.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Άγιος Νικόλαος Αχρίδος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Άγιος Νικόλαος Αχρίδος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

«Χάριτί εστε σεσωσμένοι»



Ποιός μπορεί να κατανοήσει και να αναγνωρίσει ότι η χάρις μας σώζει- ότι δηλαδή σωζόμεθα με τη χάρη του Θεού και όχι με τα δικά μας έργα και αρετές; Ποιος μπορεί να το κατανοήσει και να το αναγνωρίσει; Μόνον όποιος κατανόησε και είδε την απύθμενη άβυσσο του θανάτου και της φθοράς, στην οποία ο άνθρωπος βουλιάζει, δια της αμαρτίας˙και όποιος επίσης κατανόησε και είδε το ύψος της τιμής και δόξας στην οποία αίρεται ο άνθρωπος στην Ουράνια Βασιλεία, στη χώρα της αφθαρσίας, στον Οίκο του Ζώντος 
Θεού- μόνον ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει και να αναγνωρίσει ότι όντως είμαστε χάριτι σεσωσμένοι! 

Ένα παιδί ταξίδευε τη νύχτα. Σκόνταψε κι έπεσε σε μια τρύπα και ύστερα σε μια άλλη ,και κατρακυλώντας από χάσμα σε χάσμα, κατακρημνίστηκε σε μια πολύ βαθιά άβυσσο, 
από την οποία δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να βγει με τις δικές του δυνάμεις.το σπίτι του και το έλουσε, το έντυσε και το έφερε στο παλάτι, όπου το έβαλε να καθίσει δίπλα του. Μήπως το παιδί σώθηκε με τις δικές του δυνάμεις; Όχι, με κανέναν τρόπο! Το μόνο που έκανε το παιδί ήταν να 
αρπάξει την άκρη του σκοινιού και να κρατηθεί απ’ αυτό. 

Τότε, με τι σώθηκε το παιδί; Με το έλεος του υιού του βασιλέως! Στη σχέση του Θεού με τους ανθρώπους, το έλεος αυτό ονομάζεται Χάρις. Χάριτί εστε σεσωσμένοι. Ο απόστολος Παύλος επαναλαμβάνει αυτή τη φράση λίγο παρακάτω (βλ. ο.π. 2,8 ), ώστε οι πιστοί χριστιανοί να κατανοήσουν και να θυμούνται αυτά τα λόγια. 

Ω αδελφοί μου, ας καταλάβουμε και ας θυμόμαστε ότι σωζόμεθα δια της χάριτος, από τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ήμασταν εγκλωβισμένοι στα σαγόνια του θανάτου, αλλά μας δόθηκε χάρις και ζωή στις αυλές του Κυρίου και Θεού ημών. 

Ω Κύριε Ιησού Χριστέ Σωτήρα μας, δια Σου σωζόμεθα! 

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

http://www.agiameteora.net/

Ὁ ἐπίσκοπος Ἀχρίδος Νικόλαος, ἀπευθυνόμενος στοὺς ὑπέρμαχους τῆς ἕνωσης τῶν «ἐκκλησιῶν»

Ὁ ἐπίσκοπος Ἀχρίδος Νικόλαος, ἀπευθυνόμενος στοὺς ὑπέρμαχους τῆς ἕνωσης τῶν «ἐκκλησιῶν» καὶ στὸν τρόπο, ποὺ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ τὴν πετύχουν, ἔλεγε τὰ ἑξῆς:

«Ὅλοι θέλουμε νὰ δώσει ὁ Θεὸς ἑνότητα πίστεως στὸν κόσμο. 
Μὰ ἐσεῖς τὰ μπερδεύετε τὰ πράγματα. 
Ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν ἀνθρώπων καὶ ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν θρησκειῶν. 
Ὁ Χριστιανισμὸς ἐπιβάλλει ν᾽ ἀγαπᾶμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιὰ τοὺς πάντες, ὅποια πίστη καὶ ἂν ἔχουν! 
Συγχρόνως ὅμως μᾶς διατάζει νὰ κρατᾶμε ἀλώβητη τὴν πίστη μας καὶ τὰ δόγματά της. 
Σὰν χριστιανοὶ πρέπει νὰ ἐλεεῖτε ὅλο τὸν κόσμο, ὅλους τοὺς ἀνθρώπους! Ἀκόμη καὶ τὴ ζωή σας νὰ δώσετε γι᾽ αὐτούς. Ἀλλὰ τὶς ἀλήθειες τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχετε τὸ δικαίωμα νὰ τὶς θίξετε. Γιατὶ δὲν εἶναι δικές σας. Ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ἰδιοκτησία μας νὰ τὴν κάνουμε ὅ,τι θέλουμε».

Ο Χριστός, ο νικηφόρος, θα είναι μαζί μας και στη χαρά και στα βάσανα!


Ἱ. Μ. Φιλοθέου, 1765

Αλλά εσείς να έχετε θάρρος, γιατί εγώ τον έχω νικήσει τον κόσμο! Είπε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Νικητής του σατανά, της αμαρτίας και του θανάτου.
Έτσι μίλησε Αυτός στους αγαπημένους Αποστόλους Του και μετά την ανάστασή Του τους είπε: Κι εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα, έως τη συντέλεια του κόσμου (Μτ. 28, 20).
Αδερφοί μου, ας θυμόμαστε αυτές τις δύο φράσεις του Χριστού: Μη φοβάστε, εγώ νίκησα τον κόσμο! Κι εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα, έως τη συντέλεια του κόσμου. Στην ιστορία όλων των λαών δεν θυμάται κανείς να τόλμησε κάποιος να πει τέτοια λόγια. Αυτά τα λόγια δεν είναι συνηθισμένα, είναι σαν στύλοι γύρω από τους οποίους γυρίζει η ζωή ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Εγώ νίκησα, εγώ θα είμαι μαζί σας! Ακούστε αυτά τα λόγια, ας τα επαναλαμβάνετε κάθε μέρα στον εαυτό σας και στα παιδιά σας. Ας τα χαράξετε στις καρδιές σας. Από όλες τις επιθυμίες σας, η πιο υψηλή επιθυμία περιέχεται σ' αυτά τα λόγια. Ποιον θα αγαπήσετε περισσότερο από Εκείνον που νίκησε το θάνατο, το σατανά, την αμαρτία;
Ποιον θα θέλατε εσείς να είναι μαζί σας σ' αυτόν τον αγώνα, στο θάνατο και μετά το θάνατο, αν όχι Αυτόν, τον Νικητή όλων των θλίψεων, όλων των φόβων και όλων των αδυναμιών;
Να είναι κανείς Χριστιανός, σημαίνει να δεχτεί στην καρδιά του αυτά τα λόγια του Χριστού, του Σωτήρα μας και σύμφωνα μ' αυτά να ενεργεί. Να είσαι Χριστιανός σημαίνει να είσαι νικητής της κακίας διαμέσου του Χριστού, του Νικητή.
Να είσαι Χριστιανός σημαίνει να ξέρεις, να νιώθεις την παρουσία του ζωντανού και του νικηφόρου Χριστού κάθε μέρα και κάθε στιγμή.
Ο Χριστός, ο νικηφόρος, θα είναι μαζί μας και στη χαρά και στα βάσανα, για να μην χαθούμε και απελπιστούμε. Ο σοφός λαός λέει: Στο καλό να μην περηφανευτείς και στο κακό μην απελπιστείς.
Ο Χριστός, ο νικηφόρος, είναι ο Οικοδεσπότης μας σε κάθε ευτυχία και ο Οδηγός μας σε κάθε θλίψη. Ας μην σας νικήσουν ούτε τα πάθη, ούτε οι άνθρωποι. Ας γίνουμε οι στρατιώτες του Ανίκητου Στρατηγού, όμοιοι μ' Αυτόν στο φως, στη δικαιοσύνη, στην καθαρότητα, στη σεμνότητα και στην αγάπη.
Σ' αυτά βρίσκεται το νόημα της χριστιανικής ζωής...
Γι' αυτό το λόγο λέμε:
Μετανοιώστε, συνέλθετε, γίνετε νηφάλιοι, γονατιστέ, θυμιατίστε τον εαυτό σας και τα σπίτια σας, για να γίνετε ο λαός του Θεού και για να γίνει ο Θεός ο οδηγός σας, Αυτός που θα σας δείχνει το δρόμο. Αμήν.

Από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος,
«Μέσα από το παράθυρο της φυλακής, μηνύματα στο λαό»,
Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη».

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Ο Θεός δεν είναι Θεός ισότητας, αλλά Θεός αγάπης»

Ο Θεός δεν είναι Θεός ισότητας, αλλά Θεός αγάπης.
Η ισότητα θα απέκλειε όλο το δίκαιο και όλη την αγάπη, θα απέκλειε όλο το ήθος.
Ο άνδρας αγαπά την γυναίκα του λόγω ισότητας;
Και η μάνα αγαπά το παιδί της λόγω ισότητας;
Και ο φίλος αγαπά τον φίλο λόγω ισότητας;

Η ανισότητα είναι η βάση του δικαίου και υποκινητής της αγάπης.

Όσο διαρκεί η αγάπη, κανένας δεν ξέρει για την ισότητα.


Όσο βασιλεύει το δίκαιο, κανείς δεν μιλάει για την ισότητα.

Όταν χάνεται η αγάπη, οι άνθρωποι μιλούν περί δικαίου και εννοούν την ισότητα.

Όταν μαζί με την αγάπη εξαφανίζεται και το δίκαιο, οι άνθρωποι μιλούν περί ισότητας και εννοούν την ανηθικότητα.

Δηλαδή, όταν εξαφανίζεται το ήθος το αντικαθιστά η ανηθικότητα.
Από τον τάφο της αγάπης ξεφυτρώνει το δίκαιο, από τον τάφο του δικαίου ξεφυτρώνει ισότητα.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Από το βιβλίο »Στοχασμοί περί καλού και κακού».

Ποιοι ήταν οι σοφοί αυτοί άνθρωποι που ήρθαν από ανατολών;



Όταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, Τον προσκύνησαν πρώτοι οι ποιμένες και οι σοφοί (οι αστρονόμοι) από ανατολών, δηλαδή οι πιο απλοί και οι πιο σοφοί άνθρωποι του κόσμου τούτου!

Ποιοί ήταν οι σοφοί αυτοί άνθρωποι που ήρθαν από ανατολών; Το ερώτημα μελέτησε επισταμένως ο άγιος Δημήτριος του Ροστώφ.
Λέει, λοιπόν, ότι την εποχή εκείνη υπήρχαν κάποιοι βασιλείς ορισμένων μικρότερων περιοχών ή και μεμονωμένων πόλεων στην Περσία, την Αραβία και την Αίγυπτο.
Αυτοί ήταν επίσης και ειδήμονες αστρονόμοι. Το λαμπρό άστρο, που είδαν, τους φανερώθηκε για να αναγγείλει τη γέννηση του Νέου Βασιλέως.

Κατά τον άγιο Δημήτριο του Ροστώφ το αστέρι αυτό εμφανίστηκε σ’ αυτούς εννέα μήνες πριν από τη γέννηση του Ιησού Χριστού, ήτοι κατά τον χρόνο της υπερφυούς συλλήψεως Αυτού στην παρθενική μήτρα της Ύπεραγίας Θεοτόκου.
Οι σοφοί αστρονόμοι πέρασαν εννέα μήνες μελετώντας αυτό το αστέρι και προετοιμαζόμενοι για το ταξίδι το οποίο τελικώς πραγματοποίησαν. Έφτασαν στη Βηθλεέμ λίγο αφότου γεννήθηκε ο Σωτήρας του κόσμου.

Ο ένας εξ’ αυτών ονομαζόταν Μελχιώρ. Ήταν γέροντας με κατάλευκα μαλλιά και γένια. Αυτός πρόσφερε το χρυσάφι ως δώρο στον Κύριο.
Ο δεύτερος ονομαζόταν Γάσπαρ· ήταν νέος με ροδαλό πρόσωπο και αγένειος. Αυτός πρόσφερε το λιβάνι ως δώρο στον Κύριο.
Ο τρίτος ονομαζόταν Βαλτάσαρ· είχε μελαχρινή επιδερμίδα και δασύτριχη γενειάδα. Αυτός πρόσφερε ως δώρο στον Κύριο το μύρο. Αυτοί ήταν οι «μάγοι με τα δώρα».

Μπορούμε επίσης να πούμε ότι οι τρεις αυτοί σοφοί άνδρες εκπροσωπούσαν τις τρεις κύριες φυλές των ανθρώπων, που κατάγονταν από τους τρεις γιους του Νώε: Σημ, Χαμ και Ιάφεθ.
Ο Πέρσης σοφός εκπροσωπούσε τους Ιαφεθίτες, ο Άραβας τους Σημίτες και ο Αιγύπτιος τους Χαμίτες.
Έτσι μπορούμε να πούμε ότι διά μέσου των τριών αυτών, τρόπον τινά, ολόκληρο το ανθρώπινο γένος προσκύνησε τον Ενανθρωπήσαντα Θεό και Κύριο!

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΙ.
Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς – «Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Δεκέμβριος εκδ. Άθως


Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Ὁ θυμὸς τοῦ Θεοῦ δὲν ἔπεσε μόνο στὰ Σόδομα, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ πέσει καὶ σὲ χριστιανικὲς πόλεις παρόμοιες μὲ τὰ Σόδομα»



Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Δὲν φτάνει μόνο ἡ πίστη…» 
Ἱεραποστολικὲς Ἐπιστολὲς Β΄, 
Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Σ΄ ἕνα κάτοικο τοῦ Ζέμουν 
γιὰ τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων

«Γιατί ὁ Θεὸς κατέστρεψε τὰ Σόδομα;», ρωτᾶτε. Μὰ δὲν σᾶς κατέστη σαφὲς ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ Γραφὴ τοῦ Θεοῦ; «Εἶπε δὲ Κύριος· κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρὸς με, καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα» (Γεν. 18, 20). Καὶ ὅτι ἡ ἁμαρτία Σοδόμων ἦταν ὄντως πολὺ μεγάλη καὶ σφοδρή, φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι δὲν εἶχαν βρεθεῖ οὔτε δέκα δίκαιοι. Διότι στὴν ἐρώτηση τοῦ δίκαιου Ἀβραάμ, ἐὰν θὰ καταστρέψει τὴν ἁμαρτωλὴ πόλη, σὲ περίπτωση ποὺ βρεῖ σ΄ αὐτὴ δέκα δίκαιους, ὁ Κύριος ἀπάντησε καὶ εἶπε: «οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν δέκα» (Γεν. 18, 32). Ἀλλὰ δὲν βρέθηκαν οὔτε δέκα. Ὅλοι οἱ πολίτες ἦταν σὲ πόλεμο ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ ἐναντίον τῆς φύσης. Οἱ ψυχὲς τους ἦταν νεκρὲς ἐνῶ τὰ σώματα ἐκφυλισμένα. Γι΄ αὐτὸ χτύπησε «θεῖον, καὶ πῦρ» (Γεν. 19, 24), τὸ σύμβολο τῆς βρώμας καὶ τῆς ἔξαψης τῶν παθῶν τους, καὶ ἀπὸ τὰ Σόδομα δὲν ἔμεινε τίποτα πλὴν τοῦ κακοῦ ὀνόματος καὶ τῆς φρικιαστικῆς ἀφήγησης.
Ὅμως δὲν ἔπεσε ὁ θυμὸς τοῦ Θεοῦ μόνο στὰ Σόδομα, ἀλλὰ καὶ σὲ πολλὲς ἄλλες πόλεις, ὅπου ἡ ἁμαρτία εἶχε κάνει τοὺς ἀνθρώπους δύσμορφους σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ μὴν μοιάζουν καθόλου πιὰ μὲ τὸ ἔργο τοῦ οὐράνιου Δημιουργοῦ. Καὶ ἐφόσον ἔτσι ἔγινε μὲ τὶς κακὲς πόλεις, στὶς ὁποῖες δὲν εἶχε ἀκουστεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πόσω μᾶλλον μπορεῖ νὰ συμβεῖ μὲ τὶς χριστιανικὲς πόλεις -τὶς ἐφάμιλλες ἢ παρόμοιες ὡς πρὸς τὸ κακὸ μὲ τὰ Σόδομα- τὶς βαπτισμένες στὸ...ὄνομα τοῦ Κυρίου Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ; 

Διαβάστε τὴν ἀπειλὴ τοῦ Σωτήρα πρὸς τὴν πόλη Καπερναούμ: 
«Καὶ σὺ Καπερναούμ, ἡ ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα ἕως ᾅδου καταβιβασθήσῃ· ὅτι εἰ ἐν Σοδόμοις ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν σοί, ἔμειναν ἂν μέχρι τῆς σήμερον» (Ματθ. 11, 23). 

Καὶ πράγματι, ἡ προφητεία ἐκπληρώθηκε: ἐκεῖ ὅπου κάποτε στεκόταν ἡ ὑπερήφανη πόλη τῆς Καπερναοὺμ τώρα εἶναι ἀδιαπέραστος θαμνώδης τόπος, πέτρες καὶ φωλιὲς φιδιῶν. Μὲ τὰ μάτια τους τὸ εἶδαν καὶ μὲ τὴν καρδιὰ ἔτρεμαν ὅλοι οἱ προσκυνητὲς τῶν Ἁγίων Τόπων.

«Ετοίμη η καρδία μου, ο Θεός, ετοίμη η καρδία μου»



«Ετοίμη η καρδία μου, ο Θεός, ετοίμη η καρδία μου (Ψαλμ. 56, 8)
Αδελφοί μου, είναι μακάριος όποιος μπο­ρεί να πει αυτά τα λόγια στον Κύριό Του! Μακάριος, εκείνος που η καρδιά του είναι εντελώς έτοιμη, να ακολουθήσει το θέλημα του Θεού!

Τί σημαίνει η ετοιμότητα της καρδιάς του ανθρώπου; Ν’ ακολουθεί με χαρά το θέλημα του Θεού και να μην έχει εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με δικές του σκέψεις και επιθυμίες.

Ο μετανοημένος βασιλιάς Δαβίδ, αρχικώς, είχε ακολουθήσει τις δικές του αμαρτωλές επιθυμίες και σκέψεις· γι’ αυτό ήταν σαν καράβι ακυβέρνητο μέσα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Όταν όμως συνειδητοποίησε ότι η θύελλα θα τον έπνιγε στο τέλος, στράφηκε με μεγάλη μετάνοια και θερμά δάκρυα προς τον Θεό και, ακριβώς τότε, έστρεψε το καράβι της ζωής του ολοκληρωτικά προς το θέλημα του Θεού.
«Ετοίμη η καρδία μου, ο Θεός, ετοίμη ή καρδία μου!» αναφώνησε με απέραντη ειρήνη στην ψυχή του, διότι γνώριζε ότι είχε παραδώσει το καράβι του στα χέρια του τέλειου Κυβερνήτη. Η θύελλα μαινόταν ακόμη, οι άνε­μοι και τα κύματα τον έδερναν με μανία· εκείνος όμως δεν φοβόταν, πεπεισμένος ότι τίποτα δεν μπορούσε να του συντρίψει το καράβι της ζωής του και ότι το καράβι του θα έπλεε σύντομα με ασφάλεια σε λιμάνι εύδιο.

«Έτοιμη καρδία» σημαίνει: καρδιά καθαρή από την υπερηφάνεια, ταπεινωμένη μπροστά στη μεγαλειώδη δύναμη και σοφία του Θεού.

«Έτοιμη καρδία» σημαίνει καρδιά που έχει αδειάσει απ’ όλες τις κοσμικές επιθυμίες και αυταπάτες και είναι στραμμένη μόνο προς τον Θεό και στην αγάπη προς Αυτόν.

«Έτοιμη καρδία» σημαίνει καρδιά θεραπευμένη από κάθε ανησυχία, φόβο και βιο­τική μέριμνα, καθησυχασμένη και ενδυναμωμένη από την παρουσία της χάριτος του Θεού.

«Θα σε δοξολογήσω ψάλλοντάς σου ύμνους με όλη μου την ψυχή»(Ψαλμ. 56, 8), συνεχίζει ο ψαλμωδός. Εδώ φαίνεται ότι η καρδιά του είναι αληθινά έτοιμη, διότι δεν καυχιέται για τη βασιλική δόξα του, αλλά την αποδίδει στον Θεό. Ταπεινώθηκε, ενώπιον του Θεού σαν να ήταν ένα τίποτα και τώρα μοναδική του απόλαυση είναι να μεγαλύνει και να δοξάζει ακατάπαυστα τον Θεό.


(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Οκτώβριος, εκδ. Άθως, σ. 304-305)

Σεβασμός Δυτικού τύπου



Για τους σημερινούς ηγέτες του Δυτικού Χριστιανισμού (όχι Χριστιανοσύνης), στον οποίο ανήκουμε κι εμείς οι Έλληνες Ορθόδοξοι, ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς θα λογαριάζεται ως ένας δυνάμει, ή ενεργεία, φονταμενταλιστής. Επειδή επικρίνει σφοδρότατα τον ισοπεδωτικό σεβασμό παντός καταπιστεύματος (πεποιθήσεις) των Δυτικών. Με τη λογική αυτή, τη λογική των δικαιωμάτων, όπως σεβόμαστε έναν έντιμο και ειλικρινή άνθρωπο, πρέπει να σεβόμαστε και έναν άτιμο ψεύτη. Όπως σεβόμαστε ένα γιατρό, πρέπει να σεβόμαστε και ένα φονιά, όπως σεβόμαστε το Θεό, πρέπει να σεβόμαστε και το διάβολο ! Ήμαρτον, Κύριε !

Η δημοκρατικότητα πρέπει να πρυτανεύει στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων της Δύσης. Η αποδοχή στη διαφορετικότητα (σημ. τι θα πει αυτός είναι ειλικρινής και αυτός είναι ψεύτης;) σημαίνει πολιτισμός !

Με αυτή λοιπόν τη διεστραμμένη λογική, διαβάζοντας κάποιος την παρακάτω δήλωση ενός σημαίνοντος στελέχους αµερικανικού επενδυτικού οµίλου, θα μπορέσει να καταλάβει, πώς εννοούν οι Δυτικοί τον σεβασμό. Δεν έχει σημασία αν αυτό αφορά στο σεβασμό διαφορετικών οικονομικών πεποιθήσεων.

Ο Άµιτ Σαρκάρ, επικεφαλής µεγάλου αµερικανικού επενδυτικού οµίλου, έκανε µια δήλωση αποκαλυπτική του τρόπου µε τον οποίο αντιµετωπίζουν οι περίφηµες αγορές τον ελληνικό λαό, σε συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις : 
«Η δουλειά µας είναι να βγάζουµε λεφτά, όχι να σκεφτόµαστε τι θα συµβεί στους Έλληνες πολίτες. ∆εν υπάρχει εξάλλου νόµος που να σου απαγορεύει να εκµεταλλευτείς τον µαλάκα » είχε πει ο κύριος αυτός (περιοδικό «Marianne», 20/ 02/ 2010) . Αυτός είναι ο σεβασμός Δυτικού τύπου.

Διαβάστε τί γράφει περί "Δυτικού σεβασμού" ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς :΅

"Ώ πωλητές του λόγου, ώ υποκριτές, πόσο άνοστη έγινε η ζωή απ’ τη σοφία σας! Πόσο βαριά και ασφυκτική έγινε η ατμόσφαιρα από τη λιπαρή σοφία σας για όλα τα πνεύματα που έχουν συνηθίσει στον αιθέρα και στο φως! Δεν βλέπετε, πόσες τρυφερές ψυχές φεύγουν από τη ζωή, όπου εσείς κυριαρχήσατε; Άραγε δεν ακούτε τους ρόγχους των αυτόχειρων που πληθαίνουν όσο ποτέ, ώ δολοφόνοι, με το ελεεινό πρόσωπο, άραγε δεν ακούτε; Ή μόνο καμώνεστε ότι δεν τους ακούτε;

Ώ πωλητές του λόγου, ώ υποκριτές! Εάν είχατε οποιαδήποτε πεποίθηση μέσα σας και ξέρατε να τη σέβεστε, δεν θα μπορούσατε να μιλάτε για σεβασμό της πεποίθησης του καθενός, της κάθε πεποίθησης δηλαδή είτε είναι χρήσιμη είτε επιζήμια, είτε έξυπνη είτε ανόητη. Για σας οι διάφορες πεποιθήσεις είναι όπως και τα διαφορετικά κουστούμια των ανθρώπων. Ο άνθρωπος με το μαύρο κουστούμι δεν έχει λόγο να ξεσηκώνεται ενάντια στον πλησίον του με το λευκό κουστούμι. Έτσι νομίζετε εσείς πως είναι και με τις πεποιθήσεις, όπως και με τα κουστούμια, φαφλατάδες στατιστικολόγοι ξένων πεποιθήσεων. Όμως δεν είναι έτσι!

Το να σέβεσαι όλες τις πεποιθήσεις σημαίνει να εξισώνεις όλες τις πεποιθήσεις. Ώ εσείς, εξισωτές του άσπρου και του μαύρου, του στρογγυλού και του αιχμηρού, που μόνο την εξομοίωση των πάντων απολαμβάνετε, το ίσιωμα, την ισοπέδωση όλων! Όταν οι νεκροθάφτες θάψουν το νεκρό στο χώμα, τότε λένε, ότι ο νεκρός άνθρωπος και το χώμα είναι ίσοι. Όμως εσείς λέτε και για τους ζωντανούς ανθρώπους ότι είναι ίσοι με τον πηλό, σεις οι νεκροθάφτες των Ζωντανών! Και για τις πεποιθήσεις από αίμα και νεύρα λέτε, ότι είναι ίσες με τις πεποιθήσεις από πηλό.

Πώς είναι δυνατόν να γίνεται σεβαστό το ψέμα; Έτσι αναρωτιέται ο άνθρωπος στου οποίου την καρδιά και το νου βρίσκεται η Αλήθεια. όμως αυτό το ερώτημα ούτε κατεβαίνει στην καρδιά σας, επειδή μπαζώσατε το χαντάκι ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια, και τα βάλατε κάτω από την ίδια στέγη και τους δώσατε ίσα δικαιώματα. Και γι’ αυτό κηρύττετε τώρα το σεβασμό και του ψεύδους και της αλήθειας, επειδή για σας το ψέμα και η αλήθεια δεν είναι πια δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις, αλλά δύο δίδυμα της ίδιας αγελάδας, που θηλάζουν κάτω από την ίδια μητέρα και γλείφονται χορτάτα στη λιακάδα.

Γιατί λέτε ψέμματα στους ανθρώπους, υποκριτές; Ιδού, εσείς δεν σέβεστε καμία πεποίθησή τους, αν και κάνετε υποκλίσεις και λιβανίζετε τον οποιονδήποτε. Ιδού, για σας κάθε πεποίθηση και κάθε μη πεποίθηση έχει μία και την ίδια αξία. Γιατί μπερδεύετε τους ανθρώπους, που αναζητούν δίδαγμα από σας, εσείς οι αυτοαποκαλούμενοι διδάσκαλοι; Πώς τολμάτε να κάθεστε στην έδρα του δασκάλου χωρίς κανένα δικαίωμα, όταν οι πεινώντες και διψώντες τη δικαιοσύνη και οι πτωχοί τω πνεύματι και οι καθαροί τη καρδία τίποτα από σας δεν μπορούν να λάβουν παρά μόνο ζάλη;

Ώ πωλητές του λόγου, ώ υποκριτές! Είστε η κραυγαλέα απόδειξη εκείνης της κατάρας που κρέμεται πάνω από το ανθρώπινο γένος.

Μικρά μυρμήγκια, μικρά μου μυρμηγκάκια, μ’ ακούτε; Με καταλαβαίνετε; Δεν είναι απαραίτητο να τα καταλάβετε όλα αυτά ακριβώς, αφού φοβάμαι, μη τυχόν μ’ αυτό δυναμώσει μέσα σας το μίσος για τους ανθρώπους, εάν όμως συμβεί αυτό, τότε περιορίστε το μίσος σας μόνο στους πωλητές του λόγου, σ’ όσους σέβονται την πεποίθηση οποιουδήποτε, στους υποκριτές"! 

«Λόγοι πάνω από μία μυρμηγκοφωλιά»
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

“Η δυστυχία της Ευρώπης και από που προήλθε”

Διαχρονικός ο λόγος των Αγίων και δη του Αγίου Νικολάου του Βελιμίροβιτς, που μας αφορά όλους μας.

…Αδελφοί μου, πόσο δίκιο έχει ο Χριστός! Αν κάποιος δεν μπορούσε να το πιστέψει νωρίτερα, τώρα θα μπορούσε να πιστέψει πόσο δίκιο έχει ο Χριστός, βλέποντας τα τελευταία τρελά κατορθώματα της Ευρώπης.

Αν οι Ευρωπαίοι πρώτα έψαχναν τον ουράνιο Πατέρα και αναζητούσαν πριν από όλα την Βασιλεία των ουρανών, όλα τα υπόλοιπα θα τους δίνονταν και τότε όλοι τους θα ήταν χαρούμενοι. Με τη χαρά τους θα φώτιζαν όλο τον μη χριστιανικό κόσμο, θα δόξαζαν τον Θεό και λόγω αυτού όλοι οι λαοί στη γη θα αρνιόντουσαν τα είδωλα και θα έσπευδαν να βαπτιστούν, να γίνουν μέλη του θεϊκού ευρωπαϊκού χορού.

Και όμως οι Ευρωπαίοι πήραν λανθασμένο δρόμο, μακριά από τον Χριστό. Σκοτώνονται, παλεύοντας για ψωμί και πάντα είναι πεινασμένοι. Παρανόησαν, αρπάζουν αυτό που δεν τους ανήκει και πάλι δεν τους είναι αρκετό. 

Η Ευρώπη διαβάζοντας βιβλία για να αποκτήσει περισσότερες γνώσεις τυφλώθηκε, βάρυνε το νου της με το βάρος των γνώσεων και κατέληξε πιο ανόητη, πιο σκοτεινή, πιο φτωχή. Συνήθισε να ψάχνει το ψωμί, την ευτυχία, τη γνώση, μακριά από τον ουράνιο Πατέρα, μακριά από το δρόμο του Χριστού.

Από όλα αυτά είναι φανερό πως οι πόλεμοι στην Ευρώπη προήλθαν από τον πόλεμο της Ευρώπης ενάντια στον Χριστό.

Όλη η δυστυχία και όλη η αδιαντροπιά της Ευρώπης προήλθε από την άρνηση του Χριστού…

Παρ’ όλα αυτά εμείς δεν χαιρόμαστε με τη δυστυχία των άλλων. Ευχόμαστε στους Ευρωπαίους , με όλη την καρδιά μας, να ξαναβρούν την αλήθεια και τον σωστό δρόμο. Να επιστρέψουν στον Χριστό…

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
*(Απόσπασμα από το κείμενο)
από το βιβλίο: “Μέσα από το παράθυρο της Φυλακής, μηνύματα στο λαό” (Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”)

Η ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΙ



Η Ευρώπη είναι αίρεση.
Η χριστιανική αίρεση είναι χειρότερη από την ειδωλολατρία.
Επειδή η εμπειρία επιβεβαίωσε πως είναι πιο εύκολο να πάρουμε με το μέρος του Χριστού τους ειδωλολάτρες παρά τους αιρετικούς.
Μέχρι τη στιγμή που εμείς θα ονομαζόμαστε Ορθόδοξοι δεν είναι καλό να έχουμε τους αιρετικούς για παράδειγμα.
Η αποστολή των ορθόδοξων λαών δεν είναι να τρέμουν μπροστά στους αιρετικούς λαούς, αλλά αποστολή τους είναι να τους φέρουν στο σωστό δρόμο.
Στην εποχή μας αποσυντίθεται και σαπίζει ό,τι είναι αιρετικό.
Ας ξεσηκωθούν οι ορθόδοξοι λαοί και ας παίξουν δυνατά τις σάλπιγγες στους αιρετικούς για να επιστρέψουν στην αλήθεια και στην τιμιότητα. 
Αυτό είναι το αποστολικό έργο του καιρού μας.
Αν θα το κάνουμε αυτό, θα μας ευλογήσει ο Χριστός, ο Θεός μας, στον οποίο ας είναι η δόξα, εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΕΠΣΚΟΠΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ 1956
ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ


Ας επιστρέψετε, λοιπόν, στον Αληθινό Θεό, επειδή μόνο σ’ Αυτόν υπάρχει η Σωτηρία

Όταν αποφάσισε ο Κύριος να καταστρέψει τη Γη!

Έτσι ξεκινάει η μαρτυρία του προφήτη Ησαΐα. Ο Ησαΐας δεν αυτοαποκλήθηκε προφήτης όπως κάνουν πολλοί ψευδοπροφήτες στην εποχή μας και μιλούν έτσι: Θα συμβεί αυτό…, και στη συνέχεια ποτέ δεν συμβαίνει τίποτε. 

Ο μεγάλος προφήτης είχε φλόγα θεϊκή στο στόμα προερχόμενη από άγγελο του Θεού, για να είναι καθαρός από κάθε πλάνη, και να μπορεί να προφητεύει την αλήθεια και κάθε τι που προερχόταν από το Θεό. 

Ο Ησαΐας είναι ένας από τους μεγαλύτερους προφήτες στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, επειδή προφήτευσε τα πιο σημαντικά γεγονότα στο θεϊκό έργο της σωτηρίας του ανθρώπου.Προφήτεψε τη γέννηση του Σωτήρα από την Παρθένο Μαρία. 

Προφήτεψε το γενεαλογικό δέντρο του Ιησού Χριστού, το οποίο έχει τις ρίζες του στον Ιεσαί και στον οίκο Δαβίδ. Απόγονοι του Δαβίδ υπήρξαν ο δίκαιος Ιωακείμ και η Άννα, οι γονείς της Παρθένου Μαρίας, και ο δίκαιος Ιωσήφ ο προστάτης της. 

Προφήτεψε το έργο του Χριστού. Περιέγραψε τη σεμνότητά Του, την αφοσίωσή Του στο θέλημα του Ουράνιου Πατέρα Του, την πραότητά Του, την ώρα που Τον οδήγησαν στο σταυρό, σαν αμνό για σφαγή. 

Προφήτεψε την τελική νίκη Του. Περιέγραψε την ασύγκριτη και άφθαρτή Του δόξα, μάρτυρες των οποίων είμαστε εμείς σήμερα και όλος ο κόσμος. 

Ο Ησαΐας περιέγραψε όλα όσα συνέβησαν πραγματικά. Όμως μοχθηροί άνθρωποι βασάνισαν τον Χριστό μέχρι θανάτου, επειδή δεν επιθυμούσαν τη βασιλεία των Ουρανών, αλλά την βασιλεία της γης. Οι άνθρωποι αυτοί δεν προσδοκούσαν τον Μεσσία από τον ουρανό αλλά από τη γη. Όμως με το έγκλημά τους το μόνο που πέτυχαν ήταν να μεγαλώσουν τη δόξα του προφήτη Ησαΐα και τη δική τους αισχύνη. 

Ο ονομαστός Ησαΐας ακόμη και αυτό προφήτεψε: Ότι οι οφθαλμοί του Κυρίου είναι υψηλοί και βλέπουν από υψηλά τα πάντα. Ο άνθρωπος είναι μηδαμινός και θα ταπεινωθεί η αλαζονεία και η έπαρσις των ανθρώπων. Θα υψωθεί δε μόνος ο Κύριος κατά την ημέρα εκείνη της δικαίας κρίσεώς Του. Διότι η μεγάλη αυτή ημέρα Κυρίου του Παντοκράτορος θα έλθη, για να τιμωρήσει κάθε αναιδή και αυθάδη, κάθε υπερήφανο, κάθε υψηλόφρονα, κάθε επηρμένο. Και όλοι θα ταπεινωθούν κατά την ημέραν εκείνην (Ησαΐα Β’, 11-12). 

Στα παλιά χρόνια αποφάσισε ο Κύριος να αφανίσει τη γη, εξαιτίας του ότι λατρεύονταν άνθρωποι ως θεοί αντί να λατρεύεται Αυτός, ο μοναδικός Θεός. 

Και στα δικά μας χρόνια ο Κύριος πραγματικά «καθάρισε» ολόκληρη τη γη. Ήταν δίκαια θυμωμένος και θέλησε να τιμωρήσει την ανθρώπινη αλαζονεία, και την προσποιητή μεγαλοσύνη του ανθρώπου. 

Η τιμωρία του Θεού εναντίον των ανθρώπων αναπόφευκτα ήρθε μετά από την επανάσταση των ανθρώπων εναντίον του Θεού. Οι αιρετικοί λαοί στην εποχή μας έβαλαν το Χριστό, το Θεό, στην τελευταία θέση του δείπνου αυτού του κόσμου. Τον άφησαν σαν κακόμοιρο, για να βάλουν στις πρώτες θέσεις του τραπεζιού τους δικούς τους «μεγάλους» ανθρώπους, τους πολιτικούς, τους λογοτέχνες, τους φιλοσόφους, τους παραμυθάδες, τους οικονομολόγους, ακόμη και τους τουρίστες και αθλητές. Όλα τα βλέμματα αυτών των λαών στράφηκαν σ’ αυτούς τους φαινομενικά μεγαλειώδεις και μοντέρνους θεούς, ενώ στον Αναστημένο Χριστό έδωσαν πολύ λίγη σημασία. Τότε καταστράφηκαν πολλοί λαοί της γης μπορστά στα μάτια μας. Όχι μόνο οι ειδωλολατρικές ανθρώπινες μεγαλειότητες έσβησαν, αλλά και κανείς δεν σκέφθηκε πλέον να τις λατρέψει. Συνέβη εκείνο που ο προφήτης Ησαΐας προφήτεψε: Τότε οι άνθρωποι θα κρυφτούν στις πέτρινες σπηλιές και στις τρύπες μέσα στη γη από το φόβο του Κυρίου και από το φόβο της δόξας της μεγαλοσύνης Του. 

Ο Κύριος υψώθηκε για να «καθαρίσει» τη γη! Έτσι ακριβώς δεν συνέβη και στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο; Δεν κρύφτηκαν οι άνθρωποι σε πέτρινες σπηλιές και σε τρύπες μέσα στη γη σ’ όλο τον κόσμο, για να βρούνε καταφύγιο από τους Ευρωπαίους που έσπερναν το θάνατο; Αυτοί που έσπερναν το θάνατο ήταν εκείνοι οι μεγαλειώδεις άνθρωποι, τα ανθρώπινα είδωλα, που στο τραπέζι αυτού του κόσμου καθόταν στις πρώτες θέσεις και γελούσαν με τον Χριστό, σαν να ήταν ζητιάνος στην άκρη του τραπεζιού. 

Όμως προφητεύει ο Ησαΐας: Οι άνθρωποι και οι λαοί μπροστά στη δόξα του μοναδικού Θεού, θα καταστρέψουν όλα τα είδωλά τους, θα αρνηθούν τους ψεύτικους θεούς και θα πάψουν να προσκυνούν τους τυφλοπόντικες και τις νυχτερίδες. Δηλαδή τους μεγαλομανείς ανθρώπους που αρνούνται να δεχτούν το Θεό και την ουράνια βασιλεία Του, και διδάσκουν στους ανθρώπους να ζούνε στο σκοτάδι αυτού του κόσμου, να σκέφτονται τη γη και να επιβιώνουν τρώγοντας γη· ακόμη δε και τους ανθρώπους που, σαν τις νυχτερίδες, φοβούνται το φως του Χριστού και τρέχοντας κρύβονται στο σκοτάδι. 

Τελειώνοντας λέγει ο προφήτης Ησαΐας και την παρακάτω τρομακτική προφητεία: Ας αποφεύγετε τον άνθρωπο στον οποίο η αναπνοή είναι στη μύτη. Μιλάει για όσους μπορούν να ακούσουν και να καταλάβουν, δηλαδή για μας, και μας συμβουλεύει να αποφεύγουμε να εμπιστευόμαστε τους θνητούς ανθρώπους. 

Ας επιστρέψετε, λοιπόν, στον Αληθινό Θεό, επειδή μόνο σ’ Αυτόν υπάρχει η Σωτηρία. Ποιος σας κορόιδεψε και βάλατε τον Χριστό στην άκρη του τραπεζιού; Θα επιτρέψετε και πάλι να σας κοροϊδέψουν; Επιλέξτε, τη ζωή ή το θάνατο; Να ξέρετε: αν πάλι θα ξεσηκωθείτε εναντίον του Κυρίου, για λογαριασμό των ψεύτικων θεών του πολιτισμού, θα ξεσηκωθεί και ο Θεός εναντίον σας. Τότε τα παιδιά σας θα τρέμουν φοβισμένα στις σπηλιές και στις τρύπες και εκεί θα αποδεχτούν τη δόξα και τη μεγαλειότητα του Κυρίου, του Δημιουργού και Παντοκράτορα. Θα πληρώσουν πολύ ακριβά, πιο ακριβά από σας, την αποστασία τους. Αμήν. 

Αγίου Νικολάου Αχρίδος

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΛΑΟ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”

Μη φοβάσαι! Δεν είσαι μόνος!

Μη φοβάσαι δεν είσαι μόνος. Μόνος είναι εκείνος που δεν γνωρίζει τον Θεό ακόμα και αν όλοι οι άνθρωποι συναναστρέφονται μαζί του.

Αυτός, και στην πιο πολυάριθμη κοινωνία, θα έλεγε- όπως και τώρα λένε κάποιοι- «βαριέμαι, δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με τον εαυτό μου, όλα είναι βαρετά». Αυτές είναι ψυχές άδειες από τον Θεό, φλοίδες χωρίς κουκούτσι, στάχτη χωρίς κάρβουνο. Αλλά εσύ δεν είσαι μόνος αφού είσαι πλάι στον Κύριο και ο Κύριος δίπλα σου.

Άκουσε πώς ο μεγάλος Παύλος , ο απόστολος της οικουμένης, ήταν κάποτε εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, και πώς μιλά: «᾿Εν τῇ πρώτῃ μου ἀπολογίᾳ οὐδείς μοι συμπαρεγένετο, ἀλλὰ πάντες με ἐγκατέλιπον· μὴ αὐτοῖς λογισθείη· ὁ δὲ Κύριός μοι παρέστη καὶ ἐνεδυνάμωσέ με, ἵνα δι’ ἐμοῦ τὸ κήρυγμα πληροφορηθῇ καὶ ἀκούσῃ πάντα τὰ ἔθνη· καὶ ἐρρύσθην ἐκ στόματος λέοντος.» ( Β’ Τιμ. 4, 16-17 ) . Βλέπεις, λοιπόν, πόσο άγια σκέφθηκε και μίλησε ο δούλος του Χριστού Παύλος σ’ εκείνες τις πρώτες μέρες, όταν στον κόσμο δεν υπήρχε ακόμα ούτε ένας χριστιανικός ναός, ούτε ένας χριστιανός άρχοντας! Ενώ σήμερα όλη η γη είναι στολισμένη με χριστιανικούς ναούς και οι χριστιανοί απαριθμούνται σε κάτι εκατοντάδες εκατομμύρια.

Μη λυπάσαι, λοιπόν, επειδή αισθάνεσαι μοναξιά στον δικό σας τόπο. Αν αισθάνεσαι σαν να είσαι στην έρημο, όπως γράφεις, γνώριζε ότι πολλοί στην έρημο σώθηκαν. Αλλά όλοι αυτοί οι ερημίτες του Θεού ανήλθαν στη μεγάλη κοινωνία του Θεού και των αγγέλων του Θεού. Υπήρχαν άνθρωποι που για πενήντα ολόκληρα χρόνια δεν είδαν ανθρώπινο πρόσωπο και όμως δεν έλεγαν «είμαστε μόνοι»! Αφού ο Θεός ήταν μαζί τους και αυτοί με τον θεό. Μπορείς να ζήσεις χωρίς κανέναν και χωρίς τίποτα∙ χωρίς τον Θεό όμως δεν μπορείς. Αυτή είναι η δική τους μαρτυρία που την παρέδωσαν στην Εκκλησία ως κάποιο κεφάλαιο δικό της.

Δεν είναι γνωστό εάν κάποιος άθεος μπόρεσε να επιζήσει επί πενήντα χρόνια σε πλήρη μοναξιά στην έρημο. Αυτό δεν έχει σημειωθεί στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Δεν είναι σε θέση ένας άθεος να πράξει κάτι τέτοιο. Σ ε κάποιον σαν αυτόν είναι βαρετό να ζει μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων και ακόμα πιο μονότονο- ακόμα και αδύνατο- έξω από την κοινωνία. Διότι ο άθεος αναζητά τους ανθρώπους για να τους κεντρίσει την καρδιά με την αθεΐα του και να θρέψει τον εαυτό του με τον πόνο τους. Αλλά στην έρημο ποιόν να βρει να φάει παρά μόνον τον ίδιο του τον εαυτό; Και με ποιανού τον πόνο να τραφεί παρά με τον δικό του;

Γι’ αυτό απογείωσε τις σκέψεις σου στα πνευματικά ύψη όπου κατοικεί Εκείνος που μόνος Του είναι η μεγαλύτερη και τρυφερότερη κοινωνία από κάθε ανθρώπινη κοινωνία . Εκείνον να υπηρετείς, μ’ Εκείνον να συναναστρέφεσαι, σ’ Εκείνον να μιλάς , για Εκείνον αγωνίσου, Εκείνον αγάπα με όλη σου την καρδιά, με όλον τον νου σου. Εκείνος θα βρει τρόπους να ανοίξει τα μάτια των γειτόνων σου και την καρδιά τους, ώστε να εμφανίσει σ’ αυτούς τη ζωντανή πίστη σ’ Αυτόν. Τότε στον τόπο σου θα ψάλλεται η δόξα του Θεού όχι μόνον από έναν σολίστ, όπως τώρα, αλλά από μία χορωδία.

Ειρήνη και υγεία από τον Θεό.

από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ Δεν φτάνει μόνο η πίστη… ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β»

Ποιά είναι η τελευταία μας προσδοκία;

Ποιά είναι η τελευταία μας προσδοκία; Τη νύχτα προσδοκούμε την ημέρα και την ημέρα προσδοκούμε τη νύχτα· και πάλι την ημέρα και πάλι τη νύχτα. Αλλά η προσδοκία αυτή δεν είναι η τελευταία. Ποιά είναι η τελευταία μας προσδοκία, αδελφοί; 
Σε καιρούς χαράς τρέμουμε περιμένοντας λύπες και σε καιρούς λύπης προσδοκούμε με ελπίδα τη χαρά· και ξανά λύπη και ξανά χαρά. Αλλά καμιά απ’ αυτές τις προσδοκίες δεν είναι η τελευταία μας.
Αδελφοί, η τελευταία μας προσδοκία είναι η προσδοκία της Κρίσεως του Θεού
Όταν έλθει η Κρίση του Θεού – η Φοβερά Ημέρα Κυρίου, που έρχεται καιομένη ως κλίβανος (Μαλαχίας 4,1) – όλοι τότε θα λάβουμε αυτό που μας αξίζει: για κάποιους θα είναι η ημέρα η ανέσπερος, που δεν τη διαδέχεται νύχτα, ενώ για άλλους θα είναι νύχτα που δεν τη διαδέχεται ημέρα· χαρά που δεν μεταβάλλεται σε λύπη, για κάποιους· για άλλους λύπη που δεν μεταβάλλεται σε χαρά. Αδελφοί, αυτή είναι η τελευταία προσδοκία για την ανθρωπότητα – είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, είτε το σκεπτόμαστε είτε όχι.
Όμως, εσείς οι πιστοί πρέπει να το γνωρίζετε αυτό και πρέπει να το σκέπτεστε. Ας είναι αυτή η γνώση το ζενίθ όλων των γνώσεών σας και ας είναι αυτή η σκέψη οδηγός για όλες τις άλλες σκέψεις σας. Στη γνώση και την περισυλλογή όλων αυτών, προσθέστε ακόμη κάτι πολύ σημαντικό: τη σπουδή σας, ώστε άσπιλοι και αμώμητοι αυτώ ευρεθήναι εν ειρήνη.
Σπουδάσατε φιλοπόνως και με ζήλο, να έχετε καθαρό νου και καρδιά, να είσαστε αμώμητοι, για να μην σας τύπτει η συνείδησή σας και να ειρηνεύετε με τον Θεό. Μόνον τότε η τελευταία προσδοκία δεν θα σας τρομάξει με την απροσδόκητη έλευσή της· ούτε θα σας εκσφενδονίσει αίφνης μέσα στη ζοφώδη νύχτα χωρίς ημέρα, ή στη λύπη χωρίς χαρά.
Όπως και καθετί άλλο στη ζωή του Κυρίου Ιησού Χριστού ήταν απροσδόκητο για τον άνθρωπο, έτσι απροσδόκητη επίσης θα είναι και η Δεύτερη Έλευσή Του – εν δόξη και δυνάμει πολλή. Απροσδόκητη ήταν η κατά σάρκα Γέννησή Του από την Παρθένο Παναγία· απροσδόκητη ήταν η πτωχεία Του· απροσδόκητη ήταν η θαυματουργία Του και η κάθε λέξη Του, η άκρα ταπείνωσή Του και ο εκούσιος θάνατός Του. Απροσδόκητη θα είναι επίσης η Δευτέρα Παρουσία Του – ένας συγκλονισμός που θα προκαλεί μεγαλύτερο δέος από κάθε άλλον!

Ω Κύριε, Δικαιοκρίτα, πώς θα σε συναντήσουμε εμείς, οι οποίοι δεν είμαστε περιβεβλημένοι με την αγνότητα, το ένδυμα το άσπιλο και αμώμητο ή με την ειρήνη; 
Βοήθησέ μας, Κύριε -ώστε να προετοιμαστούμε όσο καλύτερα γίνεται για τη φοβερή συνάντηση με Εσένα.
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Ιούλιος, εκδ. Άθως, σ. 310-312)

diakonima.gr

Τι σημαίνει “Μακάριοι είναι οι πτωχοί τω πνεύματι…”

“Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών”. Ναι, έτσι είπε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Μα αυτό συ το μπερδεύεις. Συγχέεις την “πτωχεία του πνεύματος”, που εξυμνεί ο Χριστός, με την χαζομάρα! Αλλά όχι! Δεν έχεις δίκιο.

Η πτωχεία του πνεύματος είναι ο πιο άγιος λογισμός, που μπορεί να έχει ο άνθρωπος! Είναι η συναίσθηση της πτωχείας μας μπρος στο μεγαλείο του Θεού – η συναίσθηση της ρυπαρότητας μπροστά στη καθαρότητα του Πλάστου – η συναίσθηση της μικρότητός μας μπροστά στην απέραντη δύναμη του Κυρίου.

Ο βασιλιάς Δαβίδ μιλώντας για τον εαυτό του λέει: “Εγώ είμαι σκώληξ και όχι άνθρωπος”. Ήταν διανοητικά καθυστερημένος ο βασιλιάς Δαβίδ; Κάθε άλλο! Ήταν ένας από τους πιο μεγαλοφυείς ανθρώπους!

Και ο γιος του, ο σοφός Σολομών, λέγει: “Σε σένα έχω την ελπίδα, Θεέ μου! Χωρίς εσένα ούτε η καρδιά μου αντέχει, ούτε το λογικό μου με σώζει”. Αυτό σημαίνει πτωχεία πνεύματος. Να μην έχεις την εμπιστοσύνη σου στο θέλημα σου. Αλλά στο νόμο και στο θέλημα του Θεού.

Μακάριος εκείνος που θα εξομολογηθεί με ειλικρίνεια, και θα ειπεί: η δύναμή μου είναι μηδαμινή. Το μυαλό μου είναι αδύνατο. Η θέληση μου ασταθής. Κύριε, βοήθησε με!

Πτωχεία του πνεύματος σημαίνει, να λες αυτό που έλεγαν οι επιστήμονες, όπως ο Νεύτων: “Αυτά που αγνοώ, είναι πολύ περισσότερα από εκείνα που ξέρω”.

Πτωχεία του πνεύματος είναι, να είσαι πλούσιος σαν τον Ιώβ, και να λες:“Γυμνός ήλθα στον κόσμο και γυμνός θα φύγω”.

Μικρόμυαλο και ανόητο να θεωρείς όχι εκείνον, που λέγει ότι οι γνώσεις του είναι περιορισμένες, αλλά εκείνον που κομπάζει για τις γνώσεις του! Από αυτή την μεγάλη ανοησία να κομπορρημονούμε, θέλει να μας γλιτώσει ο Χριστός!

Γι΄αυτό μας εδίδαξε ότι: “Μακάριοι είναι οι πτωχοί τω πνεύματι”.

από το βιβλίο: «ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ» του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος (Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως).

« Βλέπω μιά αμαρτία μου 40 χρόνια τώρα και μού λέει: «καλημέρα, εδώ είμαι, δεν φεύγω ! »

Μόνο η μετάνοια καί η ειλικρινής Εξομολόγηση σε Ορθόδοξο ιερέα μπορεί να ηρεμήσει κάθε ταραγμένη ψυχή...

«…Το να μιλάμε για αθώα αμαρτία είναι το ίδιο με το να μιλάμε για νεογέννητο τυφλό κουτάβι...
Το να μιλάμε για μικρή αμαρτία είναι το ίδιο με το να μιλάμε για μικρό σπόρο σινάπεως.

Αλλά όμως τόσο η αθώα αμαρτία όσο και η μικρή αμαρτία έχουν μεγάλο μέλλον !
Όσο και αν είναι το παρελθόν μιας αμαρτίας ασήμαντο και το παρόν να μην βλάπτει, άλλο τόσο το μέλλον κάθε αμαρτίας είναι αναρίθμητα μεγάλο.
Ένας αρουραίος με πανούκλα αναστατώνει πολλές πόλεις, προξενεί αυστηρές καραντίνες και επιστρατεύει εναντίον του ολόκληρους στρατούς.
Ενώ κοίτα, η αθωότερη και ελάχιστη αμαρτία είναι φορέας και αγγελιοφόρος της πιο φρικτής τύχης από εκείνη του αρουραίου με πανούκλα.
Σήκω και διάταξε συναγερμό κι εσύ σ’ ολόκληρη την πόλη της ψυχής σου εναντίον αυτού του τρομερού αγγελιοφόρου κακοτυχίας. Δημι­ούργησε ατσάλινη καραντίνα γύρω της και επιστράτευσε όλες τις καλές δυνάμεις μέσα σου.
Απ’ όλα τα μικρόβια στον κόσμο η αμαρτία είναι το πιο σταθερό και το πιο καρπερό...

Μια και μοναδική αμαρτία φτάνει, για να ρίξει τον πιο δυνατό άνθρωπο. Όπως όταν ένα σκου­λήκι μόνο του μπαίνει κάτω από τη φλούδα της πιο δυνατής βελανιδιάς.
Ποιός θα καταστρέψει ποιόν πιο εύκολα: το σκουλήκι τη βελανιδιά, ή η βελανιδιά το σκουλήκι; Είναι ξεκάθαρο ότι το σκουλήκι θα καταστρέψει τη βελανιδιά και όχι η βελανιδιά το σκουλήκι.
Σκέψου και μόνος σου, εάν υπάρχει στην ψυχή σου οποιοδήποτε τόσο μόνιμο και τόσο ολοκλη­ρωτικά παρόν όπως η αμαρτία.
Και τη στοργή της μητέρας θα θυμάσαι και θα την ξεχάσεις. Και τους νεκρούς σου φίλους θα μνημονεύεις και θα σιωπήσεις. Και τις καλές σου πράξεις θα θυμάσαι και θα πάψεις να υπερηφανεύεσαι (γι’ αυτές).
Αλλά η αμαρτία, την οποία έπραξες ακόμα και πριν από 40 χρόνια, κάθε πρωί σου φωνάζει: «Καλημέρα»· και κάθε βράδυ: «Θα σε ξαναδώ». Φωνάζει και θα φωνάζει και δεν θα σωπάσει για ολόκληρο αιώνα.
Η αμαρτία πολλαπλασιάζεται πιο γρήγορα από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Η αμαρτία σαν να αισθάνεται τη δύναμή της στο πλήθος και σαν να μαθαίνει ότι το όνομα της τιμής της είναι λεγε­ώνα.
Ο πρώτος καρπός της αμαρτίας είναι η μεγα­λύτερη αμαρτία. Η ανυπακοή μπορεί να γεννήσει τη δολοφονία. Ο πρωτότοκος καρπός της ανυπά­κουης Εύας ήταν ο Κάιν ο αδελφοκτόνος.
Όσο προσεκτικά και να κρύβεις την αμαρτία σου εκείνη θα φανεί μόνη της.
Η μια ψυχή πληροφορεί την άλλη για το περιεχόμενό της μέσα απ’ όλα τα καλύμματα και τους επιδέσμους. Οι άνθρωποι θα διαισθαν­θούν την πιο κρυφή σου αμαρτία και θα κουνούν επικριτικά το κεφάλι, ακόμα κι αν δεν έχουν καμία δημόσια αφορμή και απόδειξη γι’ αυτήν.
Άμα θέλεις κρύψε όσο επιμελημένα μπορείς φλόγα στην τσέπη· η τσέπη θα καεί και η φλόγα θα εκδηλωθεί.
Τίποτα κρυμμένο δεν υπάρχει, που να μην είναι ήδη αποκαλυμμένο.
Όσο περισσότερο ο άνθρωπος είναι ηθικά αφυπνισμένος, τόσο περισσότερη ανατριχίλα τον καταλαμβάνει από την αμαρτία. Όπως στον ύπνο του υπνοβάτη που ξυπνά ξαφνικά κρεμα­σμένος πάνω από τον γκρεμό και τον πιάνει ανατριχίλα!
Πράγματι, οι αμαρτωλοί είναι ηθικοί υπνοβάτες.
Αλίμονο στον υπνοβάτη, που θα ξυπνήσει πολύ αργά, όταν τα πόδια του θα βρίσκονται στην πιο ολισθηρή άκρη, πάνω από τον βαθύτα­το γκρεμό! Αφού τότε θα ξυπνήσει, όχι για να εκτιναχθεί προς τα πίσω, αλλά μόνο για να είναι ξύπνιος μάρτυρας της πτώσης του στον γκρεμό.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Στοχασμοί περί καλού και κακού, εκδ. Ενπλω, σ. 150-151, 156-157)

Ποιός είναι ο σκοπός της πίστεως;

Ποιός είναι ο σκοπός της πίστεως; Η σωτηρία της ψυχής. Ποιος είναι ό καρπός της πίστεως; Η σωτηρία της ψυχής. Επομένως, δεν προσκολλώμεθα στην πίστη για την πίστη, αλλά για τη σωτηρία των ψυχών μας. Κανείς δεν ταξιδεύει χάριν του δρόμου, αλλά επειδή κάποιος ή κάτι τον περιμένει στην άλλη άκρη του δρόμου. Κανείς δεν πετάει ένα σχοινί στο νερό, μέσα στο οποίο κάποιος πνίγεται, χάριν του σχοινιού αλλά χάριν εκείνου ο οποίος πνίγεται. Ο Θεός μας έδωσε την πίστη σαν ένα δρόμο, στο τέλος του οποίου οι ταξιδιώτες θα λάβουν τη σωτηρία των ψυχών τους. Ο Θεός εξέτεινε την πίστη σαν ένα σχοινί σ’ εμάς, οι οποίοι πνιγόμαστε στα μαύρα νερά της αμαρτίας, της άγνοιας και των παθών, ώστε με τη βοήθεια της πίστεως να σώσουμε τις ζωές μας...

Αυτός είναι ο σκοπός της πίστεως. Όποιος γνωρίζει την αξία της ανθρώπινης ψυχής, πρέπει να παραδεχθεί ότι δεν υπάρχει στον κόσμο τίποτε πιο απαραίτητο ή πιο ωφέλιμο από την πίστη. Ένας έμπορος που μεταφέρει πολύτιμους λίθους σ’ ένα πήλινο σκεύος, συντηρεί επιμελώς το σκεύος και το διαφυλάσσει, το κρύβει και το επιτηρεί. Μήπως ο έμπορος μεριμνά και επιβλέπει με τόση φροντίδα το σκεύος, χάριν του σκεύους; Όχι, φροντίζει για τους πολύτιμους λίθους που αυτό περιέχει.
Όλος ο επίγειος βίος μας είναι σαν ένα πήλινο σκεύος στο οποίο κρύβεται ένας ανεκτίμητος θησαυρός. Αυτός ο ανεκτίμητος θησαυρός είναι η ψυχή μας! Ένα σκεύος είναι κάτι ευτελές, αλλά ένας θησαυρός είναι πολύτιμος. Πρέπει να έχει κανείς πίστη, πρώτον στην ανθρώπινη ψυχή· δεύτερον, στη μέλλουσα λάμψη και ένδοξη ζωή της ψυχής στη Βασι­λεία του Θεού· τρίτον στον Ζωντανό Θεό που προσκαρτερεί την επιστροφή της ψυχής, την οποία Εκείνος μάς έδωσε· τέταρτον, στην πιθανότητα μία ψυχή να χαθεί στη δίνη αυτού του κόσμου. Όποιος έχει πίστη στα τέσσερα αυτά στοιχεία θα γνωρίζει πώς να προστατεύσει την ψυχή του κι επιπλέον θα γνωρίζει ότι η σωτηρία της ψυχής του είναι το τέλος του δρόμου του – ο σκοπός της πίστεώς του, ο καρπός της ζωής του, ο σκοπός της υπάρξεώς του επάνω στη γη, και η δικαί­ωση όλων των βασάνων του.
Πιστεύουμε χάριν της σωτηρίας των ψυχών ημών. Όποιος έχει αληθινή πίστη πρέπει να γνωρίζει πως η πίστη υπάρχει χάριν της σωτηρίας της ψυχής. Όποιος νομίζει πως η πίστη εξυπηρετεί άλλον σκοπό, διαφορετικό από τη σωτηρία, αυτός δεν έχει αληθινή, πίστη – ούτε γνωρίζει την αξία της ψυχής του.

Ω Πανθαύμαστε Κύριε Ιησού, Συ ο Οποίος μας έδωσες τη φωτοφόρο και νικηφόρο Πίστη: δυνάμωσε και διατήρησέ την μέσα μας, ώστε να αξιωθούμε ανεπαισχύντως να στα­θούμε προ της Κρίσεώς σου, με τις ψυχές μας αγνές και λαμπροφόρες.
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Ιούλιος, εκδ. Άθως, σ. 44-46).

Ποιόν εμπιστεύεσαι; Τον Θεό ή τον εαυτό σου;

Αν όλα τα βουνά μετακινούνταν προς το μέρος σου, θα μπορούσες μήπως να τα σπρώξεις πίσω με τα ίδια σου τα χέρια; Όχι, δεν θα μπορούσες. Αν η σκοτεινή άβυσσος όλων των μυστηρίων του ουρανού και της γης έπεφτε καταπάνω στο κεράκι της δίκης σου γνώ­σης, μήπως εσύ θα μπορούσες τότε με τη δική σου γνώση να φωτίσεις το σκοτάδι; Πόσο μάλλον, όχι! Μην στηρίζεσαι στη δική σου φρόνηση: το μεγαλύτερο μέρος της ευπαθούς και αλλοιώσιμης ουσίας, που εσύ ονομάζεις διάνοια, δεν είναι τίποτε περισσότερο από γη και σποδός, δηλ. χώμα και στάχτη, στο τέλος...
Ω! άνθρωπε, μη στηρίζεσαι στη δική σου διάνοια διότι είναι ένας δρόμος επάνω στον οποίο κινείται βιαστικά ένας ολόκληρος όχλος- ένας πεινασμένος, διψασμένος, ετερόκλητος και φιλοπερίεργος όχλος ποικίλων αισθητηριακών εντυπώσεων.
Ω! άνθρωπε, εμπιστεύσου τον Κύριο με όλη την καρδιά σου. Σ’ Αυτόν βρίσκεται η ατελεύτητη Σοφία, του Παντεπόπτου η όρασις. «Τάδε έφη Κύριος: εμή βουλή, και ασφάλεια, εμή φρόνησις, εμή δε ισχύς» (Παροιμίαι 8,14). Εκείνος εφορά, Εκείνος παρατηρεί όλες τις διεξόδους στις οποίες τρέχει το αίμα σου και όλα τα σταυροδρόμια στα οποία περιπλανώνται οι σκέψεις σου. Εκείνος, συμπάσχων, προσφέρει τον Εαυτό Του με αγάπη σ’ εσένα ως Κυβερνήτης της ζωής κι εσύ ακόμα στηρίζεσαι στη σκοτισμένη και φθαρτή φρόνησή σου.
Πού ήταν η φρόνησή σου πριν να γεννηθείς; Πού ήταν η φρόνησή σου όταν το σώμα σου έπαιρνε τη μορφή του, όταν η καρδιά σου άρχισε να χτυπά και το αίμα σου να κυκλοφο­ρεί, όταν τα μάτια σου άρχισαν να ανοίγουν κι όταν η φωνή σου άρχισε να λαλεί από τον λάρυγγά σου; Τίνος ήταν η αντίληψη, ενώ ο νους σου κοιμόταν ακόμη αργός, όπως ένα κάρβουνο μέσα στο ανθρακωρυχείο; Ακόμη και τον καιρό που αφυπνίστηκε η αντίληψή σου, μήπως μπορείς να απαριθμή­σεις όλες τις αυταπάτες που σου διαβίβασε, όλα τα ψεύδη στα οποία σε ενέπλεξε, όλους τους κινδύνους τους οποίους δεν προέβλεψε;
Ω! αδελφέ μου, μην επαίρεσαι, μόνο τον Κύριο να εμπι­στεύεσαι με όλη την καρδιά σου! Εκείνος σε προφύλαξε αμέτρητες φορές από τη «σοφία» σου, από τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις της και απ’ τον κίνδυνο στον οποίον αυτή σε ώθησε. Όπως του τυφλού συγκρινόμενη με εκείνου που βλέπει: τέτοια είναι η «σοφία» σου συγκρινόμενη με τη Σοφία του Θεού. Ω! τυφλέ, εμπιστεύσου μόνον τον Αρχηγό της Πίστεως. Ω! αδελφέ, εμπιστεύσου μόνο τον Κύριο εν όλη, καρδία σου!
Ω! Κύριε Παντεπόπτα, η αιώνια και άμεμπτη, αλάθητη Σοφία, βαθύτερη και από την οικουμένη και λαμπρότερη από τον ήλιο, προφύλαξέ μας από τα λάθη της δικής μας φρονήσεως.
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Ιούνιος, εκδ. Άθως, σ.46-48)

Ο καθαρισμός από την κακή θέληση

Φρόντισε πάνω απ’ όλα να καθαρίζεις τον εαυτό σου από την κακή θέληση προς τους ανθρώπους. Αφού συσσωρεύοντας την κακή θέληση προς τους ανθρώπους στοιβάζεις δηλη­τήριο , που αργά ή γρήγορα θα σε καταστρέψει ως άνθρωπο.
Φρόντιζε περισσότερο απ’ όλα, να συσσω­ρεύεις την καλή θέληση προς τους ανθρώπους. Σφίξε το στεγνό ξύλο της ψυχής σου και πάντα θα μπορέσεις να αντλήσεις έναν καλό λόγο, ώστε και τους εχθρούς σου να συγχωρέσεις και να περιβάλλεις και αυτούς -και αυτό σημαίνει, εν τέλει [να τους] νικήσεις- με την καλή σου θέληση.
Μην επιτρέπεις, να είναι ο Ήλιος πιο ευγενικός από σένα κι εκείνος να μπορεί να φωτίζει και τους καλούς και τους κακούς, ενώ εσύ να μην μπορείς να ακτινοβολείς με την καλή σου θέληση και προς φίλους και εχθρούς.
Μην επιτρέπεις, να είναι το νερό πιο χρήσιμο από σένα και στους καθαρούς και στους ακάθαρτους, αλλά να χαίρεσαι όποτε σε χρειάζονται οι άνθρωποι, για να τους είσαι χρήσιμος με καλή εξυπηρέτηση.
Σε στάσιμο νερό δεν πάει ούτε το βόδι ούτε η πλύστρα.
Λέει το νερό στο βόδι: εσένα σου επιτρέπω να με πίνεις, ενώ στο γαϊδούρι: εσένα δεν σου επιτρέπω; Ή εξίσου προσφέρεται και στο ένα και στο άλλο;
Μην επιτρέπεις η γη να είναι πιο υπομονετι­κή από σένα, είτε την σκάβουν για το σιτάρι, είτε την πατούν για τον δρόμο. Να είσαι υπομονετι­κός σαν τη γη, αφού προσδιορίσθηκες για ανώ­τερη αξία απ’ όλη τη γη.
Μην επιτρέπεις, ο έναστρος θόλος να λάμπει με μεγαλύτερη λάμψη από την ψυχή σου. Αφού μέσα σου βρίσκεται Εκείνος, που σφυρηλάτησε τον έναστρο θόλο που μπορεί και να τον γκρε­μίσει, να τον αφανίσει.
Αχ, αδελφέ μου, εσύ είσαι γιός, ενώ ο ουράνιος θόλος είναι πράγμα.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Στοχασμοί περί καλού και κακού, εκδ. Εν πλω, σ. 187-189

http://www.diakonima.gr

Η “μαγιά” που κρατάει την Ελλάδα

Ζούμε σε εποχές δύσκολες και ειδικά εδώ στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια, έχουμε υποστεί πολλά δεινά και θλίψεις.

Τα δεινά, πάντοτε έχουνε μια αιτία. Και η αιτία αυτή δεν είναι άλλη από την απομάκρυνσή μας από τον Θεό και τις ρίζες μας. Ξεφύγαμε σαν κοινωνία και μας απορρόφησε το μοντέλο του σύγχρονου δυτικού τρόπου ζωής. Χωρίς χαλινάρια και χωρίς καμία διάκριση προχωρούσαμε και νομίζαμε ότι είμαστε στον σωστό δρόμο – στον δρόμο της προόδου όπως μας έλεγαν. Μα το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και κάποια μέρα έρχεται το τέλος του.

Η χώρα μας έχει περάσει πολλές φορές και στο παρελθόν αντίστοιχες δύσκολες στιγμές. Και πάντα στις δύσκολες στιγμές οι Έλληνες κατέφευγαν στον Θεό, για να δώσει Εκείνος την λύση στα προβλήματα τους – στην μόνη πραγματική ελπίδα. Όπως έλεγε και ο Άγιος Νικόλαος Αχρίδας: “Στήριξε την ελπίδα σου μόνο στον Χριστό. Και ο Χριστός βλέποντας την πίστη σου θα σου χαρίσει γρήγορα την χαρά. Θα σου δώσει τέτοια χαρά, που καμιά δύναμη, ούτε ανθρώπινη, ούτε δαιμονική, δεν θα μπορέσει να στην αφαιρέσει”.

Ωστόσο, όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν και κάποιοι άνθρωποι που δεν επηρεάστηκαν από όλο αυτό το μοντέλο του σύγχρονου τρόπου ζωής και στήριζαν την ελπίδα τους στον Θεό (όπως έλεγε και ο Άγιος Νικόλαος Αχρίδας), και προσευχόντουσαν και για εμάς τους υπόλοιπους αμαρτωλούς. Είναι όλοι αυτοί που κρατάνε ακόμα τις αξίες και τα ιδανικά της θρησκείας μας και της ρωμιοσύνης. Είναι αυτοί που όπως έλεγε και ο Άγιος Παϊσιος κρατάνε την Εκκλησία και την Ελλάδα. Χαρακτηριστικά έλεγε ο Άγιος Παϊσιος: «Υπάρχει η μαγιά κι αυτή η μαγιά κρατάει την Εκκλησία και την Ελλάδα. Γι’ αυτή τη μαγιά ο Κύριος θα κάμει ότι θα κάμει».

Γι’ αυτή την “μαγιά”, είχε πει κάποτε και ο Ιωάννης Μακρυγιάννης σε κάποιον λόγο του: “Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε τρώνε από ᾿μάς και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι᾿ όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν”.

Αυτή λοιπόν η “μαγιά” είναι αυτή η οποία θα σώσει την Ελλάδα και πάλι.Πιστεύουμε λοιπόν ότι αυτή η “μαγιά”, υπάρχει και σήμερα και αυτό που πρέπει να γίνει, είναι να μεγαλώσει αυτή η “μαγιά” με την μετάνοιά μας, για να έρθει το έλεος του Κυρίου γρηγορότερα και να τελειώσουν τα βάσανα και οι δυσκολίες του λαού μας. Αμήν!

Σ.Κ.

Να είσαι ήρεμος σαν το βάθος της θάλασσας

~Ας κυματίζει η ζωή γύρω σου σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα, εσύ να φροντίζεις να είσαι ήρεμος με την ψυχή σου σαν το βάθος της θάλασσας.

Ένας στρατηγός κοίταζε ψυχρά τον στρατό του στη μάχη, πως πηγαίνουν την μια στιγμή μπροστά την άλλη πίσω. Όταν οι φοβισμένοι υπασπιστές του μετέφεραν την ολοκληρωτική ήττα, αυτός δεν άλλαξε καθόλου. “Πώς έτσι;” τον ρωτούσαν αργότερα. Και αυτός απάντησε: “Όταν με γέννησε η μητέρα μου, εγώ δεν ήξερα ούτε για ήττα, ούτε για νίκη. Γιατί σαν ώριμος άνθρωπος δεν θα μπορούσα να έχω την ίδια στάση που είχα σαν βρέφος;”. Ή εκείνα τα παρόμοια λόγια του δίκαιου Ιώβ: “Γυμνός βγήκα από την κοιλία της μητέρας μου, γυμνός και θα επιστρέψω” (Ιώβ α΄,21).

Μια μητέρα μάλωνε τον γιό της, που τρία χρόνια ταξίδευε στον κόσμο. “Άφησες το σπίτι σου και έφυγες να περιπλανιέσαι!” – “Κάνεις λάθος, μητέρα”, απάντησε ο γιός, “τα πόδια μου και τα μάτια μου περιπλανιόντουσαν στον κόσμο, όμως εγώ και τα τρία χρόνια τα πέρασα μαζί σου κάτω από αυτή τη στέγη”.

Ο άνεμος μπορεί να κουνήσει μια βελανιδιά όσο θέλει, η ρίζα της βελανιδιάς θα παραμείνει ήρεμη. Η βελανιδιά ρίζωσε βαθιά στη γη, και τούτο είναι εκείνο που την σώζει απ’ όλους τους ανέμους. Έτσι κι εσύ πρέπει με την ψυχή, με τη ρίζα της ψυχής σου, βαθιά να ριζώσεις στον Θεό και τούτο είναι το μόνο που μπορεί να σε σώσει απ’ όλους τους επικίνδυνους κυματισμούς και τις αμφιταλαντεύσεις.

από το βιβλίο: “Στοχασμοί περί καλού και κακού” – Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (Εκδόσεις – Εν πλω).