.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Το κείμενο της Διακοπής του Μνημοσύνου κατά τη διάρκεια του κηρύγματος



Θεσσαλονίκη 19-2-2017 Κυριακή της Απόκρεω
Ι.Ν. Αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας

Αγαπητοί μου αδελφοί, πιστά τέκνα του ζώντος Θεού, χαίρετε πάντοτε την χαρά Του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Η σημερινή Κυριακή, η λεγομένη ως γνωστόν, της Απόκρεω, λέγεται επίσης και Κυριακή της Κρίσεως, διότι αναγιγνώσκεται το ιερό Ευαγγέλιο της Κρίσεως. Ο συναξαριστής στην αναφορά του για την εορτή της ημέρας, αναφέρει ότι επιτελούμε: "Μνεία της δευτέρας και αδεκάστου παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού". Στο γνωστό ευαγγελικό ανάγνωσμα, γίνεται η κρίση των ανθρώπων από τον Κριτή Κύριο. Ο Θεάνθρωπος με τη θεϊκή του δόξα κρίνει την ανθρωπότητα, συνοδευόμενος από αμέτρητες στρατιές αγίων αγγέλων. 
Ενώπιον, του ενδόξου θρόνου Του συγκεντρώνονται οι άνθρωποι όλων των αιώνων. 
Και εκείνος χωρίζει τους ανθρώπους, όπως ο βοσκός χωρίζει τα πρόβατα από τα γίδια. Στα δεξιά του βάζει τους δίκαιους και στα αριστερά του τους αμετανόητους αμαρτωλούς. 
Ο πεινασμένος, ο διψασμένος, ο ξένος, ο γυμνός, ο άρρωστος, ο φυλακισμένος, που αντιπροσωπεύονται από τον ίδιο τον Χριστό, είναι τα σημεία αναφοράς για την δίκαια κρίση. Η συμπεριφορά μας προς αυτούς, αποτελεί κριτήριο για την αιώνια ζωή!
Αυτό όμως που δεν αναφέρει φανερά το κείμενο αλλά το συναντούμε πίσω από τις λέξεις είναι το θείο δώρο με το οποίο μπορούμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του Κριτή στην ευαγγελική περικοπή. Και αυτό είναι η Πίστη και αν υφίσταται μέσα στους ανθρώπους· ώστε εξαιτίας της, να κενώνεται ο άνθρωπος προς τον συνάνθρωπο, και να προσφέρει σε όλους, όπως έκανε ο Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της αγίας Τριάδος, που "εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών… και… ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού" (Φιλ. 2, 7-8).
Είναι λοιπόν το ζητούμενο η Πίστη και ζητούμενο είναι αν υπάρχει μέχρι τέλους, μέχρι να πραγματοποιηθεί η δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Αυτό είναι ερώτημα του ιδίου του Κυρίου: "πλην ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;" (Λουκ. ιη' 8) Όμως ο Υιός του ανθρώπου όταν έλθει (ως Κριτής) θα βρει άραγε την πίστη επί της γης;
Στην προσωπική μου αναζήτηση αυτού του δώρου της Χάριτος, από παιδί ακόμα την βρήκα. Βρήκα την Πίστη! Σε απλές καρδιές, σε φτωχικές κατοικίες, σε χαριτωμένα γεροντάκια, σε απλοϊκούς ιερείς, σε ταπεινές γυναίκες, σε αγιασμένες μορφές, σε μυστικές προσευχές, σε αλάλητους στεναγμούς, σε πονεμένους αρρώστους, στο θάνατο και στη δυστυχία, σε αγνές υπάρξεις. Διδάχτηκα, έμαθα, βίωσα, ψηλάφησα. 
Κατάλαβα πως η Πίστη εκτός ότι δωρίζεται από τον Θεό, διδάσκεται κιόλας από αυτούς που τη βιώνουν. Γι αυτό Ο Θεός έθεσε διδασκάλους, παιδαγωγούς, ώστε να μαθαίνουν, να κατηχούν την Πίστη στους χριστιανούς. Όρισε τους αγίους αποστόλους και τους Πατέρες ημών και τους διαδόχους τους, διακόνους, ιερείς, επισκόπους, μητροπολίτες, Πατριάρχες, που είναι επιφορτισμένοι να μεταλαμπαδεύουν την Πίστη στις επόμενες γενεές.
Είναι όμως έτσι στις μέρες μας; Αυτό που μας διδάσκουν οι σύγχρονοι διάδοχοι των αγίων, είναι η γνήσια Πίστη; Είναι ο Χριστός ο επεκτεινόμενος εις τους αιώνας; Δυστυχώς όχι! Πόσο τραγικό και θλιβερό, αβάσταχτο είναι να διαπιστώνουμε πως οι υπεύθυνοι για τη διάδοση της Πίστης, οι εντεταλμένοι της Εκκλησίας, οι Ταγοί της, οι κατ εξοχήν αρμόδιοι, δεν διακατέχονται από το Πνεύμα το Άγιον που εμφορούσε τους αγίους Αποστόλους και Πατέρες μας. Αλλά από άλλο πνεύμα, δαιμονικό, το οποίο τους καθοδηγεί ώστε να δηλητηριάζουν το λαό, με ξένες, εωσφορικές διδαχές. Έπαψαν να παρέχουν στο ποίμνιο, την αγνή βιταμίνα της Πίστης, και δίνουν δηλητήριο θανατηφόρο με το όνομα "Οικουμενισμός" σε πανέμορφη συσκευασία και με περιτύλιγμα "αγάπη", μετατρέποντας τους πιστούς σε τραγικά πειραματόζωα! 
Τι σημασία έχει αν στη συσκευασία του δηλητηρίου υπάρχουν καταγεγραμμένα τα συστατικά του φαρμάκου; "Πανθρησκεία, Ιουδαϊσμός, Μασονία, Σιωνισμός, Συγκριτισμός, Νέα Εποχή, Βουδισμός, Παπισμός, Προτεσταντισμός, Μονοφυσιτισμός, ειδωλολατρία" κτλ. Κανείς μας δεν τα προσέχει γιατί έτσι μας δίδαξαν, να τους έχουμε εμπιστοσύνη απεριόριστη, "υπακοή στην Εκκλησία" μας λένε. Δόγμα τους είναι το εξής: "ο αποβλακωμένος πιστός είναι ο καλός και ο χρήσιμος".
Μερικοί όμως εκ των ποιμένων αλλά και των λαϊκών, που βίωσαν την αγνή Πίστη είτε ως δώρο Θεού είτε ως διδαχή αγίων, αντιλαμβάνονται την πλάνη. Και φωνάζουν, διαμαρτύρονται, ξεσηκώνουν τον κόσμο, κάνουν φασαρία, θόρυβο, ώστε να ξυπνήσουν τον αποκοιμισμένο λαό.
Εκεί λοιπόν το σύστημα της Κολάσεως δεν αντέχει. Διαπιστώνει πως αυτοί πάνε να τους χαλάσουν τα σχέδια. Διαμορφώνουν λοιπόν μεθόδους εξόντωσης. Μιλάω εκ πείρας! Σε όλη μου τη διαδρομή μέχρι τώρα, βίωσα την εκδικητικότητα, τις απειλές, τις διώξεις, τις τιμωρίες, την εξουθένωση από την προϊσταμένη μου αρχή που έχει παραδοθεί στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Γιατί μεγεθύνω με τον φακό αυτά που περιλαμβάνει το φαρμάκι, τα συστατικά. Και γλυτώνουν άνθρωποι, ενημερώνονται, βοηθούν και αυτοί με τη σειρά τους, αντιδρά ο κόσμος και ο αποβλακωμένος λαός, λίγο λίγο αρχίζει να ξυπνά. Αυτό ενοχλεί τους ιθύνοντες.
Όλα αυτά τα χρόνια, χρησιμοποίησα όλες τις μεθόδους για να αντισταθώ στην κατρακύλα των διοικούντων και να ενημερώσω το λαό Του Θεού για την Πανθρησκεία και την παναίρεση του Οικουμενισμού. Ασταμάτητα εργάστηκα να γίνει βίωμα στο λαό, πως η Ορθοδοξία είναι η μία, αγία, καθολική και αποστολική εκκλησία και πως πέρα από αυτήν υπάρχει η αίρεση, η πλάνη, η απώλεια, ο θάνατος.
Πατριάρχες και μητροπολίτες με απειλούν, με εκβιάζουν, με συκοφαντούν, κάνουν το παν να σταματήσω το ομολογιακό και ιεραποστολικό μου έργο. Πέφτουν ως ύαινες να με κατασπαράξουν και αυτό το γνωρίζετε. Και εσείς οι της Τριανδρίας και οι προηγούμενοί μου ενορίτες του Προφήτη Ηλία άνω πόλεως και τα απανταχού της γης πνευματικά μου παιδιά. Έχω δώσει διαπιστευτήρια έως τώρα. Οι πληγές μέχρι πρόσφατα ήταν φανερές…
Το δυστύχημα είναι ότι και αυτήν η αγιοτόκος Θεσσαλονίκη, εδώ και μια δεκαπενταετία περίπου, λίγο λίγο ("λάου λάου"), άρχισε να παραδίδεται στην αίρεση. Ενέργειες αιρετίζουσες του μητροπολίτου μου και των συν αυτώ για τις οποίες έχω διαμαρτυρηθεί επισήμως πάρα πολλές φορές μέχρι και πρόσφατα, αλλοιώνουν το Ορθόδοξο φρόνημα ιερέων και λαού. Το γνωρίζω γιατί υπέφερε η ψυχή μου, σήκωσα και σηκώνω Σταυρό για Χάρη των ψυχών που μου ενεπιστεύθει Ο Χριστός. Διώχθηκα και τιμωρήθηκα γιατί αντιδρώ στην κατηφόρα της μητρόπολης. Αλλά μέχρι εδώ έκανα υπομονή.
Η πολιτική του παναγιωτάτου μητροπολίτου κ. Ανθίμου, να ενστερνιστεί τις αποφάσεις τις ψευδοσυνόδου της Κρήτης και να επιχειρεί να τις περάσει στην μητρόπολή του κηρύσσοντας γυμνή τη κεφαλή την αίρεση του Οικουμενισμού και τις αιρετικές αποφάσεις της ψευδοσυνόδου, είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν αντέχει η ψυχή μου αυτήν την πίκρα, αντιδρά η ιερατική μου συνείδησή, η φλόγα της Πίστης μου, η φλόγα της Ορθοδοξίας που καίει τα σωθικά μου, με οδηγεί στην ηρωική απόφαση της ευλογημένης Διακοπής του μνημοσύνου του επισκόπου μου, της ευλογημένης αποτείχισης από την αίρεση προ συνοδικής καταδίκης του επισκόπου όπως ορίζουν οι ιεροί κανόνες.
Της τελευταίας ευλογημένης αντίδρασης που έχω δικαίωμα ως ιερέας της Ορθόδοξης εκκλησίας του Χριστού να χρησιμοποιήσω ώστε να προστατεύσω τον εαυτό μου και τα πνευματικά μου παιδιά από τον μολυσμό της αίρεσης και το σχίσμα που εγκαθίσταται στην Θεσσαλονίκη με πρωτεργάτη τον κ. Άνθιμο.
Χτίζω ένα τείχος εντός της Εκκλησίας (αποτείχιση) για να απομονώσω την αίρεση, ώστε να μην έχω καμία πνευματική σχέση με αυτήν, να μην έχω πνευματική σχέση με τον μητροπολίτη μου! Αυτό σημαίνει "αποτείχιση" και μην ακούτε τους άσχετους που χρησιμοποιούν τους όρους "αποτείχιση" και "αποτειχισμένοι" ειρωνικά και ότι δήθεν όσοι επιλέγουν την αποτείχιση από την αίρεση θέτουν εαυτούς εκτός της Εκκλησίας
Είναι ένα ψέμα αυτό που χρησιμοποιούν είτε από άγνοια είτε από δόλο. Ο όρος είναι παραδοσιακός και αναφέρεται στον σχετικό κανόνα για τη διακοπή μνημοσύνου, τον ΙΕ΄ της πρωτοδευτέρας ιεράς Συνόδου επί Μεγάλου Φωτίου. Είναι ένας κανόνας που δεν γράφτηκε για να είναι ανενεργός, αλλά να χρησιμοποιείται σε κάθε κρίσιμη στιγμή στη ζωή της Εκκλησίας.
Ανακοινώνω τη διακοπή του μνημοσύνου από τις ιερές ακολουθίες τις οποίες θα τελώ εδώ στην ενορία μας κατά την εφημερία μου όπως μου δίνει το δικαίωμα αυτό και επιβάλει αυτός ο κανόνας ο οποίος αποτελεί την αντιαιρετική τορπίλη της Εκκλησίας. Ούτε βέβαια θα συμμετέχω σε ακολουθίες ή μυστήρια ή άλλες ιερές τελετές όπου μνημονεύεται το όνομά του κ. Ανθίμου.
Μιμούμαι τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά που ως ιερομόναχος διέκοψε το μνημόσυνο του τότε πατριάρχη, τον άγιο Θεόδωρο Στουδίτη, τον άγιο Μάρκο Ευγενικό, τον άγιο Μάξιμο Ομολογητή, τους μακαριστούς μητροπολίτες Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιο, ο οποίος πρώτος έκοψε το Μνημόσυνο του Αθηναγόρα με βάση τον Κανόνα αυτόν, Αυγουστίνου Καντιώτη, ο οποίος ακολουθώντας τον Ελευθερουπόλεως έκοψε κι αυτός το Μνημόσυνο, και στην συνέχεια ακολούθησε ο Παραμυθίας Παύλος και σχεδόν ολόκληρο το Άγιον Όρος. 1969 με 1972-73 ολόκληρο το Άγιον Όρος μαζί και ο άγιος Παΐσιος έκοψαν το μνημόσυνο του Αθηναγόρα..
Τελειώνοντας, θέλω να σας προειδοποιήσω για να μην σας αφήσω ανυπεράσπιστους μπροστά στην κατασυκοφάντηση που θα ακολουθήσει. Θα δείτε από δω και πέρα, να με ονομάζουν "πλανεμένο", "παλαιοημερολογήτη", "ΓΟΧ", "σχισματικό", "αιρετικό", "ακραίο", "ζηλωτή", "φονταμενταλιστή" και ένα σωρό άλλες συκοφαντίες. Μην τους πιστεύετε αδελφοί μου, αυτοί που θα τα λένε αυτά, είτε αγράμματοι είναι, είτε εγκάθετοι του συστήματος.
Είμαι Ορθόδοξος Χριστιανός, ιερέας της Εκκλησίας της Ελλάδος και της ιεράς μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, εφημέριος του Ι. Ν. Αγίου Σπυρίδωνος Τριανδρίας. Για λόγους Πίστεως διέκοψα το μνημόσυνο του μητροπολίτου μου. Αν θέλουν να με βγάλουν από την ενορία, απλά θα πω κι εγώ ότι είπε ο άγιος Χρυσόστομος όταν τον καθαίρεσε η τότε σύνοδος, "θα φύγω μόνο αν έρθει στρατός και με αναγκάσει δια της βίας".
Αυτό που ανακοίνωσα σήμερα είναι ευλογημένη μέθοδος της Εκκλησίας μας. Θα περιμένω έτσι, μέχρι να ταρακουνηθεί ο μητροπολίτης μου και να καταδικάσει τον Οικουμενισμό, τις αποφάσεις της ψευδοσυνόδου της Κρήτης και τις αιρετικές δράσεις του Φαναρίου. 
Αν επιστρέψει στην Ορθόδοξη πορεία από την αιρετική διαδρομή που επέλεξε να ακολουθήσει, τότε, πάλι θα αρχίσω να μνημονεύω το όνομά του στις ιερές ακολουθίες.
Δεν προσχωρώ σε άλλη εκκλησία, δεν μνημονεύω άλλον επίσκοπο στη θέση του δικού μου, δεν δημιουργώ σχίσμα αλλά προστατεύω την εκκλησία από το σχίσμα όπως λέγει ο κανόνας. Απλά περιμένω διαμαρτυρόμενος, ή την μετάνοια του μητροπολίτου μου ή την καταδίκη του από κάποια σύνοδο όπως διευκρινίζει ο κανόνας. Έως τότε θα παραμένω στη θέση αυτή διατηρώντας τη διακοπή της μνημόνευσης και της αποτείχισης από την αίρεση.
Δεν φεύγω από την Εκκλησία. Στέκομαι όρθιος κοιτώντας σας στα μάτια. Ο Ιερός κανόνας λέγει πως όσους διακόπτουν το μνημόσυνο του επισκόπου τους για θέματα Πίστεως επειδή ο επίσκοπος κηρύσσει γυμνή τη κεφαλή αίρεση, πρέπει να τους τιμά η Εκκλησία και δεν επιτρέπει την τιμωρία τους. Αλλά επειδή δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα ακολουθήσουν τις εντολές των ιερών κανόνων, και επειδή υπάρχουν θεομάχοι που άλλα σκέπτονται και σχεδιάζουν, παρακαλώ προσευχηθείτε αδελφοί μου να με ενισχύσει ο Θεός σε ότι ακολουθήσει. Είμαι αποφασισμένος για όλα.
Η απόφασή μου αυτήν πάρθηκε κατόπιν πολλής προσευχής, αμέριστης και αγόγγυστης συμπαράστασης από ολόκληρη την οικογένειά μου, αβίαστα, εν πλήρη ελευθερία. Να με συγχωρέσουν οι συν-εφημέριοί μου, ο προϊστάμενος μου π. Αντώνιος και ο π. Απόστολος, που δεν τους ενημέρωσα για την απόφασή μου αυτή, το έκανα μόνο για να τους προστατέψω. Τους έχω μέσα στην καρδιά μου είναι πραγματικοί μου αδελφοί και έτσι θα παραμείνουν, ελπίζω κι εμένα έτσι να συνεχίσουν να με αισθάνονται.
Είθε ο Κύριος να δώσει στην Εκκλησία γενικά και ειδικά στην μητρόπολη Θεσσαλονίκης να φυσήξει και πάλι ο καθαρός άνεμος της Ορθοδοξίας. Καλή Σαρακοστή αδελφοί μου. Να χετε την ευχή μου!

Οἱ Οἰκουμενιστὲς εἶναι αἱρετικοὶ στὴν πίστη τόσο εἰς Θεὸν ὅσο καὶ τῷ Θεῷ

Ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς (Ὁμιλία Η΄, PG 151,94) διαχώρισε τὴν ἔννοια τῆς πίστεως σὲ πίστη εἰς Θεὸν καὶ σὲ πίστη τῷ Θεῷ. 

Ἡ πίστη εἰς Θεὸν σημαίνει, ὅτι πιστεύουμε καλῶς, ἀσφαλῶς καὶ εὐσεβῶς, δηλ. ὅτι πιστεύουμε ἀκλόνητα, διαφυλάττουμε καὶ τηροῦμε τὰ δόγματα καὶ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν θεοφίλων Ἁγίων Πατέρων Της, περὶ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. 
Ἡ πίστη αὐτὴ δὲν ἀνέχεται ἀλλοιώσεις, προσαρμογὲς κοσμικοῦ χαρακτῆρα ἢ νεωτερισμούς.

Πιστεύω τῷ Θεῷ σημαίνει πίστη στὶς ὑποσχέσεις Του γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, δηλ. ὅτι εἶναι ἀληθινὲς καὶ ἀμετάκλητες καὶ γι’αὐτὸν τὸν λόγο, τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. 
Γιατὶ ἄνευ τῆς τήρησης τῶν ἐντολῶν Του δὲν ἀποδεικνύεται ἡ ἀληθινὴ πίστη μας, δὲν ὁμολογεῖται καὶ δὲν δοξάζεται τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀκολούθως δὲν γινόμαστε μέτοχοι τῆς εὐλογίας Του. Παράλληλα ὅταν τηρεῖ ὁ ἄνθρωπος τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, γίνεται ὁ Θεὸς ὀφειλέτης καὶ εὐλογεῖ τὸν ἄνθρωπο. 

Ὁ ἅγιος λέει ξεκάθαρα ὅτι οἱ δύο αὐτές ἔννοιες τῆς πίστης πρέπει νὰ συνυπάρχουν, διότι ἀλλιῶς ὑπάρχει πρόβλημα στὴν πίστη μας. Ἀπόδειξη τῆς συνυπάρξεως τῶν δύο ἐννοιῶν ἀποτελοῦν τὰ ἔργα μας: 
Ἀπὸ τὴν μία ἡ πρακτικὴ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀγάπη, ἐλεημοσύνη, δικαιοσύνη, ὑπακοὴ κλπ. καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ὁμολογία μας μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους καὶ ἡ μὲ αὐτὴν συνδεδεμένη ἀποφυγὴ κάθε αἱρέσεως, κακοδοξίας, προσβολῆς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του. 
Γιὰ ὅλα αὐτὰ φέρνει ὁ Ἅγιος ὡς παράδειγμα τὸν Ἀβραάμ.

Ὁ Ἀβραὰμ πίστεψε ἀκλόνητα καὶ ἀδιαπραγμάτευτα εἰς τὸν Θεὸ καὶ τῷ Θεῷ. Πίστεψε, ὅτι εἶναι ὁ Ἕνας Τριαδικὸς Θεὸς, ἡ μόνη ὁδὸς σωτηρίας, πίστεψε στὴν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ὴταν ἤδη μεγάλος στὴν ἡλικία, ὅτι θὰ γεννήσει τὸν Ἰσαὰκ καὶ διὰ τοῦ Ἰσαὰκ θὰ εὐλογηθοῦν ὅλες οἱ φυλὲς τοῦ Ἰσραήλ. Δὲν συμβιβάστηκε, δὲν παράλλαξε δὲν ἀμφέβαλε. Ἀκόμα καὶ ὅταν τοῦ ζήτησε ὁ Θεὸς νὰ θυσιάσει τὸν μοναδικὸ υἱόν του, τὸν ὁποῖο ἀπέκτησε ὡς θαῦμα, ὡς δῶρο, ἀπὸ τὸν ὁποῖον θὰ ἐκπληρωνόταν ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἀβραὰμ δὲν δίστασε, ἀλλὰ ἔκανε ὑπακοή καὶ τήρησε τὴν ἐντολή Του. 
Ἔδωσε ὁ Ἀβραὰμ τὸν υἱόν του ὡς θυσία εἰς τὸν Θεὸν καὶ ὁ Θεὸς ὡς ὀφειλέτης ἔδωσε τὸν Μονογενὴ Υἱὸν Του ὡς θυσία γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. Αὐτὴ εἶναι ἡ δικαιοῦσα πίστη ποὺ δόξασε τόν Ἀβραάμ, τὸν Ἰσαάκ, τοὺς προφῆτες, τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς Ἁγίους Πατέρες· ἡ πίστη τῆς συμφωνίας τῶν λόγων καὶ τῶν ἔργων.

Αὐτὴ εἶναι ἡ πίστη, τὴν ὁποία πρόδωσαν οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ ἀκολούθως τὴν ἔχασαν. 
Δὲν πιστεύουν πιὰ οὔτε εἰς τὸν Θεὸ οὔτε τῷ Θεῷ. 

Δὲν πιστεύουν εἰς τὸν Θεό, γιατὶ εἰσήγαγαν καὶ θεμελίωσαν στὴν πίστη τους τὴν «ζηζιούλεια Θεολογία», μία «νέα ἐκκλησιολογία», τὸν ἐπισκοποκεντρισμό, τὴν μασονεία, τὴν Θεοσοφία τὸν θρησκευτικὸ συγκρητισμὸ και κατήργησαν τὰ δόγματα καὶ τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. 

Δὲν πιστεύουν τῷ Θεῷ, γιατὶ ἀμφέβαλαν γιὰ τὶς ὑποσχέσεις Του, διάλεξαν τὸ προσωπικὸ συμφέρον, ἀπέρριψαν τὸν δρόμο σωτηρίας ποὺ Αὐτὸς μᾶς φανέρωσε καὶ πρόβαλαν καὶ ἀποδέχτηκαν ἄλλες ὑποσχέσεις, ἄλλες ὁδοὺς, ἄλλους τρόπους ὑπακοῆς καὶ σωτηρίας «δουλεύοντες ἐπιθυμίαις». 
Τὰ ἔργα τους δὲν εἶναι τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀποτελοῦνται καὶ ἐκφράζονται ἀπὸ σκοπιμότητα, διπροσωπία, ἀγαπολογία, συμβιβασμούς, κοσμικὴ ἀναγνώριση καὶ τὸ χειρότερο ἀπὸ ὕβρεις καὶ διωγμούς. Ἰδίως τὰ δύο τελευταῖα φανερώνουν τί πραγματικὰ πρεσβεύουν.

Τοὺς Οἰκουμενιστὲς συνοδεύουν καὶ ὅσοι μιλοῦν γιὰ τὴν πίστη εἰς τὸν Θεὸ καὶ ἀναγνωρίζουν τοὺς Οἰκουμενιστὲς ὡς αἱρετικούς, ἀλλὰ δὲν πράττουν ἀρεστὰ τῷ Θεῷ, διότι ἁπλούστατα συλλειτουργοῦν καὶ συνεργάζονται καὶ μὲ αὐτοὺς τοὺς Οἰκουμενιστὲς ἀλλὰ καὶ μὲ ὅλους γενικὰ τοὺς αἱρετικούς, βοηθώντας τὴν στερέωση καὶ ἐξάπλωση τῆς αἱρέσεως καὶ καταδικάζοντας παράλληλα αὐτοὺς ποὺ θέλουν καὶ ἀγωνίζονται νὰ πιστεύουν τῷ Θεῷ. 
Τὰ λόγια τους στεροῦνται τῆς πρακτικῆς τους ἐφαρμογῆς, ἡ στάση τους διασπᾶ τὴν ἁλληλένδετη σχέση τῶν δύο ἐννοιῶν τῆς πίστεως καὶ ἀλλοιώνει τὴν ὁμόνοια καὶ ὁμοπραξία – καὶ τὰ δύο ἀναγκαῖα γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως – τοῦ ποιμνίου τοῦ Θεοῦ. Παράλληλα μὲ τοὺς Οἰκουμενιστὲς δείχνουν καὶ αὐτοὶ φόβο, διγλωσσία, ἀγγίστρωση καὶ ἀγάπη στὰ κοσμικὰ καὶ ἀμφιβολία περὶ τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ. 
Γιὰ ὅλους ὅσους πιστεύουν καὶ πράττουν κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, Οἰκουμενιστὲς καὶ χαρτοπολεμικοὺς «Ἀντιοικουμενιστὲς» συμπεραίνει ὁ Ἅγιος ἐμμέσως πλὴν σαφῶς:

Ἡ πίστη τους εἶναι μία πίστη χωρὶς ἀλήθεια καὶ χωρὶς ἀληθινὰ ἔργα· καὶ πίστη χωρὶς ἀληθινὰ ἔργα εἶναι νεκρὴ πίστη. 

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

«Έξω οι κύνες» κίναιδοι,ὁμοφυλόφιλοι

«Ἔξω οἱ κύνες» 
(Ἀποκ. 22,15)


Ἔτσι λέει στό 22ο Κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως στόν 15οστίχο. Τί θά πεῖ ἡ φράση: «Ἔξω οἱ κύνες»; Ἔξω οἱ σκύλοι δηλαδή. Ἔξω καί μακριά ἀπό τόν παμπόθητο Παράδεισο μέ τά αἰώνια ἀγαθά του... Ποιοί; «οἱ κύνες καί οἱ φαρμακοί καί οἱ πόρνοι καί οἱ φονεῖς καί οἱ εἰδωλολάτραι καί πᾶς ὁ φιλῶν καί ποιῶν ψεῦδος». Καί ἡ ἑρμηνεία: ἔξω οἰ ἀδιάντροποι σάν τά σκυλιά, οἱ μάγοι -αὐτοί εἶναι οἱ φαρμακοί - οἱ πόρνοι καί οἱ εἰδωλολάτρες καί καθένας πού ἀγαπάει καί διαπράττει τήν ἀπάτη καί τήν πλάνη τῆς ἁμαρτίας. Γιατί τό λέμε τώρα αὐτό; Γιατί οἱ κύνες, ὅπως ἑρμηνεύουν οἰ Ἅγιοι Πατέρες, εἶναι οἱ κίναιδοι. Καί οἱ κίναιδοι εἶναι αὐτοί πού κινοῦν τήν αἰδῶ.
- Ποιοί εἶναι αὐτοί πού κινοῦν τήν αἰδῶ;
Εἶναι οἱ ὁμοφυλόφιλοι. Ἔτσι ἑρμηνεύει τήν λέξη «οἱ κύνες» ὀ ἑρμηνευτής Ἀρέθας. Τό λέω αὐτό ὡς ἀπάντηση σέ κάποιους πού ἰσχυρίζονται πώς ἡ Ἁγία Γραφή δέν λέει πουθενά ἐναντίον τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Τό λέει ξεκάθαρα καί δέν εἶναι τό μόνο χωρίο.

Σκέφτηκα λοιπόν σήμερα νά κάνουμε μιά ἀναφορά σ’ αὐτό τό θέμα, γιατί εἶναι ἐξαιρετικά ἐπίκαιρο, ἐπεῖγον καί συγκλονιστικό, θά ἔλεγα, διότι εἶναι ἐπί θύραις ἡ ψήφιση τοῦ Νομοσχεδίου πού νομιμοποιεῖ τήν ὁμοφυλοφιλία καί τήν ἐλεύθερη συμβίωση ἀτόμων 
τοῦ ἴδιου φύλου. Θά πεῖτε: αὐτό εἶναι θέμα τῆς Πολιτείας, δέν εἶναι θέμα δικό μας. Ὄχι, εἶναι θέμα δικό μας! Εἶναι θέμα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι θέμα ὅλων μας, γιατί εἶναι ἀδιανόητος ὁ διαχωρισμός Κράτους καί Ἐκκλησίας. Γιατί; Γιατί τό Κράτος εἴμαστε ἐμεῖς, ἡ Ἐκκλησία. Οἱ ἄνθρωποι πού ἀποτελοῦν τό Κράτος σήμερα, τό Ἑλληνικό Κράτος, εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας στήν συντριπτική τους πλειοψηφία. Ὁπότε αὐτό πού ψηφίζει τό Κράτος 
μας εἶναι, σέ τελική ἀνάλυση, αὐτό πού ψηφίζουμε ἐμεῖς. Οἱ ἡγέτες μας δηλαδή, ἐκφράζουν ἐμᾶς -ὑποτίθεται- ἐφόσον τούς ψηφίσαμε. Ὁπότε καί αὐτά πού νομοθετοῦν ὑποτίθεται ὅτι μᾶς ἐκφράζουν. Ἀλλά δέν μᾶς ἐκφράζουν. Γι’ αὐτό ἐπέλεξα νά μιλήσουμε γιά αὐτό τό θέμα.
Κατ’ ἀρχάς νά ἀπαντήσουμε σ’ αὐτούς πού λένε: - Ποῦ τό βρήκατε ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι κακό; - Καί ποῦ τό λέει ἡ Ἁγία Γραφή; - Καί ποῦ τό λέει ὁ Χριστός; Νά ποῦ τό λέει: «Ἔξω οἱ κύνες» (Ἀποκ. 22,15). Πρῶτοι στόν κατάλογο τῶν δυστυχισμένων ἀνθρώπων πού ἀποκλείονται -ἀποκλείονται!- ἀπό τήν μακαριότητα τοῦ Παραδείσου εἶναι οἱ κύνες, οἱ κίναιδοι.
- Γιατί αὐτός ὁ ἀποκλεισμός;
Γιατί εἶναι βαρύτατο ἁμάρτημα, τό ὁποῖο καταδικάζεται σέ ὅλη τήν Ἁγία Γραφή, ὄχι μόνο στό τελευταῖο βιβλίο, στόν Κανόνα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. [Κανόνας τῆς Ἁγίας Γραφῆς λέγεται ἡ σειρά τῶν 27 Βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης καί τῶν 49 Βιβλίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Τό σύνολο τῶν βιβλίων αὐτῶν τό λέμε Κανόνα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τό τελευταῖο Βιβλίο τοῦ Κανόνος εἶναι ἡ Ἀποκάλυψη].
Ἀλλά καί στό πρῶτο Βιβλίο τοῦ Κανόνος, τήν Γένεση, ἔχουμε τήν φοβερή καταδίκη αὐτοῦ τοῦ βδελυκτοῦ ἁμαρτήματος μέ τήν ὁλοσχερή καταστροφή τῶν πόλεων Σοδόμων καί Γομόρρων. Οἱ κάτοικοι τῶν δύο ἐκείνων περιοχῶν εἶχαν ὅλοι, νέοι καί γέροι, ὑποδουλωθεῖ στό πάθος αὐτό, τό ἀτιμωτικότερο τῶν παθῶν -πού δέν συναντιέται οὔτε στά ζῶα, τά ζῶα σέβονται τήν φύση, τήν ὀντολογία τους- μέ ἀποτέλεσμα νά προκαλέσουν τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ. Εἶναι φοβερό καί νά τό πεῖ κανείς ὅτι θέλησαν νά κάνουν αὐτή τήν πράξη καί μέ τούς Ἀγγέλους! Ὅπως λέει τό περιστατικό, εἶχαν πάει οἱ Ἄγγελοι ἐκεῖ, στά Σόδομα καί τά Γόμορρα, προερχόμενοι ἀπό τήν Χεβρώνα μετά τήν συνάντηση μέ τόν Ἀβραάμ καί τότε τούς εἶδαν οἱ Σοδομίτες καί εἶχαν τήν ἀναίδεια νά τούς ζητήσουν ἀπό τόν Λώτ νά τούς παραδώσει, ὥστε νά ἁμαρτήσουν μαζί τους. Τόση ἦταν ἡ διαφθορά τους! Καί ὁ Θεός ἔβρεξε ἀπό τόν οὐρανό «θεῖον καί πῦρ», μέ τά ὁποῖα «κατέστρεψε τάς πόλεις ταύτας καί πᾶσαν τήν περίχωρον καί πάντας τούς κατοικοῦντας ἐν ταῖς πόλεσιν» καί ὅλη τήν βλάστηση τῆς ὡραίας καί πλούσιας ἐκείνης περιοχῆς! (Γεν. 19,1-28). Εἶναι γραμμένα αὐτά στή Γένεση, 19οΚεφάλαιο, στίχοι 1-28.
Ἐπίσης στό Βιβλίο τοῦ Λευϊτικοῦ, τοῦ τρίτου Βιβλίου τοῦ Κανόνος τῆς Ἁγίας Γραφῆς, στό 18οΚεφάλαιο, στόν 22οστίχο λέει: «μετά ἄρσενος οὐ κοιμηθήσῃ κοίτην γυναικείαν» (Λευϊτ. 18, 22). Συγγνώμη πού σᾶς τά λέω, ἀλλά εἴμαστε ἀναγκασμένοι νά τά ποῦμε, ἡ Ἁγία Γραφή τά λέει. Δηλαδή δέν ἐπιτρέπεται ἀρσενικός μέ ἀρσενικό νά κάνουν αὐτό τό ἁμάρτημα, σάν νά εἶναι ὁ ἕνας γυναίκα. Ἀκόμα στό Κεφάλαιο 20, στόν στίχο 13 λέει: «ὅς ἄν κοιμηθῇ μετά ἄρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα ἐποίησαν ἀμφότεροι» (Λευ. 20,13), καί οἱ δυό ἐποίησαν βδέλυγμα, μιά βδελυκτή, σιχαμερή, ἀπαίσια πράξη μπροστά στόν Θεό πρῶτα καί μετά καί στούς ἀνθρώπους.
Τό γεγονός τῆς καταστροφῆς μαρτυρεῖται ἱστορικῶς καί διαχρονικῶς ἀπό τήν Νεκρά θάλασσα. Ὅσοι ἔχετε πάει στήν περιοχή γνωρίζετε ὅτι εἶναι ἕνας ὑγρός τάφος καί ἔχει μία τεράστια πυκνότητα σέ θεῖο καί ἄλλα ἄλατα, τά ὁποῖα δέν ἐπιτρέπουν ζωή μέσα σ’ αὐτή τήν λίμνη – μιά τεράστια λίμνη εἶναι ἡ Νεκρά θάλασσα. Στήν ἐπιφάνειά της ἐπιπλέουν σβῶλοι ἀπό θειάφι καί ἄν κάποιος μπεῖ μέσα δέν βυθίζεται λόγω τῆς μεγάλης πυκνότητος τοῦ νεροῦ. Ἡ Νεκρά θάλασσα, πού βοᾶ, εἶναι μιά μαρτυρία, δέν εἶναι τυχαῖο γεγονός. Ὁ Θεός μᾶς ἔχει ἀφήσει τήν Νεκρά θάλασσα, μιά φοβερή ἀπόδειξη γιά τό ποῦ καταλήγει ὁ Σοδομισμός.
Ἐκτός ἀπό αυτή ἔχουμε καί τίς μαρτυρίες τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ: «ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἀνεκτότερον ἔσται γῇ Σοδόμων καί Γομόρρας ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἤ τῇ πόλει ἐκείνῃ» (Ματθ. 10,15). Ἀπευθύνεται στούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί λέει πώς, ἄν πᾶνε σέ μιά πόλη καί δέν τούς δεχθοῦν, ἡ πόλη αὐτή θά ἔχει χειρότερη κατάληξη ἀπό αὐτή πού εἶχαν τά Σόδομα καί τά Γόμορρα, ἄν καί ἡ τιμωρία αὐτή ἦταν φοβερή! Καταλαβαίνουμε ὅτι γιά νά συγκρίνει ὁ Χριστός μας τίς καταστάσεις αὐτές σημαίνει ὅτι εἶναι φοβερό τό ἁμάρτημα τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρρων. Λέει ἀκόμα: «καί σύ Καπερναούμ, ἡ ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα, ἕως ᾅδου καταβιβασθήση· ὅτι εἰ ἐν Σοδόμοις ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν σοί, ἔμειναν ἄν μέχρι τῆς σήμερον· πλήν λέγω ὑμῖν ὅτι γῇ Σοδόμων ἀνεκτότερον ἔσται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἤ σοί» (Ματθ. 11,23-24). Δηλαδή παρόλη τήν φοβερότητα τῆς τιμωρίας τῶν Σοδόμων, χειρότερο θά εἶναι αὐτό πού θά ὑποστεῖ ἡ Καπερναούμ. Πράγματι τώρα πιά ἡ Καπερναούμ εἶναι ἔρημη πόλη καί κατάσταση. Μόνο μαῦρα βράχια ὑπάρχουν ἐκεῖ. Ἐπαληθεύτηκε ἐπακριβῶς ἡ προφητεία τοῦ Κυρίου, γιατί ἐνῶ ὑψώθηκε μέχρι τόν οὐρανό ἀπό τή στιγμή πού ὁ Κύριος τήν εἶχε κάνει θά λέγαμε ὁρμητήριό Του, βάση Του ἱεραποστολική καί πήγαινε ἀπό ἐκεῖ καί κήρυττε σέ ὅλη τήν περιοχή, δηλαδή τιμήθηκε τόσο πολύ ἀπό τόν Κύριο, δέν δέχθηκε τό κήρυγμα τῆς μετανοίας Του.
Ἐπίσης στό Κατά Λουκάν Εὐαγγέλιο (Λουκ. 17,20-29) ὁ Χριστός μας πάλι μᾶς κάνει λόγο γιά τήν ἁμαρτία αὐτή τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρρων. Στούς στίχους 20-29 ὁ Κύριος περιγράφει τήν κατάσταση αὐτή τοῦ κατακλυσμοῦ καί τήν παρομοιάζει μέ τήν κατάσταση πρό τῆς Δευτέρας Παρουσίας καί λέει: «ὅπως γινόταν πρίν μπεῖ ὁ Νῶε στήν κιβωτό, οἱ ἄνθρωποι ἤσθιον (ἔτρωγαν), ἔπινον, ἐγάμουν, ἐξεγαμίζοντο (παντρευόντουσαν καί ἐνυμφεύοντο καί ἔδιδαν σέ γάμο καί τά παιδιά τους) ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε ὁ Νῶε εἰς τήν κιβωτόν καί ἦλθεν ὁ κατακλυσμός καί ἀπώλεσεν ἅπαντας καί ὁμοίως καί ὡς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Λώτ», δηλαδή τίς ἡμέρες τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρρων «ἤσθιον, ἔπινον, ἠγόραζον, ἐπώλουν, ἐφύτευον, ᾠκοδόμουν (ἔχτιζαν)», ὅπως τώρα.... Οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀμέριμνοι γιά τήν σωτηρία τους, στόν κόσμο τους. Νοιάζονται μόνο γιά οἰκονομικά, τράπεζες, capital control, τί θά γίνουν τά λεφτά μας, τά σπίτια μας, τά αὐτοκίνητά μας, τά παιδιά μας νά παντρέψουμε... Καί συνεχίζει: «ᾗ δέ ἡμέρᾳ ἐξῆλθε Λώτ ἀπό Σοδόμων, ἔβρεξε πῦρ καί θεῖον ἀπ᾿ οὐρανοῦ καί ἀπώλεσεν ἅπαντας». Δέν ἔπιασαν τό μήνυμα...
Ὅπως καί σήμερα δέν πιάνουμε τό μήνυμα. Καί ἐμεῖς οἱ χριστιανοί. Ἀφήνουμε τούς ἐκτός. Εἶναι φοβερό αὐτό πού ἐπιχειρεῖται νά γίνει, τό ὁποῖο μπορεῖ νά γίνει γιά τίς ἁμαρτίες μας. Ἀλλά τουλάχιστον νά διαμαρτυρηθοῦμε λίγο. Νά κάνουμε κάτι... ἔτσι γιά τήν τιμή τῶν ὅπλων. Ἔχουν βάλει μία Διαβούλευση στό διαδίκτυο. Ἴσως εἶναι καί προκατασκευασμένο... τά πρῶτα σχόλια, ἄν προσέξετε, εἶναι ὅλα ὑπέρ! Πού δείχνει ὅτι εἶναι στημένο. Αὐτοί ἐργάζονται καί τελευταία στιγμή τό κάνουν γνωστό στόν λαό. Μάλιστα δέν τά δημοσιεύουν ὅλα τά σχόλια. Ξέρετε γιατί; Ἀπό πίσω δυστυχῶς ὑπάρχει τό οἰκονομικό, διότι ἤ θά εἶσαι στόν Χριστό ἤ θά εἶσαι στόν Μαμωνᾶ!
Νά τό ποῦμε πιό ξεκάθαρα: Ἡ ὁμοφυλοφιλία ἔχει μεγάλο τζίρο! Γιά τίς φαρμακοβιομηχανίες, γιά τά νοσοκομεῖα, γιά τούς γιατρούς, γιά ὅλο τό κύκλωμα τῆς διαφθορᾶς. Γιατί; Διότι ἀρρωσταίνει τούς ἀνθρώπους! Ξέρετε πόσοι καρκίνοι δημιουργοῦνται ἀπό τίς διαστροφικές σχέσεις; Ἄς μήν τούς κατονομάσουμε, γιατί λένε οἱ Πατέρες νά μήν ἀναφέρουμε οὔτε τό ὄνομα τοῦ κακοῦ. Καί οἱ διεστραμμένες σχέσεις ἔχουν ἐπικρατήσει ὡς νόμιμες καί μέσα στά ἀνδρόγυνα ἀκόμα καί ὑπάρχουν «πνευματικοί» πού τίς ἐγκρίνουν. Νομιμοποιοῦμε τήν διαφθορά καί μέσα στό ἀνδρόγυνο. Καρκίνοι τοῦ λάρυγγος, τοῦ φάρυγγος, χίλιοι δυό καρκίνοι δημιουργοῦνται ἀπό αὐτές τίς διαστροφές καί δέν τό λένε. Στόν Πειραιώς πού τόλμησε καί τό εἶπε, ἔπεσαν ὅλοι πάνω του. Γιατί; Γιατί ἔχει ἐπίπτωση στό οἰκονομικό, τούς χαλάει τό πλάνο. Καταλάβατε τί εἶναι πίσω ἀπό ὅλο αὐτό τό κίνημα πού προωθοῦν; Κι ἐμεῖς λέμε: "νά τό συζητήσουμε, ἄνθρωποι εἶναι κι αὐτοί, ἀγάπη νά ἔχουμε...". Φυσικά ἔχουμε ἀγάπη, γι’ αὐτό τό λέμε. Καί αὐτούς τούς ἴδιους τούς ἀγαπᾶμε, δέν ἔχουμε κάτι μαζί τους καί πονᾶμε γιά τήν κατάστασή τους, γιατί εἶναι θύματα. Ἀλλά δέν παύει νά ὑπάρχει τό μεγάλο ἁμάρτημα τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρρων.
- Ξέρετε ποιό εἶναι τό μεγάλο ἁμάρτημα τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρρων;
Τό λέει ἡ Ἁγία Γραφή: ἡ ὑπερηφάνεια. Ἀπό τήν μεγάλη ὑπερηφάνεια ὁ ἄνθρωπος πέφτει σ’ αὐτό τό ἁμάρτημα, τό ὁποῖο δέν εἶναι ἐκ φύσεως. Γιατί ὑπάρχει καί αὐτή ἡ πλάνη ὅτι γεννιέσαι ὁμοφυλόφιλος. Δέν γεννιέσαι, γίνεσαι. Δέν εἶναι ἀπό τά χρωματοσώματα, δέν εἶναι ἀπό τό DNA. Δέν εἶσαι ἀναγκασμένος νά εἶσαι ὁμοφυλόφιλος. Εἶναι διαστροφή πού γίνεται ἑκούσια ἀπό τόν ἄνθρωπο.
- Ἐάν ἦταν ἀναγκασμένος ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι ἔτσι, τότε γιά ποιό λόγο νά καοῦν οἱ ἄνθρωποι στά Σόδομα καί τά Γόμορρα;
- Γιά ποιό λόγο νά λέει ἡ Ἁγία Γραφή μήν τό κάνετε; Ἄν ὁ ἄνθρωπος δηλαδή ἦταν ἀναγκασμένος νά τό κάνει, ὅπως εἶναι ἀναγκασμένος νά φάει. Δέν λέει πουθενά στήν Ἁγία Γραφή μήν τρῶτε. Γιατί εἶναι φυσικό καί ἀναγκαστικό νά φᾶμε, ἁπλῶς λέει νά μήν εἴμαστε γαστρίμαργοι καί λαίμαργοι. Γι’ αὐτό ὅμως λέει μήν τό κάνετε. Ἑπομένως, μποροῦμε νά μήν τό κάνουμε. Δέν εἶναι τῆς φύσεως, ἀλλά εἶναι ἁμάρτημα τῆς βουλήσεως, τῆς προαιρέσεως.
Ἀκόμα ἔχουμε τήν μαρτυρία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, πού μιλοῦν στήν Καινή Διαθήκη γιά τήν μεγάλη αὐτή ἁμαρτία καί ἀναφέρονται στίς ἁμαρτωλές ἐκεῖνες πόλεις καί τήν τιμωρία τους. Στήν ἐπιστολή τοῦ Ἰούδα τοῦ ἀδελφοθέου λέει τό ἑξῆς: «ὡς Σόδομα καί Γόμορρα καί αἱ περί αὐτάς πόλεις τόν ὅμοιον τούτοις τρόπον ἐκπορνεύσασαι καί ἀπελθοῦσαι ὀπίσω σαρκός ἑτέρας πρόκεινται δεῖγμα, πυρός αἰωνίου δίκην ὑπέχουσαι». (Ἰούδα 7). Δηλαδή οἱ ἁμαρτωλοί καί διεστραμμένοι ἄνθρωποι μοιάζουν μέ τά Σόδομα καί Γόμορρα, τά ὁποῖα ὑπόκεινται στό αἰώνιο πῦρ.
Ἐκεῖνος ὅμως πού μιλάει πολύ ἀναλυτικά καί καταφέρεται σαφῶς κατά τοῦ βδελυκτοῦ αὐτοῦ ἁμαρτήματος εἶναι ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος εἶναι καί τό στόμα τοῦ Χριστοῦ. Καί ἄς μήν ποῦν κάποιοι ὅτι ‘τό λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος’, γιατί σᾶς εἶπα τό λέει καί ὁ Χριστός. Ἡ γλῶσσα πού χρησιμοποιεῖ εἶναι ἔντονα ρεαλιστική. Ἐπειδή, λέει (Ρωμ. 1,25-32), οἱ ἄνθρωποι λάτρευσαν τήν κτίση παραμερίζοντας μέ περιφρόνηση τόν Κτίστη, τόν Θεό δηλαδή, γι’ αὐτό ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νά παραδοθοῦν σέ ἀτιμωτικά πάθη. Παραχώρησε ὁ Θεός. Ὄχι ὅτι ὁ Θεός θέλει νά πέσουμε, ἀλλά ἐπειδή σέβεται τήν ἐλευθερία μας καί τήν βούλησή μας, βλέπει ὅτι αὐτό θέλουμε, ἀφήνει μέσα σέ ὅρια νά ἱκανοποιήσουμε τίς ἐπιθυμίες μας. Ἐπέτρεψε νά παραδοθοῦν σέ ἀτιμωτικά πάθη, διότι οἱ γυναῖκες τους ἄλλαξαν τήν φυσική σχέση καί χρήση μέ τήν ἀφύσικη καί ἐξευτελίστηκαν μέ ἀκατονόμαστες ἀσέλγειες. Δέν ὑπάρχει μόνο στούς ἄνδρες καί στίς γυναῖκες ὑπάρχει αὐτό τό ἁμάρτημα. Μέ τόν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο καί οἱ ἄνδρες ἄφησαν τήν φυσική σχέση καί χρήση τῆς γυναίκας καί φλογίστηκαν ἀπό φωτιά ἀκράτητης ἐπιθυμίας μεταξύ τους, προβαίνοντας σέ ἀσελγεῖς καί ἄτιμες πράξεις ἀρσενικοί μέ ἀρσενικούς καί παίρνοντας ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό τους τόν μισθό πού τούς ἄξιζε γιά τήν πλάνη τῆς εἰδωλολατρίας τους. Καί προσθέτει ὁ θεοφώτιστος Ἀπόστολος: Αὐτοί, ἐνῶ γνώρισαν καλά ἐκεῖνο πού ὁ Θεός τούς πρόσταξε ὡς δίκαιο, ὅτι δηλαδή ὅσοι κάνουν τέτοια ἔργα εἶναι ἄξιοι θανάτου, ὄχι μόνο τά κάνουν -προσέξτε γιατί ἔχει σχέση μέ τό gay pride (τήν ὑπερηφάνεια)- ἀλλά καί ἐπιδοκιμάζουν ἐκείνους πού τά κάνουν, δείχνοντας ἔτσι ὅτι τρέχουν πρός τό κακό, ὄχι ἀπό ἀδυναμία, ἀλλά ἀπό βαθιά διαφθορά τῆς ψυχῆς τους καί θέλουν χειροκροτητές. Γι’ αὐτό κάνουν τά gay pride. "Εἶμαι ὁμοφυλόφιλος καί τό καυχῶμαι καί θέλω νά μέ χειροκροτήσεις".
Γι’ αὐτό καί οἱ θεοφόροι Πατέρες ἐπιμένουν πολύ στήν καταδίκη τοῦ βδελυκτοῦ αὐτοῦ πάθους. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει ὅτι αὐτό εἶναι «δαιμο­­νικός βίος». Ὄχι ζωώδης, τά ζῶα δέν φτάνουν σ’ αὐτό τό σημεῖο. Δαιμονικός βίος, χειρότερα ἀπό τά ζῶα. Ὅλα τά πάθη, λέει, εἶ­­­ναι ἀτιμω­τικά. Ὅλα τά πάθη ἀτιμάζουν, ξευτελίζουν τόν ἄνθρωπο καί ἡ γαστριμαργία καί ἡ λαιμαργία, ἀλλά προπάντων αὐτό τό πάθος. Καί ἀλλοῦ τό ὀνομάζει «κολοφῶ­να τῶν κακῶν», ­ἀποκορύφωμα ὅλων τῶν κα­κῶν. «Νόσημα χαλεπόν (βαρύ) καί ἀνί­ατον». Ὅλα βέβαια θεραπεύονται μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. «Λοι­μόν, λοιμῶν χαλεπώτερον», πανώ­­λη χειρότερη ἀπό τίς πανώλεις - ἡ πανούκλα, φοβερή ἀρρώστια μέ πάρα πολλά θύματα, ὅταν πέσει σέ μιά πόλη. Τονίζει δέ ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὅτι αὐ­τό, ὅπως ἄλλωστε καί ὅλα τά πάθη, προέρχεται ἀπό τό ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δόθηκαν στίς ἀπολαύσεις καί ἀπεμάκρυναν ἀπό τήν ψυχή τους τόν φόβο τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός τούς ἐγκατέλειψε. Ἐπίσης ὁ Μέγας ­Βα­σίλειος τό καταδικάζει ἀπερίφραστα μέ τόν Ζ΄ καί ΚΒ΄ Κανόνα του.
Γνωρίζουμε βέβαια τήν γνώμη τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλά ἀπαντᾶμε σ’ ἐκείνους πού λένε: "Ποῦ τό εἴδατε ὅτι εἶναι ἁμαρτία ἡ ὁμοφυλοφιλία; Καί πρέπει νά σεβόμαστε τά δικαιώματά τους καί τό δικαίωμα στό διαφορετικό". Ἔτσι ὀνομάζουμε τώρα τήν διαστροφή: διαφορετικό! Εἶναι σκόπιμο τό λεξιλόγιο πού χρησιμοποιεῖται. Ὅπως δέν λένε ἔκτρωση ἀλλά διακοπή κύησης. Διακοπή... ὅπως λέμε διακοπή ρεύματος... κλείνεις τόν διακόπτη...
Σήμερα οἱ δοῦλοι τῆς ἠθικῆς αὐτῆς διαφθορᾶς ἔπαθαν τέτοια πώρωση καί διαστροφή, ὥστε ὀργανώνουν «παρε­λάσεις ­ὑπερηφανείας», διαφημίζοντας προκλητικά τήν διαστροφή τους καί «ἐπαγαλλόμενοι» γιά τήν πονηρία τους στήν Ἀθήνα καί στήν Θεσσαλονίκη μέ προπορευομένους τούς Δημάρχους δυστυχῶς, τούς ὁποίους ψηφίζουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Γι’ αὐτό πρέπει νά κλαῖμε ὡς ἔθνος. Ὑπερηφανεύ­ονται γι’ αὐ­­­­τό πού χαροποιεῖ τούς ἀνθρωπο­κτό­­νους δαίμονες, ἐξοργίζει τόν Θεό καί προκαλεῖ ἀηδία στούς ἀνθρώπους. Μιλοῦν γιά «διαφορετικότητα», ἐνῶ αὐτό πού βιώνουν εἶναι ἔσχατη ἀναισχυν­τία. Σιγά-σιγά θά μᾶς ποῦν "καί ὁ φόνος, ἐντάξει, μιά διαφορετικότητα εἶναι! Ἐσύ δέν θέλεις νά σκοτώνεις, ἐγώ θέλω νά σκοτώνω. Εἶμαι διαφορετικός! Τί σέ πειράζει; Γιατί μέ ἐμποδίζεις;". Ἐκεῖ θά φτάσουμε. Στή σχιζοφρένεια δηλαδή.
Εἶναι καταφανῶς δαιμονική ἐνέργεια, πού ἀποβλέπει στήν ἀποκτήνωση τοῦ ἀνθρώπου καί στήν πλήρη διάλυση τῆς θεόπλαστης προσωπικότητός του. Ταυτόχρονα δέ διαλύουν τόν θεοΐδρυτο θεσμό τῆς οἰκογένειας καί ἄρα ὅλο τόν κοινωνικό ἱστό. Εἶναι προφανές ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν ἔχουν ἀπογόνους. Διεκδικοῦν ὅμως! Ζητᾶνε τήν υἱοθεσία... Τό καημένο τό παιδάκι πού θά εἶναι σέ ἕνα τέτοιο «ζευγάρι», τί θά τραβήξει καί πόσο φυσιολογικό θά εἶναι....;
Λυπᾶμαι ὅμως γιά μᾶς, γιατί δέν ξέρω, ἄν συνειδητοποιοῦμε πόσο φοβερό εἶναι αὐτό πού συμβαίνει, γιατί δέν θά ἔχει συνέπειες μόνο στούς ἴδιους. Ἡ νομιμοποίηση αὐτοῦ τοῦ πράγματος προωθεῖται μέ τήν δική μας ἀνοχή.
Μέ αὐτή τήν πλήρη ἐξαχρείωση ποιός θά σώσει τά δυστυχισμένα αὐτά πλάσματα κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως; Καί ὄχι μόνο αὐτούς, ἀλλά καί ὅσους τούς ἐπιδοκιμάζουν; Γιατί εἶναι πολλοί πού τούς χειροκροτοῦν. Διότι τίς προκλητικές αὐτές παρελάσεις πού γίνονται, δυστυχῶς ὅπως εἴπαμε, τίς ­ὑποστηρίζουν οἱ δήμαρχοι τῶν ἁγίων πόλεων, τῆς Ἀθήνας μέ τόν Ἅγιο Διονύσιο τόν Ἀρεοπαγίτη, τήν Ἁγία Φιλοθέη καί τῆς Θεσσαλονίκης μέ τόν Ἅγιο Δημήτριο καί τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ πού γιορτάζουμε σήμερα. Καί ἀντί νά κλαῖμε, χειροκροτοῦμε.
Ὅποιος «συνευδοκεῖ» μέ ὅσους ἐνεργοῦν κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, «παρουσιάζεται οἱονεί (τρόπον τινά) σύμμαχος καί συνεργάτης ὑπέρ τοῦ βασιλείου τοῦ σατανᾶ καί τῶν συμφερόν­των του. Ἔτσι ὑπερασπιζόμενος αὐτούς, ἐνθαρρύνει καί τούς ἄλλους νά κάνουν τά ἴδια! Γι’ αὐτό δέν εἶναι μικρό ἀτόπημα ἕνας ἄρχοντας νά ὑποστηρίζει τήν διαστροφή. Εἶναι πολύ βαρύτερο ἀπό τό νά τό κάνει ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος, γιατί ὁ ἄρχοντας εἶναι πρότυπο γιά τόν λαό. Πρέπει νά εἶναι καλό πρότυπο γιά τόν λαό.
Τό βδελυρό ἀνοσιούργημα τῶν κατοίκων τῶν Σοδόμων καί τῆς Γομόρρας ἦταν, ὅπως εἴπαμε, τό διαστροφικό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ὡστόσο, μέσα στήν Ἁγία Γραφή ἔχουμε μία ἀναφορά στό ἁμάρτημα τῶν Σοδομιτῶν ἀπό τό στόμα τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς συγκλονίζει ἀκόμα περισσότερο. Γύρω στό 600 π.Χ. ὁ Θεός μέσῳ τοῦ προφήτου Ἰεζεκιήλ προειδοποιεῖ τούς ἀμετανόητους Ἰουδαίους γιά τήν τιμωρία πού πρόκειται νά ἐπέλθει κατά τῆς Ἱερουσαλήμ λόγω τῆς τραγικῆς ἀποστασίας της ἀπό τόν νόμο Του καί τῆς γενικῆς διαφθορᾶς της. Αὐτός ἦταν ὁ λόγος πού ἔπεσε ἡ Ἱερουσαλήμ. Ἐξαιτίας τῆς εἰδωλολατρείας τους καί τῆς διαφθορᾶς τους ὑποδουλώθηκαν οἱ Ἑβραῖοι καί πῆγαν αἰχμάλωτοι στή Βαβυλώνα. Ὀνομάζει ὁ παντοκράτωρ Κύριος τά Σόδομα ἀδελφή τῆς Ἱερουσαλήμ, ἐξηγώντας παράλληλα γιατί τήν κατέστρεψε ὁ Ἴδιος καί ταυτόχρονα ἀπειλώντας τήν Ἱερουσαλήμ ὅτι θά ἔχει τήν ἴδια κατάληξη κι αὐτή.
Αὐτό πού μᾶς ἐκπλήσσει στά λόγια τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅτι τό ἁμάρτημα τῶν Σοδόμων δέν ὀνομάζεται ἀπό τόν καρδιογνώστη Κύριο ὅπως τό ξέρουμε, ἀλλά: «Πλήν τοῦτο τό ἀνόμημα Σοδόμων τῆς ἀδελφῆς σου». Ποιό; «Ὑπερηφανία» (Ἰεζ. 16,49)! Ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ καύχηση, τό θράσος, ἡ ἀλαζονεία! Καί ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος Θεός: «Ἐμεγαλαύχουν καί ἐποίησαν ἀνομήματα ἐνώπιον ἐμοῦ» (Ἰεζ. 16,50). Εἶχαν ὑπερηφάνεια, μεγαλαυχοῦσαν, ὑπερηφανεύονταν μέ τά λόγια τους, κομπορρημονοῦσαν καί ἐποίησαν ἀνομήματα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἦταν ἀλαζόνες καί ἔκαναν τήν ἁμαρτία ὄχι κρυφά, ἀλλά φανερά, μπροστά Μου, στό φῶς τῆς ἡμέρας, χωρίς συστολή καί φόβο. «Τήν ἁμαρτίαν… οὐχί λάθρᾳ ἐπαισχυνόμενοι πεποιήκασιν, ἀλλ’ οἱονεί ἐπαγαλλόμενοι τῇ ἐργασίᾳ τῶν πονηρῶν ἀνήγγειλαν πᾶσι καί ἐνεφάνισαν» σχολιάζει ὁ Μέγας Βασίλειος. Τήν διέδιδαν παντοῦ καί τήν διαφήμιζαν σάν νά ἀγάλλονταν μέ τά βρώμικα ἔργα πού ἔκαναν.
Πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς βαθμοί στήν ἁμαρτία. Ἡ πρώτη βαθμίδα εἶναι ὅταν κανείς κάνει τήν ἁμαρτία κρυφά, γιατί ντρέπεται. Ὁ δεύτερος βαθμός εἶναι βαρύτερος, γιατί δέν ντρέπεται καί κάνει τήν ἁμαρτία φανερά, ὅπως τώρα οἱ λεγόμενες «ὁλοκληρωμένες σχέσεις» τῶν νέων, πρό τοῦ γάμου, πού εἶναι ἡ ἁμαρτία τῆς πορνείας. Σήμερα γίνεται φανερά καί θεωρεῖται καί φυσιολογική. Στό βιβλίο πού λέγεται ̔Πηδάλιοʾ καί ἀποτελεῖ τήν θεραπευτική τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐπιβάλλεται ἑφτά χρόνια ἀκοινωνησία σέ ὅποιον κάνει αὐτή τήν ἁμαρτία. Ἑφτά χρόνια δηλαδή χρειάζεται ἡ ψυχή, ἐφόσον μετανοήσει καί σταματήσει τήν ἁμαρτία, γιά νά ἐπανέλθει διά τῆς μετανοίας σέ μία καλή πνευματική κατάσταση. Καταλαβαίνετε δηλαδή τί ζημιά παθαίνει ὁ ἄνθρωπος ἀπό αὐτή τήν ἁμαρτία. Σήμερα γίνεται φανερά, δημόσια καί μέ τήν εὐλογία τῶν γονέων, πού εἶναι ἀνάξιοι νά λέγονται γονεῖς ὅσοι σπρώχνουν τά παιδιά τους σ’ αὐτές τίς σχέσεις μέ τήν ἀνοχή τους καί μέ τό νά ἐπιτρέπουν νά μπαίνουν στό σπίτι τους. Μάλιστα τούς στρώνουν καί τό κρεβάτι τάχατες γιατί θά παντρευτοῦν... Λές καί ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι νά παντρευτοῦμε.
Ἀλλά ὑπάρχει καί χειρότερος βαθμός ἁμαρτίας: ὅταν κάνεις τήν ἁμαρτία δημόσια καί ἀπαιτεῖς νά σέ χειροκροτήσουν κιόλας. Νά ζητᾶς τόν ἔπαινο γι’ αὐτό πού κάνεις. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι τά gay pride καί ὅλες οἱ ἁμαρτίες πού ζητοῦν δημόσια ἀναγνώριση καί ἔπαινο.
Γι’ αὐτό κι Ἐγώ, συνεχίζει στόν λόγο Του ὁ δικαιοκρίτης Κύριος, τούς ἀφάνισα ἀπό προσώπου γῆς, ἔτσι πού τούς εἶδα νά φέρονται «καί ἐξῆρα αὐτάς καθώς εἶδον» (στίχ. 50) γιατί «τό ἀνόμημα τῶν Σοδόμων εἶναι ὑπερηφανία».
Βλέπετε δέν εἶναι τόσο τά σαρκικά ἁμαρτήματα. Εἶναι βαρύτατα ἁμαρτήματα καί τά σαρκικά ἀλλά πάνω καί ἀπό αὐτά εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια. Αὐτό εἶναι τό νόσημα πού ἔχει ὁ διάβολος. Ὁ διάβολος δέν ἔχει ἁμαρτίες σαρκικές γιατί δέν ἔχει σάρκα, εἶναι πνεῦμα, ἀλλά ἔχει τό χειρότερο τῶν ἁμαρτημάτων τήν ὑπερηφάνεια. Καί οἱ Πρωτόπλαστοι δέν ἁμάρτησαν σαρκικά. Μετά τήν πτώση λόγω τῆς ὑπερηφάνειας ἦρθαν σέ σχέση σαρκική. Μόνο ἐπειδή δέν θέλησαν νά ποῦν ἥμαρτον στόν Θεό, ἔχασαν τόν Παράδεισο. Ὁ Ἀδάμ ἔριχνε τό φταίξιμο ἔμμεσα στόν Θεό πού ἔφτιαξε τήν γυναῖκα καί τόν παρέσυρε. Ἡ Εὔα πάλι σέ τελική ἀνάλυση ἔβγαζε φταίχτη τόν Θεό, γιατί ἔφτιαξε τό φίδι πού τήν ξεγέλασε. Δέν εἶπαν: "Θεέ μου ἔχεις δίκαιο, σφάλλαμε...», ἀλλά δικαιολογήθηκαν. Ὅπως καί σήμερα. Λές κάτι σέ κάποιον καί ἀμέσως δικαιολογεῖται. Γιατί δέν τό παραδέχεσαι; Πές: "τό ἔκανα, ἥμαρτον, συγχωρέστε με". Ἡ δικαιολογία εἶναι ὑπερηφάνεια καί μᾶς βγάζει ἔξω ἀπό τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἅγιοι λένε: «ἔχεις-δέν ἔχεις δίκαιο, μήν δικαιολογεῖσαι». Μή ζητᾶς τό δίκιο σου, ζήτα συγχώρηση. Πολλούς ἁγίους τούς κατηγοροῦσαν γιά ἀνηθικότητες, γιά φοβερές ἁμαρτίες καί ἐνῶ δέν τά εἶχαν κάνει, δέν τό ἔλεγαν. Μπορεῖ μάλιστα νά ἀνέτρεφαν παιδιά πού δέν ἦταν δικά τους καί κάποια στιγμή φανέρωνε ὁ Θεός τήν ἁγνότητα καί τήν καθαρότητά τους.
Προσέξτε ὅλα αὐτά τά λέω, γιατί θά μᾶς ἔρθουν οἱ συνέπειες καί εἶναι φοβερές. Τά Σόδομα καί τά Γόμορρα καταστράφηκαν ὁλοκληρωτικά παρόλο πού ὑπῆρχαν καί κάποιοι καλοί ἄνθρωποι, ὁ Λώτ καί ἡ οἰκογένειά του. Ἀλλά εἶχε πεῖ ὁ Θεός στόν Ἀβραάμ ὅτι δέν εἶναι οὔτε δέκα! Ἄν ἦταν ἔστω δέκα καλοί ἄνθρωποι θά σωζόντουσαν καί οἱ πέντε πόλεις. Δέν ἦταν οὔτε δέκα! Καί κατεστράφησαν ὅλοι καί οἱ καλοί μετά βίας γλίτωσαν. Ἡ γυναίκα τοῦ Λώτ ἔμεινε στόν δρόμο. Πρέπει πολύ νά προσέξουμε ὡς ἔθνος, ὡς Κράτος, ὡς Ἕλληνες κ.λ.π. Πρέπει ὅμως πρῶτα νά βάζουμε τό Ὀρθόδοξοι, γιατί, ἄν δέν παραμείνουμε Ὀρθόδοξοι, θά χάσουμε καί τόν Ἑλληνισμό μας καί τήν ταυτότητά μας καί τήν ἐθνότητά μας. Ἐκεῖνο πού φύλαξε τό Ἔθνος μας ἦταν ἡ Ὀρθοδοξία καί ὄχι ἡ Ἑλληνικότητα. Τήν Ἑλληνικότητα τήν φύλαξε ἡ Ὀρθοδοξία. Ἄν χάσουμε τήν Ὀρθοδοξία, τήν ὀρθοπραξία, τόν ὀρθό βίο, θά χάσουμε καί τήν Ἑλληνικότητά μας μετά. Θά χαθοῦμε τελείως. Τουλάχιστον νά ὑπάρχει αὐτό τό «λείμμα», ἡ μαγιά ὅπως ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος.
Ἐπικεντρώνομαι σ’ αὐτό τό ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, γιατί εἶναι πολύ βαρύ γιά τό ἔθνος μας. Εἶναι βαρύ, ὄχι γιατί τό κάνουν πολλοί ἀλλά διότι ὡς ἔθνος, ὡς κράτος, πᾶμε νά τό νομιμοποιήσουμε ἐπίσημα, νά τό χειροκροτήσουμε. Μετά τά παιδιά μας θά τό θεωροῦν φυσικό, ὅπως τό σύνδρομο Down, πού μοῦ ἔλεγαν καί κάποια παιδιά πού ἦρθαν στό Μοναστήρι. Αὐτό τούς περνοῦν στά σχολεῖα, ὅτι εἶναι ὅπως τό σύνδρομο Down, τό ὁποῖο εἶναι μιά χρωμοσωμική ἀνωμαλία. Γεννιέσαι μ’ αὐτό, δέν μπορεῖς νά τό ἀλλάξεις. Καί τούς περνοῦν αὐτό τό ψέμα ὅτι καί ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι τό ἴδιο. Ἐνῶ σ’ αὐτούς δέν ὑπάρχει τέτοια χρωμοσωμική ἀνωμαλία, εἶναι φυσιολογικότατοι ὡς πρός τά χρωμοσώματα, ὡς πρός τό DNA τους. Ἀλλά ὅταν τό κάνουμε νόμο τοῦ κράτους, περνάει τό μήνυμα στό παιδί ὅτι εἶναι καλό πράγμα, ἀφοῦ εἶναι νόμος. Ἀλλά δυστυχῶς σήμερα ψηφίζουμε ἄνομους νόμους! Ὅπως ἔχουμε ψηφίσει καί τόν νόμο γιά τίς ἐκτρώσεις καί -πιστεύω τό ξέρετε- πληρώνουμε γιά τίς ἐκτρώσεις πού γίνονται ἐπίσημα στό κράτος. Μέ τόν δικό μας φόρο γίνονται πλέον οἱ ἐκτρώσεις στό Κράτος μας, μέ τήν συμμετοχή μας... Μετά τήν ὕβρι λοιπόν τῆς ὁμοφυλοφιλίας θά ἔρθει - γιατί ὄχι; - καί τῆς παιδοφιλίας! Καί νά μή πῶ -ντρέπομαι- ἀκόμα χειρότερα καί τῆς κτηνοβασίας. Ἤδη αὐτό τό πράγμα ἔχει ἀναγνωριστεῖ στήν Γερμανία. Φανταστεῖτε μετά ἄν θά μπορέσουμε νά ὑπάρχουμε... Δέν θά ὑπάρχει λόγος νά ὑπάρχουμε τότε ὡς ἔθνος. Γιατί μετά τήν ὕβρι ἔρχεται ἡ συντριβή. «Τῆς πτώσεως ἡγεῖται ὕβρις» (Παρ. 16,18) καί «ὁ Κύριος ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται» (Παρ. 3,34).
Ρώτησαν τόν Ἅγιο Παΐσιο:
- Γέροντα, τί συμβαίνει μέ τούς ὁμοφυλόφιλους; Μερικοί γιατροί λένε ὅτι γεννιοῦνται ἔτσι, ὅτι εἶναι δηλαδή θέμα χρωμοσωμάτων, θέμα τῆς φύσης, ἄρα εἶναι ἀδύνατο αὐτοί οἱ ἄνθρωποι νά ἀλλάξουν καί ἑπομένως ἄδικα τούς ταλαιπωροῦν, καί ὅτι δέν ἔχουν εὐθύνη αὐτοί.
- Πά! Πά! Ὄχι, βρέ παιδί μου, δέν εἶναι ἔτσι. Εἶναι ἕνα πάθος καί αὐτό ὅπως καί τά ἄλλα πάθη.
- Δηλαδή, μπορεῖ νά διορθωθεῖ ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος;
- Πῶς δέν μπορεῖ! Μπορεῖ!… Ἄν θέλει καί προσπαθήσει μπορεῖ νά κόψει τήν κακιά συνήθεια… Πολύ βοηθάει νά ἔχει κανείς ἕναν πραγματικό καί καλό φίλο.
- Πῶς γίνεται κανείς ὁμοφυλόφιλος; Φταίει ἡ οἰκογένεια;
- Ἄν εἶναι μικρό παιδάκι πιό ἀδύνατο, πιό συνεσταλμένο καί δέν προσέξουν τίς παρέες του, τότε κανένας ἀλήτης μπορεῖ νά τό στριμώξει μέ τό ζόρι… ἕλκεται καί αὐτό μετά ἀπό τήν ἡδονή καί σιγά-σιγά συνηθίζει.
Αὐτά εἶναι μαρτυρίες ἀπό τό βιβλίο: ‘’Ὁ Πατήρ Παΐσιος μοῦ εἶπε’’, τοῦ Ἀθανασίου Ρακοβαλῆ.
Νά σᾶς πῶ καί κάποια ἀπό αὐτά πού ἔλεγε ἕνας σύγχρονος Γέροντας πού κοιμήθηκε πολύ πρόσφατα στήν Κρήτη, στίς 02-12-2013, ὁ π. Ἀναστάσιος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουδουμᾶ. Ἁγιασμένος ἄνθρωπος, μεμαρτυρημένης ἁγιότητας ἀπό πολλούς ἀνθρώπους στήν Κρήτη, σεβαστούς ἱερεῖς, ἀρχιερεῖς κ.λ.π. Προσέξτε τί ἔλεγε αὐτός ὁ ἄνθρωπος, ἕνας σύγχρονος ἅγιος δηλαδή, ὁ ὁποῖος ζοῦσε τήν νοερά προσευχή καί φοβερές πνευματικές καταστάσεις. Ἔλεγε μεταξύ ἄλλων: «Γάμος καί μοναχισμός ἔχουν τόν ἴδιο σκοπό. Νά διασώσουν τό κατά φύσιν καί νά ὁδηγήσουν στό ὑπέρ φύσιν». Τό κατ’ εἰκόνα νά φτάσει στό καθ’ ὁμοίωση. «Νά ἐπαναφέρουμε μέ τήν ἄσκηση τήν ἡδονή ἀπό τίς αἰσθήσεις στόν νοῦ, ὅπως πρίν ἀπό τήν πτώση». Οἱ ἡδονές εἶναι δύο εἰδῶν: ὑπάρχουν οἱ σαρκικές ἡδονές, οἱ αἰσθησιακές, τῶν αἰσθήσεων, οἱ κατώτερες, θά λέγαμε οἱ ζωώδεις, καί ὑπάρχουν καί οἱ ἀνώτερες οἱ πνευματικές, οἱ ἡδονές τοῦ νοῦ. Θά πρέπει λοιπόν ὁ ἄνθρωπος διά τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τουτέστιν, διά τῆς ἡσυχίας, ἄσκησης καί μυστηριακῆς ζωῆς: ἐξομολόγησης, Θείας Κοινωνίας «νά μεταποιήσει τό βιολογικό σέ πνευματικό» καί νά ἐπαναφέρει τήν ἡδονή ἀπό τίς αἰσθήσεις στόν νοῦ. Νά μήν κυνηγᾶμε τίς ἡδονές τῶν αἰσθήσεων -τί θά φᾶμε, τί θά πιοῦμε κλπ- ἀλλά τίς ἡδονές τοῦ νοός, τίς πνευματικές ἡδονές. Πάει κανείς στήν Θεία Λειτουργία καί αἰσθάνεται τέτοια πνευματική ἡδονή πού δέν θέλει νά τελειώσει. Ἤ λέει κανείς: «ἔκλαψα στήν προσευχή μου καί νιώθω πολύ ὡραῖα, μία πληρότητα». Αὐτό εἶναι πνευματική ἡδονή. Τά ἔχουμε χάσει αὐτά ἐν πολλοῖς, γιατί δέν προσευχόμαστε καί δέν ζοῦμε πνευματική ζωή.
«Ὅταν δέν τό κάνουν αὐτό οἱ ἄνθρωποι, - δηλαδή νά μεταποιοῦν τό βιολογικό σέ πνευματικό - ἀλλά ὁδηγοῦν στό παρά φύσιν, ὄχι μόνο δέν εἶναι ὠφέλιμοι δρόμοι, ἀλλά εἶναι καί ἐπικίνδυνοι, γιατί νομιμοποιοῦν τήν ἁμαρτία». Λένε μερικοί: "τί νά κάνουμε; ἕνα φαΐ μᾶς ἔμεινε" καί ἀπό τό φαΐ πᾶνε καί στά ὑπόλοιπα. Αὐτός εἶναι ζωώδης, σαρκικός ἄνθρωπος καί ὅσο δέν τό πολεμάει, τόσο σαρκοποιεῖται καί ἡ ψυχή του. Ἔτσι γίνεται: ἄν δέν πᾶς στόν Θεό, θά πᾶς στήν σάρκα. Δέν μένεις στάσιμος ἤ θά πᾶς πάνω ἤ κάτω. Ἄν δέν πᾶς πάνω, θά πᾶς κάτω μέ τήν θέλησή σου ἤ ὄχι. Ἑπομένως ὅσο περνοῦν τά χρόνια ἤ θά γίνεται πνευματοποίηση τῆς σάρκας ἤ θά γίνεται σαρκοποίηση τοῦ πνεύματος. Ἕνας ἄνθρωπος ὅσο μεγαλώνει, ἄν δέν ἀγωνίζεται πνευματικά, γίνεται πιό διεστραμμένος καί πιό διεφθαρμένος. Ἡ διαφθορά τῶν ἡλικιωμένων δέν συγκρίνεται μέ τήν διαφθορά τῶν νέων. Πολύ χειρότεροι εἶναι κάποιοι ἡλικιωμένοι.
Συνεχίζει ὁ π. Ἀναστάσιος: «Ὁ Γέροντας μου, Ἀρχιεπίσκοπος Τιμόθεος, ἀπαγόρευε καί ἀντίδωρο ἀκόμα νά δίνουμε στούς ἀρραβωνιασμένους πού εἶχαν σχέσεις. Τώρα, ἀξιώνουν καί τήν Θεία Κοινωνία…». Κι ἄν τοῦ πεῖς ὅτι δέν ἐπιτρέπεται, μπορεῖ νά θυμώσει καί νά μήν ξαναέρθει γιά ἐξομολόγηση. Βέβαια καί πού ἦρθε μία φορά, τί ἔκανε; Ἦρθε γιά νά κάνει τό θέλημά του, ὄχι γιά νά μετανοήσει. «Ἀπό τήν ἀνάξια συμμετοχή στήν Θεία Κοινωνία -προσέξτε τί λέει- δαιμονίζονται πολλοί ἄνθρωποι». Ξέρετε πόσοι δαιμονισμένοι ὑπάρχουν στίς μέρες μας; Πάρα πολλοί. Ἁπλῶς τά δαιμόνια κάποτε εἶναι κρυφά δέν ἐκδηλώνονται, παρά μόνο σέ δεδομένες στιγμές. «Τούς εὐεργετεῖ πάλι ὁ Χριστός, διά μάστιγος καί ἀφορήτου ὀδύνης». Ὁ δαιμονισμός δέν εἶναι τιμωρία καί ἐκδίκηση τοῦ Θεοῦ. Πάλι παιδαγωγία εἶναι. Ἀπό ἀγάπη παραχωρεῖ ὁ Θεός νά μπεῖ ὁ δαίμονας στό σῶμα τους, γιά νά παιδαγωγηθεῖ ἡ ψυχή. Νά ταπεινωθοῦν δηλαδή. Γιατί στήν βάση ὅλων τῶν ἁμαρτημάτων, καί τῶν σαρκικῶν, εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια. Ἔτσι βλέπουμε ὅτι, ὅταν κανείς κατακρίνει – πού εἶναι φοβερό ἁμάρτημα καί ἀπότοκο τῆς ὑπερηφάνειας – παραχωρεῖ ὁ Θεός μετά νά πέσει σέ σαρκικά ἁμαρτήματα, γιά νά ταπεινωθεῖ καί νά σταματήσει νά ὑπερηφανεύεται κατακρίνοντας τούς ἄλλους. Γιατί αὐτός πού κατακρίνει ἔχει πολύ μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό του, ὑπέρ-φαίνεται, νομίζει ὅτι εἶναι πάνω ἀπό τούς ἄλλους καί γι’ αὐτό κάθεται σέ ἕνα θρόνο καί κρίνει καί κατακρίνει τούς πάντες καί τά πάντα. Ὁπότε παραχωρεῖ ὁ Θεός νά συντριφτεῖ μέ σαρκικά ἁμαρτήματα γιά νά γλιτώσει ἀπό τό χειρότερο πού εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια.
Τό ἴδιο καί ὁ δαιμονισμός, πού εἶναι μία συντριβή τῆς σάρκας, τοῦ ἀνθρώπου, γιατί γίνεσαι ρεζίλι καί στούς ἄλλους, ἀλλά κι ἐσύ ὁ ἴδιος ταλαιπωρεῖσαι. Ὅταν πῆγε τό δαιμονισμένο παιδί ἕνας πατέρας στόν Χριστό μας, λέει ρίχνει τόν ἑαυτό του στή φωτιά νά καεῖ, στό νερό νά πνιγεῖ καί μόλις πού τό προλαβαίνουμε. Τί ταλαιπωρία! Ἀλλά ἐπαναλαμβάνω, εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιά νά μετανοήσουμε καί νά σωθοῦμε.
«Καί τά δαιμονικά μικρόβια πηγαίνουν στά παιδιά τους». Ἔλεγε ὁ Γέροντας, -πράγματι συνέβαινε, τό ξέρω- ὅτι πήγαιναν ἰδιαίτερα γυναῖκες, οἱ ὁποῖες βρωμοῦσαν ἀπό τά σαρκικά αἴσχη πού ἔκαναν, νόμιμες ὑποτίθεται γυναῖκες μέ τούς συζύγους τους καί δέν ἤθελε ὁ Γέροντας νά τοῦ φιλήσουν τό χέρι, γιατί μετά τό χέρι του βρωμοῦσε γιά μέρες καί ἀναγκαζόταν ὁ ἄνθρωπος νά τό πλένει μέ ἁγιασμό γιά νά ξεβρωμίσει. Ἐκεῖ ἔχουμε φτάσει. Γιά νά καταλάβουμε τό ἐπίπεδό μας.
«Ἔρχονται δεινά… Φοβερά δεινά.. Πυρηνικός ὄλεθρος…». Αὐτά θά γίνουν. Εἶναι προφητεῖες. Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται. Ὅλοι οἱ πολιτισμοί, ἄν δεῖτε τήν ἱστορία, καταστράφηκαν ἀπό αὐτά τά βδελυκτά ἁμαρτήματα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἄν διαβάσετε τήν Παλαιά Διαθήκη - γιατί εἶναι καί πηγή ἱστορίας - θά δεῖτε ἐκεῖ πού οἰ πλούσιοι, οἱ μεγιστάνες τῆς Βαβυλώνας κ.λ.π. ἔκαναν πλουσιότατα δεῖπνα, τά ὁποῖα κρατοῦσαν μέρες καί μῆνες πολλές φορές καί σ’ αὐτά τά δεῖπνα ἔκαναν καί αἴσχη, ὁμοφυλοφιλικά αἴσχη. Καί μετά ἀπό λίγο καταστράφηκε καί ἡ Βαβυλώνα, καταστράφηκε καί ἡ Νινευί παρόλο πού πρός καιρόν εἶχαν μετανοήσει τότε μέ τόν προφήτη Ἰωνᾶ. Ὅλοι οἰ πολιτισμοί τελικά καταστράφηκαν ἀπό αὐτά τά αἰσχρά καί βδελυκτά ἁμαρτήματα. Καί ἐκεῖ ὁδηγούμαστε τώρα, γι’ αὐτό λέει ὁ Γέροντας ὅτι ἔρχεται πυρηνικός ὄλεθρος.
Προσέξτε, τά κατονομάζει: «Ὅλα αὐτά» τά δεινά «θά τά φέρουν τά παρά φύσιν ἁμαρτήματα πού κατήργησαν τό κατ΄ εἰκόνα Θεοῦ στόν ἄνθρωπο». Ἡ ὁμοφυλοφιλία δέν εἶναι ἕνα ἁπλό ἁμάρτημα, ἀλλά ἀντιστρατεύεται στήν ὀντολογία τοῦ ἀνθρώπου, στό εἶναι τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι παρά τήν φύσιν. Ἀντιστρατεύεται στήν ἴδια τήν φύση. Ὄχι μόνο στήν ἠθική, ὄχι ἁπλῶς στήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά στήν ἴδια τήν φύση. Πᾶς ἀντίθετα στήν φύση, ἀντίθετα στόν ἑαυτό σου. «Ὅταν γενικεύεται ἡ ἁμαρτία», γι’ αὐτό θά ἔρθει ὁ ὄλεθρος, «δέν ἔχει λόγους ὑπάρξεως ἡ ἀνθρώπινη φύση ἐπί τῆς γῆς. Καί τότε ὁ Θεός ἐπεμβαίνει», ὄχι γιά νά μᾶς τιμωρήσει, «γιά νά σταματήσει τό διαιωνιζόμενο κακό, ὅπως τά Σόδομα».
- Ἦταν εὐεργεσία αὐτό πού ἔγινε στά Σόδομα;
Εὐεργεσία ἦταν. Σταμάτησε τό κακό πού γινόταν. Ὅπως τό τσουνάμι. Πῆγε, πῆγε... μέχρι ἕνα σημεῖο... διακόσια μέτρα ἀπό τήν ἀκτή. Δέν πῆγε παραπάνω. Βάζει ὅρια ὁ Θεός στό κακό. Ἔγινε τό τσουνάμι, γιατί ἔπρεπε νά γίνει. Καταστράφηκαν τά Σόδομα, γιατί ἔπρεπε νά μπεῖ ἕνα φρένο. Ἀλλοίμονο ἄν ὁ Θεός μᾶς ἄφηνε νά ἁμαρτάνουμε ἀνεξέλεγκτα. Δέν θά σωζόταν κανείς. Γι’ αὐτό βάζει ἕνα στόπ μέσα ἀπό αὐτά τά «κακά», πού εἶναι καλά. Αὐτά δέν τά λεώ ἐγώ, μήν πεῖτε ὅτι εἶμαι κινδυνολόγος καί καταστροφολόγος. Ὁ ἁγιασμένος αὐτός Γέροντας τῆς ἐποχῆς μας τά λέει.
Νά κλείσω μ’ αὐτό: ὅτι τό κίνητρό τους, σέ τελική ἀνάλυση, εἶναι τό χρῆμα. Κάποιος πού τό ἔγραψε αὐτό στή Διαβούλευση, τό ἔσβησαν. Οὐσιαστικά αὐτό τούς νοιάζει. Δέν τούς ἐνδιαφέρει οὔτε ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, οὔτε τίποτα. Δυστυχῶς ἔχουμε γίνει εἰδωλολάτρες, σαρκολάτρες καί κάνουμε διεστραμμένη ζωή. Τουλάχιστον ἐμεῖς νά βάλουμε σάκο καί στάχτη στό κεφάλι μας, νά μετανοήσουμε δηλαδή, νά κλάψουμε, γιά νά μείνει τό καλό λεῖμμα. Ἀκόμα νομίζω ὑπάρχει στήν πατρίδα μας καί θά σώσει καί τούς ὑπόλοιπους. Μπορεῖ καί νά γίνει καταστροφή... Καί στήν Ἑλλάδα...
Εἴδατε τί ἔγινε χθές στό Παρίσι; Σ’ αὐτό τό θέατρο πού ἔσφαξαν τόσους ἀνθρώπους; Εἶχε πάει ἕνα συγκρότημα Death Metal. Ξέρετε τί εἶναι αὐτό; Ρόκ μουσική Death Metal; Σατανιστές. Ἐκεῖ μέσα ὑμνεῖται ὁ σατανᾶς. Ἔ, τί θά κάνει ὁ σατανᾶς; Θά σᾶς πεῖ: "μπράβο, καλά κάνετε;". Θά σᾶς σφάξει ὅλους. Ὁ σατανᾶς εἶναι ἀνθρωποκτόνος. Γιατί δέν πῆγαν σέ μία ὀρθόδοξη Ἐκκλησία; Ἔτσι παραχωρεῖ ὁ Θεός. Δέν τούς τιμωρεῖ, ἀλλά εἶναι σάν νά τούς λέει ἀπό ἀγάπη: «ἀνοίξτε τά μάτια σας, τόν σατανᾶ θά λατρέψετε;».
Τά λέω μέ πολύ πόνο αὐτά καί ἐπαναλαμβάνω τούς ἀνθρώπους αὐτούς τούς ἀγαπᾶμε, ἀλλά δέν ἀγαπᾶμε τήν νομιμοποίηση τῆς ἁμαρτίας. Ὀφείλουμε νά διαμαρτυρηθοῦμε γιά τήν διαφήμιση, τήν νομιμοποίηση καί τήν προώθηση τῆς διαστροφῆς καί προσευχόμαστε μέ δάκρυα γιά αὐτούς τούς ἀνθρώπους νά βροῦν τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς φωνάζουμε. Δέν μποροῦμε νά τούς ποῦμε "μπράβο παιδιά στήν πλατιά μας ἀγάπη χωρᾶτε ὅλοι ἐσεῖς...". Βέβαια ὅλοι χωροῦν στήν καρδιά μας. Τά ἁμαρτήματα ὅμως δέν χωροῦν, γιατί μετά θά πρέπει νά βγάλουμε τόν Χριστό. Τόν Χριστό ὅμως δέν θέλουμε νά Τόν βγάλουμε. Κι αὐτούς τούς θέλουμε ἀλλά ὅπως τούς θέλει ὁ Χριστός.
Στήν Ἐκκλησία δέν πᾶμε ὅπως εἴμαστε, γιατί ἔχει ἐπικρατήσει κι αὐτό τό σλόγκαν. Δυστυχῶς βρέθηκε κι ἕνας «Ὀρθόδοξος» Ἱεράρχης νά μᾶς πεῖ νά σεβαστοῦμε τά δικαιώματα τῶν ὁμοφιλοφίλων. Στήν προκαταρκτική Σύνοδο πού συνῆλθε, πρίν δηλαδή τήν μέλλουσα νά συνέλθει Ὀρθόδοξη Σύνοδο, σηκώθηκε ἕνας Ἱεράρχης καί εἶπε ὅτι: "τά δικαιώματα τῶν σεξουαλικῶν μειονοτήτων πρέπει νά προστατεύονται ἀπό κάθε εἴδους διάκριση καί ἀπό ἄδικους διωγμούς". Τό λέω, γιατί ὑπάρχει ἤδη στό διαδίκτυο, εἶναι δημοσιευμένο. Βέβαια αὐτός ὁ καημένος κάνει λάθος, γιατί δέν ὑπάρχει κανένας διωγμός ἀπό τήν Ἐκκλησία πρός αὐτούς τούς ἀνθρώπους. Ἡ Ἐκκλησία - δέν μιλᾶμε γιά παπικούς καί προτεστάντες, γιατί αὐτοί δέν εἶναι ἐκκλησία - μιλᾶμε γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δέν καταδίωξε ποτέ ἀνθρώπους. Καταδικάζουμε ὅμως τήν ἁμαρτία.
Ἀλλά καί ἡ λέξη ‘μειονότητα’ κινεῖ τήν συμπάθεια. "Μειονότητα εἶναι οἱ καημένοι, νά τούς προστατέψουμε...". Βλέπετε πώς εἶναι ὅλα σκόπιμα! Οἱ μειονότητες πρέπει νά προστατεύονται. Ἀλλά ὄχι ἡ ἁμαρτία.... Καί οἱ φονεῖς μειονότητα εἶναι! Ἀλλοίμονο ἄν γίνουν πλειοψηφία οἱ φονεῖς! Κι αὐτούς τούς συμπαθοῦμε ἀλλά δέν συμπαθοῦμε τήν φονική τους διάθεση.
Ὡστόσο, μέσα στήν Ἐκκλησία κάνουμε διακρίσεις: ἀρρώστου καί ὑγιοῦς. Ἀλλοίμονο ἄν ποῦμε ὅτι ὁ ἄρρωστος εἶναι τό ἴδιο μέ τόν ὑγιή. Σάν νά πηγαίνει λ.χ. ὁ γιατρός στό νοσοκομεῖο καί νά πεῖ: "ἐντάξει ὅλοι τό ἴδιο εἴμαστε, εἴτε ἔχουμε καρκίνο, εἴτε ὄχι"! Μά δέν εἶναι τό ἴδιο! Γιατί, ἄν ποῦμε εἶναι τό ἴδιο, θά ἀφήσουμε κάποιους ἀθεράπευτους. Δέν θά ἀσχοληθεῖ ὁ γιατρός καθόλου μαζί τους. Αὐτό μᾶς λένε καί στήν περίπτωση τῶν ὁμοφιλοφίλων. "Ἀφῆστε τους, μήν τούς μιλᾶτε, μή λέτε ὅτι εἶναι κακό, μή λέτε ὅτι εἶναι διαστροφή, μή λέτε ὅτι εἶναι ἁμαρτία...". Πρέπει νά τό ποῦμε ὅτι εἶναι ἁμαρτία. Γιατί; Γιατί, ἄν ποῦμε ὅτι εἶναι ἁμαρτία, θά πρέπει μετά νά θεραπευτεῖ. Καί ὁ διάβολος δέν θέλει νά θεραπευτεῖ. Τούς θέλει δικούς του, τούς θέλει καλά δεμένους μ’ αὐτόν.
- Εἶναι διάκριση;
Εἶναι διάκριση. Βέβαια εἶναι διάκριση. Ἀλλά εἶναι σωστή διάκριση. Δέν θά γίνουμε σχιζοφρενεῖς νά ποῦμε ὅτι ἡ ἀρρώστια εἶναι τό ἴδιο μέ τήν ὑγεία! Δέν εἶναι τό ἴδιο! Καί ἀκριβῶς ἐπειδή ἔχουμε ἀγάπη, ἐπιβάλλεται νά κάνουμε διακρίσεις. Ὅταν κάποιος ἔχει καρκίνο, δέν εἶναι ἀγάπη νά τοῦ πεῖς: "δέν ἔχεις τίποτα, πάρε μιά ἀσπιρίνη καί φύγε". Αὐτό εἶναι ἀπάτη. Τόν κοροϊδεύεις τόν ἄνθρωπο καί τόν ἐμπαίζεις. Ἄν εἶσαι καί γιατρός ἀκόμα χειρότερα. Δηλαδή, ἄν φτάσει ἡ Ἐκκλησία, πού εἶναι ὁ πνευματικός γιατρός, νά πεῖ "δέν πειράζει πού εἶσαι ὁμοφυλόφιλος", εἶναι ἡ ἴδια σχιζοφρένεια μέ τόν γιατρό πού λέει "δέν πειράζει πού ἔχεις καρκίνο, δέν χρειάζεται νά πάρεις καμία ἀγωγή". Τί θά γίνει; Σέ πολύ λίγο χρόνο θά πεθάνουν ὅλοι οἱ καρκινοπαθεῖς. Παύεις νά εἶσαι γιατρός. Παύεις νά ἐκπληρώνεις τό λειτούργημά σου στό ὁποῖο τάχθηκες. Αὐτό δέν εἶναι ἀγάπη.
Συνεπῶς ἡ χριστιανική ἀγάπη σέβεται τήν ἐλευθερία τοῦ ἄλλου, ἀλλά προπάντων καί κυρίως σέβεται τόν Χριστό πού εἶναι ἡ Ἀλήθεια καί δέν μπορεῖ νά ἐξαπατᾶ κανέναν. Λέει πάντοτε ξεκάθαρα τήν ἁμαρτία ἁμαρτία καί τό καλό καλό.
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
Ἐρ. : Ὅσον ἀφορᾶ τόν τρόπο διαμαρτυρίας, πιστεύω ὅτι εἶναι κοινή πεποίθηση πλέον ὅτι δέν εἶναι ἀποτελεσματικός, δέν τόν λαμβάνει κανένας ὑπόψη καί ἁπλῶς τό κάνουμε, γιά νά τό κάνουμε. Γι’ αὐτό καί πάρα πολλοί, ἐνῶ δυσανασχετοῦν καί μέσα τους διαμαρτύρονται δέν τό κάνουν, ὄχι ἀπό ἀδιαφορία μᾶλλον, ἀλλά ἐπειδή δέν μᾶς παίρνουν στά σοβαρά. Ὅλοι ἔχουν οἰκογένειες, παιδιά καί ἀνησυχοῦν γιά τόν τόπο καί τήν πατρίδα καί λυπόμαστε αὐτούς τούς ἀνθρώπους καί σέ καμία περίπτωση δέν θά θέλαμε νά μεγαλώσει αὐτό τό κακό. Ἀλλά νά στείλω ἐγώ ἕνα e-mailκαί ἕνα ὁ ἄλλος κ.λ.π. καί στό τέλος νά γίνει μιά μαζική διαγραφή...
Ἀπ. : Ἐσύ τί προτείνεις γιά διαμαρτυρία; Πές μας.
Ἐρ. :Αὐτό θέλω νά πῶ ὅτι δέν ἔχω...
Ἀπ. : Ἄρα νά παραδοθοῦμε ἀμαχητί.
Ἐρ. :Ὄχι δέν λέω αὐτό. Ἀλλά δέν ἔχω νά προτείνω τίποτα.
Ἀπ. : Ἀκριβῶς ἀπό τό τίποτα... ἄς κάνουμε αὐτό πού μποροῦμε. Γιά τήν τιμή τῶν ὅπλων ὀφείλουμε νά διαμαρτυρηθοῦμε. Θά σᾶς πῶ ἕναν μύθο! Ἦταν ἕνας ποντικός καί ἔπεσε μέσα στό γάλα καί θά πνιγόταν. Ἔ, λέει, δέν θά τό βάλω κάτω, θά χτυπάω τά πόδια μου. Ἔπηξε τό γάλα, ἔγινε γιαούρτι καί βγῆκε ἔξω!
Θέλω νά πῶ ὅτι ὀφείλουμε νά κάνουμε αὐτό πού μποροῦμε. Σέ λίγο δέν θά μᾶς ἐπιτρέπουν οὔτε αὐτό! Μπορεῖ νά φτάσουμε σέ τέτοια δικτατορία -ἐκεῖ τό πᾶνε- νά μήν μπορεῖς νά πεῖς ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἁμαρτία καί κακό. Οὔτε γραπτῶς, οὔτε προφορικῶς, γιατί θά ἔρχεται ὁ Ἀστυνομικός, θά σέ συλλαμβάνει καί θά σοῦ βάζει καί ἕνα πρόστιμο 50000 εὐρώ. Ποιός θά τολμάει τότε νά πεῖ ὅτι εἶναι ἁμαρτία; Ἀκόμα δέν φτάσαμε ἐκεῖ. Ἐκεῖ θέλουν νά καταλήξουν νά μήν μιλᾶμε. Ὄχι, θά μιλήσουμε κι ἄς μήν τούς ἀρέσει. Σᾶς πληροφορῶ ὅτι τούς νοιάζει. Ὅσο κι ἄν φαίνεται ὅτι δέν τούς νοιάζει. Πολύ περισσότερο θά τούς ἔνοιαζε, ἄν δέν τούς ξαναψηφίζαμε. Ἀλλά ἔχουμε τέτοια διαφθορά πού τούς ξαναψηφίζουμε, γιατί τό κριτήριό μας δέν εἶναι ὁ Χριστός, εἶναι τό χρῆμα κι ἄν μᾶς βολέψαν τά παιδιά μας ἤ ὄχι. Καί δέν κοιτᾶμε ἄν εἶναι ἄθεος κανείς. Αὐτό εἶναι πού προωθοῦν τήν ἀθεΐα καί τήν διαστροφή. Τελικά, φανερά ἤ κρυφά, ὅλοι τήν προωθοῦν. Ἀλλά φταῖμε κι ἐμεῖς πού τούς στηρίζουμε.
Ὁπότε ἀπό τό τίποτα, ἄς κάνουμε ἔστω κάτι. Ἄς ποῦμε ὅτι: Δέν συμφωνῶ. – Μά δέν θά μᾶς ἀκούσει κανείς.. – Θά σᾶς ἀκούσω ἐγώ καί θά πάρω καί γώ θάρρος. Γιατί βλέπω εἴμαστε σάν κοιμισμένοι. "Νά μήν κάνουμε τίποτα... νά κάνουμε προσευχή". Θά πάρεις τό κομποσκοίνι καί σέ ἕνα λεπτό θά ἔχεις κοιμηθεῖ. Γιατί δέν ξέρουμε νά κάνουμε κομποσκοίνι. Μακάρι νά ξέραμε καί σίγουρα θά καταστρέφαμε τά σχέδιά τους! Ἀλλά μέ τό νά λέμε: "Καλύτερα νά κάνουμε μόνο προσευχή", τελικά δέν κάνουμε τίποτα. Καί πρέπει λίγο νά κινηθοῦμε. Νά φύγει αὐτή ἡ ἡττοπάθεια. Ἐκεῖ ποντάρουν αὐτοί.
Ὅλα αὐτά πού μᾶς δείχνουν στήν τηλεόραση δέν ἐκφράζουν τήν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ. Τά ΜΜΕ προσπαθοῦν νά μᾶς διαμορφώσουν. Ὅλα τά ΜΜΕ μιλοῦν ὑπέρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ξέρετε κανένα κανάλι νά λέει ἐναντίον; Ὄχι. Αὐτό ὅμως περνάει ἕνα ὑποσυνείδητο μήνυμα μέσα μας ὅτι: ὅλοι στήν Ἑλλάδα ὑποστηρίζουν τήν ὁμοφυλοφιλία. Βλέπετε πῶς ἐργάζονται; Ἀλλά αὐτό εἶναι ψέμα. Πῶς θά τό ἀνατρέψουμε τό ψέμα; Ἐμεῖς δέν ἔχουμε δικό μας κανάλι γιά νά ποῦμε τό ἀντίθετο. Ἄς κάνουμε λοιπόν αὐτό πού μποροῦμε. Τουλάχιστον νά φωνάξουμε: «Ὄχι, δέν συμφωνῶ". Καί νά ξέρετε ὅτι μπορεῖ ἀριθμητικά νά μήν εἴμαστε πλειοψηφία, ἀλλά εἴμαστε πλειοψηφία, γιατί ἔχουμε τόν Χριστό. Καί ὅπου εἶναι ὁ Χριστός εἶναι ἡ πλειοψηφία. Καί ἕνας νά εἶσαι, ὀφείλεις νά μιλήσεις, γιατί ἐφόσον ἔχεις τόν Χριστό, ἔχεις τήν Ἀλήθεια. Εἶσαι πλειοψηφία καί ἔστω καί ἕνας τούς ἀνατρέπεις.
Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής ἕνας ἦταν. Ὅλοι, Πατριάρχες, Ἐπίσκοποι, Ἱερεῖς, εἶχαν πέσει καί εἶχαν προσκυνήσει τήν αἵρεση... σύν τοῖς Βασιλεῦσι. Γιατί κατά κανόνα ἡ αἵρεση καί τά αἱρετικά πράγματα ὑποστηρίζονται ἀπό τούς κοσμικούς ἄρχοντες. Ἡ διαφθορά σήμερα ἀπό τό Κράτος ὑποστηρίζεται. Δέν ξεκίνησε ἀπό τήν Ἐκκλησία αὐτό τό κίνημα ὑπέρ τῶν ὁμοφιλοφίλων. Ἀπό τό Κράτος ξεκινάει. Μιά μορφή αἵρεσης εἶναι κι αὐτό. Εἶναι μιά αἵρεση στή ζωή. Ὑπάρχει αἵρεση στήν πίστη, ὑπάρχει αἵρεση καί στή ζωή. Ὅταν προωθεῖται ἡ διεστραμμένη ζωή εἶναι αἵρεση στή ζωή. Ὅταν προωθεῖται ἕνα διεστραμμένο δόγμα εἶναι αἵρεση στήν πίστη. Στά χρόνια λοιπόν τοῦ Ἁγίου Μαξίμου εἶχε προωθηθεῖ τό διεστραμμένο δόγμα ὅτι ὁ Χριστός εἶχε μόνο μία θέληση. Καί εἶπε ὁ Ἅγιος Μάξιμος: – Ὄχι, εἶχε δύο θελήσεις. – Μά πῶς; Ἐδῶ Πατριάρχες, Ἐπίσκοποι λένε γιά μία, ἐσύ εἶσαι ἀνώτερος ἀπό αὐτούς; Ὅπως λένε καί σήμερα: – Ἐσύ ἕνας παπαδάκος ξέρεις καλύτερα ἀπό τούς δεσποτάδες; Θά μᾶς πεῖς ἐσύ! Ναί, θά σᾶς πῶ, γιατί δέν τά λέω ἐγώ, τά λέει ὁ Χριστός. Καί ὁ Χριστός εἶναι πάνω καί ἀπό τούς δεσποτάδες. Τότε ἔλεγαν στόν Ἅγιο: – Μέ ποιόν εἶσαι ἐσύ; – Ἐγώ εἶμαι μέ τήν Ἐκκλησία, ἀπαντοῦσε. – Ἐμεῖς δέν εἴμαστε; – Ὄχι, δέν εἶστε. Ἐφόσον φεύγετε ἀπό τήν σωστή πίστη, δέν εἶστε μέ τήν Ἐκκλησία. Αὐτό πρέπει νά τό ποῦμε. Ὀφείλουμε νά διαμαρτυρόμαστε, γιατί ἀλλιῶς θά γίνουμε νερόβραστοι, ὅπως μᾶλλον ἔχουμε γίνει.
Ὅταν εἶχε ξεκινήσει ἡ ταινία τοῦ Σκορτσέζε, ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ὁ ἄκρως ἡσυχαστής, πού δέν ἔπαιρνε κἄν ὑποτακτικούς, ἄφησε τήν ἡσυχία του, ἄφησε τό Ἅγιον Ὄρος, ξεσήκωσε καί τούς Πατέρες καί κατέβηκαν στήν Θεσσαλονίκη νά λάβουν μέρος στήν διαδήλωση. Τί θά ἔβγαινε μέ τήν διαδήλωση; Σιγά! Ποιός θά τούς ἄκουγε; Ἄν ἔλεγε κι ἐκεῖνος: "Τί νά κάνουμε; Ἀφοῦ εἶναι προαποφασισμένα", δέν θά κατέβαινε. Ὅπως τώρα, προαποφασισμένα εἶναι, ἀλλά ὀφείλουμε νά κινηθοῦμε. Μετά ἀπό 17 χρόνια ἦρθε ὁ Κώδικας Ντα Βίντσι, παρόμοιο, βλάσφημο βιβλίο γιά τόν Χριστό μας. Τίποτα δέν ἔγινε, ἕνα δικαστήριο... Κοιμόμασταν οἱ χριστιανοί. Ὅσο περνοῦν τά χρόνια δηλαδή ξεφτίζουμε ἐμεῖς οἱ χριστιανοί ἅμα δέν μιλᾶμε. Αὔριο θά ἔρθουν οἱ τσιχαντιστές, θά μᾶς ποῦν ‘τό κεφάλι σας ἤ τήν πίστη σας’. Πόσοι νομίζετε θά ἀντισταθοῦν;
Πρῶτα πρῶτα ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἐπιβεβαιώνουμε τήν πίστη μας καί παίρνουμε θάρρος, ὅταν διαμαρτυρόμαστε καί στή συνέχεια ἐνθαρρύνουμε καί τούς γύρω μας. Γιατί τό πνεῦμα αὐτό τῆς ἡττοπάθειας δέν εἶναι καθόλου καλό. Ὀφείλουμε νά ἀντιστεκόμαστε ἔστω κι ἄν ἀνθρωπίνως φαίνεται πώς δέν θά ἔχουμε ἀποτέλεσμα. Ἔχουμε ἀποτέλεσμα γιατί ἀκούγεται ἡ φωνή τῆς ἀλήθειας καί τοῦ Χριστοῦ.
Πρέπει νά ξέρετε ὅτι κι αὐτοί οἱ ταλαίπωροι ἄνθρωποι, οἱ ὁμοφυλόφιλοι, μᾶς ἀκοῦν, γιατί βαθιά μέσα στήν ὕπαρξή τους γνωρίζουν πώς δέν βρίσκονται στόν σωστό δρόμο καί βοηθιοῦνται ἀπό τήν στάση μας. Ἀλλοίμονο ἄν τούς ποῦμε ὅτι εἶστε καλά... τούς ἐμπαίζουμε. Ἀλλοίμονο ἄν δέν μιλᾶμε.... εἶναι χρέος ἀγάπης. Ὅπως εἶναι χρέος ἀγάπης νά μιλᾶμε κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ Οἰκουμενισμός λέει: "ἐσεῖς οἱ Παπικοί, ἐντάξει καλά εἶστε, μείνετε ἐκεῖ, δέν ὑπάρχει λόγος νά ἀλλάξετε, νά βαφτιστεῖτε, νά γίνετε Ὀρθόδοξοι...". Ἐνῶ ἔπρεπε νά τούς ποῦμε ὅτι: ὀφείλετε νά ἀλλάξετε καί νά βαφτιστεῖτε, ἄν θέλετε νά σωθεῖτε. Γιατί μία προϋπόθεση σωτηρίας εἶναι τό βάφτισμα. Ἄν δέν τό πεῖς αὐτό, δέν ἔχεις ἀγάπη.
Σήμερα τό Κράτος προωθεῖ αὐτόν τόν νόμο. Αὐτοί πού τόν προωθοῦν θά δώσουν φοβερό λόγο στόν Θεό, γιατί δέν διαστρέφουν μόνο τόν ἑαυτό τους, ἀλλά ὁδηγοῦν ἕνα ὁλόκληρο Κράτος στήν διαστροφή. Ἔ, ἀπό ἀγάπη, δέν πρέπει νά τούς τό ποῦμε; "Ξέρετε τί κάνετε; Πρῶτα-πρῶτα ἐσεῖς μέ ἀσφαλή τρόπο ὁδηγεῖστε στήν κόλαση ὡς πρόσωπα μ’ αὐτό πού ψηφίζετε, γιατί διαστρέφετε ἕναν ὁλόκληρο λαό". Εἶναι δεῖγμα ἀγάπης καί ἔχουμε χρέος νά τό ποῦμε ἄσχετα ἄν θά ἀκούσουν ἤ ὄχι. Πιστεύω πάντως πώς κάποιοι θά ἀκούσουν. Καί δέν τό λέω ἐγώ, τό λέει ὁ Χριστός. Γιατί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔχει δύναμη. Εἶπε ὁ Χριστός: «Εἰ τόν λόγον μου ἐτήρησαν καί τόν ὑμέτερον τηρήσουσιν» (Ἰω. 15,20). Κάποιοι τόν τήρησαν τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό αὐτό παίρνω κουράγιο καί ἐγώ καί μιλάω. Ἀλλιῶς καί ἐγώ δέν πρέπει νά μιλάω. Γιατί νά μιλάω; Νά μήν μιλάω καθόλου, ἄν κανένας δέν ἀκούει. Ἀπό ἐσᾶς τούς 100, πού ἀκοῦτε τόσα κηρύγματα, πόσοι ἀλλάζουν; Λίγοι! Ἀλλά ἔστω κι ἕνας νά ἀλλάξει γιά μένα εἶναι κέρδος. Μιά ψυχή πάει στόν Παράδεισο! Λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: εἶστε 100 πού ἀκοῦτε αὐτά πού λέω, ἔστω 10 νά καταλάβετε αὐτά πού σᾶς εἶπα καί ἔστω 1 νά ἀλλάξει, εἶναι μέγιστο κέρδος. Γι’ αὐτό μιλᾶμε, ἔστω γιά ἕναν. Ὁ Χριστός ψάχνει τό χαμένο πρόβατο.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
«Ἔξω οἱ κύνες», Ὁμιλία στίς 14-11-2015

ΟΙ ΦΑΣΟΥΛΗΔΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΟΙ ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΙ ΠΙΘΗΚΟΙ καὶ ΤΑ ΤΙΜΑΛΦΗ

«Εἴμαστε ἀπὸ καλὴ γενιὰ»
Ἐλύτης
 
 Ὁ Καποδίστριας «δύο χρόνια κοντὰ μᾶς κυβέρνησε ἀγγελικά. Καὶ μᾶς γύμναζε καὶ στὴν οἰκονομίαν. Ὅτι καὶ ὁ Κυβερνήτης μας μίαν κότα ἔτρωγε τέσσερις ἡμέρες»(Μακρυγιάννης, «Ἀπομνημονεύματα»).

«Πολιτεία τροφὴ ἀνθρώπων ἐστίν, καλὴ μὲν ἀγαθῶν, ἢ δὲ ἐναντία κακῶν». Ἡ πολιτεία, εἶναι ἀνατροφή, διαπαιδαγώγηση ἀνθρώπων. Ἡ καλὴ πολιτεία, τὸ καλὸ πολίτευμα, κάνει τοὺς πολίτες ἀγαθούς, τὸ κακὸ πολίτευμα καὶ τὸ κακὸ κράτος, ἐκφαυλίζει τοὺς πολίτες (Πλάτωνας). «Ὁ γὰρ ἀληθῶς ἄρχων οὐκ ἐκ τῶν ἔξωθεν συμβόλων γνωρίζεται, οἷον πορφύρας, χλανίδος καὶ διαδήματος, ἀλλ᾽ ἐκ τοῦ ἔχειν τὴν ἀρχικὴ ἀρετήν». 
Ὁ ἀληθινός, ὁ σωστὸς ἡγέτης δὲν ξεχωρίζει ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ μεγαλεῖα (πολυτελεῖς καὶ ἀπαστράπτουσες λιμουζίνες, παρατρεχάμενοι καὶ λοιποὶ ζητωκραυγαστές), ἀλλὰ ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ἀρετή. (Μέγας Βασίλειος, «Περὶ ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας», Λόγος ΙΕ´, ΒΕΠΕΣ, τ. 57, σελ. 290).

«Ἡ γενεαλογία τῆς πολιτικῆς εἶναι συνεχὴς καὶ γνήσια κατὰ τοὺς προγόνους. Ἡ ἀργία ἐγέννησε τὴν πενίαν. Ἡ πενία ἔτεκε τὴν πείναν. Ἡ πείνα τὴν αὐθαιρεσίαν. Ἡ αὐθαιρεσία ἐγέννησε τὴν ληστείαν. Ἡ ληστεία ἐγέννησε τὴν πολιτικήν. Ἰδοὺ ἡ αὐθεντικὴ καταγωγὴ τοῦ τέρατος τούτου. Τότε καὶ τώρα, πάντοτε ἡ αὐτή. Τότε διὰ τῆς βίας, τώρα διὰ τοῦ δόλου καὶ διὰ τῆς βίας… Πάντοτε ἀμετάβλητοι, οἱ σχοινοβάται οὗτοι, οἱ Ἀθίγγανοι, οἱ γελωτοποιοὶ οὗτοι πίθηκοι (καλῶ δ᾽ οὕτω τοὺς λεγομένους πολιτικούς). (Α. Παπαδιαμάντης, «Οἱ ἔμποροι τῶν ἐθνῶν»).

«Ἔσκαψα» τὰ χρυσοφόρα κοιτάσματα, τὰ τιμαλφῆ τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου, στὴν διαχρονική του διάσταση, καὶ βρῆκα τὰ παραπάνω τέσσερα λαμπρὰ σπαράγματα, τὰ ὁποῖα ἀναφέρονται στὸν πολιτικὸ βίο καὶ στὸν βίο τῶν πολιτικῶν. Στὸ πρῶτο κείμενο ὁ Μακρυγιάννης ὑμνεῖ τὴν ὀλιγοδεΐα, τὸν ἀσκητικὸ τρόπο ζωῆς τοῦ Καποδίστρια. Τὸν παρουσιάζει ὡς παράδειγμα πρὸς μίμηση. Δίδασκε ὁ Κυβερνήτης τὴν «οἰκονομίαν» ὄχι μὲ λόγια παχιὰ καὶ φαρισαϊκὲς παροτρύνσεις γιὰ «λιτότητα», ἀλλά, μὲ τὸ παράδειγμά του. 
Ὁ Ν. Δραγούμης στὶς «Ἱστορικὲς Ἀναμνήσεις» διασώζει τὸ ἑξῆς εὔθυμο ἐπεισόδιο. Συνήθιζε ὁ Κυβερνήτης νὰ κάνει συχνὰ περιοδεῖες, γιὰ νὰ εἶναι κοντὰ στὸ λαὸ καὶ στὰ προβλήματά του. Σὲ μία ἀπ’αὐτὲς τὸν συνόδευε καὶ ὁ Κολοκοτρώνης.

Προπορευόταν ἕνας ταχυδρόμος, καβάλα σ’ ἕνα περήφανο ἄλογο, ντυμένος μὲ τὴ χρυσοστόλιστη στολὴ ποὺ φοροῦσαν οἱ ὑπάλληλοι τοῦ κράτους. Ὁ Καποδίστριας πιὸ πίσω, ἁπλός, μὲ φτωχικὰ ροῦχα, καθόταν πάνω σ’ ἕνα ἄλογο, τὸ ὁποῖο ἔμοιαζε περισσότερο μὲ τὸ γαϊδουράκι ποὺ μετέφερε τὸν Χριστὸ στὰ Ἱεροσόλυμα. Οἱ ἁγνοὶ Ἕλληνες, ἀκούγοντας ὅτι ἔρχεται ὁ Κυβερνήτης, ἔσπευδαν νὰ τὸν προϋπαντήσουν μὲ δάκρυα στὰ μάτια, ἔκαναν τὸν σταυρό τους, ἔκαιγαν λιβάνι καὶ δόξαζαν τὸν Θεὸ ποὺ τοὺς ἔσωσε ἀπὸ τὴν δουλεία. Ὅμως ἀντὶ τὸν Κυβερνήτη, χαιρετοῦσαν τὸν κορδωμένο ταχυδρόμο. Ὁ Κολοκοτρώνης, βλέποντας τί γίνεται, λέει στὸν Καποδίστρια.
-Ἐξοχώτατε, πρέπει ὁ κόσμος νὰ γνωρίσει τὸν Κυβερνήτη του.
-Καὶ τί θέλεις νὰ κάμω; Ρωτᾶ ἐκεῖνος μὲ ἀπορία.
-Νὰ φορέσει ἡ ἐξοχότητά σου τὴν ἐπίσημο στολή, ἀπαντᾶ ὁ Γέρος.
Ξεπέζεψε ὁ Κυβερνήτης πιὸ κάτω καὶ φόρεσε τὴν ἐπίσημο στολή. Ἦταν καὶ αὐτὴ τὸ ἴδιο ἁπλὴ καὶ φτωχική. (Τὸ κείμενο περιεχόταν καὶ στὸ παλιὸ βιβλίο ἱστορίας τῆς Ϛ´Δημοτικοῦ – πρὸ τοῦ 2006. Κόπηκε. Γιατί; Προφανῶς, τέτοια κείμενα ἐλέγχουν τὰ τωρινὰ φιλάργυρα ναυάγια τοῦ κομματισμοῦ καὶ εἶναι «ἐπικίνδυνα» γιὰ τοὺς νέους. Ἴσως προβοῦν σὲ συγκρίσεις ἀνεπίτρεπτες…).

Αὐτὸς ἦταν ὁ Καποδίστριας. Ἐν τῇ ἁπλότητι ἡ μεγαλοπρέπεια, πράγμα ἀδύνατο γιὰ τοὺς τωρινούς, τοὺς παραφουσκωμένους ἀπὸ ἔπαρση καὶ ἐντυπωσιοθηρία. «Τοὺς νοσοῦντας ἐξ ἐλαφρότητος καὶ ρεκλαμομανίας», καταπῶς γράφει ὁ Παπαδιαμάντης. Ὁ Καποδίστριας εἶναι αὐτὸς ποὺ μὲ θαυμαστὴ διαύγεια καὶ προόραση ἔλεγε ὅτι «ἂν ἡ παροῦσα γενεὰ δὲν ἐνδυναμωθεῖ ἀπὸ ἀνθρώπους μορφωμένους ἐν καλῇ διδασκαλίᾳ καὶ μάλιστα πρὸς τὸν κανόνα τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως καὶ τῶν ἠθῶν μας, θὰ εἶναι δυσοίωνο τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ διακυβέρνησή της ἀδύνατη». (Ἰω. Τσάγκα, «Ἡ Ὀρθόδοξη ἀγωγὴ στὸ ἔργο τοῦ Καποδίστρια», ἔκδ. Κυριακίδη, σελ. 174).

Στὸ δεύτερο παράθεμα ὁ μέγας «πολιτικὸς ἀναλυτής», ὁ Πλάτων, μᾶς λέει τὴν αὐτονόητη ἀλήθεια. «Τὸ τῆς πόλεως ἦθος ὁμοιοῦται τοῖς ἄρχουσι». Ὅταν οἱ «ἄρχοντες» κυλιοῦνται στὸ βόρβορο καὶ τὴ διαφθορά, ἡ πόλις, ἡ κοινωνία, φθείρεται καὶ διαφθείρεται. Τὰ τελευταῖα χρόνια (τὰ μεταπολιτευτικὰ) ἡ κεφαλὴ (οἱ ἄρχοντες) καλλιέργησε τὰ ἐλαττώματα τοῦ λαοῦ καὶ ὄχι τὶς ἀρετές του. Αὐτὸ ποὺ ἐπλήγη καίρια εἶναι τὸ βαθύτερο ἦθος τοῦ λαοῦ μας ποὺ λέγεται φιλότιμο. Ὁ λαὸς φιλοτιμεῖται, ὅταν ὑπάρχει τὸ πρότυπο. Ἔτρωγε ὁ Κυβερνήτης μία κότα στὶς τέσσερις μέρες, τὸ ἄκουγε ὁ λαός, καὶ φιλοτιμοῦνταν. Ὑπέμεινε ἀγόγγυστα καὶ μὲ καρτερία τὶς θυσίες. Τὸ μάτι τῶν σημερινῶν γυαλίζει ἀπὸ τὴν ἀπληστία καὶ τὴν δοξομανία.

Στὸ τρίτο κείμενο ὁ ταπεινὸς γέροντας τῆς Καισαρείας στηλιτεύει τὴν μεγαλομανία, τὴν ξιπασιὰ καὶ τὴν οἴηση τῶν ἀρχόντων. Κυρίως οἱ μεγάλες ἐθνικὲς καὶ θρησκευτικὲς ἑορτὲς εὐτελίζονται ἀπὸ τὴν κούφια ἐξουσία ποὺ χρησιμοποιεῖ ἀναιδῶς τὸ περίλαμπρο τελετουργικὸ καὶ τὴ φανταχτερὴ σκηνογραφία ὡς διαφημιστικὸ πλαίσιο τῆς μεγαλομανίας της. Λιμουζίνες, τάπητες, ἀγήματα, φιλαρμονικὲς ποὺ παιανίζουν ἔξω ἀπὸ τὸ ναό. Γελοιοποίηση ἱερῶν καὶ ὁσίων, ἐνῶ τὸ μόνο ποὺ πρέπει νὰ ἀκούγεται εἶναι ἡ ἀρετή τους. 
Ὁ Καποδίστριας δολοφονήθηκε στὶς ἑπτὰ τὸ πρωί, ἔξω ἀπὸ τὸν ναό. Οἱ τωρινοὶ ἔρχονται ἐν θριάμβῳ στὸ τέλος, στὴν δοξολογία.

Προφανῶς νομίζουν ὅτι ψάλλεται πρὸς τιμήν τους… (Καὶ σὲ λοιπὲς κοσμικὲς ἐκδηλώσεις ἔρχονται συνήθως καθυστερημένοι, ὄχι γιατί πνίγονται στὴ δουλειά, ἀλλὰ ἀπὸ ἐπιδειξιομανία. Ἡ ἐκδήλωση θὰ σταματήσει, θὰ διατυμπανιστεῖ ὁ ἐρχομός του, καὶ ὁ πτωχοαλαζὼν θὰ καθήσει στὰ μπροστινὰ ἕδρανα, ἱκανοποιημένος γιατί δὲν πέρασε ἀπαρατήρητος. Εἶναι γνωστοὶ αὐτοὶ οἱ φανφαρονισμοὶ ἀπὸ «τοὺς φασουλῆδες τῆς πολιτικῆς», ὅπως τοὺς ὀνόμαζε ὁ Παλαμᾶς.

Στὸ τέταρτο κείμενο ὁ ὀξυδερκὴς Σκιαθίτης παραθέτει τὴν γενεαλογία τῆς πολιτικῆς. «Πάντοτε ἡ αὐτή». Γενέθλιος χῶρος ἡ πενία. Ὁ Παπαδιαμάντης βέβαια βίωνε μὲ ἀνδρείαν τὴν «ἔντιμον πενίαν» του. «Τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια». Ὁ ἀρχαῖος συγγραφέας Στοβαῖος ἔλεγε: «Δεῖ τὸν ἀγαθὸν ἄρχοντα παυόμενον τῆς ἀρχῆς, μὴ πλουσιώτερον ἀλλ’ ἐνδοξότερον γεγονέναι», ὅταν ἀποχωρεῖ ἀπὸ τὴν «ἐνεργὸ δράση» ὁ ἄρχοντας, δὲν πρέπει νὰ εἶναι πλουσιότερος ἀλλὰ ἐνδοξότερος. Οἱ σημερινοί, παυόμενοι τῆς ἀρχῆς, ἐξέρχονται πλουσιότατοι καὶ μᾶς βγάζουν κοροϊδευτικὰ τὴν γλῶσσα λέγοντας ὅτι «μαζὶ τὰ φάγαμε».

Δημ. Νατσιός


Η ΕΥΣΕΒΕΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΕΝ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΚΑΪΝ!

Μᾶς ἐστάλη καὶ δημοσιεύουμε ἕνα θαυμάσιο ἄρθρο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Παΐσιου Παπαδόπουλου. Μὲ ἁγιοπατερικὰ κατοχυρωμένο λόγο καταδεικνύει τὴν ἐμμονὴ στὴν κακοδοξία τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ τὴν ἐκ τοῦ μολυσματικοῦ οἰκουμενιστικοῦ ἰοῦ παθογένεια τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν.


Η ΕΥΣΕΒΕΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
ΔΕΝ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΚΑΪΝ

Γράφει: Αρχιμ. Παΐσιος Παπαδόπουλος

«Οὐκ ἐὰν ὀρθῶς προσενέγκῃς, ὀρθῶς δὲ μὴ διέλῃς, ἥμαρτες;» (Γεν. 4,7). Δεν αμάρτησες, εάν μεν ορθά προσφέρεις (θυσίαν στον αληθινόν Θεόν), αλλ’ όμως δεν ξεχωρίζεις ορθά (για Χάριν του Θεού);
Αυτό που εννοούμε ως Ορθοδοξία το βλέπουμε για πρώτη φορά να εφαρμόζεται εν έργω στην Παλαιά Διαθήκη και συγκεκριμένα στη θυσία του Άβελ και όχι του Κάϊν. 
Τί θα πει Ορθοδοξία; Ορθή δόξα, δηλαδή, ορθή γνώμη, και εν προκειμένω ορθή γνώμη στο να διαλέξει κανείς, να ξεχωρίσει διακρίνοντας, τί θα προσφέρει στο Θεό. Και το λέει καθαρά ο Θεός «οὐκ ἐὰν ὀρθῶς προσενέγκῃς, ὀρθῶς δὲ μὴ διέλῃς, ἥμαρτες;». Δεν αμάρτησες (ενώπιον του Θεού) εάν ορθά προσφέρεις (θυσίαν στον αληθινόν Θεόν), δεν ξεχωρίζεις όμως ορθά (δηλαδή, εάν δεν εκλέξεις τα καλύτερα εις ένδειξιν ευλαβείας); (Γεν. 4,7).
Ο Άβελ είχε την γνώμη να διαλέξει, να ξεχωρίσει αυτό που θα προσέφερε ως θυσία στον Κύριο. Γι' αυτό και ο Θεός ευαρεστήθηκε στη θυσία του. Δεν έγινε το ίδιο όμως και με την θυσία του Κάϊν, αν και κινήθηκε πρώτα η βούληση εκείνου στο να προσφέρει θυσία.
Αν, στον καιρό της Παλαιάς Διαθήκης ακόμη, ζητά ο Θεός από τον μεταπτωτικό άνθρωπο, να διακρίνει, να ξεχωρίσει, τί θα του προσφέρει ο κάθε πιστός, πριν ακόμη τότε ενεργήσει η Χάρις με την σωτηριώδη Οικονομία, είναι δυνατόν στην περίοδο της Καινής Διαθήκης που η κοινωνία της σχέσεώς μας με τον Κύριο αναβαθμίζεται, να δέχεται ο Θεός στην Εκκλησία την προσφορά αγίας αναφοράς μολυσμένης από την πίστη των αιρετικών; Μή γένοιτο!
Και όμως αυτή την γνώμη του Κάϊν είχε η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, στο μεγαλύτερό της ποσοστό, σχετικά με την Ψευτο-Σύνοδο στο Κολυμβάρι, όχι απλώς να μήν διακρίνει, να μην ξεχωρίσει δηλαδή την ορθόδοξη θεολογία από την παναίρεση αλλά και να αποδεχθεί ως σωστές τις αποφάσεις της «Κολυμβάριας συνόδου», και το πιο τραγικό, με το έντυπό της «Προς Τον ΛΑΟ», να προσπαθεί να κουκουλώσει ό,τι έγινε εκεί, ώστε αντί να ενημερώσει τελικά τον ΛΑΟ μάλλον να τον παραπληροφορήσει! Και έπειτα ζητούν οι Αρχιερείς να τους κάνουμε υπακοή. Τί λέγει όμως ο Άγιος Νεκτάριος;
«ἡ κοινωνία μὲ αὐτόν [τὸν κακόδοξο καὶ αἱρετικό] μολύνει τὴν πίστη μὲ τὶς εὐθύνες ποὺ αὐτὸ συνεπάγεται. Λοιπὸν ἡ ἐξωτερικὴ ἀκοινωνησία προστατεύει ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ἀλλοτριότητα» (Περὶ τῶν σχέσεων μὲ αἱρετικούς). Και ο Μέγας Βασίλειος σημειώνει: «Εἰ δὲ ἐπὶ τῶν ἐν τοῖς ἠθικοῖς σφαλλομένων τοσαύτη ἐστὶν ἡ βλάβη, τί χρὴ λέγειν περὶ τῶν περὶ Θεοῦ κακοδοξούντων, οὓς ἡ κακοδοξία οὐδὲ ἐν τοῖς ἄλλοις ὑγιαίνειν ἐᾷ, παραδιδομένους ἅπαξ δι' αὐτὴν τοῖς τῆς ἀτιμίας πάθεσιν;»(Κεφάλαια τῶν Ὅρων τῶν κατὰ Ἐπιτομήν).
Αν, λοιπόν, από την περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης ακόμη, δεν επιτρεπόταν να λάβει κανείς –και μόνο– το όνομα του Θεού στο στόμα του επί ματαίω, πολύ δε περισσότερο να προσφέρει θυσία εκ του προχείρου στον Θεό, πώς στην Εκκλησία του Χριστού, την περίοδο της Χάριτος που έχει αποκαλυφθεί η Αλήθεια θα μας επιτρέψει ο Κύριος να προσφέρουμε την αγία Αναφορά έχοντας οικειοποιηθεί την πλάνη; Αν ο κάθε αρχιερεύς δεν προσφέρει θυσία ευπρόσδεκτη στον Θεό, εμείς το λογικό ποίμνιο του Χριστού, γνωρίζοντας τον καλό Ποιμένα, θα εγκαταλείψουμε τους κακούς ποιμένες και, ακούοντας την φωνή του Χριστού, θα στραφούμε οπίσω Αυτού και αν ακόμη πέσουν πάνω μας όλες οι δυνάμεις του σκότους της αρνησίΧριστης εποχής μας. Δυστυχώς η διοικούσα θεσμική Εκκλησία δεν θέλησε να κρατήσει και την αγιοπνευματική της παρακαταθήκη, ώστε να κρατήσει την ορθή δόξα, δηλαδή να έχει ευάρεστη αναφορά στον Θεό Πατέρα δι' Υιού εν Αγίω Πνεύματι.

Γι’ αυτό το ολίσθημα ευθύνονται:

Α. ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ
Οι εκκλησιαστικοί εκείνοι ποιμένες, κυρίως επίσκοποι, κατ' εξοχήν όμως οι πατριάρχες, οι αρχιεπίσκοποι και από τους λαϊκούς θεολόγους, κυρίως, οι πανεπιστημιακοί καθηγητές, ευτυχώς όχι όλοι, όμως οι περισσότεροι, που ακολουθώντας τον Κων/πόλεως, ο οποίος σύρει τον χορό στην Παναίρεση, παρασύροντας ο ένας τον άλλον στον Οικουμενισμό από ανθρωπαρέσκεια και διαπλοκή. Γι αυτούς έχουν αναρτηθεί στο διαδίκτυο αρκετά και γραφεί πολύ περισσότερα, προς τούτο δεν χρειάζεται ούτε θα προσφέρουμε κάτι πλέον χρήσιμο με αυτό τον χαρτοπόλεμο. Όσοι πραγματικά έχουν το ενδιαφέρον να ενημερωθούν μπορούν να ψάξουν και να βρουν τα σχετικά.

Β. ΟΙ ΣΥΝ-ΚΟΙΝΩΝΟΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ
Εννοώ εκείνους τους ποιμένες –επισκόπους, πρεσβυτέρους– και “θεολόγους” που ενώ αντιλαμβάνονται ότι τα πράγματα δεν βαίνουν καλώς, επειδή δεν έχουν συνάμα και το σθένος, να διαφωνήσουν και να αντιπαραταχθούν στην παναίρεση, έχοντας όμως και αλληλοεξάρτηση, τελικά, έχουν καταστεί και αυτοί εν τη πράξει αιρετικοί. Διότι συνεργαζόμενοι μαζί τους, όχι μόνο δεν ενημερώνουν το ποίμνιο, που είναι υποχρέωσή τους απέναντι στον Θεό, εφ’ όσον θέλησαν να γίνουν ποιμένες, αλλά και καλύπτουν τους οικουμενιστές όταν οι πιστοί διαμαρτύρονται, ενώ εκείνοι εργάζονται ξεδιάντροπα –χρόνια τώρα– μη βρίσκοντας όχι μόνο σοβαρές αντιστάσεις αλλά ούτε και μια συνεπή τακτική αγώνα. Δεν λέω για στρατηγική διότι οι «στρατηγοί» το έβαλαν στα πόδια! Εν τω μεταξύ ο χρόνος και το πεδίο δράσης που προσφέρουν στους σύγχρονους αιρετικούς αλλοτριώνει και τους ίδιους επίσης ως προς τα φρονήματα, καθώς αφήνουν την συνείδησή τους να αμβλύνεται και έτσι ζημιώνουν την Ορθοδοξία· αρχικά, με την σιωπή και την αδράνεια, στην συνέχεια, με το να τους δικαιολογούν και, τελικά, αφού οι ίδιοι έχουν ξεθωριάσει και στερηθούν την Χάρη του Θεού, προδίδουν την Εκκλησία του Χριστού ταυτιζόμενοι με τους Οικουμενιστές. Διότι, αν το να αμαρτάνει κανείς είναι μια φορά παράπτωμα, το να δικαιολογεί όμως την αμαρτία είναι βαρύτερο παράπτωμα! Αυτοί, λοιπόν, κάνουν ζημία στο ορθόδοξο ποίμνιο εξ ίσου με τους οικουμενιστές διότι, μη ενημερώνοντας τον κλήρο και τον λαό, για το τί πραγματικά γίνεται με αυτή την αίρεση του Οικουμενισμού –μάλιστα την ώρα που εισέβαλε επισήμως δια συνόδου μέσα στην Εκκλησία– και μη αναπτύσσοντας δράση ως αναίσθητοι πνευματικά, θεωρώντας λόγω βολέματος ότι “όλα πηγαίνουν καλά”, αφήνουν τα σεσηπότα μέλη να μολύνουν και τα υγιή. Εξ αιτίας τους το ορθόδοξο πλήρωμα έμεινε απληροφόρητο σε τέτοιο βαθμό που αν τολμήσει κανείς να μιλήσει χαρακτηρίζεται από φανατικός έως και τί άλλο.
Ανεγνώσαμε προσφάτως τέτοια δημοσιεύματα που έχουν χαρακτηρισθεί ως βοθρολύματα! Αυτοί, οι λεγόμενοι “Κολυμβαριστές”, δεν προβαίνουν στην διακοπή της κοινωνίας σταματώντας την μνημόνευση, διότι θεωρούν πλάνη την συγκεκριμένη ενέργεια, μολονότι οι άγιοι Πατέρες μαςκληροδότησαν αυτόν τον τρόπο αντίστασης. Από αυτή την μερίδα θα ακούσεις τα πιο απίθανα πράγματα και με την σύγχυση που ενσπείρουν δια λόγων και έργων είναι εκείνοι που τελικά μπερδεύουν τους πιστούς, διότι δεν τους λένε σαφή και καθαρά πράγματα αλλά τους μιλούν για υπακοή στην Εκκλησία, για αγώνα από μέσα και όχι από έξω της Εκκλησίας, για το πού θα οδηγηθεί το ποίμνιο χωρίς επισκόπους –ενώ αν υπήρχε δυναμικό και πολυάριθμο αγωνιζόμενο ποίμνιο και οι επίσκοποι θα έπαιρναν θάρρος για να βγουν μπροστά– και έτσι τελικά “ευνουχίζουν” τηνανδρεία των πιστών, γι αυτό και δεν παρέχεται καρπός ομολογίας!

Γ. ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΕΣ ΕΜΜΕΣΑ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ
Αυτοί τώρα που, ενώ δεν θέλουν τον Οικουμενισμό, αλλά δεν μπήκαν ακόμη στον αγώνα της ομολογίας έργω, διατηρώντας κοινωνία με τους οικουμενιστές και μνημονεύοντάς τους, θεωρώ ότι κάνουν μεγαλύτερη ζημία δεδομένου ότι δεν αφήνουν να ξεκαθαρίσει το θολό τοπίο για να δει το ποίμνιο τί διαστάσεις έχει πάρει η κατάσταση, ώστε να υπάρξει εγρήγορση για να αντιμετωπισθεί η Παναίρεση, διότι δεν αφήνουν να γίνει αγώνας. 
Ενώ οι οικουμενιστές είναι οι γεννήτορες της παναίρεσης, η μερίδα αυτή, οι τάχα αντι-οικουμενιστές ονομαζόμενοι “αχρικαιρίτες’καθίστανται οι παραμάνες που γαλουχούν την παναίρεση και την ανδρώνουν. Πώς; Έχοντας ως “μεγάλα ονόματα” κύρος (Γέροντες, πνευματικοί, καθηγητές) μη έχοντας όμως και την φλόγα της πίστεως, επειδή κινούνται ανθρωποκεντρικά και όχι αγιοπνευματικά, λειτουργούν ως πυροσβεστήρες. Διότι έχοντας ο Γέροντας κύρος και μη παίρνοντας σαφή θέση, θέτει σε κρίση την συνείδηση των ανθρώπων που τον γνωρίζουν, διότι μπερδεύονται οι πιστοί βλέποντας ακόμη και “καλούς” πνευματικούς να σιωπούν. Όταν έχει κανείς τέτοιο πνευματικό ή Γέροντα, δεν είναι εύκολο να αγωνιστεί γιατί κυριολεκτικά είναι δεμένος και πρέπει να είναι πολύ παλληκάρι για να σπάσει τα δεσμά και να συνταχθεί με τον Χριστό και όχι τον πνευματικό ή τον Γέροντα ή τον καθηγητή.
Τελικά αυτοί οι πνευματικοί ενώνουν τις ψυχές με τον Κύριο Ιησού Χριστό ή τον εαυτό τους; Είναι νυμφαγωγοί ή καθίστανται νυμφίοι; Πολλά χρόνια τώρα ακούμε και διαβάζουμε για τον οικουμενισμό, αλλά κατά παράδοξο τρόπο δεν βλέπουμε και κάτι που να δείχνει ότι όλοι αυτοί που ομιλούσαν και έγραφαν εναντίον αυτής της εσχατολογικής αίρεσης –πλήν ορισμένων εξαιρέσεων– ήταν και διατεθειμένοι να κάνουν δυναμικές ενέργειες για να αναχαιτισθεί η παναίρεση με αποφασιστικό τρόπο. Ομιλίες, άρθρα, αναρτήσεις, ημερίδες στο δια ταύτα όμως, τίποτε, επί της ουσίας, αφού συνεχίζουν να μνημονεύουν επισκόπους, οι οποίοι κρατούν κοινωνία με τον αιρετικό Πατριάρχη Κων/πόλεως και τους συν αυτώ· και όχι μόνο, αλλά και κατηγορούν ως πλανεμένους τους κληρικούς εκείνους που προέβησαν στην διακοπή κοινωνίας με τους οικουμενιστές. 
Τώρα, αν είναι και καμιά Γερόντισσα που μεταβαίνει στην Αυστραλία και εκεί σε συζητήσεις διδάσκει ότι η διακοπή μνημοσύνου είναι πλάνη και ότι, έτσι ενεργούσε ο πρώην Φλωρίνης, π. Αυγουστίνος και ο αείμνηστος θεολόγος Νικόλαος Σωτηρόπουλος, αγωνιστής αδελφός μας, δημιουργώντας πρωτοφανή σύγχυση, τί να πει πλέον κανείς;
Το λάθος είναι ότι, αντί να στηριχθούμε στον Χριστό για να κάνουμε έναν αγώνα, στηριζόμαστε σε ανθρώπινα δεκανίκια. Έτσι, ψάχνουμε να δούμε τί θα κάνει ο τάδε καθηγητής ή ο τάδε Γέροντας, αγνοώντας ότι υπάρχουν ιδιαίτερες συνθήκες για τον καθένα, αλλά και ότι κανείς ως άνθρωπος δεν είναι αυθεντία. Ενώ θα έπρεπε να βλέπουμε τα παραδείγματα των αγίων που τελείωσαν θεαρέστως τον δρόμο τους και αυτός να είναι ο κανόνας μας, εμείς ψάχνουμε στα δεδομένα της πιο αντίχριστης εποχής λησμονώντας τα πλαίσια της Παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων, ανθρώπους που ακόμη δεν κρίθηκε η πορεία τους. Άραγε, μπορούν όλοι να κάνουν τον ίδιο αγώνα σε κάθε ηλικία και σε κάθε φάση της ζωής τους; Έχει τις ίδιες δυνατότητες ο έγγαμος με τον άγαμο; 
Δεν υπάρχουν άλλες ιδιαίτερες συνθήκες για να σκεφθούμε ότι δεν είναι ανάγκη επιτέλους να μας πει ο τάδε Γέροντας να κάνουμε αγώνα την ώρα που βλέπουμε να έχουν εισβάλει οι λύκοι στο μαντρί; Είναι αυτό τρόπος θεώρησης πνευματικού ανθρώπου; Ενώ θα έπρεπε να “σπάσουν το κεφάλι” της αιρέσεως εν τη γενέσει της, “ως νήπιο, στη πέτρα” της ομολογίας, ψάχνουμε τώρα ονόματα και Γεροντάδες· δεν ντρεπόμαστε λίγο; Οι προπάτορές μας θα μας δικάσουν! Τί αγώνες έκαναν; Βλέπει και ακούει κανείς την ασέβεια; Πρέπει να πάρει θέση! Πρέπει να βγει μπροστά με πίστη να μιλήσει και να ενεργήσει! Πόσο απλά αλλά και με πόση δύναμη και αποφασιστικότητα το έλεγε αυτό ο ηρωϊκός στρατηγός Μακρυγιάννης:
«Μάθαινα από ανθρώπους τίμιους ότι η κατήχηση των ξένων εναντίον της θρησκείας μας προοδεύει. Τότε κάπνισαν τα μάτια μου. Πάγω εις τον Κωλέττη και του λέγω: Δεν μας αφήνεις πλέον ησύχους να ζήσουμεν εδώ εις την ματοκυλισμένην μας πατρίδα με την θρησκεία μας, αλλά μας τζαλαπατάς και μας διαιρείς. Γνωρίζομεν τις ενέργειες τις μυστικές των ξένων όπου εργάζονται δια την θρησκείαν μας, θρησκείαν δεν αλλάζομεν εμείς, ούτε την πουλούμεν. Τώρα θα γένης κομμάτια απ’ αυτά που εργάζεσαι εσύ με τους όμοιούς σου κι αφήνεις και τους ξένους κι εργάζονται δια την θρησκείαν μας. Μου λέγει: Η Κυβέρνηση πρέπει να λάβη μέτρα δια σένα. Του είπα, κουσούρι να μην κάμης εσύ και η κυβέρνησή σου! Σηκώθηκα κι έφυγα. Τότε έστειλε στρατιώτες, την νύκτα, μου τριγύριζαν το σπίτι. Έρχονταν πάντοτε άνθρωποι και μόλεγαν να φυλαχτώ, ότι θα με σκοτώσουνε, ότι έχω πολλούς οχτρούς. Τους λέγω: οχτρούς αν τους έκαμα, δε λυπώμαι, ότι κακό κανενού δεν έκαμα δια το νιτερέσιόν μου. Όταν μου πειράζουν την πατρίδα μου και την θρησκείαν μου, θα μιλήσω, θα ενεργήσω κι ό,τι θέλουν ας μου κάμουν».
Σήμερα, αντί οι κληρικοί να βγουν στον αγώνα, βλέπουμε να το έχουν βάλει στα πόδια. Οι λαϊκοί αγωνιούν, προσεύχονται, ομιλούν ομολογιακά και οι πνευματικοί «οδηγοί» ψάχνονται! Γιατί; Διότι, αν λειτουργήσεις με ξερή λογική έκοψες το κεφάλι της πίστεως και δεν ενεργείς πνευματικά αλλά ανθρωποκεντρικά. Ομιλούμε για τον ουμανισμό της Ευρώπης, ομιλούμε για τον Βαρλαάμ τον Καλαβρό, αλλά δεν ξεφύγαμε ακόμη από τις ευρωπαϊκές αρρώστιες που κολλήσαμε. Και έρχονται απλοί πιστοί και μας ρωτούν· χρειάζεται να γίνει συνέδριο για να διακόψει κανείς εκκλησιαστική κοινωνία με αυτούς που προσχώρησαν στην αίρεση; Χρειάζεται να είμαστε πολλοί για να έχουμε «πλάτες»; 
Και βλέπω οι λαϊκοί να συζητούν μαζί μας, σαν να είναι θεολόγοι, και να μας μιλούν με τέτοια σοφία την οποία δεν βρίσκεις σε επισκόπους. Και θαυμάζω αυτά τα παιδιά που διανύουν τρείς ώρες για να έρθουν να λειτουργηθούν επειδή δεν μνημονεύουμε όσους δέχονται την Κολυμβάρια ψευτοσύνοδο και αναλογίζομαι τον λόγο της Γραφής «Οὕτως ἔσονται οἱ ἔσχατοι πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι ἔσχατοι· πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί» (Μαρκ.20,16). Όσοι δήλωναν ότι θα προβούν στην διακοπή κοινωνίας εκείνων που μνημονεύουν τους αιρετικούς, μέχρι στιγμής έχουν χάσει:
1. Το momentum, δηλαδή, τον κατάλληλο χρόνο για τον κατ’ εξοχήν σκοπό της διακοπής κοινωνίας, να γίνει κάτι προ της Συνόδου της Ιεραρχίας, ώστε να είχαν τοποθετηθεί σωστά στις συνεδρίες της οι Μητροπολίτες.
2. Την ενότητα, διότι τελικά προέκυψε διάσπαση, αφού δεν ήταν όλοι διατεθειμένοι να υποστούν τον κόπο, το όνειδος και τις διώξεις.
3. Την σταθερότητα, διότι αποβλέποντας σε ανθρώπινους παράγοντες ενίσχυσης τώρα που δεν τους βρήκαν κλονίσθηκαν.
4. Την αξιοπιστία, διότι οι εξαγγελίες δεν συμβαδίζουν με τα έργα.
5. Την αγνότητα, καθώς μολύνονται κοινωνώντας πλέον με την αίρεση δια των επισκόπων που μνημονεύουν.
6. Την ευκαιρία, να γίνει κάτι ενθαρρυντικό, που όσο περνά ο καιρός αυξάνουν οι πιθανότητες τελικά να μην προβούν στην διακοπή κοινωνίας και τελικά όχι μόνο να αρχίσουν να δικαιολογούνται αλλά να κατηγορούν και τους λιγοστούς που ετόλμησαν.
7. Τους συναγωνιστές, που άφησαν μόνους εκ των οποίων οι περισσότεροι, κάτω από το αυταρχισμό ηγουμένων στο Αγιον Όρος πατροναρισμένων από τον Κων/πόλεως, υπέκυψαν.
Θέλουμε δεν θέλουμε τα εκκλησιαστικά πράγματα μέχρι στιγμής διαμόρφωσαν τρείς μερίδες αντίστοιχες, όπως τότε και με τον Αρειανισμό:
1. τους κατ’ εξοχήν αιρετικούς Οικουμενιστές τους αντιπαραβάλω με τους ανομοίους, ξεδιάντροπα αιρετικούς.
2. τους συγκοινωνούντες μετά των Οικουμενιστών τους αντιπαραβάλω με τους ομοιουσιανούς, που και αυτοί ήταν οι μπερδεμένοι αιρετικοί.
3. τους διακόψαντας κοινωνία μετα των Οικουμενιστών με τουςομοουσιανούς, που ήταν Ορθόδοξοι και είχαν θέσεις ξεκάθαρες. 

Όσοι δε ελάχιστοι μέχρι τώρα, κάναμε διακοπή κοινωνίας μετά την Κολυμβάρια ψευτοσύνοδο δια της Χάριτος του Θεού συνέβη να:
1ον Κρατήσαμε το θέμα στην επικαιρότητα με το να γίνουμε αιτία και αφορμή να γραφτούν πάρα πολλά, σπουδαία αντιαιρετικά άρθρα αλλά και ορισμένα κακόδοξα και εστερημένα θεολογικής κατοχύρωσης ώστε:
α. Να προκύψει εντατική και σημαντική ενημέρωση επιπλέον.
β. Να πέσουν οι μάσκες για να δούμε τις πραγματικές προθέσεις προσώπων.
γ. Να προσφέρουμε τον χρόνο να ετοιμασθούν όσοι δεν είχαν συνειδητοποιήσει ακόμη που πάει η κατάσταση.
2ον Να εμψυχωθούν πολλοί πιστοί που είχαν κατασκανδαλισθεί και απελπισθεί από την αδράνεια των τάχα αντιοικουμενιστών. Πολύ καιρό τώρα υπάρχει ο πιστός λαός που αγωνιά για την έκβαση των εκκλησιαστικών πραγμάτων προσδοκώντας να δουν τουλάχιστον κάποιους επισκόπους, κληρικούς και μοναχούς να βγουν μπροστά. Αυτό το ποίμνιο που κατά κανόνα είναι πιστοί που ξέρουν τί θέλουν, δεν βρήκαν αγωνιστές αλλά πολυλογάδες. Λόγια, λόγια, λόγια! Φτάνει! Τώρα κατάλαβαν ορισμένοι ότι στους αγώνες χρειάζεται και κάτι άλλο; Χρειάζεται η αποφασιστικότητα της διακοπής κοινωνίας. Η μέχρι τώρα αναβολή μόνο προβλήματα εδημιούργησε διότι: Η παύση κοινωνίας γίνεται με κάποια προοπτική αναχαίτισης της αιρέσεως, να μην προλάβουν να εδραιώσουν την κακοδοξία οι Οικουμενιστές. “Καιρός παντί πράγματι”! Και μετά δύναται κανείς να κάνει διακοπή μνημοσύνου αλλά το μόνο που πετυχαίνει είναι να ξεχωρίσει ο ίδιος από τον μολυσμό –εν μετανοία βέβαια– διότι όλον αυτό τον καιρό τί γίνεται, δεν μολύνεται αν όντως πιστεύει ότι ο οικουμενισμός είναι αίρεση; Για την Εκκλησία σε τί βοήθησε; Μόνο επιβράδυνε τον αγώνα σε σημείο που πλέον να μην μπορεί όχι απλώς να τελεσφορήσει αλλά ούτε καν να αρχίσει!
3ον Ξεκαθαρίσαν θεολογικά ορισμένα θέματα που αφορούν κανόνες αλλά και την πίστη όπως:
α. Η ερμηνεία του 15ου κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου.
β. Το αν τα μυστήρια, και κυρίως η Θεία Λειτουργία, χωρίς την μνημόνευση του επισκόπου είναι έγκυρα.
γ. Το αν μπορεί να υπάρχει η Εκκλησία του Χριστού εκεί που δεν υπάρχει η Αλήθεια της αποκαλυφθείσης πίστεως;

Κατά την ροή της εκκλησιαστικής μας ιστορίας οι αγώνες στην Ορθοδοξία δεν έγιναν ούτε με τους πολλούς ούτε και τους διάσημους της κάθε εποχής. Όταν κανείς ξεκινά έναν αγώνα για την ευσέβεια και γυρίζει γύρω του να δει ποιοί θα τον ακολουθήσουν, πνευματικά, είναι εξωφλημένος. Γιατί; Πολύ απλά διότι δεν στηρίζεται στον παντοδύναμο Θεό. Η πίστη κινεί τον χριστιανό να θεωρεί, να βλέπει τα διάφορα πνευματικά ζητήματα, με τον νού, την πρώτη δύναμη της ψυχής στο «κατ’ εικόνα». Η συνείδηση που αποτελεί κατά μία έννοια τον έμφυτο λόγο της ψυχής, αυτό που λέμε φυσική γνώση, κάνει τον άνθρωπο να διακρίνει αν η γνώμη του είναι ορθή. Αν ταυτισθεί η γνώμη με την διάκριση, τότε ο άνθρωπος θέλει με το πνεύμα του, αυτό που αποφάσισε, και έχουμε πλέον την βούληση, αφού η θέληση για κάτι συγκεκριμένο αποτελεί την βούληση. Επομένως με τον νου θεωρούμε, με τον λόγο διακρίνουμε με το πνεύμα θέλουμε. Για να ξέρουμε τώρα τί θέλουμε πρέπει πρώτα να διακρίνουμε. Και για να διακρίνουμε πρέπει να βλέπουμε (να θεωρούμε) δια της πίστεως εν Αγίω Πνεύματι: «ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς...». Γι’ αυτό ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος επισημαίνει:
«Ὥσπερ οὖν οὐδέν ὠφελεῖται ὁ ἐν σκότει περιπατῶν, ἐάν λαμπάδας κατέχῃ ἐσβεσμένας πολλάς καί περικαλλεῖς –οὔτε γάρ ἑαυτόν οὔτε ἕτερόν τινα ὡς ἐκ τούτων ὁρᾷ–, οὕτως οὐδέ ὁ τάς ἀρετάς πάσας, εἰ οἷόν τε, δοκῶν ἐν ἑαυτῷ ἔχειν, μή ἔχων τό φῶς ἐν ἑαυτῷ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οὐδέ τάς αὐτοῦ πράξεις καλῶς ἰδεῖν, οὐδέ εἰ πρός ἀρέσκειαν Θεοῦ εἰσι, τελείως πεπληροφόρηται. Ἀλλ᾿ οὐδέ ἄλλους ὁδηγῆσαι ἤ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ διδάξαι δύναται, οὐδέ λογισμούς ἀλλοτρίους ἐστίν ἀναδέχεσθαι ἄξιος, εἰ καί πατριάρχης ἐξ ἀνθρώπων γενήσεται, ἕως ἄν τό φῶς ἐν ἑαυτῷ φαῖνον κτήσηται. Φησί γάρ ὁ Χριστός· “Περιπατεῖτε ἕως τό φῶς ἔχετε, ἵνα μή σκοτία ὑμᾶς καταλάβῃ, καί ὁ περιπατῶν ἐν τῇ σκοτίᾳ οὐκ οἶδε ποῦ ὑπάγει.” Εἰ οὖν ἐκεῖνος οὐκ οἶδε ποῦ ὑπάγει, πῶς τήν ὁδόν ἄλλοις ὑποδείξει; Τί οὖν ὄφελος, ἐάν λύχνον ἐσβεσμένον ἐπί ἑτέρᾳ λυχνίᾳ τις ἐπιθείη, πυρός καιομένου ἐστερημένῃ καί φαίνοντος. Οὐ γάρ οὕτω δεῖ ποιεῖν!». Δηλαδή, αν δεν έχουμε το φως του Αγίου Πνεύματος δεν μπορούμε να πορευόμαστε ορθά, ήτοι ορθόδοξα!
Το φως όμως είναι η πίστις. Ποιά πίστη; Η εξ ακοής ή η ενυπόστατη; Χωρίς την εξ ακοής, την ορθή δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας δεν δύναται να φτάσει κανείς ούτε την ενυπόστατη. Επομένως η ορθόδοξη δογματική διδασκαλία της πίστεως που αποτελεί την εξ αποκαλύψεως διδασκαλία του Χριστού που ερμήνευσαν οι θεοφόροι Πατέρες ελαμπόμενοι από το άκτιστο φως είναι προϋπόθεση για την εμπειρία της ενυποστάτου πίστεως. Άρα αν αφήσουμε αυτή την διδασκαλία θα εμβατεύουμε τυφλά στο σκότος, και τότε τί; Θα έχουμε την Χάρη και μέθεξη των ακτίστων ενεργειών του Θεού; Θα είμαστε η Εκκλησία του Χριστού;

Αν, λοιπόν, δεν ξεχωρίσεις διακρίνοντας ορθά αυτό που προσφέρεις στον Θεό με την λατρεία, έχεις αμαρτήσει! Χρειάζεται δηλαδή, εφ' όσον εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε να έχουμε κοινωνία σχέσεως μαζί Του, όχι μόνο να έχουμε ευλάβεια αλλά και ευσέβεια. Ευλάβεια, ώστε με δέος, με φόβο Θεού, που πηγάζει από την επίγνωση του ποιοί είμαστε οι κτιστοί και πεπερασμένοι άνθρωποι, που στεκόμαστε ενώπιον του Δημιουργού και Πλάστη μας αναλογιζόμενοι το μεγαλείο του Θεού. Και ευσέβεια, διότι από μόνοι μας χωρίς την υπερφυσική, δική Του και, μάλιστα, προσωπική, αποκάλυψη δεν θα μπορούσαμε να έχουμε ορθή γνώμη, ορθή δόξα γι' Αυτόν, αφού είναι απερινόητος και ακατάληπτος και ο άνθρωπος από μόνος δεν δύναται να γνωρίζει τις αλήθειες περί την Πίστη. Εφ' όσον, λοιπόν, μας αποκάλυψε την αληθινή πίστη και για τον λόγο ότι το περιεχόμενο αυτής της πίστεως δεν είναι ανθρώπινες φαντασίες και μυθοπλασίες, εάν αληθινά θέλουμε να έχουμε αληθινή και οντολογική σχέση μαζί Του δεν έχουμε το δικαίωμα να αυτοσχεδιάζουμε συλλογιζόμενοι, διαλογιζόμενοι και αναλογιζόμενοι και στο τέλος (συγγνώμη!) να λέμε βλακίες. Πολύ περισσότερο όταν είμαστε μέλη της Εκκλησίας, και μάλιστα όταν ανήκουμε στο ιερατείο ή συγκροτούμε το σώμα της Ιεραρχίας ως επίσκοποι δεν έχουμε δικαίωμα να παραχαράσσουμε την εξ αποκαλύψεως πίστη νοθεύοντάς την με τις πλάνες και τις κακοδοξίες κάθε αιρέσεως καθώς και κάθε θρησκείας, αφού αυτή είναι η διαφορά μας από τα θρησκεύματα, το ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι θρησκεία αλλά το σώμα του Χριστού με περιεχόμενο πίστεως ό,τι ο Κύριος μας αποκάλυψε. Οπωσδήποτε όμως δεν είναι και μια ομολογία σαν τις χριστιανικές αιρέσεις που, ακριβώς, επειδή είναι αιρέσεις, δεν είναι η Εκκλησία του Χριστού.