.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ομολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ομολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Η Ορθοδοξία κινδυνεύει εκ των ... Ορθοδόξων αντορθοδόξως ζώντων!



"Ἡ Ὀρθοδοξία κινδυνεύει ἐκ τῶν ... Ὀρθοδόξων ἀντορθοδόξως ζώντων.
Καί ἐάν δέν ληφθοῦν μέτρα καθάρσεως τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ καί πρό παντός τοῦ Ὀρθοδόξου κλήρου ἐκ τῶν παθῶν πού λυμαίνονται τήν πνευματικήν ζωή, ἡ διαρροή τῶν πιστῶν εἰς τάς ξένας ἐκκλησίας, τά αἱρετικά συγκροτήματα, θά λάβῃ κολοσσιαίας διαστάσεις καί θά εὑρεθοῦν, τό Ἔθνος καί ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία, πρό ἐκπλήξεων.
Διά τόν ἐπικίνδυνον πολλαπλασιασμόν τῶν αἱρετικῶν πάσης ἀποχρώσεως ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμεθα οἱ κυρίως ὑπεύθυνοι".

Ἀπό τό βιβλίο "ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ", π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 127, Ἀθῆναι 1952

Προτεσταντική Ἐκκλησία: ἕνας λανθασμένος ὅρος Δέν εἶναι κἄν Ἐκκλησία

Απόσπασμα από ομιλία του π. Ἀθανασίου Μυτιληναῖου.

... Έφ’ ὅσον δέν ὑπάρχει Ἱερωσύνη, δέν ὑπάρχει τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας· καί ἐφ’ ὅσον δέν ὑπάρχει τό μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας –γιατί αὐτό συνιστᾶ τήν Ἐκκλησία–, δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία. 

Συνεπῶς δέν μποροῦμε νά λέμε Προτεσταντική Ἐκκλησία · εἶναι λάθος. Δέν εἶναι κἄν Ἐκκλησία. Μποροῦμε νά τίς ὀνομάσουμε ἁπλῶς θρησκευτικές κοινότητες χριστιανικῆς ἀποχρώσεως. Τό ἀκούσατε παρακαλῶ; οὔτε κἄν Ἐκκλησία δέν εἶναι ὁ Προτεσταντισμός! Οὔτε κἄν! 

Καί σᾶς τό ἐξήγησα γιατί: δέν ἔχουν Ἱερωσύνη· κι ἅμα δέν ἔχουν Ἱερωσύνη, δέν ἔχουν τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, καί συνεπῶς δέν ἔχουν Ἐκκλησία. Διότι τί εἶναι Ἐκκλησία; Τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. 

Ἀκοῦστε· τό λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος . Τί εἶναι Ἐκκλησία; Τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά αὐτοί δέν ἔχουν τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, διότι δέν ἔχουν τό μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας· καί δέν τό ἔχουν, γιατί δέν ἔχουν Ἱερωσύνη· ἄρα δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία. Σᾶς τό ἀποδεικνύω καθαρά δηλαδή.

«Η ΑΓΝΟΙΑ, Η ΛΗΘΗ ΚΑΙ Η ΡΑΘΥΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ» ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ

Η λήθη μας οδηγεί, αναπόφευκτα, στην άγνοια.

Η ραθυμία (η πνευματική τεμπελιά) μας οδηγεί στο να ξεχάσουμε ό,τι ξέρουμε, δηλ. πάλι στη λήθη και ως επακολούθημα, στο πρώτο στάδιο της άγνοιας.

Μετά, την ποίμανση της ψυχής μας αναλαμβάνει ο «αρχηγός», που δε δίστασε να πειράξει τον ίδιο τον δημιουργό του. Φανταστείτε πόσο ευάλωτοι είμαστε εμείς που και δικαιώματα δίνουμε και άγνοια των Γραφών έχουμε.

Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως λέει ότι: 

«Μετά ο Κύριος δεν έκανε διάλογο με τον αρχηγό και αποχώρησε», αφού πρώτα τον αποστόμωσε κατά τας γραφάς.

Να λοιπόν, ο τρόπος με τον οποίον μπορούμε να κατατροπώσουμε αυτόν που βρυχάται ως λέων προσπαθώντας ακατάπαυστα να μας καταβροχθίσει.

Εύκολα συνεπώς, ευρισκόμενοι σε λήθη και άγνοια δίνουμε το δικαίωμα σε «ξένους», επιτρέποντας την είσοδό τους αλλαχόθεν.

Είμαστε υπεύθυνοι και γι’ αυτό, διότι μετά επακολουθεί η σφαγή.

Βλέπετε αδελφοί μου πόσο ζημιώνει την ψυχή μας το να ξεχνάμε;… και τον εαυτό μας θέτουμε σε κίνδυνο και στους αδελφούς μας στερούμε τη βοήθεια.

Ο ίδιος ο Κύριος μας είπε:

«Να τρώγομεν το σώμα Του και να πίνομεν το αίμα Του προς ανάμνησιν Αυτού και ζωήν αιώνιον», (και προς ανάμνηση) των πάντων που προείρηκε και που συνέβησαν τότε και που εμείς υποχρεούμεθα ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί να θυμόμαστε (να μνημονεύουμε), κρατώντας τα, απαρασάλευτα, όπως έχουμε άλλωστε εντολή, ώστε να μη παραδοθεί ο Λόγος στη λήθη.

Μπορούμε, αδελφοί μου, να ξεχάσουμε τη Σταύρωση του Ιησού Χριστού μας, το μαρτύριο και τους διωγμούς που υπέμεινε;

Όχι βέβαια!

Αυτά είναι σωτηριώδη που οικοδομούν την Πίστη μας.

Πώς επομένως, είναι δυνατόν να λησμονήσουμε τη δεύτερη και τελευταία επίσημη προδοσία και σταύρωση του Ιησού Χριστού μας, που έγινε τον Ιούνιο του 2016 στο Κολυμπάρι Κρήτης κατά τη διεξαγωγή της ληστρικής ψευδοσυνόδου που οργανώθηκε μεθοδικά από τους νέους Άννες, Καϊάφες και άρχοντες της συναγωγής, όπως και τότε;

Πώς μπορεί να λησμονηθεί ότι η προδοσία έγινε από τους υποτιθέμενους «ορθόδοξους χριστιανούς»;

Πώς είναι δυνατόν να λησμονηθεί τέτοια εγκληματική πράξη κατά της Εκκλησίας του Χριστού, αναδεικνύοντας και άλλες «εκκλησίες» και θρησκείες προς σωτηρία μας;

Μετά από 2000 χρόνια κατήχησης και γνώση Θεού, αποφάσισαν ορισμένοι «αρχιερείς» ότι κάποιες Εντολές του Θεού είναι προσωρινές, οι Κανόνες της Εκκλησίας μας «τείχη του αίσχους» και οι Άγιοι Απόστολοι που πρώτοι συνέταξαν τους Κανόνες είναι «θύματα του αρχεκάκου όφεως.»

Έτσι λένε οι διεστραμμένοι-αιρετικοί, τα όργανα του ΑΝΤΙ-χρίστου.

Αν τότε διέπραξαν τη Σταύρωση, οι σφαγείς Εβραίοι και εκτελεστές Ρωμαίοι, χύνοντας το Αίμα Του χάμω, υποκρινόμενοι την άγνοια, μη φανταζόμενοι τον Θεό απλό και ταπεινό, υπακούοντας στον «πατέρα» από τον οποίον κατάγονται και όχι στον Αβραάμ και στις εντολές που παρέλαβαν «ου φονεύσεις», τώρα που όλα έχουν χιλιο-ειπωθεί, ερμηνευθεί και αποδειχθεί με θαυμαστά γεγονότα,τι δεν κατανοούν οι βλασφημούντες τις Εντολές και τους Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας;

Πώς τυγχάνει να είναι όλοι αυτοί «αρχιερείς», όπως και τότε;

Δεν παραλείπονται, βεβαίως και όσοι τους ακολουθούν, φοβούμενοι μη χάσουν τη βολή τους (τη συναγωγή). Ακριβώς το ίδιο ….οι Εβραίοι διατάζουν, οι παπικοί (Ρωμαίοι) εκτελούν και οι άβουλοι-δειλοί ακολουθούν.

H ιστορία επαναλαμβάνεται για δεύτερη φορά, αλλά και για τελευταία, όπως ο ίδιος ο Κύριος μας το είπε «Ιδού κάνω την τελευταία προσπάθεια να σας σώσω..»

Τότε επικαλούνταν πως δεν γνώριζαν, τώρα που γνωρίζουν επικαλούνται την δήθεν αγάπη για όλον τον κόσμο!

Δεν περισσεύει όμως, ελάχιστη για τους Ορθοδόξους τους οποίους και διώκουν.

Αν οι νόμοι το επέτρεπαν θα προχωρούσαν οι αντίπαλοι της Αλήθειας και παραπέρα…

Τότε για να υποβαθμίσουν και να ξεχάσουν το έγκλημα, ισχυρίστηκαν πως δεν ήταν Υιός Θεού (φθηνή δικαιολογία που δεν τους αθωώνει βάσει της Εντολής που παρέλαβαν «ου φονεύσεις»), τον οποίον Θεόν (Μεσσία) Τον περιμένουν ακόμα με δόξες, προς κατάκτηση της οικουμένης. Το τραγικό είναι ότι τους συμπαρίστανται κάποιοι που υποτίθεται γνώρισαν τον Ιησού Χριστό, με την κλήση που τους έκανε!

Τώρα για να αποσπάσουν την προσοχή των πιστών και να υποβαθμίσουν το έγκλημα, ισχυρίζονται πως ήταν κάτι ασήμαντο …στην ψευδοσύνοδο που δεν το δέχθηκε ο πιστός λαός (αν το δεχόταν θα ήταν και ικανοποιημένοι για το κατόρθωμά τους οι «σοφοί» της εποχής, τέτοια ποίμανση κάνουν), συνεπώς δεν χρειάζεται να το αναμοχλεύουμε ενθυμούμενοι το γεγονός ανασύροντας φαντάσματα του παρελθόντος.

Δείτε την πανουργία του διαβόλου: ο μισάνθρωπος θέλει τώρα που πέτυχε μέρος του σχεδίου του στην ψευδοσύνοδο Κρήτης (το πρώτο στάδιο δηλ.) να ξεχαστεί το θέμα, έτσι τον συμφέρει, δεδομένου ότι έκανε αυτά που ήθελε εφαρμόζοντάς τα μάλιστα τάχιστα, μέσω των οργάνων του.

Γιατί άλλωστε να ασχολείται περαιτέρω με την ψευδοσύνοδο, με αυτό δηλ. που τον εκθέτει; Τώρα πια έχει ως στόχο το δεύτερο στάδιο του σχεδίου, την ΠΑΝ-θρησκεία, την οποία διαφημίζουν τα όργανά του που τους υποβάλλει να κηρύττουν ότι:

«Αφού η ψευδοσύνοδος δεν έγινε αποδεκτή από τους πιστούς είναι πια ένα περασμένο γεγονός που θα εξετασθεί ενδεχομένως στο μέλλον κατόπιν παραχώρησης Θεού και που πρέπει τώρα να λησμονήσουμε. Επίσης,πρέπει η εκκλησία να ανοίξει την αγκαλιά της προς όλους, χωρίς διακρίσεις.»

Τόσο καιρό δηλαδή, ζούσαν με την ιδέα ότι η εκκλησία είχε κλείσει την αγκαλιά της.
Μη γένοιτο!

Απλά, λόγω πλάνης δεν κατανοούν ότι ο υιός πήγε στον Πατέρα, ο Υιός παρακαλάει τον Πατέρα, ο Υιός ακούει πρώτα τον Πατέρα και κατόπιν ο Πατέρας παραχωρεί στον Υιόν.

Διαφορετικά δεν υπάρχει λόγος μετάνοιας. Σ’αυτό ευελπιστούν οι αμετανόητοι, σωτηρία χωρίς μετάνοια.

Έχουν πλανηθεί και ας κατέχουν πτυχία και γλώσσες.Το ασυγχώρητο προς θάνατο είναι η προσπάθειά τους να τους ακολουθήσουν και άλλες ψυχές στη διεστραμμένη διδασκαλία τους.

Η απάντηση σε όσους λένε αυτά, είναι πως:

Ναι η Στρατευομένη Εκκλησία δεν δέχτηκε την ψευδοσύνοδο, παρόλ’αυτά, την αγνόησαν κάνοντας μάλιστα πλήρη εφαρμογή των παναιρετικών ψηφισμάτων. (βλέπε διωγμούς Ορθοδόξων Πατέρων και μοναχών, όπως και εφαρμογή νέων θρησκευτικών κ.ά.πολλά). Οι αποδείξεις κραυγάζουν.

Η διοικούσα εκκλησία υπέγραψε στην ΨΕΥΔΟσύνοδο, αποδεχόμενη τα ΠΑΝαιρετικά κείμενα και απάντησε μετά από έξι μήνες ενημερώνοντας τους Πιστούς (το Λαό) με το κατάπτυστο κείμενο («Προς το λαό»), αναδεικνύοντας γυμνή τη κεφαλή τα ΠΑΝαιρετικά φρονήματά της.

Πολλοί περιμένουν επέμβαση Θεού χωρίς ανάλογη αντίδραση και καταδίκη όσων συνέβησαν και συμβαίνουν.

Μα όταν στρέφουμε τα νώτα μας στο Θεό, μη μένοντας ενωμένοι μαζί Του, δε γνωρίζουμε ότι και ο Θεός δεν είναι μαζί μας;Ότι θα επέμβει μόνο για το «κλάδεμα» ενδυναμώνοντας την άμπελον;

Περιμένουμε δηλαδή τη βοήθεια του Θεού, χωρίς τη δική μας έμπρακτη προαίρεση;

Μία φατρία, μία σέκτα στην κυριολεξία κάνει ό,τι θέλει αποδίδοντας μάλιστα αυτούς τους χαρακτηρισμούς σε όσους θέλουν ΑΜΟΛΥΝΤΗ την Πίστη τους μακριά από τους αιρετικούς, μη δεχόμενοι το κοινό ποτήριον. (Βλέπουμε ξεκάθαρα να λένε το άσπρο –μαύρο και το αντίθετο, κινούμενοι ιδιοτελώς).

Θα έπρεπε επομένως να ξεσηκωθούν όλοι αυτοί που έχουν κληθεί να υπερασπίζουν τα Ιερά και Όσια της Εκκλησίας μας και όχι να ασχολούνται με τα εκτός του οίκου τους.

Είναι όμως δυνατόν να αντιδράσουν και να διαφωνήσουν εκείνοι οι οποίοι υπέγραψαν στην ψευδο-σύνοδο καθώς και οι υποστηρικτές αυτών;

Είναι δυνατόν να καταδικάσουν τον εαυτό τους;

Αφού λοιπόν πονηρέ δούλε, βλέπεις οφθαλμοφανώς την προπαρασκευή της προσωπικής έλευσης του ΑΝΤΙ-χρίστου, γιατί αναπαύεσαι σαν «δεύτερος καταστροφέας» (Ιερ.Χρυσοστ.) την στιγμή που διαδραματίζονται ενώπιόν σου οι σφαγές των προβάτων; Απαιτείς μάλιστα, έντεχνα από τους Ορθοδόξους Χριστιανούς να λησμονήσουν την ψευδοσύνοδο, αγνοώντας τις ψυχές που χάνονται στην ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ του ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.

Θαυμάζουμε τον Μέγα Αντώνιο αλλά δεν του ομοιάζουμε ντυμένοι σε μέρος υψηλό να μας βλέπουν οι αιρετικοί διώκτες,δίνοντας μάλιστα κουράγιο στους διωκόμενους αγωνιστές.
Εάν συμπεριφερόμαστε δειλά τώρα, που θα κρυβόμασταν αν οι διωγμοί ήταν όπως τότε;

Ο ίδιος ο Βαρθολομαίος σε ομιλία του έχει πει ότι: «Το μεγάλο του όνειρο και στόχος του είναι να ενώσει τις «εκκλησίες». Όχι όμως και δια της μετάνοιας των αιρετικών.

Άλλοτε πάλι είπε ότι: «Η διαδικασία της ένωσης πρέπει να γίνει σιγά –σιγά διότι θα έχει μεγαλύτερη επιτυχία» υπονοώντας τη λήθη των χριστιανών.Δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά για ένωση,αφού τον αφήνει αδιάφορο η προϋπόθεση μετάνοιας των αποκομμένων αιρετικών.Αυτός εκτελεί διαταγές.Αυτό που τον απασχολεί είναι να φέρει διαιρέσεις,σκάνδαλα και σχίσματα στην Ορθοδοξία. Φυσικά ως «ξένος» αδιαφορεί για το: «Ούτε το αίμα μαρτυρίου δεν ξεπλένει αυτόν που σχίζει την εκκλησία». Κάποιοι αρχιερείς δε, ακόμα να καταλάβουν τι πρεσβεύει ο ψευτοπατριάρχης και για ποιον σκοπό τον ενθρόνισαν οι αντίχριστοι, όπως και τους πρηγούμενους. Και αντί να σηκώσουν τείχος στην επικοινωνία με αυτόν λόγω των ΠΑΝαιρετικών φρονημάτων του, ασχολούνται με τα περί βίου αυτού μνημονεύοντάς τον κιόλας περί ορθοτόμησης του λόγου της Αληθείας.

Μέχρι χθες έλεγαν ότι σχίζουν την Εκκλησία οι αποτειχισμένοι,τώρα που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται σιγά-σιγά και σκέπτονται τη διακοπή μνημοσύνου, θα πουν το ίδιο για τους εαυτούς τους,ότι σχίζουν την Εκκλησία;

Βλέπετε αδελφοί μου ότι θέλουν να έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο,αδιαφορώντας αν ο λόγος τους αντιπροσωπεύει την αλήθεια.Δεν εφαρμόζουν αυτά που ο Κύριος μας έχει προείπει να τηρούμε ανά πάσα στιγμή και ώρα,αυτά που μπορεί να τα πρεσβεύει ακόμα και ένας απλός μοναχός.

«Αλλ’ εμένα δεν με ενδιαφέρουν εκείνοι,ένα μόνον με ενδιαφέρει,το να πιστεύσης συ,διότι είναι προτιμότερος ένας που εκτελεί το θέλημα του Κυρίου, παρά οι μύριοι παράνομοι..»
(Ιωανν.Χρυς.ΟΜΙΛΙΑ ΝΘ’ 9,34-10,13 σελ.93 ΕΠΕ)

Είπε, στον μη έχοντα οφθαλμούς όταν αποκατέστησε την ατέλεια, προς Δόξα Θεού αποκαλύπτοντας εις αυτόν την θεότητα.

Όταν τους λες την Αλήθεια,δεν την κατανοούν,πρέπει να την πουν οι ίδιοι για να την θεωρήσουν αλήθεια. Κάθε φορά που ομιλούν νομίζουν ότι λένε την αλήθεια, η οποία είναι πολύ μακριά από κάποιους.

Αυτός είναι ο λόγος που τόσα χρόνια βλέπουν και δεν επεμβαίνουν.

Βλέπουν την επέλαση του οικουμενισμού και δεν σώζουν τα πρόβατα από τη σφαγή, δεν τα ενημερώνουν. Συντάσσονται ταυτόχρονα με τον κάθε σφαγέα λέγοντας ότι ορθοτομεί τον λόγο της Αληθείας, δηλαδή ΟΡΘΩΣ πράττει και σφάζει τα πρόβατα… ο κάθε Βαρθολομαίος και Ιερώνυμος.

Μνημονεύοντας δε τους αιρετικούς «μιμούνται την πίστη και την ενάρετη ζωή τους», δηλαδή τις σφαγές.

Αυτό ακριβώς σημαίνει μνημονεύω κατά τον Απόστ. Παύλο.

Ήξερε ο Ιερ.Χρυσόστομος στην συγκλονιστική ομιλία του ερμηνεύοντας το: 
«Εγώ είμαι ο Ποιμήν ο καλός…» όταν «ανέφερε δύο καταστροφείς, ένα τον κλέπτην, που σφάζει και αρπάζει τα πρόβατα (τον Βαρθολομαίο δηλ. και τους συν αυτώ), άλλον δε εκείνον που δεν κάμνει μεν τίποτα από αυτά, βλέπων όμως να γίνωνται αυτά δεν στρέφεται εναντίον του καταστροφέως, ούτε τον εμποδίζει…». 
(ΟΜΙΛΙΑ Ξ’ Ιω. 10,14-21 σελ.117 ΕΠΕ) (Διάβαστε ολόκληρη την ομιλία).

Όλοι αυτοί είναι οι ρασοφόροι παρατηρητές που βλέπουν και ανεπίτρεπτα σιωπούν.

Αυτά γίνονται βεβαίως,διότι η Πίστη έχει ξεφτύσει,ως εκ τούτου ο φόβος έχει κυριαρχήσει, το ανδρείο ομολογιακό φρόνημα έχει ασθενήσει και οι υποκριτές δεν ομολογούν ότι φοβούνται ή ότι δεν μπορούν να σηκώσουν τέτοιο πνευματικό φορτίο, που σε αυτήν την περίπτωση θα ήταν απαράδεκτοι μεν, ειλικρινείς δε, αλλά λένε καλύπτοντας την ατολμία τους ότι: «περιμένουμε».

Τολμούν μάλιστα να κατηγορούν τους αποτειχισμένους που χρόνια τώρα τους λένε τα ίδια και τα ίδια, υποκινώντας τους «να φύγουν μακράν των αλλοτρίων την φωνήν» σώζοντας ψυχές.

Δεν κατανοούν ότι: «Τον δια της μετανοίας εναγκαλίσθει..»

Δεν πήγε ο Κύριος να τον βρει.Ο άσωτος αμαρτωλός πήγε προς αυτόν.Τα διδάσκουν αλλά δεν τα κατανοούν.Όταν είπε : «Δεύτε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς», θέλει περαιτέρω ερμηνεία;

Δεν είπε να καθήσετε εκεί που είστε στο βόρβορο των αμαρτιών, αμετανόητοι στην πλάνη σας και θα έρθω εγώ προς εσάς, αλλά, ελάτε μετανοημένοι με τη θέλησή σας εσείς προς εμένα.

Όταν οι αρνητές του λόγου πηγαίνουν οι ίδιοι προς τους πάσης φύσεως αμετανόητους αιρετικούς, κάνουν το θέλημα του Θεού;

Κάνουν αυτό που τους έχει πει ο Κύριος; Τον ακολουθούν μιμούμενοι τον Λόγο Του; 
’Η κάνουν το δικό τους θέλημα;

Η οικονομία είχε ήδη καταχραστεί παράφορα και πριν την ΨΕΥΔΟσύνοδο. 
Ειδικά μετά την ψευδοσύνοδο δεν υπάρχει καμία δικαιολογία.

Γιατί είναι πονηροί και όργανα του διαβόλου όλοι αυτοί;

1ον Διότι άλλα έλεγαν στη θεωρία μέχρι πρότινος και άλλα, τα εντελώς αντίθετα λένε και κάνουν στην πράξη τώρα.

2ον Την όποια πίστη έχουν δεν την κρατούν για τον εαυτό τους,αλλά ποιμαίνουν ΑΝΑΞΙΩΣ αδύναμες ψυχές διδάσκοντας ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΑ.

3ον Είναι πνεύματα αντιλογίας διότι υποστηρίζουν το δικό τους θέλημα ερχόμενοι σε πλήρη αντίλογο με τον Λόγο του Θεού, απαξιώνοντας τα απαρασάλευτα των Εντολών και Κανόνων, όπως ακριβώς έκανε κάποτε ο πατέρας εκ του οποίου κατάγονται.

Για την ακρίβεια, ο ίδιος ο Θεός, οι Άγιοι Απόστολοι και όλοι οι Άγιοι μας λένε: «Πρέπει γαρ τους αιρετικούς να μισούμεν και να αποστρεφώμεθα, αλλ’ όχι ποτέ και να συμπροσευχώμεθα με αυτούς …» (Κανών ΜΕ’των Αγ.Αποστόλων, σελ.50-Πηδ.)&(Κανών ΞΕ’ των Αγ.Αποστόλων,σελ.84)

Οι αντίθετοι της Αλήθειας λένε: «Να αγαπάμε, να συναναστρεφόμαστε, να συλλειτουργούμε και να κοινωνάμε με τους αιρετικούς» τους ΕΧΘΡΟΥΣ δηλ. του Χριστού μας, σταυρώνοντας και χύνοντας το αίμα Του χάμω συνεχώς. Σε τέτοια διαστροφή έχουν φτάσει!!

4ον Είναι πονηροί διότι με πανουργία προσπαθούν να υποβαθμίσουν την ψευδοσύνοδο στα μάτια των Ορθοδόξων τη στιγμή μάλιστα που τα ψηφίσματά τους εφαρμόζονται εις βάρος των Ορθοδόξων Χριστιανών, αφήνοντάς τους παντελώς αδιάφορους για το που την κεφαλήν κλίναι, ο κάθε ηλικιωμένος διωκόμενος ΟΡΘΟδοξος ασκητής.

5ον Τέλος είναι παναιρετικοί. Ναι, κατέληξαν δυστυχώς παναιρετικοί, αυτή είναι η πραγματικότητα.

Ο Μέγας Βασίλειος μας το αποδεικνύει στο Πηδάλιο λέγοντάς μας: 

«Αιρετικός είναι, κάθε ένας όπου ή κατ’ευθείαν, ή πλαγίως πλανάται περί τι των άρθρων της Πίστεως.» Και αλλού: 

«Το επί δόγμασιν είτε μικροίς ,είτε μεγάλοις,αμαρτάνειν,ταυτόν εστί εξ’αμφοτέρων γαρ ο Νόμος του Θεού αθετείται.»

Και πάλι: «και το παρεκκλίναι μικρόν, αμαρτείν εστίν αμαρτίαν την προς θάνατον.» Επίσης 

«Αιρετικός εστί,και τοις των αιρετικών υπόκειται νόμοις ο μικρόν γουν τι της Ορθής Πίστεως παρεκκλίνων.»(ΠΗΔ.Α’Κανών Μεγ.Βασιλείου σελ.588-589)

Εσείς τώρα βγάλτε τα συμπεράσματά σας για το τι είναι όλοι αυτοί που υποστηρίζουν την ψευδοσύνοδο Κρήτης, αφού κατέλησαν όχι κάτι μικρό αλλά, όλους τους κανόνες και εντολές της Εκκλησίας μας αφού ενώθηκαν με τους πάσης φύσεως καταδικασμένους αιρετικούς.

Είναι αυτά για να τα λησμονήσει ο Ορθόδοξος Χριστιανός ή πρέπει να τα θυμάται συνεχώς προς προφύλαξη;

Είναι να λυπάται κανείς για το κατάντημα κάποιων, «που ενώ είχαν λουσθεί και καθαρισθεί ξανακυλίστηκαν στη λάσπη και έγιναν πιο ακάθαρτοι.»

«Ητο καλύτερον γι’αυτούς να μη είχαν γνωρίσει τον χριστιανισμόν παρά αφού τον εγνώρισαν να..απομακρυνθούν από την παραδοθείσαν εις αυτούς Αγίαν Εντολήν..» (Β’Πετρ.21-22)

Ας κατανοήσουμε εν κατακλείδι ότι η ΨΕΥΔΟσύνοδος καταγράφηκε, για την ακρίβεια οι ίδιοι οι ανάξιοι την κατέγραψαν, και θα μείνει στην ιστορία ως η μεγαλύτερη και πονηρότερη προδοσία της Εκκλησίας του Χριστού.

Επίσης ας βάλουμε καλά στο νου μας ότι θα σταματήσουν να μιλάνε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί γι’ αυτήν, όχι όμως και να την ξεχάσουν, μόνο όταν απομακρυνθούν οι «ξένοι» και απόβλητοι σφαγείς των ψυχών, μέσα από την ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ του ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ, οι οποίοι μολύνουν ως διεφθαρμένοι-αιρετικοί την Ορθόδοξη Πίστη που οικοδομείται από τις αγαθές ψυχές. 

«(…) Έτσι δε και σεις δεν εμβήκατε εις τον δρόμον αυτόν, που θα σας έφερεν εις τον Χριστόν και εις την Βασιλείαν Του, αλλά και εκείνους, που ήθελαν και προσεπάθουν να έμβουν τους ημποδίσατε».(ΛΟΥΚ.ΙΑ’52)

Όσο οι κλέφτες και οι δεύτεροι καταστροφείς (ως παρατηρητές της σφαγής) βρίσκονται ανάμεσα στους Ορθοδόξους Χριστιανούς διαβάλλοντάς τους, σπέρνοντας αιρετικά ζιζάνια, και όσο τα παναιρετικά θέματα της ΨΕΥΔΟσυνόδου και η ίδια η ΨΕΥΔΟσύνοδος δεν καταδικάζονται κανονικώς από τη Διοικούσα Εκκλησία τόσο οι φωνές των Πιστών θα εντείνονται «σημαδεύοντας τους ξένους» προς προφύλαξη των αδελφών πιστών (Απ.Παύλου).

Άλλοι πάλι μιλάνε για αγάπη, που είναι όπως λένε, ο ίδιος ο Θεός και που πρέπει να δείχνουμε προς όλους, αλλοθρήσκους, αθέους, αιρετικούς και σατανιστές, λες και οι Ορθόδοξοι δεν επιθυμούν την ΜΕΤΑΝΟΙΑ τους και την επαναφορά τους στην ποίμνη.

Επειδή όμως πολλοί έχουν ΠΑΡΑ-μορφωθεί, μη κατανοώντας ποια είναι η μεγαλύτερη αγάπη κατά τον ίδιο τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, γραμμένο απλά σε μία φράση, ας το κατανοήσουν διαβάζοντας τις τέσσερις εκατοντάδες κεφάλαια περί αγάπης του Αγ. Μάξιμου του Ομολογητού(Φιλοκ.Β’σελ.49-102),μήπως και καταλάβουν κάτι, δεδομένου ότι «οι Γραφές είναι και δυσνόητες για να μην υποτιμηθεί ο Λόγος» από τους ΠΑΡΑ-μορφωμένους της νέας εποχής. Ας διαβάσουν πάλι την αρχιερατική προσευχή του Ιησού μας, να θυμηθούν το: «ου περί του κόσμου ερωτώ» και για ποιους προσευχήθηκε, προκειμένου να γίνουμε όλοι ένα «ίνα πάντες εν ώσι».

Μετά ίσως καταλάβουν ποιών τα σχέδια εξυπηρετούν και εννοήσουν τον τρόπο με τον οποίον ο ΑΝΤΙ-χριστος τους παγίδευσε, τους έδεσε και τους σύρει περιγελώντας υπαγορεύοντάς τους να λένε ψέματα ενώπιον του Ιερού Θυσιαστηρίου περί ορθοτόμησης του Λόγου της Αληθείας, πείθοντάς τους ταυτόχρονα για κοινό ποτήριον μετά των απόβλητων αιρετικών.

Τους κατάφερε να λένε το «ναι» .. «ου» και το «ου»… «ναι», το δε περισσόν τούτων (αγαπολογίες και ακατανόητα) δεν είναι εκ του πονηρού, κατά την άποψή τους.

Όσο για τις κόκκινες γραμμές ας ανοίξουν τους οφθαλμούς τους, όσοι θέλουν, και ας δουν τα σύνορα, τα όρια και την τάφρο που άνοιξε ο Κύριος ασφαλίζοντας την άμπελον πριν φύγει και την εμπιστευτεί σε δούλους γεωργούς, που δυστυχώς αποδείχθηκαν ανάξιοι και που ψάχνουν τα όρια εδώ και 2000 χρόνια και ακόμα να τα βρουν.

Έτσι εννόησαν οι «σοφοί» της εποχής το Ευαγγέλιο του Θεού.

Ανέκαθεν οι αιρέσεις, τα σχίσματα και οι κακοδοξίες προέκυπταν από αυτούς, διότι έβαζαν πρώτα το δικό τους θέλημα εμπιστευόμενοι τις γνώσεις τους και όχι το Άγιο Πνεύμα, τον Λόγο του Θεού.

Επαληθεύοντας τα λόγια του Αγ. Ισαάκ του Σύρου, «επόμενο ήταν συνεπώς, να πέσουν στην οίηση και ως επακολούθημα στην πλάνη, καταλήγοντας αιρετικοί.»

Αδυνατούν βεβαίως να κατανοήσουν ότι ένωση και κοινό ποτήριον με τους αιρετικούς δεν επιτυγχάνεται, χωρίς την ειλικρινή-καρδιακή τους μετάνοια.

Το είπε ο Θεός, το είπαν οι Απόστολοι, το είπαν όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Εμείς απλά το αποδεχόμαστε!

Είδατε ποτέ κάποιον αιρετικό να παραδέχεται πως είναι αιρετικός;

Είδατε ποτέ πλανεμένο να λέει πως είναι πλανεμένος, έως ότου επανέρθει μετανοώντας (αν ο εγωισμός του μαραθεί;)

Όσων ανθρώπων «ο ηγεμόνας (νους-διάνοια)» φρονεί ένωση των αιρέσεων με την Ορθόδοξη –Αγιασμένη Εκκλησία του Χριστού, αποσκοπώντας σε κοινό ποτήριο, αποδίδοντας μάλιστα μυστήρια σε ξένους και απόβλητους, χτυπάει εις τον λίθον επί του οποίου οικοδομήθηκε η Αλήθεια της Πίστεως.

Ο λίθος αυτός, μετά βεβαιότητα, θα συνθλίψει τους άπιστους και ασεβείς, διότι «Πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής».

Το είπε ο Κύριος, ο Θεός του σύμπαντος κόσμου. Ο δε Ιερός Χρυσόστομος «το κλάδεμα των ακάρπων κλημάτων και την απομάκρυνση αυτών εκ της αμπέλου και της ρίζας, που γίνεται από τον αμπελουργό» ερμηνεύει στην ομιλία του ότι σχετίζεται με «την ζωήν των ανθρώπων». (Ομιλία ΟΣΤ’ σελ.459 ΕΠΕ)

(Διαβάστε όλη την ομιλία).

«Το πίπτειν ανθρώπινον

Το εμμένειν δαιμονικόν

Το μετανοείν θείον.» (Ιωαν. Χρυς.)

Αδελφοί μου οι Γραφές επαληθεύονται, οι Προφητείες πραγματοποιούνται, εμείς ας σώσουμε τις ψυχές μας και ό,τι άλλο μπορούμε, χωρίς να λησμονήσουμε το παραμικρό από αυτά που παραλάβαμε.

Δεν ξεχνώ τίποτα από την ιστορία μου, πόσο μάλλον από την Εκκλησία μου, πάντα με τη βοήθεια του Θεού που Του ανήκουν τα πάντα και η Τιμή και η Δόξα εις τους αιώνας!

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ,ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ και ΤΗΣ Ν.Τ.Π.


Με εν Χριστώ αγάπη και ενδιαφέρον 

Γεώργιος Φλώρος


Όταν πρόκειται για την πίστη να μην σιωπούμε!



Όσιος Θεόδωρος Στουδίτης – Επιστολή 81 στον λογοθέτη Παντολέοντα. 

«… Καθόσον είναι εντολή του Κυρίου να μη σιωπάμε όταν κινδυνεύει η πίστη.

Γιατί λέγει να μιλάς και να μη σωπαίνεις και• «Εάν υποχωρεί, δεν ευαρεστείται η ψυχή μου σ’ αυτόν» και• «Εάν αυτοί σιωπήσουν, θα φωνάξουν δυνατά οι πέτρες».

Ώστε, όταν πρόκειται για την πίστη, δεν μπορούμε να πούμε. Εγώ ποιός είμαι; Είμαι ιερέας; Όχι. Άρχοντας; Ούτε. Στρατιώτης; Από πού; Γεωργός; Ούτε και αυτό. Είμαι φτωχός, εξασφαλίζοντας μόνο την καθημερινή μου τροφή. Δεν έχω λόγο, ούτε ενδιαφέρον για το θέμα αυτό.

Αλλοίμονο! Οι πέτρες θα κράξουν, και συ μένεις σιωπηλός και αδιάφορος;

Η αναίσθητη φύση υπάκουσε στον Θεό, και συ μένεις αδιάφορος;

Αυτό που δεν έχει ψυχή ούτε λογοδοτεί στο δικαστήριο, φοβούμενο κατά κάποιον τρόπο την εντολή, βροντοφωνάζει, και συ που πρόκειται να λογοδοτήσεις στον Θεό τον καιρό της κρίσεως ακόμα και για μια λέξη ανωφελή, έστω και αν είσαι ζητιάνος, λες απερίσκεπτα, Τί με νοιάζει γι’ αυτό;

«Αυτά», δεσπότη μου, λέγει ο Παύλος, «τα εφάρμοσα στον εαυτό μου και στον Απολλώ για χάρη σας, για να διδαχθείτε με το παράδειγμά μας, να μη φρονείτε περισσότερο από ό,τι είναι γραμμένο».

Ώστε ακόμα και ο φτωχός την ήμερα της κρίσεως δεν θα έχει καμμιά δικαιολογία, αν τώρα δεν μιλά, γιατί θα κριθεί και μόνο γι’ αυτό.

Και φυσικά δεν θα εξαιρεθεί κανένας από αυτούς που βρίσκονται ψηλά, ούτε και αυτός που φορά το στέμμα. Και η καταδίκη τους θα είναι η ανώτερη που υπάρχει. Γιατί λέγει, «Οι δυνατοί θα δικαστούν αυστηρότερα», και, «Καταδίκη φρικτή θα επιβληθεί στους άρχοντες».

Να μιλάς λοιπόν, κύριέ μου, να μιλάς. Γι’ αυτό και εγώ ο ταλαίπωρος, επειδή φοβάμαι το δικαστήριο, μιλώ…. «

Να μιλάς μέχρι τα θεοήχητα αυτιά του ευσεβούς βασιλιά, γιατί είσαι ένας από αυτούς που υπερέχουν.

(Θεοδωρου Στουδιτη, εκδ. ΕΠΕ Φιλοκαλια τομος 18Γ σελ. 77)




"Και πάει μια μέρα ο Κολοκοτρώνης και τον πιάνει απ’ τα γένια τον Καΐρη...''



Θεόφιλος Καΐρης «διαφωτιστής» της «παρέας» Κοραή.

"Και πάει μια μέρα ο Κολοκοτρώνης
και τον πιάνει απ’ τα γένια τον Καΐρη...''

απόσπασμα ομιλίας π. Ευάγγελου Παπανικολάου


....Οι Βαυαροί κλείσαν τα Μοναστήρια όλα. Μεγάλη ιστορία ο Φαρμακίδης.

Εσείς γλιτώσατε γιατί ήσασταν στον Τούρκο. Ο Τούρκος δεν σας τα πείραζε τα Μοναστήρια. Οι Βαυαροί, οι Γερμαναράδες, οι Προτεσταντάδες και οι Καθολικοί, ο Καθολικός ο Όθωνας...

Πού το ‘χατε ξαναδεί;

Ορθόδοξος λαός, Καθολικός βασιλιάς, Προτεσταντική αντιβασιλεία...

Άντε βγάλε άκρη. Καταλάβατε τί βάλανε;

Και σ’ όλα αυτά τί κάναμε; Ποιόν αντιτάξαμε; Τον Παπουλάκο.

Και να ‘ναι ο Φαρμακίδης με τον Καΐρη, και ο ένας ο Καΐρης να λέει βασφημίες.

κατ’ Αυτής της Κυρίας Θεοτόκου. Να αρνείται το Αειπάρθενο της Παναγίας...

Και πάει μια μέρα ο Κολοκοτρώνης και τον πιάνει απ’ τα γένια τον Καΐρη, που ήταν παπάς!

Προσέξτε. Έχουμε κι αυτά, έχουμε τους τάχα καλλιεργημένους, τους ''μορφωμένους'', τους λιμοκοντόρους, έχουμε κι αυτούς. Και είπε ότι η Παναγία δεν είναι Αειπάρθενος. Γιατί είχε πάει στις Εσπερίες ο Καΐρης...

Και πάει ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης και τον εσπάνε στο ξύλο και του λένε:

«Αυτό, για την Αειπαρθενία της Παναγίας», του είπανε.

«Εσύ», λέει, «πράγμα τζιβαέρικο που είναι η Πίστη μας, θα πεις εσύ για την Παναγία; Να και τούτη, να και τ’ άλλη...»

Τον εκάμαν τον παπά μαύρο.

Το καταλάβατε; Τον Καΐρη. Τον Θεόφιλο Καΐρη, που του ‘χουνε αδριάντα εκεί στην Άνδρο. Του ‘χουνε μία προτομή με τα γένια του κει πέρα. Τί να τον κάμεις; Φτύσιμο θέλεις αφού είπες για την Παναγία μας. Και είχε κακό θάνατο κιόλας...

Ο Παπουλάκος; Τον εψήσανε ζωντανό τον Παπουλάκο. 

Τον εκλείσανε - η Ιερά Σύνοδος τον έκλεισε, ποιός τον έκλεισε; - γιατί έλεγε απλά...

''ούκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος'', πρέπει να πιστεύουμε στον Χριστό, θέλουμε ο βασιλιάς μας να είναι Χριστιανός, θέλουμε να ‘χουμε χριστιανικούς νόμους, θέλουμε να μας αφήσετε τα Μοναστήρια μας, μην μας πειράζετε τα Μοναστήρια μας, και ν’ αγαπάτε τον λαό...

Αυτά έλεγε ο Παπουλάκος και όλα αυτά θεωρήθηκαν αφορμή ''ανταρσίας'' και τον κλείσανε μέσα τη αδεία της Ιεράς Συνόδου, η οποία έκανε και κάτι χειρότερο. 

Τί έκανε; 

Του απαγόρευσε τη Θεία Κοινωνία.

Γιατί; Τί έκανε; Πόρνος ήτανε; Μοιχός ήτανε; Παλιάνθρωπος ήτανε; Αυτά τα αμαρτήματα κλείνουνε τη Θεία Κοινωνία. Τί έκανε ο άνθρωπος; Αντιστρατεύτηκε την εκκλησιαστική αρχή του τόπου μαζί με τον βασιλέα.

Τ΄ ακούτε; Γι’ αυτό, τί να δει ο Θεός; 

Αυτά δεν είναι μέχρι σήμερα τα ίδια; 

Τα ίδια ακριβώς που είναι και τώρα, και χειρότερα.


Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ.

Ἀνακοίνωση ἁγιορειτῶν πατέρων σχετικὰ μὲ τὴν προσχώρηση τινῶν σὲ παράταξη τῶν Γ.Ο.Χ...

Ἐξ’ ἀφορμῆς τῆς προσχωρήσεως τοῦ ἀρχιμανδρίτου Παϊσίου Παπαδόπουλου ἡγουμένου ἱερᾶς μονῆς ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ (Φιλώτα) ἔχουμε νὰ παρατηρήσουμε τὰ ἑξῆς: 

1) Ὅπως ἤδη ἀναφέραμε στὸ κείμενο τοῦ ψηφίσματος τῆς πανελλήνιας κληρικολαϊκῆς συνάξεως τοῦ Ὡραιοκάστρου(ΠΑΤΑ ΕΔΩ), καθίσταται σαφὴς ἡ παγία θέση μας ἀπέναντι στίς πάσης φύσεως παρατάξεις τῶν ΓΟΧ. Ἐκκλησιολογικὴ μας ἀρχὴ ἦταν καὶ παραμένει ὅτι ἡ ἀποτείχιση ἤτοι ἡ διακοπὴ κοινωνίας πρὸς τὸν οἰκεῖον ἐπίσκοπον ὁρίζεται κυρίως ἀπὸ τὰ διαλαμβανόμενα τοῦ 15ου κανόνος τῆς ΑΒ συνόδου. Μνημόνευσις ἑτέρου ἐπισκόπου ὡς οἰκείας ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς σημαίνει αὐτοχρῆμα τὴν λήξη τῆς ἀποτειχίσεως. Αὐτὸ σημαίνει αὐτομάτως καὶ τὴν διακοπὴ τοῦ ἀγῶνος μας κατὰ τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποίος ἔχει ὡς ἀπώτερο σκοπὸ τὴν σύγκληση ὀρθοδόξου Συνόδου γιὰ τὴν ἐπίσημη καταδίκη του. Ἑπομένως γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἁγιορεῖτες τελεσιδίκως δὲν ὑφίσταται ὁ οἱοσδήποτε λόγος προσχώρησης εἰς οἱανδήποτε παραταξιακή ὁμάδα τῶν Γ.Ο.Χ. ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐκκλησιολογικοῦ της φρονήματος. 

2) Περαιτέρω ὑπενθυμίζουμε ὅτι ὁ ἀγῶνας τῆς ἀποτείχισης γιὰ τοὺς ἁγιορεῖτες πατέρες συνυφάνθη μὲ πάσης φύσεως διωγμοὺς ἐκ μέρους τόσο τῶν οἰκουμενιστῶν, ὅσο καὶ τινῶν ψευδαδέλφων. Ξεκινήσαμε τὸν ἐκκλησιαστικὸ ἀγῶνα στιχούμενοι πρὸς τὴν πατερικὴ διδασκαλία κατὰ πάντα, βάσει τῆς ὁποίας εἶναι τὸ σταυρικὸ-μαρτυρικὸ φρόνημα. Ἀποδεχόμαστε εὐχαριστούντες τὸν Θεὸ τοὺς διωγμοὺς τὶς συκοφαντίες καθὼς καὶ πάσης φύσεως λοιδορίες ἐναντίον μας, θεωρώντας ἀπόδειξη γνησιότητας συνολικῆς μαρτυρίας τοῦ ἀγῶνα μας. Ὁ ἀγῶνας μας δὲν εἶναι χαρτοπόλεμος. Ἑπομένως ἡ ἀναζήτηση «λύσεων» ὅπως ὁ «ἀγῶνας» διεξαχθεῖ ἀνετώτερα καὶ ἀσφαλέστερα κρίνεται ὡς ἀντιπατερικὴ καὶ ἀπορριπτέα. 

Εὐχόμαστε ὁ Θεός, διὰ πρεσβειῶν τῆς πανυπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, νὰ δώσει δύναμη νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν σταυρικὸ βίο τῶν Ἁγίων μας, νὰ κρατήσουμε τὴν πίστιν ὅπου ἐλάβομεν ἀκεραίαν καὶ ἀκαινοτόμητον, ἔστω καὶ ἂν χρειασθεῖ νὰ διωχθοῦμε μέχρι θανάτου καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ δώσουμε τὴν καλὴ ἀπολογία ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, εἰς τὸν ὁποῖον ἀνήκει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, σὺν τῷ ἀνάρχῳ αὐτοῦ Πατρὶ καὶ τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ αὐτοῦ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. 

Ἐκ μέρους τῶν ἁγιορειτῶν πατέρων 


Γέρων Σάββας Λαυριώτης. 

Στὸ ψήφισμα τῆς μεγάλης κληρικολαϊκῆς συνάξεως τοῦ Ὡραιοκάστρου ὁποῦ πραγματοποιήθηκε στίς 4 Ἀπριλίου τὸ 2017,(ΠΑΤΑ ΕΔΩ) μεταξὺ τῶν ἄλλων ἐδηλώσαμεν τὰ ἐξῆς: «Διακόπτουμε τὴν κοινωνία μὲ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖο, ὡς τὸν κύριο ἐμπνευστὴ τῆς Συνόδου, ἐκφραστὴ καὶ κήρυκα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ μὲ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ ἀποδέχονται τὴν σύνοδο τῆς Κρήτης ὡς Ὀρθόδοξη. Κάνουμε χρήση τοῦ 10ου καὶ 31ου ἐκ τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων, τοῦ 2ου τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, τοῦ 33ου τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου, καθὼς καὶ τοῦ 15ου τῆς πρωτοδευτέρας Συνόδου ἐπὶ Ἁγίου Φωτίου τοῦ Μεγάλου, ἀκολουθώντας κατὰ πάντα τοὺς Ἁγίους Πατέρες, στὴν διάγνωση, ἀντιμετώπιση καὶ θεραπεία τῶν ἀναφυομένων αἱρέσεων. Εἴμαστε συνοδοιπόροι καὶ συναγωνιστές μὲ ὅλους τοὺς ἱερεῖς, μοναχοὺς καὶ λαϊκοὺς ποὺ ἔκοψαν τὸ μνημόσυνο τῶν πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων τους ποὺ ὑποστηρίζουν τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ δὲν καταδικάζουν τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, καὶ περιμένουμε καὶ τοὺς ἄλλους ἀδελφοὺς μας μὲ ὀρθόδοξο φρόνημα, ἀφοῦ ὡριμάσει μέσα τους ὁ καρπὸς τῆς ὁμολογίας καὶ τῆς ἀντίστασης, νὰ ἀκολουθήσουν, διακόπτοντας καὶ αὐτοὶ τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν οἰκουμενιστῶν. 

Ὡς ἐκ τούτων, ζητᾶμε ἀπὸ τοὺς ἀπανταχοῦ Ἐπισκόπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας: Νά συγκροτηθεῖ Ὀρθόδοξη Σύνοδος καταδίκης τῶν ἀνωτέρω ἐκτεθέντων, πρὸς ἀποφυγὴ σχισμάτων καὶ διαιρέσεων τῶν πιστῶν. 

Διευκρινίζεται δὲ πρὸς πάντας, ὅτι ὁ διεξαγόμενος ἐκκλησιαστικὸς ἀγῶνας ἔχει σωτηριολογικὸ χαρακτῆρα, μὲ τὸν ὁποῖον ἐμμένουμε πιστοὶ στὴν ἐκκλησιολογία τῆς ὀρθοδόξου πατερικῆς παραδόσεως καὶ ἕνεκα τούτου, ἐντὸς τοῦ Σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δὲν μνημονεύουμε ἕτερον ἐπίσκοπον, δὲν προβαίνουμε εἰς σύστασιν ἑτέρας “ἐκκλησίας”, ἄπαγε τῆς βλασφημίας, οὔτε προσχωροῦμε σὲ καμμία παράταξη. Μένουμε ἁπλὰ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ. Μένουμε πιστοὶ εἰς τό Σύμβολον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ὁμολογοῦμε ὅ,τι παραλάβαμε, τὴν διαχρονικὴ ἁγιοπατερικὴ σωτήριο ἀλήθεια. Ὅ,τι ἄλλο κυκλοφορήσει εἰς βάρος μας θὰ ἀποτελεῖ μία, δαιμονικῆς ἔμπνευσης, συκοφαντία.» 

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ Πρὸς ἐνημέρωση τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος

Στὸ ψήφισμα τῆς μεγάλης κληρικολαϊκῆς συνάξεως τοῦ Ὡραιοκάστρου ὅπου πραγματοποιήθηκε στίς 4 Ἀπριλίου τὸ 2017 (ΕΔΩ), μεταξὺ τῶν ἄλλων ἐδηλώσαμεν τὰ ἑξῆς: 

«Διακόπτουμε τὴν κοινωνία μὲ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖο, ὡς τὸν κύριο ἐμπνευστὴ τῆς Συνόδου, ἐκφραστὴ καὶ κήρυκα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ μὲ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ ἀποδέχονται τὴν σύνοδο τῆς Κρήτης ὡς Ὀρθόδοξη. Κάνουμε χρήση τοῦ 10ου καὶ 31ου ἐκ τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων, τοῦ 2ου τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, τοῦ 33ου τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου, καθὼς καὶ τοῦ 15ου τῆς πρωτοδευτέρας Συνόδου ἐπὶ Ἁγίου Φωτίου τοῦ Μεγάλου, ἀκολουθώντας κατὰ πάντα τοὺς Ἁγίους Πατέρες στὴν διάγνωση, ἀντιμετώπιση καὶ θεραπεία τῶν ἀναφυομένων αἱρέσεων. Εἴμαστε συνοδοιπόροι καὶ συναγωνιστές μὲ ὅλους τοὺς ἱερεῖς, μοναχοὺς καὶ λαϊκοὺς ποὺ ἔκοψαν τὸ μνημόσυνο τῶν πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων τους ποὺ ὑποστηρίζουν τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ δὲν καταδικάζουν τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, καὶ περιμένουμε καὶ τοὺς ἄλλους ἀδελφοὺς μας μὲ ὀρθόδοξο φρόνημα, ἀφοῦ ὡριμάσει μέσα τους ὁ καρπὸς τῆς ὁμολογίας καὶ τῆς ἀντίστασης, νὰ ἀκολουθήσουν, διακόπτοντας καὶ αὐτοὶ τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν οἰκουμενιστῶν. 

Ὡς ἐκ τούτων, ζητᾶμε ἀπὸ τοὺς ἀπανταχοῦ Ἐπισκόπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας: 

Νά συγκροτηθεῖ Ὀρθόδοξη Σύνοδος καταδίκης τῶν ἀνωτέρω ἐκτεθέντων, πρὸς ἀποφυγὴ σχισμάτων καὶ διαιρέσεων τῶν πιστῶν. 

Διευκρινίζεται δὲ πρὸς πάντας, ὅτι ὁ διεξαγόμενος ἐκκλησιαστικὸς ἀγῶνας ἔχει σωτηριολογικὸ χαρακτῆρα, μὲ τὸν ὁποῖον ἐμμένουμε πιστοὶ στὴν ἐκκλησιολογία τῆς ὀρθοδόξου πατερικῆς παραδόσεως καὶ ἕνεκα τούτου, ἐντὸς τοῦ Σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δὲν μνημονεύουμε ἕτερον ἐπίσκοπον, δὲν προβαίνουμε εἰς σύστασιν ἑτέρας “ἐκκλησίας”, ἄπαγε τῆς βλασφημίας, οὔτε προσχωροῦμε σὲ καμμία παράταξη. Μένουμε ἁπλὰ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ. Μένουμε πιστοὶ εἰς τό Σύμβολον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ὁμολογοῦμε ὅ,τι παραλάβαμε, τὴν διαχρονικὴ ἁγιοπατερικὴ σωτήριο ἀλήθεια. Ὅ,τι ἄλλο κυκλοφορήσει εἰς βάρος μας θὰ ἀποτελεῖ μία, δαιμονικῆς ἔμπνευσης, συκοφαντία.» 

Ὡς ἐκ τούτου, βρισκόμαστε στὴν δυσάρεστη θέση, νὰ διαχωρίσουμε τὴν θέσιν μας περὶ προσαρτήσεως τοῦ ἀγῶνος τῆς ἀποτειχίσεως στὶς παρατάξεις τῶν Γ.Ο.Χ., ἐπαναλαμβάνοντας πὼς τὸ φλέγον θέμα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἠμερολογίου, τῆς δημιουργίας τῶν παλαιοημερολογιτικῶν παρατάξεων, καθὼς καὶ τὴν ἐπίλυση ὄλων αὐτῶν, θὰ ἐπιληφθεῖ μία Ὀρθόδοξη Σύνοδος, καὶ ὄχι ἐμεῖς. Παραμένουμε στοιχούμενοι τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀκολουθώντας κατὰ γράμμα τό ψήφισμα τοῦ Ὡραιοκάστρου, καὶ δηλώνουμε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ, ὅτι οἱ κατηγορίες ποὺ κυκλοφοροῦν εἰς βάρος μας, τὸ ὅτι ὁδηγοῦμε τόν ἀγῶνα πρὸς τὶς παρατάξεις τῶν Γ.Ο.Χ., κυρίως ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ ἰστολογίου «Πατερικὴ Παράδοση», εἶναι ὅπως εἴπαμε παραπάνω, μία δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως συκοφαντία, γιὰ νὰ σπιλώσουν τὸν ἁγνὸ ἀγῶνα τῶν ἁγιορειτῶν. 

Εἴθε ὁ Θεὸς διὰ πρεσβειῶν τῆς πανυπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἁειπαρθένου Μαρίας καὶ τῶν ὁσίων καὶ θεοφόρων ἁγιορειτῶν πατέρων ἡμῶν, νὰ δώσει δύναμη νὰ ἀκολουθήσωμε τὸν σταυρικὸ βίο τους, νὰ κρατήσωμεν τὴν πίστην ὅπου ἐλάβομεν ἀκεραίαν καὶ ἀκαινοτόμητον, ἔστω καὶ ἄν χρειασθεῖ νὰ διωχθοῦμε μέχρι θανάτου, καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ δώσουμε τὴν καλὴ ἀπολογία ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ (τὸ ὁποῖο εὐχόμαστε γιὰ κάθε Ὀρθόδοξο) εἰς τὸν ὁποῖον ἀνήκει πάσα δόξα τιμὴ καὶ προσκύνησις, σύν τῷ ἀνάρχῳ αὐτοῦ Πατρὶ καὶ τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ αὐτοῦ Πνεύματι νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. 

Ἐκ μέρους τῶν ἁγιορειτῶν πατέρων, 
ποὺ ἔχουν διακόψει τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς οἰκουμενιστές. 

Γέρων Σάββας Λαυριώτης

Οἱ ἐχθροί ἐμοῦ τε καί τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν



Οἱ ἐχθροί ἐμοῦ τε καί τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν.

Θαυμαστές παρεμβάσεις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου σέ περιπτώσεις ἀπόπειρας αἱρετικῶν νά μολύνουν τήν Πίστη τῶν Ὀρθοδόξων.
Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός
Στίς ἡμέρες μας, ὁ ἀντίχριστος κάνει τήν δουλειά του μέ πρωτοφανή δόλο καί μάλιστα ἐντελῶς ἀνεπαίσθητα. Μᾶς ξεγελάει πανεύκολα μέ διάφορες προφάσεις καί ψευτοδικαιολογίες καί χωρίς νά τό καταλάβουμε, μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἄρνηση καί τήν περιφρόνηση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας. 
Μᾶς λένε, ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοί σωτηρίας. Μᾶς λένε, ὅτι οἱ αἱρετικοί εἶναι ''ἐκκλησίες''. Μᾶς λένε, ὅτι οἱ παπικοί καί οἱ προτεστάντες ἔχουν ἱερωσύνη καί μυστήρια ἔγκυρα. Μᾶς λένε, νά κρατήσουμε καθαρή μονάχα τήν ἀγάπη καί τήν Ἀλήθεια νά τήν στρογγυλέψουμε. Μᾶς λένε, ὅτι μποροῦμε νά συμπροσευχόμαστε δημοσίως μέ τόν ὁποιοδήποτε αἱρετικό, ἀκόμη καί μέ ἀλλόθρησκο. 
Δέν μᾶς λένε, ὅμως, γιά ὅλα τά παραπάνω, πρῶτον, τί λέει τό Εἀγγέλιο. Δεύτερον, τί μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Τρίτον, τί προβλέπεται, γιά ὅλες τίς παραπάνω δογματικές καί ἐκκλησιολογικές παρεκτροπές, τόσον ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες, ὅσον καί ἀπό τίς Ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν μας Συνόδων. 

Ὁ ἐχθρός, γιά ὅσους προσέχουν καί ἐνδιαφέρονται γιά τήν σωτηρία τους, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι δέν βρίσκεται ἁπλά ἐντός τῶν τειχῶν, ἀλλά ἔχει πλέον θρονιαστεῖ στό κέντρο τῆς Ἐκκλησίας: στίς καρδιές τῶν περισσοτέρων ἀξιωματούχων της. Γι' αὐτό καί δέν τόν ὑποψιαζόμαστε, γι' αὐτό καί παρασυρόμαστε χωρίς τήν παραμικρή ἀντίσταση. Ἔλεγε ὁ ἀγαπημένος μας Ἅγιος Γέροντας Παΐσιος: Ζοῦμε στά χρόνια τοῦ ἀντιχρίστου καί κοιμόμαστε μέ τά τσαρούχια. 
Ἡ ἀνθρωποκτόνος παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ (Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς) ἔχει διεισδύσει γιά τά καλά στίς περισσότερες ἐνορίες μας καί ἐμεῖς συνεχίζουμε νά ζοῦμε, σάν νά μή συμβαίνει ἁπολύτως τίποτε!
Κλῆρος καί λαός ἔχουμε πέσει σέ ὕπνο βαθύ, ὕπνο θανατηφόρο. Τό δηλητήριο τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἔχει δηλητηριάσει καί νοῦν καί καρδίαν. Μᾶς ἔχει ὑπνωτίσει καί μᾶς σπρώχνει κατευθεῖαν πρός τήν ὀλέθρια ἀθεΐα, τοὐτέστιν πρός τήν ἀπώλεια.

Ἐμεῖς, σήμερα, ἐν ὀνόματι μιᾶς νοθευμένης καί ψεύτικης ἀγάπης, ὀνομάζουμε τούς αἱρετικούς ''ἀδελφές ἐκκλησίες''. Τούς προκαθημένους τους, τούς προσφωνοῦμε ''ἁγιώτατους'' καί τούς πολυχρονίζουμε ψαλμωδικῶς ἐντός τῶν Ἱερῶν μας Ναῶν. Τούς καλοῦμε καί συμπροσευχόμαστε μαζί τους μέσα στίς ἐκκλησιές μας, λειτουργούμαστε παρέα μαζί τους κ.α.π.
Ρωτήσαμε τήν Παναγιά μας, πού λέμε ὅτι θά τήν τιμήσουμε στίς δεκαπέντε τοῦ μηνός, ἐάν συμφωνεῖ μέ ὅλα αὐτά τά ὑβριστικά καί ἐπαίσχυντα ’’κατορθώματά μας’’; Διότι ἡ Παναγιά μας ἔχει φανερώσει τήν στάση Της ἀπέναντι στούς αἱρετικούς καί ἡ στάση Της εἶναι ἐντελῶς διαφορετική ἀπό τήν δική μας: Ὑπάρχουν θαυμαστές ἱστορικές μαρτυρίες, πού βεβαιώνουν, ὅτι ἡ Δέσποινά μας, ἡ Κυρία Θεοτόκος, ὅλους τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς ’’ἡμέτερους’’ λατινόφρονες, τούς ἀποκαλεῖ ''ἐχθρούς δικούς Της καί τοῦ Κυρίου, ὑποκριτές καί ἀσεβέστατους’’.

Στίς 15 Αὐγούστου ἑορτάζομε τήν πάνσεπτο Κοίμησή Της.
Πόσοι ἀπό ἐμᾶς, τούς βαπτισμένους στήν κολυμβήθρα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, θά βροντοφωνάξουμε τήν ἡμέρα αὐτή ὁμολογιακῶς, ὅπως καί Ἐκείνη τό ἔπραξε, τό ὄχι στήν παρουσία αἱρετικῶν καί λατινοφρόνων μέσα στούς ἱερούς μας ναούς; (Γερμανία, Σμύρνη, Φανάρι κ.α.)
Πόσοι ἀπό ἐμᾶς, τούς βαπτισμένους στό ὄνομα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ἡμέρα τῆς Παναγίας, θά μιμηθοῦμε τήν Κυρία μας Θεοτόκο καί, ἀγαπῶντες ἐν ἀληθείᾳ, θά διαμηνύσουμε φωναχτά στούς σύγχρονους Χριστομάχους καί Πνευματομάχους (ὀπαδούς τοῦ Κολυμπαρίου), ὅτι εἶναι ἐχθροί τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγιᾶς μας, ἀσεβέστατοι καί ὑποκριτές;

Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές καί γιά ὅσους ἔχουν λίγο παραπάνω ὑπομονή στό διάβασμα, παρατίθενται στήν συνέχεια καί οἱ προαναφερθεῖσες σχετικές μαρτυρίες.


Ἡ θαυματουργή εἰκόνα τοῦ ’’ΧΑΙΡΟΒΟ’’

Βρισκόμαστε στά 1274. Αὐτοκράτορας στήν Πόλη εἶναι ὁ Μιχαήλ Παλαιολόγος καί πατριάρχης ὁ ἀμείλικτος διώκτης τῶν Ὀρθοδόξων Ἁγιορειτῶν πατέρων, ὁ λατινόφρων Ἰωάννης Βέκκος. Μόλις ἔχει ὑπογραφεῖ στήν Λυών ἡ ψευδοένωση Ὀρθοδόξων καί παπικῶν, καί ἀπεσταλμένοι τοῦ πάπα μαζί μέ ’’δικούς μας’’ ἑνωτικούς καταφθάνουν στό Ἅγιον Ὄρος, γιά νά ἐπιβάλλουν τήν ἐφαρμογή τῆς προδοτικῆς συμφωνίας.

Σέ ἔνα κελλί, πού βρίσκεται σέ ἀπόσταση ἀπό τήν Ἱερά Μονή Ζωγράφου, ἀσκήτευε τότε ἕνας γέροντας πολύ μεγάλης ἀρετῆς. Ὁ ἐνάρετος αὐτός γέροντας εὐλαβεῖτο βαθύτατα τήν Κυρία Θεοτόκο καί εἶχε καθημερινό κανόνα τήν ἐπαναλαμβανόμενη ἀνάγνωση τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας, σέ ὄρθια μάλιστα στάση μπροστά στήν Εἰκόνα της.
Κάποια ἡμέρα καί ἐνῷ βίωνε ὑψηλές πνευματικές καταστάσεις λέγοντας μέ λαχτάρα τό ’’Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε’’, ἄκουσε τήν Παναγία ἀπό τήν ἱερή Της εἰκόνα νά τοῦ λέει: ’’Χαῖρε καί σύ, Γέρων τοῦ Θεοῦ. Μή φοβοῦ, ἀλλά ἀπελθών ταχέως εἰς τήν Μονήν, ἀνάγγειλον τοῖς ἀδελφοῖς καί τῷ Καθηγουμένῳ, ὅτι οἱ ἐχθροί ἐμοῦ τε καί τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν. Ὅστις οὖν ὑπάρχει ἀσθενής τῷ πνεύματι, ἐν ὑπομονῇ κρυβήτω, ἕως παρελθεῖν τόν πειρασμόν. Οἱ δέ στεφάνων μαρτυρικῶν ἐφιέμενοι, παραμενέτωσαν ἐν τῇ Μονῇ. Ἄπελθε οὖν ταχέως...’’. 

Ὁ γέροντας, μετά ἀπό αὐτό, δέν στάθηκε οὔτε λεπτό. Ἀμέσως ξεκίνησε γιά τό μοναστήρι, τήν ἱερά Μονή Ζωγράφου, γιά νά ἐνημερώσει τούς πατέρες καί νά τούς μεταφέρει τίς ὁδηγίες τῆς Παναγίας. Φτάνοντας στήν Ἱερά Μονή, ὁ εὐλαβής καί ἐνάρετος γέροντας ζεῖ τό θαῦμα γιά δεύτερη φορά: Μπροστά στήν πύλη τοῦ Μοναστηριοῦ βλέπει ὄρθια τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ κελλιοῦ του, ἀπό τήν ὁποία καί ἄκουσε τήν φωνή τῆς Θεοτόκου!

Κρατῶντας, τώρα, στήν ἀγκαλιά του τήν θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας, παρουσιάζεται ἐνώπιον τοῦ Ἡγουμένου καί τῶν πατέρων καί τούς λέει: Σεβαστοί μου πατέρες, ἡ Κυρία Θεοτόκος μοῦ ἀποκάλυψε, ὅτι οἱ ἐχθροί Της καί ἐχθροί τοῦ Υἱοῦ Της σέ λίγο καταφθάνουν στό Μοναστήρι. Ὅποιοι ἀπό τούς πατέρες καταλαβαίνουν, ὅτι δέν θά ἀντέξουν στό μαρτύριο, μέχρι νά ἡσυχάσουν τά πράγματα, ἄς κρυφτοῦν κάπου μακριά. Ὅσοι, ὅμως, πατέρες εἶναι ἕτοιμοι νά μιμηθοῦν τούς Μάρτυρες καί νά στεφανωθοῦν, ἄς παραμείνουν στό Μοναστήρι.

Οἱ πατέρες ἔπραξαν, ὅπως άκριβῶς ὥρισε ἡ Παναγία. Οἱ ἀσθενέστεροι κρύφθηκαν μέσα στό δάσος. Οἱ πιό δυνατοί, ὁ ἡγούμενος καί ἄλλοι 25 μοναχοί, παίρνοντας μαζί τους τήν θαυματουργό εἰκόνα τῆς Παναγίας κλείστηκαν στόν πύργο τῆς Μονῆς, περιμένοντας τούς ἐχθρούς Της.
Πράγματι, σέ λίγο κατέφθασαν οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ ἑνωτικοῦ αὐτοκράτορα καί τοῦ λατινόφρονα πατριάρχη Βέκκου, συνοδευόμενοι καί ἀπό ὁμάδα ἀπεσταλμένων τοῦ πάπα. Οἱ 26 ὁμολογητές τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως πατέρες δέν κάμφθηκαν οὔτε στιγμή ἀπό τίς ὑποσχέσεις καί τά καλοπιάσματα τῶν αἱρετικῶν. Ἀρνήθηκαν ἐξ ἀρχῆς νά συλλειτουργήσουν μέ τούς παπικούς καί τούς λατινόφρονες ’’δικούς μας’’. Ἐπέκριναν ἐντονώτατα τίς ἑνωτικές ἀπόπειρες καί κατεδίκασαν εὐθέως τίς πλάνες τῶν παπικῶν.
Σέ λίγο, ὁ πύργος τῆς Μονῆς παραδόθηκε στήν πυρά. Ἡ ὀργή τῶν ἑνωτικῶν καί τῶν παπικῶν ἀπεσταλμένων, διά τῆς πυρᾶς, ὁδήγησε τούς Ὁμολογητές πατέρες κατευθεῖαν στήν ἀγκαλιά τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ. Ἀπό τόν πύργο τόν κατακαμένο σώθηκε μονάχα ἡ θαυματουργός εἰκόνα τῆς Παναγίας, πού ἀπό τότε τήν ἀποκαλοῦν ’’Χαίροβο’’ (στά Βουλγαρικά σημαίνει τό Χαῖρε τό Ἀρχαγγελικό). Αυτά συνέβησαν στίς 10 Ὀκτωβρίου 1274.
Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τούς Ὁμολογητές Ἱερομάρτυρες κάθε χρόνο στίς 10 Ὀκτωβρίου, τήν ἡμέρα, δηλαδή, τοῦ μαρτυρίου τους.
Ἡ θαυματουργός εἰκόνα τῆς Παναγίας μας, ἡ Παναγία τοῦ Χαίροβο, φυλάσσεται στήν Ι.Μ. Ζωγράφου, γιά νά μᾶς θυμίζει τήν στάση Της ἀπέναντι στούς αἱρετικούς καί τούς ’’δικούς μας’’ λατινόφρονες.


Θαυμαστή διήγηση
γιά τόν μοναχό, πού εἶχε στό κελλί του
αἱρετικά κείμενα τοῦ Νεστορίου

Στήν Λαύρα τοῦ Καλαμῶνος κοντά στόν Ἰορδάνη, ὁ ἀβᾶς Κυριακός ὁ πρεσβύτερος διηγήθηκε στούς προσκυνητές τό παρακάτω συμβάν: ’’Ἕνα βράδυ εἶδα σάν ζωντανό ὄραμα στόν ὕπνο μου μιά γυναῖκα πολύ σεμνή, ντυμένη στά πορφυρά, ἔχοντας κοντά Της δύο τίμιους καί ἱεροπρεπεῖς ἄνδρες. Στέκονταν καί οἱ τρεῖς ἔξω ἀπό τό κελλί μου. Καθώς ἔβλεπα τήν σεμνοπρεπή γυναῖκα, τήν πῆρα γιά τήν Δέσποινά μας, τήν Κυρία Θεοτόκο. Καί τούς δυό ἄνδρες πού ἦταν μαζί της, γιά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο καί τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Θεολόγο.
Βγῆκα ἔξω καί παρακαλοῦσα τήν Παναγία νά μπεῖ στό κελλί μου καί νά μοῦ δώσει τήν εὐχή καί τήν εὐλογία Της, μά Ἐκείνη δέν ἤθελε νά περάσει μέσα. Ἐγώ ἐπέμενα καί κάποια στιγμή ἀκούω τήν Θεοτόκο νά μοῦ λέει: 
Μέσα στό κελλί σου ἔχεις τόν ἐχθρό μου καί ἔρχεσαι νά μέ καλέσεις νά μπῶ καί ἐγώ ἐκεῖ; Καί λέγοντας αὐτά στράφηκε ἀλλοῦ καί ἔφυγε.
Ξύπνησα τρομαγμένος καί προβληματισμένος, προσπαθῶντας νά βρῶ τί ἔδιωξε τήν Παναγία ἀπό τό κελλί μου. Πέρασε πολλή ὥρα ἐρευνῶντας τόν ἑαυτό μου, τίς πράξεις, τίς σκέψεις μου, ἀλλά, δέν ἔβρισκα νά ἔχω κάνει κάτι, νά ἔχω πεῖ κάτι βλάσφημο γιά τήν Παναγία ἤ πού νά εἶναι φταίξιμο καί προσβολή γιά Ἐκείνην. 

Προκειμένου νά διώξω τήν λύπη καί τούς στενάχωρους λογισμούς, πού μέ κατέλαβαν, πῆρα στά χέρια μου ἕνα βιβλίο τοῦ μακαρίου Ἡσυχίου τοῦ πρεσβυτέρου νά διαβάσω. Ἀνοίγοντας, ὅμως, τό βιβλίο ἐκεῖνο, βρίσκω, μέ πολλή μεγάλη μου ἔκπληξη, στίς τελευταῖες σελίδες, δύο λόγους τοῦ ὑβριστοῦ τῆς Θεοτόκου, τοῦ αἱρετικοῦ πατριάρχη Νεστορίου. Τότε κατάλαβα, ὅτι ὁ ἐχθρός τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου ἦταν αὐτοί οἱ λόγοι.
Σηκώθηκα καί τό ἐπέστρεψα τό βιβλίο σέ ἐκεῖνον, πού μοῦ τό εἶχε δανείσει. Τοῦ ἐξήγησα τό τί συνέβη καί ἐκεῖνος ὁ εὐλογημένος ἀδελφός, χωρίς νά χάσει καιρό, ἔκοψε ἀπό τό βιβλίο τά φύλλα μέ τούς λόγους τοῦ αἱρετικοῦ Νεστορίου, τά ἔριξε στήν φωτιά καί εἶπε: Δέν θά ἀφήσω νά παραμείνει οὔτε μιά στιγμή μέσα στό κελλί μου ὁ ἑχθρός τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου.


Παναγία τοῦ Πόπσκαγια

(Παναγία παπαδική -Ἱερά Μονή Χιλανδαρίου)
Στό Ἅγιον Ὄρος, στήν Ἱερά Μονή Χιλανδαρίου, ὑπάρχει ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας μέ τήν ὀνομασία ’’Πόπσκαγια’’, πού σημαίνει ’’Παναγία τῶν παπάδων’’.
Κάποτε, παρουσιάστηκε στήν Μονή ἕνας ἄγνωστος παπάς, ὁ ὁποῖος αὐτοσυστήθηκε μέ τό ὄνομα Ἱερώνυμος. Ἦταν, ὅμως, αἰρετικός καί στόχος του ἦταν νά παρασύρει τούς πατέρες τοῦ μοναστηριοῦ στήν κακοδοξία του.
Σέ μιά λιτανεία, ἐνῷ κρατοῦσε ὁ ἴδιος στά χέρια του τήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, ἀκούστηκε φωνή ἀπό τό Θεῖο Βρέφος νά τόν ἀποκαλεῖ ὑποκριτή, ἀσεβέστατο καί αἱρετικό. Ἀμέσως ὁ αἱρετικός ἱερέας ἔπεσε κάτω νεκρός. Ἔτσι ἡ εἰκόνα ἔλαβε τήν ὀνομασία ’’Παναγία τῶν παπάδων’’ καί οἱ πατέρες τῆς Μονῆς τήν τιμοῦν ἀπό τότε μέχρι καί σήμερα, διότι τούς προστάτεψε ἀπό τόν παπά τόν αἱρετικό. 

Αποτείχιση; ή ... υπακοή στον Πάπα;



Ιερού Γενναδίου Σχολαρίου

.... Η γνώμη μου είναι η εξής: Ό­ποιος θα μνημονεύση τον Πάπα ή θα έχη κοινωνία με αυτούς που τον μνημονεύουν ή θα συμβουλεύση ή θα παραινέση κάποιον να μνημονεύση, θα τον θεωρήσω όπως ακριβώς και η αγία και μεγάλη σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως, η οποία εξήτασε το λατινικό δόγμα και κατεδίκασε όσους το πίστεψαν, τον Βέκκο δηλαδή και τους ομόφρονάς του. Έπειτα δεν θεωρώ μικρό πράγμα το μνημόσυνο του Πάπα ή οποιουδήποτε επισκόπου. Άλλωστε η πνευματική κοινωνία των ομοδόξων και η τελεία υπο­ταγή προς τους γνησίους ποιμένας εκφράζεται με το μνημόσυνο. Οι σύνοδοι και οι άλλοι Πατέρες ορίζουν ότι: αυτών που αποστρεφόμεθα το φρόνημα πρέπει να αποφεύγωμε και την κοινωνία. και όλα τα σχετικά που γνωρίζετε ότι ορίζουν. Πάνω απ' όλα όμως ο Κύ­ριός μας λέγει: «Αλλοτρίω δε ου μη ακολουθήσωσιν, αλλά φεύξονται απ' αυτού, ότι ουκ οίδασι των αλλο­τρίων την φωνήν» (Ιω. ι', 5). 

Μη γένοιτο να κάνω αιρετική την εκκλησία μου, την αγία μητέρα των Ορθοδόξων, δεχόμενος το μνη­μόσυνο του Πάπα, εφ' όσον ο Πάπας ομολογεί και πι­στεύει εκείνα, για τα οποία δεν τον δέχεται η Εκκλη­σία μας. Όποιος, λοιπόν, ομολογήσει ότι εκείνος (ο Πάπας) ορθοτομεί τώρα τον λόγο της αληθείας, ομο­λογεί ότι οι δικοί μας πρόγονοι είναι αιρετικοί. Η γνώμη μου λοιπόν ήταν και θα είναι αυτή. Και θα είμαι οπωσδήποτε πάντοτε ακοινώνητος προς τον Πάπα και όσους έχουν κοινωνία μ' αυτόν, όπως οι Πα­τέρες μας. Διότι πρέπει να μιμούμεθα την ευσέβειά τους, αφού δεν έχομε την αγιωσύνη και την σοφία τους.

Γέροντας Σάββας Λαυριώτης: ΕΠΙ Τῌ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ ΔΥΟ ΕΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ – ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΣΤΩΝ

ΕΠΙ Τῌ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ ΔΥΟ ΕΤΩΝ 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ 

ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ 

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ – ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΣΤΩΝ. 

«Πόσοι ἐπολέμησαν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ οἱ πολεμήσαντες ἀπώλοντο· Αὐτὴ δὲ ὑπὲρ τὸν οὐρανὸν ἀναβέβηκε. Τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ Ἐκκλησία· πολεμουμένη νικᾶ· ἐπιβουλευομένη περιγίγνετε ὑβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται· δέχεται τραύματα καὶ οὐ καταπίπτει ὑπὸ τῶν ἑλκῶν· κλυδωνίζεται ἀλλ’ οὐ καταποντίζεται· χειμάζεται ἀλλὰ ναυάγιον οὐχ ὑπομένει· παλαίει ἀλλὰ οὐχ ἡττᾶται· πυκτεύει ἀλλ’ οὐ νικᾶται1» 

Ἤδη συμπληρώσαμε δύο ἔτη ἀπὸ τὴν πολυσυζητημένη αἱρετικὴ ψευδοσύνοδο τοῦ ἀρχιαιρεσιάρχη πατριάρχου Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη καὶ τῶν σύν αὐτῷ αἱρετικῶν οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων, τῶν ὑπογραψάντων τὰ αἱρετικὰ κείμενὰ της, τὰ ὁποῖα ἤδη ἦταν προαποφασισμένα νὰ ψηφισθοῦν, ἔτσι ὥστε νὰ κατοχυρωθεῖ ἐπισήμως καὶ συνοδικὰ ἡ δαιμονικὴ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ χειροτέρα αἵρεσις ἀπὸ ἱδρύσεως τῆς Ἐκκλησίας μας, μιὰ καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ προοδοποίησις καί πρόδρομος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ἀντιχρίστου. 

Σὲ ὁμιλίες ποὺ ἔχουν γίνει, ἔχουμε ἀναπτύξει τὰ αἱρετικὰ σημεῖα τῆς ψευδοσυνόδου, μὲ κορυφαῖο αὐτὸ τῆς ἀναιρέσεως τοῦ συμβόλου τῆς Πίστεώς μας, εἰς Μίαν Ἁγίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, τὸ ὁποῖον συμφώνως μὲ τὴν ψευδοσύνοδο, δὲν ἰσχύει πλέον, διότι ὅλες οἱ αἱρέσεις εἶναι καὶ ἐπίσημα «ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ», μὲ ἔγκυρα μυστήρια, καὶ σωστικὴ χάρη!!! 

Ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἶναι ἀναίρεσις τοῦ Εὐαγγελίου, διότι διδάσκει πὼς «Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοὶ σωτηρίας,»2 σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ ἀθάνατα καὶ ζωοποιὰ λόγια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή»3 καὶ κηρύττει τὴν βασικὴ ἀρχὴ τῆς Μασονίας ὅτι δηλαδή: «ἕκαστος νὰ λατρεύῃ τὸν Ἕνα Θεὸν ὡς [=ὅπως] προτιμᾷ…». «Ὁ Θεὸς εὐαρεστεῖται εἰς τὴν εἰρηνικὴν συμβίωσιν τῶν ἀνθρώπων καὶ μάλιστα, αὐτῶν οἱ ὁποῖοι Τὸν λατρεύουν ἀνεξαρτήτως τῶν διαφορῶν, αἱ ὁποῖαι ὑπάρχουν εἰς τὴν πίστιν μεταξὺ τῶν τριῶν μεγάλων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν».4

Τὸ βασικὸ καὶ ἀντίχριστο δόγμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ διδάσκει ὅτιτὴν ἀλήθεια δὲν τὴν κατέχει μόνον μία Ἐκκλησία, ἀλλὰ ὑπάρχει «κατὰ μέρος» σὲ ὅλες τὶς ὀνομαζόμενες «χριστιανικὲς ἐκκλησίες», καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἑνωθοῦν ὅλες μαζί, γιὰ νὰ ἀποκατασταθεῖ, νὰ ἐπανιδρυθεῖ ἡ «Μία, Ἁγία, Καθολικὴ, καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία», εἰς τὴν «ἑνότητα τῆς πίστεως τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν»!!! 

Διεσπάσθη λοιπόν ἡ ἑνότητα τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἥ μᾶλλον διασπῶνται καὶ ἀποκόβονται ὅσοι δὲν ἀκολουθούν τὴν διαχρονία τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ποὺ ἐκφράζεται μὲ τοὺς Ἀποστόλους, τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρες; 5

Αὐτὰ πιστεύει, κηρύττει καὶ ἐπιβάλλει ὁ ἀρχιαιρεσιάρχης καὶ καλούμενος ἐπίσκοπος6 Βαρθολομαῖος Ἀρχοντώνης, καθὼς καὶ ὅσοι τὸν ἀκολουθοῦν, μνημονεύοντάς τον ὡς ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. 

Καθηκόντως σύνολο τὸ Ἅγιον Ὄρος ἔπρεπε νὰ εἴχε διακόψει τὴν κοινωνία μὲ αὐτόν, συμφώνως μὲ τὸν 31ο κανόνα τῶν Ἀποστόλων, καὶ ἰδιαιτέρως τὸν 15ο κανόνα τῆς Α’Β’ Συνόδου τοῦ Μεγάλου Φωτίου. Ὅμως φαίνεται πώς οἱ ἡγούμενοι καὶ δὴ οἱ μοναχοί, ὄχι μόνον δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ θέματα τῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ προδίδουν τὸν Χριστὸ μας καὶ τὴν Παναγία του Μητέρα, διώκοντας τοὺς μοναχοὺς ποὺ ἀντιστέκονται στὴν λαίλαπα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ποὺ τιμοῦν τοὺς ὁσιομάρτυρες ἁγιορεῖτες πατέρες καὶ ἐν τῷ λόγῳ καὶ ἐν τῇ πράξει.7

Μετὰ ἀπὸ τὴν ψευδοσύνοδο τοὺ Κολυμπαρίου, ὁ εὐλογημένος καὶ πιστὸς λαός τοῦ Θεοῦ προέβηκε εἰς τὴν ἐνδεδειγμένη ἀντίδραση τῆς διακοπῆς κοινωνίας ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς οἰκουμενιστάς, κάτι τὸ ὁποῖο ἔπρεπε νὰ ἔχει γίνει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια, πάλι συμφώνως μὲ τὸν 15ο κανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου. Ἀλλὰ ἔστω καὶ καθυστερημένα, σημασία ἔχει πώς ἡ ἀποτείχιση ἀπὸ τήν αἵρεση εἶναι γεγονός. 

Καὶ ἐνῶ ἀνέκαθεν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας καὶ ὁμολογητές ἀντιμετώπιζαν τὴν αἵρεση καὶ τοὺς αἱρετικούς διακόπτοντας τὴν κοινωνία μὲ αὐτούς, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴν σύγκληση ὀρθοδόξου Συνόδου γιὰ τὴν ἐπίσημη καταδίκη τῆς αἱρέσεως, δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο καὶ σήμερα. Γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἰστορία τῆς Ἐκκλησίας μας, ὑπάρχει σύγχυση στὸ τὶ πρέπει νὰ κάνουμε ἤ μᾶλλον στὸ τὶ ἔπρεπε νὰ εἴχαμε κάνει ἐδῶ καὶ καιρό, μὲ ἀποτέλεσμα, ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ νὰ κατοχυρωθεῖ συνοδικὰ ὡς ἐπίσημη ὀρθόδοξη διδασκαλία. 

Ἡ καταστρεπτική αὐτὴ ὀλιγωρία ὀφείλεται στὸ ὅτι τὸ ἱερατεῖο, καθὼς καὶ οἱ «λεγόμενοι» ἀντιοικουμενιστές θεολόγοι (ἤ μᾶλλον θολολόγοι) ἀλλὰ καὶ οἱ λοιποὶ χριστιανοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, λόγω τοῦ μή σταυρικοῦ φρονήματός τους καὶ μὴ ἀκολουθώντας τοὺς ἁγίους μας, δὲν προέβησαν πρωτίστως εἰς τὴν ἐνδεδειγμένη ἁγιοπατερικὴ καὶ ἁγιοπνευματικὴ χρήση τοῦ 15ου Κανόνος τῆς ΑΒ’ συνόδου ἐπὶ μεγάλου Φωτίου, ὁ ὁποῖος κωδικοποιεῖ τὴν διαχρονικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν ἐπισκόπων πρὶν καταδικασθοῦν συνοδικῶς, καὶ ποὺ ὀρίζει νὰ διακόπτουμε τὴν Ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία (τὸ «μνημόσυνο») μὲ αὐτοὺς ποὺ ἀθετοῦν τὴν πίστιν, τοὺς ἱεροὺς κανόνες καὶ τὶς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας. 

Τουναντίον, σήμερα, μερικοὶ ἄγευστοι τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἔχοντας τὴν μόρφωσιν τοῦ κόσμου καὶ οὐχί τοῦ Χριστοῦ, μὲ δικὲς τους αἱρετικές δοκησισοφίες τελεβαντικοῦ τύπου διαστρέφουν τὸν κανόνα, καὶ κηρύσσουν πράγματα ἀδιανόητα γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους, ἀλλὰ καὶ ἀλλότρια τῶν ἁγίων Πατέρων, ὅτι ὁ 15ος κανόνας εἶναι δυνητικός καὶ ὄχι ὑποχρεωτικός καὶ πὼς αὐτοὶ ποὺ διακόπτουν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς ἐπισκόπους ἀκόμα καὶ γιὰ δογματικούς λόγους δημιουργοῦν σχίσμα στὴν Ἐκκλησία καὶ οἱ ἴδιοι ἀποσχίζονται ἀπὸ αὐτήν, μὲ συνέπεια νὰ βρίσκονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας ( ἡ γνωστή Ζηζιούλια κακοδοξία τοῦ ἐπισκοποκεντρισμοῦ). 

Καὶ δὲν ἔφθανε αὐτό, ἀλλὰ ἔχουμε καὶ μία μερίδα οἱ ὁποῖοι αὐτοονομάζονται «ἀποτειχισμένοι», ἀλλὰ ἔχουν κοινωνία μὲ τοὺς ἐπισκόπους ὅπου ναὶ μὲν στὰ λόγια «φαίνονται» ὀρθόδοξοι, στὶς πράξεις ὑπογράφουν καὶ κοινωνοῦν μὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς οἰκουμενιστὲς ποὺ ὑπέγραψαν καὶ δέχονται τὴν αἱρετικὴ σύνοδο!!!! Καὶ μάλιστα, τολμοῦν καὶ λέγουν πώς «ὑπάρχουν 15 ἀρχιερεῖς στὴν Ἐλλαδικὴ Ἐκκλησία, οἱ ὁποῖοι εἶναι Ὀρθόδοξοι!!!. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ὁ Σεραφείμ Πειραιῶς, ὁ ὁποῖος μόλις κατέφθασε ὁ ἀντίχριστος Βαρθολομαῖος εἰς τὴν Ἐλλάδα (γιὰ νὰ τὴν μολύνει μὲ τὴν παρουσία του γιὰ μία ἀκόμη φορὰ) ἔσπευσε νὰ τὸν προσκυνήσει, καθὼς καὶ νὰ τοῦ στείλει τὰ διαπιστευτήριά του εἰς τό Φανάρι μὲ τὸν πιὸ δουλικὸ τρόπο8. Ἄν εἴχαμε τέτοιους ἐπισκόπους τὸ 1821, θὰ εἴμασταν ἀκόμη ὑπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγό!!! 

Ἡ δυνητικὴ ἑρμηνεία τοῦ 15ου κανόνος τῆς ΑΒ Συνόδου, ἀνατρέπει ἐκ θεμελίων ὁλόκληρη τὴν Ἁγία Γραφή καὶ τὴν πράξη τῶν ἁγίων Πατέρων, καὶ προσέτι μᾶς καθιστᾶ ὅλους, διὰ τῆς ὑπακοῆς καὶ ὑποταγῆς εἰς τὸν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο, συνυπευθύνους ἤ συγκοινωνούς αὐτοῦ τοῦ ἁγιογραφικοῦ ἀναθέματος, κατὰ τὸν 2ο κανόνα τῆς Ἀντιοχείας, «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἔσται», ὁ ὁποῖος βρίσκεται σὲ συμφωνία μὲ τὸν 15ο κανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου. Πόσο ἄραγε τραγικό καὶ ἐξωφρενικὸ εἶναι ὁ ἀπ. Παῦλος νὰ ἀναθεματίζεται ἄν διδάξει κάτι ἀντίθετο ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ πίστι καὶ ὁ κάθε σύγχρονος Ἐπίσκοπος, μὲ βάσι τὴν δυνητικὴ θεωρία τοῦ Κανόνος, ἄν διδάξει καὶ αὐτὸς κάτι ἀντίθετο, ὄχι μόνο νὰ μὴν ἀναθεματίζεται, ἀλλὰ ἀπεναντίας νὰ παραμένει εἰς τὴν θέσι του, νὰ μνημονεύεται στὰ μυστήρια καὶ νὰ εἶναι εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ, καὶ ὑποχρεωτικῶς νὰ ὑπακούωμε εἰς αὐτόν. Ἄν τὸ ἔπρατταν αὐτὸ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, σήμερα δὲν θὰ εἴχαμε Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. 

Εἶναι εὔκολο νὰ κατανοήση ἕκαστος ὅτι, τὸ νὰ ἐκληφθῆ ὡς δυνητικὸς ὁ παρὼν Κανών, ἐξυπηρετεῖ τὰ μέγιστα τοὺς αἱρετικοὺς ἐπισκόπους, καθὼς ἐπίσης καὶ τοὺς χλιαροὺς, ἀδιάφορους καὶ δειλοὺς Ὀρθοδόξους. Διότι οἱ μέν πρῶτοι διατηροῦν τὴν ποθητὴ τους ἑνότητα, ἡ ὁποία ἔχει κέντρο καὶ ἄξονα τὸν ἑαυτὸν τους καὶ οἱ δεύτεροι ἀπαλλάσσουν τὴν συνείδησί του ἀπὸ τὶς τύψεις καὶ τὶς εὐθύνες διὰ τοὺς ἀγῶνες ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουν. 

Τὴν θεωρία περὶ δυνητικότητος τοῦ ΙΕʹ Κανόνος, τὴν συναντᾶμε στὴν δεκαετία τοῦ 1930, ὅταν ὁ π. Γεράσιμος Μενάγιας κατ᾿ ἐντολὴν τῆς Ι.Μ.Μ. Λαύρας Ἁγ. Ὄρους, ἀνέλαβε νὰ γράψει κατὰ τῶν «ἀγραμμάτων» ζηλωτῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχαν προχωρήσει στὴν διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ μασώνου Πατριάρχου Βασιλείου Βʹ, ἐξ αἰτίας τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου τὸ 1924. Κατόπιν συνεχίζει νὰ προβάλλει αὐτὴν τὴν αἱρετική θεωρία ὁ πατήρ Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος μὲ τὸ γνωστόν βιβλίο «Τὰ δύο ἄκρα» (1968) καὶ κατόπιν ὁ π. Θεόκλητος Διονυσιάτης (1978). 

Εἶναι δυνατὸν μία ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ εἶναι δυνητικὴ; Ἡ ἐντολὴ π.χ «οὐ κλέψεις», σημαίνει ἄν θέλω μπορῶ νὰ κλέβω, καὶ ἄν θέλω δὲν κλέβω; Εἶναι δυνατὸν οἱ νόμοι ἑνὸς κράτους νὰ εἶναι δυνητικοὶ; 

Ὁ ΙΕ’ σὲ σύγκρισι μὲ τὸν ΛΓ’ τῶν ἁγ. Ἀποστόλων, ἀποδεικνύει ἐναργέστατα τὴν ὑποχρεωτικὴ καὶ μὴ δυνητική θεώρησι τοῦ ὑπό ἐξέτασι ἱεροῦ Κανόνος, ὁ ὁποῖος λέγει τὰ ἑξῆς: «Μηδένα τῶν ξένων Ἐπισκόπων, ἤ Πρεσβυτέρων, ἤ Διακόνων ἄνευ συστατικῶν προσδέχεσθαι. Καί ἐπιφερομένων δέ αὐτῶν, ἀνακρινέσθωσαν: καί εἰ μέν ὦσι κήρυκες τῆς εὐσεβείας, προσδεχέσθωσαν, εἰ δέ μήγε, τά πρός χρείαν αὐτοῖς ἐπιχορηγήσαντες, εἰς κοινωνίαν αὐτούς μή προσδέξησθε. Πολλά γάρ κατά συναρπαγήν γίνεται». 
Ἀσφαλῶς οὐδείς ἐχέφρων θὰ ἠδύνατο νὰ ἰσχυρισθῆ ὅτι ὁ παρών Κανών τῶν ἁγ. Ἀποστόλων εἶναι δυνητικός. Εἶναι ὅμως πολύ αὐστηρότερος τοῦ ὑπό ἐξέτασιν ιε’ τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Διότι ἐνῶ ὁ ΙΕ΄ τῆς Πρωτοδευτέρας ἀπαιτεῖ τὴν ἀποτείχισι ἀπὸ τὸν κηρύττοντα αἵρεσι «δημοσίᾳ καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’Ἐκκλησίας» ὁ δὲ παρών ΛΓ’ τῶν ἀγ. Ἀποστόλων ἀπαιτεῖ καὶ προστάσσει τὴν ἀκριβῆ ἐξέτασι τῆς πίστεως ἑκάστου κληρικοῦ, πρὶν νὰ ἐπικοινωνήση ὁ κάθε Ὀρθόδοξος μαζὶ του. Τὸ φοβερώτερο ὅμως καὶ συγχρόνως ἐλεγκτικότερον διὰ τοὺς σημερινοὺς Ὀρθοδόξους, εἶναι ὅτι ὅλοι οἱ ἐγκεκριμένοι παλαιοὶ ἑρμηνευτὲς τοῦ παρόντος Κανόνος ἀναφέρουν νὰ ἀποτειχίζωνται οἱ Ὀρθόδοξοι ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους καὶ κληρικούς, ἔστω καὶ ἄν μετὰ τὴν ἐξέτασι εὑρεθῆ ἁπλῶς ἀμφίβολος ἡ πίστις των. 

Ὁ Ζωναρᾶς στὴν ἑρμηνεία τοῦ ἐν λόγῳ Κανόνος ἀναφέρει «...καὶ τοιούτους ὄντας (ὀρθοδόξους δηλαδὴ κατὰ τὴν πίστιν) προσδέχεσθαι καὶ συγκοινωνεῖν αὐτοῖς. 
Εἰ δὲ ἀμφίβολοι περὶ τὰ ὀρθά δόξουσι δόγματα τὴν μετ’αὐτῶν συνδιαγωγὴν παραιτεῖσθαι παρακελεύεται (ὁ παρών δηλαδή Κανών)»9 Ὁ Βαλσαμὼν ἀναφέρει τὰ ἑξῆς «...καὶ ἤ προσδέχεσθαι εἰς κοινωνίαν ὀρθοδόξους ὄντας ἤ παραιτεῖσθαι ὡς ἀμφιβόλους»10 Ὁ Ἀριστηνὸς ἀναφέρει εἰς τὴν ἑρμηνεία του τά ἑξῆς: «Ἄνευ συστατικῶν οὐ δεῖ ξένον ἱερέα προσδέχεσθαι· εἰ δὲ καὶ συστατικά ἐπιφέρηται, δέον αὐτὸν καὶ οὕτως ἐπανακρίνεσθαι. Καὶ εἰ μὲν εὐσεβὴς ἀναμφιβόλως εὑρεθῆ προσίεσθαι τοῦτον· εἰ δὲ ἀμφιβάλλεται, τὰ πρὸς διοίκησιν ἐπιχορηγεῖσθαι αὐτῷ καὶ ἀποπέμπεσθαι» 11

Ὅμως τὸ κείμενο αὐτὸ δὲν ἐγράφη διὰ νὰ ἀποδείξει τὸ ὑποχρεωτικὸν τοῦ κανόνος, διότι αὐτὸ ἀποδείχθηκε εἰς ὁμιλία ὅπου ἔγινε12, καὶ ἐν καιρῷ θά ἐπανέλθουμε εἰς τό ζήτημα αὐτό μὲ περαιτέρω θεολογικὲς ἀποδείξεις περί τοῦ θέματος. 

Τὸ κείμενο αὐτὸ ἐγράφη διὰ νὰ καταδειχθοῦν τὰ αἴτια τῆς μὴ ἀποτειχίσεως τῶν πιστῶν, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀπαράδεκτης καὶ ἀντιπατερικῆς «ἀποτειχίσεως» καὶ συμπεριφορᾶς κάποιων κληρικῶν, ποὺ ἰσχυρίζονται πώς ἡ οἰκονομία καὶ ὁ δυνητισμὸς εἶναι ἡ πατερικὴ καὶ ἡ βασιλικὴ ὁδὸς τῆς Ἐκκλησίας διαχρονικά. 

Οἱ σημερικοὶ χριστιανοὶ αἰσθάνονται ἔντονα τὴν ἀνάγκη νὰ καταφεύγουν σὲ μιὰ ὀργανωμένη διοικητικὰ Ἐκκλησία. Καὶ αὐτὸ γίνεται διότι ἡ Ἱστορία ἔχει μεγάλη δύναμη στήν ψυχὴ μας. Τὴν Ἐκκλησία τὴν γνωρίσαμε ἀνὰ τοὺς αἰῶνας ὀργανωμένη σὲ Πατριαρχεῖα καὶ σὲ Συνόδους, καὶ τὴν ταυτίσαμε μὲ τὴν ὀργάνωσή της αὐτήν, ξεχνώντας ὅτι κατά τήν διάρκεια τῶν αἱρέσεων, αὐτὴ χανόταν γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ γινόταν τὸ ὄπλο τῆς κακοδοξίας ἐναντίον τους, ὄπως συμβαίνει σήμερα. 

Ἡ πνευματικὴ μας ἐπιβίωση ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν συνειδητοποίηση αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, πρᾶγμα ποὺ δυστυχῶς οἱ οἰκονομιστὲς καὶ δυνητιστὲς δὲν ἀντιλαμβάνονται, διότι εἶναι ὄπως εἴπαμε, ἄγευστοι τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Αὐτοὶ πού ἔχουν θεολογικὰ πτυχία ἀπὸ προτεσταντικὲς σχολὲς τύπου Α.Π.Θ. καὶ διδακτορικὰ ἀπὸ παπικὰ κολέγια τοῦ ἐξωτερικοῦ καὶ δὲν ἔχουν ζήσει σὲ Ὀρθόδοξα Μοναστήρια, νὰ μάθουν τὴν ὑπακοὴ καὶ τὴν ταπείνωση, καὶ νὰ μελετήσουν τοὺς πατέρες μέσα ἀπὸ τὴν ἐμπειρία, τὴν ἄσκηση καὶ κυρίως τὴν ὑποταγὴ σὲ πνευματικὸ γέροντα, ὄχι μόνον δέν κατέχουν τὴν θεολογία τῶν Πατέρων, ἀλλὰ ὄπως εἴδαμε, τὴν παραποιοῦν μὲ τὸν πιό βάναυσο τρόπο (Βλέπε δυνητισμὸ καὶ οἰκονομία). 

Ἡ ἀποστασία ἄλλαξε τοὺς ποιμένας σὲ λύκους καὶ ἡ ὀργανωμένη Ἐκκλησία ποὺ ξέραμε εἶναι πιὰ σήμερα ἀγέλη λύκων καὶ θάνατος προβάτων!! Ὁ διάβολος εἶναι πλέον λυμένος. Γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε πρέπει νὰ δοῦμε τὴν Ἐκκλησία στὴν μυστηριακὴ καὶ μυστικὴ της οὐσία, ὅπου μυσταγωγεῖ πραγματικὰ τοὺς ἀληθινοὺς προσκυνητές, γυμνωμένη ἀπὸ τὴν διοικητικὴ της ὀργάνωση ποὺ γνωρίζουμε. Στὴν ἀρρένα οἱ μάρτυρες γυμνοὶ ἀντιμετώπιζαν τὰ θηρία. Γυμνὴ καὶ ἡ στρατευομένη Ἐκκλησία τῶν ἐσχάτων καιρῶν θὰ παλέψει μαζὶ τους, χωρὶς Πατριαρχεῖα καὶ Συνόδους, χωρὶς σύνδεσμο τῶν κατὰ τόπων μικρῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ ἔχοντας κοινωνία μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία. 

Γιὰ τοὺς σημερινοὺς χριστιανοὺς λοιπὸν ἐγείρεται τὸ ἐξῆς ἐρώτημα: Καλά, νὰ φύγουμε ἀπὸ τὸν οἰκουμενισμό, ἀλλὰ σὲ ποία ἐκκλησία νὰ πᾶμε; Ὅμως τέτοιο ἐρώτημα δὲν ὑφίσταται. ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΔΙΟΤΙ ΑΠΛΩΣ ΜΕΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ, ἐκεῖ ποὺ βαπτισθήκαμε καὶ μεγαλώσαμε. 

Νὰ ἀρνηθοῦμε τὶς παραποιήσεις καὶ νὰ μείνουμε στήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴν τὴν ἄρνηση τοῦ ψεύδους καὶ τῶν παραποιήσεων θὰ τὴν πραγματοποιήσουμε ἐκεῖ ποὺ βρισκόμαστε, διακόπτοντας κάθε ἐπικοινωνία μὲ τοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ αὐτοὺς τοὺς «δῆθεν ἀντιοικουμενιστὲς» ἀλλά κοινωνοὺς τῶν ἀποφάσεων τῆς αἱρετικῆς ἀντίχριστης ψευδοσυνόδου τοῦ Κολυμπαρίου (βλέπε Σεραφείμ Πειραιῶς, Ἱερόθεο Ναυπάκτου καὶ ἐν γένει τήν σύνοδο τῆς Ἑλλάδος καὶ αὐτῶν ποὺ κοινωνοῦν μὲ αὐτήν.) 

Τὸτε θὰ ἔχουμε κάνει τὸ πρῶτο βῆμα ποὺ περιμένει ἀπὸ ἐμᾶς ὁ Θεὸς, καὶ θὰ ἀνοίξει τὰ μάτια μας, πού μέχρι τότε ὄνομα εἶχαν ὅτι βλέπουν13, ἀλλὰ ἦταν ἀνίκανα νὰ δοῦν τὸν ἀληθινὸν Χριστὸν. Καὶ ὅταν τὸν δοῦμε, θὰ τρέξουμε στὸν πιὸ ἀκριβὸ μας φίλο, ὅπως ἔτρεξε ὁ Φίλιππος στὸν Ναθαναὴλ καὶ θὰ τὸν καλέσουμε νὰ ἔρθει νὰ δεῖ καὶ αὐτὸς. 
Ἔτσι σχηματίζεται τὸ «μικρὸ ποίμνιο». Οἱ ἀληθινοὶ Ἰσραηλῖτες βρίσκουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ ἔρχονται μαζὶ στὸν Χριστό, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, ἱερεῖς καὶ ἐπίσκοποι. Αὐτὴ τὴν εὐλογημένη κατάσταση τὴν εἴδαμε στὴν Ρουμανία καὶ στὴν Ρωσσία, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν διωγμῶν ἐπὶ κουμουνιστικοῦ καθεστῶτος, στὴν λεγομένη «Ἐκκλησία τῶν κατακομβῶν». 

Ἡ ἐποχὴ τοῦ ἀντιχρίστου προχωρεῖ πρὸς τὴν ἀποκορύφωσή της. Τὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ ὅλο καὶ θὰ μικραίνει. Αὐτὸ δέν μποροῦν οἱ λεγόμενοι κατ’ ὅνομα «θεολόγοι» νὰ τὸ συνειδητοποιήσουν καὶ νὰ τὸ καταλάβουν, διότι ἁπλῶς εἶναι θεολόγοι κατ’ ὄνομα. Θέλουν νὰ βρίσκονται μὲ τοὺς πολλοὺς, μὲσα στὰ κτίρια, διότι ταύτησαν αὐτὰ μὲ τὸν θεσμὸ τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως δὲν καταλαβαίνουν πὼς ὅσο πιὸ δυνατὸς ὁ πόνος τῶν ἡμερῶν ποὺ ἔρχονται, τόσο ἐγγύτερα εἶναι ὁ Κύριος. 

Τὸ πλοῖο ποὺ μᾶς ἔφερε μέχρι ἐδῶ, ἡ συνοδική, διοικητική, ὀργανωμένη μορφὴ τῆς Ἐκκλησίας ἐξώκειλε στὴν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς ἀποστασίας, καὶ διαλύεται ἀπὸ τὴν βία τοῦ διαβόλου. 

Διὰ αὐτὸν τόν λόγο, τό Φανάριον καὶ ὅσοι κοινωνοῦν μὲ αὐτό, εἶναι ἄξιον πάσης ἀκοινωνησίας. 

Οἱ αἱρετικοὶ οἰκουμενιστὲς ὑβρίζουν, συκοφαντοῦν καὶ κατηγοροῦν ὅλους ἐμᾶς ὅπου ἀκολουθοῦμε τὶς παραδόσεις καὶ τὶς ἐπιταγές τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων πατέρων, λέγοντας ὅτι ‘’δημιουργοῦμε σχίσμα καὶ πὼς βγάζουμε ἑαυτοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας, πὼς ἔχουμε ἄκυρα μυστήρια, βλασφημώντας ἔτσι κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μόνον καὶ μόνον ἐπειδὴ διακόπτουμε τὴν κοινωνία μέ αὐτούς, καὶ δὲν τοὺς ἀκολουθοῦμε στὴν ἀπώλεια τῆς αἱρέσεως. Ἐμεῖς τὸ πτωχὸ καὶ μικρὸ ποίμνιο προτιμοῦμε νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν διαχρονικὴ ἱερὰ παράδοση τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, γενόμενοι «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατρᾶσι». Ἄς ἔχουμε πίστη σταθερὴ καὶ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὅστις καὶ μᾶς ὑποσχέθηκε διὰ τὴν ὄντως Ἐκκλησία Του ὅτι «πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», ἄς μὴ λιγοψυχοῦμε ἀλλὰ ἄς μείνουμε στερεοὶ μὲ τὴν χάρι Του, ἔστω καὶ ἄν ὅλοι μᾶς ἐγκαταλείψουν καὶ μείνουμε μόνοι μας, ἀκολουθώντας ὅμως τούς μάρτυρες καί τόν Ἀπόστολο Παῦλο ὁ ὁποῖος μᾶς ἔλεγε “τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε ζωή, οὔτε Ἄγγελοι, οὔτε Ἀρχαί, οὔτε Δυνάμεις, οὔτε ἐνεστῶτα, οὔτε μέλλοντα, οὔτε ὕψωμα, οὔτε βάθος, οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν” (Ρωμ. Η΄ 35). «Τὰ πάντα σκύβαλα ἡγοῦμαι ἵνα Χριστὸν κερδίσω». 

Ὁ Θεὸς διὰ πρεσβειῶν τῆς πανυπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἁειπαρθένου Μαρίας, νὰ δώσει δύναμη νὰ ἀκολουθήσωμε τὸν σταυρικὸ βίο τῶν ἁγίων μας, νὰ κρατήσωμεν τὴν πίστην ὅπου ἐλάβομεν ἀκεραίαν καὶ ἀκαινοτόμητον, ἔστω καὶ ἄν χρειασθεῖ νὰ διωχθοῦμε μέχρι θανάτου, καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ δώσουμε τὴν καλὴ ἀπολογία ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, εἰς τὸν ὁποῖον ἀνήκει πάσα δόξα τιμὴ καὶ προσκύνησις, σύν τῷ ἀνάρχῳ αὐτοῦ Πατρὶ καὶ τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ αὐτοῦ Πνεύματι νῦν καὶ ἀεί καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. 

Γέρων Σάββας Λαυριώτης

1 (Ἱ. Χρυσόστομος ΕΠΕ migne 52, 327-398) 2 «ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ», ἀρ. 603, σελ. 15 καὶ «ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ», ἀρ. 494, σελ. 23, Γενεύη 1994 . «Ἐπίσκεψις» 511/30-11-1994 καὶ «Ὀρθόδοξος Τύπος» 11-9-2009, «Ἀδέσμευτος Τύπος» (Μήτση) 21/9/2004, «ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ», ἀριθ. 523, σ. 12, Γενεύη 1995.
3 Μάρκ. 14, 6
4 Ὁμιλία στὸ Μπαχρέϊν, στὶς 25−9−2000. «ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ», ἀρ. 588, σελ. 16 καὶ ἀπὸ μήνυμα ποὺ ἔστειλε στοὺς Μουσουλμάνους ὅλου τοῦ κόσμου μὲ τὴν εὐκαιρία τοῦ Ραμαζανίου. Ρεπορτὰζ τοῦ Νίκου Παπαδημητρίου στὸ “Flash” στὶς 16.12.2001.
5 Κοινὴ δήλωση «Ὀρθοδόξων» μὲ τοὺς Προτεστάντες, ὅτι δὲν ὑπάρχει μόνο Μία Ἐκκλησία, ἀλλὰ ὅτι οἱ 348 ἐκκλησίες -μέλη τοῦ ΠΣΕ- εἶναι γνήσιες ἐκκλησίες. Μία δὲ ἀπὸ αὐτὲς εἶναι καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία! Οἱ ποικίλες αἱρετικὲς διδασκαλίες τῶν Προτεσταντῶν θεωροῦνται ὡς διαφορετικοὶ τρόποι ἐκφράσεως τῆς ἰδίας πίστεως καὶ ὡς ποικιλία τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δεχόμενοι ἔτσι ὅτι τελικὰ δὲν ὑπάρχουν αἱρέσεις!! «Αὐτὲς οἱ ἐκκλησίες καλοῦνται νὰ συμβαδίζουν ἀκόμη καὶ ὅταν διαφωνοῦν». «Ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἐπὶ εὐκαιρίᾳ τῆς 60ης ἐπετείου ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τοῦ Π.Σ.Ε.», Θεοδρομία 1 (Ἰαν.–Μάρτιος 2008) σ. 145.
6 15ος κανόνας τῆς ΑΒ Συνόδου τοῦ Μ.Φωτίου: « Οἱ γάρ δι’ αἵρεσίν τινα παρά τῶν ἁγίων Συνόδων, ἤ Πατέρων, κατεγνωσμένην, τῆς πρός τόν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τήν αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος, καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς τῆς προς τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι»
7 α) https://synaksiorthodoxon.blogspot.com/2018/03/2018_16.html, β)https://www.pentapostagma.gr/2016/07/%CE%B5ktakto-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%B9%CF%84%CF%8E%CE%BD-%CF%80%CE%B1.html,
γ)http://www.triklopodia.gr/megalos-diogmos-orthodokso-pisti-ksekina-agio-oros-apologia-gerontas-savva-laurioti/
4) http://ikivotos.gr/post/5332/anw-katw-to-agion-oros-me-toys-diwkomenoys-monaxoys
καὶ ἄλλα τὰ ὁποῖα μποροὺν νὰ βρεθοὺν μὲ τήν ἀναζήτηση «διωγμὸς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει».
8 http://opaidagogos.blogspot.com/2017/03/blog-post_64.html
9 (Σύνταγμα τῶν θείων καί ἱερῶν Κανόνων Ράλλη–Ποτλῆ τόμος Β’, σελ. 14).
10 (ὅπ. ἀνωτ.)
11 (ὅπ. ἀνωτ.)
12 https://www.youtube.com/watch?v=L9r-Lz2otYQ
https://www.youtube.com/watch?v=ReTDcJqLh5U
13 Μάρκ. 8,18


«Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει στὸν Οἰκουμενισμό»!



«Φιλοδοξεῖτε νὰ σωθεῖτε;»

Δυὸ μικρὰ ἀποσπάσματα ὁμιλιῶν
π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου
(Ἐκφωνήθηκαν τὸ 1994) (*)


«Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἐπροδόθη καὶ προδίδει»

«Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον 
ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει
στὸν Οἰκουμενισμό»!

«Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν 
τοῖς ἀκουσθεῖσι,
μή ποτε παραρρυῶμεν... πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα
τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;» 
(Ἑβρ. 2, 3).

«Σᾶς λέω τώρα τί συντελεῖ, στὸ νὰ ἀκολουθεῖ ὁ πολὺς ὁ κόσμος τὴν πλατεῖαν ὁδόν, τὴν ἐξομαλισμένη, ποὺ δὲν ὑπάρχουν πέτρες τάχα, ὅλα εἶναι ὁμαλά, ὡραῖα...

Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν κατάσταση (ἐδῶ εἶναι τώρα) δὲν ὑπάρχουν πνευματικά ἀντισταθμίσματα. Πόσες φορὲς λέμε: ποῦ εἶναι ἡ πνευματικὴ ἡγεσία; Ποῦ εἶναι! Ποῦ εἶναι! Ποιά πνευματικὴ ἡγεσία; Ὅλοι εἶναι προδομένοι κι ὅλοι ἔχουν γίνει τὸ ἴδιο. Δὲν ὑπάρχουν πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα. Μὴ μοῦ πεῖτε, ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ προκαλέσει αὐτὰ τὰ πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας. Ναί, (θὰ μποροῦσε), ἀλλὰ φρόντισαν οἱ ἐχθροὶ τῆς ἀνθρωπότητος, αὐτὲς οἱ ἀντίθεες δυνάμεις, οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, νὰ ἐγκλωβίσουν κάθε προσπάθεια τῆς Ἐκκλησίας, ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τοῦ σκοποῦ των· νὰ καταστρέψουν τὴν ἀνθρωπότητα.

Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας. Χμ! Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Ναί. Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Βλέπει κανεὶς μία κατάσταση ποὺ λυπᾶται κατάβαθα. Ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἦσαν φύσει-θέσει οἱ ἁρμόδιοι νὰ βοηθήσουν τὸν σύγχρονον κόσμο καὶ τὴ νέα γενεά, δὲν κάνουν τίποτα, ἔξω ἀπὸ κάποιες, ἴσως, ἐξαιρέσεις. Γιατί; Ὅταν ἀκοῦτε ἐπὶ παραδείγματι τὸ τάδε στέλεχος τῆς Ἐκκλησίας..., ὅτι εἶναι μασῶνος, ὅτι εἶναι ἄνθρωπος τῆς «ντόλτσε βίτα», τῆς γλυκειᾶς ζωῆς... Τέτοιοι ἄνθρωποι πῶς θὰ ποδηγετήσουν τὴν ἀνθρωπότητα; Ναί, κατ’ ὄνομα εἶναι ὀρθόδοξοι, χριστιανοί, ἐπίσκοποι, εἶναι Ἐκκλησία. Ἀλλὰ ἔχουν ἐγκλωβιστεῖ. Ἔχουν δεθεῖ. Ἔχουν ἀπομονωθεῖ. Φρόντισαν οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις νὰ τοὺς βάλουν ν’ ἀγαπᾶνε αὐτὰ τὰ πράγματα, νὰ ἐπιθυμοῦν αὐτὰ τὰ πράγματα ἤ, ἄν θέλετε καλύτερα, νὰ ἀναδεικνύουν μὲς στὴν Ἐκκλησία ἀνθρώπους ποὺ ἁλώνονται ἀπὸ τὶς ἡδονὲς καὶ τὸ χρῆμα. Αὐτοὺς προβάλλουν. Καὶ ἔτσι δὲν ὑπάρχουν τὰ πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα...».

«Πρέπει νὰ παίρνουμε «πολλὲς στροφές», γιὰ νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὴν Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, γιὰ νὰ ὀσφραινόμεθα τὴν πλάνη, τὴν αἵρεση, τὴν κακία καὶ τὸν δόλον... «Ἀδελφοί, μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν· ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δὲ φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε» (1Κορ. 14, 20)... Ἀγαπητοί, λέμε ὅτι πρέπει νὰ εἴμεθα ἔξυπνοι· ἔξυπνος θὰ πεῖ ξύπνιος, δὲν κοιμᾶται κανείς· θυμηθεῖτε πόσες φορὲς ὁ Χριστὸς εἶπε τὸ ρῆμα «γρηγορεῖτε». Ἔτσι, ἀγαπητοί, εἶναι γραμμένο, ὅταν θὰ ‘ρθεῖ ὁ Ἀντίχριστος, πάρα πολλοὶ χριστιανοί μας –τώρα δὲν μιλᾶμε μὲ ποσοστά, ἂς ποῦμε τὸ 95%, τὸ 97% τῶν χριστιανῶν (θὰ σᾶς πῶ ἀπὸ ποῦ τὸ βγάζουμε)– θὰ προσκυνήσει τὸν Ἀντίχριστο. Καὶ κληρικοί, καὶ Πατριάρχες, καὶ Ἐπίσκοποι, καὶ λαός, καὶ ἐπιστήμονες καὶ σπουδαῖοι καὶ τρανοί. Γιατί; Γιατὶ δὲν θάχουν τὴν ἐν Χριστῷ ἐγρήγορση.

Ἀπὸ ποῦ τὸ βγάζω; Στὴν «Ἀποκάλυψη» εἶναι γραμμένο τὸ ἑξῆς. Λέει ὁ Ἄγγελος εἰς τὸν Ἰωάννην. Τοῦ δίνει ἕνα καλάμι καὶ τοῦ λέει, μέτρα. Μετράει τὸ Ναό, ποὺ ἦταν κάπου 30-33 μέτρα... Καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ Ναοῦ, λίγα μέτρα, 5-6 μέτρα, πολύ κοντά, ἦταν τὸ μεγάλο θυσιαστήριο τῶν ὁλοκαυτωμάτων. Καὶ τοῦ λέει, μέτρα τὸ Ναό, πόσες καλαμιές εἶναι. Μέτρα καὶ τὸ θυσιαστήριο. Σταμάτα. Τί λέει (στὴ συνέχεια); Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα –ποιά ὑπόλοιπα; ὅ,τι ἦταν πάνω εἰς τὸν λόφον Σιών, ἦταν πολλὰ κτίσματα– καὶ ὅλη ἡ πόλις Ἱερουσαλήμ, θὰ πατηθεῖ ὑπὸ τῶν Ἐθνῶν τρισήμιση χρόνια.

Ὅλοι οἱ Πατέρες λέγουν ὅτι: Ἱερουσαλὴμ εἶναι εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας· πολὺ δὲ περισσότερο εἶναι ὁ λόφος Σιών· ἀκόμα δὲ περισσότερο ὁ ναὸς Σολομῶντος. Ἀλλὰ ἡ πόλις ὁλόκληρη καὶ ὅλα τὰ λοιπὰ κτίσματα τοῦ λόφου Σιὼν θὰ πατηθοῦν ὑπὸ τῶν Ἐθνῶν. Δηλαδὴ τί θὰ πεῖ αὐτό; Τὰ ἔθνη εἶναι οἱ μὴ χριστιανοί. Θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος ποὺ θὰ ἔχει ἐπιβάλει τὴν θέλησή του. Αὐτὸ θὰ γίνει τρισήμισυ χρόνια, ὅσο θὰ εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Ἀντιχρίστου.

Συγκριτικὰ τώρα, ...τοπογραφικὰ πάρτε το, πάρτε την πόλη, πάρτε καὶ τὸ Ναό. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν θὰ προσκυνήσουν τὸν Ἀντίχριστο. Αὐτὸ ἀντιπροσωπεύει ὅ,τι μετρήθηκε. Γιατί; Διότι ὅ,τι μετρᾶται, ἀνήκει στὴ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἀνήκει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι δὲν μετρᾶται, δὲν ἀνήκει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐκεῖνο ποὺ λέει ὁ Θεός: «Οὐ μὴ μνησθῶ»=δὲν θὰ σὲ θυμηθῶ, ...δὲν σὲ ἀναγνωρίζω. Πάρτε λοιπόν, συγκριτικά, τὸ ἕνα ποσὸν καὶ τὸ ἄλλο ποσόν. Ὁλόκληρη τὴν πόλη, μ’ ἕνα μικρὸ μέρος μόνο ἐπάνω στὸ λόφο Σιών. Γι’ αὐτὸ σᾶς εἶπα, ἀπὸ κεῖ, πάνω-κάτω, καταλαβαίνουμε ὅτι λίγοι θὰ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ σωθοῦν.

Μὲ τὴν καλὴ σημασία: φιλοδοξεῖτε νὰ σωθεῖτε; Ἐὰν ναί, πρέπει νάχουμε ἐγρήγορση. Καὶ τὰ λέμε αὐτά, γιατὶ δὲν ξέρουμε αὔριο τί ἔρχεται. Ὄχι ἐπὶ θύραις, ἔχει μπεῖ μέσα ὁ ἐχθρός. Δὲν λέω τὶς αἱρέσεις μόνο, δὲν λέω ...πάμπολλα. Ἕνα θὰ πῶ μόνο, τὸν Οἰκουμενισμό. Ὁ ὁποῖος Οἰκουμενισμός, φορεῖς του ἔχει αὐτὴ τὴν στιγμὴ Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὰ ἀκούσατε; Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει φορεῖς του: Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὸ καταλάβατε; Πῶς λοιπόν, θὰ παίρνει τὸ μυαλό μας στροφές, ὅταν αὔριο θὰ μᾶς ποῦν –προοδευτικὰ ἐννοεῖται, μὲ τὴ μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ, λίγο-λίγο– καὶ τοῦτο κι ἐκεῖνο. Δὲν θὰ ἀντιδράσουμε; Θὰ πιαστοῦμε στὸν ὕπνο;
Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει.
Κι ἂν εἶναι λίγοι, ἐκεῖνοι ποὺ θάχουν μείνει ὄρθιοι (δὲν ξέρω, πάντως δὲν θὰ προσκυνήσουνε, πάντως δὲν θὰ δεχθοῦν), μπορεῖ ἡ φωνή τους νὰ μὴν ἀκουστεῖ, μπορεῖ χίλια δυό, μπορεῖ νάχουμε τὸ μαρτύριο, ...ἀλλὰ δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν, δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν. Παρακαλῶ προσέξατέ το.

Γι’ αὐτὸ λέγει ἡ Σοφία Σειράχ, «οὐαὶ τοῖς ἀπολωλεκόσι τὴν ὑπομονὴν [καρδίαν] καὶ τί ποιήσουσιν ὅταν ἐπισκέπτηται ὁ Κύριος;» (Σοφία Σειρὰχ 2, 14). Τὸ κείμενον ἔχει ὑπομονήν, ἀλλὰ οἱ Πατέρες βάζουν τὴν λέξη «καρδίαν». Ἀλλοίμονο σὲ κείνους, λέει, πούχουν χάσει τὴν καρδιά τους, τὸ νοῦ τους. Κι ὅταν θὰ τοὺς ἐπισκεφθεῖ ὁ Κύριος, τί θὰ κάνουν;».

Ἀπομαγνητοφώνηση:
«Φιλορθόδοξος Ένωσις "Κοσμάς Φλαμιάτος"»