.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Αν το παλέψεις, όπου και να πας θα ναι παράδεισος...



Χειμώνας βαρύς.Σαρακοστή στον Άθω. Ο Θανασός είχε ξεμείνει στο κελλί του γερο Κοσμά αφού το χιόνι είχε αποκλείσει τα μονοπάτια. Κλειστός ο δρόμος για τα μοναστήρια και η θάλασσα κάτω δεν ησύχαζε. Τα μοναστήρια άλλωστε ήτανε και μακριά και δεν είχε τρόπο να φύγει.

-Μη χολοσκάς. Θα μείνεις στο κελλί, του είπε ο γέροντας Κοσμάς όλο αρχοντιά Κουκιά έχουμε, ξύλα για το τζάκι έχουμε, νάναι καλά ο γερο Τιμόθεος που μας οικονόμησε νωρίς κούτσουρα. Και είναι ελιά που καίει όμορφα.

Σαν να κατάλαβε ο Θανασός τώρα στα σοβαρά τι του έλεγε ο γερο Κοσμάς και πήρε να το χαρεί. Κι όσοι θα του λέγανε γιατί άργησε να γυρίσει από τον Άθωνα, την είχε την δικαιολογία έτοιμη κι αληθινή.Ήθελα εγώ.... αλλά το χιόνι μας απέκλεισε...
Για φαντάσου, μονολογούσε χωρίς καυμούς, χωρίς το ζόρι της φαμίλιας του, χωρίς τη φωνή του αφεντικού, χωρίς τη οργή στη στραβοτιμονιά του απέναντι, χωρίς τα βάσανα της ζωής ετούτης. Χρόνια το δούλευε στο μυαλό του και το ομολογούσε ανάμεσα στο χωρατό και το σοβαρό του.

-Εσείς γέροντα έλεγε στον γερο Κοσμά ζείτε στον Παράδεισο ενώ εμείς εκεί μέσα και να θες να αγιάσεις δεν σ αφήνουνε.

Και να που γίνεται μερικές φορές σαν να ακούει ο Θεός δυό φορές και του γίνεται το χατήρι του ανθρώπου. Χωρίς να το μετρήσει και βρίσκεται ίδιος καλόγερος στον Άθω στο καλύβι του γέρο Κοσμά που δεν αγαπούσε και πολύ τις βολές και δεν είχε μήτε ρεύμα, μήτε τηλέφωνο. Μια στέρνα είχε μοναχά στο κελλί και κάθε πρωί έβγαζε λίγο νερό για τη λάτρα του.

-Είμαι στον παράδεισο.!!! μονολογούσε ο Θανασός.
Πήγαινε και ερχότανε και η χαρά του δεν έλεγε να ησυχάσει..

-Ελα παιδί μου θα κάνουμε τις ώρες και τον εσπερινό. Ήτανε βλέπεις Σαρακοστή και οι ακολουθίες ήτανε πολλές.
-Μετά χαράς έκανε ο Θανασός..
Πήρε να διαβάζει ο γερο Κοσμάς διάβαζε διάβαζε και τελειωμό δεν είχε....
Το μυαλό του Θανασσού πήρε να ταξιδεύει...
Μετά ο γέροντας λέει στο Θανασσό.
- Είναι Σαρακοστή παιδί μου έχουμε μονοτράπεζο και αλάδωτο...
-Κι αλάδωτο ; επανέλαβε ο Θανασσός ...
Φάγανε κάτι παξιμάδια που του φανήκανε παντεσπάνι του Θανασσού και χαλβά Μακεδονίτικο που του χε φέρει κάποιος προσκυνητής από τη Θεσσαλονίκη..
Πήρε να βράζει ο Θανασσός....
-Να πάς αν είναι ευλογημένο να φέρεις από το πηγάδι νερό του λέει ο γέροντας
Τρέχει με τον κουβά ο Θανασός να τραβήξει νερό. Μα στη βιάση του δεν δένει καλά την τριχιά και ο κουβάς βρέθηκε μέσα στο πηγάδι.
Φωνές, φασαρία ,θυμός, νεύρα κι όλα μαζί.....

Τα άκουσε από το καλύβι ο γερο Κοσμάς και νόμιζε ότι κάτι του συνέβη.
-Τι έπαθες παιδί μου ποιος σε πείραξε ;
Ο Θανασός όμοια σαλεμένος κόκκινος από την αναποδιά δεν μιλιότανε
-Κι εδώ αναποδιές...... κι εδώ δυσκολίες.... κι εδώ ο πειρασμός. Που θα ησυχάσω γέροντα, μέχρι που θα με κυνηγάει το θηρίο .

Τον πήρε με τρόπο πατρικό ο γέρο Κοσμάς και τον έβαλε στο καλύβι
Κι ο Θανασός πήρε να κλαίει σαν παιδί.
-Το θηρίο παλληκάρι μου ούτε στον κόσμο μένει ούτε στο καλύβι μου δεν πατά.Κάθε τόπος παιδί μου είναι αγώνας .Δεν υπάρχει τόπος χωρίς αγώνα.Δεν υπάρχει όμως και παράδεισος που να να ναι εδώ και να μην είναι εκεί.Το θηρίο ...πάει να πει τα πάθη, αν το κουβαλάς μέσα σου όπου και να πας θα σε φάει. Κι αν το παλέψεις, όπου και να πας θα ναι παράδεισος...

Π. Εφραίμ

Όσο ακούς τον Θεό, τόσο ακούει και σένα ο Θεός!



ΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ – ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ

Ή πίστις είναι ένας κίνδυνος γιά τήν λογική” ουδέ­ποτε είναι μία άκύρωσις, άλλά ένας φωτισμός. Εΐναι μία άπορρόφησις τής “ψυχής γιά τά έπέκεινα τού κό­σμου αύτου πράγματα, κατά τόν θειο τρόπο τής ύπάρ- ξεώς τους.

Ή πίστις περιέχει άποκάλυψι τήν όποία καλείται ό πιστός νά γευθή.

Ό Θεός μάς συνοδεύει πάντοτε καί, στό μέτρο στό ό­ποιο Τόν γνωρίζουμε, ή βιολογική καί ψυχολογική ζωή μας διέρχεται μέσα άπό τήν άλήθεια καί τό φώς τής γνώσεως. Αύτό είναι μιά έμπειρία πού άποκτά ό πιστός μέσα άπό τή θεϊκή γνώση, στήν όποία ό κατά κόσμον σοφός δέν ημπορεί νά προσπελάση, παρά μόνο έάν ύ- ποτάξη έξ ολοκλήρου τήν δική του γνώσι στήν θεία καί άναγνωρίση τήν μηδαμινότητά του.

Ή θρησκεία θεμελιώνεται έπάνω στό βράχο τής πί­στεως. Μόνο μέ αύτή τήν πίστη μπορούμε νά έπικοινω- νήσουμε μέ τόν Θεό.

Ό Ιησούς άπήντησε κάποτε στούς μαθητές Του, οί ό­ποιοι Τού ζητούσαν περισσότερη πίστι: Ν’ άρχίσουν νά πιστεύουν ότι έχουν πίστι καί θά γίνη σταδιακώς πραγ- ματικότης αύτή μέσα τους.

Ό πιστός στόν Θεό υπερβαίνει τά όρια τού άνθρώ­που, πού είναι δημιουργός μόνο στήν τάξη τών ιδεών, άλλά δέν υπερβαίνει τόν Θεό, διότι ό Θεός είναι στήν τάξη τής πραγματικότητος.

Ή πίστις είναι ένας κίνδυνος: ξεπερνά τά άνθρώπινα όρια τής λογικής, κάποτε είναι άντίθετη μέ τήν ζωή, άκό­μη καί μέ κάποιο έργο κανονικό καί άνθρωπίνως σωστό. Οί άγιοι άπέφευγαν νά κάνουν θαύματα, παρά μόνο σέ περιπτώσεις γιά νά δείξουν τήν άγάπη τους πρός τόν κό­σμο καί γιά τήν άνακούφισι τού άνθρωπίνου πόνου. Ή πίστις είναι καρπός ψυχικής καθαρότητος.

Ή φροντίδα γιά τόν επιούσιο άρτο είναι καθημερινά πιεστική. Όταν ώδήγησε τούς Ισραηλίτες στήν έρημο ό Θεός, δέν τούς έξησφάλισε ψωμί καί γιά τίς επόμενες ή- μέρες, διότι τό έξ ούρανού «μάννα» χαλούσε. Όπότε νά ζητάμε άπό τόν Κύριο μόνο τόν σημερινό άρτο, μάς έ­χει συμβουλεύσει. Άκόμη κι όταν δέν έχουμε νά φάμε, νά ζούμε καί πάλι μέ τήν πίστι.

Οί ερημίτες άγιοι έζησαν μέ μόνη προύπόθεσι τήν πί­στι. Αύτοί έπίστευσαν στόν λόγο τού Κυρίου, έχοντας πρώτα τήν φροντίδα γιά τήν σωτηρία τους καί σέ δεύ­τερη θέσι φροντίζοντας γιά τά άναγκάία τής ζωής τους. Γι’ αύτό έφθασαν νά λάμπουν σάν τά κρίνα τού άγρού στόν ούράνιο κόσμο.

Ό Ιησούς προσκλήθηκε κάποτε άπό τόν πόνο κά­ποιου πατέρα γιά νά τοϋ έπαναφέρη στήν ζωή τήν κο­ρούλα του, ήλικίας 12 έτών.

Ό Ιησούς άγαποϋσε τά παιδιά, γι’ αύτό καί έπήγαι- νε κοντά τους μέ τόν πόνο τής άγάπης. Επίσης καί μία άσθενής γυναίκα τόν πλησίασε καί τοϋ «έκλεψε», θά έ- λέγαμε, τήν προσοχή. Νά σταθούμε έπάνω σ’ αύτό τό γεγονός, πού είναι μοναδικό στήν ζωή τοϋ Ίησοϋ. Άρα­γε άπό πού έγνώριζε αύτή ή γυναίκα, ότι άγγίζοντας, σάν τόν κλέπτη, τό άκρο τοϋ ιματίου τοϋ Ίησοϋ, θά θε­ραπευόταν; Τό έγνώριζε άπό τήν πίστι πού είχε στόν Χριστό καί τελικά δέν έξαπατήθηκε. Όπότε ή δύναμις τής θεραπείας της προερχόταν άπό τήν πνευματική της κατάστασι καί μέ τό άγγιγμα σέ κάτι τό υλικό (φόρεμα τού Χριστού), έλαβε κάτι τό πνευματικό.

Ό δούλος τοϋ έκατοντάρχου θεραπεύεται έξ αποστά­σεως χάρις στήν πίστι του, πού έκδηλώθηκε μέσιρ τών πρεσβυτέρων καί τών φίλων πού έστειλε στόν Ίησοϋ. Έ­δώ ό Χριστός δέν αισθάνθηκε κάποια δύναμι νά εξήλθε άπ’ Αύτόν. Αύτό σημαίνει ότι ή άσθένεια έπαυσε, τήν στιγμή πού ό οργανισμός τοϋ δούλου επανήλθε διά τής πίστεως τοϋ έκατοντάρχου στό πλήρωμα τής πνευματι­κότητος. Ό Χριστός ήθελε γιά τήν πίστι τής γυναίκας νά τής δώση τό ποθούμενο καί μόνη της νά ίδή ότι διά τής άγάπης της έγινε ό πρωτοφανής κλέπτης τής χάρι­τος Του.

Ό Ιησούς έπιθυμεΐ άπό τούς πιστούς τού κόσμου μία βαθειά ειρήνη: τήν ειρήνη τής πίστεως στόν Θεό. Αύτό μάς δίνει νά καταλάβουμε ότι στόν κύκλο ένός ειρηνι­κού άνθρώπου, πού έχει τίς ρίζες του στόν ούρανό, γί­νεται καί ειρήνη στήν γή.

Άν καί είσαι έπίγειος, γιά ν’ άποφασίσης νά όμολο- γήσης τόν Θεό, θά πρέπει νά ύπομένης τά πάντα, ό- ποιαδήποτε θυσία καί κάθε εμπαιγμό, μέ μεγάλη χαρά, μέχρις ότου σοϋ άνοιξη ό Θεός τους οφθαλμούς τής πί­στεως, νά σοϋ άποκαλυφθή ό Ιησούς, ό Υιός τού Θεοϋ. Αύτός ό όποιος είναι μαζί μας, μέχρι τό τέλος τών αιώ­νων.

Νά ίδής τόν Ίησού είναι μία μακαριστής, ή όποία δέν συγκρίνεται μέ καμία έπίγεια χαρά, καί αύτό συμ­βαίνει πότε πότε γιά νά μή σβήση μέσα άπό τούς άν­θρώπους τό φώς τοϋ Θεοϋ.

Ή πίστις στόν Θεό καί ή ομολογία Του είναι ή έξο­δος τής ψυχής άπό τό σκοτάδι στό θειο φώς, ή έξοδος στό φώς τοϋ μέλλοντος αιώνος.

Όσο άκους τόν Θεό, τόσο άκούει καί σένα ό Θεός!

από το βιβλίο: ΒΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ (1910-1989)

*(Μετάφρασις άπό τά ρουμανικά ύπό μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου)

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ σημασία του στὴν ζωή μας

Οἱ ὀδυνηρὲς καὶ ἀνίατες ἀσθένειες, ὁ θάνατος προσφιλῶν μας προσώπων, ὅπως καὶ ὁ ἰδικός μας θάνατος, ἡ ἀδικία, ἡ ἀχαριστία καὶ περιφρόνησις, οἱ διωγμοὶ ποὺ ἐνίοτε ὑφιστάμεθα, ἡ πτωχεία καὶ ἄλλες δοκιμασίες, ἀποτελοῦν εὐκαιρίες πού, ἂν τὶς χρησιμοποιήσουμε σωστά, μᾶς συσταυρώνουν καὶ συνεγείρουν μὲ τὸν Χριστό. Ἂν ἀγανακτήσουμε, ζημιωνόμαστε πνευματικά. 
Ἂν τὶς δεχθοῦμε παθητικά, στωικά, γιατὶ δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε διαφορετικά, πάλι δὲν ὠφελούμεθα. Ἂν ὅμως τὶς δεχθοῦμε ὡς ἐπίσκεψι Θεοῦ καὶ ὡς εὐκαιρίες γιὰ τὴν πνευματική μας τελείωσι, τότε πολὺ εἶναι τὸ κέρδος. Ἡ ἑκούσια ἀποδοχὴ τοῦ πόνου ὡς Σταυροῦ, ὡς δώρου τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν πνευματική μας τελείωσι, μᾶς ἀνεβάζει στὸ ὕψος τῶν ἁγίων μαρτύρων. Ὁ Χριστιανὸς π.χ. ποὺ στὸ κρεββάτι τοῦ πόνου ὀδυνᾶται καὶ ὑπομένει καὶ εὐχαριστεῖ τὸν Θεό, ἀναδεικνύεται σὲ ὁμολογητὴ τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως καὶ σὲ σύγχρονο μάρτυρα, ἐφ’ ὅσον διὰ τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Σταυροῦ μεταβάλλει τὸ ἀκούσιο τοῦ πόνου σὲ ἑκούσιο.
Ἁγιορείτης ἀσκητὴς εἶπε ἐνδεικτικά: Ἕνα «δόξα σοι ὁ Θεὸς» τὴν ὥρα ποὺ πονᾶμε, ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ χίλια «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ», ὅταν δὲν πονᾶμε.
Ὁ συσταυρωμένος μὲ τὸν Χριστὸ Παῦλος, ὁ φέρων στὸ σῶμα του τὰ στίγματα τοῦ Χριστοῦ, μᾶς ἐβεβαίωσε ὅτι: «εἰ ὑπομένομεν, καὶ συμβασιλεύσομεν» (Β ́ Τιμ. β ́, 12). 
Αὐτὴν τὴν στάσι ἔδειξαν στὰ παθήματα τῆς ζωῆς ὅλοι οἱ Ἅγιοι, μὲ κορυφαῖο τὸν μακάριο καὶ πολύαθλο Ἰώβ, ποὺ γι’ αὐτὸ θεωρεῖται καὶ τύπος Χριστοῦ. Ὁ Ἰὼβ ἦταν δίκαιος, δὲν ἦταν ἀσεβὴς καὶ ἁμαρτωλός. Καὶ ὅμως παρεχώρησε ὁ Θεὸς νὰ περάση ἀβάστακτους πόνους, ἐνῷ ἄλλοι ἀσεβεῖς εὐημεροῦσαν.[...]
Κατὰ ἕνα ἰδιαίτερο τρόπο συμμετεῖχε στὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ ἡ Θεοτόκος, «συμπράττουσα καὶ συμπάσχουσα τῇ δι’ αὐτῆς ὑψοποιῷ κενώσει τοῦ Λόγου» (ἡ Θεοτόκος συνέπραττε καὶ συνέπασχε μὲ τὸ νὰ συνεργήση στὴν ὑψοποιὸ κένωσι τοῦ Λόγου), κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ.1 
Ἀπὸ τὴν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου σύλληψι, στὴν ἁγία γαστέρα της, τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ της, ἄρχισαν καὶ οἱ δοκιμασίες της. Μὴ μπορώντας ὁ Ἰωσὴφ νὰ ἐξηγήση τὴν ὑπερφυῆ σύλληψι καὶ ἐγκυμοσύνη της «ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν» (Ματθ. α ́, 19). 
Μεγάλη ἔπρεπε νὰ εἶναι τότε ἡ ὀδύνη τῆς ἁπλῆς καὶ ἀσήμου κόρης Μαρίας.
Δοκιμασία καὶ οἱ δυσκολίες νὰ βρεθῆ τόπος ἐν τῷ καταλύματι γιὰ νὰ γεννήση τὸν Μονογενῆ της. Σπανίως γυναίκα ἔγκυος καὶ ἑτοιμόγεννη δὲν εὑρίσκει τόπο νὰ γεννήση.
Δοκιμασία ἡ προσπάθεια τοῦ Ἡρώδου νὰ φονεύση τὸ Θεῖο Βρέφος, δοκιμασία καὶ ἡ φυγή τους στὴν Αἴγυπτο. Ἄστεγη στὴν Βηθλεέμ, πρόσφυγας στὴν Αἴγυπτο.
Δοκιμασία καὶ ἡ ἀγωνία, ὅταν κατὰ τὸ προσκύνημά τους στὰ Ἱεροσόλυμα ἔχασε ἐπὶ τριήμερο τὸν δωδεκαετῆ Ἰησοῦ.
Κάθε πόνος καὶ κατατρεγμὸς τοῦ Ἰησοῦ κατὰ τὴν τριετῆ του δράσι ἦταν καὶ ἰδική της δοκιμασία.
Ἂς ἀκούσουμε τὸν ἅγιο Νικόλαο Καβάσιλα: «Καὶ συμμετεῖχε μὲ τὸν Υἱό της στὴν αἰσχύνη καὶ στὶς ὕβρεις καὶ σὲ ὅλα ὅσα ἀποκάλυπταν τὴν φτώχεια, στὴν ὁποία ἦρθε γιὰ χάρη μας. Καὶ ἀνεχόταν τὸ ἐπάγγελμα τοῦ φαινομενικοῦ πατέρα του, τοῦ Ἰωσήφ, καὶ μακροθυμοῦσε, παίρνοντας τὸ μέρος τοῦ Υἱοῦ της γιὰ τὴν δική μου σωτηρία...
Κι ὅταν ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους εὐεργετοῦσε τὸν φθονοῦσαν καὶ τὸν μισοῦσαν, ἡ Παρθένος πονοῦσε μαζί Του καὶ δεχόταν τὰ βέλη τοῦ μίσους των...
Ὅταν πάλι χρειάσθηκε νὰ ὑποφέρη γιὰ μᾶς ὁ Σωτὴρ καὶ νὰ πεθάνη, πόσο μεγάλες ἦσαν οἱ ὀδύνες, μὲ τὶς ὁποῖες τοῦ συμπαραστάθηκε ἡ Παρθένος! Τί βέλη τὴν διαπέρασαν! Γιατὶ κι ἂν ὁ Υἱός της ἦταν μόνο ἄνθρωπος καὶ τίποτε ἄλλο, τίποτε ὀδυνηρότερο δὲν θὰ μποροῦσε νὰ προσθέση κανεὶς σὲ μιὰ μητέρα. Ἀλλὰ τώρα εἶναι ὁ μόνος Υἱός της, ποὺ τὸν ἔφερε στὸν κόσμο μόνη της, κατὰ τρόπο παράδοξο, ποὺ δὲν λύπησε ποτὲ οὔτε τὴν ἴδια οὔτε κανένα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀντίθετα, τοὺς εὐεργέτησε ὅλους τόσο, ὥστε νὰ ξεπεράση ὅλες τὶς προσδοκίες τους. Τί λοιπὸν συναισθήματα εἶναι φυσικὸ νὰ εἶχε ἡ Παρθένος, ὅταν ἔβλεπε τὸν Υἱό της σὲ τόσο φοβερὲς ὀδύνες, αὐτὸν ποὺ ἦταν ὁ εὐεργέτης τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, «τὸν πρᾶον, τὸν ταπεινὸν τῇ καρδίᾳ», αὐτὸν ποὺ δὲν ὑπῆρξε ποτὲ «ἐρίζων οὐδὲ κραυγάζων», τὸν ὁποῖον κανεὶς ποτὲ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κατηγορήση γιὰ τὸ παραμικρό, ὅταν τὸν ἔβλεπε νὰ σέρνεται ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ ἄγρια θηρία, νὰ γυμνώνεται, νὰ δέρνεται, νὰ κρίνεται ἄξιος τῆς χειρότερης καταδίκης, νὰ πεθαίνη τὸν ἐξευτελιστικότερο θάνατο μαζὶ μὲ τοὺς ἁμαρτωλότερους ἀνθρώπους, ἔξω ἀπὸ κάθε ἔννοια δικαιοσύνης καὶ νόμου, ὅπως συμβαίνει σὲ τυραννικὰ καθεστῶτα; Προσωπικὰ πιστεύω ὅτι τέτοια ὀδύνη ποτὲ σὲ κανένα ἄνθρωπο δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξη...
Γι’ αὐτὸ τὴν ὥρα τῶν παθῶν κατέλαβε τὴν Παρθένο θλίψη ὑπερβολικὴ καὶ ἀπερίγραπτη, τέτοια ποὺ παραπλήσια ποτὲ δὲν ἔνοιωσε ἄνθρωπος. Γιατὶ αὐτὴ εἶδε τὴ σταύρωση σὰν μητέρα, ἀλλὰ καὶ σὰν ἄνθρωπος μὲ σωστὴ κρίση, σὰν κάποιος ποὺ μπορεῖ νὰ διακρίνη καθαρὰ τὴν ἀδικία.
Γιατὶ ἔπρεπε νὰ λάβη μέρος σὲ κάθε τι ποὺ ἔκανε ὁ Υἱός της γιὰ τὴν σωτηρία μας. Ὅπως τοῦ μετέδωσε τὸ αἷμα καὶ τὴν σάρκα της κι ἔλαβε ἀμοιβαῖα μέρος στὶς δικές του χάριτες, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ἔλαβε μέρος καὶ σὲ ὅλους τοὺς πόνους καὶ τὴν ὀδύνη του. Κι αὐτὸς βέβαια καρφωμένος στὸν Σταυρὸ δέχθηκε στὴν πλευρὰ τὴν λόγχη, ἐνῷ διαπέρασε τὴν καρδιὰ τῆς Παρθένου ρομφαία, ὅπως ἀνήγγειλε ὁ ἁγιώτατος Συμεών. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ ὅλα τὰ ἄλλα μαρτύρια τὰ προξενοῦσαν οἱ «κύνες» ἐκεῖνοι ἀπὸ κοινοῦ στὸν Υἱὸ καὶ στὴ μητέρα. Τὸ ἴδιο καὶ ὅταν χρησιμοποιώντας παλαιοτέρους λόγους του τὸν κατηγοροῦσαν σὰν ἀλαζόνα, κι ὅταν τὸν ὀνόμαζαν πλάνο κι ἀγωνίζονταν ν’ ἀποδείξουν τὴν πλάνη του».2
Ὁ δίκαιος Συμεὼν κατὰ τὴν Ὑπαπαντὴ εἶχε προφητεύσει ὅτι ρομφαία θὰ περνοῦσε τὴν ἁγία ψυχὴ τῆς Θεοτόκου.
Αὐτὴ ἡ ρομφαία πολλὲς φορὲς τὴν ἐπόνεσε. Πάντα ὅμως ὑπέμενε καὶ ἐπιτελοῦσε, κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, «ἆθλον τῆς ἀπαραμίλλου καρτερίας».
Καὶ μετὰ τὴν Ἀνάληψι τοῦ Υἱοῦ της, πάλι ἀνάμεσα στοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς πρώτους Χριστιανοὺς πρώτη αὐτὴ σηκώνει τὸν Σταυρὸ τῶν διωγμῶν, τοὺς στηρίζει καὶ τοὺς καθοδηγεῖ στὸ ἀποστολικό τους ἔργο. Ὅπως τότε στὴν Σταύρωσι τοῦ Υἱοῦ της «εἱστήκει παρὰ τῷ Σταυρῷ» καὶ συνέπασχε καὶ συσταυρωνόταν μαζί Του, ἔτσι καὶ μετὰ τὴν Ἀνάληψί Του αὐτὴ σηκώνει τὸν Σταυρὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ συμπάσχουσα μητέρα τῶν Χριστιανῶν.

«Γέροντα, δεν μπορώ, είναι γκρινιάρης!»

Του είπα κάποτε του Γέροντα Πορφύριου:

-«Γέροντα, δεν μπορώ να συνεργασθώ μ’ αυτόν τον αδελφό… είναι γκρινιάρης».

-«Μωρέ εσύ έχεις εγωισμό. Το ξέρεις; Απ’ αυτόν τα παθαίνεις όλα».

-«Το ξέρω, Γέροντα, τον έχω από μικρός. Εύχεσθε να μου δώσει ο Θεός ταπείνωση στην καρδιά μου».

-«Όταν η καρδιά έχει την αγία ταπείνωση, όλα τα βλέπει καλά και ζει στην επίγεια Άκτιστη Εκκλησία του Θεού από τώρα».

Ταπείνωση όχι αυτή που τη λέμε με λόγια, ούτε αυτή που νομίζουμε ότι αποκτήσαμε. Η ταπείνωση η αγία, είναι δώρο Θεού στην ψυχή.

Το δίνει ο Θεός όταν εύρει καθαρή προετοιμασία. Τότε επιβλέπει με ευχαρίστηση και έλκει την ψυχή αυτή προς Εαυτόν.

Λοιπόν κι εσύ μη λες «αυτός είναι γκρινιάρης, αυτός ζηλιάρης, αυτό θυμώνει» κ.λ.π.
Μη λες «δεν μπορώ να κάνω μαζί του, δεν κάνω ποτέ».
Αυτός δεν είναι τρόπος. Αυτό δεν είναι ορθόδοξο, δεν είναι χριστιανικό.

Έτσι ξεχωρίζεις τον εαυτό σου από τη χάρη του Θεού, διότι τον ξεχώρισες από τους αδελφούς σου.

Αντίθετα, θα παραβλέπεις τις αδυναμίες τους και χωρίς να τις μιμείσαι, θα γίνεσαι ένα με αυτούς στη συνεργασία.

Ότι θέλουν και όπως το θέλουν. Έτσι το θέλουν; Έτσι. Αλλιώς; Αλλιώς.
Με αυτόν τον τρόπο καταστρέφονται τα τείχη που μας χωρίζουν από τους αδελφούς μας. Έτσι συνδεόμεθα με το Χριστό.

Όσο πιο πολύ συνδέεσαι καθημερινά με τους αδελφούς σου, τόσο περισσότερο εισέρχεσαι μυστικά μέσα στην Αγάπη του Χριστού». 

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ» Γ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

Τα 7 Θανάσιμα Αμαρτήματα



ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑ Ἀνυποταξία, Καταγέλασις, Ὑποκρισία, Πεῖσμα, Φιλοτιμία, Οἴησις, Καύχησις, Κενοδοξία. 

ΦΘΟΝΟΣ Καταλαλιὰ, Λύπη ἐπὶ τῶν καλῶν τοῦ φθονουμένου, Χαιρεκακία, Ἐπιβουλὴ, Ἀπάτη, Προδοσία, Ἔχθρα, Φιλονικεία, Ἀχαριστία, Φόνος. 

ΘΥΜΟΣ Φιλονικεία - Ὕβρις - Βλασφημία - Ἐπιορκία - Κατάρα - Μῖσος - Μνησικακία - Ἐκδίκησις - Διαπληκτισμὸς - Μάχη - Φόνος. 

ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ Πλεονεξία - Ἀνελεημοσύνη - Σκληρότης - Κλεψιὰ - Ἁρπαγὴ - Ἀδικία – Τοκογλυφία - Ψεῦδος - Ἐπιορκία - Δολιότις – Σιμωνία - Ἱεροσυλία - Ἀπιστία. 

ΑΣΕΛΓΕΙΑ Ἀναίδεια - Αὐνανισμὸς - Συγκυλισμὸς - Παρθενοφθορία - Πορνεία - Μοιχεία - Παιδοφθορία - Ἀρσενοκοιτία - Αἱμομιξία -Κτηνοβατία - Τύφλωσις τοῦ νόος - Αθεοφοβία. 

ΑΚΗΔΙΑ Θηλυπρέπεια – Μικροψυχία – Προφάσεις ἐν ἁμαρτίες - Νοθρώτις – Ἔλλειψις καλῶν ἔργων – Ἀπόγνωσις – Ἀπιστία. 

ΓΑΣΤΡΙΜΑΡΓΙΑ Λαιμαργία - Μέθη - Καρηβαρία - Ἀκηδία - Ἀσωτία – Λαγνεία. 

Ἐξομολογητάριον Ἁγίου Νικοδήμου σελ. 15

Ποιὰ εἶναι ἡ ραχοκοκκαλιὰ τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως

Συμβαίνει νὰ ἔχωμε στὰ χέρια μας ἕναν θησαυρό, τὴν Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ποὺ εἶναι ἀπαύγασμα καὶ ἀποτέλεσμα αἰώνων ἐμπειριῶν, ποὺ ἐπαναλαμβάνονται, ἀνανεώνονται καὶ καταγράφονται ἀπὸ τοὺς θεουμένους τῶν διαφόρων ἐποχῶν. 
Ἔχομε τίς ἐμπειρίες τῶν Πατριαρχῶν, τῶν Προφητῶν, καὶ μετὰ τίς ἐμπειρίες τῶν Ἀποστόλων, τίς ὁποίες ὅλες ἀποκαλοῦμε δοξασμό. Δοξάζεται ὁ Προφήτης σημαίνει ὅτι βλέπει τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ. Δοξάζεται ὁ Ἀπόστολος σημαίνει ὅτι ὁ Ἀπόστολος βλέπει τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ. Βλέποντας ὁ Ἀπόστολος τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ, διαπιστώνει ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἐμπειρία του ὅτι ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ στὴν Καινὴ Διαθήκη εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Ὁπότε ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Γιαχβὲ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Ἐλωΐμ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Ὅσο γιὰ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, τὸ τί εἶναι – ἐπειδὴ δὲν εἶναι σαφὲς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη - διαπιστώνεται ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῶν Ἀποστόλων. Διότι σ’ αὐτοὺς γίνεται μία ἐπανάληψις τῆς ἐμπειρίας τῶν Προφητῶν μὲ τὴν διαφορὰ ὅμως ὅτι τώρα στὸν Γιαχβὲ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔχει προστεθῆ ἡ ἀνθρώπινη φύσις τοῦ Χριστοῦ. Διότι οἱ Ἀπόστολοι ἐδοξάσθησαν μετὰ τὴν Ἐνσάρκωσι, οἱ τρεῖς μερικῶς κατὰ τὴν Μεταμόρφωσι στὸ ὅρος Θαβώρ, ὅλοι ὅμως πλήρως κατὰ τὴν Πεντηκοστή, κατὰ τὴν ὁποίαν ἔφθασαν στὸ ἀνώτατο ὕψος...δοξασμοῦ, ποὺ μπορεῖ νὰ φθάση ποτὲ ἕνας ἄνθρωπος σ’ αὐτὴν τὴν ζωή.

Μετὰ τούς Ἀποστόλους ἔχομε τὶς ἐμπειρίες τῶν θεουμένων, ποὺ εἶναι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, καθὼς ἐπίσης καὶ ὅσοι ἀπὸ τοὺς Ἁγίους ἔφθασαν σὲ θέωσι. Αὐτὴ ἡ διαδοχὴ τῆς ἐμπειρίας τῆς θεώσεως συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αὐτὴ λοιπὸν ἡ ἐμπειρία τῆς θεώσεως εἶναι ἡ ραχοκοκκαλιὰ τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως, καθὼς καὶ τὸ θεμέλιο τῶν Τοπικῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Λειτουργικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μέχρι σήμερα.

Ὅποτε, ἂν σ’ αὐτὴν στηριχθῆ ἕνας σημερινὸς Ὀρθόδοξος θεολόγος, ἂν δηλαδὴ γίνη μελετητὴς τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως καί, ἂν ὁ ἴδιος περνώντας μέσα ἀπὸ τὴν κάθαρσι καὶ φωτισμό, φθάση στὴν θέωσι, ὥστε ὄχι μόνο νὰ τὴν κατανοήση, ἀλλὰ καὶ νὰ διαπιστώση ὁ ἴδιος ἐν Πνεύματι Ἁγίω τὴν ἀλήθεια τῆς Παραδόσεως αὐτῆς, τότε μόνο μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἀποκτᾶ ἀντικειμενικότητα στὴν θεολογική του μέθοδο.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Πατερικὴ Θεολογία», τοῦ πατρὸς Ἰωάννου Σ. Ρωμανίδου (†), ἐκδόσεις «Παρακαταθήκη»

Ενάρετη υπομονή είναι ....



Να πονώ αλλά, να μην καταβάλλομαι

Αν νιώθο φόβο, να προχωράω μπροστά

Να πονώ αλλά, να μην παραφέρομαι

Αν νιώθω άρρωστος, να διπλασιάσω τις δυνάμεις μου

Να πονώ αλλά, να μένω ολόρθος

Αν νιώθω θλιμμένος, να τραγουδάω

Να πονώ αλλά, να χαμογελώ υπομονετικά

Αν νιώθω μελαγχολία, να γελάω

Να πονώ αλλά, να προσφέρω χαρά στην ψυχή μου

Αν νιώθω φτωχός, να σκέφτομαι τα πλούτη της ψυχής

Να πονώ αλλά, να μπορώ να προσεύχομαι

Αν νιώθω πολύ ικανός να κοιτάξω τα άστρα

Να πονώ αλλά, να μη γίνωμαι αντικοινωνικός

Αν νιώθω υπερήφανος, να θυμηθώ στιγμές ντροπής

Να πονώ αλλά, να έχω εφόδιο την καρτερικότητα

Αν νιώθο κατωτερότητα, να φορέσω καινούργια ρούχα

Να πονώ αλλά, τον Θεό να μπορώ να δοξολογώ

Αν νιώθω ότι έχω πλούτη, να θυμηθώ τους Φτωχούς

Να πονώ αλλά, να ελπίζω στην βελτίωση

Αν νιώθω δυστυχία, να προσμένω την Ευτυχία

Είναι στο χέρι μας να μπορούμε να ζούμε με την αλήθεια, με την Αρετή & με την Εγκράτεια, που είναι ο τρόπος αρέσει στον Θεό, γιατί κανείς δεν μπορεί ποτέ να μας εξαναγκάσει να κάνουμε χωρίς την θέλησή μας όποιο κακό.

Αλλά να είμαστε Κύριοι των συναισθημάτων μας & να μπορέσουμε να δούμε τον καλό ΠΟΙΜΕΝΑ.

Αμήν !!!

Ν. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ - Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΗΛΘΕ! (21-10-2012)

Η ΠΡΟΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΠΡΟΔΟΤΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΔΟΤΗ....ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ;

ΑΡΝΗΤΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΙΣΟΝ ΠΡΟΔΟΤΗΣ 

Με αφορμή την πρόσληψη από τον φερόμενο ως πρωθυπουργό, Τσίπρα, κάποιου Καρανίκα, ως συμβούλου, ο οποίος είναι αρνητής στράτευσης, δηλαδή προδότης, δημοσιεύω κάτι που έγραψα προ δεκαετίας. Αντί να τον στείλουν να καθαρίζει τα αποχωρητήρια της Ειδομένης, τον επιβραβεύουν.

Στην αρχαία Αθήνα όσους αρνούνταν να στρατευτούν, τους ριψάσπιδες (= ρίπτω την ασπίδα) τούς φορούσαν γυναικεία ρούχα, τούς περιέφεραν στην πόλη και τους διαπόμπευαν μέχρι εσχάτης ξεφτίλας. Οι λιποτάκτες χαρακτηρίζονταν «άτιμοι» - και τα τέκνα τους κληρονομούσαν το στίγμα- δεν είχαν κανένα πολιτικό δικαίωμα, ήταν ηθικά εκμηδενισμένοι, αξιοκαταφρόνητοι. Είναι γνωστός ο όρκος των Αθηναίων εφήβων: «Ου καταισχύνω τα όπλα…. αμυνώ δε και υπέρ ιερών και οσίων, και μόνος και μετά πολλών, και την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω…».

Για την Σπάρτη ήταν αδιανόητη η αποφυγή στράτευσης. Οι δειλοί ανασκολπίζονταν. Στα «αποφθέγματα Λακαινών» του Πλούταρχου διασώζεται το εξής:

«Η Δαμάτρια, ακούγοντας πως ο γιος της ήταν δειλός και ανάξιος της, όταν αυτός έφτασε, τον σκότωσε. Το επίγραμμα στον τάφο της είναι το εξής: τον παραβάντα νόμους Δαμάτριον έκτανε (=σκότωσε) μήτηρ, η Λακεδαιμονία τον Λακεδαιμόνιον». (εκδ. «Κάκτος», σελ. 227).

Αυτά στην αρχαία εποχή όπου η φιλοπατρία και η ανδρεία ήταν αρετές και αξίες. Για τους αρχαίους η αξία ενός άνδρα συμπυκνώνεται στην περίφημη ομηρική φράση: «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης».

Ενώ «της δειλίας αισχρά γίγνεται τέκνα», η δειλία, η λιποταξία, γεννοβολά αισχρά τέκνα.

Στην νεότερη εποχή αποκαλυπτική και ξεκαρδιστική είναι η τακτική του στρατάρχη της Ρούμελης, του Καραϊσκάκη. Αυτός, όπως γράφει ο Δημήτρης Φωτιάδης στην βιογραφία του, «έσερνε ένα γυναικείο παλιόβρακο, γνωστό σ’ όλο το ασκέρι του με τ’ όνομα το βρακί της Κατερίνας, που το φόραγε στους φοβιτσιάρηδες».

Όταν η πατρίδα κινδύνευε και ήθελε ο στρατηγός να στρατολογήσει πολεμιστές πήγαινε στα χωριά και τους μάζευε. Όσους κρύβονταν, τους κιοτήδες, «τις σαπιοκοιλιές», όπως τους ονόμαζε ο Καραϊσκάκης, τους ξετρύπωνε και τους ανάγκαζε να φορέσουν «το βρακί της Κατερίνας». (Η Κατερίνα ήταν περιβόητο για την ελευθεριότητά του γύναιο της περιοχής). Όσοι λαγόκαρδοι και κιοτήδες φορούσαν «το βρακί» ντροπιάζονταν διά βίου και συνήθως εξαφανίζονταν, για να γλιτώσουν τον περίγελω του κόσμου. 

Εκείνα τα χρόνια «μιλούσαν οι καρδιές, τώρα μιλούν τα χρήματα» (Κανάρης). Οι λιποτάκτες ατιμάζονταν ως ανάξιοι της πατρίδας. Αναστήθηκε το Γένος από ανθρώπους «τρελούς» σαν τον Καραϊσκάκη, που με τις ηρωϊκές «αποκοτιές τους» έδιναν θάρρος. Χαρακτηριστικό το παρακάτω επεισόδιο, το οποίο αναφέρει ο Φωτιάδης (σελ. 111). Συνήθιζε στις μάχες ο στρατηγός να προκαλεί τους Τούρκους με βρισιές και χοντρά πειράγματα. «Μέσα στο ξάναμμα της μάχης», (στο Κομπότι, στις 8 Ιουνίου του 1821), τους φωνάζει.

- Ουχά, κιοτήδες, σταθείτε ωρέ να πολεμήσετε!
- Ποιος είσαι εσύ ωρέ, που θα μας πεις κιοτήδες;
- Είμαι ο γιος της καλογριάς και σας χέζω!
- Εμάς, γκιαούρη, χέζεις;
- Εσάς μεμέτηδες!
- Περίμενε, μπάσταρδε, να σε πιάσουμε, να σε σουβλίσουμε και τότες βλέπεις τι θα κρένει ο πισινός σου!
- Εμένα, ωρέ, θα σουβλίσετε;
- Εσένα, ωρέ, Καραϊσκάκη!
- Αμ τότες σταθήτε ν’ ακούσετε από τώρα τι κρένει (=λέει) ο πισινός μου!
Πηδάει πάνω σ’ ένα βράχο, ξεβρακώνεται, τεντώνει γυμνό τον κώλο του στους οχτρούς και τους φωνάζει:
- να ωρέ Τούρκοι…!
Ήταν όμως κρυμμένος κοντά ένας Τούρκος, τον πυροβόλησε και είδε και τρόμαξε να γιατροπορευτεί από το βόλι που τον βρήκε «στα μεριά».

Όταν όμως έγινε το βαυαροκρατούμενο κρατίδιο οι αγωνιστές παραμερίστηκαν και τα αξιώματα πήγαιναν στους απειροπόλεμους πολιτικάντηδες, στο ζυμάρι των Τούρκων. Και επιδαψίλευαν τους εαυτούς τους με γελοιωδέστατους τίτλους. «Έλεγε ο Κολοκοτρώνης καταγελών: και ευγενέστατον και πανευγενέστατον και ενδοξότατον και εκλαμπρότατον και εξοχότατον και μεγαλειότατον με ονόμασαν, μόνο τον τίτλο του παναγιότατου δε μ’ έδωκαν». (Σπηλιάδης, «Απομνημονεύματα», τομ. Γ΄, σελ. 38). 

Από την αυγή του νεοελληνικού βίου διαφαίνεται ποιοι θα κυβερνούν: «οι εκλαμπρότατοι», οι οποίοι στους εθνικούς αγώνες προτιμούσαν «το βρακί» παρά το πεδίο της τιμής. Τώρα βέβαια επεκτάθηκε η τακτική του …«βρακοφορέματος» και εν καιρώ ειρήνης. Το 1940 κάτι παρόμοιο συμβαίνει. Οι γιοι των «εκλαμπρότατων» αναπαύονται «βοηθητικοί» στα μετόπισθεν, ενώ ο απλός λαός κατασκοτώνεται για την τιμή του έθνους στα βορειοηπειρώτικα βουνά. Στο βιβλίο του «οπλίτης στο αλβανικό μέτωπο», ο λαογράφος Δημ. Λουκάτος, γράφει: «Σήμερα, 25 Νοεμβρίου 1940, έκαμα μια βόλτα στα γραφεία των Εμπέδων. Ένα σωρό φαντάροι έχουν βολευτεί εκεί μέσα. Μ’ ένα μπιλιετάκι, μ’ έναν γνωστό, από δω και από κει, τα κατάφεραν. Τώρα είναι ήσυχοι. Είναι όλοι τους από αριστοκρατικές αθηναϊκές οικογένειες, και πολλοί έρχονται στο γραφείο τους με ιδιόκτητη κούρσα. Τους ξεχωρίζεις από τα καλοχτενισμένα μαλλιά, τα μεταξωτά πουκάμισα, τα καλοβαλμένα φανταρίστικα, και το ρολόι του χεριού. Τους ξεχωρίζεις ακόμα, από το ακατάδεχτο ύφος τους και την απροθυμία τους να σ’ εξυπηρετήσουν. Τα τσακίσματα και τις ευγένειες τα σπαταλάνε στους αξιωματικούς…». (εκδ. «Ποταμός», σελ. 25). Αυτοί οι κιοτήδες, οι γόνοι των «καλών» οικογενειών, διακρίθηκαν την περίοδο της Κατοχής, ως δοσίλογοι ή μαυραγορίτες. Οι έκγονοί τους, μαζί με τις αιματοβαμμένες περιουσίες τους, κληρονόμησαν και την αφιλοπατρία, την αποφυγή της στράτευσης, τον παρασιτισμό.

Ποιοι, ακούμε αυτές τις ημέρες, απαλλάχτηκαν από το χρέος της υπηρετήσεως της πατρίδας; Κάποιοι γόνοι πολιτικών, επώνυμοι αθλητές, καλλιτέχνες και λοιποί τζιτζιφιόγκοι και μοσχοαναθρεμμένοι γιοι και ανηψιοί των ισχυρών οικονομικά παραγόντων. Όλο το σκυλολόι που λυμαίνεται, δηλαδή, τον τόπο. Αν ήταν δυνατόν να αποκαλυφθούν, θα διαπιστώναμε πως είναι αυτοί που κρύβονται πίσω από το χρηματιστηριακό «μακελειό», που κατέχουν περίοπτες και χρυσοπλήρωτες θέσεις του Δημοσίου, που ροκανίζουν επιδοτήσεις, όλοι τους «εκλαμπρότατοι» και «παναγιότατοι». Και αντί να μάθουμε ποιοι είναι «οι σαπιοκοιλιές», να τους φορέσει ο λαός το περιβόητο…εσώρουχο, μήπως και ξεκουμπιστούν από την ντροπή και γλιτώσει ο τόπος, τους προστατεύει η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων. Κρύβονται «οι μεμέτηδες» πίσω από το περίεργο αυτό νεοταξικό κατασκεύασμα, που ανέλαβε εργολαβικά να σκεπάζει τις πομπές των φυγόστρατων.

Και όμως η θητεία ενός νέου αποτελεί ύψιστο καθήκον. Παρ’ όλη την κατασυκοφάντηση του στρατού μας τις τελευταίες μεταπολιτευτικές δεκαετίες, η εμπιστοσύνη του λαού παραμένει ακλόνητη σ’ αυτόν. Ο στρατός για έναν νέο συνιστά σχολείο πατριδογνωσίας, πειθαρχίας, συναλληλίας, αλληλεγγύης.. πηγαίνεις παιδί, γυρίζεις άντρας, έλεγαν οι παλιοί. Όποιος για αστείο λόγο δεν υπηρετούσε, του έμενε κουσούρι μια ζωή, κορίτσι για παντρειά κανείς δεν του εμπιστευόταν, εύκολα δουλειά δεν έβρισκε. 
Όταν ήμασταν ακόμη Ρωμιοί, πριν γίνουμε Ευρωπαίοι, οι άντρες μιλούσαν με καμάρι για την στρατιωτική τους θητεία, αν και οι τότε κακουχίες και οι στερήσεις, είναι αδιανόητες για την σημερινή γενιά του κινητού, της κατάληψης και του χαβαλέ. Τώρα το εκσυχγρονιστικό – νεοεποχίτικο σαράκι της αρνησιπατρίας και της απέχθειας για την στράτευση, φωλιάζει στις καρδιές των νέων, με αποτέλεσμα η θητεία να θεωρείται χάσιμο χρόνου, κοροϊδία. Οι παρελάσεις, που τονώνουν το αίσθημα ασφάλειας του λαού μας και λειτουργούν ως αναλαμπές εθνικής υπερηφάνειας – τόσο απαραίτητες για την κρισιμότατη περιοχή και εποχή μας – μπήκαν στο στόχαστρο των χασομέρηδων της ειρηνοφιλίας.Τέτοια παραδείγματα από τους «εκλαμπρότατους» και τους νεόπλουτους του πνεύματος παίρνει η λαϊκή ψυχή, οι νέοι, και αποβάλλουν κάθε ευγενική πνοή, κάθε εδραία αξία. 

Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, όταν γεννιόταν αγόρι εύχονταν στην μάνα: να σου ζήσει, να γίνει καπετάνιος, να του γράψουν και τραγούδι. Τώρα γεμίσαμε «λιανοπαίδια», που αντί για παντελόνια φορούν «το βρακί της Κατερίνας»...

Δημήτρης Νατσιός 
Δάσκαλος Κιλκίς

Ιωάννης Καποδίστριας: «Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης»



“Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.“

-11 Ιανουαρίου 1828 ο Καποδίστριας απεβιβάσθη στην Αίγινα. Ο Γ. Τερτσέτης στα «Απόλογα για τον Καποδίστρια» περιγράφει συνομιλία του Κυβερνήτη με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη:

«Είναι καιροί πού πρέπει να φορούμε όλοι ζώνη δερματένια και να τρώμε ακρίδες και μέλι άγριο. Είδα πολλά είς την ζωή μου, αλλά σαν το θέαμα όταν έφθασα εδώ εις την Αίγινα δεν είδα τί παρόμοιο ποτέ, και άλλος να μην το ιδή… «Ζήτω ο κυβερνήτης ο σωτήρας μας, ο ελευθερωτής μας!» εφώναζαν γυναίκες αναμαλλιάρες, άνδρες με λαβωματιές πολέμου, ορφανά κατεβασμένα από τις σπηλιές.

Μαυροφορεμένες γυναίκες, γέροντες μου εζητούσαν να αναστήσω τους πεθαμένους τους, μανάδες μου έδειχναν εις το βυζί τα παιδιά τους και μου έλεγαν να τα ζήσω και ότι δεν τους απέμειναν παρά εκείνα κι εγώ και με δίκαιο μου εζητούσαν όλα αυτά, διότι εγώ ήλθα και σεις με προσκαλέσατε να οικοδομήσω, να θεμελιώσω κυβέρνησιν και κυβέρνησις και ως πρέπει ζει, ευτυχεί τους ζωντανούς, ανασταίνει και αποθαμένους διατί διορθώνει την ζημία του θανάτου και της αδικίας. Δεν ζει ο άνθρωπος, ζει το έργο του, καρποφορεί, αν ο διοικητής είναι δίκαιος, αν το κράτος έχη συνείδησι, ευσπλαχνία, μέτρα σοφίας.

“…Ώς ψάρι εις το δίχτυ σπαράζει είς πολλούς κινδύνους ακόμη ή ελληνική ελευθερία. Μου εδώσατε τους χαλινούς του κράτους. Τίνος κράτους; Μετρούμε είς τα δάκτυλα την επικράτειάν μας. Τ’ Ανάπλι, την Αίγιναν, Πόρο, Ύδρα, Κόρινθο, Μέγαρα, Σαλαμίνα. Ο Ιμπραΐμης κρατεί τα κάστρα και το μεσόγειο της Πελοποννήσου, ο Κιουτάγιας την Ρούμελη, πολλά νησιά βασανίζονται από αυτεξούσιο στρατό καί από πειρατείαν, τα δύο μεγάλα πολεμικά καράβια μας είναι αραγμένα ξαρμάτωτα εις τον Πόρο, η Αθήνα έφαγε πέρυσι τους ανδρειότερους των Ελλήνων. Που το θησαυροφυλάκιον του έθνους; Ακούω επουλήσατε και την δεκατία του φετεινού έτους πρίν σπαρθή ακόμα το γέννημα, ο τόπος είναι χέρσος, σπάνιοι οι κάτοικοι; σκόρπιοι είς τα βουνά και εις τα σπήλαια. Το δημόσιο είναι πλακωμένο από δυο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος, άλλα τόσα ζητούν οι στρατιωτικοί, η γη είναι υποθηκευμένη είς τους Άγγλους δανειστάς, ανάγκη να την ελευθερώσωμε με την ίδια απόφασι ως την ελευθερώσαμε καί από τα άρματα του Κιουτάγια και του Αιγυπτίου.

Δεν λυπούμαι, δεν απελπίζομαι, προτιμώ αυτό το σκήπτρο του πόνου καί των δακρύων παρά άλλο. Ο Θεός μου τάδωσε, το παίρνω, θέλει να με δοκιμάση. Είμαι από τη φυλή σας, είς ένα μνήμα μαζί με σας θα θαφτώ, ό,τι έχω, ζωή,περιουσία, φιλίες είς την Ευρώπην, κεφάλαια γνώσεων αποκτημένα από τόσα θεάματα και ακροάματα συμβάντων του κόσμου είς τάς ημέρας μου, τα αφιερώνω είς την κοινήν πατρίδα…

Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, τοφιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.“

Προφητείες Αγίου Παϊσίου - Θα πουν: "Φτάνει πια μ΄ αυτούς (τους Τούρκους)"

Προφητείες Αγίου Παϊσίου - Θα πουν: "Φτάνει πια μ΄ αυτούς (τους Τούρκους) "
Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.


Ακόμη και την σκληρή, τρομοκρατική δράση του Ισλάμ στον δυτικό κόσμο και την Ευρώπη είχε δει πριν από είκοσι και πλέον χρόνια με τη Χάρη του Χριστού ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος (+ 1994)!

"ΘΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΜΟΝΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ"
Άγιος Παΐσιος: "Θα έρθουν χρόνια που οι άνθρωποι, για να προστατευτούν, θα παίρνουν για όλες τις δουλειές τους Χριστιανούς. Θα θέλουν να κάνουν μάθημα στο παιδί τους; Θα παίρνουν χριστιανό δάσκαλο. Να ασβεστώσουν το σπίτι τους; Το ίδιο. Υδραυλικό; Επίσης. Γιατί δεν θα έχουν εμπιστοσύνηστους άλλους. Έτσι, σιγά-σιγά θα μαζευτούν και θα αποτελέσουν μια ποίμνη με έναν ποιμένα"! (Μαρτυρίες Προσκυνητών Γέροντας Παΐσιος, Ν. Ζουρνατζόγλου, Β΄Τόμος, 1η έκδοση, σελ. 66)

Ήδη η ισλαμοφοβία απλώνεται με αστραπιαία ταχύτητα...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΙΣΛΑΜΙΣΤΩΝ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ
Άγιος Παΐσιος για τους Γάλλους: "Ας τους αυτούς που μαζεύουν τους Μουσουλμάνους και χτίζουν τζαμιά. Αργότερα, θα καταλάβουν τι συμβαίνει και τότε θα είναι οι πρώτοι που θα πάρουν μέτρα εναντίον τους. Θα δείτε τι θα κάνουν"! (Μαρτυρίες Προσκυνητών Γέροντας Παΐσιος, Ν. Ζουρνατζόγλου, Β΄Τόμος, 1η έκδοση, σελ. 359)

Πράγματι η Γαλλία έζησε πρώτη στην Ευρώπη πρόσφατα μεγάλες τρομοκρατικές επιθέσεις Ισλαμιστών αφού "τους μάζευε και έκτιζε τζαμιά".... Ήταν πρωτόγνωρες μάλιστα οι εικόνες με πάνοπλους Γάλλους Στρατιώτες να περιπολούν στα πιο τουριστικά μέρη στο Παρίσι... 
Και όπως δείχνουν τα λόγια του Αγίου Γέροντα, τα πράγματα θα χειροτερέψουν ακόμη περισσότερο... Και καλό θα είναι κανένα πλέον ελληνικό σχολείο να μην ταξιδεύει στο εξωτερικό...

ΓΙΑ ΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ
Άγιος Παΐσιος: "Μη στεναχωριέσαι, η Τουρκία έχει τόσα εσωτερικά προβλήματα, που δεν μπορεί να ανοίξει νέο μέτωπο. Σε βάθος χρόνου, τα εσωτερικά προβλήματα και οι μειονότητές της θα της δημιουργήσουν πολλά προβλήματα, μέχρι που θα τη διαλύσουν"! (Μαρτυρίες Προσκυνητών Γέροντας Παΐσιος, Β΄Τόμος, 1η έκδοση, σελ. 365)

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΠΟΔΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΟΥΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ
Άγιος Παΐσιος: "...Οι ξένοι είναι εκείνοι που θα μας βοηθήσουν τελικά. Θα μάθουν την αλήθεια και θα μας βοηθήσουν. Θα πουν: "Φτάνει πια μ΄ αυτούς" (τους Τούρκους)"! (Μαρτυρίες Προσκυνητών Γέροντας Παΐσιος, Ν. Ζουρνατζόγλου, Β΄Τόμος, 1η έκδοση, σελ. 350)

Ο «ΠΟΛΕΜΟΣ» ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, μας προειδοποίησε Γέροντας από τον Αύγουστο



Από τις 26 Αυγούστου του 2015 με αρθρογραφία μας μετέφερα τα λεγόμενα ενός μεγαλόσχημου ιερομόναχου που επιθυμεί διακαώς να διατηρήσει την ανωνυμία του, όμως η παρότρυνση του προς εμάς είναι … 
* Παιδί μου γράψε για να μάθει ο κόσμος σε τι μέρες βιώνει. 

Και αρθρογραφήσαμε 

¨Ο «ΠΟΛΕΜΟΣ» ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ¨

Εννοώντας ο σεβαστός Γέροντας τους τζιχαντιστές που πέρασαν δια μέσου της Ελλάδος στην Ευρώπη χρησιμοποιώντας το ανθρώπινο ποτάμι της προσφυγικής εξαθλίωσης και του πόνου σαν δούρειο ίππο . 
13 Νοεμβρίου στο Παρίσι- 22 Μαρτίου στις Βρυξέλλες- ΑΥΡΙΟ πού ; 
The First video Footage of the explosion at the airport of Brussels Caught on Cam 22 03 2016 
την στιγμή που κτυπάνε οι κακούργοι δολοφόνοι στο αεροδρόμιο με την βαλίτσα βόμβα γεμάτη με καρφιά για να δημιουργήσουν μεγαλύτερο πόνο. 
Όμως η ΕΛΠΙΔΑ πεθαίνει τελευταία 
Και σε συνέχεια αυτού του μηνύματος του Γέροντα παραθέτω αποσπάσματα από τις συμβουλές και τις ευχές του για την Ελλάδα μας που βρίσκονται στο παραπάνω άρθρο μου. 
¨Και εγώ πρέπει να ¨ξεσκονίσω¨ τα αρχεία της καρδιάς μου και να αποδώσω στο αγαπητό και Χριστεπώνυμο κοινό λόγους ωφέλιμους από στόμα Ορθόδοξου Ασκητή που βρίσκεται πολύ μακριά μας και μάλιστα σε εμπόλεμη ζώνη όπου δεν πετάει ούτε ταχυδρομικό περιστέρι. Μα πως τα ξέρει αυτά; 
Σηκώνει τα χέρια του ψηλά την ώρα που σφυρίζουν οι σφαίρες γύρω του και κατεβάζει ¨ τον Ουρανό ¨. Αυτή η αγάπη του για την Ελλάδα είναι εξ αιτίας του Ελληνικού αίματος που κυλάει στις φλέβες του και της Οικουμενικής Ορθόδοξης Πίστης- Σχέσης που ενώνει σήμερα εν Χριστώ τους ανθρώπους. 
¨Κανείς δεν θα πνίξει την Ελλάδα αν η Ελλάδα δεν πνιγεί μόνη της.¨ 
¨Ποιος τους έδωσε την δυνατότητα και ποιος τους άνοιξε την πόρτα να περάσουν και να ερημοποιήσουν όλη την δυναμική αυτού του Έθνους;¨ 
¨Είστε μια υποβαθμισμένη αφόρητη διολίσθηση.¨ 
¨Η κοινωνία σας κρίνει επειδή σας διακρίνει.¨ 
¨Η κρίση οφείλεται σε βαθειά ριζωμένη νοοτροπία μας.¨ 
¨Τα σπίτια μας είναι όρθια και τα ερείπια μέσα σε αυτά είμαστε εμείς.¨ 
¨Όχι διαλυτική κατάσταση στην πατρίδα, αυτό εικονογραφεί πλήρως την κατάσταση.¨ 
¨Πολλοί Έλληνες όμως με τις πράξεις τους δίνουν έπαινο στην προδοσία του Ιούδα.¨ 
¨Οι Έλληνες προδίδονται από τους ανθρώπους που τους αγαπούν πιο πολύ και μας λέγουν ότι είστε τυχεροί που κερδίζετε όσα δεν αξίζουν.¨ 
¨Η πατρίδα έχει απίθανους τύπους.¨ 
¨Δεν γνωρίζετε ότι η πατρίδα σας δεν είναι κάποιος άλλος αλλά εσείς.¨ 
¨Έχετε ανθρωπαρέσκεια και αυτός είναι ο χορός των υποκριτών.¨ 
¨Οι τεκτονικές πλάκες της πολιτικής στην Ελλάδα είναι σε σύγκρουση και κίνδυνοι μεγάλοι παραμονεύουν.¨ 
¨Τι μας λένε οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι; ¨ κάποιες διαφορές μας χωρίζουν και κάποιες μας ενώνουν, με αυτά ταΐζουν την ψυχή και το μυαλό μας και εμείς απαντάμε… θέλουμε να κολλήσουμε αυτή την ¨καλοσύνη¨ σας . Δεν βλέπετε που η γλώσσα τους είναι γεμάτη ψέματα υπονοούμενα κυριαρχικά…¨ 
¨Από κάθε συνεδρίαση των μεγάλων για το καλό μας χάνω κάθε πίστη για το ανθρώπινο γένος¨ 
¨Ακούστε και κάτι από εμάς και μην το ξεχάσετε ποτέ.¨ 
¨οι Έλληνες Ορθόδοξοι είναι δαυλός αναμμένος στον βωμό της πατρίδας¨. 
¨Φως υπάρχει αν το διεκδικήσεις.¨ 
¨Λαός που γνωρίζει ιστορία μπορεί εύκολα να αμυνθεί.¨ 
¨Η Εθνική υπερηφάνεια και η αξιοπρέπεια είναι άυλα αγαθά και θεϊκές αξίες.¨ 
¨ΕΓΕΡΘΕΙΤΕ¨ μαζέψτε μια ομάδα από ηρωικές καρδιές.¨ ¨Το χρωστάτε στην Εκκλησία και την Πατρίδα να μείνετε ζωντανοί¨. 
¨Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΑΚΟΜΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ.¨ 
¨Είμαστε οι σπίθες και πρέπει να γίνουμε μια φωτιά.¨ ¨Είμαστε οι φωνές και πρέπει να γίνουμε μια κραυγή.¨ ¨Όταν η αγάπη και το καθήκον είναι ένα τότε είναι ευλογημένα.¨ 
¨Ο Έλληνας δεν είναι ο ηττημένος της ζωής.¨ 
¨Πιστέψτε μου κάθε ημέρα που ξημερώνει έχει πολλές ελπίδες για ζωή.¨ 
¨Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.¨ ¨Μπορεί να της έδωσε ο ΘΕΟΣ πολλά βουνά όταν την έφτιαξε αλλά της έριξε μια χούφτα αλάτι και την έκανε πιο νόστιμη και αξιαγάπητη.¨ ¨Για αυτό μην επιτρέπετε σε άλλους ανθρώπους να παίρνουν τις δικές σας αποφάσεις¨ ¨Σε όποιον πέσει πάνω η φωτιά τον καίει, όποιος καεί ωριμάζει.¨ 
¨Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή.¨ 
¨ΚΑΜΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ δεν τελειώνει αν δεν τελειώσει η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.¨ ¨Τώρα είσαστε στο χείλος ενός ιστορικού ρήγματος.¨ 
¨Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ.¨ 
¨Πως θα αντέξει η ανθρωπότητα αυτό το ταξίδι προς την καρδιά του σκότους;¨
¨Το να αναπνέω δεν εξαρτάται μόνο από εμένα αλλά από τον ΘΕΟ.¨ 
¨Είμαστε Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί.¨ 
¨Τα πουλιά όταν πεθαίνουν πετούν προς την Ελευθερία.¨ 
¨Από όπου και να δούμε τον χάρτη της Ελλάδος είναι γεμάτος ΑΓΙΟΥΣ που την περιφρουρούν,,,ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ τα δυο παλληκάρια της Χριστιανοσύνης και τόσοι άλλοι.¨ 
¨Ο Χριστιανισμός δεν είναι απάνθρωπος, μετά την Ορθόδοξη Σερβία που διαλύσανε σειρά έχουμε εμείς.¨ 
¨Για αυτό όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να είναι ενωμένοι με όλους τους άλλους και τον ΧΡΙΣΤΟ.¨ 
¨Όταν ο θρύλος λαμβάνει σάρκα και οστά, εμείς επιμένουμε στον θρύλο, ακόμα όσοι δεν πάρουν την κάρτα είμαστε οι πολύτιμοι επιζήσαντες.¨ 
¨Πιο ποτό μπορεί να σε μεθύσει όσο σε μεθάει η ζωή για ΕΛΛΑΔΑ.¨ 
¨Όποιος λησμονεί το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.¨ 
¨ΚΥΡΙΕ ΕΥΛΟΓΗΣΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ μας, ευλόγησε την για πάντα.¨ ¨Ο ΧΡΙΣΤΟΣ θέλει αγάπη που να σου κόβετε η όρεξη και η ανάσα, το οξυγόνο και η τροφή.¨ 
¨Ζούμε σε μια φιλοκατήγορη τυρρανική κοινωνία.¨ 
¨Η ομοψυχία δεν είναι μόνο μια λέξη, είναι το όπλο που δεν νικιέται ποτέ.¨ 
¨ΕΛΛΑΔΑ Ο ΛΑΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΓΑΣ¨ ¨Να σας ενδιαφέρει τι κάνουν οι ΑΓΙΟΙ και όχι η καθημερινότητα.¨ ¨Μέσα στους ΑΓΙΟΥΣ υπάρχει μεγάλη ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Διαβάστε τους τρεις Ιεράρχες.¨ 
Είστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί και αυτό να λέτε ¨θέλω να επωφεληθώ από τα θηρία που μας ετοιμάσανε οι φίλοι οι Ευρωπαίοι. 

Με πνευματική ευθύνη και συνείδηση… 
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

OΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΟΙ ΜΑΣΟΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΘΕΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ MAΣ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΑΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. ΑΥΤΟΣ ΕΜΠΝΑΙΕΙ, ΕΜΨΥΧΩΝΕΙ ΚΑΙ ΔΙΔΕΙ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΓΕΝΝΑΙΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΑΣ

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Ο ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ

«Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν,
στήκετε, καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε»
(Γαλ. 5, 1)

Ας μιλήσουμε παραβολικά.
Κάποτε υπήρχε ένα δένδρο. Φύτρωσε στην έρημο της Αραβίας, ρίζωσε, μεγάλωσε, γιγαντώθηκε, άπλωσε τα κλαδιά του προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, σκίασε κάθε άλλο δένδρο, ύψωσε περήφανη την κορυφή του προς τα πάνω, προς τον ουρανό, και φαινόταν ότι θα περιέπλεκε και θα γκρέμιζε και τα άστρα ακόμη. Εξελίχθηκε σε δένδρο πελώριο. Αλλά ήταν δένδρο άκαρπο. Δεν είχε άνθη, τα οποία ευωδιάζουν, δεν είχε καρπούς, οι οποίοι τρέφουν, δεν είχε σκια, η οποία αναπαύει τους διαβάτες. Αχρήστευσε τεράστιο χώρο. Μια τρομερή δυσοσμία εξερχόταν από τη ρίζα, από τον κορμό, από τα κλαδιά και από τα ελάχιστα ακόμη φύλλα. Οι καρποί του στυφοί, δεν ήταν κατάλληλοι για τροφή για να τους φάνε οι άνθρωποι. Η σκια του θανατηφόρα. Όσοι είχαν την ατυχία να αναπαυθούν κάτω από τα φυλλώματά του είχαν τον πιο ανήσυχο ύπνο. Τα όνειρά τους ήταν εφιαλτικά. Ο φόβος κατά τις νύχτες κυριαρχούσε. Και από τον ταραγμένο ύπνο ξυπνούσαν οι άνθρωποι στη σκληρότερη πραγματικότητα. Από το κρεβάτι τους οδηγούνταν στις φυλακές, στις κρεμάλες. Η αυγή δεν τους έβρισκε μεταξύ των ζωντανών. Από τα κλαδιά του δένδρου κρεμάστηκαν αναρίθμητοι άνθρωποι, οι οποίοι, κατά κάποιο τρόπο, εκδήλωναν τη δυσφορία τη δική τους και των συνανθρώπων τους για την αθλιότητα της ζωής, την οποία ζούσαν κάτω από τη σκια του δένδρου.
Το δένδρο φαινόταν ακλόνητο. Και όμως το δένδρο έπεσε. Το έριξε ένα μικρό παιδί. Ανατολή και Δύση θαύμασε. Λαοί ανέπνευσαν. Νέα εποχή ανέτειλε.
Θέλετε εξήγηση της παραβολής; Δένδρο ήταν η Οθωμανική αυτοκρατορία. Υψωνόταν σα δένδρο άκαρπο, πελώριο, που έσκιαζε τον κόσμο. Θεωρητική της βάση το Κοράνιο του ψευδοπροφήτη της Αραβίας. Σύνθημα· «Θάνατος στους άπιστους». Μέσο για την εδραίωση, την εξάπλωση και την υπαγωγή όλου του κόσμου κάτω από την ημισέληνο ήταν όχι το κήρυγμα αλλά το ξίφος· όχι η πειθώ αλλά η βία, η ωμή βία του βάρβαρου Ασιάτη, η οποία αρνιόταν στον άνθρωπο τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Περιουσία, ζωή, τιμή, ελευθερία, θρησκεία και ό, τι άλλο ευγενέα και υψηλό προϊόν της ανθρώπινης καρδιάς βρισκόταν στην απόλυτη διάθεση του πρώτου τυχόντα αγροίκου οργάνου της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Δεσποτισμός απόλυτος. Κανένας δε διαμαρτυρόταν. Σιγή νεκροταφείου. Οι πρεσβευτές των μεγάλων (!) δυνάμεων δέχονταν εξευτελισμούς στους προθαλάμους των ανακτόρων του σουλτάνου. Η ημισέληνος κυριαρχούσε. Το πελώριο δένδρο φαινόταν ακλόνητο.
Αλλά έφτασε η ημέρα. «Ἡμέρα Κυρίου Σαβαὼθ ἐπὶ πάντα ὑβριστὴν καὶ ὑπερήφανον καὶ ἐπὶ πάντα ὑψηλὸν καὶ μετέωρον… καὶ ἐπὶ πᾶν δένδρον βαλάνου Βασάν» (Ησ. 2, 12 – 13). Και η ημέρα αυτή ήταν η 25η Μαρτίου του 1821, κατά την οποία ένα παιδί κατέρριψε το πελώριο δένδρο. Ναι! Παιδί ασθενές, νήπιο φαινόταν η Ελλάδα. Μπορεί ένα νήπιο να εκριζώσει δένδρο; Μπορούσε η Ελλάδα να νικήσει την Οθωμανική αυτοκρατορία; Και όμως! Η Ελλάδα, το νήπιο, η Ελλάδα, η οποία στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης είχε προ 400 ετών σβηστεί, η Ελλάδα, η μυκτηριζόμενη και ποδοπατούμενη από όλους, εγέρθηκε και πολέμησε τον κολοσσό εκείνο. Νίκησε με την πίστη, τη βαθιά πίστη, η οποία έκαιγε και φλόγιζε τα στήθη των γενναίων εκείνων αγωνιστών του 1821, οι οποίοι είχαν κάτι από τη λάμψη των αγωνιστών της Π. Διαθήκης, οι οποίοι «διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας… ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων» (Εβρ. 11, 33 – 34). Χωρίς την πίστη είναι ανεξήγητη η ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, της οποίας κάθε σελίδα αποτελεί και μια αναλαμπή της πίστεως.
Ο Κύριος, αγαπητοί αναγνώστες, ο Κύριος είναι ο ελευθερωτής της χώρας αυτής. Αυτός έδινε έμπνευση. Αυτός εμψύχωνε. Αυτός έδωσε τη νίκη στο μικρό αυτό Έθνος. Χάρις στη βοηθειά του το δένδρο της τυραννίας έπεσε. Και στη θέση του δένδρου αυτού φυτεύτηκε το αγλαόκαρπο δένδρο της ελευθερίας, κάτω από το οποίο ζούμε και αναπνέουμε. Αλλά το δένδρο αυτό, για να αποδώσει τους καρπούς του, χρειάζεται και την ανάλογη περιποίηση. Ιδρώτας, δάκρυα και αίμα είναι η τροφή του· έργα, πόνοι και θυσίες, αυταπάρνηση διαρκής, να τι χρειάζεται, για να είναι η ρίζα του ακμαία. Ο κορμός του συντηρείται με τη δικαιοσύνη, με την ευνομία, με την ομόνοια. Πλατύνεται και εξαπλώνει τα κλαδιά του με την αγάπη. Δροσίζεται με την ελπίδα και νικά τις θύελλες με την πίστη. Όταν υπάρχουν τα στοιχεία αυτά, το δένδρο της ελευθερίας δεν ξηραίνεται, αλλά πάντοτε ακμαίο θα δίνει κάτω από τα πλούσια φυλλώματά του ανάπαυση. Ανάπαυση όχι για λίγους προνομιούχους, αλλά για όλα τα παιδιά της Ελλάδας, τα οποία, αναπνέοντας τις ζωογόνες αύρες της αληθινής ελευθερίας, θα δοξάζουν τον ελευθερωτή Κύριο και θα ευγνωμονούν τους αείμνηστους εκείνους άνδρες, οι οποίοι με το σύνθημα «ελευθερία ή θάνατος» συντέλεσαν στην ελευθερία της Πατρίδας, όργανα δεξιά της θείας πρόνοιας προς σωτηρία του λαού μας.

Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΤΕΛΕΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑΣ – ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΤΟΥ ΑΙΓΥΠΤΙΟΥ


Ο Χριστός ως "Άγγελος Σιωπής"

Ο Άγιος Αντώνιος έλεγε για τον αββά Μάρκο τον Αιγύπτιο, ότι επί τριάντα έτη παρέμενε έγκλειστος, χωρίς να εξέλθει καθόλου από το κελί του. Ο Πρεσβύτερος της Σκήτης συνήθιζε να μεταβαίνει στο κελί του και να τελεί τη Θεία Λειτουργία.
Ο διάβολος βλέποντας την υπομονή και την αρετή του Αγίου, πανουργεύθηκε να τον πειράξει. Γι΄ αυτό προετοίμασε έναν δυστυχή άνθρωπο που ταλαιπωρούνταν από ακάθαρτο πνεύμα, να τον επισκευθεί δήθεν με το πρόσχημα να λάβει την ευχή του.

Ο δαιμονισμένος επισκέφθηκε τον Άγιο και πριν προφέρει οποιαδήποτε άλλη λέξη, λέγει στον Γέροντα : Ο Πρεσβύτερός σου εκπέμπει ακόμη οσμή από αμαρτίες, μην τον αφήσεις λοιπόν άλλη φορά να εισέλθει στο κελί σου.

Ο θείος ανήρ απάντησε : «Όλοι αφήνουν έξω την ακαθαρσία. Εσύ την έφερες κοντά μου». Μη λησμονείς όμως την Αγία Γραφή που λέγει «μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε» (Ματθαίος Ζ,1). Εάν είναι αμαρτωλός ο Πρεσβύτερός μου, θα τον σώσει ο Θεός. Είναι δε γραμμένο στην Αγία Γραφή: «εύχεσθε υπέρ αλλήλων, όπως ιαθήται».

Λέγοντας αυτά ο Άγιος προσευχήθηκε υπέρ του επισκέπτη του, έδιωξε τον δαίμονα από μέσα του και τον άφησε να φύγει υγιή.

Μετά την επίσκεψη αυτή, ήλθε και ο Πρεσβύτερος για να τελέσει τη Θεία Λειτουργία και ο Άγιος τον δέχθηκε με μεγάλη χαρά. Βλέποντας δε ο Θεός την ακακία του Γέροντα, του έδειξε αποκαλυπτικό σημείο. Όταν επρόκειτο ο Ιερεύς να σταθεί μπροστά στην Αγία Τράπεζα για να τελέσει τη Θεία Μυσταγωγία, είδε Άγγελο Κυρίου να κατέρχεται και να θέτει την χείρα του πάνω στην κεφαλή του κληρικού. Κατόπιν αυτός ο κληρικός έγινε σαν πύρινος στύλος.

Ο Γέροντας εξεπλάγη από το όραμα. Κι ενώ συνέρχονταν ακόμη, άκουσε μια φωνή να του λέγει: ‘Άνθρωπε, γιατί έχεις θαυμάσει γι΄ αυτό το πράγμα ; 
Εάν ένας επίγειος βασιλεύς δεν είναι δυνατόν ν΄ αφήσει τους μεγιστάνες του να εμφανισθούν βρώμικοι μπροστά του, αλλά τους θέλει περιβεβλημένους με πολλή λαμπρότητα, πόσο μάλλον η Θεία Δύναμις δεν θα καθαρίσει από παντός ρύπου τους λειτουργούς των Αγίων Μυστηρίων, όταν στέκονται έμπροσθεν της ουράνιας δόξης».

ΠΗΓΗ: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΥΨΕΛΗ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σ. 157 κ.ε.


Όσο μπορούμε και αντέχουμε….



Συνήθως οι άνθρωποι έχουν όμορφες και καταπληκτικές ιδέες, σχέδια υψηλά, εμπνεύσεις φανταστικές και θεωρίες άριστες.

Παρά ταύτα όμως, ενώ σκέφτονται υπέροχα πράγματα, αδυνατούν να τα πραγματοποιήσουν. Γιατί ; γιατί ο άνθρωπος είναι κακός και «δεν θέλει;»

Είναι σίγουρο ότι το «θέλω» του κάθε ανθρώπου είναι απολύτως ελεύθερο; Ότι ενεργεί σε απόλυτο βαθμό δίχως δεσμεύσεις και προγραμματισμούς του παρελθόντος, της αγωγής, του πολιτισμού των πληγών και τραυμάτων του;

Οι άνθρωποι δεν κάνουμε πάντα αυτό που σκεφτόμαστε ή ονειρευόμαστε ή ποθούμε ιδεατά, αλλά εκείνο που αντέχουμε, που μπορούμε σε κάθε φάση της ζωής μας. Εκείνο που οι ψυχικές και σωματικές μας καταστάσεις μας επιτρέπουν.

Μη με ρωτήσεις «και τι μπορούμε;» «Και πως θα ξέρουμε τι μπορούμε;» Από την στιγμή που ρωτάς δεν υπάρχει απάντηση, γιατί η ερώτηση σου είναι νους και το πιο πιθανόν άμυνα για να μην κάνεις τίποτα. Ξέρεις, ο νους, όταν νιώθει ότι έρχεται μια αλλαγή, κάνει τα πάντα για να μην πραγματοποιηθεί.

Όταν ζεις δεν ρωτάς, απλά ζεις και κινείσαι στην ροή της πρόνοιας του Θεού κι αυτή η εμπειρική σου επαφή με την ζωή και τον Χριστό μας, σου φέρνει τις απαντήσεις. Εσύ δεν καλείσαι να ρωτήσεις, αλλά να ζήσεις. Ας αφήσουμε και λίγο χώρο στο Θεό να ενεργήσει μέσα μας, μέσα από την εμπειρία της ζωής και όχι μονομερώς από την σκέψη. Η ζωή δεν είναι ένα πρόβλημα να το λύσουμε, αλλά μια εμπειρία που πρέπει να ζήσουμε.

Ας μάθουμε λοιπόν να ζούμε μέσα στην αποδοχή του εαυτού μας και του άλλου, μέσα στην ταπείνωση εκείνου που αντέχουμε και μπορούμε και όχι εκείνου φανταζόμαστε. Να αποδεχόμαστε τον άλλο όχι έτσι που εμείς θα θέλαμε να είναι ή ονειρευόμαστε ότι είναι, αλλά όπως είναι.

Και ας μην ξεχνάμε, ότι μέσα μας υπάρχει μια μη αξιαγάπητη πλευρά που ζητά επίμονα να αγαπηθεί. Όσο αυτό δεν γίνεται διαμαρτύρεται μέσα από αντιφάσεις και περιπλοκές στην ζωή μας.

Μέσα μας υπάρχει ένα θηρίο που ουρλιάζει από πείνα. Πεινάνε οι βαθιές ανάγκες του. Σταμάτα να το ταΐζεις τροφές που δεν γεμίζουν την πείνα του. Δώστου την ανώτερη Τροφή, δώσε Χριστό στην πείνα σου!!!

Παπά Λίβυος

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΕΠΙΤΙΜΙΟ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ

Φοβερὸ ἐπιτίμιο ὑπερηφανείας

. Ὁ βασιλιὰς Ναβουχοδονόσορ πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του ἐπιτιμήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὴ μεγάλη ὑπερηφάνειά του! 
Τὴν παιδαγωγία αὐτὴ διηγεῖται μὲ αἰσθήματα μετανοίας καὶ εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Θεὸ σὲ διακήρυξή του πρὸς ὅλα τὰ ἔθνη τῆς γῆς (βλ. Δαν. γ´ 31 – δ´):
. «…Ἤμουν στὸ ἀπόγειο τῆς δόξας μου. Καὶ εἶδα μιὰ νύχτα ἕνα φοβερὸ ὄνειρο ποὺ μὲ συντάραξε. Κανεὶς ἀπὸ τοὺς σοφοὺς τῆς Βαβυλώνας δὲν μπόρεσε νὰ μοῦ τὸ ἑρμηνεύσει.
. Τότε κάλεσα τὸν Δανιήλ, ποὺ ἔχει μέσα του Πνεῦμα Ἅγιο, καὶ τοῦ διηγήθηκα τὸ ὄνειρο: Εἶδα ἕνα δένδρο ποὺ μεγάλωσε πάρα πολὺ καὶ τὰ κλαδιά του ἁπλώθηκαν στὰ πέρατα τῆς γῆς. Καὶ νά, ἕνας ἄγγελος κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ εἶπε: «Κόψτε καὶ μαδῆστε τὸ δένδρο καὶ δέστε το μὲ δεσμὰ σιδερένια, καὶ ἂς βρίσκεται ἔξω στὴ χλόη καὶ κάτω ἀπὸ τὴ δροσιὰ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἂς συναναστρέφεται τὰ ἄγρια θηρία, μέχρι νὰ περάσουν ἑπτὰ καιροί· ἀφῆστε μόνο τὴ ρίζα του».
. Ὁ Δανιὴλ ἔμεινε ἄφωνος γιὰ μία ὥρα περίπου. Καὶ τοῦ εἶπα: “Πές μου τὴ σημασία του καὶ μὴ διστάσεις”. Κι ἐκεῖνος: “Κύριε, τὸ ὄνειρο μακάρι νὰ ἐπαληθευθεῖ στοὺς ἐχθρούς σου. Τὸ δένδρο ποὺ εἶ­δες, εἶσαι ἐσύ, βασιλιά· διότι ἔγινες πρά­γματι μεγάλος καὶ ἰσχυρὸς καὶ ἡ ἐξουσία σου ἁπλώθηκε στὰ πέρατα τῆς γῆς.
. Τὰ λόγια τοῦ ἀγγέλου εἶναι ἡ ἀπόφαση τοῦ Ὑψίστου γιὰ σένα. Δηλαδὴ θὰ σὲ ἐκδιώξουν ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων, θὰ κατοικεῖς μὲ τὰ ἄγρια θηρία· θὰ σὲ ταΐζουν μὲ χορτάρι ὅπως τὸ βόδι καὶ θὰ ζεῖς στὸ ὕπαιθρο. Σ᾿ αὐτὴ τὴν κατάσταση θὰ εἶσαι γιὰ ἑπτὰ χρονικὲς περιόδους (μᾶλλον 7 χρόνια). Ἀλλὰ ὁ Κύριος θὰ σὲ θεραπεύσει καὶ θὰ ἐπιστρέψεις στὸ θρόνο σου, ἀφότου μάθεις καλὰ ὅτι κύριος τοῦ κόσμου εἶναι ὁ Θεὸς καὶ ἀπὸ Αὐτὸν πηγάζει κάθε βασιλικὴ ἐξουσία. Γι᾿ αὐτό, βασιλιά, ἂν θέλεις, κάνε ἐλεημοσύνες, μήπως βρεῖς ἔλεος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου”».
. Τὸ ὄνειρο ἐκπληρώθηκε μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο. Ὁ Ναβουχοδονόσορ περπατοῦσε στὴν ταράτσα τοῦ παλατιοῦ του καὶ ἀτενίζοντας τὴν πρωτεύουσα τοῦ βασιλείου του εἶπε γεμάτος καύχηση: «Αὐτὴ δὲν εἶναι ἡ Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, ποὺ ἐγὼ τὴν ἔχτισα μὲ τὴ μεγάλη μου δύναμη, γιὰ νὰ διακηρύττει τὴ δόξα τῆς μεγαλειότητάς μου;». Δὲν πρόλαβε νὰ τελειώσει τὰ λόγια του αὐτά, καὶ ἀκούστηκε φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανό: «Σ᾿ ἐσένα ἀναγγέλλεται, βασιλιά: Σοῦ ἀφαιρέθηκε ἡ βασιλεία!».
. Πράγματι, ὁ βασιλιὰς τρελάθηκε καὶ τὸν ἔδιωξαν ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων. Ζοῦσε στὸ ὕπαιθρο σὲ ἄγρια ζωώδη κατάσταση. Τὸ δέρμα του ἄλλαξε χρῶ­­μα, οἱ τρίχες του ἔγιναν σὰν λιοντα­ριοῦ καὶ τὰ νύχια του σὰν τῶν ἁρπακτικῶν πουλιῶν.
. «Μετὰ τὴ συμπλήρωση τοῦ χρόνου τῆς παιδαγωγίας ξαναπέκτησα τὸ λογικό μου καὶ τὴν ἀνθρώπινη συμπεριφορά μου», συνεχίζει νὰ διηγεῖται ὁ αὐτοκράτορας, «καὶ ἐπανῆλθα στὸ θρόνο μου, μὲ περισσότερη τώρα δόξα καὶ μεγαλεῖο. Τώρα λοιπὸν δοξάζω τὸν Θεό. Ἀναγνωρίζω ὅτι ἡ ἐξουσία Του εἶναι αἰώνια καὶ ἀκατάλυτη· ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι σὰν ἕνα μηδὲν μπροστά Του. Τὰ ἔργα Του εἶναι ἀληθινά, ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἐνεργεῖ, δίκαιος· “καὶ πάντας τοὺς πορευομένους ἐν ὑπερ­ηφανίᾳ δύναται ταπεινῶσαι”».
. Ὁ Ναβουχοδονόσορ, ὁ πανίσχυρος βα­­σιλιὰς τῆς βαβυλωνιακῆς Αὐτοκρατορίας, ἡ ὁποία ἁπλωνόταν ἀπὸ τὴ Μεσόγειο θάλασσα μέχρι τὸν Περσικὸ κόλπο· αὐτὸς ποὺ ὑπέταξε τόσους βασιλεῖς καὶ κυριάρχησε σὲ ὅλο σχεδὸν τὸν τότε γνωστὸ κόσμο· αὐτὸς στὸν ὁποῖο ὑπάκουαν μὲ τρόμο οἱ λαοί· μ᾿ ἕνα μόνο λόγο τοῦ Θεοῦ ἔχασε τὴ δύναμη καὶ τὴ βασιλεία του καὶ ἐξέπεσε σὲ ζωὴ κατώτερη ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ τελευταίου ὑπηκόου του…
. Στὴν ἱστορία αὐτὴ λάμπει ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ μας, ὁ Ὁ­­ποῖος μ᾿ ἕνα Του νεῦμα μπορεῖ ν᾿ ἀπογυμνώσει καὶ τὸν πιὸ ἰσχυρὸ βασιλιὰ ἀπὸ τὴ δύναμή του. Αὐτὸ εἶναι μιὰ ἀλήθεια ποὺ δυναμώνει τὴν πίστη μας καὶ ἀποδιώκει κάθε σκιὰ φόβου καὶ ἀνησυχίας γιὰ ὅσα συμβαίνουν στὴ γῆ μας, γιὰ τὴ συν­εχῶς αὐξανόμενη δύναμη τῶν μεγάλων τῆς γῆς, ποὺ καταδυναστεύουν τοὺς λαούς.
. Ὡστόσο ἡ σημαντικότερη ἴσως ἀλήθεια ποὺ διδασκόμαστε ἀπὸ τὴν ἱερὴ αὐτὴ διήγηση, εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἐπιτιμᾶ αὐστηρὰ τοὺς ὑπερηφάνους·ὄχι μόνο κυβερνῆτες ἀλλὰ καὶ ἁπλοὺς ἀνθρώπους. Εἶναι πνευματικὸς νόμος ὅτι «πρὸ συντριβῆς ἡγεῖται ὕβρις» (Παρ. ιϛ´ [16] 18). Πρὶν ἀπὸ τὴ συντριβὴ καὶ καταστροφὴ προηγεῖται ἡ ἀλαζονεία. Ἡ ὑπερηφάνεια ἀπομακρύνει τὴ θεία Χάρη, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἔρχονται θλίψεις ποὺ ταπεινώνουν τὸν ὑπερήφανο, μέχρι νὰ ἐμέσει τὸ δηλητήριο τῆς ὑ­περηφανείας του. Κάποτε μάλιστα, σὲ περιπτώσεις σκληρῆς καὶ ἐπίμονης ἐπάρσεως, ὁ ἄνθρωπος τόσο πολὺ ἐγκαταλείπεται ἀπὸ τὴ θεία Χάρη, ὥστε τρελαίνεται ἢ ὑποκύπτει σὲ πάθη ἀτιμίας, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐξευτελίζεται καὶ πολὺ ταλαιπωρεῖται μέχρι νὰ ἀνανήψει, ἂν ἀνανήψει.
. Γιατί ὅμως ἐπιτιμᾶται τόσο αὐστηρὰ ἡ ὑ­περηφάνεια; Διότι εἶναι ἡ πιὸ σκληρὴ ἐπανάσταση ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, αὐθάδης προσβολὴ κατ᾿ εὐθείαν στὸ πρόσωπό Του, ἄρνηση τῆς θεότητός Του. Εἶναι ἡ πιὸ αὐτοκαταστροφικὴ ἐπιλογὴ γιὰ ἕνα λογικὸ δημιούργημά Του: ἀποξένωση ἀ­πὸ τὸν Θεό, τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ κάθε ἀγαθοῦ. Εἶναι ἡ αἰτία καὶ ρίζα ὅλων τῶν παθῶν. Μόνη αὐτὴ γκρέμισε τὸν τιμημένο ἄγγελο Ἑωσφόρο ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ἔβγαλε τὸν Ἀδὰμ ἀπὸ τὸν παράδεισο. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος ἀπὸ τὴν πολλή Του εὐ­σπλαγχνία παιδαγωγεῖ τὸν ὑπερήφανο τό­σο ἐπιμελῶς.
. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς σκεπάζει ἀπὸ τὸ φοβερὸ ἁμάρτημα τῆς ὑπερηφανείας καὶ τὶς ὀλέθριες συνέπειές του. Νὰ μᾶς φωτίζει ὥστε νὰ βλέπουμε τὴν ἀδυναμία καὶ μηδαμινότητά μας καὶ νὰ ἀναγνωρίζουμε εὐγνωμόνως ὅτι κάθε ἀγαθό, προσὸν καὶ ἀρετὴ ποὺ ἔχουμε, εἶναι ὅλα δῶρα τῆς ἀγάπης Του. Τότε θὰ μᾶς πλουτίζει μὲ ἀκόμη μεγαλύτερες εὐλογίες.

ΠΗΓΗ: osotir.org

Η μετάνοια δεν τελειώνει σε μία εξομολόγηση με λίγα έστω δάκρυα



Η μετάνοια δεν τελειώνει σε μία εξομολόγηση 
με λίγα έστω δάκρυα. 
Η μετάνοια δεν είναι αστραπή ή φωτοβολίδα, 
αλλά συνεχές, επίπονο έργο ζωής


Κάνε την θλίψη προσευχή...



Κάνε την θλίψη προσευχή, 
αν δεν μπορείς μην κάνεις τίποτα, 
κάνε το σταυρό σου και κοιμήσου. 
Όσο μεγάλη κι αν σου φανεί η νύχτα 
το πρωί θα ξημερώσει...

π.λίβυος

Ο ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΑΝΑΓΓΕΛΕΙ ΤΗΝ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ !!!

Το κράτος αυτό ανέχθηκε μία δράκα σλαβοτουρκόγυφτων να μαγαρίζει το όνομα της Μακεδονίας


«Δυστυχισμένη Ελλάς, δυστυχισμένοι Έλληνες!
Αναθεματισμένοι κυβερνήτες»

Μακρυγιάννης


«Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του κινδύνου
τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε
κι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα χέρια:
το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε»

Κ.Ουράνης

Το νεοελληνικό κράτος το ελευθέρωσαν οι Έλληνες, αλλά το έστησαν οι Βαυαροί και το κυβερνούν 10-15 οικογένειες, δυναστείες πολιτικών.

Το κράτος αυτό, αντί να αναδείξει τις αρετές του λαού, την αντοχή, την καρτερία, το πνεύμα θυσίας και αυταπάρνησης, που το κράτησαν όρθιο στα χρόνια της πολυαίωνης σκλαβιάς, «φρόντισε» να εκλύσει τις χειρότερες ροπές του και να υποσκάψει τον εσώτερο χαρακτήρα του, το φιλότιμό του.

Από την πρώτη ημέρα του ελεύθερου βίου του, οι δαίμονες της πατρίδας, οι πολιτικοί του, κατακερμάτισαν τον λαό σε κομματικά σουλτανάτα.

«Οι πολιτικοί μας και οι ξένοι τρώγονταν και καθένας κοίταζε να περισκύση η δική του φατρία. Άλλος ήθελε Αγγλικόν, άλλος Ρούσικον, άλλος Γαλλικόν... τήραγαν να πάρουν κάνα λεπτό, ότι εις την Ελλάδα ηύραν αλώνι ν’ αλωνίσουν».

(Μακρυγιάννης, «Απομνημονεύματα»).


Το κράτος αυτό το ανέστησε το αίμα του λαού του, με τους πολέμους του ’12-’13, για να έρθουν να το βυθίσουν στο Διχασμό και να το οδηγήσουν στο μικρασιατικό σφαγείο.

Το κράτος αυτό είδε τον ανθό του να πολεμά με ηρωισμό στα βουνά της Ηπείρου και της Μακεδονίας αυτοκρατορίες ολάκερες, για να βρεθεί μετά από έξι χρόνια εμφυλίου αιματοκυλίσματος, ντροπιασμένο, ερειπωμένο «παλιόψαθα των εθνών». Γιατί; Για το ποια «φατρία θα περισκύση».

«Α, ναι, πόσες ανόητες μάχες, ηρωισμοί και θυσίες και ήττες κι άλλες μάχες, 
για πράγματα που κιόλας/ ήταν από άλλους αποφασισμένα», 

θρηνεί ο Ρίτσος στην «Ελένη».

Το κράτος αυτό έδιωξε τα καλύτερα παιδιά του στα ξένα και στοίβαξε τα υπόλοιπα σε τρισάθλιες τερατουπόλεις, μεταβάλλοντας τα σε κομματικά υποζύγια τυχοδιωκτών και απατεώνων.

Το κράτος αυτό με εκφυλιστική απάθεια και δειλία ανέχτηκε ένα σφύζον και θαυμαστό κομμάτι του Ελληνισμού, να ποδοπατείται και να δηώνεται από τις ορδές του Αττίλα.

Το κράτος αυτό, αντί να συνέλθει από την καταστροφή επανέφερε τους ίδιους εθνοσωτήρες και τα εκγονά τους για να συνεχίσουν απτόητοι το ψεύτισμα των ψυχών και την διάλυση της πατρίδας.

Και βαπτίζει τους διαγουμιστές της Κύπρου φίλους και τους στηρίζει αναίσχυντα στην επέλασή τους προς την Δύση.

Το κράτος αυτό ανέχθηκε μία δράκα σλαβοτουρκόγυφτων να μαγαρίζει το όνομα της Μακεδονίας και να τους εκλιπαρεί ψοφοδεώς για συνεννόηση.

(Να έρθουν, όσοι προδίδουν το όνομά μας, την Μακεδονία μας, τα σαπρόφυτα του νεοραγιαδισμού, εδώ στο Κιλκίς, να ανεβούν στο ηρώον της μάχης και εκεί που κάποτε, το 1928, ο Παλαμάς, έψελνε

«...στου Κιλκίς την εκκλησιά την πλάστρα/ πνοές κι αν πλανάστε σ’ άλλη ζωή, 
λείψανα κι αν κοιμάστε,/ σας λειτουργώ στη δόξα μου. Μακαρισμένοι να ίστε»,

να πουν στα 8.500 λαμπρά παλληκάρια, στον Καμπάνη και στον Παπακυριαζή, ότι έκαναν λάθος...μάταια θυσιάστηκαν. Θα τρίξουν τα κόκκαλα τα ιερά και θα βροντοφωνάξουν: Χαμένοι άνθρωποι, «ό,τι κερδήθηκε με αίμα, δεν μπορείτε να το ξεπουλήσετε με το μελάνι μιας υπογραφής»).

Το κράτος αυτό επέτρεψε σε μία ολιγομελή άνομη ομάδα καλαναρχών, να μετατρέψει τη διασκέδαση και την ενημέρωσή του, σε διδασκαλείο ηθικής παραλυσίας και διαφθοράς. Την παιδεία σε αναξιοκρατικό άντρο, μπουκώνοντας τα παιδιά με άχρηστες γνώσεις και γεμίζοντάς τα «με μία αρρωστιάρικη ανησυχία, για το πώς θα βγάλουν το ψωμί τους μονάχα».

Το κράτος αυτό καταμόλυνε ακόμα και την Δικαιοσύνη- «πράγμα πολλών χρυσίων τιμιώτερον» κατά τον Πλάτωνα. Οι ανεπάγγελτοι, επαγγελματίες πολιτικοί, όταν κρίνονται για ατασθαλίες παράγοντες του αντίπαλου κόμματος, εκθειάζουν την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Όταν λογοδοτούν οι ίδιοι προπηλακίζουν τη Δικαιοσύνη και διαπομπεύουν τους λειτουργούς της εκτοξεύοντας ύβρεις και ονειδισμούς.

Το κράτος αυτό κομματικοποίησε τις «ένστολες» δυνάμεις του τόπου, διαβρώνοντας την επαγγελματική τους συνείδηση.

Το κράτος αυτό εμπορευματοποίησε τον έξοχο πολιτισμό μας. Η ελληνική μουσική παράδοση ψυχομαχεί. Την περιφρονούν οι ελληνόπαιδες, την μυκτηρίζουν υποτονθορίζοντας (=μουρμουρίζοντας) τις «μουσικές δημιουργίες» των διαφημιστών. Κατάντησε την νεολαία νευρόσπαστο, λικνιζόμενο στους ρυθμούς του κάθε μασκαρά, που υποδύεται τον καλλιτέχνη.

Το ανίκανο κομματικό κράτος διέφθειρε την γλώσσα μας - «εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών» (Ελύτης). Από τον 19ο αι. ακόμη ο συγγραφέας Χουρμούζης διεκτραγωδεί και γράφει για τα εκτρώματα της γλωσσικής ξενομανίας των Ελλήνων: «Συμπεριφορά γελοιωδεστάτη... ξιπασμένων οψιπλούτων αηδεστάτη επίδειξις! Πτωχοαλαζονεία αξία οίκτου, γλώσσα παρδαλή!».

Το κομματικό αυτό κράτος νοικιάζει μισθοφόρους «ψευτοδιανοούμενους», για ευνουχισμό της κοινωνίας και άλωση των ψυχών. «Γνωρίζω μερικούς οπού σχεδόν εντρέπονται να λέγωσιν ότι είναι Έλληνες!», έγραφε ο Ανώνυμος της «Ελληνικής Νομαρχίας».Ντρέπονται για την καταγωγή τους, όμως δεν ντρέπονται που γίνονται σκουλήκια και ολετήρες της Πατρίδας.

Τους περιγράφει εξαίσια ο Βάρναλης:

«Πέτα την ανθρωπιά σου
κι απ’ τον αφέντη πιάσου.
Κι άμα σε φτύσει αυτός
να κάθεσαι σκυφτός.
Και θα ‘χεις τα μεγαλεία
στη σάπια πολιτεία»

Χρόνια ολόκληρα κρατούν αιχμάλωτα τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα δηλητηριάζοντας και μαγαρίζοντας με τα εθνομηδενιστικά τους παραληρήματα γενιές Ελλήνων.

Το κράτος αυτό, το ψευτορωμαίικο, καταρρέει. Θα χρειαστεί να στηθεί πάλι απ’ την αρχή. Όπως τότε, το ’21, μας «κληροδοτούν» οι «αναθεματισμένοι κυβερνώντες» το Ισλάμ. Είναι έτοιμοι να ξεπουλήσουν και το ιερό όνομα της Μακεδονίας μας.

Ξεφτιλίζουν και μας τους δασκάλους. Τι θα πω στους μαθητές μου. «Ότι σας έλεγα ψέματα τόσα χρόνια!!». Ντροπή να ντροπιαστούμε!

Να κλείσω με ένα κείμενο από κάποιον που έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Κιλκίς, λίγο μετά την τριήμερη εποποιΐα του 1913.

"Ένα απέραντο «Εθνικό Νεκροταφείο», που κρύβει στα σπλάχνα του τα κορμιά χιλιάδων παλληκαριών, είναι ο τόπος μας, το Κιλκίς. Και πάνω στα κορμιά αυτά στήθηκαν τα θεμέλια αυτής της πόλης. Και το σιτάρι που φτιάχνει το ψωμί μας θεριεύει και μεστώνει ρουφώντας από τη γη αίμα αντί για νερό. Κάθε λόφος γύρω μας κι ένας «κρανίου τόπος». Κάθε χωράφι κι ένας «αγρός αίματος» για να χρησιμοποιήσω τους χαρακτηρισμούς του Ευαγγελίου που τόσο ταιριάζουν στην περίπτωση.

Τα πρώτα χρόνια, τ’ αλέτρια που όργωναν τη γη, έφερναν στην επιφάνεια λευκά κόκκαλα, «κόκκαλα Ελλήνων ιερά», αντάμα με σκουριασμένες ξιφολόγχες και δερμάτινες παλάσκες περασμένες σε ζωστήρες που έζωναν, κάποτε, λυγερά σώματα παλληκαριών. Κι όλοι μας, λίγο-πολύ, έχουμε να θυμόμαστε πως κάποτε, σκάβοντας τις αυλές των σπιτιών μας είχαμε βρει σκουριασμένα όπλα κι ανθρώπινα κρανία. Σαν στοιχειωμένος έμοιαζε ο τόπος μας και τα παιδιά φοβόταν να βγουν το βράδυ από τα σπίτια τους.

Θυμάμαι τους πρώτους περιπάτους που κάναμε με το νηπιαγωγείο, εκεί κοντά στους πρόποδες του Άη-Γιώργη. Η δασκάλα μας έλεγε ότι οι παπαρούνες στον τόπο μας είναι πιο κόκκινες από αλλού «γιατί παίρνουν το χρώμα τους από το αίμα των σκοτωμένων παλληκαριών». Κι εμείς διστάζαμε να τις κόψουμε, από φόβο, μήπως και ματώσουμε τα χέρια μας".

(Στ. Λίβα "Η παλιά, μικρή μας πόλη", σελ. 179).



Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς