.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Υπεραγία Θεοτόκος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Υπεραγία Θεοτόκος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

«Χαίροις μετά Θεόν ή Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος ή έχουσα»



Ο Όσιος Πορφύριος έλεγε για την Παναγία:

«Την Παναγία μας πολύ την αγαπάω. Μικρός στο Άγιον Όρος πολύ την λάτρευα. Είχα μια εικονίτσα της Παναγίτσας κάτω απ' το μαξιλάρι μου. Πρωί και βράδυ την ασπαζόμουνα. Μ' αυτήν ζούσα νύκτα μέρα. Σ' αυτήν κατέφευγα, ότι κι αν μου συνέβαινε. Τί να σας πω... Καλύτερα από μάνα. Δεν ήθελα τίποτε' άλλο. Τα είχα όλα.

Ή Εκκλησία μας πολύ την τιμάει την Παναγία μας. Την τιμάει και την υμνεί πάνω απ' όλους τούς αγίους μας. Λέγει ένα τροπάριο:
«Χαίροις μετά Θεόν ή Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος ή έχουσα».

Ποιά έχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος; Ποιά είναι αυτή ή Θεός; Είναι ή Παναγία μας, ή Ύπεραγία Θεοτόκος. Ή Αγία Τριάς πρώτη, δεύτερη ή Παναγίτσα μας. Αυτή τη μεγάλη θέση έχει «ή τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξότερα ασυγκρίτως των Σεραφείμ», ή Μητέρα μας, ή Υπεραγία Θεοτόκος.


Από το βιβλίο «Λόγοι πνευματικής ζωής»

Γιά τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο



Ὁ Ἰησοῦς βραβεύει σωτηρία εἰς ὅλους ἐκείνους, πού ὑμνοῦν εὐσεβῶς καί ὁλοκαρδίως τήν Μητέρα Του. Διότι οἱ ὕμνοι πρός τήν Μητέρα Του πρός Αὐτόν διαβαίνουν. Ὁ τιμῶν τήν Μητέρα καί τόν Υἱόν τιμᾶ.

Γι' αὐτό καί στούς τιμῶντας τήν Μητέρα διά τῶν ὕμνων, χαρίζει τήν αἰώνια σωτηρία ὁ Μονογενής καί γλυκύτατος αὐτῆς Υἱός.

Ὅσοι μεγαλύνουν τήν Θεοτόκο μετά πόθου καί πίστεως, ὁ Χριστός θέλει νά τούς δοξάσει· ἐπειδή ἡ δόξα τῆς Θεοτόκου εἶναι συγχρόνως καί ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ, καί ἡ τιμή τῆς Μητρός εἶναι καί ἡ τιμή τοῦ Υἱοῦ. 

Ὅσο περισσότερο χαίρεται κανείς καί ἀγαλλιάται δοξάζοντας τήν Θεοτόκο, τόσο περισσότερο λαμβάνει καί τίς δωρεές ἀπό τόν Θεό, καί ὅσο περισσότερο ἀγάπη ἔχει πρός τήν Θεοτόκο, τόσο περισσότερο μετέχει τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Δέν μπορεῖ κανείς νά καταβάλει τούς ἀοράτους ἐχθρούς ἄν δέν ἔχει ἀμετακίνητη ἐλπίδα στήν βοήθεια τοῦ Ἰησοῦ καί τῆς ἁγιοτάτης Μητρός Του.

Κάθε ὕμνος πού προσφέρεται στό ὄνομα τῆς Θεοτόκου, αὐτός, γιά νά γίνει εὐπρόσδεκτος ἀπό Αὐτήν, εἶναι ἀνάγκη νά εἶναι σύμφωνος μέ τό οὐράνιο καί γλυκύτατο καί χαριέστατο Χαῖρε.

Χρεωστεῖς νά μεγαλύνεις τό θεομητορικό καί πανσέβαστο τῆς Θεοτίκου πρόσωπο μέ λογισμούς θείους καί μεγαλοπρεπεῖς, μέ λόγια μεγάλα καί ἐγκώμια θεομητροπρεπῆ καί μέ ἔργα ἀρεστά στήν Θεομητορική Της μεγαλειότητα· διότι ἔτσι μεγαλύνεται ἠ Θεομεγάλυνοτς Μήτηρ τοῦ Θεοῦ.

Ἄν μεγαλύνεις τήν Θεοτόκο, θέλει Αὐτήν μεγαλύνει σέ στήν παροῦσα ζωή καί στή μέλλουσα.

Ἡ Παναγία τούς καταγινομένους στούς θείους Της ὕμνοῦς εὐεργετεῖ μέ δῶρα καί χαρίσματα Θεομητροπρεπῆ καί οὐράνια.


Ζήτησε μέ εὐλάβεια καί πίστη ἀπό τήν Παναγία καί θέλεις λάβεις, δι' Αὐτῆς, τά πρός σωτηρία αἰτήματά σου ἀπό τόν Θεό.

Ἄν μεγαλύνεις καί δοξάζεις τήν Θεοτόκο, καί Αὐτή ἀδιαλείπτως θέλει πρεσβεύει γιά τήν σωτηρία σου.

Μέ τό ἄκουσμα καί τήν ἐνθύμηση τῆς Θεοτόκου δέχεται ἡ ψυχή ὄχι μόνον πνευματική εὐφροσύνη καί ἄρρητη ἀγαλλίαση, ἀλλά καί ἁγιασμό καί μία εἰδική ἀγάπη καί εὐλάβεια στό Θεῖο Της Ὑποκείμενος, ἀπό τήν ὁποία μπορεῖ νά χαριτωθεῖ ἡ ψυχή, γιά νά φυλάττει τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου μέ μεγάλη εὐκολία, βοηθούμενη ἀπό αὐτήν τήν ἕτοιμο βοηθό καί προστασία τοῦ κόσμου.

Ὑπερδοξασμένη καί ἀπείρως ἀπειράκις ὑπερευλογημένη, Ὑπεραγία Θεοτόκε, Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, ὁ ἐλπίζων εἰς σέ δέν ἀποτυγχάνει ποτέ. 


ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

«Είμαι Του Χριστού η Μητέρα, αλλά και δική σου»



Μέσα στο δωμάτιο επικρατεί σιωπή.
Μα, ξάφνου να!
Βλέπω την άνοιξη να μπαίνει!
Έχει την όψη λαμπερή και γελαστή, μ’ένα χαμόγελο που έχουν μόνο οι Άγγελοι…
Δεν είσαι άνοιξη;
Ούτε Άγγελος Θεού;
Μα ποιά να είσαι και σε βλέπω εδώ πέρα;
Μια γλυκιά φωνή μου λέει:
Είμαι Του Χριστού η Μητέρα, αλλά και δική σου!!!

Προσευχή διά μέσου τῆς Θεοτόκου Μαρίας





Ἀγαπητέ, νά μελετᾶς καί νά προσεύχεσαι μέ τό μέσον τῆς Ἁγίας Θεοτόκου, στρέφοντας τόν νοῦν σου πρῶτον εἰς τόν οὐράνιον Πατέρα, δεύτερον εἰς τόν Γλυκύτατον Ἰησοῦ, τρίτον καί τελευταῖον, εἰς αὐτήν ταύτην τήν ἐνδοξοτάτην Αὐτοῦ Μητέρα.

Στρέφοντας εἰς τόν Θεόν, συλλογίσου πρῶτον τήν μεγάλην χαράν, ὁποῦ ἀπό αἰῶνος ἐλάμβανεν ὁ Θεός στοχαζόμενος τό ὑποκείμενον τῆς Θεοτόκου Μαρίας· δεύτερον τάς ἀρετάς κάι πράξεις αὐτῆς, ἀφ' οὗ ἐγννήθη εἰς τόν κόσμον, ἕως οὗ ἐκοιμήθη.

Ὕψωσε τόν λογισμόν σου ὑπεράνω ἀπό κάθε καιρόν καί χρόνον κάι ὑπεράνω ἀπό κάθε κτίσμα νοητόν καί αἰσθητόν. Καί ἐμβαίνοντας, διά νά εἴπω ἔτσι, μέσα εἰς τήν ἰδίαν αἰωνιότητα καί τόν νοῦν τοῦ Θεοῦ, συλλογίσου τάς ἀρρήτους ἀγαλλιάσεις, ὁποῦ ἐλάμβανεν ἐν ἑαυτῷ ὁ Θεός διά τήν Ἀειπάρθενον Μαρίαν.

Μέ κάθε δίκαιον ἔχαιρε καί ὑπερέχαιρε πρό τοῦ αἰῶνος ἡ ἁγία Τριάς,  προγινώσκουσα κατά τήν θεαρχικήν της ἰδέαν τήν ἀειπάρθενον Μαριάμ… 
Διατί αὐτή μόνη ἀσυγκρίτως ἠγάπησεν τόν Θεόν ὑπέρ πάντα· διατί αὐτή μόνη ὑπέρ πάντα ὑπήκουσεν εἰς τό θέλημά Του· καί διατί αὐτή μόνη ἐστάθη χωρητική καί δεκτική ὅλων ἐκείνων τῶν φυσικῶν, τῶν προαιρετικῶν καί τῶν ὑπερφυσικῶν χαρισμάτων,  ὁποῦ ὁ Θεός διεμοίρασεν εἰς ὅλην τήν κτίσιν.

Ἐν συντομίᾳ διατί αὐτήν ἔγινεν ἕνας ἄλλος δεύτερος κόσμος, ἀσυγκρίτως καλύτερος ἀπό ὅλον τόν νοητόν καί αἰσθητόν κόσμον καί ἀρκετός μόνος νά δοξάζῃ αἰωνίως τόν Ποιητήν, ἐκ τῆς καλλονῆς καί ποικιλίας τῶν χαρισμάτων Του,  περισσότερον ἀπό ὅλην τοῦ παντός τήν Δημιουργίαν...

Συνάγεται λέγω ἐκ τούτων, ὅτι καθώς τό περιβόλι γίνεται διά νά φυτευθῆ τό δένδρον καί πάλιν τό δένδερον φυτεύεται διά τόν καρπόν, τοιουτοτρόπως ὅλος ὁ νοητός καί αἰσθητός κόσμος ἔγινε διά τό τέλος τοῦτο: ἥτοι διά τήν Κυρίαν Θεοτόκον· καί πάλιν ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε διά τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν· καί οὔτως ἐτελειώθη ἡ ἀρχαία βουλή καί ὁ σκοπός ὁ πρῶτος τοῦ Θεοῦ μέ τό νά ἀνεκεφαλαιώθησαν τά πάντα ἐν τῷ Χριστῷ κάι ἡνώθη ἡ κτίσις μέ τόν Κτίστην, οὐχί φυσικῶς, οὐχί προαιρετικῶς καί κατά χάριν, ἀλλά κατ' αὐτήν τήν ὑπόστασιν ὅστις εἶναι ὁ ἀνώτατος βαθμός τῆς ἑνώσεως, ὕστερα ἀπό τόν ὁποῖον ἄλλος ἀνώτερος οὔτε εὑρέθη οὔτε εὑρεθήσεται.


(Ἀόρατος Πόλεμος)
Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης
Ἔκδοσις: Συνοδεία Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη Ἅγιον Ὄρος


Προσευχή στη Παναγία μας: "Άνοιξον τους οφθαλμούς μου, Δέσποινα"



Άνοιξον τους οφθαλμούς μου, Δέσποινα, τους ψυχικούς, ίνα βλέψω και κατίδω τους εχθρούς τους νοητούς, Βάθος των ανομιών μου και πταισμάτων τας σειράς, πράξεις δε μου τας ατόπους, πράξεις μου τας ρυπαράς, Γύμνωσιν, ήνπερ υπέστην, γύμνωσιν την της ψυχής, και φροντίσω ενδυθήναι μέσω θείας προσευχής.

Δος μοι μετανοίας τρίβον, άγουσαν εις ουρανούς, και Φωτός του θείου λάμψιν, που καθαίρεται ο νους.

Έλεος αιτώ, Παρθένε, έλεος του σου Υιού και μεσίτην σε προβάλλω, ίνα τύχω του σκοπού. Ζέσιν θείας μετανοίας και δακρύων τας πηγάς δώρησαι καμοί, Παρθένε, ίνα πλύνω τας πληγάς.

Ήμαρτον εγώ ο τάλας, και κατέστην μισητός, εβδελύχθη με ο κόσμος, μ’ εγκατέλιπε ο Θεός. Θρήνος των αγγέλων πέλω και δαιμόνων η χαρά, με προσμένουσι κολάσεις και θανάτου τα δεινά. θέλω να μετανοήσω, και ν’ αγωνισθώ ξανά.

Ίλαθι, Παρθένε Κόρη, μίαν χάριν σου ζητώ, δια να με δυναμώσης, μήπως πάλιν και ψευστώ. Κόλασιν την αιωνίαν τρέμω, του ασβέστου του πυρός, και τα βάσανα του άδου και την στέρησιν Φωτός.

Λήθαργος της ακηδίας μ’ έχει σφίξει ασφυκτικώς, δεν μ’ αφίνει να ξυπνήσω και να προχωρήσω εμπρός. Μάνα και προστάτις πέλεις πάντων των χριστιανών, και το στήριγμα παρθένων, μα προ πάντων μοναχών.

Νίκην κατά των εχθρών μου, των εχθρών των νοητών, εξαιτούμαι σε, Παρθένε, και αγάπην 'ς τον Θεόν. Ξένος εγενόμην κόσμου, για την μέλλουσαν χαράν, και φοβούμαι αντί ταύτης, μήπως πέσω 'ς την αράν.

Όλην μου η ξενιτεία, ύπουλη κι απατηλή και προς δόξαν των ανθρώπων, και εμέ δεν ωφελεί. 

Παύσον όλους τους πολέμους και προ πάντων τους αισχρούς, ένδυσόν με τους χιτώνας της αγνείας τους λαμπρούς. 

'Ρέπω προς την αμαρτίαν, μα την αρετήν ποθώ, θέλω να 'βρω ένα τρόπον, να μπορέσω να σωθώ. Σύντριψον κάθε παγίδα, που μου στήνει ο εχθρός, δεν μπορώ να προχωρήσω, εμποδίζει με αυτός.

Τήρησόν μου την καρδίαν καθαράν και φωτεινήν, ίνα όψωμαι την Δόξαν, Δόξαν λέγω Θεϊκήν. 

Ύμνον σοι προσφέρω, Κόρη, και παράκλησιν ομού, θέλω να με οδηγήσης εις τον δρόμον του Θεού.
Φλόγα έρωτος, Παρθένε, έρωτος του σου Υιού, δώρησαί μοι, για να νοιώσω την αγάπην του Θεού. Χάρισαί μοι πένθος, Κόρη, πένθος το χαροποιόν, να εκπλύνω μου τον ρύπον, ρύπον των ανομιών. 

Ψάλλω και βοώ απαύστως τ’ όνομα του Ιησού, άμα των αγίων πάντων και ονόματος του Σου. 

Ω! Πανύμνητε Παρθένε, θέλω να σε αγαπώ, ως την ώραν του θανάτου, και κοντά Σου να σταθώ! Αμήν. 


“ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΠΑΤΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΩΝ” 
Ο ΑΓΙΟΣ  ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΓΕΡΜΑΝΟΣ  ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ

Νά προσευχώμαστε στήν Θεοτόκο καί νά μᾶς εὐλογεῖ



Ὅποιος θέλει νά εἶναι εὐλαβής 
πρός τή Θεοτόκο,
ἄς διαβάζει τόν Ἀκάθιστο Ὕμνο, 
τίς Παρακλήσεις 
καί τούς λοιπούς ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας,
πού ἔχουν συνδεθεῖ γιά τή δόξα της. 




Πέτρος Μογίλας (1595-1647)
Μητροπολίτης Κιέβου

¨Οσον περισσότερον ἀγαπᾶς τόσον περισσοτερον ἀγαπᾶσαι



Τήν Παναγίαν μας, τήν γλυκεῖαν Μαννούλα Του, νά ἔχῃς προστάτιν καί αὐτήν συνεχῶς νά παρακαλῇς. Νά τήν ἀγκαλιάζῃς ὡς ζῶσαν τήν ἁγίαν Εἰκόνα της, νά τήν βρέχῃς μέ δάκρυα ὅπως ἡ Μυροφόρος τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ· καί θά ἀντλῇς παρηγορίαν αἰσθητήν ὥσπερ νά ἦτον πλησίον σου.

Ἡ Παναγία μας παντοῦ προλαμβάνει· καί ὅποιος μέ θερμότητα τήν φωνάζει, τοῦ δίδει πλουσίως τήν χάριν Της. Εἶναι μεσίτης εἰς ὅλους, διότι ἠξιώθη νά γεννήσῃ τόν Κύριον, νά γίνῃ Μητέρα Θεοῦ. Τόν βαστάζει εἰς τήν ἀγκάλην Της κάι διαρκῶς Τόν παρακαλεῖ.


Καί ἡμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί, διότι δέν ἔχομεν παρρησίαν νά προστρέξωμεν εἰς τόν Θεόν εὐθύς ἐξ ἀρχῆς, φωνάζομεν τήν Μητέρα Του. Αὐτη μᾶς ἀναγεννᾷ, Αὐτή μεσιτεύει, Αὐτή προλαμβάνει εἰς ὅλας τάς θλίψεις μας.

Εἶναι προστάτις καί βοηθός· τῶν Ἀγγέλων ἁπάντων Τιμιωτέρα, τῶν Χερουβίμ καί τῶν Σεραφείμ ἀσυγκρίτως ἐνδοξωτέρα· τά δευτερεῖα φέρουσα τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Μά εἶναι, καλή μου, τόσον καλή, τόσον γλυκεῖα, ὅπου εἰς κάθε στιγμήν θέλεις νά τήν ἀσπάζεσαι· καί ἀντλεῖς παρήγορον χάριν. Καί ὅσον περισσότερον ἀγαπᾷς, τόσον περισσότερο ἀγαπᾶσαι.


ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ 
Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐκ τοῦ βιβλίου Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ 


Πνευματικές νουθεσίες γιά πνευματική προκοπή




Ἡ ἀνάγνωσις φωτίζει τόν νοῦν καί βοηθεῖ εἰς τήν εὐχήν.


Ὁ σωματικός κόπος, ὅταν εἶναι μέ μέτρον καί δέν προξενεῖ ταραχήν, εἶναι πάνυ ὠφέλιμος· σέ ὁδηγεῖ στήν ταπείνωσιν.

Ὅταν συνηθίσῃς νά λέγῃς στόν καθένα· εὐλόγησον! καί εἰς ὅλα παντοῦ ὑβρίζεις τόν ἑαυτόν σου, καί δέν ζητεῖς ποτέ τό δικαίωμα καί τό θέλημά σου, ὀγλήγορα θά γευθῇς καρπόν ταπεινώσεως. Ἀρκεῖ νά κάμνῃς εἰς ὅλα ὑπομονήν.

Μέ τήν ἀγάπην καί τήν ἁπλότητα, χωρίς πολλούς διαλογισμούς, γρηγορώτερα φθάνεις εἰς τόν ἄνω λιμένα.




Ἄσπαζε εἰς τήν ἀγκαλιά σου τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ὡς νά εἶναι ζῶσα ἡ Παναγία, ὡσάν τήν Μαννούλα σου ὅταν ἤσουν μικρή. Λέγε της ὅλον τόν πόνον σου, καί βρέχε την μέ τά δάκρυά σου τά ἁγνά καί τά καθαρά, καί θά ἐξαντλῇς παράκλησιν συνεχῆ.

Αὐτή θά μεσιτεύῃ εἰς τόν Υἱόν της, ὅπου εἶναι τόσον καλός, καί ἀγαπᾷ τούς καλούς, καί ἐλεεῖ τούς κακούς, καί συγχωρεῖ τούς μετανοοῦντας ἁμαρτωλούς. Καί θά ἀνοίξῃ τούς νοητούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς σου, θά γεμίσῃ τήν καρδίαν σου ἀπό ἀγάπην καί ἔρωτα θεϊκόν.


Καί τότε θά γίνουν τά μάτια σου δύο πηγές τῶν δακρύων. Σέ εὔχομαι νά τά φθάσῃς αὐτά.


Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής
ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ "ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ"

Ἡ γυναικεῖα ἀμφίεση καί ἡ Παναγία

Δέν βλέπετε καί τό ἄλλο; Γυναῖκες ἀτιμάζουν τήν Παναγία μας μέ τήν προκλητική τους ἐμφάνισι καί τήν γύμνια τους τά καλοκαίρια. Ἀπό τό ἕνα μέρος ἀσπάζονται τήν εἰκόνα τῆς σεμνῆς Θεοτόκου καί ἀπό τό ἄλλο μέρος σκανδαλίζουν, κρημνίζουν καί κολάζουν μέ τήν προκλητικότητά τους. Καί δέν τό ἀντιλαμβάνονται αὐτό νά τό ἐξομολογηθοῦν ὡς ἁμάρτημα.

Ἡ Παναγία μας θλίβεται γιά ὅλη αὐτήν τήν ἀσέβεια τοῦ λαοῦ. Ὅσοι πιστοί, ἄς μετανοήσουμε, ἄς τιμήσουμε σωστά τήν Παναγία μας κι ἄς λέμε μέ πόνο, μέ πόθο κι ἀγάπη γιά τόν ἑαυτό μας καί τόν πλησίον:"Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς τά παιδιά Σου". Ἀμήν.


Πνευματικά μηνύματα καί νουθεσίες
Γέρων Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ
ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΕΛΠΙΔΑΣ
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

Ο Λόγος σαρξ εγένετο: Η πληρότητα της ύπαρξης


Λοιπόν δεν σας φανέρωσα αυτά τα μυστήρια για να αποδείξω ότι ο άνθρωπος μπορεί να γεννήσει τον Χριστό κατά τον ίδιο τρόπο που τον γέννησε η Παναγία, αλλά για να φανερωθεί η υπεράπειρη και γνήσια αγάπη του σ’ εμάς και ότι αν το θέλουμε όλοι μπορούμε να γίνουμε μητέρα και αδελφοί του κατά τον προαναφερόμενο τρόπο, καθώς και ο ίδιος το διακηρύττει: «Μητέρα μου και αδελφοί μου είναι αυτοί που ακούνε τον λόγο του Θεού και τον εκτελούν» (Λουκ. 8:21). Έτσι θα γίνουμε ίσοι με τους μαθητές και αποστόλους του, όχι κατά την αξία, ούτε κατά τις περιοδείες και τους κόπους που υπέφεραν, αλλά κατά τη χάρη του Θεού και τη δωρεά την οποία εξέχεε σ’ όλους που τον πίστευαν και τον ακολουθούσαν, χωρίς να στραφούν ποτέ πίσω.
Είδες πως όλους εκείνους που ακούνε και πράττουν το λόγο του τούς ανύψωσε στην αξία της μητέρας του και τους αποκαλεί αδελφούς και συγγενείς του; Όμως μόνο εκείνη υπήρξε η κυρίως μητέρα του, επειδή όπως ανέφερα τον γέννησε ανερμηνεύτως και χωρίς άνδρα, ενώ όλοι οι άγιοι τον συλλαμβάνουν και τον κατέχουν κατά χάριν και δωρεάν. Και από μεν την άμωμη μητέρα του δανείστηκε την παναμώμητη σάρκα του και σε αντάλλαγμα της δώρισε την θεότητα – ω τι παράξενη και ασυνήθιστη συναλλαγή – ενώ από τους αγίους δεν παίρνει σάρκα, αλλά αντίθετα αυτός τους μεταδίδει τη θεωμένη σάρκα του. Ας εξετάσουμε λοιπόν το βάθος αυτού του μυστηρίου.
Η χάρη του Πνεύματος στον Χριστό, δηλαδή το πυρ της θεότητος, προέρχεται από τη θεία του φύση και ουσία. Όμως το σώμα του δεν έχει την ίδια προέλευση, αλλά προέρχεται από την πάναγνη και αγία σάρκα της Θεοτόκου, την οποία προσέλαβε κατά το ιερό λόγιο: «ο Λόγος έγινε σάρκα» (Ιω. 1:14). Έκτοτε ο Υιός του Θεού και της αχράντου Παρθένου μεταδίδει στους αγίους, από μεν τη φύση και την ουσία του συναϊδιου Πατρός του τη χάρη του Πνεύματος, δηλαδή τη θεότητα, καθώς και μέσω του προφήτη λέγει: «Θα συμβεί τούτο κατά τις έσχατες ημέρες, θα εκχύσω από το Πνεύμα μου σε κάθε άνθρωπο» (Ιωήλ 3:1), εννοώντας κάθε πιστό, από δε τη φύση και ουσία εκείνης που κυρίως και αληθώς τον γέννησε με τη σάρκα, την οποία έλαβε από αυτή.
Και όπως από την πληρότητά του λάβαμε όλοι εμείς, έτσι ακριβώς μεταλαμβάνουμε από την άμωμη σάρκα της Παναγίας μητέρας του, την οποία και εκείνος προσέλαβε και όπως έγινε υιός και Θεός της ο Χριστός και Θεός μας γενόμενος και αδελφός μας, έτσι ακριβώς και εμείς, ω τι ανέκφραστη φιλανθρωπία, γινόμαστε υιοί της Θεοτόκου μητέρας του και αδελφοί του Χριστού, επειδή χάρη στον υπεράμωμο και υπεράγνωστο γάμο που τελέστηκε μ’ αυτήν και σ’ αυτήν γεννήθηκε ο Υιός του Θεού και απ’ αυτόν πάλι όλοι οι άγιοι. Πράγματι, όπως από τη συνουσία και τη σπορά του Αδάμ πρώτη η Εύα γέννησε και από εκείνη και μέσω εκείνης γεννήθηκαν όλοι οι άνθρωποι, έτσι και η Θεοτόκος, αφού δέχτηκε αντί σποράς τον Λόγο του Θεού συνέλαβε και γέννησε μόνο τον προ αιώνων μονογενή του Πατρός και μετέπειτα σαρκωθέντα δικό της μονογενή. Και μολονότι η ίδια έπαψε να συλλαμβάνει και να γεννά, ο Υιός της γέννησε και γεννά καθημερινά όσους πιστεύουν σ’ αυτόν και τηρούν τις άγιες εντολές του. Ασφαλώς έπρεπε η πνευματική μας αναγέννηση και ανάπλαση να γίνει δια του ανδρός, δηλαδή του δευτέρου Αδάμ και Θεού, επειδή η γέννησή μας στη φθορά έγινε δια της γυναικός Εύας.
Και πρόσεχε την ακρίβεια του λόγου: ανδρός θνητού και φθαρτού η σπορά φθαρτούς υιούς και θνητούς δια γυναικός γέννησε και γεννά, αθανάτου και άφθαρτου Θεού ο αθάνατος και άφθαρτος Λόγος αθάνατα και άφθαρτα τέκνα γέννησε και διαρκώς γεννά, αφού πρώτα αυτός γεννήθηκε από την Παρθένο εν αγίω Πνεύματι βεβαίως.
Γι’ αυτό λοιπόν είναι δέσποινα και βασίλισσα και κυρία και μητέρα όλων των αγίων η μητέρα του Θεού, ενώ όλοι οι άγιοι είναι και δούλοι της αφού είναι μητέρα του Θεού και παιδιά της αφού μεταλαμβάνουν από την πανάχραντη σάρκα του Υιού της. Πιστός ο λόγος: η σάρκα του Υιού της είναι σάρκα της Θεοτόκου. Μεταλαμβάνοντας και εμείς απ’ αυτήν τη θεωμένη σάρκα του Κυρίου, ομολογούμε και πιστεύουμε ότι μεταλαμβάνουμε ζωή αιώνια, εκτός αν αναξίως και εις κατάκριμα μεταλαμβάνουμε.
Πράγματι όλοι οι άγιοι είναι συγγενείς προς την Παναγία μητέρα του Θεού κατά τρεις τρόπους: Πρώτον επειδή προέρχονται από τον ίδιο πηλό μ’ αυτήν και την ίδια πνοή, δηλαδή τη ψυχή. Δεύτερον επειδή έχουν κοινωνία και μετουσία με αυτήν διά της προσλήψεως της σαρκός της από τον Χριστό. Και τρίτον επειδή, λόγω της εν Πνεύματι αγιωσύνης που ενυπάρχει σε αυτούς, καθένας συλλαμβάνει εντός του και κατέχει τον Θεό των όλων, όπως ακριβώς και εκείνη τον είχε εντός της. Διότι αν και τον γέννησε σωματικώς, όμως πάντοτε τον είχε όλον και πνευματικώς μέσα της και εξακολουθεί να τον έχει και τώρα και πάντοτε αχώριστον από αυτήν. Σ’ αυτόν πρέπει η δόξα και το κράτος στους αιώνες. 
Αμήν.

(Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου: Βίβλος των Ηθικών Λόγος Α΄. Κεφάλαιο γ΄: Περί της του Λόγου Σαρκώσεως και κατά τίνα τρόπον δι’ υμάς εσαρκώθη. Έκδοση Ι. Μονής Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Κάλαμος Αττικής)

''Εξαιρέτως της Παναγίας, αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας''



''Εξαιρέτως της Παναγίας, 
άχραντου  υπερευλογημένης, 
ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου 
και Αειπαρθένου Μαρίας''

Ο ιερέας και ο λαός που μέσω του ιεροψάλτη βροντοφωνάζει με την καρδιά του το Μεγαλυνάριο, λένε πως πάνω απ'όλα και περισσότερο απ'όλασ'ευχαριστούμε για Εκείνη που όχι μόνο έγινε Μητέρα του Κυρίου μας αλλά Μητέρα όλων των ανθρώπων. Βασίλισσα της Ανθρωπότητας. Μια βασίλισσα που ποτέ δεν διάλεξε θρόνο γιατί ήταν η Ίδια ο Θρόνος. Η καθέδρα του Βασιλέα. Η χαρά των Αρχαγγέλων και το αγαλλίαμα των ουρανίων ταγμάτων. Η ίδια η επιλογή του Θεού.
Είναι αληθινά άξιο να σε υμνούμε και να σε μακαρίζουμε, Εσένα, την Θεοτόκο που ξεπερνάς κάθε μακαρισμό γιατί είσαι άξια για πολύ παραπάνω που ανθρώπινη γλώσσα δεν μπορεί να λαλήσει και αγγελική φωνή δεν είναι αρκετή μπροστά στο άφατο μεγαλείο της φιλανθρωπίας Σου και της αγάπης Σου. Γι'αυτό και είσαι Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και πιο Ένδοξη από τα Σεραφείμ. Μεγαλύτερη και πιο λαμπερή από κάθε αγγελικό τάγμα τσακίζοντας τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας που δεν μπορεί ούτε από μακρυά να αποτυπώσει την ομορφιά Σου και την αγνότητά Σου.Λόγια και πράξεις δεν φθάνουν Μητέρα μας για να εκφράσουμε το ευχαριστώ μας.Δέξου τουλάχιστον τα ανάξια και λιγοστά αυτά λόγια ως στεφάνι στην άχραντη κεφαλή Σου.
Για Εκείνην Κύριε, σ'ευχαριστούμε πάνω απ'όλα και πιο πολύ απ'όλα γιατί έτσι ήταν το σχέδιο της Θείας Οικονομίας ώστε μέχρι το τέλος των αιώνων,μέχρι ο χρόνος να σταματήσει, εμείς, βρήκαμε στο πρόσωπο Της την ελπίδα μας στα δύσκολα, την ευχαριστία μας στα εύκολα, τον στύλο της ψυχής μας σε κάθε στιγμή μας. Εκείνη, την Πανάχραντο Θεοτόκο, την Μητέρα του Χριστού Σου και Μητέρα κάθε ανθρώπου. Εκείνη που υψώνοντας τα χέρια της δεχόμενη τον λόγο του Αρχαγγέλου, έσπασε το φράγμα του χρόνου και έγινε μια αγκαλιά για όλους μας. Μια αγκαλιά γύρω από τον κόσμο μας.
Για Εκείνην Κύριε, πιο πολύ, πιο δυνατά, πάνω απ'όλα, σε ευχαριστούμε. 
Σε ευχαριστούμε. Σε ευχαριστούμε!

«Να διαβάζεις κάθε μέρα το Θεοτοκάριο. Αυτό θα σε βοηθήσει πολύ να αγαπήσεις την Παναγία



Τὸ Θεοτοκάριον εἶναι µοναχικὸ βιβλίο, τὸ ὁποῖο περιέχει κανόνες πρὸς τιµὴν τῆς Θεοτόκου σὲ ὅλους τοὺς ἤχους, διαφόρων ὑµνογράφων, οἱ ὁποῖοι ψάλλονται στὰ µοναστήρια ἀπὸ εὐλάβεια πρὸς τὴν Παναγία. Χρήση τοῦ Θεοτοκαρίου στὸν κόσµο γίνεται κυρίως τὴν περίοδο τῆς µεγάλης Σαρακοστῆς(ἀπὸ τὴν β΄ ἑβδοµάδα τῶν νηστειῶν καὶ ἐντεῦθεν), ὁπότε καὶ χρησιµοποιεῖται στὴν ἀκολουθία τοῦ µεγάλου ἀποδείπνου.

Ο πατήρ Παΐσιος έλεγε σε κάποια Μοναχή: «Να διαβάζεις κάθε μέρα το Θεοτοκάριο. Αυτό θα σε βοηθήσει πολύ να αγαπήσεις την Παναγία. Και να δεις η Παναγία μετά!...Θα σου δώσει μεγάλη παρηγοριά»! 
«Και πότε να διαβάζω το Θεοτοκάριο», τον ρώτησε αυτή η Μοναχή. «Το βράδυ ή το πρωί;». 
«Καλύτερα τις πρωινές ώρες – της απήντησε ο Γέροντας –, ώστε αυτά που διαβάζεις, να τα έχεις στο νου σου όλη την ημέρα. Το Θεοτοκάριο πολύ βοηθάει. Θερμαίνεται η καρδιά και συγκινείται».
Και μνημόνευε ο άγιος Γέροντας Παΐσιος τον Αγιορείτη παπα-Κύριλλο, τον Ηγούμενο της Μονής Κουλτουμουσίου, που δεν μπορούσε να συγκρατηθεί από τους λυγμούς και τα δάκρυα, όταν διάβαζε το Θεοτοκάριο!


Αυτό που κυρίως έκανε γνωστό τον Άγιο Νικόδημο ως θεοτοκόφιλο συγγραφέα είναι το γνωστό συλλεκτικό έργο «Θεοτοκάριο», το οποίο από την εποχή του Αγίου Νικοδήμου έχει εισαχθή προς χρήση στην λατρεία ιδιαίτερα στις μονές του Αγίου Όρους. Στο έργο αυτό ο Άγιος έχει συγκεντρώσει εξηνταδύο κανόνες (62) εικοσιδύο (22) μεγάλων υμνογράφων, στους οποίους μάλιστα, δίδει ωραίους χαρακτηρισμούς: 
«Λέγω δη Ανδρέας ο Κρήτης, ο αρχηγός των μελωδών και κύκνος της Εκκλησίας ο λιγυρόφωνος. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, η μουσικωτάτη και γλυκύφωνος του Χριστού αηδών. Θεοφάνης Νικαίας ο Γραπτός, ο ηδύλαλος και ωδικώτατος κόττυφος. Ιωσήφ Υμνογράφος, η πολύφωνος, και τορόφωνος των πιστών χελιδών». Συνεχίζει για τους είκοσι δύο υμνογράφους να βρίσκει παρόμοιους χαρακτηρισμούς. 

Σχετικά με το «Θεοτοκάριο» υπάρχει μία συγκινητική σύσταση προς τον π. Θεόκλητο του γνωστού Γέροντος Αθανασίου του Ιβηρίτου, μεγάλου λάτρη και υμνητή της Παναγίας μας, ο οποίος επί πολλά έτη διετέλεσε βιβλιοθηκάριος της Ι. Μονής των Ιβήρων. Του γράφει τα εξής ο Γέροντας Αθανάσιος: «Να αφήσεις ένα Χαιρετισμόν από τους τρεις και να εισαγάγης το Θεοτοκάριον καθ' ημέραν. Θα ευαρεστήσης τη Δεσποίνη και τω συλλέκτη Αγίω Νικοδήμω. Πρόσεξε την σκέψιν ταύτην, που μου επήλθεν εν στιγμή αναγνώσεως του Θεοτοκαρίου. Οι Χαιρετισμοί και το Θεοτοκάριον, ο ουρανός και η γη να παρέλθουν, αυτά όμως να μη λείψουν καμμίαν ημέραν του έτους».

Ο ἅγιος Νεκτάριος, πού μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ καί τήν ἁγιότητά του εἵλκυσε στούς καιρούς μας τήν ἀγάπη, τήν τιμή καί τήν εὐλάβεια ὅλων τῶν ᾿Ορθοδόξων, ἦταν καί πολυγραφώτατος συγγραφεύς. Τό ἁγιασμένο πνεῦμα του μᾶς ἄφησε συγγράμματα θεολογικά, δογματικά, λειτουργικά καί οἰκοδομητικά, πού κυκλοφοροῦν καί μελετῶνται ἀπό πολλούς πιστούς.
Συγχρόνως εἶχε καί χάρισμα ποιητικό, ὑμνογραφικό καί ἀνύμνησε μέ αὐτό πρό πάντων τήν ῾Υπεραγία Θεοτόκο, τήν ὁποία ἰδιαιτέρως εὐλαβεῖτο.

Συνέθεσε πολλούς ὕμνους καί ὠδές πρός τήν ᾿Αειπάρθενον, πού ἀπετέλεσαν μιά ὡραία συλλογή μέ τίτλο «Θεοτοκάριον». Στήν εἰσαγωγή αὐτοῦ τοῦ βιβλίου ἀναφέρει ὁ ἴδιος ὅτι οἱ ὕμνοι του αὐτοί εἶναι ἔκφρασι τῆς εὐγνωμοσύνης του πρός τήν Παναγία.
«᾿Εποίησα ᾠδάς τινας καί ὕμνους πρός αἴνεσιν καί ἀνύμνησιν τῆς Παναγίας Μητρός τοῦ Κυρίου, τῆς Γοργοεπηκόου καί ταχείας εἰς ἀντίληψιν, βοήθειαν καί προστασίαν τῶν ἐπικαλουμένων αὐτήν, καί πρός ἔκφρασιν τῆς ᾿Απείρου πρός αὐτήν εὐγνωμοσύνης μου διά τάς πολλάς πρός ἐμέ Αὐτῆς εὐεργεσίας».

Στίς ᾿Ωδές καί στούς ῞Υμνους αὐτούς ἀπευθύνεται ὁ ῞Αγιος μέ θερμό καί προσωπικό τρόπο πρός τήν Θεοτόκο καί καταφεύγει μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στήν Χάρι της.
«Παναγία μου, Δέσποιν᾿ ἐπάκουσον,
εἰς τήν Σήν παρρησίαν ἐπήλπισα»,
λέγει στήν Α´ ᾿Ωδή. Καί στόν Ζ´ ῞Υμνο προσθέτει·

«Δέσποινά μου Θεοτόκε,
ἡ ἐλπίς μου, ἡ ἰσχύς μου,
ἡ θερμή μου προστασία
σκέπη καί καταφυγή μου…».

Ωρισμένοι ἀπό τούς ὕμνους τοῦ ῾Αγίου, ὅπως ὁ πασίγνωστος καί κοσμαγάπητος «῾Αγνή Παρθένε», μελοποιήθηκαν καί ψάλλονται καί εὐφραίνουν τήν καρδιά μας.

῞Ολοι δέ γενικά οἱ ὕμνοι τοῦ «Θεοτοκαρίου» του βοηθοῦν στίς προσευχές μας καί στήν ἔκφρασι τῆς τιμῆς μας πρός τήν Θεομήτορα.

Ἡ ἐντός τῆς καρδίας κυκλική προσευχή δέν φοβεῖται πλάνην ποτέ



...Διότι ἐκεῖνος πού θά πιασθῇ εἰς τήν πλάνην, ἐπειδή, ἐάν ὑπακούσῃ εἰς ἄλλον, εἶναι κίνδυνος νά ἀπαλλαγῇ ἀπ' αὐτήν, νά τόν χάσῃ ὁ πονηρός· δι' αὐτό τόν συμβουλεύει, τόν καταπείθει νά μήν πιστεύῃ πλέον ἄλλον κανένα, νά μή ὑπακούῃ εἰς ἄλλον ποτέ, ἀλλά στό ἑξῆς νά δέχεται μόνον τούς ἰδίους του λογισμούς, νά πιστεύῃ εἰς μόνην τήν ἰδικήν του διάκρισιν.
Εἰς αὐτό τό ἀταπείνωντον φρόνημα ἐμφωλεύει ὁ πολύς ἐκεῖνος ἐγωϊσμός, ἡ ἑωσφορική ὑπερηφάνεια τῶν αἱρετικῶν, ὅλων τῶν πλανεμένων πού δέν θέλουν νά ἐπιστρέψουν.
Λοιπόν ὁ Χριστός μας, ὅπου εἶναι τό Φῶς τό ἀληθινόν, Αὐτός νά φωτίσῃ καί κατευθύνῃ τοῦ κάθε ἑνός τά διαβήματα, ὅπου θέλουν εἰς Αὐτόν νά προσέλθουν.
Σεῖς δέ, ἐάν ἀγαπᾶτε τήν νοεράν προσευχήν, πενθεῖτε κάι κλαίετε ζητώντας τόν Ἰησοῦν. 
Καί Αὐτός θά ἀποκαλυφθῇ ὡς ἐν ἐμπύρῳ ἀγάπῃ ὅπου καταφλέγει ὅλα τά πάθη. Καί θά γίνετε ὅπως ἕνας πολύ ἐρωτευμένος, ὄπου μόλις ἐνθυμηθῇ τό πρόσωπον πού ἀγαπᾷ, εὐθύς σκιρτᾷ ἡ καρδία του καί τρέχουν δάκρυα οἱ ὀφθαλμοί.Τοιοῦτος ἔρωτας θεῖος καί πῦρ τῆς ἀγάπης πρέπει νά καίῃ εἰς τήν καρδίαν. Ὅπου μόλις θά ἀκούσῃ ἤ θά εἰπῇ· -Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ μου, γλυκεῖα ἀγάπη! ἡ γλυκεῖα μου Μαννούλα, Παναγία Παρθένε! εὐθύς νά τρέχουν τά δάκρυα.
Ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἔκαμαν πολλά ἐγκώμια εἰς τήν Παναγία μας. Μά ἐγώ ὁ πτωχός δέν ηὕρα πιό ὡραῖον ἐγκώμιον νά τήν ὀνομάσω καί πλέον γλυκύτερον, ὡς τό νά τήν φωνάζω εἰς κάθε στιγμήν· 
-Μάννα μου! Γλυκειά μου Μαννούλα! εἰς χεῖρας σου ἡ ψυχή μου ἐξερχομένη νά ἔλθῃ καί δι' αὐτῶν νά δοθῇ εἰς τόν Πλάστην της, τόν Μονογενῆ Σου Υἱόν. Ἄλλο δέν ἀγαποῦμε γλυκειά μοας Μαννούλα, εἰμή ἐν καιρῷ πυρπολήσεως ἔρωτος θείου, ἐν τῇ πυριφλεγεῖ ψυχή μας καί σταματᾷ ὁ νοῦς καί πνέῃ εὐώδης πνοή ἐν αὔρᾳ λεπτῇ καί ὑπό τοῦ γνόφου καλύπτεται· ὅπου αἰ αἰσθήσεις παύουν καί βασιλεύει ὁ ποθητός, ὁ ἔρως, ἡ ἀγάπη καί ἡ ζωή, ὁ λγυκύς διαπαντός Ἰησοῦς.
Ὅθεν, τεκνία τοῦ ἐπουρανίου Πατρός καί τῆς Αὐτοῦ Βασιλείας κληρονόμοι, δράμετε, σπεύσατε, κλαύσατε, χαρῆτε, σταλάξατε δάκρυα ἀγάπης. Βυθίσατε τόν νοῦν σας εἰς τόν βυθίσαντα τό σῶμα Αὐτοῦ εἰς τήν γῆν διά νά σώσῃ ἡμᾶς. Ὁ γλυκύς Ἰησοῦς ἐκατέβη διά νά ἀναβῶμεν ἡμεῖς. Ἀπέθανε καί Ἀνέστη διά νάἀναστήσῃ ἡμᾶς. Χαρῆτε, σκιρήσατε, ὅτι ἠξιώθημεν νά γίνωμεν τέκνα του, νά ἀπολαμβάνωμεν τά αἰώνια ἀγαθά του, καί ἐκ τῶν ᾦδε νά συγχαίρωμεν εἰς τήν ἄπειρόν του ἀγάπην.


ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐπιστολῶν ἐκ τοῦ βιβλίου Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής ΕΠΙΣΤΟΛΉ ΛΣΤ΄ 
Ἡ ἐντός τῆς καρδίας κυκλική προσευχή δέν φοβεῖται πλάνην ποτέ.
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ


Η Ταπείνωση της Παναγίας



Τί ἀνύψωσε τὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ πάνω από όλα τὰ δημιουργήματα; Ἡ ταπείνωση. Ὁ Θεὸς «ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ» (Λκ. 1, 48), καὶ γι’ αὐτὴ τὴν ἐπιβραβευμένη ταπείνωσή Της τὴν μακαρίζουν ὅλες οἱ γενιές. Καὶ ἐσὺ περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα προσπάθησε νὰ ἀποκτήσεις ταπείνωση. Ὁ Θεὸς στοὺς ταπεινοὺς δίνει τὴ χάρη, ἐνῶ στοὺς ὑπερήφανους ἀντιτάσσεται.

Ἡ Παναγία εὐεργετεῖ
Ἡ Παναγία εἶναι καὶ σήμερα ζωντανή. Καὶ ὄχι μόνο ζεῖ, ἀλλὰ καὶ ζωοποιεῖ καὶ θεραπεύει τὶς ψυχὲς καί, ἂν εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς, καὶ τὰ σώματα ἐκείνων τῶν πιστῶν ποὺ προσεύχονται σ’ Αὐτήν. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ Ἅγιοι ζοῦν καὶ μετὰ τὸ θάνατο…

Ὑπεραγία Θεοτόκε Παρθένε! 
Ἐξαιτίας τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Υἱοῦ Σου, ποὺ μεταλαμβάνω τόσο συχνά, τολμῶ νὰ πῶ ὅτι ἔχω μὲ Σένα συγγένεια!
Ὦ Δέσποινα τοῦ κόσμου! 
Ἀπὸ Σένα ἔλαβε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ αὐτὸ τὸ Σῶμα καὶ Αἷμα. Τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου ποὺ μεταλαμβάνω εἶναι ἴδια μὲ τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου ποὺ εἶναι στοὺς οὐρανούς.

Πῶς μπορῶ νὰ μὴν ἀγαπάω Ἐσένα, καὶ πιὸ πολὺ τὸν Υἱό Σου, δικό Σου καὶ δικό μου Θεό; Ὦ Πανάχραντε Δέσποινα! Δῶσε μου νὰ ἔχω συγγένεια μὲ Σένα ὄχι μόνο ἐξαιτίας τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ποὺ πολλὲς φορὲς μεταλαμβάνω ἀνάξια, ἀλλὰ νὰ πλησιάσω καὶ τὸ δικό Σου βαθμὸ τῆς πίστης, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐλπίδας, νὰ ὁμοιάσω Ἐσένα στὶς σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματα. Ὦ Πανάχραντε Δέσποινα! Ἔχω μεγάλη ἀνάγκη καὶ θέλω νὰ ἀποκτήσω καρδιὰ καθαρή! Τὰ πάντα γιὰ Σένα εἶναι δυνατά, Ὑπερευλογημένη· μπορεῖς νὰ παρακαλέσεις τὸν Υἱὸ καὶ Θεό Σου νὰ μοῦ χαρίσει καρδιὰ καθαρή, ὅπου κατοικεῖ πίστη, ἐλπίδα, καὶ ἀγάπη. Κάνε το, Πανάχραντε!

Τί σημαίνουν τὰ θαύματα ἀπὸ τὶς εἰκόνες τῆς Παναγίας; Σημαίνουν ὅτι ἡ Δέσποινα Θεοτόκος, ἡ Μητέρα τοῦ Σωτῆρα μας, πάντα ἀκούει τὶς προσευχὲς ποὺ μὲ πίστη καὶ ταπεινὴ καρδιὰ, Τῆς ἀπευθύνονται ἐνώπιον τῶν εἰκόνων της. Καὶ σὲ μερικὲς ἀπ’ αὐτὲς δείχνει φανερὰ σημάδια τῆς παρουσίας της. Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά, μὲ πόση εὐλάβεια πρέπει νὰ συμπεριφέρονται οἱ πιστοὶ πρὸς τὶς εἰκόνες τῆς Παναγίας! Ἡ ἀόρατη χάρη της εἶναι παροῦσα σὲ κάθε εἰκόνα της, ἰδίως ἂν αὐτὴ ἡ εἰκόνα ἁγιογραφήθηκε μὲ τὸ χέρι ἑνὸς εὐλαβοῦς ἀνθρώπου.

Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε! 
Μὲ τὶς πρεσβεῖες Σου, τὴν εὐσπλαχνία Σου, ἔχω ἠρεμία καὶ χαρὰ μέσα μου· ἡ ψυχή μου εἶναι ἐλεύθερη καὶ ἀνάλαφρη, στὴν καρδιά μου ἔχω εἰρήνη καὶ ἡσυχία. Μὲ ὑπεράσπισες, ἐμένα τόν μετανοοῦντα ἄθλιο καί τόν ἁμαρτωλό, ἐνώπιον τῆς δικαιοσύνης τοῦ Υἱοῦ Σου καὶ τοῦ Θεοῦ μας καὶ Τὸν ἔκανες νὰ μὲ σπλαχνιστεῖ, ἐμένα τὸν χειρότερο ἀπ’ ὅλους.Φανερὴ εἶναι ἡ χάρη Σου γιὰ τὴν ψυχή μου μετὰ τὴ δοξολογία ποὺ ψάλλαμε μπροστὰ στὴν εἰκόνα Σου, τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Καζάν! 21 Ὀκτωβριοῦ 1858.

Ὕμνησε τὴν Παντάνασσα, μὴν ξεχάσεις Αὐτὴν ποὺ σὲ εὐεργέτησε, μὴν ξεχάσεις νὰ εὐχαριστήσεις «τὴν ὑπέρμαχο στρατηγόν», ποὺ σὲ ἀπάλλαξε ἀπὸ τὰ δεινά.

Ἡ Παναγία φέρνει γαλήνη
Τὸ ἔλεος τῆς Παναγίας. Στὶς 24 Φεβρουαρίου ἤμουν στὴ Ραμπόβ. Συμμετεῖχα στὴν κηδεία τῆς συζύγου τοῦ ἱερέα Σοκολόβ. Ὅταν μπῆκα μέσα σὲ μὶα ἐκκλησία ἀπ’ αὐτὲς ποὺ βρίσκονται στὸ νεκροταφεῖο, εἶχα στὴν καρδιά μου θλίψη, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ ὀλιγοπιστία καὶ τὴν ὁποία προκαλεῖ τὸ πνεῦμα τῆς κακίας. Ἔριξα τὸ βλέμμα μου στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Τύχβιν καὶ δὲν μποροῦσα νὰ πάρω ἀπ’ αὐτὴν τὰ μάτια μου. Τὸ πρόσωπό Της ἦταν γαλήνιο, ταπεινὸ καὶ γεμᾶτο ἀγάπη. Εἶπα μέσα μου: «Πόση γαλήνη καὶ ἡσυχία, ποὺ δὲν εἶναι αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ὑπάρχουν στὸ πρόσωπό Σου, Ἄχραντε Παρθένε!», καὶ σὰν νὰ ἄκουσα ἀπ’ Αὐτὴν μὶα ἀπάντηση, ποὺ πολὺ καθαρὰ ἀντήχησε στὴν καρδιά μου: « Τί σὲ ἐμποδίζει νὰ ἔχεις εἰρήνη καὶ ἡσυχία στὴν καρδιά σου; Δὲ γνωρίζεις ποῦ πρέπει νὰ ψάχνεις γιὰ νὰ τὰ βρεῖς;» Μὲ τὴ σκέψη καὶ τὴν καρδιά μου στράφηκα σ’ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ Πηγὴ τῆς εἰρήνης καὶ ἀμέσως ἀπέκτησα τὴν ποθητὴ ἡσυχία…

Δέσποινα Θεοτόκε! 
Παρηγοριὰ τῶν θλιβομένων, Σὲ δοξολογοῦμε καὶ Σὲ εὐχαριστοῦμε! Τὰ βάσανα τῆς καρδιᾶς μας τὰ μεταμορφώνεις σὲ γαλήνη καὶ τὴ θύελλα τῶν παθῶν σὲ ἡσυχία τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ! Ἀσταθὴς καὶ πονηρὴ καρδιά μου! Νὰ μὴν τολμήσεις ποτὲ νὰ ἀμφισβητήσεις τὶς φανερὲς εὐεργεσίες τῆς Βασίλισσας τῶν Οὐρανῶν!
Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ προσευχήθηκα ἀπὸ τὴν καρδιά μου στὴ Βασίλισσα ὅλου τοῦ κόσμου, αἰσθάνθηκα στὴν ψυχὴ ἀνακούφιση. Καὶ στὸ ἑξῆς μὴ μὲ ἀφήνεις, Παντάνασσα.



Ἐξύμνηση τῆς Παναγίας Μητέρα τῆς δικῆς μας Εἰρήνης, Μητέρα τῆς δικῆς μας Χαρᾶς, Μητέρα τῆς δικῆς μας Ἐλπίδας καὶ δικῆς μας Ἀγάπης. Μητέρα Αὐτοῦ ποὺ ὑπάρχει, Αὐτοῦ ποὺ οὐσιώνει τὰ πάντα. Μητέρα Ἄχραντε, τὸ ὕψος τῆς δικῆς σου ἁγνότητας δὲν μπορεῖ νὰ φαντασθεῖ ἡ δική μας ἀκάθαρτη ψυχή. Μητέρα Παμμακάριστε, τήν ἀγαθότητά σου δέν μπορεῖ νά συλλάβει ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου. Μητέρα πάντων τῶν χριστιανῶν, οἱ εἰκόνες σου εἶναι σὲ κάθε πόλη καὶ κάθε χωριὸ καὶ μαρτυροῦν τὴ γρήγορη βοήθεια ποὺ προσφέρεις σὲ μᾶς. Νὰ εἶσαι καὶ γιὰ μένα τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ τρισάθλιο γρήγορη βοήθεια καὶ προστάτρια στοὺς πόνους, στὶς θλίψεις καὶ στοὺς πειρασμούς!

Πῶς νὰ προσευχόμαστε στὴν Παναγία
Νὰ φανταστεῖς ὅτι στέκεσαι μπροστὰ στὴ βασίλισσα καὶ τὴν παρακαλεῖς νὰ πραγματοποιήσει κάποιες δικές σου ἐπιθυμίες. Μὲ τί δέος καὶ τί σεβασμὸ θὰ τὸ ἔκανες! Σκέψου τώρα ὅτι και αὐτή εἶναι ἄνθρωπος, ὅπως καί ἐσύ. Σκέψου τώρα πῶς πρέπει νὰ στέκεσαι μπροστὰ στὴ Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, στὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, μὲ τί δέος καὶ τί εἰλικρίνεια! Ἀνέκφραστη εἶναι ἡ μεγαλωσύνη της καὶ ἀπερίγραπτη ἡ τελειότητα. «Πᾶσα ἡ δόξα τῆς θυγατρὸς τοῦ βασιλέως ἔσωθεν» (Ψαλ. 44, 14). Αὐτὴ εἶναι τόσο κοντὰ στὸ Θεό. Πρόσεχε, νὰ προσεύχεσαι σ’ Αὐτὴν μὲ ἀνάλογο δέος, μὲ καθαρή καὶ συντετριμμένη καρδιά.


Ἀπὸ τὸ βιβλίο Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης
«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ».
Ἐκδόσεις: Ὀρθόδοξος Κυψέλη, 2004.

'Έτι προσφέρομεν σοι την λογικήν ταύτην λατρείαν υπέρ...


 

Λίγο μετά το Μυστήριο των Μυστηρίων,την επίκληση του Αγίου Πνεύματος και τον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, ακολουθούν οι Ικετευτικές Δεήσεις.
''Έτι προσφέρομεν σοι την λογικήν ταύτην λατρείαν υπέρ των εν πίστει αναπαυσαμένων Προπατόρων, Πατέρων, Πατριαρχών,
Προφητών, Αποστόλων, Κηρύκων, Ευαγγελιστών, Μαρτύρων,
Ομολογητών, Εγκρατευτών και παντός πνεύματος δικαίου εν πίστει τετελειωμένου''
Ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας τονίζει πως οι Άγιοι είναι οι κατεξοχήν αφορμές ευχαριστίας προς τον Θεό. Είναι οι λόγοι που ευχαριστούμε τον Θεό και γι'αυτό ο ιερέας με την εν λόγω ευχή δεν προσεύχεται για εκείνους αλλά ζητάει τις δικές τους προσευχές μέσω αυτής της δέησης που είναι κατά βάση ευχαριστιακή.
Αν λοιπόν, ευχαριστούμε τον Θεό για τους αγίους του, πόσο μάλλον θα πρέπει να τον ευχαριστούμε για εκείνη που ξεπέρασε κάθε όριο αγιοσύνης; 
Για εκείνη που έγινε όχι απλώς Μητέρα του Θεού αλλά κραταιά σκέπη ολόκληρης της Οικουμένης. Για εκείνη, που στα χέρια της βάσταξε την Αρχή και το Τέλος του Κόσμου. 
Για Εκείνη

Να προσεύχεσθε στην Υπεραγία Θεοτόκο, πάντοτε να παίρνετε την ευλογία Της για κάθε έργο σας


Ο Στάρετς έτρεφε ιδιαίτερη, μπορεί να πει κανείς, τρυφερή αγάπη και αφοσίωση στη Μητέρα του Θεού και δεν έβρισκε λόγια για να εκφράσει και τη δική Της αγάπη στους ανθρώπους και τη δική του προς Αυτήν.
Κάποιος χριστιανός είδε ένα θαυμαστό όραμα των μονών του παραδείσου που είχαν μια ασυνήθιστη ομορφιά .Ιδιαιτέρως διακρινόταν για την ομορφιά του ένα ανάκτορο.
Ρώτησε:
- Ποιός κατοικεί εκεί;
- Η Μητέρα του Θεού, του απάντησαν.
- Και που είναι τώρα; Γιατί δεν είναι εδώ;

- Βρίσκεται στη γη… βοηθάει τους ανθρώπους.

Ο Πατήρ Σάββας συχνά προσέφευγε κατά την προσευχή στη Μητέρα του Θεού και την ονόμαζε «Βροντή κατά των δαιμόνων», γιατί δεν υπάρχει τίποτε φοβερώτερο για τους δαίμονες από την παρουσία της Παναγίας. Αυτοί δεν μπορούν να βλάψουν τον άνθρωπο, αν εκείνος δεν εγκαταλείψει την Υπεραγία Θεοτόκο.
Όλη η ζωή του στάρετς πέρασε κάτω από την προστασία της Παναγίας. Ο στάρετς μέσα στο ιερό πολλές φορές, όταν είχε ελεύθερο χρόνο, συνομιλούσε φωναχτά μ’ αυτήν, ξεχνώντας ότι κοντά του βρίσκονταν άνθρωποι. Διηγόταν πώς προσευχόταν ο ηγούμενος Αλέξιος στη Μητέρα του Θεού. Συχνά μιλούσε μαζί Της σαν με κάποιο κοντινό του άνθρωπο!
- Κι εγώ σας ζητώ αγαπημένα μου τέκνα, έλεγε, με ζήλο να προσεύχεσθε στην Υπεραγία Θεοτόκο, πάντοτε να παίρνετε την ευλογία Της για κάθε έργο σας. Και μην λησμονείτε να την ευχαριστείτε μετά το τέλος του έργου σας για τη βοήθεια που σας έστειλε. Σας ζητώ ιδιαιτέρως να κάμετε τον Θεομητορικό Κανόνα -150 φορές το «Θεοτόκε Παρθένε» - και να διαβάζετε το «ακοίμητο Ψαλτήρι». Το θεόπνευστο βιβλίο του ψαλτηρίου είναι γραμμένο από τον Προφήτη Δαϋίδ με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος. Από την ανάγνωση του Ψαλτηρίου υπάρχει μεγάλη ωφέλεια. Ένας ευσεβής χριστιανός είχε θερμή επιθυμία να διαβάζει το «Ψαλτήριον» αλλά μετά από κάθε αμέλεια ο ζήλος του ψυχράνθηκε. Τότε εμφανίστηκε στον ύπνο του η Παναγία και του είπε τρυφερά: «Πρέπει , τέκνο μου, να διαβάζεις το Ψαλτήρι. Αυτό είναι η ζωή σου».
Κάποτε ο π.Σάββας ,στη βιογραφία του ιερομονάχου Παρθενίου, βρήκε ένα σημείο όπου λεγόταν ότι είχε δεχθεί ένα λογισμό αμφιβολίας για το αν η Υπεραγία Παρθένος ήταν η πρώτη μοναχή στη γη. Κοιμήθηκε ελαφρά και βλέπει μέσα από την Πύλη της Λαύρας του Κιέβου να έρχεται με τη συνοδεία μεγάλου πλήθους Αγγέλων μια μεγαλόπρεπη Μοναχή με μοναχικό μανδύα και ράβδο στα χέρια. Πλησιάζοντας σ’ αυτόν, του λέει: «Παρθένιε, εγώ είμαι μοναχή». Εκείνος ξύπνησε και από τότε ονόμαζε την Παναγία Ηγουμένη της Λαύρας.

Στάρετς Σάββας ο παρηγορητής

ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ!

Πόσοι άνθρωποι Σε κοιτούν αυτή την ώρα Παναγιά μου;
Πόσοι άνθρωποι Σε παρακαλούν με μάτια γεμάτα ικεσία και ελπίδα;
Ελπίδα για την εκπλήρωση αυτού του προσωπικού και πολυπόθητου Θαύματος...
Μέρα, νύχτα, άνθρωποι όλων των ηλικιών, Προσεύχονται σε Σένα, κι Εσύ, ώς Μάνα Στοργική και γεμάτη αγάπη, παίρνεις στην αγκαλιά Σου, τις Προσευχές και Παρακλήσεις των πιστών, ως άλλα μαργαριτάρια, και τις μεταφέρεις στον Υιό Σου, στον Δημιουργό όλου του κόσμου.
Παρακαλείς τον Υιό Σου και Σωτήρα μας με δάκρυα στα μάτια να Εισακούσει τις Προσευχές και να Δώσει χαρά και λύση στα προβλήματα του κόσμου.
Είσαι Μεσίτρια όλου του κόσμου, Εσύ Μεσιτεύεις στον Χριστό προς όφελός μας. Εσύ Είσαι η Ελπίδα και το στήριγμά μας, το αποκούμπι στις φουρτούνες που έχει η ζωή.
Ό, τι δύσκολο κι αν έρθει στη ζωή μας, ασυναίσθητα φωνάζουμε "Παναγιά μου".
Εσύ, μας Ακούς, ειδικά σε εμένα τον πιο αμαρτωλό όλων, ποτέ δεν Στέρησες την Παρουσία Σου από δίπλα μου, ΠΑΝΤΑ ήσουν μαζί μου, ό, τι κι αν Σου έχω ζητήσει Εσύ ως Γλυκιά Μάνα δεν μου χάλασες ΠΟΤΕ το "χατίρι" πάντα με Άκουγες, πάντα μου Έδινες αυτό που Σου ζητούσα.
Σε Παρακαλώ Παναγιά μου, να Βρίσκεσαι και τώρα κοντά μου, και τώρα και πάντα, και ως Μάνα να με Πιάνεις από το χέρι και να με Οδηγείς στο σωστό και στο ευάρεστο στο Θεό.
Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου!
Για μένα Είσαι η Μάνα μου, η Φίλη μου, η Παρέα μου, Εσύ γνωρίζεις τα μυστικά μου, τα προβλήματά μου, τις έννοιες μου.
Σε Εσένα εκμυστηρεύομαι τα πάντα!
Μόνο Εσύ μπορείς να μου δώσεις αυτό που ζητώ, μόνο Εσύ ξέρω ότι θα με ακούσεις, μόνο Εσύ θα μου δώσεις τη λύση του προβλήματος που με απασχολεί!
Σε ευχαριστώ Παναγιά μου!!!
«Καί σε μεσίτριαν έχω, προς τον φιλάνθρωπον Θεόν, μη μου ελέγξη τας πράξεις, ενώπιον των Αγγέλων, παρακαλώ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει»


"Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΛΥΤΡΩΘΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ"

ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΡΟΛΕΓΕΙ:
"ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΛΥΤΡΩΣΗΣ"


Η ΑΓΙΑ ΓΗ, Η ΙΕΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΤΑΓΑΛΑΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΑΥΤΗ ΞΕΠΗΔΟΥΝ ΣΑΝ ΕΥΛΟΓΙΑ, ΑΙΘΕΡΙΕΣ ΔΟΝΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΟΥΝ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ, ΤΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ, ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ...
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ...
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ;
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ...
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΓΡΑΨΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ...
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΓΓΥΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΓΓΥΗΘΟΥΝ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ...
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ, ΜΙΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ, ΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΑΛΛΙΩΤΟ ΠΟΥ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΔΕΝ ΑΓΓΙΞΑΝ ΚΑΙ ΣΤΕΚΕΙ ΕΚΕΙ, ΑΛΛΟΤΕ ΓΕΛΑΣΤΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΕ ΜΟΥΔΙΑΣΜΕΝΟ, ΜΑ ΟΧΙ ΓΕΡΙΚΟ ...
ΒΡΟΝΤΑΕΙ ΟΤΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΕΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ, ΘΥΣΙΕΣ, ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΠΩΛΕΙΕΣ, ΠΑΝΤΑ ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΟ ΘΕΟ ΠΟΥ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΝΥΨΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΝΟΗ ΤΟΥ ...
ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ...
ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΟΤΙΖΟΥΝ ΣΑΝ ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΗ ΓΗ ΤΟΥΣ, ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΝ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ ΚΑΙ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ...
ΑΥΤΗ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΣΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΣΤΕΛΝΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ, ΑΝΑΝΕΩΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ... 
ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΣΤΕ ...
ΑΝΑΘΑΡΡΗΣΤΕ ΚΑΙ ΜΗ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΤΕ ..
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ...
ΔΩΣΤΕ ΤΗΣ ΟΜΩΣ ΕΝΑ ΛΟΓΟ ΝΑ ΧΑΡΕΙ ...
ΔΩΣΤΕ ΣΤΟ ΓΙΟ ΤΗΣ ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΣΑΣ, ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΤΟΠΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΒΑΡΑΙΝΟΥΝ ...
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ...
ΔΩΣΤΕ ΤΟΝ ΠΑΡΗΓΟΡΟ ΛΟΓΟ, ΒΟΗΘΕΙΣΤΕ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΣΑΣ, ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΟΥ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ, ΕΙΔΙΚΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ...
ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΑΡΕΣΕΙ ...
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΤΗΝ ΕΝΘΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΜΠΑΝΑ ΠΟΥ ΚΤΥΠΑ ΧΑΡΜΟΣΥΝΑ, ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ, ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΜΟΝΙΜΗ ...
ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ, ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΩΡΑ, ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ, ΟΠΟΥ Ο ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΘΑ ΕΥΛΟΓΗΘΕΙ ΚΑΙ Η ΓΗ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΚΑΡΠΟΦΟΡΕΙ ΑΣΥΣΤΟΛΑ ... 
Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ (ΟΡΑΤΗ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΗ), ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥΣ, ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΓΓΥΗΣΗ ...
ΤΑ ΦΟΥΣΑΤΑ ΤΟΥΣ ΘΑ ΟΡΓΩΝΟΥΝ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΣΠΟΡΟΙ ΘΑ ΑΠΟΔΙΔΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΚΑΡΠΟΥΣ, ΑΜΕΤΡΗΤΟΥΣ, ΚΑΘΑΡΟΥΣ, ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΠΛΑΣΤΗ ΙΗΣΟΥ ...
ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΩΡΑ ΠΟΥ Η ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΤΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΙΣΘΗΤΗ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΘΕΙ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΦΤΑΣΕ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ !!!

Δέσποινα παντευλόγητε...



Δέσποινα παντευλόγητε, Υπέραγνε Παρθένε,
Παράδεισε πανθαύμαστε, κήπε καλλωπισμένε,
Σε δυσωπώ, Πανάχραντε, χαρίτωσον τον νουν μου,
κατεύθυνον τας σκέψεις μου, φώτισον την ψυχήν μου.
Κόρη με ποίησον αγνόν, πράον, σεμνόν, ανδρείον,
ησύχιον και κόσμιον, ευθύν, όσιον, θείον,
επιεική, μακρόθυμον, των αρετών δοχείον,
άμεμπτον, ανεπίληπτον, των αγαθών ταμείον.
Δος μοι σοφίαν, σύνεσιν και μετριοφροσύνην,
φρόνησιν και απλότητα και ταπεινοφροσύνην.
Δος μοι νηφαλιότητα, όμμα πεφωτισμένον,
διάνοιαν ολόφωτον, πνεύμα εξηγνισμένον.
Απέλασον την οίησιν, την υπερηφανίαν,
τον τύφον, την φυσίωσιν, και την αλαζονείαν,
την ύβριν, το αγέρωχον, την υψηλοφροσύνην,
γλώσσα μεγαλορρήμονα, ισχυρογνωμοσύνην.
Την αστασία την φρικτήν, την περιττολογίαν,
την πονηρία την πολλήν, και την αισχρολογίαν.
Χάρισαί μοι, Πανάχραντε, την ηθικήν ανδρείαν,
το θάρρος, την ευστάθειαν, δος μοι την καρτερίαν.
Δος μοι την αυταπάρνησιν, την αφιλαργυρίαν,
ζήλον μετ’επιγνώσεως και αμνησικακίαν.
Δος μοι ακεραιότητα, ευγένειαν καρδίας,
πνεύμα ευθές, ειρηνικόν, και πνεύμα αληθείας.
Φυγάδευσον, Πανάχραντε, τα πάθη της καρδίας,
τα πολυώνυμα, Αγνή, της ηθικής δειλίας.
Την αναδρίαν την αισχράν, το θράσος, την δειλίαν,
την ατολμίαν την δεινήν και την απελπισίαν.
Άρον μοι, Κόρη, τον θυμόν και πάσαν ραθυμίαν,
την αθυμία, την οργήν, ως και την οκνηρίαν.
Τον φθόνον, την εμπάθειαν, το μίσος, την κακίαν,
την μήνιν, την εκδίκησιν και την μνησικακίαν.
Την έριδα την ευτελή και την πολυλογίαν,
την γλωσσαλγίαν την δεινήν και την βωμολοχίαν.
Δος μοι, Παρθένε, αίσθησιν, δος μοι ευαισθησίαν.
Δος μοι συναίσθησιν πολλήν και ευσυνειδησίαν.
Δος μοι, Παρθένε, την χαράν Πνεύματος του Αγίου.
Δος μοι ειρήνην τη ψυχή, ειρήνην του Κυρίου.
Δος μοι αγάπην, έρωτα θείον, εξηγηγνισμένον,
πολύν, θερμόν και καθαρόν και εξηγιασμένον.
Δος πίστιν ζώσαν, ενεργόν, θερμήν, αγνήν, αγίαν,
ελπίδα αδιάσειστον, βεβαίαν και οσίαν.
Άρον απ’εμού, Παρθένε, τον κλοιόν της αμαρτίας,
την αμέλειαν, την μέθην, την ανελεημοσύνην,
τα κακάς επιθυμίας, την δεινήν ακολασίαν,
γέλωτας της ασελγείας και την πάσαν κακουργίαν.
Σωφροσύνην δος μοι, Κόρη, δος εγκράτειαν, νηστείαν,
προσοχήν και αγρυπνίαν και υπακοήν τελείαν.
Δος μοι προσοχήν εν πάσι και διάκρισιν οξείαν,
σιωπήν και ευκοσμίαν, και υπομονήν οσίαν.
Επιμέλειαν παράσχου, Δέσποινα, προς εργασίαν,
προς τελείωσιν και ζήλον αρετών προς γυμνασίαν.
Την ψυχήν μου, την καρδίαν και τον νουν μου, Παναγία,
τήρει εν αγιωσύνη, φύλαττε εν παρθενία.



Αρχ. Δαμασκηνός Λιονάκης