.
Ο Θεός θα απλώσει το χέρι του να μας βοηθήσει
Πίσω από κάθε δυσκολία που μας έρχεται στη ζωή υπάρχει και κάποιος λόγος, μία δοκιμασία, μία Θεία Δίκη.
Ποτέ δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω και να εναντιωνόμαστε στο Θεό, εκεί είναι που πρέπει να μετατρέπουμε τον θυμό μας, την αγωνία μας, την απογοήτευσή μας σε προσευχή και μετάνοια.
Μόνο έτσι ο Θεός θα απλώσει το χέρι του να μας βοηθήσει.
Όσο απομακρυνόμαστε τόσο απομακρύνεται και Αυτός από εμάς.
Όσο απομακρυνόμαστε τόσο απομακρύνεται και Αυτός από εμάς.
Μέσα σε μιά ορθόδοξη καρδιά...
Μέσα σε μιά ορθόδοξη καρδιά, η λύπη και το πένθος για τους νεκρούς σύντομα διαλύεται και εξατμίζεται κάτω από το φώς της αληθινής σοφίας.΄Ετσι, ύστερα από λίγο, τη θέση του πόνου παίρνει μια καινούργια γνώση, όπου κυριαρχεί η πίστη και η ελπίδα. Αυτή η γνώση όχι μόνο ξεπλένει την ψυχή από κάθε ίχνος λύπης αλλά και τη γεμίζει χαρά και ευφροσύνη.
Οσίου Μακαρίου της ΄Οπτινα
«Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό»
«Οι άνθρωποι θα μείνουν πτωχοί,
γιατί δεν θα ‘χουν αγάπη στα δένδρα»
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός
Παραπέμπω, εν πρώτοις, σ’ ένα έξοχο κείμενο του τροπαιούχου Νομπελίστα μας ποιητή Γιώργου Σεφέρη. Έλεγε το 1936: «Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότερο συναίσθημα, πώς δεν είμαστε στην Ελλάδα, πώς αυτό το κατασκεύασμα, που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά, δεν είναι ο τόπος μας, αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα με μία πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό».
Κι αν αυτά λέγονται λίγο πριν από το ένδοξο ΄40, όπου οι Έλληνες μπορούσαν ακόμη να «μεθύσουν» από το «αθάνατο κρασί του Εικοσιένα», τι να πούμε για το σήμερα; Σήμερα η νοσταλγία έγινε θλίψη ανείπωτη, θρηνωδία ασίγαστη για τον ξεπεσμό της Πατρίδας μας.
Όμως «το πιο πυκνό σκοτάδι, είναι λίγο πριν ξημερώσει ο Θεός», έλεγε ο Κολοκοτρώνης. Το Γένος μας και άλλες φορές σταυρώθηκε, αλλά «ιδού ζώμεν». Όταν έπεσε η βασιλεύουσα Πόλη, «η χαρά και ελπίδα των Ελλήνων», ο λαός μας δεν ζητεί παρηγοριά από την Θεομάνα μας, την Παναγία, αλλά σπεύδει και την παρηγορεί, ρίχνοντας συγχρόνως και τον σπόρο της ανάστασης του Γένους. «Σώπασε κυρά-Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά σου θα ‘ναι».
Και σήμερα αυτό πρέπει να κάνουμε, για να ξεπεράσουμε την στενωπό της κρίσης, να στραφούμε πίσω. «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω», έλεγε ο αθηναιογράφος Δημήτρης Καμπούρογλου (1852-1942).
Πόλεμοι, αστυφιλία, φτώχεια, μανιώδες κυνήγι του εύκολου και άκοπου πλουτισμού απομάκρυναν τον λαό μας από τα ευλογημένα χωριά μας. Συνωστιζόμαστε στις τσιμεντουπόλεις, τις απρόσωπες και απάνθρωπες, γεγονός με τραγικές συνέπειες στο ήθος και τον χαρακτήρα μας. Μακριά από την φύση, την γη, το «λίαν καλό» έργο του Δημιουργού, θαμπωθήκαμε από τα πρόσκαιρα και μηδαμινά έργα των χειρών μας, τις πολύχρωμες βιτρίνες και ξεχάσαμε τον Κτίστη, πέσαμε σε απιστία. Μα «οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού». Κλείσαμε, κλειδώσαμε και τα παιδιά μας στα πανέμορφα παιδικά δωμάτιά τους, στερώντας τα από το σημαντικότερο πράγμα για την υγιή ανατροφή τους, το παιχνίδι. («Το σπουδαιότερο πράγμα που κάνει ένα παιδί είναι το παιχνίδι», έλεγε ο Ελύτης). Αντί να ανατρέφουμε αυτούς, που θα πετούν ψηλά και θα αγναντεύουν το πέλαγος, φυλακίσαμε τα παιδιά σε «χρυσά κλουβιά».
Τα παιδιά, όμως για να «ανθίσουν», θέλουν γη, χώμα, να απολαύσουν και να χαρούν το ατίμητο δώρο του Θεού, την ελευθερία. Αυτό ισχύει για όλους μας. Ας μην μας διαφεύγει το γεγονός πώς η κατοχή γης – ιδιοκτησίας τονώνει ακόμη ακόμη το εθνικό αίσθημα λόγω προσωπικού γοήτρου και αλληλεγγύης προς την Πατρίδα. Τροφοδοτεί δεσμούς, που κινούν τα ζωτικά νεύρα της ανθρώπινης υποστάσεως, σε αντίθεση με την «πολυκατοικημένη» συνοίκηση, όπου ανθεί η δυσαρέσκεια, η νευρικότητα, μειώνεται, εν τέλει, και η αγάπη προς την Πατρίδα. Και ακόμη «αυτός που δεν έχει έδαφος κάτω από τα πόδια του, δεν έχει μήτε Θεό, κι όποιοι αρνείται την Πατρίδα του, αρνείται τον Θεό» γράφει ο Ντοστογιέφσκι.
Και αυτό ισχύει περισσότερο για εμάς τους Έλληνες, για τούτο το «ένδοξο καλυβάκι», που μας δώρισε ο Θεός. Η συχνότατη επωδός του Μακρυγιάννη: «πίστη και Πατρίδα μου», ήταν για όλους εκείνους που μας παρέδωσαν αυτό τον τόπο, ως «τζιβαϊρικόν πολυτίμητο» ένα δίδυμο, αλλά αδιαίρετο χρέος ιστορικής υπάρξεως.
Η κρίση, που ταλανίζει τους λαούς μας, είναι απότοκος και της απομάκρυνσής μας από την πατρώα γη. Διασώζει η ελληνική μυθολογία μια βαθιάς έννοιας και λεπτότητας αλληγορία: Τον γιό του Ποσειδώνα και της Γης, τον τρομερό και δυσπολέμητο γίγαντα Ανταίο, που αντλούσε την δύναμή του από την γη. Όσο την πατούσε, ήταν ανίκητος. Τον φόνευσε ο Ηρακλής ανασηκώνοντάς τον από το χώμα. «Πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία», μας προτρέπει ο ποιητής Μ. Κατσαρός. Και αυτό το νερό είναι η παράδοση. Οι νέοι πρέπει να μάθουν, ότι δεν είμαστε χθεσινοί, ότι ερχόμαστε από πολύ μακριά και έχουμε χρέος να πάμε πιο μακριά. Και αυτή η εθνική αυτογνωσία γίνεται με την επιστροφή στο σπίτι, όπου γεννηθήκαμε. «Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι στοιχειό είναι και με προσκαλεί ψυχή και με προσμένει», γράφει ωραιότατα ο Παλαμάς. Οι μπαζωμένες πόλεις κουράστηκαν και κούρασαν. Τα «ρόδινα ακρογιάλια της Πατρίδας μας», τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου. Περιμένουν τους ανθρώπους τους. Ο άνθρωπος, όταν τα ποτίζει με τον τίμιο ιδρώτα του, τα ημερώνει. Έγραφε με πίκρα ο Φώτης Κόντογλου για «τη ζάλη και την αηδία», που τον έπιανε στις γυάλινες πολιτείες με τους γυάλινους ανθρώπους: «Θαρρώ πώς βρίσκομαι σε καμμιά βρώμικη φυλακή, χάνω το κέφι μου και θέλω γρήγορα να φύγω μακρυά, ν’ απομείνω με τον εαυτό μου. Συζητήσεις ατελείωτες και μπερδεμένες, δουλειές, επιχειρήσεις, θέατρα, βιβλία, πολιτική αγωνία, αδιαντροπιά, λεφτά, λεφτά... Ο ιδρώτας τρέχει από πάνω μου. Μηχανές λογής-λογής μουγκρίζουνε γύρω μου. Οι άνθρωποι τρέχουνε σαν να ‘ναι στο φρενοκομείο. Φεύγω μακριά. Τρέχω, σαν να ξέφυγα από ληστές. Δεν πιστεύω τα μάτια μου πώς βρίσκουμαι μακρυά από την κόλαση! Ησυχία! Κάθομαι σε μία πέτρα. Κοιτάζω τα βουνά, τα δέντρα, το χώμα, τα σύννεφα, κι αναστενάζω. Βλογημένη πλάση του Θεού. Αγαπημένο καταφύγιο...» (Μυστικά Άνθη, σελ. 223).
Αυτό το ευλογημένο καταφύγιο, την γη μας, την ιθαγένειά μας, να ξαναβρούμε. Την ταπεινή ομορφιά του τόπου μας, τα πρόσωπα των εν Χριστώ αδελφών μας, τα αρώματα, τις γεύσεις της Πατρίδας μας, να ζεσταθεί πάλι η καρδιά μας, που είναι ξυλιασμένη από την παγωνιά της «μεθυσμένης» πολιτείας.
Και ας ανοίξουμε το στόμα μας για να πούμε αυτό που έλεγαν οι παλιοί, οι Ρωμιοί, όταν τους εύρισκαν «περιστάσεις και θλίψεις και συμφοραί του βίου». «Την πάσαν ελπίδα μας εις σε ανατίθεμεν, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν μας υπό την σκέπη σου».
Και ας μην ακούμε τον μάταιο αυτό κόσμο. Ο κόσμος σήμερα πλανάται. Ένας από τους τελευταίους Γεροντάδες του Γένους έλεγε ότι άκουσε μία μάνα να λέει στην κόρη της: «Άκουσε, κόρη μου, εγώ σαν μεγαλύτερη θα πεθάνω, και οι μέρες που έρχονται είναι πολύ δύσκολες. Μπορεί να έρθει μία περίοδος όπως τότε στους Εβραίους της Π.Δ. και να χαθούν οι γραφές και τα Ευαγγέλια. Αν λοιπόν, έλθει μία περίοδος τέτοια, της λέει, και δεις ότι δεν υπάρχει το Ευαγγέλιο και έτσι δεν θα ξέρετε τι να κάνετε, τότε να κοιτάς τι κάνει ο κόσμος κι εσύ να κάνεις το αντίθετο. Και αυτό θα είναι το Ευαγγέλιο». Με άλλα λόγια αυτό είναι η Επανάσταση…
Δημ. Νατσιὸς, Δάσκαλος–Κιλκὶς
Γιατί οι παλιάτσοι του συστήματος χλευάζουν τον Άγιο Παΐσιο;
Οι τελευταίες εξελίξεις, με την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους και τις σοβαρές διαταραχές που αυτή επέφερε στις ρωσοτουρκικές σχέσεις, έφεραν και πάλι στο προσκήνιο της ελληνικής επικαιρότητας τον Άγιο Παΐσιο, τα λεγόμενα του οποίου, κάποια αυθεντικά και κάποια παραποιημένα, αποτελούν θέμα συζήτησης, ακόμη και στα κοσμικά «πηγαδάκια».
Πέρα από τη μεγάλη συζήτηση γύρω από την επιβεβαίωση ή μη των λεγομένων του1, αυτό που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, είναι η αρνητική ενασχόληση των μέσων της νέας εποχής, διαδικτυακών και μη, με το λαοφιλή άγιο, σε μία απέλπιδα προσπάθειά τους να τον απαξιώσουν και να τον
γελοιοποιήσουν στα μάτια των σημερινών Ελλήνων.
Τα μέσα αυτά είναι εκείνα που νυχθημερόν προπαγανδίζουν την ομοφυλοφιλία ως φυσιολογικό τρόπο ζωής, ενώ «σατιρίζουν» και στηλιτεύουν ως αναχρονιστικό, ο,τιδήποτε έχει να κάνει με την Ορθόδοξη Πίστη και τις παραδόσεις των πατέρων μας. Υπερασπίζονται με πάθος την ελευθερία της έκφρασης σε περιπτώσεις κακόβουλης βλασφημίας των ιερών της χριστιανικής πίστης, αλλά δεν ανέχονται με τίποτα κάποιος να αμφισβητήσει τα δογματικά στερεότυπά τους και την «ιερότητα» της σαρκολατρείας και του σοδομιτισμού.
Υπερασπίζονται με ιδιαίτερη θέρμη τα θρησκευτικά δικαιώματα όλων των ανθρώπων, εκτός από των «οπισθοδρομικών» Ορθοδόξων Χριστιανών. Το λόγο, εμείς τον κατανοούμε απόλυτα. Ίσως, όμως θα έπρεπε να προβληματίσει και τους ίδιους αυτή η «έμφυτη» αντιπάθεια προς την Ορθοδοξία και η συμπάθεια στα υπόλοιπα θρησκεύματα.
Προβάλλουν ως πρότυπα, πρόσωπα ασήμαντα, εμπαθή και επικίνδυνα για τη νεολαία, διότι έτσι μόνο θα αλλοιώσουν την κοινωνική ηθική που επικρατεί στη χώρα μας. Ως προς αυτό έχουν καταφέρει πολλά, εξαιτίας της δικής μας αδιαφορίας. Όμως, όπως φάνηκε σε πρόσφατη δημόσια διαβούλευση, είμαστε ακόμα πολύ μακριά από την «πολυπόθητη» κοινωνική αποδοχή των παθών τους, παρά την προπαγάνδα, τις στημένες έρευνες και το οικονομικό κεφάλαιο που εισρέει άφθονο προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της «ανοικτής κοινωνίας».
Θα νόμιζε κανείς ότι όλα αυτά τα μέσα ενημέρωσης, τα διαχειρίζεται ο ίδιος άνθρωπος, καθώς η γραμμή είναι κοινή. Χλευασμός του χειρίστου είδους προς τα Θεία και στιγματισμός ως ρατσιστικής οποιασδήποτε άποψης αντίθετης με τη φασιστικά επιβαλλόμενη «πολιτική ορθότητα».
Μέσα σε αυτή τη φαινομενική επικράτηση του ψευτοδιαφωτισμού, εμφανίστηκε και κατέκτησε τις καρδιές μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού και κυρίως της νεολαίας, ένας άνθρωπος αγνός και αυθεντικός, ένα πρότυπο αλλιώτικο από τα άλλα. Ο Όσιος Παΐσιος, μίλησε και εξακολουθεί να μιλάει στο κέντρο της καρδιάς του ανθρώπου, κατευθύνοντας τις σκέψεις και τις επιθυμίες του, σε πράγματα ανώτερα από τα ξυλοκέρατα που προσφέρει η Νέα Εποχή. Στα βιβλία του, δεν θα διαβάσει κανείς προφητείες2, αλλά μία πρόταση για ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, γλυκύτερο και πιο ανθρώπινο από την απανθρωπιά που μας προτείνουν οι «σοφοί» και οι «φωστήρες» του αιώνος τούτου.
Πόσοι και πόσοι νέοι στην εφηβική και μετεφηβική ηλικία, δεν ξέφυγαν από τα πλοκάμια του κρατικού αθεϊστικού «παιδομαζώματος», επειδή έτυχε να διαβάσουν κάποιο βιβλίο του Οσίου Παϊσίου; Πόσοι δεν παρηγορήθηκαν; Πόσοι δεν συγκινήθηκαν; Πόσοι δεν μετανόησαν; Πόσοι δεν βρήκαν λύση στα αδιέξοδά τους;
Είναι αδύνατον να μην επηρεασθεί κάποιος θετικά από το φιλότιμο και την πνευματική λεβεντιά του Γέροντα, διαβάζοντας τις αυθεντικές απομαγνητοφωνημένες συζητήσεις του ή τα βιβλία που έγραψε ο ίδιος3.
Αυτός, λοιπόν, ο αναχωρητής, έγινε άθελά του ο Πνευματικός Πατέρας των Νεοελλήνων και όχι μόνο. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες και η προσωπικότητά του είναι σεβαστή από την παγκόσμια Ορθοδοξία. Προέβαλε τη σύγχρονη Ελλάδα στα πέρατα της οικουμένης και την έκανε αγαπητή σε πολλούς ανά τον κόσμο χριστιανούς. Παρόλα αυτά, αντί να αποτελεί καύχημα για την πατρίδα μας, γίνεται αντικείμενο χλευασμού από κομπλεξικούς αναρχικούς, διαχειριστές δυσφημιστικών ιστοτόπων, μέχρι ξοφλημένους πρώην μεγαλοεκδότες.
Ο Άγιος Παΐσιος έγινε το σύμβολο της ορθόδοξης αντίστασης στη σημερινή ισοπέδωση των πάντων. Γι’ αυτό τον πολεμούν! Δεν αντέχουν την παρουσία ενός τέτοιου ανθρώπου στην ελληνική πραγματικότητα, ακόμη και πλέον των 20 ετών μετά το βιολογικό του θάνατο! Δεν του συγχωρούν ότι προέβαλε την ασκητικότητα έναντι στη σαρκολατρεία των ημερών μας. Δεν του συγχωρούν ότι αντιστάθηκε στην ηλεκτρονική δικτατορία τους, όταν ακόμα αυτή ήταν στα «σπάργανά» της4. Δεν του συγχωρούν ότι τους χαλάει τα σχέδια, ανακόπτοντας μεγάλο κύμα ανθρώπων που ολοταχώς βάδιζε προς τον πνευματικό γκρεμό της απωλείας.
Στο πρόσωπο του Οσίου Παϊσίου, οι εχθροί της Πίστεως πολεμούν μία Ελλάδα που επιμένει να αντιστέκεται στα σχέδιά τους και δεν γονατίζει ούτε από τεχνητές οικονομικές κρίσεις, ούτε από ποικίλους εκφοβισμούς, ούτε από κηρύγματα υποταγής στα αντίχριστα κελεύσματα των ηγετίσκων της.
Μέσα σε αυτή τη γενική κατρακύλα της χώρας μας, με παρηγοριά στηριζόμαστε στα αυθεντικά λόγια του Οσίου, όταν κάποιος τον ρώτησε:
- Τι θα γίνει, Πάτερ; Οι Έλληνες πάμε από το κακό στο χειρότερο. Φθάσαμε στον πάτο.
- Δεν φθάσαμε στον πάτο, έχουμε δρόμο ακόμη, απάντησε ο Όσιος. Αλλά, όταν φθάσουμε στον πάτο, τότε θα αρχίσουν να τακτοποιούνται τα πράγματα5.
του Χαράλαμπου Άνδραλη
1. Βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σπεύσουμε να ερμηνεύσουμε από τώρα τις παρουσιαζόμενες ως προφητείες του Αγίου, ειδικότερα επειδή ελάχιστες μπορούμε με σιγουριά να αποδώσουμε στον Όσιο Γέροντα. Επιπλέον, θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί με τη «μελλοντολογία» και να μην ξεχνάμε το χρυσό κανόνα του σοφού Γέροντα Αθανασίου Μυτιληναίου, που προέτρεπε να μην προτρέχουμε, αλλά να αναμένουμε πρώτα να συμβαίνουν τα προφητευόμενα και ύστερα με ασφάλεια να διαπιστώνουμε αν επαληθεύτηκαν.
2. Τα βιβλία που εκδίδονται εμπλέκοντας τον άγιο σε μία ανεξέλεγκτη μελλοντολογία, χωρίς αναφορά στα υπόλοιπα, σημαντικότερα λεγόμενά του, δεν έχουν καμία σχέση με το πνεύμα του Οσίου. Σε αντίθεση με την εντύπωση που έχει δημιουργηθεί, ο Όσιος μιλούσε σπανίως για μελλοντικά γεγονότα. Όσες φορές το έπραττε, το έκανε αφενός για να προειδοποιήσει τους καλοπροαίρετους, αλλά αδιάφορους και αφετέρου για να παρηγορήσει τους πνευματικά ευαίσθητους. Όσο για τα βιβλία που εμπλέκουν τον Άγιο με αιρετικά μυθεύματα όπως τα «νεφελίμ» και τα «ελωχίμ», απέχουν πόρρω από την ορθόδοξη διδασκαλία που με ζήλο υπηρέτησε ο άγιος.
3. 1) Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΚΑΠΠΑΔΟΚΗΣ, 2) Ο ΓΕΡΩΝ ΧΑΤΖΗ-ΓΕΩΡΓΗΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ, 3) ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ, 4)ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ, όλα εκδόσεις του Ιερού Ησυχαστηρίου "Εὐαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", Βασιλικά Θεσσαλονίκης
4. http://www.pigizois.net/afieromata/paisios/simeia_kairon_ger_paisiou_agioritou.pdf
5. Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Βασιλικά Θεσσαλονίκης (σελ. 419). Γενικότερα ο Άγιος για να μας παρηγορήσει στα δύσκολα χρόνια που θα ακολουθούσαν, είχε επισημάνει πολλές φορές, όπως προκύπτει από τις αυθεντικές πηγές γύρω από τους λόγους του, ότι ο Θεός θα μας βοηθήσει στη δύσκολη κατάσταση. Ας είμαστε, όμως, επιφυλακτικοί και ας μη προτρέχουμε σχετικά με τον τρόπο που θα εμφανιστεί η Θεία Βοήθεια.
Η θέα του Άκτιστου Φωτός και η υπομονή (Διδακτική ιστορία)
Γνώρισα έναν υπέργηρο ιερέα με 70 χρόνια στην ιεροσύνη. Χήρεψε από πολύ νωρίς, υστέρα από 12 χρόνια γάμου.
Από την έγγαμη του ζωή απέκτησε 7 παιδιά, τα οποία μεγάλωσε με πολύ μεγάλο κόπο, χωρίς να βάλη άνθρωπο στο σπίτι του ούτε συγγενή για να βοηθήσει στη μαρτυρική ανατροφή τους. Ταυτόχρονα έπρεπε να αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα πού έχει μια ενορία με την πληθώρα των λειτουργικών και ποιμαντικών καθηκόντων. Παράλληλα έπρεπε να αντιμετωπίζει με ηθική αξιοπρέπεια και το οξύ πρόβλημα της προσωπικής του χηρείας, διότι ήταν νέος στην ηλικία άνθρωπος. Έτσι είχε βαθύτατο πόνο στην καρδιά, πού τον έβγαζε πολλές φορές όταν λειτουργούσε.
Τα χρόνια κυλούσαν… κάποια όμως Κυριακή μηνός Ιουλίου, καθ’ όν χρόνον λειτουργούσε και είχε φθάσει στον Χερουβικό ύμνο, τη στιγμή πού έκλινε το κεφαλάκι του και άρχισε να διαβάζει την ευχή, πού ανήκει αποκλειστικά και μόνο στον λειτουργό ιερέα: «Ουδείς άξιος των συνδεδεμένων ταίς σαρκικαίς επιθυμίαις και ηδοναίς…» εντελώς απροσδόκητα άστραψε ο τόπος σαν να έγινε ένας δυνατός σεισμός, του οποίου ή φωτοπλημμύρα εξαφάνισε τα πάντα γύρω του: την κόγχη, τους τοίχους του αγίου Βήματος και όλον τον Ναό. Κατακλύσθηκε από τόσο υπερκόσμιο φως, πού δεν μπορούσε πλέον να το δη και έκλεισε τα μάτια του, πέφτοντας συγχρόνως στα γόνατα μπροστά στην αγία Τράπεζα. Δεν μιλούσε. Βουβάθηκε και δεν μπορούσε να άνοιξη πλέον τα μάτια του από την εκτυφλωτική λαμπρότητα αυτού του φωτός των χιλίων ήλιων…
Ψυχοσωματικά όμως μου δώρισε τόση γαλήνη, τόση ειρήνη και τόση θεία ευφροσύνη, πού την απολάμβανε κάθε κύτταρο της υπάρξεως μου…Πολλά συναισθήματα ουράνια και πέρα από κάθε λογική πλημμύρισαν την ψυχή μου, την καρδιά μου, το είναι μου, όλες μου τις αισθήσεις, όλους τους πόρους του σώματος μου, μέχρι και στα κόκαλα μου εισήλθε ή υπέρλογη αυτή ειρήνη και μακαριότητα, πού δεν ήθελα άλλο να ζήσω, αλλά να πεθάνω μέσα σε αυτή την ακατάληπτη ευτυχία πού ζούσα. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε…και να πού όλα πέρασαν, έφυγαν κι εγώ ήμουν ακόμη γονατιστός μπροστά στην αγία Τράπεζα, εκστατικός και τρισευτυχισμένος! Σαν αστραπή πέρασε ένας λογισμός και μου είπε: «Ένα λεπτό ακόμη και θα πέθαινες.. Η θεία μακαριότητα της Τριαδικής Βασιλείας του Θεού δεν βαστάζεται από το ανθρώπινο σαρκίον» και τότε σηκώθηκα κατασυγκινημένος. Άλλωστε έξω ο ιεροψάλτης είχε τελειώσει το Χερουβικό.
Τελείωσα την ευχή, θυμιάτισα και με φόβο, συντριβή και συγκίνηση πολλή έκανα την Μεγάλη Είσοδο. Τα βήματα μου όχι σταθερά, αλλά και ή εκφώνησης «Πάντων ημών μνησθείη Κύριος ο Θεός…» ήταν σαν την κραυγή του ληστού πάνω στο σταυρό ». Τόσο δυνατή, συντετριμμένη και ικετευτική ήταν ή κραυγή του λειτουργού αυτού ιερέως, αλλά και τόση συγχρόνως ή έκφρασης της μεγάλης του ευγνωμοσύνης. Από τότε δόξαζε τον Θεό: και για τη χηρεία του και για τα ορφανά παιδιά του και για την ανθρώπινη μοναξιά και για τις αρρώστιες και για τα βάσανα και για τις ιερατικές του ταλαιπωρίες και για κάθε θλίψη της ζωής του.
Πηγή: π. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, “ΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ”
ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΗΜΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ…
Επιστολή από την πρώτη Ταϊβανέζα Ιεραπόστολο
Πελαγία Υu
“…Έλληνες, νομίζετε ότι είστε φτωχοί με την κρίση που διέρχεστε αλλά δεν ξέρετε πόσο πλούσιοι είστε…”.
Είμαι Κινέζα, γεννήθηκα στην Ταϊβάν και το χριστιανικό μου όνομα είναι Πελαγία. Ήμουν προτεστάντισσα και χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να γίνω Ορθόδοξη. Μου αρέσει να διαβάζω την Αγία Γραφή και έχω όλες τις εκδόσεις της στα κινεζικά...
Έχω επισκεφθεί την Ελλάδα και διαπίστωσα ότι είναι μια πολύ ξεχωριστή χώρα. Ταξιδεύοντας στην πατρίδα σας, πριν φθάσω ακόμα, μέσα στο αεροπλάνο διαπίστωσα πόσο διαφορετικοί είναι οι Έλληνες, πόσο ξένοιαστα μιλούσαν, πώς γελούσαν και πώς χειροκροτούσαν τον πιλότο κατά την προσγείωση, πράγμα απίστευτο για μας τους Ασιάτες που είμαστε συντηρητικοί και δεν εκδηλώνουμε τα συναισθήματά μας. Τώρα πια ξέρω ότι η ελευθερία έχει μέσα της λίγο πάθος και λίγο ένταση φωνής.
Στην Ελλάδα επισκέφθηκα πολλές εκκλησίες, συμμετείχα στη Θεία Λειτουργία και όταν κοινωνούσα τα Άχραντα Μυστήρια έκλαιγα, παρόλο που δεν καταλάβαινα την ελληνική γλώσσα γιατί η Ορθόδοξη πίστη είναι ίδια.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, να είχα γεννηθεί Ορθόδοξη να μεταλάβαινα τη Θεία Κοινωνία και να φιλούσα τις Άγιες Εικόνες από τα βρεφικά μου χρόνια μέχρι τον θάνατό μου.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί αντί της Θείας Κοινωνίας τρώμε και πίνουμε τα φαγητά των ειδώλων.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να γεμίζουν τα αυτιά μου από Άγιους Ύμνους.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που τα αυτιά μας είναι γεμάτα με ήχους από τις σούτρες και τα ουρλιαχτά των ειδώλων.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να οσφραίνομαι τη γλυκιά ευωδία του λιβανιού.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που η όσφρησή μας είναι γεμάτη από καπνούς από τις θυσίες στα είδωλα.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, ώστε τα χέρια μου να αγγίζουν τις εικόνες, τα Άγια Λείψανα και να αγκαλιάζουν την αγάπη του Χριστού.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που τα χέρια μας αγγίζουνε είδωλα, ειδωλόθυτα και αγκαλιάζουν το τίποτα.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, να ανάβω λαμπάδες στον Χριστό και όχι όπως εδώ που καίμε χρήματα για τα φαντάσματα.
Έψαχνα την αλήθεια, χρησιμοποιώντας περισσότερες από 30 διαφορετικές εκδόσεις της Αγίας Γραφής, οι οποίες δυστυχώς όλες τους είναι γεμάτες λάθη (μεταφρασμένες από ετεροδόξους).
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, ώστε να μπορώ να διαβάζω την Καινή Διαθήκη στο πρωτότυπο!
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί έχουμε μάτια κι όμως είμαστε τυφλοί.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να μπορώ να βλέπω παντού τη χάρη του Θεού.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί βλέπουμε παντού ναούς ειδώλων.
Ναι, είμαι Ορθόδοξη, αλλά ως Ταϊβανέζα, τα Ορθόδοξα βιώματά μου είναι φτωχά.
Κλαίω για μένα γιατί δεν έχω τη δυνατότητα να δείξω στους συμπατριώτες μου το μεγαλείο της πίστης μας… Οι άνθρωποι εδώ θέλουν να δουν σημεία και θαύματα…
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί δεν έχουμε τη χάρη να βλέπουμε και να ακούμε τόσα θαύματα, τόσα άγια λόγια που έχετε δει και ακούσει 2000 χρόνια στην Ελλάδα και που ακόμα βλέπετε… Η Ταϊβάν δεν είναι ορθόδοξη χώρα, οι γιορτές μας δεν μοιάζουν καθόλου με τις δικές σας.
Λυπάμαι που στην Ελλάδα έχετε τόσο όμορφα βουνά, που τα καίτε και δεν τα φροντίζετε, αλλά θαυμάζω που σχεδόν κάθε βουνό έχει κι ένα μοναστήρι. Εμείς έχουμε τόσο όμορφα βουνά, αλλά γεμάτα από ναούς, μοναστήρια και είδωλα βουδιστικά.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα ώστε να μπορώ να πάω να προσευχηθώ σε κάποιο μοναστήρι εύκολα.
Κλαίω για μένα και τους συμπατριώτες μου. Πρώτη φορά πήγα σε Μοναστήρι, στην Ιερά Μονή Τίμιου Πρόδρομου, στο Πήλιο. Ταξίδεψα από την Ταϊβάν στην Ελλάδα 16 ώρες με το αεροπλάνο, μερικές ώρες με το τραίνο ως τη Λάρισα και άλλη μία ώρα, με το αυτοκίνητο της Μονής, που το οδηγούσε μια αδελφή…
Είδα τα παλιά ερείπια της Ιεράς Μονής, είδα τόσα αλλά μέρη στην Ελλάδα εγκαταλελειμμένα και μάτωσε η καρδιά μου. Στην Ταιβάν δεν έχουμε τόσο αρχαία Άγια και όμορφα μέρη, αλλά εσείς δεν τα εκτιμάτε.
Κλαίω που δεν έχουμε εδώ όμορφες εικόνες. Κλαίω γιατί νοιώθω τον Χριστό αδύναμο, γυμνό.
Έλληνες, νομίζετε ότι είστε φτωχοί με την κρίση που διέρχεστε αλλά δεν ξέρετε πόσο πλούσιοι είστε.
Η Ταιβάν είναι χώρα με μεγάλη ανάπτυξη αλλά βρίσκεται στο σκοτάδι του σατανά και η πνευματική μας ζωή είναι κενή.
Στην Ελλάδα είδα πολλούς Έλληνες, ιδίως τις Κυριακές, να γλεντάνε να πίνουν και να μην πηγαίνουν στην εκκλησία. Εδώ όμως στην Ταϊβάν οι συμπολίτες μου αλλά κυρίως οι νέοι, ακόμα και να ήθελαν να έρθουν στην εκκλησία μας είναι σχεδόν αδύνατο, διότι η μόνη Ορθόδοξη εκκλησία που υπάρχει είναι ένα δωμάτιο στον 4ο όροφο μιας πολυκατοικίας στην άκρη της Ταϊπέι και πολλές φορές πολύς κόσμος μένει έξω από την Εκκλησία γιατί ο χώρος είναι μικρός.
Αδελφοί και αδελφές μου στην Ελλάδα, παρόλο που είμαι πνευματικά ανάπηρη, έχω ακόμα τα πόδια μου ζωντανά ώστε να γονατίσω μπροστά σας και να ζητιανέψω.
Θα παρακαλέσω να με θεωρήσετε σαν τον φτωχό Λάζαρο, να μας θρέψετε με τα απομεινάρια του πνευματικού πλούτου που έχετε, να μας ρίξετε μερικά ψίχουλα από τα αποφάγια σας, από τα αφιερώματα που χαρίζετε στις εκκλησίες σας, από τα πολλά εκκλησάκια που έχετε σε κάθε γωνιά της πατρίδος σας.
Το Ορθόδοξο ποίμνιο μας όπως γνωρίζετε είναι μικρό, λιγότερο από εκατό ψυχές. Δεν είμαστε πλούσιοι. Δεν έχουμε τη δύναμη να αγοράσουμε μια καλή αίθουσα μέσα στην πόλη για να καλύψουμε τις λατρευτικές μας ανάγκες, τις κατηχήσεις, τα μαθήματα που παραδίδει ο π. Ιωνάς και να προσελκύσουμε τους νέους κυρίως όσους θέλουν να μας γνωρίσουν από κοντά. Αυτούς που μέχρι τώρα πληροφορούνται για την ύπαρξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ταϊβάν μέσω διαδικτύου.
Δεν σας ζητώ να χτίσουμε Εκκλησία. Θα κόστιζε εκατομμύρια. Βοηθήστε μας μόνο να αγοράσουμε ένα μεγαλύτερο χώρο στο κέντρο της πρωτεύουσας τον οποίο θα μετατρέψουμε σε Εκκλησία για χάρη του έθνους μου, των αδελφών μου, που δεν άκουσαν και δεν γνώρισαν ποτέ τον Χριστό μας. Είμαστε 23.000.000 άνθρωποι! Κι όμως σας έχουμε ανάγκη…
Αδέλφια μου αν χρειαστεί να δουλέψω για σας, για να ξεπληρώσω λιγάκι την αγάπη σας, θα το κάνω με όλη μου την καρδιά και σε όλη μου τη ζωή.
Ευχαριστώ και να με συγχωρείτε.
Πελαγία Υι
Κι αν έρθει η μπόρα.. είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε;
Όλοι αντιλαμβανόμαστε, ότι τα πράγματα στον κόσμο δεν πάνε καθόλου καλά και απ’ ότι φαίνεται έρχονται ακόμα πιο δύσκολες ημέρες.
Οι Άγιοι και οι Πατέρες της Ορθοδοξίας εδώ και χρόνια χτυπούσαν τα καμπανάκια και μας προειδοποιούσαν γι’ αυτό που έβλεπαν να έρχεται. Ωστόσο η πνευματική κατάσταση του κόσμου χρόνο με το χρόνο αντί να βελτιώνεται χειροτερεύει και έχουμε φτάσει στο σημερινό οριακό σημείο.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι για να μπορείς να αντιμετωπίσεις και να χειριστείς μια δύσκολη κατάσταση, που ολοένα και χειροτερεύει, πρέπει να έχεις μέσα στην καρδιά σου Χριστό και να αγωνίζεσαι καθημερινά για να έχεις πνευματική προκοπή. Τα όπλα του Χριστιανού είναι τα Άγια Μυστήρια της Εκκλησίας μας, η Προσευχή και τα βιβλία των Αγίων μας.
Οι Άγιοι και Πατέρες σε αυτά που προείδαν και προφήτευσαν, μιλούσαν διαρκώς για την μετάνοια που θα σώσει τον κόσμο από αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που έβλεπαν να έρχονται.
Ο Όσιος Παϊσιος έλεγε χαρακτηριστικά: «Κοιτάξτε να ανδρωθείτε. Σφιχτείτε λιγάκι. Βλέπω τι μας περιμένει, γι’ αυτό πονάω. Μην αφήνετε τον εαυτό σας χαλαρό». Κοιτάξτε να ανδρωθείτε πνευματικά, γιατί αν έρθει η μπόρα («η δαιμονική», όπως έλεγε ο Όσιος Παϊσιος), είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε; Γιατί μόνο όποιος είναι πνευματικά οχυρωμένος, θα μπορέσει να βοηθήσει τόσο τον εαυτό του, όσο και όσους είναι γύρω του.
«Πρέπει να γίνουμε παλικάρια και να μην είμαστε νερόβραστοι», έλεγε ο Όσιος Γέροντας. «Γιατί αν γίνει ένας πόλεμος, όπως έλεγε, άλλοι από φόβο θα πεθάνουν και άλλοι θα μείνουν στον δρόμο από μια μικρή ταλαιπωρία, γιατί συνήθισαν στην καλοπέραση».
Καμία υλική προετοιμασία δεν θα μας σώσει, αν δεν είμαστε οχυρωμένοι πνευματικά.
Να μην ξεχνάμε ότι όλα είναι στην Πρόνοια του Θεού. Και αυτός που είναι κοντά στον Θεό, έχει οδηγό και πυξίδα του, την Παναγία και τους Αγίους, οι οποίοι μεσιτεύουν ακατάπαυστα, για την σωτηρία μας και για να έρθει το έλεος του Θεού προς εμάς και προς όλο τον κόσμο.
Σ.Κ.
ΗΓΓΙΚΕΝ Η ΩΡΑ ΚΑΙ ΝΥΝ ΕΣΤΙ… ΓΙΑ ΤΟΝ Γ΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ;
Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΡΩΣΙΚΑ ΠΛΟΙΑ. ΑΥΤΗ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΜΠΛΟΚΗ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΡΡΗΣΕΙΣ...
Η Τουρκία οδηγεί τον πλανήτη στον Γ΄Παγκόσμιο Πόλεμο αφού έκλεισε τα Στενά στον Βόσπορο για τα ρωσικά εμπορικά πλοία παραβιάζοντας (όπως άλλωστε το συνηθίζει) την διεθνή Συνθήκη του Μοντρέ.
Αυτό αποτελεί αιτία πολέμου και για όσους είναι γνώστες των προρρήσεων που μιλούν για τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με αφορμή το κλείσιμο των Στενών από τους Τούρκους, αποτελεί μεγάλη ανησυχία ότι ήγγικεν η ώρα...
Στον χάρτη φαίνονται τα Στενά του Βοσπόρου και τα Στενά των Δαρδανελίων
Δεκάδες ρωσικά εμπορικά πλοία περιμένουν επί ώρες στην είσοδο των Στενών του Βοσπόρου προκειμένου να λάβουν την άδεια για να περάσουν στη Θάλασσα του Μαρμαρά και από εκεί στο Αιγαίο.
Οι τουρκικές Αρχές παραβιάζουν τις διεθνείς συνθήκες και εμποδίζουν τα ρωσικά πλοία από το να περάσουν τα Στενά του Βοσπόρου. Ως αποτέλεσμα, δεκάδες ρωσικά πλοία παραμένουν εγκλωβισμένα στην αρχή των Στενών, στον Εύξεινο Πόντο.
Ο Βίκτορ Κραβτσένκο, πρώην ανώτατο στέλεχος του ρωσικού Ναυτικού υποστηρίζει ότι: «Η Τουρκία δεν μπορεί να κλείσει τη δίοδο των ρωσικών πλοίων προς τη Συρία. Αυτό θα ήταν παραβίαση του διεθνούς δικαίου και ειδικότερα της Συνθήκης του Μοντρέ, την οποία έχουν υπογράψει οι περισσότερες χώρες»,
Υπενθυμίζουμε ότι Συνθήκη του Μοντρέ υπογράφτηκε το 1936 και αφορά το καθεστώς των Στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων. Σύμφωνα με το άρθρο 2 της συνθήκης «εν καιρώ ειρήνης, τα εμπορικά πλοία θα απολαμβάνουν πλήρη ελευθερία διέλευσης και ναυσιπλοΐας στα Στενά, ημέρα και νύχτα, κάτω από οποιαδήποτε σημαία, με οποιοδήποτε είδος φορτίου».
Όσον αφορά τα πολεμικά πλοία, εν καιρώ ειρήνης η Τουρκία «πρέπει να επιτρέπει τη διέλευση μικρού και μεσαίου μεγέθους πλοίων από όλες τις χώρες». Σε καιρό πολέμου, όπως αναφέρει η Συνθήκη, η διέλευση πολεμικών πλοίων από τα στενά του Βοσπόρου επαφίεται πλήρως στη δικαιοδοσία της τουρκικής κυβέρνησης. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1982 η Τουρκία προσπάθησε να πάρει και πάλι τον έλεγχο των Στενών αλλά μετά την αντίδραση των γειτονικών χωρών υποχώρησε.
Αυτό όμως που είναι εντυπωσιακό, είναι πόσο ακριβείς είναι οι προρρήσεις των παλαιότερων και σύγχρονων Αγίων, οι οποίες ήταν όλες πολύ σαφείς στην αναμονή ενός Παγκοσμίου Πολέμου, εάν οι Τούρκοι κλείσουν τα Στενά.
Είχε πει ο άγιος γέροντας Παίσιος: Μετά την πρόκληση των Τούρκων, θα κατεβούν οι Ρώσοι στα Στενά. Όχι για να βοηθήσουν εμάς. Αυτοί θα έχουν άλλα συμφέροντα. Αλλά, χωρίς να το θέλουν, θα βοηθάνε εμάς. Τότε, οι Τούρκοι για να υπερασπισθούν τα Στενά, που είναι στρατηγικής σημασίας, θα συγκεντρώσουν εκεί και άλλα στρατεύματα. Παράλληλα δε, θα αποσύρουν δυνάμεις από καταληφθέντα εδάφη. (Ήδη αποσύρονται από τον Έβρο)
Όμως, θα δουν τότε τα άλλα κράτη της Ευρώπης, συγκεκριμένα η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία και άλλα έξι – εφτά κράτη της ΕΟΚ, ότι η Ρωσία θα αρπάξει μέρη, οπότε θα πουν: «Δεν πάμε κι εμείς εκεί πέρα, μήπως πάρουμε κανένα κομμάτι;» Όλοι, όμως θα κυνηγούν τη μερίδα του λέοντος. Έτσι θα μπουν και οι Ευρωπαίοι στον πόλεμο …;..Θα βγάλει η (ελληνική) κυβέρνηση απόφαση να μη στείλει στρατό. Θα κρατήσει στρατό μόνο στα σύνορα. Και θα είναι μεγάλη ευλογία που δε θα πάρει μέρος. Γιατί , όποιος πάρει μέρος σ΄ αυτόν τον πόλεμο (εν. τον ευρωπαϊκό), χάθηκε …;»
Και ο άγιος γέρων Ιωσήφ ο Βατοπεδινός: «Η δε Ρωσία ξαφνικά εισβάλλει στη Τουρκία κι΄ ως χείμαρρος ορμητικός σαρώνει την Περσία. Και προχωρεί ακάθεκτη φθάνει στην Παλαιστίνη…»
Μπορείτε να δείτε σε ένα βίντεο που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα
Μπορείτε να δείτε σε ένα βίντεο που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα
Από το βιβλίο του Ν. Ζουρναζόγλου «ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ(1924-1994) ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΩΝ»
http://oimos-athina.blogspot.gr
Περί της ψυχικής καλλιέργειας για την προσέλκυση της Θείας Χάριτος
ΑΒΒΑΣ ΑΜΜΩΝΑΣ
ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟ ΤΟΥ
ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ – ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ
Χαίρετε εν Κυρίω αγαπητοί.
Εάν κανείς αγαπήσει τον Θεό «εν όλη καρδία και εν όλη τη ψυχή» (Ματθ. κβ’ 37) κάνει το παν για να ζήσει με φόβο Θεού. Ο φόβος αυτός θα του προξενήσει κλαυθμό, ο κλαυθμός χαρά και η χαρά δύναμη με τη βοήθεια της οποίας η ψυχή θα καρποφορήσει σε όλα.
Και όταν ο Θεός ιδή τον καρπό της ωραίο, θα τον δεχθεί σαν ευωδία και θα χαρεί μαζί με τους αγγέλους Του για όλα τα καλά της έργα. Θα της δώσει ακόμη φύλακα, ο όποιος θα την προστατεύει σε κάθε της βήμα, για να την οδηγήσει στον τόπο της αναπαύσεως χωρίς τον κίνδυνο να την υποδουλώσει ο σατανάς. Διότι όσο βλέπει ο διάβολος τον φύλακα, δηλαδή την Θεϊκή Δύναμη, να περιβάλλει την ψυχή, απομακρύνεται. Φοβάται να πλησιάσει τον άνθρωπο και την δύναμη που τον περιβάλλει...
Αγαπητοί εν Κυρίω, εσείς που τόσο σας συμπαθώ, γνωρίζω ότι είσθε φίλοι του Θεού. Εγκολπωθείτε λοιπόν αυτή τη δύναμη, για να σας φοβάται ο σατανάς και να εργάζεσθε πάντοτε με σοφία. Όσο αυξάνει η γλυκύτης της Θείας Χάριτος, τόσο θα πληθαίνει μέσα σας τους πνευματικούς καρπούς. Η γλυκύτης αυτή γλυκαίνει «υπέρ μέλι και κηρίον» (ψαλμ. ιη 11).
Οι περισσότεροι από τους μοναχούς και τις μοναχές, εκτός από ορισμένους σε διάφορα μέρη, δεν δοκίμασαν την μεγάλη αυτή γλυκύτητα, διότι δεν απέκτησαν την Θεϊκή Δύναμη. Δεν τους την έδωσε ο Κύριος, διότι δεν καλλιέργησαν κατάλληλα την ψυχή τους για να την δεχθούν. «Ουκ έστι προσωπολήπτης ο Θεός» (πραξ. Ι 34). Γι’ αυτό προσφέρει την Θεϊκή Δύναμη σε κάθε εποχή σ’ αυτούς που εργάζονται για να την αποκτήσουν. Μόνο σ’αυτούς την χαρίζει.
Αγαπητοί, γνωρίζω ότι σας αγαπά ο Θεός και ότι και σεις αγαπάτε τον Θεό με όλη σας την καρδιά από τότε που αρχίσατε τον πνευματικό αγώνα. Αλλά και εγώ σας αγάπησα με όλη μου την καρδιά, βλέποντας την ψυχική σας ευθύτητα. Εγκολπωθείτε λοιπόν την Θεϊκή Δύναμη για να περάσετε όλα σας τα χρόνια με πνευματική ελευθερία και να εργάζεσθε εύκολα τις εντολές του Θεού.
Η δύναμη που προσφέρεται στον άνθρωπο εδώ στην γη, αυτή πάλι τον συνοδεύει στην ανάπαυση του ουρανού μέχρις ότου περάσει όλες «τις εξουσίες του αέρος» (Εφεσ. Β 2). Υπάρχουν πράγματι δαιμονικές δυνάμεις στον αέρα, οι οποίες εμποδίζουν τους ανθρώπους και δεν τους αφήνουν να φτάσουν στον Θεό.
Ας παρακαλέσουμε λοιπόν τον Θεό με επιμονή, να μη μας εμποδίσουν να φτάσουμε κοντά Του. Όσο οι δίκαιοι έχουν την Θεϊκή Δύναμη, κανείς δεν μπορεί να τους εμποδίσει την άνοδο.
Μέχρις ότου κατοικήσει η Θεία Χάρις στον άνθρωπο, η ψυχή αγωνίζεται να την αποκτήσει με την καταφρόνηση όλων των ύβρεων και όλων των επαίνων των ανθρώπων, με το μίσος όλων των κοσμικών απασχολήσεων που θεωρούνται έντιμες, με το μίσος κάθε σωματικής αναπαύσεως, με την κάθαρση της καρδιάς από κάθε ρυπαρό λογισμό η κοσμικό μάταιο φρόνημα, με νυχθήμερες προσευχές που συνοδεύονται με νηστείες και δάκρυα. Τότε ο αγαθός Θεός δεν θα αργήσει να σας δώσει την Θεία Χάρη, οπότε θα ζήσετε πλέον με ανάπαυση και άνεση, θα αποκτήσετε μεγάλη παρρησία ενώπιόν Του και θα σας ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα, καθώς έχει γραφεί (ψαλμ. λστ 4).
Εάν όμως μετά την απόκτησή της σας εγκαταλείψει η Θεϊκή Θέρμη, αναζητείστε Την πάλι και θα επιστρέψει. Η θέρμη αυτή μοιάζει με φωτιά που μεταβάλλει το ψυχρό σε θερμό. Όταν λοιπόν νοιώθετε βαρειά την καρδιά σας, στραφείτε προς αυτή και εξετάστε την με φόβο Θεού. Έτσι θα αναγκασθεί πάλι να θερμανθεί και να πυρωθεί με την Θεϊκή Φλόγα. Αυτό άλλωστε έκανε και ο προφήτης Δαβίδ. Όταν ενίωσε την καρδιά του βαρειά, είπε: «Και εξέχεα επ’ εμέ την ψυχήν μου» (ψαλμ. μα 5).
«Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις Σου» (ψαλμ. ρμβ 5) και τα ακόλουθα. Με τον τρόπο αυτό κατώρθωσε να ξαναθερμάνει την καρδιά του και να δεχθεί την γλυκύτητα του Παναγίου Πνεύματος.
Τέλος και τω Θεώ δόξα!
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ
Ευχαριστούμε θερμά τον Ηγούμενο της Ι.Μ. Παρακλήτου για την άδεια δημοσίευσης αποσπασμάτων από τα βιβλία που εκδίδει η Ιερά Μονή.
Ιερομόναχος Σάββας Αγιορείτης
Aγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού...
«Αγαπάτε αλλήλους, πατέρες μου, Aγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού. Δεν είμαστε δα αγιότεροι εμείς απ' αυτούς που ζουν μες στον κόσμο επειδή ήρθαμε εδώ πέρα και κλειστήκαμε σε τούτους τους τοίχους, μα απεναντίας, ο καθένας που ήρθε εδώ, μ' αυτή και μόνο την πράξη του απέδειξε πως παραδέχεται τον εαυτό του χειρότερο από κάθε άλλον που έμεινε στον κόσμο ...
Κι όσο περισσότερο θα ζει μοναχός μες στο κελί του, τόσο πιο πολύ αισθητό και συνειδητό θα πρέπει να του γίνεται αυτό. Γιατί, αν αυτό δεν γίνει, -τότε άδικα ήρθε εδώ πέρα.
Και μόνο τότε θα επιτευχθεί ο σκοπός της ένωσής μας, όταν όχι μονάχα παραδεχτεί πως είναι χειρότερος απ' όλους τους κοσμικούς μα και πως είναι ένοχος μπροστά στους ανθρώπους για όλα όσα γίνονται, για όλες τις ανθρώπινες αμαρτίες, τις παγκόσμιες και τις ατομικές.
Γιατί να ξέρετε, καλοί μου, πως ο καθένας από μας είναι αναμφισβήτητα ένοχος για όλους και για το κάθε τι πάνω στη γη, όχι μονάχα μέτοχος του γενικού παγκόσμιου αμαρτήματος, μα και προσωπικά ένοχος για τις πράξεις όλων των ανθρώπων και του καθενός χωριστά που ζει σε τούτη τη γη . Γιατί αυτή η συνείδηση είναι το στεφάνωμα της ζωής του μοναχού, μα και κάθε άλλου ανθρώπου.
Γιατί οι μοναχοί δεν είναι τίποτα διαφορετικοί άνθρωποι μα είναι εκείνο που θα έπρεπε να ήταν κι όλοι οι άλλοι επί της γης. Μονάχα τότε η καρδιά μας θα γίνει άξια να περικλείσει την ατέλειωτη, την οικουμενική, την άσβεστη αγάπη. Τότε καθένας από σας θα μπορεί ν' αποχτήσει ολόκληρο τον κόσμο με την αγάπη του και να ξεπλύνει με τα δάκρια του τ' αμαρτήματα του κόσμου…
Ο καθένας σας ας αγρυπνεί πάνω απ' την ίδια του την καρδιά κι ας εξομολογείται ακατάπαυστα στον εαυτό του. Μη φοβάστε τα κρίματά σας ακόμα κι όταν τα συνειδητοποιήσετε. Φτάνει να μετανοείτε, μα μη θέτετε όρους στον Θεό. Και πάλι σας το λέω, μην περηφανεύεστε. Μην περηφανεύεστε ούτε μπροστά στους μικρούς ούτε μπροστά στους μεγάλους.
Μη μισείτε εκείνους που σας αποδιώχνουν, που σας λοιδορούν, που σας βρίζουν, που σας συκοφαντούν. Μη μισείτε τους αθεϊστές, τους δασκάλους του κακού, τους υλιστές, ακόμα και τους μοχθηρούς απ' αυτούς όχι μονάχα τους αγαθούς, γιατί υπάρχουν ανάμεσά τους πολλοί αγαθοί ... Να τους μνημονεύετε, στις προσευχές σας και να λέτε: Σώσον, Kύριε, εκείνους που δεν έχουν κανέναν να πρoσευχηθεί για χάρη τους, σώσον κι εκείνους που δεν θέλουν να σου απευθύνουν προσευχές. Και να προσθέτετε αμέσως: Δε σε παρακαλώ, Θεέ μου, από περηφάνεια γιατί κι εγώ ουτιδανός είμαι, πολύ περισσότερο όλων των άλλων ... Αγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού…»
ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΩΦ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ
«ΖΩΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΙ»
Καί μέσα σ’ αυτό τό μοναδικό πανηγύρι της χαράς, δηλαδή τη Θεία Λειτουργία, βρισκόμαστε όλοι, «ζώντες καί κεκοιμημένοι».
Είναι κοινή χαρά των ετησίων καί των ουρανίων, των ζώντων καί των τεθνεώτων, των αγγέλων καί των ανθρώπων.
Μέσα λοιπόν σέ μιά τέτοια άτέρμονη ευτυχία, πατρική, θεϊκή, λειτουργΐκή καί πρό πάντων ευχαριστιακή, πρέπει νά ζούμε, νά αναπνέουμε καί νά πορευόμαστε.
Καί τότε νά είμαστε βέβαιοι, ότι καί αυτός ό βαρύς πόνος τοϋ θανάτου θά γλυκαίνει, θά νοηματίζεται, καί πολλές φορές θά δίνει καί καρπούς πνευματικούς, αιώνιους καί εύεργετικούς.
Αλλωστε εμείς «ούκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, άλλά τήν μέλλουσαν επιζητούμεν» (Έβρ. 13,14).
Θά μπορούσαμε λοιπόν νά πούμε ότι ό πιστός πού περνά τό βίο του μέσα στή λειτουρχική καί μυστηριακή ζωή τής ’Εκκλησίας μας, δέ θά πρέπει νά φοβάται ύπερβολικά καί νά τρομάζει μέ τό θάνατο. Γιατί μέσα σ’ αύτή τήν εκκλησιαστική ζωή ζεΐ ήδη τήν άτελεύτητη ζωή.
Καί ή χαρά αύτής τής πραγματικής ζωής καί ή εύφροσύνη καί ή άχαλλίαση πού πλημμυρίζει τήν καρδιά, περιπαίζει τό θάνατο.
Καί ό θάνατος, ό "Αδης δέν τόν κυριεύει, χιατί αυτή ή χαρά είναι ατελείωτη. Καί έτσι ό θάνατος χιά τόν πιστό είναι ό τοκετός τής νέας τής καινής ζωής.
«Ό δε τοκετός μοι έπίκειται», έγραφε ατούς πιστούς τής Ρώμης ό άχιος Ίγνάτιος ό Θεοφόρος, όταν τόν όδήγησαν στό μαρτύριο.
Με τό θάνατο λοιπόν δύουμε άττ’ αύτό τόν κόσμο πρός τό Θεό, γιά νά άνατείλουμε εμπρός του.
Έτσι ό θάνατος άντιμετωπίζεται άττό τόν πιστό σάν προοίμιο ζωής καλύτερης καί πνευματικότερης.
Καί άκόμη σάν δρόμος καί άρχή πρός την όντως Ζωή, τό Χριστό καί Χωτήρα μας, πρός τή χώρα των ζώντων.
Αύτό εκφράζει καί φανερώνει καθαρά τό κείμενο πού άκολουθεϊ:
«Ό Νήφωνας ήταν λευκός, κατάλευκος, κι ολοένα περισσότερο κυρτωμένος. Οι νύκτες κυλούσαν άχρυπνες κι οί μέρες κουραστικές.
Τώρα σκάλιζε λΐγώτερους σταυρούς, πού τού θύμιζαν τό σταυρό τού Κυρίου του.
Έτρωχε λιγώτερο παξιμάδι καί τά κουκιά δέν τάβραζε στή φωτιά, μόνο πού τά μούσκευε, χιά νά ξεφλουδίζουν.
Μάζευε τή βροχή μέ τό λούκι σ’ ένα πιθάρι καί τό νερό εύώδιαζε σάν άχιασμός.
Τό πρόσωπο τού γέροντα ήταν ήρεμο κι ένιωθε χαρούμενος, όσο ποτέ άλλοτε δέν είχε νιώσει στή ζωή.
Τήν Κυριακή σκαρφάλωνε στό βράχο, ν’ άνεβεί στά Κατουνάκια νά λειτουρχηθεϊ, νά κοινωνήσει.
Τίς άλλες μέρες διάβαζε μόνος του τά χράμματα, όπως πάντα. Έλεγε καί τήν ευχή άσταμάτητα.
Τά καράβια περνούσαν άλάργα, μά δέν ήξερε νά φανταστεί τόν κόσμο καί τούς άνθρώπους, μόνο πού έκανε τό σημείο τού σταυρού στά καράβια πού περνούσαν, νάχουν ταξίδι καλό.»
Είχε άκόμα κι εκείνο τό χαρτί μέ τούς ζώντες καί τούς τεθνεώτες καρφωμένο κάτω άπό τις εικόνες του.
Μόνο πού τώρα δεν μπορούσε νά ξέρει πιά πόσοι άττό τούς άγαπημένους ζούν καί πόσοι έφυγαν.
Γι’ αύτόν ήτανε όλοι ζωντανοί καί τούς μνημόνευε πάντα στούς ζώντες.
Ακόμα καί τόν πατέρα του πού τόν είδε τυλιγμένο στην κουβέρτα, ακόμα καί τόν γέροντα, ττού τόν έθαψε μέ τά χέρια του.»
Ό Νήφωνας έφυγε τη Λαμπρή.
Είχε ανεβεί στά Κατουνάκια νά λειτουργηθεί. Έστησε τη λαμττάδα του άναμμένη στό στασίδι, προχώρησε στό άγιο βήμα καί κοινώνησε.
Ύστερα γύρισε στό στασίδι, σταύρωσε τά χέρια κι έγειρε τό κεφάλι.
Μερικοί είπαν πώς τόν είδαν νά χαμογελάει.
Ή λαμπάδα έκαιγε δίπλα του.
Οί μοναχοί τόν σήκωσαν, τόν έρραψαν στό ράσο του καί τόν κατέβασαν στά Καρούλια.
Λίγα μέτρα άπό τό κελλί του, σ’ ένα μικρό κοίλωμα τού βράχου, έσκαψαν καί τόν άπόθεσαν νά άναπαυτεϊ.
Τόν έβαλαν έτσι σά νά κοιτάζει τό πέλαγο.
Στό βράχο είχαν φυτρώσει άγριολούλουδα.
Βρήκαν μέσα στό κελλί του καί τό σταυρό έτοιμο.
Τόν είχε φτιάξει ό ίδιος. «Νήφων μοναχός» έγραφε.
Όμως αύτό πού έχει σημασία είναι, ότι είχε χαράξει μόνος του τ’ όνομά του στά δίπτυχα των ζώντων».
http://www.paterikiorthodoxia.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)