.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Η παναίρεση του Οικουμενισμού. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Η παναίρεση του Οικουμενισμού. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Να γιατί, οι σύγχρονοι Επίσκοποι και Ιερείς σφάλλουν θανάσιμα!

Γιὰ νὰ μὴν ξεχνοῦν οἱ παλαιότεροι,
καὶ γιὰ νὰ μαθαίνουν οἱ νεώτεροι!

Σὲ ἐκτεταμένη παράβαση τοῦ ὑψίστου λειτουργήματος τους βρίσκονται οἱ ἱερωμένοι,συμπαρασύροντας στὴν προδοσία τῆς Πίστεως τοὺς λαϊκοὺς ποὺ τοὺς ἀκολουθοῦν ἀδιαμαρτύρητα

Κανὼν ΜΣΤ΄ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων 



«Ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;».

Ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Νικόδημος:
«Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ πρέπει νὰἀποστρέφωνται τοὺς αἱρετικούς (σσ. τοὺς χωρισμένους ἀπὸ τὴν Μίαν Ἐκκλησίαν καὶ καταδικασμένους), καὶ τὰς τῶν αἱρετικῶν τελετάς. Μᾶλλον δὲ αὐτοί, οἱ αἱρετικοὶ δηλ., πρέπει νὰἐλέγχωνται καὶ νὰ νουθετῶνται ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους καὶ Πρεσβυτέρους, μήπως ἤθελαν καταλάβουν καὶ ἐπιστρέψουν ἀπὸ τὴν πλάνην των. Διὰ τοῦτο ὁ παρὼν Κανὼν διορίζει ὅτι, ὅποιος Ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἤθελεν ἀποδεχθῆ ὡς ὀρθὸν καὶ ἀληθινὸν τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ἢ τὴν παρ’ αὐτῶν προσαγομένην θυσίαν, ὁ τοιοῦτοςπροστάζομεν νὰ καθαιρεθῇ. Ἐπειδὴ ποίαν συμφωνίαν ἔχει ὁ Χριστὸς μὲ τὸν διάβολον; ἢ ποίαν μερίδα ἔχει ὁ πιστὸς μὲ τὸν ἄπιστον;
Διότι ἐκεῖνοι ὁποῦ δέχονται τὰ παρὰ τῶν αἱρετικῶν,
ἢ τὰ ὅμοια φρονήματα ἐκείνων ἔχουσι καὶ αὐτοί, ἢ τὸ ὀλιγώτερον δὲν ἔχουσι προθυμίαν νὰ ἐλευθερώνουν αὐτοὺς ἀπὸ τὴν κακοδοξίαν των.
Οἱ γὰρ συνευδοκοῦντες εἰς τὰς ἐκείνων τελετάς, πῶς δύνανται νὰ ἐλέγξουσιν αὐτοὺς διὰ νὰ παραιτήσουν τὴν κακόδοξον καὶ πεπλανημένην αἵρεσιν;».

Το Φανάρι γυρίζει την πλάτη σε Ορθοδόξους και αγκαλιάζει τους παπικούς

Το Φανάρι γυρίζει την πλάτη σε Ορθοδόξους και αγκαλιάζει τους παπικούς 
– Φραγκίσκος προς Βαρθολομαίο:
Αποφασισμένοι να αποκαταστήσουμε την πλήρη κοινωνία


Είναι τουλάχιστον πρόκληση αυτό που συμβαίνει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο… 
Την στιγμή που η Παγκόσμια Ορθοδοξία διέρχεται μια τόσο σοβαρή κρίση και μοιάζει πιο διχασμένη από ποτέ, οι Φαναριώτες για μια ακόμη φορά έστησαν σόου εντυπώσεων με αφορμή τον εορτασμό του Αγίου Ανδρέα, και μάλιστα με την συνδρομή για πολλοστή φορά παπικής αντιπροσωπείας. 
Η Παπική Αντιπροσωπεία, με επί κεφαλής τον Καρδινάλιο Κουρτ Κοχ, Πρόεδρο του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Χριστιανική Ενότητα, και μέλη της, τον Αρχιεπίσκοπο Paul Fitzpatrick Russell, Αποστολικό Νούντσιο στην Άγκυρα, τον Επίσκοπο Brian Farrell, Γραμματέα του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Χριστιανική Ενότητα, και τον π. Andrea Palmieri, Υπογραμματέα του ιδίου Συμβουλίου, έγινε δεκτή με “λόγους αγάπης” από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο κατά την Θεία Λειτουργία.

«Ἀγαπητέ ἐν Χριστῶ ἀδελφέ Καρδινάλιε….καί λοιπά μέλη τῆς ἐπισήμου ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης…..” ξεκίνησε την ομιλία του και τόνισε πως “ο οικουμενισμός των Αγίων είναι μία εξαίρετος ευκαιρία διά διάλογον μεταξύ των Εκκλησιών”.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης απευθυνόμενος στους παπικούς χαρακτήρισε εκ νέου «αδελφό» τον Πάπα και είπε μεταξύ άλλων πως «Ανατολή και Δύση δεν μπορούν να θεωρηθούν μεμονωμένες μονάδες γιατί έχουν κοινή παράδοση και κοινή χριστιανική κληρονομιά». 
Μίλησε για «συνέχιση του αγώνος για την αποκατάσταση της απωλεσθείσης ενότητος» και για «αναζήτηση συμφωνίας σε επίπεδο του δόγματος». Για την δε «διπλωματία των λειψάνων» που λαμβάνει χώρα το τελευταίο διάστημα ανέφερε πως «το γεγονός πως οι αδερφοί Πέτρος και Ανδρέας ενώθηκαν δια των ιερών λειψάνων μας βοηθάει στο δρόμο για την πλήρη ενότητα» 

Σε όλα αυτά είχαμε και την απάντηση του ίδιου του ποντίφικα. 

“Είμαστε αποφασισμένοι να αποκαταστήσουμε την πλήρη κοινωνία” ήταν το μήνυμα του Πάπα Φραγκίσκου προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, τουλάχιστον όπως ανέφερε στο παραδοσιακό του μήνυμα προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Όπου υπογράμμισε συν τοις άλλοις ότι μέσω της αντιπροσωπείας του Βατικανού, που συμμετείχε στις εορταστικές εκδηλώσεις του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, μεταδίδει «τη διαβεβαίωση της αδιάσειστης πρόθεσης της Καθολικής Εκκλησίας, καθώς και της δικής μου, να συνεχίσει τη δέσμευσή μας να εργαστούμε για την αποκατάσταση της πλήρους κοινωνίας των Χριστιανών της Ανατολής και της Δύσης ». 

Υπενθυμίζοντας την 40ή επέτειο της Κοινής Διεθνούς Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ των Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων Εκκλησιών που γιορτάζεται φέτος, ο Πάπας σημείωσε ότι το ζήτημα της αποκατάστασης της κοινωνίας «συνεχίζει να δοκιμάζει τις εκκλησίες μας». 

«Κατά την επίσκεψή του στο Φανάρι, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β ‘είπε ότι« το ερώτημα που πρέπει να αναρωτηθούμε δεν είναι εάν μπορούμε να αποκαταστήσουμε την πλήρη κοινωνία αλλά αν έχουμε το δικαίωμα να παραμείνουμε χωρισμένοι», έγραψε ο ποντίφικας. «Αυτή η ερώτηση, η οποία είναι μόνο φαινομενικά ρητορική, συνεχίζει να δοκιμάζει τις Εκκλησίες μας και απαιτεί από όλους τους πιστούς να ανταποκριθούν με την ανανέωση τόσο της στάσης όσο και της συμπεριφοράς». 

Ταυτόχρονα, τόνισε ότι «η αναζήτηση της αποκατάστασης της πλήρους κοινωνίας μεταξύ Καθολικών και Ορθοδόξων δεν περιορίζεται σίγουρα στον θεολογικό διάλογο, αλλά πραγματοποιείται και μέσω άλλων διαύλων της εκκλησιαστικής ζωής». 

«Οι σχέσεις μας τρέφονται κυρίως με αυθεντικές χειρονομίες αμοιβαίου σεβασμού και εκτίμησης. <…> Η Καθολική Εκκλησία και η Ορθόδοξη Εκκλησία έχουν ήδη ξεκινήσει αυτό το πολλά υποσχόμενο ταξίδι, όπως μαρτυρούν οι κοινές μας πρωτοβουλίες. 
Πιστεύω επίσης ότι σε τοπικά πλαίσια όλοι θα ενισχύσουμε ολοένα και περισσότερο τον καθημερινό διάλογο της αγάπης και της ζωής σε κοινά πνευματικά, ποιμενικά, πολιτιστικά και φιλανθρωπικά έργα”, έγραψε ο επικεφαλής των Ρωμαιοκαθολικών προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Του Μανώλη Κείου

Βαρθολομαίος: «οι Καθολικοί είναι "ακριβώς οι ίδιοι οι Χριστιανοί που είμαστε"» κι εμείς!

Σοβαρή καταγγελία:
Είπε ο Βαρθολομαίος στο Άγιο Όρος πως:
η ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τους Ρωμαιοκαθολικούς ήταναναπόφευκτη;


Σύμφωνα με την Ένωση Ορθοδόξων Δημοσιογράφων ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος πιστεύει ότι μόνο οι ιστορικές διαφορές και όχι τα δόγματα είναι αυτά που χωρίζουν την Ορθοδοξία και τον Καθολικισμό, και ως εκ τούτου η ενότητά τους είναι αναπόφευκτη. 
Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, όπως αναφέρει η Ένωση, δήλωσε ότι υπάρχουν μόνο ιστορικές και όχι δογματικές διαμάχες μεταξύ Ορθοδόξων Χριστιανών και Ρ/Καθολικών κατά την τελευταία του επίσκεψη στο Άγιο Όρος. 
Ειδικότερα, σύμφωνα με τις πηγές της Ένωσης, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στο αγιορείτικο μοναστήρι Παντοκράτορος,
ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, παρουσία των αδελφών και προσκεκλημένων του μοναστηριού, ισχυρίστηκε ότι η ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τους Ρωμαιοκαθολικούς ήταν αναπόφευκτη. 
Κατά την άποψή του, η διαίρεση που υπάρχει τώρα μεταξύ των Ορθοδόξων και των Καθολικών έχει ιστορικές ρίζες, αλλά δεν είναι στον τομέα του δόγματος. 
Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος σύμφωνα με όσα καταγγέλλει η Ένωση, είναι πεπεισμένος ότιοι Καθολικοί είναι «ακριβώς οι ίδιοι οι Χριστιανοί που είμαστε». Τόνισε επίσης ότι το δώρο του Πάπα Φραγκίσκου, τα ιερά λείψανα του Αγίου Αποστόλου Πέτρου είναι μαρτυρία καλής ευλογίας της Καθολικής Εκκλησίας σε σχέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία. 
Οι πηγές της Ένωσης ανέφεραν ότι κατά τη διάρκεια της ομιλίας του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, παρευρέθηκαν ο Αρχιμανδρίτης Γαβριήλ, ηγούμενος της μονής Παντοκράτορος, ο Αρχιμανδρίτης Αλέξιος, ηγούμενος της μονής Ξενοφώντος, ο Αρχιμανδρίτης Εφραίμ, ηγούμενος του Βατοπαιδίου, και μοναχοί πολλών μοναστηριών και φιλοξενούμενοι. Οι περισσότεροι από τους αδελφούς των μοναστηριών μετά από αυτά τα λόγια του επικεφαλής του Φαναρίου βρέθηκαν σε αμηχανία, αλλά κανένας από τους παρόντες δεν διαμαρτυρήθηκε στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Επιπλέον, ορισμένοι μοναχοί, μετά από τα λόγια του ότι η ενότητα με τους καθολικούς είναι αναπόφευκτη, έκλαψαν… 
Σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, πολυάριθμοι πατριαρχικοί φρουροί δεν επέτρεπαν σε κανέναν από τους αδελφούς να καταγράψει την ομιλία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. 
Υπενθυμίζεται ότι στο Βέλγιο ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Ηγούμενος της αγιορείτικης μονής Ξενοφώντος προσεύχονταν από κοινού με τους καθολικούς…

Ποιός θα μπορούσε να το φανταστεί ότι θα βλέπαμε Αγιορείτες νασυμπροσεύχονται με αιρετικούς;

Αυτά τα αδιανόητα δεν θα συνέβαιναν, αν δεν επικρατούσαν τα κηρύγματα του "αχρικαιρισμού" και του "Δυνητισμού" Γατζέας-Θεσσαλονίκης! -- Και έπεται συνέχεια!


Ηγούμενος Ξενοφώντος Αλέξιος και Ιερομόν. Θεόφιλος Παντοκράτορος

Αδελφοί τα πράγματα στην Εκκλησία άλλαξαν. Περνάνε πια σαν εικόνες μπροστά μας κι εμείς προσπαθούμε να καταλάβουμε πως και πότε συνέβη όλο αυτό.

Φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε Αγιορείτες να παρευρίσκονται σε τελετή παπικών και να συμπροσεύχονται με αιρετικούς μοναχούς. 

Όπως γράφει το dimpnews: «Η είδηση δεν είναι μια ακόμη δι-ομολογιακή συμπροσευχή του Βαρθολομαίου αλλά ότι σε αυτή συμμετείχαν και Αγιορείτες. Συμπροσευχή Αγιορειτών και Βενεδικτίνων έχουμε να δούμε αιώνες... Ραγδαίες οι εξελίξεις...».
Έχει ειπωθεί πολλάκις, όχι μόνο από αυτό το βήμα αλλά και από αλλού, ότι μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην Ουνία.
Όσοι έχουν ιδρυματοποιηθεί μέσα στην Εκκλησία, όσοι δηλαδή πληρώνονται για τις υπηρεσίες τους και βλέπουν την Εκκλησία σαν εργοδότρια, δύσκολα θα θελήσουν να το αντιληφθούν και ακόμη πιο δύσκολα θα αντιδράσουν. 
Θα βρίσκουν πάντα δικαιολογίες. Θα πούμε αλήθειες όσο κι αν πληγώνουν. 
Η Εκκλησία πάσχει από την δημοσιο-υπαλληλίστικη σχέση και νοοτροπία που έχουν αναπτύξει αρκετά μέλη Της με Αυτήν. 
Ποιός θα το περίμενε όμως ότι θα έφτανε η μέρα που θα βλέπαμε ακόμη και Αγιορείτες που άφησαν τα εγκόσμια να συμπροσεύχονται με αιρετικούς;


Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος Αγίου Όρους, Αλέξιος [αριστερά του Βαρθολομαίου] Ιερομόναχος Θεόφιλος, εκπρόσωπος Μονής Παντοκράτορος [ο δεξιός Ιερομόναχος στην φωτογραφία, και πολλές φορές αρχιγραμματέας της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους, όπως επεσήμανε σχολιαστής ΕΔΩ.

Στο dimpnews τον αναφέρουν ως Ιερομόναχο της ίδιας Μονής (Ξενοφώντος)]. 
Οι πνευματικοί συγγενείς όλων αυτών βγαίνουν κάθε λίγο και λιγάκι από το Άγιον Όρος για να μας δασκαλέψουν να υπακούμε στον αιρεσιάρχη «Πατριάρχη του Γένους».
Αδελφοί προσευχηθείτε να δίνει δύναμη και χρόνια ο Τριαδικός Θεός στον ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ που απέμεινε, τον Γέροντα Γαβριήλ, η ομολογία του οποίου ήλθε σαν βάλσαμο στην ψυχή μας.

Φαίη.

Τί έπεται μετά την πτώσιν του «οχυρου της Ορθοδοξίας»;



«…Πρὶν ἀπὸ δύο χρόνια στὴν ἱστοσελίδα ΕΟΔ δημοσιεύτηκε τὸ ἄρθρο «Ἀλλαγὴ φύλου ἢ πολιτιστικοῦ κώδικα; Πῶς ἀγοράζετε ἡ Ὀρθοδοξία στὴν Ἑλλάδα», ὅπου ἀναφερόταν πὼς σὲ μία χώρα ποὺ ὀνομάζεται Ὀρθόδοξη, τὸ κοινοβούλιο (ἀποτελούμενο κυρίως ἀπὸ ἄτομα ποὺ ὀνομάζονται ἐπίσης Ὀρθόδοξοι) ψήφισε νόμο γιὰ τὴν ἀλλαγὴ φύλου ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν 15 ἐτῶν. Καὶ αὐτό, παρὰ τὴν ἄμεση ἀπαγόρευση τῶν Ἁγίων Γραφῶν, ὄχι μόνο νὰ ἀλλάζεις τὸ φῦλο ἀλλὰ καὶ νὰ φορᾶς ροῦχα διαφορετικοῦ φύλου: «Ἡ γυναίκα δὲν πρέπει νὰ φοράει τὰ ροῦχα τοῦ ἄντρα, οὔτε ὁ ἄντρας τὰ ροῦχα τῆς γυναίκας. Ὅποιος κάνει αὐτὰ τὰ πράγματα, τὸν ἀποστρέφεται ὁ Κύριος, ὁ Θεὸς σας» (Δευτερονόμιο 22, 5). Ἐνῶ τὸ 2015 τὸ ἑλληνικὸ κοινοβούλιο νομιμοποίησε τὰ λεγόμενα συμβόλαια συμβίωσης ὁμοφυλοφίλων.
Τὸ ἄρθρο ἀναλύει πῶς οἱ δυτικὲς χῶρες, ὁδηγώντας τὴν Ἑλλάδα σὲ τρελλὰ χρέη, τὴν ἀναγκάζουν νὰ λαμβάνειἀποφάσεις ποὺ εἶναι ἄμεσα ἀντίθετες μὲ τὴν ἴδια τὴν οὐσία τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία (σύμφωνα μὲ αὐτούς).

Σήμερα εἴδαμε τὴ συνέχεια αὐτῆς τῆς ἱστορίας. Τοὺς Ἕλληνες ἀνάγκασαν νὰ λάβουν μία ἀπόφαση ποὺ ἔρχεται ἀντίθετη, ὅπως εἰπώθηκε προηγουμένως, καὶ μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, καὶ μὲ τοὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ μὲ τὴν κοινὴ λογική. Ἂν κάποιος δὲν θυμᾶται, στὴν Ἑλλάδα ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐντοιχισμένη στὸ σύστημα τῶν κρατικῶν ὀργάνων καὶ ὅλοι οἱ ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς παίρνουν μισθοὺς ἀπὸ τὸν προϋπολογισμὸ τοῦ κράτους… 
Ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδας σημαίνει ὅτι οἱ Ἕλληνες ἐγκατέλειψαν τὴν ἀλήθεια γιὰ χάρη τῆς πολιτικῆς. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὴν ἐξουσία μποροῦν νὰ τοὺς ἀναγκάσουν νὰ λάβουν τὶς ἀποφάσεις ποὺ τοὺς ὠφελοῦν. Οἱ Ἕλληνες ἔδειξαν τὴν ἀδυναμία τους. 
Εἶναι πολὺ λυπηρό, τουλάχιστον. Ὅλοι κάπως συν­ήθισαν μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ Φανάρι ἐκτελεῖ τὴ βούληση τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, χωρὶς νὰ λαμβάνει ὑπόψη του κάτι ἰδιαίτερο. 
Μετὰ ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρα σὲ συν­έντευξη στὸ περιοδικὸ Evening Independent, ποὺ εἰπώθηκαν λίγο μετὰ τὴν ἐκλογή του: «Θὰ προωθῶ πάντα τὴν Ἀμερικὴ καὶ τὰ ἀμερικανικὰ συμφέροντα, θὰ ζήσω μὲ ἀμερικανικὰ ἰδεώδη καὶ θὰ τὰ κηρύσσω. Δὲ θὰ ξεχάσω ποτὲ αὐτὴ τὴ τρανὴ χώρα», δὲν ἐκπλήσσεται κανεὶς μὲ τίποτα πιά. Ἀλλὰ ὅλοι θεωροῦσαν τὴν Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία ἕνα εἶδος πυλώνα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλὰ ἡ πραγματικότητα εἶναι διαφορετική.
Τί ἕπεται;
Ὅπως ἔχει ἀναφερθεῖ, τὸ σχίσμα στὴν Ὀρθοδοξία ἔγινε καὶ στὸ ἑξῆς μόνο θὰ βαθαίνει. 
Δὲν χρειάζεται νὰ μαντέψουμε ποῖες ἄλλες Τοπικὲς Ἐκκλησίες θὰ ὑποστηρίξουν τὸ Φανάρι. 
Ἂς ἀναφέρουμε μόνο ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο: «Ἐκ τούτου πολλοὶ ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μετ’ αὐτοῦ περιεπάτουν. εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς τοῖς δώδεκα· μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;» (Ἰω. 6, 66-67).
Ἀλλὰ ἕνα πρᾶγμα εἶναι ἤδη ἀπολύτως σαφὲς –οἱ ἐκκλησίες θὰ χωρίζονται σύμφωνα μὲ τὸ κριτήριο τῆς στάσης τους πρὸς τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινούπολης. Κάποιες θὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, ἄλλοι θὰ ὑπερασπιστοῦν τὴν ἀρχὴ τῆς καθολικότητας. Ἡ ἀπάντηση στὴν ἐρώτηση: ἀπὸ ποία πλευρὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια, θὰ πρέπει νὰ ἀναζητηθεῖ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν».
Ἐκεῖνοι ποὺ σήμερα ἀναγνωρίζουν τὶς ἄδικες ἀποφάσεις τοῦ Φαναρίου γιὰ τὴν Οὐκρανία, αὔριο θὰ ἀναγκαστοῦν νὰ ἀναγνωρίσουν ἄλ­λες, καθόλου λιγότερο ἄνομες ἀποφάσεις. Πιθανότατα θὰ εἶναι ἀποφάσεις σχετικὰ μὲ τὴν προσέγγιση, μέχρι τὴν πλήρη ἑνότητα μὲ τὴν «Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία». Αὐτὸ ἔχει ἤδη ἀνακοινωθεῖ ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ τὸν Πάπα Φραγκίσκο…

Τοῦ κ. Κυρὶλ Ἀλεξάντροφ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ τοῦ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ



Καρυαί, 24 Ὀκτωβρίου 2019 (π.ἡμ.)

Παναγιώτατε,

Ἤθελα πολύ, κατά τήν πρόσφατη ἐπίσκεψή σας στό Ἅγιον Ὄρος τῆς Παναγίας Μητρός μας, τῆς Θεοτόκου, νά λάβω τήν εὐχή σας, καί νά σᾶς φιλήσω τά πόδια, ἀλλά δέν μπορῶ νά τό κάνω, διότι ἀπό μακροῦ χρόνου αὐτό εἶναι πιά ἐφάμαρτο. Μήπως θέλετε νά ἀκούσετε τό γιατί ;

1. Στούς ἀκάρπους καί πονηρούς διαλόγους μέ τούς αἱρετικούς ἔχετε προδώσει ἐσεῖς καί οἱ δικοί σας τήν Μόνη Ἐκκλησία, τήν Ὀρθοδοξία, παραδεχόμενοι πολλές φορές «ποικιλία» στά ἱερά Δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἐκκλησιαστικό χαρακτῆρα στίς αἱρετικές παρασυναγωγές τῶν Μονοφυσιτῶν, τοῦ Πάπα, καί τῶν Θεοτοκομάχων καί Εἰκονομάχων Προτεσταντῶν· ἔχετε πρωτύτερα καθυβρίσει ἐπισήμως καί ἀμετακλήτως τούς Ἁγίους Πατέρες ὡς «ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως», ὥστε νά φαίνεσθε ἀπαλλαγμένος ἀπό τήν ἀνάγκη ὑπακοῆς στά θεόπνευστα κελεύσματά τους.

2. Εἶστε ἐχθρός τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ καί τῆς Παναγίας μας, διότι ἔχετε θεσμική φιλία μέ τούς συνειδητούς καί ἀμετανοήτους αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους, τούς «ἐξεστραμμένους καί αὐτοκατακρίτους» προεστῶτες τῶν αἱρέσεων (Τίτον 3, 11), τούς προμάχους τῆς ἀσεβείας, καί θά ἔχετε τό ἴδιο μέ ἐκείνους ἀτελεύτητο μέλλον, μακράν τῆς Χώρας τῶν Ζώντων, ἄν δέν ἐπανέλθετε στήν Πίστη. Διότι λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Ὁ τοῖς ἐχθροῖς τοῦ Βασιλέως συμφιλιάζων, οὐ δύναται φίλος τοῦ Βασιλέως εἶναι, οὐδέ ζωῆς ἀξιοῦται, ἀλλά σύν τοῖς ἐχθροῖς ἀπολεῖται, καί τά χείρονα ὑπομενεῖ» καί ὅτι «τῆς φιλίας τῆς διά τόν Χριστόν τό μῖσος τό δι’ Αὐτόν πολλῷ βέλτιον». Δέν ἐνθυμεῖσθε, τόν θεόπνευστο λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, «ἐν ἴσῳ μισητά Θεῷ καί ὁ ἀσεβῶν καί ἡ ἀσέβεια αὐτοῦ»; (Σοφία Σολομῶντος 14, 9).

3. Ὑπό τήν πατριαρχική νοσσιά καί προστασία σας, ἔχει εὕρει καταφύγιο κάθε αἵρεση καί νεωτερισμός, ὄχι μόνο στίς ἐπαρχίες τοῦ Θρόνου, ἀλλά καί στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί ἀλλοῦ. Οἱ Κληρικοί σας, καί οἱ βραβευμένοι ἀπό σᾶς μέ ὀφφίκια καί τιμητικά συνέδρια καί ἐκδόσεις θεολόγοι καί διανοητές, οἱ ἐπαινέτες τῆς «πεφωτισμένης Πατριαρχίας» σας, ὅλοι αὐτοί εἶναι οἱ πρωτουργοί καί ἔξαρχοι πασῶν τῶν νέων θεολογικῶν πλανῶν καί τῶν θεσμικῶν νεωτερισμῶν, ἀπό τήν μεταπατερική θεολογία καί τήν οἰκολογική καί παγανιστική λατρεία τῆς Γῆς, μέχρι τήν χωρίς μετάνοια ἀποκατάσταση τῶν σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας. Πλησίον σας βρίσκουν καταφυγή καί δικαίωση ἀπό τήν κατακραυγή τοῦ Ὀρθοδόξου Κλήρου καί τοῦ Ποιμνίου ὅλοι αὐτοί οἱ πνευματικοί λύκοι, καί ἐσεῖς εἶστε ὁ ποιμήν καί Μαικήνας τους· κατά τήν πατερική διατύπωση εἶστε τελείως ὁμόφρων καί ἔνοχος μέ αὐτούς: «Πῶς οὐχί τῆς ἴσης ἐκείνοις δυσσεβείας εἰσίν, οἱ μή κατά τῆς ἐκείνων ψηφισάμενοι δυσσεβείας, μηδέ δικαιώσαντες τούς ἀντιταττομένους τῇ αὐτῶν δυσσεβείᾳ, διωκομένους παρά τοῦθ’ ὑπ’ ἐκείνων;».

4. Ὡς ἄλλος Πάπας ἔχετε καλλιέργήσει ἐπί τρεῖς δεκαετίες τώρα στό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα τήν ἀντίληψη, πώς ὅ,τι θέλει αὐθαιρέτως ὁ ἑκασταχοῦ Ἐπίσκοπος, πολύ περισσότερο ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, συνιστᾷ νόμο τῆς Ἐκκλησίας. Πόσο σᾶς ἐπικρίνουν, ὅπως καί τόν Πάπα, ὅλοι οἱ Ἅγιοι, τούς ὁποίους διά τοῦτο ὑβρίσατε ! Πόσο ταιριάζει σέ σᾶς ἡ μομφή τοῦ Ἁγίου Παλαμᾶ πρός τόν καταδικασμένο αἱρετικό προκάτοχό σας, Πατριάρχη Ἰωάννη Καλέκα «μόνος αὐτός ὑπῆρχεν ἡ Σύνοδος, ἐπεί καί μόνον ἑαυτόν πολλάκις καί τήν Ἐκκλησίαν εἶναί φησι καί ὅ,τι ἄν αὐτῷ δόξῃ καί ὅ,τι ἄν αὐτός εἴπῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ, φησί δοκεῖν καί τήν Ἐκκλησίαν ἀποφαίνεσθαι πᾶσαν».

5. Μέ αὐτά πού κάνετε καί διδάσκετε, ἀσεβεῖτε πρός τούς ἀποστολικούς Κανόνες, πρός ἐκείνους τῶν ἱερῶν Τοπικῶν καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων, τά ὁποῖα ἀπαγορεύουν αὐστηρῶς τίς συμπροσευχές, τίς φιλίες καί τά συλλείτουργα μέ τούς αἱρετικούς, ἐνῷ ἡ Ἐκκλησία πιστεύει«μή τέλειον εἶναι ὀρθόδοξον, ἀλλ’ ἐξ ἡμισείας, τόν τοῖς θείοις Κανόσι μή ἀπευθυνόμενον». Δείχνετε ἔτσι, ὅτι δέν πιστεύετε σέ Θεό, σέ ἀθανασία ψυχῆς, σέ ἀόρατο κόσμο, σέ Παράδεισο καί Κόλαση, σέ Μέλλουσα Κρίση καί ἀνταπόδοση. Μήπως λοιπόν, Παναγιώτατε, οἱ πυκνές συναντήσεις σας μέ παράγοντες καί δωρητές ἀπό μασονικά καί ἄλλα συναφῆ τάγματα μαρτυροῦν γιά σᾶς καί κάποια ἀνομολόγητη καί ὑψηλή ἰδιότητα καί θέση, ἀσυμβίβαστη καί ἐχθρική πρός τήν Ὀρθόδοξο Πίστη ;

6. Δυστυχῶς, ὅπως καλῶς γνωρίζουν ὅσοι ἔλαβαν πεῖρα, μέ διακριτικές ὁδηγίες δικές σας καί τῶν συνεργατῶν σας καί ὄχι μέ τίς θεμιτές ἐκκλησιαστικές διαδικασίες, ἐκεῖνοι πού ἀντιστέκονται στίς μεθοδεύσεις σας πρός ἐπέλαση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπομονώνονται ἐκκλησιαστικά μέσα στό ἴδιο τό περιβάλλον τους καί ἐξαναγκάζονται εἴτε σέ ἀποχώρηση εἴτε σέ σιωπή. Ἐκεῖ πού εἶναι δυνατόν, χρησιμοποιεῖτε καί τήν πολιτική παρέμβαση, ὅπως ἔχει γίνει καί στό Ἅγιον Ὄρος, καί ἐφαρμόζεται σέ σᾶς, αὐτό πού ὁ Μ. Ἀθανάσιος θεωρεῖ ἐπικριτικῶς χαρακτηριστικό τῶν αἱρετικῶν Ἀρειανοφρόνων: «Οὐ γάρ ξίφεσιν ἤ βέλεσιν οὐδέ διά στρατιωτῶν ἡ ἀλήθεια καταγγέλλεται, ἀλλά πειθοῖ καί συμβουλίᾳ. Ποία οὖν πειθώ, ἔνθα βασιλέως φόβος; Ἤ ποία συμβουλία, ἐν ᾗ ὁ ἀντιλέγων τό τέλος ἐξορισμόν ἔχει καί θάνατον;».

Πολλές φορές, βεβαίως, προσποιεῖσθε, Παναγιώτατε, τήν Ὀρθοδοξία, σέ δηλώσεις σας ἀντίθετες πρός τίς πράξεις σας καί πρός τό κυρίως φρόνημά σας. Ἀλλά κατά τόν ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν, ἀκόμη καί ἄν μόνον ἀμφιταλεντευόσασταν περί τήν Ὀρθοδοξία, θά ἤσασταν ἀνάξιος τῆς Ἱερωσύνης:«Παρά τῶν ἱερῶν Κανόνων ὁρίζεται τόν μέν πολλάκις συγκαταθέμενον εὐσεβεῖν καί πολλάκις αὖ ἠρνημένον, “ἀβέβαιον εἶναι περί τό σέβας”· εἰ δέ πάλιν τῆς αὐτῆς κακοφροσύνης ἀνερυθριάστως ἔχοιτο, παρά τίνων ἱερῶν Κανόνων τῆς ἱερωσύνης ἐπειλῆφθαι δικαιωθήσεται;».

Ἔχετε ὁδηγήσει τήν ψυχή κάθε Ὀρθοδόξου Ἕλληνος νά ἀντιμετωπίσει τό δίλημμα: «Νά ταχθῶ μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ἤ μέ τοῦ αἱρεσιαρχοῦντος Πατριάρχου τοῦ Γένους;». Ἔτσι ἀκριβῶς γράφει καί ὁ Ἅγιος Κύριλλος τῆς Ἀλεξανδρείας στόν αἱρετικό Προκαθήμενο τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί προκάτοχό σας, τόν Νεστόριο, πρίν ἀπό 1600 χρόνια: «Τί πάθωμεν ἡμεῖς, οἱ παρά τῆς σῆς εὐλαβείας ἀπαιτούμενοι τό ὑπεραγαπᾶν σε τοῦ πάντων ἡμῶν Σωτῆρος Χριστοῦ; Τίς ἡμᾶς ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ὀνῆσαι δυνήσεται ἤ ποίαν εὑρήσομεν ἀπολογίαν, σιωπήν οὕτω τιμήσαντες τήν μακράν, ἐπί ταῖς παρά σοῦ γενομέναις κατ’ Αὐτοῦ δυσφημίαις;». Καί βέβαια, Παναγιώτατε, ἡ βλάβη πού προξενήσατε στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία, εἶναι ἐπανάσταση κατά τοῦ Ἰδίου τοῦ Σωτῆρος.

Στά 28 χρόνια τῆς Πατριαρχίας σας δέν ἔχετε ἀναπαύσει οὔτε μία φορά τίς καρδιές τῶν ἀληθινῶν Ὀρθοδόξων· μόνον τούς κοσμικά φρονοῦντες ἀναπαύετε, χάρη στήν εὔκλεια καί τίς τιμητικές διακρίσεις πού σᾶς ἔχουν ἀπονείμει οἱ ἄρχοντες τοῦ «ἐν τῷ πονηρῷ κειμένου κόσμου» (Α΄ Ἰω. 5, 19), ὄχι πρός δόξαν τῆς σωστικῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά γιά νά ἐπαινέσουν τήν ἀπό σᾶς παντοιότροπο καθαίρεσή της.

Παναγιώτατε,

Μετανοῆστε ἀπό τήν εὐρεῖα καί ψυχώλεθρο ὁδό ἐπί τῆς ὁποίας σταθερῶς προχωρεῖτε, ἡ ὁποία βλάπτει τό ἀκραιφνές ὀρθόδοξο φρόνημα καί τήν διορθόδοξη ἑνότητα ἑκατομμυρίων βαπτισμένων ψυχῶν, περί τῶν ὁποίων θά δώσετε φοβερό, «οἰκουμενικό», λόγο ἐπί τοῦ ἀδεκάστου κριτηρίου. Φοβηθεῖτε, ὅτι ἡ ἄκτιστη καί ἀτελεύτητη κόλαση εἶναι γεμάτη ἀπό ἀμετανοήτους Ἀρχιερεῖς καί Πατριάρχες, ὅπως καλῶς γνωρίζει ἡ ἐκκλησιαστική Ἱστορία περί τῶν καταδικασμένων αἱρεσιαρχῶν Πατριαρχῶν καί τῆς ὑψηλῆς συνοδίας τους, μέ πρῶτο τόν πεπτωκότα Ἀπόστολο καί προδότη Ἰούδα τόν Ἰσκαριώτη· διότι ἡ θεία δίκη πρῶτα ξεκινᾶ ἀπό ἐμᾶς τούς ἐκκλησιαστικούς: «Καιρός τοῦ ἄρξασθαι τό κρίμα ἀπό τοῦ Οἴκου τοῦ Θεοῦ»(Α΄ Πετρ. 4, 17). «Περιπατεῖτε», λοιπόν Παναγιώτατε, «ἕως τό Φῶς ἔχετε, ἵνα μή σκοτία ὑμᾶς καταλάβῃ, ὅτε οὐδείς δύναται ἐργάζεσθαι» (Ἰω. 12, 35. 9, 4)

Μοναχός Γ. Γαβριήλ
Ἱ. Κουτλουμουσιανόν Κελλίον Ὁσίου Χριστοδούλου τῆς Πάτμου

Ὁ Κων/λεως ἐπιδοκιμάζει τὴν Οὐνίαν καὶ ὁμιλεῖ περὶ «κοινῆς πίστεως»!



Ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖ­ος κατὰ τὴν πρόσφατον ἐπίσκεψίν του εἰς τὴν Ἰταλίαν μετέβη τὴν 18ην Σεπτεμβρίου εἰς τὸ Λοῦγκρον, ὅπου ἐγένετο δεκτὸς μετὰ τιμῶν ἀπὸ τοὺς Οὐνίτας. Κατὰ τὴν ὑποδοχὴν αὐτοῦ μεταξὺ ἄλλων ἀνεφώνησε καὶ τὰ ἑξῆς: 
«(Ἤρθαμε)… νὰ προσκυνήσωμεν τὰ ἱερὰ σεβάσματα τῆς κοινῆς ἡμῶν Πίστεως καὶ πνευματικῆς κληρονομίας καὶ νὰ μετάσχωμεν τῆς χαρᾶς τῆς τοπικῆς Ἐπισκοπῆς διὰ τὴν ἑκατοστὴν ἐπέτειον ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς της… Αἰσθανόμεθα ὅτι μαζί σας μᾶς ὑποδέχονται οἱ Ἅγιοι τῆς περιοχῆς, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεριστής… 
Μέσα ἀπὸ μιὰ ποικιλία ὀνομάτων ποὺ ὑπενθυμίζουν τὴν ἀπώτερη Ἑλληνικὴ ἢ Ἀρβανίτικη καταγωγὴ καὶ τὸν σύνδεσμο μὲ τὸ Βυζάντιο καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ μὲ τὸ λειτουργικὸ Τυπικὸ καὶ τὶς Παραδόσεις της, οἱ Χριστιανοὶ τῆς περιοχῆς προσπαθεῖτε νὰ αὐτοπροσδιορισθῆτε καὶ νὰ νιώσετε τὴν ὑπερηφάνειαν ποὺ δικαιοῦσθε γι’ αὐτὸ τὸ ὁποῖον εἶσθε!». 
Ὑπάρχει «κοινὴ Πίστις» μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ Οὐνιτῶν; Μετέχει εἰς τὴν χαρὰν τῆς ἱδρύσεως Οὐνιτικῆς Ἐπισκοπῆς; Ὁμιλεῖ διὰ τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν Θεριστήν, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης ἐξεδίωξεν, ἀπὸ τὸ Μοναστήρι τοὺς Ὀρθοδόξους; Τοὺς παροτρύνει νὰ αἰσθάνωνται ὑπερηφάνεια, ἐπειδὴ εἶναι Οὐνῖται; 
Δυστυχῶς, ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος δὲν ἐσταμάτησε εἰς αὐτά. Μετέχων εἰς «ἑσπερινὸν» συμπροσευχόμενος μὲ παπικοὺς εἰς τὸν καθεδρικὸν ναὸν εἰς τὸ Λοῦγκρον προσέθεσεν ἀκόμη ἕτερα ἀντορθόδοξα: 
«…Τιμᾶται ὁ Ἅγιος Δονάτος ἰδιαιτέρως ὡς προστάτης τῆς Θεσπρωτίας καὶ τῆς πόλεως τῆς Παραμυθιᾶς. Ἑπομένως, εἶναι ἰδιαιτέρως οἰκεῖος, ὄχι μόνον εἰς τὸν φέροντα τὸ ὄνομά του Ἐπίσκοπον, ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς ἐνταῦθα Χριστιανούς, πολλοὶ τῶν ὁποίων κατάγονται ἐκ προγόνων ἐξ Ἠπείρου καὶ Ἀλβανίας… 
Ἡ Καλαβρία, αὐτὴ ἡ “terra d’ occidente volta verso l’ oriente”, ὅπως προσφυῶς ἀπεκλήθη, ὑπῆρχεν ἀπὸ παλαιοτάτων χρόνων Ὀρθόδοξος καὶ εὐδοκιμοῦσα εἰς τὴν εὐσέβειαν, μὲ θαυμαστῶς ἀκμάζοντα φιλοκαλικὸν καὶ νηπτικὸν Μοναχισμόν, εὑρίσκετο δὲ ἐκκλησιαστικῶς ἀπὸ τῶν ἀρχῶν τοῦ Η΄ αἰῶνος ὑπὸ τὸν Θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὴν ὁποίαν καὶ ἀνεγνώριζεν ὡς Μητέρα Ἐκκλησίαν. Οἱ σχέσεις συγγενείας, ὡς γνωστόν, δὲν ἀλλάζουν, παρὰ τὰς κατὰ καιροὺς στροφὰς τῆς Ἱστορίας. Ἡ μητέρα αἰσθάνεται πάντοτε μητέρα, ἀγαπᾶ τὰ παιδιά της, τὰ σκέπτεται καθημερινῶς, προσεύχεται διακαῶς ὑπὲρ αὐτῶν, ὅσον μακρυὰ καὶ ἂν εὑρίσκωνται. Ἅπαξ μητέρα, πάντοτε μητέρα! Οὕτω πως αἰσθάνεται καὶ δι’ ὑμᾶς ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Μήτηρ Ἐκκλησία, ἔστω καὶ ἂν δὲν εὑρίσκεσθε πλέον ὑπὸ τὴν ἄμεσον κανονικὴν προστασίαν της. Καὶ χαίρεται μητρικῶς, διότι βλέπει ὅτι κρατεῖτε τὴν γλῶσσαν της, τὸ τυπικόν της, τὴν ὑμνολογίαν καὶ ὅλον τὸν λειτουργικόν της πλοῦτον, τὴν περιβολὴν καὶ τὰ ἄμφια τῆς ἱερωσύνης της. Τοῦτο δὲν τὸ παραδέχεται ὡς ἐξωτερικὸν μόνον στοιχεῖον, κάτι τὸ ὁποῖον θὰ ἐνεῖχεν ἴσως καὶ κάποιαν δόσιν ὑποκρίσεως, ἀλλὰ ὡς δεῖγμα ἐσωτερικῆς καὶ βαθυτέρας δίψης καὶ νοσταλγίας. Δίψης, νοσταλγίας, ἀλλὰ καὶ ἀγάπης! Ἀγάπης «κραταιᾶς ὡς θάνατος», ἀφοῦ διὰ νὰ τὰ κρατήσετε ὅλα αὐτὰ ὡς θεμελιώδη στοιχεῖα τῆς ἰδιοπροσωπίας σας καὶ τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ σας, κάποτε, εἰς δυσκόλους ἐποχάς, «ἐσχήκατε ἐν ἑαυτοῖς τὸ ἀπόκριμα τοῦ θανάτου» (Β΄ Κόρ. 1,9) καὶ θαυμασίους Ὁμολογητὰς ἀνεδείξατε, οἷοι οἱ Ὅσιοι Λουκᾶς καὶ Βαρθολομαῖος, τῶν ὁποίων καὶ τὰς ἁγίας εὐχὰς ἐπικαλούμεθα… 
Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι αὐτὰς τὰς Ἐνορίας καὶ Μονὰς τῶν Ὀρθοδόξων ἤδη τὰς ἀγαπᾶτε καὶ δὲν τὰς θεωρεῖτε ὡς ἀνταγωνιστρίας, ποὺ βεβαίως δὲν εἶναι τοιαῦται, ἀλλ’ ὡς ἀδελφικὰς παρουσίας καὶ μαρτυρίας τῆς μητρικῆς ἀγάπης τῆς Κωνσταντινουπόλεως… 
Προσευχόμεθα ἐμεῖς, νὰ προσεύχεσθε καὶ σεῖς, νὰ λειάνη ὁ Θεὸς τὴν ὁδὸν καὶ νὰ ἀνατείλη ἡ ἡμέρα ἡ μεγάλη καὶ ἐπιφανής, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ εὑρεθῶμεν ἀπὸ κοινοῦ πέριξ τῆς ἁγίας Τραπέζης. Μέχρι τότε, κρατεῖτε, παρακαλοῦμεν, τὰς ἀνατολικὰς παραδόσεις σας…». 
Τί νὰ πρωτοεπισημάνη κανείς. Ἀναγνωρίζει τὸν παπικὸν κ. Δονάτον ὡς Ἐπίσκοπον! Χαίρεται ποὺ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν Ἤπειρον καὶ τὴν Ἀλβανίαν ἔπεσαν εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Παπισμοῦ! Ἐνδιαφέρεται μόνον νὰ προβάλη ὅτι κάποτε ἡ περιοχὴ ἦτο δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως! Ἡ δικαιοδοσία εἶναι τὸ μεῖζον, ἐνῶ ἡ πίστις τὸ ἔλασσον! «Ἅπαξ μητέρα, πάντοτε μητέρα», δηλαδὴ ἀναγνωρίζει ὅτι εἶναι «μητέρα» τῆς Οὐνίας; Ἀναγνωρίζει τὴν Οὐνίαν ὡς ἀποδεκτὸν τέκνον τοῦ Πατριαρχείου; Βεβαίως, ἀφοῦ ἐν συνεχείᾳ ἐπιχαίρει, διότι κρατοῦν «τὴν γλῶσσαν της, τὸ τυπικόν της, τὴν ὑμνολογίαν καὶ ὅλον τὸν λειτουργικόν της πλοῦτον, τὴν περιβολὴν καὶ τὰ ἄμφια τῆς ἱερωσύνης της»! Ὅλα ἐκεῖνα δηλαδὴ μὲ τὰ ὁποῖα ἐξηπάτησαν ἐπὶ αἰῶνας Ὀρθοδόξους, διὰ νὰ τοὺς προσελκύσουν εἰς τὸν παπισμόν. Αὐτὰ εἶναι τὰ σημαντικὰ διὰ τοὺς Φαναριώτας, τὰ ἄμφια καὶ ὁ πλοῦτος… Πρὸ ἔτους εἶχεν ἐκμανεῖ ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καὶ ὡμίλει (ἐσφαλμένως βεβαίως) περὶ «ἀντιποιήσεως ἀρχῆς», ὅταν ἐθίγησαν τὰ ὑποτιθέμενα προνόμιά του! Τώρα ἡ Οὐνία δὲν εἶναι δι’ αὐτὸν ἀντιποίησις, ἀλλὰ ἀξία ἐπαίνων! 
Ἀναφέρεται ἐπίσης εἰς κάποιας ἐλαχίστους Ὀρθοδόξους ἐνορίας καὶ Μονάς, διὰ τὰς ὁποίας δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχη ἀνταγωνισμός… Δὲν εἶναι ἔργον τῶν Ὀρθοδόξων ἡ ἱεραποστολή; Ὄχι, διὰ τὸν κ. Βαρθολομαῖον αὐταὶ αἱ ἐνορίαι δὲν εἶναι «παρουσία καὶ μαρτυρία» τῆς πίστεως, ἀλλὰ τῆς δικαιοδοσίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως! 
Παρελείψαμεν ἕνα τμῆμα, εἰς τὸ ὁποῖον δηλώνει ὅτι ὄντως ὑπάρχουν διαφοραὶ καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐκφράζει τὴν εὐχὴν τοῦ «Κοινοῦ Ποτηρίου». Πῶς ὅμως εἶναι δυνατὸν Ὀρθόδοξος Πατριάρχης νὰ προτρέπη νὰ παραμείνουν εἰς τὴν Οὐνίαν; Καὶ ὅσοι ἐν τῷ μεταξὺ ἀπέλθουν εἰς τὴν ἄλλην ζωὴν ὡς Οὐνῖται; 
Ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ μετάδοσις τῆς Θ. Κοινωνίας εἰς τὸν Οὐνίτην Ποροσένκο δὲν ἦτο σφάλμα ἀλλὰ συνειδητὴ πρᾶξις.

orthodoxostypos.gr

Απέναντι στη «γοητεία» της οικουμενιστικής πλάνης



Αυτές οι λίγες γραμμές ξεκίνησαν να γράφονται με αφορμή το κείμενο μιας συνέντευξης γνωστού για τις οικουμενιστικές θέσεις του θεολόγου, που έπεσε πρόσφατα στα χέρια μου. Στη συνέντευξη αυτή ο εν λόγω καθηγητής, πέρα από τις γνωστές αγαπολογικές απόψεις (για την τεκμηρίωση της «ανάγκης» συνέχισης και ολοκλήρωσης των «εκκλησιαστικών διαλόγων»), υπεραμυνόταν και της «αναγκαιότητας» εκμοντερνισμού της λειτουργικής ζωής (κυρίως με τις μεταφράσεις λειτουργικών κειμένων). Είχε βεβαίως προηγηθεί και όλος εκείνος ο πόλεμος οργής, λάσπης και χλεύης εναντίον της Ιεράς Συνόδου για το θέμα των εκτρώσεων, αλλά και εναντίον του μητροπολίτη Μόρφου (που έκανε το… εγκληματικό λάθος να επισημάνει μέσα σε ομιλίες του πράγματα που ήδη έχουν πει σπουδαίοι άγιοι της Εκκλησίας μας πάνω σε θέματα φιληδονίας, σαρκολατρείας και ομοφυλοφιλίας). Βλέποντας όλα αυτά, προσπάθησα να μπω στη θέση του μέσου σημερινού συμπατριώτη μας (και μάλιστα όχι κατ’ ανάγκην του πλέον κακοπροαίρετου), που η επαφή του με την πίστη των προγόνων του είναι σε γενικές γραμμές από ελλειμματική έως επιδερμική και που έχει υποστεί όλη τη γνωστή πλέον εδώ και 3-4 δεκαετίες ψυχοδιανοητική επεξεργασία σταδιακής εξοικείωσης με τη νεοταξική ατζέντα των (πνευματικών και πολιτικών) αφεντικών του πλανήτη. Δεν ξέρω πόσο το κατόρθωσα.

Τη θλίψη πάντως από το πόσο πολύ έχει μεταλλάξει τη σκέψη μας όλη αυτή η (ας μου επιτραπεί ο όρος) «γοητεία της πλάνης», όλη αυτή η νεωτερική προσέγγιση με στόχο τον «εκσυγχρονισμό» της εκκλησιαστικής μας Παράδοσης και των Ιερών Κανόνων, που πλέον αντιμετωπίζονται ουσιαστικά ως ξεπερασμένοι, όλη αυτή η νέα αναθεωρητική «μεταπατερική» ψευδοθεολογία, που δήθεν προσαρμόζει και εναρμονίζει την Εκκλησία μας με τις ανάγκες και τα προβλήματα της σημερινής εποχής, αυτή τη βαθιά θλίψη πράγματι κατάφερα να τη νιώσω.

Ναι, είναι ξεκάθαρο ότι μέγα μέρος του λαού της πάλαι ποτέ αγιοτόκου πατρίδας μας τελεί όντως υπό την καταλυτική επήρεια όλης αυτής της πλάνης. Έχοντας διαποτιστεί από τα νεοταξικά προτάγματα της «αγάπης», του «σεβασμού στη διαφορετικότητα», των «ανοιχτών συνόρων», της προσέγγισης λαών, πολιτισμών και θρησκειών, οι περισσότεροι βρίσκουν όχι μόνο φυσιολογικούς αλλά και απαραίτητους τους «διαλόγους» και τα αγαπολογικά ανοίγματα προς ετεροδόξους ή και αλλοθρήσκους. Πόσοι και πόσοι άλλωστε βαφτισμένοι Ορθόδοξοι συμπατριώτες μας, δεν έχουν πλέον την πεποίθηση ότι λίγες και ασήμαντες είναι οι διαφορές μας με τον Παπισμό και με τις αιρέσεις της Δύσης, αλλά και ότι ακόμη και σε σχέση με το Ισλάμ και τις άλλες θρησκείες, όλοι κατά βάθος «στον ίδιο Θεό πιστεύουμε»; Πόσοι επίσης δεν είναι υπέρ του εκμοντερνισμού της Εκκλησίας (και αναφέρομαι σε ανθρώπους που μπορεί και να εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή); Πόσοι δεν τα βρίσκουν φυσιολογικά και δεδομένα όλα αυτά, πόσοι δεν θεωρούν τις μεταπατερικές πλάνες προοδευτικές και φρέσκιες απόψεις (αφού…«ο κόσμος εξελίσσεται και οφείλει και η Εκκλησία να ακολουθήσει»), ενώ τις ορθόδοξες θέσεις πολύ συχνά τις επικρίνουν ως σκοταδιστικές, μουχλιασμένες και ξεπερασμένες; Πόσοι δεν έχουν πραγματικά γοητευθεί από την πλάνη της άνευ ορίων «αγάπης» από τη μια και της ανάγκης από την άλλη για πρόοδο και νεωτερισμό;

Και ο νεωτερισμός φυσικά τα περιλαμβάνει όλα, ξεκινώντας από τα τύποις πιο αθώα (αλλαγές στην ένδυση των κληρικών, νόθευση εκκλησιαστικής μουσικής, μεταφράσεις κάποιων – όχι φυσικά όλων εξαρχής – κειμένων στη λατρεία) και φτάνοντας μιθριδατικά μέχρι τα μείζονα, όπως ο νεο-νικολαϊτισμός και η αποδοχή της σαρκολατρείας ακόμη και στις πλέον διαστροφικές της μορφές («άλλωστε ο Χριστός δεν μιλησε για την κρεβατοκάμαρά μας»), η υποτίμηση της νηστείας και της άσκησης, η σταδιακή άμβλυνση έναντι της ομοφυλοφιλίας («αφού εξάλλου όλοι παιδιά του Θεού είμαστε»), η καύση των νεκρών, το «δόγμα» ότι ο Θεός ως αγάπη δεν υποβάλλει σε δοκιμασίες τον άνθρωπο (ούτε καν παιδαγωγικά) και τόσα ακόμη. Κεντρική θέση μέσα σε όλα αυτά κατέχουν, όπως ήδη προαναφέρθηκε, η άκριτη αγαπολογία, η «αναγκαιότητα» εκσυγχρονισμού και εναρμόνισης της Εκκλησίας με τους νέους καιρούς (και με στόχο την καλύτερη προσέγγιση με τον κόσμο), ο «σεβασμός του Άλλου» και η δήθεν ανάγκη εξάλειψης των θρησκευτικών φανατισμών.

Υπό το άλλοθι και το προσωπείο όλων αυτών περάσαμε στον επιλεκτικό εξοβελισμό των Ιερών Κανόνων και της Ιεράς Παράδοσης, στη θεολογία των κλάδων, στην ισοτιμία των θρησκειών, στην άποψη ότι όλες μπορούν να οδηγήσουν στον Θεό (εκπεφρασμένη μάλιστα από στόματα πατριαρχών και επισκόπων) και στην έναρξη επομένως της παρασκευής της παγκόσμιας Πανθρησκείας. Δεν δείχνουν όλα αυτά πράγματι καινούργια, δημοκρατικά και προοδευτικά, έναντι δογμάτων και Κανόνων που γράφτηκαν πριν από πολλούς αιώνες και που φαντάζουν πια αφόρητα συντηρητικοί, σκοταδιστικοί και απολύτως ξεπερασμένοι από το «φιλελεύθερο» πνεύμα της Νέας μας Εποχής; Δεν δείχνουν σαφέστατα πιο ελκυστικά και γοητευτικά εν τέλει;

Όσοι όμως γνωρίζουμε την αλήθεια (και παρά τα υπόλοιπα βαρύτατα πνευματικά χάλια μας), έχουμε καθήκον να αντιδρούμε απέναντι σε όλες αυτές τις κακοδοξίες (και τη «γοητεία» τους). Και να θυμίζουμε στους αδελφούς μας πως ανέκαθεν «ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ἀπώλειαν» ήταν πλατιά και ευχάριστη, πως πάντοτε η πλάνη φαινόταν νεωτερικά δροσερή και γοητευτική και πως οι μεγαλύτεροι αιρεσιάρχες (από τον Άρειο και εξής) ήταν άνθρωποι μορφωμένοι, γοητευτικοί και «χαρισματικοί». Είναι αλήθεια άλλωστε ότι ο «άρχων της πλάνης» στολίζει και αυτός τους ακολούθους του με κάποια…«χαρίσματα».

Και απέναντι σε όσους τελούν υπό το κράτος αυτής της «γοητείας» και βρίσκουν από τη μια υγιείς και φρέσκιες τις νεοεποχίτικες κακοδοξίες (και κακοπραξίες) και από την άλλη αρρωστημένα, μουχλιασμένα και φανατικά τα απολύτως αυτονόητα και κατά γράμμα συμμορφούμενα σε όλη μας την πατερική θεολογία περί Παπισμού και άλλων αιρέσεων, αλλά και τα πασιφανή ως προς τη δήθεν ανάγκη για «εκκλησιαστικό εκσυγχρονισμό», εμείς ας έχουμε πάντοτε στον νου μας και ας απαντούμε με τη φράση του Κυρίου μας ότι «ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν…» (Ματθ. 5,17-19).

Όσο για τους «μεταπατερικούς» και «εκσυγχρονιστές» κληρικούς και θεολόγους των ζοφερών καιρών μας, αυτή την ολοένα και αυξανόμενη πράγματι ομάδα ανθρώπων, μπορεί να μιλούν για Χριστό και Ορθοδοξία, δεν κατορθώνουν όμως παρά να μας φέρνουν στον νου την προειδοποίηση του Αποστόλου Παύλου «ὅτι εἰσελεύσονται… λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν». Και δυστυχώς, με το κύρος που θεωρητικά τους προσδίδουν τα εκκλησιαστικά τους αξιώματα ή οι πανεπιστημιακές τους έδρες, αλλά και με τη συνήθη τους αγαπολογική (και…νανουριστική) μειλιχιότητα, κατορθώνουν να ξεγελούν και να παρασύρουν πολλούς πιστούς, σε μία εποχή που δυστυχώς ο λαός μας χαρακτηρίζεται από βαθιά άγνοια πάνω στα θέματα των δογμάτων της πίστης μας και που η ανάγκη επανευαγγελισμού του είναι επιτακτική. Και αντί αυτού, εκείνοι γίνονται υπαίτιοι ακόμη μεγαλύτερης ζημιάς, πνευματικού ολέθρου και απώλειας ψυχών.

Απέναντι σε όλη αυτή την κατάσταση, θα επαναλάβω ότι το επιτακτικό μας καθήκον είναι να αντιστεκόμαστε στην εξάπλωση της πλάνης και να παραμένουμε, όσο μπορούμε, απαρασάλευτοι στην πίστη μας. Και πάνω απ’ όλα βέβαια οφείλουμε να παρακαλάμε με πόνο τον Θεό να παρέχει σε όλους (και βεβαίως και σ’ εμάς) φωτισμό, οδούς μεταστροφής και πνεύμα ειλικρινούς μετανοίας. Αυτόν τον απότομο κατήφορο άλλωστε στον οποίο κατρακυλούμε πνευματικά, μόνο Εκείνος μπορεί να τον ανασχέσει…

Του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας

Oὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι. Ο του κανόνος τοις ακοινωνήτοις κοινωνών, και τούτον ακοινώνητον είναι




Οι Ι. Κανόνες της Εκκλησίας, με οικουμενικό κύρος, που αναφέρονται στην απαγόρευση συμπροσευχής με αιρετικούς και σχισματικούς είναι: 

1. Κανών Ι΄ των Αγ. Αποστόλων: «Ει τις ακοινωνήτω, καν εν οίκω συνεύξηται, ούτος αφοριζέσθω»

2. Κανών ΙΑ΄ των Αγ. Αποστόλων: «Ει τις καθηρημένω, κληρικός ων, κληρικώ συνεύξηται, καθαιρείσθω και αυτός».

3. Κανών ΜΕ΄ των Αγ. Αποστόλων: «Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος, μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως Κληρικοίς ενεργήσαί τι, καθαιρείσθω»

4. Κανών ΞE΄ των Αγ. Αποστόλων: «Ει τις Κληρικός, ή Λαϊκός εισέλθοι εις συναγωγήν Ιουδαίων, ή αιρετικών προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω, και αφοριζέσθω»

5. Κανών ΟΑ΄ των Αγ. Αποστόλων: «Ει τις Χριστιανός έλαιον απενέγκοι εις ιερόν εθνών, ή εις συναγωγήν Ιουδαίων εν ταις εορταίς αυτών, ή λύχνους άπτοι, αφοριζέσθω»

6. Κανών ΣΤ΄ της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου: «Περί του, μη συγχωρείν τοις αιρετικοίς εισιέναι εις τον οίκον του Θεού, επιμένοντας τη αιρέσει»

7. Κανών Θ΄ της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου: «Περί του, μη συγχωρείν εις τα κοιμητήρια, ή εις τα λεγόμενα μαρτύρια πάντων των αιρετικών απιέναι τους της Εκκλησίας, ευχής ή θεραπείας ένεκα, αλλά τους τοιούτους, εάν ώσι πιστοί, ακοινωνήτους γίνεσθαι μέχρι τινός, μετανοούντας δε, και εξομολογουμένους εσφάλθαι, παραδέχεσθαι»

8. Κανών ΛΒ΄ της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου: «Ότι ου δεί αιρετικών ευλογίας λαμβάνειν, αίτινές εισιν αλογίαι μάλλον, ή ευλογίαι»

9. Κανών ΛΓ΄ της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου: «Ότι ου δεί αιρετικοίς ή σχισματικοίς συνεύχεσθαι«

10. Κανών ΛΔ΄ της εν Λαοδικεία Συνόδου. Ότι ου δεί πάντα χριστιανόν εγκαταλείπειν μάρτυρας Χριστού και απιέναι προς τους ψευδομάρτυρας, τουτέστιν αιρετικών, ή αυτούς προς τους προειρημένους αιρετικούς γενομένους· Ούτοι γαρ αλλότριοι του Θεού τυγχάνουσιν. Έστωσαν ουν ανάθεμα οι απερχόμενοι προς αυτούς.

11. Κανών ΛΖ΄ της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου: «Ότι ου δεί παρά των Ιουδαίων ή αιρετικών τα πεμπόμενα εορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνεορτάζειν αυτοίς»

12. Κανών Θ΄ του Τιμοθέου Αλεξανδρείας: «Ερώτησις. Ει οφείλει Κληρικός εύχεσθαι, παρόντων Αρειανών, ή άλλων αιρετικών; ή ουδέν αυτόν βλάπτει, οπόταν αυτός ποιή την ευχήν, ήγουν την προσφοράν; Απόκρισις. Εν τη θεία αναφορά ο Διάκονος προσφωνεί προ του ασπασμού. «Οι ακοινώνητοι περιπατήσατε.» Ουκ οφείλουσιν ουν παρείναι, ει μη αν επαγγέλλωνται μετανοείν και εκφεύγειν την αίρεσιν» 

13. Κανών Β΄ της εν Αντιοχεία Συνόδου: «Πάντας τους εισιόντας εις την Εκκλησίαν και των ιερών Γραφών ακούοντας, μη κοινωνούντας δε ευχής άμα τω λαώ ή αποστρεφομένους την αγίαν μετάληψιν της ευχαριστίας κατά τινα αταξίαν, τούτους αποβλήτους γίνεσθαι της Εκκλησίας, έως αν εξομολογησάμενοι και δείξαντες καρπούς μετανοίας και παρακαλέσαντες τυχείν δυνηθώσι συγγνώμης, μη εξείναι δε κοινωνείν τοις ακοινωνήτοις, μηδέ κατ” οίκους συνελθόντας συνεύχεσθαι τοις μη τη εκκλησία συνευχομένοις, μηδέ μη συναγομένοις. Ει δε φανείη τις των επισκόπων, ή πρεσβυτέρων, ή διακόνων, ή τις του κανόνος τοις ακοινωνήτοις κοινωνών, και τούτον ακοινώνητον είναι, ως αν συγχέοντα τον κανόνα της Εκκλησίας». 

Αδελφοί διαδώστε το παντού! Έχει σαπίσει το παν! Αρκετά τους έχουμε ανεχθεί!

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΤΑΝΤΙΑ!
ΠΑΡΑΒΡΕΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ 
ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΛΗΡΙΚΟΙ!

Πολλοί ήταν οι προβοκάτορες στην βλάσφημη διάσκεψη της Οξφόρδης για την ομοφυλοφιλία.
…Ανθρωποι από τέσσερις Ελληνικές Μητροπόλεις «τίμησαν» με την παρουσία τους τους αιρετικούς και τους ομοφυλόφυλους ακτιβιστές για τα «δικαιώματα» των ΛΟΑΤΚΙ.

Η Ιερά Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής με τον π. Δημήτριο Μπαθρέλο.
Η Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος και Αλμυρού με τους Δρς Παντελή Καλαϊτζίδη και Νικόλαο Ασπρούλη, διευθυντή και αναπληρωτή διευθυντή αντίστοιχα της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου.
Η Αρχιεπισκοπή Αθηνών με τον πρόσφατα χειροτονηθέντα π. Ισίδωρο Κάτσο.
Η Ιερά Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας με τον (ποιόν άλλον;) π. Βασίλειο Θερμό.

Στην ανακοίνωσή τους οι διοργανωτές ανέφεραν ότι «η συνάντηση ήταν αυστηρώς ανεπίσημη: όλοι οι συμμετέχοντες παρευρέθησαν ως ιδιώτες και η ιεραρχία της Εκκλησίας δεν συμμετείχε με την τυπική της ιδιότητα». Αυτό όμως που γράφουν δεν στέκεται με τίποτα, διότι η ίδια η συνάντηση είχε την αξίωση, άκουσον άκουσον, «να βοηθήσει την Εκκλησία να μάθει πώς να ανταποκριθεί στις ποιμαντικές ανάγκες του 21ου αιώνα». Να μάθει η Εκκλησία από ποιους;… ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ

Διαβάστε όλο το ἄρθρο:


Η κοινωνία με τους Οικουμενιστές εκφράζει έλλειψη «αγάπης–ταύτισης προς τον Θεόν»

«Ο 15ος Κανόνας της Α–Β Συνόδου»

(Ως βιωματική πτυχή του Μοναχισμού)

Στην ασκητική γραμματεία, όπως για παράδειγμα στο Λειμωνάριο, στο Λαυσαϊκό και στο Γεροντικό, διακρίνουμε στην νηπτική συνείδηση των Μοναχών το φρόνημά τους, ότι αποτελούν οργανικά μέλη της Εκκλησίας, του Σώματος του Χριστού.
Αυτή η συνείδηση–φρόνημα εκφράζει την ουσία του Ορθοδόξου Μοναχισμού, από τον απλούστερο κοινοβιάτη μοναχό εως τα πιο απόμακρα προκεχωρημένα φυλάκια, όπως είναι οι αναχωρητές – ερημίτες.
«Και αυτός δε ο Κύριος, ότε ήρξατο, πολεμείν μετά του διαβόλου, εν ερήμω ξηροτάτη επολέμησεν αυτόν…», υπογραμμίζει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος.
Σε πολλές σελίδες της ερήμου είναι λιγότερο ή περισσότερο εμφανές το πνεύμα του 15ου Κανόνα της Α–Β Συνόδου, που οριοθετεί και σχηματοποιεί την πορεία των πιστών σε καιρό αιρέσεως.
Διασώζονται αξιομνημόνευτα γεγονότα–περιστατικά (της ερήμου) εφαρμογής του κανόνα, ως πνεύμα και πρακτική, πριν ακόμη αυτός διατυπωθεί (αργότερα) από την Σύνοδο (Α–Β).

Στα γεγονότα αυτά η προφητική βίωση του πνεύματος του Ι. Κανόνα αναβλύζει ως δύναμη ορθοδόξου λόγου, ως ξεχείλισμα πνευματικής ζωής, ως περίσσευμα Αγίου Πνεύματος, ως σθεναρή ομολογιακή κίνηση, ως έκφραση αγάπης για τον ασθενούντα αιρετικό – άνθρωπο.
Για τους Πατέρες της ερήμου η ορθή πίστη δεν ήτο ενέργημα (απλό) της διανόησης. 
Ήτο ο μεγάλος κοινός παρονομαστής όλων των επιπέδων της ζωής τους, ως έκφραση ολοκληρωτικής εμπιστοσύνης στην πρόνοια του Θεού, ως έκφραση αγάπης–ταύτισης προς τον Θεόν.
Όπου υπήρξε αντιπαράταξη ανθρώπινου λόγου–αυθεντίας με την Αποκάλυψη του Θεού, οι φωτισμένοι Πατέρες της ερήμου προχώρησαν στην απόρριψη της ανθρώπινης λογικής και πρόσφεραν στο πλήρωμα της Εκκλησίας την ακαινοτόμητη αλήθεια του Χριστού. Πρόσφεραν δηλ. ως διδαχή και κήρυγμα αυτό που ζούσαν στην ένωσή τους με τον Χριστό.
Αυτή η διδαχή της ερήμου ενσωματώθηκε και στο πνεύμα του 15ου Κανόνα, ως μία συνεχής πρόσκληση και πρόκληση στην αλήθεια της εκκλησιαστικής ζωής, που αναιρεί τον θάνατο της αιρέσεως.

Διαβάζουμε στο Γεροντικό, στο βίο του Αββά Αγάθωνος:
Έλεγαν για τον Αββά Αγάθωνα, ότι πήγαν μερικοί σ’ αυτόν, έχοντας ακουστά ότι ήταν στολισμένος με μεγάλη διάκριση. Και θέλοντας να τον δοκιμάσουν αν οργίζεται, του λέγουν:
- Συ είσαι ο Αγάθων; Ακούσαμε για σένα ότι είσαι ακόλαστος και περήφανος.
- Ναι έτσι είναι, απάντησε ο Αββάς Αγάθων.
Ξαναρωτούν:
- Συ είσαι ο Αγάθων, ο φλύαρος και φιλοκατήγορος;
- Ναι εγώ είμαι, απάντησε ο γέροντας.
Τον ξαναρωτούν:
- Συ είσαι ο Αγάθων ο αιρετικός;
- Δεν είμαι αιρετικός.
Τον παρακάλεσαν λέγοντες:
- Πες μας, γιατί τόσα σου είπαμε και τα παραδέχθηκες και το τελευταίο δεν το άντεξες;
Τους λέγει ο γέροντας:
- Τα πρώτα τα παίρνω επάνω μου. Γιατί χρέος είναι για την ψυχή μου. «Το δε αιρετικός χωρισμός εστίν από του Θεού, και ου θέλω χωρισθήναι από του Θεού. Οι δε ακούσαντες, εθαύμασαν την διάκρισιν αυτού και απήλθον οικοδομηθέντες».

Θεμέλιο, αρχή και τέλος, και το νόημα του 15ου Κανόνα, είναι να δαμάσει τις αιρετικές ροπές, που οδηγούν στον πνευματικό θάνατο, όπως τόνισε ο Αββάς Αγάθων.

Το βάθος της εκκλησιολογικής αφετηρίας του Ι. Κανόνα, το δείχνει ολοφάνερα και η διδασκαλία του Αββά Θεοδώρου της Φέρμης (Γεροντικό). Διαβάζουμε:
- Είπε πάλι: Αν έχης φιλία με κάποιον και του συμβή να πέση σε πειρασμό σαρκικό, αν μπορείς άπλωσέ του το χέρι και τράβηξέ τον πάνω. Αν όμως πέση σε αίρεση και δεν τον πείσης να την αποβάλη, γρήγορα κόψε κάθε δεσμό μαζί του. 
Γιατί, αργοπορώντας, είναι κίνδυνος να βυθισθής μαζί του στον βόθρο.

Καμμία «δυνητική» ουδετερότητα δεν επικαλείται ο γέροντας, καμμία «πρόφαση αγάπης» δεν εφαρμόζει, πιστός στην Αγιογραφική εντολή (Τιτ. 3,10) περί διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας με την (όποια) αίρεση.

Οι Θεοφόροι Πατέρες της ερήμου στάθηκαν όρθιοι έναντι των αιρέσεων, παρόλη την αριθμητική υπεροχή και την πολιτειακή στήριξη του αντιπάλου.
Σήμερα, ο ομολογιακός χάρτης άλλαξε. Έντονα επάνω του τα σημάδια αρνήσεως της Ορθοδοξίας. Ο Μοναχισμός δεν ανταποκρίνεται στο σημερινό αίτημα ομολογίας έναντι της παναιρέσεως του οικουμενισμού.
Οι «Δυνητικές» συνέπειες αντανακλώνται στη συνειδησιακή υποβάθμιση του πληρώματος της Εκκλησίας, στην απώλεια της αγωνιστικής ταυτότητας του πιστού.
Η ανέλιξη των «Δυνητικών» βημάτων σημαίνει κατάργηση της εφαρμογής του 15ου Κανόνα.
Η ανάπτυξη του «Δυνητικού άξονα» σημαίνει άρνηση της πρακτικής των Πατέρων και μορφοποίηση της (κακόδοξης) «Δυνητικής θεωρίας» του π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου και των συνεχιστών του, π. Θεοδώρου Ζήση και π. Νικολάου Μανώλη.
Βαραίνει, όμως, η ομολογιακή απουσία του Αγίου Όρους
Είναι αλήθεια ότι η βάση (πλήρωμα) δεν μορφοποιείται χωρίς κορυφή (ηγεσία) και η κορυφή δεν σταθεροποιείται χωρίς βάση.

Παραπέμπω σε ένα μικρό κείμενο του Γεροντικού, του Αββά Χομαί, το οποίο ελέγχει τις σημερινές Εκκλησιαστικές και Μοναχικές ηγεσίες. Εκφράζει το βάθος της Μοναχικής πολιτείας και το εύρος της.
«Έλεγον περί του αββά Χομαί ότι μέλλων τελευτάν είπε τοις υιοίς αυτού. Μη οικήσετε μετά αιρετικών μηδέ σχήτε γνώσιν μετά αρχόντων μηδέ έστωσαν αι χείρες υμών ηπλωμέναι εις το συνάγειν, αλλ’ έστωσαν μάλλον ηπλωμέναι εις το διδόναι».
Μετάφραση:
«Έλεγαν για τον Αββά Χομαί ότι, μέλλοντας να τελευτήση, είπε στα τέκνα του (πλήρωμα, πνευματικά παιδιά). Μη κατοικήσετε μαζί με αιρετικούς (όχι εκκλησιαστική κοινωνία) μήτε να συνάψετε σχέσεις με άρχοντες (επιδοτήσεις, δάνεια, συναλλαγές) μήτε να είναι τα χέρια σας απλωμένα στο να συνάζετε (ακτημοσύνη) αλλά μάλλον απλωμένα στο να δίνετε».

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

«Ακουέτωσαν ταύτα και οι “Δυνητιστές”» της Θεσσαλονίκης

«Το δια την κοινωνίαν της ασεβείας...»

(Μ. Βασίλειος – Κατά Ευνομίου – Λόγος Α΄)

Αναμφίβολα, η κοινωνία με την αίρεση του οικουμενισμού, σήμερα, βρίσκει εύκολο οδηγό την «δυνητική θεωρία», τους πνευματικούς, τους γέροντες, το σύνολο των Ι. Μονών και τους επισκόπους. Αυτή η κοινωνία της αίρεσης δεν μένει δίχως συνέπειες.
Ο Μ. Βασίλειος, για την κοινωνία στην ασέβεια (αίρεση), σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, τονίζει:
«Κοινός γαρ μοι ο λόγος προς άπαν ομού το σύνταγμα, το δια την κοινωνίαν της ασεβείας, ώσπερ τι μέλος νενοσηκός του υγιαίνοντος σώματος της Εκκλησίας απορραγέν».
Μετάφραση (υπό Θεοδώρου Ζήση):
«Ο λόγος μου αναφέρεται εις ολόκληρον την παράταξιν (του Ευνομίου, του Αρειανισμού), η οποία λόγω του ότι κοινωνεί της ασεβείας, απεκόπη από το υγιές σώμα της εκκλησίας ως άρρωστον μέλος» (Μ. Βασίλειος – Ε.Π.Ε., 10).
Άξιο προσοχής, ότι ο Μ. Βασίλειος στο λόγο του «κατά Ευνομίου», υπενθυμίζει την εν Σελευκεία της Ισαυρίας συνελθούσα σύνοδο (359 μ. Χ.), η οποία κατεδίκασε τους Αρειανίζοντες και καθήρεσε τον αρχηγό των Ανομοίων Αέτιο (διδάσκαλο του Ευνομίου).
Στη συνέχεια, όμως, γενικεύει την εκκλησιολογική του τοποθέτηση και απευθύνεται «προς άπαν ομού το σύνταγμα» των αιρετικών, προς το πλήθος δηλ. που έχει «κοινωνίαν της ασεβείας».
Δεν συνδέει την απόφαση της συνόδου της Σελευκείας με την εκκλησιολογική του τοποθέτηση, που είναι πάντα εν ισχύει και χωρίς απόφαση συνόδου: «δια την κοινωνίαν της ασεβείας», τίθεσαι άμεσα εκτός Εκκλησίας, «ώσπερ τι μέλος νενοσηκός… της Εκκλησίας απορραγέν».

Την θέση αυτή ενισχύει και ο Μ. Αθανάσιος στην επιστολή του «ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΕΝΟΜΕΝΩΝ ΕΝ ΤΗ ΑΡΙΜΙΝΩ (Ρίμινι) ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝ ΣΕΛΕΥΚΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΑΥΡΙΑΣ ΣΥΝΟΔΩΝ».
Ο Μ. Αθανάσιος, γράφει: «Μάτην γουν περιτρέχοντες προφασίζονται δια πίστιν ηξιωκέναι γενέσθαι τας συνόδους. Εστι μεν γαρ ικανωτέρα πάντων η θεία Γραφή, είδε και συνόδου χρεία περί τούτου, εστι τα των Πατέρων»(Μ. Αθανάσιος, Ε.Π.Ε. 10).
Μετάφραση: «Ματαίως λοιπόν περιφέρονται και δικαιολογούνται, ότι ηξίωσαν να γίνουν οι σύνοδοι χάριν της πίστεως. Διότι η θεία Γραφή είναι πληρεστέρα από όλας τας συνόδους και αν όμως πάλιν υπάρχη δια το θέμα τούτο ανάγκη συνόδου, υπάρχουν τα λόγια των Πατέρων».
Ακουέτωσαν ταύτα και οι «Δυνητιστές», οι μη εφαρμόζοντες τον 15οκανόνα της Α- Β συνόδου.
Αυτή η επισήμανση του Μ. Βασιλείου περί των συνεπειών της «κοινωνίας της ασεβείας», εντείνει την εγρήγορση της ορθόδοξης συνείδησης και οδηγεί σε εκκλησιολογικό πλουτισμό της, που υπερβαίνει τον εκκλησιολογικό αυχμό (ξηρασία) του σημερινού πληρώματος.
Ο Ι. Πατήρ περιγράφει–εικονογραφεί και την σημερινή εκκλησιαστική περιπλοκή, που ενώ είναι «κοινωνία της ασεβείας», μία χειμαζόμενη πορεία του πληρώματος μέσα στον οικουμενισμό, εν τούτοις οι «οικονομιστές» τις δίνουν τον ορίζοντα της «οικονομίας»!
Αυτή η εμβίωση–κοινωνία με την αίρεση του οικουμενισμού είναι, κατά τον Μ. Βασίλειο, «νόσημα» που σε θέτει εκτός Εκκλησίας.
Το σημερινό εκκλησιαστικό πλήρωμα στερείται της θεμελιώδους γνώσεως των Πατέρων, της διδασκαλίας τους, δυστυχώς!
Μακαρία η εποχή των μεγάλων Πατέρων. Άφθαστοι σε ταπεινοφροσύνη, μετριοφροσύνη, αγιότητα και ορθόδοξο βίωμα.
Σπάνιες διάνοιες, θεολογικά και φιλοσοφικά, που έθεταν τα πράγματα στη θέση τους.
Σαφές το μήνυμα του Μ. Βασιλείου: όποιος επίσκοπος είναι αιρετικός ή κοινωνεί με την αίρεση, τότε, χωρίς καμμία συνοδική απόφαση, οι Χριστιανοί απομακρύνονται απ’ αυτόν.
«Εστιν μεν γαρ ικανωτέρα πάντων η θεία Γραφή», παρατηρεί ο Μ. Αθανάσιος.
Για τους σημερινούς «Δυνητιστές», ισχύουν τα λόγια του Μ. Αθανασίου: «Λοιπόν, επειδή δεν έχουν καμμίαν δικαιολογίαν, δεν ευρίσκουν δε πουθενά, αν και κατασκευάζουν προφάσεις, αυτό μόνον τους μένει πλέον να ειπούν· Επειδή ημείς αντιλέγομεν εις τους προηγουμένους μας και παραβαίνομεν τας παραδόσεις των Πατέρων δια τούτο ηξιώσαμεν να γίνη σύνοδος»! (Ε.Π.Ε. – Μ. Αθανάσιος, τόμος 10).
Όπως γίνεται αντιληπτό, ο 15ος κανόνας είναι θέση και επιταγή της Γραφής, που τον σχολίασαν (ως προς το πνεύμα–νόημα) πολλαπλώς οι Πατέρες στην αντι-αιρετική διδασκαλία τους και τον συνέδεσε, ως θεωρία και πράξη η σύνοδος επί Μ. Φωτίου.
Πουθενά δεν συναντάμε, στην Γραφή και στους Πατέρες, ως σταθερό εκκλησιολογικό συνυπολογισμό, την πρακτική της «Δυνητικής» θεωρίας.
Γράφει ο Μ. Αθανάσιος (τόμος 10, σελ. 18):
«Εάν δε οι Πατέρες δεν είχαν ορθήν πίστιν και με τα γραφόμενά τους παρεπλάνησαν την οικουμένην, ας σταματήση πλέον τελείως να γίνεται λόγος περί αυτών.
Και αν απορρίπτωνται τα γραπτά των, πηγαίνετε και σεις να πετάξετε τα λείψανά των από τα κοιμητήρια, δια να ιδούν όλοι, ότι εκείνοι μεν ήσαν πλάνοι, σεις δε πατροκτόνοι».

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ


Εκεί, στη στρούγκα του Οικουμενισμού! --"Όσο για την Ομολογία έχει παραπεμφθεί στις καλένδες..." !



Χρόνια καὶ χρόνια συγκρατοῦσαν/ἀπέτρεπαν τὴνἀντίδραση/ὁμολογία τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ κατὰ τῆς Παναιρέσεως οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές τοῦ “ἄχρι καιροῦ” (πατέρες καὶ ἀδελφοί: Μεταληνός, Ζήσης, Σαράντος, Μανώλης, ἁγιορεῖτες Ἡγούμενοι, Τσελεγγίδης κ.ἄ.) ἔχοντας ὡς ἐπιχείρημα ΟΧΙ τί μᾶς ἔχουν διδάξει οἱ Ἅγιοι Πατέρες, σύμπασα δηλαδὴ ἡ ὀρθόδοξη Παράδοση, ἀλλὰ μὲ βάση τοὺς δισταγμοὺς τοῦ σεβαστοῦ γέροντος Ἐφραὶμ Ἀριζόνας, ἀκόμα κι ὅταν ὁ Γέροντας εἶχε περιορίσει τὶς δραστηριότητές του στὸ ἐλάχιστο. Τώρα κάποιοι ἄρχισαν νὰ καταλαβαίνουν, ὅτι τὰ μοναστήρια τῆς Ἀριζόναςσυμβιβάστηκανμὲ τὴν Παναίρεση καὶ ἀποδέχονται τὸν ἀμοραλιστὴ οἰκουμενιστὴ καὶ νέο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρο, μὲ ὅλα τὰ κακόδοξα ἔργα αὐτοῦ, καὶ τὴν Συνοδεία αὐτοῦ, καὶ τὴν πομπὴ αὐτοῦ, καὶ τὸν ἡγέτη αὐτοῦ!
Τώρα ἄρχισαν νὰ “τὰ μαζεύουν”, μὲ πρῶτο τὸν ἀρχικαιριστὴ Τελεβάντο, ποὺ γίνεται τιμητὴς τῶν ἄλλων, ὄχι ὅμως καὶ τοῦ δικοῦ του ὀλέθριου ρόλου! Καὶ ὅπως πάντα, εἴτε ἄλλαξαν, εἴτε ὄχι, χωρὶς μιὰσυγγνώμη ἀπὸ τὸν Λαὸ τοῦ Θεοῦ ποὺ τόσα χρόνια ὅλοι αὐτοὶ τὸν κρατοῦσαν (καὶ κρατοῦν) μέσα στὴνστρούγκα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!
Ὁ Κύριος νὰ τοὺς ἐλεήσει!


ΛΙΑΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι. Μ. ΑΓ. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΡΧ/ΤΗ ΠΑΪΣΙΟΥ


Του Παναγιώτη Τελεβάντου


Διαβάσαμε στην “Ρομφαία”:
“Την Ιερά Μονή του Αγίου Αντωνίου στην έρημο της Αριζόνας επισκέφθηκε σήμερα, Δευτέρα 5 Αυγούστου ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος.
Ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος συνοδευόμενος από τον Μητροπολίτη Αγίου Φραγκίσκου κ. Γεράσιμο, έτυχε θερμής υποδοχής από τον Καθηγούμενο της Μονής Γέροντα Παϊσιο και την Αδελφότητα.
"Μας τιμά ιδιαιτέρως η επίσκεψή σας, και γνωρίζουμε ότι κοπιάσατε να φτάσετε μέχρι το Μοναστήρι μου Μεγάλου Αγίου Αντωνίου" - τόνισε καλωσορίζοντας τον Αρχιεπίσκοπο ο Καθηγούμενος Παϊσιος.
Ο Καθηγούμενος στην προσφωνησή του αναφέρθηκε στην προσφορά του μοναχισμού, τονίζοντας ότι "ο μοναχός αγωνίζεται για την σωτήρια του κόσμου και όλων των χριστιανών."
Σε άλλο σημείο ο Ηγούμενος Παϊσιος ζήτησε από τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο να ευλογήσει το θαύμα του Μοναχισμού στην Αμερική, ζητώντας παράλληλα να σταθεί υποστηρικτής και συμπαραστάτης στο έργο του γέροντα Εφραίμ, γόνου γνήσιου του γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού.
"Όλος ο Ορθόδοξος κόσμος και ιδίως εμείς οι μοναχοί, εναγωνίως περιμένουμε την αγιοκατάταξη του γέροντος Ιωσήφ στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας, υπό της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου" - πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο Καθηγούμενος Παϊσιος.”
Ο Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής, Αρχιμανδρίτης Παίσιος, ήταν σαφέστατος.
Α.) Ζήτησε την συμπαράσταση του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου για τα μοναστήρια που ίδρυσε ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας (τουτέστιν να διατηρήσουν την διοικητική και οικονομική τους αυτοτέλεια), και
Β.) Την άμεση Αγιοκατάταξη του Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή, για να προβληθεί ως Άγιος με Συνοδικό κύρος, ώστε να κατοχυρωθεί Συνοδικά η "οικογενειακή" τους -παππούς τε και γαρ- παράδοση. 
1.) Ανέφερε στην προσφώνησή του ο Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος, έστω και μια λέξη, για τον Οικουμενισμό; 

2.) Ανέφερε ο Άγιος Καθηγούμενος, έστω και μια λέξη, για την Σύνοδο της Κρήτης, όπου θεσπίστηκε ο Οικουμενισμός ως πίστη της Εκκλησίας;

3.) Είπε ο Άγιος Καθηγούμενος, έστω και μια λέξη, για την εκκοσμίκευση και τους νεωτερισμούς που έφτασαν στο απόγειό τους στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής και πνίγουν και την τελευταία ικμάδα της ζωής της; 

4.) Προπαντός! Ανέφερε το παραμικρό για τηνφοβερή αίρεση που εκστόμισε ο Σεβ. Αμερικής Ελπιδοφόρος αναφορικά με το ποιος είναι αιρετικός, σε πρόσφατο κήρυγμά του, στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Αστορίας;
Δυστυχώς όχι! 
Όπως πολύ εύστοχα ανέφερε, σε σχόλιό του, σε άλλη ανάρτηση, στο ιστολόγιό μας, ο αντιοικουμενιστής κληρικός π. Θεολόγος Παντελής, που έζησε δεκαετίες στις ΗΠΑ και γνωρίζει άριστα τα της Εκκλησίας της Αμερικής, η αρχή που διέπει τις σχέσεις των Μονών του Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τους εκάστοτε Αρχιεπισκόπους Αμερικής είναι: “Μη μας ενοχλείτε, για να μη σας ενοχλούμε.”

Όσο για την Ομολογία της πίστεως έχει -από πολλού- παραπεμφθεί στις Ελληνικές καλένδες....

Συγκρίνετε την προσφώνηση του Πανοσ. Αρχιμ. Παΐσιου 
1.) με τον Ενθρονιστήριο Λόγο του Γέροντα Εφραίμ στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, και 
2.) με την προσφώνηση προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, του πνευματικού αδελφού του Αρχιμανδρίτη Παΐσιου, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου, Αρχιμανδρίτη Ιωσήφ, και θα καταλάβετε την τεράστια διαφορά.
Δυστυχώς! 
Ο αγώνας εναντίον της παναίρεσης του Οικουμενισμού έχει τεθεί σε δεύτερη μοίρα από τους πλείστους αντιοικουμενιστές, οι οποίοι παθιάζονται σε βαθμό υστερίας για ήσσονος σημασίας θέματα, και παραμέλησαν ουσιαστικά τον αγώνα εναντίον του Οικουμενισμού.
Λες και δεν γνωρίζουν ότι η παναίρεση του Οικουμενισμού κατατρώει τα σπλάχνα της Εκκλησίας για 120 χρόνια τώρα και κατόρθωσε μάλιστα -με την Σύνοδο της Κρήτης- να περιβληθεί Συνοδικό κύρος.
Τα προπύργια του αγώνα εναντίον του Οικουμενισμού ήταν 
1.) το Άγιον Όρος -και μάλιστα οι Μονές του Γέροντα Εφραίμ-, 
2.) οι περί τον π. Θεόδωρο Ζήση, και 
3.) η ιστορική εφημερίδα "Ορθόδοξος Τύπος".

Ο μεν "Ορθόδοξος Τύπος" έπεσε κυριολεκτικά σε χέρια εχθρού που δεν κήδεται -έστω και από πολύ μακρυνή απόσταση- των συμφερόντων της Εκκλησίας. Το Άγιον Όρος -ιδιαίτερα μετά την παρακμή των
δυνάμεων του π. Γεωργίου Καψάνη- υιοθέτησε μια πολύ χλιαρή στάση έναντι του Οικουμενισμού, που εξυπηρετεί θαυμάσια τους οικουμενιστικούς σχεδιασμούς του Φαναρίου.
Στην υποτονική αντίδραση του Αγίου Όρους έναντι του Οικουμενισμού διαδραμάτισε καίριο ρόλο ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας, όπως μαρτυρεί αδιάψευστα το πνευματικό του τέκνο, ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου, μακαριστός Αρχιμανδρίτης Αγάθων.
Ο Γέροντας Εφραίμ τραβούσε, επί σειρά ετών, το χαλινάρι των ηγουμένων των Μονών του Αγίου Όρους, που είναι πνευματικά του τέκνα, επειδή φοβόταν ότι, αν οδηγούσαν στα άκρα την Ομολογία της πίστεως κατά του Οικουμενισμού, θα πλήρωναν το μάρμαρο οι Μονές που ίδρυσε στην Αμερική.
Έτσι σήμερα, όταν το Άγιον Όρος πολύ-πολύ σπάνια εκδίδει αντιοικουμενιστικά Κείμενα είναι πλαδαρά και γεμάτα γλοιώδεις κολακείες προς τον Παναγιώτατο.
Η ομάδα του π. Θεόδωρου Ζήση αποδυναμώθηκε ουσιαστικά με την Αποτείχιση του π. Θεόδωρου και των συν αυτώ και την εξ αυτής απομόνωσή του από τους επί δεκαετίες στενώτερους συνεργάτες του.  
 Με την έκρηξη του Ουκρανικού, όμως, η ομάδα του π. Θεόδωρου Ζήση έχασε εντελώς τον μπούσουλα και οδηγεί τον αντιοικουμενιστικό αγώνα κατά κρημνών. 


Μασωνολογία, Ρωσσολαγνεία, ανεπίτρεπτη εμπλοκή στα γεωστρατηγικά παιγνίδια των Μεγάλων δυνάμεων στην Ουκρανία και Βαρθολομαιομαχία αντί αντιοικουμενισμός.
Η ενασχόληση με τον Ποροσένκο και τις σοκολάτες του έγινε το πρωτεύον και η μάχη εναντίον του Οικουμενισμού πήγε σε πολύ δεύτερη μοίρα.
Δυστυχώς!
Κακά τα ψέμματα! 
Παραπαίει ο αντιοικουμενισμός, ενώ ο Οικουμενισμός προελαύνει ακάθεκτος! 
Σε πολλά επίπεδα.

Οἰκουμενισμός: Ὁ δούρειος ἵππος τοῦ ἀντιχρίστου!

Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ τοῦ οἰκουμενισμοῦ εἶναι ὁ μεγάλος καὶ πλέον ἐπικίνδυνος ἐχθρὸς γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας. Καὶ τοῦτο διότι δρᾶ ὕπουλα, σατανικά. Δεῖτε τί εἶχε πεῖ ὁ μακαριστὸς π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος:

«Ὁ Οἰκουµενισµὸς εἶναι ἕνας δούρειος ἵππος, ὁ ὁποῖος κουβαλᾶ τὸν Ἀντίχριστο. Ναί, ναί! Καὶ ὅµως τὸ σύνθηµα, παρακαλῶ, τοῦ Οἰκουµενισµοῦ εἶναι: ἀγάπη! ἀγάπη! Καὶ ὑπηρέτησαν αὐτὸ τὸ σχῆµα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸ ὑπηρέτησαν καὶ τὸ ὑπηρετοῦν αὐτὴ τὴν στιγµή, καὶ ὀρθόδοξοι κληρικοί, ἀνωτάτων μάλιστα βαθµῶν! Δυστύχηµα! Ὁ µακαριστὸς πατὴρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἔλεγε ὅτι ὁ Οἰκουµενισµὸς δὲν εἶναι µία αἵρεση, ἀλλὰ εἶναι παναίρεση, δηλαδὴ ἔχει µέσα ὅλες τὶς αἱρέσεις! Στὴν πραγματικότητα εἶναι µία κατάργηση τοῦ χριστιανισμοῦ. Καὶ ὅµως ἐµφανίζεται ἐν ὀνόµατι τῆς ἀγάπης! Καὶ ὅταν κανεὶς στραφεῖ ἐναντίον τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, τοῦ λένε ὅτι “στρέφεται ἐναντίον τῆς ἀγάπης, εἶναι κήρυκας τοῦ µίσους”. Ὁ κήρυξ τοῦ μίσους; Ἔ, λοιπὸν γι’ αὐτὸ πρέπει, κάτω ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς δούρειους ἵππους, νὰ ξεχωρίσουμε, ἀγαπητοί μου, τὸν Ἀντίχριστον. Εἶναι ἀνάγκη, εἶναι ἀνάγκη, προσέξατέ το, διότι μπορεῖ νὰ μὴ ζήσουμε ἐμεῖς τὶς μέρες τοῦ Ἀντιχρίστου, μπορεῖ νὰ ἔχουμε πεθάνει – ἡ γενεά μας-, μπορεῖ νὰ εἶναι λίγο πιὸ κάτω, μπορεῖ σὲ 50 χρόνια, μπορεῖ νὰ εἶναι 100, 500, 1000 δὲν ξέρουμε, μπορεῖ νὰ εἶναι ὅμως καὶ μέσα τὴν προσεχῆ τριακονταετία. Κανεὶς δὲν ξέρει τίποτα, κανεὶς δὲν τὸ ξέρει. Τὰ σημάδια μόνο ἀρχίζουν νὰ γίνονται πολλά. Δὲν ἔχει σημασία, ἂν ἁλωθοῦμε ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο ἢ τοὺς προδρόμους Του. Ἐὰν σήμερα χαθοῦμε ἀπὸ τοὺς προδρόμους τοῦ Ἀντιχρίστου, εἶναι σὰν νὰ χαθήκαμε ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο, εἶναι τὸ ἴδιο. Δηλαδὴ σωτηρία δὲν ἔχουμε!»! Στῶμεν καλῶς!

Έχετε ξαναδεί τον Βαρθολομαίο ως Πάπα;

Μέχρι τώρα μόνο στις πράξει και τα λόγια, 
τώρα και με καπέλο!


Ο εορτασμός της Κυριακής της Πεντηκοστής στο Οικουμενικό Πατριαρχείο

Σε κατανυκτική ατμόσφαιρα και σύμφωνα με τη μακραίωνη τάξη και παράδοση της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας εορτάστηκε σήμερα, Κυριακή η Πεντηκοστή, στην Ιερά Καθέδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος προεξήρχε της καθιερωμένης πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας, που τελέστηκε στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό, συλλειτουργούντων των Μητροπολιτών Αγκύρας Ιερεμία, Ατλάντας Αλεξίου, Φιλαδελφείας Μελίτωνος, Μύρων Χρυσοστόμου, Ικονίου Θεολήπτου, Γάνου και Χώρας Αμφιλοχίου, Καλλιουπόλεως και Μαδύτου Στεφάνου και Κυδωνιών Αθηναγόρα.
Μετά τη Θεία Λειτουργία ο Πατριάρχης προέστη της Ακολουθίας του Εσπερινού του Αγιου Πνεύματος, κατά τον οποίο ανέγνωσε και τις ευχές της Γονυκλισίας.
Εκκλησιάστηκαν ο Μητροπολίτης Γέρων Νικαίας Κωνσταντίνος, ο Επίσκοπος Αλικαρνασσού Αδριανός, Άρχοντες Οφφικιάλιοι, και πλήθος πιστών από την Πόλη και προσκυνητές από την Ελλάδα, την Ρουμανία και άλλες χώρες.

Φωτογραφίες: Νικόλαος Μαγγίνας, Οικουμενικό Πατριαρχείο

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΠΟΥ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ - ΑΘΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ , ΜΕ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΟΛΕΤΗΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ , 3 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΙΡΕΤΙΚΗ - ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ - ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΕΠΙΑΣΕ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΔΕΙΝΑ.....



Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 3 χρόνια από την ταφόπλακα της Ορθοδοξίας, την επαίσχυντηΣύνοδο του Κολυμπαρίου, η οποία οδήγησε στην δημιουργία μιας μαζικής και ισχυρής αντίδρασης που ονομάστηκε “αγία ανυπακοή”. 

Ιερείς και μοναχοί μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια υπέστησαν τα πάνδεινα διωκόμενοι ανηλεώς από τους κατά τόπους Μητροπολίτες, ηγουμένους μονών και γενικά όσους ευθυγραμμίστηκαν με τις Φαναριώτικες εντολές, επειδή τόλμησαν και “εκίνησαν την πτέρναν” όχι “κατά του ευεργέτου” αλλά κατά όσων παζαρεύουν τα ιερά και όσια της πίστης μας. 

Πριν από δύο χρόνια οι διακοπές μνημόνευσης του Πατριάρχη Βαρθολομαίου ή Μητροπολιτών έπεφταν βροχή. Αλλά το κίνημα αντίστασης ήταν ισχυρό παρά τις επίμονες “διαταγές” Βαρθολομαίου περί διάδοσης των αποφάσεων της Συνόδου της Κρήτης με κάθε κόστος , ώστε να γίνουν κτήμα των Ορθοδόξων πιστών. 

Έπειτα όμως το μικρόβιο της διχόνοιας δηλητηρίασε την “αγία ανυπακοή” και κατά συνέπεια την αποδυνάμωσε. 

Όμως ακόμη και σήμερα υπάρχουν κάποιοι που δεν το βάζουν κάτω αντιμετωπίζοντας βέβαια και τις συνέπειες. 

Τελευταίο παράδειγμα ο Γέρων Χερουβείμ, μοναχός Ιερού Κελλιού Αγίων Αρχαγγέλων-Κουκουζέλη, τον οποίον άρον άρον εκδιώκει η αγιορείτικη Μονή Μεγίστης Λαύρας. 

Ο μοναχός κατηγορείται για συμμετοχή σε σχίσματα και προσηλυτισμό, ότι καθυβρίζει τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ότι προπαγανδίζει αντιεκκλησιαστικές θέσεις, ενώ γίνεται αναφορά και στο θέμα που ανέδειξε το ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ με αντικείμενο “Υπογραφές των Αγιορειτών Πατέρων διά την διακοπήν του μνημοσύνου του ονόματος του πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου”. 

Ο μοναχός κατηγορείται πως ενώ οι υπόλοιποι υπογράφοντες είτε επέμειναν στις θέσεις τους και απομακρύνθηκαν , είτε “μεταμελήθηκαν” και παρέμειναν, ο ίδιος συνεχίζει να επιδεικνύει “αντιμοναστηριακή, αντιαγιορείτικη παγιωθείσα συμπεριφορά”. 

Ο ίδιος ο μοναχός αντιτίθεται στις κατηγορίες με τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία και παρ’ όλη την εξοντωτική δυναμική που φαίνεται να ΄χουν αυτές συνεχίζει να δίνει την μάχη του, παρά το γεγονός πως του έχει ζητηθεί να εγκαταλείψει το Κελλί και να παραδώσει τα κλειδιά. 

Σε επικοινωνία που είχε το ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ με τον μοναχό, διαπιστώθηκε πως εκκρεμούν υποθέσεις στο Συμβούλιο της Επικρατείας, αλλά και στην Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους και πως ο ίδιος είναι αποφασισμένος να δώσει τον αγώνα του με τα ελάχιστα μέσα που του έχουν απομείνει, και βέβαια με την πίστη του στον έναν και μοναδικό Κριτή!


«Μίσησον δέ πάσαν πλάνην, αίρεσιν καί διδασκαλίαν...»! --"Μίσησον", δεν σημαίνει να κοινωνείς "κατ' οικονομίαν" με αυτήν!

ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ


Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος:

Αγωνίσου υπέρ της Ορθοδόξου Εκκλησίας!

…Καί εἰς τάς ἐσχάτας καί πονηράς αὐτάς ἡμέρας, κατά τάς ὁποίας πάντες ἐξέκλιναν ἄμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἀφῆκεν τήν Ἐκκλησίαν Του ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, τήν ὁποίαν Αὐτός μόνος ἵδρυσε καί ἐστερέωσε, ἵνα μένη ἀσάλευτος εἰς τόν ἅπαντα αἰῶνα… Ἀλλά καθώςεἰς πάσας τάς γενάς, πολεμουμένη καί κινδυνεύουσα ὑπό ἀοράτων καί ὁρατῶν ἐχθρῶν, ζητούντων ἀφανίσαι Αὐτή, ἀνέδειξεν ἄνδρας πλήρεις πίστεως καί ἀγάπης, πλήρεις ζήλου, ἀνδρείας, σοφίας, χάριτος, συνέσεως καί λόγου Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι ὡς λέοντες κατεδίωξαν μακράν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πάντα ἐχθρόν καί πολέμιον, οὕτω καί νῦν καί εἰς τούς αἰῶνας δέν θά παύση νά ἀναδεικνύη τοιούτους ἄνδρας, οἱ ὁποῖοι δέν θά κλίνουν γόνυ τῷ νέῳ Βάαλ Πάπα καί τούς δούλους αὐτοῦ.
Καί ἄν πάντα τά ἔθνη καί πάντες οἱ λαοί προσκυνήσουν τό θηρίον
τό ἀναβαῖνον ἐκ τῆς ἀβύσσου, διά νά διαφθείρη τούς κατοικοῦντας τήν γῆν, οἱ δίκαιοι, οἱ στρατιῶται τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ θεηγόροι ὁπλῖται παρατάξεως Κυρίου θά ψάλωσιν· «Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε ἔθνη καί ἠττᾶσθε, ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός…».
Ἐπειδή, ἀγαπητόν πνευματικόν μοι τέκνον, ἔφθασα εἰς βαθύ γῆρας καί μετ’ ὀλίγον ἀναχωρῶ ἐκ τῆς γηΐνου καί ξένης πατρίδος καί μεταβαίνω εἰς τήν ἀληθινήν, τήν οὐράνιον πατρίδα, σοῦ ἀφήνω τήν πατρικήν μου συμβουλήν. Μεῖνον στερεός εἰς τήν ἀληθινήν πίστιν τήν Ὀρθόδοξον, τήν ὁποίαν νηπιόθεν ἐδιδάχθης φυλάσσων πάντα ἀκριβῶς, ὅσα μᾶς διδάσκει ἐν Εὐαγγελίοις ὁ Κύριος καί ἐν ταῖς Γραφαῖς οἱ Ἅγιοι Προφῆται, Ἀπόστολοι καί Θεοφόροι Πατέρες οἱ συγκροτήσαντες τάς 7 ἁγίας οἰκουμενικάς Συνόδους,καθώς καί πᾶσαν παράδοσιν ἔγγραφον ἤ ἄγραφον, Ἀποστολικήν καί Πατερικήν. Μίσησον δέ πᾶσαν πλάνην, αἵρεσιν καί διδασκαλίαν ἐναντιουμένην εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ἀγωνίσου ὡς καλός στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἵνα λάβης τόν ἄφθαρτον στέφανον ἐν οὐρανοῖς.
Ἐδόξασα τόν πανάγαθο Θεό, ὁ Ὁποῖος εὐδόκησε νά ὑπάρχουν καί στήν ἁμαρτωλή γενεά μας καί λίγοι ἐκλεκτοί, γιά νά παρηγοροῦνται καί ἀλληλοστηρίζονται στήν πίστη, στόν φόβο τοῦ Θεοῦ, στήν ἀγάπη καί τίς λοιπές ἀρετές καί ἄλλοι πιστοί.

Ἐκδόσεις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»