ΜΟΛΙΣ ΠΕΤΑΧΘΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΕΞΩ

Η κολυμβήθρα του Σιλωάμ σήμαινε «απεσταλμένος από τον Θεό». Εκεί πήγε να νιφτεί ο τυφλός ο εκ γενετής. Τον βρήκε όμως ο Απεσταλμένος από τον Θεό, το Απεσταλμένο Φως, ο Απεσταλμένος Φωτοδότης, ο Απεσταλμένος φωτισμός του προσώπου και της καρδιάς, ο Χριστός.

«Έφτυσε κάτω, έφτιαξε πυλό από το φτύσμα και άλειψε με τον πυλό τα μάτια του» (Ιωάν. 9, 6). Τούτο το άψυχο και άφωνο χώμα που δεν το υπολογίζει κανείς, που πατάμε και κλωτσάμε όλοι, συμβολίζει την ταπείνωση που η είναι ο αποκλειστικός αγωγός κάθε θαύματος στη ζωή μας. Αυτή η χωμάτινη ύλη γίνεται θαυμαστό μέσο για την πρωτόγνωρη ευεργεσία και ανέλπιστη δωρεά. Το θείο και πανάχραντο φτύσμα, είναι το αδαπάνητο υγρό από τα ζωογόνα σπλάχνα Αυτού που έχει παντοτινά σπλάχνα οικτιρμών για τον άνθρωπο και αποτέλεσε έναν μυστικό όμβρο ευεργεσίας και ιάσεως. Ο πηλός πλάθεται από τον Ουράνιο Κεραμέα και καταδεικνύει όλη αυτή η «χρονοβόρα» ενέργεια την απεριόριστη φροντίδα και μέριμνα που έχει Αυτός για τον πόνο και τα παθήματά μας, για όλη τη ζωή και το είναι μας.

Το φως και ο φωτισμός έρχονται μετά τη νίψη. Κανείς όμως δε συμμερίζεται τη χαρά της ιάσεως, τη συγκίνηση της αποκαταστάσεως. Οι γείτονες απλά απορούν: «Αυτός είναι;»· όχι, «είναι κάποιος που του μοιάζει» (Ιωάν. 9, 9). Οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή, θεριεύει η περιέργεια, ανίκανη να πάει πιο πέρα και να σκύψει πιο βαθιά προς το μυστήριο του θαύματος, του προσώπου, της τρισμέγιστης ευφροσύνης του.

Μοναχική και μετέωρη η χαρά, αντικρίζει τα κύματα της χαιρεκακίας και του δόλου. «Πού είναι ο άνθρωπος εκείνος;» – «Δε ξέρω» (Ιωάν. 9, 12). Αλληλοδιάδοχες οι σκληρές ανακρίσεις. Να μειώσουν το θαύμα, να σπιλώσουν τον Ευεργέτη. Όλο το θρησκευτικό σύστημα, σκαιό και βλοσυρό, τολμά να βεβηλώνει τις δωρεές του Θεού στις άκακες καρδιές των ανθρώπων. «Η αργία του Σαββάτου» (Ιωάν. 9, 16) είναι ο ποταπός νομικός μοχλός για να χαλάσουν τα καρδιακά αισθήματα της ευγνωμοσύνης που νιώθει κάποιος από τα τρίσβαθά του, όταν λαμβάνει απρόσμενα τη θεραπεία που δεν θα του έδιναν όλοι οι κόσμοι. Πάντα η τεχνική της σπίλωσης και της κατηγορίας είναι η ειδικότητα των πνευματικά ανάπηρων: «Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι σταλμένος από τον Θεό».

Κατόπιν, καλούνται να λογοδοτήσουν και οι γονείς του πρώην τυφλού εκ γενετής. Αυτοί φοβούνται την απειλητική εξουσία των θρησκευτικών ηγητόρων και κάνουν πίσω. Αφήνουν τον γιο τους και το υπέρτατο καλό που αυτός ο ίδιος μαρτυρεί στο σώμα του, μόνο και ανυπεράσπιστο. Όλες οι ανακρίσεις η μία πίσω από την άλλη, φτιάχνουν το στυγερό απόσπασμα: «Πες μας την αλήθεια μπροστά στον Θεό: εμείς ξέρουμε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός» – «Αν είναι αμαρτωλός, δεν ξέρω. Ένα ξέρω: πως ενώ εγώ ήμουν τυφλός, τώρα βλέπω» (Ιωάν. 24–25).

Ναι, βλέπει. Βλέπει πραγματικά. Κι επειδή βλέπει πραγματικά, επειδή δεν βλέπει τις αμαρτίες των άλλων, το ποιος είναι αμαρτωλός ή όχι, επειδή δεν «βλέπει» όπως αυτοί, επειδή δεν εγκαταλείπει την ευγνωμοσύνη για το φθόνο, επειδή δεν παύει τη μαρτυρία της καρδιάς του για την αλήθεια και την αγάπη που δέχθηκε, τελικά, «τον πέταξαν έξω».

Κι όταν «ο Ιησούς έμαθε ότι τον πέταξαν έξω, αφού τον βρήκε, του είπε: “Πιστεύεις στον Υιό του Θεού;”. Εκείνος αποκρίθηκε: “Και ποιος είναι Αυτός, Κύριε, για να πιστέψω σ’ Αυτόν;”. “Μα, Τον έχεις κιόλας δει”, του είπε ο Ιησούς, “Είναι Αυτός που μιλάει τώρα μαζί σου”. Κι εκείνος είπε: “Πιστεύω, Κύριε!”, και Τον προσκύνησε» (Ιωάν. 9, 35–37).

Μόλις κι εμείς «πεταχθούμε έξω» εκεί στο πιο απευκταίο περιθώριο κάθε ατομικού, εγωικού, κοσμικού, ψευδαδελφικού, ψευδοσυγγενικού, ειδωλικού, ιδεοληπτικού και θρησκευτικού συστήματος, μόλις φύγουν από τα χέρια μας όλα τα σάπια δεκανίκια του κόσμου και του νου μας, αυτά που μέχρι πρότινος μας χάριζαν ψεύτικες πεποιθήσεις, επίπλαστες δυνάμεις και απατηλές ιδέες, θα έρθει μετά Αυτός. Αυτή είναι η σειρά, αυτή είναι η τάξη που δεν παρασαλεύεται ποτέ από κανέναν. Θα έρθει για να μας στηρίξει και να μας ενδυναμώσει. Θα έρθει για να αναπλάσει την εσχατιά μας, αυτή που απέβαλαν όλες οι εξουσίες του ψεύτη και αφώτιστου ντουνιά. Το Φως Του θα είναι για μας η ζωή μας. Και αυτή η πρώην τυφλή και «πεπυρωμένη» ζωή μας, θα μας συντρίψει, θα μας λυγίσει με ακράτητη ευγνωμοσύνη, για να μας κάνει αβίαστα και ελεύθερα τους πιο εγκαρδιωμένους προσκυνητές Του. Προσκυνητές που, μέσα στο γλυκό και ευεργετικό Φως του Προσώπου Του, θα λέμε και θα ξαναλέμε ακούραστα και αιώνια, σαν τον εκ γενετής τυφλό του Ευαγγελίου: «Ναι, Κύριε, πιστεύω!».

π. Δαμιανός

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Ο “κάτα φαντασίαν” και ο πραγματικός Χριστιανός

Αυταπάτη Ορισμός: 

Νά πιστεύεις λάθος πράγματα 

γιά τόν εαυτό σου 

καί συνήθως κολακευτικά.

Παράδειγμα: “Έπρεπε νά τήν δώση σέ μένα τήν θέσι! Εργάζομαι περισσότερο από όλους, είμαι ο πιό έξυπνος καί οι ηγετικές μου ικανότητες είναι παραπάνω από προφανείς”.

Η ίδια η αυταπάτη καί η άγνοια είναι από μόνα τους τό μεγάλο μείον στή ζωή, άν όχι η καταστροφή της.

Καί στήν εκκλησία βλέπουμε ότι η ηθική αυταπάτη αιχμαλώτισε πολλούς από τούς χριστιανούς. Έτσι άλλοι ενώ κυλίονται στήν αμαρτία καί στήν διαφθορά θεωρούν τούς εαυτούς των ηθικούς καί τέλειους.

Άλλοι πάλι, έχοντας κατορθώσει μερικές αρετές νομίζουν, ότι έφθασαν στήν τελειότητα λέγοντας ο καθένας από αυτούς αυτό πού είπε εκείνος ο νεανίσκος τού Ευαγγελίου· «Ταύτα πάντα εφυλαξάμην εκ νεότητος. Τί έτι υστερώ;». Μέ τόν λογισμό αυτό εξαπατούν τόν εαυτό τους καί κοιμούνται μαζί μέ τήν αμαρτία καί μέσα στήν αμαρτία.

Ο «κατά φαντασίαν» Χριστιανός:

1. Δέχεται αμέσως τίς επιδράσεις τής κοσμικής ζωής.

2. Ο προσανατολισμός του είναι κυρίως εξωστρεφής.

3. Η πνευματική του ζωή μειώνεται από τίς εξωτερικές επιδράσεις

4. Είναι πιστός στό βαθμό πού εκείνος φαντάζεται.

5. Στήν εκκλησιαστική του ζωή κυριαρχεί ο σεβασμός τών εκκλησιαστικών τύπων. Η ουσία τών τύπων τόν αφήνει αδιάφορο.

6. Τό αγωνιστικό του ενδιαφέρον γιά τή ζωή τής πίστεως καί τού αγιασμού περιορίζεται στά όρια πού προσδιορίζει η αρχή τής ανώδυνης πνευματικής ζωής, η οποία δεσπόζει σταθερά στό πνεύμα του.

7. Προσέρχεται στά μυστήρια τής Εξομολογήσεως καί τής θείας Ευχαριστίας, επειδή παραδέχεται ότι «κάνουν καλό».

8. Πιστεύει στό Θεό, όταν η ζωή του είναι χωρίς θλίψεις καί δοκιμασίες.

9. Τίς παρεκκλίσεις του από τήν ευαγγελική αλήθεια τίς δικαιολογεί μέ τό επιχείρημα τού δικαιώματος νά αυτοπροσδιορίζεται.

10. Ο κατά φαντασία χριστιανός κυριαρχείται από αισθήματα ανασφάλειας.

11. Φοβάται τόν θάνατο καί υπάρχει μέσα του η αγωνία γιά τό άγνωστο τέλος τής υπάρξεώς του.

Ο πραγματικός Χριστιανός:

1. Η πνευματική του αυτοσυνειδησία είναι ευαγγελική καί αγιοπνευματική. Τόν ενδιαφέρει η ουσία τών εκκλησιαστικών τύπων.

2. Βασικός πνευματικός στόχος είναι ο αδιάλειπτος διάλογός του μέ τόν έσω άνθρωπο τής αμαρτίας. Επιδιώκει τήν νέκρωσι τής αμαρτίας.

3. Στοχεύει παράλληλα στήν εν Χριστώ τελείωσι μέ τήν χάρι τού Θεού.

4. Πυξίδα τής ευαγγελικής του ζωής είναι η πιστή εμμονή του στό θέλημα τού Θεού.

5. Ολόκληρη την ζωή του τήν βιώνει προσευχητικά, κατά τό «αδιαλείπτως προσεύχεσθε».

6. Είναι άνθρωπος τής νήψεως καί τής εγρηγόρσεως.

7. Βαδίζει θεληματικά τήν στενή καί τεθλιμμένη οδό τών θλίψεων καί ποικίλων δοκιμασιών,

8. Ζεί στό πνευματικό κλίμα τής Βασιλείας τών Ουρανών.

9. Τήν γνώσι τού εαυτού του τήν εμπιστεύεται στόν φωτισμό τοϋ Αγίου Πνεύματος. Θέλει νά σκέπτεταί το «δέν είμαι τίποτα, δέν γνωρίζω τίποτα καλό στόν εαυτό μου».

10. Αποκρούει κάθε εσωτερικό λογισμό γιά κατάκτησι κάποιας αρετής ή αγιότητας.

11. Φροντίζει νά αγαπά τόν πλησίον του καί νά ειρηνεύη, κατά τό δυνατόν, μέ αυτόν, αλλά καί νά αναγνωρίζη τόν εαυτό του κατώτερο ενώπιον όλων τών ανθρώπων.

12. Η μνήμη τού θανάτου είναι ο καθημερινός του άρτος, πού τόν στηρίζει στόν δύσκολο δρόμο τής στενής καί τεθλιμμένης οδού.

Αυτά είναι τά γνωρίσματα τής αυταπάτης καί μή καί τού κατά φαντασίαν καί αληθούς Χριστιανού.

Π. Βενέδικτος Νεοσκητιώτης

http://www.vimaorthodoxias.gr/

«Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΩ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ»

Ο αείμνηστος Γέροντας Καλλίνικος ο Ησυχαστής, ο Έγκλειστος, ο Κατουνανιώτης (1853–1930), αυτός ο μεγάλος διδάσκαλος της Νοεράς Προσευχής, λίγο πριν την τελευτή του είδε σε όραμα τους Αγιορείτες Οσίους να τον προσμένουν στον ουρανό βαστώντας λαμπάδες. Έλαμψε όλος από χαρά.

Τα τελευταία του λόγια ήταν:

«Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου που, αν και δεν έκανα τίποτε στη ζωή μου, πεθαίνω Ορθόδοξος».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΑΚΕΙΜ

(1893–1988)

[Μωϋσέως Μοναχού Αγιορείτου

(1952–2014):

«Αγιορείτικες διηγήσεις

του Γέροντος Ιωακείμ»

(1893–1988),

κεφ. 45ο, σελ. 124,

Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», 

Θεσσαλονίκη 1998.]

http://toeilhtarion.blogspot.com

Η επιτυχία της αποτυχίας

«Ο σκοπός του πνευματικού εργάτη είναι ν’ αποτυγχάνει, για να φαίνεται η δύναμη του Θεού». Ο λόγος αυτός του άγιου Γέροντα Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη, που ανάφερε σε ομιλία του σε ιερείς της Θεσσαλονίκης, παραπέμπει στην αποτυχία του Ιησού Χριστού, που σταυρώθηκε ως κακούργος και απέθανε μόνος. Μα μήπως και οι μάρτυρες, όπως και οι ασκητές και οι γνήσιοι χριστιανοί μέσα στον κόσμο, δεν ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο;

Η νοοτροπία των ανθρώπων αποφεύγει την αποτυχία, κυνηγά την επιτυχία σ’ όλους τους τομείς της ζωής. Ποιος, άλλωστε, θα ήθελε να αποτύχει στο γάμο του, στο επάγγελμά του, στην κοινωνική καταξίωση; Όλοι επιθυμούμε την ήσυχη ζωή, που η επιτυχία στην οικογενειακή, επαγγελματική και κοινωνική ζωή εγγυάται.

Ωστόσο, στον κόσμο αυτό τίποτα δεν είναι δεδομένο και μόνιμο. «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν», ψάλλουμε κατά την αρτοκλασία στον εσπερινό, όπου φανερώνεται «των σαλευομένων η μετάθεσις ως πεποιημένων, ίνα μείνη τα μη σαλευόμενα» (Εβρ. 12,27), δηλαδή φαίνεται η διατάραξη των καταστάσεων του κόσμου τούτου, για να μείνει ό,τι δεν διαταράσσεται, το γνήσιο και αληθινό.

Η επιτυχία, λοιπόν, δεν μπορεί να στηρίζεται στα ανθρώπινα έργα, που έρχονται και παρέρχονται, αλλά στη σχέση μας με το Χριστό που ως Θεάνθρωπος «μένει εις τον αιώνα» και μαζί Του όλοι όσοι αγωνίζονται να ζήσουν όπως Εκείνος.

Έτσι, αν η «επιτυχία» στη ζωή σημαίνει απομάκρυνση από το Χριστό, ένεκα υπερηφάνειας και αυτονόμησης, τότε η επιτυχία γίνεται αποτυχία. Όπως, βέβαια, και το αντίθετο: αν η αποτυχία να έχουμε αρμονικό και ισορροπημένο γάμο ή ένα καλό επάγγελμα με ωραίες συνθήκες και κανονική αμοιβή, όπως και αποτυχία στο να έχουν οι γύρω μας καλή ιδέα για μας, μας οδηγήσουν στην αυτογνωσία και την εσωτερική συντριβή, ώστε να κατευθυνθούμε στο Σωτήρα Χριστό, τότε η «αποτυχία» έγινε επιτυχία.

Ποια σημασία μπορεί να έχει η γνώμη των ανθρώπων για μας, όταν δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας;

Ποια επιτυχία μπορεί να μας δώσει χαρά και πληρότητα, κι όχι απλά μια ικανοποίηση, όταν μας γέμισε έπαρση;

Πώς μπορείς να συναντήσεις το Χριστό μες την καρδιά σου, όταν δεν γνώρισες ποτέ την αποτυχία και την απόρριψη όπως Εκείνος;

Αν οι άνθρωποι βλέπουμε εξωτερικά και «κατ’ όψιν», όπως είδαν το έργο του Χριστού, το μαρτύριο των αγίων, τη συμπεριφορά των ταπεινών χριστιανών, αγνοώντας τη δυναμική τους, το Πνεύμα το Άγιο πληροφορεί τους ανθρώπους του Θεού για το μεγαλείο του Σταυρού, του μαρτυρίου, της θυσίας.

Πίσω από τη φαινομενική αποτυχία μπορεί να ετοιμάζεται μια άλλη επιτυχία, άγνωστη στους πολλούς: αυτής της γνώσης της όντως ζωής που στηρίζεται στην ταπείνωση που ξέρει ν’ αποδέχεται τα γεγονότα που δεν μπορεί να αλλάξει. Τότε κατανοείς πως αυτή η γνώση είναι Η ΓΝΩΣΗ, γιατί σου αποκαλύπτεται η «χαρά δια του Σταυρού», η ετοιμαζόμενη ανάστασή σου. Μα κυρίως σου αποκαλύπτεται η ζωή του Χριστού ως σταυροαναστάσιμη, γι’ αυτό και σωτήρια εις τους αιώνας.

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

http://isagiastriados.com

Εμείς εδώ στην Κριμαία είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε το τελευταίο ψωμί μας με εσάς τους Έλληνες πριν σας δώσει ο ΘΕΟΣ την ΠΟΛΗ

Έλληνας κληρικός βρέθηκε πριν λίγο καιρό στην Κριμαία για να προσκυνήσει το Ιερό Σκήνωμα του ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ του Ιατρού και Ομολόγητου Αρχιεπισκόπου Κριμαίας και Συμφερουπόλεως. 

Μετά την ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ της Κυριακής έγινε μάρτυρας του εξής περιστατικού:

Ένας σεβάσμιος ηλικιωμένος Ρώσος Γέροντας μαθαίνοντας ότι είναι Έλληνας προθυμοποιήθηκε να τον ξεναγήσει λέγοντας τον ότι η καταγωγή του έλκει από Έλληνες εμπόρους του 17ου αιώνα που ήρθαν και έζησαν σε αυτά τα μέρη.

Στην πορεία της ξενάγησης τον οδήγησε σε ένα λόφο από τους λίγους που έχει η χερσόνησος της Κριμαίας και του έδειξε σε απόσταση το λιμάνι της Σεβαστούπολης με τα ναυλοχούμενα ρωσικά πολεμικά πλοία. 

Ο σεβάσμιος αυτός Ρώσος Γέροντας εκείνη την στιγμή ήταν έκδηλα συγκινημένος και του είπε: 

– Από εδώ Πάτερ μου θα ξεκινήσουν αυτά τα καράβια με βοηθό τον προστάτη του Ρωσικού Ναυτικού που είναι ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ για να πάνε στην ΠΟΛΗ στην οποία πρώτα αυτός δίδαξε τον ΧΡΙΣΤΟ. 

– Δεν είναι τυχαίο που το Ρωσικό Ναυτικό έχει προστάτη τον Πρωτόκλητο Ανδρέα πρώτο Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως που φέρει μάλιστα και Ελληνικό όνομα. 

– Εμείς εδώ στην Κριμαία φιλοξενούμε τα ορφανά του πολέμου της Ανατολικής Ουκρανίας με πολλές στερήσεις .

– Είδες Πάτερ μου πως κλαίει ο ΘΕΟΣ για την πτώχεια μας διότι τα πράγματα δεν είναι τόσο καλά όσο και να θέλουν να τα εξωραΐσουν.

– Πάντα ο πόλεμος φέρνει πτώχεια , ελλείψεις και πείνα.

– Όμως εδώ στην Κριμαϊκή γη που την θεωρούμε προέκταση της Ελληνικής Ορθόδοξης ψυχής είμαστε διατεθειμένοι να μοιραστούμε το τελευταίο ψωμί μας με εσάς τους Έλληνες πριν σας δώσει ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ την Κωνσταντινούπολη δικαιωματικά. 

Στις εύλογες ερωτήσεις του Έλληνα Κληρικού αν η Ελλάδα πεινάσει με όλα αυτά που άκουσε ο Στάρετς του απάντησε…

– Μπροστά στην πνευματική πείνα των ημερών σας η άλλη πείνα δεν είναι τίποτε …μια εξιλέωση θα είναι .

– Όλα αυτά πρέπει να γίνουν σύντομα …

– Είναι ΘΕΛΗΜΑ του ΘΕΟΥ πριν οι Ρώσοι κατεβούν στην Παλαιστίνη η ΠΟΛΗ να παρθεί και η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ να λειτουργηθεί. 

Με πνευματική ευθύνη και συνείδηση

Δρ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ

http://lithosfotos.blogspot.gr

Σταχυολογήματα ἀντιαιρετικῶν ἐρωταποκρίσεων

Ἐρώτηση 1η:

-Εἶναι οἱ αἱρέσεις καί οἱ αἱρετικοί μολύσματα τῆς Πίστεως;

Ἀπόκριση:

-"Ἀλλοίμονο σέ ὅσους μολύνουν τήν Ἁγία Πίστη μέ αἱρέσεις ἤ συγκαταβαίνουν στούς αἱρετικούς". 

(Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος, Λόγος εἰς τήν δευτέραν παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ).

Ἐρώτηση 2η:

-Εἶναι τόσο κακό ἄν ἀλλάξουμε κάτι, ἔστω καί πολύ μικρό ἀπό τήν Πίστη μας;

Ἀπόκριση:

-"Ἐάν λοιπόν ἀπό τόν Νόμο ἕνα 'ἰῶτα καί μία κεραία δέν θά παρέλθη'(Ματθ. 5, 18) πῶς θά ἦταν δυνατόν σέ μᾶς νά παραβαίνουμε καί τό πιό μικρό;". 

(Μέγας Βασίλειος, Περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος 1, 2 PG, 32, 69C).

Ἐρώτηση 3η:

-Τί σχέση πρέπει νά ἔχουμε μέ ὅσους ἔχουν προβληματική πίστη;

Ἀπόκριση:

-"Οὔτε γιά λίγη ὥρα δέν δεχόμαστε σχέση μέ αὐτούς πού κουτσαίνουν στήν πίστη"…

(Ὅσιος Ἀντίοχος ὁ Πανδέκτης)

"ἀκόμα κι ἄν αὐτοί μας φαίνονται πολύ γνήσιοι καί ἐπίσημοι, ἐμεῖς πρέπει νά τούς σιχαινόμαστε ὅσοι ἀγαπᾶμε τόν Κύριο".

(Μέγας Βασίλειος, Κεφάλαια τῶν Ὄρων κατ' ἐπιστομήν, ἐρώτ. ρδ΄).

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Κι εγώ εμπιστεύομαι την Εκκλησίαν

«Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. Διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ» (Εφεσ. ε’15)

Δεν υφίσταται στην υφήλιο ένας διάχυτος χριστιανικός κόσμος, αλλά από τη μία πλευρά υπάρχει η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία κατέχει το πλήρωμα της αληθείας και είναι «στύλος και εδραίωμα της Αληθείας», κι από την άλλη μεριά υπάρχουν οι πλανεμένοι, αιρετικοί και αποσκιρτήσαντες χριστιανοί, υπέρ των οποίων εκτενώς προσευχόμαστε προς επιστροφή και ενότητα (=υπέρ της των πάντων – και όχι πασών των «εκκλησιών» – ενώσεως) στην αγία και αμώμητη πίστη των Ορθοδόξων.

Οι Άγιοι Πατέρες, οι κατά πάντα υποχωρητικοί και συγκαταβατικοί, οι ταπεινοί προς πάντα άνθρωπον, ποτέ δεν εξίσωναν την αίρεση με την αλήθεια και όταν «η πίστις ήτο το κινδυνευόμενον» δεν έδειχναν καμμιά υποχώρηση και αβροφροσύνη, λέγοντας, ότι «εις τα της πίστεως ου χωρεί συγκατάβασις» (π.χ. ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, ο Μ. Βασίλειος, ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο Αββάς Αγάθων…) 

Μη συγχέομε λοιπόν την καθημερινή άσκηση της αγάπης με την ακριβή διατύπωση της αλήθειας και τα «όρια ά έθεντο οι πατέρες ημών», η οποία αλήθεια ακριβώς συνιστά την όντως αγάπη προς τους αιρετικούς.

Η υπόθεση της κλιματικής αλλαγής και της παγκόσμιας ειρήνης, του μεταναστευτικού προβλήματος και της τρομοκρατίας ασφαλώς είναι οξύτατα προβλήματα που απασχολούν όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα ματώνουν τις καρδιές των χριστιανών. Αυτό όμως το γεγονός δεν συνιστά καμμιά προϋπόθεση για έναρξη και συνέχιση θεολογικών διαλόγων με αιρετικούς, ωσάν να αναζητούμε λύσεις πάνω στην χαμένη αλήθεια και ενότητα της πίστεως. «Έτερον εκάτερον». Ούτε ένας άγιος Πατέρας στο παρελθόν κάθισε ποτέ στο ίδιο Τραπέζι με αιρετικούς για την πείνα και τη φτώχεια. Εξάλλου μέχρι σήμερα δεν έφεραν αυτοί οι διάλογοι κανένα αποτέλεσμα στα παραπάνω θέματα ούτε στη θεολογική σύγκλιση των δύο πλευρών. Η Εκκλησία δίνει επαρκή τη μαρτυρία της εμπειρίας της στα κοινωνικά θέματα χωρίς άλλα στηρίγματα και δεκανίκια και δεν αλλάζει την ορολογία της αγίας Γραφής και των αγίων Πατέρων, που μας λέγουν ξεκάθαρα «αιρετικόν άνθρωπον μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού…» και ότι οι Λατίνοι και σχισματικοί και αιρετικοί είναι. Πόσο μάλλον όλοι οι άλλοι.

Επειδή δια το θέμα του βαπτίσματος λέγονται κατά καιρούς πολλά, εκείνο που πρέπει να πούμε είναι ότι οι πρό του Σχίσματος Ορθόδοξοι Πατέρες μας ως ορθόδοξοι αντιμετώπιζαν ποιμαντικά και τοπικά με διαφορετική πιθανόν προσέγγιση – με ακρίβεια ή με οικονομία – το θέμα της εισόδου εκ νέου στην Εκκλησία των αιρετικών εκείνης της εποχής, οι οποίοι προφανώς διέσωζαν τον τύπο του αγίου Βαπτίσματος. Εδώ στην περίπτωση των με επίγνωση στην αγία Ορθοδοξία επιστρεφόντων αιρετικών της Δύσεως δεν έχουμε καν βάπτισμα. Η συνείδηση των επιστρεφόντων δυτικών ζητούν την κατ΄ ακρίβειαν επανεισδοχή τους με ορθόδοξο βάπτισμα στην Εκκλησία μας (π. Πλακίδας Ντεσιέγ).

Ασφαλώς ο Χριστός έκανε θαύματα σε ειδωλολάτρες και Σαμαρείτες της εποχής του, όπως κάνει θαύματα και σήμερα σε μουσουλμάνους και παπικούς και ετεροδόξους… Κοινός Πατέρας όλων είναι. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι αυτοί όλοι ανήκαν τότε στο λαό του Θεού ( όπως ακριβώς είπε και διόρθωσε τη Σαμαρείτιδα) και ότι οι σημερινοί αιρετικοί είναι μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας. «Με την Πεντηκοστή και την Εκκλησία «εις ενότητα πάντας εκάλεσε» και τότε έδωκε την τελειωτική χάρη δια του λόγου, της Πίστεως και των Μυστηρίων: «ὁ πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται». Τότε «γενήσεται μία ποίμνη είς ποιμήν». Εξάλλου όπως λέγει ο αείμνηστος π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος: «τα προσωπικά σε εθνικούς και αλλοδόξους θαύματα σκοπό έχουν να τους φέρουν στο χώρο του αντικειμενικά και γενικά ισχύοντος θαύματος, που είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία».

Άλλο διάσπαση και διάτμηση του χριστιανικού κόσμου κι άλλο διάσπαση και σχίσμα του εκκλησιαστικού σώματος, όπως υπονοεί και ο Παύλος, όταν ομιλεί για σχίσματα και διαιρέσεις των Χριστιανών της Κορίνθου. Ασφαλώς οι άγιοι Πατέρες τότε δεν θεωρούσαν τους αρειανούς Εκκλησία…Εμείς δυστυχώς θεωρούμε όλες τις μεγάλες αιρέσεις Εκκλησίες και αποκαλούμε τους αιρεσιάρχες σε συλλείτουργα μάλιστα αγιώτατους αδελφούς. Και εν πάση περιπτώσει συνήλθαν οι άγιες Οικουμενικές Σύνοδοι και έθεντο τα όρια της αμωμήτου πίστεως, κατεδίκασαν, αφόρισαν, αναθεμάτισαν τους αιρετικούς, όπως και οι παπικοί συνοδικά και πατερικά καταδικάσθηκαν και έκτοτε δεν γεννάται θέμα. Μα επιτέλους: δεν τα ήξεραν αυτά οι άγιοι πατέρες μας, ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, ο άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης, οι Πατριάρχαι της Ανατολής το 1848, όταν μιλούσαν κατά του παπισμού;

Ερωτάται κατά κόρον πως δέχθηκαν Πατέρες κάποιων Αγίων Οικουμενικών Συνόδων αιρετικούς στην Αγία Ποίμνη του Χριστού χωρίς αναβαπτισμό και αναχειροτόνιση και μείς δεν μπορούμε σήμερα… Πρώτον μέν το αποφάσισαν συνοδικά, και όχι ένας ατομικά και μια εκκλησία τοπικά. Τα αποφάσισαν συγκεκριμένα και ασφαλώς υπό προϋποθέσεις και κατ΄ οικονομίαν χάριν ενός μεγαλυτέρου καλού, της αρχής της σωτηρίας. Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι οι αιρετικοί εκείνοι ήθελαν να επανέλθουν στην Εκκλησία. Είχαν μετανιώσει και είχαν αποκηρύξει την πλάνη τους. Οι παπικοί και οι άλλοι δεν θέλουν. Θέλουν να μένουν στην αίρεση. Τόσο απλό είναι! Εμείς σπεύδουμε εκ των προτέρων και κάνουμε εκπτώσεις στην κανονικότητα χωρίς να μας το ζητήσουν. Όσοι επιστρέφουν όμως πραγματικά στην Ορθοδοξία δεν θέτουν θέμα βαπτίσματος και δεν ζητούν διευκολύνσεις. Εμείς βιαζόμαστε και κάνουμε τον πρόθυμο και τον ανοιχτοχέρη.

«Αρχή φιλοσοφίας η των ονομάτων επίσκεψις». Πράγματι οι Άγιοι Πατέρες μαζί με την ακρίβεια δεχόντουσαν και την οικονομία στο χειρισμό των αιρετικών. Ουδέποτε όμως έδιναν μυστήρια και θεωρούσαν ισότιμα μέλη της Εκκλησίας ανθρώπους που βρισκόντουσαν ακόμη μέχρι το λαιμό στην αίρεση. Μέχρι να επιστρέψουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία με τον τρόπο που αποφασιζόταν συνοδικά και συνολικά, οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν δικαίωμα στα Μυστήρια. Ύστερα δεν είναι το ίδιο τα θαύματα και οι βαπτίσεις των μαθητών του Χριστού αποστελλομένων από τον Χριστό πρίν από την Πεντηκοστή και μετά την Πεντηκοστή.

Πολύς λόγος για τον Παπισμό. Καλά, έχει ορθή Τριαδολογία, ορθή Μαριολογία, Ορθή Εκκλησιολογία, ο Παπισμός; Δεν ασκεί προσηλυτισμό με εγκλήματα μάλιστα ο Παπισμός; Ο παπισμός έχει περισσότερες αιρέσεις και από τον Χιλιασμό που είναι οργάνωση. Τι λέγει ο άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς για τον Πάπα και τον ανθρωποκεντρισμό του παπισμού; Τα γεγονότα τα καθ΄ εκάστην γενεάν εις βάρος του Παπισμού γενόμενα υπό του Θεού θαυμαστώς προκληθέντα (θαύμα αγ. Σπυρίδωνος στην Κέρκυρα) σε συλλείτουργα και συμπροσευχές είναι δυνατόν να αγνοηθούν και να αφήνουν περιθώρια αθωώσεως της παπικής αιρέσεως.

Αν αρχίσουμε, τέλος, να θέτουμε σε μερική ή γενική αμφισβήτηση την ισχύ των ιερών κανόνων, επικαιροποίησης και εκσυγχρονισμού τους, αν την ιερή καύχηση περί της αδόλου αποστολικότητας και μοναδικότητας της Ορθοδόξου Εκκλησίας την χαρακτηρίζουμε αυθαίρετη αποκλειστικότητα της Εκκλησίας μας, αν βλέπουμε Εκκλησίες και Χάριτες στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Αιρέσεων, στο οποίο σημειωτέον η Παπική Αίρεση ποτέ δεν έγινε μέλος, και για το οποίο άγιοι παλαιοί και πρόσφατοι με αποκάλυψη Θεού απερίφραστα καταδίκασαν, αν επιλεκτικά διαχωρίζουμε τα Μυστήρια, αναγνωρίζοντας το κρείττον (=το βάπτισμα) και ακυρούντες δήθεν τα ελάσσονα, αν χωρίς να μας το ζητήσουν σπεύδουμε εμείς από μόνοι μας και εγκρίνουμε βαπτίσματα αιρετικών και να υποστηρίζουμε μεικτούς γάμους, αν εθελοτυφλούμε μπροστά στην αμετανοησία και την εγκληματικότητα του παπισμού και στις διαστροφές του προτεσταντικού χώρου, τότε έχουμε αποτολμήσει απόπειρα εκκλησιαστικού εγκλήματος και εμπιστευόμαστε την κρίση μας κυμαινόμαστε αντιφατικά και αυτοκτονικά μεταξύ ορθοδόξου ομολογίας και αντιθέου ανθρωπαρεσκείας.

Χριστιανική Εστία Λαμίας

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Ἐν μέσῳ μιᾶς μεγάλης πνευματικῆς καί οἰκονομικῆς κρίσεως πού μαστίζει ἀπό ἐτῶν τήν Πατρίδα μας καί ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους της σέ θλίψη, στενοχωρία, ἀπελπισία, ἀρκετούς δέ καί σέ αὐτοκτονία, ἐπέλεξαν οἱ ἰθύνοντες τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως νά πραγματοποιήσουν πολυμελῆ Σύνοδο Προκαθημένων καί ἐκπροσώπων τῶν ἀνά τήν Οἰκουμένη Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία θά ἀρχίση στίς 18 Ἰουνίου 2016, στό Κολυμπάρι Χανίων Κρήτης.

Ὁ χρόνος πού ἐπελέγη γιά τήν διεξαγωγή τῆς Συνόδου ἀλλά καί ἡ θεματολογία της, μαρτυροῦν ὅτι οἱ βασικοί διοργανωταί της Ἀρχιερεῖς δέν ἐνδιαφέρονται γιά τά πραγματικά προβλήματα τῶν ἀνθρώπων ἀλλά, ἀντιθέτως, ἐπιδιώκουν νά συμπράξουν μέ τούς πολιτικούς ἄρχοντες τῶν λαῶν γιά τήν ἐπιβολή τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, ἀντί νά καθοδηγοῦν οἱ Ἀρχιερεῖς Ποιμένες τούς κοσμικούς Ἄρχοντες στήν κατά Θεόν Διακονία τοῦ λαοῦ.

Ἕνα ἀκόμη στοιχεῖο, πού συνηγορεῖ μέ τά ἀνωτέρῳ, εἶναι καί ὁ αὐτοπροσδιορισμός αὐτῆς τῆς Συνόδου. Τήν ὀνόμασαν οἱ διοργανωταί της «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδον»! Αὐτός ὁ προσδιορισμός τῆς Συνόδου ὡς «Ἁγίας καί Μεγάλης» δέν ἀνταποκρίνεται στήν πραγματικότητα ἀλλά μόνο στίς ἐπιδιώξεις ἐκείνων πού τήν διοργάνωσαν. Γιατί σκοπός τους εἶναι νά καθαγιάσουν μέσῳ τοῦ τίτλου τῆς Συνόδου ὅλα ἐκεῖνα πού σχεδιάζουν νά ἀποφασίσουν, ὥστε ὁ ἀπληροφόρητος λαός νά δεχθῆ τά ἀποφασισθέντα ὡς προερχόμενα ἐκ τῆς ἐμπνεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οὔτε Μεγάλη, βεβαίως, μπορεῖ νά αὐτοπροσδιορισθῆ αὐτή ἡ Σύνοδος, καθ’ ὅτι τό Μεγάλη, προϋποθέτει μεγάλα καί σημαντικά θέματα καί ὄχι τό πλῆθος τῶν συμμετεχόντων σ’ αὐτήν Ἀρχιερέων. Πολυμελής ἤ πολυπληθής θά μποροῦσε νά χαρακτηρισθῆ, ποτέ ὅμως Μεγάλη.

Μιά γνήσια Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας πρῶτα ἀποδεικνύεται Ἁγία καί ὕστερα ὀνομάζεται. Εἶναι ἀπό τά στοιχειωδῶς ἀναμενόμενα (ὄχι μόνο ἀπό μιά Σύνοδο Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων, ἀλλά ἀκόμη καί ἀπό τόν κάθε συνειδητόν Ὀρθόδοξο), τό νά συμμορφώνεται στήν προτροπή τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Ὑμνείτω σε ὁ πέλας καί μή τό στόμα τό σόν». Κάθε Σύνοδος Ὀρθοδόξων δέν ἔχει ἀπό τῆς συστάσεώς της ἁγιότητα ἀλλά ἀπό τούς καρπούς της, ὅταν οἱ ἀποφάσεις της εἶναι πράγματι καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί πῶς νά ἀναμένη κανείς ἀπό τήν προσεχῆ Σύνοδο τέτοιας προελεύσεως καρπούς, ὅταν ἤδη πρό τῆς συγκλήσεώς της, διά τοῦ στόματος καί τῆς γραφῖδος τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως καί τῶν στενῶν συνεργατῶν του συνεχῶς ἐπαναλαμβάνεται ὅτι ἡ Σύνοδος αὐτή «θά τροποποιήση καί θά καταργήση ἀναποφεύκτως κανόνας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων»;Καί μόνο ἡ ἀντίληψη αὐτή ἀρκεῖ γιά νά χαρακτηρισθῆ ἡ Σύνοδός τους Ληστρική!

Αὐτό τό εἶχα ἐπισημάνει ἀπό τοῦ ἔτους 1992, ἀναφερόμενος στήν διατριβή τοῦ Πατριάρχου, «Περί τήν κωδικοποίησιν τῶν Ἱ. Κανόνων καί τῶν Κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ» (Θεσσαλονίκη 1970), τήν ὁποία συνέγραψε ὡς Ἀρχιμανδρίτης Βαρθολομαῖος Χ. Ἀρχοντώνης. Ἔγραψα τότε τήν ἀντίθεσή μου πρός τά γραφόμενά του, καί ὑπογράμμισα «ὅτι ἀποτελεῖ τό βιβλίο του αὐτό μιά ἀπειλή γιά τήν Ὀρθοδοξία, ἐφ’ ὅσον σήμερα ὡς Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἔχει περισσότερες δυνατότητες νά πραγματοποιήση τίς ἀπόψεις πού ἐκθέτει σ’ αὐτό»1. Συμπλήρωνα, μάλιστα, ὅτι «τόν φόβο μας αὐτόν ἐνισχύει ἡ πρόσφατη κρίση πού δημιουργήθηκε μεταξύ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (σημ.: ἡ τότε κρίση ἐπί Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ), ἡ ὁποία κρίση, κατά τήν ταπεινή μας γνώμη μπορεῖ νά στηρίξη ὑπόνοιες ὅτι ἐντάσσεται μέσα στό σχέδιο τῶν ἀναθεωρήσεων τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου, πού θά ἐπιχειρηθοῦν στό προσεχές μέλλον»2!

Οἱ φόβοι μας τώρα ἐπαληθεύονται! Στά θέματα τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης ἔχουν ἐνταχθεῖ καί τά κωλύματα τοῦ Γάμου καί ἡ Νηστεία, τά ὁποῖα εἶναι θέματα καί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου, ἐφ’ ὅσον καί ὁ δεύτερος Γάμος τῶν Κληρικῶν καί ἡ ἀθέτηση ἐκ μέρους τους τῆς Νηστείας, ἐπισύρουν τήν ποινή τῆς καθαιρέσεώς τους, πράγματα τά ὁποῖα σχεδιάζουν νά ἀνατρέψουν στήν πολυπληθῆ Σύνοδό τους!

Τό φοβερότερο εἶναι ὅτι ἡ προσεχής Σύνοδος ἔχει θέσει σκοπό της νά καταργήση τό Ἱερό Εὐαγγέλιο ἀλλά καί ὁλόκληρη τήν Ἁγία Γραφή! Ἕνα ἀπό τά θέματά της εἶναι καί ἡ σχέση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τόν ὑπόλοιπο Χριστιανικό κόσμο. Τί ἄραγε θέλουν νά ἐπιτύχουν μέ τήν συζήτηση αὐτοῦ τοῦ θέματος; Δέν ἔχει δοθεῖ ἐπ’ αὐτοῦ ἡ ἀπάντηση τοῦ Οὐρανοῦ; Δέν μᾶς ἔχει διευκρινήσει ὁ Χριστός ὅτι ἦλθε ἐπί τῆς γῆς γιά νά διχάση τήν Ἀλήθεια ἀπό τό ψέμα; Καί γιά νά γίνη ἀπολύτως σαφής, χωρίς νά μᾶς ἀφήση περιθώρια παρανοήσεων καί δισταγμῶν, μᾶς τόνισε ὅτι αὐτός ὁ σωτήριος διχασμός Ὀρθοδοξίας καί πλάνης πρέπει νά φθάση μέχρι τά σπίτια καί τίς οἰκογένειές μας – ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει ἀντίθεση μέ τίς Ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ– καί νά διχάση ἀκόμη καί τόν ἄνδρα ἀπό τήν γυναῖκα του, τόν Πατέρα ἀπό τόν Γυιό, τήν Νύφη ἀπό τήν Πεθερά!

Ἐμεῖς τί θέλουμε νά παραστήσουμε, ἑνώνοντας τήν Ὀρθοδοξία μέ τόν Παπισμό καί τά παρακλάδια καί γεννήματά του; Θέλουμε νά παραστήσουμε τούς νέους θεούς ἤ νά ἀποδείξουμε στόν κόσμο ὅτι καί τό Εὐαγγέλιο εἶναι μιά ἀνθρώπινη φιλοσοφία καί ὁ Χριστός ἁπλῶς ἕνας σπουδαῖος ἄνθρωπος, πού παρίστανε τόν Θεό γιά νά κρατάη σέ ἠθική πειθαρχία τούς ἀνθρώπους καί τοῦ ὁποίου ἡ ἐποχή πλέον πέρασε καί πρέπει νά βρεθοῦν νέοι “φωστῆρες”(!) γιά νά συνεχίσουν νά κοροϊδεύουν τόν κοσμάκη πού πιστεύει ἀκόμη στόν Θεό καί νά τόν ἔχουν στόν ἔλεγχό τους;

Ἐάν νομίζουν ὅλοι αὐτοί, ὅσο ὑψηλά ἐκκλησιαστικά ἀξιώματα καί ἄν κατέχουν ὅτι θά συμπράξουμε σέ αὐτό τό ἄθλιο παιχνίδι, εἶναι πολύ γελασμένοι! Ἡ Ἐκκλησία δέν πρόκειται νά κρατήση στό Ἅγιο καί Ἄμωμο Σῶμα Της αὐτοῦ τοῦ εἴδους τά ἐκκλησιαστικά καρκινώματα, πού ἐπιχειροῦν νά διευκολύνουν τόν συγχρωτισμό τῆς πλάνης μέ τήν Ἀλήθεια, ὡς ἀντίθεοι, ἐνῶ ὁ Θεός ἀνά τούς αἰῶνες μέ τήν Ἐκκλησία Του διαρκῶς ἐμποδίζει αὐτή τήν ἐπικοινωνία. Θα τά ἀποβάλη, ὅπως ἀπέβαλε ὅλους τούς προδότες τῆς Πίστεως ἀνά τούς αἰῶνες, γιατί «Ἰησοῦς Χριστός, χθές καί σήμερον ὁ Αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας»!

Ἔστω αὐτή τήν ὑστάτη ὥρα ἄς ἀναλογισθῆ ὁ καθένας μας τίς εὐθῦνες του, Κλῆρος καί Λαός! Γιατί καί τό νά ἀνεχόμεθα ἀδιαμαρτύρητα τήν προδοσία τῆς Πίστεώς μας, σημαίνει ἀπάρνηση τοῦ Μόνου Φιλανθρώπου καί Ἐλεήμονος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ μας, ἀλλά καί τήν ἀναμονή δεινῶν στήν Πατρίδα μας. Ὁ Ἱστορικός Σωκράτης ἔχει καταγράψει τό τί προηγεῖται καί τό τί ἐπακολουθεῖ μετά ἀπό μιά Ἐκκλησιαστική παρεκτροπή, ὅπως αὐτή τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία καί μόνο ἀπό τήν θεματολογία της ἔχει λάβει τήν θέση της πλάϊ στίς ἀπ’ αἰῶνος Ληστρικές Συνόδους. Ἄς προσέξουμε τά λόγια του: «Ἄν προσέξης, θά παρατηρήσης πώς, παράλληλα χρονικά, ἀναπτύσσονται τά πολιτικά κακά καί οἱ Ἐκκλησιαστικές παρεκτροπές. Θά διαπιστώσης ὅτι εἴτε συγχρόνως, εἴτε ἀλληλοδιαδόχως αὐξάνουν τά μέν καί τά δέ ἀκολουθοῦν, καί ἄλλοτε προηγοῦνται τά Ἐκκλησιαστικά δεινά καί ἀκολουθοῦν τά πολιτικά, καί ἄλλοτε προηγοῦνται τά πολιτικά καί ἀκολουθοῦν τά Ἐκκλησιαστικά, ἔτσι ὥστε δέν μπορεῖς νά ἀποδώσης τόν μεταξύ τους χρονικό συσχετισμό στή σύμπτωση, ἀλλά στό ὅτι οἱ δικές μας ἁμαρτίες εἶναι αἰτία γιά τήν κατάπτωση καί τῶν Ἐκκλησιαστικῶν καί τῶν πολιτικῶν πραγμάτων... Καί αὐτά συμβαίνουν ἀπό τότε πού ἄρχισε νά χριστιανίζη ἡ πολιτεία».

Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

Ὑποσημειώσεις

1. Ὀρθοδοξία καί Χρῆστος Γιανναρᾶς, Ἐκδόσεις «ὙΠΑΚΟΗ» 1993, σελίς 184-192

2. ὅ. ἀνωτέρῳ, σελίς 192.

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 166-167

Ἰούνιος-Ἰούλιος 2016

https://apotixisi.blogspot.gr

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΞΟΡΓΙΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ...!!

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Γέροντας Ἰάκωβος τσαλικης: Ἡ θέση του γιὰ τὶς συμπροσευχὲς μὲ ἑτεροδόξους

«Ὅ­ταν ἔ­μει­νε γι­ά δι­α­νυ­κτέ­ρευ­ση στό Μο­να­στή­ρι ἕ­νας πα­πι­κός, ὁ Γέ­ρον­τας τοῦ φέρ­θη­κε μέ ἀ­γά­πη. Ὁ ἐ­πι­σκέ­πτης ἦ­ταν κα­λο­προ­αί­ρε­τος καί εἶ­χε πολ­λές ἀ­πο­ρί­ες. Ὁ Γέ­ρον­τας τοῦ ἐ­ξη­γοῦ­σε μέ κα­λωσύ­νη καί πρα­ό­τη­τα. Τό­τε τό Μο­να­στή­ρι δέν εἶ­χε τήν με­γά­λη τρά­πε­ζα πού ἔ­χει τώ­ρα, καί ἔ­τρω­γαν ὅ­λοι μα­ζί (μο­να­χοί, κλη­ρι­κοί, λα­ϊ­κοί) σέ μι­ά μι­κρή τράπε­­ζα (τρα­πε­ζα­ρί­α) στό ἰ­σό­γει­ο, δί­πλα στή βρύ­ση. Εἶ­χαν προ­πο­ρευ­θῆ ὅ­λοι οἱ ἄλ­λοι. Κά­θησαν στήν τρά­πε­ζα καί πε­ρί­με­ναν τόν Γέ­ρον­τα. Ὅ­ταν μπῆ­κε ὁ Γέ­ρον­τας μέ­σα, ὅ­λοι ση­κώ­θηκαν ἀ­πό σε­βα­σμό ἀλ­λά καί γι­ά νά γί­νη ἡ συ­νη­θι­σμέ­νη προ­σευ­χή τῆς τρα­πέ­ζης. Ὁ Γέ­ρον­τας κά­θησε, εἶ­πε καί στούς ἄλ­λους νά κα­θή­σουν, ἔ­κα­νε τό σταυ­ρό του καί ἄρ­χι­σε νά τρώ­η. Ὁ πα­πι­κός ἦ­ταν πι­στός. Παίρ­νει τό λόγο καί λέ­ει στό Γέ­ρον­τα: ”Γέροντα, δέν θά....

κά­νω­με προ­σευ­χή;”. Καί ὁ Γέ­ρον­τας ἤ­ρε­μα τοῦ ἀ­παν­τᾶ: ”Καλύ­τε­ρα νά κά­νω­με σι­ω­πή­”. Καί συ­νέ­χι­σε τό φα­γη­τό του. Ἄς κα­τα­νο­ή­σουν τό πνεῦ­μα τοῦ ἁ­γί­ου Γέ­ρον­τος ὅ­σοι ἐ­πι­μέ­νουν στίς συμ­προ­σευ­χές μέ ἑ­τε­ρο­δό­ξους». 

ΑΠΟΣΜΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΑΛΛΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ, ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟ ΟΤΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ

Η αναφορά στη δημοσιευθείσα απόφαση της Συνάξεως των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, που πραγματοποιήθηκε στο Ορθόδοξο Κέντρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Σαμπεζύ Γενεύης, ότι «η Ορθόδοξος Εκκλησίααναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών μη ευρισκωμένων εν κοινωνία μετ’ αυτής» αντιστρατεύεται στο ότι η Εκκλησία είναι Μία και μοναδική.

Δεν είναι μόνο η αναφορά σε άλλες εκκλησίες (χωρίς αυτό να συνεπάγεται οποιαδήποτε συνηγορία σε τέτοια αναφορά για τις αιρέσεις), αλλά και ο τονισμός περί αναγνώρισης της «ιστορικής ύπαρξις άλλων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών μη ευρισκωμένων εν κοινωνία μετ’ αυτής».

Η αναφορά σε αναγνώριση δεν αφήνει περιθώρια χαρακτηρισμού αβρότητας. Ο ρηματικός τονισμός καθιστά την αντίθεση σαφέστατα μεγαλύτερη και ξεκάθαρα αντιβαίνουσα στη μοναδικότητα της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, δηλαδή της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Είναι λάθος να καλούνται Εκκλησίες οι ποικίλες αιρετικές ομάδες. Ορθά παρατηρεί ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος ότι «Εμείς ομολογούμε μια Εκκλησία και όλα τα άλλα είναι αιρέσεις και σχίσματα. Θεωρώ ότι Θεολογικά και δογματικά και νομοκανονικά η απόδοση του τίτλου ‘’Εκκλησία’’ σε αιρετικές ή σχισματικές κοινότητες είναι παντελώς λανθασμένη γιατί μία είναι η Εκκλησία του Χριστού, όπως και αναφέρεται και στο άρθρο 1, και δεν μπορεί να ονομασθή από εμάς μια αιρετική ή σχισματική κοινότητα ή ομάδα ως Εκκλησία, εκτός της Ορθόδοξης Εκκλησίας».

Επίσης ο Ηγούμενος της Μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους Αρχιμανδρίτης Χριστοφόρος, αναφέρει ότι ‘’είναι σφάλμα να θεωρηθούν Εκκλησίες, οι κακόδοξες χριστιανικές κοινότητες της Δύσης’’.Στην Επιστολή της Ιεράς Μονής Ζωγράφου, επισημαίνεται ότι «εκτός από την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχουν άλλες Εκκλησίες, αλλά μόνο αιρέσεις και σχίσματα". Επίσης επισημαίνεται επίσης με σαφήνεια ότι το «να ονομάζονται οι αιρέσεις και τα σχίσματα ‘’Εκκλησίες’’ είναι από θεολογική, δογματική και κανονική άποψη εντελώς λανθασμένο». 

«Κατά την ενιαίαν στάσιν των Πατέρων και των Συνόδων η Εκκλησία είναι μόνον μια, αλλά και μοναδική, διότι ο εις και μοναδικός Θεάνθρωπος, η Κεφαλή της, δεν δύναται να έχει πολλά σώματα. Η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, διότι είναι το σώμα του μοναδικού Χριστού» αναφέρει με εκκλησιολογική σαφήνεια ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

https://apotixisi.blogspot.gr

"όσοι μιλούν προκαλούν "σχίσμα""!! Η ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΠΛΕΙΟΝΩΝ ΚΑΙ Η ΑΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΗΜΙΟΝΩΝ

Αφού κατάφεραν οι Οικουμενιστές 

ξεκίνησαν ήδη την νέα καραμέλα:

"όσοι μιλούν προκαλούν "σχίσμα""!!

"Ράψτε" το στόμα σας! Αποδεχθείτε ότι τελειώσαμε.

ο κύριος με το κουστούμι, είναι ο μητροπολίτης Δωδώνης Χρυσόστομος. Τώρα μας λέει να μην μιλάμε γιατί λέει προκαλούμε σχίσμα!! Η φωτογραφία από εδώ

Δεν γνωρίζουμε τι θα κάνει ο καθένας μέχρι τέλους. Ως ομάδα εκπαιδευτικών, αντιλαμβανόμενοι την κρισιμότητα των περιστάσεων και το χρέος μας, ξεκαθαρίζουμε ότι εμείς, με την βοήθεια του Θεού ΔΕΝ πρόκειται να συμβιβαστούμε, να υποχωρήσουμε και να αποδεχτούμε το νέο ξεπούλημα.

Ιστολόγιο Ομάδας εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

Ακολουθεί η "νέα γραμμή" των φιλοΟικουμενιστών (σωπάτε γιατί αλλιώς προκαλείτε "σχίσμα"!) και η αντιπαραβολή της με την γραμμή των πατέρων:

Στην πρώτη συνεδρία της έκτακτης συγκλήσεως της Ιεραρχίας της επίσημης Εκκλησίας της Ελλάδος για τη Μεγάλη Σύνοδο ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος δήλωσε μεταξύ άλλων στους επισκόπους τα εξής: 

"Θα σας παρακαλούσα να κινηθούμε μέσα στο πνεύμα της εν Χριστώ αγάπης και του σεβασμού προς κάθε διαφορετική άποψη, έχοντας κυρίαρχη θέση την γνώμην των πλειόνων" [1]. 

Αυτή η άποψη υποστηρίχθηκε πρόσφατα και από τον Δωδώνης Χρυσόστομο(σχόλιο παιδαγωγού: αυτός που είχε δηλώσει στον Penthouse ότι δεν είναι αμαρτία οι προγαμιαίες σχέσεις, και όταν κλήθηκε σε απολογία, δικαιολογήθηκε ότι δεν κατάλαβε ότι εννοούσαν το σεξ, αυτός αναφερόταν στο "φλέρτ"!),

ο οποίος δήλωσε σε συνέντευξή του τα εξής κωμικοτραγικά: 

"Σχίσμα υπάρχει σήμερα στην Εκκλησία. Όταν μπορεί κάθε μητροπολίτης να υψώνει την αντίθεσή του και την άποψή του, αντίθετα με αυτό που αποφασίζουν οι πολλοί, αυτό είναι σχίσμα. Ηγνώμη των πλειόνων, κρατείτω. Είναι απόφαση των συνόδων. Τι θα πούμε εμείς τώρα, καινούργια πράγματα; Η γνώμη των πλειόνων, κρατείτω. Όσο αποφασίζουν οι περισσότεροι για το θέμα αυτό, αυτό είναι" [2].

Αφού δηλαδή κατάφεραν οι Οικουμενιστές να συγκαλέσουν "Μεγάλη" Σύνοδο, χωρίς να κληθούν όλοι οι επίσκοποι, τώρα μιλάνε για "γνώμη των πλειόνων", αδιαφορώντας αν εκείνοι που θα αποτελέσουν πλειοψηφία στην Σύνοδο, μπορεί να είναι μειοψηφία σε σχέση με τον αριθμό των ανά τον κόσμο επισκόπων.

Βέβαια να σημειωθεί πως δεν είναι καθόλου τυχαίο πως η Οικουμενιστική αυτή Σύνοδος άργησε τόσο πολύ να συγκληθεί αφού υπήρξε συγκεκριμένο σχέδιο κατάληψης των επισκοπικών θρόνων από Οικουμενιστές.

Παρόλα αυτά εδώ υπάρχει και άλλη μια διαστρέβλωση. Η φράση "η γνώμη των πλειόνων, κρατείτω", ή - όπως έχει ακριβώς - "κρατείτω ἡ τῶν πλειόνων ψῆφος"[3] δεν ταιριάζει καθόλου στην περίπτωση! 

Ο Κανόνας αυτός (ΣΤ΄ της Α΄), όπως και ο σχετικός με αυτόν, ΙΘ΄ της Αντιοχείας[4], αναφέρονται:

α. Στο ζήτημα της χειροτονίας επισκόπου (και κατ' επέκταση σε διοικητικά ζητήματα), ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΟΤΑΝ ΘΙΓΟΝΤΑΙ ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΕΧΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, όπως παρατηρούν ακόμη και σύγχρονοι θεολόγοι [5].

β. Στην περίπτωση που εκείνοι οι λίγοι που αντιδρούν το πράττουν "δι' οἰκείαν φιλονεικίαν" και πείσμα (όπως αναφέρουν οι παραπάνω δύο Κανόνες), 

ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΟΤΑΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΥΛΟΓΗ ΑΙΤΙΑ [6].

Ειδικά για το α. αν ίσχυε η αρχή της πλειοψηφίας για θέματα Πίστεως, τότε κακώς αντιτάχθηκαν τόσοι Άγιοι Πατέρες στις Συνόδους, που κατά καιρούς συγκαλούσανοι αιρετίζοντες, και στις οποίες αποτελούσαν την πλειοψηφία, κακώς οΆγιος Μάξιμος ο Ομολογητής δεν υποτάχθηκε στα τέσσερα Πατριαρχεία της Ανατολής, των οποίων οι τότε επίσκοποι κακοδοξούσαν, κακώς οι εικονόφιλοι επίσκοποι δεν υποτάχθηκαν σην πλειοψηφία των 338 εικονομάχων επισκόπων της Συνόδου που συνήλθε στην Ιέρεια, κακώς ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός δεν ακολούθησε την πλειοψηφία στην Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας.

Κλείνοντας αυτήν την σύντομη παρέμβαση αντιγράφουμε απόσπασμα εκ του βίου του Μεγάλου Αντωνίου, που συνέγραψε ο Μέγας Αθανάσιος:

"Ποτὲ γοῦν καθεζόμενος καὶ ἐργαζόμενος, ὥσπερ ἐν ἐκστάσει γέγονε, καὶ πολὺς ἦν ἐν τῇ θεωρίᾳ στενάζων. Εἶτα μεθ' ὥραν στραφεὶς πρὸς τοὺς συνόντας, ἐστέναζε, καὶ ἔντρομος γενόμενος, ηὔχετο, καὶ κάμπτων τὰ γόνατα, διέμενεν ἐπὶ πολύ. Καὶ ἀναστὰς ἔκλαιεν ὁ γέρων. 

Ἔντρομοι τοίνυν γενόμενοι οἱ συνόντες, καὶ πάνυ φοβηθέντες, ἠξίουν μαθεῖν παρ' αὐτοῦ· καὶ πολὺ διώχλησαν ἕως βιασθεὶς εἴπῃ. Ὁ δὲ καὶ οὕτω μέγα στενάξας· Ὦ τέκνα, βέλτιον, ἔλεγεν, ἀποθανεῖν, πρὸ τοῦ γενέσθαι τὰ τῆς θεωρίας. Τῶν δὲ πάλιν ἀξιούντων, δακρύσας ἔλεγε· 

Μέλλει τὴν Ἐκκλησίαν ὀργὴ καταλαμβάνειν, καὶ μέλλει παραδίδοσθαι ἀνθρώποις ὁμοίοις ἀλόγοις κτήνεσιν. 

Εἶδον γὰρ τὴν τράπεζαν τοῦ Κυριακοῦ, καὶ περὶ αὐτὴν ἑστῶτας ἡμιόνους κύκλῳ πανταχόθεν, καὶ λακτίζοντας τὰ ἔνδον οὕτως, ὡς ἂν ἀτάκτως σκιρτώντων κτηνῶν γένοιτο λακτίσματα. Πάντως δὲ ᾔσθεσθε, φησὶ, πῶς ἐστέναζον· ἤκουσα γὰρ φωνῆς λεγούσης· Βδελυχθήσεται τὸ θυσιαστήριόν μου. 

Ταῦτα εἶδεν ὁ γέρων· καὶ μετὰ δύο ἔτη γέγονεν ἡ νῦν ἔφοδος τῶν Ἀρειανῶν, καὶ ἡ ἁρπαγὴ τῶν ἐκκλησιῶν, ὅτε καὶ τὰ σκεύη μετὰ βίας ἁρπάσαντες, δι' ἐθνικῶν ἐποίουν βαστάζεσθαι· ὅτε καὶ τοὺς ἐθνικοὺς ἀπὸ τῶν ἐργαστηρίων ἠνάγκαζον συνάγεσθαι μετ' αὐτῶν· καὶ παρόντων αὐτῶν ἔπραττον ἐπὶ τῆς τραπέζης ὡς ἤθελον. 

Τότε πάντες ἡμεῖς ἐπέγνωμεν, ὅτι τὰ λακτίσματα τῶν ἡμιόνων ταῦτα προ εμήνυε τῷ Ἀντωνίῳ, ἃ νῦν οἱ Ἀρειανοὶ ἀλόγως πράττουσιν ὡς τὰ κτήνη. Ὡς δὲ ταύτην εἶδε τὴν θεωρίαν, τοὺς συνόντας παρεκάλεσε, λέγων· Μὴ ἀθυμεῖτε, τέκνα· ὥσπερ γὰρ ὠργίσθη ὁ Κύριος, οὕτω πάλιν ἰάσεται. Καὶ πάλιν ταχέως ἀπολήψεται τὸν ἑαυτῆς κόσμον ἡ Ἐκκλησία, καὶ συνήθως ἀναλάμψει· καὶ ὄψεσθε τοὺς διωχθέντας ἀποκαθισταμένους, καὶ τὴν μὲν ἀσέβειαν πάλιν εἰς τοὺς ἰδίους φωλεοὺς ἀναχωροῦσαν, τὴν δὲ εὐσεβῆ πίστιν παῤῥησιαζομένην μετὰ πάσης ἐλευθερίας πανταχοῦ·μόνον μὴ μιάνητε ἑαυτοὺς μετὰ τῶν Ἀρειανῶν. 

Οὐκ ἔστι γὰρ τῶν ἀποστόλων αὕτη ἡ διδασκαλία, ἀλλὰ τῶν δαιμόνων, καὶ τοῦ πατρὸς αὐτῶν τοῦ διαβόλου· καὶ μᾶλλον ἄγονος, καὶ ἄλογος, καὶ διανοίας ἐστὶν οὐκ ὀρθῆς, ὡς ἡ τῶν ἡμιόνων ἀλογία"[7]. 

Ως επίλογο παραθέτουμε τα λόγια του καθηγητού π. Θεοδώρου Ζήση, που αναφέρονται στο παραπάνω όραμα: 

"Η οργή του Θεού έχει καταλάβει την Εκκλησία εδώ και πολλές δεκαετίες. Ο Παπισμός και ο Οικουμενισμός θριαμβεύουν. Τότε ο Μ. Αθανάσιος και οι άλλοι Πατέρες κατενόησαν τον κίνδυνο, που περιέγραφε το όραμα του Μ. Αντωνίου. Τώρα βλέπουμε να μολύνονται οι ναοί και τα θυσιαστήρια απο συμπροσευχές και συλλείτουργα με τους «αλόγους» αιρετικούς και ενισχύουμε την μόλυνση και την επαινούμε, συλλακτίζοντες κι εμείς μέσα εις τα Άγια των Αγίων. 

Αν παρακολουθήσει κανείς οικουμενίστικα συλλείτουργα και συμπροσευχές, σαν αυτό που έγινε στην Καμπέρα, στην Ζ' Γενική Συνέλευση του Παγκόσμιου Συμβουλίου των δήθεν Εκκλησιών, και σαν αυτά που γίνονται συχνά με τη συμμετοχή ιερέων ομοφυλοφίλων που τολμούν και κρατούν το Άγιο Δισκοπότηρο και γυναικών επισκόπων και ιερειών, η εικόνα υπερβαίνει και το όραμα του Μ. Αντωνίου. 

Μόνη ελπίδα για να επανεύρει η Εκκλησία την ομορφιά της είναι η σύσταση και συμβουλή του Μ. Αντωνίου: 

«Μόνον μη μιάνετε εαυτούς μετά των Αρειανών». Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους. 

Επειδή μέχρι τώρα δεν το επράξαμε δυναμικά και αποφασιστικά, γι' αυτό παρατείνει ο Θεός επί έτη την οργή του, την αιχμαλωσία των Ορθοδόξων στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τα άλογα κτήνη, τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας; Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω αγίω"[8].

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] http://entoytwnika1.blogspot.gr/2016/05/blog-post_36.html

[2] http://www.romfea.gr/sinenteyxeis/8443-dodonis-xrusostomos-etoimazan-prajikopima-kai-stin-ekklisia

[3] Στον ΣΤ΄ Κανόνα της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου.

[4] Εκεί "κρατεῖν τὴν τῶν πλειόνων ψῆφον" .

[5] Ο μακαριστός π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ γράφει: "Πολύ συχνά το μέτρο της αληθείας είναι η μαρτυρία της μειοψηφίας. Είναι δυνατόν να είναι η καθολική Εκκλησία το "μικρόν ποίμνιον"...Την καθολικήν έμπειρίαν ημπορούν να εκφράσουν ακόμη και oι ολίγοι, ακόμη και μεμονωμένοι ομολογηταί της πίστεως, και αυτό είναι αρκετόν. Δια την ακρίβειαν, δια να ημπορέσωμεν να αναγνωρίσωμεν και να εκφράσωμεν την καθολικήν αλήθειαν δεν χρειαζόμεθα καμμίαν οικουμενικήν, παγκόσμιον συνάθροισιν και ψήφον ούτε ακόμη και οικουμενικήν σύνοδον. Η ιερά αξιοπρέπεια της συνόδου δεν εξαρτάται από τον αριθμόν των μελών που εκπροσωπούν τας Εκκλησίας των. Μία μεγάλη «γενική» σύνοδος θα ηδύνατο να υποδειχθεί σύνοδος ληστών (latrocinium), η ακόμη και αποστατών. Και η «ecclesia sparsa» συχνά την καταδικάζει δια την ακυρότητά της με σιωπηλήν αντίδρασιν. Το πλήθος των επισκόπων (numerus episkoporum) δεν επιλύει το ζήτημα. Αι ιστορικαί και πρακτικαί μέθοδοι αναγνωρίσεως μιας ιεράς και καθολικής Παραδόσεως ημπορούν να είναι πολλαί. Η σύγκλησις οικουμενικών συνόδων είναι μία μέθοδος, όχι όμως και η μόνη. Τούτο δεν σημαίνει ότι δεν είναι ανάγκη να συγκαλώμεν συνόδους και συνέδρια. Είναι όμως δυνατόν κατά την σύνοδον να εκφράσει την αλήθειαν η μειοψηφία" (Αγία Γραφή, Εκκλησία, Παράδοσις, έκδ. β΄, Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη, 2003, σελ. 71-73).

Και ο αείμνηστος καθηγητής Κωνσταντίνος Μουρατίδης: "Στην Ορθοδοξία προέχει η αλήθεια και έπεται η πλειοψηφία. Όταν υπάρχει αντίθεση της πλειοψηφίας προς την αλήθεια, τότε ισχύει, το περιώνυμο αξίωμα: "Ο είς και η αληθεία αποτελούν την πλειοψηφία"! Οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, όχι μόνο δεν υπετάγησαν στην πλειοψηφία, ακόμη και στην παμψηφία συνοδικών αποφάσεων, όταν ήσαν αντίθετες προς την Ορθοδοξία και υπεστήριζαν την αίρεση, αλλά και αντιτάχθησαν μέχρις εσχάτων και εις το τέλος η Αλήθεια και η Ορθοδοξία εθριάμβευσαν" (http://agonasax.blogspot.gr/2011/05/blog-post.html ).

[6] Βλ. ερμηνεία στο Αγίου Νικοδήμου, Πηδάλιον, δ΄ έκδ., Αθήναι, 1886, σελ. 114 και 339.

[7] P.G. 26, 957-960. 

[8] http://www.impantokratoros.gr/C9EA82EA.el.aspx

http://opaidagogos.blogspot.gr

Ο Θεός δεν αλλάζει τον κόσμο μας με το ζόρι

Αλλάζουν οι μηχανισμοί λειτουργίας της καρδιάς. Και μετά δεν σ’ ενοχλεί κανένας απ’ τους διπλανούς σου, ό,τι και αν κάνουν. Τους αγαπάς, προσεύχεσαι, πονάς, συμπάσχεις, ελπίζεις, θέλεις την αλλαγή τους, αλλά δεν έχεις κάποια απαίτηση ούτε προσκόλληση. 

Δεν θες να γίνει τίποτε με το ζόρι. Κι ούτε λες ότι, αν δεν αλλάξει το παιδί μου, εγώ θα τρελαθώ. Γιατί να τρελαθείς; Δηλαδή, άμα αλλάξει, δεν θα τρελαθείς; Άμα αλλάξει το παιδί σου, νομίζεις ότι θα είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου; Αυτό είναι ψέμα. Πόσοι άνθρωποι έχουν τα παιδιά τους όπως τα θέλουν και, παρ’ όλα αυτά, τους απασχολούν πάλι ένα σωρό άλλα προβλήματα και τρελαίνονται.

Διότι το πρόβλημα καθένας το ‘χει κυρίως με τον εαυτό του. Έχω δει μητέρα που ο γιος της ταλαιπωρείται με τα ναρκωτικά. Η μάνα αυτή αγαπάει το παιδί της πάρα πολύ, το πονάει και θέλει μόνο το καλό του. Μάνα είναι. Και προσεύχεται με δάκρυα κι αγάπη. Αλλά αυτό δεν έχει καταστρέψει την ίδια ψυχικά. Διότι καταλαβαίνει ότι το παιδί της είναι ένας άλλος άνθρωπος. Δεν είναι ο εαυτός της. Κι αυτός ο άλλος άνθρωπος, το παιδί, ανήκει στον Θεό.

Εγώ με τον Θεό έχω μια άλλη σχέση. Εγώ και ο Θεός. Το παιδί μου έχει μια άλλη σχέση με τον Θεό και μια άλλη σχέση μαζί μου. Αν εγώ είμαι εντάξει στη σχέση μου με τον Θεό και αναπαυμένος και αναπαυμένη και νιώθω ότι ο Θεός είναι ο Πατέρας μου, τότε πιστεύω ακράδαντα πως, όταν φύγω απ’ τον κόσμο αυτό, δεν θα μου πει ο Θεός: «Γιατί το παιδί σου παίρνει ναρκωτικά;» Αφού εγώ έκανα ό,τι μπορούσα για το παιδί, γιατί να μελαγχολώ; Δεν φταίω για την προσωπική πορεία του.

Συμβαίνει μια απάτη μερικές φορές στη ζωή σου: αφήνεις και γίνονται οι άλλοι υποκατάστατα στα προβλήματά σου. Στην πραγματικότητα, σου φταίει ο εαυτός σου. Και αντί να το δεις καθαρά και να το παραδεχθείς, ξεσπάς στον άντρα σου ή στο παιδί σου.

Η προσευχή ακριβώς είναι που σε βοηθά να φύγεις απ’ αυτή την απάτη και το μπέρδεμα. Σε βοηθά να αποφύγεις τη μετατόπιση ευθυνών και να συνειδητοποιήσεις ποια είναι τα καίρια, κεντρικά και βασικά δικά σου προβλήματα. Και όταν λύνεις τα βασικά προβλήματά σου, ηρεμείς.

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ένα σπίτι σωστό τρελοκομείο. Καθένας κάνει ότι θέλει. Όσα τα άτομα τόσες οι επιλογές. Σε πιάνει τρέλα. Αλλά κάποιοι μέσα σ’ αυτό το τρελοκομείο ζουν την απόλυτη διαύγεια, ηρεμία και γαλήνη. Γιατί; Γιατί διαλέγουν αυτό: 

«Εγώ θέλω να είμαι με τον Θεό. Εγώ θέλω να είμαι μέσα στο κλίμα της προσευχής και της παράδοσης στην αγάπη τού Θεού. Το παιδί μου έχει διαλέξει έναν άλλο δρόμο. Τι να κάνω; Πάντως, δεν είναι βοήθεια να τρελαθώ κι εγώ μαζί του. Δεν θα βοηθήσω κανέναν στο σπίτι αν σπάω τα τηλέφωνα συνέχεια, ελέγχοντας τον άλλον, αν φωνάζω, αν νευριάζω κι ωρύομαι. Δεν αλλάζει κανείς μ’ αυτό τον τρόπο».

Αυτό μας το αποδεικνύει ο ίδιος ο Θεός, με το δικό Του ήθος. Ο Θεός δεν αλλάζει τον κόσμο μας με το ζόρι. Για βάλε σήμερα το δελτίο ειδήσεων, να διαπιστώσεις μόνος σου αυτό που λέω. Άλλαξε ο Θεός τον κόσμο σήμερα με το ζόρι; Μήπως σταμάτησε ο Θεός σήμερα τους πολέμους, τις σφαγές, τα προβλήματα, την οικολογική καταστροφή, τη φτώχεια, τους θανάτους των παιδιών; Όχι. Μήπως δεν θέλει ο Θεός να τα σταματήσει; Θέλει.

Τι συμβαίνει τότε; Γνωρίζει καλά ότι δεν είναι τρόπος αλλαγής το ζόρισμα. Δεν αλλάζει τίποτα με καταπίεση. Μόνο με την αγάπη αλλάζει κανείς.

π. Ανδρέας Κονάνος

Από το βιβλίο «Στο βάθος κήπος»

http://proskynitis.blogspot.gr

ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΡΑ ΜΑΣ

Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι τίποτε δὲν θὰ μείνει ἐδῶ κάτω στὴ γῆ ἀπὸ ὅσα σήμερα ὑπάρχουν καὶ τὰ βλέπουμε. Ὅλα θὰ γίνουν «στάχτη καὶ μπούρμπερη». «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται». Μόνο ὁ Θεὸς εἶναι αἰώνιος, ἄπειρος, ἀναλλοίωτος, ἀμετάβλητος, ἀνεξάντλητος καὶ ἀθάνατος. Ὁ πατριάρχης Ἀβραὰμ μάλιστα δὲν ἔχτισε ποτὲ σπίτι πάνω στὴ γῆ, ἔμεινε πάντοτε σὲ σκηνές, διότι «ἐξεδέχετο (= προσδοκοῦσε, περίμενε) τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσα πόλιν, τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ». Ἐδῶ κάτω εἶναι τὰ πρόσκαιρα, τὰ ρέοντα, τὰ ἐπίγεια… Κι ἐκεῖ ἐπάνω, στὸ οὐράνιο καὶ αἰώνιο μέλλον μaς εἶναι τὰ μόνιμα, τὰ ἀμετάβλητα, τὰ οὐράνια καὶ ἀστασίαστα.

Ὅπως καὶ νά ᾽χει ὅμως τὸ πράγμα, καὶ τὰ ἐπίγεια ἔχουν μία ἀξία. Ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι μόνο ψυχή, εἶναι καὶ σῶμα καὶ δένεται καὶ μὲ τὸ χῶμα. Εἶναι καὶ αὐτὸ μία διαχρονικὴ καὶ πανανθρώπινη διαπίστωση.

Ὁ Ὁμηρικὸς ἥρωας Ὀδυσσέας θέλει νὰ φτάσει στὴν πατρίδα του καὶ τοῦ ἀρκεῖ ἀπὸ μακριὰ νὰ δεῖ μόνο «καπνὸν ἀνωθρώσκοντα» ἀπὸ τὰ τζάκια τῆς Ἰθάκης. Δηλαδὴ θάθελε νὰ ὑπάρχουν σπίτια, τὰ σπίτια τῆς πατρίδας του, καὶ μέσα σ᾽ αὐτὰ νὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι, νὰ ὑπάρχει ζωή. Ὁ βασιλιὰς τῆς Σπάρτης Λεωνίδας φράζει μὲ τὸ σῶμα τοῦ τὰ στενὰ τῶν Θερμοπυλῶν καὶ ἀπαγορεύει στοὺς Πέρσες νὰ διαβοῦν καὶ νὰ κατεβοῦν παρακάτω ὑποτάσσοντας τὸν τόπο καὶ τὸν λαό.

Ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὑπογραμμίζει τὴν ἀνάγκη τῶν εὐχῶν τῶν γονέων γιὰ τὴν μελλοντικὴ εὐστάθεια τῶν σπιτιῶν καὶ τῶν οἰκογενειῶν τῶν παιδιῶν τους. Οἱ Ἑβραῖοι κατ᾽ ἐντολὴν Θεοῦ κάνουν πολέμους καὶ δίνουν μάχες προκειμένου νὰ φτάσουν στὴ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, γιὰ νὰ ζήσουν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς συμβουλεύει τὸν Μωϋσῆ νὰ σεβασθεῖ τὴν ἁγιότητα τοῦ ὅρους Σινᾶ στὴ φλεγομένη καὶ μὴ κατακαιομένη βάτο καὶ συνιστᾶ στὶς μελλοντικὲς γενιὲς νὰ μὴ μετακινοῦν τὰ σύνορα στὴν περιουσία ποὺ κληρονόμισαν ἀπὸ τοὺς προγόνους τους.

Τέλος ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἀρέσκεται δωδεκαετὴς νὰ βρίσκεται στὸ Ναὸ τοῦ Σολομῶντος καὶ καθαρίζει τὸν Οἶκον τοῦ Πατρός Του ἀπὸ τοὺς βέβηλους ἐμπόρους.

Ἀσφαλῶς ἰσχύει ὁ λόγος τῆς Π. Διαθήκης «τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς καὶ πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐν αὐτῇ», ὅπως ἐπίσης καὶ ὁ ἄλλος λόγος – καὶ τοὺς δύο τοὺς ἀκοῦμε στὴν ταφὴ τῶν ὀρθοδόξων – «γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσει», ἀλλὰ μέχρι τότε ποὺ θὰ κλείσουμε τὰ μάτια, ὅλα συμβάλλουν στὴν πορεία μας πρὸς τὸν οὐρανό.

Ὅλα αὐτά, ἀλλὰ καὶ ἄλλα πολλά μας λέγουν ὅτι καὶ ὁ τόπος ἔχει κάποια ἀξία καὶ ἔχει μία ἱερότητα καὶ ἀποστολὴ στὴν ἐπίγεια διαδρομή μας. Ὁ τόπος καὶ τὰ κτίσματα ποὺ ἔγιναν μὲ τὸν ἱδρώτα καὶ τὴν ἀγάπη τῶν ἐθνικῶν εὐεργετῶν, διαφυλάχτηκαν μὲ τὸ αἷμα τῶν ἐθνικῶν ἡρώων καὶ ὑπερασπιστῶν καὶ διατηρήθηκαν μὲ τὰ δάκρυα τῶν προσευχῶν γενεῶν καὶ γενεῶν, ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, ἔχουν τὴ δική τους ἀντικειμενικὴ καὶ συμβολικὴ ἀξία, τὴν ὁποία μάλιστα τὴν σέβεται ὁ καιρὸς καὶ τὴν προστατεύει ὁ Θεός. Παράδειγμα ἡ Ἁγιὰ Σοφιά. Παράδειγμα ὁ Ναὸς τοῦ Σωτῆρος στὴ Μόσχα, τὸν ὁποῖο ναὶ μὲν κατάστρεψαν οἱ μπολσεβίκοι, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἐπέτρεψε ὁ Κύριος νὰ χτιστεῖ κάτι ἄλλο στὴ θέση του μέχρι τὴν ἐκ νέου ἀνοικοδόμησή του.

Τὸ συμπέρασμα λοιπὸν εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔχει ἀπὸ παλιὰ λεχθεῖ καὶ ἰσχύει πάντοτε: «Θέλουμε ἕνα τόπο, τὸν τόπο μας ἐν προκειμένῳ, γιὰ νὰ ζοῦμε μὲ ἕνα τρόπο, τὸν ἑλληνοορθόδοξο τρόπο ζωῆς».

Αὐτὸ δυστυχῶς δὲν τὸ σεβάστηκαν οἱ ἐσχάτως κρατοῦντες τῆς ἑλληνικῆς πατρίδας. Μὲ ἕνα νόμο 153 ἄνθρωποι – ἀφωνότεροι ἰχθύων – πιάστηκαν στὸ δίχτυ τῆς αὐστηρῆς ἀριστερῆς κομματικῆς πειθαρχίας καὶ σὲ μία νύχτα ξεπούλησαν γιὰ 100 χρόνια ὅλα αὐτὰ ποὺ κράτησαν μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια σὰν τὸν ἀρχαῖο Κυναίγειρο αἰῶνες οἱ πρόγονοί μας πολεμώντας στὰ μαρμαρένια ἁλώνια μὲ τὸν Χάροντα, δηλ. μὲ τὸν Πέρση, τὸν Τοῦρκο καὶ τὸν Εὐρωπαῖο κατακτητή.

Δὲν σεβάστηκαν οἱ ἄθλιοι τὰ αἵματα τῶν ἡρώων, τὰ δάκρυα τῶν προγόνων, τὸν ἱδρώτα τῶν πατέρων, τὰ χρήματα τῶν εὐεργετῶν, τὴ φτώχεια τῶν ἀναγκεμένων, τὴ θέση τῶν ἐπερχομένων γενεῶν. Τά ᾽δωσαν ὅλα σ᾽ αὐτοὺς ποὺ μᾶς τὰ παίρνουν χρόνια τώρα τὰ πάντα καὶ οἱ ὁποῖοι μᾶς χρωστᾶνε τὰ πάντα, καὶ τὸν πολιτισμό τους καὶ τὴν ζωή τους καὶ τὴν ἐλευθερία τους. Δὲ σεβάστηκαν τὸ λαό μας ποὺ ψήφισε ΟΧΙ στὸ πρόσφατο δημοψήφισμα καὶ μὲ ψευδεπίγραφα τελεσίγραφα, στὰ ὁποῖα ὑπόκυψε σχεδὸν ὅλη ἡ Βουλὴ τὸν περασμένο Δεκαπενταύγουστο προτίμησαν νὰ κρατήσουν τὸ εὐρὼ καὶ νὰ πουλήσουν τὴν ψυχὴ τῆς Πατρίδος μας, τὴν ἀξιοπρέπειά μας, τὴν ἀκεραιότητά μας καὶ τὴν κυριαρχία μας.

Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς φταῖμε καὶ ὅλοι οἱ Ἕλληνες μὲ τὴν ψῆφο μας, τὴν σιωπή μας, τὴν ἀνοχή μας, δηλαδὴ τὴ συνενοχή μας. Νιώθουμε νὰ μᾶς κυνηγοῦν στὸ ἑξῆς οἱ Ἐρινύες μίας ἐθνικῆς προγονικῆς κατάρας. Κι ἐνῶ «σὲ τοῦτα ἐδῶ τὰ μάρμαρα κακιὰ σκουριὰ δὲν πιάνει», ἔπιασε δυστυχῶς ἡ σκουριὰ τῆς ἀνήθικης ἀπόφασης τοῦ Ἐφιάλτη καὶ τῶν συνεργατῶν του.

Ἀλήθεια, ποιός Ἕλληνας μπορεῖ νὰ συγχωρέσει αὐτὸ τὸ «ἄγος»; Ποιός μπορεῖ πλέον μέσα στὴ ζωὴ αὐτὴ νὰ ξαναψηφίσει ἀνθρώπους ποὺ σὲ μία νύχτα διέγραψαν ἱστορία αἰώνων; Ποιός μπορεῖ νὰ μὴ κλάψει στὰ ἐρείπια τῆς φυλῆς – τῶν Εὐρωπαίων ἀφθόνως γελώντων – καὶ νὰ μὴ ἀναθεματίσει τὸν ἑαυτό του, ἂν ξεχάσει αὐτὴ τὴν ὀλέθρια νύχτα τῆς Προδοσίας; Καὶ ποιός Ἕλληνας μπορεῖ νὰ μὴ ἀπαγγείλει μὲ δάκρυα στὰ μάτια τοὺς στίχους τοῦ λαοῦ μας: «πάλι μὲ χρόνια μὲ καιρούς, πάλι δικά μας θά ᾽ναι»!!

τῆς « ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»

https://christianvivliografia.wordpress.com

Η επανάσταση άρχισε από μέσα

*Καταπληκτικό κείμενο. Αξίζει να το διαβάσετε!

ΚΑΝΕΝΑΣ νέος δεν κοιμάται τις μέρες που διανύουμε, όσο και αν κάποιοι το νομίζουν. Κάθε νέος –μα κάθε νέος- παρατηρεί και προβληματίζεται με όσα βλέπει γύρω του.

Βλέπει την πατρίδα μας σε τραγική κατάσταση:

Εξάρτηση οικονομική, πολιτική και κοινωνική από δυνάμεις εκτός των συνόρων μας.

Δουλειές δεν υπάρχουν, κάποιοι φίλοι μας ήδη μετανάστευσαν.

Οι παροχές Υγείας και Παιδείας μειώνονται ανησυχητικά.

Ο θεσμός της οικογένειας και ειδικά της πολύτεκνης βάλλεται πανταχόθεν.

Και το πρωταρχικό αγαθό της ασφάλειας έγινε πλέον ζητούμενο.

Τα Μ.Μ.Ε αχαλίνωτα τελευταία προσφέρουν «θεάματα» στο λαό, αντίθετα με τις διαχρονικές αξίες και τα ήθη του ελληνισμού.

Όραμα για το λαό και τη νεολαία δεν υπάρχει.

Η απελπισία και τα ολέθρια συχνά συνεπακόλουθά της κυριαρχούν.

Ο κοινωνικός ιστός τείνει να διαρραγεί.

Μέσα σε όλα αυτά, έχουμε τώρα ξεχωριστό υπουργείο Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, δείγμα της προτεραιότητας που τίθεται. Η “φοροκάρτα” που επίσης αποτελεί ευρωπαϊκή πρωτοτυπία και η “κάρτα του πολίτη” με τη χρήση RFID τσιπ, αποφασίστηκε, χωρίς να το θελήσουμε, να έρθουν στη ζωή μας τώρα, σε αυτή τη συγκυρία.

Νέοι και νέες, είμαστε παιδιά ένδοξων προγόνων. Αυτοί μας έχουν εμφυτεύσει στο DNA μας την αγωνιστική διάθεση. Πρώτα όμως ο λόγος του Θεού μάς καλεί να δούμε τον εαυτό μας, ώστε να θέσουμε τον αγώνα στη σωστή βάση.

Όχι άλλη αμετανοησία

“Ἐι ὁ λαός ἤκουσέ μου, Ἰσραὴλ ταῖς ὁδοῖς μου εἰ ἐπορεύθη, ἐν τῷ μηδενὶ ἂν τοὺς ἐχθροὺς αὐτῶν ἐταπείνωσα καὶ ἐπὶ τοὺς θλίβοντας αὐτοὺς ἐπέβαλον ἂν τὴν χεῖρά μου” (Ψαλμ. 81, 14-15, «Αν ο λαός μου με άκουγε, αν ο Ισραήλ πορευόταν στις οδούς μου, αμέσως θα ταπείνωνα τους εχθρούς τους και θα έστρεφα το χέρι μου ενάντια σε όσους τον στεναχωρούν»), λέει ο Κύριος μέσω του προφητάνακτος Δαυίδ. Από το μηδέν, αδέρφια, από το τίποτα, από τις στάχτες θα ταπείνωνα τους εχθρούς τους, εγγυάται ο Θεός.

Ευθυνόμαστε λοιπόν εμείς όλοι, ο λαός και οι κυβερνήτες μας. Ποιες είναι οι ευθύνες μας; Η πρώτη μεγάλη, βασική και ουσιαστική είναι η απομάκρυνσή μας από το θέλημά του Θεού. Αυτό είναι η αληθινή αιτία του κακού και η πραγματική πηγή όλων των δεινών μας. Όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα. Απομακρυνθήκαμε όλοι! Λαός και ηγέτες. Ζούμε με τρόπο μη χριστιανικό. Ας το πούμε πιο καθαρά: Αντιχριστιανικό! Καλοπέραση, αμαρτωλή διασκέδαση, ανηθικότητα, προδοσία της συζυγικής πίστεως… και πάνω απ’ όλα αυτουργοί του φρικτού εγκλήματος των εκτρώσεων εξ αιτίας του οποίου τρέχει σαν ποτάμι το αίμα στους υπονόμους των ελληνικών πόλεων. «Οὐκ εἰσακούομαι ὑμῶν, αἱ γὰρ χεῖρες ὑμῶν αἵματος πλήρεις» (Ησαΐας α’ 15, “Δε σας ακούω, γιατί τα χέρια σας είναι γεμάτα με αίμα”).

Γιατί μάς ανέχεται ο Θεός;

Στα χρόνια που ζούσε ο άγιος Βαρσανούφιος, είχε γίνει οργή μεγάλη σε όλον τον κόσμο και οι ησυχάζοντες Πατέρες τον παρεκάλεσαν να κάνει δέηση προς τον Θεόν να καταπαύσει την οργή Του. Ο άγιος τούς αποκρίθηκε τότε:

“Είναι πολλοί οι παρακαλούντες τη φιλανθρωπία του Θεού να παύσει την οργή Του από τον κόσμο. Αλλά δε θέλει να ελεήσει. Στέκεται εμπόδιο το πλήθος των αμαρτιών του κόσμου”.

Η συνέχεια εκπλήσσει. Λέει ο άγιος:

“Υπάρχουν στον κόσμο τρεις άνδρες τέλειοι ως προς τον Θεό, που υπερβήκανε το μέτρο της ανθρωπότητας. Στέκονται ανάχωμα στην εξολοθρευτική θραύση του Θεού και εξ αιτίας των ψυχών αυτών με έλεος παιδεύει ο Θεός. Και ειπώθηκε σε αυτούς ότι για λίγο χρόνο θα μείνει η οργή. Προσευχηθείτε λοιπόν μαζί τους. Οι ψυχές αυτών των τριών συναντιούνται στην είσοδο του ανωτέρου θυσιαστηρίου του Πατρός των φώτων και συγχαίρονται και αγάλλονται όλοι μαζί. Όταν επιστρέφουν στη γη πενθούν, κλαίνε και οδύρονται μαζί για τα κακά που κινούν την οργή του Θεού. Οι 3 είναι ο Ιωάννης στη Ρώμη, ο Ηλίας στην Κόρινθο και ο άλλος στην επαρχία των Ιεροσολύμων”

Ήταν ο ίδιος ο άγιος Βαρσανούφιος!

Αντίστοιχα μαρτυρεί και ο θεόπνευστος Δαυίδ για το Μωυσή. Όταν κατέβηκε από το Όρος Σινά, βρήκε ο Μωυσής τους Ισραηλίτες να προσκυνούν ένα φτιαχτό χρυσό μοσχάρι, λησμονώντας έτσι τις πάμπολλες ευεργεσίες του Θεού. Λέγει λοιπόν ο Δαυίδ «και θα τους εξολόθρευε –ο Θεός-, εάν ο εκλεκτός του Μωυσής δεν στέκονταν ενώπιον του Θεού εν μέσω της εξολοθρευτικής θραύσης και πληγής, για να αναχαιτίσει δια των μεσιτειών του, τον θυμό Αυτού και μη εξολοθρεύσει αυτούς». Για έναν άνθρωπο δίκαιο, σώθηκε ένας ολόκληρος λαός!!!

Οφείλουμε να ελέγχουμε το κακό

Και δεν είναι μόνο η προσωπική συμμετοχή μας στο γενικό κακό με τις αμαρτίες μας, αλλά και η αδράνειά μας, ο μη έλεγχος των στραβών που λαμβάνουν χώρα δίπλα μας. Έλεγε ο πατήρ Παϊσιος:

“Σήμερα προσπαθούν να γκρεμίσουν την πίστη, γι’ αυτό αφαιρούν σιγά-σιγά από καμιά πέτρα, για να σωριασθεί το οικοδόμημα της πίστεως. Όλοι όμως ευθυνόμαστε για το γκρέμισμα αυτό. Όχι μόνο αυτοί που το γκρεμίζουν αλλά και όσοι βλέπουμε να γκρεμίζεται και δεν προσπαθούμε να το υποστυλώσουμε. Όποιος σπρώχνει στο κακό τον άλλο, θα δώσει λόγο στο Θεό. Και ο διπλανός όμως θα δώσει λόγο, γιατί έβλεπε τον άλλο να κάνει κακό και δεν αντιδρούσε”.

Στο ίδιο πνεύμα ο Απόστολος Παύλος: “καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἒργοις τοῖς ἀκὰρποις τοῦ σκὸτους, μὰλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε”. Κάθε χρόνο γίνονται πάνω από 300.000 εκτρώσεις. Τώρα με την κρίση, ο αριθμός αυξάνει περαιτέρω. Μάλιστα τα έξοδα καλύπτονται από τα ασφαλιστικά ταμεία, από εμάς δηλαδή. Αντιδρούμε; Πονάμε; Προσευχόμαστε;

Ο Χριστός μας αποκάλεσε τους αληθινούς μαθητές Του «άλας της γης» και «φως του κόσμου».Αναρωτηθήκαμε πραγματικά γιατί τότε σάπισε η κοινωνία;

Ο ιερός Χρυσόστομος είχε τονίσει: ”Ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει έναν ολόκληρο δήμο”. Γιατί τότε δεν αλλάζει η κοινωνία, ο συνάδελφός μας, ο γείτονάς μας, η οικογένειά μας;;;

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, διαχρονικός κήρυκας μετανοίας 

(Φωτογραφία: Art History Images (Holly Hayes))

Το παράδειγμα των Τριών Παίδων

Ας θαυμάσουμε αδέρφια τώρα, την απαράμιλλη προσευχή 3 νέων παιδιών που συνοψίζει το φρόνημα που έχουν οι άγιοι ανά τους αιώνες. Αιχμάλωτος ο λαός του Ισραήλ στους φοβερούς Βαβυλωνίους. Οι Τρεις Παίδες,παραδείγματα σωστής ανυπακοής, αρνήθηκαν να προσκυνήσουν το τεράστιο άγαλμα του βασιλιά (πλανητάρχη της τότε εποχής) Ναβουχοδονόσορος. Μέσα από την κάμινο αναπέμπουν προσευχή, τι προσευχή! Σε πρώτο πληθυντικό μιλούν για το έθνος τους:

«Είσαι δίκαιος, Κύριε. Και ό,τι επέτρεψες τώρα το έθνος μας να πάθει, την αιχμαλωσία μας δη­λαδή σε ανθρώπους άνομους, σκλη­ρούς, βάναυσους, το επέτρεψες πολύ σωστά και δίκαια. Διότι αμαρτήσαμε, Κύ­ριε. Σε εγκαταλείψαμε και απομακρυν­θήκαμε από το Νόμο σου, δεν υπακού­σαμε στις σωτήριες εντολές σου, ούτε φυλάξαμε με προσοχή όσα μας παρήγ­γειλες για να ευτυχήσουμε».

Και τώρα… Ακολουθεί έκθεση της κα­ταστάσεως του έθνους τους.

«Τώρα δεν μπορούμε ούτε το στόμα μας ν’ ανοίξου­με, να πούμε μια δικαιολογία, ένα πα­ράπονο. Καταντήσαμε ντροπή και εξευ­τελισμός, αντικείμενο χλευασμού και κα­ταφρόνιας όλων. “Έσμικρύνθημεν παρά πάντα τα έθνη”, είμαστε οι πιο περιφρο­νημένοι και εξευτελισμένοι σ’ όλη τη γη. Κι αυτά όλα για τις αμαρτίες μας».

Κι έπειτα η ταπεινή ικεσία:

«Μη μάς παραδώσεις σε τέλεια και ολοκληρωτική καταστροφή και μην απομακρύνεις το έλεος και την ευσπλαχνία σου. Δέξου την ικεσία μας, η οποία βγαίνει μέσα από καρδιά συντριμμένη και ταπεινωμέ­νη μπροστά Σου, ειλικρινά μετανιωμένη. Μη μας αποδοκιμάσεις- “μη καταισχύνης ημάς, άλλα ποίησον μεθ’ ημών κατά την επιείκειαν σου και κατά το πλήθος του ελέους σου και έξελού ημάς”, βγάλε μας μέσα από αυτήν την οικτρή κατάσταση πού βρισκόμαστε τώρα. Κι ας αποβούν όλα αυτά προς δόξαν του ονόματος σου»

Η προσευχή αυτή συνοψίζει τη συναίσθηση προσωπικής ευθύνης που χρειάζεται να έχουμε και την εν Χριστώ μετάνοια. Ταπεινά να καταφύγουμε τότε στα Χέρια του Θεού του Ζώντος που δε θα μας αφήσει, γιατί πρώτος Αυτός θέλει τη χαρά και την ευτυχία μας.

Για το Χριστιανό οι δυσκολίες είναι πανηγύρι

Κλείνουμε με λόγο-βάλσαμο του πατρός Παϊσίου.

«Μη φοβάστε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να ξεσπάσει; Ούτε και τώρα θα χαθούμε. Ο Θεός μάς αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. 

Μια μπόρα θα είναι.

Δεν σας τα λέω αυτά για να φοβηθείτε, αλλά για να ξέρετε πού βρισκόμαστε. Για μας είναι μια μεγάλη ευκαιρία, είναι πανηγύρι οι δυσκολίες, το μαρτύριο. Να είστε με τον Χριστό, να ζείτε σύμφωνα με τις Εντολές Του και να προσεύχεσθε, για να έχετε θείες δυνάμεις και να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες. Να αφήσετε τα πάθη, για να έρθει η Θεία Χάρη. Αυτό που θα βοηθήσει πολύ είναι να μπει μέσα μας η καλή ανησυχία: πού βρισκόμαστε, τί θα συναντήσουμε, για να λάβουμε τα μέτρα μας και να ετοιμασθούμε. Η ζωή μας να είναι πιο μετρημένη. Να ζούμε πιο πνευματικά. Να είμαστε πιο αγαπημένοι. Να βοηθούμε τους πονεμένους, τους φτωχούς με αγάπη, με πόνο, με καλοσύνη. Να προσευχόμαστε να βγουν καλοί άνθρωποι.»

Το έργο της εκκλησίας ήταν ανέκαθεν επαναστατικό και ρηξικέλευθο ακόμα και σε περιόδους ειρήνης, πολύ περισσότερο και εξωτερικής ανελευθερίας. Η πάλη κατά του εσωτερικού μας δυνάστη, της αμαρτίας, είναι η βάση της εσωτερικής και πραγματικής ελευθερίας του ανθρώπου, που φέρει όπως είδαμε και την εξωτερική ελευθερία.

Η επανάσταση άρχισε ήδη από μέσα μας!

http://www.xfd.gr/