.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Οι διώξεις συνεχίζονται, αλλά οι αγωνιστές Αγιορείτες μοναχοί δεν υποκύπτουν στις πιέσεις των Ηγουμένων, "φίλων" πλέον του Βαρθολομαίου!

Ἀνοικτή Ἐπιστολή Γέροντος Σάββα Λαυριώτη

Πρός τήν Γεροντικήν Σύναξιν τῆς Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας


Γέροντας Σάββας Λαυριώτης προς Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας:

«Σᾶς ἀπευθύνουμε ἔκκλησιν ὅπως συνταχθεῖτε μέ τούς Ἁγίους Πατέρες, καί καταδικάσητε ἔργοις καί λόγοις τόν ἐπάρατο Οἰκουμενισμό»!


Εἰς γνώσιν τοῦ Εὐσεβοῦς Χριστεπωνύμου Πληρώματος.

Ἐν πρώτοις, σᾶς ἀπευθύνω αὐτήν τήν ἐπιστολή ἀνοικτά, διότι ἐδώ καί καιρό ἔχετε σταματήσει νά διαβάζετε δικά μου γράμματα, καθώς καί τά γράμματα διαμαρτυρίας πού στέλνουν κάποιοι στό μοναστήρι διά τόν διωγμό μου, καί τόν διωγμό ἄλλων Ἁγιορειτῶν Μοναχῶν. Κοινῶς τά ἐναποθέτετε εἰς τόν κάλαθο τῶν ἀχρήστων.
Διά αὐτόν τόν λόγο, μέ ἀναγκάζετε νά δημοσιεύσω στό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα τόν διωγμό πού ἔχετε ἐξαπολύσει ἐναντίον τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων καί ἐμοῦ προσωπικά, πού ὑπογράφουμε κείμενα διαμαρτυρίας γιά τά αἱρετικά καί ἀντίχριστα ἀνοίγματα τοῦ Πατριάρχου Κων/λεως κ. Βαρθολομαίου, διότι ἔχει ἀρχίσει νά παίρνει ἀνεξέλεγκτες διαστάσεις.
Πρίν ἀπό λίγους μῆνες, ὁ π. Θεολόγος, μέλος τῆς ἀδελφότητος τῶν Θωμάδων Μικράς Ἁγίας Ἄννης, ζήτησε χαρτί ἀπό τήν Λαύρα γιά νά τό χρησιμοποιήσει διά νά προχωρήσει σέ ἐπέμβαση εἰς τούς ὀφθαλμούς του καί ἐσεῖς δέν τοῦ τό χορηγήσατε, διότι εἶχε ὑπογράψει τήν πρώτη σχετική συλλογική ἐπιστολή τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων. Τό αὐτό πράξατε καί μέ τόν Γέροντα Συμεών, ἀπό τήν Σκήτη τῶν Καυσοκαλυβίων, πού ἐνῶ σᾶς ζήτησε ἄδεια γιάἰατρικούς λόγους, ἐσεῖς δέν τοῦ χορηγήσατε γιά τόν αὐτόν λόγο, καί ἐπειδή βγήκε ἀναγκαστικά ἐκτός Ἁγίου Ὄρους μετά ἀπό ἀναμονή ἀπαντήσεώς σας ἐπί δύο μῆνες, τόν καλεῖτε γιά νά ἀπολογηθεί.Φυσικά νά μήν ξεχάσουμε πώς ἔχετε πάρει ἀπόφασει ὅτι ὅποιος ὑπογράφει τά κείμενα διαμαρτυρίας διά τίς πράξεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, δέν θά τοῦ χορηγεῖται κανένα χαρτί καί καμμία ἐξυπηρέτηση! Πράγμα ἐντελῶς παράνομο καί σίγουρα ἀπάνθρωπο. 

Στόν πατέρα Χερουβείμ, ἄνευ δίκης, καί μέ κατηγορίες ἀβάσιμες συκοφαντικές καί καθόλα ψευδεῖς, τόν ἐκδιώκετε ἀπό τό κελλίον του, δίνοντάς του μάλιστα προθεσμία 2 μηνῶν!! χωρίς νά τοῦ ἀπευθύνετε τόν λόγο, νά ἀπολογηθεῖ, ἤ νά τοῦ ἐπιδοθεῖ κατά τόν νόμο τό κατηγορητήριον, ἔτσι ὥστε νά παραβαίνετε κατάφωρα τόν Καταστατικό Χάρτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους, σέ πάνω ἀπό 10 ἄρθρα (7, 47, 54, 55, 56, 57, 58, 61, 62, 70, 72, 73, 78). Ἀκόμα καί στά Φασιστικά καθεστώτα, παρέχουν τό δικαίωμα στόν κατηγορούμενο νά περάσει ἀπό δίκη, ἔστω καί εἰκονική, καί ἐσεῖς πατέρες, καταδικάζετε ἐρήμην; αὐτή εἶναι ἡ ἀγάπη σας; ἀγάπη ἀμέριστη μόνο γιά τόν ἐξωμότη Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο ἐπειδή ἔχει τήν ἐξουσία νά σᾶς καθαιρέσει; Αὐτό φοβάστε πατέρες;

Τό αὐτό πράξατε καί μέ τήν καθαίρεσή μου ἀπό τό προϊσταμενικό ἀξίωμα, καί ἐνῶ κατέθεσα ἔφεση, αὐτή πετάχθηκε στόν κάλαθο τῶν ἀχρήστων. Παντοῦ παρανομία.
Τήν 17/30-12-2016 μοῦ στείλατε γράμμα, (δέν μπήκατε κἄν στόν κόπο νά μέ καλέσετε στά γραφεῖα γιά νά συζητήσουμε τό θέμα) πού μέ πληροφορεῖτε πώς ἀποφασίσατε, (δίκη ἐρήμην τοῦ κατηγορουμένου διά μία εἰσέτι φορά) πώς ἀφοῦ ἔχω διακόψει τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μαζί σας, καί λόγῳ τῆς δικῆς μου δῆθεν ἐκκλησιαστικῆς ἀποξενώσεως «ὑφ’ ὑμῶν ἐπιλεγεῖσαν ἀκοινωνησίαν»τήν διαγραφήν μου ἀπό τό μοναχολόγιον τῆς Μονῆς τήν 31-1-2017, ἐάν δέν μετανοήσω καί ξανακοινωνήσω μέ τήν Λαυριωτικήν ἀδελφότητα.
Τώρα τηλεφωνῆτε σέ Πατέρες τῶν ὁρίων τῆς Λαύρας, τούς κάνετε ἐπισκέψεις, καί τούς φοβερίζετε πώς ἄν δέν ἀνακαλέσουν τίς ὑπογραφές τους, θά τούς ἐκδιώξετε ἀπό τά κελλιά τους, ὅπως κάνατε καί μέ τόν πλανεμένο π. Σάββα, πού τόν διώξατε ἀπό τό Μοναστῆρι.
Παντοῦ λέτε πώς ὅποιος δέν δέχετε τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας καί εἶναι σχισματικός. Ἀλήθεια πατέρες, σχισματικός καί αἱρετικός εἶναι αὐτός πού τηρεῖ τούς ἱερούς κανόνες καί ἐλέγχει καθηκόντως τόν Πατριάρχη (σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη καί πλῆθος ἄλλων) ἤ ὁ κ. Βαρθολομαῖος πού τούς καταπατεῖ, πού ὑβρίζει τούς Ἁγίους λέγοντας ὅτι: Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν [τὸ Σχίσμα] προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χεῖρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Αἰτούμεθα ὑπὲρ αὐτῶν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ὀφείλομεν ἐνώπιον Αὐτοῦ ὅπως ἐπανορθώσωμεν τὰ σφάλματα ἐκείνων»!!!, καί ποιεῖ τό Εὐαγγέλιον ἴσο μέ τό δαιμονικό κοράνιον; Τυφλωθήκατε τελείως; 
Σᾶς ἔχουμε γράψει ἐπανειλημμένως τίς αἱρέσεις πού κηρύττει γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ὁ πατριάρχης, καί ἀπάντηση δέν πήραμε. Ἄρα πατέρες, ἀφοῦ ἀκολουθεῖτε τόν Πατριάρχη, συμφωνῆτε καί ἔχετε τήν ἴδια πίστη. Δηλαδή πιστεύετε ὅ,τι καί αὐτός (Στό τέλος τοῦ κειμένου παραθέτουμε τά πιστεύω του.) Διά αὐτόν τόν λόγο δέν μνημονεύουμε τόν Πατριάρχη πατέρες, καί δέν ἔχουμε κοινωνία μέ ἐσᾶς, διότι δέν ἔχουμε τήν ἴδια πίστη. Τήν Ὀρθόδοξο Πίστη. Ἐμεῖς δέν πιστεύουμε πώς τό κοράνιον εἶναι ἅγιον καί ἴσο μέ τό Εὐαγγέλιον. Δέν πιστεύουμε πώς ὅλες οἱ Θρησκεῖες σώζουν καί εἶναι ὁδοί σωτηρίας. Ἐμεῖς ξέρουμε μίαν ὁδό σωτηρίας. Τό Εὐαγγέλιο. Τόν ἴδιο Τόν Χριστό. «Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια». Αὐτό λέει ὁ Κύριος. Γιά αὐτό καί ἔχυσαν τό αἷμα τους οἱ ἅγιοι μάρτυρες καί οἱ Ὁμολογητές τῆς Πίστεώς μας, γιά νά μήν ἀλλάξουν οὔτε ἕνα ἰῶτα, ἤ μία κεραία. Καί αὐτούς ἀκολουθοῦμε, καί γιά αὐτό μᾶς διώκετε. Ὄχι γιά λόγους ἀνυπακοῆς, ἀλλά γιά λόγους πίστεως. Νά ξέρετε ὅμως, πώς τό κατ’ ἐξοχήν γνώρισμα τῶν αἱρετικῶν εἶναι ὁ διωγμός. Ἄν νομίζετε πώς θά σᾶς φοβηθοῦμε καί θά κάμψετε τό Ὀρθόδοξο φρόνημά μας, καί θά «κάτσουμε φρόνιμα», πλανᾶσθε. Δέν μᾶς φοβίζουν οἱ ἀπειλές σας, καί ἀκόμη περισσότερο οἱ ποινές πού μᾶς ἐπιβάλλετε (παρανόμως καί χωρίς καμμία ὑπόσταση). Μᾶς χαροποιεῖ τό γεγονός πώς ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ θά ἀπολογηθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ μας πώς κρατήσαμε τήν Πίστη μας ἀλώβητη ἀπό τόν ἐπάρατο Οἰκουμενισμό. Δέν ξέρω ὅμως γιά σᾶς τί θά ἔχετε νά ἀπολογηθεῖτε. Τήν ὑπακοή σας στόν Πατριάρχη καί σέ αὐτά πού διδάσκει;

Τώρα πλέον, ἐπίσημα καί συνοδικά, ὁ κ. Βαρθολομαῖος καί οἱ σύν αὐτῷ (τό συνάφι του, αὐτοί πού συνάγουν μέ αὐτόν, πού ἔχουν τό ἴδιο πιστεύω μέ τήν λεγομένη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο), ἀποδομοῦν τήν Ἱερά Παράδοση, τίς Οἰκουμενικές Συνόδους, ἀναγνωρίζοντας τό Π.Σ.Ε καί τίς αἱρέσεις ὡς Ἐκκλησίες, καί θέτοντας ὡς βασική Θεολογική πλέον γραμμή τῆς Ἐκκλησίας τήν αἱρετική θεολογία τοῦ ἐπισκόπου Περγάμου κ. Ζηζιούλα. Καί ἐσεῖς γιά μία ἀκόμη φορά, δηλώνετε πώς ἡ λεγομένη ΑκΜΣ τῆς Κρήτης εἶναι Ὀρθοδοξότατη, καί ὅτι ὅποιος εἶναι ἀντίθετος μέ αὐτήν εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας!!!.

Διά αὐτόν τόν λόγο, ὅπως καί ἐσεῖς μοῦ γράψατε, «μετά πολλῆς τῆς λύπης, γιά μίαν εἰσέτι φοράν», σᾶς γράφω ὀλίγα τινά, πρός βοήθειαν ὑμῶν ὅπως συναισθανθῆτε τό ἀδιέξοδον καί τάς ἐπικινδύνους ἀτραπούς ὅπου βαδίζετε, αὐτῶν τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἐξ’ ὀνόματος τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων ὅπου ἔχουμε διακόψει τό μνημόσυνο τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχου, προτρεπόμεθα ὑμῖν καί ἀπευθύνομεν ἔκκλησιν πρός ὑμᾶς, πρός τήν ἀγαπητήν Λαυριωτικήν ἀδελφότητα, ὅπως διακόψετε τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, καί σταματήσετε τήν καταραμένη παράδοση ὅπου ἔχει ἡ Λαύρα νά προδίδει τήν ἀμώμητον ἡμῶν Ὀρθόδοξον Πίστιν. Σταματήστε νά μιμεῖσθε τούς ἐπί Βέκκου Λαυριῶτες πατέρες, ὅπου ἐνῶ εἰς τό ὑπόλοιπον Ἅγιον Ὄρος εἴχαμε παραγωγή Ἁγίων, εἰς τήν Λαύρα εἴχαμε ἐξωμότες. Ἀκόμη καί στήν σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, εἷς ἐκ τῶν ἀντιπροσώπων τοῦ Ἁγίου Ὄρους, Λαυριώτης ὤν, συντάχθηκε μέ τούς ἑνωτικούς.

Σᾶς ἀπευθύνουμε ἔκκλησιν ὅπως συνταχθεῖτε μέ τούς Ἁγίους Πατέρες, καί καταδικάσητε ἔργοις καί λόγοις τόν ἐπάρατο Οἰκουμενισμό καί τόν πρωτεργάτη του κ. Βαρθολομαῖο καί τούς σύν αὐτῷ, ἔτσι ὥστε νά ἐμπλησθεῖ χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα πού περιμένει τήν Πατερική ἀντίδραση τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καί σάν μοναστήρι νά βγοῦμε μπροστά στόν ἀγῶνα κατά τῆς αἱρέσεως πού μᾶς ἀποξενώνει παντελῶς ἀπό τόν Κύριό μας Ἰησοῦν Χριστόν. Ἀν θέλετε ὅμως πατέρες νά συνταχθεῖτε μέ αὐτούς, καί νά γίνετε κοινωνοί τῆς παναιρέσεως, ἐμεῖς σᾶς δηλώνουμε πώς δέν θά σᾶς ἀκολουθήσουμε στά βάραθρα τῆς ἀπωλείας ὅπου ἀποφασίσατε νά βαδίσετε, καί θά μᾶς βρεῖτε δυστυχῶς ἐναντίους. Πάντα ὅμως θά προσευχόμαστε μέ ἀγάπη καί πόνο νά καταλάβετε τό σφάλμα που ἔχετε ὑποπέσει χάριν φιλοπροσωπίας, ἔτσι ὥστε νά μήν καταδικάσετε τήν ἀθάνατη ψυχή σας εἰς τό αἰώνιο πῦρ, πρᾶγμα πού ὁλόψυχα ἀπευχόμαστε. 

«Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις. Τίς γὰρ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;» 
(Β’ Κορ. 6.14). 

Ἐπί δέ τούτοις, διατελῶ μετά τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης.
Γέρων Σάββας Λαυριώτης

Υ.Γ1. Ἀν ἐπιμείνετε στό νά διώκετε τούς ἀντιφρονοῦντες πατέρες, κάθε νέο διωγμό θά τόν δημοσιεύουμε στό διαδίκτυο καί στόν Ἐκκλησιαστικό Τύπο.
Υ.Γ2. Ἤδη ἔχετε προβεῖ σέ περαιτέρω παράνομες ἐνέργειες πού θά δημοσιευθοῦν λίαν συντόμως.

Τά πιστεύω τοῦ Πατριάρχου κ.Βαρθολομαῖου:

1. Πιστεύει καὶ κηρύττει τὶς ἰδέες τοῦ Ἀντίχριστου Οἰκουμενισμοῦ: «Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοὶ σωτηρίας».[1] Ἡ μεγαλύτερη ὕβρις ὅλων τῶν ἐποχῶν ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. 
Μόνο ἕνας διάβολος θὰ μποροῦσε νὰ ὑποστηρίξει τέτοια πράγματα. Καὶ ὅμως οἱ ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς προσκυνᾶτε αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο!
2. Πιστεύει καὶ κηρύττει ὅτι τὸ Κοράνιο (καὶ οἱ Γραφὲς τῶν ἄλλων θρησκειῶν) εἶναι «ἴσο μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἱερὸ ὅπως αὐτή»[2] καὶ ὅτι οἱ Μουσουλμάνοι μποροῦν νὰ πᾶνε στὸν παράδεισο χωρὶς νὰ πιστεύουν στὸν Χριστό.[3]
3. Πιστεύει καὶ κηρύττει ὅτι πολλὲς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ εἶναιπροσωρινές, [4] διαφωνώντας ἀκόμα καί μέ τον Κύριο!
4. Ὀνομάζει «εὐλογημένη» καὶ τιμᾷ τὴν Συναγωγὴ τῶν Ἑβραίων, ἐκεῖ ποὺ ὑβρίζεται ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Θεοτόκος.[5]
5. Πιστεύει καὶ κηρύττει τὴν βασικὴ ἀρχὴ τῆς Μασονίας ὅτι δηλαδή: «ἕκαστος νὰ λατρεύῃ τὸν Ἕνα Θεὸν ὡς [=ὅπως] προτιμᾷ…». «Ὁ Θεὸς εὐαρεστεῖται εἰς τὴν εἰρηνικὴν συμβίωσιν τῶν ἀνθρώπων καὶ μάλιστα, αὐτῶν οἱ ὁποῖοι Τὸν λατρεύουν ἀνεξαρτήτως τῶν διαφορῶν, αἱ ὁποῖαι ὑπάρχουν εἰς τὴν πίστιν μεταξὺ τῶν τριῶν μεγάλων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν».[6]
6. Ἐπιδιώκει τὴν κατάργηση ἢ τροποποίηση πλειάδας Ἱερῶν Κανόνων, κάτι, ποὺ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, εἶναι γνώρισμα αἱρετικοῦ ἀνθρώπου.[7] Ὀνομάζει τοὺς Ἱ. Κανόνες: «Τείχη τοῦ αἴσχους».[8]
7. Πιστεύει καὶ κηρύττει -σὲ ἀντίθεση μὲ δεκάδες Συνόδους καὶ ἑκατοντάδες Ἁγίους- ὅτι ἡ Ρωμαϊκή «ἐκκλησία» εἶναι κανονική, τὰ μυστήριά της ἔγκυρα καὶ ὁ Πάπας κανονικὸς Ἐπίσκοπος. Τὸ 1995 συνυπέγραψε μὲ τὸν Πάπα «ΚΟΙΝΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΑΝ ΠΙΣΤΕΩΣ». 
Το 2011 δηλώνει σε σπουδαστές παπικού πανεπιστημίου. Κατήχησε μάλιστα και τὴν νεολαία ὑπὲρ τοῦ Πάπα. «Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος δέχτηκε ἐπίσκεψη ὁμάδας φοιτητῶν τοῦ Ποντιφικοῦ Ἰνστιτούτου Sant Apollinare. Ἀναφερόμενος στοὺς φοιτητὲς τοὺς εἶπε: «Ἀκολουθῆστε τὸν Πάπα. Ὁ Πάπας Βενέδικτος ὁ ΙΣΤ΄ εἶναι ἕνας μεγάλος θεολόγος ποὺ κάνει καλὸ σὲ ὅλες τὶς Ἐκκλησίες. Ἀκολουθῆστε τον μὲ ἀγάπη καὶ συμπάθεια». [9]
8. Συμπροσευχήθηκε μὲ Προτεστάντες ποὺ εἶναι διαστρεβλωτὲς τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἰησοῦ, ὑβριστὲς τῆς Θεοτόκου, περιφρονητὲς τῶν Ἁγίων μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὡς Eἰκονομάχοι, βρίσκονται ὑπὸ τὸν ἀναθεματισμὸ τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου. 
Κάνει ἀποδεκτὸ τὸ βάπτισμα τῶν Προτεσταντῶν (Λουθηρανῶν).[10]
9. Τὸν Νοέμβριο τοῦ 1993 προέβη σὲ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων ἀνάμεσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ στὴν αἵρεση τῶν Μονοφυσιτῶν. Ἡ κάθε πλευρὰ ἀναγνώρισε τὴν ἄλλη ὡς Ὀρθόδοξη. Τὶς καταδίκες καὶ τὰ ἀναθέματα τῆς 4ης Οἰκουμενικῆς πρὸς τοὺς Μονοφυσίτες (ποὺ τὰ ἐπανέλαβαν οἱ ἑπόμενες Σύνοδοι) τὰ ὀνομάζει «παρεξηγήσεις τοῦ παρελθόντος ποὺ ἔχουν ξεπεραστεῖ» ἀφοῦ «δὲν ὑπάρχει θεολογία ποὺ μᾶς χωρίζει»![11]
10. Ἀναγνωρίζει τὶς χειροτονίες τῶν Ἀγγλικανῶν.[12]
11. Τὸ 1991 στὸ Μπάλαμαντ τοῦ Λιβάνου ἀποδέχτηκε τὰ μυστήριά των καθὼς καὶ τὴν Οὐνία...».[13]
12. Στὸ συνέδριο τοῦ Π.Σ.Ε., τὸ 2006, στὸ Porto Alegre, ἀποδέχτηκε τὴν κοινὴ δήλωση μὲ τοὺς Προτεστάντες, ὅτι δὲν ὑπάρχει μόνο Μία Ἐκκλησία, ἀλλὰ ὅτι οἱ 348 ἐκκλησίες -μέλη τοῦ ΠΣΕ- εἶναι γνήσιες ἐκκλησίες. Μία δὲ ἀπὸ αὐτὲς εἶναι καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία! Οἱ ποικίλες αἱρετικὲς διδασκαλίες τῶν Προτεσταντῶν θεωροῦνται ὡς διαφορετικοὶ τρόποι ἐκφράσεως τῆς ἰδίας πίστεως καὶ ὡς ποικιλία τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δεχόμενοι ἔτσι ὅτι τελικὰ δὲν ὑπάρχουν αἱρέσεις!! «Αὐτὲς οἱ ἐκκλησίες καλοῦνται νὰ συμβαδίζουν ἀκόμη καὶ ὅταν διαφωνοῦν».[14]
13. Μὲ τὰ παραπάνω δεδομένα ἀρνεῖται τέσσερα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως.
14. Εἶναι Ἁγιομάχος καὶ Πατρομάχος. Εἶπε: «Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν [τὸ Σχίσμα] προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χεῖρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Αἰτούμεθα ὑπὲρ αὐτῶν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ὀφείλομεν ἐνώπιον Αὐτοῦ ὅπως ἐπανορθώσωμεν τὰ σφάλματα ἐκείνων»!!![15] Εἶναι ἀπροκάλυπτα ἁγιομάχος. Αὐτὸς ὅμως ποὺ βλασφημεῖ τοὺς Ἁγίους εἶναι ἀντίχριστος.[16]
15. Δηλώνει ὅτι εἶναι: «Eὐλογημένη» ἡ Συναγωγὴ τῶν Ἑβραίων. Γιὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο βεβαίως ἡ Συναγωγὴ «εἶναι χῶρος δαιμονίων ποὺ συνάζονται οἱ σταυρωτὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ θεομάχοι».[17]


[1] «ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ», ἀρ. 603, σελ. 15 καὶ «ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ», ἀρ. 494, σελ. 23, Γενεύη 1994 . «Ἐπίσκεψις» 511/30-11-1994 καὶ «Ὀρθόδοξος Τύπος» 11-9-2009, «Ἀδέσμευτος Τύπος» (Μήτση) 21/9/2004, «ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ», ἀριθ. 523, σ. 12, Γενεύη 1995.
[2] Ἀντιφώνηση πρὸς τὸν πρόεδρο τοῦ Ἰρὰν Mohamend Khatami στὶς 13-1-2002. «ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ», ἀρ. 606, σ. 2 . «Ὀρθ. Τύπος», 15/3/2002. «ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ», ἀρ. 563, σ. 21.
[3] www.romfea.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3117&Itemid=2, Ἐκκλ. Πρακτορεῖο Εἰδήσεων www.amen.gr 20/1/2013.
[4] «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ», 21/9/2003.
[5] Νέα Ὑόρκη, 28η Ὀκτ. 2009. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης παραλαμβάνει τὸ βραβεῖο «Μακκαβαίων» μὲ τὸ ὁποῖο τὸν «τίμησε» ἡ Ἑβραϊκὴ Συναγωγὴ τῆς πόλης.
[6] Ὁμιλία στὸ Μπαχρέϊν, στὶς 25−9−2000. «ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ», ἀρ. 588, σελ. 16 καὶ ἀπὸ μήνυμα ποὺ ἔστειλε στοὺς Μουσουλμάνους ὅλου τοῦ κόσμου μὲ τὴν εὐκαιρία τοῦ Ραμαζανίου. Ρεπορτὰζ τοῦ Νίκου Παπαδημητρίου στὸ “Flash” στὶς 16.12.2001.
[7] Ἀρχιμ. Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη, Περὶ τὴν κωδικοποίησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν Κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, Θεσ/κη 1970, σ. 15.
[8] «ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ», ἀρ. 423, 15/7/1989, σ, 6-7.
[9] http://entoytwnika.blogspot.com/2011/03/blog-post_28.html#ixzz1cja7kdc6
[10] «ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ», ἀριθ. 640/31-10-2004: «Κοινὸν ᾿Ανακοινωθὲν τῆς 13ης συναντήσεως μεταξὺ Θεολόγων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κων/πόλεως καὶ τῆς Εὐαγγελικῆς ᾿Εκκλησίας ἐν Γερμανίᾳ» (16-22.9.2004).
[11] www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=816
[12] Στεφανίδου Β., Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, σ. 711.
[13] Πορίσματα Διορθόδοξου Συνεδρίου γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό, Θεσσαλονίκη 2004, περ. «Θεοδρομία», τεῦχ. 4ο.
[14] «Ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἐπὶ εὐκαιρίᾳ τῆς 60ης ἐπετείου ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τοῦ Π.Σ.Ε.», Θεοδρομία 1 (Ἰαν.–Μάρτιος 2008) σ. 145.
[15] «ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ» 15-6-1989, «Ἐκκλ. Ἀλήθεια» 16.12.1998 καὶ ἐφημερίδα «Νέοι Ἄνθρωποι» 26-2-1999.
[16] Ἀποκ. ιγ΄6.
[17] Λόγος Κατά Ιουδαίων, 2,4,6

«Ημείς τους θεσμούς των Πατέρων φυλάττομεν»

(Αγία 7η Οικουμενική Σύνοδος)

Η Ορθόδοξη Εκκλησία από τη φύση της είναι υπεύθυνη για την πνευματική πορεία του πληρώματός της σε κάθε εποχή, σε κάθε ιστορικό παρόν και απέναντι σε κάθε μορφή κοινωνικού συστήματος.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας Αγιογραφικά αποσαφήνισαν το δόγμα, το οριοθέτησαν και ανέδειξαν το ήθος της Ορθοδοξίας, μακρυά από κάθε εποχιακή-περιστασιακή κοσμική ή θρησκευτική ιδεολογία.

Οι πλέον έγκυρες Ορθόδοξες αποφάσεις πάρθηκαν στις Συνόδους. Οι Αγιοπνευματικές εμπειρίες των Πατέρων αποκρυσταλλώθηκαν και Συνοδικά.

Κάθε κλονισμός και προσβολή της αλήθειας του Ευαγγελίου, που προέρχονταν από τους Χριστιανούς, κυρίως από τον Κλήρο, δημιούργησαν πληγές στο σώμα της Εκκλησίας.

Εύστοχα έχει ειπωθεί: «Οι εχθροί της Εκκλησίας έχουν ανάγκη τους διαστρεβλωτές της».

Οι Σύνοδοι της Ορθοδοξίας, οι κανονικές Σύνοδοι, διαφύλαξαν την δύναμη της Ορθόδοξης παράδοσης και έδωσαν τη δυνατότητα της έκφρασης της Εκκλησίας μέσα από κάθε εποχή καθώς και την δυνατότητα ίασης των πληγών κάθε εποχής.

Ως πνεύμα οι άγιες Σύνοδοι της Ορθοδοξίας, ως στάση νήψεως και μαρτυρίας, έχουν ενιαία πνευματική γραμμή που κόπηκε, για πρώτη φορά, στη λεγόμενη «πανορθόδοξο» σύνοδο της Κρήτης, που κατοχύρωσε συνοδικά την παναίρεση του οικουμενισμού.

Στον Κανόνα Α΄ της 7ης Οικουμενικής Συνόδου διαβάζουμε:«Ημείς τοιγαρούν πατρώοις νόμοις επόμενοι παρά του ενός Πνεύματος λαβόντες χάριν ακαινοτομήτως και αμειώτως πάντα τα της Εκκλησίας εφυλάξαμεν, καθώς αι Άγιαι Οικουμενικαί εξ Σύνοδοι παραδεδώκασι και όσα είασαν τιμάσθαι εν τη Καθολική Εκκλησία αποδεχόμεθα δίχα πάσης αμφιβολίας».

Ερωτά, λοιπόν, ο μακαριστός Γέροντας π. Φιλόθεος Ζερβάκος τον Πατριάρχη Αθηναγόρα (1970): «Είπατέ μοι. Όσα ανωτέρω οι τριακόσιοι εξήκοντα επτά Θεοφόροι Πατέρες, οι συγκροτήσαντες την Ζ΄ Αγίαν Οικουμενικήν Σύνοδον, εις τον Α΄ Κανόνα αυτών και όλα όσα αι προηγούμεναι εξ Αγίαι Οικουμενικές σύνοδοι εθέσπισαν (πριν του σχίσματος) είναι αληθή ή δεν είναι; Εάν, λέγω, είναι αληθή (που είναι), διατί δεν τα ακολουθείται;»

Διαχρονικό το ερώτημα, που απευθύνεται και στον σημερινό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και στη «Σύνοδο» της Κρήτης, που αναγνώρισαν συνοδικά την 7η Οικουμενική Σύνοδο.

Η ανάλυση των αιρετικών αποφάσεων της «πανορθοδόξου» της Κρήτης βρίσκεται στο βιβλίο «ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ» (ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ στη ΓΕΝΕΥΗ, 1971) και ιδιαιτέρως στην σελ. 53 στην παράγραφο: «Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΙΣ ΤΟΙΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΕΛΟΥΜΕΝΟΙΣ».

Η ίδια η Εκκλησία, όμως, έχει δώσει Συνοδικά απαντήσεις για τη στάση των Ορθοδόξων απέναντι στις αιρέσεις. Η Πατερική ανάλυση, τεκμηριωμένη Αγιογραφικά, χαρακτηρίζει τους αιρετικούς όχι απλά ως παραβάτες νόμου αλλά, το χειρότερο, ως παραβάτες του Θεού.

Στην ομιλία του στον 100ο ψαλμό, ο Ι. Χρυσόστομος υπογραμμίζει:«οι μεν γαρ εισί παραβαίνοντες τας του Θεού εντολάς και τα δικαιώματα και τα κρίματα και εισίν αυτοί παραβάτες νόμου. Άλλοι πάλιν παραβαίνουσιν αυτήν την σωτήριον του Δεσπότου ομολογίαν και εισι παραβάται Θεού. Πολλή δε διαφορά μεταξύ της των αμφοτέρων παραβάσεων».

Ο Ι. Χρυσόστομος σε άλλη ομιλία του (υπόμνημα στον Τιμόθεο), αναλύοντας τη δυναμική της αιρέσεως στην Εκκλησιαστική ζωή, υπογραμμίζει: «Η αίρεση γεννάει αιρέσεις» διότι «η γαρ πλάνη ουδαμού ίσταται».

Γι’ αυτό και η Α-Β Σύνοδος (Πρωτοδευτέρα) ξεπερνώντας τους ανθρώπινους συναισθηματισμούς και σε βάθος σωτηριολογικό, θέλει τη διακοπή της αλληλεπίδρασης αιρετικού επισκόπου και πληρώματος.

Με την εφαρμογή του 15ου κανόνα δρομολογείται η αποκατάσταση της υγείας της Εκκλησίας και, αναμφίβολα η δυνάμει σωτηρία του ίδιου του αιρετικού επισκόπου.

Αυτή είναι και η πνευματική βάση του 15ου κανόνα της Α-Β Συνόδου, η απομάκρυνση δηλ. του αιρετικού ποιμένα ως αρνητού του Χριστού, ως παραβάτη του Θεού κατά τον Ι. Χρυσόστομο.

Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης επισημαίνει (επιστολή 74):«Αυτοί που έφθασαν να πεθάνουν μέσα στην αίρεση, πήγαν στη μερίδα της απωλείας, ονομάζονται αρνητές του Χριστού».

Ο κανόνας αυτός εκφράζει στάση αρχών και αλήθειας και για να γίνει κατανοητός, από κλήρο και λαό, χρειάζεται στάση νήψεως και διάθεση μαρτυρίου.

Στην πραγματικότητα ο κανόνας αυτός περιφρουρεί την υψηλή επισκοπική διακονία, που είναι Θεόσδοτη δωρεά.

Ερώτημα: «Ένας επίσκοπος, που έχει αναδιοργανώσει και προσαρμόσει το περιεχόμενο της συνειδήσεώς του στους πνευματικούς άξονες της αιρέσεως του οικουμενισμού, ως επιθυμητό Εκκλησιαστικό μέλλον, είναι Ορθόδοξος; Ασφαλώς όχι.

Γι’ αυτό ακριβώς και είναι υποχρεωτική η εφαρμογή του 15ουκανόνα, η διακοπή του μνημοσύνου του.

Δυστυχώς, το πλήθος των Ορθοδόξων ανισομερώς ομιλεί για νήψη, κάθαρση και εν Χριστώ ζωή. Γι αυτό και ο λόγος τους περί σωτηρίας αποβαίνει ελλιπής, μάταιος χωρίς την ομολογία πίστεως των Αγίων Συνόδων.

Όσοι Ορθόδοξοι ζητούν την εφαρμογή του 15ου κανόνας της Α-Β Συνόδου, δεν είναι ούτε πλανεμένοι, ούτε εκτός Εκκλησίας, ούτε ανυπάκουοι.

«Τέκνα υπακοής εσμέν και εγκαυχώμεθα εν προσώπω της Μητρός τη παραδόσει της Καθολικής Εκκλησίας».

(Κανών Α΄ της 7ης Οικουμενικής Συνόδου)



ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ – ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

ΠΗΓΗ.ΑΚΤΙΝΕΣ

π. Σεραφείμ Ρόουζ: «"Ο χριστιανικός" οικουμενισμός είναι το προϊόν, ...μάλλον μιας διαβολικής εισήγησης»!



Ὀφειλομένη δευτερολογία σχετικὰ μὲ τὸ κείμενο τοῦ Πρωτοπρ. Πέτρου Χίρς

Εἶχα γράψει, ὅτι θὰ περίμενα τὸ δεύτερο μέρος τῆς ἀπάντησης τοῦ π. Πέτρου Χίρς γιὰ νὰ ἀπαντήσω. Ἐπειδὴ ὅμως πολλοὶ πιστοὶ ρωτοῦν, πότε θὰ ἐμφανιστεῖ ἡ ἀπάντησή μου καὶ μπορεῖ μὲ τὴν ἀναμονή μου - ἰδίως σὲ αὐτοὺς τοὺς καιροὺς ποὺ τὰ γεγονότα τρέχουν - νὰ σκανδαλίζω ἀκουσίως τοὺς ἀδελφούς μας, ἀποφάσισα νὰ ἀπαντήσω τώρα, ἐλπίζοντας μάλιστα, ὅτι μὲ τὸ κείμενό μου καὶ μὲ τὰ νέα στοιχεῖα ποὺ παραθέτω, ὁ καλοπροαίρετος διάλογος θὰ συνεχιστεῖ. Καταρχήν θέλω νὰ ξεκαθαρίσω, ὅτι εἶμαι εὐγνώμων γιὰ τὴν ἀπάντηση τοῦ σεβαστοῦ π. Πέτρου. Εἶναι ὡραῖο νὰ γίνεται διάλογος μὲ ὀρθόδοξο ἦθος, μὲ ἐπίπεδο χωρὶς ὕβρεις καὶ ἀκρότητες καὶ μὲ βάση πάντα τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων. Ἡ ἀπάντησή μου περιλαμβάνει δύο μέρη: Τὶς θέσεις τοῦ πατρὸς Πέτρου γιὰ τὸν π. Σεραφεὶμ καὶ τὴν ὑπονοούμενη ἢ σημαινόμενη ἀπὸ αὐτὲς γνώμη του περὶ ζηλωτισμοῦ.

Πρῶτο μέρος:

Θέσεις τοῦ πατρὸς Πέτρου γιὰ τὸν π. Σεραφείμ
Στὴν ἀπάντησή του ὁ π. Χίρς δὲν ἀποδεικνύει, ὅτι ἔχει βάση τὸ σχόλιο του γιὰ τὸ πρόσωπό μου, «ωστόσο αστόχησε δυστυχώς, παρεξηγώντας προφανώς τόσο την τοποθέτηση του μακαριστού ασκητού, όσο και τη δική μου ανάλυση». Καὶ οἱ πηγὲς ποὺ ἀναφέρονται στὸ κείμενο τοῦ π. Πέτρου εἶναι μεμονωμένες καὶ στεροῦνται συνολικῆς ἐγκυρότητας, ὁπότε ὁ χαρακτηρισμὸς γιὰ τὸν τρόπο γραφῆς μου «κατά τρόπο πρόχειρο και αποσπασματικό, υπεραπλουστεύοντας...» ἢ ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς δύο μας ἢ γιὰ κανένα.

Γράφει: «Ὁ κ. Τσακίρογλου δεν παραθέτει κάποια αυτούσια αποσπάσματα του ίδιου του μακαριστού πατρός». Ναί, δὲν τὸ ἔκανα γιατὶ δὲν χρειαζόταν. Τώρα, ποὺ ὁ π. Χίρς παραθέτει συγκεκριμένα κείμενα, ὡς ἀποδεικτικὰ τῶν θέσεών του, χρησιμοποιῶ κι ἐγὼ τὰ κείμενα ποὺ ζητᾶ κι ἀποδεικνύουν ὅτι, ἐνῶ συμφωνοῦμε σὲ μερικὰ σημεία, ἡ ὅλη τοποθέτησή του, ἂν κάποιος δεῖ ὄχι μόνο τὸ σημαῖνον ἀλλὰ καὶ τὸ σημαινόμενον, πάσχει. Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς θὰ δώσω μερικὰ παραδείγματα:

Γράφει ὁ π. Πέτρος: «Παρόλο που ο π. Σεραφείμ δεν άλλαξε ποτέ τη βασική του στάση έναντι του οικουμενισμού, «εντούτοις, όταν είδε κάποιους ανθρώπους να αποκαλούν άλλους, υπαγομένoυς σε άλλες δικαιοδοσίες, [και διαπλεκόμενες με τον οικουμενισμό] «αιρετικούς», έγραψε τα εξής: «Ο οικουμενισμός είναι αίρεση, μόνον αν πραγματικά εμπεριέχει την άρνηση, ότι η Ορθοδοξία είναι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού. . . .Ασφαλώς, πρέπει κανείς να επικρίνει τη συμμετοχή των Ορθοδόξων στην Οικουμενική Κίνηση - κάτι που πράγματι είναι παραπλανητικό, στην καλύτερη περίπτωση, αλλά και ασαφές σε ο,τι αφορά τη φύση της Εκκλησίας του Χριστού.

Όμως, σήμερα, δεν μπορεί κανείς να αποκαλέσει αυτούς τους ανθρώπους «αιρετικούς», ούτε μπορεί να επιβεβαιώσει ότι Ορθόδοξοι εκπρόσωποι – πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων – έχουν διδάξει πραγματικά τον οικουμενισμό ως αίρεση. Η μάχη για την αληθινή Ορθοδοξία στην εποχή μας δεν υποστηρίζεται από τέτοιες υπερβολές». Πράγματι τὸ ἔγραψε αὐτὸ ὁ π. Σεραφείμ, ἀλλὰ ἔγραψε στὸ βιβλίο του «Ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ θρησκεία τοῦ μέλλοντος»[1] καὶ τὰ ἀκόλουθα: «Ἡ ἰδεολογία πίσω ἀπό τὸν Οἰκουμενισμό, ἡ ὁποία ἔχει ἐμπνεύσει οἰκουμενιστικὲς πράξεις καὶ διακηρύξεις ..εἶναι μία καλὰ προσδιορισμένη αἵρεση (σελ. 27).....Ὁ «χριστιανικός» οἰκουμενισμός... εἶναι τὸ προϊόν, ὄχι ἁπλῶς ἀνθρωπίνων «καλῶν σχέσεων» ἀλλὰ μᾶλλον μιᾶς διαβολικῆς εἰσήγησης (σελ. 30).... (καὶ μιλῶντας γιὰ τὰ λόγια τοῦ Μητροπολίτη τοῦ ὄρους Λιβάνου Γεωργίου Κὸντρ στὴν Ἀντὶς Ἀμπέμπα) Ὅλα αὐτὰ φυσικὰ συνιστοῦν αἵρεση, ποὺ ἀρνεῖται τὴν Ἁγία Τριάδα» (σελ. 32). Ἐδῶ λοιπὸν συμφωνῶ μὲ τὸν π. Πέτρο ὡς πρὸς τὸ γεγονὸς, ὅτι ὁ π. Σεραφεὶμ θεωροῦσε τὸν Οἰκουμενισμό ὡς αἵρεση ἀλλά, ἀντίθετα πρὸς τὰ ἀποδεικτικὰ του π. Πέτρου, ἀποδεικνύεται καὶ ἐπιβεβαιώνεται, ὅτι ὀνόμαζε αἱρετικοὺς ἢ πλανεμένους τοὺς συνειδητοὺς οἰκουμενιστές, ὅπως τὸν ΜητροπολίτηΓεώργιο Κόντρ (βλέπε καὶ τὶς ἀναφορὲς τοῦ π. Σεραφείμ, γιὰ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς Ἰάκωβο, τὸν π. Εὐσέβιο Στεφάνου κ.α.). Τὰ λόγια καὶ οἱ θέσεις ἑνὸς προσώπου πρέπει νὰ λαμβάνονται ὑπόψη σὲ σχέση μὲ τὸ συνολικὸ του ἔργο καὶ ὄχι ἀπομονωμένα. Ὅσον ἀφορᾶ αὐτό, θὰ ἐπανέρθω παρακάτω. 

Γιὰ αὐτοὺς μάλιστα, ποὺ συμμετέχουν στοὺς «διαλόγους» ἢ γνωρίζουν καὶ σιωποῦν γράφει ὁ π. Σεραφείμ στὸ ἴδιο βιβλίο:«ἀλλὰ σωπαίνουν, γιατὶ «τὸ πνεῦμα τῶν καιρῶν» σήμερα εἶναι συχνὰ δυνατότερο ἀπὸ τὴν φωνὴ τῆς Ὀρθόδοξης συνείδησης» (σελ. 25) «οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ σώσουν τὶς ψυχὲς τους στὴν αἰωνιότητα, ἂς φυλαχτοῦν καὶ ἂς δράσουν (σελ. 36). Οἱ λέξεις «ἂς φυλαχτοῦν καὶ ἂς δράσουν» μποροῦν νὰ ἐρμηνευτοῦν μόνο μέσω τῆς πατερικῆς διδασκαλίας γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς αἵρεσης καὶ τῶν αἱρετιζόντων, ἀλλιῶς θὰ ἦταν κενὲς περιεχομένου.

Ὁ π. Πέτρος θέτει ὡς ἀπόδειξη τοῦ ἰσχυρισμοῦ του, ὅτι ὁ π. Σεραφεὶμ ἄλλαξε τὴν στάση του στὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του καὶ καταδίκασε τὸν ζηλωτισμό, ἕνα γραπτό του ἀπὸ τὸ κεφ. «Ἐλπίδα» τοῦ 3ου τόμου τῆς βιογραφίας του. Σὲ αὐτὸ τὸ μέρος συμφωνοῦμε μερικῶς. Γιατὶ στὸ ἴδιο κεφ. (ἑλλην. Β΄ ἔκδοση, 2009) γράφει ὁ ἀείμνηστος π. Σεραφεὶμ καὶ τὰ ἑξῆς: «Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἔχουμε μιὰ αἴσθηση... πὼς ἡκαλύτερη ἐλπίδα γιὰ τὴν διατήρηση τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας στὰ προσεχῆ χρόνια θὰ ὑπάρξει σὲ τέτοιες μικρὲς συναθροίσεις πιστῶν, ὅσον τὸ δυνατὸν «ἑνὸς νοῦ καὶ μιᾶς ψυχῆς». Ἡ ἱστορία τοῦ 20ου αἰῶνα μᾶς ἔχει ἤδη φανερώσει ὅτιδὲν μποροῦμε νὰ περιμένουμε πολλὰ ἀπὸ τὸν «ἐκκλησιαστικὸ ὀργανισμό».
Ἐκεῖ ἐκτὸς ἀπὸ τὶς αἱρέσεις ὑπάρχει ἔντονη ἐκκοσμίκευση»(σελ. 431). Καὶ ἐπειδὴ ὁ π. Πέτρος λέει, ὅτι τὸ νὰ χρησιμοποιοῦμε τὸν Ἐπίσκοπο Ἀβέρκιο γιὰ τὶς θέσεις τοῦ π. Σεραφείμ εἶναι μέθοδος «όχι μόνο μη πειστική, αλλά και παραπλανητική» γράφει ὁ π. Σεραφείμ στὴν ἴδια σελίδα (431) πάλι γιὰ τὸν Ἐπίσκοπο Ἀβέρκιο: «Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀβέρκιος καὶ ἐπίσης ὁ ἐπίσκοπός μας Νεκτάριος, μᾶς ἔχουν προειδοποιήσει νὰ προετοιμαστοῦμε γιὰ τὴν ἐποχὴ τῶν κατακομβῶν ποὺ ἔρχεται» (καὶ πάλι στὴν σελ. 447 καὶ 448): «Αἰσθανόμαστε, ὅλο καὶ περισσότερο τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν γιὰ μιὰ ἐπερχόμενη ἐποχὴ τῶν κατακομβῶν...Κάθε τέτοιο μοναστήρι ἢ κοινότητα ἂς τὸ βλέπουμε σὰν μέρος τοῦ μελλοντικοῦ δικτύου κατακομβῶν τῶν ἀγωνιστῶν γιὰ τὴν ἀληθινὴ Ὀρθοδοξία. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀναφορὰ γιὰ τὸν ἐπίσκοπο Ἀβέρκιο εἶναι παραπλανητικὴ καὶ μὴ πειστική; Ὁ δὲ Γ’ τόμος τῆς βιογραφίας τοῦ πατρὸς εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ τέτοιες ἀναφορές.

Στὴν σελ. 431 (πάλι τοῦ ἰδίου κεφ. ποὺ ἀναφέρει ὁ π. Πέτρος ὡς ἀπόδειξη τοῦ ἀντιζηλωτισμοῦ τοῦ π. Σεραφείμ, ὅσο γιὰ τὸ ἐπίθετο «ἀδιάκριτος» θὰ μιλήσω παρακάτω) ἀναφέρονται τὰ κείμενα τοῦ ἁγίου Ἐπισκόπου Δαμασκηνοῦ Τσέντρικ τοῦ Σταροντοὺμπ καὶ μέσα σὲ αὐτὰ τὰ ἑξῆς: «Ἡ ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ μᾶς φανερώνει πώς, σὲ ὅλες τὶς περιόδους ποὺ οἱ πειρασμοὶ καὶ οἱ αἱρέσεις ταράζουν τὴν Ἐκκλησία, οἱ φορεῖς τῆς Ἀλήθειας τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ ἐκφραστές Της ἦταν λίγοι, ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ λίγοι μὲ τὴ φλόγα τῆς πίστης τους καὶ τὸν ζῆλο τους νὰ παραμείνουν στὴν Ἀλήθεια, φλόγισαν σταδιακὰ ὅλους».

Στὸ δὲ προαναφερθὲν πόνημα του[2] «Τεκνία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί» (Α’ Ἰω. 2,18) γράφει ὁ π. Σεραφείμ: «Ὁ Κύριος ὁ Θεός...ἔχει διατηρήσει στὸν κόσμο, ὅπως στοὺς καιροὺς τοῦ Προφήτη Ἠλία, ἑπτὰ χιλιάδες ἄνδρες ποὺ δὲν ἔχουν κλίνει γόνυ στὸν Βάαλ (Ρωμ. 11, 4) - ἕναν ἄγνωστο ἀριθμὸ πραγματικῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν... Δὲν παρασύρονται ἀπὸ τὸ κίνημα τῆς ἀποστασίας... ἀλλὰ συνεχίζουν ριζωμένοι στὴν ἱερὴ καὶ σωτήρια πίστη τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίαςμέσα στὴν παράδοση ποὺ τοὺς μεταβίβασαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, προσέχοντας τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν καὶ προχωρώντας στὴ στενὴ ὁδὸ πρὸς τὴν σωτηρία.Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἀκολουθοῦν τοὺς Ἐπισκόπους τῶν λίγων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ποὺ ἔχουν προβάλλει ἰσχυρὴ ἀντίσταση (σημ. ὄχι τοὺς σημερινοὺς χλιαροὺς χαρτοπολεμιστές, ἀλλὰ τοὺς ζηλωτές) ἐνάντια στὴν ἀποστασία τῶν καιρῶν μας.


Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ποὺ ἔχουν μείνει καὶ στὶς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, πικραμένοι γιὰ τὴν ὅλο καὶ πιὸ φανερὴ ἀποστασία τῶν ἱεραρχῶν τους καὶ πασχίζουν νὰ κρατήσουν τὴ δική τους Ὀρθοδοξία ἀνέπαφη. Αὐτοὶ οἱ ἑπτὰ χιλιάδες εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς μελλοντικῆς καὶ μοναδικῆς ὡς Ὀρθοδοξίας τῶν ἐσχάτων καιρῶν... Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συνεχίζει τὴν προειδοποίηση γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ ἀντιχρίστου μὲ αὐτὴν τὴν ἐντολή: «Ὥστε λοιπόν, ἀδελφοί, σταθεῖτε σταθεροί, καὶ κρατᾶτε τὶς διδασκαλίες ποὺ διδαχθήκατε ἀπὸ μᾶς, εἴτε διὰ λόγου, εἴτε δι’ ἐπιστολῆς (Β’ Θεσ. 2, 15)». «Ὑπάρχουν μερικοὶ ποὺ σᾶς ταράζουν καὶ θέλουν νὰ διαστρέψουν τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ κι ἂν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἢ κάποιος ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ σὰς κηρύξει διαφορετικὸ εὐαγγέλιο ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ σᾶς κηρύξαμε αὐτὸς ἂς εἶναι ἀνάθεμα... (Γαλ. 1, 8-9)».

Καί συνεχίζει ὁ μακαριστός π. Σεραφείμ (σελ. 232) διηγούμενος τὴν ἱστορία τοῦ ἁγ. Παϊσίου τοῦ Μεγάλου καὶ τοῦ ὑποτακτικοῦ του, ὁ ὁποῖος σὲ μία συζήτηση ποὺ εἶχε μὲ ἕναν Ἑβραῖο, ὅταν τὸν ἔστειλε ὁ Ἅγιος νὰ πουλήσει τὸ ἐργόχειρό του, εἶπε ὁ δυστυχὴς τὸ ἀκόλουθο: «Ἴσως αὐτὰ ποὺ λὲς νὰ εἶναι σωστά». Ὅταν γύρισε ὁ Ὑποτακτικὸς ὁ Ἅγιος δὲ τοῦ μιλοῦσε. Μετὰ ὅμως ἀπὸ πολλὲς παρακλήσεις τοῦ εἶπε, ὅτι δὲν τὸν γνωρίζει, γιατὶ μὲ τὴν ἀπάντησή του στὸν Ἑβραῖο ἡ χάρη τοῦ Βαπτίσματος τὸν ἐγκατέλειψε καὶ ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστιανοῦ ποὺ εἶχε, χάθηκε. Ἡ ἱστορία τελειώνει μὲ τὴν εἰλικρινὴ μετάνοια τοῦ ὑποτακτικοῦ, τὴν φυγὴ τοῦ βλασφήμου πνεύματος καὶ τὴν ἐπαναφορὰ τῆς Θείας Χάριτος. Ὁ π. Σεραφεὶμ καταδεικνύει μὲ αὐτὴν τὴν ἱστορία τὸν κίνδυνο ποὺ ἐπιφέρει ἡ αἵρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, βάζει τοὺς ὀρθοδόξους, ποὺ συμμετέχουν ἢ σιγοῦν στὴν οἰκουμενιστικὴ αἵρεση στὴν ἴδια θέση μὲ τὸν ὑποτακτικὸ τοῦ Μεγάλου Παϊσίου καὶ καταλήγει: «Δὲν χρειάζεται τίποτα ἄλλο γιὰ νὰ χάσει ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς τὴ χάρη του Θεοῦ καὶ πόσο κόπο θὰ τοῦ στοιχίσει γιὰ νὰ τὴν ξανακερδίσει!»

Καὶ ἂς μὴν μποῦμε πάλι στὴν συζήτηση, ὅτι ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀνάφερα, τὰ ἔγραψε ὁ π. Σεραφεὶμ πρὶν ἀλλάξει. Γιατὶ μὲ τὰ παραπάνω κείμενα ἀποδεικνύεται, ὅτι δὲν ἄλλαξε τὸν εὐλογημένο ὑγιῆ ζῆλο του γιὰ τὴν Ἐκκλησία, εἰδάλλως αὐτὸ θὰ σήμαινε, ὅτι ὁ π. Σεραφείμ ἀναίρεσε τοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ πιστεύω του, ποὺ βοήθησαν τόσους πιστούς στὸν πρώην σοβιετικὸ χῶρο καὶ μή. Δὲν μπορεῖ νὰ μιλάει γιὰ ἕναν μικρὸ ἀριθμὸ πιστῶν (τὸ μικρὸ ποίμνιο τοῦ Εὐαγγελίου), γιὰ τὸν μονόδρομο πρὸς τὴν σωτηρία μέσω τῆς ὑπακοῆς στὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων, γιὰ τὸ ἀνάθεμα τοῦ ἀπ. Παύλου, γιὰ τὴν παραλίγο ἀπώλεια τῆς ψυχῆς τοῦ ὑποτακτικοῦ, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ἔδειξε μία ἀμφιβολία τῆς στιγμῆς - τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ καθαρὴ καταδίκη τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ ὅσων κοινωνοῦν μὲ αὐτούς - καὶ μετὰ νὰ ἀλλάζει συλλήβδην τὰ πάντα.

Αὐτὸ ποὺ ἄλλαξε, ἦταν ἡ γνώμη του γιὰ τὶς ἔριδες γιὰ ἐκκλησιαστικὲς δικαιοδοσίες, καὶ τὸ ὅτι γέμισε στὸ τέλος τῆς ζωῆς του μὲ ἔλεος καὶ ἀγάπη, σημάδι ὄχι ἀλλαγῆς, ἀλλὰ πνευματικῆς καὶ ψυχικῆς ὁλοκλήρωσης (Ἐδῶ νὰ θυμίσουμε ὅτι στὴν ἐποχὴ τοῦ π. Σεραφεὶμ δὲν ὑπῆρχαν ἀγιοπατερικῶς ἀποτειχισμένοι - ὅπως οἱ ἁγιορεῖτες πατέρες καὶ ὅσοι τῆς ἰδίας γραμμῆς - οὔτε ὁ π. Ζήσης ποὺ δήλωσε ὅτι θὰ ἀποτειχιστεῖ – καὶ αὐτός ζηλωτής- παρά μόνο παλαιοημερολογίτικες παρατάξεις). Ἂν διαβάσουμε τὰ λόγια τοῦ π. Ἀλεξίου Γιάνγκ, ποὺ ἐλλιπῶς παραθέτει ὁ π. Πέτρος, λίγο παρακάτω (σελ. 444 ἑλλην. ἔκδοση) διαβάζουμε γιὰ τὸν π. Σεραφείμ: «Ἦταν ὁ ἴδιος ἕνας «ζηλωτής»ἀλλὰ ὄχι στὸν ἐξοβελισμὸ τοῦ ἐλέους καὶ τῆς φιλανθρωπίας».

Δεύτερο μέρος:

Περὶ ζηλωτισμοῦ

Ὁ ὅρος ζηλωτής, στὴν ἀρχαία ἑλληνική, σημαίνει ὡς εὔσημο μιμητής, ὀπαδός, λάτρης, θιασώτης (ἀπὸ τὸ ζηλόω-ζηλῶ), ὁ γεμᾶτος ζῆλο καὶ ἀφοσίωση, θαυμαστὴς καὶ ὑποστηρικτὴς ἢ μιμητὴς κάποιου ἢ κάποιας ἰδέας[3]· ὡς κακόσημο, φανατικὸ ὀπαδὸ πολιτικοθρησκευτικοῦ κινήματος κυρίως τῶν Ἐβραίων τῆς Παλαιστίνης μὲ στόχο τὴν τήρηση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου καὶ τὴν ἀποτίναξη τοῦ ζυγοῦ τῶν Ρωμαίων καὶ τοῦ Ἡρώδου τοῦ Α΄[4]καθὼς καὶ τοῦ κινήματος τῶν Ζηλωτῶν τῆς Θεσσαλονίκης τοῦ 14ου αἰ. μ.Χ τὸ ὁποῖο εἶχε κυρίως κοινωνικοπολιτικὸ χαρακτῆρα καὶ μάλιστα ὑποστήριζε τὸν φιλενωτικὸ πατριάρχη Ἰ. Καλέκα καὶ ἀντιμαχόταν τὸν ἅγ. Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ. Ἐδῶ δὲν ὑπάρχει λοιπὸν καμία ταυτοποίηση τοῦ Ζηλωτισμοῦ μὲ τοὺς ὁμολογητὲς Ἁγίους ἢ, ὅπως εἰκάζονται σήμερα, μὲ «φανατικοὺς Ὀρθοδόξους». Οἱ Ζηλωτὲς ἦταν ἐνάντιοι τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ποὺ εἶχε διακόψει πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια τὴν μνημόνευση τοῦ Πατριάρχη Καλέκα καὶ τῶν φιλενωτικῶν τῆς βασιλομήτωρος Ἄννης.

Στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στὰ λειτουργικὰ καὶ πατερικὰ κείμενα συναντοῦμε τὸν ὅρο πάντα ὡς εὔσημο σὲ διάφορα σημεῖα ὅπως π.χ.:
Στὸν Ψαλμὸ 68,10 «ὅτι ὁ ζῆλος τοῦ οἴκου σου (ἡ φλογερὴ ἀγάπη γιὰ τὸν ναό σου) κατέφαγέ με».
Στὸν προφήτη Ἡσαΐα 26, 11 «ζῆλος λήψεται λαὸν ἀπαίδευτον (ἀγάπη γιὰ τὸν Θεὸ θὰ καταλάβει τὸν ἀπαιδαγώγητο λαό)».
Ὁ Προφήτης Ἠλίας χαρακτηρίστηκε ζηλωτής. Στὸ πρῶτο κάθισμα τῆς Λιτῆς τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἑορτῆς τοῦ Προφήτη Ἠλία ψάλλουμε: «Ἠλίας ὁ ζηλωτὴς καὶ τῶν παθῶν αὐτοκράτωρ». Ὁ ζηλωτὴς δηλ. εδώ θεωρεῖται αὐτὸς ποὺ κυριαρχεῖ στὰ πάθη του. Ἀλλὰ γιὰ νὰ καταφέρεις νὰ κυριαρχήσεις στὰ πάθη σου πρέπει νὰ ἔχεις ἔνθερμο πίστη, νὰ εἶσαι λάτρης, χωρὶς συμβιβασμούς, τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἀπόστολος Σίμων, ὁ μαθητὴς καὶ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Σίμωνας, ἀποκαλεῖται στὰ Εὐαγγέλια (Λουκ. 6, 15, Μάρκ. 3, 8, Mατθ. 10,4) Ζηλωτής, ἀλλὰ καὶ Κανανίτης ἢ Καναναῖος. Ἡ λέξη Καναναῖος ἢ Κανανίτης παράγεται ἀπὸ τὴ ἀραμαϊκὴ λέξη Kananau, ποὺ σημαίνει ζῆλος, ζέση· ἐδῶ βλέπουμε τὸ κύριο εὔσημο χαρακτηριστικὸ τοῦ Ἀποστόλου, ὡς Κανανίτης δηλ. Ζηλωτὴς ἕνεκα τῆς θέρμης καὶ τοῦ ζήλου ποὺ ἐπιδείκνυε ὡς μαθητής, ὡς ἔνθερμος ἀκόλουθος.[5]

Γιὰ τὸν ἴδιο ζῆλο διαβάζουμε καὶ στὸ ἀπολυτίκιο τοῦ Ἱερομάρτυρος Παγκρατίου: 
«Κράτος ἔνθεον, ἠμφιεσμένος, ἐκ τῆς χάριτος, τοῦ κορυφαίου, Ἀποστόλωνζηλωτὴς ἐχρημάτισας».
Στὴν Ἔξοδο 20, 5 «ἐγὼ γάρ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, Θεὸς ζηλωτής».
Στὸ Δευτ. 4,24 «ὅτι Κύριος ὁ Θεός σου πῦρ καταναλίσκον ἐστί, Θεὸς ζηλωτής».

Ὁ Θεοδώρητος Κύρου σχολιάζει σ’ ἕνα κείμενό του, τί σημαίνει «ὁ Θεὸς ζηλωτής»: «Ἀγάπης τοίνυν ὁ ζῆλος δηλωτικός»[6]. Καὶ καταλήγει στὸ σχόλιο του, ὅτι ὁ ζῆλος δηλώνει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ… Γι’ αὐτὴν τὴν ἀγάπη ποὺ ζητάει ὁ Θεὸς ἀπὸ τοὺς πιστοὺς γράφει καὶ ὁ προφήτης Ἰεζεκιήλ: «Ἐξαρθήσεται ὁ ζῆλος μου ἐκ σοῦ»[7]


δηλ. θὰ ἐξαφανιστεῖ παντελῶς ἡ ἀγάπη (ὁ ζῆλος μου) γιὰ σένα καὶ δὲν θὰ σὲ προσέχω πλέον, ἐπειδὴ ἁμάρτησες ἐνώπιόν μου. Οἱ Ἰουδαῖοι ὅμως ἀγαποῦσαν περισσότερο τὰ εἴδωλα, καὶ Ἐκεῖνος τοὺς ἐγκατέλειψε.Μία ὑπέροχη ἐξηγηματικὴ ἑρμηνεία γιὰ τὸν ζῆλο μᾶς δίνει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος στὸ βιβλίο του «Τὸ Γνῶθι Σαὐτὸν ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ»[8]:

«Ζῆλος εἶναι ἡ θέρμη τῆς ψυχῆς... Ὁ ἀγαθὸς ζῆλος ζητᾶ τὴν ἐπικράτηση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ πάνω στὴ γῆ... Ὁ χαρακτῆρας τοῦ κατ’ ἐπίγνωση ζηλωτῆ εἶναι αὐτὸς ποὺ λατρεύει, γεμᾶτος ἐνθουσιασμὸ γιὰ τὴν πίστη του, τὸν Θεό... Ἀκολουθεῖ εὐλαβικὰ τὶς πατρικὲς παραδόσεις καὶ ἐργάζεται μὲ πολλὴ θέρμη γιὰ τὴ δόξα τοῦ ὀνόματός Του... Διακαίεται ἀπὸ τὸν πόθο νὰ διαδώσει τὸν Θεῖο Λόγο, μὲ σκοπὸ τὴ στερέωση τῆς πίστης, τὴν εὐόδωση τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας... τὴν ἀποκατάσταση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ πάνω στὴ γῆ....... 


Ὁ κατ’ ἐπίγνωση ζηλωτής... ὅ,τι κάνει, τὸ κάνει μὲ ἀγάπη καὶ αὐταπάρνηση... Ὁ κατ’ ἐπίγνωση ζηλωτὴς εἶναι ὁ τύπος τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανοῦ. Αὐτὸς ποὺ δὲν εἶναι κατ’ ἐπίγνωση ζηλωτής... ξεγελιέται μέσα στὶς σκέψεις καὶ τὶς ἐνέργειές του, δῆθεν ἐργαζόμενος γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ παραβαίνει τὸν νόμο ποὺ θέλει νὰ ἀγαπάει τὸν συνάνθρωπο... πάνω στὴ θέρμη τοῦ ζήλου του πράττει τὰ ἀντίθετα ἀπ’ αὐτὰ ποὺ λέει ὁ θεῖος νόμος καὶ τὸ θεῖο θέλημα...».

Ὅποιος λοιπὸν φλέγεται ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν Θεό, ἀγωνίζεται εἰς δόξαν Θεοῦ ἀκολουθώντας τὸ θεῖο θέλημα καὶ τοὺς Πατέρες, ἀγαπᾶ μὲν τοὺς αἱρετικούς, πολεμᾶ δὲ καὶ καταδικάζει τὴν αἵρεση, ἔχει ἐπίγνωση τῶν ἁμαρτιῶν του καὶ παρόλα αὐτὰ ζητάει μὲ θέρμη τὴν σωτηρία του καὶ τὴν σωτηρία τῶν ἄλλων εἶναι μὲ τὸν εὔσημο ὅρο ἐπαινετὸς ζηλωτὴς καὶ δὲν πρέπει νὰ κατηγορεῖται. Ὅποιος κάνει τὰ ἀντίθετα εἶναι κατακριτέος ζηλωτὴς καὶ δικαίως πρέπει νὰ καταδικάζεται. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς δίδαξαν τὸν θεάρεστο ζῆλο.

Λέει ὁ Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος: «Αὐτοὺς λοιπὸν ποὺ μισοῦν τὸν Θεὸν πρέπει νὰ τοὺς μισοῦμε καὶ νὰ λυώνουμε κατὰ τῶν ἐχθρῶν Του, ὄχι ὅμως νὰ τοὺς καταδιώκουμε ἢ νὰ βιαιοπραγοῦμε, ὅπως τὰ ἔθνη ποὺ δὲν γνωρίζουν τὸ Θεό, ἀλλὰ νὰ τοὺς θεωροῦμε ἐχθροὺς καὶ νὰ χωριζόμαστε ἀπὸ αὐτούς, παράλληλα ὅμως νὰ τοὺς νουθετοῦμε μήπως καὶ μετανοήσουν»[9].

Καὶ ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Τρίτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τῆς Ἐφέσου (431 μ.Χ.), ὅταν κατεδίκασε τὸν Νεστόριο παρατήρησε στὴν ἀπόφασή της: «δακρύσαντες πολλάκις ἐπὶ ταύτην τὴν σκυνθρωπὴν κατ’ αὐτοῦ (σημ. τοῦ Νεστορίου) ἐχωρήσαμεν ἀπόφασιν»[10].

Καταλήγουμε λοιπὸν καὶ πάλι στὸ συμπέρασμα, ὅτι δὲν ὑπῆρχε λόγος νὰ ἀλλάξει ὁ π. Σεραφείμ, γιατί ὁ ζηλωτισμός του ἦταν σωστὸς καὶ θεάρεστος. Ὁ π. Σεραφεὶμ τὸν ὁλοκλήρωσε μόνο, ἀφοῦ γέμισε ἔλεος καὶ ἀγάπη. Αὐτὸ ὅμως ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς σημερινοὺς ὁμολογητές (ἱερεῖς, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς), οἱ ὁποῖοι κατηγοροῦνται ἀδίκως, ἐπειδὴ διέκοψαν τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν οἰκουμενιστῶν, ὡς κακοὶ ζηλωτές. Ποῦ φαίνεται ὅμως κατὰ τὰ παραπάνω, ὅτι ὁ ἀγαθός ζῆλος τους δὲν ζητᾶ τὴν ἐπικράτηση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ πάνω στὴ γῆ, ποῦ, ὅτι δὲν ἔχουν ἀγάπη, ποῦ ὅτι δὲν ἀκολουθοῦν εὐλαβικὰ τὶς πατερικὲς παραδόσεις καὶ δὲν ἐργάζονται μὲ πολλὴ θέρμη γιὰ τὴ δόξα τοῦ ὀνόματός Του, ποῦ ὅτι σχίζουν τὴν Ἐκκλησία;
«Δὲν εἴμαστε ἀποσχιστές, θαυμαστέ, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ (ποτὲ νὰ μὴ τὸ πάθουμε αὐτό!) μολονότι μὲ ἄλλους τρόπους εἴμαστε μέσα σὲ πολλὲς ἁμαρτίες· ἀλλά εἴμαστε ὁμόσωμοι μὲ Αὐτὴ καὶ τρόφιμοί Της, μαζὶ μὲ τὰ θεῖα δόγματα, καὶ ἐπιθυμοῦμε σφόδρα νὰ φυλάττονται οἱ Κανόνες καὶ οἱ διατυπώσεις Αὐτῆς...Γι’ αὐτὸ γνώριζε, ὅτι δὲν εἶναι σχίσμα τῆς Ἐκκλησίας [ὁ ζῆλος μας] ἀλλὰ ἐπικράτηση τῆς ἀληθείας καὶ ὑπεράσπιση τῶν θείων νόμων· τὸ ἀντίθετο, ..., εἶναι διάσπαση τῆς ἀληθείας καὶ ἡ παράλυση τῶν Κανόνων. ..».[11]

Ἀκολούθως κακοὶ ζηλωτές εἶναι οἱ ἑκάστοτε σχισματικοὶ καὶ αἱρετικοὶ καὶ a prioriοἱ οἰκουμενιστές. Οἱ οἰκουμενιστὲς σχίζουν τὴν Ἐκκλησία, οἱ οἰκουμενιστὲς ἐργάζονται δῆθεν γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ παραβαίνουν τὸν νόμο Του. Οἱ οἰκουμενιστὲς πάνω στὴ θέρμη του ζήλου τους πράττουν τὰ ἀντίθετα ἀπ’ αὐτὰ ποὺ λέει ὁ θεῖος νόμος καὶ τὸ θεῖο θέλημα, οἱ οἰκουμενιστὲς εἶναι αἱρετικοί, ἀπὸ τοὺς ὁποίους πρέπει, σύμφωνα μὲ τοὺς Πατέρες, ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ πρὸς αὐτοὺς νὰ χωρισθοῦμε, μήπως καὶ μετανοήσουν.
Παραμένω λοιπὸν στὸ ἐρώτημά μου: Ἂν δὲν ἐννοεῖ τοὺς οἰκουμενιστές, τί ἐπιδιώκει ὁ σεβαστὸς π. Πέτρος μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀναφορές του περὶ δῆθεν «ζηλωτισμοῦ», ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀνάδειξη τῶν ὁμολογητῶν Κληρικῶν, Μοναχῶν καὶ λαϊκῶν ὡς «ζηλωτές»; Ἂν τὸ κάνει γιὰ νὰ τοὺς ἀναδείξει καλοὺς ζηλωτές, συμφωνοῦμε καὶ τὸν εὐχαριστοῦμε θερμά, ἂν ὄχι, λυπούμαστε βαθέως, διότι ἐκεῖ σφάλλει. Καὶ ἂν τὸ κάνει καθαρὰ φιλολογικὰ καὶ μόνο, τότε θὰ τὸν παρακαλούσαμε νὰ ἐπανέλθει στὰ ἀγωνιστικὰ καὶ ὁμολογιακὰ κείμενά του τῶν τελευταίων χρόνων, τὰ ὁποῖα χρειαζόμαστε ὡς πιστοί, γιατὶ στὸν καιρὸ τῆς αἵρεσης ἡ φιλολογία δὲν ὠφελεῖ (ἐκτὸς ἂν ὁ π. Χὶρς δὲν θεωρεῖ πιά, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἵρεση, ἐκτὸς ἂν θεωρεῖ ὅτι ἡ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι καλὸ καὶ θεάρεστο ἔργο, πρᾶγμα ποὺ μοῦ φαίνεται ἀδύνατο). Τὸν εὐχαριστῶ πάντως «ὅτι μοι παρασκεύασε τὸν ἀγῶνα τουτονί, πρότερον γὰρ οὐκ ἔχων πρόφασιν» καὶ τοῦ (ὅπως καὶ σὲ ὅλους μας) εὔχομαι ἐκ βάθη καρδίας καὶ μὲ εἰλικρινὴ ἐν Χριστῷ ἀγάπη, καλή χρονιά.


Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
Κλασσικὸς φιλόλογος Ἱστορικός

Μ. Βασίλειος: Για όσους κοινωνούν με τους αιρετικούς (σήμερα τους Οικουμενιστές) που "προέρχονται ἀπὸ ἡμας"



Σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων:

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΤΕΡΟΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ
Στὴν πρὸς «Δυτικοῖς» ἐπιστολή του ὁ Μ. Βασίλειος, γράφει:

«Λοιπόν, τὸ μὲν θρασὺ καὶ ἀναίσχυντον τμῆμα τῆς αἱρέσεως τῶν Ἀρειανῶν, ἀφοῦ φανερῶς ἀπεκόπη ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, παραμένει εἰς τὴν πλάνην του, ἀλλ’ ὀλίγον μᾶς βλάπτει, διότι ἡ ἀσέβειά των εἶναι φανερὰ εἰς ὅλους.

Ὅσοι ὅμως εἶναι ἐνδεδυμένοι μὲ δέρμα προβάτου καὶ ἐμφανίζουν ἐξωτερικόν (βίον) ἥμερον καὶ πρᾶον, ἐνῶ ἐσωτερικῶς κατασπαράσσουν ἀνηλεῶς τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, μάλιστα διότι ἔχουν ἀρχικῶς προέλθει ἀπὸ ἡμᾶς, εὐκόλως προξενοῦν βλάβην εἰς τοὺς ἁπλουστέρους, αὐτοί (κυρίως) εἶναι ἐπικίνδυνοι καὶ δύσκολοι εἰς τὸ νὰ προφυλαχθῇ κανεὶς ἀπὸ αὐτούς: 
(Οἱ δὲ τὴν δορὰν τοῦ προβάτου περιβεβλημένοι καὶ τὴν ἐπιφάνειαν ἥμερον προβαλλόμενοι καὶ πραεῖαν, ἔνδοθεν δὲ σπαράσσοντες ἀφειδῶς τὰ Χριστοῦ ποίμνια καὶ διὰ τὸ ἐξ ἡμῶν ὡρμῆσθαι εὐκόλως ἐμβάλλοντες βλάβην τοῖς ἁπλουστέροις, οὗτοί εἰσιν οἱ χαλεποὶ καὶ δυσφύλακτοι).

» Αὐτοί (ἀκριβῶς), ζητοῦμεν ἀπὸ τὴν τελειότητά σας, νὰ γνωστοποιηθοῦν δημοσίως εἰς ὅλας τὰς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς, ὥστε ἤ, ἂν ὀρθοποδήσουν (εἰς τὴν ἀλήθειαν), νὰ ἀνήκουν εἰλικρινῶς μαζί μας, ἤ, ἐὰν παραμείνουν διεστραμμένοι, νὰ διατηροῦν μεταξύ των μόνον τὴν βλάβην, χωρὶς νὰ δύνανται ἐξ αἰτίας τῆς ἀπροφυλάκτου ἐπικοινωνίας (μαζί των) νὰ μεταδίδουν τὴν ἀσθένειάν των εἰς ὅσους τοὺς πλησιάζουν.

» Εἶναι ὅμως ἀνάγκη νὰ μνημονεύσωμεν αὐτοὺς ὀνομαστικῶς, ὥστε καὶ σεῖς οἱ ἴδιοι νὰ γνωρίσετε ποῖοι κάμνουν ταραχὰς μεταξύ μας, ἀλλὰ καὶ νὰ κάμετε τοῦτο φανερὸν εἰς τὰς Ἐκκλησίας σας. 
Διότι ὁ ἰδικός μας βεβαίως λόγος φαίνεται εἰς τοὺς πολλοὺς ὕποπτος, ὅτι δῆθεν ἕνεκα μερικῶν προσωπικῶν διαφορῶν προτιμῶμεν νὰ δεικνύωμεν ἀπέναντί των στάσιν μικρόψυχον (καὶ φιλόνικον)».
(Μ. Βασιλείου, Τοῖς Δυτικοῖς, ἐπιστ. σξγ΄, Ἐκδ. «Ὠφελίμου Βιβλίου», (μτφρ. Μπιλάλη Νικόδημου, μοναχοῦ ἁγιορείτου, ὅπ. παρ., κεφ. 2, σελ. 124-125).

Καὶ σὲ ἄλλη ἐπιστολὴ γράφει ὁ Μ. Βασίλειος μὲ τὸ ἴδιο πνεῦμα:

«Τὰ μὲν οὖν παρὰ τῶν Ἀρειανῶν (σ.σ. σήμερα Παπικῶν) ἔκπαλαι κατὰ τῆς Ἐκκλησίας σκευωρούμενα, εἰ καὶ πολλὰ καὶ μεγάλα καὶ κατὰ πᾶσαν διαβεβοημένα τὴν οἰκουμένην, ἀλλ' οὖν φορητὰ ἡμῖν ἐστι διὰ τὸ παρὰ φανερῶν ἐχθρῶν καὶ πολεμίων τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας γίνεσθαι· οὓς ὅταν μὴ ποιήσωσι τὰ συνήθη, θαυμάζομεν, οὐχ ὅταν μέγα τι καὶ νεανικὸν κατὰ τῆς εὐσεβείας τολμήσωσι. Λυπεῖ δὲ ἡμᾶς καὶ ταράσσει τὰ παρὰ τῶν ὁμοψύχων καὶ ὁμοδόξων γινόμενα» 
(Μ. Βασιλείου, Πρὸς Πέτρον Ἐπίσκοπον Ἀλεξανδρείας, ἐπιστ. σξϚ΄, κεφ. 1, στιχ. 12-20, σελ. 136).

Ἡ μετάφραση (Μπιλάλη Νικοδήμου, ἁγιορείτου μοναχοῦ): 
«Ὅσα λοιπὸν ἀφ’ ἑνὸς δολιεύονται οἱ Ἀρειανοὶ ἀνέκαθεν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, μολονότι εἶναι πολλὰ καὶ μεγάλα καὶ διατυμπανισμένα εἰς ὅλην τὴν Οἰκουμένην, παρὰ ταῦτα μᾶς εἶναι ὑποφερτά, λόγῳ τοῦ ὅτι γίνονται ἀπὸ φανεροὺς ἐχθροὺς καὶ πολεμίους τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας. Μάλιστα τοὺς θαυμάζομεν, ὅταν δὲν κάνουν ὅ,τι συνηθίζουν καὶ ὄχι ὅταν τολμήσουν κάτι σοβαρὸν καὶ θρασὺ ἐναντίον τῆς εὐσεβοῦς πίστεως. Ἀφ’ ἑτέρου ὅμως μᾶς λυποῦν καὶ μᾶς ταράσσουν ὅσα γίνονται ἀπὸ τοὺς ὁμοψύχους καὶ ὁμοδόξους»

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο "Ἡ Πατερικὴ στάση στοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους", Σημάτη Παναγιώτη)

ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟ

Η τελευταία και χειρότερη από όλες τις παταγώδεις πτώσεις που θα εμπειρευτεί η Ορθόδοξη Εκκλησία πριν από την Δευτέρα Παρουσία είναι η επάρατη αποστασία των πιστών και η εξ’ ολοκλήρου κοσμικοποίηση των ποιμένων.

Η τελευταία και χειρότερη αίρεση από όλες τις φρικτές αιρέσεις που γνώρισε η Εκκλησία του Χριστού και θα εμπειρευτεί πριν από την Δευτέρα Παρουσία είναι η Παναίρεση του Οικουμενισμού. Άλλο βδέλυγμα της ερημώσεως από αυτό, δεν θα δούμε.

Τα δύο ανατριχιαστικότερα χαρακτηριστικά και κολάσιμα στίγματα των εσχάτων χρόνων που ζούμε:

ΚΟΣΜΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ.

Αμφότερα έχουν κοινό γνώρισμα και προσελκύουν την ίδια ακριβώς αυτοκαταδίκη: την έχθρα του Θεού. “Η φιλία του κόσμου, έχθρα του Θεού εστί”. Οι Οικουμενιστές επίσης, κατά την ολοζώντανη θαυματουργική παρουσίαση και δήλωση της ίδιας της Υπεραγίας Θεοτόκου, είναι “οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου!” Αυτό το μεσότειχον της έχθρας, πάντως, δεν θα μας βγει σε καλό…

Η τραγικότερη κατάντεια των ορθοδόξων πιστών και το έσχατο “σημείο των καιρών” ως οντολογικός πρόδρομος του Αντιχρίστου (“το κατέχον” ως πρόσωπο αλλά και ως σύστημα ταυτοχρόνως) είναι ομολογουμένως η καλπάζουσα κοσμικοποίηση της Εκκλησίας.

Κατά τους Αγίους Πατέρες, “κόσμος” δεν είναι πλέον το άπειρο σύμπαν ως το κάλλιστο κόσμημα και εξαισιότερο στολίδι της δημιουργίας του Θεού, όπως συναντούμε στην Εξαήμερο του εορτάζοντος Μεγάλου Βασιλείου, αλλά “το σύνολο των παθών, η περιεκτικότητα των αιρέσεων και η Βαβυλώνα των βλασφημιών”.

Με την παναίρεση του Οικουμενισμού, δεν έχουμε Εκκλησιαστικοποίηση του κόσμου αλλά κοσμικοποίηση της Εκκλησίας. Δεν παγειώνεται πια Συνταγματικώς η Ορθοδοξοποίηση του Έθνους αλλά θεσμοθετείται Συνοδικώς η Εκκλησιαστικοποίηση των αιρέσεων.

Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της πρωτοφανούς διαφθοράς που ήδη γευόμαστε θανασίμως, είναι σαφέστατα η διαφθορά της αληθείας, η παραφθορά της Πατερικής Παραδόσεως και η ολική καταφθορά της Ορθής Λατρείας. 

Αποκορύφωμα του φάσματος της προδοσίας, παρίσταται ο πανορθόδοξος όλεθρος και ο ανέσπερος πανικός της ταχυνής απωλείας κάθε πνευματικής αξίας.

Ενδεικτικώς αναφέρομαι στο Άγιο Δωδεκαήμερο το οποίο διακαώς διαπερνούμε. Το Ορθόδοξο Δωδεκαήμερο ανέκαθεν, δεν περιλάμβανε την αντορθόδοξη εορτή της κοσμικής πρωτοχρονιάς. Απολύτως ξένη στην Βυζαντινή Παράδοση αυτή η γιορτή της κοσμικής χαράς.

Η κοσμική πρωτοχρονιά δεν έχει καμία σχέση και καμία σύγκριση με την πανίερη και όντως κοσμογονική Εκκλησιαστική Πρωτοχρονιά. Η κοσμική πρωτοχρονιά αποτελεί ένοχη και ύποπτη παρείσφρηση στο εκκλησιαστικό γίγνεσθαι. Συνιστά “παρείσακτον μέλος” με αρχή και τέλος αποστασιακό. “Μπόλιασμα” παμπόνηρο και “τσοντάρισμα” μαεστρικό των θιασωτών και φορέων του Οικουμενισμού.

Το Ορθόδοξο Δωδεκαήμερο προδιαγράφει την πανίερη και μητροπολιτική περίοδο ως μέσο διάστημα και συνοπτική συνιστώσα των δύο μεγάλων Δεσποτικών, Ακινήτων Εορτών: 

Τα Χριστούγεννα (25 Δεκ.)
και τα Θεοφάνεια (6 Ιαν.).

Η έκτη ημέρα από της Γεννήσεως του Σωτήρος συνιστά μιαν άλλη Εξαήμερη “Μεσοπεντηκοστή” του Δωδεκαημέρου, την οποία σκιαγραφεί η Μεθέορτος της παρούσης Εορτής: η Απόδοση των Χριστουγέννων στις 31 Δεκεμβρίου.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η κατά Σάρκα Περιτομή του Χριστού τοποθετείται την όγδοη ημέρα από της Γεννήσεως του Σωτήρος, στην 1η Ιανουαρίου. “Συγκαταβαίνων ο Σωτήρ, τω γένει των ανθρώπων.” Και όμως, “έως πότε ανέξομαι υμών;”

Μέσα σε αυτήν την περίοδο του Δωδεκαημέρου, Θεαρχικώς και Θεοπρεπεστάτως συμπεριλαμβάνονται, όλως εξαιρέτως, η Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου στις 26 Δεκ., η Μνήμη του Ιωσήφ του Μνήστορος, του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου και Αγίου Δαυίδ του βασιλέως.

Η μόνη σοκαριστική και άκρως συγκλονιστική ημέρα σε όλη αυτή την πανευφρόσυνη και υπερκόσμια περίοδο παραστέκεται βουβή η 29η Δεκεμβρίου του Μηνός… φευ, η φρικτή κι απάνθρωπη σφαγή των του Χριστού Πρωτομαρτύρων Νηπίων, υπό Ηρώδου εν Βηθλεέμ αναιρεθέντων.

Παρελαύνει έπειτα πανηγυρικότατα το τρίπτυχο και τριδιάστατο της Εορτής των Επιφανειών:

α) η Κυριακή προ των Φώτων,
β) τα προεξάρχοντα Προεόρτια και
γ) η καθεαυτή θεσπέσιος Ημέρα της αποκαλύψεως της Τρισηλίου Θεότητος, ένθα “η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις”.

Πουθενά όμως δεν υπάρχει ανάμεσα στο υπερευλογημένο και θριαμβικό Δωδεκαήμερο, αυτό το φάλτσο φιάσκο της φρούδας και αποφράδας κοσμικής πρωτοχρονιάς.

Οι άγευστες Αγιοπνευματικού θυσαυρισμού γιορτές του κόσμου, δεν έχουν καμία δουλειά με τις εξαίσιες και θεσπέσιες, γενεσιουργικές και σωτηριολογικές, θείες πάντως Εορτές της Εκκλησίας μας.

Όταν λέγουμε Εκκλησία, δεν εννοούμε το συμβιβασμένο ιερατείο ούτε την υποδουλωμένη στον παπισμό ιεραρχία, αλλά αναφερόμαστε πάντοτε στο άφοβο, “μικρό ποίμνιο” το απομεμακρυνσμένο και αποτειχισμένο από τους ψευδεπισκόπους και λυκοποιμένες. 

Αναφερόμαστε τιμητικώς στους “δύο ή τρεις συνηγμένους” στο του Χριστού Όνομα, το υπερ παν Όνομα. Εννοούμε το λήμμα, το κατάλειμμα, το μικρό υπόλοιπο. Σ’ αυτή την μικρή χούφτα του Χριστού, αποδίδουμε την οφειλόμενη τιμή “παρά τοις ορθοδόξοις”. Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός, το υπερευλογημένο Δωδεκαήμερο συνεορτάσωμεν.

Όσοι ανήκουμε στην Ανόθευτη Ορθόδοξη Αλήθεια, ανήκουμε στο Χριστό. Αποτελούμε το Σώμα Του το Διαχρονικό. Όχι το δικαιοδοσιακό, το διοικητικό και δεσποτοκρατικό. Όχι το μολυσμένο σύστημα αιρέσεων το επισκοποκεντρικό το οποίο διά του αιρεσιάρχου Αθηναγόρα και των συν αυτώ, από το 1965 ενώθηκε με τον Αντίχριστο και τρισκατάρατο Πάπα.

Τους χαρίζουμε την αντίθεο ένωση. Ας τον χαίρονται τον Πάπα και τους αμετανοήτους μούφτηδες Χριστοκτόνους της Εβραϊκής Συναγωγής. Ας ευφραίνονται ανύποπτοι στα εκκωφαντικά τους ρεψίματα από τα εξαγοραστικά φιλοδωρήματα της εβραιόσπορης κοκακόλας. Τους χαρίζουμε τους μεμολυσμένους οίκους. Εμείς κρατούμε τον Ένοικον.

Οι Ορθόδοξοι Πιστοί, αν και ζούμε στον κόσμο, δεν καταχρώμαστε τον κόσμο. Παρατηρούμε τον κόσμο αλλά δεν τον ακολουθούμε. Τον προσκαλούμε να μας ακολουθήσει αυτός. Αποβλέπουμε στην εκκλησιαστικοποίηση τη δική του και όχι την κοσμικοποίηση την δική μας. Δε γνωρίζουμε από περισπούδαστα πάρτυ και απέχουμε ομολογιακά από τα ζοφώδη “ρεβεγιόν” του χρονολατρικού οίστρου ακολασίας.

Είναι ντροπή και κατάντεια της “θεοπροβλήτου” δεσποτοκρατίας να εορτάζει και να πανηγυρίζει την κοσμική πρωτοχρονιά με “πονεμένες” κι απονενοημένες “Εγκυκλίους του σταθερού μηχανικού τύπου “επί τω νέω έτει”, ενώ “Εις την Αρχήν της Ινδίκτου”, ούτε φωνή ουδέ μιλιά, “ούτε γάτα, ούτε ζημιά”.

Ο Οικουμενισμός έχει εισχωρήσει βαθιά “στα ενδότερα του παραπετάσματος”. Μία παγκόσμια Πανθρησκεία, ένας κοινός εορτασμός του Πάσχα, ένας διαπλανητικός και παραπλανητικός εορτασμός της κοσμικής πρωτοχρονιάς. Με βεγκαλικά, ρεβεγιόν και φαγοπότια. Χωρίς νόημα. Χωρίς Χριστό.

Οχι, “καλή χρονιά” δεν θα σας πω. Όχι πως είν’ αυτό κάνα κακό, μα προτιμώ να το πω και να το εννοώ, να το ζήσω και να τ’ ομολογώ στη δική μας Εκκλησιαστική Πρωτοχρονιά την Πρώτη Σεπτεμβρίου, την Πρώτη και Κυρία Εορτών Εορτή ως απαρχή της μετρήσεως του Αγιογραφικού χρόνου. “Ο χρόνους και καιρούς τη Ιδία εξουσία θέμενος” ας θέσει νέες απαρχές της δικής μας μετανοίας και ας υψώσει πάλι θριαμβευτικώς το κέρας Χριστιανών Ορθοδόξων.

Και με την ευκαιρία, ώ θρασύδειλοι μεταπατέρες, σας επιστρέφουμε τις απαράδεκτες ευχές, τις άχαρες και υποκριτικές σας Εγκυκλίους. Κρατείστε τις για τους ομοπίστους σας καρδιναλίους με τα κόκκινα της παιδοφιλίας τους καλυμμαύχια.

Καλό κι Ευλογημένο Δωδεκαήμερο!
Υγεία, Σύνεση και Ευλογία.
Και Καλή, Ορθόδοξη Αποτείχιση!

Νίκος Πανταζής,
Μελβούρνη.

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ

Η ιστορία μία ακόμη φορά επαναλαμβάνεται

Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι εύκολο σήμερα,
ένας ιερέας ή ιερομόναχος να τολμήσει σε μια μέρα να αποφασίσει ότι θα ζήσει την υπόλοιπη ζωή του ΧΩΡΙΣ μισθό, ΧΩΡΙΣ ασφάλιση, ΧΩΡΙΣ ναό, ΧΩΡΙΣ αίθουσες ομιλιών, ΧΩΡΙΣ “τυχερά”, … ίσως και καθηρημένος από τους αιρετικούς Οικουμενιστές…
Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι εύκολο σήμερα, να ρισκάρει κάποιος κληρικός τα πάντα για τον Χριστό και να εμπιστευθεί το μέλλον του σε Αυτόν, με ΚΑΘΕ θυσία.


Αλλά και οι λαικοί οι οποίοι ακολουθούν μετά χαράς και αδιαφορίας είναι συνεργάτες άλλος λίγο, άλλος περισσότερο, ανάλογα με τα συμφέροντα και την καριέρα.

Θα πάρουν όλοι τον μισθόν τους κανονικά εν ημέρα κρίσεως.

Νέα ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΜΟΝΑΧΟΥ



ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗ ΑΡΧΙ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ

Στην Ιερά διδασκαλία του Πανόσιου και Ομολογητού, Θεοδώρου Στουδίτη, όπως προσφωνείται ο Άγιος στο συνοδικό της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου αναφέρονται τα εξής:
"Η κατάργησις των Ευαγγελικών Εντολών και η διαλυσις του Ευαγγελιου δεν γίνεται συνήθως δια της ακυρώσεως Συνοδικώς των Εντολών, αλλά δια της αχρηστεύσεως των στην πράξι, καθ' όσον θεσπίζομε ως γραμμή της Εκκλησίας κάτι αντίθετο στο Ευαγγέλιο". 
Μία από τις αντίχριστες διδασκαλίες της Αιρέσεως του Οικουμενισμού, που διακήρυξε επισήμως η Σύνοδος της Κρήτης, αντίθετη προς την Χριστιανική διδασκαλία, την οποία ασπαστηκαν
είτε εν γνώση τους είτε εν άγνοια τους, η πλειοψηφία των Κληρικων και λιγότερο των λαϊκών, είναι το να μην Ομολογουμε την Πίστη μας φανερά αλλά κρυφά. 
Δηλαδή δεν έχουνε Δογμα την Εντολη του Κυριου που λέγει:
"Σας βεβαιώνω πως οποίος με ομολογησει έμπροσθεν των ανθρώπων ότι ανήκει σε εμένα, το ίδιο θα κάνει γι αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου έμπροσθεν των Αγγέλων Του Θεου", αλλά μάλλον έχουνε το:
"Σας βεβαιώνω πως όποιος με ομολογήσει κρυφά στους ανθρώπους ότι ανήκει σε εμένα, το ίδιο θα κάνει γι αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου κρυφά στους Αγγέλους Του Θεού". 
"Το να εφησυχάζη κανείς" μας παραγγέλλει ο Μέγας Βασίλειος, "όταν το κινδυνευόμενον είναι η Πίστης, τούτο είναι ίδιον της αρνήσεως, το δε να ελέγχη είναι ομολογία ειλικρινής... της σιωπής το κρίμα φοβερόν εστι". 

Συγχωρέστε με 
Εύχεστε και για εμένα 
Μοναχος Μακαριος