.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ



Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανένας δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του... είπε κάποτε ο Λέων Τολστόι.

Και όλο ζητούμε απο τον Θεό, να αλλάξει αυτόν τον άσχημο κόσμο, βγάζοντας εμάς εξω απο την εξίσωση... και η χρονιές περνούν, και δεν αλλάζει η ψυχή μας, τα ίδια λάθη, τα ίδια πάθη... 

Μέχρις να έρθει εκείνη η άγια ωρα, να ορθώσεις ανάστημα απέναντι στόν ίδιο σου τον εαυτό...

Άλλαξε εμένα Χριστέ μου, κάνε με καινούργιο, ήμουν και εγω ο κόσμος, μα δεν το είχα καταλάβει...

Συγγραφή κειμένου, Δημήτρης Ρόδης για Πνεύματος κοινωνία