Ξυπνῆστε, ἀγρυπνῆστε, ἀντισταθεῖτε! Μᾶς δένουν χειροπόδαρα!

Ξυπνῆστε, ἀγρυπνῆστε, ἀντισταθεῖτε! 

Μᾶς δένουν χειροπόδαρα!

(Τά ἔσχατα ἐγγύς)

Σκάνδαλα ἀκούγονταν ἀνέκαθεν. Εἷναι ἀνάγκη ἡ φανέρωσίς τους γιά νά δοκιμάζονται οἱ διαλογισμοί καί οἱ καρδιές τῶν ἀνθρώπων παντοῦ καί πάντοτε. Ἐντούτοις, τό σκάνδαλο πού ξέσπασε καί ἀποκαλύφθηκε στίς Η.Π.Α. σέ σχέση μέ τήν Οὐκρανία, παίρνει διαστάσεις καταπάτησης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί ὠμῆς παραβίασης τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τῶν πιστῶν πολιτῶν ὅπου γῆς. Ὅταν μάλιστα τά μεγαλύτερα καί ἰσχυρότερα ἔθνη χάσουν τήν ἀνθρωπιά τους, τότε, ἀλλοίμονο γιά τά μικρότερα ἔθνη, τά πράγματα δυσκολεύουν. Παρακολουθοῦμε ἄναυδοι σήμερα τό διπλό ἔγκλημα, τή διπλή ἀδικία πού διαπράττεται εἰς βάρος τῆς πατρίδος μας, μέ ἀποτέλεσμα τό ξέσπασμα τῆς διπλῆς κρίσης στή χώρα μας. Πρώτιστα θρησκευτική καί ἔπειτα οἰκονομική.

Ἐξηγοῦμαι: Πρῶτον, θρησκευτική κρίση. Ποῖοι ἐπίεσαν τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαῖο νά ἀναγνωρίσει τήν σχισματική, θά ἔλεγα ἀνύπαρκτη, «ἐκκλησία» στήν Οὐκρανία ὑπό τόν Ἐπιφάνιο, περιφρονώντας τούς ἱερούς κανόνες καί τήν ὀρθόδοξη παράδοση; Ἀπό τίς εἰδήσεις καί τά σκάνδαλα πού ἀκοῦμε νά συμβαίνουν τελευταῖα στίς Η.Π.Α., ὁ νοῦς μας πηγαίνει στούς κυβερνῶντες σήμερα στήν Ἀμερική πού ἀπαίτησαν – ἄκουσον, ἄκουσον!!! – ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη νά ἀναγνωρίσει αὐτοκεφαλία στήν παραπάνω σχισματική «ἐκκλησία», καί στή συνέχεια, ἀφοῦ πιέστηκε πρῶτος αὐτός, νά πιέσει μέ τή σειρά του τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμο-ὁ ὁποῖος καί τήν ἀναγνώρισε – καί ἐν συνεχείᾳ πίεσε καί ἐκεῖνος τήν ἱεραρχία τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά πράξει τό αὐτό. Εὐτυχῶς ὅμως μία ξεκάθαρη ἀπόφαση δέν βγῆκε, οὔτε ἔγινε κάποιο εἶδος ψηφοφορίας, ὥστε νά ἀναγνωρίσουν οἱ ἱεράρχες μας σχισματική «ἐκκλησία» μέ καθηρημένους ἤ ἀχειροτόνητους ψευτοκληρικούς στήν Οὐκρανία. Δέν τηρήθηκε τό δημοκρατικό συνοδικό πολίτευμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Θά μποροῦσε νά πεῖ κανείς πώς ὑπῆρξε παπικός χειρισμός τοῦ τόσο σημαντικοῦ θέματος πού ἀφορᾶ κλῆρο καί λαό.

Εἴδαμε δέ, μέ μεγάλη λύπη, ποῦ ἔφθασε ἡ ὑποκρισία τῶν ἰσχυρῶν γιά νά ἐπιτύχουν τοῦ σκοποῦ, ὅταν ὁ ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῶν Η.Π.Α. ζήτησε δῆθεν νά ἐκκλησιασθεῖ στόν μητροπολιτικό ναό τῶν Ἀθηνῶν!!! Ἀμέσως μετά, τήν ἑπομένη, ἀνακοινώθηκε ἡ ἀναγνώριση τῆς σχισματικῆς ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας. Ἐξωτερική πολιτική, λένε. Διπλωματία ἀδίστακτη, τονίζουμε ἐμεῖς!

Δεύτερον, πολιτική – οἰκονομική κρίση. Ἄς δοῦμε τό τέχνασμα τῶν κυβερνώντων μέ σημαία τούς λαθρομετανάστες καί τή μεταφορά τους καί τό διασκορπισμό τους σέ ὅλη τήν ἑλληνική ἐπικράτεια· ἡ ἐγκατάστασή τους ἐπιβάλλεται μέ τέτοιο βίαιο, δικτατορικό καί δόλιο τρόπο, μέ συκοφαντίες καί ἀπειλές ἐναντίον ὀρθοδόξων καί ἁγνῶν πατριωτῶν πού διαμαρτύρονται δικαίως καί διαφωνοῦν, ἐπειδή οἱ λαθρομετανάστες ἔχουν ὑπερβεῖ κάθε εἰς βάρος μας εἶδος ὁρίου.

Ἀναρωτιόμαστε, μ’αὐτά πού βλέπουμε καί ἀκοῦμε, ἄν εἴμαστε ἐλεύθερο κράτος ἡ Ἑλλάδα καί ἄξιοι ἀπόγονοι τῶν Ἡρώων καί Ἁγίων προγόνων μας τοῦ ’21 καί τοῦ ’40 ἤ ἄν καταντήσαμε μία ὑπόδουλη χώρα στίς ὀρέξεις τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσμου τούτου.

Ἐδῶ παρατηροῦμε ὅτι ἡ προπαγάνδα τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος μας κινεῖται σέ δύο ἐπίπεδα, μέ τελικό σκοπό εἰ δυνατόν νά πλανηθοῦμε καί νά τυφλωθοῦμε, ἀκόμα καί οἱ ἐκλεκτοί.

Πρώτη παρατήρηση, τέχνασμα – προπαγάνδα, ἡ χρησιμοποίηση τῆς τηλεόρασης, μέ σήριαλς καί παιχνίδια ἡδονικοῦ ἤ καλλιτεχνικοῦ χαρακτήρα, δῆθεν ψυχαγωγίας, στήν πραγματικότητα ἐξευτελισμοῦ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, μέ στημένες εἰδήσεις λύπησης τῶν δυστυχισμένων τάχα λαθρομεταναστῶν, εἰκόνες καί παραστάσεις τέτοιες, πού οὔτε σκουπίδια δέν μπορεῖς νά τά ὀνομάσεις, διότι καί τά σκουπίδια χρησιμοποιοῦνται γιά κοπριά, ἐνῶ ἐκεῖνα ὡς τοξικά ἀπόβλητα δηλητηριάζουν ψυχές καί σώματα, μέ τελικό στόχο οἱ Ἕλληνες νά μήν ἀπομακρύνονται ἀπό τά ντιβάνια καί τά σαλόνια τους.

Τό δεύτερο τέχνασμα –προπαγάνδα, ἡ ἀπάτη τῆς οἰκονομίας, πού πλασάρεται ἔντεχνα καί προσφέρεται τόσο χυδαῖα καί ἄκομψα, ὥστε νά ἀποροῦμε καί νά διαλογιζόμαστε ἄν τελικά ὅλοι αὐτοί οἱ ἀνευθυνο-ὑπεύθυνοι ἀπευθύνονται σέ ἀνεγκέφαλους κτηνανθρώπους ἤ σέ ἀνθρώπους μέ χιλιάδες χρόνια πολιτισμό καί καθαρή καί λογική συνείδηση, σέ χριστιανούς Ἕλληνες πολίτες. Ἐνδεικτικά, δεῖτε τί γίνεται μέ τίς συντάξεις. Οἱ προηγούμενοι κυβερνῶντες τίς ἔκλεψαν ἀπό τούς νόμιμα δικαιούχους, γιατί ἔτσι τό ἤθελαν. Μά καί οἱ σημερινοί προσπαθοῦν δῆθεν νά ἄρουν τίς ἀδικίες, ἐνῶ τήν ἴδια ὥρα συνηγοροῦν στήν πολιτική κατάντια τῆς χώρας μας μέ τήν ἀνεξέλεγκτη εἰσβολή, στά ἀφύλακτα πλέον θαλάσσια καί χερσαῖα σύνορά μας, κάθε εἴδους λαθρεμπόρων, διακινητῶν σωμάτων καί στυγνῶν τυχοδιωκτῶν, καθιστώντας ἔτσι τήν πατρίδα μας ξέφραγο ἀμπέλι στά χέρια συμμοριῶν(γκέτα) πού σέ ὅλη τήν ἐπικράτεια καθημερινά κλέβουν, βιάζουν, βασανίζουν καί σκοτώνουν τούς ταλαίπωρους πλέον Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι, ἀνυπεράσπιστοι, μένουν ἄναυδοι γιά τήν σκληροκαρδία τῶν κρατούντων. Βέβαια ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ θά ἐπιτρέψει σύντομα, ὥστε νά εὑρεθοῦν καί αὐτοί στή δύσκολη θέση πού εὑρίσκονται τώρα οἱ Ἕλληνες πολίτες.

Ἀπό τήν ἄλλη μεριά ὡστόσο, ἔστω καί κάτω ἀπό τόσο δυσμενεῖς συνθῆκες, ὀφείλουμε νά ἐκχριστιανίσουμε τούς ὅποιους ἀλλόθρησκους συνανθρώπους μας, μέ ἕναν ἐν Χριστῷ εὐγενικό ἐκκλησιαστικό τρόπο, ὀργανωμένο ἀπό τίς Μητροπόλεις, ὥστε μέσα ἀπό τό κακό νά βγεῖ καί καλό.

Ὄντως φοβερόν, ἀδελφοί μου Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι χριστιανοί! Θυμόμαστε τώρα τόν Ἅγιο Παΐσιο πού, περίπου πρίν τέσσερις δεκαετίες, μίλησε καί προειδοποίησε γιά πολιτική καί θρησκευτική κρίση ταυτόχρονα στήν πατρίδα μας. Τό ἀνέφερε ὡς μπόρα δαιμονική πού θά περάσουμε, ἡ ὁποία γρήγορα θά περάσει, καί κατόπιν, θά λάμψει ἡ λιακάδα ἡ θεϊκή, τοῦτ’ἔστιν ἡ Ὁρθοδοξία, πού εἶναι τό Φῶς καί ὁ καθαρός ὀφθαλμός πού φωτίζει τόν κόσμο.

Ἀγαπητοί μου Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, στῶμεν καλῶς! Ἀνδρίζεσθε! Ἀντιστέκεσθε! Κραταιοῦσθε! Προσπαθοῦν βίαια νά μᾶς φιμώσουν, νά μᾶς δέσουν χειροπόδαρα κατά τόν Ἅγιο Πορφύριο. Ἄς ξυπνήσουμε, ὅπως μᾶς τόνιζε ὁ Ἅγιος Πορφύριος! Τά σχέδια αὐτά ἐξυφαίνονται, μέσα καί ἔξω ἀπό τήν πατρίδα μας, ἀπό ἐκείνους πού μισοῦν θανάσιμα τόν Μεσσία Θεάνθρωπο Ἱησοῦ Χριστό καί τήν ἁγία Ὀρθόδοξη ἐκκλησία Του, τή μοναδική κιβωτό σωτηρίας τοῦ κόσμου. Οἱ ἀντίχριστοι καί τά ὄργανά τουςθά ἡττηθοῦν.

Τό λοιπόν, προσευχή, νηστεία, μετάνοια, ταπείνωση, ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Χριστοῦ μας, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἐξῆλθε νικῶν καί ἴνα νικήσῃ. Σ’Αὐτόν τό Κράτος, ἡ Βασιλεία, ἡ Δόξα, ἡ Δύναμις, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

AΚΤΙΝΕΣ

Τον αμαρτωλό τον αγαπάς, δεν τον πετροβολάς...

Πάντως ώρες ώρες έχω την εντύπωση ότι ορισμένοι άνθρωποι της "θρησκείας", όχι απλά δεν θα άφηναν κάτω την πέτρα στην προτροπή του Χριστού «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω…», αλλά θα έπιαναν την πιο μεγάλη και βαριά πέτρα που θα έβρισκαν μπροστά τους και θα την πετούσαν με μανία στο αμαρτωλό άνθρωπο. 

Άλλωστε γι’ αυτούς είναι εχθρός, γιατί κάνει κάτι «απαίσιο», τους θυμίζει όλα εκείνα που θα ήθελαν και αυτοί να ζήσουν και τα έχουν θάψει. Την πέτρα την πετάς πάντα στο καθρέπτη σου, ώστε να σπάσει και να μην σου θυμίζει εσένα.

Γι αυτό ο Χριστός ενώ καταδίκαζε την αμαρτία, τον αμαρτωλό τον αγκάλιαζε ως πληγωμένο και πάσχοντα. Προσπαθούσε να ακούσει την πιο βαθιά κραυγή του μέσα στην νύχτα της ζωής….

π.λ

O XΡΙΣΤΙΑΝΙΣMOΣ ΔEN EINAI MIA AΠΛH ΘΡΗΣKEIA, AΛΛA EINAI ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΗ & ΖΩΗ

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ’΄Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ;

Τού Συνεργάτου μας Κ.Θ

Πολλοί λέγουν ότι ό Χριστιανισμός είναι μία έκ των θρησκειών. Άλλοι ότι είναι ή καλυτέρα έν των θρησκειών, και άλλοι ότι είναι ή μόνη θρησκεία. Τίποτε έξ όλων αυτών δεν αληθεύει. Ό Χριστιανισμός δεν είναι απλώς θρησκεία, είναι θρησκεία μόνον είς μίαν πτυχήν του.

Είς την Γραφήν ουδέποτε ό Χριστιανισμός ονομάζεται θρησκεία, παρ’ όλον ότι και αυτός αναφέρεται πλειστάκις με ποικίλα άλλα ονόματα, και ή λέξις «θρησκεία» χρησιμοποιείται κατ’ επανάληψιν με διάφορον έννοιαν. Αλλά τί εσήμενεν είς τούς χρόνους των αποστόλων ή λέξις αυτή; Τόσον κατά την κλασσικήν αρχαιότητα όσον και κατά την ελληνιστικήν εποχήν, είς την οποίαν έζησαν ό Κύριος και οί απόστολοι, «θρησκεία» ελέγετο ή ιεροπραξία. 

Διά τούτο, και όταν ακόμη επρόκειτο περί μιάς θρησκείας, εχρησιμοποιείτο ό πληθυντικός «θρησκείαι», δηλαδή σειρά ιεροπραξιών ενός θρησκεύματος.

Ή Καινή Διαθήκη ονομάζει θρησκείαν την ιουδαϊκήν θρησκείαν με τον μωσαϊκόν νόμον (Πραξ.26,5) και την ανορθόδοξον λατρείαν των αγγέλων από μερικούς αιρετικούς (Κολος.2,18). Όμιλεί δε άπαξ και περί θρησκείας εντός τού Χριστιανισμού, αλλά δεν εννοεί ακριβώς τον Χριστιανισμόν.

Συγκεκριμένως ό Ίάκωβος λέγει, ότι «Θρησκεία καθαρά και αμίαντος παρά τώ Θεώ και πατρί αύτη εστίν, επισκέπτεσθαι ορφανούς και χήρας έν τη θλίψει αυτών, άσπιλον εαυτόν τηρείν από τού κόσμου» (Ίακ.1,27). Λέγει δηλαδή θρησκείαν εδώ ό Ίάκωβος την λατρείαν, την οποίαν μάλιστα εννοεί κατά τρόπον εντελώς λογικόν και πνευματικόν, διότι την καθορίζει ώς ελεημοσύνην και αγνότητα. Τά δύο αυτά βεβαίως δεν είναι ούτε το άπαν τού Χριστιανισμού ούτε και το ήμισυ.

Όλα τά θρησκεύματα και ή πρό Χριστού αληθινή θρησκεία των Έβραίων λέγονται θρησκείαι πλήν τού Χριστιανισμού. Και τούτο, διότι τών μέν άλλων θρησκειών ή όλη ουσία ήτο ή λατρεία. Τά μέλη αυτών ηδύναντο να είναι αισχροί, άδικοι, φονείς, και να θρησκεύουν, χωρίς να τούς ελέγχη ή θρησκεία των.

Μόνον είς την ισραηλιτικήν θρησκείαν πλήν τής λατρείας ό Θεός επέβαλε την μονοθεϊαν και την αποχήν από την αδικίαν και την πορνείαν, και έτσι ή θρησκεία εκείνη είχε και κάτι πέραν τής θρησκείας. Ό Χριστιανισμός δεν είναι μόνον θρησκεία. Άλλά τότε τί είναι; Χρειάζονται πολλαί έννοιαι και πολλά όνόματα, διά να εκφρασθή τί είναι ό Χριστιανισμός. 

Άς ερευνήσωμεν την Γραφήν και άς ίδωμεν εκεί πώς τον ωνόμαζον αυτοί πού τον ίδρυσαν και τον εκήρυξαν πρώτοι.

Είναι «βασιλεία». Όταν ό Χριστός ήρχισε το κήρυγμά του, το πρώτον πού εκήρυξεν είναι ότι «Ήγγικεν ή βασιλεία των ουρανών» (Ματθ.4,7). Και είς τούς μαθητάς του εδίδαξε να προσεύχωνται «Πάτερ ημών ό έν τοίς ουρανοίς … ελθέτω ή βασιλεία σου» (Ματθ.6,10). Ένώπιον τού Πιλάτου, τού ανωτάτου άρχοντος τής Παλαιστίνης, εδήλωσεν ότι είναι «βασιλεύς», πρόσθεσε δε ότι «Ή βασιλεία ή εμή ούκ έστιν έκ τού κόσμου τούτου» (Ίωάν.18,36). Ό Παύλος ονομάζει τον Χριστιανισμόν «βασιλείαν τού Χριστού» (Έφες.5,5). Το δε όνομα «Χριστιανοί» είναι δηλωτικόν πολιτικής μερίδος, όπως δηλαδή θα ελέγομεν σήμερον «Τρικουπικοί» ή «Βενιζελικοί». Μόνον ότι εδώ πρόκειται περί πνευματικής πολιτείας και πνευματικού κόμματος, όχι εγκοσμίου. Είναι λοιπόν ό Χριστιανισμός βασιλεία, βασίλειον, κράτος πνευματικόν. Κράτος με βασιλέα τον Ίησούν Χριστόν.

Άρίστη δε έκφρασις τής βασιλείας είναι ή «εκκλησία», το άλλο όνομα τού Χριστιανισμού. Δεν χρειάζεται ν΄αναφέρωμεν πόσας φοράς τον όνομάζουν «εκκλησίαν» ό ιδρυτής Χριστός και οί κήρυκές του. Άναγκαιότερον είναι να διευκρινήσωμεν τί εσήμαινεν ή λέξις «εκκλησία», όταν εχρεισιμοποιήθη διά πρώτην φοράν ώς όνομα τού Χριστιανισμού. Έκκλησία ελέγετο τότε ή γενική συνέλευσις τού λαού, κατά την οποίαν ούτος δεικνύει ότι είναι ό ανώτατος εξουσιαστής τού κράτους και κάνει χρήσιν τής εξουσίας του διενεργών εκλογάς ή οιανδήποτε άλλην πολιτικήν πράξιν. Και πάλιν ή έννοια τού κράτους. 

Ή εκκλησία είναι οργανισμός και ενότης, όπου κάθε πιστός έχει την θέσιν του και τον ρόλον του όπως τά μέλη τού σώματος. Ό Χριστός ήλθεν είς την γήν όχι διά να κάνη καλούς ανθρώπους και Χριστιανούς, αλλά διά να ιδρύση την εκκλησίαν του, το σώμα του.

Είναι ό Χριστιανισμός «στρατεία», δηλαδή στρατιωτική οργάνωσις και επιχείρησις. Άλλοτε ό Παύλος ομιλεί διά «τά όπλα τής στρατείας ημών» (Β΄Κορ.10,4) και άλλοτε παραγγέλλει είς τον Τιμόθεον, ίνα «στρατεύηται την καλήν στρατείαν» (Α΄Τιμ.1,18). Ή μέν «εκκλησία» εκφράζει την πολιτικήν όψιν τής βασιλείας και την ειρηνικήν δράσιν, ή δε «στρατεία» την στρατιωτικήν όψιν και την πολεμικήν δράσιν και ζωήν τού Χριστιανισμού. 

Είς το ένα εξυπακούονται ή άσκησις τής εξουσίας και αί αποφάσεις, είς το άλλο ό αγών και ή κατακτητική τάσις. Και τά δύο εκφράζονται με την ονομασίαν «Στρατευομένη Έκκλησία».

Ωνόμασαν τον Χριστιανισμόν οί πρώτοι κήρυκές του «οδόν», δηλαδή τρόπον ζωής καί δράσεως. Έν Έφέσω μεταξύ των είδωλολατρών, λέγει ό Λουκάς, «εγένετο τάραχος ούκ όλίγος περί τής οδού», δηλαδή περί τού Χριστιανισμού (Πράξ.19,23 & 9,2 & 18,25 & 19,9 & 22,4). Αφορά δε, τόν τρόπον τής ζωής είς όλας τάς πτυχάς αυτής, και την πολιτικήν και την οικογενειακήν και την ηθικήν και την επιστημονικήν και την οικονομικήν και οιανδήποτε άλλην. Δεν είναι «ή οδός» λατρευτικόν τυπικόν, δεν είναι .. απλώς θρησκεία.

Διά τούτο λέγεται ό Χριστιανισμός και «ζωή», εφ’ όσον καταλαμβάνει όλον το περιεχόμενον τής ζωής. «Πορεύεσθε και σταθέντες λαλείτε έν τώ ιερώ τώ λαώ τά ρήματα τής ζωής ταύτης» (Πράξ.5,20), είπεν ό άγγελος είς τούς αποστόλους. 

Ή ζωή αύτη είναι ό Χριστιανισμός, όστις αλλού λέγεται «αιώνιος ζωή». «Έπιλαβού τής αιωνίου ζωής, είς ήν και εκλήθης» (Α΄Τιμ.6,12).

Είναι ό Χριστιανισμός «σχολή» και «επιστήμη». Και ναι μέν αί λέξεις αυταί δεν χρησιμοποιούνται είς την Γραφήν ώς ονόματά του, αλλά και ό αρχηγός Ίησούς λέγεται «διδάσκαλος» και οί πρώτοι ακόλουθοί του «μαθηταί», και ό Άπ. Παύλος «διδάσκαλος εθνών» (Α΄Τιμ.2,7) και όλοι οί Χριστιανοί «μαθηταί» (Πράξ.6,1 & 9,26), και το περιεχόμενον τού Χριστιανισμού «διδαχή» και ή ματάδοσις τής διδαχής «παράδοσις» υπό την σημερινήν σχολικήν έννοιαν (Ρωμ.6,17). Μάθημα αυτής τής σχολής είναι το περιεχόμενον τής πίστεως. Αντικείμενον ερεύνης τής επιστήμης αυτής, ή αιώνιος και σωτήριος αλήθεια.

Λέγεται ό Χριστιανισμός «διαθήκη». Συμβόλαιον μεταξύ Θεού και ανθρώπων, υπογεγραμμένον με το αίμα τού Χριστού και φέρον ώς σφραγίδα την ανάστασίν Του. Αντί των σημερινών αστόχων εκφράσεων «ή πρώτη μωσαϊκή θρησκεία» και ή «Δευτέρα χριστιανική θρησκεία», οί απόστολοι έλεγον «ή πρώτη διαθήκη» και «ή Δευτέρα διαθήκη», ή «παλαιά διαθήκη» και ή «καινή διαθήκη» (Β΄Κορ.3,6. Έβρ.9,15 & 12,24). Έννοείται, ότι είς τά σχετικά χωρία των, δεν εννοούν τά δύο ομώνυμα βιβλία τής Άγίας Γραφής.

Λέγεται ό Χριστιανισμός «ελπίς». Ό μέν Παύλος παραγγέλλει είς τούς Χριστιανούς λέγων «Κατέχωμεν την ομολογίαν τής ελπίδος ακλινή» (Έβρ.10,23), δηλαδή το «πιστεύω» τού Χριστιανισμού. Ό δε Πέτρος «Έτοιμοι αεί προς απολογίαν παντί τώ αιτούντι υμάς λόγον περί τής έν υμίν ελπίδος» (Α΄Πέτρ.3,15).

Λέγεται δε τέλος και «πίστις». Όταν οί Χριστιανοί είδαν τον Παύλον νεοφώτιστον έλεγον. «Ό διώκων ημάς ποτε νύν ευαγγελίζεται την πίστιν ήν ποτε επόρθει» (Γαλάτ.1,23). 

Ό δε Ίούδας γράφει προς τούς Χριστιανούς. «Παρακαλώ επαγωνίζεσθαι τη άπαξ παραδοθείση τοίς αγίοις πίστει» (Ίούδ.4) και «Ύμείς, αδελφοί, τη αγιωτάτη υμών πίστει εποικοδομείτε εαυτούς» (Ίούδ.20). Ελέγετο δε τότε «πίστις» ό λόγος τής τιμής μεταξύ δύο προσώπων, ή εμπιστοσύνη τού ενός είς τον άλλον και ή αξιοπιστία τού ενός διά τον άλλον, το έγγραπτον ή προφορικώς ωμολογημένον σύμφωνον και συμβόλαιον. 

Έπειδή δε ή αμοιβαία πίστις αυτή είς την περίπτωσιν τού Χριστιανισμού υφίσταται μεταξύ ανθρώπων και Θεού αοράτου, ή πίστις διά τούς ανθρώπους γίνεται «ελπιζομένων υπόστασις καί πραγμάτων έλεγχος ού βλεπομένων» (Έβρ.11,1). Ό όρος τής έν Χριστώ (εγγυητή) πίστεως είναι, ό μέν Θεός να μάς έχη υιούς και κληρονόμους τής επικρατείας του, όπου-ένθα ή αθανασία και ή αδιάπτωτος μακαριότης, ημείς δε να πιστεύωμεν είς αυτόν και να τηρώμεν τάς εντολάς του. 

Έγγυητής τής πίστεως αυτής και μεσολαβητής είναι έκ μέρους μέν τού Θεού ό Υιός αυτού, όστις ενεφανίσθη ενώπιον ημών και έδωκε τά διαπιστευτήριά τής θεότητός του, έκ μέρους δε των ανθρώπων πάλιν ό Υιός ό ενανθρωπήσας, όστις έδωκεν ώς εγγύησιν την υπακοήν και το αίμα Του. Μέτοχοι αυτής τής πίστεως, αυτού τού συμφώνου, είμεθα οί Χριστιανοί. Όπως δηλαδή λέγουν το σύμφωνον τού ΝΑΤΟ ή το σύμφωνον τής Βαρσοβίας, και τά κράτη – μέλη τούτου ή εκείνου τού συμφώνου, υπό την ακριβώς αντίστοιχον πνευματικήν έννοιαν λέγεται το σύμφωνον τού Χριστού, «ή πίστις τού Χριστού, ή έν Χριστώ πίστις», ή Χριστιανική πίστις.

Όχι λοιπόν απλώς θρησκεία ό Χριστιανισμός, αφού ουδέποτε τον ωνόμασαν έτσι ό ίδρυτής του και οί πρώτοι οικοδόμοι του. Αλλά ζωή και οδός ζωής, στρατεία, σχολή και επιστήμη και διδαχή, συνθήκη και ελπίς, βασιλεία, εκκλησία, πίστις. Έτσι τον ωνόμαζαν ό Χριστός και οί απόστολοι. Τά δε επικρατέστερα ονόματά του είναι τά τρία τελευταία: «Βασιλεία τού Χριστού, εκκλησία τού Χριστού, Χριστιανική πίστις».

Τί διαφέρει δε ή βασιλεία από την θρησκεία υπό την κοινήν έννοιαν είναι φανερόν από τά έργα τού πολίτου τής βασιλείας και τού απλώς θρησκεύοντος. Αυτός πού πολιτογραφείται είς την βασιλείαν τού Χριστού μετανοεί. Διά τούτο ολόκληρο το άγγελμα τής ελεύσεως τής βασιλείας λέγει. «Μετανοείτε, ήγγικε γάρ ή βασιλεία των ουρανών». 

Αλλάζει βίον, ρυθμίζει την ζωήν του συμφώνως προς το θέλημα τού Κυρίου. Παραδίδει το πάν και την ζωήν του είς την διάθεσιν τού βασιλέως Χριστού. Άντιθέτως ό απλώς θρησκεύων χαρίζει είς τον Χριστόν ό,τι δεν χρειάζεται ό Χριστός, αλλά δεν τού χαρίζει την ζωήν του, τά βαθύτερα μυστικά τής υπάρξεώς του. Έτσι βλέπομεν ανθρώπους, οί οποίοι είναι φαυλόβιοι, αλλ’ όταν περάσουν από ένα εκκλησάκι, σταυροκοπιούνται. 

Έχουν είς το μέτωπον τού αυτοκινήτου των μίαν είκόνα – φυλακτόν τής Παναγίας, πού τούς εχάρισεν ή φιλενάδα των. Βλασφημούν τά θεία, αλλά εγέμισαν τούς δρόμους με εικονοστάσια, διότι εσώθησαν από ανατροπάς και συγκρούσεις, χωρίς είς αυτά να έχουν χύσει ένα δάκρυ μετανοίας και χωρίς να ανάψη μέσα των μία απόφασις αλλαγής βίου.

Ή αντίληψις ότι ό Χριστιανισμός αντικαθιστά τά προϋπάρχοντα θρησκεύματα δεν είναι ορθή. Διότι δεν αντικαθιστά μόνον αυτά. Ή Χριστιανική πίστις συνήφθη, διά να αντικαταστήση έν τώ κόσμω το πάν, και τά κράτη και τάς επιστημονικάς και φιλοσοφικάς σχολάς και τά θρησκεύματα και τά καλλιτεχνικά κινήματα και τάς στρατιωτικάς ομοταξίας και όλας τάς πτυχάς τής ιδιωτικής και κοινωνικής ζωής των ανθρώπων και όλα τά φρονήματα περί κόσμου και βίου. Συνήφθη ή πίστις αυτή και ιδρύθη ή βασιλεία αυτή, διά να θέση υπό τον έλεγχόν της τά πάντα, διά να βάλη τον δάκτυλον της είς πάσαν περιοχήν τής ανθρωπίνης ζωής και δραστηριότητος.

Άλλ’ οί Χριστιανοί, υποκύψαντες ίσως είς μίαν αφανή αδυναμίαν, εξηπατήθησαν, όταν συνησπίσθησαν με τά εγκόσμια κράτη και μάλιστα με το Βυζάντιον. 

Το Βυζάντιον, εδρεωθέν μέ την σύμπραξιν των Χριστιανών, υποκατέστησεν έν συνεχεία τον Χριστιανισμόν ώς πίστιν και εκκλησίαν και βασιλείαν και ζωήν και σχολήν, και τον περιώρισε μόνον είς την πτυχήν τής θρησκείας. Αυτό είναι το πρώτον στάδιον τής δολιοφθοράς πού διενήργησε το Βυζάντιον είς βάρος τής βασιλείας τού Χριστού είς διάστημα ενός αιώνος, από το 313 μέχρι τού 407, από τού διατάγματος των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκείας μέχρι τού θανάτου ενός μεγάλου ανδρός τής χριστιανικής βασιλείας. Κατά δε το δεύτερον και μακροχρονιώτερον διάστημα από τού Ε΄ μέχρι τού ΙΕ΄ αιώνος διενήργησε και άλλην δολιοφθοράν χειροτέραν τής πρώτης. Σιγά σιγά και ανεπαίσθητα μετέβαλε την πνευματικήν θρησκείαν, την πτυχήν δηλαδή είς την οποίαν περιώρισε τον Χριστιανισμόν, είς θρησκείαν λαϊκού και εγκοσμίου τύπου. Και ενώ θρησκεία εντός τού Χριστιανισμού είναι ή αγνή ζωή και ή ελεημοσύνη υφ’ όλας τάς μορφάς, πού εμβολίασαν την πρώην άδικον και σαρκόδουλον ζωήν των ανθρώπων, το Βυζάντιον αυτά μέν τά πνευματικά στοιχεία τής θρησκείας τά υπέσκαψεν, άντ’ αυτών δε κατεσκεύασεν υπαλληλικόν σώμα, εορταστικά προγράμματα και τυπικά, στολάς επισήμους, αρχιτεκτονικούς ρυθμούς, καλάς τέχνας, διοικητικόν δίκαιον, τοπικά και λαϊκά έθιμα, πανηγύρεις, λογοτεχνίαν, και ό,τι άλλο δεν έχει την δύναμιν τής πίστεως, ούτε την αξίαν τής αγνότητος και τής ελεημοσύνης. 

Έννοείται ότι τά άλλα κράτη εξετράπησαν πολύ περισσότερον τού Βυζαντίου. Τά κοπτικά και συριακά κράτη, ή λατινική Ευρώπη τού πάπα, και ή «αγία Ρωσία» των τσάρων, προεξέτειναν το έργον τής καταστροφής τής βασιλείας τού Χριστού και έφθασαν είς μίαν μακραίωνα παράνομον συμβίωσιν με τον Χριστιανισμόν. ΄Αλλά το Βυζάντιον έπαιξε τον ρόλον τού πρώτου αποπλανητού. Αυτά βεβαίως δεν σημαίνουν αφανισμόν τής εκκλησίας, τής οποίας «πύλαι άδου ού κατισχύσουσι» κατά τον λόγον τού Κυρίου (Ματθ.16,18). 

Και πάντοτε και σήμερον υπάρχει ή ελαχίστη μερίς τής ανθρωπότητος, το μικρόν ποίμνιον, πού κρατεί τον Χριστιανισμόν ώς πίστιν και βασιλείαν, κρατεί την ορθόδοξον τού Χριστού εκκλησίαν αναλλοίωτον.

Ένώπιον τής τοιαύτης πραγματικότητος σήμερον υπάρχουν εκπεφρασμέναι δύο αντιλήψεις περί Χριστιανισμού, αμφότεραι πεπλανημέναι, ή φαρισαϊκή και ή σαδδουκαϊκή. Φαρισαίοι κάι Σαδδουκαίοι συμφωνούν μέχρι τού σημείου, ότι ό Χριστιανισμός είναι μόνον θρησκεία και μάλιστα όχι υπό την πνευματικήν έννοιαν πού απαντάται είς τον Ίάκωβον, αλλ΄ υπό την λαϊκήν. Τού δίδουν βεβαίως το σκήπτρον τής πρώτης ή τής μόνης θρησκείας, αλλά πάντως τον θέλουν θρησκείαν. Και οί μέν φαρισαίοι ορίζουν ώς περιεχόμενον αυτής τής θρησκείας ό,τι κατεσκεύασε το Βυζάντιον, «τάς παραδόσεις και τά εντάλματα των πρεσβυτέρων», καθώς είπε και ό Κύριος Ίησούς. Να έχωμεν τον παπά να μάς βαπτίζη στεφανώνη και κηδεύη, να «διαβάζη τίς αγελάδες και τίς λεχώνες μας», να κάνη λιτανείας διά τον περονόσπορον και την ανομβρίαν, να έχωμεν «το Τετραβάγγελο στο εικονοστάσι», να στολίζωμεν τον επιτάφιον με λουλούδια, να τρώμε το πάσχα τά αυγά βαμμένα, και να αλείφωμε με το λαδάκι τού αγίου Τάδε όπου μάς πονεί. Οί δε Σαδδουκαίοι, οί οποίοι και δεν πιστεύουν τίποτε, αλλά και δεν εννοούν να παύσουν να ζούν από την εκκλησία όπως αί ψείραι από το ακάθαρτον κεφάλι, έχουν την εξής θεωρίαν. 

Ή ψυχή τού ανθρώπου έχει πολλούς τομείς, κατ’ άλλους τέσσαρας, κατ’ άλλους έξ(6) ή περισσοτέρους, τον διανοητικόν, τον οικονομικόν, τον κοινωνικόν, τον ερωτικόν, τον θρησκευτικόν, τον καλλιτεχνικόν, κ.λ.π. Διά να είναι ό άνθρωπος ωλοκληρωμένος και ομαλός (normal), πρέπει να γεμίση και να ικανοποιήση όλους τούς τομείς, με τάς επιστημονικάς επιδόσεις τον επιστημονικόν, με τούς πολιτικούς αγώνας τον κοινωνικόν, με τάς σαρκικάς απολαύσεις τον ερωτικόν, με την συμμετοχήν είς τά θρησκευτικά έθιμα και καμώματα τον θρησκευτικόν. 

Δηλαδή όπως μία οικία έχει και την υποδοχήν και την κουζίναν και το αποχωρητήριον, πρέπει και ό ωλοκληρωμένος άνθρωπος να έχη «τίς βρομοδουλειές του», να έχη και το καλλιτεχνικόν του χόμπυ (θέατρον, κινηματογράφον), να κοινωνάη και την Μεγάλην Πέμπτην.

Ουαί υμίν, φαρισαίοι και Σαδδουκαίοι, διότι πλανάσθε. Ό Χριστιανισμός είναι πνευματική βασιλεία, πληροί όλας τάς πτυχάς τής ανθρωπίνης υπάρξεως, και έχει την απαίτησιν να κυβερνά παντού. Είναι σύστημα όλοκληρωτικόν, μάλιστα! Μόνον πού δεν επιβάλλεται διά τής βίας αλλ’ άκρως προαιρετικώς. Προαιρετικώς όμως υπό τον όρον ότι θα καταλάβη το πάν και θα κυριαρχήση είς όλο το είναι μας! Αυτός θα γεμίση ή θα χαλιναγωγήση ή θα νεκρώση ή θα εξευγενίση όλους τούς τομείς, τάς περιοχάς, τάς πτυχάς, τάς τάσεις τής ανθρωπίνης ψυχής, θα θέση υπό τον έλεγχόν του τά πάντα. Διά τούτο ή εκκλησία λέγει «Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τώ Θεώ παραθώμεθα»!

Ουαί τοίς πεπλανημένοις φαρισαίοις, διότι περιώρισαν τον Χριστιανισμόν είς τά στενά όρια τής φαρισαϊκής θρησκείας, όπου ό άνθρωπος όντως δεν χωρεί. 

Ουαί και τοίς Σαδδουκαίοις, διότι, αισθανόμενοι στεναχωρίαν είς τά στενά όρια τής φαρισαϊκής θρησκείας, εξετράπησαν και εγέμισαν τάς άλλας πτυχάς τής υπάρξεώς των με κόπρον! Μη θαυμάζετε δε πώς έκ των θρησκολήπτων φαρισαίων εξεπήδησαν οί άθεοι Σαδδουκαίοι, διότι αυτή είναι ή στερεότυπος ιστορική εξέλιξις των θρησκειών.

Ό Χριστιανισμός μόνος ευρίσκεται υπεράνω πάσης ιστορικής εξελίξεως, διότι δεν είναι θρησκεία, αλλά Βασιλεία και Πίστις και Ζωή, οικονομηθείσα πρό αιώνων υπό τού Θεού, και υπό τού Υιού Αυτού θεμελιωθείσα και συντηρουμένη!

Κατόπιν όλων των ώς άνω, και μετά την εμπέδωσιν (ώς συμπεραίνω) τού ότι ό Χριστιανισμός είναι Βασιλεία και όχι θρησκεία, καταχωρώ δύο κείμενα τής Μητρός Έκκλησίας, -τά οποία σκοπίμως δεν μεταφράζω, δεν ερμηνεύω-, παροτρύνοντας όλους τούς αναγνώστες τού πονηματίου μου, να προσφύγη καθένας είς όποιον πνευματικό οδηγό και καθοδηγητή έχει, και να απαιτήση να λάβη απάντηση (ξεχωριστή) γύρω από το θέμα-ζήτημα-πρόβλημα «Περί Παραδείσου». Τούτο (πράττω) παρακαλών, και με πολλήν συμπάθειαν εγγίζω πάντας, προλέγων (ώς προγινώσκων), ότι, όσοι άνθρωποι, τόσες και γνώμες θα υπάρξουν περί τού θέματος «Παράδεισος». Δι’ αυτόν (ακριβώς) τον λόγον δεν αποτολμώ κάν να εκφρασθώ και τοποθετηθώ επ’ αυτού, διότι ουδείς θέλει συμφωνήση –όχι με την πίστιν μου, την και γνώμην (υπάρχουσαν) τής Μητρός Έκκλησίας-, αλλ’ ουδείς θέλει συνταυτισθεί με την τού πλησίον (έστω) γνώμην (Θεολόγου, Κληρικού, Πνευματικήν Πατρότητα έχοντος κ.τ.ο.), διότι ουδείς ταπεινούται ν’ ασπασθή την εκπεφρασμένην γνώμην-τοποθέτησιν τής Αγίας μας Έκκλησίας, καίτοι -τά καταχωρούμενα-, κατά κόρον και καθ’ ημέραν αναγινώσκονται, διδάσκονται, απαγγέλονται και εξαγγέλλονται υπό τού Πληρώματος τής Έκκλησίας (Κλήρου και Λαού), τόσον είς τάς ιδιωτικάς προσευχάς τάς γενομένας είς την κατ’ Οίκον Έκκλησίαν, αλλά και είς την Ίεράν Προσκομιδήν πρό τής τελέσεως τής Θείας Λειτουργίας, είς την οποίαν έχομεν την ευκαιρίαν και την μεγίστην ευαργεσίαν να «γευώμεθα αυτού τού Ξύλου τής Ζωής διαρκώς και καθημερινώς, και να μή θνήσκωμεν ώς (τότε) ό Αδάμ …», και όσα άλλα μάς υποδηλούν και μάς αποκαλύπτουν τά ακολούθως καταχωρούμενα Εκκλησιαστικά (επισημώτατα) Λειτουργικά κείμενα:

Άνάγνωτε ταπεινοφρόνως, ευπροσδέκτως και άνευ προκαταλήψεως, αμφισβητήσεως, δυσπιστίας και φιλοσοφικής βασάνου (= άνευ λεπτομερούς, εξονυχιστικής εξετάσεως, δοκιμασίας), αυτά τά οποία ή Μήτηρ (μας) Έκκλησία -και ούκ εγώ αυτός- παραθέτει προς διαφώτισιν.

ΠΡΩΤΟΝ

(Την Δ΄ εβδομάδα των Νηστειών, λέγομεν το Κοντάκιον τής Κυριακής τής Σταυροπροσκυνήσεως. Εύρηται έν τώ Ωρολογίω (βιβλίον) τής Εκκλησίας, έν τη Α΄ Ώρα).

«Ουκέτι φλογίνη ρομφαία φυλάττει την πύλην τής Έδέμ. Αυτή(δοτική) γάρ επήλθε παράδοξος σβέσις, το ξύλον τού Σταυρού. Θανάτω(δοτική=με θάνατον) το κέντρον (το κεντρί), και Άδου το νίκος ελήλαται. Έπέστης δε Σωτήρ μου βοών τοίς έν Άδη, Εισάγεσθε πάλιν είς τον Παράδεισον».

ΔΕΥΤΕΡΟΝ

(Προεόρτιον Άπολυτίκιον τής τού Χριστού Γεννήσεως)

«Έτοιμάζου Βηθλεέμ. Ήνοικται πάσιν ή Έδέμ. Ευτρεπίζου Έφραθά, ότι το ξύλον τής ζωής, έν τώ Σπηλαίω εξήνθησεν έκ τής Παρθένου. Παράδεισος και γάρ, ή εκείνης γαστήρ, εδείχθη νοητός, έν ώ(δοτική) το θείον φυτόν. Έξ ού(αναφορικόν) φαγόντες ζήσομεν, ουχί δε ώς ό Άδάμ τεθνηξόμεθα. Χριστός γεννάται, την πρίν πεσούσαν, αναστήσων εικόνα».

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Μη λυπάσαι και μην πικραίνεσαι ο Χριστός είναι εδώ

Να γνωρίζεις ότι πολλές φορές θα αισθανθείς τον εαυτό σου να ενοχλείται και να λείπει από μέσα του αυτή η αγία ειρήνη και γλυκιά μοναξιά και αγαπητή ελευθερία, και μερικές φορές μπορεί να σηκωθεί από τις κινήσεις της καρδιάς σου μία σκόνη, που θα σε ενοχλήσει στην πορεία που πρόκειται να εκτελέσεις.

Και αυτό σου το παραχωρεί ο Θεός για μεγαλύτερο καλό σου. Θυμήσου ότι αυτός είναι ο πόλεμος από τον οποίον οι άγιοι έλαβαν τα στεφάνια των μεγάλων μισθών. Σε όλα εκείνα που σε συγχίζουν πρέπει να πεις: «Κύριέ μου, βλέπεις εδώ τον δούλο σου, ας γίνει σε μένα το θέλημά σου. Γνωρίζω και το ομολογώ ότι η αλήθεια των λόγων σου παραμένει πάντοτε σταθερή και οι υποσχέσεις σου είναι αψευδείς και σ’ αυτές ελπίζω. Εγώ παραμένω μόνον για σένα». Ευτυχισμένη, βέβαια, είναι η ψυχή εκείνη που προσφέρεται με τον τρόπο αυτό στον Κύριό της, κάθε φορά που ενοχληθεί ή συγχισθεί.

Και αν παραμείνει ο πόλεμος αυτός και δεν μπορέσεις έτσι γρήγορα, όπως θέλεις να ενώσεις το θέλημά σου με το θέλημα του Θεού, μην δειλιάσεις γι’ αυτό ούτε να λυπηθείς.

Αλλά συνέχισε να προσφέρεις τον εαυτό σου και να προσκυνάς και θα νικήσεις. 

Ρίξε μία ματιά και στον κήπο που ήταν ο Χριστός σου και που τον αποστρεφόταν η ανθρωπότητα λέγοντας: «Πατέρα, αν είναι δυνατό, ας παρέλθει το ποτήριο αυτό από εμένα». Αλλά αμέσως διέταξε να βάλει την ψυχή του σε μοναξιά και με ένα θέλημα απλό και ελεύθερο έλεγε με πολύ βαθειά ταπείνωση: «αλλά όχι όπως θέλω εγώ, αλλά όπως Εσύ» (Ματθ. 26,39).

Όταν βρίσκεσαι σε κάποια δυσκολία, μην υποχωρήσεις καθόλου, αν δεν υψώσεις πρώτα τα μάτια σου στο Χριστό, πάνω στο σταυρό, και θα δεις τυπωμένο εκεί με μεγάλα γράμματα ότι κι εσύ πρόκειται να οδηγηθείς στην θλίψη εκείνη και τον τύπο αυτόν αντέγραψέ τον με τα έργα στον εαυτό σου, και όταν καμμιά φορά ενοχληθείς από την αγάπη του εαυτού σου, μην δειλιάσεις, ούτε να χωρισθείς από το σταυρό, αλλά τρέξε σε προσευχή και δείξε υπομονή στην ταπείνωση, μέχρις ότου νικήσεις την θέλησή σου και θελήσεις να γίνει σε σένα το θέλημα του Θεού.

Και αφού αναχωρήσεις από την προσευχή, συγκεντρώνοντας μόνον τον καρπόν αυτόν, να σταθείς χαρούμενος. Αλλά αν δεν έφθασε σ’ αυτό η ψυχή σου, ακόμη παραμένει νηστική και χωρίς την τροφή της. Αγωνίζου ώστε να μην κατοικήσει στην ψυχή σου κανένα άλλο πράγμα, ούτε για λίγο χρονικό διάστημα, παρά μόνον ο Θεός.

Μη λυπάσαι και μην πικραίνεσαι για κανένα πράγμα, ούτε να παρατηρείς τις πονηριές και τα κακά παραδείγματα των άλλων, αλλά ας είσαι σαν ένα μικρό παιδί, που δεν υποφέρει από καμμία από τις πικρίες αυτές, αλλά τα ξεπερνά όλα χωρίς καμμία βλάβη.

Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης

''Να φυλάγεσαι...''

Να φυλάγεσαι...

Να φυλάγεσαι από ανθρώπους που με τα λόγια τους, κοιμίζουν τη συνείδηση.

Δεν είναι δύσκολο, να τους αναγνωρίσεις.

Θα σου μιλήσουνε για αγάπη, για μια αγάπη γενική, για μια αγάπη που δεν έχει μέσα της σταυρό.

Θα σου μιλήσουνε για τη χαρά της ζωής, για μια χαρά, που δεν έχει τα θεμέλια στην Πίστη.

Θα σου μιλήσουνε για δικαιώματα, για το πόσο είσαι καλός, για το πόσο αξίζεις – και αυτό δεν είναι βέβαια κακό- αλλά θα παραγνωρίσουν σκόπιμα να σου μιλήσουν για τις ευθύνες και τα λάθη σου που πρέπει να διορθώσεις.

Άνθρωποι που με τα λόγια τους κοιμίζουν τη συνείδηση…

Κάποιες φορές ξέρεις, μπορεί να σου μιλήσουνε ακόμα και για Θεό.  

Για έναν Θεό ως έννοια. 

Για έναν Θεό δικό τους… 

Για έναν Θεό, που καμμιά σχέση δεν έχει, με τον κύρη τον Χριστό μας.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

https://pneumatoskoinwnia.blogspot.com

Και οι Οικουμενιστές μας έχουν συνηθίσει στα ψέματα και τις απάτες! Επισημάνατε και τα ιστολόγια που αναμεταδίδουν τα ψέματα!

Παραπληροφόρηση για την επίσκεψη

του Πατριάρχη στο Άγιο Όρος

Μεγάλη παραπληροφόρηση επικρατεί για την επίσκεψη του Πατριάρχη στο Άγιον Όρος. Παρουσιάζεται στις διάφορες ιστοσελίδες ότι δήθεν «σύσσωμο το Αγιον Ορος υποδέχθηκε τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο».

Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική: Η Ιερά Κοινότητα των 20 Ιερών Μονών δεν αποδέχθηκε την πρόσκληση της Μονής Ξενοφώντος να παρευρεθεί στο πατριαρχικό συλλείτουργο της Κυριακής, όπου ο Πατριάρχης μνημόνευσε τον Επιφάνιο. Συλλειτούργησαν μόνο 7 ηγούμενοι Μονών (Βατοπεδίου, Χιλιανδαρίου, Διονυσίου, Σιμωνόπετρας, Ιβήρων, Σταυρονικήτα και Παντοκράτορος), παρόλο που η Μονή κάλεσε όλους τους ηγουμένους, σε μια προσπάθεια να φανεί ότι όλο το Άγιον Όρος είναι εδώ.

Στην υποδοχή του Πατριάρχη στις Καρυές απουσίαζαν οι ηγούμενοι των Μονών Καρακάλλου, Ξηροποτάμου, Αγίου Παύλου και Κωνσταμονίτου. Μάλιστα η Μονή Κωνσταμονίτου δεν έστειλε κανένα εκπρόσωπο. Παρόλα αυτά οι ιστοσελίδες γράφουν: «Σύσσωμο το Αγιον Ορος υποδέχθηκε τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο – Και οι 20 Μονές παρών». Αντίθετα, παρόντες ήταν 100 αστυνομικοί με εκπαιδευμένα σκυλιά.

https://www.pentapostagma.gr

Αξιαγάπητος Πατριάρχης με αστυνομικούς και σκύλο!

"Πάλι καλά που ήταν τα παιδάκια της Αθωνιάδας και λαϊκοί μυστικοί αστυνομικοί και είχε κόσμο στις Καρυές" -έλεγε στους διαδρόμους της Ιεράς Επιστασίας Αγιορείτης Αντιπρόσωπος, σχολιάζοντας την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη! "Τι να κάνουμε; 

Αυτές τις εντολέςέχουμε από τον Πατριάρχη! 

Να μην υπάρξει κανένας κληρικός και μοναχός μπροστά στο Πρωτάτο" - εξηγούσε Αστυνομικός σε κληρικούς που αντέδρασαν για τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας. 

Πάντως εντύπωση προκάλεσε το ειδικά εκπαιδευμένο σκυλί ράτσας Μαλινουά Κ9το οποίο μύρισε μέχρι και τις τσέπες των μοναχών, μη τυχόν και έχουν κρυμμένη καμία FOAB κατά του Πατριάρχη! Θου Κύριε!

https://www.romfea.gr

Ο ευσεβης λαος φρουρος της Ορθοδοξου πιστεως. ΕΝΑΣ ΛΑΪΚΟΣ ΠΟΥ ΩΡΘΩΣΕ ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΤΟΥ & ΗΛΕΓΞΕ ΤΟΝ ΑΣΕΒΗ, ΑΝΑΔΕΙΧΘΗ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ, ΕΝΩ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΣΙΩΠΟΥΝ & ΝΟΜΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΑΠΕΘΑΝΑΝ

«Χριστιανική Σπίθα», Ιουλίου 1965, φυλ. 282

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ

Τὸ πρῶτον καθῆκον τοῦ ἐπισκόπου εἶνε ἡ μέχρι θανάτου ὑπεράσπισις τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐκ τῶν ἐπιθέσεων τῶν ἀπίστων καὶ τῶν αἱρετικῶν. 

Ὁ ἐπίσκοπος, ὁ ἀληθὴς ἐπίσκοπος, πρέπει νὰ εἶνε ὁ ἀκοίμητος φρουρὸς τῆς πίστεως, ὅπως ὁ στρατιώτης εἶνε ὁ ἀκοίμητος φρουρὸς τῆς πατρίδος. Καὶ ὅπως ὁ γενναῖος στρατιώτης, ὁ φυλάσσων τὰ σύνορα τῆς πατρίδος οὐδὲ σπιθαμὴν τῆς πατρώας γῆς παραδίδει εἰς τοὺς ἐχθρούς, οὕτω καὶ ὁ ἐπίσκοπος οὐδὲ σπιθαμὴν τῆς πατρώας πίστεως, οὐδὲ ἰῶτα ἕν ἤ μίαν κεραίαν ἐγκαταλείπει ἀνυπεράσπιστον, ἀλλὰ μάχεται ὡς λέων κατὰ τὰ παραδείγματα τῶν ἀειμνήστων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι, χάριν τῆς πίστεως, καὶ θρόνους ἀπώλεσαν καὶ εἰς ἐξορίας ἐπορεύθησαν καὶ παντοειδῆ μαρτύρια ὑπέστησαν, καὶ θάνατον.

Ἀλλὰ δυστυχῶς ἡ ἱερὰ αὐτὴ ἀγωνιστικότης ἐξέλιπεν. 

Οἱ σημερινοὶ Ἱεράρχαι δὲν ἀγωνίζονται μὲ τὸ ἱερὸν πάθος τῶν πατέρων. Ὁ εὐσεβὴς λαὸς μετὰ βαθυτάτης λύπης βλέπει ὅτι, ἐνῶ οἱ Ἱεράρχαι μας διεξάγουν κραταιόν, πείσμονα καὶ ἀνένδοτον ἀγῶνα, διὰ νὰ ἐπιτύχουν τὸ ἐπάρατον καὶ λαομίσητον μεταθετόν, ἀδιαφοροῦντες διὰ τὴν κοινὴν γνώμην καὶ ἀπειλοῦντες καὶ αὐτὴν τὴν Κυβέρνησιν, ἀντιθέτως διὰ φλέγοντα ζητήματα πίστεως δὲν ἐκδηλώνουν ἀγωνιστικότητα.

Νομίζει τις ὅτι ἔχουν ἀποθάνει. 

Ἀπόδειξις τὸ θέμα Παπανούτσου. Ἑξάμηνον παρῆλθεν ἀφʼ ὅτου ὑπὸ τιμίων τέκνων τῆς Ἐκκλησίας ὁ Παπανοῦτσοςκατηγγέλθη διʼ άντιχριστιανικὰς καὶ βλασφήμους ἰδέας, καὶ ἡ ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστικὴ Ἀρχὴ τοῦ τόπου μας, ἡ φρουρὸς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, παρʼ ὅλην τὴν πίεσιν τῆς κοινῆς γνώμης σιωπᾶ…

Ἀλλʼ ἐν μέσω τῆς ἐνόχου σιωπῆς ἀκούεται φωνὴ ἰσχυρὰ ὑπὲρ τῆς πατρώας πίστεως. Τίνος ἡ φωνή; Ἐπισκόπου; Ὄχι. Εἶνε ἡ φωνὴ ἑνὸς τιμίου ἐκπαιδευτικοῦ, τοῦ κ. Χρήστου Παναγιωτοπούλου, καθηγητοῦ Μαθηματικῶν ἐν Πειραιεῖ. 

Ὁ ἐκπαιδευτικὸς οὗτος, αἰσθανόμενος τὸ χρέος του ἀπέναντι τῆς Θρησκείας καὶ τοῦ Ἔθνους, ἐξέδωκε βιβλίον ὑπὸ τὸν τίτλον «Ἰδοὺ ποῦ ὑπάρχει ἡ σύγχυσις καὶ τὸ σκότος – Ἔργα καὶ Ἡμέραι Ε. Παπανούτσου». Εἰς τὸ βιβλίον εὐθαρσῶς καταγγέλονται αἱ ἀντιχριστιανικαὶ ἀντιλήψεις καὶ ἐνέργειαι τοῦ Γεν. Γραμματέως τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας. Εἶνε τόσον φρικτὰ τὰ καταγγελόμενα καὶ μὲ τόσα ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα κατοχυροῦνται, ὥστε, ἄν ὑπῆρχε εὐαισθησία εἰς τοὺς κυβερνῶντας, θὰ ἔπρεπεν ὁ κ. Παπανοῦτσος νὰ ἐκδιωχθῆ ἐκ τοῦ Ὑπουργείου ἐντὸς εἰκοσιτεσσάρων ὡρῶν.

Ὁ κ. Χρ. Παναγιωτόπουλος ἔπραξεν ὅ,τι ἔπρεπε νὰ πράξουν οἱ Ἱεράρχαι. Λαϊκὸς οὗτος, καὶ οἰκογενειάρχης μὲ πολυμελῆ οἰκογένειαν, ὤρθωσε τὸ ἀνάστημά του καὶ ἤλεγξε τὸν ἀσεβῆ, ἀδιαφορῶν διὰ τὰς συνεπείας. Διὰ τοῦτο τοῦ ἀξίζει πᾶς ἔπαινος. Ἀνεδείχθη ἐπίσκοπος χωρὶς ἐγκόλπιον. Διὰ νὰ ἀποδειχθῆ διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν ὅτι ὁ εὐσεβὴς λαὸς εἶνε ὁ φρουρὸς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Δήλωση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας μετά τήν ἀναγνώριση ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τῆς σχισματικῆς Οὐκρανικῆς "Ἐκκλησίας"! Διακοπή μνημοσύνου καί προσκυνηματικά ἐμπάργκο κατά τῆς Ἑλλάδος!

Δήλωση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας

μετά τήν ἀναγνώριση ἀπό τήν Ἐκκλησία

τῆς Ἑλλάδος τῆς σχισματικῆς Οὐκρανικῆς "Ἐκκλησίας"!

Διακοπή μνημοσύνου καί προσκυνηματικά ἐμπάργκο κατά τῆς Ἑλλάδος! 

Καλά νά μᾶς κάνουν!

Πατριάρχης καί Ἐπίσκοποι εἴσαστε καθαιρετέοι!

Μετά τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, μέ τήν ἀναγνώριση τοῦ Οὐκρανικοῦ Σχίσματος

διασπᾶτε τήν ἑνότητα τῆς ἀμώμου Πίστεως Πανορθοδόξως!

Υπέρ της ενότητας της Ρωσικής Εκκλησίας,

Στις 17 Οκτωβρίου 2019 η συνελθούσα σε συνεδρία Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας προέβη σε δήλωση σχετικά με την κατάσταση, η οποία διαμορφώθηκε στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος κατόπιν διεξαγωγής εκτάκτου συνελεύσεως της Ιεράς Συνόδου Ιεραρχίας στις 12 Οκτωβρίου 2019 για το ουκρανικό εκκλησιαστικό (πρακτικά αριθμ. πρωτ.125).

Μέλη της Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας έλαβαν γνώση των αναρτηθέντων στα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως εγγράφων της εκτάκτου Συνελεύσεως της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος από 12ης Οκτωβρίου 2019 και ειδικότερα δε του Ανακοινωθέντος της Συνόδου και της Εισηγήσεως του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου με θέμα «Αυτοκεφαλία Εκκλησίας Ουκρανίας», διά της οποίας εισηγείται «τὴν ἀναγνώρισιν…τῆς Αὐτοκεφαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς ἀνεξαρτήτου Δημοκρατίας τῆς Οὐκρανίας».

Εφόσον η υπό τον Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριο αυτοδιοίκητος Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία με 95 αρχιερείς, πλέον από 12 χιλιάδες ενορίες, πλέον από 250 Ι. Μονές και δεκάδες εκατομμύρια πιστούς παραμένει κανονικώς ενωμένη με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας και ούτε ζήτησε αυτοκεφαλία από κανένα, προφανώς πρόκειται περί αναγνωρίσεως των σχισματικών παρατάξεων της χώρας. Ενωρίτερα ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος προχωρούσε σε επανειλημμένες δηλώσεις περί αναγνωρίσεως του Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονουφρίου ως μόνου κανονικού Προκαθημένου της ἐν Ουκρανία Ορθοδόξου Εκκλησίας (με τελευταία τέτοια δήλωση να είχε κάνει εἰς επήκοον όλων στη Σύναξη Προκαθημένων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών τον Ιανουάριο 2016). Ἐν τούτοις, στο τέλος του έτους 2018 ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε αντίθεση με τις παλαιότερες του δηλώσεις και χωρίς να είναι κανονικώς αρμόδιος, άνευ μετανοίας και αποκηρύξεως του σχίσματος «αποκατέστησε» όσους καθαιρέθηκαν, αναθεματίσθηκαν ή ουδέποτε είχαν ούτε κανονική χειροτονία, αλλά ούτε και την τυπική αποστολική διαδοχή. Επικεφαλής της νεόδμητης δομής ανέλαβε άνθρωπος με «χειροτονία» από τον καθηρημένο και αφορισμένο από την Εκκλησία πρώην μητροπολίτη Κιέβου Φιλάρετο Ντενισένκο. Ο τελευταίος και αυτός «αποκαταστάθηκε» «εἰς τὸ ἀρχιερατικὸ ἀξίωμα» από τον Κωνσταντινουπόλεως, αλλά αμέσως μετά αποχώρησε από την άρτι συγκροτηθείσα «εκκλησία», ανακοινώνοντας την ανασύσταση της παλαιότερης σχισματικής αυτού παρατάξεως, την οποία χαρακτηρίζει «πατριαρχείο Κιέβου».

Περί δύσκολης θέσεως, στην οποία περιήλθε η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία κατόπιν αντικανονικής νομιμοποιήσεως του ουκρανικού σχίσματος από την Κωνσταντινούπολη, καθώς και βίας και διωγμών, που εξαπέλυσαν σε βάρος των πιστών τέκνων της οι πρώην αρχές της Ουκρανίας, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας κατ’επανάληψιν πληροφόρησε τις εκκλησιαστικές αρχές της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος. Στις 9 Οκτωβρίου, λίγες ημέρες πριν την μνημονευθείσα έκτακτη Συνέλευση της Ιεραρχίας, ο Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών Κύριλλος απέστειλε αδελφικό Γράμμα προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο με προτροπή να απέχουν από μονομερείς ενέργειες και να μην προβαίνουν σε «ἐσπευσμένες ἀποφάσεις μέχρις ὅτου τὸ Ἅγιον Πνεῦμα συναγάγῃ πάντας τοὺς Προκαθημένους τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καὶ συνετίσῃ αὐτοὺς ὥστε, διὰ κοινῶν προσπαθειῶν, ἐξ ὀνόματος συμπάσης τῆς Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας νὰ εὕρωμεν λύσιν, μὲ τὴν ὁποίαν νὰ εἶναι ἀναπαυμένοι οἱ πάντες καὶ ἡ ὁποία θὰ συντελέσῃ εἰς τὴν ὑπέρβασιν τῆς παρούσης κρίσεως».

Λύπη προκαλεί ότι την ανάγκη εσπευσμένης και μονομερούς αναγνωρίσεως της αντικανονικής σχισματικής κοινότητας ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος την αιτιολογεί με σειρά εσφαλμένων και ψευδών επιχειρημάτων, τα οποία κατ’επανάληψιν είχαν αναιρεθεί όχι μόνο από ιεράρχες, επιστήμονες και θεολόγους της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας, αλλά και από αρκετούς επιφανείς αρχιερείς, ιερείς και θεολόγους της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος.

Δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα η θέση του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου ότι «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας…παρέμεινε πάντοτε εἰς τὴν κανονικὴν ἐκκλησιαστικὴν δικαιοδοσίαν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, τοῦ Οἰκουμενικοῦ πατριαρχείου». Το έτος 1686 διά Γραμμάτων του Παναγιωτάτου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Διονυσίου και της Ιεράς Συνόδου της Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας η μητρόπολη Κιέβου υπάχθηκε στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Μόσχας. Επί 300 και πλέον έτη όλη η Ορθοδοξία, συμπεριλαμβανομένης και της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, αναγνώριζε την επί της μητροπόλεως Κιέβου κανονική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Μόσχας. Ταυτόχρονα, σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες της Εκκλησίας, για τις δικαιοδοσιακές διαφορές ισχύει παραγραφή 30 ετών (25οςκαν. της Πενθέκτης Συνόδου).

Όλα τα παραπάνω αγνοήθηκαν από τις δύο Επιτροπές της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, στις οποίες ανετέθη η εξέταση του ουκρανικού εκκλησιαστικού. Στα πορίσματά τους οι Επιτροπές, κατά τον μητροπολίτη Κυθήρων και Αντικυθήρων Σεραφείμ, «παραθεωροῦν τήν ζῶσα παράδοσι τῆς ἀπό 300 περίπου χρόνων ἐξαρτήσεως τῆς Μητροπόλεως Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας ἀπό τό Πατριαρχεῖο Ρωσίας. Αὐτή ἄλλωστε ἡ πραγματικότητα ἀπεικονίζεται σέ ὅλα τά Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέχρι καί τό ἐφετεινό. Παραβλέπουν, ἴσως, τό γεγονός ὅτι ὁ νῦν Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.Βαρθολομαῖος διά Πατριαρχικῶν Γραμμάτων (1992 καί 1997) ἀναγνωρίζει τήν κανονικήν δικαιοδοσίαν τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ἐπί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κιέβου καί τόν σεβασμόν τῶν ἐπιβληθεισῶν κανονικῶν ποινῶν εἰς τούς νῦν ἀποκαθαρθέντας καί ἀποκατασταθέντας καθηρημένους καί σχισματικούς κληρικούς».

Δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και ο ισχυρισμός του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου ότι δήθεν «ἐπειδὴ τὸ Πατριαρχεῖν Μόσχας ἀπουσίασεν ἀπὸ τὰς ἐργασίας τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, κατὰ τὸ 2016, δὲν ἐδόθη ἡ δυνατότης συζητήσεως τοῦ θέματος τῆς χορηγήσεως τοῦ αὐτοκεφάλου». Στην πραγματικότητα το θέμα του αυτοκεφάλου αποσύρθηκε από την Ημερήσια Διάταξη της Συνόδου πολύ ενωρίτερα κατόπιν επίμονης παρακλήσεως του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Τώρα πλέον καθίσταται οφθαλμοφανές ο λόγος της ως άνω κινήσεως. Άλλωστε στις συνεδριάσεις της Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικής Επιτροπής των ετών 1993 και 2009 εκπρόσωποι όλων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών κατέληξαν σε συμφωνία σχετικά με την τάξη χορηγήσεως του αυτοκεφάλου, η οποία προβλέπει: α) συγκατάθεση της Τοπικής Συνόδου της κυριάρχου Μητρός Εκκλησίας ώστε η μερίδα αυτής να λάβει το αυτοκέφαλο, β) εξασφάλιση από τον Οικουμενικό Πατριάρχη της συναινέσεως όλων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, η οποία εκφράζεται ομοφώνως από τις Συνόδους αυτών, γ) με συγκατάθεση της Εκκλησίας Μητρός και πανορθόδοξη συναίνεση επισήμως ανακηρύσσεται το αυτοκέφαλο με την έκδοση του Τόμου, ο οποίος «ὑπογράφεται ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, συμμαρτυρούντων ἐν αὐτῷ διά τῆς ὑπογραφῆς αὐτῶν τῶν Μακαριωτάτων Προκαθημένων τῶν ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, πρός τοῦτο προσκαλουμένων ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου». Σχετικά με το τελευταίο σημείο, δεν συμφωνήθηκε μόνον πλήρως η τάξη υπογραφής του Τόμου, αλλά αυτό δεν αναιρεί τις προηγούμενες συμφωνίες, οι οποίες είχαν επιτευχθεί επί των λοιπών σημείων. Στις Συνάξεις των Προκαθημένων των ετών 2014 και 2016 η αντιπροσωπεία του Πατριαρχείου Μόσχας καθώς και εκπρόσωποι ενίων αδελφών Εκκλησιών, επέμειναν στην ένταξη του θέματος του αυτοκεφάλου στην Ημερήσια Διάταξη της Συνόδου. Η Ρωσική Εκκλησία δέχθηκε τελικά την απόσυρση αυτού του ζητήματος από την Ημερήσια Διάταξη της Συνόδου μόνον όταν τον Ιανουάριο 2016 ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, παρουσίᾳ των λοιπών Προκαθημένων, διαβεβαίωσε ότι η Αγιωτάτη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως δεν είχε προθέσεις να προχωρήσει σε κάποιες ενέργειες, που να αφορούν στην εκκλησιαστική ζωή στην Ουκρανία, ούτε κατά την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, αλλά ούτε και μετά.

Τα επιχειρήματα, που κατατάσσονται στην εισήγηση του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου και παλαιότερα είχαν κατ’επανάληψιν αναιρεθεί, ακολουθούν επακριβώς τη θέση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Όμως εγείρονται αμφιβολίες ως προς το κατά πόσον τα συμμερίζεται το πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος. Την έλλειψη ομοφροσύνης στους κόλπους της ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος επί του ἐν λόγῳ θέματος καθώς και την περιφρόνηση των φωνών των μη συμφωνούντων με την αναγνώριση του ουκρανικού σχίσματος μαρτυρεί ο μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ: «Προηγήθησαν οἱ δύο πολιοί καί πολυσέβαστοι Μητροπολῖται Καρυστίας κ.Σεραφείμ καί Ἠλείας κ.Γερμανός, οἱ ὁποῖοι ὡμίλησαν μέ πολλήν σοφίαν καί σύνεσιν ἐπί τοῦ φλέγοντος τούτου ζητήματος, ἀναγνωρίσαντες μέν ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἔχει τό κανονικό δικαίωμα τῆς χορηγήσεως ὑπό ὅρους τῆς Αὐτοκεφαλίας, ἀλλά καί ὅτι ἡ παροῦσα περίστασις εἶναι πολύ κρίσιμος καί ἀπαιτεῖται μεγάλη περίσκεψις καί ἐμβριθής μελέτη κάι ἐξέτασις, ἄνευ χρονικῆς πιέσεως, τοῦ ὅλου δυσχεροῦς αὐτοῦ ζητήματος. Εἰς αὐτό τό «μῆκος κύματος» ἐκινήθησαν καί οἱ Σεβ. Μητροπολῖται: Καισαριανῆς Δανιήλ, Μεσογαίας Νικόλαος, Πειραιῶς Σεραφείμ…καί ἡ ταπεινότης μου. Οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Δρυϊνουπόλεως Ἀνδρέας καί Αἰτωλίας Κοσμᾶς δέν ἔλαβον τόν λόγον, ἀλλά συνετάχθησαν μέ τούς προλαλήσαντας Σεβ. Ἀρχιερεῖς. Οἱ ἀπουσιάζοντες, ἀλλά τοποθετηθέντες γραπτῶς Σεβ. Μητροπολῖται Νέας Σμύρνης Συμεών καί Κερκύρας Νεκτάριος προσεγγίζουν μέ τήν ἴδια εὐαισθησία καί προοπτική τό σοβαρόν αὐτό Οὐκρανικόν ζήτημα».

Στο Γράμμα του προς τη Σύνοδο της Ιεραρχίας και τον Μακαριώτατο Πρόεδρό της ο Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης Συμεών επισημαίνει ότι «τὸ οὐ­κρα­νι­κό αὐ­το­κέ­φα­λο καὶ οὶ συνθῆ­κες ὑ­πό τὶς ὁ­ποίες χο­ρη­γή­θη­κε δέν ἔ­χουν κα­μιά ὁ­μοι­ό­τη­τα μέ τά ἄλ­λα αὐ­το­κέφαλα πού χο­ρη­γή­θη­καν πα­λαι­ό­τε­ρα» από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Τονίζει ότι «ἡ ἀ­να­γνώ­ρι­ση ἐν τά­χει…τῶν σχισ­μα­τι­κῶν καί τῶν λε­γο­μέ­νων «αὐ­το­χει­ρο­το­νή­των», — πα­ρα­καμ­πτο­μέ­νης τῆς κα­νο­νι­κῆς το­πι­κῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἀλ­λά καί τοῦ Πα­τρι­αρ­χεί­ου Μό­σχας ὑ­πό τοῦ ὁ­ποί­ου κα­τα­δι­κά­στη­καν οἱ σχι­σμα­τι­κοί— καί ἡ χο­ρή­γη­ση τοῦ αὐ­το­κε­φά­λου στή νέ­α ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή δο­μή γεν­νᾶ εὔ­λο­γα ἐ­ρω­τη­μα­τι­κά καί προ­κα­λεῖ ἀν­τι­δρά­σεις». Επίσης υποδεικνύει το κανονικώς απαράδεκτο γεγονός συνυπάρξεως «δύο παραλλήλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν» στην Ουκρανία και τον ήδη γενόμενο διχασμό εντός της «νέ­ας ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς δο­μῆς πού ἔ­λα­βε τό αὐ­το­κέ­φα­λο». Αναφέρει άμεσα το ενδιαφέρον των μεγάλων γεωπολιτικών δυνάμεων για την βεβιασμένη χορήγηση «αυτοκεφαλίας» στους σχισματικούς. Αντιπαραβάλλοντας τη σημερινή κατάσταση της Ορθοδοξίας με τα γεγονότα του Μεγάλου Σχίσματος του έτους 1054, καλεί την ιεραρχία «νά μή σπεύ­σου­με νά λά­βου­με θέ­ση». «Ἡ βε­βι­α­σμέ­νη καί «στό πό­δι» ἀν­τι­με­τώ­πι­ση τοῦ ζη­τή­μα­τος θά μᾶς ἐκ­θέ­σει καί θά ἐμ­πλέ­ξει τήν Ἐκ­κλη­σί­α μας σέ πε­ρι­πέ­τει­ες. Εἶ­ναι λά­θος νά πι­στεύ­ου­με ὅ­τι μιά τέ­τοι­ου εἴ­δους ἀν­τι­με­τώ­πι­ση τοῦ θέ­μα­τος συ­νι­στᾶ στή­ρι­ξη πρός τό Οἰ­κου­με­νι­κό Πα­τρι­αρ­χεῖ­ο».

Ο Μητροπολίτης Κερκύρας Νεκτάριος, ο οποίος δεν μπόρεσε να παραστεί στην έκτακτη Συνέλευση της Συνόδους Ιεραρχίας της Εκκλησίας του, απεύθυνε Γράμμα προς τη Σύνοδο, όπου ζητά «νά ἀναβάλουμε τήν λήψη αὐτῆς τῆς ἀποφάσεως». Υπογραμμίζει ότι δεν θεωρεί ότι «ὁ καιρός εἶναι κατάλληλος γιά νά λάβουμε ἀπόφαση ἐπί τοῦ ἀκανθώδους αὐτοῦ ζητήματος καί ἐπειδή καί οἱ γεωπολιτικές συνθῆκες στήν εὑρύτερη περιοχή δέν εἶναι ὁμαλές, μέ ἀποτέλεσμα ἡ ὅποια ἀπόφαση νά εἶναι πιθανόν νά προκαλέσει δυσκολίες στήν πατρίδα μας». Ακόμη καλεί την Εκκλησία της Ελλάδος να κάνει «μία ἀπόπειρα νά μεσολαβήσουμε» ώστε να ξεκινήσει διάλογος μεταξύ των Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως και Μόσχας.

Ως ειδήμων στα θέματα του εκκλησιαστικού κανονικού δικαίου ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ δεν μόνον κατέθεσε ενώπιον της Συνόδου μια εμπεριστατωμένη μελέτη, όπου πειστικώς αναίρεσε την επιχειρηματολογία της εισηγήσεως του Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά και διά προφορικών του παρεμβάσεων άσκησε δριμύτατη κριτική στην λεγόμενη «ενωτική σύνοδο» των σχισματικών. Τόνισε ότι «ἡ συγκληθείσα λεγομένη «ἐνωτικὴ Σύνοδος» εἶναι καὶ αὐτὴ ἄκυρος διότι ἀπαρτίσθηκε ἀπὸ λαϊκὰ πρόσωπα καὶ κατὰ ταῦτα ἠ χορήγηση τοῦ καθεστώτος τῆς Αὐτοκεφαλίας σέ αὐτήν τήν μή ὑποστατή «ἐκκλησιαστική» Δομή ἀποβαίνει ἄκυρος». Ακόμη υπογράμμισε ότι απόπειρες δικαιώσεως αυτών των «κανονικών ακυροτήτων» με ανώμαλη κανονική πρακτική, «μέ προσφυγή στήν Ὀθωμανική αἰχμαλωσία τῆς Ἐκκλησίας» και τη χαλεπή περίοδο όταν μερικές κατά τόπους Εκκλησίας τελούσαν σε άμεση εξάρτηση από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, «παρασιωποῦν τήν κανονική τῆς Ἐκκλησίας τάξι τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων». «Ζήτησα ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος – λέγει ο Μητροπολίτης Σεραφείμ – τήν σύγκλησι Πανορθοδόξου Συνόδου γιά τήν ἐπίλυσι τοῦ δυσχερεστάτου αὐτοῦ θέματος πού ἐμπλέκεται δυστυχῶς ἡ γεωπολιτική καί ἡ γεωστρατηγική μέ ἐνέργειες πρός ὅλους τούς Προκαθημενους τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ταυτοχρόνως ἐμέμφθην τήν Συνοδική Ἐπιτροπή ἐπί τῶν Διορθοδόξων καί Διαχριστιανικῶν Σχέσεων διότι οὐδεμία εἰσήγησι παρουσίασε στήν Διαρκή Ἱ. Σύνοδο, στόν Μακαριώτατο Πρόεδρο καί τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά τίς ἀπόψεις ἐπί τοῦ θέματος τῶν λοιπῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τήν προεκτίμησι τῶν τυχόν συνεπειῶν γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, τήν διακοπή τῆς κοινωνίας μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσσίας καί τήν ἀναγνώριση ὑπ’ Αὐτῆς Παλαιοημερολογιτῶν ἐν Ἑλλάδι. Συγχρόνως ἀπήντησα στόν Πρόεδρο τῆς Ἐπιτροπῆς τῶν Νομοκανονικῶν ὅτι ὁ Μητροπολίτης Ὀνούφριος δέν εἶχε καμμία δυνατότητα νά συμπράξει στήν λεγομένη «ἑνωτική Σύνοδο» ὅπως δέν θά εἶχε ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν νά συμπράξει μέ τόν αὐτοτιτλοφορούμενο ὡς «Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν» κ. Παρθένιο Βεζυρέα, καθηρημένο Διάκονο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος».

Το ανακοινωθέν της εκτάκτου Συνελεύσεως της Ιεραρχίας ενημέρωσε για την απόφαση, η οποία λήφθηκε κατόπιν συζητήσεως του ἐν λόγῳ εισηγήσεως. Όμως άγνωστο παραμένει ποιος ακριβώς έλαβε την απόφαση και υπό ποια μορφή. Σειρά ολόκληρη εγκρίτων Ιεραρχών εφιστούσαν την προσοχή της Συνόδου στην κρίσιμη κατάσταση της ανά την οικουμένη Ορθοδοξίας, στην μεγάλη περίσκεψη και εμβριθή μελέτη του προβλήματος χωρίς βιασύνη και τις έξωθεν πιέσεις. Μερικοί Μητροπολίτης, ακόμη και όσοι απουσίασαν από τη Σύνοδο, υπέβαλαν γραπτά αιτήματά τους στη Σύνοδο για αναβολή της λήψεως της αποφάσεως.

Αποφάσεις της Συνόδου Ιεραρχίας στην Εκκλησία της Ελλάδος λαμβάνονται με ψηφοφορία όλων των συνέδρων. Καίτοι, δεν διενεργήθηκε η ψηφοφορία της Ιεραρχίας ούτε επί του θέματος της αναγνωρίσεως των ουκρανικών σχισματικών παρατάξεων, αλλά ούτε και επί του θέματος εγκρίσεως των αποφάσεων της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Αυτά ειδικότερα πληροφόρησε ο Μητροπολίτης Κηθύρων Σεραφείμ: «Οἱ ἀποφάσεις λαμβάνονται, ὡς γνωστόν, εἰς τόν ἐκκλησιαστικό μας χῶρο μέ ψηφοφορία: εἴτε δι’ ἀνατάσεως χειρός, εἴτε φανερά, εἴτε μυστική ἤ κατόπιν ἐρωτήσεως πρός ὅλους τούς συνέδρους. Ἠμπορεῖ νά ὑπῆρξαν ἀρκετές φωνές ὑπέρ τῆς Αὐτοκεφαλίας, ἀλλά σημαντικός ἀριθμός ἦτο καί ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ὑπεστήριξαν τήν ἀντίθετη ἄποψι, ἀλλά καί αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι σιωπῶντες συμπαρετάσσοντο μέ τούς δευτέρους».

Δεν υπάρχει σε ανοικτή πρόσβαση κάποιο επίσημο κείμενο που να υπογράφηκε από Έλληνες αρχιερείς και το οποίο θα μπορούσε κανείς να θεωρεί μαρτυρία της ενιαίας συνοδικής αποφάσεως της Τοπικής Εκκλησίας. Ακόμη περισσότερο, πολύ σύντομα διαδόθηκε είδηση ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος δήθεν αναγνώρισε το ουκρανικό αυτοκέφαλο, κάτι το οποίο δεν συνάδει ούτε προς το κείμενο του ανακοινωθέντος, αλλά ούτε και στις θέσεις πολλών συνέδρων. Εγείρονται σοβαροί φόβοι, ότι ἐν προκειμένῳ αθετήθηκε ο συνοδικός τρόπος λήψεως αποφάσεων, που είναι ευλογημένος από τα λόγια των Αγίων Αποστόλων: «Ἔδοξε γὰρ τῷ ῾Αγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν» (Πραξ. 15. 28) καθώς και την υπερχιλιετή ιστορία της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Εάν το ουκρανικό σχίσμα πράγματι θα αναγνωρισθεί από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος ή τον Προκαθήμενό της – σε μορφή συλλειτούργων, λειτουργικής μνημονεύσεως του αρχηγού του σχίσματος ή αποστολής προς αυτόν επίσημων γραμμάτων – αυτό θα αποτελέσει μια θλιβερή μαρτυρία εμβαθύνσεως του διχασμού εντός της οικογένειας των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών. Όλη η ευθύνη του διχασμού θα επωμίζεται κυρίως ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος και εκείνες οι εξωτερικές πολιτικές δυνάμεις υπέρ των οποίων «νομιμοποιήθηκε» το ουκρανικό σχίσμα. Αντί να παραδεθχεί το διαπραχθέν σφάλμα και να προσπαθήσει να το διορθώσει με πανορθόδοξη διαβούλευση, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος μπλοκάρισε κάθε πρωτοβουλία συνομιλιών στον τομέα αυτό και επί ένα χρόνο, σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες, άσκησε μια άνευ προηγουμένου πίεση στους ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος, απαιτώντας από αυτούς την αναγνώριση των σχισματικών. Έκανε επανειλημμένες δηλώσεις σχετικά με την αναγνώριση από την Εκκλησία της Ελλάδος των αντικανονικών ψευδο-ιεραρχών της Ουκρανίας ως μια υπόθεση προαποφασισμένη, σαν να μην επρόκειτο για μια ανεξάρτητη απόφαση της Αυτοκεφάλου Τοπικής Εκκλησίας. Η θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία είναι περιορισμένη ουσιαστικά ως προς το αυτοκέφαλο καθεστώς αυτής, περιπλέκεται με την διπλή δικαιοδοσία σημαντικής μερίδας της ιεραρχίας της, που ιεροκανονικώς εξαρτάται από την Κωνσταντινούπολη: π.χ. στους ιεράρχες αυτούς κοινοποιήθηκε εγκύκλιο γράμμα με απαίτηση να αναγνωρίσουν άμεσα τη νεόδμητη ψευδο-εκκλησιαστική δομή. Όσοι αποδείχθηκαν τολμηροί και έλεγχαν δημοσίως τις πλάνες του Κωνσταντινουπόλεως, προχωρώντας σε συζήτηση με αυτόν, δέχθηκαν απειλές, ζητήθηκαν να τους εφαρμοσθούν μέτρα πειθαρχίας, κατηγορήθηκαν για προδοσία και έλλειψη πατριωτισμού.

Λύπη προκαλεί ότι η ιστορική προσφορά του Ελληνικού λαού στη μεταλαμπάδευση της Ορθοδοξίας ανταλλάσσεται με πρόσκαιρα πολιτικά κέρδη και υποστήριξη των αλλοτρίων προς την Εκκλησία γεωπολιτικών συμφερόντων. Όμως αυτές οι καταχρήσεις του εθνικού αισθήματος δεν θα στεφανωθούν με επιτυχία. Δεν θα μπορέσουν θα υπονομεύσουν την ενότητα της πίστεώς μας, η οποία εξαγοράσθηκε με το αίμα των νεομαρτύρων και ομολογητών των Εκκλησιών μας. Δεν θα διακόψουν την ενότητα της ασκητικής μας παραδόσεως, η οποία διαμορφώθηκε με άθλους πολλών οσίων πατέρων και αγωνιστών. Δεν θα καταστρέψουν την αιώνια φιλία του Ελληνικού και των Σλαβικών λαών, η οποία πληρώθηκε με το αίμα των Ρώσων στρατιωτών και σφυρηλατήθηκε με κοινούς αγώνες για την ελευθερία του αδελφού Ελληνικού λαού.

Εκτιμούμε την προσευχητική κοινωνία με τους αδελφούς μας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος και θα κρατήσουμε με αυτήν ζωντανή, κανονική και ευχαριστιακή σχέση μέσω όλων των ιεραρχών και ποιμένων, οι οποίοι ήδη τάχθηκαν και θα ταχθούν στο περαιτέρω κατά της αναγνωρίσεως του ουκρανικού σχίσματος, μέσω όσων δεν θα μολυνθούν με συλλείτουργα με σχισματικούς ψευδο-ιεράρχες, αλλά θα αποτελέσουν παραδείγματα της χριστιανικής ανδρείας και σταθερής εμμονής στην αλήθεια του Χριστού. Ο Κύριος να τους ενδυναμώνει στον ομολογητικό τους αγώνα με πρεσβείες των Αγίων Μάρκου της Εφέσου και Γρηγορίου του Παλαμά, του Οσίου Μαξίμου του Ομολογητού και όλων των Ελλήνων Αγίων, τους οποίους ευλαβούμασταν και ευλαβούμαστε στην Αγία Ρως.

Ταυτόχρονα ενθυμούμαστε ότι οι ιεροί κανόνες κατακρίνουν όσους δέχονται σε προσευχητική κοινωνία και προχωρούν σε συλλείτουργα με τους καθηρημένους και ακοινωνήτους (Αποστ. 10, 11, 12, Α’ Οικ. 5, Αντιοχ. 2 κα.). Κατόπιν τούτων διακόπτουμε προσευχητική και ευχαριστιακή κοινωνία με όσους αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος δέχθηκαν ή δεχθούν σε τέτοια κοινωνία εκπροσώπους των ουκρανικών μη κανονικών σχισματικών κοινοτήτων. Επίσης δεν δίνουμε την ευλογία μας για προσκυνηματικές εκδρομές σε επαρχίες, οι οποίες ποιμαίνονται από τους ἐν λόγῳ ιεράρχες. Οι σχετικές πληροφορίες θα κοινοποιηθούν ευρέως στους προσκυνηματικούς και τουριστικούς οργανισμούς των χωρών, που αποτελούν τον κανονικό χώρο της καθ΄ημάς Εκκλησίας.

Η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας εξουσιοδοτεί τον Αγιώτατο Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών Κύριλλο να διακόψει το μνημόσυνο του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου σε περίπτωση καθ’ην ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος αρχίσει να μνημονεύει στις θείες ακολουθίες αρχηγό μιας εκ των ουκρανικών σχισματικών παρατάξεων ή αναλάβει άλλες πρωτοβουλίες, που θα επιμαρτυρούν την γενομένη από αυτόν αναγνώριση του ουκρανικού εκκλησιαστικού σχίσματος.

https://kaiomenivatos.blogspot.com

Eρμηνεία στους Θ’ και ΙΖ’ Κανόνες τῆς Δ’ Οικουμενικῆς Συνόδου

Επείγον! Προς όλους τους Σεβ. Μητροπολίτες 

για το Ουκρανικό.

Επείγον! Προς όλους τους Σεβ. Μητροπολίτες* για το Ουκρανικό: Ο Αρχιεπίσκοπος εισηγήθηκε την αυθαίρετη ερμηνεία καθηγητού για το θέμα «εκκλήτου προσφυγής»! Κινδυνεύει η ενότητα!

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος

Θεολόγος

17 Οκτωβρίου 2019

Ο Καθηγητής Βλ. Φειδάς έκανε μια εσφαλμένη, αυθαίρετη και τελείως απαράδεκτη ερμηνεία στους Θ’ και ΙΖ’ Κανόνες τῆς Δ’ Οικουμενικῆς Συνόδου. Ισχυρίζεται ότι στο θέμα τῆς «εκκλήτου προσφυγῆς» ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως «ἔχει πάντοτε τό ἀποκλειστικό κανονικό δικαίωμα νά δέχεται τό Ἔκκλητον ἀρχιερέων ὄχι μόνο τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας του, ἀλλά καί ἀπό τήν κανονική δικαιοδοσία τῶν ἄλλων Πατριαρχικῶν θρόνων ἤ αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν».

Η αυθαίρετη αυτή ερμηνεία υιοθετήθηκε από την Συνοδική Επιτροπή Δογματικῶν και Νομοκανονικῶν Ζητημάτων και την Συνοδική Επιτροπή Διορθοδόξων και Διαχριστιανικῶν Σχέσεων τῆς Εκκλησίας τῆς Ελλάδος. Στη συνέχεια την περιέλαβε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στην Εισήγησή του η οποία, ως γνωστόν, ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ κατά την διάρκεια τῆς Εκτάκτου Συνεδρίασης για το Ουκρανικό Ζήτημα το Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2019.

Παραθέτουμε όλα τα στοιχεῖα που αποδεικνύουν την αυθαιρεσία τοῦ Καθηγητοῦ καθώς και όλων αυτῶν που συνήργησαν στο μεγάλο αυτό έγκλημα και έθεσαν τον εαυτό τους – με παπική υπερηφάνεια – παραπάνω από την πατερική ερμηνεία τοῦ Θεοπνεύστου Αγίου Νικοδήμου τοῦ Αγιορείτου, με αποτέλεσμα να διασαλεύεται η ενότητα τῶν Ορθοδόξων Εκκλησιῶν. Περισσότερη ευθύνη πάντως έχουν οι δύο Συνοδικές Επιτροπές τῆς Εκκλησίας τῆς Ελλάδος. Τι έπρατταν οι Μητροπολίτες αυτοί; Δεν έλεγξαν τις ερμηνείες τῶν Ιερῶν Κανόνων;

Θα ξεκινήσουμε με την σωστή ερμηνεία τῶν εν λόγω Ιερῶν Κανόνων, τῶν κανονολόγων Ι. Ζωναρά και Αγ. Νικοδήμου παραθέτοντας τα σχετικά αποσπάσματα.

Στον ΙΖ’ Κανόνα τῆς Δ’ Οικουμενικής Συνόδου ο Ι. Ζωναράς αναφέρει:

(Ράλλη Πότλη, Τόμος 2ος, 1852, σελ. 260)

Δηλαδή:

Δεν καθίσταται πάντως ο Κωνσταντινουπόλεως δικαστής όλων τῶν Μητροπολιτῶν, αλλά αυτῶν που υπάγονται σ’ αυτόν. Μάλιστα δεν μπορεί να σύρει χωρίς την θέλησή τους και τους Μητροπολίτας τῆς Συρίας, ή τους τῆς Παλαιστίνης, και Φοινίκης, ή τους τῆς Αιγύπτου, για να δικασθούν απ’ αυτόν. Αλλά οι τῆς Συρίας υπάγονται στον Αντιοχείας…

Στον Θ. Κανόνα τῆς Δ’ Οικουμενικῆς Συνόδου ο Άγιος Νικόδημος ερμηνεύει:

(Πηδάλιον, εκδ. Ρηγοπούλου, σελ. 192)

Η υποσημείωση (1) είναι μια λεπτομερής επεξήγηση τοῦ εν λόγω Κανόνος από την οποία θα παραθέσουμε μερικά διαφωτιστικά αποσπάσματα (Πηδάλιον, σελ. 192 – 193):

Στη συνέχεια ο Άγιος αναφέρει ιστορικά γεγονότα όπου παρερμηνεύτηκε ο Θ’ Κανών είτε υπέρ τοῦ Κωνσταντινουπόλεως είτε υπέρ τοῦ Ρώμης, και συνεχίζει:

Και κλείνει ο Άγιος Νικόδημος με τις ερμηνείες τοῦ Ι. Ζωναρά στον ΙΖ’ Κανόνα τῆς Δ’ Οικουμενικῆς Συνόδου, που παραθέσαμε ήδη, και στον Ε’ Κανόνα τῆς Σαρδικῆς:

Βλέπουμε λοιπόν ότι δεν υπάρχει καμμία διαφωνία μεταξύ τῶν δύο κανονολόγων καθώς το κοινό τους συμπέρασμα είναι:

«ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟΝ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΝΑ ΕΝΕΡΓΕΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΟΡΙΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ.» «ΜΟΝΟ ΤΩΝ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΕΧΕΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΑΣ ΕΚΚΛΗΤΟΥΣ.»

Ξεκάθαρα πράγματα.

Άς δούμε τώρα την αυθαίρετη ερμηνεία τοῦ κ. Φειδά, την αποδοχή της από τας Συνοδικάς Επιτροπάς και την αναφορά της στην Εισήγηση τοῦ Αρχιεπισκόπου.

Η αυθαίρετη ερμηνεία τοῦ κ. Φειδά:

«α’΄. Ὁ Οἰκουμενικός πατριάρχης, ὡς Προκαθήμενος τόσο τοῦ Πρώτου θρόνου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅσο καί τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, εἶχε καί ἔχει πάντοτε τό ἀποκλειστικό κανονικό δικαίωμα νά δέχεται τό Ἔκκλητον ἀρχιερέων ὄχι μόνο τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας του, ἀλλά καί ἀπό τήν κανονική δικαιοδοσία τῶν ἄλλων Πατριαρχικῶν θρόνων ἤ αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅπως αὐτό συνάγεται ἀπό τήν ὁμόφωνη κανονική παράδοση καί ἀπό τή διαχρονική ἐκκλησιαστική πράξη. Ἄλλωστε, μέ αὐτές συμφωνεῖ πλήρως καί τό ἐσφαλμένως χρησιμοποιούμενο ἀπό τό Πατριαρχεῖο Μόσχας, ὡς δῆθεν ἀντίθετο πρός τό κανονικό αὐτό δικαίωμα, μοναδικό σχόλιο τοῦ ἐγκρίτου βυζαντινοῦ κανονολόγου Ἰωάννη Ζωναρᾶ (ΙΒ’ αἰώνα) στούς κανόνες 9 καί 17 τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς συνόδου (451), ἀφοῦ τό σχόλιο ἀποκλείει τήν κρίση ἀπό τόν Οἰκουμενικό πατριάρχη μόνο τῶν μή προσφευγόντων («ἀκόντων») μητροπολιτῶν καί ὄχι βεβαίως τῶν ἀσκησάντων τό κανονικό δικαίωμά τους μέ τό Ἔκκλητον («ἑκόντων») στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.» (Βλ. ΕΔΩ)

Και τώρα η υιοθέτηση αυτῆς τῆς αυθαίρετης ερμηνείας στην Εισήγηση τῶν Συνοδικῶν Επιτροπῶν:

«2. Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον έχει το προνόμιον της «εκκλήτου προσφυγής» και παρά Αρχιερέων ετέρου εκκλησιαστικού κλίματος, εάν και εφ’ όσον ο εκκαλών Αρχιερεύς ήθελε υποβάλη σχετικού αίτημα (Βλ. Φιλάρετος, Μακάριος) (Κανόνες 9 και 17 Δ’ Οικουμενικής Συνόδου).» (βλ. ΕΔΩ)

Η βλάσφημη αυτή παράγραφος αναφέρεται αυτούσια στην Εισήγηση τοῦ Αρχιεπισκόπου:

«β. Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον έχει το προνόμιον της «εκκλήτου προσφυγής» και παρά Αρχιερέων ετέρου εκκλησιαστικού κλίματος, εάν και εφ’ όσον ο εκκαλών Αρχιερεύς ήθελε υποβάλη σχετικού αίτημα (Βλ. Φιλάρετος, Μακάριος) (Κανόνες 9 και 17 Δ’ Οικουμενικής Συνόδου).» (Σελ. 4 τῆς Εισηγήσεως τοῦ Αρχιεπισκόπου βλ. ΕΔΩ.)

Άγιοι Αρχιερεῖς, σώσατε την ενότητα τῶν Ορθοδόξων Εκκλησιῶν! Μην δεχτεῖτε το τεράστιο έγκλημα που συντελεῖται εις βάρος τῆς Ορθοδόξου Πιστεώς μας! Όπως αποδείχθηκε με τα παραπάνω στοιχεῖα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΤΕΙ ΟΥΚΡΑΝΟΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΣ, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ούτε καν στο ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος

Θεολόγος

*ΤΟ ΠΑΡΩΝ ΑΡΘΡΟ ΕΣΤΑΛΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ ΤΟΥΣ, ΣΕ ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΥΣ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΤΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ ΜΑΣ.

Σαββόπουλος Νικόλαος

https://fdimathan.wordpress.com

Γεννήθηκα Ορθόδοξος

Αυτό το θαύμα μου το ανέφερε κάποιος Μοναχός από το Άγιο Όρος.

Ήταν ένας πατέρας που μεγάλωνε ένα ανάπηρο παιδί, μόνος του. 

Το παιδί ήταν κατάκοιτο στο κρεβάτι. Κάποια στιγμή έφτασε σε τεράστιο οικονομικό αδιέξοδο. Τότε εμφανίστηκε κάποιος άνθρωπος στην ζωή του, που άρχισε να τον βοηθά χρηματικά προς χάριν του παιδιού. 

Τον βοήθαγε για πολύ καιρό, ώσπου κάποια στιγμή ο πατέρας του είπε «σου χρωστάω την ζωή μου». Μόλις το άκουσε αυτό ο άνθρωπος του είπε: «θέλω να έρθεις μαζί μου σε μια συγκέντρωση». Έτσι κι έγινε, κάποια μέρα κλείδωσαν το κατάκοιτο παιδί στο σπίτι και πήγαν σε κάποιον χώρο όπου γινόταν η συγκέντρωση. 

Εκεί ο πατέρας διαπίστωσε ότι ήταν συγκέντρωση των Ιεχωβάδων. Σκέφτηκε να μείνει για να μην τους προσβάλλει. Μόλις τελείωσε η συγκέντρωση και έφευγε ο κόσμος, του είπε ο ”ευεργέτης” «εσύ μείνε». 

Πήγαν τον πατέρα σε ένα άλλο δωμάτιο, όπου ήταν Χριστιανικές εικόνες πάνω στο πάτωμα και του είπε «Μου ανέφερες ότι μου χρωστάς την ζωή σου. Πάτησε λοιπόν τις εικόνες και γίνε μάρτυρας του ιεχωβά». Ο πατέρας ευθύς απάντησε «Εγώ Ορθόδοξος γεννήθηκα και Ορθόδοξος θα πεθάνω. Την ζωή μου είπα ότι σου χρωστάω, όχι την ψυχή μου». 

Τότε τον ξυλοκόπησαν άγρια και τον πέταξαν στον δρόμο. Ο αιμόφυρτος πατέρας πήρε ένα ταξί και παρά την προτροπή του ταξιτζή να τον πάει στο νοσοκομείο, εκείνος πήγε σπίτι. 

Έξω από το ξεκλείδωτο πλέον σπίτι του, είδε το παιδί του να τρέχει και να γελά όπως όλα τα παιδάκια. Με έκπληξη ρώτησε το παιδί τι έγινε και εκείνο του είπε τα λόγια «Ήρθε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, με σήκωσε και μου είπε: Αυτή την στιγμή ο πατέρας σου μαρτυράει για Εμένα»…

https://panagiamegalohari.gr

Οργανωθητε εις το ονομα του Ιησου Χριστου. Δημιουργηστε παρεες και ζηστε χριστιανικη ζωη· ετσι θα σταθητε. Το ειπε ο ΧΡΙΣΤΟΣ: «Οπου εισι δυο η τρεις συνηγμενοι εις το εμον ονομα, εκει ειμι εν μεσω αυτων» (Ματθ. 18,20). Μελετατε την Αποκαλυψι. Η ΝΙΚΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 152

Δημιουργῆστε παρέες καὶ ζῆστε τὴ χριστιανικὴ ζωή.

«…Καὶ ἂν ἀκόμα μείνῃς ἕνας ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ ἂν ἀκόμη τὸ περιβάλλον σου εἶνε Σόδομα καὶ Γόμορρα καὶ κατακλυσμός, μπορεῖς ἂν θέλῃς, διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, νὰ ζήσῃς ἠθικὸν βίον, σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο.

Φτειάξτε παρέες, λέει ὁ Καρρέλ, δυὸ – δυό, τρεῖς – τρεῖς. Δημιουργῆστε παρέες σ᾿ ὅλη τὴν κοινωνία· καὶ μέσα στὸ Σικάγο, στὴ Νέα Ὑόρκη, στὸ Παρίσι, στὴν Ἀθήνα, παντοῦ· σὲ κάθε πόλι καὶ χωριό.Δημιουργῆστε παρέες, συντροφιὲς – συντροφιές καὶ ζῆστε τὴ χριστιανικὴ ζωή. Οἱ ὀλίγες αὐτὲς συντροφιὲς καὶ οἱ συνομιλίες οἱ χριστιανικὲς θὰ δημιουργήσουν ἕνα ἰσχυρὸ ῥεῦμα ἀντιστάσεως.

Ἀλλὰ γιατί νὰ χρησιμοποιοῦμε καὶ νὰ θαυμάζουμε τὰ λόγια ἑνὸς ἐπιστήμονα, ποὺ εἶνε ἕνα μηδενικὸ μπροστὰ στὸ Χριστό; Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· «Ὅπου εἰσὶ δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. 18,20).

Φτειάξτε τέτοιες ὁμάδες, ποὺ θὰ εἶνε μαζί σας ὁ Χριστός· ἔτσι θὰ σταθῆτε. Τώρα παίζετε μιὰ μὲ τὸ Χριστὸ μιὰ μὲ τὸν κόσμο. Δὲν εἶστε σταθερές.

Ὀργανωθῆτε εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ

Νὰ κάνετε ἁλυσίδα. Τὰ πρῶτα χρόνια τοῦ χριστιανισμοῦ, τοὺς πρώτους αἰῶνας, οἱ Χριστιανοὶ ἦταν ἑνωμένοι, εἶχαν ἁλυσίδα· τρεῖς, τρεῖς, τρεῖς…, πρὸς τιμὴν τῆς ἁγίας Τριάδος. Ὅπως στὴ Ῥωσία· ἐκεῖ ἕνα μικρὸ ἀθῷο παιδάκι, χαριτωμένο, πῆγε στὸν παπᾶ καὶ τοῦ λέει·

—Θέλω νὰ σοῦ πῶ κάτι στὸ αὐτί.

―Τί ἔχεις νὰ μοῦ πῇς; ρωτᾷ ὁ παπᾶς.

―Νά, λέει ὁ μικρός, τώρα γινήκαμε τρεῖς. Στὴ γειτονιά μου εἶνε ἄλλα δυὸ παιδιά, ποὺ συμφωνοῦν μὲ τὶς ἰδέες τὶς χριστιανικές, καὶ γινήκανε τρεῖς.

Λοιπὸν κ᾿ ἐσεῖς, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, νὰ ὀργανωθῆτε κατὰ τριάδας. Σᾶς βάζω κανόνα· καθένας ἀπὸ σᾶς ὄχι μόνος του, ἀλλὰ τρεῖς-τρεῖς, τρεῖς-τρεῖς. Εἶστε 130; νὰ γίνετε 400, 500. Εἶστε σύμφωνοι;

Ἡ νίκη ἀνήκει στὸν Χριστό

(Μελετάτε τὴν Ἀποκάλυψι)

Ἐὰν ἡ μελέτη τῆς Ἀποκαλύψεως εἶνε πάντοτε ὠφέλιμος, πολὺ περισσότερο στὶς ἡμέρες τῶν μεγάλων θλίψεων. Τότε φαίνεται ἡ ἀξία τοῦ βιβλίου αὐτοῦ τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Ὁ χριστιανὸς ποὺ ἀγωνίζεται τὸν ἀγῶνα τῆς πἰστεως καὶ τῆς ἀρετῆς καὶ εἰς τὴν πορεία του συναντᾶ μεγάλα ἐμπόδια καὶ τρομεροὺς πειρασμούς, καὶ βλέπει τὸν σατανᾶ νὰ ὠρύεται ἕτοιμο νὰ τὸν καταπιῇ καὶ ὀλιγοπιστεῖ καὶ ἀπελπίζεται καὶ νομίζει ὅτι δὲν ὑπάρχει καμμία διέξοδος, καμμία ἐλπίδα, καμμία ἀκτίνα φωτός, ἔρχεται ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου καὶ δείχνει τὸν ἀστέρα τὸν λαμπρὸ τὸν πρωϊνὸ καὶ λέγει· «Ἡ νίκη ἀνήκει στὸν Χριστὸ καὶ εἰς τοὺς πιστοὺς ποὺ μένουν κοντά Του, τοὺς ἀγωνιζομένους μέχρις ἐσχάτων.

Καμμία ὀλιγοπιστία. Καμμία δειλία ἄς μὴ σὲ ἀπομακρύνη ἀπὸ τὴν πορεία, τὴν ὁποία ἐχάραξε ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου. Ὁ Χριστὸς θὰ θριαμβείσῃ. Οἱ ἐχθροί Του θὰ νικηθοῦν. Οἱ μισοῦντες Αὐτὸν θὰ καταστραφοῦν. Οἱ ἀγαπῶντες Αὐτὸν θὰ εὐλογηθοῦν ἀπεριγράπτως».

Ὤ πόσους ἔχει παρηγορήσει καὶ ἐμψυχώσει ἡ Ἀποκάλυψις…

http://www.augoustinos-kantiotis.gr