ΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΑΓΙΟΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Στην παράδοση του Αγίου Όρους υπάρχει μια έντονη πολεμική κατά των αιρέσεων και ειδικότερα κατά τουΠαπισμού.

Στο παρόν κείμενο θ’ αναφερθούμε κυρίως στην δράση των Αγιορειτών αγίων κατά των εχθρών της Αληθείας και της αγίας μητέρας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Θεωρούμε ότι η πτυχή αυτή της αγιορείτικης ιστορίας και παραδόσεως δεν είναι τόσο γνωστή κι έχει ιδιαίτερα μεγάλη αξία και σημασία σήμερα. 

Οι άγιοι δεκατρείς μάρτυρες της μονής Καντάρας (1231), που λέγεται πως ξεκίνησαν την άσκησή τους από τον ιερό Άθωνα, κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας στη Κύπρο, κλήθηκαν να αρνηθούν την πίστη τους από τους Λατίνους. Αγέρωχοι και απτόητοι υπέστησαν σκληρά βασανιστήρια και είχαν μαρτυρικό τέλος μένοντας σταθεροί στην ορθόδοξη πίστη.

Ο κτήτορας της Αθωνικής μονής Χιλανδαρίου Άγιος Σάββας (1236), πρώτος αρχιεπίσκοπος των Σέρβων, στήριξε την ορθόδοξη πίστη και καταπολέμησε τις αιρέσεις με την γλυκύτητα της ακραιφνούς διδασκαλίας του, που είχε διδαχθεί από την μακρά παραμονή του στον Άθωνα.

Ο οσιομάρτυς Ιωάννης Δοχειαρίτης (1275), για την υποστήριξή των ορθών δογμάτων έναντι των Λατίνων στη Θεσσαλονίκη δέχθηκε διωγμούς, τους οποίους υπέμεινε άριστα. Για την ομολογία του υπέστη μαρτυρικό θάνατο από προδότη φιλενωτικό και λατινόφρονα μαθητή του. Το αυτό και ο μαθητής του Γρηγόριος Δοχειαρίτης(1275), ο οποίος έλαβε τον στέφανο του μαρτυρίου υπερασπιζόμενος απτόητα τα ορθόδοξα δόγματα.

Ο άγιος Ιωαννίκιος ο Α’ (1279), αρχιεπίσκοπος των Σέρβων, από ηγούμενος του Χιλανδαρίου, ποίμανε βάσει των ιερών Κανόνων το ποίμνιό του. Διαφύλαξε αλώβητη την ορθόδοξη πίστη. Δεν συμμετείχε στην κίνηση για την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Καθολικισμό, που ενεργούσε ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος (1261-1282).

Ο Οσιομάρτυς Κοσμάς, Πρώτος του Αγίου Όρους (1279-1280) απαγχονίσθηκε από τους Λατινόφρονες στις Καρυές μη θέλοντας να υποκύψει στα λατινικά δόγματα. Μαζί του μαρτύρησαν πατέρες Καρυώτες, Κουτλουμουσιανοί, Ιβηρίτες, Βατοπεδινοί, Ζωγραφίτες και Ξενοφωντικοί.

Ο όσιος Νικηφόρος ο Ησυχαστής (13ος αιώνας) καταγόταν από την Ιταλία και άνηκε στον Ρωμαιοκαθολικισμό. Τον εγκατέλειψε χάριν της φιλτάτης Ορθοδοξίας και μέσω Βυζαντίου ήλθε στο Άγιον Όρος. Επειδή αντιτάχθηκε στην ένωση των Εκκλησιών, εξορίσθηκε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο, ο νηπτικός ομολογητής, Αγιορείτης όσιος.

Ο όσιος Γεράσιμος ο Σιναΐτης (1320), μαθητής του οσίου Γρηγορίου του Σιανΐτου (1346), μετά την έξοδό του από τον Άθωνα, περιήλθε την Ελλάδα ενισχύοντας τους πιστούς, βοηθώντας πολλούς να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία. Το αυτό πράττουν οι συμμαθητές του Ιωσήφ «ο ορθοδοξότατος» και Νικόλαος «ο ομολογοτής», που δέχθηκε για την πίστη του φυλακίσεις και εξορίες.

Ο άγιος Νικόδημος αρχιεπίσκοπος Πεκίου (1325), αγωνίσθηκε ακούραστα για την εκρίζωση των αιρέσεων των Βογομίλων και την στερέωση της ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως. Το αυτό έργο εποίησε ο άγιος Δανιήλ ο Β’, αρχιεπίσκοπος των Σέρβων (1338).

Ο άγιος Θεόκλητος μητροπολίτης Φιλαδελφείας (1324/6) μεταβαίνοντας από τον Άθωνα στην Κωνσταντινούπολη ήλεγξε για την εκκλησιαστική του πολιτική τον αυτοκράτορα Μιχαήλ η’ τον Παλαιολόγο, με αποτέλεσμα να ριχθεί στη φυλακή. Ο επίσκοπος συνέχισε την ορθόδοξη διδασκαλία του σε όλη του τη ζωή απτόητα.

Ο άγιος Ισίδωρος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (U1350) διδασκάλους στον Άθωνα είχε τους αγίους Γρηγόριο Σιναΐτη και Γρηγόριο Παλαμά. Στη Θεσσαλονίκη, όπου στέλνεται να εργασθεί ιεραποστολικά, στέκεται στο πλευρό του αγίου Παλαμά και είναι ένας από τους πρώτους που πολεμά τον αιρετικό Βαρλαάμ. Ως πατριάρχης αποκατέστησε τον συνοδοιπόρο του στους αντιαιρετικούς αγώνες άγιο Παλαμά, τον οποίο χειροτόνησε μητροπολίτη Θεσσαλονίκης.

Ο όσιος Νείλος ο Εριχιώτης (1355/6) υπήρξε ομολογητής αγιορείτης και πολλές υπέστη από τους κακοδόξους εξορίες και θλίψεις για την ακρίβεια της πίστεώς του.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (1359) υπήρξε μέγας θεολόγος. Υποστήριξε το ορθόδοξο δόγμα με γνώση, πίστη και επιμονή. Κατατρόπωσε με τους υπέροχους λόγους του τους αιρετικούς Βαρλαάμ, Ακίνδυνο και Γρηγορά. Για το σθένος του υπέμεινε διωγμούς φυλακίσεις κι εξορίες. Αν δεν είχαμε τον άγιο Γρηγόριο, σήμερα θα είμασταν τουλάχιστον Ουνίτες. Γι’ αυτό τον μισούν οι Λατίνοι μέχρι σήμερα.

Ο όσιος Θεοδόσιος Τυρνόβου (1362/3) μετά την παραμονή του στον ιερό Άθωνα επιστρέφει στην πατρίδα του Βουλγαρία κι εγκαθίσταται στην μονή Κελιφάρεβα. Η μονή αποτέλεσε φάρο Ορθοδοξίας, κέντρο αντιαιρετικό, όπου ακτινοβολούσε στη Σερβία, Ουγγαρία και Βλαχία. Ο άγιος συχνά άφηνε την ησυχία, για να υπερασπίσει τα ορθόδοξα δόγματα, που κινδύνευαν από τους ακόλουθους των αιρετικών Βαρλαάμ και Ακινδύνου, τους Αδαμιστές, τους Βογομίλους και τους Εβραίους. Στη σύνοδο του 1359 της Βουλγαρίας πρωτοστάτησε κατά των αιρετικών κι έδωσε μεγάλη χαρά στους πιστούς για την νίκη της Ορθοδοξίας κατά της πλάνης και του ψεύδους των αιρέσεων.

Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος (1379) πήρε μέρος στις ησυχαστικές έριδες, στο πλευρό του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Έγραψε λόγους κατά του Ακινδύνου. Πήρε μέρος στη σύνοδο του 1351 για το ησυχαστικό ζήτημα και συνέταξε τον τόμο των πρακτικών της. Το 1368 συνοδικά αναγνώρισε την αγιότητα του Παλαμά. Υπήρξε βαθύς θεολόγος και υπεράσπισε με ακαταμάχητο σθένος την Ορθοδοξία. Εξουδετέρωσε τις προσηλυτιστικές προσπάθειες των Λατίνων. Τιμάται την Ε’ Κυριακή των Νηστειών ως φύλακας της Ορθοδοξίας.

Ο άγιος Μακάριος ο Μακρής (1431) μόνασε στη μονή Βατοπεδίου. Διά του γέροντός του Δαυίδ σχετίσθηκε με τον αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ τον Παλαιολόγο. Ως ηγούμενος της μονής Παντοκράτορος Κωνσταντινουπόλεως εστάλη από τον αυτοκράτορα Ιωάννη Η’ τον Παλαιολόγο στην Ρώμη ως αντιπρόσωπός και διακρίθηκε για την άκαμπτη στάση του και το γνήσιο ορθόδοξο φρόνημά του. Έγραψε λόγο κατά της εκ του Υιού εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, όπου τονίζει τις σοβαρές μεγάλες διαφορές μεταξύ ορθοδόξων και Λατίνων.

Ο Διονυσιάτης άγιος Νήφων ο Β’ και Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1508), μετά την εκθρόνισή του και κατά την παραμονή του στη Βλαχία, έσωσε την ρουμάνικη Εκκλησία από την έντονη παπική προπαγάνδα, τις διάφορες αιρέσεις, δεισιδαιμονίες και ηθοφθορίες. Παρόμοιο έργο επιτέλεσε στην Ρωσσία ο Βατοπεδινός μοναχός όσιος Μάξιμος ο Γραικός (1556).

Ο άγιος Βασίλειος Όστρογκ ο θαυματουργός (1671) έζησε αρκετά στο Άγιος Όρος. Ως επίσκοπος στην πατρίδα του Σερβία προφύλαξε σθεναρά το ποίμνιό του από τους Ιησουΐτες, τη λατινική προπαγάνδα και την Ουνία.

Ο όσιος Ιερόθεος ο Ιβηρίτης (1745) δεν δίστασε να έρθει σε σύγκρουση με τον Μεθόδιο Ανθρακίτη, που δίδασκε «αλλόκοτα δόγματα και άθεα μαθήματα» της αιρέσεως του Μολίνου. Παραβρέθηκε και σε σύνοδο, για να στηλιτεύσει την «πανσπερμία των αιρέσεων» του Μεθοδίου. Σε όλη του τη ζωή υπερασπιζόταν την ορθόδοξη παράδοση και δογματική.

Ο ιερομάρτυς Κοσμάς ο Αιτωλός (1779), ο ακάματος Φιλοθεΐτης ιερομόναχος, δεν έπαυσε με αυστηρότητα να στηλιτεύει τα λάθη των Λατίνων και των Εβραίων στα πύρινα κηρύγματά του. Μαρτύρησε από το μίσος των Εβραίων και των Οθωμανών.

Οι άγιοι Κολλυβάδες Παΐσιος Βελιτσκόφσκι (1794), Μακάριος Νοταράς (1805), Νικόδημος Αγιορείτης (1809), Νήφων ο Χίος (1809) και Αθανάσιος ο Πάριος (1813) στους λόγους τους, στις συγγραφές και στα έργα τους υποστηρίζουν με σθένος και βαθειά γνώση την Ιερά παράδοση, τους Ιερούς Κανόνες, τα απαράβατα δόγματα της Εκκλησίας μας. Στιγματίζουν τις πλάνες τις εκτροπές, τα σχίσματα, τις αιρέσεις, τους άθεους.

Οι ένδοξοι νεομάρτυρες, οσιομάρτυρες και ιερομάρτυρες Αγιορείτες υπογράφουν με το αίμα τους την ακέραιη πίστη τους στο ορθόδοξο δόγμα και δεν διστάζουν με τόλμη και αφοβία να μιλήσουν για το ψεύδος του Ισλαμισμού και του Ιουδαϊσμού.

Τα παραπάνω στοιχεία λαμβάνουμε από λίαν προσεχώς εκδιδόμενο και από αρκετών ετών ετοιμαζόμενο έργο μας οι Άγιοι του Αγίου Όρους, οι οποίοι να πρεσβεύουν υπέρ της σεμνής, συνεπής, διακριτικής κι σώφρονης υποστήριξης της παραδοσιακής ορθόδοξης γραμμής των αγίων πατέρων μας, από όλους μας σήμερα. Σε καιρούς έξαρσης του επάρατου οικουμενισμού και του πονηρού συγκρητισμού χρειάζεται αντίσταση και αντίδραση. Όταν ο Πάπας διακηρύσσει ότι είναι ο μόνος εκπρόσωπος του Θεού και πατέρας και ποιμένας όλων των χριστιανών του κόσμου, δεν μπορούμε να τον ονομάζουμε «άγιο αδελφό»…

Γέροντος Μωυσέως Αγιορείτου

Εκ της εφημερίδος «Ορθόδοξος Τύπος»

https://missionanatolis.wordpress.com

Πνευματική και σωματική γύμνια

Ἔχουμε γράψει ἐπανειλημμένως ὅτι ἡ οἰκονομικὴ κρίση ποὺ ταλανίζει τὸν νεοέλληνα ἔχει τὶς ρίζες της σ’ ὅλες τὶς κρίσεις ποὺ προηγήθηκαν αὐτῆς. Οἱ Ἕλληνες κατάντησαν ἕρμαια τῶν ἐξουσιαστῶν ἀφοῦ ἀπώλεσαν – σταδιακῶς – τὰ ἰδανικά, τὶς ἀξίες, τὴν Ὀρθόδοξη θρησκευτικότητά τους καὶ σχεδὸν ὅλους τοὺς ἠθικοὺς φραγμούς.

Οἱ νεοέλληνες, στὸν διάβα τῶν τελευταίων, διεφθαρμένων δεκαετιῶν, πούλησαν τὰ ἰμάτια τῆς ψυχῆς τους καὶ τὴν ἄφησαν παντελῶς γυμνή. Καὶ μιὰ γυμνὴ ψυχὴ ὀδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ σκοτεινὲς ἀτραποὺς, οἱ ὁποῖες ἔχουν πολλὰ ὀνόματα· ἀκολασία, πορνεία, φιλαργυρία, κατάθλιψη, μῖσος, συμφεροντολογία, δαιμονικὴ ἔπαρση.

Ἡ ἔπαρση καὶ ἡ πορνεία βρίσκει πρόσφορο ἔδαφος σὲ πολλὰ ἀπὸ τὰ λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα (social media), ὅπως τὸ Facebook καὶ τὸ Instagram. Γυναῖκες ἐκμεταλλεύονται τὴν εὔκολη δημοσιότητα γιὰ νὰ πουλήσουν τὴν γυμνὴ τους σάρκα στὰ μάτια τῶν εὐνουχισμένων ἀνδρῶν, ὑποβιβάζοντας τὸν ἑαυτό τους σὲ πορνίδια.

Ὁ Ἕλληνας ἔχει πάψει νὰ μορφώνεται. Ἡ Παιδεία ποὺ τοῦ παρέχουν φορτώνει τὸν ἐγκέφαλό τους μὲ γνώσεις ἐγκυκλοπαιδικές καὶ ἐπιστημονικὲς, ἀλλὰ τὸν ξεγυμνώνει ἀπὸ κάθε εἴδους ἰδανικό, ὅπως ἡ φιλοπατρία καὶ ἡ Ὁρθόδοξη πίστη. Ἡ Παιδεία τοῦ σάπιου νεοελληνικοῦ κράτους δὲν προσφέρει ἀρετὲς καὶ ἀριστεῖα, παρά μόνο προσωπικὴ καὶ κοινωνικὴ διαφθορά. Ὅμως, ξέχασα, ὁ Ἕλληνας διαβάζει! Διαβάζει ὅλες ἐκεῖνες τὶς μποῦρδες ποὺ τολμοῦν καὶ τὶς ὀνομάζουν “νεοελληνικὴ λογοτεχνία”. Εἶναι ὅλα ἐκεῖνα τὰ βιβλία ποὺ πωλοῦνται μὲ τὸ κιλὸ στὰ διάφορα ἐκπτωτικὰ bazaar καὶ στὰ πανηγύρια. Εἴπαμε· ὁ Ἕλληνας δὲν ἔχει τὸ κουράγιο νὰ μελετήσει, γι’ αὐτὸ ἀπλῶς διαβάζει.

Ἡ πνευματικὴ γύμνια τοῦ Ἕλληνα, δυστυχῶς, πολλές φορὲς ἔχει ἄμεσο ἀντίκτυπο καὶ στὴν ἐξωτερική του ἐμφάνιση. Ἡ ἐσωτερικὴ γύμνια ἐξωτερικεύεται ὡς σωματικὴ γύμνια. Τὰ καλοκαίρια – καὶ ἐνίοτε καὶ τὸν χειμώνα – οἱ γυναῖκες (μικρὲς καὶ μεγάλες) κυκλοφοροῦν μὲ τὰ ἀπολύτως ἀπαραίτητα. Στὶς παραλίες, πολλές φορές, ἀπουσιάζουν κι αὐτά. Μητέρες(!) ἡμίγυμνες, μὲ τρυπημένο ἀφαλό και τατουάζ σέρνουν στοὺς δρόμους καὶ τὶς καφετέριες τὰ δύσμοιρα παιδιά τους. Εἰκόνα ἐξευτελιστική. Τὸ σῶμα τῶν ἀνδρῶν, ἀπὸ τὰ τατουάζ, τὸ ξυρισμένο στέρνο καὶ τὰ μούσια, μοιάζει περισσότερο μὲ σῶμα ἐγκληματία, προαγωγοῦ ἢ μούτσου. Τὰ τρομπαρισμένα μούσκουλα ἀπὸ τὶς πρωτεΐνες καὶ τὰ συμπληρώματα βρίσκουν τρόπο ἔκφρασης στὶς καφετέριες, στὶς παραλίες καὶ βεβαίως στὰ social media. Ἐκεὶ ψάχνουν νἀ βροῦν τὸν χαμένο τους ἀνδρισμό.

Αὐτὴ εἶναι ἡ γυμνἠ ἀλήθεια. Ὁ νεοέλληνας εἶναι μοδάτος (fashion victim), τρώει ἀμάσητο ὅ,τι τοῦ σερβίρουν, ἀλλά ἡ ψυχή του εἶναι γυμνή, ἀτροφική, χαμένη σὲ σκοτεινὸ λαβύρινθο. Ἡ τύχη του εἶναι προδιαγεγραμμένη: ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ.

https://greekorthodoxagon.wordpress.com

Υπάρχουν στιγμές που ζυγίζουν αιωνιότητα! Είμαστε έτοιμοι για ηρωϊκές θυσίες;

Μπορεῖτε, ἀγαπητοί μου, ν᾿ ἀναπαραστήσετε νοερὰ τὸ φυσικὸ περιβάλλον, μέσα στὸ ὁποῖο ἀκούστηκε γιὰ πρώτη φορὰ ἡ φω­νὴ τοῦ Ναζωραίου; Εἶνε ἡ θελκτικὴ πεδιάδα τῆς Γαλιλαίας μὲ τὴ λίμνη τῆς Τιβεριάδος.

Ἐκεῖ ζοῦσαν ἥ­συ­χα καὶ ταπεινὰ τέσσερις ψα­ρᾶ­δες· ὁ Ἀνδρέας καὶ ὁ Πέτρος, ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Ἰάκωβος. Ἂν κανεὶς τοὺς ἔλεγε ὅτι μετὰ δύο χι­λιάδες χρόνια τὰ ὀνόματά τους θὰ μείνουν στὴν παγκόσμιο ἱστορία, ποιός θὰ τὸν πίστευε; Τί λές; θ᾽ ἀπαντοῦσαν· ἐ­δῶ ἔσβησαν ὀνόματα αὐτοκρατόρων, τὰ δικά μας θὰ μείνουν;

Ὦ Θεὲ τῶν ταπεινῶν, τί ἔνδοξο μέλλον ἐ­πε­φύλασσες σ᾽ αὐτοὺς τοὺς ταπεινοὺς ψαρᾶ­δες! Τοὺς ὕψω­σες πάνω ἀπὸ βασιλεῖς καὶ σοφούς.

Εἶνε κάτι στιγμὲς ποὺ ζυγίζουν αἰωνιότητα!

Ὁ ἥλιος ἔρριχνε τὶς πρῶτες ἀκτῖνες του κ᾽ ἡ λίμνη ἔμοιαζε καθρέφτης. Ὁ Ἀνδρέας κι ὁ Πέ­τρος ῥίχνουν ἀκόμη τὰ δίχτυα, ὁ Ἰωάννης κι ὁ Ἰάκωβος μόλις τὰ ἔχουν σύρει, κι ἀκοῦνε φωνή· «Δεῦτε ὀπί­σω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀν­θρώπων» (Ματθ. 4,19). Ἦταν ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ. Κά­τι μυστηριῶδες συμβαίνει μέσα τους. Ἡ φωνὴ αὐ­τὴ τοὺς τραβᾷ σὰν μα­γνήτης. Ἀμέ­σως, δίχως χρονοτριβή, τὸν ἀκολουθοῦν. Ἐκεῖ στὴν ὄχθη ἀ­φήνουν ὅ,τι πολύτιμο καὶ ἀγαπη­τὸ ἔχουν (δί­χτυα, πλοιάρια, φίλους, γέροντες γονεῖς, γυναῖκα, παιδιά, τὰ πάντα), λένε «Χαῖ­ρε, κόσμε» καὶ προσκολλῶνται σὲ κάποιον, ποὺ δὲν ἔχει ποῦ νὰ κλίνῃ τὴν κεφα­λή. Τί μυστήριο! Κόσμε, ποὺ μετρᾷς τὰ πάν­τα μὲ τὸν πῆχυ τοῦ συμφέ­ροντος, μπορεῖς νὰ ἐκτιμή­σῃς τὴ θυσία τῶν τεσσάρων αὐτῶν ψαράδων τῆς Γαλιλαίας;

Στὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀξίζει νὰ ἐπιμείνουμε, γιὰ νὰ βγοῦν μερικὰ διδακτικὰ συμπεράσματα.

Ἂς θαυμάσουμε πρῶτον τὴν ἐκλογή. Ὁ Κύ­ρι­ος γιὰ τὴν ἀναγέννησι τοῦ κόσμου, ἔργο μο­ναδικό, καλεῖ ὡς συνεργάτες του ψαρᾶδες!

Μά, Κύριε, στὴν ἐποχή σου ὑπῆρχαν τόσοι ἄλλοι καταλληλότεροι. Στὴν Ἰεριχὼ κατοικοῦ­σαν 7.000 ἱερεῖς καὶ λευΐτες. Στὰ Ἰεροσόλυμα ἦ­ταν οἱ κεφαλὲς τοῦ Ἰσραήλ, ἀρχιερεῖς, γραμ­ματεῖς, φαρισαῖοι, νομοδιδάσκαλοι, τὸ ἄνθος τοῦ θρησκευτικοῦ καὶ διανοουμένου κόσμου τῶν Ἰουδαίων. Ἀπ᾿ ὅλους αὐτοὺς δὲν θὰ ἦταν φυσικὸ νὰ ἐκλέξῃς τοὺς συνεργάτες σου;

Ἀλλ᾿ ὄχι! Τὰ κριτήρια τοῦ Ἰησοῦ γιὰ τὴν ἀ­ξία τῶν ἀνθρώπων εἶνε πολὺ διαφορετικά. Ὁ κόσμος ἔβλεπε τὰ ἐξωτερικά, τὸ χρυσὸ καὶ τὸν ἄργυρο, τὶς μεγαλοπρεπεῖς ἐμφανίσεις, τὶς συ­χνὲς θεατρικὲς ἐπιδείξεις τῆς θρησκευτικότη­τος, καὶ θαμπωνόταν. Θαύμαζε τὴν ἐπιφάνεια, ἀλλὰ τί κρυβόταν στὸ βάθος δὲν μποροῦσε νὰ διακρίνῃ. Οἱ ἄνθρωποι, ποὺ φαίνονταν ὑποδεί­γματα ἠθικοῦ καὶ θρησκευτικοῦ βίου, ἀπατοῦ­σαν τὸν κόσμο. Ἔμοιαζαν μὲ μεγαλοπρεπὲς ἄ­γαλμα, ποὺ ἀπὸ μακριὰ ἀκτινοβολεῖ, ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀ­πὸ μιὰ λεπτὴ ἐπιχρύσωσι ὅλο τὸ ὑπόλοιπο εἶ­νε μολύβι. Τέτοιοι ἦταν καὶ οἱ θρησκευτι­κοὶ ἄρ­χοντες τοῦ Ἰσραήλ. Εὐτελεῖς στὸ χαρα­κτῆρα, σκέπαζαν τὶς μεγαλύτερες κακίες μὲ μία ἐπίπλαστη θρησκευτικότητα, ποὺ μποροῦσε ν᾿ ἀ­πατᾷ ὅλους ἐκτὸς ἀπὸ Ἐκεῖνον ποὺ τὸ βλέμμα του σὰν ἀκτῖνες Ραῖντγκεν φτάνει στὰ βάθη καὶ βλέπει καθαρὰ τί ὑπάρχει στὸν πυθμένα.

Ἐνῷ λοιπὸν ὁ Κύριος ἔβλεπε τί βόρβορος κρύβεται σ᾽ αὐτούς, ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος διέκρι­νε τί θησαυροί, τί καλωσύνη, τί εὐγενικὰ αἰσθή­ματα ὑπῆρχαν στὶς καρδιὲς τῶν ψαράδων τῆς Γαλιλαίας. Αὐτοὶ ἦταν ἄνθρωποι μὲ ἀξία.

Θαυμάστε τὴν προθυμία τους· εἶνε γενναῖοι στὶς θυσίες. Στὴν πρόσκλησι τοῦ Κυρίου δίνουν ἡρωικὴ ἀπάντησι στὴν πρᾶξι· «Γιὰ σένα, Κύριε, τὰ θυσιάζουμε ὅλα»! Θέλετε νὰ ἐκτιμήσετε πρεπόντως τούτη τὴ θυσία, ποὺ ἔκαναν αὐτοὶ οἱ ψαρᾶδες τὴν ἡμέρα ἐκείνη;

Ὑποθέστε, ὅτι ὁ Κύριος ἐπισκέπτεται σήμερα τὴ γῆ καὶ θέλει νὰ ἐκλέξῃ τοὺς νέους συνεργάτες του· κι ἀντὶ νὰ πάῃ στὴν Τιβερι­ά­δα, αὐτὴ τὴ φορὰ πηγαίνει στὴν ἀγορά, στὸ χρηματιστήριο, στὰ μεγάλα ἐμπορικὰ καταστήματα, καὶ στέκοντας στὴν πόρτα ἀπευθύνει τὴν πρόσκλησί του «Δεῦτε ὀπίσω μου!» ἤ, ὅπως τὴ μεταφράζει ὁ Τζοβάνι Παπίνι, «Ἄφησε τὸ μαγαζὶ καὶ τὴν κάσσα σου». Ποιοί ἆραγε ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς κυριάρχους τοῦ πλούτου, ποὺ ἔχουν κλείσει τὴν ψυχή τους μέσα σὲ ἀποθῆκες ἐμπορευμάτων καὶ χρηματοκιβώτια, θὰ φαίνονταν πρόθυμοι νὰ τὸν ἀκολουθήσουν; Ἤ, ἂν πήγαινε στὰ πανεπιστήμια καὶ τὶς ἀκαδη­μίες καὶ ἀπηύθυνε τὴν πρόσ­κλησι στοὺς σοφοὺς καὶ ζητοῦσε νὰ διαθέσουν τὰ πνευμα­τικά τους κεφάλαια στὴν ὑπηρεσία του, ποιοί ἆ­ραγε ἀπ᾿ αὐτοὺς θὰ ἔσπευδαν ν᾽ ἀνταλλάξουν τὴ σο­φία τοῦ κόσμου μὲ τὴ «μωρία» τοῦ κηρύγματός του; Ἢ τί ὑποδοχὴ θὰ εὕρισκε ἡ πρόσκλη­σι τοῦ Κυρίου, ἂν ἀπευθυνόταν στοὺς πολιτικοὺς καὶ διπλωμάτες; «Δεῦτε ὀπίσω μου· ἀ­φῆ­στε πιὰ τοὺς ἑλιγμούς, τὶς δολοπλοκίες, τὰ ψέ­ματα· βαδίστε τὴν εὐθεῖα ὁδό, πέστε τὴν ἀλήθεια!». Καὶ ἂν τέλος ὁ Κύριος στρεφόταν στοὺς θρησκευ­τικοὺς ἀρχηγοὺς καὶ ἔλεγε σ᾽ αὐ­τοὺς ποὺ τὸν ἐκπροσωποῦν «Δεῦτε ὀπίσω μου· ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς χλιδῆς καὶ εὐμαρείας σᾶς καλῶ σὲ ζωὴ λιτότητος καὶ αὐταπαρνήσεως, νὰ βαδίσε­τε στὰ ἴχνη μου, νὰ ζήσετε ὅπως ἐγώ!», πόσοι ἀπ᾿ αὐτοὺς ἆραγε θὰ τὸν ἀκολουθοῦσαν;

Καὶ ἂν ὁ Κύριος ἄφηνε ὅλους αὐτούς, ποὺ κατέχουν τὰ σκῆπτρα τοῦ ἐμπορίου, τῆς παιδείας, τῆς πολιτείας καὶ τῆς θρησκείας, κ᾽ ἐρ­χόταν σ᾽ ἐσένα, ἀγαπητέ μου, καὶ σοῦ ἔλεγε «Παιδί μου, δεῦρο ὀπίσω μου! Δίνω αὐτὴ τὴ στιγμὴ μάχη σὲ κάποιο σημεῖο τῆς γῆς καὶ γιὰ νὰ νικήσῃ ἡ ἀλήθειά μου σοῦ ζητῶ νὰ δώσῃς ὄχι ἁπλῶς ἕνα ἢ δύο ἀπὸ τὰ χίλια ποὺ ἔχεις, ἀλλὰ ὅλα, καὶ τὰ χίλια· τὰ νιᾶτα, τὸ χρῆμα, τὴν ἐργασία, τὴ ζωή σου. Σὲ χρειάζομαι», εἶσαι ἕ­τοιμος γιὰ μία τέτοια ἐπιστράτευσι;

Δειλὲς ψυχές, ποὺ τρέμετε νὰ θυσιάσετε γιὰ τὴν ἀγάπη Ἐκείνου κάθε ἀδυναμία καὶ προσ­κόλλησι στὴν ὕλη, ἐλᾶτε λοιπὸν νὰ δῆτε τοὺς τέσσερις ψαρᾶδες, ποὺ μὲ τὴν πρώτη ἐπαφὴ μὲ τὸν Διδάσκαλο ἠλεκτρίζονται κ᾽ ἐγκαταλείπουν τὸ πᾶν γιὰ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν.

Γιὰ τοὺς πολλούς, ἀγαπητοί μου, ἡ θρησκεία τοῦ Ναζωραίου εἶνε ὡραία καὶ θελκτικὴ ὅταν παρουσιάζεται σὰν μία ψυχαγωγία· ὡραία ἡ μου­σικὴ τῶν ψαλτάδων της, ὡραία ἡ ῥητορεία τῶν ὁμιλητῶν της, ὡραῖα τὰ θρησκευτικὰ βιβλία, μο­ναδικὲς οἱ σελίδες τῆς ἁγίας Γραφῆς. Ἀλλ᾿ ὅ­ταν ἡ θρησκεία παρουσιαστῇ ὡς θυσία, ὡς μαρτύριο, ὡς σταυρός, τότε ἀρχίζει ἡ τρομα­κτι­κὴ διαρροή. Ἀπὸ τοὺς χίλιους κοντὰ στὸν Ἰησοῦ δὲν θὰ μείνουν οὔτε πέντε, ὅταν ζητήσῃ δάκρυα καὶ αἷμα! Κοιτάξτε πόσα πλήθη ἔτρεξαν ὅταν πολλαπλασίασε τοὺς πέντε ἄρτους, καὶ πόσοι ἔμειναν κοντά του τὴν ὥρα τοῦ μεγάλου μαρτυρίου, τῆς ὑψίστης θυσίας του.

Ἐκεῖνοι ποὺ μένουν κοντά του γιὰ νὰ ἔχουν κέρδη, εἶνε κερδοσκόποι. Ἀλλὰ ὁ Χριστιανός, ὁ πιστός, δὲν σκέπτεται ἔτσι. Σύνθημα ἔχει τὸ τοῦ Παύλου ἢ μᾶλλον τοῦ Κυρίου· «Μακά­ρι­όν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν» (Πράξ. 20,35). Δίνει, συνεχῶς δίνει, ἰδίως ἂν εἶνε πλούσιος. Ὅπως ὁ ἀείμνηστος πρόγονός μας Λάζαρος Κουντουριώτης, ποὺ ὅταν κηρύχθηκε ἡ ἐπανά­στασι τοῦ ᾽21 στὰ ὑπόγεια τοῦ ἀρχοντικοῦ του εἶχε στέρνα ἀπὸ χρυσᾶ νομίσματα, ἀλλ᾿ ὅ­ταν ἡ Ἑλλάδα ἐλευθερώθηκε δὲν εἶχε πιὰ οὔ­τε ἕνα χρυσὸ νόμισμα· τά ᾽δωσε ὅλα γιὰ τὴν πατρίδα. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη, ὅταν καίῃ στὴν καρδιά, εἶνε τὸ μυστικὸ ἐλατήριο ποὺ ὠθεῖ σὲ ὕψιστες θυσίες. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη στὴν ἰδανικώτερη μορφή της ἐνέπνεε τοὺς μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔ­θεσαν ὡς πρόγραμμα τῆς νέας τους ζωῆς τὸ σύνθημα· Τὰ πάντα γιὰ τὸ Χριστό!

Ὤ ἡ ἀγάπη στὸ Χριστό! Ἀπαιτεῖ θυσίες, ποὺ ἀρχίζουν ἀπὸ μικρὲς καὶ φτάνουν ὣς τὰ ἄστρα. Καὶ στὶς θυσίες αὐτὲς πρῶτοι ἀναδείχθηκαν οἱ ἀπόστολοι. Ἐγκατέλειψαν τὴ λίμνη μὲ τὴν ὁ­ποία ἀπὸ παιδιὰ εἶχαν ἐξοικειωθῆ, πλοιάρια, συν­τρόφους, γονεῖς. Δὲν ἦταν βράχοι ἀναίσθη­τοι, ὥστε νὰ μὴ αἰσθανθοῦν αὐτὸ τὸ ξερρίζωμα.

Ἀλλ᾿ «ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συνεῖχεν αὐτούς» (Β΄ Κορ. 5,14). Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ τὸν ἀκολούθησαν δὲν ἔχουν πιὰ ἡσυχία· σὰν τὸ ἐλάφι ποὺ πληγώνε­ται καὶ τρέχει παντοῦ φέροντας τὸ βέλος τοῦ κυνηγοῦ, ἔτσι κι αὐτοὶ τετρωμένοι ἀπὸ τὸν θεῖο ἔρωτα τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας, σπεύδουν παντοῦ ὅπου τοὺς καλέσῃ ἡ ἀ­γάπη του. Θὰ φτάσουν μέχρι τὴ Ῥώμη, θ᾿ ἀντικρύσουν τοὺς ἄγριους διῶκτες, θὰ κλειστοῦν στὶς φυλακές, θὰ δοῦν τὰ ξίφη τῶν δημίων, μὰ πουθενὰ δὲν θὰ ὑποχωρήσουν. Προχωροῦν πάντα μπρός, πρὸς μεγαλύτερες θυσίες. Ὁ Γολγοθᾶς εἶνε μπροστά τους. Ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου τοὺς κάνει νὰ θυσιάζουν κάθε μέρα καὶ κάτι περισσό­τερο, ἕως ὅτου θὰ προσφέρουν καὶ τὸ αἷμα τους γιὰ τὸν Κύριο ποὺ θυσιάστηκε γιὰ μᾶς.

Ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, εἴμαστε ἕτοιμοι; Οἱ στι­γμὲς εἶνε κρίσιμες. Σὲ θυσίες ἡρωικὲς μᾶς κα­λεῖ ὁ Κύριος. Ὅσο περισσότερα δίνουμε γι᾽ αὐ­τόν, τόσο πιὸ γρήγορα θὰ διαλυθῇ τὸ σκοτάδι, θ᾽ ἀνατείλῃ ἥλιος, θὰ ἔρθῃ ἡ βασιλεία τοῦ Χρι­στοῦ, ἡ νίκη καὶ ὁ θρίαμβος, ἡ ἀνάστασι καὶ ἡ εἰρήνη τῆς μαρτυρικῆς μας πατρίδος.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

1949 (19-6-1949 ἐκπομπὴ ἀπὸ Ρ.Σ.Λ.)

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/

Και ιερεύς ιδών αυτόν αντιπαρήλθε...

- Γ έ ρ ο ν τ α, σήμερα ένα γεροντάκι δυσκολευόταν να ανέβη τις σκάλες της εκκλησίας και, ενώ περνούσαν πολλοί από΄κει, κανένας δεν πήγαινε να το βοηθήση.

- " Και ιερεύς ιδών αυτόν αντιπαρήλθε…. και λευϊτης ιδών αυτόν αντιπαρήλθεν".

΄Εχουν δίκαιο……
Δεν ξέρουν...…, δεν άκουσαν ποτέ το Ευαγγέλιο του καλού Σαμαρείτη !….
Τι να πω;
Αγαπάμε τον εαυτό μας, δεν αγαπάμε τους άλλους. Η αγάπη του εαυτού μας νικά την αγάπη προς τον πλησίον μας,γι΄αυτό κινούμαστε έτσι.
΄Οποιος όμως αγαπά τον εαυτό του περισσότερο από τους άλλους, δεν ζη σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου. Και ο Χριστός, αν σκεφτόταν τον Εαυτό Του, θα καθόταν στον Ουρανό, δεν θα ερχόταν στην γη να ταλαιπωρηθή, να σταυρωθή, για να μας σώση.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄.

http://orahmas.blogspot.gr

Ο ΠΡΟΠΛΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑΣ

Τα δώρα και οι δωρεές του Θεού δεν έρχονται ποτέ άτακτα, με βία και βιάση, με κρότο και ταραχή στη ζωή μας. Το μυστικό φως του προσώπου του Χριστού γίνεται στην καρδιά του πιστού ο προπλασμός της πληρότητας. Η αγάπη του Τριαδικού Θεού αγαπά να αφομοιώνεται μέσα στην καρδιά έπειτα από ποικίλα στάδια αγώνα και ωρίμανσης. Η τελειότητα του ιερού Ευαγγελίου είναι απρόσιτα προσιτή στη ψυχή, διότι δεν παύει να έχει αναβαθμούς και διαβαθμίσεις που αντιστοιχούν ανεμπόδιστα στη ψυχή του κάθε ανθρώπου. 

Ο Θεός της καρδιάς και του προσώπου, ο προσωπικός και υπερπροσωπικός Θεός είναι πάντα παρών, εποπτεύει, προσέχει, κατέρχεται, εγγίζει και ενώνεται αδιάρρηκτα με την ανθρώπινη ύπαρξη πάντα μακριά από αιφνιδιασμούς, εντυπωσιασμούς, γοητείες και μαγικές μαεστρίες. Η σχέση μας μαζί Του έχει μέσα της μια υπέροχη μυστική ανάκραση, ένα εσωτερικό πολυκαιρισμένο ζύμωμα, μια ζηλευτή ενότητα, μια θαυμαστή πορεία, μια ωραία εξέλιξη και μια σεβαστική αξιοποίηση. Ευδοκεί να Τον αντιλαμβανόμαστε δίχως να σπάσουμε και να διαλυθούμε από το ακατάλυτο και την αγνωσία Του. Όταν Αυτός το θελήσει κι όταν το επιθυμήσουμε, γινόμαστε οι τέλειες φωτοειδείς μορφές Του, με όλα τα χρώματα της θεοπρέπειάς Του. 

Μια απότομη παρουσία, μια μονοκόμματη έλευση του θείου, το δίχως άλλο θα σκορπούσε φόβο και τρόμο στη ψυχή. Θα σήμαινε ένα δυσάρεστο γεγονός μιας μεγάλης και επικίνδυνης τραχύτητας, μ’ ένα δεινό αποτέλεσμα, που σίγουρα θα είχε σχέση με μια απευκταία σάρωση, η οποία θα τραυμάτιζε και θα απωθούσε διά παντός τη συνείδηση. Βαθμιαία, σταδιακά, λίγο–λίγο, αβρά, θωπευτικά, ήσυχα, ευγενικά, με ανιδιοτέλεια η αγάπη του Θεού μάς επιτρέπει να βιώνουμε τον παλμό το μυστηρίων Του. Το θαύμα του Θεού στην καρδιά του ανθρώπου μοιάζει με μια ήσυχη ανατολή, κατά την οποία ο θεσπέσιος ήλιος κερδίζει σιγά και απαλά τον ορίζοντά του. 

Και η αξία σε όλο αυτό δεν είναι καν θεωρητική, είναι το παν: να μη χαλαστεί το ακέραιο και το ελεύθερο του ανθρώπινου προσώπου. Να μη ραγίσει η καρδιά που, παρά τον πόθο και την έφεσή της, δεν μπορεί ωστόσο να βαστάξει όσα με ιερή πεποίθηση λέει ότι ποθεί και δύναται να βαστάξει. Γιατί αυτό που τελικά ποθεί μέσα της είναι η αγάπη του Θεού, η οποία δεν είναι άλλη παρά μια ασύλληπτη αιωνιότητα και μια άπεφθη παντοδυναμία. 

Με υπερκόσμια διάκριση και με πρωτόφαντο σεβασμό ο Θεός βηματίζει χωρίς γδούπο στην ταπεινή μας αυλή και στρώνει ο Ίδιος αθόρυβα εκεί όλα τα δεσποτικά ιμάτιά του, που είναι τα πανέμορφα στάδια που έχουμε εμείς απόλυτα ανάγκη για να προσλάβουμε μεθεκτικά τη γνώση, τη δύναμη, τη χαρά και τη Χάρη Του. Ανάλογα με τη δική μας δεκτικότητα και χωρητικότητα, την κατάφαση και προαίρεση, έρχονται και λαμβάνονται μετά και όλες οι πείρες και οι γνώσεις από το χέρι Του σαν προσωπικές ευλογίες. Και το «αλάτι» σε αυτές ασφαλώς είναι το κάλλος της διαδικασίας, η τερπνή επιστήμη της διεργασίας. Το αυτόματο, το εύκολο, το γρήγορο και το παταγώδες το υπόσχεται και το προσφέρει μόνο η κόλαση. 

Η τάξη του Θεού είναι η φιλάνθρωπη άργητα, η ακατάλυτη ευγένεια, η μοναδική διάκριση και το πανήσυχο διάβα με πόθο, ζέση και υπομονή, όσα δηλαδή δεν ακυρώνουν την πνευματική αρμονία που εξέρχεται από τα ζωοπάροχα χνώτα Του. Σ’ Αυτόν ανήκουν και όλα εκείνα τα γόνιμα βήματα και ψυχωφέλιμα στάδια που δεν έχουν αδημονία, ανυπομονησία, κλονισμό και σπαραγμό. Εμείς αργούμε από αδυναμία· 

Αυτός αργεί από συγκατάβαση. Η δική Του αγάπη είναι η μόνη μέσα στον ακαρτέρητο και λυποψυχούντα κόσμο που μπορεί να περιμένει τη δική μας ασθενική εξέλιξη. 

Ο Θεός υπομένει βαθύστοργα την προσωπική μας ενηλικίωση, γιατί μόνο μέσα σ’ αυτή την πατρική εγκαρτέρηση Αυτός θέλησε να εναποθέσει όλη την προς εμάς παναγαπώσα πανσοφία Του και την πάνσοφη παναγάπη Του. Τα βήματα που κάνει συνεχώς προς την καρδιά μας, ενσταλάζουν έμπνευση, ευπρέπεια, μεγαλείο, δύναμη και χάρη υπομονής. Μ’ αυτή τη δύναμη είναι στολισμένη όλη η θεία αιωνιότητα, όλος ο χορός των αγίων, όλη η χώρα του Παραδείσου και όλες οι ψυχές που Τον αγάπησαν…

π. Δαμιανός

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα;...

Ὅταν ὁ θεῖος Διδάσκαλος ἐξεφώνησε τὴ σπουδαιότατη ὁμιλία Του περὶ θείας Κοινωνίας, ποὺ διασώζεται στὸ ς΄ κεφάλαιο τοῦ κατὰ Ἰωάννην ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς ἀκροατές Του εἶπαν: 

«Σκληρός ἐστιν οὗτος ὁ λόγος· τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν;» (Ἰω. ς΄ 60).Τοὺς φάνηκε παράδοξος ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ποὺ τοὺς ἔλεγε: «Ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς» (Ἰω. ς΄ 53). Δηλαδή, εἶπαν, μᾶς ἐπιτάσσει νὰ τρῶμε σάρκα καὶ νὰ πίνουμε αἷμα; Ἀπὸ τὸν ἀσυνήθιστο αὐτὸ λόγο τοῦ Κυρίου ὁρισμένοι σκανδαλίστηκαν καὶ ἀπεχώρησαν. Οἱ ἀκροατὲς αὐτοὶ δὲν ἦταν ἀπὸ τὸν στενότερο κύκλο τῶν δώδεκα καὶ τῶν ἑβδομήκοντα. Οὔτε πνεῦμα μαθητείας εἶχαν νὰ ρωτήσουν τί ἐννοοῦσε ὁ θεῖος Διδάσκαλος. Μᾶλλον τοὺς διέκρινε ἐπιπολαιότητα καὶ πεποίθηση στὴν κρίση τους.

Κατόπιν ὁ Κύριος ἀπευθύνθηκε καὶ στοὺς δώδεκα μαθητές Του καὶ τοὺς εἶπε: Μήπως θέλετε καὶ σεῖς νὰ φύγετε; Ὅταν ἄρχιζε τὴ δημόσια δράση Του, τοὺς ἀπηύθυνε προσωπικὴ πρόσκληση λέγοντας: «Δεῦτε ὀπίσω μου» (Ματθ. δ΄ 19), ἢ στὸ Ματθαῖο· «ἀκολούθει μοι» (Ματθ. θ΄ 9). Τώρα ποὺ Τὸν γνώρισαν καλύτερα, ποὺ ἄκουσαν τόσες ὑψηλὲς διδασκαλίες Του, ποὺ εἶδαν τόσα θαύματά Του, ποὺ ἀπήλαυσαν τόσες εὐεργεσίες Του, τοὺς λέει: «Μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;» (Ἰω. ς΄ 67). Δὲν σᾶς ὑποχρεώνω νὰ μὲ ἀκολουθεῖτε χωρὶς τὴ θέλησή σας. Ἂν θέλετε νὰ ἀναχωρήσετε, εἶστε ἐλεύθεροι νὰ τὸ κάνετε.

Τότε ὁ Πέτρος ἐκ μέρους ὅλων Τοῦ ἀπάντησε: «Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα; ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις». Σὲ ποιὸν ἄλλον διδάσκαλο νὰ πᾶμε, Κύριε; Ἐσὺ ἔχεις λόγια ποὺ μεταδίδουν ζωὴ αἰώνια. Ἐμεῖς οἱ δώδεκα ἔχουμε πιστέψει κι ἔχουμε γνωρίσει μὲ τὴν προσωπική μας πείρα ὅτι Ἐσὺ εἶσαι ὁ Χριστός, «ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ἰω. ς΄ 68-69).

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Πέτρου φανερώνει ὅτι ὁ Διδάσκαλός τους ἦταν γι᾿ αὐτοὺς «τιμιώτερος παντὸς ἄλλου», ὅπως λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ἀσκοῦσε τόση ἕλξη στὴν ψυχή τους, ποὺ δὲν ἤθελαν νὰ φύγουν ἀπὸ κοντά Του. Κύριε, ποιὸς θὰ μᾶς «μυσταγωγήσει τὰ παραπλήσια;»· «καὶ τίνι προσελθόντες τὸ κρεῖτ­τον εὑρήσομεν;», σημειώνει καὶ ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας (PG 73, 613). Ποιὸς θὰ μᾶς μυσταγωγήσει σὲ τόσο μεγάλες ἀλήθειες; 

Σὲ ποιὸν ἄλλον θὰ πᾶμε, γιὰ νὰ βροῦμε κάτι καλύτερο; Νὰ πᾶμε στοὺς γραμματεῖς καὶ τοὺς Φαρισαίους; στοὺς θύραθεν φιλοσόφους; στὸν κόσμο; στὴν ἁμαρτία; Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μαζί Σου. Διότι Ἐσὺ εἶσαι «ὁ Διδάσκαλος ὅλων τῶν διδασκάλων, μᾶλλον δὲ ὁ Ἕνας καὶ μόνος Διδάσκαλος». Δὲν εἶσαι ψευδοσωτήρας, ἀλλὰ ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου, ὁ Λυτρωτής. Εἶσαι ὁ Χριστός, «ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος».

Σὲ ἄλλη περίσταση, μετὰ τὴν Πεντηκοστή, ὁ ἀπόστολος Πέτρος πρόσθεσε:«Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία» (Πράξ. δ΄ 12). Δὲν εἶναι δυνατὸν μὲ καν­έναν ἄλλον νὰ ἀποκτήσουμε τὴ σωτηρία ποὺ μᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός. Κανεὶς ἄλλος δὲν σώζει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, παρὰ μόνο ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ἂν Τὸν ἐγκαταλείψουμε καὶ φύγουμε, εἶναι σὰν νὰ ἐγκαταλείπουμε τὴ σωτηρία μας.

Πράγματι· ὁ Χριστὸς χαρίζει τὰ πάντα. Τὸ πολύ, τὸ ζωντανὸ καὶ ἀτέλειωτο ποὺ βρίσκουμε κοντὰ στὸ Χριστό, δὲν τὸ βρίσκουμε πουθενὰ ἀλλοῦ. Τὸν ἀκοῦν οἱ θλιμμένοι καὶ παρηγοροῦνται, οἱ ψυχροὶ καὶ θερμαίνονται, οἱ πλανεμένοι καὶ σώζονται, οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ μετανοοῦν, οἱ πνευματικὰ νεκροὶ καὶ ἀφυπνίζονται, οἱ πιστοὶ καὶ ἁγιάζονται!

Ἐμεῖς ἆραγε ἔχουμε προσωπικὴ ἐμ­πειρία γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ παρόμοια μὲ τὴν ἐμπειρία ποὺ εἶχαν ὁ ἀπόστολος Πέτρος καὶ οἱ λοιποὶ Ἀπόστολοι; Τὸν ἀναγνωρίζουμε Κύριο καὶ Θεό μας, Σωτήρα καὶ Λυτρωτή μας, μοναδικὸ καὶ ἀπαράμιλλο Διδάσκαλό μας; Αἰσθανόμαστε τὴν παρουσία Του καὶ τὴν ἐπίδρασή Του στὴ ζωή μας; Τὸν δοξολογοῦμε γιὰ τὴ σωτηρία ποὺ μᾶς χάρισε; Τρέχουμε σὰν διψασμένα ἐλάφια νʼ ἀ­κούσουμε τὸν θεῖο λόγο Του, ποὺ ἔχει ζωὴ καὶ μεταδίδει ζωή;

Ἂν ἔχουμε αὐτὴ τὴ θερμὴ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Κύριο διὰ τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ἀπομένει παρὰ νὰ ὁμολογοῦμε τὴ σωτήρια ὁμολογία μας, ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι «ὁ Κύριός μας καὶ ὁ Θεός μας». Θὰ βεβαιώνουμε τότε ὅτι «ὅλα κον­τά Του ἐμεῖς τὰ βρήκαμε». Καὶ θὰ ἐ­παναλαμβάνουμε τὸν λόγο τοῦ ἀπο­στό­­λου Πέτρου: «Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευ­σό­μεθα; ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις»!

http://proskynitis.blogspot.gr/

«εν τω στόματί σου και εν τη καρδία σου»

Όταν προσεύχεσαι στον Θεό, γνώριζε ότι Αυτός είναι κοντά σου, «εν τω στόματί σου και εν τη καρδία σου» (Ρωμ. 10, 8).

 Σε αγαπά όσο κανείς άλλος στη γη και στον ουρανό, αφού είσαι παιδί Του, είσαι εικόνα Του.

Γι αυτό κι εσύ με πολλή αγάπη να Τον επικαλείσαι, να Τον ευγνωμονείς και να Τον δοξάζεις, γιατί Εκείνος είναι η δύναμή σου, η ζωή σου και η δόξα σου!

Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης

http://orahmas.blogspot.gr

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΟΠΑΥΣΗΣ

Έλεγε κάποιος απ’ τους Πατέρες ότι ένας μοναχός μπήκε κάποτε σ’ ένα ιατρείο κι εκεί πέρα είδε πολλούς που είχαν έρθει έχοντας διάφορες ασθένειες και που ο γιατρός έδινε στον καθένα τ’ ανάλογα φάρμακα. Αυτός, λοιπόν, ο μοναχός πλησίασε τον γιατρό και του λέει: «Υπάρχει κανένα γιατρικό βότανο που να σταματάει τ’ αμαρτήματα;».

Του λέει ο γιατρός: «Ναι, υπάρχει. Πήγαινε και πάρε τη ρίζα της πνευματικής πτωχείας, τα φύλλα της υπομονής, του βελανιδιού την ταπείνωση και την προσευχή των νοσούντων. Κι αφού τα τρίψεις όλα μαζί μες το γουδί της υπομονής, πέρασέ τα απ’ το κόσκινο των καθαρών λογισμών και βάλ’ τα όλα μέσα στην καθαρή χύτρα του εαυτού σου, βάζοντας σ’ αυτή το νερό της αγάπης και κάτω από τη χύτρα άναψε τη φλόγα του θείου πυρός. Κι όταν αυτά βράσουν καλά, άδειασέ τα με διάκριση πνευματική και δοκίμασέ τα με το κουτάλι της κατάνυξης· και σ’ όλες τις μέρες της ζωής σου να μη γυρίσεις πίσω στο παρελθόν σου. Αυτή είναι η μέθοδος που διαλύει πληθώρα αμαρτημάτων».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ

(1886–1983)

[Αρχιμανδρίτου Γαβριήλ:

«Η μοναχική ζωή

κατά τους Αγίους Πατέρας»,

Κεφ. Ι, §37, σελ. 73,

Εκδοτικός Οίκος «Αστήρ»,

Αθήναι 19722.

Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφίας,

πληκτρολόγηση κειμένου

και ολική μεταφορά του

στη δημοτική: π. Δαμιανός.]

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Οἱ ἐντολές τῆς Καινῆς Διαθήκης

Νά ἀγαπᾶς τόν Κύριο μέ ὅλη σου τήν ψυχή, μέ ὅλη σου τήν καρδιά, 

μέ ὅλη σου τή διάνοια καί μέ ὅλη σου τή δύναμη.

(Μᾶρκος Κεφ.ιβ' Παρ.30)

Νά ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου (Ματθαῖος ιθ' 19)

Νά εἶσαι ταπεινός (Ματθαῖος ε' 3)

Νά εἶσαι εἰρηνικός καί πρᾶος (Ματθαῖος ε' 5)

Νά διψᾶς γιά δικαιοσύνη (Ματθαῖος ε' 5)

Νά εἶσαι ἐλεήμων (Ματθαῖος ε' 7)

Νά μή φονεύεις (Ματθαῖος ε' 21)

Νά μήν ὀργίζεσαι (Ματθαῖος ε' 22)

Νά μήν ὑβρίζεις τόν πλησίον (Ματθαῖος ε' 22)

Νά μή μοιχεύεις (Ματθαῖος ε' 27)

Νά μήν ἐπιθυμεῖς τή γυναίκα τοῦ πλησίον (Ματθαῖος ε' 28)

Νά μή ἀντιδικεῖς (Ματθαῖος ε' 39)

Νά ἀγαπᾶς τόν ἐχθρό σου (Ματθαῖος ε' 44)

Νά συγχωρεῖς τά ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων (Ματθαῖος στ' 14)

Νά μή θησαυρίζεις (Ματθαῖος στ' 19)

Νά μήν κατακρίνεις τόν πλησίον (Ματθαῖος)

Νά κάνεις στούς ἄλλους αὐτό ἀκριβῶς πού θέλεις νά κάνουν καί οἱ ἄλλοι σέ σένα (Ματθαῖος ζ' 12)

Νά θυσιάζεις τή ζωή σου γιά τόν Κύριο (Ματθαῖος ι' 39)

Νά μή βλασφημεῖς τό Ἅγιο Πνεῦμα (Ματθαῖος ιβ' 31)

Νά τιμᾶς τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου (Ματθαῖος ιε' 4)

Νά μήν πορνεύεις (Ματθαῖος ιε' 19)

Νά μήν ψευδομαρτυρεῖς (Ματθαῖος ιε' 19)

Νά μήν κλέβεις (Ματθαῖος ιε' 19)

Νά μή χωρίζεις τή γυναίκα σου (παρά μόνο ἕνεκα μοιχείας). (Ματθαῖος ιθ' 9)

Νά μετανοεῖς γιά τά ἁμαρτήματά σου (Ματθαῖος κα' 31)

Νά μή στερεῖς τόν πλησίον σου ἀπ' ὅ,τι τοῦ ἀνήκει (Μᾶρκος ι' 19)

Νά μήν εἶσαι πλεονέκτης (Α' Πρός Ρωμαίους α' 29)

Νά μή φθονεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους α' 29)

Νά μή φιλονικεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους α' 29)

Νά μή μνησικακεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους α' 31)

Νά μή συκοφαντεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους γ' 8)

Νά μήν ὑπερηφανεύεσαι (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 16)

Νά ἔχεις ὑπομονή (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 12)

Νά εἶσαι φιλόξενος (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 13)

Νά μήν ἐκτοξεύεις κατάρες (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 14)

Νά ἀποφεύγεις τά ἁμαρτωλά φαγοπότια καί τή μέθη

(Α' Πρός Ρωμαίους ιγ' 13)

Νά μή συμπεριφέρεσαι ὡς θηλυπρεπής ἤ ἀρσενοκοίτης

(Α' Πρός Κορινθίους στ' 9)

Νά ἀγαπᾶς τήν ἀλήθεια (Α' Πρός Κορινθίους ιγ' 6)

Νά εἶσαι μεγαλόψυχος καί ἀνεκτικός (Α' Πρός Κορινθίους ιγ' 4)

Νά ὑπομένεις τά ἐλαττώματα τῶν ἄλλων (Α' Πρός Κορινθίους ιγ' 7)

http://orahmas.blogspot.gr

ΥΠΑΡΧΕΙ Ή ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ;

Είναι γνωστό ότι η αμαρτία δεν έχει ουσία. Είναι κάτι το ανυπόστατο, είναι η απουσία του αγαθού.

Αμαρτία σημαίνει ότι μου λείπει ο Θεός, μου λείπει το φως, μου λείπει ο Άγιος των αγίων. 

Αμαρτία λοιπόν είναι η απουσία της δόξης και της αγιότητος του Θεού. 

Ό,τι επιτελείται σε όλη την ύπαρξή μου, στο σώμα, στην ψυχή, στο πνεύμα και στην διάνοιά μου, είναι φυσικά συμπτώματα αυτής της απουσίας. 

Όπως, όταν φεύγει ο ήλιος, κάνει κρύο και σκοτεινιάζει, όταν όμως πέφτει επάνω μου κατακόρυφα, παθαίνω εγκαύματα και τυφλώνονται τα μάτια μου, το πάν δηλαδή εξαρτάται από το άν υπάρχει ή δεν υπάρχει ήλιος και πώς ενεργεί, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην σχέση μου με τον Θεό. 

Το πάν εξαρτάται από το άν υπάρχει ή δεν υπάρχει, άν καλώς ή κακώς υπάρχει ο Θεός για μένα.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

http://proskynitis.blogspot.gr

Ο ΠΟΛΙΤΙΜΟΣ ΛΙΘΟΣ...

Μια σοφή γυναίκα που ταξίδευε στα βουνά ανακάλυψε τυχαία σε ένα ρέμα έναν πολύτιμο λίθο. Κοντοστάθηκε, τον μάζεψε και συνέχισε το δύσκολο ταξίδι της. Την επόμενη μέρα συνάντησε έναν άλλο ταξιδιώτη πεινασμένο και εξαντλημένο. Η γυναίκα βλέποντας τον έτσι ταλαιπωρημένο, αποφάσισε να μοιραστεί μαζί του το φαγητό της. Καθώς όμως άνοιξε το σακίδιο της, ο ταξιδιώτης είδε τον πολύτιμο λίθο και εντυπωσιάστηκε. 

Παρακάλεσε λοιπόν τη γυναίκα να του τον χαρίσει. Εκείνη χωρίς δισταγμό ή δεύτερες σκέψεις πήρε τον πολύτιμο λίθο και του τον έδωσε. Ο ταξιδιώτης έφυγε ενθουσιασμένος , μακαρίζοντας την καλή του τύχη. Αυτός ο λίθος ήταν ανεκτίμητης αξίας και θα τον εξασφάλιζε για το υπόλοιπο της ζωής του. Κι άρχισε να κάνει σχέδια για το μέλλον του που διαγραφόταν λαμπρό, γεμάτο ανέσεις και πολυτέλειες. Μετά από μερικές μέρες όμως επέστρεψε αναζητώντας τη σοφή γυναίκα. «Σκέφτηκα πολύ αυτές τις μέρες» ομολόγησε μόλις τη βρήκε. «Ξέρω πόσο πολύτιμος είναι ο λίθος που μου χάρισες. Θα μπορούσα με τη βοήθεια του να ζήσω μια άνετη, παραμυθένια ζωή. Παρόλα αυτά δεν τον θέλω. Αποφάσισα να στον επιστρέψω με την ελπίδα ότι θα μου δώσεις κάτι άλλο, κάτι πραγματικά πολύτιμο. Δώσε μου κάτι που υπάρχει μέσα σου, δώσε μου αυτό που σε έκανε να μου χαρίσεις το λίθο»

http://orthognosia.blogspot.gr/

Να αγαπήσεις την σιωπή

Να ζεις στην αφάνεια, αποκρύπτοντας από τους ανθρώπους τα καλά έργα και τους πνευματικούς κόπους σου. Να σηκώνεις αγόγγυστα τους ελέγχους, τις ατιμίες, τις λοιδορίες και την περιφρόνηση των ανθρώπων, καθώς και τα παιδαγωγικά ραπίσματα του Θεού. 

Να θυμάσαι τα πολλά σου αμαρτήματα και να συντρίβεσαι γι΄ αυτά. Να μελετάς και να θαυμάζεις τα υπερφυσικά κατορθώματα των Αγίων του Θεού. Να καλλιεργείς την εσωτερική αυτομεμψία. Να αποφεύγεις τους επαίνους σαν φωτιά. 

Τέλος, να κρατάς πάντοτε στον νου σου τη μνήμη του φοβερού δικαστηρίου του Κυρίου, εκεί που όλοι οι υπερήφανοι θα ταπεινωθούν οριστικά…

http://orahmas.blogspot.gr

Η «ΣΥΝΟΔΟΣ» ΤΟΥ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΣΥΜΠΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν

Οἱ ἀνησυχίες καὶ ἡ ἀγωνία τοῦ ὑγιοῦς πληρώματος τῆς Ἐκκλησίαςγιὰ τὴν ἔκβαση τῶν ἐργασιῶν τῆς λεγόμενης Ἁγίας καὶ ΜεγάληςΣυνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπαληθεύθηκαν. Ἡ σύναξη αὐτὴ δὲν εἶναι οὔτε σύνοδος οὔτε ἁγία οὔτε μεγάλη.

Δὲν εἶναι σύνοδος, διότι δὲν ἔχει τίποτε κοινὸ μὲ τὶς συνόδους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας· διακόπτει τὴν παράδοση τῶν ὀρθοδόξων συνόδων, δὲν ἀποτελεῖ συνέχειά τους, συνιστᾶ συνοδικὴ παρεκτροπὴ καὶ κανονικὴ καινοτομία. Ἡ ἐκκλησιολογικὰ κυνικὴ καὶ προκλητικὴ ὁμολογία τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας ὅτι «δὲν εἶναι ἀντίγραφο τῶν παλαιῶν συνόδων ἀλλὰ ἕνα νέο εἶδος συνόδου», ἐπαινεθεῖσα ἀπὸ τὸν πρωτοστάτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἰκουμενικὸ πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τὸν καὶ πρόεδρο τῆς «Συνόδου», καθιστᾶ ὅλους τοὺς συμμετέχοντες ἀρχιερεῖς, ποὺ τὴν ἀποδέχθηκαν ἀδιαμαρτύρητα, καινοτόμους καὶ παραβάτες τῆς μακραίωνης συνοδικῆς καὶ κανονικῆς παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὑποκείμενους στὴν κρίση μιᾶς μελλοντικῆς ἀληθοῦς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου.

Ἡ εἰκόνα τῶν συμπροσευχομένων μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους αἱρετικῶν παρατηρητῶν, Μονοφυσιτῶν, Παπικῶν καὶ Προτεσταντῶν καὶ οἱ φιλόφρονες πρὸς αὐτοὺς λόγοι καὶ ἐκδηλώσεις βοοῦν καὶ κραυγάζουν γιὰ τὴν πρωτοφανῆ συνοδικὴ καινοτομία καὶ τὴν εὐθεία προσβολὴ τῶν Ἱερῶν Κανόνων.

Δὲν εἶναι ἁγία, διότι ὁρισμένα σημαντικὰ κείμενα τὰ ὁποῖα ἐνέκρινε εἶναι ἀντίθετα πρὸς τὶς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ληφθεῖσες διὰ τῶν αἰώνων ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἰδιαίτερα ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρετικῶν. Δὲν εἶναι δυνατὸν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ εἶναι ἀντίθετο μὲ τὸν ἑαυτό του· ἄλλοτε νὰ καταδικάζει, στὶς ὄντως ἅγιες συνόδους, τὶς αἱρέσεις καὶ νὰ ἀναθεματίζει τοὺς αἱρετικούς, καὶ ἄλλοτε, ὅπως στὴν «σύνοδο» τῆς Κρήτης, νὰ τὶς θεωρεῖ ἐκκλησίες. Καὶ ἐπειδὴ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι εὐθές, ἀναλλοίωτο καὶ ἄτρεπτο, διεστραμμένες καὶ ἀλλοιωμένες εἶναι κάποιες ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῆς συνάξεως τοῦ Κολυμπαρίου ποὺ ἔχουν κατεξοχὴν δογματικὸ περιεχόμενο. Δὲν ἐλήφθησαν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀλλ᾽ ἐν ἄλλῳ πνεύματι, σκολιῷ καὶ ἀλλοτρίῳ.

Δὲν εἶναι ἐπίσης μεγάλη ἡ «σύνοδος» γιὰ δύο λόγους. Τὸ μεγαλεῖο ἐν πρώτοις συνδέεται μὲ τὴν θεοσέβεια καὶ τὴν ἁγιότητα. Ἡ Ἐκκλησία ὀνόμασε μεγάλους ὅ-σους Ἁγίους διακρίθηκαν εἴτε στὴν ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας εἴτε στὴν ἀρετὴ καὶ στὴν ἁγιότητα ἢ καὶ στὰ δύο· Μέγας Ἀθανάσιος, Μέγας Κωνσταντῖνος, Μέ-γας Βασίλειος, Μέγας Ἀντώνιος, Μέγας Εὐθύμιος καὶ πολλοὶ ἄλλοι. Ἡ «σύνο-δος» τῆς Κρήτης στὴν ὑπεράσπιση τῆς πίστεως ὄχι μόνον δὲν παίρνει μεγάλο βα-θμό, ἀλλὰ ἡ ἐπίδοσή της εἶναι ἀρνητική, κάτω ἀπὸ τὸ μηδέν, ἀφοῦ δὲν καταπολε-μεῖ, ἀλλὰ ἐκκλησιοποιεῖ τὶς αἱρέσεις.

Εἶναι μικρὴ καὶ γιὰ ἄλλο σημαντικὸ λόγο· ἡ παρουσία ὅλων τῶν ἐπισκόπων στὶς μεγάλες συνόδους πιστοποιεῖ τὴν διὰ τῶν ποιμένων παρουσία ὅλου τοῦ ποιμνίου, τὴν ἔκφραση τῆς συνειδήσεως τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπὸ τῆς πλευρᾶς αὐτῆς ἡ «σύνοδος» τῆς Κρήτης εἶναι κολοβὴ καὶ ἐλλιπής. Δὲν ἐκλήθησαν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι, ἀλλὰ μικρός, περιορισμένος ἀριθμὸς ἐπισκόπων. Ἑπομένως δὲν ἐκπροσωπεῖται ὅλο τὸ πλήρωμα. Ἀλλὰ καὶ οἱ κληθέντες, βάσει τοῦ ἀπαράδεκτου Κανονισμοῦ, δὲν ἔχουν τὸ δικαίωμα διὰ τῆς ψήφου τους νὰ ἐκφράσουν τὴν συμφωνία ἢ τὴν διαφωνία τους πρὸς τὰ ἀποφασιζόμενα, νὰ ἐκφράσουν τὸ ἐκπροσωπούμενο ποίμνιο. Ἀποτελεῖ μοναδικὴ ἱστορικὴ πρωτοτυπία παπικῆς, ὀλιγαρχικῆς, ἀντισυνοδικῆς ἐμπνεύσεως. Ψηφίζουν ὄχι ὅλοι οἱ παρόντες ἐπίσκοποι, ἀλλὰ ὁ μικρὸς ἀριθμὸς τῶν δεκατεσσάρων (14) προκαθημένων, οἱ ὁποῖοι καθίστανται οἱονεὶ πάπες ὑπεράνω τῶν συνόδων τῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν. Πρόκειται γιὰ μικρὴ σύναξη προκαθημένων, γιὰ ἕνα ἄγνωστο καινοφανῆ θεσμό, ποὺ προσβάλλει τὴν ἰσότητα τῶν ἐπισκόπων, διότι μεταβάλλει τοὺς προκαθημένους ἀπὸ «πρώτους μεταξὺ ἴσων» (primos inter pares) σέ «πρώτους ἄνευ ἴσων» (primos sine paribus).

Δύο ἀκόμη παράγοντες ἐσμίκρυναν τὴν δῆθεν μεγάλη σύνοδο· ἡ ἀπουσία τεσ-σάρων πατριαρχῶν, προκαθημένων ἰσαρίθμων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, ὄχι ἐκ λόγων ἀνάγκης, ὅπως ὑγείας, πολεμικῶν συγκρούσεων καὶ ἄλλων, ἀλλὰ λόγῳ διαφωνιῶν πρὸς τὴν διαδικασία συγκλήσεως, τοῦ Κανονισμοῦ Λειτουργίας καὶ τῆς Θεματολογίας τῆς συνόδου. Δὲν ἔλαβαν μέρος οἱ αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες τῆς Ἀντιοχείας, τῆς Ρωσίας, τῆς Βουλγαρίας καὶ τῆς Γεωργίας. Πρὶν νὰ συνέλθει ἡ «σύνοδος» ἔχασε τὸν πανορθόδοξο χαρακτήρα της καὶ πρὸ παντὸς τὴν ἀξιοπιστία τῶν ἀποφάσεών της, διότι οἱ ἀπόντες κατήγγειλαν ἔλλειψη συνοδικότητας, διαφά-νειας καὶ σεβασμοῦ τῶν παραδεδομένων, ἐν ὀλίγοις ἔλλειμμα Ὀρθοδοξίας, καὶ προώθηση προειλημμένων ἀποφάσεων. Καὶ δὲν εἶναι βέβαια μόνον ἡ ἀπουσία τῶν τεσσάρων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν ποὺ μικραίνει τὴν «σύνοδο»· περισσότερο ἀπὸ αὐτὸ εἶναι ἡ μὴ ἐκπροσώπηση τοῦ συντριπτικὰ μεγαλυτέρου ἀριθμοῦ πιστῶν, τῆς πληθυσμιακῆς ὑπεροχῆς τῶν Ὀρθοδόξων ποὺ δὲν ἐκπροσωπήθηκαν στὴν «σύνοδο».

Ἡ «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» ἀγωνίσθηκε μὲ συνέδρια, ὁμιλίες, συνεντεύξεις καὶ ἀρθογραφία τῶν μελῶν της, συνεργαζόμενη μὲ ὁμόφρο-νες ἐπισκόπους, νὰ ἐνημερώσει τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς γιὰ τὴν κακὴ πορεία τῆς «συνόδου», ἰδιαίτερα κατὰ τὴν τελευταία φάση τῆς προετοιμασίας της. Θὰ ἤ-μασταν εὐτυχεῖς, ἂν εἶχε ἀποτραπῆ ἡ σύγκληση αὐτῆς τῆς οἰκουμενιστικῆς συνόδου ἢ ἂν κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἐργασιῶν της κάποιοι προκαθήμενοι ἢ συμμετέχοντες ἀρχιερεῖς ἀγωνίζονταν ἀποφασιστικὰ καὶ ἀποτελεσματικὰ νὰ ἀπορριφθεῖ ὁλόκληρο τὸ κείμενο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον», τὸ ὁποῖο νομιμοποιεῖ καὶ θεσμοθετεῖ τὸν Οἰκουμενισμό. Οἱ διορθώσεις καὶ οἱ βελτιώσεις, τὶς ὁποῖες ἐπρότεινε ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀκόμη καὶ ἂν ἐγίνοντο συνοδικὰ δεκτές, δὲν ἐπρόκειτο βέβαια νὰ καταστήσουν τὸ κείμενο ὀρθόδοξο καὶ ἀποδεκτό, ἀφοῦ οὔτε τὰ ἀπαράδεκτα κείμενα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων ἐκρίνοντο οὔτε πολὺ περισσότερο ἡ μὲ ἀντορθόδοξους ὅρους συμμετοχή μας στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν». Ἀντίθετα, μέσα στὸ κείμενο ἐπαινοῦνται καὶ ἐγκωμιάζονται. Ἡ δὲ ὀρθὴ πρόταση τὸ «χριστιανικὲς ἐκκλησίες» νὰ γίνει «χριστιανικὲς κοινότητες» συνάντησε λυσσώδη ἀντίδραση καὶ ἀπορρίφθηκε μὲ ἀνιστόρητες, ἀθεολόγητες, παράλογες, σοφιστικὲς ἀντιπροτάσεις, τὶς ὁποῖες υἱοθέτησε, ἄγνωστο πῶς, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, ποὺ δὲν ὑπεστήριξε, ὡς ὄφειλε, τὴν ἀπόφαση τῆς συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος καί ὑπερέβη ἀναιτιολόγητα τὴν ἐξουσιοδότηση, ποὺ εἶχε λάβει ἀπὸ αὐτήν, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται γιὰ τὴν ἐγκυρότητα τῶν ἀποφάσεων ποὺ ἐλήφθησαν. Ἀναμένονται οἱ ἀπαραίτητες ἐξηγήσεις ποὺ ὀφείλουν νὰ δώσουν στὸ Σῶμα τῆς Ἱεραρχίας τόσο ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὅσο καὶ οἱ ὑπόλοιποι Ἑλλαδίτες Ἱεράρχες τῆς «συνόδου» τῆς Κρήτης.

Ἀπὸ τὸ ναυάγιο στὰ θολὰ νερὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν τελευταία στιγμὴ γλύτωσαν, κολυμπώντας ὀρθόδοξα στὸ Κολυμπάρι, οἱ ἐπίσκοποι ποὺ δὲν ὑπέγραψαν τὸ περιλάλητο κείμενο ἤ διετήρησαν τὶς ἐπιφυλάξεις τους.Πρόκειται, ἀπ’ ὅσα γνωρίζουμε ἕως τώρα, γιὰ τοὺς Μητροπολίτες Μπάτσκας κ. Εἰρηναῖο (ἀπὸ τὴν ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας), ἀπὸ τὴν ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τοὺς Μητροπολίτες Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιο, Μόρφου κ. Νεόφυτο, Ἀμαθοῦντος κ. Νικόλαο, Λήδρας κ. Ἐπιφάνιο, οἱ ὁποῖοι δὲν ὑπέγραψαν τὸ κείμενο, καὶ Νεαπόλεως κ. Πορφύριο, ὁ ὁποῖος διετήρησε ἐπιφυλάξεις κατὰ τὴν ὑπογραφή, καὶ τὸν Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεο (ὁ μόνος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ποὺ δὲν ὑπέγραψε). Ἀρκετοὶ ἀκόμη Ἱεράρχες ἄσκησαν ἔντονη κριτικὴ στὸ ἐν λόγῳ κείμενο καὶ διετήρησαν τὶς ἐπιφυλάξεις τους κατὰ τὴν ὑπογραφή του. Ἀποτελοῦν τὴν συνέχεια τῶν ὁμολογητῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ γιὰ ὅλους ἐμᾶς ἐλπίδα καὶ προοπτικὴ πὼς στὸ μέλλον συνοδικὰ καὶ ὀρθόδοξα θὰ ἀπορριφθεῖ ἡ «σύνοδος» τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης, ὡς οὐνιτική, οἰκουμενιστικὴ καὶ φιλοπαπική, ὅπως ἔγινε καὶ μὲ τὴν ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας. Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀποτελεῖ μία πρώτη ἀποτίμηση· θὰ ἀκολουθήσουν λεπτομερέστερες καὶ ἐμβριθέστερες.

Γιὰ τήν «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν»

Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου

Προηγούμενος Ἱ. Μ. Μεγ. Μετεώρου Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος

Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου,

Ἀμαρούσιον Ἀττικῆς Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Ἀρχιμ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου

Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ἁγίας Τριάδος,

Ἄνω Γατζέας Βόλου Δημήτριος Τσελεγγίδης

Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστη-μίου Θεσσαλονίκης (Σύμβουλος)

Γέρων Εὐστράτιος Ἱερομόναχος

Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαύρας Ἁγ. Ὄρους

https://fdimathan.wordpress.com

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Αρχιζουν οι ΙΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΕΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΙΣ. Δοξα τω Θεω παντων ενεκεν. ΕΞΕΛΘΕΤΕ ΕΚ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΦΟΡΙΣΘΗΤΕ, λεγει ΚΥΡΙΟΣ

«Τοις κοινωνούσιν εν γνώσει [τοις αιρετικοίς] ανάθεμα».

Ζ Όικουμενική Σύνοδος

Το 1924 η Χριστομάχος μασονία με τα όργανα της μέσα στην εκκλησία κατέσφαξε το Ορθόδοξο ποίμνιο επιβάλλοντας – δια της βίας και μαφιόζικων μεθόδων - την αποκοπή του από τις άγιες εντολές των Οικουμενικών Συνόδων. 

Το 1965 ένας νέος Κήρινθος , ένα γνήσιο τέκνο του διαβόλου, και μια μικρή παρέα επισκόπων (ενός ανύπαρκτου ποιμνίου) αίρει τα Συνοδικά αναθέματα κατά των παπικών, και τους ανακηρύσσει αδελφή εκκλησία βλασφημώντας χιλιάδες Αγίους και Μάρτυρες που διδαξαν τα αντίθετα και έπαθαν τα φριχτότερα. Οι επόμενοι πατριάρχες άξιοι πολίτες της Βαβυλώνας, υιοθέτησαν την Δυτική χολερική διδασκαλία και θυσίασαν στις σκωληκόβρωτες αιρέσεις και τον αιμοδιψή Μπαθομέτ, χιλιάδες ψυχές του ποιμνίου του Θεού.

Το 1991 στο Μπαλαμάντ αναγνώρησαν τον παπισμό.

Το 1993 στο Σαμπεζύ αναγνώρισαν την θηριώδη αίρεση των Μονοφυσιτών ως αδελφή και «ορθόδοξη εκκλησία».

Το 2006 στο Πόρτο Αλέγκρε αναγνώρισαν όλες τις χριστιανικές αιρέσεις ως κανονικές εκκλησίες, καθοδηγούμενες από το Άγιο Πνεύμα.

Η διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδας, τα υπόλοιπα πατριαρχεία και αυτοκέφαλες Εκκλησίες κρυφοστήριζαν ολόψυχα το Φανάρι όλα αυτά τα χρόνια στο να ολοκληρώσει τη «βρώμικη δουλειά», την αναβίωση και προσχώρηση στο άθεο δόγμα του Απελλού. 

Η απόδειξη έλαμψε στο Κολυμπάρι. 

Αφού ψιθύρισαν για τα μάτια του κόσμου κάποιες «αγωνιστικές» αντιρρήσεις υπέγραψαν φαρδιά πλατιά ότι δεν υπάρχουν αιρέσεις άλλα όλες οι κακοδοξίες είναι άγιες και σωτηριώδεις εκκλησίες.

Ποιμένες στην όψη και λύκοι στην πράξη. Εισηγητές της φρενοβλάβειας. 

Πιστότατοι εργολάβοι που προδίδουν χωρίς διωγμό. 

Οι λέγοντες : «Δεύτε αποκτεί-νωμεν Αυτόν, ίνα ημών γέννηται η κληρονομία».[1]

Έτσι, οι Άγιοι (που θα κρίνουν τον κόσμο[2]), και οι οποίοι δίδαξαν ότι οι αιρέσεις οδηγούν στην κόλαση και οι Οικουμενικές Σύνοδοι που επικύρωσαν την διδασκαλία τους και οι Μάρτυρες που θυσιάστηκαν προασπιζόμενοι αυτήν την Πίστη, στο Κολυμπάρι παρουσιάστηκαν ώς πλανεμένοι. 

Οι συνδαιτυμόνες του Κολυμπαρίου και οι «δι΄ευλόγους αιτίες απολειφθέντες», υποθέτω στην επόμενη «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» θα προλάβουν να τους αναθεματίσουν.

Ω!! «Εσείς , παιδιά της μάγισσας, απόγονοι μοιχού και πόρνης πλησιάστε κατά ‘δώ. 

Ποιόν κάνετε περίγελο; Ποιόν έχουν στόχο τα ανοιχτά σας στόματα; Και σε ποιόν βγάζετε την γλώσσα;»[3]

Για τους ψυχρούς και αδιάφορους χριστιανούς είστε σπουδαίοι, για τις χιλιάδες χιλιάδων που ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν την αίρεση σας έως την απώλεια της κολάσεως είστε τέκνα της κατάρας[4]. 

Στην ληστρική ψευδοσύνοδο της Κρήτης αποδείχτηκε ότι Ορθόδοξους Επισκόπους δεν έχουμε. 

Έχουμε «σοφούς εις το κακόν».[5]

Οι χειρότεροι υπογράφουν και οι καλύτεροι υποθέτουμε ότι υπάρχουν. 

Τους αναζητούμε με βάση πολύπλοκους μαθηματικούς υπολογισμούς. 

Οι Ηγούμενοι των μοναστηριών ατενίζουν από τα καταπράσινα ρετιρέ τους τον κοσμάκη να ανάβει το κερί, να φιλά την εικόνα και να πεζοδρομεί προς τον άδη. 

Οι αρχαιοφύλακες των Αγιορείτικων μουσείων προβάλουν τα εκθέματα της Πίστεως μα όχι και την Πίστη, αφού είναι κωλυόμενοι σε άλλες δου-λειές.«Ουαί αυτοίς ότι την οδόν του Κάϊν επορεύθησαν». «Κάνατε την ψευτιά κατά-φύγιο και την απάτη κρυψώνα».[6]

«Άνθρωποι καταφθαρμένοι τον νούν , αδόκιμοι περι την πίστιν».[7]

Μάθετε ότι: «Δεν ανήκετε στην εκκλησία του Χριστού όσοι δεν βρίσκεστε στην αλήθεια»[8]

Καημένο ποίμνιο ! 

Ιερέ λαέ του Θεού για το οποίο ο Χριστός έκλαψε με αίμα! 

Που αγωνίζεσαι να ξεφύγεις από την αμαρτία του κόσμου και έπεσες στις αρκούδες της δεσποτοκρατίας και τις ύαινες της κρυφο-Ουνίας. 

Ακολούθησες με εμπιστοσύνη το αγιασμένο ράσο έχοντας στο νου σου τους αγίους που το φόρεσαν άλλα δεν ενδιαφέρθηκες να δείς ότι τώρα φοριέται από οχιές και λύκους. 

Από κωφάλαλους φαρμακοποιούς θανάσιμων υπνωτικών της Ορθόδοξης συνείδησης σου. 

Από τους Βατικάνειους τεχνίτες της ευθανασίας πουδιακηρύττουν τις αμαρτίες τους όπως στα Σόδομα. [9]

Άλλα: «Mη τρέμεις Ιακώβ, φτωχέ λαέ Ισραήλ! Εγώ θα σε βοηθήσω έστω κι αν είσαι ανίσχυρος σα σκουλίκι που το πατούν. Εγώ! Ο Κύριος, είμαι ο λυτρωτής σου!»[10]

ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ

Σαφή εντολή μας δίνει ο Κύριος μας ότι τα δικά Του πρόβατα δεν πρέπει να ακούν φωνή ξένου ποιμένα άλλα να φεύγουν.[11]

Και οι Απόστολοι και οι Σύνοδοι και οι άγιοι να ξεχωρίσουμε τους εαυτούς μας από τα άτιμα σκεύη [τους ψευδοδιδασκάλους],[12] που ο λόγος τους ξαπλώνεται σαν γάγγραινα μας ορίζουν.

«Ούτε για λίγη ώρα εν δεχόμαστε σχέση με αυτούς που κουτσαίνουν στην πίστη...ακόμα κι αν αυτοί μας φαίνονται πολύ γνήσιοι και επίσημοι, εμείς πρέπει να τους σιχαινόμαστε. 

Όσοι αγαπάμε τον Κύριο», ορίζει ο Μ.Βασίλειος.[13]

«Κάθε κληρικό του οποίου η πίστις, οι λόγοι και τα έργα δεν συμφωνούν με τις διδασκαλίες των Αγίων πατέρων να τον αποστρεφόμεθα και να τον μισούμε ως δαίμονα, έστω κι αν ανασταίνει νεκρούς και κάνει άλλα μύρια θαύματα.»,[14] επιτάσσει ο Άγ. Συμεών.

«Όχι μόνο αν κάποιοι λένε συνολικά αντίθετα πράγματα που ανατρέπουν τα πάντα άλλα και το παραμικρό αντίθετο να διδάξουν να είναι αναθεματισμένοι», διασαφίζει ο Ιερός Χρυσόστομος.[15]

«Από αυτούς πρέπει να πεταγόμαστε μακρυά όπως πεταγόμαστε όταν συναντάμε ένα φίδι, και να διακόπτουμε κάθε κοινωνία και να φεύγουμε με όλη μας την δύναμη, ακόμα κι αν μας φαίνονται σεβάσμιοι και πράοι», προειδοποιεί ο Μ.Φώτιος[16]

Αδελφοί, «άν και βρισκόμαστε στο ορθόδοξο φώς αυτό δεν θα μας ωφελήσει αν έχουμε κλειστά τα μάτια».[17] «Τα μη μετ΄ευσεβών δογμάτων τελούμενα ού προσδέχεται ο Θεός».[18] «Ούτε οι προσευχές, ούτε οι ελεημοσύνες, ούτε οι Λειτουργίες, ούτε άλλη αρετή είναι αποδεκτή από τον Θεό άν ο άνθρωπος έχει λανθασμένες αντιλήψεις για τον Θεό»,[19]γιατί ο Θεός φανερώθηκε στον άνθρωπο κι άνθρωπος μεταλλάζει την εικόνα Του εξ΄αιτίας της υπερηφάνειας του.

«Η απλότητα και η ακακία δεν θα σας συγχωρεθεί, αν πλανηθήτε από την πανουργία των ψευδοδιδασκάλων».[20]Λοιπόν, «Έξελθε εξ αυτών ο λαός μου, ίνα μη συγκοινωνήσετε ταίς αμαρτίαις αυτής και ίνα εκ των πληγών αυτής μη λάβητε».[21]

Ιωάννης Ρίζος

kapsala@yahoo.com

[1] Λουκ. κ΄14

[2] Α΄Κορ.στ΄2

[3] Ησ.57,3-4

[4] Β΄Πέτρ.β΄14

[5] Ιερεμ.δ΄,22

[6] Ης.8,20

[7] Β΄Τιμ.γ΄8

[8] Αγ.Γρηγορίου Παλαμά, Άπαντα, σ.627

[9] Ησ.3,9

[10] Ης.41,14και 43 1-4

[11] Ιω.ι΄5

[12] Β΄Τιμ.β΄17

[13] Όροι κατ΄επιτομή, ερωτ.ριδ΄.

[14] Άγιος Συμεώνο Νέος Θεολόγος, Λόγος ΣΤ΄.

[15] Ερμηνεία εις την Προς Γαλάτας.

[16] Ε.Π.Ε 12, 400, 31

[17] Ιερός Αυγουστίνος

[18] Αγ.Κύριλλος, Κατηχήσεις, 4,2

[19] Αγ.Ιωάννου Δαμασκηνού, Ιερά παράλληλα.

[20] Άγ.Θεοφύλακτος, Αγ.Νικοδήμου, Ερμηνεία εις τας ΙΔΈπιστολάς του Απ.Παύλου, τ.β΄.σ.171-172

[21] Αποκ.ιη΄4.

https://apotixisi.blogspot.gr

Μίμησις ομολογίας των αγίων Πάντων

Ὁ Ἀπ. Παῦλος γράφει στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή : «Μιμημαί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστοῦ». Το ἴδιο φωνάζει σήμερα καί καθένας ἀπό τούς ἁγίους Πάντες σ’ἐμᾶς. Ἄν εἶστε Χριστιανοί, μιμηθῆτε μας! Διότι, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «ἑορτή ἁγίου, μίμησις ἁγίου». Ἄν ἑορτάζουμε τούς ἁγίους, πρέπει νά τούς μιμηθοῦμε. Σέ τί ὅμως νά τούς μιμηθοῦμε; Στά μαρτύρια; Στήν ἀσκητικότητα; Στά θαύματα; Εἴμαστε ἁμαρτωλοί, σκουλήκια βρωμερά καί δέν μποροῦμε νά τούς φτάσουμε. Σέ τί, ὅμως, μποροῦμε νά τούς μοιάζουμε; Στήν ὁμολογία τῆς πίστεως. Ἄν δέν ἔχεις ὁμολογία πίστεως, Χριστιανός δέν εἶσαι, μᾶς εἶπε ὁ Κυριος στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγώ ἐν αὐτῶ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Ὅστις δ’ἄν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτόν καγώ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». Τί θά πεῖ ὁμολογία πίστεως; Αὐτό, πού πιστεύεις, νά μήν τό κρατᾶς κρυφό μές τήν καρδιά σου, ἀλλά νά ἔχεις τό θάρρος νά τό λες, νά τό ἐκφράζεις μέ τή γλῶσσα σου. Ἔτσι ἔκαναν οἱ ἅγιοι Πάντες.

Τί πρέπει νά ὀμολογήσουμε ἐμεῖς οἱ σημερινοί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί στή σύγχρονη ἐποχή, πού ζοῦμε;

Α) Πρέπει νά ὀμολογήσουμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀποκλειστικῶς καί μόνον αὐτή ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική και Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως˙ ὅτι αὐτή εἶναι ἡ κιβωτός τῆς σωτηρίας, καί ὅτι ἐκτός αὐτῆς, δηλ. στά σχίσματα, στίς αἱρέσεις καί στίς παραθρησκεῖες, δέν ὑπάρχει σωτηρία.

Β) Πρέπει νά ὀμολογήσουμε ὅτι ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμός καί ὁ Μονοφυσιτισμός εἶναι αἱρετικές θρησκευτικές παρασυναγωγές, εἶναι αἱρέσεις και ὄχι «ἐκκλησίες» και ὅτι οἱ ἀρχηγοί τους εἶναι αἱρεσιάρχες.

Γ) Πρέπει νά ὀμολογήσουμε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι παναίρεση καί οἱ οἰκουμενιστές παναιρετικοί. Ὁ σύγχρονος ἅγιος γέρων καί καθηγητής τῆς Δογματικῆς ὅσιος Ἰουστίνος Πόποβιτς σημειώνει ὅτι «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν Παπισμό. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὄλαι αἵ ψευδοεκκλησίαι δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά τους εἶναι ἡ παναίρεσις».

Δ) Πρέπει νά ὀμολογήσουμε ὅτι εἶναι ἀνεπίτρεπτη καί ἀπαράδεκτη ἡ συμμετοχή ἀρκετῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στόν παμπροτεσταντικό ὁμογενοποιητικό ὀργανισμό τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν λεγομένων «Ἐκκλησιῶν» μᾶλλον Αἱρέσεων. Εἶναι καυτά τά ἐρωτήματα τοῦ ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς γιά τό ἐν λόγῳ θέμα : «Ἕως πότε θά ἐξευτελίζουμε δουλικῶς τήν Ἁγίαν μας Ὀρθόδοξον Ἀγιοπατερικήν Ἐκκλησίαν διά τῆς οἰκτρῶς καί φρικωδῶς ἀντι-ἁγιοπαραδοσιακῆς στάσεώς μας ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν»; 

Ἤταν ἄραγε ἀπαραίτητον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, αὐτό το Πανάχραντον Θεανθρώπινον Σῶμα καί ὀργανισμός τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, νά ταπεινωθεῖ τόσον τερατωδῶς, ὥστε οἱ ἀντιπρόσωποί της θεολόγοι, ἀκόμα δέ καί Ἱεράρχαι, νά ἐπιζητοῦν τήν «ὀργανικήν» μετοχήν καί συμπερίληψιν εἰς τό λεγόμενον «Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν», τό ὁποῖον, κατ’ αὐτόν τόν τρόπον, γίνεται εἰς νέος ἐκκλησιαστικός «ὀργανισμός», μία «νέα Ἐκκλησία» ὑπεράνω τῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς ὁποίας οἱ Ὀρθόδοξοι καί μή Ὀρθόδοξοι ἐκκλησίαι ἀποτελοῦν μόνο «μέλη» («ὀργανικῶς μεταξύ των συνδεδεμένα»!); Ἀλοίμονον, ἀνήκουστος προδοσία»!

Ε) καί τελευταῖον, πρέπει νά ὀμολογήσουμε ὅτι ἡ Διευρυμένη Σύναξη τῶν Προκαθημένων τῶν 10 ἀπό τίς 14 Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, πού ἔλαβε χώρα στήν Κρήτη τήν περασμένη ἑβδομάδα, δέν εἶναι οὔτε Πανορθόδοξη, οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλά εἶναι μία σύναξη ἐπικίνδυνη καί προβληματική, ἐπειδή ἀπέκλεισε μεγάλη μερίδα Ἐπισκόπων καί κατέλυσε τήν ὀρθόδοξη συνοδικότητα˙ εἶναι μία σύναξη χωρίς τήν ἀντικειμενική ἐνημέρωση τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος, μέ θεολογικές ἀσυνέπειες καί ἀντιφάσεις καί μέ ἀποκλειστικό ρόλο «ἁρμοδίου καί ἐσχάτου κριτοῦ» σέ θέματα πίστεως. Εἶναι μία σύναξη, πού στηρίχθηκε καί ἐφάρμοσε βατικάνεια, παπικά, μασονικά καί ἀμερικανικά πρότυπα καί μεθόδους. Μέσω τῆς Συνάξεως τῆς Κρήτης ἐπιβλήθηκαν καί κατοχυρώθηκαν «ἀλάθητες» ἀποφάσεις, δημιουργήθηκε ἀλλοιωμένη ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, καθιερώθηκε ἡ μεταπατερική αἵρεση, νομιμοποιήθηκε θεσμικά ἡ παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἀναγνωρίστηκε ἐκκλησιαστικότητα στίς αἱρέσεις του Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ. Γιά τούς λόγους αὐτούς καί ἄλλους πολλούς ἡ ληστρική καί οἰκουμενιστική ψευδοσύναξη τῆς Κρήτης καί οἱ ἀποφάσεις της δέν μποροῦν νά γίνουν ἀποδεκτές ἀπό τό ὀρθόδοξο πλήρωμα καί τήν γρηγοροῦσα ἐκκλησιαστική συνείδηση.

Ἀγαπητοί μου, ζοῦμε σέ ἐποχή ἀρνήσεως τῆς πίστεως. Ὁ Χριστός, ὅμως, ζητάει καί σήμερα νά τόν ὁμολογοῦμε. Ἄς γίνουμε, λοιπόν, κι ἐμεῖς μικροί ὁμολογητές. Κι ἄν ἀκόμη ὅλοι ἀρνηθοῦν τόν Χριστό, καί μείνεις ἕνας καί μόνος σου, ἐσύ νά ὁμολογεῖς τό πανάχραντο ὄνομά Του. Τότε θά μοιάζεις μέ τούς ἁγίους Πάντας. Τό εἶπε καθαρά ὁ Χριστός. Μέ ὁμολογεῖς; Θά σέ ὁμολογήσω. Μέ ἀρνεῖσαι; Θά σέ ἀρνηθῶ. Γνώρισμα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ εἶναι παντοῦ καί πάντοτε, μέ λόγια, μέ ἔργα καί μέ αἷμα, νά ὁμολογεῖ τόν Χριστό, τόν Ὁποῖο ὑμνοῦν ἅγγελοι καί ἀρχάγγελοι εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἀμήν!

πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος ,ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς

https://fdathanasiou.wordpress.com

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ !!

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Κ. Μητσοτάκης: ''Τηρεί τους κανόνες εχεμύθειας που βασιλεύουν στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ''

ΕΛΛΑΣ-ΑΦΥΠΝΙΣΗ-ΤΩΡΑ

Οι καλύτερες στιγμές για προσευχή...

Είναι κάποιες στιγμές που η θλίψη σου γίνεται αφόρητο φορτίο, το βλέμμα σου σκοτεινιάζει, χάνεται στο χάος των λογισμών κι η ανάσα σου βαραίνει. Μην απελπίζεσαι! Αυτές είναι ίσως οι καλύτερες στιγμές για προσευχή εκ καρδίας. Απλά γονάτισε και μίλα Του. Είναι εκεί με την αγκαλιά Του ανοιχτή και περιμένει να σε ακούσει...

Όχι πως δεν γνωρίζει, απλά θέλει να το θέλεις, όποτε εσύ το θελήσεις είναι εκεί για ακουμπήσεις κάθε βάρος της ψυχής σου στα πόδια Του. Μίλα Του, πες Του όλα αυτά που αισθάνεσαι, όλα όσα δεν αντέχεις να παλεύεις πια, όλα όσα σε πονούν και σε πληγώνουν, όλα όσα μπορεί να σε θυμώνουν, όλα όσα φοβάσαι...

Και τότε είναι που θα νιώσεις το χάδι της άπειρης Του Αγάπης να φωτίζει και να αγκαλιάζει την ψυχή σου και το βάρος που κουβαλάς να ελαφρώνει. Τέτοιες στιγμές προσευχής λένε πως εισακούονται γρήγορα γιατί πηγάζουν απευθείας από τα βάθη της ψυχής…

http://orahmas.blogspot.gr

Γέροντας Ἰσαάκ Ἀττάλα τό 1983 γιά τήν Ε.Ε: "Μὴ παρασύρεστε Πατέρες. Εἶναι Δούρειος Ἵππος ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴν Πατρίδα μας!"

Θά 'ταν καλοκαίρι τοῦ 1983... Ἡ Ἑλλάδα στὰ μεγαλεῖα της... Ἡ Εὐρώπη, τῆς εἶχε ἀνοίξει τὶς τσέπες καὶ τὴν προκαλοῦσε νὰ ζήσει μία ζωὴ ἔκλυτη, μία ζωὴ ψεύτικη ὅπως ἀποδείχθηκε στὶς μέρες μας! Καὶ τελικὰ τὴν πλάνεψε ὄχι μόνο τὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ τὸ Ἅγιον Ὅρος! 

Ἤμουν μέσα στὸ κελλὶ φιλοξενούμενος τοῦ Ἁγίου Γέροντα παπα-Ἰσαὰκ καὶ τοῦ παπα-Εὐθυμίου. Μόλις εἶχε τελειώσει τὸ φαγητὸ στὴ μικρὴ ἀλλὰ τόσο εὐλογημένη τράπεζα καὶ εἴχαμε πάει γιὰ "ἡσυχία" ὅπως ἔλεγε ὁ Γέροντας. Πέρασε λίγη ὥρα καὶ ἀκούστηκε φασαρία στὴν αὐλή, ὁμιλία ἀπὸ κόσμο ἔντονη.

Χτύπησαν τὴ πόρτα ἄκομψα γιὰ ἡσυχαστήριο, βγαίνω νὰ ἀνοίξω τὴ πόρτα γιὰ νὰ μὴν ἀνησυχήσουν οἱ Γεροντάδες ἀλλὰ μὲ πρόλαβε ὁ Γέροντας. Ἦταν καλόγεροι δύο-τρεῖς καὶ ἀπ' ὅτι κατάλαβα γνωστοὶ καὶ μὲ θέσεις. Ἄνοιξαν τὴ κουβέντα σχετικὰ μὲ τὴν χρηματοδότηση ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ ὅλο χαρὰ ἔλεγαν ὅτι οἱ ἑταῖροι θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ ἀναστηλώσουμε τὴν Ἑλλάδα καὶ εἰδικὰ τὸ Ἅγιον Ὅρος μὲ λεφτὰ ποὺ ἄφθονα ρίχνουν στὰ ταμεῖα τῆς ὑπεύθυνης ὑπηρεσίας γιὰ…. τὴν ἀναστήλωση τοῦ Ἁγίου Ὅρους.

Οἱ μοναχοὶ ποὺ ἦταν ἀντιπρόσωποι κάποιων μονῶν στὴν Ἱερὰ Κοινότητα ἦταν πολὺ ἐνθουσιασμένοι καὶ ὅλο χαμόγελα ἱκανοποίησης ρώτησαν τελικὰ τὸν Γέροντα τί θὰ ἤθελε Ἐκεῖνος νὰ φτιάξει στὸ κελί του καὶ περίπου τί ὕψους θὰ ἤθελε νὰ ἦταν ἡ χρηματοδότηση!

Ἐκεῖ ποὺ ὁ Γέροντας Ἰσαὰκ καθόταν ἀμίλητος παίρνει τὸ λόγο καὶ ὅλο "θυμό", αὐτὸν τὸν πνευματικὸ θυμὸ ποὺ ἤξερε νὰ ξυπνᾶ συνειδήσεις εἶπε στοὺς ἀντιπροσώπους....

"Καλὰ εὐλογημένοι δὲν καταλαβαίνετε τί γίνεται; Tόσο παρασύρεστε ἀπὸ τὰ ἄνομα χρήματα τῶν Eὐρωπαίων; Δὲν καταλαβαίνετε ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ κάνουν γιὰ νὰ κυριεύσουν τὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων; Δὲν βλέπετε ὅτι ἁλώνεται ἡ Πατρίδα μας; "

Καὶ εἰδικὰ γιὰ τὸ Ἅγιον Ὅρος εἶπε: "Μὲ τὸ τρόπο αὐτὸ πᾶνε νὰ ἀλώσουν τὸ Ἅγιον Ὅρος. Θὰ μᾶς ὑποχρεώσουν μετὰ νὰ κάνουμε ὅτι θέλουν καὶ μέχρι καὶ γυναῖκες θὰ μᾶς ἐπιβάλλουν νὰ μποῦν μέσα! Μὴ παρασύρεστε Πατέρες. Εἶναι Δούρειος Ἵππος ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴν Πατρίδα μας!"

Οἱ Μοναχοὶ ἔμειναν ἔκπληκτοι μὲ τὴ γνώμη τοῦ Γέροντα ποὺ ἔδειχνε νὰ μὴ κατανοεῖ τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἱκανοποίησή τους ποὺ οἱ Εὐρωπαῖοι ἄρχισαν πρωτόγνωρα νὰ μᾶς βοηθήσουν ἄκοπα καὶ ἀνέξοδα κατὰ τὴ γνώμη τους...!

Μὲ ἕνα χαμόγελο κατανόησης τῆς "ἰδιορρυθμίας " τοῦ Γέροντα ἀπομακρύνθηκαν ἀφήνοντας Ἐκεῖνον μέσα στὴ θλίψη γιὰ τὰ ἐπερχόμενα ὅπως εἶπε μονολογώντας....!

Πόσο μπροστὰ ἦταν ὁ Γέροντας καὶ πόσα ἔβλεπε ποῦ ὅλοι ἐμεῖς δὲν εἴχαμε τὴν ἱκανότητα νὰ διακρίνουμε;

Ο ΠΑΠΑ-ΙΣΑΑΚ Ο ΛΙΒΑΝΕΖΟΣ ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΣΟ ΛΙΓΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ...ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΟΣΟ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ!!!

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ποια είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία;

Η Ορθόδοξη Ανατολική του Χριστού Εκκλησία, η οποία οικοδομήθηκε «επί τω θεμελίω των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού Ιησού Χριστού, εν ω πάσα οικοδομή συναρμολογουμένη αύξει εις ναόν άγιον εν Κυρίω» (Εφ. 2:20-21),

από την ίδρυσή της διατηρεί την ενότητα της πίστεως αδιάσπαστη, απαραχάρακτη, αναλλοίωτη, κατά πάντα σύμφωνη, όπως την παρέλαβε από τον Κύριο διά των Αποστόλων.

Η ακριβής θεολογία για την Αγία Τριάδα σε αυτή και μόνη τηρήθηκε αγνή και αμιγής από ανθρώπινα επινοήματα και πολύ περισσότερο από ασέβειες.

Το ακατάληπτο μυστήριο για την άκρα συγκατάβαση και ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού σε αυτή μόνη διευκρινίσθηκε και αναπτύχθηκε και τηρείται ευσεβώς.

Αυτή κατέχει τα επτά θεία μυστήρια όπως παρέλαβε από τον Χριστό διά των Αποστόλων, και τα τελεί όπως παρέδωσε η σεβάσμια και Αποστολική Παράδοση.

Κρατεί την Αγία Γραφή όπως λαλήθηκε και κηρύχθηκε από τον Κύριο και Σωτήρα μας και όπως γράφτηκε από τους αγίους Αποστόλους με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, και καμία λεξική μετάφραση ανθρώπινη δεν επιτρέπει ή παραδέχεται.

Την ιερή και σεβάσμια Παράδοση, όπως την παρέλαβε από τους Αποστόλους, έτσι τη διατηρεί και τη διασώζει αλώβητη και άμικτη από κάθε ανθρώπινη κιβδήλευση.

Το ιερό Σύμβολο της αγίας μας πίστεως και κάθε δόγμα που θεσπίστηκε από τις άγιες επτά Οικουμενικές Συνόδους και παραδόθηκε σε αυτή, αυτή και μόνη τηρεί και θα τηρήσει με τη Χάρη του Θεού αμείωτο και αμιγές.

Είτε στην Κωνσταντινούπολη πας, είτε στην Αλεξάνδρεια, στην Αντιόχεια και στα Ιεροσόλυμα, είτε στη Ρωσία, στη Σερβία, στη Βουλγαρία, στο Μαυροβούνιο, στην Ουγκάντα και όπου αλλού εξαπλώθηκε η Ορθοδοξία, αμέσως θα βρεις την ίδια πίστη, το ίδιο Σύμβολο, τα ίδια Μυστήρια και τον ίδιο τρόπο τέλεσής τους.

Όλοι οι λαοί των διαφόρων αυτών φυλών τα ίδια πιστεύουν, τα ίδια φρονούν και όλοι ομοψυχα «εν ενί στόματι και μιά καρδία, εν τω αυτώ νοΐ και εν τη αυτή γνώμη» δοξάζουν και προσκυνούν την Παναγία και Μακαρία Τριάδα.

Αυτή και μόνη η Ορθόδοξη Εκκλησία, που εξαπλώθηκε σε όλη τη Οικουμένη, έχει απόλυτο το δικαίωμα να ονομάζεται Καθολική· επειδή διέπεται από τον Κύριο και εμπνέεται από το Πανάγιο Πνεύμα, ονομάζεται και είναι και θα είναιΑγία· επειδή στηρίζεται και παραμένει στη διδασκαλία του Κυρίου, που παραδόθηκε σε αυτή από τους αγίους Απόστολους, ονομάζεται Αποστολική· και καθώς αποτελεί ένα Σώμα και έχει ένα Πνεύμα, δίκαια και κανονικά λέγεται «Μία».

Σε αυτή εκπληρώνεται κυριολεκτικά το ρητό τού Αποστόλου «εις Κύριος, μία Πίστις, εν Βάπτισμα» (Εφ. 4:5), και μόνο οι Ορθόδοξοι λαοί της έχουν πλήρως το δικαίωμα να ομολογούν στο ιερό τους Σύμβολο της Πίστεως «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», διότι πράγματι η Εκκλησία τους είναι «Μία», ενώ όλοι οι υπόλοιποι Αιρετικοί ψεύδονται φανερά, όταν διαβάζουν τα άρθρα αυτά.

Και επειδή η στρατευομένη Ορθόδοξη Εκκλησία είναι Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, έχει κατ’ ακολουθίαν συνεχή και άρρηκτη την επικοινωνία, από τότε που την ίδρυσε ο Χριστός, με τη θριαμβεύουσα ήδη στους Ουρανούς Εκκλησία των Πρωτοτόκων. Και αυτό διότι, αν ο Χριστός ερχόταν πάλι από τον ουρανό, σε αυτή και μόνη θα έβρισκε την παραδοθείσα από Αυτόν (και σε Αυτόν αναγομένη) πίστη άθικτη, αμόλυντη, αγνή. Αν επίσης οι Απόστολοι έρχονταν και αυτοί, θα έβλεπαν αυτά που κηρύχθηκαν από αυτούς και παραδόθηκαν ως θησαυρός πολύτιμος, να είναι σώα και να τηρούνται και να εκπληρώνονται. Αν επίσης έρχονταν οι Θεόμορφοι και Θεοφόροι και Θεοκίνητοι Άγιοι Πατέρες που συγκρότησαν εν Αγίω Πνεύματι τις επτά άγιες Οικουμενικές Συνόδους και όλοι οι άγιοι Διδάσκαλοι, θα έβλεπαν σε αυτή και μόνη την Ορθόδοξη Εκκλησία να εφαρμόζονται οι Κανόνες τους, τους οποίους εμπνεόμενοι από τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος εξέδωσαν, και οι διδασκαλίες τους.

Τέλος, πρέπει να γνωρίζουμε, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει τίποτε το ανθρώπινο και δεν κυβερνήθηκε ποτέ από κανένα ανθρώπινο πνεύμα (όπως συμβαίνει στις υπόλοιπες λεγόμενες εκκλησίες), αλλά πάντοτε καθοδηγείται και διακυβερνάται από Αυτό το Πανάγιο Πνεύμα, που μένει σε αυτή στον αιώνα και την αποδεικνύει αλάθητο γνώμονα των Δογμάτων, «στύλο και εδραίωμα της αληθείας». Και παρά το ότι «κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι» των μυρίων διωγμών και αιρέσεων και εναντίων φρονημάτων και έπεσαν επάνω της, καθόλου όμως δεν την έσεισαν ή πρόκειται να την σείσουν· «τεθεμελίωτο γαρ επί την πέτραν» (Ματθ. 7:25). Και αν ακόμη και τώρα πολεμείται από τους ξένους ή από δικούς της, αλλά και πάλι αυτοί θα ντροπιαστούν και θα κατακριθούν, ενώ η Εκκλησία ακόμη περισσότερο θα δοξαστεί· «πύλαι γαρ άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16:18)· διότι ο Νυμφίος της υποσχέθηκε, ότι θα μένει με αυτή στον αιώνα· «Και ιδού, φησίν, εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28:20).

Δημήτριος Παναγόπουλος
(Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 19, έκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σ. 37-40)

http://alopsis.gr/

Η ένωσις των ''Εκκλησιών

Τόν τελευταῖον καιρόν γίνεται πολύς λόγος διά τήν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν». Εἰς τήν πραγματικότητα πρόκειται περί ἑνώσεως τῶν ἀπεσχισμένων ἀπό τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν ἑτεροδόξων Χριστιανῶν.

∆έν ὑπάρχουν πολλαί Ἐκκλησίαι διά νά ἑνωθοῦν. 

Μίαν μόνον Ἐκκλησίαν ἵδρυσεν ὁ Θεάνθρωπος Κύριος. Αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας συνέχειαν ἀποτελεῖ ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Καθολική (ἐκ τοῦ καθόλου - πλήρης, ἀληθής) Ἐκκλησία. 

Ἀπό τήν Μίαν αὐτήν Ὀρθόδοξον Καθολικήν Ἐκκλησίαν ἀπεσχίσθη ὁριστικῶς ὁ Πάπας τό 1054, ἕνεκα τῆς ἀρνήσεως τῶν Ὀρθοδόξων νά ὑποταχθοῦν εἰς τάς ἀντιχριστιανικάς ἀξιώσεις του περί πρωτείου ἐξουσίας ἐπί συμπάσης τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἄλλων αἱρέσεών του.

Λόγῳ δέ τῶν πολλῶν παρεκτροπῶν τοῦ παπισμοῦ, τό 1517 ἤρχισεν εἰς τήν ∆ύσιν ὁ ἀγών τῶν ∆ιαμαρτυρομένων (προτεσταντῶν ἤ εὐαγγελικῶν) κατά τοῦ παπισμοῦ, πού ὡδήγησε τούς ∆υτικούς Χριστιανούς εἰς πλῆθος διασπάσεων. Σήμερον ὑπάρχουν, ὡς γνωστόν, πολλαί ἑκατοντάδες προτεσταντικῶν ὀμάδων. 

Ἡ ἀληθής, λοιπόν, Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν διεσπάσθη, ὥστε νά ὁμιλῶμεν περί ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν.

Ἀντιθέτως συνεχίζει παρά τούς διωγμούς καί τάς ἀτελείας τῶν μελῶν της νά κρατῇ καί νά κηρύττῃ τό ἴδιον Εὐαγγέλιον καί τήν ἰδίαν πίστιν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν αγίων Πατέρων. Ὥστε μόνον καταχρηστικῶς ἠμποροῦμεν νά ὁμιλῶμεν περί ἑνώσεως τῶν «Ἐκκλησιῶν». 

Ἀπό Ὀρθοδόξου ἀπόψεως καί κατ' ἀκρίβειαν μόνον περί ἐπανενώσεως τῶν ἀποσχισθέντων ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἑτεροδόξων, πού συνειδητῶς ἤ ἀσυνειδήτως εὑρίσκονται εἰς τήν πλάνην ἤ τήν αἵρεσιν, εἶναι δυνατόν νά ὁμιλῶμεν.

Ὅποιος πιστεύει ἀδιστάκτως ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ ἱεροῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, δέν πρέπει νά ὁμιλῇ περί ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλ' ἐπανόδου τῶν ἑτεροδόξων εἰς τήν ἀληθῆ Ἐκκλησίαν

∆υστυχῶς ὅμως εἰς τό θέμα αὐτό ὑπάρχει σήμερον πολλή σύγχυσις, εἴτε λόγῳ ἀγνοίας εἴτε λόγῳ ὀλιγοπιστίας.

∆ι' αὐτό ἀκούομεν συχνά, ἀκόμη καί ἀπό ἐπίσημα χείλη, ὅτι μεταξύ τῶν ὀρθοδόξων καί τῶν ἑτεροδόξων δέν ὑπάρχουν διαφοραί, ὅτι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία ἀποτελεῖται ἀπό ὅλας τάς «ἐκκλησίας», ὀρθοδόξους καί μή, ἐφ' ὅσον καμμία ἱστορική ἐκκλησία δέν δύναται νά ἰσχυρισθῇ ὅτι ἔχει ἀκεραίαν τήν ἀλήθειαν, καί ὅτι πρέπει πάσῃ θυσίᾳ νά γίνῃ ἡ ἕνωσις μέ τούς ἑτεροδόξους, καί μάλιστα νά κοινωνήσωμεν ἀπό τό ἴδιον Ἅγιον Ποτήριον. 

Ὅλα αὐτά καί ἄλλα πολλά ἀποτελοῦν σοβαράν ἐκτροπήν ἀπό τήν πίστιν τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων και συνιστοῦν αἵρεσιν, διότι θίγουν τά θεμέλια τῆς Πίστεως.

Ὁ Ὀρθόδοξος λαός μας, πού εἶναι ὁ φύλαξ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, πρέπει νά γνωρίζῃ τήν ἀλήθειαν. Καί ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὑπάρχουν πολλαί καί σοβαραί διαφοραί μέ τούς ἑτεροδόξους Παπικούς ἤ Προτεστάντας. Ὅλαι αὐταί αἱ ἐπί μέρους διαφοραί συνοψίζονται εἰς τήν διδασκαλίαν περί Ἐκκλησίας.

Ποῖος ἀποτελεῖ τό κέντρον, τόν ἀποφασιστικόν παράγοντα, τήν ὑψίστην αὐθεντίαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν; Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός ἤ ὁ ἄνθρωπος;

Κατά τήν ἰδικήν μας ὀρθόδοξον πίστιν, Ἀρχηγός, Ἀλάθητος Κεφαλή, κριτήριον καί πηγή τῆς Ἀληθείας εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος καί τό Πανάγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον ἐπιφοιτᾷ ὄχι εἰς ἕνα ἄνθρωπον ἀλλ' εἰς ὅλην τήν Ἐκκλησίαν.

Κατά τούς Ρωμαιοκαθολικούς ὅμως ὑψίστη αὐθεντία καί κριτήριον ἀλάθητον εἶναι εἷς ἄνθρωπος, ὁ “ἀλάθητος” Πάπας τῆς Ρώμης. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχῃ καί νά εἶναι ἡνωμένη χωρίς τόν Πάπαν. Εἰς τούς Προτεστάντας πάλιν κριτήριον καί πηγή τῆς ἀληθείας δέν εἶναι ὁ εἷς πάπας τῆς Ρώμης, ἀλλά ἕκαστος Προτεστάντης δύναται νά εὑρίσκῃ τήν ἀλήθειαν ἤ τοὐλάχιστον μέρος τῆς ἀληθείας, χωρίς νά εἶναι ἀπαραίτητος ἡ αὐθεντία τοῦ ὅλου σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Καί εἰς τάς δύο δηλ. περιπτώσεις ἔχομεν ἕνα ὑποκειμενισμόν, ἀτομικισμόν, εἴτε πρόκειται περί τοῦ παπικοῦ ἀτομικισμοῦ εἴτε πρόκειται περί του προτεσταντικοῦ ἀτομικισμοῦ. Εἰς τούς Ρωμαιοκαθολικούς ἔχομεν ἕνα Πάπαν. Εἰς τούς Προτεστάντας ἔχομεν τόσους Πάπας ὅσους καί Προτεστάντας.

Εἰς τό βάθος διακρίνομεν τήν ἰδίαν μεγάλην ἁμαρτίαν, τόν παραμερισμόν τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπον.

Οἱ ∆υτικοί παραμερίζοντες τόν Θεάνθρωπον καί θέτοντες ὡς κέντρον τόν ἄνθρωπον γίνονται ἀνθρωποκεντρικοί. Ὁ ἀνθρωποκεντρισμός ἀποτελεῖ τήν οὐσίαν ὅλων τῶν αἱρέσεων τῆς ∆ύσεως. Ἐμεῖς, ἀντιθέτως, μένομεν εἰς τήν ἁγίαν Θεανθρωποκεντρικήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδοξίας. 

Τελικῶς τό ὅλον θέμα εἶναι θέμα σωτηρίας. Ποῖος ἠμπορεῖ νά σωθῇ εἰς μίαν Ἐκκλησίαν, τῆς ὁποίας κέντρον δέν εἶναι ὁ Θεάνθρωπος, ἀλλά ὁ ἀλάθητος ἄνθρωπος, Πάπας ἤ Προτεστάντης;

∆ι' αὐτό ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δέν θά δεχθῶμεν ποτέ νά συνυπάρξωμεν μέ τούς Παπικούς ἤ τούς Προτεστάντας, ἐφ' ὅσον ἐξακολουθοῦν νά ἐμμένουν εἰς τόν ἀνθρωποκεντρισμόν.

Κάθε ἕνωσις μέ τούς ἑτεροδόξους πρίν ἐπανέλθουν εἰς τήν θεανθρωποκεντρικήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποτελεῖ προδοσίαν τοῦ Χριστοῦ...

Ο ὁποῖος δι' αὐτό ἀκριβῶς ἐσαρκώθη, ἔπαθε, ἀνέστη, ἀνελήφθη καί ἵδρυσε τήν Ἐκκλησίαν Του, διά νά γίνῃ τό κέντρον τῆς σωτηρίας μας καί νά καταργήσῃ κάθε ἀνθρωποκεντρισμόν... πού ἀποτελεῖ ἐπανάληψιν τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ἐγωϊσμόν πού καταστρέφει τήν ἀληθῆ κοινωνίαν μέ τόν Θεόν καί τούς ἀνθρώπους, ἀπιστίαν εἰς τόν Θεόν καί ἄρνησιν νά παραδοθῇ ὁ ἄνθρωπος ἄνευ ὅρων εἰς τήν σώζουσαν χάριν τοῦ Θεοῦ.

Ἡ χριστιανική ἀγάπη ἐπιβάλλει νά ἀγαπῶμεν τούς ἑτεροδόξους ἀδελφούς μας, νά ἀναγνωρίζωμεν ὅ,τι καλόν ἔχουν, νά προσευχώμεθα καί νά ἐργαζώμεθα χωρίς φανατισμόν, διά νά ἀποκαλυφθῇ καί εἰς αὐτούς ἡ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας.

Αὐτό ὅμως δέν πρέπει νά γίνῃ ἐπί θυσίᾳ τῆς πίστεως καί χάριν μιᾶς ἑνότητος πού δέν θά βασίζεται εἰς τήν ἀλήθειαν, ἀλλά τόν συμβιβασμόν, τήν διπλωματίαν καί τήν οἱανδήποτε σκοπιμότητα. Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως τό ἐκφράζει ἡ Ἁγία Γραφή καί ἡ Ἱερά Παράδοσις, εἶναι ἡ ἕνωσις ἐν ἀληθείᾳ.

Αὐτήν τήν στιγμήν μόνη ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας κατέχει τό ἀληθές Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ καί δι' αὐτό ἀποτελεῖ τήν μόνην ἐλπίδα τοῦ κόσμου.

Καί ἀπό τήν ἄποψιν αὐτήν ἡ μεγαλυτέρα προσφορά μας πρός τούς ἑτεροδόξους καί τόν κόσμον εἶναι νά κρατήσωμεν ἀναλλοίωτον καί ζῶσαν τήν ἁγία ἀποστολικήν καί ἁγιοπατερικήν πίστιν μας.

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου

† Ἀρχιμ. Γεώργιος

zoiforos.gr

Η ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Έγινε λοιπόν η Συνοδική κατοχύρωση της οικουμενική κίνησης (παναίρεση οικουμενισμού)

Κατοχυρώθηκε συνοδικά και το παναιρετικό π.σ.ε 

Κατοχύρωσαν συνοδικά και τους διαλόγους

Κατοχύρωσαν συνοδικά και κύρηξαν ένα αιρετικό ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ 

Κατοχύρωσαν συνοδικά ότι αποδέχονται και τις ετερόδοξες εκκλησίες

Κατοχύρωσαν συνοδικά ότι δέχονται την ιστορική ονομασία που δίνουν οι αιρέσεις για τους εαυτούς τους.

Κατοχύρωσαν συνοδικά ότι δεν υπάρχουν αιρέσεις 

Κατοχύρωσαν συνοδικά ότι η σύνοδος έχει το αλάθητο και δε μπορεί να κάνει λάθος.

Κατοχύρωσαν συνοδικά ότι όποιος δεν ακολουθεί τις αποφάσεις της συνόδου είναι εκτός Εκκλησίας.

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΠΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΑΝ ΣΥΝΟΔΙΚΑ ΕΝΩ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ.

ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ.

τοῦ Κωνσταντίνου Δημητρόπουλου