.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με


Κάθε φορά που λέμε "Κύριε Ιησού Χριστέ...

...ΕΙΝΑΙ ΣΑ ΝΑ ΛΕΜΕ, ΜΝΗΣΘΗΤΙ, ΜΟΥ ΚΥΡΙΕ, ΕΝ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΣΟΥ



Ο γερό-Χαράλαμπος ό Κομποσχοινάς διηγήθηκε: «Ήταν μία γριούλα στην Μικρά Ασία με μία θαυματουργή εικόνα. Θεράπευε Τούρκους και Χριστιανούς. Στον πόλεμο του '22 αυτή πήρε την εικόνα- ενώ, λοιπόν, σκότωναν οι Τούρκοι, αυτήν δεν την έβλεπαν και ήρθε στην Αθήνα. Με το μύρο πού έβγαζε ή εικόνα θεράπευσε άρρωστο».
Διηγήθηκε άλλη φορά: «Κατά τον χειμώνα του 1943 στην Αθήνα, όπου διέμενα ως λαϊκός, υπήρχε μεγάλη στέρηση των αναγκαίων και σε συνδυασμό με τον βαρύ χειμώνα πολύς κόσμος πέθαινε. Εκείνη την εποχή συνήθιζα να επισκέπτομαι αυτήν την πολύ ευλαβή καλογριά, ή όποια είχε στο σπίτι της την παλιά εικόνα της Παναγίας από την Μικρά Ασία.

Ή εικόνα αυτή έφερε επάνω της πολλά παλαιά τάματα, μερικά εκ των όποιων ήσαν πολύτιμα. Καθώς λοιπόν στενοχωρούμεθα από την έλλειψη τροφών, μία ημέρα της λέω: «Βρε Μαρία, δεν πουλάς το μάλαμα από την εικόνα να αγοράσουμε τίποτα να φάμε;"» Αυτή απάντησε: «"Τό μάλαμα αυτό είναι της Παναγίας και δεν μπορώ να το πειράξω. "Αν ήθελε ή Παναγία να μας το δώσει θα μας το έδινε"». Μόλις όμως είπε αυτά τα λόγια ένα χρυσό βραχιόλι από τα τάματα της εικόνος σηκώθηκε μόνο του από την εικόνα και κόλλησε στο τζάμι της σαν να ήθελε να βγει έξω από το προσκυνητάρι. Αυτό το θεώρησε πώς ήταν σημάδι από την Παναγία. Πούλησε το βραχιόλι και αγοράσαμε τρόφιμα, με τα οποία βγάλαμε εκείνο τον δύσκολο χειμώνα».

Όταν έγινε μοναχός στο Καλύβι της Παναγίας Καζάνσκας στην Καψάλα αγωνιζόταν πολύ. Ήταν πανύψηλος και γεροδεμένος. Του είπε κάποιος Χανιώτης μοναχός ότι κάνει 3.000 μετάνοιες την ώρα και προσπάθησε να τον μιμηθεί και ό ίδιος αλλά έπαθε πτώση στομάχου. Έλεγε όταν γήρασε: «Έκανα αδιακρισία. Ό Θεός δεν τα θέλει αυτά».
Έλεγε: «Μεγάλο πράγμα είναι ή ευχή. Κάθε φορά που λέμε "Κύριε Ιησού Χριστέ..." είναι σαν να λέμε "μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη βασιλεία σου"».

Έπλεκε όλη μέρα κομποσκοίνι λέγοντας την ευχή. Το καλοκαίρι έβγαινε και ξάπλωνε στην αυλή μέσα σε έναν λάκκο πού είχε σκάψει ό ίδιος για να τον ζεσταίνει ό ήλιος. Από κει του βγήκε και το παρατσούκλι «εν τω λάκκω». Παρά την ηλικία του, υπέργηρος ων, περιποιόταν τον κήπο με πολύ κόπο, καθώς μάλιστα είχε και μία κήλη μεγάλη σαν πορτοκάλι, πού τον ταλαιπωρούσε και πού την έδενε με ένα κομμάτι ράσο. Πέραν τούτου είχε καμπουριάσει από την πολύχρονη άσκηση, γι' αυτό και ή κάθε του κίνηση ήταν εξαιρετικά επίπονη. Του πρότειναν να τον πάνε στο Νοσοκομείο για να κάνη εγχείρηση, καθώς ή κατάσταση του ήταν πολύ επικίνδυνη, αλλά αρνήθηκε ευγενικά λέγοντας: «Δεν πειράζει, αυτός είναι ό κανόνας μου• αν θέλει ό Θεός, δεν παθαίνω τίποτα». Είχε 14 αρρώστιες, όπως έλεγε, και έμενε σ' ένα κελί ετοιμόρροπο πού έβαζε νερά όταν έβρεχε.

Κάποτε πήγε στον γερό-Χαράλαμπο ένας μοναχός νέος για να αγοράσει κομποσκοίνια. Εκείνη την εποχή αντιμετώπιζε ό νέος μοναχός έναν μεγάλο πειρασμό και ήταν πολύ στενοχωρημένος. Όταν έφτασε λοιπόν στον γερό-Χαράλαμπο και του ζήτησε κομποσκοίνια εκείνος, αντί να τον στείλει μέσα στο καλύβι να του φέρει τον τενεκέ πού τα αποθήκευε, όπως έκανε συνήθως, σηκώθηκε με πολύ κόπο από τον λάκκο του και πήγαν μαζί μέσα. Μόλις μπήκαν, του είπε: «Ξέρεις, πάτερ μου, όταν ήμουν νέο καλογέρι στο Έσφιγμένου, ό δαίμονας μου δημιούργησε τον έξης πειρασμό». "Άρχισε τότε να περιγραφή ακριβώς την κατάσταση πού αντιμετώπιζε ό νέος, λες και ήταν αυτός στην θέση του, καθώς και να του δίνη οδηγίες για την αντιμετώπιση της. Στο τέλος, αφού τον παρακίνησε με πολλούς λόγους στον πνευματικό αγώνα, του είπε σοβαρά: «Όλα αυτά σου τα είπα, για να μην απογοητεύεσαι και να αγωνίζεσαι».

Έλεγε: «Έρχονται πολλές φορές τα δαιμόνια εδώ πού κάθομαι και πλέκω κομποσκοίνι, να με πειράξουν. Τα σταυρώνω και φεύγουν. Αλλά δεν πάνε μακριά. Τα βλέπω πού κάθονται και περιμένουν πότε θα αμαρτήσω με τον λογισμό για να ξανάρθουν. Θέλει πολλή προσευχή, για να φύγουν μακριά τα δαιμόνια. Θέλει ταπείνωση. Αν ταπεινωθείς, γίνεσαι αμέσως σοφός».

«Να προσευχόμαστε για όλους, εκτός από τούς εχθρούς του Θεού, δηλαδή τούς αιρετικούς. Γι' αυτούς καλά είναι να λέμε: Αν θέλεις. Κύριε, φώτισε τους"».
«Σε όσους δεν πιστεύουν δεν λέω βαριά πνευματικά λόγια, για να μην κολαστούν πολύ. "Ό γνούς και μή ποιήσας δαρήσεται πολλά"».

«Μία φορά στο Βατοπέδι πήγα να βγω έξω, αλλά θα χτυπούσα, γιατί ήταν βράδυ και δεν έβλεπα. Όποτε ξαφνικά φάνηκε μπροστά μου ένας νέος πού άστραφτε. Το φώς του μ' έκανε να δώ ότι μπροστά μου ήταν κενό και θα έπεφτα. Αυτός ήταν ό άγιος Ευδόκιμος, όπως μου είπαν, μετά εξαφανίστηκε».

Ό γερό-Χαράλαμπος ζούσε απλά, ασκητικά με την ευχή και την ψαλμωδία στο στόμα. Ήταν ειρηνικός και έδινε πολύ καλές συμβουλές, πρακτικές και πνευματικές. Ενώ έκανε όλα τα ανωτέρω, δεν σταματούσαν τα χέρια του να πλέκουν κομποσκοίνι. Είχε μάθει να πλέκει και τη νύχτα χωρίς φώς.

Όταν έμενε στον Άγιο Χαράλαμπο στις Καρυές, πάνω από το κρεβάτι του έσταζαν νερά, όταν έβρεχε. Έβαλε τάβλες κάτω από το ταβάνι και πάνω από την θέση του κρεβατιού και ένα νάιλον έτσι τα νερά κυλούσαν δίπλα.
"Έλεγε: «Ό μοναχός πρέπει να αρκουδίζει, (δηλαδή να περπατά με τα τέσσερα), από τη νηστεία».

Κάποιος νέος πήγε να αγοράσει ένα κατοστάρι κομποσκοίνι από τον γερό-Χαράλαμπο. Τον ρώτησε: «Για την αδελφή σου το θέλεις;». Πράγματι το ήθελε για την αδελφή του. Πρόσθεσε: «Να βάλω στην φούντα κόκκινο νήμα, πού είναι το χρώμα της παρθενίας, γιατί θα γίνει καλογριά». Και όντως έγινε μοναχή μετά από λίγα χρόνια.
«Ό Θεός λέει, "θα εξολοθρεύσω πάντας τούς εργαζομένους την άνομίαν". Αλλά πέφτουν (γονατίζουν) οι Άγιοι και λένε "και
μείς αμαρτωλοί είμαστε, συγχώρεσε μας. Κύριε μας", και σταματάει την οργή Του ό Θεός».

«Άμα εξομολογηθείς τις αμαρτίες σου, τα χάνει ό δαίμονας τα αμαρτήματα και να θέλει δεν μπορεί να πει τίποτε. Διαλύονται οι αμαρτίες, δηλαδή τις συγχωρεί ό Θεός. Αλλά να εξομολογηθείς με αγνότητα, όχι να εξομολογηθείς και να μη βγαίνεις από το δικό σου. 

Αυτοί λέγονται "πονηρευόμενοι" και" οι πονηρευόμενοι εξολοθρευθήσονται", λέει. Με ειλικρίνεια να εξομολογήσθε. Σκέψου ότι τα λες στον Χριστό».

«Να λέμε την ευχή, αυτή διώχνει τον πειρασμό. Τότε αδυνατεί ό σατανάς. Ή ευχή τον τρώει σαν το ροκάνι, τον καταστρέφει. Μας πολεμά ό εχθρός, όταν το επιτρέπει ό Θεός. Και όσο ζούμε, μέχρι να βγει ή ψυχή μας, θα τον πολεμούμε και μείς. Τότε, όταν τον νικήσουμε και δεν κάνουμε το θέλημα του, θα μάς πάρει στα δεξιά του ό Θεός, στην βασιλεία Του».

«Μέγα πράγμα έχουμε το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με". Ή ευχή τα έχει όλα και σωτηρία ψυχής και υγεία σωματική και φώτιση και ευχαριστία. Να λέμε την ευχή».
«Ή προσευχή χωρίς μετεωρισμούς είναι των τελείων. Ό καλόγερος να κάνη 33 κομποσκοίνια (εκατοστάρια για την ακολουθία του) και να μην τον μέλλη. Ας τον πειράζει με λογισμούς ό διάβολος. Αυτός να συμμαζώνει το νου του. Κάποτε ό Μ. Βασίλειος έταξε μία σκούφια λίρες σε όποιον παπά θα κάνει μία Λειτουργία χωρίς λογισμούς. Πράγματι ένας παπάς κατάφερε μέχρι να τελείωση να κράτηση το νου του καθαρό από λογισμούς. Μετά, λίγο πριν τελείωση, τού ήρθε στο νου του ή σκούφια με τις λίρες και έτσι τις έχασε».

«Θέλει ταπείνωση ό Θεός. Όσες αρετές και αν κάνουμε και μάς ρωτήσουν, πώς πάει ή πνευματική ζωή, να λέμε ότι είμαστε αχρείοι δούλοι. Άμα πεις καλά είμαι στην πνευματική ζωή τάχασες όλα. Είναι υπερηφάνεια. Γι' αυτό λέει στις Ώρες "ου κατώκει εν μέσω της οικίας μου ποιών υπερηφανίαν", δεν κάθομαι λέει στων υπερήφανων τον οίκον».

«Για την σωτηρία της ψυχής μας πρέπει να κάνουμε το νόμο του Θεού, να πάμε στην Εκκλησία μας, να συγχωρούμε τον πλησίον σε ότι μας έφταιξε. Επομένως, το παν είναι τα καλά έργα και ή πίστη. Μην απελπιζόμαστε. Ή απελπισία είναι διάβολος».

«Εν τω ονόματι Ιησού φάλαγγες δαιμόνων συντρίβονται. Εν τω ονόματι Ιησού στην Δευτέρα Παρουσία παν γόνυ κάμψει. Και μερικοί πλανεμένοι λένε: "Τί θα προσκυνήσουμε το όνομα;". Ό Απόστολος Παύλος εννοεί Ότι θα προσκυνήσουμε τον Χριστό, όχι το όνομα. Δεν χωρίζεται ό Χριστός από το όνομα Του, ό ίδιος είναι. Με το όνομα Του οι Απόστολοι έκαναν θαύματα».

«Μία μέρα έκανα κάτι κουτσοδούλια εδώ πέρα, έπεσα και χτύπησα στο πόδι. Μέρα ήταν και μόλις σηκώθηκα βλέπω κάποιον να με χαμογελάη. "Τί θέλεις εδώ;" του λέω, και δεν μιλάει. "Ποιος είσαι;" τον ξαναρωτώ, και μόλις πήγα να σηκώσω το χέρι να τον σταυρώσω, έγινε άφαντος. "Κοπρόσκυλο", λέω στον διάβολο, "εσύ ήσουν που με έριξες κάτω;"».

«Τον είδα σαν θηρίο, σαν αράχνη, με τα μάτια μου, όχι όνειρα, και παρακάλεσα τον Θεό να με στερέωση στην πίστη».

«Αφήνουμε τα θεολογικά, εμείς λέμε τα πρακτικά. Είδα κάποτε σε αγρυπνία στο Κουτλουμουσι τον Άγιο της ημέρας ντυμένο με διακονικά άμφια τρεις φορές βγήκε από το ιερό και χάθηκε. Αφού κοινώνησα, περίμενα να δώ τον διάκο να κάνη κατάλυση, δεν είδα. Ρώτησα και μου είπαν ότι δεν υπάρχει διάκος».
«Ό Θεός χαίρεται, όταν λέμε λόγια ψυχικής ωφελείας». 


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ 2011 


http://apantaortodoxias.blogspot.gr

Όταν καλλιεργήσετε την ευχή, δέν σας πειράζουν οι άνεμοι του πειρασμού.



Όταν καλλιεργήσετε την ευχή, δέν σας πειράζουν οι άνεμοι του πειρασμού. 
Εξασθενεί η δύναμή του, δε μπορεί να σας κάνει τίποτε.
Η προσευχή ας σου είναι τείχος,ασπίδα και θώρακας.
Εμείς πρέπει να έχουμε υπομονή και προσευχή
Το τέλος της ζωής μου εγγίζει. Σας παρακαλώ όλοι να ζήσετε βίον άγιον, να βαδίσετε σε γραμμές άγιες για να βοηθήσετε την Εκκλησία και την Ελλάδα μας. Οι καρδιές σας να γίνουν θυμιατήρια, που θα ανεβαίνει η προσευχή σας στο θρόνο του Θεού.

Ερώτησις: Όταν, Γέροντα σας πλησιάση πρόσωπο ταραγμένο και σας εκτοξεύσει υβριστικούς λόγους τί κάνετε εκείνη τη στιγμή;

Απάντησις: Όταν κάθομαι σε υψηλό βράχο προσευχής, όσα κύματα και να έλθουν δε μου προξενούν τίποτε. Όταν όμως με βρούν χαμηλά με περιλούουν. Η Νοερά προσευχή αφομοιώνει, συνδέει, αγιάζει.Όταν στη ψυχή ανάψη η πυρκαϊά της ευχής όλα τα ξηρά καίγονται και εξαφανίζονται.
Η νοερά προσευχή είναι η βάση της τελειότητος.
Η πρώτη βαθμίδα της πνευματικής ανυψώσεως είναι η νοερά προσευχή.
Στην αρχή της ευχής αισθάνεσαι χαρά, έπειτα γλυκύτητα και στο τέλος σαν καρπός έρχονται τα δάκρυα. Διότι αισθάνεσαι πλέον την παρουσία του Ιησού.
Όταν θα καλλιεργήσετε την ευχή δε θα κουράζεστε, δε θα ταράζεστε, δε θα νυστάζετε στις ακολουθίες, διότι το σώμα σας θα είναι πλέον ένδυμα. Το φόρεμα ούτε λυπάται, ούτε κρυώνει, ούτε κουράζεται... Όσες ώρες και να στέκομαι δε κουράζομαι
Βρισκόμαστε σ’αυτή τη κατάσταση, διότι ο Μοναχισμός έχασε το χρωματισμό του, τη νοερά Προσευχή.
Εμπρός παιδιά, να καλλιεργήσετε την ευχή. Αυτή γέμισε τον Παράδεισο απο τόσους αγίους ανθρώπους.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος καθαρισμού και αγιασμού απο τη νοερά προσευχή. Καλοί είναι και οι ψαλμοί (οι εκκλησιαστικοί ύμνοι), αλλ’αυτούς τους λέμε για να ελκύουμε και να συγκινούμε τον κόσμο. Εμείς πρέπει να μιλάμε στον Βασιλέα μυστικά στο αυτί του. Αυτοί που ψάλλουν μοιάζουν με ανθρώπους, που βρίσκονται έξω απο το παλάτι του Βασιλέως και φωνάζουν διάφορα άσματα για να δείξουν τον ενθουσιασμό τους. Ευχαριστείται βέβαια ο Βασιλιάς και απο αυτά, αφού γίνονται για το πρόσωπό του, αλλά ευφραίνεται και προσέχει περισσότερο τους μυστικούς της αυλής του, αυτούς που του μιλούν στο αυτί Του.
Η υπακοή όταν της αφαιρέσει την κρυφή εργασία, την ευχή, δεν έχει αξία. Και ο κομμουνισμός υπακούει στην ιδεολογία του, αλλά τί είναι;
Η ευχή είναι το σωσίβιο της ψυχής και του σώματός μας. Και στον ωκεανό ακόμα να βρεθείς με βάρκα να ταξιδεύεις άφοβα.
Δια της ευχής γίνεται ο άνθρωπος σαν παιδί. Τον επαναφέρει στην απλότητα και την αθωότητα που είχε ο Αδάμ στον Παράδεισο πρίν την πτώση. Παύει τη διαφορά του άλλου φύλου. Αποκτά ακατανόητη για τους κοσμικούς την ευλογημένη αγία απάθεια.
Με την ευχή αγιάζεις τον τόπο που κάθεσαι και το έργο που κάνεις.
Πρόσεξε τώρα ο διάβολος στενοχωριέται που τον πολεμάς με την ευχή. Θα προσπαθεί να σου αποσπά το νού σου με διάφορες σκέψεις.
Όλοι οι πειρασμοί σου πρέπει να ξέρεις, είναι για να σε εμποδίσουν από την προσευχή του Ιησού
Μεταλαμβάνετε συχνά, προσεύχεστε θερμά με την καρδιά σας, υπομένετε και θα δείτε χέρι δυνατό να σας κρατάει.
Όταν θα καλλιεργήσετε τη νοερά προσευχή θα γίνετε πλέον παιδιά του παλατιού. Θα ξέρετε τη γλώσσα του Βασιλιά και τους βασιλικούς τρόπους. Τότε μόνο με ένα νεύμα θα έχει άγια σκιρτήματα η καρδιά σας.
Καλλιεργήστε την ευχή. Αυτή θα σας οδηγήσει στον Παράδεισο. Θα βλέπετε τη χάρη του Θεού οφθαλμοφανώς, θα αποκτήσετε τη χαρά του Ουρανού.
Παρεκάλεσα τον Κύριο να σας δώσει το χάρισμα της ευχής. Δεν έχω άλλο δώρο να σας δώσω. Θέλω αυτό που θεωρώ το πιο πολύτιμο να σας το παραδώσω.
Η χάρις του Παναγίου Πνεύματος κάνει τον άνθρωπο να εκπέμπει ακτίνες... θα πρέπει όμως ο άλλος να έχει καλό δέκτη για να το καταλάβει, για να πάρει είδηση τη θερμότητα των ακτίνων.
Ο άνθρωπος δια της προσευχής του Ιησού είναι πάντα χαρούμενος, γεμάτος και φωτισμένος.
Δια της ευχής θα κερδίσεις το πάν. Καθαρίζεται ο άνθρωπος, λαμπρύνεται, αγιάζεται. Προσπάθησε κάθε στιγμή να αναπνέεις τον καθαρό αυτόν αέρα της προσευχής του Ιησού.
Τότε ο Μοναχός έχει την πραγματική χαρά, όταν έχη δια της ευχής τον Χριστό στην καρδιά του.
Να προσεύχεστε να μου δίνει ο Θεός υπομονή, θερμή προσευχή και αναβάσεις προς τον Χριστό μας.
Θα λεπτύνετε και θα πετάτε με την ευχή. Θα αισθάνεστε ζωντανή την παρουσία του Χριστού μας μέσα και γύρω σας.
Είναι βασιλικός ο άνθρωπος που ενώνεται με το Θεό. Είναι τότε πολύ προσεκτικός στους λόγους του. Επιθυμεί να μη διακόπτει τη μυστική συνομιλία του Βασιλιά και όσες φορές οι άλλοι, που τον πλησιάζουν δε τον καταλαβαίνουν τον κουράζει πολύ.
Επιθυμώ να ιδρύσετε σταθμούς προσευχής στα νησιά μας.
Θέλω ν’ακούσω μέσα σας τη φωνή του Κυρίου. Απο την καρδιά σας να μιλάει ο Κύριος. Να είστε θρόνοι Κυρίου, δια της ευχής.
Η πνευματική ζωή έχει χαρές μεγάλες. Πετάς, φεύγεις απ΄τον κόσμο, δε λογαριάζεις τίποτε... Γίνεστε παιδιά που κατοικεί ο Θεός στην καρδιά σας.
Η προσευχή όλα τα τακτοποιεί. Τη θάλασσα μπορεί να την περπατάς. Εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Τις βουλήσεις των ανθρώπων μεταβάλλει. Δίνει θάρρος, πίστη και υπομονή στη ζωή μας πάντοτε.
Την ένωση της ψυχής σας μετά του Θεού να φροντίσετε.
Όταν θα βαδίσετε στις γραμμές της προσευχής, της σιωπής και της μελέτης, θα δείτε να κατοικεί ο Χριστός στην καρδιά σας
Η Παναγία να σε διαφυλάγει, ο Χριστός να κατοικήσει στην καρδιά σου. Αυτό είναι παιδί μου η τελειότητα.
Θέλω όταν σε πλησιάζω να μου μιλάει ο Χριστός απο την καρδιά σου και εσύ πάλι να ακούς τον Νυμφίο σου να μιλάει μέσα απο τη δική μου ψυχή και τότε είναι το πραγματικό μυστικό πανηγύρι
Η χάρη του Θεού, η πνευματική ένωση τον μεταμορφώνει, γίνεται άλλος άνθρωπος, φεύγει ο φόβος. Με την απεριόριστη χάρη δε φοβάται τον θάνατο. Θεωρεί τη ζωή αυτή, όσο καλή και άν φαίνεται σκλαβιά.
Υπομονή χρειάζεται και προσευχή, για να μη πέφτουμε σε λάθη.
Για να απολαύσεις τις χαρές του Μοναχισμού, της πνευματικής ζωής, πρέπει να καλλιεργήσεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου την προσευχή, την υπομονή και την σιωπή. Χωρίς την προσευχή δεν είναι εύκολο να υπομένεις, ούτε να σιωπάς. Με τη χάρη του Θεού, αυτά εφάρμοσα στη ζωή μου. Μας βοηθούν να έχουμε τον Χριστό κάτοικο στην καρδιά μας.

Ευχή είς τήν Κυρίαν Θεοτόκον ίκετήριος έν ω καιρώ μάλιστα τις βούλεται μεταλαβείν


Ω πανάμωμε Θεού Μήτερ υπέρ πάντα νουν και λόγον ώ υπεραγία Παρθένε, πάσης παρθενίας υπερκείμενη, ώς και πρό του θείου τόκου Παρθένος, υπέρ πάσας ούσα τάς παρθένους, και έν αυτώ τω τόκω, και μετά τό τεκείν ή αυτή μείνασα, δι' ής ή των ανθρώπων φύσις, ή πάλαι έκπτωτος και μακράν άπωκισμένη Θεού, λόγοις αφάτου φιλανθρωπίας και ανεικάστου συγκαταβάσεως, ήνωται τη θεία και μακαρία φύσει, μηδαμώς υποστάσα τροπήν ή σύγχυσιν ή αλλοίωσιν, δι' ής και μετά τήν φρικωδεστάτην ταύτην ένωσιν και καταλλαγήν, φθονώ του πονηρού και τη του νοός ημών ματαιότητι, του καθήκοντος αποπίπτοντες αύθις ανακαλούμεθα, και τον σόν Υιόν και Θεόν ημών περί ημάς ευρίσκομεν ίλεων, ταίς πρός αυτόν ακαμάτοις σου μεσιτείαις και ανυσιμωτάταις δεήσεσι. 
Σου, Δέσποινα, δέομαι και σέ παρακαλώ τήν ελεήμονα και φιλάνθρωπον, του ελεήμονος και φιλάνθρωπου Θεου Μητέρα, πρόστηθί μου και έν τη ώρα ταύτη, πλείστης υπέρ ποτέ και τά νύν δεομένου της παρά σου σκέπης και αντιλήψεως. Επειδή γάρ όλος ών ακαθαρσία και τών αμαρτιών βόρβορος και συνόλως ειπείν τών ψυχολέθρων πάντων παθών οικητήριον, τοις υπεραχράντοις και φρικτοίς μυστηρίοις, του σου Υιού και θεού ημών προσελθείν βούλομαι, αγωνιώ και τρόμω συνέχομαι πράς τό τών εμών ανομιών άφορων πλήθος. 

Τίνα γάρ των εμών αισθήσεων ό ταλαίπωρος ού κατέχρανα; 
Ποίον σατανικόν επιτήδευμα και ενθύμημα ού μεθ' υποκρίσεως και μετά διαθέσεως και μετ' υπερβολής ειργασάμην; 
Ποίοις ού διεφθάρην ατοπωτάτοις λογισμοίς και αναπλάσμασι ματαιότητος; 
Ποίος αιχμαλωσίας τρόπος ού κατεκράτησέ μου τελείως του νου; 
Ού μόνον γάρ έν οίς άθλίως περιπέπτωκα πάθεσιν, έν τούτοις κατά πρόληψιν ως αιχμάλωτος περιάγομαι, ούδ' άπερ διά της των αισθήσεων ακρασίας, έξ αλλοτρίων πράξεων ή ομιλιών ή έκ του παρήκοντος εις ακοήν ελθόντα, ή οραθέντα εμαυτώ επεσώρευσα πονηρά είδωλα, ταύτα σκεδάννυσι την διάνοιαν, άλλα και τά μήπω γεγονότα, μήτε μην γενησόμενα, μητ' άκουσθέντα, μηθ' οραθέντα συνεχόμενος ό εμπαθής και σαθρός και νηπιόφρων και άκαρπος μου νους τω δημιουργώ της κακίας, καί ώς όντα ειδοποιών έν τούτοις τόν τής ελεεινής μου ζωής κατηνάλωσα χρόνον. 

Τοσούτοις και τηλικούτοις ό δυστυχής ενεσχημένος κακοίς, προς τοιαύτα υπερφυή καί θειότατα, και ά δή καί Άγγελοι παρακύψαι επιθυμούσι, προσελθείν προεθέμην, ω Δέσποινα• καί δέδοικα μήπως ώς ανάξιος κατ' εκείνον τόν μή ενδεδυμένον ένδυμα γάμου, χείρας καί πόδας δεθείς, εις τό σκότος ριφώ, αντί φωτισμού καί θείας χάριτος κοινωνίας, την εμοί κατάλληλον του σκότους καταδικασθείς κατοίκησιν αλλά τί πάθω; αναξίως μέν τών τοιούτων φρικωδέστατων μυστηρίων μετέχων, τοιαύτας, καί τούτων χείρονας προσδοκώ τάς ευθύνας υφέξειν, αμέτοχος δέ πάλιν τούτων έσθ' δτε διαμένων επιπολύ, προβαλλόμενος τό άνάξιον, εις βάθος, ώς ειπείν, τών κακών εμπίπτων, καταφρονώ, καί ταις αυταίς κολάσεσιν, ή καί μείζοσι, καί ούτως υπόδικος γίνομαι. 

Στενά μοι τοίνυν τά του πράγματος εκατέρωθεν δι' ο καί προς σέ καταφεύγω τήν κραταιοτάτην όντως καί απροσμάχητον βοηθόν. Σπλαγχνίσθητι ούν, Υπέραγνέ Θεομήτορ, έπ' έμοί, και χρησαμένη τη πρός τον σον Υιόν μητρική παρρησία σου, άφεσιν μέν μοι των προγεγονότων σφαλμάτων εξαίτησαι, άφλεκτον δέ με τω καυστικώ πυρί των αυτού ζωοποιών μυστηρίων ανάδειξον, μάλλον μέν ούν ώς το βούλεσθαι, το δύνασθαι συντρέχον υπερφυώς κεκτημένη, και καθαρθήναι, και φωτισθήναι τή κοινωνία τούτων αξίωσον, και τό υπόλοιπον της ζωής μου έν μετάνοια και αγνεία και ταπεινώσει διελθείν ευόδωσον, έν έργοις, έν λόγοις, έν λογισμοίς, και έν πάσι ψυχής και σώματος τοις κινήμασιν αεί συμπαρούσα, διευθετούσα, προϊσταμένη, χειραγωγούσα, τάς εναντίας αποτρεπομένη δυνάμεις, και ώς δούλον, ει και αχρείον, τής σής χρηστότητος, παντοίως περιποιουμένη τε και φυλάττουσα. 
Ναί, Δέσποινα παντευλόγητε, μη αποστρέψης κενός τάς αναξίους μου και οικτροτάτας δεήσεις, αλλά και τω τήδε βίω και έν τή εξόδω τής ταλαίπωρου μου ψυχής, και έν τή μελλούση φοβερή καί αδεκάστω κρίσει, πάρεσό μοι συμμαχούσα, και των απευκτών ρυομένη πάντων, ίνα χάριτι σεσωσμένος, ευλογώ καί δοξάζω σε, και ταίς σαίς αυγαίς φωτιζόμενος, προς ύμνον, πρός δόξαν καί προσκύνησιν ανατείνωμαι τής πανάγαθου, παντουργού τε καί μακάριας Τριάδος, εις τους σύμπαντος αιώνας τών αιώνων. Αμήν.

Ιωάννης

Ὅλες τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ πρέπει νά τίς τηρήσουμε.

ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΔΙΣΜΑ


Δέν εἶναι σπάνιο τό φαινόμενο νά ... κόβουμε καί νά ράβουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στά μέτρα μας! Προσπαθοῦμε νά τηροῦμε τίς ἐντολές Του ... ἐπιλεκτικά! Διαλέγουμε αὐτές πού μᾶς φαίνονται πιό εὔκολες καί βολικές γιά τόν χαρακτῆρα καί τήν ἰδιοσυγκρασία μας!
Ἔτσι συχνά ἀκοῦμε πολλούς νά λένε:

Κάνω ὅσες νηστεῖες θέλεις, ἀλλά μή μοῦ εἰπεῖς νά συγχωρήσω τόν ἐχθρό μου! 

Ἀπό τήν ἄλλη μεριά, πολλοί ἀπορρίπτουν ἤ ἔστω ὑποτιμοῦν τήν νηστεία. Καί ὑπερτονίζουν τήν ἀρετή τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς ἐλεημοσύνης. Λένε:
Κάνω ὅσες ἐλεημοσύνες θέλεις, ἀλλά μή μοῦ εἰπεῖς νά νηστέψω. Αὐτά εἶ¬ναι τύποι καί ὑποκρισίες.

Μερικοί μάλιστα τολμοῦν νά χρησιμοποιοῦν τήν ἐλεημοσύνη καί σάν ‘προπέτασμα’ γιά νά καλύψουν πάθη τους. Γιά παράδειγμα, λένε:
Κάνω ὅσες ἐλεημοσύνες θέλεις, ἀλλά μή μοῦ εἰπεῖς νά ἀφήσω ... τήν ἐξωσυζυγική μου σχέση!

Ἕνα τόσο ἀκραῖο σύμπτωμα διαστροφῆς τῆς ‘ἐλεημοσύνης’ δέν ξέφυγε καί ἀπό τόν κορυφαῖο ‘παθολόγο’ τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, ὁ ὁποῖος παρατηρεῖ: «Πολλές φορές οἱ φιλήδονοι ‘τό παίζουν’ συμπαθεῖς καί ἐλεήμονες...»! 

* * *

Ἕνα τροπάριο τῆς Δευτέρας τῆς Τυρινῆς βάζει τά πράγματα στήν θέση τους, λέγοντας:

«Διά νηστείας καθαρθῆναι σπεύσωμεν τοῦ ρύπου τῶν πταισμάτων ἡμῶν· ΚΑΙ δι’ ἐλέους καί φιλανθρωπίας τῆς πρός τούς πένητας, εἰσελθεῖν εἰς τόν νυμφῶνα τοῦ νυμφίου Χριστοῦ...».

Μέ ἄλλα λόγια: Ὅσο ἀπαραίτητη προπόνηση εἶναι ἡ νηστεία, ἄλλο τόσο ἀπαραίτητη ἄσκηση εἶναι καί ἡ ἐλεημοσύνη. Ἡ μιά, γιά νά μᾶς καθαρίσει ἀπό τήν βρωμιά τῆς ἁμαρτίας. Καί ἡ ἄλλη, γιά νά μᾶς ‘φορέσει’ τό ‘ἔνδυμα γάμου’, ὥστε νά μπορέσουμε νά καθήσουμε στό γαμήλιο τραπέζι τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ. 

Καί γιά τά δυό χρειάζεται νά δουλέψουμε. Καί γιά καθαρό σῶμα. Καί γιά σπλαχνική καρδιά. Ὅλες τίς ἀρετές πρέπει νά τίς καλλιεργήσουμε. Ὅλες τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ πρέπει νά τίς τηρήσουμε. Πολλά τροπάρια τῆς Ἐκκλησίας μᾶς συμβουλεύουν νά ἀσκοῦμε τίς ἅγιες ἀρετές ΣΥΝΤΟΝΩΣ. Δηλαδή, ‘συντονισμένα’! Ὅπως ἀκριβῶς κουρδίζουμε ἕνα ἔγχορδο ὄργανο. Ἄν ἀφήσουμε ἔστω καί μιά χορδή ξεκούρδιστη, τότε τό ὄργανο ἀκούγεται ‘φάλτσο’. Καί δέν ὑπάρχει πιό ἀνυπόφορη ‘ἠχορύπανση’ ἀπό ἐκείνη πού βγάζει ἕνα ξεκούρδιστο μουσικό ὄργανο!

* * *

Καί κάτι ἀκόμη:

Κουρδίζοντας τήν ‘κιθάρα’ τῶν ἀρετῶν ΣΥΝΤΟΝΩΣ, δέν πᾶμε νά φτιάξουμε δικό μας ... ἀνθρωπισμό. Κάθε τι δικό μας θά εἶναι πάντοτε ‘φάλτσο’!

Τόν σωστό ‘τόνο’ γιά τό κούρδισμα τόν δίνει μόνο ὁ Χριστός. Ἡ ἄσκηση τῶν ἀρετῶν εἶναι ὑπακοή στόν Χριστό. Τίς ἀρετές τοῦ Χριστοῦ πᾶμε νά μιμηθοῦμε. Στόν Χριστό πᾶμε νά μοιάσουμε.

Ὁ στόχος δέν εἶναι ἡ ‘πρωτιά’ σέ κάποιο ἐπίγειο ...πρωτάθλημα ἀρετῶν! Ὁ στόχος εἶναι νά μποροῦμε νά συμμετέχουμε ΑΠΟ ΤΩΡΑ στό ‘γαμήλιο Τραπέζι’ τοῦ Χριστοῦ! Στό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας Του! Στήν Θεία Εὐχαριστία! Ὁ Χριστός εἶναι ὁ στόχος μας! Καί ἡ ἕνωση μέ Αὐτόν, πού εἶναι ἡ ὄντως ΖΩΗ!

‘Ἀρετές’ χωρίς τόν Χριστό – δηλαδή χωρίς τήν ἀληθινή ΖΩΗ, πού νικάει καί ξεπερνάει τόν θάνατο - στήν καλύτερη περίπτωση θά καταντήσουν ... ἁπλῶς ὡραῖα λουλούδια σέ κάποιον τάφο... 


Βαρνάβας Λαμπρόπουλος (Ἀρχιμανδρίτης)
http://exomologistetokirio.blogspot.gr

Το πλήθος της αγάπης και της πραότητάς Του δεν θα θυμηθεί τις αμαρτίες μας.



Οι σκέψεις μας είναι καταστάλαγμα από βιώματα πολλών ετών. Τα ελέη του Θεού εκχύθηκαν επάνω μου χωρίς μέτρο. Και αν δεν με χειραγωγούσε ο Κύριος, ως Καλός Ποιμένας, με τη χάρη Του, οι εχθροί μου θα με κατάπιναν.
Γράφω για το έλεος του Κυρίου· και είναι φυσικό για μένα να γράφω, γιατί η ψυχή μου γνωρίζει τον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα και γνωρίζει πόσο πολύ αγαπά Αυτός τον άνθρωπο. Το πλήθος της αγάπης και της πραότητάς Του δεν θα θυμηθεί τις αμαρτίες μας.
Το πνεύμα μου επιθυμεί ακόρεστα ή να προσεύχεται ή να γράφει ή να μιλά για τον Θεό, ενώ για τα κοσμικά πράγματα η ψυχή μου δεν θέλει ούτε να ακούει.
Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Κάποτε ζήτησε με δάκρυα από τον Θεό να της δείξη πως πρέπει να προσεύχεται...

Αρετές και πνευματικές εμπειρίες στην Μοναχική παλαίστρα.

(απόσπασμα),
Η Γερόντισσα Μακρίνα είχε, επίσης, το χάρισμα της προσευχής, την οποία ήδη από μικρό παιδί είχε «εγκολπωθή». Στην προσευχή η ψυχή της εύρισκε την ανάπαυσι και σε αυτήν εμπιστευόταν όλα τα αιτήματά της. Κάποτε ζήτησε με δάκρυα από τον Θεό να της δείξη πως πρέπει να προσεύχεται, ούτως ώστε η προσευχή ενώπιον Του να είναι καθαρή και απηλλαγμένη από την οίησι, για να μπορή ανεμπόδιστα ο προσευχόμενος να ενώνεται με τον Θεό. Εκείνο το βράδυ της παρουσιάσθηκε Άγγελος Κυρίου με ολόλευκη στολή, ο οποίος την δίδαξε πως πρέπει να προσεύχεται ο άνθρωπος αναλόγως προς τις πνευματικές καταστάσεις του. Συμφώνως με τις υποδείξεις του Αγγέλου, όταν η ψυχή αισθάνεται την τελεία αγάπη προς τον Θεό, ο άνθρωπος υψώνει τα χέρια του ψηλά. Όταν κυριαρχούν εντός του η ταπείνωσι και η μνήμη των Παθών του Κυρίου, ο άνθρωπος σταυρώνει τα χέρια και σκύβει το κεφάλι. Όταν η ψυχή από τον πόλεμο των παθών νοιώθη την άκρα ταπείνωσι, τότε ο άνθρωπος προσεύχεται με τα χέρια πίσω, σαν κατάδικος. Κατόπιν ο Άγγελος άρχισε να προσεύχεται γονατισμένος και να κλαίη σαν να αγκάλιαζε τα πόδια του Χριστού, δεικνύων πως, όταν ο άνθρωπος συναισθάνεται την μηδαμινότητά του, προσεύχεται έτσι και βιώνει ανεκλάλητη χαρά και παράκλησι από τον Θεό.

« συνταγή » Σωτηρίας!





Η « συνταγή » σωτηρίας του Γέροντα προς όλους τους κοπιώντας και πεφορτισμένους, ήταν απλή και σαφής:

« -Αναζητήστε σανίδα σωτηρίας κοντά στο Θεό.

-Περιορίστε τις υλικές ανάγκες σας, γιατί δημιουργούν τεράστια βάρη και άγχη.

-Μη ζηλεύετε ανθρώπους που έχουν χρήματα, ανέσεις, δόξα και ισχύ, αλλά εκείνους που ζουν με αρετή, λογική και ευσέβεια.

-Μη ζητάτε από τον Θεό πράγματα που στηρίζουν μόνο το σώμα σας, αλλά, κυρίως, ό,τι είναι καλό και ωφέλιμο για τη ψυχή σας.

-Αλλάξτε ζωή, ανακαλύψτε το νόημα της ζωής, κερδίστε τον χρόνο που χάσατε στη μέχρι τώρα πορεία σας στη γη.

-Μη εμπιστεύεστε το φρόνημα κοσμικών ανθρώπων.

-Θεραπευτείτε από αρρώστιες που κυριαρχούν στη ζωή ανθρώπων που δεν έμαθαν να νηστεύουν, να εγκρατεύονται, να προσεύχονται, να ελπίζουν.

-Μην απελπίζεστε. Ο Θεός είναι πανταχού παρών και αγαπάει τον άνθρωπο.

-Κόψτε κάθε σχέση με το κακό, ζήστε ελεύθερα, σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου.

-Αποδείξτε την πίστη σας και με έργα αγάπης προς τον πλησίον.

-Αποφασίστε, τί θέλετε πιό πολύ: τη συμπάθεια του κόσμου ή την επιστροφή κοντά στο Θεό;

-Σχεδόν όλα τα προβλήματα ξεκινούν από το στόμα (από το πώς μιλάς) και, επίσης, από το πόσο εξαρτάσαι από τα πάθη σου.

-Να αγαπάς τη γυναίκα σου πιό πολύ απ’ τον εαυτό σου. Με έργα, όχι με λόγια. Και να μη της μιλάς ποτέ άσχημα, γιατί καμιά φορά η γλώσσα σκοτώνει και καταστρέφει την αγάπη. Επίσης, να προσέχετε, γιατί μερικοί γονείς χαϊδεύουν πολύ τα παιδιά τους και τους κάνουν όλα τα χατίρια. Και όταν χαϊδεύεις πολύ το παιδί, θα γίνει εγωιστής και θα πάρει στραβό δρόμο. Πολλοί γονείς φροντίζουν περισσότερο να δώσουν υλικά πράγματα στα παιδιά τους. Αυτό είναι λάθος. Το σώμα έχει πολλές υλικές επιθυμίες, αλλά σύντομη ζωή. Η ψυχή έχει συνέχεια, άλλη πορεία. Η ψυχή δεν καταλήγει στο χώμα, άλλα στο Θεό. Όλοι σήμερα ασχολούνται με το σώμα τους, όχι με τις ανάγκες της ψυχής τους.

-Ποιες είναι οι ανάγκες της ψυχής;

-Να, πώς να στο πω; Οι ανάγκες της ψυχής είναι διαφορετικές. Και οι χαρές της ψυχής είναι αλλιώτικες από τις χαρές του σώματος. Το σώμα εύκολα το βολεύεις, τη ψυχή όχι. Αν έχεις λεφτά και μπεις σε ένα μεγάλο μαγαζί, το σώμα βολεύτηκε. Αλλά τί μπορείς να βρεις σε ένα, πώς τα λένε αυτά τα μεγάλα μαγαζιά, ναι, σουπερ μάρκετ, για τη ψυχή σου; Η ψυχή χρειάζεται άλλα πράγματα. Η ψυχή έχει ανάγκη από ειρήνη, ησυχία, επικοινωνία με το Θεό. Για να συντηρηθεί το σώμα, χρειάζονται αργύρια και επιούσιος άρτος. Η ψυχή για να συντηρηθεί χρειάζεται θεία τάλαντα, τον επουράνιο Άρτο».

( από το βιβλίο «Τέσσερις ώρες μα τον π. Παΐσιο» )
http://odevontas.blogspot.gr


Προσευχή εξομολογητική.


Δέσποτα παντοκράτορ, αόρατε και ακατάληπτε, Θεέ του παντός• ο μόνος αγαθός και φιλάνθρωπος• ο έν ελέει πλούσιος και έν οικτιρμοίς ακατάληπτος• εισάκουσόν μου του αμαρτωλού τη ώρα ταύτη, μνημονεύοντας μου τών εσαεί γενομένων μοι ανομιών και βέβηλων πράξεων. Και δώρησαί μοι καρδίαν επίπονον, ό μόνος εύσπλαγχνος και πανάγαθος. Λύσον, Κύριε, τήν πώρωσιν της καρδίας μου, και δώρησαί μοι δάκρυα κατανύξεως όπως έν αυτοίς ικετεύσω σε. Εισάκουσόν, Κύριε, ιλάσθητι, εύσπλαγχνε, και ώς έξ ασελγούς και βδελυρός καρδίας και ακαθάρτου γλώσσης και ρυπαρών χειλέων, μή κλείσης τά ώτα της ευσπλαγχνίας σου έν τή ελεεινή μου και κατωδύνω δεήσει ταύτη. Ημάρτηκα, Κύριε, ημάρτηκα, και τάς ανομίας μου γινώσκω' ουκ είμι άξιος ατενίσαι εις τό ύψος του ουρανού, κατακαμπτόμενος υπό του πλήθους τών ανομιών μου. Σύ γάρ γινώσκεις, ύψιστε Βασιλεύ, ότι άμετρος ό τών αθέσμων μου πράξεων αριθμός• κτηνωδώς γαρ και ού κατά άνθρωπον επολιτευσάμην, και πέρα συγγνώμης εισί τά εμά πλημμελήματα. Ουδέ γάρ τό φώς του ηλίου τούτου θεωρείν είμι άξιος ό πανάθλιος, ουδέ τών σεπτών και θείων σου μυστηρίων μετασχείν ό ανάξιος. Ότι πάσαν αμαρτίαν διεπραξάμην, μαλακίαν, ασέλγειαν, αδικίαν, πλεονεξίαν, φθόνον, μέθην, γαστριμαργίαν, αδηφαγίαν, καταλαλιάν, ψεύδος, κατάκρισιν, υψηλοφροσύνην, υπερηφάνειαν, θυμόν, πολυκτημοσύνην, πάσάν τε άλλην κακίαν σατανικήν, υπέρ πάντα άνθρωπον ασύγκριτα και ασυγχώρητα πταίσας• ούκ έστιν είδος αμαρτίας ο ούκ έποίησα ενώπιον σου, Κύριε• ποίαν ούν αρχήν εξομολογήσεως εύροιμι, από βρέφους και μέχρι του νύν έν ασωτεία καταδαπανήσας τον βίον μου; Ποίαν δέ πρώτον άφεσιν αμαρτίας αίτήσαι τολμήσαιμι; 


Παιδιόθεν εγενήθην σκεύος άτιμον και άχρηστον, έν ανομίαις όλως εσπιλωμένος. Και σύ μέν, Κύριε, διά τους απείρους σου οικτιρμούς παριδών μου τάς αμαρτίας και μακροθυμών πρός μετάνοιάν με ήγαγες, και πολλάκις ενεπλήσθη ή ταλαίπωρος μου ψυχή τής σης χάριτος και αγάπης. Εγώ δέ πάλιν εγενόμην αμνήμων και αχάριστος, καί αθετήσας τάς σας δωρεάς, χείρονα τών πατέρων μου ήμαρτον. Ποίας ούν συγγνώμης ειμί άξιος ό ασύνετος; 



Ελέησόν με, ό Θεός, κατά το μέγα έλεος σου. Ελέησόν με, Ελεήμον, τόν άξιον μισείσθαι και βδελύττεσθαι. Ελέησαν με τόν έν γνώσει πεπραμένον τοις αισχροίς πάθεσιν. Ελέησόν με τόν επίχαρμα τοις δαίμοσι γενόμενον, και εξακολουθούντα τοίς τούτων θελήμασιν. Ελέησόν με τόν πλήρη όντα μωλώπων καί αγνοούντα τήν τούτων κάκωσιν. Ελέησόν με τόν αδεώς τήν χάριν σου αθετήσαντα καί πάντα τόν τής ζωής μου χρόνον έν αμελεία και άσωτεία καταναλώσαντα. 



Ιδού, Κύριε, πρό οφθαλμών έχω τήν ανείκαστον μακροθυμίαν σου και τά εμά αναρίθμητα πλημμελήματα. Δέομαι σου, Κύριε, δώρησαι κατάνυξιν τη καρδία μου καί τοίς οφθαλμοίς μου δάκρυα, ίνα κλαύσω εμαυτόν διά παντός του βίου μου τούτου και εύρω έλεος, όταν τρέμη πάσα ψυχή από τής φοβερός παρουσίας σου• όταν τών κρυπτών έργων αποκάλυψις και φανέρωσις γένηται• όταν λογισμών καί ενθυμήσεων έρευνα καί συνειδήσεως έλεγχοι, και καταφρονητών τιμωρίαι αθάνατοι, των κατ' εμέ αθετησάντων τά άγια και σωτήρια σου προστάγματα. 



Πώς άρα ευρεθώ εγώ ό αμαρτωλός έν εκείνη τη φρικτή ώρα, όταν κατέλθης κριτής μετά θυμού και οργής ανυπόστατου, όταν τρέμη πάσα ή γή ώς τής θαλάσσης τό ύδωρ, και τά όρη ωσεί κηρός από προσώπου πυρός ορώνται τηκόμενα, ή δέ θάλασσα φρίξει και ολιγωθήσεται σφόδρα από του φόβου τής δόξης σου; Πώς άρα ευρεθώ ό πανάθλιος, όταν παράγεσθαι μέλλωμεν έκαστος κατηφής, ελεεινός και τετραχηλισμένος εις ακριβή εξέτασιν τών βεβιωμένων ημίν έως και των του νοός κινημάτων; Οίμοι! τίς άρα μή καταγνώσηται εαυτού έν εκείνη τη ώρα; ουδέ γάρ οί Άγγελοι άμεμπτοι ενώπιον σου, Κύριε• και γάρ δυνατοί δυνατώς ετασθήσονται• και ω εδόθη πολύ, πολύ καί απαιτηθήσεταί καί καθ' όσον τις ευεργετούμενος αμαρτάνει, τοσούτον δίκας παρά σου του δικαίου Κριτού υποστήσεται. 



Οίμοι, Κύριε, πολλάκις απήλαυσα τής χάριτος σου, φιλάνθρωπε• εδωρήσω γάρ μοι φωτισμόν γνώσεως, εδωρήσω μοι καιρόν μετανοίας• ωδήγησάς με εις οδούς ζωής, καί άλλας πλείστος ευεργεσίας• άλλ' εγώ τούτων απάντων αμνημονήσας, αχάριστος καί αγνώμων ό άθλιος εχρημάτισα περί σέ τόν ευεργέτην μου. Οίμοι, Κύριε, ότι έν τω σταδίω τής συνειδήσεως μου, άνευ μαρτύρων καταδικάζω εμαυτόν ελεγχόμενος. Ηδονάς καί πάθη άτιμα τής σής αγάπης ανθαιρούμενος καταισχύνω τής καρδίας μου τήν παρρησίαν καί ορώμαι θέαμα ελεεινόν τοις Αγίοις σου άπασιν. 



Άλλα σύ, Κύριε, ώς ελεήμων, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ καί ελέησόν με τόν εκτυφλωθέντα ταίς ηδοναίς καί τοις πάθεσιν. Ελέησόν με τόν ράθυμον, τόν υποκριτήν, τόν φλύαρον, τόν άσπλαγχνον, τόν ανελεήμονα, τόν μεγάλαυχον, τόν υπερήφανον, τόν άσωτον, τόν πάσης κακίας καί αμαρτίας πεπληρωμένον. Ελέησόν με, Ελεήμον, τόν ανάξιον παντός ελέους, και άξιον πάσης κολάσεως. Ελέησόν με τόν πάσάν μου τήν ζωήν έν αμαρτίαις καταναλώσαντα, και τήν σήν αγαθότητα αεί παροργίζοντα. Ει γάρ και έως αργού λόγου και ρυπαρών λογισμών και πονηρών ενθυμήσεων φοβερά εξέτασις πρόκειται, ποίαν απολογίαν δώσω εγώ ό δείλαιος υπέρ τών τοσούτων μου βεβηλώσεων; ποίας συγγνώμης αξιωθείην, ό μυρίων βάρος ανομιών περικείμενος και μή ώς δεί μετανοών οδυρόμενος; 



Κύριε, ιλάσθητί μοι τώ αχαρίστω και δώρησαί μοι μετάνοιαν ολόκληρον, καρδίαν επίπονον και διηνεκή δάκρυα, Ίνα εντεύθεν πενθήσω εμαυτόν και οικτειρηθώ έν τή φρικτή ώρα τής παρουσίας σου, αναπολόγητος υπάρχων. Κατανοώ μου τά έργα, ό τάλας, και τρέμει μου ή ψυχή. Ορώ τήν αμέλειάν μου και φρίττουσι τά οστά μου. Βλέπω τήν όκνηρίαν μου και βασανίζεται ή καρδία μου. Ούαί μοι τω αμαρτωλώ, δέδοικα μή τής φοβέρας εκείνης ακούσω φωνής• Ούκ οίδα υμάς. Μή τής φρικτής εκείνης ακούσω αποφάσεως• Απέλθετε άπ' έμού. Μή συνταχθώ τή τών ερίφων τάξει. Μή απηνής και ανελεήμων Άγγελος απελάσει με εις γέενναν. Μή καταδικασθώ μετά τών απολαυόντων εντεύθεν τά αγαθά, φιλήδονος ών. Μή, άνθ' ών αγαθών τυχείν προσδοκώ, παρ' ελπίδα τύχω αθανάτων κολάσεων, ένθα ούκ έστι τις δρόσος ή άλλη τις άνεσις, αλλά πύρ άσβεστον και σκώληξ ακοίμητος και κλαυθμός απαράκλητος• και τω όντι αθάνατος θάνατος. 



Ούαί σοι, ψυχή μου! Ταύτα ενθυμουμένη τί αμελείς; Τί ώς αναίσθητος ραθυμείς αμαρτάνουσα; τι ού πενθείς πικρώς υπεύθυνος ούσα, έως ου καιρός δεχθήναί σου τά δάκρυα; Οίμοι ψυχή μου αθλία και πολλάκις οίμοι. Πόσα θρηνήσης εκεί τάς ημέρας καί ώρας ταύτας, άς εική κατηνάλωσας. Ιδού γάρ παλαιστάς ήμίν έθετο τάς ολίγας ημέρας ταύτας ό Κύριος καί καθ' εκάστην ηττώμεθα καί αχρειούμεθα. Πόσα θρηνήσης, ψυχή μου, όταν ίδης τους μέχρι τέλους τήν εγκράτειαν υπομείναντας στεφανωμένους, και ώς τόν ήλιον λάμποντας και εις βασιλείαν αιώνιον απαγομένους! σύ δέ διά ραθυμίαν και ακηδίαν απελεύσει εις οδύνην και αισχύνην αιώνιον. 



Έλέησόν με, ό Θεός• πάσης γάρ απολογίας άπορων, ταύτην σοι τήν ικεσίαν έν συντριβή καρδίας προσάγω ό δείλαιος. Ελέησόν με τόν βεβυθισμένον ταίς αμαρτίαις, τόν εσκοτισμένον τοις πάθεσι και τή αμελεία, και ακηδία αιχμάλωτον. Ελέησόν με τόν βεβορβορωμένον τή γαστριμαργία και κατεσπιλωμένον ταίς ηδοναίς. Ελέησόν με τόν καθ' όλην μου τήν ζωήν λόγοις και έργοις και λογισμοίς απρεπέσι και πονηροίς παροργίσαντά σε, Μακρόθυμε. Ελέησόν με τόν παραβάτην ων εποίησα συνθηκών ενώπιον σου και τών θείων Αγγέλων σου. 



Αληθώς ανάξιος είμι, Κύριε, πάσης επισκέψεως. Αναξίως ορώ τό υψος του ουρανού• αναξίως βλέπω τό φώς του ηλίου• αναξίως πατώ τήν όψιν τής γής. Ανάξιος είμι τής επικλήσεως του θείου σου ονόματος. Αναξίως πνέω τόν υπέρ γής αέρα. Κύριε, δωρεάν σώσόν με διά τους οικτιρμούς σου τόν πανάθλιον, ότι πάσα ιδέα βασάνων εμοί προσαρμόζει ασυμπαθώς κατά τά έργα μου. Ότι και πάσαν κακίαν έγώ μόνος εποίησα• πλην τούτο μόνον οίδα και λέγω, ότι σύ ει ό Θεός μου, και έκτος σου, άλλον Θεόν ούκ επίσταμαι• ουδέ γάρ έστιν άλλος, ειμή σύ ό ποιητής πάσης κτίσεως. 


Κύριε, μή επιλάθη τών οικτιρμών σου, μηδέ νικήση τό πέλαγος τών αμαρτιών μου τό πέλαγος τής σης ευσπλαγχνίας. Άλλ' επειδή Θεός ελέους και οικτιρμών και φιλανθρωπίας υπάρχεις, και προσδέχη ευμενώς πάντας μετανοούντάς σοι, πρόσδεξαι κάμού του αμαρτωλού τήν μετάνοιαν, και συγχώρησον τά πλήθη τών ανομιών μου. Και μή αποδώσης μοι κατά τά έργα μου, μηδέ θριάμβευσης μου τά δεινά έν τώ παγκοσμίω εκείνω θεατρω. Πέλαγος γάρ είμι των αμαρτιών ό πανάθλιος. Εισάκουσον, Δέσποτα, τών ρημάτων μου, και πρόσδεξαι τήν μετάνοιαν και εξομολόγησιν εμού του αμαρτωλού και αναξίου δούλου σου. Μη παραδώης με διά τήν αμέλειαν και ακηδίαν μου ταίς επιθυμίαις του Σατανά, άλλα ρύσαί με πάσης κακίας και άλογου επιθυμίας. Συνέτισαν με έν ισχύι μετανοείν έπί ταίς αμαρτίαις μου, ίνα μή ανακαινίζωνται έν εμοί καθ' εκάστην διά τήν αμέλειαν και αναισθησίαν μου και μένουσιν ασυγχώρητοι, και αίφνης μοι επελθών ό θάνατος, ευρεθώσι μετ' εμού καί ριφθώ μετά τών άνομων εις τό πικρότατον χάος του άδου, ένθα αι πολλαί καί ποικίλοι κολάσεις. Αξίωσόν με, Κύριε, προς πάσαν αγαθήν εργασίαν προσμένειν καί δι' υπομονής καί εγκράτειας τόν προκείμενον αγώνα τρέχειν. Πρεσβείαις της Πανάχραντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου καί πάντων σου τών Αγίων. Αμήν.

Ιωάννης 

— Τί εἶναι ἡ προσευχή, Γέροντα;


— Τίποτα, νά, τίποτα. 

— Τίποτα; 

— Ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ βάσις. Τὴν προσευχή τὴν δίνει ὁ Θεός. Δὲν μπορεῖς νὰ τὴν   ἀποκτήσεις μόνος σου. Δὲν γίνεται. Σοῦ τὴν δίνει Ἐκεῖνος. 

— Πῶς σοῦ τὴν δίνει, Γέροντα; 

— Ἔ, πρέπει νὰ κάνεις μερικὰ πράγματα. 

— Τί δηλαδή; 

—  Ἔ, νά, αὐτὰ τὰἁπλᾶ: Νὰ μὴν κρατᾶς κακία, νὰ ἔχεις ἁπλότητα, νὰ κάνεις μετάνοιες. Κάτι γίνεται μέσα στὴν καρδιὰ κι ἔρχεται ἡ Χάρη. Ὁ σπόρος δουλεύει μέσα στὴν γῆ καὶ πετάει δυὸ φυλλαράκια. Ἂν δὲν ἔλθει ὅμως ὁ ἥλιος καὶ ἡβροχή, θὰ μαραθοῦν, δὲν θὰ μεγαλώσουν.Ἔτσι, κάτι μέσα μας πρέπει νὰ σπάσει τὸ περίβλημα, τὴν ἄσφαλτο καὶ νὰπετάξει δυὸ φυλλαράκια.Να αποκτήσουμε ταπείνωση. Χωρίς αυτήν, ούτε προσευχή θα έχουμε. Μπορεί βέβαια να προσευχόμαστε αλλά η προσευχή μας θα είναι σαν του Φαρισαίου, άδεια, κενή γεμάτη εμπάθεια και εγωισμό. 

Μόνο με την ταπείνωση θὰἔλθει καὶ Χάρις, θὰ τὰλούσει όλα καὶθὰ μεγαλώσουν και τα φυλλαράκια μας. Και να ξέρετε ἡ Χάρις ἔρχεται πιὸ γρήγορα και ἀπὸτὸν ἥλιο.Ἔρχεται ἀμέσως μόλις ἀρχίσει ἡ προσπάθεια γιὰ νὰσπάσει τὸ σκληρὸ αὐτὸπερίβλημα. 

Για να ανθίσει ένα λουλουδάκι χρειάζεται ήλιο και νερό, έτσι και εμείς εάν δεν έχουμε ταπείνωση δεν θα αποκτήσουμε και προσευχή. 
(γέρων Παίσιος)

http://imverias.blogspot.gr

Μία λέξις· «Ἥμαρτον»!

Πῶς θ᾿ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία;

Ὤ ἡ ἁμαρτία! ὤ ἡ ἁμαρτία μου, ἡ ἁμαρτία σας! Ὅλες αὐτὲς οἱ ἁμαρτίες εἶνε ἕνα φοβερὸ κακό, ῥιζωμένο βαθειὰ μέσ᾿ στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου.

Λέει κάποιος φιλόσοφος· Δῶστε μου μιὰ λίμνη ποὺ νὰ εἶνε πεντακάθαρη, μιὰ λίμνη ποὺ τὰ νερά της νὰ εἶνε καθαρὰ καὶ γλυκὰ ὅπως τὰ νερὰ τῆς Πρέσπας. Καὶ μετά, μέσα στὰ γλυκὰ νερὰ τῆς λίμνης, νά ᾿ρθῇ κάποιος καὶ νὰ ῥίψῃ μιὰ σταγόνα δηλητήριο, καὶ αὐτὸ νά ᾿χῃ τέτοια πικράδα, ὥστε ὅλο τὸ νερὸ τῆς λίμνης νὰ γίνῃ φαρμάκι. Τί δύναμι θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχῃ αὐτὴ ἡ σταγόνα, ὥστε νὰ κατορθώσῃ νὰ φαρμακώσῃ τὰ νερὰ ὁλόκληρης τῆς λίμνης;
Τέτοια δύναμι ἔχει ἡ ἁμαρτία. Γλυκὰ ἤτανε τὰ νερὰ τῆς ἀνθρωπότητος. Ἀλλὰ κατόπιν ἦρθε ἡ ἁμαρτία καὶ τάραξε ὁλόκληρο τὸ σύμπαν καὶ φαρμάκωσε τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων.
Ὅλοι ἀναστενάζουμε, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἀπὸ τὸ κακὸ ποὺ ὑπάρχει μέσα μας. Μέσα μας ὑπάρχει τὸ φίδι αὐτό, ὁ ἑπτακέφαλος δράκων.
Τί δὲ᾿ θά ᾿δινε ὁ κόσμος, τί δὲ᾿ θά ᾿δινε ἡ ἀνθρωπότης, τί δὲ᾿ θὰ δίναμε κ᾿ ἐμεῖς, γιὰ γιὰ νὰ βγῇ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μας τὸ κακὸ αὐτό, ποὺ μᾶς βασανίζει! Καὶ τὸ κακὸ αὐτὸ εἶνε ἡ ἁμαρτία.
Καὶ ἂν ἔλεγε ὁ Χριστὸς ὅτι, γιὰ νὰ ἀπαλλαγῆτε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, πρέπει νὰ πᾶτε κάτω στὸν Ἰορδάνη ποταμό, νὰ γδυθῆτε καὶ νὰ περάσετε τὸν Ἰορδάνη ποταμὸ ἑκατὸ φορές, θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ κάνουμε.
Καὶ ἂν ἀκόμα μᾶς ἔλεγε ὁ Χριστὸς ὅτι, γιὰ νὰ συγχωρεθοῦν τ᾿ ἁμαρτήματά μας, πρέπει νὰ ἀνεβοῦμε ψηλὰ στὰ Ἰμαλάϊα, νὰ γίνουμε ἀλπινισταὶ καὶ ὀρειβάται καὶ νὰ φτάσουμε ἐπάνω στὴν κορυφὴ τῶν Ἰμαλαΐων, καὶ ἐκεῖ ψηλά, μέσ᾿ στὸ κρύο, νὰ σταθοῦμε δέκα χρόνια, ἔπρεπε νὰ τὸ κάνουμε.
Καὶ ἂν μᾶς ἔλεγε ὁ Χριστός, νὰ πᾶμε μέσα σὲ μιὰ σπηλιὰ νὰ κρυφτοῦμε καὶ νὰ ἀσκητεύουμε καὶ νὰ νηστεύουμε σὰν τοὺς ἀσκητάδες ἑκατό χρόνια, ἔπρεπε νὰ τὸ κάνουμε.
Μία λέξις· «Ἥμαρτον»!

Μὰ δὲ᾿ μᾶς λέει αὐτὰ τὰ πράγματα ὁ Χριστός. Δὲ᾿ μᾶς λέει ν᾿ ἀνεβοῦμε στὰ Ἰμαλάϊα ὄρη καὶ νὰ παγώσουμε στὰ ψηλὰ ἐκεῖνα βουνά.
Δὲ᾿ μᾶς λέει ὁ Χριστὸς νὰ πᾶμε κάτω στὰ Ἰεροσόλυμα νὰ περάσουμε τὸν Ἰορδάνη ποταμό. Γιατὶ καὶ χίλιες φορὲς νὰ περάσῃς τὸν Ἰορδάνη ποταμό, οὔτε μιὰ ἁμαρτία σου δὲν ἐξαγνίζεται.
Δὲ᾿ μᾶς λέει ὁ Χριστὸς νὰ πᾶμε στὰ σπήλαια καὶ νὰ κρυφτοῦμε καὶ νὰ γονατίζουμε καὶ νὰ προσευχώμεθα καὶ νὰ ἀσκητεύουμε.
Μᾶς λέει ὁ Χριστός, ποὺ ἀμέτρητο εἶνε τὸ ἔλεός του καὶ ἡ ἀγάπη καὶ οἱ οἰκτιρμοί Του, νὰ κάνουμε κάτι εὔκολο. Πολὺ εὔκολο! Καὶ ἐπειδὴ εἶνε πολὺ εὔκολο, γι᾿ αὐτὸ θὰ μᾶς δικάσῃ ὁ Θεὸς ἂν δὲν τὸ κάνουμε.
Τί περιμένει ὁ Χριστὸς ἀπὸ ἐμᾶς; Περιμένει νὰ πλησιάσουμε τὸν σταυρό του καὶ σὰν παιδιά του ἁμαρτωλά, νὰ γονατίσουμε μπροστὰ στὸν Ἐσταυρωμένο καὶ νὰ ποῦμε μία λέξι. Νὰ τὴν ποῦμε ὄχι ἁπλῶς μὲ τὰ χείλη μας, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὰ φυλλοκάρδια μας, καὶ σὰν πύραυλος καὶ σὰν φωτιὰ νὰ φτάσῃ ἐπάνω στὰ οὐράνια.
Μιά λέξι περιμένει καὶ ἀπὸ μένα καὶ ἀπὸ σᾶς, καὶ ἀπὸ μικροὺς καὶ ἀπὸ μεγάλους, καὶ ἀπὸ παπᾶδες καὶ δεσποτάδες, καὶ ἀπὸ κοκκίνους καὶ ἀπὸ μαύρους κι ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Περιμένει μιὰ λέξι. Ἂν δὲν τὴν πῇ τὴ λέξι αὐτὴ ὁ κόσμος, δὲν σῴζεται. Τὰ ἄλλα φάρμακα εἶνε ματαιότης.
Ἡ λέξις αὐτή, ποὺ περιμένει ὁ Χριστός μας ν᾿ ἀκούσῃ ἀπὸ τὰ στόματα ὅλων μας, μικρῶν καὶ μεγάλων, ἀσχέτως ἰδεολογικῶν κατευθύνσεων, ἡ λέξις αὐτὴ ἡ σωτήριος, ποὺ εἶνε μία ἐπανάστασις, ποὺ εἶνε γκρέμισμα τοῦ διαβόλου, εἶνε τό· «Ἥμαρτον» (Λουκ. 15,21). Θεέ μου, «ἥμαρτον». Εἶπες τὸ «Ἥμαρτον» μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς σου; παράδεισος θὰ φυτρώσῃ στὴν καρδιά σου.
Μακάρι, ἀγαπητοί μου, νὰ αἰσθανθοῦμε, ὅτι δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο ἄλλο κακὸ χειρότερο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
Από τὸ βιβλιο «TI ΘA MAΣ ΣΩΣH;», του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, σελ. 43-44 
(απόσπασμα)

Τι εννοούμε όταν λέμε "πνευματικός αγώνας";

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ...


...ο θαυμα­τουργός, αποτελεί, στις πενιχρές μέρες του εικοστού αιώνα, ένα δώρο του Θεού στον κόσμο. Απαύγασμα της οσιακής του βιοτής αποτελούν τα γραπτά του κείμενα.
Από την "ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ" της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής παραθέτουμε το παρακάτω κείμενο του Αγίου Νεκταρίου:...


Σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε τέλειοι και άγιοι. Να αναδειχθούμε παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών. Ας προσέξουμε μήπως, για χάρη της παρούσας ζωής, στερηθούμε τη μέλλουσα, μήπως, από τις βιοτικές φροντίδες και μέριμνες, αμελήσουμε το σκοπό της ζωής μας.
Η νηστεία, η αγρυπνία και η προσευχή από μόνες τους δεν φέρνουν τους επιθυμητούς καρπούς, γιατί αυτές δεν είναι ο σκοπός της ζωής μας, αποτελούν τα μέσα για να πετύχουμε το σκοπό.
Στολίστε τις λαμπάδες σας με αρετές. Αγωνιστείτε ν’ αποβάλετε τα πάθη της ψυχής. Καθαρίστε την καρδιά σας από κάθε ρύπο και διατηρήστε την αγνή, για να έρθει και να κατοικήσει μέσα σας ο Κύριος, για να σάς πλημμυρίσει το Αγιο Πνεύμα με τις θείες δωρεές.
Παιδιά μου αγαπητά, όλη σας η ασχολία και η φροντίδα σ’ αυτά να είναι. Αυτά ν’ αποτελούν σκοπό και πόθο σας ασταμάτητο. Γι’ αυτά να προσεύχεστε στο Θεό.
Να ζητάτε καθημερινά τον Κύριο, αλλά μέσα στην καρδιά σας και όχι έξω από αυτήν. Και όταν Τον βρείτε, σταθείτε με φόβο και τρόμο, όπως τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, γιατί η καρδιά σας έγινε θρόνος του Θεού. Αλλά για να βρείτε τον Κύριο, ταπεινωθείτε μέχρι το χώμα, γιατί ο Κύριος βδελύσσεται τους υπερήφανους, ενώ αγαπάει και επισκέπτεται τους ταπεινούς στην καρδιά.
Αν αγωνίζεσαι τον αγώνα τον καλό, ο Θεός θα σε ενισχύσει. Στον αγώνα εντοπίζουμε τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μας. Είναι ο καθρέφτης της πνευματικής μας καταστάσεως. Όποιος δεν αγωνίστηκε, δεν γνώρισε τον εαυτό του.
Προσέχετε και τα μικρά ακόμα παραπτώματα. Αν σας συμβεί από απροσεξία κάποια αμαρτία, μην απελπιστείτε, αλλά σηκωθείτε γρήγορα και προσπέστε στο Θεό, που έχει τη δύναμη να σάς ανορθώσει.
Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα, πολλά είναι και κληρονομικά. Όλα αυτά δεν κόβονται με μια σπασμωδική κίνηση ούτε με την αδημονία και τη βαρειά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή.
Η υπερβολική λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια. Γι’ αυτό είναι βλαβερή και επικίνδυνη, και πολλές φορές παροξύνεται από το διάβολο, για ν’ ανακόψει την πορεία του αγωνιστή.
Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. Εύχεστε στο Θεό να σάς δυναμώνει. Να αντιμετωπίζετε με υπομονή τις πτώσεις σας και, αφού γρήγορα σηκωθείτε, να τρέχετε και να μη στέκεστε, σαν τα παιδιά, στον τόπο που πέσατε, κλαίγοντας και θρηνώντας απαρηγόρητα.
Αγρυπνείτε και προσεύχεστε, για να μην μπείτε σε πειρασμό. Μην απελπίζεστε, αν πέφτετε συνέχεια σε παλιές αμαρτίες. Πολλές απ’ αυτές είναι και από τη φύση τους ισχυρές και από τη συνήθεια. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, και με την επιμέλεια νικιούνται. Τίποτα να μη σας απελπίζει.

-Γέροντα, τι να σκέφτομαι την Σαρακοστή;

- Το Πάθος, την θυσία του Χριστού να σκέφτεσαι.


- Το Πάθος, την θυσία του Χριστού να σκέφτεσαι. Αν και εμείς οι μοναχοί πρέπει συνέχεια να ζούμε το Πάθος του Χριστού, γιατί μας βοηθούν σ’ αυτό κάθε μέρα τα διάφορα τροπάρια, όλες οι Ακολουθίες.

Την Μεγάλη Τεσσαρακοστή μας δίνεται η μεγαλύτερη ευκαιρία για να αγωνισθούμε και να συμμετέχουμε εντονότερα στο σωτήριο Πάθος του Κυρίου μας, με μετάνοια και με μετάνοιες, με εκκοπή των παθών και με ελάττωση των τροφών, από αγάπη προς τον Χριστό.

Αν αξιοποιήσουμε, όσο μπορούμε, το πνευματικό αυτό στάδιο με τις πολλές προϋποθέσεις και δυνατότητες που μας δίνονται, για να πλησιάσουμε περισσότερο στον Εσταυρωμένο Χριστό, για να βοηθηθούμε από Αυτόν και να χαρούμε την Αγία Ανάσταση αλλοιωμένοι πνευματικά, αφού θα έχουμε ζήσει πνευματικότερα την Μεγάλη Σαρακοστή.

Εύχομαι καλή δύναμη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, για να ανεβείτε στον Γολγοθά κοντά στον Χριστό, μαζί με την Παναγία και τον Προστάτη σας Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, για να συμμετάσχετε στο φρικτό Πάθος του Κυρίου μας. Αμήν.


Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ΄, Περί Προσευχής, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον

«Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2012, σελ. 199-200.

http://thriskeftika.blogspot.gr/

Λόγος περί νηστείας.

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΓΕΡΟΝΤΑ


Άγιον Όρος...
Μοσχομύριστος, Αγιοβάδιστος τόπος. Σπαρμένος απ' άκρη σ' άκρη με λείψανα Αγίων. Χώρος συνάντησης των απογόνων του Αδάμ με τον ξεχασμένο δημιουργό. Εδώ ο άνθρωπος προσπαθεί, αγωνίζεται. Ο Θεός διαρκώς του προσφέρεται. Το ίδιο και ο άνθρωπος. Αγία Τράπεζα, θυσιαστήριο ο Άθωνας. Προχωράς και η ψυχή σου αναπνέει. Κάθε συνάντηση πνευματικό διδασκαλείο. Ρίχνεις τα δίχτυα σου και ψαρεύεις τροφή πνευματική από θάλασσες παραδείσιες.


- Ευλογείτε Γέροντα.
- Ο Kύριος να σε ευλογεί χαρά μου.


- Είστε πολλά χρόνια στο Άγιον Όρος;
- Είμαι εξήντα χρόνια, αλλά τι είναι εξήντα χρόνια για το Θεό; Μια ανάσα είναι.


- Γέροντα θα ήθελα να πείτε δύο πράγματα για τη νηστεία.
- Για να πεις κάτι πρέπει να το βιώνεις, να το ζεις. Μόνο ένας που έχει γεννηθεί κοντά σε θάλασσα ή είναι ναυτικός μπορεί να μιλήσει για τη θάλασσα. Αλλά θα κάνω υπακοή στο θέλημά σου και θα σου πω τί λένε οι πατέρες οι οποίοι ήταν φίλοι της νηστείας.


- Η νηστεία Γέροντα είναι σκοπός;
- Η νηστεία δεν είναι σκοπός, είναι μέσο. Να, σκοπός σου ήταν να έλθεις στο Άγιον Όρος, ήταν ο προορισμός σου. Το καραβάκι που σε έφερε είναι το μέσο. Έτσι και η νηστεία, είναι ένα από τα μέσα που μας έδωσε η αγάπη του Θεού για να Τον ποθούμε. Ο Θεός είναι ο προορισμός μας.


- Πότε εμφανίστηκε η νηστεία;
- Η νηστεία είναι συνομήλικη με την ανθρωπότητα. Μέσα στον Παράδεισο δόθηκε στον άνθρωπο από τον Θεό, μας λέει ο Μ. Βασίλειος.


- Γιατί όμως ο Θεός έδωσε τη νηστεία, για να περιορίσει τον άνθρωπο;
- Όχι, για να τον ελευθερώσει! Ο Ιερός Χρυσόστομος γράφει ότι ο Θεός δημιουργώντας τον άνθρωπο τον έφερε και τον παρέδωσε στο χέρι της νηστείας, η οποία είναι φιλόστοργη μητέρα και άριστος διδάσκαλος. Της εμπιστεύτηκε δηλαδή την σωτηρία του. Άρα η νηστεία είναι παιδαγωγός, δεν περιορίζει αλλά καλλιεργεί τον άνθρωπο.


- Είναι αναγκαία η νηστεία Γέροντα;
- Θα σου απαντήσει πάλι ο Χρυσόστομος: «Αν η νηστεία ήταν αναγκαία στον Παράδεισο, είναι πολύ περισσότερο αναγκαία έξω από τον Παράδεισο. Αν ήταν χρήσιμο το φάρμακο πριν από τον τραυματισμό, είναι πολύ περισσότερο χρήσιμο μετά τον τραυματισμό». Κατάλαβες;


- Τι;
- Η νηστεία μέσα στον Παράδεισο δόθηκε προληπτικά στον άνθρωπο για να μην πέσει. Αφού ο άνθρωπος έπεσε δίδεται θεραπευτικά.


- Τελικά ποιος ο σκοπός της νηστείας
- Η νηστεία μαραίνει τις κακές επιθυμίες, λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, την καρδιά μας την μαλακώνει, συμπληρώνει ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος. Κάθε καλό και αγαθό έργο δια της νηστείας κατορθώνεται και τελειοποιείται, γράφει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Για όλους αυτούς τους λόγους ο Ιερός Χρυσόστομος μας εξομολογείται την αγάπη του προς τη νηστεία. «Αγαπώ τη νηστεία, γιατί είναι μητέρα σωφροσύνης και πηγή κάθε φιλοσοφημένης πράξεως».


- Πώς πρέπει να νηστεύουμε;
- Η νηστεία είναι μέσο και όπλο πνευματικό το οποίο δεν περιορίζεται μόνο στη διατροφή, πρέπει όλος ο άνθρωπος ψυχοσωματικά να συμμετέχει. Άκου τι μας λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Νηστεύεις; Απόδειξέ το δια μέσου των ίδιων των έργων. Αν δεις εχθρό, να συμφιλιωθείς μαζί του. Αν δεις φτωχό, να τον ελεήσεις. Να νηστεύουν τα χέρια, παραμένοντας καθαρά από την αρπαγή και την πλεονεξία. Να νηστεύουν τα πόδια ξεκόβοντας από δρόμους που οδηγούν στην αμαρτία. Δεν τρως κρέας; Να μη φας και την ακολασία δια μέσου των ματιών. Ας νηστεύει και η ακοή. Και η νηστεία της ακοής είναι να μη δέχεσαι κακολογιές και διαβολές. Ας νηστεύει και το στόμα από αισχρά λόγια. Διότι τι όφελος έχουμε, όταν απέχουμε από πουλερικά και ψάρια, δαγκώνουμε όμως και κατατρώγουμε τους αδελφούς μας;


- Πως δαγκώνουμε και κατατρώμε τους αδελφούς μας;
- Με την συκοφαντία και την κατάκριση, που ξεκινούν από την έλλειψη αγάπης για τον αδελφό μας.


- Ευχαριστώ Γέροντα, πολύ με ωφελήσατε.
- Ευχαριστίες πρέπουν στον Θεό που φώτισε του Αγίους μας.


- Την ευχή σας.
- Στο καλό η Χάρις του Θεού να σε σκεπάζει, η Παναγιά μας να σε προστατεύει και οι Άγιοί μας να σε συντροφεύουν. Και μη ξεχνάς νηστεία κυρίως είναι να πεινάσεις για Θεό!!!


http://trelogiannis.blogspot.com

Η ευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ


«Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, Πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καί ἀργολογίας μή μοι δῷς. Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καί ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ. Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρισαί μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.» 


Ανάμεσα σ’ όλες τις προσευχές και τους ύμνους τις Μεγάλης Τεσσαρακοστής μπορεί να ονομαστεί η προσευχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η Παράδοση την αποδίδει σε έναν από τους μεγάλους δασκάλους της πνευματικής ζωής, τον Άγιο Εφραίμ το Σύρο. Να το κείμενο της προσευχής:

«Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καί ἀργολογίας μή μοι δῷς.

Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονής καί ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.

Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁράν τά ἐμά πταίσματα, καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Αμήν».

Τούτη η προσευχή λέγεται δύο φορές στο τέλος κάθε ακολουθίας της Μεγάλης Σαρακοστής από τη Δευτέρα ως την Παρασκευή. Την πρώτη φορά λέγοντας την προσευχή κάνουμε μία μετάνοια σε κάθε αίτηση. Έπειτα κάνουμε δώδεκα μετάνοιες λέγοντας: «Ο Θεός, ἱλάσθητί μοι τῶ ἁμαρτωλῷ, καί ἐλέησόν με» . Ολόκληρη η προσευχή επαναλαμβάνεται με μια τελική μετάνοια στο τέλος της προσευχής.1

Γιατί αυτή η σύντομη και απλή προσευχή κατέχει μια τόσο σημαντική θέση στην όλη λατρεία της Μεγάλης Σαρακοστής; 
Διότι απαριθμεί, μ’ ένα μοναδικό τρόπο, όλα τα αρνητικά και τα θετικά στοιχεία της μετάνοιας και αποτελεί, θα λέγαμε, ένα «κανόνα ελέγχου» του προσωπικού μας αγώνα στην περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής. Αυτός ο αγώνας σκοπεύει πρώτα απ’ όλα στην απελευθέρωσή μας από μερικές βασικές πνευματικές ασθένειες που διαμορφώνουν τη ζωή μας και μας κάνουν πραγματικά ανίσχυρους ακόμα και για να κάνουμε αρχή στροφής στο Θεό.

Η αργία

Η βασική ασθένεια είναι η αργία. Είναι η παράξενη εκείνη τεμπελιά και η παθητικότητα ολόκληρης της ύπαρξής μας που πάντα μας σπρώχνει προς τα «κάτω» μάλλον παρά προς τα «πάνω» και που διαρκώς μας πείθει ότι δεν είναι δυνατό ν’ αλλάξουμε και επομένως δε χρειάζεται να επιθυμούμε την αλλαγή. Είναι ένας βαθιά ριζωμένος κυνισμός που σε κάθε πνευματική πρόκληση απαντάει με το «γιατί;» και καταντάει την ζωή μας μια απέναντι πνευματική φθορά. Αυτή είναι η ρίζα όλης της αμαρτίας γιατί δηλητηριάζει κάθε πνευματική ενεργητικότητα στην πιο βαθιά της πηγή.

Η λιποψυχία

Το αποτέλεσμα της «αργίας», είναι η «λιποψυχία». Είναι μια κατάσταση δειλίας που όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας τη θεώρησαν το μεγαλύτερο κίνδυνο της ψυχής. Η λιποψυχία, η αποθάρρυνση, είναι η ανικανότητα του ανθρώπου να βλέπει καθετί καλό ή θετικό! Είναι η αναγωγή των πάντων στον αρνητισμό και στην απαισιοδοξία. Είναι στ’ αλήθεια μια δαιμονική δύναμη μέσα μας γιατί ο Σατανάς είναι βασικά ένας ψεύτης. Ψιθυρίζει ψευτιές στον άνθρωπο για το Θεό και για τον κόσμο· γεμίζει τη ζωή με σκοτάδι και αρνητισμό. Η λιποψυχία είναι η αυτοκτονία της ψυχής γιατί όταν ο άνθρωπος κατέχεται απ’ αυτή είναι εντελώς ανίκανος να δει το φως και να το επιθυμήσει.

Η φιλαρχία

Πνεύμα φιλαρχίας! Φαίνεται παράξενο πως η αργία και η λιποψυχία είναι ακριβώς εκείνα που γεμίζουν τη ζωή μας με τον πόθο της φιλαρχίας. Μολύνοντας όλη μας την τοποθέτηση απέναντι στη ζωή, κάνοντας την άδεια και χωρίς νόημα, μας σπρώχνουν ν’ αναζητήσουμε αντιστάθμισμα σε μια ριζικά λανθασμένη στάση απέναντι στα άλλα πρόσωπα.
Αν η ζωή μου δεν είναι προσανατολισμένη προς τον Θεό, αν δεν σκοπεύει σε αιώνιες αξίες, αναπόφευκτα θα γίνει εγωιστική και εγωκεντρική, πράγμα που σημαίνει ότι όλοι οι άλλοι γίνονται τα μέσα για τη δική μου αυτοϊκανοποίηση. Αν ο Θεός δεν είναι ο «Κύριος και Δεσπότης της ζωής μου», τότε το εγώ μου γίνεται ο κύριος και δεσπότης μου, γίνεται το απόλυτο κέντρο του κόσμου μου και αρχίζω αν εκτιμώ καθετί με βάση τις δικές μου ανάγκες, τις δικές μου ιδέες, τις δικές μου επιθυμίες και τις δικές μου κρίσεις.
Έτσι η επιθυμία της φιλαρχίας γίνεται η βασική μου αμαρτία στις σχέσεις με τις άλλες υπάρξεις, γίνεται μια αναζήτηση υποταγής τους σε μένα. Δεν είναι πάντοτε απαραίτητο να εκφράζεται η φιλαρχία μου σαν έντονη ανάγκη να διατάζω και να κηδεμονεύω τους «άλλους». Μπορεί επίσης να εκφράζεται και σαν αδιαφορία, περιφρόνηση, έλλειψη ενδιαφέροντος, φροντίδας και σεβασμού. Και είναι ακριβώς η «αργία», μαζί με τη «λιποψυχία» που απευθύνονται αυτή τη φορά προς τους άλλους· έτσι συμπληρώνεται η πνευματική αυτοκτονία με την πνευματική δολοφονία.

Η αργολογία

Τέλος είναι η αργολογία. Απ’ όλα γενικά τα δημιουργήματα μόνον ο άνθρωπος προικίστηκε με το χάρισμα του λόγου. Όλοι οι Πατέρες βλέπουν σ’ αυτό το χάρισμα την ακριβή «σφραγίδα» της θείας εικόνας στον άνθρωπο γιατί ο ίδιος ο Θεός αποκαλύφθηκε σαν Λόγος (Ιωαν. 1:1).
Αλλά όντας ο λόγος το ύψιστο δώρο, έτσι είναι και ο ισχυρότερος κίνδυνος. Όπως είναι η κυρίαρχη έκφραση του ανθρώπου, το μέσο για την προσωπική του πλήρωση, για τον ίδιο λόγο, είναι και το μέσο για την πτώση του, για την αυτοκαταστροφή του, για την προδοσία και την αμαρτία. Ο λόγος σώζει και ο λόγος σκοτώνει· ο λόγος εμπνέει και ο λόγος δηλητηριάζει. Ο λόγος είναι το μέσο της Αλήθειας αλλά είναι και μέσο για το δαιμονικό ψέμα.
Έχοντας μια βασικά θετική δύναμη ο λόγος, έχει ταυτόχρονα και μια τρομακτικά αρνητική. Ο λόγος δηλαδή δημιουργεί θετικά ή αρνητικά. Όταν αποσπάται από τη θεία καταγωγή και το θείο σκοπό του γίνεται αργολογία. «Ενισχύει» την αργία, τη λιποψυχία και τη φιλαρχία και μετατρέπει τη ζωή σε κόλαση. Γίνεται η κυρίαρχη δύναμη της αμαρτίας.
Αυτά τα τέσσερα σημεία είναι οι αρνητικοί «στόχοι» της μετάνοιας. Είναι τα εμπόδια που πρέπει να μετακινηθούν. Αλλά μόνον ο Θεός μπορεί να τα μετακινήσει. Ακριβώς γι’ αυτό και το πρώτο μέρος της προσευχής αυτής είναι μια κραυγή από τα βάθη της καρδιάς του αβοήθητου ανθρώπου.

Στη συνέχεια η προσευχή κινείται στους θετικούς σκοπούς της μετάνοιας.

Η Σωφροσύνη

Σωφροσύνη! Αν δεν περιορίσουμε –πράγμα που συχνά και πολύ λαθεμένα γίνεται- την έννοια της λέξης «σωφροσύνη» μόνο στη σαρκική σημασία της, θα μπορούσε να γίνει κατανοητή σαν το θετικό αντίστοιχο της λέξης «αργία». «Αργία», πρώτα απ’ όλα, είναι η αδράνεια, τα σπάσιμο της διορατικότητας και της ενεργητικότητάς μας, η ανικανότητα να βλέπουμε καθολικά, σφαιρικά. Επομένως αυτή η ολότητα είναι το εντελώς αντίθετο από την αδράνεια.
Αν συνηθίζουμε με τη λέξη σωφροσύνη να εννοούμε την αρετή την αντίθετη από τη σαρκική διαφθορά είναι γιατί ο διχασμένος χαρακτήρας μας, πουθενά αλλού δεν φαίνεται καλύτερα παρά στη σαρκική επιθυμία, που είναι η αλλοτρίωση του σώματος από τη ζωή και τον έλεγχο του πνεύματος. Ο Χριστός επαναφέρει την «ολότητα» (τη σωφροσύνη) μέσα μας και το κάνει αυτό αποκαθιστώντας την αληθινή κλίμακα των αξιών, με το να μας οδηγεί πίσω στο Θεό.

Η Ταπεινοφροσύνη

Ο πρώτος και υπέροχος καρπός της σωφροσύνης είναι η ταπεινοφροσύνη. Πάνω απ’ όλα είναι η νίκη της αλήθειας μέσα μας, η απομάκρυνση του ψεύδους μέσα στο οποίο ζούμε. Μόνο η ταπεινοφροσύνη είναι άξια της αλήθειας· μόνο μ’ αυτή δηλαδή μπορεί κανείς να δει και δεχτεί τα πράγματα όπως είναι και έτσι να δει το Θεό, το μεγαλείο Του, την καλωσύνη Του και την αγάπη Του στο καθετί. Να γιατί, όπως ξέρουμε, ο Θεός «υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν».

Η Υπομονή

Μετά τη σωφροσύνη και την ταπεινοφροσύνη, κατά φυσικό τρόπο, ακολουθεί η υπομονή. Ο «φυσικός» ή «πεπτωκώς» άνθρωπος είναι ανυπόμονος, γιατί είναι τυφλός για τον εαυτό του, και βιαστικός στο να κρίνει και να καταδικάσει τους άλλους. Με διασπαρμένη, ατελή και διαστρεβλωμένη γνώση των πραγμάτων που έχει, μετράει τα πάντα με βάση τις δικές του προτιμήσεις και τις δικές του ιδέες. Αδιαφορεί για τον καθένα γύρω του εκτός από τον εαυτό του, θέλει η ζωή του να είναι πετυχημένη τώρα, αυτή τη στιγμή.
Η υπομονή, βέβαια, είναι μια αληθινά θεϊκή αρετή. Ο Θεός είναι υπομονετικός όχι γιατί είναι «συγκαταβατικός» αλλά γιατί βλέπει το βάθος όλων των πραγμάτων, γιατί η εσωτερική πραγματικότητά τους, την οποία εμείς με την τυφλότητά μας δεν μπορούμε να δούμε, είναι ανοιχτή σ’ Αυτόν. Όσο πιο κοντά ερχόμαστε στο Θεό τόσο περισσότερο υπομονετικοί γινόμαστε και τόσο πιο πολύ αντανακλούμε αυτή την απέραστη εκτίμηση για όλα τα όντα, πράγμα που είναι η κύρια ιδιότητα του Θεού.

Η Αγάπη

Τέλος, το αποκορύφωμα και ο καρπός όλων των αρετών, κάθε καλλιέργειας και κάθε προσπάθειας, είναι η αγάπη. Αυτή η αγάπη που, όπως έχουμε πει, μπορεί να δοθεί μόνο από το Θεό, είναι το δώρο που αποτελεί σκοπό που αποτελεί σκοπό για κάθε πνευματική προετοιμασία και άσκηση.

Η υπερηφάνεια

Όλα αυτά συγκεφαλαιώνονται στην τελική αίτηση της προσευχής του Αγίου Εφραίμ με την οποία ζητάμε: «…δώρησαί μοι τοῦ ὁράν τά ἐμά πταίσματα, καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου…». Εδώ τελικά δεν υπάρχει παρά μόνο ένας κίνδυνος: η υπερηφάνεια. 
Η υπερηφάνεια είναι η πηγή του κακού και όλο το κακό είναι η υπερηφάνεια. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι αρκετό για μένα να βλέπω τα «ἐμά πταίσματα» γιατί ακόμα και αυτή η φαινομενική αρετή μπορεί να μετατραπεί σε υπερηφάνεια.
Τα πατερικά κείμενα είναι γεμάτα από προειδοποιήσεις για την ύπουλη μορφή ψευτοευσέβειας η οποία στην πραγματικότητα με το κάλυμμα της ταπεινοφροσύνης και της αυτομεμψίας μπορεί να οδηγήσει σε μια πραγματικά δαιμονική υπερηφάνεια. Αλλά όταν βλέπουμε τα δικά μας σφάλματα και δεν κατακρίνουμε τους αδελφούς μας, όταν με άλλα λόγια, η σωφροσύνη, η ταπεινοφροσύνη, η υπομονή και η αγάπη γίνονται ένα σε μας, τότε και μόνο τότε ο αιώνιος εχθρός –η υπερηφάνεια- θ’ αφανιστεί μέσα μας.

π. Αλέξανδρος Σμέμαν
από το βιβλίο «Μεγάλη Σαρακοστή»,
εκδόσεις «Ακρίτας»

Υποσημειώσεις:
1) Κάθε φορά που λέμε ένα στίχο της ευχής του Οσίου Εφραίμ, κάνουμε μία μεγάλη μετάνοια. Σύνολο τρεις. Όταν τελειώσουμε αυτές, κάνουμε δώδεκα μικρές μετάνοιες λέγοντας σε καθεμία από αυτές: «Ο Θεός, ἱλάσθητί μοι τῶ ἁμαρτωλῷ, καί ἐλέησόν με». Στο τέλος επαναλαμβάνουμε άλλη μία φορά τον τελευταίο στίχο της ευχής (Ναι, Κύριε Βασιλεύ...) και πραγματοποιούμε άλλη μία μεγάλη μετάνοια. (Ωρολόγιον το Μέγα, εκδ. Αποστολική Διακονία, 2003). 
2) Ο συγγραφέας μεταφράζει από το ελληνικό κείμενο τη λέξη «περιέργεια» με την αγγλική λέξη faint-heartedness που σημαίνει λιποψυχία, δειλία.