π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος: «Οἱ Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας μας συνεκλήθησαν ὄχι γιὰ μία θεολογικὴ κουλτούρα, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀπαντήσουν στὴν πρόκληση καὶ νὰ ξεπεραστεῖ ἡ αἵρεση»

Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμιλία τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου (Ἡ θεραπευτική τοῦ Ἡσυχασμοῦ 18/07/2013), μὲ ἀφορμὴ ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὸ Γεροντικὸ ὅπου κάποιοι Ἀββάδες κάνουν μία σύναξη γιὰ νὰ ἀναλύσουν τὴν προσωπικότητα τοῦ Δικαίου Μελχισεδέκ, τότε ὁ Ἀββὰς Κόπρις τοὺς ἐπαναφέρει στὴν τάξη. Ὁ πατὴρ Κωνσταντῖνος λοιπόν, τονίζει:

Χρειάζεται νὰ ἑρμηνεύσουμε πράγματα ἑρμηνευμένα γιὰ νὰ κουβεντιάζουμε γιὰ τὸ τίποτε; Ὁ Ἀββὰς Κόπρις εἶχε σοφία, δὲν ἑρμηνεύει τὰ ἑρμηνευμένα. Δὲν ἐξαντλούμαστε σὲ ἀπέραντες ὅπως λέει ὁ Ἀπ. Παῦλος «γενεαλογίες καὶ ἔριδες», ἂς τὶς πῶ θεολογικὲς γιὰ τὸ τίποτα. Ἡ σοφία ἡ ἀσκητικὴ δὲν πάει παραπάνω νὰ γίνει πιὸ ἔξυπνη ἀπ΄ τὴν ἑρμηνευτικὴ ἀκόμη καὶ τοῦ Ἀπ. Παύλου. Ἑρμηνευτικὴ ὑπάρχει στὴν Ἐκκλησία μας ὅπου χρειάζεται, ὅπου δὲν χρειάζεται ἡ σιωπὴ καὶ ὅπου χρειάζεται ὑπάρχει λόγος. 

Θυμηθεῖτε, πὼς τὰ μεγαλύτερα μεγέθη θεολογικῆς ζυμώσεως καὶ διεργασίας, εἶναι οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ τοπικὲς Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Γιατί συνεκλήθησαν; Γιὰ μία θεολογικὴ… κουλτούρα; 

Γιὰ νὰ βρεθοῦν ὅλοι μαζὶ νὰ ποῦν κάτι; Ὄχι. Μία ἀνάγκη πάντοτε, κάποια αἵρεση, τοὺς κάλεσε νὰ δώσουν ἀπαντήσεις, τοὺς καλοῦσε ὁ Θεός, δῶστε ἀπαντήσεις τώρα. Καὶ ἔρχονται οἱ Θεοφόροι Πατέρες, ὄχι οἱ ὁποιοιδήποτε ποὺ ἔχουν ἀξιώματα, οἱ Θεοφόροι Πατέρες νὰ ἀπαντήσουν στὴν πρόκληση ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο. Δὲν μαζεύονται νὰ κάνουν συνέδριο ἔτσι, δὲν μαζευόμαστε γιὰ τὸ τίποτα γιὰ τὰ μεγάλα θέματα. Καὶ τότε τί κάνουνε; Θεολογοῦνε καὶ δίνουν ἀπαντήσεις, γιατί πρέπει νὰ δώσουν ἀπαντήσεις στὸ λαὸ καὶ νὰ ξεπεραστεῖ ἡ αἵρεση. 

Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο μέγεθος τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Δὲν μαζευόμαστε γιὰ τὸ τίποτε, μαζευόμαστε γιατί ὑπάρχει μία αἰτία, οὐσιαστική, γιὰ τέτοιου εἴδους μαζώματα θεολογικά. Ἄρα οἱ κουβέντες μας μὴν εἶναι γιὰ τὸ τίποτε, ἂν ὑπάρχει οὐσιαστικὸς λόγος!

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ: ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΘΑ ΕΛΘΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΦΑΥΛΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ, ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ Ο ΙΕΖΕΚΙΗΛ (κεφαλαιον ΛΒ΄) ΚΑΙ ΛΕΓΕΙ Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΞΑΜΕΝΗ «ΦΘΟΡΟΥΣ (διεφθαρμενους) ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΠΛΗΣΘΗ ΝΑΥΑΓΙΩΝ ΠΟΛΛΩΝ»

Ἀπόσπασμα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ», φυλ. 240, Αύγούστου 1961

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΘΑ ΕΛΘΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΦΑΥΛΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ

«…Λέμε στοὺς σημερινους χριστιανοὺς, οἱ ὁποῖοι μόνον διὰ τὰ ὑλικὰ συμφέροντα τῆς μικρᾶς των οἰκογενείας ἐνδιαφερόμενοι ἀδιαφοροῦν διὰ ζητήματα τῆς μεγάλης οἰκογενείας, τῆς Ἐκκλησίας των, ἀδιαφοροῦν διὰ τὴν ἀθλίαν κατάστασιν τῆς ἐνορίας των, τῆς ἐπισκοπῆς των, ὑψώνουν τοὺς ὤμους των καὶ λέγουν˙ «Οὔφ, μὲ τοὺς παπάδες καὶ δεσποτάδες ἡμεῖς θʼ ἀσχολοῦμεθα; Ἔχομεν τὶς δικές μας δουλειές». Πολὺ καλά, κύριοι. Ἔχετε «τὶς δικές σας δουλειὲς» καὶ δὲν σᾶς μένει καιρὸς νὰ ἐνδιαφερθῆτε διὰ τὴν Ἐκκλησίαν σας; Ἀφήσατε λοιπὸν τὸ πεδίον ἐλεύθερον διὰ τὴν δρᾶσιν τῶν κακοποιῶν. Ἀφήσατε τοὺς κλέπτας τοῦ ἱεροῦ χρήματος νὰ καταλάβουν τὰ παγκάρια τῶν Ἱ. Ναῶν. Ἀφήσατε τοὺς φαύλους καὶ διαβεβλημένους, τὰ οἰκτρὰ ναυάγια τῆς κοινωνίας νὰ περιβληθοῦν τὸ τίμιον ράσον, νὰ χειροτονηθοῦν καὶ νὰ εὐλογοῦν ἀπὸ τῆς ὡραίας πύλης καὶ σᾶς καὶ τὰ παιδιά σας. Ἀφήσατε νὰ σᾶς σταλῆ ἐξ Ἀθηνῶν, κατόπιν αἰσχρᾶς συναλλαγῆς μεταξὺ τῶν ἰσχυρῶν ἐκκλησιαστικῶν καὶ κοσμικῶν παραγόντων, ἐπίσκοπος ἀνίκανος καὶ φαῦλος, διὰ νὰ σᾶς ἀρμέγη ἐλεεινῶς καὶ νὰ σᾶς διοικῆ δικτατορικῶς καὶ φατριαστικῶς καὶ νὰ βοοῦν οἱ δρόμοι καὶ αἱ πλατεῖαι ἀπὸ τὰ καθημερινὰ σκάνδαλα. Ἀφήσατε νὰ καταληφθοῦν ὅλα τὰ «πόστα» τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ ἀνάξια ὑποκείμενα. Σεῖς καὶ τὰ τέκνα σας καὶ τὰ τέκνα τῶν τέκνων σας θὰ πληρώσουν ἀκριβὰ τὴν ἀδιαφορίαν σας. Ὅ,τι κακὸν δύνασθε νὰ φαντασθῆτε θὰ προέλθη ἐκ τῆς φαυλότητος καὶ τῆς ἀνικανότητος τῶν κακῶν ποιμένων, τῶν ὁποίων τὴν εἰκόνα δύνασθε νὰ ἴδητε ἐν προφητείαις Ἰεζεκιὴλ (κεφάλαιον ΛΒ΄). Ὡς λέγει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, ἡ Ἐκκλησία δεξαμένη «φθόρους (διεφθαρμένους) ἀνθρώπους ἐπλήσθη ναυαγίων πολλῶν».

Διὰ τοῦτο ἡ ἀδιαφορία τῶν χριστιανῶν διὰ τὴν Ἐκκλησίαν των ἀποτελεῖ ἔγκλημα, θανάσιμον ἔγκλημα, θανάσιμον ἁμάρτημα, ποὺ βλάπτει τὴν Ἐκκλησίαν ὅσον οὐδὲν ἕτερον. Ὦ εὐσεβὴς λαὲ τῆς Ἑλλάδος! Παῦσον τὴν ἐγκληματικὴν αὐτὴν ἀδιαφορίαν σου. Δεῖξον ἐνδιαφέρον διὰ τὴν Ἐκκλησίαν σου. Ἀγωνίσου διὰ νὰ ἀνέλθουν εἰς τοὺς ἐπισκοπικοὺς θρόνους ἐκεῖνοι, τοὺς ὁποίους σὺ ἐκ τῆς ἐν γένει ἀναστροφῆς αὐτῶν γνωρίζεις καλλίτερον παντὸς ἄλλου ὡς ἀξίους καὶ ἰκανοὺς καὶ ἄν σὺν Θεῶ τὸ ἐπιτύχης, τότε ἡ Ἑλλάς, ἀποκτῶσα ἀξίαν πνευματικὴν ἡγεσίαν θὰ γίνη λαὸς περιούσιος, τὸ εὐτυχέστερον ἔθνος τῶν Βαλκανίων καὶ τῆς Εὐρώπης ὁλοκλήρου. Ναί! Τὸ εὐτυχὲς μέλλον τῆς μικρᾶς μας πατρίδος ἐξαρτᾶται κυρίως ἐκ τῆς πνευματικῆς ἡγεσίας, ἐκ τῶν ἁγίων καὶ σοφῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ὡς ἥλιοι πνευματικοὶ θὰ λάμψουν εἰς τὸ στερέωμα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καὶ κοινωνίας.

Ἰδοὺ γιατὶ ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν διαμαρτυρόμεθα κατὰ τοῦ σημερινοῦ τρόπου ἐκλογῆς ἐπισκόπων καὶ λέγομεν, ὅτι ἡ ἐκλογὴ ἐπισκόπου πρέπει νὰ ἐπανέλθη εἰς τὴν κανονικὴν τροχιάν. Ἡ ἐκλογὴ πρέπει νὰ γίνεται κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Τὶς δὲ εἶνε ὁ κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τρόπος ἐκλογῆς ἐπισκόπων ἐν τῆ Ὀρθοδόξω ἡμῶν Ἐκκλησία, αὐτὴν τὴν φορὰν δὲν θὰ τὸ εἴπωμεν ἡμεῖς, ἀλλὰ θʼ ἀφήσωμεν ἐπὶ τοῦ ζωτικοῦ τούτου διὰ τὴν Ἐκκλησίαν θέματος νὰ ὁμιλήση ἕνας ἐκ τῶν νεωτέρων διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, ὅστις ἐσχάτως ἀνεκηρύχθη ὅσιος καὶ ἑορτάζεται εἰς τὰς 14 Ἰουλίου. Θὰ ὁμιλήση ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (1749-1809). Ὅ,τι λέγει φέρει τὴν σφραγίδα τῆς σοφίας καὶ τῆς ἁγιότητός του καὶ ἐλπίζομεν νʼ ἀκουσθῆ μετὰ τῆς δεούσης προσοχῆς καὶ εὐλαβείας ἐκ μέρους ὅλων. Δὲν ὁμιλεῖ ὁ συντάκτης τῆς «Σπίθας»… Ὁμιλεῖ ὁ Ὅσιος. Δὲν θὰ τὸν ἀκούσετε; Ὅσοι κατέχετε ὕψιστα ἐκκλησιαστικὰ ἀξιώματα, ὅσοι πυρετωδῶς κινεῖσθε νὰ καταλάβετε ἐπισκοπικοὺς θρόνους, ἀλλὰ καὶ σύ, ὦ λαέ, ὦ δῆμε, ποὺ δὲν ὑψώνεις τὴν φωνήν σου, διὰ νὰ φύγουν οἱ λύκοι καὶ ἐκλεγοῦν καλοὶ ποιμένες διὰ νὰ σὲ ποιμάνουν θεαρέστως, κλῆρος καὶ λαός πλησιάζετε, ἀνοίξατε τὰ ὦτά σας καὶ ἀκούσατε τὶ φθέγγεται ἡ ἱερὰ γλῶσσα ἑνὸς νεωτέρου Ὁσίου τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ ἀφοῦ ἀκούσετε, κάμετε αὐστηρὰν αὐτοκριτικὴν καὶ δὲν εἶνε δυνατὸν παρὰ νὰ κλαύσητε καὶ νὰ θρηνήσητε, νὰ κλαύσωμεν καὶ νὰ θρηνήσωμεν ὅλοι μας ἀνεξαιρέτως διὰ τὴν ἀθλιότητα, εἰς τὴν ὁποίαν περιῆλθε σήμερον ἡ Ἐκκλησία μας ἀκριβῶς διότι δὲν ἐφαρμόζονται πλέον οἱ χρυσοῖ λόγοι τοῦ Ὁσίου.

«Ἤ Θεόκλητοι ἤ δημόκλητοι»

Ὁ ὅσιος Νικόδημος ἀσκητεύων εἰς μίαν ἐρημόνησον τοῦ Αἰγαίου πελάγους, τὴν Σκυροπούλλαν, ἔλαβεν ἐπιστολὴν συγγενοῦς τοῦ κληρικοῦ Ἱεροθέου καλουμένου, ὅστις τὸν ἐπληροφόρει, ὅτι ἐγένετο ἐπίσκοπος Εὐρίπου καὶ ἐζήτει τὶς πολυτίμους συμβουλάς του. Ὁ ὅσιος εἰς ἀπάντησιν τῆς ἐπιστολὴς του συνέγραψεν ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραιότερα βιβλία του, τὸ ὑπὸ τὴν ἐπιγραφὴν «Συμβουλευτικὸν Ἐγχειρίδιον ἤ περὶ φυλακῆς τῶν πέντε αἰσθήσεων». Τὸ βιβλίον προορίζεται κυρίως διὰ τοὺς καθημένους ἐπὶ τῶν ἐπισκοπικῶν θρόνων. Μετὰ πόσης σοφίας, ἀλλὰ καὶ μετὰ πόσης παρρησίας γράφει πρὸς αὐτοὺς τὰ δέοντα! Τὸ βιβλίον τοῦτο οἱ ἐπίσκοποι καὶ ἐν γένει οἱ κληρικοὶ θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ ἔχουν ὑπὸ τὸ προσκεφάλαιόν των καὶ νὰ τὸ μελετοῦν συχνά. Ὅποιος τὸ διαβάζει θαυμάζει πῶς ἕνας μοναχός, ἀπομεμονωμένος εἰς μίαν ἐρημόνησον χωρὶς κανὲν βιβλίον κατώρθωσε νὰ γράψη τοιοῦτον βιβλίον! Ἀσφαλῶς, ὡς σημειοῖ καὶ ὁ νεώτερος βιογράφος του μοναχὸς π. Θεόκλητος Διονυσιάτης, ὁ συγγραφεὺς τοῦ ἀριστουργηματικοῦ τούτου βιβλίου ἐφωτίζετο ἀπὸ τὰς ἀκτῖνας τοῦ ἁγίου Πνεύματος. (Ἄγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης – Ὁ βίος καὶ τὰ ἔργα του. 1749-1809. Ἕκδοσις Παπαδημητρίου – Ἀθῆναι 1959 σελ. 154-171).

Εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ βιβλίου ὁ ὅσιος Νικόδημος ὡς ἄριστος ἰατρὸς ερευνᾶ τὴν αἰτίαν, διὰ τὴν ὁποίαν ἡ Ἐκκλησία ἐκ τοῦ ἀρχαίου της μεγαλείου κατέπεσεν εἰς τὴν ἀδοξίαν. Καὶ

η αἰτία εὑρίσκεται εἰς τὸ ὅτι ἡ ἐκλογὴ τῶν ἐπισκόπων ἐξέκλινε τῆς κανονικῆς τροχιᾶς καὶ δὲν γίνεται πλέον ὡς ἐγίνετο κατὰ τὴν ἀρχαίαν ἐποχήν. Ἰδοὺ ἐπὶ λέξει ἡ σχετικὴ περικοπὴ τοῦ βιβλίου:

«Ὅτι τὸ πάλαι οἱ ἀρχιερεῖς δὲν ἐγίνοντο αὐτόκλητοι, ἀλλὰ Θεόκλητοι ἤ Δημόκλητοι. Καὶ τὸ παράδοξον εἶναι, ὅτι και σὺν τῆ σωρεία ὅλων τούτων τῶν ἀρετῶν μετὰ τῆς ὁποῖας ἦσαν πεπλουτισμένοι οἱ γεννᾶδαι ἐκεῖνοι καὶ τρισμακάριοι, δὲν φαίνονται ὅμως ποτέ τις αὐτόκλητος νὰ ὁρμήση εἰς τὸ μέγα τῆς ἱεραρχίας ἀξίωμα. Ἀλλʼ ἦτον ἀνάγκη, ἤ νὰ προσκληθῆ εἰς τοῦτο ὑπὸ τοὺ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου διὰ σημείων τινῶν καὶ ἀποκαλύψεων˙ ἤ τὸ ἐλάχιστον νὰ κληθῆ ὑπὸ τοῦ λαοῦ. Συντόμως εἰπεῖν, ἦτον ἀνάγκη νὰ γείνη ἤ Θεόκλητος ἤ δημόκλητος. Ἀλλὰ καὶ τότε πάλιν, ἄλλος ἔκοπτε τὸ ὠτίον, καθὼς ὁ Ἀμμώνιος˙ ἄλλος ὑπεκρίνετο τὸν δαιμονῶντα, ὡς ὁ Ἐφραίμ˙ ἄλλος ἐκρύπτετο, ὡς ὁ Ἀκραγαντίνων Γρηγόριος˙ ἄλλος ἔφευγε καὶ ἐπλανᾶτο ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, ὡς ὁ Νεοκαισαρείας Γρηγόριος˙ καὶ ἄλλος ἄλλην μηχανὴν ἐτεχνάζετο, διὰ νὰ ἐλευθερώση τὸν ἑαυτόν του ἀπὸ τοιούτου φορτίου βαρυτάτου, φοβούμενος τὴν ὑπερτάτην ὑπεροχὴν τοῦ ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος. Άφοῦ δὲ μία τοιαύτη ἁγιωτάτη συνήθεια (ἀγνοῶ τίνος ἕνεκα ἀφορμῆς) ὀλίγον κατʼ ὀλίγον ἐξέλιπεν ἀπὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, συνεξέλιπον οἴμοι! (καλὸν γὰρ ἐνταῦθα στενάξει πικρόν) ἐν ταυτῶ καὶ τὰ προειρημένα πάντα καλά˙ ἀντεινήχθησαν δὲ τὰ ἐναντία τούτων δεινά». (Ἴδε Συμβουλευτικὸν Ἐγχειρίδιον. Ἔκδοσις «Ἁγιορειτικῆς Βιβλιοθήκης» – Σωτηρίου Σχοινᾶ – Βόλος σελ. 27).

Ἠκούσατε ἀγαπητοί, τὸν ὅσιον Νικόδημον; Κατʼ αὐτὸν τὸν τρόπον ἤθελε νὰ ἀναδεικνύωνται οἱ ἐπίσκοποι. Ἤ θεόκλητοι ἤ δημόκλητοι νὰ εἶνε. Ποτὲ αὐτόκλητοι. Καὶ ὁ τρόπος αὐτὸς εἶνε σύμφωνος μὲ τὴν ἀρχαίαν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς διὰ τοῦ ὑπʼ ἀριθμ. 208/1958 φύλλ. τῆς Σπίθας ἀπεδείξαμεν. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἡ ἐκλογὴ τῶν ἐπισκόπων ἐν τῆ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἐξέφυγεν ἐντελῶς ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ εὐσεβοῦς Ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ περιῆλθεν ἀπολύτως εἰς τὴν ἐξουσίαν ἐπισκόπων (ὀλιγομελοῦς ἤ πολυμελοῦς Συνόδου), οἱ ὁποῖοι καὶ ἐὰν ἀκόμη ἦσαν κορυφαῖοι Ἀπόστολοι, δὲν θὰ ἔκαμνον τὴν ἐκλογήν των μόνοι, ἀλλὰ θὰ ἐκάλουν τὸν εὐσεβῆ λαὸν νὰ ἐκλέξη τοὺς κατὰ τὴν κρίσιν του ἀξίους, καὶ αὐτοὶ ὕστερον θὰ ἐνέκρινον τὸ ἀποτέλεσμα καὶ θὰ ἐχειροτόνουν τοὺς ὑπὸ τοῦ λαοῦ ἐκλεγέντας (Ἴδε Πράξ. 1, 15-26). Ἐὰν θέλη νὰ ἴδη τις κατὰ ποῖον τρόπον ἐξελέγησαν οἱ πρῶτοι ἐν Ἑλλάδι ἐπίσκοποι μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν τοῦ Ἔθνους ἐκ τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ, ἄς ἀνοίξη τοῦ ἀοιδίμου Κωνσταντίνου Οἰκονόμου τοῦ ἐξ Οἰκονόμων τὰ Ἐκκλησιαστικὰ Ἀπομνημινεύματα, τόμος Β΄, σελ. 662 καὶ ἀπαισία εἰκὼν ἐκλογῆς ἐπισκόπων θὰ προβάλη ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν του. Θὰ φρίξη διὰ τὸ κατάντημα τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ δυστυχῶς τὸ κακὸν μέ τινας βαρυτέρας ἤ ἐλαφροτέρας παραλλαγὰς ἐπὶ αἰῶνα καὶ πλέον ἐξακολουθεῖ νὰ διαιωνίζεται ἐν τῆ ἡμετέρα Ἐκκλησία.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ καὶ ΟΙ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΙ

Ἡ Ὀρθοδοξία

καὶ οἱ ἑτερόδοξοι χριστιανοὶ

. Ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ 50 χρόνια οἱ σχέσεις τῆς Ὀρθοδοξίας πρὸς τὸν ὑπόλοιπο χριστιανικὸ κόσμο ἔχουν παραβιάσει πολὺ ἐ­πι­κίνδυνα τὰ ἐπιτρεπόμενα ὅρια. Νὰ θυμηθοῦμε μόνο ὅτι οἱ κινήσεις τοῦ τότε Πατριάρχη Ἀθηναγόρα εἶχαν προκαλέσει ἔκρηξη συνειδήσεων. Τρεῖς Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ οἱ Μονὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἶχαν παύσει νὰ τὸν μνημονεύουν.

. Στὶς δεκαετίες ποὺ ἀκολούθησαν ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ βρισκόταν διαρκῶς στὰ ὅρια τῆς ἀνοχῆς του. Δὲν ἀπέρριπτε συλλήβδην τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, ζητοῦσε ὅμως νὰ γίνονται αὐτοὶ μὲ σωστὸ τρόπο. Ὁ τρόπος ἦταν δυστυχῶς ἀπαράδεκτος. Ἐπὶ δεκαετίες συζητοῦνταν αὐτὰ στὰ ὁποῖα δὲν διαφωνοῦμε. Ὅλη αὐτὴ ἡ ἱστορία ἀνάγκασε τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐστραλίας Στυλιανό, ἐπὶ 20ετία Συμπρόεδρο στὸν «Ἐπίσημο Θεολογικὸ Διάλογο» Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, νὰ παραιτηθεῖ ἀγανακτισμένος, γιὰ νὰ μὴν ἔχει πλέον, ὅπως δήλωσε, «οὐδεμία σχέση μὲ ἕνα τέτοιο ‘‘ἀνούσιο παίγνιο’’».

. Ἐπιπλέον ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀντιδροῦσε σταθερὰ στὶς ποικίλες κοινὲς λατρευτικὲς καὶ ἄλλες ἐκδηλώσεις ποὺ προωθοῦσαν μιὰ ἕνωση στὴν πράξη, χωρὶς νὰ ἔχει ἐπιτευχθεῖ συμφωνία στὰ σοβαρὰ δογματικὰ ζητήματα. Καὶ πάντα ἐλπίζαμε ἢ ὅτι θὰ ὑπάρξει θεολογικὴ συμφωνία ἢ ὅτι θὰ ἐπέλθει διακοπὴ τῶν σχέσεων.

. Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ σημεῖο δημιουργεῖ καὶ ἐπιτείνει τώρα τὴν ἀγωνία μας. Διότι ἀπὸ τὸ προσυμφωνημένο κείμενο γίνεται φανερὸ ὅτι ἡ ἐκτροπὴ τῶν προηγούμενων ἐτῶν ποὺ καθιέρωσε ὁ Ἀθηναγόρας, θὰ ἐπιχειρηθεῖ νὰ περιβληθεῖ μὲ πανορθόδοξο κύρος καὶ ἑπομένως νὰ παγιωθεῖ.Πόσο δικαιολογημένη εἶναι αὐτὴ ἡ ἀνησυχία φαίνεται καθαρὰ καὶ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ δήλωσε στὶς ἀρχὲς Ἀπριλίου σὲ συνέντευξή του στὴν ἐφημερίδα «Ἐθνικὸς Κήρυξ» τῆς Νέας Ὑόρκης ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ. Εἶπε: «Δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι δὲν ἀναγνωρίζουμε ὅλες τὶς ἄλλες Ἐκκλησίες, εἴτε εἶναι ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία εἴτε οἱ Ἐκκλησίες οἱ ὁποῖες προῆλθαν ἀπὸ τὴ Μεταρρύθμιση. Πρέπει νὰ εἴμαστε λογικοὶ σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ θέματα». Αὐτὴ ἡ «κοσμικὴ» λογικὴ εἶναι ποὺ φοβίζει τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξη συνείδηση κάτι τέτοιο δὲν τὸ δέχεται. Κι οὔτε δεχόμαστε νὰ μᾶς τὸ ἀμφισβητήσει αὐτὸ κανείς. Διότι δὲν ἀλλάξαμε ἐμεῖς. Ἐμεῖς οἱ ἁπλοὶ πιστοὶ παραμένουμε σταθεροὶ καὶ ἀμετακίνητοι στὴν παράδοση τῶν Πατέρων μας, τῶν Πατριαρχῶν, τῶν Συνόδων ὅλων τῶν αἰώνων.

. Αὐτοὺς τοὺς ἁγίους καὶ ἡρωικοὺς Πατέρες ἀναγνωρίζουμε πραγματικὰ μεγάλους καὶ θεοφώτιστους ἀπλανεῖς ὁδηγοὺς καὶ ὄχι τὸν σήμερα πολυυμνούμενο δῆθεν «μεγάλο» Ἀθηναγόρα, τοῦ ὁποίου τὴ γραμμὴ ἐπιδιώκουν νὰ ἐπιβάλουν καὶ γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ὅσιος Παΐσιος εἶχε γράψει αὐτὰ τὰ φοβερὰ λόγια: «Ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μον­τέρνα, ποὺ λέγεται παπικὴ ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξη Μητέρα μας δὲν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδὴ εἶναι πολὺ σεμνή».

ΠΗΓΗ: osotir.org

ΦΟΒΕΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ !!!

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Όσιος Παΐσιος: “Όλη η βάση είναι ο θείος φωτισμός. Και αν έρθη ο θείος φωτισμός, τότε ο άνθρωπος αναπαύει και το περιβάλλον του και ο ίδιος εξελίσσεται πνευματικά..”

Ο θείος φωτισμός είναι το παν

Πολλές φορές λέω σε μερικούς: «Κανόνισε όπως σε φωτίση ο Θεός».

Όταν λέω «όπως σε φωτίση ο Θεός», εννοώ ο άνθρωπος να δη τα πράγματα με θείο φωτισμό και όχι με την ανθρώπινη λογική. Να μη νομίζη πως ό,τι αναπαύει εκείνον είναι και η φώτιση του Θεού.

– Γέροντα, πώς έρχεται ο θείος φωτισμός;

– Αν ξεσκουριάσουμε τα καλώδια, ο παλαιός άνθρωπος γίνεται καλός αγωγός και τότε περνάει η Χάρις του Θεού και δέχεται το φως της Χάριτος. Αλλιώς γίνονται βραχυκυκλώματα και δεν ενεργεί η Χάρις. Όλη η βάση είναι να προσέξη ο άνθρωπος να μην τον εγκαταλείψη η Χάρις του Θεού , για να έχη τον θείο φωτισμό. Γιατί αν δεν υπάρχη θείος φωτισμός, όλα χαμένα είναι.

Τι τράβηξε ο Χριστός με τους Μαθητές, πριν τους επισκιάση η Χάρις, γιατί ήταν γήινοι! Πριν από την Πεντηκοστή είχε δοθή εξουσία από τον Θεό στους Μαθητές να βοηθούν τον κόσμο. Δεν είχαν όμως ακόμη τον θείο φωτισμό που πήραν την Πεντηκοστή. Ενώ τους έλεγε ο Χριστός ότι θα πάη στα Ιεροσόλυμα και θα σταυρωθή ο Υιός του ανθρώπου κ.λπ. , εκείνοι νόμιζαν ότι, όταν θα πάη στα Ιεροσόλυμα, θα Τον κάνουν βασιλιά. Σκέφτονταν ανθρώπινα. Γι’ αυτό τους απασχολούσε ποιος θα καθήση δεξιά και ποιος αριστερά από τον Χριστό. Πήγε η μητέρα των υιών του Ζεβεδαίου και Τον παρακαλούσε να βάλη στην βασιλεία Του το ένα παιδί της από τα δεξιά Του και το άλλο από τα αριστερά Του! Από την ημέρα όμως της Πεντηκοστής, που ο Χριστός τους έστειλε τον Παράκλητο, το Άγιο πνεύμα, είχαν πλέον οι Απόστολοι μόνιμα την θεία Χάρη. Προηγουμένως μόνο μερικές φορές είχαν θείο φωτισμό∙ ήταν σαν να γέμιζε η μπαταρία τους και πάλι εξηντλείτο. Πάλι έπρεπε να την βάλουν στην μπρίζα!

Όταν τους έστειλε τον Παράκλητο, δεν χρειαζόταν πια η …μπρίζα. Όχι ότι εμείς τώρα είμαστε καλύτεροι και εκείνοι ήταν χειρότεροι, αλλά εμείς ζούμε στον καιρό της χάριτος, γι’ αυτό δεν έχουμε ελαφρυντικά. Είμαστε βαπτισμένοι, ‘έχουμε και τον Παράκλητο, τα έχουμε όλα. Τότε δεν είχε σταυρωθή ακόμα ο Χριστός ,και είχε, κατά κάποιον τρόπο ,εξουσία ο διάβολος και εύκολα παρέσυρε τους ανθρώπους. Μετά την Σταύρωση δόθηκε σ’ όλους η δυνατότητα από τον Χριστό να έχουν τον θείο φωτισμό. Θυσιάσθηκε ο Χριστός και μας ελευθέρωσε. Βαπτισθήκαμε στο όνομά Του. Την μπρίζα την έχει συνέχεια βαλμένη. Τώρα εμείς γινόμαστε αιτία να μην περνάη το ρεύμα της θείας Χάριτος, γιατί αφήνουμε τα καλώδιά μας σκουριασμένα.

– Γέροντα, τι προϋποθέσεις χρειάζονται για να κατοικήση στον άνθρωπο το Άγιο πνεύμα;

Αγωνιστικό πνεύμα, ταπείνωση, φιλότιμο, αρχοντιά, θυσία. Ο άνθρωπος είναι άχρηστος , άμα λείψη η Χάρις του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα είναι το φως, το θείο φως. Όλη η βάση εκεί είναι. Αν κανείς δεν βλέπει , μπορεί να χτυπήσει πάνω στο τζάμι, να πέση σε κανέναν γκρεμό ή σε λάκκο ή σε ακαθαρσίες, και σε βόθρο ακόμη. Δεν βλέπει που πάει, γιατί στερείται το φως. Άμα όμως βλέπη λίγο, προφυλάγεται∙ άμα βλέπη πιο πολύ, αποφεύγει όλους αυτούς τους κινδύνους και βαδίζει με ασφάλεια στον δρόμο του. Και για να ΄ρθη το Φως, πρέπει να θέλης να βγης από το σκοτάδι. Και λίγο θαμπά αν βλέπουν οι άνθρωποι, δεν θα πέφτουν, και ο Θεός δεν θα στενοχωριέται. Αν ένας πατέρας στενοχωριέται , όταν τα παιδιά του πέφτουν στις λάσπες, στα αγκάθια, στον γκρεμό, πόσο μάλλον ο Θεός!

Όλο το κακό που γίνεται στον κόσμο, είναι γιατί λείπει ο θείος φωτισμός.Και όταν λείπη ο θείος φωτισμός, βρίσκεται στο σκοτάδι ο άνθρωπος. Τότε ο ένας λέει «από ‘δω θα πάμε», ο άλλος λέει «όχι, εγώ ξέρω καλά∙ από ΄δω θα πάμε», ο άλλος «από ‘δω», ο άλλος «από ‘κει». Ο καθένας νομίζει ότι είναι καλό να πάνε από εκεί που λέει αυτός. Όλοι δηλαδή ενδιαφέρονται για το καλό, αλλά βρίσκονται σε μια θαμπομάρα και δεν μπορούν να συνεννοηθούν. Αν δεν υπήρχε θαμπομάρα, δεν θα μάλωναν∙ θα έβλεπαν τον καλύτερο δρόμο και θα τραβούσαν προς τα εκεί.

Θέλω να πω ότι όλοι μπορεί να κινούνται με καλή διάθεση, αλλά, επειδή υπάρχει θαμπομάρα, δημιουργούνται πολλά και στην κοινωνία και στην Εκκλησία. Τουλάχιστον στην Εκκλησία οι περισσότεροι δεν έχουν κακή διάθεση, αλλά λείπει ο θείος φωτισμός. Για το καλό αγωνίζονται, αλλά τελικά που καταλήγουν; Γι’ αυτό να ζητάμε από τον Θεό να μας δίνη έστω και λίγο θείο φωτισμό, γιατί αλλιώς σαν τον τυφλό θα σκοντάφτουμε. Στην Θεία Λειτουργία, όταν λέη ο ιερέας «Τα σα εκ των σων…», προσεύχομαι στον Θεό να φωτίση τον κόσμο, για να βλέπη. Λίγο να φωτίση ο Θεός, να φύγη το σκοτάδι, για να μην σακατεύωνται πνευματικά οι άνθρωποι. Και στον δεύτερο Ψαλμό, που ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης τον διάβαζε «για να φωτίση ο Θεός αυτούς που πηγαίνουν σε συνέδρια», λέω: «Να φωτίση ο Θεός όλους τους άρχοντες, μετά να φωτίση την Ιεραρχία και όλους τους Πατέρες της Εκκλησίας, να δέχωνται το Άγιο πνεύμα, για να βοηθούν τον κόσμο». Και λίγο έναν να φωτίση και τους άλλους να τους κάνη δεκτικούς, ξέρετε τι καλό μπορεί να γίνη; Μια κουβέντα να πη ένας άρχοντας, όλα αλλάζουν. Έχουν ανάγκη από θείο φωτισμό οι άνθρωποι.

Ο Καλός Θεός δίνει τον θείο φωτισμό Του σ’ αυτούς που έχουν αγαθή προαίρεση. Ένας δικαστικός μου διηγήθηκε μια περίπτωση που αντιμετώπισε ο ίδιος. Έναν μοναχό τον έστειλε το μοναστήρι του με πεντακόσιες λίρες να αγοράση ένα κτήμα. Πήγε να ρωτήση κάποιον έμπορο και εκείνος του είπε: «Άσ’ τα χρήματα σε μένα, για να μην τα κουβαλάς». Του άφησε τα χρήματα. «Τι καλός άνθρωπος, είπε ο μοναχός με έναν καλό λογισμό, μου πήρε και το βάρος». Όταν επέστρεψε δεν του έδινε τις πεντακόσιες λίρες και επιπλέον έλεγε ότι του έδωσε και οκτώ εκατομμύρια! Ο καημένος ο μοναχός σκεφτόταν πώς θα γυρνούσε στο μοναστήρι. Έδωσε τις πεντακόσιες λίρες και δεν πήρε τίποτε, και επιπλέον ο άλλος του ζητούσε και οκτώ εκατομμύρια. Το θέμα κατέληξε στο δικαστήριο. Στη δίκη, ο δικαστικός από μια έμπνευση που είχε έκανε μια σειρά ερωτήσεων και αποδείχθηκε ότι ο έμπορος όχι μόνο δεν έδωσε τίποτε στον μοναχό, αλλά και ότι του πήρε τις λίρες. Διέκρινα σ’ αυτόν τον δικαστικό μια κατάσταση σαν του Προφήτη Δανιήλ! Επειδή είχε φόβο Θεού, ο Θεός τον φώτισε και ενήργησε σωστά.

Όλη η βάση είναι ο θείος φωτισμός. Και αν έρθη ο θείος φωτισμός , τότε ο άνθρωπος αναπαύει και το περιβάλλον του και ο ίδιος εξελίσσεται πνευματικά. Γι’ αυτό λέω ότι καλά είναι τα φώτα και τα πολύφωτα, οι εφευρέσεις του εγκεφάλου, αλλά ανώτερο είναι το θείο φως της Χάριτος του Θεού, το οποίο φωτίζει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος που έχει θείο φωτισμό βλέπει πολύ καθαρά τα πράγματα, πληροφορείται χωρίς αμφιβολία, και ούτε εκείνος κουράζεται, αλλά και τους άλλους βοηθάει πολύ θετικά.

από το βιβλίο: «Πνευματική αφύπνιση» – ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Β΄ – ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

https://simeiakairwn.wordpress.com/

12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1204 - Η ΜΑΥΡΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΥΣ

12 Απριλίου 1204, η θλιβερή μέρα της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους. Οι Παπικοί εγκληματίες που αποκλήθηκαν Σταυροφόροι, λεηλάτησαν Ιερούς Ναούς, λεηλάτησαν Άγιες Τράπεζες, έκλεψαν Άγια δισκοπότηρα, έκλεψαν καλύμματα των Αγίων Τραπεζών, έκλεψαν Άγια Λείψανα, έκλεψαν Ιερά άμφια των Ορθοδόξων Ιερέων, έκλεψαν Άγιες Εικόνες και τόσα άλλα κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Όλα τούτα ήταν η απαρχή για να καταδυναστεύσουν τους Ορθόδοξους οι αιρετικοί Παπικοί…του άλλου ‘’πνεύμονος’’, τα χρόνια που ακολούθησαν.

Μαύρη μέρα, η μέρα τούτη, που οι Παπικοί εγκληματίες, με τα άλογα εισέρχονταν στους Ιερούς Ναούς για να φορτώσουν τα κλοπιμαία. Έκλεψαν Αρχιερατικούς θρόνους, Ιερούς άμβωνες μέχρι και θύρες Ναών οι σταυρωτές Σταυροφόροι της Ρωμιοσύνης. Έκλεψαν τα καλύμματα των Αγίων Τραπεζών. Αφαίρεσαν πολύτιμους λίθους από τα Άγια δισκοπότηρα. Τα Ιερά άμφια των Ορθοδόξων Ιερέων τα τοποθετούσαν στις ράχες των αλόγων. Λεηλάτησαν χωρίς κανένα σεβασμό οι αιρετικοί Παπικοί τις εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης.

Η ασέβεια των αιρετικών Παπικών Σταυροφόρων δεν είχε όρια. Ξεπέρασαν σε κάποιες ενέργειες και τους Τούρκους ακόμα. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο δυτικός Σερ Έντουϊν Πήαρς, στο σύγγραμμά του «Η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204. Iστορία της 4ης Σταυροφορίας», μια πόρνη κάθισε στη Πατριαρχική καθέδρα και τραγουδούσε άσεμνο τραγούδι προς τέρψη των στρατιωτών. Τέτοια ήταν η ασέβεια των αιρετικών Παπικών Σταυροφόρων. «Η λαγνεία των στρατιωτών, δεν φείσθηκε ούτε των κοριτσιών, ούτε των αφιερωμένων στο Θεό παρθένων » τονίζει ο Σερ Έντουϊν Πήαρς. 

Η λεηλασία ήταν ανελέητη. Όπως επίσης αναφέρει ο Σερ Έντουϊν Πήαρς, ο αριθμός των τραυματιών και των νεκρών ήταν ‘’χωρίς τέλος και μέτρο’’. «Άρχισε η σφαγή χωρίς διάκριση», αναφέρει κατόπιν «Οι εισβολείς δεν λυπόταν ούτε τις γυναίκες και τους γέροντες. Ποτέ στην Ευρώπη δεν είχε πραγματοποιηθεί μια τόσο συστηματική και ανελέητη λεηλασία. Ποτέ στρατός Χριστιανικού κράτους δεν είχε λεηλατήσει μια πόλη με τόσο βάρβαρο τρόπο, όσο εκείνος με τον οποίο λεηλάτησαν την πόλη εκείνοι οι στρατιώτες του Χριστού». 

Αν είναι δυνατό οι αιρετικοί Παπικοί εγκληματίες που αποκλήθηκαν Σταυροφόροι, να καλούνται ‘’στρατιώτες του Χριστού’’. ‘’Ευσεβείς ληστές’’ τους αποκαλεί ειρωνικά ο ιστορικός συγγραφέας Γκούντερ. Αυτοί ήταν όντως «ασεβείς αλήτες», για να ανασκευάσομε την έκφραση του Γκούντερ. Τα χρόνια που ακολούθησαν κατέδειξαν και τη στάση του άλλου ‘’πνεύμονος’’ απέναντι στους Ορθόδοξους. Η αποκοπή των Παπικών από την Εκκλησία, όπως έχει αποδειχθεί, είχε και άλλες δυσάρεστες συνέπειες, με προεξάρχουσα την εχθρότητα απέναντι στους Ορθόδοξους. Η Ιστορία γέμει παραδειγμάτων τέτοιων συμπεριφορών.

Β. Χαραλάμπους, Θεολόγου

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Μὴ ζητήσεις...

… νὰ πάρεις γνώμη ἀπό κάποιον 

ποὺ δὲν εἶναι στὸν ἴδιο δρόμο μ' ἐσένα, 

ἀκόμη καὶ ἄν εἶναι πολύ σοφός

Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

Τελευταίο Πάσχα;

Είδαμε και τον πάπα να έρχεται, οπότε πάμε φουλ ολοταχώς για την πανθρησκεία. Ορθόδοξο και καθολικό Πάσχα, διπλή πασχαλιά με άλλα λόγια, μάλλον από του χρόνου, άρα ίσως μιλάμε για το τελευταίο ορθόδοξο Πάσχα που θα περάσουμε. Ας αναλογιστούμε όλοι μας πόσο εντάξει ήμασταν απέναντι Του, πόσο κάναμε το θέλημα Του, πόσο αντάξιοι σταθήκαμε απέναντι στην διδασκαλία Του. Οδηγηθείτε με ευλάβεια σε νηστεία, μετάνοια, εξομολόγηση και κοινωνία. Τώρα που τα μυστήρια τελούνται ακόμα σωστά, από σωστούς ιερείς.

Ο Κύριος μεθ ημών.

http://orahmas.blogspot.gr

Για να μην πλανηθούμε

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ 20η 

Με ποια δύναμη αυτοί που πιστεύουν και κάνουν τα αντίθετα, πολλές φορές προφητεύουν και θαυματουργούν;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Τα διάφορα σημεία και θαύματα και οι προφητείες πολλές φορές γίνονται και από ανάξιους, σύμφωνα με κάποια ανάγκη ή οικονομία, όπως συνέβη με τον Βαρλαάμ και την εγγαστρίμυθο. Και αλλού, οι απόστολοι, όταν βρήκαν κάποιον άπιστο, «ο οποίος έδιωχνε δαιμόνια με το όνομα του Χριστού», και τον εμπόδισαν και το ανάφεραν στον Χρι­στό, ο Χριστός τους είπε «Μη τον εμποδίζετε, γιατί όποιος δεν είναι ενα­ντίον σας, είναι με το μέρος σας». Επομένως, όταν δης να γίνεται ένα θαύμα και από αιρετικούς και από άπιστους, να μην απορήσεις ούτε να μετακινηθείς από την ορθόδοξη πίστη. Γιατί πολλές φορές εκείνη που κάνει το θαύμα είναι η πίστη αυτού που προσέρχεται, και όχι η αξία εκείνου που το κάνει. Άλλωστε ο Ιωάννης, ο μεγαλύτερος από όλους όσους γεννήθηκαν από γυναίκες, δεν φαίνεται να έχει κάνει θαύμα, ενώ ο Ιούδας οπωσδήποτε έκανε, αφού ήταν και αυτός ανάμεσα σ’ εκείνους που στάλθηκαν να αναστήσουν νεκρούς και να θεραπεύσουν λε­προύς. Γι΄αυτό να μη θεωρήσεις σπουδαίο, εάν δεις κάποιον ανάξιο ή αιρετικόν να κάνει θαύμα. Ούτε φυσικά πρέπει να κρίνουμε τον ορθόδο­ξο άνθρωπο από τα θαύματα και τις προφητείες, αν είναι άγιος ή όχι, αλλά από τη διαγωγή του. Γιατί πολλές φορές πολλοί όχι μόνο ορθόδο­ξοι αμαρτωλοί, αλλά και αιρετικοί και άπιστοι, έκαναν θαύματα και προφήτευσαν σε ειδικές περιπτώσεις, όπως ειπώθηκε, ύστερα από παρα­χώρηση του Κυρίου, όπως στην περίπτωση του Βαλαάμ και του Σαούλ και του Ναβουχοδονόσορα και του Καϊάφα, στους οποίους μπορούμε να βρούμε, ότι το άγιο Πνεύμα ενήργησε, αν και ήταν ανάξιοι και βέβη­λοι, για δικαιολογημένες αιτίες.

Αφού λοιπόν, όπως αποδείχτηκε, και από αμαρτωλούς και άπι­στους γίνονται πολλές φορές θαύματα και προφητείες, κατ’ οικονομία, δεν πρέπει από τα γεγονότα αυτά, όπως είπα, να δοκιμάζουμε κάποιον, αν είναι άγιος, αλλά από τους καρπούς του,

όπως λέγει ο Κύριος «Θα τους αναγνωρίσετε από τους καρπούς τους». Τους καρπούς του αληθινού και πνευματικού ανθρώπου τις φανέρωσε ο Απόστολος, λέγο­ντας· «Ο καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστοήθεια, αγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια. Εναντίον αυτών δεν υπάρχει νόμος». Εάν λοιπόν ο άνθρωπος έχει τις αρετές αυτές, είτε κάνει θαύματα, είτε δεν κάνει, είναι φανερό ότι ο άνθρωπος αυτός είναι άγιος και φίλος του Θεού. Γιατί στους αληθινούς φίλους του Θεού δεν υπάρχει χάρη χωρίς πνευματικό χάρισμα. Γιατί δέχεται ή λόγο σοφίας, ή λόγο γνώσης, ή πίστη, ή χάρισμα να θεραπεύει, ή κάποιο άλλο από αυτά που αναφέρει ο Απόστολος στα όσα λέγει περί των δωρεών του αγίου Πνεύματος. Χωρίς τους καρπούς αυτούς, αυτός που κάνει θαύματα ή προφητεύει, είναι ένας από εκείνους που θα λένε την ημέρα εκείνη· «Κύριε, Κύριε, στο όνομά σου δεν κάναμε πολλά θαύματα; Και θα ακούσει. Ομολογώ πως ποτέ δεν σε γνώρισα. Απομακρύνσου από εμένα, συ ο εργάτης της ανομίας». Και αυτά βέβαια ειπώθηκαν για τους ορθόδοξους Χριστιανούς που κάνουν θαύματα.

Ο αιρετικός όμως που κάνει θαύματα ή προφητεύει, είναι φανερό ότι εμπαίζεται από τους δαίμονες, αν και νομίζει ότι από τον Θεό γίνο­νται τα θαύματά του. Οι δαίμονες φυσικά δεν γνωρίζουν εκ των προτέρων τίποτε από αυτά που θα γίνουν ή είναι απόρρητα, αλλά μόνο ο Κύριος, ο οποίος τα γνωρίζει όλα πριν να γίνουν, όπως λέγει μέσω του προφήτη· «Δεν υπάρχει κανείς που να προλέγει αυτά που θα γίνουν, εκτός από μένα». Οι δαίμονες λένε στους ανθρώπους αυτά που βλέπουν και ακούνε, ή φανερώνουν τα περισσότερα πράγματα υποθέτοντάς τα από κάποια σύμβολα. Φανερώνουν δηλαδή την παρουσία οδοιπόρων βλέποντάς τους να περπατούν στον δρόμο, και προηγούμενοι αυτών που πρόκειται να έρθουν, αναγγέλλουν την άφιξή τους. Επίσης κρυφακούο­ντας λόγια ανθρώπων που συζητούν ιδιαιτέρως με κάποιους, τα ανακοι­νώνουν σε όποιους θέλουν, και άλλα όμοια με αυτά, βλέποντας και ακούοντάς τα τα φανερώνουν στους ανθρώπους, και την ευφορία των καρπών της γης και την ακαρπία και τις κινήσεις των ανέμων και τις βροχές, και την εποχή των ραγδαίων βροχών και τις ξηρασίες και τις βαρυχειμωνιές και όλα τα παραπλήσια με αυτά τα προλέγουν, διαπιστώνοντάς τα από κάποια διακριτικά σημάδια, όπως και οι άνθρωποι. Αλλά και σκέψεις και αποφάσεις των ανθρώπων συμβαίνει να βλέπουν από κάποια σύμβολα στον άνθρωπο, ή από λόγια κάποιων. Και όχι μόνο αυτά βρίσκουν να πουν οι ακάθαρτοι δαίμονες, αλλά ακόμα και θανά­τους ανθρώπων. Γιατί υπάρχουν μερικά σημάδια που έχουν τοπο­θετηθεί από τη θεία Πρόνοια στο ανθρώπινο σώμα, ιδιαίτερα μάλιστα στο πρόσωπό του, και πριν από πολύ χρόνο, αλλά και πριν από λίγο, όπως λένε αυτοί που ασκούν την ιατρική επιστήμη με δεξιοτεχνία και ακρίβεια. Μερικοί μάλιστα βεβαιώνουν ότι οι πολύπειροι από τους Σαρακηνούς έχουν αυτή την ικανότητα της πρόγνωσης, οι οποίοι στον πόλεμο γνωρίζουν ολοκάθαρα εκείνον που πρόκειται να πεθάνει από κάποιο διακριτικό σημάδι. Έτσι λοιπόν και οι δαίμονες, σαν πιο διορα­τικοί από τα υλικά σώματα, προαναγγέλλουν τους θανάτους των ανθρώ­πων. Επειδή δηλαδή είναι πνεύματα λεπτά και ασώματα, ερευνούν και γνωρίζουν καλύτερα από κάθε ιατρική επιστήμη τις δυνάμεις των ανθρώπων και τις ενέργειες και τα πλεονάσματα και τις ελλείψεις της ζωτικής ύπαρξής τους μέσω του αίματος, και από αυτά με συλλογι­σμούς, όχι βέβαια ακριβείς, προσδιορίζουν τον θάνατο του ανθρώπου. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τους μάντεις και τους εγγαστρίμυθους. Βλέποντας δηλαδή οι δαίμονες ποιος είναι ο κλέφτης και που βρί­σκονται τα κλοπιμαία, μπορούν να τα πουν. Όπως πολλές φορές, βλέπο­ντας τις πολλές βροχές που έγιναν στην Ινδική χώρα, προλέγουν σε κάποιον ότι στην Αίγυπτο θα ανέβει πολύ η στάθμη του Νείλου. Αν όμως τους ρωτήσει κάποιος πόσους πήχεις και δακτύλους θα έχει η άνο­δος της στάθμης του, δε μπορούν να απαντήσουν, και αποδεικνύονται ότι δεν γνωρίζουν τίποτε.

Δίνουν επίσης την εντύπωση, ότι μέσω των ψευδοπροφητών ανθρώ­πων, που πιστεύουν σ’ αυτούς, κάνουν και θαύματα με αυτούς και θε­ραπείες σωματικών ασθενειών, για να εξαπατήσουν και αυτούς και άλλους, και παρουσιάζουν νεκρόν άνθρωπο να ανασταίνεται και το προαναγγέλλουν αυτό στους ζωντανούς με τη φαντασία. Διεισδύοντας δηλαδή ο δαίμονας στο νεκρό σώμα του ανθρώπου και κουνώντας το, παρουσιάζει τον νεκρό, ότι δήθεν ανασταίνεται με την ανώφελη προ­σευχή του απατεώνα ανθρώπου. Ακόμα και συζητά ο δαίμονας εκ μέρους του νεκρού με τον άνθρωπο που εξαπατάται από αυτόν γι’ αυτά που θέλει και γι’ αυτά που ερωτάται από αυτόν, φανερώνοντάς του πράγματα που έγιναν και ειπώθηκαν κρυφά από ανθρώπους, επειδή τα γνωρίζει επακριβώς λόγω του ότι ήταν κρυφά παρών μέσα σ’ αυτόν που γινόταν αυτά από τους ανθρώπους εκείνους, και τα έβλεπε και τα άκουε. Αλλά ας μας γλυτώσει ο Θεός από αυτή την πλάνη των αιρετικών επισκόπων.

Γνωρίσαμε μάλιστα και αιρετικόν επίσκοπο στην Κύζικο, την πόλη των οπαδών του Μακεδονίου, των Πνευματομάχων, ότι ένα δένδρο ελιάς το μετέφερε με μια δήθεν προσευχή από τον τόπο που ήταν σε άλλον τόπο, επειδή σκοτείνιαζε το παράθυρο του ασεβούς οίκου προσευχής τους. Και σε κάποιον άδικο δανειστή, που εξεβίαζε μια γυναίκα χήρα, εξαιτίας χρέους της που είχε κάνει ο άνδρας της, και απαιτούσε ποσόν όχι όσο ήταν το δάνειο, αλλά περισσότερο, όταν το πληροφορήθηκε αυτό ο αιρετικός επίσκοπος που προαναφέρθηκε, πριν ακόμα θαφτεί ο άνδρας της, αλλά ενώ ακόμα τον πήγαιναν για ταφή, σταμάτη­σε το νεκρικό κρεββάτι και έκανε δήθεν τον νεκρό να μιλήσει και να πει πόσο ήταν το χρέος που ώφειλε στον δανειστή του. Όταν αυτός ο αιρε­τικός πέθανε, ακόμα και στο μνήμα του έγιναν διάφορα φανταστικά πράγματα και θαύματα.

Γι’ αυτό λοιπόν δεν πρέπει να παραδεχόμαστε ως άγιον κάθε θαυμα­τοποιό, αλλά να τον δοκιμάζουμε, σύμφωνα με εκείνον που λέγει «Να μη πιστεύετε σε κάθε πνεύμα, αλλά να δοκιμάζετε τα πνεύματα, αν είναι από τον θεό, γιατί παρουσιάστηκαν πολλοί ψευδοπροφήτες στον κόσμο». Και ο Απόστολος λέγει· «Οι άνθρωποι αυτοί είναι ψευδαπό­στολοι, εργάτες δόλιοι, που μεταμορφώνονται σε αποστόλους του Χρι­στού». Και δεν είναι να απορούμε γιατί «ο ίδιος ο Σατανάς μεταμορ­φώνεται σε άγγελο φωτεινό»26. Δεν είναι σπουδαίο λοιπόν, αν και οι υπηρέτες του μεταμορφώνονται σε υπηρέτες της δικαιοσύνης, των οποί­ων το τέλος θα είναι ανάλογο με τα έργα τους. Άλλωστε και ο Αντίχρι­στος όταν θα έρθει, κατά παραχώρηση του θεού, με τη συνεργασία των δαιμόνων θα κάνει πάρα πολλά σημεία και τέρατα ψεύτικα, προς απώλεια των απίστων και δοκιμασία των πιστών. Και τι το παράξενο αν, με τη βοήθεια του διαβόλου, θα κάνει φανταστικά θαύματα, τη στιγμή που έχουμε ήδη γνωρίσει και κάποιους άλλους μάγους και αγύρτες που έκα­ναν διάφορα θαύματα με την ενέργεια των δαιμόνων, μεταξύ των οποί­ων είναι ο Ίαννης και Ίαμβρης, οι οποίοι την εποχή του Μωυσή, μετα­βάλλοντας τις ράβδους τους σε φίδια και τα νερά σε αίμα, έβγαλαν πλήθος βατράχων από τα νερά, ώστε να γεμίσουν όλη την χώρα της Αίγυπτου;

Και ο Σίμων επίσης, ο μάγος την εποχή των αποστόλων, πόσα φανταστικά θαύματα έκανε; Έκανε πραγματικά αγάλματα να περπα­τούν και να πέφτουν στη φωτιά χωρίς να καίονται. Πετούσε στον αέρα και έκανε ψωμιά από πέτρες. Γινόταν φίδι και μεταμορφωνόταν και σε άλλα ζώα. Γινόταν με δύο πρόσωπα, μεταβαλλόταν σε χρυσάφι, άνοιγε κλειστές πόρτες, έσπαζε σιδερένια δεσμό, σε δείπνα παρουσίαζε τις μορ­φές διαφόρων ειδώλων, έκανε τα οικιακά σκεύη να έρχονται μόνα τους και να υπηρετούν χωρίς να φαίνονται αυτοί που τα μετέφεραν. Έκανε να προπορεύονται πριν από αυτόν πολλές σκιές, που έλεγε πως ήταν ψυχές των νεκρών. Πολλούς επίσης, που τον αποκαλούσαν αγύρτη, τους συμφιλίωσε μαζί του, και στη συνέχεια με την δικαιολογία ξεφαντώματος, θυσίασε βόδι και αφού τους παρέθεσε γεύμα, τους έκανε υποχείρι­ους διαφόρων ασθενειών και δαιμόνων. Όταν λοιπόν κάποτε τον κα­ταζητούσε ο βασιλιάς, φοβήθηκε και δραπέτευσε, δίνοντας το πρόσωπό του σε άλλον.

Αλλά και οι μάγοι Ιουλιανός, Απολλώνιος και Απουλήϊος, κατά την εποχή του βασιλιά Δομετιανού έκαναν διάφορα φανταστικά πράγ­ματα, ένα από τα οποία σώζεται στις διηγήσεις των παλαιοτέρων ανδρών. Όταν κάποτε διαδόθηκε στη Ρώμη θανατηφόρα ασθένεια και όλοι πέθαιναν εδώ και εκεί, παρακινούνταν οι μάγοι αυτοί από τον βασιλιά και από τους προκρίτους του να βοηθήσουν την πόλη που κατα­στρεφόταν. Λέγει λοιπόν ο Απουλήιος «Εγώ την επιδημία που απλώθηκε στο ένα τρίτο της πόλης θα την σταματήσω σε δεκαπέντε μέρες». Έπειτα ο Απολλώνιος «Και εγώ θα σταματήσω, είπε, την επιδημία που διαδόθηκε στο άλλο ένα τρίτο σε δέκα μέρες». Απαντώντας και ο διαπρε­πέστερος από αυτούς και πιο κοντινός στον διάβολο, λόγω της ματαιοδοξίας του, Ιουλιανός, είπε «Μέσα σε δεκαπέντε μέρες η πόλη ολόκλη­ρη θα καταστραφεί, και δεν θα περιμένει τη δική μας βοήθεια. Για μένα λοιπόν το άλλο τρίτο της πόλης που μου ανήκει, θα παύσει από τώρα η καταστροφή της επιδημίας». Και πραγματικά σταμάτησε. Και όταν παρακλήθηκε από τον βασιλιά σταμάτησε και των άλλων δύο μερών την ταχύτητα διάδοσης της επιδημίας.

Σε μερικά μέρη μάλιστα τα τελετουργικά τεχνάσματα του Απολ­λώνιου μέχρι και τώρα κάνουν θαύματα, άλλα για να αποστρέψουν τε­τράποδα ζώα και πτηνά, που μπορούν να βλάψουν τους ανθρώπους, άλλα πάλι για να συγκρατήσουν τα ρεύματα ποταμών που κυλούν άτα­κτα, και άλλα για να αποστρέψουν άλλα περιστατικά που προκαλούν φθορά και βλάβη στους ανθρώπους. Αυτά όμως δεν τα έκαναν οι δαίμο­νες μέσω αυτού μόνο όσο ήταν στη ζωή, αλλά και μετά τον θάνατό του, παραμένοντας στο μνήμα του, έκαναν κάποια θαύματα στο όνομά του, για να εξαπατήσουν αυτούς που εύκολα βλάπτονταν με αυτά από τον διάβολο. Τι θα μπορούσε όμως να πει κανείς για τα μαγικά έργα του Μανέθωνα, ο οποίος έγινε τόσο διάσημος στη μαγική απάτη, ώστε διαρ­κώς να περιγελά τον Απολλώνιο Τυανέα, ότι δήθεν δεν κατείχε την ακριβή εμπειρία της τέχνης Γιατί έπρεπε και αυτός, λέγει, όπως και εγώ, να κάνει μόνο με λόγο του αυτά που ήθελε να κάνει, και να μη παραδίνει σε κάποιες τελετές αυτά που κάνει.

Αγ. Αναστάσιος Σιναΐτης, Επίσκοπος Θεουπόλεως Αντιοχείας

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

Πόσον ζημιώνεται ο άνθρωπος, όταν δεν σκέπτεται πως παιδεύεται ως τέκνον Θεού και έχει λησμοσύνην της υιότητος!

Πόσον ζημιώνεται ο άνθρωπος, όταν δεν σκέπτεται πως παιδεύεται ως τέκνον Θεού και έχει λησμοσύνην της υιότητος! Απόλυτον καθήκον και απαραίτητον επιβάλλει η αγάπη των γνησίων γονέων, να ασκήσουν επί των ιδίων τέκνων την παιδείαν. Εφ’ όσον λοιπόν ο Θεός είναι πατέρας μας, παιδεύει τα ίδιά Του τέκνα προς παιδαγωγικήν μόρφωσιν, ίνα μεταλάβουν της αγιότητος Αυτού. «Υιέ μου μη ολιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδέ εκλύου υπ’ αυτού ελεγχόμενος» ( Παροιμίαι 3,11 ). Η λησμοσύνη λοιπόν των Χριστιανών επί του ιδίου αυτών Πατρός, του Θεού, είναι μέγα κακόν, διότι, όταν η πατρική ράβδος τους κτυπήση ( πόνος, θλίψεις, πειρασμοί, κ.λ.π. ), απελπίζονται, τους κυριεύουν μύριοι λογισμοί και η παιδεία των γίνεται λίαν επίμοχθος χωρίς καμμίαν παράκλησιν.

Πόσον ωραία, μας λέγει ο Απόστολος Παύλος: « Εκλέλησθε, λέγει, της παρακλήσεως, ήτις υμίν ως υιοίς διαλέγεται» ( Εβρ. 12,5 ), ελησμονήσαμεν, λέγει, την παρήγορον συμβουλήν, ότι ως παιδιά Του ο Θεός διαλέγεται προς ημάς. Είναι αναπόφευκτος η παιδεία Κυρίου προς τα ίδιά Του παιδιά, τα οποία Αυτός γνωρίζει. Ο Θεός δεν χαρίζει, ο Θεός υπό νοσηράς αγάπης-την οποίαν πολλοί ανόητοι γονείς ασκούν επί των ιδίων των τέκνων και η οποία νοσηρά αγάπη κατόπιν θα επιφέρη εις τα αγαπώμενα την καταστροφήν των και την αιώνιον κόλασίν των-δεν κλέπτεται, ως απαθής και άγιος, ούτως ώστε, δια να μη λυπήση τα αγαπώμενα τέκνα Του, να παραβλέψη τας παρεκτροπάς των και την αμορφωσύνην των. Όχι μύρια όχι! Είναι Θεός έχων γνησίαν αγάπην προς τα παιδιά Του, θα τα παιδεύση, θα τα νουθετήση, θα δεσμεύση την ελευθερίαν των και θα τα επιπλήξη κατά διαφόρους τρόπους, δια να μορφώση τους κακούς χαρακτήρας προς τους ιδίους Του αγίους χαρακτήρας προς δόξαν και έπαινον εν Χριστώ Ιησού.

Και ο Χριστός, όταν ήτο επί της γης, Τέκνον ηγαπημένον του Πατρός, εξησκήθη εις την παιδείαν Κυρίου, όχι, ότι είχε χρείαν ο αναμάρτητος Θεός, αλλά προς σωτηρίαν του ανθρώπου και προς ημετέραν νουθεσίαν και παράδειγμα, ίνα ακολουθήσωμεν τοις ίχνεσιν Αυτού, « ει δυνατόν εστι παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως Συ, γενηθήτω το θέλημά Σου» ( Ματθ. 26,39 ).

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης 

elderephraimarizona.blogspot.gr

Πώς να σώσω την ψυχή μου;

Τι να πει κάποιος σε έναν άνθρωπο που ρωτάει: “Πώς μπορώ να σώσω την ψυχή μου;”

Αυτό: Μετανόει, και ενισχυμένος με τη δύναμη της χάριτος των αγίων Μυστηρίων, προχώρα την οδό των εντολών του Θεού, υπό την καθοδήγηση που η Αγία Εκκλησία σού δίνει μέσω της θεόσδοτης ιεροσύνης. Όλο αυτό πρέπει να γίνει μέσα σε ένα πνεύμα ειλικρινούς πίστης που δεν κρατά καμία επιφύλαξη.

Έπειτα, τι είναι πίστη;

Η πίστη είναι η ειλικρινής ομολογία ότι ο Θεός, ο οποίος λατρεύεται, η Αγία Τριάδα, που δημιούργησε όλα τα πράγματα και προνοεί για όλα, σώζει εμάς τους πεσμένους, μέσω της δύναμης του σταυρικού θανάτου του ενσαρκωμένου Υιού του Θεού, με τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος μέσα στην Αγία Εκκλησία Του...

Η αρχή της ανακαίνισης, που ξεκινάει σε αυτή τη ζωή, θα εμφανιστεί σε όλη της τη δόξα στο μέλλοντα αιώνα, με έναν τρόπο που το μυαλό δεν μπορεί να κατανοήσει, ούτε η γλώσσα να εκφράσει.

Ω, Θεέ μας, πόσο μεγάλες είναι οι υποσχέσεις σου!

Και μετά πώς περπατάει κάποιος απαρέγκλιτα στην οδό των εντελών;

Αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί με μία λέξη, γιατί η ζωή είναι σύνθετο πράγμα. Ορίστε τα απαραίτητα:

α) Μετανόησε, και γύρισε στον Κύριο, αναγνώρισε τις αμαρτίες σου, κλάψε γι’ αυτές, με βαθιά συντριβή, και ομολόγησέ τες ενώπιον του πνευματικού σου πατέρα. Υποσχέσου με το στόμα και με την καρδιά μπροστά στο πρόσωπο του Κυρίου να μην τον προσβάλεις περαιτέρω με τις αμαρτίες σου.

β) Έπειτα, διατηρώντας το Θεό στο μυαλό και την καρδιά, προσπάθησε να εκπληρώσεις στην πραγματικότητα τις υποχρεώσεις και τις καταστάσεις, τις οποίες σου επιβάλλει η ύπαρξή σου στη ζωή.

γ) Σ’ αυτή την εργασία φρούρησε προ πάντων την καρδιά σου από κακές σκέψεις και συναισθήματα — υπερηφάνεια, ματαιοδοξία, θυμός, κατάκριση, έχθρα, φθόνος, περιφρόνηση, απελπισία, προσκόλληση σε πράγματα και πρόσωπα, διασκεδασμός του νου, άγχος, όλες τις αισθησιακές ηδονές και οτιδήποτε χωρίζει το μυαλό και την καρδιά από το Θεό.

δ) Προκειμένου να μείνεις σταθερός σε αυτή την εργασία, αποφάσισε εκ των προτέρων: να μην παρατήσεις αυτό που αναγνωρίζεις απαραίτητο, ακόμα κι αν αυτό ισοδυναμεί με θάνατο. Για να το πετύχεις αυτό, όταν αρχικά αποφασίσεις να το κάνεις, πρόσφερε τη ζωή σου στο Θεό ώστε να ζεις όχι για τον εαυτό σου, αλλά για το Θεό μόνο.

ε) Στήριγμα για μια τέτοια ζωή είναι μια ταπεινή προσφορά του εαυτού μας στη θέληση του Θεού, και όχι να στηριζόμαστε στον εαυτό μας· ο πνευματικός στίβος στον οποίο ολοκληρώνεται αυτή η ζωή είναι η υπομονή, μια απαρέγκλιτη σταθερότητα στις τάξεις της λυτρωμένης ζωής, με μια χαρούμενη καρτερικότητα για όλους τους κόπους και τα δυσάρεστα που συνδέονται μ’ αυτή.

στ) Στήριγμα για την υπομονή είναι η πίστη — δηλαδή η διαβεβαίωση ότι, εργαζόμενος κατ’ αυτό τον τρόπο για το Θεό, εσύ είσαι δούλος Του και αυτός είναι ο Κύριός σου, ο οποίος βλέπει τις προσπάθειές σου, χαίρεται μ’ αυτές και τις εκτιμά – η ελπίδα – ότι η βοήθεια του Θεού η οποία σε προστατεύει πάντα, είναι πάντα έτοιμη και σε περιμένει, και θα κατέλθει σε σένα στο χρόνο που την χρειάζεσαι, ότι ο Θεός δε θα σε απαρνηθεί στο τέλος της ζωής σου, και θα σε κρατήσει πιστό στις εντολές του εδώ, ανάμεσα σε όλους τους πειρασμούς, θα σε οδηγήσει μέσω του θανάτου στην αιώνια βασιλεία Του – η αγάπη – που σκέφτεται μέρα και νύχτα τον αγαπημένο Κύριο, προσπαθεί με κάθε τρόπο να κάνει μόνο ό,τι τον ευχαριστεί, και αποφεύγει όλα όσα τον προσβάλουν με σκέψη, λόγο ή πράξη.

ζ) Τα όπλα μιας τέτοιας ζωής είναι: οι προσευχές στο ναό και στο σπίτι, ειδικά η νοερή προσευχή, η νηστεία ανάλογα με τη δύναμή μας και τους κανόνες της εκκλησίας, η επαγρύπνηση, η μόνωση, η χειρωνακτική εργασία, η συχνή εξομολόγηση των αμαρτημάτων, η Θεία Κοινωνία, η ανάγνωση του Λόγου του Θεού και των κειμένων των Αγίων Πατέρων, οι συνομιλίες με θεοσεβείς ανθρώπους, η συχνή συζήτηση με τον πνευματικό μας πατέρα για όλα τα γεγονότα της εσωτερικής και εξωτερικής ζωής μας. Το θεμέλιο όλων αυτών των έργων κατά μέτρο, χρόνο και τόπο είναι η σοφία, με τη συμβουλή εκείνων που είναι πεπειραμένοι.

η) Φρούρησε τον εαυτό σου με φόβο. Γι’ αυτό να θυμάσαι το θάνατο—το τέλος, την κρίση, την κόλαση, την ουράνια Βασιλεία.

θ) Προ πάντων να είσαι προσεκτικός με τον εαυτό σου: κράτα το νου νηφάλιο και την καρδιά ατάραχη.

ι) Θέσε ως τελικό στόχο το άναμμα της φλόγας του πνεύματος, ούτως ώστε η πνευματική πυρκαγιά να κάψει την καρδιά σου και, συγκεντρώνοντας όλες σου τις δυνάμεις, άρχισε να χτίζεις τον εσωτερικό άνθρωπο και τελικά κάψε τα βάρη των αμαρτιών και των παθών σου.

Τακτοποίησε τη ζωή σου με αυτό τον τρόπο, και με τη χάρη του Θεού θα σωθείς.

http://www.pentapostagma.gr/

“Από ενού χρονού παιδί με εσυνείθισαν οι γονέοι να κάνω μετάνοιες…” (Μακρυγιάννης)

Μακρυγιάννης και Ορθοδοξία

“Από ενού χρονού παιδί με εσυνείθισαν οι γονέοι να κάνω μετάνοιες……”

Η συμβολή του στρατηγού Μακρυγιάννη στην εδραίωση της Ορθοδοξίας στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος, πιστεύουμε ότι δεν έχει αποτιμηθεί. Τελικά ίσως γίνει γνωστό ότι η προσφορά του σ’αυτό τον τομέα, ήταν εξ’ίσου μεγάλη με αυτή του αγωνιστή Μακρυγιάννη στις μάχες της επαναστάσεως. Το σπίτι του ( ο χώρος προσευχής του στις εικόνες ) είχε μεταβληθεί παραβολικά σε στρατηγείο της Αγίας Τριάδος. Αν και ο ίδιος έγραφε για υποταγμένους ΄΄διεφταρμένους Αρχιγερείς΄΄, την ίδια ώρα στα οράματά του Μακρυγιάννη ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός τον βεβαίωνε ότι στο σπίτι του είχε την « καθέδρα του». Βέβαια η κατανόηση των υπερφυσικών οραμάτων και πνευματικών εμπειριών του Μακρυγιάννη είναι δυνατή, αλλά και σύμφωνη με την εμπειρία της Ορθόδοξης παραδόσεως, είναι επίσης αληθής – πραγματική, όμως είναι πλήρως ακατανόητη από όλους όσους είναι μακριά από κάθε προσωπική εμπειρία της Ορθοδόξου ζωής, και ζούν αποκλειστικά ψευδοορθολογικά, με πλήρη άγνοια από κάθε πνευματική εμπειρία και άρα την αντίστοιχη γνώση.

«Ξακολουθούσα εις αυτό ( τις μετάνοιες ), το μεγαλοβδόμαδον…., την Μεγάλη Τετράδη και Μεγάλη Παρασκευή – και το Μεγάλο Σάββατο – να μεταλάβομεν- και να κάνω αυτές τις δύο μέρες, Τετράδη και Παρασκευή, από τρείς χιλιάδες τρακόσιες μετάνοιες το μερόνυχτον. Αυτά, αδελφοί αναγνώστες, σας ορκίζομαι ( που είδα) σε αυτά της Θεία Πρόνοιας οπού γράφω σε τούτο, τι είδα τις δύο αυτές ημέρες, και καταξοχή της Μεγάλης Παρασκευής, και τα μπρούμουτα όπου ήμουν. Και όταν σήκωσα τα μάτια μου εις τους ουρανούς και ( τις) εικόνες, πρώτα είδα ένα μικρόν φώς, και ευτύς άξηνε και έγινε ένας λαμπρός δεσπότης, και πλησίον του άλλος, και η Θεοτόκο, και πλήθος σώματα, και έλαμπαν, και σε ολίγον ήταν όλα μαυροφορεμένα,……και προσφέρνω ( εις το εξής) αυγή και βράδυ, από χίλιες τρακόσες μετάνοιες και εκατό με το κομπολόγι, και ότι μπορέσω όταν θα πάγω εις την δουλειά μου και όταν γυρίσω οπίσου, να Τον ευκαριστήσω ( τον Θεό ), ο αμαρτωλός……

Τις έξι, του αγίου Νικολάου, ήρθε εις το σπίτι μου ο άγιος Νικόλας και άλλοι πολλοί άγιοι, και μου λέγει ο α-Νικόλας: Τι κάνεις, γέρο – Γιάννη; Ο Θεός σε γλίτωσε εσένα και την πατρίδα από τις λάσπες και από τους κιντύνους της κακίας. Στο εξής να είσαι προσεχτικός, να μην σε βουλώσουνε, ότι όλο εις αυτό εργάζονται, και έχε τις ελπίδες σου εις τον αφέντη μας και τίποτα δεν μπορούν να σου κάμουν, και ότι θα σού λέγει ο (άγιος) Γιάννης και η ( αγία) Κατερίνη να τους ακούς. Και το παιδί , εκείνος οπού θα σου το γυρέψει αύριον να το βαφτίσει, να το δώσεις.

Την αυγή μου το γύρεψε ο Χαντζηχρήστος και τόδωσα τον λόγο μου…….

Όταν περικαλιώμαι, ο αμαρτωλός, την Θεοτόκον και τους αγίους να πρεσβέψουν εις την αγία Τριάδα, εις τον αφέντη μας, βλέπω τις μετάνοιες οπού γένονται ( από την Παναγία) και πόση εσπλαχνία της Θeοτόκος, και πόσον κόπον και αγώνα δια της πρεσβείας της δια να μας σώσει. Δεν μπορώ να σας περιγράψω αυτά, ότι τα μάτια μου δεν τ’αφήνουν τα δάκρυα να ιδούνε να σας γράψω. Και τώρα, οπού σας γράφω, το ίδιον ποτίζουν το χαρτί καυτά δάκρυα Τι τζιβαϊρικόν ( στολίδι) πολυτίμιτον έχομεν οι ορθόδοξοι χριστιανοί και δεν το γνωρίζομεν, οι ταλαίπωροι, και μας τυφλώνει η κακία μας και η παραλυσία μας και η διοτέλεια μας, και χανόμαστε αδίκως εδώ και εις την άλλη ζωή, και φεύγομεν από την δικιοσύνη του Θεού και της βασιλείας του και εργαζόμαστε έργα του διαβόλου!…»

Ο Μακρυγιάννης περιγράφει με πόνο ψυχής και με πίκρα, την περιφρόνηση της Ορθοδοξίας και τον πόλεμο που διεξάγονταν εναντίον της, με αφανείς μοχλούς τους ξένους, και τους πολιτικούς συνεργάτες τους. Δεν έμεινε όμως απαθής ούτε αδράνησε, πολέμησε με όλες του τις δυνάμεις, κέρδισε μάχες, βοήθησε τα μέγιστα στη στερέωση της Ορθοδόξου πίστεως στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος.

«Όταν πιαστήκαμεν εις την Συνέλεψη ( Βουλή) δια την θρησκεία, πριν αυτό να μιληθεί, όλοι οι πρέσβες θυσίασαν πλήθος τραπέζια και χρήματα να μπορέσουν να κάμουν τον σκοπόν τους. Να μην γένει τίποτας, επιαστήκαμεν εκείνη την ημέρα πολύ. Από την φιλονικία την πολλή λέγει ο Μεταξάς να το βάλομεν εις τον ψήφον. Του λέγω αυτεινού και όσοι ήταν σύνφωνοι, θρησκεία δεν βαίνομεν εις τον ψήφο. Ορθόδοξοι χριστιανοί ,να κομματιαστούμεν, δυτικοί και ανατολικοί, ότι σήμερα πεθαίνομεν όλοι, τους λέγω, εδώ μέσα. Τότε, χωρίς να την βάλομεν εις τον ψήφο, έγινε πανψηφεί, και οι περί και οι κατά δεν μπορούσαν να κάμουν αλλιώς. Τότε όλοι αυτείνοι οι βουλωμένοι, και ντόπιοι και ξένοι, μείναν πολύ νεκρωμένοι και πολύ αγαναχτισμένοι αναντίον μου και νέργησαν δολοφονία, και ο Θεός τους νέκρωσε την θέλησήν τους.»

Είναι προφανές ότι η φλόγα της πίστεως στον Μακρυγιάννη, που άλλωστε από νεαρή ηλικία υπήρχε μέσα του, στερεώθηκε και ενισχύθηκε από πλήθος έκτακτων θεϊκών επεμβάσεων, που ο ίδιος τις περιγράφει και δεν έχουμε κανένα λόγο να μην τον πιστέψουμε. Με τους απαξιωτικούς και προσβλητικούς όμως χαρακτηρισμούς που έγιναν κατά καιρούς για το πρόσωπο του Μακρυγιάννη, από διάφορους νάνους, ΄΄ασήμαντους΄΄ χαρτοπόντικες και ‘’ γυναικάρια πεπληρωμένα αμαρτίες ποικίλες πάντοτε μανθάνοντα και ουδέποτε εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν δυνάμενα’’, και λόγω ακριβώς αυτών των πνευματικών εμπειριών που περιγράφει, δεν θα ασχοληθούμε , κατά την λαική ρήση ΄΄ο μανάβης ότι έχει πουλάει΄΄.

«Με το πολύ, κοιμήθηκα. Έρχεται ένα πράμα και με ξυπνάγει, και τηράγω και έφεγγε όλος ο οντάς. Πρώτα ήταν ως σύγνεφο, ύστερα βλέπω την παντοδυναμίαν του και τον Χριστόν, την Θεοτόκον και καμόσους αγίους – το να σας παραστήσω την λάψην αυτείνη, δεν μπορώ – . Τότε μου λένε: Το φώς της Ορθοδοξίας αρκετά φέγγει συγκολλημένο εις τον σταυρόν, καρφωμένο, ματοκυλισμένο. Όστις έχει πίστη, από τον γκρεμνόν σώνει.. Όστις πίστη δεν έχει, τσακίζεται και συντρίβεται για πάντα……

Την άλλη βραδιά ήρθε ο Παντοκράτορας μόνος Του, οπού δεν ματαήρθε με τέτοιον τρόπον, με όλους τους αγίους. Ευτύς άναψε ο πολυέλαιος εις τη σάλα μόνος του. Πήγε πρώτα εις τις εικόνες, και από εκεί έξω. Δυό μεγάλα μανάλια οπού ελάμπανε, από τρείς λαμπάδες το καθένα, το’να το βάσταγε η Θεοτόκο, το άλλο ο α-Γιάννης, και εις το δεξιόν του ο Χριστός και όλοι οι άγιοι, και έλαμπε όλο το σπίτι, και ήταν όλοι, γιομάτη η σάλα, και εις τις εικόνες. Και ένας σταυρός οπού έλαμπε, και μεγάλη σιωπή. Τότε μου λέγει τρείς φορές: Γιάννη, Γιάννη, και Αγιάννη, ήρθα ( άλλοτε) και μόνος μου κάτω εις την οικίαν σου. Δεν απόλαψε άλλος τοιούτως σε τούτην την ζωή. Αυτό, μόνον εσύ, και όσα περικαλείσαι, όλα θα τ’απολάψεις, και από τούτα οπού βλέπεις να μην ειπείς ούτε του πνευματικού. Και μου είπε: Όσα σου λέγει το τέκνο Μου, και το τέκνο της μητέρας Του, είναι όλοι λόγοι δικοί μου, ότι καθάρισες την ψυχή σου, και τους έστειλα να φκιάσουνε το σπίτι σου. Του λέγει η χάρη της: Αφέντη μου, ο ταλαίπωρος, περικαλιώντας νύχτα και ημέρα, τρύπησαν τα γόνατά του και τα χέρια του, μαύρισαν και σάπισαν τα σανίδια από τα κλάματά του, τήρα το σανίδι πως είναι.

Τα ξέρω, λέγει η παντοδυναμία Tου. ( και όντως σάπισαν, δια το χατίρι της ματοκυλισμένης μου πατρίδος και θρησκείας. Δόξα, δόξα, δόξα το πανάγαθό σου όνομα, μιλεούνια φορές την ώρα, και της βασιλείας σου, οπού’γινε νεκρανάσταση).

– Μην λυπάσαι, Γιάννη, όσα περικαλείσαι νύχτα και ημέρα, πατρίδα, θρησκεία, και εκκλησίες οπού θέλεις να φκιάσεις, όλα θα γένουν στον καιρό τους…………, και μη σικλετίζεσαι και μουσκεύεις τα μάτια σου νύχτα και ημέρα, και κάποτε σου κρυγιώνει η καρδιά σου, ότι ξοδιάζεσαι πολύ – πάλε θα λάβομεν, ξόδιασε τα παλιά. Αν ήξερες πόσο σου φκιάνω το σπίτι σου εδώ, και το παντοτινόν, και τι αξιώθης, μον’εσύ, να ιδείς εδώ, μόνον από την χαρά σου θα τελείωνες……, σου αφήνω εις την καθέντρα Μου ( δηλαδή στο σπίτι του Μακρυγιάννη) το τέκνο Μου και την μητέρα Του και αγίους, και δεν θ’απολείπουν, καθώς τους έχω διορίσει.

Εκεινής της φτωχής και το παιδί είναι γυμνά, να τα ντύσεις και να φκιάσεις μίαν σκέπη του τέκνου της Φανερωμένης οπού’ναι παρόν, και ένα σκέπασμα του δισκοπότηρού της, οπού το έχουν απεριποίητον και να τα στείλεις. Βάλτα εις τις εικόνες σου και τα λαβαίνουν και τα πάνε ( τά’φκιασα και τά’βαλα, και την αυγή δεν τα ήβρα). Και θα’ρθει κατατρεμός και αστένειες μεγάλες, μην φοβηθείς. ( Και όντως, μεγάλος πεθαμός έγινε, αστενήσαμεν, δόξα τω Θεώ δεν έπαθε κανείς.) Και όταν είπε αυτά, μου λέγει: Το παιδί εις το σκολειόν, το μεγάλο, πήγα και το ήβρα οπού κοιμάταν, το βλόγησα. Και ευλόγησε και όλα του σπιτιού τα παιδιά και όλη τη φαμελιά, και όταν αναλήφτη έγινε ένας μεγάλος βογκισμός οπού τα’ακούσαμεν όλοι, οπού σ’έπαιρνε τρομάρα.»

Στο δεύτερο λοιπόν ΄΄στορικό΄΄ του στρατηγού Μακρυγιάννη – τα Οράματα και Θάματα, που άρχισε να γράφει το 1851, μετά από τα περίφημα Απομνημονεύματά του – ο Μακρυγιάννης γίνεται αποκαλυπτικός θεολόγος με προφητικό και εσχατολογικό χαρακτήρα. Το γεγονός αποσιωπείται από δικούς και ξένους, διότι ο Μακρυγιάννης δεν ταιριάζει με το ΄΄καλούπι΄΄ που ΄΄πρέπει΄΄ να έχουν οι άνθρωποι του Θεού.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι αναφορές του Μακρυγιάννη για το μέλλον της Ελλάδος αλλά και του Κόσμου.

« Δι’αυτό της Τουρκίας, είναι καιρός οπού’δα εις τον ύπνο μου, ότι ένας λαμπροφορεμένος ως δεσπότης μου δίνει δύο χαρτιά τούρκικα και μου λέγει: Δώσ’τα του ( άγιου) Σπυρίδωνα, οτ’ είναι τα παλιά προικοσύφωνα της Τουρκίας, και να της τα δώσει, ότι εγώ έκαμα νέα …..

…..και ευτύς βγαίνει ένας και είχε μιάν μεγάλη τρομπέτα και την έβαλε εις το στόμα του και φώναξε πρώτα αριστερά και δεύτερα δεξιά, και ευτύς κίνησαν δύο καβαλαραίγοι με τις σημαίες, και συχρόνως ο σταυρός, και ακολουθούσαν μαζί τους από πίσω στρατέματα.. Ύστερα άρχισε μια θάλασσα και γιομάτη όλο καράβια, μεγάλα και τρανά, με διάφορες σημαίες, και πλήθος από αυτά, πνιμένη όλη η θάλασσα, όλο διάβαιναν. Ύστερα άρχισαν μυρμήγκοι στρατεμάτων, μαύροι, κόκκινοι και τα εξής. Διαβαίνοντας και αυτά πολλή ώρα, παρουσιάζεται μία σαν αντάρα, καπνός πολύς, και ένας μεγάλος ποταμός όλο αίμα, και τελειώνοντας αυτά, άρχισαν τούρκικα γράμματα. Ο τουράς τους πρωτοβήκε και κίνησε ομπρός, και κοντά τα γράμματα. Τελειώνοντας αυτά, περνούν γράμματα δικά μας, έλεγαν – Παίρνει τέλος- Ύστερα περνούν ψηφιά ( αριθμητικά ψηφία) με αριθμούς πλήθος.

Πάλε βλέπω -Παίρνει τέλος το βασίλειον – .

Εσκοτίστηκα και από νου και από μάτια και απ’ούλα μου τα ήπατα, και αυτό μπόρησα να βγάλω. Πέφτω να ξεκουραστώ, στέκομαι με το κοντύλι, και εγώ δεν ξέρω τι να γράψω. Εκεί οπού’με γυρισμένος, βλέπω κάτω γράμματα μαύρα, τηράγω απάνω και περικαλιώμαι, τα βλέπω όλα άσπρα. Τέλος τούτο έβγαλα: – Θεία δίκη δίνει τέλος εις την ασέβειαν».

https://simeiakairwn.wordpress.com

Το αληθινό αποτρόπαιο πρόσωπο του «διαφωτισμού»

Όταν έγραφα τα μελετήματά μου για την 25η Μαρτίου και για το κρυφό σχολειό, αναγκάστηκα να διαβάσω όλες τις «σοφίες» των προοδευτικών ιστορικών σχετικά με τα θέματα αυτά. Εκεί λοιπόν είδα πως η κοινή επωδός όλων αυτών είναι το να καταγγέλλουν την εκκλησία ως σκοταδιστική και μεσαιωνική διότι είναι ενάντια στην πρόοδο και στο φως που έφερε στην ανθρωπότητα το κίνημα του διαφωτισμού. Και δεν έπαυαν φυσικά να τονίζουν το ότι η εκκλησία ήταν ενάντια στην επανάσταση του 21, την εκδήλωση της οποίας χρωστάμε αποκλειστικά και μόνον στον διαφωτισμό, ο οποίος είναι ότι πιο προοδευτικό υπήρξε στην γη, αφού σ’ αυτόν οφείλουμε όλοι οι άνθρωποι τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Tου Γιώργου Κεκαυμένου 

Υπόχρεοι λοιπόν όλοι οι άνθρωποι στον διαφωτισμό.

Όλοι;

Όλοι, αλλά όχι ακριβώς.

Γιατί όλοι αυτοί που λάβροι χαρακτηρίζουν ως σκοταδιστή όποιον τολμήσει να διατυπώσει την αντίθεση του στο κίνημα του διαφωτισμού «ξεχνάνε» να μας δείξουν και μια άλλη όχι και τόσο φωτεινή πλευρά του «αιώνα των φώτων»…

Ξεχνάνε δηλαδή να μας πούνε ότι καλά και άγια τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά αφορούν αποκλειστικά και μόνον την… λευκή φυλή. Ναι λοιπόν! Όλοι αυτοί οι φοβεροί και τρομεροί αντιρατσιστές των ημερών μας είναι οι υπέρμαχοι και οι διαπρύσιοι κήρυκες του πιο σκληρού ρατσιστικού κινήματος που εμφανίστηκε ποτέ, που δεν είναι άλλο από τον διαφωτισμό. Γι’ αυτό και όλοι οι μεγάλοι εκπρόσωποι του διαφωτισμού είναι πιο σκληροί ρατσιστές και μάλιστα με έναν ρατσισμό τόσον άγριο που σοκάρει βαθιά κάθε άνθρωπο που τον διαπιστώνει…

Ξεκινάμε λοιπόν με τις απόψεις που εξέφρασε ο κορυφαίος των κορυφαίων του διαφωτισμού, ο Βολταίρος, για τους μαύρους και τα… δικαιώματά τους!

Γράφει λοιπόν ο μέγας φιλόσοφος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα εξής… αντιρατσιστικά, καθώς περιγράφει τους μαύρους συνανθρώπους μας:

«Leurs yeux ronds, leur nez épaté, leurs lèvres toujours grosses, leurs oreilles différemment figurées, la laine de leur tête, la mesure même de leur intelligence, mettent entre eux et les autres espèces d’hommes des d i f f é r e n c e s prodigieuses »: Essai sur les moeurs, INTRODUCTION.[1]

«Τα στρογγυλά μάτια τους, η πλακουτσωτή μύτη τους, τα χείλια τους που είναι πάντα παχιά, τα διαφορετικά διαμορφωμένα αυτιά τους, το μαλλί στο κεφάλι τους, το μέτρο της ίδιας της νοημοσύνης τους, όλ’ αυτά ορθώνουν ανάμεσα σ’ αυτούς και τα άλλα είδη τεράστιες δ ι α φ ο ρ έ ς».

«[Ε]t ils n’ont d’homme que la stature du corps, avec la faculté de la parole et de la pensée dans un degré très éloigné du nôtre. Tels sont ceux que j’ai vus et examinés»: Essai sur les moeurs, INTRODUCTION.[2]

«Και δεν είναι άνθρωποι, παρά το παράστημα του σώματος, μιας κι η ικανότητα στο να 

διατυπώνουν την σκέψη τους απέχει υπερβολικά πολύ από την δική μας. Τέτοιοι είναι εκείνοι που έχω δει και έχω εξετάσει».

«[Ε]t on peut dire que si leur intelligence n’est pas d’une autre espèce que notre entendement, elle est fort inférieure. Ils ne sont pas capables d’une grande attention; ils combinent peu, et ne paraissent faits ni pour les avantages ni pour les abus de notre philosophie»: Essai sur les moeurs, κεφ. CXLI.[3]

«Εάν η αντιληπτικότητά τους δεν είναι τελείως διαφορετικής φύσης από την δική μας, είναι σε κάθε περίπτωση πολύ κατώτερη. Δεν είναι ικανοί στο να δείξουν οποιασδήποτε μεγάλη συγκέντρωση. Έχουν πολύ μικρή συνδυαστική ικανότητα και δεν δείχνουν ικανότητα να κατακτήσουν ούτε τα πλεονεκτήματα ούτε για τις καταχρήσεις της φιλοσοφίας μας».

Και το καλύτερο:

«C’est une grande question parmi eux s’ils son descendus des singes, ou si les singes sont venus d’eux. Nos sages ont dit que l’homme est l’image de Dieu: voilà une plaisante image de l’Etre éternel qu’un nez noir épaté, avec peu ou point d’intelligence! Un temps viendra, sans doute, où ces a n i m a u x sauront bien cultiver la terre, l’embellir par des maisons et par des jardins, et connaître la route des astres. Il faut du temps pour tout»: Lettres d’Amabed, Septième lettre. D’Amabed.[4]

«Ένα σπουδαίο ζήτημα είναι επίσης το αν προέρχονται [οι Αφρικανοί] από τους πιθήκους ή εάν οι πίθηκοι προέρχονται από αυτούς. Οι σοφοί μας μας έχουν πει ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα Θεού. Να λοιπόν μια ωραία εικόνα του θείου κατασκευαστή: Μια πλακουτσωτή μαύρη μύτη με ελάχιστη ή και ανύπαρκτη νοημοσύνη. Σίγουρα θα έρθει καιρός που θα μάθουν ακόμη και αυτά τα ζ ώ α πώς να καλλιεργούν καλά το έδαφος, να καλλωπίζουν τα σπίτια και τους κήπους τους και να γνωρίσουν τις πορείες των αστεριών: Ο οποιοσδήποτε χρειάζεται τον χρόνο του για όλα».

Τι αηδία αισθάνονταν αλήθεια για τους μαύρους ο κορυφαίος του διαφωτισμού και ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Βολταίρος! Και πόσο πολύ τον ενοχλούσε η διδασκαλία της αγίας Γραφής ότι όλοι οι άνθρωποι κατάγονται από έναν και μόνον ζευγάρι, τον Αδάμ και την Εύα! Και πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού για όλους τους ρατσιστές αυτή η διδασκαλία της Βίβλου είναι κόκκινο πανί. (Βλέπε σχετικά την καταπληκτική ανάλυση του William B. Cohen,The French Encounter With Africans: White Response to Blacks, 1530-1880, Indiana University Press 2003, σ. 84 κ. εξ.).

Και φυσικά αυτή είναι μια ελάχιστη σταχυολόγηση από τα όσα ωραία αντιρατσιστικά έχει γράψει ο Βολταίρος για τους μαύρους.

Και ήταν μόνον ο Βολταίρος που είχε αυτές τις… ανθρωπιστικές και πολύ αντιρατσιστικές απόψεις; Όχι βέβαια! Να τι λέει ο μεγάλος επίσης φιλόσοφος των φώτων Δαυίδ Χιουμ:

«I am apt to suspect the Negroes, and in general all other species of men, to be naturally inferior to the whites. There never was any civilized nation of any other complection than white, nor even any individual eminent in action or speculation. No ingenious manufactures among them, no arts, no sciences… Such a uniform and constant difference could not happen, in so many countries and ages, if nature had not made an original distinction between these breeds of men»: Of national characters, in Essays: Moral, Political and Literary.[5]

«Είμαι σε θέση να υποψιαστώ πως οι νέγροι, και γενικά όλα τα άλλα ανθρώπινα είδη, ότι είναι φύσει κατώτερα από τα λευκά. Δεν υπήρξε ποτέ πολιτισμένο έθνος άλλου χρώματος εκτός από λευκό, ούτε ακόμα και οποιοδήποτε άτομο που να διέπρεψε στην δράση ή την κερδοσκοπία. Καμία έξυπνη κατασκευή μεταξύ τους, καμία τέχνη, καμία επιστήμη… Μια τέτοια ομοιόμορφη και σταθερή διαφορά δεν θα μπορούσε να συμβεί, σε τόσες πολλές χώρες και ηλικίες, εάν η φύση δεν είχε κάνει μια αρχική διάκριση σ’ αυτές τις ανθρώπινες φυλές». Είναι πασίγνωστο πως ο μεγάλος αμερικανός πρόεδρος Θωμάς Τζέφερσον, ο οποίος μάλιστα όταν ήταν στο Παρίσι πήρε μέρος στην σύνταξη της περίφημης διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη ήταν ιδιοκτήτης εκατό και πλέον μαύρων δούλων. Σε αντιρατσιστική… έκρηξη θα συλλάβουμε τώρα και τον μεγάλο φιλόσοφο της… ΗΘΙΚΗΣ (εδώ πεθαίνουμε στα γέλια) Εμμανουήλ Καντ (ναι, ο διάσημος Καντ!), ο οποίος λέει τα εξής:

«Die Negers von Afrika haben von der Natur kein Gefühl, welches über das Läppische stiege. Herr Hume fordert jedermann auf, ein einziges Beispiel anzuführen, da ein Neger Talente gewiesen habe, und behauptet: daß unter den hunderttausenden von Schwarzen, die aus ihren Ländern anderwärts verführt werden, dennoch nicht ein einziger jemals gefunden worden, der entweder in Kunst oder Wissenschaft, oder irgend einer andern rühmlichen Eigenschaft etwas Großes vorgestellt habe, obgleich unter den Weißen sich beständig welche aus dem niedrigsten Pöbel empor schwingen und durch vorzügliche Gaben in der Welt ein Ansehen erwerben. So wesentlich ist der Unterschied zwischen diesen zwei Menschengeschlechtern, und er scheint eben so groß in Ansehung der Gemüthsfähigkeiten, als der Farbe nach zu sein»: Beobachtungen über das Gefühl des Schönen und Erhabenen, Vierter Abschnitt.[6]

«Οι νέγροι της Αφρικής δεν έχουν λάβει από τη φύση καμία νοημοσύνη που εξυψώνεται επάνω από τον ανόητο. Ο κ. Χιουμ προκαλεί οποιονδήποτε να αναφέρει ένα και μόνον παράδειγμα κάποιου νέγρου που να έχει εκδηλώσει κάποιο ταλέντο. Όπως αυτός βεβαιώνει, μεταξύ των εκατοντάδων χιλιάδων μαύρων που έχουν περιπλανηθεί μακριά από τις χώρες τους, αν και πάρα πολλοί από αυτούς έχουν απελευθερωθεί, ούτε ένας δεν έχει υπάρξει που να επιτύχει κάτι μεγάλο είτε στην τέχνη είτε την επιστήμη είτε σε οποιοδήποτε άλλο αξιέπαινο θέμα. Αντίθετα, μεταξύ των λευκών οι άνθρωποι ανεβαίνουν συνεχώς επάνω από το χαμηλό σημείο όπου βρίσκονται και εξελίσσονται μέσω των ανώτερων προσόντων τους, αποκτώντας στον κόσμο φήμη. Η διαφορά λοιπόν μεταξύ των δύο φυλών είναι ουσιαστική:Εμφανίζεται να είναι εξίσου μεγάλη και όσον αφορά τις ικανότητες του μυαλού όπως ακριβώς και στο χρώμα». Και θα κλείσω αυτήν την σύντομη περιδιάβασή μου στον υπέροχο και… ολοφώτεινο κόσμο του διαφωτισμού με τα όσα αποκαλυπτικά είπε ο Αβραάμ Λίνκολν σχετικά με τα δικαιώματα που θα μπορούσαν να έχουν οι μαύροι στην Αμερική, μετά την απελευθέρωσή τους:

«I will say, then, that I AM NOT NOR HAVE EVER BEEN in favor of bringing about in any way the social and political equality of the black and white races—that I am not, nor ever have been, in favor of making voters or jurors of negroes, nor of qualifying them to hold office, nor to i n t e r m a r r y with White people; and I will say in addition to this that there is a physical difference between the White and black races which will ever FORBID the two races living together on terms of social and political equality. And inasmuch as they cannot so live, while they do remain together, there must be the position of superior and inferior, and I, as much as any other man, am in favor of having the superior position assigned to the White race»: 4th Lincoln-Douglas debate, 18 ix. Collected Works, τ. 3, σσ. 145-146.[7]

«Θα πω, λοιπόν, ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΥΤΕ ΗΜΟΥΝ ΠΟΤΕ υπέρ του να επιφέρω με κάθε τρόπο την κοινωνική και πολιτική ισότητα της λευκής με τη μαύρη φυλή. Επίσης, δεν είμαι ούτε ήμουν ποτέ υπέρ του να καταστήσουμε τους νέγρους ψηφοφόρους ή ένορκους, ούτε υπέρ του να τους δώσουμε την δυνατότητα να διαχειρίζονται γραφεία, ούτε είμαι υπέρ του να παντρεύονται οι νέγροι με λευκούς. Και θα πω επιπλέον ότι υπάρχει μια φυσική διαφορά μεταξύ των λευκών και των μαύρων που ΘΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ για πάντα τις δύο αυτές φυλές να ζήσουν μαζί με όρους κοινωνικής και πολιτικής ισότητας. Και δεδομένου ότι δεν θα μπορούν να ζήσουν έτσι, ενώ θα συνυπάρχουν στον ίδιο τόπο, θα πρέπει να υπάρξει ανώτερος και κατώτερος, και εγώ, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο άτομο, είμαι υπέρ της ανάθεσης την ανώτερης θέση στην λευκή φυλή».

Αυτός ήταν ο μεγάλος απελευθερωτής των μαύρων Αβραάμ Λίνκολν.

Νά την λοιπόν η εμετική κτηνωδία του διαφωτισμού σε όλο της το μεγαλείο. Ένας διαφωτισμός ο οποίος διακήρυξε σε όλους τους τόνους τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ισότητα, αλλά με έναν όρο: Όλα αυτά να αφορούν αποκλειστικά και μόνον την λευκή φυλή. Και όπως είναι γνωστό σε όλους μας, αυτά τα «λαμπρά» τα διδάγματα του διαφωτισμού δεν έμειναν μόνον στα χαρτιά, αλλά εφαρμόστηκαν με απόλυτη συνέπεια και σχολαστικότητα στα χρόνια που ακολούθησαν και με την αποικιοκρατία, αλλά και με τις ρατσιστικές διακρίσεις που καθιερώθηκαν επίσημα στις μεγαλύτερες χώρες της «φωτισμένης» Δύσης, με πρώτη και καλύτερη, φυσικά, την Αμερική.

Αυτός, φίλοι μου, είναι ο διαφωτισμός που θέλουν να δεχτούμε ως πρόοδο και φως όλοι οι «φωταδιστές» διανοούμενοι της πατρίδας μας. Αυτός είναι ο διαφωτισμός που όποιος τολμήσει να τον απορρίψει, ή έστω να τον αμφισβητήσει, χαρακτηρίζεται ως σκοταδιστής εχθρός της προόδου, της επιστήμης και όλα τα υπόλοιπα, γνωστά σε όλους. Αυτή είναι η φιλοσοφία στο όνομα της οποίας ομνύουν όλοι οι δυναμικοί αντιρατσιστές της εποχής μας.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να ξέρουμε τι θέλουν να μας πλασάρουν…

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

Γιὰ τὴ νέα Παιδεία

Γιατί τόση ἔνταση στὴ διαμαρτυρία μας γιὰ τὴ σύγχρονη «ἀνθρωπιστικὴ» παιδεία, ποὺ καλλιεργεῖ πλέον συστηματικὰ καὶ μεθοδευμένα ἡ πολιτικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας; Τί ζητᾶμε ἀπὸ μία ἡγεσία λυμεώνα τοῦ Ὀρθόδοξου λαοῦ μας; Ἀφοῦ τὸ λένε καθαρὰ καὶ ξάστερα οἱ ἄνθρωποι ὅτι διδάσκουν τοὺς μαθητὲς νὰ εἶναι χειραφετημένοι ἀπὸ ὅ,τι ὀνομάζεται πρόσδεση στὸ παρελθόν… Καὶ οἱ διδάσκοντες νὰ «ἑστιάσουν τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ μαθητῆ στὴν ἀνθρώπινη διάσταση τῶν θρησκειῶν». Ἄρα στοχεύουν σὲ μία νεολαία, ποὺ πιστεύει σ’ ἕναν Ἀρειανισμὸ ὅλων τῶν θρησκειῶν! Συμβουλεύουν ὅτι δὲν πρέπει «νὰ καταφεύγομε στὴ θαλπωρὴ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴ λύση τῶν προβλημάτων μας, ἀλλὰ στὸ ἄτομο». Ἄρα δὲν εἶναι κάποιοι ἰθύνοντες ποὺ λαθεύονται, ἀλλὰ στοχεύουν ἑκούσια καὶ συνειδητὰ στὸ γκρέμισμα τοῦ παραδοσιακοῦ μας πολιτισμοῦ.

Οἱ καλοπροαίρετοι εὐσεβεῖς Χριστιανοί, ποὺ ἀρθρογραφοῦν κατὰ τοῦ πνεύματος τῆς Νεοεποχίτικης Παιδείας, ποὺ ξετσίπωτα χειραγωγεῖ τὰ παιδιά μας στὸ μηδενισμό, φαίνεται ὅτι ἀγνοοῦν κάτι ἀκόμα χειρότερο. Τὸ ὅτι πρὶν ἀπὸ τοὺς ἰθύνοντες κάνουν τὸ ἴδιο καὶ οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν μας. Μὴν ὑπολογίζετε αὐτούς, ποὺ βαφτίζουν (ἀκόμα) τὰ παιδιά τους κι αὐτοὺς...

ποὺ γεμίζουν τὰ πεζοδρόμια γύρω ἀπὸ τοὺς ναοὺς στὶς 12 τὰ μεσάνυχτα τοῦ μεγάλου Σαββάτου. Μία κοινωνία μὲ τὶς ἑκατοντάδες χιλιάδες (ναί, ἑκατοντάδες χιλιάδες) ἐκτρώσεις τὸ χρόνο ὄχι μόνο δὲν συντηρεῖ τὴν Ὀρθόδοξη παράδοση, ἀλλὰ τὴ χρειάζεται μάλιστα τὴ Νεοεποχίτικη παιδεία, γιατί ἀλλιῶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κοιτάξει στὰ μάτια τὰ παιδιά της καὶ ν’ ἀπαντήσει στὰ καυτὰ ἐρωτήματά τους.

Εἶστε σίγουροι, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ὅτι σ’ ἕνα δημοψήφισμα γιὰ τὴ σημερινὴ παιδεία θὰ πλειοψηφοῦσαν οἱ ἀρνητικὲς ψῆφοι; Ὅταν ἐδίκαζαν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ πρεσβύτεροι τὸν Κύριο στὰ Ἱεροσόλυμα, πόσοι ἀπὸ τοὺς θεραπευθέντες καὶ ἀναστηθέντες ἀπ’ αὐτόν, πόσοι ἀπὸ τοὺς αὐτόπτες τῶν μοναδικῶν θαυμάτων του πῆγαν νὰ ἐκδηλώσουν τὰ εὐγνώμονα αἰσθήματά τους πρὸς τὸν γλυκύτατο εὐεργέτη τους;

Κι ἐγὼ πιστεύω ὅτι στὸ βάθος ὁ λαὸς μας κρύβει μία ὀρθόδοξη ψυχή. Τὴν Ἱστορία ὅμως δὲν τὴ γράφει μόνο τὸ βάθος, τὴ γράφει ἡ μαρτυρία, τὸ μαρτύριο. Αὐτὴ τὴ μαρτυρία δὲν τὴ δίνει ἡ σημερινὴ οἰκογένεια κι ἔτσι τὰ παιδιὰ μας ξεκινοῦν προδομένα ἀπὸ τὰ σπίτια τους κάθε πρωί, γιὰ νὰ πᾶνε σ’ ἕνα διεφθαρμένο σχολεῖο.

Ἡ Χαρμολίνα στὸ διήγημα «Ἡ θητεία τῆς πενθερᾶς» τοῦ Παπαδιαμάντη, ποὺ ἀνέτρεφε τὰ ὀχτὼ ἐγγονάκια της μὲ πολὺν κόπο ὁλημερίς, τὸ βράδυ τὰ ξάπλωνε στὰ στρωματάκια τους συχνὰ χωρὶς νὰ τὰ ξεντύσει, γιατί δὲν ἄντεχαν τὰ καημένα ἀπὸ τὴ νύστα, ἀλλὰ ποτὲ χωρὶς νὰ τὰ στήσει μπροστὰ στὸ εἰκόνισμα (καὶ συχνὰ κρατώντας τα ἀπὸ τὶς ἀμασχάλες γιὰ νὰ μὴν σωριαστοῦν κάτω), γιὰ νὰ κάνουν τὴν προσευχή τους. Αὐτὰ τὰ παιδάκια σ’ ὅποιο σχολεῖο κι ἂν πήγαιναν, δὲν θὰ διαφθείρονταν.

Αὐτοὶ οἱ Ἕλληνες σήμερα, ποὺ δὲν ἐκκλησιάζονται, κάνουν τὰ παιδιὰ τους ὄχι ἁπλῶς ὀκνηρὰ καὶ ἀμελῆ στὴν πίστη τους, ἀλλὰ ἐμπαθεῖς ἀθέους σὰν τοὺς σημερινοὺς ἰθύνοντες τῆς παιδείας, γιατί καὶ τὸ κακὸ προοδεύει ὅπως καὶ τὸ καλό.

Αὐτοὶ οἱ 97% τῶν Ἑλλήνων, ποὺ δὲν ἐκκλησιάζονται, βλέπουν τὸν ἐκτροχιασμὸ τῶν παιδιῶν τους, τὴ διαφθορὰ τους ἀπ’ τὴν ἴδια τὴν παιδεία τους καὶ ἁπλῶς λίγο ἐνοχλοῦνται γιὰ τὶς συνέπειες καὶ τοὺς κινδύνους. Κατὰ τ’ ἄλλα θεωροῦν ἀναπόφευκτη τὴν κατρακύλα καὶ δὲν ἀντιδροῦν.

Καὶ οἱ δάσκαλοι, ἰθύνοντες καὶ διδάσκοντες ἀπολογοῦνται: τί νὰ σᾶς κάνομε; Νὰ διδάξομε στοὺς μαθητὲς-παιδιὰ σας μία θρησκεία, ποὺ μέσα στὰ σπίτια τους δὲν τὴ βλέπουν, καὶ μία ἠθική, πού μέσα στὰ σπίτια τους τὴν περιγελοῦν; Τί θὰ γίνομε δηλαδὴ ἐμεῖς; Δὸν Κιχώτηδες τῆς παιδείας;

Κι ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς προβληματισμένους γονεῖς πολλοὶ προβληματίζονται γιὰ τὴν ἐνοχλητικὴ ἀπείθεια τῶν παιδιῶν τους, γιὰ τὴν πολυδάπανη διαφθορά τους, γιὰ τὴν κακὴ ὑπόληψη τῆς οἰκογένειας, γιὰ τὰ τρεξίματα στὰ νοσοκομεῖα καὶ στ’ ἀστυνομικὰ τμήματα. Πόσοι μποροῦν νὰ ποῦν στὸ παιδί τους: Παιδί μου, ἀγωνιῶ νὰ μὴ χάσεις τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, φοβοῦμαι μήπως καταλήξεις στὴν κόλαση;

Αὐτὸ τὸ μικρὸ ποσοστὸ τῶν πιστῶν ἔχει ἀπομείνει στὴν Ἐκκλησία μας καὶ στὸ ἔθνος μας. Βγεῖτε καὶ μετρῆστε τὶς σημαῖες, ποὺ στολίζουν τὰ μπαλκόνια μας κατὰ τὶς ἐθνικές μας ἑορτές. Κι ἂν ἀπαγορεύονταν καὶ τὰ βαρελότα τοῦ Πάσχα, θὰ ἦταν λιγότεροι οἱ πιστοὶ στὴν Ἀνάσταση.

Ἀκόμα δὲν πήραμε εἴδηση ἢ δὲν θέλομε νὰ παραδεχτοῦμε ὅτι ἡ πατρίδα μας εἶναι ὑπὸ κατοχὴν ἀδίστακτων καὶ καλὰ ὀργανωμένων πολιτιστικῶν κατακτητῶν. Τί ἐλπίδα ἔχομε παρακαλώντας τους καὶ ἀπειλώντας νὰ τοὺς πτοήσομε;

Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἐξυψώσει τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα τῶν πραγματικῶν πιστῶν της καὶ νὰ τοὺς καταρτίσει ἔτσι, ὥστε νὰ δίνουν μέσα ἀπὸ τὰ σπίτια τους στὰ δικά τους παιδιὰ τὴν ἀγωγή, ποὺ ζητοῦν ἀπὸ τοὺς συνδικαλιστὲς δασκάλους. Ἡ μεγάλη σημασία ποὺ δίνομε ἀκόμα στὴ σχολικὴ παιδεία εἶναι δεῖγμα τῆς ἀδιαφορίας μας γιὰ τὴν πραγματικὴ ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν μας.

Ὁ σύγχρονος πολιτισμὸς δημιούργησε ἄπειρες ἀπολαύσεις, πιὸ πολλὲς ἀπ’ τὶς ἀνάγκες μας· γι’ αὐτὸ ἱκανοποιώντας πολλὲς ἀνύπαρκτες στὴν ἀρχὴ ἀνάγκες ἔκανε καὶ τὶς ἀνύπαρκτες πραγματικές, ἀπαραίτητες. Τώρα τὰ παιδιὰ μας συνήθισαν κι αὐτὰ νὰ ἀγαποῦν καὶ νὰ ἐπιδιώκουν ἀγαθά, ποὺ ἀγγίζουν τὸ κορμάκι τους ἢ τὸ πολὺ πολὺ καὶ τὴν ψυχολογία τους. Τὰ παραδοσιακά μας ἀγαθὰ εἶναι μέσα ἀπὸ τὶς ἀρετὲς ἡ θέαση τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ, νὰ «δοῦμε Θεοῦ πρόσωπο» ὅπως λέμε. Κι αὐτὸ εἶναι ἄθλημα ἡρωικὸ καὶ ἐπώδυνο. Ἡ ἐποχή μας ὅμως εἶναι ἐποχὴ ἀγωνιώδους ἀναζήτησης ἡδονῶν καὶ ἀποφυγῆς θυσιῶν. Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ γενικὸ πνεῦμα τῶν σχολικῶν βιβλίων ἀλλὰ καὶ ἡ ὑπόθεση ὅλων τῶν κοινωνικῶν κινητοποιήσεων.

Ὀφείλει λοιπὸν (ἔτσι πιστεύω) ὁ κάθε εὐσεβὴς Χριστιανὸς καὶ φιλότιμος Ἕλληνας νὰ παρακολουθήσει τὸ πνεῦμα τῆς νέας παιδείας καὶ νὰ καλύψει μὲ δική του ἐνδοοικογενειακὴ πρωτοβουλία τὸ βαθὺ κενὸ (τὸ βάραθρο), ποὺ ἀφήνει ἀκάλυπτο ἡ σημερινὴ παιδεία. Δὲν μποροῦμε πιὰ νὰ ξεφορτωνόμαστε τὸ βάρος τῆς κατήχησης τῶν παιδιῶν μας στὰ χέρια τῆς κρατικῆς παιδείας. Καὶ ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι δύσκολο γιὰ πολλοὺς γονεῖς χαμηλῆς μόρφωσης, τὸ βάρος πέφτει στοὺς ὤμους τῆς ἐνορίας καὶ ἀκόμα ψηλότερα τῆς Μητρόπολης. Νὰ πάψουν πιὰ οἱ ἐνορίες νὰ εἶναι δημοτολόγια βαπτισθέντων καὶ νὰ γίνουν σχολεῖα γιὰ τὰ οὐσιώδη μορφωτικὰ στοιχεῖα τῶν νέων.

Οἱ προβληματισμένοι Ὀρθόδοξοι γονεῖς νὰ φέρουν τὰ παιδάκια τους στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ γίνει ἕνα σοβαρὸ καὶ θερμὸ κατηχητικὸ ἔργο. Τὸ λέω αὐτό, γιατί ὡς τώρα καὶ τὸ κατηχητικὸ ἔργο ἔχει σὲ μεγάλο βαθμὸ ἀλωθεῖ ἀπὸ ἕναν ἰδεολογικὸ καὶ ψυχολογικὸ χαρακτήρα, ὅπως γίνεται μὲ τὶς ἰδεολογίες τῶν κομματικῶν νεολαιῶν. Ἔχομε ἔλλειμμα δηλαδὴ πνευματικῆς ὡριμότητας καὶ θεολογικῆς κατάρτισης.

Ἐκεῖνο ποὺ δίνει πάντα μέσα στὴν Ἱστορία τὸ στίγμα τῆς ζωντανῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὸ πλῆθος τῶν μαρτύρων. Δηλαδὴ θὰ παρακαλέσουμε τὸ Θεὸ νὰ ἐνταθεῖ ὁ πόλεμος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, μέχρι νὰ μποῦμε στὸ στάδιο τῶν μαρτύρων κι ἔτσι ν’ ἀρχίσει ν’ ἀνεβαίνει τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα τῶν πιστῶν! Ἄρα αὐτὲς οἱ διαμαρτυρίες γιὰ τὸν κηρυγμένο πλέον πόλεμο τῆς Νέας Ἐποχῆς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας θὰ πρέπει νὰ σταματήσουν, καὶ ὁ πόλεμος αὐτὸς ν’ ἀντιμετωπιστεῖ μὲ τὸ ἐνθουσιαστικὸ καὶ πράο πνεῦμα τῶν Χριστιανῶν μαρτύρων ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Πρῶτο μέλημα τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ εἶναι ἡ σύνταξη παρασχολικῶν βιβλίων καὶ ἡ κατάρτιση δασκάλων, ποὺ θὰ κερδίσουν τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἐκτίμηση τῶν παιδιῶν καὶ τὴν ἀποδοχὴ βέβαια καὶ τὴν ἐνθάρρυνση τῶν γονιῶν. Ν’ ἀφήσομε λοιπὸν τὴν «εὐλαβῆ» γκρίνια καὶ νὰ μποῦμε στὴν ἐνθουσιαστικὴ μαρτυρία. Ὁ Θεὸς νὰ δώσει.

Κωνσταντῖνος Γανωτὴς

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Μέ αὐτό τό στεφάνι τῆς ὑπομονῆς, λέει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων, «ὁ Ἰησούς συνήθως στεφανώνει τούς ἀθλητές Του»

Με αυτό το στεφάνι της υπομονής, λέει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, «ο Ιησούς συνήθως στεφανώνει τους αθλητές Του».

Θεωρεί μάλιστα ως Μάρτυρες τους υπομένοντες και λέει ότι ο Χριστός έστεψε τους Μάρτυρες της υπομονής με στεφάνια που ήταν φτιαγμένα με λουλούδια κάθε είδους.

Οι υπομένοντες, λέει, έχουν πάντα προ οφθαλμών την «ημέραν της υπομονής του Κυρίου» και «μετέχοντας στη δική Του ζωή μπορούν και κάνουν υπομονή. Γιατί, με την υπομονή αξιώνονται να βρίσκονται πάντα δίπλα Του».

Και όταν η ψυχή τους συνθλίβεται στις μυλόπετρες του πόνου, ξέρει αυτή που να στραφεί και σε Ποιον να καταφύγει.

Ατενίζει Εκείνον, που «ώσπερ πελεκάν τετρωμένος τη καρδία» («Εγκώμια» του Όρθρου του Μεγάλου Σαββάτου), κρέμεται στο Σταυρό της Αγάπης.

Αγκαλιάζει έτσι και τον δικό του σταυρό και πορεύεται να συσταυρωθεί με Εκείνον, «ίνα και συζήση Αυτώ»..

http://orthognosia.blogspot.gr