Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΧΘΕΣ, ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ, ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ

Άνοιξη του 1995. Ως φοιτητής της ΑΣΟΕΕ επρόκειτο να παρακολουθήσω το βασικό μάθημα της «Διοίκησης Επιχειρήσεων Ι». Στο έδρανο των παραδόσεων ανεβαίνει ένας ελληνοαμερικάνος καθηγητής, ειδικά προσκεκλημένος για την πρεμιέρα, και μας λέγει σε άπταιστα αγγλικά: «Globalization! Live locally, think globally!», «Παγκοσμιοποίηση! Ζήστε τοπικά, σκεφθείτε παγκόσμια!». Με την ολοκλήρωση της ομιλίας του, το μήνυμα ήταν σαφές. Οι φιλόδοξοι γεμάτα όνειρα νεαροί φοιτητές και φοιτήτριες είχαν διαμορφώσει την άποψη ότι η παγκοσμιοποίηση είναι θετική, νομοτελειακή, απαραίτητη προς όφελος της οικονομίας των λαών, αλλά το κυριότερο πως εμείς θα ήμασταν οι στρατιώτες, αλλά και οι μελλοντικοί στρατηγοί της ασταμάτητης νέα οικονομικής τάξης πραγμάτων.

Μου πήρε δέκα ολόκληρα χρόνια να συνειδητοποιήσω ότι οι τότε νεοσύλλεκτοι στρατιώτες είναι οι σημερινές ορδές οικονομολόγων, fund managers, capital asset managers, risk managers, equity managers, stock exchange brokers κλπ, ταγμένων στην προάσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, οι καλύτεροι των οποίων προορίζονται να φορέσουν τα γαλόνια των golden boys, που πολτοποιούν μέσα από την άνεση του γραφείου τους ανθρώπινες ζωές, αξιοπρέπειες, ηθικούς κώδικες και αξίες χιλιετηρίδων σε ένα εικονικό κόσμο από πολύπλοκα μαθηματικά και μοντέλα, που αγνοούν τον παράγοντα άνθρωπο και πολύ περισσότερο το Θεό. Το χρήμα είναι ο θεός. Γίναμε οι ασυνείδητοι Frankenstein ενός μελετημένου συστήματος προπαγάνδας από τη στιγμή που ο άνθρωπος έρχεται σε τούτο τον κόσμο. Το γεγονός ότι τα παιδιά από πολύ μικρή ηλικία αναγνωρίζουν την αξία των χρημάτων από το χρώμα και μόνον είναι τραγικό.

Προς επιβεβαίωση μάς το δήλωσε και ο Σιμόν Πέρεζ κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην πατρίδα μας: «Πλέον δε διοικούν οι κυβερνήσεις, αλλά οι τράπεζες και το κεφάλαιο». Απλά έβαλε τίτλο σε μια ταινία που χρόνια τώρα παίζει ασταμάτητα στον εικονικό προβολέα του μυαλού μας. Η διάθεσή μας, το χαμόγελό μας, η προοπτική μας, η οικογενειακή μας γαλήνη, η προσήλωσή μας στην εργασία, οι παρέες μας, οι επιθυμίες μας, η συμπεριφορά μας, έχουν όλα έναν κοινό συντελεστή στην εξίσωση. Το χρήμα. Ας μην κρύβουμε την αλήθεια, μας άλωσε. Και αφού μας κατέκτησε ατομικά, τώρα υποκύπτουν και οι στρουθοκαμηλίζοντες κυβερνήσεις σαν ντόμινο. Την προηγούμενη εβδομάδα έκλαιγε ο κ. Χριστόφιας. Ξέρετε γιατί; Γιατί υπέταξε και αυτός το λαό του στην παγκοσμιοποίηση, χωρίς να μπορεί να κάμει κάτι, δέσμιος των δυνάμεων που συμπαρασύρουν και κονιορτοποιούν την αυτοδιάθεση των λαών.

Ειδικά εμείς οι έλληνες ΕΠΡΕΠΕ να γονατίσουμε. Με κέντρο τούτη την αιματοβαμμένη και άγια ελληνική γη γίνανε τέσσερις παγκοσμιοποιήσεις και σταμάτησαν πόσες άλλες, όπως του ειδωλολάτρη Ξέρξη και της άριας φυλής του Χίτλερ.

Η πρώτη παγκοσμιοποίηση είναι αυτή του Μεγάλου Αλεξάνδρου που ένωσε Ανατολή και Δύση και διέδωσε τον ελληνικό λόγο και πολιτισμό σε λαούς που ήταν εκατοντάδες χρόνια πίσω.

Η δεύτερη παγκοσμιοποίηση έγινε με τον ερχομό του Ιησού Χριστού, όπου η Ελλάδα έγινε ο κύριος φορέας της χριστιανοσύνης, γι’ αυτό και τα Ευαγγέλια γραφτήκαν στην ελληνική. Ο «Απόστολος των Εθνών» Παύλος, ένας γνώστης της εβραϊκής θεολογίας, υποταγμένος στο ρωμαϊκό δίκαιο, διέδωσε την παγκόσμια δόξα του Χριστού βασιζόμενος στον ελληνικό λόγο που έσπειρε ο Μέγας Αλέξανδρος. Δεν είναι απλά εντυπωσιακό, αλλά εμφάνιση της θεϊκής δύναμης: Για να γίνει η παγκοσμιοποίηση του καλού αρκεί ένας και μόνον άνθρωπος. Με επίκεντρο τον ελλαδικό χώρο συστάθηκε και η πρώτη αυτοκρατορία που διήρκησε πάνω από 1000 χρόνια.

Το βυζάντιο αποτέλεσε φάρο φωτεινό για όλη την οικουμένη και πρότυπο παγκοσμιοποίησης μιας και ζούσαν σε αυτό διαφορετικοί λαοί, με έναν κοινό παρονομαστή: την ελληνική γλώσσα και την ορθοδοξία. Αυτοκράτορας μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άξιος, αρκεί να πληρούσε αυτές τις δύο προϋποθέσεις. Η τελευταία παγκοσμιοποίηση έγινε από την Ελλάδα, χωρίς την Ελλάδα. Είναι το κίνημα του διαφωτισμού που βασίστηκε πάνω στην κλασσική ελληνική παιδεία και πολιτισμό και έδωσε πνοή σε όλο το δυτικό και όχι μόνο κόσμο. Τα έργα του πνεύματος και του φωτός είναι παρακαταθήκες για όλη την ανθρωπότητα. Είναι κοινό κτήμα των λαών και των ηγετών τους. Είναι οι ρίζες που μεταφέρουν τους χυμούς της ύπαρξής μας.

Στα τέλη του 19ου αιώνα ο λόρδος Londonderry είχε πει ότι «η Ελλάς, για να καταστεί όσο γίνεται λιγότερο επικίνδυνη, πρέπει ο λαός της να γίνει μικρόψυχος σαν τους λαούς του Ινδοστάν». Μας θεωρούν επικίνδυνους αιώνες τώρα! Για λογαριασμό ποιανού εκτελούν αυτό το μεγάλο σχέδιο ευνοχισμού μας, που υπερβαίνει τη βιολογική ζωή ενός ανθρώπινου όντος; Υπενθυμίζω τη δήλωση του Κίσσινγκερ: «Ο λαός των Γραικών είναι ατίθασος και δύσκολος. Γι αυτό πρέπει να χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθεί να συμμορφωθεί».

Η σημερινή παγκοσμιοποίηση κόβει τις ζωοδότρες ρίζες της αληθείας και φτύνει τους χυμούς της. Γι’ αυτό στοχοποιήθηκε η Ελλάδα. Γιατί είναι ο οφθαλμός εις το σώμα της ανθρωπότητας. Είμαστε οι παγκοσμιοποιητές του πνεύματος! Όχι ότι είμαστε οι ίδιοι άξιοι, αλλά γιατί μάς έχει ορίσει ο ίδιος ο Χριστός (Ιωαν. 12, 20-23). Είμαστε επιφορτισμένοι να σηκώσουμε ταπεινά το σταυρό τού μαρτυρίου της ανθρωπότητας και αν χρειαστεί θα το πράξουμε για ακόμη μια φορά.

«Η άγνοια είναι η αιτία όλων των κακών στους ανθρώπους», έλεγε ο Πλάτωνας. Οι έλληνες αγνοούμε την ιστορική αλήθεια. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν έχουμε καμία σχέση ούτε με τους αρχαίους (των οποίων τη γλώσσα ακόμη ομιλούμε), ούτε με την Ρωμαίων Πολιτεία που ονομάστηκε πολύ αργότερα Βυζάντιο, ούτε καν να εορτάζουμε πανηγυρικά την επανάσταση του 1821 και το «ΌΧΙ» του 1940. Και, όμως, δεν αντιδρούμε, δεχόμαστε άβουλα και δειλά το έτοιμο φαγητό που μας σερβίρουν από τα Μακντόλαντς της παγκόσμιας εξουσίας, τα τηλεοπτικά κανάλια. «Αρκεί να μη με πειράξουν άλλο. Αρκεί να μπορώ να επιβιώσω. Αρκεί να ζήσω». Δεν μας αναγνωρίζω πια! Δεν είμαστε αυτοί αδέλφια! «Όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, πέτρα πάνω στην πέτρα να μη μείνει εμείς δεν προσκυνούμε», απάντησε ο Κολοκοτρώνης στον Ιμπραήμ.

Αυτό είναι το πνεύμα που πρέπει να έχουμε. Όπως ανέφερε και η Ζακλίν ντε Ρομιγύ στην ομιλία της στην Πνύκα το 1995: «Οι Έλληνες είχαν καταλάβει ότι η ιδιαιτερότητά τους ήταν να μην υποκλίνονται μπροστά σε άνθρωπο, να μην δέχονται την απόλυτη εξουσία». Και, όμως, αγαπητοί αναγνώστες γονατίσαμε. Γονατίσαμε μόνο και μόνο για να δείξει ο Θεός το ανάστημά Του όταν μας επιτρέψει να σηκωθούμε όρθιοι. Όταν η μετάνοιά μας είναι πραγματική.

Μέσα από αληθοφανείς προτάσεις και διαστρέβλωση των λέξεων και των εννοιών η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου καταπίνει τους πάντες και τους μετατρέπει σε ψηφία ενός αστυνομικού κράτους. Η νέα πολιτική τάξη διαμορφώνεται πίσω από την κουρτίνα, στο σκοτάδι. Δε θα πρέπει να παραβλέπουμε ότι η παρουσία του Χριστού έθετε ένα πολιτικό ζήτημα από την εποχή εκείνη. Ποιος θα εξουσιάζει τις καρδιές και τη ζωή των ανθρώπων. Με ποιο από τα δύο μοντέλα θα γίνει η παγκοσμιοποίηση: Του Χριστού ή του χρυσού. Η εποχή μας είναι εποχή ομολογίας και πρέπει να αποφασίσουμε πρακτικά στις καρδιές μας, στην καθημερινότητά μας, στην αντιμετώπιση του πλησίον σε ποιο στρατόπεδο ανήκουμε. Ποια παγκοσμιοποίηση επιλέγουμε. Της αλήθειας του Χριστού ή του σκότους του χρυσού.

Εμείς οι έλληνες είμαστε προνομιούχοι, αλλά και υπεύθυνοι έναντι των άλλων λαών. Είμαστε οι θεματοφύλακες της ανθρωπότητας, γιατί βρισκόμαστε ήδη στην κορυφή του Ολύμπου κοντά στο Θεό. Δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτε παραπάνω παρά να προστρέξουμε στις ρίζες μας. Οι αιώνιες και προαιώνιες αξίες και αρετές δεν επιδέχονται βελτίωσης και αλλαγής από καμία παγκοσμιοποίηση. Όταν το άριστο μεταβάλλεται γίνεται υποδεέστερο. Οι αρχαίοι, πρώτη των αρετών θεωρούσαν την ανδρεία.

Έτσι και σήμερα, μέσα στο μικρόκοσμο που ζούμε, καλούμαστε να υπερασπιζόμαστε την αλήθεια, να είμαστε δίκαιοι, μακρόθυμοι και ελεήμονες και να παραμερίζουμε το συμφέρον μας για χάρη του συνόλου. Δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε ως πλάσματα, γιατί απλά δεν παίρνουμε τίποτε μαζί μας από αυτόν τον κόσμο, ενώ έχουμε τόσα που μας ενώνουν στα πλαίσια μιας δημιουργικής και δίκαιης κοινωνίας!

Η εν Χριστώ ενότητα είναι το αντίδοτο στο δηλητήριο του ανταγωνιστικού και ατομικιστικού δυτικού πνεύματος που πότισαν στις φλέβες των νεοελλήνων! Έχουν οι ξένοι λέξεις όπως η «άμιλλα» και «φιλότιμο»; Ζούμε στο 2012 και δεν τις έχουν ενσωματώσει καν στο λεξιλόγιό τους γιατί απλά δεν τις γνώρισαν ως έννοιες! Από αυτό και μόνον επιβεβαιώνεται ότι δια της γνώσης της πραγματικής ελληνικής ιστορίας, δια της υιοθέτησης της γλώσσας και των αρετών, θα μπορέσουμε να σταθούμε κριτικά απέναντι στην παγκοσμιοποίηση του χρήματος και να αντιμετωπίσουμε με σωφροσύνη τις δυσκολίες που ανακύπτουν στην πορεία. Ο Γολγοθάς μας έχει δρόμο ακόμη και όλοι οφείλουμε να αντέξουμε με πίστη και δύναμη στο όνομα του Τριαδικού μας Θεού. Ακόμη και να σταυρωθούμε, αυτό θα γίνει για να αναστηθούμε. Για να αναστηθεί το ρωμαίικο!

Του Ηλία Σχορετσανίτη, Οικονομολόγου, MSc

Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις,


εκεί που πάει να σκύψει,


με το σουγιά στο κόκκαλο,


με το λουρί στο σβέρκο,


νάτη πετιέται απο ξαρχής,


κι αντριεύει και θεριεύει,


και καμακώνει το θεριό,


με το καμάκι του ήλιου…

http://www.pentapostagma.gr

Πῶς θά γίνεις σωστός καί δίκαιος;

Ἄν θέλῃς νἆσαι σωστός καί δίκαιος ἄνθρωπος, πρέπει νά φροντίζῃς καί γιά τά δύο μέρη τῆς ὑπάρξεώς σου, τήν ψυχήν σου δηλαδή καί τό σῶμα σου, ἀνάλογα μέ τήν ἀξίαν πού ἔχει τό καθένα.

Καί τίς μέν λογικές ἀνάγκες τῆς ψυχῆς σου νά τίς ἱκανοποιῇς μέ μελέτες, μέ πνευματικές θεωρίες, καί μέ προσευχές. Τίς βουλητικές, μέ τήν ἀγάπη τήν Χριστιανική, πού ἀντιμάχεται στίς ἔχθρες καί στά μίση, τίς ἐπιθυμητικές, μέ τήν ἐγκράτεια καί μέ τή σωφροσύνη.

Κατά τούς Ἁγίους Πατέρες: ἡ ψυχή περιβάλλει τό σῶμα!

Καί στό κορμί σου νά δίνῃς τή σκεπή, τά φορέματα καί τή διατροφή πού εἶναι ἀπαραίτητα γιά τή συντήρησή του. Ὁ νοῦς μας τότε μονάχα μᾶς κυβερνᾶ καλά, ὅταν ἔχῃ ὑποτάξει τά πάθη, κι ὅταν κάθε του ἐνέργεια εἶναι συνετή, πρεπούμενη καί σύμφωνη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γιατί ὅπως ἡ ὑγεία καί ἡ ἀρρώστεια ἀφοροῦν τό σῶμα, καί τό φῶς καί τό σκοτάδι τά μάτια, ἔτσι καί ἡ ἀρετή καί ἡ κακία ἀποβλέπουν στήν ψυχή μας, καί ἡ γνώση καί ἡ ἀμάθεια στό νοῦ μας. 

Ἄς προσέχωμε λοιπόν νά μή δίνωμε ὅλη μας τήν προσοχήν στό σῶμα μας μονάχα, ἀλλά νά φροντίζουμε γι' αὐτό, τόσο μόνον ὅσο πρέπει, καί νά στρέφωμε ὅλη μας τήν προσοχή πρός τό ἐσωτερικό μας κόσμο. Αὐτός πού δέν ξέρει νά κάνῃ πενυματικήν ἐκτίμηση τῆς ζωῆς, δέν ἀγωνίζεται νά χαλινοκρατῇ τίς ἐπιθυμίες του καί μονάχα γιά τή σάρκα του φροντίζει. 

Καί ἤ εἶναι γαστρίμαργος ἤ ἀκόλαστος, ἤ παραδίδεται στή θλίψη καί στό θυμό, ἤ εἶναι μνησίκακος κι ἀπ' αὐτά θολώνεται καί σκοτίζεται ὁ νοῦς του. 

Ἤ καί παραδίδεται σέ ὑπερβολικές σκληραγωγίες καί ἄσκηση, πού τοῦ συσκοτίζει τή διάνοια.

Ἡ Ἁγία Γραφή δέν μᾶς ἀπαγορεύει τίποτε ἀπό τά καλά τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά τιμωρεῖ τήν ἀκράτεια καί τήν ὑπερολή· καί διορθώνει καί ἐλέγχει τήν ἀλογιστία. Δέν μᾶς ἐμποδίζει π.χ. νά τρῶμε· οὔτε νἄχωμε χρήματα καί νά τά μεταχειροζώμαστε ὄπως πρέπει. Μᾶς ἀπαγορεύει ὅμως νά εἴμαστε λαίμαργοι καί φιλάργυροι καί ὅλα τά τέτοια. Οὔτε καί μᾶς ἀπαγορεύει νά σκεπτώμαστε γι' αὐτά· γιατί γι' αὐτό τἄπλασε, ἀλλά νά μήν ἀφοσιωνόμαστε μέ ἐμπάθεια σ' αὐτά. Καί οἰ ἐντολές τοῦ Κυρίου εἶναι νά κάνωμε λογική χρήσι γιά τό κάθε τί, καί ν' ἀκολουθοῦμε τήν μέσην ὁδόν. Καί ὅταν κάνωμεν αὐτό, ὁ νοῦς μας ἔχει διαύγεια. Καί ἡ διαύγεια αὐτή τοῦ νοῦ γεννᾶ τήν διάκρισιν.

Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
Ἔκδοσις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Ἡ ἐπιτυχία μας εἶναι νά δοθοῦμε στόν Θεό!

Ἀδύνατον νά μήν κατάληξη 

κανείς εἰς ἐπιτυχίαν,

ὅταν ἐλπίζη εἰς τόν Θεόν 

μέ ὅλην του τήν καρδίαν 

καί καταβάλη καί ὁ ἴδιος 

ὅλην του τήν προσπάθειαν. 

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Έχω ένα ραντεβού με τον Θεό…

Ένας ερημίτης προσευχόταν πολύ σκληρά και επίμονα, ζητώντας να συναντηθεί με τον Θεό. Επιτέλους κατάφερε να κλείσει ένα ραντεβού μαζί Του...

«Αύριο, πάνω στο όρος», του είπε ένας άγγελος.

Την επόμενη ημέρα ο ερημίτης σηκώθηκε πολύ πρωί και κοίταξε το όρος, ήταν τελείως καθαρό από σύννεφα. Ξεκίνησε, λοιπόν, χαρούμενος και με δέος, προς την κορυφή του βουνού.

Κάποια στιγμή, εκεί που περπάταγε κατά μήκος του μονοπατιού συνάντησε έναν άνθρωπο, που είχε πέσει κάτω μέσα στα αγκάθια και του ζήτησε βοήθεια.«Λυπάμαι, βιάζομαι, έχω «ραντεβού» με τον Θεό», απάντησε ο ερημίτης και συνέχισε τον δρόμο του.

Λίγο πιο κάτω συνάντησε μια γυναίκα που έκλαιγε δίπλα στο άρρωστο παιδί της:«Βοήθησε με, σε παρακαλώ». «Λυπάμαι, δεν έχω χρόνο, ο Θεός με περιμένει στην κορυφή του βουνού».

Προχώρησε ακόμα πιο γρήγορα για να μην αργήσει, αλλά εκεί που το μονοπάτι έγινε πιο δύσκολο, είδε ένα ηλικιωμένο εξαντλημένο, που του έδινε ένα ασκί: «Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο, σε παρακαλώ πήγαινε να μου γεμίσεις το ασκί με νερό από την πηγή εδώ πιο κάτω». «Κάνε υπομονή, καλέ μου άνθρωπε, έχω ένα ραντεβού με τον Θεό και δεν θέλω να αργήσω!»

Όταν ο ερημίτης έφτασε επιτέλους στην κορυφή του βουνού, στην πόρτα της καλύβας, όπου επρόκειτο να συναντηθεί με τον Θεό, βρήκε κρεμασμένο ένα μήνυμα: «Συγχώρεσέ με που δεν είμαι εδώ, αλλά πήγα να βοηθήσω εκείνους που δεν βοήθησες εσύ στο διάβα σου».

http://yiorgosthalassis.blogspot.com

ΩΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ Η ΝΕΟΤΑΞΙΚΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ «ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ» ;

Η εικόνα ξεσηκώνει αυθόρμητα την οργή της συνείδησης. Δυο άντρες «συγκινημένοι» παρουσιάζουν το παιδί της … «συνουσίας» τους! Έξη πρεσβείες προστάτεψαν την παρέλαση των ομοφυλοφίλων που αύριο θα μας επιβάλουν και να τους …προσκυνάμε . Η Νέα Τάξη σε όλο της το μεγαλείο!!! Και κάποιοι ιεράρχες μας συμβούλεψαν να κάνουμε τα… «στραβά μάτια»γιατί έτσι… επιβάλλεται στον καλό χριστιανό!! 

Μαζί τους και αυτοί που προωθούν την οικουμενιστική κίνηση.

Πριν από χρόνια είχα επισκεφτεί έναν γνωστό γέροντα του αγίου Όρους και είχαμε μια συζήτηση για τους παπικούς και για τον Οικουμενισμό. Αφού εκφράστηκε κάθετα αντίθετος με όλα αυτά μου τόνισε πως δεν μπορεί να νοθεύουμε την Ορθοδοξία με τον Οικουμενισμό, γιατί έτσι απλά νοθεύουμε την δυνατότητα να προσφέρομαι αγάπη και δυνατότητα μετάνοιας σε όλους αυτούς. Με λίγα λόγια δεν θα πρέπει να προχωρήσει με τίποτα η οικουμενιστική κίνηση.

Κάποτε είχαν πάει στον πάτερ Παΐσιο δυο καθολικοί και του άνοιξαν μια μεγάλη συζήτηση για την ένωση των εκκλησιών. Οι δυο ξένοι του έλεγαν με επιμονή «γιατί να μην ενωθούμε, όλοι μας είμαστε κάτω από την στέγη του θεού, ο παντοδύναμος Θεός είναι για όλους μας όπως ο ήλιος λάμπει για όλους τους ανθρώπους». Ο πάτερ Παΐσιος αφού τους άκουσε προσεκτικά τους απάντησε: «Ναι, σωστά, ο Θεός είναι για όλους μας, αλλά… εμείς όλοι δεν είμαστε για τον Θεό!»

Δυστυχώς από τότε πέρασαν κάποια χρόνια και όχι μόνο δεν έγινε τίποτα για να σταματήσει η οικουμενιστική κίνηση αλλά η «κατρακύλα» έχει πάρει πλέον μια καταπληκτική φόρα που δεν φαίνεται κάτι ικανό να την σταματήσει.

Μητροπολίτης Νήσων ευλογεί παπικό επίσκοπο σε δημόσια τελετή, άλλος μητροπολίτης Πελλοπονήσου αποκαλεί όσους διαφωνούν ότι η παπική είναι κανονική εκκλησία σαν… ψυχοπαθείς, άλλος μητροπολίτης Κεντρικής Ελλάδας απο καλεί την πατερική θεολογία «αντιδραστική» και εμπόδιο στην… ένωση των «εκκλησιών» ενώ ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτήρισε όσους διαφωνούν με τις θέσεις του ότι …γαυγίζουν. Αλλά το αποκορύφωμα αυτής της κατρακύλας είναι η κεφαλή της Ορθοδοξίας, ο Πατριάρχης. Πράγματι οι τελευταίες κινήσεις του διακρίνονται από μια άκρως βεβιασμένη πρόθεση να δημιουργηθούν τετελεσμένα γεγονότα υπέρ του Οικουμενισμού με χαρακτηριστικές δημόσιες εμφανίσεις. Τώρα μαθαίνουμε ότι ο «ηγεμόνας» του Βατικανού πρόκειται να επισκεφτεί το Φανάρι στα πλαίσια του συνεχιζόμενων επαφών με τον Πατριάρχη με προφανή απώτερο στόχο την ένωση των «εκκλησιών», (;;;).

Σε καιρούς οικονομικής κρίσης, σε καιρούς παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας της χώρα μας, σε καιρούς που οι Έλληνες φτάνουν στο σημείο να αυτοκτονούν γιατί δεν μπορούν πλέον να επιβιώσουν, σε καιρούς που οι «πολιτικοί κλέφτες» όχι μόνο κυκλοφορούν ελεύθεροι αλλά χαμογελούν ειρωνικά σε ένα απελπισμένο κόσμο που δεν ξέρει πώς να αντιδράσει στη καταστροφή του, όλα αυτά της θρησκευτικής αποστασίας ίσως να ακούγονται σαν πολυτέλειες. Φτάσαμε σε αυτό το κατάντημα! Αδιαφορήσαμε επί δεκαετίες και τώρα το νερό έφτασε μέχρι το λαιμό και απειλεί πλέον να μας πνίξει χωρίς καμία ελπίδα σωτηρίας.

Αύριο θα σταματήσουν να χτυπούν οι καμπάνες των ναών μας με εντολή του υπουργού Παιδείας, (ουσιαστικά υπουργού καταστροφής της Παιδείας), αφού θα χτυπήσουν για τελευταία φορά και αυτή την φορά πένθιμα για αυτόν τον λαό και για την Ορθοδοξία που παραδίδεται από ανεύθυνους και ανικάνους ιεράρχες βορρά στο οικουμενιστικό νεοταξικό τέρας. Αύριο οι μιναρέδες θα έχουν πλημμυρήσει αυτή την χώρα που επί αιώνες μαρτύρησε από την θηριωδία του Ισλάμ, καθώς η ανεξέλεγκτη εισβολή χιλιάδων μουσουλμάνων συνεχίζεται με τις ευλογιές και της θρησκευτικής εξουσίας γιατί φοβάται ότι θα την χαρακτηρίσουν σαν… ρατσιστική. 

Αύριο η αρμονική σύμπλευση πολιτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας θα δώσει το τελειωτικό χτύπημα και δεν θα υπάρχει πλέον τίποτα, όπως προφήτεψε από την δεκαετία του ογδόντα ο μεγάλος δάσκαλος της Ορθοδοξίας, ο πατήρ Ρωμανίδης, να θυμίζει πως κάποτε υπήρχε σε αυτόν τον λαό Ορθοδοξία. Και όσοι υποστηρίξουν ότι και στο παρελθόν περάσαμε μεγάλες κρίσεις και στο τέλος σωθήκαμε, θα πρέπει να ξέρουν ότι τότε δεν υπήρχε Νέα Τάξη. Σήμερα η Νέα Τάξη σκοπεύει στην άλωση όχι μόνο των σωμάτων αλλά και των συνειδήσεων και το σχέδιο της εξελίσσεται με άριστο τρόπο.

Ως που θα πάει αυτή η νεοταξική οικουμενιστική κατρακύλα χωρίς να υπάρχει μια αντίδραση, ή ένα ανάχωμα ; Ως πότε οι πνευματικοί μας πατέρες θα ανέχονται αυτή την κατάσταση ; Ως πότε αυτός ο λαός θα άγεται και θα φέρεται σαν πρόβατο επί σφαγή; Είμαστε ακριβώς στο παρά πέντε. Όσο για τους «αδιάφορους» και τους εφησυχασμένους, (ίσως βολεμένους), αυτοί που αυτοαποκαλούνται «ευσεβείς», θα πρέπει να ξέρουν ότι ο «ύπνος του δικαίου» κάποτε τελειώνει με τραγικό τρόπο!

Νίκος Χειλαδάκης, Δημοσιογράφος-Συγγραφέας Τουρκολόγος

http://aktines.blogspot.gr

Κρούσωμεν διά μετανοίας...

Δέν ὑπάρχει κάτι πού ἡ μετάνοια δέν τό σβήνει. 

Ὁ Κύριος "θέλει πάντας σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν". 

Ὁ ἴδιος εἶπε: "Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ὑγιαίνοντες ἰατροῦ, ἀλλ' οἱ κακῶς ἔχοντες".

Ἀκολουθεῖ ὁ ψυχωφελής λόγος τοῦ Ἁγίου:

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Η αμετανοησία είναι αυτή που αχρηστεύει την προσευχή μας...

Ποιος ήταν δικαιότερος από τον Παύλο; Και όμως, επειδή ζήτησε κάτι που δεν θα τον ωφελούσε, δεν εισακούστηκε.

«Τρεις φορές παρακάλεσα γι' αυτό τον Κύριο», γράφει ο ίδιος, «και η απάντησή Του ήταν: «Σου αρκεί η χάρη μου»» (Β' Κορ. 12:8-9).

Αλλά και ο Μωυσής δεν ήταν δίκαιος; Ε, ούτε κι εκείνος εισακούστηκε. «Φτάνει πια!», του είπε ο Θεός (Δευτ. 3:26), όταν ζητούσε να μπει στη γη της επαγγελίας.

Πέρα απ' αυτά, όμως, υπάρχει και κάτι άλλο που αχρηστεύει την προσευχή μας, και αυτό είναι η αμετανοησία.

Προσευχόμαστε, ενώ επιμένουμε στην αμαρτία. Έτσι έκαναν οι Ιουδαίοι, γι' αυτό ο Θεός είπε στον προφήτη Ιερεμία: «Μην προσεύχεσαι για το λαό αυτό! Δεν βλέπεις τι κάνουν;» (Ιερ. 7:16-17). Δεν απομακρύνθηκαν, λέει, από την ασέβεια.

Κι εσύ με παρακαλάς γι' αυτούς; Δεν σ' ακούω! Όταν, πάλι, ζητάμε κάτι κακό εναντίον των εχθρών μας, όχι μόνο δεν το πραγματοποιεί ο Θεός, αλλά και παροργίζεται.

Γιατί η προσευχή είναι φάρμακο. Κι αν δεν γνωρίζουμε πως πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ένα φάρμακο, δεν θα ωφεληθούμε ποτέ από τη δύναμή του.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

http://churchofagianapa.blogspot.gr

Προσεύχομαι ο Θεός να σας δώσει φώτιση να καταλάβετε ότι δεν έχει σχέση η Θρησκεία, η Ορθοδοξία μας, με άλλες θρησκείες

Και διάβολος υπάρχει και όλα όπως τα γράφει η Γραφή υπάρχουνε. Και διάβολος και κόλαση και όλα.

Ο άνθρωπος έχει φτιάξει πολλούς θεούς, και οι θεοί είναι πάρα πολλοί. Ακόμη και αυτοί οι άσωτοι, οι άθεοι πιστεύουνε στον Θεό, όχι στον αληθινό, αλλά εις την σάρκα, εις τα πάθη, στην ύλη..., όλοι κάτι λατρεύουνε... Σ' αυτό που λατρεύει κανείς σ' αυτό δουλεύει. Δηλαδή είσαι πόρνος, είσαι άνθρωπος της σαρκός, δουλεύεις για την σάρκα, για την ύλη...

Η αλήθεια είναι στην Ορθοδοξία... Υπάρχουν πολλά φώτα, που βλέπει κανείς και εντυπωσιάζεται, μα ένα είναι το φως το αληθινόν... αξίζει να λατρέψει κανείς τον μόνον αληθινόν Θεόν, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν... Οι αλήθειες του Θεού, όπως τις έχει πει, από την αρχή, αυτές είναι. Δεν υπάρχουνε άλλες αλήθειες, νέες, επειδή ο κόσμος προόδεψε και η επιστήμη και οι άνθρωποι πήγανε στα άστρα...

Μόνο η Θρησκεία του Χριστού ενώνει και όλοι πρέπει να προσευχόμαστε να έρθουνε σ' αυτή. Έτσι θα γίνει ένωσις, όχι με το να πιστεύεις ότι όλοι είμαστε το ίδιο και ότι όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο. Δεν είναι το ίδιο... προσεύχομαι ο Θεός να σας δώσει φώτιση να καταλάβετε ότι δεν έχει σχέση η Θρησκεία, η Ορθοδοξία μας, με άλλες θρησκείες

του Αγίου Πορφυρίου

ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ του πνευματικού του τέκνου Κων/νου Γιαννιτσιώτη, 

εκδόσεως Ιερού Ησυχαστηρίου Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ, Αθήναι 1995).

http://stratisandriotis.blogspot.gr

«ΟΠΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΑΤΑ ΜΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ… Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΓΕΝΙΚΕΥΕΤΑΙ..»

«Εάν αι νηστείαι, αι προσευχαί, αι αγρυπνίαι και αι διορισθείσαι της Εκκλησίας ακολουθίαι και λοιπαί ιεραί τελεταί ήσαν μόνο τύποι απλοί και νομοθεσίαι ασήμαντοι και ουχί συστατικά της στενής και τεθλιμμένης οδού, διατί άπασα η χορεία των της Εκκλησίας Αγίων Πατέρων αυτά ταύτα ενστερνίσθη και άχρι τέλους εφύλαξεν;

Όπου πολιτεύεται δυστυχώς το νέον κήρυγμα κατά μίμησιν του Ευρωπαϊκού συρμού και αποδοκιμάζονται αι διατάξεις της Εκκλησίας και αποκαλούνται ως απλοί τύποι οι θεσμοί της νηστείας και των λοιπών εκκλησιαστικών τελετών, βλέπομεν μετά βαθείας λύπης ότι εγενικεύθη η διαφθορά, οι νέοι και αι νεάνιδες εξευρωπαίσθησαν, η αιδώς και το σέβας προς τους γονείς εξέλιπεν, η αθεοφοβία αδιάντροπη οδεύει, τα πάθη της σαρκός ακατάσχετα και διατί όχι; αφού η αναιδής γύμνωσις του γυναικείου φύλου, προκαλεί επισήμως τον οίστρον και την ακολασίαν…..».

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ π. ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗ (+1929)

ΦΩΝΗ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, 

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», 

τευχ. 65-67, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996, σ. 179.

http://tribonio.blogspot.gr

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ - ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ

Ἡ ἁμαρτία

Εἶναι γεγονὸς ἀναμφισβήτητο, ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἁμαρτάνομε, «ὅτι οὐκ ἔστιν ἄνθρωπος, ὃς ζήσεται, καὶ οὐχ ἁμαρτήσει». Ἐκεῖνο, ἑπομένως, τὸ ὁποῖο διακρίνει τὸν Χριστιανὸ ἀπὸ τὸν μὴ Χριστιανὸ δὲν εἶναι ἡ ἀναμαρτησία, ἀλλὰ ἡ μετάνοια.

Μετὰ τὴν ἀποστασία τῶν πρωτοπλάστων μὲ τὴν διάπραξη τῆς προπατορικῆς ἁμαρτίας, ἡ ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας μπῆκε γιὰ τὰ καλὰ στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἁμαρτία, ποὺ εἶναι ἡ ἀθέτηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καὶ συνεπάγεται τὸν χωρισμὸ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ Αὐτόν, ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ παρὰ φύσιν κατάσταση, ἐφ᾿ ὅσον αὐτὸς εἶναι πλασμένος γιὰ νὰ ζεῖ σὲ κοινωνία μὲ τὸν ἐν Τριάδι Θεό.

Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος πρὶν ἀπὸ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ πορευόταν «ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου» (Ἡσ. 9,1), μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, ὑποχείριος τῆς ἁμαρτίας, τοῦ διαβόλου καὶ τοῦ θανάτου. Ἡ κατάσταση αὐτὴ ἦταν μοιραία γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀδύνατο νὰ σωθεῖ μὲ τὶς δικές του μόνο δυνάμεις· Ὁ «Προμηθεὺς Δεσμώτης» τοῦ Αἰσχύλου εἰκονίζει ἀκριβῶς τὴν τραγικὴ καὶ ἀδιέξοδη ἀνθρωπίνως αὐτὴ κατάσταση.

Ἡ ἐν Χριστῷ ἀπολύτρωση

Ἀλλ᾿ «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί» (Α´ Ἰω. 4,16). Ἀπὸ ἀγάπη ἔφερε στὴν ὕπαρξη τὸν ἄνθρωπο, τὸν ὁποῖο οὐδέποτε ἔπαυσε νὰ ἀγαπάει, ἀκόμη καὶ μετὰ τὴν ἀποστασία του. Καρπὸς τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ εἶναι καὶ τὸ σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας, τὸ ὁποῖο ἔθεσε σὲ ἐφαρμογὴ μετὰ τὴ διάπραξη τῆς προπατορικῆς ἁμαρτίας, γιὰ νὰ προπαρασκευάσει τὸ ἔδαφος καὶ νὰ δώσει στὸν ἄνθρωπο τὴν εὐκαιρία ἐλευθέρως νὰ θελήσει ἐν Χριστῷ νὰ ἐπιστρέψει στὴν φυσική του κατάσταση, κοινωνία καὶ σχέση μὲ τὸν ἐν Τριάδι Θεό.

Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ «πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως ἐλάλησεν» (Ἑβρ. 1,1) ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους μέσῳ τῶν δικαίων, τῶν πατριαρχῶν, τῶν προφητῶν. Προπαρεσκεύασε ἔτσι τὸ ἔδαφος τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων καὶ προανήγγειλε τὴν ἔλευση τοῦ Μεσσίου γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. Καὶ «ὅτε ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν Υἱὸν Αὐτοῦ» (Γαλ. 4,4), ὁ ὁποῖος ἐγεννήθη «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου». Αὐτὸς κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς παρουσία του ἐφανέρωσε τὴν ἀλήθεια στοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴν διδασκαλία, τὴν ζωὴ καὶ τὰ θαύματά Του. Ἐν τέλει ὁ «Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Θεός», ὁ ὁποῖος «ἐκένωσεν ἑαυτὸν μορφὴν δούλου λαβών» (Φιλιπ. 2,7), γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ ἀποκαταστήσει τὴν ἀμαυρωθεῖσα εἰκόνα εἰς τὸ «ἀρχαῖον κάλλος», ὑπέμεινε κατὰ τὴν ἀνθρωπίνη φύση ἑκουσίως πολλὰ ἀτιμωτικὰ πάθη, τὸν ἐπονείδιστο ἐπὶ τοῦ σταυροῦ θάνατο καὶ τὴν τριήμερο ταφή. Γιὰ νὰ ἀναστηθεῖ τὴν τρίτη ἡμέρα, νὰ ἀναληφθεῖ τὴν τεσσαρακοστὴ καὶ νὰ καθίσει ὡς Θεάνθρωπος πλέον «ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρός». Γιὰ νὰ «πέμψῃ τὸν Παράκλητον τῷ κόσμῳ» κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ὅταν φανερώθηκε δημοσίως ἐπὶ γῆς ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ, στὸ ὁποῖο ἐγκεντριζόμενος ὁ ἄνθρωπος σώζεται.

Μὲ τὴν πραγματοποίηση τοῦ σχεδίου τῆς θείας οἰκονομίας, ὁ Χριστὸς συνέτριψε τὸ διάβολο, τὴν ἁμαρτία, τὸν θάνατο καὶ ἔσωσε τόν ἄνθρωπο, ἐλευθερώνοντάς τον ἀπὸ τὴν δουλεία στοὺς παράγοντες αὐτοὺς καὶ δίνοντάς του τὴν δυνατότητα ἐλευθέρως νὰ ἀνταποκριθεῖ στὴν κλήση τοῦ Θεοῦ, νὰ ἐπιστρέψει στὴ φυσική του κατάσταση, στὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό, γιὰ νὰ πετύχει τὸν σκοπὸ τῆς ὑπάρξεώς του, τὸν ἁγιασμό, τὴν κατὰ χάριν θέωση.

Ἡ σύσταση τοῦ Μυστηρίου

Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ «ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος» (Γεν. 8,21) καὶ οἱ τρεῖς ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου, ὁ διάβολος, ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος καὶ ὁ κόσμος ὁ ἐν τῷ πονηρῷ κείμενος, παρεμβαίνουν στὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν σωτηρία καὶ προκαλοῦν πτώσεις καὶ τραύματα, ὁ Χριστὸς ἤδη μετὰ τὴν Ἀνάσταση, ὅταν ἐνεφανίσθη στοὺς Μαθητές, παρέδωσε τὸ μυστήριο τῆς Μετανοίας - Ἐξομολογήσεως μὲ τὰ ἀθάνατα λόγια Του «ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς· ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται» (Ἰω. 20,2).

Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο χάρισε στὸν ἄνθρωπο τὸ ἰατρεῖο γιὰ νὰ θεραπεύεται ἀπὸ τὴν ἀσθένεια τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν χάρη τὴν ἀπορρέουσα ἀπὸ τὴν θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἐφ᾿ ὅσον, βεβαίως, αὐτὸς συναισθάνεται τὴν κατάστασή του, συντρίβεται, μετανοεῖ καὶ καταφεύγει ἐλευθέρως σ᾿ αὐτό, τὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, ποὺ οἱ Ἅγιοι Πατέρες τὸ χαρακτηρίζουν ὡς «δεύτερον βάπτισμα».

Οἱ ὅροι τελέσεως τοῦ Μυστηρίου

Τὸ ἰατρεῖο εἶναι πάντα ἀνοικτὸ καὶ ἐπισκέψιμο. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴν δυνατότητα, ὅσες φορὲς ἀγωνιζόμενος τραυματίζεται καὶ ἁμαρτάνει, νὰ προσέρχεται ἐν μετανοίᾳ σ᾿ αὐτὸ καὶ νὰ θεραπεύεται ριζικῶς, λαμβάνοντας τὴν χάρη τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν, ποὺ πηγάζει ἀδιάκοπα ἀπὸ τὴν θυσία τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο ἐπιτυγχάνεται διὰ τῆς ἀναγνώσεως τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς ἀπὸ τὸν πνευματικὸ πατέρα, φέροντα ἐπιτραχήλιον, ὅπως ὁρίζει ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας.

Γιὰ νὰ γίνουν ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀπαραίτητο ὁ ἄνθρωπος νὰ προσέρχεται στὸ Μυστήριο μὲ πίστη σ᾿ ὅλα ὅσα εἴπαμε, μὲ ἐπίγνωση τῆς καταστάσεώς του, μὲ προσωπικὴ ἀνάληψη τῆς εὐθύνης, μὲ συντριβὴ καὶ μετάνοια. Νὰ προσέρχεται ἐλευθέρως καὶ ὄχι ὑπὸ πίεση, ἀνάγκη ἢ σκοπιμότητα. Νὰ εἶναι ἀπολύτως εἰλικρινής, χωρὶς τὴ διάθεση νὰ ἀποκρύψει κάποιες ἢ κάποια ἔστω ἁμαρτία, ἀπὸ φόβο ἢ ντροπή.

Ἂν αὐτὸ συμβεῖ, ὄχι μόνο δὲν θὰ συγχωρεθεῖ καμμία ἁμαρτία, ἀλλὰ στὶς προηγούμενες θὰ προστεθεῖ καὶ ἡ ἁμαρτία τῆς προσπαθείας ἐξαπατήσεως τοῦ πνευματικοῦ πατρός. Ἀλλ᾿ «ὁ Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται» (Γαλ. 6,7).

Τέλος, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ προσέρχεται στὸ Μυστήριο μὲ τὴν βεβαιότητα στὴν ἀλήθεια, ὅτι δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία ποὺ νὰ ὑπερβαίνει τὸ ἔλεος, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Δὲν ὑπάρχει, λοιπόν, ἁμαρτία ἀσυγχώρητος, πλὴν μιᾶς, τῆς ἀμετανοησίας, ὅπου ὁ ἄνθρωπος, ἐμμένοντας ἐγωιστικὰ στὴν ἁμαρτία του, ἀρνεῖται τὴν χάρη τῆς ἀφέσεως καὶ τὴν σωτηρία, διότι ὁ Θεὸς «θέλει μὲν πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α´ Τιμ. 2,4), ἀλλ᾿ «οὐδένα ἀναγκάζει σωθῆναι».

Ἐμπόδια γιὰ τὴν προσέλευση στὸ Μυστήριο. Γνωρίζουμε βεβαίως, ὅτι οὔτε ὁ διάβολος, οὔτε ὁ κακὸς ἑαυτός μας, οὔτε ὁ κόσμος, ποὺ ζεῖ χωρὶς Χριστό, καὶ «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α´ Ἰω. 5,19), θέλουν νὰ προσερχόμαστε στὸ μυστήριο τῆς Μετανοίας - Ἐξομολογήσεως. Ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ ἀνίερη συμμαχία σκοπὸ ἔχει τὴν καταστροφὴ καὶ ἀπώλεια τοῦ ἀνθρώπου, πολεμάει μὲ λύσσα τὴ συμμετοχή του στὸ Μυστήριο, ναρκοθετώντας καὶ παγιδεύοντας μὲ διαφόρους τρόπους καὶ μέσα τὸ δρόμο, ποὺ ὁδηγεῖ σ᾿ αὐτό. Ἂς ἀναφερθοῦμε σὲ μερικά, τὰ πιὸ συνηθισμένα.

Κατ᾿ ἀρχάς, οἱ ἐχθροὶ αὐτοὶ τοῦ ἀνθρώπου τὸν παρακινοῦν στὴν διάπραξη τῆς ἁμαρτίας, τὴν ὁποία ἐξωραΐζουν καὶ προβάλλουν ὡς κάτι τὸ φυσικὸ καὶ ἀκίνδυνο. Ὅταν ὅμως παρασύρουν τὸν ἄνθρωπο στὴν διάπραξη τῆς ἁμαρτίας, τότε μεγαλοποιοῦν τὰ πράγματα, προσπαθώντας νὰ τὸν κρατήσουν δέσμιο στὴν κατάσταση αὐτή. Τοῦ λέγουν, ὅτι ἡ κατάσταση εἶναι μὴ ἀναστρέψιμη καὶ δὲν ὑπάρχει σωτηρία γι᾿ αὐτόν.

Ἂν δὲν πετύχουν τίποτα μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἐπιστρατεύουν τὸν φόβο καὶ τὴν ντροπή, ποὺ αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος μετὰ τὴ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας, γιὰ νὰ τὸν ἀποτρέψουν ἀπὸ τὴν συμμετοχὴ στὸ Μυστήριο. Ἂν κι ἐδῶ ἀποτύχουν, τεχνηέντως προσπαθοῦν νὰ πλήξουν τὴν ἀξιοπιστία καὶ τὴν ἐχεμύθεια τοῦ πνευματικοῦ πατρός.

Ἀκόμη προσπαθοῦν νὰ τὸν ἀποτρέψουν ἀπὸ τὴν συμμετοχὴ στὸ Μυστήριο, ὑποδεικνύοντας ὡς ἐναλλακτικὴ λύση τὸ νὰ ἐξομολογηθεῖ ὁ ἄνθρωπος τὰ ἁμαρτήματά του στὶς εἰκόνες ἢ ἀπ᾿ εὐθείας στὸν Θεό. Ἀλλ᾿ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἔδωσε στοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς διαδόχους αὐτῶν, ἐπισκόπους καὶ κατ᾿ ἐντολὴν αὐτῶν εἰς τοὺς πρεσβυτέρους, τὴν ἐξουσίαν τοῦ «δεσμεῖν καὶ λύειν» τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων καὶ ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ὁδηγουμένη, καθώρισε τὸν συγκεκριμένο τρόπο τελέσεως τοῦ Μυστηρίου, μὲ τὸν ὁποῖο καὶ μόνο χορηγεῖται ἡ χάρη τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν στὸν ἄνθρωπο.

Ἂν σ᾿ ὅλα αὐτὰ προσθέσουμε τὴν παρακίνηση ἀναβολῆς τῆς ἐξομολογήσεως γιὰ ἀργότερα ἢ καὶ γιὰ τὰ γεράματα ἀκόμη, ἢ τὴν πολὺ δόλια παγίδα, στὴν ὁποία πέφτει ὁ ἄνθρωπος ὅταν λέγει, γιατί νὰ πάω νὰ ἐξομολογηθῶ, ἀφοῦ θὰ ἁμαρτήσω καὶ πάλι, μὲ κίνδυνο νὰ φανῶ ὅτι ἐμπαίζω τὸ Μυστήριο, καταλαβαίνουμε, ὅτι ὁ Χριστιανὸς «διαβαίνει ἐν μέσῳ παγίδων πολλῶν» (Σοφ. Σειρὰχ 9,13) κατὰ τὴν πορεία του πρὸς τὸ μυστήριο τῆς Μετανοίας - Ἐξομολογήσεως.

Ἀλλ᾿ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐμπόδια καὶ οἱ παγίδες τῶν «ἐχθρῶν τοῦ ἀνθρώπου», ποὺ σκοπὸ ἔχουν νὰ τὸν ἀποτρέψουν ἀπὸ τὸ νὰ μετάσχει στὸ Μυστήριο, μᾶς βοηθοῦν νὰ κατανοήσουμε τὴν σημασία τῆς συμμετοχῆς μας σ᾿ αὐτό, ποὺ εἶναι ὅρος «ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ» γιὰ τὴν σωτηρία μας, καθὼς καὶ τὴν προσοχὴ καὶ τὸν σεβασμὸ ποὺ πρέπει νὰ μᾶς διακρίνουν, γιὰ νὰ γίνονται ὅλα «εὐσχημόνως καὶ κατὰ τάξιν» (Α´ Κορ. 14,40).

Ἐπιλογὴ πνευματικοῦ καὶ συνεργασία μαζί του

Κατ᾿ ἀρχάς, εἶναι ἀπαραίτητο μὲ πολλὴ προσευχὴ καὶ πολλὴ προσοχὴ νὰ ἐπιλέξουμε τὸν πνευματικό μας πατέρα, ποιμένα «καλόν, γραμματισμένον, σοφόν, ἐνάρετον, εὐλαβῆ» (ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός), γιὰ νὰ κάνουμε ὑπακοὴ καὶ νὰ συνεργασθοῦμε ἐλευθέρως, μὲ χαρὰ καὶ ὑπομονὴ μαζί του γιὰ τὴν πνευματική μας προκοπή. Κατόπιν, εἶναι ἀπαραίτητο ἐκτὸς ἀπὸ τὴ συναίσθηση τῆς καταστάσεώς μας καὶ τὴν εἰλικρίνεια τῆς ἐξομολογήσεως νὰ ἀναλαμβάνουμε πλήρως τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν διάπραξη τῶν «λόγῳ ἢ ἔργῳ ἢ διανοίᾳ» ἁμαρτιῶν καὶ νὰ ἀποφεύγουμε νὰ ἐπιρρίπτουμε αὐτὴν στοὺς ἄλλους.

Ἐπίσης, ἀπολύτως ἀπαραίτητο εἶναι νὰ ἀπορρίπτουμε κάθε συμβιβασμὸ πρὸς τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ ἀγωνιζόμαστε ἀκατάπαυστα, μὲ ὑπομονὴ καὶ πνεῦμα συνεργασίας μὲ τὸν πνευματικό, γιὰ τὴν ὁριστικὴ νίκη κατὰ τῆς ἁμαρτίας. Γιὰ τὴν ἐπίτευξη τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ, εἶναι αὐτονόητο, ὅτι θὰ δεχόμαστε μὲ χαρὰ τὶς συμβουλές, τὶς παρατηρήσεις καὶ τὰ φάρμακα, μὲ τὰ ὁποῖα θὰ μᾶς ἐπιτιμᾶ ὁ πνευματικός, ὅταν τὸ κρίνει ἀπαραίτητο.

Πρὶν κλείσουμε τὴν σύντομη αὐτὴ ἀναφορὰ στὸ μυστήριο τῆς Μετανοίας - Ἐξομολογήσεως, ἐπιθυμοῦμε νὰ θίξουμε μερικὲς ἀκόμη πτυχὲς αὐτοῦ, ποὺ ἀπασχολοῦν τοὺς ἀνθρώπους, γιατί ὑπάρχει σύγχυση γύρω ἀπὸ αὐτές.

Ἡλικία συμμετοχῆς στὸ Μυστήριο

Σχετικὰ μὲ τὴν ἡλικία, ποὺ ἀρχίζει κανεὶς νὰ ἐξομολογεῖται, πιστεύουμε ὅτι καλὸν εἶναι ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀρχίζει τὴν ἐξομολόγηση ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία. Ἀπὸ τότε ποὺ τὸ παιδὶ ἀρχίζει νὰ διακρίνει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ καταλαβαίνει ὅτι μὲ τὰ λόγια ἢ τὰ ἔργα του ἐνεργεῖ ἀντίθετα πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Βεβαίως δὲν ὑπάρχει ὁ ἴδιος βαθμὸς συνειδητότητας ἢ καταλογισμοῦ τῆς ἁμαρτίας μὲ τοὺς ἐνήλικες, πλὴν ὅμως ἔτσι τὸ παιδὶ συνηθίζει νὰ ἀναλαμβάνει τὶς εὐθύνες του καὶ νὰ ζητεῖ συγγνώμη γι᾿ αὐτὲς ἀπὸ τὸν Θεό, κάτι ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ἀρίστη προπαρασκευὴ γιὰ τὴν ἀναμέτρηση μὲ τὴν ἁμαρτία, μέσα ἀπὸ τὴν συνειδητὴ συμμετοχὴ στὸ Μυστήριο, ὅταν μεγαλώσει.

Συχνότητα προσελεύσεως στὸ Μυστήριο

Ὡς πρὸς τὴν συχνότητα προσελεύσεως τοῦ ἀνθρώπου στὸ Μυστήριο τοῦτο ὑπάρχουν διάφορες ἀπόψεις. Ἐμεῖς πιστεύουμε, ὅτι ἡ συχνότητα δὲν πρέπει νὰ προσδιορίζεται ἀπὸ τὴν περιδεῆ συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ἀνάγκη πνευματικῆς ἐξαρτήσεως αὐτοῦ ἀπὸ τὸν πνευματικό, ποὺ τὸν ὁδηγεῖ χωρὶς πραγματικὸ λόγο κάθε τρεῖς καὶ λίγο στὸ ἐξομολογητήριο, ὅπως τὸν κατὰ φαντασίαν ἀσθενῆ στὸν γιατρό.

Ἐπίσης, δὲν πρέπει νὰ καθορίζεται βάσει τῆς χαλαρῆς συνειδήσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς τυπικῆς, κατ᾿ ἔθος ἢ μαγικῆς προσεγγίσεως τοῦ Μυστηρίου, διότι καὶ αὐτὸ πόρρω ἀπέχει ἀπὸ τὴν συνειδητὴ προσέλευση στὸ μυστήριο μὲ συντετριμμένη καρδία.

Οὔτε πάλι πρέπει νὰ συνδέεται ἀποκλειστικῶς μὲ τὴν συμμετοχὴ στὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, γιατί ἔτσι μπορεῖ νὰ ἐκφυλισθεῖ σὲ μιὰ τυπικὴ διαδικασία λήψεως τῆς ἀδείας τοῦ πνευματικοῦ γιὰ νὰ κοινωνήσει ὁ ἄνθρωπος. Ἡ συχνότητα συμμετοχῆς στὸ Μυστήριο δὲν εἶναι αὐστηρὰ καθορισμένη.

Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, τὶς ἀνάγκες καὶ τὶς πτώσεις του στὴν διεξαγωγὴ τοῦ πολέμου κατὰ τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν τῆς σωτηρίας του. Δηλαδή, ὁ Χριστιανὸς προσέρχεται στὸ Μυστήριο, ὁσάκις συντρέχει λόγος, ὅπως καὶ ὁ ἄνθρωπος πηγαίνει στὸν γιατρό, ὅταν εἶναι ἄρρωστος.

Ἐπιτίμια

Δυὸ λόγια γιὰ τὰ ἐπιτίμια. Κι ἐδῶ ὑπάρχει πολλὴ σύγχυση. Ἀκούγονται καὶ γράφονται σχετικῶς τὰ πλέον ἀντιφατικὰ πράγματα ὑπὸ τὴν ἐπίδραση ἑτεροδόξων διδασκαλιῶν.

Κατὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, τὰ ἐπιτίμια δὲν εἶναι ποινές, ποὺ πρέπει νὰ ἐκτίσει ὁ ἁμαρτωλὸς γιὰ νὰ ἐξιλεώσει τήν θεία δικαιοσύνη, ὅπως ὑποστηρίζουν οἱ αἱρετικοί. Τὰ ἐπιτίμια εἶναι φάρμακα πνευματικά, τὰ ὁποῖα χορηγοῦνται μὲ πολλὴ προσοχὴ καὶ διάκριση ἀπὸ τὸν πνευματικό, ὅταν κρίνει ὅτι χρειάζεται νὰ ἐνισχυθεῖ ὁ πιστὸς στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν καταστολὴ τῶν παθῶν καὶ τὴν παγίωση τῆς μετανοίας του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἐπιβολὴ τῶν ἐπιτιμίων δὲν εἶναι ἀναγκαῖος ὅρος γιὰ τὴν χορήγηση τῆς ἀφέσεως.

Τὰ ἐπιτίμια χορηγοῦνται ἀπὸ τὸν πνευματικὸ ἀπαθῶς, μὲ ἀγάπη καὶ πρέπει νὰ εἶναι ἀνάλογα μὲ τὴν σοβαρότητα τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ πάθους, ποὺ καλοῦνται νὰ θεραπεύσουν, καθὼς καὶ μὲ τὴν ἑτοιμότητα καὶ διάθεση τοῦ πιστοῦ γιὰ μετάνοια.

Εἴδη δὲ ἐπιτιμίων εἶναι ἡ πρὸς καιρὸν ἀποχὴ ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἡ ἐπὶ πλέον νηστεία, προσευχή, ἐλεημοσύνη, οἱ γονυκλισίες κ.ἄ.

Ἐπιθυμοῦμε νὰ κατακλείσουμε τὴν ἐργασία μὲ σύντομη ἀναφορὰ σὲ δύο παραμέτρους τοῦ θέματος ἐξόχως ἐνδιαφέρουσες καὶ ἐπίκαιρες, γύρω ἀπὸ τὶς ὁποῖες ὅμως ὑπάρχει πλήρης σύγχυση, ποὺ ἐγκυμονεῖ μεγάλους κινδύνους.

Πρόκειται γιὰ τὴ σχέση τοῦ μυστηρίου τῆς Μετανοίας - Ἐξομολογήσεως μὲ τὴν «ἐξομολόγηση» τῶν αἱρετικῶν καὶ γιὰ τὴν σχέση τοῦ Μυστηρίου τούτου τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν ψυχοθεραπεία ἢ τὴν ψυχανάλυση.

Διαφορὲς μυστηρίου Ἐξομολογήσεως καὶ «ἐξομολογήσεως» αἱρετικῶν

Ὡς πρὸς τὸ πρῶτο θέμα, ἐκ προοιμίου λέγομε, ὅτι ἡ ὅποια ὁμοιότης εἶναι ἐξωτερική. Ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ, ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐμπνεομένη καὶ καθοδηγουμένη, μὲ τὸ μυστήριο τῆς Μετανοίας - Ἐξομολογήσεως χορηγεῖ στὸν εἰλικρινῶς μετανοοῦντα καὶ ἐξομολογούμενον ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ, τὴν σωστικὴ χάρη τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν. Οἱ αἱρετικοὶ καὶ ὅλοι οἱ ἀποκόψαντες ἑαυτοὺς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, δὲν ἔχουν τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἑπομένως τὰ «μυστήριά» τους εἶναι ἁπλὲς ἀπομιμήσεις τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας καὶ φυσικὰ δὲν χορηγοῦν τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία δὲν ὑπάρχει στὴν αἵρεση. Αὐτὸ ποὺ εἴπαμε γενικῶς γιὰ τὰ «μυστήρια» τῶν αἱρετικῶν ἰσχύει βεβαίως καὶ γιὰ τὴν «ἐξομολόγηση» τῶν αἱρετικῶν. Κατόπιν ὅλων αὐτῶν καθίσταται προφανές, ὅτι ἀποτελεῖ βαρυτάτη ἁμαρτία ἡ τυχὸν συμμετοχὴ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν στὰ «μυστήρια» τῶν αἱρετικῶν, ὅπως καὶ ἡ παροχὴ τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας στοὺς ἐμμένοντας στὴν αἵρεση.

Διαφορὲς Ἐξομολογήσεως καὶ ψυχοθεραπείας / ψυχαναλύσεως

Καὶ ὡς πρὸς τὸ δεύτερο καὶ τελευταῖο θέμα, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ ὅποια ὁμοιότης μεταξὺ ἐξομολογήσεως καὶ ψυχοθεραπείας ἢ ψυχαναλύσεως εἶναι ἐξωτερική.

Στὸ μυστήριο τῆς Μετανοίας - Ἐξομολογήσεως οἱ πρωταγωνιστὲς εἶναι τρεῖς· ὁ Χριστός, ποὺ χορηγεῖ τὴν χάρη τῆς ἀφέσεως, ὁ πνευματικός, ὁ ὁποῖος κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὡς διάκονος τῆς καταλλαγῆς, ὑπηρετεῖ στὴν τέλεση τοῦ μυστηρίου καὶ ὁ ἐν συντριβῇ καὶ μετανοίᾳ ἐξομολογούμενος, ὁ ὁποῖος ζητεῖ καὶ λαμβάνει ἀπὸ τὸν Χριστὸ διὰ τοῦ πνευματικοῦ πατρὸς τὴν χάρη τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν, τὴν συνακόλουθο ψυχικὴ ἰσορροπία καὶ τὴν ἐν γένει πνευματικὴ ὑγεία. Κυρίαρχα στοιχεῖα ἐδῶ εἶναι, ἀφ᾿ ἑνὸς ἡ ἐλεύθερη βούληση τοῦ ἀνθρώπου νὰ λυτρωθεῖ ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῶν παθῶν, ἀπὸ τὴν ὑπαρξιακὴ σύγχυση καὶ τὸ κενό, καὶ νὰ μεταστεῖ ἀπὸ τὴν παρὰ φύση ζωὴ τῆς ἁμαρτίας στὴν κατὰ φύση ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου ἡ παντοδύναμος χάρη τοῦ Θεοῦ ἡ «τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα».

Στὴν ψυχοθεραπεία καὶ τὴν ψυχανάλυση, αὐτονόμως ἐνεργοῦσες, οἱ πρωταγωνιστὲς εἶναι δύο· ὁ ψυχοθεραπευτὴς ἢ ὁ ψυχαναλυτὴς καὶ ὁ ἀσθενής, ὁ ὁποῖος βιώνει τὰ πάσης φύσεως ὑπαρξιακὰ ἀδιέξοδα. Ἐδῶ ὁ ψυχοθεραπευτὴς προσπαθεῖ αὐτονόμως, μὲ μόνη τὴν ἐπικουρία τῆς ἐπιστήμης, χωρὶς τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, νὰ προσεγγίσει τὸν ἄνθρωπο καὶ μὲ διαφόρους μεθόδους καὶ ἀγωγές, φαρμακευτικὲς ἢ μή, νὰ τὸν βοηθήσει κατασταλτικὰ ἢ ἐξισορροπητικὰ σὲ κάποιο ἐπίπεδο, πάντως ποτὲ θεραπευτικά, ἐφ᾿ ὅσον δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προσεγγίσει τὸ ταραγμένο ὀντολογικὸ βάθος τοῦ ἀνθρώπου, τὸ ὁποῖο εἶναι ἀπροσπέλαστο στὴν ἀνθρώπινη παρατήρηση καὶ τὸ πείραμα. Ἑπομένως ἀντιλαμβανόμεθα, ὅτι ἐξομολόγηση καὶ ψυχοθεραπεία εἶναι διαφορετικὰ μεγέθη, μὴ συγκρίσιμα, τὸ μὲν θεανθρώπινο, τὸ δὲ ἀνθρώπινο.

Πρωτοπρ. Γεωργίου Χρ. Εὐθυμίου, 

Ἐπικ. Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ε.Κ.Π.Α.

http://users.uoa.gr/

Το χτύπημα της πόρτας

Μια σκοτεινή νύχτα, έπιασε μια καταιγίδα κάποιον στον δρόμο.

- Ανοίξτε μου σας παρακαλώ να γλυτώσω από τούτο το κακό.

- Α, δεν μπορώ, λέει μια αυστηρή φωνή από μέσα, εγώ είμαι η «Δικαιοσύνη». Είσαι άξιος της τιμωρίας αυτής. Δικαίως έρχεται στο κεφάλι σου. Εγώ την έστειλα!

Χτυπάει κι άλλη πόρτα παρακεί…

- Άνοιξε μου, λέει, να προφυλαχτώ.

- Εδώ μένει η «Αλήθεια», λέει μια φωνή από μέσα! Ποτέ δεν σου άρεσε η συντροφιά μου. Πώς με θυμήθηκες τώρα;

Κι ο ταλαίπωρος άνθρωπος προχώρησε απελπισμένος.

Χτυπάει τρίτη πόρτα τώρα.

- Άνοιξε μου σε παρακαλώ. Ποιος κάθεται εδώ;

- Το «Έλεος», απαντά μια πρόθυμη φωνή από μέσα και την ίδια στιγμή η πόρτα ανοίγει. Πέρασε μέσα φίλε μου, του λέει, τόσο καιρό σε περίμενα! Φόρεσε αυτά τα καθαρά, καινούργια ρούχα, για σένα τα έχω, ξεκουράσου τώρα!

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ 

ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΜΕΤΑΝΟΗΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ!!!

Αλήθεια όμως, εμείς έχουμε μετάνοια, ταπείνωση, εξομολογούμαστε τα λάθη μας, πλησιάζουμε την Θεία Κοινωνία, τον ίδιο τον Θεό για να ζητήσουμε συγχώρεση και προστασία και να ξεκουραστούμε κοντά Του, στην στοργική αγκαλιά Του;

ΠΟΘΟΥΜΕ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, 

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ;

Ας ρωτήσουμε τους εαυτούς μας. Εκείνος μας περιμένει…

http://agathan.wordpress.com

Τα τρία πιο σοβαρά λάθη που γίνονται κατά την εξομολόγηση

Για τη συγχώρηση των παραπτωμάτων μας απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αλήθεια και η ει­λικρινής εξαγόρευση.

Αλλά ποιοί είναι εκείνοι, πού, ενώ ξεκινούν με διάθεση εξαγορεύσεως των παραπτωμάτων τους, στο δρόμο σκοντάφτουν και δεν είναι ειλικρινείς στην ό­μορφη αυτήν ευκαιρία, όπου έχουν δυνατότητα απαλλαγής από τα αμαρτήματα και τα πλημμελήματα τους;

Πρώτον: Αυτοί που κρύβουν τις αμαρτίες τους, γιατί ντρέπονται να τις εξαγορεύσουν. Ο Σατανάς πάν­τα ενθαρρύνει τον άνθρωπο, όταν πρόκειται να αμαρτήσει. Όταν όμως έλθει η ώρα της μετάνοιας τον αποθαρρύνει με την ντροπή. Ντρέπομαι λέγει. Πώς να παρουσιάσω στο φώς αυτά που έκανα στο σκοτάδι; ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει: συ να μη πεισθείς σ αυτήν την προτροπή του Σατανά. Και ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης προτρέπει τους χριστιανους λέγοντας: Με πολύ θάρρος αποκαλύψατε τα μεγάλα σας αμαρτήματα αποκαλύψτε αυτά, που είναι φωλιασμένα στο βάθος της ψυχής σας αποκαλύψτε, όπως αποκαλύπτει ο ασθενής στο γιατρό τα κρυμμένα του τραύματα. Έτσι και μόνο θα πετύχετε τη θεραπεία.

Δεύτερον: Αυτοί που ομολογούν ότι αμάρτησαν, Αλλά το βάρος της αμαρτίας το ρίχνουν σε τρίτους. η διάθεση αυτή, της επιρρίψεως της αμαρτίας στους άλ­λους, φαίνεται καθαρά και στο πρώτο βιβλίο της Π. Διαθήκης, τη Γένεση. εκεί παρατίθεται από τον ιερό συγγραφέα, τον προφήτη Μωυσή, ένας διάλογος, που είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικός. Λέγει ο Θεός στον Α­δάμ, που παρέβη την εντολή και έφαγε από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού Ποιός σου ανήγγειλε ότι είσαι γυμνός, εκτός αν έφαγες από το δένδρο, από το όποιο και μόνο σου απαγόρευσα να φάγεις; και ο Αδάμ άπαντά: ή γυνή, ην έδωκας μετ εμού, αύτη μοι έδωκεν από του ξύλου, και έφαγον. Και είπε Κύριος ο Θεός τη γυναικί τι τούτο εποίησας; και είπεν η γυνή· ο όφις ηπάτησε με και έφαγον. στο διάλογο αυτόν, παρατηρούμε ότι ο Αδάμ ρίχνει την ευθύνη για την πτώση του στη γυναίκα, Αλλά και στον ίδιο το Θεό. δε φταίω εγώ, Αλλά η γυναίκα που Εσύ μου έδωσες. Και η Εύα ρίχνει την ευθύνη στον όφη. Αυτός με ηπάτησε λέγει.

Τρίτον: Αυτοί που αμαρτάνουν και θλίβονται όχι γιατί έσφαλαν ενώπιον του Θεού, Αλλά γιατί φοβούνται ότι με την κοινολόγηση των πραγμάτων θα θιγεί η αξιοπρέπεια τους.

Ίερ. Βασίλειος Ακριβόπουλος Πρωτοπρεσβύτερος

http://enorion.blogspot.gr

«ΜΗΝ ΑΚΟΥΤΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ»

Ο Θεός μας δίδει πολλές ευκαιρίες για να κερδίσουμε τον Παράδεισο, αλλ΄ εμείς αυτές τις ευκαιρίες δεν τις δεχόμαστε, τις διώχνουμε. Εάν όσα οφείλει ο άνθρωπος τα ξεπληρώσει σ΄ αυτήν την ζωή, σώζεται. Γι΄ αυτό να δεχόμαστε τις όλες δοκιμασίες με υπομονή και ταπείνωση, ευχαριστούντες και δοξάζοντες το Θεό. Να προσπαθούμε να είμαστε πάντοτε κοντά στον Θεό και να μην απομακρυνόμαστε απ΄ Αυτόν, γιατί μακριά από το Θεό σωτηρία δεν υπάρχει.

Να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να κερδίσουμε τον Παράδεισο.

Γιατί χωρίς αγώνα, κανείς δεν μπορεί να εισέλθει σ΄ αυτόν. Είναι πολύ στενή η πύλη και μην ακούτε αυτούς που σας λένε ότι όλοι θα σωθούμε. Αυτό είναι παγίδα του σατανά για να μην αγωνιζόμαστε. Αυτό τον συμφέρει. Εκείνος που αγωνίζεται πολύ καιρό και δεν βλέπει πνευματική πρόοδο, έχει υπερηφάνεια και εγωϊσμό. Πνευματική πρόοδος υπάρχει εκεί που υπάρχει και πολλή ταπείνωση. Αυτή τα αναπληρώνει όλα. Πνευματική πρόοδος υπάρχει εκεί που υπάρχει αίσθηση, ότι μέσα του όλα είναι σε άθλια κατάσταση, όλα είναι χάλια. Διότι αυτό σημαίνει πως υπάρχει στον άνθρωπο αυτό, τηλεσκόπιο. Αγώνας με προσπάθεια και φιλότιμο, αίσθηση ελεεινότητος και ελπίδα, είναι οξυγόνο πνευματικό. Αυτά μας δίνουν την ασφαλή πορεία.

Γέρων Παίσιος

ΣΤΥΛ. Ν. ΚΕΜΕΝΤΖΕΤΖΙΔΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ, 

ΕΝΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑ ΑΠΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΣΟΦΩΝ ΑΝΔΡΩΝ, 

ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, 

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», 

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σ. 170.

http://tribonio.blogspot.gr

Συχνά ο Θεός δεν απαντά στις προσευχές μας. Σιωπά.

Πολλοί εκλαμβάνουν τη σιωπή Του ως ένδειξη τού ότι ο Θεός «δεν υπάρχει», «πέθανε». 

Αν όμως σκεφτόμαστε σε ποιά θέση φέρνουμε το Θεό με τα πάθη μας, τότε θα βλέπαμε ότι Αυτός δεν έχει άλλη επιλογή, παρά μόνο να σιωπήσει. 

Ζητάμε από Αυτόν να μας υποστηρίξει στις αδικίες μας. Δεν μας ενοχοποιεί φανερά. Μας αφήνει να πορευτούμε στους πονηρούς δρόμους μας και να θερίσουμε τους καρπούς των προσωπικών μας αμαρτιών. Αν όμως στραφούμε προς Αυτόν με μετάνοια, τότε έρχεται γρήγορα, γρηγορότερα από όσο περιμέναμε.

Γνωρίζοντας τις ανάγκες μας, πολύ συχνά τις προλαμβάνει. 

Μόλις προφέρουμε στην προσευχή τα αιτήματά μας, που δικαιολογούνται με την πραγματικότητα της ζωής μας μέσα στον κόσμο, Αυτός ήδη τα έχει εκπληρώσει.

Συνεπώς, η σιωπή του Θεού είναι απάντηση στις αδικίες μας η πιο εύγλωττη, η πιο ευγενική.

Διώξαμε από τη ζωή μας το Θεό - Λόγο, τον λόγο του Θεού. 

Παραμελήσαμε το λόγο αυτό, και να! Θερίζουμε τις συνέπειες του έργου μας.

xristianos.gr

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΟΥ

Σεβάσμιος Ιερομόναχος ηλικίας 97 ετών (ο μακαριστός π. Φιλόθεος Ζερβάκος), είχε μάθει ότι... θα ελάμβανε εις Αθήνας Σύνοδος των Αρχιερέων και παρακαλούσε τον Θεόν από την κλίνην της ασθενείας του να τους δώσει φώτισιν να ειρηνεύσωσιν. Να γίνει μία η Εκκλησία όπως ήταν. Εζητούσε δε από τον Θεόν πληροφορίαν ότι θα ειρηνεύσει η Εκκλησία δια να αποθάνει ευχαριστημένος. ‘Ηταν παραμονή της Κυριακής της Ορθοδοξίας του 1980. 

Την νύκτα εκείνη ελπίζοντας ότι κάτι θα εγίνετο με την μεσιτεία των Αγίων, είδε ότι ευρέθη εις μίαν εκκλησίαν διαφορετικήν όμως από αυτές που έχουμε. Και ενώ προσηύχετο θερμώς, ιστάμενος τις την θύραν, είδε και εξήλθε από το ιερόν ένα πουλάρι – γαϊδουράκι εστολισμένον και εκάθισεν εις τα πρόθυρα της Ωραίας Πύλης. Ελυπήθη πολύ και είπε. κάποιο κακό θα γίνει στην Εκκλησία. 

Ήκουσε δε φωνή που έλεγε, ότι αυτοί δεν είναι Εκκλησία του Θεού, αλλά του σατανά. Η Εκκλησία του Θεού γεννά ανθρώπους του Θεού, υιούς και παιδιά του Θεού, και η εκκλησία του σατανά γεννά παιδιά του σατανά, σατανάδες.

Ο Θεός, ετόνισε, ο σεβάσμιος αυτός της Εκκλησίας του Χριστού άξιος κληρικός, δεν εγκαταλείπει την Εκκλησίαν Του. εκείνους δε που τον πολεμούν θα τους συντρίψει ως σκεύη κεραμέως. Εμακάρισε τους χριστιανούς εκείνους που μέχρι θανάτου θα μείνουν πιστοί εις την Ορθόδοξον πίστιν και ομολογίαν.

Κατόπιν εζήτησε να γίνει από τους ιερείς και μοναχούς μια παράκλησις δια την ειρήνην της Εκκλησίας…

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ, 

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», 

τευχ. 55-56, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1994, σ. 178 κ.ε.

http://tribonio.blogspot.gr