.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

ΓΙΑΤΙ ΕΚΑΝΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ (ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΗΣΑ ΣΕ ΔΙΑΚΟΠΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ) (και απαντήσεις σε διάφορες συκοφαντίες)

Πολύ όμορφο το κείμενο (έγραψε και μας το έστειλε αποτειχισμένος αδερφός). 
Ξεχωρίσαμε 6-7 παραγράφους που μας άρεσαν και παραθέτουμε στην αρχή, και ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο:

Διαβάζοντας κάποιος την Εκκλησιαστική Ιστορία ανά τους αιώνες, εύκολα βλέπει πως τις περισσότερες φορές οι κάθε λογιών αλλοιώσεις και οι Αιρέσεις αναφύονταν από Πατριάρχες, Επισκόπους, Ιερείς ή και ενίοτε Μοναχούς. 
Με λίγα λόγια από εκείνους όλους που είχαν υποχρέωση να διαφυλάξουν ακέραια και αμόλυντη την παραδεδομένη –εξ αποκαλύψεως– Πίστη. (...) 
Ίσως οι άνθρωποι αυτοί δεν προσέγγισαν με τον ανάλογο φόβο Θεού τα θέματα της Πίστεως και αμελώντας ουσιαστικώς τα πραγματικά καθήκοντά τους, πέσανε στην παγίδα της υπερηφάνειας που τους παρέχει το όποιο αξίωμά τους. 

Μου έλεγαν, λοιπόν, ότι δεν γίνεται να διακοπεί το μνημόσυνο του (έκαστου οικείου) Επισκόπου,διότι Εκκλησία χωρίς Επίσκοπο δεν υπάρχει.(...)
Όχι, αδέλφια μου, δεν είναι αληθινοί αυτοί οι λόγοι. Δεν είναι λόγοι ορθόδοξοι, είναι λόγοι αιρετικοί. Καθαρά-ξεκάθαρα πράγματα! Εκκλησία χωρίς Επίσκοπο, (όταν δηλ. ο Επίσκοπος εκπέσει και κηρύσσει απροκάλυπτα και δημοσίως “γυμνή τη κεφαλή επ’ Εκκλησίας αίρεση”),υπάρχει. Εκκλησία χωρίς Χριστό δεν υπάρχει!

Υπήρξαν και μερικοί άνθρωποι οι οποίοι μου ανέφεραν ότι το να φύγω από την Εκκλησία είναι λιποταξία. Πως εκείνοι μένουν και θα παραμένουν εκεί και αν χρειαστεί θα πεθάνουν, μα δε θα εγκαταλείψουν… 
Και αναρωτιέμαι πως μπορώ να τους δώσω να καταλάβουν πως Εκκλησία δεν είναι τα κτήρια, ούτε τα θυμιατήρια και τα κανδήλια!

Αδελφέ/-ή μου, από τη στιγμή που παίρνεις αυτή τη μέγιστη και τόσο σοβαρή απόφαση να αποτειχιστείς, σημαίνει πως θα περπατήσεις τον δρόμο του μαρτυρίου και το μαρτύριο δεν μπορεί –εξ ορισμού– να συνυπάρχει με το «βόλεμα»! 
(...) Δηλαδή δεν μπορεί από τη μια να αποτειχίζεσαι και από την άλλη να ζητάς (απαιτείς) να έχεις δίπλα σου έναν Ιερέα και έναν Ι. Ναό, δήθεν για να μη χάνεις και τη λειτουργική σου «βόλεψη»! Ε, όχι αδελφέ/-ή αυτό, όπως και να το κάνουμε, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ! 
Εάν έχεις στην περιοχή σου κάποιον Ιερέα ήδη αποτειχισμένο, να δοξάζεις τον Άγιο Τριαδικό Θεό και να «στέκεσαι» δίπλα του όσο τον έχεις κοντά σου. 
Εάν από την άλλη δεν υπάρχει κάποιος κοντά σου, τότε να δοξάζεις διπλά τον Άγιο Τριαδικό Θεό, διότι το μαρτύριό σου είναι, σαφώς, μεγαλύτερο και αν το δεχθείς και –συν Θεώ– το σηκώσεις αγόγγυστα, τότε θα είναι και μεγαλύτερο το ουράνιο και αμάραντο στεφάνι σου από τον Μισθαποδότη και Δικαιοκρίτη Χριστό μας.

Γνωρίζοντας πολύ καλά πως ο Αντίδικος Διάβολος κτυπάει πάντα και μόνο την α/Αλήθεια, δεν μου κάνει εντύπωση που κάποιοι αν και προχώρησαν σε Αποτείχιση, έχουν ξεφύγει από τους Ι. Κανόνες και αυτό είναι καθόλα αναμενόμενο, διότι το θέμα είναι για ποιο λόγο κάνουμε την Αποτείχιση. 
Πολλοί ξεκίνησαν με αγνές προθέσεις και αγάπη προς τον Κύριο, όμως στην πορεία δεν πρόσεξαν και σκλήρυναν την καρδιά τους. Έτσι μέσα τους άρχισε να στενεύει ο χώρος της αγάπης και σιγά-σιγά να καταλαμβάνεται από εγωισμό η ψυχή τους. 
Δυστυχώς ο εγωισμός εξαπλώνεται μέσα στον άνθρωπο όπως κάποια μολυσματική ασθένεια και έχει την ικανότητα να τον αλλάξει πλήρως. 
Αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι, κυρίως ρασοφόροι (σχηματοφόροι), αν και αποτειχίστηκαν, άρχισαν να ερμηνεύουν όπως εκείνοι πιστεύουν (κατά το δοκούν) τους διάφορους Ι. Κανόνες της Εκκλησίας και να προσπαθούν να επιβάλλουν ετσιθεληματικά τη γνώμη τους στους υπόλοιπους αποτειχισμένους. 
Εδώ, βεβαίως, να τονισθεί πως και εμείς οι λαϊκοί φέρουμε μεγάλη ευθύνη για αυτή τους την πτώση, πρώτον διότι έχουμε την κακώς εννοούμενη συνήθεια να θέλουμε να γίνουμε οπαδοί κάποιου ανθρώπου, με αποτέλεσμα να μαζευόμαστε γύρω από αυτούς τους ρασοφόρους και να τους «θεοποιούμε», και δεύτερον, επειδή είμαστε χριστιανοί μόνο κατ’ όνομα (τύποις), δε θέλουμε να νιώσουμε πως χάνουμε κάτι με την Αποτείχιση, εν προκειμένω τα Μυστήρια της Εκκλησίας, και ασκούμε πίεση σε αυτούς που ανέλαβαν το ρόλο των «οδηγών» να μας βρούνε μία λύση –εδώ και τώρα– που θα μας βολεύει.

Αδελφέ/-ή μου, κράτα στην καρδία σου την εν Χριστώ αγάπη! Μην σκληρύνεις απέναντι στα αδέλφια μας που δεν αποτειχίστηκαν, αλλά αντιθέτως να κλαις και να προσεύχεσαι γι’ αυτούς, παρακαλώντας τον Κύριο ώστε να μπορέσουν και εκείνοι με την σειρά τους να ανοίξουν τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής τους και να δουν, να καταλάβουν και να απομακρυνθούν από τους λυκοποιμένες και ψευδοδιδασκάλους. Μην ξεχνάς πως είναι πρόβατα του Κυρίου, που βρίσκονται μέσα στην μάνδρα και κατασπαράζονται από τα θηρία της Παναίρεσης του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας. Δεν μπορεί, λοιπόν, να σκληραίνουμε απέναντί τους, απλώς να κλαίμε πρέπει για τα αδέλφια μας που νοσούν πνευματικά.

ΓΙΑΤΙ ΕΚΑΝΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ 
(ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΗΣΑ
ΣΕ ΔΙΑΚΟΠΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ) 

Παρακολουθώντας τα γεγονότα που συμβαίνουν και αναγνωρίζοντας τον πόλεμο που ξεσπάει εναντίον της Αποτείχισης, έναν πόλεμο λυσσαλέο, ένιωσα την ανάγκη να ξανασκύψω μέσα μου, να δω που στέκομαι και αν είναι προφυλαγμένη η ύπαρξή μου από τον πόλεμό αυτό… 

Πήρα, λοιπόν, αγκαλιά την Αγία Γραφή –την ασφάλεια και σιγουριά μου– και άνοιξα όσο μπορώ τα μάτια και τ’ αυτία μου να δω και να ακούσω τι ο Κύριος μου λέει. Να δω και να ακούσω Εκείνον, μακριά από τις φωνές των ανθρώπων, μακριά από κάθε τι που θα μπορούσε να επηρεάσει ή και να γκρεμίσει την ασθενική μου ύπαρξη.

Διαβάζω Κύριε και Σε ακούω να καλείς· να δίνεις σαφή και ξεκάθαρη οδηγία και εντολή, να φεύγουν δηλαδή μακριά τα δικά Σου Πρόβατα από φωνές ξένες (Ιωάν. 10,5)… Και έγιναν τόσο ξένες οι φωνές, Κύριε, των ανθρώπων στη εποχή μας!

Καθώς βαθαίνω τη σκέψη μου, ένα ερώτημα έρχεται μπροστά μου: Γιατί έκανα Αποτείχιση; (Ποιος ήταν δηλαδή ο λόγος και η αιτία που με οδήγησε εκεί). Και η απάντηση γλυκιά ξεχύνεται απ’ την καρδιά μου:
Διότι οι φωνές που ακούγονται δεν είναι των εργατών του Κυρίου μου, εφόσον ο Κύριός μου με καλεί να φύγω μακριά από όσους λυμαίνονται την Ποίμνη Του· με καλεί να φύγω μακριά από “κακούς εργάτες” και “λύκους” που είναι έτοιμοι να με κατασπαράξουν!

Ο χρόνος που πέρασε από τη στιγμή που συνειδητοποίησα το τι γίνεται, μέχρι τη στιγμή της Αποτείχισής μου, ήταν πολύτιμος για εμένα. Ήταν καιρός αναζήτησης και προσεκτικής μελέτης. Ήταν ο καιρός που έψαξα να βρω και να δω το τι λένε οι Άγιοι Πατέρες, τι λένε οι Σύνοδοι(Οικουμενικές και Τοπικές)· τι Ορίζει εν τέλει η Εκκλησία μου.

Ήταν, με απλά λόγια, καιρός κατήχησης. Της κατήχησης που επιμελώς μου στέρησαν όλοι εκείνοι που ήταν υποχρεωμένοι να με κατηχήσουν ως Ορθόδοξο μέλος της Εκκλησίας. Μιας κατήχησης που αποκρύπτουν σκοπίμως από όλα τα αδέλφια μου· μιας κατήχησης που οφείλουμε όλοι να αποκτήσουμε.

Στην πραγματικότητα δεν έκανα τίποτα περισσότερο από αυτό που για κάθε πιστό όλων των προηγούμενων αιώνων, ήταν απαραίτητη και αυτονόητη κατάσταση το να γνωρίζουν την Πίστη και να αγωνίζονται συνειδητά να καθαρθούν, ώστε –με τη Χάρη του Πατρός, δια του Υιού, εν Αγίω Πνεύματι– να φωτιστούν και από εκεί να φθάσουν στη μακαρία θέωση (Αγιότητα)!

Ουσιαστικά να μάθουμε και να κατανοήσουμε τι είναι η Πίστη μας και ποιες είναι οι βάσεις Της· τι και ποια είναι τα Δόγματα και οι Αρχές που διέπουν την Ορθοδοξία. Το οποίο και πρέπει να αποτελεί βίωμα για κάθε πιστό.

Με απλά λόγια να κατανοήσουν το τι θα πει Ορθόδοξη Πίστη. Να νιώσουν το μεγαλείο και την αγάπη του Κυρίου και της Θυσίας Του και να Τον αγαπήσουν ολοκληρωτικά και απόλυτα χωρίς συμβιβασμούς και προϋποθέσεις. 

Έπιασα ξανά το δρόμο των Γραφών, μια που δεν μπορούσα να εμπιστευθώ ούτε τους σημερινούς Ταγούς της “εκκλησίας”, αλλά ούτε την κρίση μου αφού γνωρίζω πως είναι αδύναμη η πίστη μου και αμαρτωλή η ύπαρξή μου. 

Όμως μέσα στα αναγνώσματά μου πρόσθεσα και Βίους Αγίων. Εκείνοι θα μπορούσαν να μου πουν και να μου δείξουν καλύτερα από πολλούς –άγευστους Χάριτος– θεολόγους, το δρόμο που όφειλα να ακολουθήσω αν ήθελα να βρίσκομαι μέσα στην Εκκλησία. Εκείνοι είναι που θα μπορούσαν να μου δείξουν αυτόν το δρόμο, μια που τον ακολούθησαν και μάλιστα τις περισσότερες φορές πότισαν το δρόμο αυτό με το άγιο αίμα Τους.


Όλο αυτό το διάστημα της προεργασίας μέσα μου, θέλησα να κατανοήσω πλήρως το ποια θα ήταν η πορεία μου μετά την Αποτείχιση. Τι έπρεπε να περιμένω και ποιες καταστάσεις καλούμουν να αντιμετωπίσω.

Μελέτησα, λοιπόν, τη ζωή και τη στάση που ακολούθησαν όλοι αυτοί οι Άγιοι και Μάρτυρες της Πίστεως και είδα πως όλοι Τους είχαν ως “πυξίδα” τους Θείους και Ιερούς Κανόνες και τις εντολές που Όρισαν πριν από Αυτούς οι Θεοφόροι Πατέρες και οι Σύνοδοι (Οικουμενικές και Τοπικές), αλλά και πιο πίσω οι Θείοι Απόστολοι, φτάνοντας μέχρι την αρχή· τον ίδιο τον Κύριο! 

Όλοι Τους είχαν την ίδια στάση απέναντι στα ζητήματα της Πίστεως. Δεν είχαν καμία ανοχή, δεν δεχόταν παντελώς καμία αλλοίωση και καμία ακύρωση του παραμικρού πράγματος στα παραδεδομένα Δόγματα της Πίστης. Τήρησαν κατά γράμμα αυτό που ο Κύριος προστάζει. Ούτε ένα κόμμα, ούτε έναν τόνο δεν δέχονταν να αλλάξει ή να διαγραφεί και δεν επέτρεψαν σε κανέναν να το επιχειρήσει. Και όταν λέμε σε κανέναν, εννοούμε τον οποιονδήποτε, ακόμη και αν αυτοί ήταν Πατριάρχες, Επίσκοποι, Κληρικοί, Μοναχοί/-ές, Θεολόγοι, Βασιλιάδες, λαϊκοί και γενικώς δεν πάει να ήταν και ο κόσμος όλος! “Φυλούσαν Θερμοπύλες” και έτσι διασώθηκε η Ορθοδοξία από κάθε αντίχριστο επίβουλο εχθρό. 

Διαβάζοντας κάποιος την Εκκλησιαστική Ιστορία ανά τους αιώνες, εύκολα βλέπει πως τις περισσότερες φορές οι κάθε λογιών αλλοιώσεις και οι Αιρέσεις αναφύονταν από Πατριάρχες, Επισκόπους, Ιερείς ή και ενίοτε Μοναχούς. Με λίγα λόγια από εκείνους όλους που είχαν υποχρέωση να διαφυλάξουν ακέραια και αμόλυντη την παραδεδομένη –εξ αποκαλύψεως– Πίστη. Ίσως αυτό να συμβαίνει επειδή ο Διάβολος στη προσπάθειά του να διαλύσει την πίστη των ανθρώπων, πολεμάει πιο πολύ τους Ταγούς, Φρουρούς και Θεματοφύλακες της Εκκλησίας. Ίσως οι άνθρωποι αυτοί δεν προσέγγισαν με τον ανάλογο φόβο Θεού τα θέματα της Πίστεως και αμελώντας ουσιαστικώς τα πραγματικά καθήκοντά τους, πέσανε στην παγίδα της υπερηφάνειας που τους παρέχει το όποιο αξίωμά τους. Συνεπώς διαστρέβλωσαν μέσα τους την έννοια της διαφύλαξης και νόμιζαν πως είχαν την εξουσία να επιβάλλουν ετσιθεληματικά τις δικές τους διαστρεβλωμένες απόψεις και ιδέες. 

Εν πάση περιπτώσει όλοι αυτοί έπεσαν σε πλάνες (κατά κύριο λόγο εκ δεξιών) και δημιούργησαν Αιρέσεις. Όμως, όλες αυτές οι καταστάσεις τι αποτέλεσμα είχαν; Δυστυχώς απλώς να χαθούν όλοι αυτοί οι ταλαίπωροι, μαζί με τους ακόλουθούς τους, στην αιώνια κόλαση, ενώ επί της ουσίας η Εκκλησία του Κυρίου πάντα έβγαινε ακέραιη, πιο δυνατή και απαστράπτουσα μέσα από αυτές τις μάχες. Πάντα αναδεικνύονταν νέοι Ομολογητές και Μάρτυρες και όλο και προστίθεντο νέοι Άγιοι στη χωρία των ήδη υπαρχόντων με μόνο τους αρχικούς αιώνες της ιδρύσεως Της, η Εκκλησία να μετράει έντεκα (11) εκατομμύρια Αγίους Μάρτυρες! 

Το σίγουρο είναι, πως μέσα από όλη αυτή την δισχιλετή πορεία της Εκκλησίας, άφησε σε όλους εμάς σαφέστατες οδηγίες για το πως και τι πρέπει να κάνουμε σε καιρούς που η Πίστη κινδυνεύει, και ιδιαίτερα στον δικό μας καιρό καθίσταται επιτακτική ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε λόγω Εσχάτων χρόνων, και αυτό δεν είναι άλλο από το να αντιδράσουμε υγιώς και ορθοδόξως με το νόμιμα κατοχυρωμένο Εκκλησιαστικώς δικαίωμα της Αποτειχίσεως (Διακοπή Εκκλησιαστικής Κοινωνίας), αντιδρώντας κατ’ αυτόν το τρόπο στις κακοδοξίες της Παναίρεσης του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, υπερασπιζόμενοι έτσι πλήρως την α/Αλήθεια, αλλά θα πρέπει να είμαστε –συν Θεώ- έτοιμοι να υποστούμε τους όποιους διωγμούς και μαρτύρια, και εν γένει οποιαδήποτε ταλαιπωρία για την αγάπη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και την αλήθειά Του! Διότι να είστε βέβαιοι πως ο μισόκαλος και ανθρωποκτόνος αντίδικος δε θα καθίσει φρόνιμα και θα δεχθούμε πολέμους και διωγμούς ένεκεν της Αληθείας (Κ.η.Ι.Χ.) και αυτό διότι σύμφωνα με τον Αγιογραφικό λόγο, αυτοί που θέλουν να ζήσουν ευσεβώς (εν αληθεία) θα διωχθούν οπωσδήποτε· είναι πνευματικός Νόμος μια και αυτή είναι και η φυσική κατάσταση της Εκκλησιάς συνεχώς διωκόμενη, συνεχώς μαρτυρική. Το λένε πολύ όμορφα οι Πατέρες ότι Ευαγγέλιο –και κατ’ επέκταση Εκκλησία– που δεν διώκεται, δεν είναι ευαγγέλιο, ούτε εκκλησία, αλλά ανήκει στο κοσμικό φρόνημα οπότε και θα μείνει, μια και δια παντός, έξω του Νυμφώνος Χριστού. 

Μετά, λοιπόν, από όλη αυτή τη μελέτη (που η αλήθεια είναι πως με διαφώτισε, αλλά ταυτοχρόνως με έκανε να συνειδητοποιήσω πως στην πραγματικότητα, η ουσία των πραγμάτων είναι πως δεν είμαι Ορθόδοξος Χριστιανός παρά μονάχα κατ’ όνομα, αλλά μάλλον ανήκω στην τάξη των μετανοούντων και κλαιόντων)· μέσα μου ξεκαθάρισαν πολλά πράγματα και –Θεού θέλοντος– κατανόησα πλήρως ποια θα έπρεπε να είναι η στάση μου από εδώ και πέρα, αν θα ήθελα να ανήκω στο Πλήρωμα της Εκκλησίας του Κυρίου, μια που η Εκκλησία σήμερα είναι σε διωγμό και μάλιστα τον πιο ύπουλο που έγινε ποτέ από το ξεκίνημά Της. 
Ένας δρόμος μονάχα υπήρχε (και υπάρχει): Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ! 
Έτσι με τη βοήθεια του Τριαδικού Θεού προχώρησα σε αυτήν. Ακολουθώντας το δρόμο της Αποτειχίσεως, γνώριζα εκ των προτέρων πως πολλά πράγματα θα άλλαζαν και ότι ο πόλεμος μέσα μου και γύρω μου, θα ήταν μεγάλος. Θα έπρεπε να παλέψω με τις όποιες απόψεις και θεωρίες είχαν παγιωθεί εδώ και χρόνια μέσα στο μυαλό μου και είχαν να κάνουν με θέματα όπως ο εκκλησιασμός, τα Μυστήρια και γενικά η εντύπωση πως χωρίς εκκλησιαστική ζωή –έτσι όπως την εννοούν σήμερα όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί– θα ήμουν κυριολεκτικά ένας άνθρωπος καταδικασμένος στην απώλεια εάν θα ξέκοβα από τα Μυστήρια της Εκκλησίας. 
Όμως παρ’ όλους αυτούς τους προβληματισμούς και τις φοβίες που μέσα μου προέβαλαν, άλλοτε σαν απειλές και άλλοτε σαν ανησυχίες και άγχος, με βοήθησαν πάλι η Αγία Γραφή και οι Εντολές, αλλά και οι ζωές των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας, να τους πολεμήσω κατανοώντας ακόμη πιο ξεκάθαρα πως όχι η “εκκλησία” –και πάλι έτσι όπως τη εννοούν οι σημερινοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί – αλλά ο Κύριος σώζει! 

Πολλοί, κυρίως εκκλησιαστικοί παράγοντες, θέλησαν να μου κλείσουν τον ευλογημένο και σωτήριο δρόμο της Αποτειχίσεως, και συγχρόνως να δικαιολογήσουν τη δική τους στάση, η οποία είναι παθητική και καθόλα δουλοπρεπής απέναντι στις ενέργειες των ψευτο-ορθόδοξων “επισκόπων”, οι οποίοι έχουν προδώσει απολύτως συνειδητά την αληθινή και μόνη σώζουσα Πίστη, αυτή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, καταπατώντας παράφορα τους Ιερούς Κανόνες και τα Δόγματα της αμωμήτου Πίστεως. 

Είναι απολύτως βέβαιο πως η Μυστηριακή ζωή μας είναι απαραίτητη, αλλά για ποια Μυστηριακή ζωή μιλάμε; Η ορθή και μόνο αυτή είναι που μας βοηθάει να γίνουμε σωστά Μέλη του Σώματος του Χριστού. Διότι απλά οι τελετουργίες που γίνονται στους ναούς χωρίς τη ορθή Πίστη, δεν μας ωφελούν σε τίποτα αλλά ίσα-ίσα, αντιθέτως μας βλάπτουν πνευματικά και συν τοις άλλοις αποκοιμίζουν τις συνειδήσεις μας, καθώς νομίζουμε πως εκτελούμε τα λεγόμενα θρησκευτικά μας “καθήκοντα” και άρα ότι είμαστε και εντάξει. Λάθος! Μέγα λάθος, διότι η Πίστη δεν είναι καθήκον· είναι βίωμα καθημερινό. Ούτε η σχέση με τον Άγιο Τριαδικό Θεό είναι σχέση εργοδότη-εργαζόμενου (έκανα τη δουλεία μου [=υποχρέωση], δώσε μου τον μισθό μου). Όχι και πάλι όχι! Αλλά η σχέση μας με τον Τρισυπόστατο Θεό είναι κυριολεκτικώς σχέση γονεϊκή· είναι σχέση βιωματικής Αγάπης! Δεν μπορεί και δεν πρέπει τι στιγμή που καταπατώνται τα πάντα μέσα στην Ορθοδοξία και δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο, υγιές και Ορθόδοξο, εμείς να κλείνουμε τα μάτια και να πηγαίνουμε στους ναούς για να “κλέψουμε” τα Μυστήρια, την ίδια ώρα που αυτοί που μου Τα προσφέρουν, ξαναστασταυρώνουν τον ίδιο τον Κύριο. Δεν μπορούμε και δεν γίνεται επ’ ουδενί να δεχθούμε απολύτως τίποτε από όλους αυτούς που αρνούνται με τα λόγια, τα έργα ή ακόμη και τη σιωπή τους τον Χριστό. Άλλωστε, γνωρίζοντας πως ο Κύριος είναι Θεός Αγάπης και Δικαιοσύνης, ξέρω πως αν αύριο φύγω από τον μάταιο τούτο κόσμο για την άλλη ζωή, δε θα με ελέγξει για το ότι λόγω της αναγκαστικής και επιβαλλόμενης Αποτείχισης δεν έχω συχνή Μυστηριακή ζωή, ούτε θα μου προσάψει την κατηγορία πως δεν πήγαινα στο ναό της ενορίας μου κάθε Κυριακή. Όχι, αυτό δεν θα το κάνει διότι γνωρίζει πάνω και από απόλυτα ότι δεν έκανα τίποτε άλλο από το να ακολουθήσω την δική του Εντολή-Φωνή. 

Μου έλεγαν, λοιπόν, ότι δεν γίνεται να διακοπεί το μνημόσυνο του (έκαστου οικείου) Επισκόπου, διότι Εκκλησία χωρίς Επίσκοπο δεν υπάρχει. Ω, της βλασφημίας! Πόσο τυφλοί και μωροί είναι, με παχυλές αντιλήψεις και αναίτιες αγκυλώσεις διαστρέφοντας εξολοκλήρου την αλήθεια, άλλοι από άγνοια και άλλοι εξ αυτών εσκεμμένα (δυστυχώς για όλους αυτούς) ταγμένοι σε αντίχριστες παρατάξεις (ο νοών, νοείτω!) μίας συστημικής και ανέντιμης εξουσίας. Και όλα αυτά τα έλεγαν άνθρωποι που έχουν στενή σχέση με την εκκλησία· Κληρικοί και λαϊκοί!

Όχι, αδέλφια μου, δεν είναι αληθινοί αυτοί οι λόγοι. Δεν είναι λόγοι ορθόδοξοι, είναι λόγοι αιρετικοί. Καθαρά-ξεκάθαρα πράγματα! Εκκλησία χωρίς Επίσκοπο, (όταν δηλ. ο Επίσκοπος εκπέσει και κηρύσσει απροκάλυπτα και δημοσίως “γυμνή τη κεφαλή επ’ Εκκλησίας αίρεση”), υπάρχει. Εκκλησία χωρίς Χριστό δεν υπάρχει!

Υπήρξαν και μερικοί άνθρωποι οι οποίοι μου ανέφεραν ότι το να φύγω από την Εκκλησία είναι λιποταξία. Πως εκείνοι μένουν και θα παραμένουν εκεί και αν χρειαστεί θα πεθάνουν, μα δε θα εγκαταλείψουν… 
Και αναρωτιέμαι πως μπορώ να τους δώσω να καταλάβουν πως Εκκλησία δεν είναι τα κτήρια, ούτε τα θυμιατήρια και τα κανδήλια!(;) Εκκλησία είμαστε όλοι μας και ο καθένας ξεχωριστά ως ζωντανός ναός του Κυρίου! Θυμιατήρια είναι οι προσευχές και κανδήλια η στάση ζωής που κρατάμε. Δεν εγκατέλειψα, λοιπόν, την Εκκλησία, αλλά ακριβώς για να μην Την χάσω, για να μην Την προδώσω, έφυγα μακριά από τους κακούς-μισθωτούς εργάτες. 

Όλοι αυτοί αρνούνται τον Χριστό μας (αρνησίχριστοι) και ακολουθούν τον όποιο επίσκοπο μετατρέποντας έτσι την Εκκλησία του Χριστού από Χριστοκεντρική σε Επισκοποκεντρική δηλ. ανθρωποκεντρική κατά το αντίθεο και αντίχριστο “Παπικό” πρότυπο (Παποκαισαρισμός/Καισαροπαπισμός), που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό της αιώνιας απώλειας. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους εφόσον έχουμε όλοι ελεύθερη βούληση (αυτεξούσιο). Σαφώς όμως είναι και αναφαίρετο δικαίωμα μου (και δικαίωμά σας) να ακολουθήσω τον Χριστό. 

Μου έλεγαν κάποιοι πως δεν είναι δυνατόν μόνο εγώ και οι –σχετικά– ελάχιστοι αποτειχισμένοι αδελφοί (Κληρικοί, Μοναχοί/-ες και λαϊκοί) που για τους πολλούς είμαστε γραφικοί και “μωροί” (ας μας επιτρέψει ο Κύριος να είμαστε “μωροί κατά Θεόν”!), να γνωρίζουμε το σωστό και όχι εκείνοι που είναι (καλύτερα να πω ότι θα έπρεπε να είναι) Λειτουργοί του Υψίστου δηλ. η λεγόμενη “Επίσημη Εκκλησία”. Κι’ όμως, αν ανατρέξουν πίσω στην Ιστορία, θα δουν ότι πάντοτε οι λίγοι κρατούσαν την α/Αλήθεια και οι πολλοί πολέμησαν την Πίστη, οι πολλοί αρνήθηκαν τον Τριαδικό Θεό, και πάλι οι πολλοί (όχλος) είναι που Σταύρωσαν τον Κύριο! 

Δεν λέω σε καμία περίπτωση πως θα σώσω την Πίστη. Όχι φυσικά! Τον εαυτό μου θέλω να σώσω και να μην αρνηθώ τον Κύριο μου και Θεό μου κατά το “σώζων, σώζε την σεαυτού ψυχήν” (ή/και: “ο σώζων εαυτώ σωθήτω”). Όχι από ιδιοτελές συμφέρον αλλά από αγάπη, έστω και αν η αγάπη μου είναι αναιμική και τόσο χοϊκή. Παρά τα όποια πάθη και ελαττώματά μου, αγαπώ τον Κύριό μου και επιθυμώ διακαώς να είμαι μαζί Του. Μα και ο Κύριος δεν έχει ανάγκη από εμένα. Ούτε θα προσθέσω, ούτε και θα αφαιρέσω κάτι στη Θεότητά Του με την στάση μου. Έχω όμως απόλυτη ανάγκη τον Κύριο, γι’ αυτό και περπατώ στο στενό δρόμο της Αποτείχισης και προσβλέπω μόνο στο έλεός Του. Το τι κάνουν οι πολλοί δε με αφορά (κατά το πρότυπο των Αγίων Τριών Παίδων στην Βαβυλώνια Κάμινο και του Προφήτη Δανιήλ στον λάκκο των λεόντων, αλλά και την απάντηση του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού). Θα δώσω λόγο μόνο για τη δική μου ζωή. Υπήρξαν αρκετοί που είπαν πως πλανήθηκα και έπεσα σε αίρεση. Εφόσον όμως αυτό που κάνω δεν το κάνω αφ εαυτού μου, αλλά απλώς βαδίζω ακολουθώντας τα χνάρια στον ήδη προδιαγεγραμμένο και ασφαλή δρόμο που χάραξαν οι Θεοφόροι και Πνευματοφόροι Άγιοι Πατέρες, δηλαδή ακολουθώ τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας, οπότε και δεν πτοήθηκα από αυτές τις κακόβουλες κουβέντες. Άλλωστε, σημασία δεν έχει το τι θα πουν οι άνθρωποι, αλλά το τι θα πει ο Άγιος Τριαδικός Θεός! 

Περπατώντας στον ασφαλή δρόμο της Αποτείχισης, γρήγορα κατάλαβα πως ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος και ακανθωτός από πολλές πλευρές. Αναγκάστηκα να φύγω έξω από την πρώην μάνδρα ή το πρώην σπίτι μου (όπως θες πες το) και νυν λυκοφωλιά, διότι ο κίνδυνος είχε μπει μέσα, (διότι οι λύκοι βαρείς και προβατόσχημοι μπήκαν μέσα και κατατρώγουν τα λογικά πρόβατα ή αλλιώς, διότι αν έμενα στο σπίτι μου που πήρε φωτιά, θα καιγόμουν), όμως βγαίνοντας από εκεί, βρέθηκα σε δρόμο δύσκολο και γεμάτο κινδύνους που σε κάθε βήμα με απειλούν. Στην πραγματικότητα η ουσία είναι ότι σχοινοβατώ πάνω από ένα χαώδη νοητό γκρεμό. Αυτό σημαίνει πως κάθε μου βήμα (θα) πρέπει να είναι πολύ προσεκτικό, εάν θέλω φυσικά να σωθώ. 

Όμως ο Κύριος που είναι ο απόλυτος Οδηγός και Προστάτης των λογικών προβάτων Του· αυτός ο ίδιος ο Κύριος που Θυσιάστηκε για την δική μας σωτηρία, δε θα μπορούσε να μας αφήσει χωρίς εφόδια και δίχως την προστασία Του σε αυτόν τον πραγματικά δύσκολο δρόμο. Τώρα, όπως είναι φυσικό, για να μπορέσω να προχωρήσω, χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε να ενισχύσω την πίστη μου, να εμπιστευθώ απόλυτα τον Κύριο και να ελέγχω πολύ προσεκτικά το κάθε μου βήμα με οδηγό και ασφάλειά μου τους Θείους και Ιερούς Κανόνες, τις παραδεδομένες Εντολές του Ιερού Αγίου Ευαγγελίου και των Αγίων Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Μόνο έτσι ο δρόμος μου θα είναι πλήρως ασφαλής και τα βήματά μου σταθερά. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως εάν στον δρόμο μου και κατά τη διαδρομή μου, βρεθούν άνθρωποι να αναλάβουν τον ρόλο του οδηγού, θα πρέπει να τους ελέγξω (τις θέσεις και στάση τους) και να συνεχίζω διαρκώς να ελέγχω το τι πρεσβεύουν, ώστε να διαπιστώνω αν βαδίζουν την ορθή (Ορθόδοξη) γραμμή ακολουθώντας πιστά και απαρασάλευτα τα Δόγματα και την απλανή οδό των Αγίων Πατέρων μας. Μονάχα έτσι θα μπορέσω να τους εμπιστευθώ πως με οδηγούν με ασφάλεια στην σωτηρία αντί στην απώλειά μου. 

Γνωρίζοντας πολύ καλά πως ο Αντίδικος Διάβολος κτυπάει πάντα και μόνο την α/Αλήθεια, δεν μου κάνει εντύπωση που κάποιοι αν και προχώρησαν σε Αποτείχιση, έχουν ξεφύγει από τους Ι. Κανόνες και αυτό είναι καθόλα αναμενόμενο, διότι το θέμα είναι για ποιο λόγο κάνουμε την Αποτείχιση. Πολλοί ξεκίνησαν με αγνές προθέσεις και αγάπη προς τον Κύριο, όμως στην πορεία δεν πρόσεξαν και σκλήρυναν την καρδιά τους. Έτσι μέσα τους άρχισε να στενεύει ο χώρος της αγάπης και σιγά-σιγά να καταλαμβάνεται από εγωισμό η ψυχή τους. Δυστυχώς ο εγωισμός εξαπλώνεται μέσα στον άνθρωπο όπως κάποια μολυσματική ασθένεια και έχει την ικανότητα να τον αλλάξει πλήρως. Αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι, κυρίως ρασοφόροι (σχηματοφόροι), αν και αποτειχίστηκαν, άρχισαν να ερμηνεύουν όπως εκείνοι πιστεύουν (κατά το δοκούν) τους διάφορους Ι. Κανόνες της Εκκλησίας και να προσπαθούν να επιβάλλουν ετσιθεληματικά τη γνώμη τους στους υπόλοιπους αποτειχισμένους. Εδώ, βεβαίως, να τονισθεί πως και εμείς οι λαϊκοί φέρουμε μεγάλη ευθύνη για αυτή τους την πτώση, πρώτον διότι έχουμε την κακώς εννοούμενη συνήθεια να θέλουμε να γίνουμε οπαδοί κάποιου ανθρώπου, με αποτέλεσμα να μαζευόμαστε γύρω από αυτούς τους ρασοφόρους και να τους «θεοποιούμε», και δεύτερον, επειδή είμαστε χριστιανοί μόνο κατ’ όνομα (τύποις), δε θέλουμε να νιώσουμε πως χάνουμε κάτι με την Αποτείχιση, εν προκειμένω τα Μυστήρια της Εκκλησίας, και ασκούμε πίεση σε αυτούς που ανέλαβαν το ρόλο των «οδηγών» να μας βρούνε μία λύση –εδώ και τώρα– που θα μας βολεύει. 

Αδελφέ/-ή μου, από τη στιγμή που παίρνεις αυτή τη μέγιστη και τόσο σοβαρή απόφαση να αποτειχιστείς, σημαίνει πως θα περπατήσεις τον δρόμο του μαρτυρίου και το μαρτύριο δεν μπορεί –εξ ορισμού– να συνυπάρχει με το «βόλεμα»! Δεν μπορεί να θέλεις –κατά το κοινώς λεγόμενο– «και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο», αυτό δεν γίνεται και δεν μπορεί να γίνει επ’ ουδενί! 
Δηλαδή δεν μπορεί από τη μια να αποτειχίζεσαι και από την άλλη να ζητάς να έχεις δίπλα σου έναν Ιερέα και έναν Ι. Ναό, δήθεν για να μη χάνεις και τη λειτουργική σου «βόλεψη»! Ε, όχι αδελφέ/-ή αυτό, όπως και να το κάνουμε, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ! 
Εάν έχεις στην περιοχή σου κάποιον Ιερέα ήδη αποτειχισμένο, να δοξάζεις τον Άγιο Τριαδικό Θεό και να «στέκεσαι» δίπλα του όσο τον έχεις κοντά σου. 
Εάν από την άλλη δεν υπάρχει κάποιος κοντά σου, τότε να δοξάζεις διπλά τον Άγιο Τριαδικό Θεό, διότι το μαρτύριό σου είναι, σαφώς, μεγαλύτερο και αν το δεχθείς και –συν Θεώ– το σηκώσεις αγόγγυστα, τότε θα είναι και μεγαλύτερο το ουράνιο και αμάραντο στεφάνι σου από τον Μισθαποδότη και Δικαιοκρίτη Χριστό μας. 

Αδελφέ/-ή, εάν πήρες τη σωτήρια και ευλογημένη απόφαση να βαδίσεις ή εάν ήδη βαδίζεις τον δρόμο αυτό της Αποτείχισης, να ξέρεις πως πράττεις το σωστό και Θεάρεστο. Όμως, να θυμάσαι πολύ καλά, πως αυτό που κάνουμε είναι –απλώς και μόνο– το αυτονόητο· είναι η υποχρέωσή μας και τίποτα παραπάνω. Να ξέρεις πως ο πόλεμος μέσα σου και γύρω σου θα είναι ακόμα πιο μεγάλος από ότι ήταν πριν. Θα θεριέψει και θα γίνει λυσσαλέος, με σκοπό του να σε συντρίψει. Ότι και αν γίνει, όμως, κράτα γερά την πίστη σου αδελφέ/-η και πολέμα (Ή ταν ή επί τας!!!), μην παραιτείσαι. Θα πέφτεις, είναι σίγουρο αυτό, όμως κρατώντας την Αγία Γραφή στα χέρια σου και την αγάπη για τον Κύριο στην καρδία σου, πρέπει να ξανασηκώνεσαι και να προχωράς. Να μην ξεχάσεις ποτέ σου πως στον αγώνα σου αυτό δεν είσαι μόνος (αν και φαινομενικά, εκ πρώτης όψεως, μπορεί έτσι να φαίνεται). Δίπλα σου είναι ο Κύριος που τόσο σε αγάπησε και αγαπά, ώστε Σταυρώθηκε στη θέση σου. Δίπλα σου είναι και εκεί που θα γονατίζεις, θα σε παίρνει Εκείνος στη αγκαλιά Του, θα σε κλείνει μέσα στα ματωμένα για εσένα Χέρια του και θα σε παρηγορεί, θα σε δυναμώνει. Μη φοβάσαι, λοιπόν, απλά προχώρα! 

Όμως σε κάθε περίπτωση εάν αποτειχιστείς, θα πρέπει ο αγώνας σου να ενταθεί και εντατικοποιηθεί· η προσευχή και η μελέτη της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων να γίνουν πιο εντατικά και σε κάθε περίπτωση να είσαι σε ετοιμότητα και να ελέγχεις όσους αποτειχισμένους βρεις στο δρόμο σου για να βλέπεις εάν κρατούν πιστά και αναλλοίωτα τα παραδεδομένα, εάν δηλαδή βαδίζουν στον ορθό (Ορθόδοξο) δρόμο. Ακόμη, αδελφέ/-ή, θα πρέπει πρώτα και πάνω απ’ όλα να ελέγχεις εσένα, μια και όπως προανέφερα, ο Αντίδικος Διάβολος κτυπάει αδυσώπητα, μανιωδώς και λυσσωδώς πάντα και μόνο την α/Αλήθεια. 
Αδελφέ/-η, εάν αποτειχιστείς ή έχεις ήδη αποτειχιστεί, μην ξεχνάς γιατί και για Ποιον προχώρησες σε αυτόν τον ευλογημένο και σωτήριο δρόμο. Μην αφεθείς σε ανθρώπους· στον Κύριο μονάχα να στηρίζεσαι. Τους ανθρώπους (όποιοι και αν είναι αυτοί, μικροί ή μεγάλοι σε αξιώματα και ηλικία) να τους αγαπάς, αλλά να μην τους εμπιστεύεσαι για οδηγούς τυφλά και απροϋπόθετα και αυτό στο τονίζω διότι μέσα στο δρόμο αυτό πολλοί έπεσαν και πολλοί ακόμη θα πέσουν και θα πλανηθούν. Είναι και αυτό αναμενόμενο και έχει ξαναγίνει μέσα στην Εκκλησιαστική –δισχιλιόχρονη– Ιστορία. Δες τους καημένους τους Γ.Ο.Χ. των πολλαπλών παράλληλα ζηλωτικών ομάδων-παρασυναγωγών (διότι περί ομάδων πρόκειται με οπαδούς) και θα καταλάβεις τι εννοώ. 

Σε τελική ανάλυση αδελφέ/-ή μου, αρχηγό σου μη βάλεις κανέναν άνθρωπο. Αρχηγός σου είναι μόνον ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο και Δεσπότης των απάντων· “ότι Κύριος κυρίων εστί και Βασιλεύς βασιλέων ”! Δεν είμαστε “ούτε του Παύλου, ούτε του Απολλώ, ούτε του Κηφά” αλλά του Χριστού, ο Οποίος από άπειρη αγάπη Ενανθρώπησε, Έπαθε και Σταυρώθηκε έως θανάτου για εμάς και ουδείς άλλος (το μέγα αυτό Μυστήριο της Θείας Οικονομίας!). Δεν είμαστε παρατάξεις και δεν πρέπει να ανήκουμε σε ομάδες. Είμαστε τα λογικά πρόβατα του Κυρίου και μόνο. Ο οποιοσδήποτε πει, γράψει ή κάνει κάτι ενάντια στους Θείους Νόμους της Εκκλησίας του Δεσπότη Χριστού, πρέπει –καθηκόντως– να μας βρει απέναντι διότι από τη μία μόνο έτσι μπορούμε να προφυλαχθούμε αλλά και να προφυλάξουμε την αλήθεια και από την άλλη μόνο έτσι μπορεί να καταλάβουν (αν ποτέ φυσικά καταλάβουν) και αυτοί που ξεφεύγουν ότι έκαναν λάθος και να επιστρέψουν στον ορθό (Ορθόδοξο) δρόμο. 

Αδελφέ/ή, μην αφήσεις κανέναν (και εννοώ κανέναν) να αλλάξει έστω και ένα ιώτα, ένα κόμμα ή ένα τόνο από τους Θείους και Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας. Μην ξεχνάς πως για αυτό το λόγο φεύγεις, άλλωστε, από τους κόλπους της νεωτερίζουσας –εντός πολλών εισαγωγικών η λέξη– “εκκλησίας”. Μην αφήσεις, λοιπόν, κανέναν άλλον (αποτειχισμένο) να διαστρεβλώνει το παραμικρό από τα Δόγματα. Και για να γίνει αυτό, εσύ θα πρέπει καθημερινά να μελετάς την Αγία Γραφή και βιβλία των Αγίων Πατέρων. 
Αδελφέ/-ή μου, κράτα στην καρδία σου την εν Χριστώ αγάπη! Μην σκληρύνεις απέναντι στα αδέλφια μας που δεν αποτειχίστηκαν, αλλά αντιθέτως να κλαις και να προσεύχεσαι γι’ αυτούς, παρακαλώντας τον Κύριο ώστε να μπορέσουν και εκείνοι με την σειρά τους να ανοίξουν τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής τους και να δουν, να καταλάβουν και να απομακρυνθούν από τους λυκοποιμένες και ψευδοδιδασκάλους. Μην ξεχνάς πως είναι πρόβατα του Κυρίου, που βρίσκονται μέσα στην μάνδρα και κατασπαράζονται από τα θηρία της Παναίρεσης του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας. Δεν μπορεί, λοιπόν, να σκληραίνουμε απέναντί τους, απλώς να κλαίμε πρέπει για τα αδέλφια μας που νοσούν πνευματικά. Αδελφέ/-η, ο Κύριος, ο ίδιος ο Θεός, Σαρκώθηκε και Σταυρώθηκε για εμάς· για όλους μας μαζί και για τον καθένα ξεχωριστά. Αδελφέ/-η, Εκείνος έκανε την απόλυτη πράξη αγάπης για εμάς και μας περιμένει να επιστρέψουμε εκεί όπου ανήκουμε, εκεί από όπου φύγαμε, (από το Πατρικό μας σπίτι, από την Πατρική αγκαλιά), μας περιμένει υπομονετικά κοντά Του. 

Και κάνε το, διότι στην εποχή μας είναι ο μοναδικός γνήσιος τρόπος να δουν και να καταλάβουν πως ο αληθής πιστός λαός του Κυρίου, όσο μικρός και αν είναι σε ποσότητα (το αληθές Μικρό Ποίμνιο δια στόματος του Κυρίου! Εξάλλου δεν θέλουμε ποσότητα, αλλα ποιότητα!) δεν καθεύδει (κοιμάται), αλλά αγρυπνά και αντιδρά (νοούμενο πάντοτε στα νόμιμα εκκλησιαστικά πλαίσια, υγιώς και Ορθοδόξως!). Διότι στις προγενέστερες από την δική μας εποχές, το πνευματικό αισθητήριο του λαού του Κυρίου ήταν πάρα πολύ ανεπτυγμένο και υπήρχε ομοψυχία και ομοβρωντία και εξοβέλιζαν τους αποστάτες που δίδασκαν αλλότρια και καινοτομίες, ενώ την σήμερον φρόντισαν επιμελώς εν κρυπτώ αυτοί που θα έπρεπε να φυλάνε σκοπιά και “Θερμοπύλες” για να μην μπουν στο μανδρί λύκοι-αιρετικοί με δορά προβάτου (Επισκοπος= επί σκοπού = αυτός που φυλάει σκοπιά!) ούτως ώστε μας άφησαν ακατήχητους, οπότε φυσικό επακόλουθο είναι πως το πνευματικό αισθητήριό μας είναι εξαιρετικά χαμηλό έως και ανύπαρκτο και μόνο δια γραπτής επιστολής καθίσταται φανερή η Ομολογία της Αποτειχίσεώς μας. Σημειωτέον πως είναι, η δεύτερη ανώτερη Ομολογία (με πρώτη το μαρτύριο αίματος) αυτή της Αποτειχίσεως, σύμφωνα και με τον Αγιογραφικό λόγο: “Όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω κι’ Εγω μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου και στους Αγίους Αγγέλους” [εννοείται και όλο το Χορό των Αγίων, Μαρτύρων Όμολογητών κ.λπ.] (τάδε έφη: Ο Κύριος! – Ματθ. 10,32). 

Αδελφέ/-ή μου, ζούμε σε καιρούς που η Εκκλησία του Χριστού διώκεται, μονάχα που ο διωγμός αυτός για την ώρα είναι ύπουλος, υπόγειος και πονηρός. Οι διώκτες, φανεροί και κρυφοί, ως πονηροί φοράνε “μάσκες ευσεβείας” (αν και μετά την ληστρική ψευδο-“σύνοδο” της Κρήτης [Κολυμπάρι, Ιούνιος 2016] και επέκεινα, έπεσαν και οι μέχρι πρότινος εναπομείνουσες “μάσκες”), με σκοπό την εξαπάτηση για την εξαφάνιση των Ορθοδόξων Πιστών και της α/Αλήθειας, αν και ματαιοπονούν. Τα επίγεια όργανα του μισόκαλου και μισάνθρωπου Διαβόλου μετασχηματίζονται σε (δήθεν) “υπηρέτες” του Κυρίου και αλωνίζουν μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Τώρα, αδελφέ/-ή είναι ή ώρα!!! Τώρα είναι καιρός Ομολογίας και αγώνος!!! Στάσου, λοιπόν, άγρυπνος φρουρός με παρρησία, θάρρος και τόλμη, αλλά πάντοτε με τον απαραίτητο φόβο Θεού και αγάπη Χριστού, και Ομολόγησε σεμνά αλλά με σθένος (στεντορεία τη φωνή!) την Πίστη σου όπου και σε όποιον χρειαστεί. Κάνε γνωστή την Ομολογιακή σου θέση-στάση γραπτώς δια επιστολής στον κατά τόπους οικείο “επίσκοπό” σου που –ως άλλος Αρχιερεύς και Φαρισαίος– αρνήθηκε ουσιαστικώς τον Κύριο και την Πίστη του. 
Αλλιώς σε αντίθετη περίπτωση που δεν κάνουμε καθαρή-ξεκάθαρη την Ομολογιακή μας θέση-στάση, εφησυχαζόμενοι έτσι πως μόνο με το να μην πηγαίνουμε σε ναούς των Παναιρετικών Οικουμενιστών, και να πηγαίνουμε μόνο σε Ι. Ναούς Αποτειχισμένων, πως είμαστε και εντάξει. Δεν είναι καθόλου έτσι, διότι σε αυτή τη περίπτωση την όποια ομολογία μας την ξέρουμε εμείς και άντε 2-3 ακόμη, αλλά αυτός που ειναι ο πρώτος και καθήν αρμόδιος για να το μάθει και τον αφορά πέραν και από άμεσα είναι ο οικείος “επίσκοπός” μας, εφόσον σε αυτόν ανήκουμε πνευματικά και με την Αποτείχισή μας κόβουμε πλέον πνευματικούς δεσμούς μαζί του και με τους όποιους εκκλησιαστικούς και εξωεκκλησιαστικούς παράγοντες που διατηρούν σχέση με αυτόν (κατ’ επέκταση και με τους “ιερείς” που τον μνημονεύουν) και τον αναγνωρίζουν σαν όντως “εις τύπον και τόπον Χριστού” και “τρόπον μέτοχο” των Αγίων Αποστόλων, ενώ στην πράξη καθαυτού έχει γίνει λυκοποιμένας, ψευδεπίσκοπος και ψευδοδιδάσκαλος και για αυτόν ακριβώς το λόγο κάνουμε και Αποτείχιση. 

Φτάνοντας στο τέλος και κλείνοντας τις ταπεινές αυτές σκέψεις, να αναφερθεί πως με την Αποτείχισή μας, το λιγότερο, δεν βρισκόμαστε μαζί με τους ανασταυρωτές του Κυρίου (δηλ. αυτούς που ξανασταυρώνουν τον Κύριο). Θα κριθούμε ούτως ή άλλως για τα λάθη και τις αστοχίες (αμαρτίες) μας, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον, ας μην καταμετρηθούμεμε όλους αυτούς που Τον αρνήθηκαν και συνεχίζουν Τον αρνούνται συστηματικά και με δαιμονικό πείσμα… 

Για να το κάνω κάπως πιο ξεκάθαρο και κατανοητό, είναι δηλαδή σα να μην υπήρχε πρόβλημα στην Εκκλησία, (εν προκειμένω η Παναίρεση του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας), και κάποιος είτε να γινόταν αιρετικός και η Εκκλησία δεν θα λάμβανε γνώση αυτού του γεγονότος, διότι στην εποχή μας είναι αδύνατον ο ιερέας μιας ενορίας να ξέρει τον καθένα ξεχωριστά (αν και αυτό θα ήταν το πρέπον) –πλήν των επαρχιακών χωριών– και το τι κάνει κάποιος για το αν λόγου χάρη έγινε αιρετικός εξωμότης ή αλλόθρησκος, και ειδικά στις μεγαλουπόλεις όπως στην Αθήνα και γενικότερα στο λεκανοπέδιο Αττικής κ.λπ. Ούτε επί παραδείγματι εάν κάποιος βαρέθηκε –κατ’ αυτόν– την όποια εκκλησιαστική και πνευματική ζωή είχε μέχρι πρότινος και αποφάσισε να αφεθεί στην κοσμική ζωή και αντί για εκκλησιασμό, εκείνος να κάνει το δικό του ανίερο “εκκλησιασμό” σε μπαρ και κλαμπ. Και ερωτώ λοιπόν: Ποιος θα το ήξερε από τους εκκλησιαστικούς Ταγούς της περιοχής του, και δη μήπως ο Επίσκοπός του;;; Και ευθύς αμέσως ακολουθεί η αυτονόητη απάντηση: ουδείς! Πολύ περισσότερο ο τοπικός Μητροπολίτης του και ειδικά αν δεν είχε και επαφές με εκκλησιαστικούς παράγοντες και τον ιερέα της ενορίας του (αν φυσικά εκκλησιαζόταν στην ενορία της περιοχής του και όχι κάπου αλλού!). Το να μην πηγαίνουμε απλώς και ως έχει στους Οικουμενιστικούς μιαρούς ναούς, σαφώς δεν είναι καθαρή θέση και στάση Ομολογίας αλλά μεσοβέζικες (δήθεν) “λύσεις” που μας εφησυχάζουν ότι πράξαμε άριστα το καθήκον μας ως οφείλαμε, ενώ αντ’ αυτού καλύψαμε πρόχειρα όπως-όπως κάτω από το χαλί την δική μας ντροπή της αληθινής Ομολογίας κάνοντας όμως έτσι το ευάρεστο (εαυτούλης μου!) και όχι το Θεάρεστο που είναι, όπως αναφέρθηκε, η καθαρή-ξεκάθαρη Ομολογία που μας ζητάει ο Κύριος. Τα υπόλοιπα εκ του πονηρού πηγάζουν (ο νοών νοείτω και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!). Αδελφέ/ή να θυμάσαι κάτι τελευταίο, μα εξίσου πολύ σημαντικό: Η Αποτείχιση είναι η αρχή του δίκαιου και νομίμως αθλήσαντως πνευματικού αγώνος και όχι το τέλος του! Είναι πύρινο βέλος στην πνευματική φαρέτρα του αληθώς Ορθοδόξου Χριστιανού που βρίσκεται στην (για την ώρα νοητή) αρένα γαι την καταπολέμηση των αιρέσεων και των πλανών και την αποκατάσταση της αληθούς και ευσεβους Πίστεως! (Αμήν, γένοιτο!) 

Καλή Αποτείχιση και καλό Ομολογιακό αγώνα αδελφέ/-ή! 

(το παραπάνω κείμενο έγραψε και μας κοινοποίησε αδερφός που έχει αποτειχιστεί) 
για την αντιγραφή, 
Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

ΔΙΩΓΜΟΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ με την ...αστυνομία!!!

ΝΕΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ...

ΔΙΩΓΜΟΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΣΑΒΒΑ ΑΠΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΒΡΟΣΙΝΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Εἶναι γνωστὸ ὅτι πρὶν λίγους μῆνες (19/7/2017) εἴχαμε τὴν διακοπὴ μνημοσύνου τοῦ μητροπολίτη Καστοριᾶς ἀπὸ τὸν ἱερομόναχοΜόδεστο Διασάκη, προϊσταμένου τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς καὶ τὸν μοναχὸ Σάββα, γιὰ τὸ λόγο ὅτι ὁ Μητροπολίτης ἀποδέχτηκε τὴν ληστρικὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης, δηλαδὴ τὸν Οἰκουμενισμό (ἐδῶ). 
Ὁ π. Μόδεστος εἶχε ἀποστείλει τότε στὸν Μητροπολίτη του καὶ ὁμολογιακὴ ἐπιστολή καὶ εἶχε …διωχθεῖ ἀπὸ τὸν ἱερὸ Ναό, στὸν ὁποῖο λειτουργοῦσε μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες!
Οἱ μοναχοὶ μετὰ τὸν διωγμό τους εἶχαν βρεῖ καταφύγιο στὸ μοναστήρι τῆς Βροσίνας Θεσπρωτίας. Mετὰ ἀπὸ δίμηνη παραμονή στὸ μοναστήρι αὐτό, ἦρθε κι ὁ δεύτερος διωγμός του, ἀφοῦ οἱΟἰκουμενιστὲς ἐνοχλοῦνται ἀφάνταστα ἀπὸ ὅσους διακόπτουν τὸ μνημόσυνό τους!

Ὅπως πληροφορηθήκαμε (ἐδῶ), ὁ Ἀρχιερατικὸς τῆς Μητρόπολης Παραμυθιᾶς ἀπέστειλε κάποιον κάποιον ἱερέα σὲ μιὰ Κυριακάτικη Θ. Λειτουργία γιὰ νά… κατασκοπεύσει ἂν ὁ π. Μόδεστος θὰμνημονεύσει τὸν τοπικὸ μητροπολίτη. Στὴν συνέχεια ὁ μητροπολίτης, ἐντελῶς αὐθαίρετα, χρησιμοποίησε τὴν ἀστυνομίαγιὰ τὴν ἐκδίωξη τῶν μοναχῶν, ἀπὸ ἕνα μοναστήρι πού, σημειωτέον, δὲν ἀνήκει στὴν δικαιοδοσία τῆς Μητροπόλεως ἀλλὰ τῆς ἀρχαιολογίας!
Ἀπείλησαν μάλιστα καὶ τὸν π. Ἐλευθέριο, ἐφημέριο τοῦ χωριοῦ Βροσίνα, γιατί παραχώρησε το μοναστήρι στους μοναχούς που ανήκει στην δική του περιοχή!

Εἶναι φανερὸ ὅτι νέοι Βέκκοι ἐμφανίστηκαν στὴν Ἐκκλησία!

Γιατί χωρίς απλή καρδιά, αληθινός χριστιανός δεν γίνεται κανένας



Άμα χαλαστεί ο άνθρωπος, αρχίζει να σιχαίνεται τα απλά και τα φτωχά πράγματα. Μα πολλές φορές ξανάρχεται στον παλιό εαυτό του, σαν τον μεθυσμένον που ξεμέθυσε, και τότε καταλαβαίνει πάλι μεγάλη όρεξη για την απλότητα, και χαίρεται μέσα του και ειρηνεύει, και θέλει να ζει ταπεινά και ήσυχα.

Τότε του αρέσουνε πάλι τα ταπεινά και τ' απονήρευτα πράγματα, και νοιώθει μέσα του την γλυκύτητα του Χριστού και την ειρήνη που είναι μέσα στο Ευαγγέλιο.

Γιατί χωρίς απλή καρδιά, αληθινός χριστιανός δεν γίνεται κανένας. Αυτό θα το νοιώσεις από κάποια λόγια των αγίων που λένε: 

«Όποιος δεν γνώρισε την ειρήνη, δεν γνώρισε τη χαρά.
Αν αγαπάς την πραότητα, ζήσε με ειρήνη· κι αν αξιωθείς την ειρήνη, θα χαίρεσαι σε κάθε καιρό. 'Ανθρωπος με πολλές έγνοιες, δεν ειμπορεί να γίνει πράος και ησύχιος. 

Η ταπείνωση μαζεύει την καρδιά, κι όταν ταπεινωθεί ο άνθρωπος, ευθύς τον σκεπάζει το έλεος. Η προσευχή είναι χαρά. Η βασιλεία των ουρανών, μέσα μας βρίσκεται. Η χαρά που νοιώθει ο άνθρωπος για το Θεό, είναι πιο δυνατή από τούτη τη ζωή.

Όποιος φτωχεύει από τα πλούτη του κόσμου, πλουτίζεται με τα πλούτη του Θεού. Όποιος αγαπά τα φανταχτερά πράγματα, δεν μπορεί να έχει ταπεινά αισθήματα, γιατί η καρδιά από μέσα τυπώνεται με τα ίδια σχήματα που είναι απ' έξω».

Φώτης Κόντογλου

Μείνε αυθεντικός...



Μην σε φοβίζουν οι αλλαγές και οι διαφορετικές φάσεις που περνάς στην ζωή σου. Προσπάθησε να είσαι ο ευατός σου και όσο το δυνατόν αυθεντικός σε οτι κάνεις, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι. Στην χαρά, την θλίψη, στην αρετή και πτώση, στο γέλιο και το δάκρυ, εκεί που αισθάνεσαι τον Θεό να σου "μιλάει", εκει που ραγίζεις στην "απουσία" Του. Να είσαι εσύ, ολόκληρος εκεί. Παρόν. Μην φοβάσαι να ζήσεις τα πάντα και να περάσεις απο ολες τις φάσεις μιας αληθινής ζωής. Καλύτερα ο πόνος μιας αυθεντικής ζωής παρά το κρυφτό σε δύσοσμες κρυψώνες.
Μονάχα εκείνος που γονάτισε, λύγισε, φοβήθηκε και γκρίνιαξε πολύ έφτασε κάποια μέρα στην αληθινή δοξολογία Θεού. Διότι η Χάρις του Θεού αναπαύεται στην ψυχική μας ειλικρίνεια. Στα τίμια σωθικά ανθίζει ο παράδεισος.

Τί φταίει τελικά;



Ενώ όλα πάνε καλά στην ζωή μας, στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους και με τον Θεό, έρχεται μία μέρα όπου χάνουμε αυτή την χάρη, ξαφνικά ή σταδιακά.
Τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνουμε αυτό που μας συμβαίνει. 

Όλα πήγαιναν τόσο καλά, και τώρα είναι όλα τόσο οδυνηρά. Η επιθυμία να προσευχηθείς μειώνεται, η προσευχή γίνεται στεγνή και κοπιώδης, η πνευματική προσοχή χαλαρώνει.
Οι σχέσεις μας με τους άλλους περιπλέκονται: τους κρίνουμε και τους κατακρίνουμε αντί να κοιτάμε τα δικά μας προσωπικά λάθη. Η καρδιά μας μένει κλειστή, σκληραίνει.
Η ψυχή ταράζεται, σκοτεινιάζει, γίνεται λεία των παθών και των λογισμών που την περικυκλώνουν. Η ύπαρξη δεν αναζητά να ανέλθει προς τον Θεό, αλλά βυθίζεται στην καθημερινότητα ή στα κοσμικά πάθη, περιορίζεται σε πράξεις ρουτίνας, μέσα στις ανάγκες και τις καθημερινές έγνοιες. Η υπομονή μας απέναντι στις αντιξοότητας και στον πόνο αποδυναμώνεται.

Για όλη αυτήν την κατάσταση λοιπόν, της απώλειας της χάριτος του Θεού υπεύθυνοι είμαστε μόνο εμείς, η λάθος αγάπη του εαυτού μας. Όσο γιγαντώνεται μέσα μας το εγώ τόσο καταλαμβάνει τον χώρο της ύπαρξής μας που δεν μένει τελικά χώρος για τον Θεό.
Έχουμε λοιπόν ευθύνη για την απώλεια αυτής της Χάριτος. Αυτή η ευθύνη απαιτεί επαγρύπνηση, απαιτεί προσοχή, αφού αρκεί ένα τίποτα, μία μόνο σκέψη ματαιοδοξίας, γι να εγκαταλειφθεί η ψυχή από το φως του Πνεύματος.
Η υπερηφάνεια ενεδρεύει στην καρδιά μας, ακόμα κι όταν είμαστε εν μέσω πνευματικών προσπαθειών. Τελικά χαρακτηριστικό του εγώ είναι η ικανότητά του να διαστρέφει τα πάντα σε αντικείμενα ατομικής χρήσης και οφέλους.

Είναι πιθανόν να προσεύχεσαι, να συμμετέχεις στη θεία λειτουργία, να μελετάς την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά αυτή σου η συμπεριφορά να προέρχεται είτε από μία προσπάθεια καλλωπισμού της «βιτρίνας» του εγώ σου με ένδοξα ψιμύθια, είτε από την προσπάθεια να θέσεις υπό την κατοχή σου τον Θεό! Σ’αυτές τις περιπτώσεις, ζούμε μία ολοκληρωτική πνευματική ψευδαίσθηση.
Τα πάθη της υπερηφάνειας και οι αμαρτίες είναι όπως τα σύννεφα που κρύβουν το φως της Χάριτος και του Θείου Ελέους. Αλλά πίσω από τα σύννεφα, ο ήλιος δεν λάμπει λιγότερο.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε το κουράγιο μας και να μην εξασθενεί ποτέ ο αγώνας μας για να γευθούμε και εμείς το ανέσπερο Φως της τρισηλίου Θεότητος.

Λατίνος Επίσκοπος ευλογεί πιστό!

Ἡ μάχη ἐνάντια στὸν Οἰκουμενισμό, ἡ ὑψίστη τῶν μαχῶν

Ὅσοι θέλουν νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὴν πικρὴ δουλεία στὸν ἐχθρὸ διάβολο ὀφείλουν νὰ ἀντιταχθοῦν στὰ θελήματά του καὶ νὰ ἀρχίσουν φανερὰ πόλεμο ἐναντίον του.

(Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος)

Ὁμοφυλοφιλία, ὁμοφυλοφιλική «οἰκογένεια», τρανσεξουαλικότητα, σεξουαλική ἐπανάσταση, κτηνοβασία, παιδοφιλία, μητρικός δανεισμός, εὐθανασία, γονιδιακὴ ἐπανάσταση, ἐκμετάλλευση, φτώχεια, πείνα, μαγεία, παγανισμός, διεθνισμός, ἀνεκτικότητα (τί ὑποτιμητικὸς γιὰ τὸν ἄνθρωπο ὅρος, ἀνέχομαι κάποιον) Παγκοσμιοποίηση, μηδενισμός, ἀναγνώριση τῶν αἱρέσεων ὡς «Ἐκκλησία», Οἰκουμενισμός· στὸν κόσμο ποὺ ζοῦμε διαδραματίζεται μία μάχη. Ὅποιος δὲν βλέπει τὴν μεταφυσική, τὴν πνευματικὴ φύση αὐτῆς τῆς μάχης, ἐθελοτυφλεῖ. Ὁ πόλεμος ποὺ εἶχε κηρύξει ὁ διάβολος ἐνάντια στον Θεό καὶ στὴν Ἐκκλησία Του ἔφθασε στὸ ἀποκορύφωμά του. Ἡ μάχη ποὺ γίνεται τώρα μέρος εἶναι ἡ μάχη τῶν ἐσχάτων χρόνων, ἡ ὑψίστη τῶν μαχῶν.

Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ πολεμάει ὁ σατανᾶς, ὡς ἄρχοντας καὶ ἐξουσιαστὴς τοῦ κόσμου (Ματθ. δ’ 9), τὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ εἶδε, ὅτι μὲ τὴν σταύρωση, τὴν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ τὴν Πεντηκοστή, τὰ γενέθλια τῆς Ἐκκλησίας καταλύεται, συντρίβεται ἡ βασιλεία του. 
Ὁ Χριστὸς ἦλθε νὰ «λύσει τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου» καὶ νὰ ἐλευθερώσει τὸν ἄνθρωπο. 
Νὰ συντρίψει τὸ κράτος και τὴν δυναστεία του καὶ νὰ χαρίσει τὴν ἐλευθερία τῆς δικῆς του βασιλείας, μίας βασιλείας ἀγάπης, δικαιοσύνης, εἰρήνης καὶ ἐλευθερίας. Στὴν ἀρχὴ πολέμησε τὸν ἴδιο τὸν Χριστό: Τοῦ ἐπιτέθηκε μὲ πειρασμοὺς στὴν ἔρημο, μετὰ χρησιμοποίησε τοὺς Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους ὡς πνευματικὴ καὶ τοὺς Ρωμαίους, ὡς πολιτικὴ ἐξουσία γιὰ νὰ τὸν σταματήσει. Ὅταν ὅμως μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶδε τὶς πύλες τοῦ βασιλείου του συντετριμμένες καὶ τὸν ἄνθρωπο νὰ γλυστρᾶ μέσα ἀπὸ τὰ χέρια του στράφηκε «ὡς λέων ὠρυόμενος» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 8) ἐναντίον τοῦ θεανθρωπίνου σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας. 
Ὅπλα του στὴν ἀρχὴ ἀποτελοῦσαν οι διωγμοί. Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοι, εἰδωλολάτρες, φιλόσοφοι, ὅλοι στρέφονται ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας. Τίποτα δὲν κατάφερε. Μὲ κάθε διωγμὸ ἀντὶ νὰ ἐξαφανίζεται ἡ Ἐκκλησία αὐξανόταν καὶ πλήθαινε, μὲ κάθε νεκρό μάρτυρα βαπτίζονταν πολλαπλάσιοι Χριστιανοί.

Τότε ὁ σατανὰς ἄλλαξε τὴν τακτική του. Δὲν πολέμησε τὴν Ἐκκλησία πιὰ ἀπὸ ἔξω, ἀλλὰ ἀπὸ μέσα, μὲ τὴν αἵρεση. Πρῶτα κυνήγησε τοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, τώρα τοὺς χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ πολεμήσει τὴν Ἀλήθεια Του. Κάθε αἰῶνα ἐμφανιζόταν καὶ μία καινούργια αἵρεση, μία καινούργια ψευδοδιδασκαλία ἀπὸ ψευδοδιδασκάλους καὶ ψευδοποιμένες. Ὅμως καὶ αὐτὲς ἀπέτυχαν. Μπορεῖ νὰ παρέσυραν πολλοὺς στὴν δίνη τῆς ἀνομίας τους, ἀλλὰ βρῆκαν μπροστά τους ὡς κυματοθραύστη τὴν διδασκαλία καὶ τὸν ἀγῶνα τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ ὁμολογητῶν ποὺ διέλυσαν τὰ ἀλλεπάλληλα κύματα τῶν ἐπιθέσεων τῶν αἱρετικῶν. Ἡ Ἐκκλησία παρέμεινε, ὅπως μᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Χριστός, Μία καὶ ἀδιαίρετη, Καθολική καὶ Ἀποστολική. Ὁ σατανᾶς συνειδητοποίησε τότε τὸν λόγο τῆς ἦττας του: Ὅσο ὁ Χριστιανὸς εἶναι πεπεισμένος, ὅτι ὁ βίος του σ’ αύτὸν τὸν κόσμο εἶναι ἕνας πόλεμος, ὅσο θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του στρατιώτη τῆς πίστεως, ἀσκεῖται καὶ ὑπακούει στοὺς στρατηγούς του, τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ὅσο πιστεύει στὸν Κύριο καὶ στὴν δεδομένη νίκη Του «θαρσεῖτε ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμο» (Ἰω. 16, 33), τίποτα δὲν τὸν πτοεῖ, πολεμάει γιὰ τὴν πίστη του, τουτέστιν ὁμολογεῖ: Διωγμοί, βασανιστήρια, μαρτύριο, οἰκογένεια, φίλοι, κοινωνία, πατρίδα (ἂς τὸ ἀκούσουν αὐτὸ οἱ ἐθνικιστικοὶ κύκλοι ποὺ χρησιμοποιοῦν τὴν ἐκκλησία ὡς πρόσχημα γιὰ νὰ περάσουν τὴν ἰδεολογία τους, μιᾶς καὶ γιὰ τὸν Χριστιανὸ σημαντικότερη εἶναι ἡ οὐράνια καὶ ὄχι ἡ ἐπίγεια πατρίδα), δὲν μποροῦν νὰ τὸν κάνουν νὰ σταματήσει νὰ πιστεύει καὶ νὰ ὁμολογεῖ τὸν Χριστό.

Ἡ Ἐκκλησία μας εἶχε φροντίσει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ διδάξει τὸν Χριστιανό νὰ πολεμεῖ τόσο τοὺς ἐσωτερικούς του ἐχθρούς, τὰ πάθη του, ὅσο καὶ τοὺς ἐξωτερικούς του, τοὺς εἰδωλολάτρες καὶ αἱρετικούς. Τὸ λεξιλόγιό Της εἶναι πασιφανές:

Πρὸς Ἐφεσίους 6, 10-12: «Λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἐνδυναμώνεστε στὸν Κύριο, καὶ στὴν κυριαρχικὴ δύναμη τῆς ἰσχύος Του. Ντυθεῖτε τὴν πανοπλία τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μπορέσετε νὰ σταθεῖτε ἐνάντια στὶς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου. Ἐπειδὴ ἡ πάλη μας δὲν εἶναι ἐνάντια σὲ αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλ’ ἐνάντια στὶς πονηρὲς ἀρχές, καὶ στὶς ἐξουσίες, ἐνάντια στοὺς κοσμοκράτορες τοῦ σκότους τούτου τοῦ αἰῶνα, ἐνάντια στὰ πνεύματα τῆς πονηρίας χάριν τῶν ἐπουρανίων».

Πρὸς Ἐφεσίους 6:13-17: «Γι’ αυτό, ἀναλάβετε τὴν πανοπλία τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μπορέσετε νὰ ἀντισταθεῖτε κατά τὴν πονηρὴ ἡμέρα τῶν πειρασμῶν καὶ ἀφοῦ καταπολεμήσετε τὰ πάντα, νὰ σταθεῖτε. Σταθεῖτε, λοιπόν, περιζωσμένοι τὴν ἀλήθεια, σὰν τὴν ζώνη ποὺ σφίγγουν τὴν μέση τους οἱ πολεμιστές καὶ ντυμένοι τὸν θώρακα της δικαιοσύνης. Καὶ ὅπως οἱ πολεμιστὲς φοροῦν στὰ πόδια τους ὑποδήματα, γιὰ νὰ τρέχουν μὲ ἀσφάλεια καὶ εὐκολία, φορέσατε καὶ ἐσεῖς τὴν ἑτοιμασία, ποὺ ἀπαιτεῖ τὸ Εὐαγγέλιο τῆς εἰρήνης. Πάνω δὲ ἀπὸ ὅλα ἀναλάβετε τὴν ἀσπίδα τῆς πίστης, μὲ τὴν ὁποία θὰ μπορέσετε νὰ σβήσετε ὅλα τὰ πυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ. Καὶ πάρτε τὴν περικεφαλαία της σωτηρίας, και τὴ μάχαιρα του Πνεύματος».

Πρὸς Κορινθίους Β΄ 10, 3-4: «Ἐπειδή, ἂν καὶ περπατοῦμε μὲ σάρκα, ὅμως δὲν πολεμοῦμε κατὰ σάρκα, ἐπειδὴ τὰ ὅπλα τοῦ πολέμου μας δὲν εἶναι σαρκικά, ἀλλὰ δυνατά μὲ τὸν Θεὸ γιὰ καθαίρεση ὀχυρωμάτων»

Ὁ ἄγγελος προσφώνησε τὸν ἅγ. Θεόδωρο τὸν Στρατηλάτη: «Χαῖρε, Θεόδωρε, γενναῖε στρατιῶτα τοῦ Χριστοῦ»· τὸν ἅγ. Δημήτριο τὸν Μυροβλήτη: «Χαῖρε Δημήτριε στρατιῶτα τοῦ Χριστοῦ, ἔχε θάρρος, ἐνδυναμοῦ καὶ νίκα τοὺς ἐχθρούς σου» 

Διαβάζουμε στὸν ὕμνο τοῦ ἁγ. Νικήτα ἀπὸ τὸν ἅγ. Νικόλαο Βελιμίροβιτς, (Ὁ Πρόλογος τῆς Ἀχρίδος, Σεπτέμβριος): «Ἀλλὰ ὁ ἅγ. Νικήτας ἦταν στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ καὶ κήρυξ τῆς αἰωνίου σωτηρίας».

Στὸν βίο τοῦ Ἁγ. Ἱλαρίωνα διαβάζουμε ὅτι ἄντεξε στοὺς διωγμοὺς τῆς εἰκονομαχίας ὅλες τὶς ταλαιπωρίες «ὡς καλὸς στρατιώτης Χριστοῦ».

Στὸ ἀπολυτίκιο τῶν Ἁγίων Σαβέλ, Μανουήλ, Ἰσμαήλ: «Ὡς ἐννεάριθμον, τοῦ Λόγου σύνταγμα, ἐχθρῶν τὰς φάλαγγας, κατετροπώσαντο, Ἴσαυρος Φήλιξ σὺν αὐτοῖς, Ἑρμείας καὶ Περεγρίνος, ἅμα Ἰννοκέντιος, Μανουὴλ καὶ Βασίλειος, Ἰσμαὴλ ὁ ἔνδοξος, καὶ Σαβὲλ ὁ μακάριος· καὶ στὸν οἶκο τοῦ ἁγ. Μανουήλ: «χαίροις Θεοῦ στρατιῶτα γενναῖε».

Στὸ ἀπολυτίκιο τοῦ ἁγ. Ἐφραίμ τοῦ ἱερομάρτυρος διαβάζουμε «ἐδείχθης ἀήττητος ὄντως Χριστοῦ Ἐφραὶμ στρατιώτης Μακάριε».

Ὁ ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης στὴν ἐπιστολή του «Γρηγορίῳ κληρικῷ» χαιρετίζει τὸν Γρηγόριο: «Χαῖρε, στρατιῶτα Χριστοῦ».

Στοὺς ψυχοφελεῖς λόγους τοῦ ἱερομονάχου Βαρούχα τοῦ Κρητοῦ διαβάζουμε «χαῖρε Σταυρέ, σάλπιγξ τῆς νίκης, ὅπου στέκονται ἀπὸ κάτω σου οἱ ἀληθινοὶ στρατιῶται τοῦ Οὐρανίου Βασιλέως».

Αὐτὰ συνειδητοποίησε ὁ πανοῦργος αὐτὸς διάβολος καὶ μὲ τὴν ἐμπειρία χιλιάδων ἐτῶν ποὺ κατέχει, ἔβαλε σ’ ἐφαρμογὴ τὸ καινούργιο του μηδενιστικὸ σχέδιο: Νὰ σβήσει τὸ πολεμικό, ὁμολογιακὸ πνεῦμα, τὸν ζῆλο τῶν Χριστιανῶν, νὰ τοὺς κάνει πνευματικὰ μαλθακούς χωρὶς νηστεία καὶ ἄσκηση, νὰ ἀφήσουν τὰ ὅπλα τους νὰ σκουριάσουν ἀψηφώντας τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγ. Πατέρων, νὰ τοὺς προωθήσει ἄλλες προτεραιότητες ἀπὸ αὐτὴ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. 

Ἡ καταστροφὴ καὶ τὸ πνευματικὸ καὶ ψυχικὸ κενό, ποὺ ἐπέφεραν οἱ δύο παγκόσμιοι πόλεμοι τοῦ περασμένου αἰῶνα, καὶ ὁ φόβος γιὰ μία ὀλέθρια πυρηνικὴ διένεξη ἄμβλυναν τὴν χριστιανικὴ συνείδηση καὶ ἔδεσαν τὸν ἄνθρωπο στὶς χαρὲς τῆς ἐφήμερης ζωῆς. 
Ἡ τεχνολογικὴ ἐξέλιξη καὶ οἱ επιστημονικές ἐπιτυχίες πρόσφεραν τὴν οὐτοπία τῆς εὔκολης καὶ ἄνετης ζωῆ ὡς πραγματοποιήσιμη δυνατότητα. Ἔκαναν πιὸ εὔκολη τὴν ἐπίτευξη ἐγκόσμιων ἡδονῶν μὲ τὴν ἀνοχὴ καὶ ἀπέκρουαν ὡς μὴ βλεπόμενες καὶ ἐλπιζόμενες τὶς μέλλουσες πνευματικὲς ἡδονές, ὁπότε ἐμφανιζόταν ὡς μάταιη ἢ παράλογη ἡ ἀσκητικὴ ζωή, ποὺ εἶναι ἡ πεμπτουσία τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὡς σταυρικῆς ζωῆς καὶ ὡς ἐκ τούτου ἐπῆλθε ἡ βαθμιαία ἀλλοίωση τῆς Πίστεως, ἡ ἔλλειψη ἀγωνιστικῆς διάθεσης κι ὁμολογίας. Καὶ καθώς, λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος ἔπεσε σ’ αὐτὴ τὴν παγίδα κι ἀδιαφόρησε γιὰ τὰ πνευματικὰ καὶ τὴν τήρηση τῶν Ἐντολῶν, ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ λυθεῖ ὁ διάβολος. Καὶ «οὐαὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν, ὅτι κατέβη ὁ διάβολος πρὸς ὑμᾶς ἔχων θυμὸν μέγαν, εἰδὼς ὅτι ὀλίγον καιρὸν ἔχει».

Ὁ ρόλος τῆς κρατικῆς ἐξουσίας καὶ ἡ κοινωνικὴ ἀδικία ἐπέφεραν τὸν ρομαντισμὸ καὶ τὴν ἰδανικοποίηση τῆς ἀριστερᾶς ὡς λύση δικαιοσύνης· οἱ διαμάχες τῶν κρατῶν, ὁ κομμουνισμός, ὁ φασισμὸς καὶ ὁ νεοφιλελευθερισμός ἄμβλυναν τὴν ὑγιὴ ἐκκλησιαστικὴ κι ἐθνικὴ συνείδηση καὶ ἐπέφεραν τὸν διεθνισμὸ καὶ τὴν παγκοσμιοποίηση· οἱ φυσικὲς καταστροφές, ποὺ ἐπέφερε ἡ ὀργιώδης ἐξέλιξη τῆς τεχνολογίας, ἐπέφεραν τὴν λατρεία τῆς φύσης· ἡ ἀκόρεστη δίψα τοῦ ἀνθρώπου γιὰ ἡδονὴ ἐπέφερε τὴν καταστροφὴ τῆς οἰκογένειας ὡς θεσμό, τὴν διαστροφὴ καὶ τὴν θεοποίηση τῆς σεξουαλικότητας, γκρεμίζοντας ὅρια χιλιάδων ἐτῶν· ἡ ἀπογοήτευση ἀπὸ τὸν ρόλο τῆς ὑποτιθέμενης «Ἐκκλησίας», κυρίως τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ ἐπέφερε τὸν Οἰκουμενισμό. 

Κάθε τι, ποὺ ἦταν συνδεδεμένο μὲ τὴν Παράδοση χαρακτηρίστηκε συντηρητικὸ καὶ ὀπισθοδρομικό. Ἡ συμφιλίωση καὶ ἡ ἀνάγκη μίμησης τοῦ παραδείγματος τῶν Πατέρων μετατράπηκε σὲ ἔχθρα καὶ ἀποστροφή. Οἱ Πατέρες ἀπὸ παράδειγμα ἀγάπης μετατράπηκαν σὲ «θύματα τοῦ ἀρχέκακου ὄφεως». Ἡ ἀπολυτότητα τῆς Ἀλήθειας γιὰ ὅλους μετατράπηκε στὴν σχετικότητα καὶ στὴν κυριαρχία τοῦ ἀτομικοῦ δικαιώματος. Ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεό μετατράπηκε σὲ ἔχθρα ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς φθίνουσας κι ὀλέθριας πορείας ἐκφράζεται συμπερασματικὰ σὲ δύο κινήσεις, μία πολιτικὴ καὶ μία θρησκευτική: Τὴν παγκοσμοιοποίηση καὶ τὸν Οἰκουμενισμό.

Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀναδείχθηκε ὡς παγκόσμια θρησκεία. Ὁ διάβολος ἔδωσε σὰν βοηθούς του τὸν ἐπισκοποκεντρισμό, τὸν γεροντισμό, τὴν ἐκκοσμίκευση, τὴν ἐπιστημονικὴ αὐθεντία ἀντὶ τῆς πατερικῆς, τὸν δογματικὸ μινιμαλισμό, τὴν ὀνοματοκρυπτία, τὴν μεταπατερικὴ θεολογία. Αὐτὰ ὅλα διάβρωσαν τὰ πνευματικὰ αἰσθητήρια τοῦ ποιμνίου.Ἔτσι κατήντησε τὸ ποίμνιο ἕρμαιο ὑποκειμενικῶν ἑρμηνειῶν καὶ ἀπόψεων μεταμοντέρνων δοκισησόφων «πνευματικῶν», ἐπαναστατικῶν «λογίων» καὶ διεστραμμένων δημαγωγῶν. Παράλληλα κατήντησε ἕρμαιο παραδοσιολατρῶν μίας ψεύτικης Παράδοσης, ποὺ τῆς λείπει ἡ ἀληθινὴ ζωή, διότι ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες. Κατήντησε μέσῳ τῆς διστακτικότητας, τῆς ἀμφιβολίας καὶ τὸν «φόβο τῶν Ἰουδαίων», ποὺ τὸ διακρίνει, συμμέτοχο τῆς ἐκπόρνευσης τῆς Ἱ. Παραδόσεώς μας, τῆς ἐμπορευματοποίησης τῶν ὁσίων καὶ ἱερῶν, τῆς ἀναθεώρησης τῶν Παρακαταθηκῶν καὶ τῆς στήριξης τῆς προοδοπληξίας ποὺ σείει συθέμελα τὴν Ἐκκλησία μας.

Γι’ αὐτὸ ἡ μάχη ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἡ ὕψιστη τῶν μαχῶν. Ὅλοι οἱ Ἅγιοι μᾶς προειδοποίησαν γιὰ τὸν ξεπεσμὸ ποὺ ζοῦμε σήμερα. Μᾶς δίδαξαν, ὅτι οἱ σημερινοὶ Χριστιανοί, ἂν καὶ κατώτεροι τῶν παλαιοτέρων σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, θὰ ἔχουν τὸ προνόμιο νὰ δώσουν αὐτὴ τὴν μάχη τῶν μαχῶν ἐνάντια στὴν μεγαλύτερη αἵρεση στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ μᾶς εἶπαν, ὅτι ἡ μάχη αὐτὴ θὰ μᾶς ἀναλογισθεῖ ὑψηλότερη ἀπὸ τὶς μάχες τῶν μεγάλων ὁμολογητῶν τοῦ παρελθόντος.

Κι ἐμεῖς σὰν στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ μας, ἂν καὶ χωρὶς σύγχρονους ἐμπειροπόλεμους στρατηγούς, ἀφοῦ ὁπλισθοῦμε μὲ τὰ πνευματικὰ ὅπλα τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγ. Πατέρων, ὁφείλουμε νὰ προετοιμασθοῦμε, νὰ ὁπλισθοῦμε, νὰ πολεμήσουμε, δηλ. νὰ ὁμολογήσουμε Χριστὸ κι ὁ καθένας ἂς δώσει ὅτι μπορεῖ σ’ αὐτὴν τὴν μάχη. Αὐτὴ εἶναι ἡ μοναδικὴ ἐλπίδα τῆς τραγικῆς γενιᾶς μας νὰ ἀκούσουμε τὴν τρομερὴ ἐκείνη στιγμὴ ποὺ θὰ βρεθοῦμε μπροστὰ στὸν Δημιουργό μας: «Χαῖρε, στρατιῶτα Χριστοῦ».

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΩΝ

Ημιμαθείς και “πολύξεροι” άνθρωποι, προσπαθούν με πάθος αδάμαστο να μας πείσουν ότι η Ορθοδοξία πρέπει οπωσδήποτε να παραμένει υποδουλωμένη παντοτινά σε κρατικά, πολιτικά εργαλεία μετρήσεως χρόνου.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, ζώσα μέσα στον κόσμο, δεν πρέπει ποτέ να γίνεται κόσμος, να κοσμικοποιείται. Κάνει χρήση αλλά όχι κατάχρηση του κόσμου. Επιμένω και επικεντρώνω την προσοχή μας στο κρίσιμο και καθοριστικό όνομα του πράγματος: “εργαλείο μετρήσεως χρόνου!”

Αυτή η “των ονομάτων επίσκεψις” έχει πολλά να μας διδάξει. Το κάθε εργαλείο απαιτεί καλή χρήση και υπόκειται στην καλή ή την κακή χρήση του χρήστη. Η οποιαδήποτε κατάχρηση καταντά το εργαλείο άχρηστο και επιβλαβές.

Στο διάβα των αιώνων, υπήρχαν πολλά και διαφορετικά Ημερολόγια. Ασχέτως προελεύσεως και ποιότητος του δημιουργού των ημερολογίων, η Εκκλησία ακολουθούσε ανεμποδίστως το επίσιμο και καθιερωμένο ημερολόγιο της πολιτείας, εφ’ όσον φυσικά αυτό:

α) δεν ανέτρεπε ή καταργούσε το Εορτολόγιο της Εκκλησίας, και

β) δεν κατέστρεφε την Ενότητα της Εκκλησίας.

Άλλο πράγμα το Ερτολόγιο και άλλο το Ημερολόγιο.

Α) Το Ερτολόγιο αναφέρεται στις Εορτές της Εκκλησίας, ποιές είναι αυτές, πως (με ποιό τρόπο) και πότε ακριβώς θα εορτάζονται αυτές, δηλαδή σε ποιά ημέρα και ποιό μήνα του έτους.

Β) Το Ημερολόγιο (ημέρα +λόγος) μας λέγει ποιά μέρα είναι σήμερα, αριθμητικώς, χρονολογικώς.

Για να το καταλάβουμε καλύτερα, σήμερα για παράδειγμα, που γράφω αυτό το άρθρο, είναι 13 Οκτωβρίου. Ποιός μας το λέει αυτό; Η πολιτεία, το κράτος. Θα μπορούσε να το λέγει όποιοσδήποτε. Και θα μπορούσε οποιοσδήποτε να διαφωνήσει και να πει, όχι, σήμερα δεν είναι 13 Οκτωβρίου αλλά είναι 1η Οκτωβρίου (η λέξη Οκτώβριος δεν περιέχει «μ»). Και αυτό δεκτό.

Ο κάθε άνθρωπος, ασχέτως σε ποιά ομάδα, φυλή, τάξη, παράταξη, σύνοδο, παρασύνοδο, θρησκευτικότητα ή έθνος ανήκει, έχει δικαίωμα να ακολουθεί όποιο Ημερολόγιο θέλει. Αρκεί να σέβεται τους άλλους και να μην καταδικάσει τους άλλους για κολάσιμη χρήση «λαθεμένου» ή «χαλασμένου» εργολείου μετρήσεως χρόνου.

Υπάρχει για παράδειγμα, το “Παλαιό” Ημερολόγιο. Το πάρα πολύ σεβαστό, το Ιερό και Παραδοσιακό. Μα όχι και «Πάτριο ή Πατερικό». Δεν το δημιούργησαν οι Άγιοι Πατέρες, ούτε το εμπνεύστηκαν αυτοί με Θείο φωτισμό.

Το «Παλαιό» Ημερολόγιο, είναι κατασκεύασμα κι αυτό ενός μεγιστάνα ειδωλολάτρη αρχιερέως και παγανιστή, του Ιουλίου Καίσαρος, με έτος ιδρύσεως το 46 π.Χ. Δεν είναι όμως πραγματικό δικό του κατασκεύασμα, αλλά έκανε και αυτός μία μεταρρύθμιση του ρωμαϊκού ημερολογίου.

Το γνωστό “Παλαιό” Ημερολόγιο, δεν ονομάστηκε ποτέ από την αρχή του ως «Παλαιό» αλλά λεγόταν πάντοτε «Ιουλιανό». Ονομάζεται «Παλαιό» από εμάς σήμερα, διότι μεσολάβησε κάποια νέα αλλαγή. Μέχρι πριν από την αλλαγή του το 1924, δεν θεωρούνταν καθόλου “Παλαιό”.

Οι Ορθόδοξοι πιστοί π.χ. οι οποίοι ζούσαν το 1923, δεν έλεγαν «εμείς ακολοθούμε το Παλαιό» ούτε πάλι έλεγαν «εμείς ακολουθούμε το Πάτριο» διότι δεν θα τους καταλάβανε κανένας και θα τους έβλεπαν για παλαβούς.

Οι ονομασίες αυτές δόθηκαν μετά από την αλλαγή και εισαγωγή του Νέου, για να διαχωριστεί το ένα από το άλλο. Ακόμη και αυτό το «Παλαιό», πριν από το 1924, δεν θεωρούνταν καθόλου Παλαιό αλλά ΝΕΟ Ημερολόγιο! Θα σας εξηγήσω τους λόγους.

Το πραγματικώς και όντως “Παλαιό” ήταν το αρχικό του Ιουλίου Καίσαρος το οποίο άρχισε να ισχύει επισήμως το 45 π.Χ.

Αργότερα όμως, το 8 μ.Χ. οι διάσημοι Έλληνες αστρονόμοι της Αλεξάνδρειας, ο Φλάβιος και ο Σωσιγένης επεξεργάστηκαν και διόρθωσαν το Ιουλιανό. Έφτιαξαν ένα ΝΕΟ Ημερολόγιο με βάση το Ιουλιανό.

Όπως είπαμε νωρίτερα, κάθε νέα διόρθωση, καθιστά το προηγούμενο ως παλαιό. Αντί να το ονομάσουν όμως «Φλαβιανό» ή «Σωσιγένειο», παρέμεινε Ιουλιανό, «Καίσαρος μοναρχήσαντος…»

Το Ιουλιανό Ημερολόγιο, γνωστό σήμερα ως “Παλαιό”, δεν ήταν και τόσο αθώο κατά την εισαγωγή του, καθότι θεσπίστηκε συνοδευόμενο με όλες τις διεφθαρμένες και εωσφορικές ειδωλολατρικές εορτές, τις ειδωλόθυτες ιεροτελεστίες και πανδαιμόνιες οργιακές περιπτύξεις.

Ας σημειωθεί, πως ο Ιούλιος Καίσαρ δεν ήταν καθόλου ένας απλός, συνηθισμένος ειδωλολάτρης αλλά Ύπατος Αρχιερέας των ειδώλων, των οργίων, των αιμομιξιών και ανθρωποθυσιών!

Το 63 π.Χ. είχε εκλεγεί Μέγας Αρχιερεύς (Pontifex Maximus) των ειδωλολατρικών μυστηρίων. Οι αισχρότητες τις οποίες διέπραττε και ανήγαγε ως επίσημα έθιμα, όχι μόνο δεν λέγονται αλλά και δεν περιγράφονται.

Επιπροσθέτως, ήταν στυγνός δολοφόνος και ανατριχιαστικός σφαγέας στο άκουσμα και μόνο! Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, κυρίευσε οκτακόσιες πόλεις, υποδούλωσε τριακόσια έθνη και πολέμησε με τριακόσιες μυριάδες εχθρών, εκ των οποίων τις εκατό εξόντωσε κι άλλες εκατό αιχμαλώτισε.

Πηγή των πληροφοριών για τη δράση του Καίσαρα στη Γαλατία είναι το έργο του ίδιου του Καίσαρα: “Απομνημονεύματα περί του Γαλατικού πολέμου” (Commentarii de Bello Gallico).

Δεν έχουμε λοιπόν τίποτα να ζηλέψουμε από έναν τέτοιο εωσφοριστή και δαιμονολάτρη. 
Το “Παλαιό” αποτελεί δωρεά, πέρα για πέρα παγανιστική και πολιτισμική “προσφορά” της Πανθρησκείας του Σατανά. «Τα είδωλα των Εθνών, δαιμόνια», λέγει η Γραφή.

Η Εκκλησία, απλώς το αποδέχτηκε ως τρέχον εργαλείο μετρήσεως χρόνου και το χρησιμοποίησεσε άφοβα χωρίς αυτή να το ασπαστεί ποτέ ως κάτι “ιερό και Θεόσδοτο”. Άπαγε. Κάθε άλλο. Οι Άγιοι Πατέρες γνώριζαν πολύ καλά την ειδωλολατρική του προέλευση και επιρροή.

Για αυτό και η Εκκλησία υιοθέτησε πολλά και διάφορα Ημερολόγια στο πέρασμα των αιώνων, χωρίς να επιτρέψει ποτέ να επεισέλθει κάποια παραβίαση ή καταπάτηση δόγματος.

Η Εκκλησία η Διαχρονική, είναι και πρέπει να παραμείνει υπεράνω αστρονομικών και πολιτικών ημερολογίων. Η Ορθοδοξία δεν είχε κανένα πρόβλημα, καμία εμμονή με τα Ημερολόγια, είτε ήταν αυτά ειδωλολατρικά, είτε είναι παπικά. Τα χρησιμοποίησε απλά ως εργαλεία μετρήσεως χρόνου. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο!

Αυτό το “Παλαιό” εργαλείο μετρήσεως χρόνου, η Εκκλησία το εκμεταλλεύτηκε
ποιμαντικώς χωρίς να προβεί σε σχισματικές ακρότητες και αδιάκριτες δογματοποιήσεις.

Το Παλαιό Ημερολόγιο με το Νέο, ως εργαλεία μετρήσεως χρόνου, δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά με ένα παλιό – ας πούμε – ρολόι του τοίχου, αντίκα εκκρεμές, κουρδιστό με κούκο, κι ένα νέο πλαστικό με μπαταρία. Είναι και τα δύο ανθρώπινα κατασκευάσματα και δεν είναι τίποτε άλλο από “εργαλεία μετρήσεως χρόνου.” Όσο παλιό κι αν είναι. Όσο πανάκριβο κι αν είναι. Είναι και τα δύο: εργαλεία μετρήσεως χρόνου!

Το ένα μετράει τους χρόνους, τους μήνες και τις εβδομάδες, το άλλο μετράει τις ώρες και τα δευτερόλεπτα. Μπορείτε να φανταστείτε κάποιον να επιμένει με μανία και πάθος πως το ρολόι τοίχου είναι το “Πάτριο και ιερό” ενώ αυτό το νέο και πλαστικό χωρίς κούκο αλλά με ξυπνητήρι απλό, αποτελεί καινοτομία και βλασφημία;

Η ουσία είναι στην χρήση κι αν κάνουμε τον σκοπό αυτοσκοπό, αποδίδοντας δόξα και δέος σωτηριολογικό σε ένα… ΕΡΓΑΛΕΙΟ!

Υπάρχει, δυστυχώς, και το Νέο. Τί κι αν είναι “πιό ωραίο”, πιό σωστό, πιό ακριβές και πιό διορθωμένο; ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟ και αυτό, για δύο κυρίως λόγους:

1. Η αλλαγή του Ημερολογίου έγινε αποκλειστικώς και μόνο για χατήρι του Πάπα, κατόπιν μάλιστα παρασκηνιακής εντολής του Πάπα και κρυφής εμπνεύσεως της Μασονίας! Αυτή είναι η πρώτη αλήθεια η πικρή και ωμή, μάλιστα και αυτοκαταδικαστική! Τα φληναφήματα οικουμενιστών περί “αστρονομικής διορθώσεως” συνιστούν “στάχτη στα μάτια” για τους αφελείς. Τέτοια σχισματοποιός διόρθωση να μας λείπει!

2. Η αλλαγή του Ημερολογίου επέφερε το αντίχριστο και καταραμένο σχίσμα! Ο τρόπος μάλιστα της αλλαγής αυτής, ήταν τελείως απαράδεκτος, αντιχριστιανικός και αντιδεολογικός, με ιδιαίτερη δόση δολιότητος διαβολικής και σατανικής μαεστρίας.

* Χωρίς καμία αγακαία προκαταρκτική ενημέρωση του ποιμνίου,
* χωρίς καμία λογική και ποιμαντική επεξήγηση και προετοιμασία,
* χωρίς καμία διακριτική διδαχή και προφύλαξη και αποφυγή τραγικών αποτελεσμάτων και σχισμάτων, βγήκαν μία καλή πρωΐα και διέταξαν ξαφνικά:

«Βγάλτε όλοι τώρα τον σκασμό και πάμε 13 μέρες μπροστά!»

Βεβαίως, βεβαιότατα ο παππούς και η γιαγιά μου θ’ αντιδράσουν. Βεβαίως και θα αντισταθούν στον φασισμό της δεσποτοκρατίας και στα καμώματα της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού! Θα φωνάξουν, θα ομολογήσουν, θα διωχτούν!

Δύο χιλιάδες χρόνια παράδοση δεν ξεριζώνεται τόσο εύκολα με μία αδέξια “φτιαριά στο βρόντο”. Δεν σβήνει τόσο εύκολα, δεν μουτζουρώνεται ο χρονολογικός πίνακας αυτός με μία μονοκονδυλιά

Μπα; Και συ λοιπόν, Νίκο Πανταζή, μας λες να πάμε με το «Παλαιό»;;; «Και συ τέκνον, Βρούτε;»

Όχι, δεν το λέγω αυτό ΚΑΘΟΛΟΥ! Το ότι παραδεχόμαστε ταπεινά και αντικειμενικά ότι κακώς, πολύ κακώς έγινε η αλλαγή του Ημερολογίου διότι ΕΣΚΙΣΕ τον Άραφο Χιτώνα του Χριστού στα δύο, εν ονόματι πάντοτε ενός αντιθέου, μελλοντικού συνεορτασμού με τον Πάπα, αυτό δεν σημαίνει ότι συνιστώ την επιστροφή στο Παλαιό… διότι υπάρχει το σοβαρότατο και απροσπέλαστο πρόβλημα: Σε ποιά Σύνοδο; Σε ποιά Παράταξη;

Και όπως έχω ξαναπεί, όταν προσχωρούμε σε κάποια ήδη υπάρχουσα η νεοσύστατη σύνοδο, τότε παύει η Αποτείχιση και εμπεδώνεται η Εντείχιση σε παράλληλη σύνοδο, την οποία απαγορεύουν οι Ιεροί Κανόνες να ξαναδημιουργούμε.

Το ότι λέγουμε πως δεν έπρεπε να γίνει η αλλαγή, αυτό δεν σημαίνει ότι διδάσκουμε και την επιστροφή στο «Παλαιό». Η αλήθεια να λέγεται, αρχικώς ο αγώνας των εν Χριστώ αδελφών μας ήταν πράγματι αγνός, δύσκολος, μαρτυρικός, στον Θεό ευάρεστος και Αγιοπατερικός, καθώς και απολύτως σύμφωνος με την διακοπή Μνημονεύσεως και Αποτείχιση των Πιστών.

Αργότερα όμως, στου μισοκάλου διαβόλου το «δι’ ευχών» επήλθαν τα ΠΟΛΥ-κέφαλα σχίσματα, οι ΠΟΛΥ-κλαδικές οι διαιρέσεις, οι ΠΟΛΥ-συνοδικές ΠΟΛΥ-παρατάξεις, οι αλληλο-αφοριστικές και αλληλο-καταδικαστικές τάσεις. Όπως λέγει ο σοφός λαός: «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα!»

Το «Παλαιό» ως Ημερολόγιο, είναι ειδωλολατρικό. Το «Νέο», το «Γρηγοριανό» είναι παπόφερτο και Παπικό και το χειρότερο, σχισματοποιό!! Είναι τόσες πολλές οι σύνοδοι του Παλαιού και απελπιστικά αντιμαχόμενες μεταξύ τους, ενώ ταυτόχρόνως όλοι τους διατείνονται και αυτο-αποκαλούνται «Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος…»

ΔΕΝ γράφω με κανένα σαρκασμό. ΔΕΝ ειρωνεύομαι καθόλου. Απλώς μεταφέρω θλιβερές πραγματικότητες. Αγαπώ τους αδελφούς μου Παλαιοημερολογίτες και ΜΑΚΑΡΙ να βρούμε όλοι κοινό τόπο δράσεως και κοινό πεδίο μάχης. ΒΑΣΗ μας η Αγία, Ορθόδοξη Αλήθεια του Χριστού. Κοινός μας εχθρός η Παναίρεση του Οικουμενισμού. Αυτόν πολεμούμε και όχι τους αδελφούς μας.

Κανένας αγώνας δεν επιτυγχάνεται δίχως θυσία. Με αίμα και θυσία, με αυτοαπάρνηση και αυτοθυσία, μακρυά από εγωϊσμούς και πάθη, απαλλαγμένοι από τάσεις αυτοπροβολής και δίψες αρχηγίας, θεραπευμένοι από μικρόβια διχόνοιας και διχοστασίας, μπορούμε ΣΥΝ Θεώ και με το Μέγα Έλεος του Θεού, με ομοψυχία, ομοπιστία και ΕΝΩΣΗ μεταξύ μας, μπορούμε να καταφέρουμε πολλά, γιατί όχι και να νικήσουμε. «Και εξήλθεν νικών!»

Τί πλέον γενέσθαι;

Η Διαχρονική Εκκλησία του Χριστού, προς αποφυγήν νέων ημερολογιακών μερισμών και σχισμάτων, προς καταστολήν των πολλών αντιμαχομένων και διαφορετικών συνόδων, να τολμήσει να δημιουργήσει εκ νέου… ΝΕΟ Εκκλησιαστικό Ημερολόγιο! Ένα πραγματικό Πάτριο, με όλη την σημασία της λέξεως!

Ούτε Ειδωλολατρικό, ούτε Παπικό! Σας τα χαρίζουμε, κύριοι, και σας τα επιστρέφουμε και τα δυο! Όχι για λόγους «οικουμενιστικού συνεορτασμού», ούτε για ξεπερασμένους και πονηρούς λόγους «αστρονομικής διορθώσεως». Όχι για λόγους «Πατρίου ή Γνησίου» (διότι η σχισματικότητα ακυρώνει κάθε γνησιότητα) αλλά δικού μας πλέον Εκκλησιαστικού, ενιαίου, αποκλειστικού, αγίου και ιερού ΕΡΓΑΛΕΙΟΥ μετρήσεως χρόνου!

«Αιτείτε και δοθήσετε υμίν!» Αν ένα κομμάτι ψωμί θα μας δώσει ο Θεός, αν του το ζητήσουμε ταπεινά και δεν θα μας στείλει έναν Θεοφοβούμενους αστρονόμους, επιστήμονες να συγκροτήσουν ποιμαντική επιστήμη για τις ανάγκες του ΕΝΩΜΕΝΟΥ Ποιμνίου της Διαχρονικής Εκκλησίας του Χριστού;

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, τα πάντα δύναται και όλα τα μπορεί. Όχι μόνο να γυρίσουμε στην εποχή πριν από το 1924, αλλά να γυρίσουμε στην εποχή της Πεντηκοστής. «Ήσαν δε προσκαρτερούντες τη διδαχή των Αποστόλων!» (Πραξ. Β΄ 42). Προσκαρτερούνες και εμείς στην Διδαχή των Αγίων Πατέρων! Υπεράνω Ημερολογίων.

Αν το θέλει κι αν το επιθυμεί, η Ορθόδοξη Εκκλησία ΜΠΟΡΕΙ και ΠΡΕΠΕΙ ΑΜΕΣΑ να το κάνει, να συγκαλέσει Ορθόδοξη Σύνοδο των απανταχού της γης Αποτειχισμένων Ιερέων ΚΑΙ Λαϊκών του «Παλαιού και του Νέου!».

Να είναι καλεσμένοι από «πάντα τα Έθνη!» Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία, Κρήτη, Κύπρος, Καναδάς, Ιρλανδία, Γερμανία μέχρι και Αυστραλία! Εμείς οι πρωχοί του εξωτερικού, (μην πάει ο νους σας στα δολάρια), όσοι δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να παρευρεθούμε, μπορούμε να συνδεθούμε διαδυκτιακώς σε ζωντανή μετάδοση και ν’ ακουστούμε επί ίσοις όροις. Κάτι θα έχουμε και μεις να πούμε.

Αλλά και κάτι ακόμη.

Εμείς οι θεολόγοι (με μικρό «θ» πάντοτε), έστω και εάν έχουμε κάποιες καλόπιστες αμφιβολίες και ενστάσεις ή ταπεινόφρονες διαφωνίες στο θέμα της εγκυρότητος των μυστηρίων, επειδή το θέμα είναι πάρα πολύ κρίσιμο και συνάμα πολύ λεπτό, ας μην μας υβρίζουν βαρύτατα άλλοι εν Χριστώ αδελφοί μας ότι «βλασφημούμε το Άγιο Πνεύμα» διότι αυτό καθιστά αμαρτία ασυχγώρητη εις τον αιώνα και μας βουτούν από την κεφαλή στον πάτο του πυρίνου ποταμού!

Εάν, λέγω εάν, έστω και μία τοις χιλίοις, υπάρχει πιθανότητα να υπάρχει κάποιο πρόβλημα οντολογικό, κάποια προφύλαξη υποστατή και διάκριση επιβεβλημένη, επιτακτική, τότε ας μην προτρέχουν κάποιοι αδελφοί να μας στέλνουν στην κόλαση τόσο πρώιμα, απλά επειδή έχουμε διαφορετική γνώμη από την δική τους. Δεν διακατεχόμαστε από το αλάθητο ούτε επιζητούμε τα του εαυτού. Ας μας επιτραπεί η ελεύθερη έκφραση της γνώμης και ας μας υποδειχθεί το λάθος. Αλλά… με διάλογο, όχι με αφορισμούς και ύβρεις.

Εξ’ άλλου, σε μας τους θεολόγους (όχι θολολόγους), έχει δοθεί κάποιος παραπάνω λόγος για να αναλύουμε τις βαθύτατες θεολογικές ονομασίες, τις δογματικές έννοιες και αιρετίζουσες καταστάσεις, επικαλούμενοι πάντοτε το θεολογούμενο. Όλα τα δόγματα και όλες οι αιρέσεις πέρασαν από το προκαταρκτικό στάδιο που λέγεται «θεολογούμενο». Ακόμη και ο άγιος Παΐσιος είπε: «αυτά τα θέματα καλύτερα να τα αφήνουμε στους θεολόγους!»

Δεν θέλω να πω με αυτά ότι αποκλείονται και οι άλλοι. Πάντες ευπρόσδεκτοι και Ορθόδοξες γυναίκες αλλά ΟΧΙ Πρακτόρισσες της CIA, ούτε «λέσβιες» επισκοπίνες με σκυλάκια «τσιγουάγα» ντυμένα στη χλυδή με ολόχρυσες αλυσίδες: «έξιών και γυναίκες με σκυλάκια εις τάς χειράς των έγγίζουσι τη Ιερά Τραπέζη!» (Σύνταγμα Κατά Αζύμων, Αρίστου Μακαρίτου Ευστρατίου Αργέντη του Χίου). Από τους παπικούς, όλα τα περιμένουμε!

Αντιθέτως, είχαμε την Αγία Ελένη, την Αγία Ευδοκία, την Αγία Ευθυμία, Πουλχερία κλπ. Ήταν Άγιες γυναίκες και πεφωτισμένες, όχι σαν τις σύγχρονες τις «φωτισμένες» σαν την Αθανασία του Αιγάλεω! Έλεος! Και το μέγα έλεος!

«Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών!»

http://www.wallingoff.com

...Μικρή υπενθύμιση!!




...χωρίς πολλά λόγια… 
 ...είμαστε πάντα έτοιμοι???

Ἐὰν χάσεις τὴν ἀγάπη, θὰ ἔχεις χάσει πολλά, ὅμως ἐὰν χάσεις καὶ τὴν πίστη, τὰ ἔχασες ὅλα !


Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ξαγρύπνα ἀσταμάτητα, γιὰ νὰ κρατᾶς τὴν πίστη, καὶ ξαγρύπνα ἀσταμάτητα ὥστε ὁ σπόρος τῆς ἀγάπης, τὸν ὁποῖο ἡ πίστη φέρνει μέσα της, νὰ αὐξηθεῖ καὶ νὰ σοὺ φέρει χαρά. Ἐφόσον μόνη της ἡ πίστη χωρὶς τὴν ἀγάπη, θὰ παρέμενε κρύα καὶ ἄχαρη. Ὅμως καὶ ὅταν μέσα σου κρυώσει ἡ ἀγάπη, καὶ δὲν αὐξηθεῖ καὶ δὲν φέρει καρπὸ χαρᾶς, κράτα τὴν πίστη καὶ περίμενε. Κράτα......τὴν πίστη μὲ κάθε κόστος. Καὶ περίμενε, ἀκόμα καὶ χρόνια, μέχρι ἡ ἀγάπη νὰ φυτρώσει ἀπὸ τὴν πίστη. Ἐὰν χάσεις τὴν ἀγάπη, θὰ ἔχεις χάσει πολλά, ὅμως ἐὰν χάσεις καὶ τὴν πίστη, τὰ ἔχασες ὅλα. Ἐὰν χάσεις τὴν ἀγάπη, θὰ χάσεις τὸν καρπὸ ἀπὸ τὸ δένδρο, ὅμως ἐὰν χάσεις τὴν πίστη, θὰ ἔχεις κόψει τὸ δένδρο.

orthodoxia-ellhnismos.gr

"Δόξα Σοι ο Θεός"!



Λέγοντας δόξα Σοι ο Θεός δείχνουμε και την ευχαριστία μας επειδή ευδόκησε να γεννηθούμε και να γνωρίσουμε τον κόσμο, ν' απολαύσουμε τη δημιουργία Του. Όλ' αυτά δεν είναι αυτονόητα, δεν υπάρχουμε επειδή εμείς το θελήσαμε ή τ' αποφασίσαμε, στο έλεός Του το οφείλουμε. Λέγοντας το δόξα Σοι ο Θεός, ταπεινωνόμαστε κιόλας, επειδή στη μεγαλοσύνη Του αναγνωρίζουμε ότι οφείλουμε τα πάντα στη ζωή μας, όλα όσα μας έδωσε αλλά κι εκείνα από τα οποία μας προφύλαξε.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

Ὅταν κάθεσαι νὰ διαβάσεις λόγο Θεοῦ ...



Εἶπε ὁ μακάριος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: 

«Ὅταν κάθεσαι νὰ διαβάσεις λόγο Θεοῦ, νὰ ἐπικαλεῖσαι στὴν ἀρχὴ τὸν Θεὸ ν᾿ ἀνοίξει τὰ μάτια τῆς ψυχῆς σου, ὥστε νὰ μὴν περιοριστεῖς στὸ νὰ διαβάζεις μόνο αὐτὰ ποὺ γράφτηκαν ἀλλὰ καὶ νὰ τὰ ἐκτελεῖς, καὶ ἔτσι νὰ μὴ γίνει καταδίκη μας ἡ μελέτη τοῦ βίου καὶ τῶν λόγων τῶν ἁγίων».

ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΘΑ ΞΕΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ......"ΑΠΑΝΤΑ ΚΟΙΝΑ"

ΔΗΜΕΥΕΤΑΙ Η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ


Τοῦ κ. Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Τὸ κράτος τοῦ Ἰσραὴλ καὶ οἱ φανατικοὶ σιωνιστὲς ἔποικοι ἀπειλοῦν τὴν ἀκεραιότητα καὶ τὴν ἀκίνητη περιουσία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, στὴν παλιὰ πόλη τῆς Ἱερουσαλήμ. Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος, στὶς 23 Ὀκτωβρίου 2017, συνάντησε στὸ Βατικανὸ τὸν Πάπα. Σύμφωνα μὲ τὸ ἀνακοινωθὲν τοῦ Πατριαρχείου ἡ συνάντηση εἶχε σκοπὸ νὰ τὸν ἐνημερώσει ἐπὶ τοῦ σοβαρότατου προβλήματος, ποὺ προέκυψε γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο καὶ γιὰ ὅλες τὶς χριστιανικὲς ὁμολογίες, ὅσες βρίσκονται στὰ Ἱεροσόλυμα.

Στὴν προσφώνησή του πρὸς τὸν Πάπα ὁ κ. Θεόφιλος ἀνέφερε ὅτι τὸ σοβαρὸ πρόβλημα προέκυψε μὲ τὴν προταθεῖσα ἀπὸ σαράντα μέλη τοῦ Ἰσραηλινοῦ Κοινοβουλίου πρόταση Νόμου, ἡ ὁποία ἂν ψηφιστεῖ καὶ γίνει Νόμος τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, «θὰ ἀφαιρέσει ἀπὸ τὰς Ἐκκλησίας τὸ δικαίωμα νὰ διαχειρίζονται ἐλευθέρως τὰς γαῖας αὐτῶν», ὅπως καὶ μὲ τὴν πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ Ἰσραηλινοῦ περιφερειακοῦ δικαστηρίου τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία ἔδωσε κύρος στὶς χωρὶς ἔγκριση παράνομες συμφωνίες, ποὺ ἀφοροῦν στὴν ἰδιοκτησία τοῦ Πατριαρχείου εἰς τὴν Πύλη τοῦ Δαυὶδ (Πύλη τῆς Γιάφας). Ὁ κ. Θεόφιλος τόνισε στὸν Πάπα ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο θὰ ἐφεσιβάλει τὴν ἀπόφαση τοῦ δικαστηρίου καὶ ζήτησε τὴ συμπαράστασή του στὴν ἐπίλυση τῶν ζητημάτων ποὺ προέκυψαν καὶ στὴ διατήρηση τοῦ στάτους κβὸ στὴν Παλιὰ Πόλη τῶν Ἱεροσολύμων.


Στὴν ἀντιφώνησή του ὁ Πάπας ἐξέφρασε, μὲ δύο τυπικὰ λόγια, τὴν ἄποψη ὅτι τὸ στάτους κβὸ τῆς Ἱερουσαλὴμ πρέπει νὰ προστατευθεῖ καὶ νὰ διατηρηθεῖ. Ταυτόχρονα βρῆκε τὴν εὐκαιρία νὰ τονίσει τὴν πάγια στρατηγικὴ τοῦ Βατικανοῦ στοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ ἔναντι τῶν Ὀρθοδόξων. Τὴν ὥρα, ποὺ ὁ κ. Θεόφιλος πῆγε, ὡς ἱκέτης, νὰ τοῦ ζητήσει συμπαράσταση σὲ συγκεκριμένα προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζει τὸ Πατριαρχεῖο, ὁ Πάπας τὰ παρέβλεψε, δὲν εἶπε οὔτε λέξη γι’ αὐτὰ καὶ τοῦ τόνισε ὅτι πρέπει τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων νὰ συνεργάζεται μὲ τὸ Ἀρμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ τοὺς Φραγκισκανοὺς κουστωδοὺς στὰ Πανάγια προσκυνήματα καὶ νὰ συντελέσει στὴν προώθηση τῆς (Σημ. γρ. ὑπ’ αὐτὸν) «πλήρους ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν». Μάλιστα τοῦ ἐξήγησε τὸ πῶς πρέπει νὰ σκεφθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, γιὰ νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν ἑνότητα ποὺ προτείνει: «Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀλλάξουμε τὸ παρελθόν, ἀλλὰ χωρὶς νὰ λησμονήσουμε τὶς σοβαρὲς ἀποτυχίες τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης στὴ διάρκεια τῶν αἰώνων, ὀφείλουμε νὰ κοιτάξουμε πρὸς τὸ μέλλον τῆς πλήρους καταλλαγῆς καὶ τῆς ἀδελφικῆς κοινωνίας καὶ νὰ ἐπιμεληθοῦμε τὸ μπροστά μας ἔργο ποὺ ὁ Κύριος ἐπιθυμεῖ». Στὴ συνέχεια καὶ μὲ μία ἐπιτιμητικὴ διάθεση ὁ Πάπας τόνισε ὅτι «εἶναι ἀμέλεια νὰ μὴν ὑπάρξει ἀνταπόκριση, (Σημ. γρ. Ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων) στὸ ἐπεῖγον μήνυμα τοῦ Κυρίου καὶ στὰ σημεῖα τῶν καιρῶν»… Ὁλοκληρώνοντας τὴν ὁμιλία του ὁ Πάπας προέτρεψε τὸν Πατριάρχη νὰ μοιρασθεῖ μὲ τοὺς Παπικοὺς τὰ Ἱερὰ Προσκυνήματα τῶν Ἁγίων Τόπων… Ἐπὶ αἰῶνες οἱ παπικοὶ ἐπιχειροῦσαν νὰ κάνουν δικά τους τὰ Προσκυνήματα μὲ τὴ βία, στὴν ὁμιλία του ὁ Πάπας, γιὰ πρώτη φορά, ἐπικαλέστηκε ἁγιογραφικὸ ἐπιχείρημα, ἀπὸ τὶς Πράξεις, ὅτι πρέπει οἱ χριστιανοὶ νὰ ἔχουν τὰ πάντα κοινά… Ἄρα καὶ τοὺς Ἁγίους Τόπους…: «Πάντες δὲ οἱ πιστεύοντες ἦσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαντα κοινὰ» (Πράξ. β´ 44) καὶ «Τοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία καὶ οὐδὲ εἷς τι τῶν ὑπαρχόντων αὐτῷ ἔλεγεν ἴδιον εἶναι, ἀλλ᾽ ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινὰ» (Πράξ. δ´ 32). Κοινά, κατὰ τὸν Πάπα, ὅσα κατέχουν οἱ Ὀρθόδοξοι…

Ὁ κ. Θεόφιλος οὐδὲν θετικὸ ἀπεκόμισε ἀπὸ τὴν συνάντησή του μὲ τὸν Πάπα, γιὰ τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζει τὸ Πατριαρχεῖο. Προβλήματα ποὺ ἄρχισαν ἐπὶ τοῦ προκατόχου του, πατριάρχου Εἰρηναίου, καὶ ποὺ ἐπέφεραν τὴν ἐκθρόνισή του. Ἀντίθετα ἄκουσε τὶς παρατηρήσεις καὶ τὶς προτροπὲς τοῦ Πάπα, νὰ ὑποταγοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι σὲ αὐτόν, καὶ νὰ τοῦ παραδώσουν τὰ προσκυνήματα τῶν Ἁγίων Τόπων. Τὸ Βατικανό, ἐδῶ καὶ χίλια χρόνια, συνεχίζει τὴν ἴδια τακτικὴ ἔναντι τῶν Ὀρθοδόξων. Ὅποτε οἱ Ὀρθόδοξοι βρίσκονται σὲ ἀνάγκη, οἱ Παπικοὶ ἐκμεταλλεύονται τὶς καταστάσεις καί, ἐκβιάζοντάς τους (π.χ. Σύνοδος Λυῶνος, Σύνοδος Φεράρας – Φλωρεντίας), ἐπιχειροῦν νὰ τοὺς ὑποτάξουν στὸν Πάπα.

Ἡ ἀρνητικὴ στάση τοῦ Πάπα ἔναντι τῶν προβλημάτων, ποὺ ἀντιμετωπίζει τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, ἔχει νὰ κάνει, πέραν τῆς γενικότερης στάσης τοῦ Βατικανοῦ ἔναντι τῶν Ὀρθοδόξων, μὲ τὴν προσοχὴ ποὺ αὐτὸ δίνει, στὸ νὰ βελτιώσει τὶς σχέσεις του μὲ τὸ κράτος τοῦ Ἰσραήλ. Ἐπὶ δεκαετίες τὸ Βατικανὸ ἐπιζητεῖ τὸ Ἰσραὴλ νὰ ἀναγνωρίσει στοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς νομικὰ δικαιώματα στοὺς Ἁγίους Τόπους. Ἕως τὸν περασμένο Ἰούνιο ἡ ἔναντι τοῦ Βατικανοῦ στάση τοῦ Ἰσραήλ, καί, γενικότερα, τῶν ἀνὰ τὸν κόσμο ἑβραίων, ἦταν ἀρνητική, λόγῳ τῆς στάσεώς του στὸ Ὁλοκαύτωμα. Τὸν περασμένο Ἰούνιο ἐπιτεύχθηκε μία κατ’ ἀρχὴν συμφωνία τοῦ Βατικανοῦ μὲ τὸ Ἰσραήλ, ἡ ὁποία χαρακτηρίστηκε ἀπὸ τὸ Βατικανὸ «ἱστορική». Ὁ Πάπας Φραγκίσκος λοιπὸν δὲν θὰ θυσιάσει ποτὲ τὶς ἐπιδιωκόμενες καλὲς σχέσεις τοῦ Βατικανοῦ μὲ τὸ Ἰσραήλ, γιὰ νὰ ὑποστηρίξει τὸ Ὀρθόδοξο Πατριαρχεῖο.


Πρὶν ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψη στὸν Πάπα ὁ Πατριάρχης κ. Θεόφιλος ἐπισκέφθηκε τὸ Φανάρι καὶ εἶχε μακρὰ συνάντηση μὲ τὸν Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο γιὰ τὰ ἀνακύψαντα ζητήματα. Ἐπὶ τοῦ περιεχομένου τῆς συνάντησης δὲν ὑπῆρξε κανένα ἀνακοινωθέν. Προφανῶς τὸ Φανάρι δὲν θέλει νὰ ἐμπλακεῖ σὲ ζήτημα ποὺ ἀφορᾶ στὸ κράτος τοῦ Ἰσραήλ. Δὲν θέλει νὰ συγκρουσθεῖ μὲ τὴν πολιτικὴ ποὺ ἀκολουθεῖ ἡ κυβέρνηση Ἐρντογὰν ἔναντι τῆς συγκεκριμένης χώρας καὶ δὲν θέλει νὰ προκαλέσει δυσαρέσκεια στὸ παγκόσμιο ἑβραϊκὸ λόμπι, μὲ τὸ ὁποῖο διατηρεῖ καλὲς σχέσεις.

Ὁ κ. Θεόφιλος στὴν ἐκλογή του ἔδειξε ὅτι διατηρεῖ ἐξαιρετικὲς σχέσεις μὲ τὶς ἀρχὲς τῶν ΗΠΑ, καὶ ὅτι αὐτὲς θὰ μποροῦσαν νὰ συμπαρασταθοῦν στὸ Πατριαρχεῖο σὲ μία δύσκολη στιγμή του. Τώρα εἶναι μία τέτοια, δύσκολη, στιγμή, ἀλλὰ οἱ ΗΠΑ ἔχουν σοβαρότερα ζητήματα στὴν περιοχὴ νὰ ἀντιμετωπίσουν καὶ μόνο θεωρητικὴ συμπαράσταση μπορεῖ νὰ ἔχει. Ὁ κ. Θεόφιλος δὲν προσέγγισε τὴ Ρωσικὴ Ἐκκλησία γιὰ συμπαράσταση, ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλήσει τοὺς φίλους του ἀμερικανούς, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ γιατί βλέπει μεγαλύτερο κίνδυνο γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο ἀπὸ τὴ Μόσχα παρὰ ἀπὸ τὸ Βατικανό…

Ἀπὸ τὰ ὅσα ἐν συντομίᾳ παρατέθηκαν γίνεται φανερὸ ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων ὀφείλει νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς κινδύνους γιὰ τὴν παρουσία του στοὺς Ἁγίους Τόπους μόνο μὲ τὴ συμπαράσταση, ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει, ἀπὸ τὴν κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδος. Αὐτὴ ἔχει λόγο στὴν κυβέρνηση τοῦ Ἰσραὴλ καὶ μάλιστα ἰσχυρό, ἐφ᾽ ὅσον βεβαίως ἀντιλαμβάνεται τὴ σπουδαιότητα τῆς ὕπαρξης καὶ τῆς ἀκεραιότητας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καὶ θελήσει νὰ ἐπέμβει. Γεγονὸς εἶναι ὅτι γιὰ τὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων καὶ τὰ μέλη τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητας ἄρχισε μία πολὺ δύσκολη περίοδος. Τὸ Πατριαρχεῖο ἐπὶ δύο χιλιάδες χρόνια ἐπέζησε κατακτητῶν βαρβάρων, ἑτεροδόξων καὶ ἀλλοθρήσκων. Στὶς ἡμέρες τους κινδυνεύει νὰ ἀφανιστεῖ, ὅταν, ὑποτίθεται, ἔχουν καθιερωθεῖ νόμοι καὶ κανόνες δικαίου…-