Τι πρέπει να κάνουμε, όταν είμαστε πληγωμένοι…

Όταν βρίσκεσαι πληγωμένος, επειδή έπεσες σε κάποιο αμάρτημα λόγω αδυναμίας σου ή καμιά φορά με τη θέλησή σου μη δειλιάσεις· ούτε να ταραχθείς γι’ αυτό, αλλά αφού επιστρέψεις αμέσως στον Θεό, μίλησε έτσι: «Βλέπε, Κύριέ μου· έκανα τέτοια πράγματα, σαν τέτοιος που είμαι· ούτε ήταν δυνατό να περίμενες και τίποτε άλλο από εμένα τον τόσο κακοπροαίρετο και αδύνατο, παρά ξεπεσμό και γκρέμισμα».

Και ευχαρίστησέ τον και αγάπησέ τον περισσότερο παρά ποτέ, θαυμάζοντας την τόσο μεγάλη ευσπλαχνία του, διότι μολονότι λυπήθηκε από σένα, πάλι σου δίνει το δεξί του χέρι και σε βοηθάει, για να μη ξαναπέσεις στην αμαρτία· τελευταία, πες με μεγάλο θάρρος στη μεγάλη ευσπλαχνία του: «Εσύ, Κύριέ μου, συγχώρησέ με και μην επιτρέψεις στο εξής να ζω χωρισμένος από σένα, ούτε να απομακρυνθώ ποτέ, ούτε να σε λυπήσω πλέον»...

Και κάνοντας έτσι, μη σκεφτείς αν σε συγχώρεσε, διότι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο, παρά υπερηφάνεια, ενόχληση του νου, χάσιμο του καιρού και απάτη του διαβόλου, χρωματισμένη με διάφορες καλές προφάσεις. Γι’ αυτό, αφήνοντας τον εαυτό σου ελεύθερο στα ελεήμονα χέρια του Θεού, ακολούθησε την άσκησή σου, σαν να μην είχες πέσει. Και αν συμβεί εξ’ αιτίας της αδυναμίας σου να αμαρτήσεις πολλές φορές την ημέρα, κάνε αυτό που σου είπα όλες τις φορές, όχι με μικρότερη ελπίδα στον Θεό. Και κατηγορώντας περισσότερο τον εαυτό σου και μισώντας την αμαρτία περισσότερο, αγωνίσου να ζεις με μεγαλύτερη προφύλαξη.

Αυτή η εκγύμναση δεν αρέσει στον διάβολο· γιατί βλέπει πως αρέσει πολύ στον Θεό, επειδή και μένει ντροπιασμένος ο αντίπαλος, βλέποντας ότι νικήθηκε από εκείνον, που αυτός είχε πριν νικήσει. Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί διαφορετικούς τρόπους για να μας εμποδίσει, να μην το κάνουμε. Και πολλές φορές πετυχαίνει το σκοπό του εξ’ αιτίας της αμέλειάς μας και της μικρής φροντίδας που έχουμε στον εαυτό μας.[…]

Ο τρόπος λοιπόν, για να αποκτήσεις την ειρήνη, είναι ο εξής· να ξεχάσεις τελείως την πτώση και την αμαρτία σου και να παραδοθείς στη σκέψη της μεγάλης αγαθότητας του Θεού· και ότι, αυτός μένει πολύ πρόθυμος και επιθυμεί να συγχωρέσει κάθε αμαρτία, όσο και αν είναι βαριά, προσκαλώντας τον αμαρτωλό με διάφορους τρόπους και μέσα από διάφορους δρόμους, για να έλθει σε συναίσθηση και να ενωθεί μαζί του σε αυτήν τη ζωή με την χάρι του· στην δε άλλη να τον αγιάσει με τη δόξα του και να τον κάνει αιώνια μακάριο. Κατόπιν, όταν έλθει η ώρα της εξομολογήσεως, την οποία σε προτρέπω να κάνεις πολύ συχνά, θυμήσου όλες σου τις αμαρτίες, και με νέο πόνο και λύπη, φανέρωσέ τες όλες στον Πνευματικό σου και κάνε με προθυμία τον κανόνα που θα σου ορίσει.

(Από τον “Αόρατο Πόλεμο” του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου)

(Πηγή ηλ. κειμένου: xfd.gr)

Η ευτυχία βρίσκεται μέσα στον ίδιο σας τον εαυτό

Η ευτυχία βρίσκεται μέσα στον ίδιο σας τον εαυτό, και Μακάριος είναι ο άνθρωπος που το κατάλαβε αυτό. Εξετάστε την καρδιά σας και δείτε την πνευματική της κατάσταση. Μήπως έχασε την παρρησία της προς το Θεό; Μήπως η συνείδηση διαμαρτύρεται για παράβαση των Εντολών Του; Μήπως σας κατηγορεί για αδικίες, για ψέματα, για παραμέληση των καθηκόντων προς το Θεό και τον πλησίον; Ερευνήστε μήπως κακίες και πάθη γέμισαν την καρδιά σας, μήπως γλίστρησε αυτή σε δρόμους στραβούς και δύσβατους.

Άγιος Νεκτάριος

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Παραδοσιακά "ορθόδοξα κάστρα" συναγωνίζονται σε "χαρτοπόλεμο" με κατά παραγγελία "υπνωτικές παραινέσεις"

πολύ δύνατο το κείμενο που ακολουθεί

Αφύπνιση τώρα ειρηνικά ή «κατόπιν εορτής» καταστροφικά;

Σαν να συναγωνίζονται σε χαρτοπόλεμο εσχάτως και παραδοσιακά ορθόδοξα κάστρα, που άλλα μας έλεγαν πριν από λίγο καιρό και άλλα μας λένε τώρα, για τα αντίχριστα οικουμενιστικά κατορθώματα των προϊσταμένων τους. Συντονισμένοι και αυτοί με το γεμάτο ψεύδη κείμενο «Προς τον λαό», σε κατά παραγγελία υπνωτικές παραινέσεις πάλι προς τον λαό, ωσάν ο τελευταίος να κοιμάται τον ύπνον τον βαθύ. 

Μάλλον αυτό το γνωρίζουν ότι συμβαίνει πολύ καλά.

Το περίεργο είναι ότι και κάποιοι που αντιδρούν ορθά και τεκμηριωμένα, τσαλακώνοντας το χαρτάκι και πετώντας το προς τα πάνω σαν σφαιρίδιο ελαφρύ μην τυχόν και τραυματίσει κανέναν ψευδεπίσκοπο, αρκεί να πεταχτεί, σπεύδουν να διευκρινήσουν προς το τέλος ότι δεν συμφωνούν αναγκαστικά με μεμονωμένες ακραίες μορφές αντίδρασης που ακολουθούν ορισμένα αγωνιζόμενα πρόσωπα, αλλά υιοθετούν, ακολουθούν και συστήνουν τον καλό και δημιουργικό αγώνα, στα μέτρα και τα πλαίσια, που η αγία μας Εκκλησία επιτρέπει και προτρέπει.

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

αν οι ακραίες μορφές είναι η διακοπή μνημοσύνου, κρίμα στο χαρτί και στο μελάνι που ξοδεύετε. 

Αν όχι, σωστά. 

Αν εννοείτε όμως ότι δεν συμφωνείτε με τις διακοπές που έγιναν ως μη επιτρεπτές από την Εκκλησία, είναι μέγα λάθος γιατί καί στα πλαίσια των Κανόνων είναι, όπως λέτε, καί στα μέτρα και τη μίμηση αγίων μορφών καί επιτρεπτές. 

Αν πάλι εννοείτε υπερβολές «ξεφρενιασμένων» προς επίδειξη, συμφωνούμε. Σε κάθε περίπτωση εάν δεν διευκρινίζετε, κατά την άποψή μας πρέπει να είναι διατυπωμένο αλλιώς ή να απουσιάζει.

Γενικά, πιστεύουμε ότι σκόπιμα γράφονται έτσι για να ξεκαθαρίσουν, για τους δικούς τους λόγους, προς την οικουμενιστική πλευρά ότι δεν συμφωνούν με τις μεμονωμένες αποτειχίσεις, τις οποίες σημειωτέον τρέμουν οι αιρετικοί και είναι το μόνο σημείο φρένου στη φρενίτιδα που καλπάζει.

Γιατί όμως δεν λέμε καθαρά τα πράγματα με το όνομά τους, παρά κεκαλυμμένα και πίσω από τσαλακωμένα χαρτάκια καλυπτόμεθα θεωρώντας ότι κάνουμε αγώνα, γράφοντας πέντε – έξι αντιοικουμενιστικά επιχειρήματα;

Γιατί δεν λέγεται ξεκάθαρα ότι όποιος υπέγραψε ή αποδέχεται τις αποφάσεις του Κολυμπαρίου είναι κατά τους Ιερούς Κανόνες εν δυνάμει αιρετικός; 

Σύνοδο ορθόδοξη περιμένουμε για να τον καθαιρέσει. Ως τότε, εκτελεί έγκυρα Μυστήρια αλλά εγγίζει τα όρια της γελοιότητας η εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του, όταν μάλιστα ψευδώς ομολογεί εντός του ιερού θυσιαστηρίου ότι ο επίσκοπός του ορθοτομεί.

Γιατί δεν λέγεται επακριβώς ότι το Κολυμπάρι έχει εισαγάγει επίσημα νέα αιρετική εκκλησιολογία με 10 καθαρές αιρέσεις - πλάνες;

1. Δίνει εκκλησιαστικότητα σε όλες τις αιρέσεις με την αποδοχή της οντολογίας του ονόματος.

2. Επιτρέπει σολομώντεια τους μεικτούς γάμους και αυτό για να διευκολύνει την άμβλυνση των συνειδήσεων προς την πλήρη ένωση.

3. Αποδέχεται πλήρως τη συμμετοχή μας στο αντίχριστο ΠΣΕ και μάλιστα ως σύγχρονη αναγκαιότητα.

4. Σχετικοποιεί τη νηστεία, τον ακρογωνιαίο λίθο της εγκράτειας.

5. Διαστρέφει δραματικά την οντολογία του προσώπου.

6. Τινάζει στον αέρα το συνοδικό σύστημα κατά το πρότυπο της Β΄ Βατικάνειας, με τις υπογραφές μόνο των προκαθημένων.

7. Αποδέχεται τη συμπροσευχή και συναποδοχή των αιρετικών, προσκαλώντας τους ως παρατηρητές.

8. Αρνείται τη σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου με την απαράδεκτη αιτιολόγηση της τάχα μη συμμετοχής των Δυτικών αιρετικών.

9. Αρνείται να επικυρώσει επίσημα τις αντιπαπικές Η΄ και Θ΄ Συνόδους ως Οικουμενικές, που στη συνείδηση του πιστού πληρώματος ήδη από αιώνων είναι.

10. Διαγράφει από το εκκλησιαστικό λεξιλόγιο το επίθετο «αιρετικός».

Γιατί δεν το φωνάζουμε δυνατά και παντού ότι η αίρεση προσφέρει ανύπαρκτο Θεό – είδωλο και συνεπώς εμποδίζει τη Σωτηρία; 

Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο και η μεγάλη επιμονή των Πατέρων και των αποτειχισμένων από την αίρεση.

Γιατί δεν φανερώνουν όλοι το αυτονόητο, ότι η απομάκρυνση από την αίρεση δεν αποτελεί σχίσμα αλλά προφυλάσσει από σχίσμα;

Γιατί παρερμηνεύουν επίσκοποι αγίους Πατέρες και Κανόνες σαν να απευθύνονται σε άλογα πρόβατα;

Γιατί ο εχθρός αν και λέει απίστευτες ανοησίες παρουσιάζεται ενωμένος και προχωρά ενώ ο ορθόδοξος κόσμος διαιρεμένος και στάσιμος αν όχι σε οπισθοχώρηση;

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί,

τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Πολιτικοοικονομική κατάσταση με μνημόνια και ΕΕ, Μάθημα των Θρησκευτικών, Έμφυλες ταυτότητες, Νέο Σύνταγμα, μεταναστευτικό, Κυπριακό, Σκόπια, Θράκη, Ήπειρος, Αιγαίο, "Νέα Εποχή" και Οικουμενισμός, είναι συγκοινωνούντα δοχεία και αν δεν υπάρξει καθολική αντίσταση, τελειώνουμε. Ελλάς και Ορθοδοξία θα διασώζεται στα βουνά και στα λαγκάδια μέσα σε τρύπες και πιθάρια μέχρι να γίνει κάποτε, ίσως σε αιώνες, νέα επανάσταση από τη μαγιά που θα φουσκώσει.

Αν δεν υπάρξει καθολική αντίσταση εδώ και τώρα, ας μην περιμένουμε τη Θεία Χάρη να βοηθήσει διότι εμείς οι ίδιοι θα την έχουμε ελεύθερα απομακρύνει. Τότε, ιστορικά έναν τρόπο μόνο Θείας επαναφοράς γνωρίζουμε: Την καταστροφική πλην όμως πατρική επώδυνη σύνθλιψη των ανομημάτων. Τότε με βαρύ τίμημα όλα συνέρχονται, μηδενίζουν, επαναπροσδιορίζονται και ξαναρχίζουν. Οι πνευματικοί νόμοι ενεργούν και ενεργούν καλώς.

Ας μην αφήσουμε το μέλλον σε τόσο ακραίες καταστάσεις που έρχονται ταχύτατα. Τόσα που πάθαμε είναι υπεραρκετά για να αλλάξουμε ρότα και να πέσουμε στα μαλακά. 

Ο ελληνικός λαός αν δεν μετανοήσει θα πληρώσει μεγάλο τίμημα. Αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει πρώτα να νοήσει, να συνειδητοποιήσει σε τι επικίνδυνους ατραπούς έχει οδηγηθεί τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτό είναι και το δυσκολότερο που κάνει την αφύπνιση από τον υλιστικό λήθαργο σχεδόν αδύνατη.

Ο Θεός να βάλει το χέρι του!

Ο Α.Κ. Σαραντίδης είναι δάσκαλος στην Καβάλα και πολιτικός επιστήμων

http://synaksiorthodoxon.blogspot.gr

Δεν θέλει ο Θεός τον θάνατο του αμαρτωλού...

«Δεν θέλει ο Θεός τον θάνατο του αμαρτωλού, όσο το να επιστρέψει και να σωθεί. Ας μην κατηγορήσεις τον εαυτό σου, επειδή βρίσκεσαι σε βάθος κακών. 

Είναι ευκαιρία ανοχής, είναι καιρός μακροθυμίας, είναι καιρός να γιατρευτείς, είναι καιρός να διορθωθείς.

Γλίστρησες, σήκω! Αμάρτησες, ησύχασε!

Μη στέκεσαι στον δρόμο των αμαρτωλών, αλλά φύγε από εκεί. Γιατί, όταν φύγεις και θρηνήσεις, τότε θα σωθείς. Καθ’ όσον η υγεία προέρχεται από τους κόπους και η σωτηρία απ’ τους ιδρώτες». 

Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Nα μείνουμε στην σκέπη της μετάνοιας

Αν απαρνήθηκες τον κόσμο και έδωσες τον εαυτό σου στον Θεό, για να ζήσεις με μετάνοια, μην αφήσεις τον λογισμό σου να σε λυπήσει για τα προηγούμενα αμαρτήματά σου, ότι δεν συγχωρούνται. Ούτε πάλι να καταφρονήσεις τις εντολές του Κυρίου, επειδή έτσι ούτε τα προηγούμενα αμαρτήματά σου συγχωρεί.

Να είσαι άγρυπνος, αδελφέ, απέναντι στο πνεύμα που φέρνει τη λύπη στον άνθρωπο, γιατί με πολλούς τρόπους προσπαθεί να σε αιχμαλωτίσει, μέχρι που να σε κάνει ανίσχυρο. 

Γιατί η λύπη, όταν είναι όπως τη θέλει ο Θεός, είναι χαρά, καθώς βλέπεις τον εαυτό σου να στέκεται στο θέλημα του Θεού· ενώ ο λογισμός που σου λέει: «Πού θα ξεφύγεις; 

Δεν έχεις μετάνοια» προέρχεται από τον εχθρό (διάβολο) με σκοπό να κάνει τον άνθρωπο να αφήσει την εγκράτεια. 

Αντίθετα, η λύπη η σύμφωνη με το θέλημα του Θεού δεν έρχεται επιθετικά στον άνθρωπο, αλλά του λέει: «Μη φοβάσαι. Προσπάθησε πάλι». Ξέρει δηλαδή ότι ο άνθρωπος είναι αδύνατος και τον ενδυναμώνει.

Να αντιμετωπίζεις τους λογισμούς σου με σύνεση, και θα τους δεις να ελαφρύνονται· γιατί αυτόν που τους φοβάται, τον κάνουν να παραλύσει από το βάρος τους. 

Αυτή είναι η δύναμη εκείνων που θέλουν να αποκτήσουν τις αρετές: όταν πέσουν, να μη λιγοψυχήσουν, αλλά πάλι να φροντίσουν. 

Αυτή είναι η αγαθότητα του Θεού: όποια ώρα αφήσει ο άνθρωπος τις αμαρτίες του, τον δέχεται με χαρά και δεν λαμβάνει υπόψη του τα προηγούμενα αμαρτήματά του, όπως λέει η αγία Γραφή για τον άσωτο γιό (Λουκ. 15:17-22). 

Αυτός δηλαδή άφησε την τροφή των γουρουνιών, δηλαδή τα σαρκικά του θελήματα, και γύρισε με ταπείνωση στον Πατέρα του· γι’ αυτό και ο Πατέρας τον δέχτηκε και πρόσταξε αμέσως να του φορέσουν τη στολή της αγνότητας και το δαχτυλίδι της υιοθεσίας, την οποία χαρίζει το άγιο Πνεύμα. 

Γιατί βέβαια ο Κύριός μας είναι σπλαχνικός και θέλει την επιστροφή του ανθρώπου, όπως είπε: «Αλήθεια σας λέω, γίνεται χαρά στον ουρανό για τη μετάνοια ενός αμαρτωλού» (Λουκ. 15:7).

Όσο λοιπόν έχουμε στη διάθεσή μας, αδελφοί, τη μεγάλη του ευσπλαχνία και τους πλούσιους οικτιρμούς του, ας επιστρέψουμε με όλη μας την καρδιά σε αυτόν, και αυτός θα μας δεχτεί με αγάπη και θα μας κάνει κοινωνούς της αιώνιας ζωής.

Όταν λοιπόν επιστρέψεις, φύλαγε την καρδιά σου και μην πέσεις σε ακηδία λέγοντας: «Πώς μπορώ εγώ, αμαρτωλός άνθρωπος, να φυλάξω όλες τις αρετές;» 

Γιατί ούτε η μετάνοια απαιτεί κάτι τέτοιο από εσένα· αλλά, όταν ο άνθρωπος επιστρέψει στον Θεό αφήνοντας τις αμαρτίες του, αμέσως η μετάνοιά του τον αναγεννά και σαν να είναι βρέφος τού δίνει γάλα από τους άγιους μαστούς της και τον ανατρέφει σαν στοργική μητέρα.

Όσον καιρό είναι το βρέφος στην αγκαλιά της μητέρας του, αυτή συνεχώς το φυλάει από κάθε κακό· και όταν κλάψει, αμέσως του δίνει τον μαστό της· καμιά φορά το χαστουκίζει ελαφρά, όσο σηκώνει, για να το φοβερίσει να θηλάζει το γάλα της με φόβο και να μην είναι δύστροπο· αν όμως κλάψει, το σπλαχνίζεται, γιατί βγήκε από τα σπλάχνα της· το καλοπιάνει, το φιλά, το χαϊδεύει, ωσότου να δεχτεί τον μαστό της.

Αν δείξουν στο βρέφος χρυσάφι ή ασήμι ή μαργαριτάρια ή όποιο άλλο σκεύος του κόσμου, αυτό τα κοιτάζει βέβαια, αλλά, καθώς είναι στην αγκαλιά της μητέρας του, όλα τα παραβλέπει, για να θηλάσει από τον μαστό της. Δεν το μαλώνει ο πατέρας του, που δεν δουλεύει ή που δεν πάει να πολεμήσει τους εχθρούς του. Ξέρει ότι είναι μικρό και δεν μπορεί· έχει πόδια, αλλά δεν μπορεί να στηριχτεί σε αυτά· έχει χέρια, αλλά δεν μπορεί να κρατήσει όπλα. Περιμένουν λοιπόν με υπομονή οι γονείς του, ώσπου να μεγαλώσει.

Όταν μεγαλώσει λίγο και γίνει παιδάκι, και πάει να παλέψει με κάποιον και εκείνος το ρίξει κάτω, δεν του θυμώνει γι’ αυτό ο πατέρας του, γιατί ξέρει ότι ακόμη είναι παιδί. 

Όταν όμως γίνει άντρας, τότε φαίνεται η προθυμία του, αν έχει έχθρα προς τους εχθρούς του πατέρα του, και τότε και ο πατέρας του εμπιστεύεται σε αυτόν τα υπάρχοντά του, γιατί είναι γιός του.

Αν όμως, μετά από τόσους κόπους που πέρασαν γι’ αυτό οι γονείς του, γίνει, όταν μεγαλώσει, ένας παλιάνθρωπος και μισήσει τους καλούς γονείς του και δεν υπακούει σε αυτούς και γίνει φίλος με τους εχθρούς τους, αυτοί παύουν να το αγαπούν, το διώχνουν από το σπίτι τους και το αποκληρώνουν.

Και εμείς λοιπόν, αδελφοί, ας φροντίσουμε για τον εαυτό μας, να μείνουμε στη σκέπη της μετάνοιας, και ας θηλάσουμε γάλα από τους άγιους μαστούς της, για να μας θρέψει· και ας υπομείνουμε τον ζυγό της καθώς θα μας παιδαγωγεί, ώσπου να αναγεννηθούμε πνευματικά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και να γίνουμε ώριμοι, φτάνοντας στην τελειότητα που μέτρο της είναι ο Χριστός (Εφ. 4:13).

Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Α’, Υπόθεση Α’, σελ. 40. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2001.

theomitoros.blogspot.gr

Η καλύτερη παρηγοριά για τους θλιμμένους είναι η επίγνωση των αμαρτημάτων τους

Το πρώτο σου γιατρικό, το πρώτο παυσίπονο που θα πάρεις στον καιρό των θλίψεων, ας είναι τούτος ο καλός λογισμός, που αναφέραμε και πρίν, όται για τις πολλές σου αμαρτίες σου άξιζαν χειρότερα δεινά. Και μην τολμήσεις να πεις, όπως μερικοί ανόητοι, ότι δεν έχεις κάνει κανένα κακό. Όλοι έχουμε αμαρτήσει, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο. 

Όταν οι άγιοι Τρεις Παίδες μέσα στο καμίνι δόξαζαν το Θεό λέγοντας, “Ας είσαι δοξασμένος Κύριε, γιατί με ακρίβεια και δικαιοκρισία ξεσήκωσες όλα τούτα εναντίον μας, εξαιτίας των αμαρτιών μας” (Δαν., Προσ. Άζαρ.: 2, 4), τι να πούμε εμείς; Όταν ο μέγας Παύλος ομολογούσε ότι είναι ο πρώτος των αμαρτωλών (Α΄Τιμ. 1:15), δεν θα είμαστε αναίσθητοι και θρασύτατοι αν αρνηθούμε τη δική μας αμαρτωλότητα; 

Όταν, λοιπόν, σε χτυπήσει μια συμφορά, αναλογίσου πόσες φορές παραβίασες τις θείες εντολές, πόσες φορές υπερηφανεύθηκες, θύμωσες, αδίκησες, έβρισες, υποκρίθηκες, συκοφάντησες ή μ΄οποιονδήποτε άλλο τρόπο έσφαλες ενώπιον του Κυρίου, από τον οποίο τόσο έχεις ευεργετηθεί, και απέναντι στους συνανθρώπους σου, τους οποίους οφείλεις ν΄αγαπάς σαν τον εαυτό σου. Και τότε θα παραδεχθείς και θα ομολογήσεις με ντροπή, ότι και αυτή και άλλη βαρύτερη παίδευση έπρεπε να σου στείλει η δικαιοκρισία του Θεού, πού, όπως δεν αφήνει αρετή αβράβευτη, έτσι δεν αφήνει και αμαρτία απαίδευτη. 

Αν για έναν και μόνο υπερήφανο λογισμό τιμωρήθηκε τόσο αυστηρά ο Εωσφόρος, πού σαν άγγελος ήταν το εκλεκτότερο δημιούργημα του Πλάστη, πόσο πρέπει να τιμωρηθείς εσύ, ο άνθρωπος, πού τόσες φορές και με τόσους τρόπους έχεις υπερηφανευθεί ενώπιον Θεού και ανθρώπων; Αν για μια και μόνη παράβαση εξορίστηκε ο Αδάμ από τον παράδεισο, τι πρέπει να πάθεις εσύ, που τόσες παραβάσεις και ανομίες κάνεις καθημερινά; 

Με τέτοιες και άλλες παρόμοιες σκέψεις θα παρηγορηθείς και θα καταλάβεις πώς οι θλίψεις, που δοκιμάζεις, είναι ασήμαντες μπροστά σ΄αυτές που θα σου άξιζαν, όταν μάλιστα έτσι καθαρίζεσαι και αποκτάς ελπίδα σωτηρίας. Γιατί είναι σαν να χρωστάς σε κάποιον χίλια φλουριά, κι απ΄αυτά να πληρώνεις μόνο δέκα στο δανειστή σου, που σου χαρίζει μεγαλόψυχα τα υπόλοιπα.

ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ.

του Μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός.

http://amartolon-sotiria.blogspot.gr/

Δεν μπορει ο διαβολος να πιασει οσους αγωνιζονται σ’ αυτες τις τεσσερις επαλξεις

Κάποτε εμφανίστηκε ο διάβολος μπροστά στον αιγύπτιο ασκητή Μακάριο και για να τον κάνει να λιποψυχήσει, του είπε:

-Ό,τι κάνεις εσύ, το κάνω κι εγώ.

Εσύ νηστεύεις και εγώ δεν τρώω ποτέ σαν άυλο πνεύμα που είμαι.

Κάνεις ολονυχτίες, αλλά κι εγώ επίσης δεν κλείνω μάτι.

Σκέπτεσαι ολοένα το Θεό αλλά κι εγώ Αυτόν έχω στο νου μου, πολεμώντας τα τέκνα Του.

Ο Μακάριος του απάντησε:... 

-Όλα μπορεί να τα κάνεις που κάνω, αλλά ένα μονάχα δεν μπορείς: να μετανοήσεις!

Θα πρόσθετα επίσης ότι:

δεν μπορείς να πεις την αλήθεια

δεν μπορείς να ταπεινωθείς και

δεν μπορείς να αγαπήσεις.

Κι όσο αγωνίζομαι σ’ αυτές τις τέσσερις επάλξεις (να μετανοώ, να αληθεύω, να ταπεινώνομαι, να αγαπώ), δεν μπορείς να με κατακτήσεις!

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

http://agiameteora.net/

Ὁ Θεὸς στοὺς ἁμαρτωλοὺς χαρίζει καὶ τὸ κεφάλαιο, ὅταν μετανοοῦν...

«Ὁ Θεὸς στοὺς ἁμαρτωλοὺς χαρίζει καὶ τὸ κεφάλαιο, ὅταν μετανοοῦν, ὅπως στὴν πόρνη καὶ τὸν τελώνη, ἐνῷ ἀπὸ τοὺς δικαίους ζητάει καὶ τόκους. 

Καὶ αὐτὸ εἶναι ἀκριβῶς ἐκεῖνο ποὺ ἔλεγε ὁ Κύριος στοὺς Ἀποστόλους: 

Ἐὰν ἡ εὐσέβειά σας δὲν ξεπεράσει τὴν εὐσέβεια τῶν Γραμματέων καὶ τῶν Φαρισαίων, δὲν θὰ μπεῖτε στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».

Γεροντικό

http://amartolon-sotiria.blogspot.gr

Αὐτογνωσία - Ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κροστάνδης

Δοκίμασόν με, ο Θεός, και γνώθι την καρδίαν μου, 

έτασόν με και γνώθι τας τρίβους μου. 

Και ίδε ει οδός ανομίας εν εμοί, 

και οδήγησόν με εν οδώ αιωνία.» 

Ψαλμ. 138, 23-24

Από τότε που ο πρώτος άνθρωπος αμάρτησε, οι άνθρωποι σκοτίστηκαν τόσο πολύ στο ίδιο το κέντρο της ύπαρξής τους (την καρδιά), που πολύ συχνά δεν έχουνε συνείδηση ή συναίσθηση της πανταχού παρουσίας του Θεού· κι έτσι, έχουνε την εντύπωση πως τέσσερεις τοίχοι με μια οροφή από πάνω, τους κρύβουνε από Εκείνον, που όλα τα γεμίζει με την παρουσία Του και που βλέπει ακόμη και όποιον κρύβεται σε κάποιο τόπο μυστικό. «Ει κρυβήσεταί τις εν κρυφαίοις, και εγώ ουκ όψομαι αυτόν; Μη ουχί τον ουρανόν και την γην εγώ πληρώ; λέγει Κύριος» Ιερεμ. 23,24″Γυμνός ειμι, και εκρύβην» Γεν. 3, 10 είπε ο Αδάμ κρυπτόμενος από τον Θεό. Ωστόσο, όχι, αυτό σε τίποτα δεν τον ωφέλησε· ο Θεός τον έβλεπε.

Να παρακολουθείς τα όσα συμβαίνουν μέσα στην καρδιά σου· να κοιτάς και ν” ακροάσαι για να βρεις τι είναι αυτό που την εμποδίζει να ενωθεί με τον παμμακάριο Κύριο και Θεό μας. Αυτό ας γίνει για σένα επιστήμη επιστημών· τότε, με τη βοήθεια του Θεού εύκολα μπορείς να αντιληφθείς τι είναι αυτό που σε απομακρύνει από τον Θεό και τι σε πλησιάζει σ” Εκείνον και σ” ενώνει μαζί Του. Γι” όλα αυτά μιλάει η ίδια η καρδιά, που άλλοτε ενώνεται με τον Θεό και άλλοτε αποσπάται κι αποχωρίζεται απ” Αυτόν. Ο πονηρός στέκει προπάντων ανάμεσα στην καρδιά μας και τον Θεό· εκείνος είναι που μας απομακρύνει από το Θεό με διάφορα πάθη ή με την σαρκική επιθυμία, με τη λαγνεία των οφθαλμών και τη γήϊνη υπερηφάνεια.

Δοκίμαζε τον εαυτό σου πιο συχνά: πού είναι στραμμένοι και κοιτάζουν οι οφθαλμοί της καρδιάς σου· προς το Θεό και τη ζωή του μέλλοντος αιώνος, προς τις υπερκόσμιες, μακάριες και φωτοφόρες ουράνιες δυνάμεις και στους αγίους που ενδιαιτώνται στους ουρανούς, ή προς τα γήϊνα αγαθά, δηλαδή στην βρώση και την πόση, στα ενδύματα και τις κατοικίες, σ” ανθρώπους αμαρτωλούς και τις μάταιες ασχολίες τους; 

Ω! Αν τα μάτια μας ήτανε αδιάκοπα προσηλωμένα στο Θεό! Στην πραγματικότητα όμως μονάχα στις ανάγκες και τις συμφορές μας στρέφουμε τα μάτια μας προς τον Κύριο, ενώ όταν ευημερούμε, τα μάτια μας είναι στραμμένα προς τον κόσμο και τις μάταιές του υποθέσεις. Αλλά θα πεις· «και τι θα μου αποφέρει το να ατενίζω έτσι τον Κύριο;» Βαθιά ειρήνη και γαλήνη στην καρδιά σου, φως στο νου σου, άγιο ζήλο στη βούλησή σου και την απελευθέρωσή σου από τις παγίδες του εχθρού. «Οι οφθαλμοί μου διαπαντός προς τον Κύριον», λέγει ο Δαβίδ και εξηγεί γιατί· «ότι αυτός εκσπάσει εκ παγίδος τους πόδας μου» Ψαλμ. 24,15

Λέγει ακόμη· «Λαλήσει ειρήνην Κύριος ο Θεός επί τους επιστρέφοντας καρδίαν επ” αυτόν» Ψαλμ. 84,9

Η αμαρτία κλείνει τα μάτια της καρδιάς· έτσι, ο κλέφτης νομίζει πως δε βλέπει· το ίδιο και ο μοιχός κι ο ακόλαστος άνθρωπος παραδίδεται στις αισχρές του πράξεις και νομίζει ότι ο Θεός δεν τον βλέπει· έτσι κι ο φιλάργυρος, ο άνθρωπος-παράσιτο κι ο μέθυσος φαντάζονται πως κρύβονται κι εκείνοι οι ίδιοι και τα πάθη τους. Ο Θεός όμως βλέπει και κρίνει· «γυμνός ειμί, και εκρύβην» Γεν. 3, 10 Έτσι μιλάει με τα έργα του κάθε αμαρτωλός άνθρωπος, που κρύβεται από τον πανταχού παρόντα Θεό.

Η μεγαλύτερη, η παντοτινή πλάνη της καρδιάς, ενάντια στην οποία είναι ανάγκη να αγωνιζόμαστε αδιάκοπα σ” όλη μας τη ζωή, είναι ένας κρυφός λογισμός πως τάχα μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς το Θεό ή έξω από το Θεό σ” οποιοδήποτε τόπο ή για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα, έστω και για μια στιγμή. Είναι ανάγκη να στεριώνουμε και να ενισχύουμε την καρδιά μας μέσα στο Θεό, από τον Οποίο αδιάκοπα στρέφεται αλλού με το νου· μεγάλη δε προκοπή θα πραγματοποιούσε στη Χριστιανική ζωή, όποιος μπορεί με ειλικρίνεια να αναφωνήσει με την Άννα, τη μητέρα του Σαμουήλ: 

«Εστερεώθη η καρδία μου εν Κυρίω, υψώθη κέρας μου εν Θεώ μου· επλατύνθη επ” εχθρούς μου το στόμα μου, ευφράνθην εν σωτηρία σου» Α’Βασ. 2,1

Είναι ανάγκη να καθαριζόμαστε από τον ρύπο· η δε προσευχή, ιδιαίτερα η προσευχή των δακρύων, απολούζει τον πνευματικό ρύπο, δηλαδή τον ρύπο των αμαρτιών.

Αμαρτάνουμε με την σκέψη, με το λόγο και με την πράξη. 

Για να μεταβληθούμε σε καθαρές εικόνες της Υπεραγίας Τριάδας, πρέπει να καταβάλλουμε προσπάθειες, ώστε να είναι φορείς και έκφραση αγιότητας και οι λογισμοί μας και οι λόγοι μας και οι πράξεις μας. Η σκέψη, μέσα στο Θεό, αντιστοιχεί στον Πατέρα, οι λόγοι αντιστοιχούνε στον Υιό και τα έργα στο Άγιο Πνεύμα, τον τελειωτή των πάντων. Δεν είναι μικρή η σημασία των αμαρτημάτων των λογισμών στο Χριστιανό, γιατί στους λογισμούς μας, καθώς μαρτυρεί ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, βρίσκεται όλη η ευαρέστησή μας προς το Θεό: 

Γιατί οι λογισμοί αποτελούν την αρχή, από την οποία προέρχονται οι λόγοι μας και τα έργα μας· οι λόγοι, γιατί αυτοί είτε μεταδίδουν χάρη στους ακούοντες είτε είναι λόγοι σαπροί και γίνονται πειρασμός για ορισμένους ή διαφθείρουν τις σκέψεις και τις καρδιές άλλων· πιο πολύ από τα λόγια ασκούν επίδραση τα έργα, γιατί το παράδειγμα επιδρά στους ανθρώπους περισσότερο από κάθετι άλλο, με το να προσελκύουν τους ανθρώπους σε μίμησή τους.

Η συνείδηση στους ανθρώπους δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φωνή του πανταχού παρόντος Θεού, ο Οποίος εμπεριπατεί μέσα στις καρδιές τους. Ως Εκείνος, που δημιούργησε τα πάντα, και όντας Ένας, ο Κύριος γνωρίζει τους πάντες, όπως γνωρίζει τον Εαυτό Του· γνωρίζει όλες τις σκέψεις, τα θελήματα και τις προθέσεις τους, τα λόγια τους και τα έργα τους τόσο τα παρόντα, όσο και τα παρελθόντα και τα μέλλοντα. Όσο κι αν προτρέχω κάπου με τις σκέψεις μου και τη φαντασία μου, Εκείνος είναι εκεί πριν από μένα· εγώ δε πάντοτε αναπόφευκτα τρέχω μέσα Του και πάντα Τον έχω μάρτυρα των τρίβων μου και των διαβημάτων μου: 

«Οι οφθαλμοί (Αυτού) εις τας οδούς των υιών των ανθρώπων…» ερεμ. 39,19 «Πού πορευθώ από του Πνεύματός σου και από του προσώπου Σου πού φύγω»;Ψαλ. 138,7

Ω! Αν στρέφαμε την προσοχή μας για να δούμε τα επακόλουθα των αμαρτιών μας ή των καλών μας έργων! Πόσο προσεκτικοί θα ήμασταν τότε αποφεύγοντας την αμαρτία και πόσο ζηλωτές θα ήμασταν του καλού· γιατί θα βλέπαμε τότε καθαρά ότι κάθε αμαρτία που δεν αποβλήθηκε έγκαιρα και ενδυναμώθηκε με την συνήθεια, ριζώνει βαθιά μέσα στην καρδιά του ανθρώπου και πού και πού τον παρενοχλεί, τον τραυματίζει και τον βασανίζει μέχρι τον θάνατό του. Ξυπνάει, για να το πούμε έτσι, και αναζωπυρώνεται μέσα του σε κάθε περίσταση που θυμίζει την αμαρτία, που κάποτε διαπράχθηκε, και μ” αυτό τον τρόπο μολύνει τη σκέψη, το συναίσθημα και τη συνείδησή του. 

Χρειάζονται ποταμοί δακρύων για να ξεπλύνει ο άνθρωπος το βόρβορο της αμαρτίας που πάλιωσε και σκληρύνθηκε μέσα του· τόσο άρρηκτα και διαβρωτικά προσκολλάται σ” αυτόν! Αντίθετα, κάθε καλή πράξη, που κάναμε οποτεδήποτε στο παρελθόν με ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια ή που επαναλαμβανόμενη μας έγινε συνήθεια, χαροποιεί την καρδιά μας και αποτελεί παρηγοριά και χαρά της ζωής μας, δίνοντάς μας την συναίσθηση πως τη γεμάτη από αμαρτίες ζωή μας τη ζήσαμε όχι ολότελα μάταια κι ανώφελα, πως μοιάζουμε με ανθρώπινα όντα και όχι με θηρία, πως κι εμείς δημιουργηθήκαμε κατ” εικόνα Θεού και μέσα μας καίει σπίθα θείου φωτός και αγάπης και πως έστω και μερικά καλά μας έργα θα αντισταθμίσουν τις κακές μας πράξεις στη ζυγαριά της αδιάφθορης και αδέκαστης θείας δικαιοσύνης.

Αν η καρδιά είναι καθαρή, τότε ολόκληρος ο άνθρωπος είναι καθαρός· κι αν ακάθαρτη είναι η καρδιά, τότε όλος ο άνθρωπος είναι ακάθαρτος: «Εκ γαρ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι» Ματθ. 15,19 Όλοι όμως οι άγιοι με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή και θεοφροσύνη, με την ανάγνωση του λόγου του Θεού, με το μαρτύριο, με κόπους και ιδρώτες αποκτούσανε καθαρή καρδία κι έτσι το Άγιο Πνεύμα ενοίκησε μέσα τους, τους καθάρισε από κάθε ρύπο και τους εξαγίασε με αγιασμό αιώνιο. Να προσπαθείς λοιπόν κι εσύ περισσότερο από κάθετι άλλο να επιτύχεις τον καθαρμό της καρδιάς: «Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός» Ψαλμ. 50,12

Πόσο μ” έχει τραυματίσει η αμαρτία! Οτιδήποτε το κακεντρεχές, το κακό ή ακάθαρτο το σκέφτομαι και την ίδια στιγμή το συναισθάνομαι στην καρδιά μου· όμως, το αγαθό, το καλό, το καθαρό και το άγιο συνήθως το σκέφτομαι μονάχα και μιλώ γι” αυτό, αλλά δεν το συναισθάνομαι μέσα μου. Αλλοίμονο σε μένα. Ακόμα το κακό είναι πιο κοντά στην καρδιά μου παρά το καλό. Πέρα απ” αυτά, μόλις που το σκέφτεσαι η το συναισθάνεσαι το κακό, την ίδια στιγμή είσαι και έτοιμος να το κάνεις πράξη· και θα το κάνεις πράξη σύντομα και άνετα, αν δεν έχεις φόβο Θεού μέσα σου· σ” ό,τι δε αφορά το αγαθό «το θέλειν παράκειταί μοι, το δε εργάζεσθαι το καλόν ουχ ευρίσκω» Ρωμ. 7,18 δεν βρίσκω εντός μου τις δυνάμεις να το κάνω πράξη κι έτσι η καλή πράξη, που σκέφτηκα, συχνά αναβάλλεται για τις Ελληνικές καλένδες, δηλαδή στο ποτέ.

Πηγή: Από το βιβλίο: «Η μετάνοια και η Θεία Μετάληψη» Εκδόσεις ΤΗΝΟΣ

http://panagia-ierosolymitissa.blogspot.gr

Ο Θεός μας κάλεσε στον ουρανό, μα εμείς προτιμήσαμε τον άδη

Ο Θεός μας κάλεσε στον ουρανό, μα εμείς προτιμήσαμε τον άδη. Αποδειχθήκαμε ανάξιοι της τιμής που μας έκανε. Ύστερ” από τις τόσες ευεργεσίες Του, φανήκαμε αχάριστοι αλλά και ασύνετοι. Αφήσαμε τον διάβολο να μας γυμνώσει από” όλες τις θεϊκές δωρεές.

Κι έτσι, εμείς, που αξιωθήκαμε να είμαστε παιδιά και αδέλφια και κληρονόμοι του Θεού, δεν ξεχωρίζουμε καθόλου από τους εχθρούς Του, που χλευάζουν τη μεγαλοσύνη Του και καταπατούν τον νόμο Του. «Αλίμονο, ψυχή μου!», αναφωνώ μαζί με τον προφήτη.

«Χάθηκε η ευσέβεια από τη γη. Ούτ” ένας δεν υπάρχει που να κάνει το καλό» ( Μιχ. 7:1-2 )...

Ξέρω ότι πολλοί θεωρούν τα λόγια μου υπερβολικά. Άλλοι ίσως και να γελούν. 

Τόσο ανόητοι είμαστε, που γελάμε για όσα θα έπρεπε να κλαίμε. 

«Γιατί η οργή του Θεού φανερώνεται από τον ουρανό, για να τιμωρήσει κάθε ασέβεια και αδικία των ανθρώπων» ( Ρωμ. 1: 18 ).

«Ο Θεός, ο Θεός μας θα έρθει φανερά και θα λύσει πια τη σιωπή Του. Μπροστά Του θα πηγαίνει φωτιά δυνατή, ολόγυρά Του θα ξεσπάει καταιγίδα σφοδρή» (Ψαλμ. 49:3). 

«Η φωτιά, που θα προπορεύεται, θα κατακαίει γύρω τους εχθρούς Του» (Ψαλμ.96:3). 

«Να, έρχεται η μέρα του Κυρίου σαν αναμμένο καμίνι» (Μαλ. 4:1).

Κανένας δεν δίνει σημασία σε τούτες τις προρρήσεις των Γραφών. Τα φοβερά λόγια των προφητών περιφρονούνται σαν παραμύθια. Πώς, λοιπόν, θα σωθούμε; Πώς θ” αποφύγουμε τη δίκαιη τιμωρία; «Χαθήκαμε, αφανιστήκαμε» (Αριθ. 17:27), γίναμε περιγέλια των απίστων, των ειδωλολατρών και των δαιμόνων.

Ο διάβολος καμαρώνει και χαίρεται. Οι φύλακες άγγελοί μας είναι ντροπιασμένοι και σκυθρωποί. Και οι κήρυκες της Εκκλησίας, που μάταια μας καλούν καθημερινά σε μετάνοια, απογοητευμένοι από την αδιαφορία μας, καταφεύγουν, σαν τους προφήτες του Ισραήλ, στα άψυχα στοιχεία, που, μολονότι άλογα, υποτάσσονται πάντα στους νόμους και όρους του Κτίστη τους, χωρίς ποτέ να παραβαίνουν τη θεία τάξη: «Άκου, ουρανέ, και βάλε στ” αυτιά σου, γη, γιατί μιλάει ο Κύριος: «Γέννησα παιδιά και τα μεγάλωσα, αυτά όμως μ” αρνήθηκαν»» (Ησ. 1:2).

Εμάς αφορούν αυτά τα λόγια. Εμείς αρνηθήκαμε τον Πλάστη και Ευεργέτη μας. Εμείς γίναμε πιο άλογοι κι από τα άλογα κτίσματα, καταπατώντας τους φυσικούς και θεόσδοτους νόμους. Καιρός είναι, λοιπόν, να μετανοήσουμε. Καιρός είναι να συνέλθουμε. Όσοι από μας είναι ακόμα υγιείς, ας βοηθήσουν τους αρρώστους.

Όσοι είναι όρθιοι, ας απλώσουν φιλάδελφα το χέρι τους στους πεσμένους. Όσοι βαδίζουν σταθερά στο δρόμο της σωτηρίας, ας προσελκύσουν κι εκείνους που τριγυρνούν στις γκρεμοτοπιές της απώλειας. Ας μη νοιαζόμαστε μόνο για το συμφέρον μας, αλλά και για την ωφέλεια των αδελφών μας. Όλοι φροντίζουμε ν” αυξήσουμε τα κέρδη μας, κανένας να βοηθήσει εκείνους που έχουν ανάγκη. Όλοι απλώνουμε τα χέρια για να πάρουμε, κανένας για να δώσει. Όλοι σκεφτόμαστε πώς θα παρατείνουμε την επίγεια ζωή μας, κανένας πώς θα σώσει την ψυχή του.

Όλοι φοβόμαστε την επίγεια δυστυχία, κανένας δεν τρέμει την αιώνια κόλαση. 

Άφατη είναι η οδύνη της ψυχής μου για την πώρωσή μας. «Ποιος μπορεί να κάνει το κεφάλι μου πηγάδι με νερό και τα μάτια μου πηγές δακρύων, για να κλαίω το λαό μου τούτο μέρα και νύχτα;» (Ιερ. 9:1).

Ίσως μερικοί από σας να λένε με δυσφορία: «Όλο για δάκρυα και θρήνους μας μιλάει αυτός εδώ, όλα μαύρα κι άραχνα τα βλέπει». Δεν θα το ήθελα , πιστέψτε με, δεν θα το ήθελα. Μόνο χαρά κι ευφροσύνη θα ποθούσα να νιώθω, μόνο επαίνους και εγκώμια ν” αναφέρω. Μα δεν είναι καιρός για τέτοια. Τι κι αν δεν κλαίω, αφού τα έργα μας είναι για κλάματα; 

Τι και αν δεν θρηνώ, αφού τα έργα μας είναι αξιοθρήνητα; Σας ενοχλεί η θρηνολογία μου; Αλλά γιατί δεν σας ενοχλούν οι αμαρτίες σας; Είναι αποκρουστικός ο οδυρμός μου; 

Αλλά μήπως δεν είναι, και περισσότερο μάλιστα, ο αντίθετος βίος σας; 

Μην πέσετε στην κόλαση, και δεν πενθώ.

Μην πεθάνετε ψυχικά, και δεν κλαίω. Βλέποντάς σας, όμως, να χάνεστε, πώς να μη λυπάμαι; Πατέρας σας είμαι, πατέρας πνευματικός και φιλόστοργος. Ακούστε τι λέει ο Παύλος: «Παιδιά μου, (που σας γέννησα πνευματικά), για την αναγέννησή σας πάλι περνώ τους πόνους της (πνευματικής) γέννας» (Γαλ. 4:19). Ποια επίτοκη γυναίκα αφήνει τόσο πικρή φωνή, σαν αυτή του απόστολου;

Ω, αν μπορούσατε να καταλάβετε και τον δικό μου πόνο, αν μπορούσατε να δείτε τη φωτιά που καίει την καρδιά μου, θα διαπιστώνατε πως υποφέρω πολύ περισσότερο από τη νιόπαντρη, που χάνει τον άνδρα της, κι από τον πατέρα, που χάνει τον γιο του. 

Υποφέρω, γιατί η ζωή σας είναι γεμάτη ψεύδη και συκοφαντίες, διαμάχες και μίση, αδικίες και κλοπές, μοιχείες και ασέλγειες, κακουργίες και φόνους. Υποφέρω, γιατί και όσοι από σας δεν διαπράττουν τέτοια αμαρτήματα, πέφτουν καθημερινά στην κατάκριση και στην καταλαλιά. Νομίζουν πως είναι χριστιανοί, αλλά δεν φροντίζουν να είναι ευάρεστοι στο Χριστό, δεν προσέχουν τον εαυτό τους, δεν αφοσιώνονται στην θεραπεία της ψυχής τους.

Με τους άλλους ασχολούνται, τους άλλους κρίνουν, τους άλλους καταδικάζουν σαν αμείλικτοι δικαστές. «Ο τάδε είναι ανάξιος για το αξίωμα της ιερωσύνης», αποφαίνονται. 

«Ο δείνα είναι άσεμνος». «Ετούτος είναι υποκριτής». «Εκείνος είναι αλήτης». «Ο άλλος είναι συμφεροντολόγος».

Αντί, όμως να λυπόμαστε και να μετανοούμε για τις δικές μας αμαρτίες, κρίνουμε τους συνανθρώπους μας. Ακόμα κι αν δεν αμαρτάναμε, ακόμα κι αν είχαμε όλα τα χαρίσματα του κόσμου, ακόμα κι αν ήμασταν ανώτεροι απ” όλους τους ανθρώπους, δεν θα έπρεπε να κρίνουμε κανέναν. «Αλήθεια», ρωτάει τον καθένα μας, ο Απόστολος Παύλος, «ποιος σ” έκανε εσένα ανώτερο από τους άλλους; Ποιο χάρισμα έχεις, που να μην το έλαβες από το Θεό; Αφού, λοιπόν, το έλαβες, γιατί καυχιέσαι σαν να μην το είχες λάβει ως δώρο;» (Α΄ Κορ. 4:7).

Πολύ περισσότερο τώρα, που καθημερινά αμαρτάνουμε με τον ένα ή το άλλο τρόπο, δεν έχουμε το δικαίωμα να ξεστομίζουμε κακό λόγο για οποιοδήποτε αδελφό μας. 

«Γι” αυτό», ξαναλέει ο σοφός Παύλος «είσαι αδικαιολόγητος, άνθρωπέ μου, εσύ που κρίνεις τον άλλο. Κρίνοντας τον άλλο, καταδικάζεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί κι εσύ, ο κριτής, τα ίδια κάνεις.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

http://www.pentapostagma.gr/

Όποιος αμαρτάνει δεν αμαρτάνει επειδή αμαρτάνει, αλλά επειδή δεν μετανοεί...

Όποιος αμαρτάνει δεν αμαρτάνει επειδή αμαρτάνει, αλλά επειδή δεν μετανοεί.
Καρπός της πίστης είναι το άγιο και ανέσπερο φως και το άγιο φως είναι προσθήκη και αύξηση της πίστης.
Γιατί όσο πηγάζει το φως, η πίστη αυξάνει και ανεβαίνει στα ύψη.

Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Να παρακαλάς το Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου

Να παρακαλάς το Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου. 

Κι ο Θεός, επειδή θα τον παρακαλάς πονεμένος 

και ταπεινωμένος, θα σου συγχωρήσει τις αμαρτίες σου 

και θα σε κάνει καλά και στο σώμα.

Άγιος Πορφύριος

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Η οσία Μαρία η Αιγυπτία, υπόδειγμα μετανοίας. (Ε΄Κυριακή των Νηστειών)

Τον βίο της θαυμαστής αυτής όσιας έγραψε ο άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων.

Κάποτε, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ένας ιερομόναχος, ο Γέρων Ζωσιμάς, αποσύρθηκε μέσα στην έρημο πέραν του Ιορδάνου. 

Οδοιπορούσε επί είκοσι ημέρες, χωρίς να δει ψυχή, όταν, ξαφνικά, μια ανθρώπινη φιγούρα με ζαρωμένο γυμνό σώμα και κατάλευκα σαν χιόνι μαλλιά πέρασε φευγαλέα από μπροστά του κι έγινε άφαντη. Ο Γέροντας έτρεχε ξοπίσω της για αρκετή ώρα, μέχρι που η φιγούρα στάθηκε σε ένα ρυάκι και τον κάλεσε με το όνομά του: «Αββά Ζωσιμά», του είπε, «συγχώρεσέ με χάριν του Κυρίου· δεν μπορώ να εμφανιστώ σε σένα, διότι είμαι μια γυναίκα γυμνή».

Ο Ζωσιμάς της πέταξε το εξώρασό του κι εκείνη τυλίχτηκε μ’ αυτό και εμφανίστηκε μπροστά του. Στο άκουσμα του ονόματός του, από το στόμα της άγνωστης γυναίκας, ο Γέροντας φοβήθηκε. Ύστερα από παρατεταμένη επιμονή του, η γυναίκα διηγήθηκε την ιστορία της.

Γεννήθηκε στην Αίγυπτο και σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών άρχισε να ζει ακόλαστο βίο στην Αλεξάνδρεια επί δεκαεπτά χρόνια ακολουθούσε διεστραμμένο τρόπο ζωής. 

Η Μαρία, οιστρηλατημένη απ’ το σαρκικό πάθος της πορνείας, ακολούθησε κάποιους νέους και επιβιβάστηκε σε ένα πλοίο με προορισμό τα Ιεροσόλυμα. Φθάνοντας στην Αγία Πόλη, θέλησε να επισκεφθεί την εκκλησία για να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό. 

Όμως μια αόρατη δύναμη την εμπόδιζε να εισέλθει στον Ναό της Αναστάσεως. Έντρομη, τότε, στήλωσε το βλέμμα της στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου στον νάρθηκα και προσευχήθηκε θερμά να της επιτραπεί να ασπαστεί τον Τίμιο Σταυρό, ομολογώντας την αμαρτωλότητά της και εμπιστευό­μενη τα βήματά της στην Πανάχραντο Θεοτόκο.

Τότε πράγματι, της επετράπη η είσοδος μέσα στην εκκλησία. Αφού προσκύνησε τον Σταυρό, επέστρεψε στον νάρθηκα γονάτισε μπροστά στην εικόνα και ευχαρίστησε θερμά τη Θεοτόκο. Την ίδια στιγμή άκουσε μια φωνή να της λέει: «Εάν περάσεις τον Ιορδάνη, θα βρεις την αληθινή ειρήνη!». Η Μαρία βγήκε και, αφού αγόρασε τρία καρβέλια ψωμί, ξεκίνησε για τον Ιορδάνη ποταμό.

Την επομένη μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων στο μοναστήρι του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και πέρασε τον Ιορδάνη πόταμο. Παρέμεινε σαράντα οκτώ χρόνια στην έρημο ολομόναχη, υπομένοντας αγόγγυστα πολλές δοκιμασίες, με ακρότατη άσκηση, «πυκτεύουσα», παλεύοντας με τα άλογα πάθη της και τους εμπαθείς λογισμούς σαν με άγρια θηρία. Τρεφόταν μόνο με αγριόχορτα.

Αφού τελείωσε την αφήγησή της, στάθηκε όρθια σε στάση προσευχής· τότε ο Ζωσιμάς την είδε να αιωρείται πάνω από το έδαφος. Η Μαρία τον παρακάλεσε να έλθει ξανά τον επόμενο χρόνο να της φέρει τη Θεία Ευχαριστία· εκεί, στις όχθες του Ιορδάνη, θα ερχόταν να τον συναντήσει για να κοινωνήσει.

Πράγματι, ένα χρόνο αργότερα, ο αββάς Ζωσιμάς κατέφθασε με τη Θεία Κοινωνία στις όχθες του Ιορδάνη· ήταν ήδη βράδυ. Έμεινε να αναρωτιέται πώς εκείνη θα διέσχιζε τον Ιορδάνη ποταμό; Τότε, μέσα στο φεγγαρόφωτο διέκρινε τη μορφή της να πλησιάζει το ποτάμι, να κάνει το σημείο του Σταυρού επάνω του και κατόπιν να βαδίζει επάνω στο νερό σαν να ήταν ξηρά! Αφού την κοινώνησε, η οσία τον παρακάλεσε να ξανάρθει μετά από ένα χρόνο στην ίδια εκείνη πηγή όπου συναντήθηκαν την πρώτη φορά.

Ο καιρός πέρασε, ο αββάς επέστρεψε σ’ εκείνο το σημείο και ανακάλυψε εκεί το άψυχο σώμα της. Πάνω απ’ το κεφάλι της ήταν γραμμένο στην άμμο: «Αββά Ζωσιμά, θάψε εδώ το σώμα της ταπεινής Μαρίας, απόδος χουν εις χουν. 

Απεβίωσα την 1η Απριλίου, το ίδιο βράδυ του σωτηρίου μαρτυρίου του Χριστού, αφού κοινώνησα των Αχράντων Μυστηρίων».

Από την επιγραφή αυτή πληροφορήθηκε για πρώτη φορά ο Ζωσιμάς το όνομα της οσίας και ερμήνευσε το άλλο φοβερό θαύμα που είχε συντελεστεί: το γεγονός ότι τον προηγούμενο χρόνο, όταν της μετέδωσε τη Θεία Κοινωνία, εκείνη είχε φθάσει μέσα σε λίγες ώρες το ίδιο βράδυ στο σημείο συνάντησής τους, ενώ εκείνος πεζοπορούσε είκοσι ημέρες για να μεταβεί εκεί. Ο άγιος Ζωσιμάς έθαψε το σώμα της μεγάλης αυτής οσίας, της Μαρίας της Αιγύπτιας. Επιστρέφοντας στο μοναστήρι του, διηγήθηκε όλο τον βίο της και τα θαύματα στα οποία ο ίδιος υπήρξε αυτόπτης μάρτυς.

Έτσι δοξάζει ο Κύριός μας τους μετανοημένους αμαρτωλούς. Η οσία Μαρία μνημονεύεται επίσης την Ε΄ Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η Εκκλησία την έχει ως υπόδειγμα μετανοίας για τους πιστούς, τις ημέρες αυτές της αγίας Νηστείας . 

Αναπαύθηκε περί το έτος 530.

Ύμνος στην οσία Μαρία την Αιγυπτία

Η Μαρία, πρότυπο μετανοίας και αυτομεμψίας, έκρυβε τον εαυτό της από το πρόσωπο των ανθρώπων:

Οίμοι, εμέ την αμαρτωλή, 

τη σκοτισμένη από τα πάθη!

Θεριά είναι τα πάθη, 

 κατασπαράξουν την καρδιά μας· 

έρποντας σαν φίδια φωλιάζουν μέσα μας.

Οίμοι, εμέ την αμαρτωλή, 

την καταποθείσα από τα πάθη!

Εκουσίως έπαθες, Χριστέ μου,

για να σώσεις τους αμαρτωλούς. 

Μη βδελύξεις εμέ την ακάθαρτη!

Εισάκουσε την κραυγή της Μαρίας, 

Κύριε, της πιο αχρείας αμαρτωλής!

Ο Κύριος έδειξε την ευσπλαχνία Του. 

θεράπευσε τη Μαρία·

τη σκοτισμένη ψυχή της Εκείνος 

σαν χιόνι τη λευκανε. 

Ευχαριστώ Σε Πανάγαθε, 

παμπόθητε Κύριε!

Συ κατελάμπρυνες ένα σκεύος ακάθαρτο.

με χρυσάφι το κατακόσμησες·

Συ το υπερχείλισες με την Χάρη Σου.

Ιδού το έλεος το αληθινό!

Σοι δόξα πρέπει. Κύριε!

Η Μαρία διέλαμψε διά του Πνεύματος περισωσμένη δύναμιν, ως άγγελος Θεού. χάρις στη Δύναμή Σου, Χριστέ, χάρις στο Έλεός Σου. Πάναγνε!

Τί είναι αυτή η ευωδία που απλώνεται στη φοβερή έρημο,

σαν πυρίπνου θυμίαμα σε μυροδοχείο;

Η Μαρία ευωδιάζει,

η αγιότητα της μυροβλύζει!

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Πρόλογος της Αχρίδος» – Απρίλιος, εκδ. Ἀθως)

http://panagia-ierosolymitissa.blogspot.gr

Κάνουμε ποδήλατο στο χωματόδρομο της ζωής, τον γεμάτο λακκούβες

Κι οι κραδασμοί είναι αναπόφευκτοι. Εσύ όμως θες μια απόλυτα ήσυχη ζωή, όλα να είναι τέλεια, σταθερά κι ¨αναμάρτητα¨.

Κατέβα τότε απ’ το ποδήλατο και πάρκαρε το στην άκρη. Διότι η ζωή κυλά και όλα πορεύονται. Κι αυτό είναι που αξίζει. 

Όχι η ατσαλάκωτη ζωή, μα ο αγώνας, η πορεία κι η φιλότιμη προσπάθειά σου, ασχέτως αν θα φτάσεις για να δεις τον Ήλιο που ανατέλλει, έχοντας ματωμένα γόνατα, μπαλώματα στα λάστιχα και διαλυμένη αλυσίδα.

Ευτυχώς ο Κριτής ξέρει να κατανοεί, 

να αγαπά και να συγχωρεί…

π. Ανδρέας Κονάνος

http://orahmas.blogspot.gr

"ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ..."

Χριστέ μου, πως οι παλαιοί πατέρες είχαν τη δύναμη να ζουν με απλότητα ως πτωχοί κι εμείς σήμερα ζούμε σε πανικό, διότι φοβόμαστε μήπως στερηθούμε τις ανέσεις (λόγω κρίσης)!!!

Χριστέ μου, πως παλιότερα οι γονείς μας μπορούσαν να ζήσουν χωρίς ανέσεις, με λίγη τροφή και τα απαραίτητα, κι εμείς σήμερα να μην αντέχουμε την έλλειψη κάποιων ειδών που θεωρούνται περιττά!!!

Χριστέ μου, πως παλιότερα ήταν δεμένη η οικογένεια και σήμερα έχει διαλυθεί, διότι δεν αντέχει ο ένας τον άλλο!

Παιδί μου, παλιότερα οι άνθρωποι πίστευαν ακράδαντα στην Πρόνοια και την αγάπη μου κι Εγώ έστελνα τη Χάρη μου και γέμιζα τις καρδιές τους με χαρά. 

Παιδί μου, παλιότερα οι γονείς πίστευαν σε μένα και έκαναν πράξη τις εντολές μου. Αγάπησαν την ολιγάρκεια, διότι έτσι γινόντουσαν μιμητές μου και ένοιωθαν χαρά. 

Παιδί μου, παλιότερα ήταν δεμένη κι αγαπημένη η οικογένεια, διότι είχε την ευλογία μου. Ζητούσαν οι άνθρωποι πρώτα να κερδίσουν τη Βασιλεία μου και όλα τα άλλα τους τα χορηγούσα. 

Σήμερα, έχετε απομακρυνθεί από το δρόμο που σας υπέδειξα και πιστεύετε μόνο στον εαυτό σας.

Σήμερα, έχετε ξεχάσει τις πατρικές μου συμβουλές και υπακούετε στον διάβολο.

Σήμερα, έχετε αυτονομηθεί και πιστεύετε πως μόνοι σας μπορείτε να πορευθείτε, χωρίς τη βοήθειά μου.

Κι όμως, ακόμη σας αγαπώ και περιμένω την επιστροφή σας. 

Δεν σας ξέχασα, διότι είστε παιδιά μου.

Σας περιμένω. 

Μέχρι πότε όμως θα σας ανέχομαι;

π. Υάκινθος

http://panagia-ierosolymitissa.blogspot.gr

ΜΙΑ ΚΟΛΑΣΜΕΝΗ ΜΙΛΑΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΚΟΛΑΣΗ !!

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΤΑ ΣΩΣΤΙΚΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

«Εις εαυτόν δε ελθών», αφού λογικεύτηκε και ήρθε “στα καλά του”. Αφού συνήλθε από την ζάλη της εφάμαρτης ευμάρειας και συνετίστηκε από την πλάνη της επάρατης αποστασίας. Αφού ξύπνησε από το λήθαργο της αμεριμνησίας και ξέμπλεξε από τα δαιδαλώδη δίχτυα της ασυδοσίας. Αφού απεξαρτοποιήθηκε από τον οίστρο της ακολασίας και απελευθερώθηκε από τα δεσμά της ηδονολατρείας. Αφού ξεμέθυσε από την κραιπάλη της ασωτίας και ανένηψε από τη παραζάλη του έρωτα της αμαρτίας.

«Εις εαυτόν δε ελθών». Αφού απέκτησε την θεία παρακαταθήκη της απολυτρώσεως και την καλλιέργησε την ιεροτάτη δωρεά της αυτοεπιγνώσεως. Άλλο γνώση και άλλο επίγνωση. Άλλο ταπεινολογία και άλλο ταπείνωση. Άλλο μεταμέλεια και άλλο μετάνοια. Η μεταμέλεια συνεπάγεται την απόγνωση, την απελπισία, ίσως κάποτε και την αυτοκτονία. Η μετάνοια συνεπάγεται τη μεταστροφή, την επιστροφή, τη μεταμόρφωση.

Η μετάνοια αποτελεί θαύμα ισοδύναμο και ισόκυρο με τη νεκρανάσταση. Είναι η θύρα της θεωρίας, της θέας του Θεού και το ένθεο παράθυρο της θεώσεως. Η Μετάνοια εκπηγάζει δάκρυα ακτίστου φωτισμού και επεξεργάζεται μέθη θεϊκή άχρι θανάτου. Μετάνοια είναι η Παλαμική μέθεξη στις θείες ενέργειες και υπαρξιακός αναβαπτισμός, ολοκληρωτικός βουτηγμός στη χάρη του Θεού. Με το δυναμικό δίαυλο των Θείων Μυστηρίων, η μετάνοια προάγει την κάθαρση και επιφέρει σταδιακή μετοχή στη θέσφατη θεογνωσία.

«Εις εαυτόν δε ελθών». Αυτό το “ελθών”, αυτός ο νοερός ερχομός είναι η επιστροφή στη προ-πτωτική κατάσταση, η πνευματική Ιθάκη στην υπαρξιακή της διάσταση. Είναι το άξαφνο, εξαίσιο ξεδίπλωμα του νου, η υπερφυσική και υπερθαύμαστη μεταστροφή του νου, η υπέρβαση και μετάβαση στη σφαίρα του εξαγιασμού. Μετάνοια είναι το μετάρσιο, καθάρσιο και υπερούσιο πέρασμα στην υπερκόσμια ζώνη του Τριφεγγούς Λυκόφωτος. Η αληθινή μετάνοια σταματημό δεν έχει. Κι’ αν πτώση εγνώρισε, κατάπτωση δεν επιτρέπει. Απελπισία δε παζαρεύεται, απάρνηση δε λογιέται. Ο ζων εν μετανοία, δεν έχει χρόνο για αμαρτία.

«Εις εαυτόν δε ελθών». Το θεολογικό κέντρο βάρους, ο θεμελιώδης άξονας της Παραβολής, δεν είναι η επιστροφή αφ’ εαυτής, ούτε καν η αναμενόμενη συγχώρεση του αποδεδειγμένου Φιλευσπλάχνου Πατρός, αλλ’ η επ’ ελπίδι και εν δυνάμει μεταστροφή του νου, η ριζική αιτία της τικτούσης και ανακαινιζούσης καρδίας-μητρός, η εξ’ άκρας συλλήψεως ζωοποίηση του νοός, ο τρόπος ο εκούσιος και αναγεννησιακός, το ερέθισμα, η ώθηση, η μαγιά, η σπίθα στο κάρβουνο, το ενεργειακό άτομο στην ύλη, η ατομική ενέργεια του νου και ο χημικός αντιδραστήρας του θυμικού, που δεν είναι άλλο από το αγαθό κίνητρο, τη καλή θέληση, τη “τσίπα”, το υιικό φιλότιμο.

Πολλοί μιλούν για Πατέρα Αγαθό, Μακρόθυμο και Στοργικό, λίγοι όμως εγγίζουν το άπειρο της νοητής “αγαθής γης”, της καλής θελήσεως, των αγαθών κινήτρων, χωρίς των οποίων δεν θα λάμβανε χώρα ποτέ καμία απόφαση επιστροφής. Αν υπάρχει καλή θέληση, υπάρχει ελπίδα. Αν υπάρχει φιλότιμο, υπάρχει μετάνοια η οποία διενεργείται αποκλειστικώς σε καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη. Ο Θεός δεν εξουδενώνει τη καλή θέληση και «υποκλίνεται» στους ταπεινούς τω πνεύματι. Θεαρχίω νεύματι η Θεοτόκος αναδραμεί και επιστατεί στους επικαλούντας την πολλά ισχύουσα δέησή της προς ευμένεια Δεσπότου.

Στη Παραβολή του Ασώτου, υποσημειώνεται η Παντοκρατορική παρουσία του Στοργικού Πατρός αλλά σκοπίμως αποσιωπάται η παρασκηνιακή παρουσία της Φιλοστόργου Μητρός Θεοτόκου. Η Παναγία Σκέπη από το όλο σκηνικό δε λείπει. Από την αφήγηση του Χριστού δεν αποκλείεται, και από το μυστήριο της μετανοίας δεν εξαιρείται. Είναι και αυτή παρούσα σε ψυχή μετανοούσα. Εάν το κάθε Μοναστήρι αποκαλείται «τόπος μετανοίας» τότε το Άγιο Όρος ολόκληρο, είναι και λέγεται «Περιβόλι της Μετανοίας». Και η κάθε καρδιά γίνεται άγιο όρος όταν καθίσταται της μετανοίας χώρος.

Αλλά και Αυτό το Παντοδύναμο, Ζωοποιό και Πανάγιο Πνεύμα δεν μένει ουδόλως αμέτοχο στο όλο μυστήριο της επιστροφής μιας ψυχής. Ο Παράκλητος παίζει ρόλο πρωτεύοντα και πρωτοπορειακό στην επενέργεια της θείας χάριτος. Ο Θησαυρός των αγαθών και Ζωής Χορηγός καθίσταται Κυρίαρχος Καθοδηγός στην εμπέδωση της μεταστροφής του νου. Αυτή είναι η αλλοίωση της Δεξιάς του Υψίστου.

Ο ύψιστος των Πατέρων, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αναφωνεί: «Θα επιστρέψω καλώς απ’ όπου κακώς έφυγα! Και σηκώθηκε και πήγε στον Πατέρα του, προσθέσας έτσι στην καλήν βουλήν την αγαθή πράξη. Γιατί δεν πρέπει μονάχα να θέλουμε την ωφέλειαν, αλλά να δείχνουμε με τις πράξεις τις αγαθές ροπές… Εθαύμασες, βλέποντας τον Θεόν να κολακεύει (να θαυμάζει) αμαρτωλόν;» (“Λόγος εις την Παραβολή του Ασώτου” – Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου).

Ασφαλές ενέχυρο της αφάτου φιλανθρωπίας του Θεού, ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός. Δεν νοείται μετάνοια χωρίς σταυρική ζωή, χωρίς θυσία των παθών και νέκρωση των μελών. Η Εσταυρωμένη Αγάπη διαφεντεύει το είναι μας και κελεύει σταύρωση εκούσια, θυσία ηθελημένη, μετάνοια ολοκληρωμένη. Όταν λέμε ο Θεός είναι Φιλάνθρωπος, δεν είναι τούτο γενικό και αόριστο, αλλ’ ομολογούμε πως είναι Φίλος της αγαθής προαιρέσεως του ανθρώπου, Φίλος της Χριστοκεντρικής φιλανθρωπίας, Φίλος της καλής θελήσεως και των αγαθών κινήτρων. Όταν ειλικρινώς μετανοούμε, γινόμαστε και εμείς φίλοι Χριστού, Θεόφιλοι φερωνύμως.

«Εις εαυτόν δε ελθών». Αφού χρίστηκε με το χαρμόσυνο και Χριστοπάροχο χάρισμα, τη συνειδητή αναγνώριση της αναξιότητος, την έντονη αίσθηση της μηδαμινότητος και τη συναίσθηση της απολύτου αχρειότητος. Έτσι μόνο γεννάται η θέληση και απόφαση για επαναφορά στην υπεροχή της προτέρας δουλικότητος η οποία καθίσταται συνώνυμη και ταυτόσημη της απολύτου εν Χριστώ ελευθερίας. Όπου δουλεία Χριστού, εκεί πραγματική ελευθερία.

Η εν Χριστώ ελευθερία δεν έχει καμία σχέση με την «δικαιωματική δήθεν ιδιοκτησία» και χρήση (μάλλον κατάχρηση) του αυτεξουσίου. Η ζωή μας δεν είναι δική μας, του Θεού είναι. Το Σώμα μας δεν είναι δικό μας για μεθύσια, πορνείες, εκτρώσεις και κάθε λογής καταχρήσεις, δεν μας ανήκει αλλά αποτελεί περιουσία προσωπική του Παναγίου Πνεύματος.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς το εξηγεί θαυμασίως: «Εις εαυτόν δε ελθών», λέγει ο Σωτήρ. 

Ο άνθρωπος συνέρχεται, όταν σκεφθεί τίνος είναι, δηλ. του Θεού. Το σώμα σου τίνος είναι; Του Θεού. Η ψυχή, και αυτή του Θεού. Όλα δώρα, δώρα του Θεού. Εγώ, ποιος είμαι σαν άνθρωπος; Του Θεού, όλος του Θεού!”

Αλλά και ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος πολύ σοφά το αναλύει: “Ό Θεός έδωσε στον άνθρωπο το νου, για να αναλογίζεται το σφάλμα του, να μετανοεί και να ζητάει συγχώρηση. 

Ο αμετανόητος άνθρωπος είναι σκληρό πράγμα. Είναι πολύ ανόητος, επειδή δεν θέλει να μετανοήσει, για να απαλλαγεί από την μικρή κόλαση πού ζει, η οποία τον οδηγεί στην χειρότερη, την αιώνια. Έτσι στερείται και τις επίγειες παραδεισένιες χαρές, οι οποίες συνεχίζουν στον Παράδεισο, κοντά στον Θεό, με τις πολύ μεγαλύτερες χαρές, τις αιώνιες.

Όσο ο άνθρωπος βρίσκεται μακριά από τον Θεό, είναι εκτός εαυτού. Βλέπεις, στο Ευαγγέλιο γράφει ότι ο άσωτος υιός “εις εαυτόν ελθών είπε-πορεύσομαι προς τον πατέρα μου. Δηλαδή, όταν συνήλθε, όταν μετάνοιωσε, τότε είπε: Θα επιστρέψω στον πατέρα μου. Όσο ζούσε στην αμαρτία, ήταν εκτός εαυτού, δεν ήταν στα λογικά του, γιατί ή αμαρτία είναι έξω από την λογική».

«Εις εαυτόν δε ελθών». Αφού έκανε λοιπόν υπέρβαση της λογικής και δραστηριοποίησε ολόκαρδα τον αδήλωτο μα πρόδηλο και παντελώς ανείπωτο “δέκατο καρπό” του Αγίου Πνεύματος: την απολύτως απαραίτητη και προκαταρκτικώς αναγκαία “ταπεινή συναίσθηση της αμαρτωλότητος”. Χωρίς αυτή τη συναίσθηση δεν έρχεται η θεία χάρις. Χωρίς τη συντριβή καρδίας δεν υπάρχει ταπείνωση. Χωρίς ταπείνωση, δεν υπάρχει σωτηρία.

Κεντρικό μήνυμα της Κυριακής του Ασώτου δεν είναι ο αδιάκριτος και ανεξέλεγκτος έλεγχος των αμαρτωλών. Δεν είναι απλώς ο προσδιορισμός της πλάνης και της απωλείας, αλλά ο αυστηρός αυτοέλεγχος της ψυχής μας. Η πάταξη του κακού μέσα μας. Η αμείλικτη καταδίκη των ηδονών. Το εκτελεστικό απόσπασμα των παθών. Η ιερή αυτοεξέταση στα πυρά της ενοχής, στη παραδοχή της κατάντιας. Φταίω. Παραπαίω. Σε χάλι ανείπωτο και βάθος αμέτρητο εξέπεσα, ο ταλαίπωρος εγώ… Αυτό το «εγώ» εμπεριέχει το «εμείς». Έχουμε όλοι ανάγκη μετανοίας. Αναμάρτητος ουδείς.

Η Παραβολή του Ασώτου δεν είναι η άκαιρη τάση και ορμή για αδελφικά μαχαιρώματα και άγονη μομφή. Δεν είναι περίοδος αλληλοκατηγορίας αλλά κατάλληλος καιρός αυτομεμψίας. Αμάρτησα. Κατεπάτησα το νόμο Σου. Ηθέτησα τις εντολές Σου. Ήμαρτον εις την επίγειον αλλά και εις την θριαμβεύουσαν Εκκλησίαν. Θα επιστρέψω. Όχι αύριο. Όχι τώρα. ΤΩΡΑ!!! «Τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ημέρα σωτηρίας». (Β Κορ. 6, 2)

Η Κυριακή του Ασώτου, μη σας φανεί παράξενο, δεν είναι αφορμή για κηρύγματα ηθικισμού, δεν είναι λόγος άλογος για φλύαρη αγαπολογία. Ναι, το είπαμε, «ο Θεός είναι αγάπη». Αλλά είναι και Αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι χωρίς την αλήθεια του Χριστού, δε νοείται άλλη αποκαλυπτική, θρησκευτική, ηθική, κοινωνική αλήθεια που να σώζει. 

Ο άσωτος γύρισε στον Ένα, Αληθινό Πατέρα. Επέστρεψε στο Μόνο Αληθινό Σπίτι του Αληθινού Πατέρα που είναι η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία.

Είναι και η αίρεση ένα είδος ασωτίας, χειρότερο μάλιστα από τη βιοτική. Είναι και οι αιρετικοί άσωτοι και τους περιμένει ο Πατέρας να επιστρέψουν στη Μία Ποίμνη, από εκεί που έφυγαν, όχι να κάνουν μία καινούργια Οικουμενιστική Ποίμνη, ένα αμαρτωλό κράμα θρησκειών και ένα μοιχό μίγμα δογμάτων. Ο Οικουμενισμός συνιστά την χειρότερη και πιο βλάσφημη ασωτία του πνεύματος. Μια ασωτία, από την οποία, πολύ δύσκολα και πάρα πολύ σπάνια επιστρέφει κανείς. (Εβραίους στ΄ 4-6)

Η Παραβολή του Ασώτου δεν είναι ευκαιρία για κήρυγμα ηθικοπλαστικό, κοινωνικό και ανθρωποκεντρικό αλλά διάγγελμα απολυτρώσεως, δυνατότητα διασώσεως και άμεση ευκαιρία μετανοίας. Η μετάνοια, αν και έχει αφετηρία τη προαίρεση, δεν είναι καθόλου προαιρετική αλλά υποχρεωτική, παράγγελμα και προσταγή: “Τους μεν ουν χρόνους της αγνοίας υπεριδών ο Θεός, τα νυν ΄παραγγέλλει΄ τοις ανθρώποις πάσιν πανταχού μετανοείν!” (Πραξ. ιζ, 30). Η Μετάνοια δε θέλει δεύτερη σκέψη, δε χωράει άλλη αναβολή. Δεν είναι λύση ενδεχόμενη, πορεία εναλλακτική, αλλά Θεϊκή πια Εντολή.

Η Παραβολή του Ασώτου, μας μιλά στη Προστακτική για τη μετάνοια και τη σωτηρία. “Ομιλία που δεν σώζει, δεν είναι Ορθόδοξη!” (Άγιος Γέροντας Αθανάσιος Μυτιληναίος). Όλοι οι Ορθόδοξοι είμαστε, και πρέπει να θεωρούμαστε, Άσωτοι. Την Κυριακή του Ασώτου γιορτάζουμε όλοι μας. Όχι πως πανηγυρίζουμε τα χάλια μας. Θρηνούμε τη κατάντια μας που λυπούμε το Θεό. Εορτάζουμε τη μακροθυμία του Θεού και παρακαλούμε για το Μέγα Έλεος. Αυτή είναι η Αγιοπατερική Χαρμολύπη. Χαρά για το Μέγα Έλεος, λύπη για τις μεγάλες μας αμαρτίες.

Εύχομαι ολοψύχως σε όλους μας,

«Χρόνια Πολλά», ευάρεστα

και ευπρόσδεκτα στο Θεό,

Χρόνια Μετανιωμένα!

http://www.wallingoff.com

Η ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ «ΠΑΤΕΡ» ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΚΗ ΑΓΚΑΛΙΑ

Στὸν Θεὸ Πατέρα καταφεύγουμε πάντοτε στὶς δυσκολίες καὶ στὶς θλίψεις μας, ὅπως καταφεύγουμε στὸν ἐπίγειο πατέρα μας σὲ κάθε στιγμὴ ποὺ μόνοι μας δὲν μποροῦμε νὰ δώσουμε λύσεις στὰ προβλήματα ποὺ μᾶς ἀνακύπτουν. Οἱ ἐγωϊστὲς ἄνθρωποι δὲν καταφεύγουν στὸν πατέρα νομίζοντας ὅτι θὰ τὰ καταφέρουν μόνοι τους. Ὁ πατέρας μας, ὅμως, γνωρίζοντας καλὰ τὰ παιδιά του καὶ ὡς φιλόστοργος, ποὺ εἶναι, περιμένει νὰ τοῦ ζητήσουμε τὴ βοήθειά του, τὴν ὁποίαν ἄλλωστε οὐδέποτε μᾶς ἀρνεῖται. Καὶ ὄχι μόνο περιμένει πάντοτε πρόθυμος, ἀλλὰ εἶναι διατεθειμένος νὰ κάνει καὶ κάθε ἀβαρεία, κάθε ὑποχώρηση, κάθε προσπάθεια, κάθε θυσία, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τὶς ἐπιθυμίες μας. Εἶναι πατέρας ἀγάπης καί, ἐνῶ μᾶς ἀφήνει ἐλεύθερους νὰ δράσουμε, ὅταν τὸν ἐπικαλεσθοῦμε τρέχει νὰ μᾶς βοηθήσει. Ἡ πατρότητά Του μᾶς δέχεται, ὅπως εἴμαστε καὶ ἔχει πάντοτε ἀνοιχτὴ ἀγκαλιά, ἕτοιμο λουτρὸ καθαρισμοῦ μας καὶ ἕτοιμα μουσικὰ ὄργανα πανηγυρισμοῦ γιὰ τὴν ἐπιστροφή μας καὶ τὴν ἐκζήτηση τῆς πατρικῆς βοηθείας. Κάμπτεται ὁ πατέρας ἀπὸ τὴν ταπείνωσή μας, αὐτὴ ποὺ δείχνει ὅτι τὸν ὑπολογίζουμε, ἄσχετα ἂν προηγουμένως πολιτευθήκαμε σὰν ἄσωτοι καὶ κατασπαταλίσαμε τὴν περιουσία του. Ὅταν τὸ ζητήσουμε Ἐκεῖνος πρόθυμα σπεύδει νὰ μᾶς ἀγκαλιάσει, νὰ μᾶς χαρίσει πλούσια τὰ ἀγαθά Του. 

Ἡ λέξη «πάτερ», ποὺ τοῦ ἀπευθύνουμε, ξεκλειδώνει τὴν πόρτα τοῦ θεϊκοῦ ἐλέους.

Στὸν ἄσωτο τῆς παραβολῆς τί ἐπέφερε τὴν καλὴ ἀλλοίωση καὶ τί τὸν ὁδήγησε στὴ μετάνοια καὶ τὴν ἐπιστροφὴ στὴν πατρικὴ στέγη; Μά, ἡ λέξη «πάτερ». Ὁ ἄσωτος γιὸς μόνο ποὺ σκέφθηκε νὰ ἐπιστρέψει στὸν πατέρα του καὶ μὲ τὰ χείλη του πρόφερε τὸ ὄνομά Του ἀμέσως δέχθηκε τὴ δύναμη τῆς ἀπαρνήσεως τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς καὶ τῆς ἐπιστροφῆς στὸ σπίτι του, τὸ ὁποῖο εἶχε ἀρνηθεῖ ὠθούμενος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Μὲ δάκρυα στὰ μάτια ὁ Πατέρας μᾶς δέχεται πίσω, ὅταν μᾶς ἀκούει νὰ τοῦ λέμε, ὅπως ὁ ἄσωτος τῆς παραβολῆς: «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου»! «Πατέρα μου, ἁμάρτησα. Σὲ πίκρανα μὲ τὴ συμπεριφορά μου. Ἔσφαλα. Θέλω ὅμως νὰ συνεχίσω νὰ σὲ ὀνομάζω πατέρα μου. Συγχώρεσέ μου τὸ ὅτι ἀτιμάζω τὸ γλυκύτατο ὀνομά Σου μὲ τὰ βδελυρὰ μὲ βέβηλα χείλη μου. Ὁμολογῶ τὰ σφάλματά μου καὶ τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες μου. Γεύθηκα, ἀλλοίμονο, τοὺ καρποὺς τῆς ἁμαρτίας ποὺ εἶναι ἡδονικοί, ἀλλὰ σύντομα ἡ ἡδονὴ ποὺ αὐτοὶ προκαλοῦν μεταποιεῖται σὲ ὀδύνη. Ὁ ἀδελφός μου, πατέρα μου, δούλευε σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ κοντά Σου. Ἦταν ὑπάκουος, ἀλλὰ ποτὲ δὲν σὲ ὀνόμασε «πατέρα». Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ καρδιά του ἔγινε σκληρή, ἔγινε πέτρινη. Δὲν τὴν μαλάκωσαν τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας καὶ τῆς ταπεινώσεως. Κοντά Σου ἔμεινε, ναί, ἀλλὰ μακρυὰ ἀπὸ τὴν ταπείνωση τῆς ἀγαθότητός Σου. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἔσφαξες γιὰ χατίρι του σιτευτὸ μοσχάρι. Τὸ βαστοῦσες γιὰ μένα, γιὰ τὸ πανηγύρι τῆς ἐπιστροφῆς μου. Σὲ εὐχαριστῶ, Πατέρα, γιατὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἁμαρτία γνώρισα τὴ στοργικότητά Σου, γνώρισα τὰ ἀληθινά Σου αἰσθήματά, γνώρισα τὴν πατρότητά Σου»!

Ἡ λέξη «πάτερ» μᾶς ταπεινώνει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μας καὶ μᾶς ἀνοίγει τὴν πόρτα τῆς μετανοίας, τῆς ἐπιστροφῆς στὴν πατρικὴ στέγη, τῆς σωτηρίας.

Ἂς ἀναλογισθοῦμε: Στὶς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν Θεό μας ποιός ἔφταιξε καὶ ποιὸς ταπεινώθηκε; Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι φταίξαμε στὸ Θεό μας μὲ τὴν ἀπρόσεκτη ζωή, τὶς ἐμπάθειες καὶ τὶς πτώσεις μας. Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς ἔκανε τὸ πρῶτο βῆμα καὶ σαρκώθηκε, ἔγινε ἄνθρωπος, γεύθηκε τὴν κακότητά μας καὶ σταυρώθηκε, γιὰ νὰ μᾶς πλύνει μὲ τὸ πανάχραντο αἷμα Του, ἀπὸ τὸ βόρβορο τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ μᾶς χαρίσει ξανὰ τὸν ποθεινότατο Παράδεισο. Ὁ ἄνθρωπος ἔφταιξε, ὁ Θεὸς πρῶτος ἔκανε τὸ βῆμα τῆς προσεγγίσεως, τῆς καταλλαγῆς, τῆς συγχωρήσεώς μας. Ἐμεῖς, τὰ παιδία, πολλὲς φορὲς φερόμαστε μὲ ἀπρέπεια στὸν πατέρα μας, μὲ αὐθάδεια, μὲ ἀπείθεια, μὲ σκληροκαρδία. 

Ποιὰ ὅμως εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ πατέρα, τοῦ κάθε πατέρα καὶ φυσικὰ τοῦ εὔσπλαχνου πατέρα, τοῦ Θεοῦ μας; Καλωσύνη, ὑπομονή, μακροθυμία, ἀγκαλιὰ ἀνοιχτή, ἕτοιμη νὰ μᾶς χωρέσει, μάτια ποὺ δακρύζουν ἀπὸ θλίψη γιὰ τὶς πτώσεις μας καὶ ἀπὸ χαρὰ γιὰ τὴν ἀνόρθωση καὶ ἐπιστροφή μας. Ὁ πατέρας εἶναι πάντοτε ἕτοιμος νὰ μᾶς συγχωρήσει, ὅ,τιδήποτε καὶ ἂν ἔχουμε κάνει. Ἡ μετάνοια, τὸ «Πάτερ, ἥμαρτον» (Λουκ. ιε´ 18) δὲν τὸν ἀφήνει ἀσυγκίνητο. Τὸ περιμένει, γιατὶ γνωρίζει τὴν ἐφάμαρτη ἀνθρώπινη φύση. 

Γνωρίζει τὰ θελήματα τῆς σάρκας, τὴν ἐπιθυμία τῶν ἡδονῶν. Ἀλήθεια, ποιὸς εἶναι ἄμεμπτος ἀπέναντι στὸν Κύριο; Ποιὸς εἶναι τόσο καθαρὸς ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ ἀντικρύσει τὸ Θεὸ Πατέρα στὰ μάτια; Κανεὶς ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο γένος καὶ φυσικὰ οὔτε ἐγώ. 

Καὶ ὅμως ὅσο ἀκάθαρτος καὶ ἂν εἶμαι, εἶμαι παιδὶ τοῦ Θεοῦ. Μὲ καταλαβαίνει καὶ μόνο στὸ ἀντίκρυσμα τῆς μορφῆς Του, μόνο στὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός Του τρέχει νὰ μὲ συναντήσει, νὰ μὲ ἀγκαλιάσει, νὰ μὲ πλύνει, νὰ μὲ πάρει πάλι κοντά Του. Εἶναι πραγματικὸς πατέρας, ἐνῶ ἐγὼ ἕνας ἄσωτος γιός. Ὅσο ζῶ αὐτονομούμενος στὴν ἁμαρτία καταστρέφομαι. Ὅταν ταπεινωθῶ ἐνώπιόν Του καὶ τὸν ὀνομάσω πατέρα μου ἀπὸ τὴν καταστροφὴ ὁδεύω πρὸς τὴ σωτηρία, πρὸς τὴν αἰώνια χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση. Πατέρα μου οὐράνιε, μὴ μὲ παραδειγματίσεις γιὰ τὴν ἀσωτία μου, ἀλλὰ δέξαι με σὰν ἕνα ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτες Σου στὴ Βασιλεία Σου. «Πάτερ, ἥμαρτον» σῶσαι με.

Ὅπως ἐμεῖς δὲν θέλουμε τὸ κακὸ τῶν παιδιῶν μας καὶ τοὺς συγχωροῦμε ὅλα τὰ λάθη, γιατὶ τὸ πατρικό μας φίλτρο ὑπερισχύει τῆς αὐστηρότητος καὶ τῆς δικαιοσύνης μας, ἔτσι καὶ ὁ Θεός μας μὲ τὴ μοναδικὴ πατρότητα ποὺ ἐπιδεικνύει μᾶς συγχωρεῖ κάθε μας ἁμαρτία καὶ «κατακαυχᾶται τὸ ἔλεος τῆς κρίσεώς Του» (Ἰακ. β´ 13), δηλαδὴ ἡ ἐλεήμων καρδιά Του ὑπερνικᾶ τὴν δίκαιη Κρίση Του. Αὐτὸς εἶναι ὁ Θεὸς Πατέρας μας. 

Ἐμεῖς πῶς συγχωροῦμε τὰ παιδιά μας, ὅταν κλαίοντας ἔρχονται σὲ μᾶς καὶ μᾶς ζητοῦν στοργὴ καὶ ἐπιείκεια! Καὶ νὰ σκεφθεῖτε ὅτι ἡ συμπάθειά μας εἶναι περιορισμένη. Καμία σχέση δὲν ἔχει μὲ τὴν ἄπειρη συμπάθεια τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Καὶ μόνο ποὺ στὴν καθημερινή μας προσευχὴ τοῦ λέμε: «Πάτερ ἡμῶν», Ἐκεῖνος σκύβει καὶ μᾶς ἀγκαλιάζει, μᾶς χαρίζει τὴν εἰρήνη Του, μᾶς χαρίζει ὅλα τὰ ἀγαθά Του, ἀλλὰ καὶ μᾶς ἑτοιμάζει γιὰ τὸ πανηγυρικὸ Δεῖπνο τοῦ οὐρανοῦ. Στὴ λέξη «πάτερ» δακρύζει ὁ κάθε πατέρας καὶ φυσικὰ ὁ οὐράνιός μας. Καὶ μὲ τὸ δάκρυ ξεπλένει κάθε ἀτότημα τοῦ προτέρου βίου μας. Τὸ μυστικὸ ποὺ κρύβει ἡ λέξη «Πάτερ» εἶναι τὸ μυστικὸ τῆς μετανοίας καὶ τῆς σωτηρίας. 

Τὸ περιμένει νὰ τὸ ἀκούσει ὁ Θεὸς Πατέρας μας. Ἂς τοῦ τὸ φωνάξουμε!

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

https://christianvivliografia.wordpress.com

Αγίου Ανδρέα Κρήτης: "Ο Λώτ, αν και κατοικούσε στα Σόδομα, κανέναν δὲν κατέκρινε"!

Δύο πράγματα ἀπαιτοῦνται ἀπὸ ὅλους τούς ἀνθρώπους, νὰ κατακρίνουμε τὰ ἰδικὰ μας ἁμαρτήματα καὶ νὰ συγχωροῦμε τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων. Διότι ἐκεῖνος πού βλέπει τὰ ἰδικὰ του ἁμαρτήματα, συγχωρεῖ πιὸ εὔκολα τούς ἄλλους· ἐνῶ ἐκεῖνος πού κατακρίνει τοὺς ἄλλους, τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του κατακρίνει καὶ καταδικάζει, ἔστω καὶ ἂν ἔχη πολλὲς ἀρετές. Ἀληθῶς μεγάλο πράγμα εἶναι τὸ νὰ μὴ κατακρίνουμε τοὺς ἄλλους, ἀλλά τούς ἑαυτούς μας, ἀδελφοί. Ἐμεῖς ὅμως, ἀφήνοντας τὶς δικὲς μας ἁμαρτίες, τοὺς ἄλλους ἰδίως κατακρίνουμε, τοὺς ἄλλους ἐξετάζουμε, μὴ γνωρίζοντας ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν εἴμεθα δικαιότεροι ἀπὸ ὅλους, ἐὰν κατακρίνουμε τοὺς ἄλλους, γινόμεθα ἔνοχοι καὶ εἴμεθα ἄξιοι τῆς ἰδίας τιμωρίας καὶ τῶν ἰδίων βασάνων τῶν ὁποίων εἶναι ἄξιος καὶ αὐτός τὸν ὁποῖον κρίνουμε·«Ὧ γὰρ κρίματι κρίνετε» λέγει «τούτῳ καὶ κριθήσεσθε». Διότι αὐτός πού πορνεύει, παραβαίνει ἐντολή, ὅπως καὶ ἐκεῖνος πού τὸν κρίνει. Ὥστε καὶ οἱ δύο παραβαίνουν θείαν ἐντολή, καὶ αὐτός πού πορνεύει καὶ ἐκεῖνος πού κρίνει.

Ἀλλὰ ἂς μεταφέρουμε μᾶλλον τὴν ἐξέτασι τῶν ἄλλων καὶ τὴνλεπτομερῆ ἐνασχόλησι στοὺς ἑαυτούς μας, ἀγαπητοί. Καὶ ἐὰν δοῦμε κάποιους νὰ ἁμαρτάνουν, ἐμεῖς ἂς ἔχουμε τὶς δικὲς μας ἁμαρτίες ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν μας καὶ ἂς θεωροῦμε τὰ δικὰ μας χειρότερα ἀπὸ τῶν ἄλλων. Διότι ἐκεῖνος πού ἁμάρτησε, ἴσως καὶ τὴν ὥρα τῆς ἁμαρτίας νὰ μετενόησε, ἐνῶ ἐμεῖς μένουμε πάντοτε ἀδιόρθωτοι κατακρίνοντας καὶ ἐξετάζοντας ἄλλους. Ἐκεῖνος ὁ Λώτ, ἂν καὶ κατοικοῦσε στὰ Σόδομα, κανέναν δὲν κατέκρινε, κανέναν δὲν κατηγόρησε. Γιʼ αὐτό ἐδικαιώθη καὶ διεσώθη ἀπὸ τὴν φωτιὰ καὶ τὴν πανωλεθρία, στὰ ὁποῖα κατεδικάστησαν οἱ Σοδομίτες. Ἂς ταπεινωθοῦμε λοιπὸν καὶ ἐμεῖς κατακρίνοντας τοὺς ἑαυτούς μας, τοὺς ἑαυτούς μας νὰ ὀνειδίζωμε γιὰ νὰ ὑψωθοῦμε, νὰ γίνουμε ἀκατάκριτοι.

Ἂς ἀγαπήσουμε τὴν ταπεινοφροσύνη. Μὲ αὐτή ἐδικαιώθη ὁ Τελώνης καὶ ἀπέβαλε τὸ φορτίον τῶν ἁμαρτημάτων του. Ἂς μισήσουμε τὴν ὑψηλοφροσύνη, ἐπειδὴ ὁ Φαρισαῖος ἀπὸ αὐτή κατεκρίθη καὶ ἔχασε τὶς ἀρετές πού εἶχε. Ὁ Φαρισαῖος, ἐπειδὴ διέπραξε τὰ καλὰ μὲ ὄχι καλὸ τρόπο, κατεκρίθη. Ὁ Τελώνης ἀπορρίπτοντας μὲ καλὸ τρόπο τὰ μὴ καλὰ ἔργα, ἐδικαιώθη. Διότι ὁ Θεὸς εἶδε μὲ συμπάθεια τὸν στεναγμὸ τοῦ Τελώνου καὶ τὴν συντριβή του καὶ τὰ κτυπήματα τοῦ στήθους του καὶ ἀφοῦ ἐδέχθη τὸ «ἱλάσθητι» τὸν δικαίωσε μαζὶ μὲ τὸν Ἄβελ. Τὶς δὲ θυσίες καὶ τὶς ἀρετές καὶ τὰ κατορθώματα τοῦ καυχησιολόγου καὶ ὑπερήφανου Φαρισαίου τὶς ἐσιχάθη καὶ τὶς ἀπεστράφη καὶ τὸν κατεδίκασε, ὅπως τὸν ἀδελφοκτόνο Κάϊν, γιὰ τὴν ἴδια αἰτία. Νὰ μάθουμε, ἀδελφοί, καὶ νὰ διδαχθοῦμε νὰ κάνουμε μεγάλα κατορθώματα. Νὰ μὴν ὑψηλοφρονοῦμε ὅμως γιʼ αὐτά καὶ ἂν γίνουμε καλοί, δίκαιοι καὶ ἐπιεικεῖς καὶ πονόψυχοι καὶ ἐλεήμονες, καὶ ἔτσι νὰ εἶναι, ἐμεῖς νὰ ταπεινωνώμεθα καὶ νὰ μὴν ἔχουμε ὑπεροψία καὶ ἀλαζονεία, μήπως χάσουμε τοὺς κόπους καὶ τοὺς πόνους μας. Διότι λέγει ὁ Κύριος «ὅταν ταῦτα πάντα ποιήσητε, λέγετε ὅτι ἀχρεῖοι δοῦλοι ἐσμεν, ὅτι ὅ ὠφείλομεν ποιῆσαι, πεποιήκαμεν».

Εἶναι ἀναγκαῖο καὶ ἀπαραίτητο χρέος νὰ προσφέρουμε στὸν Θεὸ τῶν ὅλων τὴν δουλικὴ ταπείνωσι, τὴν ὑπομονή, τὴν ὑποταγή, τὴν ὑπακοή, τὴν εὐγνωμοσύνη, τὴν εὐχαριστία, καὶ νὰ μεγαλύνουμε καὶ νὰ προσκυνοῦμε τὸ πανάγιο θέλημά του, καὶ νὰ μὴν αἰσθανώμεθα σὰν δαγκώματα τοὺς ἐλέγχους καὶ τὶς ὕβρεις τῶν ἄλλων, οὔτε νὰ καταβαλλώμεθα στοὺς πειρασμούς, οὔτε νὰ δυσανασχετοῦμε, ὅταν μᾶς κατηγοροῦν, διότι καὶ ἀπὸ αὐτά καρπωνόμεθα πολλὴ ὠφέλεια.

Ἂς μάθουμε καὶ ἂς γνωρίσουμε, ἀδελφοί μου, τὴν δύναμι καὶ τὴν ἐνίσχυσι καὶ τὴν βοήθεια τῆς ταπεινώσεως. Ἂς μὰθουμε τὴν καταδίκη καὶ τὴν ζημία καὶ τὴν ἀπώλεια πού προξενεῖ ἡ ὑψηλοφροσύνη: ἡ σκιὰ τοῦ Βεεμώθ, κατὰ τὸν Ἰώβ, στοὺς ὑγρούς τόπους καὶ στὶς καλαμιὲς καὶ ἡ ἐκτροπή ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῆς ἀλήθειας καὶ τοῦ φωτὸς τῆς δικαιοσύνης.

Καὶ ἐπειδὴ εἶναι μεγάλο ἀγαθό ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐξομολόγησις καὶ ἡ συντριβὴ καὶ τὰ δάκρυα καὶ οἱ ἀπὸ τὸ βάθος τῆς καρδίας μας στεναγμοὶ καὶ ἡ κατάνυξι, γιʼ αὐτό παρακαλῶ νὰ ἐξομολογῆσθε στὸν Θεὸ συνεχῶς καὶ νὰ τοῦ φανερώνετε τὰ ἁμαρτήματά σας. Διότι ἐὰν τοῦ παρουσιάζουμε γυμνὴ τὴν συνείδησί μας καὶ τοῦ δείχνουμε τὰ τραύματα τῶν ψυχῶν μας καὶ δὲν κρίνουμε τοὺς ἄλλους, οὔτε ἀποθηριωνόμεθα μὲ τὶς ὕβρεις τῶν συνανθρώπων μας, οὔτε λυπούμεθα γιὰ τὶς κατηγορίες καὶ τὶς ἀδικίες τους, θὰ μᾶς λυπηθῆ ὁ φιλάνθρωπος Κύριος καὶ θὰ μᾶς κεράση τὰ φάρμακα τῆς συμπαθείας καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας του· θὰ τὰ βάλη στὰ τραύματά μας καὶ θὰ μᾶς θεραπεύση. Ἂς δείξουμε τὰ ἁμαρτήματά μας στὸν Κύριο πού δὲν ντροπιάζει, ἀλλά θεραπεύει· διότι καὶ ἂν ἐμεῖς σιωπήσουμε, ἐκεῖνος τὰ γνωρίζει ὅλα.

Ἂς εἰποῦμε λοιπὸν τὰ ἁμαρτήματά μας, ἀδελφοί, καὶ ἂς ἐξομολογοηθοῦμε καθαρὰ στὸν Κύριο, γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴν συμπάθειά του. Ἂς ἀφησουμε τὶς ἁμαρτίες μας ἐδῶ γιὰ νὰ πᾶμε ἐκεῖ καθαροὶ καὶ ἕτοιμοι καὶ νὰ εἰσαχθοῦμε ἀπὸ τὸν δίκαιο Κριτὴ στὴν Βασιλεία του τὴν ἀτελεύτητο καὶ αἰωνία καὶ νὰ κληρονομήσουμε τὶς μελλοντικὲς ἐκεῖνες καὶ ἀγέραστες διαμονὲς καὶ τὴν ἀπέραντη χαρὰ καὶ ἀπόλαυσι…

Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης

Πηγή: http://www.imaik.gr/

ΟΥΡΑΝΙΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΟ Β.Δ. ΕΛΛΑΔΟΣ Ν.11 ”Οι αντίχριστοι και μισέλληνες σωτήρες”

Όσο οι αντίχριστες σκοτεινές δυνάμεις θα μαίνονται κατά της πίστεώς μας, όσο οι μασονικές στοές θα πολεμάνε ύπουλα την πατρίδα μας, μέσω των προδοτών πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών μας, τόσο και εγώ θα αμύνομαι, θυσιάζοντας και την ζωή μου αν χρειαστεί για ένα λαό αποσκύνητο, για ένα έθνος αδούλωτο στην ψυχή και πάνω απ’ όλα για την Ορθοδοξία μας. Αυτή (η πίστη) είναι το αγκάθι στο μίσος τους.

Οι αντίχριστοι και μισέλληνες ”σωτήρες” !!! δεν ξέρουν ότι είμαστε από εκείνη την γενιά των αθανάτων, που βγαίνει ζωντανή από τις συμφορές, γιατί ξέρει να μετανοεί, γιατί ξέρει να ομολογεί. Οι ”σωτήρες” μας δεν ξέρουν ότι ο ενταφιασμός μας δεν συνεπάγεται τον θάνατο μας.

Είμαστε από εκείνη την γενιά που δεν πεθαίνει, όταν ενταφιάζεται !!!

Οι ”σωτήρες” μας δεν ξέρουν ότι τα δικά μας χώματα είναι ζωντανά. Φυλάνε κρησφύγετα, κρυφά σχολειά, τόπους λατρείας, ανώνυμους ήρωες, ανώνυμους μάρτυρες. Άγια σώματα που μυροβλύζουν, άγια λείψανα που θεραπεύουν.

Αυτά τα χώματα είναι ποτισμένα με ποταμούς αιμάτων που θα τρέφουν τις επερχόμενες γενιές των Ελλήνων έως της συντελείας των αιώνων.

Έχουμε ένα Πατέρα που μας λατρεύει ακατανόητα και πολεμάει Αυτός και οι στρατιές των αγγέλων Του για την χώρα μας, ακόμα και όταν εμείς αδιαφορούμε. Σ’ αυτόν ελπίζουμε και απ’ Αυτόν μόνο περιμένουμε, αλλά πρέπει και εμείς να μετανοήσουμε.

Σας στέλνω έναν λόγο της Αγάπης Του για την Ελλάδα, την χώρα Του, όπως συχνά ο ίδιος επαναλαμβάνει.

Να έχετε ζωντανή ελπίδα αυτή την Αγάπη Του, γιατί οι θλίψεις θα μεγαλώνουν συνεχώς και το χάος έρχεται ταχύ.

«Για φαντασθείτε ότι είστε σ’ ένα τραπέζι και κάποιος μεθάει πάρα πολύ και αρχίζει να γρονθοκοπάει το τραπέζι. Οι άλλοι που τον βλέπουν γελούν και λένε: “Ο μεθυσμένος”.

Σε κάποια στιγμή αυτός, από την μέθη του και από την τρέλα του, αναποδογυρίζει το τραπέζι, το σπάει και μένει μόνο μια γωνιά του τραπεζιού άθικτη και ούτε καν νερό δεν πάει πάνω σ’ αυτήν.

Αυτή είναι η χώρα σας, παιδιά μου. Η άθικτη γωνιά. Το τραπέζι, η Ευρώπη. Τον μεθυσμένο, βρείτε τον ποιος είναι. Σας τον έχω δείξει κι’ άλλες φορές.

Όσο για την Αμερική… τον πνιγμένο, δεν τον υπολογίζουμε, διότι είναι ήδη πεθαμένος.!

Μεθυσμένος είναι η Γερμανία.

Αυτήν την ώρα δεθείτε με την πίστη σας! Σας λέω ένα παράδειγμα:

Εσύ, φτιάχνεις με χίλια ζόρια, αλλά και με πολλή αγάπη το σπίτι σου. Έρχομαι, λοιπόν, εγώ (κάποιος) και σου λέω, πήγαινε να το χαλάσεις. Μέσα όμως στο σπίτι σου, δεν έβαλες μόνον κόπο, αλλά μένουν και οι πλέον αγαπημένοι σου άνθρωποι. Και αυτοί, οι αγαπημένοι σου, κάθε ημέρα γονατίζουν και προσεύχονται σε σένα και σε βλέπουν ως Θεό!

Θα το γρέμιζες τότε το σπίτι σου; Πως τότε, την χώρα μου, την ευλογημένη, θα την γκρεμίσω, θα της βάλω Χ;

Ναι.! Σας βεβαιώνω, ότι θα την καθαρίσω! Θα την καθαρίσω!! Χ (δηλαδή διαγραφή), δεν θα βάλω!

Ο κάθε ένας, έχει ελεύθερη γνώμη, ελεύθερη σκέψη, ελεύθερη πράξη.

Ο κάθε ένας μπορεί να λέει ό, τι θέλει και όπως το θέλει. Όμως, τα λέει, χωρίς σφραγίδα Θεού.

Όταν φτιάξετε μια ψεύτικη σφραγίδα και σφραγίσετε κάτι, επειδή δεν θα είναι γνήσια, θα σβήσει γρήγορα, διότι το μελάνι της δεν θα είναι γνήσιο. Η σφραγίδα η γνήσια, σφραγίζει και χωρίς μελάνι. Αυτή, την γνήσια σφραγίδα, την κρατάει μόνο ο Ουράνιος Πατέρας και μ’ αυτήν σφραγίζει.

Θα μπορούσα να πω και το εξής: Αν την τεμαχίσει σε μικρά τμήματα και την μοιράσει σε όλους τους τόπους προσευχής, δηλαδή, σε Εκκλησίες, Μοναστήρια, Άγιους Τόπους, κλπ., την δίνει με δικαιώματα και δεν υπάρχει εκεί πλέον, καμία κλειστή πόρτα. Και εάν κάποιος χάσει το τεμάχιο της σφραγίδας που του ανήκει, θα του το επιστρέψουν, διότι δεν θα μπορούν αυτοί που το πήραν να το κρατήσουν, ούτε θα μπορούν να το κρύψουν.

Ένα κομμάτι, αυτής της σφραγίδας είναι η Ελλάδα! Ούτε μπορούν να την διαλύσουν, ούτε μπορούν να εξαφανίσουν τα ύδατα και τα χώματα της!

Ανοίξτε τα μάτια σας και δείτε καθαρά τα πράγματα. Πόσα δεινά περνούν οι άλλοι και πόσα θα περάσουν (πολέμους, καταστροφές, κλπ).

Πέρυσι, με το δικό σας στόμα, λέγατε ότι έσκαγαν και πέθαιναν από την ζέστη σε άλλα κράτη, αλλού είχαν πλυμμήρες κι εσείς είσαστε στην καλύτερη γωνιά του κόσμου!

Ισχύει, τότε, η καταστροφή στην Ελλάδα;

Ο Θεός δεν είναι σαν εκείνους που χαϊδεύουν τον ένα και αφήνουν τον άλλον. Ο Θεός είναι ο πιο Δίκαιος των δικαίων! Ούτε εξαιρέσεις κάνει. Όμως, παιδιά μου, ακούει, μετράει και βλέπει τα βάσανα που περνούν οι ψυχές εκεί κάτω, σε σας, από άλλες σκληρές ψυχές.

Ε, τότε, δεν είναι διάκριση. Είναι Θεία Δίκη. Δίκαιοι είμαστε ο Πατέρας και Εγώ!

Ο 7ος Μακαρισμός δείχνει όλα τα έργα σας τα οποία δεν με ικανοποιούν, ούτε ξεχωριστοί είστε εσείς (οι Έλληνες) από τα άλλα πλάσματα του Πατέρα. Όμως, έχετε, κάτι πολύ ξεχωριστό: Έχετε το Όνομά μου, γραμμένο στις ψυχές σας, επειδή φτιάξατε τον ναό σας με ουράνια επιθυμία. Όταν, λοιπόν, η ουράνια επιθυμία κατοικεί στο ναό σας, που είναι το σώμα σας, ε, τότε, εάν εσείς αυτό το λέτε εξαίρεση (ότι κάνω εξαιρέσεις, δική σας γνώμη είναι αυτή. Όχι δική μου!) (Βλέπουμε τα αναρίθμητα εκκλησάκια που υπάρχουν στην Ελλάδα). Φτιάξτε, παιδιά μου, γέφυρες αγάπης μεταξύ σας, φτιάξτε γέφυρες πίστεως προς τον Θεό, προς τον Χριστό, προς την Μητέρα σας, που εγώ άφησα κάτω σε εσάς.

Γεφυρώστε τις σχέσεις σας και γίνετε ακρογωνιαίοι λίθοι της Εκκλησίας. Εγώ αυτή την Εκκλησία άφησα. Και όπως εγώ, μια τέτοιου είδους πέτρα είμαι (ακρογωνιαία) στο ναό σας, ελάτε κι εσείς στο ναό του Πατέρα μου.

Γι’ αυτό σας πονάω, γι’ αυτό σας αγάπησα, όπως είστε, με τα αμέτρητα λάθη σας, αλλά και την πίστη σας την ατελείωτη.!

Βρείτε μου έναν άκαρδο που θα μπορούσε να χαλάσει αυτή την χώρα. Ε, δεν υπάρχει.!

Ο Πατέρας σας, έχει απέραντη και ατελείωτη αγάπη για εσάς. Και όταν είστε άρρωστοι και η ψυχή σας υποφέρει, έρχεται με αγάπη μητέρας ο ίδιος ο Πατέρας και κάθεται στο προσκέφαλό σας! Διότι δεν σας θέλει σε κλίνη, αλλά όρθιους και η αγάπη Του να λάμπει στα πρόσωπα σας και το Άγιον Πνεύμα να αγιάζει τις ψυχές σας.

Βρείτε τότε εσείς, παιδιά μου,ένα Χ και σβήστε αυτή την αγάπη. Μπορείτε;

Η χώρα μου για εμένα είναι αγάπη. Δεν μπορώ να βρω Χ και να την σβήσω! Πως να το πω πιο ξεκάθαρα;

Με εμένα στην αγκαλιά σας κι εγώ με εσάς στην αγκαλιά μου, περάστε, παιδιά μου, το κατώφλι της οικίας του Πατέρα σας, της Εκκλησίας κι ας είστε λερωμένοι. Διότι, όταν μπείτε μέσα, άνεμος γερός θα σας καθαρίσει τα πάντα. Σ΄αυτόν τον άνεμο, δεν αντέχει κανείς. Τα σκορπίζει όλα με μια και μόνη δύναμη, την δύναμη της Αγίος Τριάδος (εννοεί τα μυστήρια της Εκκλησίας). Και όταν καθαριστείτε εντελώς, τότε ο Πατέρας σας, που μέσα σ’ Αυτόν είμαι κι Εγώ, σας δίνουμε καθαρά ενδύματα. Αυτά τα ενδύματα είναι πλεγμένα με Άγιον Πνεύμα!

Γι’ αυτό, παιδιά μου, όταν τελειώνετε και φεύγετε από την εξομολόγηση, την προσευχή, την Θεία Λειτουργία και απ΄όλα τα Μυστήρια των μυστηρίων, γίνεστε πανάλαφροι, γαλήνιοι και ευδιάθετοι, επειδή τότε ομοιάζεται σε εμένα. Έτσι είμαι εγώ.

Λέτε εσείς , όταν έχετε κάτι πολύτιμο: Θα το φυλάξω αυτό, όπως το φως των ματιών μου. Διότι μ’ αυτό το φως βλέπετε.

Πως, λοιπόν, εμείς εδώ επάνω θα βγάζαμε το φως από τα μάτια μας; (Την Ελλάδα).

Την φυλάμε, όπως, το φως μας! Διότι αλλιώς, θα ήταν σαν να βγάζαμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια. Εγώ σας έχω σαν κόρη των οφθαλμών μου!

Ποιος μου έχει μείνει εκτός από εσάς;

Όλοι μου έχουν γυρίσει την πλάτη και θα με θυμηθούν την τελευταία στιγμή. Αλλά, τότε, θα είμαι κι Εγώ μακριά και δεν θα μπορέσω να τους αγκαλιάσω.

Θα ουρλιάζουν: Πατέρα που είσαι; Αλλά ο Πατέρας θα είναι πνιγμένος από λυγμούς, από τον πόνο του και η Θεία Δίκη δεν θα Τον αφήσει να τους πλησιάσει. Διότι εδώ επάνω, λειτουργούμε με Νόμους Δικαιοσύνης και Νόμους Αγάπης (παγκοσμίως).

Την ώρα που θα γίνουν όλα αυτά, εάν δεν έχετε μετανοήσει, ο Πατέρας θα κλαίει. Για δείτε. Είσαστε γονείς και κάποιο παιδί σας ξεστρατεί και δεν μετανιώνει και παθαίνει κάτι κακό. Όμως, εσείς, δεν μπορείτε να το βοηθήσετε, γιατί έχει μπει στον δρόμο της Δικαιοσύνης, που μόνο του επέλεξε.

Γι’ αυτό σας λέω, ότι δεν κάνω διακρίσεις, αλλά σας παρακαλώ με αγάπη, για μετάνοια.

Όπως – το είπα αυτό κάποτε και στους αποστόλους – εκεί που δεν θέλουν να σας καταλάβουν (όταν μιλάτε για μετάνοια), ξεσκονίστε τα πόδια σας και φύγετε! Εσείς επιλέγετε την Δικαιοσύνη.

Θα σας πω κι ένα τελευταίο. Είσαστε σε ένα απέραντο σκοτάδι και γνωρίζετε, ότι μόνο σε ένα σημείο υπάρχει φως. Και γνωρίζετε, ότι εάν φθάσετε σ΄αυτό το σημείο, θα δείτε από εκεί όλον τον κόσμο. Θα το καταστρέφατε αυτό το σημείο; Θα σβήνατε αυτό το φως;

Φως, είναι η Ελλάδα και μόνον σε αυτό το μέρος υπάρχει η αλήθεια της πίστεως!

Εσείς θα το σβήνατε αυτό το φως;».

http://www.ouraniaminimata.gr