.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

ΦΟΒΕΡΑ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ



«Λαέ μου, τί ἐποίησά σοι, 
καί τί μοι ἀνταπέδωκας;»

Ποτέ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶχε λιγώτερο Θεό μέσα του ὁ ἄνθρωπος ἀπό σήμερα. Ποτέ λιγώτερος Θεός ἀπό σήμερα. Σήμερα ὁ διάβολος »σαρκώθηκε» μέσα στόν ἄνθρωπο, γιά νά ἀποσαρκώσῃ τόν Θεάνθρωπο. 

Σήμερα ὅλο τό κακό μπῆκε στό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά ἀποδιώξῃ τόν Θεό ἀπό τό σῶμα. Σήμερα ὅλος ὁ Ἅδης μεταφέρθηκε στήν γῆ. Ποιός νά θυμᾶται ὅτι ἡ γῆ κάποτε ἦταν παράδεισος; Ἡ σημερινή πτῶσις τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀσυγκρίτως μεγαλύτερη ἀπό τήν πρώτη πτῶσι [τοῦ Ἀδάμ]. 
Τότε ὁ ἄνθρωπος ἀποστάτησε ἀπό τόν Θεό, ἀλλά σήμερα ἐσταύρωσε τόν Θεό, σκότωσε τόν Θεό. Ἄνθρωπε, πῶς ἀλλοιῶς νά σέ ὀνομάσω παρά διάβολο; Μά καί αὐτό εἶναι ὕβρις γιά τόν διάβολο. Ὁ διάβολος ποτέ δέν ὑπῆρξε τόσο κακός, τόσο ἔντεχνα κακός ὅπως ὁ ἄνθρωπος. Ὁ Κύριος κατέβηκε καί στόν Ἅδη, μά ἐκεῖ δέν τόν ἐσταύρωσαν. Ἐμεῖς ὅμως τόν ἐσταυρώσαμε! Δέν εἶναι λοιπόν οἱ ἄνθρωποι χειρότεροι ἀπό τόν διάβολο; Δέν εἶναι ἡ γῆ χειρότερος Ἅδης ἀπό τόν Ἅδη; Ἀπό τόν Ἅδη δέν ἔδιωξαν τόν Χριστό, ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι σήμερα τόν ἔδιωξαν ἀπό τήν γῆ, τόν ἔδιωξαν ἀπό τό σῶμα τους, ἀπό τήν ψυχή, ἀπό τήν πόλι τους…
Στά κατάβαθα τῆς ψυχῆς μου, ἀδελφοί, κουλουριάσθηκε σάν φίδι ἕνα πονηρό ἐρώτημα καί χαιρέκακα μέ ἐρωτᾶ: Ὑπῆρξε ἄραγε ποτέ καλός ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ μπόρεσε νά σταυρώσῃ τόν Χριστό;

Ἐσύ [ὁ οὐμανιστής] πιστεύεις στόν ἄνθρωπο. Καυχιέσαι γι’ αὐτόν. Τοῦ δίνεις μεγάλη ἀξία; Ὤ…! κοίταξε τόν ἄνθρωπο, κοίταξέ τον τήν Μεγάλη Παρασκευή, κοίταξέ τον πῶς σκοτώνει τόν Θεάνθρωπο καί πές μου, ἀκόμη τοῦ δίνεις μεγάλη ἀξία; 
Δέν αἰσθάνεσαι ντροπή πού εἶσαι ἄνθρωπος; 
Δέν βλέπεις ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι χειρότερος ἀπό τόν διάβολο;

Ξεχᾶστε ὅλες τίς ἡμέρες πρίν καί μετά τήν Μεγάλη Παρασκευή, δεῖτε τόν ἄνθρωπο στό πλαίσιο τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Δέν σᾶς φαίνεται ὁ ἄνθρωπος ἡ συμπύκνωσις ὅλων τῶν κακῶν, ὅλων τῶν πειρασμῶν, ὄλων τῶν ἀθλιοτήτων; Δέν δείχνει σήμερα ὁ ἄνθρωπος ὅτι ἡ γῆ ἀποτρελάθηκε; 
Δέν ἀπέδειξε σήμερα ὁ ἄνθρωπος ὅτι, σκοτώνοντας τόν Θεάνθρωπο εἶναι στ’ ἀλήθεια ἡ παραφροσύνη τῆς γῆς;

Καί ἡ Μέλλουσα Κρίσις δέν θά εἶναι, ἀδελφοί, φοβερώτερη ἀπό τήν Μεγάλη Παρασκευή· δέν θά εἶναι. Ἀναμφίβολα θά εἶναι λιγώτερο φοβερή, διότι τότε ὁ Θεός θά κρίνῃ τόν ἄνθρωπο, ἐνῶ σήμερα ὁ ἄνθρωπος κρίνει τόν Θεό. Σήμερα εἶναι ἡ Φοβερά Καταδίκη τοῦ Θεοῦ· Τόν καταδικάζει ὁ ἄνθρωπος. Σήμερα ὁ ἄνθρωπος ὁρίζει ὅτι ὁ Θεός ἀξίζει τριάκοντα ἀργύρια. 
Ὁ Χριστός τριάκοντα ἀργύρια! 
Καί εἶναι τάχα ἡ τελευταία φορά; 
Μήπως ὁ Ἰούδας εἶναι ὁ τελευταῖος ἀπό ἐμᾶς πού ἀποτίμησε τόν Χριστό τριάκοντα ἀργύρια;

Σήμερα ὁ ἄνθρωπος κατεδίκασε τόν Θεό σέ θάνατο. Αὐτή εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀνταρσία στόν οὐρανό καί στήν γῆ. Αὐτή εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία στόν οὐρανό καί στήν γῆ. Οὔτε οἱ πεπτωκότες ἄγγελοι δέν τό ἔκαναν αὐτό. Σήμερα ὡλοκληρώθηκε ἡ Φοβερά Δίκη κατά τοῦ Θεοῦ. Ποτέ δέν ὑπῆρξε πιό ἀθῶος κατάδικος. Ποτέ ὁ κόσμος δέν εἶδε πιό παράλογο δικαστή.

Περιγελᾶται σήμερα ὁ Θεός χειρότερα ἀπό κάθε ἄλλη φορά. Ὁ «παγγέλαστος Ἅδης» μπῆκε σήμερα στόν ἄνθρωπο καί περιγέλασε τόν Θεό καί κάθε τι τό θεϊκό. 
Περιγελᾶται σήμερα Ἐκεῖνος πού δέν ἐγέλασε ποτέ. 
Λένε πώς ὁ Κύριος ποτέ δέν ἐγέλασε, ἐνῶ συχνά τόν ἔβλεπαν νά κλαίει. 
Ὀνειδίζεται σήμερα Ἐκεῖνος πού ἦρθε νά μᾶς δοξάσῃ. 
Βασανίζεται σήμερα Ἐκεῖνος πού ἦρθε νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τά βάσανα. 
Παραδίδεται σήμερα σέ θάνατο Ἐκεῖνος πού ἔφερε τήν Αἰώνιο Ζωή. 
Ἄνθρωπε! ὑπάρχει τέλος στόν παραλογισμό σου; τέρμα στήν πτώση σου;

Σέ Ἐκεῖνον πού μᾶς ἐδώρισε τήν αἰώνια δόξα, ἀντιπροσφέραμε τόν Σταυρό, τό πιό εἰδεχθές ἀντίδωρο. Ἐσύ ὁ λεπρός, γι’ αὐτό τοῦ δωρίζεις τόν Σταυρό, ἐπειδή σέ ἐκαθάρισε ἀπό τήν λέπρα; Ἐσύ ὁ τυφλός, γι’ αὐτό σοῦ ἄνοιξε τούς ὀφθαλμούς, γιά νἄχεις μάτια νά φτιάξῃς τόν Σταυρό καί νά Τόν σταυρώσῃς ἐπάνω σ’ Αὐτόν. Ἐσύ ὁ νεκρός, γι’ αὐτό σέ ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν, γιά νά τόν στείλῃς στόν τάφο; Μέ χαρᾶς εὐαγγέλια ἐγλύκανε ὁ Γλυκύτατος Ἰησοῦς τό πικρό μυστήριο τῆς ζωῆς μας, ἀδελφοί, καί ἐμεῖς ἀντί αὐτῶν τοῦ προσφέρουμε τέτοια πίκρα;

«Λαέ μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας;»

Ἡ Μεγάλη Παρασκευή εἶναι ἡ ντροπή μας, ἀδελφοί, τό ὄνειδος καί ἡ ἀποτυχία μας. Κατά κάποιον τρόπο στόν Ἰούδα τόν Ἰσκαριώτη ἔχει μερίδιο ἡ ψυχή ὅλων μας. Ἄν δέν ἦταν ἔτσι, θά ἤμασταν ἀναμάρτητοι. Διά τοῦ Ἰούδα ὅλοι μας πέσαμε, ὅλοι μας προδώσαμε τόν Χριστό, ὅλοι μας καταλιμπάνουμε τόν Χριστό καί παραλαμβάνουμε τόν διάβολο, ἐναγκαλιζόμεθα τόν σατανᾶ. Ναί, τόν σατανᾶ. Γιατί στό ἱερό Εὐαγγέλιο γράφει: «καί μετά τό ψωμίον τότε εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον [τόν Ἰούδα] ὁ σατανᾶς» (Ἰω. ιγ΄ 27). Μετά ἀπό ποιό ψωμί; Μετά ἀπό ἐκεῖνο πού τοῦ ἔδωσε ὁ Χριστός· μετά πού Κοινώνησε· μετά πού πῆρε τόν Χριστό. Ἄχ, ὑπάρχει μεγαλύτερη πτῶσις, μεγαλύτερη φρίκη;

Ὤ φιλαργυρία, ἐσύ πρόδωσες τόν Χριστό! Ἐσύ καί σήμερα τόν προδίδεις. Τόν Ἰούδα, πού ἦταν μαθητής τοῦ Χριστοῦ, πού ἐπί τρία χρόνια ἦταν μαζί Του, πού ἦταν παρών σέ ὅλα τά θαύματα τοῦ Χριστοῦ, πού στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ καθάριζε λεπρούς, θεράπευε ἀρρώστους, ἀνάσταινε νεκρούς, ἔδιωχνε ἀκάθαρτα πνεύματα, αὐτόν τόν Ἰούδα ἡ φιλαργυρία τόν ἔκανε προδότη καί Χριστοκτόνο. Πῶς λοιπόν νά μή κάνῃ καί μένα καί σένα προδότη καί Χιστοκτόνο, ἐμένα πού δέν εἶδα ἐπί τρία χρόνια τόν Θεό ἐν σαρκί, πού δέν λεπρούς ἐκαθάρισα στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, οὔτε ἀσθενεῖς ἐθεράπευσα οὔτε νεκρούς ἀνέστησα; 
Ὁ Ἰούδας τόσον καιρό ἦταν μαζί μέ Ἐκεῖνον πού δέν εἶχε ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ, μαζί μέ Ἐκεῖνον πού καί μέ ἔργα καί μέ λόγια ἐδίδαξε πώς δέν πρέπει νά ἔχουμε πάνω μας οὔτε ἄργυρο οὔτε χρυσό. Ἐνῶ ἐγώ; Ἐνῶ ἐσύ; Δέν ξέρεις νά χαίρεσαι μέ τήν φτώχεια, ἀδελφέ, νά εἶσαι χαρούμενος μέ τήν φτώχεια; Ἔχε ὑπ’ ὄψιν σου πώς εἶσαι ὑποψήφιος Ἰούδας. 
Μή ρωτᾶς: «μή τι ἐγώ Κύριε;», διότι ἀναμφίβολα θά ἀκούσῃς τήν ἀπάντησι: ναί, «σύ εἶπας». Λαχταρᾶς τά πλούτη; Ἄναψε μέσα σου ἐπιθυμία γιά χρήματα; Νά ξέρεις ὅτι μέσα σου κυοφορεῖται ὁ Ἰούδας. Φίλε μου καί ἀδελφέ μου, μή ξεχνᾶς σέ ὅλη σου τήν ζωή: ἡ φιλαργυρία σταύρωσε τόν Χριστό, σκότωσε τόν Θεό· ἡ φιλαργυρία ἔκανε τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ ἐχθρό τοῦ Χριστοῦ, φονιά τοῦ Χριστοῦ. Καί ὄχι μόνο αὐτό: ἡ ἴδια σκότωσε καί τόν Ἰούδα. Ἡ φιλαργυρία ἔχει ἐκεῖνο τό καταραμένο ἰδίωμα, νά κάνει τόν ἄνθρωπο ὄχι μόνο Χριστοκτόνο ἀλλά καί αὐτο-κτόνο. Αὐτή σκοτώνει πρῶτα μέσα στήν ἀνθρώπινη ψυχή τόν Θεό καί ὕστερα σκοτώνει τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο.

Ὁ θάνατος εἶναι φοβερό μυστήριο, ἀδελφοί. Πιό φοβερό ὅμως εἶναι νά παραδίδουν οἱ ἄνθρωποι τόν Θεό σέ θάνατο καί νά ἐπιθυμοῦν νά τόν ἐξαφανίσουν ἐντελῶς. Σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἔγιναν φοβεροί γιά τόν Θεό, γιατί βασανίζουν τόν Θεό ὅπως κανείς ποτέ δέν Τόν βασάνισε· φτύνουν τόν Θεό ὅπως κανείς ποτέ δέν τόν ἔφτυσε· σκοτώνουν τόν Θεό ὅπως κανείς ποτέ δέν τόν ἐσκότωσε. «Σιγησάτω πᾶσα σάρξ βροτεία»! Κανείς νά μή καυχιέται γιά τόν ἄνθρωπο, κανείς νά μή καυχιέται γιά τήν ἀνθρωπότητα, διότι ἰδού! ἡ ἀνθρωπότης δέν ἀνέχεται τόν Θεό ἀνάμεσά της· τόν παραδίδει σέ θάνατο. Τί νά καυχηθῇς γιά μιά τέτοια ἀνθρωπότητα; Κανείς νά μή καυχιέται γιά τόν οὐμανισμό, γιατί εἶναι μόνο σατανισμός, σατανισμός, σατανισμός…

Σήμερα ὄχι δαίμονες, ὄχι θηρία, ὄχι τσακάλια, ἀλλά ἄνθρωποι ἔπλεξαν ἀκάνθινο στεφάνι καί τό φόρεσαν στήν κεφαλή τοῦ Χριστοῦ. Μέ ἀκάνθινο στεφάνι στολίζουν Ἐκεῖνον πού ἐστόλισε τόν ἄνθρωπο μέ ἀθανασία. Ἀκάνθινο στεφάνι πλέκει ἡ ἀνθρωπότης γύρω ἀπό τήν κεφαλή Ἐκείνου πού περιέβαλλε τήν γῆ μέ στεφάνι ἀπό ἀστέρια! 
Ἀκάνθινο στεφάνι πλέκουμε γιά τόν Χριστό, καί ἐγώ καί ἐσύ φίλε, ἄν εἶμαι φιλάργυρος, ἄν εἶμαι πόρνος, ἄν εἶμαι μοιχός, ἄν εἶμαι βλάσφημος, ἄν εἶμαι συκοφάντης, ἄν εἶμαι κατάλαλος, ἄν εἶμαι μέθυσος, ἄν εἶμαι ἀνελεήμων, ἄν εἶμαι θυμώδης, ἄν κάνω ἁμαρτωλές σκέψεις, ἄν ἔχω ἀκάθαρτα αἰσθήματα, ἄν δέν ἔχω πίστι, ἄν δέν ἔχω ἀγάπη. Κάθε μου ἁμαρτία, κάθε μας ἁμαρτία, εἶναι ἀγκάθι στό καταραμένο στεφάνι πού ἡ παραλογιασμένη ἀνθρωπότητα πλέκει ἀδιάκοπα γύρω ἀπό τήν κεφαλή τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος βασανίζει τόν Θεό πιό ἀνοικτίρμονα καί ἀπό τόν διάβολο. Δέν τό πιστεύετε; Ἀκοῦστε τί λέει ἕνας αὐτόπτης: «τότε ἐνέπτυσαν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ» (Ματθ. κστ΄ 67), στό ἐξαίσιο καί ὡραιότατο Πρόσωπό Του… Κύριε, πῶς τά χείλη τους δέν γέμισαν λέπρα καί πληγές; Ἀσφαλῶς, γιά νά διδαχθοῦμε ἐμεῖς τήν ὑπομονή καί τήν πραότητα. Ἔφτυσαν σ’ ἐκεῖνο τό θαυμαστό, τό γλυκύ Πρόσωπο, τό ὁποῖο ἀξίζει πιό πολύ ἀπ’ ὅλους τούς γαλαξίες, ἀπ’ ὅλες τίς μακαριότητες. Τί λέγω; Μάλιστα! περισσότερο ἀπό ὅλες τίς μακαριότητες, διότι σ’ αὐτό τό πρᾶο Πρόσωπο ὑπάρχει ὅλη ἡ αἰωνία θεότης, ὅλη ἡ αἰωνία χαρά… Ἔφτυσαν σ’ ἐκεῖνο τό φωτεινό Πρόσωπο, μπροστά στό ὁποῖο ἡ θάλασσα γαλήνεψε· σ’ ἐκεῖνο τό Πρόσωπο πού εἰρήνευσε ταραγμένες ψυχές καί χορήγησε σέ ὅλους τήν ἀνάπαυσι.

Καί σεῖς πλέκετε ἐγκώμια στόν ἄνθρωπο; Ὤ, χαμηλῶστε τούς τόνους οὐτιδανοί… σκουλήκια! Κανείς καί τίποτα δέν πρέπει νά ντρέπεται τόσο, ὅσο ὁ ἄνθρωπος, οὔτε οἱ δαίμονες, οὔτε τά θηρία, οὔτε τά κτήνη… Οἱ ἄνθρωποι φτύνουν τόν Θεό! Ὑπάρχει πιό φοβερό ἀπό αὐτό; Οἱ ἄνθρωποι σκοτώνουν τόν Θεό. Ὑπάρχει πιό σατανικό ἀπό αὐτό; Ἀδελφοί, ἄν δέν ὑπάρχει κόλασις, ἔπρεπε νά ἐπινοήσουμε μία γιά τούς ἀνθρώπους, ναί γιά τούς ἀνθρώπους…

Ἐκεῖνον, τόν Δημιουργό καί Σωτῆρα, τόν φτύνουν καί τόν φονεύουν, ἐνῶ Ἐκεῖνος ταπεινά καί σιωπηλά τά ὑπομένει ὅλα. Ποιά δικαιολογία ἔχεις ἐσύ πού σέ κάθε ὕβρι ἀνταποδίδεις ὕβρι, σέ κάθε κακό κακό, στό μίσος μίσος; Ὅταν ἀνταποκρίνεσαι μέ κακία στήν κακία, φτύνεις τόν Δεσπότη Χριστό· ὅταν μισῇς αὐτούς πού σέ μισοῦν, φονεύεις τόν Χριστό καί τόν βασανίζεις· ὅταν ὑβρίζῃς αὐτούς πού σέ ὑβρίζουν, ἐξευτελίζεις τόν Χριστό, ἀφοῦ Ἐκεῖνος δέν ἔκανε τό ἴδιο.

Παρέδωκε ὁ Πιλᾶτος τόν πρᾶο Κύριο, ἵνα σταυρωθῇ (Ἰω. ιθ΄ 16). Οἱ ἄνθρωποι τόν ὁδηγοῦν ἀπό τελώνιο σέ τελώνιο, ἀπό βάσανο σέ βάσανο, ἀπό χλεύη σέ χλεύη. Καί τόν ἐχλευασμένο Θεό τόν σταυρώνουν, τόν καρφώνουν στόν Σταυρό.
Καρφιά ἐμπήγετε στά χέρια τοῦ Χριστοῦ, στά χέρια πού τόσους ἀρρώστους ἐθεράπευσαν, τόσους λεπρούς ἐκαθάρισαν, τόσους νεκρούς ἀνέστησαν; Πῶς νά σιωπήσουν τά χείλη πού μίλησαν ὅπως κανείς ποτέ ἄλλος ἄνθρωπος; Ἰάειρε, ποῦ εἶσαι; Λάζαρε, ποῦ εἶσαι; Χήρα τῆς Ναΐν, ποῦ εἶσαι νά ὑπερασπισθῇς τόν δικό σου καί δικό μου Κύριο; Σταυρώνετε [ἄνθρωποι] Ἐκεῖνον, τήν ἐλπίδα τῶν ἀπηλπισμένων, τήν παρηγορία τῶν ἀπαρακλήτων, τόν ὀφθαλμό τῶν τυφλῶν, τό οὖς τῶν κωφῶν, τήν ἀνάστασι τῶν νεκρῶν; Καρφιά ἐμπήγετε σέ ἐκεῖνα τά ἅγια πόδια, πού ἔφεραν τήν εἰρήνη, πού ἔφεραν τό εὐαγγέλιο, πού περιεπάτησαν στήν θάλασσα σάν νἆταν ξηρά, πού ἔτρεξαν σέ ὅλους τούς ἀρρώστους, στόν νεκρό Λάζαρο, στόν δαιμονισμένο τῶν Γαδαρηνῶν;

Σταυρωμένος Θεός. Ἱκανοποιηθήκατε θεομάχοι; χαρήκατε θεοκτόνοι; Τί νομίζετε πώς εἶναι ὁ Χριστός πάνω στόν Σταυρό; Ἀπατεώνας; ἀδύναμος; σκανδαλοποιός; «Ὁ καταλύων τόν ναόν καί ἐν τρισίν ἡμέραις οἰκοδομῶν, σῶσον σεαυτόν, εἰ υἱός εἶ τοῦ Θεοῦ, καί κατάβηθι ἀπό τοῦ σταυροῦ» (Ματθ. κζ΄ 40).

Τί ὅμως σκέπτεται ὁ Κύριος ἐπί τοῦ Σταυροῦ γιά τούς ἀνθρώπους πού εἶναι κάτω ἀπό τόν Σταυρό; Ἐκεῖνο πού μόνο ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς πραότητος μπορεῖ νά σκέπτεται: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι!» (Μάρκ. κγ΄ 34).

Πραγματικά, δέν ξέρουν τί κάνουν στόν σεσαρκωμένο Θεό.

Θα γίνουν όλα όπως τα έχουν πει οι Άγιοι Πατέρες μας



Αγαπητοί μου αδελφοί μη "μασάτε"! Είμαστε θεατές και συμμέτοχοι σε έναν πόλεμο που ο νικητής είναι προκαθορισμένος!
Και φυσικά είναι ο Δεσπότης Χριστός!
Το γήϊνο πεδίο είναι για μας τόπος άσκησης. Δεν μας ανήκει. Ο Κύριος το παραχώρησε και στον Σατανά για να μας παιδέψει, με στόχο να μας αναδείξει και να μας στεφανώσει.
Μην τρομάζετε και ούτε να προβληματίζεστε από τα γεγονότα. Θα γίνουν όλα όπως τα έχουν πει οι Άγιοι Πατέρες μας. 
Εάν υπήρχε πίστη στον κόσμο, ο Κύριος θα έστελνε έναν μόνο προφήτη και αυτός θα ήταν αρκετός. Επειδή όμως σήμερα δεν υπάρχει πίστη, γι αυτό και έστειλε τόσους και τόσους Πατέρες να μας προειδοποιήσουν. Μετάνοια όμως, όπως βλέπετε, δεν υπάρχει.
Προσωπικά πιστεύω ότι η μετάνοια θα έρθει "εξ' ανάγκης", αλλά τότε τι να το κάνεις;! Σημασία έχει να μετανούμε για να μην απογοητεύουμε τον γλυκύτακο Χριστό.
Ο Κύριος δεν θα μας αφήσει να βάψουμε τα χέρια μας με αίμα. Θα δώσει αυτός τη μάχη με τους εχθρούς της Ορθοδοξίας! Εμείς πρέπει να δώσουμε τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ μας μάχη με την αμαρτία!
Αγώνα πνευματικό να κάνουμε, με σκοπό να μην απογοητεύσουμε τον Κύριο! Τα άλλα όλα: πτώχευση, παγκόσμιοι πόλεμοι, ελληνοτουρκικά (προσωπικά νομίζω ότι θα γίνουν όλα) είναι μικρολεπτομέρειες. Και στον παράδεισο να μας βάλουν, εάν εκεί δεν είναι μαζί μας και ο Χριστός, να είστε σίγουροι ότι έπειτα από κάνα δύωρο θα σηκωθούμε να φύγουμε! Ο Χριστός είναι ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!! Στηριχθείτε πάνω του. Όλα θα τα οικονομήσει! και τώρα και πάντοτε!!!

Καλή και ευλογημένη Μεγάλη Εβδομάδα. 

Ισαάκ
Από το forum του Έκτακτου Παραρτήματος 

ΥΠΝΟΣ ΣΤΟ ΠΛΟΙΑΡΙΟ



Κύριε Ιησού Χριστέ, η μέρα τούτη που θέλησα να περάσω μαζί Σου, πλησιάζει στο τέρμα της. Η νύχτα πέφτει σιγά–σιγά. Φάνηκαν ήδη τα πρώτα άστρα. Μου αποκαλύπτουν την απεραντοσύνη των κόσμων. Μερικές φορές προκαλούν στη ψυχή μου τη γέννηση ενός ερωτήματος: Είναι δυνατόν μέσα σ’ ένα τέτοιο και τόσο απέραντο σύμπαν, του οποίου η επιστήμη θαυμάζει την τάξη και την έκταση, η φτωχή ανθρώπινη ύπαρξη ν’ απολαμβάνει την αδιάκοπη βοήθεια της θείας δύναμης και την προσοχή της; Δεν πρόκειται εδώ για έναν ανθρωπομορφισμό, για μια φαντασία καθαρά πρωτόγονη και απλοϊκή;

Η νύχτα πέφτει. Ο ερχομός της κάθε νύχτας υπενθυμίζει, στο πνευματικό πεδίο, τη νίκη του σκότους. Ο Ευαγγελιστής Σου, εκφράζει μ’ έναν τρόπο γεμάτο ακρίβεια και πάθος τη συνάφεια της νύχτας και του κακού: τη βραδιά του Μυστικού Δείπνου, όταν αναφέρει την αναχώρηση του Ιούδα, παρατηρεί: «ήτανε νύχτα» (Ιωάν. 13, 30). Η νύχτα αποτελεί για πολλούς ανθρώπους την ώρα του πειρασμού και της αμαρτίας. Τότε το σκοτάδι στη ψυχή τους είναι πιο πυκνό και πιο βαθύ απ’ ό,τι είναι έξω. Κύριε, εμπιστεύομαι στην ευσπλαχνία Σου όλους εκείνους κι όλες εκείνες, που αυτή τη νύχτα, θα ζητήσουν και θα κάνουν κάτι που είναι κακό κι αμαρτωλό ενώπιόν Σου.

Ο ερχομός όμως της νύχτας συμπίπτει και με το άναμμα των φώτων. Είναι η ώρα που ανάβουν οι λάμπες. Κι αυτά τα φώτα, που λάμπουν μέσα στην καρδιά του σκοταδιού, μου λένε πως η νύχτα δεν μπορεί να σκιάσει τη λάμψη Σου. Μέσα στη νύχτα που έρχεται, Σε λατρεύω Φως ιλαρό, Φως ειρηνικό, Εσένα που είπες «Εγώ είμαι το φως του κόσμου» (Ιωάν. 8, 12). Το φυσικό σκοτάδι μπορεί να αυξάνει. Τα ηθικά σκότη ενδέχεται να με πιέζουν. Το βάρος τους μπορεί να μου φαίνεται καταθλιπτικό. Μα τι έχω να φοβηθώ όταν κρατώ Εσένα, όταν Σε κατέχω σαν φως μου, ένα φως εσωτερικό, που καμιά εξωτερική δύναμη δεν μπορεί να επηρεάσει; Επαναλαμβάνω τα λόγια του Ψαλμωδού: «Μέσα στο δικό Σου το Φως εμείς θα δούμε το πραγματικό φως» (Ψαλμ. 35, 10).

Είναι η ώρα που οι μαθητές Σου στους Εμμαούς επέμεναν παρακαλώντας Σε να μείνεις μαζί τους: «Μείνε μαζί μας, γιατί πήρε να βραδιάζει κι έκλεισε η μέρα» (Λουκ. 24, 29). Κι όχι μόνο έμεινες μαζί τους, αλλά μπήκες στο σπίτι για να μετάσχεις στο δείπνο τους και για ν’ ανοίξεις τα μάτια τους ώστε ν’ αντιληφθούν την Παρουσία Σου. Στο κλείσιμο τούτης της μέρας σού απευθύνω κι εγώ μια παρόμοια ικεσία: μείνε μαζί μου αυτό το βράδυ, τούτη τη νύχτα. Κάνε κάτι περισσότερο από το να μείνεις απλώς μαζί μου. Ας είναι προνομιακές οι τελευταίες αυτές ώρες της μέρας· ας Σε νιώθω μέσα μου! Ας με διευκολύνουν οι ώρες τούτες σε μια προσωπική, άμεση επαφή μαζί Σου, που χρειάζομαι τόσο πολύ! Ας μου φέρουν ένα από ’κείνα τα βαθιά και μυστικά λόγια Σου, που πέφτουν από τα χείλη Σου μέσα στην καρδιά μου και με κάνουν να ζω!

Η νύχτα είναι η ώρα του ύπνου. Όπως ο Ψαλμωδός θα υποταχθώ σ’ αυτή την ανάγκη της ανθρώπινης φύσης: «Θα πλαγιάσω με ειρήνη και θ’ αποκοιμηθώ» (Ψαλμ. 4, 9). Όμως Σ’ ακούω να ζητάς από τους Μαθητές Σου να αγρυπνούν. Είπες στον Πέτρο: «Σίμων, κοιμάσαι; Δεν μπόρεσες ούτε μια ώρα ν’ αγρυπνήσεις;» (Μάρκ. 14, 37). Είπες ακόμη στους δικούς Σου: «Ν’ αγρυπνείτε και να προσεύχεσθε, για να μη μπείτε σε πειρασμό. Γιατί το πνεύμα του ανθρώπου είναι πρόθυμο, μα η σάρκα του ασθενής» (Μάρκ. 11, 38).

Είναι αλήθεια ότι όλες μας οι νύχτες δεν είναι νύχτα της Γεθσημανή. Τουλάχιστον όμως δεν θα έπρεπε να Σου δώσω μια ώρα για μια νυχτερινή προσωπική επαφή; Η βραδινή προσευχή φαίνεται να έχει μια ιδιαίτερη αποτελεσματικότητα. Δεν λησμονώ το συμπέρασμα–επιταγή που μας είπες στο τέλος μιας παραβολικής διήγησης για την προσευχή–παράκληση που γίνεται τα μεσάνυχτα: «Ζητάτε και θα σας δοθεί, ψάχνετε και θα βρείτε, χτυπάτε την πόρτα και θα σας ανοιχτεί» (Λουκ. 11, 9). Κύριε, δος μου την επιθυμία και τη δύναμη να Σε ζητώ –τουλάχιστον μερικές φορές αν όχι πάντα– στις ώρες της νύχτας, αφαιρώντας λίγο χρόνο από τον ύπνο μου, όσο εσύ νομίζεις.

Γέμισες τις νύχτες με τις προσευχές Σου! Ας είναι η νυχτερινή μου προσευχή μια συμμετοχή στις μυστικές νυχτερινές Σου προσευχές και προ παντός σ’ εκείνες που έκανες στον κήπο της Γεθσημανή, την παραμονή του θανάτου Σου! Ασφαλώς, θα συμμετέχω από πολύ μακριά –δεν θα τολμώ, δεν θα μπορώ να πλησιάσω τον Σωτήρα μου την ώρα που ικέτευε τον Πατέρα λίγο πριν από το Πάθος! Αλλά κάμε, ώστε η λυτρωτική συγκίνηση που δοκίμασες τότε, να απλωθεί ως την καρδιά μου συγκλονιστική και φλογερή! Ας γίνει αυτό, έστω κι αν πρόκειται να είναι τόσο σύντομο όσο κι η λάμψη μιας αστραπής.

Ακόμη και στον ύπνο μου δεν θά ’θελα να χωρισθώ από Σένα. Προτού με πάρει ο ύπνος ψιθυρίζω μυστικά τη μεγάλη φωνή που άφησες τη στιγμή του θανάτου Σου πάνω στο Σταυρό: «Πατέρα, στα χέρια Σου αφήνω τη ζωή μου» (Λουκ. 23, 46). Εδώ η προσευχή μου γίνεται ένα με τη δική Σου. Εναποθέτεις –τολμώ να εναποθέσω κι εγώ– στα χέρια του Πατέρα μαζί με τη δική Σου και τη δική μου ψυχή. Τη ψυχή Σου και τη ψυχή μου τις παραδίδουμε μαζί στην άκτιστη Αγάπη. Παραθέτουμε τη ψυχή μας σαν μια παρακαταθήκη που μας έχει εμπιστευθεί. Την παραθέτω σαν παρακαταθήκη σε Κάποιον, από τον Οποίο θα μπορούσα ίσως να την πάρω κι αύριο ακόμη. Παραδίδω τη ψυχή μου, ενώνοντάς την με τη δική Σου, κι έτσι διώχνω κάθε φόβο από την καρδιά μου.

Κοιμάμαι. Και δεν παύω να είμαι μαζί σου. Πώς συμβαίνει αυτό; Όλες οι ανθρώπινές μας καταστάσεις είναι ριζωμένες, ενσωματωμένες στις δικές Σου ανθρώπινες καταστάσεις. Ο ύπνος μου κάθε νύχτας αποτελεί μέρος του επίγειου ύπνου Σου. Κοιμήθηκες για να εξαγιάσεις τον ύπνο μας, για να τον διαποτίσεις με την ύπαρξή Σου. Το Ευαγγέλιο σ’ ένα του σημείο Σε παρουσιάζει να κοιμάσαι. Πρόκειται για μια μόνο φορά. Και μόνο όμως αυτό φθάνει για να ευλογηθεί και να μεταμορφωθεί ο ύπνος μας. Χωρίς Εσένα, χωρίς αυτή την ειδική ευλογία Σου, ο ύπνος μας θα παρέμενε μια πράξη καθαρά φυσική, ζωική.

Μια μέρα μπήκες σ’ ένα πλοιάριο μαζί με μερικούς Μαθητές Σου. Ξεκινήσατε. Στο δρόμο ξέσπασε η θύελλα. Τα κύματα υψώθηκαν άγρια. Το πλοιάριο άρχισε να κάνει νερά. Οι Μαθητές φοβήθηκαν, αλλά Εσύ κοιμόσουν στην πρύμνη με το κεφάλι ακουμπισμένο σ’ ένα προσκεφάλι. Οι Μαθητές τρομαγμένοι Σε ξύπνησαν: «Κύριε, σώσε μας, χανόμαστε!». Κι Εσύ, «αφού σηκώθηκες, επιτίμησες τους ανέμους και τη θάλασσα κι έγινε τότε γαλήνη μεγάλη» (Ματθ. 8, 25–26).

Η εικόνα αυτή του Ιησού, που κοιμάται στην πρύμνη του πλοιαρίου, την ώρα που μαίνεται η καταιγίδα, είναι –θα τολμούσα να πω– η εικόνα του ύπνου μου. Μοιράζομαι τον ύπνο του Χριστού. Ίσως προτού αποκοιμηθώ να ήμουν περικυκλωμένος, βυθισμένος μέσα σε μεγάλες δυσκολίες. Ευθύς ως αποκοιμήθηκα, χάθηκαν από το πεδίο της συνείδησής μου. Πάντως δεν παύουν να υπάρχουν. Θα τις ξαναβρώ αύριο. Όμως δεν ταράζουν τον ύπνο μου. Ενδέχεται οι άνεμοι να σφυρίζουν, τα κύματα να υψώνονται άγρια. Ο Χριστός δεν θα τους επιτρέψει να ταράξουν την ανάπαυση που νιώθω κοντά Του. Για μένα γίνεται «γαλήνη μεγάλη». Είναι η ίδια η γαλήνη του Ιησού Χριστού. Ίσως, Κύριε, αυτή τη νύχτα να μου δώσεις κάτι περισσότερο από την ηρεμία Σου, κάτι περισσότερο από τον ήσυχο ύπνο και την ειρήνη που ένιωθες και που χάρη σε Σένα γίνεται και δικό μου κτήμα. Ίσως στη διάρκεια του ύπνου μου να με προσεγγίσεις μ’ ένα μυστηριώδη τρόπο. Ο ύπνος μέσα στην Αγία Γραφή είναι μερικές φορές ο χρόνος των ονείρων και των σημείων. Πέρα από τα φτωχά σύμβολα για τα οποία μιλούν οι ψυχολόγοι, η νύχτα είναι μερικές φορές γόνιμη σε θεία σημεία.

Σε όνειρο είδε ο Ιακώβ μια σκάλα που το ένα της άκρο ακουμπούσε στη γη και η κορυφή της άγγιζε τους ουρανούς· οι άγγελοι του Θεού ανέβαιναν και κατέβαιναν τα σκαλοπάτια αυτής της κλίμακας. Κάνοντας έναν σαφή υπαινιγμό σ’ αυτό το γεγονός, μας είπες: «Από τώρα θα δείτε ανοιχτό τον ουρανό και τους αγγέλους του Θεού ν’ ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν προς τον Υιό του ανθρώπου» (Ιωάν. 1, 52). Κύριε, αν μερικές τουλάχιστον νύχτες μου μπορούσαν να είναι νύχτα του θαυμαστού ονείρου του Ιακώβ!

Ενώ ανακρινόσουν ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου, η γυναίκα του τον ειδοποίησε με ειδικό άνθρωπο: «Μη κάνεις τίποτα σ’ αυτόν τον δίκαιο άνθρωπο! Πολλά έπαθα στ’ όνειρό μου γι’ αυτόν» (Ματθ. 27, 19). Κύριε, δέχομαι με όλη μου την καρδιά να υποφέρω για Σένα «μέσα στο όνειρο», εάν έτσι μπορούσα ν’ αντικρίσω, αν όχι τη μορφή Σου, τουλάχιστον τη σκιά Σου και τα ίχνη των βημάτων Σου. Ονειρεύεται κανείς εκείνο που επιθυμεί, εκείνο που αγαπά. Έλα και γέμισε τα όνειρά μου. Συχνά παρουσιάσθηκες στους Μάρτυρές Σου στις νύχτες που προηγούνταν του μαρτυρικού τέλους τους. Δεν τολμώ να ζητήσω τη χάρη που τους δόθηκε. Άλλωστε, είμαι τόσο ανάξιος. Ας μπορούσα κάποτε, αν όχι να Σε δω, τουλάχιστον, έστω και αόριστα –πάντως όχι αβέβαια και φανταστικά– να Σε προαισθανθώ.

Ίσως αυτή τη νύχτα να ζητηθεί η ψυχή μου. Μα, Σου την παρέδωσα προτού κοιμηθώ. Το σώμα μου κοιμάται, αλλά η ψυχή μου αγρυπνάει με Σένα. Όπως λέει η Σουλαμίτιδα: «Εγώ κοιμάμαι και η καρδιά μου αγρυπνάει» (Άσμα 5, 2). Εάν αποκοιμηθώ, έχοντας ενώσει τη ψυχή μου με τη δική Σου, έχοντας εναποθέσει τα πάντα σε Σένα, δεν θα φοβηθώ όταν ακουσθεί η κραυγή «εν τω μέσω της νυκτός»: «Να, ο Νυμφίος έρχεται! Βγείτε όλοι έξω για να Τον συναντήσετε!» (Ματθ. 25, 6). Θα σηκωθώ όλο χαρά και θα Σου πω: «Πώς Σε περίμενα, αγαπημένε μου Κύριε!».

Πάντως φαίνεται ότι αυτή η νύχτα δεν θα είναι η τελευταία. Μια νέα μέρα θα μου δοθεί για να μπορέσω να ενωθώ μαζί Σου πιο στενά. Ήδη η νύχτα χάνει το σκοτεινό της χρώμα, γυρίζει προς το γκρίζο. Σε λίγο θα έρθει η μέρα. Αυτό που ακούω δεν είναι ο ερχομός Σου; Δεν είναι η φωνή Σου, αυτή που αντηχεί από μακριά; «Ακούω τον Αγαπημένο μου! Νάτος που έρχεται πηδώντας πάνω απ’ τα βουνά, τρέχοντας πάνω στους λόφους» (Άσμα 2, 8). Έλα σε μένα, Ιησού Χριστέ. Έλα μαζί με την καινούργια μέρα…


ΑΡΧΙΜ. LEV GILLET
(1892–1980)

[Αρχιμ. Lev (Louis) Gillet
(1892–1980):
«Παρουσία Χριστού»
–Γραμμένο από ένα μοναχό
της Εκκλησίας της Ανατολής,
Μεταφρασμένο από τα Γαλλικά
από τον Επίσκοπο Βρεσθένης
Δημήτριο Τρακατέλλη
(τώρα· Αρχιεπίσκοπο Αμερικής)–,
κεφ. 13ο, σελ. 89–96,
Εκδόσεις «Δόμος»,
Αθήνα, Ιανουάριος 19822.
Επιμέλεια ανάρτησης,
πληκτρολόγηση και διόρθωση κειμένου,
επιλογή φωτογραφιών:
π. Δαμιανός.]

Τι είπε ο Χριστός και τι ο Μωάμεθ!





Ο Χριστός είπε: «ΑΓΑΠΑΤΕ…»


Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να δίνετε ευχές σ’ αυτούς που σας καταρώνται, να ευεργετείτε αυτούς που σας μισούν και να προσεύχεσθε για όσους σας κακομεταχειρίζονται και σας καταδιώκουν (Ματθ. 5,44 κ΄ Λουκ. 6,27).

Εάν αγαπάτε μόνο όσους σας αγαπούν, ποια αμοιβή περιμένετε από τον Θεό; (Ματθ. 5, 46-47 κ΄ Λουκ. 6, 32-33).

Να αγαπήσεις τον Κύριο τον Θεό σου… και τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου (Ματθ. 22, 39 κ΄ Μαρκ. 12, 30-31).

Το αγαπάν (τον Θεόν) εξ’ όλης της καρδίας σου και εξ’ όλης της συνέσεως και εξ’ όλης της ψυχής και εξ’ όλης της ισχύος και το αγαπάν τον πλησίον ως σεαυτόν πλείον εστί πάντων των ολοκαυτωμάτων και θυσιών (Μαρκ. 12, 33).

Ο Μωάμεθ είπε: «ΠΟΛΕΜΑΤΕ… ΣΚΟΤΩΝΕΤΕ…»...

Πολεμάτε τους ώσπου να μην σας καταδιώξουν στην ειδωλολατρία και να υπερισχύσει η πίστη στον Αλλάχ. (Σούρα 2 ελ-Μπάκαρα, (η αγελάδα), 193).

Είναι γραμμένος ο πόλεμος για εσάς… κάτι που είναι καλό για εσάς (Σούρα 2 ελ-Μπάκαρα (η αγελάδα), 216).

Δεν είστε εσείς που τους σκοτώνετε, αλλά ο Αλλάχ τους σκότωσε (Σούρα 8, ελ-Ενφάλ 17).

Και πολεμείστε τους (σκοτώνοντάς τους) μέχρις ότου να μην υπάρχει πειρασμός και να είναι η θρησκεία του Αλλάχ η μοναδική (Σούρα 8, ελ-Ενφάλ 39).

(Πολεμάτε και) σκοτώνετε τους ειδωλολάτρες οπουδήποτε κι αν τους βρείτε (Σούρα 9 ελ-Τέβμπε 5).

Πολεμάτε τους, και ο Αλλάχ θα τους τιμωρήσει με τα χέρια σας (Σούρα 9 ελ-Τέβμπε 14-15).

Πολεμάτε αυτούς που δεν πιστεύουν στον Αλλάχ… κι ούτε αναγνωρίζουν την αληθινή θρησκεία (Σούρα 9 ελ-Τέβμπε 29).

Αυτοί (δηλ. οι πιστοί Ισλαμιστές) θα πολεμήσουν για τη θρησκεία του, θα σκοτώσουν και θα σκοτωθούν (Σούρα 9 ελ-Τέβμπε 111).

Ω! Σεις που πιστέψατε! Πάρτε τις προφυλάξεις σας, και να στρατεύεσθε ομάδα-ομάδα ή όλοι μαζί (Σούρα 4 ελ-Νισά 71).

Ας πολεμούν υπέρ του Αλλάχ… όποιος πολεμά υπέρ του Αλλάχ είτε σκοτωθεί είτε νικήσει θα του δώσουμε αμέσως πλούσια αμοιβή (Σούρα 4 ελ-Νισά 74).

Και γιατί να μην πολεμήσετε υπέρ του Αλλάχ; (Σούρα 4 ελ-Νισά 75).

Εκείνοι που πίστευσαν, πολεμούν υπέρ του Αλλάχ (Σούρα 4 ελ-Νισά 76).

Πολέμα λοιπόν υπέρ του Αλλάχ… Να εξεγείρεις τους πιστούς στη μάχη (Σούρα 4 ελ-Νισά 84).

ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΩΣΑΝ

Ο ΜΩΑΜΕΘ ΔΙΑΤΑΖΕΙ: ΝΑ ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΝ (!!!) ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΝΑ ΚΟΒΟΥΝ ΧΕΡΙΑ-ΠΟΔΙΑ

Η τιμωρία εκείνων οι οποίοι πολεμούν τον Αλλάχ και τον Απόστολό του και διαβιούν στη γη άσχημα, είναι ΝΑ ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ(!!!) ή ΝΑ ΣΤΑΥΡΩΝΟΝΤΑΙ(!!!) ή ΝΑ ΚΟΒΟΝΤΑΙ(!!!) τα χέρια και τα πόδια αντίπλευρα… (Σούρα 5 ελ-Μάϊντε 33).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΔΩΣΕ ΚΑΜΙΑ ΜΑΧΗ

Νομοθετεί αυτά που δεν οδηγούν σε μάχες και δεν οδηγούν σε βίαιες πρακτικές.

Την ίδια ειρηνική γραμμή κράτησαν οι Άγιοι Απόστολοι και οι Άγιοι της Εκκλησίας.

Ο ΜΩΑΜΕΘ ΕΚΑΝΕ 65 ΜΑΧΕΣ. ΤΙΣ 27 ΤΙΣ ΔΙΗΥΘΥΝΕ Ο ΙΔΙΟΣ

Την ίδια πολεμική γραμμή και στο ίδιο ακριβώς μήκος κινήθηκαν και οι αμέσως μετά τον Μωάμεθ διάδοχοι του, οι χαλίφες και οι μετέπειτα δυναστείες.

ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ Η ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΟΥΝ ΜΟΝΟ Σ’ ΑΥΤΗΝ.

Ο ΜΩΑΜΕΘ ΟΡΙΖΕΙ ΠΩΣ ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΘΟΥΝ ΤΑ ΛΑΦΥΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.

Τα μισά ο Αλλάχ, τα άλλα μισά ο Απόστολος (Σούρα 8 Ενφάλ 1).

Απολαμβάνετε απ’ αυτά που κερδίσατε στον πόλεμο, νόμιμα και καλά (Σούρα 8 Ενφάλ 69).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΕΚΔΙΚΗΣΗ

(Εγώ σας λέγω)… όστις σε ραπίσει (χαστουκίσει) επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην και τω θέλοντί σοι κριθήναι και τον χιτώνα σου λαβείν, άφες αυτώ και το ιμάτιον (και σ’ αυτόν που θέλει να σε πάει στο δικαστήριο για να σου πάρει το εξωτερικό ρούχο άφησέ του και το εσωτερικό ρούχο) (Ματθ. 5, 38-42).

Ο ΜΩΑΜΕΘ ΝΟΜΟΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΕΚΔΙΚΗΣΗ

Ω! Σεις που πιστεύετε! Ο νόμος της αντεκδίκησης σε περίπτωση σκόπιμου φόνου είναι ορισμένος: Δηλ. αν σκοτώθηκε (δολοφονήθηκε) ελεύθερος, θα σκοτωθεί ελεύθερος, αν δολοφονήθηκε δούλος, θα σκοτωθεί δούλος, αν δολοφονήθηκε γυναίκα, θα σκοτωθεί γυναίκα (Σούρα 2 ελ-Μπάκαρα (η αγελάδα) 178).

Στο νόμο της αντεκδίκησης υπάρχει ζωή…

Ζωή με ζωή, μάτι με μάτι, μύτη με μύτη, αυτί με αυτί, δόντι με δόντι, και πληγές ίσες με ίσες (Σούρα 5 ελ-Μάϊντε 45).

Φόνος αντί φόνου (Σούρα 17 ελ-Ισρά 33).

Η ανταμοιβή για ένα κακό πρέπει να είναι όμοια… εκδίκηση (Σούρα 42 Ash-Shura40-41 ).

Οι τρεις περιπτώσεις, σύμφωνα με την Χαντίθ που παραθέτουν ότι ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΘΟΥΝ:

1) Ζωή με ζωή (Σούρα 5 ελ-Μάϊντε 45),

2) Ένα πρόσωπο που έκανε μοιχεία, (Σούρα 24 an-Nur 2).

3) Όποιος επανέρχεται, επιστρέφει στην προηγούμενη κατάσταση – αποστατεί από το ισλάμ (Σούρα 4 an-Nisa89r).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΠΕ: «ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΙ…»

Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται (Οι ειρηνοποιοί θα ονομαστούν παιδιά του Θεού) (Ματθ. 5,9).

Ύπαγε εις ειρήνην (όχι σε πόλεμο) (Μαρκ. 5,34).

Πορεύου εις ειρήνην (όχι σε πόλεμο) (Λουκ. 7,50).

Σας αφήνω την ειρήνη μου (Ιωάν. 14,27).

Εν εμοί ειρήνην έχητε (Σ’ εμένα, μαζί μου, θα έχετε ειρήνη) (Ιωάν. 16,33).

Ο ΜΩΑΜΕΘ ΕΙΠΕ: «ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΤΑΡΑΧΟΠΟΙΟΙ…»

Μην είσθε μικρόψυχοι φωνάζοντας για ειρήνη εφόσον είσθε ανώτεροί τους (Σούρα 47 Μουχάμμεντ 35)… και πολεμείστε τους μέχρις ότου να μην είναι πειρασμός και να είναι η θρησκεία του Αλλάχ η μοναδική (Σούρα 8 ελ-Ενφάλ 39).

Τους ξεσηκώνει για πόλεμο… γιατί είναι καλό γι’ αυτούς (Σούρα 2 ελ-Μπάκαρα 216).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ – ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ει τις θέλει (όποιος θέλει) οπίσω μου ελθείν (Ματθ. 16,24 – Μαρκ. 8,34 – Λουκ. 9,23).

Ει θέλεις (εάν θέλεις) εισελθείν εις την ζωήν τήρησον τας εντολάς (Ματθ. 19,77).

Θέλεις υγιής γενέσθαι; (Ιωάν. 5,6) – (Ρωτάει τον ασθενή αν θέλει να τον γιατρεύσει: Ελευθερία και σ’ αυτό ακόμη!)

Είπε προς τους μαθητές Του: μη και υμείς θέλετε υπάγειν; (μήπως θέλετε να φύγετε;) (Ιωάν. 6,67).

Ει θέλεις τέλειος είναι (εάν θέλεις να γίνεις τέλειος) (Ματθ. 19,21).

Ο ΜΩΑΜΕΘ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ – ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Το μήνυμά σου δεν είναι να υποχρεώνεις τους ανθρώπους (παρά τη θέλησή τους) να πιστεύουν; (Σούρα 10 Γιούνους 99).

Αν όμως επιστρέψουν στην απιστία, τότε συλλάβετέ τους και σκοτώστε τους οπουδήποτε κι αν τους βρείτε (Σούρα 4 ελ-Νίσα 89).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΑΦΗΣΕ ΕΝΤΟΛΗ ΝΑ ΚΟΠΤΟΝΤΑΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΚΛΕΠΤΩΝ

Ο Χριστός δεν αφαίρεσε το χέρι του κλέφτη Ιούδα και δεν άφησε τέτοια συνήθεια στους μαθητές Του. Αν και γνώριζε ο Χριστός, ότι ο Ιούδας θα ήταν ο προδότης Του, δεν τον απέπεμψε, δεν τον εξεδίωξε (Ιωάν. 12,6).

Ο ΜΩΑΜΕΘ ΔΙΝΕΙ ΕΝΤΟΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΟΠΗ ΤΟΥ ΧΕΡΙΟΥ ΤΩΝ ΚΛΕΦΤΩΝ

Και κόψτε τα χέρια του κλέφτη και της κλέφτρας (Σούρα 5 ελ-Μάϊντε 38).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΠΕ: ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΑΠΕΙΡΑΚΙΣ (ΑΠΕΙΡΕΣ ΦΟΡΕΣ)

Να συγχωρούμε τον αδελφό μας, έως εβδομηκοντάκις επτά (εβδομήντα φορές το επτά = άπειρες, ατέλειωτες φορές) (Ματθ. 18,22).

Εάν συγχωρείτε στους συνανθρώπους τα παραπτώματά τους, θα συγχωρήσει και σε σας ο Πατήρ ο ουράνιος (Ματθ. 6, 14-15).

Ο Χριστός συγχώρεσε: Τον τελώνη, την πόρνη, τους σταυρωτές Του, τον Πέτρο (Τον είχε απαρνηθεί τρεις φορές), τον Παύλο (φανατικό διώκτη των Χριστιανών) κ.λ.π.

Ο ΜΩΑΜΕΘ ΕΙΠΕ: «ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟΙ»

Κι αν ζητήσεις γι’ αυτούς τη συγχώρηση ακόμα και εβδομήντα φορές, ο Αλλάχ δεν θα τους συγχωρήσει (Σούρα 9 ελ-Τέβμπε 80).

Δεν είναι δεκτή η μετάνοια σ’ εκείνους που επανειλημμένα κάνουν αμαρτίες ακόμα κι όταν πλησιάζει ο θάνατος (Σούρα 4 ελ-Νισά 8).

Αν όμως επιστρέψουν στην απιστία, τότε συλλάβετέ τους και σκοτώστε τους οπουδήποτε κι αν τους βρείτε (Σούρα 4 ελ-Νισά 89).

ΧΡΙΣΤΟΣ – ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΠΟΡΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΙΧΕΙΑΣ

Δέχεται τη μετάνοια και την αλλαγή από τον αμαρτωλό βίο.

Παρέστησαν μια μοιχευομένη ενώπιον του Χριστού για να εκφράσει τη γνώμη Του για την τιμωρία της. Ο Χριστός είπε: «Ο αναμάρτητος ας ρίξει πρώτος την πρώτη πέτρα». Έφυγαν όλοι… (ήταν όλοι μοιχοί). Κανένας δεν την κατέκρινε και είπε: «Ούτε Εγώ σε κατακρίνω, πορεύου και μηκέτι αμάρτανε». (Ιωάν. 8, 2-11).

Σε αμαρτωλή γυναίκα που έδειξε μετάνοια είπε: «αφέωνταί σου αι αμαρτίαι. Η πίστις σου σέσωκέ σε. Πορεύου εις ειρήνην» (Λουκ. 7, 36-50).

Συγχωρεί, δεν διαπομπεύει την Σαμαρείτιδα που είχε 5 άνδρες στο παρελθόν της, ούτε και εκείνον που είχε τότε, αλλά δεν ήταν άνδρας της (Ιωάν. 4, 16-18). Αυτή όμως άκουσε τον Χριστό και άλλαξε ζωή. Πίστευσε σε Αυτόν και έγινε αιτία να πιστεύσουν πολλοί Σαμαρείτες.

Ο ΜΩΑΜΕΘ 1ον) ΜΑΣΤΙΓΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΡΝΟΥΣ-ΠΟΡΝΕΣ 2ον) ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΙΧΕΥΟΜΕΝΗΣ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΙΑΣ ΤΗΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ

Την μοιχαλίδα και τον μοιχό να μαστιγώνετε κάθε έναν από τους δύο με εκατό ραβδισμούς. Να μη σας πάρει ο οίκτος στην περίπτωσή τους… και ας είναι μάρτυρες της τιμωρίας τους μια ομάδα από τους πιστούς (Σούρα 24 ελ-Νουρ 2).

(Μοιχεία) …η τιμωρία είναι να λιθοβολούνται μέχρι να πεθάνουν σύμφωνα με το νόμο του Αλλάχ (αγγλική έκδοση κορανίου).

Και όσες από τις γυναίκες είναι ένοχες μοιχείας, τότε καλέστε μάρτυρες από σας. Αν αυτοί μαρτυρήσουν, τότε περιορίστε τες στα σπίτια, ώσπου ο θάνατος να τις διεκδικήσει, εκτός αν ο Αλλάχ διατάξει γι’ αυτές κάποιο άλλο μέσο σωτηρίας (Σούρα 24 ελ-Νισά 15).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ

Πως ήταν δυνατόν ο Δημιουργός να παντρευτεί το κτίσμα Του;

Ο ΜΩΑΜΕΘ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ ΠΟΛΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Άλλοι ιστορικοί λένε για 15, άλλοι 13 και άλλοι 9 γυναίκες. Παντρεύτηκε και τη σύζυγο του θετού γιου του Ζέϊντ, την Ζέναπ!

Ω! Εσύ ο προφήτης! Έχουμε επιτρέψει για σένα τις συζύγους σου, στις οποίες έδωσες την αμοιβή (την προίκα τους), κι εκείνες που εξουσίασε το δεξί σου χέρι (τις αγόρασες) τις αιχμάλωτες (του πολέμου) που ο Αλλάχ σου έχει εκχωρήσει, και τις θυγατέρες των θείων σου (αδελφών του πατέρα σου) και τις θυγατέρες των θείων σου (αδελφών της μητέρας σου), που μετανάστευσαν μαζί σου από την Μέκκα, και κάθε πιστή γυναίκα που αφιέρωσε την ψυχή της στον προφήτη, αν θελήσει ο προφήτης βέβαια να την συζευχθεί. Προνόμιο ειδικά για σένα κι όχι για τους (άλλους) πιστούς… (Σούρα 33 ελ-Εχζάμπ 50).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΟΥΤΕ ΝΟΜΟΘΕΤΕΙ ΠΟΛΥΓΑΜΙΑ (ΠΟΛΥΓΙΝΙΣΜΟ)

Ο ΜΩΑΜΕΘ ΝΟΜΟΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΥΓΑΜΙΑ

Κι αν φοβάστε ν’ αδικήσετε τις ορφανές (σε περίπτωση γάμου) τα ορφανά, τότε να παντρεύεστε άλλες δύο ή τρεις ή τέσσερις γυναίκες της εκλογής σας… ή όποιες έχετε αιχμάλωτες (Σούρα 4 ελ-Νισά 3).

Δεν υπάρχει ενοχή με τη συνοίκηση με αιχμάλωτες (Σούρα 70 ελ-Μεάριτζ 30).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΠΕ: ΔΕΝ ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ούτε γαμούσιν ούτε εκγαμίζονται (δηλ. ούτε παντρεύονται ούτε ξεπαντρεύονται) (Ματθ. 22,30)

Ο ΜΩΑΜΕΘ ΕΙΠΕ: ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΟΥ ΑΛΛΑΧ

(Στον άλλο κόσμο) θα τους παντρέψουμε με όμορφες γυναίκες με μεγάλα και λαμπερά μάτια (Σούρα 44 ελ-Ντουχάν 54).

Παρθένες κόρες αγνές… τις οποίες ούτε άνθρωπος, ούτε δαίμονας δεν τις έχει πριν αγγίξει (Σούρα 55 ελ-Ραχμάν 56).

Γιατί ο Αλλάχ έχει χαρίσει ανώτερο βαθμό στους άνδρες από τις γυναίκες… όσο για τις γυναίκες που φοβάστε… συμβουλέψτε τες πρώτα, αρνηθείτε να μοιραστείτε το κρεβάτι τους και τέλος να τις δείρετε ελαφριά (Σούρα 4 ελ-Νισά 34) (Το αραβικό κείμενο λέει: «να τις δέρνετε»).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ

Προσέχετε την ελεημοσύνη σας να μην την κάνετε ενώπιον των ανθρώπων… διαφορετικά δεν θα έχετε μισθό από τον ουράνιο Πατέρα σας (Ματθ. 6.1).

Όταν κάνεις ελεημοσύνη, μη σαλπίσεις έμπροσθέν σου, όπως κάνουν οι υποκριτές… αλήθεια σας λέγω απέχουν από τον μισθόν τους (Ματθ. 6.2).

Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου (Ματθ. 6.3).

Ο ΜΩΑΜΕΘ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ

Καλόν είναι (να φανερώνετε) την ελεημοσύνη σας (Σούρα 2 ελ-Μπάκαρα 271).


*ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΥΠΟ ΤΟΥ κ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΚΑΝΑΡΗ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΑΣ ΚΡΙΝΕΙ – ΑΡΧΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜ» - 2014

Ποιος είναι ο λόγος που σήμερα αυξήθηκε τόσο πολύ η αμαρτία;



Σας πληροφορώ, αδελφοί μου, ότι αν όλοι συνεργούμε στη σωτηρία των αδελφών μας, με βεβαιότητα γρήγορα πρόκειται να διορθωθούν οι κακοί, και να ελευθερωθούν οι πολιτείες μας από τα κακά και τις αμαρτίες.

Διότι, αν ένας μόνο άνθρωπος, που έχει ζήλο θεϊκό στην καρδιά του και αγάπη αδελφική, μπορεί να διορθώσει έναν ολόκληρο λαό, πόσο μάλλον μπορεί να διορθώσει τους αμαρτωλούς τόσο και τόσο πλήθος Χριστιανών, αρκεί μόνο να θελήσουν να αποκτήσουν ζήλο και αδελφική αγάπη στην ψυχή τους;

Αλήθεια! όλη η αιτία της απώλειας των σημερινών αμαρτωλών, και όλη η αιτία, για την οποία σήμερα αυξήθηκε τόσο και βασίλεψε η αμαρτία και ο διάβολος στον κόσμο, δεν είναι άλλη παρά εμείς. Διότι βλέποντας τους αδελφούς μας να αμαρτάνουν φανερά και να κάνουν τόσες κακίες, δεν επιμελούμαστε να πάμε όλοι να τους διορθώσουμε πότε με αδελφικές συμβουλές, και πότε με ελέγχους επιπληκτικούς. Αλλά άλλος άλλην πρόφασιν προφασιζόμενος, όλοι με μιας σιωπούμε, ησυχάζουμε και αφήνουμε τον καθένα να κάνει εκείνα τα κακά, που θέλει και βούλεται. Αυτό το βεβαιώνει ο Χρυσόστομος Ιωάννης λέγοντας:

«Μη λέμε ότι δε μας ενδιαφέρει για τους άλλους, αλλά να δείχνουμε τη φροντίδα που ταιριάζει σε αδελφούς. Εγώ μάλιστα σας υπόσχομαι επακριβώς και εγγυώμαι σε όλους σας, ότι αν εσείς θελήσετε όλοι, όσοι βρίσκεστε παρόντες εδώ, να μοιραστείτε (τη φροντίδα για) τη σωτηρία όσων κατοικούν σ’ αυτή την πόλη, σύντομα θα τη διορθώσετε ολόκληρη…

Ας μοιραστούμε λοιπόν (τη φροντίδα για) τη σωτηρία των αδελφών μας. Αρκεί ένας άνθρωπος πεπυρωμένος με ζήλο για να διορθώσει ολόκληρο δήμο. Όταν λοιπόν αυτός δεν είναι ένας, ούτε δυο-τρεις, αλλά τόσο πλήθος, που μπορεί να φροντίσει για τη διόρθωση όσων αμελούν, τότε λοιπόν δε φταίει τίποτε άλλο, που οι περισσότεροι χάνονται και καταπίπτουν, παρά μόνο η δική μας ραθυμία, και όχι η αδυναμία μας. Δεν είναι λοιπόν παράδοξο, όταν μεν βλέπουμε να γίνεται στην αγορά κάποιος καβγάς, να τρέχουμε και να συμφιλιώνουμε τους μαχόμενους -αλλά γιατί να μιλάω για μάχη; 

Γάιδαρο να δούμε πεσμένο, τρέχουμε να βάλουμε το χέρι μας και να τον σηκώσουμε-, ενώ για τους αδελφούς μας, που χάνονται, να αμελούμε; (Ανδρ. α΄).

Πηγή: Από το βιβλίο «Χρηστοήθεια των Χριστιανών» Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτη

Κόσμος: «Σχήματι μὲν εὐγενής, πράγματι δὲ φονευτής ψυχῶν»



Βλέπουμε ὡς ἁπλοὶ ἄνθρωποι καὶ ἀναμφισβήτητα παρακολουθοῦμε τὰ ὅσα συμβαίνουν σήμερα στὸν κόσμο. Μὲ τὴν αἴσθηση τῆς εὐθύνης ποὺ ἐπιφορτίζει στὸν καθένα ἡ διακονία μας, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν αἰσθανόμαστε, χάριτι Θεοῦ, τὴν καλὴ ἀνησυχία γιὰ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας μέσα στὴν ἱστορία τὴν ἀνθρώπινη. Ὁ τίτλος τοῦ ἄρθρου εἶναι κατὰ παράφραση στίχων τροπαρίων τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, ἀναφερομένων στὸν Ἰούδα. «Σχήματι μὲν ὧν μαθητής, πράγματι δὲ παρὼν φονευτῆς». «Ὁ Ἰούδας τὸ τῆς φιλοπτωχείας κρύπτει προσωπεῖον καὶ τῆς πλεονεξίας ἀνακαλύπτει τὴν μορφήν». «Ὁ τρόπος σου δολιότητος γέμει, παράνομε Ἰούδα», λένε τὰ τροπάρια.

Συνέβησαν καὶ συμβαίνουν καὶ στὸ μέλλον θὰ συμβοῦν ἀκόμη περισσότερα καὶ ὅλο καὶ χειρότερα πράγματα. Καὶ ποιὰ εἶναι αὐτὰ τὰ κακὰ ποῦ συμβαίνουν; Ἕνα μόνο πράγμα: Ἡ πάση θυσία προσπάθεια ἐγκατάλειψης τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας. Πνέει ἰσχυρὸς ἄνεμος μὲ πολλὰ μποφὸρ στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, ἄνεμος, ποὺ παρασύρει μέρα μὲ τὴ μέρα καρδιὲς στὴν ἄλλη ὄχθη, ἀπέναντι ἀπὸ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ἀλήθεια του. Εἶναι ξεκάθαρό το φαινόμενο, ὁμολογεῖται μὲ παρρησία καὶ μὲ ἑωσφορικὸ θράσος. Προβάλλεται ἀπὸ ὅλα τα κοσμικὰ μέσα ἐνημέρωσης καὶ πληροφόρησης καὶ....

διασκέδασης ὡς κατόρθωμα, ὡς καύχημα, ὡς ὑπόδειγμα γιὰ μίμηση. Ἄνθρωποι τιποτένιοι, ποὺ ἔχασαν ἀπὸ τὰ χέρια τοὺς τὸ τιμόνι τῆς ζωῆς τους, προβάλλονται νὰ ποῦν, νὰ «ἐξομολογηθοῦν» ὄχι τὶς ἁμαρτίες τοὺς ἀλλὰ τὶς ἀντιχριστες ἰδέες τους καὶ τὶς παράφρονες ἀμπελοφιλοσοφίες τους. Καὶ οἱ καλοπροαίρετοι θεατὲς - ἀκροατές, αὐτοὶ ποὺ δὲν εἶναι καὶ τόσο σταθεροὶ στὴν πίστη ἢ δὲν εἶναι ἐνημερωμένοι, κάθονται ἐνεοὶ καὶ παρακολουθοῦν τοὺς «ἥρωες», τοὺς «λεβέντες», τοὺς «πραγματικὰ ἐλεύθερους», τοὺς «μπροστάρηδες» καὶ αἰσθάνονται ἀμήχανοι καὶ ἴσως καὶ κάποιο σύμπλεγμα κατωτερότητας, ἀναρωτώμενοι καὶ προβληματιζόμενοι, μήπως ἔχουν μείνει πολὺ πίσω καὶ πρέπει νὰ ξυπνήσουν; Καὶ εἶναι οἱ πολλοὶ αὐτοί, οἱ περισσότεροι. Καὶ ἀρχίζουν καὶ βάζουν κι αὐτοὶ νερὸ στὸ κρασί τους καὶ προσπαθοῦν νὰ ταιριάξουν τὰ ἀταίριαστα καὶ προσπαθοῦν νὰ δικαιολογήσουν τὰ ἀδικαιολόγητα, νὰ ταιριάξουν τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα- εἶναι δυνατὸν νὰ συμβεῖ αὐτὸ ποτέ;- νὰ προσαρμοστοῦν μὲ τὰ τοῦ κόσμου. Ἑνὸς κόσμου δαιμονοκρατούμενου, ποὺ ὁδηγεῖται μαθηματικὰ σὲ ἀδιέξοδο.

Ὅλες αὐτὲς εἶναι μερικὲς ἀπὸ τὶς πιὸ ἁπλὲς παρατηρήσεις ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ κάνει ἕνας ἁπλὸς καλοπροαίρετος χριστιανός, ποὺ ἀγωνιᾶ γιὰ τὴν καθαρή, τὴ γνήσια ὁδὸ τῆς Ἀλήθειας.

Τὸ θλιβερότερο τούτων εἶναι πὼς καὶ κάποιοι ἱεράρχες, ἄγνωστο γιὰ ποιοὺς λόγους, ἀκολουθοῦν τὴν ἴδια μέθοδο στὴ σχέση τους μὲ τὸν κόσμο. Πέθανε ἕνας ἄνθρωπος τῆς τέχνης καὶ ἔγινε χαμὸς στὸν κόσμο. Λὲς καὶ εἴχαμε Μεγάλη Παρασκευή. Οἱ εἰδήσεις ἔδιναν καὶ ἔπαιρναν μὲ λεπτομέρειες ἀπὸ τὴ ζωή του καὶ τὰ ἔργα καὶ τὶς ἡμέρες του. Ὁ βίος καὶ ἡ πολιτεία του ὅλη, μὲ συγκινητικὲς περιγραφὲς καὶ τὰ τοιαῦτα. Καὶ καλὰ ὅλα αὐτὰ μέχρι ἐδῶ. Στὸ τέλος ἦρθε καὶ τὸ ἐπιστέγασμα, ἡ ψυχρολουσία. Ζήτησε, λέει, νὰ ἀποτεφρωθεῖ σὲ ξένη χώρα.

Ε, λοιπὸν τί ἀξία ἔχουν ὅλα ὅσα ἔκανε ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἐπὶ τῆς γῆς; Ὅ,τι κι ἂν ἔκανε, ἀφοῦ ἀρνήθηκε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν σωστικὴ καὶ ἁγιαστική της δύναμη, ποιὰ ἀξία ἔχουν τὰ ἔργα του; Ὄχι μόνο γιὰ τὴν ψυχή του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Διότι, ὅταν θὰ βλέπουν οἱ ἐρχόμενες γενεὲς τὰ ἔργα του καὶ θὰ ξέρουν πὼς ἦταν ἀρνητὴς τοῦ Χριστοῦ, ἂν συνεχίζουν νὰ τὰ βλέπουν, αὐτοὶ μὲν θὰ βλάπτονται πνευματικά, ἡ ψυχὴ δὲ ἐκείνου θὰ βυθίζεται περισσότερο στὸ σκοτάδι.

Ἕνας Μητροπολίτης εὐχήθηκε νὰ τὸν συγχωρήσει ὁ Θεὸς καὶ νὰ ἀναπαύσει τὴν ψυχή του. Εἶναι δυνατὸν Μητροπολίτης νὰ ἔχει τόση ἄγνοια; Λέει ὅτι ἦταν ἄνθρωπος μὲ σπάνιο καὶ ἐξαίρετο ἦθος. Μπορεῖ νὰ ἦταν, δὲν ἀμφιβάλλουμε γι` αὐτό, ἀλλὰ γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἐξαίρετο ἦθος εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς διδάσκουν οἱ ἅγιοι, αὐτὸ ποὺ ἀρέσει στὸ Χριστό. 
Αὐτὸ ποὺ ἔχει ὡς ὑπόδειγμα τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς βίους τῶν ἁγίων. Τὸ ἦθος τὸ χριστοκεντρικό, διὰ τῆς ὑπακοῆς στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Δὲν τὸ ξέρεις αὐτό, Σεβασμιότατε πάτερ; Ὁ ἄνθρωπος ἔθεσε ἐαυτὸν ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Ἐσὺ πᾶς νὰ τὸν βάλεις ἐντὸς καὶ πιθανὸν νὰ τὸν ἁγιοκατατάξεις; Ἐκτὸς κι ἂν εἶσαι πάνω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἢ εἶσαι ἐντολοδότης τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔχεις τόση παρρησία νὰ τὸν διατάζεις.

Μιλῆστε Σεβασμιότατοι. Μιλῆστε. Ὁ κόσμος αὐτὸς σχήματι μὲν εἶναι «εὐγενικός», πράγματι δὲ εἶναι «κακοῦργος». Μὴν περιμένετε νὰ συνταιριάξετε τὴν κατὰ κόσμο εὐγένεια μὲ τὴν δύναμη τῆς Ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ. Ἴσως τὸ ἐλπίζατε αὐτὸ μέχρι κάποια στιγμὴ καὶ καλῶς, ἀλλὰ τώρα ἐπιβάλλεται νὰ λέγεται ἡ Ἀλήθεια «ἐν ψυχρῶ». Διότι ἡ Ἀλήθεια θὰ μᾶς κρίνει. Ἀπὸ τὴν ἄλλη δὲν ἔχετε νὰ φοβηθεῖτε τίποτε. Τὸ φῶς δὲ φοβᾶται τὸ σκοτάδι. Ἡ ἀλήθεια δὲ φοβᾶται τὸ ψέμα. Τὸ καλὸ δὲ φοβᾶται τὸ κακό. Ἐξάλλου, ἐσεῖς εἶστε μοναχοὶ καὶ δὲν ἔχετε νὰ χάσετε τίποτε ἐκτὸς ἀπὸ μιὰ μίτρα καὶ ἕνα παλιοράσο. Τοὺς τὰ χαρίζετε, σ` αὐτοὺς ποὺ θὰ σᾶς πολεμήσουν καὶ πᾶτε στὸ ἡσυχαστήριό σας, γιὰ νὰ σώσετε τὴν ψυχή σας καὶ νὰ προσευχηθεῖτε καὶ γιὰ μᾶς. Μιλῆστε, γιὰ νὰ πάρουν θάρρος οἱ ψυχὲς καὶ νὰ εὐαρεστήσετε ἔτι τὸν Κύριο. 

Κλείνω μὲ τὸ Φώτη Κόντογλου. Ἀφοῦ ἀναφέρει τὸ γνωστὸ μύθο μὲ τὸ τρελὸ νερό, συνεχίζει: « Τοῦτες οἱ σκέψεις ἤρθανε πάλι στὸ κεφάλι μου καὶ μιὰ βαθιὰ θλίψη ἔνοιωσα, ὅπως κάθε φορᾶ ποὺ θὰ συλλογιστῶ τί σκοτάδι σκεπάζει τοὺς σημερινοὺς ἀνθρώπους, ποὺ λένε πὼς ἀπολαμβάνουνε τὴ ζωή, αὐτὴν τὴ ζωὴ τῆς ἀπελπισίας, μακριὰ ἀπὸ τὴν ἐλπίδα τοῦ Θεοῦ. Τοῦτες λοιπὸν οἱ σκέψεις ξαναήρθανε στὸ νοῦ μου, διαβάζοντας πὼς ὁ κόσμος ἔχασε μονομιᾶς δυὸ ἀπὸ τὰ πιὸ λατρευτὰ εἴδωλά του, μιὰ τραγουδίστρια λεγόμενη Ἐντὶτ Πιὰφ κι ἕναν πολυτεχνίτη γόητα λεγόμενον Ζᾶν Κοκτῶ. 

Ὁ παγκόσμιος τύπος διαλάλησε στὰ πέρατα τοῦ κόσμου «τὴ μεγάλη ἀπώλεια» ποὺ ἔπαθε ἡ οἰκουμένη, μὲ τὸ νὰ πεθάνουνε αὐτὰ τὰ δυὸ ἱερὰ πρόσωπα ποὺ τὴ θρέφανε μὲ τὰ ἔργα τους! Κλάψτε βουνὰ καὶ λαγκάδια, θρηνῆστε θάλασσες καὶ πέλαγα! Πέθανε ἡ Πιὰφ καὶ ὁ Κοκτῶ! Ὁ κόσμος δὲν κοιτάζει τὴ συμφορά του, τὴ φτώχειά του, τὴ μάχαιρα τοῦ πολέμου ποῦ κρέμεται ἀπὸ πάνω του, τὴν πείνα ποῦ θὰ μᾶς θερίσει, τὴν ἀγριότητα τῆς ζωῆς, ποῦ κατάντησε μίαν ἀγωνία, παρὰ θρηνεῖ κὰ ὀδύρεται γιατί ἔχασε ποιούς; Ἐκείνους ἄραγε ποὺ τοῦ δίνανε θροφὴ γερή, ποὺ ἀνέβαζε τὸ πνεῦμα τοῦ ψηλά, στὴν ἐλπίδα τῆς ἀθανασίας καὶ στὴ γνώση τῆς ἀλήθειας, θροφὴ ποὺ τὸν καθάριζε ἀπὸ τὰ δηλητήρια τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς του καὶ ποῦ θὰ μποροῦσε νὰ τὸν γιατρέψει;

Ὄχι, δὲν ἔχασε κανέναν ἁγιασμένο ὁδηγό, ἀλλὰ ἔχασε ἴσια ἴσια δυὸ ἀπὸ ἐκείνους τοὺς ἁμαρτωλούς, ποὺ τοὺς ἔχει γιὰ παρηγοριά του, ἐκείνους ποὺ βάζουνε στὴν ψυχὴ του τὰ ἀγαπημένα του δηλητήρια, γιὰ νὰ τὸν ἀποτρελάνουνε. Γὶ` αὐτὸ τοὺς λατρεύει, γὶ` αὐτὸ τοὺς προσκυνᾶ. Μισεῖ τοὺς ἁγίους, σιχαίνεται ἐκείνους ποὺ τοῦ μιλᾶνε γιὰ τὰ ἀληθινὰ πνευματικὰ πράγματα, τοὺς κήρυκες τῆς καθαρῆς καρδιᾶς καὶ τῆς ἀθανασίας, δὲν θέλει νὰ ἀκούσει γιὰ εἰρήνη τῆς ψυχῆς, γιὰ Χριστό, γιὰ μέλλουσα ζωὴ καὶ γιὰ σωτηρία». 

 Ἠλιάδης Σάββας, Δάσκαλος

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΒΔΗΛΟ

Για εμάς τους Ορθοδόξους, οι »αδελφικοί» εναγκαλισμοί, οι συμπροσευχές και οι κοινές διακηρύξεις του Οικουμενικού Πατριάρχη με τον πάπα, δεν είναι θέμα πολιτικό ή κοινωνικό. Ούτε είναι θέμα θρησκευτικό, όπως συνηθίζεται να λέγεται. Είναι ζήτημα που αφορά στην γνησιότητα και ακεραιότητα της Πίστης μας. Συνεπώς, πάνω απ’ όλα, είναι θέμα Εκκλησιαστικό.

Και ποια είναι η διαφορά του θρησκευτικού από το Εκκλησιαστικό; Δεν είναι το ίδιο πράγμα;

1ον). Το Εκκλησιαστικό Γεγονός έχει να κάνει με την οντολογία του ανθρώπου, δηλαδή με τους λόγους και τον σκοπό της υπάρξεώς του. Ενώ, αυτό που λέμε θρησκεία, συνιστά εκφύλιση του Εκκλησιαστικού γεγονότος προς την κατεύθυνση του συναισθήματος.

2ον). Ο πιστός μέσα στην καρδιά του έχει την ελπίδα. Ενώ ο θρησκευόμενος λέει ότι είναι αισιόδοξος. Η ελπίδα είναι συστατικό της εκκλησιαστικής μας ζωής και αναφέρεται σε Θεόν ζώντα. Ενώ η αισιοδοξία είναι προϊόν ψυχολογικών διεργασιών και σχετίζεται με το εγώ.

3ον). Η Εκκλησία , ως Σώμα Χριστού, προσφέρει στον άνθρωπο σωτηρία από την φθορά και τον θάνατο. Ενώ η θρησκεία, ως εκκοσμίκευση του Εκκλησιαστικού Γεγονότος, συνιστά απλά και μόνον μία φτηνή και εντελώς επιπόλαια ψυχολογική αναπλήρωση.

4ον). Το έργο της σωτηρίας, μέσα στην Εκκλησία, βασίζεται στην Θεία Χάρη και οι πιστοί από την πλευρά τους καλούνται, οικειοθελώς, να προσφέρουν την ταπείνωση και την υπακοή τους στο θέλημα του Θεού.

Ενώ αντίθετα η θρησκεία, ως συναισθηματική παραφθορά της αποκαλυμμένης Αλήθειας, έχει εγωϊσμό και ανθρωπαρέσκεια: Ζητάει αγώνες ηθικούς, απορρίπτει την Θεία Χάρη και θεοποιεί τον ανθρώπινο παράγοντα.

5ον). Η Εκκλησία έχει ασκητική και φιλότιμο. Ενώ η θρησκεία έχει καλές πράξεις και αναμονές θεϊκών ανταποδόσεων γι’ αυτές.

6ον). Η Εκκλησία έχει απλότητα και το πολίτευμά της δεν είναι πολίτευμα αυτού του κόσμου. Ενώ η θρησκεία έχει επίδειξη, δημόσιες σχέσεις και διαπλοκή με την εξουσία.

7ον). Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο. Η θεραπευτική της ορίζεται με ακρίβεια από αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων, από το ιερό Πηδάλιο και από την Παράδοση των Αγίων Πατέρων. Διέπεται, δηλαδή, από Ιερούς Κανόνες, σταθερούς και αιωνίους.

Ενώ η θρησκεία, ως προϊόν ανθρώπινης επινόησης και όχι ως Πίστη εξ αποκαλύψεως, αδυνατεί να θεραπεύσει τον Άνθρωπο. Βάζει στην άκρη την Πατερική Παράδοση και εφαρμόζει το γνωστό »ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Δικαιολογεί, δηλαδή, διαφορετικές κατά περίπτωση συμπεριφορές, ανάλογα με πεποιθήσεις προσωπικές, ανάλογα με εφήμερα οικονομικά ή γεωπολιτικά συμφέροντα, ανάλογα με την βούληση των εκάστοτε ισχυρών.

8ον). Στην Εκκλησία συμπορεύεσαι με αμαρτωλούς αγωνιστές της Αγιότητας. Ενώ στην θρησκεία συναντάς αυτοείδωλα.

9ον). Η Εκκλησία περιλαμβάνει, ως μέλη της, πρόσωπα αυτεξούσια και ελεύθερα. Ενώ στην θρησκεία καταργείται η έννοια του προσώπου και στρατεύονται μαζί της άτομα υποταγμένα σε »βεβαιότητες» ασφάλειας και κέρδους.

Άλλο πράγμα λοιπόν η θρησκεία και άλλο η Πίστη των Ορθοδόξων.

Άλλο πράγμα οι στημένες οικουμενιστικές θρησκευτικές παραστάσεις και άλλο το ανόθευτο Εκκλησιαστικό γεγονός, που εμπειρικά γεύονται, εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, οι Άγιοί μας.

Σήμερα στην Ελλάδα, οι περισσότεροι από εμάς τους Ορθοδόξους, φαίνεται ότι πάψαμε πλέον να βιώνουμε την γνησιότητα της Εκκλησιαστικής Πνευματικής ζωής. Η Ορθόδοξη Εκκλησιαστική μας συνείδηση έχει αμβλυνθεί σε τέτοιο βαθμό, που στην ουσία απλώς θρησκεύουμε.

Να γιατί, κλήρος και λαός, φερόμαστε, όπως φέρονταν και οι πρόγονοί μας λίγο πριν από την Άλωση: Συμμετοχική παρουσία παπικών αξιωματούχων σε εσπερινούς και Λειτουργίες μέσα στο Φανάρι, πατριαρχικές συμπροσευχές και »αδελφικοί» εναγκαλισμοί με τον πάπα, συναντήσεις επί συναντήσεων παπικών και Ορθοδόξων »θεολόγων», ανταλλαγές δώρων και τιμητικών διακρίσεων μεταξύ προσκεκλημένων της »αγίας έδρας» και ημετέρων επισκόπων, αναφορές σε »διαιρέσεις» της Εκκλησίας και όχι σε αιρέσεις και σχίσματα, αναγνώριση »αδελφών Εκκλησιών» και πάει λέγοντας.

Τότε, πηγαίναμε μαζί τους από ανάγκη (πολιορκία της Πόλης από τους Τούρκους).

Τώρα, τρέχουμε από πίσω τους εν ονόματι τάχα της αγάπης.

Τότε, θρηνήσαμε μιαν Άλωση.

Τώρα, τί μας περιμένει;


Του Φώτη Μιχαήλ

π. Αθανάσιος Μηνάς, «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου»



...Τέλος, ὅλοι ἐμεῖς ἐν Χάριτι Χριστοῦ τούς λέμε ὅτι δέν θά τούς ἀκολουθήσουμε καί δέν θά δώσουμε ἄλλοθι στούς αἱρετικούς παπικούς, προτεστάντες καί ἄλλους παγανιστές ἤ πυρολάτρες καί μάλιστα Συνοδικῷ τῷ τρόπῳ. Τά ἐγκλήματα ὅλων αὐτῶν, πού τούς βαραίνουν διαχρονικά ἐξ αἰτίας τῆς ἑωσφορικῆς σχιζοφρενικῆς ὑπερηφανείας τους, δέν θά τά φορτωθεῖ ἡ ταπεινή Ὀρθοδοξία...

«καὶ ἤνοιξε τὸ στόμα αὐτοῦ εἰς βλασφημίαν πρὸς τὸν Θεόν, βλασφημῆσαι τὸ ὄνομα αὐτοῦ καὶ τὴν σκηνὴν αὐτοῦ, τοὺς ἐν τῷ οὐρανῷ σκηνοῦντας. καὶ ἐδόθη αὐτῷ πόλεμον ποιῆσαι μετὰ τῶν ἁγίων καὶ νικῆσαι αὐτούς, καὶ ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία ἐπὶ πᾶσαν φυλὴν καὶ λαὸν καὶ γλῶσσαν καὶ ἔθνος. καὶ προσκυνήσουσιν αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου τοῦ ἐσφαγμένου ἀπὸ καταβολῆς κόσμου». (Ἀποκ., κεφ.ιγ΄, στ.6-8)

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, κληρικοί, μοναχοί, λαϊκά μέλη τίμια τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς, Ἀποστολικῆς, Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας,

γίνεται σαφές ἀπό τόν παραπάνω λόγο τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως, ὅτι στούς ἐσχάτους καιρούς καί ἐξ αἰτίας τῆς ἀπειρίας ἤ τῆς οἰήσεως μερίδος Ὀρθοδόξων τῆς ἐπί γῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, πού σύμφωνα μέ τόν Ἅγιον Παΐσιον τόν Ἁγιορείτην ἑρμηνεύουν τά Μυστήρια τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ μέ τήν λογικήν, θά ἡττηθοῦν ἀπό τό Θηρίον προσκυνώντας Αὐτό, συντασσόμενοι μέ τούς κατοικοῦντας ἐπί τῆς γῆς αἱρετικούς καί ἀθέους ἄρχοντες καί ἀρχομένους. 

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον λέγει ρητῶς ὅτι στήν Ὀρθόδοξον Πίστιν ἀκέραιοι ἕως θανάτου θά παραμείνουν οἱ πιστοί ἐκεῖνοι, κάτοικοι τῆς γῆς, πού τό ὄνομά τους ἔχει γραφεῖ προαιωνίως στό Βιβλίον τῆς Ζωῆς τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου. Σ’αὐτούς ἀπευθύνομαι κυρίως καί κατ’ἐξοχήν αὐτήν τήν ὥρα, ὡς ἐλάχιστος ἐν Πρεσβυτέροις καί ἀσθενής κατά τήν σάρκαν. Δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχουν ἐν Χάριτι καί σήμερα Πατριάρχες, Ἀρχιερεῖς, Ἀρχιμανδρῖτες, Ἱερεῖς, Διάκονοι, Μοναχοί, Μοναχές καί Λαϊκοί, Θεολόγοι καί μή, πού ἀκολουθοῦμε τόν Νυμφίο Χριστό σηκώνοντας τόν Σταυρόν τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ μέ ὑπομονή ἕως τέλους, ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν.

Παρακαλῶ θερμότατα, ἄς μήν κλίνουμε εὐήκοα ὦτα στά «ὄργανα» τῆς Νέας Ἐποχῆς πού ἐπέλεξαν τόν δρόμο τῆς ἀπωλείας κατά τήν ἰδίαν αὐτῶν γνῶμιν καί προαίρεσιν. Ἐν τούτοις, ἄς συνεχίσουμε ἐν Χριστῷ τόν δρόμο τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι ἐν μέσῳ κινδύνων, ἐξοριῶν καί διωγμῶν ἕως θανάτου, δέν ἀπέστησαν οὔτε κεραίας τῆς Ἀμωμήτου ἡμῶν Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Παραδόσεως. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός βεβαιώνει αὐθεντικά ὅτι εἶναι μαζί μας, δίπλα μας, πάσας τάς ἡμέρας ἕως συντελείας τοῦ αἰῶνος.

Σ’αὐτό τό σημεῖον προλαμβάνω κάποιους, οἱ ὁποῖοι στήν περίπτωση αὐτήν ὁμιλοῦν γιά σχίσμα καί σχισματικούς καί προσπαθοῦν νά ἐπιρρίψουν εὐθῦνες ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχουν. Παρακαλῶ, ἀδελφοί μου, προσέξτε: Σχισματικοί, τό λοιπόν, εἶναι ὅσοι παραμένουν ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν; Ἤ ἐκεῖνοι πού συντάσσονται μέ τήν Νέαν Ἐποχήν καί τήν πανσπερμία τῶν αἱρέσεων, ἀδιαφοροῦντες διά τόν πνευματικόν θάνατον δισεκατομμυρίων ψυχῶν καί αὐτῶν τούτων τῶν ἰδίων; Ἱκετεύω, ἀδελφοί μου, ἀποδῶστε δικαιοσύνη καί ἀπαντῆστε ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, σύμφωνα καί μέ τήν Θεία Ἀποκάλυψη.

Ταπεινῶς σᾶς ἐρωτῶ: Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὁ Μέγας Φώτιος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἐφέσου ὁ Εὐγενικός, γιά νά ἀναφερθῶ ἐνδεικτικά, ἀλλά καί οἱ σύγχρονοι Ἅγιοί μας, Ἰουστῖνος Πόποβιτς, Λουκᾶς ὁ ἰατρός Ἀρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως Κριμαίας, ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ἦσαν σχισματικοί ἤ αἱρετικοί; Ὅλοι αὐτοί καί χιλιάδες ἄλλοι διεκήρυξαν ὅτι τό Πνεῦμα τό Ὀρθόδοξον εἶναι τό ἀληθές, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη καί μοναδική κιβωτός σωτηρίας καί ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός μόνος καί μοναδικός Σωτῆρας τοῦ σύμπαντος κόσμου, δι’οὗ τόν Πατέρα ἐγνώκαμεν καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐπεδήμησεν εἰς ἡμᾶς ἐσαεί. Ποῖοι, λοιπόν, εἶναι αὐτοί πού μᾶς σπρώχνουν νά ἀρνηθοῦμε τήν Παράδοση τῶν Ἁγίων καί μέ μιά μονοκοντυλιά συνοδικά νά τήν ἀφανίσουν καί νά τήν σβήσουν; Ποῖα εἶναι τά ἐχέγγυά τους, οἱ κοσμικές τους γνωριμίες καί ἡ χλιδή πού διάγουν;

Στήν ἄλλη ἐπίσης ἔνσταση, ὅτι οἱ παραπάνω πατέρες ἦσαν Ἅγιοι ἐνῶ ἐμεῖς σήμερα ὑστεροῦμε, ἀπαντῶ: Ἅγιοι ἦσαν ἐπειδή παρέμειναν πιστοί στίς ἐντολές τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἕως κεραίας, ἐν μέσῳ διωγμῶν, ἐξοριῶν καί θανάτου, μή φειδόμενοι οὐδενός κινδύνου καί αὐτῆς τῆς ζωῆς τους καί ὁ Χριστός τούς χαρίτωσε. «Τὸ στόμα μου ἤνοιξα καὶ εἵλκυσα πνεῦμα, ὅτι τὰς ἐντολὰς σου ἐπεπόθουν[1]». 
Τοῦτ’ἔστιν, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἁγιάζει τούς θέλοντας καί ὄχι τό ἀντίθετο.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ὀφειλήν ὀφείλουμε στούς πρό ἡμῶν Πατέρες μας, στούς σήμερον ἀγωνιζομένους Ὀρθοδόξους πιστούς καί στίς ἑπόμενες γενεές. Ἄς κινηθοῦμε μέ νηφαλιότητα, διάκριση καί ταπείνωση, ἀλλά καί ἐμμονή ἄχρι κεραίας στίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ μας, πιασμένοι ¨χέρι-χέρι¨ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ὥστε διά τῆς Χάριτος νά προχωρήσουμε ἕως τέλους, γνωρίζοντας βαθύτερα ἐν Χριστῷ ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ἄς παραμείνουμε ἀμετακίνητοι στήν πνευματική μας πορεία στά παραδεδομένα ὑπό τοῦ Κυρίου, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων μας.

Ἐν τέλει, ἄς φύγουν αὐτοί πού ἡττήθηκαν ἀπό τόν Ἀντίχριστον καί τά ὄργανά του καί συντάχθηκαν μέ τούς ἐχθρούς τοῦ Υἱοῦ τῆς Παρθένου καί τῆς Ἰδίας τῆς Θεοτόκου. Αὐτοί, ἐάν συνεχίσουν τήν καταστροφική τους πορεία, θά καταλήξουν ἐν τοῖς πράγμασι σχισματικοί καί αἱρετικοί σύμφωνα καί μέ τόν λόγο τῶν Ἁγίων Πατέρων: «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔσται».

Ἀδελφοί μου ἀγαπημένοι, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας διαθέτει αὐτήν τήν ὥραν μέλη ἀξιόλογα καί ἅγια, Πατριάρχες, Ἐπισκόπους, Πρεσβυτέρους, Διακόνους, μοναχούς, μοναχές, λαϊκούς θεολόγους καί ἁπλούς πιστούς, πού δέν κλίνουν γόνυ τῷ Βάᾳλ καί δέν προσκυνοῦν τό ἀντίχριστο πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἑωσφόρου, ἀλλ’ἀντιθέτως, ἐν μετανοίᾳ, μετά δακρύων προσευχόμενοι καί νηστεύοντες προχωροῦν ἀσυμβίβαστα σύν Χριστῷ καί ἐν τῷ Χριστῷ καί θά παραμείνουν ἔτσι ἐν Χάριτι ἕως τέλους. Μαρτυροῦν, δέ, μέ ἔμφαση ὅτι τό Πανάγιον Πνεῦμα πού συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας βεβαιώνει διαχρονικά ὅτι: Σχισματικοί καί αἱρετικοί εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἀπεσχίσθησαν ἀπό τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τό Πανάχραντον καί τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, σχίζοντες τόν ταπεινόν και αἱματοβαμμένον χιτῶνα τοῦ Κυρίου, ὑβρίζοντες τόν Τίμιον Σταυρόν, τόν ὁποῖον ἀρνοῦνται νά σηκώσουν στούς ὤμους τους θανατώνοντας οὕτως τόν παλαιόν ἄνθρωπον (παλιάνθρωπον). 

Τέλος, ὅλοι ἐμεῖς ἐν Χάριτι Χριστοῦ τούς λέμε ὅτι δέν θά τούς ἀκολουθήσουμε καί δέν θά δώσουμε ἄλλοθι στούς αἱρετικούς παπικούς, προτεστάντες καί ἄλλους παγανιστές ἤ πυρολάτρες καί μάλιστα Συνοδικῷ τῷ τρόπῳ. Τά ἐγκλήματα ὅλων αὐτῶν, πού τούς βαραίνουν διαχρονικά ἐξ αἰτίας τῆς ἑωσφορικῆς σχιζοφρενικῆς ὑπερηφανείας τους, δέν θά τά φορτωθεῖ ἡ ταπεινή Ὀρθοδοξία. Ἄς μετανοήσουν εἰλικρινά καί τότε μποροῦν καί αὐτοί νά ἐνταχθοῦν στήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί νά σωθοῦν. Μακάρι. Ἕως τότε παραμένουμε ἀμετακίνητοι στήν παράδοση τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, Πατέρων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν καί Ὁσίων τῆς Ἀμωμήτου ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἔχοντας καθαρήν συνείδησιν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ὅτι ὡς μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ δέν θά εἴμαστε ἐμεῖς οἱ σχισματικοί ἤ αἱρετικοί, ἀλλά ἐκεῖνοι.
Ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀπό μόνη της ἀκτύπητη καί πλειοψηφική. Λέγει ὁ Κύριος: «Μὴ φοβοῦ τὸ μικρὸν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν[2]». Τό λοιπόν σχῑσμα καί αἵρεσις εἶναι ἡ ἀποστασιοποίησις ἀπό αὐτήν τήν Ἀλήθεια, πού εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία Του.

Ἐν τούτοις, πάλιν καί πολλάκις, παρακαλῶ ὑμᾶς ἀδελφοί μου Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀνά τόν κόσμον, πού τά ὀνόματά σας ἔχουν γραφεῖ στό Βιβλίον τῆς Ζωῆς τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου, σύν ἡμῖν ἄς μείνουμε ἑνωμένοι ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀγαπώντας καί στηρίζοντας καρδιακά ὁ ἕνας τόν ἄλλον, συνεχίζοντας τόν καλόν ἀγῶνα ἕως ὅτου ὁ στεφοδότης Χριστός ἔλθει ἵνα ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τήν πίστιν καί τά ἔργα αὐτοῦ. Ἡ Ὀρθοδοξία μένει καί θά παραμείνει ἀδιαπραγμάτευτη εἰς τόν αἰῶνα, μακρυά ἀπό ἴντριγκες καί προδοσίες. Γένοιτο Κύριε. Ἀμήν.

Υ.Γ. Ὁ Ἅγιος Ραφαήλ ἦταν Πρωτοσύγκελλος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στήν Κωνσταντινούπολη. Διαφώνησε ὅμως μέ τήν φιλοπαπική στάση τοῦ Πατριαρχείου μετά τήν ψευτο-σύνοδο τῆς Φερράρας καί ἐγκαταλείποντας τήν Κωνσταντινούπολη, ἐγκαταστάθηκε στήν Λέσβο.

Ὁ πάπας κατά τήν πρώτη του ἐπίσκεψη στήν Ἑλλάδα τό 2001 ἐφανέρωσε τό 666. Κατά τήν δεύτερη, στήν Λέσβο, θά φανερώσει τόν Ἀντίχριστο. Ντροπή, ντροπή, ντροπή!!!
[1] Μεσονυκτικόν, Ψαλμ.ριη΄(Ἄμωμος), στ.131

π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος: «Οἱ Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας μας συνεκλήθησαν ὄχι γιὰ μία θεολογικὴ κουλτούρα, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀπαντήσουν στὴν πρόκληση καὶ νὰ ξεπεραστεῖ ἡ αἵρεση»

Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμιλία τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου (Ἡ θεραπευτική τοῦ Ἡσυχασμοῦ 18/07/2013), μὲ ἀφορμὴ ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὸ Γεροντικὸ ὅπου κάποιοι Ἀββάδες κάνουν μία σύναξη γιὰ νὰ ἀναλύσουν τὴν προσωπικότητα τοῦ Δικαίου Μελχισεδέκ, τότε ὁ Ἀββὰς Κόπρις τοὺς ἐπαναφέρει στὴν τάξη. Ὁ πατὴρ Κωνσταντῖνος λοιπόν, τονίζει:

Χρειάζεται νὰ ἑρμηνεύσουμε πράγματα ἑρμηνευμένα γιὰ νὰ κουβεντιάζουμε γιὰ τὸ τίποτε; Ὁ Ἀββὰς Κόπρις εἶχε σοφία, δὲν ἑρμηνεύει τὰ ἑρμηνευμένα. Δὲν ἐξαντλούμαστε σὲ ἀπέραντες ὅπως λέει ὁ Ἀπ. Παῦλος «γενεαλογίες καὶ ἔριδες», ἂς τὶς πῶ θεολογικὲς γιὰ τὸ τίποτα. Ἡ σοφία ἡ ἀσκητικὴ δὲν πάει παραπάνω νὰ γίνει πιὸ ἔξυπνη ἀπ΄ τὴν ἑρμηνευτικὴ ἀκόμη καὶ τοῦ Ἀπ. Παύλου. Ἑρμηνευτικὴ ὑπάρχει στὴν Ἐκκλησία μας ὅπου χρειάζεται, ὅπου δὲν χρειάζεται ἡ σιωπὴ καὶ ὅπου χρειάζεται ὑπάρχει λόγος. 

Θυμηθεῖτε, πὼς τὰ μεγαλύτερα μεγέθη θεολογικῆς ζυμώσεως καὶ διεργασίας, εἶναι οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ τοπικὲς Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Γιατί συνεκλήθησαν; Γιὰ μία θεολογικὴ… κουλτούρα; 

Γιὰ νὰ βρεθοῦν ὅλοι μαζὶ νὰ ποῦν κάτι; Ὄχι. Μία ἀνάγκη πάντοτε, κάποια αἵρεση, τοὺς κάλεσε νὰ δώσουν ἀπαντήσεις, τοὺς καλοῦσε ὁ Θεός, δῶστε ἀπαντήσεις τώρα. Καὶ ἔρχονται οἱ Θεοφόροι Πατέρες, ὄχι οἱ ὁποιοιδήποτε ποὺ ἔχουν ἀξιώματα, οἱ Θεοφόροι Πατέρες νὰ ἀπαντήσουν στὴν πρόκληση ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο. Δὲν μαζεύονται νὰ κάνουν συνέδριο ἔτσι, δὲν μαζευόμαστε γιὰ τὸ τίποτα γιὰ τὰ μεγάλα θέματα. Καὶ τότε τί κάνουνε; Θεολογοῦνε καὶ δίνουν ἀπαντήσεις, γιατί πρέπει νὰ δώσουν ἀπαντήσεις στὸ λαὸ καὶ νὰ ξεπεραστεῖ ἡ αἵρεση. 

Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο μέγεθος τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Δὲν μαζευόμαστε γιὰ τὸ τίποτε, μαζευόμαστε γιατί ὑπάρχει μία αἰτία, οὐσιαστική, γιὰ τέτοιου εἴδους μαζώματα θεολογικά. Ἄρα οἱ κουβέντες μας μὴν εἶναι γιὰ τὸ τίποτε, ἂν ὑπάρχει οὐσιαστικὸς λόγος!


ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ: ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΘΑ ΕΛΘΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΦΑΥΛΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ, ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ Ο ΙΕΖΕΚΙΗΛ (κεφαλαιον ΛΒ΄) ΚΑΙ ΛΕΓΕΙ Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΞΑΜΕΝΗ «ΦΘΟΡΟΥΣ (διεφθαρμενους) ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΠΛΗΣΘΗ ΝΑΥΑΓΙΩΝ ΠΟΛΛΩΝ»

Ἀπόσπασμα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ», φυλ. 240, Αύγούστου 1961
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΘΑ ΕΛΘΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΦΑΥΛΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ


«…Λέμε στοὺς σημερινους χριστιανοὺς, οἱ ὁποῖοι μόνον διὰ τὰ ὑλικὰ συμφέροντα τῆς μικρᾶς των οἰκογενείας ἐνδιαφερόμενοι ἀδιαφοροῦν διὰ ζητήματα τῆς μεγάλης οἰκογενείας, τῆς Ἐκκλησίας των, ἀδιαφοροῦν διὰ τὴν ἀθλίαν κατάστασιν τῆς ἐνορίας των, τῆς ἐπισκοπῆς των, ὑψώνουν τοὺς ὤμους των καὶ λέγουν˙ «Οὔφ, μὲ τοὺς παπάδες καὶ δεσποτάδες ἡμεῖς θʼ ἀσχολοῦμεθα; Ἔχομεν τὶς δικές μας δουλειές». Πολὺ καλά, κύριοι. Ἔχετε «τὶς δικές σας δουλειὲς» καὶ δὲν σᾶς μένει καιρὸς νὰ ἐνδιαφερθῆτε διὰ τὴν Ἐκκλησίαν σας; Ἀφήσατε λοιπὸν τὸ πεδίον ἐλεύθερον διὰ τὴν δρᾶσιν τῶν κακοποιῶν. Ἀφήσατε τοὺς κλέπτας τοῦ ἱεροῦ χρήματος νὰ καταλάβουν τὰ παγκάρια τῶν Ἱ. Ναῶν. Ἀφήσατε τοὺς φαύλους καὶ διαβεβλημένους, τὰ οἰκτρὰ ναυάγια τῆς κοινωνίας νὰ περιβληθοῦν τὸ τίμιον ράσον, νὰ χειροτονηθοῦν καὶ νὰ εὐλογοῦν ἀπὸ τῆς ὡραίας πύλης καὶ σᾶς καὶ τὰ παιδιά σας. Ἀφήσατε νὰ σᾶς σταλῆ ἐξ Ἀθηνῶν, κατόπιν αἰσχρᾶς συναλλαγῆς μεταξὺ τῶν ἰσχυρῶν ἐκκλησιαστικῶν καὶ κοσμικῶν παραγόντων, ἐπίσκοπος ἀνίκανος καὶ φαῦλος, διὰ νὰ σᾶς ἀρμέγη ἐλεεινῶς καὶ νὰ σᾶς διοικῆ δικτατορικῶς καὶ φατριαστικῶς καὶ νὰ βοοῦν οἱ δρόμοι καὶ αἱ πλατεῖαι ἀπὸ τὰ καθημερινὰ σκάνδαλα. Ἀφήσατε νὰ καταληφθοῦν ὅλα τὰ «πόστα» τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ ἀνάξια ὑποκείμενα. Σεῖς καὶ τὰ τέκνα σας καὶ τὰ τέκνα τῶν τέκνων σας θὰ πληρώσουν ἀκριβὰ τὴν ἀδιαφορίαν σας. Ὅ,τι κακὸν δύνασθε νὰ φαντασθῆτε θὰ προέλθη ἐκ τῆς φαυλότητος καὶ τῆς ἀνικανότητος τῶν κακῶν ποιμένων, τῶν ὁποίων τὴν εἰκόνα δύνασθε νὰ ἴδητε ἐν προφητείαις Ἰεζεκιὴλ (κεφάλαιον ΛΒ΄). Ὡς λέγει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, ἡ Ἐκκλησία δεξαμένη «φθόρους (διεφθαρμένους) ἀνθρώπους ἐπλήσθη ναυαγίων πολλῶν».

Διὰ τοῦτο ἡ ἀδιαφορία τῶν χριστιανῶν διὰ τὴν Ἐκκλησίαν των ἀποτελεῖ ἔγκλημα, θανάσιμον ἔγκλημα, θανάσιμον ἁμάρτημα, ποὺ βλάπτει τὴν Ἐκκλησίαν ὅσον οὐδὲν ἕτερον. Ὦ εὐσεβὴς λαὲ τῆς Ἑλλάδος! Παῦσον τὴν ἐγκληματικὴν αὐτὴν ἀδιαφορίαν σου. Δεῖξον ἐνδιαφέρον διὰ τὴν Ἐκκλησίαν σου. Ἀγωνίσου διὰ νὰ ἀνέλθουν εἰς τοὺς ἐπισκοπικοὺς θρόνους ἐκεῖνοι, τοὺς ὁποίους σὺ ἐκ τῆς ἐν γένει ἀναστροφῆς αὐτῶν γνωρίζεις καλλίτερον παντὸς ἄλλου ὡς ἀξίους καὶ ἰκανοὺς καὶ ἄν σὺν Θεῶ τὸ ἐπιτύχης, τότε ἡ Ἑλλάς, ἀποκτῶσα ἀξίαν πνευματικὴν ἡγεσίαν θὰ γίνη λαὸς περιούσιος, τὸ εὐτυχέστερον ἔθνος τῶν Βαλκανίων καὶ τῆς Εὐρώπης ὁλοκλήρου. Ναί! Τὸ εὐτυχὲς μέλλον τῆς μικρᾶς μας πατρίδος ἐξαρτᾶται κυρίως ἐκ τῆς πνευματικῆς ἡγεσίας, ἐκ τῶν ἁγίων καὶ σοφῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ὡς ἥλιοι πνευματικοὶ θὰ λάμψουν εἰς τὸ στερέωμα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καὶ κοινωνίας.
Ἰδοὺ γιατὶ ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν διαμαρτυρόμεθα κατὰ τοῦ σημερινοῦ τρόπου ἐκλογῆς ἐπισκόπων καὶ λέγομεν, ὅτι ἡ ἐκλογὴ ἐπισκόπου πρέπει νὰ ἐπανέλθη εἰς τὴν κανονικὴν τροχιάν. Ἡ ἐκλογὴ πρέπει νὰ γίνεται κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Τὶς δὲ εἶνε ὁ κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τρόπος ἐκλογῆς ἐπισκόπων ἐν τῆ Ὀρθοδόξω ἡμῶν Ἐκκλησία, αὐτὴν τὴν φορὰν δὲν θὰ τὸ εἴπωμεν ἡμεῖς, ἀλλὰ θʼ ἀφήσωμεν ἐπὶ τοῦ ζωτικοῦ τούτου διὰ τὴν Ἐκκλησίαν θέματος νὰ ὁμιλήση ἕνας ἐκ τῶν νεωτέρων διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, ὅστις ἐσχάτως ἀνεκηρύχθη ὅσιος καὶ ἑορτάζεται εἰς τὰς 14 Ἰουλίου. Θὰ ὁμιλήση ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (1749-1809). Ὅ,τι λέγει φέρει τὴν σφραγίδα τῆς σοφίας καὶ τῆς ἁγιότητός του καὶ ἐλπίζομεν νʼ ἀκουσθῆ μετὰ τῆς δεούσης προσοχῆς καὶ εὐλαβείας ἐκ μέρους ὅλων. Δὲν ὁμιλεῖ ὁ συντάκτης τῆς «Σπίθας»… Ὁμιλεῖ ὁ Ὅσιος. Δὲν θὰ τὸν ἀκούσετε; Ὅσοι κατέχετε ὕψιστα ἐκκλησιαστικὰ ἀξιώματα, ὅσοι πυρετωδῶς κινεῖσθε νὰ καταλάβετε ἐπισκοπικοὺς θρόνους, ἀλλὰ καὶ σύ, ὦ λαέ, ὦ δῆμε, ποὺ δὲν ὑψώνεις τὴν φωνήν σου, διὰ νὰ φύγουν οἱ λύκοι καὶ ἐκλεγοῦν καλοὶ ποιμένες διὰ νὰ σὲ ποιμάνουν θεαρέστως, κλῆρος καὶ λαός πλησιάζετε, ἀνοίξατε τὰ ὦτά σας καὶ ἀκούσατε τὶ φθέγγεται ἡ ἱερὰ γλῶσσα ἑνὸς νεωτέρου Ὁσίου τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ ἀφοῦ ἀκούσετε, κάμετε αὐστηρὰν αὐτοκριτικὴν καὶ δὲν εἶνε δυνατὸν παρὰ νὰ κλαύσητε καὶ νὰ θρηνήσητε, νὰ κλαύσωμεν καὶ νὰ θρηνήσωμεν ὅλοι μας ἀνεξαιρέτως διὰ τὴν ἀθλιότητα, εἰς τὴν ὁποίαν περιῆλθε σήμερον ἡ Ἐκκλησία μας ἀκριβῶς διότι δὲν ἐφαρμόζονται πλέον οἱ χρυσοῖ λόγοι τοῦ Ὁσίου.
«Ἤ Θεόκλητοι ἤ δημόκλητοι»
Ὁ ὅσιος Νικόδημος ἀσκητεύων εἰς μίαν ἐρημόνησον τοῦ Αἰγαίου πελάγους, τὴν Σκυροπούλλαν, ἔλαβεν ἐπιστολὴν συγγενοῦς τοῦ κληρικοῦ Ἱεροθέου καλουμένου, ὅστις τὸν ἐπληροφόρει, ὅτι ἐγένετο ἐπίσκοπος Εὐρίπου καὶ ἐζήτει τὶς πολυτίμους συμβουλάς του. Ὁ ὅσιος εἰς ἀπάντησιν τῆς ἐπιστολὴς του συνέγραψεν ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραιότερα βιβλία του, τὸ ὑπὸ τὴν ἐπιγραφὴν «Συμβουλευτικὸν Ἐγχειρίδιον ἤ περὶ φυλακῆς τῶν πέντε αἰσθήσεων». Τὸ βιβλίον προορίζεται κυρίως διὰ τοὺς καθημένους ἐπὶ τῶν ἐπισκοπικῶν θρόνων. Μετὰ πόσης σοφίας, ἀλλὰ καὶ μετὰ πόσης παρρησίας γράφει πρὸς αὐτοὺς τὰ δέοντα! Τὸ βιβλίον τοῦτο οἱ ἐπίσκοποι καὶ ἐν γένει οἱ κληρικοὶ θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ ἔχουν ὑπὸ τὸ προσκεφάλαιόν των καὶ νὰ τὸ μελετοῦν συχνά. Ὅποιος τὸ διαβάζει θαυμάζει πῶς ἕνας μοναχός, ἀπομεμονωμένος εἰς μίαν ἐρημόνησον χωρὶς κανὲν βιβλίον κατώρθωσε νὰ γράψη τοιοῦτον βιβλίον! Ἀσφαλῶς, ὡς σημειοῖ καὶ ὁ νεώτερος βιογράφος του μοναχὸς π. Θεόκλητος Διονυσιάτης, ὁ συγγραφεὺς τοῦ ἀριστουργηματικοῦ τούτου βιβλίου ἐφωτίζετο ἀπὸ τὰς ἀκτῖνας τοῦ ἁγίου Πνεύματος. (Ἄγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης – Ὁ βίος καὶ τὰ ἔργα του. 1749-1809. Ἕκδοσις Παπαδημητρίου – Ἀθῆναι 1959 σελ. 154-171).
Εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ βιβλίου ὁ ὅσιος Νικόδημος ὡς ἄριστος ἰατρὸς ερευνᾶ τὴν αἰτίαν, διὰ τὴν ὁποίαν ἡ Ἐκκλησία ἐκ τοῦ ἀρχαίου της μεγαλείου κατέπεσεν εἰς τὴν ἀδοξίαν. Καὶ
η αἰτία εὑρίσκεται εἰς τὸ ὅτι ἡ ἐκλογὴ τῶν ἐπισκόπων ἐξέκλινε τῆς κανονικῆς τροχιᾶς καὶ δὲν γίνεται πλέον ὡς ἐγίνετο κατὰ τὴν ἀρχαίαν ἐποχήν. Ἰδοὺ ἐπὶ λέξει ἡ σχετικὴ περικοπὴ τοῦ βιβλίου:
«Ὅτι τὸ πάλαι οἱ ἀρχιερεῖς δὲν ἐγίνοντο αὐτόκλητοι, ἀλλὰ Θεόκλητοι ἤ Δημόκλητοι. Καὶ τὸ παράδοξον εἶναι, ὅτι και σὺν τῆ σωρεία ὅλων τούτων τῶν ἀρετῶν μετὰ τῆς ὁποῖας ἦσαν πεπλουτισμένοι οἱ γεννᾶδαι ἐκεῖνοι καὶ τρισμακάριοι, δὲν φαίνονται ὅμως ποτέ τις αὐτόκλητος νὰ ὁρμήση εἰς τὸ μέγα τῆς ἱεραρχίας ἀξίωμα. Ἀλλʼ ἦτον ἀνάγκη, ἤ νὰ προσκληθῆ εἰς τοῦτο ὑπὸ τοὺ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου διὰ σημείων τινῶν καὶ ἀποκαλύψεων˙ ἤ τὸ ἐλάχιστον νὰ κληθῆ ὑπὸ τοῦ λαοῦ. Συντόμως εἰπεῖν, ἦτον ἀνάγκη νὰ γείνη ἤ Θεόκλητος ἤ δημόκλητος. Ἀλλὰ καὶ τότε πάλιν, ἄλλος ἔκοπτε τὸ ὠτίον, καθὼς ὁ Ἀμμώνιος˙ ἄλλος ὑπεκρίνετο τὸν δαιμονῶντα, ὡς ὁ Ἐφραίμ˙ ἄλλος ἐκρύπτετο, ὡς ὁ Ἀκραγαντίνων Γρηγόριος˙ ἄλλος ἔφευγε καὶ ἐπλανᾶτο ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, ὡς ὁ Νεοκαισαρείας Γρηγόριος˙ καὶ ἄλλος ἄλλην μηχανὴν ἐτεχνάζετο, διὰ νὰ ἐλευθερώση τὸν ἑαυτόν του ἀπὸ τοιούτου φορτίου βαρυτάτου, φοβούμενος τὴν ὑπερτάτην ὑπεροχὴν τοῦ ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος. Άφοῦ δὲ μία τοιαύτη ἁγιωτάτη συνήθεια (ἀγνοῶ τίνος ἕνεκα ἀφορμῆς) ὀλίγον κατʼ ὀλίγον ἐξέλιπεν ἀπὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, συνεξέλιπον οἴμοι! (καλὸν γὰρ ἐνταῦθα στενάξει πικρόν) ἐν ταυτῶ καὶ τὰ προειρημένα πάντα καλά˙ ἀντεινήχθησαν δὲ τὰ ἐναντία τούτων δεινά». (Ἴδε Συμβουλευτικὸν Ἐγχειρίδιον. Ἔκδοσις «Ἁγιορειτικῆς Βιβλιοθήκης» – Σωτηρίου Σχοινᾶ – Βόλος σελ. 27).
Ἠκούσατε ἀγαπητοί, τὸν ὅσιον Νικόδημον; Κατʼ αὐτὸν τὸν τρόπον ἤθελε νὰ ἀναδεικνύωνται οἱ ἐπίσκοποι. Ἤ θεόκλητοι ἤ δημόκλητοι νὰ εἶνε. Ποτὲ αὐτόκλητοι. Καὶ ὁ τρόπος αὐτὸς εἶνε σύμφωνος μὲ τὴν ἀρχαίαν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς διὰ τοῦ ὑπʼ ἀριθμ. 208/1958 φύλλ. τῆς Σπίθας ἀπεδείξαμεν. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἡ ἐκλογὴ τῶν ἐπισκόπων ἐν τῆ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἐξέφυγεν ἐντελῶς ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ εὐσεβοῦς Ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ περιῆλθεν ἀπολύτως εἰς τὴν ἐξουσίαν ἐπισκόπων (ὀλιγομελοῦς ἤ πολυμελοῦς Συνόδου), οἱ ὁποῖοι καὶ ἐὰν ἀκόμη ἦσαν κορυφαῖοι Ἀπόστολοι, δὲν θὰ ἔκαμνον τὴν ἐκλογήν των μόνοι, ἀλλὰ θὰ ἐκάλουν τὸν εὐσεβῆ λαὸν νὰ ἐκλέξη τοὺς κατὰ τὴν κρίσιν του ἀξίους, καὶ αὐτοὶ ὕστερον θὰ ἐνέκρινον τὸ ἀποτέλεσμα καὶ θὰ ἐχειροτόνουν τοὺς ὑπὸ τοῦ λαοῦ ἐκλεγέντας (Ἴδε Πράξ. 1, 15-26). Ἐὰν θέλη νὰ ἴδη τις κατὰ ποῖον τρόπον ἐξελέγησαν οἱ πρῶτοι ἐν Ἑλλάδι ἐπίσκοποι μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν τοῦ Ἔθνους ἐκ τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ, ἄς ἀνοίξη τοῦ ἀοιδίμου Κωνσταντίνου Οἰκονόμου τοῦ ἐξ Οἰκονόμων τὰ Ἐκκλησιαστικὰ Ἀπομνημινεύματα, τόμος Β΄, σελ. 662 καὶ ἀπαισία εἰκὼν ἐκλογῆς ἐπισκόπων θὰ προβάλη ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν του. Θὰ φρίξη διὰ τὸ κατάντημα τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ δυστυχῶς τὸ κακὸν μέ τινας βαρυτέρας ἤ ἐλαφροτέρας παραλλαγὰς ἐπὶ αἰῶνα καὶ πλέον ἐξακολουθεῖ νὰ διαιωνίζεται ἐν τῆ ἡμετέρα Ἐκκλησία.