.
Να μένεις άνθρωπος...
Ότι κι αν συμβαίνει στην ζωή μας, όσο δύσκολα κι αν έρθουν τα πράγματα, όσο αχάριστα κι αν μας φερθούν, να διαφυλάξουμε την ανθρωπιά μας. Μην αφήσουμε το πρόβλημα να μας παραμορφώσει. Γιατί όσο πιο πολύ άνθρωποι μένουνε τόσο πιο θεϊκοί γινόμαστε.
π. λίβυος
Η νοθεία και αποδόμηση της Πίστης ενεργείται και στο Άγιο Όρος
«Κάθε κληρικό –λέει ο άγιος Συμεών ο θεολόγος– τοῦ ὁποίου ἡ πίστις, οἱ λόγοι καὶ τὰ ἔργα δὲν συμφωνοῦν μὲ τὶς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων πατέρων νὰ μὴν τὸν δεχόμαστε στὴν οἰκία μας. Ἀλλὰ νὰ τὸν ἀποστρεφόμεθα καὶ νὰ τὸν μισοῦμε ὡς δαίμονα, ἔστω κι ἄν ἀνασταίνει νεκροὺς καὶ κάνει ἄλλα μύρια θαύματα».1
Τα μοναστήρια του Αγίου Όρους που κάποτε ήταν κάστρα της Ορθοδοξίας, εξέπεσαν σε αρχαιολογικά εκθετήρια που διώκουν τους Ορθοδόξους Μοναχούς. Συμπαρατάσσονται στους ψευδοποιμένες της πανθρησκείας και εμπορεύονται την αγιότητα άλλων.
Ορθόδοξοι αδελφοί,
«Ὄχι μόνο οἱ ἁμαρτάνοντες, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐπαινοῦν τοὺς ἁμαρτάνοντες ὑφίστανται τὴν ἴδια ἢ καὶ χειρότερη τιμωρία» κατά τον ιερό Χρυσόστομο.2
Κανείς Ορθόδοξος να μην πατήσει το πόδι του σε Μεγίστη Λαύρα και Χιλανδάρι, αν δεν θέλει να γίνει συνυπεύθυνος με τον θεομίσητο διωγμό των Ορθοδόξων Μοναχών.3
Καὶ πώς γίνεται κανείς συνυπεύθυνος; Άς ακούσουμε τον ιερό Πατέρα: «Συγκοινωνεῖ κανεὶς μὲ τὴν ἁμαρτία τοῦ ἄλλου, ἂν γνωρίζει τὴν ἀνομία του καὶ ἡσυχάζει [δηλ. σιωπᾶ] καὶ δὲν τὸν ἐλέγξει».4
Καὶ ἂν δὲν μπορῶ νὰ τὸν ἐλέγξω;
«Κι ἂν δὲν μπορεῖς νὰ τὸν διορθώσεις πρέπει ὅμως νὰ μὴν συγκοινωνεῖς στὴν ἁμαρτία του μὲ φιλία καὶ συναναστροφή».5
Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ορθοδόξων Λαϊκών
Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης
1 Ἁγ. Συμεὼν τοῦ Νέου θεολόγου, Λόγος 6ος.
2 Ἰ. Χρυσοστόμου, Ἐκλογαὶ καὶ Ἀπανθίσματα, Λόγος ΚΔ΄, 40, ἐκδ. Ματθαίου Λαγγῆ.
3 Β’ Κορ. 6.14.
4 Ἁγ. Νικοδήμου, Περὶ διορθώσεως τῶν ἀδελφῶν, σ. 87, Ὀρθ. Κυψέλη,1991.
5 Μ. Βασιλείου, ἐρωτ, θ΄,τοῦ β΄λόγου, Περὶ Βαπτίσματος.
ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ- ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ TOY ΑΓΩΝΙΣΤOY ΙΕΡΑΡΧOY ΦΛΩΡΙΝHΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟY ΚΑΝΤΙΩΤOY: ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ. ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΔΙΩΞΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΑΠΑΔΕΣ & ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ, ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ. ΚΑΙ ΚΟΚΚΙΝΑ ΡΑΣΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥΝ ΝΑ ΦΟΡΕΣΟΥΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ…ΘΑ ΔΙΩΞΟΥΝ ΤΟΥΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ!
ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ
Σὲ στελέχη των Κατασκηνώσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φλωρίνης στὶς 24-8-1975 (ἀπομαγνητοφωνημένο)
«Ἀπὸ τὴν Αἰτωλοακαρνανία ἕνας φτωχὸς δάσκαλος μὲ δέκα παιδιά, ὅταν ἄκουσε τὸν ἐπιθεωρητή του νὰ βλασφημᾶ το Θεό, ἐξεράγη καὶ τον πέταξε ἔξω ἀπὸ τὴν τάξη. Τὴν ἱερὴ αὐτὴ ἀγανάκτησή του, τὴν πλήρωσε μὲ διωγμό. Ὁ ἐπιθεωρητής, ὡς ἐξουσία ἔχων, ἔκανε κακή ἔκθεση καὶ ἀπέλυσε τὸν δάσκαλο ἀπὸ τὴν θέση του. Και ὁ Μακρυγιάννης ὅταν εἶδε ἕναν εὐρωπαῖο νὰ γελᾶ εἰρωνικά, ποὺ ἔκανε τὸν σταυρό του, τὸν ἔδιωξε ἀπό τὸ σπίτι του.
Ἐκείνους ποὺ θὰ καταδιώξουν οἱ ἐχθροί τῆς πίστεως δὲν θὰ ’νε οὔτε παπάδες, οὔτε δεσποτάδες, γιατὶ αὐτοὶ θὰ τὰ ’χουν πάντοτε καλά μαζί τους, βολεμένα μὲ τὸ κράτος. Ἂν τοὺς ποῦνε νὰ φορέσουν και κόκκινα ράσα, θὰ τὰ φορέσουν…
Τὰ ξέρουν οἱ διῶκτες, ἔξυπνοι εἶνε, τετραπέρατοι εἶνε, ἡ ρίζα εἶνε οἱ θρησκευτικοὶ ἄνθρωποι. Τὸ γνωρίζουν καλὰ καὶ χτυποῦνε δυνατὰ τὰ καρποφόρα δέντρα, τὰ δέντρα τὰ ἄκαρπα δὲν τὰ χτυποῦνε.
Καὶ ἐδῶ (στὴ Φλώρινα) ποὺ ὑψώνεται ἡ σημαία τοῦ Χριστοῦ θὰ τὴν καταλάβουν καὶ τότε θὰ πᾶμε στὴν Ἐκκλησία τῶν κατακομβῶν, στὴν Ἐκκλησία τῆς διασπορᾶς καὶ θὰ ἀντιγράψουμε, ἂν θέλῃ ὁ Θεός, τὰ ἡρωϊκὰ παραδείγματα τῆς Φαβιόλας καὶ τῶν ὅλων ἐκείνων προσώπων, ποὺ δακρύζουμε ὅταν τὰ διαβάζουμε, τὰ ὁποία δὲν εἶνε μῦθος, ἀλλὰ μιὰ πραγματικότης καὶ ὡχρὰ ἀπόδοσις τῆς φοβερᾶς ἐκείνης καταστάσεως. Ἐκεῖ πᾶμε, σ’ αὐτὲς τὶς μέρες ὁδηγούμεθα…
Πρέπει νὰ ἐξετάζουμε τὸν ἑαυτό μας, ἄν εἴμεθα πιστοί. Καὶ ἂν πιστεύουμε, νὰ δείξουμε τὴν πίστι μας με τὰ ἔργα μας.
Ἂν πάρουμε κόσκινο καὶ κοσκινίσουμε τὸν ἑαυτό μας, θὰ τον βροῦμε σκάρτο, «μανή, θεκέλ, φάρες»(Δανιηλ. 5, 25), ἐζυγίσθης, ἐμετρήθης καὶ εὑρέθης ἐλλειπής. Εἴμεθα πολὺ πίσω ὅλοι, στὸ στόμα ἔχουμε τὸ Χριστὸ καὶ στὴν καρδιὰ τὸ διάβολο. Θὰ μᾶς δοκιμάσῃ ὁ Θεός.
Καὶ αὐτὸ ποὺ συνέβει σὲ μᾶς, μιὰ ἀρχὴ εἶνε, «πατάξω τὸν ποιμένα καὶ διασκορπισθήσονται τὰ πρόβατα». Καὶ θὰ ρθῃ ὥρα κατὰ τὴν ὁποίαν – καὶ τὸ Χριστὸ τὸν ἐγκαταλείψανε καὶ ἄπαντες ἔφυγαν. Ποῦ ’νε ὁ Πέτρος; Ποῦ ’νε ὁ Ἰωάννης; Φύγανε, καὶ ἕνας νέος ἀπὸ τὸ φόβο του ἄφησε τὸ σεντόνι καὶ ἔφυγε γυμνός.
Χρειάζεται προετοιμασία. Ἔχουμε;
Εἴδατε, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός; Ζητοῦσε ὡς χάρη ἀπὸ τὸ Θεό· «Ἀξίωσε με Κύριε νὰ χύσω τὸ αἷμα μου γιὰ σένα, ὅπως ἐσὺ ἔχυσες τὸ αἷμα Σου γιὰ μένα». Εἶχε πόθο μαρτυρίου. Νὰ καλλιεργοῦμε αὐτὸν τὸν πόθο καὶ ἐμεῖς.
Γιατί ο άγιος Μάξιμος Ομολογητής, έκοψε την εκκλησιαστική κοινωνία με τον Πατριάρχη Κωσταντινουπόλεως; Αν και απλός μοναχός για 25 τουλάχιστον χρόνια ήταν ο κύριος εκφραστής της ορθόδοξης πίστης. Το σχόλιο μας.
Αγαπημένο μου
πριν φύγουμε για διακοπές και σύ και γω...
-που λέει ο λόγος, "διακοπές", διότι… δεν το βλέπω να πάω πουθενά
- "εντός και επί τα αυτά", με βλέπω τη γραία- που να τρέχω τώραααα-
λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν Γιώργο μου - σου παραθέτω κάποια βιογραφικά και λίγους στίχους από το βίο του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητή.
Είναι η Ομολογία του, στους αιρετικούς που τον δίωκαν με δαιμονικό μίσος και του έκοψαν και τη γλώσσα, παρακαλώ, μάλιστα μάλιστα! και το δεξί του αγιασμένο χεράκι
ώστε να μη μπορεί να γράφει τους Θεολογικούς, Ορθοδοξότατους και σοφότατους λόγους.
Τον καταδίωξαν με απίστευτο φθόνο και κακία απερινόητη, πλην,αυτούς δεν τους θυμάται πια κανείς, ενώ τον αγιώτατο Μάξιμο, γεραίρει και τιμά ο Κύριος Ιησούς Χριστός -"η Χώρα των Ζώντων".
Ο όσιος Μάξιμος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από αριστοκρατική οικογένεια το 580 μ.Χ.
Υπήρξε σοφότατος και πεπαιδευμένος και διετέλεσε και σύμβουλος του Βασιλέως μέχρι που εγκατέλειψε τα εγκόσμια επιλέγοντας τον μοναχικό-αγγελικό βίο.
Διαβάζουμε:
"Μεταβάς εις Ρώμην ανεμίχθη εις την υπό τον Πάπα Ρώμης Μαρτίνον Α΄ (649-655) συγκληθείσαν σύνοδον του Λατερανού (649), η οποία αποφαστικώς κατεδίκασε τον Μονοθελητισμόν, ως αίρεσιναρνουμένην την ύπαρξιν της ανθρωπίνης εν Χριστώ θελήσεως και ανεθεμάτισε τον Κώσταντος "Τύπον".
Ο αυτοκράτωρ αντέδρασε δυναμικώς εξορίσας τον Μαρτίνον εις Χερσώνα, όπου και το 655απεβίωσεν.
Ο δε Μάξιμος κατεδικάσθη παρά της συγκλήτου και εστάλη εξορίαν εις Βιζύην της Θράκης.
Εν έτος αργότερον κατεδικάσθη εκ νέου διότι δεν επείσθη εις τας του Πατριάρχου Κων/Πολεως Πέτρου (654-666) και της αυλής απαιτήσεις, να δεχτεί συμβιβαστικήν τινα λύσιν, υποστηρίζουσαν διθελητισμόν και μονοθελητισμόν εν Χριστώ.
Όθεν (ο Άγιος Μάξιμος) ανεθεματίσθη μετά των δύο μαθητών αυτού Αναστασίων και εις Λαζίαν εξορίσθη του Ευξείνου Πόντου.
Απέκοψαν δε οι αιρετικοί χριστιανοί την γλώσσαν και την δεξιάν αυτού(του Μαξίμου) χείραν.
Ως δε ο ιερός Νικόδημος αναφέρει, η μελίρρυτος αυτού γλώσσα θαυματουργικώς αποκατεστάθη υγιής και ωμίλει καθαρώς έως του θανάτου αυτού, εις το εν Αλανία Κάστρον Χίμαρις, κατά το 662 μ.Χ έτος".
Στον καιρό του Αγίου Μαξίμου ΟΛΑ τα Πατριαρχεία είχαν πέσει στην αίρεση του Μονοθελητισμού.
Ορθοτομούσε το λόγο της Αληθείας μόνο ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, με μια χούφτα πιστά πνευματικά του τέκνα- μαθητές του.
Επειδή ήταν και μορφωμένος κατά κόσμον, αγαπημένο μου, και επειδή είχε και την Χάρη, του αγιωτάτου βίου, οι αιρετικοί χριστιανοί, είχαν φρυάξει, που δεν τους ακολουθούσε στην αίρεση.
Τους έλεγχε, το μεγάλο του πνευματικό κύρος, γι αυτό και τον εξόρισαν και τον μαστίγωσαν
(οι λέξεις είναι πολύ φτωχές, δεν αποδίδουν την οδύνη του αδαμάντινου Μάξιμου) και τον ακρωτηρίασαν- από δαιμονικό μίσος, υποκινούμενοι- οι εν Χριστώ "αδελφοί" του.
Πλην, ο Αγιώτατος Μάξιμος (με ωμεγα το -ωτατος, παρακαλώ, δεν αντέχω να το γράψω με ο μικρόν διοτι ήταν ωωωωμέγας ο Μάξιμος) άντεξε- νικηφόρα.
Όμως… όπως σχολιάζει ένας... πανεπιστήμων φίλος- που δεν είναι και του κατηχητικού:
"Το κατεστημένο του ιερατείου, ουδέποτε συγχώρησε στον Μάξιμο το ότι έλεγξε τους… προισταμένους του- (κοτζαμάν Πατριάρχες) και ένεκεν τούτου, στο διάβα των αιώνων, ελάχιστες εκκλησίες κτίστηκαν προς τιμήν του Μαξίμου."
Αν και απλός μοναχός για εικοσιπέντε τουλάχιστον χρόνια ήταν ο κύριος εκφραστής της ορθόδοξης πίστης.
O μεγάλος αυτός άγιος της Εκκλησίας φέρει τον τίτλο του Ομολογητή γιατί όταν ομολογούσε τις δύο θελήσεις του Χριστού ΔΕΝ υπήρχε κανείς επί της γής για να "εκφράσει την πίστη του, ομού μετ’ αυτού" και έτσι αναγκάστηκε να ομολογήσει με τους πεθαμένους, τους νεκρούς, τους όντως ζώντες εν Χριστώ αγίους της Εκκλησίας
Τον καιρό της αντίστασης, στη φυλακή και στην εξορία, "η τύχη της Χριστολογίας εξαρτήθηκε από την άκαμπτη σταθερότητα ενός ανθρώπου μονάχα".
(H. U. VON BALTAHASAR, op. C. σ. 32)
Από την Εισαγωγή του π. Δ. Στανιλοάε στη ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ)
(Διαβάζοντας τα ανωτέρω κατανοούμε ίσως -κάπως- το "γιατί" οι άνθρωποι του Σκότους, θα αγωνιστούν σήμερα-πιο άγρια από όποια περασμένη εποχή- να εξαφανίσουν από προσώπου γης, με παν μέσον, τους Ορθόδοξους που ακολουθούν το παράδειγμα του Αγίου Μαξίμου.
Δίδονται εντολές "άνωθεν" για πλήρη εξόντωση και συκοφαντία, όποιου δεν πάει με το ρεύμα της αίρεσης.
Δεν είναι συνωμοσιολογία.
Το βλέπουμε, να συμβαίνει.
Τρέμουν.
Φοβούνται μήπως μείνει -έστω και ένας- Ορθόδοξος.
Έστω και ένας αληθινός Ορθόδοξος, μεγάλη φλόγα Ορθόδοξης Πίστης, μπορεί, πάλι, στην Οικουμένη ν' ανάψει.
Όμως, το Πνεύμα το Άγιο,
πάντα θα βρίσκει μια απλή και καθαρή ανθρώπινη καρδιά
που θα Του προσφέρει Ανάπαυση.
Η αήττητος δύναμη του Τιμίου Σταυρού,
θα σχίζει πάντα το καταπέτασμα της Ιστορίας, στα δύο.
Και πάντα κάποιοι,
-όπως γράφει κι ο Διονύσιος Σολωμός των Ελεύθερων Πολιορκημένων-
είν' έτοιμοι "
στην άσπονδη πλημμύρα των αρμάτων
Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά, κι ελεύθεροι να μείνουν,
Εκείθε με τους Αδελφούς, εδώθε με το χάρο")
Στη συνέχεια, θα παραθέσω το κείμενο όπως καταγράφεται στην Πατρολογία του Migne, επειδή πιστεύω, ότι η αληθινή και όχι η υποκριτική τιμή του Μάρτυρος και Ομολογητού, είναι η Μίμηση του Μάρτυρος.
Ας έχει η τίμια ψυχή σου, τις πρεσβείες του.
Ρώτησαν, λοιπόν. οι Διώκτες, ιερείς και απεσταλμένοι του Πατριάρχη Κωσταντινουπόλεως, τον Αγιώτατο Μάξιμο:
-Ου κοινωνείς τω θρόνω Κωνσταντινουπόλεως;
(Δεν έχεις εκκλησιαστική κοινωνία -και σχέση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως;)
Και είπεν:
-Ου κοινωνώ (όχι, δεν έχω εκκλησιαστική κοινωνία και σχέση)
καληώρα όπως οι διωκόμενοι Εσφιγμενίτες, έκοψαν την κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, από το 1965, μέχρι σήμερα, για λόγους Πίστεως και Ορθοδοξίας, δε θέλω να σε κουράσω με περισσότερα, δεν είναι αυτό το θέμα μου, σήμερα.
-Δια ποίαν, ου κοινωνείς, αιτίαν; είπον.
Απεκρίθη, (ο άγιος Μάξιμος ) ότι τας Αγίας Τέσσερας Συνόδους εξέβαλον δια των εν Αλεξανδρεία γενομένων εννέα κεφαλαίων.
Και δια της εν ταύτη τη πόλει γενομένης παρά Σεργίου Έκθέσεως, και δια τούτο προσεχώς επί της έκτης Ινδικτιώνος εκτεθέντος Τύπου.
Και ότι όπερ εδογμάτισαν δια της Εκθέσεως, δια του Τύπου ηκύρωσαν.
Και καθείλον εαυτούς πολλάκις (και αυτοκαθαιρέθηκαν πολλές φορές)
Οι τοίνυν υφ'εαυτών κατακριθέντες (αυτοί λοιπόν, που καθαιρέθηκαν μόνοι τους εξ αιτίας της αιρετικής ομολογίας τους) και υπό των Ρωμαίων (και επίσης καθαιρέθηκαν και από την Εκκλησία της Ρώμης), και οι μετά ταύτα επί της ογδόης Ινδικτιώνος γενομένης συνόδου καθαιρεθέντες, ποίαν επιτελέσουσιν μυσταγωγίαν, ή ποίον Πνεύμα, τοις παρά των τοιούτων επιτελουμένοις επιφοιτά;
(ποια μυσταγωγία, λοιπόν, θα επιτελέσουν αυτοί που έπεσαν στην αίρεση ή ποιο Άγιο Πνεύμα επιφοιτά σε αυτούς που ιεροπρακτούν με αυτόν τον τρόπο;)
Και λέγουσιν αυτώ:
(μια ερώτηση που και σήμερα την κάνουν με οργή και χλευασμό οι μοντερνιστές χριστιανοί, αιρετικοί ή αιρετίζοντες, προς τους Ορθόδοξους:)
-Συ μόνος σώζη, και πάντες απόλλυνται;
(Εσύ μόνος θα σωθείς και όλοι οι άλλοι θα χαθούν;)Και είπεν(στους Διώκτες του, ο Άγιος Μάξιμος):
-Ουδένα κατέκρινον οι τρείς Παίδες, μη προσκυνήσαντες τη εικόνι πάντων ανθρώπων προσκυνούντων (ενώ την προσκυνούσαν πάντες οι άνθρωποι).
Ου γαρ εσκόπουν (διότι δεν πρόσεχαν) τα των άλλων, (τι έκαναν οι άλλοι) αλλ' εσκόπουν (φρόντιζαν) όπως αν αυτοί μη εκπέσωσι της αληθούς ευσεβείας (πώς αυτοί οι ίδιοι- οι Τρείς Παίδες, δηλαδή- δεν θα ξεπέσουν από την αληθινή ευσέβεια).
Ούτω (έτσι) και Δανιήλ βληθείς εις τον λάκκον των λεόντων, ου κατέκρινεν τινά (δεν κατέκρινε κάποιον) των μη προσευξαμένων τω Θεώ (από αυτούς που δεν προσευχήθηκαν στο Θεό) -κατά το θέσπισμα Δαρείου - (σύμφωνα με την διαταγή του Δαρείου)
αλλά το ίδιον εσκόπησε (αλλά κοίταγε τι θα πράξει ο ίδιος, πώς δηλαδή, ο ίδιος, δεν θα παραβεί το Θέλημα του Θεού)
Και είλετο (προτίμησε) αποθανείν (να πεθάνει) και μη παραπεσείν τω Θεώ (παρά να αμαρτήσει ενώπιον του Θεού) και, υπό της ιδίας μαστιγωθήναι συνειδήσεως (και να μαστιγώνεται από τη δική του συνείδηση) επί τη παραβάσει (εξ αιτίας της παράβασης) των φύσει νομίμων.
Καμέ ουν (και μένα, λοιπόν) μη δω ο Θεός(να μην επιτρέψει ο Θεός) κατακρίναι τινά, (να κατακρίνω οποιονδήποτε) ή ειπείν(ή να πω) ότι εγώ μόνος σώζομαι.
Αιρούμαι δε αποθανείν (προτιμώ δε να πεθάνω) ή θρόησιν έχειν περί το συνειδός (παρά να έχω ταραχή στη συνείδηση ) ότι περί την εις Θεόν πίστιν παρεσφάλην, καθ' οιονδήποτε τρόπο (ότι έσφαλα γύρω από την πίστη -την προς τον Θεό- κατά οποιονδήποτε τρόπο)
.....Το Πνεύμα το Άγιον δια του Αποστόλου, και αγγέλους αναθεματίζει, παρά το κήρυγμα τι νομοθετούντας (εφόσον νομοθετούν αντίθετα με το κήρυγμα των Αποστόλων).
(PG Μigne 90,120,121)
Κάθε φορά που διαβάζω αυτή την Ομολογία, οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου δεν περιγράφονται.
Τι σχέση έχουμε σήμερα εμείς, οι χριστιανοί του γλυκού νερού, με αυτούς τους Πνευματικούς Γίγαντες;
Δεν περιμένω να μου απαντήσεις. Ούτε και θέλω.
Καλό ξημέρωμα, λατρεμένο μου
Σαλογραία
Και μία ακόμη πραγματικά χαριτωμένη ανάρτηση από το ίδιο ιστολόγιο:
Εσύ, περιστεράκι μου,
που πρωτομπαίνεις σε αυτό το μπλογκάκι
και ενδιαφέρεσαι για την ψυχική σου σωτηρία και έχεις φρικάρει με τα εκκλησιολογικά ξεσαλώματα
του Πατριάρχη Βαρθολομαίου
μπορείς διαβάσεις τα σχετικά με τη Διακοπή Μνημοσύνου...
(το δίνουν το δικαίωμα
οι ιεροί κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας)
...πατώντας
πρώτον ΕΔΩ
και μετά...ΕΔΩ.
-Οι καιροί ου μενετοί!
-Για τήρα, οι αλλόθρησκοι
τι λύσσα κακιά εξαπολύουν
εναντίον ημών, των ονομαζομένων Χριστιανών,
πάρε, και κατάλαβε πόσο κοντά επικρέμαται,
ως Σουλεϊμάν σπάθη, εκάστου η τελευτή...
-Και τι λόγο, μανδάμ, θα δώσουμε στο Χριστούλη
αν ξαφνικά, μας καλέσει σε Απολογία;
Με τι μούτρα θα Τον αντικρίσουμε;
-Έλα μου ντε!
Ούτε που θέλω να το σκέφτομαι!
-Γι αυτό σε προειδοποιώ ποστάροντας τα ανωτέρω,
και αμαρτίαν ούκ έχω!
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, ΠΟΥ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΙΛΟΥΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΠΟ ΜΟΝΑΧΟΥΣ! ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΑΒΒΑ ΛΑΥΡΙΩΤΗ & ΣΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, ΠΟΥ ΕΠΑΥΣΑΝ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΗ
ΟΤΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΑ
ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΧΙΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΝ
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ ΣΤΟΝ π. ΣΑΒΒΑ ΛΑΥΡΙΩΤΗ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ· ΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΜΕΓΑΛΩΝ ΜΟΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΗΣΑΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ!!!!!!
«ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΟΥ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΙΣ
ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ή ΣΙΩΠΟΥΝ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ,
ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΑΡΩΣΕΙ ΟΛΟΥΣ»
Aν είσαι ορθόδοξος χριστιανός άκουσε παραδείγματα από την ζωή της Εκκλησίας, που αναφέρει στην ομιλία του ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ για να θαυμάσεις το μεγαλείο της ΠΙΣΤΕΩΣ μας και να μην έχεις λανθασμένες εντυπώσεις για την ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Ἕνα πολύ μικρό ἀπόσπασμα τησ παραπάνω ομιλίας ἀπομαγνητοφωνημένο
«…Εν μέσω νεκρικής σιγής της Εκκλησίας ηκούσθη μία φωνή ως βροντή και αστραπή. Τίνος ήτο; Επισκόπου, πατριάρχoυ, παπά, διάκου; Oχι! Ήταν η φωνή ενός μοναχού, που τους σάρωσε όλους. Πού είναι, αυτά που λένε μερικοί δεσποτάδες ότι εμείς είμαστε Εκκλησία. Όχι, αγαπητοί μου, μπορεί να μαζευτείτε στην οδό Φιλοθέη όλοι οι δεσποτάδες και ένας καλόγερος να σας διαλύσει. Είδατε ποτέ μικρό παιδί να κινηγάει με ένα καλάμι τα γαλιά…
Πότε; Όταν εσείς εκεί που μαζεύεσθε, στην οδό Φιλοθέη, δεν σκέφτεστε τα μεγάλα και υψηλά και λαμβάνετε αποφάσεις που είναι κόντρα με το Ευαγγέλιο, κόντρα με τα συμφέροντα του λαού, τότε, μπορεί να είστε και 70 και 100 και 200 και 300 εάν εσείς δεν είστε φορείς της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ και είναι ο ένας εκείνος, -ότι νάναι-, και καλόγερος νάναι· αυτός o καλόγερος που έχει μέσα του τη φωτιά τ” Ουρανού, που έχει Πνεύμα Άγιον, που βαδίζει με τους Πατέρες της Εκκλησίας, αυτός ο ένας θα σας σαρώσει όλους και θα επαναφέρει το σκάφος της Εκκλησίας στην τροχιά του!…
Τέτοιος ήτο ο άγιος Μάξιμο ο ομολογητής, που τους εσάρωσε όλους…Με εντολή πατριαρχών τον εξόρισαν, του εκόψαν την γλώσσα για να μη μιλάει για τον Χριστό. Toυ….»
(Οι κακοί επίσκοποι, που ενώνονται με τους αιρετικούς, για να δημιουργήσουν μιά νέα δαιμονική θρησκεία, την πανθρησκεία του Αντιχρίστου και να μας σύρουν πίσω απ’ αυτήν, και οι άλλοι επίσκοποι, που βλέπουν την προδοσία της Ορθοδόξου πίστεως και δεν αντιστέκονται και τους μνημονεύουν και συλλειτουργούν με τους αιρετικούς και προδότας, επισκόπους, μας κλέβουν την ορθόδοξη πίστη και βγαίνει προφητικός ο φοβερος λόγος του Γέροντος Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, που έλεγε, πριν από 30 χρόνια· «Μετά από 30 & 40 χρόνια θα είναι στην Ελλάδα προτεστάντες, παπικοί, χιλιασταί και κάθε καρυδιάς καρύδι μόνο Ορθόδοξοι δεν θα υπάρχουν!» Όταν οι κεφαλές βρωμάνε, τότε και εμείς θα βρωμίσουμε. Ας ανησυχήσουμε, ας αντιδράσουμε, ας διαμαρτυρηθούμε, ας προσευχηθούμε· μήπως βρεθούμε εκτός της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ και χάσουμε τον θησαυρό μας και τον θησαυρό της Ελλάδος, που τόσο μισούν τα όργανα του Αντιχρίστου!)
http://www.augoustinos-kantiotis.gr
http://www.augoustinos-kantiotis.gr
Ὁ Διωγμός γιά τήν Ὀρθόδοξο Πίστη ἀρχίζει γιά τά καλά
Σέ ἔκτακτη συνεδρία τῆς Γεροντίας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας στίς 12/25-7-2016, μετά ἀπό τήν ἀνάγνωση τοῦ Πατριαρχικοῦ γράμματος πού διαβιβάστηκε ἀπό τήν Ἱερά Κοινότητα καί πού τόνιζε γιά μία ἀκόμη φορά τήν ἀντιεκκλησιαστική συμπεριφορά τοῦ Μοναχοῦ Σάββα Λαυριώτη, ζητήθηκε νά ἐπιληφθοῦν τοῦ θέματος, δηλαδή νά τιμωρήσουν τόν μοναχό Σάββα. Ἡ Μονή μέ αἰτιολογία τήν ἀνυπακοή μου στόν Καθηγούμενο καί στό Μοναστήρι, καταπατώντας τόν ἐσωτερικό κανονισμό καί τόν καταστατικό χάρτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μέ καθαιρεῖ ἀπό τό ἀξίωμα τοῦ Προϊσταμένου, μέ τήν δικαιολογία πώς μοῦ εἶχαν γίνει συστάσεις στό παρελθόν καί ἐγώ δέν τίς λάμβανα ὑπόψιν.
Τί νά πρωτοπεῖ κάποιος γιά τούς κατά τά ἀλλά ἀγαπητούς πατέρες τῆς Λαύρας …ἐξ οἰκείων τὰ βέλη; Πρός ἐνημέρωση λοιπόν τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος, (διότι ὅ,τι κάνουν θέλουν νά τό κάνουν ἐν κρυπτῷ καί παραβύστῳ) ἐξηγοῦμαι καί ἀπολογοῦμαι. Καί ἄν κάποιος πεῖ, γιατί ἀπολογοῦμε στά μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, εἶναι γιατί δέν μέ ἀφήνουν νά ἀπολογηθῶ, οὔτε διαβάζουν τά γράμματά μου, καί αὐτό θά τό ἀποδείξω μέ ντοκουμέντα, τὰ ὁποῖα θὰ δώσω στὴ δημοσιότητα.
Ἔχω δηλώσει ἄπειρες φορές καί στήν Γεροντία καί σέ προσωπικές συζητήσεις, πώς σέ θέματα Πίστεως καί ἀνηθικότητας, δέν κάνουμε ὑπακοή, ἀλλά ἀκολουθοῦμε τίς ἐπιταγές τῶν Πατέρων, καί κατ’ ἐπέκτασιν τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐμένα Πατέρες, μέ καταδικάζετε ἄλλη μία φορά γιά ἀντιεκκλησιαστική συμπεριφορά, διότι εὐθαρσῶς δηλώνω τήν ἀντίθεσή μου μέ τά αἱρετικά φρονήματα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου.
Σᾶς ἐπισυνάπτω κάποια ἀπό τά λεγόμενα καί πραττόμενα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, καί αὐτά ἐνδεικτικῶς διότι εἶναι πάρα πολλά, τά ὁποῖα ὅμως ἀποδεικνύουν τά αἱρετικά φρονήματά του.
Ἐνδεικτικῶς ἀπό τίς πολλές ἐκκλησιολογικές παρεκκλίσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἀπό τίς ὁποῖες ὁλοφάνερα προκύπτει ὅτι θεωρεῖτούς Παπικούς ἀλλά καί τούς Προτεστάντες ὡς ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ, μέ βάση τήν αἱρετική «βαπτισματική θεολογία» τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου πού υἱοθέτησε καί προβάλλει ὁ μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης, θά ἀναφέρω μερικές. Μέ αὐτές καταφρονεῖ τούς Ἱερούς Κανόνες τῶν Ἁγίων Πατέρων, τούς ὁποίους ὑβρίζει ὡς θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως, (καί κατ’ ἐπέκτασιν βλασφημεῖται τό Ἅγιον Πνεῦμα τό ὁποῖον ὁμιλεῖ διά μέσου τῶν Πατέρων)ἐπειδή δῆθεν μᾶς κληροδότησαν τό σχίσμα.
Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι προστατεύει καί καλύπτει πλήρως τήν αἱρετική Ἀκαδημία «Θεολογικῶν» Σπουδῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος, ἡ ὁποία ἐπενόησε καί προβάλλει τήν «Μεταπατερική καί συναφειακή Θεολογία», τήν ὁποία προσφυῶς ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος καί ἄλλοι χαρακτήρισαν ὡς ἐπικίνδυνη αἵρεση.
Κατά τήν πρόσφατη συνάντησή του στά Ἱεροσόλυμα τόν Μάϊο τοῦ 2014 μέ τόν αἱρεσιάρχη πάπα Φραγκίσκο εἶπε: «Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία... λόγῳ τῆς ὑπερισχύσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας καί τοῦ πεπερασμένου θελήματος τοῦ ἀνθρωπίνου νοός διεσπάσθη ἐν χρόνῳ. Οὕτω διεμορφώθησαν καταστάσεις καί ὁμάδες ποικίλαι... αἱ κατά τόπους ἐκκλησίαι ὡδηγήθησαν εἰς διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως, εἰς ἀπομόνωσιν... [σημ. τοῦ γράφοντος: οἱ προτεσταντικές ὁμολογίες καί κοινότητες ποικίλες καί παρασυναγωγές μεταρρυθμιστῶν ἀπό τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία ἤτοι τήν Ὀρθόδοξη ἀπεσπάθησαν ἤ ἀπό τήν πρώτη καί μεγάλη καί αἱρετική ψευδοεκκλησία-κράτος τοῦ Βατικανοῦ;] Ἐρχόμεθα ὁ πάπας καί ἡμεῖς διά νά τάμωμεν ὁδούς... διά νά συνεχισθῇ ἡ πορεία τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἤτοι τῆς καταντήσεως εἰς τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας».Ἀλήθεια, Πατέρες, ποιός ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τούς Ἁγίους Πατέρες ἐδίδαξε ὅτι ἡ ἀποκοπή τῶν αἱρετικῶν διαιρεῖ καί διασπᾶ τήν Ἐκκλησία, ὅτι, ἐπειδή ὑπάρχουν αἱρετικοί, ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει ἑνότητα καί εἶναι διασπασμένη; Ἡ Ἐκκλησία καί μετά τήν ἀποκοπή τῶν αἱρετικῶν παραμένει πάντοτε Μία, ἀκεραία καί ἀλώβητη, δέν διασπᾶται σέ πολλές ἐκκλησίες, ὅπως θέλει ὁ πατριάρχης, ἐξισώνοντας τήν Ὀρθοδοξία μέ τήν αἵρεση, τήν Μία Ἐκκλησία μέ τίς ὁμάδες τῶν κακοδόξων. Ἐπί τόσους αἰῶνες λοιπόν ἡ Ἐκκλησία ἦταν διηρημένη καί διεσπασμένη, μή ἐπιτελοῦσα τό σωτηριῶδες καί ἁγιαστικό της ἔργο, καί περίμενε νά ἔλθουν ὁ πάπας Φραγκίσκος καί ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, γιά νά τήν ἑνώσουν καί νά τήν σώσουν; Καί οἱ Ἅγιοι τόσων αἰώνων τί ἔκαναν; Προσδοκοῦσαν τούς παρουσιαζομένους σήμερον «θεόσταλτους» σωτῆρες τῆς ἑνότητος; Ἤ μᾶλλον κατά τήν πατριαρχική θέση ἔπεσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί οἱ μετά τό Σχίσμα Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες καί Ἀρχιερεῖς «θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως» καί διήρεσαν τήν Ἐκκλησία; Ἠρωτήθη σύμπασα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, Πατριαρχεῖα καί Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες, ἐάν δέχονται τούς λόγους αὐτούς καί τίς πράξεις τοῦ Πατριάρχου ἤ ὁ Παναγιώτατος αὐτογνωμόνως καί αὐθαιρέτως προχωρεῖ πρός «ἕνωσιν»; Φαίνεται, σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί, ὅτι δέν ἀναγνώσατε τό ἄριστα κατοχυρωμένο, δογματικά καί πατερικά, κείμενο πού ἐκυκλοφόρησε ἡ «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν» μέ τίτλο «Ἡ Νέα Ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου». Τό κείμενο αὐτό, τό ὑπέγραψαν ἐκτός ἀπό τά μέλη τῆς Συνάξεως καί οἱ σεβασμιώτατοι ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Δρυϊνουπόλεως Ἀνδρέας, Πειραιῶς Σεραφείμ, Γλυφάδας Παῦλος, Ζιχνῶν Ἱερόθεος, Κυθήρων Σεραφείμ, Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς, Γόρτυνος Ἰερεμίας, Ἀντινόης Παντελεήμων (τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας), ἑκατοντάδες μοναχῶν καί κληρικῶν, καί χιλιάδες Ὀρθοδόξων πιστῶν.
Ἡ ἀναγνώριση τοῦ παναιρετικοῦ Παπισμοῦ ὡς ἐκκλησίας προκύπτει στήν πράξη καί ἀπό τήν σκανδαλώδη ὑποδοχή καί συμμετοχή τοῦ αἱρεσιάρχη καί ἀντίχριστου Πάπα στήν θρονική ἑορτή τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως στίς 30 Νοεμβρίου τοῦ 2014, κατά τήν ὁποία γιά πρώτη φορὰ μετά τό σχίσμα μνημονεύθηκε ἀπό τόν πατριαρχικό διάκονο στά εἰρηνικά τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ πάπας ὡς κανονικός ἐπίσκοπος φέρων τό «ἐπισκοπικόν» του ὠμοφόριον. Τά ἴδια πρωτάκουστα καί πρωτοφανῆ δέν ἔγιναν καί κατά τήν ἐπίσκεψη τοῦ προηγουμένου πάπα Βενεδίκτου στήν Κωνσταντινούπολη (Νοέμβριος 2006), ὅταν τοῦ ἔψαλαν πολυχρόνιο, εἰδικά ἀπολυτίκια, τό «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», τόν ἐθυμίαζαν οἱ διάκονοι προσερχόμενο, τοῦ ἔδωσε λειτουργικό ἀσπασμό ὁ πατριάρχης μέσα στή Θεία Λειτουργία καί τοῦ ἐπέτρεψαν νά πεῖ τό «Πάτερ ἡμῶν» καί πλεῖστα ἄλλα, μέ τά ὁποῖα κουρελιάσθηκαν οἱ Ἱεροί Κανόνες, πού ἀπαγορεύουν τίς συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς. Καί δέν φτάνει αὐτό, ἀλλά προχωρᾶ ἔτι περαιτέρω καί στόν διαθρησκειακό Οἰκουμενισμό.
Στήν 6ην Παγκόσμια Συνάντηση «Θρησκείας καί Εἰρήνης» στίς 4-1-1994 ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος δήλωσε: Ἐμεῖς οἱ θρησκευτικοί ἡγέτες πρέπει νά φέρουνε στό προσκήνιο τίς πνευματικές ἀρχές τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀδελφοσύνης και τῆς εἰρήνης. Ἀλλά γιά νά τό πετύχουμε αὐτό πρέπει νά εἴμαστε ἑνωμένοι στό πνεῦμα τοῦ ἑνός Θεοῦ, ΡΚαθολικοί, καί Ὀρθόδοξοι, Προτεστάνται καί Ἑβραῖοι, Μουσουλμάνοι, Ἰνδοί, Βουδισταί....» Ποῖον Θεό ἐννοεῖ; Τό διευκρινίζει: « Αὐτόν πού ταιριάζει στόν καθένα»!!! («ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ» ἀρ. 494, σελ. 23 Γενεύη 1994, καί Ὀρθόδοξος Τύπος 11-9-2009)
Πλήρης κατάργησις τοῦ Εὐαγγελίου, ὡς τήν μόνη ὁδόν σωτηρίας. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος εἴχε δηλώση (ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ, ἀρ. 523. σελ. 12, Γενεύη 1995) «Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοί σωτηρίας».
Στήν κοινή δήλωση πού ὑπογράφτηκε στήν διαθρησκιακή διάσκεψη στίς 10 καί 11 Αὐγούστου 2004 δικαιώνει γιά μία ἀκόμη φορά τίς ἄλλες θρησκεῖες ἀναγνωρίζοντας αὐτές ὡς συνδικαιοῦχες τῆς Θείας μακαριότητας λέγοντας:Τό θεῖο θέλημα συναντᾶται σέ κάθε θρησκεία. « Ἀδέσμευτος τύπος Μήτση, 21-9-2004».
Ἔτσι, ἅγιοι Πατέρες, παραγκωνίζει τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ὁ Ἴδιος μᾶς λέει: «Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ ἐμοῦ»(Ἰω. ιδ’, 6 ), καί ἀναιρεῖ πλήρως τό Κυριακό: ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται. (Μαρ. 16, 16). Οἱ δηλώσεις καί τά πιστεύω τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἀποτελοῦν ἄρνηση τῆς σωτηριολογικῆς μοναδικότητος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πρίν προλάβουν νά χαρακτηρισθοῦν αἱρετικές, πρέπει νά χαρακτηρισθοῦν ὡς δηλώσεις ἀπίστων. Διότι κατά τό ἀπόστολο Παῦλο, μετέτρεψαν τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ σέ ψέμα(Ρωμ. 1, 23)
Περίτρανη ἀπόδειξις τῶν λεγομένων μου εἶναι τό ὅτι θεωρεῖ τό ἀνίερο κοράνιο ἴσο μέ τήν Ἁγία Γραφή καί ἱερό ὅπως αὐτή!!! (Ο.Τ. 15-3-2002). Σέ ἄλλη περίστασι σέ δήλωσή του ἐπανέλαβε τό ἑξῆς βλάσφημο « Ἡ Shura (ἱερό βιβλίο τῶν μωαμεθανῶν) περιέχεται σαφῶς στά ἱερά βιβλία ποῦ ἀπεκαλύφθησαν ἀπό τόν παντοδύναμο Θεό»! Ἐδῶ Πατέρες τί νά πρωτοσχολιάσουμε;
Συνεπής στά πιστεύω του ὁ Πατριάρχης συνεχίζει νά μοιράζει τό κοράνιο σέ διάφορες περιστάσεις ὅπως στίς 29-10-2009 στήν ἕδρα τῆς Coca-cola στήν Ἀμερική. Τόλμησε καί ἔκανε μνημόσυνο σέ μωαμεθανούς ἀβάπτιστους εὐχόμενος νά τούς κατατάξει ὁ Θεός «ἐν σκηναῖς ἐκλεκτῶν καί Ἁγίων(ἐπισκόπου Αὐγουστίνου, ἀντιπαπικά, σ. 95).
Στίς 17-9-2009 ἀπευθύνει ἐπιστολή μέ τήν εὐκαιρία τῆς λήξης τῆς νηστείας τοῦ Ραμαζανιοῦ λέγοντας ἀνάμεσα στά ἄλλα… « Μετά τήν μακράν ταύτην περίοδον τῆς νηστείας, οὔσης καί περιόδου περισυλλογῆς, προσευχῆς καί φιλανθρωπίας, ἦλθεν ἡ στιγμή δι’ ἕκαστον μουσουλμάνον, νά ἑορτάσῃ καί νά λάβῃ τήν ἄνωθεν δικαίαν ἀντιμισθίαν… εὐχόμεθα ὑμῖν ἅπαξ ἔτι εὐλογημένον τόν ἑορτασμόν, προσευχόμενοι ὅπως ὁ Παντοδύναμος Θεός χαρίζηται εἰς ὑμᾶς πᾶσαν πνευματικήν εὐλογίαν ἄνωθεν, ἐν τῇ ἐλπίδι ὅτι ὁ κόσμος θά ζῇ ἡνωμένος…» Τί νά πρωτογράψουμε πατέρες, ἀπό αὐτά πού ἔχουν εἰπωθεῖ ἀπό τόν Παναγιώτατο. Ἄν ἐμεῖς τολμούσαμε νά εἴπωμεν τό παραμικρό ἀπό αὐτά, θά μᾶς θεωρούσατε πλανεμένους, αἱρετικούς, ἀντίχριστους, ἀποκομένους ἀπό τό σῶμα τῆς ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας. Γιά τόν Πατριάρχη δέν ἰσχύουν αὐτά; Ἡ συνείδησή μας, ἅγιοι Πατέρες, δέν μᾶς ἐπιτρέπει πλέον νά δεχόμαστε τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο ὡς ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας, διότι ἁπλούστατα ὄχι μόνον δέν τόν ὀρθοτομεῖ ἀλλά καί ἡγεῖται δυστυχῶς τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐσεῖς συμφωνεῖτε μέ τίς θέσεις τοῦ Πατριάρχου μας;
Συμφωνεῖτε μέ τίς ἀλλεπάλληλες ἐκκλησιολογικές παρεκτροπές του; Συμφωνεῖτε μέ τίς συνεχεῖς ἀποκλίσεις του στά θέματα τῆς πίστεως; Συμφωνεῖτε μέ τίς συμπροσευχές μέ αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους, γιά τίς ὁποῖες οἱ Ἱεροί Κανόνες ἐπιβάλλουν τήν ποινή τῆς καθαιρέσεως;
Τέλος, συμφωνεῖτε ὅπως εἴπατε καί μέσα στήν Σύναξη πώς ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου εἶναι Ὀρθόδοξη; Ὅλα τά παραπάνω τά πιστεύετε καί τά πρεσβέυετε, Πατέρες; ἄν ναί τότε δηλῶστέ το φανερά πλέον, γιά νά γνωρίζουμε τά φρονήματά σας καί μή κρύβεστε ἀπό φόβο μή καί σᾶς ἀποδοκιμάσουν ἤ σᾶς προπηλακίσουν. Ἄν πάλι ἀπό δειλία καί γιά νά κρατήσετε τίς θέσεις σας καί τίς προϊσταμενίες σας δέν μιλᾶτε, νά ξέρετε πώς ὁ Κύριος τούς δειλούς τούς κατατάσσει πρώτους στήν Κόλαση.
Γνωστές τακτικές καταστολῆς καί ἐκφοβισμοῦ, τακτικές φιμώσεως καί φαλκιδεύσεως, τακτικές στιγματισμοῦ καί ἐνοχοποιήσεως τῶν ἀντιδρώντων, πέραν τοῦ ὅτι εἶναι ἀνοίκειες καί ἀντίθετες πρός τά μοναχικά ἤθη, δέν πρόκειται σέ καμμία περίπτωση νά μᾶς πτοήσουν καί νά μᾶς κάνουν νά σιωπήσουμε.
Πολύ περισσότερο δέν πρόκειται νά μᾶς πτοήσουν, ὅταν στήν προσπάθειά μας αὐτή ἔχουμε σύμμαχό μας τήν ὑπέρμαχο Θεοτόκο μας, τήν Μία καί Πρώτη καί Μεγάλη Κυρία καί Ἀφέντρα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τό ὁποῖο εἶναι καί τό Περιβόλι Της, τό χορηγηθέν εἰς Αὐτήν ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Υἱοῦ Της καί Θεοῦ μας καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν χορεία τῶν Ἁγιορειτῶν Ὁσίων, τῶν μαρτυρησάντων ὑπέρ τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας, καί τίς εὐχές τῶν ἁγίων γερόντων μας πού ἀνέδειξαν καί διετήρησαν ἐπί αἰῶνες τό Ἅγιον Ὄρος ὡς προμαχώνα καί προμετωπίδα τῆς Ὀρθοδοξίας μας.
Τό Ἅγιον Ὄρος καί γενικά ὁ μοναχισμός ἦταν, εἶναι, καί πρέπει νά συνεχίσει νά εἶναι ὁ θεματοφύλακας τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας. Σάν Ἅγιον Ὄρος, τά 20 μοναστήρια καί ἡ Ἱερά Κοινότης, μποροῦν καί ἐπιβάλλεται νά ἐνεργήσουν συμφώνως τῇ γνώμῃ τῶν Ἁγίων τῆς διαχρονικῆς Ἐκκλησίας, ὥστε, ὅπως ἁρμόζει, νά εὐφρανθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι καί νά καταισχυνθοῦν οἱ κακόδοξοι, καί νά παύσει ὁ σκανδαλισμός γιά τήν ἀφωνία καί ἀπραξία τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Μέ τήν πράξη τους αὐτή οἱ Πατέρες τῆς Λαύρας συντάσσονται μέ τίς κακοδοξίες τοῦ Πατριάρχου καί πέρνουν τό μέρος τῶν διωκτῶν. Καί νομίζουν πώς θά μᾶς φοβήσουν καί θά σταματήσουμε τήν Ὁμολογία μας.
Σᾶς καταθέτω ταπεινῶς καί μέ πόνο πολύ ὅτι χάριτι Θείᾳ, σέ καμμία περίπτωση δέν πρόκειται νά σταματήσω νά ὁμολογῶ τήν ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας καί εἰδικά ἀπό τήν στιγμή πού ὅλοι μας τήν γνωρίζουμε καί ἀναποφεύκτως θά λογοδοτήσουμε γι’ αὐτήν ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως. Ὅποιο καί ἄν εἶναι τό κόστος. Στό Ἅγιον Ὄρος δέν ἤλθαμε οὔτε γιά θέσεις οὔτε γιά ἀξιώματα. Αὐτά φαίνεται καί ἀποδεικνύεται πώς ἀπασχολοῦν ἐσᾶς Πατέρες.
Διά αὐτόν τόν λόγο σᾶς ξαναγράφω αὐτά πού ἡ Ἱερά Κοινότητα δέν ἔκανε ἀποδεκτά καί τά ἐπέστρεψε, καί παρακαλῶ νά τά προσέξετε, καί αὐτό τό λέγω ὄχι μέ ἀναίδεια καί μή σεβόμενος θεσμούς καί πρόσωπα, ὅπως ἄλλωστε σᾶς ἔγραψα παραπάνω, ἀλλά μέ πραγματική ἀγάπη πρός ὅλους καί εἰδικά στό Ἅγιον Σχῆμα πού ὅλοι μας σάν Ἁγιορεῖτες Μοναχοί φέρουμε.
«Ἄν ὅσα λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιά τούς αἱρετικούς καί τούς αἱρετίζοντες, γιά τούς παπικούς καί τούς φιλοπαπικούς, ἄν ὅσα εἶπε ἡ Παναγία μας γιά τούς ἐχθρούς τοῦ Υἱοῦ της καί δικούς της ἐχθρούς στούς Ζωγραφίτες Ὁσιομάρτυρες, εἶναι “ἀνοίκειοι καί ἀπαράδεκτοι χαρακτηρισμοί”, ὅπως θέλει καί ὁ νεοεποχίτικος ἀντιρατσιστικός νόμος, γιά τόν ὁποῖον τό Ἅγιον Ὄρος καί πάλιν ἐσιώπησε, τότε μέ χαρά νά τιμωρηθῶ γιά τήν συμφωνία μου μέ τούς Ἁγίους καί τήν Ἁγιορειτική Παράδοση, μέ λύπη ὅμως γιά ὅσους ἀγαπητούς Ἁγιορεῖτες ἀδελφούς μου ἐπέλεξαν νά εἶναι ἀρεστοί μέ τούς ἐχθρούς τῆς πίστεως καί δυστυχῶς συντάσσονται μαζί τους. Σύγχυση καί σκανδαλισμό στίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν δέν προκαλοῦν οὔτε οἱ μαρτυρήσαντες ἐπί Βέκκου Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες, οὔτε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί οἱ σύν αὐτῷ, πού ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον τοῦ πάπα καί τῶν ἰδικῶν μας λατινοφρόνων, οὔτε οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες πού διέκοψαν τό μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα καί τοῦ Δημητρίου».
Τέλος, δηλώνω ὅτι, χάριτι Θείᾳ, παραμένω ἀπόλυτα σταθερός καί σύστοιχος σέ ὅλα ὅσα οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ Ἁγιορεῖτες Μάρτυρες καί Ὁμολογητές τῆς Πίστεώς μας καί οἱ σύγχρονοι ἁγιορεῖτες γεροντάδες καί ἡγούμενοι, καθώς καί ἡ Ἱερά Κοινότης, διετύπωσαν καί ὡμολόγησαν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, κατά τῶν αἱρέσεων καί δή τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τῶν συγχρόνων οἰκουμενιστικῶν ἀνοιγμάτων, γιά αὐτό καί διακόπτουμε τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου.
Μετά τιμῆς
Γέρων Σάββας Λαυριώτης
Υ.Γ.: Ἐντός ἐβδομάδος θά ἐκδώσουμε ὡς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, τήν Θεολογική καί ἐπιστημονική μελέτη διά ποιὸ λόγο ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης εἶναι ληστρική καί αἱρετική. Ἠδη ἔχει ἐκδώσει μελέτη καί ὁ κ. Δημ. Τσελεγγίδης, Καθηγητὴς Α.Π.Θ. τῆς Θεολογίας, καί ὁ κ. Κυριάκος Κυριαζόπουλος, καθηγητής ἐκκλησιαστικοῦ κανονικοῦ δικαίου τοῦ Α.Π.Θ., δικηγόρος παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ, καί θεολόγος.
Αν θες να είσαι κοντά του...
Πώς όταν θες να πας από μια πόλη σε μια άλλη, χρησιμοποιείς τις ταμπέλες ... Λάρισα τόσα χιλιόμετρα, Θεσσαλονίκη τόσα. Στρίψε εδώ, πήγαινε από εκεί... Το ίδιο συμβαίνει και με τις εντολές του Χριστού. Δεν σε υποχρεώνουν να πας πουθενά.
Αν, όμως, θες να είσαι κοντά του, καλό είναι να τις ακολουθήσεις...
Αυτές θα σε οδηγήσουν στην πορεία την προσωπικά κατάλληλη για σένα. Θα είναι οι οδοδείκτες σου. Το ασφαλές σου μονοπάτι προς Αυτόν. Θα είναι ο σταυρός σου.
Η χαρά σου. Οι δυσκολίες σου. Οι δοκιμασίες σου. Η ίδια η ζωή σου.
Κάνε μια προσπάθεια να ακολουθήσεις, να ζήσεις τις εντολές του κόντρα στον στυγνό ορθολογισμό της εποχής μας και θα αρχίσεις να τον πλησιάζεις.
Κάνε μια προσπάθεια να ζήσεις τα όσα μας λέει και δε θα πεθάνεις ποτέ !!!
Μην απογοητεύεσαι...
Τα δύσκολα είναι για να παλεύουμε. Τα εύκολα για να παίρνουμε ανάσες και να συνεχίζουμε. Όσο κι αν βλέπεις ατέλειωτα εμπόδια και οδυνηρά αδιέξοδα, θυμήσου ότι πάντα υπάρχει τρόπος. Έχε τη συνείδησή σου καθαρή, βασίσου στο πάνσοφο σχέδιο του Θεού για σένα και προχώρα. Δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς.
Ακόμη κι αν έσφαλες, ακόμη κι αν χρησιμοποίησες δόλιους τρόπους για να προχωρήσεις, θυμήσου ότι ποτέ δεν είναι αργά. Μετανόησε…
Ζήτησε ειλικρινά τη βοήθεια Του και όλα θα αλλάξουν...
Με το σταυρό στο χέρι δεν πας μπροστά, πας ψηλά…
Όσο έχεις Χριστό, έχεις και ελπίδα…
Η ΑΠΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΙΜΩΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟΙ ΕΧΘΡΟΙ
Ο Κίμων ο Αθηναίος, όταν κάποτε τον επαίνεσαν οι εχθροί του, κοντοστάθηκε και είπε: “Κάτι κακό έχω κάνει για να μ’ επαινούν αυτοί οι αχρείοι!" Αυτό μου’ ρχεται αυτομάτη στη σκέψη μελετώντας το άρθρο του οτρυρού δημοσιογράφου Γ. Παπαθανασόπουλου, ο οποίος σχολιάζει με οξυδέρκεια τη στάση των Παπικών πριν και μετά την «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» του Κολυμβαρίου.
Εν πρώτοις ο κακόφρων Πάπας Φραγκίσκος έσπευσε να προσευχηθεί δημοσία στο Βατικανό για την «επιτυχία της Συνόδου των Ορθοδόξων». Από την άλλη έκανε την εμφάνισή της πληθώρα επαινετικών δημοσιευμάτων σε Παπικά έντυπα, όπως και ηλετρονικά τοιαύτα, για τη Σύναξη του Κολυμβαρίου. Ενδεικτικά η εφημερίδα των εν Ελλάδι Ουνιτών (μασκοφόρων Παπικών) στις 30 Ιουνίου ε.έ. έχει πρωτοσέλιδο εξάστηλο εντυπωσιακό τίτλο επιγραφόμενο«Μήνυμα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας». Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος αναρωτιέται: Γιατί αυτός ο ανυπόκριτος ενθουσιασμός; Δυό τινά συμβαίνουν: Ή οι Παπικοί απέβαλαν το σύνολο των αιρέσεών τους κι έγιναν Ορθόδοξοι ή οι Ορθόδοξοι με την πιο πάνω Σύνοδο κουβαλούν νερό στο μύλο του Βατικανού. Πώς να μην αγάλλονται και πώς να μη χαίρουν όταν ο Παναγιώτατος αδιστάκτως κι εμμονέστατα, χωρίς καν να τηρεί τα προσχήματα, τους προσφώνησε ως «αδελφές Εκκλησίες» πριν καν η Σύναξη να αποφανθεί επί του θέματος;
Πώς να μη χαίρουσι χαράν μεγάλην σφόδρα οι Παπικοί αφού ούτε καν η λέξη«αίρεση» δεν ακούστηκε στο Κολυμβάριο; «Ετερόδοξες Εκκλησίες» οι Παπικοί εν πρώτοις και φυσικώ τω λόγω σύμπας ο εσμός των πολυποικίλων αιρέσων, Προτεσταντών, Αγγλικανών, Μονοφυσιτών κι όχι μόνο.
Ας μη μας διαφεύγει ότι από το 1993 στο Μπαλαμάντ του Λιβάνου το Οικουμενικό Πατριαρχείο (κι όχι μόνο) έχει αναγνωρίσει τον Παπισμό ως την«αδελφήν Εκκλησίαν της πρεσβυτέρας Ρώμης» με αποστολική διαδοχή κι έγκυρα μυστήρια, εις πείσμα της αληθείας και της διαχρονικής Παραδόσεως της Εκκλησίας. Σ’ όλα αυτά εμείς απαντούμε με τα λόγια της Συνόδου του 1848: «Ο υπερασπιστής της θρησκείας εστί αυτό το σώμα της Εκκλησίας,ήτοι αυτός ο λαός, όστις εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τω των Πατέρων αυτού».
Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού
ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ;
Ο Οικουμενισμός κερδίζει νέο έδαφος, αυτή τη φορά στο Περιβόλι της Παναγίας, το Άγιον Όρος. Η Ορθόδοξος μαρτυρία νεκρά εν πολλοίς, η προς το χείρον άμβλυνσις της συνειδήσεως ανεπαισθήτως εξαπλούται υφάλως, ο συγκρητιστικός δούρειος ίππος του Οικουμενισμού εισήχθη εντός των τειχών, ο πολυμήχανος Οδυσσεύς Συνοδική μαγγανεία φιμώσας, εκπορθήσαι πειράται Αγίων το σύστημα, ο εστίν Εκκλησία· πλην και νυν, ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν, ότι «σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν», τις ποτέ Χριστόν νενίκηκεν; Ολίγον καιρόν έχουσιν οι ματαιόδοξοι και όψονται του λόγου το πλήρωμα υπό του ακρογωνιαίου λίθου συντετελεσμένον επ’ αυτοίς, ήτοι «εφ’ ον δ᾽ αν πέση, λικμήσει αυτόν»· κοσμικής δόξης γλιχόμενοι λησμονούσιν ότι «δια δε τους εκλεκτούς κολοβωθήσονται αι ημέραι εκείναι» και τα έργα αυτών, ως γέγραπται. Τι δε το αναμένον αυτούς μετά το πικρόχαρον του θανάτου; Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος.
Ως έγινε γνωστόν, ήδη κυκλοφορεί και εντός Αγίου Όρους βιβλίον με τίτλον ο “Άγιος της Πολιτικής”. Το βιβλίον αυτό αναφέρεται εκ πρώτης όψεως εις τον πρώτον Κυβερνήτη της χώρας Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά εσωτερικά επεκτείνεται και σε πλείστα Εκκλησιολογικά θέματα, περιέχον ποικίλη ύλη, με πολλά επώνυμα πρόσωπα και εικόνες σχετικά με την ανάγκη προβολής ενός πολιτικού ηγέτου σύμφωνα με το πρότυπο του Ιωάννου Καποδίστρια.
Ταυτόχρονα, με παράλληλη ανάπτυξη προβάλλει σταδιακά Οικουμενιστικές θέσεις όπως η “άρσις των αναθεμάτων του 1965”, η απόφανσις της Β’ Βατικανής Συνόδου με την γνωστή επωδό “ίνα ώσιν εν”, λόγους του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ’ περί ενότητας των Εκκλησιών και τις γνωστές αξιολογικές κρίσεις του Οικουμενισμού όπως: “αποκορύφωμα εχθρότητας, αντιπαλότητας, διάσπασης και διαχωρισμού, υπήρξε το σχίσμα Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και Δυτικής Ρωμαιοκαθολικής το 1054”.
Ομιλεί με την γνωστή γλώσσα περί διασπασμένης Εκκλησίας με διατυπώσεις όπως: “Διάσπαση του Χριστιανικού δόγματος, διάσπαση της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, διάσπαση Αυτού του Ίδιου του Σώματος του Χριστού”.
Περιέχει πολλές εικόνες της Αναγεννήσεως και άλλες Ορθόδοξες χωρίς διαφοροποίηση μεταξύ αιρέσεως και Ορθοδόξου ευσεβείας, αρκετές από αυτές είναι απαράδεκτες Εκκλησιολογικά η και βλάσφημες, εξ αυτών δε μία είναι της Παναγίας με τιτλο “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα”, μία καινοφανής απεικόνισης της Θεοτόκου ως κηρύττουσα την ένωση Ορθοδόξου Εκκλησίας και Βατικανού, στη θεολογική βάση του διατάγματος περί Οικουμενισμού της Β’ Βατικανής Συνόδου, περί αποκαταστάσεως της «κοινωνίας των διϊσταμένων αδελφών με τον διάδοχο του Πέτρου, ίνα πάντες εν ώσιν!».
Αυτό δε το κήρυγμα του παποκεντρικού Οικουμενισμού, καθώς λέγουν μετ’ εμφάσεως οι συγγραφείς του βιβλίου, είναι δέησις της Θεοτόκου προς τον Χριστόν και μάλιστα είναι και εσχατολογική “παρακαταθήκη” του Χριστού, αλλά ταυτόχρονα και “παρακαταθήκη” του αγίου γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου και συνάμα “παρακαταθήκη” του Κυβερνήτου Ιωάννη Καποδίστρια.
Το βιβλίο αυτό είναι μία έκδοσις της εταιρείας ΕΛΑΙΑ Α.Μ.Κ.Ε με έδρα τον Πειραιά και διεύθυνση:
Πατριάρχου Ιωακείμ 39 Τ.Κ. 18539 Πειραιάς.
Ο συγγραφέας του βιβλίου είναι ο κ. Ιωάννης Κορνιλάκης διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας ΕΛΑΙΑ και πρόεδρος αυτής ο Αγιορείτης ιερομόναχος π. Γεώργιος Αλευράς με τόπο διαμονής την Ι. Σκήτη Καυσοκαλυβίων της Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους. Η εικόνα αυτή βρίσκεται στο προσκυνητάρι της Καλύβης Ζωοδόχου Πηγής Καυσοκαλυβίων, όπου και αυτός διαμένει.
Η έμπνευση και ο σκοπός της πρωτοφανούς “εικόνος” σύμφωνα με το συναφές σύγγραμμά τους “ο Άγιος της Πολιτικής”, αποδίδεται από τους ιδίους συνοπτικά στο απόσπασμα: (σελίδα 694, του βιβλίου).
“Η εξαιρετική και ιστορική ομιλία του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ στὶς 12 Σεπτέμβρη 2006, την οποίαν αγνοούσαμε, πήρε την ολοκληρωτική της μορφή ενάμιση μήνα αργότερα στις 30 Νοέμβρη 2006, στο κοινό ανακοινωθέν που εκφωνήθηκε κατά την επίσημη συνάντησή του στη Κωνσταντινούπολη, με τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο: Προτρέπομεν τους πιστούς ημών να αναλάβουν ενεργόν ρόλον, εις την διαδικασία προς την πλήρη ενότητα, δια της προσευχής και δια σημαντικών ενεργειών.
Η εικόνα σύμβολο της Παναγίας Ίνα ώσιν Εν της Πατριώτισσας και παρακαταθήκη του Χριστού, του Ιωάννη Καποδίστρια και του Γέροντα Πορφυρίου είναι προσευχή και η ενασχόληση και δραστηριότητα απέναντι σε αντίξοες συνθήκες, για την ανάδειξη της παγκόσμιας Αγίας μορφής του Ιωάννου Καποδίστρια, ας μη αμφιβάλει κανείς ότι είναι μία σημαντική ενέργεια”.
Η Βατικάνειος ερμηνεία της φράσης “ίνα ώσιν εν” εκφαίνεται με σαφήνεια τόσο στην εικόνα όσο και σε αποσπάσματα, όπως:
“Η πρώτη του και ταυτόχρονα τελευταία επιστολή του Καποδίστρια προς τον προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, ήταν στις 25 Νοέμβρη 1827 με το παλαιό ημερολόγιο και 7 Δεκέμβρη 1827 με το νέο. Εκατό τριάντα οκτώ χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 7 Δεκέμβρη 1965 με το νέο ημερολόγιο, Ανατολή και Δύση, Κωνσταντινούπολη και Ρώμη, Ανατολική Ορθόδοξη εκκλησία και Ρωμαιοκαθολική, Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας και Πάπας Παύλος ΣΤ’, κάνουν το πρώτο βήμα προς το ευαγγελικό, Ίνα ώσιν εν, αίροντας τα ένθεν κακείθεν αναθέματα των δύο εκκλησιών από το 1054 (σελ. 186).
Η Οικουμενιστική αιρετική θεώρηση της Εκκλησίας ως διηρημένης, αποδίδεται με σαφή και κατηγορηματικό λόγο, στο απόσπασμα:
“Τα σύμβολα της Χριστιανοσύνης είναι προσευχή και εργασία ταυτόχρονα. Προσευχή εις Χριστόν και εργασία δια Χριστόν. Αποκορύφωμα εχθρότητας, αντιπαλότητας, διάσπασης και διαχωρισμού, υπήρξε το σχίσμα Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και Δυτικής Ρωμαιοκαθολικής το 1054. Ο συμβολισμός του τρομαχτικός. Διάσπαση του Χριστιανικού δόγματος, διάσπαση της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, διάσπαση Αυτού του Ίδιου του Σώματος του Χριστού (σελ. 691).
Στην εικόνα “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα” εικονίζεται στην δεξιά χείρα της Θεοτόκου το Βατικανό ως “Άγιος Πέτρος Ρώμης” και στη αριστερά η Ορθόδοξος Εκκλησία ως “Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολη” και άνωθεν ο Χριστός επευλογών την ένωση των “Εκκλησιών” με την φράση: «ίνα ώσιν εν».
Το “δεξιά” ασφαλώς, δηλώνει σαφώς το παπικό πρωτείο, δηλαδή ένωση υπό τον διάδοχο του Πέτρου, δηλαδή με αρχηγό τον Πάπα. Η οποία είναι και η μόνη, πρώτη βασική προϋπόθεση που θέτουν οι Παπικοί, όλα τα άλλα γι’ αυτούς είναι δεύτερα.
Στο κέντρο της εικόνος παριστάνεται ο χάρτης της Ελλάδος και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ως συνευδοκών!, ο προφητικώς ειπών «τον Πάπα να καταράσθε, ότι αυτός θα είναι η αιτία». Εδώ έχομε την γνωστή τακτική του Οικουμενισμού να εγκολπώνεται τα πάντα ψευδοϋποκριτικώς, ως ποικίλον δέρμα παρδάλεως.
Εμφανίζονται επίσης επί της εικόνος ο Τίμιος Πρόδρομος, ο προφήτης Ηλίας, οι Άγιοι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ, οι Άγιοι Μεγαλομάρτυρες Γεώργιος και Δημήτριος. Όλοι μαζί κηρύττουν: Παπισμός – Ορθοδοξία – “ίνα ώσιν εν”!
Το βιβλίο αυτό και η εικόνα “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα” διαμοιράζεται από την ΕΛΑΙΑ ΑΜΚΕ σε πλείστα όσα Εκκλησιαστικά, πολιτικά και στρατιωτικά πρόσωπα, αλλά και στον πρέσβυν του Βατικανού στην Αθήνα.
Οι συγγραφείς έχουν μία εργώδη δραστηριότητα σε Ρώμη, Κωνσταντινούπολη, Μόσχα, Κύπρο, Ελλάδα και αλλού· αλλά και στο διαδίκτυο (όπως site Ρομφαία, η άλλα).
Μέσα στο βιβλίο αυτό μεταξύ των άλλων υπάρχει και ένα απόσπασμα μνημειώδους κακοδόξου ερμηνευτικής αποδόσεως του χωρίου «ίνα ώσιν εν».
“Ίνα ώσιν εν, προσευχή του Χριστού προς τον Πατέρα, Ίνα ώσιν εν, στάση ζωής από τον πρώτο μας Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, Ίνα ώσιν εν, Τάμα του Έθνους – Ιερός Ναός Μεταμορφώσεως του Σωτήρα Χριστού στο Μήλεσι Αττικής, Ίνα ώσιν εν, Άξιόν Εστι Οδυσσέας Ελύτης – Μίκης Θεοδωράκης. Τα πάντα είναι ένα, όλα ένα είναι, όλα προς το ένα κυλάνε, όλα προς το ένα τείνουν, όλα στο ένα θε να συναντηθούνε. Από τον Ηράκλειτο, τον Εμπεδοκλή, τον Σωκράτη, τον Μωυσή, τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, τον Χριστό, τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Γέροντα Πορφύριο, τον Ελύτη, τον Θεοδωράκη, Εσάς, Εμένα, τους Επόμενους, Άξιόν Εστι, Γένεση, Πάθη. Δοξαστικόν μέρη τρία κι όμως ένα Άξιόν Εστι, Οδυσσέας Ελύτης, Μίκης Θεοδωράκης, ο μελωδός και ο “αγιογράφος”, δυό κι όμως μία δημιουργία αχώριστη στον αιώνα. Ταύτιση μορφής και ψυχής, ύλης και πνεύματος, Ίνα ώσιν εν. Οι μνήμες να επανέλθουν, οι αιώνες να προβληθούν ξανά, οι ψυχές ν’ αφυπνισθούν, να μη χαθούν, να γίνουν ένα με το Ρωμαίϊκο νταούλι και το Ευαγγέλιο, και να χορέψουν και για τους καημούς που μας ολοκληρώνουν, αλλά και για τις ελπίδες που χαρίζουν όραμα, τη δύναμη για ένα βήμα παρακάτω με Χριστό, Ιωάννη Καποδίστρια, Γέροντα Πορφύριο, Ελύτη, Θεοδωράκη” (Απόσπασμα από την σελ. 655).
Καθώς προκύπτει από το σύγγραμμά τους, έχουν βαθειά πεποίθηση ότι εργάζονται προς “δόξαν Θεού” και θεωρούν τον προς αυτούς ορθόδοξον αντίλογον ως πλάνη η και αίρεση! ως ρητώς υπαινίσσονται, αντιλέγουσα στην “παρακαταθήκη” του Χριστού, του γέροντος Πορφυρίου και του Καποδίστρια για την επίτευξη του “ίνα ώσιν εν”, ως εσχατολογική προϋπόθεση για την εποίκησιν της Άνω Ιερουσαλήμ, καθώς λέγουν.
«(εγώ ειμί η οδός), λιμάνι σωτηρίας η Άνω Ιερουσαλήμ και μέσο η ενότητα της ανθρωπότητας, Ίνα ώσιν Εν. Μία ενότητα κατά τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ , που καθοριστική συμβολή θα έχει η κατανόηση και εφαρμογή του Ορθού αρχαιοελληνικού Λόγου των Ευαγγελίων. Υπό του πρίσματος αυτού η εικόνα σύμβολο, και ταυτόχρονα παρακαταθήκη Παναγία Ίνα ώσιν Εν η Πατριώτισσα, ενδεχομένως προσλαμβάνει αιώνιες διαστάσεις απ’ τη Δημιουργία και τον αποχωρισμό του ανθρώπου απ’ τον κήπο της Εδέμ, και ίσως ακόμη και εσχατολογικές προεκτάσεις. Υποδηλώνει την εσωτερική ενότητα όλων των λαών της γης σε όλες τις επίγειες Πατρίδες, και στην συνέχεια στην εξωτερική ενότητα όλων των λαών μέσα από την κοινή αλήθεια της πίστης στον Λόγο, που θα αποβλέπει στον ουράνιο λιμένα, στην ουράνια Πατρίδα, στην κοινή Πατρίδα όλων την Άνω Ιερουσαλήμ, την οποίαν θα εποικίσουμε όταν επιτευχθεί το, ίνα ώσι τετελειωμένοι εις εν. “Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη, τώρα πορεύομαι” (Άξιόν Εστι, Οδυσσέα Ελύτη). (Απόσπασμα από την σελ. 695).
Σε όλους εμάς τους πιστούς που προσβλέπουμε στο Άγιον Όρος, το σεβόμεθα και το αγαπούμε ως προμαχώνα και στυλοβάτη επί αιώνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, από τα παραπάνω δυσσεβή, εύλογα γεννώνται πολλά ερωτηματικά, που η ορθόδοξος συνείδησις αδυνατεί να ερμηνεύση η να ατενίση καταφατικά.
Μπορεί άραγε ο καθένας να εικονογραφή μία νέα εικόνα της Θεοτόκου και του Κυρίου με ένα νέο θεολογικό περιεχόμενο που έχει ως δική του οραματική έμπνευση, πριν η μετά την ομιλία προτροπή ενός Πάπα;
Τότε πως μπορεί να υπάρξη η Ιερή παράδοση εικονογραφίας της Εκκλησίας, η οποία διατηρήθηκε 2000 χρόνια ως τώρα χωρίς αλλοίωση, εάν αποδεχθούμε μια τέτοια καινοφανή αντιπαραδοσιακή εικόνα στο προσκυνητάρι ιερών ναών;
Η εικόνα αυτή της Θεοτόκου σαφώς ομιλεί περί Εκκλησιών, περί διασπασμένης (διηρημένης) Εκκλησίας, περί Ενώσεως της Εκκλησίας μετά του Παπισμού.
Δεν είναι άραγε, η αίρεσις του Οικουμενισμού που επίσης ομιλεί περί Εκκλησιών, περί διασπασμένης (διηρημένης) Εκκλησίας, περί “Ενώσεως”, περί της “των πάντων Ενώσεως”; Δεν είναι δηλαδή ένα και το αυτό κήρυγμα;
Κήρυξ του Οικουμενισμού καθίσταται άρα η Θεοτόκος; Ψευδοπροφήτης!
Είναι η Θεοτόκος στέργουσα προς την εικόνα αυτή; αληθώς, δηλαδή, δέεται η Θεοτόκος να ενωθούμε με τους Παπικούς;
Διότι εάν, ως και βεβαίως, η Θεοτόκος δεν αναπέμπει τέτοια δέηση, τι είδους ψεύδος είναι αυτό; Να εμφανίζεται η Θεοτόκος κήρυξ του Οικουμενισμού!
Ψεύδος επί της παναμώμου Παρθένου, της Παγκοσμίου δόξης της Εκκλησίας; και ως τοιούτον ψεύδος πως γίνεται να υπάρχει στο προσκυνητάρι της Εκκλησίας και μάλιστα στο «ιερό» του Αγίου Όρους, στη Σκήτη των Καυσοκαλυβίων;
Δεν θεωρεί πλέον η Θεοτόκος τους Παπικούς, εχθρούς του Υιού της και Εαυτής, τώρα δηλαδή οι εχθροί της έγιναν Εκκλησία;
Ασφαλώς τότε οι Ζωγραφίται Οσιομάρτυρες, οι Βατοπαιδινοί, οι Ιβηρίτες, ο Άγιος Οσιομάρτυς Κοσμάς μαρτύρησαν από πλάνη!; Διότι οι Παπικοί δεν αναίρεσαν καμμία αίρεσή τους, αλλά απεναντίας και προσθέτουν συνεχώς.
Πόθεν έλαβον οι εμπνευστές της εικόνος την πληροφορία αυτήν, ότι η Θεοτόκος αναπέμπει τέτοια δέηση προς τον Κύριον;
Τον Αύγουστο του 2006, ως λέγουν, λίγο πριν την “βαρυσήμαντη και ιστορική σε περιεχόμενο ομιλία του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ’ στις 12 Σεπτέμβρη 2006” (σελ. 692 του βιβλίου); Πριν το 2006 δεν ανέπεμπε αυτήν την δέηση η Θεοτόκος; Τι άλλαξε το 2006; περίμενε η Θεοτόκος την ομιλία του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ’;
Εάν όχι, πότε άρχισε αυτήν την δέηση;
Προ των ημερών του Πατριάρχου Βέκκου; μετά το αιρετικό δόγμα των Παπικών περί ασπίλου συλλήψεως και άνευ θανάτου ενσωμάτου αναλήψεώς της; Άραγε μήπως μετά την λεγομένη “άρση των αναθεμάτων” του 1965;
Ποιά τα φοβερά “θεολογικά” μηνύματα που εκπέμπει η “εικόνα” αυτή;
Είναι το Βατικανό Εκκλησία; (διότι το εικονίζει ως Εκκλησία, δεξιά με πρωτείον)
Είναι διηρημένη η Εκκλησία; (διότι εικονίζει δύο Εκκλησίες)
Δεν ισχύει πλέον το ένατο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως: «Εις μίαν αγίαν καθολικήν και αποστολικήν εκκλησίαν»; Το μίαν σημαίνει αδιαίρετον.
Εάν ισχύη ακόμη, τότε ασφαλώς η μία εκ των δύο εικονιζομένων στην εικόνα αυτή είναι αιρετική εκκλησία. Πως λοιπόν, αιρετική εκκλησία στην δεξιά χείρα της Θεοτόκου;
Δεν έχουμε άρα εκπλήρωση και εδώ του προφητικού λόγου της Αγίας Γραφής· «το βδέλυγμα της ερημώσεως, εστώς εν τόπω αγίω»; Δεν είναι τόπος άγιος αι χείραι της Θεοτόκου; Δεν είναι η αίρεσις βδέλυγμα της ερημώσεως;
Προσκυνείται το βδέλυγμα της ερημώσεως; Συμπροσκυνείται μετά της Θεοτόκου;
Και όλα αυτά τα επευλογεί ο Χριστός; και μάλιστα με τον ποιό επιτακτικό τρόπο ως δική του εσχατολογική “παρακαταθήκη” – «ίνα ώσιν εν». Αυτό το τελευταίο ψεύδος ασφαλώς είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερο από τα προηγούμενα, διότι τίθεται νοηματικά στην εικόνα ως νεοπροφητικός λόγος: «τάδε λέγει Κύριος, ενωθείτε με τους Παπικούς»;!.
Μετενόησαν οι Παπικοί; Έδειξαν δείγματα μετανοίας; Ασπάσθησαν την Ορθοδοξίαν; Αναθεμάτισαν την αίρεσή τους; Ουδαμώς, αντιθέτως πανταχού και γυμνή τη κεφαλή κηρύττουν την Πανθρησκεία. Δεν είναι αυτός λόγος του Ψευδοπροφήτου; Δεν είναι ο Παπισμός Ψευδοπροφήτης και νυμφαγωγός εις Αντίχριστον; Ποιά εικόνα σκιαγραφεί ο Παποκαισαρισμός, το πρωτείον, το αλάθητον, η αίρεσις (ψεύδος)· δεν είναι αυτά ο χαρακτήρ του θηρίου;
Πως άρα η “εικόνα” αυτή με βάση το θεολογικό της περιεχόμενο είναι αποδεκτή η προσκυνητή;
Εάν δεν είναι προσκυνητή, πως εικών της Θεοτόκου; και εάν εικών της Θεοτόκου πως μη προσκυνητή; προς ποίους τότε ίσταται το ανάθεμα της Ζ’ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου, επί των βεβηλούντων τας σεπτάς και αγίας εικόνας;
Πόθεν άραγε προέκυψαν όλα αυτά τα ερωτήματα;
Αναμφιβόλως, διότι οι συγγραφείς είχον την «εκ βαθέων» “έμπνευση”, να αναμείξουν τα άμεικτα, τα μη δεχόμενα μηδαμώς μείξιν, κατά τον λόγον της Αγίας Γραφής· «τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; η τις μερίς πιστώ μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων;»
Μπορεί επομένως αυτή η “εικόνα” να τεθή εντός ιερού ορθοδόξου Ναού, όπου τελείται θεία Λειτουργία;
Θα κατέβει το Πνεύμα το Άγιον να καθαγιάση τα Τίμια Δώρα;
Η Θεοτόκος αρνείται να εισέλθη στο κελλίον του Αββά Κυριακού της Λαύρας του Καλαμώνος, λέγουσα προς αυτόν, «τον εχθρόν μου έχεις εντός και θέλεις να εισέλθω;»· καθότι αγνοών είχε ο αββάς εντός του κελλίου του δύο λόγους του Νεστορίου. Εάν λοιπόν δεν εισέρχεται η Θεοτόκος, όπου υπάρχουν αιρετικά βιβλία πως θα κατέλθει η χάρις του Αγίου Πνεύματος εις ναόν, όπου υπάρχει αυτή η εικόνα Παποκεντρικού Οικουμενισμού υπό της Θεοτόκου!. Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς εσφαλμένα χαρακτήρισε τον Οικουμενισμό Παναίρεση; Εάν ναι, πως υπάρχει η εικόνα του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς στον ιερό ναό του Αγίου Ανδρέου στην ομώνυμη Σκήτη του Αγίου Όρους;
Εάν όχι, πως υπάρχει η “εικόνα” “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα” στην Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής Καυσοκαλυβίων, Οικουμενισμόν κηρύττουσα; Η παναίρεσις του Οικουμενισμού έχει αναθεματισθή υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σεραφείμ Πειραιώς, την Κυριακή της Ορθοδοξίας 2012.
«Τοις κηρύσσουσι και διδάσκουσι την παναίρεσιν του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού συγκρητιστικού Οικουμενισμού, ανάθεμα». Εφόσον λοιπόν η παναίρεσις του διαχριστιανικού συγκρητιστικού Οικουμενισμού έχει αρχιερατικόν ανάθεμα πως γίνεται να εμφανίζεται ως δέησις της Θεοτόκου; Γραφικώς, «απορώ και εξίσταμαι»· φοβερόν γαρ το λογοθέσιον εν Ημέρα δικαιοκρισίας Θεού, εκεί όπου μόνον η Αλήθεια μπορεί να ίσταται, συγκαταβάσει δε Θείου ελέους και η αληθινή προ του θανάτου μετάνοια παρίσταται, πάντα τα λοιπά αστέκτω πυρί ετασθήσονται, τρόμος και κλόνος τότε αδιήγητος προς πάντας τους λαλούντας το ψεύδος, τακήσονται γαρ ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός. Άραγε οι άλλοι Αγιορείτες μοναχοί γνωρίζουν αυτά που συμβαίνουν στο Περιβόλι της Παναγίας; Διότι εάν αυτά συμβαίνουν στο Περιβόλι της εν επιγνώσει και αδιαμαρτύρητα, τότε μήπως πνευματικώς εγγύς ίσταται η πρόρρησις της Παναγίας Πορταϊτίσσης; «Απορώ και εξίσταμαι»· εντός Αγίου Όρους από Αγιορείτες μοναχούς στο Περιβόλι της Θεοτόκου την οποίαν πάντες οι Αγιορείτες έχουν ως Έφορον και Δέσποινα Υπέρμαχον προστάτιδα, οίτινες νυκτός και ημέρας διαπαντός εν προσευχαίς αδολεσχούσι επί τω αγίω ονόματι αυτής. Αλλά ιστορικώς ουκ άπορον το γεγονός ότι και εν αποστόλοις ου πάντες απόστολοι, αλλά και ψευδαπόστολοι και Ισκαριώται. Αληθώς και κυρίως έρχεται εις τον νουν, η φράσις του Κυρίου: «ει ουν το φως το εν σοι σκότος εστι, το σκότος πόσον;».
Ευχόμεθα να φωτίζη πάντας ημάς η Θεοτόκος εις αυτογνωσίαν έκαστον και ποία είναι αληθώς τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών, προ πάντων δε να φυλάττη ημάς από πάσης πλάνης και απατηλής μεθοδείας του διαβόλου, όστις σερβίρει το δηλητήριόν του πάντοτε με ωραίον περιτύλιγμα, ίνα ευπαράδεκτον γίνεται. Στον Οικουμενισμό το ωραίον αυτό περιτύλιγμα είναι η “ειρήνη”, η “αγάπη”, η “ενότης των λαών” σε “μία πίστη”, σε “μία θρησκεία”, σε ένα “πατέρα”, σε ένα “θεό”. Το δηλητήριον όμως είναι ότι αυτός ο ένας “θεός” δεν είναι ο αληθινός Θεός και η προς αυτόν αληθινή πίστις, αλλά ο διάβολος εν προσώπω του ερχομένου Αντιχρίστου. Γρηγορείτε, καλή μετάνοια, εγγύς γαρ ο καιρός της δικαίας οργής επί πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν. Τέλος του μυστηρίου της ανομίας η Πανθρησκεία, ο έσχατος Αντίχριστος και η γέεννα του πυρός της αιωνίου κολάσεως. Τέλος του μυστηρίου της ευσεβείας η αιώνιος ζωή της βασιλείας του Θεού, Πατρός Υιού και Πνεύματος Αγίου. Αμήν.
Του κ. Παναγιώτου Κατραμάδου
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;
Για πρώτη φορά στην ιστορία της Εκκλησίας μας πραγματοποιήθηκε Σύνοδος όχι για να αποδοκιμάσει κάποιες αναφυείσες αιρέσεις, αλλά για να επικυρώσει τις προηγούμενες και να προσδώσει Εκκλησιαστικότητα στις καταδικασμένες από τους Αγίους Πατέρες μας αιρέσεις-πλάνες αναγνωρίζοντάς τες έμμεσα ως έγκυρες και αληθινές.
Δηλαδή ό,τι χτίσανε οι Άγιοί μας χιλιετίες τώρα με αίμα, ιδρώτα και εξορίες, ήρθανε οι περήφανοι Οικουμενιστές να το γκρεμίσουν μέσα σε μία βδομάδα και να διώξουν απροκάλυπτα όσους Ορθοδόξους πιστούς αντιδρούν σε όλη αυτήν την παρωδία. (Βλ. π. Σάββα Λαυριώτη και άλλους Αγιορείτες Μοναχούς).
Ο λόγος για την ληστρική α-συνόδευτη από Θεού «Σύνοδο» της Κρήτης του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου μετά της συνο(δ)CIA ς του.
Και ρωτώ τον οποιοδήποτε νοήμονα άνθρωπο, που έχει έστω και δύο δράμια μυαλό:
-είναι αυτό το πράγμα ΕΚΚΛΗΣΙΑ;
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ
Η ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ καὶ Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ
Νομιμοποίηση τῆς βλασφημίας
ἐφημ. «Δημοκρατία», 27.07.16
. Ὑπάρχουν πολλὰ σκαλοπάτια στὸν κατήφορο μίας χώρας. Ἡ δική μας, καθὼς φαίνεται, τὰ ἐξαντλεῖ. Ἐκεῖνοι ποὺ κατευθύνουν τὴν πορεία πρὸς τὰ κάτω εἶναι οἱ ἐπικεφαλῆς τοῦ κράτους. Δὲν ὑπάρχει ὕφαλος, στὸν ὁποῖο νὰ μὴν ἔχουν ρίξει πάνω τὸ συλλογικὸ σκάφος, οὔτε βλάβη πού… παρέλειψαν νὰ προκαλέσουν. Ὅσα μποροῦσαν καὶ μποροῦν νὰ πράξουν τὰ πράττουν πρόθυμα καὶ γρήγορα.
. Μία ἀπὸ τὶς πιὸ μεγάλες ἀθλιότητες ποὺ σχεδιάζεται γιὰ τὸ ἄμεσο μέλλον εἶναι ἡ ἀποποινικοποίηση τῆς βλασφημίας. Τὸ ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης μᾶς εἶχε συνηθίσει τὸν τελευταῖο καιρὸ νὰ παράγει νόμους ποὺ γεμίζουν τά… νεκροταφεῖα μὲ τὰ θύματα τῶν ἀποφυλακισθέντων ἐγκληματιῶν, οἱ ὁποῖοι κάνουν χρήση ἐξαιρετικὰ εὐνοϊκῶν διατάξεων.
. Τώρα τὸ ἴδιο ὑπουργεῖο, ὅπου προΐσταται ὁ κ. Παρασκευόπουλος, φιλοδοξεῖ νὰ νομιμοποιήσει ἕνα ἀπὸ τὰ ἀηδιαστικότερα καὶ βαναυσότερα ἐγκλήματα: τὴ βλασφημία. Τὸ ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης ἀνακοίνωσε: «Ἡ ἀποποινικοποίηση τοῦ ἐγκλήματος τῆς βλασφημίας ἔχει τεθεῖ ὑπὸ τὴν κρίση τῆς Νομοπαρασκευαστικῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὴν ἀναθεώρηση τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα. Τὴ θέση αὐτὴ θὰ ἐκφράσει προσεχῶς καὶ κατὰ τὴν ἐξέταση τῆς χώρας μας ἀπὸ τὴν Ἐπιτροπὴ τῶν Η.Ε. γιὰ τὴν Ἐξάλειψη τῶν Φυλετικῶν Διακρίσεων (3-4 Αὐγούστου στὴ Γενεύη)».
. Δηλαδὴ ἡ χώρα μας ἐξεταζόμενη γιὰ τὸν «ἀντιρατσισμό» της θὰ προσκομίσει ὡς «τεκμήριο» δικαιοσύνης καὶ ἰσονομίας τὸ δικαίωμα νὰ ὑβρίζει κάποιος τὰ θεῖα! Ἔτσι δὲ ἡ ἀνακοίνωση τοῦ ὑπουργείου καταλήγει μ᾽ ἕνα σκεπτικὸ μνημειώδους ἀνοησίας, ἰδεολογικῆς τύφλωσης καὶ νεοταξικῆς βαρβαρότητας: «Κατὰ τὸ Ποινικὸ Δίκαιο ἡ ποινὴ προϋποθέτει τὴν τέλεση πράξης. Ὁ προσδιορισμὸς τῆς τελευταίας χωρεῖ μὲ στάθμιση τῶν ἐμπειρικῶν – ἀποδείξιμων ἀποτελεσμάτων της. Ὡστόσο, στὴν περίπτωση τῆς βλασφημίας λείπει ὁποιαδήποτε ἀποδείξιμη ἐνώπιον δικαστηρίου βλαπτικὴ συνέπεια τῆς πράξης. Ἑπομένως, ἡ ἔννοια τοῦ ἐγκλήματος δὲν διακρίνεται». [ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Κατὰ συνέπειαν τὸ νὰ βλασφημήσει ἣ νὰ βρίσει κάποιος π.χ. τὴν θανοῦσα μητέρα τοῦ ὑπουργοῦ δὲν εἶναι ἔγκλημα, ἐπειδὴ δὲν ἀποδεικνύεται ἡ “βλαπτικὴ συνέπεια”»! Ἐξαιρετικὰ βλακώδης ἐπινόηση! Καὶ κάτι συμπληρωματικό: Ὁ προφήτης τῶν μουσουλμάνων ἄραγε θὰ “ἐπιτρέπεται” νὰ βλασφημεῖται;]
. Ἰσχυρίζονται ὅτι δὲν μποροῦν νὰ διακρίνουν ἔγκλημα, ἐπειδὴ δὲν μποροῦν νὰ ἀποδείξουν τὴν ὕπαρξη Θεοῦ ἢ δὲν ἔχουν σχετικὲς ἐμπειρίες. Δὲν ἔχουν σκεφτεῖ ποτὲ πόσο μπορεῖ νὰ προσβληθεῖ καὶ νὰ πληγωθεῖ ἕνας πιστὸς ἀκούγοντας ἀθλιότητες ἐναντίον τῶν ἱερῶν καὶ τῶν ὁσίων του.
ΣΥΝΤΑΦΕΝΤΕΣ ΤΗ ΣΕΣΗΠΩΜΕΝΗ ΣΥΝΟΔΩ!
Ο αγαπητός π. Βασίλειος Βολουδάκης, στο νέο του άρθρο το πολύ εντυπωσιακό συνάμα και “επικοινωνιακό τρικ”: “Η ΠΕΡΙΛΑΛΗΤΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΑΠΕΘΑΝΕ ΚΑΙ ΕΤΑΦΗ”, αναφέρεται σε μία σύνοδο προ πολλού πεθαμένη και αδόξως ενταφιασμένη η οποία μάλιστα “όζει πολυήμερη”…
Συμφωνούμε απολύτως. Μα δεν είναι το θέμα εκεί. Δυστυχώς δεν μας λέγει την αλήθεια ο π. Βασίλειος… Η “πεθαμένη και θαμμένη” Σύνοδος δεν είναι ξεκάρφωτη ούτε “τυχάρπαστη” και περιθωριακή…. Έχει Οικουμενικό ΠΡΟΕΔΡΟ με Κανονολογικό Θεσμό και “πρεσβεία τιμής” κατοχυρωμένα από την Β’ Οικουμενική Σύνοδο.
Το Ορθόδοξο Συνοδικό Σύστημα έχει Πρόεδρο εκάστοτε προεδρεύοντα. Η Εκκλησία της Ελλάδος και η Ιερά Σύνοδος έχει Πρόεδρο, έχει Προκαθήμενο. Αυτός εκπροσωπεί πληρεξουσίως όλους τους Μητροπολίτες και αυτοί δέχονται και προσυπογράφουν αυτή την εκπροσώπηση. Αυτοί με τη σειρά τους (και με τους Πρωτοπρεσβύτερους), εκπροσωπούν τους ιερείς και λαϊκούς. Ακόμη και τα μοναστήρια έχουν πρόεδρο, ηγούμενο ο οποίος εκπροσωπεί τους μοναχούς.
Ο ΙΕ’ Κανὼν της Αγίας, Αποστολικής ΑΒ´ Συνόδου, αναφέρεται σε Αποτείχιση-Απομάκρυνση από τον ΠΡΟΕΔΡΟ! “Οἱ γὰρ δι᾿ αἱρεσίν τινά, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν ΠΡΟΕΔΡΟΝ κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες…..”
Δεν θα σταθώ στον περιεκτικό όρο “Πρόεδρος”, ο οποίος σε κάποιες Οικουμενικές Συνόδους υπήρξε η Πολιτική Εξουσία, ούτε πάλι θα σταθώ στον βαρυσήμαντο, κρισιμότατο και καθοριστικό όρο “διαστέλλοντες” ο οποίος δεν έχει καμία ανάγκη ερμηνείας, ειδικά για τον π. Βασίλειο (ο οποίος, δυστυχώς-δυστυχέστατα στο παρελθόν, εδήλωσε διπλωματικώς, ως οιδήμων σωστός και δεδοκιμασμένος, πως ο όρος “Αποτείχιση” είναι “αδόκιμος”) αλλά θα σταθώ με φιλαλήθεια, συνέπεια κι ευθύνη στον κατά πάντα υπεύθυνο όρο, ο οποίος μάλιστα όρος μας καθιστά όλους απολύτως υπευθύνους και αυτοκατακρίτους!
Είναι ο όρος “κοινωνία!”. “Οἱ γὰρ δι᾿ αἱρεσίν τινά, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ἑαυτοὺς διαστέλλοντες…..”
Η Νομοκανονολογική αυτή διαστολή αποτελεί Θεαρχική διακοπή της Εκκλησιαστικής ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Ο όρος “κοινωνία” δεν πρέπει να εκληφθεί ως απλή επικοινωνία αλλά ως συγκοινωνία τέλεια-ενωτική, διακοινωνία δικαιοδοσιακή, ενσωμάτωση μυστηριακή, αλληλο-περιχώρηση εκκλησιολογική. Είναι η επ’ αόριστον αυτόματη και αυθύπαρκτη διαγραφή του συνειδητού ιερέως και πιστού λαϊκού (ο οποίος εκπροσωπείται από τον ιερέα) ως μέλους ενοριακού (και ΟΧΙ ως μέλους της Εκκλησίας του Χριστού διότι ο απομακρυνόμενος από αιρετικό ποιμένα ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ πιστά στην Διαχρονική Εκκλησία του Χριστού), είναι η δικαιωματική απάρνηση οποιασδήποτε πνευματικής πατρότητος του κηρύσσοντος αίρεσιν κατεγνωσμένην, όπως είναι βεβαιότατα η ΠΑΝ-αίρεση του Οικουμενισμού.
Οι Α΄ και Β΄ Θείοι και Ιεροί Κανόνες της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου προειδοποιούν και αναθεματίζουν: “Όποιος ενώθηκε (διά Μνημονεύσεως και Κοινωνίας) η πρόκειται να ενωθή με καταδικασμένους και εκτός Εκκλησίας ευρισκομένους αιρετικούς εγκαταλείποντας την Εκκλησία, εκπίπτει άμεσα της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ και της ιερωσύνης!” Αναθεματίζονται Πνεύματι Αγίω «πάσης εκκλησιαστικής κοινωνίας εντεύθεν ήδη υπό της Συνόδου εκβεβλημένοι, και ανενέργητοι υπάρχοντες» και «ήδη του επισκοπικού βαθμού απαλλοτριωθέντες» όπως κατακεραυνώνει ο Βαλσαμών (αφού τόσο πολύ θέλετε να τον επικαλείσθε), και μάλιστα προ Συνοδικής Διαγνώμης!
Από τη στιγμή που κάποιος, ιερέας ή λαϊκός, ασπάζεται κάποια αίρεση (έστω και θεωρητικώς) ή την κηρύττει δημοσίως χωρίς καμία αισχύνη (“γυμνή τη κεφαλή”), από την στιγμή που συμπροσεύχεται με αιρετικό, που τον αναγνωρίζει “επίσκοπο κανονικό” και τον Μνημονεύει λειτουργικώς εν πλήρη καταστολή από την Ωραία Πύλη, από τη στιγμή που ΚΟΙΝΩΝΕΙ μαζί του και αποδίδει συνοδικώς Εκκλησιαστικότητα στις αιρέσεις απωλείας, τότε αυτός μόνος (ή αυτοί ως σύνολο) αυτοστιγμή εκπίπτει άμεσα της κοινωνίας (δεν είναι πλέον Ορθόδοξος) και της ιερωσύνης (δεν είναι πλέον ιερεύς!).
Παρ’ όλον που η ιεροσύνη είναι ανεξάληπτη, ο αιρετικός ποιμήν εκπίπτει του δικαιώματος να λειτουργεί τα μυστήρια και οι Ορθόδοξοι Πιστοί δεν πρέπει να τον αναγνωρίζουν ως αληθινό ποιμένα αλλά να φεύγουν από αυτόν και να αποφεύγουν οποιαδήποτε κοινωνία με αυτόν.
Αντιθέτως, όταν οι Πρόεδροι των ιερέων ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΝ και ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ με αιρετικούς επισκόπους, όταν οι Προκαθήμενοί τους ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ με δεδηλωμένους και βλασφήμους Αιρεσιάρχες, τότε ιερείς και λαϊκοί γίνονται συγκοινωνοί: «Άνωθεν γαρ η του Θεού Ορθόδοξος Εκκλησία· την επί των αδύτων Αναφοράν (Μνημόνευσιν) του ονόματος του Αρχιερέως,συγκοινωνίαν τελείαν εδέξατο τούτο. Γέγραπται γαρ εν τη εξηγήσει της Θείας Λειτουργίας, ότι αναφέρει ο Ιερουργών το του Αρχιερέως όνομα, δεικνύων και την προς το υπερέχον (δογματικήν πίστεως) υποταγήν, και ότι κοινωνός εστίν αυτού, και πίστεως και των Θείων Μυστηρίων διάδοχος……… ὁ γάρ αἱρετικόν δεχόμενος, τοῖς αὐτοῦ ὑπόκειται ἐγκλήμασι· καί ὁ ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, ἀκοινώνητός ἐστιν, ὡς συγχέων τόν Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας»(Ἐπιστολή Ἁγιορειτῶν πρός τόν Βασιλέα Μιχαήλ τόν Παλαιολόγον, εἰς:Δοκίμιον Ἱστορικόν Μοναχοῦ Καλλίστου Βλαστοῦ, ἐκδ 1896, σελ 97-107)
Δεν τους κάνουμε αιρετικούς λοιπόν, εμείς οι λαϊκοί. Οι αιρετικοί δεν γίνονται αιρετικοί μόνο με απόφαση Συνόδου, αλλά πρωτίστως από μόνοι τους καθίστανται “αυτοκατάκριτοι”, αυτομάτως, αυτοστιγμή! «Αιρετικόν άνθρωπον, μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος» (Τίτου Γ΄ 10-11). Δεν λέγει ο Απόστολος “περιμένετε πρώτα να καταδικαστούν ως αιρετικοί από σύνοδο και μετά παρατείστε τους” ούτε ο ίδιος αναφέρεται σε “αιρετικόν άνθρωπον διά συνοδικής αποφάσεως” αλλά “αιρετικόν άνθρωπον” σκέτο. Απλό και λογικό.
Ο Μέγας Αθανάσιος εντοπίζει το θέμα στην ορθή του βάση και εκεί βρίσκεται η όλη αλήθεια και ουσία της ΕΝΟΧΗΣ και αυτοκαταδίκης όλων όσωνκοινωνούν με ακοινωνήτους: «Καὶ ἐὰν κάποιος ὁμολογεῖ μεν τὴν ὀρθὴ πίστη (ιερέας, πνευματικός, γέροντας) ἀλλὰ ΚΟΙΝΩΝΕΙ μὲ αὐτούς (τους αιρετικούς), νὰ τὸν προτρέπετε νὰ σταματήσει νὰ τὸ κάνει· κι ἂν δεχτεῖ τὴν σύστασή σας νὰ τὸν ἔχετε σὰν ἀδελφό (όχι πλέον πνευματικό). Ἂν όμως ἐπιμένει, νὰ τὸν ἐγκαταλείπετε. Ἔτσι θὰ διατηρήσετε τὴν καθαρὴ πίστη καὶ ἐκεῖνοι βλέποντάς σας θὰ ὠφεληθοῦν» (Μ. Ἀθανασίου, Τοῖς τὸν μονήρη βίον ἀσκοῦσι, P.G. 26, 1188ΒC).
Εφ’ όσον λοιπόν και εσείς ΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ μαζί με αυτούς που καταδικάζετε με άρθρογραφίες, επιστολές, “αποτιμήσεις”, λογο”κρισίες” και τον εν γένει ανούσιο, ανόσιο κι’ αναποτελεσματικό ΧΑΡΤΟΠΟΛΕΜΟ, τότε ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ συναποθανείσθε και συνθάπτεσθε τη σεσηπωμένη συνόδω αυτή!
Αγαπητοί ιερείς και καθηγητές,
σας παρακαλώ με αγάπη Χριστού και ανυπόκριτο σεβασμό προς το εντιμότατο πρόσωπό σας, ΜΗΝ προσπαθείτε να εφεύρετε δικούς σας άλλους νέους τρόπους, μεθόδους και οδούς απομακρύνσεως από τους αιρετικούς ποιμένες!
Την ΜΙΑ και Μόνη Οδό την υποδεικνύει σε όλους μας η ΟΔΟΣ ο Χριστός:“ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν” (Ιωάν. ι’ 5). ΦΕΥΞΟΝΤΑΙ!
Την υποδεικνύουν οι Άγιοι Απόστολοι: «Ώσπερ γαρ τω καλώ ποιμένι το μη ακολουθούν πρόβατον λύκοις έκκειται εις διαφθοράν. Ούτω τω πονηρώ ποιμένι το ακολουθούν πρόδηλον έχει τον θάνατον ότι κατατρώξεται αυτό. Διόφευκτέον από των φθορέων ποιμένων” (Αποστ. Διαταγαί Β΄ ιθ΄). ΦΕΥΚΤΕΟΝ!
Την υποδεικνύουν οι Άγιοι Πατέρες: «Αιρετικός εστίν ο ποιμήν; λύκος εστίν. Φεύγειν εξ αυτού και αποπηδάν δεήσει μην απατηθήναι προσέλθειν καν ήμερον αυτού παρισαίνειν δοκεί, φύγε την κοινωνίαν και την προς αυτόν ομιλίαν ως ιόν όφεως» (Μέγας Φώτιος). ΦΕΥΓΕΙΝ ΚΑΙ ΑΠΟΠΗΔΑΝ. ΦΥΓΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ.
Εσείς όμως, αντιθέτως, μας υποδεικνύετε να ΜΗΝ ακούμε το Χριστό, τους Αποστόλους και τους Πατέρες! Μας υποδεικνύετε ΝΑ ΜΗΝ φεύγουμε αλλά να κοινωνούμε για να μολυνθούμε, να συναποθάνουμε και να συνθαφτούμε! Εμείς τώρα, ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ;;; Να ακούσουμε το Χριστό ή εσάς τους συνταφέντες τη σεσηπωμένη Συνόδω διά του αυτού μολύσματος της κοινωνίας μετά ακοινωνήτων εν τω αυτώ κεκονιαμένω τάφω τω οικουμενιστικώ;;;
Κι αν είναι ο λόγος μου σκληρός, γίνεται με αγάπη! Φωτιά και σίδηρος η αγάπη, λάβα που καίει την σεσηπωμένη σας πληγή. Σας αφιερώνω τον εικοστό στίχο από τις Αντιπαπικές Διδαχές του Ηλία Μηνιάτη:
“Ελπίζω ο λόγος μου αυτός να σας φαίνεται πολλά σκληρός! Κοντάρι οξύ όπου σας λαβώνει την καρδίαν – μα τι να κάνωμεν; Όταν είναι σεσηπωμένη η πληγή,δεν χρειάζονται μαλακτικά ελαφρά, μα χρειάζεται φωτιά και σίδηρος! Και εις την υπόθεσίν μας δεν χρειάζονται λόγια κολακευτικά και γλυκά, μα πίκρα και φοβέρα!”
“Κι’ ο άγιος φοβέρα θέλει!”
του Αποτειχισμενου απο τους φιλους των Αιρετικων και τους Αιρετικους Οικουμενιστας Θεολογου Νικολαου ΠΑΝΤΑΖΗ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)