Τι εξαφανίζει τις αμαρτίες μας;

ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΕΛΑΦΡΥΝΟΥΜΕ ΤΗ ΘΕΣΗ ΜΑΣ;

Α΄. Αναφέρει η αγία Γραφή (Γ΄ Βασ. 17ο κεφ.) ότι μετά την ανομβρία που επικράτησε την εποχή του προφήτη Ηλία στο Ισραήλ, τα πάντα ξεράθηκαν και κάηκαν·οι χείμαρροι, όπως ο Χορράθ κοντά στον οποίον ζούσε ο Ηλίας, και αυτοί στερέψανε.

Έτσι φοβερή πείνα επικράτησε στο Ισραήλ. Οι άνθρωποι και τα ζώα πεθαίνανε συνεχώς λόγω ελλείψεως τροφής και νερού. Τα πάντα καταστρεφόταν.

Πεινούσε και ο προφήτης Ηλίας, ο οποίος έτσι συμμετείχε στη δοκιμασία των συμπατριωτών του, χωρίς ό ίδιος να είναι αμαρτωλός. Ο Θεός δεν επιτρέπει οι άγιοι του να γλιτώνουν εντελώς τις συνέπειες της παιδαγωγίας του, αλλά και οι ίδιοι οι δίκαιοι δεν εξαιρούν τον εαυτό τους από τις δοκιμασίες, που αυτοί οι ίδιοι επιβάλλουν· συγκακοπαθούν και αυτοί με τους αμαρτωλούς αδελφούς τους.

Λοιπόν πεινά και διψά ο Ηλίας. Και ο Θεός του επιβάλλει μια νέα δοκιμασία. Προηγουμένως τον έτρεφε με τα κοράκια, πουλί σιχαμερό και ακάθαρτο για τους Ιουδαίους. Τώρα τον αναγκάζει να πορευθεί στα Σαρεπτά της Σιδωνίας, στον σημερινό Λίβανο, όπου παλαιότερα ζούσανε οι Φοίνικες, σε ξένο λαό και ειδωλολάτρη.

Και κει τον διατάζει να ζητήσει να φιλοξενηθεί από μία χήρα της περιοχής. Μεγάλη δοκιμασία για τον υπερήφανο, αυστηρό και ζηλωτή Ηλία. Ο Ηλίας υπακούει και αφού συνάντησε την χήρα ζήτησε απ’ αυτήν να τον ταΐσει. Εκείνη του απάντησε ότι έχει μόνο μια χούφτα αλεύρι και λίγο λάδι στο δοχείο του λαδιού. Μ’ αυτό θα κάνει λίγο ψωμί γι’ αυτή και τα παιδιά της και μετά θα περιμένουν να πεθάνουν.

Ο Ηλίας την προστάζει να κάνει μια λαγάνα και να ταΐσει πρώτα αυτόν και μετά να φάνε αυτή και τα παιδιά της. Αλλά της είπε ότι, αν υπακούσει στην εντολή του, το αλεύρι και το λάδι δεν θα λείψουν ποτέ από το σπίτι της μέχρι να σταματήσει η ανομβρία. Η χήρα πίστεψε στον προφήτη Ηλία και εκτέλεσε την εντολή του. Έτσι ζούσανε μαζί χωρίς να έχουν πρόβλημα επισιτισμού.

Κάποια μέρα όμως, ένα από τα παιδία της χήρας αρρώστησε με βαρειά αρρώστια και πέθανε. Η χήρα δεν αγανάκτησε, ούτε τα έβαλε με το Θεό γι’ αυτή τη νέα δοκιμασία που της ήρθε, αν και έκανε ότι της ζητούσε ο Θεός μέσω του Ηλία. Μόνο έκλαψε για τις αμαρτίες της και ελεεινολόγησε τον εαυτό της, που ενώ ήταν ανάξια, φιλοξενούσε τον προφήτη του Θεού.

Ο Ηλίας πήρε στην αγκαλιά του το παιδί, ανέβηκε στο υπερώο όπου έμενε, το ξάπλωσε στο κρεβάτι του και άρχισε να θρηνεί και να παραπονείται προς τον Κύριο, που επέτρεψε αυτή τη δοκιμασία. Φύσηξε τρεις φορές προς το παιδί, όπως ο Θεός έκανε στον Αδάμ όταν τον έπλαθε, και παρακάλεσε τον Θεό να επιστρέψει η ψυχή του παιδιού, πράγμα το οποίο και έγινε.

Οι πατέρες της Εκκλησίας επαινούν και εγκωμιάζουν την αλλόφυλη και αλλόθρησκη χήρα μέχρι τρίτου ουρανού και την ελεημοσύνη που αυτή παρουσίασε. Την ελεημοσύνη που την έθρεψε όταν όλοι πεθαίνανε και της ανέστησε το παιδί της όταν αυτό πέθανε. Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος· Ποιος είναι τόσο φτωχός, που να έχει μόνο μία χούφτα αλεύρι και λίγο λάδι μόνο στο κελάρι του σπιτιού του; Κανείς. Και όμως η χήρα μ’ αυτή την ελάχιστη τροφή έκανε την πιο μεγάλη και θαυμαστή ελεημοσύνη. Ελεημοσύνη που ανέστησε νεκρό!

Β΄. Επίσης στην αγία Γραφή (Δ΄ Βασ. 4ο κεφ.) αναφέρεται ότι μία γυναίκα, που επέδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τον προφήτη Ελισαίο –μαθητή του προφήτου Ηλία- και τον φιλοξενούσε κατά ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο, ενώ ήταν στείρα, με την βοήθεια του Ελισαίου απέκτησε παιδί.

Το παιδί αυτό όμως, όταν μεγάλωσε, ενώ ήταν στους αγρούς που θέριζε ο πατέρας του, ένοιωσε φοβερό πόνο στο κεφάλι και σε λίγο απέθανε. Η μητέρα του το πήρε και το πήγε στο υπερώο του σπιτιού, σε δωμάτιο που είχε κάνει ειδικά για να φιλοξενεί τον Ελισαίο όταν περνούσε από την περιοχή τους, και το ξάπλωσε στο κρεβάτι του Ελισαίου.

Μετά καβαλίκεψε ένα γαϊδουράκι και με τη συνοδεία ενός υπηρέτη της πήγε στο Καρμήλιο όρος, να βρει τον προφήτη. Αφού τον βρήκε και τον έφερε στο σπίτι της, ο Ελισαίος ανέστησε το παιδί της. Και στο επεισόδιο αυτό φαίνεται ότι η φιλοξενία –που είναι μία μορφή ελεημοσύνης-πέτυχε την ανάσταση του παιδιού της Σωμανίτιδος χήρας.

Γ΄. Στην Καινή Διαθήκη (Πραξ. 9,36-43) ο Πέτρος ανασταίνει την Ταβιθά, μία γυναίκα που ήταν «πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών», επειδή τον ειδοποίησαν και τον παρακάλεσαν με δάκρυα οι χήρες που τις προστάτευε και τις συντηρούσε. Πολλοί χριστιανοί πεθάνανε την εποχή εκείνη· μόνο όμως την Ταβιθά ανέστησε ο Πέτρος, γιατί χρειαζότανε να συνεχίσει την προστασία τόσων και τόσων ενδεών.

Αλλά εκτός από την σωματική ανάσταση η ελεημοσύνη χαρίζει και την πνευματική ανάσταση, η οποία είναι προϋπόθεση για να ζήσουμε την αιώνια ζωή κοντά στο Θεό. Όταν ο Κύριος ήλεγξε τους Φαρισαίους ότι ενδιαφέρονται για την εξωτερική καθαριότητα και αγιότητα· ότι καθαρίζουν απ’ έξω το ποτήρι τους και το πιάτο τους ενώ μέσα είναι βρώμικα και ακάθαρτα και σιχαμερά, τότε τους είπε· «πλην τα ενόντα (αυτά που έχετε) δότε ελεημοσύνη, και ιδού άπαντα καθαρά υμίν έσται» (Λουκ. 11,41). Επίσης στο Λκ. 12,33-34 συμβουλεύει· «Πωλήσατε τα υπάρχοντα υμών και δότε ελεημοσύνην.

Ποιήσατε εαυτοίς βαλάντια μη παλαιούμενα, θησαυρόν ανέκλειπτον εν τοις ουρανοίς, όπου κλέπτης ουκ εγγίζει ουδέ σης διαφθείρει· όπου γαρ έστιν ο θησαυρός υμών, εκεί και η καρδία υμών έσται». Ο δε Ζακχαίος, μόλις τον πλησίασε ο Χριστός, για να δείξει την μετάνοια του, έδωσε τα μισά υπάρχοντά του στους πτωχούς και όποιον αδίκησε υποσχέθηκε να τον αποζημιώσει στο τετραπλούν. Συνεπώς η ελεημοσύνη μας καθαρίζει εσωτερικά!

Λέγει ο Ιώβ (14,4-5) ότι κανείς δεν είναι καθαρός από αμαρτία, ακόμη και μια μέρα αν είναι η ζωή του. Κανείς εκτός από το Χριστό δεν μπορεί να καυχηθεί ότι είναι αναμάρτητος. Άρα όλοι χρειάζεται να βαδίσουμε «τας οδούς της μετανοίας» όπως λέγει ο άγιος Χρυσόστομος· και μία οδός μετανοίας κατά τον ιερό πατέρα είναι η μετάνοια. Γράφει ο ιερός πατήρ·

«Όσες αμαρτίες κι αν έχεις, η ελεημοσύνη σου τις ισοζυγίζει όλες. Αυτή φθάνει στον θρόνο του Θεού και γίνεται συνήγορός σου. Γι’ αυτό λέει ο Θεός στον Κορνήλιο· ‘Κορνήλιε αι προσευχαί σου και αι ελεημοσύναι σου ανέβησαν ενώπιον του Θεού’ (Πραξ. 10,4). Στις 10 παρθένες όμως, που, ενώ κατόρθωσαν την δύσκολη αρετή της παρθενίας, δεν φρόντισαν να αποκτήσουν το έλαιον της ελεημοσύνης, έκλεισε την πόρτα του παραδείσου.

Συνεπώς, ακόμη και η υπερφυσική αρετή της παρθενίας τότε μόνο έχει αξία όταν μαζί της έχει την αδελφή της την ελεημοσύνη. Φθάνει ο ι. πατήρ στο σημείο να πει ότι, εάν επιθυμήσει άνδρα η παρθένος, δεν είναι τόσο μεγάλο έγκλημα, γιατί επιθυμεί ομοούσια ύλη· στην περίπτωση όμως της ασπλαχνίας η κατηγορία είναι μεγάλη, γιατί επιθυμεί ξένη ύλη (πρβλ. Ε.Π.Ε. 30, σσ. 139, 141, 149, 151).

Στην παραβολή της κρίσεως (Ματθ. 25,41) το κριτήριο διαχωρισμού δικαίων και αδίκων είναι η ελεημοσύνη. Στην παραβολή αυτή ο Χριστός δεν κρίνει την αμαρτία, αλλά την απανθρωπιά και την αδιαφορία των ανθρώπων να τους συγχωρηθούν οι αμαρτίες μέσω της ελεημοσύνης (Ε.Π.Ε. 30,279). Είναι τόση η αδυναμία του Θεού προς την ελεημοσύνη, που αυτός ο αδέκαστος κριτής δέχεται να «δωροδοκηθεί» χάριν των πενήτων»

http://www.vimaorthodoxias.gr/

Τί γίνεται ὅταν μᾶς ἀδικοῦν;

Ὅσους μᾶς κατηγοροῦν καί μᾶς ὑβρίζουν, ἤ μέ κάποιον ἄλλο τρόπο μᾶς φέρονται ἄσχημα, ἔχουμε διδαχθεῖ ὄχι μόνο νά μήν ἀνταποδίδουμε τίς κατηγορίες καί τίς βρισιές, ἤ νά τούς συμπεριφερόμαστε μέ τόν ἴδιο ἄσχημο τρόπο, ἀλλά καί νά τούς συγχωροῦμε καί νά τούς εὐλογοῦμε.

Διότι ὅσο ἐμεῖς εἰρηνεύουμε μέ τούς συνανθρώπους μας, τόσο πολεμοῦμε καί ἀποδιώκουμε τούς δαίμονες· ἀντίθετα, ὅσο μνησικακοῦμε ἐναντίον τῶν ἀδελφῶν μας καί τούς πολεμοῦμε, τόσο "εἰρηνεύουμε" μέ τούς δαίμονες, στούς ὁποίους, διδαχθήκαμε νά ἔχουμε τέλειο μίσος (Ψαλμ. ρλη΄ 22) καί ἀδιάλλακτο πόλεμο.

Ἅγιος Θεόδωρος Ἐπίσκοπος Ἑδέσσης,

ἐκ τῆς Μικρῆς Φιλοκαλίας 

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Επιείκεια.....

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουμε εύκολα. Όχι πάντα γιατί δεν θέλουμε, αλλά συνήθως γιατί δεν ξέρουμε ή δεν μπορούμε να αντέξουμε τις αλλαγές. Η παθολογία μας, πολλές φορές είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε για να ζούμε. Γι αυτό αντί να κρίνουμε τους άλλους, ας τους δώσουμε, έναν άλλο τρόπο ζωής να υπάρξουν. Όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ αισθάνομαι, ότι το μόνο κριτήριο για το κατά πόσο ένας άνθρωπος έχει Θεό μέσα του, είναι η επιείκεια!!! Να κατανοείς και να αποδέχεσαι τις αδυναμίες των άλλων. Την δυσκολία τους στην αλλαγή. Πες μου πόσο επιεικής είσαι, να σου πω πόσο ουρανό κουβαλάς μέσα σου…

π. λίβυος

http://plibyos.blogspot.gr

Ὁ Παπαδιαμάντης καὶ οἱ Γραικύλοι

«Τούτ’ ἡ χώρα ποὺ ἀνεμίζει τοὺς ἀμέτρητους γραικύλους» 

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

(Aπόσπασμα)

Ὁ τελευταῖος γραικυλισμὸς ὡς νόσημα τῆς ἑλληνικῆς διανόησης ἀπορρέει ἀπὸ ἕνα παλαιὸ σύμπτωμα μειονεξίας ἀπέναντι στὴ Δύση, συνοδευόμενο μὲ αἴσθημα προκατάληψης κατὰ τοῦ Βυζαντίου, ἕνεκα παντελοῦς ἀγνοίας τῆς ἑλληνορθόδοξης θέασης τοῦ κόσμου...

Τὸ νόσημα παρουσιάζει συγκεκριμένα παθολογικὰ φαινόμενα, ποὺ τὰ ἀποτυπώνει ὁλοκάθαρα ὁ Παπαδιαμάντης στὸ ἀτελὲς μυθιστόρημά του «Τὸ λάβαρον», καὶ προσβάλλει κυρίως τοὺς νεοέλληνες λογίους, διανοουμένους καὶ πολιτικούς. 

Ὡς ἰδεολογικὸ σύνδρομο ἐμφανίζεται γενικῶς ὡς κρίση ταυτότητας, ὡς ἀπόρριψη τῶν ἡμετέρων καὶ θαυμασμὸς τῶν ἀλλοτρίων, ἤγουν ὡς πλέγμα ἐθνικοῦ αἰσθήματος κατωτερότητας... 

Ὁ γραικυλισμὸς ἐμφανίζεται καὶ ὡς ὀξεῖα μορφὴ τῆς χρονίου νόσου τοῦ μιμητισμοῦ καὶ τῆς ξενομανίας.

Ακυρώνει τὸν πατριωτισμό, παραλύει τὸ ἐθνικὸ φρόνημα, καταργεῖ κάθε ἐθνικὴ θεωρία, συχνὰ ὁδηγεῖ τὰ θύματά του νὰ μεταβληθοῦν σὲ ἄτυπους ἐξωμότες. Ἐν ἄλλοις λόγοις βρίσκεται στὸν ἀντίποδα τοῦ σωβινισμοῦ.

Δὲν εἴχανε κλείσει ἕξι χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Παπαδιαμάντης πρωτοδημοσίευσε διήγημα, τὸ ἑορταστικὸ χριστουγεννιάτικο «Τὸ Χριστόψωμο» στὴν ἐφημ. «Ἐφημερίς», 26 Δεκ. 1887, ἴσαμε τὴ δημοσίευση τοῦ «Λαμπριάτικου ψάλτη» στὴν ἐφημ. «Ἀκρόπολις», 27-31 Μαρτίου 1893. 

Εἰκοσιεφτὰ διηγήματα σὲ πεντέμισυ χρόνια, τὰ περισσότερα στὶς δύο παραπάνω ἐφημερίδες καὶ στὸ περιοδικὸ «Ἑστία», στὸ μεγαλύτερο μέρος τους μὲ ὑπόθεση συνδεδεμένη μὲ τὸ δωδεκαήμερο τῶν Χριστουγέννων ἢ τὸ Πάσχα, καὶ δημοσιευμένο τὶς μέρες τῶν γιορτῶν. 

Τὸ ἑορταστικὸ- θρησκευτικὸ-περιεχόμενο τῶν διηγημάτων ὡς ἐξωτερικὸ αἴτιο, κι ἡ ζήλια ὡς ἀφανὴς λόγος ἐπίκρισης, εἶχαν κάνει κάποιους κριτικοὺς νὰ δηλώσουν τὴ δυσφορία τους ἔναντι τοῦ Παπαδιαμάντη. 

Σ’ αὐτοὺς ἀπαντᾶ στὸν πρόλογό του ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος, ἤπια, ἀλλὰ καὶ εἰρωνικά, καὶ μὲ ἀρκετὸ θυμὸ πρὸς τὸ τέλος. Μνημονεύει τὴ συγγραφική του πρόθεση, τὶς πηγὲς τῆς ἔμπνευσής του, τὸ ἀναγνωστικὸ ἐνδιαφέρον ποὺ παρουσιάζουν τὰ διηγήματά του, τὴν ἔλλειψη ἐπιζητημένης καὶ βεβιασμένης ὑπόθεσης ἢ πλοκῆς, τὴν ἄντληση τῆς θεματικῆς ἀπὸ τὴν πραγματικότητα χωρὶς κάτι τὸ ἀπίθανο, καί, τέλος, πὼς ἐργάζεται ὁ ἴδιος ὡς δημιουργός.

Ὁ Παπαδιαμάντης συνεχίζει ὑπογραμμίζοντας τὰ σημεῖα ποὺ ἐνοχλοῦν τοὺς ἐπικριτές του: ἡ θρησκευτικὴ ὑπόθεση τῶν ἔργων του, ἡ ἄποψή του περὶ συνεχείας τοῦ ἑλληνισμοῦ διὰ μέσου τοῦ ἑλληνικοῦ μεσαίωνα, ἡ ἀδιαφορία του γιὰ τὸν κακῶς νοούμενο ἐκπολιτισμὸ καὶ τὴν πρόοδο. 

Ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ ἐπιτίθεται λαῦρος ὁ Παπαδιαμάντης εἶναι στὰ συμπτώματα τοῦ γραικυλισμοῦ, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸν μιμητισμὸ καὶ τὴν ξενομανία.

''Τί μιμοῦνται μετὰ μανίας οἱ γραικύλοι τῆς ἐποχῆς του; Τὴν ἀθεΐα καὶ τὸν κοσμοπολιτισμό. Μὴ θρησκευτικὰ πρὸς Θεοῦ! Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος δὲν εἶναι Βυζαντινοί, ἐννοήσατε; Οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες εἶναι κατ’εὐθεῖαν διάδοχοι τῶν ἀρχαίων. Ἔπειτα ἐπολιτίσθησαν, ἐπροώδευσαν καὶ αὐτοὶ συμβαδίζουν μὲ ἄλλα ἔθνη...''

Ἡ εἰρωνικὴ αὐτὴ δήλωση τοῦ Παπαδιαμάντη στρέφεται γενικῶς κατὰ τοῦ πνεύματος τῶν καιρῶν, τὴν παραγνώριση καὶ περιφρόνηση τοῦ Βυζαντίου καὶ τῆς ὀρθόδοξης ἀντίληψης, πνεῦμα ἀκόμα κυρίαρχο παρὰ τὸ ὅτι εἶχε πρὸ ἐτῶν ἐκδοθεῖ ἡ «Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους» τοῦ Παπαρηγόπουλου. 

Πρὸς ἄρσιν πάσης παρεξηγήσεως πρέπει νὰ λεχθεῖ ἐδῶ ὅτι ὁ Παπαδιαμάντης δὲν ἦταν κανενὸς εἴδους ἐμμανὴς σωβινιστής, ἀποκλειστικός, ξενοφοβικός... 

Ἄλλωστε, ὁ ἴδιος γράφει στὸ προοίμιο τοῦ «Λαμπριάτικου ψάλτη» ὅτι «ἐν πρώτοις, καλὸν θὰ ἦτο νὰ διακρίνωμεν ὅ,τι πράγματι εἶναι ξενισμὸς ἀπὸ ὅ,τι δύναται νὰ εἶναι, ἐκ τῆς φύσεως τῶν πραγμάτων, κοινὸν εἰς πάντα τὰ ἔθνη». 

Οὔτε, ἂς ποῦμε στὰ λογοτεχνικά του χρέη, ἔπαυσε νὰ διαβάζει καὶ νὰ παραπέμπει στὸν Βύρωνα,τὸν Μίλτωνα, τὸν Σέξπηρ, τὸν Θερβάντες...

οὔτε φυσικὰ ἀγνοοῦσε τὴν εὐρωπαϊκὴ λογοτεχνία ἢ εἰδησεογραφία, αὐτὸς ὁ ἐργαζόμενος ὡς μεταφραστὴς εὐρωπαϊκῶν ἐφημερίδων, περιοδικῶν καὶ ἄλλων ἐντύπων. 

Μ’ ἄλλα λόγια, τὸ καλὸ δὲν ἀνθεῖ μόνο στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ κακὸ στὰ ξένα, οὔτε ὅμως καὶ ἀντίστροφα...

Δὲν εἶναι ὄμορφο καὶ καλὸ ὅ,τι ἔρχεται ἀπὸ τὴν προηγμένη Δύση, καὶ ἄσχημο καὶ κακὸ ὅ,τι ἔχουμε στὴν Ἑλλάδα! 

Σὲ καμμιὰ ἀπὸ τὶς δύο θέσεις δὲν βρίσκεται ὁ Παπαδιαμάντης...ἐνῷ στὴν πρώτη βρίσκονται οἱ πατριδοκάπηλοι σωβινιστὲς, καὶ στὴ δεύτερη οἱ συμπλεγματικοὶ γραικύλοι.

Ὡς γνήσιος ὀρθόδοξος ὁ Παπαδιαμάντης δὲν ἐξεγείρεται ἀπὸ τὴν παρατήρηση ὅτι ὑπάρχει ἁμαρτία, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν δόλο καὶ τὴν ὑποκρισία...

Ἐντάσσοντας τὴν ἀπέχθεια τοῦ Παπαδιαμάντη κατὰ τῶν γραικύλων στὸ εὐρύτερο ἀντιδυτικὸ αἴσθημά του, θὰ παραθέσουμε ὁρισμένα χωρία ἀπὸ τὸ ἔργο του, πρὸς ἐπίρρωσιν τῶν λεγομένων:

«Ἀλλὰ τί θὰ ἐχρειάζετο ἡ Θεολογικὴ Σχολή, ἂν ἔμελλε ν’ ἀσχολῆται ἀποκλειστικῶς εἰς «τετριμμένα» θέματα, καὶ νὰ ἐμπνέεται ἀπολύτως ἀπὸ τὰ συναξάρια; Τόσοι σοφοὶ ἄνδρες, φωστῆρες ἐκ τῆς Ἑσπερίας ἀνατείλαντες, μὲ τόσον παχεῖς μισθούς, καὶ νὰ μὴ μεταγγίσουν ὀλίγον ἀθεϊστικὸν πνεῦμα εἰς τὴν Ἑλλάδα!».

«Ὁ ἰατρὸς ἦτο καλὸς νέος, πλησιάζων εἰς τὸ τεσσαρακοστόν, ὑψηλός, λιγνός, πρόθυμος, ὄχι πολὺ σκληρὸς οὔτε πλεονέκτης. Ἦτο ἀπόφοιτός του ἐν Ἀθήναις πανεπιστημίου, καὶ δὲν τὸν εἶχε κολλήσει μανία, ἂν καὶ εἶχε τὰ μέσα, νὰ μεταβῆ εἰς τὴν Ἑσπερίαν, ὅπως ἀγοράση σοφίαν...»

« τῶν τριῶν νεαρῶν ἡρώων τῶν προμάχων τῆς πίστεως καὶ τῶν ἐθνικῶν παραδόσεών των…»

« εἰσάγων εἰς τοὺς ἱεροὺς ναοὺς κοινὰ καὶ ξενότροπα, νόθα καὶ ἀπαγορευμένα…»

«Ἀλλὰ τότε δὲν ὑπῆρχεν ἰδέα φυλετισμοῦ μεταξὺ τῶν ὀρθοδόξων λαῶν, ὑπῆρχε μόνον κοινὸς σύνδεσμος μεταξὺ ὁμοπαθῶν καὶ ὁμοδούλων, ἐνῷ τώρα; ...»

«Αὐτὸ τὸ μειονέκτημα ἡμῶν, ἂν εἶναι μειονέκτημα, ἓν ἀποδεικνύει, ὅτι ἡμεῖς ἐξωκειώθημεν ἄρα μὲ τὰ πάτρια, καὶ τὰ πονοῦμεν, ἐνῷ αὐτοὶ δὲν τὰ ἐγνώρισαν καὶ δὲν τὰ στέργουσι. Διότι ἂν ἀνετρέφοντο μ’ αὐτά, θὰ ἦσαν εὐχαριστημένοι, καὶ δὲν θὰ ἐζήτουν τὴν μεταβολήν...»

« Καὶ ὅμως εὑρίσκονται ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν ἐκ τῶν ἡμετέρων τινές, τόσον ἐκφυλισμένοι, ὥστε νὰ θαυμάζωσι τὰ τῆς Παπικῆς Ἐκκλησίας! ...»

«Τώρα ἀναγκάζεταί τις νὰ ἀναγνωρίση ὅτι οἱ Οὐνῖται ἐκεῖνοι, καίτοι δογματικῶς ἐκπεσόντες, καλῶς ἔπραττον τηροῦντες τὰ πάτρια ὡς πρὸς τοὺς τύπους τουλάχιστον, καὶ μὴ ἐκφυλιζόμενοι, μὴ ἀπορροφώμενοι ἀπὸ τὴν Λατινικὴν Ἐκκλησίαν...»

«Αἱ εὐλαβεῖς κυρίαι ἀκρατῶς εὐρωπαΐζουσι, ἐγκαταλειποῦσαι ἀπὸ δεκάδων ἐτῶν ἤδη τοὺς ὀχληροὺς γυναικονίτας, διεχύθησαν ἐφ’ ἑκάτερα τοῦ ναοῦ...»

«Νὰ παύση π.χ. ἡ συστηματικὴ περιφρόνησις τῆς θρησκείας ἐκ μέρους πολιτικῶν ἀνδρῶν, ἐπιστημόνων, λογίων, δημοσιογράφων καὶ ἄλλων. Ἡ λεγομένη ἀνωτέρα τάξις νὰ συμμορφωθῆ μὲ τὰ ἔθιμα τῆς χώρας, ἂν θέλη νὰ ἐγκλιματισθῆ ἐδῶ. Νὰ γίνη προστάτις τῶν πατρίων, καὶ ὄχι διώκτρα. Νὰ ἀσπασθῆ καὶ νὰ ἐγκολπωθῆ τὰς ἐθνικᾶς παραδόσεις...»

«Νὰ μὴ περιφρονῆ ἀναφανδὸν ὅ,τι παλαιόν, ὅ,τι ἐγχώριον, ὅ,τι ἑλληνικόν. Νὰ καταπολεμηθῆ ὁ ξενισμός, ὁ πιθηκισμός, ὁ φραγκισμός. Νὰ μὴ νοθεύονται τὰ θρησκευτικὰ καὶ τὰ οἰκογενειακὰ ἔθιμα. Νὰ καλλιεργηθῆ ἡ σεμνοπρεπὴς βυζαντινὴ παράδοσις εἰς τὴν λατρείαν, εἰς τὴν διακόσμησιν τῶν ναῶν, τὴν μουσικὴν καὶ τὴν ζωγραφικήν...»

«Νὰ μὴ μιμώμεθα πότε τοὺς Παπικοὺς καὶ πότε τοὺς Προτεστάντας. Νὰ μὴ χάσκωμεν πρὸς τὰ ξένα. Νὰ στέργωμεν καὶ νὰ τιμῶμεν τὰ πάτρια...»

«Εἶναι τῆς ἐσχάτης ἐθνικῆς ἀφιλοτιμίας νὰ ἔχωμεν κειμήλια, καὶ νὰ μὴ φροντίζωμεν νὰ τὰ διατηρήσωμεν. Ἂς σταθμήσωσι καλῶς τὴν εὐθύνην των οἱ ἔχοντες τὴν μεγίστην εὐθύνην...»

«ἡ νοθεία ἡ ἐπιγενομένη εἰς τὸν θρησκευτικὸν βίον ὑπὸ καλλιτεχνικὴν μάλιστα ἔποψιν. Ὁ ἀπὸ τοῦ Βορρᾶ κατελθὼν χείμαρρος ἔφερεν ἐκτὸς τῶν ρουβλίων καὶ τῶν πολιτικῶν σκοπῶν, ἔθιμα τινὰ καὶ ἰδέας ἀπαδούσας εἰς γνησίας βυζαντινᾶς παραδόσεις (…) Οὕτως εἶναι ἐλπίς, ἐνόσῳ τὰ εὐαγῆ ταῦτα ἱδρύματα ὑπάρχουν (καὶ θὰ ὑπάρχωσιν ἐνόσῳ ὁ ἔξω Ἑλληνισμὸς δὲν συνδιαφθαρῆ φεῦ! θρησκευτικῶς τέλεον μετὰ τῆς ἐλευθέρας γωνίας), εἶναι ἐλπὶς νὰ ἀντισταθῆ ἐκεῖ ὁ Ἑλληνισμὸς εἰς τὴν ἐπιδρομὴν τῶν ξένων. Διότι ἐκ τῆς ἐλευθέρας Ἑλλάδος οὐδεμίαν ἐλπίδα συνδρομῆς βλέπομεν. Ἡ σημερινὴ δυνατὸν νὰ ὑπηρετῆ τὴν Ἑλλάδα ὡς κράτος, δὲν τὴν ὑπηρετεῖ ὅμως ὡς Ἔθνος, τοῦτο νομίζομεν ἡμεῖς...»

«Νὰ ἐμφυσηθῆ ζωὴ χωρὶς νὰ ὑπάρχη, νὰ δοθῆ ἔμπνευσις ἐκεῖ ὅπου λείπει ἡ ψυχή!… Καὶ ποῦ εἶναι οἱ δόκιμοι ποιηταί μας;… Καὶ ἐὰν τοιοῦτοι ὑπάρχουν, αὐτοὶ ἐνδιαφέρονται περισσότερον διὰ τὸν Νὶτς καὶ τὸν Ἴψεν παρὰ διὰ τὰ κατ’ αὐτοὺς σκουριασμένα ντόπια πράγματα...»

«Μόνον παρ’ Ἀσιανοῖς […] ταῦτα εἶναι τὸ ἕν ἄκρον. Τὸ ἄλλο ἄκρον ἀπαντᾶ εἰς τὰ ἤθη τῶν Ἑσπερίων […] ὁποῖον φραγκικὸν ἄρωμα […] Ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμός, ὅπως καὶ ὁ Ὀρθόδο ξ ο ς Χριστιανισμὸς καὶ αὐτὸ τὸ προϊὸν καὶ ὁ ὀρθὸς λόγος, θέλουσι τὴν ἐν μέτρῳ προσπέλασιν καὶ παρρησίαν τῶν δύο φύλω...»

«Ἄμυνα περὶ πάτρης θὰ ἦτο ἡ εὐσυνείδητος λειτουργία τῶν θεσμῶν, ἡ ἐθνικὴ ἀγωγή, ἡ χρηστὴ διοίκησις, ἡ καταπολέμησις τοῦ ξένου ὑλισμοῦ καὶ τοῦ πιθηκισμοῦ, τοῦ διαφθείραντος τὸ φρόνημα καὶ ἐκφυλίσαντος σήμερον τὸ ἔθνος, καὶ ἡ πρόληψις τῆς χρεωκοπίας...»

Ὁ Παπαδιαμάντης καὶ οἱ Γραικύλοι

Φώτιου Ἀρ. Δημητρακόπουλου

Καθηγητοῦ Βυζαντινῆς Φιλολογίας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr

NAI, ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΤΟΣ “ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!” (αφιέρωμα στον κάθε Τελεβάντο)

Οι εμπαθείς, συμβιβασμένοι μας πολέμιοι, μας κατηγορούν πως “είμαστε εκτός εκκλησίας”… Τούτο ποιούσι μάλιστα ΟΝΤΕΣ οι ίδιοι ΟΝΤΩΣ ΕΚΤΟΣ Εκκλησίας, διά Συνοδικής πλέον διακηρύξεως της Παναιρέσεως. Έχουν το θράσος να μας συκοφαντούν και να λασπολογούν ενώ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ με όσους θεωρητικώς “καταδικάζουν”. Τέτοιες παρωδίες καταδίκης, τις χαίρεται και τις επικροτεί κι ο διάβολος!

Χιλιοπιπιλισμένη πλέον η πωρωμένη και ξεπερασμένη καραμέλα η οποία αηδιαστικώς ξεχύνεται από τον θρόνο του εφυσυχασμού και την βολικοτάτη, τρίζουσα καρέκλα του συμβιβασμού: “Είστε εκτός εκκλησίας…”

Τί έχουμε να απαντήσουμε;

Βεβαίως και είμαστε εκτός “εκκλησίας!” Αλλά ΠΟΙΑΣ “εκκλησίας”, εδώ είναι το θέμα και η ουσία της διαστάσεως. Εδώ βρίσκεται η εκ διαμέτρου αντίθετη ειδοποιός διαφορά, η άκρως καθοριστική και αποκαλυπτική συνάμα.

Είμαστε εκτός της Βαρθολομέϊκης, περιφερειακής, διοικητικής, δικαιοδοσιακής, αιρετικής πλέον Παρασυναγωγής εν Κολυμπαρίω, η οποία κηρύττει δημοσίως, γυμνή τη κεφαλή, την Παναίρεσιν του Οικουμενισμού.

Είμαστε εκτός της Θεομισήτου “εκκλησίας πονηρευομένων” οι οποίοι πονηρώ τω τρόπω, τον δολιότητος γέμοντα, εισήγαγον δολίως οι δολιοφθορείς της Ορθοδοξίας, τον δαίδαλον διαθρησκειακόν συγκριτισμόν και επέδωσαν ιστορικήν εκκλησιαστικότητα στην ετεροδοξία, δηλαδή παροχή σωτηρίας από όλες τις “αιρέσεις απωλείας”.

Είμαστε εκτός της μοιχειακής και μολυσματικής, βλασφήμου και βεβηλωτικής, διαβολοπνεύστου και βαβυλωνιακής “εκκλησίας”, η οποία προκλητικότατα παραμένει ισότιμο, ισόκυρο και οργανικό μέλος του Εωσφορικού “Παγκοσμίου Συμβουλίου Βλασφημιών!”

Είμαστε εκτός της “ορθοδόξου εκκλησίας” κατ’ όνομα, κατά την ταυτότητα, κατά σύσταση και οργάνωση δομική, κατά την εξωτερική και επιφανειακή της μορφή η οποία είναι λίρα κάλπικη, επίχρυση και πλαστή και συνιστά απάτη συστηματική.

Είμαστε εκτός του τεκτονοπροβλήτου, εγκαθέτου εγκαθιδρύματος και δεσποτοκρατικού τερατουργήματος το οποίον αυτοκατακρίτως ενώνεται με το Κολαστικό συναπάντημα της καταραμένης Πανθρησκείας του Μπαθομέτ και την αισχρή προσκύνηση του Βατικάνειου Βάαλ.

Είμαστε εκτός της Λατινόφρονης και Φιλοπαπικής, υποταγμένης και συμβιβαστικής, συνεισάκτου και συνυπαρξιακής σατανικής συναγωγής που θέλει να λέγεται “εκκλησία του οικουμενικού θρόνου”, του αιρεσιαρχικού θρόνου, του θρόνου του Αντιχρίστου.

Ο καθένας δύναται να αυτοπροσδιορίζεται ως δήθεν “εκκλησία”. Ο καθένας μπορεί να βγαίνει και να αυτοδιαφημίζεται ως υποτιθέμενη “εκκλησία” και να λέει ό,τι θέλει. Να το λένε; Το μόνο εύκολο! Το αποδεικνύουν όμως;

Είναι όντως η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού; Έχουν Κέντρο τον Χριστό και την Αλήθεια ή άνθρωπο αυταρχικό, θρόνο και πολίτευμα τυραννικό;

Είναι πράγματι η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία των Αγίων Πατέρων και των ΕΝΝΕΑ Οικουμενικών Συνόδων; Ή μήπως είναι η “Νέα εκκλησία” της Νέας Εποχής του Υδροχόου;

Ποιό είναι το “Πιστεύω” τους; Ποιό είναι το “Πρεσβεύω” τους; ΠΟΙΟΝ Θεό λατρεύουν και με ποιόν ορθό ή αιρετικό τρόπο τον προσκυνούν; “Εν Πνεύματι και Αληθεία” ή “εν Αποστασία και Απειθεία”;;

Ποιόν τιμούν και ποιόν “Μνημονεύουν” ως “Πρώτο” και “Οικουμενικό” ο οποίος υποτίθεται την Ορθόδοξον Οικουμένην εστήριξεν;

Και αυτός με την σειρά του, ΠΟΙΟΝ Μνημονεύει και με ΠΟΙΟΥΣ αιρετικούς Κοινωνεί;

Και αυτοί που λέγουν όλα όσα λέγουν, χαρτοπολεμικά πάντα, εναντίον των αιρετικών ποιμένων, αυτοί οι ίδιοι με ποιούς ενσωματώνονται και με ποιούς κοινωνούν;

Έχουν Σύνοδο; Έχουν ΜΙΑ ή πολλές, παράλληλες ή αλληλοαφοριστικές;

Έχουν Ενότητα Πίστεως ή Εωσφορικόν Κατακερματισμόν και “μεμέρισται ο Χριστός” εις χίλια δυό κομμάτια;

Αντιθέτως, ώ αναπολόγητοι κατήγοροι και συκοφάντες μας, είμαστε ΕΝΤΟΣ της Εκκλησίας! Αλλά ΠΟΙΑΣ Εκκλησίας;

Είμαστε εντός της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, συνηγμένοι εις το Όνομα του Χριστού ότι Αυτός εστί εν μέσω ημών. Είμαστε το Μικρό Ποίμνιο και δεν το φοβούμαστε.

Είμαστε εντός του Πραγματικού, Οντολογικού, Αληθινού, Υπαρκτού και Ζωντανού Σώματος του Χριστού, το οποίο αρνείται κατηγορηματικώς να ενωθεί οργανικά, άρρηκτα και άριστα με τις αιρέσεις απωλείας, τις αιρέσεις του σατανά.

Είμαστε εντός της Αδιάκοπης και Διαχρονικής Εκκλησίας του Χριστού η οποία έχει Κέντρο τον Θεάνθρωπο Χριστό καί όχι κάποιον πατριάρχη δεσποτοκρατικό, τρεπτό, σφαλλερό, βλάσφημο, αντιπατερικό, αντορθόδοξο και αιρεσιαρχικό.

Είμαστε εντός της Ανατολικής Ορθόδοξου Εκκλησίας των Αγίων, Θεοφόρων ημών Πατέρων, της Εκκλησίας των ΕΝΝΕΑ Οικουμενικών Συνόδων χωρίς να καταπατούμε τα δόγματα, χωρίς να ακυρώνουμε τους Κανόνες, χωρίς να καταργούμε τα αναθέματα.

Είμαστε εντός της Αγίας Κιβωτού, η οποία κλυδωνίζεται αλλ’ ου καταποντίζεται στο Βατικάνειο βυθό της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού, έστω κι αν συμβαίνει επί των ημερών μας, αυτή η Αγία Κιβωτός να αποτελεί μία μικρή βαρκούλα, εν τραγική αντιθέσει με τον μεγαθήριο Τιτανικό, ο οποίος πορεύεται ολοταχώς προς Πανθρησκειακό Παγόβουνο του Θηρίου.

Είμαστε εντός της ΜΙΑΣ Εκκλησίας του Χριστού, της Μίας Νύμφης του Χριστού εντός του Θείου Νυμφώνος Χριστού ως Νύμφη Εκλεκτή και Καλή, ως Πάγκαλος εν γυναιξί, Νύμφη η οποία με οποιαδήποτε θυσία και κάτω από οποιοδήποτε κόστος, συμφέρον ή απειλή, αρνείται να απατήσει τον Νυμφίο της Χριστό και να αγαπήσει ξένη αγκαλιά…

Είμαστε εντός της ΑΓΙΑΣ Εκκλησίας του Χριστού η οποία έχει το Πανάγιον Πνεύμα ως πηγή πάσης Αγιότητος και Καθαγιασμού και αναγνωρίζει και αποδέχεται ως Πηγή της Ζωαργίας, τον Αποκλειστικό και Μόνο Αγιώτατο και Παναγιώτατο Χριστό και όχι τον Πάπα τον Παναιρετικό.

Είμαστε εντός της ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ Εκκλησίας του Χριστού η οποία έχει Καθ’ όλα εξολοκλήρου την Καθ’ ολικήν Αλήθειαν και όχι την μερικήν, την αποσπασματικήν, την σπερματικήν, την διακλαδωτικήν και βλάσφημον “Βαπτισματικήν”. Αυτή η Αγία, Ορθόδοξη Αλήθεια απευθύνει την Θεολογία της και Σωτηριολογία της καθ’ όλην την οικουμένην. Είναι Οικουμενική μα όχι Οικουμενιστική.

Είμαστε εντός της ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ Εκκλησίας του Χριστού η οποία στηρίζεται επί τω θεμελίω των Αγίων Αποστόλων και επισφραγίζεται στο ανέσπερο και ατελεύτητο “Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών” και όχι των αισχρών Μεταπατέρων οι οποίοι μετατρέπουν την άτρεπτη Αλήθεια σε τρεπτή Αγαπολογία της Κοσμικοποιήσεως.

Δεν καταλάβατε καλά. ΔΕΝ “ψάχνουμε” να βρούμε την Αληθινή Εκκλησία του Χριστού διότι ΔΕΝ την απωλέσαμε ΠΟΤΕ, δεν χάθηκε αυτή ποτέ, ούτε χαθήκαμε ποτέ εμείς στα μονοπάτια του χαμού, της απωλείας του Οικουμενισμού, ως χαμένοι και διεφθαρμένοι Ιούδες. Τί κι αν “φιλά υπέροχα” η Ιεζάβελ, ώ Αχααβίται χαμερπείς!
Τί κι αν μαγευτικά χορεύει η Σαλώμη του Βατικανού και στους Διαθρησκειακούς Διαλόγους της Ειδωλολατρείας διαφεντεύει η Ηρωδιάδα του Π.Σ.”ε”;

Τί κι αν άλλαξε το Εορτολόγιο και βαπτίστηκε ως “Πάτριο” το Ιουλιανό; Τί κι αν το Νέο “το παίζει πιό ωραίο” και εντοπίζεται το μοιραίο σε ημέρες 13; Δεν απομακρυνθήκαμε εμείς από τους αιρετικούς ποιμένες για να δημιουργήσουμε Νέα Σύνοδο, Νέα Στάνη, Νέα Ποίμνη, Νέα Κιβωτό. Αυτήν, θα την δημιουργήσει και επανασυστήσει ο Δημιουργός του Παντός και Τριαδικός ημών Θεός εν καιρώ ευθέτω, από την ήδη υπάρχουσα ιεραρχία, από την οποία πέτρα του σκανδάλου, δύναται τέκνα του Αβραάμ να εξαναστήσει. Δεν βιαζόμαστε κι ας μην έχουμε καιρό. “Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω”.

Άγιε Επίσκοπε του Θεού, σε σένα απευθύνομαι, στήθι επί του υψίστου σου σκοπού, επί το ύψος των περιστάσεων, εν καιρώ του συγχρόνου της Πίστεως Διωγμού. Στήθι καλώς. ΠΑΥΣΟΝ την γλώσσαν σου από Μνημονεύσεως ονόματος κακού, ποιμένος αιρεσιαρχικού, πατριάρχου αρχιοικουμενιστού. ΠΑΥΣΟΝ τας προφάσεις εν αμαρτίαις τας παραπλανητικάς περί του διπλωματικού “Άχρι Καιρού”…

Σε σένα, Άγιε Καθηγούμε, Αρχιμανδρίτα, Ιερομόναχε, Μοναχέ, Πρωτοπρεσβύτερε, Γέροντα, Εξομολόγε, Πνευματικέ, δώσε την καλή μαρτυρία, την αγία Ομολογιά, όπως κάνουν σήμερα οι άγιοι του Θεού, χάριτι Θεού και παύουν κάθε κοινωνία εκκλησιολογική μετά ακοινωνήτων.

Εάν καταδέχεσαι να γίνεσαι ακόμη κοινωνός με όσους τελούν ΜΟΙΧΕΙΑ πνευματική και ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ την Αγία Πίστη μας την Αληθινή, τότε κάτι σάπιο υπάρχει μέσα σου, κάτι διεφθαρμένο, δεσποτοκρατικό κατεστημένο σε καθηλώνει και αμαυρώνει την τετραυματισμένη σου συνείδηση.

Το αναγράφει απελπιστικά η επιγραφή του μνήματός σου: ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ ο κοινωνών μετά ακοινωνήτων. Και ημείς ενθάδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, τοις ρήμασι των Αγίων Πατέρων, τοις ρήμασι του Χριστού: “ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσουσιν ἀλλὰ ΦΕΥΞΟΝΤΑΙ ἀπ’ αὐτοῦ!”

ΦΕΥΓΕΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΝΕΙΑΝ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΝ ΤΟΥ Π.Σ.”ε”.

ΦΕΥΓΕΤΕ ΤΗΝ ΜΟΙΧΕΙΑΝ ΤΗΝ ΕΝ ΚΟΛΥΜΒΑΡΙΩ.

ΦΕΥΓΕΤΕ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΩΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.

ΦΕΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΩΣ ΑΠΟ ΟΦΕΩΣ.

ΦΕΥΓΕΤΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΤΟΥ ΑΡΧΕΚΑΚΟΥ ΟΦΕΩΣ.

ΕΙΔ’ ΑΛΛΩΣ, “ΦΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ.

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΜΑΤΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΔΟΥΜΕ”,

ΚΑΘΩΣ ΕΙΠΕΝ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ.

ΑΥΤΟ ΜΟΝΟ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΠΟΥΜΕ.

Του θεολόγου Νικολάου Πανταζή

http://www.wallingoff.com

Πάει ο Παλιός ο χρόνος, ο εκκλησιαστικός

Πάει ο Παλιός ο χρόνος, ο εκκλησιαστικός. Πέρασε με σιγήν ιχθύος, απελπιστικός. Ήλθε και απήλθε. Ουδείς διήλθε πανηγυρίζων την Εκκλησιαστικήν Πρωτοχρονιάν! Ύστερα από το ξεφτιλισμένο Πάρτι στ’ άπαιχτο το Κολυμπάρι, που να πάρει, ποιός έχει όρεξη και χρόνο για πανηγυρισμούς; Από τους πωρωμένους Πανηγυρτζίδες της ιεραρχικής μαφίας, τί καλό να περιμένει ο Ελληνικός Λαός; Ενώ αυτός πνίγεται στης κρίσεως την αγχόνη, αυτοί αποθεώνουν τις μεγαλόσχημες κοιλιές τους με πρωτοκλασσάτες, αριστοκρατικές οστακομακαρονάδες.

Η “Αρχή της Ινδίκτου” ακούγεται στη Νεολαία μας “κινέζικα”. Οι δαιμονόπληκτοι δεσποτοκράτες δεν ενδιαφέρονται πλέον για την ανωτέρα, υπερτέρα και Θεαρχική, την δική μας Πανίερη και Ξέχωρη Εκκλησιαστική Πρωτοχρονιά. Η πολιτική και κοσμική πρωτοχρονιά υπόσχεται ποικίλα ωφέλη και πολλά. Συνεπάγεται συντεχνιακά και τα “χρυσόβουλα” τα ελκυστικά στην κάθε πολιτικάντικη κοπή της βασιλόπιττος. “Κοινωνικές σχέσεις” κοσμικότητος από ξεπουλημένα και προκλητικότατα καλοθρεμμένα ανθρωπάκια της ματαιότητος και της δικέφαλης χλιδής, της πολιτικής και εκκλησιαστικής ηγεσίας. Η μασονική Κουκουβάγια μας έλλειπε κι ο παραφουσκωμένος Φίλης όχι φίλος μα εχθρός του εκπρόθεσμου θεσμικού ΟΕΔΒ (Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων).

Κούφια λόγια και κηρύγματα “αταξίας” των οικουμενιστών, στου Πάπα το κίναιδο και παιδοφιλίας “Δι’ ευχών” να υποκύπτουν “οι προσκυνημένοι” καθώς ο κάθε καθωσπρεπιστής, σιγονταρο-οικουμενιστής Μητροπολίτης να χαχανίζει άχαρα πίσω από τα χαρτοπολεμικά, χαρωπά χειροκροτήματα στο αχανές χάος του “Άχρι Καιρού”. Κι ο κολιός τον Αύγουστο. Κι η Εκκλησιαστική Πρωτοχρονιά την 1η Σεπτεμβρίου. Μη το ξεχνάμε αυτό. Άντε και Καλή Χρονιά, κάθε πέρυσι και καλύτερα, κάθε φέτος και αντίχριστος σκέτος με υποχρεωτικά μάϊκροτσιπς να μας “τσιπάρει” καθώς λαμπικάρει παμφαέστατα η παχυά φακή. Αρχιχρονιά Εκκλησιαστική κι αρχή κακός μας χρόνος, κακά μαντάτα κάκιστα να μας κεράσει.

Θα έλθει κι ο επόμενος και ο παράλλος. Κι ο παπαγάλος Πάπας θα βγαίνει στου τγίτερ τη βεράντα να αναμασά τα δύο αδιαπραγμάτευτα παντοτινά, το “Αλάθητο” και το “Πρωτείο!” Πρώτη του Έτους, προδοσία πρώτη, Σκηνή Πρώτη το Θέατρο του Κολυμβαρίου. Σκηνή Δεύτερη και Τελεσίδικη η Ψευτοένωση κι υποταγή, η υποδούλωση η οριστική στον Βάαλ του Βατικανού διά πρεσβειών του Βαρθολομαίου. “Δι’ ευχών των Μεταπατέρων”.

Πανταζής Νικόλαος

http://www.wallingoff.com

Ο αγώνας με τον δαίμονα

Στον αγώνα με τον δαίμονα ενώ ο άνθρωπος δίνει σταθερό στόχο, ο δαίμονας αλλάζει διαρκώς με αποτέλεσμα να μην είναι εύκολο να τον πολεμήσεις κατά μέτωπο. 

Οι Πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουν τον αγώνα με τον δαίμονα νυκτομαχία. Ο άνθρωπος αγωνίζεται μαζί του στα τυφλά. Στην Γραφή διαβάζουμε τα εξής «Μη παντί πνεύματι πιστεύετε». Ο δαίμονας είναι ακάθαρτα πνεύματα. Χρησιμοποιούν πάντα την απάτη και το ψέμα. Δεν μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο. Ακόμα κι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, απέφυγε να ρθεί αντιμέτωπος με τον δαίμονα. ‘Ο Θεός θα σε επιτιμήσει, του είπε.

Άραγε δεν έχει ο δαίμονας κανένα αδύνατο σημείο; Όποιος συγκρούεται μαζί του θα λερωθεί από την ακαθαρσία του. Πράγματι η ακαθαρσία είναι η προτίμηση του δαίμονα. Αν στους πειρασμούς του θυμηθούμε ότι είναι βρώμα και δυσωδία, του αφαιρούμε κάθε επιβολή επάνω μας και φεύγει καταντροπιασμένος. 

Οι δαίμονες είναι υπερήφανοι και θέλουν να τους παίρνει κανένας στα σοβαρά. Αν τις προσβολές του τις αποκρούσουμε με την ενθύμηση της βρώμας και δυσωδίας του, τον νικάμε κατά κράτος. Μια μοναχή, είχε μάθει από την πείρα της με τον αόρατο πόλεμο με τους δαίμονες να φέρνει κάθε φορά που δέχεται τις επιθέσεις τους την θύμηση της βρώμας και δυσωδίας τους. Αν και προτιμούν να μένουν στις βρωμιές και στη δυσωδία, δεν θέλουν να το φέρνουν στην μνήμη τους αυτό οι άνθρωποι, γιατί οι απάτες τους δεν πιάνουν. Σαν το φίδι αν αποκαλυφθεί οι δαίμονες φεύγουν μακριά όταν ο άνθρωπος θυμηθεί ποιοι είναι στην πραγματικότητα.

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ο πνευματικός σταυρός σαν σημείο αυταπαρνήσεως

Ὑπάρχει σ᾿ ἐμᾶς ἕνας θρόνος κι ἕνας σταυρός. Ὅταν ἐμεῖς στεκώ­μεθα στόν θρόνο, ὁ Χριστός μας κάθεται στόν σταυρό, καί ἀντίστροφα.

Οἱ διάφορες σταυρώσεις εἶναι τά μέσα τῆς αὐταπαρνήσεώς μας.

Ὁ ἑαυτός μας εἶναι ὁ ἐσωτερικός μας κόσμος ἤ τό στρῶμα τῆς ἐσωτερικῆς μας δυστυχίας, πού τοποθετεῖται μπροστά στήν Μορφή τοῦ Χριστοῦ διά τῆς ψυχῆς μας· ἐνῶ τό ὑποσυνείδητο εἶναι ἡ κληρονομική μας κληρονομιά. Πρέπει ν᾿ ἀπομακρύνουμε τήν πολλή δυστυχία τῆς ψυχῆς μας γιά νά τυπωθῆ μέσα μας ἡ χρυσῆ Μορφή τοῦ Θεοῦ. Ὅμως οἱ ὑπάρχουσες μικρότητες θρυμματίζουν τήν δύναμι καί ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτό καί ἡ παραμικρή ἀκαθαρσία πρέπει νά καθαρισθῆ. Ἐξαρτᾶται ἀπό τήν συνείδησί σου, ἐάν θέλης νά καθαρισθῆς.

Ὅταν πηγαίνης στήν ἐξομολόγησι, βάλε τόν ἑαυτό σου στήν ζυγα­ριά τῆς συνειδήσεώς σου, τῆς σοβαρότητος, τῆς εὐθύνης, τῆς εἰλικρινείας σου καί λέγε: Ποιόν ὑπερασπίζεις;

-τόν παλαιό ἄνθρωπο ἤ τόν Νέο πού ἦλθε ἀπό τόν οὐρανό τόν Ὁποῖον ἐνδυθήκαμε, δι᾿ Αὐτοῦ ἀναγεννηθήκαμε, Τόν ὁμολογοῦμε, Τόν ζοῦμε μ᾿ ἕνα ἄλλο τρόπο ὑπάρξεως, μέ τήν ἀρετή τῆς διακρίσεως καί μέ τήν συμβουλή;

-τόν Νέο Ἄνθρωπο πού ἦλθε ἀπό τόν οὐρανό νά μᾶς βοηθήση, νά μᾶς δεχθῆ, νά μᾶς θρέψη, νά μᾶς ἀναθρέψη, νά μᾶς μεταφέρη σ᾿ ἕνα ἄλλο ἐπίπεδο ὑπάρξεως, ἤ αὐτόν πού σέ τραβᾶ σίγουρα στόν θάνατο;

Ἡ μάχη μέ τήν φύσι εἶναι δύσκολη. Τί πρέπει νά κάνουμε; Πρέπει νά ἐπανέλθουμε μέ ὅλη μας τήν ὕπαρξι, μέ ὅλη μας τήν λογική, μέ ὅλη μας τήν ἀγάπη, ἡ ὁποία εἶναι ἡ περίληψις τῆς Γραφῆς.

από το βιβλίο: “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ” – 

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ

ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (1910-1989)

https://simeiakairwn.wordpress.com

Kι έτσι καθαρά ύψωνε τα χέρια σου σε προσευχή

Πριν υψώσουμε, λοιπόν, ικετευτικά τα χέρια μας στον ουρανό, ας βάλουμε αρχή μετάνοιας.

Άλλωστε, επειδή με τα χέρια εκτελούμε πολλές πονηρές πράξεις, γι’ αυτό ακριβώς έχει καθιερωθεί να τα υψώνουμε, όταν προσευχόμαστε, ώστε η υπηρεσία που προσφέρουν για την προσευχή, να τα εμποδίζει από την κακία και να τ’ απομακρύνει από την αμαρτία.

Έτσι θα θυμάσαι, δηλαδή, όταν πρόκειται ν’ αρπάξεις κάτι ή να χτυπήσεις κάποιον, ότι αυτά τα χέρια θα τα υψώσεις στο Θεό ως συνηγόρους σου και ότι μ’ αυτά θα Του προσφέρεις την πνευματική θυσία της προσευχής.

Γι’ αυτό μην τα μολύνεις, μην τα ντροπιάζεις, μην τα κάνεις ανάξια εμφανίσεως στο Θεό, με την τέλεση οποιασδήποτε ανομίας. Καθάριζέ τα με την ελεημοσύνη, με τη φιλανθρωπία, με την καλοσύνη, κι έτσι καθαρά ύψωνέ τα σε προσευχή.

Αν δεν προσεύχεσαι ποτέ με χέρια λασπωμένα, πολύ περισσότερο μην το κάνεις με χέρια λερωμένα από την αμαρτία. Γιατί κακό δεν είναι το να υψώνεις χέρια άπλυτα προς τον Κύριο· το να υψώνεις, όμως, χέρια καταμολυσμένα από αναρίθμητα αμαρτήματα, αυτό είναι φοβερό και προκαλεί την οργή του Θεού.

Αλλά μόνο έτσι παροργίζουμε τον Πατέρα μας; Με πόσους τρόπους, αλήθεια, αμαρτάνουμε, ακόμα και μέσα στην εκκλησία, την ώρα της λατρείας!

Αναπολόγητοι θα είμαστε, αν ο Θεός λογαριάσει τους αισχρούς λογισμούς που έχουμε στο νου μας, τις πονηρές επιθυμίες που έχουμε στην καρδιά μας, τις κατακρίσεις που ξεστομίζουμε καθημερινά για τον πλησίον μας, τα ψεύδη και τις συκοφαντίες, τις πανουργίες και τις δολοπλοκίες, τις κακότητες και τις αδικίες μας.

Λύπη μας προξενεί η προκοπή των άλλων, ακόμα και των φίλων μας. Ευχαρίστηση δοκιμάζουμε, όταν ο συνάνθρωπός μας υποφέρει, θεωρώντας τη συμφορά εκείνου ως παρηγοριά για τη δική μας δυστυχία.

Ασύνετα ζητάμε από το Θεό πράγματα φθαρτά κι ανώφελα, πράγματα που Εκείνος πρόσταξε να τα περιφρονούμε.

Αθεόφοβα καταριόμαστε τους αδελφούς μας, ενώ έχουμε εντολή να δίνουμε ευχές και στους εχθρούς μας.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

http://www.agiameteora.net/

Πώς θεραπεύονται οι αναμνήσεις

Ρώτησα μια ηλικιωμένη γυναίκα στην Εκκλησία του Παλαιού Νεκροταφείου, όταν σχόλασε η Θεία Λειτουργία: πώς θεραπεύονται οι αναμνήσεις και μου είπε, «τις ξαναζούμε υπό το πνεύμα του Χριστού».

Βέβαια, αυτό δεν μπορεί κανείς να το κάνει μόνος του. Πρέπει να γίνει εντός της Εκκλησίας, υπό την καθοδήγηση γέροντος στην εξομολόγηση. Δεν μπορούμε να θεραπεύσουμε από μόνοι μας τον εαυτό μας. Στην Ορθοδοξία πιστεύουμε ότι η θεραπεία είναι ενέργεια της Θείας Χάρης. Από εμάς εξαρτάται να αφαιρέσουμε τα εμπόδια που εμποδίζουν την Θεία Χάρη να μας επισκεφθεί: 

Αδελφοί, καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, επιτελούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού, γράφει ο Απόστολος Παύλος στην Δεύτερη προς Κορινθίους επιστολή του.

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

"Πνευματικό ημερολόγιο"

http://moschoblog.blogspot.gr

Ορθή δογματική συνείδηση

Τα θέματα της ορθοδόξου πίστεως έχουν αιώνια, πανανθρώπινη σημασία. Δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε και γι’ αυτό ας ακολουθούμε πιστά τους Πατέρες της Εκκλησίας. Αν πάλι έχουμε την τάση να ερευνούμε και τα θέματα αυτά, ας τα ερευνούμε με οδηγό τους Πατέρες της Εκκλησίας. Δεν μπορούμε να έχουμε την άγνοιά μας για οδηγό. Αν δεν ξέρουμε την σημασία του Συμβόλου της Πίστεως, ας ρωτήσουμε τους Πατέρες, αντί να ψάχνουμε με την λογική μας να την μάθουμε. Παλιά οι άνθρωποι δέχονταν τις αλήθειες που παρέλαβαν στην Εκκλησία χωρίς να τις αμφισβητήσουν. Έτσι τις παραλάβαμε και έτσι τις παραδίδουμε στους νεωτέρους, έλεγαν. Σήμερα θέλουν να βεβαιωθούν με τη λογική τους για την αλήθεια των πραγμάτων, ακόμα και για πράγματα που δεν προσφέρονται για λογική επεξεργασία, όπως είναι η Πίστη, η Ελπίδα, η Αγάπη και όλη η αλυσίδα των αρετών.

Ένα παράδειγμα. Αναρωτιέται κάποιος με οδηγό την λογική του και την άγνοιά του: Τι πειράζει αν δεν πιστεύω στο Χριστό αν έχω αγάπη και τις άλλες αρετές; Τι πειράζει αν δεν πιστεύω ότι η Χάρη του Χριστού είναι άκτιστη αλλά είναι κτιστή, δηλαδή δημιούργημα του Θεού και όχι η ίδια η ενέργεια του Θεού ή αν το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο από τον Πατέρα και εκπορεύεται κι από τον Υιό ή αν ο Πατέρας δεν είναι Πατέρας αλλά μητέρα; Ένας δεν είναι ο Θεός; Γιατί να υπάρχουν διάφορες θρησκείες αντί μία θρησκεία σε όλη τη γη; Τι πειράζει αν υπάρχουν κι άλλοι σωτήρες του κόσμου εκτός από τον Χριστό;

Φυσικά δεν μπορούμε να απαντήσουμε σε όλες αυτές τις απορίες με την λογική μας χωρίς τους Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι έχουν μέσα τους το Χριστό και γνωρίζουν ότι όλα είναι του Χριστού. Ότι αν η αγάπη και κάθε αρετή δεν είναι του Χριστού, δεν είναι τίποτα.

Η λογική θα λάβει οπωσδήποτε τις απαντήσεις που ζητεί. Οι αιρέσεις προσφέρονται να ικανοποιήσουν την περιέργειά της και να τον προετοιμάσουν να δεχθεί τον Αντίχριστο. Ποιος είναι ο Αντίχριστος; Είναι αυτός που θα επιβάλει την παγκόσμια ειρήνη, την παγκόσμια θρησκεία και την παγκόσμια εξουσία, αυτήν του Μεγάλου Αδελφού. Πρόγευση όλων αυτών έχουμε λάβει ήδη από την κατάργηση της δημοκρατίας και τον φανερό ή κρυμμένο ολοκληρωτισμό σε όλες τις εκφάνσεις της σύγχρονης ζωής στον κόσμο.

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

moschoblog.blogspot.gr

Ὄχι ἀντιοικουμενιστὲς ἀλλὰ μέλη τῆς Ἁγίας Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας

Δὲν εἶμαι βέβαιος ἂν κατάλαβα καλά τα ὅσα μᾶς εἶπε ὁ σεβαστὸς ἱερομόναχος, ὅταν τὸν ἐπισκεφτήκαμε στὸ μοναστήρι. Προσπάθησα νὰ τὰ μεταφέρω στὸ χαρτὶ μὲ φόβο καὶ ἐπιφύλαξη, ἀλλὰ καὶ παράκληση νὰ δείξουν κατανόηση οἱ ἀναγνῶστες στὰ ἀτοπήματα τῶν διατυπώσεών μου, ὅσον ἀφορᾶ στὴν ὀρθότητα καὶ τὴν ἀκρίβεια, διότι εἶναι κρίμα νὰ τὸν ἐκθέσω ἔναντί τῆς ἀληθείας. 

Μᾶς εἶπε:

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ ἅπαν. Ἡ Ἐκκλησία τῶν προφητῶν, τῶν ἀποστόλων, τῶν ἀσκητῶν, τῶν μαρτύρων, τῶν ὁσίων, τῶν δικαίων, τῶν ὁμολογητῶν καὶ ὅλων των ἁγίων, ὅλων των αἰώνων. Εἶναι τὸ φῶς καὶ ἔχει ὅλη τὴν ἀλήθεια. 

Ἀγκαλιάζει τὸ παρελθόν, τὸ παρόν, τὸ μέλλον, τὴν αἰωνιότητα. Ὡς ἅγιος τόπος καὶ τρόπος, εἶναι ὁ ἐγγυητὴς καὶ παροχεύς, ἀπάντησης καὶ πλήρωσης, στὶς ἅπασες ἀνάγκες τῆς κτίσεως, κυρίως δὲ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ἀντιβασιλιὰ τῆς δημιουργίας, ἕως ἐσχάτων τῆς ἀβύσσου τῆς καρδιᾶς του. 

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ μοναδικὸ μέσο, τὸ ἀποκλειστικό, τὸ ταπεινό, τὸ χωρὶς ἀλαζονεία ὄχημα, ὅπως θὰ ἔπρεπε νὰ πιστεύει καὶ νὰ λέει κάθε ὀρθόδοξος καὶ μάλιστα ἐπίσκοπος, ποὺ ὡς φορέας τῆς πλήρους ἀλήθειας ὁδηγεῖ....

ἀσφαλῶς τὰ μέλη της στὴ σωτηρία.

Ἡ πίστη ἡ ὁποία ἐκπηγάζει ἀπὸ τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία, πληροὶ ὀντολογικῶς καὶ κορεννύει ἀκορέστως τὴν ψυχὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Ἕνα μόνο πράγμα χρειάζεται: Νὰ θέλει ὁ ἄνθρωπος. 

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἅπασα θέση, δὲν εἶναι ἡ ἀντίθεση. Οὔτε δίνει ἀφορμή, ὥστε νὰ γίνει αἴτιος γὶ` αὐτήν. Δὲν κομματιάζεται. Δὲν δημιουργεῖ κομμάτια τύπου πολιτικῶν κομμάτων. Δὲν εἶναι ἐργαστήριο παραγωγῆς ὀπαδῶν πρὸς χειραγώγηση. Δὲν ξεκόβει, νὰ σταθεῖ ἔναντι. Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀντιτίθεται, δὲν ἀπολογεῖται, διότι εἶναι ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος στοὺς αἰῶνες. Ἀπὸ ποιὸν νὰ ἐλεγχθεῖ; Πῶς καὶ σὲ ποιὸν καὶ γιατί νὰ ἀντισταθεῖ καὶ νὰ ἀπολογηθεῖ ὁ παντοδύναμος Χριστός; Νὰ ἀπολογηθεῖ τὸ φῶς στὸ σκοτάδι; Ἡ ἀλήθεια στὴν πλάνη; 

Ἡ ἀγάπη στὴν ἀπάτη; Ἡ παντοδυναμία στὴν οὐτιδανότητα; Ὁ δημιουργὸς στὸ πλάσμα του; Εἶναι ὁ ἀκλόνητος βράχος ἐπάνω στὸν ὁποῖο σπάζουν τὰ κύματα τοῦ σκότους, τοῦ ψεύδους, τῆς προδοσίας, τῆς ἄρνησης. Εἶναι ὅμως καὶ ὁ μοναδικὸς «εὔδιος λιμένας», μέσα στὸν ὁποῖο ἀσφαλίζεται καὶ ὁδηγεῖται ὁ ἄνθρωπος στὴ σωτηρία.

Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἀντί-. Δὲ ἔχει καὶ –ἰσμό. 

Δὲ χρειάζεται πρὸ-θέσεις, δὲν ἔχει ἀνάγκη τὶς προθέσεις, κυριολεκτικῶς καὶ μεταφορικῶς. 

Δὲν ἐνεργεῖ σκόπιμα, ὑστερόβουλα, μηχανευόμενη τὸ ὁτιδήποτε. Εἶναι ἁπλή, ἔχει τὴν ἁπλότητα καὶ τὴν καθαρότητα. Δὲν τοποθετεῖται μερικῶς καὶ ἀντὶ-θέτως κατὰ οἱουδήποτε «λείμματος», τὸ ὁποῖο ἀρνεῖται καὶ παύει νὰ πιστεύει στὴ γνησιότητά της καὶ τὴ μοναδικότητα τῆς σωτηριώδους δυνάμεώς της. Ἡ Ἐκκλησία ἀνοίγει «ἀγκάλας πατρικᾶς» καὶ ἀναμένει. 

Λοιπόν, ἡ Ἐκκλησία δὲν παράγει ἰδεολογία, ὥστε νὰ δίνει δικαίωμα ὕπαρξης σὲ ἄλλο κομμάτι ὡς ἀντίπαλος. Ὅποιος θέλει μπορεῖ νὰ εἶναι μέσα στὰ ὅριά της, βάσει τῶν ἁγιοπνευματικῶν προϋποθέσεών της. Ὅποιος θέλει μπορεῖ νὰ μείνει ἔξω καὶ νὰ λάβει τὸ ὄνομα, τὴ στάση καὶ τὸ χαρακτηρισμὸ ποὺ τοῦ ἀρέσει.

Τὰ πρόβατα ποὺ μένουν ὅμως μέσα, δὲν χαρακτηρίζονται μὲ κανέναν ἄλλο τρόπο, ἐκτὸς ἀπ` αὐτόν: εἶναι μέλη τῆς Ἁγίας, Ἀνατολικῆς, Ὀρθόδοξης, Καθολικῆς, Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ὑπάρχουν ἀντιοικουμενιστὲς οὔτε ἀντιοικουμενισμός. 

Ὑπάρχουν μέλη, ταπεινὰ ἀγωνιζόμενα γιὰ τὴ σωτηρία τους, μέσα στὴν ἀληθινὴ Κιβωτὸ τῆς Σωτηρίας. Οἱ ἀποκλίναντες καὶ ἐκτραπέντες τῆς ἁγίας ὁδοῦ, ναί, εἶναι οἰκουμενιστὲς καὶ θέτουν ἑαυτοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας, διότι παρεκκλίνουν τῆς πίστεως τῶν Πατέρων. 

Οἱ μένοντες στὴν πίστη τῶν Πατέρων παραμένουν μέλη της, τέκνα της καὶ ὄχι ἀντιοικουμενιστές. Προσεύχονται δὲ μὲ πόνο, διότι τὰ ἀδέλφια τοὺς ἐγκαταλείπουν τὴν «Κιβωτὸ Σωτηρίας» καὶ πλέουν ἕρμαια, ἰδία εὐθύνη, στὸ πέλαγος τῆς σύγχυσης τοῦ παγκόσμιου ἰσοπεδωτικοῦ συγκρητισμοῦ.

Ἄνευ φόβου καὶ ἄνευ πάθους ἀλλὰ μετὰ πολλῆς ἐν Χριστῷ ἀγωνίας.

Ἠλιάδης Σάββας

Δάσκαλος

Κιλκίς, 2-9-2016

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

TO "ΘΗΡΙΟ" ΜΑΣ ΚΗΡΥΞΕ ΠΟΛΕΜΟ!

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Στα απόνερα της λεγομένης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου

Μετά τις τυμπανοκρουσίες, τα μεγάλα λόγια, τις διακηρύξεις και τις διαβεβαιώσεις, οι πρόσφατες ειδήσεις του εκκλησιαστικού χώρου έρχονται να επιβεβαιώσουν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο όλους αυτούς που εξέφρασαν σφοδρές επιφυλάξεις και αντιρρήσεις για τη χρησιμότητα της λεγόμενης Πανορθόδοξης Συνόδου της Κρήτης. 

Έλεγαν πολλοί, με το πέρας των εργασιών της Συνόδου, ότι αυτή δεν υπήρξε ποτέ ορθόδοξη. 

Ότι πραγματοποιήθηκε μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τα ιδιοτελή – και τελείως ξένα με το ορθόδοξο ήθος –κίνητρα των διοργανωτών της. 

Και, εν τέλει, να προσδώσει πανορθόδοξο κύρος στην κατρακύλα όσων επιθυμούν την απροϋπόθετη προσέγγιση με τους ετεροδόξους χριστιανούς και κυρίως με τον «αγιώτατο εκ Δύσεως αδελφό». Και τα τελευταία γεγονότα, δυστυχώς, τους δικαιώνουν.

Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης συμμετείχε σε διαχριστιανικό συμπόσιο για τον επανευαγγελισμό της Ευρώπης από κοινού με λατίνο καρδινάλιο (ούτε λόγος βέβαια για την αλλοίωση του Ευαγγελίου από τους λατίνους). 

Ο Πατριάρχης Κων/πόλεως, όπως ανακοινώθηκε, θα συμμετάσχει σε κοινή προσευχή με τον Πάπα και τον προκαθήμενο των Αγγλικανών για την ειρήνη στον κόσμο (ούτε λόγος για τους ιερούς Κανόνες που το απαγορεύουν). Στη Χάλκη, υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, διοργανώθηκε ημερίδα όπου εκλήθησαν εκπρόσωποι άλλων χριστιανικών ομολογιών (κάποιοι τις ονομάζουν Εκκλησίες) να αποτιμήσουν(!) τα αποφασισθέντα στην Σύνοδο των Ορθοδόξων. 

Στη Θεσσαλονίκη, με τις «ευλογίες» Πάπα και Πατριάρχη, διοργανώνεται αυτές τις ημέρες Συνέδριο για την περιεκτική οικολογία με βασικό άξονα την εγκύκλιο Laudato Si του «επισκόπου της πρεσβυτέρας Ρώμης". 

Ο Μητροπολίτης Βοστώνης, πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι όσων - με βία και νοθεία, όπως έχει καταγγελθεί – «ομόφωνα» αποφάσισαν οι προκαθήμενοι των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, έσπευσε να υποβάλλει τα σεβάσματά του στον Πάπα και ασφαλώς δεν παρέλειψε να συμπροσευχηθεί μαζί του κατά την παπική λειτουργία στη βασιλική του αγίου Πέτρου. Και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό…

Και ρωτώ, λοιπόν, ο αδαής. Είναι τυχαίος αυτός ο καταιγισμός διαχριστιανικών προσεγγίσεων αμέσως μετά τη Σύνοδο; 

Αυτή είναι η σύγχρονη μαρτυρία της Ορθοδοξίας στον πλανεμένο σύγχρονο άνθρωπο; 

Ο συγχρωτισμός του τύπου «όλοι το ίδιο είμαστε, όλοι στον ίδιο Θεό πιστεύουμε» είναι επίσημη θέση της Εκκλησίας μας; 

Αυτή είναι η Παράδοση των αγίων Πατέρων και των Συνόδων; Θα συμφωνούσε με αυτές τις πρακτικές ο άγιος Παϊσιος, ο άγιος Πορφύριος, ο άγιος Νεκτάριος, ο άγιος γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής, ο γέρων Ιάκωβος και τόσοι άλλοι άγιοι του καιρού μας; 

Ποια η αντίδραση της ποιμενούσης Εκκλησίας σε όλα αυτά; 

Συγκατατίθεται ή ενόχως σιωπά; Ποια η άποψη των ποιμένων μας Μητροπολιτών; 

Τα Μοναστήρια μας, οι θεματοφύλακες της Πίστεως και της Παράδοσής μας, συμφωνούν; Γιατί αποθρασύνονται όλο και περισσότερο οι συμμετέχοντες σε παρόμοιες δράσεις; 

Ποιος τους νομιμοποιεί; 

Που βρίσκεται, μέσα σε όλες αυτές τις συναντήσεις «αγάπης και καταλλαγής» το Άγιο Πνεύμα; 

Επειδή κι αυτός ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό, σταματώ εδώ.

Επιθυμώ απλώς, τελειώνοντας, να εκφράσω την μεγάλη αγωνία μου για όσα έρχονται. Ελπίζω και εύχομαι ο Θεός να μην επιτρέψει την επέλαση της σύγχρονης αυτής αίρεσης. Και προσεύχομαι, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, να φανερώσει ομολογητές ιεράρχες, κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς που θα αντιταχθούν στον πειρασμό, θα προασπίσουν την κληρονομιά μας, θα μιμηθούν τους αγωνιστές της Πίστεως και θα κατατροπώσουν τον πονηρό. Τρέφω αυτή την ελπίδα. Άλλωστε, «οὗ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις».

Του Γεωργίου Μηλιώτη, εκπαιδευτικού

http://epomeni-tois-agiois-patrasi.blogspot.gr

Επιτρέπεται κάποιο ζευγάρι να χωρίσει; Τι πραγματικά λέει η εκκλησία;;; Γιατί ο Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης ΔΙΕΚΟΨΕ το μνημόσυνο του Πατριάρχη του;

Αφιερώστε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ λίγο χρόνο να ακούσετε τα σημερινά λόγια του πατρός Ευθυμίου Τρικαμηνά (σε ένα παρεκκλήσι, λίγο έξω από την Σουρωτή Θεσσαλονίκης), για τον γάμο, για το αν επιτρέπει η εκκλησία το διαζύγιο και τον δεύτερο/τρίτο γάμο.

Απίστευτα χρήσιμο στην εποχή μας που τα περισσότερα ζευγάρια χωρίζουν.

Επίκαιρο όμως και αναφορικά με την ίδια την "εκκλησία".

Το θέμα σχετίζεται με αυτό που αποκαλέστηκε"μοιχειανή Αίρεση" της εποχής του Αγ. Θεοδώρου του Στουδίτου.

Ο αυτοκράτορας ξαναπαντρεύτηκε με την ευλογία του πατριάρχη, αφού όμως πρώτα "ξεφορτώθηκε" την γυναίκα του, κλείνοντας την υποχρεωτικά σε μοναστήρι.

Ο Άγιος διέκοψε το μνημόσυνο του Πατριάρχη του. Ήξερε ότι εφόσον ως εκκλησία (ο Πατριάρχης) ευλόγησε έναν παράνομο γάμο, θα ακολουθούσαν και άλλοι τέτοιο. 

Έτσι ενεργούσαν οι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδοξίας. Όταν παραβιαζόταν η αλήθεια και επικρατούσε η πλάνη, την ομολογούσαν, ακόμη κι αν χρειαζόταν να διακόψουν το μνημόσυνο του Πατριάρχη τους και να υποστούν τις συνέπειες. .

Σημειωτέον, η 2η γυναίκα του αυτοκράτορα ήταν εξαδέρφη του Αγίου Θεοδώρου, είχε λοιπόν κάθε λόγο να αποσκοπεί σε προσωπικά οφέλη αν τηρούσε στάση σιωπής.

Επισημαίνουμε ότι η διακοπή μνημοσύνου έγινε για ΜΗ δογματικό θέμα. Και Δεν είχε ακόμη καταδικαστεί ως αίρεση από "Σύνοδο"

Τι γίνεται όμως σήμερα; Ομολογούμε ή σιωπούμε;

Τελικά ποιος λέει την αλήθεια; 

ο Χριστός ή η Σύνοδος που "κατ οικονομίαν" επιτρέπει μέχρι 3 γάμους (και ισάριθμα διαζύγια;)

Την απάντηση θα δείτε στο βίντεο που ακολουθεί. Γιατί έφτασε η ώρα να μάθουμε την αλήθεια:

https://www.youtube.com/watch?v=Obrcu7A_cLQ

Ιστολόγιο "Ο Παιδαγωγός"

Πηγή βίντεο

Οἱ θέσεις τοῦ Ἁγίου εἶναι σαφεῖς: ἀπαιτεῖται ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ ὁποιαδήποτε αἵρεση ἢ αἱρετικὸ ἔρχεται σὲ σαφῆ ἀντίθεση μὲ τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, εἴτε ἡ συγκεκριμένη αἵρεση ἔχει καταδικαστεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, εἴτε ὄχι.

Παράδειγμα ἡ Διακοπὴ μνημοσύνου (στὴν ὁποία προέβη ὁ Ὅσιος Θεόδωρος) τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν Ταρασίου καὶ Νικηφόρου, οἱ ὁποῖοι γιὰ λόγους «οἰκονομίας» 

ἐπικοινώνησαν μὲ ἐκείνους ποὺ ἐξέφραζαν τὴν μοιχειανή αἵρεση. 

Τὸ πρόβλημα ἔληξε ἀργότερα, μὲ δικαίωση τῶν ἁγιοπατερικῶν θέσεων ποὺ ὑποστήριξε ὁ ὅσιος Θεόδωρος.

Ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἡ μοιχειανὴ αἵρεση δὲν εἶχε καταδικαστεῖ ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὅπως ἡ Εἰκονομαχία. Ὁ Ὅσιος ἀποτειχίστηκε καὶ ἀπὸ τὴν μία αἵρεση καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, (ἀσχέτως ἂν ἡ μία εἶχε καταδικασθεῖ καὶ ἡ ἄλλη δὲν εἶχε καταδικασθεῖ), καὶ δὲν περίμενε 100 χρόνια, μήπως κάποια Σύνοδος ἀποφασίσει τὴν καταδίκη τῆς αἱρέσεως (ὅπως συμβαίνει σήμερα μὲ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ). 

Τὸ αὐτὸ προέτρεπε νὰ κάνουν καὶ οἱ ἄλλοι.