.
Ὅσιος Παΐσιος: «Οἱ Καθολικοί πᾶνε σιγά-σιγὰ νὰ κουτσουρέψουν τούς Ἁγίους, ὁ Ἅγιος Γεώργιος λένε ὅτι εἶναι μύθος»
Πόσο ἔχουν ἐπιδράσει οἱ Προτεστὰντες, οἱ Καθολικοί! Τὸ ἄθεο πνεῦμα πόσο μπῆκε στὸν Καθολικισμό! Οἱ Καθολικοί πᾶνε σιγά-σιγὰ νὰ κουτσουρέψουν τούς Ἁγίους. «Ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη, λένε, δὲν ἦταν μεγάλη Ἁγία• ἕνας μικρός βασιλίσκος ἦταν ὁ πατέρας της. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἦταν μικρός Ἅγιος. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος μύθος. Ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ δὲν ὑπῆρχε• ἦταν μία παρουσία τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ». Μετά θὰ ποῦν: «Ὁ Χριστός δὲν εἶναι Θεός• ἦταν μόνον ἕνας δάσκαλος μεγάλος». Μετά θὰ προχωρήσουν καὶ ἄλλο: «Ὁ Θεὸς εἶναι μία δύναμη».
Καὶ μετά θὰ ποῦν: «Ὁ Θεὸς εἶναι ἡ φύση»! ἐνῶ ὑπάρχουν γεγονότα χειροπιαστὰ, Προφῆτες, προφητεῖες, τόσο ζωντανά θαύματα, φθάνουν καὶ μερικοί δικοί μας στὸ σημεῖο νὰ… πιστεύουν τέτοιες χαζομάρες.
Ἦρθε καὶ σ΄ ἐμένα κάποιος νὰ πάρη εὐλογία, γιὰ νὰ πάη στὴν Ἰταλία νὰ σπουδάση Λειτουργική καὶ νὰ κάνη διατριβή. «Εἶσαι στὰ καλά σου; τοῦ εἶπα. Θέλεις νὰ πᾶς στούς Ἰησουΐτες νὰ κάνης τὴν διατριβή σου καὶ ἦρθες νὰ σοῦ δώσω καὶ εὐλογία; Αὐτοί δὲν ξέρουν τί τούς γίνεται! Ἐκεῖ διδάσκουν Οὐνίτες, Ἰησουΐτες, δὲν ξέρω τί!».Θέλει προσοχή ἀπὸ ὅλες τὶς ἀπόψεις. Γιατί ἔτσι κάνουν• πᾶνε, σπουδάζουν στὴν Ἀγγλία, Γαλλία κ.λπ., πιάνουν τὰ εὐρωπαϊκά μικρόβια καὶ κάνουν μετά διατριβή. Μελετοῦν λ.χ. τούς Ἕλληνες Πατέρες σὲ μετάφραση ποὺ ἔκαναν οἱ ξένοι στὴν γλώσσα τους. Ἐκεῖνοι, εἴτε ἐπειδή ἀπὸ πονηριά, πρόσθεσαν καὶ τὰ δικά τους τὰ λανθασμένα. Οἱ δικοί μας πάλι, οἱ Ὀρθόδοξοι, ποὺ μάθανε τὶς ξένες γλῶσσες, παίρνουν ἀπὸ ΄κεῖ τὰ ξένα μικρόβια καὶ τὰ μεταφέρουν ἐδῶ καὶ μετά τὰ διδάσκουν κιόλας. Φυσικά, ὅταν προσέξη κανείς, εὔκολα ξεχωρίζει τὸν χρυσό ἀπὸ τὸ κεχριμπάρι.
Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Α΄, Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο, ἔκδ. Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, 1998
Το πείραμα με τα μπαλόνια...
Μία ομάδα 50 ανθρώπων συμμετείχε σ’ ένα συνέδριο. Ξαφνικά, ένας ομιλητής αποφάσισε να κάνει ένα ομαδικό πείραμα.
Έδωσε σε κάθε σύνεδρο από ένα μπαλόνι, και ζήτησε από τον κάθε ένα να γράψει επάνω, με μαρκαδόρο, το όνομά του/της. Έπειτα, μεταφέρθηκαν όλα τα μπαλόνια σε άλλο δωμάτιο. Ακολούθως, οι σύνεδροι κλήθηκαν να πάνε στο δωμάτιο εκείνο και να βρουν, μέσα σε πέντε λεπτά, το μπαλόνι με το όνομά τους.
Έγινε πανζουρλισμός. Ο ένας έσπρωχνε τον άλλον, συγκρούονταν μεταξύ τους, αλληλοδιαμαρτύρονταν, σκέτος χαμός. Όταν πέρασαν τα 5 λεπτά, κανένας δεν είχε βρει το μπαλόνι του.
Έτσι, ο ομιλητής ζήτησε από τον καθένα να πάρει στα χέρια του ένα μπαλόνι στην τύχη, και να το δώσει σε όποιον είχε το όνομα που ήταν γραμμένο πάνω του. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, όλοι κρατούσαν το δικό τους μπαλόνι. Και στο σημείο αυτό, ο ομιλητής άρχισε επιτέλους να εκφωνεί τον λόγο του:
«Αυτό που έγινε τώρα, είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην ζωή μας. Όλοι γυρεύουν και κυνηγούν παντού μετά μανίας την ευτυχία, χωρίς να ξέρουν που βρίσκεται. Εγώ λέω, λοιπόν, ότι η δική μας ευτυχία, αυτή που αφηνιάζουμε να την ανακαλύψουμε, βρίσκεται στην ευτυχία των άλλων ανθρώπων. Δώστε τους χαρά, και θα την βρείτε και εσείς. Αυτός για μένα, τόσο απλά, είναι ο σκοπός της ζωής».
«ΜΕΙΝΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ» (Ἡ μεγαλύτερη ἐπιθυμία μας πάνω στὴ γῆ)
. Παράξενος ἄνθρωπος! Τοὺς πλησίασε χωρὶς νὰ τὸ πολυκαταλάβουν! Τοὺς προσέγγισε χωρὶς νὰ τὸ πολυσυνειδητοποιήσουν καὶ χωρὶς νὰ ἀμυνθοῦν. Τοὺς ξεκλείδωσε κυριολεκτικά, κι ἂς ἦταν βαθύτατα λυπημένοι. Κι ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἄκουσε τὸν πόνο τους καὶ τὴν αἰτία τῆς θλίψης τους, ἄρχισε μ’ ἕνα μοναδικὸ τρόπο νὰ τὰ ἀναχαιτίζει: μὲ λογικὰ ἐπιχειρήματα, μὲ ὑπομνήσεις προφητειῶν, μὰ περισσότερο μ’ αὐτὸ τὸν ὑπέροχο τρόπο Του.
. Τοὺς συνάντησε βαρύθυμους καὶ μετέτρεψε τὶς καρδιές τους σὲ καμίνια ποὺ φλέγονταν ἀπὸ τὴ φλόγα τῆς ἀγάπης.
. Τοὺς βρῆκε παγωμένους ἀπὸ τὴν ἀπελπισία καὶ τοὺς ζέστανε μὲ τὴν ἐλπίδα. Ἡ θλίψη τους εἶχε ἐπικαλύψει κάθε ἐλπιδοφόρα ὑπόσχεση ποὺ τοὺς εἶχε δοθεῖ καὶ εἶχε ξεθωριάσει κάθε πληροφορία γιὰ τὴν ἑπόμενη μέρα. Ἔτσι τοὺς ἀντάμωσε, χαμένους μέσα στὸν πόνο τους, καὶ τοὺς θύμισε προφητεῖες καὶ ὑποσχέσεις ποὺ δὲν ἔπρεπε νὰ εἶχαν λησμονήσει. Τοὺς ὑπενθύμισε. Τοὺς ζέστανε. Τοὺς ἀνέπαυσε. Καὶ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ γίνει ἀλλιῶς, ἀφοῦ ἦταν Ἐκεῖνος! Αὐτὸς τὸν Ὁποῖο θρηνοῦσαν σὰν χαμένο. Αὐτὸς ποὺ ἦταν ἡ ἐλπίδα τους καὶ ἡ χαρά τους. Ὁ ἀγαπημένος τους Διδάσκαλος.
. Τί κι ἂν δὲν Τὸν ἀναγνώρισαν ἀμέσως; Τὸ αἰσθάνθηκαν ὅμως. Γι’ αὐτὸ καί, ὅταν ὁ ἄγνωστος Συνοδοιπόρος τους προσποιήθηκε ὅτι θὰ συνέχιζε τὴν πορεία Του χωρὶς νὰ λοξοδρομήσει γιὰ Ἐμμαούς, ἐκεῖνοι ἐπέμειναν νὰ Τὸν παρακαλοῦν γιὰ νὰ Τὸν ἀναγκάσουν νὰ διανυκτερεύσει κοντά τους.
. Δὲν τὸ ἔκαναν ἀπὸ θερμὴ διάθεση φιλοξενίας. Οὔτε γιατὶ βράδιαζε καὶ δὲν ἤθελαν νὰ Τὸν ἀφήσουν νὰ Τὸν βρεῖ ἡ νύχτα στὸ δρόμο. Δὲν τὸ ἔκαναν γιὰ Ἐκεῖνον. Γιὰ τὸν ἑαυτό τους τὸ ἔκαναν. Τὸ εἶχαν ἀνάγκη. Γιὰ τὸ δικό τους καλό. Γιὰ τὴ δική τους ἀνάπαυση. Δυὸ ἄνθρωποι αὐτοί, ὁ Λουκᾶς καὶ ὁ Κλεόπας, ἐπιμένουν, παρακαλοῦν καὶ Τὸν ἀναγκάζουν τελικὰ διὰ τῶν συνεχῶν παρακλήσεών τους νὰ μείνει μαζί τους. «Μεῖνον μεθ’ ἡμῶν» (Λουκ. κδ´ [24] 29), ἐπαναλαμβάνουν, γιὰ νὰ κερδίσουν τελικὰ τὴ συγκατάθεσή Του.
. Κι ἀναρωτιέται κανεὶς ἔτσι ὅπως σκέπτεται τὰ γεγονότα: Τελικά, τίνος θέλημα ἦταν ἡ συνάντηση τοῦ Κυρίου μὲ τοὺς δύο μαθητές Του στὴν πορεία πρὸς Ἐμμαούς; Δική Του; Ἢ τῆς δικῆς τους ἐπιμονῆς καὶ παρακλήσεως;
. Τὴν ἀρχὴ βέβαια τὴν κάνει ὁ Κύριος. Ἐκεῖνος «ἐγγίζει», πλησιάζει τοὺς δύο ἀμίλητους ἀπὸ τὴ θλίψη μαθητές. Ἐκεῖνος ἀνοίγει διάλογο μαζί τους. Ἐκεῖνος ἀνατρέπει τὰ δεδομένα τους. Ἐκεῖνος θερμαίνει τὶς καρδιές τους.
. Αὐτοὶ μόνο Τὸν παρακαλοῦν νὰ μείνει κοντά τους, χωρὶς βέβαια νὰ εἶναι λίγο αὐτό.
. Ἔρχεται ἀπὸ μόνος Του κοντά μας ὁ Κύριος. Ἀπὸ ἀγάπη στὸ πλάσμα Του. Ἀπὸ κατανόηση στὴ δυσκολία μας καὶ στὴν περιπέτειά μας. Δὲν ἐπιβάλλει ὅμως τὴν παρουσία Του. Σέβεται τὴν ἐλευθερία μας. Γι’ αὐτὸ καὶ κάποια στιγμὴ προσποιεῖται ὅτι ἔχει ἄλλη κατεύθυνση ὁ δρόμος Του. Τότε ἀκριβῶς εἶναι ἡ δική μας ὥρα. Ἡ ὥρα, ποὺ ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται ἂν θὰ Τὸν «παραβιάσουμε» νὰ μείνει μαζί μας ἢ θὰ Τὸν ἀφήσουμε νὰ φύγει.
. Ἂν πραγματικὰ θέλουμε νὰ ἔχουμε τὸν Χριστό, νὰ μένει μαζί μας, γιὰ νὰ μᾶς θερμαίνει μὲ τὴν παρουσία Του, θὰ πρέπει νὰ Τὸν προσκαλοῦμε. Νὰ Τὸν προσκαλοῦμε μὲ ἐπιμονὴ καὶ θερμὲς παρακλήσεις. Νὰ μὴ σταματᾶμε τὶς παρακλήσεις μας, ἕως ὅτου μὲ τὴν ἐπιμονή μας ἀνταποκριθεῖ στὸ αἴτημά μας.
. Κι ἂν Αὐτὸς φαίνεται ν’ ἀδιαφορεῖ στὶς παρακλήσεις μας καὶ νὰ προσποιεῖται ὅτι ἀπομακρύνεται, νὰ ἐπιμένουμε, ὅπως ἀκριβῶς ἔπραξαν οἱ δύο μαθητὲς στὴν Ἐμμαούς.
. Καὶ ὅσοι ἀπὸ μᾶς ἔχουμε ἐμπειρία τῆς ἀναπαύσεως καὶ τῆς ὠφέλειας ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν κοινωνία μας καὶ τὴν ἕνωσή μας μὲ τὸν Χριστό, δὲν εἶναι δυνατὸν παρὰ νὰ Τοῦ ζητοῦμε διαρκῶς καὶ νὰ Τὸν παρακαλοῦμε νὰ μὴ χωρισθοῦμε ἀπὸ Αὐτόν, νὰ εἴμαστε μαζί Του, ὄχι μόνο γιὰ λίγο ἀλλὰ γιὰ πάντα. Αὐτὴ νὰ εἶναι ἡ διαρκὴς παράκλησή μας. Ἡ προσευχή μας: «Μεῖνε μαζί μας, Κύριε»!
. Τὰ πάντα νὰ προετοιμάζουμε γιὰ τὴν ἔλευση καὶ παραμονή Του ἐντός μας. Προπαντὸς νὰ καθαρίζουμε τὸ ἐσωτερικό μας καὶ ὅσο τὸ δυνατὸν καθαρότεροι νὰ ἑνωνόμαστε μαζί Του διὰ τῶν ἱερῶν Μυστηρίων, καὶ περισσότερο διὰ τῆς θείας Εὐχαριστίας. «Μεῖνε μαζί μας, Κύριε». Αὐτὴ νὰ εἶναι ἡ παράκλησή μας. Αὐτὸς ὁ βαθύτερος πόθος μας καὶ ἡ πιὸ δυνατὴ προσδοκία μας. Αὐτὴ ἡ μεγαλύτερη ἐπιθυμία μας πάνω στὴ γῆ.
ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑ ΟΡΓΗΣ
Τόσες συσσωρευμένες διδαχές, τόσες εκτενείς παραινέσεις και τόσες πλατειασμένες συμβουλές, δίχως το καθαρό βίωμα σαν κρυστάλλινη πηγή τους, μοιάζουν τελικά με περιτύλιγμα με το οποίο καλύπτουμε καλά τη μέσα μας πελώρια και άφραστη οργή· εκείνο το αβάσταχτο και συνεχές πλήγωμα που, σ’ όλα τα χρόνια και τα ζαμάνια των προσωπικών «εξετάσεών» μας πάνω στη γη, δεν αξιωθήκαμε ν’ αγαπήσουμε και οπωσδήποτε δεν θελήσαμε να δοθούμε όπως το χρειάζεται και τό ’χει ανάγκη η καρδιά κι όπως το επιθυμεί ο Θεός που την έφτιαξε, πού ’ναι ο Μόνος που κάθεται, αθόρυβα και σιωπηλά, να μετράει τους χτύπους της καθ’ όλο το υπαρξιακό της διάβα. Το «δεν αγαπηθήκαμε» είναι περισσότερο το αιφνίδιο κατέβασμα αμέτρητα πολλά σκαλοπάτια πιο κάτω, το άλλοθι των συγκινησιακών ενστάσεων της λογικής που διεκδικεί πάντα, η πειστική κάλυψη που προσφέρουν κάθε φορά οι φορτίσεις του μπακαλίστικου εγκεφάλου μας, η άλλη φίλαυτη παγίδα του εχθρού και του εαυτού μας που στήνουν πλάι σε κάθε μας νιόφερτη ευαισθησία, ίσα για ν’ απολησμονήσουμε την πρώτης τάξεως αγνή, ανιδιοτελή και αυθεντική αγάπη, που δεν περιμένει τίποτα από κανέναν ποτέ, παρά μονάχα ξέρει να δίνει και να δίνεται όπως άλλωστε η Αυτοαγάπη, ο Θεός. Μετά, δίχως τούτο το ιερό δόσιμο του μυστηρίου της αγάπης, ο δρόμος και τα βήματά μας είναι γνώριμα και το έργο γνωστό, γιατί χιλιοειδωμένο: ξεσπάμε σε ατελείωτες συμβουλές και διδαχές, πιέζουμε και ασφυκτιούμε την καρδιά του αδελφού, δεν έχουμε ικμάδα στοργής και σοφίας για να πληροφορήσουμε τη συνείδησή του, ξανά και ξανά γινόμαστε σκληρά και άπονα «ωφέλιμοι», αφοριστικά «ιεραπόστολοι» μέσα στον ανείπωτα «σκληρό» κόσμο των «απαίσιων» (συν-)ανθρώπων, ακριβώς για να μην εκθέσουμε τις πολλαπλές οργές που είναι καλά φυλαγμένες στα ενδόμυχα ταμεία μας και ριζωμένες πλάι στα τραύματα που φέρει ανομολόγητα η δική μας ψυχή μέσα στον αθέατο αγρό της.
Και, ασφαλώς, μια βαθιά αρρωστημένη εκδοχή του χριστιανισμού βλέπουμε έντρομοι όλοι να παρουσιάζεται ενώπιόν μας και να βαστάζεται μόνιμα από εκείνη τη βάσανο και την πλήξη των αβαθών και στείρων συμβουλών, από πρόσωπα που -ίσως ελάχιστα, ίσως ποτέ- δεν τα άγγιξαν και δεν τα κάλλυναν τα θεσπέσια βιώματά του…
π. Δαμιανός
Προφητική ἐπιστολή ποὐ γράφτηκε τό 1927 γιά τούς προβατόσχημους λύκους τήν "μεταπατερική" αἵρεση καί τόν Οἰκουμενισμό ἐντός τῆς Ἐκκλησίας! Ἀπό τόν Στάρετς τῆς Ὄπτινα, Ἅγιο Ἀνατόλιο
«Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα ενεργεί με πονηρία, με σκοπό να ελκύσει εντός της αιρέσεως, εάν ήτο δυνατόν ακόμη και τους εκλεκτούς.
Δεν θα αρχίσει κατ’ ευθείαν ωμά να απορρίπτει τα δόγματα της Θεοτόκου, αλλά θα αρχίσει ανεπαίσθητα να διαστρεβλώνει τις διδασκαλίες και τους θεσμούς της Εκκλησίας και το πραγματικό νόημα τους, όπως μας παρεδόθησαν από τους Αγίους Πατέρες εν Αγίω Πνεύματι.
Ολίγοι θα αντιληφθούν αυτές τις πανουργίες του εχθρού, εκείνοι μόνον οι πλέον πεπειραμένοι εις την πνευματική ζωήν.
Οι αιρετικοί θα πάρουν την εξουσία της εκκλησίας και θα τοποθετήσουν ιδικούς τους υπηρέτες παντού, οι δε πιστοί θα καταφρονούνται…
γι΄ αυτό παιδί μου, όταν δεις την παράβαση της πατερικής παράδοσης και της Θείας τάξεως, που εγκαθιδρύθει από τον ίδιο τον Θεό γνώριζε ότι οι αιρετικοί έχουν ήδη εμφανισθεί, αν και προς τον παρόν μπορεί να αποκρύπτουν την ασέβειά τους.
Ακόμη θα διαστρέφουν τη Αγία Πίστη μας ανεπαίσθητα με σκοπό να παραπλανήσουν τους άπειρους στα δίκτυα τους. Να αναγνωρίζεις σ’ αυτους τους λύκους με ένδυμα προβάτου από τις υπερήφανες διαθέσεις τους και από την αγάπη τους για εξουσία… οι αληθινοί υπηρέτες του θεού είναι ταπεινοί και υπακούουν στην εκκλησία.
Οι πιστοί τότε που δεν έχουν δείξει τίποτε άλλες αρετές θα λάβουν στεφάνους μόνο και μόνον, επειδή στάθηκαν στέρεοι στην πίστη.
Να φοβάσαι τον Κύριο παιδί μου. Να φοβάσαι μην αποβληθείς στην αιώνια κόλαση. Στέκε ανδρείως στην πίστη και αν είναι αναγκαίο υπέμεινε διωγμούς και άλλες θλίψεις, διότι και ο Κύριος θα είναι μαζί και οι άγιοι μάρτυρες και ομολογητές θα βλέπουν με χαρά του αγώνες σου.
Να μη φοβάσαι τις θλίψεις αλλά μάλλον να φοβάσαι την ολέθρια αίρεση, διότι αυτό είναι που μας γυμνώνει από την Θεία Χάρη.»
Νέα δήλωση βόμβα από τον πάπα Φραγκίσκο: Οι Χριστιανοί πρέπει να ενωθούν με τους άλλους
Ο εγκάθετος της Νέας Τάξης, Πάπας Φραγκίσκος, ο οποίος τιμήθηκε στην Γερμανία με το βραβείο του Καρλομάγνου, επειδή προωθεί σωστά την Πανθρησκεία, έχει σκοπό να οδηγήσει του Χριστιανούς στην παγίδα της ένωσης των όλων των θρησκειών κάτω από τι σιδηρά πυγμή του παγκόσμιου ηγέτη που έπεται, δηλαδή του Αντίχριστου.
Όπως αναφέρει ο Ποντίφικας, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ έχει θέσει αρκετές φορές σε αμφισβήτηση την θεϊκή υπόσταση του Χριστού, αναφέρει πως ο Χριστιανός πρέπει να αντισταθεί στον πειρασμό να κλειστεί στο μαντρί, όπου μπορεί να μην υπάρχει «οσμή προβάτων», αλλά η ευθιξία ενός κλειστού και χωρίς αέρα δωματίου.
Εν ολίγοις να ρίχνει νερό στο κρασί του και να αποδέχεται ότι τα δόγματα του Ισλάμ, του Εβραϊσμού, του Βουδισμού κτλ μιλούν για τον πραγματικό Θεό και όχι τον τιμωρό Γιαχβέ ή απλά ανθρώπους δήθεν φωτισμένους.
Μιλώντας την Τετάρτη σε ευρύ ακροατήριο στην πλατεία του Αγίου Πέτρου συμπλήρωσε πως «Οι Χριστιανοί δεν πρέπει ποτέ να είναι κλειστοί. Ποτέ! Δεν πρέπει να κλεινόμαστε μέσα μας, ή μέσα σε μικρές κοινότητες ή ενορίες και να σκεφτόμαστε ότι εμείς έχουμε δίκιο. Οι Χριστιανοί καλούνται να αγκαλιάσουν το ιεραποστολικό πνεύμα που θα τους μεταφέρει στον κόσμο για να συναντήσουν τους άλλους».
Δεν έχουμε λοιπόν δίκιο που θεωρούμε τον Χριστό ως την Αλήθεια και το Φως!
Εμπρός όλοι μαζί για την Πανθρησκεία του Αντίχριστου!
"Ὁ δυτικοθρεμμένος μου νοῦς ἀδυνατεῖ νὰ πιστέψει ὅτι στὰ σπασμένα κομμάτια μου κυοφορεῖται ἡ σωτηρία μου"
Ἡ συντριβὴ τῆς καρδιᾶς μου εἶναι ἡ δύναμή της. Ἡ συντριβὴ τῆς καρδιᾶς μου εἶναι ἡ δύναμή μου. Ἡ Ἐκκλησία λέει ὅτι προϋπόθεση ἁγιασμοῦ δὲν εἶναι ἡ τελειότητα οὔτε ἡ ἀπάθεια, ἀλλὰ ἡ συντετριμμένη καρδιά μου.
Ὅμως, ὁ δυτικοθρεμμένος μου νοῦς ἀδυνατεῖ νὰ πιστέψει ὅτι στὰ σπασμένα κομμάτια μου κυοφορεῖται ἡ σωτηρία μου. Ἀδυνατῶ νὰ πιστέψω ὅτι τὰ σπασμένα κομμάτια μου μπορεοῦν νὰ μὲ βγάλουν ἀπὸ τὴ φυλακή μου καὶ νὰ μὲ βάλουν στὸν παράδεισο. Ὁ δυτικοθρεμμένος μου νοῦς μου ἀποδεικνύει συνεχῶς ὅτι εἶμαι χαμένος καὶ μὲ ὁδηγεῖ σὲ τραγικὰ ἀδιέξοδα. Ἡ ψυχή μου ὅμως δὲν ἀκολουθεῖ. Ἡ ψυχή μου ἀρνεῖται νὰ μπρεῖ στὸν μονόδρομο τῆς ἀπελπισίας. Γιατί ἡ ψυχή μου θυμᾶται τοὺς....
λόγους τῶν Πατέρων: "τὸ μεγαλύτερο τραῦμα, ποὺ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ προκαλέσει στὸν διάβολο εἶναι νὰ ἐλπίζει."
Ἡ ὑχή μου θυμᾶται τοὺς λόγους τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου: "καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς νὰ σοῦ πεῖ ὅτι ἀποφάσισε γιὰ σένα τὴν κόλαση, μὴν τὸ πιστέψεις, νὰ μὴν ἀπελπιστεῖς, γιατί καὶ ὁ Θεὸς μετανοεῖ". Ἡ δικὴ ἃς μετάνοια προκαλεῖ τὴν μετάνοι του Θεοῦ - ὅπως ἔγινε μὲ τοὺς Νινευίτες - κι ἀντὶ νὰ ἐφαρμόσει τὸν νόμο, ἐφαρμόζει τὴν ἀγάπη. Καὶ ὅριο αὐτὴ ἡ Ἀγάπη δὲν γνωρίζει.
Στὰ σπασμένα κομμάτια μου γρηγορεῖ ἡ ψυχή μου. Στὰ σπασμένα κομμάτια μου κυοφορεῖται ἡ σωτηρία μου. Μόνον αὐτὸς ποὺ πιστεύει στὴν Ἀνάσταση γνωρίζει αὐτὴ τὴν ἀλήθεια, γιατί μόνον αὐτὸς ξέρει ὅτι ἡ ζωὴ γεννιέται ἀπ' τὸ θάνατο καὶ ἡ χαρὰ γεννιέται ἀπὸ τὴ λύση.
Πιστεύουμε ὅτι τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου αὐτοῦ τὴν κατευθύνονυ οἱ μεγιστάνες καὶ οἱ πλανητάρχες τῆς γῆς. Ὅμως πιστεύουμε λάθος. Μᾶς ἀπατοῦν τὰ φαινόμενα. Τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου τὴν κατευθύνουν ὅλοι αὐτοὶ μὲ τὴ σπασμένη καρδιά. Αὐτοὶ μὲ τοὺς ποταμοὺς τῶν δακρύων. Αὐτοὶ μὲ τοὺς ἀλάλητους στεναγμοὺς γιὰ τὴ σωτηρία ὅλου του κόσμου. Αὐτοὶ οἱ ἄσημοι, οἱ ἄγνωστοι. Τὰ ἀνμμένα κεριὰ ποὺ φωτίζουν, χωρὶς νὰ τὸ ξέρουν. Αὐτοὶ κινοῦν τὰ νήματα. Αὐτοὶ κρατοῦν τὰ τηλεχειριστήρια στὸ χέρι. Οἱ μετανοοῦντες. Αὐτοὶ ποὺ ἀφῆσαν τὴν καρδιά τους νὰ σπάσει ἐνώπιόν του Χριστοῦ: "οὐ κρύπτω ἅπερ βλέπεις, οὐκ ἀρνοῦμαι ἅπερ ἐπίστασαι. Ἐλέησον μὲ καὶ θὰ ἀποδώσω εἰς τετραπολοῦν ὅσα καταχράστηκα. Ἐλέησον μὲ πρὸ τῆς ἐμῆς τελευτῆς".
Ποιὸς νὰ τὸ πιστέψει ὅτι ἡ δύναμή μου εἶναι τὰ δάκρυα ποῦ ἀκόμα δὲν ἔχυσα, ἡ συγγνώμη ποῦ ἀκόμα δὲν ἔδωσα, ἀγάπου ποῦ ἀκόμα δὲ μοίρασα; Ποιὸς νὰ τὸ πιστέψει ὅτι ἡ δύναμή μου ὅλη εἶναι τὰ χίλια κομμάτια ποῦ ἔγινα;
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Μαρίας Μουρζᾶ "Προσανάμματα" ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις "Ἐν ἐσόπτρω"
Μήν ἐπιτρέψεις νά κατοικοῦν μέσα σου ὁ θυμός καί ἡ ὀργή!
Μήν ἐπιτρέψεις νά κατοικοῦν μέσα σου ὁ θυμός καί ἡ ὀργή· διότι λέγεται (στήν Ἁγία Γραφή):
"Ὁ θυμώδης ἄνθρωπος δέν εἶναι εὐπρεπής"(Παροιμ. κα΄ 25),
καί ἀκόμη:
"Στήν καρδιά τῶν πράων θά ἀναπαυθεῖ ἡ σοφία, ἐνῶ στούς ὀργίλους δέν θά βρεῖ μέρος κατοικήσει" (ὅπ. πρ. ιδ΄ 33).
Ἄν λοιπόν τό πάθος τῆς ὀργῆς κυριεύσει τήν ψυχή σου, θά ἀποδειχθεῖς ἀνάξιος νά ἀκολουθεῖς, τήν ἐν Χριστῷ ζωή καί θά ντροπιαστεῖς, ἀφοῦ θά βρεθοῦν ἀρκετοί, ἀπ' αὐτούς πού ζοῦν μέ κοσμικό φρόνημα, νά εἶναι καλύτεροί σου, χωρίς ὀργή καί θυμό.
Ἅγιος Θεόδωρος Ἐπίσκοπος Ἑδέσσης.
(Ἐκ τῆς Μικρῆς Φιλοκαλίας)
Μικρή Φιλοκαλία, τεῦχος 2, Εὐαγγέλου Γ. Καρακοβούνη-Θεολόγου
«Μακάριοι όσοι φέρονται με πραότητα στους άλλους, διότι αυτοί θα κληρονομήσουν την γη της επαγγελίας» (Ματθ. 5,5)
Η καρδιά σου, αγαπητέ, κτίσθηκε από τον Θεό μόνο για τον σκοπό αυτόν, δηλαδή για να αγαπάται και να κατοικήται από αυτόν. Γι αυτό καθημερινά σου φωνάζει να του την δώσης: «Υιε, δος μου την καρδιά σου» (Παρ. 23,26). Επειδή όμως ο Θεός είναι η ειρήνη που είναι ανώτερη από κάθε νού, πρέπει η καρδιά που πρόκειται να τον δεχθή, να είναι ειρηνική και ατάραχη, όπως είπε ο Δαβίδ: «Εγενήθη ο τόπος σου εν ειρήνη» (Ψαλμ. 75,2). Γι αυτό πρέπει πρώτα από όλα να στερεώσης την καρδιά σου σε μία ειρηνική κατάστασι, ώστε όλες σου οι εξωτερικές σου αρετές να γεννιώνται από την ειρήνη αυτή και από τις άλλες εσωτερικές αρετές, όπως είπε εκείνος ο μέγας ησυχαστής Αρσένιος: «Φρόντισε ώστε όλη σου η εσωτερική εργασία να είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και να νικήσης τα εξωτερικά πάθη».
Διότι κι αν οι σωματικές σκληραγωγίες και όλες οι ασκήσεις με τις οποίες ασκείται το σώμα είναι άξιες επαίνου, όταν είναι με διάκρισι και μέτριες, όπως αρμόζει στο πρόσωπο που τις κάνει, όμως εσύ ποτέ δεν θα αποκτήσης καμία αληθινή αρετή μόνο δια μέσου των αρετών που αναφέρθηκαν προηγουμένως, παρά ματαιότητα και κενοδοξία, αν και οι ασκήσεις αυτές δεν παίρνουν δύναμι και ζωή και δεν κυβερνούνται από τις εσωτερικές και ψυχικές αρετές.
Η ζωή του ανθρώπου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας πόλεμος και πειρασμός συνεχής, όπως είπε και ο Ιώβ: «Δεν είναι ένα πειρατήριο η ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη;» (7,1). Λοιπόν εξ αιτίας του πολέμου αυτού εσύ πρέπει πάντοτε να είσαι άγρυπνος και να προσέχης πολύ και να παρατηρής την καρδιά σου να είναι πάντοτε ειρηνική και αναπαυμένη. Και όταν σηκώνεται οποιοδήποτε κύμα ταραχής στην ψυχή σου, να παραμένης πρόθυμος για να ησυχάζης και να ειρηνεύης αμέσως την καρδιά σου μη αφήνοντάς την να αλλάξη πορεία και να καταστραφή από την ταραχή εκείνη. Γιατί η καρδιά του ανθρώπου είναι όμοια με το βαρίδι του ωρολογιού και με το τιμόνι του καραβιού. Και όπως όταν κάποιο βαρίδι του ωρολογιού ξεκρεμασθή από την θέσι του αμέσως κινούνται και όλοι οι τροχοί, και όταν το τιμόνι δεν πάρη καλή στροφή, τότε όλο το καράβι φεύγει από την κανονική του πορεία, το ίδιο συμβαίνει και με την καρδιά: όταν μία φορά ταραχθή, αμέσως συγκινούνται όλα τα εσωτερικά και εξωτερικά όργανα του σώματος και ο ίδιος ο νους βγαίνει από τη σωστή του κίνησι και τον ορθό λόγο του. Γι αυτό πρέπει πάντοτε να ειρηνεύης την καρδιά σου, κάθε φορά που τύχει κάποια ενόχλησι και σύγχυσι εσωτερική, είτε την ώρα της προσευχής, είτε σε κάθε άλλον καιρό.
Και να γνωρίζης το εξής· τότε ξέρεις να προσεύχεσαι καλά, όταν γνωρίζης να εργάζεσαι καλά και να παραμένης ειρηνικός, διότι και ο απόστολος παραγγέλλει να προσευχώμαστε ειρηνικά, χωρίς οργή και διαλογισμούς (Α΄ Τιμ. 2,8). Έτσι σκέψου ότι κάθε εργασία σου πρέπει να γίνεται με ειρήνη, γλυκύτητα και χωρίς βία. Μέ συντομία, όλη γενικά η άσκησις της ζωής σου πρέπει να γίνεται για να έχης ειρήνη στην καρδιά σου και να μη συγχίζεται και στη συνέχεια με την ειρήνη αυτή να εκτελής όλα σου τα έργα με ειρήνη και πραότητα, όπως έχει γραφή: «Τέκνο μου με πραότητα να εκτελής τα έργα σου» (Σείρ. 3,17), για να αξιωθής του μακαρισμού των πράων που λέγει: «Μακάριοι όσοι φέρονται με πραότητα στους άλλους, διότι αυτοί θα κληρονομήσουν την γη της επαγγελίας» (Ματθ. 5,5).
Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης
Oταν εσύ δεν αμαρτάνεις, δεν ψεύδεσαι, δεν κατακρίνεις, δεν πονηρεύεσαι κατά του πλησίον σου, τότε έχεις φόβο Θεού
…Λοιπόν, όταν εσύ δεν αμαρτάνεις, δεν ψεύδεσαι, δεν κατακρίνεις, δεν πονηρεύεσαι κατά του πλησίον σου, τότε έχεις φόβο Θεού. Τότε είσαι σοφός και κατανοείς το Θεό, και για να μην Τον λυπήσεις δεν αμαρτάνεις. Και αυτή είναι η όραση του Θεού, και ο Θεός που βλέπει τα πάντα σε σκεπάζει από τις παγίδες του σατανά.
…Όλες τις θλίψεις, παιδί μου, αν τις υπομένουμε, βρίσκουμε Χάρη παρά Κυρίου. Γι’ αυτό μας αφήνει ο Κύριος να πειραζόμαστε, για να μας δοκιμάζει και να μας πλέξει στεφάνους.
…Παραιτήσου από το δικό σου θέλημα, για να βρεις ειρήνη ψυχής. Γιατί το θέλημα του ανθρώπου έχει γίνει χάλκινο τείχος και εμποδίζει το φωτισμό και την ειρήνη
… Όντως μέγα είναι, στ’ αλήθεια, το μυστήριο της υπακοής! Αφού ο γλυκύς μας Ιησούς πρώτος χάραξε το δρόμο και έγινε παράδειγμα για μας, πόσο μάλλον εμείς είμαστε οφειλέτες να Τον μιμηθούμε.
Ο μοναχός δεν αλλάζει τόπο κατοικίας, χρώμα ενδυμάτων και ιδίως νοημάτων. Ο μοναχός και η μοναχή αλλάζουν νουν και καρδιά μαζί. Δε σκέφτονται όπως οι κοσμικοί.
Όλη η δύναμη της ψυχής είναι η προσευχή. Και καθώς το σώμα δυναμώνει με τις τροφές και τα διάφορα καρυκεύματα που του προσφέρουμε, έτσι και η ψυχή μας θέλει ευχή, ανάγνωση, λόγο προφορικό, να βλέπει παράδειγμα και έτσι λίγο-λίγο ξυπνάει
… Με πολλή απλότητα να πορεύεσαι, για να βρεις την καθαρότητα της ψυχής. Η απλότητα είναι μεγάλη ευτυχία για την ψυχή
… Τους μεν κανόνες οι άνθρωποι τους κατάργησαν, αλλά δεν τους κατάργησε ο Θεός. Μένουν, όπως τους έθεσαν οι Πατέρες και οι θείοι Απόστολοι. Επομένως να τους φυλάττουμε, αν θέλουμε να σώσουμε την ψυχή μας, για να μη βρούμε αντιμέτωπο το Θεό να υπερασπίζει τους νόμους των αγαπητών Του δούλων.
Το στόμα σου αδιαλείπτως να μελετά την ευχή: “Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με”
… Με την ευχή, θα καθαρίσει ο νους σου και θα την κατεβάσει στην καρδιά και θα γίνει διαδρομή, ένωση νου, λόγου και καρδιάς, και θα γίνει Παράδεισος μέσα σου.
Από τη στιγμή που αρχίζουμε να διαπράττουμε την αμαρτία γινόμαστε δούλοι των δαιμόνων.
Ο φιλάνθρωπος Θεός έκανε τον άνθρωπο αυτεξούσιο και μας δίδαξε να μη μετέχουμε σε πράξεις αισχρές και δε σκεπτόμαστε σοβαρά τα θεία και σωτήρια λόγια Του.
Δεν υπάρχει άλλη θυσία τόσο ευώδης προς το Θεό, όσο η αγνότητα του σώματος.
Τίποτε άλλο δε μισεί τόσο ο Θεός, όσο την παράνομη ηδονική ακαθαρσία του σώματος.
Σ’ αυτή τη ζωή είναι αγώνας. Με τα ακάθαρτα πνεύματα πολεμάς, που δε σου ρίχνουν γλυκά και λουκούμια, αλλά σφαίρες οξείες που θανατώνουν ψυχή, όχι σώμα…
Γέροντος Ιωσήφ Ησυχαστή
«Πού βρίσκονται οι ψυχές των αμαρτωλών που πέθαναν αμετανόητοι και ασυγχώρητοι;»
Αμέσως μετά το σωματικό θάνατο του ανθρώπου, είτε ενάρετου είτε αμαρτωλού, η ψυχή του υφίσταται τη λεγόμενη μερική-ατομική κρίση. Κρίνεται, δηλαδή, σε μια πρώτη φάση από το Θεό και στη συνέχεια τοποθετείται σ’ έναν υπεραισθητό χώρο, όπου, περιμένοντας την τελική και καθολική Κρίση, προγεύεται είτε την ευφροσύνη του παραδείσου, αν ήταν δίκαιη, είτε το βασανισμό της κολάσεως, αν ήταν αμαρτωλή και δεν μετανόησε ως την ώρα της εξόδου της από το σώμα. Περιορισμένες, λοιπόν, σ’ αυτόν το χώρο, τον καθορισμένο από τον Κύριο και γνωστό μόνο σ’ Αυτόν, οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών περιμένουν με τρόμο, φρίκη και οδύνη τη στιγμή της οριστικής τους καταδίκης...
Η στάση μας απέναντι στη ζωή και το θάνατο
Η επιθυμία σας να ζήσετε είναι φυσική και δεν έχει τίποτε το εφάμαρτο. Ωστόσο η χριστιανική στάση απέναντι στη ζωή και το θάνατο είναι: «Το θέλημα του Κυρίου γινέσθω» (Πράξ. 21:14).
Γιατί, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, κανένας μας δεν ζει για τον εαυτό του και κανένας μας δεν πεθαίνει για τον εαυτό του. Όταν ζούμε, ζούμε για τον Κύριο. Και όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για τον Κύριο. Είτε, λοιπόν, ζούμε είτε πεθαίνουμε, σ’ Εκείνον ανήκουμε (Ρωμ. 14:7-8).
Αυτή τη διάθεση πρέπει να καλλιεργήσουμε μέσα μας, διώχνοντας κάθε φόβο και κάθε ανησυχία.
«Πώς να παρουσιαστώ στον Κύριο, όταν πεθάνω;», αναρωτιέστε. Να παρουσιαστείτε έχοντας καθαριστεί από τις αμαρτίες σας με τη μετάνοια και την εξομολόγηση, έχοντας λάβει το εφόδιο της αιώνιας ζωής, τα άχραντα Μυστήρια του Χριστού, έχοντας στο νου σας αγαθούς λογισμούς και στην καρδιά σας άγια αισθήματα -πίστη, ελπίδα, ταπείνωση, φόβο Θεού…
Τα αισθήματα αυτά αντικαθιστούν όλα τα καλά έργα, που η αρρώστια δεν σας επιτρέπει να κάνετε.
(Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Χειραγωγία στην πνευματική ζωή», Ι. Μ. Παρακλήτου)
Ο αείμνηστος Ιωάννης Κορναράκης προς τον Πατριάρχην
…Επιλέξατε να επαναλάβετε το ιστορικό λάθος του παρελθόντος, της καταφυγής στη σκέπη και προστασία του Ρωμαίου Ποντίφικα! Και το έγκλημα έγινε! Καταφύγατε στη σαρκωμένη αίρεση! Ζητήσατε τη βοήθεια του Πάπα! «Πέσατε στην αγκαλιά του Πάπα»! Συλλειτουργήσατε, συμπροσευχηθήκατε, ανταλλάξατε λειτουργικό ασπασμό αγάπης και υποσχεθήκατε αμοιβαία δέσμευση, για «πλήρη και τελική ένωση»! Ενεργήσατε ως κάτοχος κύρους Οικουμενικής Συνόδου, ως μονοκράτωρ Πάπας του ορθοδόξου χώρου! Η τραγική αυτή επιλογή σας, να προσφύγετε στην προστασία του Ρωμαίου Ποντίφικα έχει εντούτοις το νοηματικό βάρος, αλλά και τις συνέπειες του αμαρτητικού παραπτώματος της αδαμικής παραβάσεως. Επαναλάβατε, με την τραγική σας επιλογή, το αξιολογικό έγκλημα της αρχεγόνου αυτής πράξεως. Μεταξύ του θελήματος του Θεού και του δικού σας, του καταπτοημένου από το αδιέξοδό σας, θελήματος, προτιμήσατε την αθέτηση του πρώτου! Μεταξύ της αμωμήτου Ορθοδοξίας, της κιβωτού της αποκεκαλυμμένης αληθείας και της παπικής αιρετικής κακοδοξίας, προτιμήσατε την τελευταία! Επιλέξατε την εμπλοκή σας στην αίρεση, ως σωτήρια λύση της στηρίξεως του εγκοσμίου οικουμενικού σας κύρους! Σας εγοήτευσε η υποβολή του όφεως! Στρέψατε την πλάτη σας στην αγιοπνευματική πατερική παράδοση της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού και αδιαφορήσατε για τις ανυπολόγιστες ευθύνες σας, τις οποίες έχουν ήδη καταγράψει οι αθετηθέντες, από την επιλογή σας, Ιεροί Κανόνες, στη χρεωστική, εις βάρος σας, μερίδα του βιβλίου του ουρανού!
Ὁ Δούρειος Ἵππος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
ΕΙΝΑΙ ἀνησυχητικό φαινόµενο ὅτι στή Χώρα µας ἐλάχιστοι κληρικοί ἐκδηλώνονται δηµοσίως κατά τοῦ οἰκουµενισµοῦ, χωρίς νά ὑπολογίζουν τήν ἐνόχληση τῶν πρωτεργατῶν του, οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς εἶναι µεγαλόσχηµοι κληρικοί.
Ἡ δειλία πολλῶν µπροστά στή σκληρότητα τῶν οἰκουµενιστῶν εἶναι ἀδικαιολόγητη, γιατί ὅταν ὑποστηρίζεις τήν ἀλήθεια, ὅταν ἔχεις βιωµατική πίστη καί ἀκολουθεῖς τόν παραδοσιακό δρόµο τῶν ἁγίων, δέν ὑπολογίζεις τίποτα οὔτε βέβαια ὑποστέλλεις τή σηµαία τῆς Ὀρθοδοξίας.
Μπορεῖ νά χάσεις τήν εὔνοιά τους, µπορεῖ νά σέ βάλουν στό περιθώριο, µπορεῖ νά σέ ἀποµακρύνουν ἀπό τό κέντρο, µπορεῖ νά σέ θεωρήσουν φανατικό, ἀδιάλλακτο, µέ περιορισµένη ἀντίληψη, ὅµως ἐσύ µένεις στή βίγλα σου, ἀρνεῖσαι τίς οἰκουµενιστικές ἐκδηλώσεις, διακηρύττεις ὅτι οἱ λεγόµενοι ἑτερόδοξοι εἶναι αἱρετικοί καί ὡς τέτοιοι πρέπει νά ἀντιµετωπίζονται καί νά µή θεωροῦνται µέλη τῆς διαιρεµένης Ἐκκλησίας, τά ὁποῖα πρέπει νά ἑνωθοῦν, γιά νά ὁλοκληρωθεῖ ἡ Ἐκκλησία. ∆ηλαδή, δέν πιστεύουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ µία, ἁγία, καθολική καί ἀποστολική Ἐκκλησία.
Οἱ οἰκουµενιστές στούς διαλόγους δέν ἀναφέρουν τήν ἁπλή πρόταση, πού θά ἔλυνε τό πρόβληµα µέ τούς ἑτερόδοξους. ∆έν τούς ὑπενθυµίζουν ὅτι ἔχουν ἀποµακρυνθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία καί περιπλανῶνται µέ τίς αἱρετικές τους ἐπιλογές καί πρέπει µέ ταπείνωση καί καλή προαίρεση νά ἀπαρνηθοῦν τίς πλάνες τους καί νά ἐπιστρέψουν ἐν µετανοίᾳ στήν Ἐκκλησία.
Ὅλα τά ἄλλα εἶναι σχέδια ἀνθρώπων, πού ὑπηρετοῦν ἐφήµερες σκοπιµότητες καί ὑπαγορεύονται ἀπό τούς… µεγάλους τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, οἱ ὁποῖοι θέλουν τήν ἀνώδυνη πανθρησκεία, γιά νά ἔχουν τό µυαλό τους ἥσυχο, νά µποροῦν νά διατηροῦν τούς λαούς τῆς γῆς σέ µερική νάρκωση καί νά τούς καταδυναστεύουν καταλλήλως.
Ὁ ἀείµνηστος πατήρ Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος ἔλεγε ὅτι «ὁ οἰκουµενισµός εἶναι ἕνας δούρειος ἵππος, ὁ ὁποῖος κουβαλᾶ τόν ἀντίχριστο. Ναί, ναί! Καί ὅµως τό σύνθηµα, παρακαλῶ, τοῦ οἰκουµενισµοῦ εἶναι: ἀγάπη! ἀγάπη! Καί ὑπηρέτησαν αὐτό τό σχῆµα τοῦ οἰκουµενισµοῦ, καί τό ὑπηρετοῦν αὐτή τήν στιγµή, καί ὀρθόδοξοι κληρικοί, ἀνωτάτων βαθµῶν! ∆υστύχηµα!
Ὁ µακαριστός πατήρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἔλεγε ὅτι ὁ οἰκουµενισµός δέν εἶναι µιά αἵρεση, ἀλλά εἶναι παναίρεση, δηλαδή ἔχει µέσα ὅλες τίς αἱρέσεις! Στήν πραγµατικότητα εἶναι µία κατάργηση τοῦ χριστιανισµοῦ. Καί ὅµως ἐµφανίζεται ἐν ὀνόµατι τῆς ἀγάπης! Καί ὅταν κανείς στραφεῖ ἐναντίον τοῦ οἰκουµενισµοῦ, τοῦ λένε ὅτι “στρέφεται ἐναντίον τῆς ἀγάπης, εἶναι κήρυκας τοῦ µίσους”»
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση
(Ὑπάρχει διέξοδος στά ἀδιέξοδά µας; Βεβαίως ὑπάρχει, ἔκδοση «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2015, σελ.151-152).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)