Στην πνευματική ζωή όλα είναι σχετικά και αναστρέψιμα ανά πάσα ώρα και στιγμή

Εάν δεν φλερτάρεις με την αποτυχία δεν θα μπορέσεις να επιτύχεις.

Έτσι νομίζω και στα πνευματικά. Η πνευματική ζωή είναι ένα ρίσκο. Δεν ρισκάρεις απλά την δουλειά σου, ούτε ακόμα και την επίγεια ζωή σου...ρισκάρεις ακόμα πιο πολλά, την αιωνιότητά σου.

Πως; 

Έχοντας ως δικαίωμά σου μόνο την σιωπή και την προσευχή, αγαπώντας χωρίς αντάλλαγμα, συγχωρώντας χωρίς προϋποθέσεις, υπάρχοντας ως μη εκ του κόσμου τούτου.

Είναι μεγάλο ρίσκο. 

Γιατί; 

Διότι μπορεί στην πορεία να αποτύχεις, μπορεί στην πορεία να αποκάμεις και να τα παρατήσεις, να σε πείσουν οι άλλοι ότι δεν αξίζει τον κόπο, ή εάν αντέξεις να πέσεις στο τέλος στην παγίδα της οίησης.

Δεν είναι εύκολη η χριστιανική ζωή, είναι μια ζωή ρίσκου. Ρισκάρεις με το να πάς κόντρα στον κόσμο, να πας κόντρα στο κατεστημένο, να πας κόντρα στην ζωή της υλικής ευμάρειας, των παθών, του «δε βαριέσαι».

Είναι ρίσκο η χριστιανική ζωή, όχι γιατί ο Θεός μπορεί να μετανιώσει για την αγάπη Του για εμάς, αλλά γιατί εμείς οι άνθρωποι αποδεικνυόμαστε πολλές φορές τζογαδόροι, άνθρωποι του γρήγορου κέρδους, του βιαστικού αποτελέσματος και έτσι λιγοψυχούμε, θέλουμε να δούμε γρήγορα και άμεσα αποτελέσματα των «προσπαθειών» μας. Και όταν δεν γίνεται αυτό, τότε τα παρατούμε, απομακρυνόμαστε από τον Θεό θεωρώντας τον υπεύθυνο για την πνευματική μας νωθρότητα.

Θέλουμε πολλές φορές σίγουρα αποτελέσματα των πνευματικών μας ασκήσεων, όμως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Είναι πλάνη να θεωρείς ότι αν νηστεύεις, αγρυπνείς, κάνεις γονυκλυσίες, εάν τηρείς δηλαδή κάποιο «σενάριο ζωής» τελικά θα έχεις σίγουρα αποτελέσματα.

Στην πνευματική ζωή όλα είναι σχετικά και αναστρέψιμα ανά πάσα ώρα και στιγμή. Διότι ανά πάσα ώρα και στιγμή –εάν δεν είσαι σε εγρήγορση- μπορείς ακόμα και με έναν λογισμό υπερηφάνειας να εκπέσεις της Χάριτος. Ακόμα όμως και τότε υπάρχει η μετάνοια η οποία μπορεί και πάλι να μας οδηγήσει δια της ταπεινώσεως στα πνευματικά ύψη που καλούμαστε να ζήσουμε ως άνθρωποι.

Είναι ρίσκο να βαδίζεις αργά και το λέγω αυτό διότι τελικά στην πνευματική ζωή δεν χρειάζεται βιασύνη. Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς καθώς βλέπεις τους πάντες να τρέχουν βιαστικά. Να προσπαθούν να πετύχουν γρήγορα.

Το θέμα είναι όμως ότι ο χριστιανός που ξέρει προς τα που βαδίζει δεν αγχώνεται με την βιασύνη των άλλων που τρέχουν στα χαμένα, βαδίζει αργά αλλά βαδίζει στα «σίγουρα», όσο σίγουρο μπορεί να είναι το άγνωστο το οποίο προσπαθεί να κατακτήσει και να κατακτηθεί απ’αυτό αιώνια…

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

www.agioritikovima.gr

Προσευχή και μνησικακία

"Αν η καρδιά μας τρέφει κάποια αντιπάθεια για οποιονδήποτε άνθρωπο, η προσευχή μας δεν είναι ευπρόσδεκτη από τον Θεό. Η προσευχή του ανθρώπου που δεν συγχωρεί μένει άκαρπη, χωρίς καθόλου ωφέλεια.

Ένας μεγάλος εργάτης της προσευχής, ο αββάς Ισαάκ, γράφει πολύ παραστατικά: «Αυτός που προσεύχεται και μνησικακεί, μοιάζει με εκείνον που σπέρνει στην θάλασσα και περιμένει να θερίση». 

Η προσευχή, λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, «είναι καιρός συγχωρήσεως και στεναγμού, όχι οργής. Είναι καιρός δακρύων και όχι θυμού, καιρός κατανύξεως και όχι αγανάκτησης».

Μερικές φορές το αίσθημα της αντιπάθειας και της μνησικακίας γι' αυτόν πού μάς έβλαψε είναι καλά κρυμμένο μέσα στην καρδιά μας. Νομίζουμε ότι δεν έχουμε τίποτε με τον αδελφό, απλά δεν θέλουμε νά έχουμε καμία σχέση μαζί του. Το κριτήριο με το όποιο θά εξετάσουμε τον εαυτό μας αναφέρει οΌσιος Παίσιος: «Αν θυμάσαι το κακό, και λυπάσαι όταν αυτός πού σου το έκανε πάη καλά, ή χαίρεσαι όταν δεν πάη καλά, αυτό είναι μνησικακία. Αν όμως, παρά το κακό που σου έκανε ο άλλος, χαίρεσαι με την προκοπή του, αυτό δεν είναι μνησικακία» .

Οποιοδήποτε μεγάλο και πνευματικό έργο κάνει ο άνθρωπος που δεν συγχωρεί και δεν αγαπά τον πλησίον του, είναι μάταιο και άχρηστο.

Ο απόστολος Παύλος τονίζει στον ύμνο της αγάπης: Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των Αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ήχων ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και εάν έχω τα μυστήρια πάντα και πάσαν τήν γνώσιν, και εάν έχω πάσαν τήν πίστιν, ώστε Όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μή έχω, ουδέν είμι. Και εάν ψωμίσω πάντα τά υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσωμαι, αγάπην δέ μή έχω, ουδέν ωφελούμαι. Δηλαδή: «Αν υποθέσουμε ότι μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμη και τών Αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, έγινα χαλκός που ηχολογάει ή κύμβαλο που αλαλάζει. Και εάν έχω προφητικό χάρισμα και γνωρίζω όλα τά μυστήρια και έχω τέτοια πίστη που να μετακινώ βουνά, άλλα δεν εχω αγάπη, δεν είμαι τίποτε. Ακόμη και αν διαθέσω όλα μου τα υπάρχοντα και παραδώσω το σώμα για να καεί, άλλα δεν έχω αγάπη, τίποτε δεν ωφελούμαι».

Το επόμενο περιστατικό επιβεβαιώνει τους λόγους αυτούς του αποστόλου Παύλου:

Κάποιος Ιερέας, ονομαζόμενος Σαπρίκιος, ήταν πολύ φίλος με κάποιον λαϊκό, τον Νικηφόρο. Από κάποια παρεξήγηση όμως η φιλία τους μετατράπηκε σε άσβεστο μίσος. Ο Νικηφόρος γρήγορα συνήλθε από το πάθος και, παρόλο που δεν έφταιγε, προσπάθησε με κάθε τρόπο να πετύχη τήν συμφιλίωση, παίρνοντας όλο το σφάλμα επάνω του. Δυστυχώς όμως ο Σαπρίκιος δεν ήθελε ούτε να ακούση για συμφιλίωση. Σε λίγο καιρό ξέσπασε διωγμός και ο Σαπρίκιος συνελήφθη. Άρχισαν οι ανακρίσεις, τα βασανιστήρια, ο Σαπρίκιος όμως δεν αρνούνταν τήν πίστη και έτσι αποφασίσθηκε η εκτέλεσή του. Ο Νικηφόρος, μαθαίνοντας ότι ο Σαπρίκιος βαδίζει τον δρόμο του μαρτυρίου, θεώρησε ότι αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή για τήν συμφιλίωση πού ποθούσε.

Παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά του, έπεσε στα πόδια του, τον Ικέτευε. Εκείνος όμως ούτε γύρισε να κυττάξη τον πεσμένο φίλο του. Τότε πλέον ή χάρις του Θεού τον εγκατέλειψε. Φθάνοντας στον τόπο της εκτελέσεως, σαν να σκοτίσθηκε και ρωτούσε γιατί θα τον θανατώσουν. «Διότι δεν θυσιάζεις στους θεούς», ήταν η απάντηση. Και τότε ό Σαπρίκιος αρνήθηκε μπροστά σε όλους τον Χριστό, για να σώση τήν ζωή του. Μάταιες στάθηκαν οι Ικεσίες του μακάριου Νικηφόρου, πού με σπαραγμό ψυχής προσπαθούσε να συνεφέρη τον φίλο του. Η ψυχή τού Σαπρικίου είχε γίνει σκληρότερη από τήν πέτρα. Ο Νικηφόρος τότε ομολόγησε μπροστά σε όλους τον Χριστό, έσκυψε το κεφάλι στο ξίφος του δημίου και κέρδισε μέσα σε λίγη ώρα το στεφάνι του μαρτυρίου

Του Ιερομόναχου Γρηγορίου Αγιορείτου

Ιερόν Κουτλουμουσιανόν Κελλίον"Αγιος Ιωάννης ο Θεολόγος

Καρυές Αγιον Όρος 

http://ahdoni.blogspot.gr

Οι προσευχές και οι δεήσεις από μόνες τους δεν μας οδηγούν στην τελειότητα

Οι προσευχές και οι δεήσεις από μόνες τους δεν μας οδηγούν στην τελειότητα.

Στην τελείωση οδηγεί ο Κύριος που έρχεται και κατοικεί μέσα μας, όταν εμείς εκτελούμε τις εντολές Του.

Και μία από τις πρώτες εντολές είναι να γίνεται στη ζωή μας το θέλημα όχι το δικό μας, αλλά του Θεού. Και να γίνεται με την ακρίβεια που γίνεται στον ουρανό από τους αγγέλους.

Για να μπορούμε κι εμείς να λέμε: «Κύριε, όχι όπως εγώ θέλω, αλλά όπως Εσύ·

«γενηθήτω το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης»».

Χωρίς λοιπόν το Χριστό μέσα μας, οι προσευχές και οι δεήσεις οδηγούν στην πλάνη.

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

http://www.pentapostagma.gr

Η σημασία της Προσευχής στον αγώνα εναντίον των εμπαθών λογισμών

Την περασμένη φορά σου περιέγραψα την όλη διαδικασία της μεταβάσεως από τον απλό λογισμό στην εμπαθή επιθυμία κι από εκεί στην εφάμαρτη πράξη.

Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντα τόσο αργά όσο φάνηκε από την περιγραφή μου. Συχνά, αν όχι τις περισσότερες φορές, όλες οι φάσεις διαδέχονται η μία την άλλη αστραπιαία.Έτσι, πριν καλά-καλά προλάβει να εμφανιστεί ο λογισμός, τελείται η πράξη. Αυτό συμβαίνει κατεξοχήν στην περίπτωση του προφορικού λόγου. Δεν μπορείς, αλλά και δεν χρειάζεται ν’ αναλύεις όλα αυτά τα απρόβλεπτα και αλλεπάλληλα περιστατικά. Κάνε μόνο τούτο:

Όταν αντιλαμβάνεσαι μιαν εμπαθή κίνηση, να στρέφεσαι αμέσως εναντίον της με όπλο το θυμό. Πώς θ’ αντιδράσεις, αν ένας κακοποιός σου επιτεθεί και σε χτυπήσει; Θα του ανταποδώσεις το χτύπημα μ’ όλη σου τη δύναμη. Με τον ίδιο τρόπο ν’ αντιδράς, όταν σου επιτίθεται ένας κακός λογισμός: Να τον χτυπάς με θυμό. Βέβαια, όπως ο κακοποιός δεν το βάζει πάντα στα πόδια μόλις τον χτυπήσεις, έτσι και ο λογισμός δεν φεύγει πάντα μόλις θυμώσεις. Κι αυτό γιατί στον πόλεμο των λογισμών εμπλέκονται συχνά και οι δαίμονες, που, όπως ξέρεις, είναι πείσμονες και ανυποχώρητοι. Όσο κι αν θυμώνεις μαζί τους, δεν κάνουν πίσω. Χρειάζεται, λοιπόν, πέρα από το θυμό, να χρησιμοποιήσεις κι ένα άλλο όπλο εναντίον τους. Ποιο είν’ αυτό;

Για πες μου, τί κάνει το θύμα της επιθέσεως ενός κακοποιού, αν δεν κατορθώσει να τον τρέψει σε φυγή με χτυπήματα; Καλεί σε βοήθεια. Τότε τα όργανα της τάξεως ανταποκρίνονται στο κάλεσμά του, τρέχουν και τον σώζουν. Αυτό πρέπει να γίνεται και στον πόλεμο με τα πάθη. Θα θυμώνεις εναντίον τους, αλλά και θα ζητάς τη θεία βοήθεια: «Κύριε, βοήθησέ με! Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, σώσε με!». «Θεέ μου, άκουσέ με και στείλε μου την βοήθειά σου! Κύριε, μην αργήσεις να με βοηθήσεις!» ( Ψαλμ. 69:2 ).

 Όταν προσφεύγεις στον Κύριο, μην κοιτάς τί γίνεται μέσα σου. Κράτα την προσοχή σου προσηλωμένη σ’ Εκείνον και ικέτευε Τον για βοήθεια. Με τ’ όνομά Του μαστίγωνε τον εχθρό, όπως λέει ένας άγιος (Όσιος Ιωάννης ο Σιναϊτης, Κλίμαξ , Κ΄, στ΄ ). Γιατί, όπως λέει ο ψαλμωδός , «ο Κύριος είναι κοντά σ’ όλους όσους τον επικαλούνται με ειλικρίνεια. Τα αιτήματα των πιστών Του τα εκπληρώνει. Ακούει τη δέησή τους και τους σώζει» ( Ψαλμ. 144: 18-19 ). Ο Ίδιος υπόσχεται σ’ όποιον Τον επικαλείται με ελπίδα την ώρα της ανάγκης του: «Θα τον σώσω, επειδή ελπίζει σ’ εμένα. Θα τον προστατέψω, επειδή γνωρίζει ποιος είμαι. Θα μου κραυγάσει, και θα του αποκριθώ. Μαζί Του είμαι στη θλίψη του. Θα τον λυτρώσω και θα τον δοξάσω» ( Ψαλμ. 90: 14-14 ). Με το θυμό, λοιπόν, και με την προσευχή θ’ αντιμετωπίζεις πάντοτε αποτελεσματικά τα πάθη που σε πολεμούν.

Μπορείς, πέρα απ’ αυτά, να κάνεις και κάτι άλλο, που μας συστήνουν οι άγιοι πατέρες: Μόλις αντιλαμβάνεσαι την κίνηση κάποιου πάθους στην ψυχή σου, ν’ αποκαλύπτεις – ή μάλλον να υπενθυμίζεις- στον εαυτό σου την αισχρότητά του. Αν σε προσβάλει, π.χ. ένας λογισμός υπερηφάνειας, άρχισε να λες μέσα σου: 

“Η υπερηφάνεια είναι βδελυκτή. Δεν ντρέπεσαι, ενώ είσαι χώμα και στάχτη, και φουσκώνεις από έπαρση; Συλλογίσου τις αμαρτίες σου…” και άλλα παρόμοια. 

Θα εξουδετερώνεις, δηλαδή, τον λογισμό με την επινόηση σκέψεων που καταστέλλουν την υπερηφάνεια. Πολλές φορές, πάντως, η μέθοδος αυτή η αντιρρητική, όπως λέγεται, αποδεικνύεται αναποτελεσματική. Ακόμα και όταν ο κατανοούμε την αισχρότητα του εμπαθούς λογισμού, τον διατηρούμε στο νου μας τόσο, όσο του χρειάζεται για να μολύνει την ψυχή μας, ξεσηκώνοντας το συναίσθημα και ξυπνώντας την επιθυμία. 

Πιο αποτελεσματική είναι η μέθοδος της άμεσης προσφυγής στη βοήθεια του Θεού. Όταν δεν εμπλεκόμαστε σε φραστικό πόλεμο με το πάθος, αλλά επικαλούμαστε τον Κύριο με φόβο, ευλάβεια, ελπίδα και πίστη, ο λογισμός φεύγει από το νου. Σε νου, βλέπεις, προσηλωμένο στον Κύριο, εμπαθής λογισμός δεν μπορεί να σταθεί. Αν, μάλιστα, αυτός έχει υποβληθεί από τον νοητό εχθρό, μόνο με την επίκληση και τη δύναμη του Θεού μπορείς να τον αποδιώξεις. Γιατί κανένας άνθρωπος δεν είναι πιο δυνατός από τους δαίμονες…

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ γράμματα σε μια ψυχή»

http://ostratiotistisagapis.blogspot.gr

Μήπως η πρόνοια του Θεού αναιρεί την ελευθερία μας;

Η πρόνοια του Θεού δεν αναιρεί την ελευθερία μας. Ο πατέρας σου αναιρεί την ελευθερία σου, όταν από αγάπη σε βοηθά ή καμιά φορά σε μαλώνει και σε τιμωρεί; Όχι βέβαια. Όταν βλέπουμε τις ευλογίες του Θεού στη ζωή μας, συγκινούμαστε και γεμάτοι ευγνωμοσύνη Τον ευχαριστούμε.

Ο Θεός κάθε στιγμή μάς προστατεύει και μας καθοδηγεί. Στην άλλη ζωή ο άγγελός μας θα μας δείξει τις πολλές παρεμβάσεις του Θεού στη ζωή μας. Τότε θα δούμε πως οι δυσκολίες και οι θλίψεις αυτής της ζωής μάς ωφέλησαν κι αυτές.

Είχε πει ο Χριστός (Ιωάν. 15,22): «ο Πατέρας μου κάθε κλήμα που φέρει καρπό το καθαρίζει, για να φέρει περισσότερο καρπό». Ένα παράδειγμα της ευεργεσίας του πόνου μάς το δίνει καθαρά ο απόστολος Παύλος στη Β΄ προς Κορινθίους επιστολή του (12,7). Εκεί γράφει ότι ο Χριστός επέτρεψε να έχει ο ίδιος, αν και απόστολος, αρρώστια αθεράπευτη, για να μην υπερηφανεύεται λόγω των πολλών αποκαλύψεων του Θεού σ’ αυτόν.

Όπως στο σκάκι η κάθε κίνηση του ενός παίχτη έχει πολλές δυνατότητες απάντησης από τον άλλο παίχτη, έτσι κι ο Θεός πίσω από κάθε κίνηση και απόφασή μας έχει πολλές δυνατότητες να εκδηλώσει την αγάπη Του. Ήσουν π.χ. καλύτερος στη θετική κατεύθυνση κι όμως διάλεξες να σπουδάσεις τη θεωρητική, ο Θεός και τότε δε σε εγκαταλείπει, αλλά σε βοηθά και σε ενισχύει να πετύχεις.

Ο Θεός μας προστατεύει εκεί που δε φθάνουν οι δυνάμεις μας. Όσα ζητήματα εμείς μπορούμε να τα επηρεάσουμε τα αφήνει στη δική μας ελευθερία. Ο Θεόςδε μας θέλει αδρανείς και παθητικούς δέκτες των αποφάσεών Του, αλλά συνεργάτες Του. Δεν υπάρχει η μοίρα ή το μουσουλμανικό κισμέτ. Αν κάποιος γίνει αλκοολικός ή ναρκομανής και πεθάνει, τότε ο Θεός φταίει;

Ο Θεός προγνωρίζει τη Μετάνοια κάποιων και γι’ αυτό τους βοηθά. Στην Κόρινθο π.χ. ο Θεός είπε στον απόστολο Παύλο, που φοβήθηκε από τις απειλές των Ιουδαίων, να παραμείνει εκεί να συνεχίσει την ιεραποστολή, γιατί Αυτός θα είναι κοντά του και γιατί εκεί υπάρχει πολύς λαός δικός Του (Κορ. 18,10).

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.70-71), 

Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου

http://makkavaios.blogspot.gr

Ἡ ἄπιστη πίστη τῶν πολλῶν!

Πόσοι Χριστιανοί λένε ὅτι πιστεύουν στόν Θεό, χωρίς πραγματικά νά πιστεύουν! Πόσα στόματα μένουν σιωπηλά, ὅταν εἶναι ἀνάγκη νά ὐπερασπισθοῦν τή δόξα τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἁγίων Του ἐνώπιον τῶν"υἱῶν τοῦ αἰῶνος τούτου", πού τή βλασφημοῦν!

Πολλοί λένε ὅτι πιστεύουν στόν Θεό, ἀλλά ὅταν ἔρχεται ὁ πειρασμός, ἡ πίστις τους ἐξανεμίζεται! Ἡ πίστις αὐτήν λοιπόν ἦταν μόνο λόγια. Ἡ ὥρα τοῦ πειρασμοῦ εἶναι ἀκριβῶς ἡ ὥρα νά δείξη κανείς τήν ὑπακοή του στίς βουλές τοῦ Κυρίου καί νά Τοῦ πῆ: "Γεννηθήτω τό θέλημά Σου". Ἤ νά ἀναφωνήση: "Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον" (Ἰώβ α΄ 21). 

Ἄν δέν γίνεται ἔτσι, τότε πρόκειται γιά πίστι πού ἀνθεῖ στόν καιρό τῶν ἀνέσεων, ἀλλά ἀπαρνεῖται τόν Κύριο στόν καιρό τῆς δοκιμασίας. 

Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης

Ἐκδόσεις: ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Ἡ γυναικεῖα ἀμφίεση καί ἡ Παναγία

Δέν βλέπετε καί τό ἄλλο; Γυναῖκες ἀτιμάζουν τήν Παναγία μας μέ τήν προκλητική τους ἐμφάνισι καί τήν γύμνια τους τά καλοκαίρια. Ἀπό τό ἕνα μέρος ἀσπάζονται τήν εἰκόνα τῆς σεμνῆς Θεοτόκου καί ἀπό τό ἄλλο μέρος σκανδαλίζουν, κρημνίζουν καί κολάζουν μέ τήν προκλητικότητά τους. Καί δέν τό ἀντιλαμβάνονται αὐτό νά τό ἐξομολογηθοῦν ὡς ἁμάρτημα.

Ἡ Παναγία μας θλίβεται γιά ὅλη αὐτήν τήν ἀσέβεια τοῦ λαοῦ. Ὅσοι πιστοί, ἄς μετανοήσουμε, ἄς τιμήσουμε σωστά τήν Παναγία μας κι ἄς λέμε μέ πόνο, μέ πόθο κι ἀγάπη γιά τόν ἑαυτό μας καί τόν πλησίον:"Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς τά παιδιά Σου". Ἀμήν.

Πνευματικά μηνύματα καί νουθεσίες

Γέρων Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΕΛΠΙΔΑΣ

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Όταν το άγιο Πνεύμα αρχίζει να σε επισκιάζει

Όταν η νεφέλη του αγίου Πνεύματος άρχισε να επισκιάζει τη σκηνή της καρδιάς σου.

Εάν βλέπεις, σε κάθε λογισμό πού κινείται στην ψυχή σου, και σε κάθε ενθύμηση, και στις πνευματικές σου ενατενίσεις την ώρα της ησυχίας σου, να γεμίζουν τα μάτια σου δάκρυα, και να βρέχουν τις παρειές σου, χωρίς εσύ να βιάζεις τον εαυτό σου, να ξέρεις ότι, σ’ αυτή την περίπτωση, άρχισε να ανοίγει ο φράχτης μπροστά σου, για να έρθει η χάρη του Θεού και να καταστραφεί ο εχθρός.

Μπορεί πάλι, να βρίσκεις, από καιρού εις καιρόν, ότι βυθίζεται ο νους σου στην καρδιά σου, χωρίς εσύ να το επιδιώκεις κατά τη συνήθεια σου, και να διαμένει εκεί (ο νους σου) για κάποιο μικρό διάστημα.

Μετά απ’ αυτό, πράγμα πού είναι σύνηθες, μπορεί να βλέπεις τα μέλη του σώματος σου σαν να πέρασαν από μεγάλη αρρώστια, και να βασιλεύει η ειρήνη του Θεού στους λογισμούς σου, και αυτό να κρατάει πολύ. Σ’ αυτή την περίπτωση, να ξέρεις ότι η νεφέλη του αγίου Πνεύματος άρχισε να επισκιάζει τη σκηνή της καρδιάς σου.

Αγίου Ισαάκ του Σύρου

«Περί Θείας Χάριτος»

www.agioritikovima.gr

Ἀγὼν κατὰ τῆς ἁμαρτίας

Ζοῦμε σέ μία δύσκολη ἐποχή ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τό Θεό καί περιφρονοῦν τίς ἐντολές. Τώρα πιά σχεδόν κανένας δέν μιλάει γιά ἠθική. Ντρέπονται νά ποῦν τό παραμικρό. Καί ὅταν τά τραγικά ἀποτελέσματα τῆς ἀνήθικης ζωῆς εἶναι αἰσθητά καί ἐπώδυνα, τά ἐξηγοῦν μέ τό δικό τους διεστραμμένο νοῦ, χωρίς καμία ἀναφορά στό Θεό. Πιεζόμενοι καταφεύγουν στούς εἰδικούς ἐπιστήμονες, γιά νά τούς βοηθοῦν καί ἐλπίζουν σέ μία καλύτερη ζωή. Μάταια ὅμως. Πυκνό τό πνευματικό σκοτάδι. Παντοῦ ὀσμή θανάτου. Οἱ ἄνθρωποι δυστυχοῦν μέσα στήν ἀφθονία τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Δέν ὑπάρχουν πιά ὁράματα. Καί πῶς νά ὑπάρχουν, ἀφοῦ ὅλοι εἶναι φιλήδονοι, φιλοχρήματοι καί φιλόδοξοι;

Ὁ συνειδητός χριστιανός μέσα σέ αὐτή τήν κοινωνία αἰσθάνεται ἄβολα καί ἀποπνικτικά. Ἐνοχλεῖται ἀπό παντοῦ. Ἀπογοητεύεται ἀπό ὅλους. Ἡ ἐλπίδα βελτίωσης εἶναι σχεδόν ἀνύπαρκτη. Ὡστόσο, τά πράγματα πρέπει νά ἀλλάξουν. Νά γίνουν προσπάθειες γιά κάτι καλύτερο. Μόνο ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ στήν κατρακύλα τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Χρειάζεται ὅμως συναγερμός καί πνευματική ἀνύψωση τῶν χριστιανῶν, ὅπως μᾶς διδάσκει καί ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία. Ὁ ἀείμνηστος μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος Καντιώτης, γνωστός γιά τούς μεγάλους ἀγῶνες του κατά τῆς ἁμαρτίας πού ἐπικρατεῖ στόν κόσμο, ἐμπνεόταν ἀπό τό παράδειγμα τῶν παλαιοτέρων χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι δέν συμβιβάζονταν μέ τόν κόσμο καί κινητοποιοῦνταν γιά τήν περιστολή τῆς ἁμαρτίας. Ἔγραφε σχετικά:«Οἱ χριστιανοί μέ ἐπί κεφαλῆς τούς κληρικούς καί δή τούς ἐπισκόπους εἶνε οἱ εὐγενεῖς ὑπό τήν ἱπποτικήν, τήν ἡρωικήν τῆς λέξεως ἔννοιαν. Καί ἦσαν ἐποχαί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ κατά τάς ὁποίας τό εὐγενές, τό ἐνθουσιαστικόν, τό ἡρωικόν στοιχεῖον ἐπεκράτει καί ἔδιδε μάχας σκληράς κατά τῆς πλάνης καί τῆς ἁμαρτίας καί ἐνίκα καί διέλυεν ὠργανωμένα συγκροτήματα διαφθορᾶς καί ἐθριάμβευε. Δάκρυα ἔρχονται εἰς τούς ὀφθαλμούς τοῦ πιστοῦ, ὅταν ἀνοίγῃ τήν Ἱστορίαν καί ἀναγινώσκῃ σελίδας τῶν ἡρωικῶν ἐποχῶν τῆς Ἐκκλησίας. Πῶς ἔφθασε μέχρις ἡμῶν ὁ Χριστιανισμός, καί δή ἐν τῇ καθαρᾷ καί ἀμιάντῳ μορφῇ τῆς Ὀρθοδοξίας; Δι᾿ ἀφθάστων ἡρωισμῶν!

«Ἀλλά τώρα, ὤ τώρα! Δειλία ἐπέπεσεν εἰς τάς τάξεις τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Οἱ χριστιανοί πλέον δέν ἀγωνίζονται, πλήν ἐλαχιστοτάτων ἐξαι- ρέσεων. Ἡ πανοπλία ἠχρηστεύθη λόγῳ ἀμελείας καί μή ἐξασκήσεως εἰς τά ὅπλα τοῦ φωτός. Τό ξίφος δέν κόπτει πλέον. Τό ἔφαγεν ἡ σκωρία εἰς τήν θήκην του. Ὁ εὐγενής ἐν τῇ ὑψηλῇ χριστιανικῇ ἐννοίᾳ κατήντησεν εὐγενής ἐν κοσμικῇ ἐννοίᾳ. Γλοιώδης εὐγένεια! Ὁ εὐγενής τῶν ἡμερῶν μας ἐφόρεσε κλάκ καί γάντια, κάμνει συνεχῶς ὑποκλίσεις πρό τοῦ κοσμοκράτορος καί τῶν ὀργάνων αὐτοῦ καί χειρίζεται ὅλας τάς ὑποθέσεις τῆς Ἐκκλησίας “μέ τό γάντι”! Διαρκῶς ὑποχωρεῖ πρό τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων. Διατηρεῖ σχέσεις ἁβροφροσύνης μέ ὅλους. Καί μέ ὑλιστάς καί μέ ἀθέους κομμουνιστάς καί μέ μασόνους καί μέ πνευματιστάς καί μέ μοντερνιστάς καί μέ οἰκουμενιστάς, ἵνα παρά πάντων ἀκούῃ τό “εὖγε”» («Ἐκκλησιαστικός στρουθοκαμηλισμός», 1973, σελ. 44-45).

Τόν ἀγώνα κατά τῆς ἁμαρτίας ὁ χριστιανός τόν διεξάγει μέ τό δικό του φωτεινό παράδειγμα, μέ τόν καθαρό καί ἀνυπόκριτο λόγο του καί μέ τή θερμή του προσευχή. Ὅταν αὐξηθοῦν οἱ πραγματικοί χριστιανοί, τότε θά βελτιωθεῖ ἡ κοινωνία. Δέν ὑποστηρίζουμε ὅτι θά ἐξαλειφθεῖ ἡ ἁμαρτία. Εἶναι ὅμως βέβαιο ὅτι θά ἐμπεδωθεῖ στούς πολλούς ὅτι μακριά ἀπό τό Θεό ὁ ἄνθρωπος βυθίζεται στή δυστυχία.

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης

Ορθόδοξος Τύπος, 30/01/2015

http://aktines.blogspot.gr

...για τον Παπισμό

Γέρων Γαβριήλ Διονυσιάτης: 

«Καί πρέπει ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι να...

παραιτηθῶμεν παντός διαλόγου πρός αἱρετικούς, κατά τήν ὀρθήν συμβουλήν τοῦ Θεορρήμονος Ἀποστόλου Παύλου, «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά πρώτην καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξήστραπτεν ὁ τοιοῦτος ἁμαρτάνων ὤν αὐτοκατάκριτος...

Πρός τί λοιπόν ἡ τόση προθυμία πρός μετάβασιν εἰς Ρώμην, πρός τί ἡ ἐπίμονος ἐκζήτησις ὑφ’ ἡμῶν διαλόγων; πρός τί τόσον ἡ κακοπαθοῦσα καί παραποιουμένη κατά Θεόν ἀγάπη; Δέν μᾶς σωφρονίζουν τά παθήματα τῆς Φερράρας καί τῆς Φλωρεντίας; Δέν ἐλάβομεν εἰσέτι πεῖραν τῆς Λατινικῆς στρεψοδικίας καί τῆς ὑπερηφανείας; Δέν διεκρίναμεν τά ὅρια μεταξύ ἀληθείας και ὑποκρισίας ἐν τῇ πίστει;

(Ὀρθόδοξος Τύπος, ἀριθμ. Φύλλου 76, Ἰούνιος 1967)Από το περιοδικό «Άγιον Όρος – Διαχρονική μαρτυρία στους αγώνες υπέρ της Πίστεως», Έκδοση Αγιορειτών Πατέρων, Άγιον Όρος 2014.

http://thriskeftika.blogspot.gr

ΠΑΠΙΣΜΟΣ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ - ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ἄς μή λησμονοῦμε, ὅτι ὁ προδότης τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως αἱρεσιάρχης Πάπας, ἐπέλεξε τήν ἐγκόσμιον βασιλείαν καί ὄχι τήν Οὐράνιον διά νά γίνῃ Κοσμοκράτωρ - Δαιμονοκράτωρ.

Οἱ Παπικοί, περισσότερον ἀπό χίλια ἔτη ἀρνοῦνται τήν μετάνοιαν καί τήν ἐπιστροφήν των εἰς τήν Μητέραν Ἐκκλησίαν.

Ὅταν λέγωμε, ὅτι δέν ὑφίσταται θέμα «ἑνώσεως» ὅπως τήν μεθοδεύουν οἱ Οἰκουμενισταί, κάποιοι μᾶς ἀποκαλοῦν «σκοταδιστές», φανατικούς, ἐχθρούς τῆς ἀγάπης καί τῆς ἑνότητος τῆς Χριστιανοσύνης. Ὅλα αὐτά θά ἴσχυαν ἐάν δέν ἐπιθυμούσαμε τήν ἐν μετανοίᾳ ἐπιστροφήν τῶν αἱρετικῶν εἰς τήν Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. 

Ἡ Ἐκκλησία μας δέεται καί προσεύχεται διά τήν ἐν μετανοίᾳ ἐπιστροφήν πάντων τῶν πεπλανημένων καί ἀποκεκομμένων αἱρετικῶν καί σχισματικῶν ἀπό Αὐτήν: «Τούς πεπλανημένους ἐπανάγαγε καί σύναψον τῇ Ἁγίᾳ σου Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ». Αὐτή ἡ ἐπιστροφή, σύναψις καί ἐπανένωσις μπορεῖ νά γίνῃ μόνον ἐν Ἀληθείᾳ, καί ἡ Ἀλήθεια εἶναι μόνον ὁ Χριστός, μόνον ἡ Ὀρθοδοξία. Δέν ὑπάρχουν συμβιβασμοί μεταξύ Ὀρθοδοξίας και αἱρέσεως.

Ὁ Παπισμός, δυστυχῶς, ἐμμένει ἀμετανόητος εἰς τάς αἱρετικάς πλάνας του καί προβάλλει καί χρησιμοποιεῖ τήν παγίδα «ἀγάπης καί εἰρήνης» πού εἶναι ὁ δῆθεν «θεολογικός διάλογος», ὁ διάλογος τῆς «ἀγάπης», ἡ οἰκουμενική κίνησις διά τήν ''ἕνωσιν τῶν «ἐκκλησιῶν»'', κλπ.

Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι παναίρεσις, τό σύνολον τῶν αἱρέσεων πού σκοπόν ἔχει νά ἀλλοιώσῃ καί τελικῶς νά μεταλλάξῃ, νά ἀπορροφήσῃ καί νά ἀφανίσῃ τήν Ὀρθοδοξίαν.

Καί εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνες, ἀπαράδεκτες καί ἀνεπίτρεπτες οἱ προσπάθειες πού κάνουν ὡρισμένοι, ἀκόμη καί κληρικοί, λαϊκοί θεολόγοι, κλπ., φιλοοικουμενισταί, ἕνεκεν τῆς περιβόητης «ἀγάπης», ὥστε νά λαμβάνουν χώραν καί νά συνεχίζωνται ἀτερμόνως, χωρίς ἀποτέλεσμα, οἱ ψευτοθεολογικοί αὐτοί διάλογοι, πού ἀποσκοποῦν εἰς τήν διάβρωσιν καί ἅλωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας. Μάλιστα, κάποιοι ἐξ αὐτῶν ἔχουν μεταλλαχθῆ εἰς λατινόφρονας ''ὀρθοδόξους θεολόγους''. Τέτοιου εἴδους θεολογίες εἶναι δαιμονολογίες καί Θεομαχίες.

Κάθε μέλος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ὀφείλει νά μάχεται κατά τῶν αἱρέσεων καί τῶν αἱρετικῶν, πολλῷ μᾶλλον οἱ Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι, Μητροπολῖται, Ἐπίσκοποι, Ἱερεῖς, Μοναχοί καί Μοναχές.

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ

http://hristoifantos.blogspot.gr

Ο Ιησούς Χριστός είναι ο πιο εκπληκτικός και εντάξει φίλος!

Χαίρετε αδερφοί μου.

Το Πνεύμα το Άγιον, για να προκαλέσει την αλματώδη υπέρβασή μου στο πνεύμα και στην αυτογνωσία μου, χρησιμοποίησε μια αρετή μου (την μοναδική), την οποία καλλιεργούσα στη ζωή μου, όταν αυτή ήταν παραδομένη στην αίγλη και στην ηδονή των αισθήσεων. Δηλαδή προ Χριστού.

Την αρετή της δικαιοσύνης την θεωρούσα αυτονόητη. Θεωρούσα αυτονόητο δηλαδή, ότι έπρεπε να παρέμβω και να υπερασπιστώ τη δικαιοσύνη και την αλήθεια, όταν αυτές παρεβιάζοντο από κάποιον «δυνατό» σε βάρος κάποιου «αδυνάτου». Ενίοτε η παρέμβαση αυτή κατέληγε σε άγριο καυγά με το «δυνατό» που αδικούσε.

Όμως η εκδήλωση αυτή της αρετής της δικαιοσύνης δεν γινόταν στο όνομα του Ιησού Χριστού. Άρα υπήρχε εγωισμός. Δε τα γνώριζα αυτά τότε και ήμουν βέβαιος, ότι ήμουν δίκαιος.

Αλληλοδιαδοχικά πνευματικά γεγονότα και σύνδεση με τα προηγούμενα

Έτσι είχαν τα πράγματα έως ότου το 1991 (αρχή της μετανοίας μου), ο Πανάγαθος Θεός ημών άρχισε να μου δωρίζει πνευματικά δώρα, με πρώτο το θαύμα με την αγία εικόνα της Παναγίας της Γουμερά στο ομώνυμο Μοναστήρι στις Σέρρες. Ακολούθησε λίγες μέρες μετά, η καταλυτική συνάντηση με το Γέροντα Παΐσιο στην Παναγούδα και….

Επιστρέφω στο σπίτι μου, με μια άλλη υποστατική ποιότητα. Έχω αρπάξει την Ευχή του Ιησού (Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ Του Θεού έλεησόν με) και τη λέω θερμά, τόσο που άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι γίνονται σημεία πνευματικά. Όλως ενθουσιασμό, αρχίζω να λέω και σε άλλους ανθρώπους να λένε την Ευχή του Ιησού για να βιώσουν και εκείνοι πνευματικά γεγονότα.

Σε αυτόν τον ενθουσιασμό των πρώτων ημερών, έγινε στον ύπνο μου ο διάλογος που ακολουθεί.

Ακούω μια πεντακάθαρη φωνή να με ρωτάει:

Ανδρώα φωνή: «Είσαι δίκαιος;»

Απάντηση: «Ναι»

Ακολουθεί δεύτερη ερώτηση.

Ανδρώα φωνή: «Και τον Ιησού Χριστό γιατί τον αδικείς;»

Απάντηση: ………

Δεν απάντησα στη δεύτερη ερώτηση, γιατί δεν ήξερα τι να απαντήσω. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ, ότι με τα πρώτα χρόνια της εφηβείας μου, όταν εγκατέλειψα την Εκκλησία, ζούσα χωρίς Χριστό και άρα τον αδίκησα!!

Εκείνο το πρωινό ξύπνημα ήταν φοβερό!!! Αυτεξουσίως, ο πρώτος λογισμός που έκανα συνειδητά, ήταν ότι είμαι βαριά ΕΝΟΧΟΣ!! Δεν αδικούσα απλώς έναν άνθρωπο, αλλά αυτόν τον Τέλειο Άνθρωπο και Τέλειο Θεό, που δημιούργησε τον άνθρωπο!!!

Πόσο εύκολα πλανάται ο άνθρωπος, μακριά από το Χριστό!! Είχε πληγωθεί το φιλότιμό μου και είχε συντριβεί η καρδιά μου. Έχεις δίκαιο Ιησού μου να αισθάνεσαι αδικημένος. Εγώ σε αδικούσα βάρβαρα. Το ομολογώ. Σου παραδίδω την κομματιασμένη από την ένοχη καρδιά μου, χωρίς όρους. Κάνε την ό,τι θέλεις. Σου έχω εμπιστοσύνη. Σε πιστεύω. Και Εκείνος ο Πανάγαθος (ο έως παρεξηγήσεως Πανάγαθος) ήρθε και περπάτησε στη ζωή μαζί μου. Και άρχισε με Σοφία, διάκριση, λεπτότητα και σεβασμό στην ελευθερία μου, να ενώνει τα κομμάτια της καρδιάς μου. Δεν ήθελε ο Θεός της Αγάπης να έχει έναν πληγωμένο φίλο, μαθητή, κληρονόμο. Τι Μεγαλείο… τι Μεγαλείο!!!

Με ένωσε και με έκανε ΕΝΑ!! Καμία διαίρεση, καμία σκιά. Αισθανόμουν ενωμένος και υγιής. Αυτή ήταν μία νέα θεία γνώση, την οποία αγνοούσα.

Όλος ενωμένος υποστατικά. Ενωμένος και με όλους εκείνους που Τον αγαπούν (τους οποίους μπορώ με τη χάρη Του να τους διακρίνω) και όλοι μαζί στην πορεία προς τον φωτισμό και τη θέωση, ενωμένοι με την Αγία Τριάδα, που και εκείνη, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, είναι ενωμένοι εις ΕΝΑ, και με εμάς ενωμένη η Αγία Τριάς, θεμελιώνεται με βεβαιότητα ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΣΩΖΕΙ!!! 

Από την Νεοεποχίτικη πρόταση του οικουμενισμού, της πανθρησκείας, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Πάπας και δυστυχώς και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και εμπεριέχει εξωτερικά εντυπωσιακά σχήματα, πολλούς ασπασμούς και συμπροσευχές με όλα τα είδη των πλανεμένων του κόσμου, φεύγετε μακριά!

Τρέξτε με μεγάλη ταχύτητα προς τον Ιησού Χριστό, είναι ο πιο εκπληκτικός και εντάξει ΦΙΛΟΣ που θα γνωρίσετε στη ζωή σας!!! 

Φροντίστε και εσείς να είστε εντάξει μαζί Του. 

Αμήν Γένοιτο!!! 

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός

και η Υπεραγία Μητέρα Του

η επονομαζομένη

Παναγία Αρβανίτισσα

να σας ευλογούν.

Γέρων Νεκτάριος ο Αγιορείτης 

http://geron-nektarios-o-agioritis.blogspot.gr

Είναι ειδωλολατρεία να υπηρετείς όποιον ή ό,τι εκτός του Χριστού

Ένα πολύ ωραίο και διδακτικό κείμενο 

του αγίου Ιουστίνου για όσους αφιερώνουν 

τη ζωή τους υπηρετώντας κόμματα, 

ομάδες, ιδεολογίες και οτιδήποτε άλλο πέρα από τον Θεό.

Οι χριστιανοί είναι «συνεργοί τη αληθεία». Αυτή είναι η κλήση τους και το καθήκον τους. Οι μη χριστιανοί είναι, συνειδητά ή ασυνείδητα, συνεργοί του ψεύδους, αφού ο άνθρωπος, εάν δεν διακονεί τον αληθινό Θεό, τον Χριστό, υπηρετεί οποιοδήποτε άλλο θεό, άλλο «ιδανικό». Ενώ κάθε άλλος θεός, άλλο ιδανικό – είναι ψεύτικος θεός.

Είναι θεοαγνωσία, ειδωλολατρεία να υπηρετείς όποιον ή ό,τι εκτός του Χριστού, ακόμα δε, εάν υπηρετείς ως θεό οποιοδήποτε ανθρώπινο όν: τον ήρωα, τον προφήτη, τον σοφό, την ιδιοφυΐα, τον στρατηγό, τον επιστήμονα∙ ή όποιο ζωντανό όν: από το σκουλήκι έως τον Άγγελο, ή όποια ύλη: από το άτομο έως το σύμπαν∙ ή όποια ιδέα, κουλτούρα, πολιτισμό, φιλοσοφία, επιστήμη, τέχνη, τεχνική.

Εάν ο άνθρωπος βλέπει ως σκοπό και νόημα της ζωής του ό,τι άλλο εκτός του Χριστού – είναι ειδωλολάτρης, είναι ασεβής. Και μόνο μ’ αυτό είναι συνεργός του ψεύδους. Οι χριστιανοί μετούτο ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους, επειδή γνωρίζουν την Αλήθεια, κατέχουν την Αλήθεια, συνεργούν στην Αλήθεια. Μ’ αυτόν τον τρόπο γνωρίζουν το νόημα και τον σκοπό και του ανθρώπου και του κόσμου, και ως «συνεργοί τη αληθεία» εργάζονται για αυτήν μέρα και νύχτα. Ο άγιος Θεολόγοςγι’ αυτό και λέει: «ημείς ουν οφείλομεν απολαμβάνειν τους τοιούτους, ίνα συνεργοί γινώμεθα τη αληθεία»

π. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ερμηνεία των Επιστολών του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, εκδόσεις εν Πλώ

http://makkavaios.blogspot.gr

Χριστιανὴ ἀπελύθη ἀπό τὴν ἐργασίαν της λόγῳ τῆς ἀρνήσεώς της νὰ ἀφαιρέση τὸν Σταυρὸν ἀπὸ τὸν λαιμόν της!

ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ σὲ ὅλο τὸν κόσμο οἱ διωγμοὶ Χριστιανῶν, μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ δῆθεν σεβασμοῦ τῆς «διαφορετικότητας», τὴν ὁποία «ἐξασφαλίζει» (ὑποτίθεται) ἡ «οὐδετερότητα». Πρὶν λίγο καιρὸ μία ὁμογενής μας στὴν Αὐστραλία ἔχασε τὴν ἐργασία, ὡς ἀεροσυνοδός, ἐπειδὴ ἀρνήθηκε νὰ ἀφαιρέσει τὸν σταυρὸ ἀπὸ τὸ λαιμό της!

Τὸ περίεργο ὅμως εἶναι ὅτι ἐπιτρέπει ἡ συγκεκριμένη ἀεροπορικὴ ἑταιρεία νὰ φοροῦν οἱ ἐργαζόμενες μουσουλμάνες μαντίλες!

«Τὴν αὐστραλιανὴ ἀεροπορικὴ ἑταιρεία Qantas κατηγορεῖ ἡ Ἑλληνοαυστραλὴ Γεωργίνα Σαρικούδη γιὰ διακρίσεις θρησκευτικοῦ περιεχομένου. Σύμφωνα μὲ τὴ γυναίκα, ποὺ δηλώνει χριστιανὴ ὀρθόδοξη, ἡ ἑταιρεία ἄλλαξε πέρσι τὸν κώδικα γιὰ τὶς ἐνδυμασίες τοῦ προσωπικοῦ της καὶ ἐνῷ 

ἐπιτρέπει σὲ Μουσουλμάνες νὰ φοροῦν κασκόλ, ἀπαγορεύει στὶς Χριστιανὲς νὰ φοροῦν σταυρό. Ἡ ἴδια λέει ὅτι “ἀνακρίθηκε” καὶ “περιγελάστηκε” ἀπὸ διευθυντὲς τῆς Qantas, ἐπειδὴ φοροῦσε κολιὲ μὲ σταυρὸ καὶ ὑποχρεώθηκε νὰ τὸ ἀφαιρέσει» (Ἱστολ. Ξυπνῆστε Ρέ)!

Εἶναι φανερὸ πὼς ὁ μόνος ποὺ ἐξοργίζει εἶναι ὁ Χριστός! Αὐτὸς εἶναι ὁ στόχος τοῦ σύγχρονου ἀποστατημένου κόσμου! Δὲν τοὺς πειράζει οὔτε ὁ Μωάμεθ, οὔτε ὁ Βούδας, οὔτε ὁ Δίας, οὔτε οἱ χιλιάδες «θεοὶ» τοῦ σύγχρονου νεοεποχίτικου ἀποκρυφιστικοῦ κυκεώνα καὶ κάθε ψεύτικος «θεός». Ὅλοι οἱ ψευτοθεοὶ ἔχουν ἐξασφαλισμένη θέση στὸ «σύστημα». Μόνον ὁ Χριστὸς καὶ οἱ πιστοί Του εἶναι ὑπὸ ἐξαφάνιση! Ἂς εἴμαστε προετοιμασμένοι γιὰ ἀκόμα μεγαλύτερες διώξεις, διότι τὰ δύσκολα εἶναι μπροστά μας!

Ορθόδοξος Τύπος 30/1/2015

http://makkavaios.blogspot.gr

Φαρισαϊκές υποκρισίες!

Από μικρός, θυμάμαι, το μένος (έτσι το εκλάμβανα) των οργανωσιακών κατά των Χιλιαστών. Στις ομάδες και στα Κατηχητικά μας συμβούλευαν –με προτεταμένο τον δείκτη του χεριού τους– ούτε καλημέρα να λέμε στους Χιλιαστές, ούτε να τους βάζουμε στο σπίτι, ούτε να παίρνουμε τα περιοδικά τους. Είναι αιρετικοί. Είναι λύκοι. «Έξω οι Λύκοι», βροντοφώναζαν.

Αργότερα, τα ίδια περίπου επαναλάμβαναν οι Αντιαιρετικές Επιτροπές της Εκκλησίας και οι Ιεροκήρυκες, για τους ποικίλους αιρετικούς, τις παραθρησκείεςκαι τις σέκτες. Όλοι τους είχαν μεταβληθεί σε «αιρετικο-φάγους»!

Ώσπου ήρθε ο Οικουμενισμός, κι όλοι αυτοί –σαν κοττούλες– άλλαξαν τροπάριο. Τώρα, –ισχυρίζονται– για να πούμε «Έξω οι Λύκοι» Οικουμενιστέςπρεπει να συνέλθει Οικουμενική Σύνοδος που να καταδικάσει τους Οικουμενιστές! Έως τότε (δηλ. τον αιώνα τον άπαντα) δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τον Παναγιώτατο Πατριάρχη μας, με τον Μεσσηνίας, με τον Δημητριάδος, γι' αυτό συνεργαζόμαστε μαζί τους, για το καλό του Οικουμενισμού (συγγνώμη, της Εκκλησίας θέλαμε να πούμε!). Κι ενώ λένε και κάνουν αυτά, γράφουν και κάποια «αντρίκια» άρθρα εναντίον τους, διανθίζοντάς τα με συνθηματολογικές φράσεις, όπως, «ο Οικουμενισμος είναι πιο επικίνδυνος από τον Χιλιασμό». Έτσι, για να περνάει η ώρα, ώσπου να έρθει ο Αντίχριστος.

Άντε, και καλό Τριώδιο!

Κ.Ε. Ἐκπαιδευτικός

http://paterikiparadosi.blogspot.gr