.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Η διδασκαλία του Αγίου Νικοδήμου περί της αιρέσεως του παπσιμού



Ο Όσιος Πατήρ ημών Νικόδημος ο Αγιορείτης ο Νάξιος, ο εξαίρετος και σοφώτατος αυτός Μοναχός, ο οποίος υπήρξε κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας υψηλό υπόδειγμα μοναχικής αγιότητος και κορωνίδα της μορφωτικής συμβολής και της πολυποικίλου και ευρυτάτης συγγραφικής επιδόσεως του ορθοδόξου μοναχισμού, γεννήθηκε στη νήσο Νάξο των Κυκλάδων το 1749. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Νικόλαος Καλλιβούρτσης.

Έχοντας εκ νεαράς ηλικίας την μεγάλη κλίση προς τον μοναχικό βίο, αφού εκπαιδεύθηκε καταλλήλως από οσίους άνδρες, κατέληξε στο Άγιον Όρος, στην Ιερά Μονή του Διονυσίου, όπου εκάρη Μοναχός και έλαβε το όνομα Νικόδημος. 

Εκεί επεδόθη στη συγγραφή παμπόλλων θαυμασίων και ψυχοφελεστάτων συγγραμμάτων. Αφού έζησε βίο θεάρεστο, εξεδήμησε εις Κύριον την 14ην Ιουλίου 1809.

Η πληθώρα των έργων, που συνέγραψε και εξέδωσε, τον κατατάσσει μεταξύ των πολυγραφωτάτων διδασκάλων της Ορθοδόξου Θεολογίας και ηθικής, όπως επίσης και της εκκλησιαστικής υμνολογίας, της αγιολογίας και του κανονικού δικαίου.

Τα πολυπληθή έργα του συνετέλεσαν και συντελούν πάντοτε σε ψυχική ωφέλεια, σε ηθική τόνωση και σε πνευματική μεταρσίωση˙ σε κατάνυξη προς μίμηση Χριστού και προς επιστροφή και μετάνοια˙ σε πνευματική άσκηση για τελειοποίηση˙ σε πραγματικά πνευματικά γυμνάσματα, ώστε να ακολουθήσουμε τον δρόμο της πνευματικής δράσεως προς άνοδο.

Τα έργα του εν συνόψει είναι τα εξής:

α) «Φιλοκαλία», β) «Ευεργετινός», γ) «Περί συνεχούς Μεταλήψεως», δ) «Αλφαβηταλφάβητος», ε) «Συμβουλευτικόν Εγχειρίδιον», στ) «Άπαντα Συμεών του Νέου Θεολόγου», ζ) «Εξομολογητάριον», η) «Αόρατος Πόλεμος», θ) «Νέον Μαρτυρολόγιον», ι) «Πνευματικά Γυμνάσματα», ια) «Νέον Εκλόγιον», ιβ)«Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά τα σωζόμενα», ιγ) «Πηδάλιον», ιδ) «Εγκώμια Επιταφίου», ιε) «Νέον Θεοτοκάριον», ιστ) «Χρηστοήθεια των Χριστιανών», ιζ) «Ευχολόγιον», ιη)«Ερμηνεία των Καθολικών Επιστολών», ιθ)«Ερμηνεία των Επιστολών του Αποστόλου Παύλου», κ) «Ερμηνεία ε[ις τούς ΡΝ΄ Ψαλμούς του προφητάνακτος Δαβίδ», κα) «Κήπος Χαρίτων», κβ) «Βίβλος Βαρσανουφίου», κγ) «Υπομνήματα Αγίων Ανδρών Αγιορειτών», κδ) «Νέος Συναξαριστής», κε) «Ομολογία της εαυτού Πίστεως», κστ) «Εορτοδρόμιον», κζ) «Νέα Κλίμαξ» κ.α.[1]

Ο Όσιος Πατήρ ημών Νικόδημος αναγνωρίσθηκε επισήμως τον Ιανουάριο του 1995 κατατασσόμενος στη χορεία των Οσίων υπό της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχικού Θρόνου, η οποία προσηκόντως εξετίμησε «την πάγκοινον αγιορειτικήν ομολογίαν περί της έργω μεμαρτυρημένης και εκ των συγγραφών αυτού βεβαιωμένης βαθείας πίστεως, πλήρους ταπεινώσεως και αξιομιμήτου βιοτής» και εντάχθηκε στο Συναξάριο των Αγίων και Οσίων ανδρών της Εκκλησίας, όπως πολλοί άλλοι νεομάρτυρες και Όσιοι.

Η Εκκλησία ανέδειξε πολλούς νέους Αγίους και για να έχουμε πλήρη επίγνωση της εννοίας, η οποία αποδίδεται στη λέξη «νέοι Άγιοι», τονίζουμε ότι μόνο χρονολογικώς κατατάσσουμε τους Αγίους σε «παλαιούς» και «νέους»˙ «παλαιοί» ονομάζονται οι Άγιοι, που μαρτύρησαν από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια μέχρι πριν την Τουρκοκρατία, (1ος - α΄μισό 15ου αιώ.) ενώ «νέοι» ονομάζονται οι Άγιοι, που μαρτύρησαν από την περίοδο της Τουρκοκρατίας (β΄ μισό 15ου αιώ.) και επέκεινα. Με την έννοια, όμως, της διαβαθμίσεως η Εκκλησία διδάσκει ότι οι Άγιοι όλων των εποχών είναι ίσοι απέναντι του Θεού και κατατάσσονται στους ουρανίους χορούς των Αποστόλων ή Μαρτύρων ή Προφητών ή Ιεραρχών ή Οσίων ή Δικαίων ανάλογα με την πίστη και τη ζωή τους. 
Αλλά, επειδή κάποιοι ενίοτε δεν παραδέχονται ότι υπάρχουν άγιοι πάντοτε στον κόσμο είναι χρήσιμο να παρατηρήσουμε τα εξής :

Άγιοι καθίστανται όσοι ζουν Χάριτι Θεού κατά Θεόν, όσοι, δηλαδή, εν ζωή πολιτεύονται με Ορθοδοξία και Ορθοπραξία και μετά θάνατον αφθαρτίζονται, μυροβλύζουν και θαυματουργούν. Καθόλου δεν έχουν τεθεί χρονικά όρια για την εμφάνιση των Αγίων, γιατί το ίδιο το Πνεύμα το Άγιον δεν έχει όρια ως Θεός και γιατί οι Άγιοι αποτελούν τον καρπό της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος και την επιβεβαίωσή Του. Αφού το Πνεύμα το Άγιον δεν έπαυσε να υπάρχει, αλλά θα παραμένει «έως της συντελείας του αιώνος», κατ’ αντιστοιχίαν ούτε οι Άγιοι έπαυσαν να υπάρχουν, αλλά υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε. Η Μία, Αγία, Καθολική, Αποστολική, Ορθόδοξος Εκκλησία είναι μία «μηχανή» - ας μας επιτραπεί ο όρος - παραγωγής Αγίων. Στην Ορθόδοξο Εκκλησία τους Αγίους τους αναδεικνύει ο Θεός και η συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας, σε αντίθεση με την αίρεση του Παπισμού, όπου εκεί τους ανακηρύττει ένας κτιστός, ατελής, υπερήφανος και αμετανόητος άνθρωπος, ο αιρετικός Πάπας[2].

Ο Όσιος Νικόδημος, ως Πατήρ της Εκκλησίας και ως κατεξοχήν φορεύς του θεολογικού πνεύματος, δεν έλεγε τίποτα δικό του, τόσο επί των δογματικών ζητημάτων όσο και επί των πνευματικών. Δεν έπρεπε και δεν μπορούσε να πει δικά του πράγματα. Του αρκούσε η οικείωση του απεράντου θεολογικού θησαυρού και η βίωση της ζωής των θείων Πατέρων. Αφού απέμαξε πολλές γνώσεις από τους Πατερικούς θησαυρούς και εναρμόνισε την αγία ζωή του με αυτή των Πατέρων, διδάχθηκε κι αυτός από το ίδιο Πνεύμα, από το οποίο διδάχθηκαν και οι Πατέρες. Έγινε διδακτός Θεού και αυθεντικός Θεολόγος, δηλαδή θεόπτης και έπασχε τα θεία. Τότε οι γνώσεις έγιναν κτήμα του και ο νους του δεν είχε περιθώρια να παράγει κάτι νέο, αφ’ ενός μεν διότι έβλεπε και κατανοούσε το ασφαλές, το έγκυρο και το αλάνθαστο της Πατερικής σοφίας, αφού αυτή αποτελεί αγιοπνευματικό καρπό, αφ’ ετέρου δε εξαιτίας της άκρας και υψοποιού ταπεινώσεώς του. Έτσι, συνετώς και ταπεινώς φρονών, καταφεύγει διαρκώς στους Πατέρες και με τον τρόπο αυτό τα έργα του αποτελούν την συμπύκνωση των προγενεστέρων Πατέρων.

Σ’ αυτή την κατάσταση βρισκόταν ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, επικαλούμενος πάντοτε τους Πατέρες, ενώ αυτός ήταν όλος εκτός κόσμου και εντός της θεωρίας του Θεού.

Μεγίστη, επίσης, υπήρξε η συμβολή του και στην πνευματική ανόρθωση του Γένους στην κρίσιμη τότε εποχή της Τουρκοκρατίας, αφού αναδείχθηκε ο μοναδικός εκλαϊκευτής της Ορθοδόξου Θεολογίας σε όλους τους επιμέρους τομείς της˙ ασκητική, θεωρητική, μυστική, λειτουργική, ηθική, φιλολογία, υμνολογία, δογματική, Κανονικό Δίκαιο και εξομολογητική[3]. 

Δικαίως, λοιπόν, τιμάται ο Όσιος Πατήρ ημών Νικόδημος, όπως οι μεγάλοι Άγιοι της αρχαίας Εκκλησίας και αποτελεί, όπως εκείνοι, καύχημα της Ορθοδοξίας. Δείγμα της ευαρεστήσεως του Αγίου Τριαδικού Θεού προς το πρόσωπό του είναι και η αφθαρσία της Τιμίας Κάρας του, η οποία βρίσκεται αποτεθησαυρισμένη στο κελλί των Σκουρταίων στις Καρυαίς του Αγίου Όρους.

Ας μας επιτραπεί στη συνέχεια να αντλήσουμε σήμερα λίγο «ύδωρ ζων» από την αγιοπνευματική πηγή του Οσίου Νικοδήμου και να λάβουμε μία γεύση αυτής της άνωθεν κατερχομένης σοφίας, αναφερόμενοι συνοπτικά σ’ ένα πολύ επίκαιρο και καυτό θέμα ˙ «Η αίρεση του παπισμού κατά τον Όσιο Νικόδημο», δεδομένου ότι στις αποκαλυπτικές και έσχατες αυτές ημέρες, που ζούμε, η Αγία Ορθοδοξία, ακόμη κι εδώ στην αγιοτόκο και ηρωοτόκο Ορθόδοξη Ελλάδα μας, υφίσταται καίρια πλήγματα από την παναίρεση του Οικουμενισμού, ο οποίος προωθείται από Ορθοδόξους λαϊκούς θεολόγους και από Ορθοδόξους κληρικούς, ιερείς, αρχιμανδρίτες, επισκόπους, αρχιεπισκόπους και πατριάρχες, οι οποίοι κανονικά πρέπει να ονομάζονται οικουμενιστές και οι οποίοι θέλουν να υποτάξουν την Ορθοδοξία στην αίρεση του Παπισμού. Γι’ αυτό και τελευταία γίνεται πολύς λόγος για την «ένωση των Εκκλησιών» χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψιν οι τεράστιες και ανυπέρβλητες δογματικές διαφορές, αν και ο όρος αυτός είναι θεολογικά αδόκιμος, αφού η Μία, Αγία, Καθολική, Αποστολική, Ορθόδοξος Εκκλησία ποτέ δεν διασπάσθηκε, για να ενωθεί τώρα, αλλά οι Παπικοί και όλοι οι αιρετικοί, παραχαράττοντας την άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστη, αποσχίσθηκαν από την Ορθόδοξο Εκκλησία και τοποθέτησαν τον εαυτό τους εκτός αυτής και βεβαίως δεν αποτελούν Εκκλησίες, αλλά αιρετικές παρασυναγωγές.

Ποιά είναι, λοιπόν, η θέση του Οσίου Νικοδήμου έναντι του Παπισμού και των Λατίνων ή Φράγκων;

Ο Όσιος Νικόδημος, πρωταγωνιστής του κινήματος των Κολλυβάδων, ανανέωσε την θεολογία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά μαζί με τους άλλους Αγίους Κολλυβάδες (Άγιο Αθανάσιο Πάριο και Άγιο Μακάριο Κορίνθου) τον 180 αιώ., μόνο και μόνο για να μη περάσει ο επικινδύνως εισαγόμενος τότε δυτικός Διαφωτισμός ή μάλλον σκοταδισμός και εργάσθηκε για να αποτραπούν εξ ίσου τόσο οι εξισλαμισμοί όσο και οι εκλατινισμοί. Ο μακαριστός Αγιορείτης Γέροντας, μεγάλος θεολόγος και ομολογητής των καιρών μας, μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης στην κλασική και μοναδική για την πληρότητά της μονογραφία «Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης˙ ο βίος και τα έργα του», γράφει σχετικώς: «Ο Άγιος Πατήρ γινώσκων και εξ ιδίας πείρας εκ της κατ’ ανάγκην αναστροφής του εν Νάξω, ποίον κίνδυνον διέτρεχον οι Ορθόδοξοι εκ του προσυλητισμού των, γράφει ταύτα : ‘...οι Ορθόδοξοι εκείνοι όπου συναναστρέφονται με τους Λατίνους και ακούουν τας ψευδολογίας των και τα άλλα απατηλά τους λόγια, δύνανται να ωφεληθούν μεγάλως εις αυτήν την πίστιν και την ευσέβειαν, το κεφάλαιον των καλών, από τον ενταύθα βίον του θείου Μελετίου του Ομολογητού, διατί θέλουν καταλάβει εξ αυτού, πόσον μισητή και βλάσφημος είναι η τούτων αίρεσις, ώστε οπού ο ίδιος ο Θεός έδειξεν εις έλεγχον αυτών και κατηγορίαν μεγάλα και αναντίρρητα θαύματα, τα οποία ο φιλευσεβής αναγνώστης πρέπει να αναγινώσκη, διά να γνωρίζη το φως της ιδικής μας Ορθοδοξίας και το σκότος της εκείνων κακοδόξου αιρέσεως...»[4].

Σε άλλο σημείο παραθέτει ο μακαριστός μοναχός Θεόκλητος γράμμα του Οσίου Νικοδήμου προς τον πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄, που εφησύχαζε τότε στην Ι. Μ. Ιβήρων, σχετικά με την επιθυμία Λατίνου μοναχού να γίνει Ορθόδοξος, το οποίο έχει ως εξής : «Παναγιώτατε, Θειότατε και προσκυνητέ μου Αυθέντα και Δέσποτα και Οικουμενικέ Πατριάρχα. Ο του παρόντος διακομιστής, καταγόμενος εκ της Ουγγαρίας και βαπτισμένος ή μάλλον ειπείν, καταβαπτισμένος ων και μεμολυσμένος τω των Λατίνων μολύσματι, προσέρχεται δι’ εμού τη Παναγία Υμών Κορυφή, ζητών θερμώς, όπως βαπτισθή τω της καθ’ ημάς Ανατολικής του Χριστού Εκκλησίας ορθοδόξω βαπτίσματι. Παρακαλούμεν ουν αυτός και εγώ την χριστομίμητον και αποστολικήν καρδίαν υμών, ίνα διά διστίχου σας επιταγής αποστείλητε τον ρηθέντα αμόναχον και αμύητον μοναχόν, προς τον τη του Παντοκράτορος Μονή Βλάχον Παπα-Γρηγόριον τον πνευματικόν, ίνα εκείνος ως ομογενής και ομόγλωσσος μυήση και αναγεννήση αυτόν διά του καθ’ ημάς βαπτίσματος, όπως και αυτός και εγώ εκτενέστερον δεώμεθα του Θεού, ίνα μετά των άλλων σωτηριωδών καταθυμίων και πλοός αισίου απολαύση και προς τον Οικουμενικόν Αυτής θρόνον κατευοδωθείη και δράση του αγαθού μιμήματα εις κοινήν παντός του χριστεπωνύμου λαού ωφέλειαν. Ης και τας ευχάς εξαιτούμενος, μένω κηρυττόμενος. Ελάχιστος υμών δούλος, Νικόδημος»[5].

Βλέπουμε, λοιπόν, πώς αντιμετωπίζει ο Όσιος Νικόδημος «την μισητήν και βλάσφημον αίρεσιν των Λατίνων» και πώς αποκαλεί το βάπτισμα των Λατίνων μόλυσμα και μεμολυσμένους όσοι βαπτίσθηκαν μ’αυτό;

Για να μην υπάρχει πάντως καμμία αμφιβολία για το τί πίστευε ο Όσιος Νικόδημος για τους Λατίνους και για το βάπτισμά τους, μεταφέρουμε εδώ όσα σχετικά λέγει στο Πηδάλιο: «Όλη τούτη η θεωρία, όπου έως τώρα εκάμαμεν εδώ, δεν είναι περιττή, μάλιστα είναι αναγκαιοτάτη, απλώς μεν διά κάθε καιρόν, μάλιστα δε την σήμερον διά την μεγάλην λογοτριβήν και αμφισβήτησιν, όπου γίνεται διά το των Λατίνων βάπτισμα, όχι μοναχά αναμεταξύ ημών και των Λατίνων, αλλά και μεταξύ ημών και των Λατινοφρόνων. Λοιπόν, ακολουθούντες εις τα ειρημένα, επειδή ο τύπος του αποστολικού κανόνος το απαιτεί, λέγομεν ότι το των Λατίνων βάπτισμα είναι ψευδώνυμον βάπτισμα και διά τούτο, ούτε κατά τον λόγον της ακριβείας είναι δεκτόν, ούτε κατά τον λόγον της οικονομίας. Δεν είναι δεκτόν κατά τον λόγον της ακριβείας, α΄ διατί είναι αιρετικοί. Ότι δε οι Λατίνοι είναι αιρετικοί, δεν είναι καμμία χρεία επί του παρόντος να κάμωμεν καμμίαν απόδειξιν. Αυτό γάρ τούτο, όπου τόσον μίσος και τόσην αποστροφήν έχομεν ήδη τόσους αιώνας προς αυτούς είναι μία φανερά απόδειξις, ότι ως αιρετικούς τους βδελυττόμεθα, ότι λογής δηλαδή και τους Αρειανούς, ή Σαβελλιανούς, ή πνευματομάχους Μακεδονιανούς... β΄ οι Λατίνοι είναι αβάπτιστοι, διατί δεν φυλάττουσι τας τρεις καταδύσεις εις τον βαπτιζόμενον, καθώς άνωθεν η Ορθόδοξος Εκκλησία παρά των Αγίων Αποστόλων παρέλαβεν». 

Από αυτήν την τοποθέτηση προκύπτει ότι στην Ορθόδοξη Παράδοση τους αιρετικούς δεν τους τιμούμε και ότι ο πάπας και οι Λατίνοι είναι αβάπτιστοι και επομένως όχι μόνο κάποια εκκλησία δεν εκπροσωπούν, αλλά πρέπει να τους βάλλουμε στην τάξη των κατηχουμένων. Άρα χωρίς βάπτισμα ούτε Ιερωσύνη μπορούν να έχουν, ούτε αποστολική διαδοχή και ούτε να αποτελούν «αδελφή εκκλησία», όπως προσπαθούν να μας παραπλανήσουν μερικοί μεγαλόσχημοι οικουμενιστές.

Επισφραγιστική των ανωτέρω είναι και η κατωτέρω θέση του Οσίου Νικοδήμου, με την οποία αποσαφηνίζει τη στάση των ορθοδόξων έναντι των παπικών, όπως την βρίσκουμε στο «Εορτοδρόμιον», όπου ο Όσιος ερμηνεύει τον ιαμβικό κανόνα της Πεντηκοστής: «Τα κακόδοξα φρονήματα και τα παράνομα έθη των Λατίνων και των άλλων αιρετικών πρέπει να μισώμεν και να αποστρεφόμεθα˙ ει τι δε ευρίσκεται εν αυτοίς ορθώς έχον και υπό των Κανόνων των Ιερών Συνόδων βεβαιούμενον, τούτο δεν πρέπει να μισώμεν»[6]. 

Επίσης, βασικές και πάγιες θέσεις του Οσίου Νικοδήμου περί της αιρέσεως του Παπισμού είναι και οι εξής : Η ιερωσύνη τους λογίζεται ως μιαροσύνη και τα μυστήριά τους είναι κοινά και άμοιρα αγιαστικής Χάριτος, άρα άκυρα. Η προσθήκη της αιρέσεως του Filioque, δηλ. η και εκ του Υιού εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος είναι παράνομη και υπό ανάθεμα, και αποτελεί το πρώτο και έσχατο των κακών και το προκαταρκτικότατο αίτιο του σχίσματος. Όσον αφορά το Πάσχα οι Λατίνοι είναι σχισματικοί, επειδή εκαινοτόμησαν το πασχάλιο και το καλαντάριο και γι’ αυτό χωρίσθηκαν από την Εκκλησία. Τα πρωτεία και πρεσβεία του Ρώμης και το ειδικό προνόμιο εξουσίας στην καθόλου Εκκλησία, δηλ. το μοναρχικό και αναμάρτητο αξίωμα, δεν στηρίζονται πουθενά, παρά μόνο σε μύθους και θρύλους, όπως το θρυλούμενο θέσπισμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου προς τον Σίλβεστρο Ρώμης (ψευδοκωνσταντίνειες-ψευδοϊσιδώριες δωρεές.

Ο Όσιος αποκαλεί τον Πάπα Δίκερο Γίγα της Ρώμης, και μίξη άμικτη και τέρας αλλόκοτο την συγκέντρωση στο πρόσωπό του τόσο της κοσμικής όσο και της πνευματικής εξουσίας. Οι ιδιότητες του Πάπα ως εσχάτου κριτού της Εκκλησίας, ως αυθεντίας, ως μονάρχου, ως εκκλήτου όλης της οικουμένης, ως αναμαρτήτου και ως άκρου αρχιερέως είναι ψευδεπίπλαστες φαντασιοπληξίες και εδράζονται μόνο στην οφρύ και το γαυρίαμα του Πάπα. Η υποχρεωτική αγαμία του κλήρου αντιβαίνει στην ίδια την πράξη του Χριστού, που ευλόγησε τον γάμο, όσο και στα λεγόμενα του Αποστόλου Παύλου και των Ιερών Κανόνων. Η κατάντια των Παπικών και του Πάπα αποδεικνύεται και από την εξωτερική τους εμφάνιση, οι οποίοι, κουρεμένοι και ξυρισμένοι, μοιάζουν με καλούς γαμπρούς με την διαφορά ότι φορούν πετραχήλι και ωμόφορο, ενώ η παπαλήθρα, δηλ. η στρογγυλοειδής κουρά των τριχών της κορυφής της κεφαλής τους, παρομοιάζεται με πορνικό στέφανο. Η κατασκευή αγαλμάτων αντίκειται στην Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο και η ευχή αγιασμού, που διαβάζεται στις εικόνες είναι νεωτερικής παπικής και όχι ορθοδόξου προελεύσεως. Ο δίκερως Πάπας της Ρώμης πράττει αντίχριστα, όταν τυπώνει κάτω στο πόδι του τον Ζωοποιό Σταυρό και τον δίνει στους προσερχομένους να τον ασπάζονται. 

Οι Λατίνοι τρώνε πνικτά ή θηριάλωτα ή θνησιμαία και κρέας με αίμα και το χείριστο, μόνο αίμα, ενώ οι μοναχοί τους κρεωφαγούν. Οι Παπιστές σφάλλουν, επίσης, και σε λειτουργικά θέματα, όταν λειτουργούν δύο φορές την ίδια ημέρα, όταν χρησιμοποιούν άζυμα, όταν δεν θερμαίνουν το ζέον, όταν κοινωνούν τους πιστούς τους μόνο από το Σώμα του Χριστού, αλλά και όταν ισχυρίζονται ότι τα Τίμια Δώρα μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Χριστού με τα ιδρυτικά λόγια του Χριστού και όχι με την επίκληση του Αγίου Πνεύματος. Σφάλλουν, ακόμη, υποστηρίζοντας την ήδη γενομένη απόλαυση των αγαθών και κακών και αδίκως κατηγορούν την Ορθόδοξη Εκκλησία ότι είναι στείρα αγίων μετά το σχίσμα.

Στο σημείο αυτό αξίζει να παρατεθεί ένα περιστατικό σχετικά με τους αγώνες του Οσίου κατά των αιρετικών, όπως αυτό διασώζεται στο βίο του.
Καλέστηκε κάποτε ο Όσιος από την Ιερά Κοινότητα για να συζητήσει δογματικά θέματα με παπικούς, οι οποίοι είχαν έλθει γι’ αυτόν τον σκοπό στο Άγιον Όρος. Όπως πάντοτε, όμως, ο Όσιος ήταν ρακένδυτος και φορούσε τσαρούχια. Οι παπικοί προσεβλήθησαν και διαμαρτυρήθηκαν. Αφού δόθηκαν εξηγήσεις, άρχισε η συζήτηση. Οι παπικοί, κλονισθέντες από τον πλούτο και την δύναμη των λόγων του, ρώτησαν εάν υπάρχουν κι άλλοι στον Άθω όμοιοι με τον συνομιλητή τους. Και ο Όσιος Πατήρ τούς έδωσε την εξής απάντηση : «Είναι πλήθος, κι εγώ είμαι ο τελευταίος»[7].

Τέλος, κρίνεται πολύ αναγκαίο να παρατεθεί και η γνώμη του Οσίου Νικοδήμου σχετικά με το θέμα της μεταφράσεως των λειτουργικών κειμένων, ως αρνητική απάντηση στους υποστηρικτές αυτής. Σημειώνει, λοιπόν, ο Όσιος : «Φυλαχθείτε ακόμη, αδελφοί, και από τον λογισμό αυτόν, που βάζει σε κάποιους ο διάβολος και τους λέει ˙ εσύ είσαι αγράμματος και αμαθής και δεν καταλαβαίνεις εκείνα που λέγονται στην Εκκλησία. Και λοιπόν γιατί να πας στην Εκκλησία; Σας αποκρίνεται, αδελφοί, ένας αββάς στο «Γεροντικό» και σας λέει ότι αν και εσείς δεν καταλαβαίνετε εκείνα που λέγονται στην Εκκλησία, όμως ο διάβολος τα καταλαβαίνει και γι’ αυτό τρομάζει και φοβάται και φεύγει από σας. Αφήνω να λέω ότι και εσείς, αν και δεν καταλαβαίνετε όλα τα λόγια, που λέγονται στην Εκκλησία, αλλ’ όμως πολλά λόγια απ’ αυτά τα καταλαβαίνετε και με εκείνα ωφελείσθε. Προσθέτω δε κι αυτό, ότι αν εσείς συχνά πηγαίνετε στην Εκκλησία και ακούτε τα θεία λόγια, η συνέχεια εκείνη έχει να σας κάνει με τον καιρόν να καταλαβαίνετε εκείνα, που προηγουμένως δεν καταλαβαίνατε, όπως λέει ο Χρυσόστομος, διότι ο Θεός, βλέποντας την προθυμία σας, ανοίγει το νου σας και τον φωτίζει στο να τα καταλαβαίνει»[8]. 

Σήμερα, λοιπόν, που εορτάζουμε πανηγυρικώς την μνήμη αυτού του στύλου της Ορθοδοξίας, ας μιμηθούμε την σταθερά και ακλόνητο πίστη του Οσίου στα παραδεδομένα δόγματα της Ορθοδοξίας, ας είμαστε πλήρεις γνώστες των Ορθοδόξων δογμάτων, ασυμβίβαστοι σε κάθε νόθευση και παραχάραξή τους από τον οποιονδήποτε, έτσι ώστε, ακολουθώντας την πλούσια δογματική, λειτουργική, ασκητική, ησυχαστική, νηπτική, πατερική και ιεροκανονική θεολογία και παράδοση της Εκκλησίας μας, να έχουμε καλήν απολογίαν ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού, πρεσβείαις του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου.

Πρεσβ. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Νέου Φαλήρου Πειραιώς
Εν Πειραιεί 3-7-2012

[1] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ερμηνεία εις τας ΙΔ΄ επιστολάς του Αποστόλου Παύλου, τ. Α΄, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/νίκη 1989, σσ. 25-26.
[2] Του ιδίου, Πνευματικά Γυμνάσματα, εκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/νίκη 2004, σσ. 4-5.
[3] ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ, Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης˙ ο βίος και τα έργα του, εκδ. Παπαδημητρίου, Αθήνα 1990, σσ. 17-19.
[4] Ό.π., σ. 234. 
[5] ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ, Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης˙ ο βίος και τα έργα του, εκδ. Παπαδημητρίου, Αθήνα 1990, σ. 286. 
[6] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Εορτοδρόμιον ήτοι ερμηνεία εις τους ασματικούς κανόνας των Δεσποτικών και Θεομητορικών εορτών, τ. Γ΄, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/νίκη 1987, σ. 220.
[7] Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, εκδ. Ορθοδόξου Τύπου στη σειρά Βίοι Αγίων, Αθήνα 1993, σσ. 19-20.
[8] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Χρηστοήθεια των Χριστιανών˙ Λόγος ΙΒ’, εκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 1999, σ.305.

AΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ: Η ΖΗΖΙΟΥΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ (Βίντεο)




Στὸ βίντεο ποὺ ἀκολουθεῖ ἀκούγονται καὶ οἱ παρακάτω θέσεις:

Ὁ Ζηζιούλας ἔχει προσχωρήσει σὲ μιὰ Εὐνομιανική θεολογία.Δηλ. ἔχουμε μὰ ἐπαναφορὰ τῆς αἱρέσεως τοῦ Εὐνομίου, ὁ ὁποῖος ἦταν Ἀρειανιστής. Καὶ τί λέει αὐτὴ ἡ νέα θεολογία; Ὅτι στὴν πραγματικότητα τὸ κάθε Ἅγιο Πρόσωπο δρᾶ ἀνεξάρτητα, ἐνῶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέει: Ὅπου λέμε Ἅγιο Πνεῦμα, ἐννοοῦμε τὴν κοινὴ Ἁγιοτριαδικὴ ἐνέργεια. Ἄρα ἐδῶ ἔχουμε αἱρετικὴ Τριαδολογία.

Καὶ δυστυχῶς ἡ Ζηζιουλικὴ "θεολογία" διδάσκεται σὲ ὅλες τὶς θεολογικὲς σχολές, σὰν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία! Καὶ ἄρα, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, παραδόξως, σὲ κοινὸ κείμενο τῶν Γ.Ο.Χ. συναντᾶται πλήρη Ζηζιουλικὴ θεολογία! Γιατί; Γιατὶ αὐτοὶ ποὺ συγγράψανε τὸ κείμενο, εἶναι παιδιὰ αὐτῶν τῶν θεολογικῶν σχολῶν. Γιὰ νὰ καταλάβουμε πόσο ἔχει βαθύνει τὸ πρόβλημα καὶ σ' αὐτούς, ποὺ εἶναι ἀντι-Οἰκουμενιστές.



ΜΟΝΑΧΟΣ ΒΟΡ. ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΙΑΒΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ – ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ

Ο Άγγελος του Θεού Παπουλάκος δεν ήταν γνώστης βαθύς της αλάνθαστης ορθόδοξης Θεολογίας, αλλά είχε καταλάβει αμέσως μετά την απελευθέρωση και ίδρυση του Ελληνικού Ορθοδόξου Κράτους, ότι η δυτική Θεολογία ήταν λανθασμένης διανόησης και κακοδαιμονίας. 
Η Θεολογία της δύσης ενεθάρρυνε την ανθρωπιστική αλαζονεία και έφτιαχνε θεολογικές ρωγμές για να εισχωρήσουν εκεί τα αθεϊστικά ρεύματα και στη συνέχεια καλλιεργούσαν τους ανθρωποκεντρικούς ανθρωποκτόνους καρπούς του Βολταιρισμού, του Δαρβινισμού, του Κοραικισμού.

Την εποχή του 1833-1860 Εβραίοι εξ΄Ευρώπης χρησιμοποίησαν την Βαυαρική και Προτεσταντική στρατοκρατορία που εκμεταλλεύτηκε με σατανική μεθοδικότητα την διοικητική και οργανωτική κατάρρευση της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και του έθνους. Ο Παπουλάκος γνώριζε καλά, με Θεία φώτιση βέβαια, τον άξονα περιστροφής του γένους μας μετά την απελευθέρωση από την Τουρκοκρατία. Κατηγορώντας τον αδίστακτο πάπα που χρησιμοποιούσε όλα τα τυχοδιωκτικά μέσα, συγχρόνως προστάτευε τον Ελληνισμό από τα ύπουλα ευρωπαϊκά ρεύματα και συγκροτούσε τάχα το γένος στο χώρο της Ορθοδοξίας με αλλοθρήσκους και αιρετικούς Κυβερνήτες.

Ο Παπουλάκος λοιπόν αφού αρματώθηκε στο μοναστήρι του, με θεία φώτιση πήρε την απόφαση να συγκρουστεί με τους δυτικόφερτους δαίμονες κατά πρόσωπο, αψηφώντας τους κινδύνους των γραικύλων. Ο Παπουλάκος άρχισε τις περιοδείες του αψηφώντας τους κινδύνους και η ιεραποστολική του πορεία μέσα σε διάφορες περιοχές της Πελοποννήσου κράτησε αρκετούς μήνες. Ο Βασιλιάς Όθωνας είχε φοβηθεί τόσο πολύ από τα πύρινα κηρύγματα του, που αφυπνούσουν

και λιοντάροναν τον λαό, που έστειλε ολόκληρο στόλο και τρεις χιλιάδες στρατιώτες για να συλλάβουν ένα άοπλο χριστιανό επαναστάτη. Δεν το κατόρθωσαν με αυτή την περιβόητη εκστρατεία και χρησιμοποίησαν το σχέδιο της προδοσίας. Τον Ιούδα Παπαβασίλαρο και 6.000 αργύρια. Ο Παπουλάκος με δόλιο τρόπο έπεσε στα χέρια των αντίχριστων Παπικών-Βαυαρών. Δεν απέκαμε βέβαια ποτέ και μέσα από τα κελιά του στις φυλακές της Σαντορίνης και της Άνδρου έδινε τη δική του μάχη με όποιες δυνάμεις του είχαν απομείνει μιλώντας παντοτινά για την αλήθεια και χωρίς φόβο, για αυτό που ονόμαζε Χριστοβασιλεία επί της γης και του ουρανού.

Μετά τη δολοφονία του κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια, βλέπουμε να συμβαίνουν ταυτόσημα γεγονότα τόσο στην Ελλαδικό χώρο όσο και στην Αγγλοκρατούμενη πολιτεία των Ιονίων Νήσων.

Υποταγή της Ελλαδικής εκκλησίας στους Γραικύλους και τη Βαυαροκρατία, υποταγή των Ιονίων Νήσων στην Αγγλοκρατεία. Διασυρμός του Κλήρου εκεί, διασυρμός του Κλήρου εδώ. Ξένος ηγεμών εκεί, ξένος ηγεμών εδώ. Ανθελληνική φράγκικη παιδεία εκεί, ανθελληνική φράγκικη και εδώ. Τα ανθελληνικά σχολικά βιβλία της εποχής, η γελοιοποίηση του Κλήρου, η ανταρσία κατά των θεσμών, αθεϊστικά συμπτώματα, ακόμα και φράγκικο ημερολόγιο που επεβλήθη αργότερα, άρχισαν να δηλητηριάζουν τη ζωή του έθνους.

Έλεγε ο Μακρυγιάννης: «Μας έβγαλαν το τούρκικο φακιόλι και μας φόρεσαν την πάπικη τιάρα». Εναντίον αυτής της καταστάσεως εξεγέρθηκαν τα ασθενή και τα μωρά του κόσμου. Ο Κοσμάς φλαμιάτος, ο Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος (Παπουλάκος), ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, οι φιλοκαλικοί πατέρες, όπως ο Ιγνάτιος, καλόγερος του Μ. Σπηλαίου. Μπροστά σε αυτό το έγκλημα πήραν στο ταγάρι τους ένα κομμάτι κριθαρένιο ψωμί και άρχισαν τον αγώνα υπέρ πίστεως και πατρίδος.

Όταν λοιπόν τον Απρίλη του 1852 ξεψυχούσε ο Φλαμιάτος στις φυλακές μπουντρούμια του Ρίου, τότε φούντωσε δια του Χριστοφόρου Παπουλάκου (Παναγιωτόπουλου) το φιλοκαλικό κίνημα του Παπουλάκου- τα Παπουλικά- που η Ιερά Σύνοδος τον καταγγέλλει ως διαστροφέα της γνήσιας διδασκαλίας του Ευαγγελίου (τα ακούμε και σήμερα αυτά για τους λίγους μοναχούς που αντιστέκονται άχρι θανάτου έναντι των καινοτόμων οικουμενιστών). Ας μη μας φαίνεται παράξενο σήμερα μετά από 150 χρόνια πως έχει ξεπέσει σε ανάλογες ανορθόδοξες αποφάσεις και καταστάσεις η Κρατούσα Εκκλησία των Οικουμενιστών ρασοφόρων. Το Παπικό δηλητήριο έχει ποτίσει από τότε εις βάθος και τα πλέον υγειά κύτταρα της Εκκλησίας, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και κάποια που παραμένουν ανεπηρέαστα. Αυτά συμβαίνουν τον Μάιο του 1852.

Όταν ο Παπουλάκος αρχίζει περιοδείες στα διάφορα μέρη της Πελοποννήσου με στόχο τον καθολικό Βασιλέα Όθωνα και την προτεστάντισσα Βασίλισσα Αμαλία. Έλεγε συχνά: «Ότι υπάρχουν δύο λογιών γράμματα, το θεοτικά και τα άθεα. Τα άθεα γράμματα είναι ρίζα κάθε συμφοράς χριστιανοί μου. Μιλιούνια άνθρωποι – Έλληνες και μη πλανήθηκαν από αυτή την ξεγελάστρα μάθηση και ακούμπησαν επάνω της για να κοιμηθούν ξέγνοιαστοι. Δεν το κατάφεραν όμως, αλλά ούτε και

θα το καταφέρουν, έλεγε. Τέτοια γνώση είναι καρπός της περηφάνειας που είναι το πιο θανάσιμο κρίμα, είναι το ψήλωμα του νου, είναι κατάρα Θεού που στέλνει ολόισα στην κόλαση».

Μήπως και σήμερα δεν συμβαίνει το ίδιο αδερφοί μου; Αυτοί πάνε να μας αποκόψουν από το Χριστό και να μας ρίξουν στην σκλαβιά άλλων αφεντάδων που είναι δαιμονισμένοι.

Ο Αντιβασιλέας του Όθωνα Μάουερ κάλεσε κοντά του τον φαρμακίδη ο οποίος είχε εμπεδωθεί στην Κοραική Θεολογία. Ήταν κληρικός και είχε ασχοληθεί με την δογματική θεολογία του Θεοφάνους Προκοποβικίου. Ο Θεοφάνης Προκόποβιτς περιφρονούσε τον κλήρο και δεν έκρυβε την αποστροφή του για το τυπικό της λατρείας, τα θαύματα, τον ασκητισμό και την ιεραρχία. Ο Μάουερ δεν μπορούσε να επιλέξει συγγενέστερο ομοϊδεάτη για οδηγό στην θεολογική του διδασκαλία. Από την Αίγινα που ήταν τον καλεί στην πρωτεύουσα ο Μάουερ ως συνεργάτη για την Θεολογική στήριξη και πρακτική εμπέδωση μιας μεταρρύθμισης της Ελληνικής Εκκλησίας.

α) Τη δημιουργία μιας εθνικής κρατικής εκκλησίας αυτοκέφαλης και αποσπασμένη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως.

Β) Την κατάλυση της επιρροής που ασκούσε ο μοναχισμός στην παράδοση και λαϊκή ευσέβεια και

γ) Την θεμελίωση μιας εκσυγχρονισμένης θεολογικής παιδείας προσαρμοσμένης στα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Τον Ιούνιο του 1833 όλοι οι επίσκοποι του Ελλαδικού χώρου και οι πρόσφυγες από τις Τουρκοκρατούμενες περιοχές, 22 τον αριθμό, συνεδρίασαν για οκτώ ώρες με γραμματέα τον Φαρμακίδη- πρακτικά δεν κρατήθηκαν-, ελάχιστοι έφεραν αντιρρήσεις γιατί υπήρχε κλίμα συγκεκαλυμένης τρομοκρατίας. Το απόγευμα της ίδιας μέρας υπογράφτηκε από όλους έγκριση των προτάσεων της επιτροπής με ελάχιστες τροποποιήσεις. Ο Μάουερ και ο Φαρμακίδης, είχαν θριαμβεύσει. Ο καταστατικός χάρτης της Εκκλησίας ήταν έτοιμος και δημοσιεύτηκε με Βασιλικό Διάταγμα 23 Ιουνίου 1833. Η Ελληνική Εκκλησία γίνεται αυτοκέφαλος αποσχισθείσα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο τότε ορθοφρονούσε.

Μετά την απόσχιση της Ελλαδικής Εκκλησίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1833, έχασε όλα τα προνόμια και δικαιώματα που είχε επί Τουρκοκρατίας και επί Βαυαροκρατίας κατέστη δούλη και αιχμάλωτη των ξένων.

Οι Τούρκοι είχαν αναγνωρίσει σε αυτήν δικαιώματα νομίμου κυριαρχίας. Μετά το 1833 η εξαρτώμενη από τον Βασιλέα Όθωνα Ελλαδική Εκκλησία περιήλθε στα Βαυαρικά χέρια και ο Καίσαρας Όθωνας πήρε ακόμη και αυτό που ανήκει στο Θεό (Ματθ. 21-22) και έτσι έγινε σωματείο. Ψυχρότης και αδιαφορία για την ευσέβεια. Σε γενικές γραμμές η Εκκλησία βρέθηκε αποκομμένη από τον φυσικό της χώρο, το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τα πολιτικά ήθη εγένεντο και κάθε μέρα ελεεινά.

Αλογιστία προς τους ανθρώπους, αυθάδεια, ασχημοσύνη προς τους γεννήτορας και πρεσβυτέρους και σοφότερους, απαγωγές συγγενών, απιστίες, κακουργίες, ομότης στους πάσχοντες.

Ο Πατριάρχης Κωνσταντίνος ο Α΄ αποκάλυψε στον Καλλέργη ότι είχε πάρει απόφαση να αφορίσει την Εκκλησία της Ελλάδος αλλά εμποδίσθηκε από την Ρωσία. Η Ελλάδα έγινε πεδίο σύγκρουσης των Μεγάλων Δυνάμεων, Άγγλων και Ρώσων. Μεγάλο ρόλο έπαιξαν ο πράκτορας των Δυτικών Μάουερ και ο συνεργάτης του Κοραή Θ. Φαρμακίδης. Ο Μάουερ απειργάσθη την αποδιοργάνωση της Εκκλησίας και ο Φαρμακίδης έπαιρνε δικτατορικά από την διορισμένη Ιερά Σύνοδο τις αποφάσεις που ήθελαν οι παπικοί και προτεστάντες.

Στις 25 Σεπτεμβρίου 1837 με βασιλικό διάταγμα διατάσσεται το κλείσιμο των Μοναστηριών. Το υποχρεωτικό αποσχηματισμό όλων των μοναζουσών που ήταν κάτω από 40 ετών. Την δέσμευση της κτηματικής περιουσίας των ιερών σκευών λατρείας, των εικόνων, βιβλίων, επίπλων κ.λ.π. Η εφαρμογή του διατάγματος ανετίθετο στους νομάρχες. Από τα ανδρικά μοναστήρια διαλύθηκαν 412 και από τα 18 γυναικεία έμειναν μόνο 3. Άθικτα έμειναν τα Ρωμαιοκαθολικά.

Δεν έφταναν όλα αυτά στην εικοσαετία 1830- 1850 παρατηρείται πραγματική παντοδυναμία των προτεσταντών μισσιοναρίων στο χώρο της παιδείας, τόσο στην ελεύθερη Ελλάδα όσο και στα Επτάνησα. Η μισσιονάριοι των Βαυαρών πήραν στα χέρια τους όλη την Ελληνική παιδεία διορίζοντας τον Κorck Διευθυντή και Επιθεωρητή όλων γενικά των Σχολείων του Κράτους. Επικρατεί χάος και στην παιδεία.

Στην εποχή του ο Μακρυγιάννης προσθέτει: «Ήφεραν οι φωτισμένοι άνθρωποι της Ευρώπης το κοπάδι για να κόψουν τους άγριους Έλληνες. Έπρεπε ο Βασιλέας της Μπαυαρίας να κόψει το κεφάλι του Τούρκου. Οι Τούρκοι δεν πείραξαν ούτε πέτρα από τα μοναστήρια.

Βλέποντας ο Χριστόφορος Παπουλάκος αυτή την άλωση της πίστεως μας άφησε το ασκητήριο και ρίχνεται στον αγώνα του κηρύγματος υπερ της αληθείας του Ευαγγελίου. Το κήρυγμά του είχε κάτι από το κήρυγμα των αλιέων της Γαλιλαίας. Είχε Πνεύμα Άγιον παρόμοιο με το κήρυγμα του Αιτωλού. Το θέλημα του Θεού κήρυττε. Πρόσωπο ανθρώπου δεν ελάμβανε υπόψη του. Οι τρανοί της γης δεν ηδύναντο να τον πτοήσουν. Είχε λάβει την μεγάλη απόφαση να μαρτυρήσει υπέρ της αληθείας μιμούμενος τον Θεάνθρωπο.

Ας παραλληλίσουμε τα τότε τεκτενόμενα με τη σημερινή εποχή θα καταλάβουμε γιατί υφιστάμεθα την ίδια σκλαβιά και προδοσία από τους γενίτσαρους Έλληνες που μας διαφεντεύουν.

Εύχομαι να αναδείξει ο Θεός και νέους Παπουλάκους και Αγιο Κοσμάδες να λυτρώσουν τούτο το δύσμερο γένος που πάντοτε προδομένο χαροπαλεύει να κρατήσει την πίστη του για να μη χαθεί και σαν έθνος. Και τώρα πνέει τα λοίσθια. Αλλά την τελευταία λέξη γι΄αυτό το γένος την έχει ο Χριστός που μας αγαπάει

περισσότερο (επειδή ανταποδώσαμε αυτή την αγάπη Του, με τα αμέτρητα εκατομμύρια μαρτύρων και ομολογητών) από τους άλλους Ευρωπαίους που τόσο εύκολα αντικατέστησαν την Ορθοδοξία με τον ευδαιμονισμό και τον Ορθολογισμό.

Απάντηση στον π. Πέτρο Χίρς για τον άγιο Σεραφείμ Ρόουζ από το Ν, Χειλαδάκη



Τελευταία ο γνωστός πατήρ, Πήτερ Χιρς, επικαλέστηκε τον Αμερικανό Άγιο, Σεραφείμ Ρόουζ, για να υποτίθεται νουθετήσει τους αντιοικουμενιστές να μην προχωρήσουν σε «άτοπες» ενέργειες παρά του ότι τη θύελλα του Οικουμενισμού ήδη σαρώνει τα πάντα, ενώ αρχίζουν οι διώξεις αντιοικουμενιστών κληρικών που μας πάνε σε παλαιότερες σκοτεινές εποχές.

Θα ήθελα μονό αφού του ευχηθώ Καλά Χριστούγεννα, να του θυμίσω το άρθρο μου που έγραψα στις 20 Ιουνίου 2016 με τον χαρακτηριστικό τίτλο:
«Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ».

«Ένας από τους μεγαλύτερους αγίους της σύγχρονης εποχής είναι ο Αμερικανός Σεραφείμ Ρόουζ, (+1982) που ασχολήθηκε εκτενώς αλλά και προφήτεψε από την δεκαετία του εβδομήντα την σημερινή θρησκευτική αποστασία της Ορθοδοξίας.

Στο δεύτερο τόμο της βιογραφίας του που συνέγραψε ο σύντροφος του, ιερομόναχος Δαμασκηνός, κάνει εκτενή αναφορά για την εποχή εκείνη που ήδη είχαν αρχίσει να γίνονται ορατές οι οικουμενιστικές παρεκτροπές και η θρησκευτική αποστασία με επίκεντρο τον Πατριάρχη Αθηναγόρα, που πρώτος άνοιξε τις πύλες της αποστασίας και όπως τονίζει ο Σεραφείμ Ρόουζ, τις πύλες για την εποχή του Αντίχριστου.

Όπως αναφέρει ο άγιος, η λέξη Οικουμένη είχε χρησιμοποιηθεί για να βεβαιώσει ότι η πληρότητα και η καθαρότητα της αλήθειας απευθύνονταν σε όλους τους ανθρώπους. 
Όμως στην σύγχρονη εποχή η έννοια αυτή αντιστράφηκε και αλλοιώθηκε, (Οικουμενισμός), χάριν της φαινομενικής ένωσης με τους μη Ορθοδόξους. Αυτό στην πραγματικότητα, όπως τονίζει χαρακτηριστικά ο άγιος Σεραφείμ Ρόουζ, αποτελεί την προετοιμασία για την ένωση του κόσμου με τον Αντίχριστο, εξέλιξη για την οποία με σαφήνεια είχαν επισημάνει και κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου οι άγιοι Πατέρες.

Ο Σεραφείμ Ρόουζ κάνει εκτενή αφορά στον πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Αθηναγόρα, με τα γεγονότα του 1965 όταν ήρε το ανάθεμα του Πάπα και αναφέρει τις τότε σκανδαλώδεις δηλώσεις του στενού συνεργάτη του Πατριάρχη, Αρχιεπισκόπου Θυάτειρων και Μεγάλης Βρετανίας, Αθηναγόρα Κοκκινάκη, ότι, «το σχίσμα του 1054 το οποίος διαχώρισε την Ορθόδοξη από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν ισχύει πλέον. 
Σβήστηκε από την ιστορική πορεία και την ζωή των δυο εκκλησιών με την αμοιβαία συμφωνία και τις υπογραφές του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρα του Α και του Πατριάρχου της Δυτικής Εκκλησίας Πάπα Παύλου του Στ΄».

Τον Δεκέμβριο του 1968 ο Πατριάρχης Αθηναγόρας ανακοίνωνε ότι έβαλε το όνομα του Πάπα Παύλου του Στ΄ στα Δίπτυχα, που σημαίνει ότι ο Πάπας ήταν σε κοινωνία με την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Σε αυτό το σημείο ο άγιος Σεραφείμ Ρόουζ επαινεί με θερμά λόγια τους πρώτους Ιεράρχες που αντιτάχτηκαν σε αυτή την διαβολική παρεκτροπή, τον τότε Αρχιεπίσκοπο Ελλάδας, Χρυσόστομο, τον αρχιμανδρίτη Φιλόθεο Ζερβάκο, (που ακόμα περιμένει την αγιοποίηση του) και το Σέρβο θεολόγο, Ιουστίνο Πόποβιτς.

Ο άγιος Σεραφείμ Ρόουζ επισημαίνει πολύ χαρακτηριστικά ότι αυτή η κίνηση του Πατριάρχη ήταν η επίσημη έναρξη της έλευσης της Νέας Εποχής του Αντίχριστου και όλοι αυτοί, όπως γίνεται και σήμερα, υπηρετούν ακριβώς αυτήν την Νέα Εποχή, δηλαδή την εποχή του Αντίχριστου και της επικράτησης του Διαβόλου.

Σε ένα άλλο σημείο του δευτέρου τόμου ο Σεραφείμ αναφέρεται για τις εξελίξεις σαν να ζει στο σήμερα και στις θέσεις των Οικουμενιστών.

Η Ορθοδοξία, λέει ο άγιος, δεν αλλάζει από την μια μέρα στην άλλη ή από τον ένα αιώνα στον άλλο για να συμβαδίζει με τον εκσυγχρονισμό. Εξετάζοντας τον προτεσταντικό και τον ρωμαιοκαθολικό κόσμο μπορούμε να δούμε ότι ορισμένα πνευματικά κείμενα γίνονται ανεπίκαιρα, (μη σύγχρονα). 

Μερικές φόρες επιστρέφουν πάλι στη επικαιρότητα, μερικές φόρες αποσύρονται. Είναι προφανές ότι συνδέονται με τα κοσμικά πράγματα, ότι απευθύνονται στους σύγχρονους ανθρώπους, ή μάλλον στο πνεύμα της εποχής. 

Αυτό δεν συμβαίνει με τα ορθόδοξα κείμενα που είναι διαχρονικά και αιώνια θεόπνευστα. Μόλις αποκτήσουμε ολόκληρη την ορθόδοξη χριστιανική οπτική, την απλή χριστιανική οπτική που έχει παραδοθεί από τον Χριστό στους Αποστόλους, τότε όλα γίνονται σύγχρονα από μόνα τους.

Αν διαβάσετε αναφέρει ο άγιος, τον Άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο, θα δείτε ότι οι συνθήκες στις οποίες αναφέρεται είναι λίγο διαφορετικές από τις σημερινές αλλά μιλά με αμεσότητα σαν να ζει στο σήμερα, χρησιμοποιεί την ίδια σκέψη, έχει τους ίδιους πειρασμούς και τις ίδιες πτώσεις και δεν υπάρχει τίποτα το «ξένο» σε αυτόν από την σύγχρονη εποχή παρά του ότι έζησε αιώνες πριν. 
Το ίδιο ισχύει με τους άλλους Πατέρες. Όλοι μιλούν την ίδια γλώσσα, μια γλώσσα διαχρονική σαν να απευθύνονται στη εποχή μας.

Είναι τέλος χαρακτηριστικό ότι ο άγιος παραθέτει τις παρακάτω δυο βιβλικές παραπομπές για να παρουσιάσει τη σημερινή Οικουμενιστική παρεκτροπή:

Β Τιμ. 4,3 "ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν",

Β Τιμ. 4,3: Διότι θα έλθη καιρός, που οι άνθρωποι δεν θα ανέχωνται την υγιά και αγίαν διδασκαλίαν, αλλά σύμφωνα με τας κλίσεις και τας επιθυμίας της αμαρτωλής καρδίας των θα επισωρεύουν στον εαυτόν τους ποικίλους ψευδοδιδασκάλους, ώστε να ακούουν από αυτούς διάφορα και παράδοξα, που θα τέρπουν τα αυτιά των.

Ματθαιον 24:24: "ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς".

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

ΑΥΤΗ Η ΠΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΕΣΤΗΡΙΞΕ

Αυτή η πίστης των ορθόδοξων την Οικουμένη εστήριξε. Μοναχός Μονής Βορ. Δυτικής Ελλάδος

Αγαπημένη μου Ορθοδοξία δεν θα σε αρνηθώ ποτέ.

Ποτίστηκες και άνθισες με αίμα και δάκρυα, πώς να σιγήσω!

Στις μέρες αυτές τις πονηρές το αίμα μου θα χύσω.

Θα σε δοξάσω σε φίλους και εχθρούς και δεν θα κάνω πίσω.

Τα βιβλία της Κ. Διαθήκης άρχισαν να γράφονται είκοσι χρόνια μετά την Ανάσταση του Κυρίου και την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, το δε τελευταίο από αυτά γράφτηκε το 90 μ.χ. Έως ότου γραφούν όλα τα βιβλία της Κ. Διαθήκης, η διδασκαλία του Κυρίου και των Αποστόλων παρεδίδετο από στόμα σε στόμα προφορικώς.

Όπως γράφει ο απόστολος Ιωάννης: «υπάρχουν και άλλα πολλά όσα εποίησε ο Ιησούς τα οποία εάν εγράφοντο θα εχρειάζοντο βιβλία που σε έκταση θα κάλυπταν τον κόσμο όλο» (Ιωάν. Κα΄25).

Σαφώς ο Απόστολος Παύλος γράφει προς τους χριστιανούς τα εξής: «Στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις ως εδίδαξαν είτε δια λόγου (προφορικώς) είτε δια επιστολής (γραπτώς)» Β΄Θεσσαλ. β΄15.

Ο Μέγας Βασίλειος λέει: «Των εν τη Εκκλησία πεφυλαγμένων δογμάτων και κηρυγμάτων τα μεν εκ της εγγράφου διδασκαλίας έχομεν (δηλ. εκ της Αγίας

Γραφής), τα δε εκ της των Αποστόλων παραδόσεως διαδοθέντα ημίν εν Μυστηρίω παραδεξόμεθα, όπερ αμφότερα την ιδίαν ισχύν έχει προς την ευσέβειαν».

Στην Ιερά παράδοση αναφέρονται μερικά σημεία που η Αγία Γραφή δεν αναφέρει.

Πώς να κτίζουμε Εκκλησίες και να προσευχόμαστε κατά Ανατολάς, πώς να κάνουμε το σημείο του Σταυρού, την τέλεση του Βαπτίσματος, πως γίνεται η ευλογία του ύδατος της Ιεράς κολυμβήθρας, ο νηπιοβαπτισμός, η χρήσις τους βαπτιζομένου με άγιον έλαιον, η τριπλή κατάδυσις στο νερό της κολυμβήθρας, η χρήσις και σφράγισης του βαπτισθέντος με το Άγιον Μύρον. Επίσης πως πρέπει να τελούνται οι Θείες Λειτουργίες όπως και οι διάφοροι λειτουργικοί τύποι, οι ευχές της αγίας Αναφοράς και του καθαγιασμού των τιμίων δώρων, ο τρόπος της θείας κοινωνίας των πιστών, όπως οι νεκρώσιμες ακολουθίες, τα μνημόσυνα, τα μνημονεύοντα ζώντων και νεκρών και άλλα πολλά.

Η έβδομη Οικουμενική Σύνοδος επισφράσισε τα ως άνω αναγραφόμενα ως εξής: «Οι προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η οικουμένη ως συμπεφώνηκεν, ο Χριστός ως εβράβευσεν, ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κυρήσσομεν. Αυτή η πίστις των Αποστόλων, αυτή η πίστις των Πατέρων, αυτή η πίστις των Ορθοδόξων, την Οικουμένη εστήριξε».

Την Ιερά αυτή παράδοση διαμόρφωσε οριστικώς και τελικώς και έκλεισε η εβδόμη Οικουμενική Σύνοδος και μόνο η Ορθόδοξος Εκκλησία έχει ως πηγή διδασκαλίας την γνησία και ισόκυρο της Αγίας Γραφής.

Οι προτεστάντες έχουν απορρίψει τελείως την Ιερά παράδοση και αρκούνται μόνο στην Αγία Γραφή. Οι παπικοί μετά την εβδόμη Οικουμενική Σύνοδο πρόσθεσαν νέα δόγματα τα οποία είναι σαφώς αντίθετα προς την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση (όπως το δόγμα του Αγίου Πνεύματος που εκπορεύεται και από του Υιού, το περίφημο Filioque).

Μόνο η Ορθόδοξος Εκκλησία έχει τις δύο αυτές θείες και ουράνιες πηγές διδασκαλίας δηλαδή την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση.

Ποια είναι όμως η Ορθόδοξος Εκκλησία που εμείς οι χριστιανοί πιστεύουμε; Το ένατο άρθρο του Πιστεύω μας λέει: «Πιστεύω εις μίαν αγίαν…. και Αποστολική Εκκλησίαν».

Μία λοιπόν είναι η Εκκλησία αυτή που ίδρυσαν ο Χριστός και οι Απόστολοι μας. Μία είναι η νύμφη, μία η λογική και πνευματική, η ιερά και αγία ποίμνη της Παναγίας και Ζωαρχικής Τριάδος. Ένας είναι λοιπόν ο Κύριος και ιδρυτής και νυμφίος της Εκκλησίας, ο Ιησούς Χριστός που έχυσε όλο του αίμα Του γι΄αυτήν. Κάθε ένας που ξεφεύγει από τα δόγματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας λέγεται αιρετικός. Από τα 6 δισεκατομμύρια των κατοίκων της γης μόνο 1 δις 200.000 εκατομμύρια είναι χριστιανοί και οι Ορθόδοξοι είναι περίπου 300 εκατομμύρια.

Ως ορθόδοξοι χριστιανοί εμείς σήμερα πρέπει να σταθούμε άξιοι συνεχιστές αυτής της Ιεράς Παρακαταθήκης, που μας άφησε, πρώτον ο Χριστός και οι Απόστολοι και ύστερα οι άγιοι μάρτυρες και ομολογητές της πίστεως μας.

Πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα στις έσχατες αυτές προδοτικές μέρες τρεις μεγάλους κινδύνους που μας απειλούν.

α) Η χλιαρότητα, η σιωπή, η δειλία, η ατολμία ομολογίας και η ενδοτικότητα ορισμένων ορθοδόξων επισκόπων ή άλλων κληρικών και λαϊκών εκπροσώπων της Ορθόδοξης Εκκλησίας οι οποίοι πέφτουν θύματα της νοσηρής, συναισθηματικής, κοσμικής και υποκριτικής αγαπολογίας σχετικά με την διατυμπανιζόμενη «ένωση των Εκκλησιών».

Β) Οι διπλωματικοί ελιγμοί του δολίου παπισμού, ο οποίος όπως ομολογεί σταθερά και όπως φανερώνουν τα γεγονότα δεν είναι διατεθειμένος να αρνηθεί το σύμπλεγμα των αιρέσεων του.

Γ) Η εκκοσμίκευση της Ορθοδόξου θεολογίας λόγω της συνεχιζόμενης συμμετοχής στους θεολογικούς διαλόγους που δεν γίνονται με τις απαραίτητες και απαιτούμενες προϋποθέσεις και την άκαρπη συμμέτοχή της κρατούσας Εκκλησίας των Δεσποτάδων και του αιρεσιάρχη πατριάρχη μας στο παγκόσμιο συμβούλιο Εκκλησιών.

Tα γεγονότα σήμερα βοούν ότι η εκκοσμικευμένη κοινωνία μας, οι λαϊκοί και υψηλόβαθμοι ρασοφόροι θεολόγοι που ασπάζονται ολέθρια συνθήματα της παγκοσμιοποίησης, έχασαν την Ορθόδοξη δογματική ευαισθησία. Γι΄αυτό όσοι ορθόδοξοι πιστεύουμε «Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον» (Κορ.Β΄2) ας κρατάμε καλά την ομολογία της πίστεως μας προς Αυτόν και να δηλώσουμε καθαρά, ότι δεν υποκύπτουμε στις δόλιες μηχανορραφίες των παπικών, ούτε αποδεχόμεθα στο ελάχιστο τα κηρύγματα του πανθρησκειακού οικουμενισμού.

Είναι καιρός ομολογίας πίστεως. Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι για μια υγιή αντίσταση (χωρίς ακρότητες και υπερζηλωτισμούς,) αλλά με πνεύμα θυσίας, έναντι σε αυτούς που κηρύττουν ανορθόδοξα, με στόχο την διαφύλαξη της διδασκαλίας του Ευαγγελίου και των Αγίων Πατέρων. Η πίστη ανήκει στο καθένα μας ξεχωριστά, ως να είναι ένα μέλος του σώματος που αν το χάσουμε θα αρρωστήσουμε ή θα πεθάνουμε.

Η προφητεία του Αγίου Κοσμά ότι «το κακό θα σας βρει από το διαβασμένους» έχει πλήρη εκπληρωθεί στις μέρες μας.

Η διάβρωση της Ορθοδοξίας έχει ξεκινήσει από τα χρόνια του Γερμανού Βασιλιά της Ελλάδος Όθωνα, τον οποίο μας στον φέρανε οι ψευτοσύμμαχοι Εγγλέζοι για να καθυποτάξουν την Ελλάδα. Φυσικά πίσω από τους Άγγλους και τους άλλους Ευρωπαίους πάντοτε εχθρούς της πατρίδας, κρύβονταν από τότε οι ήδη οργανωμένοι Εβραιοσιωνιστές. Αυτοί ήταν που σκοτώσανε τον Ιωάννη Καποδίστρια με χέρια Ελληνικά.

Αυτοί οι δαίμονες εχθροί του έθνους μας, ξέρουνε καλά ότι η δύναμη αυτού του λαού κρύβετε στην πίστη του. Στην Ορθή πίστη του και όχι στην σημερινή αλλοιωμένη και νοθευμένη στο συνονθύλευμα του οικουμενισμού.

Γι΄αυτό και οργανωμένα εδώ και 100 χρόνια προσπαθούν να την εκπορθήσουν εκ΄ των έσω και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν. Δεν τους νοιάζει πλέον να γκρεμίσουν Εκκλησίες και να σκοτώνουνε τους πιστούς, όπως κάνανε επί κουμμουνισμού στη Ρωσία. Είδαν ότι δεν απέφερε τίποτα ο φανερός διωγμός. Έτσι λοιπόν ύπουλα μηχανεύονται την διάβρωση, έτσι ώστε να μην ξέρουν οι Έλληνες την πίστη των Πατέρων τους. Ο Χριστός όμως αποκαλύπτεται και δίνει την Χάρη Του μόνο στους Ορθοδόξους, που ζουν μυστηριακή ζωή με όσα ανέφερα στη αρχή.

Στις 25 Μάρτη του 1821 ξεκίνησε η επανάσταση από το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων με τις ευλογίες του Επισκόπου Παλαιών Πατρών, Γερμανού, εις το όνομα της Αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος, με σημαία το Λάβαρο με το σταυρό, που ενδυνάμωνε την πίστη του Έλληνα πολεμιστή. Με την πίστη του Έλληνα, με την ευλογία της Εκκλησίας και την βοήθεια του Θεού η λευτεριά ήρθε, η Ελλάδα έγινε κράτος και μας έφεραν οι ξένες δυνάμεις και καθολικό βασιλιά και προτεστάντισσα Βασίλισσα. Και από τότε αρχίζει το μαρτύριο του Ορθόδοξου Έλληνα που συνεχίζετε και στις μέρες μας.

Γράφει ο Μακρυγιάννης: «Κύριε Παντοδύναμε! Εσύ, Κύριε θα σώσεις αυτόν το τόπο, αυτό το αθώο έθνος. Είμαστε αμαρτωλοί, είσαι Θεός. Ελέησέ μας, φώτισέ μας και κίνησε μας εναντίον του δόλου και της απάτης, της συστηματικής τυραγνίας της πατρίδος και θρησκείας. Δεν μπορώ να βλέπω τοιούτους και των σκοτωμένων τα παιδιά και οι γριγές να διακονεύουν και τις νιες να τις βιάξουν για κομμάτι ψωμί εις τιμή τους, οι απατεώνες της πατρίδας. Γεμάτες οι φυλακές από αγωνιστάς και να διακονεύουν στα σοκάκια αυτοί που χύσανε το αίμα τους».

Λαός που αγνοεί την πίστη και την ιστορία του είναι καταδικασμένος να αφανιστεί.

Όσοι έχουμε αυτή την γνώση των πραγμάτων με την δύναμη της πίστης καλούμαστε να θυσιαστούμε, για την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας μας και της Πατρίδας μας και οι πύλες του Ουρανού θα ανοίξουν διάπλατα.

Γερόντισσα Άννα μοναχή, Οι οικουμενιστές προσβάλουν τον αγ. Πορφύριο

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΛΟΥΣΙΟ ΗΓΟΥΜΕΝΟ !!

Όταν του μοιάσουμε...



Τις προάλλες συναντήθηκα με ένα γέροντα που αγαπώ πολύ. Είδες ποτέ τον Χριστό γέροντα τον ρώτησα. «Ναι πάτερ μου», μονολόγησε, με συστολή. «Πώς είναι Γέροντα;» «Όπως στα Ευαγγέλια πάτερ μου, αγνός, αγαθός, απλός και προσιτός». «Και πότε συνέβη αυτό», ήταν η αμέσως επόμενη γεμάτη θάμβος ερώτηση μου. «Όταν αγάπησα πολύ δίχως να περιμένω τίποτα πάτερ μου», ψιθύρισε ο γέροντας με χαμηλωμένα τα μάτια του, που είχαν ήδη πλημμυρίσει ερωτικά δάκρυα για τον Χριστό του. «Άδειασα σαν άνθρωπος και γέμισα Χριστό. Τα έδωσα όλα και δεν πήρα τίποτα. Τότε έρχεται Εκείνος όταν του μοιάσεις».
Αυτή η φράση, «Ο Χριστός έρχεται όταν του μοιάσουμε», σκαρφάλωσε στα πιο δύσβατα μονοπάτια της καρδιάς μου και άνοιξε χώρο μέσα μου. Ναι, η αγάπη. Εκείνη που ξέρει να θυσιάζεται και να χάνει. Να τα δίνει όλα δίχως να κρατάει λογαριασμό. Εκείνη που πεθαίνει για να ζήσεις ο άλλος. Που προδίδεται, σταυρώνεται κι όμως συγχωρεί. Που ξέρει να λέει και να εννοεί, πάρε τον παράδεισο μου και δος μου την "κόλαση" σου….

Ένα ωραίο παραμύθι...και τώρα… τίποτα



Ρώτησαν κάποιον τι σημαίνει γι’ αυτόν τα Χριστούγεννα. Και είπε: «Στα παιδικά μου χρόνια ένα ωραίο παραμύθι για να κοιμάμαι γλυκά, αργότερα άγχος και τρέξιμο για να προλάβω να αγοράσω, να στολίσω, να φάω και να διασκεδάσω και τώρα… τίποτα».

Τελικά, μήπως να ξανακοιταχτούμε όλοι στον καθρέπτη της πίστης και να ρωτήσουμε την καρδιά μας αν βλέπει πουθενά το Χριστό; Φανταστείτε στο σπίτι μας να πηγαίναμε στο παιδικό δωμάτιο, να κοιτάζαμε την κούνια και… το μωρό μας να έλειπε. Να μην βρίσκαμε τίποτα. Άραγε, τι θα κάναμε; Έχει το Χριστό μέσα η φάτνη της καρδιάς μας ή είναι άδεια;

Καλά Χριστούγεννα σας εύχομαι μαζί με το Χριστό. Και, ας μην είναι τα Χρόνια μας Πολλά, αρκεί να είμαστε μαζί Του…

Ουδείς Επίσκοπος τόλμησε να κάνει νύξη στην Χριστουγεννιάτικη Εγκύκλιο για την Παναίρεση του Οικουμενισμού!

Συνεχίζουν νὰ ἀφήνουν τὸ λαὸ στὰ σκοτάδια· νὰ συναναστρέφεται, νὰ κοινωνεῖ 
καὶ νὰ ἔχει συμβούλους του αἱρετικούς-Οἰκουμενιστὲς ψευδεπισκόπους! 


Φέτος, ποὺ ὁ ἄρχοντας τοῦ Φαναρίου καὶ διώκτης τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, ὁ νέος Ἡρώδης, ἀ π ε ι λ ε ῖ νὰ «σκοτώσει» τὰ βρέφη-Ἐπισκόπους ποὺ θὰ τολμοῦσαν νὰ ἀρθρώσουν λέξη κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι λούφαξαν· "ἄλαλα" παρέμειναν τὰ χείλη τους· ἀπὸ κανέναν δὲν ἀκούστηκε μιὰ λέξη γιὰ τὴν παναίρεση!

Κι ὅμως, ἰδιαιτέρως ἐφέτος, οἱ Ἐπίσκοποι ποὺ δὲν εἶχαν τὸ σθένος ἢ ποὺ δικαιολογοῦνται ὅτι χάριν οἰκονομίας σιώπησαν στὴν Ἱεραρχία καὶ δὲν μίλησαν κατὰ τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου, περιμέναμε νὰ ἐκμεταλλεύονταν τὴν λαμπρὴ εὐκαιρία ποὺ τοὺς δινόταν. Νὰ μιλήσουν, δηλαδή, ἔστω καὶ χωρὶς νὰ ἀναφερθοῦν στὸν ἀρχιαιρεσιάρχη-φόβητρο, γιὰ τὴν Παναίρεση.

Ἰδιαιτέρως ἐφέτος, ποὺ Συνοδικὰ ἀναβαθμίστηκε ἡ Παναίρεση καὶἐπισημοποιήθηκε, ἂν εἶχαν τὸ ἐλάχιστο -ὄχι ὁμολογιακό- ἀλλὰ ἁπλῶς τυπικὸ ὀρθόδοξο φρόνημα, θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπενθυμίσουν εἰς ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους τὸ πραγματικὸ πρόβλημα τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Καὶ ἐνῶ μίλησαν γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα προβλήματα (οἰκονομικά,πολιτειακά, δημοκρατικά, περὶ ἁμαρτίας κ.λπ.) δὲν βρῆκαν δυὸ λέξεις νὰ ποῦν γιὰ τὴν Παναίρεση τῆς ἐποχῆς μας, τὸν Οἰκουμενισμό.
Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς παραθέτουμε τὶς διευθύνσεις ἱστολογίων καὶ Μητροπόλεων, στὶς ὁποῖες εἶναι ἀναρτημένες οἱ Χριστουγεννιάτικες Ἐγκύκλιοι. Σὲ καμία ἀπ’ αὐτές (περιλαμβάνονται καὶ οἱ διευθύνσεις τῶν λεγόμενων «ἀντι-Οἰκουμενιστῶν») δὲν γίνεται καμία ἀναφορὰ στὸν Οἰκουμενισμό. 


Τὸ τραγικὸ δὲ εἶναι ὅτι ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ, ἐφέτος ἔκανε τὴν ἔκπληξη: δὲν δημοσίευσε Χριστουγεννιάτικη Ἐγκύκλιο!!!


Ἀλλὰ καὶ ὁ «Σωτηρικὸς» Μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ θεωρούμενος ὡς ἀντι-Οἰκουμενιστής, ὄχι μόνο δὲν μιλᾶ γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό, ἀλλὰ συνιστᾶ στοὺς πιστοὺς νὰ ἐμπιστεύονται ἀπόλυτα τοὺς Οἰκουμενιστὲς ψευδοποιμένες, ἀφοῦ συνιστοῦν τὴν μόνη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία· τὴ "νέα ἐκκλησία" τοῦ Βαρθολομαίου, τοῦ Ἰγνατίου Δημητριάδος, τοῦ Σαββάτου Μεσσηνίας, τοῦ Αὐγουστίνου Γερμανίας, τοῦ μεγάλου αἱρετικοῦ Ζηζιούλα! (Ἔτσι, ὡς "νέα ἐκκλησία" χαρακτήριζε ὁ ἱερὸς Ἰωσὴφ ὁ Καλόθετος -μαθητὴς τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ- τὴν "ἐκκλησία" τοῦ μὴ καταδικασμένου, ἀλλ' ἁπλῶς αἱρετίζοντος -ὡς ὁ Βαρθολομαῖος καὶ οἱ περὶ αὐτόν- πατριάρχη Καλέκα!
Γράφει ὁ κ. Κοσμᾶς:

«Ας ζούμε με συνέπεια μέσα στην μόνη εν κόσμω Εκκλησία μας, την ορθόδοξο»!

Διευθύνσεις:

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ. Μητροπολίτης Αιτωλίας Κοσμάς.Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ Καλαβρύτων & Αιγιαλείας
ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ. Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ.Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ. Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ. Μητροπολίτης Ελασσώνος Χαρίτων.Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ. Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών Χρυσόστομος. Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

Εγκύκλιος Χριστουγέννων 2016. Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος.
Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)


ΕΟΡΤΙΟΝ ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2016. Μητροπολίτης Γλυφάδας Παύλος. Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

Ποιμαντορικὴ Ἐγκύκλιος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ κ. Κυρίλλου, ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων 2016. Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος Μητροπολίτου Ν. Σμύρνης. Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ Φθιώτιδος. Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

Καστορίας Σεραφείμ: "Θα βρεθεί τόπος για κατάλυμα του Θεού;".Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

Το μεγάλο μήνυμα της εορτής των Χριστουγέννων



Ο Μέγας Βασίλειος θαυμάζοντας το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού, θέτει στο στόμα της Παναγίας τα ακόλουθα λόγια:

«Πως να Σε ονομάσω εγώ, θαυμαστό μου βρέφος; 
Τι θνητό όνομα να δώσω στον καρπό του Αγίου Πνεύματος; 
Να Σου προσφέρω θυμίαμα ή γάλα; 
Έχεις ανάγκη από τις μητρικές μου φροντίδες, ή να πέσω στα πόδια Σου και να Σε λατρεύω; Τι ανεξήγητη αντίθεση; 
O ουρανός είναι ο θρόνος Σου κι εγώ σε τοποθέτησα στα γόνατα μου. Σε βλέπω στην γη κι όμως δεν άφησες τον ουρανό. O ουρανός είναι εκεί, όπου ευρίσκεσαι Εσύ».

Την απορία και την έκπληξη της Παναγίας συμμερίζεται και άγιος Βασίλειος. 
Και προσπαθώντας να βρει το μυστικό που πέτυχε την ένωση τόσο αντιθέτων πραγμάτων, καταλήγει ότι είναι  Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ!

Από ταπείνωση ο Θεός έγινε άνθρωπος!

Από την ταπείνωση Του η γη έγινε ουρανός!

Δεν ανέβηκε ο άνθρωπος στον ουρανό. Κατέβηκε ο Θεός στην γη. Και έτσι μας έμαθε έμπρακτα, πως μπορεί η γη, από τόπος εξορίας να γίνει παράδεισος. Από ζούγκλα, να γίνει Βασιλεία του Θεού. Γι’ αυτό και οι πρώτοι, που αξιώθηκαν να Τον προσκυνήσουν, ήταν οι ταπεινοί ποιμένες. Και οι γεμάτοι ταπεινό και ειλικρινές φρόνημα αναζήτησης της αλήθειας, «μάγοι εξ ανατολών»

Αυτή η αρετή της Ταπείνωσης είναι το μεγάλο μήνυμα της εορτής των Χριστουγέννων. Μόνο ο άνθρωπος που καλλιεργεί και αγαπάει αυτή την αρετή, μπορεί κάπως να νιώσει, τι έγινε εκείνη την παγωμένη νύχτα του Δεκέμβρη στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας. 
Και μόνο με αυτή την αρετή, μπορεί να αξιωθεί να δεχθεί στην καρδιά του τον Νεογέννητο Βασιλέα και Σωτήρα Χριστό.

Αγίου Εφραίμ του Σύρου

http://www.vimaorthodoxias.gr

Έρχονται Χριστούγεννα!



Στο Κολυμπάρι της Κρήτης, «οι ιερείς της αισχύνης, οι εσθίοντες την τράπεζα Ιεζάβελ»[1], γκρέμισαν την φάτνη του Ιησού και έστησαν την μιαρή του αντιχρίστου.

Οι ψευδεπίσκοποι ονόμασαν τους Μονοφυσίτες «εκκλησία» που σώζει, κάνοντας αποδεκτό ότι ο Χριστός δεν είναι Θεάνθρωπος άλλα είναι ή Θεός ή άνθρωπος.

Ονόμασαν τους Προτεστάντες «εκκλησία» που σώζει, κάνοντας αποδεκτό τι η Θεοτόκος δεν είναι η αειπάρθενος Παναγία άλλα μια …Μαρία και ότι δεν υπάρχουν άγιοι, κι ότι οι εικονομάχοι είχαν δίκαιο και ότι τα Μυστήρια δεν είναι επτά άλλα δύο.

Ονόμασαν τους Παπικούς «εκκλησία» που σώζει, κάνοντας αποδεκτό ότι ο αγιάζων την οικουμένη και κεφαλή της Εκκλησίας δεν είναι ο Χριστός άλλα ο πάπας.

Στο Κολυμπάρι αποκαλύφθηκαν οι ιερείς που «κρύβονται σαν τους ληστές»[2] από την Αλήθεια, που «σκοντάφτουν μέρα μεσημέρι», [3] «που εξαπατούν με ψεύτικες ζυγαριές».[4]

Όμως: «Αλλοίμονο σε όσους μολύνουν την Αγία Πίστη με αιρέσεις και συγκαταβαίνουν στους αιρετικούς».[5]

Αποκαλύφθηκε το δόλιο ιερατείο που διδάσκει «εντολές ανθρώπων αποστρεφομένων την αλήθεια».[6] «Αυτό που λέει λόγια του αέρα, που λέει ψέματα».[7]
Οι αρχιερείς και ιερείς κατάφεραν μαχαιριές στο σώμα του Χριστού και τώρα «φέρονται σαν οι πληγές του λαού να είναι αμυχές.
Λένε στον λαό πως όλα πάνε καλά, μα τίποτα δεν πάει καλά».[8]

 Αποδέχτηκαν τις αιρέσεις ως «εκκλησίες» που σώζουν. Δίδαξαν ψέματα και πράγματα του μυαλού τους. «Διαβίβασαν στους ανθρώπους τις εντολές του Κυρίου νοθευμένες και τους παραπλάνησαν. Εξαπάτησαν τον Κύριο. Πρόδωσαν την αποστολή τους[9]… ο Κύριος θα τους ρίξει στον κοπρώνα».[10]

«Ενήργησαν σύμφωνα με την δική τους διδασκαλία, [δήθεν σοφοί] κι ο λαός όλα τα δέχτηκε».11]«Λαός ζει [πλέον] στην μοιχεία γιατί απαρνήθηκε τον Κύριο», [12]μολύνθηκε με τους απίστους, αγκάλιασε τους αιρετικούς, και ήπιε κρασί με τους διώκτες Του. «Αυτούς που ο Κύριος απέρριψε, αυτούς εμείς εμπιστευτήκαμε».[13]
«Το χελιδόνι και το τρυγόνι γνωρίζουν τον ορισμένο καιρό να αποδημήσουν, όμως ο λαός μου δεν έχει ιδέα από τις εντολές μου», λέει Κύριος Παντοκράτωρ.[14]
Όμως, «Ὄχι μόνο οἱ ἁμαρτάνοντες, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐπαινοῦν τοὺς ἁμαρτάνοντες ὑφίστανται τὴν ἴδια ἢ καὶ χειρότερη τιμωρία».[15]

Λέει ο Κύριος: «Είναι διεφθαρμένοι [οι ιερείς], τους έπιασα να ασεβούν μέσα στο ναό»[16]… «Με περιφρονούν και ρωτάνε· πώς σε περιφρονούμε; Με το να προσφέρετε στο θυσιαστήριο μου μιαρές θυσίες… δεν θα δεχτώ θυσίες από τα χέρια σας».[17]
Και οι μιαρές θυσίες δεν είναι άλλες από τις Λειτουργίες των κακοδόξων ιερέων.
Των διαστρεβλωτών της διδασκαλίας για την οποία ο Κύριος σταυρώθηκε.
Λειτουργίες με μια Πίστη «σε ξένο θεό»[18],
Λειτουργίες που δικαιώνουν την αίρεση, το ψέμα.
Αλλα «όποιος δικαιώνει αίρεση είναι αναθεματισμένος»[19]

Έρχονται Χριστούγεννα, μα όχι πλέον στη φάτνη που ξέραμε.

Η Εκκλησία (και η χώρα) ταύτισε την μοίρα της πλέον με το αρχαίο Ισραήλ, δηλαδή με την καταστροφή. Η όλη Εκκλησία δεν θα ναυαγήσει βέβαια ποτέ, αφού ήδη το ουράνιο τμήμα της θριαμβεύει από αιώνες εκεί που είναι ο Θεός και το επίγειο μπορεί να λάμπει κάπου αλλού στη γή ή σε ένα άγνωστο σπιτάκι δίπλα μας, όμως η Εκκλησία της Ελλάδας βούλιαξε στο Κολυμπάρι. «Είναι αδύνατο να ανήκει κανείς στους ευσεβείς όποιος κοινωνεί και δεν έχει αποχωριστεί από τον Καλέκα» [τον Λατινόφρονα πατριάρχη] γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς [20].

Έρχονται Χριστούγεννα…

«Με αηδιάζουν οι γιορτές σας και τις μισώ. Δεν μ΄ αγγίζουν τα πανηγύρια σας» λέει Κύριος Παντοκράτωρ.[21]

«Αν έρθω στον λαό μου σαν τρυγητής, σταφύλια δεν θα βρώ, ούτε σύκα, λέει ο Κύριος, ακόμα και τα φύλλα θα έχουνε μαραθεί.
Γι΄ αυτό θα παραδώσω το λαό μου στους ξένους και θα τον καταστρέψουν».[22]
«Οι προφήτες τους λένε ότι δεν θα έχουν πόλεμο, ούτε πείνα και τους υπόσχονται παντοτινή ειρήνη. Και ο Κύριος απαντά: οι προφήτες αυτοί λένε ψέματα.
Δεν είναι αλήθεια ότι προφητεύουν στο όνομα μου. Δεν τους έστειλα εγώ, ούτε τους πρόσταξα, ούτε τους μίλησα εγώ. Σας μιλάνε για ψεύτικα οράματα και χρησμούς.
Σας λένε ανώφελα πράγματα, παραπλανητικά επινοήματα της φαντασίας τους. Εγώ ο Κύριος προαναγγέλλω τι θα κάνω στους προφήτες που λένε ότι δεν θα έρθει πόλεμος στη χώρα. Με πόλεμο και πείνα θα τους θανατώσω. Το ίδιο και τον λαό που κάθεται και ακούει τις προφητείες τους».[23]
Και ο λαός θα πεί: «Ο Κύριος σαν εχθρός μας έγινε… κατέστρεψε τον Ισραήλ… ξήλωσε το ναό του σαν να ήταν παράγκα σε κήπο… κατεδάφισε το θυσιαστήριο του».[24] «Όλοι οι αμαρτωλοί μές στον λαό μου, αυτοί που λένε με αυτοπεποίθεση: ο Θεός δεν θα αφήσει να μας βρεί κακό, όλοι αυτοί απ΄ των εχθρών θα σκοτωθούν το ξίφος».[25]
«Αλίμονο στις καρδιές τις δειλές… και στον αμαρτωλό που βαδίζει δύο δρόμους».[26]

«Φεύγετε οὖν αὐτοὺς ἀδελφοί, καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς κοινωνίαν. Οἱ γὰρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργᾶται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ», [27] μαςπροτρέπει ο άγιος Μάρκος. 
«Η ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς Παπικοὺς ἐντάσσει τὸν κοινωνοῦντα στὰ ἀναθέματα τῶν Συνόδων καὶ στὸν πυθμένα τοῦ ἅδη» γράφει ο όσιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος.[28]

Αν θέλουμε να σωθούμε, ας παρακαλέσουμε τον Θεό γονατιστοί στην γνήσια φάτνη του Χριστού, των Αποστόλων και των Αγίων, να αξιωθούμε να γίνουμε συνοδοιπόροι του Λώτ και συνεργάτες του Νώε, γνωρίζοντας ότι η συμπόρευση με την Αλήθεια γεννά πάντα την καταδίωξη από το αρχέκακο φίδι.

«Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσι».[29]

[1] Γ΄Βασ. ιη΄ 21.
[2] Ωσηέ στ΄ 9.
[3] Ο.ά. δ΄5.
[4] Ό.ά. ιβ΄ 8.
[5] Ἁγ. Ἐφραὶμ τοῦΣύρου, Λόγος Εἰς τὴν δευτέραν παρουσίαν τοῦΧριστοῦ.
[6] Τιτ. α΄ 14.
[7] Μιχ. β΄ 11.
[8] Ιερ. στ΄ 14.
[9] Μαλαχ. γ΄ 8.
[10] Μαλαχ. β΄ 3.
[11] Ιερ. ε΄ 31.
[12] Ωσηέ α΄ 3.
[13] Ιερ. β΄ 36.
[14] Ιερ. η΄ 7.
[15] Ἰ. Χρυσοστόμου, Ἐκλογαὶ καὶ Ἀπανθίσματα, Λόγος ΚΔ΄, 40, ἐκδ. Ματθαίου Λαγγῆ.
[16] Ιερ. κγ΄ 11-12.
[17] Μαλαχ. α΄ 6,7,10.
[18] Μ. Ἀθανάσιος, Ε.Π.Ε. 9, κεφ. 80,27.
[19] Πρακτικά Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου , P.G. 13, 128.
[20] Ε.Π.Ε. 3, 692, Ἀναίρεσις ἐξηγήσεως τόμου Καλέκα.
[21] Αμώς ε΄ 21.
[22] Ιερ. η΄ 13.
[23] Ιερ. ιδ΄14-16.
[24] Θρήνοι Ιερ. β΄ 5,6,7.
[25] Αμώς θ΄ 10.
[26] Σειρ. β΄12.
[27] Τοῖς Ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς, §6, ἐν Ἰω. Καρμίρη, Τὰδογματικὰ καὶ συμβολικὰμνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου καὶΚαθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐν Ἀθήναις 1960, τομ. Α΄, σ. 427
[28] Νεοφύτου τοῦ Ἐγκλείστου, Συγγράμματα, τόμος β΄, Κατήχησις 31, 1, σ. 332.

«ΤΙ ΘΑΥΜΑΖΕΙΣ, ΜΑΡΙΑΜ;»

Καθὼς φθάνουν τὰ Χριστούγεννα, ἡ μορφὴ τῆς Ἁγίας Θεοτόκου, τῆς Παναχράντου Μητέρας τοῦ Κυρίου μας, καταλαμβάνει ξεχωριστὴ θέση στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν. Ἔκτακτο τὸ μεγαλεῖο της, διότι μόνην ἐκείνην ἐξέλεξε ὁ Θεὸς νὰ γίνει ἐκλεκτὸ ὄργανο, ἀπὸ τὴν ὁποία ὁ Μονογενής Του Υἱὸς θὰ προσ­ελάμβανε τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ θὰ ἐρχόταν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ὡς Σω­­­­­τήρας καὶ Λυτρωτής.

Ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας τὶς ἡμέρες αὐτὲς παρουσιάζει τὸ πανάγιο πρόσωπό της, τὴν τιμητικὴ θέση της καὶ τὴ στάση της στὸ Μυστήριο τῆς Γεννήσεως.
. Σ’ ἕνα τροπάριο – κάθισμα τοῦ Ὄρ­θρου τῶν Χριστουγέννων, ὁ ἱερὸς Ὑ­μνογράφος ἀπευθύνεται πρὸς τὴν Παν­­αγία Θεοτόκο μ’ ἕνα ἐρώτημα:

«Τί θαυμάζεις Μαριάμ; τί ἐκθαμβεῖσαι τὸ ἐν σοί;»· τί κοιτᾶς, θαυμάζεις καὶ ἀ­πορεῖς, Μαριάμ; Γιατί ἐκπλήττεσαι μ’ αὐ­­­­τὸ ποὺ Σοῦ συμβαίνει;

Τὴν ἐρωτᾶ ὁ ἱερὸς ὐμνωδός, καὶ ἐ­κείνη ἀπαντᾶ: «Ὅτι ἄχρονον Υἱόν, χρό­νῳ ἐγέννησα, τοῦ τικτομένου τὴν σύλληψιν μὴ διδαχθεῖσα». Θαυμάζω καὶ ἀ­πορῶ, διότι τὸν ἄχρονο Υἱὸ τοῦ Θεοῦ τὸν γέννησα τώρα, σὲ ὁρισμένο χρόνο ὡς ἄνθρωπο, χωρὶς νὰ καταλάβω πῶς ἔγινε ἡ σύλληψη! «Ἄνανδρός εἰμι, καὶ πῶς τέξω Υἱόν; ἄσπορον γονὴν τίς ἑώρακεν; ὅπου Θεὸς δὲ βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις, ὡς γέγραπται». Εἶμαι Παρθένος, δὲν ἔχω ἄνδρα. Πῶς θὰ γεν­νήσω παιδί; Ὅταν ὅμως θέλει ὁ Θεός, ἀλλάζει ἡ φυσικὴ ροὴ τῶν πραγμάτων, ἀλλάζουν οἱ φυσικοὶ νόμοι!

Προσπαθεῖ ὁ ἱερὸς Ὑμνογράφος στὸ τροπάριο αὐτὸ ν’ ἀποτυπώσει τὴν ἔκ­πληξη τῆς Παναγίας μας ἐνώπιον τοῦ μοναδικοῦ γεγονότος τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ τὸ τροπάριο αὐτό, ἐκφράζει καὶ τὴν ἔκπληξη τοῦ κάθε ἀνθρώπου μπροστὰ στὸ θεϊκὸ Μυστήριο.

«Τί θαυμάζεις Μαριάμ;», εἶναι καὶ ἡ δική μας ἀπορία. Πῶς ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, πῶς ὁ ἀχώρητος Θεὸς χωράει στὰ σπλάχνα μιᾶς Παρθένου; Θαυ­μάζεις (ἀπορεῖς) γιὰ τὴν ταπείνωση, τὴ συγκατάβαση ποὺ βλέπεις νὰ ἔχει «ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων»; Ἐκπλήττεσαι ἀπὸ τὴν ἄγνοια, τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴν ψυχρότητα τῶν ἀνθρώπων;

Ὅσο ὅμως καὶ ἂν ὁ ἱερὸς Ὑμνογράφος προσπαθεῖ νὰ παρουσιάσει τὴν ἀπορία – ἔκπληξη τῆς Θεοτόκου καὶ νὰ δώσει ὁ ἴδιος ἀπαντήσεις, τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο μᾶς πληροφορεῖ πὼς ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὅλο αὐτὸ τὸ γεγονὸς τὸ διῆλθε μὲ σιωπὴ καὶ «πάντα συνετήρει… ἐν τῇ καρδίᾳ αὐ­­τῆς» (Λουκ. β´ 19)· συγκρατοῦσε ὅλα αὐτὰ μέσα στὴν καρδιά της.

Ἡ Παναγία μας σιωπηλὴ στέκεται δίπλα καὶ ἀτενίζει τὸ θεῖο Βρέφος. Ὑπηρετεῖ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ μέσα στὴ σιωπή της. Δὲν ἐκφράζεται γιὰ τίποτε ἀπὸ ὅσα ἔζησε τὴν ὥρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τὴ στιγμὴ τῆς θείας Γεννήσεως, τῆς προσ­κυνήσεως τῶν Ποιμένων καὶ τῶν Μά­γων. Καμία λέξη στὰ χείλη της· ἕνα εἶναι τὸ φρόνημά της, πὼς αὐτὴ εἶναι δούλη τοῦ Κυρίου ἕτοιμη νὰ ἐκτελέσει τὸ θέλημά Του. Τὴν ὅποια ἔκπληξη – ἀπορία τὴν κρατᾶ μέσα της. Πιστεύει ἀκράδαντα πὼς Αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.

Χριστούγεννα πλησιάζουν, καὶ ἡ σκέψη μας στρέφεται στὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ὅπου ὁ Χριστὸς γεννᾶται.

Ξεχωριστὴ ἡ θέση της Παναγίας μας. Θὰ τὴ δοῦμε κατὰ τὴ μεγάλη ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων νὰ παραστέκει στὸν Υἱό της μέσα στὴ φτωχικὴ φάτνη Του. Σεμνὰ καὶ ταπεινὰ σκύβει ἐπάνω Του καὶ Τὸν φροντίζει. Θὰ ἀποθέσουμε εὐλαβικὸ ἀσπασμὸ στὸν Υἱό της καὶ θὰ τὴν ὑμνήσουμε. Τὸ παράδειγμα τῆς Θεοτόκου νὰ μᾶς διδάξει. Μὲ θαυμασμό, μὲ σιωπὴ νὰ πλησιάσουμε τὸ Μυστήριο, γιὰ νὰ δυναμώσει ἡ πίστη μας.

Ἂς ἀφήσουμε τὴ σκέψη μας νὰ ἐμβαθύνει στό μεγάλο γεγονός, ἡ καρδιά μας ἂς συγκινηθεῖ μπροστὰ στὴ Φάτνη, ἡ ζωή μας νὰ ἀλλάξει.

Ἂς σιωπήσουμε καὶ ἂς θαυμάσουμε. Ὁ μεγάλος θαυμασμὸς ἀφήνει ἄφωνο τὸν ἄνθρωπο, τὸν κάνει νὰ χάνει τὰ λόγια του, τὸν συγκλονίζει!

Μή μείνουμε ὅμως μόνο στὸ θαυμασμό· νὰ προχωρήσουμε καὶ σὲ γενναῖες ἀποφάσεις στὸν καθημερινό μας ἀγώνα. Νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Κύριο, νὰ πιστέψουμε σ’ Αὐτόν. Αὐτὸ τὸ Βρέφος εἶ­­ναι ὁ Κύριος τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ κόσμου. Σ’ Αὐτὸν νὰ ἀναθέσουμε τὴ ζωὴ καὶ νὰ ἀποθέσουμε τὶς ἐλπίδες μας.

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ἀρ. τ. 2145, 15.12.16

Τὰ Χριστούγεννα… γεννήθηκε ὁ Χριστός

«Τὰ Χριστούγεννα γεννήθηκε ὁ Χριστός!». Αὐτονόητο; Ἴσως γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους. Ὅμως καὶ αὐτὸ πλέον συζητεῖται… Πολλὲς φορὲς κατὰ τὸ πάρελθον ἐπιχειρήθηκε νὰ καταργηθεῖ ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγεννων διὰ τῆς βίας ἀπὸ τὸ χριστιανικὸ πλήρωμα τῆς ἐκκλησίας. Τὸ 1644 στὴν Βρεττανία, ὁ Ὄλιβερ Κρόμγουελ καὶ τὸ κόμμα τῶν πουριτανῶν, θέλησαν νὰ καταργήσουν μὲ νόμο τὰ Χριστούγεννα1. Ἔτσι ἡ ἥμερα ἀπαγορεύθηκε νὰ εἶναι ἀργία, ἡ δὲ βουλὴ συνεδρίαζε κάθε χρόνο τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων γιά περισσότερο ἀπὸ μία δεκαετία.

Τὸν περασμένο αἰῶνα στὴν κομμουνιστικὴ Ῥωσσία εἶχαν ἀπαγορευθεῖ τὰ Χριστούγεννα ἀπὸ τὸ 1917 ὡς τὸ 1990 ὁπὀτε καὶ κατέρρευσε τὸ καθεστώς. Ἐπὶ κυβερνήσεως δὲ Στάλιν εἶχαν ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὰ σταλινούγεννα!1

Ἡ χειρότερη ὅμως πολεμικὴ τῶν Σιωνιστῶν εἲναι αὐτὴ τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῶν Χριστουγέννων, ἡ ὁποία μεταβάλλει τὸ ὑπερκόσμιο γεγονὸς σὲ ἐγκόσμιο καὶ ὑλιστικό. Φθάσαμε σήμερα, νὰ προβάλουμε μία ἐντελῶς εἰδωλολατρικὴ ἀτμόσφαιρα στὰ σπίτια μας καὶ ὡς ἐκ τούτου καὶ στὴν κοινωνία μας, ἀφοῦ ἔτσι μᾶς προτιμᾷ ἡ παγκοσμιοποίηση.

Στὶς ΗΠΑ οἱ λεγόμενοι «πολιτικὰ ὀρθοὶ Ἀμερικανοί», ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς μὴ προσβολῆς τάχα τῶν ἀλλοθρήσκων (βλέπε καὶ τοὺς ἐν Ἑλλάδι διαννοουμένους) ἔχουν ἐπιδοθεῖ σὲ ἔναν ἀγῶνα ἀπαλείψεως κάθε ἀναφορᾶς στὰ Χριστούγεννα. Ὅμως… καὶ στὴν ὀρθοδόξη πατρίδα μας εἶναι δυσεύρετες πλέον οἱ εὐχετήριες κάρτες ποὺ ἀναγράφουν «καλὰ Χριστούγεννα», ἀφοῦ βεβαίως ὁ νεοέλληνας μόνον ὡς ἀπλὲς γιορτὲς ἤ διακοπὲς ἐκλαμβάνει τὰ Χριστούγεννα. Ἀκόμη καὶ ἡ «ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ» συγχρονισμένη σὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα καὶ ὄχι στὸ ἑλληνορθόδοξο (ρωμαίικο) γράφει ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα τοῦ 2004 σὲ ὅλες τὶς φωτεινὲς ἐπιγραφὲς της «καλὲς γιορτὲς».

Ἐπιπροσθέτως κατάφερε δυστυχῶς ἡ παγκοσμιοποίηση νὰ πιστέψουμε πὼς Χριστούγεννα χωρὶς δένδρο δὲν ὑφίστανται!!! Τὸ δένδρο κατέληξε νὰ εἶναι τὸ παγκόσμιο σύμβολο τῶν Χριστουγέννων καὶ ταυτοχρόνως κατέληξε νὰ βρίσκεται στὸ ἐπίκεντρό τῆς ἑορτῆς, μετατοπίζοντας τὴν προσοχή μας καὶ ἀπὸ Αὐτὸ τὸ Θεῖο Βρέφος. 
Τὸ ἔθιμο αὐτὸ δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὶς ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις μας, πρὶν ἀπὸ δύο αἰῶνες ἦταν τελείως ἄγνωστο σὲ ὅλο τὸν κόσμο πλὴν τῆς Γερμανίας καὶ ἔχει παντελῶς παγανιστικὲς ρίζες. Γράφει ὁ π. Θ. Ζήσης, καθηγητὴς πανεπιστημίου στὴν θεολογικὴ σχολή: «Ἀπὸ τὶς πληροφορίες τῶν πηγῶν, τῆς βιβλιογραφίας καὶ τῆς ζωντανῆς ἐμπειρίας καὶ πραδόσεως δὲν ἀπομένει ἴχνος ἀμφιβολίας περὶ τοῦ ὅτι τὸ χριστουγεννιάτικο δένδρο εἶναι ξενόφερτο ἔθιμο. Ἀποτέλει αὐτὸ κατασταλλαγμένη καὶ ἀμάχητη γνώση.»2 

Ὅπως ἔγραψε καὶ ὁ καθηγητὴς λαογραφίας Δ. Λουκάτος ἐμφανίστηκε γιὰ πρώτη φόρα τὸ 1833 στὸ Ναυπλιο ἐπὶ Ὀθωνος, καὶ τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1843 στὴν Ἀθήνα, στὸ σπίτι τοῦ Ι. Παπαρηγοπούλου, τοῦ προξένου τῆς Ρωσσίας.3 Τὸ περιστατικὸ διασώζει καὶ ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης. Εἶχε προσκληθεῖ ὁ ἴδιος τὴν ἥμερα τῶν Χριστουγέννων ἀπὸ τὸν γνωστὸ Ἀθήναιο πρόξενο τῆς Ρωσσίας. Φθάνοντας στὸ σπίτι τοῦ Παπαρηγοπούλου μαζὶ μὲ τὸν φίλο του καὶ συναγώνιστη του Κῶτσο Λιδωρικιώτη, ὁ στρατηγὸς μὲ ἐκπλήξη εἶδε ἕνα δίμετρο ἔλατο στὸ σαλόνι τοῦ προξένου, κούνησε τὸ κεφάλι του καὶ τοῦ εἶπε: «Ὡραῖο εἶναι κὺρ Γιάννη. Καὶ τοῦ χρόνου νὰ εἴμαστε καλά. Ἀλλὰ τὰ δένδρα μου ἔγω δὲν τ' ἀφήνω νὰ φυτρώνουν μέσα στὴν καμάρα!... Μόνο τ' ἅρματά μου φυτρώνουν ἐκεῖ!...»4 Ἀπὸ τότε τὸ Δένδρο ἐπεκτάθηκε στὶς λίγες ἀριστοκρατικὲς οἰκογένειες τῶν Ἀθηνῶν. Ἕναν αἰῶνα μετά, κατὰ τὴν γερμανικὴ κατοχή, ἐπεκτάθηκε καὶ στὰ εὐρύτερα λαϊκὰ στρώματα. 
Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση καὶ μάλιστα μετὰ τὸ 1950 διεδόθηκε περισσότερο ἀπὸ τοὺς Ἀγγλους καὶ τοὺς Ἀμερικανοὺς ποὺ παρέμειναν στὴν Ἑλλάδα.

Κι ἂν δὲν νοοῦνται Χριστούγεννα χωρὶς δένδρο, ὁμοίως δὲν νοοῦνται Χριστούγεννα χωρὶς «Ἀη Βασίλη»! Ἀκόμη καὶ ὡς πρὸς τὸ ὄνομά του ἡ παγκοσμιοποιημένη ἐκδοχὴ τοῦ ἅη Βασίλη προκαλεῖ σύγχυση. «Σάντα Κλάους» τὸν λένε οἱ Δυτικοί, ὄνομα ποῦ παραπέμπει στὸν Ἅγιο Νικόλαο. Ὑπάρχει ὅμως σύγκριση; Ἀπὸ τὴν Ἑσπερία (Σκανδιναυία) ὁ ἕνας, ἀπὸ τὴν Ρωμανία (Βυζάντιο) ὁ ἄλλος. Λίαν στρουμπουλὸς ὁ ἕνας, μᾶλλον ἀσκητικὸς καὶ ὀλιγαρκὴς ὁ δεύτερος. Γέρος μὲ λευκὴ γενειάδα ὁ φράγκος, νέος μὲ μαῦρα μακριὰ γένεια ὁ δικός μας.
Ὅταν κάποιοι μιμοῦνται τὴν ζωὴ ἑνὸς Ἅγιου κατὰ τὴν προτροπὴ τῆς ἐκκλησίας μας «ἑορτὴ Ἅγιου, μίμησις Ἅγιου», κάποιοι ἄλλοι ντύνονται μὲ τὴν στολὴ τοῦ «χονδροβασίλη» καὶ κυκλοφοροῦν στοὺς δρόμους σὰν καρνάβαλοι, διότι δὲν ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο νὰ τοὺς ἐμπνεύσει!

Ὁ «Ἀη Βασίλης» ὅμως συνεπάγεται καὶ πολλὰ δῶρα! Στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται ὅτι τὰ δῶρα ὑπερβαίνουν τὸ 0,5% τοῦ ΑΕΠ. Στὴν Ν. Ὑορκη, μάλιστα, ἡ τελετὴ τῆς ἁφῆς τοῦ χριστουγεννιάτικου δένδρου, ἐγκαινιάζει ἐπισημως μία περίοδο ξέφρενων ἀγορῶν ποὺ τελειώνουν μὲ τὶς ἐκπτώσεις στὶς ἀρχὲς τοῦ χρόνου! Ἡ ὑπερκατανάλωση, δηλαδή, σὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο! 

Τὸ χειρότερο ὅμως εἶναι ὅτι ἡ παραδοσιακὴ Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὰ ξενύχτια, τὰ «ρεβεγιὸν» καὶ τὴν χαρτοπαιξία. Τόσο ὅμως ὁ 43ος κανόνας τῶν Ἀποστόλων, ὅσο καὶ ὁ 50ος τῆς ΣΤ Οἰκουμενικῆς Σύνοδου καταδικάζουν μὲ ἀφορισμὸ τοὺς πιστοὺς ποὺ παίζουν μὲ χρήματα! Συνεπῶς, στὴν «ὅλη μαγεία τῶν Χριστουγέννων» εἶναι ἐντεταγμένα καὶ τὰ παιχνίδια τῆς τύχης, τὰ ὁποία μαζὶ μὲ ὅλα τὰ παραπάνω, θὰ μᾶς κάνουν νὰ νοιώσουμε ὡραία καὶ κάπως διαφορετικὰ ἀπὸ τὶς ἄλλες μέρες! Πραγματικά, μὲ πόσο κατώτερα ἀλλὰ καὶ πόσο ἐπιβλαβῆ πράγματα ἐπιχειρεῖται νὰ ὑποκατασταθῆ ἡ Πίστη τοῦ Χριστοῦ!

Ἡ παγκοσμιοποίηση, ὅμως, καὶ ἡ Νέα Ἐποχὴ δὲν θὰ παύσουν νὰ παραγάγουν ἑορτὲς δῆθεν Χριστιανικὲς (ὅπως τοῦ υπάρκτου βεβαίως Ἁγίου Βαλεντίνου, μὲ διαφορετικὴ ὅμως χροιά) ἤ καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ καταργοῦν μὲ τὸν τρόπο τους τὶς Χριστιανικὲς (ὅπως αὐτὴ τῶν γενέθλιων μὲ τὴν ὁποία ἐπιχειρεῖται ἡ κατάργηση τῆς ὀνομαστικῆς ἑορτῆς). 
Ἡ μίμηση ἐξάλλου ποὺ ἀκρίτως, ἀκατακρίτως καὶ ἀδιακρίτως ποὺ «τιμοῦμε» ὡς νεοέλληνες, μᾶς κάνει νὰ πιθηκίζουμε! Ἔχουν καλλιεργηθεῖ στὸν λαό μας σὲ ὑπερβολικὸ βαθμὸ συναισθήματα μειονεξίας ἔναντι τῶν εὐρωπαίων.5

Ἐν κατακλείδι, ὅταν ἀποδίδουμε στὰ Χριστούγεννα τὸ πραγματικό τους νόημα καὶ ὅταν τὰ ἑορτάζουμε πνευματικά, τότε ἐπιτυγχάνεται καὶ ὁ μέγας σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ. Ὅσον ἀφορᾷ τὸ λεγόμενο χριστουγεννιατικο κλίμα, δεν ἐχουμε ἀνάγκη τὰ ξενόφερτα-φράγκικα ἔθιμα. 
Πῶς μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύσουμε τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ Χριστούγεννα τιμῶνται καὶ στὴν Κίνα, στὴν Ἰνδία, στὴν Κορέα μέχρι καὶ σὲ αὐτὴ τὴν Ἀφρικὴ; Τιμῶνται βεβαίως σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀλλόθρησκες περιοχές, διότι δὲν τιμοῦν τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ μία γιορτὴ καθαρὰ ὑλιστικὴ καὶ παγκοσμιοποιημένη.
Ἀντὶ τοῦ στολισμοῦ ἑνὸς δένδρου ἂς καταφύγουμε στὸν στολισμὸ ἑνὸς καραβιοῦ, ὅπως ἔκαναν καὶ οἱ πρόγονοί μας, τὸ ὁποῖο συμβόλιζε τὴν ἐκκλησία. Ἂς ψάλλουμε τὰ κάλαντα, μιμούμενοι τὰ κάλαντα τῶν ἀγγέλων, ποὺ ἐκεῖνο τὸ βράδυ στὴν Βηθλεὲμ ἀνήγγειλαν τὸ χαρμόσυνο γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. 
Ἂς κόψουμε τὴν βασιλόπιττα τιμῶντας ἔτσι τὸν Μέγα Βασίλειο. Μὰ πάνω ἀπὸ ὅλα ἂς προσευχηθοῦμε νὰ γεννηθῇ καὶ φέτος ὁ Χριστὸς στὴν καρδιὰ μας…
Ἀπὸ τοῦδε καὶ στὸ ἑξῆς ἄς ζήσουμε τὰ Χριστούγεννα πιό… ρωμέῃκα, σκεπτόμενοι πὼς τὰ Χριστούγεννα γεννήθηκε ὁ Χριστός!!! 

1 Κ. Γ. Παπαδημητρακοπούλου «τὰ Χριστοῦγεννα τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς Νέας Ἐποχῆς»
2 π. Θ. Ζήση: «Τὸ χριστουγεννιάτικο δένδρο. Ξενόφερτο καὶ ἀντιχριστιανικό»
3 Δ. Λουκάτου, «Χριστουγεννιάτικα καὶ τῶν ἑορτῶν»
4 Καθημερινὴ 22/12/1996
5 ΕΣΤΙΑ 24/12/1896: «Πολλοὶ ἐκ τῶν εὐπορωτέρων, τοὺς Φράγκους μιμούμενοι, εἰσήγαγαν εἰς τὰς οἰκογένειας των, χωρὶς κανένα λόγον, ἁπλῶς καὶ μόνον διὰ νὰ φαίνονται ὅτι διαφέρουν ἀπὸ τοὺς ἄλλους Ρωμιούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὡς ἀρχὴν καὶ διακηρύττουν πρὸ παντὸς νεωτερισμοῦ, ὅ,τι αὐτοὶ ἐννοοῦν «ὅπως τἄβραν ἔτσι νὰ τὰ ἀφήσουν καὶ στὰ παιδιὰ των»



Γεώργιος Ἔξαρχος,
φιλόλογος