Καθηγητής σε Γυμνάσιο της Θεσπρωτίας, ρώτησε μαθητές του:
«Τι θα λέγατε στο Χριστό, αν τον βλέπατε μπροστά σας».
Οι απαντήσεις που εδόθησαν ήταν πάμπολλες, ποικίλλες, τελείως ξεχωριστές από παιδί σε παιδί, ανάλογα με τον χαρακτήρα, τον ψυχισμό του, τις επιθυμίες του, τα προβλήματα που συναντά στο περιβάλλον που ζει κ.ο.κ.
Μία από αυτές, είναι σ υ γ κ λ ο ν ι σ τ ι κ ή:
«Αρχικά τον βλέπω καθημερινά το Χριστό, γιατί τον έχω στην καρδιά μου.
Είναι μέσα μου και τον νιώθω.
Θα του έλεγα, αυτά, που του λέω στην προσευχή μου: Τ
ον ευχαριστώ για ό,τι μου χαρίζει και για το ότι οι γονείς μου είναι καλά.
Τον ευχαριστώ, που δεν με αφήνει να περπατάω μόνος μου, αλλά με ακολουθεί, όπου και αν πάω.
Με ακολουθεί, για να με προστατεύει.
Τον ευχαριστώ, που τον έχω μαζί μου και μου φέρνει τη χαρά του, Τον ευχαριστώ, που με αγαπάει.
Του ζητώ να μου συγχωρέσει τα λάθη.
Και στο τέλος τον ερωτώ: Γιατί μου τα δίνεις όλα αυτά, Θεέ μου;
Τα αξίζω;…».