.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μετάνοια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μετάνοια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Όποιος αμαρτάνει δεν αμαρτάνει επειδή αμαρτάνει, αλλά επειδή δεν μετανοεί...



Όποιος αμαρτάνει δεν αμαρτάνει επειδή αμαρτάνει, αλλά επειδή δεν μετανοεί.
Καρπός της πίστης είναι το άγιο και ανέσπερο φως και το άγιο φως είναι προσθήκη και αύξηση της πίστης.
Γιατί όσο πηγάζει το φως, η πίστη αυξάνει και ανεβαίνει στα ύψη.

Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

Να παρακαλάς το Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου



Να παρακαλάς το Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου. 
Κι ο Θεός, επειδή θα τον παρακαλάς πονεμένος 
και ταπεινωμένος, θα σου συγχωρήσει τις αμαρτίες σου 
και θα σε κάνει καλά και στο σώμα.


Άγιος Πορφύριος

Η οσία Μαρία η Αιγυπτία, υπόδειγμα μετανοίας. (Ε΄Κυριακή των Νηστειών)



Τον βίο της θαυμαστής αυτής όσιας έγραψε ο άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων.
Κάποτε, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ένας ιερομόναχος, ο Γέρων Ζωσιμάς, αποσύρθηκε μέσα στην έρημο πέραν του Ιορδάνου. 
Οδοιπορούσε επί είκοσι ημέρες, χωρίς να δει ψυχή, όταν, ξαφνικά, μια ανθρώπινη φιγούρα με ζαρωμένο γυμνό σώμα και κατάλευκα σαν χιόνι μαλλιά πέρασε φευγαλέα από μπροστά του κι έγινε άφαντη. Ο Γέροντας έτρεχε ξοπίσω της για αρκετή ώρα, μέχρι που η φιγούρα στάθηκε σε ένα ρυάκι και τον κάλεσε με το όνομά του: «Αββά Ζωσιμά», του είπε, «συγχώρεσέ με χάριν του Κυρίου· δεν μπορώ να εμφανιστώ σε σένα, διότι είμαι μια γυναίκα γυμνή».

Ο Ζωσιμάς της πέταξε το εξώρασό του κι εκείνη τυλίχτηκε μ’ αυτό και εμφανίστηκε μπροστά του. Στο άκουσμα του ονόματός του, από το στόμα της άγνωστης γυναίκας, ο Γέροντας φοβήθηκε. Ύστερα από παρατεταμένη επιμονή του, η γυναίκα διηγήθηκε την ιστορία της.

Γεννήθηκε στην Αίγυπτο και σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών άρχισε να ζει ακόλαστο βίο στην Αλεξάνδρεια επί δεκαεπτά χρόνια ακολουθούσε διεστραμμένο τρόπο ζωής. 
Η Μαρία, οιστρηλατημένη απ’ το σαρκικό πάθος της πορνείας, ακολούθησε κάποιους νέους και επιβιβάστηκε σε ένα πλοίο με προορισμό τα Ιεροσόλυμα. Φθάνοντας στην Αγία Πόλη, θέλησε να επισκεφθεί την εκκλησία για να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό. 
Όμως μια αόρατη δύναμη την εμπόδιζε να εισέλθει στον Ναό της Αναστάσεως. Έντρομη, τότε, στήλωσε το βλέμμα της στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου στον νάρθηκα και προσευχήθηκε θερμά να της επιτραπεί να ασπαστεί τον Τίμιο Σταυρό, ομολογώντας την αμαρτωλότητά της και εμπιστευό­μενη τα βήματά της στην Πανάχραντο Θεοτόκο.

Τότε πράγματι, της επετράπη η είσοδος μέσα στην εκκλησία. Αφού προσκύνησε τον Σταυρό, επέστρεψε στον νάρθηκα γονάτισε μπροστά στην εικόνα και ευχαρίστησε θερμά τη Θεοτόκο. Την ίδια στιγμή άκουσε μια φωνή να της λέει: «Εάν περάσεις τον Ιορδάνη, θα βρεις την αληθινή ειρήνη!». Η Μαρία βγήκε και, αφού αγόρασε τρία καρβέλια ψωμί, ξεκίνησε για τον Ιορδάνη ποταμό.

Την επομένη μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων στο μοναστήρι του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και πέρασε τον Ιορδάνη πόταμο. Παρέμεινε σαράντα οκτώ χρόνια στην έρημο ολομόναχη, υπομένοντας αγόγγυστα πολλές δοκιμασίες, με ακρότατη άσκηση, «πυκτεύουσα», παλεύοντας με τα άλογα πάθη της και τους εμπαθείς λογισμούς σαν με άγρια θηρία. Τρεφόταν μόνο με αγριόχορτα.

Αφού τελείωσε την αφήγησή της, στάθηκε όρθια σε στάση προσευχής· τότε ο Ζωσιμάς την είδε να αιωρείται πάνω από το έδαφος. Η Μαρία τον παρακάλεσε να έλθει ξανά τον επόμενο χρόνο να της φέρει τη Θεία Ευχαριστία· εκεί, στις όχθες του Ιορδάνη, θα ερχόταν να τον συναντήσει για να κοινωνήσει.

Πράγματι, ένα χρόνο αργότερα, ο αββάς Ζωσιμάς κατέφθασε με τη Θεία Κοινωνία στις όχθες του Ιορδάνη· ήταν ήδη βράδυ. Έμεινε να αναρωτιέται πώς εκείνη θα διέσχιζε τον Ιορδάνη ποταμό; Τότε, μέσα στο φεγγαρόφωτο διέκρινε τη μορφή της να πλησιάζει το ποτάμι, να κάνει το σημείο του Σταυρού επάνω του και κατόπιν να βαδίζει επάνω στο νερό σαν να ήταν ξηρά! Αφού την κοινώνησε, η οσία τον παρακάλεσε να ξανάρθει μετά από ένα χρόνο στην ίδια εκείνη πηγή όπου συναντήθηκαν την πρώτη φορά.

Ο καιρός πέρασε, ο αββάς επέστρεψε σ’ εκείνο το σημείο και ανακάλυψε εκεί το άψυχο σώμα της. Πάνω απ’ το κεφάλι της ήταν γραμμένο στην άμμο: «Αββά Ζωσιμά, θάψε εδώ το σώμα της ταπεινής Μαρίας, απόδος χουν εις χουν. 
Απεβίωσα την 1η Απριλίου, το ίδιο βράδυ του σωτηρίου μαρτυρίου του Χριστού, αφού κοινώνησα των Αχράντων Μυστηρίων».

Από την επιγραφή αυτή πληροφορήθηκε για πρώτη φορά ο Ζωσιμάς το όνομα της οσίας και ερμήνευσε το άλλο φοβερό θαύμα που είχε συντελεστεί: το γεγονός ότι τον προηγούμενο χρόνο, όταν της μετέδωσε τη Θεία Κοινωνία, εκείνη είχε φθάσει μέσα σε λίγες ώρες το ίδιο βράδυ στο σημείο συνάντησής τους, ενώ εκείνος πεζοπορούσε είκοσι ημέρες για να μεταβεί εκεί. Ο άγιος Ζωσιμάς έθαψε το σώμα της μεγάλης αυτής οσίας, της Μαρίας της Αιγύπτιας. Επιστρέφοντας στο μοναστήρι του, διηγήθηκε όλο τον βίο της και τα θαύματα στα οποία ο ίδιος υπήρξε αυτόπτης μάρτυς.

Έτσι δοξάζει ο Κύριός μας τους μετανοημένους αμαρτωλούς. Η οσία Μαρία μνημονεύεται επίσης την Ε΄ Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η Εκκλησία την έχει ως υπόδειγμα μετανοίας για τους πιστούς, τις ημέρες αυτές της αγίας Νηστείας . 
Αναπαύθηκε περί το έτος 530.

Ύμνος στην οσία Μαρία την Αιγυπτία

Η Μαρία, πρότυπο μετανοίας και αυτομεμψίας, έκρυβε τον εαυτό της από το πρόσωπο των ανθρώπων:

Οίμοι, εμέ την αμαρτωλή, 
τη σκοτισμένη από τα πάθη!
Θεριά είναι τα πάθη, 
 κατασπαράξουν την καρδιά μας· 
έρποντας σαν φίδια φωλιάζουν μέσα μας.
Οίμοι, εμέ την αμαρτωλή, 
την καταποθείσα από τα πάθη!
Εκουσίως έπαθες, Χριστέ μου,
για να σώσεις τους αμαρτωλούς. 
Μη βδελύξεις εμέ την ακάθαρτη!
Εισάκουσε την κραυγή της Μαρίας, 
Κύριε, της πιο αχρείας αμαρτωλής!
Ο Κύριος έδειξε την ευσπλαχνία Του. 
θεράπευσε τη Μαρία·
τη σκοτισμένη ψυχή της Εκείνος 
σαν χιόνι τη λευκανε. 
Ευχαριστώ Σε Πανάγαθε, 
παμπόθητε Κύριε!
Συ κατελάμπρυνες ένα σκεύος ακάθαρτο.
με χρυσάφι το κατακόσμησες·
Συ το υπερχείλισες με την Χάρη Σου.
Ιδού το έλεος το αληθινό!
Σοι δόξα πρέπει. Κύριε!

Η Μαρία διέλαμψε διά του Πνεύματος περισωσμένη δύναμιν, ως άγγελος Θεού. χάρις στη Δύναμή Σου, Χριστέ, χάρις στο Έλεός Σου. Πάναγνε!
Τί είναι αυτή η ευωδία που απλώνεται στη φοβερή έρημο,
σαν πυρίπνου θυμίαμα σε μυροδοχείο;
Η Μαρία ευωδιάζει,
η αγιότητα της μυροβλύζει!


(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Πρόλογος της Αχρίδος» – Απρίλιος, εκδ. Ἀθως)

Κάνουμε ποδήλατο στο χωματόδρομο της ζωής, τον γεμάτο λακκούβες



Κι οι κραδασμοί είναι αναπόφευκτοι. Εσύ όμως θες μια απόλυτα ήσυχη ζωή, όλα να είναι τέλεια, σταθερά κι ¨αναμάρτητα¨.

Κατέβα τότε απ’ το ποδήλατο και πάρκαρε το στην άκρη. Διότι η ζωή κυλά και όλα πορεύονται. Κι αυτό είναι που αξίζει. 
Όχι η ατσαλάκωτη ζωή, μα ο αγώνας, η πορεία κι η φιλότιμη προσπάθειά σου, ασχέτως αν θα φτάσεις για να δεις τον Ήλιο που ανατέλλει, έχοντας ματωμένα γόνατα, μπαλώματα στα λάστιχα και διαλυμένη αλυσίδα.

Ευτυχώς ο Κριτής ξέρει να κατανοεί, 
να αγαπά και να συγχωρεί…


π. Ανδρέας Κονάνος

"ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ..."



Χριστέ μου, πως οι παλαιοί πατέρες είχαν τη δύναμη να ζουν με απλότητα ως πτωχοί κι εμείς σήμερα ζούμε σε πανικό, διότι φοβόμαστε μήπως στερηθούμε τις ανέσεις (λόγω κρίσης)!!!

Χριστέ μου, πως παλιότερα οι γονείς μας μπορούσαν να ζήσουν χωρίς ανέσεις, με λίγη τροφή και τα απαραίτητα, κι εμείς σήμερα να μην αντέχουμε την έλλειψη κάποιων ειδών που θεωρούνται περιττά!!!

Χριστέ μου, πως παλιότερα ήταν δεμένη η οικογένεια και σήμερα έχει διαλυθεί, διότι δεν αντέχει ο ένας τον άλλο!

Παιδί μου, παλιότερα οι άνθρωποι πίστευαν ακράδαντα στην Πρόνοια και την αγάπη μου κι Εγώ έστελνα τη Χάρη μου και γέμιζα τις καρδιές τους με χαρά. 

Παιδί μου, παλιότερα οι γονείς πίστευαν σε μένα και έκαναν πράξη τις εντολές μου. Αγάπησαν την ολιγάρκεια, διότι έτσι γινόντουσαν μιμητές μου και ένοιωθαν χαρά. 

Παιδί μου, παλιότερα ήταν δεμένη κι αγαπημένη η οικογένεια, διότι είχε την ευλογία μου. Ζητούσαν οι άνθρωποι πρώτα να κερδίσουν τη Βασιλεία μου και όλα τα άλλα τους τα χορηγούσα. 

Σήμερα, έχετε απομακρυνθεί από το δρόμο που σας υπέδειξα και πιστεύετε μόνο στον εαυτό σας.

Σήμερα, έχετε ξεχάσει τις πατρικές μου συμβουλές και υπακούετε στον διάβολο.

Σήμερα, έχετε αυτονομηθεί και πιστεύετε πως μόνοι σας μπορείτε να πορευθείτε, χωρίς τη βοήθειά μου.

Κι όμως, ακόμη σας αγαπώ και περιμένω την επιστροφή σας. 

Δεν σας ξέχασα, διότι είστε παιδιά μου.

Σας περιμένω. 

Μέχρι πότε όμως θα σας ανέχομαι;

π. Υάκινθος

ΤΑ ΣΩΣΤΙΚΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

«Εις εαυτόν δε ελθών», αφού λογικεύτηκε και ήρθε “στα καλά του”. Αφού συνήλθε από την ζάλη της εφάμαρτης ευμάρειας και συνετίστηκε από την πλάνη της επάρατης αποστασίας. Αφού ξύπνησε από το λήθαργο της αμεριμνησίας και ξέμπλεξε από τα δαιδαλώδη δίχτυα της ασυδοσίας. Αφού απεξαρτοποιήθηκε από τον οίστρο της ακολασίας και απελευθερώθηκε από τα δεσμά της ηδονολατρείας. Αφού ξεμέθυσε από την κραιπάλη της ασωτίας και ανένηψε από τη παραζάλη του έρωτα της αμαρτίας.

«Εις εαυτόν δε ελθών». Αφού απέκτησε την θεία παρακαταθήκη της απολυτρώσεως και την καλλιέργησε την ιεροτάτη δωρεά της αυτοεπιγνώσεως. Άλλο γνώση και άλλο επίγνωση. Άλλο ταπεινολογία και άλλο ταπείνωση. Άλλο μεταμέλεια και άλλο μετάνοια. Η μεταμέλεια συνεπάγεται την απόγνωση, την απελπισία, ίσως κάποτε και την αυτοκτονία. Η μετάνοια συνεπάγεται τη μεταστροφή, την επιστροφή, τη μεταμόρφωση.

Η μετάνοια αποτελεί θαύμα ισοδύναμο και ισόκυρο με τη νεκρανάσταση. Είναι η θύρα της θεωρίας, της θέας του Θεού και το ένθεο παράθυρο της θεώσεως. Η Μετάνοια εκπηγάζει δάκρυα ακτίστου φωτισμού και επεξεργάζεται μέθη θεϊκή άχρι θανάτου. Μετάνοια είναι η Παλαμική μέθεξη στις θείες ενέργειες και υπαρξιακός αναβαπτισμός, ολοκληρωτικός βουτηγμός στη χάρη του Θεού. Με το δυναμικό δίαυλο των Θείων Μυστηρίων, η μετάνοια προάγει την κάθαρση και επιφέρει σταδιακή μετοχή στη θέσφατη θεογνωσία.

«Εις εαυτόν δε ελθών». Αυτό το “ελθών”, αυτός ο νοερός ερχομός είναι η επιστροφή στη προ-πτωτική κατάσταση, η πνευματική Ιθάκη στην υπαρξιακή της διάσταση. Είναι το άξαφνο, εξαίσιο ξεδίπλωμα του νου, η υπερφυσική και υπερθαύμαστη μεταστροφή του νου, η υπέρβαση και μετάβαση στη σφαίρα του εξαγιασμού. Μετάνοια είναι το μετάρσιο, καθάρσιο και υπερούσιο πέρασμα στην υπερκόσμια ζώνη του Τριφεγγούς Λυκόφωτος. Η αληθινή μετάνοια σταματημό δεν έχει. Κι’ αν πτώση εγνώρισε, κατάπτωση δεν επιτρέπει. Απελπισία δε παζαρεύεται, απάρνηση δε λογιέται. Ο ζων εν μετανοία, δεν έχει χρόνο για αμαρτία.

«Εις εαυτόν δε ελθών». Το θεολογικό κέντρο βάρους, ο θεμελιώδης άξονας της Παραβολής, δεν είναι η επιστροφή αφ’ εαυτής, ούτε καν η αναμενόμενη συγχώρεση του αποδεδειγμένου Φιλευσπλάχνου Πατρός, αλλ’ η επ’ ελπίδι και εν δυνάμει μεταστροφή του νου, η ριζική αιτία της τικτούσης και ανακαινιζούσης καρδίας-μητρός, η εξ’ άκρας συλλήψεως ζωοποίηση του νοός, ο τρόπος ο εκούσιος και αναγεννησιακός, το ερέθισμα, η ώθηση, η μαγιά, η σπίθα στο κάρβουνο, το ενεργειακό άτομο στην ύλη, η ατομική ενέργεια του νου και ο χημικός αντιδραστήρας του θυμικού, που δεν είναι άλλο από το αγαθό κίνητρο, τη καλή θέληση, τη “τσίπα”, το υιικό φιλότιμο.

Πολλοί μιλούν για Πατέρα Αγαθό, Μακρόθυμο και Στοργικό, λίγοι όμως εγγίζουν το άπειρο της νοητής “αγαθής γης”, της καλής θελήσεως, των αγαθών κινήτρων, χωρίς των οποίων δεν θα λάμβανε χώρα ποτέ καμία απόφαση επιστροφής. Αν υπάρχει καλή θέληση, υπάρχει ελπίδα. Αν υπάρχει φιλότιμο, υπάρχει μετάνοια η οποία διενεργείται αποκλειστικώς σε καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη. Ο Θεός δεν εξουδενώνει τη καλή θέληση και «υποκλίνεται» στους ταπεινούς τω πνεύματι. Θεαρχίω νεύματι η Θεοτόκος αναδραμεί και επιστατεί στους επικαλούντας την πολλά ισχύουσα δέησή της προς ευμένεια Δεσπότου.

Στη Παραβολή του Ασώτου, υποσημειώνεται η Παντοκρατορική παρουσία του Στοργικού Πατρός αλλά σκοπίμως αποσιωπάται η παρασκηνιακή παρουσία της Φιλοστόργου Μητρός Θεοτόκου. Η Παναγία Σκέπη από το όλο σκηνικό δε λείπει. Από την αφήγηση του Χριστού δεν αποκλείεται, και από το μυστήριο της μετανοίας δεν εξαιρείται. Είναι και αυτή παρούσα σε ψυχή μετανοούσα. Εάν το κάθε Μοναστήρι αποκαλείται «τόπος μετανοίας» τότε το Άγιο Όρος ολόκληρο, είναι και λέγεται «Περιβόλι της Μετανοίας». Και η κάθε καρδιά γίνεται άγιο όρος όταν καθίσταται της μετανοίας χώρος.

Αλλά και Αυτό το Παντοδύναμο, Ζωοποιό και Πανάγιο Πνεύμα δεν μένει ουδόλως αμέτοχο στο όλο μυστήριο της επιστροφής μιας ψυχής. Ο Παράκλητος παίζει ρόλο πρωτεύοντα και πρωτοπορειακό στην επενέργεια της θείας χάριτος. Ο Θησαυρός των αγαθών και Ζωής Χορηγός καθίσταται Κυρίαρχος Καθοδηγός στην εμπέδωση της μεταστροφής του νου. Αυτή είναι η αλλοίωση της Δεξιάς του Υψίστου.

Ο ύψιστος των Πατέρων, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αναφωνεί: «Θα επιστρέψω καλώς απ’ όπου κακώς έφυγα! Και σηκώθηκε και πήγε στον Πατέρα του, προσθέσας έτσι στην καλήν βουλήν την αγαθή πράξη. Γιατί δεν πρέπει μονάχα να θέλουμε την ωφέλειαν, αλλά να δείχνουμε με τις πράξεις τις αγαθές ροπές… Εθαύμασες, βλέποντας τον Θεόν να κολακεύει (να θαυμάζει) αμαρτωλόν;» (“Λόγος εις την Παραβολή του Ασώτου” – Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου).

Ασφαλές ενέχυρο της αφάτου φιλανθρωπίας του Θεού, ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός. Δεν νοείται μετάνοια χωρίς σταυρική ζωή, χωρίς θυσία των παθών και νέκρωση των μελών. Η Εσταυρωμένη Αγάπη διαφεντεύει το είναι μας και κελεύει σταύρωση εκούσια, θυσία ηθελημένη, μετάνοια ολοκληρωμένη. Όταν λέμε ο Θεός είναι Φιλάνθρωπος, δεν είναι τούτο γενικό και αόριστο, αλλ’ ομολογούμε πως είναι Φίλος της αγαθής προαιρέσεως του ανθρώπου, Φίλος της Χριστοκεντρικής φιλανθρωπίας, Φίλος της καλής θελήσεως και των αγαθών κινήτρων. Όταν ειλικρινώς μετανοούμε, γινόμαστε και εμείς φίλοι Χριστού, Θεόφιλοι φερωνύμως.

«Εις εαυτόν δε ελθών». Αφού χρίστηκε με το χαρμόσυνο και Χριστοπάροχο χάρισμα, τη συνειδητή αναγνώριση της αναξιότητος, την έντονη αίσθηση της μηδαμινότητος και τη συναίσθηση της απολύτου αχρειότητος. Έτσι μόνο γεννάται η θέληση και απόφαση για επαναφορά στην υπεροχή της προτέρας δουλικότητος η οποία καθίσταται συνώνυμη και ταυτόσημη της απολύτου εν Χριστώ ελευθερίας. Όπου δουλεία Χριστού, εκεί πραγματική ελευθερία.
Η εν Χριστώ ελευθερία δεν έχει καμία σχέση με την «δικαιωματική δήθεν ιδιοκτησία» και χρήση (μάλλον κατάχρηση) του αυτεξουσίου. Η ζωή μας δεν είναι δική μας, του Θεού είναι. Το Σώμα μας δεν είναι δικό μας για μεθύσια, πορνείες, εκτρώσεις και κάθε λογής καταχρήσεις, δεν μας ανήκει αλλά αποτελεί περιουσία προσωπική του Παναγίου Πνεύματος.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς το εξηγεί θαυμασίως: «Εις εαυτόν δε ελθών», λέγει ο Σωτήρ. 
Ο άνθρωπος συνέρχεται, όταν σκεφθεί τίνος είναι, δηλ. του Θεού. Το σώμα σου τίνος είναι; Του Θεού. Η ψυχή, και αυτή του Θεού. Όλα δώρα, δώρα του Θεού. Εγώ, ποιος είμαι σαν άνθρωπος; Του Θεού, όλος του Θεού!”

Αλλά και ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος πολύ σοφά το αναλύει: “Ό Θεός έδωσε στον άνθρωπο το νου, για να αναλογίζεται το σφάλμα του, να μετανοεί και να ζητάει συγχώρηση. 
Ο αμετανόητος άνθρωπος είναι σκληρό πράγμα. Είναι πολύ ανόητος, επειδή δεν θέλει να μετανοήσει, για να απαλλαγεί από την μικρή κόλαση πού ζει, η οποία τον οδηγεί στην χειρότερη, την αιώνια. Έτσι στερείται και τις επίγειες παραδεισένιες χαρές, οι οποίες συνεχίζουν στον Παράδεισο, κοντά στον Θεό, με τις πολύ μεγαλύτερες χαρές, τις αιώνιες.

Όσο ο άνθρωπος βρίσκεται μακριά από τον Θεό, είναι εκτός εαυτού. Βλέπεις, στο Ευαγγέλιο γράφει ότι ο άσωτος υιός “εις εαυτόν ελθών είπε-πορεύσομαι προς τον πατέρα μου. Δηλαδή, όταν συνήλθε, όταν μετάνοιωσε, τότε είπε: Θα επιστρέψω στον πατέρα μου. Όσο ζούσε στην αμαρτία, ήταν εκτός εαυτού, δεν ήταν στα λογικά του, γιατί ή αμαρτία είναι έξω από την λογική».

«Εις εαυτόν δε ελθών». Αφού έκανε λοιπόν υπέρβαση της λογικής και δραστηριοποίησε ολόκαρδα τον αδήλωτο μα πρόδηλο και παντελώς ανείπωτο “δέκατο καρπό” του Αγίου Πνεύματος: την απολύτως απαραίτητη και προκαταρκτικώς αναγκαία “ταπεινή συναίσθηση της αμαρτωλότητος”. Χωρίς αυτή τη συναίσθηση δεν έρχεται η θεία χάρις. Χωρίς τη συντριβή καρδίας δεν υπάρχει ταπείνωση. Χωρίς ταπείνωση, δεν υπάρχει σωτηρία.

Κεντρικό μήνυμα της Κυριακής του Ασώτου δεν είναι ο αδιάκριτος και ανεξέλεγκτος έλεγχος των αμαρτωλών. Δεν είναι απλώς ο προσδιορισμός της πλάνης και της απωλείας, αλλά ο αυστηρός αυτοέλεγχος της ψυχής μας. Η πάταξη του κακού μέσα μας. Η αμείλικτη καταδίκη των ηδονών. Το εκτελεστικό απόσπασμα των παθών. Η ιερή αυτοεξέταση στα πυρά της ενοχής, στη παραδοχή της κατάντιας. Φταίω. Παραπαίω. Σε χάλι ανείπωτο και βάθος αμέτρητο εξέπεσα, ο ταλαίπωρος εγώ… Αυτό το «εγώ» εμπεριέχει το «εμείς». Έχουμε όλοι ανάγκη μετανοίας. Αναμάρτητος ουδείς.

Η Παραβολή του Ασώτου δεν είναι η άκαιρη τάση και ορμή για αδελφικά μαχαιρώματα και άγονη μομφή. Δεν είναι περίοδος αλληλοκατηγορίας αλλά κατάλληλος καιρός αυτομεμψίας. Αμάρτησα. Κατεπάτησα το νόμο Σου. Ηθέτησα τις εντολές Σου. Ήμαρτον εις την επίγειον αλλά και εις την θριαμβεύουσαν Εκκλησίαν. Θα επιστρέψω. Όχι αύριο. Όχι τώρα. ΤΩΡΑ!!! «Τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ημέρα σωτηρίας». (Β Κορ. 6, 2)

Η Κυριακή του Ασώτου, μη σας φανεί παράξενο, δεν είναι αφορμή για κηρύγματα ηθικισμού, δεν είναι λόγος άλογος για φλύαρη αγαπολογία. Ναι, το είπαμε, «ο Θεός είναι αγάπη». Αλλά είναι και Αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι χωρίς την αλήθεια του Χριστού, δε νοείται άλλη αποκαλυπτική, θρησκευτική, ηθική, κοινωνική αλήθεια που να σώζει. 
Ο άσωτος γύρισε στον Ένα, Αληθινό Πατέρα. Επέστρεψε στο Μόνο Αληθινό Σπίτι του Αληθινού Πατέρα που είναι η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία.

Είναι και η αίρεση ένα είδος ασωτίας, χειρότερο μάλιστα από τη βιοτική. Είναι και οι αιρετικοί άσωτοι και τους περιμένει ο Πατέρας να επιστρέψουν στη Μία Ποίμνη, από εκεί που έφυγαν, όχι να κάνουν μία καινούργια Οικουμενιστική Ποίμνη, ένα αμαρτωλό κράμα θρησκειών και ένα μοιχό μίγμα δογμάτων. Ο Οικουμενισμός συνιστά την χειρότερη και πιο βλάσφημη ασωτία του πνεύματος. Μια ασωτία, από την οποία, πολύ δύσκολα και πάρα πολύ σπάνια επιστρέφει κανείς. (Εβραίους στ΄ 4-6)

Η Παραβολή του Ασώτου δεν είναι ευκαιρία για κήρυγμα ηθικοπλαστικό, κοινωνικό και ανθρωποκεντρικό αλλά διάγγελμα απολυτρώσεως, δυνατότητα διασώσεως και άμεση ευκαιρία μετανοίας. Η μετάνοια, αν και έχει αφετηρία τη προαίρεση, δεν είναι καθόλου προαιρετική αλλά υποχρεωτική, παράγγελμα και προσταγή: “Τους μεν ουν χρόνους της αγνοίας υπεριδών ο Θεός, τα νυν ΄παραγγέλλει΄ τοις ανθρώποις πάσιν πανταχού μετανοείν!” (Πραξ. ιζ, 30). Η Μετάνοια δε θέλει δεύτερη σκέψη, δε χωράει άλλη αναβολή. Δεν είναι λύση ενδεχόμενη, πορεία εναλλακτική, αλλά Θεϊκή πια Εντολή.

Η Παραβολή του Ασώτου, μας μιλά στη Προστακτική για τη μετάνοια και τη σωτηρία. “Ομιλία που δεν σώζει, δεν είναι Ορθόδοξη!” (Άγιος Γέροντας Αθανάσιος Μυτιληναίος). Όλοι οι Ορθόδοξοι είμαστε, και πρέπει να θεωρούμαστε, Άσωτοι. Την Κυριακή του Ασώτου γιορτάζουμε όλοι μας. Όχι πως πανηγυρίζουμε τα χάλια μας. Θρηνούμε τη κατάντια μας που λυπούμε το Θεό. Εορτάζουμε τη μακροθυμία του Θεού και παρακαλούμε για το Μέγα Έλεος. Αυτή είναι η Αγιοπατερική Χαρμολύπη. Χαρά για το Μέγα Έλεος, λύπη για τις μεγάλες μας αμαρτίες.

Εύχομαι ολοψύχως σε όλους μας,
«Χρόνια Πολλά», ευάρεστα
και ευπρόσδεκτα στο Θεό,
Χρόνια Μετανιωμένα!

Η ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ «ΠΑΤΕΡ» ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΚΗ ΑΓΚΑΛΙΑ

Στὸν Θεὸ Πατέρα καταφεύγουμε πάντοτε στὶς δυσκολίες καὶ στὶς θλίψεις μας, ὅπως καταφεύγουμε στὸν ἐπίγειο πατέρα μας σὲ κάθε στιγμὴ ποὺ μόνοι μας δὲν μποροῦμε νὰ δώσουμε λύσεις στὰ προβλήματα ποὺ μᾶς ἀνακύπτουν. Οἱ ἐγωϊστὲς ἄνθρωποι δὲν καταφεύγουν στὸν πατέρα νομίζοντας ὅτι θὰ τὰ καταφέρουν μόνοι τους. Ὁ πατέρας μας, ὅμως, γνωρίζοντας καλὰ τὰ παιδιά του καὶ ὡς φιλόστοργος, ποὺ εἶναι, περιμένει νὰ τοῦ ζητήσουμε τὴ βοήθειά του, τὴν ὁποίαν ἄλλωστε οὐδέποτε μᾶς ἀρνεῖται. Καὶ ὄχι μόνο περιμένει πάντοτε πρόθυμος, ἀλλὰ εἶναι διατεθειμένος νὰ κάνει καὶ κάθε ἀβαρεία, κάθε ὑποχώρηση, κάθε προσπάθεια, κάθε θυσία, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τὶς ἐπιθυμίες μας. Εἶναι πατέρας ἀγάπης καί, ἐνῶ μᾶς ἀφήνει ἐλεύθερους νὰ δράσουμε, ὅταν τὸν ἐπικαλεσθοῦμε τρέχει νὰ μᾶς βοηθήσει. Ἡ πατρότητά Του μᾶς δέχεται, ὅπως εἴμαστε καὶ ἔχει πάντοτε ἀνοιχτὴ ἀγκαλιά, ἕτοιμο λουτρὸ καθαρισμοῦ μας καὶ ἕτοιμα μουσικὰ ὄργανα πανηγυρισμοῦ γιὰ τὴν ἐπιστροφή μας καὶ τὴν ἐκζήτηση τῆς πατρικῆς βοηθείας. Κάμπτεται ὁ πατέρας ἀπὸ τὴν ταπείνωσή μας, αὐτὴ ποὺ δείχνει ὅτι τὸν ὑπολογίζουμε, ἄσχετα ἂν προηγουμένως πολιτευθήκαμε σὰν ἄσωτοι καὶ κατασπαταλίσαμε τὴν περιουσία του. Ὅταν τὸ ζητήσουμε Ἐκεῖνος πρόθυμα σπεύδει νὰ μᾶς ἀγκαλιάσει, νὰ μᾶς χαρίσει πλούσια τὰ ἀγαθά Του. 
Ἡ λέξη «πάτερ», ποὺ τοῦ ἀπευθύνουμε, ξεκλειδώνει τὴν πόρτα τοῦ θεϊκοῦ ἐλέους.

Στὸν ἄσωτο τῆς παραβολῆς τί ἐπέφερε τὴν καλὴ ἀλλοίωση καὶ τί τὸν ὁδήγησε στὴ μετάνοια καὶ τὴν ἐπιστροφὴ στὴν πατρικὴ στέγη; Μά, ἡ λέξη «πάτερ». Ὁ ἄσωτος γιὸς μόνο ποὺ σκέφθηκε νὰ ἐπιστρέψει στὸν πατέρα του καὶ μὲ τὰ χείλη του πρόφερε τὸ ὄνομά Του ἀμέσως δέχθηκε τὴ δύναμη τῆς ἀπαρνήσεως τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς καὶ τῆς ἐπιστροφῆς στὸ σπίτι του, τὸ ὁποῖο εἶχε ἀρνηθεῖ ὠθούμενος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Μὲ δάκρυα στὰ μάτια ὁ Πατέρας μᾶς δέχεται πίσω, ὅταν μᾶς ἀκούει νὰ τοῦ λέμε, ὅπως ὁ ἄσωτος τῆς παραβολῆς: «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου»! «Πατέρα μου, ἁμάρτησα. Σὲ πίκρανα μὲ τὴ συμπεριφορά μου. Ἔσφαλα. Θέλω ὅμως νὰ συνεχίσω νὰ σὲ ὀνομάζω πατέρα μου. Συγχώρεσέ μου τὸ ὅτι ἀτιμάζω τὸ γλυκύτατο ὀνομά Σου μὲ τὰ βδελυρὰ μὲ βέβηλα χείλη μου. Ὁμολογῶ τὰ σφάλματά μου καὶ τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες μου. Γεύθηκα, ἀλλοίμονο, τοὺ καρποὺς τῆς ἁμαρτίας ποὺ εἶναι ἡδονικοί, ἀλλὰ σύντομα ἡ ἡδονὴ ποὺ αὐτοὶ προκαλοῦν μεταποιεῖται σὲ ὀδύνη. Ὁ ἀδελφός μου, πατέρα μου, δούλευε σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ κοντά Σου. Ἦταν ὑπάκουος, ἀλλὰ ποτὲ δὲν σὲ ὀνόμασε «πατέρα». Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ καρδιά του ἔγινε σκληρή, ἔγινε πέτρινη. Δὲν τὴν μαλάκωσαν τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας καὶ τῆς ταπεινώσεως. Κοντά Σου ἔμεινε, ναί, ἀλλὰ μακρυὰ ἀπὸ τὴν ταπείνωση τῆς ἀγαθότητός Σου. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἔσφαξες γιὰ χατίρι του σιτευτὸ μοσχάρι. Τὸ βαστοῦσες γιὰ μένα, γιὰ τὸ πανηγύρι τῆς ἐπιστροφῆς μου. Σὲ εὐχαριστῶ, Πατέρα, γιατὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἁμαρτία γνώρισα τὴ στοργικότητά Σου, γνώρισα τὰ ἀληθινά Σου αἰσθήματά, γνώρισα τὴν πατρότητά Σου»!

Ἡ λέξη «πάτερ» μᾶς ταπεινώνει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μας καὶ μᾶς ἀνοίγει τὴν πόρτα τῆς μετανοίας, τῆς ἐπιστροφῆς στὴν πατρικὴ στέγη, τῆς σωτηρίας.

Ἂς ἀναλογισθοῦμε: Στὶς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν Θεό μας ποιός ἔφταιξε καὶ ποιὸς ταπεινώθηκε; Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι φταίξαμε στὸ Θεό μας μὲ τὴν ἀπρόσεκτη ζωή, τὶς ἐμπάθειες καὶ τὶς πτώσεις μας. Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς ἔκανε τὸ πρῶτο βῆμα καὶ σαρκώθηκε, ἔγινε ἄνθρωπος, γεύθηκε τὴν κακότητά μας καὶ σταυρώθηκε, γιὰ νὰ μᾶς πλύνει μὲ τὸ πανάχραντο αἷμα Του, ἀπὸ τὸ βόρβορο τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ μᾶς χαρίσει ξανὰ τὸν ποθεινότατο Παράδεισο. Ὁ ἄνθρωπος ἔφταιξε, ὁ Θεὸς πρῶτος ἔκανε τὸ βῆμα τῆς προσεγγίσεως, τῆς καταλλαγῆς, τῆς συγχωρήσεώς μας. Ἐμεῖς, τὰ παιδία, πολλὲς φορὲς φερόμαστε μὲ ἀπρέπεια στὸν πατέρα μας, μὲ αὐθάδεια, μὲ ἀπείθεια, μὲ σκληροκαρδία. 
Ποιὰ ὅμως εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ πατέρα, τοῦ κάθε πατέρα καὶ φυσικὰ τοῦ εὔσπλαχνου πατέρα, τοῦ Θεοῦ μας; Καλωσύνη, ὑπομονή, μακροθυμία, ἀγκαλιὰ ἀνοιχτή, ἕτοιμη νὰ μᾶς χωρέσει, μάτια ποὺ δακρύζουν ἀπὸ θλίψη γιὰ τὶς πτώσεις μας καὶ ἀπὸ χαρὰ γιὰ τὴν ἀνόρθωση καὶ ἐπιστροφή μας. Ὁ πατέρας εἶναι πάντοτε ἕτοιμος νὰ μᾶς συγχωρήσει, ὅ,τιδήποτε καὶ ἂν ἔχουμε κάνει. Ἡ μετάνοια, τὸ «Πάτερ, ἥμαρτον» (Λουκ. ιε´ 18) δὲν τὸν ἀφήνει ἀσυγκίνητο. Τὸ περιμένει, γιατὶ γνωρίζει τὴν ἐφάμαρτη ἀνθρώπινη φύση. 
Γνωρίζει τὰ θελήματα τῆς σάρκας, τὴν ἐπιθυμία τῶν ἡδονῶν. Ἀλήθεια, ποιὸς εἶναι ἄμεμπτος ἀπέναντι στὸν Κύριο; Ποιὸς εἶναι τόσο καθαρὸς ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ ἀντικρύσει τὸ Θεὸ Πατέρα στὰ μάτια; Κανεὶς ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο γένος καὶ φυσικὰ οὔτε ἐγώ. 
Καὶ ὅμως ὅσο ἀκάθαρτος καὶ ἂν εἶμαι, εἶμαι παιδὶ τοῦ Θεοῦ. Μὲ καταλαβαίνει καὶ μόνο στὸ ἀντίκρυσμα τῆς μορφῆς Του, μόνο στὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός Του τρέχει νὰ μὲ συναντήσει, νὰ μὲ ἀγκαλιάσει, νὰ μὲ πλύνει, νὰ μὲ πάρει πάλι κοντά Του. Εἶναι πραγματικὸς πατέρας, ἐνῶ ἐγὼ ἕνας ἄσωτος γιός. Ὅσο ζῶ αὐτονομούμενος στὴν ἁμαρτία καταστρέφομαι. Ὅταν ταπεινωθῶ ἐνώπιόν Του καὶ τὸν ὀνομάσω πατέρα μου ἀπὸ τὴν καταστροφὴ ὁδεύω πρὸς τὴ σωτηρία, πρὸς τὴν αἰώνια χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση. Πατέρα μου οὐράνιε, μὴ μὲ παραδειγματίσεις γιὰ τὴν ἀσωτία μου, ἀλλὰ δέξαι με σὰν ἕνα ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτες Σου στὴ Βασιλεία Σου. «Πάτερ, ἥμαρτον» σῶσαι με.

Ὅπως ἐμεῖς δὲν θέλουμε τὸ κακὸ τῶν παιδιῶν μας καὶ τοὺς συγχωροῦμε ὅλα τὰ λάθη, γιατὶ τὸ πατρικό μας φίλτρο ὑπερισχύει τῆς αὐστηρότητος καὶ τῆς δικαιοσύνης μας, ἔτσι καὶ ὁ Θεός μας μὲ τὴ μοναδικὴ πατρότητα ποὺ ἐπιδεικνύει μᾶς συγχωρεῖ κάθε μας ἁμαρτία καὶ «κατακαυχᾶται τὸ ἔλεος τῆς κρίσεώς Του» (Ἰακ. β´ 13), δηλαδὴ ἡ ἐλεήμων καρδιά Του ὑπερνικᾶ τὴν δίκαιη Κρίση Του. Αὐτὸς εἶναι ὁ Θεὸς Πατέρας μας. 
Ἐμεῖς πῶς συγχωροῦμε τὰ παιδιά μας, ὅταν κλαίοντας ἔρχονται σὲ μᾶς καὶ μᾶς ζητοῦν στοργὴ καὶ ἐπιείκεια! Καὶ νὰ σκεφθεῖτε ὅτι ἡ συμπάθειά μας εἶναι περιορισμένη. Καμία σχέση δὲν ἔχει μὲ τὴν ἄπειρη συμπάθεια τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Καὶ μόνο ποὺ στὴν καθημερινή μας προσευχὴ τοῦ λέμε: «Πάτερ ἡμῶν», Ἐκεῖνος σκύβει καὶ μᾶς ἀγκαλιάζει, μᾶς χαρίζει τὴν εἰρήνη Του, μᾶς χαρίζει ὅλα τὰ ἀγαθά Του, ἀλλὰ καὶ μᾶς ἑτοιμάζει γιὰ τὸ πανηγυρικὸ Δεῖπνο τοῦ οὐρανοῦ. Στὴ λέξη «πάτερ» δακρύζει ὁ κάθε πατέρας καὶ φυσικὰ ὁ οὐράνιός μας. Καὶ μὲ τὸ δάκρυ ξεπλένει κάθε ἀτότημα τοῦ προτέρου βίου μας. Τὸ μυστικὸ ποὺ κρύβει ἡ λέξη «Πάτερ» εἶναι τὸ μυστικὸ τῆς μετανοίας καὶ τῆς σωτηρίας. 
Τὸ περιμένει νὰ τὸ ἀκούσει ὁ Θεὸς Πατέρας μας. Ἂς τοῦ τὸ φωνάξουμε!

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

Αγίου Ανδρέα Κρήτης: "Ο Λώτ, αν και κατοικούσε στα Σόδομα, κανέναν δὲν κατέκρινε"!



Δύο πράγματα ἀπαιτοῦνται ἀπὸ ὅλους τούς ἀνθρώπους, νὰ κατακρίνουμε τὰ ἰδικὰ μας ἁμαρτήματα καὶ νὰ συγχωροῦμε τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων. Διότι ἐκεῖνος πού βλέπει τὰ ἰδικὰ του ἁμαρτήματα, συγχωρεῖ πιὸ εὔκολα τούς ἄλλους· ἐνῶ ἐκεῖνος πού κατακρίνει τοὺς ἄλλους, τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του κατακρίνει καὶ καταδικάζει, ἔστω καὶ ἂν ἔχη πολλὲς ἀρετές. Ἀληθῶς μεγάλο πράγμα εἶναι τὸ νὰ μὴ κατακρίνουμε τοὺς ἄλλους, ἀλλά τούς ἑαυτούς μας, ἀδελφοί. Ἐμεῖς ὅμως, ἀφήνοντας τὶς δικὲς μας ἁμαρτίες, τοὺς ἄλλους ἰδίως κατακρίνουμε, τοὺς ἄλλους ἐξετάζουμε, μὴ γνωρίζοντας ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν εἴμεθα δικαιότεροι ἀπὸ ὅλους, ἐὰν κατακρίνουμε τοὺς ἄλλους, γινόμεθα ἔνοχοι καὶ εἴμεθα ἄξιοι τῆς ἰδίας τιμωρίας καὶ τῶν ἰδίων βασάνων τῶν ὁποίων εἶναι ἄξιος καὶ αὐτός τὸν ὁποῖον κρίνουμε·«Ὧ γὰρ κρίματι κρίνετε» λέγει «τούτῳ καὶ κριθήσεσθε». Διότι αὐτός πού πορνεύει, παραβαίνει ἐντολή, ὅπως καὶ ἐκεῖνος πού τὸν κρίνει. Ὥστε καὶ οἱ δύο παραβαίνουν θείαν ἐντολή, καὶ αὐτός πού πορνεύει καὶ ἐκεῖνος πού κρίνει.
Ἀλλὰ ἂς μεταφέρουμε μᾶλλον τὴν ἐξέτασι τῶν ἄλλων καὶ τὴνλεπτομερῆ ἐνασχόλησι στοὺς ἑαυτούς μας, ἀγαπητοί. Καὶ ἐὰν δοῦμε κάποιους νὰ ἁμαρτάνουν, ἐμεῖς ἂς ἔχουμε τὶς δικὲς μας ἁμαρτίες ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν μας καὶ ἂς θεωροῦμε τὰ δικὰ μας χειρότερα ἀπὸ τῶν ἄλλων. Διότι ἐκεῖνος πού ἁμάρτησε, ἴσως καὶ τὴν ὥρα τῆς ἁμαρτίας νὰ μετενόησε, ἐνῶ ἐμεῖς μένουμε πάντοτε ἀδιόρθωτοι κατακρίνοντας καὶ ἐξετάζοντας ἄλλους. Ἐκεῖνος ὁ Λώτ, ἂν καὶ κατοικοῦσε στὰ Σόδομα, κανέναν δὲν κατέκρινε, κανέναν δὲν κατηγόρησε. Γιʼ αὐτό ἐδικαιώθη καὶ διεσώθη ἀπὸ τὴν φωτιὰ καὶ τὴν πανωλεθρία, στὰ ὁποῖα κατεδικάστησαν οἱ Σοδομίτες. Ἂς ταπεινωθοῦμε λοιπὸν καὶ ἐμεῖς κατακρίνοντας τοὺς ἑαυτούς μας, τοὺς ἑαυτούς μας νὰ ὀνειδίζωμε γιὰ νὰ ὑψωθοῦμε, νὰ γίνουμε ἀκατάκριτοι.

Ἂς ἀγαπήσουμε τὴν ταπεινοφροσύνη. Μὲ αὐτή ἐδικαιώθη ὁ Τελώνης καὶ ἀπέβαλε τὸ φορτίον τῶν ἁμαρτημάτων του. Ἂς μισήσουμε τὴν ὑψηλοφροσύνη, ἐπειδὴ ὁ Φαρισαῖος ἀπὸ αὐτή κατεκρίθη καὶ ἔχασε τὶς ἀρετές πού εἶχε. Ὁ Φαρισαῖος, ἐπειδὴ διέπραξε τὰ καλὰ μὲ ὄχι καλὸ τρόπο, κατεκρίθη. Ὁ Τελώνης ἀπορρίπτοντας μὲ καλὸ τρόπο τὰ μὴ καλὰ ἔργα, ἐδικαιώθη. Διότι ὁ Θεὸς εἶδε μὲ συμπάθεια τὸν στεναγμὸ τοῦ Τελώνου καὶ τὴν συντριβή του καὶ τὰ κτυπήματα τοῦ στήθους του καὶ ἀφοῦ ἐδέχθη τὸ «ἱλάσθητι» τὸν δικαίωσε μαζὶ μὲ τὸν Ἄβελ. Τὶς δὲ θυσίες καὶ τὶς ἀρετές καὶ τὰ κατορθώματα τοῦ καυχησιολόγου καὶ ὑπερήφανου Φαρισαίου τὶς ἐσιχάθη καὶ τὶς ἀπεστράφη καὶ τὸν κατεδίκασε, ὅπως τὸν ἀδελφοκτόνο Κάϊν, γιὰ τὴν ἴδια αἰτία. Νὰ μάθουμε, ἀδελφοί, καὶ νὰ διδαχθοῦμε νὰ κάνουμε μεγάλα κατορθώματα. Νὰ μὴν ὑψηλοφρονοῦμε ὅμως γιʼ αὐτά καὶ ἂν γίνουμε καλοί, δίκαιοι καὶ ἐπιεικεῖς καὶ πονόψυχοι καὶ ἐλεήμονες, καὶ ἔτσι νὰ εἶναι, ἐμεῖς νὰ ταπεινωνώμεθα καὶ νὰ μὴν ἔχουμε ὑπεροψία καὶ ἀλαζονεία, μήπως χάσουμε τοὺς κόπους καὶ τοὺς πόνους μας. Διότι λέγει ὁ Κύριος «ὅταν ταῦτα πάντα ποιήσητε, λέγετε ὅτι ἀχρεῖοι δοῦλοι ἐσμεν, ὅτι ὅ ὠφείλομεν ποιῆσαι, πεποιήκαμεν».

Εἶναι ἀναγκαῖο καὶ ἀπαραίτητο χρέος νὰ προσφέρουμε στὸν Θεὸ τῶν ὅλων τὴν δουλικὴ ταπείνωσι, τὴν ὑπομονή, τὴν ὑποταγή, τὴν ὑπακοή, τὴν εὐγνωμοσύνη, τὴν εὐχαριστία, καὶ νὰ μεγαλύνουμε καὶ νὰ προσκυνοῦμε τὸ πανάγιο θέλημά του, καὶ νὰ μὴν αἰσθανώμεθα σὰν δαγκώματα τοὺς ἐλέγχους καὶ τὶς ὕβρεις τῶν ἄλλων, οὔτε νὰ καταβαλλώμεθα στοὺς πειρασμούς, οὔτε νὰ δυσανασχετοῦμε, ὅταν μᾶς κατηγοροῦν, διότι καὶ ἀπὸ αὐτά καρπωνόμεθα πολλὴ ὠφέλεια.

Ἂς μάθουμε καὶ ἂς γνωρίσουμε, ἀδελφοί μου, τὴν δύναμι καὶ τὴν ἐνίσχυσι καὶ τὴν βοήθεια τῆς ταπεινώσεως. Ἂς μὰθουμε τὴν καταδίκη καὶ τὴν ζημία καὶ τὴν ἀπώλεια πού προξενεῖ ἡ ὑψηλοφροσύνη: ἡ σκιὰ τοῦ Βεεμώθ, κατὰ τὸν Ἰώβ, στοὺς ὑγρούς τόπους καὶ στὶς καλαμιὲς καὶ ἡ ἐκτροπή ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῆς ἀλήθειας καὶ τοῦ φωτὸς τῆς δικαιοσύνης.

Καὶ ἐπειδὴ εἶναι μεγάλο ἀγαθό ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐξομολόγησις καὶ ἡ συντριβὴ καὶ τὰ δάκρυα καὶ οἱ ἀπὸ τὸ βάθος τῆς καρδίας μας στεναγμοὶ καὶ ἡ κατάνυξι, γιʼ αὐτό παρακαλῶ νὰ ἐξομολογῆσθε στὸν Θεὸ συνεχῶς καὶ νὰ τοῦ φανερώνετε τὰ ἁμαρτήματά σας. Διότι ἐὰν τοῦ παρουσιάζουμε γυμνὴ τὴν συνείδησί μας καὶ τοῦ δείχνουμε τὰ τραύματα τῶν ψυχῶν μας καὶ δὲν κρίνουμε τοὺς ἄλλους, οὔτε ἀποθηριωνόμεθα μὲ τὶς ὕβρεις τῶν συνανθρώπων μας, οὔτε λυπούμεθα γιὰ τὶς κατηγορίες καὶ τὶς ἀδικίες τους, θὰ μᾶς λυπηθῆ ὁ φιλάνθρωπος Κύριος καὶ θὰ μᾶς κεράση τὰ φάρμακα τῆς συμπαθείας καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας του· θὰ τὰ βάλη στὰ τραύματά μας καὶ θὰ μᾶς θεραπεύση. Ἂς δείξουμε τὰ ἁμαρτήματά μας στὸν Κύριο πού δὲν ντροπιάζει, ἀλλά θεραπεύει· διότι καὶ ἂν ἐμεῖς σιωπήσουμε, ἐκεῖνος τὰ γνωρίζει ὅλα.

Ἂς εἰποῦμε λοιπὸν τὰ ἁμαρτήματά μας, ἀδελφοί, καὶ ἂς ἐξομολογοηθοῦμε καθαρὰ στὸν Κύριο, γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴν συμπάθειά του. Ἂς ἀφησουμε τὶς ἁμαρτίες μας ἐδῶ γιὰ νὰ πᾶμε ἐκεῖ καθαροὶ καὶ ἕτοιμοι καὶ νὰ εἰσαχθοῦμε ἀπὸ τὸν δίκαιο Κριτὴ στὴν Βασιλεία του τὴν ἀτελεύτητο καὶ αἰωνία καὶ νὰ κληρονομήσουμε τὶς μελλοντικὲς ἐκεῖνες καὶ ἀγέραστες διαμονὲς καὶ τὴν ἀπέραντη χαρὰ καὶ ἀπόλαυσι…

Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης

Πηγή: http://www.imaik.gr/

ΟΥΡΑΝΙΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΟ Β.Δ. ΕΛΛΑΔΟΣ Ν.11 ”Οι αντίχριστοι και μισέλληνες σωτήρες”

Όσο οι αντίχριστες σκοτεινές δυνάμεις θα μαίνονται κατά της πίστεώς μας, όσο οι μασονικές στοές θα πολεμάνε ύπουλα την πατρίδα μας, μέσω των προδοτών πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών μας, τόσο και εγώ θα αμύνομαι, θυσιάζοντας και την ζωή μου αν χρειαστεί για ένα λαό αποσκύνητο, για ένα έθνος αδούλωτο στην ψυχή και πάνω απ’ όλα για την Ορθοδοξία μας. Αυτή (η πίστη) είναι το αγκάθι στο μίσος τους.

Οι αντίχριστοι και μισέλληνες ”σωτήρες” !!! δεν ξέρουν ότι είμαστε από εκείνη την γενιά των αθανάτων, που βγαίνει ζωντανή από τις συμφορές, γιατί ξέρει να μετανοεί, γιατί ξέρει να ομολογεί. Οι ”σωτήρες” μας δεν ξέρουν ότι ο ενταφιασμός μας δεν συνεπάγεται τον θάνατο μας.

Είμαστε από εκείνη την γενιά που δεν πεθαίνει, όταν ενταφιάζεται !!!

Οι ”σωτήρες” μας δεν ξέρουν ότι τα δικά μας χώματα είναι ζωντανά. Φυλάνε κρησφύγετα, κρυφά σχολειά, τόπους λατρείας, ανώνυμους ήρωες, ανώνυμους μάρτυρες. Άγια σώματα που μυροβλύζουν, άγια λείψανα που θεραπεύουν.

Αυτά τα χώματα είναι ποτισμένα με ποταμούς αιμάτων που θα τρέφουν τις επερχόμενες γενιές των Ελλήνων έως της συντελείας των αιώνων.

Έχουμε ένα Πατέρα που μας λατρεύει ακατανόητα και πολεμάει Αυτός και οι στρατιές των αγγέλων Του για την χώρα μας, ακόμα και όταν εμείς αδιαφορούμε. Σ’ αυτόν ελπίζουμε και απ’ Αυτόν μόνο περιμένουμε, αλλά πρέπει και εμείς να μετανοήσουμε.

Σας στέλνω έναν λόγο της Αγάπης Του για την Ελλάδα, την χώρα Του, όπως συχνά ο ίδιος επαναλαμβάνει.

Να έχετε ζωντανή ελπίδα αυτή την Αγάπη Του, γιατί οι θλίψεις θα μεγαλώνουν συνεχώς και το χάος έρχεται ταχύ.

«Για φαντασθείτε ότι είστε σ’ ένα τραπέζι και κάποιος μεθάει πάρα πολύ και αρχίζει να γρονθοκοπάει το τραπέζι. Οι άλλοι που τον βλέπουν γελούν και λένε: “Ο μεθυσμένος”.

Σε κάποια στιγμή αυτός, από την μέθη του και από την τρέλα του, αναποδογυρίζει το τραπέζι, το σπάει και μένει μόνο μια γωνιά του τραπεζιού άθικτη και ούτε καν νερό δεν πάει πάνω σ’ αυτήν.

Αυτή είναι η χώρα σας, παιδιά μου. Η άθικτη γωνιά. Το τραπέζι, η Ευρώπη. Τον μεθυσμένο, βρείτε τον ποιος είναι. Σας τον έχω δείξει κι’ άλλες φορές.

Όσο για την Αμερική… τον πνιγμένο, δεν τον υπολογίζουμε, διότι είναι ήδη πεθαμένος.!

Μεθυσμένος είναι η Γερμανία.

Αυτήν την ώρα δεθείτε με την πίστη σας! Σας λέω ένα παράδειγμα:

Εσύ, φτιάχνεις με χίλια ζόρια, αλλά και με πολλή αγάπη το σπίτι σου. Έρχομαι, λοιπόν, εγώ (κάποιος) και σου λέω, πήγαινε να το χαλάσεις. Μέσα όμως στο σπίτι σου, δεν έβαλες μόνον κόπο, αλλά μένουν και οι πλέον αγαπημένοι σου άνθρωποι. Και αυτοί, οι αγαπημένοι σου, κάθε ημέρα γονατίζουν και προσεύχονται σε σένα και σε βλέπουν ως Θεό!

Θα το γρέμιζες τότε το σπίτι σου; Πως τότε, την χώρα μου, την ευλογημένη, θα την γκρεμίσω, θα της βάλω Χ;

Ναι.! Σας βεβαιώνω, ότι θα την καθαρίσω! Θα την καθαρίσω!! Χ (δηλαδή διαγραφή), δεν θα βάλω!

Ο κάθε ένας, έχει ελεύθερη γνώμη, ελεύθερη σκέψη, ελεύθερη πράξη.

Ο κάθε ένας μπορεί να λέει ό, τι θέλει και όπως το θέλει. Όμως, τα λέει, χωρίς σφραγίδα Θεού.

Όταν φτιάξετε μια ψεύτικη σφραγίδα και σφραγίσετε κάτι, επειδή δεν θα είναι γνήσια, θα σβήσει γρήγορα, διότι το μελάνι της δεν θα είναι γνήσιο. Η σφραγίδα η γνήσια, σφραγίζει και χωρίς μελάνι. Αυτή, την γνήσια σφραγίδα, την κρατάει μόνο ο Ουράνιος Πατέρας και μ’ αυτήν σφραγίζει.

Θα μπορούσα να πω και το εξής: Αν την τεμαχίσει σε μικρά τμήματα και την μοιράσει σε όλους τους τόπους προσευχής, δηλαδή, σε Εκκλησίες, Μοναστήρια, Άγιους Τόπους, κλπ., την δίνει με δικαιώματα και δεν υπάρχει εκεί πλέον, καμία κλειστή πόρτα. Και εάν κάποιος χάσει το τεμάχιο της σφραγίδας που του ανήκει, θα του το επιστρέψουν, διότι δεν θα μπορούν αυτοί που το πήραν να το κρατήσουν, ούτε θα μπορούν να το κρύψουν.

Ένα κομμάτι, αυτής της σφραγίδας είναι η Ελλάδα! Ούτε μπορούν να την διαλύσουν, ούτε μπορούν να εξαφανίσουν τα ύδατα και τα χώματα της!

Ανοίξτε τα μάτια σας και δείτε καθαρά τα πράγματα. Πόσα δεινά περνούν οι άλλοι και πόσα θα περάσουν (πολέμους, καταστροφές, κλπ).

Πέρυσι, με το δικό σας στόμα, λέγατε ότι έσκαγαν και πέθαιναν από την ζέστη σε άλλα κράτη, αλλού είχαν πλυμμήρες κι εσείς είσαστε στην καλύτερη γωνιά του κόσμου!

Ισχύει, τότε, η καταστροφή στην Ελλάδα;

Ο Θεός δεν είναι σαν εκείνους που χαϊδεύουν τον ένα και αφήνουν τον άλλον. Ο Θεός είναι ο πιο Δίκαιος των δικαίων! Ούτε εξαιρέσεις κάνει. Όμως, παιδιά μου, ακούει, μετράει και βλέπει τα βάσανα που περνούν οι ψυχές εκεί κάτω, σε σας, από άλλες σκληρές ψυχές.

Ε, τότε, δεν είναι διάκριση. Είναι Θεία Δίκη. Δίκαιοι είμαστε ο Πατέρας και Εγώ!

Ο 7ος Μακαρισμός δείχνει όλα τα έργα σας τα οποία δεν με ικανοποιούν, ούτε ξεχωριστοί είστε εσείς (οι Έλληνες) από τα άλλα πλάσματα του Πατέρα. Όμως, έχετε, κάτι πολύ ξεχωριστό: Έχετε το Όνομά μου, γραμμένο στις ψυχές σας, επειδή φτιάξατε τον ναό σας με ουράνια επιθυμία. Όταν, λοιπόν, η ουράνια επιθυμία κατοικεί στο ναό σας, που είναι το σώμα σας, ε, τότε, εάν εσείς αυτό το λέτε εξαίρεση (ότι κάνω εξαιρέσεις, δική σας γνώμη είναι αυτή. Όχι δική μου!) (Βλέπουμε τα αναρίθμητα εκκλησάκια που υπάρχουν στην Ελλάδα). Φτιάξτε, παιδιά μου, γέφυρες αγάπης μεταξύ σας, φτιάξτε γέφυρες πίστεως προς τον Θεό, προς τον Χριστό, προς την Μητέρα σας, που εγώ άφησα κάτω σε εσάς.

Γεφυρώστε τις σχέσεις σας και γίνετε ακρογωνιαίοι λίθοι της Εκκλησίας. Εγώ αυτή την Εκκλησία άφησα. Και όπως εγώ, μια τέτοιου είδους πέτρα είμαι (ακρογωνιαία) στο ναό σας, ελάτε κι εσείς στο ναό του Πατέρα μου.

Γι’ αυτό σας πονάω, γι’ αυτό σας αγάπησα, όπως είστε, με τα αμέτρητα λάθη σας, αλλά και την πίστη σας την ατελείωτη.!

Βρείτε μου έναν άκαρδο που θα μπορούσε να χαλάσει αυτή την χώρα. Ε, δεν υπάρχει.!

Ο Πατέρας σας, έχει απέραντη και ατελείωτη αγάπη για εσάς. Και όταν είστε άρρωστοι και η ψυχή σας υποφέρει, έρχεται με αγάπη μητέρας ο ίδιος ο Πατέρας και κάθεται στο προσκέφαλό σας! Διότι δεν σας θέλει σε κλίνη, αλλά όρθιους και η αγάπη Του να λάμπει στα πρόσωπα σας και το Άγιον Πνεύμα να αγιάζει τις ψυχές σας.

Βρείτε τότε εσείς, παιδιά μου,ένα Χ και σβήστε αυτή την αγάπη. Μπορείτε;

Η χώρα μου για εμένα είναι αγάπη. Δεν μπορώ να βρω Χ και να την σβήσω! Πως να το πω πιο ξεκάθαρα;

Με εμένα στην αγκαλιά σας κι εγώ με εσάς στην αγκαλιά μου, περάστε, παιδιά μου, το κατώφλι της οικίας του Πατέρα σας, της Εκκλησίας κι ας είστε λερωμένοι. Διότι, όταν μπείτε μέσα, άνεμος γερός θα σας καθαρίσει τα πάντα. Σ΄αυτόν τον άνεμο, δεν αντέχει κανείς. Τα σκορπίζει όλα με μια και μόνη δύναμη, την δύναμη της Αγίος Τριάδος (εννοεί τα μυστήρια της Εκκλησίας). Και όταν καθαριστείτε εντελώς, τότε ο Πατέρας σας, που μέσα σ’ Αυτόν είμαι κι Εγώ, σας δίνουμε καθαρά ενδύματα. Αυτά τα ενδύματα είναι πλεγμένα με Άγιον Πνεύμα!

Γι’ αυτό, παιδιά μου, όταν τελειώνετε και φεύγετε από την εξομολόγηση, την προσευχή, την Θεία Λειτουργία και απ΄όλα τα Μυστήρια των μυστηρίων, γίνεστε πανάλαφροι, γαλήνιοι και ευδιάθετοι, επειδή τότε ομοιάζεται σε εμένα. Έτσι είμαι εγώ.

Λέτε εσείς , όταν έχετε κάτι πολύτιμο: Θα το φυλάξω αυτό, όπως το φως των ματιών μου. Διότι μ’ αυτό το φως βλέπετε.

Πως, λοιπόν, εμείς εδώ επάνω θα βγάζαμε το φως από τα μάτια μας; (Την Ελλάδα).

Την φυλάμε, όπως, το φως μας! Διότι αλλιώς, θα ήταν σαν να βγάζαμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια. Εγώ σας έχω σαν κόρη των οφθαλμών μου!

Ποιος μου έχει μείνει εκτός από εσάς;

Όλοι μου έχουν γυρίσει την πλάτη και θα με θυμηθούν την τελευταία στιγμή. Αλλά, τότε, θα είμαι κι Εγώ μακριά και δεν θα μπορέσω να τους αγκαλιάσω.

Θα ουρλιάζουν: Πατέρα που είσαι; Αλλά ο Πατέρας θα είναι πνιγμένος από λυγμούς, από τον πόνο του και η Θεία Δίκη δεν θα Τον αφήσει να τους πλησιάσει. Διότι εδώ επάνω, λειτουργούμε με Νόμους Δικαιοσύνης και Νόμους Αγάπης (παγκοσμίως).

Την ώρα που θα γίνουν όλα αυτά, εάν δεν έχετε μετανοήσει, ο Πατέρας θα κλαίει. Για δείτε. Είσαστε γονείς και κάποιο παιδί σας ξεστρατεί και δεν μετανιώνει και παθαίνει κάτι κακό. Όμως, εσείς, δεν μπορείτε να το βοηθήσετε, γιατί έχει μπει στον δρόμο της Δικαιοσύνης, που μόνο του επέλεξε.

Γι’ αυτό σας λέω, ότι δεν κάνω διακρίσεις, αλλά σας παρακαλώ με αγάπη, για μετάνοια.

Όπως – το είπα αυτό κάποτε και στους αποστόλους – εκεί που δεν θέλουν να σας καταλάβουν (όταν μιλάτε για μετάνοια), ξεσκονίστε τα πόδια σας και φύγετε! Εσείς επιλέγετε την Δικαιοσύνη.

Θα σας πω κι ένα τελευταίο. Είσαστε σε ένα απέραντο σκοτάδι και γνωρίζετε, ότι μόνο σε ένα σημείο υπάρχει φως. Και γνωρίζετε, ότι εάν φθάσετε σ΄αυτό το σημείο, θα δείτε από εκεί όλον τον κόσμο. Θα το καταστρέφατε αυτό το σημείο; Θα σβήνατε αυτό το φως;

Φως, είναι η Ελλάδα και μόνον σε αυτό το μέρος υπάρχει η αλήθεια της πίστεως!

Εσείς θα το σβήνατε αυτό το φως;».

«Σώθηκα! Τώρα είμαι καλά. Αλλά κάνε λίγο αγώνα, αδελφέ μου, να πάω και καλύτερα…!»



Το αφηγήθηκε ένας στρατιωτικός της Ελληνικής Αεροπορίας, όταν ήρθε για προσκύνημα στην Παναγία με τους γονείς του, οι οποίοι ήταν μαυροφορεμένοι. Είχε φύγει από αυτή τη ζωή η κόρη τους, μια νεαρή κοπέλα, εντελώς αιφνίδια, από πνευμονική εμβολή. Ο στρατιωτικός , ευσεβέστατος καθώς ήταν, είπε τα εξής αξιοσημείωτα:

– Η αδελφή μου, δυστυχώς, δεν είχε πνευματική ζωή. Ούτε εξομολογείτο ούτε κοινωνούσε των Αχράντων Μυστηρίων. Έτσι τη βρήκε ο θάνατος απροετοίμαστη. Λίγο καιρό μετά τον θάνατό της, είδα το εξής όνειρο, που με συγκλόνισε. Την είδα μέσα σ’ ένα λεωφορείο σκοτεινό, που το οδηγούσαν δύο εχθροί του ανθρωπίνου γένους (κακά πνεύματα) . Εγώ γεμάτος αγωνία έτρεχα από πίσω, μήπως μπορέσω να την βοηθήσω. Το παράξενο αυτό όχημα κατευθυνόταν προς ένα σκοτεινό τούνελ, σ’ ένα άγριο βουνό! 

Για μια στιγμή σταμάτησε το λεωφορείο. Κοίταξα μέσα και δεν είδα αυτή τη φορά εκεί την αδελφή μου. Τότε κατέβηκαν και οι δύο σκοτεινές και απαίσιες μορφές και με ανείπωτο μίσος μου είπαν: “Τί να σου κάνουμε; Είχαμε ετοιμάσει “καλό” τόπο για να περιποιηθούμε την αδελφή σου. Αλλά ας έχει χάρη που την πήραν από τα χέρια μας οι προσευχές αυτού του … (είπαν μία ύβρη) του τάδε!”

Συγκλονίστηκα ακούγοντας αυτά, και πράγματι βλέπω την αδελφή μου μ’ ένα λευκό φόρεμα να ανεβαίνει βιαστική , ανάλαφρα, μια στενή σκαλίτσα και να βρίσκεται σ’ έναν τόπο υψηλό και φωτεινό. Και τότε γυρίζει και μου λέει ανακουφισμένη:

– Σώθηκα! Τώρα είμαι καλά. Αλλά κάνε λίγο αγώνα, αδελφέ μου, να πάω και καλύτερα!…

Το ερώτημα όμως είναι το εξής: Μπορούμε να αδιαφορούμε για την ψυχή μας και τη σωτηρία μας και να περιμένουμε από τους άλλους να μας σώσουν; Δεν θα βρίσκονται πάντοτε οι αγιασμένοι άνθρωποι της αγάπης, που έχουν δυνατή προσευχή και παρρησία προς τον Θεό, ώστε να σωθεί μια ψυχή. Μπορούμε να αδιαφορούμε και να διακινδυνεύουμε το μέλλον της αθάνατης ψυχής μας στην αιωνιότητα; Πώς θα παρουσιαστούμε μπροστά στον Θεό μας παραμορφωμένοι από την κακία, την απληστία, τον εγωισμό και άλλα βρωμερά πάθη φορώντας το αποκρουστικό προσωπείο της αμαρτίας; Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος το χαρακτηρίζει “ειδεχθές προσωπείον” , το οποίο καλύπτει την θεϊκή ομορφιά της ψυχούλας μας, που την έχει δημιουργήσει ο πανάγαθος Θεός μας κατ’ εικόνα δική Του.

Η ψυχούλα μας είναι “λογικό πνεύμα , ελαφρό, πολύ σοφό και λεπτό, πολύ γαλήνιο, γλυκό και πράο, φιλοτεχνημένο με χάρη και ωραιότητα πάνω σε μέλη αόρατα, ευπρεπέστατα και πολύ αρεστά στον Θεό και στις χορείες των αγίων Αγγέλων” ( Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός, προς τον άγιο Επιφάνιο, πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως) .

‘Ένας αγιασμένος Γέροντας αγιορείτης διηγήθηκε το εξής πνευματικό γεγονός, που τον αξίωσε ο Θεός να ζήσει σε μια αγρυπνία του κατά τη διάρκεια της προσευχής του: “Mου γεννήθηκε η αίσθησις της ψυχής μου. Ένιωθα ,δεν ξέρω πώς, έβλεπα νοερώς την ψυχή μου, το προσωπάκι της το αθώο, το αγγελικό. Το βλέμμα της, που δεν εξηγείται με λόγια. Τα δάκρυά μου τότε έτρεχαν γλυκά και αναπαυτικά!…”

«ΝΕΩΤΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ & ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ» ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ ΔΩΡΙΔΑ 2007

«ΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΙ…»

Ὁ ἄνθρωπος πορεύεται. Αὐτὴ εἶναι ἡ ζωή του. Πορεία. «Ἐξ ὠδίνων μέχρι ταφῆς» (Θεοδωρήτου, Ἑρμηνεία τοῦ ριη´ Ψαλμοῦ, PG 80, 1824)· ἀπὸ τὸν ἐπώδυνο τοκετὸ μέχρι τὸν ἐνταφιασμό του. Ποῦ πορεύεται; Μυστήριο. Πῶς πορεύεται; Τὸ μεγάλο πρόβλημα.

Στὸ πρῶτο ἐρώτημα, στὸ «ποῦ πορεύεται;», ἡ σύγχυση εἶναι ἀμέτρητη. Στὸ δεύτερο, τὸ «πῶς πορεύεται;», ἡ ἀπάντηση εἶναι ἐπώδυνη.
Ποῦ πορεύεται;

Γιὰ τὸν ἐκτὸς Χριστοῦ κόσμο οἱ ἀπαν­τήσεις εἶναι ἀναρίθμητες. Ἀπὸ τὸν σκοτεινὸ κάτω κόσμο τῆς ἀρχαιοελληνικῆς μυθολογίας, τὸ βουδιστικὸ «νιρβάνα», τὴν ἰνδουιστικὴ μετενσάρκωση καὶ τὸν σαρκολατρικὸ μωαμεθανικὸ παράδεισο, μέχρι τὸ μηδέν, ἢ ἄλλως πως ὀνομαζόμενο ὑπὸ τῶν ἄθεων φιλοσόφων «ὁλικὴ συνείδηση τοῦ εἶναι». Τὴν ἀντίληψη αὐτὴ ὁ ὑπερβαλλόντως προβαλλόμενος συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης τὴ συνοψίζει στὴν ἑξῆς πασίγνωστη φράση του: «Ἐρχόμαστε ἀπὸ μιὰ σκοτεινὴ ἄβυσσο· καταλήγουμε σὲ μιὰ σκοτεινὴ ἄβυσσο· τὸ μεταξὺ φωτεινὸ διάστημα τὸ λέμε Ζωή» (Νικ. Καζαντζάκη, Ἀσκητική). Καὶ ὅλη αὐτὴ τὴν αὐτοκτονικὴ ἀντίληψη πῶς τὴ λέμε; Ἀπελπισία; Ἢ μήπως σωστότερα: Μαύρη, κατάμαυρη ἀπελπισία;

Ἔξω ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου ἡ ζωὴ εἶναι πράγματι ἀπελπισία, πορεία χωρὶς ἐλπίδα. Ἀπὸ τὸ πουθενὰ στὸ τίποτα. Καὶ γίνεται τραγικὴ ἡ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νὰ δώσει νόημα σὲ μιὰ ζωὴ ἀνόητη· νὰ βρεῖ σκοπὸ σὲ μιὰ πορεία πρὸς τὸ τίποτα, τὸ μηδέν, τὴν «ἄβυσσο».

Μέσα στὸ φῶς ὅμως τοῦ Εὐαγγελίου ὅλα ἀλλάζουν. Τώρα ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει ἀπὸ ποῦ ἔρχεται καὶ ποῦ πηγαίνει. Ἔρχεται πράγματι ἀπὸ μία «ἄβυσσο», τὴν ἄβυσσο τῆς θείας ἀγάπης. Καὶ πορεύεται πρὸς μία ἄλλη «ἄβυσσο», τὴν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας θείας Ζωῆς. Ἔρχεται ἀπὸ τὸ μηδὲν μὲ μόνη τὴν ἀγαπητικὴ θέληση τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ. Καὶ κατευθύνεται πρὸς τὸ ἄπειρο, πρὸς τὴν αἰώνια δόξα τῆς Βασιλείας τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος του. Θεοποιός!

Εἶναι ὅμως δρόμος σταυρικός. Πορεύεται ὁ ἄνθρωπος πρὸς τὴ Βασιλεία μέσα ἀπὸ θλίψεις, δοκιμασίες, προβλήματα καὶ τόσους κινδύνους τῆς ζωῆς. Ἀλλὰ θὰ φτάσει στὸ ἔνδοξο τέλος αὐτοῦ τοῦ σταυρικοῦ δρόμου. Θὰ φτάσει! Ἀρκεῖ νὰ τὸν βαδίζει σωστά. Λοιπόν;
Πῶς πορεύεται;

Πῶς μπορεῖ νὰ πορεύεται σωστὰ ὁ ἄνθρωπος στὸ δρόμο τῆς ζωῆς του;
Ἀπάντηση στὸ καίριο αὐτὸ ἐρώτημα ἔδωσε τρεῖς χιλιάδες χρόνια πρὶν ὁ θεόπνευστος συγγραφέας τοῦ 118ου Ψαλμοῦ, ποὺ εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἀπ᾿ ὅλους τοὺς Ψαλμοὺς καὶ εἶναι γνωστὸς μὲ τὴν ὀνομασία «Ἄμωμος». Ὁ πρῶτος στίχος αὐτοῦ τοῦ ἐκπληκτικοῦ Ψαλμοῦ, ποὺ μὲ τοὺς 176 στίχους του ἀποτελεῖ ἐξαίσιο ὕμνο τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, δίνει τὴν ἀπάν­τηση ποὺ ἀναζητοῦμε. Λέει: «Μακάριοι οἱ ἄμωμοι ἐν ὀδῷ οἱ πορευόμενοι ἐν νόμῳ Κυρίου»· εἶναι τρισευτυχισμένοι αὐτοὶ ποὺ βαδίζουν ἄμεμπτοι τὸν δρόμο τους, ὅσοι πορεύονται σύμφωνα μὲ τὸ νόμο τοῦ Κυρίου. «Ὁδὸν καὶ στράταν ὀνομάζει ὁ Δαβὶδ τὴν παροδικὴν καὶ περαστικὴν ταύτην ζωήν», σημειώνει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Ὁ δρόμος, ποὺ ὅσοι τὸν βαδίζουν ἄμεμπτοι εἶναι τρισευτυχισμένοι, εἶναι ἡ παροδικὴ καὶ περαστικὴ τούτη ζωή.

Ὅμως ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται καὶ τὸ πρόβλημα, ἡ μεγάλη δυσκολία. Ποῦ; Στὴ μία αὐτὴ λέξη, τὴ λέξη «ἄμωμοι». Λέξη ἐπώδυνη. Διότι «ἄμωμος» σημαίνει ἀψεγάδιαστος, ἀκατηγόρητος. Κι ἐμεῖς γνωρίζουμε ἀπὸ τὴ Γραφὴ ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια τὴν πείρα μας ὅτι κανένας δὲν μπορεῖ αὐτὸ νὰ τὸ πετύχει. «Τίς γὰρ καθαρὸς ἔσται ἀπὸ ρύπου; ἀλλ᾿ οὐθείς. ἐὰν καὶ μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἰὼβ ιδ´ [14] 4, 5)· ποιός εἶναι καθαρὸς ἀπὸ τὸν μολυσμὸ τῆς ἁμαρτίας; Κανένας! Ἀκόμα κι ἂν ὅλη ἡ ζωή του πάνω στὴ γῆ εἶναι μόνο μία μέρα.

Ὡστόσο ὁ Ψαλμωδὸς δὲν μᾶς ἀφήνει ἀβοήθητους. Δείχνει καὶ τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ βαδίσουμε τὸν δρόμο τῆς ζωῆς μας «ἄμωμοι». Θὰ τὸ κατορθώσουμε, μᾶς λέει, ἂν εἴμαστε «οἱ πορευόμενοι ἐν νόμῳ Κυρίου», ἂν πορευόμαστε στὴ ζωή μας σύμφωνα μὲ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. Διότι ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ δὲν μᾶς δείχνει μόνο ποιὸ εἶναι τὸ σωστό, ἀλλὰ καὶ τὸ πῶς μποροῦμε νὰ διορθώσουμε τὰ λάθη ποὺ τυχὸν κάναμε.

Μᾶς λέει, λοιπόν, ὅτι μποροῦμε νὰ εἴμαστε «ἄμωμοι», ἀκόμη κι ἂν ἁμαρτάνουμε! Πῶς; Μὲ τὴ μετάνοια! Αὐτὴ εἶναι ἡ πορεία τῆς ζωῆς «ἐν νόμῳ Κυρίου». Πορεία μετανοίας. Ἄμωμη πορεία. Ἀρκεῖ νὰ εἶναι «ἐν νόμῳ Κυρίου».

Τότε καμία δύναμη δὲν θὰ μπορέσει νὰ νικήσει τὸν ἄνθρωπο. Κανένας πειρασμὸς δὲν θὰ κατορθώσει νὰ τὸν λυγίσει. Διότι πορεύεται «ἄμωμος… ἐν νόμῳ Κυρίου». Καὶ γνωρίζει ὅτι ἀκόμη κι ἂν πέσει, ὅσο χαμηλὰ κι ἂν πέσει, εἶναι «ἄμωμος», ἐφόσον μετανοεῖ.

Μακάριοι λοιπὸν «οἱ ἄμωμοι ἐν ὁδῷ».

Μακάριοι καὶ τρισευτυχισμένοι «οἱ πορευόμενοι ἐν νόμῳ Κυρίου».

«Πορευόμενοι…»
τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

ΛΟΓΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΒΟΡ. ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ



Σύμφωνα με τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο η μετάνοια είναι η υψηλότερη αρετή όλων των αρετών και δεν δύναται να τελειώσει παρά μόνο την ώρα της εξόδου μας απ΄αυτήν τη ζωή.

Η μετάνοια αποκατέστησε τον Προφήτη Δαυίδ, τον Απόστολο Πέτρο, την Αγία Μαρία την Αιγυπτία, τον Άγιο Μωυσή τον Αιθίοπα και τόσους επώνυμους και ανώνυμους Αγίους της Εκκλησίας μας.

Και ο Χριστός και ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος ήταν κήρυκες της μετανοίας και της προσευχής.

Με την μετάνοια θεραπεύεται ο άνθρωπος, λυτρώνεται, βιώνει την αγάπη του Θεού, αποκτά πείρα της παρουσίας Του, αγαπά τον εχθρό του, αγαπά όλο τον κόσμο, πονάει στον πόνο του άλλου και κλαίει την αμετανοησία του συνανθρώπου του.

Η σωτηρία μας ή η απώλεια μας δεν εξαρτάται από το πόσο αμαρτήσαμε, αλλά από το αν μετανοήσαμε. Όλα τα προβλήματα λύνονται, μόλις αναλάβει ο καθένας μας το μερίδιο της ευθύνης του, μόλις ο καθένας μας δει πόσο έφταιξε.

Μετάνοια σημαίνει συμφιλίωση με τον Κύριο, με έργα αρετής αντίθετα προς τα παραπτώματα μας. Μετάνοια σημαίνει θεληματική υπομονή όλων των θλιβερών πραγμάτων που μας συμβαίνουν, ως αίτια, λόγω των αμαρτιών μας.

Η μετάνοια έσωσε τους Νινευίτες και απελευθέρωσε τους Ισραηλίτες από την αιχμαλωσία των Βαβυλωνίων. Έσωσε τον Βασιλιά του Ισραήλ Μανασσή από τον Άδη, που επί 55 χρόνια είχε οδηγήσει τον λαό του στην μεγαλύτερη αμαρτία σύμφωνα με τον νόμο της Π. Διαθήκης, την ειδωλολατρία. Έσωσε τον ληστή τον εκ΄δεξιών του Χριστού χωρίς καν έργα μετανοίας. Ήταν αρκετή για τον εύσπλαχνο Κύριο η επίγνωση ότι «δίκαια πάσχει».

Αιτία της συμφοράς που υφιστάμεθα ως έθνος είμαι «εγώ». Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αντιμετωπίσω την οποιαδήποτε μεγαλύτερη συμφορά παρά μόνο η βαθιά συναίσθηση ότι δίκαια πάσχω. Το να πιστέψω ότι ανέβηκα στο σταυρό και δεν με ανέβασαν άλλοι. 
Η αναγνώριση της κακής χρήσης της ελευθερίας που μας χάρισε ο αγαθός Θεός, της θεληματικής μας απομάκρυνσης από την πηγή της ζωής.

Όσα καταχθόνια και μοχθηρά να επιβουλεύονται αυτοί, οι εχθροί της πίστεως και του έθνους, δεν θα μπορέσουν να τα ολοκληρώσουν, εάν εμείς αλλάξουμε στάση ζωής. 
 Η δική τους ασχημοσύνη υποδηλώνει την δική μου αποστασία. Ο ανθελληνισμός τους και η αθεΐα τους, είναι αποτέλεσμα της αμετανόητης αμαρτίας μας. Δεν είναι δυνατόν να αποφύγουμε το ποτήρι των θλίψεων που όλο και θα ξεχειλίζει παρά με την επιστροφή μας στον Χριστό.

Γυρίστε σ΄αυτόν που μας αγάπησε περισσότερο απ΄τον εαυτό του. Προδώσατε αυτήν την αγάπη, μοιχεύοντάς την με τα ξυλοκέρατα και την σαπίλα της ύλης που τρέφει μόνο το σώμα που αχόρταγο είναι και στο χώμα θα καταλήξει. Επιστρέψτε στο Πατέρα όπως ο άσωτος υιός, που η αγκαλιά του είναι πάντα ανοικτή και για τον χειρότερο αμαρτωλό. Ξεχάσατε ότι έχετε ψυχή αθάνατη, ως δώρο άνωθεν κατεβαίνων, που δεν σας ανήκει, γιατί το δώρο είναι άλλου. Δεν ανήκουμε στον εαυτό μας αδερφοί μου αλλά σ΄αυτόν που μας χάρισε την ζωή και σταυρώθηκε για μας. Γιατί περιφρονείτε τον ευεργέτη σας; 
Γιατί τον ξανασταυρώνετε με τις βλασφημίες σας, τις πορνείες, τις μοιχείες, τις εκτρώσεις, την ομοφυλοφιλία, την μνησικακία και τόσα άλλα.

Ο μεγαλύτερος πόνος του Χριστού δεν ήταν πάνω στο σταυρό, αλλά στον κήπο της Γεσθημανής, σε εκείνη την προσευχή που ο ιδρώτας του έτρεχε ως κόκκοι πηχτού αίματος, πράγμα παράδοξο. Και ήταν αυτό η αβάστακτη θλίψη του επειδή έβλεπε ως Θεός, ότι τα παιδιά του δεν θα αναγνώριζαν τη θυσία Του πάνω στο σταυρό και θεληματικά θα χανόντουσαν. Η αχαριστία μας συνέτριψε την τρυφερή Του ψυχή.

Ποιος πατέρας και ποια μάνα δεν πονάει και δεν κλαίει όταν τα παιδιά τους δεν τους αγαπάνε.

Σας ξεγέλασαν, ότι μπορεί η ύλη να θρέψει το πνεύμα. Η ύλη παιδιά μου τρέφει μόνο την ύλη και το πνεύμα το πνεύμα, δηλαδή την ψυχή. Πιστέψατε στα ψέματα ότι μπορεί να σας κάνει ευτυχισμένους το χαρτί, δηλαδή το χρήμα. Πιστέψατε ότι η ευτυχία βρίσκεται στην ηδονή που κρατάει μια στιγμή και μετά φέρνει οδύνη γιατί τρέφει μόνο την σάρκα και όχι την ψυχή που είναι ανώτερη από το σώμα. Την σάρκα την πήρατε από τους γονείς σας, την αθάνατη ψυχή από τον Ουράνιο Πατέρα. Παρά ταύτα ο Θεός δεν σας έγινε εμπόδιο στην ελευθερία που σας χάρισε. Εσείς αυτή την ελευθερία την καταχραστήκατε, σε λάθους δρόμους προς ικανοποίηση των σαρκικών σας επιθυμιών που δεν χορταίνουν ποτέ μα ποτέ. Ο άνθρωπος είναι πάνω απ΄όλα ψυχή και η ψυχή έχει ανάγκη από τον Λόγο του Θεού, τον Κύριο μας.

Επιστρέψτε σ΄αυτόν που πονάει περισσότερο για σας απ΄ότι εσείς για τον εαυτό σας. 
Σ΄ Αυτόν που θέλει να ακούσει δυο λόγια μετανοίας μέσα από την καρδιά σας. «Κύριε συγχωρέσε με». Και τότε θα αλλάξει τη ζωή σας. Αν το κάνετε όλοι αυτό, ή έστω οι περισσότεροι, τότε θα πέσουν όλες οι αντίχριστες δυνάμεις που καταδυναστεύουν την πατρίδα και τη ζωή μας. Η ιστορία, αλλά και η γνώση του Θεού, μάς έχει διδάξει για του λόγου το αληθές. Ο Λόγος του Θεού που θα αγγίξει τις καρδιές σας προς μετάνοια είναι ανώτερος από τα όπλα και την επανάσταση. Όχι ότι δεν πρέπει να γίνετε και αυτό στην ώρα του. Χωρίς όμως μετάνοια και αγάπη μεταξύ μας, είναι αποτυχημένη κάθε ανθρώπινη εξέγερση.

Ο Κύριος σας ικετεύει να επιστρέψετε στον εαυτό σας μέσω της προσευχής, της μετάνοιας, της αγάπης στον συνάνθρωπο σας. Γιατί Αυτός είναι μέσα σας, περιμένει να του ανοίξετε, και εσείς δεν το κάνετε. Κλάψτε για τις αμαρτίες σας που είναι η αιτία των συμφορών που περνάτε και όχι οι άλλοι και τότε θα σας αποκαλυφθεί ο Θεός. Ακόμα και όταν δεν φταίμε ή επίγνωση ότι στο παρελθόν έχουμε λυπήσει πολλούς και πολύ τον Θεό μας λυτρώνει από νέες πτώσεις και μας οδηγεί σε κατανυκτική προσευχή. Θα πρέπει σ΄αυτή τη ζωή να πληρώσουμε το 1|10 του αντιτίμου των αμαρτιών μας. Το άλλο υπόλοιπο μας χαρίζεται.

Πιστέψτε με, όσο μετανοούμε, τόσο καθαριζόμαστε και τότε μπορούμε να δούμε καθαρά ότι πριν δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε, ότι ο γλυκύτατος Χριστός είναι μέσα μας. 
Όσο μετανοώ, τόσο τον βλέπω, όσο μετανοώ, τόσο ομολογώ την αμαρτία μου, ενώπιον Του, και όσο την ομολογώ, τόσο την καταργώ! Μου την καταργεί ο Χριστός!

Αν μπορώ να κάνω κάτι για σας είναι να κλάψω την αμαρτία μου. Αν θέλετε να κάνετε κάτι για τον πάσχοντα και καταδιωκόμενο Έλληνα είναι να κλάψετε τον εαυτό σας. Χρόνος δεν υπάρχει πλέον πολύς για να πούμε ότι δεν πειράζει, είμαστε ακόμη καλά, όσοι νομίζετε ότι είστε. Το αύριο δεν σας ανήκει. Αν σας βρει μετανοημένους θα σας οδηγήσει στην επόμενη ημέρα, αν όχι τότε τι άλλο να σας πω, παρά μόνο, μετανοήστε και ο Χριστός θα τα αλλάξει όλα.

Η έμπρακτη αυτή μετάνοια εκδηλώνετε με την νηστεία, τις εδαφιαίες μετάνοιες, την αποχή απ΄αυτά που σας αρέσουν και είναι εφ΄άμαρτα, με την προσευχή, τις αγρυπνίες και το κάθε καλό έργο για τον έχοντα ανάγκη σήμερα αδερφός μας.

Με την εξομολόγηση συγχωρούνται αμαρτίες με την έμπρακτη μετάνοια και το πένθος καθαρίζει η ψυχή μας.

Και θα γίνει αυτή η μετάνοια ασπίδα και σκέπη σε όλα τα δεινά που θα επακολουθήσουν. Έχει δε και την δύναμη όταν είναι βαθιά και από ένα μεγάλο μέρος του λαού να αναστείλει ή να μετριάσει ή και να καταργήσει αποφάσεις του Θεού.

Ο Κύριος μακάρισε τους πενθούν τες και υποσχέθηκε ότι θα τους παρηγορήσει. 
Αντίθετα στους χορτασμένους από υλικά αγαθά και αμαρτίες ξεφώνισε το «αλλοίμονο».

ΚΑΙΡΟΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΟ ΜΟΝΗΣ ΒΟΡ. ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Σήμερα νομιμοποιήθηκε η αμαρτία με νόμους που έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με τον Άγιο νόμο του Θεού και ψηφίστηκαν από τη βουλή της χώρας μας, που το Σύνταγμα της έχει ως εμπροσθοφυλακή την επίκληση του φοβερού Ονόματος της Αγίας Τριάδος και παραδέχεται ότι «επικρατούσα θρησκεία είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού» . Πως τόλμησε η Βουλή αυτής της Χώρας να νομιμοποιήσει το φοβερό έγκλημα των εκτρώσεων, τον φόνο αθώων και ανυπεράσπιστων υπάρξεων μέσα στα σπλάχνα των μητέρων τους, ενώ ο νόμος του Θεού δίνει ρητή την εντολή «ου φονεύσεις»; (Αυτό αποδεικνύει ότι αυτή η χώρα δεν κυβερνείται από Έλληνες αλλά από μισέλληνες). Πως αποποινικοποιεί ο νόμος μας το βαρύτατο αμάρτημα της μοιχείας, ενώ ο νόμος του Θεού συνιστά, «ου μοιχεύσεις»; (Αυτό αποδεικνύει ότι αυτοί που τα υπέγραψαν είναι μοιχοί και μοιχαλίδες).

Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη χειρότερο που γίνεται τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας. Με την ανοχή ή και με την ενίσχυση των αρχόντων μας, οι άνθρωποι που παραβαίνουν όχι μόνο τον νόμο του Θεού, αλλά επιπλέον και αυτούς τους νόμους της φύσεως και πέφτουν στο βδελυκτό αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας, διαφημίζουν χωρίς ντροπή τη φοβερή εκτροπή τους, υπερηφανεύονται γι΄αυτήν και παρελαύνουν προκλητικά στους δρόμους των μεγάλων πόλεων μας. Αυτή η εκτροπή, που μέχρι το 1990 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας τη θεωρούσε ασθένεια, ενώ ακόμα και άνθρωποι χωρίς κάποια θρησκευτικότητα την καταδίκαζαν με αποτροπιασμό, τώρα όχι απλώς είναι ανεκτή, αλλά καλύπτεται και νομοθετικά και διδάσκεται στα παιδιά μας ως μία άλλη επιτρεπτή και κατά πάντα αποδεκτή σεξουαλική κατεύθυνση, που χαρακτηρίζει την ιδιαιτερότητα κάποιων συνανθρώπων μας.

Επιπλέον επιτρέπεται η οργάνωση δημοσίων εκδηλώσεων και εορτών υπερηφάνειας γι΄αυτό που απαξιώνει τον άνθρωπο και καταρρακώνει την αξιοπρέπεια του.

Νομοθετική κάλυψη της αμαρτίας! Και υπερηφάνεια γι΄αυτήν! Το δεύτερο είναι χειρότερο από το πρώτο. Υπάρχει και ένα τρίτο, που είναι χειρότερο και από τα δεύτερο. Είναι το να αμαρτάνεις και να απαγορεύεις να σου πουν ότι αυτό που κάνεις δεν είναι κατόρθωμα που δικαιολογεί υπερηφάνεια, αλλά εκτροπή που εγκυμονεί κινδύνους και καταστροφή! 
Όποιος δεν εγκρίνει τον τρόπο της ζωής σου, να λες ότι είναι ρατσιστής και πρέπει γι΄αυτό να καταδικαστεί. Να μην καταδικαστεί η αμαρτία, να μην καταδικαστεί το κακό, αλλά να καταδικαστεί αυτός που το ελέγχει.

Μάλιστα! Να μην πούμε ότι η μοιχεία διαλύει την οικογένεια. Να μην πούμε ότι η έκτρωση είναι φόνος. Τότε να μην πούμε ότι και κλοπή είναι αμαρτία, αλλά ότι για κάποιους είναι τρόπος ζωής, που πρέπει να το σεβαστούμε ως μια ιδιαιτερότητα της προσωπικότητας τους, και αν την καταδικάσουμε, θα πρέπει εμείς να καταδικασθούμε!

Η αμαρτία πρέπει να ελέγχεται. Για να ξυπνά, να οδηγείται στην μετάνοια και να έχει ελπίδα σωτηρίας ο αμαρτωλός άνθρωπος, για τον οποίο σταυρώθηκε ο Θεός. Για να έχει ελπίδα η δύσμοιρη πατρίδα μας, που δεν υπακούει πια σ΄Αυτόν που μέχρις εσχάτων τη δόξαζε, αλλά σ΄αυτούς που μέχρι σήμερα την εκμεταλλεύονται, την ταπεινώνουν και την ποδοπατούν.

Είναι εμφανές ότι ένας τέτοιος εκτροχιασμός από τον νόμο του Ευαγγελίου, μία άνευ προηγουμένου ηθική αποστασία του λαού να οδηγήσει σε κακό τέλος.

Αδέρφια μου η Ελλάδα είναι υπό κατοχή με επικάλυμμά ελληνικό.

Ναι μεν οι επίβουλοι του έθνους μας, δουλεύουν με υποχθόνια μέσα να εξαφανίσουν τον λαό μας, αλλά ο λαός αποδέχτηκε στην συντριπτική του πλειοψηφία την εύκολη λεία της αμαρτίας. Είναι λοιπόν αναπόφευκτο, να πληρώσει το τίμημα της αποστασίας του από Αυτόν που θυσιάστηκε και πονάει για μας. Δεν πρόκειται για τιμωρία του Θεού αλλά για μία φυσική συνέπεια της απομάκρυνσης του ανθρώπου από την Ζωή. Η λέξης ζωή εμπεριέχει μέσα της την χαρά, την ευτυχία, την ειρήνη, την γαλήνη. Και όλα αυτά οι Έλληνες πίστεψαν ότι μπορούν να τα βρουν στην ύλη και στη σάρκα. Αλλά πως το άυλο που είναι η ψυχή θα τραφεί με την ύλη που είναι φθαρτή και πρόσκαιρη. Πως μπορεί το αθάνατο που κατέβηκε από τον ουρανό, να ευτυχίσει τρεφόμενο από το πεπερασμένο που θα μείνει εδώ.

Επειδή μας δόθηκαν πολλά από το Θεό σαν Έθνος, μας ζητάει και κάτι παραπάνω ο Κύριος, γι΄αυτό και πάντοτε στην μακρόχρονη ιστορία της Ορθόδοξης Ελλάδος υπεστήκαμε και τόσες πολλές συμφορές. Αιτία πάντοτε η αποστασία λαού και κλήρου. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Παρά ταύτα ο πολύ μακρόθυμος Κύριος μας υπομένει ακόμα. Πάντοτε όμως η μακροθυμία του έχει ένα τέλος όταν ο λαός δεν μετανοεί.

Μετανοήστε αδέλφια μου γιατί έρχονται δύσκολα.

Χωρίς καμιά προφητεία, αλλά με γνώμονα τα σημεία των καιρών (ηθική αποστασία και αμετανοησία) φαίνεται πια ότι η κατάσταση αυτή οδηγείται σε αδιέξοδο. Ο Κύριος όμως είναι Πατέρας και δεν θέλει να χαθούμε, γι΄αυτό και σαν Πατέρας όπως και πάντοτε πριν από κάθε εθνική συμφορά έστελνε τους προφήτες του, έτσι κάνει και τώρα και έτσι θα κάνει πάντοτε έως συντελείας των αιώνων, γιατί είναι όλος Αγάπη. Προειδοποιεί για να επιστρέψουμε κοντά του ώστε να μην αναγκαστεί να μας παιδαγωγήσει, με σκοπό πάλι την επιστροφή μας. Προετοιμάζει γιατί βλέπει ότι δεν μετανοούμε έτσι ώστε να αφυπνιστούμε έστω και την τελευταία στιγμή ακόμα και μέσα στην δίνη των γεγονότων. Δίνει κουράγιο και ελπίδα στους δικούς του δούλους που δεν τον πρόδωσαν, να υπομένουν τα επερχόμενα και υπόσχεται ότι θα τους προστατέψει. Είναι λάθος στις επερχόμενες θλίψεις που θα επακολουθήσουν, η άποψη ότι μαζί με τα ξερά θα καούν και τα χλωρά. 
Κοιτάξτε για παράδειγμα τον 32΄ ψαλμό, τι λέει ο

Κύριος με το στόμα του Προφήτη Δαυίδ: «γινώσκει Κύριος τας οδούς των αμώμων…, ου καταισχυθήσονται και εν καιρώ πονηρώ και εν ημέραις λιμού χορτασθήσθονται». 
Είναι εύλογο το ερώτημα: Ανήκω εγώ στους άμωμους (καθαρούς); 
Ο Θεός δεν απαιτεί καθαρότητα αυτή την περίοδο, μας ζητάει μόνο ειλικρινή μετάνοια, προσευχή πολύ, και αγάπη στον πάσχοντα συνάνθρωπο μας. Ολόκαρδη επιστροφή σ΄Αυτόν και στα μυστήρια της Εκκλησίας Του και θα μας προστατέψει στον καιρό του πειρασμού.

Πρώτο στάδιο μετάνοιας είναι η συναίσθηση ότι έσφαλα ενώπιον των ανθρώπων που είναι εικόνες του Θεού και άρα στο ίδιο τον Θεό. Παραβαίνοντας την μεγαλύτερη εντολή Του που είναι η αγάπη.

Δεύτερο στάδιο μετάνοιας είναι η αλλαγή τρόπου σκέψης και ζωής, έχοντας ως οδοδείκτη στον αγώνα αυτό, το νόμο του Θεού, όπως αυτός αποκαλύφτηκε από τον Ίδιο μέσα από την Κ. Διαθήκη. Η οποία πρέπει να μας γίνει καθημερινό εντρύφημα.

Τρίτο στάδιο μετάνοιας και αφέσεως αμαρτιών είναι η ειλικρινής εξομολόγηση, ο τουλάχιστον Κυριακάτικος εκκλησιασμός, η ελεημοσύνη, η προσευχή, η αγάπη και κάθε άλλη αρετή που μας καθαρίζει την καρδιά και προσελκύει το έλεος του Θεού.

Καλή μετάνοια.

Περιστατικά μετανοίας

Τη μετάνοια δεν συναντούμε όμως μόνο στα Συναξάρια και τα Γεροντικά, αλλά και σε ανθρώπους που αγωνίζονται μέσα στον κόσμο. Θα σας αναφέρω δύο περιστατικά. Ένας χριστιανός πήγαινε στην εκκλησία και είχε καλή προαίρεση, δεν είχε όμως ποτέ εξομολογηθεί. Κάποτε πήγε να εξομολογηθεί, αλλά δεν εξαγορεύθηκε τα βαριά του αμαρτήματα. Πηγαίνοντας στην Κεφαλονιά να προσκυνήσει τον άγιο Γεράσιμο, βρέθηκε στην πανήγυρή του. Υπήρχαν πολλοί ασθενείς εκεί και δαιμονισμένοι. Τα δαιμόνια άρχισαν φωνάζοντας να του υπενθυμίζουν τ’ ανεξομολόγητα αμαρτήματά του. Αποτέλεσμα να καταντροπιαστεί, να ταραχθεί, να φοβηθεί και να ζητήσει να εξομολογηθεί αμέσως. Οι δαιμονισμένοι δεν μπορούσαν πλέον να του πουν τίποτε, γιατί ακόμη κι έτσι, μετανόησε, εξομολογήθηκε και σβήσανε οι αμαρτίες του. Από τότε έζησε με μία ριζική αλλαγή στη ζωή του. Ζώντας με συνεχή μετάνοια και τηρώντας με φόβο Θεού τις εντολές του Χριστού έκοιμήθη μακάρια και ειρηνικά σε μεγάλη ηλικία.

Το δεύτερο περιστατικό έχει ως εξής. Μία ευλαβής γυναίκα είχε σύζυγο άσωτο, βλάσφημο και αυταρχικό. Βασανιζόταν, αλλά έκανε υπομονή και δεν σκέφθηκε ποτέ το διαζύγιο, ούτε να κάνει αντίποινα στον δύσκολο σύζυγό της. Μάλιστα μεγάλωσε τον αγώνα της και παρακαλούσε θερμά την Παναγία να την ενισχύει και να φωτίσει τον άνδρα της να μετανοήσει. Προσευχόταν, αγρυπνούσε και νήστευε συνεχώς για τη μετάνοια του συζύγου της. Δεν άργησε ο Θεός να μεταστρέψει τον άσωτο σύζυγο και να τον οδηγήσει σε αληθινή μετάνοια. Μετανόησε, εξομολογήθηκε, έκοψε τα πάθη του και τώρα δεν λείπει ποτέ από την εκκλησία. Κάθε χρόνο πηγαίνει σαράντα ημέρες κι εργάζεται δωρεάν σε μοναστήρια. Γεμάτος από φλόγα και ζήλο για τον Χριστό συχνά λέει: «Τώρα που γνώρισα τον Χριστό, να μου πουν να βάλω το κεφάλι μου να μου το κόψουν για την αγάπη του Χριστού, το κάνω με όλη μου την καρδιά». Βλέπετε τη δύναμη της υπομονής, της προσευχής και της μετάνοιας. Πολλά τέτοια γεγονότα και παραδείγματα μεταστροφής και ειλικρινούς μετάνοιας.

(Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Χριστός χριστιανούς χαρά χαρίζει»)

Bαρύς ο σταυρός της δοκιμασίας



«Όσο βαρύς κι αν είναι ο σταυρός της δοκιμασίας, το ξύλο από το οποίο κατασκευάσθηκε, πάντοτε φυτρώνει στο έδαφος της καρδιάς. 
Μη φοβάστε...
Κι αν γκρεμίζονται όλα γύρω σας, κι αν ισοπεδώνονται οι ναοί και τα μοναστήρια, μην αποκαρδιώνεστε!
Μένει και θα μένει όρθιος ο ναός της ψυχής μας, τον οποίο κανείς δεν μπορεί να καταστρέψει, παρά μόνο εμείς οι ίδιοι...
Θυσιαστήριο είναι η καρδιά μας. Πάνω της, με δάκρυα προσφέρουμε το μέγα μυστήριο της μετανοίας...»

Ιερομάρτυς Σέργιος Μετσώφ 

“…είδα μια λάμψη να ξεπετάγεται μέσα από την εικόνα της Παναγίας…να ζωντανεύει σαν πρόσωπο…και να βγαίνει μπροστά μου, έξω από τα εικόνισμα…”



Ή πλέον συνηθισμένη τέχνη καί παγίδα πού χρησιμοποιεί ό διάβολος, ώστε νά αποτρέψει τόν άνθρωπο νά πάει γιά εξομολόγηση, είναι ή ντροπή!

Μέ έντεχνες σκέψεις, βάζει στόν άνθρωπο τήν αίσθηση τής ντροπής, ώστε νά σκέπτεται νά ξεστομίσει στόν πνευματικό καί κάποιες εξευτελιστικές αμαρτίες του…

Κρύβοντας όμως τίς αμαρτίες του ό εξομολογούμενος, προσθέτει ένα ακόμη βαρύτατο καί θανάσιμο αμάρτημα πάνω στά ήδη υπάρχοντα…

Γιατί όπως λένε οί παλαιοί Άγιοι Πατέρες τής Εκκλησίας μας, άν από τίς 100 αμαρτίες εξομολογηθούμε τίς 99 καί κρύψουμε μία, τότε καί οί 99 πού εξομολογηθήκαμε, παραμένουν ασυγχώρητες!

Ούτε δάκρυα, ούτε νηστείες, ούτε αγρυπνίες, μετάνοιες, κομποσχοίνια, ελεημοσύνες, αρετές, καί άλλες αγαθοεργίες, είναι ικανές νά σβήσουν έστω καί μία αποκρυπτόμενη στήν εξομολόγηση αμαρτία.

Στό σημείο αυτό θά παραθέσουμε τά λόγια ενός σεβάσμιου Αρχιερέως, παρμένα από μία πραγματική ιστορία…

(Λόγω τού απορρήτου τής εξομολογήσεως δέν ειπώθηκαν ονόματα)

Διηγείται ό ίδιος…

 “Ένα απόγευμα, πρίν από μερικά χρόνια, μέ ειδοποίησαν τηλεφωνικώς νά πάω επειγόντως σέ ένα γυναικείο Μοναστήρι, έξω από τήν Αθήνα. Τό μοναστήρι αυτό, τό είχα επισκεφθεί καί παλαιότερα, καί ήταν γνωστό γιά τήν τάξη, τήν σοβαρότητα, καί τήν φιλανθρωπία του. 

Όταν μέ τήν βοήθεια τής Παναγίας μας έφθασα εκεί, ή σεβαστή Γερόντισσα καί ηγουμένη τής μονής μέ υποδέχθηκε μέ μεγάλη χαρά αλλά καί ανησυχία. Αφού προσκύνησα στόν ναό, μέ πήρε ιδιαιτέρως καί μού είπε κλαίγοντας.

–Σεβασμιώτατε, γνωρίζετε, ότι βρίσκομαι στόν χώρο αυτό, από μικρής σχεδόν ηλικίας, γιά 50 περίπου χρόνια.

–Τό γνωρίζω Γερόντισσα, τής είπα.

–Μού συνέβη κάτι συγκλονιστικό, συνέχισε, θά ήμουν πεθαμένη τώρα αλλά μέ λυπήθηκε ή Παναγία καί μέ γύρισε πίσω!

–Τί λέτε Γερόντισσα…Πώς έγινε αυτό;

Ή αγωνία μου είχε πιά κορυφωθεί.

–Γιά πολλές μέρες οί αδελφές, μέ περίμεναν νά ξεψυχίσω… Οί γιατροί μού έδιναν ώρες ζωής, γιατί βρισκόμουν πιά σέ βαρύ κώμα…

Παραδόξως όμως, ούτε πέθαινα αλλά ούτε καί καλυτέρευα. 

Καί ξαφνικά, στόν μήνα επάνω, γίνομαι τελείως καλά καί σηκώνουμε όρθια πρός γενική κατάπληξη όλων εδώ, καί ιδιαιτέρως δική μου…Πόσο πικράθηκα όμως γι΄ αυτή τήν “επιστροφή ” μου…

–Πικραθήκατε αντί νά χαρείτε;

–Ναί Σεβασμιώτατε, καί ακούστε τό “γιατί” . Κατέβηκα λοιπόν μετά τήν “ανάστασή ” μου, λυπημένη στήν Εκκλησία, καί κλαίγοντας γονατιστή έλεγα στήν Θεοτόκο…

— Γιατί Παναγία μου τό έκανες αυτό; Γιατί δέν μέ πήρες κοντά σου; Μόνο βάρος μπορώ νά προσφέρω πιά στήν αδελφότητα, σ΄ αυτή τήν ηλικία πού είμαι;

Αλλά, καθώς τά έλεγα αυτά, είδα μιά λάμψη νά ξεπετάγεται μέσα από τήν εικόνα τής Παναγίας…νά ζωντανεύει σάν πρόσωπο…καί νά βγαίνει μπροστά μου, έξω από τό εικόνισμα…

Ταράχτηκα ολόκληρη, λίγο καί θά πέθαινα!

Μού μίλησε ήρεμα, μέ αγάπη…

–Γιατί κόρη μου, γιατί παιδί μου παραπονείσαι καί απορείς πού σέ γύρισα πίσω; Εγώ παρακάλεσα τόν Υιόν μου νά σέ επιστρέψει στήν ζωή, νά σού χαρίσει ακόμη κάποιο διάστημα…

Είσαι γιά χρόνια στόν ιερό αυτό χώρο καί μέ έχεις υπηρετήσει σωστά, αλλά ένα αμάρτημα πού έχεις επάνω σου, από τά νεανικά σου χρόνια καί παραμένει ακόμη ανεξομολόγητο, θά σέ οδηγούσε στήν αιώνια Κόλαση!

Γι΄ αυτό σέ γύρισα πίσω, γιά νά μή χάσεις τούς κόπους σου καί γιά νά σώσεις τήν ψυχή σου… Νά καλέσεις αύριο κι΄ όλας τόν τάδε Αρχιερέα, καί νά εξομολογηθείς τό αμάρτημά σου πού τόχεις βάρος, τόσα χρόνια, στήν ψυχή σου… 

–Τί λέτε Γερόντισσα; Αυτό είναι φοβερό!…

–Μάλιστα, Σεβασμιώτατε. Άς είναι δοξασμένο τό Όνομά Της!…Μόλις μού είπε αυτά, τήν έχασα από μπροστά μου. Τότε, μέ τήν Χάρι Της, θυμήθηκα μία αμαρτία τών νεανικών μου χρόνων, τήν οποία πάντοτε ήθελα νά τήν εξομολογηθώ, αλλά πάντοτε από ντροπή δέν τήν έλεγα. 

Τελικά, ανάμεσα στίς αρρώστιες τής ηλικίας μου, από ζάχαρο, ουρία, αρτηριοσκλήρωση, καί ένα ελαφρό εγκεφαλικό, ξέχασα καί τήν αμαρτία, όπως παθαίνουν οί περισσότεροι σήμερα…

Ή αμαρτία όμως έμενε πάνω μου, καί ασφαλώς θά μέ κόλαζε!…

Έν τώ μεταξύ, διηγείται ό Αρχιερέας, έβαλα τό Ωμοφόριο καί τό Επιτραχήλιο μπαίνοντας στό κυρίως στάδιο τού μυστηρίου τής Εξομολογήσεως, περιμένοντας νά αναφερθεί στήν αμαρτία της, γιά νά διαβασθεί καί ή ευχή τής συγχωρήσεως.

Ξαφνικά ή Γερόντισσα, έβγαλε μία σπαρακτική φωνή απογνώσεως, σάν “κάποιος” νά μή τήν άφηνε νά εξομολογηθεί…

–Τί πάθατε, Γερόντισσα; Τί έχετε;…

–Άχ, παιδί μου…νά ήξερες…Δυσκολεύομαι νά πώ αυτή τήν αμαρτία μου. Βοήθησέ με! Κάντε προσευχή, σάς παρακαλώ!…

Πραγματικά τήν συμπόνεσα, τήν λυπήθηκα, έκλαψα γι΄ αυτήν , έλεγε ό Αρχιερέας αργότερα, διατηρώντας πάντοτε τήν ανωνυμία τής Γερόντισσας όπως καί οί κανόνες τής Εκκλησίας παραγγέλνουν.

Τήν είχε κυριεύσει τό δαιμόνιο τής ντροπής, έλεγε, μία ειδική τάξη πονηρών πνευμάτων, πού βάζει ντροπή στόν άνθρωπο προσπαθώντας νά τόν κολάσει… 

Μέ προσευχή όμως καί θάρρος από τόν εξομολογούμενο, φεύγει !

Τελικά όμως εξομολογήθηκε!

Είναι αδύνατον νά σάς περιγράψω, κατέληξε ό Σεβασμιώτατος, τήν χαρά πού είχε ή ψυχή αυτή, σάν εξομολογήθηκε. 

Μέσα σέ 3 μόλις λεπτά, είχε πετάξει από πάνω της ένα ψυχικό δαιμονικό βάρος, μία δουλεία πού τήν κρατούσε, γιά 65 περίπου χρόνια…

Έζησε, γιά λίγο καιρό ακόμη, καί μετά έμαθα πώς πέθανε. 

Την είχε γλιτώσει ή Παναγία μας, τήν τελευταία μόλις στιγμή!…