.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

“Τότε, στη δύσκολη αυτή στιγμή, ξαναφάνηκε χαμογελαστός ο Άγιος Άγγελός της, έτοιμος να την ενισχύσει”

Μιά γερόντισσα, αγία ψυχούλα, ζούσε στον Πειραιά μόνη της. Το μοναχοπαίδι της ακολούθησε το δρόμο του Μοναχισμού· αφιερώθηκε στο Θεό!

Εκείνη δέχτηκε το γεγονός δοξάζοντας το Θεό για την τιμή που έκανε στο παιδί της και στην ίδια, παρ᾿ όλο που απόμεινε μόνη της. Επιπλέον δεν είχε και καλή υγεία· είχε άσθμα, που πολύ τη βασάνιζε και πολλές φορές έφθανε κοντά στο θάνατο.

Μ᾿ αυτόν τον αγώνα πέρασαν αρκετά χρόνια. Κάποτε ο Θεός, βραβεύοντας την πίστη και την αφοσίωσή της σ᾿ Εκείνον, παραχώρησε κι ανοίξανε προς στιγμήν τα μάτια της ψυχής της κι αξιώθηκε να δεί τον Άγγελο φύλακα της ψυχής της! Η φωτεινότητα και η θεία γλυκύτητά του γέμισαν με υπερκόσμια χαρά την ευλαβέστατη γερόντισσα. Τώρα είχε δεί με τα μάτια της ότι στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήταν μόνη. Έτσι, προσευχόταν πλέον με μεγαλύτερη πίστη και θερμότητα.

Όμως, η ασθένεια συν τω χρόνω θέριευε. Καί κάποτε, σαν αδύναμος άνθρωπος, λύγισε, χύνοντας πολλά δάκρυα μέσα στον πόνο της! Τότε, στη δύσκολη αυτή στιγμή, ξαναφάνηκε χαμογελαστός ο Άγιος Άγγελός της, έτοιμος να την ενισχύσει.Η γριούλα όμως τον πρόφτασε και του είπε με πόνο:

–Άγιε μου Άγγελε, παρακάλεσε και συ τον Κύριο να με πάρει! Δεν αντέχω πλέον!

Καί εκείνος της απάντησε στοργικά, αλλά σταθερά:

–Πρέπει, γερόντισσα, να κάνεις λίγη υπομονή ακόμη.

Επειδή όμως εκείνη δυσκολευόταν να το δεχτεί, πρόσθεσε:

–Κι εγώ κάνω υπομονή τόσα χρόνια και κάθομαι κοντά σου, και στερούμαι τη χαρά του Ουρανού! Κάνε και συ λίγο ακόμη!

Όταν άκουσε αυτά τα λόγια του, εκείνη συγκλονίστηκε κι είπε μέσα απ᾿ την ψυχή της:

–Γενηθήτω το θέλημα του Κυρίου!

Ο Άγιος Άγγελος τότε, έπαψε να φαίνεται, αλλά η εμφάνιση και τα λόγια του άφησαν στη γριούλα μια απέραντη γαλήνη και μια θεία παρηγοριά. (Αυτό το γεγονός το εμπιστεύτηκε στο Μοναχό γιό της, όταν κατέβηκε μια φορά απ᾿ το Άγιο Όρος για να την επισκεφτεί.)

Αλήθεια, πόσο μεγάλη αγάπη έχουν και οι Άγιοι Άγγελοι για τον άνθρωπο! Άλλωστε, το έχει πεί κι ο Κύριος, πως όταν μετανοεί ένας αμαρτωλός άνθρωπος και μπαίνει στο δρόμο της σωτηρίας, χαρά γίνεται στον Ουρανο, και απ᾿ τους Αγίους, και απ᾿ τους Αγγέλους…

Από το βιβλίο: «Μηνύματα από τον Ουρανό»