.
Ο Δόλος
ΓΕΝΙΚΑ:
Δόλος είναι η βούληση κάποιου να πράξει ή να συντελέσει με τις πράξεις του ή με οιονδήποτε άλλο τρόπο στην παραγωγή παράνομου αποτελέσματος. Ακόμη δόλος είναι η επίγνωση κάποιου ότι οι πράξεις του, ενδεχομένως, να επιφέρουν παράνομο αποτέλεσμα. Συχνά σε διάφορες υποθέσεις των Δικαστηρίων στόχος των κατηγόρων είναι η απόδειξη και ο καταλογισμός δόλου σε μια πράξη του κατηγορημένου, ώστε να επιτευχθεί η καταδίκη του. Όμως, και εκτός νομολογίας, δόλος είναι ο συνειδητά επιλεγμένος τρόπος ή μέσον εξαπάτησης κάποιου. Ο σχεδιασμός μιας δόλιας πράξης λέγεται δολοπλοκία ή και μηχανορραφία και ο ενεργών είναι δολοπλόκος.
ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΟΦΙΑ:
Ο Περίανδρος ο Κορίνθιος με το απλό του επίγραμμα: “Δόλον φοβού”, θυμίζει σε όλους μας ότι πρέπει να φοβόμαστε το δόλο των άλλων και να αποφεύγουμε τους δόλιους ανθρώπους. Ο Βολταίρος υπαινίσσεται την ύπαρξη καχυποψίας πίσω από τη δολιότητα λέγοντας: “Η υποψία οδηγεί προς την δολιότητα”.
Αντιθέτως, ο Ρενάν τονίζει: “Η πανουργία και η δολιότητα είναι τέκνα της ανικανότητας”, πρεσβεύοντας ότι οι ικανοί δεν χρειάζεται να “οπλιστούν” μεδολιότητα. Ο Β. Φραγκλίνος ισχυρίζεται, χαριτολογώντας, πως: “Αν οι δόλιοι ήξεραν τα πλεονεκτήματα της αρετής, θα γίνονταν όλοι ενάρετοι από δολιότητα”!!
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΔΟΛΙΟΤΗΤΑΣ:
Συχνά οι δόλιοι άνθρωποι επιτυγχάνουν το σκοπό τους, διότι παρουσιάζουν μια επιφανειακή επίπλαστη ειλικρίνεια, συχνά μέχρις αφελείας, κερδίζοντάς έτσι την εμπιστοσύνη του υποψήφιου θύματός τους. Έτσι, η δολιότητα για να “καρποφορήσει” χρειάζεται, συν των άλλων ιδιοτήτων του έχοντος αυτήν, και την πονηριά που θα οδηγήσει στην εξαπάτηση. Ακόμη ο δόλιος πρέπει να βασίζει το λόγο και τις πράξεις του πάνω σε ψεύδη τα οποία πρέπει να τα “στολίζει” με απατηλό τρόπο. Συμπερασματικά, απάτη, πονηριά και ψέμα είνα τα όπλα του δόλιου και τα εχέγγυα της παραπλάνησης του άλλου. Βέβαια υπάρχουν και δόλιοι άνθρωποι που με απλοϊκό τρόπο επεξεργάζονται τα σχέδιά τους και, με τη χαρακτηριστική “χωριατιά” τους, γίνονται αντιληπτοί και εύκολα, όχι μόνο
αντιμετωπίζονται, αλλά και γίνονται αντικείμενα περιπαίγματος από τους άλλους. Αυτοί ονομάζονται από το λαό με τη χαρακτηριστική οξύμωρης σημασίας λέξη “κουτοπόνηροι”.
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ:
Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη [α΄ 44-52] περιγράφεται η γνωριμία του Χριστού με τους μαθητές Του Φίλιππο και Ναθαναήλ, αλλά ουσιαστικά εκφράζεται μέσα από το χωρίο αυτό το νόημα και η εμπειρία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, δηλαδή η εμπειρία της “εν Χριστώ ζωής”. Κάποια ημέρα ο Κύριος, βρίσκει τον Φίλιππο από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και του λέει: “Ακολούθησέ με”. Ο Φίλιππος, γοητευμένος από την πρώτη αυτή επικοινωνία του με τον Κύριο, δεν μπορεί να κρατήσει τη χαρά της εμπειρίας του αυτής μόνο για τον εαυτό του. Τρέχει λοιπόν στο φίλο Ναθαναήλ και του λέει με ενθουσιασμό: “Βρήκαμε Εκείνον για τον Οποίον έγραψε ο Μωυσής και προανήγγειλαν οι προφήτες”. Αλλά εκείνος απορεί: “Είναι δυνατόν από το κακόφημο αυτό χωριό να βγει κάτι καλό;” Και ο Φίλιππος του απαντά: “Έλα και, όταν Τον δεις, θα πεισθείς”! Ο Φίλιππος είδε το ακτινοβόλο πρόσωπο του Κυρίου, και καθώς Τον άκουγε να του μιλά, κατανοούσε ότι ποτέ άλλοτε δεν του είχε μιλήσει κανείς με τόση σοφία. Η φωνή του Κυρίου θέρμαινε το εσωτερικό του και δημιουργούσε μέσα στην ψυχή του μια συγκίνηση μοναδική, μια αγάπη πρωτόγνωρη, μια πίστη δυνατή. Γι’ αυτό και αμέσως μόλις φλογίσθηκε η καρδιά του από την αγάπη προς τον Κύριο, θέλησε αυτή την εμπειρία να τη μεταλαμπαδεύσει στον φίλο του. Έτσι συμβαίνει στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Όσοι πιστοί έχουν αποκτήσει πείρα της χάριτος και της γλυκύτητος του Ιησού, όπως τη νιώθουν μέσα στα ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας, δεν μπορούν να αγαπήσουν τίποτε άλλο περισσότερο από τον Ιησού Χριστό. Αλλά ας μην πλατειάσουμε ξεφεύγοντας από το θέμα μας, το δόλο. Καθώς λοιπόν είδε ο Κύριος τον Ναθαναήλ να έρχεται προς Αυτόν, λέει: “ίδε αληθώς Ισραηλίτης εν ω δόλος ουκ έστι.” (στ. 48) Για τον ίδιο τον Κύριο, λοιπόν, μεγάλη η αρετή της α-δολότητος. Γι' αυτό και επαινεί το Ναθαναήλ. Από το στιγμιότυπο αυτό της κλήσης στο αποστολικό αξίωμα του Ναθαναήλ, αντιλαμβανόμαστε πως η απουσία δόλου από την ψυχή του, αποτέλεσε το υπόστρωμα της αγαθής του προαίρεσης που τον έκανε να δεχθεί αμέσως τον Κύριο ως τον αναμενόμενο Μεσία. Γι' αυτό και ο νεόφυτος Απόστολος αναφωνεί: “Διδάσκαλε, πράγματι, εσύ είσαι ο Υιός του Θεού, ο βασιλιάς του Ισραήλ που περιμέναμε”!
Στο εκκλησιαστικό-αποστολικό σωζόμενο έργο του 1ου αιώνος διαβάζουμε: “Η δε του ϑανάτου οδός εστιν αύτη· πρώτον πάντων πονηρά εστι και κατάρας μεστή· ϕόνοι, μοιχείαι, επιϑυμίαι, πορνείαι, κλοπαί, ειδωλολατρίαι, μαγείαι, ϕαρμακίαι, αρπαγαί, ψευδομαρτυρίαι, υποκρίσεις, διπλοκαρδία, δόλος, υπερηϕανία, κακία, αυϑάδεια, πλεονεξία, αισχρολογία, ζηλοτυπία, ϑρασύτης, ύψος, αλαζονεία, αφοβία [Διδαχή των Αποστόλων, 5.1]. Μέσα, δηλαδή, στον κατάλογο των παθών που οδηγούν στην “οδό του θανάτου”, δίπλα στην αλαζονεία, τη μαγεία, την πορνεία, και άλλα, είναι και ο δόλος. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν και μ' αυτό το κείμενο τη μεγάλη σημασία που έχειη αποφυγή του πάθους του δόλου.
ΕΠΙΜΥΘΙΟ:
Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος γράφει σχετικά, καλώντας τον άνθρωπο σε πνευματική νήψη: “Πονηρός δε εστιν ο του πονηρού σπορέως(του διαβόλου) τον κόκκον υποδεξάμενος εν τη καρδία αυτού και καρποφορών ακάνθας και τριβόλους της αμαρτίας τω διαβόλω, τα του αιωνίου πυρός υπεκκαύματα, άτινά εστι φθόνος, μίσος, μνησικακία, ζήλος, εριθεία, οίησις, κενοδοξία, υπερηφανία, δόλος, περιεργία, διαβολή και είτι διά σαρκός πάθος απόπτυστον καθ᾿ ηδονήν εκτελείται και κοινοί τον εντός ημών άνθρωπον κατά την του Κυρίου φωνήν.” (Άπαντα 189). Αυτός, δηλαδή, ο πονηρός άνθρωπος, που αποδέχεται το σπόρο του διαβόλου και τον αφήνει να καρποφορήσει στην καρδιά του πνευματικά αγκάθια και τριβόλια της αμαρτίας, που είναι μεταξύ άλλων και ο δόλος, αποξενώνεται από τον Κύριο, εμποδίζοντας με τους “καρπούς” της αμαρτίας να φτάσει η φωνή Του στον εσωτερικό άνθρωπο, οδηγώντας έτσι τον εμπαθή στον πνευματικό θάνατο. Αλήθεια, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν κυριαρχούσε η απλότητα στη ζωή μας και οι σχέσεις μεταξύ των συνανθρώπων κυριαρχούνταν από την ειλικρίνει και όχι το δόλο!
του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου,
δασκάλου –συγγραφέα
Οἱ ἀνέσεις γεννοῦν λογισμούς ἀκολασίας
Γι' αὐτό, παρακαλῶ, ἄς γίνουμε καί ἐμεῖς μιμητές αὐτῶν (τῶν Ἁγίων), ζηλεύοντας τίς ἀρετές τους, δηλαδή τήν ἀγάπη στόν Θεό καί τόν πλησίον μας, τήν ταπεινοφροσύνη, τήν πραότητα, τήν ἐγκράτεια, τήν ὑπομονή, τήν προσευχή, τήν ἀκτημοσύνη, τήν ἀκακία, τήν ἀοργησία, τήν ἀμνησικακία, τήν ἀμεριμνησία, τήν ἔλλειψη ὀκνηρίας στίς προσευχές καί σέ κάθε καλό ἔργο, τήν προθυμία τους σέ κάθε κίνδυνο καί περιασμό, τήν ἐπιείκειά τους, τή συμπόνια τους, τήν εὐσπλαχνία τους ὥστε διά μέσου ὄλων αὐτῶν τῶν καλῶν ἔργων νά ἀπολαύσουμε μαζί μ' αὐτούς καί τά αἰώνια ἀγαθά.
Ναί, ἀγαπητοί· ναί, πατέρες καί ἀδελφοί, ἄς μήν ἀμελήσουμε ἄς φροντίσουμε νά ἐλευθερώσουμε τούς ἑαυτούς μας από τά δεσμά τοῦ κόσμου και νά στεφανωθοῦμε ἀπό τόν Σωτήρα μαζί μέ τούς Ἁγίους πού ἀγωνίσθηκαν καλά καί μαζί μ' ἀυτούς πού τώρα ἀγωνίζονται. Ἄς ἀπαρνηθοῦμε λοιπόν ὅλα τά σαρκικά φρονήματα, διότι μᾶς κάνουν ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ· διότι το σαρκικό φρόνημα, λέει, εἶναι ἐχθρικό πρός τόν Θεό· ἐπειδή δέν ὑποτάσσεται στό νόμο τοῦ Θοεῦ (Ρωμ. 8, 7).
Ἄς μισήσουμε τή φιλία μέ τόν κόσμο, διότι καί αὐτή μᾶς κάνει ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος θελήσει, λέει, νά εἶναι φίλος τοῦ κόσμου, γίνεται ἐχθρός τοῦ Θεοῦ (Ἰάκ. 4,4). Ἄς ρίξουμε μακριά μας τό βάρος τοῦ κόσμου καί ἄς σηκώνουμε τό σταυρό μας καί ἄς ἀκολουθήσουμε τό σταυρό τοῦ Κυρίου. Ἄς μήν ξεστρατίσουμε ἀπό αὐτό τόν καλό δρόμο, στά δεξιά ἤ στά ἀριστερά. Διότι ὁ δρόμος εἶναι ὀ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, πού λέει· "Ἐγώ εἶμαι ὁ δρόμος καί ἠ ἀλήθεια καί ἡ ζωή" (Ἰωά. 14, 6).
Ἄς βαδίσουμε λοιπόν αὐτό τόν στενό καί γεμάτο θλίψεις δρόμο, γιά νά ἀπολαύσουμε τήν αἰώνια ζωή, πού εἶναι ὁ Χριστός. Διότι ὅλοι οἱ δίκαιοι πέρασαν ἀπό αὐτό τό δρόμο. Γι' αὐτό καί ὁ Προφήτης λεέι· "Εἶναι πολλές οἱ θλίψεις τῶν δικαίων".
Ἄν λοιπόν οἱ Ἅγιοι κληρονομοῦν τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν διά μέσου πολλῶν θλίψεων, ἐμεῖς περιμένουμε νά τήν ἀπολαύσουμε, ἐνῶ εἴμαστε φορτωμένοι μέ ἁμαρτίες καί μέ ἀνέσεις καί μέ τρυφή καί μέ φορτίο κοσμικῶν πραγματών; Ἀλλά πῶς εἶναι δυνατό; Διότι, ὅπως κάποιος πού βαδίζει μέσα σέ πολύ στενό καί ἀπόκρημνο δόρμο, σηκώνοντας κάποιο φορτίο, δέν μπορεῖ νά τόν διαβεῖ, διότι ἐμποδίζεται ἀπό τή στενωσιά, ἔτσι ἀκριβῶς καί αὐτός πού φορτώθηκε μέ τά κοσμικά πράγματα δυσκολεύεται νά φθάσει στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν...
...Ὁ Φαραώ ἦταν βασιλιάς, καί εἶχε χρυσή ἅμαξα καί χρυσοστόλιστο θρόνο, καί φοροῦσει στεφάνι, καί ὅμως καταποντίζονταν στήν Ἐρυθρά θάλασσα. Ἀπεναντίας ὀ ἀκτήμονας Μωυσῆς εἶχε μαζί του μόνο μιά ράβδο στή χλοερή πεδιάδα, καί μ' αὐτή ὁδήγησε τό λαό, καί ἔβγαλε νερό ἀπό τήν πέτρα, καί κατέβασε γι' αὐτούς μάννα ἀπό τόν οὐρανό (Έξ. 14, 16).
Ἀπό τόν Δ΄ τόμο τοῦ Ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου,
ἔκδοσις "ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ"
σέ μετάφραση Κων/νου Γ. Φραντζολᾶ.
Οι θλίψεις και η αντιμετώπισή τους
Αυτό συμβαίνει και τώρα, εάν θέλουμε να σταθούμε με γενναιότητα και ανδρεία απέναντι στους επερχόμενους πειρασμούς, εάν δηλαδή έχουμε την ελπίδα μας στον Θεό εμείς μεν θα είμαστε σε ασφάλεια και ευρυχωρία, ενώ εκείνοι που μάς πειράζουν θα χαθούν. Γιατί λέει ότι εκείνος που σκάβει το λάκκο του άλλου, θα πέσει ο ίδιος μέσα (Ψαλμ. 7.16). Κι αν ακόμα δέσουν τα χέρια και τα πόδια, η θλίψη θα έχει τη δύναμη να τους λύσει. Γιατί δες το θαυμαστό: εκείνους που οι άνθρωποι έδεσαν, τους έλυσε η φωτιά. Κι όπως ακριβώς αν παραδώσει κανείς κάποιους από τους φίλους του στους δούλους (για να τους βασανίσουν), εκείνοι όμως επειδή ντρέπονται την φιλία του δεσπότου όχι μόνο δεν τους καταφθείρουν αλλά αποδίδουν σε αυτούς μεγάλη τιμή, έτσι και η φωτιά, επειδή εγνώριζε ότι οι παίδες εκείνοι ήταν φίλοι του Δεσπότου αυτού, και τα δεσμά τους έσπασε, και τους έλυσε και τους άφησε (άθικτους), και έγινε έδαφος γι αυτούς και καταπατούνταν από αυτούς, όπως έπρεπε, γιατί είχαν ριφθεί (στην κάμινο) για την δόξα του Θεού. Όσοι βρισκόμαστε σε θλίψη, αυτά τα υποδείγματα κατέχουμε.
Αλλά να, λέει, εκείνοι απαλλάχτηκαν από την θλίψη, ενώ εμείς όχι. Και φυσικά, επειδή εκείνοι δεν μπήκαν με αυτό τον τρόπο στην κάμινο, έχοντας δηλαδή την πεποίθηση ότι επρόκειτο να απαλλαγούν, αλλά ότι επρόκειτο να πεθάνουν εντελώς. Γιατί άκουσε αυτούς που λένε: «Υπάρχει Θεός στους ουρανούς, ο οποίος θα μας γλιτώσει. Κι αν δεν μας γλιτώσει, να γνωρίζεις, βασιλεύ, ότι δεν λατρεύουμε τους θεούς σου και δεν προσκυνούμε την χρυσή εικόνα που έστησες» (Δαν. 3.17 – 18). Εμείς όμως, σαν να διαπραγματευόμαστε τις παιδαγωγίες του Θεού, ορίζουμε και χρόνο λέγοντας “εάν μέχρι τότε δεν με ελεήσει...”, γι αυτό και δεν απαλλασσόμαστε. Επειδή και ο Αβραάμ δεν πορευόταν έχοντας κατά νου ότι θα παραλάβει σώο τον υιό του, αλλά ότι θα τον σφαγιάσει, και τον έλαβε σώο πάνω από κάθε προσδοκία· και συ όταν πέσεις μέσα στη θλίψη, μη βιαστείς, μη σπεύσεις να απαλλαγείς, προετοίμασε την διάνοιά σου για κάθε υπομονή, και θα απαλλαγείς ταχέως από την θλίψη, διότι γι αυτόν τον λόγο την φέρνει ο Θεός, για να μάς (εκ)παιδεύσει. Όταν επομένως από την αρχή παιδευθούμε, και δεν λυπούμαστε ή αδημονούμε, τότε λοιπόν αίρει (την θλίψη), επειδή όλα έχουν κατορθωθεί.
Θέλω να σας πω και μια χρήσιμη διήγηση, η οποία έχει μεγάλη ωφέλεια. Και ποια είναι αυτή; Όταν κάποτε είχε ξεσπάσει διωγμός και πόλεμος σφοδρός κατά της Εκκλησίας, συνελήφθησαν δύο άνδρες. Και ο μεν ένας ήταν έτοιμος να πάθει τα πάντα, ενώ ο άλλος ήταν μεν γενναίος και πρόθυμος να χάσει το κεφάλι του, ενώ έτρεμε και φοβόταν τα άλλα βασανιστήρια. Δες τώρα την οικονομία (του Θεού): γιατί όταν κάθισε ο δικαστής, εκείνον μεν που ήταν έτοιμος να υποφέρει τα πάντα, διέταξε να του κόψουν το κεφάλι· τον άλλον πάλι αφού τον κρέμασε τού έγδερνε τις σάρκες, και όχι μια φορά και δυο, αλλά περιφέροντάς τον σε όλες τις πόλεις. Και γιατί επετράπη να συμβεί αυτό; Για να ανακτήσει μέσα από τα βάσανα αυτό που είχε παραμελήσει με την διάνοιά του, ώστε να αποβάλλει κάθε δειλία, ώστε να μη φοβείται πλέον ούτε να τεμπελιάζει ούτε να τρέμει τα βάσανα. Και ο Ιωσήφ, όταν πάρα πολύ βιαζόταν να εξέλθει (από την Αίγυπτο), τόσο περισσότερο παρέμεινε· άκουσέ τον που λέει προς τον βασιλέα «με κλέψανε από την γη των Εβραίων» και «θυμήσου με». Γι αυτό παρέμεινε, ώστε να μάθει ότι δεν πρέπει να αναθαρρεί ούτε να ελπίζει στους ανθρώπους, αλλά να εναποθέτει τα πάντα στον Θεό.
Έχοντας αυτά υπόψη μας, ας ομολογούμε ότι ο Θεός δίδει χάριν και ας πράττουμε όλα εκείνα που είναι προς το συμφέρον, ώστε να κερδίσουμε τα μέλλοντα αγαθά με τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο μαζί με τον Πατέρα και το Άγιον Πνεύμα ανήκει η δόξα, τώρα και πάντα και στους απέραντους αιώνες. Αμήν.
Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου,
Ερμηνεία στην προς Τίτον επιστολή, PG 62.699 εξ.
(Απόδοση στη Νεοελληνική: π. Χερουβείμ Βελέτζας)
Ο «ευσεβισμός» της υποκρισίας
«Παλιά αν ένας ευλαβής ασχολείτο με την κατάσταση στον κόσμο δεν πρέπει να ήταν καλά. Ήταν για κλείσιμο στον Πύργο. Σήμερα αντίθετα αν ένας ευλαβής δεν ενδιαφέρεται και δεν πονά για την κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο είναι για κλείσιμο στον Πύργο.» Πάτερ Παΐσιος ο αγιορείτης
Πριν από λίγο καιρό γνωστός μητροπολίτης της Κύπρου, ο οποίος μάλιστα τελευταία μας επιφύλασσε δυσάρεστες εκπλήξεις για κάποιες διφορούμενες δηλώσεις του σε σχέση με τον Οικουμενισμό, είχε πει πολύ χαρακτηριστικά ότι αντί του γνωστού, «Κύριε σώσον τους ευσεβείς», θα πρεπει να ευχόμαστε… «Κύριε σώσον από τους ευσεβείς»!
Τα τελευταία χρόνια ζούμε σας Έλληνες ορθόδοξοι μια πρωτοφανή κρίση που κάποιοι την παρομοίασαν ακόμα και με την Μικρασιατική Καταστροφή. Από την μια ένα προδοτικό πολιτικό σύστημα έχει παραδώσει για λιγότερα από «τριάκοντα αργύρια» την εθνική κυριαρχία μας, δηλαδή την ίδια την ζωή και το μέλλον μας σε ξένους άθεους, ανθέλληνες τοκογλύφους και από την άλλη ένα θρησκευτικό κατεστημένο με επικεφαλής τον ίδιο τον προκαθήμενο, έχει προχωρήσει σε μια πρωτοφανή για την ιστορία θρησκευτική αποστασία. Πέραν τούτων, η ελληνική εκκλησιαστική ιεραρχία όχι μόνο δεν υψώνει φωνή αντίστασης σε όλα αυτά, ως όφειλε για να υπερασπιστεί το ίδιο της το ποίμνιο, αλλά αντιθέτως ταυτίστηκε με την πολιτική προδοσία που καταστρέφει τον ελληνικό λαό και στηρίζει την θρησκευτική αποστασία.
Εκείνο που επικαλούνται όλοι αυτοί για να στηρίξουν το σύστημα της προδοσίας, είναι ότι δεν θα πρεπει σαν καλοί χριστιανοί να ανακατευόμαστε με αυτά τα θέματα αλλά να αποφεύγουμε τις επικρίσεις και να προσευχόμαστε για την σωτηρία της ψυχής μας και τίποτα άλλο. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να κατακρίνουν, (αυτοί που υποτίθεται ότι αποδοκιμάζουν την κατάκριση ), όλους όσους αντιστέκονται στην σημερινή κατάσταση, ακόμα και να απειλούν με κυρώσεις όσους τολμούν να υψώσουν φωνή κατά της πολιτικής προδοσίας, της θρησκευτικής αποστασίας και κατά του Οικουμενισμού. Θλιβερό πρόσφατο παράδειγμα μονάχου από την μεγάλο μοναστήρι του Αγίου Όρους που έγραψε ένα άρθρο κατά του Οικουμενισμού και τον έχουν απειλήσει προτρέποντας τον καθηγούμενο του να λάβει μέτρα εναντίον του. Γεγονότα που μας θυμίζουν άλλες σκοτεινές εποχές μέσα στο Περιβόλι της Παναγίας. Σαν έσχατη δε απειλή είναι η πολύ κυκλοφορούμενη τελευταία, «Αποτείχιση», δηλαδή η εκδίωξη από τους κόλπους της εκκλησιάς, που την θεωρούν τσιφλίκι τους, όσους αντιστέκονται σε αυτή την κατρακύλα.
Η εποχή μας θυμίζει με πολύ γλαφυρό τρόπο την εποχή των Φαρισαίων. Και εκείνη την εποχή επικρατούσαν αυτοί που έκαναν τις μεγάλες προσευχές με ατέλειωτες παραστάσεις πίστεως, την προβολή μιας άκρατης υποκρισίας μέσα στους ναούς και στις συναγωγές Αυτό το κατεστημένο σταύρωσε φωνάζοντας και απειλώντας Εκείνον που αμφισβήτησε την υποκρισία του και καταδίκασε με τον πιο παραδειγματικό τρόπο το εμπόριο της πίστεως της εποχής εκείνης. Τα ιδία θα έλεγε κάνεις πρόσωπα φωνάζουν και απειλούν σήμερα όσους τολμούν να παρεμβαίνουν στα όσα συμβαίνουν για την πολιτική προδοσία και την θρησκευτική αποστασία. Ο κάλος χριστιανός, όπως κηρύττουν, δεν πρέπει νε ασχολείται με τα κοινά, δεν πρέπει να ασχολείται με την πολιτική, δηλαδή να είναι πρόβατο επί σφαγή, λες και η βασιλεία του Θεού δεν έχει καμία σχέση με τα επίγεια και ο κάλος χριστιανός πρεπε να υπακούει τυφλά στην εκκλησιαστική ιεραρχία, δηλαδή να παραβλέπει το όποιο παραστράτημα και κυρίως την όποια παρέκκλιση και στροφή προς τον Οικουμενισμό. Μάλιστα αν επιμένεις να αναφέρεσαι σε όλα αυτά, σου πετούν κατάμουτρα με χαρακτηριστικό στόμφο ότι πρώτα πρεπει εσύ να αλλάξεις, να γίνεις πιο ευσεβής και μετά όλα τα άλλα. Λόγια «παχιά», «όμορφα» και «εύηχα», αλλά τελείως ξένα προς το σύγχρονο μαρτύριο του γένους μας.
Αυτό, όλοι αυτοί το ονομάζουν «ευσεβισμό». Αυτός είναι ο ευσεβισμός τους. Ο ευσεβισμός της υποκρισίας. Ο ευσεβισμός τους στη υπηρεσία της πολιτικής και εθνικής προδοσίας και της θρησκευτικής αποστασίας. Ο ευσεβισμός στην υπηρεσία του σύγχρονου Φαρισαϊσμού. Ο ευσεβισμός στην υπηρεσία του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας και τέλος ο ευσεβισμός τους στην υπηρεσία της κατάλυσης της Ορθοδοξίας, της πολτοποίησης των ανθρώπων και της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Νίκος Χειλαδάκης
«Ἄρον ἄρον ἕνωσον αὐτούς»
Ἐπανέρχεται στίς ἡμέρες μας καί ἀπό ἐπίσημα χείλη ἡ παλιά θεωρία περί τῆς δῆθεν ἀναγκαίας ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν¨ἄρον ἄρον ἕνωσον αὐτούς¨, ἐξαιτίας τάχα τοῦ κινδύνου τῆς ἀπειλῆς γενικῆς σφαγῆς τῶν πιστῶν, ἀπό τούς ἐχθρούς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Βλέπε Συρία. Βεβαίως ὅμως καί πρόκειται γιά ἑνότητα ἐκτός τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι Ἀληθείας. Πῶς νά ἑνωθοῦν Ὀρθόδοξοι μέ αἱρετικούς, τό Φῶς μέ τό σκοτάδι, ὁ Χριστός μέ τόν Βελίαλ, ὁ πιστός μέ τόν κατ᾿ οὐσίαν ἄπιστο, ἀφοῦ διαστρέφει τό δόγμα; (Β΄Κορ. στ΄, 14-15).
Ἀντίθετα μάλιστα ἀπό τήν μέ προϋποθέσεις ποθητή ἑνότητα, παραβλέπουν τό χάσμα καί τήν ἄβυσσο πού χωρίζει τή Μία, Ἁγία, Καθολική, Ἀποστολική, δηλ. Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό ὅλες τίς ἔξω ἀπό Αὐτήν ἀνθρώπινες θεωρίες καί αἱρέσεις, καί ὁμιλοῦν γιά «Ἕνωση» μέ βάση «κάποια πράγματα πού μᾶς ἑνώνουν», τά κοινά. Εἶναι αὐτό τό σύνηθες παλαιό ἐξέραμα-τεχνική αὐτῶν πού δέν ἔχουν γευθεῖ τήν Καινή Κτίση, τήν ἀναγέννηση ἐν Χριστῷ, τόν Πολύτιμο Μαργαρίτη. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης πού κοιμήθηκε τό 1994, ἔλεγε: «Στή Νέα Ἐποχή ὅλα κινοῦνται μέσα σέ πλάνη καί ἀπάτη...Τώρα ὅμως τί γίνεται; Ἐκτός πού δίνουν μερικοί δικές τους ἑρμηνεῖες, φοβοῦνται καί αὐτοί σάν κοσμικοί, ἐνῶ ἔπρεπε νά ἀνησυχοῦν πνευματικά καί νά βοηθοῦν τούς Χριστιανούς, βάζοντάς τους τήν καλή ἀνησυχία, καί νά τούς τονώνουν στήν πίστη, γιά νά νιώθουν θεϊκή παρηγοριά. Ἀπορῶ, δέν τούς προβληματίζουν ὅλα αὐτά τά γεγονότα πού συμβαίνουν; Γιατί δέν βάζουν ἔστω ἕνα ἐρωτηματικό γιά τίς ἑρμηνεῖες τοῦ μυαλοῦ τους; Καί ἄν ἐπιβοηθοῦν τόν Ἀντίχριστο γιά τό σφράγισμα, πῶς παρασύρουν καί ἄλλες ψυχές στήν ἀπώλεια; Ἡ Γραφή, ὅταν λέη «... ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν, καί τούς ἐκλεκτούς», ἐννοεῖ ὅτι θά πλανηθοῦν αὐτοί πού τά ἑρμηνεύουν μέ τό μυαλό.».
Ἐν τούτοις, ἄς δεχθοῦμε καλοπροαίρετα νά τό συζητήσουμε. Γιά ποιά ἑνότητα ὁμιλοῦν; Μέ ποίους; Μ’αὐτούς πού ἀρνοῦνται τήν ἕνωση τῶν δύο φύσεων τοῦ Μεσσίου, ἀτρέπτως, ἀσυγχύτως, ἀχωρίστως, ἀδιαιρέτως, ἀναλλοιώτως καί ἀθετοῦν τίς Οἰκουμενικές Συνόδους βλασφημοῦντες τό Πνεῦμα τό Ἅγιον; Μέ ἐκείνους ποῦ ἀρνοῦνται στόν Χριστό ἄλλοτε τή Θεία καί ἄλλοτε τήν ἀνθρωπίνη Του φύση; Πού «χειροτονοῦν» γυναῖκες καί ἄνδρες ὁμοφυλόφιλους; Πού ἀρνοῦνται τήν Στρατευομένη ἐπί τῆς γῆς Ἐκκλησία, τά μυστήριά Της καί τούς Ἁγίους Της; Πού χλευάζουν τήν Ἀειπάρθενον Θεοτόκον Μαριάμ;
Ὑπάρχουν καί ἄλλα πολλά ἀβυσσαλέα πού χωρίζουν τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν καί Παράδοσιν ἀπό τήν πανσπερμία τῶν αἱρέσεων καί τόν τῦφο τῶν αἱρεσιαρχῶν· θά ἐχρειάζετο ὁλόκληρη πραγματεία γιά νά ἀναφερθοῦμε καί νά ἀναλύσουμε ἔστω καί δι’ὀλίγον.Ἔγκυροι Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι καί Δογματολόγοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς τά ἔχουν ἐπαρκῶς ἀναλύσει καί ἐπισημάνει. Ἐνδεικτικά ἀναφερόμαστε στόν Μέγα Νηπτικό Θεολόγο καί Πατέρα μας Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος ἀνακεφαλαιώνει ὁλόκληρον τήν πρό αὐτοῦ Ὀρθόδοξον Παράδοσιν καί μέ τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προφυλάσσει, διορατικά,προορατικά καί προφητικάμέ τά γραφόμενά του, ἀπό τήν πλάνη καί τό δόλο τῆς Νέας Ἐποχῆς, πού ὁμολογουμένως εἶναι ἡ χειρότερη ὅλων τῶν ἐποχῶν.
Λέει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος: «Ὅσοι παραδέχονται πράγματα σύμφωνα μὲ τὶς γνώσεις τους νομίζουν ὅτι καὶ ἡ θεωρία τοῦ Θεοῦ εἶναι θέμα γνώσεως καὶ ὄχι θείας ἀποκαλύψεως. Αὐτή(ἡ γνῶσις) εἶναι ἐκείνη ποὺ προκάλεσε ἀρχικῶς στὸν Ἀδὰμ τόν ἔρωτα τῆς ἰσοθεΐας. Ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἀναγνωρίζει τὸ ἀδιαμφισβήτητο τῆς ἀλήθειας τῶν πρός τό συμφέρον μας ἀποκαλύψεων ἀπό τοὺς θεόπνευστους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ δὲν ἀντιλαμβάνεται τό ἀκατάληπτο τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ στά κτίσματα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ λέχθηκαν ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν Ἰώβ(Ἰὼβ λη΄,41), ἀλλὰ νομίζει ὅτι κατεννόησε μὲ ἀκρίβεια ἀπὸ τὴν κοσμικὴ σοφία τὴν καθολικὴ ἀλήθεια, οἰκοδόμησε, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει, τὸν οἶκο τῆς γνώσεως πάνω στὴν ἄμμο ἤ καλύτερα πάνω σὲ ἀλλεπάλληλα κύματα,ἀφοῦ ἐμπιστεύεται ἕνα τόσο σπουδαῖο πρᾶγμα σὲ στροφὲς λόγων, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ τὴν φύσι τους ἀντιμάχονται πάντοτε μὲ τὶς στροφὲς ἄλλων λόγων... Ἕνας τέτοιος σοφὸς λοιπὸν θὰ παρομοιασθῇ μὲ ἀνόητο.
Ποιὸ εἶναι τό ἀποτέλεσμα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὁμολογία; Τὶ ἄλλοβέβαια ἐκτός ἀπό τό ὅτιτελειότητα σωτήρια στή γνῶσικαὶ στὰ δόγματα εἶναι αὐτό, τὸ νὰ ἔχουμε τὴν ἴδια πίστι μὲ τοὺς προφῆτες, τοὺς ἀποστόλους, τοὺς πατέρες, μὲ ὅλους γενικὰ ἐκείνους, μὲ τοὺς ὁποίους μαρτυρεῖται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὅτι μίλησε γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὰ κτίσματὰ του;
Ἐκεῖνα ὅμως ποὺ ἀποσιωπήθηκαν ἀπὸ τὸ Πνεῦμα, καὶ βρέθηκαν ἀπὸ ἄλλους, καὶ ἀληθινὰ ἀκόμη ἄν εἶναι, εἶναι ἀνώφελα γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς· γιατὶ τίποτε ἀπὸ τὰ ὠφέλιμα δὲν παραλείπεται στὴ διδασκαλία τοῦ Πνεύματος.» (ΠΑΛΑΜΙΚΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ, σελ.231-232: «Ὑπὲρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων, 2,1 ΕΠΕ 2,286 Ε.Χ.1,502-504»).
Ἄς συνέλθουν, λοιπόν, ὅλοι ὅσοι μέ ἰδιοτέλεια καί σκοπιμότητα ζητοῦν νά ἑνώσουν τό Φῶς μέ τό σκότος, τό ψεῦδος μέ τήν Ἀλήθεια. Χρειαζόμαστε ὅλοι τήν παραδεδομένη ἀλήθεια πού μᾶς παρεδόθῃ ἐν Χριστῷ ἀπό τούς Ἁγίους Προφῆτας, τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, τούς Ἁγίους Ὀρθοδόξους Πατέρες μας. Ὁ Κύριος εἶπε: «ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται[1]». Ἄς προσέλθουν, λοιπόν, στό Ἅγιο Ὀρθόδοξο Βάπτισμα[2] καί ἄς λάβουν καί τήν Χάριν ἀπό τό Ἅγιον Χρῖσμα καί ἐν μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσει, μετά πολλῶν δακρύων, νά ἐπιτευχθεῖ καί ἡ ἐν Χριστῷ Ἁγία Ἑνότητα· ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ. Ἡ Ὀρθοδοξία δέν μπορεῖ καί δέν ἐπιτρέπεταιἔναντι οἱουδήποτε κινδύνου νά κάνει πίσω στά παραδεδομένα, οὔτε κεραία! Τό πανάμωμο αἷμα μυριάκις μυρίων Ὀρθοδόξων Μαρτύρων διαχρονικά φωνάζει καί καταγγέλλει: «Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία·οὐ ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας·ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, καὶ σοὶ ζῶμεν, καὶ ἐν σοὶ κοιμηθησόμεθα·εἰδὲ καλέσει καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα»(Ἰωσήφ Βρυέννιος).
Δέν ἤξεραν οἱ ἅγιοι τέτοιες πολιτικές διπλωματίας ἀγορᾶς καί πώλησης ψυχῆς· εἶχαν τό ἀνάστημα, τό σθένος καί τό φρόνημα σάν κοῦκοι νά φέρνουν τήν ἄνοιξη!Εἴθε!
Υ.Γ.: Φαίνεται πώς ἡ κατρακύλα τῆς Νέας Ἐποχῆς καί ἡ ἔσχατη πλάνη της νά προσκυνήσει τόν Ἀντίχριστο σπρώχνουν στήν ἄβυσσο τῆς πνευματικῆς καί ἠθικῆς καί σωματικῆς αὐτοκτονίας τούς ἀνθρώπους, ὅπως ἐπίσης καί στήν καταστροφή τοῦ περιβάλλοντος χώρου πού δι’ὀλίγον φιλοξενούμεθα. Ὁ ἔχων νοῦν Χριστοῦ νοείτω. Στῶμεν καλῶς,ἀδελφοί.Στῶμεν μετά φόβου. Ἀμήν.
Πρεσβυτέρου Ἀθανασίου Μηνᾶ
[2]«Ἀφοῦ βαπτίσθηκε ὁ Ἰησοῦς, ἀνέβηκε ἀμέσως ἀπὸ τὸ ὕδωρ· καὶ ἰδού, τοῦ ἀνοίχθηκαν οἱ οὐρανοί»· ὁ δὲ Λουκᾶς λέγει ὅτι εἶχε ἀνοιχθῇ ὁ οὐρανός, ὅταν ἀκόμη προσευχόταν ὁ Χριστός...» (Λουκ. 1,41). Πραγματικὰ καὶ βαπτιζόμενος καὶ κατεβαίνοντας καί ἀνεβαίνοντας ἀπὸ τὸ ὕδωρ προσευχόταν, διδάσκοντας ἐμπράκτως ὅτι, ὄχι μόνο ὁ ἱερεὺς καὶ τελεστὴς τῶν μυστηρίων πρέπει νὰ προσεύχεται, ἀλλὰ καὶ ὁ τελούμενος πρέπει νὰ κάνῃ τοῦτο σὲ κάθε τελετή·.... «Ἀφοῦ βαπτίσθηκε ὁ Ἰησοῦς, ἀμέσως ἀνέβηκε ἀπὸ τὸ ὕδωρ καὶ ἰδοὺ ἀνοίχθηκαν γι’αὐτόν οἱ οὐρανοί»· Βλέπετε ὅτι τὸ ἅγιο βάπτισμα εἶναι πύλη τῶν οὐρανῶν ποὺ εἰσάγει ἐκεῖ τοὺς βαπτιζομένους; Διότι δὲν εἶπε ἁπλῶς «ἀνοίχθηκαν», ἀλλὰ «ἀνοίχθηκαν γι’αὐτὸν οἱ οὐρανοί»· ὅλα δὲ ὅσα ἔγιναν σ’αὐτὸν, γιὰ μᾶς ἔγιναν. Γιὰ μᾶς λοιπὸν ἀνοίχθηκαν δι’ αὐτοῦ οἱ οὐρανοί, ποὺ ἔχοντας ἀνοικτὲς τὶς πύλες προσμένουν τὴν εἴσοδό μας...» (ΠΑΛΑΜΙΚΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ, Σελ.199-200, παράγρ.11 καί 14)
Έλεγε...
Κάποιος πολύ διακριτικός γέροντας έλεγε πως πρέπει πάντα στη ζωή μας να είμαστε όσο γίνεται πιο απλοί και διακριτικοί.
Και έφερνε για παράδειγμα την προσευχή.
Έλεγε: "Ξέρεις, παιδί μου, τι όμορφο πράγμα είναι να περπατάς στο δρόμο και να προσεύχεσαι;
Χωρίς να σε καταλαβαίνει κανείς! Να έχεις, παιδί μου, στην τσέπη σου ένα κομποσκοινάκι και η ευχή να ρέει, να κυλάει ασταμάτητα. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα απ'αυτό.
Να περπατάς στο δρόμο, να έχεις τα χέρια σου στις τσέπες και να εύχεσαι.
Χωρίς να σε καταλαβαίνει κανείς! Διακριτικά, παιδί μου. Έτσι γίνεται η σωστή προσευχή: διακριτικά, αφανώς...
Αν το προσπαθήσεις, θα'χεις μεγάλη ωφέλεια.
Θα δεις πόσο χαρούμενο θα κάνεις και τον άγγελό σου!
Θα χαμογελάει! Θα πετάει απ΄τη χαρά του όταν θα σε βλέπει να προσεύχεσαι!"
Πόνος: Ο πιο φρικτός φίλος του ανθρώπου
Έχει δίκαιο ο μοναχός αυτός, όταν λέει ότι ο πόνος φέρνει στην ψυχή περισσότερη ωφέλεια από οτιδήποτε άλλο. Να προσπαθήσουμε αυτό να το εξηγήσουμε. Μέσα μας, το θέλουμε δεν το θέλουμε, το καταλαβαίνουμε δεν το καταλαβαίνουμε, έχουμε πολύ φιλαυτία, πολύ εγωισμό...
Όσο κι αν προσπαθεί κανείς με την προσευχή του ή με άλλους τρόπους να ξεφύγει από τον εαυτό του και να δοθεί στον Χριστό, δεν είναι εύκολο να το κάνει, διότι λυπάται τον εαυτό του, αγαπά τον εαυτό του και δεν αντέχει να τον ζορίσει, να τον κουράσει παραπάνω από όσο δέχεται ο εαυτός του.
Είναι δηλαδή σαν τον γιατρό, όσο καλός γιατρός κι αν είναι κάποιος όταν χειρουργεί άλλους, εάν υποθέσουμε ότι θα θελήσει να κάνει έστω και μία μικρή επέμβαση στον εαυτό του δεν θα τα καταφέρει, καθώς θα βλέπει ότι κόβει τον ίδιο τον εαυτό του, το χέρι του δεν θα είναι σταθερό, θα αρχίσει να τρέμει. Μόνος του κανείς δεν σφάζει τον εαυτό του.
Έτσι και με την προσευχή. Όσο κι αν προσευχηθούμε, δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Ο Θεός βέβαια ακούει την προσευχή μας, όμως το θέμα δεν είναι αν μας ακούει ο Θεός. Το θέμα είναι πόσο εμείς δίνουμε τον εαυτό μας στον Θεό, όσο όντως απαρνούμαστε τον παλαιό άνθρωπο, την φιλαυτία μας. Αυτό είναι κάτι που στοιχίζει, και δεν το κάνει εύκολα ο άνθρωπος.
Όταν όμως έρθει ο πόνος, είτε σωματικός είτε ψυχικός, είναι αλλιώς. Μπορεί να έχεις ψυχικό πόνο από κάτι που σου συνέβη, από ένα βάσανο που έχεις, επειδή έχεις κάποιον δικό σου άνθρωπο άρρωστο. Σ’ αυτές μάλιστα τις περιπτώσεις πονάει κανείς ακόμη περισσότερο, παρά αν ήταν ο ίδιος άρρωστος.
Όταν λοιπόν έρχεται ο πόνος, καθόλου δεν μας ρωτάει. Δεν παίρνει την άδειά μας για να εμφανιστεί ούτε ποτέ μας ρωτάει: «Θέλεις να σε πονέσω λίγο παραπάνω, λίγο πιο βαθιά ακόμη; Θέλεις να σε ζορίσω λίγο περισσότερο;» Δεν θα μας πει ποτέ έτσι ο πόνος. Έρχεται, μας πονάει, χωρίς να μας λογαριάζει. Όταν όμως κάνεις προσευχή ή ασκήσε σε οποιαδήποτε άλλη αρετή, την κάνεις όσο θέλεις και ως εκεί που θέλεις εσύ. Και μετά μπορεί να πεις: «Δεν μπορώ άλλο». Αν ήταν στο χέρι σου και για τον πόνο έτσι θα έλεγες: «Φθάνει τόσο, δεν μπορώ άλλο να πονώ». Όμως δεν είναι στο χέρι σου ούτε σε ρωτάει ο πόνος. Συνεχίζει να σε πονάει κι άλλο...κι άλλο...
Ο πόνος λοιπόν σαν άλλο αλέτρι μπαίνει μέσα στην ύπαρξή σου και σε οργώνει αλύπητα, χωρίς καθόλου να σε ρωτάει. Ακόμη κι αν σφαδάζεις, ακόμη κι αν βογγάς κι αν τσιρίζεις και ότι άλλο κι αν κάνεις από τον πόνο, δεν σε ρωτάει καθόλου. Πονάς χωρίς όρια. Εδώ είναι το μυστικό τώρα. Εάν δεν παραπονείσαι, καθώς πονάς, εάν δεν γογγύζεις, εάν όσο μπορείς, άσχετα αν βογγάς, κάνεις υπομονή και λες «να’ναι ευλογημένο» πολύ καλό θα βγεί για την ψυχή σου.
Ο πόνος επειδή είναι αδυσώπητος σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι τόσο σπουδαίος τελικά, σε κάνει να σκεφτείς ότι είσαι εύθραυστος και όχι ανίκητος, σε κάνει να δεις την ζωή μετά την ζωή , να βρείς τον Θεό. Ο πόνος ταπεινώνει τον άνθρωπο, και τον κρατά εκεί μαλακώνοντας την καρδιά του, κρατώντας τον μακρυά από την αμαρτία.
Ο πόνος είναι ο πιο φρικτός φίλος του ανθρώπου ο οποίος μας ευεργετεί οδηγώντας μας στην κάθαρση, στον φωτισμό και στην εν Χριστώ τελείωση...αρκεί να τον εκμεταλλευτούμε, αρκεί να τον καλωσορίσουμε στην ζωή μας όχι ως εχθρό αλλά ως σύμμαχο, ως διδάσκαλο της ταπείνωσης...
υπάρχουν μερικά αποσπάσματα και από :
Το μυστηριο του Πόνου Α'
π. Συμεών Κραγιοπούλου
Τό μόνο ἐμπόδιο στήν ἀγάπη!
Ἄν οἱ ἀρετές εἶναι ὁ λαμπρός μανδύας πού φορᾶ ὁ ἄνθρωπος πού τίς καλλιεργεῖ, τότε ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ κορωνίδα τῶν ἀρετῶν!
Καί ὅπως ἡ κορωνίς ἀπονέμεται καί μαρτυρεῖ τό ἀξίωμα, ἔτσι καί ἡ ἀγάπη μπορεῖ νά θυσιάζεται μαρτυρικά καί κάνει τίς ἀρετές νά ἀξίζουν!
Χωρίς αὐτήν, ἀκόμη καί τά καλά ματαιώνονται γιατί δέν στέφονται μέ τήν ἐπιτυχία τοῦ σκοποῦ τους πού εἶναι ἡ ὠφέλεια καί ἡ σωτηρία, ἀλλά ἀπογυμνώνονται ἀπό τήν ἐπιφανειακή "καλωσύνη" τους καί μένουν ἄδεια, ἀνώφελα καί γίνονται ἀκόμα κι ἐπιζήμια!
Ὅταν παρέλθει αὐτή ἡ πρόσκαιρη ζωή, μαζί μέ τό λυχνάρι της ὅλα θά σβήσουν καί θά πάρουν τέλος.
Καί τά καλά καί κακά.
Μά τό μόνο ἄφθαρτο ἀποτύπωμα ἀπό τό πέρασμά της πού θά μπορέσει νά ἐπιβιώσει ἀνεξίτηλα, ἀτελείωτα, για πάντα καί πού κανένας πρόσκαιρος ἤ αἰώνιος ἄνεμος δέν θά μπορεῖ ποτέ νά σβήσει, θά εἶναι ἡ ἀγάπη!
Τήν ἀγάπη δέν μπορεῖ νά τήν ἐμποδίσει ἤ νά την σβήσει οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Ἀθάνατος καί Ἄπειρος Θεός!
Γιατί ὁ ἴδιος ὁ Θεός εἶναι Ἀγάπη!
"Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν" (Ἰωά. 4, 8).
Πῶς θά μποροῦσε νά ἀρνηθεῖ ἤ νά ἀκυρώσει τόν Ἑαυτό Του;...
Ὄχι μόνο δέν τήν ἐμποδίζει καί δέν τήν σβήνει, ἀλλά ἀντίθετα τήν θέλει, τήν πυρπολεῖ γιά νά τήν φουντώσει κι ἄλλο καί στό τέλος "νικιέται" ἀπό αὐτήν καί ἄν καί Παντοδύναμος... "μᾶς παραδίνεται"!
Ὁ ἄσωτος, ὁ τελώνης, ὁ ἐκ δεξιῶν ληστής, ἡ πόρνη καί ὁ κάθε μετανοημένος νίκησαν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ με την - ἔστω και ὕστατη - ἀγάπη πού ἔδειξαν πρός Αὐτόν καί τήν ἀλήθειά Του.
Ἡ ἀγάπη διατηρεῖ τούς φίλους,
κερδίζει τούς ἐχθρούς,
φροντίζει ἀσθενεῖς, πτωχούς, ἀδυνάτους καί ταλαιπωρημένους,
ἀνορθώνει κατερραγμένους,
βαστάζει τούς ὄρθιους,
προστατεύει ἀπό τό κακό,
διαφυλάττει τό καλό,
σοφίζει τή μωρία,
φωτίζει τά σκοτάδια,
στηρίζει τά βάρη,
παρηγορεῖ στά δύσκολα,
συντροφεύει τά εὔκολα,
ἐξουδετερώνει τίς ἀποστάσεις,
ζεσταίνει τήν ψυχρότητα,
ἀποδιώκει τήν ἀδιαφορία,
διαπερνᾶ τήν ὕλη,
κερδίζει καρδιές,
ἀλλοιώνει καλῶς σκέψεις,
προσεύχεται,
συγχωρεῖ,
προστατεύει,
γλυκαίνει τά πικρά,
κατακτᾶ τόν χρόνο,
ἁπλώνεται παντοῦ σέ κάθε τόπο,
ἀγκαλιάζει τούς πάντες,
χωρᾶ τά πάντα,
δίδει ἀφειδῶς,
λαμβάνει εὐγνωμόνως,
ὐπερνικᾶ τά ἀδιέξοδα,
κάνει θαύματα!
Εἶναι ἀπό μόνη της τό θαῦμα!
Τό μόνο ἐμπόδιο πού ἐμποδίζει την ἀγάπη εἶναι μόνο... τό νά μήν ἀγαπᾶς!
Ὅποιος ἐπικαλεῖται "ἐμπόδια" στό νά δείξει τήν ἀγάπη του εἶναι ὁ ἴδιος του τό ἐμπόδιο τῆς ἀγάπης!
Οἱ "ἐγκεφαλικά" νεκροί τῆς Κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας.
Τό χριστεπώνυμο ποίμνιο ζῶντας καί παρατηρώντας ὅσα διαδραματίζονται στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς κοινωνίας γενικώτερα, περιμένει ὡς μάννα ἐξ οὐρανοῦ τήν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας γιά ὅλα τά βαρυσήμαντα θέματα πού τό ἀφοροῦν.
Ὁ συστηματικός κι ἐντεινόμενος μέ ταχεῖς ρυθμούς πόλεμος καί τά δηλητηριώδη πυρά πού δέχονται ἡ Πίστη καί ἡ Πατρίδα μας, ἄλλωτε διά τῆς εὐθείας καί ἄλλωτε διά τῆς πλαγίας ὁδοῦ, δέν κάνουν τίποτε ἄλλο, παρά νά ἀποδεικνύουν τό καλά ἐνορχηστρωμένο καί κατευθυνόμενο ὁλοκαύτωμά των, ὅσο καί ἄν ἐπιχειροῦν οἱ ἐχθροί των νά παραπλανήσουν τά συμπεράσματα πρός λανθασμένες κατευθύνσεις.
Ἡ Πίστη καί ἡ Πατρίδα μας βαδίζουν ἀχωρίστως ἐδῶ καί αἰῶνες, ὅπως ἡ καρδιά καί τό σῶμα. Χωρίς τήν καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας, τό σῶμα τῆς Πατρίδας μας θά γίνει ἕνα ἄδειο νεκρό πτῶμα, κείμενο στά χέρια ὅλων τῶν ἐπίβουλων σκοτεινῶν δυνάμεων, ἀπ' ὄπου κι ἄν προέρχονται αὐτές κι ὄ,τι ἄλλο ἀντορθόδοξο κι ἀνθελληνικό κι ἄν πρεσβεύουν.
Μέ λύπη οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί Ἕλληνες καί ταυτόχρονα μέ δυσάρεστη ἔκπληξη, παρατηροῦμε τήν προσπάθεια ἀφαίρεσης τῆς καρδιᾶς (Ὀρθοδοξίας) τῆς Ἑλλάδας καί τήν "μεταμόσχευσή" της ὄχι σέ ξένα-ἀλλότρια σώματα, ἀλλά εἰς τόν κάδο τῶν ἀποριμμάτων τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων!
Παρατηροῦμε τήν διακαή ἐπιθυμία "μεταμόσχευσης" ἀντίχριστων, ἀντορθόδοξων, αἱρετικῶν, ἄθεων "καρδιῶν" στό σῶμα τῆς Ἑλλάδας, πού δέν χτυποῦν στόν ρυθμό τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, οὔτε σέ παραδοσιακούς ἑλληνικούς ρυθμούς, ὅπως ἐπίσης καί μία σατανική προσπάθεια νά μᾶς μετατρέψουν ἀπό ὑγιεῖς σέ ἀρρώστους ἤ καί νεκρούς εἰ δυνατόν γιά κάποιους πεφωτισμένους νόες!...
Ὁ οἶκος μας καίγεται μέ φλόγες τῶν ἑξῆς χρωματικῶν ἀποχρώσεων:
Ἀνεξέλεγκτη ἤ μᾶλλον ἐπιτρεπόμενη λαθρομετανάστευση, μουσουλμανικῶν κυρίως στοιχείων, κατά συρροήν.
Ἀνέγερση τζαμιῶν.
Καύση νεκρῶν καί δημιουργία ἀποτεφρωτηρίων.
Μετάλλαξη τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν σέ θρησκειολογικό.
Δημιουργία Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στό Α.Π.Θεσσαλονίκης.
Ἐξοστρακισμός τῆς κατήχησης, τῆς ἐξομολόγησης καί τοῦ συχνοῦ ἐκκλησιασμοῦ ἀπό τά σχολεῖα.
Ἀποποινικοποίηση πορνείας, μοιχείας, ἔκτρωσης.
Ἀνύπαρκτος διορισμός ἱερέων στήν ἐπαρχία πού μεθοδευμένα τήν ἀδειάζουν ἀπό Ἕλληνες καί Πιστούς.
Συμπροσευχές, συμπροσκυνήματα, "διάλογοι" (ἤ διάβολοι...) καί συλλείτουργα μέ αἱρετικούς καί κάθε εἴδους σύμπραξη μέ τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἀλλοίωση τῆς Ἱστορίας τοῦ Ἔθνους μέ τίς ἀνάλογες ἐπιπτώσεις στήν Ὀρθοδοξία, μιά πού ἡ Ἱστορία τοῦ Ἔθνους μας, πάντα συμβάδιζε μέ τήν Πίστη.
Μεταμοσχεύσεις-δολοφονίες χαρακτηρισμένων "ἐγκεφαλικά" νεκρῶν πού ἐνῶ ζοῦν, θέλουν νά τούς πάρουν τά ζωτικά τους ὄργανα καί νά τούς στείλουν στόν τάφο.
"Ἀντιρατσιστικός" νόμος φίμωσης κυρίως τῆς ὀρθόδοξης σκέψης καί κατήχησης.
Ἀσύστολος καί προκλητικός μπολιασμός τῆς κοινωνίας μέ τήν ὁμοφυλοφιλία καί μέ ὅ,τι τήν συνοδεύει (gay-pride, ἐλεύθερη συμβίωση, υἱοθεσία, "γάμοι" κλπ).
Ἔλλειψη ἤ καί παντελής ἀπουσία κατηχήσεως (ὀρθοῦς!) τοῦ ποιμνίου στίς ἐνορίες, ἀκόμη καί κηρυγμάτων μέσα στούς Ναούς ἀπό τούς Ἱερεῖς γιά ΟΛΑ τά πνευματικά ζητήματα (ὄχι μόνο τῷ καιρῷ ἐκείνῳ...), ἰδιαιτέρως τῶν τρεχόντων κι ἐπισταμένως αὐτῶν πού θέτουν ἄμεσα σέ κίνδυνο τά θέματα Πίστεως!
Αὐτή εἶναι μία λίστα μέ τά πιό τρέχοντα ζητήματα πού διακυβεύουν τήν ταυτότητά μας-τήν ὀρθόδοξη κι ἑλληνική-καί πού ἀπό αὐτά ἐξαρτῶνται κατά πολύ ἡ πνευματική καί ἐθνική μας ζωή ἤ ὁ θάνατός μας τόσο ἀπό τόν παγκόσμιο γεωγραφικό χάρτη, ὅσο κι ἀπό τό Βιβλίο τῆς Ζωῆς τοῦ Θεοῦ!
Σέ ὅλα αὐτά μᾶς σκανδαλίζετε ἐν τῇ ἀπουσίᾳ σας καί ἐν τῇ νεκρικῇ σιγῇ σας!…
Ποῦ εἶναι ἡ ἐπίσημη θέση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας; Ποῦ εἶναι ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι σύσσωμοι καί ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι (καί ὄχι ἀγόμενοι ὑπό ἄλλων πνευμάτων ἀκαθάρτων κι ἀπροσδιορίστου προελεύσεως ὁρατῆς κι ἀόρατης...) νά ἑνώσουν τήν πύρινη (ἐν Θείῳ πυρρί) γροθιά τους καί νά τήν προσγειώσουν στό σκοτεινό πρόσωπο τῆς ἀντίθεης Νέας Τάξης Πραγμάτων πού διαστρεβλώνει καί τσαλαπατᾶ κάθε ἀξία καί ἦθος;
Ἐξαιροῦνται μία χοῦφτα παληκάρια Ἐπισκόπων, πού πρός τιμήν τους κάνουν αὐτό πού πρέπει κάτω ἀπό ἀντίξοες συνθῆκες ἐκφοβισμοῦ, ἀπειλῶν καί ἀπραγίας καί ἀντί νά τούς μιμηθοῦν καί οἱ ὐπόλοιποι, καί Συνοδικά, καί μεμονωμένα, δέχονται κριτικές κι ἐμπόδια καί ἔσωθεν! Στήν καλύτερη περίπτωση, οἱ ὑπόλοιποι Πατέρες ἁπλῶς δέν παραδειγματίζονται ὑπό αὐτῶν καί δέν ξυπνᾶ μέσα τους τό φιλότιμο.
Ποῦ εἶναι οἱ "πτέρυγές" των πού δέν εἶναι δικές τους ἀλλά δανεικές τοῦ Χριστοῦ, ὡς τύπος Αὐτοῦ ὁ καθείς, νά σκεπάσουν καί νά προστατέψουν τά σκόρπια πρόβατά των, τά τεκνία των, τά παραμελημένα κι ἀδέσποτα στά σκοτεινά σοκάκια τοῦ αἰῶνος τούτου;
Σᾶς ἐρωτοῦμε ὡς ἐγκατελειμμένα, ἀνεπιθύμητα παιδιά πού τά παρατοῦν σέ ξένες πόρτες:
-Ἔχουμε πατέρα;;;
Καί μήν μᾶς ἀπαντήσετε ὅτι ἡ Κιβωτός τῆς Ἐκκλησίας σώζεται καί θά ὑπάρχει γιά πάντα. Οὔτε ὅτι ἔχουμε Πατέρα Ἐπουράνιο καί Παντοδύναμο καί νά μή φοβώμαστε ἐνῶ ἡ Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας κάθεται μέ σταυρωμένα τά χέρια κι ὄχι μέ τόν Σταυρό στό χέρι!
Γιατί θά σᾶς ἀπαντήσουμε ὅτι:
-Ἡ Κιβωτός σώζεται, ἀλλά μπορεῖ καί νά εἶναι σχεδόν ἄδεια, ὄπως ἡ κιβωτός τοῦ Νῶε πού ἔφερε μόνο 8 σωσμένους ἀνθρώπους. Οἱ ὑπόλοιποι μέ τά "ἐγκεφαλικά" νεκρά μυαλά πού φέρουμε, θά πνιγόμαστε μεσοπέλαγα παρέα μέ τούς καρχαρίες τοῦ Διαβόλου καί τῆς Νέας Ἐποχῆς!
-Ἐπίσης, ναί, ἔχουμε Ἐπουράνιο Πατέρα, ἀλλά μᾶς ἐμπιστεύθηκε στούς ἐκπροσώπους Του καί αὐτούς ἄφησε πάνω στά χνάρια τῶν Ἀχράντων Ποδῶν Του, ὥστε ἄγρυπνα νά ἐπισκοποῦν τίς καταστάσεις καί νά πολεμοῦν τούς κινδύνους ὅταν ξεπετάγονται, βάσει τῶν ἐντολῶν Του καί βάσει τῶν παραδειγμάτων τῶν Ἀγίων Του!
Ἐλπίζουμε Ἅγιοι Πατέρες νά ὑψώσετε ἀνάστημα πρός τήν κατεύθυνση τοῦ Οὐρανίου Θεοῦ καί νά ἀνταποκριθεῖτε ἀπό δῶ καί πέρα ἐπάξια στό δύσκολο πνευματικό ἔργο πού ἀναλάβατε καί εὐχώμαστε ἐκ βαθέων καρδίας νά ἀνταποκριθεῖτε καί στό "Ἅγιος" καί στό "Πατέρας" καί νά μήν χρειαστεῖ νά ὁμιλοῦμε, ὄπως στήν ἰατρικήν, περί "ἐγκεφαλικά" νεκρῶν καί στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα τῆς Κεφαλῆς.
Μέ ἀγάπη, χωρίς νά εἴμαστε ἐμεῖς οἱ σωστοί. Ἐπειδή ἀντιθέτως ἔχομεν ἐπίγνωσιν τῆς ἁμαρτωλότητας καί τῆς ἀδυναμίας μας ὡς ποίμνιο κι ἐπειδή εἴμαστε πολύ λάθος ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά παράλληλα εἴμαστε καί τά παιδιά σας, τά ὁποῖα πάντα περιμένουν τό ΟΡΘΟΝ παράδειγμα τῶν πατεράδων τους.
ΚΑΚΟΥΡΓΙΕΣ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ
Μακαριστός Γέρων π. Φιλόθεος Ζερβάκος.
…Διότι δεν του υπετάσσετο ως οι πολλοί και δεν του έκανες τα θελήματά του, εξήγειρεν ο μισάνθρωπος και παγκάκιστος εναντίον σου πόλεμον άγριον δια να σε τραυματίσει ή και θανατώσει ο ανθρωποκτόνος…….. Αυτός όστις ετόλμησε και μου είπεν προ ετών, όταν διάβαζα εις μιαν κόρην τους εξορκισμούς του Μεγάλου Βασιλείου, την οποία είχε κάμει κατοικητήριόν του, και ανέφερα το όνομα Βελζεβούλ ο άρχων των δαιμόνων.
Όταν ετελείωσα τους εξορκισμούς εκαυχάτο και έλεγεν. εγώ είμαι ο άρχων του κόσμου, εγώ εξουσιάζω πάντας. Όλοι είναι ιδικοί μου. Όλοι μου υποτάσσονται, βασιλείς, πατριάρχαι, μητροπολίται, παπάδες, καλόγηροι, άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι. Ψεύδεσαι τω είπον, δεν λέγεις την αλήθειαν, και μου λέγει. αλλ΄ αυτοί είναι πολύ ολίγοι, εγώ τους πολλούς έχω. Μένουν εχθροί μου μερικοί κουτοί σαν και σένα, ολίγοι καλόγηροι και μερικοί παπάδες και ολίγοι κοσμικοί. Μα που θα μου πάνε, θα τους κυνηγήσω. Έχω να κάμω πολλά αν δεν θελήσουν να με ακολουθήσουν. Τους μισώ, δεν θέλω να τους βλέπω, όπως και αυτή την κακούργα (εννοούσε την πάσχουσα), η οποία είχε έρωτα με τον ξυλοκαρφωμένο (έτσι έλεγε τον Χριστό) και δεν έκανε άλλη δουλειά παρά διαρκώς να προσεύχεται, να ψάλλει, να μελετά, να τρέχει εις τα κηρύγματα.
Και επειδή με εστεναχώρει, με πλήγωνε και δεν είχα άδειαν να την φονεύσω εζήτησα άδειαν από τον ξυλοκαρφωμένο να μου επιτρέψει να την βασανίσω, και μου έδωκε και θα την βασανίζω δώδεκα έτη. Τότε θα έβγω. Θα τη κάμω μαρτύρια. Όταν δε τω είπον, διατί δεν πηγαίνεις τους τους βλάσφημους, εις τους φθονερούς, εις τους πόρνους, τους μοιχούς, τους μέθυσους αλλά βασανίζεις την κόρην αυτήν την σεμνήν, την ηθικήν, την φρόνιμην, τότε εσήκωσε το χέρι της πασχούσης και με εμούντζωσε.
Νά, μου λέγει, κουτέ, αυτοί είναι φίλοι μου, είναι δικοί μου, ό,τι τους ειπώ να κάνουν, το κάνουν, τους έχω εις το χέρι μου, ενώ αυτή είναι εχθρός μου. Συ τους φίλους σου τους αγαπάς ή τους μισείς ;
Λοιπόν και σε, αγαπητέ…………., επειδή δεν του υπήκουες αλλά τον έθλιβες……… εζήτησε την άδειαν να σε πειράξει, να σε θλίψει καθώς και πάντες τους Αγίου………….
Μετ΄ ευχών εγκαρδίων
Ο πνευματικός σας πατήρ Αρχιμ. Φιλόθεος
«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ»,
τευχ. 40-42, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ,
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1991, σ. 181.
Αδελφοί μου, συμπάθεια να έχετε ο ένας για τον άλλον. Όχι με μίσος και έχθρα, όχι με φθόνον και κακία, όχι με πονηρία και σκληρότητα ψυχής και απανθρωπιά.
Παρά με συμπάθεια, με μακροθυμία, με καρτερία, με σπλάγχνα οικτιρμών και φιλανθρωπίας.
Σήμερα είσαι συ, αύριο εγώ, τώρα σφάλλει ο ένας, σε λίγο ο άλλος. Kάθε στιγμή μας συγχωρεί ο Θεός. Kαι μεις να συγχωρούμεν αλλήλους μας, και μεις να κλαύσωμεν και να θρηνήσωμεν και να λυπηθούμεν και να συμπονέσωμεν και να παρακαλέσωμεν τον Θεόν για το σφάλμα του αδελφού μας.
Αυτή είναι η μεγαλυτέρα αρετή. Όσες αρετές και αν έχης, όσα καλά έργα και προσευχές και αγαθοεργίες και αν κάμης, όλα τα υπερβαίνει, εάν πης ένα λόγο: Θεέ μου, συγχώρεσε τον αδελφόν μου για ό,τι μου έκαμε.
Άγιος Άνθιμος ο εν Χίω
«Άρχισα να μελετώ την Ορθοδοξία για να αποδείξω ότι ήταν μια πλάνη...»
Απομαγνητοφωνημένο κείμενο ομιλίας του π. Σεραφείμ Μπέλλ το 1997, σε σύναξη στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου διηγείται την αιτία και τις συνθήκες της μεταστροφής του στην Ορθοδοξία.
[Ομιλεί ο εισηγητής] ... αυτή η ομιλία, όμως, πιστεύω πως θ’ αποτελέσει μία ξεχωριστή εμπειρία για όλους μας. Ο πατήρ Σεραφείμ Μπελλ (Seraphim Bell) αποτελεί μία ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα περίπτωση για τους περισσότερους από εμάς, που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μέσα στην Ορθοδοξία.
Πρώην προτεστάντης πάστορας και διδάκτωρ της Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Άμπερντιν (Aberdeen) της Σκωτίας, είναι σήμερα Ορθόδοξος ιερέας και εφημέριος της ενορίας του Αγίου Στεφάνου στην Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών.
Τον ευχαριστούμε, για μία ακόμη φορά, που μας κάνει την τιμή να είναι απόψε κοντά μας. Τη μετάφραση θα κάνει ο κ. Παπαρνάκης Θανάσης, θεολόγος, τον οποίον επίσης ευχαριστούμε πολύ. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας μπορείτε να δίνετε τις ερωτήσεις σας στα παιδιά που θα υπάρχουνε στα πλαϊνά, κατά μήκος της αίθουσας. Ο λόγος στον πατέρα Σεραφείμ.
Καλησπέρα σας!
Αυτό που βλέπω ακριβώς δεν είναι αυτό που περίμενα. Όταν με καλέσατε να συναντηθούμε νόμιζα ότι θα ήμουνα με ορισμένους φοιτητές της Ιατρικής σ’ ένα μικρό δωμάτιο και όχι αυτό το μεγάλο, το οποίο βλέπω αυτή τη στιγμή. Αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας απόψε είναι και ο λόγος για τον οποίον έγινα Ορθόδοξος. Και για να το πετύχουμε αυτό επιτρέψτε μου στην αρχή να προσδιορίσουμε μία συνάφεια, μέσα στην οποία θα εξηγήσουμε τί σημαίνει, τί ήμουν σαν Προτεστάντης.
Κατάγομαι από τη Σκωτία - οι πρόγονοί μου προέρχονται από τη Σκωτία - και όσο μπορούμε να γνωρίζουμε από το παρελθόν μας έχουμε, είχε όλη η οικογένειά μου μεγαλώσει, ως Πρεσβυτεριανοί Προτεστάντες. Μεταστράφηκα και γνώρισα το Χριστό όταν ήμουν πρωτοετής στο Πανεπιστήμιο· παρόλο που είχα μεγαλώσει ως Πρεσβυτεριανός βέβαια και Προτεστάντης, η σχέση μας με τη θρησκεία ήταν πολύ τυπική και δεν γνώριζα ουσιαστικά το Χριστό, παρά από τότε που έγινα φοιτητής. Ήταν μία πραγματικά συγκλονιστική εμπειρία αυτή για μένα, διότι άλλαξε τα πάντα στη ζωή μου και την έθεσε σε μία καινούρια πορεία, κι είναι από τότε που αποφάσισα να σπουδάσω και τη Θεολογία.
Όπως μπορείτε να το δείτε και στις αφίσες, σπούδασα Θεολογία και πήγα στη Σκωτία, στη γη των προγόνων μου, όπου και έκανα και το διδακτορικό μου στη Θεολογία· για μία περίοδο τεσσάρων (4) ετών επίσης διακόνησα ως ιερέας στην Εκκλησία της Σκωτίας. Μετά από αυτά τα τέσσερα χρόνια επέστρεψα στην Καλιφόρνια, όπου συνέχισα να διακονώ ως Πρεσβυτεριανός ιερέας. Κι ήμουν επίσης και καθηγητής της Θεολογίας σε διάφορες Θεολογικές σχολές στην Αμερική.
Από πνευματικής απόψεως εκείνα τα χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολα για μένα. Αισθανόμουν ότι η όλη εμπειρία που είχα από τον Χριστιανισμό, ήταν μια πολύ διανοητική εμπειρία, η οποία άφηνε το πνεύμα μου τελείως ξερό και άγονο. Τον ίδιο καιρό η Πρεσβυτεριανή εκκλησία, την οποία διακονούσα, περνούσε πολύ δραστικές αλλαγές. Ήταν κοινή θέση για πολλούς Πρεσβυτεριανούς διακόνους να αρνούνται τη θεότητα του Χριστού, να αρνούνται την Παρθενία της Θεοτόκου και επίσης και το δόγμα της Αγίας Τριάδος. Τελικά, το 1987 και εγώ και η γυναίκα μου αισθανθήκαμε μια εσωτερική ανάγκη να αφήσουμε την Πρεσβυτεριανή Εκκλησία. Και έκανα κάτι, το οποίο είναι κάτι πολύ φυσικό για τους Προτεστάντες, ξεκίνησα μία δική μου εκκλησία.
Το 1989 μετακόμισα σε μία καινούρια πόλη και παρόλο που δεν γνώριζα κανέναν, άρχισα να κάνω ομιλίες, να οργανώνω συναντήσεις και σε πολύ λίγο χρόνο είχε ήδη αναπτυχθεί μία καινούρια εκκλησία. Και πολλοί, που αποτελούσαμε την εκκλησία αυτή, είχαμε μαζευτεί εκεί πέρα για κοινούς λόγους. Επιθυμούσαμε μία εσωτερική εμπειρία του Πνεύματος του Θεού, αλλά αυτό που κυρίως επιθυμούσαμε ήταν μία εμπειρία της Εκκλησίας, της Χριστιανικής Κοινότητας.
Πολλές φορές λέω στις ομιλίες μου, ότι ο Θεός μάς έχει καλέσει να γίνουμε μία Εκκλησία της Καινής Διαθήκης. Δεν είχα όμως ιδέα για το τί σήμαινε να είναι κανείς Εκκλησία της Καινής Διαθήκης, αλλά ήμουν πεπεισμένος, ότι αυτό έπρεπε να γίνουμε. Δεν είχα ουδεμία ιδέα για το πώς θα γινόμασταν μία Εκκλησία της Καινής Διαθήκης, αλλά και πάλι ήμουν πεπεισμένος ότι αυτό ήταν που ο Θεός μάς καλούσε να κάνουμε.
Μετά από κάποιο διάστημα έφτασα σε ένα σημείο ώστε να μη ξέρω τι να κάνω στη συνέχεια. Θυμάμαι ότι πήγαινα στο δάσος, σε διάφορα δάση στη Βόρεια Καλιφόρνια, για να αποσυρθώ και να προσευχηθώ και να ζητήσω από τον Θεό να μας δείξει το τί έπρεπε να κάνω. Και αισθάνθηκα μία απεγνωσμένη ανάγκη του Λόγου του Θεού για τη ζωή μου και για την εκκλησία μου.
Κλικ εδώ
Το 1992 έφτασα στο συμπέρασμα ότι και εγώ και οι υπόλοιποι ηγέτες της Εκκλησίας μου έπρεπε να κάνουμε ένα καινούριο βήμα. Αποφασίσαμε να συγκεντρώσουμε την Εκκλησία μας και να τους προσκαλέσουμε να νηστέψουμε και να προσευχηθούμε για σαράντα μέρες. Και όσο θα νηστεύαμε θα προσευχόμασταν, ώστε ο Θεός να μάς δείξει τον δρόμο, τον οποίο ήθελε να ακολουθήσουμε. Το πρώτο απόγευμα που συγκεντρωθήκαμε μαζί για να προσευχηθούμε, διάφοροι άνθρωποι είχαν έρθει μέσα στο χώρο που ήμασταν μαζεμένοι και ρωτούσαν εάν ήταν ο χώρος εκείνος που θα μιλούσε ο Φρανκ Σέφερ (Frank Schaeffer). Ήξερα ποιός ήταν ο Φρανκ Σέφερ. Οι πιο πολλοί Αμερικανοί Προτεστάντες γνωρίζουν το όνομα «Σέφερ» (Schaeffer), διότι ο πατέρας του, ο Φράνσις Σέφερ (Francis Schaeffer), ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς προτεστάντες θεολόγους. Αλλά δεν γνώριζα ότι εκείνο το βράδυ μιλούσε σ’ ένα κοντινό κτίριο στο χώρο.
Όταν τελείωσε η συνάντηση της προσευχής μας, πολλά μέλη της Εκκλησίας μας πήγανε για να ακούσουνε την ομιλία του Σέφερ. Στην επόμενη συνάντησή μας ήρθανε και με πληροφορήσανε ότι ο Σέφερ είχε γίνει Ορθόδοξος! Και με ρώτησαν ποιά ήταν η γνώμη μου γι’ αυτό. Και τους είπα ότι δεν ήταν και πολύ καλή η ιδέα μου γι’ αυτό. Το περιφρόνησα. Κι όταν άρχισαν να με ρωτούν διάφορες ερωτήσεις γι’ αυτό, τούς είπα να μη ασχολούνται κι ότι δεν έχει καμμία ουσία να ασχολούνται μ’ αυτό το θέμα.
Το επόμενο πρωί πήγα σε μία συνάντηση με άλλους Πρεσβυτεριανούς ιερείς. Συναντιόμουν μ’ αυτούς τους ανθρώπους για σχεδόν δέκα χρόνια. Συναντιόμασταν μία φορά το μήνα, για να προσευχηθεί ο ένας για τον άλλο και για τις εκκλησίες του καθενός. Και σ’ αυτήν ακριβώς τη συγκεκριμένη συνάντηση, την επομένη μέρα που άκουσα για τον Φρανκ Σέφερ, ανακάλυψα ότι ένας από τους ιερείς, που συμμετείχαν σε κείνη τη συνάντηση, μελετούσε για την Ορθοδοξία· αυτός είναι ένας από τους καλύτερους φίλους μου, και ταράχτηκα πάρα πολύ που το άκουσα.
Όταν τελείωσε η συνάντηση, τον πήρα στην άκρη και του είπα: για ποιό λόγο το κάνεις αυτό το πράγμα, τί νομίζεις ότι κάνεις; Μού είπε ότι διάβαζε τους Ορθόδοξους Πατέρες, ότι πολλές φορές πήγαινε και παρακολουθούσε Ορθόδοξες Λειτουργίες και είχε συζητήσεις με διάφορους Ορθόδοξους ιερείς. Θύμωσα πάρα πολύ μ’ αυτό κι αποφάσισα ότι έπρεπε κάτι να κάνω γι’ αυτό, ιδιαίτερα μάλιστα όταν μού είπε ότι συζητούσε για τα θέματα αυτά με έναν από τους καλύτερους φίλους μου και τον πιο παλαιό φίλο μου στο Χριστιανισμό, με τον οποίον είχαμε σπουδάσει μαζί, είχαμε διακονήσει μαζί κι ανακάλυψα ότι κι εκείνος επίσης μελετούσε για την Ορθοδοξία. Έτσι λοιπόν αποφάσισα, ότι έπρεπε να θέσω ένα τέρμα σ’ αυτή την υπόθεση. Αλλά ήταν πάρα πολύ εύκολο για μένα, βέβαια, να πω στα μέλη της εκκλησίας μου να μη ασχολούνται καθόλου με την Ορθοδοξία, αλλ’ αυτοί οι δύο άνθρωποι ήταν και οι δύο θεολόγοι και ήξερα ότι έπρεπε να εργαστώ και να μελετήσω για να μπορέσω να τούς πείσω. Έτσι, λοιπόν, ήμουν πάρα πολύ εκνευρισμένος και θυμωμένος, διότι έπρεπε να αφιερώσω χρόνο γι’ αυτό, τον οποίο θα μπορούσα να αφιερώσω στη νηστεία και την προσευχή της εκκλησίας μου, με την οποία ζητούσαμε να μάς δείξει ο Θεός ποιό είναι το θέλημα και ο δρόμος Του.
Άρχισα λοιπόν να μελετώ για την Ορθόδοξη Εκκλησία, για τη θεολογία της, για την Πίστη της, για την πρακτική της, ένα δε από τα πρώτα βιβλία που διάβασα ήταν γραμμένο από έναν Αμερικανό, ο οποίος είχε μεταστραφεί στην Ορθοδοξία· είναι ιερέας, ονομάζεται πατήρ Πέτρος Γκίλκουιστ (Peter Gillquist) κι έγραψε ένα βιβλίο για το δικό του ταξίδι προς την Ορθοδοξία μαζί με άλλους δύο χιλιάδες Αμερικανούς. Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο ανακάλυψα ότι το 1987, αυτοί οι 2.000 Προτεστάντες είχαν μεταστραφεί στην Ορθοδοξία. Ενόσω διάβαζα, το βιβλίο με είλκυε συγχρόνως και με απωθούσε. Με είλκυε, διότι ο πατήρ Πέτρος ρωτούσε τις ίδιες ερωτήσεις, οι οποίες και μένα απασχολούσαν, αλλά μ’ ενοχλούσαν πάρα πολύ οι απαντήσεις που είχε βρει.
Παρ’ όλα αυτά αποφάσισα, κατάλαβα ότι έπρεπε να μιλήσω με κάποιον· όχι μόνο να διαβάζω ένα βιβλίο, αλλά έπρεπε να μιλήσω ζωντανά με κάποιον, με κάποιους ανθρώπους. Κι έτσι, εκείνο το απόγευμα, αφού διάβασα το βιβλίο, τηλεφώνησα σ’ έναν από τους ιερείς, έναν από εκείνους τους 2.000 Αμερικανούς.
Συναντήθηκα μαζί του το επόμενο πρωί. Αυτή ήταν η αρχή του τέλους για μένα, στην πραγματικότητα, παρ’ όλο που δεν το ήξερα τότε. Πραγματικά, με εντυπωσιάζει πολύ το γεγονός, που σκέφτομαι τώρα, ακόμα και πριν αρχίσουμε να νηστεύουμε και να προσευχόμαστε, μαζί με την Εκκλησία μου, για να μας δείξει ο Θεός το δρόμο, ο Θεός είχε ήδη δώσει την απάντηση. Κάθε φορά που το σκέφτομαι αυτό καταλαβαίνω, ότι πραγματικά είναι καλός κι ότι αγαπάει την ανθρωπότητα.
Για πολλούς μήνες μετά, επτά ημέρες την εβδομάδα μελετούσα τους Πατέρες και έκανα συναντήσεις με Ορθόδοξους ιερείς και διάβαζα ορθόδοξα βιβλία. Ήταν μία περίοδος μεγάλης μάχης για μένα και μεγάλης αγωνίας. Μία από τις πιο κρίσιμες στιγμές ήταν μάλλον, όταν κατάλαβα ότι η έρευνά μου για την Ορθόδοξη Πίστη δεν ήταν μία ενοχλητική απόσπαση από τη νηστεία και την προσευχή, δεν ήταν απλώς μία ενοχλητική έλλειψη άνεσης· κατάλαβα ότι ήταν ή ο Θεός ή ο διάβολος. Κατάλαβα ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ή ήταν η απάντηση στη νηστεία και την προσευχή μας ή ήταν μία απάτη του διαβόλου· κι αυτό ήταν μία φοβερή αποκάλυψη για μένα. Είχε τη σημασία ζωής και θανάτου για μένα. Ήδη, όμως, καταλάβαινα με το μυαλό μου, με την καρδιά μου, ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού για μένα. Διανοητικά, όμως, με το μυαλό μου, δεν μπορούσα να το αποδεχτώ.
Ήμουν ένας τυπικός δυτικός άνθρωπος. Στη Δύση το μυαλό μας είναι χωρισμένο από την καρδιά μας. Έτσι λοιπόν υπήρχε ένας διαχωρισμός, ένα χάσμα μέσα μου· η καρδιά μου ελκυόταν από την Ορθοδοξία και το μυστήριο, το οποίο υπάρχει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά το μυαλό μου είχε πάρα πολλές δυσκολίες και πάρα πολλά επιχειρήματα εναντίον αυτού. Και χρειάστηκαν πάρα πολλοί μήνες προσευχής και νηστείας και μελέτης. Σε μία περίοδο, μάλιστα, η ένταση μεταξύ της καρδιάς και του μυαλού μου ήταν τόσο μεγάλη, ώστε αρρώστησα. Πέρασα πολλές μέρες στο κρεβάτι, αισθανόμενος πάρα πολύ άρρωστος για να σηκωθώ και να εργαστώ, αλλά ευτυχώς δεν ήμουνα τόσο άρρωστος για να διαβάσω! Μετά από όλα αυτά έφτασα στην πεποίθηση και πείστηκα πλέον ότι ο Θεός με καλούσε στην Ορθοδοξία. Και δεν καλούσε μόνον εμένα, αλλά καλούσε και όλη την εκκλησία μου.
Μερικοί άνθρωποι με ρώτησαν: γιατί μόνος σου δεν πήγες στην Ορθοδοξία και θέλησες να πάρεις κι όλη την Εκκλησία σου μαζί; Και τους απάντησα ότι ο Θεός με έθεσε ποιμένα αυτών των προβάτων και ότι ολόκληρη η Εκκλησία προσευχόταν και νήστευε για να της δώσει ο Θεός την κατεύθυνση, κι όχι μόνον εγώ· κι ότι όταν απάντησε στις προσευχές, απάντησε και στις δικές τους προσευχές και όχι μόνο στις δικές μου. Έτσι, λοιπόν, έφτασε κάποτε ο καιρός όταν τηλεφώνησα σ’ έναν Ορθόδοξο ιερέα και του είπα ότι ήμουν πεπεισμένος ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μία, Αγία και Καθολική Εκκλησία.
Αυτό που πρέπει να καταλάβετε είναι, ότι δεν έγινα Ορθόδοξος επειδή ήμουν εναντίον των Προτεσταντών. Ούτε έγινα Ορθόδοξος επειδή είχα κάποιες ρομαντικές παραισθήσεις σχετικά με την Ορθοδοξία. Δεν έγινα Ορθόδοξος επειδή είχα κάποιες παραισθήσεις σχετικά με ένα είδος βυζαντινής φαντασίας και ονειροπόλησης. Έγινα Ορθόδοξος για έναν και μόνο λόγο: Από υπακοή στην Αλήθεια. Και όλοι εκείνοι, από την Εκκλησία μου, που έγιναν Ορθόδοξοι μαζί με μένα, έγιναν Ορθόδοξοι για έναν και μόνο λόγο: από υπακοή στην Αλήθεια. Στην πραγματικότητα ήμασταν αρκετά λυπημένοι· δεν ήμασταν χαρούμενοι που γινόμασταν Ορθόδοξοι· για μας ήταν μία σταύρωση. Έπρεπε να πεθάνουν όλα όσα γνωρίζαμε. Σήμαινε, ότι έπρεπε να απαρνηθούμε ο,τιδήποτε γνωρίζαμε ως χριστιανικό τρόπο ζωής και μπαίναμε μέσα σ’ ένα καινούριο περιβάλλον, το οποίο δεν το γνωρίζαμε και ήταν τελείως ξένο για μας. Αλλά είχαμε να αντιμετωπίσουμε την επιλογή: να υπακούσουμε στο Θεό ή να δείξουμε ανυπακοή; Κι έτσι υπακούσαμε. Και ήταν μόνον αφού υπακούσαμε στο Θεό και μπήκαμε μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία που καταλάβαμε τί μεγάλος θησαυρός ήταν αυτός, τον οποίο μάς είχε δώσει. Και πολλές φορές μού ήρθε στο νου το παλαιοδιαθηκικό χωρίο, ότι «η κατανόηση έρχεται με την υπακοή».
Έτσι, λοιπόν, γίναμε Ορθόδοξοι και έτσι καταλάβαμε ότι είμαστε μέρος ενός φαινομένου στην Αμερική, το οποίο είναι αρκετά ασυνήθιστο. Είναι μια πραγματικά μοναδική περίοδος στην Ιστορία της Αμερικής, είναι δε επίσης και μία μοναδική περίοδος στην Ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γιατί τώρα, για πρώτη φορά στην Ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αυτή η Ανατολική Εκκλησία βρίσκεται μέσα στη Δύση και αυξάνεται μέσα στη Δύση. Αυτή τη στιγμή στην Αμερική υπάρχουνε χιλιάδες που επιστρέφουνε και μεταστρέφονται στην Ορθοδοξία κάθε χρόνο. Κι αυτό είναι πραγματικά ένα θαύμα για μας. Είναι επίσης, όμως, και μία εντυπωσιακή πρόκληση, διότι μάς δίνει μεγάλη ελπίδα στην Αμερική, αλλά μάς προσφέρει και μία μεγάλη πρόκληση· και αυτή είναι ότι, όταν γίνεις Ορθόδοξος με Βάπτισμα και Χρίσμα, δεν γίνεσαι Ορθόδοξος μόνο με Βάπτισμα και Χρίσμα, αλλά γίνεσαι με τη μεταστροφή της καρδιάς και της ζωής.
Είναι εύκολο για σας, εδώ στην Ελλάδα, γιατί έχετε μία πολύ πλούσια παράδοση στην Ορθοδοξία, έχετε Ορθόδοξες Εκκλησίες παντού, έχετε Αγίους και Άγια λείψανα παντού, έχετε πνευματικούς πατέρες και μητέρες παντού. Στην Αμερική ο πνευματικός μου πατέρας ζει 1.500 μίλια μακριά από μένα. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο, για μας στην Αμερική, όταν θέλουμε να γίνουμε Ορθόδοξοι, να το πετύχουμε αυτό! Μερικοί, εδώ πέρα, έχουν πει ότι αυτό πρέπει να είναι σχεδόν αδύνατο! Πώς ένας μεταστραφείς μπορεί να γίνει Ορθόδοξος μέσα σε μια μεταστραφείσα Εκκλησία; Μπορώ να απαντήσω ότι «μόνο με τη Χάρη του Θεού»! Αυτό, το οποίο είναι αδύνατο για τους ανθρώπους, είναι δυνατό για το Θεό.
Αλλά, άσχετα από το κατά πόσο δείχνει σωστό ή όχι, χιλιάδες Αμερικανοί συνεχίζουν να μεταστρέφονται στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Και γι’ αυτό το λόγο λέω: «Δόξα τω Θεώ!».
Fr Seraphim Bell: How I Became Orhtodox - π. Σεραφείμ Bell
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)