Eρμηνεία στους Θ’ και ΙΖ’ Κανόνες τῆς Δ’ Οικουμενικῆς Συνόδου

Επείγον! Προς όλους τους Σεβ. Μητροπολίτες 

για το Ουκρανικό.

Επείγον! Προς όλους τους Σεβ. Μητροπολίτες* για το Ουκρανικό: Ο Αρχιεπίσκοπος εισηγήθηκε την αυθαίρετη ερμηνεία καθηγητού για το θέμα «εκκλήτου προσφυγής»! Κινδυνεύει η ενότητα!

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος

Θεολόγος

17 Οκτωβρίου 2019

Ο Καθηγητής Βλ. Φειδάς έκανε μια εσφαλμένη, αυθαίρετη και τελείως απαράδεκτη ερμηνεία στους Θ’ και ΙΖ’ Κανόνες τῆς Δ’ Οικουμενικῆς Συνόδου. Ισχυρίζεται ότι στο θέμα τῆς «εκκλήτου προσφυγῆς» ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως «ἔχει πάντοτε τό ἀποκλειστικό κανονικό δικαίωμα νά δέχεται τό Ἔκκλητον ἀρχιερέων ὄχι μόνο τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας του, ἀλλά καί ἀπό τήν κανονική δικαιοδοσία τῶν ἄλλων Πατριαρχικῶν θρόνων ἤ αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν».

Η αυθαίρετη αυτή ερμηνεία υιοθετήθηκε από την Συνοδική Επιτροπή Δογματικῶν και Νομοκανονικῶν Ζητημάτων και την Συνοδική Επιτροπή Διορθοδόξων και Διαχριστιανικῶν Σχέσεων τῆς Εκκλησίας τῆς Ελλάδος. Στη συνέχεια την περιέλαβε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στην Εισήγησή του η οποία, ως γνωστόν, ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ κατά την διάρκεια τῆς Εκτάκτου Συνεδρίασης για το Ουκρανικό Ζήτημα το Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2019.

Παραθέτουμε όλα τα στοιχεῖα που αποδεικνύουν την αυθαιρεσία τοῦ Καθηγητοῦ καθώς και όλων αυτῶν που συνήργησαν στο μεγάλο αυτό έγκλημα και έθεσαν τον εαυτό τους – με παπική υπερηφάνεια – παραπάνω από την πατερική ερμηνεία τοῦ Θεοπνεύστου Αγίου Νικοδήμου τοῦ Αγιορείτου, με αποτέλεσμα να διασαλεύεται η ενότητα τῶν Ορθοδόξων Εκκλησιῶν. Περισσότερη ευθύνη πάντως έχουν οι δύο Συνοδικές Επιτροπές τῆς Εκκλησίας τῆς Ελλάδος. Τι έπρατταν οι Μητροπολίτες αυτοί; Δεν έλεγξαν τις ερμηνείες τῶν Ιερῶν Κανόνων;

Θα ξεκινήσουμε με την σωστή ερμηνεία τῶν εν λόγω Ιερῶν Κανόνων, τῶν κανονολόγων Ι. Ζωναρά και Αγ. Νικοδήμου παραθέτοντας τα σχετικά αποσπάσματα.

Στον ΙΖ’ Κανόνα τῆς Δ’ Οικουμενικής Συνόδου ο Ι. Ζωναράς αναφέρει:

(Ράλλη Πότλη, Τόμος 2ος, 1852, σελ. 260)

Δηλαδή:

Δεν καθίσταται πάντως ο Κωνσταντινουπόλεως δικαστής όλων τῶν Μητροπολιτῶν, αλλά αυτῶν που υπάγονται σ’ αυτόν. Μάλιστα δεν μπορεί να σύρει χωρίς την θέλησή τους και τους Μητροπολίτας τῆς Συρίας, ή τους τῆς Παλαιστίνης, και Φοινίκης, ή τους τῆς Αιγύπτου, για να δικασθούν απ’ αυτόν. Αλλά οι τῆς Συρίας υπάγονται στον Αντιοχείας…

Στον Θ. Κανόνα τῆς Δ’ Οικουμενικῆς Συνόδου ο Άγιος Νικόδημος ερμηνεύει:

(Πηδάλιον, εκδ. Ρηγοπούλου, σελ. 192)

Η υποσημείωση (1) είναι μια λεπτομερής επεξήγηση τοῦ εν λόγω Κανόνος από την οποία θα παραθέσουμε μερικά διαφωτιστικά αποσπάσματα (Πηδάλιον, σελ. 192 – 193):

Στη συνέχεια ο Άγιος αναφέρει ιστορικά γεγονότα όπου παρερμηνεύτηκε ο Θ’ Κανών είτε υπέρ τοῦ Κωνσταντινουπόλεως είτε υπέρ τοῦ Ρώμης, και συνεχίζει:

Και κλείνει ο Άγιος Νικόδημος με τις ερμηνείες τοῦ Ι. Ζωναρά στον ΙΖ’ Κανόνα τῆς Δ’ Οικουμενικῆς Συνόδου, που παραθέσαμε ήδη, και στον Ε’ Κανόνα τῆς Σαρδικῆς:

Βλέπουμε λοιπόν ότι δεν υπάρχει καμμία διαφωνία μεταξύ τῶν δύο κανονολόγων καθώς το κοινό τους συμπέρασμα είναι:

«ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟΝ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΝΑ ΕΝΕΡΓΕΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΟΡΙΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ.» «ΜΟΝΟ ΤΩΝ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΕΧΕΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΑΣ ΕΚΚΛΗΤΟΥΣ.»

Ξεκάθαρα πράγματα.

Άς δούμε τώρα την αυθαίρετη ερμηνεία τοῦ κ. Φειδά, την αποδοχή της από τας Συνοδικάς Επιτροπάς και την αναφορά της στην Εισήγηση τοῦ Αρχιεπισκόπου.

Η αυθαίρετη ερμηνεία τοῦ κ. Φειδά:

«α’΄. Ὁ Οἰκουμενικός πατριάρχης, ὡς Προκαθήμενος τόσο τοῦ Πρώτου θρόνου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅσο καί τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, εἶχε καί ἔχει πάντοτε τό ἀποκλειστικό κανονικό δικαίωμα νά δέχεται τό Ἔκκλητον ἀρχιερέων ὄχι μόνο τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας του, ἀλλά καί ἀπό τήν κανονική δικαιοδοσία τῶν ἄλλων Πατριαρχικῶν θρόνων ἤ αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅπως αὐτό συνάγεται ἀπό τήν ὁμόφωνη κανονική παράδοση καί ἀπό τή διαχρονική ἐκκλησιαστική πράξη. Ἄλλωστε, μέ αὐτές συμφωνεῖ πλήρως καί τό ἐσφαλμένως χρησιμοποιούμενο ἀπό τό Πατριαρχεῖο Μόσχας, ὡς δῆθεν ἀντίθετο πρός τό κανονικό αὐτό δικαίωμα, μοναδικό σχόλιο τοῦ ἐγκρίτου βυζαντινοῦ κανονολόγου Ἰωάννη Ζωναρᾶ (ΙΒ’ αἰώνα) στούς κανόνες 9 καί 17 τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς συνόδου (451), ἀφοῦ τό σχόλιο ἀποκλείει τήν κρίση ἀπό τόν Οἰκουμενικό πατριάρχη μόνο τῶν μή προσφευγόντων («ἀκόντων») μητροπολιτῶν καί ὄχι βεβαίως τῶν ἀσκησάντων τό κανονικό δικαίωμά τους μέ τό Ἔκκλητον («ἑκόντων») στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.» (Βλ. ΕΔΩ)

Και τώρα η υιοθέτηση αυτῆς τῆς αυθαίρετης ερμηνείας στην Εισήγηση τῶν Συνοδικῶν Επιτροπῶν:

«2. Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον έχει το προνόμιον της «εκκλήτου προσφυγής» και παρά Αρχιερέων ετέρου εκκλησιαστικού κλίματος, εάν και εφ’ όσον ο εκκαλών Αρχιερεύς ήθελε υποβάλη σχετικού αίτημα (Βλ. Φιλάρετος, Μακάριος) (Κανόνες 9 και 17 Δ’ Οικουμενικής Συνόδου).» (βλ. ΕΔΩ)

Η βλάσφημη αυτή παράγραφος αναφέρεται αυτούσια στην Εισήγηση τοῦ Αρχιεπισκόπου:

«β. Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον έχει το προνόμιον της «εκκλήτου προσφυγής» και παρά Αρχιερέων ετέρου εκκλησιαστικού κλίματος, εάν και εφ’ όσον ο εκκαλών Αρχιερεύς ήθελε υποβάλη σχετικού αίτημα (Βλ. Φιλάρετος, Μακάριος) (Κανόνες 9 και 17 Δ’ Οικουμενικής Συνόδου).» (Σελ. 4 τῆς Εισηγήσεως τοῦ Αρχιεπισκόπου βλ. ΕΔΩ.)

Άγιοι Αρχιερεῖς, σώσατε την ενότητα τῶν Ορθοδόξων Εκκλησιῶν! Μην δεχτεῖτε το τεράστιο έγκλημα που συντελεῖται εις βάρος τῆς Ορθοδόξου Πιστεώς μας! Όπως αποδείχθηκε με τα παραπάνω στοιχεῖα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΤΕΙ ΟΥΚΡΑΝΟΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΣ, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ούτε καν στο ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος

Θεολόγος

*ΤΟ ΠΑΡΩΝ ΑΡΘΡΟ ΕΣΤΑΛΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ ΤΟΥΣ, ΣΕ ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΥΣ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΤΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ ΜΑΣ.

Σαββόπουλος Νικόλαος

https://fdimathan.wordpress.com

Γεννήθηκα Ορθόδοξος

Αυτό το θαύμα μου το ανέφερε κάποιος Μοναχός από το Άγιο Όρος.

Ήταν ένας πατέρας που μεγάλωνε ένα ανάπηρο παιδί, μόνος του. 

Το παιδί ήταν κατάκοιτο στο κρεβάτι. Κάποια στιγμή έφτασε σε τεράστιο οικονομικό αδιέξοδο. Τότε εμφανίστηκε κάποιος άνθρωπος στην ζωή του, που άρχισε να τον βοηθά χρηματικά προς χάριν του παιδιού. 

Τον βοήθαγε για πολύ καιρό, ώσπου κάποια στιγμή ο πατέρας του είπε «σου χρωστάω την ζωή μου». Μόλις το άκουσε αυτό ο άνθρωπος του είπε: «θέλω να έρθεις μαζί μου σε μια συγκέντρωση». Έτσι κι έγινε, κάποια μέρα κλείδωσαν το κατάκοιτο παιδί στο σπίτι και πήγαν σε κάποιον χώρο όπου γινόταν η συγκέντρωση. 

Εκεί ο πατέρας διαπίστωσε ότι ήταν συγκέντρωση των Ιεχωβάδων. Σκέφτηκε να μείνει για να μην τους προσβάλλει. Μόλις τελείωσε η συγκέντρωση και έφευγε ο κόσμος, του είπε ο ”ευεργέτης” «εσύ μείνε». 

Πήγαν τον πατέρα σε ένα άλλο δωμάτιο, όπου ήταν Χριστιανικές εικόνες πάνω στο πάτωμα και του είπε «Μου ανέφερες ότι μου χρωστάς την ζωή σου. Πάτησε λοιπόν τις εικόνες και γίνε μάρτυρας του ιεχωβά». Ο πατέρας ευθύς απάντησε «Εγώ Ορθόδοξος γεννήθηκα και Ορθόδοξος θα πεθάνω. Την ζωή μου είπα ότι σου χρωστάω, όχι την ψυχή μου». 

Τότε τον ξυλοκόπησαν άγρια και τον πέταξαν στον δρόμο. Ο αιμόφυρτος πατέρας πήρε ένα ταξί και παρά την προτροπή του ταξιτζή να τον πάει στο νοσοκομείο, εκείνος πήγε σπίτι. 

Έξω από το ξεκλείδωτο πλέον σπίτι του, είδε το παιδί του να τρέχει και να γελά όπως όλα τα παιδάκια. Με έκπληξη ρώτησε το παιδί τι έγινε και εκείνο του είπε τα λόγια «Ήρθε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, με σήκωσε και μου είπε: Αυτή την στιγμή ο πατέρας σου μαρτυράει για Εμένα»…

https://panagiamegalohari.gr

Οργανωθητε εις το ονομα του Ιησου Χριστου. Δημιουργηστε παρεες και ζηστε χριστιανικη ζωη· ετσι θα σταθητε. Το ειπε ο ΧΡΙΣΤΟΣ: «Οπου εισι δυο η τρεις συνηγμενοι εις το εμον ονομα, εκει ειμι εν μεσω αυτων» (Ματθ. 18,20). Μελετατε την Αποκαλυψι. Η ΝΙΚΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 152

Δημιουργῆστε παρέες καὶ ζῆστε τὴ χριστιανικὴ ζωή.

«…Καὶ ἂν ἀκόμα μείνῃς ἕνας ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ ἂν ἀκόμη τὸ περιβάλλον σου εἶνε Σόδομα καὶ Γόμορρα καὶ κατακλυσμός, μπορεῖς ἂν θέλῃς, διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, νὰ ζήσῃς ἠθικὸν βίον, σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο.

Φτειάξτε παρέες, λέει ὁ Καρρέλ, δυὸ – δυό, τρεῖς – τρεῖς. Δημιουργῆστε παρέες σ᾿ ὅλη τὴν κοινωνία· καὶ μέσα στὸ Σικάγο, στὴ Νέα Ὑόρκη, στὸ Παρίσι, στὴν Ἀθήνα, παντοῦ· σὲ κάθε πόλι καὶ χωριό.Δημιουργῆστε παρέες, συντροφιὲς – συντροφιές καὶ ζῆστε τὴ χριστιανικὴ ζωή. Οἱ ὀλίγες αὐτὲς συντροφιὲς καὶ οἱ συνομιλίες οἱ χριστιανικὲς θὰ δημιουργήσουν ἕνα ἰσχυρὸ ῥεῦμα ἀντιστάσεως.

Ἀλλὰ γιατί νὰ χρησιμοποιοῦμε καὶ νὰ θαυμάζουμε τὰ λόγια ἑνὸς ἐπιστήμονα, ποὺ εἶνε ἕνα μηδενικὸ μπροστὰ στὸ Χριστό; Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· «Ὅπου εἰσὶ δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. 18,20).

Φτειάξτε τέτοιες ὁμάδες, ποὺ θὰ εἶνε μαζί σας ὁ Χριστός· ἔτσι θὰ σταθῆτε. Τώρα παίζετε μιὰ μὲ τὸ Χριστὸ μιὰ μὲ τὸν κόσμο. Δὲν εἶστε σταθερές.

Ὀργανωθῆτε εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ

Νὰ κάνετε ἁλυσίδα. Τὰ πρῶτα χρόνια τοῦ χριστιανισμοῦ, τοὺς πρώτους αἰῶνας, οἱ Χριστιανοὶ ἦταν ἑνωμένοι, εἶχαν ἁλυσίδα· τρεῖς, τρεῖς, τρεῖς…, πρὸς τιμὴν τῆς ἁγίας Τριάδος. Ὅπως στὴ Ῥωσία· ἐκεῖ ἕνα μικρὸ ἀθῷο παιδάκι, χαριτωμένο, πῆγε στὸν παπᾶ καὶ τοῦ λέει·

—Θέλω νὰ σοῦ πῶ κάτι στὸ αὐτί.

―Τί ἔχεις νὰ μοῦ πῇς; ρωτᾷ ὁ παπᾶς.

―Νά, λέει ὁ μικρός, τώρα γινήκαμε τρεῖς. Στὴ γειτονιά μου εἶνε ἄλλα δυὸ παιδιά, ποὺ συμφωνοῦν μὲ τὶς ἰδέες τὶς χριστιανικές, καὶ γινήκανε τρεῖς.

Λοιπὸν κ᾿ ἐσεῖς, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, νὰ ὀργανωθῆτε κατὰ τριάδας. Σᾶς βάζω κανόνα· καθένας ἀπὸ σᾶς ὄχι μόνος του, ἀλλὰ τρεῖς-τρεῖς, τρεῖς-τρεῖς. Εἶστε 130; νὰ γίνετε 400, 500. Εἶστε σύμφωνοι;

Ἡ νίκη ἀνήκει στὸν Χριστό

(Μελετάτε τὴν Ἀποκάλυψι)

Ἐὰν ἡ μελέτη τῆς Ἀποκαλύψεως εἶνε πάντοτε ὠφέλιμος, πολὺ περισσότερο στὶς ἡμέρες τῶν μεγάλων θλίψεων. Τότε φαίνεται ἡ ἀξία τοῦ βιβλίου αὐτοῦ τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Ὁ χριστιανὸς ποὺ ἀγωνίζεται τὸν ἀγῶνα τῆς πἰστεως καὶ τῆς ἀρετῆς καὶ εἰς τὴν πορεία του συναντᾶ μεγάλα ἐμπόδια καὶ τρομεροὺς πειρασμούς, καὶ βλέπει τὸν σατανᾶ νὰ ὠρύεται ἕτοιμο νὰ τὸν καταπιῇ καὶ ὀλιγοπιστεῖ καὶ ἀπελπίζεται καὶ νομίζει ὅτι δὲν ὑπάρχει καμμία διέξοδος, καμμία ἐλπίδα, καμμία ἀκτίνα φωτός, ἔρχεται ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου καὶ δείχνει τὸν ἀστέρα τὸν λαμπρὸ τὸν πρωϊνὸ καὶ λέγει· «Ἡ νίκη ἀνήκει στὸν Χριστὸ καὶ εἰς τοὺς πιστοὺς ποὺ μένουν κοντά Του, τοὺς ἀγωνιζομένους μέχρις ἐσχάτων.

Καμμία ὀλιγοπιστία. Καμμία δειλία ἄς μὴ σὲ ἀπομακρύνη ἀπὸ τὴν πορεία, τὴν ὁποία ἐχάραξε ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου. Ὁ Χριστὸς θὰ θριαμβείσῃ. Οἱ ἐχθροί Του θὰ νικηθοῦν. Οἱ μισοῦντες Αὐτὸν θὰ καταστραφοῦν. Οἱ ἀγαπῶντες Αὐτὸν θὰ εὐλογηθοῦν ἀπεριγράπτως».

Ὤ πόσους ἔχει παρηγορήσει καὶ ἐμψυχώσει ἡ Ἀποκάλυψις…

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

"ΈΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ο Βαρθολομαίος: Σκίζει την Εκκλησία του Χριστού"!

Έκκληση αγωνίας προς αποφυγή συλλείτουργου με τον Ιερώνυμο και μνημονεύσεως του σχισματικού Ουκρανού Επιφανίου

Ανάστατο το Άγιο Όρος

Ανεπιθύμητος ο Βαρθολομαίος

«ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ο Βαρθολομαίος που Σκίζει την Εκκλησία του Χριστού»

«Αντίχριστε Βαρθολομαίε το Άγιον Όρος δεν σε θέλει»

«Δεν είσαι Πατριάρχης. Είσαι Αιρεσιάρχης»

Φωνάζουν οι μοναχοί των περισσοτέρων Ι. Μονών και κυρίως των Ι. Σκήτεων και κελλιώτες του Α.Ο.

Συνθήματα κατά της επίσκεψης του Οικουμενικού Πατριάρχη στο Άγιον Όρος

romfea.gr

Το Σάββατο 19 Οκτωβρίου το Άγιον Όρος θα υποδεχτεί τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος θα πραγματοποιήσει τριήμερη επίσημη επίσκεψη.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης θα προεξάρχει της Θείας Λειτουργίας που θα τελεστεί στο νέο Καθολικό της Μονής Ξενοφώντος, με την ευκαιρία της επετείου των 200 ετών από την ανέγερσή του.

Επίσης θα γίνει επίσημη υποδοχή στις Καρυές με Δοξολογία στο Πρωτάτο, ενώ θα ακολουθήσει επίσημο κέρασμα στην Ιερά Κοινότητα (Δείτε το πρόγραμμα).

Πριν από λίγο προσκυνητής του Αγίου Όρους απέστειλε στην Romfea.gr δύο ενδεικτικές φωτογραφίες, οι οποίες απεικονίζουν αντιδράσεις για την επίσκεψη του Πατριάρχη.

Συγκεκριμένα σε ένα σημείο προς την Ιερά Μονή Ιβήρων, άγνωστοι έγραψαν με σπρέυ συνθήματα κατά του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

https://agonasax.blogspot.com

ΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Αδελφοί μου, θέλω να κλείσω τα μάτια· Μας περιμένουν μεγάλες συμφορές, όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και τα Βαλκάνια και τον κόσμο ολόκληρο! 

Πουλήστε το πουκάμισό σας και αγοράστε Αποκάλυψη, να δείτε τι μέλλει να γίνει. 

Μέσα σ’ αυτή την οδύνη της ανθρωπότητος ο Κύριος ζητεί δάκρυα· τα δάκρυα της μετανοίας μας. Είμαι βέβαιος ότι, εάν εκατό-διακόσοι-χίλιοι άνθρωποι στην Ελλάδα θρηνήσουν τ’ αμαρτήματά τους, η Ελλάς θα δεί καλύτερες ημέρες…

Το δάκρυ της μετανοίας είναι το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο…

Τέτοια δάκρυα ζητάει ο Θεός, αγαπητοί μου. Και δε’ θα μας δικάσει διότι αμαρτάνουμε· το αμαρτάνειν είναι ανθρώπινο· θα μας δικάσει διότι δεν μετανοούμε. 

Ωραιότερο πράγμα από τη μετάνοια δεν υπάρχει…»

(Mικρὀ ἀπόσπασμα ομιλίας Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου, 

Αγ. Παντελεήμονα Φλωρίνης 6-10-1974)

«Ο Τσίπρας της Εκκλησίας»

Η ΘΛΙΒΕΡΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ

Αρσένιος Μοναχός αγιορείτης

(Σκήτη Κουτλουμουσίου)

Αναγνώρισε η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος την ψευδο-εκκλησία της Ουκρανίας! 

Τι κρίμα. Η Ιεραρχία προτίμησε την εύνοια του Πατριάρχου και Αρχιεπισκόπου, αντί της εύνοιας του Χριστού. Προτίμησε τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα του Αμερικανού Πάϊατ και του πάπα, από τα συγχαρητήρια του Αρχηγού της Εκκλησίας μας, Ιησού Χριστού. 

Το 1997 ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ανεγνώρισε τον αναθεματισμόν και την επαναγωγήν του ψευδο-Κιέβου Φιλαρέτου στην τάξη των λαϊκών, από τον Μακαριστό Πατριάρχη Ρωσσίας Αλέξιο. 

Σήμερα, χωρίς ίχνος εκκλησιαστικής συνειδήσεως, αποκατέστησε και έδωσε αυτοκεφαλία στους καθηρημένους και αμετανοήτους, αυτούς που είναι ακόμη στην τάξη των λαϊκών, αφού μόνο το Πατριαρχείο Μόσχας μπορεί να τους λύσει τον αναθεματισμόν.

Ο δε Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, με την ίδια περίπου συνταγή που χρησιμοποιήθηκε για την προδοσία της Μακεδονίας μας στις Πρέσπες, την ίδια χρησιμοποίησε και για την προδοσία της Κανονικής Εκκλησίας της Ουκρανίας του Μητροπολίτου Ονουφρίου. 

Μερικοί είπαν, πως είναι πιο βδελικτή η προδοσία των Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος, από την προδοσία των πολιτικών στις Πρέσπες. 

Συνεπώς, δεν έχουν άδικο που πολλοί αγανακτισμένοι πιστοί, ονομάζουν τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο «ο Τσίπρας της Εκκλησίας». 

Διότι, όπως δεν υπήρχε άλλος πολιτικός στην χώρα μας, εκτός από τον Τσίπρα να προδώσει την Μακεδονία μας, κατά θλιβεράν αναλογίαν, ούτε στην Εκκλησία μας υπήρχε κάποιος αντίστοιχος να πράξει προδοσία εκτός από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Και τώρα τί μέλλει γενέσθαι;

Αξιόλογοι ερευνητές επί αυτών των θεμάτων, λένε πως η κατάπτυστη ένωση με τους παπικούς, θα γίνει περίπου σαν την πρόσφατη αναγνώριση της ψευδο-εκκλησίας της Ουκρανίας, ώστε να τον αναγνωρίσει ως επίσκοπό του και μετά θα αρχίσει τις διαδικασίες αυτές που είδαμε πρόσφατα, για την ψευδο-εκκλησία της Ουκρανίας. 

Φυσικά, το μόνο σίγουρο που πρέπει να περιμένουμε πως θα προσθέσουν στις άνομες διαδικασίες, είναι οι ενέργειες βίας. Να λοιπόν, πως ο Πατριάρχης μας μαζί με τους επισκόπους του, εφήρμοσαν την «σοφή» τακτική των παπικών, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»! Σύμφωνα με αυτήν την «σοφή» τακτική, τα μέσα που χρησιμοποιούνται αγιάζονται χάριν του ιερού σκοπού...

Δηλαδή, ''αγιάζονται''οι πράξεις που παραβιάζουν τους Ιερούς Κανόνες... ''αγιάζονται'' και άλλες πολλές ανορθόδοξες πράξεις, που θα χρησιμοποιήσουν χάριν του «σκοπού» τους.

Ἀρσένιος μοναχὸς ~ Ἅγιον Ὄρος

aktines.blogspot.com

Συγκλονιστική συνομιλία του Ιησού Χριστού με τον διάβολο για έναν πόρνο Μονάχο

Κάποιος Μοναχός νικήθηκε από το πάθος της πορνείας και έκανε την αμαρτία καθημερινά., αλλά και καθημερινά ζητούσε έλεος από τον Κύριό του με δάκρυα και προσευχές. Ενεργώντας λοιπόν έτσι, τον ξεγελούσε η κακή συνήθεια, και έκανε την αμαρτία,έπειτα πάλι, μετά την αμαρτία, πήγαινε στην εκκλησία, και βλέποντας την ιερή και σεβάσμια εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, έπεφτε μπροστά της με πικρά δάκρυα και έλεγε: «Σπλαχνίσου με, Κύριε, και πάρε από επάνω μου αυτόν τον ύπουλο πειρασμό, γιατί με ταλαιπωρεί φοβερά και με τραυματίζει με τις πικρές ηδονές. Δεν έχω πρόσωπο, Κύριε, να αντικρύσω και να δω την αγία εικόνα σου και την υπέρλαμπρη μορφή του προσώπου σου, ώστε να γλυκαθεί η καρδιά μου».

Τέτοια έλεγε, και όταν έβγαινε από την εκκλησία έπεφτε πάλι στον βούρκο. Όμως και πάλι δεν απελπιζόταν για τη σωτηρία του, αλλά από την αμαρτία ξαναγύριζε στην εκκλησία και έλεγε τα παρόμοια προς τον φιλάνθρωπο Κύριο και Θεό: «Εσένα, Κύριε, βάζω εγγυητή, ότι από εδώ και πέρα δεν θα ξανακάνω αυτή την αμαρτία· μόνο, αγαθέ, συγχώρησε μου όσες αμαρτίες σου έκανα από την αρχή μέχρι τώρα». Και αφού έδινε αυτές τις φοβερές υποσχέσεις, πάλι γύριζε στη βαριά αμαρτία του. Και έβλεπε κανείς τη γλυκύτατη φιλανθρωπία και την άπειρη αγαθότητα του Θεού να ανέχεται καθημερινά και να υπομένει την αδιόρθωτη και βαριά παράβαση και την αχαριστία του αδελφού και να θέλει από πολλή ευσπλαχνία τη μετάνοιά του και την οριστική επιστροφή του.

Γιατί αυτό δεν γινόταν για ένα, δύο ή τρία χρόνια, αλλά για δέκα και περισσότερο. Βλέπετε αδελφοί, την άμετρη ανοχή και την άπειρη φιλανθρωπία του Κυρίου; Πως κάθε φορά δείχνει μακροθυμία και καλοσύνη, υπομένοντας τις βαριές ανομίες και αμαρτίες μας; Γιατί αυτό που συγκλονίζει και προκαλεί θαυμασμό σχετικά με την πλούσια ευσπλαχνία του Θεού είναι ότι ο αδελφός, ενώ υποσχόταν και συμφωνούσε να μην ξανακάνει την αμαρτία, αποδεικνυόταν ψεύτης. Μια μέρα λοιπόν, καθώς γινόταν αυτό, ο αδερφός, αφού έκανε την αμαρτία, πήγε τρέχοντας στην εκκλησία, θρηνώντας και στενάζοντας και κλαίγοντας και βιάζοντας της ευσπλαχνία του αγαθού Θεού να τον λυπηθεί και να τον γλυτώσει από τον βούρκο της ασωτείας. Καθώς λοιπόν ο αδελφός παρακαλούσε τον φιλάνθρωπο Θεό, ο αρχέκακος διάβολος, η καταστροφή των ψυχών μας, είδε ότι τίποτε δεν κάνει, αλλά όσο αυτός έραβε με την αμαρτία, ο αδελφός τα ξήλωνε με τη μετάνοια. Με θράσος λοιπόν του παρουσιάστηκε φανερά και, στρέφοντας το πρόσωπο του προς τη σεβάσμια εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, κραύγαζε και έλεγε: «Τι θα γίνει μ’ εμάς τους δύο, Ιησού Χριστέ; Η άπειρη συμπάθειά σου με νικά και με ρίχνει κάτω, καθώς δέχεσαι αυτόν τον πόρνο, τον άσωτο, που κάθε μέρα σου λέει ψέματα και δεν λογαριάζει την εξουσία σου.

Γιατί λοιπόν δεν τον καις, αλλά μακροθυμείς και τον ανέχεσαι; Εσύ πρόκειται να δικάσεις του μοιχούς και τους πόρνους και να εξολοθρεύσεις όλους τους αμαρτωλούς. Πράγματι, δεν είσαι δίκαιος κριτής, αλλά όπου νομίσει η εξουσία σου, κρίνεις άδικα και παραβλέπεις. Εμένα, για τη μικρή παράβαση της υπερηφάνειας, με έριξες από τον ουρανό κάτω· και αυτός είναι ψεύτης και πόρνος και άσωτος, και επειδή πέφτει μπροστά σου, του χαρίζεις ατάραχος την ευμένειά σου. Γιατί λοιπόν σε λένε δίκαιο κριτή; Όπως βλέπω, και εσύ χαρίζεσαι σε πρόσωπα από την πολλή σου αγαθότητα και παραβλέπεις το δίκαιο». Και αυτά ο διάβολος τα έλεγε πνιγμένος από την πολλή πίκρα του και βγάζοντας φλόγες και καπνό από τα ρουθούνια του. Αφού τα είπε αυτά ο διάβολος, σώπασε· και αμέσως ακούστηκε μία φωνή σαν από το άγιο βήμα να λέει:

«Παμπόνηρε και ολέθριε δράκοντα, δεν χόρτασε η κακία σου που κατάπιες όλο τον κόσμο, αλλά και αυτόν που κατέφυγε στο άπειρο έλεος της ευσπλαχνίας μου πασχίζεις να τον αρπάξεις και να τον καταπιείς; Έχεις να παρουσιάσεις αμαρτήματα τόσα που να ζυγίζουν βαρύτερα από το πολύτιμο αίμα που έχυσα γι’ αυτόν επάνω στον σταυρό; Μάθε ότι η σταύρωση και ο θάνατος μου συγχώρησαν τις αμαρτίες του. Και εσύ βέβαια, όταν αυτός πηγαίνει στην αμαρτία, δεν τον διώχνεις, αλλά τον δέχεσαι με χαρά και δεν τον αποστρέφεσαι, ούτε τον εμποδίζεις, γιατί ελπίζεις να τον κερδίσεις. Εγώ λοπόν, που είμαι τέτοιος σπλαχνικός και φιλάνθρωπος, που έδωσα εντολή στον κορυφαίο μου απόστολο Πέτρο να συγχωρεί ως εβδομήντα φορές το επτά αυτόν που αμαρτάνει καθημερινά, άραγε δεν θα συγχωρήσω και δεν θα τον σπλαχνιστώ; Ναι, σου λέω· και επειδή καταφεύγει σ’ εμένα, δεν θα τον αποστραφώ, ώσπου να τον πάρω δικό μου· γιατί εγώ για τους αμαρτωλούς σταυρώθηκα και γι’ αυτούς άπλωσα τα άχραντα χέρια μου, έτσι ώστε όποιος θέλει να σωθεί, να καταφεύγει σ’ εμένα και σώζεται. Κανέναν δεν αποστρέφομαι ούτε διώχνω· ακόμη και μύριες φορές τη μέρα να αμαρτήσει κάποιος και μύριες φορές να έρθει σ’ εμένα, δεν θα φύγει λυπημένος. Γιατί δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τους ενάρετους αλλά τους αμαρτωλούς». Μόλις ακούστηκαν αυτά τα λόγια, ο διάβολος έμεινε στη θέση του τρέμοντας, χωρίς να μπορεί να φύγει.

Και ακούστηκε πάλι η φωνή: « Άκουσε, απατεώνα, και σχετικά με αυτό που είπες, ότι δηλαδή είμαι άδικος. Γιατί εγώ είμαι δίκαιος σε όλους, και σε όποια κατάσταση βρω κάποιον, σύμφωνα με αυτή τον κρίνω. Δες, λοιπόν· αυτόν τον βρήκα τώρα σε μετάνοια και επιστροφή, πεσμένο μπροστά στα πόδια μου και νικητή σου. Θα τον πάρω λοιπόν και θα σώσω την ψυχή του, επειδή δεν απελπίστηκε για τη σωτηρία του. Και εσύ, βλέποντας την τιμή που του κάνω, να σουβλιστείς από τον φθόνο σου και να καταντροπιαστείς». Και όπως ήταν ο αδελφός πεσμένος μπρούμυτα και θρηνούσε, παρέδωσε την ψυχή του· και αμέσως ήρθε οργή μεγάλη σαν φωτιά και έπεσε επάνω στον σατανά και τον κατέκαιγε. Από αυτό λοιπόν ας μάθουμε, αδελφοί, την άμετρη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία του Θεού και πόσο καλό Κύριο έχουμε, και ποτέ να μην απελπιστούμε ή να αμελήσουμε τη σωτηρία μας.

Κάποιος άλλος πάλι που μετανόησε μετά την αμαρτία αποσύρθηκε στην ησυχία· συνέβη όμως τότε να χτυπήσει σε πέτρα και να πληγωθεί στο πόδι, και τόσο αίμα να τρέξει από την πληγή, ώστε να ξεψυχήσει από τον αιμοραγία. Ήρθαν λοιπόν οι δαίμονες θέλοντας να πάρουν την ψυχή του· και τους λένε οι άγγελοι: «Κοιτάξτε στην πέτρα και δείτε το αίμα του που έχυσε για τον Κύριο». Και με αυτό που είπαν οι άγγελοι, αφέθηκε ελεύθερη η ψυχή. Σε κάποιον αδερφό που έπεσε σε αμαρτία, παρουσιάστηκε ο σατανάς και είπε: «Δεν είσαι χριστιανός». Ο αδελφός του αποκρίθηκε: «όποιος και να είμαι, πάντως είμαι καλύτερός σου». Ο σατανάς είπε πάλι: «Σου λέω, θα πας στην κόλαση».

Και ο αδελφός του απάντησε: «Δεν είσαι εσύ κριτής μου ούτε ο Θεός μου». Έτσι ο σατανάς έφυγε άπρακτος, ενώ ο αδελφός έδειξε ειλικρινή μετάνοια στον Θεό και έγινε άξιος. Ένας αδελφός που είχε κυριευθεί από λύπη, ρώτησε κάποιον γέροντα: «Τι να κάνω; Οι λογισμοί μου λένε ότι άδικα απαρνήθηκα τον κόσμο και ότι δεν μπορώ να σωθώ». Και ο γέροντας αποκρίθηκε: «Ακόμη και αν δεν μπορούμε να μπούμε στη Γη της επαγγελίας, μας συμφέρει να αφήσουμε τα κόκκαλα μας στην έρημο παρά να γυρίσουμε πίσω στη Αίγυπτο». Άλλος αδελφός ρώτησε τον ίδιο γέροντα: «Πάτερ, τι εννοεί ο προφήτης όταν λέει: ‘‘ Δεν υπάρχει γι’ αυτό σωτηρία από τον Θεό του’’;» και ο γέροντας είπε: «Εννοεί τους λογισμούς της απελπισίας που σπέρνονται από τους δαίμονες σε αυτόν που αμάρτησε και του λένε·

‘‘Δεν υπάρχει πια για σένα σωτηρία από τον Θεό’’, και προσπαθούν να τον γκρεμίσουν στην απελπισία. Αυτούς πρέπει κανείς να τους αντιμάχεται λέγοντας· ‘‘ Καταφύγιό μου είναι ο Κύριος, και αυτός θα ελευθερώσει από την παγίδα τα πόδια μου’’». Κάποιος από τους πατέρες διηγήθηκε ότι στην Θεσσαλονίκη υπήρχε ένα ασκητήριο παρθένων. Μία από αυτές, από ενέργεια του κοινού εχθρού, έφυγε από το μοναστήρι και έπεσε σε πορνεία, και έμεινε στο πάθος αυτό αρκετό καιρό. Κάποτε όμως, με τη βοήθεια του φιλάνθρωπου Θεού, μετανόησε και γύρισε στο κοινόβιό της. Και φτάνοντας μπροστά στην πύλη, έπεσε νεκρή. Ο θάνατός της αποκαλύφθηκε σε κάποιον άγιο, ο οποίος είδε τους αγίους αγγέλους που ήρθαν να πάρουν την ψυχή της, και δαίμονες που τους ακολουθούσαν.

Στον διάλογο που έγινε μεταξύ τους, οι άγιοι άγγελοι έλεγαν ότι γύρισε με μετάνοια. Οι δαίμονες πάλι αντέλεγαν: «Τόσο καιρό είναι υποδουλωμένη σ’ εμάς και είναι δική μας· άλλωστε δεν πρόλαβε ούτε να μπει στο κοινόβιο, και πώς λέτε ότι μετανόησε;» και είπαν οι άγγελοι: «Από τη στιγμή που είδε ο Θεός την πρόθεσή της να έχει κλίση στον σκοπό αυτό, δέχτηκε τη μετάνοιά της· και η μετάνοια βέβαια ήταν στην εξουσία της, λόγω του σκοπού που έβαλε, η ζωή της όμως ήταν στην εξουσία του Κυρίου του σύμπαντος». Με τα λόγια αυτά ντροπιάστηκαν οι δαίμονες και έφυγαν. Και αυτός που είδε την αποκάλυψη, τη διηγήθηκε στους παρόντες.

Ο αββάς Αλώνιος είπε ότι, αν θέλει ο άθνρωπος, μπορεί από το πρωί ως το βράδι να φτάσει σε θεία μέτρα. Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Μωυσή: «Έστω ότι κάποιος δέρνει τον δούλο του για κάποιο σφάλμα που έκανε· τι θα πει ο δούλος;». Αποκρίθηκε ο γέροντας: «Αν είναι δούλος καλός, θα πει· ‘‘Σπλαχνίσου με έσφαλα’’». «Δεν λέει τίποτε άλλο;» ξαναρώτησε ο αδελφός. «Τίποτε», απάντησε ο γέροντας· «γιατί από τη στιγμή που θα αναγνωρίσει το σφάλμα του και θα πει ότι έσφαλε, αμέσως τον σπλαχνίζεται ο κύριος του». Κάποιος αδελφός είπε στον αββά Ποιμένα: «Αν πέσω σε αξιοδάκρυτο παράπτωμα, με κατατρώει ο λογισμός μου και με κατηγορεί που έπεσα».

Ο γέροντας απάντησε: «Αν, την ώρα που άνθρωπος πέσει σε σφάλμα, πει ‘‘αμάρτησα’’, αμέσως παύει ο λογισμός». Κάποιας νέας, που λεγόταν Ταϊσία, πέθαναν οι γονείς και έμεινε ορφανή. Αυτή τότε μετέτρεψε το σπίτι της σε ξενώνα των πατέρων της Σκήτης και για πολύ καιρό τους δεχόταν και τους φιλοξενούσε. Όταν όμως ξόδεψε όσα είχε, άρχισε να στερείται.

Την πλησίασαν τότε άνθρωποι διεστραμμένοι και την έβγαλαν από τον καλό δρόμο. Και ζούσε πλέον αμαρτωλά,. Έτσι που κατάντησε και στην πορνεία. Όταν το έμαθαν οι πατέρες, λυπήθηκαν πάρα πολύ και κάλεσαν τον αββά Ιωάννη τον Κολοβό και του είπαν: «Ακούσαμε για την τάδε αδελφή ότι ζει στην αμαρτία. Αυτή, όταν μπορούσε, είχε δείξει αγάπη σ’ εμάς· ας τη βοηθήσουμε και εμείς τώρα, όπως μπορούμε. Κάνε λοιπόν τον κόπο να πας σε αυτήν και με σοφία που σου έδωσε ο Θεός, φρόντισε για τη διόρθωση της».

Πήγε λοιπόν ο γέροντας σε αυτήν, και είπε στη γριά που φύλαγε στην πόρτα: «Πες στην κυρία σου ότι ήρθα». Εκείνη τον έδιωξε λέγοντας: «Εσείς παλιά της τα φάγατε όλα και τώρα είναι φτωχή». Ο γέροντας επέμενε: «Πες της, και θα δει πολύ καλό από εμένα». Ανέβηκε λοιπόν η γριά και ανέφερε στη νέα για τον γέροντα. Ακούγοντας την εκείνη είπε: «Αυτοί οι μοναχοί όλο γυρίζουν κατά την Ερυθρά Θάλασσα και βρίσκουν μαργαριτάρια». Στολίστηκε λοιπόν, κάθισε στο κρεβάτι και είπε στη θυρωρό: «Φέρε τον εδώ». Όταν μπήκε ο αββάς Ιωάννης, κάθισε κοντά της και, κοιτώντας την στο πρόσωπο, της είπε: «Τι σε έκανε να απορρίψεις τον Ιησού, ώστε να φτάσεις σε αυτή την κατάσταση;» Αυτή, ακούγοντας τα λόγια του, πάγωσε· και ο γέροντας, σκύβοντας το κεφάλι, άρχισε να κλαίει πικρά. «Αββά, γιατί κλαις;» τον ρώτησε. Αυτός σήκωσε λίγο το κεφάλι του, και σκύβοντας πάλι είπε: «Βλέπω τον σατανά να χορεύει στο πρόσωπο σου, και πως να μην κλάψω;» «Υπάρχει μετάνοια, αββά;» ρώτησε η κόρη. «Ναι», της είπε ο γέροντας. Και εκείνη πρόσθεσε: «Πάρε με, όπου νομίζεις». «Πάμε», είπε ο γέροντας, και αυτή αμέσως σηκώθηκε να τον ακολουθήσει. Ο γέροντας παρατήρησε ότι δεν άφησε καμιά παραγγελία για το σπίτι της και θαύμασε. Κοντεύοντας στην έρημο, τους πρόλαβε το βράδυ. Και ο γέροντας της ετοίμασε ένα μικρό προσκέφαλο, το σταύρωσε και της είπε να κοιμηθεί εκεί.

Έκανε έπειτα και για τον εαυτό του πιο πέρα και αφού τελείωσε τις προσευχές του πλάγιασε και αυτός. Τα μεσάνυχτα ξύπνησε και βλέπει κάτι σαν δρόμο από φως να ξεκινά από αυτήν και να καταλήγει στον ουρανό, και είδε τους αγγέλους του Θεού να ανεβάζουν την ψυχή της. Σηκώθηκε, πλησίασε και τη σκούντηξε με το πόδι. Όταν κατάλαβε ότι ήταν νεκρή, γονάτισε με το πρόσωπο στη γη και παρακαλούσε τον Θεό. Και άκουσε μια φωνή να του λέει ότι η μία ώρα της μετανοίας της έγινε δεκτή περισσότερο από τη μετάνοια πολλών άλλων, που διαρκεί πολύν καιρό αλλά δεν έχει θέρμη.

ΜΥΘΟΣ ΟΤΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΦΡΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΕΓΓΥΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ

«Νὰ ἀποφεύγετε τοὺς παπικούς, ὅπως κανεὶς ἀποφεύγει τὸ φίδι»

Γράφει ὁ Γεώργιος Τραπούλης, θεολόγος

Ὁ Μακαριστός Γέροντας π. Θεόκλητος Διονυσιάτης στό περισπούδαστο ἄρθρο του στόν Ὀρθόδοξο Τύπο τό 1965 μέ τίτλο «Ἀβυσσαλέον τό χάσμα μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ», μεταξύ τῶν πολλῶν ἔγραφε «Ἐλέχθη εὐφυῶς, ὅτι τό θαῦμα συνίσταται εἰς τό ἐμμένειν. Ὄντως. Θαῦμα εἶναι ἡ διάσπασις τῆς σχέσεως αἰτίου καί ἀποτελέσματος. Καί τοιοῦτον θαῦμα ἀποτελεῖ τό γεγονός, ὅτι ἡ ἁγία Ὀρθοδοξία μας ἐμμένει εἴκοσιν αἰῶνας ἐν τῇ Ἀποστολικῇ παραδόσει. Θαῦμα θαυμάτων ἡ κεχαριτωμένη Ἐκκλησία μας! Τί δέν μετεβλήθη, τί δέν μετεμορφώθη, τί δέν ἀνετράπη κατά τόν μακρότατον δίαυλον τῶν αἰώνων τούτων; Θεσμοί, φιλοσοφίαι, ἰδέαι, συστήματα, καθεστῶτα, ἔθνη, ὁ κόσμος ὁλόκληρος. Πάντα ἠλλοιώθησαν. Καί μόνη ἡ Ἐκκλησία ἔμεινεν ἀρραγής, ἀμετάβλητος, ὑπερφυσικόν πρᾶγμα καί θέαμα μέσα εἰς τήν ρέουσαν τοῦ βίου τούτου διάβασιν. Ἰδού τό θαῦμα».

Ὁ σοφός καί μεγάλος ἅγιος τῆς Ὀρθοδοξίας μας, Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, μεταξύ τῶν ἐπικαίρων, ὅσο ποτέ ἄλλοτε, πού ἔλεγε ἦταν τό «Νά ἀποφεύγετε τούς παπικούς, ὅπως κανείς ἀποφεύγει τό φίδι». Οἱ λόγοι αὐτοί ἐπιβεβαιώνονται κατά γράμμα σήμερα. Διότι «Ἰδού ἡ Ὀρθοδοξία. Ἡ νύμφη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία» πενῆντα καί πλέον χρόνια ἀπό τούς λόγους τοῦ Γέροντος Θεοκλήτου, ἔπαψε πιά νά «ἐμμένη ἐν τῇ Ἀποστολικῇ παραδόσει. Μετεβλήθη. Μετεμορφώθη. Ἀνετράπη. Τά πάντα ἠλλοιώθησαν» καί αὐτό διότι ἔπαψε νά ἀποφεύγη τούς παπικούς, ὅπως κανείς ἀποφεύγει τό φίδι.

Ὁ Πατρ. Βαρθολομαῖος ἰσοπεδώνει τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν

Θλιβερό εἶναι τό φαινόμενο τῆς ἰσοπέδωσης τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, πού παρατηρεῖ­ται ἀπό τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, μέ τό νά ἐπιβάλλη παπικῷ τῷ τρόπῳ, διαλόγους, σχισματικές Ἐκκλησίες, νά εἰσάγη ἕνα ἀνύπαρκτο πρωτεῖο, νά ἀκυρώνη τούς Ἱερούς Κανόνες. Ἡ ἀγνόηση ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ὅλων τῶν ἄλλων ὈρθοδόξωνἘκκλησιῶν, οἱ ὁποῖ­ες ἀρνοῦνται νά ἐπικυρώσουν τίς παράνομες πράξεις του, παραπέμπει στό παπικό δόγμα ὅτι ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἀποτελοῦν ἐπιμέρους Ἐκκλησίες τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅτι μπορεῖ δηλαδή νά ἐνεργῆ χωρίς ἤ καί παρά τίς ἐνστάσεις τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Μία τέτοια ὅμως ἀκριβῶς νοοτροπία ἐκφράζει τό ‟πέτρειο” δόγμα τοῦ παπισμοῦ, ὅτι δηλαδή ἡ ἐκκλησία εἶναι ἡ τῆς Ρώμης καί ὅλες οἱ ἄλλες ἀποτελοῦν ἐκφράσεις αὐτῆς, ἐπιβεβαιώνοντας ἔτσι ὅτι τό Φανάρι μαθαίνει γρήγορα.

Κατά τήν πρόσφαρτη ἑορτή τῶν ἁγίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου στήν Ρώμη, ὁ πάπας Φραγκίσκος προσέφερε στήν ἀντιπροσωπία τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τῆς ὁποίας ἐπικεφαλῆς ἦταν ὁ ἐπίσκοπος Τελμισσοῦ Ἰώβ, λείψανα τοῦ ἀποστόλου Πέτρου, ὥστε νά ἐνταχθοῦν μέ αὐτά τοῦ ἀδελφοῦ του Ἀνδρέα, γράφει τό δημοσίευμα τῆς Asia News. Ὁ Ποντίφικας στό γράμμα του πρός τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο τονίζει ὅτι «Ἡ ἐπανένωση τῶν λειψάνων τῶν δύο ἀδελφῶν Ἀποστόλων Πέτρου καί Ἀνδρέα μπορεῖ νά εἶναι μία συνεχής ὑπενθύμιση καί ἐνθάρρυνση, σέ αὐτό τό ταξίδι πού συνεχίζεται, ὅπου οἱ διαφορές μας δέν ἀποτελοῦν πλέον ἐμπόδιο στήν κοινή μαρτυρία μας καί στήν ἀποστολή μας γιά τήν εὐαγγελισμό τῆς ἀνθρώπινης οἰκογένειας … μία μεγαλύτερη δέσμευση γιά νέα καί θαρραλέα βήματα».

Τὸ Πατριαρχεῖον καλλιεργεῖ ἀνυπάρκτους ἀξιώσεις

Τό Πατριαρχεῖο διατείνεται ψευδῶς ὅτι ἔχει ‟ρόλο συντονιστικό καί ἀποφασιστικό” στήν καθ’ ὅλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ θέση του αὐτή ὅμως εἶναι ξένη πρός τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία καί παράδοση, ἀφοῦ οἱ Ἱεροί Κανόνες δέν προβλέπουν σέ κανένα ἐπίσκοπο ἕνα ἰδιαίτερο ρόλο. 

Ἡ θέση αὐτή εἶναι κατάλοιπο τῆς Ὀθωμανικῆς περιόδου, ὅταν ὁ Πατριάρχης ὡς ‟Μιλλέτμπασης”, ἦταν ὁ πολιτικός καί θρησκευτικός ἡγέτης ὅλων τῶν ὑπόδουλων χριστιανῶν καί «ἐξαντλοῦσε τήν ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν του πρός τε περιφρούρησιν ἀλλά καί κανονικήν διοίκησιν τῶν ἑκασταχοῦ Μητροπόλεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐν πολλοῖς καί οὐσίᾳ ἐκδηλωθεῖσαν καί πέραν τῶν ὁρίων τοῦ κλήματός του ἐπί ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ὑπαγομένων εἰς τήν Ὀθωμανικήν Αὐτοκρατορίαν». Ὅμως αὐτό τό σχῆμα ἔχει ἐκκλείψει πάνω ἀπό ἕνα αἰώνα, ἔτσι ἡ ἀποδοχή τοῦ ρόλου αὐτοῦ καλλιεργεῖ ἀνύπαρκτες ἀξιώσεις, ὅπως τό νά ἐπεμβαίνη σέ ἄλλη Ἐκκλησία καί νά ἀποδίδη αὐτοκεφαλία ἀκόμη καί σέ σχισματικούς.

Σεβ. Ζηζιούλας: «Ἡ λογικὴ τῆς συνοδικότητας ὁδηγεῖ στὸ πρωτεῖο»

Ἡ ἀποδοχή καί ἡ μή καταγγελία τῶν οἰκουμενιστικῶν ἀνοιγμάτων τοῦ Πατριαρχείου ἐπί ἕνα αἰώνα ἀπό τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες εἶχε σάν ἀποτέλεσμα νά ὑπερβῆ τό Πατριαρχεῖο περαιτέρω τά ἐσκεμμένα καί νά κάνη πράξη σήμερα τήν κυοφορούμενη ἐπί δεκαετίες αἱρετική θεολογία τοῦ Σεβ. Ἰωάννη Ζιζιούλα. Ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφερόμενος στό ζήτημα τοῦ πρωτείου γράφει «Οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουν τήν τάση νά παραβλέπουν ὁρισμένα γεγονότα καί ἰδέες, παροῦσες στή θεολογική τους παράδοση καί πίστη, ὅπως ἡ παρουσία καί ἡ λειτουργία τοῦ πρώτου σέ κάθε τοπική ἐκκλησία καί στή συνοδική της ζωή. Σύνοδοι χωρίς πρώτους ποτέ δέν ὑπῆρχαν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί αὐτό δείχνει ξεκάθαρα ὅτι ἐάν ἡ συνοδικότητα ἀποτελεῖ μία ἐκκλησιολογική, δηλαδή δογματική ἀναγκαιότητα, τό ἴδιο πρέπει νά ἰσχύει καί γιά τό πρωτεῖο. Τό γεγονός ὅτι ὅλες οἱ σύνοδοι ἔχουν ἕνα πρῶτο ὡς ἐκκλησιολογική ἀναγκαιότητα, σημαίνει ὅτι καί οἱ οἰκουμενικές σύνοδοι θά πρέπει ἐπίσης νά ἔχουν ἕναν πρῶτο. Αὐτό αὐτόματα συνεπάγεται ἕνα παγκόσμιο πρωτεῖο. Ἡ λογική τῆς συνοδικότητας ὁδηγεῖ στό πρωτεῖο καί ἡ λογική τῆς οἰκουμενικῆς συνόδου ὁδηγεῖ στό παγκόσμιο πρωτεῖο.

Τώρα, τό πρωτεῖο στήν Ἐκκλησία ποτέ δέν ἀσκήθηκε ἐκ περιτροπῆς. Πρόκειται γιά σαφῆ ἔνδειξη ὅτι τό πρωτεῖο συνδέεται μέ ἕνα ἰδιαίτερο διακόνημα ἤ ἀξίωμα καί μέ ἕνα συγκεκριμένο πρόσωπο. Ἀπό τή στιγμή πού τό διακόνημα καί τό ἀξίωμα αὐτό βρίσκει τόν λόγο ὕπαρξής του στόν συνοδικό θεσμό, τοῦ ὁποίου καί ἀποτελεῖ τμῆμα, μπορεῖ νά λειτουργήσει μονάχα σέ σχέση μέ ἐκείνους πού συναπαρτίζουν τή σύνοδο, καί ποτέ σέ ἀπομόνωση. Τό πρωτεῖο, ὅπως ὁτιδήποτε ἄλλο στήν Ἐκκλησία, ἀκόμη καί στό εἶναι τοῦ Θεοῦ (στήν Ἁγία Τριάδα), εἶναι σχεσιακό.»! Τελικά ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὸν Σεβ. Ζηζιούλα εἶναι ὁ Χριστός ἤ ὁ ἐπίσκοπος; Δηλαδή, ἡ παπική ἐκκλησία, ὅπου ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης λειτουργεῖ ὡς ὁρατό κέντρο τῆς ἑνότητας τῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν καί ὡς κεφαλή τοῦ σώματος τῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν, σέ τί διαφέρει μέ αὐτά πού ὑποστηρίζει ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἰωάννης; Αὐτό τό πρωτεῖο κάνει πράξη στίς ἡμέρες μας ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καί μάλιστα οἱ ἀπόψεις αὐτές τοῦ Σεβασμιωτάτου δέν εἶναι καινούργιες, ἔχουν διατυπωθῆ χρόνια τώρα. Αὐτό τό πρωτεῖο ἔχει κατά νοῦ καί ὁ πάπας Φραγκίσκος καί μιλᾶ γιά «κοινή μαρτυρία καί ἀποστολή γιά τόν εὐαγγελισμό τῆς ἀνθρώπινης οἰκογένειας γιά μία μεγαλύτερη δέσμευση, γιά νέα καί θαρραλέα βήματα». Αὐτά τά νέα θαρραλέα βήματα ἐπιχειρεῖ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος σήμερα, ἀναγνωρίζοντας στανικῷ τῷ τρόπῳ σχισματικούς ὡς κανονική Ἐκκλησία, πρωτάκουστο στά ἐκκλησιαστικά δεδομένα. Ἆραγε ὅποια Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ἔχει κοινωνία μέ τόν πρῶτο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας θά εἶναι πλήρης Ἐκκλησία ἤ θά εἶναι ἐλλειμματική;

Εἰς τὰ πλαίσια τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ἔχει ξεσπάσει τὸ Οὐκρανικὸν ζήτημα

Στήν ἐποχή μας ὁτιδήποτε συμβαίνει δέν εἶναι τυχαῖο, ἀλλά ἀπόρροια τῶν χρόνιων οἰκουμενιστικῶν σχεδιασμῶν στήν προσπάθεια τῆς ἕνωσης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τήν Παπική καί μέσα σέ αὐτούς τούς σχεδιασμούς ἐντάσσεται ἡ δογματική σύγκλιση τῶν ἐκκλησιῶν ἀλλά καί ἡ ἀνάδειξη τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως σέ πάπα τῆς Ἀνατολῆς. Ἔτσι, στά πλαίσια τῆς ἕνωσης τῶν ἐκκλησιῶν συγκλήθηκε ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης καί τώρα ἔχει ξεσπάσει τό οὐκρανικό ζήτημα, ὥστε νά πλησιάσουν ὁ παπισμός καί ἡ Ὀρθοδοξία, δηλαδή νά ὑπαταχθῆ ἡ Ὀρθοδοξία στόν Πάπα καί στό πνεῦμα τοῦ κόσμου.

Ἐπειδή οἱ βηματισμοί γιά τήν σύγκλιση τῶν ἐκκλησιῶν εἶναι πολύ ταχεῖς στήν ἐποχή μας εἶναι ἀνάγκη νά ἀποσαφηνισθῆ καί νά ἐμπεδωθῆ, διότι στήν ἀντίθετη περίπτωση ἡ κατάσταση θά ἐκτροχιασθῆ:

• Ὅτι εἶναι μῦθος πώς ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως δίνει τό αὐτοκέφαλο σὲ ξένη ἐκκλησιαστικὴ δικαιοδοσία.

• Οὔτε ‟πρωτεῖο τιμῆς” διαθέτει, μόνο ‟ἁπλῶς πρεσβεῖα”. Μόνο στόν γ’ κανόνα τῆς Β’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναφέρεται ἅπαξ ὁ ὅρος ‟πρεσβεῖα τιμῆς”. Ἀλλά ὁ ὅρος αὐτός καταργεῖται καί ἀντικαθίσταται πολλάκις μέ τόν ἁπλό ὅρο ‟πρεσβεῖα”, στούς νεωτέρους Κανόνες. Δηλαδή στόν κη’ Κανόνα τής Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Χαλκηδών, 451 μ.Χ.) καί στόν λστ’ Κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Κωνσταντινούπολις 691).

• Οὔτε φυσικά ὑφίσταται ‟πρωτεῖο τιμῆς”, κάτι πού δέν ἀπαντᾶται πουθενά καί σέ κανένα Ἱ. Κανόνα.

• Ὅτι δέν ἔχει συντονιστικό καί ἀποφασιστικό ρόλο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως.

• Πώς δέν μπορεῖ νά ἐκφράζη τήν βούληση ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

• Καί ὅτι δέν εἶναι οὔτε ἐκφραστής οὔτε ἐγγυητής τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας.

Ἅγ. Νικόδημος: «Ὁ τίτλος “Οἰκουμενικὸς” ἀπὸ συνήθειαν ἐδόθη εἰς τὸν Κων/πόλεως»!

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό Πηδάλιο, ἑρμηνεύοντας τόν ΚΗ΄ Κανόνα τῆς Δ΄ Οἰκουμενιθκῆς Συνόδου, τονίζει γιά τόν τίτλο ‟Οἰκουμενικός” γιά τόν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως μεταξύ τῶν ἄλλων ὅτι «οὐχί ἀπό Κανόνων Συνοδικῶν ἤ Πατρικῶν, ἀλλ’ ἀπό συν­ηθείας ἐδόθη εἰς τόν Κωνσταντινουπόλεως». Ἄρα ἀνά πᾶσα στιγμή ὁ Θεός μπορεῖ νά ἐπιτρέψη, γιά τίς ἁμαρτίες τοῦ Γένους μας, νά δοθῆ σέ ἄλλον, ὅπως ἔγινε ἀπό τόν Ρώμης στόν Κωνσταντινοπόλεως. Ὅμως ὁ Δοσίθεος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων θά τονίση στήν ‟Δωδεκάβιβλο” στό «Περί τοῦ πολυσήμου τῶν πρεσβείων, καί διαφορᾶς πρεσβείου, τιμῆς καί ἐξουσίας» ὅτι «ἔστι δέ διαφορά μεταξύ τῶν Πρεσβείων τῆς τιμῆς καί τῆς ἐξουσίας, καί πρεσβεῖα μέν τῆς πρώτης τιμῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐστί τό πατριαρχικόν ἀξίωμα, ὅθεν ἡ δευτέρα Οἰκουμενική δέδωκε τῷ Κωνσταντινουπόλεως πρεσβεῖα τιμῆς, ἅτινα ὡς εἴρηται καί μόνα συνιστῶσι τό πατριαρχικόν ἀξίωμα, καί γάρ μόνον τῆς τιμῆς τό πρεσβεῖον ἔχων ὁ Κωνσταντινουπόλεως προηγεῖτο τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, καίτοι γε ἐχόντων ἐκείνων καί τά πρεσβεῖα τῆς ἐξουσίας· ἐν τῷ παρόντι ὅμως Κανόνι βεβαιοῦται τά πρεσβεῖα τῆς τιμῆς καί τῆς ἐξουσίας τοῦ Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ρώμης, καί τά πρεσβεῖα τῆς τιμῆς καί ἐξουσίας τῶν Μητροπολιτῶν πάντων, δηλονότι τῶν ὑπό τούς Πατριάρχας καί τῶν μή ὑποκειμένων Πατριάρχαις, ἤτοι Ἀσίας, Πόντου, Θράκης, Κύπρου, Ἀφρικῆς καί τῶν λοιπῶν, ὥστε μένειν ἀβίαστα καί ἐν ταῖς χειροτονίαις καί εἰς πᾶσαν ἄλλην ἐκκλησιαστικήν κυβέρνησιν καί παρ’ ἀλλήλων τῶν Μητροπολιτῶν καί παρά τῶν Πατριαρχῶν πάντων».

https://paterikiparadosi.blogspot.com

Ὁ Κων/λεως ἐπιδοκιμάζει τὴν Οὐνίαν καὶ ὁμιλεῖ περὶ «κοινῆς πίστεως»!

Ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖ­ος κατὰ τὴν πρόσφατον ἐπίσκεψίν του εἰς τὴν Ἰταλίαν μετέβη τὴν 18ην Σεπτεμβρίου εἰς τὸ Λοῦγκρον, ὅπου ἐγένετο δεκτὸς μετὰ τιμῶν ἀπὸ τοὺς Οὐνίτας. Κατὰ τὴν ὑποδοχὴν αὐτοῦ μεταξὺ ἄλλων ἀνεφώνησε καὶ τὰ ἑξῆς: 

«(Ἤρθαμε)… νὰ προσκυνήσωμεν τὰ ἱερὰ σεβάσματα τῆς κοινῆς ἡμῶν Πίστεως καὶ πνευματικῆς κληρονομίας καὶ νὰ μετάσχωμεν τῆς χαρᾶς τῆς τοπικῆς Ἐπισκοπῆς διὰ τὴν ἑκατοστὴν ἐπέτειον ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς της… Αἰσθανόμεθα ὅτι μαζί σας μᾶς ὑποδέχονται οἱ Ἅγιοι τῆς περιοχῆς, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεριστής… 

Μέσα ἀπὸ μιὰ ποικιλία ὀνομάτων ποὺ ὑπενθυμίζουν τὴν ἀπώτερη Ἑλληνικὴ ἢ Ἀρβανίτικη καταγωγὴ καὶ τὸν σύνδεσμο μὲ τὸ Βυζάντιο καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ μὲ τὸ λειτουργικὸ Τυπικὸ καὶ τὶς Παραδόσεις της, οἱ Χριστιανοὶ τῆς περιοχῆς προσπαθεῖτε νὰ αὐτοπροσδιορισθῆτε καὶ νὰ νιώσετε τὴν ὑπερηφάνειαν ποὺ δικαιοῦσθε γι’ αὐτὸ τὸ ὁποῖον εἶσθε!». 

Ὑπάρχει «κοινὴ Πίστις» μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ Οὐνιτῶν; Μετέχει εἰς τὴν χαρὰν τῆς ἱδρύσεως Οὐνιτικῆς Ἐπισκοπῆς; Ὁμιλεῖ διὰ τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν Θεριστήν, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης ἐξεδίωξεν, ἀπὸ τὸ Μοναστήρι τοὺς Ὀρθοδόξους; Τοὺς παροτρύνει νὰ αἰσθάνωνται ὑπερηφάνεια, ἐπειδὴ εἶναι Οὐνῖται; 

Δυστυχῶς, ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος δὲν ἐσταμάτησε εἰς αὐτά. Μετέχων εἰς «ἑσπερινὸν» συμπροσευχόμενος μὲ παπικοὺς εἰς τὸν καθεδρικὸν ναὸν εἰς τὸ Λοῦγκρον προσέθεσεν ἀκόμη ἕτερα ἀντορθόδοξα: 

«…Τιμᾶται ὁ Ἅγιος Δονάτος ἰδιαιτέρως ὡς προστάτης τῆς Θεσπρωτίας καὶ τῆς πόλεως τῆς Παραμυθιᾶς. Ἑπομένως, εἶναι ἰδιαιτέρως οἰκεῖος, ὄχι μόνον εἰς τὸν φέροντα τὸ ὄνομά του Ἐπίσκοπον, ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς ἐνταῦθα Χριστιανούς, πολλοὶ τῶν ὁποίων κατάγονται ἐκ προγόνων ἐξ Ἠπείρου καὶ Ἀλβανίας… 

Ἡ Καλαβρία, αὐτὴ ἡ “terra d’ occidente volta verso l’ oriente”, ὅπως προσφυῶς ἀπεκλήθη, ὑπῆρχεν ἀπὸ παλαιοτάτων χρόνων Ὀρθόδοξος καὶ εὐδοκιμοῦσα εἰς τὴν εὐσέβειαν, μὲ θαυμαστῶς ἀκμάζοντα φιλοκαλικὸν καὶ νηπτικὸν Μοναχισμόν, εὑρίσκετο δὲ ἐκκλησιαστικῶς ἀπὸ τῶν ἀρχῶν τοῦ Η΄ αἰῶνος ὑπὸ τὸν Θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὴν ὁποίαν καὶ ἀνεγνώριζεν ὡς Μητέρα Ἐκκλησίαν. Οἱ σχέσεις συγγενείας, ὡς γνωστόν, δὲν ἀλλάζουν, παρὰ τὰς κατὰ καιροὺς στροφὰς τῆς Ἱστορίας. Ἡ μητέρα αἰσθάνεται πάντοτε μητέρα, ἀγαπᾶ τὰ παιδιά της, τὰ σκέπτεται καθημερινῶς, προσεύχεται διακαῶς ὑπὲρ αὐτῶν, ὅσον μακρυὰ καὶ ἂν εὑρίσκωνται. Ἅπαξ μητέρα, πάντοτε μητέρα! Οὕτω πως αἰσθάνεται καὶ δι’ ὑμᾶς ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Μήτηρ Ἐκκλησία, ἔστω καὶ ἂν δὲν εὑρίσκεσθε πλέον ὑπὸ τὴν ἄμεσον κανονικὴν προστασίαν της. Καὶ χαίρεται μητρικῶς, διότι βλέπει ὅτι κρατεῖτε τὴν γλῶσσαν της, τὸ τυπικόν της, τὴν ὑμνολογίαν καὶ ὅλον τὸν λειτουργικόν της πλοῦτον, τὴν περιβολὴν καὶ τὰ ἄμφια τῆς ἱερωσύνης της. Τοῦτο δὲν τὸ παραδέχεται ὡς ἐξωτερικὸν μόνον στοιχεῖον, κάτι τὸ ὁποῖον θὰ ἐνεῖχεν ἴσως καὶ κάποιαν δόσιν ὑποκρίσεως, ἀλλὰ ὡς δεῖγμα ἐσωτερικῆς καὶ βαθυτέρας δίψης καὶ νοσταλγίας. Δίψης, νοσταλγίας, ἀλλὰ καὶ ἀγάπης! Ἀγάπης «κραταιᾶς ὡς θάνατος», ἀφοῦ διὰ νὰ τὰ κρατήσετε ὅλα αὐτὰ ὡς θεμελιώδη στοιχεῖα τῆς ἰδιοπροσωπίας σας καὶ τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ σας, κάποτε, εἰς δυσκόλους ἐποχάς, «ἐσχήκατε ἐν ἑαυτοῖς τὸ ἀπόκριμα τοῦ θανάτου» (Β΄ Κόρ. 1,9) καὶ θαυμασίους Ὁμολογητὰς ἀνεδείξατε, οἷοι οἱ Ὅσιοι Λουκᾶς καὶ Βαρθολομαῖος, τῶν ὁποίων καὶ τὰς ἁγίας εὐχὰς ἐπικαλούμεθα… 

Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι αὐτὰς τὰς Ἐνορίας καὶ Μονὰς τῶν Ὀρθοδόξων ἤδη τὰς ἀγαπᾶτε καὶ δὲν τὰς θεωρεῖτε ὡς ἀνταγωνιστρίας, ποὺ βεβαίως δὲν εἶναι τοιαῦται, ἀλλ’ ὡς ἀδελφικὰς παρουσίας καὶ μαρτυρίας τῆς μητρικῆς ἀγάπης τῆς Κωνσταντινουπόλεως… 

Προσευχόμεθα ἐμεῖς, νὰ προσεύχεσθε καὶ σεῖς, νὰ λειάνη ὁ Θεὸς τὴν ὁδὸν καὶ νὰ ἀνατείλη ἡ ἡμέρα ἡ μεγάλη καὶ ἐπιφανής, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ εὑρεθῶμεν ἀπὸ κοινοῦ πέριξ τῆς ἁγίας Τραπέζης. Μέχρι τότε, κρατεῖτε, παρακαλοῦμεν, τὰς ἀνατολικὰς παραδόσεις σας…». 

Τί νὰ πρωτοεπισημάνη κανείς. Ἀναγνωρίζει τὸν παπικὸν κ. Δονάτον ὡς Ἐπίσκοπον! Χαίρεται ποὺ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν Ἤπειρον καὶ τὴν Ἀλβανίαν ἔπεσαν εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Παπισμοῦ! Ἐνδιαφέρεται μόνον νὰ προβάλη ὅτι κάποτε ἡ περιοχὴ ἦτο δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως! Ἡ δικαιοδοσία εἶναι τὸ μεῖζον, ἐνῶ ἡ πίστις τὸ ἔλασσον! «Ἅπαξ μητέρα, πάντοτε μητέρα», δηλαδὴ ἀναγνωρίζει ὅτι εἶναι «μητέρα» τῆς Οὐνίας; Ἀναγνωρίζει τὴν Οὐνίαν ὡς ἀποδεκτὸν τέκνον τοῦ Πατριαρχείου; Βεβαίως, ἀφοῦ ἐν συνεχείᾳ ἐπιχαίρει, διότι κρατοῦν «τὴν γλῶσσαν της, τὸ τυπικόν της, τὴν ὑμνολογίαν καὶ ὅλον τὸν λειτουργικόν της πλοῦτον, τὴν περιβολὴν καὶ τὰ ἄμφια τῆς ἱερωσύνης της»! Ὅλα ἐκεῖνα δηλαδὴ μὲ τὰ ὁποῖα ἐξηπάτησαν ἐπὶ αἰῶνας Ὀρθοδόξους, διὰ νὰ τοὺς προσελκύσουν εἰς τὸν παπισμόν. Αὐτὰ εἶναι τὰ σημαντικὰ διὰ τοὺς Φαναριώτας, τὰ ἄμφια καὶ ὁ πλοῦτος… Πρὸ ἔτους εἶχεν ἐκμανεῖ ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καὶ ὡμίλει (ἐσφαλμένως βεβαίως) περὶ «ἀντιποιήσεως ἀρχῆς», ὅταν ἐθίγησαν τὰ ὑποτιθέμενα προνόμιά του! Τώρα ἡ Οὐνία δὲν εἶναι δι’ αὐτὸν ἀντιποίησις, ἀλλὰ ἀξία ἐπαίνων! 

Ἀναφέρεται ἐπίσης εἰς κάποιας ἐλαχίστους Ὀρθοδόξους ἐνορίας καὶ Μονάς, διὰ τὰς ὁποίας δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχη ἀνταγωνισμός… Δὲν εἶναι ἔργον τῶν Ὀρθοδόξων ἡ ἱεραποστολή; Ὄχι, διὰ τὸν κ. Βαρθολομαῖον αὐταὶ αἱ ἐνορίαι δὲν εἶναι «παρουσία καὶ μαρτυρία» τῆς πίστεως, ἀλλὰ τῆς δικαιοδοσίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως! 

Παρελείψαμεν ἕνα τμῆμα, εἰς τὸ ὁποῖον δηλώνει ὅτι ὄντως ὑπάρχουν διαφοραὶ καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐκφράζει τὴν εὐχὴν τοῦ «Κοινοῦ Ποτηρίου». Πῶς ὅμως εἶναι δυνατὸν Ὀρθόδοξος Πατριάρχης νὰ προτρέπη νὰ παραμείνουν εἰς τὴν Οὐνίαν; Καὶ ὅσοι ἐν τῷ μεταξὺ ἀπέλθουν εἰς τὴν ἄλλην ζωὴν ὡς Οὐνῖται; 

Ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ μετάδοσις τῆς Θ. Κοινωνίας εἰς τὸν Οὐνίτην Ποροσένκο δὲν ἦτο σφάλμα ἀλλὰ συνειδητὴ πρᾶξις.

orthodoxostypos.gr

Οικουμενικός: ''Προσευχόμαστε οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις να επιτύχουν τον σκοπό τους''

Του Αθανάσιου Θανόπουλου | Romfea.gr

Την στήριξή του στον Πρόεδρο της Τουρκίας κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εξέφρασε με επιστολή του ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Χουριέτ ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην επιστολή που απέστειλε στον Τούρκο Πρόεδρο τονίζει ότι η Εκκλησία προσεύχεται για την επιτυχία της επιχείρησης ''Κλάδος Ελαίας'' στην Αφρίν της Συρίας.

''Όπως ορίζει η παράδοση της Εκκλησίας μας, πάντα προσευχόμαστε υπέρ του κράτους μας, υπέρ της υγεία των ηγετών μας, της ευημερίας και της ευτυχία του λαού μας. Δεν έχουμε ξεχάσει τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που έχουν εκτοπιστεί εξαιτίας συγκρούσεων με τους γείτονές μας στο νότο, ειδικά στη Συρία'' αναφέρει σε άλλο σημείο η επιστολή.

Επίσης στην επιστολή ο Οικουμενικός Πατριάρχης πρόσθεσε ότι η Εκκλησίας προσεύχεται να αποκατασταθεί η ειρήνη στην Συρία με την επιχείρηση ''Κλάδος Ελαίας''.

Σε άλλο σημείο ο κ. Βαρθολομαίος πρόσθεσε: ''Είναι η επιθυμία της κοινότητάς μας να αναπτυχθεί γρήγορα το έθνος μας σε ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης με τον τερματισμό αυτής της ασθένειας που λέγεται τρομοκρατία, η οποία έχει πλήξει όλους τους πολίτες μας, αλλά κυρίως τους Κούρδους πολίτες που ζουν στο νοτιοανατολικό τμήμα της Τουρκίας''.

Στην συνέχεια ο κ. Βαρθολομαίος αναφέρει: ''Η αποφασιστική στάση του προέδρου Ερντογάν, ο οποίος αρνείται αυστηρά τη σύνδεση της τρομοκρατίας με την θρησκεία, αντικατοπτρίζεται στην παγκόσμια γνώμη''

"Προσευχόμαστε οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις να επιτύχουν τον σκοπό τους και η επιχείρηση ''Κλάδος Ελαίας'' να φέρει την ειρήνη στην περιοχή όπως λέει και το όνομά της'' υπογραμμίζει κλείνοντας Οικουμενικός Πατριάρχης στην επιστολή του προς τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν.

Τίποτα ό,τι συμβαίνει, δεν γίνεται χωρίς πρόνοια του Θεού!

Περί μοίρας και προνοίας

(Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

Λόγος Α΄

Οι ταραχές και οι θόρυβοι της ζωής μας δεν προέρχονται από τα ίδια τα πράγματα της ζωής αλλά απ’ τη διάθεση της ψυχής μας

Η ζωή μας είναι γεμάτη από μεγάλη ταραχή και ο βίος μας γεμάτος από θορύβους. Το κακό όμως, αγαπητοί, δεν είναι αυτό, αλλά το ότι αυτούς τους θορύβους και τις ταραχές, ενώ μπορούμε ή να τους καταστήσουμε ελαφρότερους ή να τους υπομένουμε χωρίς λύπη, εμείς ούτε το ένα φροντίσαμε ούτε το άλλο, καιπερνάμε όλο τον καιρό μας μέσα στην απογοήτευση. Και ο ένας θρηνεί για τη φτώχεια του, ο άλλος για την αρρώστια του, άλλος για τις πολλές φροντίδες και για τις ανάγκες της οικογένειας, άλλος για την ανατροφή των παιδιών και άλλος για το ότι δεν έχει παιδιά. Και πρόσεξε να δεις πόσο μεγάλη είναι αυτή η ανοησία. Γιατί δε θρηνούμε όλοι για τα ίδια πράγματα, αλλά θρηνούμε το ίδιο για τα αντίθετα. Και όμως, αν τα ίδια πράγματα ήταν η αιτία για τους θρήνους μας, δεν θα έπρεπε να θρηνούμε το ίδιο και για τα αντίθετα. Αν, δηλαδή, η φτώχεια ήταν πράγμα κακό και αφόρητο, τότε εκείνος που ζει στα πλούτη δεν θα έπρεπε 

ποτέ να ζει με ταραχή και θλίψη. Κι αν το να μην έχει κανείς παιδιά ήταν κακό, τότε ο πολύτεκνος θα έπρεπε να είναι πάντοτε εύθυμος. Κι αν πάλι, το να διοικεί κανείς μια πόλη και να χαίρεται τις τιμές και να έχει πολλούς στις προσταγές του, ήταν κάτι ζηλευτό, έπρεπε τον ήσυχο και γαλήνιο βίο να τον αποφεύγουν και να τον αποστρέφονται όλοι οι άνθρωποι. Αλλά τώρα, όταν δεις ότι πλούσιοι και φτωχοί το ίδιο θρηνούν, και πολλές φορές ότι ο πλούσιος το κάνει αυτό πιο πολύ απ’ τον φτωχό, και ο άρχοντας και ο αρχόμενος, και ο πολύτεκνος και ο άτεκνος, να μην αποδίδουμε την αιτία για την ταραχή στα πράγματα, αλλά σε μας τους ίδιους που δεν μπορούμε να τα χειριστούμε όπως πρέπει και να απαλλάξουμε τον εαυτό μας από όλη αυτή τη στενοχώρια της ψυχής μας. Γιατί η ταραχή και ο θόρυβος δεν βρίσκεται μέσα στα πράγματα, αλλά συνηθίζει να τα γεννά η ψυχή μας. Έτσι, όταν εκείνη βρίσκεται σε καλή κατάσταση, ακόμη κι αν από παντού μας χτυπήσουν τρικυμίες, εμείς θα ησυχάζουμε διαρκώς στη γαλήνη και στο λιμάνι. Όπως και το αντίθετο· όταν η ψυχή μας δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση, ακόμη κι αν όλα μας έρχονται ευνοϊκά, δεν θα αισθανόμαστε καλύτερα από τους ναυαγούς.

Αυτό βέβαια μπορούμε να το διαπιστώσουμε και στα σώματα. Αυτός δηλαδή που έχει κάνει δυνατό το σώμα του, κι αν συγκρουσθεί με μύριες αντίξοες καιρικές συνθήκες, όχι μόνο δεν θα πάθει κανένα κακό, αλλά και περισσότερη δύναμη θα αποκτήσει με την εξάσκηση και με το να ζει σ’ αυτές τις καιρικές ανωμαλίες. Αν, όμως, έχει κανείς σώμα ασθενικό και αδύναμο, έστω κι αν ζει στο άριστο κλίμα, δεν πρόκειται να ωφεληθεί και να κερδίσει τίποτε από αυτό, γιατί η ασθένεια που φέρει μέσα στο σώμα του θα εξουδετερώνει και θα καταστρέφει την ευεργετική επίδραση του κλίματος.

Το ίδιο, άλλωστε, παρατηρούμε και με τις τροφές. Όταν, δηλαδή, η κοιλιά είναι υγιής και έχει δύναμη, ό,τι κι αν δεχθεί, όσο σκληρό κι αν είναι, όσο δύσπεπτο, το κάνει καθαρό χυμό, γιατί η φυσική ευεξία νικά την κακή ποιότητα της τροφής. Όταν όμως η κοιλιά είναι άτονη και ασθενική, τότε κι αν της προσφέρεις την πιο εύπεπτη τροφή, την αλλάζει προς το χειρότερο και την αχρηστεύει, γιατί η ασθένεια της κοιλιάς καταστρέφει την ποιότητά της.

Έτσι λοιπόν κι εμείς, αγαπητοί, όταν βλέπουμε να επικρατεί αταξία στα πράγματα, να μην κατηγορούμε το Θεό. Γιατί αυτό δεν αποτελεί φάρμακο για το τραύμα, αλλά δημιουργεί νέο τραύμα που γίνεται πάνω στο παλιό. Να μη νομίζουμε πως οι δαίμονες κυβερνούν τον κόσμο μας και πως ό,τι συμβαίνει σ’ αυτόν γίνεται χωρίς πρόνοια, ούτε να βάζουμε πάνω από την πρόνοια του Θεού τη δύναμη κάποιας άλλης αιτίας ή της μοίρας. Γιατί όλα αυτά είναι γεμάτα βλασφημία και η πραγματική ταραχή και αταξία δε βρίσκεται στο αποτέλεσμα των πραγμάτων, αλλά μέσα στην ταραγμένη σκέψη μας· η οποία κι αν ακόμη βρίσκεται μέσα σε μεγάλη εξωτερική ευταξία, αν δεν διορθώσει τη δική της εσωτερική αταξία και ταραχή, δεν έχει να ωφεληθεί σε τίποτε απ’ την ευταξία των πραγμάτων της ζωής. Όπως, δηλαδή, το μάτι, όταν είναι άρρωστο, και στο λαμπρότερο μεσημέρι θα βλέπει σκοτάδι και άλλα αντί άλλων, και η ακτίνα του ηλίου δεν θα του χρησιμεύει πια, αλλά όταν είναι υγιές και δυνατό, θα μπορέσει ακόμη και το βράδυ να οδηγήσει με ασφάλεια το σώμα, έτσι και το μάτι της ψυχής μας, όσο είναι υγιές, ακόμη και τα πράγματα που είναι συγκεχυμένα, τα διακρίνει με ευκολία· όταν όμως έχει υποστεί βλάβη, ακόμη κι αν το οδηγήσεις στον ουρανό, κι εκεί θα βλέπει μεγάλη αταξία και ταραχή.

Και για το ότι τα πράγματα έτσι έχουν, θα σου το αποδείξω με πολλά παραδείγματα και από την παλαιά και από τη σύγχρονη εποχή. Πόσοι υποφέρουν τη φτώχεια με ευκολία, και δεν παύουν γιαυτό να ευχαριστούν το Θεό; Πόσοι πλούσιοι, που ζουν μες στην πολυτέλεια, αντί να ευχαριστούν, βλασφημούν τον Κύριο; Πόσοι είναι εκείνοι, που ενώ δεν έπαθαν κανένα κακό, κατηγορούν την κάθε πρόνοια του Θεού; Πόσοι είναι εκείνοι, που ενώ πέρασαν όλη τους τη ζωή στη φυλακή, υπομένουν την ταλαιπωρία τους αυτή με πιο μεγάλη ευγνωμοσύνη στο Θεό από εκείνους που έζησαν τη ζωή τους ελεύθεροι και ασφαλείς; Βλέπεις ότι η κατάσταση της ψυχής μας και η σκέψη μας είναι η αιτία και για τούτα και για εκείνα, και όχι η ίδια η φύση των πραγμάτων; Ώστε αν φροντίζαμε για την ψυχή μας, δεν θα υπήρχε ταραχή, δεν θα υπήρχε αταξία, δεν θα υπήρχε κανένα κακό, ακόμη κι αν τα πράγματα της ζωής μας πήγαιναν πάνω κάτω κι αντιμετωπίζαμε καταστάσεις σφοδρότερες κι απ’ την πιο ορμητική παλίρροια.

Πες μου, όμως, γιατί ο Παύλος ευχαριστεί συνεχώς τον Θεό; Έζησε μια ζωή άριστη ανάμεσα στους ανθρώπους και άσκησε συνεχώς την αρετή, κι έπαθε τόσα δεινά που ελάχιστοι άνθρωποι τα έχουν πάθει. Κανείς άνθρωπος κάτω από τον ήλιο δεν υπήρξε δικαιότερος από εκείνον, ούτε έπαθε χειρότερα από εκείνον κανένας από τότε που υπάρχουν οι άνθρωποι. Κι όμως, ενώ έβλεπε πολλούς άλλους, που ζούσαν στην αμαρτία, να είναι χαρούμενοι και να απολαμβάνουν τα αγαθά αυτού του κόσμου, ο ίδιος ευχαριστούσε τον Θεό για τα παθήματά του και προέτρεπε και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Από εκείνον λοιπόν να παραδειγματίζεστε. Γιαυτό κι εσύ, όταν δεις τον αμαρτωλό να χαίρεται, όταν τον δεις να υπερηφανεύεται, όταν τον δεις να νικά τους εχθρούς του, να εκδικείται εκείνους που τον λύπησαν, και να μην έχει υποστεί καμιά βλάβη, αλλά από παντού να κερδίζει χρήματα, όλοι να τον τιμούν να τον κολακεύουν, και συ, αντίθετα, να βρίσκεσαι σε άσχημη κατάσταση, μέσα σε συμφορές, σε συκοφαντίες, σε εχθρότητες, μη νομίσεις ότι είσαι κανένας παραπεταμένος, αλλά αφού σκεφθείς τον Παύλο που βρέθηκε κι αυτός στη δική σου άσχημη κατάσταση, όρθωσε το φρόνημά σου, ανάστησε το ψυχικό σου σθένος και μη νικηθείς από τη θλίψη και τη στενοχώρια.

Η ευλογία του Θεού να μην κρίνεται απ’ την ευτυχία ή τη δυστυχία κάποιου σ’ αυτή τη ζωή

Το φίλο και τον εχθρό του Θεού, μην τον κρίνεις από την ευτυχία ή τη δυστυχία σ’ αυτόν τον κόσμο. Αλλά αν δεις κάποιον που ενώ ζει ενάρετα είναι εξουθενωμένος από την αρρώστια και να φροντίζει για την ευσέβεια, αυτόν να τον μακαρίζεις και να τον θεωρείς αξιοζήλευτο˙ κι ας βρίσκεται δεμένος με μύριες αλυσίδες, κι ας μένει διαπαντός μες στη φυλακή, κι ας είναι δούλος σε ανάξιους κυρίους, κι ας ζητιανεύει, κι ας εργάζεται στα μεταλλεία, κι ας υποφέρει οποιοδήποτε κακό. Γιατί αυτός είναι μακάριος κι αν ακόμη του βγάλουν τα μάτια, κι αν τον καίνε, κι αν του κόβουν το σώμα λίγο λίγο.

Αν όμως δεις κάποιον άλλον να ζει μέσα στην ασέλγεια και την αμαρτία και στα χειρότερα κακά, και να απολαμβάνει μεγάλη τιμή και να ανέρχεται σε θρόνο βασιλικό και να φέρει στέμμα και να ντύνεται με πορφύρα και να εξουσιάζει όλο τον κόσμο, αυτόν να τον κλαίς και να τον λυπάσαι. Γιατί, πραγματικά, δεν υπάρχει τίποτε πιο άθλιο από την ψυχή που βρίσκεται σ’ αυτήν την κατάσταση, ακόμη κι αν έχει υποτάξει ολόκληρη την οικουμένη, Τι θα ωφεληθεί κανείς αν είναι πλούσιος στα χρήματα, όταν είναι απ’ όλους πιο φτωχός στην αρετή; Και ποιο το κέρδος να έχει στην εξουσία του τόσα, όταν δεν μπορεί να εξουσιάσει τον εαυτό του και τα πάθη του; Αλλά εμείς όταν δούμε κάποιον να υποφέρει στο σώμα και να καίγεται από τον πυρετό ή να πονάει στα πόδια, ή να υποφέρει από κάποια άλλη αρρώστια ή αθεράπευτη πάθηση, δακρύζουμε, κι ας είναι πιο πλούσιος απ’ όλους, και τόσο περισσότερο όσο πιο πλούσιος είναι. Γιατί τα δεινά φαίνονται ακόμη πιο μεγάλα, όταν κανείς έχει άφθονα τα αναγκαία για να ζήσει. Κι εκείνος μεν που εμποδίζεται από τις απολαύσεις εξαιτίας της φτώχειας του, παρηγοριέται από την ίδια την ανάγκη. Εκείνος όμως που έχει τη δυνατότητα να απολαύει το καθετί και εμποδίζεται από την αρρώστια του, μ’ αυτό και μόνο υποφέρει περισσότερο.

Ο άνθρωπος που αξιολογεί τη ζωή με βάση τις υλικές απολαύσεις καταντά πιο ανόητος κι απ’ τα ζώα

Πώς δεν είναι άπρεπο λοιπόν, όταν δούμε κάποιον που βασανίζεται από ένα σωματικό νόσημα να τον λυπούμαστε κι ας είναι και εύπορος, και όταν η ψυχή δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση –η ψυχή, που άλλο δεν υπάρχει ίσο με αυτήν και πιο πολύτιμο– να την μακαρίζουμε για λίγα χρήματα ή για πρόσκαιρη τιμή, ή για κάτι άλλο από αυτά που μένουν εδώ και μας εγκαταλείπουν μαζί με τη ζωή αυτή, και μάλιστα πολλές φορές πριν να φύγουμε από αυτή τη ζωή; Μη σας παρακαλώ. Αυτά είναι που μας προκαλούν θόρυβο και ταραχή. Γιαυτό πολλοί κατηγορούν τον Θεό, γιαυτό νομίζουν πως στον κόσμο δεν υπάρχει η θεία πρόνοια. Κι αν ήξεραν ότι στην παρούσα ζωή δεν υπάρχει κανένα αγαθό παρά μόνο η αρετή, ούτε ο πλούτος, ούτε τα χρήματα, ούτε η υγεία, ούτε η εξουσία, ούτε κανένα άλλο, και ότι κανένα δεν υπάρχει κακό στην παρούσα ζωή παρά μόνο η κακία και η πονηρία και η διαστροφή της ψυχής, ούτε φτώχεια, ούτε αρρώστια, ούτε κατηγορία, ούτε συκοφαντίες και τα άλλα που θεωρούνται κακά, τότε δεν θα έλεγαν ποτέ αυτά, όσα τώρα λένε, δεν θα ζούσαν με θλίψη και στενοχώρια, δεν θα μακάριζαν ποτέ εκείνους που έπρεπε να τους λυπούνται, δεν θα λυπούνταν ποτέ εκείνους που έπρεπε να μακαρίζουν, δε θα λογάριαζαν τους ανθρώπους όπως τα ζώα. Γιατί το να μακαρίζεις τους ανθρώπους για την παχυσαρκία τους ή για το πλούσιο τραπέζι τους και για τον πολύ τους ύπνο, αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά να λογαριάζεις τους ανθρώπους σαν τα άλογα ζώα. Γιατί και αυτά, τα ίδια πράγματα έχουν για ευτυχία, ή καλύτερα, και στα άλογα ζώα ακόμα αυτό είναι του κακού η αιτία. Γιατί πολλά γαϊδούρια και άλογα χάθηκαν απ’ την τεμπελιά και την πολυφαγία. Έπειτα, αφού στα άλογα ζώα, που όλη τους η αρετή βρίσκεται στη δύναμη του σώματός τους, αυτό είναι βλαβερό, στους ανθρώπους, που όλη τους η αξία βρίσκεται στην ευγένεια της ψυχής τους, θα το θεωρήσουμε αυτό αρετή και δε θα ντραπούμε τον ουρανό και τους αγγέλους που είναι συγγενείς με την ψυχή μας; Δε ντρέπεσαι και την ίδια τη φύση και τη διάπλαση του ανθρωπίνου σώματος; Γιατί ο Θεός δε δημιούργησε το σώμα μας όπως το σώμα των άλογων ζώων, αλλά το δημιούργησε έτσι όπως του έπρεπε για να υπηρετεί ψυχή λογική και αθάνατη. Γιατί ο Θεός στα ζώα έκανε τα μάτια να κοιτάνε προς τα κάτω, και σε σένα τα τοποθέτησε πάνω στο κεφάλι, σε τέτοια θέση σαν επάνω σε φρούριο ψηλό; Μήπως γιατί εκείνα δεν έχουν τίποτε κοινό με τον ουρανό, ενώ σ’ εσένα δόθηκε εξαρχής η εντολή, και από το Θεό και από τη φύση, να ατενίζεις προς τα επάνω; Γιατί το δικό σου σώμα το έκανε να στέκεται όρθιο και το σώμα των ζώων να βλέπει προς τα κάτω; Μήπως για την ίδια αιτία πάλι, για να σου διδάξει και με αυτή τη διάπλαση του σώματός σου να μην έχεις κανένα κοινό με τη γη, μήτε να προσκολλάσαι με τα πράγματα της ζωής αυτής;

Ας μην αρνηθούμε λοιπόν την ευγένεια της καταγωγής μας και ξεπέσουμε στο γένος των ζώων, για να μην ειπωθεί και για μας το εξής: «Ταλαίπωρος ο άνθρωπος˙ ενώ έχει τιμή και αξία, ως δημιουργηθείς κατ’ εικόνα Θεού, δεν το κατενόησε και δεν το εκτίμησε αυτό» (Ψαλμ. 48, 21). Γιατί το να καθορίζει την ευτυχία κανείς από τις απολαύσεις, τον πλούτο και την εφήμερη δόξα, και γενικά από τα πράγματα της παρούσας ζωής, αυτό δεν είναι γνώρισμα ανθρώπου που αναλογίζεται την ευγενική του καταγωγή, αλλά ανθρώπου που έχει καταντήσει άλογο και γαϊδούρι. Αλλά μακάρι να μην βρίσκονται μεταξύ μας τέτοιοι άνθρωποι σ’ αυτή τη θεοσεβή σύναξη, σ’ αυτό το πνευματικό θέατρο, σ’ αυτή την άγια συγκέντρωση. Γιαυτό άλλωστε και κάθε ημέρα απολαμβάνουμε το θείο κήρυγμα, ώστε να κόβουμε με το λόγο του Θεού, σαν με δρεπάνι, τα θρασύτατα πάθη της ψυχής, και να γινόμαστε δέντρα καρποφόρα και να παράγουμε ώριμο καρπό, που να φυλάγεται στη βασιλική αποθήκη και να φέρνει δόξα στον Κύριο όλων μας και γεωργό των ψυχών μας, και σε μας την αθάνατη ζωή, την οποία μακάρι όλοι να κερδίσουμε με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίο, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, ανήκει η δόξα και η δύναμη και η τιμή στους απέραντους αιώνες. Αμήν. 

(Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, “Λόγοι περί μοίρας και προνοίας, περί θανάτου, και περί της μελλούσης κρίσεως”, μετάφραση Ευάγγελος Γ. Καρακοβούνης, 1η έκδ., Αθήνα, Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 1998)

https://alopsis.gr

Να αγαπάς τον πραγματικό άλλον....

Να αγαπάς τον πραγματικό άλλον. Τις καλές και κακές στιγμές του, τους χειμώνες και τα καλοκαίρια του. Τις φωνές και την σιωπή του. Το γέλιο και το δάκρυ του, το φως και το σκοτάδι του. 

Τότε μονάχα δικαιούσαι να πεις ότι στην ζωή αυτή κατάφερες να αγαπήσεις, όχι αυτό που εσύ ήθελες ή περίμενες να συναντήσεις, αλλά εκείνο που πραγματικά ήταν ο άλλος. Άλλωστε η ζωή είναι ωραία μονάχα όταν θρυμματίζεις καθρέπτες που σε κρατάνε εγκλωβισμένο στο αυτοείδωλο σου. 

Κι η αληθινή αγάπη είναι ακριβώς αυτό, μια έξοδος συνάντησης με το διαφορετικό.

πλ

Μετά από τέτοια εκκοσμίκευση, ποιός να αγωνισθεί κατά του Οικουμενισμού;

Μνημόσυνα: Δυστυχώς τα καταντήσαμε μια κοινωνιολογική θεατρική παράσταση

Δεν θα αναλύσουμε τι είναι τα μνημόσυνα αλλά το πώς μετέχουμε σε αυτά. Δυστυχώς τα μνημόσυνα έχουν καταντήσει μια κοινωνιολογική παράσταση.

Μια θεατρική παράσταση με τους συγγενείς να μένουν στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα σε όλη την διάρκεια της ακολουθίας. Βλέπουμε πολλές φορές το κόλυβο μόνο του μαζί με την φωτογραφία του μακαρίτη ή της μακαρίτισσας. Οι συγγενείς έρχονται μετά την τρίτη καμπάνα ή μετά το ευαγγέλιο.

Έχουμε και περιπτώσεις που έρχονται στο τέλος, για τον Όρθρο δεν το συζητάμε καν, το πολύ πολύ να έχει έρθει η γιαγιά της οικογένειας. Το κόλυβο είναι φυσικά παραγγελία λόγω του μεγέθους, πρόσφορο και αυτό από το φούρνο και στην Θεία Κοινωνία δεν μετέχει κανείς.

Η μοναδική μετοχή είναι στο καφεδάκι μετά την Λειτουργία. Απλά οι περισσότεροι περιμένουν να ακούσουν το όνομα στα ευλογητάρια και να πάνε στο καφενείο να πούνε τα νέα τους και τα κουτσομπολιά με το καφεδάκι και το κονιάκ. 

Αναφορά για Χριστό και σωτηρία πουθενά. Βγαίνει το Άγιο Ποτήριο και διαδραματίζονται απίστευτα πράγματα: Συνήθως θα έρθουν κάποιοι συγγενείς να Κοινωνήσουν έτσι απροετοίμαστοι απλά επειδή κάνουν το μνημόσυνο λες και το μνημόσυνο από μόνο του σε αξιώνει για την Θεία Κοινωνία.

Η άλλη κατάσταση είναι να μην κοινωνάει κανένας απλά να σπρώχνουν τα παιδάκια ή καμιά γιαγιά για να κοινωνήσει για να μην πει κάτι ο κόσμος. Οι υπόλοιποι απλά ντυμένοι στα μαύρα περιμένουν να ακούσουν το όνομα του θανόντος και μέχρι εκεί.

Βγαίνει το Άγιο Ποτήριο αλλά δεν μας απασχολεί ο Χριστός μας απασχολεί τι θα πει ο κόσμος. Είναι δυστυχώς ντροπή να λέμε ότι είμαστε Ορθόδοξοι. Πολλές φορές δεν πάνε καν τα ονόματα από το βράδυ στον Ιερέα, και βλέπουμε κάποιο πιάτο και ρωτάμε ποιόν θα μνημονεύσουμε.

Στην καλύτερη θα μας φέρουν το όνομα του κεκοιμημένου αλλά ονόματα υπέρ υγείας και μετάνοιας για την προσκομιδή δεν φέρνει ΚΑΝΕΙΣ, μιλάμε για απίστευτη κατάσταση. Στο τέλος θα μοιράζουμε προσκλήσεις στα μνημόσυνα όπως στους γάμους. 

Καλά για τους καλεσμένους τους μνημοσύνου δεν το συζητάμε. Συχνά τσιγαράκι, φραπεδιά έξω από την Εκκλησία και όταν ο παπάς αρχίζει τα νεκρώσιμα ευλογητάρια απλά θα μπούνε μέσα στο ναό έτσι για το τυπικό της υπόθεσης.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι περισσότεροι καλεσμένοι του μνημοσύνου δεν παίρνουν αντίδωρο αντίθετα πάνε γρήγορα έξω για να πάρουμε τα κόλυβα και να πιάσουν πρώτη θέση το καφενείο ή στην αίθουσα για τον καφέ.

Η φράση θα κάνω μνημόσυνο έχει καταντήσει σε φράση “Θα κάνω πάρτυ αλλά ο καλεσμένος θα λείπει.” Υποτίθεται ότι παρακαλούμε και προσευχόμαστε για την ανάπαυση του κεκοιμημένου να πάει στον παράδεισο αλλά όσοι μένουν πίσω δυστυχώς δεν θέλει κανείς να πάει. 

Αποφεύγουμε το Άγιο Ποτήριο σαν το διάβολο με το λιβάνι. Ιδιαίτερα αν πεις στους συγγενείς ότι καλό είναι για την ψυχή σας και την σωτηρίας σας να εξομολογηθείτε και να κοινωνήσετε στο μνημόσυνο σε κοιτάνε τόσο άγρια λες και τους είπες να πάρουν το Κώνειο. 

Η σωστή μετοχή: Εξομολόγηση, άσκηση και ελεημοσύνες πριν το μνημόσυνο και φυσικά για όλη μας την ζωή. Καθημερινή προσευχή και κομποσχοίνι για την ψυχή τους κεκοιμημένου αδερφού μας. 

Ιδιαίτερα το πρόσφορο να το ζυμώσουμε με προσευχή και να πάμε από την πρώτη καμπάνα στην Εκκλησία προσευχόμενοι για τον άνθρωπο μας. Να κοινωνήσουμε των Αχράντων Μυστηρίων, χαρά για τον άνθρωπο που έφυγε είναι αυτοί που μένουν να αγωνίζονται για την σωτηρία της ψυχής τους.

Δεν ξέρω αν υπάρχει γυρισμός. Αυτός που ζούμε δεν είναι η Ορθόδοξη Ελλάδα που διαβάζουμε στον Φώτη Κόντογλου. Τελικά, γνήσια Ορθοδοξία λατρεία και παράδοση βρίσκουμε στην Ιεραποστολή.. 

Καλή μετάνοια να έχουμε. 

π. Σπυρίδων Σκουτής

https://ethnegersis.blogspot.com

O Αντίχριστος θα πηγαίνει στήν Εκκλησία...

- Μα τώρα, μας δουλεύεις; Θα είναι ο Αντίχριστος πιστός και θα πηγαίνει και στην Εκκλησία;

- Βεβαίως! Αφού είδε και αποείδε ότι με άμεσους διωγμούς τόσους αιώνες κατάφερε μια τρύπα στο νερό, τώρα προσπαθεί με πονηριά και υπουλότητα να βάλει τους χριστιανούς στο σακί του μέσα από την αλλοίωση της πίστης μας.

Ο Αντίχριστος δεν θα κλείσει τις Εκκλησιές, ούτε και θα τις κάψει κατά πως έκανε παλιά, αλλά θα τις γεμίσει κιόλας από χριστιανούς που θα βαπτίζονται θα εξομολογούνται, θα κοινωνούν, θα κάνουν ευλαβή έργα, μα στην ουσία δεν θα ξέρουν σε ποιον Θεόν πιστεύουν.

Εάν εστιάσουμε στη ετυμολογία της λεξης –Αντίχριστος- «αντι» δεν σημαίνει μόνο «αυτός που εναντιώνεται», αλλά και «αυτός που βρίσκεται στη θέση άλλου», δηλαδή ο άνομος που θα έρθει θα παραπλανήσει τον κόσμο προσποιούμενος τον Χριστό και προσπαθώντας να τον μιμηθεί σε όλα.

Γι' αυτό βλέπουμε σήμερα κάποιοι να προσπαθούν να εκλογικεύσουν την Αγία μας πίστη, να αγωνίζονται να κάνουν την Ορθοδοξία «επιστημονική» και «ευρωπαϊκή» και όχι την λιβανισμένη και «βλάχικη» που είχαμε έως τώρα. 

Ακόμη και Του Χριστού θέλουνε να του δώσουμε πτυχίο να μην είναι «αγράμματος» και «ξυπόλητος», αλλά και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας τους θέλουνε επιστήμονας και προφέσσορες και όχι λιπόσαρκους ασκητάδες σαν τους αγράμματους…

Στα χρόνια λοιπόν του Αντιχρίστου, ο οποίος θα είναι πραγματικό πρόσωπο και όχι απλά μία κατάσταση, όπως αναφέρει άλλωστε και η Αγ. Γραφή (Β΄Θεσσ. Β΄-3,4) αλλά και πολλοί παλαιοί και σύγχρονοι Άγιοι Πατέρες, τότε λοιπόν οι Χριστιανοί θα χωριστούν σε δύο κατηγορίες, σε εκείνους που θα πιστεύουν με την καρδιά και σε εκείνους που θα πιστεύουν με το μυαλό. 

Γι' αυτό και όσοι Χριστιανοί ακολουθήσουν τον Αντίχριστο δεν θα νοιώθουν καμμία αμφιβολία και αβεβαιότητα, αλλά θα νομίζουν ότι κάμουνε και το χρέος τους κιόλας κινούμενοι στα γνωστά ήσυχα νερά τους.

Αναφέρει για το θέμα αυτό ο Άγιος Γαβριήλ ο νέος από την Γεωργία:

«Για τους πιστούς χριστιανούς η μεγαλύτερη θλίψη θα είναι ότι αυτοί θα φεύγουν στο δάσος, αλλά οι κοντινοί τους άνθρωποι θα δέχονται το χάραγμα του Αντιχρίστου. Στους εσχάτους καιρούς οι οπαδοί του Αντιχρίστου θα πηγαίνουν στην Εκκλησία, θα βαπτίζονται, θα κηρύττουν για τις ευαγγελικές εντολές. Όμως μην τους πιστεύετε. Αυτοί δεν θα έχουν τα καλά έργα. Μόνο με τα καλά έργα μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει τον αληθινό Χριστιανό».Αλλά και τα Θεολογικά κηρύγματά πλέον καταντήσανε συναισθηματικές αγαπολογίες με κοινωνικές και ψυχολογικές αναφορές και ζήτημα πλέον είναι να ακούσουμε σήμερα να μιλάνε για Παράδεισο, Κόλαση, Δευτέρα Παρουσία και Κρίση.

Ας αναβαπτιστούμε λοιπόν στην αγία Ορθοδοξία μας, που μυρίζει Αγιορείτικο μοσχολίβανο και όχι λεβαντίνικη κολόνια. Στην πίστη μας, που μας έμαθαν οι αγράμματοι μεν πατεράδες και παππούδες μας, μα μοσχομυρισμένοι από την ευωδία Του Παναγίου Πνεύματος.

Περὶ ἱερωσύνης, καθαρότητος τῶν ἱερέων καὶ ἡ φοβερὰ εὐθύνη τοῦ πνευματικοῦ ποὺ δίνει συμμαρτυρία

Μὲ ἀφορμὴ ἀνάρτηση σχετικὰ μὲ τὴν πρόσφατη χειροτονία πρώην μέντιουμ θυμήθηκα ἄλλη μία συνομιλία ποὺ εἶχα στὴν Ἁγία Γῆ τὸ 1993 μὲ τὸν τελευταῖο μεγάλο πνευματικό της Παλαιστίνης τὸν Γέροντα Σεραφεὶμ τὸν Ἁγιοσαβαΐτη (φῶτο). 

Ἡ συζήτηση γιὰ τὰ κωλύματα, ἄμεσα καὶ ἔμμεσα, ὅποτέ μου εἶπε τὸ παρακάτω περιστατικό.

Νεανίας τις προσῆλθε στὴν Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα ὁρμώμενος ἐκ Θεσσαλονίκης, παιδὶ ποὺ μεγάλωσε μὲ φόβο Θεοῦ καὶ διατηρήθηκε καθαρὸς ὅπως τὸν γέννησε ἡ μητέρα του μὲ σκοπὸ κάποια στιγμὴ νὰ ἱερωθεῖ. Ἐξομολογήθηκε λοιπὸν στὸν Γέροντα Σεραφεὶμ ὁ ὁποῖος περιχαρής του εἶπε πὼς ἔχει τὴν εὐλογία του νὰ διακονήσει τὸ φρικτὸ θυσιαστήριο. Πρὶν διαβάσει τὴν συγχωρετικὴ εὐχὴ ὁ Γέροντας, ὁ νέος του εἶπε..."Γέροντα ξέχασα νὰ σᾶς πῶ καὶ κάτι τελευταῖο"...

"Πρὶν μερικοὺς μῆνες ἡ ἀδελφή μου σύναψε σχέση ἀπὸ τὴν ὁποία ἔμεινε ἔγκυος. Μόλις τὸ κατάλαβε καὶ ἀφοῦ πέρασαν λίγες μέρες ἡ σχέση της τὴν ἐγκατέλειψε καὶ βρίσκονταν σὲ δύσκολη κατάσταση. Ἕνα πρωϊνὸ ἑτοιμαζόμουν νὰ πάω μὲ τὸ ἁμάξι στὴν δουλειὰ ὅταν ἐκείνη μὲ βρῆκε στὶς σκάλες καὶ μοῦ ζήτησε νὰ τὴν πάω στὸ γυναικολόγο. Προσπάθησα νὰ τὴν πείσω νὰ μὴν κάνει ἔκτρωση ἐκείνη ὅμως ἦταν ἀνένδοτη. Τελικὰ τὴν....συνόδευσα στὸ νοσοκομεῖο."

Ὁ Γέροντας Σεραφεὶμ τινάχθηκε σὰν ἐλατήριο καὶ τοῦ εἶπε... "Συμμέτοχος σὲ φόνο ἔγινες, ἱερέας δὲν μπορεῖς νὰ γίνεις, μὲ συγχωρεῖς παιδί μου δὲν μπορῶ νὰ σοὺ δώσω συμμαρτυρία."

Ὁ νέος ἔκλαιγε γονατιστός ἀλλὰ ὁ πνευματικὸς ἦταν ἀνένδοτος. Συμμέτοχος σὲ φόνο ἔγινες ἱερέας κωλύεσαι δὲν μπορεῖς νὰ γίνεις. Ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστὸς Σεραφεὶμ δὲν εἶχε ἐξομολογήσει πιὸ καθαρὸ παληκάρι στὴν ζωή του καὶ ὅμως ἔχασε τὴν ἱερωσύνη.

Αὐτὲς οἱ λίγες γραμμὲς γιὰ τὴν βιομηχανία χειροτονιῶν ποὺ στήνουν διάφορες μητροπόλεις,κάνοντας ἱερεῖς καὶ πνευματικοὺς ἄτομα μὲ κωλύματα ἱερωσύνης καὶ πᾶμε μετὰ ὅλοι μαζὶ κατὰ βαρβάρων.

εμμανουήλ παπάς

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/