Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

. Στὸ δωδέκατο ἀντίφωνο τῆς Μεγάλης Πέμπτης βλέπουμε μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας ἀποτυπωμένο τὸ παράπονο τοῦ Χριστοῦ μας. «Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καὶ τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντὶ τοῦ μάννα χολήν∙ ἀντὶ τοῦ ὕδατος ὄξος· ἀντὶ τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε». Λαέ μου, τί κακὸ σοῦ ἔκανα, ὥστε νὰ δικαιολογεῖται ἡ ἀχάριστη συμπεριφορά σου; Ὅταν ἤσουν στὴν ἔρημο περιπλανώμενος, ἐγὼ σὲ χόρτασα μὲ τὸ μάννα, καὶ ὅταν διψοῦσες, ἐγὼ σὲ πότισα μὲ δροσερὸ νερὸ ἀπὸ τὴ σκληρὴ πέτρα. Καὶ ἐσὺ τί ἔκανες γιὰ Ἐμένα; Μοῦ ἔδωσες χολὴ καὶ ξύδι. Καὶ ἀντὶ νὰ μοῦ δείξεις εὐγνωμοσύνη καὶ ἀγάπη, μὲ σταύρωσες. Τὸ ἀντιμίσθιο τοῦ λαοῦ πρὸς τὸν εὐεργετη του ἦταν ὁ σταυρός. Τὸ ξύλο τῆς ἀτιμίας ποὺ ἔγινε ξύλο τιμῆς καὶ σωτηρίας. 

. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι οἱ συμπατριῶτες τοῦ ἐνσαρκωμένου Λόγου τοῦ Θεοῦ, οἱ Ἑβραῖοι δὲν μπόρεσαν νὰ Τὸν ἀποδεχθοῦν ὡς Μεσσία, γιατὶ δὲν νοοῦσαν Θεὸ θανατούμενο πάνω στὸ ἀτιμωτικὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ. Δὲν μποροῦσαν νὰ κατανοήσουν τὴ δόξα τοῦ Σταυροῦ καὶ τὴν αἴγλη τοῦ ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ. Σὲ αὐτὸ τοὺς μοιάζουμε καὶ πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς χριστιανούς, ποὺ σήμερα ζητοῦμε μιὰ ζωὴ ἀσταύρωτη, ζητοῦμε νὰ κατακτήσουμε τὸν παράδεισο χωρὶς νὰ σηκώσουμε σταυρὸ στὴ ζωή μας. Θέλουμε δόξα χωρὶς σταυρό. Ἔτσι, γινόμαστε καὶ ἐμεῖς ἄπιστοι. Ἀρνούμενοι τὸ σταυρό μας, τὴ θυσιαστικὴ ἀγάπη, τὴν ταπείνωση, τὴν ὑπομονή, τὴν ἄσκηση ἀρνούμαστε τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μας, ἀρνούμαστε τὸν ἴδιο τὸν Ἐσταυρωμένο μας Ἰησοῦ. Καὶ ἀρνούμενοι τὸ Χριστό μας αὐτονομούμαστε καὶ ἐγωϊστικὰ φερόμενοι πέφτουμε στὶς παγίδες τοῦ πονηροῦ.

. Γιὰ τοὺς πιστοὺς καὶ ἐνσυνείδητους Χριστιανοὺς ὁ σταυρὸς καὶ ὁ λόγος τοῦ Ἐσταυρωμένου εἶναι ἡ δύναμή μας, εἶναι τὸ σθένος μας, εἶναι ἡ ἰσχύς μας σὲ ἀντιθέση ποὺ τοὺς ἀπίστους, ποὺ γιὰ αὐτοὺς ὁ σταυρὸς εἶναι μωρία καὶ αἰσχύνη. «Ὁ λόγος ὁ τοῦ Σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σωζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι» μᾶς λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Α´ Κορινθ. α´ 18).

. Γιὰ ἐμᾶς τοὺς ὀρθοφρονοῦντες Χριστιανοὺς τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ εἶναι τὸ σημεῖο τῆς νίκης, τὸ σημεῖο τῆς ἐπιτυχημένης πορείας στὸ δρόμο τῆς ἐπίγειας διαδρομῆς μας. Γι’ αὐτὸ καὶ στὶς δυσκολίες μας, αὐτὲς στὶς ὁποῖες ὑποβαλλόμαστε ἀπὸ τὸ μισόκαλο δαίμονα, φωνάζουμε μὲ παρρησία: «Συντριβήτωσαν ὑπὸ τὴν σημείωσιν τοῦ τύπου τοῦ τιμίου σταυροῦ σου πᾶσαι αἱ ἐναντίαι δυνάμεις». Καὶ μὲ τὴ δύναμη τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ σταυροῦ κατορθώνουμε καὶ ἀπωθοῦμε μακριὰ τὴ δύναμη τοῦ πονηροῦ.

. Μιὰν ἡμέρα ὁ Γέροντας Δωρόθεος, ὁ Θηβαῖος, ἔστειλε τὸν ὑποτακτικό του στὸ πηγάδι νὰ φέρει νερό. Ἐκεῖνος μόλις ἔσκυψε καὶ ἦταν ἕτοιμος νὰ ρίψει στὸ νερὸ τὸν κουβὰ εἶδε μιὰ ἀσπίδα, ἕνα δηλητηριῶδες φίδι, νὰ βρίσκεται μέσα σὲ αὐτό. Ἐγκατέλειψε τότε τὸν κουβᾶ καὶ ἔτρεξε στὸ Γέροντα φωνάζοντας:

-Ἀββᾶ χαθήκαμε, τό πηγάδι δηλητηριάστηκε ἀπὸ μιὰ ἀσπίδα.

-Κι ἂν ο διάβολος ἀποφασίσει νὰ ρίψει ἀσπίδες σὲ ὅλα τὰ πηγάδια, ἐσὺ θὰ πεθάνεις ἀπὸ τὴ δίψα;

. Ἔτσι τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Γέροντας κουνώντας τὸ κεφάλι, γιὰ τὴ δειλία τοῦ ὑποτακτικοῦ του. Μετὰ πῆγε ὁ ἴδιος στὸ πηγάδι πῆρε τὸν κουβᾶ καὶ ἔβγαλε μόνος του νερό. Τὸ σταύρωσε, ἤπιε ὁ ἴδιος καὶ ἔδωσε καὶ στὸν ὑποτακτικό του λέγοντας: Ὅπου ὑπάρχει σταυρὸς δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἡ κακία τοῦ ἐχθροῦ.

. Ἡ δύναμη τοῦ Σταυροῦ εἶναι δύναμη σωτηριώδης, δύναμη εὐεργετική, δύναμη θεϊκῆς δωρεᾶς πρὸς τὸν ἀνίσχυρο ἄνθρωπο. Καὶ ἡ δύναμη αὐτὴ ἀγκαλιάζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὅλους αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν στὸν Ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ, σὲ ἀνατολὴ καὶ δύση σὲ βορρὰ καὶ νότο, ἀφοῦ κατὰ τὸ τροπάριο τῶν αἴνων τῆς ἑορτῆς του «εὗρος καὶ μῆκος Σταυροῦ, οὐρανοῦ ἰσοστάσιον». Δηλαδὴ τὸ μῆκος καὶ τὸ πλάτος τῶν ἀκτίνων τοῦ Σταυροῦ ἐπεκτεινόμενα καλύπτουν ὅλη τὴ γῆ καὶ φθάνουν μέχρι τὰ πέρατα τοῦ οὐρανοῦ δεικνύοντα ταυτόχρονα καὶ τὴ θυσιαστικὴ ἀγάπη τοῦ Ἐσταυρωμένου ποὺ εἶναι ἀπεριόριστη, εἶναι ἡ ἀγάπη χωρὶς σύνορα, ἡ ὁποία ἀγκαλιάζει ὅλους μας καὶ μᾶς ἀνεβάζει στὸν ὁλόφωτο οὐρανό.

. Ἀναφέρεται ὅτι κάποιος νέος παραστράτησε, μὰ τόσο μετανόησε, ὅταν ἡ Θεία Χάρη τὸν ἐπισκέφτηκε ἀπὸ ἕνα κήρυγμα ποὺ ἄκουσε, ὥστε ἄφησε τὸν κόσμο κι ἔγινε καλόγερος. Ἔφτιαξε μιὰ καλύβα στὴν ἔρημο κι ἔκλαιγε κάθε μέρα μὲ πολὺ πόνο τὶς ἁμαρτίες του. Μὲ τίποτα, ὅμως, δὲν μποροῦσε νὰ παρηγορηθεῖ.

. Μιὰ νύχτα παρουσιάστηκε στὸν ὕπνο του ὁ Ἰησοῦς, περιτριγυρισμένος ἀπὸ φῶς οὐράνιο. Πῆγε κοντά του μὲ καλωσύνη καὶ τοῦ εἶπε μὲ τὴ γλυκιὰ φωνή Του:

– Τί ἔχεις, ἄνθρωπε καὶ κλαῖς, μὲ τόσο πόνο;

– Κλαίω, Κύριε, ἀπάντησε ἐκεῖνος, γιατὶ ἔπεσα σὲ ἁμαρτία, εἶπε μὲ ἀπελπισία ὁ ἁμαρτωλός.

– Ὤ, τότε σήκω, τοῦ εἶπε παρήγορα ὁ Χριστός μας!

– Δὲν μπορῶ μόνος, Κύριε, ἀπάντησε ὁ μοναχὸς τρέμοντας.

. Ἅπλωσε τότε τὸ Θεϊκό Του χέρι ὁ Κύριος τῆς ἀγάπης καὶ τὸν βοήθησε νὰ σηκωθεῖ. Ἐκεῖνος ὅμως δὲν σταμάτησε νὰ κλαίει.

– Τώρα γιατί κλαῖς; Τοῦ εἶπε!

– Πονῶ, Χριστέ μου, γιατὶ σὲ λύπησα. Ξόδεψα τὸν πλοῦτο τῶν χαρισμάτων Σου σὲ ἀσωτίες, συνέχισε ὁ μοναχός.

. Ἔβαλε τότε μὲ στοργὴ τὸ χέρι Του ὁ Φιλάνθρωπος Δεσπότης στὸ κεφάλι τοῦ πονεμένου ἁμαρτωλοῦ καὶ τοῦ εἶπε μὲ ἱλαρότητα:

– Ἀφοῦ γιὰ μένα πονᾶς τόσο πολύ, ἐγὼ ἔπαυσα πιὰ νὰ λυπᾶμαι γιὰ τὰ περασμένα, γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου.

. Ὁ νέος σήκωσε τὸ βλέμμα του, γιὰ νὰ εὐχαριστήσει τὸ Σωτήρα του, μὰ Ἐκεῖνος δὲν βρισκόταν πιὰ ἐκεῖ. Στὴ θέση ποὺ πατοῦσε εἶχε σχηματισθεῖ ἕνας πελώριος ὁλόφωτος σταυρός. Λυτρωμένος πιὰ ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας, ἔπεσε ὁ μοναχὸς καὶ τὸν προσκύνησε. Μὲ εὐγνωμοσύνη στὴν ψυχή, ὕστερα ἀπὸ τὸ ὅραμα ἐκεῖνο, κατέβηκε πάλι στὴν πολιτεία ὁ νέος μοναχός, γιὰ νὰ γίνει πιὰ θερμὸς κήρυκας τῆς μετανοίας καὶ νὰ ὁδηγήσει στὸν Ἐσταυρωμένο Χριστὸ πολλοὺς ἄλλους παραστρατημένους.

. Ἐμεῖς, οἱ σταυροφόροι χριστιανοὶ ποὺ βιώνουμε τὴ μετάνοια εἰλικρινά, ὀφείλουμε νὰ ἀποτελοῦμε τὸ ἀνάχωμα τῆς ἠθικῆς καὶ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως τῆς κοινωνίας μας μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ μας. Ἡ ἠθικὴ κατάπτωση τῶν γύρω μας, αὐτῶν ποὺ δὲν σηκώνουν τὸν σταυρό τους μὲ προθυμία καὶ ὑπομονὴ ἔφερε τὴ σημερινὴ οἰκονομικὴ κρίση, ποὺ δὲν παύει, ὅμως, νὰ εἶναι «παδαγωγὸς εἰς Χριστόν» (Γαλ. γ´ 24), γιατὶ μᾶς φέρνει κοντά Του, γιατὶ μᾶς ἐξαναγκάζει νὰ ἐλαττώνουμε τὶς ὑπέρμετρες ἐπιθυμίες μας καὶ νὰ αὐξάνουμε τὴν ἐμπιστοσύνη μας σ’ Αὐτόν. Ἡ οἰκονομικὴ κρίση μᾶς ἐξαναγκάζει νὰ δοῦμε τὴ ζωὴ στὶς πραγματικές της διαστάσεις, καὶ ἐπιστρέφοντας στὶς ἠθικὲς ρίζες μας νὰ τὴν ἀναδιοργανώσουμε στὸ πρότυπο τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγάπης καὶ νὰ ἐπιτύχουμε τοῦ ἐλέους τοῦ πολυεύσπλαγχνου Θεοῦ μας, ποὺ ζητᾶ νὰ βρεῖ εὐκαιρία, γιὰ νὰ μᾶς σώσει. Οἱ σταυροφόροι Χριστιανοὶ ὀφείλουμε νὰ ἀποτελοῦμε τὸ καύχημα τῆς κοινωνίας καὶ νὰ δείχνουμε τὴ δύναμη τοῦ Σταυροῦ, ποὺ μπορεῖ νὰ ἀλλάζει τὸ πρόσωπό της μὲ συμπάθεια, ἀφοῦ στηρίζεται στὴν ἐνεργὴ ἀγάπη, αὐτὴ ἀπὸ τὴν ὁποία ἐμφορεῖτο καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἐσταυρωμένος Ἰησοῦς. Ἔτσι οἱ σταυροφόροι Χριστιανοὶ γινόμαστε «εὐχάριστοι τοῖς πᾶσι» (Κολασ. γ´ 15), εἴμαστε φιλόθεοι καὶ φιλάνθρωποι, ἐμπνέουμε τοὺς γύρω μας μὲ τὸ σταυροαναστάσιμο ἦθος μας, δημιουργοῦμε ἕναν ἐπίγειο παράδεισο στὸ περιβάλλον μας μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ παράδειγμά μας, προβάλλουμε τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημά μας μὲ παρρησία καὶ ἀγωνιζόμαστε «κόντρα στὸ ρεῦμα» κατὰ τῆς ἐνορχηστρωμένης πολεμικῆς τῆς ἀποδομήσεως τῶν Ἑλληνορθοδόξων θεμελίων τοῦ ἔθνους μας.

. Ἐπειδὴ κανείς, ἀδελφοί μου, δὲν μπῆκε στὸν Παράδεισο χωρὶς ἀγόγγυστα νὰ σηκώσει τὸν προσωπικό του σταυρό, ἂς μὴν δυνανασχετοῦμε γιὰ τὸ σταυρό μας, γιὰ τὸν ὁποιονδήποτε σταυρό μας. Νὰ εἴμαστε καὶ νὰ παραμείνουμε σταυροφόροι μέχρι τέλους, γνωρίζοντας ὅτι ἔχουμε εὐσυμπάθητο Κυρηναῖο, τὸν ἴδιο τὸν Κύριο μας, ὁ ὁποῖος μᾶς ἔδωσε τὸ σταυρὸ λέγοντας μας «Ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μουἐλαφρόν ἐστιν» Ματθ. ια´ 30) καὶ μᾶς βοηθᾶ νὰ τὸν σηκώσουμε λέγοντάς μας “Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν” (Ἰωάν. ιε´ 5). Ἡ δύναμη τοῦ Σταυροῦ εἶναι ἀνυπέρβλητη, εἶναι ἡ δύναμη τοῦ ἐσταυρωμένου, ἡ δύναμη τῆς ἐπιτυχίας, ἡ δύναμη καὶ τὸ σύμβολο τῆς νίκης μας ἐναντίον τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, αὐτῶν ποὺ καὶ ὡς πρόσωπα καὶ ὡς κοινωνία καὶ ὡς ἔθνος θέλουν νὰ μᾶς ρίψουν στὸ χάος τῆς καταστροφῆς μέσα ἀπὸ τὴν ἀναζήτηση τῆς ἀσταύρωτης ζωῆς.

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

https://christianvivliografia.wordpress.com

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

"...μέ τίς θλίψεις πού συμβαίνουν, ὁ Χριστιανός

γίνεται οἰκεῖος τοῦ Χριστοῦ".

Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ

Ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητές Του:

«Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ισ΄ 24).

Τί σημαίνει «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου»; Καί γιατί αὐτός «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», δηλαδή ὁ ἰδιαίτερος σταυρός τοῦ καθενός μας, ὀνομάζεται συνάμα καί «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ»;

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι οἱ θλίψεις καί τά βάσανα τῆς γήινης ζωῆς, πού γιά τόν καθένα μας εἶναι δικά του. «Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καί ἄλλα εὐλαβῆ κατορθώματα, μέ τά ὁποῖα ταπεινώνεται ἡ σάρκα καί ὑποτάσσεται στό πνεῦμα. Τά κατορθώματα αὐτά πρέπει νά εἶναι ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τοῦ καθενός καί στόν κάθε ἄνθρωπο εἶναι δικά του.

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι τά ἁμαρτωλά ἀσθενήματα, ἤ πάθη, πού –στόν κάθε ἄνθρωπο– εἶναι δικά του! Μέ ἄλλα ἀπ᾽ αὐτά τά πάθη γεννιόμαστε καί μ᾽ ἄλλα μολυνόμαστε στήν πορεία τοῦ γήινου βίου μας.

«Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ» εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Μάταιος καί ἄκαρπος εἶναι «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» –ὅσο βαρύς καί ἄν εἶναι– ἐάν δέν μεταμορφωθεῖ σέ «Σταυρό τοῦ Χριστοῦ» μέ τό ν᾽ ἀκολουθοῦμε τόν Χριστό.

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ γίνεται «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ», γιατί ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ εἶναι στερρά πεπεισμένος, ὅτι πάνω ἀπ᾽ αὐτόν (τόν μαθητή) ἀγρυπνάει ἀκοίμητος ὁ Χριστός. Πιστεύει ὅτι ὁ Χριστός ἐπιτρέπει νά τοῦ ἔρθουν θλίψεις σάν μιά ἀναγκαία καί ἀναπόφευκτη προϋπόθεση τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Καμιά θλίψη δέν θά τόν πλησίαζε, ἄν δέν τό εἶχε ἐπιτρέψει ὁ Χριστός, καί ὅτι μέ τίς θλίψεις πού τοῦ συμβαίνουν, ὁ Χριστιανός γίνεται οἰκεῖος τοῦ Χριστοῦ καί καθίσταται κοινωνός τῆς μοίρας Του στή γῆ καί –γιά τόν λόγο αὐτό– καί στόν οὐρανό.

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» γίνεται γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ», γιατί ὁ ἀληθινός μαθητής Του σέβεται καί θεωρεῖ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ σάν τόν μόνο σκοπό τῆς ζωῆς του. Αὐτές οἱ πανίερες ἐντολές γίνονται γι᾽ αὐτόν σταυρός, πάνω στόν ὁποῖο συνεχῶς σταυρώνει τόν παλαιό του ἄνθρωπο «σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» του (Γαλ. ε΄ 24).

Ἀπ᾽ αὐτά εἶναι φανερό γιατί, γιά νά λάβουμε τόν σταυρό μας, εἶναι ἀνάγκη ν᾽ ἀπαρνηθοῦμε προηγουμένως τόν ἑαυτό μας μέχρι

καί ν᾽ ἀπολέσουμε ἀκόμα καί τή ζωή μας. Τόσο βαθιά καί τόσο πολύ ἔχει συνηθίσει στήν ἁμαρτία καί οἰκειώθηκε σ᾽ αὐτήν ἡ πεσμένη στήν ἁμαρτία φύση μας, πού ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν παύει νά ἀποκαλεῖ αὐτή τή φύση ψυχή τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου.

Γιά νά δεχτοῦμε τόν σταυρό στούς ὤμους μας, πρέπει πρῶτα νά πάψουμε νά ἱκανοποιοῦμε τό σῶμα στίς ἰδιότροπές του ἐπιθυμίες παρέχοντάς του μονάχα ὅ,τι εἶναι ἀναγκαῖο γιά τήν ὕπαρξή του. Πρέπει νά ἀναγνωρίσουμε ὅτι ἡ ἀλήθειά μας εἶναι ἕνα σκληρότατο ψέμα μπροστά στόν Θεό καί ἡ λογική μας εἶναι μιά τέλεια ἀνοησία. Τέλος: ἀφοῦ παραδοθοῦμε στόν Θεό μ᾽ ὅλη τή δύναμη τῆς πίστης μας καί ριχτοῦμε στή μελέτη τοῦ Εὐαγγελίου, πρέπει νά ἀπαρνηθοῦμε τό δικό μας θέλημα.

Ὅποιος πραγμάτωσε μιά τέτοια ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ του εἶναι ἱκανός νά λάβει τόν σταυρό του. Αὐτός μέ ὑπακοή καί ὑποταγή στόν Θεό καί ἐπικαλούμενος τή βοήθειά Του γιά νά ἐνισχυθεῖ ἔναντι τῆς ἀδυναμίας του, ἀτενίζει δίχως φόβο καί ἀμηχανία τή θλίψι πού προσεγγίζει. Ὅποιος ἀπαρνήθηκε τόν ἑαυτό του προετοιμάζεται μεγαλόψυχα καί γενναῖα νά τήν ὑπομείνει, ἐλπίζει ὅτι μέσω αὐτῆς τῆς θλίψεως θά γίνει κοινωνός καί συμμέτοχος τῶν παθῶν τοῦ Χριστοῦ καί φτάνει τή μυστική ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνο μέ τό νοῦ καί τήν καρδιά του, ἀλλά καί μέ τήν ἴδια τήν πράξη, τήν ἴδια τή ζωή του.

Ὁ σταυρός εἶναι καί παραμένει βαρύς καί καταθλιπτικός, ἐνόσω παραμένει ὁ σταυρός μας. Ὅταν ὅμως μεταμορφωθεῖ σέ Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, τότε γίνεται ἀσυνήθιστα ἐλαφρός. «Ὁ ζυγός μου», εἶπε ὁ Κύριος, «χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν» (Ματθ. ια΄ 30).

Ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ λαμβάνει τόν σταυρό στούς ὤμους του, ὅταν παραδέχεται πώς εἶναι ἄξιος τῶν θλίψεων πού ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ τοῦ καταπέμπει. Ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ τότε φέρει καί ὑπομένει τόν σταυρό του σωστά, ὅταν ἀναγνωρίζει ὅτι οἱ θλίψεις πού τοῦ στάλθηκαν εἶναι ἀκριβῶς -αὐτές καί ὄχι ἄλλες- εἶναι ἀναγκαῖες γιά τήν ἐν Χριστῷ μόρφωσή του καί τή σωτηρία του. Τότε φέρουμε καρτερικά τόν σταυρό μας, ὅταν ἀληθινά ἀντιλαμβανόμαστε καί ἀνα γνωρίζουμε τό ἁμάρτημά μας. Σ᾽ αὐτή τή συναίσθηση τοῦ ἁμαρτήματός μας δέν ὑπάρχει καμιά αὐταπάτη. Ὡστόσο, ὅποιος παραδέχεται τόν ἑαυτό του ἁμαρτωλό καί ταυτόχρονα γογγύζει καί μοιρολογάει ἀπό τό ὕψος τοῦ σταυροῦ του, ἀποδεικνύει μ᾽ αὐτό ὅτι μέ τό νά παραδέχεται τήν ἁμαρτία του ἐπιφανειακά, κολακεύει μονάχα τόν ἑαυτόν του καί τόν ξεγελᾶ.

Τό νά ὑπομένουμε καρτερικά τόν σταυρό μας ἀποτελεῖ ἀληθινή μετάνοια. Ἐσύ, ἀδελφέ, πού εἶσαι σταυρωμένος στόν σταυρό, ἐξομολογήσου στόν Κύριο μέσα στή δικαιοσύνη καί τή χρηστότητα τῶν κριμάτων Του. Μέ τήν αὐτοκατάκριση δικαίωσε τήν κρίση τοῦ Θεοῦ καί θά λάβεις ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν σου.

Ἐσύ, πού εἶσαι σταυρωμένος στόν σταυρό, γνώρισε τόν Χριστό – καί θά σοῦ ἀνοιχτεῖ ἡ πύλη τοῦ Παραδείσου. Ἀπό τόν σταυρό σου δοξολόγησε τόν Κύριο, ἀποκρούοντας ἀπό τόν ἑαυτό σου κάθε λογισμό μεμψιμοιρίας καί γογγυσμοῦ, ἀπορρίπτοντάς τον σάν ἔγκλημα καί σάν βλασφημία ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τήν κορυφή τοῦ σταυροῦ σου εὐχαρίστησε τόν Κύριο γιά τήν ἀνεκτίμητη δωρεά – γιά τόν σταυρό σου. Εὐχαρίστησε γιά τό πολύτιμο προνόμιό σου, τό προνόμιο νά μιμεῖσαι τόν Χριστό μέ τά βάσανα καί τό μαρτύριό σου.

Ἀπό τό σταυρό, ὅπου εἶσαι σταυρωμένος, θεολόγησε, γιατί ὁ σταυρός εἶναι τό ἀληθινό καί μόνο σχολεῖο, φυλακτήριο καί ἁγία τράπεζα τῆς ἀληθινῆς Θεολογίας.

Ἔξω ἀπό τόν σταυρό, δίχως τόν σταυρό, δέν ὑπάρχει ζῶσα γνώση Χριστοῦ. Μή ἀναζητᾶς τή Χριστιανική τελείωση στίς ἀνθρώπινες ἀρετές. Ἐκεῖ δέν ὑπάρχει αὐτή ἡ τελείωση. Αὐτή εἶναι κρυμμένη στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου μετατρέπεται σέ Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ φέρει τόν σταυρό του μέ ἐνεργό τή συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του, ἡ ὁποία ἔχει ἀνάγκη κολασμοῦ.

Φέρνει κανείς τό σταυρό του, ὅταν σηκώνει τόν σταυρό του μέ εὐχαριστία πρός τόν Χριστό καί μέ δοξολόγησή Του. Σάν ἀποτέλεσμα αὐ ῆς τῆς δοξολογίας καί εὐχαριστίας μέσα στόν βασανισμένο ἄνθρωπο ἐμφανίζεται ἡ πνευματική παρηγοριά. Ἡ εὐχαριστία καί ἡ δοξολογία αὐτή γίνονται πλουσιώτατη πηγή ἀσύλληπτης καί αἰώνιας χαρᾶς, πού ξεπηδάει μέ χάρη ἀπό τήν καρδιά, ξεχύνεται στήν ψυχή καί στό ἴδιο τό σῶμα.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, μονάχα στήν ἐξωτερική του ὄψη, γιά τούς σαρκικούς ὀφθαλμούς, εἶναι πεδίο καί χῶρος σκληρός καί δύσκολος. Γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ, πού Τόν ἀκολουθεῖ, ὁ σταυρός εἶναι πεδίο καί χῶρος ὑψίστης πνευματικῆς ἡδονῆς καί ἀπολαύσεως. Τόσο μεγάλη εἶναι αὐτή ἡ ἡδονή καί ἀπόλαυση, ὥστε ἡ θλίψη πνίγεται καί σβήνει ὁλότελα ἀπό τήν ἀπόλαυση. Καί ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ, πού τόν ἀκολουθεῖ, αἰσθάνεται μονάχα ἡδονή τήν ὥρα πού βρίσκεται ἀνά μεσα στά πιό σκληρά βάσανα. Ἔλεγε ἡ νεαρή Μαύρα στόν νεαρό σύζυγό της Τιμόθεο, ὁ ὁποῖος ὑπέμενε φοβερά βασανιστήρια καί πόνους καί τήν καλοῦσε νά δεχτεῖ καί ἐκείνη τό μαρτύριο: «Φοβοῦμαι, ἀδελφέ μου, μήπως τρομάξω, ὅταν θά δῶ τά φοβερά βασανιστήρια καί τόν ἐξοργισμένο ἡγεμόνα, μήπως ἀποκάμω σέ καρτερία καί ὑποκύψω ἐξαιτίας τῆς νεανικῆς μου ἡλικίας». Ὁ μάρτυρας Τιμόθεος τῆς ἀπάντησε τότε: «Ἔλπιζε στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό καί τά βασανιστήρια θά εἶναι γιά σένα λάδι, πού ξεχύνεται ἀπάνω στό σῶμα σου καί πνεῦμα δρόσου στά κόκκαλά σου, πού θά ἀνακουφίζει ὅλες σου τίς ἀσθένειες».

Ὁ Σταυρός εἶναι ἡ ἰσχύς καί ἡ δόξα ὅλων τῶν ἀπ᾽ αἰῶνος Ἁγίων. Ὁ Σταυρός εἶναι ἰατήρας τῶν παθῶν, ἐξολοθρευτής τῶν δαιμόνων. Θανάσιμος εἶναι ὁ σταυρός γιά ἐκείνους, πού τόν σταυρό τους δέν τόν μεταμόρφωσαν σέ Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, πού ἀπό τόν σταυρό τους γογγύζουν κατά τῆς Πρόνοιας τοῦ Θεοῦ. Σταυρός εἶναι γιά ἐκείνους πού τόν μέμφονται καί τόν βλασφημοῦν καί παραδίδονται στήν ἀπελπισία καί τήν ἀπόγνωση.

Οἱ ἁμαρτωλοί, πού δέν ἐξομολογοῦνται καί δέν μετανοοῦν, πεθαίνουν πάνω στόν σταυρό τους μέ θάνατο αἰώνιο. Μέ τό νά μήν ὑπομένουν καρτερικά ἀποστεροῦνται τήν ἀληθινή ζωή, τή ζωή μέσα στόν Θεό. Τούς ἀποκαθηλώνουν ἀπό τόν σταυρό τους, γιά νά κατέβουν σάν ψυχές στόν αἰώνιο τάφο.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀνυψώνει ἀπό τή γῆ τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ πού ‘ναι σταυρωμένος ἀπάνω του. Ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ, πού ‘ναι σταυρωμένος πάνω στό σταυρό του, φρονεῖ τά ἄνω, μέ τόν νοῦ καί τήν καρδιά του ζεῖ στόν οὐρανό καί καθορᾶ τά μυστήρια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν. «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν», εἶπε ὁ Κύριος, «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι».

http://www.imaik.gr

Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

Ο Θεός μεταδίδει μία ακατανίκητη, ανερμήνευτη δύναμη στο ζωοποιό Ξύλο του Σταυρού. Την ίδια δύναμη παρέχει και στο Μυστήριο της αναίμακτης θυσίας, στη Θεία Ευχαριστία. «Μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα Σου!». Χωρίς όρια είναι η παντοδυναμία Σου. Ό,τι αγγίζει η δύναμή Σου και η Χάρη Σου, γίνεται ζωοποιό.

Ο Κύριος πέθανε για ’μας στον Σταυρό. Αυτός είναι ο λόγος που το σημείο του Σταυρού έχει τόσο μεγάλη δύναμη. Γι’ αυτό ακόμη και στην Παλαιά Διαθήκη, ό,τι τον συμβολίζει, είχε μεγάλη δύναμη. Ο χαλκούς όφις, που όσοι τον ατένιζαν, γίνονταν καλά από τις δαγκωματιές των ερπετών (Αριθμ. 21, 8–9). Το σχήμα που ο Μωϋσής χάραξε με τη ράβδο του και χώρισε τα ύδατα (Έξ. 14, 16). Τα ανοικτά χέρια του Μωϋσέως, που απλωμένα σε σχήμα Σταυρού, ενώ εκείνος προσευχόταν, επέφεραν όλεθρο στους Αμαληκίτες (Έξ. 17, 8–16).

Χάρη στον Σταυρό, όπως και χάρη στο σημείο του Σταυρού, ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι πάντοτε μαζί μας, κάνοντάς με τη δύναμή Του το κάθε τι για τη σωτηρία μας. Αρκεί να Τον πιστεύουμε σαν Θεό και Σωτήρα μας. Δόξα στον Κύριο για την αιώνια παρουσία Του κοντά μας! «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν» (Ματθ. 28, 20).

Κάνοντας το σημείο του Σταυρού, να πιστεύεις και πάντοτε να θυμάσαι ότι οι αμαρτίες σου καθηλώθηκαν στον Σταυρό. Όταν πέφτεις σε κάποιο αμάρτημα, ευθύς να κατακρίνεις ειλικρινά τον εαυτό σου και κάνε το σημείο του Σταυρού πάνω σου, λέγοντας: «Κύριε, Εσύ που καθήλωσες τις αμαρτίες μας στον Σταυρό, καθήλωσε και τούτο το αμάρτημά μου στον Σταυρό Σου και “ἐλέησόν με ὁ Θεός κατὰ τὸ μέγα Σου ἔλεος” (Ψαλμ. 50, 3)». Και ο Κύριος θα σε καθαρίσει από την αμαρτία σου. Αμήν.

Το σημείο του Σταυρού, σαν ευλογία εκ μέρους ενός ιερέως ή επισκόπου, είναι η έκφραση της ευλογίας ή της εύνοιας του Θεού στον πιστό. Τι χαρωπή, τι σπουδαία και τι πολύτιμη είναι αυτή η λειτουργική κίνηση! Είναι, πράγματι, ευλογημένοι όσοι δέχονται την ευλογία αυτή με πίστη. Πόσο προσεκτικοί πρέπει να είναι οι ίδιοι οι λειτουργοί όταν ευλογούν έτσι έναν χριστιανό! «Καὶ ἐπιθήσουσι τὸ ὄνομά Μου ἐπὶ τοὺς υἱοὺς Ἰσραὴλ καὶ Ἐγὼ Κύριος εὐλογήσω αὐτούς» (Αριθμ. 6, 27).

Μήπως μάταια κάνουμε το σημείο του Σταυρού; Ω, όχι! Το έλεος του Κυρίου ενεργεί πάνω μας. Ας το υμνούμε και ας το δείχνουμε με το σταυροκόπημα. Είναι η δύναμη του Χριστού, το έλεός Του, που μας σώζουν, παρά την αναξιότητά μας.

Ο Σταυρός αγιάσθηκε από τον Χριστό, που πέθανε πάνω του και έχυσε το Αίμα Του για ’μας. Γι’ αυτό η θέα ή η παρουσία του Σταυρού είναι φοβερή στους δαίμονες. Γι’ αυτό και η Εκκλησία αγιάζει τα ύδατα, βυθίζοντας σ’ αυτά τον Σταυρό. Όπου εμφανίζεται ο Σταυρός του Κυρίου –στην Εκκλησία, στα σπίτια, στην ύπαιθρο– αγιάζει τον αέρα και όλα όσα έρχονται σε επαφή μαζί του.

Δόξα στην ακατανίκητη δύναμη του τιμίου και ζωοποιού Σου Σταυρού, Κύριε! Όταν ο εχθρός με θλίβει με αμαρτωλές σκέψεις και αισθήματα και έχοντας χάσει εγώ την ελευθερία της καρδιάς μου, κάνω με πίστη πολλές φορές το σημείο του Σταυρού, τότε η αμαρτία φεύγει από μέσα μου, η ειρήνη επανέρχεται στην καρδιά μου και νοιώθω ξανά ελεύθερος…»

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΝΣΤΑΝΔΗΣ (1829–1908)

Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης (1829–1908):

«Η εν Χριστώ ζωή μου

(Ιεροί λογισμοί μιας οσίας ψυχής)»,

Μετάφραση: Βασιλείου Μουστάκη,

κεφ. 15, 171, 287, 288, 301, 

302, 324, 450, 648,

σελ. 25, 87, 126, 130, 139, 192, 256.

Εκδόσεις «Αστήρ», Αθήνα 19966.]

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Η Κωνσταντινούπολη όχι πλέον η Πόλη των ονείρων αλλά των ΕΛΠΙΔΩΝ

¨Τα υπόλοιπα θα τα αναγγείλει ο χρόνος από μόνος του¨ 

¨Όταν ο θρύλος πλησιάζει για να πραγματοποιηθεί πολλοί λαϊκοί θα επιμένουν στο ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ και ελάχιστοι στα δάκτυλα μετρημένοι θα είναι οι εκκλησιαστικοί.¨ 

¨Η απιστία εκείνων των ημερών θα συναγωνίζεται τους μιναράδες της Αγίας Σοφίας και όπως ξαφνικά πέσουν αυτοί θα γκρεμιστεί και αυτή.¨

¨Όταν ο Ρώσος καταλάβει την ΠΟΛΗ δεν θα τολμήσει να Λειτουργήσει στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ γιατί θα περιμένει τον ΕΛΛΗΝΑ.¨ 

¨Πρέπει να πάει ΑΥΤΟΣ που θα μεταφέρει μέσα σε αυτήν τον ΣΤΑΥΡΟ και την ΠΑΝΑΓΙΑ την ΒΟΣΠΟΡΙΤΙΣΣΑ.¨ 

¨Η πρώτη ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ θα γίνει με τους κρυπτοχριστιανούς της ΠΟΛΗΣ και οι επόμενες με τους πεινασμένους Ρωμιούς από την Ελλάδα που θα έρθουν να χορτάσουν το ΘΑΥΜΑ.¨ 

¨Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ εγκαινιάστηκε στο Δωδεκάορτο των Χριστουγέννων και τότε θα είναι που θα ξαναλειτουργηθεί.¨ 

¨Στα πρόσωπα των Αρχιερέων και των Ιερέων των παννυχίδων της ΠΟΛΗΣ δεν θα βλέπεις γνωστές φυσιογνωμίες από το παρελθόν σου αλλά μορφές που θα σκορπούν Αγιασμό και Χάρη.¨ 

¨Όταν η πρώτη καμπάνα κτυπήσει στο πρόχειρο ικρίωμα έξω από την ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ και αντιλαλήσει στον Βόσπορο, τον Κεράτιο και τον Γαλατά κανείς δεν θα μπορεί να διακρίνει για ποίο λόγο θα λούζει με καυτά δάκρυα το πρόσωπο του; Θα είναι δάκρυα για αυτούς που έθαψε πριν έρθει εδώ ή δάκρυα άξια τέτοιας τιμής που δέχτηκε ;¨ 

¨Η ΠΟΛΗ θα ξανακτιστεί και θα δώσει πάλι ΑΓΙΟΥΣ με ΦΩΣ ΧΡΙΣΤΟΥ προς όλη την οικουμένη.¨ 

¨Θαυματουργικώ τω τρόπω θα επιστρέψουν πίσω σε αυτήν τα ιερά κειμήλια της Χριστιανοσύνης και εκείνο τον καιρό θα βγουν οι θαμμένες εικόνες της ΠΑΝΑΓΙΑΣ και ιερά λείψανα άγνωστων Αγίων προς δόξαν ΘΕΟΥ.¨ 

(ΜΕΤΑΦΟΡΑ λόγων από εκδημήσαντα υπερήλικα μικρασιάτη από την περιοχή της Νίκαιας της Βιθυνίας. Τα αποδίδω στο αναγνωστικό κοινό της κρυφής Ρωμιοσύνης των ημερών μας που ήδη νοιώθει την ευωδία του θυμιάματος των γεγονότων που έρχεται από την καθ ημας Ανατολή) 

Με πνευματική ευθύνη και συνείδηση 

Κωνσταντίνος Βαρδάκας

http://lithosfotos.blogspot.gr

«Όταν οι Η.Π.Α. ανακηρύξουν ανεξάρτητο Κουρδικό κράτος, τότε θα γίνουν τα γεγονότα της Πόλης»

Τον Μάη του 2008 πραγματοποίησα επταήμερη επίσκεψη στην Θεοφύλακτο Βασιλίδα των Πόλεων, στην «κατ’ εξαίρεσιν ανακειμένης τη Δεσποίνη ημών Αγία Θεοτόκω και υπ’ αυτής δια παντός σωζομένης» Κωνσταντινουπόλεως, όπως αυτή προβάλλεται μέσα από τον Ιερό Συναξαριστή της Αγίας μας Εκκλησίας.

Στην επίσκεψη αυτή διαπίστωσα ιδίοις όμμασι πως η Κωνσταντινούπολη είναι η γέφυρα Ανατολής και Δύσης, αλλά συνάμα παραμένει και το κέντρο του εθνικού άμα και θρησκευτικού βίου της Ρωμιοσύνης, το κέντρο της Ορθοδοξίας.

Ιχνηλατώντας στο μέτρο των ασήμαντων δυνάμεων μου, τον καημό του Γένους μας για την Άλωση της Πόλης, βρέθηκα στην Αγιά Σοφιά. Οι σφυγμοί έγιναν τότε δυνατότεροι. Ο οφθαλμός της Οικουμένης στις μέρες μας έγινε μουσείο. Το κάλλος και το πνεύμα της αγια-Σοφιάς παραμένει όμως αναλλοίωτο, συνεχίζει να ζει μέσα στο αίμα του κάθε Ρωμιού. 

Με συντάραξε συθέμελα η σκέψη πως εδώ στην καρδιά της Ορθοδοξίας, δεν τελείται εδώ και αιώνες η Θεία Λειτουργία, όμως ένιωσα πως το Ορθόδοξο Πνεύμα ζει και βασιλεύει, ως μια αέναη αντίσταση του Γένους μας, στις δυνάμεις της Νέας Εποχής που επιθυμούν όλα να τα διαλύσουν.

Με ανάμεικτες σκέψεις βρέθηκα σε παρακείμενο πάρκο, καθισμένος σε παγκάκι να θαυμάζω αυτή την έκπαγλη ομορφιά. Δεν πέρασε καιρός και ένας κύριος, περίπου σαράντα ετών, ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Πιάσαμε την κουβέντα σε σπασμένα αγγλικά και με ρώτησε από πού προέρχομαι.

Τότε θεωρώντας πως είναι τουρκικής καταγωγής, τον ρώτησα εάν είναι Πολίτης και εκείνος μου απάντησε πως είναι Κούρδος! Του μίλησα τότε για τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν και τότε διεξήχθη η εξής στιχομυθία που χαράχτηκε βαθιά στη μνήμη μου.

– Γνωρίζεις τον Αρχηγό μας, μου είπε συγκινημένος με δάκρυα να τρέχουν στα μάτια του.

– Φυσικά του είπα, όλοι οι Έλληνες τον γνωρίζουμε και είμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα σας για να αποκτήσετε τη δική μας πατρίδα. (Σκέφτηκα τότε την προδοτική δράση των δήθεν Ελλήνων πολιτικών, που παρέδωσαν τον Οτσαλάν, ο οποίος κρατείτε από το 1999 σε τουρκικές φυλακές).

– Ο Αρχηγός μας είναι αγαπητός, αλλά έχει ένα κακό: Δεν μπορεί να σκοτώσει(!!!) μου είπε, συγκλονίζοντας με, σκεφτόμενος πόσο σπουδαίος άνθρωπος μπορεί να είναι ο ηγέτης του απελευθερωτικού αγώνα ενός έθνους, όταν είναι «ανίκανος» να βλάψει άνθρωπο!

Το γεγονός αυτό μου ενίσχυσε την πεποίθηση πως ο Κουρδικός λαός θα απελευθερωθεί και θα αποκτήσει τη δική του πατρίδα, γεγονός που ευχήθηκα στον Κούρδο φίλο με όλη μου την καρδιά.

Το παραπάνω περιστατικό ήρθε στη μνήμη μου, διαβάζοντας δημοσίευμα πως πραγματοποιήθηκε στην τουρκική βουλή επερώτηση της βουλευτίνας κουρδικής καταγωγής της περιοχής του Bitlis, Mizgin İrgal, για το αν είναι ζωντανός ή όχι ο Κούρδος ηγέτης, Αμπτνουλάχ Οτσαλάν, που κρατείται στις φυλακές της νήσου Ιμραλί στη θάλασσα του Μαρμαρά.

Εδώ και κάποια χρόνια υπάρχει μια «αναφορά – ανεπιβεβαίωτη προφητεία», της οποίας δεν γνωρίζουμε την πηγή, σύμφωνα με την οποία: “Όταν σκοτωθεί αυτός που το όνομα του ξεκινάει από “Ο” όλα θα τρέχουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες”!

Με βάση τα σημερινά δεδομένα, την διαταγή που εξέδωσε το State Department και το Πεντάγωνο, για την άμεση αποχώρηση των μελών των οικογενειών των κυβερνητικών υπαλλήλων αλλά και των οικογενειών τους από την Τουρκία, αλλά και την επείγουσα ταξιδιωτική οδηγία του Ισραήλ προς όλους τους πολίτες του που βρίσκονται στην Τουρκία, μπορούμε ίσως να φανταστούμε τι θα συμβεί στην Τουρκία αν επιβεβαιωθεί η δολοφονία Οτσαλάν…

Η γη μας μοιάζει πλέον να περιστρέφεται με απίστευτη ταχύτητα γύρω από έναν κρατήρα ηφαιστείου που είναι έτοιμο να εκραγεί. Οι Προφητείες του Αγίου Πατροκοσμά και Αγίου Παϊσίου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να πραγματοποιηθούν:

«Η σημερινή ρωσική ηγεσία θα ανατραπεί και οι Ορθόδοξοι λαοί των Βαλκανίων θα συγκρουστούν με τους Νατοϊκούς στο έδαφος της Τουρκίας, η οποία θα εξαφανιστεί από τον χάρτη . Η Κύπρος θα δεχθεί προσωρινό ράπισμα από τους Τούρκους . Μέσα όμως από την Γενική Σύρραξη θα ξαναγεννηθεί το «Βυζάντιο». Τώρα θα γίνει η Μεγάλη Σύρραξη, ο Αρμαγεδών.

Οι Ρώσοι θέλουν τώρα να βγουν στη Μεσόγειο . Αυτό θα είναι το ελατήριο. Όμως δεν θα είναι αυτή η πραγματική αλήθεια . Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός τους προσκαλεί ως όργανα Του. Κατεβαίνοντας αυτοί θα σβήσουν και θα αφανίσουν την τούρκικη λαίλαπα μέσα σε μια εβδομάδα . Κι όταν κατέβουν οι φίλοι της Τουρκίας (οι απόγονοι δηλαδή των σταυροφόρων ) το ΝΑΤΟ, για να τη σώσουν, τότε εκεί θα γίνει, η μεγάλη Σύρραξη και θα σφαγούν.

«Γέροντα , η πατρίδα μας περιβάλλεται από εχθρούς και όλοι οι μεγάλοι (Αμερικάνοι , Ευρωπαίοι) βοηθούν αυτούς και, κυρίως, τους Τούρκους. ‘Οι Τούρκοι’, απάντησε , τα κόλλυβα τα έχουν στη μέση τους. Θα πάθουν μεγάλο κακό. Θα γίνει σύγκρουση στο Αιγαίο. Εμείς δεν θα πάθουμε μεγάλο κακό. Τότε θα επέμβει από πάνω ο Ρώσος και θα γίνει όπως τα λέει η προφητεία του Αγίου Κοσμά. Οι μεγάλοι θα φροντίσουν ….

Την Κωνσταντινούπολη οι Έλληνες πρέπει να την φυλάξουν. Και, έτσι, ο Θεός θα την χαρίσει σε εμάς. Θα μας βοηθήσει ο Θεός, γιατί είμαστε ορθόδοξοι. «Γέροντα» του αντείπα ‘τι χριστιανοί είμαστε; Ξέρεις έξω πόσο αμαρτωλά ζουν οι Έλληνες; Μέρα νύχτα διασκεδάζουν και κυλιούνται στην αμαρτία. Πως θα μας βοηθήσει ο Θεός να πάρουμε την Πόλη ; Και με το απλό , σοφό του ύφος, μου είπε : ‘Υπάρχει η μαγιά και αυτή η μαγιά κρατάει την Εκκλησία και την Ελλάδα . Γι’ αυτή τη μαγιά ο Κύριος θα κάμει ότι θα κάμει».

Έχω τη μεγάλη ευλογία να συνδεθώ με ένα από τα πολυαγαπημένα παιδιά του Αγίου Παϊσίου, του οποίου οι μαρτυρίες με τις συνομιλίες που είχε με τον Άγιο για τα επερχόμενα γεγονότα της Πόλης και του Γ’ Παγκοσμίου πολέμου, είναι καταγεγραμμένες. Σε συζήτηση που είχαμε μου φανέρωσε ανέκδοτο γεγονός που αφορά το σημάδι στον πανδαμάτωρ χρόνο που θα πραγματοποιηθούν τα γεγονότα αυτά, όπως του το εκμυστηρεύτηκε ο Άγιος.

– Όταν τον ρώτησα πότε θα γίνουν τα γεγονότα αυτά, ο Άγιος απάντησε: «όταν οι Η.Π.Α. ανακηρύξουν την ίδρυση ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους».

«Οι ελπίδες μας είναι μόνο στον Θεό. Κι εσείς να ζείτε χριστιανικά, γιατί σας λέω υπεύθυνα – και θα το δείτε – ότι δεν έχουμε μέρες. Αυτό που ανάβει τώρα στα Βαλκάνια θα συνεχιστεί. Αυτό θα είναι η αφετηρία μέσω της οποίας ο Θεός, με το δικό Του τρόπο, θα ελευθερώσει τους χριστιανούς και θα τους υψώσει πάλι στην γραμμή τους. Και θα επανέλθει το Βυζάντιο. Και ξέρετε γιατί; Διότι οι Ευρωπαίοι λαοί θα ξαναενωθούν. Ποιος θα τους καθοδηγεί; Δεν κρατάει κανείς. Μόνο εμείς κρατάμε την Ορθόδοξη πίστη» είναι η συμβουλή που μας άφησε ως παρακαταθήκη ο Άγιος Παΐσιος, ο Προστάτης της γενιάς μας.

Α.Δ.

http://orthodoxathemata.blogspot.gr

Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΝ ΓΕΝΕΙ

Μαγαρίζουν τα παιδιά. 

Και το κτηνώδες έγκλημα, 

η παιδεραστία, στα σχολικά βιβλία

Τώρα που η πατρίδα μας γίνεται εμιράτο, θυμίζω τι έφταιξε. Οι Ευρωπαίοι κάνουν κόμματα παιδεραστών, και εμείς, οι άθλιες κότες, τα διδάσκουμε στα σχολεία μας. Υπάρχουν, όμως, και πνευματικοί νόμοι,,,πληρώνουμε τα "σύμφωνα" και τα "οσάκις". Τόσα χρόνια γράφουμε και δεν βρέθηκε ένας ρωμηός να κάνει μήνυση....

Δυστυχώς και τα βιβλία του Γυμνασίου – της Γλώσσας – συνιστούν κι αυτά κακέκτυπα της τηλοψίας, προβάλλουν λανθασμένα πρότυπα, αποϊεροποιούν εδραίες αξίες, προωθούν τον πρόωρο ερωτισμό, την άκαιρη σεξουαλικότητα. Αποαθωοποιούν, με έναν λόγο τα παιδιά, σε μια ηλικία που μονάχη έγνοια τους πρέπει να είναι η σπουδή, η μόρφωση και η θωράκισή τους με τις «αρετές που υψώνουν τον άνθρωπο στο ύψος του ανθρώπου» (Σεφέρης).

Για του λόγου το αληθές, παραθέτω ένα κείμενο, το οποίο περιέχεται στο «τετράδιο εργασιών» του μαθήματος «Νεοελληνική Γλώσσα», Α’ Γυμνασίου (σελ. 16). Δηλαδή απευθύνεται σε παιδιά 12-13 ετών, που μόλις εγκατέλειψαν το δημοτικό σχολείο. Τίτλος του «Οσάκις» . Επαναλαμβάνω αποσκοπεί στην γλωσσική και πνευματική καλλιέργεια μαθητών Α’ Γυμνασίου:

<<Ο καθηγητής της φιλολογίας έριχνε κάθε μέρα το μπαλάκι. Όλη η τάξη το έπιανε σαν ένα γαργαλιστικό μήνυμα. Το πετούσε ο ένας στον άλλον. Χαράς ευαγγέλια. «Οσάκις…» άρχισε τη φράση του ο φιλόλογος.

«Ναι. Ναι. Ο Σάκης! Ο Σάκης!» φώναζαν όλες μαζί οι μαθήτριες γελώντας. Κι ο καθηγητής τρελαινόταν. «Οσάκις…» επαναλάμβανε τονίζοντας τη λέξη σαν να έλεγε «σκάστε».«Ο Σάκης! Ο Σάκης!» ακουγόταν πάλι από κάτω και το γέλιο έδινε κι έπαιρνε.

Ο καθηγητής δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ποιες από τις μαθήτριες ήταν οι δράστες. Η λέξη – μπαλάκι κυλούσε ακαριαία σε κλάσμα δευτερολέπτου μέσα από τα χείλια τους που ήταν κρυμμένα στο κάτω μέρος του σκυμμένου τους κεφαλιού. Νόμιζε πως απλώς επαναλάμβαναν τη λέξη. Πως τις ερέθιζε αυτή η λέξη. Δεν ήταν όμως έτσι. Άλλο πράγμα το «Οσάκις» κι άλλος άνθρωπος «Ο Σάκης».

Ο Σάκης ήταν ηλεκτρολόγος με μαγαζί. Μεγαλύτερός τους, 20 με 25 ετών. Τα είχε φτιάξει με την Αλέκα. Μια από τις μαθήτριες της τάξης. Ψηλή κι αδύνατη, με κοντά ξανθά μαλλιά και μεγάλα καστανά μάτια, μακρύ λαιμό και μακριά χέρια και πόδια, κάπως ξερακιανή, αλλά ζόρικη. Στα 15-16, όπως όλες τους. Η πρώτη που έβγαινε ραντεβού μήνες τώρα. Ο Σάκης την περίμενε το μεσημέρι στην άλλη γωνία κι οι άλλες μαθήτριες έτρεχαν από πίσω της να τον δούνε. Τα σχόλια έδιναν κι έπαιρναν. Ήταν ο πρώτος έρωτας της τάξης.

Ο καθηγητής φώναξε την πρώτη μαθήτρια, τη Μαρία, στο γραφείο του και τη ρώτησε. «Τι συμβαίνει με το «Οσάκις»; Γιατί αυτή η αντίδραση;»

«Δεν ξέρω, κύριε. Στο δικό μου θρανίο δεν ξέρουμε τίποτα. Το πήραν έτσι φαίνεται και το διασκεδάζουν» του απάντησε. Ρώτησε κι άλλες μαθήτριες. Μερικές δεν κρατήθηκαν και γελούσαν. Ο καθηγητής προσπάθησε να βγάλει από το λεξιλόγιό του τη λέξη «Οσάκις». Αυτή όμως αντιστεκόταν. Του έβγαινε αυθόρμητα, έστω και με κάποια καθυστέρηση. Τότε, όμως, γινόταν πανζουρλισμός. Σαν να την είχε στερηθεί η τάξη και ξεσπούσε «Ο Σάκης! Ο Σάκης!», φώναζαν ακόμα πιο δυνατά και γελούσαν με την καρδιά τους. Γιατί ήταν υπόθεση καρδιάς και όχι γραμματικής».

Ερωτώ: Τι διαβάζουμε εδώ; Περιγράφει ή δεν περιγράφει το κείμενο αποπλάνηση ανηλίκου; 

Ερωτώ: Όπως παρουσιάζει το κείμενο αυτήν την σχέση, σαν κάτι το φυσιολογικό, το ακίνδυνο, δεν αποτελεί έμμεση παρότρυνση για επιδίωξη τέτοιων καταστρεπτικών σχέσεων; Μπορείς να περιγράφεις με χαζοχαρούμενο τρόπο μια τέτοια κατάσταση; Ποιος γονέας θα ανεχόταν η κόρη του «να βγαίνει ραντεβού» με εικοσιπεντάχρονο; Εδώ πρόκειται για εξύμνηση της παιδεραστίας, του βδελυρού και φρικιαστικού αυτού εγκλήματος, για το οποίο ανατριχιάζουμε όλοι και στο άκουσμά του.

Κάτω από το κείμενο «καμαρώνει», για εμπέδωση προφανώς, η εξής κρανιοκενής ερώτηση: «γιατί γελούσε η τάξη, όταν ακουγόταν η λέξη Οσάκις στο κείμενο». Τι θα απαντήσει το παιδί σε μια τέτοια «παραλυμένη» ερώτηση; Όπως έγραφε σε ένα εξαιρετικό του κείμενο ο αγαπητός φίλος και γιατρός Φώτης Μιχαήλ:

«Αντί να διδάσκεται η αρμονική συζυγία, έχουμε πρόωρη σεξουαλική καθοδήγηση. Το πρώτο θα μας εξασφαλίσει ευτυχισμένα νιάτα, ενώ το δεύτερο, θα μας φορτώσει με σοβαρά σωματικά και ψυχικά τραύματα, όπως είναι οι ακριβοπληρωμένες επιπόλαιες σχέσεις οι βαριές καταθλίψεις και οι απόπειρες Άλλο χαρακτηριστικό μάθημα είναι το :«Το θέλγητρο της Ανδαλουσίας». ( Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α΄ Γυμνασίου) γράφει: «Η Ανδαλουσία είναι μια γυναίκα του λαού, κρουστή και μελαψή, με κόκκινα χείλια και φλογερό βλέμμα, που αγαπάει τη ζωή, το χορό και το τραγούδι, μια γυναίκα όλη χυμούς και ζωτικότητα…δίνει ερωτικές συνεντεύξεις μέσα στις εκκλησίες ». (σελ.114). «Ανδαλουσία! Ανδαλουσία…Ανθισμένος τόπος…..που ρυθμίζουν τους ηδονικούς χορούς των τσιγγάνων……..θρησκευτικές λιτανείες που περιφέρουν γλυκερές Παναγίες ντυμένες σαν κούκλες και γεμάτες δαντέλες και μαργαριτάρια, ακολουθούμενες από μετανοούντες που κρύβουν το πρόσωπό τους μέσα σε κουκούλες μοναχών και που, όταν περνάν κάτω από τα παράθυρα της αγαπημένης τους γυναίκας, χτυπούν το κορμί τους με βίτσες…..». (σελ. 115).

Στο ίδιο βιβλίο, σελ. 124, διαβάζουμε έναν «εξαιρετικό» ορισμό της πατρίδας μας. «…ήταν η Ελλάδα μια γυναίκα τόσο προκλητική σεξουαλικά που έπρεπε να την ερωτευτώ σωματικά και απελπισμένα…», κάποιου Άγγλου συγγραφέα.

«Ανεβαίνουμε» στη Β’ Γυμνασίου. Και εδώ οι ίδιες ψυχοφθόρες ανοησίες. Στο «Ανθολόγιο» της τάξης αυτής επαινείται ο «αρχαίος» θεσμός της εταίρας (=πόρνη). Αποσπώ κάποιους στίχους από το κείμενο:

«Είναι κάποια ψηλή (εταίρα) φοράει σανδάλι με σόλα λεπτή και κυκλοφορεί με το κεφάλι γερμένο στον ώμο, αυτό αφαιρεί ύψος. Δεν έχει κάποια γλουτούς, τους προσθέτει ραμμένους κάτω από το φόρεμα. Έτσι, όσοι τη βλέπουν εκστασιάζονται με τα οπίσθιά της. Έχει κοιλιά∙ διαθέτουν για λόγου της στήθη, όπως αυτά που έχουν οι ηθοποιοί στις κωμωδίες∙ φορώντας τέτοια στήθη πρόσθετα στητά… (σελ. 40)».

Και συνεχίζεται η παιδαγωγικώς εξονυχιστική διερεύνηση και ερμηνεία των καλλωπιστικών μεταλλάξεων της εταίρας. Και ακολουθούν βεβαίως οι εμπεδωτικές ερωτήσεις προς πλήρη αποκολοκύνθωση των μαθητών: Η πρώτη αναφέρεται τις «βελτιωτικές επεμβάσεις» στις οποίες επιδίδονται οι ιδεώδες εταίρες. Η δεύτερη στα καλλυντικά που χρησιμοποιούν και σε ποιο σημείο του σώματός τους (Ένα καλλυντικό για το εγκέφαλο των συγγραφέων χρειάζεται). Τα σχόλια περιττεύουν, χάθηκε η αιδώς, ιθύνοντες και τέκτονες των βιβλίων αυτών ευρίσκονται «πλανώντες και πλανώμενοι» (Β´ Τιμ. 3, 13).

Στα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνιας Β’ Γυμνασίου, σελ. 190, αφού παρατίθεται ένα μαλαισιακό ερωτικό ποίημα κάποιου Ιβάν Γκόλ, στις εργασίες καλούνται οι μαθητές να περιγράψουν προσωπικές ερωτικές εντάσεις.

Γ’ Γυμνασίου, συνεχίζεται το μαγάρισμα των νέων, η απαξίωση του όποιου εναπομείναντος κύρους του σχολικού μαθήματος, αλλά και του εκπαιδευτικού, που καλείται να διδάξει τις νεοεποχίτικες σεξομπουρδολογίες.

Μάθημα «Νεοελληνική Γλώσσα» (σελ. 148). Εδώ εμφιλοχώρησε ένα τραγούδι, το οποίο μπορεί να το ακούσει τις μεταμεσονύκτιες ώρες σε κάποιο ξενυχτάδικο για χασομέρηδες, αλλά σε σχολική τάξη ουδείς σοβαρός παιδαγωγός θα το παρουσίαζε και μάλιστα σε βιβλίο. Κείμενο:

«Άμα ξυπνήσεις και έχεις βγάλει ουρά / αν κοιταχτείς και έχεις βγάλει βυζιά / Don’t worry be happy / Άμα η κόρη σου σε λέει μπαμπά ενώ ο γιος σου / σε φωνάζει μαμά / Don’t worry be happy» και λοιπά και λοιπά.

Ερώτηση: Καθηγητής που θα διαβάσει τον στίχο «αν κοιταχτείς και έχεις…» δεν κινδυνεύει με οριστική απώλεια της σοβαρότητάς του; Από πότε η χυδαιότητα και η αισχρολογία ανήκουν στα γνωστικά πεδία του σχολείου; 

Δρέπουμε τους καρπούς μιας Παιδείας, μιας αγωγής που προβάλλει, «διδάσκει» την διαφθορά, την λαγνεία. Ας τα σκεφτούν αυτά οι γονείς, ας τα διαβάσει αυτά κάποιος Εισαγγελέας.

Και ένα τελευταίο σκύβαλο. Στο τετράδιο εργασιών Γ’ Γυμνασίου, σελ. 73, σε κείμενο με τίτλο «παραπλανητικά», οι μαθητές μυούνται και στην αστρονομία, τα ζώδια και τα ωροσκόπια από τον «μέγα παιδαγωγό», Κώστα Λεφάκη, τον γνωστό τηλεαστρολόγο. Διαβάζω: «Ο Άρης θα εμπνεύσει πολύ κόσμο πάνω σε νέους σκοπούς. Οι σκοποί αυτοί ίσως να είναι ερωτικοί…Αυτόν τον μήνα οι συμπτώσεις θα ενισχύσουν τις ερωτικές σχέσεις…». Λεφάκη βρίσκεις σ’ αυτά τα βιβλία. Πού είναι όμως τα μεγάλα πνευματικά αναστήματα του τόπου;

Το θέμα είναι τι κάνουμε; O άγιος Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης στο βιβλίο του «με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», έλεγε : «Το έργο του δασκάλου είναι ιερό. Έχει μεγάλη ευθύνη και, αν προσέξη, μπορεί να πάρει μεγάλο μισθό από τον Θεό. Να φροντίζη να διδάσκη στα παιδιά τον φόβο του Θεού. Πρέπει να βρουν τρόπο οι εκπαιδευτικοί να περνούν κάποια μηνύματα στα παιδιά για τον Θεό και για την Πατρίδα. Ας σπείρουν αυτοί τον σπόρο, και ας μην τον δουν να βλαστάνη. Τίποτε δεν πάει χαμένο, κάποια στιγμή θα πιάση τόπο».

Υπάρχει ελπίδα αλλά, πρώτον, «θέλει μελτέμι γερό, γεννημένο στην Τήνο, που να ‘ρθει με την ευχή της Παναγίας να καθαρίσει τον τόπο απ’ όλων των λογιώ της Τουρκιάς και της γηραιάς Ευρώπης τα απομεινάρια», (Ελύτης), και, δεύτερον, «απ’ έξω μαυροφόρ’ απελπισιά και χειροπιαστό σκοτάδι»: Κρυφό Σχολειό. Ένα σε κάθε ενορία, στα οποία θα διδάσκουν δάσκαλοι με ψυχή και Χριστό. Η εκκλησία πάντα στάθηκε ελληνοσώτειρα. Οι άμβωνες να σταματήσουν τις ιερές μουρμούρες. Η Πατρίδα χάνεται, το ποίμνιο ποδοπατείται. Οι καιροί απαιτούν Πατροκοσμάδες και επισκόπους Γερμανούς που σηκώνουν λάβαρα. Την πατρίδα το ’21 δεν την ελευθέρωσε η Ευρώπη και καμμιά συμμορία τύπου Τρόικας. Την ανέστησε η μαγιά, τα πνευματικοπαίδια του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, των Δασκάλων του Γένους, των Νεομαρτύρων ».

Δημήτρης Νατσιός Δάσκαλος Κιλκίς

http://oimos-athina.blogspot.gr

Στήκετε στάς παραδόσεις

«Κάθε ένας που λέει πράγματα διαφορετικά από τα διατεταγμένα ακόμα κι αν είναι αξιόπιστος ή νηστευτής ή και κάνει θαύματα και ασκητεύει και προφητεύει, ας σου φαίνεται ως ένας λύκος, ο οποίος ενδεδυμένος με δέρμα προβάτου φθείρει και αφανίζει τα πρόβατα»

(Αγ. Ιγνάτιος ο Θεοφόρος) 

"Εάν ο Επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος οι όντως οφθαλμοί της εκκλησίας κακώς αναστρέφονται και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρή τούτους εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γαρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, παρά μετ’ αυτών εμβληθήναι όπως με Άννα και Καιάφα εις την γέεναν του πυρός»

(Μ. Αθανάσιος, ΒΕΠΕΣ 33,199) 

Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Ορθόδοξη απάντηση περί την ανακοίνωση της Διασκέψεως των Προκαθημένων της Ορθοδόξου Εκκλησίας –Σαμπεζύ, Ιανουάριος 2016

Κατόπιν της ανακοινώσεως των αποφάσεων της Συνάξεως των Προκαθημένων της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο Σαμπεζύ της Γενεύης (21-28 Ιανουαρίου 2016) και εν όψει της συγκλήσεως της λεγομένης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου τον Ιούνιο ε.έ. στην Κρήτη, θα ήθελα ως κανονολόγος να τοποθετηθώ κυρίως ως προς τα θέματα, τα αφορώντα στις σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως της Μόνης Εκκλησίας μετά των αιρετικών ομάδων των αποκεκομμένων από το Σώμα της.

Στις περισσότερες παραγράφους του προαναφερθέντος κειμένου υπογραμμίζεται η ευθύνη της Ορθοδόξου Εκκλησίας για την ενότητα των χριστιανών και μάλιστα των χριστιανικών «εκκλησιών και ομολογιών». Απαντούμε ως προς αυτὴ την αναφορά:

Ἡ Εκκλησία τον Χριστού είναι μία και τούτο γιατί το Σώμα του Χριστού είναι ένα. «Μεμέρισται ο Χριστός;» (A´ Κορ. 1, 13). Ο καθηγητής και επίσκοπος Νικόδημος Μίλας

γράφει επ᾽ αυτοῦ: «Επειδή μία κεφαλή της Εκκλησίας υπάρχει, δηλονότι ο Ιησούς Χριστός, δέον η Εκκλησία, η το σώμα αυτού αποτελούσα, να ή ενιαία, μία» (Εκκλησιαστικόν Δίκαιον, σ. 294).

Όλα τα άλλα μορφώματα, τα οποία αυτοαποκαλούνται «Εκκλησίες», είναι αμάδες αποκεκομμένες από το Σώμα της μιας, αγιας, καθολικης καὶ αποστολικης εκκλησιας. Εκεῖνος δε που ονομάζει κάθε ένα από αυτὰ τα μορφώματα «Εκκλησία» τοποθετείται αυτομάτως στον χώρο της αιρέσεως.

Ὁ 95ος κανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου διακελεύει: «Τους προστιθεμένους τη ορθοδοξία, και τη μερίδι των σωζομένων απὸ αιρετικών, δεχόμεθα κατά την υποτεταγμένην ακολουθίαν καὶ συνήθειαν […] διδόντας λιβέλλους, και αναθεματίζοντας πάσαν αἵρεσιν μη φρονούσαν, ως φρονεί η αγία του Θεού καθολική και αποστολική εκκλησία…» (Σύνταγμα Θείων και Ιερών Κανόνων, τ. 2, σ. 529-530. Βλ. και 2ο κανόνα Β´ Οικουμ. Συνόδου, όπ. π. σ. 187).

Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να αφαιρούν ή να προσθέτουν στα όσα διακελεύει η Εκκλησία μέσῳ των Οικουμενικών Συνόδων και των τοπικῶν Συνόδων, οι οποίες έλαβαν οικουμενικό κύρος με τον 2ο κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου και να παραμένουν «Εκκλησία».

Εξάλλου, αυτὸ διετράνωσαν οι συμμετασχόντες στην Ζ´ Οικουμενική Σύνοδο Πατέρες: «Μετά πάσης τοίνυν ακριβείας ἐρευνήσαντές τε και διασκεψάμενοι, και τω σκοπώ της αληθείας ακολουθήσαντες, ουδὲν αφαιρούμεν, ουδὲν προστίθεμεν, αλλά πάντα τα της Καθολικής Εκκλησίας αμείωτα διαφυλάττομεν· και επόμενοι ταις αγίαις οικουμενικαίς εξ συνόδοις […] επακολουθούντες τη θεηγόρῳ διδασκαλία των αγίων Πατέρων ημών και τη παραδόσει της καθολικής εκκλησίας, του γαρ εν αυτή οικήσαντος Αγίου Πνεύματος είναι ταύτην γινώσκομεν» (Mansi 13, 376).

Kατ᾽ αυτὸν τον τρόπο η Ορθόδοξος Εκκλησία ως κατέχουσα την αλήθεια δεν επιζητεί την ανεύρεση «κοινών στοιχείων της χριστιανικής πίστεως» μετά των αιρετικών, αλλά την αποδοχή εκ μέρους αυτών της όλης Αγγελικής και Πατερικής αληθείας. Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, γράφοντας στον Τίτο και αναφερόμενος στους αιρετικούς, εντέλλεται: «Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει, ων αυτοκατάκριτος» (Τίτ. 3, 10). Kι αυτὸ γιατί, κατά τον Θεοδώρητο Κύρου, είναι ανώφελο – «ανόνητος ο πόνος» (PG 82, 869) – να επιδιώκονται συνομιλίες με ήδη διεστραμμένους εκ της αιρέσεως νόες. Γι᾽αυτὸ και ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας επιμένει: «Τοις γαρ άπαξ ολοτρόπως απονενευκόσι προς απάτην και φενακισμόν, και κεκρατημένοις τω ψεύδει περιττός που τάχα και των ωφελείν ειωθότων ο λόγος» (PG 70, 784).

Η Ορθόδοξος Εκκλησία, σύμφωνα με τον π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ, δεν είναι μουσείο νεκρών αποθεμάτων, αλλά ούτε εταιρεία ερευνών. Κατά παρόμοιο τρόπο, ούτε η Ορθόδοξος πίστη είναι κειμήλιο του παρελθόντος, αλλά συνιστά την «μάχαιραν του πνεύματος» (Εφεσ. 6, 17. Βλ. Γ. Φλωρόφσκυ, Αγ. Γραφή, Εκκλησία, Παράδοση, Θεσ/νίκη 1976, σ. 43).

Αυτονόητο είναι ότι επιδίωξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν είναι να αγωνισθεί για την ενότητα, αλλά για την επιστροφή των αποκοπέντων απ᾽ αυτὴν αιρετικών και η επανένταξή τους σ᾽ αυτήν. Αυτὸ άλλωστε αποδεικνύει και η οντολογική αγάπη της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τους ετεροδόξους. Και τούτο διότι η αγάπη, για να είναι όντως αγάπη, οφείλει να ευρίσκεται εντός της αληθείας, αποκλείοντας κάθε πνεύμα φιλαρεσκείας και κοσμικότητος. Εκτὸς αληθείας δεν είναι δυνατόν να υπάρξει πραγματική αγάπη. Η πραγματική αγάπη δεν εγκαταλείπει τον αιρετικό στην πλάνη του, αλλά τον ανασύρει απὸ το βάραθρο της απωλείας, τείνοντας την χείρα της αληθείας. Ο Άγιος Εφραὶμ ο Σύρος προσδιορίζει τα ανωτέρω με ακρίβεια: «Εάν γαρ την αλήθειαν κρύψωμεν, ουδὲν διαφέρομεν των ψευδοπροφητών, οι επλάνων τον λαόν, τα καταθύμια εκάστῳ λαλούντες. Οι δε του Θεού Προφήται, την αλήθειαν κηρύσσοντες, εμισούντο και απεκτείνοντο» (Εις το πρόσεχε σεαυτώ, τ. 2, σ. 158).

Σε άλλη παράγραφο του κειμένου της ανακοινώσεως των Προκαθημένων της Ορθοδόξου Εκκλησίας αναφέρεται ότι στόχος της μελλούσης Συνόδου είναι ηαποκατάσταση της εκκλησιαστικής κοινωνίας. Ο όρος «αποκατάσταση» ενέχει την ανασκευή των αποφάσεων των προηγουμένων Οικουμενικών Συνόδων. Όμως, ο 2οςκανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου τονίζει: «Μηδενὶ εξείναι τους προδηλωθέντας παραχαράττειν κανόνας, ή αθετείν, ή ετέρους παρά τους προκειμένους παραδέχεσθαι κανόνας» (Ράλλη – Ποτλῆ, Σύνταγμα, τ. 2, σσ. 309-310). Επομένως, ο όλος αγώνας της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας πρέπει να αποβλέπει στην επιστροφή των αιρετικών στην Αγιοπατερικὴ αλήθεια και την ένταξη αυτών στο Σώμα της Εκκλησίας.

Τέλος, το πολλάκις χρησιμοποιούμενο ως επιχείρημα υπέρ της οικουμενιστικής συνυπάρξεως μετά των αιρετικών χωρίο «ίνα πάντες έν ώσιν» (Ιωάν. 17, 21) δεν αναφέρεται στους αποκοπέντες αιρετικούς, αλλά στους ιδίους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς και τους μετανοούντες αιρετικούς και αλλοθρήσκους, οι οποίοι, διά του κηρύγματος των Αποστόλων και των διαδόχων τους, θα εντάσσονται στην Μητέρα Εκκλησία.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς συμφωνεί απολύτως με την Ορθόδοξη εκκλησιολογική άποψη ότι το Σώμα της Μίας Εκκλησίας δεν είναι δυνατόν να διαιρεθεί και μόνον για επιστροφή των αποκοπέντων από αυτό ημπορούμε να ομιλούμε και όχι για συνένωση διεστώτων τεμαχίων αυτού. Λέγει χαρακτηριστικά: «Η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, διότι είναι το Σώμα του ενός και μοναδικού Χριστού. Είναι οντολογικώς αδύνατος ο χωρισμός της Εκκλησίας, διά τούτο ποτέ δεν υπήρχε διαίρεσις της Εκκλησίας, αλλά μόνον χωρισμός από την Εκκλησίαν […] Εκ της μιας αδιαιρέτου Εκκλησίας του Χριστού εις διαφόρους καιρούς απεσχίσθησαν και απεκόπησαν οι αιρετικοί και σχισματικοί, οι οποίοι κατά συνέπειαν έπαυσαν να είναι μέλη της Εκκλησίας και σύσσωμοι του Θεανθρωπίνου σώματός της […]. Τοιούτοι είναι οι Ρωμαιοκαθολικοί και Προτεστάνται και Ουνίται και όλη η άλλη αιρετική και σχισματική λεγεών» (Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός, Θεσ/νίκη 1974, σ. 82).

Τοιουτοτρόπως, μία Οικουμενική Σύνοδος – και όχι «Πανορθόδοξος» – οφείλει να εξετάσει ζητήματα αφορώντα στην ουσία της πίστεως και της εκκλησιαστικής διδασκαλίας, χωρίς να εισάγει καινοτομίες. Οι αποφάσεις της πρέπει να είναι σύμφωνες με την διαμορφωθείσα, τη επενεργεία του Αγίου Πνεύματος, καθολική πίστη της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Οι Άγιοι Πατέρες, οι συμμετασχόντες στην εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδο του 879-880 με παρρησία διεκήρυξαν ότι κάθε επέμβαση στα παραδοθέντα εκ των προηγουμένων θεοπνεύστων Οικουμενικών Συνόδων συνιστά αίρεση και ύβρη: «Ουδέν αφαιρούντες, ουδέν προστιθέντες, ουδέν αμείβοντες, ουδέν κιβδηλεύοντες. Η μεν γαρ αφαίρεσις και η πρόσθεσις, μηδεμιάς υπό των του πονηρού τεχνασμάτων ανακινουμένης αιρέσεως, κατάγνωσιν εισάγει των ακαταγνώστων και ύβριν των πατέρων αναπολόγητον. Το δε κιβδήλοις αμείβειν ρήμασιν όρους πατέρων πολύ του προτέρου χαλεπώτερον» (Μansi 17, 373). Εν αντιθέτω περιπτώσει η συνελθούσα Σύνοδος κηρύσσεται «ληστρικὴ» Σύνοδος.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Είναι «εικὼν της Αγίας Τριάδος», κατά τον Lossky. Οι Άγιοι Πατέρες δεν παύουν να το επαναλαμβάνουν και οι ιεροὶ κανόνες να το επιβεβαιώνουν. Πρέπει, συνεπώς, να αποτελούμε μέλη αυτού του Σώματος του Χριστού, της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, για να απολαμβάνουμε αυτὴν την ενότητα μέσω της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος και να σωζώμεθα. Έτσι θα εκπληρώνεται το αίτημα του Θεανθρώπου: «ίνα πάντες έν ώσιν». Ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης το επισημαίνει: «Το συνδετικόν της ενότητος ταύτης […] το πνεύμα το άγιον […] Την δόξαν γάρ, φησίν, ην έδωκάς μοι, ἐδωκα αυτοίς» (“Gregorii Nysseni opera, vol. 6”, H.Langerbeck, Brill, Leiden 1960, τ. 6, σ. 467).

Τα άλλα θέματα, τα απασχολούντα τις προπαρασκευαστικές της μελλούσης Συνόδου συνάξεις, όπως τα περἰ του μυστηρίου του γάμου ή της νηστείας έχουν, κατά την γνώμη μας, λυθεί από τις προηγούμενες Οικουμενικὲς Συνόδους και τις Τοπικές Συνόδους, οι οποίες έλαβαν οικουμενικό κύρος.

Είναι εξόχως σημαντικό στην παρούσα χρονική στιγμή ο Οικουμενικός Πατριάρχης και οι περί αυτόν να κατανοήσουν ότι φέρουν μεγίστη ευθύνη έναντι του Θεού και των μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εάν μία Σύνοδος καταστεί ληστρική και προκαλέσει σχίσμα στην Ορθόδοξο Εκκλησία μας.

Αρχιμ. Κύριλλου Κωστόπουλου

https://fdathanasiou.wordpress.com

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Το θέατρο του ανεκδιήγητου παραλόγου της ζωής μας δεν είναι άλλο παρά το προσωπικό ή το ευρύτερα κοσμικό σύστημα μιας θρησκευτικής επένδυσης στη σκουριά, που επιτείνει τη σύγχυση και την οδύνη των καρδιών μας, γιατί αυτές πολύ απλά δεν παραδόθηκαν στο θαύμα του Θεού και θέλησαν να ζήσουν πέρα ως πέρα την άρνησή του. Θέλουμε επίμονα ένα ρόλο του ανέντιμου καθαρού και μια εξουσία που να κρύβει ευλογία· ράβουμε με πείσμα και φαντασία τα αστραφτερά γαλόνια των θελημάτων μας σε χιτώνες αμφίβολης πίστης· ανάβουμε συνέχεια μεγάλα κεριά στο εναγή μας εγώ και σβήνουμε ποικιλότροπα το ευαίσθητο λυχνάρι της αγίας ταπείνωσης. Μετά, η αληθινή, μα ως επί το πλείστον ανέφικτη σε ’μας θεογνωσία, γίνεται η πονεμένη μας και φρικτή ιστορία· εκείνο το πανώριο στοίχημα που χάνουμε χαρωπά και άτυπτα· η ενδόμυχη ανάπαυση που τόσο λαχταρά και αναπολεί, αλλά δε βρίσκει πουθενά κι από κανέναν η ψυχή μας. Καμία ελπίδα σωτηρίας από παντού! Για ’μας και από ’μας, που πιστεύαμε σε ’μας, λες κι ήμασταν τα πάντα για τους πάντες, ένα ειδωλικό και ινδαλματικό κέντρο μιας κοινωνίας σε πλήρη αφασία. Κι έτσι, ο Θεός πήγε σιωπηλά και κρύφτηκε, γιατί «έπρεπε» κι Αυτός έναν άλλον «θεό» να φοβηθεί αληθινά: το εγώ μας, το άθεο ή ανένθεο. Κι ας πνίγεται κι ας ασφυκτιά αυτό, τάχα μέσα σε γνώσεις, θεωρίες, διδαχές, χαρίσματα, ικανότητες, λιβάνια, τάματα και ράσα...

π. Δαμιανός

[Να είσαι καλά, Φ. Α.!]

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ μοσχομυρίζει τα βράδια εδώ και ένα χρόνο

Τούρκος γνωστός: Εσείς οι Έλληνες πρέπει να είστε τρελοί ή ξέρετε κάποιο μεγάλο μυστικό. 

Εδώ που έφτασαν τα πράγματα ας ξεδιπλώσουμε μικρά προσωπικά βιώματα πιστεύοντας ότι συνεισφέρουμε το ελάχιστο σε αυτό που είναι ο αιώνιος Πόθος του Έλληνα Ρωμιού.

Τον Ισμαήλ, τον Τούρκο γνωστό μου που δεν είναι το πραγματικό όνομα του για λόγους δεοντολογίας και προστασίας της ατομικής ακεραιότητας , τον γνώρισα στην Μεγ. Βρετανία όταν εγώ και αυτός βρεθήκαμε να σπουδάζουμε στο ίδιο τμήμα, ένα χρόνο μετά την τραγωδία του Κυπριακού, δηλ . το 1975. 

Αυτός ήρθε εκεί από την Κωνσταντινούπολη και εγώ από μια επαρχιακή πόλη της Αν. Μακεδονίας. 

Στην αρχή με απέφευγε , γεγονός που το κατάλαβα και έτσι δεν ήξερα την καταγωγή του. 

Κάποια μέρα άλλοι συμφοιτητές μου ήρθαν με χαμόγελα και μου ανακοίνωσαν ότι ο Ισμαήλ δεν μου μιλάει γιατί με φοβάται λόγω των γεγονότων του Κυπριακού καθότι είναι τουρκικής καταγωγής. 

Άδραξα την ευκαιρία και τον πλησίασα σε μια ανύποπτη στιγμή και παρατήρησα επάνω του με τον πρώτο χαιρετισμό μου ένα ξάφνιασμα με φόβο. 

Τελικά γίναμε φίλοι και γνωστοί αποδεχόμενος ο Ισμαήλ τα εγκλήματα που έκαναν οι ομοεθνείς του στην μαρτυρική Κύπρο μας. 

Στις επόμενες δεκαετίες διατηρήσαμε μια αραιή επικοινωνία στο πλαίσιο των κοινωνικών σχέσεων. 

Σήμερα ο Ισμαήλ είναι ένας λαμπρός επιστήμονας και ένα ανοικτό μυαλό με πολλές απορίες για το τι μέλλει γενέσθαι στην χώρα του. 

Όμως έχει απορίες και προβληματισμούς και με εμάς τους Έλληνες πως φτάσαμε σε αυτό το οικονομικό χάλι με την καταιγίδα των μνημονίων. 

Το βασανίζει όμως και κάτι βαθύτερο και θέλησε να μου το διαμηνύσει μέσω τρίτων. 

¨ πως εσείς οι Ρωμιοί που όπως μας λένε τα διεθνή ΜΜΕ πάτε για φούντο , τώρα περισσότερο από κάθε φορά ασχολείστε με την ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ και την προσδοκία για την αναβίωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας;¨ 

Ο Ισμαήλ γνωρίζει ότι αρθρογραφώ και είμαι σκληρός κριτής των νεοθωμανικών πολιτικών επιλογών. 

Σημειωτέον ότι Ισμαήλ μένει σε απόσταση αναπνοής από την ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ. 

Αντί για απάντηση τον παρέπεμψα πάλι μέσω τρίτων για ευνόητους λόγους σε άρθρο μου της 12 Σεπτεμβρίου του 2015 με τον τίτλο: 

¨ Όταν ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ μπει στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ τελειώνουν όλα και ξεκινούν όλα.¨ 

Η απάντηση του Ισμαήλ όπως μου ήρθε μετά την ανάγνωση του κειμένου από αυτόν. 

* Ρωμιέ Κώστα, ούτε τρελοί είστε αλλά και ούτε ξέρετε κανένα μυστικό γιατί το μυστικό το ξέρω εγώ και να το πεις με τον τρόπο σου στους Έλληνες.

* Την ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ήδη την ¨χάσαμε¨ .

* Τα βράδια που περπατώ γύρω από αυτήν και όχι μόνο εγώ, η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ μοσχομυρίζει θυμίαμα σαν αυτό που καίτε στις Ορθόδοξες Εκκλησίες.

* την πρώτη φορά που το αισθάνθηκα έντονα και το σημείωσα ήταν πέρσι στις 13 Ιανουαρίου το βράδυ.Συγκλονίστηκα- συγκινήθηκα- ανατρίχιασα. 

Στις 13 Ιανουαρίου του 2015 έγινε η Αγιοκατάταξη του Οσίου Παισίου του Αγιορείτη.

Με πνευματική ευθύνη και συνείδηση 

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

http://lithosfotos.blogspot.gr

Γέρων Βησσαρίων - Προφητεία για κακό στην Ελλάδα το 2016;

Σοφίας εἰλητάριον

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ

Ο δρόμος προς τον Θεό είναι μια ανείπωτη περιπέτεια της καρδιάς, από την οποία δεν θα μας λείψει ποτέ η έκπληξη, 

ο θαυμασμός και το δέος…

π. Δαμιανός

http://toeilhtarion.blogspot.gr

ΛΑΟΣ ΔΥΣΣΕΒΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ…

«…εικόνα που μέρα με τη μέρα γίνεται ολοένα και πιο ζοφερή, όλο κι πιο σπιλωμένη από τη λάσπη της ανοησίας, της χυδαιότητας, της αμετανοησίας»!

Η χαρακτηριστική ευκολία με την οποία ξεσηκώνονται πραγματικές θύελλες επικρίσεων και χλευαστικών σχολίων κάθε φορά που ορισμένοι (ελάχιστοι δυστυχώς) ιεράρχες μας τολμούν να πουν δημοσίως κάποια απλώς αυτονόητα πράγματα (από τη σχέση της γιόγκα ή των λεγομένων πολεμικών τεχνών με τις ανατολικές θρησκείες έως τις πνευματικές παγίδες του οικουμενισμού και από τα επίχειρα του συμφώνου συμβίωσης μέχρι τον θανάσιμο κοινωνικό, δημογραφικό και εθνικό κίνδυνο που διατρέχει η πατρίδα μας εξαιτίας του μεταναστευτικού) και ταυτόχρονα η απίστευτη ελαφρότητα με την οποία χαρακτηρίζονται ως ακραίοι, γραφικοί, ξενοφοβικοί, φονταμενταλιστές κλπ, παρέχουν καθημερινά προφανείς αφορμές προβληματισμού, αλλά και θλίψης, για τα ανεκδιήγητα πνευματικά χάλια στα οποία έχει πλέον διολισθήσει ο πάλαι ποτέ λαός της Φιλοκαλίας.

Αφορμές που έρχονται φυσικά να προστεθούν σε όλες τις προηγούμενες. Στις απειράριθμες προηγούμενες, που συναντούμε συνεχώς ολόγυρά μας και που τεκμηριώνουν την πραγματικά παράδοξη ευκολία με την οποία ο λαός μας καταπίνει εδώ και χρόνια αμάσητη όλη αυτή την άθλια θεματολογία την οποία έχουν πλέον εμπεδώσει οι ινστρούχτορες της Νέας Τάξης και τα εντόπια παπαγαλάκια τους. Την ευκολία με την οποία καταπίνει όλα αυτά τα υποβολιμαία σκουπίδια:

· από την κατακεραύνωση της δήθεν ισλαμοφοβίας και του ρατσισμού μέχρι τον «σεβασμό του διαφορετικού» (sic) και την υποτιθέμενη ομοφοβία

· από την επιδεικτικά αθεϊστική θολοκουλτούρα ως τη νεοεποχίτικη συγκρητιστική θρησκευτική ισοπέδωση

· από τη συστηματική διοχέτευση όλων των παραπάνω στην ελληνική εκπαίδευση (μαζί με τις «καινοτόμες δράσεις», το bullying, τα «ευέλικτα προγράμματα» της πλήρους αμορφωσιάς και ανοησίας κλπ.) μέχρι τις σύγχρονες ψυχώσεις του «προοδευτισμού», της ψευδεπίγραφης οικολογίας, της αρρωστημένης και στρεβλής ζωοφιλίας

· από τον χύδην χλευασμό προς οτιδήποτε θυμίζει πατρίδα κι ορθόδοξη πίστη μέχρι τη ζηλωτική προάσπιση κάθε είδους ανωμαλίας και άρρωστης διαστροφής ως αυτονόητης, εν ονόματι μιας κάποιας (ανυπόστατης) δημοκρατίας και μιας κάποιας (εγκάθετης) ψευτοπροόδου.

Όλη αυτή τη σύγχυση, την παράκρουση και τη λοβοτομή που έχει υποστεί μαζικά ο λαός μας –και κυριολεκτούμε στο τελευταίο, γιατί βέβαια δεν τη συναντούμε πια μόνο σε κάποια κέντρα προπαγάνδας, μόνο σε σποραδικές «δεξαμενές σκέψης», μόνο στα βοθροκάναλα της διαπλοκής ή στα λοιπά «στημένα» Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού, αλλά και σε πλείστο μέρος του κόσμου.

Πράγματι, μια ολιγόλεπτη καθημερινή περιήγηση στα σχόλια των ιστοσελίδων και ιδίως των λεγόμενων χώρων κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter), αλλά και μία σύντομη μόνο επαφή με όσα λέγονται και ακούγονται στα μέρη των καθημερινών επαγγελματικών και άλλων συναναστροφών μας, είναι δυστυχώς αρκετή για να τεκμηριώσει απόλυτα του παραπάνω λόγου το αληθές.

Και φυσικά δεν θέλουμε να γενικεύουμε. Είναι βέβαιο πως υπάρχουν και πολλοί σε αυτόν τον τόπο που αισθάνονται και ζουν διαφορετικά. Δεν ξέρουμε όμως πόσοι είναι αυτοί και αν επαρκούν (σαν τους 10 των Σοδόμων) για να αποτρέψουν την καταβαράθρωση και το επερχόμενο Τέλος.

Και γενικότερα, το γνωρίζουμε πως υπάρχουν και άνθρωποι καλοπροαίρετοι, ένα αναμφίβολα μεγάλο πλήθος συμπατριωτών μας που υποφέρουν με όλη αυτή την προϊούσα εξαθλίωση, που και από πολιτικής άποψης ίσως ασφυκτιούν ανάμεσα στην αποχή και στην περιστασιακή επιλογή του εκάστοτε μη χείρονος. Και αυτών τα αντανακλαστικά όμως έχουν πλέον αμβλυνθεί, άπαντες έχουν πια βουλιάξει μέσα στη γενική αίσθηση της ματαιότητας, τη διάχυτη φοβία, την έλλειψη φρονήματος, την απογοήτευση από τις λογής (πολιτικές και εκκλησιαστικές) ηγεσίες, την καθεστώσα παθητικότητα. Και οι όποιες αντιδράσεις εκδηλώνονται κατά καιρούς, είναι πια μόνο για λόγους οικονομικούς, κάθε άλλη αιτία φαίνεται πως έχει δυστυχώς εκλείψει.

Και σεβαστές βέβαια οι κινητοποιήσεις των αγροτών ή οι απεργίες των εργαζομένων, σεβαστός ο αγώνας για τα μισθολογικά και το ασφαλιστικό, δεν είδαμε όμως την παραμικρή αντίδραση για θέματα πνευματικά (όπως η ανείπωτη τραγωδία της επισημοποιημένης πλέον συμβίωσης των σοδομιτών) ή εθνικά (όπως το μεταναστευτικό ή η νεο-οθωμανική επέλαση).

Ελάχιστες μόνο δεκαετίες πριν ο λαός μας (αν και πάλι υπό πνευματική παρακμή) μπορούσε τουλάχιστο να κατακλύζει ενίοτε τους δρόμους και για τέτοια θέματα.

· Τώρα όμως ακόμη κι αυτό δείχνει πραγματικά αδιανόητο.

· Τώρα, μόνο νεοταξίτικες εκδηλώσεις βλέπουμε πια, άνδρες να φιλιούνται λάγνα πανηγυρίζοντας για τη νομική θεσμοθέτηση της αρρώστιας τους, εγκάθετα συστημικά στρατιωτάκια (αυτοφερόμενα ως …αντιεξουσιαστές) να ασχημονούν πάνω σε κάθε έννοια έθνους και ιστορίας, ψευδόσχημους «προοδευτικούς» να ασελγούν πάνω σε κάθε όσιο και ιερό γέννησε ποτέ του αυτός ο τόπος.

Όλοι οι άλλοι απλώς κάπου κρύβονται.

Και πολύ φοβόμαστε βέβαια πως δεν θα δούμε καμμία ιδιαίτερη αντίδραση και για όσα αποτρόπαια βρίσκονται επί θύραις, όπως οι νέες ηλεκτρονικές ταυτότητες του οργουελικού εφιάλτη ή η ολοκλήρωση της εκπαιδευτικής λοβοτομής των ελληνοπαίδων (με τα νέα σχολικά βιβλία Ιστορίας και τις λοιπές …μεταρρυθμίσεις από τον εσμό των ελληνοφοβικών εκκλησιομάχων του φερομένου ως Υπουργείου Παιδείας). Το σύστημα έχει επικρατήσει, η νεοταξίτικη θεματολογία κι ορολογία είναι πια (θεσμικά και ουσιαστικά) κυρίαρχες, κάθε παρέκκλιση από τον συρμό και το κοπάδι λοιδωρείται και εξουθενώνεται ως γραφική ή σκοταδιστική.

Δεν αποκλείεται κάποιοι να τα θεωρήσουν υπερβολικά και υπέρ του δέοντος απαισιόδοξα όλα αυτά. Και ίσως και να είναι. Ίσως εκείνοι να έχουν άλλες «παραστάσεις», κάποια άλλα δεδομένα, που να δείχνουν την ύπαρξη μιας «άλλης Ελλάδας». Δυστυχώς εμείς θα το επαναλάβουμε ότι κάθε μέρα συναντούμε κυριολεκτικά εκατοντάδες περιπτώσεις από το διαδίκτυο, αλλά και από τη ζώσα μας πραγματικότητα, που δεν αφήνουν (ανθρωπίνως πάντοτε) περιθώρια αισιοδοξίας.

Ευχόμαστε να διαψευστούμε, δυστυχώς όμως η εικόνα που βγαίνει μέσα απ΄ όλα αυτά δεν είναι εικόνα ενός λαού που μαθαίνει από τα παθήματά του, που διδάσκεται από τις δοκιμασίες του, που δείχνει σημάδια ανάνηψης και μεταστροφής. Είναι αντίθετα εικόνα που μέρα με τη μέρα γίνεται ολοένα και πιο ζοφερή, όλο κι πιο σπιλωμένη από τη λάσπη της ανοησίας, της χυδαιότητας, της αμετανοησίας. Και που φέρνει μοιραία στο μυαλό κάτι όχι ιλαρό και ελπιδοφόρο, αλλά αγωνιώδες και σκοτεινό. Ίσως και τίποτε παραπάνω εν τέλει από τον τόσο πικρό εκείνο στίχο της μεγαλοβδομαδιάτικης υμνολογίας: «Λαός δυσσεβής και παράνομος, ίνα τί μελετά κενά»;

Του Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Ιστορίας

πηγή: pentapostagma

Ο π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ

Σέ όρθόδοξα πλαίσια κινεῖται καί ἡ σκέψη τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμανδρίτου π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, ὁ ὁποῖος διετέλεσε ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Δημητρίου Κομνηνείου στό Στόμιο Λαρίσης, καί, κατά κοινή ὁμολογία, ἦταν ὀρθοδοξότατος στό φρόνημα, ἐμβριθής μελετητής τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί ὁ καλύτερος καί πιστότατος ἑρμηνευτής καί ἀναλυτής της στόν 20ό αἰῶ. Ὁ π. Ἀθανάσιος σέ μιά ὁμιλία του τό 1991, ἑρμηνεύοντας τό 15ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ἀναπτύσσει τά σχετικά μέ τήν Ἀποστολική Σύνοδο καί τήν συγκρίνει μέ τήν μέλλουσα Πανορθόδοξη Σύνοδο. Ἔχει, ὅπως θά διαπιστώσουμε, καί πολλές ἀναφορές στόν ὅσιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς. 

Λέει, λοιπόν: «Ὁ σκοπὸς μιᾶς Συνόδου εἶναι νὰ φέρει τὴν εἰρήνη… Φημολογεῖται ἡ συγκρότηση μιᾶς Συνόδου Οἰκουμενικῆς, ἡ ὁποία θὰ γίνει στὶς μέρες μας… Ἐρωτοῦμε: τί θὰ περιέχει αὐτὴ ἡ Σύνοδος; Δηλαδὴ μὲ τί θὰ ἀσχοληθεῖ;…Ὅπως λέει ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, εἶναι χαρακτηριστικό, πὼς σὲ κάθε προσυνοδική ἐργασία, ποὺ γίνεται, αὐτῆς τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου, ἀλλάζουν καὶ τὰ πράγματα. Καὶ ἔτσι δὲν μένει κάτι σταθερό. Αὐτὸ βέβαια τὸ κατακρίνει ὁ π. Ἰουστῖνος. . . 

Εἶναι, ὅμως, καὶ κάτι ἄλλο. Ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι θὰ συγκαλέσουν τὴν Σύνοδο, ἢ ἐκεῖνοι, ποὺ θὰ παρακαθίσουν στὴ Σύνοδο, ποιοί θὰ εἶναι; Οἱ Ἐπίσκοποι, ποὺ θὰ καθίσουν, γιὰ νὰ συζητήσουν τὰ θέματα τῆς Συνόδου, σὲ ποιά πνευματικὴ καταστάση βρίσκονται; Ὀρθοδοξοῦν ἢ δὲν ὀρθοδοξοῦν; 

Αὐτοὶ, λοιπὸν, οἱ ἄνθρωποι, ἅμα θὰ καθίσουν στὸ τραπέζι τῶν συζητήσεων, θὰ κινηθοῦν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ; Εἶναι πολὺ σοβαρὰ πράγματα. Προσέξτε! Οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις ἔχουν ἤδη χαλκεύσει καὶ ἔχουν ἤδη πείσει αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν οἰκουμενιστικὲς θέσεις. Βεβαίως, εἶναι Οἰκουμενιστές! Δυστυχῶς, πλὴν ἐξαιρέσεων. Λοιπόν, στὸ σχέδιο τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, ποὺ ἔχουν ἐγκλωβίσει ἤδη τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὑπάρχει τὸ ἑξῆς σχέδιο: Νὰ ἐπέλθει ἡ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν». Ὀρθοδοξίας, Ρωμαιοκαθολικισμοῦ καὶ Προτεσταντισμοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη φάση.

Ἀλλὰ, δὲν σταματάει τὸ κακὸ ἐκεῖ. Ἔχουμε ἀκόμα μία φάση. Εἶναι ἡ φάση ἑνώσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ, μὲ τὰ τρία αὐτὰ (Ὀρθοδοξία, Ρωμαιοκαθολικισμὸς καὶ Προτεσταντισμὸς), μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Ὅλα αὐτὰ ἤδη ἔχουν μπεῖ σὲ δοκιμασία. Δηλ., ὅπως, ὅταν θέλουμε νὰ κάνουμε μία θεατρικὴ παράσταση, γίνεται μία δοκιμή καὶ δεύτερη καὶ Τρίτη, καί μετὰ γίνεται μία πρόβα τζενεράλε, μία γενικὴ πρόβα. Ὅλες αὐτὲς οἱ συναντήσεις, ποὺ γίνονται, πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ, καὶ ποὺ συμμετέχουν, δυστυχῶς, καὶ ὀρθόδοξοι, μὰ στὴν Εὐρώπη εἶναι, μὰ στὴν Ἀμερική, εἶναι καμώματα τῆς γενικῆς πρόβας. Νὰ δοῦν πῶς πάει τὸ πρᾶγμα. Ὥστε, λοιπὸν, τὸ μεθεπόμενο βῆμα εἶναι αὐτό. Εἶναι ἡ ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν.

Μὰ, σᾶς ἐρωτῶ: Τότε γιατί νὰ εἶμαι Χριστιανός; Καὶ ἂν λέμε ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς σώζει καὶ τίποτα ἄλλο δὲν σώζει, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία σώζει καὶ τίποτα ἄλλο δὲν σώζει, τότε; Τότε τὸ κριτήριο δὲν εἶναι πιὰ ἡ σωτηρία. Ποιό θὰ εἶναι τὸ κριτήριο; Τὸ κριτήριο εἶναι κάτι ἄλλο. Ἂς ποῦμε ὅτι εἶναι πολιτικό. Ἂς ποῦμε ὅτι εἶναι κοινωνικὸ τὸ κριτήριο. Διότι, μὴν ξεχνᾶτε, οἱ σύγχρονοι ἡγέτες, οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες σὲ ὅλο τὸν κόσμο, τὴν θρησκεία τὴν βλέπουν σὰν ἕνα στοιχεῖο, μέ τό ὁποῖο μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐπηρεάζει τὰ πλήθη, νὰ ἐπηρεάζει τοὺς λαούς.

Ἂν ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, δὲν τούς ἐνδιαφέρει τὸ φαινόμενο, ποὺ λέμε σωτηρία, τοὺς εἶναι τελείως ἀδιάφορο. Θὰ ἔχουν ἐπιτύχει κάτι ἄλλο· τὴν λεγομένη παγκόσμια «εἰρήνη» καὶ τὴν παγκόσμια «ἀγάπη». Γι’ αὐτὸ πολὺ ὀρθά, ἐστάλη μήνυμα ἀπὸ τὸν Ἅγιο Φλωρίνης (τόν μακαριστό Αὐγουστῖνο Καντιώτη). Ναί, εἶπε, ἀγάπη, ἀλλὰ «ἐν ἀληθείᾳ». Καὶ αὐτὸ τὸ «ἀγάπη ἐν ἀληθείᾳ»εἶναι φράσεις τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου.

Θὰ ἔχουμε «εἰρήνη» στὴν κοινωνία, στὸν κόσμο. Δὲν θὰ ἔχουμε πολέμους, θὰ ἔχουμε «ἀγάπη». Ἐκεῖ σταματᾶμε; Πέστε μου, πότε ἐμφανίστηκε μεγαλύτερη αἵρεση ἀπὸ αὐτὴ ἐδῶ, τὴν ὁποία σερβίρει, ἡ παναίρεση, κατὰ τὸν π. Ἰουστῖνο, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὸ ἀντιλαμβάνεστε; Δὲν ἔχουμε τὸ στοιχεῖο τῆς σωτηρίας, καὶ συνεπῶς ματαιοπονοῦμε. Κατεβάσαμε τὸν Χριστιανισμό, στὸ ἐπίπεδο τοῦ κοινωνισμοῦ.

Λοιπόν, αὐτὰ ποὺ λέμε, μὲ κύριο στοιχεῖο τήν μέλλουσα Σύνοδο, ξέρετε ὅτι ἀποτελοῦν ἕναν πειρασμὸ στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας παγκοσμίως. Ναί, ἕνας πειρασμός. Αὐτὸς ὁ πειρασμός ξέρετε τί ἐπιδιώκει νὰ ἐπιτύχει; Καὶ γιατὶ εἶναι πειρασμός; Γιατὶ, θὰ προσπαθήσει νὰ ξεθωριάσει τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖ, ποὺ ὁ Ἄρειος δὲν τὰ κατάφερε, καὶ ἐκεῖ, ποὺ ὁ Μονοφυσιτισμὸς δὲν τὰ κατάφερε, ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔβαλε μπροστὰ νὰ τὰ καταφέρει. Διότι, ὅταν ξεθωριάσουν καὶ τὸ ἀνθρώπινο καὶ τὸ θεῖο στοιχεῖο στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τότε τί ἔχουμε;

Αὐτὸς ὁ πειρασμὸς φαίνεται ὅτι θὰ εἶναι ὁ τελευταῖος τῆς ἱστορίας. Πειρασμός δεινός, διότι εἶναι προφητευμένο. Τὸ προφητεύει ὁ Χριστός καὶ εἶναι στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Ἀκοῦστε τί λέει: «Ὅτι ἐτήρησας τὸν λόγον τῆς ὑπομονῆς μου, κἀγώ σε τηρήσω ἐκ τῆς ὥρας τοῦ πειρασμοῦ, τῆς μελλούσης ἔρχεσθαι ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης πειρᾶσαι τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς. Ἔρχομαι ταχύ, κράτει ὃ ἔχεις ἵνα μηδεὶς λάβῃ τὸν στέφανόν σου». Ἐπειδὴ, λέγει, ἐσὺ φύλαξες (τήρησες) τὸν λόγο τῆς ὑπομονῆς Μου, καὶ Ἐγὼ θὰ σὲ φυλάξω. Ἐδῶ δηλ. ὁ λόγος τῆς ὑπομονῆς τοῦ Χριστοῦ τί εἶναι; Εἶναι ἡ ὑπομονὴ, ποὺ δίδει ὁ Χριστὸς σ’ὲκείνους, ποὺ πῆραν τὴν ἀποφάσι νὰ μείνουν κοντά στὸν ἀνόθετο Χριστό. Δηλ. σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στὸ νὰ ἔχεις ὑπομονὴ καὶ να μὲ κρατᾶς ἐμένα τὸν Κύριο μέσα σὲ ἀντίξοες καταστάσεις. Ἐπειδὴ τήρησες, κι Ἐγὼ θὰ σὲ τηρήσω, θὰ σὲ φυλάξω. Ἀπὸ ποῦ θὰ σὲ φυλάξω; Ἀπὸ τὴν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ, ποὺ πρόκειται νὰ ἔλθει ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης! Πολὺ μεγάλος πειρασμός. Ἀλλ’«ἔρχομαι ταχύ», γρήγορα. Κράτα καλὰ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο ἔχεις, γιὰ νὰ μὴν πάρει κανεὶς τὸ στεφάνι τῆς τιμῆς σου καὶ τῆς δόξης σου.

Ἀλλὰ, προσέξτε ἐδῶ! Ποιός εἶναι ὁ πειρασμὸς αὐτός; Εἶναι γραμμένο. Ὁ πειρασμὸς αὐτός, ἀφοῦ θὰ καλύπτει ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη, δὲν θὰ εἶναι παρὰ ἡ μεγάλη νοθεία τῆς πίστεως στὸ Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Καὶ αὐτὸ θὰ τὸ πετύχει μόνο ὁ Οἰκουμενισμός, ἀφοῦ θὰ ἑνωθεῖ μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Ἔτσι ὁ Οἰκουμενισμὸς κατ’ οὐσίαν προσβάλει τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μέχρι νὰ τὸ ἐξαφανίσει. Ἀλλά, ἀφοῦ τήν ἐξαφάνιση τοῦ Θεανθρωπίνου προσώπου τοῦ Χριστοῦ θὰ τήν κάνει ὁ Ἀντίχριστος, τότε τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός; Εἶναι ἀντίχριστος μέθοδος, ἀντίχριστος τρόπος.

«Κράτει ὃ ἔχεις». Τί ἔχεις; Αὐτὸ, ποὺ ἔχουμε, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ πίστη, ἡ ὀρθὴ πνευματικότητα καὶ ἡ ὀρθὴ ὁμολογία. Τρία πράγματα. Ἡ ὀρθὴ πιστὴ εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία γεννάει τὴν ὀρθὴ πνευματικότητα. 

Ἔτσι, οἱ πιστοί, ἀγαπητοί μου, ὅταν βλέπουν τέτοιες Συνόδους καὶ οἰκουμενιστές συνέδρους, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ χαίρουν, ὅπως ἔχαιραν τότε οἱ παραλῆπτες τῆς ἐπιστολῆς τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου; «Ἐχάρησαν», λέγει. Εἶχαν τοὺς λόγους τους νὰ χαίρονται. Σήμερα δὲν ἔχουμε τοὺς λόγους μας νὰ χαιρόμαστε. Οἱ πιστοὶ χαίρονται μόνο γιὰ ὅ,τι εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Μόνο τότε χαίρονται»!

Του Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ

https://fdathanasiou.wordpress.com/