Συμβαίνει κάποτε, να μας φαίνεται ότι ο άλλος κάνει μια κακή πράξη...
Η θύρα της μετανοίας είναι ανοικτή για όλους, και δεν γνωρίζουμε ποιός θα τη διαβεί πρώτος, εσύ ή αυτός που κατακρίνεις...
Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ
.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μετάνοια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μετάνοια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
''Να θυμάσαι και να φοβάσαι δύο λογισμούς...''
Να θυμάσαι και να φοβάσαι δύο λογισμούς, ο ένας λέει: «Είσαι άγιος» και ο άλλος: «Δεν θα σωθείς».
Κι οι δύο αυτοί λογισμοί προέρχονται από τον εχθρό, και δεν έχουν αλήθεια μέσα τους.
Εσύ, όμως, να σκέφτεσαι: «Εγώ είμαι μεγάλος αμαρτωλός, αλλά ο Ελεήμων Κύριος αγαπά πολύ τους ανθρώπους και θα συγχωρέσει και σ΄ εμένα τις αμαρτίες μου».
Πίστευε έτσι, και θα γίνει σύμφωνα με τήν πίστη σου:
Θα σε συγχωρήσει ο Κύριος.
Μη βασίζεσαι, όμως, στους προσωπικούς σου αγώνες, έστω και αν είσαι μεγάλος ασκητής.
Ένας ασκητής μου έλεγε: «Βεβαίως θα ελεηθώ, γιατί κάνω τόσες μετάνοιες τήν ημέρα».
Όταν, όμως, ήρθε ο θάνατος, «διέρρηξε τα ιμάτιά του».
Όχι, λοιπόν, για τις ασκήσεις μας, αλλά δωρεάν, κατά τη χάρη Του ελεεί ο Κύριος.
Ο Κύριος θέλει τήν ψυχή να είναι ταπεινή, άκακη, και να συγχωρεί τους πάντες με αγάπη τότε και ο Κύριος συγχωρεί με χαρά.
Ο Κύριος τους αγαπά όλους, και εμείς οφείλουμε να Τον μιμούμαστε και να αγαπούμε τους πάντες, και αν δεν μπορούμε, τότε πρέπει να Τον παρακαλούμε… και ο Κύριος δεν θα αρνηθεί, αλλά θα βοηθήσει με τη χάρη Του.
''Να θυμάσαι και να φοβάσαι δύο λογισμούς...''
Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
Η σχέση με Τόν Θεό ~ μία ''προσωπική'' υπόθεση
Η σχέση με Τόν Θεό μία ''προσωπική'' υπόθεση
Πριν λίγο καιρό ήμουν παρών στό ξέσπασμα ενός ανθρώπου.
Άρχισε να κατηγορεί την εκκλησία και να λέει τα κλασικά: οι παπάδες μας κλέβουν, οι δεσποτάδες μας θέλουν στην άγνοια υποταγμένους, μας κοροϊδεύουν, μας εκμεταλλεύονται, εγώ αλλιώς τον φανταζόμουν το Θεό. Μάλιστα, για να στηρίξει όλο αυτά τα παράπονά του έφερε και παραδείγματα πολύ ορθά....Και μ'έβαλε σε σκέψεις. Πολλές σκέψεις. Να εκμυστηριευτώ μερικές...
Κάνουμε πάντα το λάθος να βλέπουμε τα σφάλματα των παπάδων, των δεσποτάδων και αμέσως λέμε: Να, αυτός έκανε αυτό. Και ποιο είναι αμέσως το συμπέρασμα που βγάζουμε; Άρα, καλά κάνω κι εγώ που δεν πάω στην εκκλησία.
Δηλαδή, αμέσως βγάζουμε τον εαυτό μας απ'την εξίσωση, επειδή κάπου, κάποτε, κάποιος έκανε συγκεκριμένο σφάλμα. Και ξεχνάμε ότι ο Θεός είναι υπόθεση όχι του παπά που έκλεψε, αλλά του καθενός μας προσωπικά. Η πίστη είναι βίωμα.
Είναι εμπειρία προσωπική, μυστική, εσωτερική. Είναι σχέση με το Θεό. Και σε μια τόσο προσωπική σχέση δε χωράνε ενέργειες ή παραλείψεις τρίτων. Για παράδειγμα, όταν ερωτευτείς, δε σε νοιάζει τίποτε άλλο παρά το ερώμενο πρόσωπο. Βλέπεις το πρόσωπο αυτό παντού και πάντα.
Είμαστε πολύ εύκολοι στο να κατακρίνουμε. Αλλά, είδαμε ποτέ τα δικά μας σφάλματα; Είδαμε ποτέ το δοκάρι στο δικό μας μάτι; Του έφταιγε ο παπάς που έκανε κάτι. Γιατί όχι; Και εκείνος άνθρωπος σαν και σένα και μένα δεν είναι; Ας μήν ξεχνάμε ότι μέσα στους 12 μαθητές του Χριστού (που ο ίδιος τους διάλεξε) υπήρξε και ένας μετέπειτα προδότης...
Θυμήσου, αδερφή/έ, ότι τον Ιούδα τον αγάπησε πιο πολύ απ'όλους ο Χριστός! Του έδωσε ευκαιρίες που σε κανέναν άλλον δεν έδωσε.
Ο Χριστός μας τίμησε με το υπέρτατο, χαοτικό, ασύλληπτο δώρο: την απόλυτη ελευθερία μας.... Απόλυτη ως την αιωνιότητα!
Άν δε σ'αρέσει ο παπάς ο ''εγωίσταρος'' ή ο ψάλτης που τα τσεπώνει, διάλεξε μια άλλη ενορία και πήγαινε εκεί. Άμα -όπως λες- δε σ'αρέσει ο παπάς αυτός, πήγαινε σε κάποιον άλλον να εξομολογηθείς. Αλλά να θυμάσαι ότι ακόμη και ο πιο αμαρτωλός ιερέας όταν κάνει Λειτουργία κατεβάζει το Θεό τον ίδιο στη γη. Γι'αυτό καλό είναι να το θυμόμαστε αυτό πριν πάμε να κρίνουμε...
Η πίστη δεν είναι θεωρίες. Μυστικά μέσα σου θα την βιώσεις την επικοινωνία με το Χριστό. Ό,τι και αν ακούς, όσα επιχειρήματα και να σου πουν, άμα δε το νιώσεις, είναι χαμένος χρόνος...
Και θυμήσου ότι ο Χριστός δεν υποχρεώνει κανένα. Δέχεται ακόμα και εκείνους που μετανιώνουν έστω και στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Τόσο αρχοντική και άπειρη είναι η αγάπη του.
Τους βάζει στη Βασιλεία του έστω και μ'ένα ύστατο ήμαρτον(θυμήσου: ληστές, πόρνες, απατεώνες, κλπ.) Άρα, αυτός που τώρα κρίνουμε και βρίζουμε, μπορεί να καταλήξει στην αγκαλιά του Θεού κι εμείς -λόγω της κατάκρισής μας- να αποξενωθούμε απ'την αγάπη Του...
Άσε τους άλλους να φωνάζουν και να ουρλιάζουν και να τους φταίνε όλα. Άσε ακόμα και τα μεγαλόστομα κηρύγματα. Άσε με κι εμένα που πήρα φόρα…
Εσύ, πήγαινε κάπου ήσυχα, και με όση δύναμη ψυχής έχεις πες Του: Χριστέ μού, ακούω τόσα και τόσα... Δεν ξέρω τι να πρωτοπιστέψω....
Γνωρίζω όμως πώς υπάρχεις! έλα στην ψυχή μου…
Έλα να σε νιώσω.
Και, αν το πράξεις αυτό με πίστη και ταπείνωση, τότε Εκείνος σίγουρα θα σε επισκεφτεί...
aoratigonia.blogspot.gr
Το δικό μας έργο
ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ
Νά ἐμπιστεύεσαι τή ζωή σου καί τήν ψυχή σου στό Κύριο, τόν παντοδύναμο καί πανάγαθο. Ὄχι στόν ἑαυτό σου, τόν ἀδύναμο καί ἁμαρτωλό.
Ἔτσι θά εἶσαι ἀσφαλής.
Ὁ Κύριος εἶναι ὁ δημιουργός σου.
Μετά τή θλιβερή πτώση σου, Ἐκεῖνος ἐνανθρώπησε γιά σένα, καταδικάστηκε γιά σένα, ἔχυσε τό αἷμα Του γιά σένα. Μά καί τί δέν θά κάνει ἀκόμα γιά σένα!
Ἑτοιμάσου νά δεχθεῖς τά δῶρα Του, καθαρίζοντας τήν ψυχή σου.
Αὐτό εἶναι τό δικό σου ἔργο.
Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ
Δεν είναι απαραίτητα ούτε χρήματα, ούτε τίτλοι για να γνωρίσει κάποιος τον Θεό...
Πόση χαρά για μας!
Ο Κύριος όχι μόνο συγχωρεί τα αμαρτήματά μας, αλλά και δίνει στην ψυχή να Τον γνωρίσει, αρκεί μόνο να ταπεινωθεί. Και ο τελευταίος φτωχός μπορεί να ταπεινωθεί και να γνωρίσει τον Θεό με το Άγιο Πνεύμα. Δεν είναι απαραίτητα ούτε χρήματα, ούτε τίτλοι για να γνωρίσει κάποιος τον Θεό, αλλά μόνο η ταπείνωση. Ο Κύριος παρέχεται δωρεάν, μόνο χάρη στο έλεος Του.
Πριν δεν το γνώριζα, αλλά τώρα βλέπω ολοφάνερα κάθε ημέρα και κάθε ώρα, κάθε λεπτό το έλεος του Θεού. Ο Θεός χαρίζει ειρήνη ακόμη και την ώρα του ύπνου, και χωρίς τον Θεό δεν υπάρχει ειρήνη στην ψυχή.
Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
Μας περιμένει!
Η μακροθυμία του Θεού μας περιμένει, μας ανέχεται και μας συγχωρεί, αρκεί να αναγνωρίσουμε τις αμαρτίες μας, να μετανοήσουμε και εξομολογηθούμε. Χωρίς συγχώρεση οι άνθρωποι δεν μπορούν ούτε να κατανοήσουν το Ευαγγέλιο και ούτε να το εφαρμόσουν.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς Επίσκοπος Αχρίδος
Καιρός μετάνοιας
Την 29η Αυγούστου η Εκκλησία εορτάζει την αποκεφάλιση του Ιωάννου του τιμίου προδρόμου και βαπτιστού του Χριστού. Βέβαια ο εορτασμός δεν είναι πανηγυρικός, γι’ αυτό και έχει καθιερωθεί αυστηρή νηστεία κατά την ημέρα αυτή. Δεν είναι όμως και ημέρα πένθους, όπως δεν είναι ημέρα πένθους η οποιαδήποτε άλλη εορτή μάρτυρα της Εκκλησίας. Είναι ημέρα θριάμβου της πίστης προς τον Θεό.Ο Ιωάννης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, με βάση τις κρατούσες σήμερα αντιλήψεις, απόκοσμος και αντικοινωνικός. Ζούσε στην ερημιά, φορώντας απλό κατεργασμένο δέρμα και τρεφόμενος με ακρίδες ή βλαστάρια και άγριο μέλι. Χαρακτηριστικός τύπος αυτού, τον οποίο σήμερα μεμφόμαστε, επειδή παραιτήθηκε απ’ όλες τις χαρές του βίου. Σαν εμείς να έχουμε γευθεί τη χαρά μέσα στις ηδονές και στις απολαύσεις. Έχοντας, στην τρομακτική σύγχυση που μας χαρακτηρίζει, μπερδέψει τη χαρά με την ευχαρίστηση αυθυποβαλλόμαστε με την ψευδαίσθηση ότι έχουμε κάνει ορθές επιλογές!Ο Ιωάννης δεν είχε κράχτες να διαλαλούν το μεγαλείο του, ώστε να συρρέει προς αυτόν ο λαός. Ούτε πάλι οι προσερχόμενοι σ’ αυτόν είχαν κάποια υλικά οφέλη. Απεναντίας ο λόγος του ήταν αρκούντως σκληρός στον αντίποδα του διαχρονικού δημαγωγικού. Βασική αρχή του κηρύγματός του προς τους προσερχόμενους ήταν η μετάνοια. Τόνιζε την ανεπάρκεια της καταγωγής των Εβραίων και ζητούσε την έμπρακτη μεταστροφή τους. Υπενθύμιζε το τέλος των ακάρπων δένδρων. Και ο λαός ζητούσε οδηγίες περί του πρακτέου. Και έδινε αυτός οδηγίες σκληρές, σκληρότατες: «ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι και ο έχων βρώματα (φαγώσιμα) ομοίως ποιείτω». Υπερακόντιζε κατά πολύ την εντολή του μωσαϊκού νόμου για τη διάθεση του δεκάτου στους φτωχούς. Οι σύγχρονοι «χριστιανοί» καταντήσαμε να θεωρούμε αυτή και παρόμοιες εντολές κομμουνιστική διαφώτιση! Και δεν ήσαν μόνο κάποιοι απλοί άνθρωποι του λαού, που προσέρχονταν και βαπτίζονταν, για να αφεθούν οι αμαρτίες τους. Ήσαν και άλλοι, όπως τελώνες και στρατιωτικοί στην υπηρεσία των Ρωμαίων, αδίστακτοι και άρπαγες. Και ζητούσαν και αυτοί συμβουλή! Και τους έδινε κάποια φαινομενικά απλή και ίσως αφελή: Να μην εισπράττετε υπερβολικά ποσά εκμεταλλευόμενοι τους αδύνατους ούτε να ζείτε σε βάρος τους απειλώντας και εκβιάζοντας. Αστείες φαντάζουν οι υποδείξεις, όμως δεν είναι. Κατ’ αρχήν, γιατί προσέρχονταν αυτοί οι ισχυροί και άπληστοι της εποχής εκείνης; Είχαν κάποια ανάγκη; Είχαν βέβαια και μάλιστα μεγάλη. Οι τύψεις της συνείδησής τους, την οποία εμείς οι απελευθερωμένοι χαρακτηρίζουμε σήμερα ως έντεχνα προβαλλόμενη απειλή για την υποταγή μας στην εμπορευματική θρησκεία, είναι υπαρκτές και διαχρονικά ταλανίζουν τους παραβάτες των εντολών του Θεού. Και οι υποδείξεις του προφήτη και προδρόμου του Χριστού δεν πήγαιναν χαμένες. Το βλέπουμε στις συνάξεις, στις οποίες ο Χριστός περιτριγυριζόταν από τελώνες και πόρνες! Το βλέπουμε στην περίπτωση της εκπληκτικής μετάνοιας του Ζακχαίου. Δεν γνώριζε τον Χριστό ούτε κατ’ όψη. Γιατί διακαής η επιθυμία του τουλάχιστον να τον αντικρύσει; Και γιατί η αβίαστη λήψη της απόφασης να επιστρέψει τα αρπαγέντα στο τετραπλάσιο; Πόσο φτωχή είναι η «πανίσχυρη» λογική να ερμηνεύσει την ιστορία!Βέβαια και τότε όπως σε κάθε εποχή υπήρχαν οι «αδιάφθοροι», οι μη έχοντες ανάγκη από συμβουλή, καθώς γνώριζαν, όπως και γνωρίζουν τα πάντα. Και ως γνώστες αυτοανακηρύσσονται τιμητές των πάντων και απαιτούν αναγνώριση, σεβασμό και πλήρη υποταγή στην εξουσία τους! Πήγαιναν και Φαρισαίοι και Σαδδουκαίοι στον Ιωάννη, όχι βέβαια για να ωφεληθούν, αλλά για να ακούσουν και στη συνέχεια να κρίνουν και να κατακρίνουν. Και ήταν ιδιαίτερα καυστικός έναντι εκείνων ο προφήτης: «Γεννήματα από οχιές, ποιος σας είπε ότι θα ξεφύγετε από την μέλλουσα οργή». Και αντί να ωφεληθούν αποδεχόμενοι τις αδυναμίες τους, φιλαρχία και φιλαργυρία, απομακρύνονταν με περισσό πάθος κατά του προφήτη, γύρω από τον οποίο συνέρρεε ο λαός, τον οποίο ποτέ αυτοί δεν είχαν καταφέρει να υποτάξουν και να καταστήσουν θαυμαστές τους, παρά τους εκφοβισμούς και την τρομοκράτηση! Και το πάθος αυτό εκτονώθηκε με τη σταύρωση του σωτήρα Χριστού, την έλευση του οποίου ο Πρόδρομος κήρυττε.Και εμείς σήμερα ζούμε με βεβαιότητες. Οι εντός Εκκλησίας ότι, καθώς αποτελούμε μέλη της, έχουμε εξασφαλισμένη τη σωτηρία. Δυστυχώς έχουμε επηρεαστεί σε βάθος από την προτεσταντική περί σωτηρίας αντίληψη. Οι εκτός της Εκκλησίας με τις βεβαιότητες που παρέχουν η αλματώδης ανάπτυξη της επιστήμης, η πολιτικοκοινωνική σταθερότητα και η υλική ευμάρεια. Το κήρυγμα του προφήτη αφήνεται για τους αφελείς! Όσο για τις τύψεις, καταφύγιο είναι η πώρωση. Και επαληθεύεται ο Ντοστογιέφσκι, που έγραψε: «Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται»! Και όταν μας βρίσκουν τα μύρια όσα κακά αναρωτούμαστε: Γιατί;Ο Ιωάννης δεν αρκέστηκε στο να καταστεί πόλος έλξης των κοπιώντων και πεφορτισμένων. Θέλησε να παρέμβει και στα δρώμενα στα αστικά κέντρα και μάλιστα στη βασιλική αυλή. Το «ουκ εξεστί σοι», που απηύθυνε στον βασιλίσκο, εκλεκτό της ρωμαϊκής εξουσίας, είχε ως συνέπεια τη σύλληψη και φυλάκισή του. Όμως ο ηγεμόνας τον επισκεπτόταν στη φυλακή και τον άκουγε με ευχαρίστηση! Γιατί άραγε; Για να τηρήσει ισορροπία λαμβάνοντας σοβαρά υπ’ όψη την αγάπη του «όχλου» προς τον φυλακισμένο; Ορμώμενος από τη δεισιδαιμονία, που χαρακτήριζε, όπως τονίζεται, πολλούς κατά την προεπιστημονική περίοδο; Οι εξηγήσεις φαίνονται σαθρές μπροστά στην τελική απόφαση του αποκεφαλισμού, για να μη ξεπέσει δήθεν στα μάτια μιας γυναίκας. Ο εγωισμός είναι το φρικτότερο πάθος του ανθρώπου. Και η γυναίκα εκείνη έχασε το μισό βασίλειο, για να κερδίσει ένα κομμένο κεφάλι! Πώς ερμηνεύεται υλιστικά η επιλογή, όταν με βάση τις υλιστικές δοξασίες μοναδικό κίνητρο στις ενέργειες του ανθρώπου είναι το οικονομικό; Γι’ αυτό και ο πάμφτωχος υλισμός απαξιώνει το ηρωικό φρόνημα, το οποίο οδηγεί τόσο τους ήρωες, υπερασπιστές της πατρίδας, όσο και τους μάρτυρες της πίστεως στη θυσία της ζωής τους.Ζούμε σε κατ’ εξοχήν αντιπνευματική εποχή. Η πίστη στον Θεό μυκτηρίζεται και η φιλοπατρία λοιδωρείται. Πιστοί και άπιστοι ζούμε με τη βεβαιότητα ότι όλα βαίνουν καλώς. Η λέξη μετάνοια έχει φυγαδευθεί στα πλαίσια της εφαρμογής του πολιτικά ορθού. Πού να τολμήσουμε να ξεστομίσουμε το «ουκ εξεστί σοι»; Τρέμουμε όχι βέβαια τη φυλάκιση και την εκτέλεση, αλλά τον απλό χλευασμό. Κι όμως ισχύει και για μας η προσφώνηση του Προφήτη προς τους Φαρισαίους και Σαδδουκαίους: Γεννήματα από οχιές, ποιος σας είπε ότι θα ξεφύγετε από την οργή;Καιρός μετάνοιας.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ» ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
http://aktines.blogspot.com
Ο Θεός δεν τιμωρεί τον άνθρωπο για τις αμαρτίες του...
Ο Θεός δεν τιμωρεί τον άνθρωπο για τις αμαρτίες του…
Ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται από τις αμαρτίες του, επειδή απομακρύνεται από το Θεό, με το να αμαρτάνει.
Ας πούμε ένα παράδειγμα:
Εδώ είναι το νερό, εκεί είναι η φωτιά.
Βάζει ο άνθρωπος το χέρι του στο νερό και δροσίζεται.
Βάζει το χέρι του στη φωτιά και καίγεται.
Όταν ο άνθρωπος καίγεται, καίγεται μόνος του, δεν τον καίει ο Θεός...
Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
Γιατί o Θεός μας αφήνει και ζούμε; Εφ᾿ όσον ζεις, μην απελπίζεσαι! Μην απελπίζεστε, υπάρχει συγχώρησης
Τὸ θέμα τῆς μετανοίας εἶνε ἀπέραντο. Δὲν νομίζω νὰ ὑπάρχῃ ἄλλο θέμα πιὸ σπουδαῖο καὶ πιὸ ἀναγκαῖο καὶ πιὸ χρήσιμο ἀπ᾽τὴν μετάνοια. Διότι ποιός εἶνε ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας;
Γιατί ζοῦμε;
Ὁ Θεὸς μᾶς ἀφήνει στὸν κόσμο αὐτόν, ὄχι γιὰ κανέναν ἄλλο λόγο ἀλλὰ γιὰ νὰ μετανοήσουμε. Μερικοὶ λένε·
―Νὰ μ’ ἀφήσῃ ὁ Θεὸς γιὰ νὰ σπουδάσω τὸ παιδί μου, νὰ παντρέψω τὴν κόρη μου, νὰ τελειώσω τὶς ἐργασίες μου, καὶ κατόπιν ν᾿ ἀποθάνω.
Δὲν λέγω, ὅτι αὐτὴ ἡ ἐπιθυμία εἶνε ἁμαρτωλή· διότι ἔχουμε καὶ ὑποχρεώσεις ἱερὲς στὸν κόσμο αὐτόν. Ἀλλὰ πέρα ἀπὸ τὶς ὑποχρεώσεις μας στὸν οἰκογενειακὸ κύκλο ὑπάρχει μία ἄλλη πολὺ σπουδαιοτέρα ὑποχρέωσις. Καὶ αὐτὴ εἶνε, νὰ τακτοποιηθοῦμε ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ.
Φρονῶ λοιπόν, ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἀφήνει στὸ μάταιο αὐτὸ κόσμο, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μετανοήσουμε. Καὶ ἀλλοίμονο ἂν ἀναχωρήσουμε ἀπ᾿ ἐδῶ ἀμετανόητοι.
Ὅλοι πρέπει νὰ τακτοποιήσουμε τὰ «χαρτιά» μας, νὰ φροντίσουμε νὰ εἶνε ἐν τάξει τὸ «διαβατήριό» μας.
Ὅπως αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ ταξιδέψουν στὴν Αὐστραλία καὶ στὴν Ἀμερική, μῆνες ὁλόκληρους τακτοποιοῦν τὰ χαρτιά τους, γιατὶ ἕνα χαρτὶ ἂν τοὺς λείπῃ ματαιώνεται τὸ ταξίδι τους, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς θὰ πρέπῃ ἀπὸ τώρα νὰ φροντίσουμε νὰ τακτοποιήσωμε τὸ «διαβατήριό» μας γιὰ τὸ ταξίδι στὴν πέραν τοῦ τάφου ζωή, γιὰ τὸ αἰώνιό μας ταξίδι.
Καὶ τὸ διαβατήριο αὐτό, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ μετάνοια.
Θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ κάνετε προσευχή, ν᾿ ἀνοίξουν οἱ καρδιὲς στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μετανοήσουμε. Μόνο ἂν ὑπάρχῃ κανείς, ἄνδρας ἢ γυναίκα ἢ νέος ποὺ εἶνε ἀναμάρτητος, τότε γι’ αὐτὸν εἶνε ἄχρηστο τὸ κήρυγμα. Ἀλλ᾿ ἀφοῦ ὅλοι διατελοῦμεν ὑπὸ τοὺς νυγμοὺς τῆς συνειδήσεως ὅτι εἴμεθα ἁμαρτωλοί, θὰ σᾶς παρακαλέσω μὲ προσοχὴ καὶ προσευχὴ νὰ δεχθοῦμε τὸ κήρυγμα τῆς μετανοίας.
Ἐφ᾿ ὅσον ζῇς, μὴν ἀπελπίζεσαι!
Ἴσως, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τὴν ζωηρὰ περιγραφὴ τοῦ ἀμετανοήτου ἀνθρώπου νὰ δημιουργῆται μέσα στὴν καρδιά σας ἕνα αἴσθημα μελαγχολίας, ἕνα αἴσθημα ἀπελπισίας, ἕνα αἴσθημα ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ λέῃ· «Εἶμαι ἀμετανόητος ἄνθρωπος, καὶ ἄρα γιὰ μένα δὲν ὑπάρχει ἐλπὶς σωτηρίας». Θέλω νὰ προλάβω αὐτὴ τὴν παγίδα, ποὺ μᾶς στήνει ὁ σατανᾶς.
Ὄχι, ἀδελφοί μου! Ἐφ’ ὅσον ζοῦμε στὸν κόσμο αὐτόν, ἐφ’ ὅσον ἀναπνέουμε ―ἀκόμη κι ἂν ὑποθέσουμε ὅτι ἔχουμε σπαταλήσει ὅλο τὸ χρόνο τῆς ζωῆς μας καὶ ὑπολείπεται νὰ χτυπήσῃ τὸ τελευταῖο δευτερόλεπτο, καὶ μετά… «τετέλεσται»―, μπορεῖ νὰ γίνῃ τὸ θαῦμα τῆς θείας προνοίας, μπορεῖ νὰ γίνῃ μετάνοια. Διότι, ἀγαπητοί μου, τὸ μεγαλύτερο ἀπ’ ὅλα τὰ θαύματα στὸν ἄνθρωπο εἶνε ἡ μετάνοια. Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο καὶ ἐκεῖνος ποὺ εἶνε δίκαιος καὶ ἐκεῖνος ποὺ εἶνε ἅγιος πρέπει νὰ φοβοῦνται, διότι δὲν γνωρίζουν ποιό θὰ εἶνε τὸ τελευταῖο λεπτὸ τῆς ζωῆς τους. Καὶ γι’ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας παρακαλεῖ·«Χριστιανὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν…».
Ἔχουν μεγάλη, πολὺ μεγάλη σπουδαιότητα οἱ τελευταῖες στιγμὲς τῆς ζωῆς μας. Καὶ εἶνε μεγάλη ἡ εὐθύνη ὅλων μας ἀπέναντι τῶν προσφιλῶν μας προσώπων, ποὺ ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα ἑτοιμάζουν τὰ «διαβατήριά» των γιὰ τὸ μεγάλο ταξίδι στὸν ἄλλο κόσμο.
Ὅπως, λοιπόν, ὑπάρχει φόβος καὶ ὁ δίκαιος τὴν τελευταία στιγμὴ νὰ πέσῃ καὶ νὰ χάσῃ τοὺς κόπους μιᾶς ὁλοκλήρου ζωῆς, ἔτσι καὶ γιὰ τὸν μεγαλύτερο ἁμαρτωλό, ποὺ διέπραξε τὰ φοβερώτερα ἐγκλήματα στὸν κόσμο αὐτὸν καὶ τὸν καταδίκασε ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη καὶ περιμένει ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα τὸ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα, καὶ γι’ αὐτὸν ἀκόμη τὸν ἐπίσημο καὶ διαβόητο ἁμαρτωλὸ μπορεῖ, ἀντιστρόφως, τὸ τελευταῖο λεπτὸ νὰ εἶνε σωτήριο.
Γι’ αὐτὸ δὲν πρέπει κανείς νὰ ἀπελπίζεται, ὅσο ἁμαρτωλὸς καὶ νὰ εἶνε, ἐφ’ ὅσον ἀκόμη βρίσκεται στὸν κόσμο αὐτό.
Μὴν ἀπελπίζεσθε, ὑπάρχει συγχώρησις.
Ὁ Χριστὸς συγχωρεῖ τ’ ἁμαρτήματά μας. Ἂν κανένα κορίτσι ἢ κανένας ἄνδρας ἢ καμμιὰ γυναίκα στὸν μάταιο καὶ ἀπατηλὸ καὶ ἀπατεῶνα αὐτὸ κόσμο γλυστρήσῃ καὶ πέσῃ, ὄχι, νὰ μὴ ἀπελπισθῇ.
Τί νὰ κάνῃ; Νὰ τρέξῃ στὸ Χριστό.
Τί νὰ κάνωμε; Σὰν τὸν ἄσωτο, σὰν τὴν πόρνη, σὰν τὸ λῃστή, νὰ πέσωμε στὰ ματωμένα πόδια τοῦ Χριστοῦ μας καὶ νὰ τοῦ ποῦμε· Χριστέ, συχώρεσέ μας. Καὶ ἂν τὸ ποῦμε ὄχι μὲ τὰ χείλη μας, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μας, ἅμα κλαύσωμε καὶ πονέσωμε, ὅπως ἡ πόρνη, τότε ἀπὸ τὰ οὐράνια θ᾿ ἀκουστῇ μιὰ φωνή, στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας· «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Ματθ. 9,2). Παιδί μου, παίρνω σφουγγάρι καὶ σβήνω τ᾿ ἁμαρτήματά σου. Ἀλλὰ πρόσεχε ἀπὸ ἐδῶ κ᾿ ἐμπρός, νὰ μὴν πέσῃς στὴν ἁμαρτία. Νὰ φυλάγεσαι ἀπὸ αὐτὴν ὅπως φυλάγεσαι ἀπὸ τὸ φίδι. Ὅπως φεύγεις ἀπὸ τὸ φίδι, ὅπως φεύγεις τὸ ἀστροπελέκι, ὅπως φεύγεις τὴ φωτιά, ὅπως φεύγεις τὴν ἀρρώστια, φεῦγε τὴν ἁμαρτία καὶ σῴζου.
Ναί, ἀδελφοί μου! Μὴν ἀπελπίζεστε. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ τὰ ἅγια χείλη τοῦ Χριστοῦ εἶπαν τὴν παραβολὴ τοῦ ἀσώτου, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἐπάνω στὸ Γολγοθᾶ ἄνοιξε τὰ χέρια του ὁ Χριστὸς καὶ ἔχυσε τὸ τίμιόν του αἷμα, ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη χιλιάδες ἁμαρτωλοὶ ἐλούσθησαν καὶ λούζονται μέσα στὰ δάκρυα τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως καὶ σῴζονται.
Μετὰ τὴν σταυρικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ, δὲν ὑπάρχει πλέον ἁμαρτία καὶ ἔγκλημα ποὺ νὰ μὴ τὴ νικᾶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀκριβῶς αὐτὴ τὴ μεγάλη ἐλπίδα καὶ παρηγοριὰ δίνει ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ.199
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
Γιατι ο Θεος μας αφηνει και ζουμε;
Μεταλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα Του Χριστού, «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον.» Ούτε κάνοντας ένα θρησκευτικό καθήκον, ούτε για το…καλό όπως λένε μερικοί σε κάποιες γιορτινές μέρες
Έλεγε ένας Αγιορείτης Ηγούμενος: «αν ο χριστιανός μεταλαμβάνει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού με συναίσθηση δεν είναι δυνατόν να παραμένει ενοχικό άτομο.»
Όταν τοποθετούμε τα ψίχουλα από το Άγιο Δισκάριο που αντιπροσωπεύουν τις ψυχές που μνημονεύθηκαν στην Αγία Προσκομιδή, μέσα στο Άγιο Ποτήριο όπου υπάρχει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, λέμε:
«Ἀπόπλυνον, Κύριε, τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἐνθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τῷ αἵματί σου τῷ ἁγίῳ…»
Όταν ο Θεός θυσιάζεται και ξεπλένει τις αμαρτίες μας με το αίμα Του, υπό την προϋπόθεση της μετανοίας μας και εμείς συνεχίζουμε να έχουμε ενοχές τότε είμαστε για κλάματα.
Σημαίνει ότι δεν πιστεύουμε στη Σταυρική θυσία και την Ανάσταση του Χριστού μας.
Σταυρώθηκε και αναστήθηκε για να μας αναστήσει και να μας πάρει κοντά Του στον ουρανό, προσφέροντας τον εαυτό Του «ως λύτρον αντί πολλών.»
Μεταλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα Του, «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον.»
Ούτε κάνοντας ένα θρησκευτικό καθήκον, ούτε για το…καλό όπως λένε μερικοί σε κάποιες γιορτινές μέρες.
π. Μακάριος, αγιορείτης
Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου:Μόνον ὅσοι δέν πολεμοῦν, δέν τραυματίζονται!
Έπεσες; Να ξανασηκωθείς!
Δεν είναι φοβερό ο παλαιστής να πέσει. Φοβερό είναι να μείνει στην πτώση του.
Ούτε είναι δύσκολο ο πολεμιστής να τραυματισθεί. Το κακό είναι μετά τον τραυματισμό να απογοητευθεί και να παραμελήσει το τραύμα…
Πόσοι αθλητές ύστερα από πολλές αποτυχίες αναδείχθηκαν νικητές!…
Μόνον όσοι δεν πολεμούν, δεν τραυματίζονται.
Όσοι όμως με καρδιά ρίχνονται στη φωτιά της μάχης είναι φυσικό και να χτυπηθούν και να πέσουν.
Αυτό ακριβώς που έγινε τώρα και με σένα. Επιχείρησες να εξοντώσεις το φίδι της αμαρτίας και στην προσπάθειά σου αυτή δέχθηκες το δάγκωμα του.
Έχε όμως θάρρος. Εκείνο που σου χρειάζεται τώρα είναι να επαγρυπνείς και θα δεις ότι σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε ίχνος από το τραύμα σου.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά με τη χάρη του Θεού θα συντρίψεις και αυτή την κεφαλή του πονηρού…
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Ενας λόγος μόνο χρειάζεται: «Αμάρτησα»!
Είσαι αμαρτωλός; Μην απελπίζεσαι! Μπες στην εκκλησία με μετάνοια. Αμάρτησες; Πες στον Θεό: «Αμάρτησα». Τόσο δύσκολο είναι να ομολογήσεις την αμαρτία σου;
Μα, αν δεν κατηγορήσεις εσύ τον εαυτό σου, θα έχεις κατήγορό σου το διάβολο. Πρόλαβε, λοιπόν, και άρπαξέ του το αξίωμα, γιατί πράγματι αξίωμά του είναι το να κατηγορεί.
Πρόλαβέ τον και σβήσε το αμάρτημα, γιατί έχεις κατήγορο που δεν μπορεί να σωπάσει.
Αμάρτησες; Δεν σου ζητώ τίποτα άλλο, παρά τούτο μόνο:
Μπες στην εκκλησία βρες τον ιερέα και πες μετανοημένος «Αμάρτησα». Γιατί είναι γραμμένο:
«Λέγε πρώτος εσύ τις αμαρτίες σου, για να δικαιωθείς» (Ησ. 43:26).
Πες την αμαρτία, για να της εξαλείψεις. Δεν χρειάζονται γι’ αυτό ούτε κόπος, ούτε πολλά λόγια, ούτε έξοδα, ούτε τίποτα παρόμοιο.
Ένας λόγος μόνο: «Αμάρτησα».
«- π. Σάββα, μπορῶ νά εἶμαι καί λίγο κοσμικός καί λίγο χριστιανός;»
Δέν γίνεται. Ἤ κοσμικός θά εἶσαι ἤ χριστιανός.
Ὁ Χριστός μας -προσέξτε- εἶναι ἀπόλυτος. Θά μοῦ πεῖτε, εἶμαι αὐστηρός… ἄς τό πεῖτε, δέν πειράζει.. κι ἄλλοι μοῦ τό λένε. Ἀλλά δέν εἶναι αὐστηρότητα, εἶναι ἡ ἀλήθεια αὐτό τό πράγμα.
Τί λέει ὁ Χριστός; «Σέ θέλω νά μέ ἀγαπᾶς ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς..».
Δέν λέει κατά ἕνα ποσοστό νά Μέ ἀγαπᾶς.
Βλέπετε; Ὁ Χριστός εἶναι ἀπόλυτος.
Μᾶς θέλει ὁλόκληρους, δέν μᾶς θέλει κατά ἕνα κομμάτι. Ἕνας κομματιασμένος εἶναι νεκρός. Μᾶς θέλει 100% δικούς Του.
Ὅλη ἡ καρδιά, ὅλη ἡ ψυχή, ὅλη ἡ δύναμη, ὅλη ἡ ὕπαρξή μας νά ἀγαπάει τόν Χριστό, νά εἶναι ὅλη στόν Χριστό.
π. Σάββας Αγιορείτης
Τό σῶμα εἶναι ἐργαλεῖο καί μοιάζει μέ στολή τῆς ψυχῆς. Μή μολύνεις τήν ὄμορφη αὐτή στολή σου !
''Μή λές ὅτι τό σῶμα εἶναι αἰτία τῆς ἁμαρτίας. Γιατί, ἄν τό σῶμα εἶναι αἰτία τῆς ἁμαρτίας, τότε γιατί ὁ νεκρός δέν ἁμαρτάνει; Βάλε στό δεξί χέρι κάποιου νεκροῦ, πού μόλις πέθανε, ἕνα ξίφος. Φόνος δέν θά γίνει. Ἄς περάσουν πλάι ἀπό νεκρό νεό, μόλις πεθάνει, χίλιες καλλονές.
Δέν πρόκειται νά τοῦ δημιουργηθεῖ καμιά ἐπιθυμία πορνείας. Γιατί; Ἐπειδή τό σῶμα δέν ἁμαρτάνει ἀπό μόνο του, ἀλλά ἁμαρτάνει ἡ ψυχή, ἐνεργώντας μέ τό σῶμα. Τό σῶμα εἶναι ἐργαλεῖο καί μοιάζει μέ ροῦχο καί στολή τῆς ψυχῆς. Κι ἄν παραδοθεῖ ἀπό αὐτή στήν πορνεία, γίνεται ἀκάθαρτο.
Ἄν ὅμως συζήσει μέ ἅγια ψυχή, γίνεται ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δέν τά λέω ἐγώ αὐτά, ἀλλά τά ἔχει πεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Δέν ξέρετε ὅτι τά σώματά σας εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού βρίσκεται μέσα σας;» (Α΄ Κορ. 6,19).
Νά φροντίζεις λοιπόν τό σῶμα σάν νά εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Μή φθείρεις μέ πορνεῖες τή... σάρκα σου.
Μή μολύνεις τήν ὄμορφη αὐτή στολή σου. Κι ἄν ἔτυχε καί τή μόλυνες, πλύνε την τώρα μέ τή μετάνοια, ἐπειδή τώρα εἶναι καιρός λουτροῦ παλιγγενεσίας.''
Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων
Κατήχηση Δ΄. ΚΓ΄ σελ. 147
Γιατί έπεσε η Βυζαντινή αυτοκρατορία; (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)
Γιατί ἔπεσε ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία;
«Ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς
μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων» (Ψαλμ. 126,1)
«Μνήσθητι, Κύριε, ὅ,τι ἐγενήθη ἡμῖν· ἐπίβλεψον καὶ ἰδὲ τὸν ὀνειδισμὸν ἡμῶν. Κληρονομία ἡμῶν μετεστράφη ἀλλοτρίοις, οἱ οἶκοι ἡμῶν ξένοις. Ὀρφανοὶ ἐγενήθημεν… Ἐδιώχθημεν, ἐκοπιάσαμεν, οὐκ ἀνεπαύθημεν… Οἱ πατέρες ἡμῶν ἥμαρτον, οὐχ ὑπάρχουσιν· ἡμεῖς τὰ ἀνομήματα αὐτῶν ὑπέσχομεν… Ἔπεσεν ὁ στέφανος ἡμῶν τῆς κεφαλῆς· οὐαὶ δὴ ἡμῖν, ὅτι ἡμάρτομεν» (Θρ. Ἱερ. 5,1-2,5,7,16).
Τίποτε, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε τυχαῖο στὸν κόσμο. Οὔτε μιὰ σταγόνα νεροῦ οὔτε ἕνα φύλλο ἀπὸ τὰ δέντρα δὲν πέφτει χωρὶς κάποια αἰτία. Κάθε πρᾶγμα ἢ γεγονὸς ἔχει τὴν αἰτία του. Ὁ νόμος τῆς αἰτιότητος εἶνε παγκόσμιος.
Ἡ αἰτία ἐπιφέρει ἀποτέλεσμα, καὶ τὸ ἀποτέλεσμα προϋποθέτει αἰτία, καὶ τὸ ἀποτέλεσμα γίνεται αἰτία ἑνὸς νέου ἀποτελέσματος. Δημιουργεῖται ἔτσι μία μακρὰ ἁλυσίδα ἀπὸ αἰτίες καὶ ἀποτελέσματα, ποὺ ἐλάχιστοι μόνο κρίκοι της εἶνε ὁρατοί· οἱ ὑπόλοιποι κρύβονται ὅπως οἱ κρίκοι μιᾶς ἁλυσίδας ποὺ ῥίχνεται στὰ βαθειὰ τῆς θαλάσσης. Οἱ ἄνθρωποι ἐρευνοῦν γιὰ νὰ βροῦν τὰ βαθύτερα αἴτια. Ἀξιέπαινη ἡ ἔρευνα τῆς ἐπιστήμης. Ἀλλ᾿ ὄχι σπάνια ἡ ἔρευνα γιὰ νὰ βρεθῇ ἡ αἰτία, ἀποτυγχάνει· ὁ νοῦς τῶν
ἐπιστημόνων πλανᾶται, λοξοδρομεῖ, πέφτει σὲ λαβύρινθο ἀμφιβολιῶν καὶ βγάζει σφαλερὰ συμπεράσματα, ποὺ δὲν δίνουν τὴν εἰκόνα τῆς πραγματικῆς αἰτίας τῶν γεγονότων.
Πόσοι π.χ. ἀσθενεῖς δὲν πεθαίνουν κάθε χρόνο ἀπὸ κακὴ διάγνωσι; ἡ βαθύτερη αἰτία τῆς ἀσθενείας τους, παρ᾿ ὅλη τὴν ἔρευνα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, δὲν ἀνακαλύφθηκε· ὡς αἰτία θεωρήθηκε κάτι ἄλλο, ἄσχετο μὲ τὴν ἀσθένειά τους. Μία κακὴ ἑρμηνεία γεγονότων γίνεται πηγὴ συμφορῶν.
Ἔτσι λοιπὸν καὶ προκειμένου γιὰ τὴν αἰτία ποὺ προκάλεσε τὴν πτῶσι τοῦ Βυζαντίου. Ἀπὸ ὅσα μαρτυροῦν αὐτόπτες καὶ αὐτήκοοι βγαίνει τὸ συμπέρασμα, ὅτι «ἡ ἀπερίγραπτη ἐκείνη συμφορὰ δὲν ἐπῆλθε μόνη της· ἦταν ἀποτέλεσμα μιᾶς γενικῆς ἐξαχρειώσεως τοῦ ἔθνους, ὅτι κυρία αἰτία δὲν ἦταν τόσο ἡ δύναμι τοῦ κατακτητοῦ ὅσο οἱ ἁμαρτίες ποὺ πλημμύρισαν τὸν πολιτικό, κοινωνικὸ καὶ ἰδιωτικὸ βίο» (Νικηφόρος Καλογερᾶς μτφρ.).
Πράγματι ἡ Πόλις καὶ μαζί της ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία ἔπεσε γιὰ τὶς ἁμαρτίες τῶν κατοίκων της. Μπορεῖ ὁ μαθητὴς τῆς σχολῆς τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ (σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία μόνο ὁ οἰκονομικὸς παράγων εἶνε ἐκεῖνος ποὺ ῥυθμίζει τὴν ἐξέλιξι τῶν κοινωνιῶν), νὰ μᾶς εἰρωνευθῇ γιὰ τὴν ἀφελῆ, κατ᾿ αὐτόν, ἑρμηνεία ποὺ δίνουμε. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀποκλείει ἀπὸ τὴν ἱστορία τὴν ὕπαρξι ἠθικοῦ καὶ πνευματικοῦ παράγοντος καὶ ἀποδίδει τὰ πάντα στὴ συστολὴ ἢ διαστολὴ τοῦ στομάχου καὶ Θεὸ ἔχει τὴν ὕλη, αὐτὸς μυωπάζει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ δῇ τὰ ἀπώτερα αἴτια καὶ τοὺς παράγοντες ἐκείνους ποὺ ἡ ἐπίδρασί τους στὴν ἐξέλιξι τῶνἀνθρωπίνων κοινωνιῶν εἶνε τεραστία. Πίσω ἀπὸ τὴν ὕλη κρύβεται τὸ πνεῦμα. Πίσω ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς νόμους ὑπάρχουν οἱ ἠθικοὶ νόμοι, ποὺ ἡ μὲν αὐστηρὴ τήρησί τους ἐπιφέρει τὴν κοινωνικὴ ἀκμὴ καὶ πρόοδο, ἐνῷ ἡ ἀσύστολη παράβασί τους ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες καὶ τὸ λαὸ ἐπιφέρει τὴν ἐξασθένησι, τὸν ἐκφυλισμὸ καὶ τὸν ὁλοκληρωτικὸ ὄλεθρο τῶν ἐθνῶν.
Ἕνα μικρὸ ἔθνος, ποὺ οἱ πολῖτες του ζοῦν μὲ φόβο Θεοῦ κ᾽ εἶνε πρόθυμοι νὰ ἀκοῦνε καὶ γρήγοροι καὶ δραστήριοι στὸ νὰ ἐφαρμόζουν τοὺς ἠθικοὺς νόμους του, εἶνε ἀδύνατον νὰ νικηθῇ, ἔστω καὶ ἂν ὁ ἐχθρὸς ποὺ τοῦ ἐπιτίθεται διαθέτῃ δεκαπλάσιες καὶ εἰκοσαπλάσιες δυνάμεις· διότι ἕνας πιστὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ θὰ καταδιώξῃ χίλιους ἀπίστους καὶ ἀσεβεῖς (Δευτ. 32,30. Ἰησ. Ναυῆ 23,10).
Ἔχει μαζί του σύμμαχο τὸν Κύριο! Ποιός ἄλλος μεγαλύτερος σύμμαχος ὑπάρχει ἀπὸ αὐτόν; Ἀντιθέτως ἕνα μεγάλο ἔθνος, ποὺ οἱ πολῖτες του εἶνε καθημερινοὶ παραβάτες τῶν ἠθικῶν νόμων καὶ φρικτοὶ ὑβρισταὶ τῆς θείας μεγαλωσύνης τοῦ Δημιουργοῦ καὶ ζοῦν μιὰ ζωὴ ἁρπαγῆς καὶ ἀκολασίας, τὸ ἔθνος αὐτὸ θὰ καταρρεύσῃ. Τίποτε δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ τοῦ προσφέρῃ ὁ πιὸ ἰσχυρὸς ἐξοπλισμός, οἱ πλωτοὶ κολοσσοὶ στὴ θάλασσα, τὰ ὑπερφρούρια στὸν ἀέρα, τὰ τεχνητὰ τείχη στὴν ξηρά.
Γιὰ 'κεῖνον ποὺ φοβᾶται τὸ Θεὸ ὁ ἱστὸς τῆς ἀράχνης γίνεται φρούριο ἀπόρθητο, ἐνῶ γιὰ τὸν ἀσεβῆ, τὸν ἀναιδῆ περιφρονητὴ τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, θὰ ἔρθῃ στιγμὴ ποὺ καὶ τὰ χαλύβδινα τείχη ποὺ τὸν προστατεύουν θὰ γίνουν πιὸ ἀδύναμα κι ἀπὸ ἱστὸ ἀράχνης, ξερὴ καλαμιὰ ποὺ καίγεται μ᾽ ἕνα σπίρτο. Τίποτε δὲν πρόκειται νὰ σώσῃ τὸν ὑπερήφανο ἀσεβῆ, τὸν ἀμετανόητο λαό. Ὅπως λέει ὁ Κύριος μὲ τὸ στόμα τοῦ προφήτου Ὀβδιού, «Ἐὰν μετεωρισθῇς ὡς ἀετὸς καὶ ἐὰν ἀνὰ μέσον τῶν ἄστρων θῇς νοσσιάν σου, ἐκεῖθεν κατάξω σε», δηλαδή· Ἂν ὑψωθῇς σὰν ἀετὸς κι ἂν στήσῃς τὴ φωλιά σου ἀνάμεσα στὰ ἄστρα, ἀπὸ ᾽κεῖ θὰ σὲ κατεβάσω (Ὀβδ. 4).
Ὁ Θεὸς δὲν στέκεται σὰν ἕνας ἀπαθὴς θεατὴς τῆς ἱστορίας τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Εἶνε ὁ δίκαιος Κριτής. Φαίνονται τὰ ἴχνη του διὰ μέσου τῶν σελίδων τῆς παγκοσμίου ἱστορίας. Διαβαίνει ἀμείβοντας τὴν ἀρετή, τιμωρώντας τὴν κακία, καὶ ἀπ᾽ τὸ πικρὸ ἡ ἄπειρη Σοφία του ξέρει νὰ βγάζῃ τὸ γλυκύ· ἀπ᾽ τὴν κοπριὰ τὰ εὐωδιαστὰ ἄνθη τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας καὶ ἱερᾶς κατανύξεως, κι ἀπὸ τὴ δουλεία τοῦ 1453 νὰ βγάζῃ τὸ ἡρωικὸ 1821.
Κάθε χρόνο, ἀγαπητοί μου, μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπέτειο τοῦ θλιβεροῦ γεγονότος τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἂς μελετοῦμε σοβαρὰ τὴν ἱστορία καί, βλέποντας ὅτι ἡ κυρία αἰτία τῆς συμφορᾶς ἐκείνης ἦταν ἡ ἁμαρτία ποὺ ἐπλεόνασε, ἂς ἀντλήσουμε πολύτιμα διδάγματα. Τὰ παθήματα τῶν προγόνων ἂς γίνουν μαθήματα γιὰ μᾶς. Τὸ ἕνα, ποὺ πρέπει νὰ ἑλκύσῃ ἀμέριστη τὴν προσοχὴ κλήρου καὶ λαοῦ, εἶνε τοῦτο· ὅλοι ἐμεῖς ποὺ κατοικοῦμε τὴ μαρτυρικὴ αὐτὴ γωνιὰ τοῦ κόσμου, «ποὺ φτάσαμε στὰ τέλη τῶν αἰώνων» (Α΄ Κορ. 10,11), ἂν ἀγαποῦμε τὸν Κύριο, ἂς τηροῦμε τὶς ἐντολές του, ἂς «ἀποστυγῶμεν τὸ πονηρόν» ἂς ἀπεχθανώμαστε δηλαδὴ τὸ κακό (Ρωμ. 12,9) ὁπουδήποτε κι ἂν τὸ συναντήσουμε· συγκεκριμένα δηλαδή, νὰ μισοῦμε δυνατὰ τὴ θεομπαιξία, τὴ σιμωνία, τὴ βλασφημία, τοὺς ὅρκους, τὴ φιλοδοξία, τὴν ἁρπαγή, τὴν ἀκολασία, τὴν κακὴ ἐπιθυμία, τὴ φιλαργυρία, «τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία» (Κολ. 3,5). Αὐτὰ τὰ πάθη ἔγιναν οἱ νεκροθάφτες τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Αὐτὰ στάθηκαν οἱ ἰσχυρότεροι σύμμαχοι τοῦ κατακτητοῦ.
Χωρὶς τὴ δική τους βοήθεια ποτέ ὁ Μωάμεθ ὁ Β΄ δὲν θὰ ἔμπαινε στὴν Πόλι, ἡ σημαία τοῦ σταυροῦ θὰ κυμάτιζε στὸν τροῦλλο τῆς Ἁγίας Σοφίας, καὶ διαφορετικὴ θὰ ἦταν ἡ ἐξέλιξι τῶν γεγονότων.
Ἀδελφοὶ Ἕλληνες!Μὲ πόνο ψυχῆς καὶ δάκρυα σᾶς προσφωνῶ κατὰ τὴ θλιβερὴ αὐτὴ ἐπέτειο. Ἂς βάλουμε τὸ χέρι στὴν καρδιὰ κι ἂς ρωτήσουμε καθένας τὸν ἑαυτό του κι ὁ ἕνας τὸν ἄλλο· Ζῇ μέσα μας ἡ ὀρθὴ πίστι, ἡ ἀνυπόκριτη ἀγάπη στὸν Κύριο καὶ τὸν πλησίον;
Ἂν εἶνε μαζί μας ὁ Κύριος, τότε ἡ πατρίδα μας θὰ εἶνε ἀπόρθητο φρούριο. Ἂν ὅμως πλήθυνε ἡ ἀνομία, πάγωσε ἡ ἁγνὴ ἀγάπη, νεκρώθηκε ἡ Ὀρθόδοξος πίστις, ὑψώθηκαν ἀνάμεσά μας ξένοι βωμοί, νέα εἴδωλα τοῦ ψευτοπολιτισμοῦ, τότε νέα συμφορά, μεγαλύτερη σὲ βάθος καὶ ἔκτασι ἀπὸ τὴν ἅλωσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, θὰ πέσῃ στὸ ταλαίπωρο ἔθνος μας.
Ὁ «Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται» , δὲν ἐμπαίζεται (Γαλ. 6,7). Εἶνε «πῦρ καταναλίσκον», φωτιὰ ποὺ κατατρώει (Δευτ. 4,24· 9,3. Β. 12,29).
Κανένας ἔξυπνος οἰκονομικὸς συνδυασμός, καμμιά συμμαχία μὲ ξένα κράτη δὲ θὰ μᾶς σώσῃ, ἂν ἀπιστοῦμε καὶ νεοειδωλολατροῦμε καὶ βλασφημοῦμε καπηλικῶς τὰ θεῖα. Ἱστὸ ἀράχνης ὑφαίνουμε, ἕνα λεπτὸ καλάμι θὰ μᾶς διαλύσῃ.
Ἀδελφοὶ Ἕλληνες! Ἀπὸ μᾶς, ὅσο ὑπάρχει ἀκόμη καιρός, ἐξαρτᾶται ἡ ἀποτροπὴ μιᾶς νέας συμφορᾶς. Ἐμπρός μας σήμερα βρίσκονται «ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος» (βλ. Δευτ. 30,19. Σ. Σειρ. 15,17)·ἡ ζωὴ μαζὶ μὲ τὸ Χριστό, ὁ θάνατος μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστό. Ἂς ἐκλέξουμε τὴ Ζωὴ τὴν ἀθάνατη.Ἂς γευθοῦμε τὴν ἀθάνατη Ζωή, τὸΧριστό, κοινωνώντας μαζί του μὲ λόγια, μὲ ἔργα καὶ μὲ τὰ μυστήρια. Ὁ Χριστὸς νὰ πηγαίνῃ μπροστὰ καὶ νὰ ὁδηγῇ. Ὁ Χριστὸς ἂς βασιλεύσῃ μέσα στὴν καρδιά μας. Αὐτὸς ἂς ῥυθμίζῃτὴν ἀτομική, τὴν οἰκογενειακὴ καὶ τὴν ἐθνική μας ζωή. Αὐτὸς καὶμόνο νὰ εἶνε ὁ Θεός μας· τὸ ὄνομά του ἔχουμε ἐπικαλεσθῆ· ἐκτὸςἀπὸ αὐτὸν δὲν ξέρουμε ἄλλον.
Ἂν προσπέσουμε ἐμπρός του μὲ μετάνοια νινευϊτικὴ ζητώντας τὸ ἄπειρο ἔλεός του, τότε ὑπάρχει ἐλπίδα, ἐλπίδα ὄχι ἀπατηλή, ὅτι ἡ πατρίδα μας ἀπ᾽ τὸ σκοτάδι θὰ βγῇ σὲ νέο φῶς, θὰ δῇ καλύτερες ἡμέρες, καὶ σὰν ὀρθρινὸ ἀστέρι θὰ λάμπῃ πάλι ἀνάμεσα στοὺς λαοὺς Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως!
Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος:«Τά γράμματα εἶναι καλά, ἀλλά χωρίς ἠθική καί ἀρετή δέν σώζουν, ἐνῶ ἀρετή χωρίς γράμματα σώζει»
Τά γράμματα εἶναι καλά, ἀλλά χωρίς ἠθική καί ἀρετή δέν σώζουν, ἐνῶ ἀρετή χωρίς γράμματα σώζει. Ὅταν τά γράμματα συμβαδίζουν μέ τήν εὐσέβεια, τήν ἠθική καί τήν ἀρετή, τότε ἀποδίδουν πολλούς καί μεγάλους καρπούς.
Σκεφθεῖτε ὡς φρόνιμοι, ὅτι θά πεθάνετε καί τήν ὥρα τοῦ χωρισμοῦ τῆς ψυχῆς ἀπό τοῦ σώματος, δέν θά σᾶς συνοδεύσουν οὔτε οἱ γονεῖς σας, οὔτε οἱ ἀδελφοί καί συγγενεῖς σας, οὔτε ὁ κόσμος, οὔτε ὁ πλοῦτος, οὔτε ἡ δόξα, οὔτε τά γράμματα, οὔτε οἱ τρυφές καί ἀναπαύσεις οἱ σωματικές.
Μετανοήσατε καί ἐπιστρέψτε καλῶς, ἀπό ὅπου ἐξήλθατε κακῶς μέ τό θέλημά σας καί βρίσκεσθε στήν παρακοή. Τό θέλημα καί ἡ παρακοή εἶναι θάνατος ψυχικός, θάνατος αἰώνιος.
Σᾶς εὔχομαι ἀληθινή μετάνοια, μέ συντριβή καί ταπείνωση.
Αμάρτησες; Μην καθυστερείς. Σήκω.....
Έχεις κάνει ένα λάθος.
Το ότι το κατάλαβες είναι πολύ καλό.
Μην το παιδεύεις όμως πολύ. Μην αρχίζεις να το αναλύεις. Μην μπαίνεις στην διαδικασία συζήτησης με τον λογισμό σου.
Έκανες το λάθος και το κατάλαβες. Τώρα πάνε παρακάτω. Μην μένεις στο λάθος, στην αμαρτία σου. Μην αρχίζεις να μιζεριάζεις. Αυτό δεν είναι μετάνοια.
Η μετάνοια έχει αρχοντιά, όχι μιζέρια. Μετανόησε και άσε το λάθος σου πίσω.
Πολλές φορές δυστυχώς ακόμα και την μετάνοιά μας την κάνουμε επιτηδευμένη. Μπαίνουμε δηλαδή σε μία διαδικασία διεξοδικής ανάλυσης της αμαρτίας με αποτέλεσμα να μένουμε στην αμαρτία, να ασχολούμαστε με την πτώση μας και δεν προχωρούμε στην ανάστασή μας.
Ασχολούμαστε με την πληγή μας, την ξύνουμε, την περιεργαζόμαστε και δεν προχωρούμε στην ίασή της. Πολλοί είναι εκείνοί που ενώ έχουν καταλάβει την αμαρτία τους, ενώ λένε ότι έχουν μετανοήσει δεν επισφραγίζουν την μετάνοιά τους με το Μυστήριο της Εξομολογήσεως.
Και αυτό συμβαίνει διότι ενώ συνειδητοποιούν το σφάλμα τους δεν έχουν την ταπείνωση να ζητήσουν βοήθεια και έλεος.
Προφασίζονται ότι δεν είναι άξιοι να προσέλθουν στο Μυστήριο, ότι είναι τόσες πολλές και βαριές οι αμαρτίες τους που ο πνευματικός δεν θα τις αντέξει, ότι ο Θεός δεν μπορεί να τις συγχωρήσει.
Πλάνη. Εγωισμός.
Είναι κρίμα οι άνθρωποι αυτοί που ενώ κατάλαβαν την αμαρτία τους να μένουν στην αμαρτία τους από ντροπή και εγωισμό απαριθμώντας δικαιολογίες για να μην βγούνε από το σκοτάδι στο φως.
Όταν συνηθίσεις να ζεις μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο είναι επίπονο να βγεις έξω στην ηλιόλουστη φύση. Στην αρχή τα μάτια σου δεν θα αντέχουν το φως, μπορεί να νιώσεις δυσφορία και πόνο όμως μετά από μερικά λεπτά θα δεις τι έχανες τόσο καιρό, θα δεις τα χρώματα της ζωής, θα νιώσεις την θέρμη του φωτός.
Όλοι είμαστε αμαρτωλοί, κάποιοι ταπεινώνονται και ομολογούν την αμαρτία τους και καθαρίζονται δια του Μυστηρίου και κάποιοι άλλοι απλά συνεχίζουν να ζούνε μέσα στην μιζέρια της ταπεινοσχημίας τους, έχοντας αναγάγει την μετάνοια σε μία συναισθηματική κατάσταση.
Αμάρτησες; Μην καθυστερείς. Σήκω.
Έκανες ένα λάθος, χίλια λάθη. Ε, και;
Υπάρχει η μετάνοια και η εξομολόγηση. Υπάρχει ελπίδα.
Ο Θεός πάντα μας δέχεται. Πάντα μας περιμένει. Αρκεί να θέλεις και εσύ να γυρίσεις πίσω σ’ Αυτόν.
Γι’αυτό πάψε να μιλάς για την αμαρτία σου. Πάψε να είσαι κολλημένος στο παρελθόν. Η ζωή σου ανοίγεται μπροστά σου.
Είσαι αυτός που θα γίνεις. Όχι αυτός που ήσουν.
«Ζούμε σε ημέρες Νώε και ερχομού της Δευτέρας Παρουσίας»
«…Ἀγαπητοί μου, ἡ Β΄Παρουσία θά ἔλθει ΑΙΦΝΙΔΙΑ, ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ Κατακλυσμός στήν ἐποχή τοῦ Νῶε, αὐτό ὁ Κύριός μᾶς τό εἶπε σαφέστατα καί κατηγορηματικά».
Κατωτέρω δημοσιεύουμε αυτούσιο, ἕνα μικρό ἀπόσπασμα ἀπό μία ὁμιλία τοῦ μακαριστού Γέροντος π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου πού ἔγινε τό 1986 μέ θέμα: «Περί Εἰδωλολατρείας Ε΄-Μάθημα 17ον».
Ἐκεῖ στό τέλος τῆς ὁμιλίας του, μεταξύ ἄλλων, ὁ μακαριστός καί σεβαστός Γέροντας μᾶς λέγει ὅτι «…ζοῦμε παραμονές τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου καί τοῦ ἐρχομοῦ τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας»… μᾶς προειδοποιεῖ νά «ΠΡΟΣΕΞΩΜΕΝ γιατί σήμερα ζοῦμε ὅπως ἀκριβῶς ζοῦσαν οἱ ἄνθρωποι στήν ἐποχή τοῦ Νῶε»… μᾶς ἐφιστᾶ τήν προσοχή νά μήν ΑΠΙΣΤΗΣΟΥΜΕ στήν πραγματικότητα καί στά «ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ», «ὅπως τότε πού κανείς δεν πίστευε τόν Νῶε, ὁ ὁποῖος ἐνῶ προειδοποιοῦσε ὅτι ἔρχεται ὁ Κατακλυσμός, αὐτοί ἀπιστοῦσαν, γελοῦσαν καί τόν κορόϊδευαν, ἀλλά ὅμως τελικά ἦλθε ο κατακλυσμός καί χάθηκαν ὅλοι»… καί τέλος τονίζει κάτι πολύ σπουδαῖο καί σημαντικό πού δυστυχῶς διαφεύγει τήν προσοχή ὅλων τῶν σημερινῶν χριστιανῶν τό ὅτι «ἡ Δευτέρα Παρουσία θά ἔλθει ΑΙΦΝΙΔΙΑ, ΞΑΦΝΙΚΑ καί δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι ΔΕΝ πρόκειται νά ἀντιληφθοῦν ὅτι ἔρχεται τό ΤΕΛΟΣ, ὅπως ἀκριβῶς συνέβει καί τότε ἐπί Νῶε».
Ἄς δοῦμε ὅμως τί ἀκριβῶς μᾶς λέγει ἀπό τό 1986 ἀκόμη:
«Περί Εἰδωλολατρείας Ε΄ – Μάθημα 17ον»
Ευρισκόμαστε λοιπόν παιδιά εις το φαινόμενο του ειδώλου της ευημερίας. Είναι πολύ δύσκολα να βγάλει κανείς από τη ζωή του τα είδωλα. Τόσο δύσκολο είναι αρκεί να σας θυμίσω ένα μικρό παράδειγμα…
(…)
…Ξέρετε στην εποχή του Νώε υπήρχε ευημερία, πολλή ευημερία και οι άνθρωποι έτρωγαν και έπιναν και αμάρταναν. Και ήρθε ξαφνική η καταστροφή.
Το διαβάζουμε στην Αγία Γραφή. Το επαναλαμβάνει ο Κύριος στην Καινή Διαθήκη, «όπως στις ημέρες του Νώε έτρωγαν, έπιναν παντρευόντουσαν αμέριμνοι μέσα εις την πολλή τους ευημερία και ήρθε ξαφνική η καταστροφή τους», ο όλεθρος ο Κατακλυσμός.
Βεβαίως δεν ήταν αιφνίδιος ο κατακλυσμός. Ξέρετε πόσο καιρό έκανε ο Νώε να φτιάξει την Κιβωτόν; 120 χρόνια. Και αυτό όχι επειδή τα μέσα της εποχής ήταν ατελή και για να γίνει ένα τεράστιο κατασκεύασμα όπως εκείνη η Κιβωτός της οποίας τα μέτρα μας δίνει η Αγία Γραφή πόσο μεγάλη ήτο εκείνη η Κιβωτός υπερωκεάνιο ολόκληρο ήταν, όχι μόνο για αυτό αλλά διότι ο Θεός μακροθυμούσε 120 χρόνια.
Όχι μόνον αυτό, εκείνη η κατασκευή της Κιβωτού εγίνετο ένα κήρυγμα μετανοίας. (Οι άνθρωποι ρωτούσαν τον Νώε):
-«Νώε τι φτιάχνεις;»
-«Μία Κιβωτό» (απαντούσε ο Νώε)
-Σε τί θα σου χρειαστεί;
-Ο Θεός θα καταστρέψει τον κόσμο, διότι ο κόσμος έγινε σαρκικός.
Τι είπε ο Θεός: «Ου μη καταμείνη το Πνεύμα μου εν αυτοίς, δια το είναι αυτούς σάρκα»
«Δεν θα μείνει το Πνεύμα μου το Άγιο ανάμεσά τους, γιατί οι άνθρωποι έγιναν σαρκικοί».
Μα θα πει κάποιος σάρκες δεν είμαστε; Ναι σάρκες είμαστε αλλά το πνεύμα μας έγινε σαρκικό, με σαρκικό φρόνημα ώστε να ζούμε μέσα σε αυτό το χώρο της ευημερίας και να μην λογαριάζουμε πια τίποτα. Και ήταν κήρυγμα μετανοίας, (η Κιβωτός) (ότι) θα καταστρέψει ο Θεός τον κόσμο επειδή ευημερεί και μετεβλήθει σε σαρκικότητα, μετέβαλε την ζωή του σε σαρκικότητα, έγινε σαρκικός ο κόσμος.
Και οι άνθρωποι γελούσαν. Και δεν περίμεναν (εννοείται να συμβεί ό,τι συνέβει και ό,τι τους έλεγε ο Νώε).
Τέλειωσαν τα 120 χρόνια και λέγει ο Θεός στον Νώε:
«Μπες τώρα μέσα (στην Κιβωτό)»… Και ο Νώε εισήλθε στην Κιβωτό…
Και έκλεισε ο Θεός από έξω την πόρτα της κιβωτού. Και αυτό δείχνει την τρυφερότητα του Θεού για εκείνους που έκλεισε μέσα στην Κιβωτό για να τους σώσει. Ήταν η σφραγίδα της ευλογίας. Εγώ σας κλείνω εδώ, για να σας φυλάξω.
Και ξέσπασε μετά ο Κατακλυσμός.
Για αυτόν τον κόσμο ήταν αιφνίδιος ο κατακλυσμός, αιφνιδία η απώλεια και η καταστροφή, ο όλεθρος, όχι δια τον Νώε, όχι για εκείνον!
Αλλά και σήμερα παιδιά θα λέγαμε ότι από την ειδωλολατρία της σάρκας και της ευημερίας λείπει το Πνεύμα το Άγιο. Και ο Χριστός ειδοποίησε και μας είπε ότι κατά τον ίδιο τρόπο θα γίνει και όταν πρόκειται να ξανάρθει.
Εγώ ειδοποιώ, και δεν ειδοποιώ εγώ, ειδοποιεί ο Χριστός:
Προσέξουμε, προσέξουμε. Ο Χριστός είπε:
«Όπως στις ημέρες του Νώε οι άνθρωποι έτρωγαν και έπιναν και παντρεύονταν και ζούσαν σαρκικότατα μέσα στο είδωλο στον χώρο της ευημερίας των, λατρεύοντας το είδωλο της ευημερίας και ήρθε καταστροφή ξαφνική, έτσι θα γίνει και στις ημέρες του υιού του Ανθρώπου, δηλαδή όταν θα ξανάρθω εγώ».
Όπως στην εποχή του Λώτ… η καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων έγινε σε ιστορικούς χρόνους , δηλαδή σε χρόνους που τους μετράμε διότι την εποχή του Νώε δεν είχαμε τον τρόπο να την μετρήσουμε πότε έγινε. Αλλά η καταστροφή των Σοδόμων και Γομόρρων έγινε το 2000 π.Χ. δηλαδή μόλις 4000 χρόνια μακριά από εμάς σήμερα και είναι αυτή η καταστροφή φοβερή. Υποδειγματική. Με πυρ και θείο καταστράφηκαν οι πόλεις αυτές. Μέχρι το 1000 μ.Χ. οι άνθρωποι μπορούσαν να δουν μέσα στην λίμνη στη Νεκρά θάλασσα στο βυθό τα κτίρια αυτών των πόλεων. Βεβαίως!
Και τι λέει τώρα ο Χριστός, αυτό το αξιοσημείωτο και σπουδαίο:
«Όπως τότε λέγει έτρωγαν, έπιναν, φύτευαν, πουλούσαν, αγόραζαν -λέει για τα Σόδομα και τα Γόμμορα- δεν λέει αμάρταναν, ευκόλως εννοείτε, ζούσαν μέσα σε αυτήν την ευημερία τους και την ξεγνοιασιά τους και ήρθε η καταστροφή, έτσι θα είναι και όταν Εγώ θα έρθω».
Δηλαδή τι θα πει αυτό: τις παραμονές της δικής μου ελεύσεως της δικής μου παρουσίας οι άνθρωποι θα δείχνουν το ίδιο πράγμα.
ΜΗΠΩΣ ΖΟΥΜΕ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ;
Γιατί βλέπουμε αυτό το φαινόμενο της ευημερίας σε μια παγκοσμία κλίμακα, αυτή η εγκατάλειψη του Θεού, η Αποστασία όπως λέει ο απόστολος Παύλος στους Θεσσαλονικείς.
Θα έρθει πρώτα η Αποστασία μετά ο Αντίχριστος μετά ο Χριστός.
Πού ακούστηκε ποτέ στα χρονικά της Ελληνικής ιστορίας να έχουμε αθεΐα;
Ποτέ στα 2000 χρόνια Χριστιανισμού. ΠΟΤΕ!
Μήπως ετοιμάζουμε την Αποστασία που θα έρθει ο Αντίχριστος και μετά η Δευτέρα του Χριστού Παρουσία;
Για αυτό παιδιά γρήγορα να γκρεμίζουμε τα είδωλα αυτά μέσα από την ψυχή μας. Αλλά μένουν και άλλα είδωλα στημένα μέσα στον Χριστιανικό μας χώρο που πρέπει να τα γνωρίζουμε, να τα επισημάνουμε και να τα γκρεμίζουμε.
π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ
Το βίντεο της ομιλίας
Μετανοοῦμε πραγματικά;
«Μετανοεῖτε», εἶπε ὁ Κύριος.
Μετανοεῖτε συνεχῶς, ἐξακολουθητικά... Ἄς ἀλλάζετε, ἄς διορθώνεστε, ἄς προοδεύετε στήν ὁμοίωσή σας μ΄ Ἐμένα· πορεύεσθε πρός τήν Βασιλεία Μου...
«Μετανοεῖτε»...
Δεν εἶπε μετανοεῖστε μία φορά μόνο, ἤ μόνο γιά μία ὥρα, ἤ γιά μία ἡμέρα, ἤ γιά ἕναν μῆνα, ἤ γιά ἕναν χρόνο, ἀλλά συνεχῶς! Τό ρῆμα εἶναι σέ χρόνο Ἐνεστῶτα.
«Μετανοεῖτε».
Ὄχι μόνο νά ἐξομολογηθεῖτε, ὄχι μόνο νά διηγηθεῖτε τά λάθη σας, ὄχι μόνο νά ἀπαριθμῆστε ψυχρά τίς πτώσεις σας, ὄχι μόνο νά καταθέσετε τήν ἁμαρτωλότητά σας, ἀλλά...
...Πονέσετε καρδιακά, κλάψετε, ἀλλάξετε νοῦ...
Μεταβληθεῖτε, μεταποιηθεῖτε, ἀποφασίστε καλλίτερα νά πεθάνετε παρά νά ξανααμαρτήσετε...
«Πολλοί ἐξομολογοῦνται, ἀλλά λίγοι μετανοοῦν», ἔλεγε κάποιος.
Ἐξομολογούμαστε ἐνδεχομένως τακτικά, συχνά...
Πόσο ὅμως μετανοοῦμε;
Πόσο «ὁλόκληρωμένη» εἶναι ἡ μετάνοιά μας;
Πόσο ἀνάλογη εἶναι ἡ μετάνοια μέ τό μέγεθος τῆς ἁμαρτωλότητάς μας;
Πόσο «ἐπίπονη» εἶναι ἡ ἀναζήτηση τῆς καρδιᾶς μας γιά τόν Κύριο;
Πόσο συντριμμένη καί τεταπεινωμένη καρδιά διαθέτουμε;
Πόσο ἀλλάζουμε μετά ἀπό κάθε ἐξομολόγηση;
Πόσο διορθωνόμαστε;
«Ἀρκετοί πιστοί ἀνταποκρίνονται θετικά στήν πρόσκληση τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ γιά μετάνοια, ἐξομολογοῦνται εἰλικρινά καί, μέ αἰσθήματα πραγματικῆς ἀγάπης πρός τόν Κύριο, ἐναποθέτουν ὅλα τά ἁμαρτήματά τους ἐνώπιον τοῦ Πνευματικοῦ.
Παρουσιάζονται σ’ αὐτόν ὡς μιά «ἐπιστολή... γινωσκομένη καί ἀναγινωσκομένη»[1].
῎Εχουν τήν ὀρθή πεποίθηση καί βαθιά πίστη πώς ὅσα ποῦν θά συγχωρηθοῦν, θά σβησθοῦν, θά ἐξαφανισθοῦν, ὡσάν νά μήν συνέβησαν ποτέ στήν ζωή τους.....
Γι’ αὐτό, μέσα στό Ἐξομολογητήριο ὁμολογοῦν μέ ταπείνωση καί συντριβή τήν ἐνοχή τους καί ἐξομολογοῦνται πλήρως καί τελείως ὅλα τά σφάλματά τους.
Μέ αὐτόν τόν τρόπο λαμβάνουν τήν ἄφεση ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν στις ὁποῖες ἔπεσαν μετά τό Ἅγιο Βάπτισμά τους καί ἐπανέρχονται στήν κατάσταση τῆς Χάριτος πλησίον τοῦ Θεοῦ, εἰρηνικοί καί ἀναπαυμένοι.
Ὑπάρχουν ὅμως, δυστυχῶς, καί κάποιοι πού δέν ἐξομολογοῦνται σωστά... Τά ἀνωτέρω ἄς γίνουν μία ἀφορμή γιά εἰλικρινή αὐτοεξέταση καί πραγματική μετάνοια...
Ἀπό τό βιβλίο: Τό μυστήριο τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου
Είδες Έλληνα; Δεν ήθελες τον Χριστό και ξαναήρθε ο Μωάμεθ....
Είδες Έλληνα τους μουσουλμάνους να γονατίζουν δημόσια στις πλατείες μας, να "προσεύχονται" στο θεό τους και παραξενεύτηκες; Είδες τι κάνουν επειδή πιστεύουν σ' έναν αλάχ, όπως τους είπε κάποιος Μωάμεθ; Είδες ότι γι' αυτήν την "θεωρία" κάνουν τα πάντα, ακόμα και εγκλήματα, διότι βάζουν πάνω απ' όλα την πλάνη τους;
Εσύ Έλληνα, που έχει τον Χριστό τον Αληθινό Θεό, που αποκαλύφθηκε στους ανθρώπους και διδάσκει την ΑΓΑΠΗ, την ΕΙΡΗΝΗ, την ΑΓΙΟΤΗΤΑ, τι κάνεις Έλληνα για τον Θεό μας, που Σταυρώθηκε και Αναστήθηκε για να σου χαρίσει την Αιώνια, την ατελεύτητη, την παραδεισένια ζωή;...
Τι κάνεις Έλληνα; που ούτε τον Σταυρό σου δεν ξέρεις να κάνεις; που βαριέσαι να εκκλησιαστείς καί να πας για τον Χριστό στην Εκκλησία, αλλά κάθεσαι κοιμάσαι ή στήνεσαι μαγνητισμένος στην TV, στην μπάλα, στο τάβλι, στα κόμματα που σε κοροϊδεύουν, καθώς και σε κάθε ανοησία και ανωμαλία; Και δεν φτάνουν αυτά, αλλά βρίζεις και τα θεία μόλις θιχτεί ο εγωϊσμός σου.... Εφευρίσκεις σωρεία δικαιολογιών για την αυτοεξόρησή σου από την Αλήθεια της Εκκλησίας, ότι δήθεν φταίει ο αμαρτωλός παπάς, ο ψάλτης, ο καντηλανάφτης, η κυρά Μαρίκα.... αντί να δεις τη σωρεία επιχειρημάτων για την χριστιανική πίστη.
Έλληνα, ο Θεός που πιστεύουμε είναι ο Αληθινός γι΄ αυτό και μας βάφτισαν οι γονείς μας Χριστιανούς. Άκου τι σου λένε γι' αυτόν τον Αληθινό Θεό οι Άγιοι και μην ακούς τι λένε στα καφενεία και στις βεράντες.
Ακολούθησε τον Χριστό μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και αν κάτι σε σκανδαλίζει διόρθωσέ το. Αν δεν μπορείς, μην το επαναλαμβάνεις και εσύ, αλλά κάνε ότι σου λέει ο Χριστός, ο Αληθινός Θεός. Γιατί είδες Έλληνα; Δεν ήθελες τον Χριστό και ξαναήρθε ο Μωάμεθ, που είδαν κ' έπαθαν οι προγονοί μας για να αποτινάξουν το ζυγό της σκλαβιάς του ισλάμ, που επί 400 και πλέον έτη βασάνιζαν, εξισλάμιζαν, λεηλατούσαν, έκλεβαν καί θανάτωναν εκατομμύρια Έλληνες και μας ενοχλούν μέχρι και σήμερα. Και όλα αυτά γιατί το έλεγε ο Μωάμεθ.
του Στρατή Ανδριώτη
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)