.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ο ΝΟΜΟΣ



Σταθήκαμε υπέροχοι και μοναδικοί, μα στο τέλος μόνοι· αυτό καταλάβαμε αφημένοι στη γκαρσονιέρα του εγωισμού μας. Στύψαμε τις αντοχές της καρδιάς μας σε απρόσφορες αδιακρισίες και απολυτότητες που απλά αραίωναν δραματικά τις φιλίες. Μετά, μας έμεινε ένα ευγενές παράπονο να αιωρείται σπασμωδικά αντί για κάθε άλλη ευθεία κραυγή για «βοήθεια». Κάθε ρωγμή της αδυναμίας μας θα καταγγέλλει το ισόβιο φιάσκο μας: ήμασταν σοβαροί και αυστηροί με τους άλλους, όταν έπρεπε να δεθούμε μαζί τους με κάθε επιείκεια και κατανόηση. Όλοι προσπέρασαν, μα κανείς δεν άγγιξε την κρύα πλάκα εκείνου του τέλειου νόμου της τελειότητας που κουβαλούσαμε με κομπασμό για χρόνια μέσα μας…

π. Δαμιανός