Ανυπέρβλητος π. Αυγουστίνος Καντιώτης. Είκοσι (20) χρόνια πριν την... αυτοανακήρυξη της Ψευδομακεδονίας των Σκοπίων διαλαλούσε παντού την Ελληνικότητα του Ιερού Ελληνικού Μακεδονικού χώρου.
.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Επίσκοπος Αυγουστίνος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Επίσκοπος Αυγουστίνος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
ME EIΔOΣ ΣAΛIΓKAPIOY ΠAPOMOIAZE TOYΣ ΣKOΠIANOYΣ O MHTPOΠOΛITHΣ ΦΛΩPINHΣ AYΓOYΣTINOΣ KANTIΩTHΣ και ἔλεγε...
...«Tώρα έχουμε τους Σκοπιανούς που είναι είδος σαλιγκαρίου, τα οποία είναι κρυμμένα δεξιά και αριστερά, αλλά μόλις πέσει η βροχούλα, το έχετε παρατηρήσει;
Bγαίνουν όλα στην επιφάνεια»
(Τὰ εἶπε ὁ Μητροπολίτης Αὐγουστῖνος στὶς κατασκηνώσεις τῆς Μητροπόλεώς του,
στὶς 4-8-1992)
Πόσο δίκαιο εἶχε ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνος τὸ βλέπουμε σήμερα! Οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, μὲ τοὺς προδότες δικούς μας πολιτικούς τοὺς ἔριξαν βροχούλα ψεύτικη, γιὰ νὰ τοὺς ἔχουν ὑποχείριά τους καὶ νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὸν τόπο τους, διαστρεβλώνοντας τὴν Ἑλληνική ιστορία τῆς Μακεδονίας!
Καὶ τὰ σαλιγκάρια ξεθάρεψαν! Βγῆκαν ἀπὸ τὸ καβούκια τους καὶ διεκδικοῦν τὰ Μακεδονικά ἐδάφη!!!
Ἡ συμμορία τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων βάπτισε ἕνα ἀνύπαρκτο πρὶν μερικὰ χρόνια κράτος ὡς Μακεδονία καὶ τοὺς Σλάβους κατοίκους της, τοὺς ὁνόμασαν Μακεδόνες!!!
Τὴν Σλαβοβουλγαρικὴ γλώσσα τους τὴν ὁνόμασαν μακεδονική!!!
Λές καὶ ὁ Μέγας Ἀλεξανδρος μιλοῦσε σλάβικα καὶ διέδωσε τὴν Σλάβικη καὶ ὄχι τὴν Ἑλληνική γλῶσσα!
Καὶ τώρα τὰ σαλιγκάρια ξεθάρεψαν, γυρίζουν στους δρόμους καὶ πανηγυρίζουν! Κατεβαίνουν στὴν Φλώρινα με κοῦρσες, γυρίζουν στὴν πόλη καὶ τὰ χωρία γιὰ νὰ βροῦν μεμονωμένα ἄτομα ποὺ καταλαβαίνουν τὴν γλῶσσα τους γιὰ νὰ ξαναρχίσουν τὴν προπαγάνδα.
Οἱ Σκοπιανοί μιλοῦνε βαριά Βουλγαροσλάβικα καὶ ὄχι αὐτὴ ποὺ μιλοῦν μερικοί ἕλληνες κάτοικοι τῆς Φλώρινας. Καὶ ἔμαθαν τὴν γλῶσσα τους ἀπὸ ἀνάγκη, τὴν περίοδο τῆς δυστυχίας τους.
1) Ἄνοιξαν τὴν περίοδο τῆς σκλαβιᾶς βουλγαρικα σχολεῖα στα χωριά της Φλώρινας καὶ ὅποιο παιδὶ πήγαινε σ’ αὐτά εἶχε συσσίτιο, ἐνῶ τὰ Ἑλληνόπουλα ποὺ ἀντιστέκοντα στὴν προπαγάνδα δὲν εἶχαν ψωμὶ νὰ φάνε.
2) Ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης Βασίλειος κατοικοῦσε στὴν Ἀθηνῶν καὶ ἄφηνε ἀπροστάτευτο ἀπὸ τὴν προπαγάνδα τὸ ποίμνιό του.
3) Ἡ μητρόπολη Φλωρίνης εἶχε ἑλαχιστους ἱερεῖς ποὺ δὲν ἐπαρκοῦσαν οὔτε για τὶς κηδεῖες. Καὶ ἀναγκάζονταν οἱ κάτοικοι τῆς Φλωρίνης νὰ φέρνουν ξένους ἱερεῖς ἀπὸ τὰ βόρεια σύνορά τους.
Τὴν περίοδο τοῦ 1942-1943 ἔφτασε στὴν Φλώρινα ὁ νεαρὸς ἱεροκήρυκας π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης καὶ περιόδευσε ὅλη τὴν περιοχή μὲ τὰ πόδια. Κινδύνευσε ἡ ζωή του, ἀλλὰ ἀνατίναξε τὴν προπαγάνδα στὸν ἀέρα καὶ συγκέντρωσε στὴν ἐκκλησία ὅλο τὸν Ἑλληνικό λαό.
Ἔνοιωθε ὅμως μικρὸς καὶ ἀδύνατος γιὰ νὰ σηκώση στοὺς ὡμους του τὴν βαριὰ εὐθύνη τοῦ ἐγκαταλελειμένου λαοῦ, γι’ αὐτὸ πρὶν λήξη ἡ τετράμηνη ἀπόσπασή του στὴν Φλώρινα ἔκανε ἕνα κήρυγμα, ποὺ τάραξε τὸν δεσπότη Βασίλειο. Στὸ τέλος τοῦ κηρύγματος εἶπε· «Ἄν δὲν ἔρθη ὁ δεσπότης Βασίλειος στὴν Μητρόπολή του μέχρι τὴν ἄλλη Κυριακή, θὰ κάνω κήρυγμα, ποὺ θὰ πετιῶνται τὰ κεραμίδια τοῦ ναοῦ στὸν ἀέρα ἀπὸ τὴν σφοδρότητά του». Ἔμαθε γιὰ τὸ κήρυγμα ὁ δεσπότης ἀπὸ τὸν ἱερέα ποὺ εἶχε ἀφήσει ὡς ἐκπρώσωπό του στὴν Φλώρίνα καὶ τοῦ ἔστειλε τηλεγραφηκά τὴν ἀπόλυσή του. Ἔγγραφε· «Νὰ ἐγκαταλείψης παραυτὰ τὴν Μητρόπολή μου». Καὶ ὁ π. Αὐγουστῖνος ἔφυγε. Τότε ἡ Γερμανοκρατούμενη Φλωρινα ξεσηκώθηκε ἐναντίον τοῦ δεσπότη. Θὰ δώσουμε σύντομα στὴν δημοσιότητα ἀπόρρητα ἐμπιστευτικά ἔγγραφα μὲ ἐκκλήσεις τῆς Ἀστυνομίας καὶ τηλεγραφήματα τῶν Φλωρινιωτῶν ποὺ σώθηκαν ὡς ἐκ θαύματος ἀπὸ τὴν πολτοποίηση καὶ ἔφτασαν πρόσφατα στὰ χέρια μας.
Τώρα οἱ σκοπιανοί, τὰ γυμνοσάλιαγκα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, νοιωθοῦν μετὰ τὴν ψευτο συμφωνία σαν δική τους τὴν Μακεδονια!
Τα σκοπιανά ΜΜΕ θεωρούν ότι η Θεσσαλονίκη πρέπει να είναι η μελλοντική πρωτεύουσα της «Μακεδονίας» το «Βόρεια» έχει πάει ήδη… περίπατο ενώ οι αλυτρωτικές βλέψεις έχουν «φουντώσει».
Το Ράδιο Σκόπια εκπέμπει επισήμως μέσω των βραχέων εδώ και 3 μέρες ως ράδιο Μακεδονία.
Μιλάνε για Μακεδονική Μουσική και έχουν πρόγραμμα ελληνικό για τους Μακεδόνες της Ελλάδος.
Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ σε όλο της το μεγαλείο!
Ο ἄθεος Τσίπρας καὶ ο ΚΟΤΖΙΑΣ, ο ψεύτης ὁ καμμενος, μὲ τὶς κόκκινες γραμμές ποὺ τὶς μετέτρεψε σὲ πράσινες, ἀλλὰ καὶ οἱ παλαιότεροι μασόνοι πολιτικοὶ ποὺ κυβέρνησαν τὴν Ἑλλάδα ὑφαναν ὁ καθένας στὰ μέτρα τῶν δυνατοτήτων τους τὸ χαλί τῆς προδοσίας καὶ οἱ τελευταίοι τὸ ἀποτελείωσαν!!!
Συνένοχοι στην ΠΡΟΔΟΣΙΑ ὅλοι και τα τετελεσμένα, αφού ο Ζάεφ μιλάει και για μακεδονικό στρατό. Ο διαστημικός Νίκος Πάππας που έχει ευθύνη για τις συχνότητες, πώς αφήνει και δεν μπλοκάρει το σταθμό άλλης χώρας που κάνει προπαγάνδα ;
Ο Σταθμός που ακούγεται μέχρι Αυστραλία χρηματοδοτήθηκε με λεφτά κυρίως των Γερμανών και είναι δυναμικότητας 15000 κιλοβάτ. Ακούστε και Φριξτε !!!!!!
Η σπουδαια Γαλλιδα Ζαν Μορο,- ηθοποιος της ταινιας το Μετεωρο Βημα του πελαργου, που προπαγανδιζε την πτωση των Ελληνικων συνορων- αγναντευοντας απο καποιο υψωμα τις Πρεσπες, αντιληφθηκε τον λογο του γυρισματος της ταινιας στην ευαισθητη περιοχη της Φλωρινας, δικαιολογησε τις αντιδρασεις του Μητροπολιτου Φλωρινης Αυγουστινου Καντιωτου και ειπε: Ακουστε την (Βιντεο)
Ακουστε την Γαλλιδα Ζαν Μορο,- ηθοποιο της ανθελληνικης ταινιας:
Το Μετεωρο Βημα του πελαργου του Θ. Αγγελοπουλου, τι ειπε το 1990,
αγναντευοντας τα συνορα της Φλωρινας στην Πρεσπα
ΣΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ Η ΔΙΑΙΡΕΣΙ ΤΩ͂Ν ΧΡΙΣΤΙΑΝΩN
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: «ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙΣ· Νάρκη στην διοίκησι τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας και στὸν Ἀπόδημο Ἑλληνισμό, τὴν πυροδοτεῖ ὁ πατριάρχης», σελ. 67, 68, τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
«…Ἡ διαίρεσις εἶνε «σημεῖον τῶν καιρῶν» καὶ προφητεύθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο, ὁ ὁποῖος εἶπε· «Ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις» τῆς ἀποστασίας, τοῦ ἀτομικοῦ καὶ ὁμαδικοῦ ἐγωισμοῦ, «διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. 24,19,12). Ἐμφύλιος πόλεμος στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας…
Διαιρέθηκαν οἱ χριστιανοὶ τῆς ἀρχαίας Κορίνθου καὶ ἔλεγαν· «Ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 1,12). Καὶ ἐκείνους μέν, ποὺ διαιρέθηκαν προσωρινὰ σὲ φατρίες, τοὺς ἕνωσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος· ἐμᾶς ποιός θὰ μᾶς ἐνώσῃ;…»
(ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος)
Για να εὐλογήση ὁ Θεός τὸν ἀγῶνά μας
Ἐνῶ βλέπουμε τους οἰκουμενιστὰς ἑνωμένους νὰ πολεμοῦν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν πανθρησκεία, οἱ ἀντοικουμενισταί ποὺ μπαίνουν στην μάχη, διαπληκτίζονται μεταξύ τους, για το ποιός ἐκπροσωπεῖ πιο ἄξια την Ὀρθοδοξία!!! Ζητᾶμε τὴν ἀκρίβεια τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ καλά κάνουμε, ἀλλὰ δὲν ἔχουμε τὴν ζωή τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, γι᾽αὐτὸ διχαζόμεθα. Για νὰ μὴ γελᾶ ὁ διάβολος μὲ τὸν ἀγῶνά μας, νὰ ταπεινωθοῦμε καὶ νὰ ζητήσουμε τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Νὰ πολεμήσουμε τὰ πάθη μας.
Νὰ μὴ θεωροῦμε ἀλάθητο πάπα τὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ ἀφήσουμε τὸν Θεό νὰ διευθύνει τὸν ἀγῶνά μας.
Νὰ βλέπουμε μὲ ἀγάπη ὅλους τοὺς ἀντιοικουμενιστάς ἀδελφοὺς μας καὶ νὰ προσευχόμεθα για νὰ γίνουν ἀνώτεροί μας. Ἄν δὲν ἔχουμε ἀγάπη μεταξύ μας, θὰ μᾶς ἀποδοκιμάση ὁ Θεός, ὁ ἐγωϊσμὸς καὶ τὰ πάθη μας θὰ θριαμβεύουν, οἱ οἰκουμενισταί θὰ θριαμβολογοῦν μὲ τὴν φαγωμάρα μας, ὁ σατανᾶς θα ὁλοκληρώση το καταστροφικό του ἔργο και ἐμεῖς θὰ τὸ παίζουμε ἀντιστασιακοί!!!
ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ Ν᾽ ΑΓΩΝΙΣΤΗΤΕ
«Ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ἑνωθῆτε! φωνάζει ὁ Κύριος Ἰησοῦς (βλ. Ἰω. 17,21), φωνάζει ὁ Παῦλος (βλ. Α΄Κορ. 12,12-27. Ἐφ. 4,3-4,13), φωνάζουν οἱ προφῆτες, φωνάζουν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἑνωθῆτε!…
Δὲν θέλουμε λοιπὸν ν᾽ ἀκούσουμε αὐτούς; Ἔ, τότε διδάσκαλοί μας ἂς γίνουν τὰ …ζῷα! Ποιά ζῷα; Τὰ βόδια! Τί κάνουν τὰ βόδια, τὰ βουβάλια· ὅταν ἐκεῖ ποὺ βόσκουν ἐμφανισθοῦν λύκοι, γιὰ νὰ μὴν καταφαγωθοῦν ξεμοναχιασμένα, μαζεύονται, σχηματίζουν κύκλο, βάζουν τὰ μικρά τους στὸ κέντρο, κι αὐτὰ μὲ τὰ κεφάλια καὶ τὰ κέρατα πρὸς τὰ ἔξω εἶνε ἕτοιμα νὰ ἀμυνθοῦν. Ἂν κάποιος λύκος τολμήσῃ νὰ ἐπιτεθῇ, θ᾽ ἀφήσῃ τὰ ἔντερά του πάνω στὰ κέρατά τους· εἶνε ἀδύνατον νὰ νικηθοῦν. Τί κάνει ἡ ἑνότης!
Ἔτσι κάνουν τὰ βόδια· καὶ οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί; Δυστυχῶς, ὄχι «νοῦν Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 2,16), ἀλλ᾽ οὔτε νοῦν βοῶν ἔχουμε. Γιατὶ ἂν εἴχαμε στοιχειώδη νόησι καὶ συναίσθησι τῶν κινδύνων ποὺ διατρέχει ἡ Ὀρθοδοξία, θὰ εἴχαμε ἑνωθῆ.
Ἀδελφοί μου, «ἐσχάτη ὥρα ἐστί» (Α΄ Ἰω. 2,18). Ἐὰν καὶ τὴν κρίσιμη αὐτὴ ὥρα δὲν θελήσουμε ν᾽ ἀκούσουμε τὴ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ γιὰ ἑνότητα, ἀλλὰ ἐν ὄψει Ἁρμαγεδῶνος ἐξακολουθήσουμε νὰ διαπληκτιζώμαστε μεταξύ μας, τότε ἕνας τρόπος μένει νὰ ἑνωθοῦμε· ὁ διωγμός, ποὺ ἔρχεται γιὰ τὶς ἁμαρτίες ὅλων μας. Ὅταν κηρυχθῇ διωγμὸς καὶ οἱ ὀρθόδοξοι συλληφθοῦμε καὶ ῥιχτοῦμε στὶς φυλακές, ἐκεῖ θὰ ἑνωθοῦμε ὅλοι, θὰ ἀνταλλάξουμε τὸν ἐν Χριστῷ ἀσπασμὸ καὶ θὰ ποῦμε· Κύριε, ἁμαρτήσαμε καὶ δικαίως τιμωρούμεθα· διαιρεθήκαμε σὲ φατρίες καὶ κόμματα, καὶ προκαλέσαμε τοὺς λύκους.
Ἀλλά, ἀδελφοὶ ὀρθόδοξοι, εἶνε ἀνάγκη νὰ ἔλθῃ ὁ αἱματηρὸς διωγμὸς γιὰ νὰ ἑνωθοῦμε;
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος)
Γιατί έπεσε η Βυζαντινή αυτοκρατορία; (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)
Γιατί ἔπεσε ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία;
«Ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς
μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων» (Ψαλμ. 126,1)
«Μνήσθητι, Κύριε, ὅ,τι ἐγενήθη ἡμῖν· ἐπίβλεψον καὶ ἰδὲ τὸν ὀνειδισμὸν ἡμῶν. Κληρονομία ἡμῶν μετεστράφη ἀλλοτρίοις, οἱ οἶκοι ἡμῶν ξένοις. Ὀρφανοὶ ἐγενήθημεν… Ἐδιώχθημεν, ἐκοπιάσαμεν, οὐκ ἀνεπαύθημεν… Οἱ πατέρες ἡμῶν ἥμαρτον, οὐχ ὑπάρχουσιν· ἡμεῖς τὰ ἀνομήματα αὐτῶν ὑπέσχομεν… Ἔπεσεν ὁ στέφανος ἡμῶν τῆς κεφαλῆς· οὐαὶ δὴ ἡμῖν, ὅτι ἡμάρτομεν» (Θρ. Ἱερ. 5,1-2,5,7,16).
Τίποτε, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε τυχαῖο στὸν κόσμο. Οὔτε μιὰ σταγόνα νεροῦ οὔτε ἕνα φύλλο ἀπὸ τὰ δέντρα δὲν πέφτει χωρὶς κάποια αἰτία. Κάθε πρᾶγμα ἢ γεγονὸς ἔχει τὴν αἰτία του. Ὁ νόμος τῆς αἰτιότητος εἶνε παγκόσμιος.
Ἡ αἰτία ἐπιφέρει ἀποτέλεσμα, καὶ τὸ ἀποτέλεσμα προϋποθέτει αἰτία, καὶ τὸ ἀποτέλεσμα γίνεται αἰτία ἑνὸς νέου ἀποτελέσματος. Δημιουργεῖται ἔτσι μία μακρὰ ἁλυσίδα ἀπὸ αἰτίες καὶ ἀποτελέσματα, ποὺ ἐλάχιστοι μόνο κρίκοι της εἶνε ὁρατοί· οἱ ὑπόλοιποι κρύβονται ὅπως οἱ κρίκοι μιᾶς ἁλυσίδας ποὺ ῥίχνεται στὰ βαθειὰ τῆς θαλάσσης. Οἱ ἄνθρωποι ἐρευνοῦν γιὰ νὰ βροῦν τὰ βαθύτερα αἴτια. Ἀξιέπαινη ἡ ἔρευνα τῆς ἐπιστήμης. Ἀλλ᾿ ὄχι σπάνια ἡ ἔρευνα γιὰ νὰ βρεθῇ ἡ αἰτία, ἀποτυγχάνει· ὁ νοῦς τῶν
ἐπιστημόνων πλανᾶται, λοξοδρομεῖ, πέφτει σὲ λαβύρινθο ἀμφιβολιῶν καὶ βγάζει σφαλερὰ συμπεράσματα, ποὺ δὲν δίνουν τὴν εἰκόνα τῆς πραγματικῆς αἰτίας τῶν γεγονότων.
Πόσοι π.χ. ἀσθενεῖς δὲν πεθαίνουν κάθε χρόνο ἀπὸ κακὴ διάγνωσι; ἡ βαθύτερη αἰτία τῆς ἀσθενείας τους, παρ᾿ ὅλη τὴν ἔρευνα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, δὲν ἀνακαλύφθηκε· ὡς αἰτία θεωρήθηκε κάτι ἄλλο, ἄσχετο μὲ τὴν ἀσθένειά τους. Μία κακὴ ἑρμηνεία γεγονότων γίνεται πηγὴ συμφορῶν.
Ἔτσι λοιπὸν καὶ προκειμένου γιὰ τὴν αἰτία ποὺ προκάλεσε τὴν πτῶσι τοῦ Βυζαντίου. Ἀπὸ ὅσα μαρτυροῦν αὐτόπτες καὶ αὐτήκοοι βγαίνει τὸ συμπέρασμα, ὅτι «ἡ ἀπερίγραπτη ἐκείνη συμφορὰ δὲν ἐπῆλθε μόνη της· ἦταν ἀποτέλεσμα μιᾶς γενικῆς ἐξαχρειώσεως τοῦ ἔθνους, ὅτι κυρία αἰτία δὲν ἦταν τόσο ἡ δύναμι τοῦ κατακτητοῦ ὅσο οἱ ἁμαρτίες ποὺ πλημμύρισαν τὸν πολιτικό, κοινωνικὸ καὶ ἰδιωτικὸ βίο» (Νικηφόρος Καλογερᾶς μτφρ.).
Πράγματι ἡ Πόλις καὶ μαζί της ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία ἔπεσε γιὰ τὶς ἁμαρτίες τῶν κατοίκων της. Μπορεῖ ὁ μαθητὴς τῆς σχολῆς τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ (σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία μόνο ὁ οἰκονομικὸς παράγων εἶνε ἐκεῖνος ποὺ ῥυθμίζει τὴν ἐξέλιξι τῶν κοινωνιῶν), νὰ μᾶς εἰρωνευθῇ γιὰ τὴν ἀφελῆ, κατ᾿ αὐτόν, ἑρμηνεία ποὺ δίνουμε. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀποκλείει ἀπὸ τὴν ἱστορία τὴν ὕπαρξι ἠθικοῦ καὶ πνευματικοῦ παράγοντος καὶ ἀποδίδει τὰ πάντα στὴ συστολὴ ἢ διαστολὴ τοῦ στομάχου καὶ Θεὸ ἔχει τὴν ὕλη, αὐτὸς μυωπάζει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ δῇ τὰ ἀπώτερα αἴτια καὶ τοὺς παράγοντες ἐκείνους ποὺ ἡ ἐπίδρασί τους στὴν ἐξέλιξι τῶνἀνθρωπίνων κοινωνιῶν εἶνε τεραστία. Πίσω ἀπὸ τὴν ὕλη κρύβεται τὸ πνεῦμα. Πίσω ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς νόμους ὑπάρχουν οἱ ἠθικοὶ νόμοι, ποὺ ἡ μὲν αὐστηρὴ τήρησί τους ἐπιφέρει τὴν κοινωνικὴ ἀκμὴ καὶ πρόοδο, ἐνῷ ἡ ἀσύστολη παράβασί τους ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες καὶ τὸ λαὸ ἐπιφέρει τὴν ἐξασθένησι, τὸν ἐκφυλισμὸ καὶ τὸν ὁλοκληρωτικὸ ὄλεθρο τῶν ἐθνῶν.
Ἕνα μικρὸ ἔθνος, ποὺ οἱ πολῖτες του ζοῦν μὲ φόβο Θεοῦ κ᾽ εἶνε πρόθυμοι νὰ ἀκοῦνε καὶ γρήγοροι καὶ δραστήριοι στὸ νὰ ἐφαρμόζουν τοὺς ἠθικοὺς νόμους του, εἶνε ἀδύνατον νὰ νικηθῇ, ἔστω καὶ ἂν ὁ ἐχθρὸς ποὺ τοῦ ἐπιτίθεται διαθέτῃ δεκαπλάσιες καὶ εἰκοσαπλάσιες δυνάμεις· διότι ἕνας πιστὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ θὰ καταδιώξῃ χίλιους ἀπίστους καὶ ἀσεβεῖς (Δευτ. 32,30. Ἰησ. Ναυῆ 23,10).
Ἔχει μαζί του σύμμαχο τὸν Κύριο! Ποιός ἄλλος μεγαλύτερος σύμμαχος ὑπάρχει ἀπὸ αὐτόν; Ἀντιθέτως ἕνα μεγάλο ἔθνος, ποὺ οἱ πολῖτες του εἶνε καθημερινοὶ παραβάτες τῶν ἠθικῶν νόμων καὶ φρικτοὶ ὑβρισταὶ τῆς θείας μεγαλωσύνης τοῦ Δημιουργοῦ καὶ ζοῦν μιὰ ζωὴ ἁρπαγῆς καὶ ἀκολασίας, τὸ ἔθνος αὐτὸ θὰ καταρρεύσῃ. Τίποτε δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ τοῦ προσφέρῃ ὁ πιὸ ἰσχυρὸς ἐξοπλισμός, οἱ πλωτοὶ κολοσσοὶ στὴ θάλασσα, τὰ ὑπερφρούρια στὸν ἀέρα, τὰ τεχνητὰ τείχη στὴν ξηρά.
Γιὰ 'κεῖνον ποὺ φοβᾶται τὸ Θεὸ ὁ ἱστὸς τῆς ἀράχνης γίνεται φρούριο ἀπόρθητο, ἐνῶ γιὰ τὸν ἀσεβῆ, τὸν ἀναιδῆ περιφρονητὴ τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, θὰ ἔρθῃ στιγμὴ ποὺ καὶ τὰ χαλύβδινα τείχη ποὺ τὸν προστατεύουν θὰ γίνουν πιὸ ἀδύναμα κι ἀπὸ ἱστὸ ἀράχνης, ξερὴ καλαμιὰ ποὺ καίγεται μ᾽ ἕνα σπίρτο. Τίποτε δὲν πρόκειται νὰ σώσῃ τὸν ὑπερήφανο ἀσεβῆ, τὸν ἀμετανόητο λαό. Ὅπως λέει ὁ Κύριος μὲ τὸ στόμα τοῦ προφήτου Ὀβδιού, «Ἐὰν μετεωρισθῇς ὡς ἀετὸς καὶ ἐὰν ἀνὰ μέσον τῶν ἄστρων θῇς νοσσιάν σου, ἐκεῖθεν κατάξω σε», δηλαδή· Ἂν ὑψωθῇς σὰν ἀετὸς κι ἂν στήσῃς τὴ φωλιά σου ἀνάμεσα στὰ ἄστρα, ἀπὸ ᾽κεῖ θὰ σὲ κατεβάσω (Ὀβδ. 4).
Ὁ Θεὸς δὲν στέκεται σὰν ἕνας ἀπαθὴς θεατὴς τῆς ἱστορίας τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Εἶνε ὁ δίκαιος Κριτής. Φαίνονται τὰ ἴχνη του διὰ μέσου τῶν σελίδων τῆς παγκοσμίου ἱστορίας. Διαβαίνει ἀμείβοντας τὴν ἀρετή, τιμωρώντας τὴν κακία, καὶ ἀπ᾽ τὸ πικρὸ ἡ ἄπειρη Σοφία του ξέρει νὰ βγάζῃ τὸ γλυκύ· ἀπ᾽ τὴν κοπριὰ τὰ εὐωδιαστὰ ἄνθη τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας καὶ ἱερᾶς κατανύξεως, κι ἀπὸ τὴ δουλεία τοῦ 1453 νὰ βγάζῃ τὸ ἡρωικὸ 1821.
Κάθε χρόνο, ἀγαπητοί μου, μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπέτειο τοῦ θλιβεροῦ γεγονότος τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἂς μελετοῦμε σοβαρὰ τὴν ἱστορία καί, βλέποντας ὅτι ἡ κυρία αἰτία τῆς συμφορᾶς ἐκείνης ἦταν ἡ ἁμαρτία ποὺ ἐπλεόνασε, ἂς ἀντλήσουμε πολύτιμα διδάγματα. Τὰ παθήματα τῶν προγόνων ἂς γίνουν μαθήματα γιὰ μᾶς. Τὸ ἕνα, ποὺ πρέπει νὰ ἑλκύσῃ ἀμέριστη τὴν προσοχὴ κλήρου καὶ λαοῦ, εἶνε τοῦτο· ὅλοι ἐμεῖς ποὺ κατοικοῦμε τὴ μαρτυρικὴ αὐτὴ γωνιὰ τοῦ κόσμου, «ποὺ φτάσαμε στὰ τέλη τῶν αἰώνων» (Α΄ Κορ. 10,11), ἂν ἀγαποῦμε τὸν Κύριο, ἂς τηροῦμε τὶς ἐντολές του, ἂς «ἀποστυγῶμεν τὸ πονηρόν» ἂς ἀπεχθανώμαστε δηλαδὴ τὸ κακό (Ρωμ. 12,9) ὁπουδήποτε κι ἂν τὸ συναντήσουμε· συγκεκριμένα δηλαδή, νὰ μισοῦμε δυνατὰ τὴ θεομπαιξία, τὴ σιμωνία, τὴ βλασφημία, τοὺς ὅρκους, τὴ φιλοδοξία, τὴν ἁρπαγή, τὴν ἀκολασία, τὴν κακὴ ἐπιθυμία, τὴ φιλαργυρία, «τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία» (Κολ. 3,5). Αὐτὰ τὰ πάθη ἔγιναν οἱ νεκροθάφτες τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Αὐτὰ στάθηκαν οἱ ἰσχυρότεροι σύμμαχοι τοῦ κατακτητοῦ.
Χωρὶς τὴ δική τους βοήθεια ποτέ ὁ Μωάμεθ ὁ Β΄ δὲν θὰ ἔμπαινε στὴν Πόλι, ἡ σημαία τοῦ σταυροῦ θὰ κυμάτιζε στὸν τροῦλλο τῆς Ἁγίας Σοφίας, καὶ διαφορετικὴ θὰ ἦταν ἡ ἐξέλιξι τῶν γεγονότων.
Ἀδελφοὶ Ἕλληνες!Μὲ πόνο ψυχῆς καὶ δάκρυα σᾶς προσφωνῶ κατὰ τὴ θλιβερὴ αὐτὴ ἐπέτειο. Ἂς βάλουμε τὸ χέρι στὴν καρδιὰ κι ἂς ρωτήσουμε καθένας τὸν ἑαυτό του κι ὁ ἕνας τὸν ἄλλο· Ζῇ μέσα μας ἡ ὀρθὴ πίστι, ἡ ἀνυπόκριτη ἀγάπη στὸν Κύριο καὶ τὸν πλησίον;
Ἂν εἶνε μαζί μας ὁ Κύριος, τότε ἡ πατρίδα μας θὰ εἶνε ἀπόρθητο φρούριο. Ἂν ὅμως πλήθυνε ἡ ἀνομία, πάγωσε ἡ ἁγνὴ ἀγάπη, νεκρώθηκε ἡ Ὀρθόδοξος πίστις, ὑψώθηκαν ἀνάμεσά μας ξένοι βωμοί, νέα εἴδωλα τοῦ ψευτοπολιτισμοῦ, τότε νέα συμφορά, μεγαλύτερη σὲ βάθος καὶ ἔκτασι ἀπὸ τὴν ἅλωσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, θὰ πέσῃ στὸ ταλαίπωρο ἔθνος μας.
Ὁ «Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται» , δὲν ἐμπαίζεται (Γαλ. 6,7). Εἶνε «πῦρ καταναλίσκον», φωτιὰ ποὺ κατατρώει (Δευτ. 4,24· 9,3. Β. 12,29).
Κανένας ἔξυπνος οἰκονομικὸς συνδυασμός, καμμιά συμμαχία μὲ ξένα κράτη δὲ θὰ μᾶς σώσῃ, ἂν ἀπιστοῦμε καὶ νεοειδωλολατροῦμε καὶ βλασφημοῦμε καπηλικῶς τὰ θεῖα. Ἱστὸ ἀράχνης ὑφαίνουμε, ἕνα λεπτὸ καλάμι θὰ μᾶς διαλύσῃ.
Ἀδελφοὶ Ἕλληνες! Ἀπὸ μᾶς, ὅσο ὑπάρχει ἀκόμη καιρός, ἐξαρτᾶται ἡ ἀποτροπὴ μιᾶς νέας συμφορᾶς. Ἐμπρός μας σήμερα βρίσκονται «ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος» (βλ. Δευτ. 30,19. Σ. Σειρ. 15,17)·ἡ ζωὴ μαζὶ μὲ τὸ Χριστό, ὁ θάνατος μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστό. Ἂς ἐκλέξουμε τὴ Ζωὴ τὴν ἀθάνατη.Ἂς γευθοῦμε τὴν ἀθάνατη Ζωή, τὸΧριστό, κοινωνώντας μαζί του μὲ λόγια, μὲ ἔργα καὶ μὲ τὰ μυστήρια. Ὁ Χριστὸς νὰ πηγαίνῃ μπροστὰ καὶ νὰ ὁδηγῇ. Ὁ Χριστὸς ἂς βασιλεύσῃ μέσα στὴν καρδιά μας. Αὐτὸς ἂς ῥυθμίζῃτὴν ἀτομική, τὴν οἰκογενειακὴ καὶ τὴν ἐθνική μας ζωή. Αὐτὸς καὶμόνο νὰ εἶνε ὁ Θεός μας· τὸ ὄνομά του ἔχουμε ἐπικαλεσθῆ· ἐκτὸςἀπὸ αὐτὸν δὲν ξέρουμε ἄλλον.
Ἂν προσπέσουμε ἐμπρός του μὲ μετάνοια νινευϊτικὴ ζητώντας τὸ ἄπειρο ἔλεός του, τότε ὑπάρχει ἐλπίδα, ἐλπίδα ὄχι ἀπατηλή, ὅτι ἡ πατρίδα μας ἀπ᾽ τὸ σκοτάδι θὰ βγῇ σὲ νέο φῶς, θὰ δῇ καλύτερες ἡμέρες, καὶ σὰν ὀρθρινὸ ἀστέρι θὰ λάμπῃ πάλι ἀνάμεσα στοὺς λαοὺς Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως!
Γκρίζος Λύκος ο Ερντογαν! ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ Ο ΤΟΥΡΚΟΣ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ να φαει σαρκες ανθρωπινες και να πιει το αιμα
Tο θηριο του ισλαμ προφητευμενο στην Αποκαλυψη
Αθλιότητες και απειλές: «Γλιτώσατε να γίνετε παστά ψάρια»
Σε ένα νέο παραλήρημα, απείλησε πάλι την Ελλάδα, μιλώντας για τον… Σαγγάριο και κάνοντας το σήμα των εθνικιστών
Από Γιώργο Τραπεζιώτη:
Οντας πια σε κατάσταση μόνιμου νεοοθωμανικού παροξυσμού και μιλώντας με ύφος χιλίων… σουλτάνων, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αυτήν τη φορά επέλεξε να απευθύνει χαιρετισμό στο φανατικό πλήθος των οπαδών του, που έσπευσε να ακούσει την ομιλία του στη Μερσίνη, κάνοντας το σήμα των Γκρίζων Λύκων! Δείχνοντας ότι έχει αποθρασυνθεί και ότι είναι πλέον ανεξέλεγκτος, ο Τούρκος πρόεδρος κλιμάκωσε μάλιστα τις προκλήσεις του, ειδικά σε βάρος της χώρας μας.
Λίγες ώρες αργότερα, χθες, σε άλλη ομιλία του, στο πλαίσιο του Συνεδρίου του Σαγγάριου, στράφηκε ανοιχτά κατά της Ελλάδας, λέγοντας απειλητικά πως «όσοι θέλουν να φρεσκάρουν τη μνήμη τους ας πάνε να κοιτάξουν την πρόσφατη Ιστορία. Οσοι εκστομίζουν μεγαλύτερες κουβέντες από το μπόι τους πρώτα να διαβάσουν βιβλία Ιστορίας. Ας μάθουν πολύ καλά πώς γλίτωσαν να γίνουν παστά ψάρια στον Σαγγάριο και πώς έφυγαν από εδώ πέφτοντας στη θάλασσα (σ.σ.: αναφέρεται στη Μάχη του Σαγγάριου τον Αύγουστο του 1921)»….
Θηριον το οποιο θελει να φαγει σαρκες
και να πιει αιμα ανθρωπων ειναι το Ισλαμ
Αποσπάσματα από ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης
π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στις 28-6-1965
«…Aνοίξτε την Aποκάλυψι. Ανοίξετε το κεφάλαιον 11, στίχους 7 έως 10. Διαβάστε μία, δύο, τρεις φορές, και θα δήτε εκεί πέρα. Ότι ο Iωάννης ο ευαγγελιστής είδε εν οράματι, μέσα από μίαν σκοτεινήν άβυσσον, να εξέρχεται ένα θηρίον! Θηρίον αιμοδιψές, θηρίον το οποίον θέλει να φάγει σάρκας και να πίει αίμα ανθρώπων. Eίδον, λέει, «το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου» (Aπ. 11,7). Kαι το θηρίον αυτό κατέφαγε σάρκας αγίων και μαρτύρων· και επλήσθη η οικουμένη, η γη, τα ποτάμια και οι πεδιάδες και τα ύψη των ορέων από πτώματα αγίων. Tο δε θηρίο αυτό είναι – ποιο; Eίναι ο Mωάμεθ, τα παιδιά του Mωάμεθ. Tο θηρίο αυτό είναι ο ισλαμισμός, ο μωαμεθανισμός. Aυτός είναι ο ψευδοπροφήτης και «το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου». Aυτοί ξεκίνησαν από τη Mέκκα, το άντρον, τη σπηλιά αυτήν…
O χείμαρρος του ισλαμισμού, το μεγάλο αυτό ποτάμι, το μεγάλο αυτό θηρίον το οποίον βγήκε από την άβυσσον, εάν δεν υπήρχαν οι Aρμένιοι, αν δεν υπήρχαν οι Xριστιανοί, αν δεν υπήρχαν οι Kύπριοι, αν δεν υπήρχε αυτός ο λαός της Aνατολής, θα είχε πλημμυρίσει την Eυρώπη. Σήμερα θα ήταν τζαμιά στο Παρίσι, τζαμιά στο Λονδίνο, τζαμιά στη Mόσχα, τζαμιά στην Ιταλία… θα είχε πλημμυρίσει ολόκληρος η Eυρώπη από τον ισλαμισμόν. Aιωνία η μνήμη όλων των ηρώων εκείνων, που έδωσαν την σκληράν μάχην, εναντίον του φοβερού αυτού θηρίου της Aποκαλύψεως. Ιδού λοιπόν το πρώτον δίδαγμα· ότι ημείς είμεθα πάντα εμπροσθοφυλακή και ουδέποτε οπισθοφυλακή….
Δεν αλλάζουν γιατί πιστεύουν σε μια θρησκεία που ανήγαγε σε δόγμα την εκδίκησιν και την εξόντωσιν του χριστιανικού κόσμου.
Tο δεύτερον δίδαγμα, το οποίον εξάγομεν, αγαπητοί μου, ―μη απατώμεθα― οι Tούρκοι είναι ίδιοι. Δεν αλλάξανε. Tους άλλαξε ο Kεμaλ το φέσι και φόρεσαν ρεπούμπλικα αμερικάνικα. Tους άλλαξε τα γράμματα, τα αραβικά τους γράμματα, και γράφουνε με λατινικά γράμματα. Tους άλλαξε τους φερετζέδες, τους άλλαξε τα πάντα. Δεν άλλαξε όμως η ψυχή τους. Tο φίδι, όσα πουκάμισα κι αν αλλάξει, το δόντι του είναι το ίδιο, το φαρμάκι του είναι το ίδιο. Aλλάζει ο Tούρκος εξωτερικώς, δεν αλλάζει όμως εσωτερικώς. O ίδιος είναι και ο ίδιος θα παραμείνει. Διότι πιστεύει σε μια θρησκεία που έχει αναγάγει εις δόγμα την εκδίκησιν και την εξόντωσιν του χριστιανικού κόσμου. Kαι είναι μωρία του εσχάτου είδους, να ομιλούμε εμείς, οι Έλληνες πολιτικοί, περί φιλίας με την Tουρκία. Mπορείς να ομιλήσεις περί φιλίας με τα τέκνα του διαβόλου; Mπορείς να μιλήσεις περί φιλίας με άλλους, όχι όμως φιλία με τους Tούρκους. Διότι οι Tούρκοι ένα πόθο έχουν· Aν μπορούσαν να μας πνίξουν σ” ένα κουβά, αν μπορούσαν να μας αφαιρέσουν και τον αέρα, θα το έκαναν. Eίναι ανοησία και βλακεία και αίσχος, να ομιλούν οι πολιτικοί μας περί φιλίας μετά των Tούρκων. Eάν μπορεί να συμμαχήσει το αρνί με το λύκο, άλλο τόσο μπορεί να συμμαχήσει και η Tουρκία με την Eλλάδα… Ω πατρίς μου, ω πατρίς μου, δεν φτάνουν τα δεινά σου! Δεν φτάνουν οι παλαιότεροι πρόσφυγες; Nέοι πρόσφυγες τώρα…. Γίνεται μέσα στον εικοστό αιώνα ανασταύρωσις. Eκ νέου σταυρώνεται ο Xριστός. «Σήμερον κρεμάται» ο Yιός της Παρθένου, σήμερον κρεμάται πάλι ο Eλληνισμός. Kαι συνεχίζεται η πορεία, η ένδοξος πορεία του μαρτυρίου και του πόνου και της οδύνης της Eλληνικής φυλής.῎῎῎
Αγαπάτε, ακούτε και μελετάτε το λόγο του Θεού
Αδελφοί μου! Όταν κάποιος δεν έχει όρεξη για φαγητό, αυτό σημαίνει ότι δεν είναι για ζωή, και τον κλαίει το σπίτι του. Έτσι και στα πνευματικά. Άρτος, μάννα ουράνιο, είναι ο λόγος του Θεού. Χριστιανός που δεν έχει όρεξη για λόγο Θεού, τον άρτο των αγγέλων «ώ τρέφονται ψυχαι Θεόν πεινωσαι», αυτός είναι για φέρετρο, για τον άδη, για την κόλαση.
Γι’ αυτό αγαπάτε, ακούτε και μελετάτε το λόγο του Θεού. Έτσι θα αυξάνει η Εκκλησία και θα δοξάζεται ο Χριστός μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα το άγιο, εις αιώνας αιώνων.
(†) Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης
ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΗΣ ΠΑΡΡΗΣΙΑΣ. ΕΤΣΙ ΜΙΛΑΝΕ ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΝΟΜΟ ΠΕΡΙ ΑΜΒΛΩΣΕΩΝ ΤΟΥ 1978 Ο ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΘΕΤΕΙ ΠΡΟ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ ΤΟΥ ΤΟΝ ΤΟΤΕ ΠΡΟΕΔΡΟ
ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΤΣΑΤΣΟ
"ΤΟ 2ον ΑΡΘΡΟΝ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΟΜΙΛΕΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΟΜΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΦΡΙΚΩΔΕΣΤΕΡΟΝΤΡΟΠΟΝ ΚΑΤΑΠΑΤΕΙΤΑΙ ΔΙΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝΑΜΒΛΩΣΕΩΝ. ΚΑΜΕΤΕ, ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ, ΧΡΗΣΙΝ ΤΟΥΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΣΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΠΕΡΙ "ΑΝΑΠΟΜΠΗΣ" (ΑΡΘΡΟΝ 42 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ). ΕΙΠΑΤΕ ΕΝΑ ΗΡΩΙΚΟΝ"ΟΧΙ".ΤΟ "ΟΧΙ" ΑΥΤΟ ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΗ ΤΗΝ ΛΑΜΠΡΟΤΕΡΑΝ ΣΕΛΙΔΑΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΑΣ.
ΜΗ ΑΚΟΥΕΤΕ ΦΩΝΑΣ ΑΘΕΩΝ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΩΝ,ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΤΗΝΦΩΝΗΝ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΣΑΣ.
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΝΑΜΕΝΕΙ ΤΗΝ ΑΡΝΗΤΙΚΗΝ ΣΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΝ ΕΙΣΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗΝ ΤΟΥ ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΟΥ ΝΟΜΟΥ.
\ ΣΤΕΙΛΑΤΕ ΤΟΥΤΟΝ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΘΗ ΕΚ ΝΕΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝΟΛΟΜΕΛΕΙΑΝ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ. ΕΧΕΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΔΥΝΑΜΙΚΑ ΜΕΣΑ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ.
ΑΛΛ ΕΛΠΙΖΕΙ, ΟΤΙ ΣΕΙΣ ΜΕ ΕΝΑ ΗΡΩΙΚΟΝ "ΟΧΙ" ΘΑ ΕΜΠΟΔΙΣΕΤΕΤΗΝ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΙΝ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΜΒΛΩΣΕΩΝ".
ΕΦΗΜΕΡΙΣ "ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ", ΦΥΛΛΟ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1978.
H ανόρθωση της Εκκλησιας και αναγεννησις του Εθνους μας επειγουν, εαν δεν θελωμε να θρηνήσουμε μεγαλυτέρας συμφοράς
Ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται! Ἡ ἀνόρθωσις τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀναγέννησις τοῦ Ἔθνους μας ἐπείγουν, ἐὰν εἰς τὸ προσεχὲς μέλλον δὲν θέλωμε νὰ θρηνήσωμε μεγαλυτέρας συμφοράς. Ποιός θὰ σώσῃ τὸ Ἔθνος; Ποιός θʼ ἀνορθώσῃ τὴν Ἐκκλησία; Ποιός τὰ ὄνειρα εἰς πραγματικότητα θὰ μεταβάλῃ; Ποιός εἰς τὴν ἀρχαίαν δόξα τὴν Ἐκκλησία θὰ ἐπαναγάγῃ;
Ἡ Ἑλληνικὴ κυβέρνησις τοῦ Ὀρθοδόξου Βασιλείου; Ἀλλʼ οἱ ἑκάστοτε πολιτικοὶ ἄνδρες τῆς Ἑλλάδος, πλὴν τοῦ ἀειμνήστου Καποδίστρια, δὲν πιστεύουν εἰς τὴν θείαν ἀποστολὴν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ θεωροῦν ταύτην ὡς μέσον πρὸς πραγματοποίησιν πολιτικῶν σκοπῶν, μερικοὶ δὲ ἐξ αὐτῶν ἀνήκοντες εἰς Μασονικὰς στοὰς, ἐπιθυμοῦν νὰ βλέπουν τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἐν μαρασμῷ ὑπὸ φαύλων καὶ ἀνικάνων στοιχείων ἐκπροσωπουμένη. Ἐὰν οἱ πολιτικοὶ ἄνδρες τῆς Ἑλλάδος ἐπίστευον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, θὰ ἐχάρασσον ὑγιᾶ ἐκκλησιαστικὴν πολιτικὴν καὶ πάσῃ θυσίᾳ ὡς πιστὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας θὰ ἐπεδίωκον τὴν ἀνόρθωσιν αὐτῆς. Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν πιστεύουν. Διὰ τοῦτο ὰό τήν ἑλληνική πολιτεία ὲμεῖς τοὐλάχιστον τίποτε τὸ καλὸ ἀναμένομε. Ποιός λοιπὸν τὰ ὄνειρα εἰς πραγματικότητας θὰ μεταβάλῃ; Ἡ μόνη ἐλπὶς ἀνορθώσεως τῆς Ἐκκλησίας εἶνε οἱ Ἱεράρχαι. Ὄχι ὅλοι οἱ Ἱεράρχαι, ἀλλʼ οἱ ὀλίγοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ὄχι περὶ μισθῶν, ὄχι περὶ ἀπολαυῶν, ὄχι περὶ συγγενῶν καὶ φίλων, ὄχι περὶ μεταθέσεως ἐκ πτωχοτέρων ἐπισκοπῶν εἰς πλουσιωτέρας, ὄχι περὶ ἐγκοσμίων ἀγαθῶν μεριμνῶντες, ἀλλὰ τὴν Ἐκκλησίαν ὄντως πονοῦντες εἶνε ἕτοιμοι ὑπὲρ αὐτῆς πᾶσαν θυσίαν νὰ ὑποστοῦν.Ὑπάρχουν τοιοῦτοι;
Αὐτοί, ὅσον ὀλίγοι καὶ ἐὰν εἶνε, συνεπικουρούμενοι ἀπὸ εὐσεβεῖς κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς καὶ ὑπὸ τῆς πανσθενουργοῦ Χάριτος τοῦ Θεοῦ ἐνισχυόμενοι, δύνανται νʼ ἀποτελέσουν τὴν ζύμην τῆς ἀνορθώσεως καὶ ἀναγεννήσεως τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν. Αὐτοὶ οἱ ὀλίγοι, ἄς καταστήσουν ἀντικείμενον τῶν προσευχῶν, τῶν συναντήσεων καὶ τῶν μεριμνῶν των τὴν δόξαν τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς τοὺς ὀλίγους αὐτοὺς αἱ γραμμαὶ τοῦ παρόντος ἄρθρου, θέλομεν νὰ πιστεύωμεν, ὅτι δὲν θʼ ἀποβοῦν ἄχρηστοι. Θὰ δώσουν ἀφορμήν, ἵνα μεταξὺ τῶν ἄλλων μελετήσουν καὶ τὸ πρόβλημα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας διοργανώσεως καὶ εὕρουν τὸν τρόπον τῆς ταχυτέρας ἐξόδου ἐκ τῆς συγχύσεως καὶ ἀταξίας. Πάντως ἡ σημερινὴ τραγελαφικὴ κατάστασις τῆς πνευματικῆς διαποιμάνσεως τοῦ Ελληνισμοῦ πρέπει νὰ παύσῃ.
Ἀπὸ νέο βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
«ΜΗΝΥΜΑ SOS, ΠΟΥ ΘΑ ΕΣΩΖΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»
Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ «Και ερημωσει πασαν την γην ανομια» (Σ. Σολ. 5,23)
Η αποστασια των καιρων μας
«Καὶ ἐρημώσει πᾶσαν τὴν γῆν ἀνομία»
(Σ. Σολ. 5,23)
Ἀπό βιβλίο «ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ»
τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
ΟΜΟΙΑΖΟΜΕΝ, ἀγαπητοί μου, μὲ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ πιάνει στὰ χέρια του ἕνα ὄμορφο βιβλίο, κ᾿ ἐπειδὴ δὲν ξέρει γράμματα, τὸ ξεφυλλίζει τὸ ξεφυλλίζει, ἀλλὰ δὲν γνωρίζει τί λέει μέσα.
Εἶδα κάποτε σ᾿ ἕνα βουνὸ ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ εἶχε στὰ χέρια του ἕνα βιβλίο καὶ τὸ κοιτοῦσε.
―Μπαρμπα-Γιῶργο, τοῦ λέω, τί λέει τὸ βιβλίο;
―Ποῦ νὰ ξέρω, παιδάκι μου; μοῦ ἀπαντᾷ· κάτι βλέπω μέσα, ἀλλὰ δὲν καταλαβαίνω τίποτα.
Ἀκριβῶς τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μ᾿ ἐμᾶς. Ἡ Ἐκκλησία μας, οἱ ἀκολουθίες, ὁ ὄρθρος, ὁ ἑσπερινός, ἡ θεία λειτουργία, εἶνε ἕνα βιβλίο, τὸ ὡραιότερο βιβλίο ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο. Ἀλλὰ πᾶμε στὴν ἐκκλησία καὶ δὲν καταλαβαίνουμε τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε.
Τί συμβαίνει; Ποιά νά ᾿νε ἡ αἰτία; Μήπως εἶνε ἡ γλῶσσα; Ἔ, κατά τι, συντελεῖ καὶ ἡ γλῶσσα. Δὲν εἶνε ὅμως ἡ γλῶσσα. Γνώρισα στὴ ζωή μου τσοπαναραίους καὶ γεωργοὺς καὶ ἀγραμμάτους ἀνθρώπους, ποὺ ξέρανε ἀπ᾿ ἔξω τὸν ἑξάψαλμο· γνώρισα καὶ δικηγόρους καὶ γιατροὺς καὶ μεγάλους ἐπιστήμονας καὶ καθηγητὰς πανεπιστημίου, ποὺ οὔτε τὸ «Πάτερ ἡμῶν» δὲν γνωρίζανε.
Ἄρα λοιπὸν δὲν εἶνε τόσο ἡ δυσκολία τῆς γλώσσης· εἶνε ἡ ἔλλειψις ἀγάπης στὸ Θεό….
Διαβᾶστε τη συνέχεια ἐδῶ: https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=25186
Εὑρισκόμεθα ἐγγὺς τοῦ κρημνοῦ, ἐγγὺς τῆς κατάρας, ἐγγὺς τῆς καταστροφῆς, ἐγγὺς Ἁρμαγεδῶνος.
Μιὰ μόνον ἐλπὶς ὑπάρχει.
Ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, Ἀνατολὴ καὶ Δύσις, ὅλων τῶν χρωμάτων καὶ ἀποχρώσεων, θὰ σωθοῦμε, μόνον ἂν κάνωμεν στροφὴ 180 μοιρῶν πρὸς τοὺς αἰωνίους δρόμους τοῦ Θεοῦ, πρὸς τὸ νόμο τῆς συνειδήσεως, πρὸς τὸ νόμο τοῦ Δεκαλόγου, πρὸς τὸ νόμο τοῦ Εὐαγγελίου.
Μόνον ἐὰν ἐγκαταλείψουμε τὴν ἁμαρτία καὶ ἐπιστρέψωμεν πρὸς τὸν Θεό, θὰ σωθῇ ὁ κόσμος. Μόνον ἐὰν πραγματικῶς μετανοήσωμεν, θὰ ἔρθῃ ἡ σωτηρία.
ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ: «ΔΕΙΛΟ ΚΑΙ ΑΝΑΔΡΟ ΘΑ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΗ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΟΥ ΕΑΝ ΣΙΩΠΗΣΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΩ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ…»
ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ: «ΔΕΙΛΟ ΚΑΙ ΑΝΑΔΡΟ ΘΑ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΗ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΟΥ ΕΑΝ ΣΙΩΠΗΣΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΩ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ…». ΚΑΙ ΕΡΩΤΟΥΜΕ: ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΠΟΥ ΣΙΩΠΟΥΝ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ;
Μικρὸ ἀπόσπασμα τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ», 1960, αρ. φυλ. 230
μὲ θέμα «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΘΕΪΣΜΟΣ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΗΡΕΑΖΕΤΑΙ
ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΠΙΣΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
«…Ὡς κληρικὸς τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν φρικτὴ στιγμὴ τῆς χειροτονίας μου ἄκουσα καὶ ἐγὼ τό˙ «Λάβε τὴν Παρακαταθήκην καὶ φύλαξον ταύτην μέχρι τῆς δευτέρας τοῦ Χριστοῦ παρουσίας», θεωρῶ βαρὺ νὰ σιωπήσω ἐπὶ θεμάτων πίστεως. Δειλὸν καὶ ἄνανδρον θὰ μὲ κατηγορήση ἡ συνείδησις μου ἐὰν σιωπήσω καὶ δὲν ὑπερασπίσω τὰ ὑψηλὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Καὶ μὴ ἀνεχόμενος τοῦτον τον ἔλεγχον τοῦτον τῆς συνειδήσεώς μου μετὰ πολλῆς συγκινήσεως γράφω τὸ παρόν ἄρθρο, καὶ ἐλάχιστος ἐγὼ ἱερομόναχος, ὁ ὁποῖος ἀνιδιοτελῶς ὑπηρέτησα Πίστιν καὶ Πατρίδα, διαμαρτύρομαι καὶ παρακαλῶ τὴν Ἱεραρχίαν, ἡ ὁποία τὶς ἡμέρες αὐτὲς θὰ συνεδριάση, να ἐπιληφθῆ τοῦ σπουδαιοτάτου τούτου θέματος καὶ νὰ ἐπιδιώξη συντόμως τὴν κατὰ τοὺς Ἱ. Κανόνας λύσιν τοῦ προβλήματος, μὴ ἐπηρεαζόμενη ἀπὸ τὰ σχόλια καὶ τὰς κρίσεις τοῦ ψυχροῦ, ἀδιαφόρου καὶ ἀπίστου κόσμου, ὁ ὁποῖος τὰς ὑπὲρ Ὀρθοδόξου πίστεως φωνὰς τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας τέκνων ἀποκαλεὶ ἄκαρπον Βυζαντινολογίαν…
Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες! Σκέπτομαι τίνος εἴμεθα στρατιῶται, ὑπὸ ποίαν σημαίαν στρατευόμεθα, ποίους ἡρωϊκοὺς ἀγωνιστὰς εἶχε ἡ Ἐκκλησία μας, πῶς αὕτη πολεμοῦσε καὶ νικοῦσε τὶςς πλάνες καὶ τὶς αἱρέσεις καὶ ἐθριάμβευε παντοῦ, καὶ ἐμεῖς νὰ πράξωμεν ἀναλόγως. Ἄλλως θʼ ἀποδειχθῶμεν ἀνάξιοι υἱοὶ καὶ θυγατέρες τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.
Φίδι που μαστίζει την κοινωνία τις ήμερες αυτές και ιδίως τη νύχτα της πρωτοχρονιάς, είναι η χαρτοπαιξία. Αν θέλετε με το νέο έτος να έχετε την ευλογία του Θεού, χαρτιά μη πιάσετε στα χέρια σας. ΕΙΝΑΙ ΟΛΕΘΡΙΑ Τ᾽ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΧΑΡΤΟΠΑΙΞΙΑΣ
Τελευταία Κυριακὴ τοῦ ἔτους
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὺγουστίνου Καντιώτου
ΤΑ ΟΛΕΘΡΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΧΑΡΤΟΠΑΙΞΙΑΣ
ΥΠΑΡΧΕΙ, ἀγαπητοί μου, μιὰ κοινωνικὴ πληγή, ποὺ μοιάζει μὲ φοβερὸ φίδι. Τὸ φίδι αὐτὸ ὅλο τὸ χρόνο λουφάζει. Τώρα στὶς ἑορτὲς βγαίνει. Ποιό εἶνε τὸ φίδι; Ἂς γελᾷς ἐσὺ ποὺ μ᾿ ἀκοῦς, ὅποιος καὶ νά ᾿σαι. Ἐγὼ θὰ σοῦ πῶ τὴν ἀλήθεια, καὶ ἀδιαφορῶ τί θὰ πῇς ἐσύ. Τὸ φίδι, λοιπόν, ποὺ μαστίζει τὴν κοινωνία τὶς ἡμέρες αὐτὲς καὶ ἰδίως τὴ νύχτα τῆς πρωτοχρονιᾶς, εἶνε ἡ χαρτοπαιξία. Μεγάλο φίδι…
―Δὲ᾿ μ᾿ ἀφήνεις ἥσυχο νὰ παίξω γιὰ τὸ καλὸ τοῦ χρόνου; σοῦ λέει ὁ ἄλλος.
«Γιὰ τὸ καλὸ τοῦ χρόνου»; Μὰ δὲ᾿ φέρνει κανένα καλὸ ἡ χαρτοπαιξία. Δὲν εἶνε ἀθῷο παιχνιδάκι. Εἶνε παιχνίδι δαιμονικό. Εἶνε σατανᾶς ὁλόκληρος μὲ ἑκατὸν πενήντα κέρατα.
1. Παίζεις χαρτιά; Πρῶτα – πρῶτα χάνεις τὸ χρόνο σου. Ἤξερα ἕνα παιδὶ ποὺ ἦρθε πρῶτος στὸ πανεπιστήμιο στὴν Ἀθήνα. Τὸν πρῶτο χρόνο πήγαινε καλά, ἔπαιρνε καὶ ὑποτροφία. Τὸ δεύτερο χρόνο ἔμπλεξε μὲ παρέες καὶ τὸν μάθανε νὰ χαρτοπαίζῃ. Ἔ, μέχρι σήμερα δίπλωμα δὲν πῆρε. Ἀντὶ νὰ ξενυχτᾷ στὰ γράμματα, ξενυχτοῦσε στὸ χαρτοπαίγνιο. Ἔτσι καταστράφηκε. Οἱ χαρτοπαῖκτες χάνουν τὸ χρόνο τους. Νὰ χτυπήσῃ ἡ Ἐκκλησία τὴν καμπάνα καὶ νὰ καλέσῃ σὲ ἀγρυπνία, δὲν ἔρχονται. Ὅταν ὅμως ὁ σατανᾶς καλῇ γιὰ χαρτοπαίγνιο, κάθονται ἐκεῖ μέχρι τὶς πρωϊνὲς ὧρες χάνοντας τὸ χρόνο τους.
2. Παίζεις χαρτιά; Χάνεις κάτι ἀκόμα ἀνώτερο· χάνεις τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς σου. Γιατί; Γιατὶ ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ πιάσῃς τὸ χαρτὶ στὰ χέρια, ἔρχεται ἕνας σκορπιὸς καὶ σὲ τσιμπάει· ―Ἂχ θὰ κερδίσω;… Καὶ ὁ ἄνθρωπος μπαίνει σὲ μιὰ διαρκῆ ἀγωνία. Κι ὅπως λένε οἱ γιατροί, οἱ χαρτοπαῖκτες εἶνε νευρικοί, καὶ οἱ περισσότεροι πεθαίνουν καρδιακοί.
3. Παίζεις χαρτιά; Παραβαίνεις ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. Ποιά ἐντολή; Τὸ «Οὐ κλέψεις» (Ἔξ. 20,14), δὲν ἐπιτρέπεται νὰ κλέψῃς. ―Μπᾶ;
θὰ πῇς. Μάλιστα. Δὲν εἶνε κλέφτες καὶ λῃσταὶ μόνο αὐτοὶ ποὺ γυρίζουν στὰ βουνὰ ἢ μ᾿ ἕνα πιστόλι μπαίνουν στὶς τράπεζες καὶ γδύνουν τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ ταμεῖα. Γκάγκστερ καὶ λῃσταὶ εἶνε καὶ οἱ χαρτοπαῖκτες. «Ἔλα ἀπόψε νὰ περάσουμε μιὰ ὡραία βραδιά· θὰ ἔχουμε ζεστασιά, γλυκά, πιοτό, τὸ ἕνα τὸ ἄλλο…». Αὐτὰ εἶνε τὰ δολώματα. Ὅπως τὸ ποντικάκι μὲ τὸ τυρὶ μπαίνει στὴ φάκα, ἔτσι κ᾿ ἐδῶ. Ὁ πιὸ καπάτσος, μὲ μαεστρία, κλέβει ἢ ἀλλάζει τὰ χαρτιά, καὶ στὸ τέλος μαδᾶνε τὸν ἀφελῆ, σὰν κοττόπουλο ποὺ τοῦ βγάζουν ὅλα τὰ φτερά. Βγαίνει πιὰ τὶς πρωϊνὲς ὧρες ζαλισμένος, στενοχωρημένος, χωρὶς λεπτὰ καὶ σπίτι. Οἱ ἐπιτήδειοι στὰ τυχερὰ παιχνίδια εἶνε κλέφτες καὶ λῃσταί. Δὲν τὸ λέω ἐγώ· τὸ λέει ὁ μεγάλος φιλόσοφος Ἀριστοτέλης. Τώρα ἐσὺ τί λές, ὅτι τὸ χαρτοπαίγνιο εἶνε ἀθῷο;
4. Παίζεις χαρτιά; Καταστρέφεις τὸ σπίτι σου. Ὅταν ἤμουν στὰ Γιάννενα, μιὰ μέρα μοῦ λένε· «Ἔλα, πάτερ μου, νὰ δῇς τὰ χάλια μας». Πάω σ᾿ ἕνα σπίτι ἐκεῖ κοντὰ στὴ λίμνη. Μπῆκα μέσα, τί νὰ δῶ; Ρημαγμένο τὸ σπίτι. Δὲν εἶχαν καρέκλα νὰ καθήσουν. Γυμνὴ ἡ γυναίκα, τὰ παιδιὰ πεινασμένα, ἐλεεινά. Οὔτε κάρβουνο γιὰ τὴ φωτιά, οὔτε τίποτα. Ποῦ εἶνε ὁ ἄντρας; ρωτῶ, δουλεύει; «Ἄχ, πάτερ μου, μόλις βασιλέψῃ ὁ ἥλιος καὶ μέχρι τὶς πρωϊνὲς ὧρες πάει στὰ χαρτιά. Κι ὅ,τι κερδίζει τὰ παίζει, καὶ μᾶς ἀφήνει νηστικοὺς καὶ γδυτούς…».
5. Ἀλλὰ κ᾿ ἕνα ἄλλο κακό. Παίζεις χαρτιά; Μυστήριο πρᾶγμα· αὐτὸς ποὺ χαρτοπαίζει εἶνε γεμᾶτος προλήψεις καὶ δεισιδαιμονίες. Μοῦ ᾿λεγε ἕνας καλὸς παπᾶς· Δὲν ξέρω πῶς μπῆκα σ᾿ ἕνα σπίτι καὶ εἶδα νὰ στρώνουνε τὴν πράσινη τσόχα. Στάθηκα νὰ δῶ τί κάνουνε. Μόλις ὅμως βρέθηκα πάνω ἀπ᾿ τὸ κεφάλι ἑνός, μ᾿ ἔδιωξε· «Φῦγε ἀπὸ μένα, παπᾶ!». Διώχνανε τὸν παπᾶ, γιατὶ θεωροῦσαν ὅτι θὰ τοὺς φέρῃ γρουσουζιά. Ἀντιθέτως, γιὰ νά ᾿χουν γούρι ὅπως λένε, παίρνουν κοντά τους διεφθαρμένα γύναια. Αὐτὸ εἶνε πρόληψις. Ὁ παπᾶς θὰ τοὺς κάνῃ κακό· ἂν βροῦν καμμιὰ πόρνη, τὴν παίρνουν κοντά τους, νά ᾿νε πάνω ἀπ᾿ τὸ κεφάλι τους… Ἂς εἶνε ἐπιστήμονες μὲ διπλώματα, ἂς κάνουν τὸν ἔξυπνο. Τοὺς ἔχει πιάσει γιὰ καλὰ ὁ διάβολος καὶ τοὺς ξευτελίζει.
6. Ὁ χαρτοπαίκτης ὅμως ἐκτὸς ἀπὸ δεισιδαίμων γίνεται καὶ ἀλκοολικός. Γιατὶ τόσες ὧρες ἐκεῖ, τὰ νεῦρα κουράζονται καὶ θέλουν ἐνίσχυσι. Γι᾿ αὐτὸ κατεβάζουν συνεχῶς οἰνοπνευματώδη ποτά. Ἔτσι οἱ περισσότεροι χαρτοπαῖκτες γίνονται ἀλκοολικοί.
7. Ὁ χαρτοπαίκτης ἀκόμα, κοντὰ στὰ ἄλλα, γίνεται βλάστημος.Ὦ Θεέ μου, ἄλλο κι αὐτὸ τὸ ἁμάρτημα! Ὅταν χάνῃ, ἀντὶ νὰ χτυπᾷ τὸ κεφάλι του, τί κάνει; Βλαστημᾷ τὸ Θεό, τὴν Παναγία, τοὺς ἁγίους, τὰ πάντα. Οἱ μεγαλύτερες βλαστήμιες ἀκούγονται στὰ χαρτοπαίγνια.
8. Καὶ τὸ τέλος ποιό εἶνε; Ἐμένα ρωτᾶτε; Οἱ χαρτοπαῖκτες συνήθως δὲν κερδίζουν τὰ χρήματα δουλεύοντας μὲ τὸ φτυάρι καὶ τὸν κασμᾶ· στὴν πλάτη τοὺς τὰ κολλᾶνε. Στὸ τέλος ὅμως πεθαίνουν πολλὲς φορές, ἀφοῦ τὰ ξεράσουν ὅλα. Ἔτσι κάνει ὁ διάβολος· στὰ δίνει στὴν ἀρχή, καὶ μετὰ στὸ τέλος τὰ παίρνει ὅλα. Ἂν ἐξετάσετε, θὰ δῆτε, ὅτι διάσημοι παῖκτες τῶν καζίνων δὲν εἶχαν καλὸ τέλος. Τὸ τέλος τους ποιό ἦταν; Ἡ ἀγχόνη· αὐτοκτόνησαν. Ἑκατὸ μεγάλοι χαρτοπαῖκται ἔχουν αὐτοκτονήσει. Ἐκεῖ καταλήγει τὸ κακὸ αὐτό.
Ἂς προσθέσουμε σ᾿ αὐτά, ὅτι καὶ ἱστορικῶς ἀποδεικνύεται ὁ ὄλεθρος τῆς χαρτοπαιξίας. Θά ᾿χετε ἀκούσει γιὰ τὴ Ῥωμαϊκὴ αὐτοκρατορία. Οἱ στρατιῶτες τῆς Ῥώμης ξαπλώσανε σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο καὶ κατέκτησαν ὅλα τὰ βασίλεια. Στὴν ἀρχὴ οἱ Ῥωμαῖοι ἦταν πειθαρχημένοι καὶ δίκαιοι. Στὸ τέλος ὅμως, ὅταν μαζέψανε λεπτά, γύρισαν στὴ Ῥώμη, κ᾿ ἐκεῖ τὸ ῥίξανε ἔξω· διασκεδάσεις, πιοτό, γυναῖκες, καὶ χαρτοπαίγνιο. Ὅλη ἡ Ῥώμη χαρτόπαιζε! Πρῶτα χαρτιὰ καὶ ζάρια δὲν ξέρανε. Μετὰ ξέρετε ποῦ φθάσανε; Βάζανε στὴν πλάτη τὰ χρηματοκιβώτια, καὶ πηγαίνανε στὰ χαρτοπαικτικὰ κέντρα, καὶ παίζανε ἀπὸ ἀνατολῆς μέχρι δύσεως τοῦ ἡλίου. Παίζανε λεπτὰ καὶ περιουσίες, παίζανε τὰ ἀξιώματά τους, παίζανε ―ποῦ καταντᾷ ὁ ἄνθρωπος!― ἀκόμα καὶ τὰ ροῦχα τους. Παίζανε τὰ πάντα, καὶ τελευταῖα τί παίζανε; Τὴν τιμή τους! Παίζανε ἀκόμα καὶ τὴ γυναῖκα τους! Τέτοια διαφθορά, ὅπως βεβαιώνει ὁ ἱστορικὸς Τάκιτος.
Γι᾿ αὐτὸ ὁ Δάντης, μεγάλος ποιητής, σ᾿ ἕνα ποίημα γιὰ τὴν κόλασι, ἐκεῖ σὲ κάποιο κύκλο τῆς κολάσεως ἔβαλε καὶ τοὺς χαρτοπαῖκτες. Βλέπεις, λέει, τὰ σπίτια αὐτὰ ποὺ γίνεται τὸ χαρτοπαίγνιο; (σήμερα θὰ ἔλεγε τὶς λέσχες καὶ τὰ καζῖνο)· ἔχουν δυὸ πόρτες· μία εἰσόδου καὶ μία ἐξόδου. Στὴν είσοδο γράφει ἐλπίδα, καὶ στὴν ἔξοδο ὄλεθρος, καταστροφή.
Καὶ τὸ ἀποκορύφωμα τοῦ κακοῦ. Ποῦ βλέπουμε τοὺς χαρτοπαῖκτες; Στὸ Γολγοθᾶ τὴ Μεγάλη Παρασκευή! Ὁ Χριστὸς ἀγωνιοῦσε πάνω στὸ σταυρό, σταγόνα – σταγόνα ἔπεφτε τὸ αἷμα του, καὶ κάτω οἱ Ῥωμαῖοι στρατιῶτες ῥίχνανε τὰ ζάρια καὶ παίζανε. «Διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον» (Ψαλμ. 21,19· Ἰωάν. 19, 24). Τέτοιο κακὸ εἶνε τὰ τυχερὰ παιχνίδια.
Ὅποιος δὲν πείθεται ἀπὸ αὐτά, ἂς διαβάσῃ καὶ τὸ Πηδάλιο. Τί θὰ πῇ Πηδάλιο; Εἶνε οἱ κανόνες τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Τί λένε οἱ κανόνες; Ὁ 42 (ΜΒ΄) καὶ ὁ 43 (ΜΓ΄) ἀποστολικὸς κανόνας καὶ ὁ 50 (Ν΄) τῆς Ἕκτης (ΣΤ΄) Οἰκουμενικῆς Συνόδου λένε, ὅτι ὅποιος δεσπότης ἢ παπᾶς ἢ διᾶκος παίζει ζάρια (καί, κοντὰ στὰ ζάρια, χαρτιά), αὐτός, λέει, ἢ θὰ σταματήσῃ τὰ παιχνίδια αὐτὰ ἢ θὰ καθαιρεθῇ· καὶ ὅποιος ἀναγνώστης ἢ ψάλτης ἢ λαϊκός, ἄντρας ἢ γυναίκα, κάνει τὸ ιδιο, ἢ θὰ σταματήσῃ ἢ θὰ ἀφορισθῇ. Αὐτὰ λένε οἱ ἱεροὶ κανόνες.
Ἐπιστημονικῶς, ψυχολογικῶς, ἱστορικῶς σᾶς ἀνέπτυξα τί εἶνε τὸ χαρτοπαίγνιο.
Γι᾿ αὐτό, ἀγαπητοί μου, προτρέπω ὅλο τὸν εὐσεβῆ λαό. Ἂν θέλετε μὲ τὸ νέο ἔτος νὰ ἔχετε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, χαρτιὰ μὴν πιάσετε! Πηγαῖντε στὰ σπίτια σας, βάλτε φωτιὰ καὶ κάψτε τὰ χαρτιά. Μὴν πιάσετε χαρτιὰ οὔτε σεῖς οὔτε οἱ δικοί σας, κανείς ἀπολύτως. Κηρύξτε πόλεμο ἐναντίον τῆς χαρτοπαιξίας.
Καὶ κανείς μὴν ἐμπαίξῃ τὰ λόγια αὐτά. Ὅπως ἀκούσατε, οἱ καταπατηταὶ τῶν ἱερῶν κανόνων ὑπόκεινται σὲ ἀφορισμό. Δὲν ἐπιτρέπεται χαρτοπαίκτης νὰ κοινωνῇ τὰ ἄχραντα μυστήρια! Σᾶς παρακαλῶ ὅλους, ἄντρες-γυναῖκες, νὰ διαφωτίσετε τοὺς γνωστούς σας.
Ἂς μᾶς κυβερνήσῃ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο. Βοηθῆστε κ᾿ ἐσεῖς, ὥστε οἱ γιορτὲς νὰ περάσουν χωρὶς χαρτιά, γιὰ νά ᾿χουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.
Μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ μ᾿ ἀκούσετε σᾶς εὐλογῶ ἐν ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἀμήν.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ὲσπερινή ομιλία στον ι. ναό του Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης, μεταδοθείσα και από τον κρατικόν ραδιοφωνικόν σταθμόν, στις 23-12-1967)
ΔΕΝ ΣΥΜΒΙΒΑΖΕΤΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΟΑ, ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΤΑΝΑ. Ο πιστος λαος μισειται, υβριζεται και προπηλακιζεται ως μικρόνους, καθυστερημενος και μισαλλοδοξος απο ολους τους φανατικους οπαδους του οικουμενισμού» και ο πατριαρχης επιδιωκει ανευ πίστεως την ένωση παπισμού και ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ο ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΑΣ,
ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΣ
Δὲν ὑπάρχει, ἀγαπητοί μου, συμβιβασμὸς μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ στοᾶς, χριστιανισμοῦ καὶ μασονίας, Χριστοῦ καὶ Βελίαρ. Εἶνε δὲ ἄξιον ἰδιαιτέρως παρατηρήσεως, ὅτι ὁ κόσμος, ὁ ἐπηρεαζόμενος ἀπὸ ψευδῆ μασονικὰ συνθήματα περὶ ἑνότητος καὶ συμφιλιώσεως, ὁ ἄπιστος καὶ ἄθεος κόσμος, ὁ ὁποῖος οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μὲ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν καὶ ζωήν, ἐκδηλώνει τὴν χαράν του διὰ τὴν ἄνευ πίστεως ἐπιδιωκομένην ἕνωσιν παπισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας. Κῆρυξ δὲ μεγαλόστομος αὐτῆς τῆς ἑνώσεως ὑπῆρξεν ὁ Ἀθηναγόρας, τὸν ὁποῖον ὅλαι σχεδὸν αἱ ἐφημερίδες καὶ τὰ περιοδικὰ τοῦ κόσμου, κρίνοντα μὲ κοσμικὰ κριτήρια, ἐνεκωμίασαν καὶ ἐπαρουσίασαν ὡς μέγαν ἄνδρα! Τοιοῦτος εἶνε ὁ κόσμος· ἀγαπᾷ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ὁμιλοῦν τὴν γλῶσσαν ὄχι τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλὰ τοῦ κόσμου τούτου.
Ἀκόμη δὲ πρὸς τιμὴν τοῦ μεγάλου «εἰρηνοποιοῦ» πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἐξεδόθη ὁλόκληρος τόμος μὲ τὸν τίτλον «Οἱ εἰρηνοποιοὶ», εἰς τὸν ὁποῖον περιγράφονται ὅλαι αἱ συναντήσεις καὶ περιπτώσεις πατριάρχου καὶ πάπα. Καὶ ἐνῷ ὁ κόσμος ἐκδηλώνει χαρὰν διὰ τὴν τοιαύτην ἀπόπειραν ψευδο-ενώσεως, ἀντιθέτως ὁ πιστὸς λαὸς μισεῖται, ὑβρίζεται καὶ προπηλακίζεται ὡς μικρόνους, καθυστερημένος καὶ μισαλλόδοξος ἀπὸ ὅλους τοὺς φανατικοὺς ὀπαδοὺς τοῦ οἰκουμενισμοῦ».
Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου, «Ζητήματα πίστεως–ὁ διάλογος καὶ τὰ ἀποτελέσματά του», περιοδ. «Χριστιανικὴ Σπίθα», ἀρ. φύλ. 450/Ἰανουάριος–Φεβρουάριος 1987
Ο "εκτός Εκκλησίας" Αυγ. Καντιώτης, έχοντας διακόψει το μνημόσυνο του Αθηναγόρου
… μιλώντας με βαθύ πόνο για τη κατάσταση της Εκκλησία
Πως μπορούμε να πούμε ότι προκάλεσε σχίσμα διακόπτοντας το μνημόσυνο εφαρμόζοντας τους ιερούς κανόνες; Αφιερωμένο στους δεσποτάδες και πατριαρχάδες (κατά τον Καντιώτη) που υποστηρίζουν το συγκεκριμένο ατόπημα.
απομαγνητοφώνηση:
"(Ο Μάρκος ο Ευγενικός) πάλεψε με το μεγάλο θηρίο, τον πάπα, που τόσα χρόνια βασανίζει τον κόσμο. Και τώρα στα χρόνια μας, τι θα δούνε τα ματάκια μας! Προτιμότερο να μας πάρει ο Θεός από τον κόσμο τούτο, παρά να δούμε τις κακές ημέρες που έρχονται, κακά σημάδια έχομε. Ας γλεντάνε ας διασκεδάζουν, ας βγάζουν τα μάτια τους έρχεται, έρχεται η οργή του Θεού! Μεγάλη οργή! Χειρότερη από κείνη που ζήσαμε το 1940. Θυμάστε την πείνα, θυμάστε τη δυστυχία, θυμάστε τη σκλαβιά; Θυμάστε τις κρεμάλες; Θυμάστε όλα αυτά που ζήσαμε όλοι όσοι μείναμε πιστοί στην πατρίδα και την Εκκλησία; Έρχονται πάλι τέτοιες ημέρες.
Θεολόγοι, παπάδες, δεσποτάδες, πατριαρχάδες μας λένε να πάμε να προσκυνήσουμε τον πάπα. ΟΧΙ! Είμαθα ένας, δύο, τρεις... όσοι είμεθα. Και λιγότεροι. Πέφτουμε από το θρόνο μα τον πάπα δεν τον προσκυνάμε.
Το μνημόσυνο του Αθηναγόρα το παύσαμε! Και τρεις μητροπόλεις, της Ελευθερουπόλεως, της Φλωρίνης και της Παραμυθιάς παύσαμε το μνημόσυνο του πατριάρχου Αθηναγόρα. Γιατί; Θέλει με το ζόρι να μας κάνει Φράγκους. Δεν θα γίνουμε Φράγκοι. Το γράψαμε στον Αθηναγόρα είμεθα έτοιμοι και το θρόνο και τη ζωή μας να χάσουμε, παρά να προσκυνήσουμε τον πάπα.
Έρχονται τέτοιες κακές ημέρες όλοι θέλουν να πάμε στον πάπα. Εγώ νομίζω, ότι πρέπει να μείνουμε ορθόδοξοι. Ορθόδοξοι όπως και οι πατέρες μας, ορθόδοξοι όπως γενεαί γενεών όπως φωνάζει ολόκληρος η Ιστορία. Είμαστε παιδιά των προμάχων της Ορθοδοξίας, του Μάρκου του Ευγενικού και του Μεγάλου Αθανασίου, είμεθα παιδιά του αγίου Νικολάου, είμεθα παιδιά του αγίου Δημητρίου, είμεθα παιδιά της Ορθοδοξίας και κανείς μας δεν θα την αρνηθεί, με τη βοήθεια του Θεού.
Ας παρακαλέσουμε τον Θεό, να μας κρατήσει όλους ενωμένους, πιστούς εις την αγία μας Ορθοδοξία, της οποίας το κάλλος είναι αμήχανον και η δόξα είναι απερίγραπτος.
Είθε δια των ευχών του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, του μεγάλου προμάχου της πίστεώς μας, δια των ευχών του Μεγάλου Αθανασίου, δια των ευχών του Μεγάλου Βασιλείου, δια των ευχών του Αγίου Νικολάου, είθε να μας κρατήσουν μέχρι τέλους της ζωής μας πιστεύοντας, λατρεύοντας και ζώντας κατά την Ορθδοξίαν μας!"
το ηχητικό εδώ
Ἡ πίστις μας δέν ἐπιδέχεται οὔτε προσθήκη οὔτε ἀφαίρεσι»
Ὅπως τό μάτι δέν δέχεται τίποτα ξένο, ἔτσι εἶναι καί ἡ πίστις, σάν τό μάτι. Δέν δέχεται προσθήκη οὔτε μιᾶς τρίχας. Θά μείνῃ ἀναλλοίωτη εἰς τούς αἰῶνας. Αὐτό σημαίνει «τήν πίστιν τετήρηκα»· φύλαξα τήν πίστι ἀναλλοίωτη, ὅπως τήν δέχθηκα ἐξ ἀποκαλύψεως.
Ἀλλ᾿ οὔτε καί ἀφαίρεσι δέχεται ἡ πίστις ἡ Ὀρθόδοξος. Ἡ πίστις μας εἶναι γνήσιο νόμισμα. Κίβδηλα δέ νομίσματα, πού κυκλοφοροῦν στήν ἀγορά, εἶναι οἱ πλάνες καί οἱ αἱρέσεις.
Ἡ πίστις μας δέν εἶναι ἐφεύρεσις παπάδων, ἀνθρώπινη ἐπινόησις. Ἡ πίστις –προσέξτε– δέν εἶναι ἀνακάλυψις· εἶναι ἀποκάλυψις, ἄνωθεν φωτισμός…
Μά θά μοῦ πῆτε· Τί σημασία ἔχει ἡ πίστις μέ τή ζωή μας;
Ἀπαντῶ.
Ποιός ἀπό σᾶς θέλει, ὁ γαλατᾶς νά τοῦ προσφέρῃ τό γάλα νερωμένο;
Ποιός θέλει, ὁ φαρμακοποιός νά τοῦ δώσῃ τό φάρμακο νοθευμένο;
Ποιός θέλει νά τοῦ δώσουν χαρτονόμισμα πλαστογραφημένο, κίβδηλη λίρα;
Κανείς.
Ἄν λοιπόν ἄλλοι ἀγανακτοῦν ἐναντίον τῆς νοθείας τροφίμων ἤ φαρμάκων ἤ τοῦ νομίσματος, πῶς ἐμεῖς νά μήν ἀγανακτοῦμε ἐναντίον ἐκείνου πού θίγει ὅ,τι πολυτιμότερο καί ἱερώτερο ἔχουμε, τήν ὀρθόδοξο πίστι μας, γιά τήν ὁποία χύθηκε τόσο αἷμα;
Ὄχι, ἀδελφοί μου· τέτοια προδοσία, εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας μας, δέν θά δεχθοῦμε.
Κ᾿ ἐπειδή ζοῦμε σέ ἡμέρες πονηρές, πού ὁ διάβολος θά κοσκινίσῃ τούς Χριστιανούς, φωνάζουμε· «Ὅσοι πιστοί», «στῶμεν καλῶς» ἐπάνω στό βράχο τῆς πίστεώς μας…
Εἴθε στό τέλος τῆς ζωῆς μας νά μπορέσουμε νά ποῦμε κ᾿ ἐμεῖς ὅ,τι εἶπε ὁ Ἀπ. Παῦλος· «Τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγώνισμαι, τόν δρόμον τετέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα· λοιπόν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος»· ἀμήν.
Ὅπως εἶπα στόν ἐνθρονιστήριο λόγον μου καί ἐδήλωσα σαφῶς καί κατηγορηματικῶς, ὅτι δέν θά θυσιάσω τάς ἀρχάς μου χάριν τοῦ θρόνου, ἀλλά θά θυσιάσω χίλιους θρόνους γιά τήν ἀλήθεια, γιά τόν Χριστό, καί γιά τήν πατρίδα.
Σέβομαι τάς ἀρχάς καί τάς ἐξουσίας, ἀλλ᾿ ὑπεράνω ὅλων ἔχω τήν ἀλήθεια καί τόν Θεόν…
Πιστεύω στό Εὐαγγέλιο, πιστεύω στήν Ὀρθοδοξία, καί παίζω κορώνα – γράμματα τή ζωή μου γιά τήν Ἑλλάδα….Κρατῶ τήν γραμμή τήν ὁποίαν ἐχάραξε τό Εὐαγγέλιο, ἐχάραξαν οἱ Πατέρες….
(+) Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.
Εξαρτωμενος απο το Οικουμενικο Πατριαρχειο ο αποδημος Ελληνισμος κινδυνευει να υποστη βαθεια διαβρωσι θρησκευτικη & εθνικη
Ειναι απολυτως αναγκη να υπαχθη στην Αυτοκεφαλο Εκκλησια της Ελλαδος για να μην μπορη να αλωνιζη τον αποδημο Ελληνισμο ο Αθηναγορας & τα «τσιρακια» του που αποκαλουν την Τουρκια φιλτατη των πατριδα & αγκαλιαζωνται & συμπροσευχωνται με πολυωνυμους αιρετικους της Δυσεως.
Τα 3.000.000 του αποδημου Ελληνισμου κινδυνευουν να υποστουν μεγαλη διαβρωσι θρησκευτικη & εθνικη απο τον οικουμενικο Πατριαρχη, που αποκαλει την Τουρκια φιλτατη του πατριδα & αγκαλιαζεται & συμπροσευχεται με πολυωνυμους αιρετικους της Δυσης.
ΧΡΙΣΤΙΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ φυλ. 268, Ἰανουαριος 1964 (μικρο ἀπόσπασμα)
Βρίσκεται και στο βιβλίο «ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΑ» σελ. 97-98
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Ἡμεῖς δέ, βλέποντες πλέον ὅτι 3 περίπου ἑκατομμύρια Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων Ἀμερικῆς, Εὐρώπης καὶ Αὐστραλίας, ἐξαρτώμενα πνευματικῶς ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, κινδυνεύουν λόγω τῆς τακτικῆς τοῦ Πατριάρχου νὰ ὑποστοῦν βαθεῖαν διάβρωσιν τῆς θρησκευτικῆς καὶ ἐθνικῆς συνειδήσεώς των, διʼ είδικοῦ ἄρθρου ὑπεδείξαμεν, ὅτι παρίσταται ἀπόλυτος ἀνάγκη ὅπως ὁ ἀπόδημος αὐτὸς Ἑλληνισμὸς ὑπαχθῆ ἐκκλησιαστικῶς εἰς τὴν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, προαγομένην εἰς Πατριαρχεῖον. Ἔτσι δὲν θὰ ἠδύνατο νʼ ἀλωνιζη τὸν ἀπόδημον Ἑλληνισμὸν ὁ Ἀθηναγόρας καὶ τὰ «τσιράκια» του, καὶ νʼ ἀποκαλοῦν τὴν Τουρκίαν φιλτάτην των πατρίδα, καὶ νὰ ἐναγκαλίζωνται καὶ νὰ συμπροσεύχωνται μετὰ τῶν πολυωνύμων αἱρετικῶν τῆς Δύσεως (Ἴδε τὰ ὑπʼ ἀριθμ. 148, 161, 183, 218, 223, 248, 251 φύλλα τῆς «Σπίθας»).
Ταῦτα ἐπὶ μίαν δωδεκαετίαν ἐλέγομεν καὶ ἐγράφομεν, ἀπηχοῦντες τὰς σκέψεις καὶ τὰ αἰσθήματα πιστῶν τῆς Ορθοδοξίας τέκνων Ἐσωτερικοῦ καὶ Ἐξωτερικοῦ, ποὺ ἐξέφραζον εἰς ἡμᾶς, προφορικῶς καὶ ἐγγράφως, τὰς ἀνησυχίας των διὰ τὴν τακτικὴν τοῦ Πατριάρχου. Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν εἰσηκούσθημεν. Δὲν ἐλήφθησαν τὰ προσήκοντα μέτρα. Δὲν ἐχαράχθη αὐστηρὰ γραμμή. Καὶ ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας συνέχισε τὴν καταστρεπτικὴν πορείαν του. Καὶ ἰδοὺ τὰ τελευταῖα γεγονότα τῆς συναντήσεως Πατριάρχου καὶ Πάπα, συναντήσεως, τὴν ὁποίαν οὗτος ὅλως αὐθαιρέτως, ἄνευ προηγουμένης συννενοήσεως μετὰ τῶν λοιπῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπεδίωκε καὶ ἐπέτυχεν, ἔρχονται νὰ ῥίψουν φῶς ἐπὶ τῆς ψυχοσυνθέσεως τοῦ Πατριάχου Ἀθηναγόρου, καὶ νὰ ἀποδειχθῆ, ὅτι σκεπτόμενος οὗτος ὡς σκέπτεται, καὶ ἐνεργῶν ὡς ένεργεῖ, ἀποβαίνει μέγας διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν κίνδυνος.
Όταν ο Καντιώτης ψηλαφούσε και διέγραφε την τραγική πτώση των εκκοσμικευμένων Επισκόπων, που όδευαν προς τον Οικουμενισμό!
Φοβερη εικονα της συζευξεως της Διοικουσης Εκκλησιας μετα του θηριου της παναιρεσεως του Οικουμενισμου του Βαρθολομαιου ειναι:
«ΜΙΣΘΩΤΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΡΝΗ…
ΠΟΥ ΕΜΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
«Χριστιανική Σπίθα» του 1952, ἀρ. φυλ. 123-124
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου
«Η εκκλησία ἐκείνη, η οποία προς ἀποφυγὴ ἐνοχλήσεων καὶαπολαβή εγκόσμιων αγαθών, ἔκρινε καλόν να συζευχθῆ καὶ να ενώση την τύχη της μετά του θηρίου της Αποκάλυψης…, συν τω χρόνω απώλεσε την ελευθερία της, τὴν αὐτονομίαν της καὶ τὴν αὐτοτελειάν της. Ἡδονικῶς ἐκάθησε καὶ ἐλικνίσθη ἐπὶ τῆς ράχεως τοῦ θηρίου, ἀλλὰ μὴ δυναμένη νὰ κυβερνᾶ τὸ θηρίο, κυβερνᾶται υπ΄ αυτού και περιφέρεται εἰς τας οδούς και τας ρύμας του κόσμου, ως μία μισθωτή θρησκευτική πόρνη, που εμπορεύεται τον Χριστόν, ἀναγκασμένη να κερνᾶ τα πλήθη από το χρυσοῦν ποτήριον, όχι τον καθαρόν οίνον της Καινῆς Διαθήκης, αλλά οίνον νοθευμένον, διδάγματα ξένα και αλλότρια προς το γνήσιο πνεῦμα του Χριστιανισμού».
Ὤ! Συμφορά! Ὤ! Θρῆνοι! Ἡ ἐλευθέρα κατήντησε δούλη, ἄθλιον θέαμα γέλως καὶ μυκτηρισμὸς ἀπίστων καὶ ἀθέων.
-Αὐτὴ εἶνε ἡ ἐπὶ τοῦ θηρίου καθημένη, ἡ ἐκκοσμικευθεῖσα ἡ κρατικοποιηθεῖσα Ἐκκλησία.
Ὑπερβολικη σᾶς φαίνεται ἡ πρὸς πόρνην παρομοίωσις τῆς Ἐκκλησίας; Ἀλλὰ οἱ ἀποδείξεις εἶνε πολλαί….
Ὤ θεομπαῖκτες (δεσποτάδες), ὤ ὑποκριταί, ὢ φεστιβὰλ θρησκευτικό!…
Τὰ μεγάλα συλλείτουργα
καὶ ἡ πολυτέλεια τῶν σημερινῶν δεσποτάδων
δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση
μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο.
Θὰ μαζευτοῦν καὶ δεσποτάδες μὲ τὰ ἐγκόλπιά τους καὶ μὲ τὶς σπινθηροβολοῦσες μίτρες τους, θὰ μαζευτοῦν ὅλοι ἐπάνω ἐκεῖ. Ἔ, Χριστιανοί μου, σᾶς ἐνθουσιάζει αὐτὴ ἡ πανήγυρις; σᾶς ἐνθουσιάζουν αἱ στολαὶ αἱ λαμπραὶ τῶν παπάδων μας καὶ τὰ ῥαβδιὰ τὰ δεσποτικὰ καὶ τὰ στέμματα καὶ οἱ φωνὲς καὶ οἱ πανηγύρεις; Δὲν ξέρω.
Σᾶς κάνω μιὰ ὑπόθεσι μόνο.
Φαντασθῆτε τὴν ὥρα ἐκείνη, ποὺ εἶνε ὅλοι αὐτοὶ μαζεμένοι ἐκεῖ,νά ᾽ρχεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος· μὲ τὸ ῥαβδί του, χωρὶς νά ᾽χῃ μίτρες στὸ κεφάλι…
Πώ πω! δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ μία μίτρα, δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ μπαστούνια καὶ πολυτέλεια, δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ αὐτοκίνητα πολυτελείας, δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ διαταγὰς καὶ ἀστραπὰς καὶ βροντάς· δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο σὰν Ἀλῆ πασᾶ νὰ κυβερνᾷ τοὺς πιστούς. Δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ ἔτσι τὸν Παῦλο· εἶνε μιὰ ἄρνησις τοῦ Χριστιανισμοῦ ὅλη αὐτὴ ἡ ἐμφάνισις τοῦ ἱερατείου μας.
Ἐὰν πραγματικῶς λοιπόν, μὲ ἀλεξίπτωτο τοῦ οὐρανοῦ, ἔπεφτε ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὰ οὐράνια κάτω στὴ γῆ τὴν ὥρα ἐκείνη καὶ ἔλεγαν «Ὁ Παῦλος ὁ ἀπόστολος!», –ὤ τότε, ἀδελφοί μου– θὰ ἄλλαζε ὅλη αὐτὴ ἡ ψευδής σκηνοθεσία, ὅλο αὐτὸ τὸ φεστιβὰλ τὸ ὁποῖο ἑορτάζουνε ὅλοι αὐτοί οἱ ψαλτάδες, οἱ παπᾶδες μὲ τὰ λαμπρά τους ἄμφια, οἱ δεσποτάδες). Καὶ μόνον αὐτοί; Καὶ ἐμεῖς ὅλοι, ἀδελφοί μου· καὶ ὅλη ἡ Ἀθήνα, καὶ ὅλη ἡ Ἑλλάδα, μὲ τὸ λαὸ καὶ τὸν κλῆρο της, μὲ τοὺς φτωχούς, μὲ τοὺς πλουσίους, μὲ τοὺς βασιλιᾶδες της. Ἐὰν μᾶς στύψῃς ὅπως στύβεις τὸ λεμόνι, ἂν μᾶς στύψῃς ὅλους (παπᾶδες, ψαλτάδες, δεσποτάδες, καλογέρους, ἀσκητάδες, ἱεροκήρυκας, θεολόγους), ἐὰν μᾶς στύψῃς ὅλους, τὸ νυχάκι τοῦ Παύλου δὲν κάνουμε.
Ἄχ Χριστιανοί μου! Ἕνας Παῦλος ἦταν αὐτός –ὅταν τὸ σκέπτομαι κλαίω–, καὶ ἔγινε ἠλεκτρικὴ σκούπα καὶ καθάρισε τὴν Ἑλλάδα·ὀγδόντα δεσποτάδες, ἑκατὸ ἱεροκήρυκες, ὀκτὼ χιλιάδες παπᾶδες ἐμεῖς, καὶ ἡ Ἑλλάδα ἐβρώμισε. Πού, ἂν εἴχαμε Πνεῦμα Θεοῦ, θὰ εἴχαμε ἀνακαινίσει τὸν κόσμο ὅλο. Ἄχ Παῦλε, ἄχ Παῦλε!
Καὶ ἂν ἤρχετο ὄχι στὸ 53 μ.Χ. ποὺ ἦρθε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀλλὰ ἂν ἐρχόταν σήμερα στὸ «κλεινὸν ἄστυ» ὁ ἀπόστολος Παῦλος, θὰ εἶχε καὶ σήμερα ἐχθρούς.
Ἀλλὰ ἂς μὲ συχωρέσῃ ὁ Θεὸς γι᾽ αὐτὴν τὴν πικρὰν ἀλήθεια ποὺ θὰ πῶ. Ἂν καὶ ξέρω ὅτι μέσα στὸ ἀκροατήριό μου ἔχω κατασκόπους οἱ ὁποῖοι παρακολουθοῦν τὸ γνήσιο καὶ ἀποστολικὸ καὶ ῥιζοσπαστικὸ κήρυγμά μου, μιλῶ καθαρὰ ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, καὶ ὁποιοσδήποτε καὶ ἂν εἶνε ἂς προσπαθήσῃ νὰ μὲ διαψεύσῃ καὶ νὰ κατηγορήσῃ ὅ,τι θέλει. Ἐὰν ἐρχότανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν Ἀθήνα μέσα, στὴν Ἑλλάδα μέσα, οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροί του, ποὺ δὲν θὰ τὸν ἀφήνανε νὰ μείνῃ οὔτε εἰκοσιτέσσερις ὧρες, οὔτε νὰ πιῇ ἕνα ποτήρι νερό, θὰ ἤτανε – ποιοί, ἀδελφοί μου; Δὲν τὸ λέτε· θὰ ἦταν οἱ δεσποτάδες.
Ὄχι ἀγαπητοί μου ὅλοι. Ὄχι ὅλοι, ἀλλὰ οἱ κακοὶ ἐκεῖνοι ἐπίσκοποι,οἱ ὁποῖοι ἐδίωξαν ἕνα Μέγα Βασίλειο, ἕνα Χρυσόστομο καὶ ἀργότερα ἕνα Μέγα Ἀθανάσιο· οἱ κακοὶ ἐπίσκοποι, περὶ τῶν ὁποίων εἶπε ὁ Χρυσόστομος ὅτι «Οὐδὲν δέδοικα ὡς ἐπισκόπους πλὴν ἐνίων» (τίποτα δὲν φοβήθηκα ὅσο τοὺς ἐπισκόπους ἐκτὸς ἀπὸ μερικούς). Οἱ κακοὶ ἐπίσκοποι δὲν θὰ τὸν ἀφήνανε νὰ μείνῃ οὔτε εἰκοσιτέσσερις ὧρες. Δὲν θὰ τολμοῦσε.
Ποῦ νὰ πάῃ ὁ Παῦλος; Νὰ πάῃ στὸ Μεσολόγγι; Οἱ παράνομοι καὶ ἀντικανονικοὶ δεσποτάδες –γιατὶ θὰ εἶχε ἕνα ραβδὶ φωτιὰ καὶ λαύρα– θὰ τοῦ ἔλεγαν· «Ἐμεῖς ἐδῶ στὸ Μεσολόγγι ἔχουμε ἱεροκήρυκας σπουδαίους καὶ μεγάλους». Θὰ πήγαινε στὰ Γιάννενα; «Ἔχουμε ἱεροκήρυκας». Θὰ πήγαινε στὸ Βόλο; «Ἔχουμε ἱεροκήρυκας». Ὅπου νὰ πήγαινε, δὲν θὰ μποροῦσε να σταθῇ.
Εὐγενέστεροι ἦσαν οἱ Ἀθηναῖοι τὰ χρόνια ἐκεῖνα· τὸν ἀνεβάσανε ἐπάνω στὸ βῆμα τοῦ Ἀρείου πάγου (βλ. Πράξ. 17,19 κ.ἑ.). Ἂν ἐρχόταν τώρα, ἡ δημοσία ἀσφάλεια θὰ τὸν συνελάμβανε ὡς ἐπικίνδυνο καὶ θὰ τὸν ὡδηγοῦσε στὴν ἐξορία, δὲν θὰ τὸν ἄφηνε νὰ μείνῃ οὔτε εἰκοσιτέσσερις ὧρες.
Ὤ θεομπαῖκτες, ὤ ὑποκριταί, ὢ φεστιβὰλ θρησκευτικό!… Ὅταν παρουσιαστῇ πνεῦμα τὸ ὁποῖον ἔχει σπινθῆρα ἀποστόλου Παῦλου, δὲν γίνεται δεκτός. Ἐντὸς ὀλίγου μέσα εἰς τὴν Ἑλλάδα δὲν θὰ ὑπάρχῃ θέσι [γι᾽ αὐτόν]. Ἐὰν κατισχύσῃ ἡ ἀνομία, ἡ ἀσέβεια, ἡ ἁμαρτία, δὲν θά ᾽χῃ θέσι. Κάθε τίμιος κληρικὸς ποὺ πιστεύει στὸν Ἐσταυρωμένο, κάθε κληρικὸς μὲ παρρησία καὶ ἔλεγχο, δὲν θά ᾽χῃ θέσι. Μέσα στὴν φαυλοκρατούμενη ἐκκλησία δὲν θά ᾽χουν θέσι οἱ τίμιοι ἄνθρωποι.
Ἀλλ᾽ ὦ Παῦλε ἀπόστολε. Ἐσὺ ποὺ ἀγάπησες τὸ γένος μας, ἐλθὲ καὶ πάλι ἐν μέσῳ ἡμῶν. Παρηγόρησέ μας, ἐνίσχυσέ μας, δῶσε μας καὶ πάλι τὴν Ἑλλάδα μας. Καὶ τότε, τὰ βράχια θὰ τινάξουν ρόδα πρὸς τιμὴν τῆς ἁγίας Τριάδος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἐπίλογος ὁμιλίας ποὺ ἔγινε στὴν Αθήνα το 1965)
(†) Ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος Καντιώτης: Περὶ διακοπῆς μνημοσύνου σὲ Πατριάρχη
Πως φθάσαμε στήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου του πατριάρχου Αθηναγόρα το 1970
[Στὴν περίπτωσι αὐτή, πού «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρύττει διδασκαλίες ἀντορθόδοξες, δὲν ἀπαιτεῖται προηγουμένως ἀπόφασι καθαιρέσεως ἀπὸ ἁρμόδιο συνοδικὸ δικαστήριο·…
ἡ καθαίρεσις ἐπέρχεται αὐτομάτως κατὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τὸν ὁποῖο καὶ ἐγὼ ὡς ἱεροκῆρυξ εἶχα μνημονεύσει καὶ εἶχα ζητήσει ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Β. Ἑλλάδος νὰ τὸν ἐφαρμόσουν καὶ νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη.]
Τί προηγήθηκε (Φεβρ. 1970). Μόλις ἔγινα ἐπίσκοπος ὡρισμένοι παλαιοημερολογῖται μὲ κατηγοροῦσαν, ὅτι δὲν ἔπαυσα τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ποὺ δὲν ὀρθοτομεῖ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, καὶ δὲν τὸν ἀπεκήρυξα ὡς αἱρετικό.
Τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου στὴν θ. λειτουργία, τὸ «Ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, … ὃν χάρισαι ταῖς ἁγίαις σου ἐκκλησίαις ἐν εἰρήνῃ, σῷον, ἔντιμον, ὑγιᾶ, μακροημερεύοντα καὶ ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας», ὅπως παρατηρεῖ ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, δὲν ἔχει τὴν ἔννοια βεβαιώσεως ὅλων αὐτῶν· ἐκφράζει εὐχή, ὁ Κύριος νὰ χαρίζῃ στὸν ἐπίσκοπο ἢ στὸν πατριάρχη ψυχικὴ εἰρήνη, σωματικὴ ὑγεία, ἀγαθὴ φήμη, καὶ διδασκαλία κατὰ πάντα ὀρθόδοξη.
Ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας χωρὶς ἀμφιβολία εἶχε προβῆ σὲ ἐνέργειες, ποὺ τὸν ἔφεραν μακριὰ ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα· μοῦ ζητοῦσαν λοιπὸν νὰ τὸν κηρύξω γι᾿ αὐτὲς αἱρετικό, νὰ τὸν διαγράψω ἀπὸ τὰ δίπτυχα καὶ νὰ παύσω τὸ μνημόσυνό του.
Τοὺς ἀπήντησα, ὅτι ὡρισμένες ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου ἦταν παραβάσεις ἱ. κανόνων πού, ἂν ἀποδειχθοῦν ἀληθινές, συνεπάγονται καθαίρεσι. Ἀλλὰ ποιός θὰ τοῦ ἐπιβάλῃ τὴν καθαίρεσι; Τὸ ἁρμόδιο ὄργανο γιὰ κληρικοὺς εἶνε ἡ Σύνοδος, καὶ γιὰ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη ἡ Ἱεραρχία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν κατέστη ὑπόδικος ἐνώπιον αὐτῆς, καὶ ἔτσι παρέμενε στὸ θρόνο.
Ὅπως ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης ὁ ἀρχιεπίσκοπος τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ἡ καθαίρεσι καὶ ὁ ἀφορισμὸς διακρίνονται σὲ «δυνάμει» καὶ σὲ «ἐνεργείᾳ».
Κληρικὸς ποὺ ξέφυγε ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, μέχρις ὅτου κριθῇ ἀπὸ Σύνοδο, μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ δυνάμει καθῃρημένος· ἐνεργείᾳ καθῃρημένος καθίσταται μόνο μετὰ ἀπὸ συνοδικὴ κρίσι. Τὸ ίδιο λέει καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὸ Πηδάλιο (Ἀθῆναι 19829, σ. 4-5).
Αὐτὰ ἰσχύουν γιὰ τὶς ἀντικανονικὲς ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου. Γιὰ παραβάσεις δηλαδὴ ἱ. κανόνων ἐθεωρεῖτο δυνάμει καθῃρημένος, δὲν ἦταν ὅμως καὶ ἐνεργείᾳ.
Ἀλλ᾿ ὑπῆρχαν καὶ ἐνέργειές του ποὺ ἔθιγαν δόγματα. Καὶ στὴν περίπτωσι αὐτή, ἀφοῦ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρύττει διδασκαλίες ἀντορθόδοξες, δὲν ἀπαιτεῖται προηγουμένως ἀπόφασι καθαιρέσεως ἀπὸ ἁρμόδιο συνοδικὸ δικαστήριο· ἡ καθαίρεσις ἐπέρχεται αὐτομάτως κατὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τὸν ὁποῖο καὶ ἐγὼ ὡς ἱεροκῆρυξ εἶχα μνημονεύσει καὶ εἶχα ζητήσει ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Β. Ἑλλάδος νὰ τὸν ἐφαρμόσουν καὶ νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη.
Γιατί τώρα, μὲ ρωτοῦσαν, ποὺ γίνατε ἐπίσκοπος τῆς Βορείου Ἑλλάδος, δὲν ἐφαρμόζετε ὁ ίδιος τὸν κανόνα καὶ δὲν διακόπτετε τὴν πνευματικὴ σχέσι μὲ τὸν πατριάρχη;
Ἀπάντησις. Ἐξακολουθῶ νὰ πιστεύω ὅ,τι πίστευα καὶ τότε. Δὲν ἐφαρμόζω ὅμως ἀκόμη τὸν κανόνα αὐτόν, ὄχι διότι φοβοῦμαι· διεκινδύνευσα ἤδη τὸ θρόνο κατ᾿ ἐπανάληψιν γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ ἱ. κανόνων. Ἀλλ᾿ ἐνῷ ἔχω τὴν ἀπόφασι νὰ τὸν ἐφαρμόσω, τρέμω καὶ ἰλιγγιῶ ἐμπρὸς στὴν εὐθύνη ἀπέναντι στὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ μία ἐνέργεια ποὺ θὰ ἔχῃ χαρακτῆρα δονήσεως μέσα στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία.
Ἐρευνῶ λοιπὸν καὶ βασανίζω τὸ πρᾶγμα βαθύτερα, καὶ περιμένω πληροφορία τῆς συνειδήσεώς μου, ἡ ὁποία ἰσχυρῶς νὰ μὲ πείθῃ ὅτι ἤγγικεν ἡ ὥρα.
Παρακολουθῶ μὲ προσοχὴ καὶ ἀγωνία τὴν ἐξέλιξι τῆς καταστάσεως. Βλέπω, ὅτι καὶ ἄλλοι ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀνησυχοῦν καὶ διερωτῶνται· ποῦ πᾶμε; Κάτι φοβερὸ ἐγκυμονοῦν οἱ καιροί μας. Συνεχῶς προετοιμάζω τὴν ψυχή μου, τὸ ποίμνιό μου, καθὼς καὶ τὶς ψυχὲς τῶν φίλων ἀναγνωστῶν, γιὰ τὴν κρίσιμη ὥρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Είθε ὁ Κύριος ἀποτρέψῃ ἀπὸ μᾶς τὸ πικρὸ ποτήριο. Είθε νὰ μὴ διασπασθῇ ἡ ἑνότης διὰ τῆς πραγματοποιήσεως ἐνδομύχων πόθων ὡρισμένων οἰκουμενιστῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐν πάσῃ ὅμως περιπτώσει τὸ πότε καὶ πῶς θὰ ἐφαρμόσω τὸν ἀνωτέρω κανόνα, δὲν θὰ μοῦ τὸ ὑποδείξουν ἀνεύθυνα πρόσωπα, ἀλλὰ ἡ συνείδησί μου, ἀκούγοντας καὶ τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ ἐκείνου ποὺ ἀγωνίσθηκε μαζί μου σὲ ἡμέρες σκληρᾶς δοκιμασίας (Ἡ κανονικότης τῆς ἐκλογῆς καὶ χειροτονίας μου, Ἀθῆναι 1990, σσ. 144-151).
Διακοπή μνημοσύνου του πατριάρχου Αθηναγόρα
Ἡ παῦσις ἔγινε πλέον (Μάρτιο 1970). Ἐπικροτῶ τὴν πρᾶξι τοῦ μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου, ποὺ ἔπαυσε τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἐξ αἰτίας καὶ νεωτέρων δηλώσεών του περὶ κοινοῦ ποτηρίου, πρωτείου, ἀλαθήτου καὶ φιλιόκβε. Ἡ παῦσις ὁπωσδήποτε θὰ ἐπεκταθῇ. Καὶ ἄλλοι ἱεράρχαι ἑτοιμάζονται νὰ διαμαρτυρηθοῦν. Ἡ κατάστασι ἐκτραχύνεται. Τὸ σκάνδαλο παίρνει διαστάσεις. Τὸ γόητρο τοῦ Πατριαρχείου πέφτει. Πλησιάζει κάποια τρομακτικὴ διάσπασις τῆς ἑνότητος τοῦ ὀρθοδόξου κόσμου· θὰ ἐπακολουθήσῃ πνευματικὸς ὄλεθρος.
Νά τ᾿ ἀποτελέσματα τοῦ διαλόγου ποὺ ἄρχισαν πάπας καὶ πατριάρχης. Ὁ διάλογος εἶνε πονηρὴ παγίδα τοῦ παπισμοῦ γιὰ νὰ διαλύσῃ τὴν Ὀρθοδοξία.
Ἡ Διαρκὴς Ἱ. Σύνοδος, ὅπως παρετήρησαν καὶ ἄλλοι, δὲν μπορεῖ ν᾿ ἀντιμετωπίσῃ τὴν κατάστασι. Εἶνε ἀνάγκη νὰ συγκληθῇ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία στὸ κεφαλαιῶδες τοῦτο ζήτημα εἶμαι βέβαιος ὅτι μὲ θαυμαστὴ ἑνότητα θὰ στηλιτεύσῃ τὶς παρεκκλίσεις ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ θ᾿ ἀπευθύνῃ διάγγελμα πρὸς ὅλο τὸν ὀρθόδοξο κόσμο, ποὺ εἶνε ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὶς ἀντικανονικὲς καὶ ἀντορθόδοξες ἐνέργειες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἴσως ὁ πατριάρχης, πρὸ τοῦ κινδύνου καταδίκης του ἀπὸ ὅλη τὴν Ἱεραρχία, ν᾿ ἀνανήψῃ.
Ἡ Διαρκὴς Ἱ. Σύνοδος, ἀμέσως μετὰ τὴ δημοσίευσι τῶν φρικωδῶν δηλώσεων τοῦ πατριάρχου περὶ πρωτείου, ἀλαθήτου τοῦ πάπα καὶ φιλιόκβε, θὰ ἔπρεπε νὰ συγκληθῇ σὲ ἔκτακτη συνεδρίασι, ν᾿ ἀπευθύνῃ ἐρώτημα στὸν πατριάρχη ἂν εἶνε ἀκριβεῖς ἢ ὄχι οἱ δηλώσεις, καὶ νὰ καθησυχάσῃ τὸν ὀρθοδόξου λαοῦ.
Ἱεράρχαι ποὺ διαμαρτυρήθηκαν ἢ καὶ ἔπαυσαν τὸ μνημόσυνο, ὄχι μόνο ἀπαλλάσσονται ἀπὸ εὐθύνη, ἀλλὰ εἶνε καὶ ἄξιοι ἐπαίνου, διότι ἑρμήνευσαν ὀρθὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου.
Δημιουργήθηκε σοβαρὸ ζήτημα πίστεως καὶ κρίσεως τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως, τὸ ὁποῖο μόνο ἡ Ἱεραρχία μπορεῖ ν᾿ ἀντιμετωπίσῃ. Τὶς τυχὸν ἐναντίον διαμαρτυρομένων ἱεραρχῶν φωνὲς ἀπίστων, ἀθέων, πνευματιστῶν, μασόνων, οἱ ὁποῖοι εἶνε ψυχροὶ καὶ ἀδιάφοροι καὶ ληξιαρχικῶς μόνο ἀνήκουν στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, πρέπει νὰ περιφρονήσουμε σὰν γαυγίσματα μικρῶν σκύλων, ὅπως διδάσκουν ἀείμνηστοι πρόμαχοι τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂς ἀκούσουμε τὰ πιστὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, τὰ ὁποῖα ἀπὸ κάθε σημεῖο τῆς Ἑλλάδος στρέφουν ἐναγωνίως τὰ βλέμματά τους πρὸς τοὺς ποιμένας, ζητώντας ῥωμαλέα ὑπεράσπισι τῆς πατροπαραδότου εὐσεβείας (Ἀπολογισμὸς μιᾶς 4ετίας, Ἀθῆναι 1971, σσ. 123-125).
Μετὰ τὴν διακοπή (Φεβρ. 1973). Μᾶς κατηγοροῦν, ὅτι δὲν σεβόμεθα τὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὅλως αὐθαιρέτως διεκόψαμε τὸ μνημόσυνο τοῦ ὀνόματος τοῦ πατριάρχου.
Ὄχι, ἀδικοῦν τὴν ἀλήθεια ὅταν λένε «ὅλως αὐθαιρέτως». Τὸ ἀληθὲς εἶνε τὸ τελείως ἀντίθετο.
Ἐὰν ἀνοίξετε τὸ Πηδάλιο καὶ μελετήσετε τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τότε θὰ δῆτε ὅτι ὄχι «ὅλως αὐθαιρέτως» ἀλλὰ «ὅλως κανονικῶς» διεκόψαμε τὴ μνημόνευσι τοῦ πατριάρχου.
Τὴν διεκόψαμε μετὰ ἀπὸ φρικώδεις δηλώσεις του περὶ πρωτείου καὶ ἀλαθήτου τοῦ πάπα, περὶ φιλιόκβε κ.λπ.. «Γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» διεκηρύσσοντο, σὲ παγκόσμιο κλίμακα, ἀντορθόδοξες διδασκαλίες, ποὺ ἔχουν καταδικασθῆ ἀπὸ πλῆθος Συνόδους.
Οἱ δὲ τρεῖς μητροπολῖται τῆς Βορείου Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι μὲ πόνο ψυχῆς προχωρήσαμε στὴν διακοπὴ τοῦ πατριαρχικοῦ μνημοσύνου, μὲ ἔγγραφο πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο δηλώσαμε ὅτι, ἐὰν ὁ πατριάρχης διέψευδε τὶς σχετικὲς δηλώσεις, ἐμεῖς θὰ ἐπαναλαμβάναμε τὸ μνημόσυνο.
Ἀλλὰ δυστυχῶς ἐκεῖνος ἐπέμεινε στὶς πεπλανημένες ἀντιλήψεις του. Τὸ δὲ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἱ. Σύνοδος, παρ᾿ ὅλες τὶς πιέσεις ποὺ δέχθηκε, δὲν προχώρησε νὰ ἐπιβάλῃ κυρώσεις ἐναντίον μας, δείχνει ὅτι κατὰ βάθος ἀνεγνώριζε τὴν ὀρθότητα τῆς ἐνεργείας μας.
Προσέφερε δὲ ἡ ἐνέργειά μας αὐτὴ ὑψίστη ὑπηρεσία στὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὑπῆρξε ἕνα φρένο στὸν πατριάρχη, ποὺ ἔσπευδε πυραυλοκινήτως πρὸς ἄκαιρον ἕνωσιν μὲ τοὺς παπικούς (Ἀπαντήσεις ἐπὶ ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων, Ἀθῆναι 1973, σσ. 49-50).
† ἐπίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης
«Αίρεσις είναι η δηλητηριώδης τροφή της ψυχής»: Αυτή την τροφή τρώνε όσοι κοινωνούν με τους Οικουμενιστές και από τους Οικουμενιστές!
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ;
ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ:
«ο κόσμος σήμερον δεν δίδει σημασίαν εις την σοβαρότητα του εκ της αιρέσεως κινδύνου».
... Αίρεσις είναι η δηλητηριώδης τροφή της ψυχής· είναι η νοθεία των σωτηρίων φαρμάκων· είναι η υποκλοπή της ιεράς παρακαταθήκης· είναι η παραχάραξις των νομισμάτων της αληθείας· είναι η παραποίησις του τελείου· είναι η παρέκλισις εκ της ορθής γραμμής την οποίαν χαράσσει ο λόγος του Θεού. Αίρεσις είναι η παραδοχή θρησκευτικών ιδεών, τας οποίας η Εκκλησία καταδικάζει ως ψευδείς και αντικειμένας εις την ορθήν αυτής πίστιν. Αίρεσις είναι έγκλημα κατά του κύρους και της αυθεντίας της Εκκλησίας την οποίαν ο Χριστός ίδρυσεν ως στύλον και εδραίωμα της αληθείας.
Αλλ' ο κόσμος σήμερον δεν δίδει σημασίαν εις την σοβαρότητα του εκ της αιρέσεως κινδύνου.
Σημείον και τούτο των καιρών.
Ω κόσμε! Προσέχεις τα μικρά. Προσέχεις το γάλα σου να είναι γνήσιον, η τροφή σου να είναι καθαρά και βιταμινούχος, τα φάρμακά σου να είναι δραστήρια, τα νομίσματά σου και τα χαρτονομίσματά σου να μη είναι κίβδηλα, τα αρχαιολογικά σου μνημεία να μην υποστούν την παραμικράν φθοράν, τα μέσα συγκοινωνίας, με τα οποία κάνεις τα ταξίδια σου, να μην παρεκκλίνουν από τας γραμμάς των.
Όλα τα προσέχεις. Εκτός ενός. Της Ορθοδόξου Πίστεως. Αυτή δεν σ' ενδιαφέρει. Αλλοίμονο, κόσμε, με τας αντιλήψεις που έχεις, και με την αδιαφορία σου. Έτσι αδιαφορών δια τα μέγιστα και ύψιστα, θα καταπέσης εις τα βάραθρα του ορθολογισμού, του υλισμού, της απιστίας και της αθεΐας και τότε θα καταλάβης τι είναι η Ορθοδοξία, την οποία περιφρόνησες.
Σεις δε, πισταί ψυχαί, όσαι υπελείφθητε εις τον αιώνα μας, μη παρασύρεσθε από τα μοντέρνα ρεύματα του κόσμου, μη πτοείσθε από τα πλήθη των εχθρών, των κύκλω συνεπιτιθεμένων, αλλά μείνατε σταθεροί τη ΑΠΑΞ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει και έστε έτοιμοι ν' αγωνισθήτε τον αγώνα τον καλόν. Η Ορθοδοξία ζη, και ο τελικός θρίαμβος ανήκει σ' αυτήν".
Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος
"Χριστιανική Σπίθα", Ιαν. 1969
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)