.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Τρόπος ἐπιστροφῆς



Και πώς, λέγει, θα επιστρέψω; Κάνε αρχή στην επιστροφή μόνο και το παν έγινε. Σταμάτησε την κακία και μην προχωρήσης παραπέρα και ήδη πέτυχες το παν. Γιατί, όπως ακριβώς στους αρρώστους ή μη χειροτέρευσι της ασθένειάς τους μπορεί να γίνη η αρχή της βελτιώσεως της υγείας τους, έτσι συμβαίνει και στην περίπτωσι της κακίας. Μην προχωρής παραπέρα και θα τελειώση η κακία σου. Και αν το κάνης αυτό δύο ημέρες, την τρίτη θ’ απομακρυνθής πιο εύκολα, και μετά τις τρεις θα προσθέσης και δέκα, έπειτα είκοσι, έπειτα εκατό, έπειτα ολόκληρη την ζωή σου. Γιατί, όσο θα προχωρής, θα βλέπης πιο εύκολο τον δρόμο και θα σταματήσης επάνω στην κορυφή και θ’ απολαύσης πολλά μαζί αγαθά.Επειδή και τότε, όταν επέστρεψε ο άσωτος εκείνος, αυλοί και κιθάρες και χοροί και συμπόσια και πανηγύρια ακολούθησαν. Και εκείνος, που έπρεπε να τιμωρήση τον νέο για την άκαιρη σπατάλη και την τόσο μακρυνή φυγή του, δεν έκανε τίποτε από αυτά, αλλά τον είδε σαν να ήταν ευτυχισμένος και δεν επιτίμησε ούτε με λόγια το παιδί του, ή καλύτερα δεν θέλησε ούτε καν απλώς και μόνο να του θυμίση τα προηγούμενα, αλλά βγήκε έξω και το αγκάλιασε και το φίλησε και έσφαξε μοσχάρι, το έντυσε με στολή και το στόλισε με πολλά στολίδια.
Έχοντας λοιπόν και εμείς αυτά τα παραδείγματα, ας έχουμε θάρρος και ας μην απελπιζώμαστε.

Εις την προς Ρωμαίους, ΙΑ΄, ΕΠΕ 17, 34-36. PG 60, 481

Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων ΣΤ΄» 2η Έκδοσις
( Επηυξημένη και βελτιωμένη)
Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους2008


http://talantoblog.blogspot.gr

Ἡ Θεία Κοινωνία.



Καὶ σὰν ἔρθει ἡ στιγμὴ τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ πρόκειται νὰ πλησιάσεις τὴν Ἁγία Τράπεζα, πίστευε ἀκλόνητα πὼς ἐκεῖ εἶναι παρὼν ὁ Χριστός, ὁ Βασιλιὰς τῶν ὅλων. Ὅταν δεῖς τὸν ἱερέα νὰ σοῦ προσφέρει τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου, μὴ νομίσεις ὅτι ὁ ἱερέας τὸ κάνει αὐτό, ἀλλὰ πίστευε ὅτι τὸ χέρι ποὺ ἁπλώνεται εἶναι τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς ποὺ λάμπρυνε μὲ τὴν παρουσία Του τὴν τράπεζα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, Αὐτὸς καὶ τώρα διακοσμεῖ τὴν Τράπεζα τῆς Θείας Λειτουργίας...Παραβρίσκεται πραγματικὰ καὶ ἐξετάζει τοῦ καθενὸς τὴν προαίρεση καὶ παρατηρεῖ ποιὸς πλησιάζει μὲ εὐλάβεια ταιριαστὴ στὸ Ἅγιο Μυστήριο, ποιὸς μὲ πονηρὴ συνείδηση, μὲ σκέψεις βρωμερὲς καὶ ἀκάθαρτες, μὲ πράξεις μολυσμένες. Ἀναλογίσου λοιπὸν κι ἐσὺ ποιό ἐλάττωμά σου διόρθωσες, ποιὰν ἀρετὴ κατόρθωσες, ποιὰν ἁμαρτία ἔσβησες μὲ τὴν ἐξομολόγηση, σὲ τί ἔγινες καλύτερος. Ἂν ἡ συνείδησή σου σὲ πληροφορεῖ ὅτι φρόντισες ἀρκετὰ γιὰ τὴν ἐπούλωση τῶν ψυχικῶν σου τραυμάτων, ἂν ἔκανες κάτι περισσότερο ἀπὸ τὴ νηστεία, κοινώνησε μὲ φόβο Θεοῦ. Ἀλλιῶς, μεῖνε μακριὰ ἀπὸ τὰ Ἄχραντα Μυστήρια. Καὶ ὅταν καθαριστεῖς ἀπ’ ὅλες τὶς ἁμαρτίες σου, τότε νὰ πλησιάσεις. Νὰ προσέρχεστε λοιπὸν στὴ Θεία Κοινωνία μὲ φόβο καὶ τρόμο, μὲ συνείδηση καθαρή, μὲ νηστεία καὶ προσευχή. Χωρὶς νὰ θορυβεῖτε, χωρὶς νὰ ποδοπατᾶτε καὶ νὰ σπρώχνετε τοὺς διπλανούς σας. Γιατί αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴ μεγαλύτερη τρέλα καὶ τὴ χειρότερη περιφρόνηση τῶν Θείων Μυστηρίων. Πές μου, ἄνθρωπε, γιατί κάνεις θόρυβο; Γιατί βιάζεσαι; Σὲ πιέζει τάχα ἡ ἀνάγκη νὰ κάνεις τὶς δουλειές σου; Καί σοῦ περνάει ἄραγε, τὴν ὥρα πού πᾶς νὰ κοινωνήσεις, ἡ σκέψη ὅτι ἔχεις δουλειές; Ἔχεις μήπως τὴν αἴσθηση ὅτι εἶσαι πάνω στὴ γῆ; Νομίζεις ὅτι βρίσκεσαι μαζὶ μὲ ἀνθρώπους καὶ ὄχι μὲ τοὺς χοροὺς τῶν Ἀγγέλων; Μὰ κάτι τέτοιο εἶναι δεῖγμα πέτρινης καρδιᾶς…

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Ἀπό τό βιβλίο : «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ», Τόμος Γ΄ 
(Τεύχη 21-30), A΄ Ἔκδοση 2003. 
Ἐκδόσεις: Ἱερὰ Μονὴ Παρακλήτου, Ὠρωπὸς

http://leimwnas.blogspot.gr

Ὦ δύναμις δακρύων!



Δώρησαι λοιπόν, Δέσποτα, εἰς ἐμέ τόν ἀνάξιον, δάκρυα καθ’ ἑκάστην, καί δύναμιν, διά νά φωτισθῇ ἡ καρδία μου ἐν προσευχῇ καθαρᾷ καί χύσῃ πηγάς δακρύων μετά γλυκύτητος διά παντός, διά νά ἐξαλειφθῇ δι’ ὀλίγων δακρύων ἡ μεγάλη καί φοβερά καταδίκη, καί κατασβεσθῇ δι’ ὀλίγου κλαυθμοῦ τό πῦρ τό καιόμενον. Διότι ἐάν κλαύσω ἐνταῦθα, θέλω λυτρωθῇ ἐκεῖ ἐκ τοῦ ἀσβέστου πυρός· διότι καθ’ ἑκάστην παροργίζω, Δέσποτα, τήν μακροθυμίαν Σου, καί ἔχω πρό ὀφθαλμῶν τήν κακίαν μου, καί τήν εὐσπλαχνίαν Σου.


Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος
( Ἀσκητικά, Περί Κατανύξεως )

Δεῖγμα ἐπιτεταμένης ἀγάπης. Τρόπος προσελεύσεως



Γιατί αυτούς που αγαπάμε, πολλές φορές και τους δαγκώνουμε. Γι’ αυτό και ο Ιώβ, για να δείξη την αγάπη των υπηρετών του γι’ αυτόν, έλεγε ότι πολλές φορές επειδή εκείνοι τον αγαπούσαν πάρα πολύ, έλεγαν∙ «Ποιος θα μας δώση να χορτάσουμε από την σάρκα του;». Έτσι και ο Χριστός μας έδωσε τις σάρκες Του, για να χορτάσουμε, για να μας προσελκύση σε μεγαλύτερη αγάπη. Ας προσερχώμαστε λοιπόν σ’ Αυτόν με θερμότητα και φλογερή αγάπη, για να μην υποστούμε φοβερώτερη τιμωρία. Γιατί όσο μεγαλύτερες ευεργεσίες έχουμε δεχθή, τόσο περισσότερο τιμωρούμαστε, όταν φανούμε ανάξιοι της ευεργεσίας.
Αυτό το σώμα, και όταν ήταν ακόμη στην φάτνη, σεβάσθηκαν οι μάγοι, και, ενώ ήταν άνδρες άπιστοι και βάρβαροι, αφού άφησαν την πατρίδα και την οικία τους και ταξίδεψαν από μεγάλη απόστασι και ήλθαν, το προσκύνησαν με φόβο και τρόμο πολύ.
Ας μιμηθούμε λοιπόν τουλάχιστον τους βαρβάρους, εμείς οι πολίτες των ουρανών. Γιατί εκείνοι, αν και είδαν τον Χριστό και σε φάτνη και μέσα σε καλύβη και ,μολονότι δεν είδαν τίποτε παρόμοιο από όσα εσύ τώρα, προσήλθαν και Τον προσκύνησαν με πολλή φρίκη∙ ενώ εσύ βλέπεις το σώμα Του όχι σε φάτνη, αλλά σε θυσιαστήριο, όχι να το κρατή γυναίκα, αλλά να παρίσταται ιερέας και πλούσια χάρις του αγίου Πνεύματος να έρχεται προς τα δώρα που παρατίθενται. Δεν βλέπεις απλώς αυτό το σώμα, όπως εκείνοι, αλλά γνωρίζεις και την δύναμι και ολόκληρη την σωτήρια οικονομία Του και δεν αγνοείς τίποτε από όσα έγιναν δια μέσου αυτού, αφού κατηχήθηκες με ακρίβεια.
Ας ανορθώσουμε λοιπόν τους εαυτούς μας και ας φρίξουμε και ας δείξουμε πολύ μεγαλύτερη ευλάβεια από εκείνους τους βαρβάρους, για να μη συγκεντρώσουμε φωτιά επάνω στην κεφαλή μας προσερχόμενοι επιπόλαια και όπως τύχη.


«ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
ΣΤ΄» 2η Έκδοσις ( Επηυξημένη και βελτιωμένη)
Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους2008


http://talantoblog.blogspot.gr

...δεν απορρίπτει τον πόρνο, δεν διώχνει το μοιχό, δεν αποστρέφεται τον μέθυσο...



Δεν περιμένει ο Θεός να περάσει χρόνος για τη μετάνοια.
Είπες την αμαρτία σου, δικαιώθηκες.
Μετανόησες, ελεήθηκες.

Δεν απομακρύνει την αμαρτία ο χρόνος, αλλά ο τρόπος εκείνου που μετανοεί σβήνει την αμαρτία. Είναι δυνατόν να περάσει πολύς χρόνος και να μη επιτύχει κάποιος τη σωτηρία, και άλλος πάλι μέσα σε λίγο χρόνο, αφού εξομολογηθεί ειλικρινά, ν’ απαλλαχθεί από την αμαρτία.

Γι’αυτό δεν απορρίπτει τον πόρνο, δεν διώχνει το μοιχό, δεν αποστρέφεται τον μέθυσο, δεν σιχαίνεται τον ειδωλολάτρη, δεν απομακρύνει τον κακολόγο, δεν διώχνει τον βλάσφημο, ούτε τον αλαζόνα, αλλά όλους μεταβάλλει!

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

http://dieyxontonagion.blogspot.gr

Ταχεία Παράκληση στην Παντάνασσα...



Των Επουρανίων και Επιγείων Ταγμάτων Πρωτότοκη Κόρη και Μάννα, Γοργοεπήκουε. 

Του Αναγεννηθέντος Ανθρωπίνου Γένους, Φιλανθρωποτάτη Αιτία και Ζωηφόρε, 

Του Γενάρχου Χριστού και Σωτήρος Προθάλαμε, Αγνή, Θεοφόρε και Φωτοφόρε. 

Του Πάσχοντος Πρώτη Παράκληση και Παραμυθία Ικετών Αναξίων Εν Τάχει, Επακούουσα. 

Παράσχου Πλατυτέρα,Ίαση Ασθενείας, Χειμαζομένων ψυχών και Σωμάτων, Παντάνασσα και Στρατηγέ Υπέρμαχε. 

Είλκυσε δι΄ημάς εξ ουρανού,Έλεος Χριστοτόκε ως η Μόνη, Μεγίστη Αεί Μεσίτρια.

Ἐὰν ἀνομίας παρατηρήσης, Κύριε, Κύριε τὶς ὑποστήσεται;



“Αν Κύριε, εξετάσης τις ανομίες μας, ποιός θα μπορέση να σταθή μπροστά σου;”. 
Για να μη λέγη λοιπόν κάποιος ότι, επειδή είμαι αμαρτωλός και γεμάτος από αμέτρητα κακά, δεν μπορώ να προσέλθω και να προσευχηθώ και να παρακαλώ τον Θεό, αφαιρώντας την δικαιολογία αυτή λέγει∙ “Αν εξετάσης τις ανομίες μας Κύριε, Κύριε, ποιος θα μπορέση να σταθή μπροστά σου;”. Το “ποιός” , εδώ σημαίνει κανένας. Διότι δεν είναι δυνατό, δεν μπορεί κανένας ποτέ να επιτύχη την ευσπλαχνία του Θεού, αν εξετασθούν με λεπτομέρεια οι ευθύνες των πράξεών του.

Και αυτά τα λέγω όχι για να οδηγήσω τις ψυχές σας σε αδιαφορία, αλλά για να παρηγορήσω εκείνους που πέφτουν σε απόγνωση. Διότι ποιος θα μπορέση να καυχηθή ότι έχει αγνή καρδιά; ή ποιος θα έχη το θάρρος να πη ότι είναι καθαρός από αμαρτίες; Και γιατί αναφέρω τους άλλους; Διότι και αν ακόμη παρουσιάσω στη μέση τον Παύλο και θελήσω να κάνω ακριβή εξέταση των πράξεών του, δεν θα μπορέση να σταθεί απέναντί Του.

Πράγματι, τί θα μπορούσε να πη; Μελέτησε προφήτες με πολύ ζήλο∙ υπήρξε ζηλωτής των πατρώων παραδόσεων, είδε να γίνωνται θαύματα, και όμως εξακολουθούσε να καταδιώκη την Εκκλησία∙ και δεν μεταστράφηκε παρά μόνον όταν είδε εκείνο το παράξενο όραμα και άκουσε εκείνη τη φρικτή φωνή∙ πριν από αυτό όμως όλα τα ανακάτωνε και τα συνέχεε. Αλλ’ όμως παραβλέποντας ο Θεός όλα εκείνα, και τον προσκάλεσε και τον έκανε άξιο μεγάλης χάριτος.
Τί συνέβη πάλι με τον κορυφαίο εκείνον, τον Πέτρο; Δεν τον έλεγξε , όταν μετά από αμέτρητα σημεία και θαύματα και τόσο μεγάλη παραίνεσι και συμβουλή, έπεσε στο φοβερό εκείνο παράπτωμα; Αλλ’ όμως και εκείνο το παρέβλεψε και τον κατέστησε πρώτο ανάμεσα στους αποστόλους.
Γι’ αυτό και έλεγε: “Σίμων, Σίμων, ο σατανάς θέλησε να σας κοσκινήση σαν το σιτάρι, εγώ όμως προσευχήθηκα για σένα, ώστε να σε εγκαταλείψη η πίστις σου” ( Λουκ. 22, 31-33 ) . Και μετά από αυτά, αν δεν έλθη να κρίνη τους ανθρώπους με ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, αλλά κρίνη με ακρίβεια και λεπτομέρεια, οπωσδήποτε όλους θα μας βρη υπεύθυνους. 
Γι’ αυτό και ο Παύλος έλεγε: “Δεν αισθάνομαι καμμία ενοχή εναντίον του εαυτού μου, αλλά αυτό δε με κάνει να θεωρώ τον εαυτό μου δικαιωμένο” ( A΄Κορ. 4, 4 )
( Εις τον ΡΚΘ΄ Ψαλμόν, ΕΠΕ 7, 68-76. PG 55, 373-376 )

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων, Ε΄Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Τραγικότητα… ἐν Χριστῷ ἐλπίδες…



Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν χωρίς φόβο καί πάθος προσπαθεῖ νά διατυπώνει τήν ὀρθόδοξη θεανθρώπινη ἄποψη γιά τήν παροῦσα ζωή καί νά ὁριοθετεῖ τίς ἐν Χριστῷ ἐλπίδες της γιά τή Μέλλουσα.
Μέ ὁποιοδήποτε κόστος ἐπιθυμεῖ νά καταθέτει στόν πονεμένο καί τραυματισμένο λαό μας τήν ἀλήθεια καί μόνο τήν Ἀλήθεια, τό Χριστό, πού εἶναι ἡ πρώτη προϋπόθεση γιά τήν ἀπόκτηση τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας. «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια» λέγει ὁ Χριστός. «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰωάν. η΄ 32).
Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, θεοφώτιστος καί ἔμπειρος ἐπόπτης τῶν οὐρανίων καί τῶν ἐπιγείων ἀξιῶν, ὑποστηρίζει ὅτι ὄντως ἐλεύθερος, πραγματικά ἐλεύθερος, εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού θέλει νά ὑποτάσσει τό εὐτελές καί γεῶδες θέλημά του στό θέλημα τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ. Ἡ πλήρης ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου βρίσκεται στήν πλήρη ἀποδοχή τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός στήν Κυριακή προσευχή Του, πού μᾶς δίδαξε καί θέλει μέσῳ αὐτῆς νά Τοῦ ἀπευθυνόμαστε, λέγει μεταξύ ἄλλων «γενηθήτω τό θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς» (Ματθ. ς΄ 10). Θεωρεῖ δηλαδή ἱερή ὑπο­χρέωση τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ νά ταυτίζει τό δικό του ἀνθρώπινο θέλημα μέ τό ὁσημέραι σταδιακῶς ἀποκαλυπτόμενο θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὡς ἀγαπητός Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ γίνεται παράδειγμα ἀρχοντικῆς προσφορᾶς τοῦ θελήματός Του πρός τό θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρός Του.
Μολονότι ἦταν στήν προαιώνια βουλή τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ προαποφασισμένη ἡ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, τό ἅγιο μαρτύριό Του, ἡ Σταύρωσή Του, ὁ θάνατός Του, ἡ εἰς ᾍδου κάθοδός Του καθώς καί ἡ Ἀνάστασή Του, ὅμως στήν Ἀρχιερατική Του προσευχή μιλάει καί ὡς ἄνθρωπος ἐλεύθερα πρός τόν Θεό Πατέρα Του. Τοῦ διατυπώνει τήν παράκληση «εἰ δυνατόν παρελθέτω τό ποτήριον τοῦτο ἀπ’ ἐμοῦ» (Ματθ. κς΄ 39).
Ὅμως ἀμέσως τό καλό ἀνθρώπινο θέλημα τοῦ Κυρίου ἁρμονικά συνεργαζόμενο μέ τό θεϊκό Του θέλημα, προσφέρεται ἑκούσια στό θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός μέ τίς βαρυσήμαντες φράσεις: «… οὐχ ὡς ἐγώ θέλω, ἀλλ’ ὡς Σύ» (Ματθ. κς΄ 40). Δέν μποροῦμε νά ξεχωρίσουμε βέβαια τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας ἄλλοτε σέ ἀνθρώπινο καί ἄλλοτε σέ Θεῖο.
Ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας θέλησε νά ἐκφρασθεῖ ὡς ἄνθρωπος γιά νά καταλάβουμε, ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ὅτι τό μαρτύριό Του δέν ἦταν εἰκονικό, ἐλαφρύ, ἀλλά ἀσύλληπτο μαρτύριο ὑπέρ ὅλου τοῦ κόσμου, ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί τῶν πρό καί τῶν μετ᾿ Αὐτόν δισεκατομμυρίων ἀνθρώπων ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων. Μέ τή θυσία τοῦ Θεανθρώπου καθόλου δέν κατεστράφη τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου, ἡ εἰδοποιός διαφορά του, ἀπό ὁλόκληρη τήν ὑπόλοιπη δημιουργία, ἡ ἐλευθερία του. Ἔτσι συντελέσθηκε καί συντελεῖται τό σωτήριο ἔργο τῆς παγκοσμίου συναναστάσεως μαζί μέ τόν Ἀναστάντα Κύριο ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πού Τόν ἀποδέχθηκε καί ὅσων ἐξακολουθοῦν νά Τόν ἀποδέχονται ὡς Λυτρωτή.

Ζούσαμε μέχρι πρό τριετίας σέ μιά ἐλεύθερη «δημοκρατική χώρα». Οἱ διακηρύξεις τῶν πολιτικῶν μας περί δημοκρατίας καί ἐλευθερίας μᾶς εἶχαν δημιουργήσει τήν ἐπισφαλῆ (ὄχι ἀσφαλῆ) βεβαιότητα ὅτι εἴμαστε προνομιοῦχο κράτος, γιατί ἔχουμε τήν ἐλευθερία μας.
Νά ὅμως πού μέ συνοπτικές διαδικασίες ὁ πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος, μαζί μέ τόν ὑπουργό Οἰκονομικῶν, ὑπέγραψαν τό Μάρτιο τοῦ 2010 τήν πρώτη Δανειακή Σύμβαση σέ ἕνα δικηγορικό γραφεῖο τοῦ Λονδίνου.
Ξεπούλησαν ἀμετάκλητα στούς δανειστές τήν πατρίδα μας, ἔδαφος, ὑπέδαφος, ἐναέριο χῶρο, θαλάσσιο, δημόσια, ἰδιωτική, πολιτιστική περιουσία. Συνεχίζουν ἅπαντες οἱ μετέπειτα κυβερνῆτες νά ξεπουλᾶνε τά πάντα, ὅλο τό βιός τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Γιά νά μήν ὑπάρξει καμιά ἀνατροπή τῆς Δανειακῆς Σύμβασης καί τῶν ἑπομένων σκληρῶν Μνημονίων, καταργήθηκαν αὐθαίρετα καί τό Σύνταγμα καί ὅλοι οἱ θεσμοί τῆς χώρας.
Ἁλυσοδένονται ὅλοι οἱ πολῖτες μέ ρῆτρες σκληρές, ἀνήκουστες, ἀναπάντεχες, ἀπίστευτες. Ὅλα τά αὐτονόητα δικαιώματα τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν καταπατοῦνται καί ἀκυρώνονται. Ὅσες νόμιμες προσφυγές γίνο­νται στά δικαστήρια δέν δικαιώνουν τόν πολίτη ἀλλά τό ληστρικό πλέον «κράτος».
Οἱ φορολογίες καί τά χαράτσια καθώς καί οἱ ἀναδρομικοί νέοι φόροι ἀκίνητης περιουσίας εἶναι τόσον ὑπέρογκοι, πού κανένας πολίτης πλέον δέν θά μπορέσει νά τούς πληρώσει, μέ ἀποτέλεσμα νά πεταχθοῦν ὅλοι στούς δρόμους, στά χωράφια, στίς σπηλιές, ἄν ὑπάρχουν καί ὅπου ὑπάρχουν.
Τά νοσοκομεῖα, τά σχολεῖα, τά φαρμακεῖα, οἱ ἀσφαλιστικοί φορεῖς, τά μικρά καταστήματα καί τελευταῖα, ὅπως φαίνεται, καί τά μεγάλα super market θά διαλυθοῦν καθώς καί ὅλες οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες.
Ἀπηνής διωγμός, πρωτοφανής στήν ἱστορία τῆς πολιτι­σμένης Εὐρώπης καί τοῦ ἐλεύθερου κόσμου. Ἡ πολιτισμένη Γερμανία ἐκδικεῖται τήν Ἑλλάδα, ὑπό τά ὄμματα καί τά χαμόγελα ὅλων τῶν Εὐρωπαίων ὑπουργῶν, ἐκτός σπανίων ἐξαιρέσεων. Μετά τά κρεματόρια πού ἔστησαν κατά τῶν Ἑβραίων πολιτῶν, μετά τά στρατόπεδα Ἄουσβιτς καί Νταχάου πού σ’ αὐτά ἐκτοπίσθηκαν καί ἔλυωσαν χιλιάδες ἄνθρωποι μεταξύ αὐτῶν καί Ἕλληνες αἰχμάλωτοι, ἐφευρίσκο­νται νέοι τρόποι μαρτυρίου τῶν Ἑλλήνων.
Θά ἐνταθοῦν τά μαρτύρια γιά νά ξεπουληθοῦμε καί νά μᾶς ἀποσπάσουν κάθε ἀνθρωπιστικό καί θρησκευτικό ἀγαθό πού φυλάσσουμε μέσα στήν καρδιά μας. Οἱ πιέσεις πού ἔχουν ἐξασκήσει μέχρι σήμερα, ἀπο­σκοποῦν στό νά ἀπογοητευθοῦμε πλήρως καί νά τούς τά δώσουμε ὅλα μόνοι μας, «ἐλεύθερα», «δημοκρατικά», μέ τή συμφωνία ὅλων τῶν κομμάτων καί τήν ὑπογραφή τοῦ ἀξιότιμου καί γηραιοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας.
Τί ἄλλο θά σκεφτοῦν; Ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά σκεφτοῦμε. Ἐφόσον ἡ ἐξουσία εἶναι πάντοτε ὑπό τήν κυριαρχία τοῦ ἄρχοντος τοῦ κόσμου τούτου, θά ἐπαληθεύεται ἀκατάπαυστα ὁ λόγος τοῦ Διαβόλου πρός τόν Κύριο: θά σοῦ χαρίσω τήν ἐξουσία ὅλου τοῦ κόσμου, «ἐάν πεσών προσκυνήσῃς μοι» (Ματθ. δ΄, 9).
Γιαυτό καί ὁ θεοφώτιστος καί χριστοδιακριτικότατος ἐθναπόστολος καί ἱερομάρτυρας ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἔλεγε στούς σκλάβους προγόνους μας: «Ὅλα μποροῦν νά σᾶς τά πάρουν. Μόνο τό Χριστό καί τήν ψυχή σας δέν μποροῦν, ἐκτός καί ἄν σεῖς μόνοι σας τούς τά δώσετε», προφανῶς κάτω ἀπό τήν ἀσφυκτική μαρτυρική πίεση πού ἐξασκεῖ τό τωρινό «δημοκρατικό» καθεστώς στόν Ἕλληνα πολίτη.
Γιαυτό καί ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς μέ τούς λόγους του, μέ τό ἱερό Εὐχέλαιο πού τελοῦσε σ’ ἕνα τεράστιο πιθάρι σέ κάθε χωριό πού περιόδευε, μέ τίς ἄλλες ἁγιαστικές πράξεις, προσπαθοῦσε νά ἀφυπνίσει τήν ὀρθόδοξη πίστη καί συνείδηση τῶν σκλάβων.
Τούς βοήθησε νά ἀποτινάξουν ἀτομικά καί συνολικά ἁμαρτίες μικρές καί μεγάλες, προλήψεις καί προκαταλήψεις, μαγεῖες, μίση, αἱρετικές δοξασίες, ὥστε ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία νά ἀνθίσει καί νά πάλλεται μέσα στίς ψυχές τους.
Ἄν δέν εἶχε προηγηθεῖ ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, δέν θά μπο­ροῦσαν νά ξεσηκωθοῦν μέ τά ὅπλα καί μέ τόν ἀγῶνα τοῦ 1821 οἱ ἔνδοξοι ἀγωνιστές.
Ὡστόσο ὁ ἅγιος Κοσμᾶς δέ γλύτωσε τό μαρτύριο. Ἑβραῖοι καί μουσουλμᾶνοι συνεργάστηκαν καί τόν ἀπηγχόνισαν, γιατί διαισθάνονταν οἱ παμπόνηροι, ὑποκινούμενοι ἀπό τόν ἀρχέκακο ὄφι, τό Διάβολο, ὅτι αὐτός ὁ καλογερόπαπας ἦταν πιό δυναμικός ἀπό τούς ἑκάστοτε ἐπαναστάτες, ἀφοῦ κατάφερνε νά ἐλευθερώνει πνευματικά τά ἀνά τήν ἐπικράτεια πνευματικά του τέκνα καί νά τά καθιστᾶ φωτόμορφα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, ἀτρόμητα καί ἀνα­γεννημένα μέ τήν πανσθενουργό δύναμη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.
Μετά ἀπό ὅλα ὅσα ἔχουν σκαρώσει οἱ ἐχθροί ἐναντίον μας, οὐδαμῶς ἀντιδρώντων τῶν «κυβερνητῶν μας» ἀλλά γενναιοδώρως συμφωνούντων, μέ τούς δανειστές καί τό ΔΝΤ, διακριτικά φερόμενος ὁ λαός μας ἀποφεύγει πρός τό παρόν τήν αἱματοχυσία, ὅσο καί ἄν τά πουλημένα ΜΜΕ τήν προπαγανδίζουν καθημερινά.
Ἔχει ἀφομοιώσει ὁ ὀρθόδοξος λαός μας τήν ἀληθῆ ὀρθόδοξη διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί τήν πίστη σ’ Αὐτόν.
Γνωρίζει καλά, ἔστω καί ἄν δέν εἶναι τακτικός στίς ἱερές ἀκολουθίες καί στίς πλουσιώτατες λατρευτικές λοιπές εὐκαιρίες, ὅτι ὁ Κύριός μας ποτέ δέν ἔκανε μιά θαυμαστή παλληκαριά, ἕνα καταπληκτικό σόου. Ὅ,τι ἔκανε καί ὅ,τι εἶπε, ἦταν γιά τό αἰώνιο συμφέρον, γιά τήν αἰώνια ζωή, χωρίς νά καταπιέσει οὔτε νά πειθαναγκάσει κανένα.
Θά μποροῦσε νά κατέβει ἀπό τόν οὐρανό ὡς παντοδύναμος πανύψηλος ἄνδρας μέ πανίσχυρους φύλακες καί νά ἐπιβάλει θεοαυταρχικά τήν οὐράνια Βασιλεία Του. Ὅμως δέν τό ἔκανε! Γεννήθηκε ὡς βρέφος ἐν τῇ φάτνῃ μέσα σέ ἕνα σπήλαιο. Θά μποροῦσε νά προλάβει τήν κακία τοῦ Ἡρώδη καί νά μή θανατωθοῦν ἐξ αἰτίας του βρέφη. Δέν τό ἔκανε! Ἤθελε ὡς πρω­το­μάρτυρες ἀθῷα βρέφη στή Βασιλεία Του.
Θά μποροῦσε νά ἀποφύγει τήν προδοσία τοῦ Ἰούδα, νά φροντίσει πρώιμα νά τόν ἀποπέμψει ἀπό τή συνοδεία Του. Δέν τό ἔκανε! Τοῦ ἔδινε μέχρι τελευταία στιγμή εὐκαιρίες ἀλλαγῆς, μετανοίας, ἀνόρθωσης. Θά μποροῦσε νά μήν ἐναντιώνεται στούς γραμματεῖς καί φαρισαίους. Θά μποροῦσε νά ἦταν περισσότερο διαλλακτικός, ἐπικοινωνιακός. Δέν θά μποροῦσε νά τά βρεῖ μαζί τους; Δέν τό ἔκανε!
Δέν ἤθελε νά «κουκουλώσει» τό κακό, τό ψεῦδος, τήν ὑποκρισία, ἀλλά μέ τήν ξεκάθαρη ἁγία διδασκαλία Του, εἰ δυνατόν, νά τούς συνετίσει. Δέν θά μποροῦσε νά ἀποφύγει τήν ὑποκρισία τοῦ νοσηροῦ θρησκευτι­κοῦ κατεστημένου, τόν Ἄννα καί τόν Καϊάφα; Ὅμως δέν τό ἔκανε!
Δέν θά μποροῦσε νά μή φωνάξει ἐκεῖνα τά «οὐαί» ὁ μόνος ἀληθι­νός, δίκαιος, ἀναμάρτητος; Πάσχιζε μήπως καί ξυπνή­σουν ἀπό τό βαρύ λήθαργο τῆς κακίας οἱ Ἀρχιερεῖς τοῦ νόμου, τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Δέν θά μποροῦσε μέ ἕνα τρόπο νά ἀποφύγει τά ὀδυνηρά βασανιστήρια, τίς μαστιγώσεις, τούς προπηλακισμούς, τό ἀκάνθινο στεφάνι; Δέν θά μποροῦσε νά ξεράνει τά χέρια τῶν βασανιστῶν Του; Δέν θά μποροῦσε νά ἀποστομώσει τόν Πιλᾶτο μέ ἄπειρα, τρανταχτά νομικά, ἠθικά, κοινωνικά, ἀνθρωπιστικά, θεολογικά ἐπιχειρήματα; Δέν διέθετε ἱκανότητα χιλίων ἀξίων δικηγόρων; «Ὁ δέ Ἰησοῦς ἐσιώπα»! (Ματθ. κς΄, 63).

Ἤξερε, ὅτι δέν ἦταν ὁ καλύτερος τρόπος γιά τή σωτηρία ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους νά ἀποστομώσει τόν Πιλᾶτο. Θά κατέστρεφε τό πολυτιμότερο δῶρο πού ἔκανε στόν ἄνθρωπο, ὅταν ἀρχῆθεν τόν πρωτοδημιουργοῦσε μαζί μέ τόν Πατέρα Του καί τόν Παράκλητο, τό Ἅγιο Πνεῦμα!
Θά καταργοῦσε τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι καί ἡ εἰδοποιός διαφορά του ἀπ’ ὅλη τή λοιπή δημιουργία. «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν, καί καθ’ ὁμοίωσιν», δέν εἶπε ὁ ἐν Τριάδι Θεός; Δέν θά μποροῦσε καί τίς τελευταῖες στιγμές τῆς ἐπιγείου ζωῆς Του, πάνω στό Σταυρό κάτι νά κάνει; Τόν εἰρωνεύονταν. Τοῦ ἔλεγαν: Ἄν εἶσαι Υἱός τοῦ Θεοῦ, κατέβα νά σέ πιστέψουμε καί μεῖς! Ὅμως ὁ Κύριος δέν τό ἔκανε! Ἤξερε τούς διαλογισμούς, τίς προθέσεις, τήν πώρωση, τήν ὑποκρισία καί ὅλο τό πλέγμα τῶν παθῶν καί δέν ἤθελε νά φορτώ­σει περισσότερο, νά καταπιέσει, νά σπάσει τήν προσωπικότητά τους. Δέν ἄντεχαν τά ἀγαπημένα του παιδιά οὔτε μιά τρίχα βάρος πάνω τους. «Μή στήσῃς Κύριε αὐτοῖς τήν ἀνομίαν ταύτην», «Ἄφες αὐτοῖς! οὐ γάρ οἴδασι, τί ποιοῦσι» (Λουκ κγ΄, 34), ἔλεγε μέ ἀσήκωτο πόνο, ὁ Κύριος Θεάνθρωπος στό Θεό Πατέρα Του, αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κό­σμου, ὅλων τῶν γενεῶν πού προηγήθηκαν καί ὅλων ὅσων θά γεννηθοῦν μέχρι τῆς συντελείας, πού ὁ Ἴδιος, ὁ Σταυρωθείς καί Ἀναστάς ἔχει ὁρίσει μαζί μέ τόν Πατέρα Του καί τόν Παράκλητο πρό καταβολῆς κόσμου.
Ὁ Ἑλληνικός λαός ὡς βαπτισμένος καί μυρωμένος μέ τό ἀληθινό βάπτισμα καί τροφοδοτούμενος μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί δή τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἔχει ἀντιληφθεῖ τόν πρῶτο τρόπο ἀντίστασης στούς ὕπουλους ἐχθρούς του. Οἱ μύτες ὅλων μας ἔχουν πέσει, τά περιθώρια δανείων καί σπατά­λης εἶναι πιά ἀνύπαρκτα. Ἐκ τῶν πραγμάτων εἴμαστε ὑποχρεωμέ­νοι νά μάθουμε, ὅπως ἄλλωστε μᾶς διδάσκει καί ἡ Ἐκκλησία μας, τό καλό κουμάντο, τήν καλή διαχείριση καί τήν εἰς ἀλλήλους ἀγάπη, τήν ἀλληλοβοήθεια.
Μέσα στίς ἐνορίες μας καί στίς ἱερές μονές τῆς πατρίδας μας ἑδραιώνεται καί ἀναπτύσσεται ἕνα ἀδελφικότερο κλῖμα συνεργα­σίας καί ὁμόνοιας, ἄμυνες καί ἀρετές πού πάντοτε στούς δύσκολους καιρούς ἀνέπτυσσε ὁ Ἕλληνας.
Οἱ περιστάσεις ὅμως οἱ σημερινές εἶναι δυσκολότερες καί ἐπικινδυνότερες ἄλλων ἐποχῶν. Στά τετρακόσια χρόνια δουλείας δέν ὑπῆρχε ἡ αἰσχρή τηλεόραση καί τό πορνοinternet. Δέν ὑπῆρχαν οἱ ἀργυρώνητοι δημοσιογράφοι πού τροφοδοτοῦ­νται μέ ἀσύλ­λη­πτες παροχές ἀπό τή Νέα Ἐποχή, γιά νά σπέρνουν τήν παρα­πληροφόρηση καί τήν πλύση ἐγκεφάλου, ψυχῆς, καρδιᾶς, σώματος, κοινωνίας.
Δέν ἦσαν ποτέ ἄλλοτε, τόσο συνεργάσιμοι οἱ κυβερνῆ­τες μας μέ τούς δανειστές ὅσο σήμερα. Κάποιοι τολμοῦσαν νά ποῦν ἕνα ΟΧΙ. Σήμερα ἀπό κανένα κυβερνητικό στέλεχος δέν ὑπάρχει ἀντίσταση. Ἐπί τῆς ἐποχῆς τῶν περσικῶν πολέμων ἕνας ἦταν ὁ Ἐφιάλτης. Σήμερα εἶναι ἀμέτρητοι.
Τί θά μποροῦσε νά γίνει σήμερα;
Ὅλοι οἱ προγενέστεροι ἀγῶνες εὐοδώθηκαν, ἐπειδή ἄρχι­σαν. Βλέποντας ὁ Καλός Θεός ὅτι ἄρχισαν οἱ δίκαιοι κατά τῶν ἐχθρῶν κατακτητῶν ἀγῶνες, ἄρχισε καί ὁ Ὕψιστος νά βοηθάει, νά ἐμπνέει, νά στερεώνει, νά παρέχει νίκες κατά τῶν ἐχθρῶν.
Τί μπορεῖ καί τί πρέπει νά γίνει σήμερα, ἄμεσα, ὥστε νά ἀρχίσει, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, ἄμυνα, ἀντίσταση, ἀγώνας;
1. Ὁ ἅγιος γέροντας ἀπό τήν Ἀριζόνα, π. Ἐφραίμ μᾶς τόνισε στήν τελευταία μας ἐπικοινωνία τήν καθαρή ἐξομολόγηση. Πρώτη καί ἄμεση ἐν Χριστῷ πνευματική κίνηση γιά τήν κάθαρσή μας ἀπό τά πάθη καί ἀπόκτηση θείου φωτισμοῦ, ἄς εἶναι ἡ εἰλικρινής καί προσεκτική ἐξομολόγηση, γιά νά ἀναγνωρίσουμε τό μερίδιο τῆς ἐνοχῆς μας στή δημιουργία τῆς «κρίσης» καί νά καταξιω­θοῦμε νά σταθοῦμε ἐνώπιον τοῦ δοξασμένου Χριστοῦ στή μέλλουσα Κρίση.
2. Ἴσως θά πρέπει οἱ Ἱεράρχες μας νά γίνουν ἁπλούστεροι, διδα­κτικότεροι, λαϊκότεροι σάν τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό. Πρόσφατα στήν ξενάγηση στούς Ἁγίους Τόπους, στό Ναό τῆς Ἀναστάσεως, μᾶς ἔδειξαν ἀπό τήν ἁγία Αὐλή μιά Εἴσοδο πού τώρα εἶναι κλειστή, κτισμένη.
Ὅταν τόν 7ο αἰῶνα ὁ αὐτοκράτορας Ἡράκλειος μετέφερε τόν Τίμιο Σταυρό πού πῆρε ἀπό τούς Πέρσες, προσπαθοῦσε νά εἰσέλθει ἀπό αὐτή τήν πύλη κρατῶντας τόν Τίμιο Σταυρό, ἀλλά δέν μποροῦσε. Κάτι τόν ἐμπόδιζε. Μόνο ὅταν κατάλαβε, ὅτι ἔπρεπε νά βγάλει τό αὐτοκρατορικό στέμμα, μόνο τότε κατάφερε νά εἰσέλθει καί νά τοποθετήσει τόν Τίμιο Σταυρό.
Ἀπό τότε ἑορτάζεται κάθε χρόνο στίς 14 Σεπτεμβρίου ἡ Παγκόσμιος Ὕψωση τοῦ Σταυροῦ. Ἀπό τότε μέχρι σήμερα ἅπαντες οἱ Ἱεράρχες δέν φοροῦν Μίτρα ὅταν λειτουργοῦν στόν Ἱερό Ναό τοῦ Γολγοθᾶ. Μποροῦν καί σήμερα κάπως ἔτσι νά κινηθοῦν καί οἱ δικοί μας Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς; Ἐννοεῖται ὅτι εἶμαι ὁ τελευταῖος τῶν ἱερέων πού θά τολμοῦσα νά κάνω ὑποδείξεις στούς Ἁγίους Ἀρχιερεῖς μας. Τούς θέλουμε ὅμως πιό κοντά μας, πιό μάχιμους σέ καιρούς «οὐ μενετούς».
3. Ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς νά εἴμαστε πρῶτοι στή διακονία τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καί τῆς, εἰ δυνατόν, καθημερινῆς τελέσεως τῆς Θείας Λειτουργίας. Κατεβάζουμε τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό ἐπί τῆς γῆς καί ὁ Ἴδιος συγκαταβαίνει σ’ αὐτήν τήν κάθοδο καί τρέφει ἅπαντας, κλῆρο καί λαό μέ τό Τίμιο Σῶμα Του καί τό Ἄχραντο Αἷμά Του. Ὑπάρχει ἀνώτερο, τρανότερο, μεγαλύτερο θαῦμα ἐπί τῆς γῆς; Καί μόνο αὐτό τό Μυστήριο μπορεῖ νά φέρει τήν πολυπόθητη ἐλευθερία ἀπό τούς νοητούς ἀλλά καί ὑπαρκτούς ἐχθρούς μας. Ἡ ἀλάνθαστη ὅμως βουλή τοῦ Κυρίου ἔχει τόν πρῶτο λόγο. Ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε καί ὑπακούουμε. Ἀρκεῖ ὄντως νά Τόν ὑπακούουμε.
4. Κλῆρος καί λαός ἑνωμένοι ἐν Χριστῷ δέν πρέπει νά ἀφήνουμε τό χρόνο μας νά χάνεται. «Ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν» (Ἐφεσ. ε΄,16) προτρέπει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Καί ἀλλοῦ λέγει: «ὁ καιρός συνεσταλμένος ἐστι» (Α΄ Κορ. ζ΄,29). Μέ ἁπλᾶ λόγια δέν ἔχουμε καιρό γιά χάσιμο. Πρέπει νά τόν ἀξιοποιήσουμε παντοιοτρόπως. Πρῶτα στή λατρεία τοῦ Θεοῦ καί ἔπειτα στή διακονία τῶν ἀδελφῶν. Ὄρθρους, Ἑσπερινούς, Ἀπόδειπνα, Χαιρετισμούς, Μεσο­νυ­κτικά, Θεῖες Λειτουργίες.
Ὅλες αὐτές οἱ θεόπνευ­στες ἱερές ἀκολουθίες μέ κορυφαία τή Θεία Λειτουργία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου ἤ τοῦ Μ. Βασιλείου, ὅποτε ἐπιτρέπε­ται νά τελεῖται, μᾶς ἁγιάζουν, ἀποτελοῦν πνευματικά ἀλεξικέ­ραυνα κατά τῆς δικαίας ἀπειλῆς τοῦ Θεοῦ καί προκαλοῦν τό Θεό Πατέρα μας νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τήν τυραννία τῆς Νέας Ἐποχῆς καί νά μᾶς χαρίσει τό τεράστιο πνευμα­τικό καί χρηματικό χρέος.
5. Μετανοη­μένοι καί ταπεινωμένοι νά φροντί­ζουμε γιά τά ἔργα τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰς ἀλλήλους διακονίας. Προσφορά χρημάτων καί ἄλλων ἀναγκαίων εἰδῶν, γιά δαπάνη χρόνου, στήριξη ψυχολογική καί πρακτική τῶν ἀδυνάτων ἀδελφῶν, ἐλεημοσύνη μέ τόν ἐγκάρδιο καλό λόγο μας, διάθεση κοινῆς συνεργασίας γιά τή σίτιση καί περίθαλψη πάντων. Ἡ συμπόνια, ἡ φιλοστοργία καί ἡ ἀληθινή ἐν Χριστῷ ἀγάπη θά καλύπτουν τίς ἀδυσώπητες ἀνάγκες πού καθημερινά ἀνακύπτουν.
6. Ἡ εὐχή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με» καί τῆς Κυρίας Θεοτόκου «Ὑπεραγία Θεοτόκε βοήθει μοι», θά πρέπει μυστικά καί ἀθόρυβα, ταπεινά καί μέ ἁπλότητα νά ἐναλλάσσονται μέσα μας. Ὅταν δουλεύουμε, ὅταν ὁδηγοῦμε, ὅταν μαγειρεύουμε, ὅταν περπατᾶμε, ὅταν πλένουμε ἤ ὅταν πλενόμαστε. Τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χρι­στοῦ καί τῆς Παναγίας εἶναι θησαυροί ἀνέκλειπτοι, κρυμ­μένοι στά βάθη τῆς βαπτισμένης καί μυρωμένης ψυχῆς μας καί δυναμίτες πνευματικοί, σαρωτικοί κάθε κακοῦ καί δημιουργικοί ἀνθέων εὐωδιαστῶν, χριστοαρετῶν.
Μακάρι ὅλη ἡ Ἑλλάδα μας νά γίνει Χριστοκράτος, Παναγιοκράτος, Χριστοέθνος, Παναγιοέθνος μέσῳ τῶν κρυφῶν μυστικῶν εὐχῶν. Ὅλες οἱ ἄκρες τῆς Ἑλληνικῆς γῆς μποροῦν νά γίνουν Χριστοάκρες. Μπορεῖ νά πληρωθεῖ πᾶσα ἡ Ἑλληνική γῆ τῆς εὐωδίας τῆς εὐχῆς. Ἔτσι ἐλεύθεροι ἐν Χριστῷ πνευματικά, μποροῦ­με νά ἐλευθερωθοῦμε καί ὑλικά, βιωτικά, κοσμικά.

Ὁ Ἑλληνικός λαός ἔχει ἐν Χριστῷ ζωντανές ἐμπει­ρίες, πού μπορεῖ νά τίς μεταδώσει εὐρύτερα. Ὅσο καί ἄν πολεμούμαστε ἀπό τούς δικτάτορες τῆς Νέας Ἐποχῆς, ὄχι μόνο θά ἐπιβιώνουμε ἀλλά καί θά ἁπλώνουμε τά δίχτυα καί τά ἄγκιστρα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, γιά νά βαπτίζονται, νά φωτίζονται, νά ἀνδρώνονται, στήν ἐν Χριστῷ ζωή καί οἱ πιό μακρινοί Εὐρωπαῖοι καί μή ἀδελφοί.
Ἴσως αὐτά προορατικά ἔβλεπε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ὅταν σέ μιά ἐπίσης δύσκολη περίοδο τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, μέ ἐν Χριστῷ πνευματικό ἐνθουσιασμό ἔλεγε:
«Ἡ φιλοσοφία εἶναι ἀληθῶς ἀναφαίρετον κτῆμα τοῦ Ἕλληνος· διαδιδομένη ἀνά τά ἔθνη προσηλυτίζει αὐτά καί καθιστᾶ αὐτά ἑλληνικά, οὐδέποτε δέ παύεται οὖσα Ἑλληνική· οἱ ὁπαδοί αὐτῆς, οἱ ὁμιληταί αὐτῆς ἀποβάλοντες τό ξένον καί βάρβαρον περι­βάλλονται τό ἑλληνικόν καί τήν εὐγένειαν· ἡ Ἑλληνική φιλοσοφία προώρισται ἵνα καταστήσῃ τούς πάντας Ἕλληνας· ἐγεννήθη ὑπέρ τοῦ χριστιανισμοῦ καί συνεταυτίσθη μετ’ αὐτοῦ, ὅπως ἐργασθῇ πρός σωτηρίαν τῆς ἀνθρωπότητος. Ἕλλην καί φιλοσοφία εἰσί δυό τινά ἀναπόσπαστα· μαρτυρεῖ δέ καί ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος λέγων: Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν. Ὁ Ἕλλην ἀληθῶς ἐγεννήθη, ἵνα φιλοσοφῇ· διότι ἐγεννήθη διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπό­τητος. Ἀλλ’ ἐάν ἡ φιλοσοφία ἐγένετο παιδαγωγός εἰς Χριστόν, ἕπεται ὅτι ὁ Ἕλλην πλασθείς φιλόσοφος ἐπλάσθη χριστιανός, ἐπλάσθη ἵνα γνωρίσῃ τήν ἀλήθειαν καί διαδῶ αὐτήν τοῖς ἔθνεσιν.
Ναί ὁ Ἕλλην ἐγεννήθη κατά θείαν πρόνοιαν διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος· τοῦτο τό ἔργον ἐκληρώθη αὐτῶ· αὕτη ἦν ἡ ἀποστολή αὐτοῦ· αὕτη ἡ κλῆσις αὐτοῦ ἐν τοῖς ἔθνεσιν· μαρτύριον ἡ ἐθνική αὐτοῦ ἱστορία· μαρτύριον ἡ φιλοσοφία αὐτοῦ· μαρτύριον ἡ κλίσις αὐτοῦ· μαρτύριον αἱ εὐγενεῖς αὐτοῦ διαθέσεις· μαρτύριον ἡ παγκόσμιος ἱστορία· μαρτύριον ἡ μακροβιότης αὐτοῦ, ἐξ ἧς δυνάμεθα ἀδιστάκτως νά συμπεράνωμεν καί τήν αἰωνιότητα αὐτοῦ, διά τό αἰώνιον ἔργον τοῦ Χριστιανισμοῦ μεθ’ οὗ συνεδέθη ὁ Ἑλληνισμός· διότι ἐνῷ ὅλα τά ἔθνη τά ἐμφανισθέντα ἐπί τῆς παγκοσμίου σκηνῆς ἦλθον καί παρῆλθον, μόνον τό Ἑλληνικόν ἔμεινε ὡς πρόσωπον δρῶν ἐπί τῆς παγκοσμίου σκηνῆς καθ’ ὅλους τους αἰώνας· καί τοῦτο, διότι ἡ ἀνθρωπότης δεῖται αἰωνίων διδασκάλων· μαρτύριον τέλος ἡ ἐκλογή αὐτοῦ μεταξύ τῶν ἐθνῶν ὑπό τῆς θείας προνοίας, ὅπως ἐμπιστευθῇ αὐτῷ, τήν ἱεράν παρακα­ταθήκην τήν ἁγίαν πίστιν, τήν θρησκείαν τῆς ἀποκαλύψεως καί τό θεῖον ἔργον τῆς ἀποστολῆς αὐτῆς, τό αἰώνιον ἔργον τῆς σωτηρίας διά τῆς διαπλάσεως ἁπάσης τῆς ἀνθρωπότητος κατά τάς ἀρχάς τῆς ἀποκαλυφθείσης θρησκείας. Τό ἔργον τοῦτο ἀληθῶς ἀνετέθη τῇ Ἑλληνικῇ φυλῇ· τοῦτο μαρτυρεῖται ὑπό τῆς ἱστορίας· ἕν μόνον βλέμμα ῥιπτόμενον εἰς τήν ἱστορίαν τοῦ χριστιανισμοῦ ἐπαρκεῖ ὅπως πιστώσῃ τήν ἀλήθειαν ταύτην. Ἐν τῇ ἱστορίᾳ τοῦ χριστιανι­σμοῦ ἀπό τῆς πρώτης σελίδος αὐτῆς ἀναφαίνεται ἡ τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς ἐν τῷ χριστιανισμῶ δρᾶσις, καί ἡ κλῆσις αὐτῆς, ἵνα ἀναλάβῃ τό μέγα τῆς ἀποστολῆς τοῦ χριστιανισμοῦ ἔργον. Οἱ θεῖοι τοῦ Σωτῆρος λόγοι «νῦν ἐδοξάσθη ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου», ὅτε ἀνηγγέλθη αὐτῷ, ὅτι Ἕλληνες ἤθελον ἰδεῖν αὐτόν, ἐνεῖχον βαθεῖαν ἔννοιαν· ἡ ρῆσις ἦν προφητεία, πρόρρησις τῶν μελλόντων· οἱ ἐκεῖ ἐμφανισθέντες Ἕλληνες ἦσαν οἱ ἀντιπρόσωποι ὅλου τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους· ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτῶν διεῖδεν ὁ θεάνθρωπος Ἰησοῦς τό ἔθνος ἐκεῖνο, εἰς ὅ ἔμελλε νά παραδώσῃ τήν ἱεράν παρακαταθήκην, ἵνα διαφυλαχθῇ τῇ ἀνθρωπότητι. Ἐν τῇ ἐπιζητήσει αὐτῶν διέγνω τήν προθυμίαν τῆς ἀποδοχῆς τῆς ἑαυτοῦ διδασκαλίας, διεῖδε τήν ἑαυτοῦ δόξαν, τήν ἐκ τῆς πίστεως τῶν ἐθνῶν καί ἀνεγνώρισε τό ἔθνος, ὅπερ πρός τόν σκοπόν τοῦτον προώριστο ἀπό καταβολῆς κόσμου.
Τό Ἑλληνικόν ἔθνος ἀληθῶς πρός τόν σκοπόν τοῦτον ἐκλήθη ἀπό καταβολῆς κόσμου καί πρός τοῦτον μαρτυρεῖται διαπεπλα­σμένον· ὁ Θεός ἐν τῇ θείᾳ αὐτοῦ προνοία διέπλασεν αὐτό ὀφθαλμόν τοῦ σώματος τοῦ συγκροτουμένου ὑφ’ ἁπάσης τῆς ἀνθρωπότητος· ὡς ὄργανον τοιοῦτον ἐν τῷ σώματι τῆς ἀνθρωπότητος ὁ Ἕλλην ἐκλήθη ἵνα ἐργασθῇ καί ἐν τῷ ἔργῳ τῆς ἀναγεννήσεως».
Γένοιτο! Γένοιτο!

Ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου ἐφημέριου Ἱ.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου.

Ας αγωνιζόμαστε...



«Ας αγωνιζόμαστε να ανήκουμε σε αυτούς που δείχνουν υπομονή, έτσι ώστε να λάβουμε τις επηγγελμένες δωρεές. Και πώς θα γίνει αυτό αγαπητοί; Όταν η σκέψη μας στηρίζεται πιστά στο Θεό· όταν εκζητούμε όσα είναι σ’ Αυτόν ευάρεστα και ευπρόσδεκτα· όταν πράττουμε όσα ανήκουν στο αλάνθαστο θέλημά Του και ακολουθούμε τον αληθινό δρόμο, διώχνοντας από πάνω μας κάθε αδικία και πονηρία, πλεονεξία και έριδα, κακοήθεια και δολοπλοκία, συκοφαντία και καταλαλιά· διώχνοντας το μίσος κατά του Θεού, την υπερηφάνεια και την αλαζονεία, την κενοδοξία και την έλλειψη φιλοξενίας» 

Άγιος Κλήμης

Δέξου, πατέρα...



Δέξου, πατέρα τον νεκρό που έχασε τη ψυχή του.
Δέξου το καταγώγιο των αμαρτιών.
Δέξου τον βλάσφημο, τον πονηρό, 
τον αδιάντροπο, τον αισχρό,
τον μολυσμένο στη ψυχή και το σώμα….
Ελέησέ με, και μην αποστρέψεις 
το αγαθό σου πρόσωπο από μένα.
Μην πεις, Κύριε, δεν σε γνωρίζω! Μην πεις: 
Που ήσουνα έως τώρα…
Λυπήσου με και σώσε με. 
Γιατί ξέρω, Φιλάνθρωπε, 
ότι δεν θέλεις τον θάνατο του αμαρτωλού...



Άγιος Νήφων
Ένας Ασκητής Επίσκοπος, σελ. 35-37

Ο Θεός δεν κρίνει τον χριστιανό επειδή αμάρτάνει,αλλά επειδή δεν μετανοεί



Κάποια μέρα που πήγα να επισκεφτώ τον άγιο Νήφων, τον βρήκα να κάθεται στο κελί του και να διαβάζει. Μόλις με είδε, χάρηκε πολύ. Με χαιρέτησε με ιδιαίτερη αγάπη, κι έσκυψε πάλι στο βιβλίο του. Εγώ τον εμπόδισα από το διάβασμα και άρχισα να τον ρωτάω για την μετάνοια. Τότε μου αποκρίθηκε:
-Πίστεψέ με, αδελφέ μου, ότι ο αγαθός Θεός δεν θα κρίνει τον χριστιανό επειδή αμάρτησε…
Παραξενεύτηκα πολύ μ΄ αυτά τα λόγια και τον ρώτησα με σεβασμό:
-Τότε λοιπόν καθώς λες, οι αμαρτωλοί δεν θα κριθούν; 
Πρέπει δηλαδή να σκεφτούμε ότι δεν υπάρχει Κρίση;
-Υπάρχει και παραϋπάρχει…, μου απάντησε.
-Τότε ποιος θα κριθεί;
-Άκου, παιδί μου, να στα πω πιο καθαρά:
Ο Θεός δεν κρίνει τον χριστιανό, επειδή αμαρτάνει, αλλά επειδή δεν μετανοεί. Γιατί το να αμαρτάνει κανείς και να μετανοεί είναι ανθρώπινο, ενώ το να μη μετανοεί είναι γνώρισμα του διαβόλου και των δαιμόνων του. Επειδή δεν ζούμε συνεχώς στη μετάνοια γι΄ αυτό θα κριθούμε.
Μου διηγήθηκε τότε με πολλή σοφία ένα αξιοθαύμαστο γεγονός, που όταν το ακούει κανείς μένει κατάπληκτος από την άφατη φιλανθρωπία του Κυρίου:
Τότε που τον επισκέφτηκε για πρώτη φορά η χάρη του Θεού και τον οδήγησε στη μετάνοια, του συνέβη κάτι παρόμοιο μ΄ αυτό που συνέβη στον άσωτο της παραβολής:
Ήταν σε μια περιοχή που λέγεται του Αρίσταρχου και συλλογιζόταν τις αμαρτίες του. Ξαφνικά τον κέντησε μέσα του η χάρη του Παράκλητου, και είπε στον εαυτό του:
-Ας πάμε, αμαρτωλέ Νήφων, στην εκκλησία να εξομολογηθούμε στο Θεό τις αμαρτίες μας. Δεν ξέρεις αν θα ζεις αύριο. Τρέξε λοιπόν! Κάθεται εκεί και μας καρτερεί ο Πατέρας των οικτιρμών, ο πολυεύσπλαχνος Θεός. Αυτός που προσδοκά τη μετάνοιά μας, των αθλίων και ρυπαρών.
Με αυτές τις σκέψεις τρέχοντας σχεδόν έφτασε στον ναό του Θεού. Ύψωσε τα χέρια του προς την ανατολή κι άφησε ένα βαθύ στεναγμό να βγει απ΄ την καρδιά του:
Δέξου, πατέρα τον νεκρό που έχασε τη ψυχή του.
Δέξου το καταγώγιο των αμαρτιών.
Δέξου τον βλάσφημο, τον πονηρό, τον αδιάντροπο, τον αισχρό,
τον μολυσμένο στη ψυχή και το σώμα….
Ελέησέ με, και μην αποστρέψεις το αγαθό σου πρόσωπο από μένα.
Μην πεις, Κύριε, δεν σε γνωρίζω! Μην πεις: Που ήσουνα έως τώρα…
Λυπήσου με και σώσε με. 
Γιατί ξέρω, Φιλάνθρωπε, ότι δεν θέλεις τον θάνατο του αμαρτωλού..
Είπε τα λόγια αυτά κι άλλα ακόμη με την ψυχή κατάπικρη… Και ξαφνικά, κάποιος ήχος ήρθε από τον ουρανό, κι ένα φοβερό ακτινωτό φως έλαμψε. Το φως αυτό είχε δύο βραχίονες -μια αγκαλιά, που κατέβηκε απ΄ το ύψος του ουρανού και τυλίχθηκε στον τράχηλο του οσίου λέγοντας:
-Καλώς όρισε το παιδί μου, το χαμένο μου! Τώρα ξαναζωντάνεψες, παιδάκι μου. Φωτίσθηκαν τα μάτια σου, ξανάνθισε η νιότη σου κι από τώρα θα με δοξάζεις με τα έργα σου!…
Και λέγοντας αυτά χάθηκε στον ουρανό, ενώ ο άγιος Νήφων από την μέθη της οπτασίας έπεσε σ΄ έκσταση. Όταν σε λίγο συνήλθε, αναφώνησε:
-Δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι!
Τόλεγε και το ξανάλεγε ακατάπαυστα, γιατί η καρδιά του είχε ξεχειλίσει από μια θεϊκή ευωδία και το στόμα του ήταν γεμάτο μέλι πνευματικό. Ώρα πολλή προσευχόταν μετά από κείνο το ανέκφραστο όραμα. Κι έπειτα γύρισε στο κελί του, πάντα μέσα στην ίδια έκσταση και το θάμπος του θεϊκού ασπασμού.
Από τότε, καθώς έλεγε, βάδιζε τον δρόμο της ζωής του ανάλαφρος, υπηρετώντας τον Κύριο.
Το πρωτάκουστο αυτό θαύμα το άκουσα απ΄ το ίδιο το στόμα του οσίου. Τα μάτια του ήταν πλημμυρισμένα με δάκρυα, όταν με δέος, αλλά και μια μυστική χαρά, μου το διηγήθηκε. Γιατί πάντα τον παρακαλούσα επίμονα και τον ανάγκαζα να μου διηγείται ότι του συνέβαινε. Κι επειδή με αγαπούσε πολύ, δεν μου έκρυβε ποτέ τίποτε. Έτσι κύλησε λοιπόν η μέρα που ο πολυεύσπλαχνος Κύριος τον ασπάσθηκε, ενώ προσευχόταν.

Άγιος Νήφων
(Ένας Ασκητής Επίσκοπος, σελ. 35-37)

Εἴμαστε σέ θέση νά βλέπουμε θεόσταλτα ὄνειρα;



Οἱ δαίμονες πού ἔχουν πρόσβασηστίς ψυχές μας κατά τή διάρκεια τῶν ὡρῶν πού εἴμαστε ξύπνιοι, ἔχουν ἐπίσης πρόσβαση σ’ αὐτές κατά τή διάρκεια τοῦ ὔπνου.

Ἐπίσης κατά τή διάρκεια τοῦ ὕπνου μᾶς πειράζουν στό νά ἁμαρτήσουμε μέ τό νά ἀναμιγνύουν τή δική τους φαντασία μέ τή δική μας. 

Ἀκόμη ὅταν δοῦν μέσα μας ἕνα ἐνδιαφέρον γιά ὄνειρα, προσπαθοῦν νά αὐξήσουν τό ἐνδιαφέρον μας γιά τά ὄνειρά μας. Σιγά-σιγά μάλιστα μᾶς πείθουν νά τά ἐμπιστευόμαστε. Μια τέτοια ἐμπιστοσύνη συνοδεύεται πάντα ἀπό πλάνη καί ἡ πλάνη κάνει τίς διανοητικές μας ἀπόψεις γιά τόν ἑαυτό μας νά λανθάνονται, ὁπότε ὅλη μας ἡ ἐνεργητικότητα γίνεται σαθρή. Αύτό ἀκριβῶς θέλουν καί οἱ δαίμονες.

Σ’ αὐτούς πού εἶναι προχωρημένοι σ’ αὐτή τήν ἐγωιστική αὐτο-θεώρηση, οἱ δαίμονες ἀρχίζουν νά παρουσιάζονται σάν Ἄγγελοι φωτός στή μορφή Μαρτύρων καί Ἁγίων, ἀκόμη καί αὐτῆς τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ.

Χαίρονται μέ τόν τρόπο πού ζοῦν αὐτοί οἱ πλανεμένοι, τούς ὑπόσχονται οὐράνια στέμματα καί μ’ αὐτό τόν τρόπο τούς ὁδηγοῦν σέ μεγάλο ὕψος αὐτοεκτιμήσεως καί ὑπερηφανείας.Αὐτό τό ὕψος εἶναι ταυτόχρονα καί ἡ ἄβυσσος τοῦ ὁλέθρου τους.

Πρέπει νά ξέρουμε ὅτι ἀναμφίβολα στήν παρούσα μας κατάσταση πού ἀκόμη δέν ἔχει ἀνανεωθεῖ μέ τή χάρη, δέν εἴμαστε ἕτοιμοι νά δοῦμε ἄλλα ὄνειρα ἐκτός ἀπό αὐτά πού ὕπουλα ἑτοιμάζουν γιά μᾶς οἱ δαίμονες.

Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ



Γιά τή φαντασία καί τίς ἐντυπώσεις στό νοῦ



Νά κρατᾶς πάντοτε τό νοῦ σου
χωρίς χρῶμα, χωρίς μορφή,
χωρίς εἰκόνες, χωρίς σχήματα,
χωρίς ποιοτικές ἤ ποσοτικές ἔννοιες,
καί μόνο τά λόγια τῆς προσευχῆς 
νά προσέχεις καί νά μελετᾶς καί 
νά σκέφτεσαι μέσα στήν καρδιακή κίνηση,
σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Ἰωάννη 
τῆς Κλίμακος πού λέει:

«Ἀρχή τῆς προσευχῆς εἶναι
νά ἀποκρούει ὁ νοῦς ἐκ προοιμίου
μέ τή μονολόγιστη προσευχή
τήν προσβολή τῶν λογισμῶν».

Φιλοκαλία, τόμ. Ε’, σελ. 96 

http://hristospanagia3.blogspot.gr




«Αυτός είναι Θεός, συγχωρεί όλες τις αμαρτίες, ας συγχωρήσει και μένα τον αμαρτωλό»



α) Απ. Παύλος.
Τί ήταν ο Απ. Παύλος πριν γνωρίσει στη Δαμασκό το Χριστό; Βλάσφημος, διώκτης, υβριστής του Χριστού, άγριος άνθρωπος. Επειδή όμως έδειξε προθυμία, ελπίδα στο Θεό, επειδή δεν κυριεύθηκε από απόγνωση, λύπη αφόρητη, απελπισία, σηκώθηκε από την πτώση του και έγινε ισάγγελος άνθρωπος, Απόστολος του Θεού, ο πρώτος μετά Χριστόν!

β) Ο ληστής στο σταυρό.
Οι Εβραίοι για να γελοιοποιήσουν το Χριστό, σταύρωσαν δεξιά και αριστερά τους δύο κακούργους, δύο ληστές.
Ο ένας ληστής παρασύρθηκε από τον όχλο που λοιδορούσε το Χριστό και άρχισε και αυτός ειρωνείες.
- Αν είσαι συ ο Χριστός, κατέβα από το σταυρό, σώσε τον εαυτό σου και εμάς!
Ο άλλος, όταν είδε τ’ ανεξήγητα φυσικά φαινόμενα, την ανεξήγητη πραότητα , ανεξικακία, όταν άκουσε: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς∙ οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι», συγκλονίστηκε, έγινε σεισμός μετάνοιας και πίστεως μέσα του. Μετάνιωσε για τα έργα του, πίστεψε ότι έχει μπροστά του κάποιον αναμάρτητο, πανίσχυρο, κραταιό και δυνατό Θεό!
- Κανένας άνθρωπος , συλλογίστηκε ο ληστής, δεν έχει τόση ψυχική δύναμη ώστε να συγχωρεί πανεύκολα, ήρεμα, τους σταυρωτές Του. Άρα, είναι υπερφυσικός, υπεράνθρωπος, Θεός.
Στρέφεται με θυμό προς τον …συνάδελφό του κακούργο και του λέει:
- Καλά, εσύ δεν φοβάσαι καθόλου το Θεό; Εμείς τώρα παθαίνουμε άξια με τα έργα μας. Αυτός όμως ο άνθρωπος δεν έκαμε τίποτα κακό.
Συγκλονίζεται ο ληστής. Δάκρυα κυλούν στα μάγουλά του. Στρέφεται μ’ ελπίδα στο Χριστό.
«Αυτός είναι Θεός, συγχωρεί όλες τις αμαρτίες , ας συγχωρήσει και μένα τον αμαρτωλό».
- Ω! Κύριε, μνήσθητι μου ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου.
Ο Χριστός δεν ωμιλούσε καθόλου. Τότε όμως άνοιξε διάπλατα τα μάτια του και του λέγει ήρεμα:
- Αληθῶς σοι λέγω, σήμερον μετ' ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ.
Πρώτος που μπήκε στον Παράδεισο υπήρξε ένας ληστής , ένας δολοφόνος, ένας φονιάς.
Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος, 
α) μπορεί να μετανοήσει έστω και την τελευταία στιγμή, 
β) δεν φταίει ο τόπος για το κατρακύλισμα ή τη μετάνοια, αλλά ο τρόπος, η προαίρεση!
Άγγελοι κατρακυλούν από τον ουρανό, οι πρωτόπλαστοι αμαρτάνουν μέσα στον παράδεισο!
Ο π. Πορφύριος συχνά έλεγε «Και στην Ομόνοια μπορεί κανείς να γίνει άγιος».

γ) Ο τελώνης στην παραβολή του Φαρισαίου
Ο Φαρισαίος υπερηφανεύεται αλαζονικά, κατακρίνει όλο τον κόσμο, ακόμη και τον ταλαίπωρο τον Τελώνη, που κλαίει παράμερα σε κάποια ήσυχη γωνιά του ναού.
Ο Τελώνης αποδέχεται την κατάκριση, χτυπά το στήθος του, μετανοεί, δεν απελπίζεται για την σωτηρία του, ελπίζει, πιστεύει, ταπεινοφρονεί, επιμένει, κλαίει, οδύρεται, επιστρέφει «δεδικαιωμένος» στο σπίτι του, ξεπερνά τον Φαρισαίο!

δ) Ολόκληρη πόλη η Νινευί!
Η απόφαση του Θεού τους ωδηγούσε σίγουρα στην απελπισία, γιατί ο Ιωνάς δεν είπε «αν μετανοήσετε θα σωθείτε», αλλ’ απλά τους προειδοποίησε «ακόμη τρεις ημέρες και η Νινευί θα καταστραφεί».
Ο Θεός απειλεί ρητά, κατηγορηματικά, τελεσίδικα, ο προφήτης φωνάζει , διαμαρτύρεται, επιβεβαιώνει ότι η καταστροφή δεν επιδέχεται αναβολή ή περιορισμό.
Κανονικά οι Νινευίτες έπρεπε ν’ απελπιστούν, να τα βάψουν μαύρα. Αυτοί όμως δεν κυριεύονται από απόγνωση , ούτε παρατούν τις καλές ελπίδες. Η σωτηρία της Νινευί, η συγχώρηση της πόλεως χόλωσε τον προφήτη Ιωνά , φανέρωσε όμως την άκρα φιλανθρωπία του Θεού, γιατί συμφιλιώθηκε μαζί της, όταν ειλικρινά μετενόησαν».

[ Γι’ αυτό ακριβώς δεν πρέπει να απελπίζεσαι καθόλου, αν μετανοείς! Το πιο ισχυρό όπλο του διαβόλου είναι η απόγνωση, η απελπισία.
· Τα πονηρά πνεύματα χαίρονται, όταν οι άνθρωποι αμαρτάνουν, όταν όμως απελπίζονται, χορεύουν, χοροπηδούν, γελούν, ευφραίνονται!
· Η απελπισία του ανθρώπου είναι άφατη ευφροσύνη του διαβόλου! ]

Από το βιβλίο: «ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΑΠΟ ΚΟΥΚΟΥΣΟΝ
ΜΕΤΑΝΟΙΑ- ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΝ»

Δὲν ὑπάρχει γιὰ μᾶς οὔτε θάνατος οὔτε κόλαση οὔτε διάβολος…




Ἔρχεται (ὅταν διαβάσεις τὴν Γραφή) καὶ λέει ὅτι: «παιδιά μου, προσέχετε. Πρέπει νὰ φροντίσουμε νὰ προσκολληθοῦμε στὸ Χριστὸ καὶ νὰ γίνουμε ἅγιοι. Καὶ νὰ μποῦμε μέσα στὴν Ἐκ­κλησία Του καὶ ὅλοι μέσα στὴν Ἐκκλησία Του νὰ γίνουμε ἕνα σῶμα. Ὅλοι δηλαδὴ οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Καὶ ὅταν αὐτὸ κατορθώσουμε, τότε γιὰ μᾶς ποὺ θὰ κατορθώσουμε νὰ μποῦμε στὴν Ἐκκλησία, δὲν ὑπάρχει γιὰ μᾶς οὔτε θάνατος οὔτε κόλαση οὔτε διάβολος…».
Τὸ λέει μέσα τὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ ἔχεις βρεῖ; Δὲν τὸ βρίσκουνε. Ὑπάρχει, ἀλλὰ πρέπει νὰ ἔχεις ἔτσι τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ τὸ καταλάβεις. Καὶ ἔρχεται λοιπὸν καὶ σὲ πηγαίνει, πιστεύεις ἀκριβῶς ὅπως εἶναι, ὅτι δὲν ὑπάρχει θάνατος. Δὲν σοῦ ἀρέσει αὐτὴ θρησκεία;

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πᾶν“

www.porphyrios.net