.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Η εξομολόγηση είναι θεοπαράδοτη εντολή!



Η εξομολόγηση είναι θεοπαράδοτη εντολή και αποτελεί ένα των μυστηρίων της Εκκλησίας μας. Η εξομολόγηση δεν είναι μία τυπική, από συνήθεια «για το καλό» και λόγω των επικείμενων εορτών, βεβιασμένη και πρόχειρη πράξη από ένα και μόνο καθήκον ή υποχρέωση και προς ψυχολογική εκτόνωση. Η εξομολόγηση θα πρέπει νάναι συνδυασμένη πάντοτε με τη μετάνοια. 
Μας έλεγε Αγιορείτης Γέροντας: Πολλοί εξομολογούνται, λίγοι μετανοούν! 
(Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης)...

Η μετάνοια είναι μία ελεύθερη, καλλιεργημένη, εσωτερική διεργασία επιμελημένη, συντριβής και λύπης, για την απομάκρυνση από τον Θεό διά της αμαρτίας. Η μετάνοια η αληθινή δεν συνδυάζεται με την αφόρητη θλίψη, την υπερβολική στενοχώρια και τις αδυσώπητες ενοχές
Τότε δεν είναι μάλλον ειλικρινής μετάνοια, αλλά κρυφός εγωισμός, στραπατσάρισμα του «εγώ», θυμός με τον εαυτό μας, που εκδικείται γιατί εκτίθεται και ντροπιάζεται και δεν ανέχεται κάτι τέτοιο. Μετάνοια σημαίνει αλλαγή νου, νοοτροπίας, μεταβολισμός, εγκεντρισμός χρηστοήθειας, μίσος της αμαρτίας. Μετάνοια ακόμη σημαίνει αγάπη της αρετής, καλοκαγαθία, επιθυμία, προθυμία και διάθεση σφοδρή επανασυνδέσεως με τον Χριστό διά της Χάριτος του πανσθενουργού Αγίου Πνεύματος. Η μετάνοια ξεκινά από τα βάθη της καρδιάς, ολοκληρώνεται όμως απαραίτητα στο μυστήριο της θείας και ιεράς εξομολογήσεως.
Ο εξομολογούμενος εξομολογείται ειλικρινά και ταπεινά ενώπιον του εξομολόγου, ως εν προσώπω του Χριστού. Κανένας επιστήμονας, ψυχολόγος, ψυχαναλυτής, ψυχίατρος, κοινωνιολόγος, φιλόσοφος, θεολόγος δεν μπορεί ν' αντικαταστήσει τον εξομολόγο. Καμία εικόνα, έστω και η πιο θαυματουργή, δεν μπορεί να δώσει αυτό που δίνει το πετραχήλι του εξομολόγου, την άφεση των αμαρτιών. Ο εξομολόγος αναλαμβάνει τον εξομολογούμενο, τον υιοθετεί και τον αναγεννά πνευματικά, γι' αυτό και ονομάζεται πνευματικός πατέρας. Η πνευματική πατρότητα κανονικά είναι ισόβια, ιερή και δυνατή, δυνατότερη και συγγενικού δεσμού. Ο πνευματικός τοκετός είναι οδυνηρός. Ο εξομολόγος με φόβο Θεού «ως λόγον αποδώσων», γνώση, ταπείνωση και αγάπη παρακολουθεί τον αγώνα του εξομολογούμενου και τον χειραγωγεί διακριτικά στην ανοδική πορεία της εν Χριστώ ζωής.
Ο εξομολόγος ιερεύς έχει ειδική ευλογία από τον επίσκοπο για το εξομολογητικό του έργο. Κανονικά όμως το χάρισμα του «δεσμείν και λύειν» αμαρτίες το λαμβάνει με τη χειροτονία του εις πρεσβύτερο. Καθίσταται διάδοχος των αγίων αποστόλων. Έτσι σημασία κύρια και μεγάλη έχει η εγκυρότητα και η κανονικότητα της αποστολικής διαδοχής διά των επισκόπων. Το μυστήριο της εξομολογήσεως όπως και όλα τ' άγια μυστήρια της Εκκλησίας μας τελεσιουργούνται και χαριτώνουν τους πιστούς όχι κατά την αξία, ικανότητα, επιστημοσύνη, λογιοσύνη, ευφράδεια, δραστηριότητα και τέχνη του ιερέως, ακόμη και την αρετή και αγιότητά του, αλλά τη διά της κανονικότητος της ιερωσύνης και του Τελεταρχικού Παναγίου Πνεύματος. Οι τυχόν αμαρτίες του ιερέως δεν εμποδίζουν τη θεία Χάρη των μυστηρίων. Αλλοίμονο αν αμφιβάλλουμε αν κατά την αναξιότητα του ιερέως το ψωμί και το κρασί έγινε σώμα και αίμα Χριστού κατά τη θεία Λειτουργία. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι ο ιερεύς δεν θα πρέπει μόνιμα ν' αγωνίζεται για την καθαρότητά του. Έτσι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί εξομολόγοι. Όλοι οι εξομολόγοι την ίδια άφεση δίνουν. Έχουμε όμως το δικαίωμα επιλογής του εξομολόγου. Μπορούμε να προστρέξουμε σε αυτόν που αληθινά μας αναπαύει. Δεν είναι σοβαρή όμως η συνεχής αλλαγή εξομολόγου. Δεν φανερώνει κάτι τέτοιο πνευματική ωριμότητα. Ούτε όμως και οι εξομολόγοι θα πρέπει να στενοχωρούνται παράφορα και να δημιουργούν μάλιστα και προβλήματα όταν αναχωρήσει κάποιο πνευματικό τους τέκνο. Ίσως τούτο σημαίνει πως ήταν νοσηρά συνδεδεμένοι μαζί του, συναισθηματικά, προσωποπαγώς, δεμένοι με το πρόσωπό του και όχι με τον Χριστό και την Εκκλησία, και θεωρούν την αναχώρηση προσβολή, μείωση, ότι δεν υπάρχει καλύτερος ή μία αίσθηση ότι οι άλλοι μας ανήκουν αποκλειστικά και μπορούμε να τους εξουσιάζουμε και να τους φερόμαστε μάλιστα εξαναγκαστικά ως καταπιεσμένους και ανελεύθερους υποτακτικούς. Είπαμε βέβαια πως ο εξομολόγος είναι πνευματικός πατέρας και ο πνευματικός τοκετός ενέχει οδύνη. Έτσι είναι φυσικό να λυπάται για την αναχώρηση του υιού του. Προτιμότερο όμως είναι να εύχεται για την πνευματική του πρόοδο και τη σύνδεσή του με την Εκκλησία, έστω και παρά την αποσύνδεσή του από τον ίδιο. Να εύχεται και όχι να απεύχεται.
Το έργο του εξομολόγου δεν είναι μόνο η απλή ακρόαση των αμαρτιών του εξομολογούμενου και η ανάγνωση στο τέλος της συγχωρητικής ευχής. Ούτε πάλι περιορίζεται μόνο στην ώρα της εξομολογήσεως. Ο εξομολόγος σαν καλός πατέρας φροντίζει συνεχώς το τέκνο του, το ακούει και το παρακολουθεί προσεκτικά, το νουθετεί κατάλληλα, το κατευθύνει ευαγγελικά, τονίζει τα τάλαντά του, δεν του θέτει υπερβολικά βάρη, το κανονίζει μέτρια όταν πρέπει, το οικονομεί όταν απογοητεύεται, βαρύνεται, δυσανασχετεί, αποκάμνει, το θεραπεύει ανάλογα, δεν το αποθαρρύνει ποτέ, συνεχίζοντας τον αγώνα παθοκτονίας και αρετοσυγκομιδής, μορφώνοντας στην ψυχή του την αθάνατη Χριστό.
Η αναπτυσσόμενη αυτή πατρική και υιική σχέση εξομολόγου και εξομολογούμενου δημιουργεί μία άνεση, εμπιστοσύνη, σεβασμό, ιερότητα και ανάταση. Ο εξομολογούμενος ανοίγει την καρδιά του στον εξομολόγο και του εκθέτει τα πιο κρύφια, τα πιο δόλια, τα πιο ακάθαρτα, όλα τα μυστικά του, πράξεις απόκρυφες και επιθυμίες βλαβερές, ακόμη και αυτά που δεν θέλει να ομολογήσει στον ίδιο του τον εαυτό και δεν λέει στον πιο στενό συγγενή του και τον καλύτερο φίλο του. Έτσι ο εξομολόγος θα πρέπει απόλυτα να σεβασθεί αυτή την απεριόριστη εμπιστοσύνη του εξομολογούμενου. Η εμπιστοσύνη αυτή επαυξάνεται οπωσδήποτε και από το γεγονός ότι ο εξομολόγος είναι αυστηρά δεσμευμένος, μέχρι θανάτου μάλιστα, από τους θείους και Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας με το απόρρητο της εξομολογήσεως.
Στην ορθόδοξη εξομολογητική δεν υπάρχουν βέβαια γενικές συνταγές, γιατί η πνευματική καθοδήγηση της κάθε μοναδικής ψυχής γίνεται εξατομικευμένα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ανεπανάληπτος, με ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση, άλλο χαρακτήρα, διάφορες δυνάμεις και δυνατότητες, όρια, εφέσεις, αντοχές, γνώσεις, ανάγκες και διαθέσεις. Ο εξομολόγος με τη Χάρη του Θεού και τη θεία φώτιση θα πρέπει να διακρίνει όλ' αυτά, ώστε ν' αποφασίσει τί καλύτερα θα πρέπει να χρησιμοποιήσει για να βοηθήσει τον εξομολογούμενο. Άλλοτε χρειάζεται η επιείκεια και άλλοτε η αυστηρότητα. Δεν είναι για όλους πάντοτε τα ίδια. Ούτε ο εξομολόγος θα πρέπει νάναι πάντα αυστηρός, έτσι μόνο για να λέγεται αυστηρός και να εκτιμάται. Ούτε υπερβολικά επιεικής, για να προτιμάται και να λέγεται πνευματικός πατέρας πολλών. Χρειάζεται φόβος Θεού, διάκριση, τιμιότητα, ειλικρίνεια, ταπείνωση, μελέτη, γνώση και προσευχή.
Η «οικονομία» δεν απαιτείται από τον εξομολογούμενο. Ούτε είναι ορθό να γίνει κανόνας από τον εξομολόγο. Η «οικονομία» θα πρέπει να παραμείνει εξαίρεση. Η «οικονομία» επίσης θα πρέπει να είναι πάντα προς καιρόν (Αρχιμ. Γεώργιος Γρηγοριάτης). Όταν εκλείψουν οι λόγοι που την επιβάλλουν ασφαλώς δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται. Για την ίδια αμαρτία μπορούμε να έχουμε πολλούς διαφορετικούς τρόπους προς αντιμετώπισή της.
Ο κανόνας δεν είναι πάντοτε απαραίτητος. Ο κανόνας δεν είναι τιμωρία. Είναι παιδαγωγία. Ο κανόνας δεν τίθεται προς ικανοποίηση του προσβληθέντος Θεού και εξιλέωση του αμαρτωλού ενώπιον της Θείας δικαιοσύνης. Αυτή είναι μια καθαρά αιρετική διδασκαλία. Ο κανόνας συνήθως τίθεται στην ανώριμη μετάνοια, προς συναίσθηση και συνειδητοποίηση του μεγέθους της αμαρτίας. Η αμαρτία κατά την ορθόδοξη διδασκαλία δεν είναι τόσο παράβαση του νόμου, όσο έλλειψη αγάπης στο Θεό. Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις, έλεγε ο ιερός Αυγουστίνος.
Ο κανόνας τίθεται προς ολοκλήρωση της μετάνοιας του εξομολογούμενου, γι' αυτό, καθώς ορθά λέγει ο π. Αθανάσιος Μετεωρίτης, όπως ο εξομολόγος δεν επιτρέπεται να κοινοποιεί τις αμαρτίες του εξομολογούμενου, έτσι κι ο εξομολογούμενος δεν επιτρέπεται να κοινοποιεί στους άλλους τον κανόνα που του έθεσε ιδιαίτερα ο εξομολόγος, που είναι συνισταμένη πολλών παραμέτρων.
Ο εξομολόγος λειτουργεί ως χορηγός της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Κατά την ώρα του μυστηρίου δεν λειτουργεί ως ψυχολόγος και επιστήμονας. Λειτουργεί ως ιερεύς, ως έμπειρος ιατρός, ως φιλόστοργος πατέρας. Ακούγοντας τ' αμαρτήματα του εξομολογούμενου προσεύχεται να τον φωτίσει ο Θεός. να δώσει το καλύτερο φάρμακο προς θεραπεία, να σφυγμομετρήσει τον βαθμό και την ποιότητα της μετανοίας του. Ο εξομολόγος δεν στέκεται απέναντι στον εξομολογούμενο με περιέργεια, καχυποψία, ζήλεια, υπερβολική αυστηρότητα, εξουσιαστικότητα και αλαζονεία, αλλά ούτε και αδιάφορα, επιπόλαια, απρόσεκτα και κουρασμένα. Η ταπείνωση, η αγάπη και η προσοχή του εξομολόγου θα βοηθήσει πολύ τον εξομολογούμενο. Ούτε ο εξομολόγος θα πρέπει να κάνει πολλές, περιττές και αδιάκριτες ερωτήσεις. Ιδιαίτερα θα πρέπει να διακόπτει τις λεπτομερείς περιγραφές διαφόρων αμαρτημάτων και ιδιαίτερα σαρκικών, ακόμη και τις αναφορές ονομάτων, ώστε ν' ασφαλίζεται περισσότερο. Ο εξομολογούμενος πάλι δεν θα πρέπει να φοβάται, να δειλιάζει και να ντρέπεται, αλλά να σέβεται, να εμπιστεύεται, να τιμά και να ευλαβείται τον εξομολόγο. Αυτό το κλίμα πάντως της ιερότητος, αλληλοσεβασμού και εμπιστοσύνης κυρίως θα το καλλιεργήσει, εμπνεύσει και δημιουργήσει ο εξομολόγος.
Η αγία μητέρα μας Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το σώμα του Αναστημένου Χριστού, είναι ένα απέραντο θεραπευτήριο, αποθεραπείας των ασθενών αμαρτωλών πιστών, από τα τραύματα, τις πληγές και τις ασθένειες της αμαρτίας, των παθογόνων δαιμόνων και των ιοβόλων δαιμονικών παγίδων και επηρειών των δαιμονοκίνητων παθών.
Η Εκκλησία μας δεν είναι παράρτημα του υπουργείου κοινωνικής προνοίας, ούτε συναγωνίζεται να ξεπεράσει τους διάφορους συλλόγους κοινωνικής ευποιΐας, δίχως διόλου ν' αρνείται το σπουδαίο και αγαθό αυτό έργο και να μη το επιτελεί πλούσια, επαινετά και θαυμάσια, αλλά κυρίως είναι η χορηγός νοήματος της ζωής, λυτρώσεως και σωτηρίας των πιστών «υπέρ ων Χριστός απέθανεν» διά της συμμετοχής τους στα μυστήρια της Εκκλησίας. Το πετραχήλι του Ιερέως είναι πλάνη, όπως έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, που λειαίνει και ισιάζει τους ανθρώπους, είναι θεραπευτικό νυστέρι παθοκτονίας και όχι μιστρί εργασιομανίας ή σύμβολο εξουσίας. Είναι υπηρετική ποδιά διακονίας των ανθρώπων προς θεραπεία και σωτηρία.
Ο Θεός χρησιμοποιεί τον ιερέα για τη συγχώρηση του πλάσματός του. 
Το λέγει χαρακτηριστικά η ευχή: «Ο Θεός συγχωρήσαι σοι δι' εμού του αμαρτωλού πάντα, και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι. και ακατάκριτόν σε παραστήσαι εν τω φοβερώ αυτού Βήματι. περί δε των εξαγορευθέντων εγκλημάτων μηδεμίαν φροντίδα έχων, πορεύου εις ειρήνην». Ανεξομολόγητες αμαρτίες θα βαραίνουν τον άνθρωπο και στον μέλλοντα αιώνα. Εξομολογημένες αμαρτίες δεν εξομολογούνται. Είναι σαν να μη πιστεύει κανείς στην χάρη του μυστηρίου. Ο Θεός τα γνωρίζει, αλλά θα πρέπει προς άφεση, ταπείνωση και ίαση να εξαγορευθούν. Η ενίοτε επιτίμηση αμαρτιών δεν αναιρεί την αγάπη της Εκκλησίας, αλλά αποτελεί παιδαγωγική επίσκεψη προς καλύτερη συναίσθηση των πταισμάτων.
Κατά τον όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη «η εξομολόγησις είναι μία θεληματική διά στόματος φανέρωσις των πονηρών έργων και λόγων και λογισμών, κατανυκτική, κατηγορητική, ευθεία, χωρίς εντροπήν, αποφασιστική, προς νόμιμον πνευματικόν γινομένη». Ο θεοφόρος όσιος ευσύνοπτα, μεστά και σημαντικά αναφέρει πως η εξομολόγηση πρέπει να γίνεται θεληματικά, ελεύθερα, αβίαστα, ανεξανάγκαστα, δίχως ο εξομολόγος ν' άγχεται να εκμαιεύσει την ομολογία του εξομολογούμενου. Με κατάνυξη, συναίσθηση δηλαδή της λύπης που προκάλεσε ειλικρινά με την αμαρτία στον Θεό. Όχι συναισθηματικά, υποκριτικά, λιπόψυχα δάκρυα. Κατάνυξη γνήσια που σημαίνει συντριβή, μεταμέλεια, μίσος της αμαρτίας, αγάπη της αρετής, επίγνωση ευγνωμοσύνης στον Δωρεοδότη Θεό. Κατηγορητική σημαίνει υπεύθυνη εξομολόγηση, δίχως δικαιολογίες, υπεκφυγές, στρεψοδικίες, ανευθυνότητες και μεταθέσεις, με ειλικρινή αυτομεμψία και γνήσια αυτοεξουθένωση, που φέρει τη χαρμολύπη και το χαροποιό πένθος της Εκκλησίας. Ευθεία σημαίνει εξομολόγηση με κάθε ειλικρίνεια, ευθύτητα και ακρίβεια, ανδρεία και θάρρος, αυστηρότητα και γενναιότητα. Συμβαίνει ακόμη και την ώρα αυτή ο άνθρωπος να μη παραδέχεται την ήττα του, την πτώση και την αδυναμία του και με ωραιολογίες και μακρυλογίες να μεταθέτει τα ποσοστά ευθύνης του, με περιστροφές και μισόλογα, κατηγορώντας και τους άλλους, προκειμένου να φυλάξει ακόμη και τώρα ατσαλάκωτο το εγώ του. Χωρίς εντροπή εξομολόγηση σημαίνει παρουσίαση του πραγματικού οικτρού εαυτού μας. Η ντροπή είναι καλή προ της αμαρτίας και όχι μετά και μπροστά στον εξομολόγο. Η προ του εξομολόγου ντροπή λέγουν θα μας ελευθερώσει από τη ντροπή στην έσχατη κρίση, αφού ό,τι συγχωρήσει ο εξομολόγος δεν θα ξανακριθεί. Αποφασιστική εξομολόγηση σημαίνει να είναι καθαρή, συγκεκριμένη, ειλικρινής και με την απόφαση να μη επαναλάβει τα εξομολογηθέντα αμαρτήματα ο πιστός. Ακόμη η εξομολόγηση θα πρέπει να είναι συνεχής, ώστε τα φιλεπίστροφα, κατά τον όσιο Ιωάννη της Κλίμακος, πάθη να μη ισχυροποιούνται, αλλά αντίθετα σύντομα να θεραπεύονται. Έτσι δεν λησμονούνται οι αμαρτίες, υπάρχει τακτικός έλεγχος, αυτοπαρατήρηση, αυτοέλεγχος, αυτογνωσία και αυτομεμψία, δεν εγκαταλείπει η Θεία Χάρη και οι δαιμονικές παγίδες συντρίβονται ευκολότερα και η μνήμη του θανάτου δεν είναι φοβερή και τρομακτική.
Συμβαίνει συχνά-πυκνά και τ' ομολογούμε με πολύ πόνο και περισσή αγάπη το κήρυγμα να μην είναι τόσο ορθόδοξο. Δηλαδή να εξαντλείται σ' ένα ακόμη σχολιασμό της φθηνής επικαιρότητος και να μετατρέπεται κατά κάποιο τρόπο ο ιερός άμβωνας σε τηλεοπτικό «παράθυρο», όπου λέμε και εμείς τη γνώμη μας για τα τρέχοντα και συμβαίνοντα. Όμως τ' ορθόδοξο κήρυγμα κυρίως είναι εκκλησιολογικό, χριστολογικό, σωτηριολογικό, αγιολογικό και ψυχωφελές. Το κήρυγμα της μετανοίας από των Προφητών, του Τιμίου Προδρόμου, του Σωτήρος Χριστού και πάντων των αγίων παραμένει λίαν επίκαιρο και αναγκαίο. Βασική προϋπόθεση της μετοχής στ' άγια μυστήρια και της ανοδικής πνευματικής πορείας είναι η καθαρότητα της καρδιάς. Καθαρότητα από την ποικίλη αμαρτία, το πνεύμα της απληστίας και της ευδαιμονίας της σύγχρονης υπερκαταναλωτικής κοινωνίας, το πνεύμα της αντίθεης υπερηφάνειας ενός κόσμου ναρκισσευόμενου, ατομικιστικού, αταπείνωτου, αφιλάνθρωπου, υπερφίαλου και παράδοξου, το δαιμονικό πνεύμα των πονηρών λογισμών, των φαντασιών και φαντασιώσεων, των καχυποψιών και ζηλοφθονιών, των ακάθαρ­των και σκοτεινών.
Κατάντησε δυσεύρετο κόσμημα η καθαρότητα της καρδιάς, στις αδελφικές σχέσεις, τις συζυγίες, τις συναδελφικές υποχρεώσεις, τις φιλίες, τις συζητήσεις, τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τις ιερατικές κλήσεις. Τα λεγόμενα μέσα μαζικής ενημερώσεως ξέπεσαν σε ρυπογόνες εστίες. Λησμονήθηκε η νηπτική εγρήγορση, η ασκητική νηφαλιότητα, η παραδοσιακή ολιγάρκεια, απλότητα και λεβεντιά. Έτσι μολύνεται το λογιστικό της ψυχής, διεγείρεται στην απληστία το επιθυμητικό και αμβλύνεται σοβαρά το βουλητικό, ώστε αδύναμος ο άνθρωπος να παρασύρεται στο κακό δίχως φραγμό και όρια.
Επικρατεί η αυτοδικαίωση, η δικαιολόγηση των παθών, η ωραιοποίηση της αμαρτίας, η κατοχύρωσή της διά νέων ψυχολογικών ερεισμάτων. Θεωρείται μείωση, αδυναμία και λάθος η παραδοχή του λάθους, η ανάληψη της ευθύνης και η ταπεινή αποδοχή του σφάλματος. Η συνεχής δικαιολόγηση του εαυτού μας και η επιμελημένη μετάθεση ευθυνών δημιουργούν ένα άνθρωπο συγχυσμένο, διχασμένο, ταραγμένο, ταλαιπωρημένο, δυστυχισμένο και εγωπαθή, εμπαιζόμενο από τον δαίμονα, αιχμαλωτιζόμενο από αυτόν στ' άφωτα δίχτυα του.
Κυριαρχεί ένας ανόητος ορθολογισμός, ο οποίος επιλέγει ευαγγελικές αρετές και συνοδικούς κανόνες, κατά την αρέσκεια, προτίμηση και ευκολία, σε σοβαρά θέματα νηστειών, εγκράτειας, τεκνογονίας, ήθους, σεμνότητος, αιδούς, τιμιότητος και ακριβείας.
Κατόπιν όλων τούτων, τα οποία δεν νομίζω ότι υπερβάλλουμε, θεωρούμε ότι οι εξομολόγοι δεν έχουν εύκολο έργο. Δεν αρκεί πλέον η χειραγωγία στη μετάνοια και η καλλιέργεια της ταπεινώσεως, αλλά χρειάζεται το ποίμνιο κατήχηση, επαναευαγγελισμό, κα­τάρτιση, μεταβολισμό πνευματικό προς απόκτηση ισχυρών αντισωμάτων. Απαραίτητη η αντίσταση, αντίδραση και αντιμετώπιση του σφοδρού ρεύματος της αποϊεροποιήσεως, της εκκοσμικεύσεως, του αποηρωισμού, του ευδαιμονισμού, του πλουτισμού και κορεσμού. Ιδιαιτέρως προσοχής, διδαχής και αγάπης έχουν ανάγκη οι νέοι, που η αγωγή δεν τους βοηθά να συνειδητοποιήσουν το νόημα και το σκοπό της ζωής, το κενό, το άκοσμο, το άνομο, το άφωτο της αμαρτίας.
Σοβαρό πρόβλημα αποτελεί ακόμη και για τους χριστιανούς μας η αγχώδης συχνά αναζήτηση μιας ά­κοπης, άμοχθης και άλυπης ζωής. Αναζητούμε Κυρηναίους. Δεν αποδεχόμεθα την άρση του προσωπικού μας σταυρού. Δεν γνωρίζουμε το βάθος και το εύρος του σταυρού. Προσκυνούμε τον σταυρό στην εκκλησία, κάνουμε τον σταυρό μας, αλλά δεν ασπαζόμαστε τον προσωπικό μας σταυρό. Τελικά θέλουμε ένα ασταύρωτο Χριστιανισμό. Δεν υπάρχει όμως Πάσχα δίχως Μεγάλη Παρασκευή.
Τιμάμε τους μάρτυρες και τους οσίους, αλλά δεν θέλουμε εμείς καμιά κακοπάθεια, καμιά καθυστέρηση, καμιά δυσκολία. Δυσκολευόμαστε στη νηστεία, δυσανασχετούμε στην ασθένεια, δεν ανεχόμαστε πικρό λόγο, ακόμη και όταν φταίμε, οπότε πώς να υπομένουμε αδικία, συκοφαντία, κατατρεγμό και εξορία, όπως οι άγιοί μας; Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως το σύγχρονο κοσμικό πνεύμα της ευκολίας, της ανέσεως και του υπερκαταναλωτισμού έχει επηρεάσει ισχυρά το μέτρο της πνευματικής ζωής. Θέλουμε γενικά ένα αντιασκητικό Χριστιανισμό. Η Ορθοδοξία όμως βάση έχει το ασκητικό Ευαγγέλιο.
Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας είναι η νοσηρή και υπερβολική εμπιστοσύνη του ανθρώπου στη λογική, τη διάνοια, τη γνώση και την κρίση του. Πρόκειται για τον παχυλό και κουραστικό εν τέλει ορθολογισμό. Η νηπτική ορθόδοξη θεολογία μας δι­δάσκει το νου να τον έχουμε εργαλείο και να τον κατεβάσουμε στην καρδιά. Η Εκκλησία μας δεν καλλιεργεί και παράγει διανοούμενους. Για μας ο ορθολογισμός δεν είναι φιλοσοφική νοοτροπία, αλλά μία καθαρά αμαρτητική βιοθεωρία, μία μορφή αθεΐας, αφού αντιβαίνει στην εντολή της πίστεως, της ελπίδος, της αγάπης και της εμπιστοσύνης στον Θεό
Ο ορθολογιστής κρίνει τα πάντα με την κρισάρα του μυαλού, μόνο με τον πεπερασμένο νου του, κέντρο είναι ο εαυτός του και το κυρίαρχο εγώ του και δεν εμπιστεύεται τη θεία Πρόνοια, τη θεία Χάρη και θεία Βοήθεια στη ζωή του.
Θεωρώντας συχνά τον εαυτό του αλάνθαστο ο ορθολογιστής δεν επιτρέπει στον Θεό να επέμβει στη ζωή του και να τον κρίνει. Έτσι δεν θεωρεί ότι έχει ανάγκη εξομολογήσεως. Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος όμως λέγει πως το να νομίζει κάποιος πως δεν έπεσε σε αμαρτήματα, αυτό είναι η πιο μεγάλη πτώση και πλάνη και το πιο μεγάλο αμάρτημα. Παρασυρμένοι ορισμένοι νεώτεροι θεολόγοι μιλούν γι' αστοχία και όχι για αμαρτία, θέλοντας ν' αμβλύνουν τη φυσική διαμαρτυρία της συνειδήσεως. Η αυτάρκεια ορισμένων εκκλησιαζομένων και νηστευόντων χριστιανών κρύβει ενίοτε ένα λανθάνοντα φαρισαϊσμό, ότι δεν είναι όπως οι λοιποί των ανθρώπων και ως εκ τούτου δεν χρήζουν εξομολογήσεως.
Κατά τους αγίους πατέρες της Εκκλησίας μας το μεγαλύτερο κακό είναι η υπερηφάνεια, η μητέρα όλων των παθών κατά τον όσιο Ιωάννη της Κλίμακος. Πρόκειται για πολύτεκνη μητέρα με πρώτες θυγατέρες την κενοδοξία και την αυτοδικαίωση. Η υπερηφάνεια είναι μία μορφή άρνησης Θεού, είναι εφεύρεση των πονηρών δαιμόνων, αποτέλεσμα πολλών κολακειών και επαίνων, που επιφέρει την εξουδένωση και εξουθένωση των ανθρώπων, τη θεομίσητη κατάκριση, τον θυμό, την οργή, την υποκρισία, την ασπλαχνία, τη μισανθρωπία, τη βλασφημία. Η υπερηφάνεια είναι ένα πάθος φοβερό, δύσκολο, δυνατό και δυσθεράπευτο. Η υπερηφάνεια επίσης είναι πολυδύναμη και πολυπρόσωπη. Εκδηλώνεται ως ματαιοδοξία, μεγαλαυχία, οίηση, αλαζονεία, υπεροψία, φυσίωση, τύφωση, καύχηση, ιταμότητα, έπαρση, μεγαλομανία, φιλοδοξία, φιλαυτία, φιλαρέσκεια, φιλοχρηματία, φιλοσαρκία, φιλαρχία, φιλοκατηγορία και φιλονικία. Ακόμη ως αυταρέσκεια, προσωποληψία, αυθάδεια, αναίδεια, παρρησία, αναλγησία, αντιλογία, ισχυρογνωμοσύνη, ανυπακοή, ειρωνεία, πείσμα, περιφρόνηση, προσβολή, τελειομανία και υπερευαισθησία. Η υπερηφάνεια τελικά οδηγεί στην αμετανοησία.
Όργανο της υπερηφάνειας συχνά γίνεται η γλώσσα. Με την αργολογία, τη φλυαρία, την πολυλογία, το κουτσομπολιό, τη μωρολογία, τη ματαιολογία, την ανειλικρίνεια, την αδιακρισία, τη διγλωσσία, τη διπλωματία, την ευτραπελία, την προσποίηση και τον εμπαιγμό.
Από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα προέρχονται πολλά άλλα πάθη. Αφού αναφέραμε τα της υπερηφάνειας, ερχόμαστε στη φιλαργυρία, που γεννά τη φιλοχρηματία, την πλεονεξία, την απληστία, την τσιγγουνιά, την ανελεημοσύνη, τη σκληροκαρδία, την απάτη, την τοκογλυφία, την αδικία, τη δολιότητα, τη σιμω­νία, τη δωροληψία, τον τζόγο. Η πορνεία έχει μύριες εκφάνσεις όπως ο φθόνος με τις ύπουλες και πονηρές κακίες του, η αχόρταγη γαστριμαργία, ο θυμός και η ύποπτη ακηδία και αμέλεια.
Ιδιαιτέρως προσοχής χρήζουν πολλά ανορθόδοξα στοιχεία στην οικογενειακή ζωή και φρονούμε πως θα πρέπει να θεαθούν προσεκτικά από εξομολόγους και εξομολογουμένους. Η αποφυγή της τεκνογονίας, η ειδωλοποίηση των τέκνων, θεωρούμενα προέκταση του εγώ των γονέων, υπερπροστατευόμενα, παρακολουθούμενα συνεχώς και εξουσιαζόμενα βάναυσα. Ο γάμος είναι στίβος ταπεινώσεως, αλληλοπεριχωρήσεως και αλληλοσεβασμού και όχι παράλληλη όδευση δύο εγωισμών, παρά την ισόβια σύζευξη και συνύπαρξη. Χορεύει ο δαίμονας όταν δεν υπάρχει συγχώρεση στις ανθρώπινες αδυναμίες και τα καθημερινά σφάλματα. Οι γονείς θα βοηθήσουν σημαντικά τα παιδιά τους όχι με την πλούσια ευγένεια έξω από το σπίτι αλλά με το ειρηνικό, νηφάλιο και αγαπητικό παράδειγμα καθημερινά μέσα στο σπίτι τους. Η συμμετοχή των παιδιών μαζί με τους γονείς τους στο μυστήριο της εξομολογήσεως θα τους ενδυναμώσει με τη θεία Χάρη και θα τους στερεώσει στη βιωματική εμπειρία με τον Χριστό. Ζητώντας οι σύζυγοι ειλικρινά συγγνώμην διδάσκουν τα παιδιά τους την ταπείνωση, που καίει τις δαιμονικές πλεκτάνες. Σ' ένα σπιτικό που ανθεί η αγάπη, η ομόνοια, η κατανόηση, η ταπείνωση και ειρήνη υπάρχει πλούσια η ευλογία του Θεού και γίνεται κάστρο απόρθητο στην κακία του κόσμου. Η με τη συγχωρητικότητα αγωγή των παιδιών δημιουργεί μία υγιά οικογενειακή εστία που τα εμπνέει και τα ενισχύει για το μέλλον τους.
Ένα άλλο μεγάλο θέμα, που αποτελεί σοβαρό εμπόδιο για τη μετάνοια και την εξομολόγηση είναι η αυτοδικαίωση, που μαστίζει και πολλούς ανθρώπους της Εκκλησίας. Βάση της έχει, όπως είπαμε, τη δαιμονική υπερηφάνεια. Κλασικό παράδειγμα ο Φαρισαίος της παραβολής του Ευαγγελίου.
Ο αυτοδικαιούμενος άνθρωπος έχει φαινομενικά καλά, για τα οποία υπεραίρεται και θέλει να τιμάται και επαινείται. Χαίρεται να τον κολακεύουν, να εξουθενώνει και ταπεινώνει τους άλλους. Αυτοεκτιμάται υπερβολικά, αυτοδικαιώνεται παράφορα και θεωρεί τον Θεό αναγκαστικά υποχρεωμένο να τον ανταμείψει. Πρόκειται τελικά για ταλαίπωρο άνθρωπο, όπου ταλαιπωρούμενος ταλαιπωρεί και τους άλλους. Διακατέχεται από νευρικότητα, ταραχή, απαιτητικότητα, που τον αυτοφυλακίζει και δεν τον αφήνει ν' ανοίξει τη θύρα του θείου ελέους, διά της μετανοίας.
Γέννημα της υπερηφάνειας είναι και η κατάκριση, που δυστυχώς αποτελεί συνήθεια και πολλών χριστιανών, που ασχολούνται περισσότερο με τους άλλους παρά με τον εαυτό τους. Φαινόμενο της εποχής μας και της κοινωνίας που ωθεί τον κόσμο στη συνεχή ετεροπαρατήρηση και όχι την αυτοπαρατήρηση. Οι μύριες ασχολίες και δραστηριότητες του σύγχρονου ανθρώπου δεν τον θέλουν να μείνει ποτέ μόνο προς μελέτη, περίσκεψη, προσευχή, αυτογνωσία, αυτομεμψία, αυτοέλεγχο και μνήμη θανάτου. Τα λεγόμενα μέσα μαζικής ενημερώσεως ασταμάτητα ασχολούνται σκανδαλοθηρικά, επίμονα και μακρόσυρτα με τα πάθη, τις αμαρτίες, τα παραπτώματα των άλλων. Όλ' αυτά προκαλούν, εντυπωσιάζουν και αν δεν σκανδαλίζουν πάντως φορτώνουν την ψυχή και το νου με τα βρωμερά και άσχημα και μάλιστα καθησυχάζουν, αφού εμείς είμαστε καλύτεροι. Έτσι ο άνθρωπος συνηθίζει στη μετριότητα, χλιαρότητα και εφημερότητα της φθηνής καθημερινότητος, μη συγκρινόμενος με τους αγίους και τους ήρωες.
Έτσι η κατάκριση κυριαρχεί στις μέρες μας, θεωρώντας ο άνθρωπος ότι ενεργεί δίκαιη κάθαρση, σπιλώνοντας άλλους και μολύνοντας τον εαυτό του, δημιουργώντας κακίες, μίση, έχθρες, μνησικακίες, ζηλοφθονίες και ψυχρότητες. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μάλιστα αναφέρει πως εκείνος που περιεργάζεται συνεχώς τις αμαρτίες των άλλων ή κρίνει τον αδελφό του από υποψία και μόνο, αυτός δεν έκανε ακόμη αρχή μετανοίας, ούτε άρχισε την έρευνα για να γνωρίσει τις αμαρτίες του.
Λέγονται πολλά και διάφορα. ένα τελικά είναι το καίριο, σημαντικό και εξέχον. η σωτηρία μας, για την οποία δεν πολυνοιαζόμαστε παντοτεινά. Η σωτηρία δεν επιτυγχάνεται παρά μόνο με ειλικρινή μετάνοια και καθαρή εξομολόγηση. Η μετάνοια δεν ανοίγει μόνο τον ουράνιο παράδεισο, αλλά και τον επίγειο με την πρόγευση, έστω εν μέρει, της ανεκλάλητης χαράς της ατελεύτητης βασιλείας των ουρανών και της υπέροχης ειρήνης από τώρα. Οι εξομολογημένοι άνθρωποι μπορούν νάναι οι αληθινά γνήσια χαρούμενοι, οι ειρηνικοί και ειρηνοφόροι, οι κήρυκες της μετανοίας, της αναστάσεως, της μεταμορφώσεως, της ελευθερίας, της χάριτος, της ευλογίας του Θεού στις ψυχές τους και τη ζωή τους. Η πλούσια χάρη του Θεού κάνει τον λύκο πρόβατο, λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Καμιά αμαρτία δεν υπερβαίνει την αγάπη του Θεού. Κανείς αμαρτωλός αν θέλει δεν αδυνατεί ν' αγιάσει. Μας το αποδεικνύουν οι πολλοί μετανοημένοι άγιοι του Συναξαριστή.
Ο εξομολόγος εξομολογεί και συγχωρεί τους εξομολογούμενους με τ' άγιο πετραχήλι του. Δεν μπορεί όμως να αυτοεξομολογηθεί και να θέσει ο ίδιος το πετραχήλι του στο κεφάλι του για να συγχωρηθεί. Πρέπει απαραίτητα να σκύψει σε άλλο οπωσδήποτε πετραχήλι. Έτσι λειτουργεί ο πνευματικός νόμος, έτσι τα έθεσε η πανσοφία και η φιλευσπλαγχνία του Θεού.
Δεν μπορεί να εξομολογούμε και να μη εξομολογούμεθα. Να διδάσκουμε και να μη πράττουμε. Να μιλάμε για μετάνοια και να μη μετανοούμε οι ίδιοι. Να μιλάμε για εξομολόγηση και να μη εξομολογούμεθα τακτικά. Ουδείς αυτοκαθαίρεται και ουδείς αυτοσυγχωρείται ποτέ. Οι ασύμβουλοι, οι ανυπάκουοι, οι ανεξομολόγητοι αποτελούν σοβαρό πρόβλημα της Εκκλησίας μας.
Αδελφοί μου αγαπητοί, το πετραχήλι του πνευματικού δύναται να γίνει θαυματουργό νυστέρι αφαιρέσεως κακοήθων όγκων, ν' αναστήσει νεκρούς, ν' ανανεώσει και μεταμορφώσει τον άκοσμο κόσμο, να χαροποιήσει γη και ουρανό. Η Εκκλησία μας εμπιστεύ­θηκε το μέγα λειτούργημα, το ιερό υπούργημα, στους ιερείς μας και όχι στους αγγέλους, για να τους πλησιάζουμε άνετα και άφοβα ως ομοιοπαθείς και ομόσαρκους.
Όλα τα παραπάνω, ειλικρινά και διόλου ταπεινόσχημα, ειπώθηκαν από ένα συναμαρτωλό, που δεν θέλησε να κάνει τον δάσκαλο, αλλά τον συναγωνιζόμενο συμμαθητή σας. Θέλησε από αγάπη να σας θυμίσει με απλά και άτεχνα λόγια τη ζώσα παράδοση της αγίας μητέρας μας Εκκλησίας επί του πάντοτε επίκαιρου θέματος της θεοΰφαντης και θεομακάριστης μετάνοιας και της θεοπαράδοτης και θεαγάπητης ιεράς Εξομολογήσεως.


«ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ» 
ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
 ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ». 
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ἡ Ἑλλάδα δὲν ἀνήκει στοὺς κλέφτες!



Λίγες μέρες πρὶν τὸ Πάσχα βρέθηκα γιὰ πρώτη φορὰ στὸ Α΄ νεκροταφεῖο τῶν Ἀθηνῶν. 
Μὲ τὸ ποὺ μπῆκα ἔπεσε τὸ βλέμμα μου κατευθείαν ἴσια ἐκεῖ ποὺ εἶναι ὁ τάφος κορυφαίου πρωθυπουργοῦ τῆς μεταπολίτευσης ποὺ ἐμπλούτιζε τοὺς λόγους του μὲ τὸ συγκλονιστικὸ αὐτονόητο: "ἡ Ἑλλάδα ἀνήκει στοὺς Ἕλληνες"! Μάλιστα κάποιοι φρόντισαν καὶ τὸ ἔγραψαν καὶ σὲ ἀναθηματικὴ πλάκα μαρμάρινη μήπως ἐμεῖς οἱ Νεοέλληνες ξεχάσουμε τὴν φράση αὐτοῦ τοῦ κεντρικοῦ πρωταγωνιστῆ τῶν ἐξελίξεων τῆς δύσμοιρης πατρίδας!
Τότε θυμήθηκα ἕνα λεβεντόπαπα ποὺ ἱερουργοῦσε στὸ ἐκκλησάκι τῶν Ταξιαρχῶν ποὺ γειτνίαζε μὲ τὸ μέγαρο Μαξίμου, σχεδὸν ἀπόσταση 100 μέτρων, ἀνάμεσα σὲ ἀριστοκρατικὲς πολυκατοικίες καὶ στοὺς χρόνους τῆς ἀφεντιᾶς τοῦ ἀνωτέρου δημοφιλοῦς ἡγέτη ἄνοιγε τὰ μεγάφωνα στὸ διαπασὼν καὶ διακήρυττε ὅτι "ἡ Ἑλλάδα δὲν ἀνήκει στοὺς κλέφτες".
Ἦταν ὁ ἀείμνηστος πατέρας Χρυσόστομος Ἀγγέλου γνήσιος Ἀθηναῖος τὴ καταγωγὴ ποὺ τὰ ἔπαιζε ὅλα κορῶνα- γράμμα γιὰ τὴν γνήσια ἀγάπη του πρὸς τὴν ΠΙΣΤΗ καὶ τὴν ΠΑΤΡΙΔΑ. Τὰ κηρύγματα τοῦ καταπέλτης γιὰ τοὺς νεοποχίτες τῆς δεκαετίας τοῦ '80 καὶ τοῦ '90 ποὺ τὸν εἶχαν μέσα στὰ πόδια τους καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ τοῦ κλείσουν τὸ στόμα ἀλλὰ οὔτε καὶ τὰ μεγάφωνα, γιατί ἤτανε τόσο ὁμολογιακὸς ὁ παπὰ-Χρυσόστομος ποὺ τὸ ἐκκλησίασμα τοῦ παρόλο ποὺ λειτουργοῦσε στὴν περιοχὴ τῶν Ἀνακτόρων ἀποτελεῖτο ἀπὸ ὅλα τὰ κοινωνικὰ στρώματα τῶν Ἀθηνῶν.
"Γέροντα νομίζω ὅτι εἶσαι στὴν πρώτη γραμμὴ μάχης" τοῦ ἔλεγα καὶ αὐτὸς χαμογελοῦσε ταπεινὰ λέγοντάς μου "ἔχω ὑποχρέωση ἀπέναντι στὸν ΑΓΙΟ ΘΕΟ καὶ.... τοὺς συμπατριῶτες μου νὰ ξεμπροσταριάζω τὶς ἄνομες πολιτικὲς ἐνέργειες".
Τί τοῦ στοίχισαν ὅλα αὐτά; Μὰ φυσικὰ τὴν θέση τῆς Ἀρχιεροσύνης λόγω τῶν ὑψηλῶν πνευνατικῶν προσόντων του.
Ἦταν δυνατὸν νὰ γίνει ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ στοὺς χρόνους τοῦ "ἐκσυγχρονισμοὺ" τῆς χώρας καὶ αὐτὸς νὰ περικυκλώνει μὲ λιτανεῖες τὸ μέγαρο Μαξίμου καὶ τὸ Προεδρικὸ καὶ νὰ ἀπαιτεῖ νὰ εἰσέλθει μέσα σὲ αὐτὰ κρατώντας τὸν ΖΩΟΠΟΙΟ ΣΤΑΥΡΟ γιὰ νὰ καθαγιάσει τοὺς χώρους καὶ τοὺς ἀνθρώπους;
Συγκλονιστικὲς στιγμὲς ἀντίστασης ἀπὸ ταπεινοὺς Λευίτες ποὺ ὁμολογοῦσαν ΧΡΙΣΤΟ καὶ ΠΑΤΡΙΔΑ τὴν στιγμὴ ποὺ ὅλοι μετροῦσαν τὴν συμμετοχή τους στὰ πλούσια πακέτα τῆς Ε.Ε. Στὰ χρόνια ποὺ μεσουρανοῦσε ἡ διαπλοκή μου ἔλεγε... 
"Αν τὰ χρήματα ποὺ κλέβουνε ἤτανε δικά μας , τέλος πάντως πάει στὸ καλό !! Ἂν καὶ εἶναι ἀτιμία, ὅμως τὰ λιγούρια καταχρῶνται χρῆμα δανεικὸ καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ἐγκληματικὸ γιατί εἶναι πλέον σίγουρο ὅτι οἱ τοκογλύφοι δὲν θὰ τοὺς χαρισθοῦν καὶ θὰ περικυκλώσουν κάποια μέρα τὸ Μαξίμου ἀπαιτώντας τὰ χρήματά τους καὶ τότε ποιὸς θὰ τὰ πληρώσει; Νὰ εἶσαι σίγουρος ὅτι οἱ κὰτ' ἐξοχὴν ὑπεύθυνοι θὰ σφυρίζουν ἀδιάφορα ,ὅμως αὐτὴ ἡ ἀδιαφορία τῶν Ἐξουσιῶν ποὺ θὰ κατασκανδαλίσει τὰ ἑπόμενα χρόνια τὸν λαὸ θὰ θεωρεῖται πνευματικὰ συνυπευθυνότητα στὴν Προδοσία, ἔστω καὶ ἂν θέλουν νὰ τὴν ἐξωραίσουν, γιατί παιδί μου οἱ Ποιμένες ὁδηγοῦν τὸ Ποίμνιο καὶ ὄχι τὸ Ποίμνιο τοὺς Ποιμένες. Όμως ὁ καλὸς ΘΕΟΣ θὰ δώσει λύσεις στὰ ἀδιέξοδα ποὺ θὰ βρεθοῦμε ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς λεηλασίας ποὺ σήμερα τὴν χρυσώνουν μὲ βιτρίνες ἔργων καὶ θὰ βάλει τὸν Τοῦρκο ποὺ μὲ τὴν Προδοσία τῆς Κύπρου μᾶς ἔφερε τὴν Μεταπολίτευση τῶν Παθῶν τοῦ λαοῦ μας, νὰ μᾶς τὴν πάρει πίσω, δηλ. αὐτὴν τὴν ἄσχημη κατάσταση, μὲ τὸν δικό του τρόπο!! Κατὰ τὶς Ἄγνωστες Βουλὲς τοῦ ΘΕΟΥ καὶ θὰ ζήσουμε σὲ ἀληθινὴ δημοκρατία Ρωμαίικη. Πάντα ὁ Τοῦρκος ἦταν τὸ μαστίγιο τοῦ ΘΕΟΥ γιὰ τὶς δικές μας ἐκτροπὲς καὶ τώρα θὰ εἶναι ἡ τελευταία φορὰ ποὺ θὰ μᾶς μαστιγώσει".
Αὐτά μου ἔλεγε αὐτὸς ὁ γνήσιος Λευίτης τῆς ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ποὺ δὲν μασοῦσε λόγια , ἀλλὰ ἀνάπαυε καρδιές.
Σήμερα ὑποκλίνομαι ταπεινὰ μπροστὰ στὰ μαρτύρια συνείδησης ὅλων αὐτῶν τῶν κληρικῶν , μοναχῶν καὶ λαικῶν ποὺ ἡ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ τοὺς μπολίασε μέσα στὸν ἀποχαυνωμένο κοινωνικὸ ἱστὸ τῶν χρόνων τῆς Μεταπολίτευσης γιὰ νὰ μαρτυροῦν ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἀνέκαθεν ἀνῆκε στοὺς Ἕλληνες ἄλλα ὄχι στοὺς κλέφτες της ζωῆς καὶ τοῦ μέλλοντός μας . Γιατί ἡ Ἑλλάδα ἀνήκει πνευματικὰ στὴν ἀνόθευτη κὰθ ἠμᾶς ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΑΤΟΛΗ.
Καὶ κλείνω μὲ τὸ τελευταῖο πού μου ἔλεγε αὐτὸς ὁ ἀείμνηστος ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Ἀγγέλου τὴν δεκαετία τοῦ 90: "ἡ ΑΛΛΑΓΗ καὶ ἡ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ποὺ δρομολόγησαν σὰν συνθήματα οἱ πολιτικοὶ τότε, θὰ φέρει τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ ἐφαρμοσθοῦν αὐτὰ ξαφνικὰ πάνω τους σύμφωνα μὲ τοὺς πνευματικοὺς νόμους καὶ τότε θὰ δοῦν τὸν ΡΩΜΑΙΙΚΟ ΟΥΡΑΝΟ σφονδύλι¨.

Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας

"Πώς μας καθαρίζει ο Θεός από το πονηρό'';




"Αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού." Πώς μας καθαρίζει ο Θεός από το πονηρό; 
Ο συνηθισμένος τρόπος είναι με παθήματα (πειρασμούς, δοκιμασίες). Τη δυσάρεστη αυτή εργασία αναλαμβάνει ο υπηρέτης Του, ο σατανάς.

Γι' αυτό ζητάμε να μας απαλλάξει ο Θεός από τον οδυνηρό αυτόν καθαρισμό με τα παθήματα και να μας δώσει καρδιά καθαρή δια της μετανοίας. ( Ρύσαι με εξ αιμάτων ο Θεός ο Θεός της σωτηρίας μου....Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου).

Πώς μας βλέπει ο Θεός για να μας καθαρίσει από το πονηρό; Τι ακριβώς βλέπει εξετάζοντας καρδίας και νεφρούς; 

Μας το λέει ο Κύριος με την παραβολή του εργοδότη που δίνει την ίδια πληρωμή σε όλους τους εργάτες ακόμα και σ' αυτούς που εργάστηκαν την τελευταία ώρα! Με ποιο σκεπτικό δίδει την ίδια αμοιβή;

Ο Θεός βλέπει την προαίρεση του ανθρώπου τί είδους είναι. 
Υπάρχουν δύο ειδών προαιρέσεις.
Της ιδιοτέλειας και της ανιδιοτέλειας. Οι προαιρέσεις της ιδιοτέλειας είναι αυτή του δούλου που εργάζεται από το φόβο της τιμωρίας του αφέντη και αυτή της προσδοκίας του μισθωτού για τον μισθό του. 

Η προαίρεση της ανιδιοτέλειας είναι η προαίρεση του φίλου που προσφέρει τη φιλία του χωρίς να περιμένει ανταπόδοση. 

Αυτός που δεν περιμένει ανταπόδοση έχει καρδιά καθαρή από λογισμούς. Αυτός βρίσκεται στο τρίτο στάδιο, στο στάδιο της θεώσεως ή της αδιάλειπτης προσευχής!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Δεν υπάρχει τίποτε δυνατότερο ούτε ίσο με την προσευχή...



«Και ο Κύριος έγινε καταφύγιο για τον φτωχό, 
 βοηθός στην κατάλληλη στιγμή των θλίψεων» 
(Ψαλμ. 9, 10).

Αυτός, λέγει ο Προφήτης Δαυίδ, με ασφάλισε, διότι τίποτε δεν είναι ίσο με αυτό το καταφύγιο, τόσο εύκολο και τόσο ασφαλές. Επειδή τα άλλα καταφύγια είναι δυνατόν να τα επιβουλευτούν και δεν μπορεί κανείς να τα βρει γρήγορα και έτοιμα, αλλά εμποδίζονται και από τον τόπο, και από τον χρόνο και από χιλιάδες άλλους παράγοντες, ενώ αυτήν πάντα την βρίσκεις κοντά σου, εάν μόνον την επιζητήσεις με σωστό τρόπο. Διότι «τότε θα φωνάξεις και ο Θεός θα σε ακούσει, και ενώ εσύ ακόμα μιλάς θα σου πει, να εγώ είμαι κοντά σου» (Ήσ. 58, 9). Και «εγώ ο Θεός που είμαι κοντά σου και όχι Θεός απόμακρος» (Ιερ. 23, 23)· δεν χρειάζεται λοιπόν να διανύσουμε απόσταση, ούτε να πάμε σε άλλους τόπους, αλλά μπορούμε αυτό το καταφύγιο να το βρούμε και στο σπίτι μας.

Η προσευχή είναι το τείχος των πιστών, το όπλο μας το ακατανίκητο, η προσευχή είναι μέσον της καθάρσεως της ψυχής μας, η προσευχή είναι η απολύτρωση των αμαρτημάτων μας, η προσευχή είναι η προϋπόθεση κάθε καλού. Διότι η προσευχή δεν είναι τίποτε άλλο παρά διάλογος με το Θεό και συνομιλία με το Θεό. Ποιός λοιπόν θα μπορούσε να είναι πιο ευτυχισμένος από αυτόν που αξιώθηκε να ομιλεί συνεχώς στον Δεσπότη;

Είναι μεγάλο όπλο η προσευχή, εάν γίνεται με κατάλληλη διάθεση. Είναι μεγάλο όπλο η προσευχή, μεγάλη ασφάλεια, μεγάλος θησαυρός, μεγάλο λιμάνι, περιοχή απαραβίαστη. Μεγάλο αγαθό η προσευχή. Διότι εάν κάποιος συζητώντας με κάποιον ενάρετο άνθρωπο, παίρνει όχι μικρή ωφέλεια απ' αυτόν, εκείνος που αξιώθηκε να κάνει διάλογο με το Θεό, πόσα αγαθά δεν θα απολαύσει; Επειδή η προσευχή είναι διάλογος με το Θεό.

Δεν υπάρχει τίποτε δυνατότερο ούτε ίσο με την προσευχή ... Καμία σχέση δεν έχει με αυτή τη ζωή κατά την διάρκεια της προσευχής αυτός που προσεύχεται σωστά· ακόμη και αν βράζει μέσα του ο θυμός, εύκολα υποχωρεί, και αν ανάβει η επιθυμία, σβήνει, και αν τον λιώνει ο φθόνος, διώχνεται με πολλή ευκολία ...

Όπως ακριβώς όταν φανούν οι ακτίνες του ηλίου, φεύγουν όλα τα θηρία και κρύβονται στις φωλιές τους, έτσι και όταν η προσευχή βγει σαν ακτίνα από το στόμα και την γλώσσα μας, φωτίζεται ο νους, και όλα τα άλογα και άγρια πάθη φεύγουν δραπετεύοντας και κρύβονται στις φωλιές τους, μόνο όμως όταν προσευχόμαστε σωστά, με ψυχή άγρυπνη και νου προσεκτικό.

Αυτός που μπορεί να προσεύχεται με αφοσίωση, έστω και αν είναι πολύ πτωχός, είναι όμως ο πλουσιότερος από όλους· όπως ακριβώς πάλι αυτός που έχει στερηθεί την προσευχή, έστω και αν κάθεται στον βασιλικό θρόνο, είναι πτωχότερος από όλους.

Βασιλέας δεν ήταν ο Αχαάβ και είχε άφθονα πλούτη; Επειδή όμως στερείτο την προσευχή, έψαχνε να βρει τον Προφήτη Ηλία για να τον βοηθήσει, έναν άνθρωπο που δεν είχε σπίτι, ούτε ρούχα, παρά μόνο μια προβιά. Πώς γίνεται συ, με τόσες αποθήκες γεμάτες από αγαθά, να ζητείς αυτόν που δεν έχει τίποτε; Τί να τις κάνω τις αποθήκες, λέγει, αφού αυτός με την προσευχή του έκλεισε τον ουρανό και όλα όσα έχω μου τα αχρήστευσε; Βλέπεις ότι ο Ηλίας ήταν πλουσιότερος από τον βασιλέα;

Και όσο αυτός σιωπούσε και δεν προσευχόταν να βρέξει, εκείνος με όλα του τα στρατεύματα βρισκόταν σε μεγάλη πτώχεια. Τί θαυμαστό πράγμα! Δεν είχε ενδύματα ο Ηλίας να φορέσει και έκλεισε τον ουρανό. Και γι' αυτό τον έκλεισε, επειδή ήταν ρακένδυτος. Επειδή δεν είχε τίποτε, γι' αυτό έγινε τόσο δυνατός· και μόλις κίνησε τα χείλη του σε προσευχή, έκανε να πέσουν με τη βροχή από τον ουρανό άφθονοι θησαυροί. Ω, στόμα που χωρά μέσα του πηγές υδάτων! Ω, γλώσσα από την οποία ξεχύνονται βροχές! Ω, φωνή από την οποία έρχονται αναρίθμητα αγαθά!

Τίποτε δεν είναι πιο δυνατό από τον άνθρωπο που προσεύχεται γνήσια. Η προσευχή είναι φωτιά και μάλιστα όταν αναπέμπεται από προσεκτική και άγρυπνη ψυχή. Δεν είναι μικρός σύνδεσμος του ανθρώπου με το Θεό η προσευχή, αφού μας συνηθίζει να μιλούμε μαζί Του και μας οδηγεί στην φιλοσοφημένη ζωή.

Εάν με το να ανακοινώσει κάποιος τις συμφορές του σε ανθρώπους και διηγηθεί τα βάσανά του αισθάνεται κάποια παρηγοριά, διότι ανακουφίζεται με όσα λέγει, πολύ περισσότερο θα ειρηνεύσεις και θα παρηγορηθείς αν ανακοινώσεις στον Κύριό σου με την προσευχή τα παθήματα της ψυχής σου. Και οι μεν άνθρωποι βαριούνται πολλές φορές αυτόν που θρηνεί και οδύρεται προς αυτούς και τον απομακρύνουν, ο Θεός όμως ποτέ δεν το κάνει αυτό, αλλά αντίθετα τον πλησιάζει και τον προσελκύει. Και όλη την ημέρα αν διηγείσαι τις συμφορές σου, περισσότερο σε αγαπά και σε ακούει. Ο Θεός συνηθίζει πάντοτε να ξεπερνά και να προλαβαίνει τα αιτήματά μας.

Όπως μία πόλη ατείχιστη εύκολα καταλαμβάνεται από τους εχθρούς, επειδή δεν τους εμποδίζει κανείς, έτσι και μία ψυχή που δεν είναι περιφραγμένη με προσευχές και με δεήσεις εύκολα την υποτάσσει ο διάβολος και την κάνει δεκτική κάθε αμαρτίας και κακώσεως.

Αν στερήσεις τον εαυτό σου από την προσευχή, είναι σαν να έβγαλες το ψάρι από τη θάλασσα- διότι όπως το ψάρι ζει με το νερό, έτσι και συ ζεις με την προσευχή· και όπως εκείνο πλέει, εύκολα επάνω στο νερό, και πηγαίνει όπου θέλει, έτσι και συ με την προσευχή θα περάσεις τους ουρανούς και θα πλησιάσεις το Θεό.

Όπως το χρυσάφι και οι πολύτιμοι και ωραίοι λίθοι και τα μάρμαρα κοσμούν τα σπίτια των βασιλέων, έτσι και η προσευχή κοσμεί τον άνθρωπο και τον κάνει κατοικία του Χριστού.

«Κάμπτω», λέει, «τα γόνατά μου προς τον Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ... για να κατοικήσει το Χριστός με την πίστη στις καρδιές μας ...» (Εφεσ. 3. 14, 17). Πώς και με τί μπορείς να εγκωμιάσεις την προσευχή, η οποία σε κάνει ναό και κατοικία του Θεού; Εκείνος τον οποίο δεν χωρούν οι ουρανοί, έρχεται και μπαίνει στη ψυχή εκείνου που ζει με προσευχές.

Όμως πρέπει κι εμείς να ακούσουμε τα λόγια και τις παραγγελίες του Θεού και πάντοτε να προσπαθούμε να πολιτευόμαστε με ύμνους και προσευχές και περισσότερο να έχουμε το νου και το σώμα μας προσηλωμένα στη λατρεία και δοξολογία του Θεού παρά στις βιοτικές μέριμνες, διότι ζώντας έτσι θα ζούμε όπως πραγματικά πρέπει να ζουν οι άνθρωποι. Επειδή όποιος δεν προσεύχεται στο Θεό, ούτε επιθυμεί να συνομιλεί συχνά μαζί Του, αυτός είναι νεκρός και άψυχος και βρίσκεται μέσα στην αγνωσίαδιότι πρώτο σημάδι της αγνωσίας είναι το να μη γνωρίζει κάποιος το μεγαλείο της τιμής που του γίνεται, να μην αγαπά την προσευχή και να μην καταλαβαίνει πως όταν δεν προσεύχεται είναι νεκρός. Διότι όπως το σώμα μας χωρίς ψυχή είναι νεκρό και βγάζει δυσωδία, έτσι και η ψυχή που δεν προσεύχεται είναι νεκρή και άθλια και ακάθαρτη.

Αυτό μας το διδάσκει και ο Προφήτης Δανιήλ, ο οποίος προτίμησε να πεθάνει παρά να στερηθεί τρεις ημέρες την προσευχή· επειδή ο βασιλέας των Βαβυλωνίων δεν τον πρόσταξε να ασεβήσει, αλλά μόνο για τρεις ημέρες να μην κάνει την προσευχή του. Αλλά ο Προφήτης δεν δέχθηκε να στερηθεί την προσευχή, γι' αυτό και δεν στερήθηκε και την βοήθεια του Θεού.

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Επιστράτευση προσευχής.



“….Ὅταν ὅμως δεῖτε συμφορὲς στὴν Ἑλλάδα, τὸ κράτος νὰ βγάζη παλαβοὺς νόμους καὶ νὰ ὑπάρχη γενικὴ ἀστάθεια, μὴ φοβηθῆτε, θὰ βοηθήση ὁ Θεός.”
-Γέροντα θὰ γίνη πόλεμος;
-Ἐσεῖς κάνετε προσευχή; 
Ἐγὼ ἔχω ἀπὸ τὴν ἄνοιξη μέχρι τὸ φθινόπωρο ποὺ κάνω ἐπιστράτευση προσευχῆς -ἀθόρυβα-, γιὰ νὰ μᾶς λυπηθῆ ὁ Θεός, νὰ ἀποφύγουμε τὴν ἐπιστράτευση καὶ τὸν πόλεμο. Εἶχα πληροφορία: “Κάνετε πολλὴ προσευχή, γιὰ νὰ ἐμποδιστοῦν οἱ Τοῦρκοι, διότι τὴν Κυριακὴ 16 Ὀκτωβρίου, ἔχουν σκοπὸ νὰ μᾶς χτυπήσουν” (εἰπώθηκε τὸν Νοέμβριο τοῦ 1983. Ἡ πληροφορία δὲν ἦταν ἀνθρώπινη ἀλλὰ θεϊκή). Δόξα τῷ Θεῶ, μέχρι στιγμῆς μᾶς φύλαξε ἡ Παναγία, ἂς εὐχηθοῦμε νὰ μᾶς προστατεύσει καὶ στὴ συνέχεια.
-Γέροντα, τώρα ποῦ πέρασε ἀπὸ ἐδῶ ὁ κίνδυνος, θὰ συνεχίσουμε νὰ προσευχώμαστε γι’ αὐτὸ τὸ θέμα;
- Μήπως ὑπάρχει τόπος χωρὶς πόλεμο; Τί θὰ πῆ “ἐδῶ” καὶ “ἐκεῖ”; 
Καὶ ἐκεῖ ποὺ τώρα ἔχουν πόλεμο ἀδελφοί μας εἶναι. Ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὕα δὲν εἴμαστε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι; Μοιράστηκε ὅμως ἡ οἰκογένειά μας, ἄλλοι εἶναι ἐδῶ, ἄλλοι ἐκεῖ. Μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους εἴμαστε ἀδελφοὶ καὶ κατὰ σάρκα καὶ κατὰ πνεῦμα, ἐνῶ μὲ τοὺς ἄλλους εἴμαστε ἀδελφοὶ μόνον κατὰ σάρκα. Ἑπομένως, γιὰ ἕναν λόγο παραπᾶν, πρέπει νὰ προσευχόμαστε μὲ περισσότερο πόνο γι’ αὐτούς, γιατί αὐτοὶ εἶναι πιὸ ταλαίπωροι.
-Γέροντα, αὐτὸ τὸ διάστημα ποὺ τὰ πράγματα εἶναι δύσκολα γιὰ τὴν Ἑλλάδα, κάνω πολὺ κομποσχοίνι, ἀλλὰ σκέφτομαι καὶ ὅτι ἡ σωτηρία τῆς Ἑλλάδας δὲν κρέμεται ἀπὸ τὸ κομποσχοίνι μου.
-Δὲν εἶναι ὅτι ἡ σωτηρία τῆς Ἑλλάδας κρεμάστηκε ἀπὸ τὸ κομποσχοίνι σου, ἀλλὰ τὸ νὰ σκέφτεσαι συνέχεια τὴν δυσκολία ποὺ περνάει ἡ Ἑλλάδα σημαίνει ὅτι πονᾶς τὴν πατρίδα καὶ ζητᾶς τὴν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ μόνος ποὺ…. μπορεῖ νὰ βοηθήσει.
Νὰ προσεύχεσθε νὰ ἀναδείξη ὁ Θεὸς πνευματικοὺς ἀνθρώπους, Μακκαβαίους, γιατί ὑπάρχει μεγάλη ἀνάγκη. Ἦρθε ὁ καιρὸς νὰ πολεμήση τὸ καλὸ μὲ τὸ κακό, γιατί τὴν παρανομία τὴν ἔχουν κάνει νόμο καὶ τὴν ἁμαρτία μόδα. Ὅταν ὅμως δεῖτε συμφορὲς στὴν Ἑλλάδα, τὸ κράτος νὰ βγάζη παλαβοὺς νόμους καὶ νὰ ὑπάρχη γενικὴ ἀστάθεια, μὴ φοβηθῆτε, θὰ βοηθήση ὁ Θεός.
-Ἔτσι ὅπως τὰ λέτε, Γέροντα, πρέπει νὰ τὰ ἀφήσουμε ὅλα καὶ νὰ δώσουμε τὶς δυνάμεις μας στὴν προσευχή.
-Μά, χωράει συζήτηση γι’ αὐτὸ τὸ πράγμα; 
Ὅλος ὁ κόσμος βράζει σὰν σὲ καζάνι. Ἡ Ἐκκλησία, ἡ πολιτεία, ὅλα τὰ ἔθνη εἶναι ἄνω-κάτω! Καὶ τί ἐξέλιξη θὰ ἔχουμε κανεὶς δὲν τὸ ξέρει. Ὁ Θεὸς νὰ βάλει τὸ χέρι του! […]
Ὅσο μπορεῖτε, νὰ εὔχεσθε ταπεινὰ γιὰ τὸν κόσμο ποὺ ἔδωσε πολλὰ δικαιώματα στὸν πονηρὸ καὶ ταλαιπωρεῖται.

Aπό το βιβλίο “Λόγοι Γέροντος Παισίου, τόμος ΣΤ, περί προσευχής, σ.31-32).

http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Η αγια Προσευχή και τα αποτελέσματα της!!!


Η καλη μας γεροντισσα εδωσε αυτην την φορα πολλες λεπτομερειες για τα επερχομενα γεγονοτα. Την περασμενη Κυριακη το απογευμα και λογω των συνταρακτικων αλλαγων που επερχονται απο οτι φαινεται στην Τουρκια, ρωτηθηκε απο την πνευματικη της κορη, τι ακολουθει στο ερχομενο διαστημα. Φυσικα δεν ανεφερε ημερομηνιες αλλα ειπε οτι ειμαστε μεσα στην δινη των γεγονοτων πλεον.
-Ακου καλο μου παιδι της ειπε: 
Αυτα που ακολουθουν για την δυστυχη πατριδα μας κι ολοκληρη την οικουμενη ειναι πολυ ασχημα. Θα σου δωσω ενα στιγμα να καταλαβεις για το που οδευει η κατασταση. Οι μεγαλοι εχουν σκοπο να αλλαξουν τον χαρτη παγκοσμιως. Οταν στοχοποιουν μια χωρα θελουν κυριολεκτικα να την λεηλατησουν. Να αρπαξουν τα οικονομικα της αποθεματα ειτε εμπραγματα ,ειτε σε αξια και τους ανθρωπους που την κατοικουν να τους εκδιωξουν αν γινεται κι απο την πατριδα τους για να μην υπαρχει αντισταση. Μετα ο κατακτητης θα μπορει να την ονομασει την καταληφθεισα χωρα και με το ονομα της χωρας του κατακτητη. Ονοματα δεν αναφερουμε αλλα ο καθενας μπορει να καταλαβει πως οταν μια χωρα χασει τα κυριαρχικα της δικαιωματα και κατακτηθει απο μια αλλη χωρα στην γειτονια εκεινη , ποσο ευκολο ειναι να αποτελει πια μια επαρχια του κατακτητη και να ονομαζεται πλεον η κατακτημενη χωρα με το ονομα του κατακτητη!!
Θα ξεκινησει ο μεγαλος πολεμος απο μια χωρα που θα εφορμησει σε μια αλλη. Δεν την ονοματισε αλλα ηδη βλεπουμε το σκηνικο, οποτε μαλλον εκει θα αναφερεται. Μετα θα μπει κι αλλη χωρα στον μεγαλο πολεμο. Σιγα σιγα θα μπαινουν κι αλλες χωρες στον γενικο αυτο πολεμο. Αλλοιμονο τους!! Ευτυχως εμεις δεν θα συμμετασχουμε σε αυτην την τραγωδια.
-Γεροντισσα αυτα αναφερονται φυσικα σε αλλες χωρες, μαλλον κατω εκει στην μεση ανατολη. Ομως με εμας τι θα γινει;
-Σαν Ελλαδα παιδι μου εχουμε ενα πολυ μεγαλο οπλο. Την πιστη μας στον Θεο. Πολλες φορες το επανελαβα και το τονισα! Αλλα μαλλον ακομα ο κοσμος δεν το συνειδητοποιει.
ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟΝ Ο ΘΕΟΣ!!! 
ΟΥΤΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ , ΟΥΤΕ ΟΙ ΛΙΓΕΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΕΞΩ. 
ΜΟΝΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΣΤΕΚΕΙ ΜΕ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ. ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ!!!
Γονατισμα και προσευχη, νηστεια και καθαρη εξομολογηση στον πνευματικο μας για να εισακουγεται η προσευχη μας. Οταν ειμαστε καθαροι απο καθε πνευματικη μολυνση εισακουγεται αμεσως η προσευχη μας. Ερχονται πολλα δεινα και μπορουμε να περασουμε αναιμακτα αυτα που ερχονται αλλα μονο δια της προσευχης και μετανοιας. 
Τωρα θα σου πω τι περιμενουμε. Στο χερι μας ειναι η να τα ελαττωσουμε η και να τα αποφυγουμε τελειως. Εξαρταται ΑΠΟΛΥΤΑ, ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΘΕΛΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ.

1) ΣΕΙΣΜΟΣ.
2)ΠΤΩΧΕΥΣΗ
3)ΜΕΓΑΛΕΣ ΤΑΡΑΧΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΔΥΣΒΑΣΤΑΚΤΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ.
4)ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΝΗΣΙΩΝ ΜΑΣ.
5) ΜΕΓΑΛΕΣ ΤΑΡΑΧΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΟΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ.
6)ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΕΝΙΚΟΣ 
7)ΠΕΙΝΑ

Ολα αυτα με χρονικη σειρα που δεν μπορουμε να την καθορισουμε ειναι επικινδυνο να συμβουν απο εδω και περα. Καθε ενα κακο απο αυτα μπορουμε δια της μετανοιας και ικεσιας στον Κυριο να το αποφυγουμε τελειως η να το ελαττωσουμε. Ξερεις οτι αν ενα πολυ μεγαλο κομματι των Ελληνων προσευχοταν και εδειχνε εμπρακτη μετανοια θα σταματουσε ολη αυτη η τραγικη οικονομικη κατασταση;
Ξερεις οτι κινδυνευουν πολλοι ανθρωποι να χασουν τα σπιτια τους λογω χρεων και με τα δυσβαστακτα νεα μετρα θα γινει ακομα χειροτερα η κατασταση; Οχι ομως, αυτο δεν το επιτρεψει ο Θεος να βγουν ολοι οι ανθρωποι απο τα σπιτια τους. Αυτο ειναι το μονο παρηγορο!!
Ξερεις οτι πολλοι ξενοι θελουν να φυγουν γιατι και η Ελλαδα πλεον δεν μπορει να τους θρεψει και με αυτα που θα γινουν εδω, θα ζητανε να φυγουν μια ωρα αρχιτερα γιατι θα τρομαξουν με ολα αυτα που θα γινουν ξαφνικα και με τοση ενταση; Και γι αυτους ακομα να προσευχομαστε γιατι πολυ εγκλωβιστηκαν εδω κι αν εμεις παρακαλουμε τον Θεο για ολους , θα βοηθηθουν πολλοι να φυγουν χωρις πολλες διαδικασιες. Δεν μιλαμε για καποιους οι οποιοι ερχονται εδω για να δημιουργησουν προβληματα στην χωρα μας. 
Αν μετανοουσαμε κι αυτα ακομα που λενε οι προφητεις για ελληνοτουρκικο επεισοδιο και καταληψη νησιων θα το αποφευγαμε!! Ολα θα γινοταν αναιμακτα. Αν...ομως.
Μια στιγμη οι τραπεζες θα σταματησουν να εχουν ρευστο, τι θα γινει τοτε;
Η γη, αυτη θα μας θρεψει. Αλλα γιατι δεν παμε στα χωρια μας να την καλλιεργησουμε; Περιμενουμε απο τα δανεικα να κινηθουμε; Τοσοι ανεργοι, τοσοι ανθρωποι χωρις εσοδα , αφου εχουν ενα σπιτακι κι ενα κτηματακι στο χωριο ας πανε να το καλλιεργησουν. Καποια στιγμη θα γινει αυτο , στο διαβεβαιω οτι οντως θα γινει , ομως το χρονικο διστημα απο την φυτεια μεχρι την παραγωγη, εκεινο το κενο διαστημα θα υπαρξει πολυ μεγαλη πεινα. Σου ειχα πει και πριν λιγο καιρο οτι μετα τα γεγονοτα με τις ταραχες και με τα ασχημα που θα γινουν εδω στην Ελλαδα αλλα και εξω , θα επιστρεψουν πολλοι Ελληνες του εξωτερικου και με μικρες επιχειρησεις απο δικα τους κονδυλια, με δικες τους οικονομιες που εχουν φτιαξει εργαζομενοι στο εξωτερικο, και με την καλλιεργεια της γης θα ξανασηκωθει λιγο λιγο η πατριδα μας. Ομως θα παρει καποιο χρονο κι αυτο και γι αυτο θα εχουμε την μεγαλη πεινα.
Καποια στιγμη και μετα που θα αλλαξουμε θελοντας και μη με αυτα που θα γινουν , θα βγαλει η γη τους κρυμμενους θησαυρους της και θα ανεβει πολυ οικονομικα η Ελλαδα. Θα γινοταν απο τωρα αυτο αλλα βλεπεις δεν παραχωρει ο Κυριος γιατι δεν ειμαστε ετοιμοι ακομα. Ειμαστε ακομα στην εποχη που η καλοζωια μας οδηγουσε στην αμαρτωλη κι ακολαστη ζωη. Θελει μετανοια να δει ο Θεος παιδι μου, περασε ανεπιστρεπτι εκεινη η εποχη. ΟΧΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΖΗΣΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΤΡΥΦΗΛΗΣ, ΑΜΑΡΤΩΛΗΣ ΖΩΗ ΜΑΣ. Θα αλλαξουμε θελουμε δεν θελουμε αλλα εαν το καταλαβουμε τωρα ακομα καλλιτερα. Αν γινει με την βια λογω των γεγονοτων τοτε κακο του κεφαλιου μας. Εφοσον μπορουμε χωρις να πονεσουμε να αλλαξουμε υπερ μας ολη αυτην την ιστορια και δεν το κανουμε , τοτε τι να πω!!
Μακαρι να ακουσουμε την ευλογημενη αυτη ψυχη ολοι μας και να πλησιασουμε με αγαπη και ταπεινωση τον Θεο και Λυτρωτη μας.Σαν καλος Πατερας κι Αδελφος θα μας συγχωρησει και θα βγουμε με ελαχιστο πονο και κοπο απο την σημερινη κριση. 
ΑΜΗΝ.

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ...



Αγαπητοί μου αδελφοί,
Μου είπαν να μιλήσω για την πνευματική αντιμετώπιση της κρίσης που περνά η χώρα μας. Για να φτάσουμε, όμως, να μιλήσουμε γι’ αυτό πρέπει πρώτα να διαγνώσουμε για ποια κρίση μιλάμε. Έχω διαπιστώσει επιχειρώντας να επικοινωνήσω όλα αυτά τα χρόνια με τους άλλους, ότι το πρόβλημα επικοινωνίας που παρατηρείται ανάμεσα σε ζευγάρια, σε φίλους, σε συναδέλφους, ξεκινάει από το ότι οι άνθρωποι λέγοντας τις ίδιες λέξεις εννοούμε διαφορετικά πράγματα. Έτσι, αν δεν δώσουμε ορισμούς, είναι δύσκολο να φτάσουμε τελικά στο συμπέρασμα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε.

Διαπίστωση πρώτη:
Ο δυτικός κόσμος την τελευταία διετία και οι Έλληνες τον τελευταίο χρόνο ανακαλύψαμε ότι υπάρχει μεγάλη οικονομική κρίση. Το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η αγωνία μας, με πρώτον εμένα, για το πως θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.
Μπα τι μου λέτε; Όταν όλα αυτά τα χρόνια της δικής μας ευμάρειας πέθαιναν κυριολεκτικά εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο κάθε χρόνο από πείνα και δίψα, που ήμασταν; 
Απλά τότε δεν μας αφορούσε, γιατί δεν ήταν σπίτι μας. Το θυμόμασταν κάθε χρόνο εκεί γύρω στα Χριστούγεννα, με τα αφιερώματα των τηλεοράσεων και την συνηθισμένη εκστρατεία τάχα μου της unicef. Τότε δεν μίλαγε κανένας μας για κρίση, γιατί η Ελλάδα ήταν μέσα στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Και κει, στις χώρες του αποκαλούμενου τρίτου κόσμου (ονομασία και αυτή) μιλάμε για θάνατο όχι για το αν θα έχουμε λιγότερα κινητά ή αυτοκίνητα. 
Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί τι θα σκεφτόταν κάποιος υπήκοος χώρας που δεν έχει νερό να πιει και φαγητό να φάει αν επισκεπτόταν ακόμη και σήμερα την Ελλάδα, τον πηγαίναμε σπίτι μας, του δείχναμε τα υπάρχοντά μας, και του λέγαμε ότι περνάμε μεγάλη οικονομική κρίση; 
Θα λεγε ότι έχουμε σαλέψει το δίχως άλλο. Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι αν κάτι μας αποκαλύπτεται από αυτή τη συγκυρία, είναι η βαθιά πνευματική φτώχεια τόσο της κοινωνίας μας όσο και του καθένα μας προσωπικά. Όσο περνάμε καλά εμείς άντε και η οικογένειά μας δεν υπάρχει πρόβλημα. Οι άλλοι δεν μας αφορούν. Μόνο η πάρτη μας. Ατομισμός σ’ όλο του το μεγαλείο. Πρώτο χαρακτηριστικό του πολιτισμού μας. 
Και άρα πρωτίστως πνευματική κρίση.
Αλλά και αυτή που αποκαλούμε καθ’ εαυτή οικονομική κρίση τι είναι; 
Απότοκος του ατομισμού, αφού και το πολιτισμικό και οικονομικό σύστημα είναι απόλυτα ατομικιστικό. Βασικό πολιτισμικό – οικονομικό σχήμα. Ο καθένας ατομικά πρέπει να φροντίσει να αποκτήσει εφόδια, ώστε γινόμενος άξιος, να βρει μια δουλειά με καλά χρήματα και να μπορέσει να γίνει ιδιοκτήτης. Γης – αυτ/των, κινητών και ακινήτων. Πάντως ιδιοκτήτης. Μην ξεχνάμε ότι η ιδιοκτησία θεωρείται από τις σημαντικότερες αξίες του πολιτισμού μας, γι’ αυτό άλλωστε έχει κατοχυρωθεί και προστατεύεται και συνταγματικά. Άρα ο άνθρωπος, κινείται στην ελάχιστη ζωή του με μια αγωνία: Να γίνει ιδιοκτήτης. Ιδιοκτήτης γνώσεων (εφόδια το λέμε) για να μπορέσει να γίνει ιδιοκτήτης χρημάτων ώστε να πετύχει να γίνει ιδιοκτήτης κινητών και ακινήτων. Με ολίγον από ιδιοκτήτης δόξας και φήμης. Όλο αυτό το σχήμα στηρίζεται στις παρακάτω κυρίαρχες έννοιες: 
Ατομισμός – ανταμοιβή – ιδιοκτησία. Αποκτώ εφόδια σημαίνει: Αποκτώ όσο περισσότερες γνώσεις γίνεται. Ατομικές γνώσεις. Δεν πα να μην γνωρίζω αν πεινάει ο διπλανός μου, αν έχει ανάγκη παρέας ένας γείτονας. Αρκεί να ξέρω την πρωτεύουσα της Ζιμπάμπουε, αν αυτό με ωφελήσει στην απόκτηση χρημάτων. Η γνώση ταυτίζεται εν πολλοίς με τη χρησιμότητα που σου αποφέρει, κατά πόσο σε ωφελεί. Χρησιμοθηρία – ωφελιμισμός. Αφού έγινα ιδιοκτήτης εφοδίων γίνομαι άξιος και απαιτώ ανταμοιβή. ( άλλη κουβέντα και αυτή. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που πιστεύει στα σοβαρά ότι αν λειτουργούσε η αξιοκρατία, ως ατομικό ταλέντο και θέληση, θα ήταν ποτέ πρωθυπουργοί αυτοί που μας κυβερνούν).
Ακόμη όμως και στην υποθετική περίπτωση που λειτουργούσε η αξιοκρατία. Τι σημαίνει αξιοκρατία; Ότι ο άξιος ανταμείβεται και ο ανάξιος όχι. Ωραία για τον άξιο. Και αυτός που δεν είναι άξιος; Στον καιάδα. Και τι μας νοιάζει εμάς; Εμείς είμαστε στους άξιους. Πάλι ατομισμός δηλαδή. Ατομισμός, που όμως, δεν μας πειράζει, όσο είμαστε μέσα στο σύστημα. Οι ανάξιοι ας πάνε να πεινάσουν. Κοινωνία αδιάφορη και σκληρή για τον ανάξιο. Αφού λοιπόν αποκτήσουμε τα εφόδια και γίνουμε άξιοι, ανταμειβόμαστε με μια καλή δουλειά, που σημαίνει στον πολιτισμό μας, μια δουλειά να βγάζουμε καλά χρήματα. Ιδιοκτήτες χρημάτων. Άλλη αγωνία και αυτή. Απόκτηση χρημάτων. Εδώ και αν πρέπει να υπερνικήσουμε, ενίοτε με κάθε τρόπο, τον αντίπαλο ( εννοώ τον συνάνθρωπο), ώστε εμείς να αποκτήσουμε χρήματα. (γράφει για το χρήμα ο Ελύτης: πρώτο σύμπτωμα της λέπρας το χρήμα. Μαζεύει ανυπαρξία ο λεπρός και χαίρεται).
Και όταν βγάλουμε χρήματα, πάλι αγωνία να αυγατίσουν, για να γίνουμε ιδιοκτήτες κινητών και ακινήτων υλικών. Πάντως κυρίαρχη έγνοια μας το ΊΔΙΟ- ΚΤΗΤΗΣ. Όπως λέει και η λέξη. Δικά μας να ναι. Όχι των άλλων. Όλα ατομισμός, όλα χρησιμοθηρία, όλα ωφελιμισμός και όλα αυτά για την ευδαιμονία. Και που καταλήγουμε; Μια ατέλειωτη αγωνία, από τη μέρα που πηγαίνουμε στην πρώτη τάξη, μέχρι τη μέρα που συνταξιοδοτούμαστε τουλάχιστον (μετά δεν μπορείς εύκολα να τα αυξήσεις τα χρήματα και το ρίχνεις και στη Θρησκεία ενίοτε) ή ακόμη και μέχρι να πεθάνουμε. Και άγχος ατελείωτο, για να πετύχουμε όλα αυτά, στη συνέχεια, δε, φόβος και τρόμος μην και τα χάσουμε. Αγωνία, άγχος και φόβος. Αυτά γεννά το μοντέλο αυτό ζωής. Οπότε και το ζητούμενο, η ευδαιμονία, πάει περίπατο. Ένα υπέροχο σύστημα. Ένα σύστημα μέσα στο οποίο η φτώχεια και η ανέχεια ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού, ο ατομισμός και η αγωνία για την κατάκτηση υλικών πραγμάτων, η αδιαφορία για τον άλλον, δεν είναι παθολογία αλλά φυσιολογία του πολιτισμικού μοντέλου.
Ακούω να λένε ότι για τη δεινή οικονομική κατάσταση ευθύνονται οι πολιτικοί, γιατί έκλεβαν και γενικά δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Όχι λέω εγώ. Πολύ καλά έκαναν τη δουλειά τους. Ήταν απόλυτα συνεπείς στις αξίες που το πολιτισμικό μοντέλο που υπηρετούν θεοποιεί. Αφού ο σκοπός του ανθρώπου είναι να γίνει ιδιοκτήτης γιατί να μην κλέψουν; Γιατί να μην αδικήσουν αφού αυτό θα τους απέφερε κτήση; 
Και όλα αυτά δεν αφορούν μόνο τους άλλους, δυστυχώς αλλά και πολλούς από μας. 
Μου πε αδελφοί κάποτε κάποιος: Πέρασα μια ζωή, 50 χρόνια, φίλος αδελφικός με κάποιους, όλοι άνθρωποι της εκκλησίας. Με άνεση μεγάλη οικονομική οι περισσότεροι. 
Καλοί άνθρωποι. 
Μα δεν με ρώτησαν μια φορά, αν και ξέραν ότι έχω οικονομικές δυσκολίες : πως τα φέρνεις βόλτα οικονομικά βρε φίλε; Όχι να μου δώσουν χρήματα. Ποτέ. Αλλά μια ερώτηση, παιδάκι μου. Και δω μέσα είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, που ποτέ δεν ρωτήθηκαν από μένα, πως τα φέρνουν βόλτα, όχι μόνο οικονομικά αλλά και γενικά με τις δυσκολίες που έχουν στη ζωή τους.
Παιδιά του συστήματος είμαστε, κύριοι, οι περισσότεροι. Και υποστηρικτές του. Περνάμε τη ζωή μας με αγωνία κτήσης και αφού τα αποκτήσουμε φόβο μην τα χάσουμε. Και ο φόβος αυτός καθορίζει τη στάση ζωής μας. Εδώ, κύριοι, ολόκληρος Πέτρος και αρνήθηκε το Χριστό, γιατί φοβήθηκε μη χάσει τα κεκτημένα. Ενώ ο ληστής που δεν είχε τίποτα να χάσει παραιτήθηκε και είπε «Μνήσθητι Κύριε εν τη βασιλεία σου».

Του Βαγγέλη Κωστακιώτη

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr

Πώς γίνεται ο αυτοέλεγχος;




Αδελφοί! Ας ανοίξουμε το βιβλίο της συνειδήσεώς μας κι ας διαβάσουμε αμερόληπτα, χωρίς πάθος, όλους τους αμαρτωλούς λογισμούς μας, τις εφάμαρτες επιθυμίες, τις προθέσεις, τα έργα και τα λόγια μας. Ας φανταστούμε τον εαυτό μας να στέκεται μπροστά στο φοβερό κριτήριο του Ιησού Χριστού που γνωρίζει με την παραμικρή λεπτομέρεια όχι μόνο κάθε λόγο και πράξη μας, αλλά και κάθε μύχια σκέψη μας. Δε θα μας κρίνει μόνο για τις πράξεις μας αλλά και για κάθε αργό λόγο μας. Ο Κύριος «φωτίσει τα κρυπτά του σκότους και φανερώσει τας βουλάς των καρδιών» (Α΄Κορ. δ΄5). Θ’ αποδώσει στον καθένα μας κατά τα έργα του με αδέκαστη δικαιοσύνη.

Πες μου ειλικρινά: Πόση αγνή και καθαρή καλοσύνη νομίζεις πως θα βρεθεί σε μας, που να φανεί άξια στα πανάγια μάτια του Θεού; Πόση δικαιοσύνη; Πόσοι καθαροί λογισμοί, πόσες αγνές επιθυμίες, προθέσεις, λόγια ή έργα θα βρεθούν που να προήλθαν από ζωντανή πίστη στο Θεό, από καρδιακή αγάπη και ευλάβεια γι’ Αυτόν κι από αγνή αγάπη για τον πλησίον μας; Δε θα βρεθεί σίγουρα χίλιες φορές μεγαλύτερη αδικία; Η δικαιοσύνη του Θεού θα τιμωρήσει με αιώνια βάσανα κάθε εσκεμμένη και πεισματάρικη πράξη αδικίας που δεν εξαλείφθηκε με ειλικρινή μετάνοια.

*Ας βιαστούμε λοιπόν να καταδικάσουμε τον εαυτό μας για τις αμαρτίες μας.

*Ας παραδεχτούμε την κακία μας.

*Ας πάψουμε να χαιρόμαστε γι’ αυτές, να τις αγαπάμε και να τις πράττουμε.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης 

"Ἐν μέσω κρίσης"


Διατελοῦμεν ἐν μέσω κρίσης! 
Ἐκεί πού πρὸς στιγμὴν μένουμε ἐνεοὶ καὶ ἀποσβολωμένοι. 
Ἐκεί πού κόβουμε ταχύτητα, χαμηλώνουμε τοὺς τόνους καὶ ρωτᾶμε: Γιατί; 
Πῶς ἔγινε καὶ φτάσαμε στοῦ γκρεμοῦ τὸ χεῖλος; 
Ποιὸς εὐθύνεται γιὰ τὴ στραβοτημονιά; 
Ποιὸς θὰ χρεωθεῖ τὸ ἀτύχημα; 
Ποιὸς θὰ χρεωθεῖ τὴν ἐθνικὴ συμφορά; 
Κοιτᾶς καὶ λές: Ποῦ εἶναι ἡ Ἑλλάδα μας; 
Ποῦ εἶναι οἱ Ἕλληνες; 
Ποῦ μᾶς πούλησαν; 
Ποιοὶ μᾶς ἀγόρασαν; 
Ποιοὶ θὰ δώσουν λόγο γιὰ τὴν ἀγοραπωλησία; 
Χιλιάδες ἀπελπισμένες κραυγὲς σὰ σεισμικὲς δονήσεις... 
Προεόρτια μεγάλου σεισμοῦ;
Διατελοῦμε ἐν μέσω κρίσης, βιώνοντας ἕνα σκληρὸ παιχνίδι, πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη μας καὶ πάντα σὲ βάρος μας. 
Εἰσπράττουμε τὴν προδοσία σὰ γεύση ἀπὸ χῶμα, σὰν ὀργὴ καὶ σὰν ἀπελπιστικὴ διαπίστωση: βρισκόμαστε ὑπὸ ζυγόν! 
Καὶ ὁ πόνος τοῦ ζυγοῦ εἶναι τόσο δυνατὸς ὥστε ἄλλος γρήγορα καὶ ἄλλος ἀργὰ ξυπνᾶμε! 
Ξυπνᾶμε σὰν ἀπὸ βαρὺ ὕπνο. Μᾶς ξυπνάει ὁ ἥλιος τῆς νύχτας... Τὸ φῶς ποὺ γεννιέται ἀμέσως μετὰ ἀπ' τὸ πυκνότερο σκοτάδι. 
Μᾶς ξυπνάει καὶ βλέπουμε πὼς δὲν εἴμαστε ἄμοιροί της τύχης μας, πὼς σαφῶς ἔχουμε κι ἐμεῖς, ὁ καθένας τὴ δική του εὐθύνη. 
Ἔχουμε κι ἐμεῖς, ὁ καθένας τὸ δικό του μερίδιο στὴ συμφορά. 
Καὶ φωτίζεται ὁ νοῦς μας καὶ μᾶς γίνεται ὁρατὸ πὼς δὲν φταίνει μόνον οἱ ἐχθροὶ ποὺ μπῆκαν ἀπ' τὴν κερκόπορτα. 
Φταῖμε καὶ ἐμεῖς ποὺ ἀπαξιώσαμε τὴν κερκόπορτα καὶ ἐν γνώσει μας τὴν ἀφήσαμε ἀφύλαχτη. 
Φταῖμε ὅλοι... καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς Πολιτείας καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ λαός. 
Διαπράξαμε ὅλοι τὸ ἴδιο λάθος τῆς ὕβρης: Καταργήσαμε τὸν Θεό!
Εἴτε θέλουμε νὰ τὸ παραδεχτοῦμε εἴτε δὲ θέλουμε, ἀπὸ κεῖ μπῆκαν οἱ ἐχθροί: ἀπὸ τὴν κερκόπορτα τῆς ὑπεροψίας μας..., πού στὴ θέση τῆς Ἐκκλησίας ἔβαλε τὶς στοές, ποὺ ἀντικατέστησε τὸν γάμο μὲ συμβολαιογραφικὴ πράξη, ποὺ ἀντικατέστησε τὴ μάνα μὲ τὴν τηλεόραση, ποὺ ἀντικατέστησε τὰ παιδιὰ μὲ τὰ σκυλιά.
Ἀπὸ κεῖ μπῆκαν οἱ ἐχθροί: ἀπὸ τὴν κερκόπορτα τῆς ὑπεροψίας μας, πού ἀντικατέστησε τὸν Πνευματικὸ μὲ τὰ μέντιουμ, ποὺ ἀντικατέστησε τὴν Λειτουργία μὲ κολυμβητήρια, μὲ φροντιστήρια καὶ ἐκδρομές, ποὺ ἀντικατέστησε τὴν προσευχὴ μὲ γιόγκα, τὴ νηστεία μὲ δίαιτες, καὶ τὸν Χριστὸ μὲ τὸν χρυσό!...

Ἀδελφοί μου, ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ὀδυνηρὴ δὲν εἶναι ποὺ ἀδείασαν τὰ ταμεῖα μας. 
Εἶναι ποὺ ἀδειασε ἡ ψυχή μας! 
Ἀδείασαν τὰ σπίτια μας. 
Ξεκρεμάσαμε τὶς εἰκόνες, σβήσαμε τὸ καντήλι κι ἀνοίξαμε τὶς πόρτες. 
Τώρα μπορεῖ ἐλεύθερα νὰ μπαινοβγαίνει ὅποιο θέλει, ὅ,τι ὥρα θέλει γιὰ ὅποια σχέση θέλει.

Ἀδελφοί μου, ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ἡ ὀδυνηρὴ εἶναι τὸ κλάμα τῶν παιδιῶν ποὺ δὲν ἀφήσαμε νὰ γεννηθοῦν!... καὶ τὸ κλάμα τῶν παιδιῶν ποὺ ἐγκαταλείψαμε. 
Ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ἡ ὀδυνηρὴ εἶναι ποὺ γεμίσαμε παιδιὰ ποὺ δὲν ἔχουν κατὰ ποὺ νὰ κοιτάξουν. 
Γεμίσαμε παιδιὰ-τορπίλες! 
Ἕτοιμα νὰ ἐκραγοῦν. 
Παιδιὰ γνωστῆς ἢ ἀγνώστου πατρότητας ποὺ δὲν τὰ θέλει κανείς, παρὰ μόνον αὐτοὶ ποὺ θὰ τὰ ἐμπορευτοῦν. 

Ἀδελφοί μου, γεμίσαμε ἐμπόρους ποῦ μαζεύουν ἀργύρια τριάκοντα, ἀλίμονο γιὰ νὰ ἀγοράσουν τὸν ἀγρὸ τοῦ Κεραμέως; Κρύο... 
Τόσο πολὺ κρύο... 
Κι αὐτὴ ἡ κρίση... ἡ βαθιὰ καὶ ἐπώδυνή μας μαζεύει ἀπ' τοὺς δρόμους καὶ γυρίζουμε μέσα μας. 
Ἐκεῖ ποὺ ἀρχίζει νὰ πάλλεται ἡ καρδιά μας ἡ πέτρινη καὶ νὰ δίνει ξανὰ σημεῖα ζωῆς, ζωῆς ἄλλης, ζωῆς ἀληθινῆς. 
Ἐκεῖ ποὺ δυναμώνει λίγο-λίγο ἡ φωνὴ τῆς χαμένης συνείδησης κι ἀρχίζεις νὰ διακρίνεις ἀνάμεσα στὶς χιλιάδες φωνὲς τὴ φωνὴ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! 
Κι ἀρχίζει ἡ ψυχή μας νὰ ψάχνει τρόπους ἀποκατάστασης: ποιὰ "αὐθαίρετα" νὰ γκρεμίσουμε καὶ ποιὰ "νόμιμα" νὰ ξαναχτίσουμε...
Ἀρχίζει ἡ ψυχή μας καὶ διψάει τὴν ἄφεση. 
Ἀφήνει τὶς χῶρες τῶν ἀλλοφύλων τὶς ἀλλότριες συμπεριφορὲς καὶ ξαναπαίρνει ἡ πολύπαθη ψυχή μας τοὺς πατροπαράδοτους δρόμους... γιὰ τὸ πετραχήλι τὸ ἅγιο γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ἀδελφοί μου, ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ἐπώδυνη εἶναι καὶ σωτήρια καὶ ἰαματική. 
Ἀρχίζεις καὶ νοιάζεσαι καὶ μοιράζεσαι τὸ τριμμένο παλτό σου μ' αὐτὸν ποὺ κρυώνει! 
Ἀρχίζεις καὶ πονᾶς καὶ συμπονᾶς... 
Καὶ ὁ ἄλλος ἄνθρωπος γίνεται συνάνθρωπος, ὁ κάτοικος συγκάτοικος, ὁ πατριώτης συμπατριώτης, καὶ ὁ ἄλλος Ἕλληνας γίνεται συνέλληνας, ἐγγενὴς καὶ συγγενὴς καὶ ὄμαιμος καὶ ἀδελφός!

Ἀδελφοί μου, ὁμοιοπαθεῖς καὶ συμπένητες, ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ἡ ὀδυνηρὴ εἶναι γι' αὐτοὺς ἡ ἀσωτία καὶ γι' ἄλλους ἡ ὑποκρισία. 
Ἡ στείρα θρησκευτικότητά μας. 
Ἡ ἠθική μας αὐτάρκεια.... 
Κανεὶς δὲν κλαίει... 
Καὶ ἡ κρίση ἐντείνεται καὶ κάνει κρύο, πολὺ κρύο!
Χωρὶς μετάνοια, πῶς νὰ τὸ διαχειριστεῖς; 
Χωρὶς ἐλπίδα στὸ ἀμέτρητο ἔλεος τοῦ ἀγαπῶντος Θεοῦ, χωρὶς τὴν ἐμπειρία τῆς Παρουσίας Του, πῶς νὰ βγοῦν οἱ χειμῶνες; 
Πῶς νὰ βγοῦμε ἀπ' τ' ἀδιέξοδο χωρὶς θύρα ἐξόδου;

Ἀδελφοί μου, ὁμοιπαθεῖς καὶ συμπένητες, ἡ κρίση ἡ μεγάλη δὲν εἶναι ποὺ δὲν εὐημεροῦμε. 
Εἶναι ποὺ δὲν μετανοοῦμε. 
Ἡ κρίση ἡ μεγάλη δὲν εἶναι ποὺ ἀλώσαμε τὴν ψυχή μας. 
Εἶναι ποὺ τὴν παραδώσαμε μόνοι μας. 
Πρέπει νὰ περάσει καλὰ καὶ γιὰ πάντα στὸν πυρήνα τοῦ εἶναι μας: ἡ κρίση ἡ μεγάλη, ἡ μέγιστη τῶν συμφορῶν, δὲν εἶναι ἡ ὀφειλὴ τῶν δανείων . 
Εἶναι ἡ ὀφειλὴ τῶν δακρύων... 

Ἀδελφοί μου, ἔτσι παραγράφονται ὅλα τὰ χρεή: μὲ δάκρυα! 
Καὶ θὰ δοῦμε τὴν ἄνοιξη νὰ πετάγεται κάτω ἀπ' τὰ μάρμαρα... 
Καὶ τὰ δένδρα νὰ ἀνθίζουν... 
Καὶ θὰ 'ρθεῖ ἡ Ἀνάσταση!

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο 
"Ἐν μέσω κρίσης"
τῆς Μαρίας Μουρζά τῶν Ἐκδόσεων "Ἄθως" 

Πηγη: Πατερική Παράδοση

Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με


«Πιστεύω»


Εἶναι ἡ πρώτη λέξη τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Ἴσως τὴν ἔχουμε συνηθίσει, ἔχει ὅμως πολὺ βάθος. Ἂς προσπαθήσουμε πολὺ σύντομα νὰ τὸ ἐξερευνήσουμε.
Πιστεύω στὸν Θεὸ σημαίνει πρῶτα-πρῶτα: δέχομαι χωρὶς ἀμφιβολία ὅτι ὑπάρχει. Ὄχι ὅμως πιστεύω – ἔτσι ἀόριστα – σ᾿ ἕνα ὕψιστο ὄν, ποὺ μπορεῖ ὁ καθένας νὰ τὸ ὀνομάζει ὅπως θέλει.
Πιστεύω σὲ συγκεκριμένο Θεό, στὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, στὴν Ἁγία Τριάδα, τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.
Ἐπίσης πιστεύω ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ τὴ σωτηρία μας. Εἶναι τόσο σημαντικὸ στοιχεῖο τῆς πίστεως αὐτό, ὥστε ὅταν ρώτησαν οἱ Ἰουδαῖοι τὸν Κύριο τί νὰ κάνουν γιὰ νὰ ἐργάζονται τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ, Ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε αὐτὸ ἀκριβῶς: «Τοῦτό ἐστι τὸ ἔργον τοῦ Θεοῦ, ἵνα πιστεύσητε εἰς ὃν ἀπέστειλεν ἐκεῖνος» (Ἰω. Ϛ´ 28-29). Αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο ποὺ ὁ Θεὸς ζητᾶ, τὸ νὰ πιστέψετε ζωντανὰ καὶ ἔμπρακτα σ᾿ Αὐτὸν ποὺ Ἐκεῖνος ἀπέστειλε (δηλαδὴ στὸν Κύριο Ἰησοῦ).

Ἀλλὰ τί σημαίνει «πιστεύω στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό»; Σημαίνει ὅτι δέχομαι μὲ ὅλη μου τὴν καρδιὰ ὡς ἀληθινὰ ὅλα ὅσα μᾶς εἶπε: τὶς οὐράνιες ἀ λήθειες, δηλαδὴ τὰ δόγματα· τὶς ὑποσχέσεις καὶ ἀπειλές Του· τὶς ἅγιες ἐντολές Του. Ἀκόμη πιστεύω ὅτι ὁ Κύριος μὲ τὸ ὅλο ἔργο Του καὶ ἰδίως μὲ τὴ σταυρική Του θυσία καὶ τὴν Ἀνάστασή Του μᾶς ἐξασφάλισε τὴ σωτηρία, μᾶς γλύτωσε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο καὶ μᾶς χάρισε τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Πιστεύω δηλαδὴ ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ προσωπικός μου σωτήρας, ἀλλὰ καὶ ὅλου τοῦ κόσμου.Ὁ Ἴδιος ὅμως, ὅπως ἀναφέραμε, εἶπε γιὰ τὴν πίστη: «Τοῦτό ἐστι τὸ ἔργον». Ὀνόμασε τὴν πίστη ἔργο, δηλαδὴ κάτι ποὺ φανερώνεται στὶς πράξεις μας. Μὲ ἄλλα λόγια ἡ ἀληθινὴ πίστη στὸν Θεὸ δὲν εἶναι μόνο θεωρητικὴ παραδοχὴ ποὺ δὲν ἐπηρεάζει τὴ ζωή μας. Καὶ τὰ δαιμόνια πιστεύουν, διδάσκει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος, καὶ τρέμουν μπροστὰ στὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ χωρὶς ὅμως νὰ μετανοοῦν γιὰ τὴν κακία τους. Πίστη χωρὶς ἔργα εἶναι νεκρή, συνεχίζει. Δεῖξε μου τὴν πίστη σου ἀπὸ τὰ ἔργα σου (Ἰακ. β´ 17-19).
Πιστεύω συνεπῶς στὸν Θεὸ σημαίνει ἀγωνίζομαι νὰ ζῶ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του, μὲ τὶς ἐντολές Του. Μετανοῶ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου, καλλιεργῶ τὴν ἀρετή. Ἀπέχω ἀπὸ ὅ,τι δὲν ἀρέσει στὸν Θεό, προσ εύχομαι, νηστεύω, κάνω ἐλεημοσύνες, συγ χωρῶ ὅσους μοῦ ἔχουν φταίξει, ἐκ κλησιάζομαι, συμμετέχω συνειδητὰ στὰ ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας…Ἀλλὰ ὁ ἀγώνας αὐτὸς ἔχει ἕνα μεγάλο ὅραμα: τὴν κληρονομία τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Πιστεύω σημαίνει «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν».
Πιστεύω ὅτι ὑπάρχει καὶ μετὰ θάνατον ζωή. Τὴν σκέφτομαι. Ὄχι ἁπλῶς τὴν σκέφτομαι, ἀλλὰ καὶ τὴν περιμένω καὶ τὴν ποθῶ καὶ ἑτοιμάζομαι, ὥστε ὅταν ἔλθει ὁ Κύριός μου κατὰ τὴ Δευτέρα Του Παρουσία, νὰ μὲ βρεῖ ἕτοιμο, μετανοημένο, καθαρὸ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ στολισμένο μὲ ἀρετές, γιὰ νὰ μὲ ἀξιώσει τῆς οὐρανίου Βασιλείας Του, στὴν ὁποία δὲν θὰ εἰσέλθει ὅποιος ἐργάζεται τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας (πρβλ. Γαλ. ε´ 19-21, Ἀποκ. κα´ 27).
Τέλος πίστη σημαίνει ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοιά Του. Ἐμπιστοσύνη βέβαια στὸν Θεὸ δείχνουμε καὶ μὲ ὅλα τὰ παραπάνω, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως ὅταν πιστεύουμε ὅτι ἡ ζωή μας εἶναι στὰ χέρια Του· ὅτι φροντίζει ὄχι μόνο γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν καθημερινὴ διατροφή μας, τὴν ὑγεία μας, τὴν ἐπαγγελματικὴ καὶ οἰκογενειακή μας ἀποκατάσταση καὶ πορεία, γιὰ ὅλα τὰ θέματα καὶ προβλήματά μας. Τὰ γνωρίζει ὅλα καὶ θὰ δώσει τὴν καλύτερη λύση. Γιατὶ εἶναι Πατέρας, στοργικὸς Πατέρας.
Ἡ ἐμπιστοσύνη αὐτὴ στὴν πρόνοιά Του σημαίνει ἐπίσης πὼς ὅ,τι μᾶς συμβαίνει, εἴτε εὐχάριστο εἴτε δυσάρεστο, τὸ θεωροῦμε ὅτι ὁ Θεὸς τὸ στέλνει ἢ τὸ παραχωρεῖ γιὰ τὸν καταρτισμὸ καὶ τὴ σωτηρία μας. Κι ὅταν μᾶς πειράζει ὁ σατανάς, κι ὅταν μᾶς ταλαιπωροῦν κακόβουλοι ἄνθρωποι, αὐτὸ γίνεται ἐπειδὴ τὸ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς καὶ ὅσο τὸ ἐπιτρέπει. Μὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα μᾶς προτρέπει ὁ πατερικὸς λόγος: «Τὰ συμβαίνοντά σοι ἐνεργήματα ὡς ἀγαθὰ προσδέξῃ, εἰδὼς ὅτι ἄτερ Θεοῦ οὐδὲν γίνεται». Τὰ γεγονότα ποὺ σοῦ τυχαίνουν, νὰ τὰ ὑποδέχεσαι ὡς καλά, ἔχοντας ὑπ᾿ ὄψη σου ὅτι τίποτε δὲν γίνεται χωρὶς νὰ τὸ θέλει ὁ Θεός (Διδαχὴ τῶν Ἀποστόλων 3, 10). Ἔτσι, ὁ πιστὸς ὅλα τὰ θλιβερὰ τὰ ἀντιμετωπίζει μὲ ὑπομονὴ καὶ εὐγνωμοσύνη καὶ ἀγωνίζεται νὰ δώσει τὸν καρπὸ ποὺ περιμένει ἀπὸ αὐτὸν ὁ Θεός (καὶ γιὰ τὸν ὁποῖο ἐπέτρεψε τὴ θλίψη), καρπὸ μετανοίας καὶ ἐξαγιασμοῦ.
Ἡ πίστη λοιπὸν εἶναι κάτι πολὺ μεγάλο καὶ βαθύ. Ὁ πιστὸς ζεῖ καὶ σκέπτεται οὐράνια, θεϊκά, τελείως διαφορετικὰ ἀπὸ αὐτὸν ποὺ δὲν πιστεύει. Ἀλλ᾿ ἂς μὴ θεωρήσουμε τὴν κατάσταση τῆς τελείας πίστεως ὡς κάτι ἀπλησίαστο. Ἂς ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε κατὰ τὸ ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἂς Τὸν παρακαλοῦμε νὰ αὐξάνει τὴν πίστη μας. Καὶ ἡ ἀγαθότητά Του μέρα μὲ τὴν ἡμέρα θὰ τὴν τελειοποιεῖ.

“Ο ΣΩΤΗΡ”,15/05/2013

ΜΗΠΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΠΑΝΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ;




Κάτι πολύ παράξενο μαγειρεύεται στον πλανήτη, κάτι που ακόμη και ο πιο αδαής μπορεί να αντιληφθεί.
Η οικονομική κρίση προμηνύει ένα ζοφερό και αβέβαιο μέλλον για πολλούς και δεν υπάρχουν ακόμη σαφείς απαντήσεις για να εξηγήσουν τα γεγονότα που συμβαίνουν μέρα με τη μέρα.
Κάθε αχτίδα ελπίδας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια απλή όαση που κατασκευάζεται από τις μεγάλες «ελίτ» για να αποτρέψει τους ανθρώπους από έναν πανικό πριν από όλο αυτό. Αλλά υπάρχει κάτι περισσότερο που πηγαίνει πολύ πιο πέρα από ένα παγκόσμιο οικονομικό κραχ. Υπάρχει κάποιος που δεν αποκαλύπτει «κάτι» και ετοιμάζεται για ένα άλλο «κάτι» πολύ χοντρό και απρόβλεπτο.
Οι εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ αναρωτιούνται γιατί η Κίνα εισήγαγε 2,6 εκατ. τόνους ρυζιού το 2012, που θα ήταν τέσσερις φορές η ποσότητα που εισήγαγε το 2011.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι, δεδομένης της δυσχερούς οικονομικής κατάστασης στον κόσμο, αυτό θα μπορούσε να είναι μια οικονομική στρατηγική για να εκμεταλλευτούν την εκτεταμένη μείωση των τιμών.
Αλλά, είναι φυσιολογικό ότι αυτό συμβαίνει και με μέταλλα όπως ο σίδηρος; Γιατί να αγοράσει περισσότερο σίδηρο, όταν στη Κίνα υπάρχει ένα τεράστιο πλεόνασμα πρώτων υλών; Ένας ακόμα εμπορικός ελιγμός;
Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε τότε γιατί επενδύει σε χρυσό, γιατί χτίζουν μεγάλες πόλεις, οι οποίες στη συνέχεια μένουν κενές, γιατί κάθε φορά επιμένει να κατέχει ενεργή πυρηνική ενέργεια, κ.λπ.. Η αγορά σε φυσικές δραστικές ουσίες και σε πρώτες ύλες σε ένα επίπεδο του 400% ξαφνικά για αποθήκευση, δεν έχει και πολύ νόημα.
Τα τελευταία χρόνια έχουν υπάρξει πολλές τεχνολογίες χειρισμού ηλεκτρονικών υπολογιστών ικανές να επιτεθούν σε πυρηνικούς σταθμούς, να χαρτογραφήσουν τα δίκτυα ύδρευσης, να μπλοκάρουν τα κυβερνητικά δίκτυα και να παραλύσουν τα logistics εμπορίου σε όλο τον κόσμο. Γιατί δαπανούν τόσο πολύ χρόνο και χρήμα για τα θέματα αυτά; Δεν έχει ο πλανήτης άλλα προβλήματα; Επίσης έχουν αναπτύξει τεχνολογίες ηλεκτρομαγνητικών επιπτώσεων που είναι σε θέση να διαλύσουν στρατιωτικούς στόλους, ηλεκτρικές υποδομές και εργαλεία για να προκαλέσουν ζημιά σε στρατηγικά σημεία με απρόβλεπτες συνέπειες.
Τώρα, από την κορεατική χερσόνησο κάθε μέρα φτάνουν απειλές παγκόσμιου χαρακτήρα που εμπλέκονται με πυρηνικά όπλα. Αυτό δεν μπορεί να είναι απλώς ένα αστείο ή ένα κακόγουστο παιχνίδι . Το να παραβιάζονται συνθήκες αποπυρηνικοποίησης, να πραγματοποιούνται σταθερά ατομικές δοκιμές, δεν είναι κάτι φυσιολογικό και να ανοίγονται εκ νέου όλα τα εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας σε μια χώρα παράνομα, όταν είχαν κλείσει για περισσότερα από πέντε χρόνια, ούτε αυτό είναι φυσιολογικό.
Η ανησυχία των παγκόσμιων δυνάμεων και η ανάπτυξη των πόρων, όπως στην περίπτωση των ΗΠΑ, είναι ένα σημάδι ότι είμαστε αντιμέτωποι με μια μεγάλη απειλή που πρέπει να ελέγχεται έτσι ώστε να μην φτάσει στο σημείο που δεν υπάρχει επιστροφή.
Ο πόλεμος στην Κορεατική Χερσόνησο, οι συγκρούσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας, η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, η αστάθεια στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, η εξέγερση των Τουαρέγκ στην Αφρική, η μη βιώσιμη οικονομική κατάσταση στην Ευρώπη, κλπ.. είναι μερικές από τις ενδείξεις που προοιωνίζουν το χειρότερο.
Στη Ρωσία, ανακοινώθηκε η κατασκευή πέντε χιλιάδων υπόγειων καταφύγιων πέρυσι, για να βρουν καταφύγιο από υποθετικές μελλοντικές επιθέσεις. Στην Ευρώπη, έχει κατασκευαστεί η Doomsday Seed Vault η μεγαλύτερη αποθήκη σπόρων προληπτικά για τη μέρα της Αποκάλυψης. (Γνωστή ως «Θησαυροφυλάκιο για την επόμενη ημέρα της Κρίσεως- Ο στόχος είναι να γίνει μια Κιβωτός του Νώε, μια τεράστια αποθήκη, που θα περιέχει δείγματα των φυτών, που χρειάζονται για να επανεκκινηθεί η ανθρώπινη ζωή στη Γη, αν υπάρξει μια οικολογική καταστροφή, είτε από φυσικά αίτια ή από ανθρώπινες ενέργειες).
Και η πρώτη δύναμη στον κόσμο, οι ΗΠΑ, έχουν συγκεντρώσει εκατομμύρια τόνους τροφίμων για να χρησιμοποιηθούν σε ακραίες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.
Με λίγα λόγια, υπάρχουν πάρα πολλά γεγονότα και καταστάσεις αμφίβολης κατανόησης, αν θεωρήσουμε ότι, θεωρητικά, ζούμε στον 21ο αιώνα σε πολιτισμένο κόσμο με ένα στόχο: την παγκόσμια ειρήνη.

Ένας Θεός στα μέτρα μου...



Διαστάσεις απόλυτες που δεν επιδέχονται τροποποιήσεων.
Αλλαγών, υποχωρήσεων ή έστω συμβιβασμών…
Έχει συμβεί σε όλους μας, είναι σχεδόν βέβαιο
Να συζητάμε με κάποιον καλό μας φίλο ή συγγενή μας, που έχει ενστάσεις για την αυστηρή μας τοποθέτηση πάνω σε ορισμένα ζητήματα…
-Λίγο νερό στο κρασί σου βρε αδερφέ…
-Λίγο λάσκα τα λουριά…
-Λίγο να ακολουθείς το σήμερα …την εποχή μας…
-Προχώρησε ο κόσμος άλλαξαν οι καιροί…
Προχώρησε ο κόσμος;
Και πού έφτασε λίγο-λίγο;
Μήπως στο χείλος του γκρεμού;
Μήπως στο απόλυτα φθοροποιό σκοτάδι;
Η μόνιμη επωδός, αυτό που συνήθως ακολουθεί όλα τα περισσεύματα αγάπης και πίστης που ανακαλούνται μέσα απ τα βάθη της ψυχής για να "παλέψουν"
Με αυτήν την Θεομίσητη χλιαρή αντιμετώπιση , είναι η εξής χιλιοακουσμένη φράση:
-Λέει στο Ευαγγέλιο κάτι τέτοιο;
-Που είπε ο Χριστός να μην ντύνονται τα παιδάκια στις Απόκριες;
-Που είπε να νηστεύουμε Τετάρτη και Παρασκευή;
-Που να εκκλησιαζόμαστε κάθε Κυριακή;
-Και εγώ πιστεύω στον Χριστό και το κεράκι μου πάντα το ανάβω στις Γιορτές...
-Και νηστεύω και όλη την Μεγάλη Εβδομάδα, και πάω και στην Εκκλησία αλλά δεν κάνω και έτσι …λες και είμαι καλόγερος...
Τι να απαντήσεις...
Τι να πεις;
Κάποιοι σιωπούν προσευχητικά...
Μα για να σκεφτούμε...
Αν υπήρχε αυτή η ρητή αναφορά μέσα στις Ευαγγελικές λαλιές, εμείς θα τις τηρούσαμε κατά γράμμα;
Αν εφαρμόζαμε όσα Ιερά γράφτηκαν αν τηρούσαμε αταλάντευτα χωρίς την παραμικρή απόκλιση όσα είπε ο Χριστός μας κατά την επίγειο διδασκαλία του πόσο διαφορετικός θα΄ ταν ο κόσμος μας...
Τήρησε αδερφέ μου – εαυτέ μου το "Αγαπάτε αλλήλους" και τους εχθρούς σας ακόμα χωρίς να ξεχωρίζεις κανέναν...
Το μην κρίνετε...
Το να μην κάνετε όσα δεν θέλετε να σας κάνουν οι άλλοι και τόσα ακόμα Θεοδίδακτα...
Του Χριστού μας τις Θείες και σωτήριες προτροπές...
Κάνε αδερφέ μου – εαυτέ μου όλα αυτά που είπε Εκείνος και έπειτα ντύσε το παιδί σου μασκαρά γιατί πουθενά δεν το απαγορεύει το Ευαγγέλιο!
Τήρησε τις παραινέσεις του Ευεργέτη σου και έπειτα φάε κρέας την Παρασκευή!
Επειδή πουθενά δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο στον Θεϊκό Λόγο!
Αδερφέ μου – Άθλιε εαυτέ μου παραδέξου το!
Θες έναν Θεό στα μέτρα σου!
Κατά το δοκούν!
Κατά την βόλεψή σου, κατά το κέφι σου και την διάθεσή σου!
Να Τον βγάζεις έξω από την πόρτα όποτε σε ενοχλεί και σε ελέγχει η συνείδησή σου...
Να Τον καλείς όποτε Τον έχεις ανάγκη, στα δύσκολα, στα απροσπέλαστα με τις δικές σου δυνάμεις.
Ένας Θεός στα μέτρα μου...
Στις προδιαγραφές μου...
Στα δικά μου θέλω...
Κάτι σαν συνεργάτης, σαν υπάλληλος που προσλαμβάνεις, χρησιμοποιείς και απολύεις δίχως ενοχές, χωρίς αποζημίωση.
Το αυτεξούσιο που Εκείνος σου χάρισε αντί να σε γεμίζει με ζωή, σε πλημμυρίζει με θάνατο.
Μα Αυτός σε περιμένει.
Βρίσκεται ακριβώς έξω από την σφαλισμένη πόρτα της ψυχής σου και σε καρτερά όπως ο Πατέρας το άσωτο σπλάχνο Του .
Αδελφέ μου –ταλαίπωρε εαυτέ μου να ζεις αληθινά μέσα στον κόσμο μα να μην συμπορεύεσαι τους πολλούς.
Να νοιώθεις μακάριος όταν εκείνοι σε δείχνουν με το δάκτυλο του ορθολογιστή άφρονος "σύγχρονου" ανθρώπου.
Με φρόνημα ουράνιο και όχι κοσμικό να έχεις τα μάτια τα μέσα σου στραμμένα στα υπέροχα άνω.
Γιατί όπως λέγεται και ταιριαστό θαρρώ είναι αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που θα κοιτάς!
Με ζεστή καρδιά και όχι την χλιαρή που θα αποστραφεί ο Χριστός εν εκείνη την ημέρα.
Να φλέγεται από την αγάπη Του...
Θείος έρωτας...
Ζέουσα αγάπη...
Όχι βολική...
Όχι περιστασιακή...
Όχι του συμφέροντος....
Μα αγάπη ξέχειλη που να μην τελειώνει...
Να μην εξαντλείται...
Να μην εξαρτάται....
Να μην υποχωρεί...
Αγάπα τον Θεό με μια αγάπη που δεν μετριέται όχι έναν Θεό στα μέτρα σου!
Κοίτα τον Σταυρό και νιώσε πως η αγκαλιά Του μας χωρά όλους...
Ακόμα και όλους εμάς τους αμέτρητους ....μετρημένους....

Του Nώντα Σκοπετέα
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή του "Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως