Νομίζω πως όλοι μας θα δοκιμάσουμε τον πόνο από τους κοντινούς μας ανθρώπους, όταν δεν μας συμπεριφερθούν όπως περιμέναμε, όταν μας απογοητεύσουν, όταν μας κοροϊδεύουν. Είναι, αναμφίβολα, οδυνηρή εμπειρία. Μας βρίσκει απροετοίμαστους, δεν υπολογίζαμε σ’ αυτό το ενδεχόμενο.
Όμως πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος, ως ατελής και αναπτυσσόμενος, δεν έχει μια σταθερή συμπεριφορά. Πορεύεται, και αυτή η πορεία έχει διακυμάνσεις που τις γεύονται κυρίως οι γύρω του. Γι’ αυτό μπορεί να αναιρέσει το λόγο του, να κινηθεί συμφεροντολογικά, να γίνει σκληρός, να δείξει έναν άλλο εαυτό από ό,τι γνωρίζαμε.
Όλα αυτά προκαλούν απογοήτευση, σύγχυση, πόνο. Διερωτάσαι πώς γίνεται να συμβαίνουν και βέβαια χρειάζεται ο χρόνος για να ισορροπήσεις μέσα σου και να σταθείς στο πόδια σου.
Αν στη ζωή μας τίποτα δεν είναι τυχαίο και αν όλα όσα μας συμβαίνουν αποσκοπούν στην πνευματική μας ωριμότητα και ανάπτυξη, είναι κατανοητό το πόσο μπορεί να επηρεάσει η αρνητική συμπεριφορά αγαπημένων προσώπων. Όσο όμως και να προκαλεί αναστάτωση η απογοήτευση που μας έρχεται από τους γύρω μας κυρίως ανθρώπους, μπορεί να γίνει μια δυνατή ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό της πορείας μας. Ο Χριστός μίλησε για την πρώτη και κύρια αγάπη που, ως χριστιανοί-μαθητές Του, θα πρέπει να έχουμε στο Θεό. Μπορεί η δική μας αδυναμία, όχι λίγες φορές, να μας οδήγησε στην εξάρτηση από άλλες αγάπες - ανθρώπινες. Η απογοήτευση, τότε, από τέτοιες αγάπες γίνεται σπρώξιμο προς την κυρίως αγάπη, που δεν απογοητεύει και δεν πονά. Όχι, βέβαια, πως δεν θα επιδιώκουμε τις ανθρώπινες αγάπες, αφού ως άνθρωποι τις χρειαζόμαστε για να ζήσουμε. Η εξάρτηση και η απολυτοποίηση όμως δεν δίνουν ζωή αλλά θλίψη, απογοήτευση, θάνατο, ψευδαίσθηση ζωής.
Ο μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος έγραφε στο ημερολόγιό του: «Πρέπει να περάσεις ένα βαθύ πόνο, μια τραγική αγωνία, να κραυγάσεις, να παλέψεις, για να σου μιλήσει ο Θεός. Διαφορετικά δεν γίνεται. Το δοκίμασα, το δοκιμάζω, αυτή είναι η κατάθεσή μου».
Τελικά, μέσα από τον πόνο που δημιουργεί η συμπεριφορά των ανθρώπων μπορεί, αν τον χειριστείς ταπεινά και με εμπιστοσύνη στο σχέδιο του Θεού για σένα, να σου ανοιχτεί η όντως ζωή, ο ουρανός που θέλεις και αγνοείς. Η πείρα τόσων ανθρώπων του Θεού, παλαιοτέρων και συγχρόνων, βεβαιώνει για τη μεταποίηση του σταυρού σε ανάσταση, της θλίψης σε ανάπαυση, της λύπης σε χαρά. Και ακόμα, τα όσα θλιβερά μας συμβαίνουν δεν γίνονται μόνο σε μας αλλά σε όλους και κυρίως σ’ αυτούς που αγαπά ο Θεός γι’ αυτό και τους παιδαγωγεί με τις ποικίλες δοκιμασίες για να γίνουν δεκτικοί της πολλής χάριτός Του και των χαρισμάτων Του τα οποία ετοίμασε «τοις αγαπώσιν Αυτόν».
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους