Όσο προοδεύει κανείς
πνευματικά,
τόσο πιο καθαρά βλέπει
τα χάλια του...
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Άγιος Παΐσιος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Άγιος Παΐσιος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης: Οἱ Τοῦρκοι εἶναι βάρβαρος λαός ...
…. οι Τούρκοι είναι βάρβαρος λαός …
Πα, πα. Όταν σφάζαν τους Αρμένιους, για τρεις μέρες, μύριζε ολόκληρη η πόλη σαν σφαγείο …
Οι Έλληνες ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους, δεν τολμούσε να βγει κανείς στον δρόμο, φωνάζανε, σκοτώνανε …, τρεις ολόκληρες μέρες.
- Ποιοι γέροντα; Ο Τούρκικος στρατός;
- (με έμφαση) Όχι μόνο ο στρατός αλλά και ο κόσμος, οι Τούρκοι και οι γέροι ακόμα.
Βλέπεις ο άλλος πήγαινε και έσφαζε το γείτονα του, που είχαν ζήσει τόσα χρόνια δίπλα-δίπλα …
Βάρβαρος λαός … έχουν κάνει πολλά … γι΄αυτό θα πληρώσουν, θα λειτουργήσουν οι πνευματικοί νόμοι, έχουν τα κόλλυβα τους στο ζωνάρι .
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Πατήρ Παΐσιος μου είπε» , σελ. 16.
«Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν»
"Ο άνθρωπος, αν θέλη να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψη στο «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν», που είπε ο Χριστός. Να απελπισθή δηλαδή από τον εαυτό του με την καλή έννοια και να πιστέψη στην δύναμη του Θεού. Όταν κανείς απελπισθή με την καλή έννοια από τον εαυτό του, τότε βρίσκει τον Θεό. «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι». Ακόμη και οι πιο πνευματικοί άνθρωποι δεν έχουν εξασφαλίσει την ζωή τους, γιʹ αυτό και κρατούν συνέχεια τον εαυτό τους στην ασφάλεια του Θεού, ελπίζουν στον Θεό και απελπίζονται μόνον από το «εγώ» τους διότι το «εγώ» φέρνει στον άνθρωπο όλη την πνευματική δυστυχία.
Η αυτοπεποίθηση είναι ο μεγαλύτερος και χειρότερος εχθρός μας, γιατί μας τινάζει ξαφνικά αλύπητα στον αέρα και μας αφήνει δυστυχισμένους στους δρόμους. Όταν ο άνθρωπος έχη αυτοπεποίθηση, δένεται και δεν μπορεί να κάνη τίποτε ή παλεύει μόνος του. Τότε επόμενο είναι να νικηθή από τον εχθρό ή να αποτύχη και να συντριβή το «εγώ» του. Ο Καλός Θεός πολλές φορές οικονομάει πολύ σοφά να δούμε και την θεία Του επέμβαση και την αποτυχία που είχαμε με την αυτοπεποίθησή μας. Όταν κανείς παρακολουθή και εξετάζη κάθε γεγονός που συμβαίνει στην ζωή του, αποκτάει πείρα, προσέχει και έτσι προοδεύει.
Ο Χριστός ζητούσε πρώτα την πίστη στην δύναμη του Θεού και ύστερα έκανε το θαύμα. «Αν πιστεύης στην δύναμη του Θεού, θα γιατρευθής», έλεγε. Όχι όπως λένε λανθασμένα μερικοί σήμερα: «Ο άνθρωπος έχει δυνάμεις, και αν πιστεύη στις δυνάμεις του, μπορεί να κάνη τα πάντα. ʺΝα πιστεύηςʺ δεν λέει και το Ευαγγέλιο; Συμφωνούμε επομένως». Ναί, ο Χριστός έλεγε «πιστεύεις;», αλλά εννοούσε: «Πιστεύεις στον Θεό; Πιστεύεις ότι μπορεί ο Θεός;». Ζητούσε την διαβεβαίωση του ανθρώπου ότι πιστεύει στον Θεό, και τότε βοηθούσε. Πουθενά το Ευαγγέλιο δεν λέει να πιστεύω στον εγωισμό μου, αλλά να πιστεύω στον Θεό, ότι μπορεί ο Θεός να με βοηθήση, να με θεραπεύση. Αυτοί όμως τα παίρνουν ανάποδα και λένε: «Ο άνθρωπος έχει δυνάμεις και πρέπει να πιστεύη στον εαυτό του». Το να πιστεύη κανείς στον εαυτό του έχει ή εγωισμό ή δαιμονισμό..."
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι, Β΄ "Πνευματική Αφύπνιση",
Ιερόν Ησυχαστήριον "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", Σουρωτή Θεσσαλονίκης
Nα κάνουμε το θέλημα του Θεού ...
Ὅσο μπορεῖ κανεὶς νὰ κάνη τὴν ζωή του τέτοια ποὺ νὰ συγγενεύη μὲ τὸν Θεό.
Πάντα νὰ ἐλέγχη τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ κοιτάζη πῶς νὰ κάνη τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν κάνη τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε συγγενεύει μὲ τὸν Θεό, καὶ τότε, χωρὶς νὰ ζητάη ἀπὸ τὸν Θεό, λαμβάνει, δέχεται συνέχεια νερὸ ἀπὸ τὴν πηγή.
Άγιος Παΐσιος
Υπάρχει πολλή δυστυχία στον κόσμο
Υπάρχει πολλή δυστυχία στον κόσμο που την αγνοούμε.
Ο Θεός δεν Επιτρέπει Δοκιμασίες απ’ τις οποίες δεν θα βγει κάτι Καλό.
Όταν ο ανάπηρος δεχθεί με χαρά τη δοκιμασία του, ο Θεός θα τον κατατάξει με τους Ομολογητάς.
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
Να εξετάζουμε συνεχώς τον εαυτό μας...
Όταν η προσευχή ατονεί, προδίδει πνευματική ξηρασία και χλιαρότητα. Εναντίον αυτών να χρησιμοποιούμε σύντομες προσευχές και κυρίως την ευχή του Ιησού, τη μελέτη της Αγίας Γραφής και θρησκευτικών βιβλίων.
Επίσης βοηθούν οι σκέψεις γύρω από το θάνατο, την κρίση, τον Παράδεισο, την κόλαση και τις ευεργεσίες του Θεού, που θα μας προφυλάσσουν από την αμαρτία.
Ο Θεός παρακολουθεί την καρδιά μας και ελέγχει το περιεχόμενο της.
Απ’ αυτό θα δημιουργηθεί ο φόβος του Θεού, η στροφή στον εαυτό μας, η απώθηση των κακών λογισμών και των αισθημάτων και η επαγρύπνηση στην ηθική καθαρότητα.
Να εξετάζουμε συνεχώς τον εαυτό μας, να μετανοούμε για το παρελθόν και να φοβόμαστε τις αδυναμίες μας.
Να μη χάνουμε όμως την ελπίδα της σωτηρίας μας.
Άγιος Παΐσιος
Άγιος Παΐσιος: Χωρίς Θεό τι θα κάνουν οι άνθρωποι; Οργή Θεού θα φέρουν….
Ο Καλός Θεός μας δίνει πλούσιες τις ευλογίες Του. Να μη δείχνουμε αχαριστία και Τον παροργίζουμε, γιατί έρχεται «η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας» -μη γένοιτο.
Στην εποχή μας δεν πέρασαν οι άνθρωποι ούτε πολέμους ούτε πείνα και λένε ότι δεν έχουν ανάγκη και από τον Θεό. Τα έχουν όλα και γι’ αυτό δεν εκτιμούν τίποτε. Αν όμως έρθη δύσκολος καιρός, πείνα κ.λπ., και δεν έχουν τι να φάνε, τότε θα εκτιμήσουν και το ψωμί και την μαρμελάδα και όσα θα στερηθούν. Άμα δεν δοξάζουμε τον Θεό, επιτρέπει ο Θεός να έρθη μια δοκιμασία, για να εκτιμήσουμε τα πράγματα. Ενώ, όταν τα εκτιμούμε, δεν επιτρέπει ο Θεός να συμβή τίποτε το κακό...
Παλιότερα που δεν υπήρχαν αυτές οι μεγάλες ευκολίες, και η επιστήμη δεν είχε προχωρήσει τόσο, αναγκάζονταν οι άνθρωποι σε όλες τις δυσκολίες να καταφεύγουν στον Θεό, και ο Θεός βοηθούσε. Τώρα, επειδή η επιστήμη προχώρησε, τον Θεό Τον βάζουν στην άκρη.
Πάνε χωρίς Θεό σήμερα. Υπολογίζουν: «Θα κάνουμε τούτο, θα κάνουμε εκείνο». Σκέφτονται την πυροσβεστική, σκέφτονται τις γεωτρήσεις, το ένα, το άλλο… Αλλά χωρίς Θεό τι θα κάνουν οι άνθρωποι; Οργή Θεού θα φέρουν. Βλέπεις, όταν δεν βρέχη, δεν λένε: «Θα κάνουμε προσευχή», αλλά «θα κάνουμε γεώτρηση». Και το κακό είναι ότι με αυτά τα μέσα που υπάρχουν, σιγά-σιγά όχι μόνον οι άπιστοι σκέφτονται έτσι, αλλά ακόμη και οι πιστοί αρχίζουν να ξεχνούν την δύναμη του Θεού. Το καλό είναι που μας ανέχεται ο Θεός. Αλλά την Πρόνοια του θεού ούτε καν την καταλαβαίνουν οι άνθρωποι.
Μια παρέα έλεγε: «Δεν έχουμε ανάγκη από τον Θεό, έχουμε γεωτρήσεις». Ενώ τώρα πρέπει να παρακαλέσουμε πιο πολύ τον Θεό να κάνη διπλό θαύμα, γιατί έχουν αλλοιώσει την φύση οι άνθρωποι με αυτά που κάνουν. Παρατηρούσα τα σύννεφα, πήγαιναν αλέ-ρετούρ. Μαζεύονταν από εδώ, πήγαιναν εκεί, μια πάνω-μια κάτω. Φυσάει και τα παίρνει ο αέρας τα σύννεφα και αντί οι άνθρωποι να πουν, «τώρα πρέπει να κάνη διπλό θαύμα ο Θεός, για να κρατήση τα σύννεφα», λένε, «δεν έχουμε ανάγκη από τον Θεό». Ευτυχώς που ο Θεός δεν παίρνει τοις μετρητοίς ό,τι λέμε, αλλιώς θα μας έκανε Χτυπούν σε βάθος εκατό-εκατόν πενήντα μέτρα κάτω για νερό και δεν βρίσκουν νερό. Στο Ναύπλιο χτύπησαν μέχρι εκατόν ογδόντα μέτρα κάτω και έβγαλαν θαλασσινό νερό.
Άλλοι πάλι είπαν τον Έλενο ποταμό να τον πάνε στην Αθήνα. Δέκα χρόνια θέλουν να τον πάνε στην Αθήνα και τι έξοδα! Και πάλι θα τελειώση το νερό. Δεν λένε ένα «ήμαρτον» οι άνθρωποι. Σε ένα κουσοχώρι, τώρα με την ανομβρία, πήγε ένας πολιτικός και τους είπε ότι με ένα σύστημα θα καθαρίσουν τα νερά από τους βόθρους, για να έχουν νερό να πίνουν. Και το θεώρησαν σπουδαία ιδέα! Αυτό και μόνο σαν λογισμός δεν στέκει. Δήτε πού φθάνουν, να πίνουν -με συγχωρήτε- τα ούρα τους οι άνθρωποι! Να το κάνουν αυτό σε μια πόλη που έχουν ξεφύγει οι άνθρωποι, δικαιολογείται κάπως, γιατί έχουν παρασυρθή από το κοσμικό πνεύμα. Αλλά σε ένα κουτσοχώρι το να τους βρη ένας σαν λύση να καθαρίζουν τα ούρα τους και να τα πίνουν, να το θεωρούν σπουδαίο και να μη στρέφουν λίγο το βλέμμα τους στον Θεό, να πουν ένα «ήμαρτον», για να ρίξη ο Θεός νερό, είναι φοβερό!
Και στο Άγιον Όρος πήγαν από ένα Μοναστήρι να φυτέψουν πεύκα, για να τα εκμεταλλευθούν μετά και να κάνουν χαρτί! Ξεράθηκαν όλα, ήρθε η τιμωρία από τον Θεό. Καλά, βρε παιδί, χαρτοπετσέτες και χαρτί υγείας θα βγάζει το Άγιον Όρος; Καταλάβατε; Έκαναν τον κόπο τα φύτεψαν και όσα φύτεψαν -οργή Θεού!- ξεράθηκαν όλα!
– Γέροντα, κατάλαβαν ότι δεν ήταν σωστό;
– Αχ, πού να καταλάβουν! Μετά έφεραν μηχανήματα από την Γερμανία, να κάνουν γεώτρηση, να βγάλουν νερό! Χάθηκε και το νερό που υπήρχε. Βλέπεις, άμα φύγη η ευαισθησία η πνευματική, πού οδηγεί η εμπορική αντιμετώπιση; Γι’ αυτό σιγά-σιγά χάνεται από τον Μοναχισμό αυτή η ευλάβεια. Δεν καταλαβαίνουν ότι, αν δεν βρέξη, θα χαθούν και τα νερά που υπάρχουν. Χρησιμοποιούν μόνον την λογική, και τον Θεό Τον βάζουν στην άκρη.
Αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη ότι σε μια πολιορκία της Σαμαρείας από τους Σύριους είχε τελειώσει και το νερό. Έπεσε δυστυχία, ψοφούσαν τα ζώα και έφθασαν οι μητέρες να τρώνε τα παιδιά τους. Πάει ο Προφήτης Ελλισαιέ στον οικονόμο του βασιλιά Ιωράμ και του λέει: «Τα ζώα ψόφησαν, οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα, αλλά ο Θεός θα βοηθήση». Ο οικονόμος, που τα τακτοποιούσε όλα με την λογική, του λέει: «Πώς θα βοηθήση; Από τον ουρανό θα στείλη ο Θεός;» Τότε ο Προφήτης του είπε: «Αύριο ο Θεός θα στείλη βοήθεια, αλλά εσύ δεν θα την χαρής». Και πράγματι την επόμενη μέρα έφερε ο Θεός τέτοιο πανικό στο εχθρικό στρατόπεδο -άκουγαν οι εχθροί ποδοβολητό αλόγων, θόρυβο αρμάτων, βούιζαν τα αυτιά τους και νόμιζαν ότι ήραν Αιγύπτιοι για ενίσχυση- που το έβαλαν στα πόδια και άφησαν σκηνές, τρόφιμα, όπλα, ό,τι είχαν. Και καθώς επέστρεφαν έντρομοι στην πατρίδα τους, άφηναν στους δρόμους τα ιμάτια και τα πολεμοφόδιά τους.
Εν τω μεταξύ τέσσερις λεπροί Ισραηλίτες που ήταν έξω από την πόλη, είπαν: «Δεν πάμε στο εχθρικό στρατόπεδο μήπως βρούμε τίποτε να φάμε; Έτσι και αλλιώς θα πεθάνουμε». Πλησιάζουν μια σκηνή, άδεια. Πλησιάζουν άλλη, άδεια. Πουθενά εχθροί! Παίρνουν τρόφιμα, πράγματα, ολόκληρα τσουβάλια. Ειδοποίησαν ότι οπισθοχώρησαν οι εχθροί, αλλά οι Ισραηλίτες νόμισαν ότι είναι σχέδιο. «Θα κρύφτηκαν οι εχθροί, είπαν, για να ανοίξουμε τις πύλες και να μπουν μέσα». Τότε ένας αξιωματικός είπε: «Πέντε ζώα μας έμειναν. Δεν στέλνουμε στρατιώτες να δουν τι συμβαίνει;» Πήγε κάθε στρατιώτης προς μια κατεύθυνση και, όταν επέστρεψαν, είπαν: «Οι εχθροί έφυγαν πανικόβλητοι και άφησαν ό,τι είχαν». Τότε έτρεξαν όλοι οι Ισραηλίτες να βγουν από το κάστρο, για να πάρουν τρόφιμα κ.λπ. Και καθώς έβγαιναν, τσαλαπάτησαν τον οικονόμο στην είσοδο του κάστρου, που προσπαθούσε να επιβάλη την τάξη. Έτσι, όπως είχε πει ο Προφήτης Ελισαιέ, ο οικονόμος είδε την βοήθεια του Θεού, αλλά δεν την χάρηκε. Βλέπετε πώς ο Θεός τα τακτοποίησε όλα;
Το θαύμα των Χριστουγέννων… (Αληθινή ιστορία)
Πριν από δώδεκα περίπου χρόνια ανήμερα τα Χριστούγεννα κίνησα με ανάμικτα συναισθήματα για πρώτη φορά για το Περιβόλι της Παναγιάς.
Ήθελα να επισκεφθώ το γέροντα Παϊσιο, να δω από κοντά έναν άγιο της εποχής μας, να εξακριβώσω τις διαφορές, να εντρυφήσω στις παραινέσεις του. Η αλήθεια είναι πως λίγο η ανθρώπινη περιέργεια, λίγο η ανθρώπινη αδυναμία που συνδέεται με τη προτέρα εξακρίβωση του τι πρόκειται να συμβεί ήταν οι πραγματικές αιτίες.
Το κρύο ήταν τσουχτερό και το Άγιο Όρος ήταν χιονισμένο. Ένας άγνωστος γέροντας ανέλαβε ως επίγειος άγγελος να με καθοδηγήσει μέχρι την Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου.
Η επιθυμία μου όμως να λάβω συγκεκριμένες απαντήσεις μ’ έκανε να πάρω μαζί με ένα δάσκαλο από τη Κοζάνη το μονοπάτι για την καλύβα του γέροντα στην Παναγούδα αμέσως μετά την ακολουθία του Εσπερινού.
Με πρόσωπο σκυμμένο, καρδιά θλιμμένη και βήματα βαριά προσέγγισα το κελί του γέροντα. Αναρωτιόμουν τι θα έπραττα αν, ως καρδιογνώστης κοιτούσε βαθιά μέσα στη ψυχή μου και έβλεπε τα λάθη, την αμαρτία, τις παραλείψεις, τα μίση, τις μικρότητες, τις κατακρίσεις, τον αληθινό ψυχικό πόλεμο. Στη σκέψη και μόνο πως ο γέροντας έχει τέτοια ικανότητα δείλιασα και με έπιασε ντροπή. Αναθαρρούσα όμως και μονολογούσα μέσα μου. Ε! και τι έγινε, ο μόνος είμαι…
Μια άλλη φωνή ωστόσο, άγνωστη τότε, γνωστή τώρα σε εμένα απαντούσε. Υπάρχει λύση … Όσο και να επιχειρούσα να μην την ακούω και να την περιφρονώ τόσο αυτή δυνάμωνε. Υπάρχει λύση, φώναξα κάποια στιγμή χωρίς να το καταλάβω και ξάφνιασα τον συνοδοιπόρο μου δάσκαλο.
Με το που φθάσαμε στο κελί άρχισα να νιώθω κάπως περίεργα. Όλα, γύρω προκαλούσαν μια ηρεμία. Το χιονισμένο τοπίο, τα πουλιά, ο ήχος από το νερό στο ποτάμι. Βούρκωσα χωρίς να κλαίω. Οι σκέψεις περιστρέφονταν γύρω από την άγνωστη αυτή εσωτερική φωνή- παρόρμηση: «Υπάρχει λύση»!
«Καλώς τα καλόπαιδα». Με τη φωνή του γέροντα Παϊσίου επανήλθα στην πραγματικότητα.
Καθώς περνούσα το κατώφλι του Κελιού, μια ζεστασιά πρωτόγνωρη συγκλόνισε το είναι μου. Αληθινό άγγιγμα ψυχής. Ο γέροντας με κοίταξε. Το βλέμμα του ήταν αρκετό για να απομακρυνθούν όλες οι επιφυλάξεις και να ανοίξει η καρδιά.
Το μικρό διάστημα που έμεινα κοντά στον ταπεινό γέροντα Παϊσιο αρκούσε για να αναθεωρήσω σιγά – σιγά πολλά πράγματα. Η αντίληψή μου για τον κόσμο μεταβλήθηκε. Και για πρώτη φορά ένιωθα την ανάγκη να ευχαριστήσω τον Θεό για όλα.
Η μικρή επικοινωνία με το γέροντα λειτούργησε μακροπρόθεσμα καταλυτικά. Εκεί στο Κελί της Παναγούδας βίωσα τη ζεστασιά των ποιμένων. Αφουγκράστηκα το άγγελμα των αγγέλων «επί γης ειρήνη». Έζησα τα Χριστούγεννα.
Χριστούγεννα μακριά από τα φώτα, τα γλυκά, τις ψεύτικες ευχές για ειρήνη, τα υποκριτικά γέλια, την ιδιοτελή καλοσύνη και την ελεγχόμενη αγάπη που απευθύνεται σ’ αυτούς που επιδιώκουμε να μας αγαπούν. Μακριά από το θαύμα των θαυμάτων, τη Γέννηση του Σωτήρος Χριστού. Μακριά από την αληθινή πορεία και το μοναδικό σκοπό του ανθρώπου, δηλαδή τη σωτηρία του.
Σήμερα με βεβαιότητα μπορώ να φωνάξω πως ο Χριστός δύναται να γεννηθεί σε κάθε άνθρωπο. Τώρα ευθαρσώς μπορώ να διακηρύξω και να διαλαλήσω πως αρκεί να ανοίξουμε με ειλικρίνεια μια χαραμάδα στη ψυχή μας και τότε Αυτός θα φροντίσει τα υπόλοιπα.
Μια μικρή χαραμάδα για να πλημμυρίσουμε ειρήνη, να γευθούμε καρπούς διαφορετικούς από αυτούς που μας σερβίρει εντέχνως η εκκοσμίκευση.
Μια μικρή χαραμάδα για να αλλάξουν τα πάντα ριζικά.
Μια μικρή χαραμάδα για να βροντοφωνάξουμε το…
«Χριστός γεννάται δοξάσατε».
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ.. ΣΙΑ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΥ ΑΓΙΑΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΑΚΗ
Όταν ο Άγιος Παΐσιος σε ένα εκπληκτικό του ταξίδι στην ελληνική Θράκη
είχε άμεση επαφή με τους εκεί μουσουλμάνους
Μετὰ ἀπὸ ἐκεῖ φύγαμε γραμμὴ γιὰ ἕνα μοναστηράκι ποὺ θὰ μᾶς φιλοξενοῦσε (τὸν Ὅσιο Παΐσιο καὶ τὸν Ἀθανάσιο Ρακοβαλλὴ). Ἦταν λίγα χιλιόμετρα ἔξω ἀπὸ τὴν Κομοτηνή.
Πεντακόσια μέτρα πρὶν τὴν εἴσοδο τοῦ μοναστηριοῦ, ἕνα Ι.Χ. αὐτοκίνητο, μὲ μιά μεγάλη κεραία στὸ πίσω μέρος του μᾶς περίμενε. Μᾶς σταμάτησαν, ὁ ὁδηγὸς καὶ ὁ συνοδηγὸς ποὺ φοροῦσαν μαῦρα γυαλιά.
– Ἀστυνομία, μοῦ λένε… σταμάτησα. Ἀφοῦ μᾶς ρώτησαν μερικὰ πράγματα πῆγαν νὰ φύγουν.
– Καλὰ βρὲ παιδιὰ πότε τὸ μάθατε, ἀπόρησα.
– Ἒ, μαθαίνονται αὐτὰ τὰ πράγματα, εἶπαν καὶ ἔφυγαν.
Μὰ τί στὸ καλὸ θέλανε; ἀπόρησα.
Τότε δὲν γνώριζα τί γίνεται στὴν Θράκη. Μετὰ ἔμαθα γιὰ τὶς δραστηριότητες τῶν Τουρκικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν καὶ τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου ποὺ ἁλωνίζουν στὴν Θράκη. Προσπαθοῦν νὰ ξεσηκώσουν τοὺς μουσουλμάνους ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν καὶ νὰ «Τουρκοποιήσουν» τοὺς Πομάκους. Οἱ Πομάκοι εἶναι πρώην Χριστιανοί, βίαια ἐξισλαμισμένη ὀρεσίβια φυλὴ καὶ ἀποτελοῦν πάνω ἀπὸ τὸ μισό τοῦ μουσουλμανικοῦ πληθυσμοῦ τῆς Θράκης. Μέχρι σήμερα…
ἀνοίγουν τοὺς τάφους τους καὶ βρίσκουν σταυρουδάκια. Ὅταν ζυμώνουν οἱ γυναῖκες τους, κάνουν τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ πάνω στὸ ψωμί. Ἡ γλώσσα τους εἶναι Πομάκικα, ξεχωριστὴ γλώσσα. Προσπαθοῦν νὰ τοὺς κάνουν νὰ μιλοῦν Τουρκικὰ καὶ ὄχι Πομάκικα, δίνοντάς τους μηνιαίως ἕνα καλὸ ποσὸ χρημάτων σὲ ὅποιον δέχεται νὰ μιλάει μόνο Τουρκικὰ ἐκτός τοῦ σπιτιοῦ του. Προσπαθοῦν ἐπίσης νὰ τοὺς πείσουν νὰ φοροῦν τὶς στολὲς τῶν Ὀθωμανῶν στὰ παραδοσιακὰ πανηγύρια τους καὶ ὄχι τὶς παραδοσιακὲς Πομάκικες φορεσιές. Ὅποιος Πομάκος ἀντιστέκεται, δέχεται τὸν ψυχολογικό, κοινωνικὸ καὶ οἰκονομικὸ πόλεμο ἀπὸ τοὺς πράκτορες τοῦ Τουρκικοῦ προξενείου.
…Τότε σκέφτηκα καὶ τὶς περίεργες κινήσεις τῶν δύο Τούρκων, ποὺ μᾶς παρακολουθοῦσαν καὶ κοίταζαν τὸ αὐτοκίνητό μου, ὅταν εἴμασταν μέσα στὰ μουσουλμανικὰ χωριά… Σκέφθηκα ὅτι αὐτοὶ ἦταν Τοῦρκοι πράκτορες. Μᾶς τὴν «στήσανε» σ΄ αὐτὸ τὸ σημεῖο τοῦ δρόμου, γιὰ νὰ σκηνοθετήσουν κανένα τροχαῖο καὶ ὁ Γέροντας τὸ γνώρισε μὲ τὸ προορατικό του χάρισμα καὶ τοὺς παρέκαμψε μ΄ αὐτὸν τὸν τρόπο…
Φαίνεται οἱ Τοῦρκοι θορυβήθηκαν ἀπὸ τὴν ἀπήχηση ποὺ εἶχε ὁ Γέροντας στὸν κόσμο καὶ εἶπαν νὰ δράσουν τώρα στὴν ἀρχή, πρὶν φουντώσει γιὰ τὰ καλὰ αὐτὸ τὸ ρεῦμα.
Αὐτὰ δὲν μπορῶ νὰ τὰ ἀποδείξω, οὔτε οἱ φίλοι μου οἱ Θρακιῶτες, πού μοῦ μίλησαν γιὰ τὴν δράση τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τῆς Τουρκίας στὴν Θράκη, μποροῦν νὰ ἀποδείξουν πολλὰ πράγματα. Μοῦ εἶπαν ὅμως πολλὲς ἱστορίες, ποὺ εἶχαν συμβεῖ σὲ ἀνθρώπους συνήθως σὲ προσωπικότητες ποὺ ἀντιστέκονται στὴν τουρκοποίηση τῆς Θράκης. Ἡ μουσουλμανικὴ θρησκεία χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ ἐξηπηρετήση τὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τῆς Τουρκίας. Γι΄ αὐτοὺς εἶναι σίγουρο ὅτι ἄνθρωποι ἀπειλοῦνται ἀμέσως ἢ ἐμμέσως καὶ ὅτι σκηνοθετοῦνται διάφορα «ἀτυχήματα» στὴν περιοχὴ ἔξω ἀπὸ τὴν Καβάλα… καὶ μάλιστα στὴν συγκεκριμένη περιοχή, πρῶτον, γιατί εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὴν Κομοτηνὴ καὶ δὲν συσχετίζεται τὸ θέμα εὔκολα μὲ αὐτούς, καὶ δεύτερον, γιατί ὁ δρόμος εἶναι «βολικὸς» μὲ τὶς πολλὲς στροφὲς καὶ τὰ σταυροδρόμια. Μάλιστα, μοῦ περιέγραψαν κάποια τέτοια σκηνοθετημένα «ἀτυχήματα», ποὺ εἶχαν γίνει στὸ παρελθόν.
Θαύμασα ξανὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν Ἅγιό Του, μὲ τί εὐκολία, σὰν νὰ ἦταν ἕνας ἱστὸς ἀράχνης, διαλύει τὶς ἐνέδρες καὶ τὶς σκευωρίες τῶν ἀνθρώπων.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ταξίδι στὴ Θράκη μὲ τὸν Ὅσιο Παΐσιο» τοῦ Ἀθανασίου Ρακοβαλλῆ
orthodoxia-ellhnismos.gr
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr
Kαι πώς πεθαίνει, Γέροντα, ο Εγωισμός;
Όταν πληγώνεται ο εγωισμός σου, μην τον περιθάλπεις. Άφησέ τον να πεθάνει.
Αν πεθάνει ο εγωισμός σου, θα αναστηθεί η ψυχή σου.
– Και πώς πεθαίνει, Γέροντα, ο εγωισμός;
– Πρέπει να θάψουμε το εγώ μας, να σαπίσει και να γίνει κοπριά, για να αναπτυχθεί η ταπείνωση και η αγάπη.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Έχουμε ευθύνη - Άγιος Παΐσιος
Άγιος Γέροντας Παΐσιος
“Σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια ο καθένας μας πρέπει να κάνει ό,τι γίνεται ανθρωπίνως και ό,τι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνει στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδηση μας ότι κάναμε εκείνο πού μπορούσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι προγονοί μας από τους τάφους.”
Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα. Ενώ, αν αντιδράσουν, θα το σκεφθούν. ‘Αλλά και οι σημερινοί Χριστιανοί δεν είναι για μάχες. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν γερά καρύδια· άλλαξαν όλο τον κόσμο.
Έγραψε ένας κάτι βλάσφημα για την Παναγία και κανείς δεν μίλησε. Λέω σε κάποιον:
«Δεν είδες τι γράφει εκείνος;». «Έ, τι να τους κάνεις, μου λέει. Θα λερωθείς, αν ασχοληθείς μαζί τους». Φοβούνται να μιλήσουν..
– Τι είχε να φοβηθεί, Γέροντα;
– Να μη γράψουν τίποτε γι’ αυτόν και εκτεθεί, και ανέχεται να βλασφημείται ή Παναγία! Να μη θέλουμε να βγάλει ό άλλος το φίδι από την τρύπα, για να έχουμε εμείς την ησυχία μας. Αυτό είναι έλλειψη αγάπης. Ύστερα αρχίζει ό άνθρωπος να κινείται από συμφέρον. Γι’ αυτό βλέπεις ένα πνεύμα σήμερα: «Με τον τάδε να έχουμε σχέσεις, για να μας λέει καλά λόγια. Με τον άλλο να τά έχουμε καλά, για να μη μας διασύρει κ.λπ. Να μη μας πάρουν για κορόϊδα, να μη γίνουμε θύματα».Άλλος αδιαφορεί και δεν μιλάει. «Να μη μιλήσω, λέει, για να μη με γράψουν οι εφημερίδες». Οι περισσότεροι δηλαδή είναι τελείως αδιάφοροι. Τώρα άρχισε λίγο κάτι να γίνεται – τόσον καιρό δεν έγραφε κανένας τίποτα.
Είχα βάλει τις φωνές πριν από χρόνια σε κάποιον στο Άγιον Όρος. «Πολύ πατριωτισμό έχεις», μού λέει. Πριν από λίγο καιρό ήρθε και με βρήκε: «Όλα τά διέλυσαν, μου λέει, οικογένεια, παιδεία…». Τού λέω καί εγώ με την σειρά μου: «Πολύ πατριωτισμό έχεις!»
.
Όλη αυτή ή κατάσταση έχει κάνει ένα κακό καί ένα καλό. Το κακό είναι ότι και εκείνοι πού είχαν κάτι μέσα τους, άρχισαν να αδιαφορούν, γιατί λένε: «Εγώ θα σιάξω την κατάσταση;». Το καλό είναι ότι πολλοί άρχισαν να προβληματίζονται και να αλλάζουν. Μερικοί έρχονται και με βρίσκουν και προσπαθούν να δικαιολογήσουν ένα κακό πού έκαναν προηγουμένως, γιατί έχουν προβληματισθεί.
.
– Δηλαδή, Γέροντα, πρέπει πάντα να ομολογούμε το «πιστεύω» μας;
– Χρειάζεται διάκριση. Είναι φορές πού δεν πρέπει να μιλήσουμε και άλλες φορές πού πρέπει να ομολογούμε με παρρησία το «πιστεύω» μας, γιατί φέρουμε ευθύνη, αν δεν μιλήσουμε.Σ’ αυτά τά δύσκολα χρόνια ό καθένας μας πρέπει να κάνει ότι γίνεται ανθρωπίνως καί ότι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνει στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδηση μας ότι κάναμε εκείνο πού μπορούσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι προγονοί μας από τους τάφους.
Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την πατρίδα και εμείς τι κάνουμε γι’ αυτήν; Ή Ελλάδα, ή Ορθοδοξία, με την παράδοση της, τους Αγίους και τους ήρωες της, να πολεμείται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μη μιλάμε! Είναι φοβερό!
.
Είπα σε κάποιον. «Γιατί δεν μιλάτε; Τι είναι αυτά πού κάνει ο τάδε;». «Τι να πεις, μού λέει, αυτός όλος βρωμάει». «Αν βρωμάει όλος, γιατί δεν μιλάτε; Χτυπήστε τον». Τίποτε, τον αφήνουν.Έναν πολιτικό τον έφτυσα. «Πες, τού λέω, “δεν συμφωνώ μ’ αυτό”. Τίμια πράγματα. Θέλεις να εξυπηρετηθείς εσύ και να ρημάξουν όλα;».
Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα. Ενώ, αν αντιδράσουν, θα το σκεφθούν. ‘Αλλά και οι σημερινοί Χριστιανοί δεν είναι για μάχες. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν γερά καρύδια· άλλαξαν όλο τον κόσμο. Και στην βυζαντινή εποχή μια εικόνα έβγαζαν από την Εκκλησία και αντιδρούσε ό κόσμος.
Εδώ ό Χριστός σταυρώθηκε, για να αναστηθούμε εμείς, και εμείς να αδιαφορούμε!
.
Λόγοι Γέροντος Παΐσιου, τόμος Β, σ.34-38
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος μᾶς συμβουλεύει πῶς νά φερόμαστε σέ δύσκολα παιδιά
(Ἐπιστολὴ γραμμένη ἀπὸ τὸν γέροντα Παΐσιο σὲ μιὰ οἰκογένεια ποὺ ἦταν πολὺ πιστή, μορφωμένη κοινωνικὰ καὶ πνευματικά, καὶ βρισκόταν σὲ ἀπόγνωση λόγω τῆς συμπεριφορᾶς τῆς κόρης τους).
Ἀγαπητέ μου ἀδελφὲ «Χαῖρε ἐν Κυρίῳ.
Σχετικὰ μὲ τὸ παιδί σας πού μοῦ γράφετε, ἔχω τὴ γνώμη ὅτι μία αὐστηρὴ στάση θὰ τὸ κάνη πολὺ χειρότερα...
Νὰ τοῦ λέτε τὸ καλὸ μὲ καλὸν τρόπο καὶ νὰ μὴν τὸ πιέζετε μετά, ἀλλὰ νὰ δείχνετε ὅτι στενοχωρεῖσθε γιὰ τὸν δρόμο ποὺ τραβάει (πράγμα ποὺ θὰ φαίνεται μόνο του, γιατί οὔτε ἡ χαρὰ κρύβεται οὔτε καὶ ἡ στενοχώρια).
Θὰ κάνετε ἐσεῖς τὸ καθῆκον σας μὲ τὶς συμβουλὲς καὶ μετὰ νὰ τὸ ἐμπιστευθῆτε στὸν Θεό. Νομίζω ὅτι περισσότερα ἀποτελέσματα θὰ φέρη, ὅταν ὁ πόνος ἀξιοποιηθῆ στὴν προσευχή, παρὰ νὰ πονᾶτε γιὰ τὶς ἀταξίες τοῦ παιδιοῦ ἐπιμένοντας, γιατί τὸ παιδὶ τώρα εἶναι ἀναστατωμένο ἀπὸ τὴν σάρκα καὶ ὑπὸ τὴν ἐπίδραση τοῦ πονηροῦ, γιατί τοῦ ἔδωσε δικαιώματα.
Μπόρα εἶναι καὶ θὰ περάση. Μὴν στενοχωρεῖσθε, θὰ συνέλθη ἀργότερα. Οὔτε καὶ νὰ τὸ πάρετε κατάκαρδα, ποὺ θὰ χάση τὴν ἁγνότητά του καὶ τί θὰ γίνη μετά, γιατί οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας ἔχουν ἄλλο τυπικό, τὴν ἁμαρτία τὴν ἔκαναν μόδα. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἐλεήση. Κοιτάξετε ὅσο μπορεῖτε νὰ μὴν τὸ ἀποπαίρνετε, ὅπως ἀνέφερα, γιὰ νὰ μὴν κόψη τὸ σκοινὶ καὶ φύγη ἀπὸ τὴν οἰκογένεια, γιατί θὰ συνέλθη μετὰ καὶ δὲν θὰ θέλη νὰ πλησίαση ἀπὸ ἐγωισμό, ὁπότε θὰ χαθῆ τελείως…
…Νὰ κάνετε ἕνα μικρὸ διάστημα ὑπομονή, νὰ παραβλέπετε τὶς ἀταξίες της, νὰ σᾶς πλησίαση λίγο περισσότερο καὶ τότε νὰ βρῆτε καμιὰ ἀφορμὴ μὲ τρόπο νὰ τὴν συμβουλέψετε… Πάντως μὴ στενοχωρεῖσθε, δὲν θὰ ἀφήση ὁ Θεός, οὔτε καὶ τὶς ἁμαρτίες τῶν παιδιῶν τῆς ἐποχῆς μας (τώρα) θὰ τὶς κρίνη τὸ ἴδιο μὲ τὶς ἁμαρτίες τῶν παιδιῶν τῆς δικῆς μας (τότε, παλιότερης) ἐποχῆς.
Εὔχεσθε, καὶ ἐγὼ θὰ εὔχομαι, καὶ ὁ καλὸς Θεὸς νὰ βοηθήση καὶ τὸ παιδί σας καὶ ὅλα τὰ παιδιά σας καὶ ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ κόσμου.
Μὲ ἀγάπη Χριστοῦ
Αν δεν πετάξεις τον εαυτό σου, θα σε πετάξει ο εαυτός σου!
Κοίταξε να πετάξεις τον εαυτό σου, γιατί αν δεν πετάξεις τον εαυτό σου, θα σε πετάξει ο εαυτός σου.
Αν πετάξεις τον εαυτό σου, μετά θα πετάς. Τι τον κρατάς τον εαυτό σου για τον εαυτό σου;
Το κομμάτι της αγάπης που κρατάς για τον εαυτό σου, το αφαιρείς από την ολοκληρωτική αγάπη που πρέπει να έχεις για τους άλλους.
Αν γνωρίσεις τον εαυτό σου, θα δεις ότι δεν έχεις τίποτα δικό σου και τίποτε δεν μπορείς να κάνεις χωρίς τη βοήθεια του Θεού.
Αν λοιπόν καταλάβεις πως ότι καλό κάνεις είναι από τον Θεό και όσες χαζομάρες κάνεις είναι δικές σου, τότε θα πάψεις να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και θα απαλλαγείς από την αυτοπεποίθηση.
Σε κάθε σου ενέργεια, ακόμη και στην παραμικρή σου κίνηση, κέντρο να είναι ο Θεός. Στρέψε όλο τον εαυτό σου προς τον Θεό.
Άγιος Παϊσιος
Της πνευματικής ζωής τα μυστικά
Αν καταλάβει κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός, παύει να στεναχωριέται για ό,τι του συμβαίνει, γιατί δέχεται με χαρά τα πικρά φάρμακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της ψυχής του. Όλα τα θεωρεί αποτελέσματα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό να του λευκάνει την ψυχή…
Όταν όμως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες κοσμικά, βασανίζονται. Αφού ο Θεός όλους μας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται κανείς εν λευκώ σ’ Αυτόν. Αλλιώς είναι βάσανο» ζητάει να του έρθουν όλα, όπως εκείνος θέλει, αλλά δεν του έρχονται όλα όπως τα θέλει, και ανάπαυση δε βρίσκει.
Εξαρτάται από το πως αντιμετωπίζει κανείς τις δοκιμασίες. Όσοι δεν έχουν καλή διάθεση, βρίζουν τον Θεό, όταν τους βρίσκουν διάφορες δοκιμασίες. «Γιατί να το πάθω εγώ αυτό; Λένε. Να, ο άλλος έχει τόσα καλά! Θεός είναι αυτός;» Δεν λένε «ήμαρτον», αλλά βασανίζονται.
Ενώ οι φιλότιμοι λένε: «Δόξα τω Θεώ! Αυτή η δοκιμασία με έφερε κοντά στον Θεό. Ο Θεός για το καλό μου το έκανε». Και ενώ μπορεί πρώτα να μην πατούσαν καθόλου στην εκκλησία, μετά αρχίζουν να εκκλησιάζονται, να εξομολογούνται, να κοινωνούν.
Πολλές φορές μάλιστα ο Θεός τους πολύ σκληρούς τους φέρνει κάποια στιγμή με μια δοκιμασία σε τέτοιο φιλότιμο, που μόνοι τους παίρνουν μεγάλη στροφή και εξιλεώνονται με τον πόνο που νιώθουν για όσα έκαναν.
Άγιος Παΐσιος
Πως να ζητάω απο Τον Θεό;
«Ζητείτε και θα λάβετε», είπε ο Χριστός.
Αν αυτό που ζητάς είναι καθαρό, και για το συμφέρον σου, (το πνευματικό), θα το λάβης.
Αν ζητάς από τον Θεό δύναμη, για να προσεύχεσαι να συγχωρήση τις αμαρτίες σου, και να βοηθήση τούς άλλους… αυτό είναι καλό και θα σού το δώση…
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Άγιος Παΐσιος: «Ο Θεός μας δίνει ευκαιρίες αλλά εμείς…»
Για ν’ απαντήσει ο Θεός στο αίτημα μας και να μας δώσει ότι του ζητάμε,
πρέπει πρώτα απ’ όλα να έχουμε ταπείνωση.
Την οποία εμείς δεν έχουμε.
Όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, έχουμε πολύ εγωισμό.
Και δεν δεχόμαστε υπόδειξη και παρατήρηση.
Όλα τα γνωρίζουμε, είμεθα όλοι σοφοί.
Όταν μας κυριεύει ο εγωισμός, μικρό θέμα, μεγάλος καυγάς.
Ο Θεός μας δίνει πολλές ευκαιρείες.
Για να κερδίσουμε τον Παράδεισο.
Αλλά εμείς αυτές τις ευκαιρείες δεν τις δεχόμαστε.
Όλες, τις διώχνουμε.
Εάν όσα οφείλει ο άνθρωπος τα ξεπλήρωσε σ’ αυτή τη ζωή
Σώζεται.
Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης: «Οἱ ἄθεοι ἔχουν ἐφήμερη δύναμη καί τελικά αὐτοκαταστρέφονται»
Οἱ χριστιανοὶ συχνὰ ἀνησυχοῦν ἀπὸ τὴ δραστηριότητα τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως, ξεχνώντας ὅτι ἡ ἱστορία ἔχει ἀποδείξει ὅτι οἱ ἄθεοι ἔχουν ἐφήμερη δύναμη καὶ τελικὰ αὐτοκαταστρέφονται.
Ὁ Γέροντας ἦταν πάντα καθησυχαστικός:
«Ὅσοι τὰ βάζουν μὲ τὴν πίστη δὲν πρέπει νὰ μᾶς τρομάζουν.
Δὲν τὰ βάζουν μὲ μᾶς. Τὰ βάζουν μὲ τὸν Θεό. Κύριος ὁ Θεὸς πολεμήσει ὑπέρ σοῦ.
Καὶ ὅσοι τὰ βάζουν μὲ τὸν Θεὸ κάνουν γκάφες καὶ αὐτογελοιοποιοῦνται, ἀλλὰ ὁ Θεὸς καὶ τὸ κακὸ τὸ χρησιμοποιεῖ γιὰ τὸ ἀγαθό» (σελ. 359).
«Μαρτυρίες Προσκυνητῶν. Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης (1924–1994)» Β´ τόμος.
https://paraklisi.blogspot.gr
«Να κάνεις τον αγώνα σου, όχι για να αγιάσεις, αλλά για να χαρεί ο Χριστός»
– Πέστε μου κάτι, Γέροντα, για τον αγώνα μου.
– Παλληκαριά, λεβεντιά, φιλότιμο! Με το φιλότιμο να εργάζεσαι στον Χριστό. Και ο Χριστός στην ψυχή που έχει καλή διάθεση, αγωνιστικό πνεύμα και φιλότιμο, εργάζεται αθόρυβα.
– Γέροντα, γιατί δεν γεμίζω από την προσευχή, ενώ φροντίζω να είμαι συνεπής στα πνευματικά μου καθήκοντα;
– Ε, πώς να γεμίσης; Έτσι θα γεμίσης; Θέλει γύρισμα το κουμπί αλλού.
Εξέτασε να δης πόσο δουλεύεις στην πνευματική ζωή με την λογική και πόσο με την καρδιά• πόσο κινείσαι από την ευρωπαϊκή συνέπεια και πόσο από το ορθόδοξο φιλότιμο.
Αυτό που λέμε «συνέπεια», μερικές φορές είναι εγωισμός και μας κλέβει. Να φανώ συνεπής, για να δείξω στους άλλους ότι είμαι σε όλα εντάξει. Τότε όμως η ζωή μου γίνεται μια μεγάλη αταξία πνευματική. Να κινήσαι παντού με φιλότιμο, γιατί σ’ αυτήν την συχνότητα κινούνται ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι… Χωρίς φιλότιμο δεν έρχεται η θεία Χάρις.
– Γέροντα, η διαρκής εγρήγορση κουράζει;
– Κουράζει, όταν μπαίνη ο εγωισμός, γιατί τότε ο άνθρωπος πιέζει τον εαυτό του. Όταν όμως μπαίνη το φιλότιμο, ο αγώνας γίνεται με την καρδιά, και τότε δεν κουράζει, γιατί τον γλυκαίνει το φιλότιμο.
Εσύ, νομίζω, ζορίζεσαι λίγο στον αγώνα σου, γιατί λες: «πρέπει να κάνω εκείνο και εκείνο», έτσι με μια πειθαρχία• και, χωρίς να το καταλαβαίνης, μπαίνη και ο εγωισμός: «Να το κάνω, για να αγιάσω». Να κάνης τον αγώνα σου, όχι για να αγιάσης, αλλά για να χαρή ο Χριστός. Αν δούλευες, για να χαρή ο Χριστός, θα ήταν απαλός ο αγώνας σου και θα είχες μέσα σου θεία παρηγοριά. Τώρα ο αγώνας σου είναι σκληρός και δεν έχει παρηγοριά. Ο Χριστός είναι στοργικός Πατέρας και όχι τύραννος. Τον φιλότιμο αγώνα μας χαίρεται ο Χριστός.
Όταν ο άνθρωπος αγωνίζεται πνευματικά με φιλότιμο, νιώθει εσωτερική αγαλλίαση, γιατί ο Θεός του δίνει πνευματική ευχαρίστηση. Βέβαια, ο φιλότιμος ποτέ δεν αγωνίζεται για την ανάπαυση και την ευχαρίστηση.
Κι αν δεν του δώση ο Χριστός και τον Παράδεισο, δεν θα τον πειράξη, γιατί δεν λέει:
«να αγωνισθώ, για να πάω στον Παράδεισο, για να περνάω καλά και να μην υποφέρω
στην κόλαση», αλλά από φιλότιμο δεν αμαρτάνει, γιατί δεν θέλει να πάη στην κόλαση και
να πληγώση τον Ευεργέτη του Χριστό. Κι αν ο Χριστός του πη ότι και στον Παράδεισο θα έχη μαρτύρια κ.λπ., πάλι θα θέλη να πάη εκεί για τον Χριστό.
Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007
Γίνε αστροναύτης του Θεού..!
Ο π. Παΐσιος είχε γεμίσει τη γη με αγγέλους, είχε γεμίσει τη γη με τη χάρη του Θεού.
Άναβε τενεκεδάκια και έβαζε μέσα κεράκια, ακόμα και την ώρα που κοιμότανε και άφηνε το κεράκι να καίγεται και έλεγε: "Κύριε, αυτό είναι υπέρ των ασθενών, υπέρ των ναρκομανών, αυτό είναι υπέρ υγείας των τάδε" και προσευχόταν για όλους.
Και έκανε επισκέψεις απ'το Άγιον όρος. Είχε ταξιδέψει με την προσευχή όλη τη γη.
Είχε γίνει, λέει, αστροναύτης τ' ουρανού! Αγκάλιαζε όλη τη γη με την προσευχή του.
Κάν'το και συ αυτό, γίνε αστροναύτης του Θεού. Βγες από την έλξη της γης, τη βαρυτική αυτή δύναμη και μπες στην αγάπη του Θεού. Και αγκάλιασε, προσευχήσου για όλους, και μετά βγες…
Η πίστη μας, η σκέψη μας, τό είναι μας πρώτα στόν Θεό... και τελευταία στους Γεροντάδες»
Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης:
«Ἡ πίστη μας, ἡ ἀναφορά μας, ἡ σκέψη μας καί ὅλο τό εἶναι μας νά στρέφεται πρῶτα στόν Τριαδικό Θεό, μετὰ στήν Παναγία μας, ἐν συνεχείᾳ στούς Ἁγίους μας καί στο τέλος στούς Γεροντάδες»
Στὶς μέρες μας ὑπερτονίζεται ὁ ρόλος τῶν πνευματικῶν καὶ τῶν γερόντων. Πολλοὶ μιλοῦν μὲ καύχηση, γιατὶ γνωρίζουν κάποιον φημισμένο Γέροντα, χωρὶς ὡστόσο ἡ γνωριμία αὐτὴ νὰ τοὺς ὁδηγεῖ καὶ σὲ συνειδητὴ χριστιανικὴ ζωή.
Ὁ Γέροντας Παΐσιος διευκρίνιζε σχετικὰ μὲ τὸ θέμα αὐτό: «Ἡ πίστη μας, ἡ ἀναφορά μας, ἡ σκέψη μας καὶ ὅλο τὸ εἶναι μας νὰ στρέφεται πρῶτα στὸν Τριαδικὸ Θεό, μετὰ στὴν Παναγία μας, ἐν συνεχείᾳ στοὺς Ἁγίους μας καὶ στὸ τέλος στοὺς Γεροντάδες.
Δὲν πρέπει ποτὲ νὰ δίνουμε τὴν προτεραιότητα σὲ κανέναν ἄλλον καὶ γιὰ κανένα λόγο, παρὰ μόνο στὸν Τριαδικὸ Θεό, γιατὶ διαφορετικὰ κινδυνεύουμε νὰ φτάσουμε ἀκόμη καὶ σὲ αἵρεση.
Δουλεύει κι ὁ ἐγωϊσμός —αὐτὸ τὸ μεγάλο θηρίο—καὶ ἔτσι πρέπει νὰ γίνεται μεγάλη προσπάθεια καὶ μεγάλη μετάνοια, γιὰ νὰ διορθωθοῦν τὰ πράγματα» (σελ. 105).
Πηγή: «Μαρτυρίες Προσκυνητῶν. Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης. 1924–1994» β´ τόμος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)