Ἐὰν δὲν μισήσεις πρῶτα, δὲν μπορεῖς ν᾿ ἀγαπήσεις ...

Εἶπε κάποιος ἀπ᾿ τοὺς πατέρες: 

«Ἐὰν δὲν μισήσεις πρῶτα, δὲν μπορεῖς ν᾿ ἀγαπήσεις, ἐὰν δηλαδὴ δὲν μισήσεις τὴν ἁμαρτία, δὲν μπορεῖς νὰ κάνεις τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀναφέρεται στὴν ἁγία Γραφή, «Ἀπόφυγε τὸ κακὸ καὶ πρᾶξε τὸ καλό». 

Ὅμως καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴν περίπτωση ἡ ψυχικὴ διάθεση εἶναι ἐκείνη ποὺ μετράει πάντοτε. 

Γιατὶ ὁ Ἀδὰμ ἂν καὶ ἦταν μέσα στὸν παράδεισο, παρέβη τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ἐνῷ ὁ Ἰώβ, ἂν καὶ ἦταν καθισμένος πάνω στὴν κοπριά, κράτησε τὴν αὐτοκυριαρχία του. 

Λοιπὸν τὸ μόνο ποὺ ζητάει ὁ Θεὸς ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ καλή του διάθεση καὶ νὰ ἔχει πάντοτε τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ μέσα του».

ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Δόξα σοι Παναγία μου Θεοτόκε!

Επιθανάτια οπτασία: «Δόξα σοι Παναγία μου Θεοτόκε!» 

Ζούσε κάποτε στη Βασιλεύουσα μια πλούσια νέα, η Άννα, που έτυχε να αρρωστήσει βαριά και να πλησιάσει στο θάνατο. Όσοι την παράστεκαν, νόμισαν κάποια στιγμή πως πέθανε. Για μια μέρα η μητέρα της και η αδερφή της την έκλαιγαν σαν νεκρή. 

Το απόγευμα όμως η Άννα άπλωσε τα χέρια της και φώναξε:

– Δόξα σοι Παναγία μου Θεοτόκε! 

Ύστερα σηκώθηκε και ασπάστηκε τους δικούς της. Εκείνοι τότε κάλεσαν τον πνευματικό της. Όταν ήρθε, η Άννα του διηγήθηκε: 

– Ένιωθα βουβή και νεκρωμένη, οπότε βλέπω μπροστά μου δύο φοβερούς άνδρες. Μου φάνηκε πως ήταν οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ. Είχαν τόση λαμπρότητα, που είναι αδύνατο να την περιγράψω. Με πήραν λοιπόν και με ανέβασαν στον ουρανό. Δεν θα ξεχάσω το πλήθος των αγγέλων, που έψαλλε μεγαλόφωνα: «Άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου». Γονάτισα, κι ενώ προσκυνούσα, άκουσα μια φωνή δυνατή να λέει: «Πάρτε την και πηγαίνετε την στα καταχθόνια». Με πήραν αμέσως οι Αρχάγγελοι, με κατέβασαν στον σκοτεινό Άδη και με άφησαν μόνη. Τριγύρω ακουγόταν θρήνος και κλαυθμός. «Αλλοίμονο μου», μονολογούσα. «Τι θα γίνω; Παναγία μου λύτρωσε με απ’ αυτόν τον φοβερό τόπο, κι αν ζήσω, θα μετανοήσω μ’ όλη μου την καρδιά», παρακαλούσα με δάκρυα. «Εδώ ήρθες κι εσύ;», μου έλεγαν οι κολασμένοι. «Ας τηρούσες τους νόμους του Ευαγγελίου, δεν θα είχες κολασθεί». 

Πέρασε πολλή ώρα. Ξαφνικά βλέπω πάλι τους Αρχαγγέλους να πλησιάζουν και να μου λένε: «Σήκω επάνω. Η Θεοτόκος σου χαρίζει τη ζωή. Πήγαινε να μετανοήσεις για τις αμαρτίες σου και να συμφιλιωθείς με τους κουνιάδους σου. Σε δύο μήνες θα έρθουμε να σε παραλάβουμε οριστικά. Φρόντισε λοιπόν να κάνεις καλά έργα, για να σωθείς». Αυτά μου είπαν οι Αρχάγγελοι κι αμέσως βρέθηκα ζωντανή. Πραγματικά, ύστερα από δύο μήνες έφυγε οριστικά η νέα για τον ουρανό με ειλικρινή μετάνοια.

http://amartolon-sotiria.blogspot.gr/

Μη σπαταλάς το χρόνο, που μας δόθηκε για μετάνοια

Ο Χριστιανός θα πρέπει να θυμάται κάθε μέρα και πολλές φορές την ημέρα ότι θα αντιμετωπίσει αργά ή γρήγορα το θάνατο. Ακόμη σε κάποιο στάδιο της πνευματικής ανόδου του θα πρέπει να αποκτήσει αδιάλειπτη μνήμη θανάτου.

Ο νους μας έχει τόσο πολύ αμαυρωθεί από την πτώση, ώστε αν δεν βιάσουμε τον εαυτό μας να θυμάται το θάνατο, μπορεί εντελώς να τον ξεχάσει. Όταν ξεχάσουμε το θάνατο, τότε αρχίζουμε να ζούμε στη γη σαν να να είμαστε αθάνατοι και ξοδεύουμε όλη μας την ενεργητικότητα στον κόσμο χωρίς καθόλου να απασχολεί τον εαυτό μας ούτε η φοβερή μετάβαση στην αιωνιότητα αλλά ούτε και η τύχη μας στην αιωνιότητα. Τότε χωρίς ντροπή πεισματικά καταπατούμε τις εντολές του Χριστού. Τότε διαπράττουμε τις χειρότερες αμαρτίες και εγκαταλείπουμε όχι μόνο την αδιάλειπτη προσευχή αλλά και τις τακτές προσευχές. Αρχίζουμε μάλιστα να περιφρονούμε αυτή την αναγκαία και απαραίτητη εργασία σαν να ήταν μια δραστηριότητα μικρής σημασίας που δεν πολυχρειάζεται. Ξεχνώντας το φυσικό θάνατο, πεθαίνουμε ένα πνευματικό θάνατο.

Από την άλλη αυτός που θυμάται συχνά το σωματικό θάνατο, ανασταίνεται εκ νεκρών ψυχικά. Ζει στη γη σαν ένας ξένος σ’ ένα πανδοχείο ή σαν φυλακισμένος στο κελλί του που συνεχώς περιμένει τη στιγμή που θα τον φωνάξουν για δίκη ή εκτέλεση. Μπροστά στα μάτια του οι πόρτες της αιωνιότητας είναι πάντα ανοικτές. Συνεχώς κοιτάζει σ’ εκείνη την κατεύθυνση με πνευματική ανησυχία και σκέψη. Είναι αδιάκοπα απασχολημένος με το να σκέφτεται τι θα τον δικαιώσει μπροστά στη φοβερή κρίση του Χριστού και ποιά θα είναι τότε η καταδικαστική γ’ αυτόν απόφαση. Αυτή η καταδίκη θα αποφασίσει την τύχη ενός προσώπου για ολόκληρη την αιωνιότητα. 

Καμιά γήινη ομορφιά καμιά γήινη απόλαυση δεν αποσπά την προσοχή ή την αγάπη του. Δεν κατακρίνει κανένα διότι θυμάται πως στην τελική Κρίση του Θεού μια τέτοια κρίση θα μεταβιβαστεί πάνω του. Συγχωρεί τους πάντες και τα πάντα ούτως ώστε και ο ίδιος να πάρει συγχώρεση και να κληρονομήσει σωτηρία. Είναι μ’ όλους ταπεινός και μ’ όλους ευσπλαχνικός ούτως ώστε και ο ίδιος να ελεηθεί και να γίνει αποδεκτός. Καλωσορίζει και αγκαλιάζει με χαρά κάθε ανησυχία σαν επίγειο αντίτιμο για τις αμαρτίες του που τον απελευθερώνει από του να το πληρώσει στην αιωνιότητα. 

Αν του έλθει η σκέψη να είναι περήφανος για την αρετή του, η μνήμη θανάτου έρχεται αμέσως ενάντια σ’ αύτη τη σκέψη του, ντροπιάζει και ξεσκεπάζει την ανοησία και διώχνει τη σκέψη αυτή μακρυά. Τί σημασία μπορεί να έχει η αρετή μας στην κρίση του Θεού; Τί αξία μπορεί να έχει η αρετή μας στα μάτια του Θεού στα οποία ακόμη και ο ουρανός φαίνεται μολυσμένος; Θα πρέπει να θυμίζεις και να ξαναθυμίζεις τον εαυτό σου: «Θα πεθάνω, θα πεθάνω σίγουρα! Οι γονείς μου και οι προγονοί μου πέθαναν. Κανένα ανθρώπινο ον δεν έμεινε για πάντα πάνω στη γη. Και η μοίρα που νίκησε τους πάντες με περιμένει και μένα!»

Μη σπαταλάς το χρόνο, που μας δόθηκε για μετάνοια. Μη στρέφεις τα μάτια σου πάνω στη γη στην οποία είσαι ένας προσωρινός ηθοποιός, πάνω στην οποία είσαι εξόριστος, πάνω στην οποία με το έλεος του Θεού σου δίνεται η ευκαιρία να αλλάξεις τον κακό εαυτό σου και να προσφέρεις μετάνοια για την αποφυγή της αιώνιας φυλακίσεως και βασάνων της κολάσεως. Χρησιμοποίησε το σύντομο χρονικό διάστημα της αποδημίας σου στη γη για να εξασφαλίσεις ένα ειρηνικό λιμάνι, ένα ευλογημένο καταφύγιο στην αιωνιότητα. Να ικετεύεις για τα αιώνια αγαθά με το να μην προσκολλάσαι σε κανένα προσωρινό αγαθό, με το να απαρνείσαι κάθε τι το σαρκικό και «φυσικό» στα πλαίσια της πεπτωκυΐας φύσεώς μας. Να δεηθείς με την τήρηση των εντολών του Χριστού.

Με την ειλικρινή μετάνοια για τις αμαρτίες που διέπραξες. Με τις ευχαριστίες και δοξολογίες στον Θεό για όλες τις δοκιμασίες, που στάλησαν σε σένα. Με τις πολλές προσευχές και την ψαλμωδία. Να κάνεις δέηση με την προσευχή του Ιησού και συνδύασέ την με τη μνήμη θανάτου. Αυτές οι δύο δραστηριότητες, η προσευχή του Ιησού και η μνήμη θανάτου – εύκολα ενώνονται σε μία. Από την προσευχή προέρχεται μια ζωηρή θύμηση του θανάτου σαν να ήταν μια πρόγευσή της και από αυτή την πρόγευση του θανάτου η ίδια η προσευχή ενδυναμώνεται πιο πολύ. Είναι απαραίτητο για ένα Χριστιανό να θυμάται το θάνατο. Αυτή η μνήμη είναι απαραίτητη για την πνευματική ζωή.

Προστατεύει την πνευματική ζωή του Χριστιανού από το κακό και τη διαφθορά με την αυτοπεποίθηση που μπορεί να δημιουργηθεί στον πνευματικό αγώνα. Είναι μεγάλη καταστροφή για την ψυχή να θέτει οποιαδήποτε αξία στις δικές του προσπάθειες ή αγώνες και να το κοιτάζει σαν κάτι αξιέπαινο στα μάτια του Θεού. Παραδέξου ότι αξίζεις όλες τις τιμωρίες πάνω στη γη καθώς και τις αιώνιες. Μια τέτοια εκτίμηση του εαυτού σου θα είναι η πιο πραγματική, ή πιο ωφέλιμη για την ψυχή σου και η πιο ευχάριστη στα μάτια του Θεού. Συχνά να απαριθμείς τις αιώνιες κακουχίες που περιμένουν τους αμαρτωλούς.

Η συχνή απαρίθμηση αυτών των δυσκολιών θα πρέπει να τις κάνουν να στέκονται ζωντανές μπροστά στα μάτια σου. Απόκτησε μια πρόγευση των βασάνων της κολάσεως, ούτως ώστε στη γραφική μνήμη τους να φρικιάζει η ψυχή και να αποδεσμεύεται από την αμαρτία. Θα μπορεί τότε να έχει επικοινωνία με το Θεό με ταπεινή προσευχή για έλεος, αναθέτοντας όλες τις ελπίδες στην άπειρή Του αγαθότητα και καθόλου στον εαυτό σου. Φέρνε στο νου και παρουσίαζε στον εαυτό σου τη φοβερή και ατέλειωτη φυλακή της κολάσεως που έχει πολλά τμήματα και πολλά διαφορετικά είδη βασάνων με τα οποία ο άνθρωπος θα δεχτεί τιμωρίες ανάλογες με την επίγεια ζωή του. Σ’ όλα τα τμήματα η φυλάκιση είναι αιώνια, τα βάσανα αιώνια. Εκεί επικρατεί ανυπόφορο και αδιαπέραστο σκοτάδι ενώ ταυτόχρονα καίει άσβηστη φωτιά, ανάβει ασταμάτητα με μια δυνατή φλόγα. Δεν υπάρχει μέρα εκεί… 

Υπάρχει πάντα αιώνια νύχτα. Η δυσωδία εκεί θα είναι ασύγκριτα ανυπόφορη από τη χειρότερη γήινη δυσωδία. Το απαίσιο σκουλήκι της κολάσεως ποτέ δεν κοιμάται. Ροκανίζει συνέχεια και κατατρώει τους φυλακισμένους της κολάσεως χωρίς όμως να εξαφανίζει την ύπαρξή τους ή έστω τη δική του. Αυτή είναι η φύση των βασάνων της κολάσεως: Είναι χειρότερα από οποιοδήποτε θάνατο, αλλά δεν προκαλούν θάνατο. Ο θάνατος είναι επιθυμητός στην κόλαση όσο και η ζωή στη γη. Ο θάνατος θα ήταν μια ανάπαυση για όλους τους φυλακισμένους της κολάσεως. Δεν είναι όμως γι’ αυτούς. Η μοίρα τους είναι μια ατελεύτητη ζωή ατελείωτων βασάνων. Χαμένες ψυχές στην κόλαση βασανίζονται από ανυπόφορες εκτελέσεις με τις οποίες η αιώνια φυλακή αυτών που απέρριψαν τον Θεό κυριαρχεί. Εκεί βασανίζονται από μια ανυπόφορη λύπη. Βασανίζονται με την πιο φρικαλέα ασθένεια της ψυχής, την απελπισία.

Θα πρέπει να αναγνωρίσεις πως είσαι καταδικασμένος στην κόλαση για αιώνια βάσανα και από αυτή την αναγνώριση θα γεννηθούν στην καρδιά σου τόσο ακαταμάχητες και ισχυρές κραυγές προσευχής που σίγουρα θα κάμψουν το Θεό και θα σε ελεήσει και θα σε οδηγήσει στον παράδεισο παρά στην κόλαση. Εσείς που θεωρείτε τους εαυτούς σας να αξίζουν επίγειες και ουράνιες ανταμοιβές. Για σένα η κόλαση είναι πιο επικίνδυνη παρά σε στυγερούς αμαρτωλούς διότι το χειρότερο αμάρτημα απ’ όλα είναι η υπερηφάνεια, η αυτοπεποίθηση, η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Αυτή η αμαρτία είναι αόρατη στα θνητά μας μάτια που είναι συχνά σκεπασμένα μ’ ένα προσωπείο ταπεινώσεως.

Η θύμηση και ο διαλογισμός του θανάτου εξασκείτο από τους μεγαλύτερους από τους ιερούς Πατέρες. Στο βίο του Μεγάλου Παχωμίου βλέπουμε ότι «συνεχώς διατηρούσε μέσα του το φόβο του Θεού και τη μνήμη των αιωνίων βασάνων και ατελεύτητων πόνων που δεν έχουν τέλος -δηλαδή με τη μνήμη της ατελεύτητης φωτιάς και του αιώνιου σκουληκιού. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Παχώμιος προφύλαγε τον εαυτό του από το κακό και προχωρούσε προς το καλό.

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Περιοδικό «Ορθόδοξη μαρτυρία», εκδ. Παγκυπρίου συλλόγου ορθοδόξου παραδόσεως.

Οι φίλοι του Αγίου Όρους.

https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.gr/

ΜΕΤΑΝΟΙΑ Η ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΑΝΑΓΚΗ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ - π.ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ

JOEY JOEY

Έστω και ένας καλός λογισμός αρκεί, ώστε ο Θεός να τον δεχθεί σαν μετάνοια!

Κάποια μοναχή πολεμήθηκε με λογισμούς πορνείας. Κι επειδή δεν μπορούσε να υπομείνει τον πόλεμο, έφυγε από το μοναστήρι της και γύρισε στον κόσμο. 

Δεν άργησε να καταλήξει σε πορνείο. Έμεινε εκεί αρκετά χρόνια και πλούτισε πολύ , γιατί ήταν πολύ όμορφη. 

Ο φιλάνθρωπος Θεός όμως, που εργάζεται για την σωτηρία του κάθε ανθρώπου, έβαλε στο νού της τη μνήμη των οδυνηρών κολάσεων και την αρχική δόξα και τιμή, από την οποία είχε ξεπέσει.

Και εκείνη αφού τα’αναλογίστηκε όλα αυτά, εγκατέλειψε πλούτη και περιουσία, κι έτρεξε στο μοναστήρι της , σαν προβατίνα που γλύτωσε από το στόμα των λύκων. 

Μόλις όμως έφτασε στην πύλη της μονής, έπεσε κάτω και ξεψύχησε . 

Εκεί κοντά ζούσε κάποιος έγκλειστος μοναχός, που είδε σε όραμα την νύχτα εκείνη αγγέλους και δαίμονες έξω από το μοναστήρι. 

Φιλονεικούσαν όλοι μπροστά στη νεκρή για την ψυχή της. 

-Εφόσον μετανόησε, είναι δική μας, έλεγαν οι άγγελοι. 

-Μέχρι τώρα δούλευε σε μας , διαμαρτύρονταν οι δαίμονες. Άλλωστε δεν πρόφτασε να μπει στο μοναστήρι να μετανοήσει. 

Ενώ έτσι φιλονεικούσαν, ήρθε άλλος άγγελος από τον ουρανό. 

-Γιατί φιλονεικείτε; Τους ρώτησε και ύστερα τους είπε ότι ο αγαθός Θεός, αφότου η μοναχή σκέφτηκε να μετανοήσει, από την ίδια εκείνη στιγμή δέχθηκε την μετάνοια της. 

Αμέσως συνήλθε ο μοναχός από το όραμα και έτρεξε να αναγγείλει στην ηγουμένη τα συμβάντα. Αφού περιποιήθηκαν το λείψανο, το έθαψαν στο κοιμητήριο και ευχαρίστησαν τον ελεήμονα Θεό, που και μόνο ένα καλό λογισμό τον δέχεται σαν μετάνοια. 

Από το Γεροντικό

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Ουδείς αναμάρτητος

Δεν υπάρχει άνθρωπος αναμάρτητος.

Κι αν μου πεις ότι ο τάδε είναι δίκαιος

είναι σπλαχνικός, είναι φλάνθρωπος

Θα συμφωνήσω.

Δεν μπορεί, όμως

Να μην έχει και κάποιο ελάττωμα.

Ή από την κενοδοξία θα νικιέται

Ή από την κακολογία ή από κάτι άλλο.

Ένας κάνει ελεημοσύνες, αλλά δεν είναι αγνός.

Άλλος είναι αγνός, αλλά δεν κάνει ελεημοσύνες.

Ο ένας έχει τη μία αρετή και ο άλλος την άλλη.

Ο Φαρισαίος νήστευε, προσευχόταν

Δεν αδικούσε κανέναν, τηρούσε το νόμο.

Είχε όμως αλαζονεία.

Έτσι καταδικάστηκε από τον Κύριο

Γιατί η αλαζονεία τον ζημίωσε περισσότερο απ`όσο 

θα τον ζημίωναν όλες οι αμαρτίες μαζί .

Δεν υπάρχει λοιπόν άνθρωπος απόλυτα δίκαιος

Απόλυτα ενάρετος

Απόλυτα καθαρός από αμαρτία.

Από την άλλη μεριά, δεν υπάρχει αμαρτωλός άνθρωπος 

που να μην κι ένα μικρό έστω καλό.

Κάποιος λ.χ., κάνει αρπαγές και καταστροφές.

Μερικές φορές, όμως, δείχνει καλοσύνη, 

βοηθάει έναν άνθρωπο, λυπάται για το κακό.

Ποιος ήταν σκληρότερος από τον άρπαγα βασιλιά Αχαάβ;

Και όμως, ακόμα κι αυτός ένιωσε κάποτε συντριβή και κατάνυξη.

Ποιος ήταν χειρότερος από τον φιλάργυρο και προδότη Ιούδα;

Και όμως, ακόμα κι αυτός μετά την προδοσία του, είπε:

''Αμάρτησα, γιατί έστειλα στο θάνατο έναν Αθώο'' ( Ματθ. 27: 4 ).

Στη ζωή αυτή εφαρμόζεται σ`όλους ο νόμος της ανταποδόσεως.

Γι`αυτό οι ενάρετοι δοκιμάζουν θλίψεις.

Γι`αυτό οι άδικοι απολαμβάνουν αγαθά.

Οι πρώτοι τιμωρούνται εδώ για τις λίγες αμαρτίες τους

Κι έτσι δεν θα στερηθούν τον παράδεισο.

Οι δεύτεροι αμείβονται εδώ για τις λίγες καλές τους πράξεις

Και θα τιμωρούνται αιώνια για την πολλή κακία τους.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

http://panagia-ierosolymitissa.blogspot.gr

Η μετάνοια δεν πάει ποτέ χαμένη, και δεν χάνεις τίποτε όταν την ασκείς

Μη διαμαρτύρεσαι λέγοντας: Πού είσαι Θεέ μου; Προσεύχομαι και δεν μου αποκάλυψες ποτέ τον εαυτό σου, δεν μου έδωσες ούτε μία χαρά, δεν μου πραγματοποίησες κανένα από τα όνειρά μου. Σου ζητάω υγεία, μου δίνεις αρρώστια. Σου ζητάω βοήθεια, μου δίνεις θάνατο. Σου ζητάω αρετή, μου δίνεις πόνο. Τι Θεός είσαι; 

Όχι! Μη σκεφθείς ποτέ έτσι. Ο Θεός ξέρει πότε η καρδιά σου θα είναι χωρητική. Εάν ακόμη δεν πήρες κάτι, σημαίνει ότι δεν χωράει η καρδιά σου. Η καρδιά σου είναι στουμπωμένη, όπως όταν βάζεις πολλά πράγματα μαζί και τα πιέζεις, για να μη μείνει καθόλου κενό αέρος. Ούτε αέρας δεν μπορεί να χωρέσει στην καρδιά σου, και θέλεις να χωρέσει ο Θεός, τον οποίο δεν χωρούν ολόκληροι οι ουρανοί;

"Μόλις δώ, παιδί μου, την κατάλληλη στιγμή, σε βεβαιώ ότι δεν θα καθυστερήσω ούτε ένα δευτερόλεπτο να σου πραγματώσω τους πόθους σου, τις λαχτάρες σου, τα θεϊκά σου όνειρα. Αμέσως θα το κάνω." 

Ο οδοντίατρος σου κάνει ένεση και περιμένει να μουδιάσεις για να σε εγχειρήσει. Εάν σου κάνει αμέσως την εγχείρηση, θα πεταχτείς από τον πόνο και μπορεί να σπάσει και το δόντι σου. Έτσι και ο Θεός περιμένει την κατάλληλη στιγμή, για να έρθει να σου φωτίσει την διάνοια, να σου χαρίσει όλο τον παράδεισο. Αυτό που νοσταλγούσες ένα, δύο, τρία, πέντε, είκοσι, πενήντα χρόνια, θα το πάρεις σε μια στιγμή. 

Η μετάνοια δεν πάει ποτέ χαμένη, και δεν χάνεις τίποτε όταν την ασκείς.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

http://dakriametanoias.blogspot.gr/

«ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΤΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟΝ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΙΝ ΚΑΙ ΣΤΕΝΗΝ ΓΝΩΡΙΜΙΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟΝ» (Α’Ιωανν. Γ’8)

«Μακαριότατος και αγιότατος ο πάπας της Ρώμης Φραγκίσκος και πολλά τα έτη αυτού…» 

Κύριε… Ελέησον!!! Δαιμονιστήκατε εντελώς!!

Το ακούσατε εσείς που μνημονεύετε το όργανο του διαβόλου, που μνημονεύει τον έναν ΑΝΤΙ-χριστο;

Ιερώνυμε…., ο πάπας είναι αγιότατος ή αιρετικός;

Είναι ή δεν είναι ο ένας ΑΝΤΙ-χριστος; Ποιος είναι τώρα άγιος; Ο Ισαπόστολος Εθνομάρτυρας και Ιερομάρτυρας Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός που είπε: «Τον πάπα να καταράσθε …γιατί αυτός θα είναι η αιτία!» και τον χαρακτήρισε ως τον έναν ΑΝΤΙ-χριστο, ή ο πάπας είναι Αγιότατος;

Ποιος λέει ψέματα ….ο Άγιος Πατρο-κοσμάς ή η «αφεντιά» σας;

Εάν δεν απαντήσετε στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα, είσαστε χειρότεροι από τον πάπα, διότι αυτός ξεκάθαρα έχει δηλώσει την προετοιμασία του ερχομού του ΑΝΤΙ-χρίστου, ενώ εσείς με καταχθόνιο τρόπο, σπρώχνετε δια της βίας, τα τέκνα του φωτός… στην απώλεια!

Εάν εσείς και τα όργανά σας θέλετε να πάτε στον διάβολο (πράγμα που απεύχομαι), δεν μπορεί να σας εμποδίσει κανείς. Οι ΟρθόδοξοιΠιστοί Χριστιανοί ΔΕΝ θα σας ακολουθήσουν,όμως!

Αδελφοί μου ,τα φωνάζουμε εδώ και χρόνια… Μην ακολουθείτε αυτούς που σας οδηγούν στον ΑΝΤΙ-χριστο, στην ΠΑΝ-θρησκεία, γιατί μετά θα είναι αργά. Τώρα μπορείτε να τους φτύσετε τρεις φορές λέγοντας: «οπίσω μου ύπαγε σατανά»!!

Ιεραρχικά αυτοί είναι η φατρία που σας οδηγεί στην ΠΑΝ-θρησκεία του ΑΝΤΙ-χρίστου.

Και έπεται η συνέχεια «των αδύναμων και άβουλων του …Καϊάφα!»

Καταλάβετέ το…!!! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ !!! 

(βλέπε:http://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CF%83%CE%BF%CE%BA%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BB%CF%89%CF%83-%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CF%84/ )

Απομακρυνθείτε όσο είναι ακόμα νωρίς και μην «καταπίνετε την καραμέλα» ότι δήθεν κάνετε εσείς το ΣΧΙΣΜΑ στην Εκκλησία!

Το ΣΧΙΣΜΑ το έκαναν ήδη τα τέκνα του διαβόλου. Εμείς έχουμε ιερή υποχρέωση απέναντι στον Θεό, στους Αγίους και στην πολυβασανισμένη Ελλάδα μας να κρατήσουμε τις πνευματικές Θερμοπύλες και να διατηρήσουμε το προζύμι. 

Ούτε μία κεραία ,ούτε ένα κόμμα ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΟΙΩΣΟΥΜΕ!

ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ Ή ΑΙΩΝΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ;

Για μια ...μόνο λέξη!!

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΣ ΑΙΩΝΙΩΣ;

ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΑΙΩΝΙΩΣ;

Κατανόησε λοιπόν αυτήν τη λέξη!

Αχ! Αυτή η λέξη που «κόλαγε» στο Σά…,ο Σά… και δεν του έβγαινε να πει .. «Ο Σαμαρείτης»!

Ποιος είναι ο Καλός Σαμαρείτης, αδελφοί μου, ο οποίος και στον Σταυρό καταματωμένος καρφώθηκε για να σώσει όλους εμάς και που πολλοί συνεχίζουν να Τον… βλασφημούν;

Πόση αξία έχει μία λέξη; Θυμηθείτε πως προέρχεται από την λογική, δηλαδή από τον ηγεμόνα ΝΟΥ και ΔΙΑΝΟΙΑ, τις δύο πρώτες αισθήσεις της ψυχής.

Εάν η λέξη, ο λόγος περιέχει ψεύδος… , ε… τότε αλλοίμονο στην ψυχή που έχει γεμίσει από κακίες και το ξεχείλισμα αυτής εκ του στόματος ως λόγος ή λέξη είναι ψευδής, ομοιάζοντας του «αντίλογου»!

Οι δε συνέπειες… εξακριβωμένα …η καταστροφή, αφού προηγουμένως έγιναν «κεφάλαιο συμφοράς» (Ιερ.Χρυσοστ.)

Μία λέξη : «θυσιάζω» ή δεν «θυσιάζω» στα είδωλα, πόση δύναμη έχει;

Ακούστε: 

*«ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, αν ΔΕΝ θυσιάσεις στα είδωλα εντός της εβδομάδος, θα σε κάψω ζωντα.. » και η Αγία :

*«Βασιλέα, αυτό που είναι να κάνεις σε μία εβδομάδα κάντο ΤΩΡΑ γιατί εγώ ΠΙΣΤΕΥΩ στον Ιησού Χριστό και στα είδωλα ΔΕΝ ΘΥΣΙΑΖΩ!!»

Πριν τελειώσει ο βασιλιάς τον λόγο του, η ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ είχε εννοήσει και είχε ήδη αποφασίσει!

Ο Λόγος αβίαστα εξήλθε από την ψυχή της, αληθής και πλήρης χάριτος!!

Ναι…μαρτύριο! Για την Πίστη, για Αυτόν που έκανε το ίδιο για εκείνη και για την αναξιότητά μου που αδυνατεί να κατανοήσει «πώς υποτάσσει ο Υιός τον Πατέρα» (Αγ.Νικοδ.αγιορείτης).

Δημόσια εγένοντο και τότε οι διωγμοί και τα μαρτύρια, για να φοβηθεί ο κόσμος και να καμφθεί η αγωνιστικότητα, κατά την εωσφορική λογική των σκοτεινών δυνάμεων.

Δημόσια όμως θέλει και ο Πατέρας την αυταπάρνηση, την ομολογία, τον διωγμό και το μαρτύριο και όχι εις το κρυπτόν και τούτο διότι πρέπει όλοι να βλέπουν και να ακούν, ώστε αναπολόγητοι να είναι εκείνη την ημέρα.

«Τιμή Αγίου, μίμησις αγίου…»

«Τιμή Πατρός ,μίμησις εσταυρωμένου» εάν το θελήσει ο υιός, κατά παραχώρηση, εκουσίως μάλιστα και όχι μόνο, αλλά και με χαρά μας παραγγέλλει!

Η δύναμη μίας και μόνο λέξης, όταν το περιεχόμενό της έχει μόνο ΑΛΗΘΕΙΑ ,δηλαδή ΘΕΟ;

Η συνέχεια γνωστή, η ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ έγινε η ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ και αυτό ένα από τα εκατομμύρια παραδείγματα.

Το αποτέλεσμα δε, της δύναμης της λέξης ή του Λόγου που έχει ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι ο βασιλιάς βαπτίστηκε Χριστιανός και εντός ολίγου χρόνου τέσσερα βασίλεια βαπτίστηκαν Χριστιανοί, σαν να λέμε τέσσερεις πόλεις σημερινές και άλλα πολλά που δεν κατανοούνται με τη λογική και τη σοφία των ανθρώπων…..

Ούτε να ψάχνουμε για το «πώς» και το «γιατί», διότι είναι κρίματα του Θεού. Δικό μας μέλημα είναι η τήρηση του Λόγου που είναι και ΝΟΜΟΣ.

Η δύναμη της μιας λέξης όρια δεν έχει, γιατί η λέξη είναι Λόγος και ο Λόγος είναι Θεός και ο Θεός είναι Αλήθεια και η Αλήθεια είναι Λόγος και τότε θαυματουργεί μία και μόνο λέξη ,ένας και μόνο Λόγος, όταν ως ξεχείλισμα εξέρχεται από την ψυχή αληθινός περιλουόμενος Αγίου Πνεύματος. Γι’αυτό και η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ θα επιβεβαιωθεί με ακρίβεια ,ενώ ο ουρανός και η γη και ό,τι υπάρχει σε αυτά μεταβάλλονται και θα παρέρθουν «ωρισμένως».

Ετοιμασμένη η θριαμβεύουσα Εκκλησία, περιμένει την στρατευομένη που μάχεται τους δαίμονες ,τους προδρόμους του ΑΝΤΙ-χριστου και τα όργανά τους και που θα σωθούν ενωμένοι μαζί της, «όσοι υπομείνουν μέχρι τέλους ακέραιοι, δια της ακριβούς τήρησης των εντολών». « Όσοι δε δειλιάσουν στον κατά του θηρίου αγώνα» και τέλος όσοι αποδείξουν έμπρακτα πως είναι γνήσια τέκνα Θεού και όχι διαβόλου.

Οι Άγιοι από ταπείνωση στην αφάνεια, ήθελαν να είναι! Ούτε να διανοηθεί κανείς να τους αποκαλέσει Αγίους όπως κάποιοι σήμερα που αυτό-αποκαλούνται «αγιότατοι και παναγιότατοι».

Ο Θεός τους υπέδειξε τι να κάνουν και ως Πιστοί δούλοι έπραξαν για να ευαρεστήσουν τον Θεό, για να σωθούν οι ίδιοι και να βοηθηθώ εγώ ερευνώντας, ο αμαθής και ανάξιος, μήπως και καταλάβω κάτι!

«Χώμα είμαι» έλεγαν «χώμα… και τίποτε άλλο»!!

Ας ακούσει η… «αγία και μεγάλη σύνοδος» που για πρώτη φορά στην Εκκλησιαστική μας ιστορία οι πρόδρομοι του ΑΝΤΙ-χριστου την ονόμασαν «αγία και μεγάλη», ενώ είναι με αποδείξεις: 

1ον)ΣΥΝΑΓΩΓΗ διότι είχε πράκτορες της CIA,άθεους-σατανιστές και παρατηρητές ,παπικούς, αιρετικούς ,προδρόμους του ΑΝΤΙ-χρίστου.

2ον)ΛΗΣΤΡΙΚΗ διότι κάθε Ορθόδοξο Λόγο άλλον τον «λήστεψαν», άλλον τον διέβαλαν και άλλον τον αγνόησαν.

3ον)ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΣ (για πολλούς λόγους) και μόνο από το ότι ακύρωσαν τους κανόνες –«πηδάλιο», ως προς τη συνοδικότητα και μεταξύ τους ως φατρία άλλαξαν όλη τη διδασκαλία του Θεού.

Πώς να κατανοηθούν αυτά όταν απουσιάζει η ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ;

Όταν νομίζουν πολλοί ότι μόνο οι πέντε αισθήσεις του σώματος υπάρχουν και τις ικανοποιούν αλόγιστα χωρίς κορεσμό;

Σε όλους όμως είναι γνωστό πως αυτές θα χαθούν με το λιώσιμο της σάρκας.

Αγνοούμε όμως τις άλλες πέντε πιο θαυμαστές αισθήσεις της ψυχής που θα μείνουν αναλλοίωτες, μαζί με την ψυχή ,γιατί είναι μέρος αναπόσπαστο αυτής και όλες μαζί συγκροτούν τον άνθρωπο, ο οποίος πλάστηκε για την αιωνιότητα και πρέπει τώρα να επιστρέψει στην ΠΡΟ-πτωτική του κατάσταση με αγώνες!

Πως λοιπόν τολμάς, άνθρωπε, όχι έναν λόγο ή μία λέξη ή μία διδαχή να αλλοιώσεις, να καταργήσεις, προσβάλλοντας και βλασφημώντας την, αλλά όλον τον Λόγο, όλη τη Διδαχή, όλο τον Νόμο να καταλύεις ως ψεύτης και πλάνος καταντώντας αιρετικός; Πιστεύοντας μάλιστα, ότι σε διακατέχει η Θεία Χάρις;

Είναι δυνατόν η Χάρις του Θεού να είναι μαζί σου όταν πολεμάς τον ίδιο τον Χριστό, την ίδια τη Χάρη; Ταλαίπωρε άνθρωπε…. τολμάς να έχεις το όνομα του Χριστιανού; Καταλαβαίνεις τι κάνεις; 

Αν ήσουν άθεος, μικρότερο το κακό και αν πίστευες σε άλλους Θεούς, πάλι θα ήσουν κρύος και ο Θεός ξέρει το πως και το αν θα σε σώσει!!

Φοράς μαύρα !!Πενθείς;; Τι πενθείς;; Σου τα έχουν πει χιλιάδες φορές, γιατί δεν λες ότι δεν τα χωράει το μυαλό μου, δεν τα καταλαβαίνω, συγχωρέστε με… κατά λάθος βρέθηκα στη «γιορτή του γάμου», αλλά λες ότι τα ξέρεις καλά και τίποτα δεν κάνεις από αυτά που έχεις εντολή;;

ΥΠΟΚΡΙΤΗ,ΠΟΝΗΡΕ ΔΟΥΛΕ μου θυμίζεις αυτόν που είπε ότι θα πάει στην εργασία της αμπέλου αλλά ΔΕΝ πήγε!! Είπε ΨΕΜΑΤΑ, κορόιδεψε!!

Ποιόν ενέπαιξε, άνθρωπε; Καταλαβαίνεις; Τον Κύριό Του ενέπαιξε ή τον εαυτό του κατέστρεψε;

Για μία λέξη: ΕΥΛΟΓΗΣΟΝ, μέσα από το κέντρο της καρδιάς και όλα αλλάζουν. Μία λέξη: ΗΜΑΡΤΟΝ ΘΕΕ ΜΟΥ!

ΑΦΟΥ Ο ΦΩΤΕΙΝΟΤΕΡΟΣ ΣΟΥ ΑΓΓΕΛΟΣ «ΕΠΕΣΕ»,ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΛΛΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ,ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ,ΤΟ ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟ ΤΟΥ,ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΕΓΩ ΠΟΥ ΕΚΤΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΤΡΙΣΑΘΛΙΟ (αφού είμαι μετα-πτωτικός), ΕΧΩ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΔΙΚΟ ΝΑ ΜΟΥ ΒΑΖΕΙ ΑΠΕΙΡΕΣ ΠΑΓΙΔΕΣ ΑΠΟ ΜΙΣΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΓΛΙΤΩΣΩ!

ΕΧΩ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΚ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑ ΚΑΛΟ,ΓΙΑΤΙ ΕΜΠΝΕΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΚΟΥΕΙ ΤΟΝ ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟ-ΔΙΑΒΟΛΟ.

Πώς να γλιτώσω, ΘΕΕ ΜΟΥ; Σώσε με γλυκέ μου Πατέρα! Μου είπες ΘΕΕ ΜΟΥ «Άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» αλλά δεν καταλαβαίνω τα νοήματα και απαντά πάραυτα στους υποκριτές:

«Πονηρέ δούλε, τα βαθιά νοήματα δεν τα κατανοείς! Ούτε ΜΙΑ ΛΕΞΗ δεν μπορείς να κατανοήσεις, τόσο απλή; Τότε γιατί παίρνεις αποφάσεις για θέματα άγνωστα σε εσένα; 

ΠΟΝΗΡΕ και ΚΑΚΕ ΔΟΥΛΕ δεν λέω ότι εσύ προσωπικά διώκεις τους αδελφούς σου, αλλά δεν βλέπεις ,δεν ακούς ότι όποιος ΔΕΝ μνημονεύει τους οικουμενιστές /ΠΑΝ –αιρετικούς ΠΡΟΔΡΟΜΟΥΣ του ΑΝΤΙ-χρίστου διώκεται;

Σκέφτηκες ΠΟΝΗΡΕ ΔΟΥΛΕ, που θα κοιμηθεί το βράδυ ο αδελφός σου;;;

Αδιαφορείς για τις ΕΝΤΟΛΕΣ του Κυρίου σου, κοροϊδεύεις και τον εαυτό σου λέγοντας πως είσαι Χριστιανός! 

Διαρρηγνύεις μάλιστα τα ιμάτιά σου για την δήθεν αγάπη προς τους ξένους ,αλλά τους δικούς σου… τους μισείς!!

Άκου όμως παρακάτω πως αυτό-αποκαλύπτεσαι άθελά σου, ως άφρων και γνωστοποιείς σε όλους σε ποια παράταξη ανήκεις.

Εάν ένα μέλος της οικογένειάς σου (ο κατά σάρκα αδελφός σου, ή ο υιός σου ,ή ο πατέρας σου) καταδιώκονταν, θα έβγαινες έξω και θα ξεσήκωνες τον κόσμο όλον…

Τώρα που καταδιώκονται (χωρίς αιτία και λόγο) οι πνευματικοί αδελφοί σου επειδή ΟΡΘΟΤΟΜΟΥΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ,ΕΣΥΑ Δ Ι Α Φ Ο Ρ Ε Ι Σ; Σ Ι Ω Π Α Σ;;

Ο Μέγας Βασίλειος λέει : «Ο σιωπών δοκεί συναινείν».

Συνεπώς, αποδέχεσαι τους ΔΙΩΓΜΟΥΣ των δούλων του Κυρίου!!

Άρα ΔΕΝ σε ενδιαφέρει ο Ορθόδοξος πλησίον σου, διότι δεν τον θεωρείς αδελφό σου ,γι’αυτό και δεν παίρνεις θέση. Γελάς κιόλας!!

Γέλα τώρα που μπορείς γιατί… σε λίγο καιρό θα το στερηθείς ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ!

Ο ίδιος αυτό-προσδιορίζεις την οικογένειά σου, δηλαδή την «παράταξη» στην οποία ανήκεις!!!

Ένα «ΗΜΑΡΤΟΝ» θέλω μόνο από εσένα, για να σε κατονομάσω δικό μου παιδί και όχι ξένο και δικαίως να πω στον αντίδικο: Τώρα ποιανού τη βοήθεια ,ζητάει; Ποιανού παιδί είναι; Ποιόν επικαλείται; Ποιόν ακούει; Κάνε πέρα τώρα διάβολε, από το αγαπημένο μου τέκνο ,αρκετά το βασάνισες. Με το αυτεξούσιό του, συνειδητά τώρα εμένα καλεί!»

Έτσι ,ούτε στον πονηρό δίνει δικαίωμα, ότι επεμβαίνει χωρίς να τον επικαλούνται, σεβόμενος το αυτεξούσιο και την ταλαίπωρη ψυχή αρπάζει από τον καρπό του χεριού ασφαλίζοντας τη σωτηρία της, όπως έκανε στον έμπειρο θαλασσόλυκο που φοβήθηκε το κυματάκι.

Λέει ο Κύριος: Δεν σας είπα ότι «Ό,τι ζητήσετε προς όφελος της ψυχής σας με Πίστη, δια της προσευχής θα σας δοθεί;»

Γιατί λοιπόν ακολουθείτε αυτόν τον πλάνο, αγύρτη, ψεύτη και λωποδύτη ο οποίος θα σας αφανίσει όπως θα αφανιστεί και ο ίδιος;

Μόνοι σας καταστρέφεστε και δεν σας φταίνε οι αδελφοί που ενδιαφέρονται για το καλό σας και σας τα υπενθυμίζουν ανιδιοτελώς!

Για μία λέξη:

ΜΕΤΑΝΟΩ Πατέρα Μου! Τον ακάθαρτο παλαιό νου μου στα σκουπίδια τον πετώ…. Μα τι λέω; Τα σκουπίδια έχουν κάποια αξία!!

Ο διεστραμμένος όμως νους, όχι μόνο δεν έχει καμία αξία αλλά και λίαν επικίνδυνος είναι. Άρα …γλυκέ μου Πατέρα… «ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ κατά το μέγα έλεος Σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου ΕΞΑΛΕΙΨΟΝ» τον παλαιό και διεφθαρμένο νου μου, αφάνισέ τον!!

Ο δε καινούργιος νους μου, ας σκέπτεται όπως επιθυμείς ΕΣΥ ,για να υπάρχει η συνέχεια και ποτέ να μη διαταραχθεί από αυτόν που του αρέσει να διαβάλλει την θεάρεστη σχέση Πατρός και Υιού.

Τίποτα περισσότερο δεν κατακαίει τον διάβολο από την ΜΕΤΑΝΟΙΑ!

Σε έχει δικό του… με την μετάνοια …σε χάνει!

Φέρνει αναβολές στην ψυχή, που είναι έτοιμη μάλιστα να εξομολογηθεί «εφ’ όλης της ύλης». Εκεί να δεις …πάλη, σώμα με σώμα! Εκεί να δεις τεχνάσματα και δικαιολογίες που προτάσσει!

«Όχι αυτό, αυτό είναι μεταξύ μας, είναι πολύ κακό, πες όλα τα άλλα εκτός από αυτό! Να πες πως ήσουν νέος… και έκανες λάθη …και αρκεί! Μην πεις όμως τι λάθη έκανες… για να την «πατήσουν» και άλλοι!»

Αχ, αυτή η λέξη «ΜΕΤΑΝΟΙΑ».. σε αναγεννά, σου φοράει ρούχα καινούργια, αδιαπέραστα από τα βέλη του εχθρού.

Σου βάζει «υποδήματα» καινούργια, γιατί εάν ο Μωϋσής έπρεπε να βγάλει τα υποδήματά του, στον χώρο που δεν γνώριζε ότι ήταν ΙΕΡΟΣ και αν οι μαθητές Του, έπρεπε να τινάξουν και τη σκόνη των υποδημάτων τους όπου δεν τους δέχονταν, πόσο μάλλον προσεκτικός πρέπει να είναι αυτός που αποφάσισε να περπατεί εφ’ εξής ,μόνο τον δρόμο του ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ;

Ακόμα περισσότερο αυτός που τελεί καθημερινά τη ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΜΝΟΥ ,σε χώρο που «πατά» και γνωρίζει πολύ καλά την ΙΕΡΟΤΗΤΑ του;

Σου βάζει και δακτυλίδιον ,για να σε «διακρίνει», τοποθετώντας σε παρά του ΒΑΣΙΛΕΩΣ!

Σύμβολα τιμητικά, Θεϊκά, τα εντελώς αντίθετα από τα εωσφορικά σύμβολα (βιτρώ,…) της ΠΑΝ-θρησκείας, που για να εισέλθεις στην «ΣΥΝΑΓΩΓΗ της ΛΗΣΤΡΙΚΗΣ ΨΕΥΔΟ-ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΡΗΤΗΣ» έπρεπε πρώτα να τα ασπαστείς και να τα αποδεχθείς. Ήξερες ,συνεπώς, ταλαίπωρε που πήγαινες και σε τι αποσκοπούσε η παρουσία σου εκεί. 

Τους αδελφούς σου, ναι…. μπορείς να τους κοροϊδέψεις …είσαι όμως άφρων και αχάριστος αν νομίζεις ότι θα κοροϊδέψεις και ΑΥΤΟΝ που σου έπλασε τους πνεύμονες, δίνοντάς σου την αναπνοή και …χάρη σου κάνει που ζεις…. οικονομώντας σου ΧΡΟΝΟ για ΜΕΤΑΝΟΙΑ!!!

Δεν κατανοούμε ότι το υπόλοιπο της ζωής μας είναι πολύ σύντομο και δεν μας περισσεύει καθόλου χρόνος; Ούτε στο τέλος του 3ου τετάρτου του 8ου αιώνα, αξίζει να την επιδιώξουμε (την μετάνοια) για να εξασφαλίσουμε τη ζωή την αιώνια;

«Και επί την αύριον εξελθών, εκβαλών ΔΥΟ ΔΗΝΑΡΙΑ έδωκε το πανδοχεί και είπεν αυτώ. Επιμελήθητι αυτού, και ότι αν προσδαπανήσεις, εγώ εν τω επανέρχεσθαί με αποδώσωσοι»(Λουκ.Ι’35).

Μην φαντασθείτε πως τα δύο δηνάρια σχετίζονται με χρήματα ,διότι ουδόλως μας ενδιαφέρει πόσο πλήρωσε τον πανδοχέα ο Καλός Σαμαρείτης που περιφρονώντας τα χρήματα είχε πει «αποδώσατε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι».

Ούτε στο αρχαίο κείμενο του Ευαγγελίου υπάρχει λέξη περιττή ή στερούμενη βαθέων νοημάτων. Ας ερευνούμε τις γραφές γιατί εκεί βρίσκεται η ΑΛΗΘΕΙΑ που θα μας ελευθερώσει από τα πάθη και θα φωτίσει το νου μας, να μην πλανηθούμε!!

Η μετάνοια μας δε, να είναι ειλικρινής και καθημερινή.

Να «σβήνουν …τα χρωστούμενα»!

«Ας είναι και αμμούδα, γιατί και αυτή συμπυκνώνεται και πέτρα μπορεί να γίνει…» είπε ο αββάς.

Το δε «άφες αυτοίς»,ως οικονομία χρόνου για την μετάνοιά μας δεν ισχύει δια παντός, αλλά μέχρι τον θάνατο του καθενός και μέχρι το «εν τω επανέρχεσθαί με», για όσους αξιωθούν την ευλογημένη αυτή ώρα. Γι’ αυτό μας είπε ότι δεν ήρθε να κρίνει την πρώτη φορά, αλλά να διδάξει και να διακονήσει!

Είθε ο Θεός να ελεήσει όλον τον κόσμο ,μα περισσότερο αυτούς που είδαν, άκουσαν, διδάχθηκαν και δίδαξαν, αλλά πρόδωσαν τον Χριστό και κατάντησαν αιρετικοί –εχθροί Του, γιατί αυτούς τους περιμένει μεγαλύτερη τιμωρία από την παραβίαση του Νόμου.

Ο Θεός δεν είναι τιμωρός ,είναι ΑΓΑΠΗ και έθεσε τους Νόμους διότι μόνο τηρώντας τους μπορούμε να σωθούμε. Ούτε ο Νόμος είναι τιμωρός και σκληρός. Εμείς που παραβαίνουμε τον Νόμο φταίμε και δικαίως αυτό-τιμωρούμαστε.

Δεν φταίει ο δήμαρχος που έβαλε …φανάρια ,ούτε τα φανάρια ευθύνονται. Εμείς φταίμε που τα παραβιάζουμε και σκοτωνόμαστε, μόνοι μας διαλέγουμε τον ..θάνατο από τη ζωή!

Στο χέρι μας είναι να ζήσουμε αιώνια ή να πεθάνουμε αιώνια, αλλιώς το αυτεξούσιο αχρείαστο θα ήταν….

ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ

Αγαπητοί μου αδελφοί ,στο προηγούμενο άρθρο : «ΓΕΝΕΑ ΠΟΝΗΡΑ ΚΑΙ ΜΟΙΧΑΛΙΣ…» με αγάπη η ελαχιστότητά μου απευθύνθηκε στον σεβαστό και αγαπητό γέροντα Σάββα αγιορείτη υπενθυμίζοντάς του ότι αιρετικός είναι καθένας που αλλάζει το ελάχιστο του Ευαγγελίου. Τώρα έχουμε πλήρη κατάλυση του Ευαγγελίου και αλλαγή θρησκείας,από τους νέους ιούδες!!

Εύχομαι να το εννοήσει και να πράξει ΘΕΑΡΕΣΤΑ!

Οι οικουμενιστές ΠΑΝ-αιρετικοί, ΑΝΤΙ-χριστοι μόνο με θαύμα θα επανέλθουν ,διότι έχουν…. εκτεθεί (και όχι μόνο από τον μαμωνά) ανεπανόρθωτα.

Συνεπώς τους αιρετικούς έχουμε ΕΝΤΟΛΗ να τους απομακρύνουμε ή να απομακρυνθούμε από αυτούς και φυσικά… αφού ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΙΔΙΑ ΠΙΣΤΗ επιβάλλεται πρωτίστως η ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ!

Ο εν λόγω αγιορείτης θέλω να σας διευκρινίσω ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ο επίσης σεβαστός και αγαπητός ΣΑΒΒΑΣ ΛΑΥΡΙΩΤΗΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ που και αυτός είναι αγιορείτης ,ο οποίος πολύ πριν την ΨΕΥΔΟ-σύνοδο αγωνιζόταν και αγωνίζεται για τη ΔΙΑΦΥΛΑΞΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΗΣ ΜΑΣ και την επαναφορά όσων παρέκλιναν των ΘΕΙΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ αδιαφορώντας για τους κανόνες της Εκκλησίας μας(Πηδάλιο).

Ας έχουμε την αγωνιστικότητα τού αγαπητού ΣΑΒΒΑ ΛΑΥΡΙΩΤΗ του ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ και με ανδρείο φρόνημα ας αγωνιστούμε, κατά τας εντολάς, εναντίων των προδρόμων του ΑΝΤΙ-χρίστου!

Αδελφοί μου ,ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ να πηγαίνουμε κόντρα στον άνεμο των παθών, των αιρέσεων και της Ν.Τ.Π.

Δόξα Σοι τῷ δείξαντι τὸ φῶς.

Με εν ΧΡΙΣΤΩ αγάπη και ενδιαφέρον 

Γεώργιος Φλώρος

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Τι να κάνω με τις αμαρτίες μου...

Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Ποιμένα: “Τι να κάνω με τις αμαρτίες μου; ” 

Και απαντώντας ο Γέροντας του λέει: 

“Αυτός που θέλει να λυτρωθεί από τις αμαρτίες του, με δάκρυα λυτρώνεται απ΄ αυτές και εκείνος που θέλει να αποκτήσει αρετές, με δάκρυα τις αποκτά. 

Γιατί το να κλαίμε είναι η οδός που μας παρέδωσε η Γραφή, καθώς και οι πατέρες, που έλεγαν: 

Κλάψτε, άλλη οδός δεν υπάρχει παρά μόνον αυτή”.

ΜΕΓΑΛΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

http://dakriametanoias.blogspot.gr

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ. Βράδυ Δεκαπενταύγουστου του 2017...

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Βράδυ Δεκαπενταύγουστου του 2017. Ένα ήδη οδυνηρό πνευματικά καλοκαίρι βαίνει αργά προς το τέλος του, προοιωνίζοντας δυστυχώς ακόμη πιο επώδυνες μέρες. Μέρες θλίψης, μέρες σύγχυσης, μέρες διωγμού. Και γενικά μέρες αγωνίας για όλους όσους βλέπουν εδώ και καιρό τα μαύρα σύννεφα να συγκεντρώνονται πάνω από την καθημαγμένη χώρα και - βλέποντάς τα - συνειδητοποιούν τα πασίδηλα πλέον σημεία των καιρών…

Βράδυ Δεκαπενταύγουστου. Λίγες μόλις ώρες αφότου, θεαρχίω νεύματι οι θεοφόροι απόστολοι, υπό νεφών μεταρσίως αιρόμενοι, εκ περάτων συνέδραμον του κηδεύσαι την της ζωής Μητέρα. Αι δε υπέρταται των ουρανών δυνάμεις, συν τω οικείω Δεσπότη παραγενόμεναι, το θεοδόχον σώμα προέπεμψαν, τω δέει κρατούμεναι. Και σπεύσαμε βέβαια μαζικά κι εμείς να πλημμυρίσουμε τις εκκλησιές. Μα ειλικρινά δεν ξέρω τι κατορθώσαμε να αισθανθούμε και πάλι από το μεγάλο μας Πάσχα του καλοκαιριού. Τι κατορθώσαμε να της πούμε και τι να της ζητήσουμε. Ποιο δώρημα δηλαδή που να ταιριάζει πραγματικά προς το συμφέρον της αιτήσεως…

Βράδυ Δεκαπενταύγουστου. Ενός Δεκαπενταύγουστου σε καιρούς κλιμακούμενης απόγνωσης. Η άνευ προηγουμένου πολιτική κρίση συνεχίζει να βαθαίνει - και όσο περνάει ο καιρός, αυτό που επέρχεται, είναι φανερό πως κυοφορεί καταστάσεις τραγικές. Φέρνει πιο κοντά την εκποίηση της πατρίδας, τη νέκρωση της αγοράς, τον δημογραφικό και εθνικό όλεθρο εξαιτίας της υπογεννητικότητας και της θανάσιμης λαθροεισβολής, την πλήρη υποταγή και εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας σε ξένα αφεντικά. Και μάλιστα όλα αυτά με σφραγίδα…αριστεροφανούς «προοδευτικότητας», εξ ου και η πλήρης απογοήτευση για ένα μεγάλο κομμάτι του λαού, το οποίο στήριξε τις έσχατες ελπίδες του για πολιτική ανατροπή σε ένα μόρφωμα που συσπείρωσε κάποια στιγμή τις περισσότερες δυνάμεις του φερόμενου ως αντιμνημονιακού χώρου. Ενός λαού όμως που και πάλι προδόθηκε, γιατί βέβαια διέπραξε για μια ακόμη φορά το ίδιο τραγικό λάθος, πεποιθώς επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία. Και τώρα που προδόθηκε, έχει απομείνει εδώ και καιρό μουδιασμένος να παρακολουθεί παθητικά τις εξελίξεις. Πιο παθητικά και υποτονικά από κάθε άλλη φορά. Ίσως γιατί νιώθει ότι δεν έχει πού να ελπίσει πλέον.

Και γιατί όμως άραγε να ξέρει πού να ελπίσει αυτός ο λαός της αποστασίας, που έχει τόσο πολύ εθιστεί πια στο να παρακολουθεί αποχαυνωμένος «υπερήφανους ομοφυλόφιλους» (να παρελαύνουν ή να συμβιώνουν δια νόμου), στο να νοιάζεται μόνο για τον απλό πονοκέφαλο της οικονομικής κρίσης (μη δίνοντας δεκάρα για τον θανατηφόρο καρκίνο της πνευματικής κατάρρευσης) και στο να καταπίνει αμάσητα τόσα και τόσα νεοταξίτικα «προοδευτικά» σκουπίδια; Είναι πραγματικά τόσο βαθιά πλέον η παρακμή μέσα στο άθλιο ψευδοκράτος που εδώ και δεκαετίες παράγει κυρίως απάτη κι ασυναρτησία, ώστε είναι ν’ απορείς ποια απερινόητη μεγαλοθυμία του Ετάζοντος καρδίας και νεφρούς μάς κρατάει ακόμα και δεν μας καταποντίζει οριστικά μες στ’ αποκαΐδια. Και την ίδια ώρα βέβαια δεν ξέρεις και πού να στρέψεις το βλέμμα, αναζητώντας δειλά κάποιο μικρό στήριγμα. Όλα υπό διάλυσιν, όλοι οι θεσμοί ξεχαρβαλωμένοι απ’τη φαυλότητα ή την ανεπάρκεια, όλα να καταρρέουν με κρότο εκκωφαντικό. Πολιτικές δυνάμεις απαξιωμένες κάτω από το ασήκωτο βάρος δεκαετιών ανομίας και χυδαιότητας. Μια απερίγραπτη κυβέρνηση που δεν απέτυχε μόνο παταγωδώς στις έωλες υποσχέσεις για απαλλαγή από τα μνημόνια, αλλά βρίσκει πλέον τις ευκαιρίες - πότε μες στον ορυμαγδό και πότε χάρη στο γενικό μούδιασμα - για να περνά ανενόχλητη αρρωστημένες διατάξεις, μέτρα εθνοκτόνα και νομοσχέδια μηδενιστικά. Μια Δικαιοσύνη σε πλήρη ανυποληψία, μια Υγεία σε πλήρη διάλυση, μια Παιδεία ταγμένη στο να παράγει όχι συγκροτημένους πολίτες, αλλά αφελληνισμένα, παραζαλισμένα και αναλφάβητα ανθρώπινα κοπάδια. Και ταυτόχρονα βέβαια να βλέπεις κι ανθρώπους δήθεν σοβαρούς, ακόμη κι ανθρώπους κοντινούς σου, να εξακολουθούν να τυρβάζονται περί όνου σκιάς, να συνεχίζουν ακόμη και τώρα - παρά τα αδυσώπητα σημεία των καιρών - να ομφαλοσκοπούν, με την επί χρόνια κεκτημένη αδράνεια της πλέον αυτιστικής εσωστρέφειας. Μια θλίψη τα πάντα λοιπόν. Θλίψη και απογοήτευση.

Και λίγο πιο πέρα φυσικά, η τραγική σύναξη των εκκλησιαστικών μας ταγών, πάντοτε ασελγούσα (πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων) επί του Σώματος και του Αίματος του εν ύδασι την γην Κρεμάσαντος. Από τη μια με τα οικουμενιστικά ή μασωνικά λύματα μέσα στα οποία βυθίζονται πια τόσοι και τόσοι ιεράρχες μας, από την άλλη με τις πάντα ανοιχτές και κακοφορμισμένες πληγές της ελλειμματικής πνευματικότητας, της σιμωνίας, του καριερισμού, της εκκοσμίκευσης, της αδιαφορίας για τα πάντα. Οπότε τι μας απομένει πλέον άραγε ως παρηγοριά;

Μα να λοιπόν τι μας απομένει. Η μεγαλύτερη πηγή παρηγοριάς και δύναμης. Ο γλυκασμός των αγγέλων, η χαρά των θλιβομένων, η απαλλαγή των ασθενούντων. Το άρρηκτον τείχος μας, ο ηλιοστάλακτος θρόνος, η ακαταίσχυντος προστασία, η αμετάθετος μεσιτεία μας προς τον Ποιητήν. Μαζί της, μάς απομένει και η γη μας, μια γη γεμάτα κόκαλα αγίων, ποτισμένη με το αίμα χιλιάδων μαρτύρων και ηρώων, σμιλεμένη απ’ τον πόνο και το δάκρυ, μπολιασμένη απ’ τα ατέλειωτα βάσανα και τους καημούς της Ρωμηοσύνης. Και μας απομένουν βέβαια κι οι λίγες φωνές όσων τάχθηκαν να φυλάγουν τις σύγχρονες Θερμοπύλες - και θα συνεχίσουν φυσικά να το πράττουν, παγερά αδιάφοροι για το αν «οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε». Ψυχές που αγωνίζονται στην αφάνεια, «ελεύθεροι κι ωραίοι που ζουν σε κάποιες φυλακές» (στα μοναστήρια και στον κόσμο) και μας κρατάνε ακόμη όρθιους.

Κι από πίσω τους, πολύ πίσω τους, πασχίσαμε να βαδίσουμε στα σκυφτά κι εμείς, με όλα τα πάθη και τις αδυναμίες μας, στα μικρά μας μετερίζια εδώ και πολλά χρόνια. «Είμαστε ακόμα εδώ, ψάχνοντας στα τυφλά καινούργιους δρόμους», όπως θα τραγούδαγαν κι οι Κατσιμιχαίοι. Κι είναι στα τυφλά βέβαια, γιατί κι εμείς ελάχιστα νιώσαμε στον δρόμο - κι όσα κι αν μάθαμε να λέμε για πατρίδα, πίστη και παράδοση, θεωρίες ήτανε πιο πολύ παρά βίωμα και πράξη. Υπήρξαμε προφανώς πολύ μικροί κι ανάξιοι, άδεια σαρκία κι εμείς, ανάλγητοι κι αμετανόητοι, χαμένοι στα πλέγματα και τους εγωισμούς μας, αποστάτες ανέστιοι, «κύνες επί τον ίδιον έμετον επιστρέφοντες». Γι’ αυτό και ό, τι ξεκινήσαμε κατά καιρούς να φτιάξουμε (ομάδες, κινήσεις και σχήματα), έμεινε λειψό και ατελέσφορο. Γιατί δεν είχε Χάρη. Απολύτως λογικό να κολοβωθεί και να εξοκείλει. Άξιον και δίκαιον.

Βράδυ Δεκαπενταύγουστου. Ενός Δεκαπενταύγουστου σε αγριεμένους καιρούς. Καιρούς αποστασίας και μάταιης περιπλάνησης. Μα όσα κι αν πράξαμε, σε ό,τι κι αν φταίξαμε, όσο κι αν «πήραμε τη ζωή μας λάθος», είναι τέτοια η λαίλαπα που έρχεται (και ειλικρινά η οικονομική κατάρρευση είναι το τελευταίο που εννοώ), που ίσως να πλησιάζει η ώρα που, όποιος έχει απομείνει ζωντανός σε τούτον τον τόπο, επιτέλους θα κληθεί και να το αποδείξει. Και θα κληθεί να το πράξει, ξεκινώντας βέβαια από το αναφανδόν μείζον και πραγματικά θανάσιμο πνευματικό και εθνικό μας πρόβλημα (που πολύ απλά δεν είναι άλλο από την προϊούσα προδοσία της ορθόδοξης πίστης μας από τα όργανα της οικουμενιστικής παναίρεσης - για την οποία προδοσία, όσο δεν θα αντιδρούμε, θα είμαστε όλοι μας συνένοχοι) και συνεχίζοντας μετά και με τα λοιπά πνευματικά και υλικά (πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, εθνικά) ζητήματα. Με πράξεις όμως πλέον κι όχι με λόγια - καιρός να μπει πια ένα τέλος οριστικό κι αμετάκλητο για τις διαπιστώσεις, τα συμπεράσματα, τις ατέρμονες αναλύσεις. Και φυσικά αυτές οι πράξεις μπορεί να γίνουν μόνο συν Θεώ. Μόνο με το αυτεπίγνωτον της αθλιότητάς μας, μόνο με την οριστική ταφή του ελεεινού πτώματος μέσα μας, μόνο με το αυθεντικό κλάμα της ειλικρινούς επιστροφής μας, μόνο με την επίκληση του ελέους Του και της μεσιτείας Της. Μόνο έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε πια. Σε κάθε άλλη περίπτωση, οι καιροί μας μάλλον τελειώνουν πλέον κάπου εδώ. Και ό,τι επί αιώνες κάποιοι έχτισαν σ’ αυτή τη γη, δείχνει καταδικασμένο να χαθεί οσονούπω οριστικά μαζί μας μες στα συντρίμμια.

Βράδυ Δεκαπενταύγουστου του 2017. Λίγο μόλις μετά το δεύτερο Πάσχα μας - εκείνο του καλοκαιριού. Λίγο μετά αφού η την ζωήν κυήσασα προς την ζωήν μεταβέβηκεν. Λίγες ώρες αφότου η του αενάου φωτός Μητέρα μετέστη από της γης εις τα άνω. Από εκεί που βρίσκεται, ας ξαναβάλει το χέρι της, για μια ακόμη φορά…

http://opaidagogos.blogspot.gr

... καλύτερα να προσεύχεσαι στον Θεό

Αντί να καυχάσαι για το αύριο, καλύτερα να προσεύχεσαι στον Θεό να δώσει την ημέραν ταύτην, τον άρτον ημών τον επιούσιον. 

Η σημερινή ημέρα μπορεί να είναι η τελευταία μας επί της γης. 

Γι’ αυτό είναι καλύτερα να περάσουμε αυτή την ημέρα εν μετανοία, μετανιώνοντας για όλες τις μέχρι τώρα ημέρες μας επί της γης, παρά να φανταζόμαστε το αύριο, μία ημέρα που μπορεί να μην ξημερώσει για εμάς. 

Οι μάταιες φαντασιώσεις για το αύριο δεν μπορούν να μας αποφέρουν τίποτα καλό· αντιθέτως, η μετάνοια μέχρι δακρύων για μία ημέρα μπορεί να μας σώσει από το αιώνιο πυρ.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

inpantanassis.blogspot.gr

Η επίγνωση των αμαρτημάτων

Η καλύτερη παρηγοριά για τους θλιμμένους 

είναι η επίγνωση των αμαρτημάτων τους ....

Το πρώτο σου γιατρικό, το πρώτο παυσίπονο που θα πάρεις στον καιρό των θλίψεων, ας είναι τούτος ο καλός λογισμός, που αναφέραμε και πρίν, όται για τις πολλές σου αμαρτίες σου άξιζαν χειρότερα δεινά. Και μην τολμήσεις να πεις, όπως μερικοί ανόητοι, ότι δεν έχεις κάνει κανένα κακό. Όλοι έχουμε αμαρτήσει, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο. Όταν οι άγιοι Τρεις Παίδες μέσα στο καμίνι δόξαζαν το Θεό λέγοντας, “Ας είσαι δοξασμένος Κύριε, γιατί με ακρίβεια και δικαιοκρισία ξεσήκωσες όλα τούτα εναντίον μας, εξαιτίας των αμαρτιών μας” (Δαν., Προσ. Άζαρ.: 2, 4), τι να πούμε εμείς; Όταν ο μέγας Παύλος ομολογούσε ότι είναι ο πρώτος των αμαρτωλών (Α΄Τιμ. 1:15), δεν θα είμαστε αναίσθητοι και θρασύτατοι αν αρνηθούμε τη δική μας αμαρτωλότητα;

Όταν, λοιπόν, σε χτυπήσει μια συμφορά, αναλογίσου πόσες φορές παραβίασες τις θείες εντολές, πόσες φορές υπερηφανεύθηκες, θύμωσες, αδίκησες, έβρισες, υποκρίθηκες, συκοφάντησες ή μ΄οποιονδήποτε άλλο τρόπο έσφαλες ενώπιον του Κυρίου, από τον οποίο τόσο έχεις ευεργετηθεί, και απέναντι στους συνανθρώπους σου, τους οποίους οφείλεις ν΄αγαπάς σαν τον εαυτό σου. Και τότε θα παραδεχθείς και θα ομολογήσεις με ντροπή, ότι και αυτή και άλλη βαρύτερη παίδευση έπρεπε να σου στείλει η δικαιοκρισία του Θεού, πού, όπως δεν αφήνει αρετή αβράβευτη, έτσι δεν αφήνει και αμαρτία απαίδευτη.

Αν για έναν και μόνο υπερήφανο λογισμό τιμωρήθηκε τόσο αυστηρά ο Εωσφόρος, πού σαν άγγελος ήταν το εκλεκτότερο δημιούργημα του Πλάστη, πόσο πρέπει να τιμωρηθείς εσύ, ο άνθρωπος, πού τόσες φορές και με τόσους τρόπους έχεις υπερηφανευθεί ενώπιον Θεού και ανθρώπων; Αν για μια και μόνη παράβαση εξορίστηκε ο Αδάμ από τον παράδεισο, τι πρέπει να πάθεις εσύ, που τόσες παραβάσεις και ανομίες κάνεις καθημερινά;

Με τέτοιες και άλλες παρόμοιες σκέψεις θα παρηγορηθείς και θα καταλάβεις πώς οι θλίψεις, που δοκιμάζεις, είναι ασήμαντες μπροστά σ΄αυτές που θα σου άξιζαν, όταν μάλιστα έτσι καθαρίζεσαι και αποκτάς ελπίδα σωτηρίας. Γιατί είναι σαν να χρωστάς σε κάποιον χίλια φλουριά, κι απ΄αυτά να πληρώνεις μόνο δέκα στο δανειστή σου, που σου χαρίζει μεγαλόψυχα τα υπόλοιπα.

ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ

του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός

http://orahmas.blogspot.gr

Τι πρέπει να κάνουμε, όταν είμαστε πληγωμένοι…

Όταν βρίσκεσαι πληγωμένος, επειδή έπεσες σε κάποιο αμάρτημα λόγω αδυναμίας σου ή καμιά φορά με τη θέλησή σου μη δειλιάσεις· ούτε να ταραχθείς γι’ αυτό, αλλά αφού επιστρέψεις αμέσως στον Θεό, μίλησε έτσι: «Βλέπε, Κύριέ μου· έκανα τέτοια πράγματα, σαν τέτοιος που είμαι· ούτε ήταν δυνατό να περίμενες και τίποτε άλλο από εμένα τον τόσο κακοπροαίρετο και αδύνατο, παρά ξεπεσμό και γκρέμισμα».

Και ευχαρίστησέ τον και αγάπησέ τον περισσότερο παρά ποτέ, θαυμάζοντας την τόσο μεγάλη ευσπλαχνία του, διότι μολονότι λυπήθηκε από σένα, πάλι σου δίνει το δεξί του χέρι και σε βοηθάει, για να μη ξαναπέσεις στην αμαρτία· τελευταία, πες με μεγάλο θάρρος στη μεγάλη ευσπλαχνία του: «Εσύ, Κύριέ μου, συγχώρησέ με και μην επιτρέψεις στο εξής να ζω χωρισμένος από σένα, ούτε να απομακρυνθώ ποτέ, ούτε να σε λυπήσω πλέον»...

Και κάνοντας έτσι, μη σκεφτείς αν σε συγχώρεσε, διότι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο, παρά υπερηφάνεια, ενόχληση του νου, χάσιμο του καιρού και απάτη του διαβόλου, χρωματισμένη με διάφορες καλές προφάσεις. Γι’ αυτό, αφήνοντας τον εαυτό σου ελεύθερο στα ελεήμονα χέρια του Θεού, ακολούθησε την άσκησή σου, σαν να μην είχες πέσει. Και αν συμβεί εξ’ αιτίας της αδυναμίας σου να αμαρτήσεις πολλές φορές την ημέρα, κάνε αυτό που σου είπα όλες τις φορές, όχι με μικρότερη ελπίδα στον Θεό. Και κατηγορώντας περισσότερο τον εαυτό σου και μισώντας την αμαρτία περισσότερο, αγωνίσου να ζεις με μεγαλύτερη προφύλαξη.

Αυτή η εκγύμναση δεν αρέσει στον διάβολο· γιατί βλέπει πως αρέσει πολύ στον Θεό, επειδή και μένει ντροπιασμένος ο αντίπαλος, βλέποντας ότι νικήθηκε από εκείνον, που αυτός είχε πριν νικήσει. Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί διαφορετικούς τρόπους για να μας εμποδίσει, να μην το κάνουμε. Και πολλές φορές πετυχαίνει το σκοπό του εξ’ αιτίας της αμέλειάς μας και της μικρής φροντίδας που έχουμε στον εαυτό μας.[…]

Ο τρόπος λοιπόν, για να αποκτήσεις την ειρήνη, είναι ο εξής· να ξεχάσεις τελείως την πτώση και την αμαρτία σου και να παραδοθείς στη σκέψη της μεγάλης αγαθότητας του Θεού· και ότι, αυτός μένει πολύ πρόθυμος και επιθυμεί να συγχωρέσει κάθε αμαρτία, όσο και αν είναι βαριά, προσκαλώντας τον αμαρτωλό με διάφορους τρόπους και μέσα από διάφορους δρόμους, για να έλθει σε συναίσθηση και να ενωθεί μαζί του σε αυτήν τη ζωή με την χάρι του· στην δε άλλη να τον αγιάσει με τη δόξα του και να τον κάνει αιώνια μακάριο. Κατόπιν, όταν έλθει η ώρα της εξομολογήσεως, την οποία σε προτρέπω να κάνεις πολύ συχνά, θυμήσου όλες σου τις αμαρτίες, και με νέο πόνο και λύπη, φανέρωσέ τες όλες στον Πνευματικό σου και κάνε με προθυμία τον κανόνα που θα σου ορίσει.

(Από τον “Αόρατο Πόλεμο” του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου)

(Πηγή ηλ. κειμένου: xfd.gr)

Η ευτυχία βρίσκεται μέσα στον ίδιο σας τον εαυτό

Η ευτυχία βρίσκεται μέσα στον ίδιο σας τον εαυτό, και Μακάριος είναι ο άνθρωπος που το κατάλαβε αυτό. Εξετάστε την καρδιά σας και δείτε την πνευματική της κατάσταση. Μήπως έχασε την παρρησία της προς το Θεό; Μήπως η συνείδηση διαμαρτύρεται για παράβαση των Εντολών Του; Μήπως σας κατηγορεί για αδικίες, για ψέματα, για παραμέληση των καθηκόντων προς το Θεό και τον πλησίον; Ερευνήστε μήπως κακίες και πάθη γέμισαν την καρδιά σας, μήπως γλίστρησε αυτή σε δρόμους στραβούς και δύσβατους.

Άγιος Νεκτάριος

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Παραδοσιακά "ορθόδοξα κάστρα" συναγωνίζονται σε "χαρτοπόλεμο" με κατά παραγγελία "υπνωτικές παραινέσεις"

πολύ δύνατο το κείμενο που ακολουθεί

Αφύπνιση τώρα ειρηνικά ή «κατόπιν εορτής» καταστροφικά;

Σαν να συναγωνίζονται σε χαρτοπόλεμο εσχάτως και παραδοσιακά ορθόδοξα κάστρα, που άλλα μας έλεγαν πριν από λίγο καιρό και άλλα μας λένε τώρα, για τα αντίχριστα οικουμενιστικά κατορθώματα των προϊσταμένων τους. Συντονισμένοι και αυτοί με το γεμάτο ψεύδη κείμενο «Προς τον λαό», σε κατά παραγγελία υπνωτικές παραινέσεις πάλι προς τον λαό, ωσάν ο τελευταίος να κοιμάται τον ύπνον τον βαθύ. 

Μάλλον αυτό το γνωρίζουν ότι συμβαίνει πολύ καλά.

Το περίεργο είναι ότι και κάποιοι που αντιδρούν ορθά και τεκμηριωμένα, τσαλακώνοντας το χαρτάκι και πετώντας το προς τα πάνω σαν σφαιρίδιο ελαφρύ μην τυχόν και τραυματίσει κανέναν ψευδεπίσκοπο, αρκεί να πεταχτεί, σπεύδουν να διευκρινήσουν προς το τέλος ότι δεν συμφωνούν αναγκαστικά με μεμονωμένες ακραίες μορφές αντίδρασης που ακολουθούν ορισμένα αγωνιζόμενα πρόσωπα, αλλά υιοθετούν, ακολουθούν και συστήνουν τον καλό και δημιουργικό αγώνα, στα μέτρα και τα πλαίσια, που η αγία μας Εκκλησία επιτρέπει και προτρέπει.

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

αν οι ακραίες μορφές είναι η διακοπή μνημοσύνου, κρίμα στο χαρτί και στο μελάνι που ξοδεύετε. 

Αν όχι, σωστά. 

Αν εννοείτε όμως ότι δεν συμφωνείτε με τις διακοπές που έγιναν ως μη επιτρεπτές από την Εκκλησία, είναι μέγα λάθος γιατί καί στα πλαίσια των Κανόνων είναι, όπως λέτε, καί στα μέτρα και τη μίμηση αγίων μορφών καί επιτρεπτές. 

Αν πάλι εννοείτε υπερβολές «ξεφρενιασμένων» προς επίδειξη, συμφωνούμε. Σε κάθε περίπτωση εάν δεν διευκρινίζετε, κατά την άποψή μας πρέπει να είναι διατυπωμένο αλλιώς ή να απουσιάζει.

Γενικά, πιστεύουμε ότι σκόπιμα γράφονται έτσι για να ξεκαθαρίσουν, για τους δικούς τους λόγους, προς την οικουμενιστική πλευρά ότι δεν συμφωνούν με τις μεμονωμένες αποτειχίσεις, τις οποίες σημειωτέον τρέμουν οι αιρετικοί και είναι το μόνο σημείο φρένου στη φρενίτιδα που καλπάζει.

Γιατί όμως δεν λέμε καθαρά τα πράγματα με το όνομά τους, παρά κεκαλυμμένα και πίσω από τσαλακωμένα χαρτάκια καλυπτόμεθα θεωρώντας ότι κάνουμε αγώνα, γράφοντας πέντε – έξι αντιοικουμενιστικά επιχειρήματα;

Γιατί δεν λέγεται ξεκάθαρα ότι όποιος υπέγραψε ή αποδέχεται τις αποφάσεις του Κολυμπαρίου είναι κατά τους Ιερούς Κανόνες εν δυνάμει αιρετικός; 

Σύνοδο ορθόδοξη περιμένουμε για να τον καθαιρέσει. Ως τότε, εκτελεί έγκυρα Μυστήρια αλλά εγγίζει τα όρια της γελοιότητας η εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του, όταν μάλιστα ψευδώς ομολογεί εντός του ιερού θυσιαστηρίου ότι ο επίσκοπός του ορθοτομεί.

Γιατί δεν λέγεται επακριβώς ότι το Κολυμπάρι έχει εισαγάγει επίσημα νέα αιρετική εκκλησιολογία με 10 καθαρές αιρέσεις - πλάνες;

1. Δίνει εκκλησιαστικότητα σε όλες τις αιρέσεις με την αποδοχή της οντολογίας του ονόματος.

2. Επιτρέπει σολομώντεια τους μεικτούς γάμους και αυτό για να διευκολύνει την άμβλυνση των συνειδήσεων προς την πλήρη ένωση.

3. Αποδέχεται πλήρως τη συμμετοχή μας στο αντίχριστο ΠΣΕ και μάλιστα ως σύγχρονη αναγκαιότητα.

4. Σχετικοποιεί τη νηστεία, τον ακρογωνιαίο λίθο της εγκράτειας.

5. Διαστρέφει δραματικά την οντολογία του προσώπου.

6. Τινάζει στον αέρα το συνοδικό σύστημα κατά το πρότυπο της Β΄ Βατικάνειας, με τις υπογραφές μόνο των προκαθημένων.

7. Αποδέχεται τη συμπροσευχή και συναποδοχή των αιρετικών, προσκαλώντας τους ως παρατηρητές.

8. Αρνείται τη σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου με την απαράδεκτη αιτιολόγηση της τάχα μη συμμετοχής των Δυτικών αιρετικών.

9. Αρνείται να επικυρώσει επίσημα τις αντιπαπικές Η΄ και Θ΄ Συνόδους ως Οικουμενικές, που στη συνείδηση του πιστού πληρώματος ήδη από αιώνων είναι.

10. Διαγράφει από το εκκλησιαστικό λεξιλόγιο το επίθετο «αιρετικός».

Γιατί δεν το φωνάζουμε δυνατά και παντού ότι η αίρεση προσφέρει ανύπαρκτο Θεό – είδωλο και συνεπώς εμποδίζει τη Σωτηρία; 

Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο και η μεγάλη επιμονή των Πατέρων και των αποτειχισμένων από την αίρεση.

Γιατί δεν φανερώνουν όλοι το αυτονόητο, ότι η απομάκρυνση από την αίρεση δεν αποτελεί σχίσμα αλλά προφυλάσσει από σχίσμα;

Γιατί παρερμηνεύουν επίσκοποι αγίους Πατέρες και Κανόνες σαν να απευθύνονται σε άλογα πρόβατα;

Γιατί ο εχθρός αν και λέει απίστευτες ανοησίες παρουσιάζεται ενωμένος και προχωρά ενώ ο ορθόδοξος κόσμος διαιρεμένος και στάσιμος αν όχι σε οπισθοχώρηση;

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί,

τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Πολιτικοοικονομική κατάσταση με μνημόνια και ΕΕ, Μάθημα των Θρησκευτικών, Έμφυλες ταυτότητες, Νέο Σύνταγμα, μεταναστευτικό, Κυπριακό, Σκόπια, Θράκη, Ήπειρος, Αιγαίο, "Νέα Εποχή" και Οικουμενισμός, είναι συγκοινωνούντα δοχεία και αν δεν υπάρξει καθολική αντίσταση, τελειώνουμε. Ελλάς και Ορθοδοξία θα διασώζεται στα βουνά και στα λαγκάδια μέσα σε τρύπες και πιθάρια μέχρι να γίνει κάποτε, ίσως σε αιώνες, νέα επανάσταση από τη μαγιά που θα φουσκώσει.

Αν δεν υπάρξει καθολική αντίσταση εδώ και τώρα, ας μην περιμένουμε τη Θεία Χάρη να βοηθήσει διότι εμείς οι ίδιοι θα την έχουμε ελεύθερα απομακρύνει. Τότε, ιστορικά έναν τρόπο μόνο Θείας επαναφοράς γνωρίζουμε: Την καταστροφική πλην όμως πατρική επώδυνη σύνθλιψη των ανομημάτων. Τότε με βαρύ τίμημα όλα συνέρχονται, μηδενίζουν, επαναπροσδιορίζονται και ξαναρχίζουν. Οι πνευματικοί νόμοι ενεργούν και ενεργούν καλώς.

Ας μην αφήσουμε το μέλλον σε τόσο ακραίες καταστάσεις που έρχονται ταχύτατα. Τόσα που πάθαμε είναι υπεραρκετά για να αλλάξουμε ρότα και να πέσουμε στα μαλακά. 

Ο ελληνικός λαός αν δεν μετανοήσει θα πληρώσει μεγάλο τίμημα. Αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει πρώτα να νοήσει, να συνειδητοποιήσει σε τι επικίνδυνους ατραπούς έχει οδηγηθεί τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτό είναι και το δυσκολότερο που κάνει την αφύπνιση από τον υλιστικό λήθαργο σχεδόν αδύνατη.

Ο Θεός να βάλει το χέρι του!

Ο Α.Κ. Σαραντίδης είναι δάσκαλος στην Καβάλα και πολιτικός επιστήμων

http://synaksiorthodoxon.blogspot.gr

Δεν θέλει ο Θεός τον θάνατο του αμαρτωλού...

«Δεν θέλει ο Θεός τον θάνατο του αμαρτωλού, όσο το να επιστρέψει και να σωθεί. Ας μην κατηγορήσεις τον εαυτό σου, επειδή βρίσκεσαι σε βάθος κακών. 

Είναι ευκαιρία ανοχής, είναι καιρός μακροθυμίας, είναι καιρός να γιατρευτείς, είναι καιρός να διορθωθείς.

Γλίστρησες, σήκω! Αμάρτησες, ησύχασε!

Μη στέκεσαι στον δρόμο των αμαρτωλών, αλλά φύγε από εκεί. Γιατί, όταν φύγεις και θρηνήσεις, τότε θα σωθείς. Καθ’ όσον η υγεία προέρχεται από τους κόπους και η σωτηρία απ’ τους ιδρώτες». 

Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Nα μείνουμε στην σκέπη της μετάνοιας

Αν απαρνήθηκες τον κόσμο και έδωσες τον εαυτό σου στον Θεό, για να ζήσεις με μετάνοια, μην αφήσεις τον λογισμό σου να σε λυπήσει για τα προηγούμενα αμαρτήματά σου, ότι δεν συγχωρούνται. Ούτε πάλι να καταφρονήσεις τις εντολές του Κυρίου, επειδή έτσι ούτε τα προηγούμενα αμαρτήματά σου συγχωρεί.

Να είσαι άγρυπνος, αδελφέ, απέναντι στο πνεύμα που φέρνει τη λύπη στον άνθρωπο, γιατί με πολλούς τρόπους προσπαθεί να σε αιχμαλωτίσει, μέχρι που να σε κάνει ανίσχυρο. 

Γιατί η λύπη, όταν είναι όπως τη θέλει ο Θεός, είναι χαρά, καθώς βλέπεις τον εαυτό σου να στέκεται στο θέλημα του Θεού· ενώ ο λογισμός που σου λέει: «Πού θα ξεφύγεις; 

Δεν έχεις μετάνοια» προέρχεται από τον εχθρό (διάβολο) με σκοπό να κάνει τον άνθρωπο να αφήσει την εγκράτεια. 

Αντίθετα, η λύπη η σύμφωνη με το θέλημα του Θεού δεν έρχεται επιθετικά στον άνθρωπο, αλλά του λέει: «Μη φοβάσαι. Προσπάθησε πάλι». Ξέρει δηλαδή ότι ο άνθρωπος είναι αδύνατος και τον ενδυναμώνει.

Να αντιμετωπίζεις τους λογισμούς σου με σύνεση, και θα τους δεις να ελαφρύνονται· γιατί αυτόν που τους φοβάται, τον κάνουν να παραλύσει από το βάρος τους. 

Αυτή είναι η δύναμη εκείνων που θέλουν να αποκτήσουν τις αρετές: όταν πέσουν, να μη λιγοψυχήσουν, αλλά πάλι να φροντίσουν. 

Αυτή είναι η αγαθότητα του Θεού: όποια ώρα αφήσει ο άνθρωπος τις αμαρτίες του, τον δέχεται με χαρά και δεν λαμβάνει υπόψη του τα προηγούμενα αμαρτήματά του, όπως λέει η αγία Γραφή για τον άσωτο γιό (Λουκ. 15:17-22). 

Αυτός δηλαδή άφησε την τροφή των γουρουνιών, δηλαδή τα σαρκικά του θελήματα, και γύρισε με ταπείνωση στον Πατέρα του· γι’ αυτό και ο Πατέρας τον δέχτηκε και πρόσταξε αμέσως να του φορέσουν τη στολή της αγνότητας και το δαχτυλίδι της υιοθεσίας, την οποία χαρίζει το άγιο Πνεύμα. 

Γιατί βέβαια ο Κύριός μας είναι σπλαχνικός και θέλει την επιστροφή του ανθρώπου, όπως είπε: «Αλήθεια σας λέω, γίνεται χαρά στον ουρανό για τη μετάνοια ενός αμαρτωλού» (Λουκ. 15:7).

Όσο λοιπόν έχουμε στη διάθεσή μας, αδελφοί, τη μεγάλη του ευσπλαχνία και τους πλούσιους οικτιρμούς του, ας επιστρέψουμε με όλη μας την καρδιά σε αυτόν, και αυτός θα μας δεχτεί με αγάπη και θα μας κάνει κοινωνούς της αιώνιας ζωής.

Όταν λοιπόν επιστρέψεις, φύλαγε την καρδιά σου και μην πέσεις σε ακηδία λέγοντας: «Πώς μπορώ εγώ, αμαρτωλός άνθρωπος, να φυλάξω όλες τις αρετές;» 

Γιατί ούτε η μετάνοια απαιτεί κάτι τέτοιο από εσένα· αλλά, όταν ο άνθρωπος επιστρέψει στον Θεό αφήνοντας τις αμαρτίες του, αμέσως η μετάνοιά του τον αναγεννά και σαν να είναι βρέφος τού δίνει γάλα από τους άγιους μαστούς της και τον ανατρέφει σαν στοργική μητέρα.

Όσον καιρό είναι το βρέφος στην αγκαλιά της μητέρας του, αυτή συνεχώς το φυλάει από κάθε κακό· και όταν κλάψει, αμέσως του δίνει τον μαστό της· καμιά φορά το χαστουκίζει ελαφρά, όσο σηκώνει, για να το φοβερίσει να θηλάζει το γάλα της με φόβο και να μην είναι δύστροπο· αν όμως κλάψει, το σπλαχνίζεται, γιατί βγήκε από τα σπλάχνα της· το καλοπιάνει, το φιλά, το χαϊδεύει, ωσότου να δεχτεί τον μαστό της.

Αν δείξουν στο βρέφος χρυσάφι ή ασήμι ή μαργαριτάρια ή όποιο άλλο σκεύος του κόσμου, αυτό τα κοιτάζει βέβαια, αλλά, καθώς είναι στην αγκαλιά της μητέρας του, όλα τα παραβλέπει, για να θηλάσει από τον μαστό της. Δεν το μαλώνει ο πατέρας του, που δεν δουλεύει ή που δεν πάει να πολεμήσει τους εχθρούς του. Ξέρει ότι είναι μικρό και δεν μπορεί· έχει πόδια, αλλά δεν μπορεί να στηριχτεί σε αυτά· έχει χέρια, αλλά δεν μπορεί να κρατήσει όπλα. Περιμένουν λοιπόν με υπομονή οι γονείς του, ώσπου να μεγαλώσει.

Όταν μεγαλώσει λίγο και γίνει παιδάκι, και πάει να παλέψει με κάποιον και εκείνος το ρίξει κάτω, δεν του θυμώνει γι’ αυτό ο πατέρας του, γιατί ξέρει ότι ακόμη είναι παιδί. 

Όταν όμως γίνει άντρας, τότε φαίνεται η προθυμία του, αν έχει έχθρα προς τους εχθρούς του πατέρα του, και τότε και ο πατέρας του εμπιστεύεται σε αυτόν τα υπάρχοντά του, γιατί είναι γιός του.

Αν όμως, μετά από τόσους κόπους που πέρασαν γι’ αυτό οι γονείς του, γίνει, όταν μεγαλώσει, ένας παλιάνθρωπος και μισήσει τους καλούς γονείς του και δεν υπακούει σε αυτούς και γίνει φίλος με τους εχθρούς τους, αυτοί παύουν να το αγαπούν, το διώχνουν από το σπίτι τους και το αποκληρώνουν.

Και εμείς λοιπόν, αδελφοί, ας φροντίσουμε για τον εαυτό μας, να μείνουμε στη σκέπη της μετάνοιας, και ας θηλάσουμε γάλα από τους άγιους μαστούς της, για να μας θρέψει· και ας υπομείνουμε τον ζυγό της καθώς θα μας παιδαγωγεί, ώσπου να αναγεννηθούμε πνευματικά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και να γίνουμε ώριμοι, φτάνοντας στην τελειότητα που μέτρο της είναι ο Χριστός (Εφ. 4:13).

Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Α’, Υπόθεση Α’, σελ. 40. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2001.

theomitoros.blogspot.gr

Η καλύτερη παρηγοριά για τους θλιμμένους είναι η επίγνωση των αμαρτημάτων τους

Το πρώτο σου γιατρικό, το πρώτο παυσίπονο που θα πάρεις στον καιρό των θλίψεων, ας είναι τούτος ο καλός λογισμός, που αναφέραμε και πρίν, όται για τις πολλές σου αμαρτίες σου άξιζαν χειρότερα δεινά. Και μην τολμήσεις να πεις, όπως μερικοί ανόητοι, ότι δεν έχεις κάνει κανένα κακό. Όλοι έχουμε αμαρτήσει, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο. 

Όταν οι άγιοι Τρεις Παίδες μέσα στο καμίνι δόξαζαν το Θεό λέγοντας, “Ας είσαι δοξασμένος Κύριε, γιατί με ακρίβεια και δικαιοκρισία ξεσήκωσες όλα τούτα εναντίον μας, εξαιτίας των αμαρτιών μας” (Δαν., Προσ. Άζαρ.: 2, 4), τι να πούμε εμείς; Όταν ο μέγας Παύλος ομολογούσε ότι είναι ο πρώτος των αμαρτωλών (Α΄Τιμ. 1:15), δεν θα είμαστε αναίσθητοι και θρασύτατοι αν αρνηθούμε τη δική μας αμαρτωλότητα; 

Όταν, λοιπόν, σε χτυπήσει μια συμφορά, αναλογίσου πόσες φορές παραβίασες τις θείες εντολές, πόσες φορές υπερηφανεύθηκες, θύμωσες, αδίκησες, έβρισες, υποκρίθηκες, συκοφάντησες ή μ΄οποιονδήποτε άλλο τρόπο έσφαλες ενώπιον του Κυρίου, από τον οποίο τόσο έχεις ευεργετηθεί, και απέναντι στους συνανθρώπους σου, τους οποίους οφείλεις ν΄αγαπάς σαν τον εαυτό σου. Και τότε θα παραδεχθείς και θα ομολογήσεις με ντροπή, ότι και αυτή και άλλη βαρύτερη παίδευση έπρεπε να σου στείλει η δικαιοκρισία του Θεού, πού, όπως δεν αφήνει αρετή αβράβευτη, έτσι δεν αφήνει και αμαρτία απαίδευτη. 

Αν για έναν και μόνο υπερήφανο λογισμό τιμωρήθηκε τόσο αυστηρά ο Εωσφόρος, πού σαν άγγελος ήταν το εκλεκτότερο δημιούργημα του Πλάστη, πόσο πρέπει να τιμωρηθείς εσύ, ο άνθρωπος, πού τόσες φορές και με τόσους τρόπους έχεις υπερηφανευθεί ενώπιον Θεού και ανθρώπων; Αν για μια και μόνη παράβαση εξορίστηκε ο Αδάμ από τον παράδεισο, τι πρέπει να πάθεις εσύ, που τόσες παραβάσεις και ανομίες κάνεις καθημερινά; 

Με τέτοιες και άλλες παρόμοιες σκέψεις θα παρηγορηθείς και θα καταλάβεις πώς οι θλίψεις, που δοκιμάζεις, είναι ασήμαντες μπροστά σ΄αυτές που θα σου άξιζαν, όταν μάλιστα έτσι καθαρίζεσαι και αποκτάς ελπίδα σωτηρίας. Γιατί είναι σαν να χρωστάς σε κάποιον χίλια φλουριά, κι απ΄αυτά να πληρώνεις μόνο δέκα στο δανειστή σου, που σου χαρίζει μεγαλόψυχα τα υπόλοιπα.

ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ.

του Μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός.

http://amartolon-sotiria.blogspot.gr/

Δεν μπορει ο διαβολος να πιασει οσους αγωνιζονται σ’ αυτες τις τεσσερις επαλξεις

Κάποτε εμφανίστηκε ο διάβολος μπροστά στον αιγύπτιο ασκητή Μακάριο και για να τον κάνει να λιποψυχήσει, του είπε:

-Ό,τι κάνεις εσύ, το κάνω κι εγώ.

Εσύ νηστεύεις και εγώ δεν τρώω ποτέ σαν άυλο πνεύμα που είμαι.

Κάνεις ολονυχτίες, αλλά κι εγώ επίσης δεν κλείνω μάτι.

Σκέπτεσαι ολοένα το Θεό αλλά κι εγώ Αυτόν έχω στο νου μου, πολεμώντας τα τέκνα Του.

Ο Μακάριος του απάντησε:... 

-Όλα μπορεί να τα κάνεις που κάνω, αλλά ένα μονάχα δεν μπορείς: να μετανοήσεις!

Θα πρόσθετα επίσης ότι:

δεν μπορείς να πεις την αλήθεια

δεν μπορείς να ταπεινωθείς και

δεν μπορείς να αγαπήσεις.

Κι όσο αγωνίζομαι σ’ αυτές τις τέσσερις επάλξεις (να μετανοώ, να αληθεύω, να ταπεινώνομαι, να αγαπώ), δεν μπορείς να με κατακτήσεις!

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

http://agiameteora.net/