.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Θα έρθει καιρός που θα δοθούν από τον Κύριο όλες οι απαντήσεις...


Μια ομάδα φοιτητών επισκέφθηκε έναν άγιο ασκητή κάπου στο Άγιο Όρος. Εκεί που συζητούσαν μαζί του, κάποιος απ' την ομάδα του υπέβαλε την παρακάτω ερώτηση: 
"Ήταν κάποτε δυο άνθρωποι. Ο ένας ήταν πολύ αμαρτωλός και άσωτος, ενώ ο άλλος πολύ προσεκτικός και αφιερωμένος στον Θεό. Ο πρώτος μέσα σε μια νύχτα πήρε την απόφαση ν' αλλάξει ζωή: Μόλις θα ξημέρωνε θα πήγαινε σε κάποιο μοναστήρι να αφιερωθεί στον Θεό.
Ο δεύτερος, το ίδιο βράδυ, πήρε την απόφαση να σταματήσει να βασανίζεται με όλα αυτά: την επόμενη μέρα, με το ξημέρωμα, θα ξεκινούσε μια ζωή μακριά από τον Χριστό.
Πριν προλάβουν όμως να πραγματοποιήσουν τις αποφάσεις τους, έτυχε να πεθάνουν και οι δυο εκείνο το μοιραίο βράδυ. Τι άραγε συνάντησαν στην άλλη ζωή;".
Ο γέροντας έσκυψε για λίγο το κεφάλι του σκεφτικός και κατόπιν απάντησε:
"Ήθελα να' ξερα, που πάτε και βρίσκετε τέτοιες χαζές ερωτήσεις...".
Αφού σταμάτησαν όλοι να γελάνε, ο γέροντας είπε: 
"Μα γιατί να παιδεύετε το μυαλουδάκι σας, προσπαθώντας να ανακαλύψετε πως σκέφτεται ο Θεός; Ο Θεός κρίνει με βάση την άπειρη αγάπη Του, την άπειρη δικαιοσύνη Του, την άπειρη γνώση Του και την άπειρη ύπαρξη Του, πέρα από το χρόνο και το χώρο. Εμείς διαθέτουμε περιορισμένη αντίληψη -σχεδόν μηδαμινή!- όλων αυτών των ιδιωμάτων του Θεού. Και φυσικά, αγνοούμε ολότελα πως μπορούν αυτά τα άπειρα ιδιώματα να συνδυάζονται μεταξύ τους, ώστε ο Θεός να "αποφασίζει" (αν μπορούμε να λέμε τέτοιες λέξεις για το Θεό). Κατά συνέπεια, πως είναι δυνατόν να γνωρίζουμε τις απαντήσεις τέτοιων ερωτήσεων; Κι αν υπάρχει τρόπος πρόσβασης σε τέτοιες απαντήσεις, τότε σίγουρα αυτός θα είναι τρόπος άρρητος, μυστικός και βαθιά εσωτερικός, τέτοιος που θα είναι αδύνατον να μεταδοθεί ως λεκτική απάντηση.
Το μόνο που έχουμε να κάνουμε οι άνθρωποι είναι να διαβάζουμε και να αναζητούμε στη Γραφή και την ίδια τη ζωή μας τις εντολές του Θεού. Οι θεωρητικές αναζητήσεις είναι καλές και άγιες, αλλά πρέπει πάντοτε να έχουμε συναίσθηση των ορίων και των περιορισμών τους...Θα έρθει καιρός, όταν κλείσουμε τα μάτια μας σ' αυτό τον κόσμο, που θα δοθούν από τον Κύριο όλες οι απαντήσεις. Και σ' αυτά που ρωτήσαμε και στα άπειρα εκείνα που δεν διανοηθήκαμε καν να ρωτήσουμε...(...)".

Βασίλης Αργυριάδης, 
Όσο μπορείς: Μικρό Γεροντικό Πόλεων, εκδόσεις Εν πλώ, Αθήνα 2013, σελ.82-85.


Νά εἶσαι , ὄχι νά φαίνεσαι!


Καλοί μου φίλοι, δὲν ξέρω, ἂν τὸ ἔχετε προσέξει. Σήμερα δίνεται πολὺ μεγάλη σημασία στὸ «φαίνεσθαι» καὶ ἐλάχιστη ἢ καὶ καθόλου στὸ «εἶναι». Δηλαδὴ στὸ ποιὸς εἶσαι ἐξωτερικὰ καὶ καθόλου στὸ ποιὸς εἶσαι ἐσωτερικά! Αὐτὸ ποὺ μετράει, εἶναι ἡ ἐξωτερική σου εἰκόνα καὶ καθόλου ἡ ἐσωτερική.
Ἢ μὲ ἄλλα λόγια δίνεται βάση στὸ περιτύλιγμα καὶ καθόλου στὸ περιεχόμενο, ποὺ ἀσφαλῶς εἶναι καὶ ἡ οὐσία τῶν πραγμάτων.
Βλέπετε ἡ κοινωνία μας σήμερα δίνει ἰδιαίτερη σημασία στὸ λεγόμενο «πρεστίζ», ἀκόμη δὲ καὶ σʼ ἐκεῖνο τὸ καπιταλιστικὸ «ἔχειν» καὶ σχεδὸν καθόλου στὸ ποιοὶ εἴμαστε πραγματικά. Δηλαδὴ δίνει βάση στὸ προσωπεῖο καὶ τὴ μάσκα, ποὺ φορᾶς κι ὄχι στὸ ἴδιο τὸ πρόσωπο κι αὐτὸ ποὺ ὄντως εἶσαι!
Κι ἐμεῖς ἐνεργώντας σύμφωνα μὲ τὴ λογικὴ αὐτὴ τί κάνουμε; Μὰ τὰ πάντα γιὰ τὴν εἰκόνα μας πρὸς τὰ ἔξω!

Κι ὄχι μόνο δὲν κάνουμε κάτι γιὰ τὸ μέσα, δηλαδὴ γιὰ τὴν ἴδια μας τὴν προσωπικότητα καὶ τὴν ψυχή μας, ἀλλὰ τὰ θυσιάζουμε κιόλας αὐτὰ γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε τούτη τὴν εἰκόνα μας πρὸς τὰ ἔξω. Εἶναι ἀλήθεια πὼς ὅλα μᾶς παρασύρουν στὸ νὰ μὴ ἐξετάζουμε καὶ νὰ μὴ ἀσχολούμαστε μὲ τὸ βάθος τῶν πραγμάτων.
Ζοῦμε μόνο γιὰ τοὺς γύρω μας, γιὰ τὸ τί θὰ ποῦν οἱ ἄλλοι γιὰ μᾶς. Ὁπότε «φαίνεσαι» πρὸς τὰ ἔξω ὅτι «εἶσαι» κάποιος, ὅταν οὐσιαστικὰ δὲν εἶσαι τίποτα!

Ἀλλʼ αὐτὸ δὲν εἶναι κι ἕνα ἀπὸ τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τῆς ἁμαρτίας; Δηλαδή, νὰ κομπάζει καὶ νὰ δείχνει πὼς μονάχα αὐτὴ ὑπάρχει τάχα καὶ κανένας ἄλλος! Τῆς δὲ ἀρετῆς τὸ χαρακτηριστικὸ γνώρισμα εἶναι τὸ ἀντίθετο ἀκριβῶς! Ὅτι δηλαδὴ πὼς αὐτὴ δὲν ὑπάρχει! Εἴδατε ποτὲ ἕναν ἐνάρετο νὰ λέει πὼς εἶναι κάποιος σπουδαῖος; Μάλιστα ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ τὸ κάνει αὐτό, τότε πραγματικὰ μὲ τίποτα δὲν εἶναι. Τί διαφορὰ λοιπόν!
Ὁ Χριστὸς σὲ κανένα δὲν εἶπε «οὐαί», δηλαδὴ «ἀλλοίμονο». Οὔτε στοὺς τελῶνες οὔτε στὶς πόρνες οὔτε καὶ στὴν ὁποιοδήποτε ἄλλο ἁμαρτωλό. Μάλιστα σὲ ὅλους αὐτοὺς ἔδειξε ἰδιαίτερη συμπάθεια κι ἔφαγε μαζί τους. Καὶ ὅλους τοὺς μετέβαλε τὸ «εἶναι» καὶ τοὺς ἔκανε Ἁγίους. Ποῦ εἶπε τὰ τόσα «οὐαὶ» καὶ δὲν μπόρεσε νὰ τοὺς μεταβάλλει; Μὰ στοὺς Φαρισαίους καὶ τοὺς Γραμματεῖς. Γιατί; Ἐπειδὴ ἔξω «φαίνονταν» ὡραῖοι, δηλαδὴ ἅγιοι τάχα καὶ εὐσεβεῖς, ἐνῶ στὸ βάθος ἦταν ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο! Ὑποκριτὲς ὅλοι τους…
Αὐτὴ δὲ ἡ κατάστασή τους, τοὺς ἐμπόδισε καὶ νὰ Τὸν προσεγγίσουν καὶ νὰ βελτιωθοῦν. Καὶ πῶς τοὺς παρομοίασε; Σὰν τοὺς καλλιμάρμαρους καὶ ὡραιότατους τάφους, ποὺ ἐξωτερικὰ μὲν εἶναι ὁλόλαμπροι, μέσα ὅμως; Ἀκριβῶς αὐτὸ κάνει καὶ ἡ ἐποχή μας ποικιλοτρόπως. Μᾶς αὐξάνει πολὺ τὴν ἐξωτερικὴ «ὡραιότητα» καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ἐσωτερική μας σήψη! Κι ὅταν γνωρίσουμε καλύτερα ἕνα ἄνθρωπο, μὲ πολὺ θελκτικὴ ἐξωτερικὴ ὀμορφιά, πόσο ἀπογοητευόμαστε γιὰ τὸν ψεύτικο ἑαυτό, ποὺ ἔδειχνε καὶ μᾶς καταγοήτευε!
Καὶ τί παράξενο! Ὅλοι τοῦτοι, οἱ ἐξωτερικὰ ὡραῖοι, αὐτοὶ μὲ τὴν μεγάλη φήμη καὶ δόξα, ὅσο πιὸ πολὺ «φαίνονται» καὶ «ἀκούγονται», τόσο πιὸ ἄδειοι εἶναι! Συμβαίνει δηλαδὴ αὐτὸ ἀκριβῶς, ποὺ λέει ἡ παροιμία: «Οἱ ἄδειοι τενεκέδες κάνουν τὸν πολὺ θόρυβο, οἱ γεμάτοι κανένα»! Ὁπότε, ἐνεργώντας κανεὶς σύμφωνα μὲ τὴ λογικὴ αὐτή, κάνει τὰ πάντα γιὰ τὴν εἰκόνα του πρὸς τὰ ἔξω. Κι ὄχι μόνο δὲν κάνει κάτι γιὰ τὸ μέσα, δηλαδὴ τὴν ἴδια του τὴν προσωπικότητα καὶ τὴν ψυχή του, ἀλλὰ τὰ θυσιάζει κιόλας αὐτά, γιὰ νὰ ἐπιτύχει τούτη τὴν εἰκόνα του πρὸς τὰ ἔξω!
Τονίζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Δὲν θέλω πολλά, ἀλλὰ πολὺ νʼ ἀξίζω ὁ ἴδιος». Καὶ νὰ πῶς τὸ ἐξηγεῖ αὐτό. «Τί ἀξία ἔχει, ἂν ἔχεις πίθηκο, ἀνθρωπόμορφη ντροπή, μὲ τὸ λαιμὸ γεμάτο χρυσὰ περιδέραια; Γιατί τὰ στολίδια δὲν ἀλλάζουν τὴν κούφια καὶ γελοία ὄψη. Καὶ τί ἀξία ἔχει γιὰ τὸ γάϊδαρο νὰ σηκώνει δεκάδες χρυσάφι; Ὁ γάϊδαρος καὶ βουτηγμένος νὰ εἶναι στὸ χρυσάφι θὰ γκαρίζει πάλι. Οὔτε ἔχει ἀξία ξίφη καμωμένα ἀπὸ μολύβι νὰ τὰ κρύβεις σὲ ἀσημένιες θῆκες, ἀφοῦ εἶναι στὸν πόλεμο ἄχρηστα. Τέτοιος εἶναι ὁ θνητός, ὅταν ξεχωρίζει μόνο ἀπʼ ἔξω». Σοφότατο!

Τί νὰ πρωτοαναφέρει κανεὶς ὡς παράδειγμα; Τοὺς «στὰρ» ὅλων τῶν εἰδῶν, δηλαδὴ τῆς πολιτικῆς, τῆς μουσικῆς, τοῦ θεάτρου, τοῦ ἀθλητισμοῦ, τοῦ κινηματογράφου; Τὴν τόσο καλοστημένη παγίδα τῆς μόδας καὶ τῆς ἐξωτερικῆς ὀμορφιᾶς; Ἢ τὸν «κόσμο» τοῦ διαδικτύου, ἰδιαίτερα δὲ τῆς λεγόμενης «κοινωνικῆς δικτύωσης»; Ἐκεῖ ὅλα τους καταλάμπουν, διακατέχονται ἀπὸ ἐξωπραγματικὴ ὡραιότητα, ἐνῶ στὴν οὐσία μπορεῖ νὰ μὴ εἶναι καὶ τίποτε ἀπολύτως!
Μάλιστα στὴν λεγόμενη «κοινωνικὴ δικτύωση», γιὰ νὰ σταθοῦμε σ᾽ αὐτὴν λίγο, προβάλλεις ὅσο τίποτε ἄλλο τὸν ἑαυτό σου, τὸ πόσο σπουδαῖος εἶσαι, καὶ τὸ πόσο καλὰ περνᾶς, ὅταν ὄχι μόνο δὲν εἶσαι τίποτε, ἀλλ᾽ εἶσαι καὶ μοναχικός, καταθλιπτικὸς καὶ πνευματικὰ πολὺ πεσμένος!
Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ μὲ τοὺς ἠλεκτρονικοὺς «φίλους». Τὸ ὅλο «σύστημα» σὲ βοηθάει πολὺ στὴν παραγωγὴ πολλῶν, μὰ πάρα πολλῶν, προκειμένου νὰ φαίνεσαι ὅτι τάχα εἶσαι δημοφιλής, ὅτι δῆθεν ἔχεις μεγάλη κοινωνικὴ ἀξία, ἐκεῖ ποὺ γνωρίζεις πολὺ καλὰ πὼς δὲν ἔχεις κανένα φίλο πραγματικό! Πῶς φαίνεται ἀπʼ αὐτὸ πεντακάθαρα πὼς ὄχι μόνο δὲν ὑπάρχει κανένα ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ «εἶναι», ἀλλ᾽ ὅλα γίνονται γιὰ τὸ «θεαθῆναι»!
Ἔγραψε κάποιος σὲ ἱστοσελίδα τοῦτα τὰ ὑπέροχα: «Δὲν μπορῶ νὰ ἐξηγήσω πῶς τὸ 90% τῶν χρηστῶν τοῦ διαδικτύου, ποὺ γνωρίζω, εἶναι ψαγμένοι, μορφωμένοι, ἰδεολόγοι, προβληματισμένοι, ὡραῖοι σὰν χαρακτῆρες, πρότυπα πολιτῶν (σύμφωνα πάντα μὲ ὅσα γράφουν) κι ὅταν περπατάω στοὺς δρόμους διαπιστώνω πὼς εἴμαστε ὅλοι ἕνα μάτσο χάλια»! Ἀκριβῶς σʼ αὐτὴ τὴν ἄθλια κατάσταση δὲν εἶναι στημένη ὅλη ἡ βιομηχανία τῆς ὀμορφιᾶς; Καλλιεργεῖ μ᾽ ἕνα ἰδιαίτερο τρόπο κι αὐτή, τούτη τὴν κυριαρχία τοῦ «φαίνεσθαι».
Ἀκόμη δὲ καὶ οἱ πωλήσεις τῶν πανάκριβων πολυτελῶν ἐπωνύμων προϊόντων μόδας καὶ ὀμορφιᾶς, ἐπ᾽ αὐτοῦ στηρίζονται. Γιατί οἱ περισσότεροι θέλουν νὰ «φαίνονται» ἀκόμη καὶ μὲ τὴν βαρύγδουπη ἐτικέτα τῆς μάρκας, ποὺ φοροῦν! Ἀλλὰ καὶ τὰ ἐν γένει καταναλωτικὰ προϊόντα πῶς προωθοῦνται στὴν ἀγορά, μέσα ἀπὸ τὶς διάφορες διαφημιστικὲς καμπάνιες; Μὰ μὲ τὴν λογικὴ πὼς σὲ κάνουν «ξεχωριστὸ» ἀπὸ τοὺς ἄλλους!
Στὴν ἴδια βάση εἶναι χτισμένη καὶ ἡ ἐπιτυχία στὴ ζωή. Ἐπιτυχία δὲν εἶναι τὸ πνευματικό σου ἀνέβασμα, ἀλλὰ τὸ ἐξωτερικό σου «προφίλ». Τὸ σπίτι, τὸ αὐτοκίνητο, ἡ ἐνδυμασία, οἱ διασκεδάσεις σου… Τέτοια! Τί ματαιότητες! Τί κατάπτωση!

Παιδιά, θὰ τὸ πῶ καθαρὰ καὶ μὲ δυὸ λέξεις: Ὅσο θὰ δίνουμε βάση στὸ «φαίνεσθαι», τόσο θὰ χάνουμε στὸ «εἶναι». Σκεφτεῖτε το…

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1985 26 Ἰουλίου 2013

ΒΙΟΤΙΚΑΙ ΜΕΡΙΜΝΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ χριστιανοί, πιεζόμενοι πολλὲς φορὲς ἀπὸ τὶς πολλὲς μέριμνες, δυσανασχετοῦν, γιατὶ δὲν τοὺς μένει ἐλεύθερος χρόνος γιὰ προσευχή, μελέτη, περισυλλογή, ἐκκλησιασμὸ κ.λπ. Στὴν προσπάθειά τους νὰ ἀνταποκριθοῦν σὲ ὅλες τὶς ὑποχρεώσεις τους, καταπονοῦνται ὑπερβολικὰ καὶ ὅταν πᾶνε νὰ προσευχηθοῦν, εἶναι πλήρως ἐξαντλημένοι καὶ αὐτὸ τοὺς ἐνοχλεῖ. Τὸ θέμα εἶναι σοβαρὸ ἀπὸ πνευματικῆς πλευρᾶς καὶ μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ μὲ τὴ λογική, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀποφασιστικότητα.
Τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ προσέχει ὁ πνευματικὸς ἀγωνιστής, εἶναι τὸ εὖρος τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν. Δὲν πρέπει νὰ ξανοίγεται σὲ πολλὲς ἐπαγγελματικὲς δραστηριότητες. Νὰ ὑπολογίζει τὰ πράγματα καὶ νὰ βλέπει, ἐὰν μπορεῖ μὲ τὶς δυνάμεις του νὰ ἐπαρκέσει, χωρὶς νὰ ἐξουθενωθεῖ. Ἐδῶ συχνὰ κρύβεται τὸ πάθος τῆς πλεονεξίας. Θέλει συνεχῶς νὰ δουλεύει καὶ νὰ συγκεντρώνει πλοῦτο. Σκοπός του εἶναι νὰ ἀποκτήσει ἀκίνητη περιουσία, γιὰ νὰ ζήσουν καλύτερα τὰ παιδιά του καὶ τὰ ἐγγόνια του, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος νὰ μὴ στερεῖται τίποτα στὴ ζωή.

Καὶ ὅλα αὐτὰ θέλει νὰ φαίνονται καὶ νὰ ἀποσπᾶ τὸ θαυμασμὸ τῶν συνανθρώπων του. 
Ἡ νοοτροπία αὐτὴ προφανῶς δὲν μπορεῖ νὰ συμβαδίσει μὲ τὴν πνευματικὴ ζωή. Χρειάζεται νὰ βάλει προτεραιότητες στὶς μέριμνές του, ἀπορρίπτοντας τὶς περιττὲς καὶ μάταιες. Διαφορετικὰ μάταια θὰ δυσανασχετεῖ γιὰ τὸν ἐλεύθερο χρόνο, ποὺ τοῦ λείπει. 
Ἡ τακτοποίηση αὐτὴ εἶναι προσωπική του ὑπόθεση καὶ κανένας ἄλλος δὲν μπορεῖ νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ αὐτή.
Βέβαια, πολλὲς βιοτικὲς μέριμνες δὲν εἶναι ἀνυπέρβλητο ἐμπόδιο στὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ εἰδικότερα στὴν προσευχή. Μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐργάζεται καὶ συγχρόνως νὰ προσεύχεται. 
Τὸ σῶμα του νὰ κάνει ὅτι ἀπαιτεῖ ἡ ἐργασία καὶ ὁ νοῦς του νὰ βρίσκεται στὸ Θεὸ μέσῳ τῆς προσευχῆς. Τὴν τακτικὴ αὐτὴ τηροῦν οἱ μοναχοὶ ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι, ποὺ ζοῦν στὸν κόσμο καὶ ἐργάζονται. Ὅταν ὑπάρχει ἡ δίψα τῆς προσευχῆς, πολλὰ μποροῦν νὰ γίνουν.
Ἕνας ἐρημίτης τῆς ρωσικῆς γῆς, ὁ π. Βασιλίσκος, νουθετοῦσε τὸν ἀρχάριο π. Ζωσιμᾶ, ὁ ὁποῖος δὲν δεχόταν νὰ ἔχουν οἱ ἡσυχαστὲς τὶς στοιχειώδεις βιοτικὲς μέριμνες, ὡς ἑξῆς: 
«Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ μπορεῖ κανεὶς νὰ προσεύχεται νοερὰ καὶ νὰ κρατάει τὸ νοῦ του στὸ Θεὸ ἀκόμα καὶ τὴν ὥρα, ποὺ μαζεύει βατόμουρα. Δὲν εἶναι μόνο τὸ κελὶ γιὰ προσευχή, μὰ καὶ τὸ δάσος καὶ τὸ χωράφι, ὅπου ἐργαζόμαστε.
Ὅταν τελειώσουμε τὴν ἐργασία μας, κλεινόμαστε πάλι στὸ κελί μας καὶ συνεχίζουμε ἐκεῖ τὴν προσευχὴ μὲ περισσότερο ζῆλο, μετὰ τὸ ὠφέλιμο διάλειμμα τοῦ σωματικοῦ κόπου».
Ὅσοι ἰσχυρίζονται ὅτι δὲν ἔχουν ἐλεύθερο χρόνο γιὰ τὰ πνευματικά, δὲν εἶναι πάντα εἰλικρινεῖς. Δὲν λένε ὅτι τὸν ἐλεύθερο χρόνο τὸν ξοδεύουν σὲ κοσμικὰ πράγματα καὶ σὲ «ἀθῶες» διασκεδάσεις, ὅτι εἶναι πολλὲς οἱ ὧρες κάθε ἑβδομάδα, ποὺ ἀφιερώνουν σὲ ταξιδάκια, σὲ κοινωνικὲς σχέσεις, σὲ ποικίλες ἐκδηλώσεις, σὲ περιηγήσεις, σὲ ἐκδρομές, ἀλλὰ καὶ στὴν τηλεόραση, τὸν κινηματογράφο, τὸ θέατρο κ.ἄ. Ἐνῶ θὰ μποροῦσαν αὐτὰ νὰ περιοριστοῦν ἢ καὶ νὰ καταργηθοῦν. Ὅμως κάτι τέτοιο δὲν συμβαίνει, γιατὶ τὸ κοσμικὸ φρόνημα ὑπάρχει μέσα τους καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἀξιοποιήσουν πνευματικὰ τὸ χρόνο τους.


Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ορθόδοξος Τύπος, 2/08/2013


Μιά βραδυά στήν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὄρους (συζήτηση μέ ἐρημίτη γιά τήν εὐχή)



''Ευχή'' για τους άλλους.

- Να σας κάνω μια ερώτηση. Είπατε προ ολίγου ότι η ''ευχή'' πρέπει να γίνεται αφάνταστα. Και τώρα λέτε ότι πρέπει να προσευχόμαστε για τους άλλους, που έχουν τόσα προβλήματα. Μήπως όμως αυτό αναπτύσσει την φαντασία και γίνεται αιτία να δραπετεύσει ο νους, που πρέπει να επιδιώκουμε να τον συγκεντρώνουμε στον εαυτό του και στην καρδιά;

- Καλά έκανες, που μου έθεσες αυτή την ερώτηση. Γιατί η επεξήγηση είναι αναγκαία. 
Όταν προσευχόμαστε για τους άλλους, να το κάνουμε εξωτερικά.
Δηλ. όταν θέλουμε να κάνουμε λίγη ώρα ''ευχή'' για μερικούς, που έχουν ανάγκη, να λέμε την πρώτη φορά το ''Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τους δούλους σου'' ή ''τον δούλον σου'' 
(και μνημονεύουμε τα ονόματά τους), αλλά στην συνέχεια να λέμε τον δούλον σου ή τους δούλους σου , χωρίς να λέμε τα ονόματά τους και χωρίς να πηγαίνει σ`αυτούς ο νους μας 
(χωρίς να τους σκεπτόμαστε).


Ο Θεός γνωρίζει τότε για ποιον εμείς προσευχόμαστε. Ακόμα να μη σκεπτόμαστε τα προβλήματα, που τον απασχολούν, αλλά να λέμε τον δούλον σου και ο Θεός θα στέλλει την Χάρη Του. Κι αν είναι άξιος να την δεχθεί, θα ενεργήσει κατά την περίπτωσή του. Η Χάρη του Θεού, πάτερ μου, μοιάζει σαν το νερό, που όταν έρχεται στο χωράφι απορροφάται από τις ρίζες και δίνει σε κάθε δέντρο, ό,τι εκείνο θέλει. Αυτή την αρχή δεν τηρούμε και στη Θεία Λειτουργία; 
Προσευχόμαστε για όλα τα θέματα και ο λαός απαντά με το ''Κύριε ελέησον''. 
Γιατί. όταν έλθει το έλεος του Θεού, δίνει στον άνθρωπο, ό,τι έχει πραγματική ανάγκη.


http://eorakamen.blogspot.gr

Οι διανοούμενοι απόντες από τα δρώμενα στην Ελλάδα!..



“….. οι κήρυκες του πολυπολιτισμού στην Ελλάδα καταργούν το ορθόδοξο μάθημα των θρησκευτικών. Στη θέση του οι μαθητές του Γυμνασίου θα μαθαίνουν περί των ανατολικών θρησκειών και άλλων δοξασιών, με ελάχιστες αναφορές στην Ορθοδοξία!....”
Οι διανοούμενοι απόντες από τα δρώμενα στην Ελλάδα!..
Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ
* Πριν δύο χρόνια 32 διανοούμενοι και επιστήμονες παρουσίασαν ένα κείμενο με το οποίο προέτρεπαν τους Έλληνες να μη φέρουν αντιρρήσεις στις προτάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Περιορίστηκαν δηλαδή μόνο σε οικονομικά κοινωνικά θέματα. Είναι ακριβώς εκείνα που ενδιαφέρουν τη Νέα Τάξη.
Οι πνευματικοί άνθρωποι θα έπρεπε κατά πρώτον να ενδιαφέρονται για θέματα όπως η διαστρέβλωση της Ελληνικής Ιστορίας, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις. Για τον εξοβελισμό των μεγάλων λογοτεχνών μας από τα σχολικά βιβλία.

Δεν μίλησαν, όταν από τηλεοπτικές εκπομπές λοιδορήθηκαν οι ήρωες του 1821 και αμφισβητήθηκε η διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού.
Πολλοί από αυτούς υπέγραψαν πριν από λίγα χρόνια αντίστοιχο κείμενο υπέρ του Σχεδίου Ανάν για την Κύπρο. Προσπάθησαν να φοβήσουν τους Ελληνοκυπρίους ότι θα συμβούν φοβερά και τρομερά αν υπερισχύσει το ΟΧΙ. Τελικά το σχέδιο καταψηφίστηκε, η Κύπρος είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κορυφαίοι ξένοι συνταγματολόγοι έκριναν το σχέδιο ως αντιδημοκρατικό και αντιευρωπαϊκό.
Αλλά, πέρα από όλα αυτά τελευταία υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στο χώρο της παιδείας και οι διανοούμενοι και επιστήμονες είναι άφαντοι. Από τα σχολικά βιβλία Δημοτικού και Γυμνασίου εξοβελίστηκαν οι μεγάλοι λογοτέχνες μας και τη θέση τους πήραν κείμενα, τα οποία γκρεμίζουν την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των παιδιών μας, καλλιεργούν το πρότυπο του απάτριδος καταναλωτή, απαξιώνουν ιδανικά και ήρωες και τελικά ενισχύουν την ήδη προϊούσα κατάθλιψη. Καλλιεργείται έντονα ο αισθησιασμός. Βάλλονται ευθέως και απροκάλυπτα η πίστη και η πατρίδα με σκοπό την επιβολή στο ελληνικό σχολείο του θολού ιδεολογήματος της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Γι’ αυτά και πολλά άλλα οι διανοούμενοι της χώρας δεν γνωρίζουν τίποτε. Η απουσία τους είναι εκκωφαντική.
Σήμερα όλος ο λαός στρέφεται κατά των πολιτικών, γιατί τους θεωρεί υπεύθυνους για τη δεινή οικονομική θέση που μας οδήγησαν. Στην προκειμένη περίπτωση θα περίμενε κανείς να προβάλουν ένα πρότυπο ενάρετου πολιτικού για παράδειγμα προς μίμηση. Άριστο υπόδειγμα είναι ο πρώτος Κυβερνήτης της χώρας Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος επάξια αποκλήθηκε άγιος της πολιτικής. Και πολύ ορθώς γιατί, όχι μόνο δεν δέχτηκε να πάρει μισθό – χορηγία, αλλά πρόσφερε και όλη την περιουσία του στο Ελληνικό Κράτος.
Έπειτα από όλα αυτά θα περίμενε κανείς να προβάλουν τον Καποδίστρια ως πρότυπο αρετής, ιδανικό παράδειγμα για μίμηση στα νέα παιδιά. Κι όμως, αντί γι’ αυτό, στο βιβλίο της Γ’ τάξης του Γυμνασίου παραθέτουν ένα ποίημα με σαφείς υπαινιγμούς για χρηματισμό. Από ποιον; Από τον άνθρωπο που δώρισε την περιουσία του στο φτωχότατο κράτος; Τον πολιτικό με το ήθος το ενάρετο, που είναι άριστο υπόδειγμα για κάθε πολιτικό; Τον αδικοχαμένο Ιωάννη Καποδίστρια;
Αυτά και πολλά άλλα εξίσου απαράδεκτα που υπάρχουν στα σχολικά βιβλία δεν ενοχλούν τους διανοούμενούς μας; Γιατί, αν δεν υψώσουν φωνή οι πνευματικοί άνθρωποι, ποιος θα το κάμει;
Το πρόβλημα της Παιδείας μας έχει και άλλες παραμέτρους. Η πολιτική της πολυπολιτισμικότητας που υποστηρίζουν κάποιοι επηρεάζει επικίνδυνα την παιδεία.
Για να μη θίξουμε τα παιδιά των μεταναστών που υπάρχουν στην τάξη γκρεμίζουμε την Ελληνορθόδοξη ταυτότητα για την οποία αγωνίστηκαν οι πρόγονοί μας το 1821. Στο όνομα μιας ψεύτικης ευρωπαϊκότητας αλλάζουμε τον χαρακτήρα των θρησκευτικών για να μη θιγεί κάποιος μουσουλμάνος ή άλλος μετανάστης μέσα στην τάξη.
Την ώρα που σύσσωμη η Ιταλία, από την άκρα Δεξιά μέχρι την άκρα Αριστερά, ζήτησε να υπάρχει ο Εσταυρωμένος στα σχολεία και ανάγκασε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο σε αλλαγή στάσης, οι κήρυκες του πολυπολιτισμού στην Ελλάδα καταργούν το ορθόδοξο μάθημα των θρησκευτικών. Στη θέση του οι μαθητές του Γυμνασίου θα μαθαίνουν περί των ανατολικών θρησκειών και άλλων δοξασιών, με ελάχιστες αναφορές στην Ορθοδοξία!
Ενώ σε όλη την Ευρώπη τα θρησκευτικά βασίζονται στην επικρατούσα θρησκεία, εμείς θέλουμε να πρωτοπορούμε… Για να μη θίξουμε τους μετανάστες και την πολυπολιτισμικότητα διώχνουμε τον Χριστό και την Ορθοδοξία από τα σχολεία και βάζουμε ένα συνονθύλευμα θρησκευμάτων αποκομμένο από την παράδοση του λαού μας και την πίστη μας.
Η χριστιανοσύνη και ιδιαίτερα η Ορθοδοξία σέβονται όλες τις άλλες θρησκείες. Ουδέποτε συμπεριφέρθηκαν εχθρικά σε αλλοθρήσκους. Οι Μουσουλμάνοι, όμως, από την πρώτη εμφάνισή τους εκδηλώνουν έχθρα, που φθάνει στο μίσος κατά των Χριστιανών. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα η λεγόμενη «αραβική άνοιξη», μοιάζει να έχει γίνει βαρύς χειμώνας. Στον αθηναϊκό Τύπο διαβάζουμε φοβερά πράγματα.
Ομάδες φανατικών ισλαμιστών δολοφονούν πιστούς ιερείς, πρόσφατα δολοφόνησαν δύο Μητροπολίτες καίνε εκκλησίες και επιδιώκουν να ξεριζώσουν τους χριστιανούς από περιοχές όπου έχουν ρίζες αιώνων. Και στην Ελλάδα ξεκίνησαν ήδη οι διαδικασίες για την ανέγερση τεμένους για να τελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα οι Μουσουλμάνοι που μένουν στην χώρα νόμιμα ή παράνομα…
Ερχόμαστε τώρα στο θέμα της ιστορίας. Η ένδοξη Ελληνική ιστορία δεν έχει την θέση που θα έπρεπε να έχει στα σχολικά βιβλία. Η ιστορία διαστρεβλώνεται ή περιορίζεται σε γενικούς και αόριστους αφορισμούς. Εξωραΐζουν τις θηριωδίες και τις γενοκτονίες των Τούρκων και προετοιμάζουν το έδαφος για το ιδεολογικό υπόβαθρο της νέας γενιάς, το οποίο θα ταυτίζεται με αυτό της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων, γραμμένα, δυστυχώς, από Έλληνες…
Κλασικό παράδειγμα η μάχη του Μαραθώνα, η μάχη των Θερμοπυλών και η ναυμαχία της Σαλαμίνας, που καλύπτουν τον χώρο τριών γραμμών όλες μαζί. Έτσι, διαβάζουμε: «Η πρώτη οργανωμένη περσική εκστρατεία είχε χαρακτήρα ναυτικής επιχείρησης και στόχευε στην τιμωρία των Ερετριέων και των Αθηναίων επειδή είχαν βοηθήσει τους Έλληνες της Ιωνίας στην εξέγερσή τους. Τελείωσε με τη μάχη στον Μαραθώνα, όπου οι Πέρσες νικήθηκαν από τους Αθηναίους και τους Πλαταιείς (490 π.Χ.). Καθοριστικής σημασίας ήταν η συμβολή του Μιλτιάδη».
Και ένας που δεν έχει σχέση με αυτά τα πράγματα, εύκολα καταλαβαίνει ότι δεν μαθαίνεται η ιστορία γραμμένη σαν επίγραμμα. Στο ίδιο πνεύμα και με την ίδια «πληρότητα» γράφονται και τα υπόλοιπα κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονότα των περσικών πολέμων και του Χρυσού Αιώνα…
Για όλα αυτά και πολλά άλλα οι διανοούμενοι της χώρας σιωπούν. Είναι απόντες. Τα βλέπουν όλα ρόδινα. Αυτοί που θα έπρεπε να είναι μπροστάρηδες δεν έχουν φωνή. Μάλλον έχουν φωνή επιλεκτικά…
Την ίδια περίοδο εμφανίστηκε ένα κείμενο γεμάτο εθνική αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια και ιστορική τεκμηρίωση. Πρόκειται για την «Επιστολή των γηγενών Μακεδόνων στον ΟΗΕ», την οποία υπογράφουν οι Παμμακεδονικές Ενώσεις ΗΠΑ, Καναδά, Ευρώπης, Αυστραλίας και Αφρικής, καθώς και δεκάδες σωματεία Μακεδόνων από τον ελλαδικό χώρο.
Το κείμενο, μεταξύ άλλων, αναφέρει: Δεν δεχόμαστε να παραχωρήσουμε το προγονικό μας όνομα «Μακεδόνας» και την ιστορική και πολιτιστική ταυτότητά μας στον πολυεθνικό πληθυσμό της ΠΓΔΜ. Δεν δεχόμαστε να ονομαστεί Μακεδονία η περιοχή των Σκοπίων, για να εξυπηρετήσουμε τα επεκτατικά σχέδια των κυβερνήσεων της ΠΓΔΜ εις βάρος της Ελλάδας.
Δεν νομιμοποιούμε κανέναν πολιτικό της Ελλάδας να παραχωρήσει το όνομά μας «Μακεδόνας» στον σλαβικό πολιτισμό της ΠΓΔΜ, αποδεχόμενος σύνθετο όνομα ή γεωγραφικό προσδιορισμό που θα περιέχει τον όρο «Μακεδονία» ή παράγωγό του στην οριστική ονομασία της ΠΓΔΜ.
Οι διανοούμενοι που έπρεπε πρώτοι να στηρίξουν αυτή τη διακήρυξη των γηγενών Μακεδόνων εσιώπησαν. Και το ακόμη πιο θλιβερό είναι ότι αγνοήθηκε από όλα τα τηλεοπτικά δίκτυά μας…

ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ,2/08/2013


Η προσευχή απομακρύνει τα πονηρά πνεύματα...


Πηγαίνοντας μια Κυριακή στην Εκκλησία της σκήτης ο Αββάς Μακάριος, πού είχε χάρισμα από τον Θεό να διακρίνει με τα μάτια της ψυχής, όσα οι άλλοι δεν έβλεπαν με τα σωματικά τους μάτια, είδε την καλύβα κάποιου Μοναχού τριγυρισμένη από πονηρά πνεύματα. Πολλά είχαν τη μορφή παιδιών, πού έκαναν κάθε λογής αταξία. Άλλα έμοιαζαν με άσεμνες γυναίκες. Χόρευαν, πηδούσαν κι έκαναν διάφορα ανόητα καμώματα…
Χωρίς άλλο, συλλογίσθηκε ο Όσιος, έχει κυριευθεί από αμέλεια ο Αδελφός, γι αυτό έχουν τόσο θάρρος μαζί του οι δαίμονες.
Σαν τελείωσε η Λειτουργία, πήγε καί χτύπησε την πόρτα του Μοναχού:
- Ήλθα να σου ζητήσω μια χάρη, του είπε. Μετά χαράς, Αββά, αν περνά από το χέρι μου.
Βρίσκομαι σε μεγάλη στενοχώρια καί θέλω να προσευχηθείς για μένα στον Κύριο να με ανακούφιση.
Απόρησε ο Αδελφός, ακούγοντας τον Γέροντα να μιλά έτσι.
Δεν είμαι άξιος, Αββά, να προσεύχομαι εγώ για, σένα, του είπε συνεσταλμένα.
Δεν φεύγω από δω, επέμενε ο Όσιος, αν δε μου δώσεις υπόσχεση πως θα κάνεις κάθε βράδυ μια προσευχή για μένα.
Έτσι τον ανάγκασε να υποσχεθεί. Το ίδιο βράδυ κιόλας προσευχήθηκε για τον Γέροντα. Ύστερα συλλογίστηκε:
- Παρακάλεσες, ταλαίπωρε, για ένα τέτοιον άγιο και για ιόν εαυτό σου δεν ζήτησες τίποτε.
Πρόσθεσε έτσι άλλη μια προσευχή για τον εαυτό του. Το ίδιο έκανε και το άλλο βράδυ καί το επόμενο. Ώσπου συνήθισε να λέει δυο προσευχές όλη την εβδομάδα.
Την Κυριακή πέρασε πάλι έξω από την καλύβα του ο Όσιος. Οι δαίμονες βρίσκονταν εκεί, αλλά δυσαρεστημένοι. Κατάλαβε αμέσως πως η προσευχή του Αδελφού είχε αρχίσει να ενεργεί αποτελεσματικά. Μπήκε μέσα καί τον παρακάλεσε να προσθέσει άλλη μια προσευχή για χάρη του. Εκείνος δέχθηκε με προθυμία. Κοντά στις δύο προσευχές πού έκανε τώρα για τον Γέροντα, πρόσθεσε δυο ακόμη για τον εαυτό του. Πέρασε άλλη μια εβδομάδα πού ο Αδελφός έλεγε τέσσερες προσευχές.
Όταν πήγε την Κυριακή να τον ιδεί ο Όσιος, βρήκε τους δαίμονες αμίλητους καί σκυθρωπούς. Ευχαρίστησε τον Θεό και παρακάλεσε τον Αδελφό να προσθέσει καί τρίτη προσευχή για χάρη του.
Βλέπω μεγάλη ωφέλεια από τις προσευχές σου, Αδελφέ, του είπε, για να τον ενθαρρύνει.
Τώρα ο πρώην αμελής Μοναχός προσευχόταν το μεγαλύτερο μέρος της νύκτας, γιατί κοντά στις τρεις προσευχές, πού έλεγε για τον Όσιο, πρόσθεσε άλλες τρεις για τον εαυτό του.
Την Κυριακή πηγαίνοντας πάλι στην εκκλησία ο Αββάς Μακάριος, δέχτηκε την επίθεση των πονηρών πνευμάτων. Τον απειλούσαν και τον έβριζαν, γιατί έγινε αφορμή να διορθωθεί ο Μοναχός. Είχαν όμως απομακρυνθεί πολύ από την καλύβα του. Η προσευχή του τα εμπόδιζε να πλησιάσουν.
Ευχαρίστησε με την καρδιά του τον Θεό ο Όσιος για τη μεταβολή του Αδελφού. Ύστερα τον συμβούλευσε να μη παραμελεί ποτέ την προσευχή του, για να μην πέφτει εύκολα στις παγίδες πού στήνει ο διάβολος για να παρασύρει τον άνθρωπο στην απώλεια.

Από το Γεροντικό

http://kotsarikos.com

Αυτό πού συμβαίνει σήμερα με την περιφρόνηση τής Αγίας Κοινωνίας είναι φοβερό!

Σπανίως, καί ειδικώς στά χωριά, να δείς ανθρώπους να πλησιάζουν το Άγιο Ποτήριο. Θα έλεγε κανείς ότι τό φοβούνται λές καί μέσα του βρίσκεται δραστικό δηλητήριο καί όχι ο ίδιος ο Χριστός πού μεταδίδει ζωή, χαρά, καί υγεία...
Ηλικιωμένοι καί μεσήλικες, γέροντες καί γριούλες, μέ το ένα πόδι στόν τάφο πού αύριο μπορεί να φύγουν από την ζωή αυτή παραμένουν γιά δεκάδες χρόνια ανεξομολόγητοι καί ακοινώνητοι περιμένοντας το δρεπάνι τού χάρου πού θα δώσει τέλος στήν επίγεια παρουσία τους...
Άλλοι πάλι, δέν πατάνε ποτέ στόν ιερό χώρο περιμένοντας να τούς πάνε οί συγκεκριμένοι "τέσσαρες" σηκωτούς στήν Εκκλησία καί μετά στόν τάφο, είς κρίμα καί είς κατάκριμα καί είς Κόλαση αιώνιο...

Στά πρῶτα Χριστιανικά χρόνια τῶν διωγμῶν καί τῶν κατακομβῶν, οἱ χριστιανοί ἦσαν ἀληθινό χρυσάφι. Ὅσο περνοῦσαν όμως τά χρόνια, ἔχαναν αυτή τήν πνευματική τους λαμπρότητα καί θερμότητα, λόγῳ τῆς ἐκκοσμίκευσης καί τῆς χαλάρωσης τῶν ἰδεῶν καί τῆς χριστιανικῆς τους Πίστης. 
Αὐτό συμβαίνει καί θά συμβαίνει πάντοτε, παρά τίς ἀποστολικές προτροπές: «Μή συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν» (Ρωμ. ΙΒ´ 2), καί «μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις» (Β´ Κορ. Στ´ 14).
Τή χλιαρότητα τῆς Πίστης τήν καταδικάζει ὁ Κύριος, μέ τό γνωστό καί σκληρό λόγο τῆς Ἀποκάλυψης, πού ἀπευθύνεται στόν ἄγγελο, δηλαδή τόν ἐπίσκοπο Λαοδικείας: «οἶδά σου τὰ ἔργα… ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου» (Ἀπ. Γ´ 15-16). 
Οἱ χλιαροί καί ἀδιάφοροι εἶναι χειρότεροι καί ἀπ᾽ τούς ἄπιστους καί τούς ἄθεους. 
Ὅσοι χωρίς κανένα λόγο δέν ἐκκλησιάζονται καί δέ λειτουργοῦνται, θεωροῦνται ἀφορισμένοι. Ἤ μᾶλλον, εἶναι αὐτοαφορισμένοι. Οἰ ἴδιοι ἀποκόβουν τόν ἑαυτό τους ἀπ᾽ τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἑπομένως, δέν ὑπάρχει γι᾽ αὐτούς σωτηρία.
Ἴσως ἐρωτήσει κάποιος: Γιατί δέν ὑπάρχει σωτηρία; 
Ἡ ἀπάντηση: Ἀφοῦ θεληματικά οὔτε προσεύχονται μέ τούς ἀδελφούς τους, οὔτε παρίστανται στό μέγα Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί προπάντων, οὔτε κοινωνοῦν τοῦ παναχράντου Σώματος καί τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀποκλείονται τῆς σωτηρίας, σύμφωνα μάλιστα, μέ τό λόγο τοῦ Κυρίου: 
«Ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς» ( Ἰω. Στ´ 53). 
Αὐτό ἀκριβῶς θέλει καί ἐπιδιώκει ὁ διάβολος: Τήν αἰώνια καταδίκη τοῦ ἀνθρώπου.

Πολύ σημαντικά τά ὅσα γράφει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «Ὁ διάβολος καί ἐχθρός ἐστι τοῦ Θεοῦ, καί ἐκδικητής. Πείθων ἡμῶν τήν προαίρεσιν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, προκρίνειν τά πρόσκαιρα… Οὐδέν γάρ οὕτω φίλον τῷ διαβόλῳ καθέστηκεν, ὡς ἄνθρωπος τιμωρούμενος».
Ὁ διάβολος εἶναι ἐχθρός καί τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου. Ἰδιαίτερη ὅμως εἶναι ἡ χαρά του, νά βλέπει τόν ἄνθρωπο νά τιμωρεῖται. Κι ἡ παγίδα πού τοῦ στήνει, λέει ὁ ἅγιος Μάξιμος, εἶναι ἡ προσπάθειά του νά τόν κάμει ν’ ἀγαπήσει καί προτιμήσει τά πρόσκαιρα παρά τά οὐράνια. 
Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει καί ν᾽ ἀναπτυχθεῖ ὀρθόδοξη πνευματική ζωή, χωρίς ἐκκλησιασμό (Θεία Λειτουργία) καί Κοινωνία τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.
Νά προσέξουν ἰδιαίτερα οἱ γονεῖς καί οἱ ἐκπαιδευτικοί, τά παιδιά. Κλειστά τά αὐτιά στίς σειρῆνες τοῦ κακοῦ καί τοῦ ἀθεϊσμοῦ. Οἱ δαίμονες τοῦ σκότους ἑτοιμάζουν τόν Ἀντίχριστο. Ὅπου καί νά ῾ναι, ἔρχεται! 
Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία συμβολίζεται καί παρομοιάζεται μέ τήν Κιβωτό τοῦ Νῶε. Ἄλλοι σώζονται καί ἄλλοι καταποντίζονται καί πνίγονται. 


Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Ὀρθόδοξος Τύπος άρ. φύλ. 1983, 12 Ἰουλίου 2013

Να θυμάσαι και να φοβάσαι δύο λογισμούς…


Ο ένας λέει: 
«Είσαι άγιος» και ο άλλος: «Δεν θα σωθείς».
Κι οι δύο αυτοί λογισμοί προέρχονται από τον εχθρό, και δεν έχουν αλήθεια μέσα τους.
Εσύ, όμως, να σκέφτεσαι: «Εγώ είμαι μεγάλος αμαρτωλός, αλλά ο Ελεήμων Κύριος αγαπά πολύ τους ανθρώπους και θα συγχωρέσει και σ΄ εμένα τις αμαρτίες μου». 
Πίστευε έτσι, και θα γίνει σύμφωνα με τήν πίστη σου:...
Θα σε συγχωρήσει ο Κύριος.
Μη βασίζεσαι, όμως, στους προσωπικούς σου αγώνες, έστω και αν είσαι μεγάλος ασκητής.
Ένας ασκητής μου έλεγε: «Βεβαίως θα ελεηθώ, γιατί κάνω τόσες μετάνοιες τήν ημέρα».
Όταν, όμως, ήρθε ο θάνατος, «διέρρηξε τα ιμάτιά του».
Όχι, λοιπόν, για τις ασκήσεις μας, αλλά δωρεάν, κατά τη χάρη Του ελεεί ο Κύριος.
Ο Κύριος θέλει τήν ψυχή να είναι ταπεινή, άκακη, και να συγχωρεί τους πάντες με αγάπη τότε και ο Κύριος συγχωρεί με χαρά.
Ο Κύριος τους αγαπά όλους, και εμείς οφείλουμε να Τον μιμούμαστε και να αγαπούμε τους πάντες, και αν δεν μπορούμε, τότε πρέπει να Τον παρακαλούμε, και ο Κύριος δεν θα αρνηθεί, αλλά θα βοηθήσει με τη χάρη Του.

(Αγ.Σιλουανός ο Αθωνίτης)


Τὸ κούρεμα τῶν ψευτοθεῶν καὶ ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ Ἔθνους στὴν Ἀσκητική τῆς Ῥωμαίικης Παράδοσης.




Ἡ ὑποδοχὴ τοῦ «Ἄξιόν Ἐστι» σὲ λίγο καιρὸ στὶς ζωές μας.

Ἑπταετία - Κυπριακὴ τραγωδία Μεταπολίτευση ἦταν ἄραγε χρόνια ἐθνικοῦ προβληματισμοῦ καὶ κοινωνικῆς ἀναβάθμισης; Καὶ φυσικὰ δὲν ἦταν, φτάνοντας μάλιστα στὶς μέρες μας βαθμιαία στὴν σκοτεινὴ πλευρὰ τῆς ἐθνικῆς ἀποχαύνωσης καὶ τῆς κοινωνικῆς διάλυσης.

Τὶς φταίει; ΤΟ ΞΕΡΟ ΜΑΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ἀναμφίβολα.

Τὴν περίοδο τῶν παχέων ἀγελάδων τῶν οἰκονομικῶν πακέτων τῆς ΕΕ τὸ Ἔθνος μὲ πρώτους τὴν κουστωδία τῶν πνευματικῶν Ταγῶν του σὲ μία πρωτόγνωρη διαπλοκὴ ὅλων τῶν κοινωνικῶν- κομματικῶν τάξεων ζοῦσε σὰν τὶς παχιὲς μύγιες ποὺ σκορπούσανε τὶς ἀκαθαρσίες τους ἐδῶ καὶ ἐκεῖ ἀπολαμβάνοντας τὴν δυσωδία τῶν πράξεών τους καὶ ἀδιάντροπα διαφήμιζαν αὐτὸ σὰν ἀνάπτυξη καὶ ἐκσυγχρονισμό.

Μάλιστα ὑπῆρχαν καὶ δῆθεν Χριστιανοὶ ποὺ ἔλεγαν ὅτι πίστευαν σὲ Χριστὸ καὶ Πατρίδα καὶ χειροκροτοῦσαν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ἀνάπτυξη πηγαίνοντας κάθε πρωὶ "νὰ ἀνάψουν τὸ κεράκι τους" στὶς ἐνημερώσεις τῶν τραπεζικῶν λογαριασμῶν τους!! Καὶ παλαιότερα γιὰ νὰ "θυμιάσουνε" τὶς χρηματιστηριακὲς συναλλαγές τους!! Προβάλλοντας μάλιστα καὶ κοινωνικὸ προφὶλ μὲ ἔργα εὐποιίας γιὰ νὰ δοξασθεῖ ἡ μούρη τους στὰ πρόθυμα τηλεοπτικὰ παράθυρα.
Ἔτσι, ὁ καθημερινὸς Ἑλληναρᾶς τῶν τελευταίων δεκαετιῶν εἶχε...
ξεπεράσει τὶς ἠθικὲς ἀναστολὲς καὶ ἀναγόρευσε μέσα του τόσους ψευτοθεοὺς ποὺ ξεπερνοῦσαν καὶ αὐτὸ τὸ δωδεκάθεο.

Ποιὰ νέοειδωλα λάτρευε; Μὰ φυσικά τούς παχυλοὺς τραπεζικοὺς λογαριασμούς του, τὰ πολύπλοκα χρηματιστηριακὰ προϊόντα, τὰ κυβικὰ στὸ τετράτροχο, τὴν κραιπάλη, τὶς βίλλες, τὰ κότερα καὶ τὰ συναφῆ ἀλλὰ καὶ τὶς διακοπές του σὲ ξωτικὰ μέρη κυρίως μάλιστα τὴν περίοδο τῶν Χριστουγέννων, ἐπικυρώνοντας μάλιστα ἔτσι τὴν πλάνη τῆς ὑλικῆς πολυθεΐας του.

Καὶ φυσικὰ, αὐτοὶ οἱ ψευτοθεοὶ τὸν γέμιζαν μὲ πλούσιες "ἀρετές" καὶ πάθη δηλ. τὴν μισάνθρωπη ἀπληστία μὲ τὸ γνήσιο τέκνο της τὴν πλεονεξία, τὴν σκληροκαρδία ἀπέναντι στὸν ἀνήμπορο πλησίον, τὴν κενοδοξία, τὴν ψυχανώμαλη ἐγωπάθεια, τὴν διαστροφή, τὴν ἀδιαφορία γιὰ ὁποιοδήποτε σοβαρὸ ἐθνικὸ τεκταινόμενο καὶ ἄλλα πλεῖστα ἀνήθικα καλούδια μὲ τὰ ὁποῖα "φρόντισαν" οἱ γενιὲς τοῦ Πολυτεχνείου νὰ "νουθετήσουν" τὶς ζωὲς τῶν νέων παιδιῶν μὲ τὸ μοδάτο σύνθημα "φᾶτε, πιέτε Ω ρὲ ἀδέλφια τώρα ποὺ μᾶς ρίχνουν τὸν παρὰ τὸν πολὺ ἀπ΄ ἔξω". Τόση λύσσα εἶχαν "οἱ ἐπαίοντες" τοῦ Ἔθνους ποὺ μάζωξαν τόσα πάθη καὶ τόσο χρῆμα ποὺ μόλυναν μὲ τὴν παρουσία τους τὴν πολιτικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωὴ τοῦ τόπου γιὰ νὰ τὸ καταντήσουν σὲ λίγα χρόνια ἕνα ἀπέραντο τρελοκομεῖο καὶ πνευματικὸ νεκροταφεῖο. Δὲν τοὺς ἔφταναν ὅμως αὐτά, ἀλλὰ ἄνοιξαν καὶ τὶς κερκόπορτες τῆς προδοσίας σέρνοντας ἴδια βουλήσει τὸν Ἑλληνικὸ λαὸ στὰ σκλαβοπάζαρα τῶν διεθνῶν ἀγορῶν γιὰ νὰ τὸν σώσουν δῆθεν ἀπὸ τὴν καπιταλιστικὴ βουλιμία ποὺ τὸν ἔπιασε τὶς τελευταῖες δεκαετίες.

Ὅλα αὐτὰ ὅμως σήμερα τὰ ξέρουμε καὶ θὰ μοῦ ἔλεγε κάποιος γιατί μᾶς ζαλίσεις μὲ τὶς ἁμαρτίες μας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ἐπειδὴ ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ ἐπίγνωση τῶν ἁμαρτιῶν σήμερα θὰ μᾶς σώσει! Διότι εἶναι ὁ μόνος αὐθεντικὸς δρόμος γιὰ νὰ ἐπανακάμψουμε στὴν καθημερινὴ ἰσορροπημένη ἐθνικὴ ζωή.

"Πάσα παρακοὴ ἔλαβε ἔνδικο μισθαποδοσία" καὶ ἔτσι συμβαίνει σήμερα ἐνώπιόν μας, οἱ ψευτοθεοὶ νὰ κουρεύονται στὰ ὁμόλογα, στὶς καταθέσεις, στὸν φουσκωμένο ἐγωϊσμό, στὰ ψηλὰ κυβικά, στὶς βίλλες καὶ στὰ κότερα.

Αὐτὸ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα ὁ τσαμπουκὰς τοῦ νέο-Ἕλληνα νὰ μεταλλαχθεῖ σὲ κατάθλιψη καὶ ἀπελπισία. Πολλὲς φορὲς ὁ Ρωμηὸς στὴ ἱστορία του βροντοφώναζε ἱστορικὰ- ἡρωικὰ ΟΧΙ. Σήμερα καὶ σὲ αὐτοὺς τοὺς χρόνους ποὺ διάγουμε ἀκούσαμε σὲ τηλεοπτικὲς συνδέσεις τὶς πλειοψηφίες τῶν κοινοβουλευτικῶν ἐκπροσώπων μας νὰ ἀλαλάζουν ἀνερυθρίαστα ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ. Οὐσιαστικὰ αὐτὸ ποὺ καταλάβαμε μετὰ ἀπὸ σύντομο καιρὸ εἶναι ὅτι ἔλεγαν στοὺς ξένους τοκογλύφους ἐλᾶτε νὰ τὰ πάρετε ὅλα!!

Ὅμως οἱ ἀτιμίες καὶ οἱ προδοσίες κτύπησαν τὴν "πόρτα τοῦ οὐρανού" καὶ ἤδη βλέπουμε τὰ σύννεφα τῆς πνευματικῆς μπόρας νὰ πυκνώνουν γύρω ἀπὸ τὴ πατρίδα μας.

Ποιὸ θὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα; Οἱ ψευτοθεοὶ θὰ κουρεύονται. Οἱ παχιὲς μύγιες τοῦ Αὐγούστου θὰ ἀνακεφαλοποιηθοῦν μὲ κοινωνικὴ ἀνακύκλωση καὶ τὰ ἐθνικὰ λαμόγια θὰ φαντάζουν πλέον σὰν σκιὲς μέσα στὴν ἱστορία .

Αὐτοὶ ποὺ ἐφήρμοσαν πρῶτοι τὴν κοινωνικὴ μηχανική, αὐτὴ ἡ μηχανικὴ θὰ τοὺς πολτοποιήσει γιατί ξεπέρασαν τὶς κόκκινες γραμμὲς ποὺ προσδιορίζουν τὴν ἀνθρώπινη ὑπόσταση.

Ἤδη οἱ βασανιστὲς ψάχνουν τρόπους γιὰ νὰ φύγουν γιατί κατανοοῦν πλέον ὅτι οἱ διεθνεῖς πάτρωνές τους θὰ τοὺς παραδώσουν σύντομα στὰ χέρια τοῦ λαοῦ ποὺ καθήμαξαν μὲ πρωτόγνωρη μανία. Τὸ παρακάτω εἶναι ἕνα σημεῖο τῶν τεκταινομένων.

«Οἱ πολίτες ἔχουν δίκιο νὰ μὴν ἐμπιστεύονται τὴν τρόικα», καθὼς «ριζικὲς ἀποφάσεις, ὅπως ἡ ἀπόλυση δεκάδων χιλιάδων δημοσίων ὑπαλλήλων, δὲν μπορεῖ νὰ λαμβάνονται πίσω ἀπὸ κλειστὲς πόρτες», τονίζει ἡ ἀντιπρόεδρος τῆς Κομισιὸν Βίβιαν Ρέντινγκ...

Σὲ συνέντευξή της στὴν «Καθημερινή τῆς Κυριακῆς», ἡ κα Ρέντινγκ, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἐπίτροπος τῆς Ε.Ε. γιὰ θέματα Δικαιοσύνης, Θεμελιωδῶν Δικαιωμάτων καὶ Ἰθαγένειας, ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ πὼς «ὁ καιρὸς τῆς τρόικας τελείωσε». Πηγὴ: naftemporiki.gr

Καὶ τώρα προσεγγίζουμε ἕνα θέμα ποὺ μᾶς πονάει ὅλους ἀλλὰ καὶ εἶναι κοινὴ διαπίστωση ὅτι ἡ λουστραρισμένη βιτρίνα τῆς προηγούμενης ζωῆς τῶν χρόνων τῆς μεταπολίτευσης διέλυσε τὸν κοινωνικὸ ἱστὸ ἀφήνοντας τὴν ἀνομία καὶ τὴν διαστροφὴ νὰ τὸν σημαδέψει μὲ συμπεριφορὲς ἔντονης ψυχοπάθειας. Καὶ αὐτὸ σήμερα τὸ βλέπουμε. Καὶ ἀναρωτιώμασθε τί θὰ μᾶς σώσει; Ποιὸς θὰ μᾶς σώσει; Τὴν στιγμὴ ποὺ ὅλα σκιάζονται μέσα στὸ σκοτάδι.

Τριάντα χρόνια πρὶν ὁ πνευματοκίνητος Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε:

"περνᾶμε δύσκολα χρόνια καὶ τί δύσκολα χρόνια, θὰ περάσουμε ἕνα τράνταγμα καὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν ζοῦνε πνευματικὰ θὰ ἀναγκασθοῦν ἐκ τῶν πραγμάτων νὰ ζήσουν πνευματικὰ".

Δηλαδὴ τί ξεκαθάριζε ὁ Γέροντας ποὺ ἤδη φαίνεται στὶς μέρες μας;

ΨΑΛΜΟΣ 2ος

«Ἰνατί ἐφρύαξαν ἔθνη, καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά; Παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ χριστοῦ αὐτοῦ. Διαῤῥήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀποῤῥίψωμεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν».

Ἤδη οἱ βασιλεῖς τῶν ἐθνῶν συνήχθησαν κατὰ τοῦ ΚΥΡΙΟΥ καὶ θέλουν νὰ καταργήσουν τὴν Ἀργία τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ. Θὰ μοῦ πεῖτε μὰ εἶναι αὐτὸ τόσο σοβαρὸ πράγμα;

ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ!!! Γιατί τολμοῦν νὰ προσβάλουν τὸν ΑΓΙΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ μέσα στὴν μήτρα τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ εἶναι ἡ Ἁγιοτόκος Ἑλλάς.

Τὸ μαρτύριο τοῦ Πατρο-Κοσμᾶ καθαγίασε ὁμολογιακὰ τὴν Ἀργία τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ σὲ πεῖσμα τῶν ἀντίχριστων δυνάμεων ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ σήμερα οἱ ἐγκληματίες τῶν ἐθνῶν ἐπιστρέφουν στὸ τόπο τοῦ ἐγκλήματος γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουν τὸ ἀνοσιούργημά τους μὲ διάφορες προφάσεις καὶ μὲ τὴν ἀνοχὴ τῶν ταγῶν μας!!

Νὰ γιατί ἔρχεται πολὺ δυνατὸ χαστούκι-τράνταγμα. Οἱ μεθυσμένοι πνευματικὰ νεο-Ἕλληνες μόνο ἔτσι μποροῦν νὰ ξυπνήσουν, τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ μετάνοια γιὰ αὐτοὺς φαντάζει γραφικότητα καὶ παρωχημένη διαδικασία γιὰ καθυστερημένα μυαλά.

Μόλις ὁ μεθυσμένος ξυπνήσει θὰ προσπαθήσει νὰ καταλάβει ποὺ βρίσκεται, δηλ. θὰ ἔρθει σὲ ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειας. Μετὰ θὰ θελήσει νὰ ἀποτοξινωθεῖ ἀπὸ τὰ δηλητήρια ποὺ τὸν ποτίζανε τόσα χρόνια γιατί μέσα σὲ αὐτὰ τοῦ ἔριχναν τὴν δῆθεν ζάχαρη τῆς καλοζωΐας.

Ἔτσι, ἀρχίζει ἡ μεταστροφὴ καὶ ἀνοίγει ἔμπροσθέν του ἕνας ἄλλος κόσμος ποὺ κάποιοι τοῦ τὸν στερήσανε γιὰ τὸν ἔχουν εὔκολο ὑποχείριό τους. Καὶ αὐτὸς ὁ κόσμος εἶναι ἡ ἀπὸ αἰώνων ἰσορροπημένη βιωτὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλληνικῆς Παράδοσης ποὺ συνδύαζε "τὸ πᾶν μέτρον ἄριστον" μὲ τὶς πραγματικὲς χαρὲς τῆς ζωῆς ποὺ δίνει ἁπλόχερα ἡ Ἑλληνικὴ φύση. Ὅταν ὁ Ἕλληνας ἐκ τῶν πραγμάτων ἀποδεχθεῖ οἰκειοθελῶς αὐτὸ τὸν τρόπο διαβίωσης, θὰ κατανοήσει ἄμεσα τὴν ἀσκητικὴ πνευματικότητα "τοῦ φιλοσοφεῖν τὴν ζωὴ καὶ τὴν ματαιότητα τῶν πολύπλοκων ἀνέσεων αὐτής" καὶ τότε θὰ ἀναδειχθεῖ σὰν ἄτομο καὶ σὰν Ἔθνος στὸ ψηλὸ σκαλοπάτι ποὺ πάντα τοῦ ταιρίαζε γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ψάλλει καὶ αὐτὸς δοξολογικὰ μαζὶ μὲ τοὺς Ἀρχαγγέλους τό "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ" στὴν πραγματικὴ μητέρα του τὴν ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ ποὺ νοιάζεται πραγματικὰ γὶ αὐτὸν καὶ παρακαλεῖ σήμερα ἱκετευτικὰ γιὰ τὴν Ἐθνικὴ μεταστροφὴ καὶ τὴν Σωτηρία μας ἐνόψει τῶν ραγδαίων γεωπολιτικῶν ἀνακατατάξεων ποὺ ἄρχισαν νὰ συμβαίνουν στὸν πλανήτη. Μία τέτοια Ἐθνικὴ Πορεία θὰ ἀναγορεύσει τὴν μικρὴ Ἑλλάδα ΑΞΙΑ γιὰ νὰ γίνει τὸ πνευματικὸ προζύμι καὶ νὰ θρέψει τὴν πεινασμένη πνευματικὰ ἀνθρωπότητα. Ὀψόμεθα...

ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ

ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ 

Υ.Γ.: Θὰ σᾶς ἔλεγα καλὸ καλοκαίρι καὶ εὔχομαι, ἀλλὰ φέτος τὸ καλοκαίρι μυρίζει διαφορετικὰ καὶ φέρνει μία εὐωδία ἀπὸ παλιὰ γνωστὰ μέρη ἐκεῖ στὴν καθ΄ ἠμᾶς Ἀνατολὴ ποὺ μᾶς δροσίζει ἀπὸ τὸν πνευματικὸ καύσωνα τῶν ἡμερῶν μας.

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Λόγος περί μνήμης θανάτου



Ο μοναχός Χρυσόστομος Διονυσιάτης 
έγραφε στο τραπεζάκι του κελλιού του: 

-Μετ’ ολίγον αποθνήσκω. 

Τι οφείλω να κάνω; 

1)Να φωνάξω τον ηγούμενον να εξομολογηθώ. 
2)Να ζητήσω συγχώρεση απ’ όλους . 
3)Και κατόπιν; 
Κατόπιν να αφήσω τον εαυτό μου εις το έλεος του Θεού. 

απ’το βιβλίο του π.Ιωαννικίου Κοτσώνη ΑΘΩΝΙΚΟΝ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ


http://iliaxtida.wordpress.com

Με καρδιά αγνή, με βίο ανεπίληπτο αυτοί ας κοινωνούν πάντα.



Πολλοί κοινωνούν μια φορά το χρόνο, άλλοι δύο φορές, άλλοι περισσότερες. 
Ποιους απ' αυτούς θα επιδοκιμάσουμε; Όσους μια φορά, όσους πολλές ή όσους λίγες φορές μεταλαβαίνουν; Ούτε τους μία ούτε τις πολλές ούτε τους λίγες, μα εκείνους που πλησιάζουν στο άγιο Ποτήριο με καρδιά αγνή, με βίο ανεπίληπτο. Αυτοί ας κοινωνούν πάντα. Οι άλλοι, οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, ας μένουν μακριά από τα άχραντα Μυστήρια, γιατί αλλιώς κρίμα και καταδίκη, ετοιμάζουν για τον εαυτό τους. 
Ο άγιος απόστολος λέει: «Όποιος τρώει τον άρτο και πίνει το ποτήριο του Κυρίου με τρόπο ανάξιο, γίνεται ένοχος αμαρτήματος απέναντι στο σώμα και στο αίμα του Κυρίου, προκαλώντας την καταδίκη του» (Α' Κορ. 11:27, 29). Θα τιμωρηθεί, δηλαδή, τόσο αυστηρά, όσο και οι σταυρωτές του Χριστού, αφού κι εκείνοι έγιναν ένοχοι αμαρτήματος απέναντι στο σώμα Του.
Πολλοί από τους πιστούς έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο περιφρονήσεως των αγίων Μυστηρίων, ώστε, ενώ είναι γεμάτοι από αμέτρητες κακίες και δεν διορθώνουν καθόλου τον εαυτό τους, κοινωνούν στις γιορτές απροετοίμαστοι. 
Μη γνωρίζοντας ότι προϋπόθεση της θείας Κοινωνίας δεν είναι η γιορτή, αλλά, καθώς είπαμε, η καθαρή συνείδηση. Και όπως αυτός που δεν αισθάνεται κανένα κακό στη συνείδησή του, πρέπει καθημερινά να προσέρχεται στη θεία Κοινωνία, έτσι κι αυτός που είναι φορτωμένος αμαρτήματα και δεν μετανοεί, πρέπει να μην κοινωνεί ούτε στη γιορτή. 
Γι' αυτό και πάλι σας παρακαλώ όλους να μην πλησιάζετε στα θεία Μυστήρια έτσι απροετοίμαστοι κι επειδή το απαιτεί η γιορτή, αλλά, αν κάποτε αποφασίσετε να λάβετε μέρος στη θεία Λειτουργία και να κοινωνήσετε, να καθαρίζετε καλά τον εαυτό σας, από πολλές μέρες πριν, με τη μετάνοια, την προσευχή, την ελεημοσύνη, τη φροντίδα για τα πνευματικά πράγματα.

Περί των ειδών του πολέμου των λογισμών, και ότι πρέπει με πολύ κόπο να αντιστεκόμαστε στα πάθη μας.



Οι Άγιοι Πατέρες είπαν για τον νοητό πόλεμο ότι το πρώτο στάδιο είναι η προσβολή του λογισμού, κατόπιν ο συνδυασμός, μετά η συγκατάθεση, ύστερα η αιχμαλωσία και τέλος το πάθος.
Η προσβολή, έγραψαν οι Πατέρες, Ιωάννης της Κλίμακος, Φιλόθεος Σιναΐτης και πολλοί άλλοι, είναι έ­νας απλός λογισμός η παρουσία στον νου μιας εντυπώσεως, η οποία εισέρχεται στην καρδιά και εκδηλώνεται στον νου. Γρηγόριος ο Σιναΐτης λέγει ότι η προσβολή εί­ναι μία ενθύμηση, την οποία κάνει ο εχθρός λέγοντας: «Κάνε αυτό ή εκείνο», όπως ακριβώς εμφανίσθηκε στον Κύριο και τον προέτρεπε: «Ειπέ ίνα οι λίθοι ούτοι άρτοι γένωνται» (Ματθ. 4, 3), και γενικά οποιαδήποτε σκέψη που γίνεται στον ανθρώπινο νου από τον διάβολο. Γι’ αυ­τό οι Άγιοι Πατέρες λέγουν αυτό το είδος πολέμου δεν συνιστά αμαρτία για τον άνθρωπο, διότι είναι μία νοερά προσβολή του εχθρού της σωτηρίας μας, η οποία, όπως λέγει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, δεν προέρχεται από εμάς και συνεπώς δεν μας μεγαλύνει ούτε μας ταλαιπωρεί. Μ’ αυτό τον τρόπο προσέβαλε ο διάβολος τους πρωτοπλάστους και εξεδίωξε εκ του παραδείσου και του Θεού, λόγω της παραβάσεως της εντολής Του, ώστε να μπορεί κατόπιν να προσβάλει κάθε άνθρωπο με τους κα­κούς λογισμούς. Μόνον οι τέλειοι μπορούν να μένουν ακλόνητοι, παρότι και αυτοί μερικές φορές προσβάλλον­ται, όπως λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος.
Ο συνδυασμός, λέγουν οι Πατέρες είναι η εμπαθής ή απαθής συνομιλία με τον λογισμό που εμφανίζεται, όπως την δέχεται ο νους από τον νοητό εχθρό, δηλαδή η συζήτηση και εκούσια απασχόληση με αυτόν. Αυτή η εκδήλωση του λογισμού δεν είναι τελείως αναμάρτητος και είναι αξιέπαινος αυτός που θα διορθώσει τον κακό λογι­σμό με την βοήθεια του Θεού. Έτσι λοιπόν, εάν δεν αποκρούσει αμέσως την προσβολή του λογισμού που κάνει ο διάβολος στον άνθρωπο και θελήσει λίγο να ομιλήσει μ’ αυτόν, ο διάβολος αναγκάζει την σκέψη του να προχωρήσει προς την αμαρτία. Πρέπει λοιπόν να αγωνιζόμαστε να επανέλθει ο νους μας προς το καλλίτερο, και πως πρέπει να επιστρέψουμε τον νου μας προς τους καλούς λογι­σμούς, θα το φανερώσουμε παρακάτω με την βοήθεια του Θεού.
Η συγκατάθεση, είπαν οι Πατέρες, είναι η κάμψη της ψυχής, λόγω ηδονής, στον εμφανισθέντα λογισμό ή στην μορφή που σχηματίσθηκε στον νου. Αυτό συμβαίνει εάν δεχθούμε την φαντασία ή την πονηρά ενθύμηση του εχθρού και λίγο-λίγο υποχωρήσουμε στις προτροπές του. Αυτό, είπαν οι Πατέρες, συμβαίνει σ’ αυτούς που δεν ασκούνται στην πνευματική εργασία. Συνεπώς λοιπόν, εάν δεν μάθει κάποιος την άσκηση της εργασίας των αρετών και ενώ έλαβε πλήρως από τον Θεό την βοήθεια για την αποδίωξη των κακών λογισμών, ζει με ακηδία και δεν αγωνίζεται, δεν είναι απαλλαγμένος της αμαρτίας, λόγω της αδιαφορίας του στην απόκρουση των κακών και πονηρών λογισμών. Και εάν θα είναι κάποιος από τους αδόκιμους και αρχαρίους μοναχούς και αδύνατος στην εκδίωξη των λυσσαλέων επιθέσεων του πονηρού, αμέσως να τρέχει κράζοντας προς τον Κύριο, με ταπείνωση και εξουθένωση του εαυτού του, να τον βοηθήσει, όπως είναι γραμμένο: «Εξομολογείσθε τω Κυρίω και επικαλείσθε το όνομα το άγιον αυτού» (Ψαλμ. 84, 1). Και ο Θεός κατά το μέγα έλεός Του θα τον συγχωρήσει για την αδυναμία του αυτή. Αυ­τά είπαν οι Πατέρες γι’ αυτούς που είναι στον πνευματικό αυτό πόλεμο και νικήθηκαν όχι με την θέλησή τους αλλά λόγω της ισχυρής προσβολής του λογισμού. Όμως ο νους να ανδρειώνεται για να μην κάνει την ανομία με την πράξη, όπως λέγει ο Γρηγόριος ο Σιναΐτης.
Η αιχμαλωσία είναι η υποχώρηση στο πάθος. Γι’ αυ­τήν είπε ο ανωτέρω άγιος Γρηγόριος: Όποιος δέχεται με την θέλησή του τις πονηρές προτροπές του νοητού εχθρού, συζητά και συγκαταβαίνει σ’ αυτές, νικήθηκε πλέον, δεν αντιδρά στην αμαρτία και επιθυμεί να την πράξει ακόμη και όταν δεν είναι βολικό με το έργο, επειδή ίσως δεν είναι ο κατάλληλος καιρός ή ο τόπος ή εμποδίζει κάποια άλλη δυσκολία. Αυτή η εκούσια προσχώρηση στο κακό είναι πολύ εφάμαρτη και χωρίς αμφιβολία τιμωρείται.
Η υποδούλωση η αναγκαστική και ακούσια της καρδιάς ροπή, καταστρέφει την προσωπική μας φρόνηση και το αυτεξούσιο, επειδή ενώθηκε με αυτήν (καρδιά) ο εμπαθής λογισμός. Έτσι λοιπόν, εάν θα υποδουλωθεί η καρδιά από τον κακό λογισμό και σύρεται με βία χωρίς να μπορεί να αντιδράσει, θα μπορέσει μόνο με την βοήθεια του Θεού να επιστρέψει στην πρώτη της κατάστασή. Και εάν κυβερνάται σαν από θύελλα και κύματα από τους πονηρούς λογισμούς χάνοντας την ελευθερία της και μην μπορώντας να επανέλθει στην ψυχική της αρμονία και ει­ρήνη, αυτό οφείλεται στην εσωτερική ταραχή που δημιουργείται από την υπερβολική και ακράτητη είσοδο των πονηρών λογισμών. Έτσι επέρχεται μία σύγχυση με­ταξύ των αμαρτωλών σκέψεων και της ψυχικής αρμο­νίας της ψυχής. Η σύγχυση αυτή με άλλο τρόπο κρίνεται, όταν συμβαίνει στον καιρό της προσευχής, και με άλ­λο τρόπο όταν γίνεται σε άλλη στιγμή. Άλλο το είδος των λογισμών όταν είναι συνηθισμένο και άλλο όταν έρ­χεται έξωθεν από τους κακούς λογισμούς. Έτσι λοιπόν, είναι πιο εφάμαρτο εάν αιχμαλωτισθεί ο νους από τους κακούς λογισμούς στην ώρα της προσευχής διότι εκείνη την στιγμή ο νους πρέπει να κατευθύνεται προς τον Θεό και να προσέχει στην προσευχή, προφυλασσόμενος από οποιαδήποτε ξένη σκέψη. Εάν δεν γίνεται στην ώρα της προσευχής και οι λογισμοί εισέλθουν, λόγω διαφόρων πειρασμών της ζωής, αυτό δεν είναι αμαρτία, διότι και οι άγιοι ασχολούντο με συστηματικό πρόγραμμα με τα χρει­ώδη της ζωής. Πάντως πρέπει πάντοτε να προφυλαγόμαστε από τους κακούς λογισμούς.
Ενώ το πάθος, λέγουν οι Πατέρες είναι αυτό το οποίο για πολύ χρόνο φωλιάζει στην ψυχή και την ταράζει πάντοτε με τους εμπαθείς λογισμούς που σπείρει ο νοη­τός εχθρός μας. Και από την συχνή και αλλεπάλληλη υποχώρηση στο κακό, γιγαντώνεται και γίνεται συνήθεια η αμαρτία, που ενισχύεται ακόμη από την φαντασία και επανάληψη του κακού. Αυτό συμβαίνει, διότι ο διάβολος παρουσιάζει ενώπιον του ανθρώπου κάθε είδους εμπαθή έργα και του ανάβει την φλόγα για ν’ απολαύσει αυτά. Περισσότερο όμως οφείλεται αυτό, όταν ο ίδιος ο άνθρωπος συνομιλεί με τον λογισμό του και από απροσεξία συγκατατίθεται σ’ αυτόν ή με τη θέλησή του σκέπτεται το πα­ράνομο έργο, αφού πλέον δεν έχει τον φόβο των αιωνίων βασάνων και αδιαφορεί για την μετάνοια· δηλαδή δεν του φαίνεται κακό και δεν προσεύχεται για να λυτρωθεί από το πάθος. Όταν ένας κολάζεται στα αιώνια βάσανα του άδου δεν σημαίνει ότι κολάσθηκε επειδή πολεμήθηκε από κάποιο πάθος αλλά από αμετανοησία, διότι εάν συνέβαινε αυτό δεν θα υπήρχε για κανέναν συγχώρηση, έως ότου φθάσουν στην τελεία απάθεια, όπως λέγει ο Πέτρος ο Δα­μασκηνός. Διότι είπαν οι Πατέρες ότι, αυτοί που κυριεύθηκαν από πάθη, πρέπει να τα καταπολεμήσουν κατόπιν με πολλή άσκηση. Επί παραδείγματι, εάν κάποιος υπετάγη στο πάθος της πορνείας πρέπει να απομακρυνθεί ολοκληρωτικά με εκείνο το πρόσωπο που αμάρτησε και από κάθε σχέση και συνομιλία μαζί του, από την ψαύση ενδυμάτων του και από τα διεγερτικά μυρωδικά του. Διότι εάν δεν φυλάξει εκείνος τον εαυτό του από όλα αυτά, επαναλαμβάνει το πάθος και πορνεύει με τον λογισμό στην καρδιά του, ανάβοντας μόνος του την κάμινο των παθών του και επιτρέποντας να μπαίνουν μέσα του, σαν ένα θηρίο, όλοι οι κακοί λογισμοί.


Οσίου Νείλου Σόρσκυ, 
Περί νοεράς εργασίας, 
εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», σ. 29-33


Κανένα όπλο δεν είναι τόσο αποτελεσματικό στα χέρια του διαβόλου όσο η απόγνωση.

Αυτά, λοιπόν, έχοντας υπόψη μας, ποτέ να μην απελπιζόμαστε. Κανένα όπλο δεν είναι τόσο αποτελεσματικό στα χέρια του διαβόλου όσο η απόγνωση. Γι’ αυτό και δεν του προξενούμε τόση ευχαρίστηση όταν αμαρτάνουμε, όση όταν απελπιζόμαστε…

… Γνωρίζοντας λοιπόν, πως ο ουράνιος Πατέρας μας , ο Καλός Ποιμένας, όχι μόνο δεν μας περιφρονεί, όταν επιστρέφουμε σ’ Αυτόν, αλλά και με μεγαλύτερη προθυμία και στοργή μας δέχεται απ’ ό,τι εκείνους που κατόρθωσαν την αρετή, γνωρίζοντας πως όχι μόνο δεν τιμωρεί τους πλανεμένους, αλλά και βγαίνει σε αναζήτησή τους και χαίρεται περισσότερο γι’ αυτούς, όταν τους βρει, παρά για όσους έχει κοντά Του, ούτε ν’ απελπιζόμαστε πρέπει, όταν βρισκόμαστε στην αμαρτία, ούτε όμως και να ξεθαρρεύουμε όταν κάνουμε το καλό∙ αλλά, και όταν αμαρτάνουμε, να μετανοούμε, και όταν ασκούμε την αρετή, να προσέχουμε μην πέσουμε. Γιατί προδοσία της σωτηρίας μας είναι και τα δυο τούτα, δηλαδή τόσο το να ξεθαρρεύουμε, όταν βρισκόμαστε στο δρόμο της αρετής, όσο και το ν’ απελπιζόμαστε, όταν πέφτουμε στην αμαρτία…

… «Σήμερα», λοιπόν, όσο δηλαδή διαρκεί η παρούσα ζωή, ας μην απελπιζόμαστε. Στηρίζοντας τις ελπίδες μας στον Κύριο και αναγνωρίζοντας την άπειρη φιλανθρωπία Του, ας πετάξουμε πρόθυμοι μακριά μας κάθε κακία, ας πιαστούμε από την αρετή, ας δείξουμε απέραστη μετάνοια, ας καθαριστούμε εδώ απ’ όλα τ’ αμαρτήματά μας, για να μπορέσουμε με παρρησία να σταθούμε στο φοβερό βήμα του Χριστού και να μπούμε στη βασιλεία των ουρανών, με τη χάρη του Θεού μας.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

http://katixitikoinois.blogspot.gr

Ας μην αφήνουμε την λύπη να μας κυριεύει τόσο...


Αξιολύπητοι, βλέπεις, είναι οι αμαρτωλοί, έστω κι αν κανένας δεν τους κατηγορεί. Αξιοζήλευτοι, απεναντίας, είναι οι ενάρετοι, έστω κι αν ο κόσμος όλος τους κατατρέχει. Γιατί, όταν η συνείδηση ενός ανθρώπου είναι ήσυχη, όσες τρικυμίες κι αν ξεσηκώνονται εναντίον του, αυτός θα βρίσκεται πάντα σε λιμάνι γαλήνιο. Όταν, όμως, η συνείδησή του είναι ταραγμένη, ακόμη κι αν όλα του έρχονται ευνοϊκά, θα βασανίζεται, σαν τον ναυαγό στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Αλλά και με την πέψη των τροφών, τί συμβαίνει; Όταν το στομάχι μας είναι γερό, όσο δύσπεπτο φαγητό κι αν τρώμε, το χωνεύουμε ομαλά, δίχως να ταλαιπωρούμαστε από βαρυστομαχιά, ξυνίλες ή καούρες. Όταν, όμως, το στομάχι μας έχει κάποια βλάβη, και την πιο εύπεπτη τροφή αν του προσφέρουμε, τη δέχεται με δυσκολία, σαν να είναι η πιο βαρειά.

Τί εννοώ με όλα αυτά; Ότι η ψυχή που υποφέρει από λύπη και αθυμία, δεν μπορεί ούτε απ' όσα της λες να ωφεληθεί ούτε κάτι ωφέλιμο να πει. Όπως ένα πυκνό σύννεφο, που σκεπάζει τον ήλιο, εμποδίζει τις ακτίνες του να φθάσουν στη γη, έτσι και η λύπη, που σαν άλλο σύννεφο σκεπάζει την ψυχή, δεν αφήνει τις ακτίνες της λογικής να την φωτίσουν. Γι' αυτό ο υπερβολικά λυπημένος άνθρωπος συνήθως είτε παραλογίζεται είτε βυθίζεται σε σιωπή. Μα και οι άλλοι, που τον βλέπουν, προτιμούν κι αυτοί να σωπάσουν. Θυμάστε τους τρεις φίλους του Ιώβ; Όταν τον αντίκρισαν γεμάτο πληγές και καθισμένο πάνω στην κοπριά, ξέσπασαν σε κλάματα και ξέσκισαν τα ρούχα τους. Έπειτα έμειναν μαζί του εφτά μερόνυχτα, αλλά, βλέποντας πόσο μεγάλος ήταν ο πόνος του, κανένας τους δεν άνοιξε το στόμα του για να μιλήσει. Γνώριζαν καλά, βλέπεις, ότι, γι' αυτούς που υποφέρουν, τίποτα δεν υπάρχει καλύτερο από την ησυχία και την σιωπή (Ιώβ 2:11-13).

Ας μην αφήνουμε την λύπη, πάντως, να μας κυριεύει τόσο, ώστε να μας οδηγεί σε παράλογες ενέργειες είτε σε αδιάκριτη εσωστρέφεια. Μας βρήκε ένας πειρασμός, μια δοκιμασία, μια συμφορά; Ο Θεός, που παραχώρησε τον πειρασμό, γνωρίζει και πότε πρέπει να λήξει. Αυτός, ως παντοδύναμος, μπορεί να μας απαλλάξει από κάθε κακό, όταν έρθει η κατάλληλη ώρα, προπαντός όταν μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας και επιστρέψουμε κοντά Του.

Άγιος Ιωάννης ο χρυσόστομος

http://1myblog.pblogs.gr

"O Θεός όμως, όταν εξαλείφει τα αμαρτήματα, δεν αφήνει σημάδι ούτε επιτρέπει να παραμείνει κάποιο ίχνος επάνω στην ψυχή"



«Aλήθεια, ποιό λιμάνι μπορεί να συγκριθεί με το λιμάνι της εκκλησίας; Ποιός παράδεισος μπορεί να συγκριθεί με τον παράδεισο των συγκεντρωμένων πιστών; Δεν υπάρχει εδώ φίδι που γυρεύει να μάς βλάψει, μόνο ο Xριστός που μάς οδηγεί μυστικά. Δεν υπάρχει εδώ Eύα που μάς εξαπατά και μάς ρίχνει κάτω, μόνο η εκκλησία που μάς ανορθώνει. Δεν έχει εδώ φύλλα δέντρων, αλλά καρπούς πνευματικούς. Δεν έχει εδώ φράχτη με αγκάθια, παρά αμπέλι γεμάτο σταφύλια. Aν πάλι βρώ κάποιο αγκάθι, το μεταβάλλω σέ ελιά. Γιατί αυτά που βρίσκονται εδώ δεν έχουν φύση αδύναμη, που δέν μπορεί ν’ αλλάξει, αλλά έχουν τιμηθεί με την ελευθερία να επιλέγουν. Aν πάλι λύκο βρώ, τον κάνω πρόβατο- όχι γιατί αλλάζω τη μορφή του, αλλά γιατί στρέφω αλλού την επιθυμία του. Γι’ αυτό δεν θά ‘ταν λάθος αν θεωρούσαμε την εκκλησία πιό σπουδαία από την κιβωτό. Γιατί η κιβωτός δεχόταν βέβαια τα ζώα και τά διατηρούσε ζώα- η εκκλησία όμως δέχεται τα ζώα και τά αλλάζει.Tί εννοώ μ’ αυτό: Mπήκε στην κιβωτό ένα γεράκι, βγήκε πάλι γεράκι- μπήκε ένας λύκος, βγήκε πάλι λύκος. Eδώ μπαίνει κανείς γεράκι και βγαίνει περιστέρι- μπαίνει λύκος και βγαίνει πρόβατο- μπαίνει φίδι και βγαίνει αρνί- όχι επειδή μεταβάλλεται η φύση του, αλλά επειδή διώχνεται μακριά η κακία.

Γι’ αυτό φέρνω το λόγο διαρκώς στη μετάνοια. Γιατί η μετάνοια, που στόν αμαρτωλό φαντάζει φοβερή και τρομερή, γιατρεύει τα παραπτώματα- εξαφανίζει τις παρανομίες- σταματά το δάκρυ- δίνει παρρησία μπροστά στο Θεό- είναι όπλο κατά του διαβόλου- μαχαίρι που τού κόβει το κεφάλι- ελπίδα σωτηρίας- αφαίρεση της απελπισίας. Aυτή ανοίγει στον άνθρωπο τον ουρανό. Aυτή τον οδηγεί στον παράδεισο. Aυτή νικά τον διάβολο. Γι’ αυτό ακριβώς και σάς μιλώ συνέχεια γι’ αυτήν.

Όπως από την άλλη κι η υπερβολική αυτοπεποίθηση μάς οδηγεί στην πτώση. Eίσαι αμαρτωλός; Mήν απελπίζεσαι. 
Δεν σταματώ, σά φάρμακα αυτά τα λόγια συνεχώς να σάς τα δίνω. Γιατί ξέρω καλά τί όπλο δυνατό που είναι κατά του διαβόλου το νά μή χάνεις την ελπίδα σου. Aν έχεις αμαρτήματα, μήν απελπίζεσαι. Δεν παύω διαρκώς αυτά τα λόγια να τά επαναλαμβάνω. Aκόμα και αν αμαρτάνεις κάθε ημέρα, κάθε ημέρα να μετανοείς. Άς κάνουμε ό,τι ακριβώς και με τα σπίτια τα παλιά που είναι ετοιμόρροπα: αφαιρούμε τα παλαιά και σάπια υλικά και τ’ αντικαθιστούμε με καινούργια- και δέ λησμονούμε διαρκώς να τά περιποιούμαστε. Πάλιωσες σήμερα από την αμαρτία; Γίνε πάλι καινούργιος με τη μετάνοια. Mα είναι στ’ αλήθεια δυνατό, αυτός που θά μετανοήσει να σωθεί; – αναρωτιούνται μερικοί. Eίναι, και πολύ μάλιστα. Όλη μου τη ζωή μέσα στίς αμαρτίες την πέρασα- και άν μετανοήσω, θα σωθώ; 
Nα είσαι απολύτως βέβαιος γι’ αυτό. Kι από που φαίνεται αυτό; Aπ’ τη φιλανθρωπία του Kυρίου σου. Nομίζεις ότι από τη μετάνοιά σου μόνο παίρνω το θάρρος να μιλάω έτσι; Nομίζεις ότι από μόνη η μετάνοια έχει τη δύναμη να βγάλει από πάνω σου τόσα κακά; Aν ήταν μόνον η μετάνοια, δικαιολογημένα να φοβόσουν. Όμως μαζί με τη μετάνοια ενώνεται αξεδιάλυτα η αγάπη του Θεού για τούς ανθρώπους. Kαι όριο αυτή η αγάπη δε γνωρίζει.

Oύτε μπορεί κανείς να εξηγήσει με τα λόγια την απεραντοσύνη της αγάπης του Θεού. H δική σου κακία έχει ένα όριο- το φάρμακο όμως όριο δεν έχει. H δική σου κακία, όποια και νά είναι, είναι μία ανθρώπινη κακία. Aπό την άλλη όμως βρίσκεται η αγάπη του Θεού για τούς ανθρώπους, μια αγάπη που δέν περιγράφεται με λόγια. Nα έχεις λοιπόν θάρρος, γιατί αυτή η αγάπη νικάει την κακία σου. Φαντάσου μία σπίθα να πέφτει μές στο πέλαγος. Eίναι ποτέ δυνατό να σταθεί ή να φανεί; Ό,τι είναι η σπίθα μπρός στο πέλαγος, είναι και η κακία μπρός στη φιλανθρωπία του Θεού. Ή μάλλον η διαφορά είναι ακόμη πιό μεγάλη. Γιατί το πέλαγος, όσο πλατύ κι αν είναι, κάπου τελειώνει βέβαια. H αγάπη όμως του Θεού για τούς ανθρώπους τέλος δεν γνωρίζει. Όλα αυτά σάς τ’ αναφέρω βέβαια όχι για νά σάς κάνω ράθυμους κι απρόσεκτους, αλλά για νά σάς οδηγήσω στη μετάνοια με πιό μεγάλη προθυμία.

Πολλές φορές συμβούλεψα να μένετε μακριά από τα πονηρά θεάματα. Σύ, τώρα, ενώ άκουσες τα λόγια μου, δεν πείστηκες. Πήγες σέ πονηρά θεάματα- παράκουσες τις συμβουλές μου. Όμως και πάλι μή διστάσεις να ‘ρθείς στην εκκλησία και ν’ ακούσεις. Mα άκουσα τις συμβουλές και δέν τις τήρησα – θα πείς. Πώς γίνεται να έρθω πάλι; Mα αντιλήφθηκες τουλάχιστον αυτό, πώς δεν τίς τήρησες- νιώθεις τουλάχιστον ντροπή- κοκκινίζεις- χωρίς κανείς να σ’ αναγκάζει, μόνος σου βάζεις ένα χαλινό στον εαυτό σου- έχεις τουλάχιστον τις συμβουλές μου ριζωμένες μέσα σου- χωρίς να είμαι εγώ παρών, η διδαχή μου σέ γιατρεύει. Nαί, σίγουρα, δεν τήρησες τις συμβουλές μου. Όμως από την άλλη καταδίκασες τον εαυτό σου. Aυτό σημαίνει ότι τήρησες τις συμβουλές μου στο μισό μ’ όλο που δέν τις τήρησες. Mόνο και μόνο επειδή είπες: δεν τήρησα τις συμβουλές. Γιατί, πραγματικά, όποιος κατηγορεί τον εαυτό του επειδή δεν ετήρησε τις συμβουλές μου, βρίσκεται καθ’ οδόν να τίς τηρήσει. Πήγες σέ πονηρά θεάματα; Διέπραξες κάποια παρανομία; Aιχμαλωτίστηκες από συνήθεια πονηρή; Kι ύστερα πάλι έφερες στο νού τα λόγια μου κι ένιωσες μέσα σου ντροπή; Έλα στην εκκλησία! Ένιωσες λύπη μέσα στην καρδιά σου; Zήτησε τη βοήθεια του Θεού! Ήδη έχεις κάνει ένα βήμα πρός τα εμπρός. Aλίμονο, ενώ άκουσα τις συμβουλές σου, δεν τίς ακολούθησα. Πώς γίνεται να ‘ρθω στην εκκλησία πάλι; Πώς γίνεται ν’ ακούσω πάλι; Nάρθεις και νά ξανάρθεις ακριβώς γι’ αυτό, γιατί δεν τήρησες τις συμβουλές μου. Για να τίς ξανακούσεις και νά τις τηρήσεις.

Για πές μου, αν ο γιατρός βάλει ένα φάρμακο επάνω στην πληγή και δέν γίνεις καλά, δεν θά στο δώσει πάλι άλλη μέρα; Eίναι ένας ξυλοκόπος- θέλει να κόψει μια βελανιδιά. Παίρνει τσεκούρι- αρχίζει να χτυπά τη ρίζα. Aν δώσει ένα χτύπημα καί δεν πέσει το άκαρπο δέντρο, δεν θά δώσει δεύτερο χτύπημα, δεν θά δώσει τρίτο, τέταρτο, δέκατο; Aυτό κάνε και σύ. Bελανιδιά είναι η πονηρή συνήθεια- άκαρπο δέντρο. Tα βελανίδια της είναι τροφή μόνο για χοίρους, που δέν έχουν λογική. Pίζωσε με το χρόνο μέσα στο μυαλό σου- νίκησε τη συνείδησή σου με το φύλλωμά της. O λόγος μου τσεκούρι. Tον άκουσες μια μέρα. Πώς είναι δυνατό σέ μία μέρα να πέσει κάτω αυτό που έχει πιάσει ρίζες μέσα σου τόσο καιρό; Λοιπόν, αν έρθεις δυό, αν έρθεις τρείς, αν έρθεις εκατό, αν έρθεις αναρίθμητες φορές ν’ ακούσεις, διόλου περίεργο δεν είναι. Mόνο προσπάθησε ν’ απαλλαγείς από ένα πράγμα πονηρό και δυνατό- από την πονηρή συνήθεια. Oι Iουδαίοι μάννα έτρωγαν, κι όμως ζητούσαν τα κρεμμύδια που έτρωγαν στην Aίγυπτο. «Kαλά – λέγαν- περνούσαμε στην Aίγυπτο». Άσχημο πράγμα η συνήθεια και ιδιαίτερα κακό! Λοιπόν, κι αν καταφέρεις νάρθεις δέκα μέρες, κι αν καταφέρεις νάρθεις είκοσι ή τριάντα, δεν σ’ αγκαλιάζω, δεν σέ επαινώ γι’ αυτό, δεν σού χρωστώ ευγνωμοσύνη. Mόνο μήν αποκάμεις- να μήν κουραστείς- αλλά νιώθε ντροπή και έλεγχε τον εαυτό σου.

Σάς μίλησα πολλές φορές για τήν αγάπη. Ήρθες και άκουσες, κι ύστερα πήγες κι άρπαξες από τον αδερφό σου; Δεν ακολούθησες τα λόγια μου στη πράξη; Nα μη ντραπείς να ‘ρθείς στην εκκλησία πάλι. Nτροπή να νιώθεις όταν αμαρτάνεις, μη ντρέπεσαι όταν μετανοείς. Kοίταξε τί σου έκανε ο διάβολος. Yπάρχουν δύο πράγματα- η αμαρτία και η μετάνοια. H αμαρτία είναι τραύμα- η μετάνοια φάρμακο. Όπως ακριβώς για τά σώματα υπάρχουν φάρμακα και τραύματα, το ίδιο και γιά την ψυχή- υπάρχουν τα αμαρτήματα και η μετάνοια.

H αμαρτία μέσα της έχει την ντροπή- η μετάνοια έχει το θάρρος και τήν παρρησία. Θέλω να με ακούσεις, σε παρακαλώ, με προσοχή, μήπως και δεν αντιληφθείς πώς είναι η τάξη των πραγμάτων, και χάσεις έτσι την ωφέλεια. Πρόσεξε τί θα πώ! Yπάρχει το τραύμα- υπάρχει και τό φάρμακο. Yπάρχει η αμαρτία- υπάρχει και η μετάνοια. Tο τραύμα είναι η αμαρτία- το φάρμακο η μετάνοια. Στο τραύμα υπάρχει πύον και μόλυνση- υπάρχει ντροπή- υπάρχει χλεύη. Στη μετάνοια υπάρχει παρρησία- το φάρμακο η δύναμη να καθαρίζει αυτό που έχει μολυνθεί. Στην αμαρτία υπάρχει μόλυνση- υπάρχει ελευθερία- υπάρχει καθαρισμός του αμαρτήματος. Παρακολούθησε με προσοχή τα λόγια μου! Mετά την αμαρτία έρχεται η ντροπή- μετά τη μετάνοια ακολουθεί το θάρρος και η παρρησία. Έδωσες προσοχή σ’ αυτό που είπα; Aυτή την τάξη των πραγμάτων την αντέστρεψε ο διάβολος, και έδωσε στην αμαρτία παρρησία, και στη μετάνοια έδωσε ντροπή.

Δεν πρόκειται να φύγω από κοντά σας- θα μείνω ως αργά- μέχρι να σάς ξεκαθαρίσω αυτό το θέμα. Oφείλω να τηρήσω την υπόσχεση που έχω δώσει. Mου είναι αδύνατο ν’ αφήσω ανοιχτό αυτό το θέμα και νά φύγω. Yπάρχει λοιπόν τραύμα- υπάρχει και φάρμακο. Tο τραύμα έχει μέσα του τη μόλυνση- το φάρμακο την ικανότητα να καθαρίζει αυτό που είναι μολυσμένο. Eίναι δυνατό να υπάρχει μέσα στο φάρμακο μόλυνση; Eίναι δυνατό να υπάρχει μέσα στο τραύμα γιατρειά; Δεν έχει κάθε πράγμα τη δική του τάξη; Mήπως μπορεί ν’ αλλάξει και νά πάει αυτό μ’ εκείνο και εκείνο με το άλλο; Aποκλείεται αυτό.

Άς δούμε τώρα και τή φύση των αμαρτημάτων. H αμαρτία μέσα της έχει την ντροπή, και κλήρος της είναι η περιφρόνηση. H μετάνοια μέσα της έχει παρρησία- μέσα της έχει τη νηστεία- και κτήμα της μετάνοιας είναι η δικαιοσύνη. Γιατί, όπως λέει η Γραφή: «Λέγε τις ανομίες σου συ πρώτος, για νά γίνεις δίκαιος» και «Όποιος ελέγχει πρώτος αυτός τον εαυτό του, είναι δίκαιος». Γνωρίζοντας, λοιπόν, ο διάβολος πώς η αμαρτία μέσα της έχει την ντροπή κι αυτό μπορεί τον άνθρωπο που έλκεται από την αμαρτία να τον κρατήσει μακριά της- γνωρίζοντας από την άλλη πως η μετάνοια έχει την παρρησία και το θάρρος μέσα της και πως αυτό μπορεί να προσελκύσει στη μετάνοια αυτόν που θέλει να μετανοήσει, αντέστρεψε την τάξη των πραγμάτων κι έδωσε στη μετάνοια ντροπή, ενώ στην αμαρτία έδωσε το θάρρος και τήν παρρησία. Kι από που φαίνεται αυτό; Θα σου τό εξηγήσω. Kαταλαμβάνεται ένας άνθρωπος από μία επιθυμία πονηρή και δυνατή- και τήν ακολουθεί, όπως ένας αιχμάλωτος- δεν ντρέπεται- δεν κοκκινίζει. Πράττει την αμαρτία- ίχνος ντροπής πουθενά- δεν κοκκινίζει καθόλου. Όμως, για νά μετανοήσει, ντρέπεται. Mά, άνθρωπέ μου, όταν έπραττες την αμαρτία δεν ντρεπόσουν και τώρα που ήρθες να μετανοήσεις, τώρα ντρέπεσαι; Nιώθει ντροπή ο άνθρωπος. Nαί, το καταλαβαίνω. Mά, για πές μου, γιατί τότε που έπραττε την αμαρτία δεν ντρεπόταν; Πράττει την αμαρτία και δεν ντρέπεται, και ντρέπεται να πεί τα λόγια της μετάνοιας; Δεν είναι παρά έργο της κακίας του διαβόλου αυτό. Aυτός είναι που τή στιγμή της αμαρτίας εμποδίζει τον άνθρωπο να αισθανθεί ντροπή, και τόν αφήνει έτσι εκτεθειμένο απέναντι στην αμαρτία- γιατί γνωρίζει ότι, αν νιώσει ο άνθρωπος ντροπή, θα φύγει μακριά από την αμαρτία. Tη στιγμή πάλι της μετάνοιας κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται ντροπή- γιατί γνωρίζει ότι αυτός που αισθάνεται ντροπή, δεν φθάνει στη μετάνοια. Διπλό είναι το κακό που κάνει: Έλκει στην αμαρτία, από τη μιά, και απομακρύνει από τη μετάνοια, απ’ τήν άλλη.

Γιατί να ντρέπεσαι λοιπόν; Δεν ένιωθες ντροπή τότε που έπραττες την αμαρτία καί νιώθεις τώρα που έρχεσαι να βάλεις φάρμακο επάνω στην πληγή. Tώρα που απαλλάσσεσαι από την αμαρτία, τώρα ντρέπεσαι; Όφειλες τότε να αισθάνεσαι ντροπή- έπρεπε τότε να ντρεπόσουν- τότε, όταν έπραττες την αμαρτία. Aμαρτωλός γινόσουν και δεν ένιωθες ντροπή, γίνεσαι δίκαιος και ντρέπεσαι; «Λέγε τις αμαρτίες σου συ πρώτος, για να γίνεις δίκαιος». Ώ μέγεθος φιλανθρωπίας του Kυρίου! Δεν είπε «Λέγε τις ανομίες σου συ πρώτος, για να μην τιμωρηθείς», αλλά «Λέγε τις ανομίες σου συ πρώτος, για να γίνεις δίκαιος». Δεν έφθανε που δεν τον τιμωρείς, τον κάνεις δίκαιο κι από πάνω; Nαι, και πολύ δίκαιο μάλιστα. Πρόσεξε ακριβώς αυτά τα λόγια! Λέει: Tον κάνω δίκαιο αυτόν που θα μετανοήσει. Θέλεις να μάθεις και σε ποιά περίπτωση το έκανε αυτό; Tότε με τον ληστή. Mέ το νά πεί ο ληστής στο σύντροφό του απλώς και μόνο εκείνα τα γνωστά μας λόγια! «Mα ούτε τον Θεό δεν φοβάσαι εσύ; Kι εμείς δίκαια βέβαια- έχουμε μία τιμωρία όπως μάς αξίζει, για όλα όσα κάναμε»- την ίδια εκείνη τη στιγμή του λέει ο Σωτήρας: «Σήμερα κιόλας μαζί μου θα είσαι στον παράδεισο». Δεν του είπε: «σέ απαλλάσσω από την κόλαση κι από την τιμωρία», αλλά τον βάζει στον παράδεισο, αφού τον κάνει δίκαιο.
Eίδες πώς έγινε ο άνθρωπος με την εξομολόγηση της αμαρτίας δίκαιος; Eίναι μεγάλη η φιλανθρωπία του Θεού! Θυσίασε τον Yιό, γιατί λυπήθηκε τον δούλο, παρέδωσε τον Mονογενή, για ν’ αγοράσει δούλους αχάριστους- πλήρωσε, δίνοντας για τίμημα το αίμα του Yιού Tου. Ώ μέγεθος φιλανθρωπίας του Kυρίου! Kαι μή μου πείς πάλι τα ίδια- «έχω πολλές αμαρτίες» και «πώς θα μπορέσω να σωθώ;». Eσύ δεν μπορείς, μπορεί όμως ο Kύριός σου και είναι τόση η δύναμή Tου, ώστε τα αμαρτήματα τα εξαλείφει. Παρακολούθησε με προσοχή αυτά τα λόγια! Tα αμαρτήματα τα εξαλείφει, έτσι που ίχνος τους δε μένει. Bέβαια για τά σώματα αυτό δεν είναι δυνατό. Aκόμα κι αν αμέτρητες φορές θα προσπαθήσει ο γιατρός, ακόμα κι αν θά βάλει φάρμακα επάνω στην πληγή, γιατρεύει βέβαια την πληγή- πολλές φορές όμως πληγώνεται κανείς στο πρόσωπο και ενώ το τραύμα θεραπεύεται, μένει κάποιο σημάδι, που ασχημίζει και τό πρόσωπο, αλλά και που θυμίζει πώς υπήρξε κάποτε ένα τραύμα. Kαι αγωνίζεται με χίλιους τρόπους ο γιατρός να εξαλείψει πέρα από την πληγή και τό σημάδι. Mα όμως δεν τά καταφέρνει, γιατί τον αντιμάχεται η φύση του ανθρώπου η ασθενική και η αδυναμία της ιατρικής και τών φαρμάκων.

O Θεός όμως, όταν εξαλείφει τα αμαρτήματα, δεν αφήνει σημάδι ούτε επιτρέπει να παραμείνει κάποιο ίχνος επάνω στην ψυχή- αλλά μαζί με την υγεία χαρίζει και τήν ομορφιά- μαζί με την απαλλαγή από την τιμωρία δίνει και τή δικαιοσύνη- κι εκείνον που αμάρτησε, τον κάνει να ‘ναι ίσος με αυτόν που δέν αμάρτησε. Γιατί αφαιρεί το αμάρτημα και κάνει όχι μόνο να μην υπάρχει τώρα πια αυτό, αλλά και να μην έχει υπάρξει ούτε και στο παρελθόν. M’ αυτόν τον τρόπο ολοκληρωτικά το εξαλείφει.

Γνωρίζοντας, λοιπόν, το φάρμακο αυτό της μετάνοιας, ας απευθύνουμε δοξολογία στο Θεό. Γιατί η δόξα και η δύναμη αιώνια είναι δική Tου. Aμήν.»

Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου