημόνευση τών Λατίνων επισκόπων.

Ο Ορθόδοξος λαός δεν εκκλησιαζόταν στους ναούς των, επειδή μνημονεύονταν τότε οι Λατίνοι επίσκοποι.
Ό Άγιος Γερμανός Β' Κωνσταντινουπόλεως (1222- 1240) γράφει μία επιστολή στους Κυπρίους τότε και τούς λέει:

«Εξορκίζω όλους τούς λαϊκούς, όσοι είστε γνήσια τέκνα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, να φεύγετε ολοταχώς από τούς ιερείς πού υπέπεσαν στην υποταγή στους Λατίνους, και μήτε σέ εκκλησία να συγκεντρώνεστε μαζί τους, μήτε να παίρνετε οποιαδήποτε ευλογία από τά χέρια τους. Είναι καλύτερα να προσεύχεσθε στο Θεό στα σπίτια σας μόνοι, παρά να συγκεντρώνεστε στην εκκλησία μαζί με τούς Λατινόφρονες. Ει δ' άλλως, θα υποστείτε την ίδια κόλαση μ' αυτούς».

- Γέροντα είναι σημαντική ή ακριβής και ανόθευτη τήρηση της πίστεως; Πρέπει να αγωνιζόμαστε για την διατήρησή της;

Διαβάζουμε στο βίο του Μεγάλου Παϊσίου, 19 Ιουνίου, τα έξης: _

Έστειλε τον υποτακτικό του για μία δουλειά ό Άγιος. Και στο δρόμο ό υποτακτικός βρήκε ένα Εβραίο. Του λέει ό Εβραίος ότι ό Μεσαίας δεν γεννήθηκε ακόμη, τον περιμένουμε. Και ό υποτακτικός είπε:
- Μπορεί να είναι κι έτσι. (Δεν συμφώνησε απόλυτα).
Κι όταν γύρισε στον γέροντά του, τον Άγιο, να βάλει
μετάνοια του λέει:
- Δεν σέ γνωρίζω ποιός είσαι;
Με αυτόν τον λόγο πού είπε έφυγε ή Χάρη του Θεού.

Θα αναφερθούμε και πάλι στον Μέγα Αθανάσιο. Χρόνια ολόκληρα ταλαιπωρήθηκε. Πήγε εξορία. Ακόμη και ό Μέγας Κωνσταντίνος τον εξόρισε, γιατί παρασύρθηκε από τον Ευσέβιο Νικομήδειας και από την αδελφή του πού είχε τά φρονήματα τών άρειανών. Για ένα ι (γιώτα) αγωνίστηκε!
Λέγαν οι άρειανοί ότι ό Υιός είναι ομοιούσιος με τον Πατέρα. Ό Άγιος τούς έλεγε όχι ομοιούσιος αλλά ομοούσιος. Έχουν την ίδια ουσία. Τά Τρία Θεία Πρόσωπα πανύψιστα, στηρίζονται στη μία και αυτή Θεία ουσία.
Κι έφερνε για παράδειγμα, ό σκύλος μοιάζει με το λύκο, ό σκύλος, όμως δεν είναι λύκος. Ό χαλκός μοιάζει με το χρυσό,-άλλα ό χαλκός δεν είναι χαλκός. Ό άργυρος μοιάζει με τον κασσίτερο, όμως ό άργυρος δεν είναι κασσίτερος.

Ό Γέρων Γαβριήλ του 'Αγ. Όρους

"Δεν έχουν Ιεροσύνη - Εχθροί Θεού και Παναγίας "




Δεν έχουν Ιεροσύνη

- Γέροντα Γαβριήλ είναι μερικοί ιερωμένοι πού λένε ότι οι παπικοί έχουν ιεροσύνη. Τι απαντάμε με αυτούς;
Όχι δεν έχουν ιεροσύνη. Το λένε οι Άγιοι. 'Ο Άγιος Νικόδημος στο Πηδάλιο λέει: οι παπικοί είναι αβάπτιστοι, είναι παμπάλαιοι αιρετικοί. Πώς έχουν ιεροσύνη;

Κι ύστερα ρωτάμε τούς ιερείς αυτούς πού λένε ότι οι παπικοί είναι έκκλησή και πρέπει να ενωθούμε και τούς βάζουν μέσα στην Εκκλησία και τούς δίνουν αντίδωρο:

Όταν τελούν την Θεία Λειτουργία και λένε τις ευχές των κατηχουμένων τί λένε εκεί πέρα;

Όσοι κατηχούμενοι, προέλθετε... οι κατηχούμενοι, προέλθετε... όσοι κατηχούμενοι, προέλθετε. Μή τις των κατηχουμένων.
(Όσοι είσαστε κατηχούμενοι να πηγαίνετε... οι κατηχούμενοι να πηγαίνετε... όσοι είσαστε κατηχούμενοι, να πηγαίνετε. Κανένας έδώ από τούς κατηχούμενους).

Τί είναι οι κατηχούμενοι; Είναι γραμμένοι στις δέλτους της Εκκλησίας και κατηχούνται και σε λίγο θα γίνουν και αυτοί μέλη της Εκκλησίας.
Κι όμως ούτε αυτούς ή Εκκλησία τούς αφήνει να πάρουν μέρος σέ όλη τη Θεία Λειτουργία.
Όταν κάνετε τη Θεία Λειτουργία, θέατρο παίζετε; Δεν πιστεύετε σέ αυτά πού λέτε;
Πώς θα βάλεις ένα αιρετικό και θα τού δώσεις αντίδωρο;
Αναφέρεται το έξης:

'Ο Πατριάρχης ό Αθηναγόρας έκανε την άρση τών αναθεμάτων. Και κοιμήθηκε. Ό πατήρ Θεόκλητος ό Διονυσιάτης ζούσε, κι εμφανίστηκε ένα βράδυ στον ύπνο του σαν αρκούδα ό Αθηναγόρας, και λέει στον Θεόκλητο:
- Θεόκλητε, Θεόκλητε, τί έκανα, τί έκανα...


Εχθροί Θεού και Παναγίας

Γέροντα ποιό είναι το αποτέλεσμα μιας αίρεσης στον άνθρωπο;
Κάποτε πήγαν στον άββά Αγάθωνα οι πατέρες να τον πειράζουν. Τού λένε είσαι πόρνος. Είμαι άπαντάει. Είσαι γαστρίμαργος. Είμαι. Είσαι θυμώδης. Είμαι. Είσαι τούτο. Είμαι. Είσαι αιρετικός. Αντέδρασε!
Τού λένε γιατί το έκανες αυτό;
Αυτά όλα πού μου είπατε προηγούμενα δέ με χωρίζουν από το Θεό. Ή αίρεση με χωρίζει από το Θεό.
Οι αιρετικοί είναι εχθροί τού Θεού και της Παναγίας. Δεν πρέπει να έχουμε με αυτούς φιλίες.
Ό Πάπας είναι άρχιαιρεσιάρχης. Είναι Αντίχριστος. Πρόδρομος τού Αντίχριστου. Όργανο του Σατανά.Διαβάστε τά αναθέματα. Δείτε τί αναθέματα έχει ή Εκκλησία την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Τι αναθέματα έχει γι’ αυτούς τούς αιρετικούς.

Ό Γέρων Γαβριήλ του 'Αγ. Όρους 

ΒΟΗΘΗΜΑ ΕΞΟΜΟΛΗΓΗΣΗΣ

ΜΕ ΤΑ 7 ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ
ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΓΩΓΑ ΤΟΥΣ


Ἀκολουθεῖ τό βοήθημα:





ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Προσευχή στη Παναγία μας: "Άνοιξον τους οφθαλμούς μου, Δέσποινα"



Άνοιξον τους οφθαλμούς μου, Δέσποινα, τους ψυχικούς, ίνα βλέψω και κατίδω τους εχθρούς τους νοητούς, Βάθος των ανομιών μου και πταισμάτων τας σειράς, πράξεις δε μου τας ατόπους, πράξεις μου τας ρυπαράς, Γύμνωσιν, ήνπερ υπέστην, γύμνωσιν την της ψυχής, και φροντίσω ενδυθήναι μέσω θείας προσευχής.

Δος μοι μετανοίας τρίβον, άγουσαν εις ουρανούς, και Φωτός του θείου λάμψιν, που καθαίρεται ο νους.

Έλεος αιτώ, Παρθένε, έλεος του σου Υιού και μεσίτην σε προβάλλω, ίνα τύχω του σκοπού. Ζέσιν θείας μετανοίας και δακρύων τας πηγάς δώρησαι καμοί, Παρθένε, ίνα πλύνω τας πληγάς.

Ήμαρτον εγώ ο τάλας, και κατέστην μισητός, εβδελύχθη με ο κόσμος, μ’ εγκατέλιπε ο Θεός. Θρήνος των αγγέλων πέλω και δαιμόνων η χαρά, με προσμένουσι κολάσεις και θανάτου τα δεινά. θέλω να μετανοήσω, και ν’ αγωνισθώ ξανά.

Ίλαθι, Παρθένε Κόρη, μίαν χάριν σου ζητώ, δια να με δυναμώσης, μήπως πάλιν και ψευστώ. Κόλασιν την αιωνίαν τρέμω, του ασβέστου του πυρός, και τα βάσανα του άδου και την στέρησιν Φωτός.

Λήθαργος της ακηδίας μ’ έχει σφίξει ασφυκτικώς, δεν μ’ αφίνει να ξυπνήσω και να προχωρήσω εμπρός. Μάνα και προστάτις πέλεις πάντων των χριστιανών, και το στήριγμα παρθένων, μα προ πάντων μοναχών.

Νίκην κατά των εχθρών μου, των εχθρών των νοητών, εξαιτούμαι σε, Παρθένε, και αγάπην 'ς τον Θεόν. Ξένος εγενόμην κόσμου, για την μέλλουσαν χαράν, και φοβούμαι αντί ταύτης, μήπως πέσω 'ς την αράν.

Όλην μου η ξενιτεία, ύπουλη κι απατηλή και προς δόξαν των ανθρώπων, και εμέ δεν ωφελεί. 

Παύσον όλους τους πολέμους και προ πάντων τους αισχρούς, ένδυσόν με τους χιτώνας της αγνείας τους λαμπρούς. 

'Ρέπω προς την αμαρτίαν, μα την αρετήν ποθώ, θέλω να 'βρω ένα τρόπον, να μπορέσω να σωθώ. Σύντριψον κάθε παγίδα, που μου στήνει ο εχθρός, δεν μπορώ να προχωρήσω, εμποδίζει με αυτός.

Τήρησόν μου την καρδίαν καθαράν και φωτεινήν, ίνα όψωμαι την Δόξαν, Δόξαν λέγω Θεϊκήν. 

Ύμνον σοι προσφέρω, Κόρη, και παράκλησιν ομού, θέλω να με οδηγήσης εις τον δρόμον του Θεού.
Φλόγα έρωτος, Παρθένε, έρωτος του σου Υιού, δώρησαί μοι, για να νοιώσω την αγάπην του Θεού. Χάρισαί μοι πένθος, Κόρη, πένθος το χαροποιόν, να εκπλύνω μου τον ρύπον, ρύπον των ανομιών. 

Ψάλλω και βοώ απαύστως τ’ όνομα του Ιησού, άμα των αγίων πάντων και ονόματος του Σου. 

Ω! Πανύμνητε Παρθένε, θέλω να σε αγαπώ, ως την ώραν του θανάτου, και κοντά Σου να σταθώ! Αμήν. 


“ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΠΑΤΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΩΝ” 
Ο ΑΓΙΟΣ  ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΓΕΡΜΑΝΟΣ  ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ

Συκοφαντία, καθαρότητα ψυχής, φίλοι, περίθαλψη



Μικρή γεύση από την ασκητική εμπειρία του αγίου Μάξιμου του Ομολογητή, σχετικά με την αντιμετώπιση της συκοφαντίας και του συκοφάντη, με την καθαρότητα της ψυχής που έγκειται στην εφαρμογή των λόγων του Κυρίου, σχετικά με την αληθινή φιλία και την περίθαλψη.
Όλα αυτά περιστρέφονται, κατά τον άγιο Μάξιμο τον ομολογητή, γύρω από την αληθινή αγάπη του Θεού. Όλα τα κάνει για να μην εκπέσει από το σκοπό της αγάπης.«Όταν μας δουν οι δαίμονες να περιφρονούμε τα πράγματα του κόσμου, ώστε να μη μισούμε εξ αιτίας αυτών τους ανθρώπους και εκπέσουμε από την αγάπη, τότε παρακινούν άλλους να μας συκοφαντήσουν, ώστε, μη υποφέροντας την λύπη, να μισήσουμε εκείνους που μας συκοφάντησαν.

Δεν υπάρχει βαρύτερος πόνος της ψυχής από την συκοφαντία, είτε συκοφαντείτε κανείς για θέματα πίστεως, είτε για θέματα ηθικής, και κανένας δεν μπορεί να αδιαφορήσει γι’ αυτήν, παρά μόνο εκείνος που είναι προσηλωμένος στον Θεό, όπως η Σωσάννα, ο οποίος Θεός είναι ο μόνος που μπορεί να μας ελευθερώσει από τις δυσκολίες, όπως ακριβώς ελευθέρωσε και εκείνη, και να φανερώσει στους ανθρώπους την αλήθεια, όπως έκανε και στην περίπτωση εκείνης, και να παρηγορήσει την ψυχή με την ελπίδα.

Όσο περισσότερο προσεύχεσαι με όλη τη δύναμη της ψυχής σου για εκείνον που σε συκοφάντησε, τόσο περισσότερο και ο Θεός γνωρίζει την αλήθεια σε εκείνους που σκανδαλίσθηκαν.

Εκ φύσεως αγαθός είναι μόνο ο Θεός, και αγαθός με τη θέλησή του είναι μόνο εκείνος που μιμείται τον Θεό. Διότι ο σκοπός αυτού είναι να συνενώσει τους κακούς με τον εκ φύσεως αγαθό Θεό, για να γίνουν αγαθοί. Γι’ αυτό, ενώ κατηγορείται απ’ αυτούς, επαινεί αυτούς, ενώ διώκεται, δείχνει ανοχή, ενώ συκοφαντείται, μιλάει με καλοσύνη, και ενώ οδηγείται στο θάνατο, προσεύχεται γι’ αυτούς. Όλα τα κάνει για να μην εκπέσει από το σκοπό της αγάπης.

Οι εντολές του Κυρίου μας διδάσκουν να χρησιμοποιούμε σωστά τα κοινά πράγματα του κόσμου, η σωστή χρήση των πραγμάτων αυτών καθαρίζει την ψυχή από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, η καθαρή αυτή κατάσταση της ψυχής γεννάει την ορθή γνώση των πνευματικών εννοιών, η επίγνωση αυτή γεννάει την απάθεια, από την οποία γεννιέται η τέλεια αγάπη.

Δεν έχει ακόμη την απάθεια εκείνος που εξ αιτίας κάποιου πειρασμού δεν μπορεί να παραβλέψει το ελάττωμα του φίλου του, είτε αυτό είναι πραγματικά ελάττωμα, είτε θεωρείται σαν ελάττωμα. Διότι ταρασσόμενα τα πάθη που υπάρχουν μέσα στην ψυχή τυφλώνουν τον νου και δεν τον αφήνουν να δει το φως της αλήθειας, ούτε να ξεχωρίσει το καλό από το κακό. Επομένως ο άνθρωπος αυτός δεν απέκτησε ούτε την τέλεια αγάπη, που απομακρύνει το φόβο της κρίσεως.

Φίλου πιστού δεν υπάρχει αντάλλαγμα. Επειδή θεωρεί δικές του τις συμφορές του φίλου και υποφέρει μαζί με αυτόν κακοπαθώντας μέχρι θανάτου.

Υπάρχουν πολλοί φίλοι, αλλά κατά τον καιρό της ευτυχίας, κατά τον καιρό όμως των δοκιμασιών μόλις και μετά δυσκολίας θα μπορέσεις να βρεις ένα.

Τον κάθε άνθρωπο πρέπει να τον αγαπάμε μέσα από την ψυχή μας, αλλά πρέπει να αναθέτουμε την ελπίδα μόνο στο Θεό και να τον υπηρετούμε με όλη τη δύναμή μας. Διότι, εφόσον αυτός μας συντηρεί, και οι φίλοι τότε θα μας φροντίζουν, και όλοι οι εχθροί θα είναι ανίσχυροι απέναντί μας».

Απόσπασμα από τα ‘’Κεφάλαια περί αγάπης’’, του αγίου Μάξιμου του Ομολογητή, Φ. ΕΠΕ 14, σελ. 345- 347

Σημεία ξεπεσμού - Σημεία παρακμής...



Διαβάζω γεγονοτα και ειδήσεις απο το καρναβάλι:

1. Γεγονότα

....Από τις εμφανίσεις καρναβαλιστών που περπάτησαν επί της Ρήγα Φεραίου και συζητήθηκαν από τους περαστικούς ήταν ενός νεαρού που φορούσε μόνο ένα κόκκινο μποξεράκι και μία κόκκινη γραβάτα!
Πάλι εθεάθη στην Ρήγα Φεραίου μία κούκλα ξανθιά κοπέλα να φορά μέσα από το μπουφάν της ένα σέξι κορμάκι στο χρώμα του δέρματος, η οποία ωστόσο συνοδευόταν από δύο φίλους της.
Αυτόπτες μάρτυρες πάλι είδαν τα ξημερώματα της Κ. Δευτέρας στο κάτω μέρος της Ερμού ένα νεαρό κορίτσι που μάλλον ήταν και ανήλικο (όχι πάνω από 17 ετών) το οποίο κυκλοφορούσε χωρίς φούστα, μόνο με το εσώρουχο του.
Ο διάλογος μάλιστα με τον μεθυσμένο φίλο της είναι χαρακτηριστικός. «Μα καλά που την έβγαλες και την άφησες την φούστα σου», την ρωτούσε ο νεαρός ενώ εκείνη απαντούσε μέσα στη ζάλη της πως δεν θυμόταν!....
....E ννοείται πως δεν έλειψαν και κάποια μεμονωμένα ευτυχώς περιστατικά νεαρών που υπό την επήρεια αλκοόλ είχαν αρχίσει τις μπουνιές ή έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλο.
Επίσης σίγουρα «σουρεαλιστική» μοιάζει η εικόνα να κυκλοφορούν καρναβαλιστές και επισκέπτες πίνοντας μαυροδάφνη και μετά να πετάνε στον δρόμο τα μπουκάλια (κάποιοι τα έσπαγαν κιόλας) και από κοντά οι άνθρωποι της υπηρεσίας καθαριότητας του Δήμου Πατρέων που υπερέβαλλαν εαυτόν, να τα μαζεύουν σε μεγάλες μαύρες σακούλες.
Τέλος σε κάποια σημεία του κέντρου της πόλης έβλεπες ακόμη και σήμερα σημάδια από εμετούς προφανώς μεθυσμένων καρναβαλιστών....(πηγή)
Τα ευτράπελα δεν είδα πουθενά....

2.Απώλειες...

Αναλυτικότερα, τα περιστατικά που αντιμετωπίστηκαν είχαν ως εξής:

Μέθη 80
Καρδιολογικά 1
Παθολογικά 7
Ορθοπεδικά 57
Οφθαλμολογικά 25
Εκδορές 39
Θλαστικά Τραύματα 33
Αναπνευστικά 16
Νευρολογικά 2 
Εγκαύματα 35
Από τα διακόσια ενενήντα πέντε (295) ανωτέρω έκτακτα περιστατικά, σαράντα δυο (42) χρειάσθηκε να διακομιστούν στα εφημερεύοντα νοσοκομεία με τα ασθενοφόρα του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. (πηγή)
Το μόνο σχόλιο που μπορώ να κάνω είναι οτι δυστυχώς αυτά είναι σημεία του απόλυτου ξεπεσμού και της ηθικής παρακμής που ζούμε....
Σημεία των καιρών;


Ἀγωνίσου ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!





"Ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσιν"

...Καί εἰς τάς ἐσχάτας καί πονηράς αὐτάς ἡμέρας, κατά τάς ὁποίας πάντες ἐξέκλιναν ἄμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἀφῆκεν τήν Ἐκκλησίαν Του ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, τήν ὁποίαν Αὐτός μόνος ἵδρυσε καί ἐστερέωσε, ἵνα μένη ἀσάλευτος εἰς τόν ἅπαντα αἰῶνα...Ἀλλά καθώς εἰς πάσας τάς γενάς, πολεμουμένη καί κινδυνεύουσα ὑπό ἀοράτων καί ὁρατῶν ἐχθρῶν, ζητούντων ἀφανίσαι Αὐτή, ἀνέδειξεν ἄνδρας πλήρεις πίστεως καί ἀγάπης, πλήρεις ζήλου, ἀνδρείας, σοφίας, χάριτος, συνέσεως καί λόγου Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι ὡς λέοντες κατεδίωξαν μακράν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πάντα ἐχθρόν καί πολέμιον, οὔτω καί νῦν καί εἰς τούς αἰῶνας δέν θά παύση νά ἀναδεικνύη τοιούτους ἄνδρας, οἱ ὁποῖοι δέν θά κλίνουν γόνυ τῷ νέῳ Βάαλ Πάπα καί τούς δούλους αὐτοῦ.

Καί ἄν πάντα τά ἔθνη καί πάντες οἱ λαοί προσκυνήσουν τό θηρίον τό ἀναβαῖνον ἐκ τῆς ἀβύσσου, διά νά διαφθείρη τούς κατοικοῦντας τήν γῆν, οἱ δίκαοι, οἱ στρατιῶται τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ θεηγόροι ὁπλῖται παρατάξεως Κυρίου θά ψάλωσιν· "Μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε ἔθνη καί ἠττᾶσθε, ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός..."..

Ἐπειδή, ἀγαπητόν πνευματικόν μοι τέκνον, ἔφθασα εἰς βαθύ γῆρας καί μετ' ὀλίγον ἀναχωρῶ ἐκ τῆς γηΐνου καί ξένης πατρίδος καί μεταβαίνω εἰς τήν ἀληθινήν, τήν οὐράνιον πατρίδα, σοῦ ἀφήνω τήν πατρικήν μου συμβουλήν. Μεῖνον στερεός εἰς τήν ἀληθινήν πίστιν τήν Ὀρθόδοξον, τήν ὁποίαν νηπιόθεν ἐδιδάχθης φυλάσσων πάντα ἀκριβῶς, ὅσα μᾶς διδάσκει ἐν Εὐαγγελίοις ὁ Κύριος καί ἐν ταῖς Γραφαῖς οἱ Ἅγιοι Προφῆται, Ἀπόστολοι καί Θεοφόροι Πατέρες οἱ συγκροτήσαντες τάς 7 ἁγίας οἰκουμενικάς Συνόδους, καθώς καί πᾶσαν παράδοσιν ἔγγραφον ἤ ἄγραφον, Ἀποστολικήν καί Πατερικήν. Μίσησον δέ πᾶσαν πλάνην, αἵρεσιν καί διδασκαλίαν ἐναντιουμένην εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ἀγωνίσου ὡς καλός στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἵνα λάβης τόν ἄφθαρτον στέφανον ἐν οὐρανοῖς.

Ἐδόξασα τόν πανάγαθο Θεό, ὁ Ὁποῖος εὐδόκησε νά ὑπάρχουν καί στήν ἁμαρτωλή γενεά μας καί λίγοι ἐκλεκτοί, γιά νά παρηγοροῦνται καί ἀλληλστηρίζονται στήν πίστη, στόν φόβο τοῦ Θεοῦ, στήν ἀγάπη καί τίς λοιπές ἀρετές καί ἄλλοι πιστοί.

Ἀρχιμανδρίτης Φιλόθεος Ζερβάκος
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

Τί πρέπει νά κάνει ὁ ἄνθρωπος ὅταν προσεύχεται;



Γιά νά προσευχηθεῖ ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά πεθάνει. Ὅ,τι γίνεται στό θάνατο, πρέπει νά γίνει καί στήν προσευχή, γιά νά ἔχει κάποια ἀποτελέσματα. Στό θάνατο τό σῶμα μένει κάτω καί τό πνεῦμα ἀνεβαίνει πάνω. Αὐτό ἀκριβῶς πρέπει νά γίνει καί στήν προσευχή. 

Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος, ἔχει τό νοῦ του στά γήινα καί ρεμβάζει, δέν εἶναι δυνατόν ἡ προσευχή του νά ἔχει κάποιο ἀποτέλεσμα. Ἐμπαίζει τόν Θεό καί τόν ἑαυτό του.
-Ὁ Θεός βλέπει τή διάθεση αὐτοῦ πού προσεύχεται καί ὄχι ἄν κάνει μεγάλους σταυρούς. 

Δημήτριος Παναγόπουλος -Ἱεροκήρυξ
Γιά τήν προσευχή
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

Επαίνοι και επιπλήξεις



Σ’ αυτόν τον κόσμο είμαστε 
σαν εμπόρευμα βγαλμένο στο παζάρι.
Οι μεν έμποροι σηκώνουν την τιμή μας έως τον ουρανό, οι δεν την ρίχνουν έως το μηδέν.
Ο έπαινος ή η επίπληξη που μας έρχεται από τους ανθρώπους, πάντα μας χωρίζει την ψυχή μας στα δύο, με το ένα μισό της ψυχής χαιρόμαστε για τον έπαινο, ενώ με το άλλο θλιβόμαστε. Με το ένα μισό της ψυχής θλιβόμαστε για την επίπληξη, ενώ για το άλλο μισό χαιρόμαστε.
Κι αυτό συμβαίνει γιατί αισθανόμαστε στα βάθη της ίδιας μας της γνώσης, ότι ούτε από μόνος του ο έπαινος ούτε από μόνη της η επίπληξη δεν τα είπε όλα για τον εαυτό μας.
Να είσαι προσεκτικός προς ακραίους επαίνους και ακραίες επιπλήξεις, και να θεωρείς ότι είσαι από τους πρώτους μικρότερος και από τους δεύτερους μεγαλύτερος. Ώστε να μην πετάξεις χωρίς φτερά και για να μην καταστραφείς χωρίς ελπίδα.

Αγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

«Ἥμαρτες; Λυπήθητι»



Γράφαμε σὲ προηγούμενο ἄρθρο μας «Ἐζημιώθης; Μὴ ἀθυμήσῃς», νὰ μὴ λυπούμαστε ὑπερβο­λικὰ ὅταν ζημιωνόμαστε οἰκονο­μικὰ σύμφωνα μὲ τὴ χρυσοστομικὴ ρή­ση: «Ἐζημιώθης; μὴ ἀθυμήσῃς· οὐδὲ γὰρ ὠφελήσεις». Ὅταν ὅμως ἁμαρτάνουμε, νὰ λυπούμαστε κατὰ Θεόν, διότι εἶναι μεγάλο τὸ ὄφελος. «Ἥμαρτες; Λυπήθητι, ὄφελος γάρ» (Ὁμιλία Ε΄ Εἰς τοὺς ἀνδριάντας, ΕΠΕ 32, 120).
Γιατί ὠφελεῖται ὁ ἄνθρωπος, ὅταν λυπεῖται κατὰ Θεὸν γιὰ τὴν ἁμαρτία ποὺ διέπραξε; Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος παρατηρεῖ ὅτι πρὶν ἀπὸ τὴ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας ἀπὸ τοὺς Πρωτοπλάστους, δὲν ὑπῆρχαν οὔτε ἡ λύπη οὔτε ὁ θάνατος. Τόσο ἡ λύπη ὅσο καὶ ὁ θάνατος ἐμφανίστηκαν στὸ προσκήνιο τῆς ἱστορίας ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας. «Δύο ταῦτα ἔτεκεν ἡμῖν ἡ ἁμαρτία, λύπην καὶ θάνατον». Δύο κακὰ γέννησε σὲ μᾶς ἡ ἁμαρτία, τὴ λύπη καὶ τὸν θάνατο.
Ὅμως ὁ πανάγαθος Θεὸς δὲν θέλει τὸν θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Ἀχρήστευσε τὴν ἁμαρτία μ’ αὐτὰ τὰ δύο ὅπλα, μὲ τὴ λύ­πη καὶ μὲ τὸν θάνατο, μεθοδεύοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τὴν ἐξουδετέρωση τῆς μητέρας ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ παιδιά της. «Καὶ δι’ ἀμφοτέρων τούτων τὴν ἁμαρτίαν ἀνεῖλε, καὶ ὑπὸ τῶν τέκνων τὴν μητέρα ἀπολέσθαι παρεσκεύασεν» (ΕΠΕ 32, 120-122). 
Νὰ ἐξηγήσουμε πρῶτα πῶς καταργήθηκε ἡ ἁμαρτία μέσῳ τοῦ θανάτου. Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ὁ θάνατος καταργήθηκε μὲ τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου μας. «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας...»!
Πάτησε ὁ θεῖος Λυτρωτὴς τὸν θάνατο μὲ τὸν θάνατο. Ἀφοῦ λοιπὸν νικήθηκε ὁ θάνατος μὲ τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου μας, δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ φοβόμαστε τὸν θάνατο, παρὰ μόνο τὴν ἁμαρτία ποὺ ἔχει μέσα της τὸ σπέρμα τοῦ θανάτου. «Μὴ τοίνυν φοβώμεθα θά­να­τον, ἀλλὰ φοβώμεθα ἁμαρτίαν ­μόνον, καὶ δι’ ἐκείνην ἀλγῶμεν», γράφει ὁ ἱε­ρὸς Χρυσόστομος (ΕΠΕ 32, 122). Γιὰ τὴν ἁμαρτία νὰ κλαῖμε μόνο, διότι ἡ ­ἁ­­­μαρτία ὁδηγεῖ στὸ θάνατο.
Μὲ παρόμοιο τρόπο καταργεῖται ἡ ἁ­­­μαρτία καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο παιδί της, τὴ λύπη. Εἶπε ὁ ἅγιος Θεὸς στὴν Εὔα μετὰ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα: «Ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα» (Γεν. γ΄ 16). Μὲ ὀδύνες καὶ πόνους θὰ γεννᾶς τὰ παιδιά σου. Τρόπον τινὰ τῆς ἔβαλε ἕνα ἐπιτίμιο γιὰ τὴν ἁμαρτία ποὺ διέπραξε.
Ἀλλὰ τὸ ἐπιτίμιο ἦταν συγχρόνως καὶ ὁ ἐξαγνισμός της. Γράφει καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ Β΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή του: «Ἡ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται» (Β΄ Κορ. ζ΄ 10). Ἡ κατὰ Θεὸν λύπη ὁδηγεῖ στὴ μετάνοια καὶ φέρνει ὡς ἀγαθὸ ἀποτέλεσμα τὴ σωτηρία. Πάντοτε ἡ εἰλικρινὴς μετάνοια ἔχει τὸ στοιχεῖο τῆς λύπης καὶ τοῦ πόνου. Μετάνοια ποὺ δὲν μᾶς στοιχίζει δὲν εἶναι πραγματικὴ μετάνοια.
Βλέπουμε ἐδῶ ὅτι ἡ ἁμαρτία ἀχρηστεύεται καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο παιδί της, τὴν κατὰ Θεὸν λύπη. Ὅσοι λυποῦνται κατὰ Θεόν, δὲν μετανιώνουν ποτὲ ποὺ λυπήθηκαν. «Κἂν ἀμέτρως θρηνήσωσιν, εὐφροσύνην καρποῦνται, μεταμέλειαν οὐ δεχόμενοι», σχολιάζει ὁ ἑρμηνευ­τὴς Θεοφύλακτος Ἀχρίδος.
Ὅσο κι ἂν ­κλάψουν, δὲν μεταμελοῦνται ποὺ πόνεσαν καὶ ἔκλαψαν, διότι ἀπὸ τὴν κατὰ Θεὸν λύπη τους καρποῦνται εὐφροσύνη καὶ ἀγαλλίαση. Ἐνῶ ἀντίθετα ὅσοι λυποῦνται ὅπως οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουν ἐλπίδα, ἀργότερα μετανιώνουν ποὺ ἔκλαψαν καὶ πόνεσαν, διότι ἀπὸ τὴ λύπη τους δὲν ἀπεκόμισαν καμιὰ ὠφέλεια. Ἀπεναντίας ταλαιπωρήθηκαν ἀφάνταστα, σημειώνει πάλι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. 
Τώρα ἐννοοῦμε καλύτερα γιατί πρέπει νὰ λυπούμαστε κατὰ Θεὸν ὅταν ἁμαρτάνουμε. Διότι μὲ τὴν κατὰ Θεὸν λύπη διορθώνουμε τὴ ζημιὰ ποὺ πάθαμε. Ὁδηγούμαστε στὴ μετάνοια. Καὶ ἡ μετάνοια μὲ τὴ σειρά της μᾶς ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία καὶ τὸν ἁγιασμό. 
Ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας στὸ περισπούδαστο ἔργο του «Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς» γράφει ὅτι «τὸ φάρμακο γιὰ τὴν κακία τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ λύπη. Διότι καὶ τὴ μελλοντικὴ κακία προλαβαίνει καὶ τὴν παροῦσα καταργεῖ καὶ ἀπὸ τὴν ἐνοχὴ γιὰ τὴν ἁμαρτία ποὺ διαπράξαμε μᾶς ἀπαλλάσσει. Γι’ αὐτὸ δόθηκε ἐξαρχῆς ἡ λύπη στὴν ἀνθρώπινη φύση, ἀφοῦ σὲ τίποτε ἄλλο δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσει. Ἀποτολμοῦμε τὴν ἁμαρτία γιὰ τὴν ­ἀπόλαυση τῆς ἡδονῆς. Κατόπιν χρειαζόμαστε τὴν κατὰ Θεὸν λύπη γιὰ νὰ διορθωθεῖ ἡ ζημιὰ ποὺ πάθαμε. Ἂν καθαρθοῦμε μὲ τὴν ­ὀδύνη, δὲν θὰ χρειασθεῖ ­δεύτερη τιμωρία. Αὐτὴ τὴν τιμωρία ἐπέβαλε καὶ ὁ Θεὸς ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ καταπατήθηκαν οἱ νόμοι Του (ἐννοεῖ μὲ τὸ ­προπατορικὸ ­ἁμάρτημα). Μὲ λύπη καὶ πόνους τιμώρησε τὸν παραβάτη. Δὲν θὰ ὅριζε νὰ ἐπιβληθεῖ αὐτὴ ἡ τιμωρία, ἂν δὲν ἦταν ἀντίρροπη μὲ τὰ παραπτώματα καὶ δὲν μποροῦσε νὰ ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν ἐνοχή. Τὸν ἴδιο τρόπο ­χρησιμοποίησε κατὰ τῆς ἁμαρτίας ἀργότερα καὶ ὁ Ἴδιος, ὅταν ­ἐν­­ανθρώπησε. Ὅταν ­χρειάστηκε νὰ ἀ­­­ποβάλει τὴν ἁμαρτία ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη φύση, πόνεσε (ἐννοεῖ τὴν ­ὀδύνη τῆς σταυρικῆς θυσίας Του) καὶ τὴν ἀ­­πέβαλε» (Λόγος Ζ΄, ΕΠΕΦ 22, 600).
Νὰ λυπούμαστε κατὰ Θεὸν ὅταν ἁ­­­μαρτάνουμε, μὲ τὶς συμβουλὲς βέβαια καὶ τοῦ Ἐξομολόγου μας, διότι μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο διορθώνεται ἡ ζημιὰ ποὺ πάθαμε.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://aktines.blogspot.gr


Γιά τήν προσευχή

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ
ἀπό ἐμπνευσμένες ὁμιλίες τοῦ
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ - ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΟΣ



Μπροστά στό Θεό ὅταν προσευχόμαστε, πρέπει νά παρουσιαζόμαστε συντετριμμένοι. Ἐμεῖς παρουσιαζόμαστε μέ ἐγωισμό καί ξηροί. Κάνουμε ἁπλῶς τό καθῆκον μας. Διαβάζουμε γιά παράδειγμα τό ἀπόδειπνο χωρίς νά δακρύσουμε καί χωρίς συναίσθηση πραγματικῆς ἐνοχῆς. 

...προσευχόμαστε καί στέλνουμε τό "γράμμα" μας στόν οὐρανό, ἀλλά ὄχι καί τήν καρδιά μας μαζί. Ἡ ἐπιστολή μας εἶναι ἄδεια, διότι ἡ προσευχή μας δέν εἶναι καρδιακή, μέ ἀποτέλεσμα νά μήν παίρνουμε ἀπάντηση ἀπό τόν Θεό.
Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά βρίσκεται πάντα μέ βουρκωμένα τά μάτια του μπροστά στά ἀγαθά πού τοῦ προσφέρει ὁ Θεός. Πάντοτε νά Τόν εὐχαριστεῖ. Ἄμα ὅμως ὁ ἄνθρωπος ξεγελαστεῖ καί πιστέψει, πώς, ὅ,τι ἔκανε, εἶναι δικό του, θά ἔρθει μία μέρα πού θά βγεῖ σάν τήν τρίχα ἀπό τό προζύμι, καί θά ἐξευτελιστεῖ. 

Ὁ λόγος πού δέν εἶναι ἀπόρροια προσευχῆς, εἶναι σάν τήν ξερή λάσπη. Δέν κολλάει πουθενά, ὁσοδήποτε σοφία καί σύνεση ἄν δείχνει ὅτι ἔχει. Ὁ λόγος ὅμως πού εἶναι ἀπόρροια προσευχῆς, "κολλάει" καί μπαίνει σφήνα στό μυαλό τοῦ ἄλλου καί ἔτσι βοηθιέται...

Ὅπως ὅταν τό φίς εἶναι στήν μπρίζα γίνεται "παντοδύναμο" καί κανείς δέν τό πλησιάζει, γιατί θά τόν κάψει, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος, πού εἶναι συνδεδεμένος μέ τόν Χριστό, γίνεται "παντοδύναμος" καί δέν μπορεῖ νά τόν πλησιάσει ὁ διάβολος.

Ὁ Θεός στήν προσευχή μας θά μᾶς δώσει σύμφωνα μέ τήν καρδιά μας καί ὄχι σύμφωνα μέ τά λόγια μας.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσεύχεται, δίνει τήν εὐχέρεια στόν Θεό νά τοῦ μιλήσει.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζητάει κάτι ἀπό τόν Θεό σωστά, γνώριζε ὅτι, ὅταν θά ἔρθει ἡ ὥρα, θά τοῦ τό δώσει. Νά ἔχει μόνο ὑπομονή, διότι δοκιμάζεται ἡ ὐπομονή καί ἡ πίστη του στόν Θεό.


Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΈΛΗ"

Εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε



“Αγαπάς με;” (Ιωάν. κα΄, 15).
Η ερώτηση που ετέθη από τον Ιησού στον Σίμωνα Πέτρο ισχύει και για τον καθένα μας. Είναι η ουσιαστική ερώτηση. Η απάντηση που θα δώσω προσδιορίζει τη σχέση μου με το Σωτήρα.
Θα τολμήσω να πω με τον Πέτρο: «Κύριε, Συ πάντα οίδας, Συ γινώσκεις ότι φιλώ Σε» 
(Ιωάν. κα΄, 17). 
Μα τόσο συχνά η ζωή μου, τα έργα μου, αναιρούν μια παρόμοια βεβαίωση.
Να ομολογήσω ταπεινά ότι δεν έχω αυτήν την αγάπη; Να πω με απλότητα, ίσως και με ειλικρίνεια: «Όχι, Κύριε, δεν Σ’ αγαπώ»;
Μια τέτοια όμως ριζική άρνηση δεν είναι σωστή. Διότι, ακόμη και στις χειρότερες πτώσεις μου, η ανάμνηση του Λυτρωτού, η μορφή Του, δεν σβήνουν εντελώς από την ψυχή μου. 
Δεν παύουν να με τραβούν. Περίπλοκη κατάσταση του αμαρτωλού, που ακόμη και στο βάθος της αθλιότητός του, κι όταν δεν έχει τη δύναμη να σπάσει τα δεσμά του, στρέφει με πόθο το κεφάλι προς τον Ιησού πλημμυρισμένος από τη νοσταλγία της ενώσεως μαζί Του.
Η μόνη απάντηση που θα μπορούσα να δώσω είναι: “Κύριε, γνωρίζεις τα πάντα. Γνωρίζεις ότι θα ήθελα να σ’ αγαπώ. Δος μου την αγάπη Σου”…
“Εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε” (Ιωάν. ιδ΄, 15). Τρομερή φράση. 
Με καταδικάζει. Το να τηρούμε το λόγο του Ιησού σημαίνει: να εφαρμόζουμε τα παραγγέλματά Του. Το νόημα της φράσεως, το νόημα το πιο φυσικό, θα ήταν: το δείγμα της αυθεντικής αγάπης για τον Ιησού είναι μια ζωή σύμφωνη με τα παραγγέλματά Του.
Ένα άλλο νόημα (που δεν αποκλείει το προηγούμενο) είναι:Μόνο εκείνος που αγαπά τον Ιησού μπορεί να τηρήσει το λόγο του Ιησού. Η αγάπη που προηγείται της υπακοής, που είναι προϋπόθεση υπακοής. Η υπακοή διατηρεί και προφυλάσσει την αγάπη, της δίδει συνέχεια και ασφάλεια. Αλλά η πηγή της υπακοής, το νόημά της και η εσωτερική της δύναμη βρίσκεται στην αγάπη.
Κύριε Ιησού, πως μπορώ να Σε υπακούσω, αν δεν Σ’ αγαπώ; Μετάστρεψέ με πρώτα, φέρε με στην περιοχή της αγάπης Σου. Τότε θα μάθω να Σε υπακούω. Είμαι πολύ αδύνατος να τηρήσω το λόγο Σου, αν δεν με κρατήσει, αν δεν με βαστάξει η αγάπη Σου. Εάν η καρδιά μου δεν είναι γεμάτη από την αγάπη Σου, εύκολα θα μπορεί να μπει ο πειρασμός και να την κατακτήσει. Γι’ αυτό και Σε ικετεύω: Γέμισε την καρδιά μου όπως γεμίζουν ένα ποτήρι με νερό ως τα χείλη. Έτσι ώστε να είναι αδύνατο να χωρέσει έστω και μια ξένη σταγόνα. Μόνο η ελπίδα που έχω ότι θα μου δώσεις την αγάπη Σου με κάνει να μην απελπίζομαι. Να μη χάνω την ελπίδα μου ότι θα τηρήσω κάποια μέρα το λόγο Σου…
«Μείνατε εν τη αγάπη τη εμή» (Ιωάν. ιε΄, 9). Το κείμενο δείχνει καθαρά ότι δεν πρόκειται για τη δική μας αγάπη προς τον Ιησού, αλλά για την αγάπη του ίδιου του Ιησού. «Μείνατε στην αγάπη που είναι δική μου, στην αγάπη που με κινεί, στην αγάπη που εκφράζει όλη τη φύση μου». Μα η αγάπη του Ιησού είναι η πηγή και η δύναμη και της δικής μας αγάπης προς τον Ιησού.

Οἰκουμενισμός: Ἡ μεγάλη ἀπειλή



ΠΟΛΛΟΙ κοσμικοί καί ἄσχετοι περί τήν πίστη ἀγνοοῦν βασικές ἀλήθειες τῆς Ὀρθόδοξης διδασκαλίας καί σχολιάζουν μέ ἐπιπολαιότητα τήν ἐκκλησιαστική ἐπικαιρότητα, γεγονός πού ἀποκαλύπτει τήν ἔλλειψη στοιχειώδους πληροφόρησης. Εἶναι λοιπόν ἑπόμενο καί στό θέμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ νά ἔχουν ἀπόψεις, πού μειώνουν τήν λάμψη τῆς Μίας Ἐκκλησίας μέ τό νά τήν ἐξισώνουν μέ τίς ἄλλες ἑτερόδοξες «ἐκκλησίες». Εὔκολα ἀποδέχονται ὅτι ὁ οἰκουμενισμός εἶναι εὐλογία, γιατί θά ἑνώσει τούς χριστιανούς. Γι᾿ αὐτούς ἀγάπη καί οἰκουμενισμός ἔχουν στενότατη σχέση. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ μητέρα καί ὁ οἰκουμενισμός τό τέκνο! Τόση εἶναι ἡ πλάνη, πού οἱ πρωτεργάτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ γίνονται δεκτοί μέ ἐνθουσιασμό ἀπό τήν κοσμική ἐξουσία, διευκολύνονται στίς δραστηριότητές τους καί προβάλλονται στό λαό ὡς σπουδαῖοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται γιά τό καλό τῆς κοινωνίας, ἀλλά καί τήν προβολή τῆς Ὀρθοδοξίας!

Ἐνῶ συμβαίνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Ἡ ἀγάπη στήν περίπτωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ εἶναι πρόσχημα. Στήν πραγματικότητα δέν ὑπάρχει. Ὁ ἀείμνηστος μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἔλεγε σχετικά: «Ὁ Σατανᾶς, φθονῶν τό μεγαλεῖον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία παρέμεινε παρθένος ἁγνή, ἄμικτος ἀπό τά μιάσματα πλανῶν καί αἱρέσεων, ἐτεχνούργησε τό νέον τοῦτο σύστημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὑπό τό πρόσχημα τῆς ἀγάπης κρύπτεται ὁ Ἀπατεών, ὁ ὁποῖος προτρέπει τούς Ὀρθοδόξους ν᾿ ἀνοίξουν τάς θύρας καί νά δεχθοῦν καί νά ἐναγκαλισθοῦν ὅλους τούς αἱρετικούς, καί τούς ἀλλόθρησκους ἀκόμη, καί νά γίνουν ὅλοι μία συναλοιφή» («Ἐκκλησιαστικός στρουθοκαμηλισμός», 1973, σελ. 42).

Ὁ οἰκουμενισμός εἶναι ἡ νέα μαγάλη αἵρεση, ἡ ὁποία εἶναι ὕπουλη καί ἐπικίνδυνη. Δέν φαίνεται μέ τήν πρώτη ματιά ὅτι εἶναι αἵρεση, γιατί ἀποφεύγει νά διαστρεβλώνει δημοσίως τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, κλονίζει ὅμως τά θεμέλιά της μέ τίς «ἀθῶες» ἐκδηλώσεις του καί τήν προκλητική περιφρόνηση τῶν ἱερῶν κανόνων.Πρόκειται γιά σύστημα πού ἐπιδιώκει νά πλήξει τήνὈρθοδοξία καί νά τήν ὑποβαθμίσει στό ἐπίπεδο τῶν ἑτεροδόξων Παπικῶν καί Προτεσταντῶν καί νά γίνει τελικά μία ἀπό τίς πολλές χριστιανικές ὁμολογίες, οἱ ὁποῖες στούς δύσκολους καιρούς μας πρέπει νά ἑνωθοῦν, γιά νά ἀποκτήσουν κοσμική δύναμη καί νά διασωθοῦν! Δηλαδή, νά ἀκολουθήσουν ὅλοι τό παράδειγμα τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος εἶναι, ἐκτός ἀπό μοναδικός ἐκπρόσωπος τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς καί ἀρχηγός κράτους! Ἤ ἀκριβέστερα νά ὑποταχθοῦν ὅλοι στόν ἔμπειρο Πάπα, πού διαθέτει δύναμη καί μπορεῖ ὅλους νά τούς προστατέψει!
Ὁ οἰκουμενισμός εἶναι μεγάλη ἀπειλή γιά τήν Ὀρθοδοξία, γι᾿ αὐτό πρέπει νά ἐλέγχονται δημοσίως ὅσοι τόν ὑπηρετοῦν, μήπως καί συνέλθουν καί σταματήσουν τήν κατά κρημνῶν πορεία τους.

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης
Ορθόδοξος Τύπος, 20/02/2015