.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Όταν ζητάμε... ο Θεός μας ακούει;



Ὅταν ὁ Θεὸς δὲν μᾶς δίνει κάτι ποὺ ἐπίμονα τοῦ ζητοῦμε, τότε δύο πράγματα μπορεῖ νὰ συμβαίνουν:

Ἢ δὲν μᾶς τὸ δίνει γιὰ τὸ καλό μας, ἢ ἐμεῖς δὲν ξέρουμε πῶς καὶ πότε νὰ τοῦ τὸ ζητήσουμε, χωρὶς νὰ ἀποκλείεται νὰ συμβαίνουν καὶ τὰ δύο μαζί. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν πρώτη περίπτωση, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίζει τὸ «γιατί». Καὶ τοῦτο, διότι εἶναι ἀνεξερεύνητες οἱ βουλὲς τοῦ Κυρίου!

Γι' αὐτὸ σιωπῶ. Γιὰ τὴν δεύτερη, ὅμως, περίπτωση, θὰ μποροῦσα νὰ σοῦ πῶ πάρα πολλά. Πρῶτα-πρῶτα, ὅταν ζητᾶμε κάτι ἀπὸ τὸν Θεὸ δὲν πρέπει νὰ στυλώνουμε τὰ πόδια μας καὶ νὰ τοῦ λέμε: «Τώρα θέλω αὐτό». Διότι, κάτι τέτοιο, δὲν εἶναι μόνον ἀπαράδεκτον, ἀλλὰ ἀποτελεῖ καὶ μεγάλη ἀσέβεια πρὸς τὸν Δημιουργό μας.

Ποιὸς εἶσαι ἐσύ, ἢ ἂν θέλεις, ποιὸς εἶμαι ἐγώ, ποὺ μπορῶ νὰ ζητήσω ἀπαιτητικὰ κάτι ἀπὸ τὸν Θεό μας καὶ μάλιστα νὰ τοῦ προσδιορίσω καὶ τὸν χρόνο χορηγήσεώς του;

Μά, Παπούλη μου, ἐγὼ οὔτε ἀπαιτητικὰ τὸ ζήτησα, οὔτε χρονικὰ ὅρια ἔθεσα. Αὐτὸ τὸ γνωρίζετε πολὺ καλά. Γιατὶ τὸ θέμα μου χρονίζει Ἀκριβῶς αὐτὸ σοῦ ἐξηγῶ καὶ ἐγώ. Τὴν αἰτία ποὺ χρονίζει. Ὅταν ζητᾶμε κάτι ἀπὸ τὸν Θεό, τὸ ζητᾶμε παρακλητικὰ καὶ εὐγενικά, γιὰ ἕνα ὁρισμένο χρονικὸ διάστημα.

Ἐὰν δοῦμε ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς τὸ ἀρνεῖται, τότε σταματοῦμε καὶ ἐμεῖς νὰ τὸν ἐνοχλοῦμε. Διότι, ὅσο ἐπιζητοῦμε κάτι, τόσο ἀπομακρύνεται. Γι' αὐτὸ παύουμε νὰ τὸ ζητᾶμε. Καὶ ὅταν πλέον ἐμεῖς θὰ τὸ ἔχουμε ξεχάσει, αὐτὸ θὰ ἔλθει, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουμε. Γιατὶ ὁ Θεὸς δὲν ξεχνᾶ.

Ἔλαβε τὸ μήνυμά μας! Τὸ συγκρατεῖ καὶ ὅταν Ἐκεῖνος κρίνει, ὅτι ἐπέστη ὁ καιρός, μᾶς τὸ χορηγεῖ! Γι' αὐτό, δὲν πρέπει νὰ ἐπιμένουμε στὸν Θεό, ντὲ καὶ καλά, νὰ μᾶς κάνει αὐτὸ ποὺ θέλουμε ἐμεῖς καὶ μάλιστα, ὅποτε ἐμεῖς τὸ θέλουμε. Ἡ ἐπιμονὴ σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ἀντενδείκνυται.

Γιατὶ κάνει κακό, ἀντὶ γιὰ καλό. Καὶ ὅταν μάλιστα ἡ ἐπιμονὴ εἶναι ἔντονη καὶ προέρχεται ἀπὸ ἄτομο ἀνυποχώρητο, ὅπως λ.χ. εἶσαι ἐσύ, τότε μόνο καλὸ δὲν φέρνει.

Γενικά, παιδί μου, θέλω νὰ καταλάβεις ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἐπιμένουμε νὰ ἀλλάξουμε τὴν θέληση τοῦ Θεοῦ, γιατὶ ἔτσι μᾶς ἀρέσει ἐμᾶς καὶ μάλιστα, ὅποτε θέλουμε ἐμεῖς ἀφ' ἑνός, καὶ ἀφ' ἑτέρου, ὅταν θέλουμε κάτι νὰ ἀποκτήσουμε, δὲν πρέπει νὰ τὸ κυνηγᾶμε, ἀλλὰ νὰ τὸ ἀφήνουμε στὴ θέληση τοῦ Θεοῦ.

Διαφορετικά, ὅσο κυνηγᾶμε κάτι, τόσο ἀπομακρύνεται! Αὐτὸ τὸ κάτι, νὰ τὸ παρομοιάσεις μὲ τὴν σκιά σου. Ὅσο καὶ νὰ τρέξεις, δὲν πρόκειται νὰ τὴν πιάσεις ποτέ. Γιατὶ ὅσο τρέχεις ἐσύ, τρέχει καὶ αὐτή!

Ἀπὸ τὸ βιβλίο "Ὁ πατὴρ Πορφύριος. Ο διορατικός, ο προορατικός, ο ιαματικός"

ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ



–Νιώθω τόσο αδύναμος. Στη ζωή μου δεν νιώθω καθόλου δυνατός…
–Μην ανησυχείς που νιώθεις αυτό που είσαι πραγματικά, αυτό που είναι η ίδια η φύση μας. Να νιώθουμε χαρά όταν μπορούμε να έχουμε μια τέτοια επίγνωση της αδυναμίας μας. Άλλωστε, κανένας άνθρωπος δεν είναι ποτέ αφ’ εαυτού του δυνατός. Κι αυτός που νιώθει από μόνος του δυνατός αυταπατάται οικτρά και, αργά ή γρήγορα, τον περιμένει στο διάβα του η δυσάρεστη μεν αλλά σωτήρια πείρα της αδυναμίας του. Γιατί και σ’ αυτόν πρέπει οπωσδήποτε να δοθεί η γεύση της πραγματικής ζωής, που είναι η θεία ταπείνωση. Ο μόνος δυνατός είναι ο Χριστός. Και περιμένει όλους εμάς να θυμηθούμε τη δύναμη και την παντοδυναμία της αγάπης Του, να τη ζητήσουμε και τη γευθούμε όντες μέσα στην αίσθηση της προσωπικής μας αδυναμίας, της ευτέλειας και της εσχατιάς μας. Δίχως αυτήν την αίσθηση δεν μπορεί και δεν γίνεται να παραμείνει η δύναμη και η κραταίωση του Χριστού στην καρδιά. Χωρίς τον Χριστό ολισθαίνουμε από αδυναμία σε αδυναμία. Και μόνο μαζί Του λαμβάνουμε μέσα μας το πλήρωμα εκείνης της δύναμης που φτάνει μέχρι την αιώνια ανάσταση.

π. Δαμιανός

«Κάθε ἐμπόδιο γιά καλό»



Ὅσο πιό σκληρόκαρδος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τόσο πιό βαθιά θά εἶναι ἡ πτώση του.Ἕνα αὐγό σπάει καί ἀπό ὕψος 30 πόντων.

Ὅμως ἕνας βράχος πρέπει νά ἀνέβει πολύ ὑψηλά καί νά πέσει γιά νά συντριβεῖ.


Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει πολύ σκληρή καρδιά, θά ἐπιτρέψει ὁ Θεός νά πετύχει κάποια πράγματα:

Νά ἀνέβει ψηλά καί κατόπιν νά πέσει βαρύγδουπα γιά νά συντριβεῖ, νά μαλακώσει, νά σπάσει.

Ὅμως ὁ μαλακός ἄνθρωπος, ὁ εὐαίσθητος, ὁ πονόψυχος μπορεῖ νά μήν ἔχει μεγάλες κοσμικές ἐπιτυχίες, νά βρίσκει ὅλο ἐμπόδια, αὐτό ὅμως τόν προστατεύει ἀπό μεγάλες πτώσεις, τίς ὁποῖες ἡ εὐαίσθητη καρδιά του δέν θά ἀντέξει.

Νά λοιπόν, πού τά ἐμπόδια στή ζωή μας εἶναι ἡ προστασία μας καί ὄχι ἡ κατάρα μας καί ἡ δοκιμασία μας.

Ἔτσι, ὅταν ὁ Θεός θέλει νά μᾶς γλιτώσει ἀπό ἐγωιστικά στραπατσαρίσματα βάζει ἐμπόδια στά σχέδιά μας.

Δηλαδή, τό ἐμπόδιο εἶναι ἡ προστασία ἀπό ἐγωιστικές πτώσεις.

Γι’ αὐτό ὁ λαός λέει:

«Κάθε ἐμπόδιο γιά καλό” καί κατ’κατ’ ἀναλογία “κάθε ἄνεση γιά κακό!»

Λέγουν οἱ Πατέρες «οὐδείς εἰσῆλθε μετ’ ἀνέσεως στόν παράδεισο».

Ὡς ἐκ τούτου πρίν ἀπό κάθε πτώση, προηγεῖται ἐγωιστική ἄνεση καί πρίν ἀπό κάτι ὄμορφο, συντριβή καί ταπείνωση.

Άγιος Πορφύριος

Για εσένα που φοβάσαι γι΄ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου

Στοὺς ἁγίους Ἀποστόλους Του ἀ­πευθυνόταν ὁ Κύριος. Ἦταν τότε ποὺ τοὺς εἶχε ἐκλέξει, δώδεκα τὸν ἀριθμό, καὶ τοὺς ἔστελνε νὰ κηρύξουν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων τὸ «εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας» (Ματθ. δ΄ 23).

Τοὺς ἔδωσε σαφεῖς παραγγελίες γιὰ τὸ πῶς ἔπρεπε νὰ ἐπιτελοῦν τὸ ἔργο αὐτό, καὶ ἔπειτα τοὺς ἔκανε λόγο γιὰ τοὺς διωγμοὺς ποὺ ἐπρόκειτο νὰ συναντήσουν στὶς περιοδεῖες τους.

–Θὰ σᾶς παραδώσουν σὲ συνέδρια καὶ δικαστήρια, τοὺς εἶπε, θὰ σᾶς σύρουν μπροστὰ σὲ βασιλεῖς καὶ ἡγεμόνες, προκειμένου νὰ σᾶς καταδικάσουν καὶ νὰ σᾶς θανατώσουν… (βλ. Ματθ. ι΄ [10] 17-22).
Καὶ συμπλήρωσε ὁ θεῖος Διδάσκαλος:

«Λέγω δὲ ὑμῖν τοῖς φίλοις μου· μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶ­μα, καὶ μετὰ ταῦτα μὴ ἐχόντων περισσότερόν τι ποιῆσαι» (Λουκ. ιβ΄ [12] 4). Λέω σὲ σᾶς τοὺς φίλους μου, μὴ φοβηθεῖτε ἀπὸ ἐκείνους ποὺ θανατώνουν τὸ σῶμα καὶ ὕστερα δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τίποτε περισσότερο.

Φίλους Του τοὺς ὀνομάζει· δικούς Του, προσφιλεῖς, ἀγαπητούς Του· καὶ μὲ αὐτὴ τὴν πλήρη τρυφερότητος προσ­φώνηση θέλει νὰ ἐμβάλει θάρρος στὴν καρδιά τους.

–Εἶστε φίλοι μου, μὴ φοβάστε τίποτε· οὔτε τὸ χειρότερο ποὺ μπορεῖ νὰ σᾶς συμβεῖ: τὸν θάνατο. Σᾶς τὸ λέω αὐτὸ Ἐγὼ ποὺ εἶμαι ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, Ἐγὼ ποὺ σᾶς ἔδωσα καὶ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή, καὶ γι’ αὐτὸ γνωρίζω καλύτερα ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἄλλον τὴν ἀξία τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ ἄλλου. Τὸ πολύ-πολὺ νὰ θανατώσουν τὸ σῶμα σας. Τίποτε περισσότερο δὲν μποροῦν νὰ σᾶς κάνουν. Κατανοῆστε τὰ λόγια μου καὶ ἀπὸ αὐτὰ βγάλτε τὸ συμπέρασμα γιὰ τὸ τί ἀξία ἔχει τὸ θνητὸ τοῦτο, πρόσκαιρο σῶμα, σὲ σχέση μὲ τὴν αἰώνια, ἀθάνατη ψυχή.

Γι’ αὐτό, μὴ φοβάστε!

Καὶ συνεχίζει ὁ Κύριος:

–Πέντε σπουργίτια δὲν πωλοῦνται εἴ­κοσι λεπτά, εὐτελέστατη δηλαδὴ τιμή; Ποιὸς δίνει σημασία σ’ ἕνα σπουργίτι; Κι ὅμως, οὔτε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ δὲν εἶναι ξεχασμένο καὶ ἐγκαταλελειμμένο μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ δὲν πέφτει νεκρὸ στὴ γῆ χωρὶς νὰ τὸ ἐπιτρέψει ὁ οὐράνιος Πατέρας. Ἂν λοιπὸν τόση φρον­τίδα καὶ πρόνοια δείχνει ὁ Θεὸς γιὰ τὸ τελευταῖο σπουργιτάκι, θὰ ἐγκαταλείψει ἐσᾶς; Εἶναι δυνατόν;

–Σᾶς περνοῦν λογισμοὶ μήπως ὁ Θε­ὸς σᾶς ξέχασε, σᾶς ἐγκατέλειψε, δὲν σᾶς παρακολουθεῖ… Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι ἀκόμα καὶ οἱ τρίχες ἀπὸ τὸ κεφάλι σας ὅλες εἶναι μετρημένες ἀπὸ τὸν Θεό. Ξέρει ὁ Θεὸς κάθε στιγμὴ πόσες τρίχες ὑπάρχουν στὸ κεφάλι σας. Σᾶς ἀρκεῖ αὐτὴ ἡ διαβεβαίωση γιὰ νὰ ἐννοήσετε πόση πρόνοια καὶ φροντίδα λαμβάνει γιὰ σᾶς ὁ Θεός; Τί ἄλλο θέλετε περισσότερο;

«Μὴ οὖν φοβεῖσθε· πολλῶν στρουθίων διαφέρετε», καταλήγει ὁ θεῖος Διδάσκαλος (Λουκ. ιβ΄ [12] 6-7). Μὴ φοβάστε λοιπόν. Εἶστε ἀνώτεροι ἀπὸ πολλὰ σπουργίτια!

Τί λόγια, πράγματι, αὐτά! Πόση εἰρήνη, ἀνακούφιση εἶναι ἱκανὰ νὰ προξενήσουν στὴν ταραγμένη ἀπὸ δυσκολίες καὶ προβλήματα ψυχή! Ἔχουμε ἕνα Θεὸ ποὺ ἡ μέριμνά Του καὶ γιὰ τὰ ἄψυχα ἀκόμα δημιουργήματά Του φτάνει μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Καὶ θὰ ἀδιαφορήσει γιὰ ἐμᾶς, τὶς ἔμψυχες εἰκόνες Του, αὐτοὺς γιὰ τοὺς ὁποίους τὸν ἴδιο τὸν Υἱό Του ἔστειλε στὴ γῆ γιὰ νὰ χύσει τὸ ἀτίμητο Αἷμα Του; Εἶναι δυνατόν; «Πῶς ἂν ἐπιλάθοιτο τῶν ἀγαπώντων αὐτὸν ἢ ἀγνοήσειέ τι τῶν συμβαινόν­των αὐτοῖς;», ρωτᾶ ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας· πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ λησμονήσει αὐτοὺς ποὺ Τὸν ἀγαποῦν ἢ νὰ μὴ δώσει σημασία γιὰ κάτι ποὺ τοὺς συμβαίνει, «ὅς γε τοσαύτην αὐτῶν ποιεῖται πρόνοιαν, ὡς ἕκαστα τῶν κατ’ αὐτοὺς εἰδέναι λεπτῶς, καὶ οἷον ἠριθμημένας ἔχειν αὐτῶν τὰς τρίχας;», Αὐτὸς ποὺ τόση πρόνοια δείχνει γι’ αὐτούς, ὥστε νὰ γνωρίζει λεπτομερῶς τὰ πάντα ἀναφορικὰ μ’ αὐτούς, σὰν νὰ ποῦμε καὶ πόσες τρίχες ἔχουν;

Κι ἂν πρόκειται νὰ θανατωθεῖτε ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς σας, συμπληρώνει ὁ ἅ­γιος Θεοφύλακτος Ἀχρίδος, μιλώντας ἐκ μέρους τοῦ Κυρίου, αὐτὸ δὲν θὰ γίνει ἐπει­δὴ Ἐγὼ σᾶς ἔχω ἐγκαταλείψει. Διότι τόση φροντίδα λαμβάνω γιὰ σᾶς, ὥστε νὰ γνωρίζω μὲ κάθε λεπτομέρεια ὅ,τι σᾶς ἀφορᾶ. Ἂν λοιπὸν ἐπιτρέψω νὰ μπεῖτε σὲ πειρασμό, νὰ εἶσθε βέβαιοι ὅτι θὰ σᾶς χορηγήσω καὶ τὴ δύναμη νὰ τὸν ὑπομείνετε. Διότι Ἐγὼ εἶμαι κηδεμόνας σας καὶ ὅλα τὰ γνωρίζω καὶ τὰ ἔχω ρυ­θμισμένα μέχρι λεπτομέρειας γιὰ τὸν καθένα σας. Ὅ,τι εἶναι τὸ καταλληλότερο γιὰ τὸν κάθε ἕναν ἀπὸ σᾶς, αὐτὸ τοῦ δίνω.

Συνεπῶς, ἀδελφέ μου, γιατί νὰ ἀγωνιοῦμε; γιατί νὰ φοβόμαστε; Εἶναι ὁπωσδήποτε δύσκολες, πολὺ δύσκολες οἱ ἡμέρες ποὺ περνοῦμε. Καὶ ἐνδεχομένως ἡ κατάσταση σύντομα νὰ ἐπιδεινωθεῖ κι ἄλλο. Διάφοροι λογισμοὶ ἴσως νὰ περνοῦν ἀπὸ τὸ μυαλό μας, τέτοιοι ποὺ νὰ ἐμβάλλουν σὲ φόβο καὶ ταραχὴ τὴν ψυχή μας.

Ὅμως…
Ἀφοῦ ἔχουμε ρητὴ καὶ ἐπαναλαμβανόμενη τὴν προτροπή Του: «μὴ οὖν φο­βεῖσθε»· ἀφοῦ ἔχουμε ξεκάθαρη τὴ διαβεβαίωσή Του ὅτι «καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς ὑμῶν πᾶσαι ἠρίθμηνται», καὶ μία δὲν πέφτει χωρὶς ὁ Ἴδιος νὰ δώσει ἐντολή· ἀφοῦ «πολλῶν στρουθίων διαφέρομεν», τότε γιατί νὰ φοβόμαστε καὶ νὰ ἀγωνιοῦμε; Ἂν ἕνα παιδί, μετὰ ἀπὸ συνεχεῖς διαβεβαιώσεις τῶν γονέων του ὅτι δὲν θὰ τὸ ἀφήσουν μόνο του, ὅτι κοντά του εἶναι, τὸ προστατεύουν συν­εχῶς, μετὰ ἀπὸ ἐπανειλημμένες ἐπιβεβαιώσεις ἐπάνω στὰ πράγματα ὅτι ἔτσι εἶναι ὅπως τοῦ τὰ λένε, αὐτὸ συνεχίσει νὰ νιώθει ἀνασφαλές, δὲν θὰ δηλώνει μὲ τὴ στάση του αὐτὴ ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης, ἐνδεχομένως καὶ ἀγνωμοσύνη ἀπέναντι στοὺς γονεῖς του; Καὶ δὲν θὰ γίνεται αὐτὸ ἀφορμὴ λύπης γιὰ τοὺς γονεῖς του; Τί ἄλλο νὰ κάνουν γιὰ νὰ τὸ πείσουν ὅτι εἶναι κοντά του;

Νὰ πιστέψουμε ὅτι εἴμαστε παιδιὰ ἀγαπητὰ τοῦ οὐρανίου Πατρός. Καὶ τότε θὰ Τοῦ δίνουμε μὲ ἐμπιστοσύνη τὸ χέρι μας καὶ θὰ προχωροῦμε στὸ δρόμο μας ἄφοβα, ψάλλοντας: «Κύριος ἐμοὶ βοηθός, καὶ οὐ φοβηθήσομαι…» (Ψαλ. ριζ΄ [117] 6).

Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ



Ήταν από τις εκφράσεις που δεν ξεχνάς, που μένουν στο μυαλό σου για να τις επεξεργαστείς στον ελεύθερό σου χρόνο. “Η σημερινή εποχή είναι σαν να ζούμε την εποχή του Νώε”.

Τότε ο Νώε έφτιαχνε την κιβωτό, ένα μεγάλοπλοίο το οποίο Ο Θεός ανέθεσε στοΝώε να κατασκευάσει λόγω του μεγάλου κατακλυσμού που επρόκειτο να φέρει, σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη.

Ο Νώε με μεγάλη προθυμία και υπακοή άρχισε αμέσως να κατασκευάζει την κιβωτό. Όταν έλεγε το μήνυμα που έλαβε από τον Θεό δεν τον πίστευε κανείς . Κι ενώ αυτός συμμορφωνόταν με την εντολή του Θεού, οι άλλοι άνθρωποι εξακολουθούσαν να μένουν αμετανόητοι και να κάνουν κακές πράξεις. 

Μέσα σε αυτή τη κιβωτό ο Νώε έβαλε την οικογένειά του, τη γυναίκα του και τους τρεις γιους του (Σημ, Χαμ και Ιάφεθ) με τις γυναίκες τους καθώς και ζευγάρια από όλα τα ζώα της υφηλίου.

Είναι λοιπόν η σημερινή εποχή σαν την εποχή του Νώε; Πόσοι άνθρωποι μας έχουν μιλήσει για τον Χριστό ; Πόσα θαύματα έχουμε βιώσει στη ζωή μας και ακούμε καθημερινά να γίνονται ; Οι Αγιορείτες Πατέρες έχουν έρθει δίπλα μας αφήνοντας για λίγο τα κελιά τους για να μας συμβουλέψουν και να μας προστατέψουν από τις δυσκολίες που έρχονται. Η Εκκλησία χτυπάει τις καμπάνες τις και Ο Θεός μας καλεί για να μας δώσει την χάρη Του. Αν η σημερινή κιβωτός είναι η ορθόδοξη πίστη μας τι περιμένουμε για να ανέβουμε στο πλοίο και να σωθούμε από τις φουρτούνες που ήδη κλονίζουν την ανθρωπότητα ;

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΙΒΩΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ. Νιώθουμε ευτυχία που γεννηθήκαμε σε αυτή την χώρα και βαπτιστήκαμε χριστιανοί ορθόδοξοι. Που φωτιστήκαμε με το Άγιο Πνεύμα και μας έδωσαν ονόματα Αγίων. Έχουμε καταλάβει τελικά πόσο τυχεροί είμαστε ; Πώς Ο Ένας Τριαδικός Θεός έχει αγκαλιάσει τα παιδιά Του και τους δείχνει τον δρόμο της σωτηρίας ; Ο πολυεύσπλαχνος Θεός μας, μας περιμένει στον παράδεισο που έφτιαξε για μας. Εμείς βουλιάζουμε στην αμαρτία και Εκείνος με την πραγματική μας μετάνοια μας δέχεται ξανά και ξανά ; Μας αγαπάει τόσο πολύ και θέλει να σωθεί κάθε ψυχή. Μπορεί να αλλάξει όλα του τα σχέδια για να σώσει έστω μία ψυχή. Όμως για πόσο θα μας ανέχεται ; Μας έδωσε ελευθερία και λογική και εμείς τα χειριστήκαμε με το χειρότερο τρόπο. Και ενώ ο «Νώε» μας καλεί να ανεβούμε στην κιβωτό και να σωθούμε εμείς βουλιάζουμε στα κύματα. Οι πνευματικοί μας πατέρες είναι δίπλα μας και μας περιμένουν να μας δώσουν το εισιτήριο του ταξιδιού με το πετραχήλι τους. Οι ορθόδοξοι πνευματικοί πατέρες που ακολουθούν πιστά το Ευαγγέλιο, το εφαρμόζουν στη ζωή τους και βοηθούν τα πνευματικά τους παιδιά να το εφαρμόσουν.

Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΚΑΙ ΟΣΕΣ ΦΟΥΡΤΟΥΝΕΣ ΚΑΙ ΑΝΕΜΟΙ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΖΩΝΤΑΝΗ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΖΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΠΝΕΕΙ. ΗΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΗ ΓΗ.

Ελένη Παπαδοπούλου για την 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ

«Είμαι καλός άνθρωπος, δε σκότωσα κανέναν, δεν πείραξα κανέναν, δίνω και ελεημοσύνη που και που, οπότε γιατί να μη με σώσει ο Θεός;»



Ο σημερινός άνθρωπος έχει παγιωθεί σε μια αυτοδικαίωση που συνήθως εκφράζεται ως εξής: «Είμαι καλός άνθρωπος, δε σκότωσα κανέναν, δεν πείραξα κανέναν, δίνω και ελεημοσύνη που και που, οπότε γιατί να μη με σώσει ο Θεός;». 

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι ο Θεός είναι ένας αιώνιος χωροφύλακας και ότι η σωτηρία είναι μια κατάσταση που ο άνθρωπος κερδίζει μέσα από μια τήρηση εντολών του φαίνεσθαι. Μιλάμε για μια τρομερή πλάνη που οφείλουμε να θεραπεύσουμε ώστε ο άνθρωπος να μην κολυμπάει στο ψέμα και την υποκρισία. 

Ο άνθρωπος σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες είναι ψυχοσωματική οντότητα. Όπως μας λέει και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ο άνθρωπος δεν είναι ούτε ψυχή ούτε σώμα αλλά το Όλον αυτού. Οπότε ο άνθρωπος θα μετέχει της Αναστάσεως ψυχοσωματικά και όχι απλά ένα μέρος του. 

Οι εντολές και οι καλές πράξεις είναι μέσο της σωτηρίας και όχι αυτοσκοπός για να κερδίσουμε κάτι. Συγκεκριμένα οι εντολές είναι σημεία συνάντησης και σχέσης με τον ίδιο τον Τριαδικό Θεό. Το ότι κάποιος είναι εξωτερικά ένας καλός άνθρωπος δε σημαίνει τίποτα, μπορεί να είναι η αρχή για κάτι αλλά μπορεί να είναι και ένα τίποτα. Μπορώ δηλαδή να πω ένα καλημέρα και από μέσα μου να βρίζω, μπορεί να βοηθάω κάποιον γιατί έχω συμφέρον. Μπορεί να δίνω ελεημοσύνη και να προσδοκώ στο άμεσο μέλλον κάτι. Το θέμα είναι τι καρδιά υπάρχει πίσω από την πράξη ή τη σκέψη και αν αυτή η καρδιά έχει τροφοδότη τον Χριστό ή τον εγωισμό. 

Οι πράξεις ωφελούν όταν είναι Χριστοκεντρικές με επιθυμία σταυρικής θυσίας (βλέπε παραβολή καλού Σαμαρείτη), αν όμως είναι ανθρωποκεντρικές τότε η ωφέλεια εξασθενεί στην φθαρτότητα του χρόνου. Mια πράξη που απορρέει από την Τριαδική σχέση διαπερνά το θάνατο. 

Αν το θέμα ήταν κάποιες εντολές, τότε δεν μας χρειάζεται η ενσάρκωση. Δεν χρειαζόταν να έρθει ο Θεός στο κόσμο. Οι εντολές είναι μια προπαρασκευαστική κατάσταση για να οικοδομηθεί η σωτηρία και η θεοειδής σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Άρα οι εντολές είναι σημεία που οδηγούν στην συνάντηση με τον Χριστό, αν μείνουμε σε αυτές απλά δεν θα τον συναντήσουμε και θα παραμένουμε σε σημείο μηδέν. 

«Αν η καλοσύνη δεν συνδέετε με την Τριαδική αγάπη και την θυσία τότε είναι απλά μια νεκρή πράξη.» 

Μια λαϊκή ρήση αναφέρει "Από έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα", και ο Φαρισαίος καλός άνθρωπος ήταν και μάλιστα υπηρέτης του νόμου. Αλλά τι να την κάνεις την εξωτερική λαμπρότητα όταν το βασίλειο της καρδιάς είναι μολυσμένο; 

Τι μας λέει πάνω σε αυτό το θέμα ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: 

«Όσοι υπερηφανεύονται για τα καλά τους έργα και δεν έχουν πίστη στο Θεό, μοιάζουν με λείψανα νεκρών, που είναι ντυμένα με ωραία ρούχα, αλλά δεν αισθάνονται την ωραιότητά τους. Σε τι ωφελείται, δηλαδή, ο άνθρωπος , όταν έχει ψυχή ντυμένη με καλά έργα αλλά νεκρή; Τα έργα γίνονται για τον Κύριο και με την ελπίδα των επουράνιων βραβείων. Αν, λοιπόν, αγνοείς Εκείνον που προκηρύσσει τα βραβεία , τότε για ποιόν αγωνίζεσαι; 

Για να φάει κανείς, πρέπει να είναι ζωντανός. Όποιος δεν έχει ζωή, δεν είναι δυνατό να δεχθεί τροφή. Για να ζήσει κανείς αιώνια, πρέπει να έχει πίστη στο Χριστό, πίστη που τρέφεται και με τα καλά έργα. Όποιος δεν έχει πίστη στο Χριστό, ακόμα κι αν κάνει καλά έργα, δεν είναι δυνατό να κερδίσει την ουράνια βασιλεία, αν έχει ζωντανή πίστη.» 

Ενώ ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ μας αναφέρει: 

«Σωτηρία είναι η ένωση του ανθρώπου με τον Θεό· η αποκατάσταση επικοινωνίας μαζί Του. Η σωτηρία είναι κάτι που μας ενδιαϕέρει όλους. Όλους τούς λαούς· όλους τούς ανθρώπους· ενάρετους και αμαρτωλούς! 

Δεν αρκεί λοιπόν, να είμαστε «καλοί» άνθρωποι. Και αν άνθρωποι μεγάλοι και ϕωτισμένοι, κατέβαιναν τότε στον Άδη, πώς είναι δυνατό εσύ, να θέλεις να σωθείς χωρίς πίστη και επικοινωνία με τον Χριστό; Και πώς τολμάς και ψάχνεις να βρεις, αν και οι μουσουλμάνοι θα σωθούν; Επειδή απλά σου ϕαίνονται «καλοί»; Χωρίς ποτέ, να έχουν πιστεύσει στον Ένα και Μοναδικό Σωτήρα και Λυτρωτή; 

Ας κάμουμε, λοιπόν, ϕροντίδα μας να αγαπήσουμε τον Χριστό. Γιατί σωτηρία χωρίς Αυτόν, μόνο χάρη σε μερικές «καλές» πράξεις, Δεν γίνεται.» 

Ενώ ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς μας λέει για τους «καλούς» που λένε όμως ότι δεν πιστεύουν: 

«Λένε: υπάρχουν και άθεοι καλοί άνθρωποι. Ναι, οι άθεοι μπορούν να είναι προσωρινά καλοί, επιφανειακά καλοί, φαρισαϊκά καλοί. Αλλά ο άθεος δεν μπορεί να είναι αληθινά καλός, διαρκώς καλός, βαθειά καλός, αθάνατα καλός, επειδή γι αυτό χρειάζεται να είσαι σε πνευματική σχέση, σε πνευματική συγγένεια με τον πραγματικά Μοναδικό Αγαθό και Αιώνια Αγαθό: με τον Θεό και Κύριο Χριστό. Είναι αληθινός δι' όλων των αιώνων ο θείος λόγος του Σωτήρος: “χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν” (Ιωάν. ιε´ 5)». 

Τέλος ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός μας αναφέρει: 

«Μεταξύ των ανθρώπων που ζουν γύρω μας υπάρχουν και αυτοί που δεν πιστεύουν στον Θεό και όμως κάνουν πολλά καλά έργα. Συχνά ακούω την έξης ερώτηση: «Αυτό δεν είναι αρκετό, δεν θα σωθούν αυτοί οι άνθρωποι με τα καλά τους έργα»; Πρέπει οπωσδήποτε να δώσω την απάντηση. Όχι, δεν θα σωθούν μόνο με τα καλά έργα. Γιατί δεν θα σωθούν; Γιατί έτσι είπε ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός, όταν «επηρώτησε... νομικός, πειράζων αυτόν και λέγων" διδάσκαλε, ποια εντολή μεγάλη εν τω νόμω; ο δε Ιησούς έφη αυτώ: αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου... αυτή εστί πρώτη και μεγάλη εντολή, δευτέρα δε όμοια αύτη: αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Μτ. 22, 35-39). 

Αν η πίστη στον Θεό και η αγάπη προς Αυτόν είναι "η πρώτη και σπουδαιότερη εντολή του νόμου" αν η δεύτερη εντολή για την αγάπη προς τον πλησίον πηγάζει απ' αυτή την πρώτη, και αν η αγάπη προς τον πλησίον παίρνει την δύναμή της από την αγάπη προς τον Θεό, τότε αυτό σημαίνει, ότι για να σωθεί κανείς πρέπει με όλη την καρδιά του να αγαπήσει τον Θεό, διότι αυτή είναι η πρώτη και η σπουδαιότερη εντολή του νόμου.» 

Βλέπουμε ότι οι Άγιοι δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες του δικού μας εγωισμού όσο αφορά την σωτηρία. Η πίστη, δηλαδή η σχέση στο Χριστό μέσω τών μυστηρίων σώζει τον άνθρωπο και όχι κάποια εξωτερική ή ηθική κατάσταση. Σε πολλά σημεία ο Κύριος αναφέρει «η πίστη σου σεσωκέ σε». Στον πλούσιο νεανίσκο τού ζητά κάτι παραπάνω από την τήρηση του νόμου του, τον καλεί σε σχέση με την φράση «ακολούθει μοι». 

Η πρώτη και μοναδική εντολή του Θεού, είναι να αγαπήσεις τον Θεό με όλη σου την καρδιά. Όλες οι άλλες είναι αποτέλεσμα της εντολής αυτής. Εντολή πρώτη λέει ο Χριστός "Αγαπήσεις Κύριον τον Θεό σου εξ όλης της ψυχής σου, εξ όλης της καρδίας σου, εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου. Και δεύτερη εντολή, δεύτερη εντολή όμοια με την πρώτη, η οποία βγαίνει μέσα από την πρώτη είναι το να αγαπήσεις τον πλησίον σου. Τα άλλα όλα είναι αποτελέσματα". Εάν αγαπάς τον Θεό δεν είναι δυνατό να μην αγαπάς τον πλησίον σου. Ο άνθρωπος που αγαπά τον Θεό ως φυσικό αποτέλεσμα της αγάπης του Θεού έχει την αγάπη εις τον αδελφό του. Για αυτό και αναφέρει ότι η δεύτερη εντολή είναι όμοια με την πρώτη. Αγαπώ τον πλησίον όχι ηθικιστικά ή εξωτερικά αλλά θυσιαστικά ακόμα και να μπορέσω να πάρω τον καρκίνο που έχει και να γίνει δικός μου για να θεραπευτεί ο πλησίον. Διότι στα μάτια τού πλησίον που μπορεί να είναι και ο εχθρός μου βλέπω το δημιούργημα του Θεού και τον ίδιο τον Θεό μέσα από αυτή την συγκλονιστική ύπαρξη που μπορεί να με πολεμά αλλά εγώ την αγαπώ και προσεύχομαι. Διότι γνωρίζω ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι κακός από την φύση του και όλοι έχουν πρόσκληση μετανοίας και σωτηρίας, οπότε μπορεί η δική μου προσευχή να είναι πρόδρομος και βοήθεια σωτηρίας μέσα από ένα θυσιαστικό γεγονός που απορρέει από τη σχέση μου με τον ίδιο τον Χριστό. 

Ας διαβάσουμε υποκριτικές φράσεις «καλών ανθρώπων» όπου τελικά η καλοσύνη είναι εξωτερικό γεγονός χωρίς σύνδεση με τον Χριστό και πολλές φορές μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα: 

«Είμαι καλός άνθρωπος, αλλά όποιος πειράξει την γυναίκα μου θα τον σφάξω». 

«Δεν πείραξα κανέναν, είμαι καλή κοπέλα αλλά έκανα έκτρωση διότι δεν μπορούσα να μεγαλώσω το παιδί οπότε καλύτερα που έγινε έτσι και για μένα και για το παιδί». 

«Δίνω ελεημοσύνη όποτε μπορώ, αλλά είμαι στα δικαστήρια με τον αδερφό μου διότι δεν είναι δυνατόν να πάρει όλα τα κτήματα αυτός και Εγώ να μην πάρω τίποτα». 

«Της πρόσφερα τα πάντα, αλλά τώρα έπαθε καρκίνο οπότε χωρίσαμε. Πρέπει να κοιτάξω λιγάκι τη ζωή μου» 

«Περνάγαμε καλά είχαμε καλή σχέση, αλλά δυστυχώς χρεοκόπησε το μαγαζί που είχε οπότε καλύτερα ο καθένας να τραβήξει τον δρόμο του» 

«Ήταν άτεκνη και τελικά χωρίσαμε. Εγώ ήθελα παιδιά αλλά από την στιγμή που αυτή δεν μπορούσε να κάνει δεν υπάρχει λόγος να είμαστε μαζί και χωρίσαμε» 

«Σιγά μην τον παντρευτώ, μπορεί να τον αγαπώ αλλά δεν έχει λεφτά.» 

Κάποιος που πραγματικά έχει σχέση με τον Χριστό δεν έχει σχέση με τις παραπάνω φράσεις διότι πολύ απλά δε θα έσφαζε κάποιον αλλά θα προσευχόταν για αυτόν, δε θα έκανε έκτρωση διότι στο έμβρυο βλέπει ολοκληρωμένο άνθρωπο, δε θα διεκδικούσε περιουσία από κανέναν, θα παρακαλούσε να πάρει τον καρκίνο της συντρόφου του, δε θα χώρισε τη σύντροφό του για λόγους ατεκνίας, αλλά θα βάδιζε στο δρόμο της Θέωσης, θα παντρευόταν ακόμα κι αν η μοναδική περιουσία ήταν ένα παγκάκι. 

Απλά πράγματα αδερφοί μου χωρίς Χριστό ο άνθρωπος είναι μια ζωντανή βιολογική οντότητα αλλά μια νεκρή ύπαρξη, με Χριστό είναι Άγιος Ουράνιος άνθρωπος και επίγειος άγγελος. Οπότε δεν έχει σημασία να είμαι απλά ένας ηθικά "καλός άνθρωπος" αλλά Άγιος άνθρωπος για όλους τους ανθρώπους καλούς και κακούς χωρίς συμφέροντα και εγωϊσμούς, αλλά με μετοχή στον Χριστό. Φυσικά η πορεία αυτή περνά μέσα από τα μυστήρια και ιδιαίτερα από το μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως.

ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΟ ΡΑΜΑΖΑΝΙ ΣΕ "ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ" ΕΚΚΛΗΣΙΑ !!!

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, «Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος»: Πορεία κατὰ κρημνῶν!

ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί γιά τίς ἀποφάσεις τῆς “Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου” τῆς Ὀρθοδοξίας, γιατί τά σχέδια τῶν ἀποφάσεων ἔχουν συνταχθεῖ ἀπό τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο καί λοιπούς οἰκουµενιστές καί θά κληθεῖ ἡ Σύνοδος (δεκατέσσερις ψηφοφόροι!) νά τά ὑπογράψουν, ὄχι γιά νά ὑπερασπιστοῦν τήν ὀρθόδοξη πίστη, καταδικάζοντας τούς αἱρετικούς παπικούς, προτεστάντες, µονοφυσίτες, κλπ., ἀλλά γιά νά τούς ἀναγνωρίσουν ὡς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, µέ τούς ὁποίους µποροῦν νά συµπροσεύχονται, νά ὁµονοοῦν καί νά ὑπηρετοῦν τά σκοτεινά σχέδια τοῦ οἰκουµενισµοῦ, ὁ ὁποῖος ὑπηρετεῖ τήν δαιµονική πανθρησκεία. 

Μέ ἄλλα λόγια ἡ “Μεγάλη” Σύνοδος δέν πρόκειται νά λύσει προβλήµατα, πού ἀντιµετωπίζει ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά θά δηµιουργήσει νέα ἐπώδυνα, πρός εὐφροσύνην τῶν ἑτεροδόξων καί περιφρόνησιν τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης θά ἀσχοληθεῖ µέ τούς ἑτερόδοξους, ὄχι γιά νά τούς ὑποδείξει τίς αἱρετικές τους διδασκαλίες καί νά τούς ὑπενθυµίσει ὅτι µποροῦν νά ἐπιστρέψουν στήν Ἐκκλησία, ἀλλά γιά νά ἀναγνωρίσει τίς “ἐκκλησιές” τους καί νά διευκολυνθεῖ ἡ ἕνωση τῶν “ἐκκλησιῶν”!

Εἶναι προκλητική ἡ δραστηριότητα τῶν οἰκουµενιστῶν, προκειµένου νά ἀµφισβητήσουν τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουµενικῶν Συνόδων, νά περιφρονήσουν τούς Ἱερούς Κανόνες πού ἀπαγορεύουν τίς συµπροσευχές µέ τούς αἱρετικούς καί γενικότερα νά ἄρουν (πανορθοδόξως!) ὅλα τά ἐµπόδια, προκειµένου ὁ οἰκουµενισµός νά ἐµφανιστεῖ ὡς ἔκφραση θείου θελήµατος. ∆ηλαδή, ἡ παναίρεση νά ἐµφανιστεῖ ὀρθή διδασκαλία, τήν ὁποία ὅλοι πρέπει νά ἀποδεχτοῦν. Πρόκειται γιά ἐπιτυχία τοῦ διαβόλου, ἡ ὁποία θά λάβει καί πανορθόδοξο κῦρος!

Πόνος, µεγάλος πόνος, ἡ “Ἁγία καί Μεγάλη” Σύνοδος τοῦ οἰκουµενισµοῦ. Παρόλο πού οἱ νεώτεροι ἅγιοι τῆς Ὀρθοδοξίας καταδίκαζαν τόν ὀλέθριο οἰκουµενισµό καί ἤλεγχαν αὐστηρά πατριάρχες καί ἀρχιεπισκόπους, πού πρωτοστατοῦσαν σ’ αὐτόν, ὁ Οἰκουµενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολοµαῖος καί ὅλοι οἱ ἄφωνοι Μητροπολίτες τοῦ κλίµατος τοῦ Φαναρίου καί τῆς διασπορᾶς, ἐνισχυόµενοι καί ἀπό πολλούς ἄλλους προκαθηµένους αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ὀνειρεύονται ἐπιτυχίες, οἱ ὁποῖες ἄν πραγµατοποιηθοῦν, θά εἶναι πορεία κατά κρηµνῶν, τόσο τῶν ἰδίων ὅσο κι ἐκείνων πού τούς ἀκολουθοῦν.

Γιά τά µέλη τῆς Συνόδου ἔχουν διατυπωθεῖ πολλές ἐπιφυλάξεις. Μεταφέρω ἐδῶ ἐκεῖνο πού εἶχε πεῖ σέ µία ὁµιλία τοῦ ὁ ἀείµνηστος ἀρχιµανδρίτης Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος πρό εἴκοσι πέντε ἐτῶν καί εἶναι ἰδιαιτέρως ἐπίκαιρο: “Αὐτοί οἱ ἐπίσκοποι πού θά καθίσουν, γιά νά συζητήσουν τά θέµατα αὐτῆς τῆς Συνόδου σέ ποιά πνευµατική κατάσταση βρίσκονται; Ὀρθοδοξοῦν ἤ δέν ὀρθοδοξοῦν; Ἀπ’ ὅσο µποροῦµε νά ξέρουµε σήµερα, καί ἐγώ καί ἐσεῖς, καί ὅλοι µας, ἐκεῖ- νοι πού θά παρακαθίσουν ἔχουν ἁλωθεῖ ἀπό τόν Οἰκουµενισµό. Ἀπερίφραστα, ἐκτός ἴσως ἀπό κάποιες ἐξαιρέσεις, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν ὀρθοδοξοῦν, ἔστω καί ἄν λέγονται πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι καί ἐπίσκοποι. ∆έν ὀρθοδοξοῦν! Τό γνωρίζουµε αὐτό ἀπό ἀτοµικές δηλώσεις πού κάνουν, ἀπό τόν τρόπο πού κινοῦνται καί ἐκφράζονται. Τό γνωρίζουµε αὐτό. Θά τό πῶ ἄλλη µία φορά: ἔχουν ἁλωθεῖ καί ἀπό τήν Μασονία καί ἀπό τόν Οἰκουµενισµό! Αὐτοί λοιπόν οἱ ἄνθρωποι, ὅταν θά καθίσουν στό τραπέζι τῶν συζητήσεων, θά κινηθοῦν ἐν Πνεύµατι Ἁγίῳ; ∆έν τό νοµίζω. ∆έν τό νοµίζω! Εἶναι πολύ σοβαρά τά πράγµατα. Πάρα πολύ σοβαρά!”.

Εὔχοµαι οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου νά µή ὑπηρετήσουν τόν ὀλέθριο οἰκουµενισµό. Ἀντίθετα, πρέπει νά τόν καταδικάσουν, γιά νά φανεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι µία καί οἱ ἑτερόδοξοι βαδίζουν τό δρόµο τῆς ἀπωλείας. Ἐµεῖς πάντως δέν θά µποῦµε στήν ἴδια βάρκα µέ τούς αἱρετικούς, γιατί τό ναυάγιο εἶναι σίγουρο καί ἡ κόλαση ὁλάνοιχτη!

∆υστυχῶς, τό Φανάρι ἀπό δεκαετίες εἶναι σβησµένο. ∆έν ὑπάρχει φῶς σωτηρίας. ∆έν ὑπάρχει ἐλπίδα. Μάταια λέµε ὅτι ἔχουµε ἐκεῖ τόν Πατριάρχη τοῦ Γένους, πού ἀγρυπνεῖ γιά τήν ἀκεραιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καί διατηρεῖ τή συνέχεια τῆς ἱστορίας. Οἱ ἐξελίξεις τόν διαψεύδουν...


Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση
Ορθόδοξος Τύπος, 17/6/2016

Παιδί μου, φοβάσαι;




Να σκέφτεσαι τον Θεό πολύ. Να πηγαίνεις στην εκκλησία, όχι για μένα, αλλά για τον Θεό. Να κάνεις ότι ικανοποιεί την ψυχή σου. Ο Θεός μόνο μπορεί να θεραπεύσει τους φόβους σου. Πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν σήμερα να σε ξεδιψάσουν. Η σχέση μας με τον Θεό είναι μια συνεχής πάλη. Να θεωρείς τυχερό τον εαυτό σου όταν προσεύχεσαι. Να ευχαριστείς τον Θεό που τώρα σου έτυχε αυτό και όχι νωρίτερα, που όπως καταλαβαίνεις, δεν θα μπορούσες να το σηκώσεις. Η αδυναμία σου παιδί μου, δεν έχει τόση σημασία πια, αφού ομολογείς αληθινά ότι είσαι αδύναμος. Είναι η αρχή της νίκης η παραδοχή…

+μοναχός Μωϋσής, Αγιορείτης 

«Αξιώματα και ανθρώπινη δόξα»



Απορώ, πως μερικοί δίνουν τόση σημασία στην ανθρώπινη δόξα και όχι στην δόξα του Θεού που μας περιμένει, όταν «των ανθρώπων την δόξαν φύγωμεν». Σε τι θα μας ωφελήση, αν αποκτήσουμε και το πιο μεγάλο αξίωμα που υπάρχει και μας εγκωμιάζη όλος ο κόσμος; Θα μας οδηγήσουν στον Παράδεισο τα εγκώμια του κόσμου ή θα μας ωθήσουν στην κόλαση;

Τι είπε ο Χριστός; «Δόξαν παρά ανθρώπων ου λαμβάνω» (9). Σε τι θα με ωφελούσε αν μπορούσα να γίνω από μοναχός ιερομόναχος, δεσπότης, πατριάρχης; Θα με βοηθούσαν τα αξιώματα να σωθώ ή θα ήταν μεγάλο βάρος σε έναν αδύνατο Παΐσιο και θα με γκρέμιζαν στην κόλαση;

Εάν δεν υπήρχε άλλη ζωή, μπορούσε να δικαιολογηθή μια τέτοια ανοησία. Ένας όμως που επιδιώκει την σωτηριά της ψυχής του όλα τα βλέπει «σκύβαλα» (10) και δεν επιδιώκει αξιώματα.

Ο Μωυσής, παρ΄ όλο που ήταν απεσταλμένος από τον Θεό να ελευθερώση τον λαό του Ισραήλ, δεν αξιώθηκε να πάη στην Γη της Επαγγελίας, γιατί έφθασε σε σημείο να αγανακτήση κατά του Θεού εξ αιτίας του λαού. Ζούσε συνέχεια μέσα στην γκρίνια του λαού και μια φορά αγανάκτησε. «Μου ζητούν νερό, είπε. Πού να τους βρω νερό;» (11) 

Μα πριν από λίγο χτύπησες την πέτρα και έβγαλες νερό και τους έδωσες! Δύσκολο ήταν; Αλλά είχε μπλέξει με τα θέματα, με τις υποθέσεις του λαού και ξέχασε πόσο νερό είχε βγάλει νωρίτερα, και από τις πολλές σκοτούρες που είχε, δεν το κατάλαβε, για να ζητήση συγχώρεση από τον Θεό.

Αν ζητούσε συγχώρεση, θα τον συγχωρούσε ο Θεός. Το να μην πάη στην Γη της Επαγγελίας ήταν ένας μικρός κανόνας από τον Θεό, ένα επιτίμιο για την αγανάκτησή του. 
Φυσικά ο Θεός τον πήρε στον Παράδεισο και τον τίμησε με το να τον στείλη μαζί με τον Προφήτη Ηλία στο Όρος Θαβώρ, στην Μεταμόρφωση του Κυρίου. Όλα αυτά βοηθούν να καταλάβουμε πόσο μεγάλο εμπόδιο γίνεται το αξίωμα με τις ευθύνες για την πορεία ενός Χριστιανού προς τον Παράδεισο.

Μερικοί, ενώ εσωτερικά και εξωτερικά θα έπρεπε να είναι όλο χαρά, γιατί οικονόμησε ο Θεός να είναι απαλλαγμένοι από κάθε ευθύνη, αντιθέτως επιδιώκουν ευθύνες και αξιώματα, και όταν δεν τους δίνωνται, τσιγαρίζονται και φθείρουν και την ψυχή τους και το σώμα τους, τον ναό του Θεού (12) κατά τον Απόστολο Παύλο. Ενώ ο Χριστός τους ετοιμάζει την ουράνια δόξα, αυτοί θέλουν να περάσουν στον Παράδεισο διά μέσο της δόξης των ανθρώπων.

Ίσως όμως μου πουν μερικοί: «Γιατί άλλοι δοξάζονται και από ανθρώπους, δοξάζονται μετά και από τον Θεό;» Στην ουσία κανείς δεν θα δοξασθή από τον Θεό, όταν θέλη την ανθρώπινη δόξα. Να μην επιδιώκη ποτέ κανείς μόνος του ευθύνες.

Όταν τον απαλλάσσουν από ευθύνες, θα πρέπη να χαίρεται, γιατί κανονικά θα έπρεπε να στενοχωριέται για τις ευθύνες που είχε. Αν δεν χαίρεται, σημαίνει ότι υπάρχει μέσα του ύπουλα η υπεηφάνεα.

Να μην επιδιώκουμε ποτέ αξιώματα, για να δοξασθούμε από αυτά, γιατί αυτό φανερώνει αρρώστια προχωρημένη. Δείχνει ότι βαδίζουμε αρρωστημένα άλλο δρόμο από τον δρόμο της ταπεινοφροσύνης που βάδισαν οι Άγιοι Πατέρες και έφθασαν στον Παράδεισο.

Έχουμε πλήθος Αγίων Πατέρων που απέφευγαν τις ευθύνες· ηγουμενίες, ιερωσύνη και αρχιερωσύνη. Άλλοι έκοβαν τα χέρια, άλλοι τις μύτες, άλλοι τα αυτιά και άλλοι τις γλώσσες, για να μην είναι αρτιμελείς και τους χειροτονήσουν.
Άλλους τους ξεσκέπαζαν τις καλύβες και τους χειροτονούσαν από πάνω, άλλους τους χειροτονούσαν από μακριά, όπως τον Άγιο Αμφιλόχιο. Ενώ είχαν μόρφωση και αγιότητα, επειδή όμως είχαν νιώσει την μεγάλη αξία της ψυχής, καθώς και το μεγάλο βάρος των ευθυνών, που γίνεται μεγάλο εμπόδιο για να σωθή ο άνθρωπος, γι΄ αυτό τις απέφευγαν. Αυτοί βρήκαν τον κανονικό δρόμο.

Και στο Άγιον Όρος μερικοί θεωρούν την ιερωσύνη εμπόδιο στην πνευματική ζωή, γιατί εκτός των άλλων υποχρεώσεων είναι υποχρεωμένοι να πάνε, όταν έρθη ένας δεσπότης, ή να πάνε στα πανηγύρια –πνευματικά βέβαια πανηγύρια, αλλά και αυτά δεν αναπαύουν. 

Όταν ήμουν στο Κοινόβιο, γνώρισα έναν διάκο που γέρασε και πέθανε διάκος.Όταν ήταν ακόμη νέος μοναχός, το Μοναστήρι είχε ανάγκη από διάκο και τον χειροτόνησαν. Αργότερα ήρθαν νεώτεροι. Οι νεώτεροι έγιναν διάκοι και ιερείς, και εκείνος έδινε συνέχεια την σειρά του στους άλλους και παρέμενε διάκος. Όταν του έλεγαν να γίνη ιερεύς, έλεγε: «Τώρα δεν έχει ανάγκη το Μοναστήρι. Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν οι νεώτεροι αδελφοί».

Τον έβαλαν στο γραφείο. Όταν ήρθαν μορφωμένοι στο Μοναστήρι, παρακάλεσε και έγυγε και από το γραφείο. Όταν το Μοναστήρι περνούσε μια δυσκολία, παρακάλεσε αυτός το ευλαβής διάκος έναν ιερέα ενάρετο να αναλάβη την ηγουμενία. Εκείνος του είπε: «Πώς εσύ αποφεύγεις τις ευθύνες και τις φορτώνεις σ΄ εμένα; Γίνε εσύ προϊστάμενος, για να γίνω και εγώ ηγούμενος».

Έτσι έγινε ο ένας ηγούμενος και ο άλλος προϊστάμενος. Όταν τακτοποιήθηκαν τα πράγματα και πήγαινε καλά το Μοναστήρι, παραιτήθηκε πάλι από προϊστάμενος. Πολύ με βοήθησε αυτός ο διάκος· είχε πολλή Χάρη Θεού. Αυτόν καλούσαν για τα δύσκολα θέματα στην Ιερά Κοινότητα να πη την φωτισμένη του γνώμη.

- Τι φταίει, Γέροντα, όταν πνευματικοί άνθρωποι, ενώ δεν αγαπούν τα χρήματα, επιδιώκουν όμως την δόξα; Ισχύει αυτό που έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες: «Πολλοί εμίσησαν τον πλούτον, την δόξαν ουδείς» (13) ;

- Το κεφάλι το άδειο φταίει! Αυτή είναι κενή δόξα. Το «πολλοί εμίσησαν τον πλούτον…» είναι κοσμική νοοτροπία· δεν χωράει στην πνευματική ζωή. Αυτά τα έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες που δεν γνώριζαν τον αληθινό Θεό.
Στην πνευματική ζωή η δόξα πρέπει να εξαφανισθή. Μεγαλύτερη ατιμία από αυτή που υπέφερε ο Χριστός υπέφερε κανείς; Οι Πατέρες την ατιμία ζητούσαν και τους τιμούσε ο Θεός. Αυτοί ακόμη στο κοσμικό στάδιο βρίσκονται.

Ποδόσφαιρο παίζουν. ΠΑΟΚ-ΑΕΚ-ΔΟΞΑ! Η δόξα που αναφέρει στο Ευαγγέλιο έχει αγάπη και ταπείνωση. «Δόξασόν σου τον υιόν, λέει, ίνα και ο υιός σου δοξάση σε… αυτή δε εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν» (14). Ζητούσε δηλαδή ο Χριστός από τον Θεό να γνωρίσουν οι άνθρωποι τον Λυτρωτή τους, για να σωθούν.

Σήμερα οι περισσότεροι ενδιαφέρονται πώς να αποκτήσουν από παντού δόξα. Δόξα από ΄δω, δόξα από ΄κει, και τελικά καταλήγουν σε… λόξα από ΄δω, λόξα από ΄κει. Αυτό είναι που είπε ο Χριστός: «Δόξαν παρά αλλήλων λαμβάνοντες» (15), «πλανώντες και πλανώμενοι» (16). Με κάτι τέτοια μου έρχεται να κάνω εμετό. Σε τέτοια ατμόσφαιρα δεν μπορώ να ζήσω ούτε είκοσι τέσσερις ώρες.

Οι ευθύνες είναι μεγάλο εμπόδιο στην πνευματική ζωή. Όσοι θέλουν να κάνουν δουλειά πνευμαιτκή αποφεύγουν τις ευθύνες. Συνήθως δεν βλέπει κανείς καλό τέλος σ΄ αυτούς που επιδιώκουν αξιώματα και προϊσταμενίες.

Μπαίνει το προσωπικό στοιχείο, ο εγωισμός, και μετά συγκρούονται και μαλώνουν μεταξύ τους οι προϊστάμενοι, επειδή υπάρχει και στον ένα και στον άλλο προϊστάμενο ο εγωισμός. Όσοι όμως αγωνίζονται φιλότιμα και δεν αναπαύουν τον εαυτό τους και βγάζουν τον εαυτό τους από την κάθε ενέργειά τους βοηθάνε πολύ θετικά, γιατί τότε μόνον αναπαύονται οι ψυχές που έχουν ανάγκη βοηθείας και τότε μόνο θα αναπαυθή εσωτερικά η ψυχή τους και σ΄ αυτήν την ζωή και στην αιώνια.

Οι Άγιοι Πατέρες, παλιά, έφευγαν στην έρημο πρώτα και ερημώνονταν από τα πάθη τους με τον αγώνα τους. Χωρίς σχέδια και προγράμματα δικά τους αφήνονταν στα χέρια του Θεού και απέφευγαν τα αξιώματα και την εξουσία, ακόμη και όταν έφθαναν σε μέτρα αγιότητος –εκτός αν η Μητέρα Εκκλησία είχε ανάγκη, οπότε έκαναν υπακοή στο θέλημα του Θεού, και δοξαζόταν το Όνομα του Θεού με την αγία τους ζωή.

Γίνονταν δηλαδή πνευματικοί αιμοδότες, αφού αποκτούσαν καλή κατάσταση πνευματικής υγείας στην έρημο, με την καλή πνευματική τροφή και την άγρυπνη πατερική παρακολούθηση.

Γέροντας Παΐσιος, Λόγοι Α΄

9) Ιω. 5, 41
10) Φιλιπ. 3, 8
11) Βλ. Αριθμ. 20, 10
12) Βλ. Α΄ Κορ. 3, 16
13) Γνωμικό του Κλεοβούλου, τυράννου της αρχαίας πόλεως Λίνδου της Ρόδου, ενός από τους επτά σοφούς (6ος αι. π.Χ.).
14) Ιω. 17, 1 κ.ε.
15) Ιω. 5, 44
16) Β΄ Τιμ. 3, 13

http://anavaseis.blogspot.gr/

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗ Η ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟΣ;



Ὁ Χριστιανισμός, ἀγαπητοί μου, εἶναι Θεία Ἀποκάλυψη, δέν εἶναι ὅπως οἱ ἄλλες θρησκεῖες, τίς ὁποῖες διαμόρφωσε ὁ ἄνθρωπος μόνος του - μέ τίς δικές του πνευματικές δυνάμεις - καί μέ τήν φαντασία του ἤ τούς δαίμονες. Οἱ πηγές τῆς χριστιανικῆς πίστεως, κατά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, εἶναι δύο: Ἡ Ἁγία Γραφή καί Ἡ Ἱερά Παράδοση.
Αὐτά τά δύο μεγέθη παρέχουν ὅλη τήν Θεία Ἀποκάλυψη, γραπτή καί ἄγραφη, δηλαδή καθετί πού ἀποκάλυψε ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους διά θεοπνεύστων καί ἁγίων ἀνδρῶν καί διά τοῦ Υἱοῦ Του, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιά τήν σωτηρία μας καί τήν ἵδρυση τῆς βασιλείας Του στή γῆ.
Ποιές εἶναι, ὅμως, οἱ πηγές τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως: α) Εἶναι, ἡ Ἁγία Γραφή, ἀποτελούμενη ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, ἡ ὁποία περιλαμβάνει 49 βιβλία καί τήν Καινή Διαθήκη πού περιλαμβάνει 27 βιβλία καί β) Ἡ Ἱερά Παράδοση, ἡ ὁποία περιλαμβάνει τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, τή διδασκαλία καί τίς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλά καί τά συγγράμματα τῶν Ἁγίων Πατέρων.
Τί εἶναι τά δόγματα; Τά δόγματα πού διετύπωσε ἡ Ἐκκλησία μας κατά τίς Οἰκουμενικές Συνόδους, χάραξαν τά ὅριά της σέ σχέση μέ τίς ἐκτροπές, τίς αἱρέσεις καί τίς πλάνες πού ἐμφανίσθηκαν κατά καιρούς. Γιά τό λόγο αὐτό, τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας ὀνομάζονται «ὅροι», δηλαδή ὅρια, μέ τά ὁποῖα περιφρουρεῖται ἡ ἀλήθεια καί προστατεύεται ἡ πίστη τῶν χριστιανῶν. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει ὅτι: «Σέ δύο πράγματα δέν μποροῦμε νά ὑποχωρήσουμε: Στό δόγμα καί στό ἦθος».
Στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐν πρώτοις, ἔχουμε τήν Ἀποστολική Σύνοδο τῶν Ἱεροσολύμων. Τόν δρόμο πού ἐπέλεξαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, γιά νά ἐπιλύσουν τά προκύπτοντα περί τήν πίστη προβλήματα, ἀκολούθησαν καί οἱ διάδοχοί τους, μεταγενέστεροι Πατέρες τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔτσι, συγκροτήθηκαν καί συνῆλθαν οἱ ἑπτά Οἰκουμενικές Σύνοδοι.
Καίριο ερώτημα: Πρέπει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νά συγκαλέσει μία νέα Οἰκουμενική Σύνοδο; Βεβαίως, εἶναι ἡ ἀπάντηση. Γιά ποιό λόγο ὅμως;
α) Γιά νά καταδικαστεῖ ὁ Οἰκουμενισμός. Τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός;
Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι μία κίνηση πού θέλει νά ἑνώσει τόν διαιρεμένο Χριστιανικό κόσμο (Ὀρθόδοξους, Παπικούς, Προτεστάντες, κ.ο.κ.) καί γι’ αὐτό ἔχει δημιουργηθεῖ τό λεγόμενο Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.). Ἡ Ἐκκλησία μας εὔχεται ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως, ἀλλά μέ τόν ὅρο, οἱ παπικοί καί οἱ προτεστάντες νά μετανοήσουν καί νά ἐπιστρέψουν στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, πού εἶναι μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. 
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος λέει σχετικά: «Οἱ Παπικοί ἁμαρτάνουν καί κολάζονται μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ἴσως καί αἰωνίως, διά τά πρός τήν Ἑλληνικήν Ἐκκλησίαν κακά καί τῆς ψευδενώσεως τίς ἀσεβεῖς καί ἀντιχριστιανικές διατάξεις». «Ὁ Οἰκουμενισμός», λέει ὁ Γέροντας Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης, «ἐμφορεῖται ὑπό πονηρῶν πνευμάτων». Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ἔλεγε ὅτι: «Τά δόγματα δέν μπαίνουν στήν ΕΟΚ, στά δόγματα δέν γίνονται ἐκπτώσεις». Ἐπίσης, ἀποκάλυψε στόν κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη, καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ὅτι ἡ ἕνωση μέ τούς Παπικούς ἔχει γίνει, ἀλλά δέν τό λένε, γιά νά μήν ἀντιδράσει ὁ ὀρθόδοξος χριστιανικός κόσμος. Ὁ δέ ἀείμνηστος π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, ἔλεγε ὅτι: «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι μασονικῆς ἐμπνεύσεως ἐφεύρημα». 
β) Γιά νά καταδικαστεῖ ὁ Θρησκευτικός Συγκρητισμός.
Δυστυχῶς, ὁ Οἰκουμενισμός ὁδηγεῖ στήν «Πανθρησκεία». Ἔτσι, ἀκοῦμε πολλούς νά λένε ὅτι: «Ὅλες οἱ θρησκεῖες ὑπηρετοῦν τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο». «Δέν ὑπάρχει παρά μόνο ἕνας Θεός». Αὐτά, δυστυχῶς, τά ὁμολογεῖ Ὀρθόδοξος Ἱεράρχης. (" Ὀρθ. Τύπος", Αὔγ. - Σεπτ. 1968) 
γ) Νά καταδικαστεῖ ἐπίσης, ἀπό τήν Πανορθόδοξη Σύνοδο ἡ Μασονία, ὁΧιλιασμός, ὁ Νεοπαγανισμός, ἡ Σαϊεντολογία, καθώς καί ἄλλες καινούριες αἱρέσεις καί παραθρησκευτικές ὁμάδες πού προσηλυτίζουν καί ἀπομακρύνουν τούς χριστιανούς ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή.
δ) Νά καταδικαστεῖ ἀκόμα, ἡ ἐπάρατη Οὐνία. "Οὐνίτες" ὀνομάστηκαν οἱ "ὀρθόδοξοι", πού ἀποφάσισαν νά ἀναγνωρίσουν τόν πάπα ὡς πνευματική κορυφή τους, διατηρώντας τά ὑπόλοιπα λατρευτικά τους ἔθιμα.
ε) Νά καταδικαστεῖ ἡ λεγόμενη Μεταπατερική Θεολογία. Δυστυχῶς, ἀρκετοί Ἱεράρχες καί θεολόγοι μακριά ἀπό τό Πατερικό, ἀσκητικό καί ὀρθόδοξο φρόνημα, θεωροῦν ὅτι δέν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τούς Πατέρες καί ὅτι ἡ θεολογία τους εἶναι ξεπερασμένη γιά τήν ἐποχή μας. Ἄν εἶναι δυνατόν! Οἱ Ἅγιοι Πατέρες εἶναι οἱ φωτεινοί ὁδοδεῖχτες γιά κάθε ἐποχή.
στ) Νά καταδικαστεῖ ἡ ὁμοφυλοφιλία καί ὅλα τ’ ἄλλα σαρκικά ἁμαρτήματα, πού ἀποτελοῦν βδελυρά πάθη καί φθείρουν τήν ψυχή καί τό σῶμα, τό ὁποῖο - νά μήν τό ξεχνᾶμε - εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. (Α΄ Κορ. 6 , 19).
ζ) Νά καταδικαστεῖ ἡ Νεοαθεΐα, γιατί βλέπουμε πώς καί στή χώρα μας ἔχει δημιουργηθεῖ «Ἕνωση Ἀθέων», ἡ ὁποία κάνει, δυστυχῶς, μεγάλη ζημιά στήν ὀρθόδοξη πίστη μας, ἐπηρεάζοντας κυρίως τίς νεαρότερες ἡλικίες.
η) Νά καταδικαστεῖ τό ἠλεκτρονικό φακέλωμα πού μᾶς ὁδηγεῖ στήν παγκόσμια δικτατορία τοῦ Ἀντιχρίστου.
Ἀντίθετα, ὅμως, ἀγαπητοί, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἀσχολεῖται, μαζί μέ τίς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, νά συγκαλέσει τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο στήν Κρήτη, τόν Ἰούνιο πού μᾶς ἔρχεται (ἀπό 16 ἕως 27), μέ ἀποκορύφωμα τήν Θεία Λειτουργία κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.
Ἄς προσευχηθοῦμε, ἀγαπητοί, νά φέρει ἐμπόδια ὁ Θεός, ὥστε νά μή γίνει… Μά κι ἄν τελικά γίνει, θά εἶναι «ληστρική», δηλαδή παράνομη καί αἱρετική, ὅπως ἡ ἡμισύνοδος Φερράρας - Φλωρεντίας.
Γιατί, λοιπόν, θά εἶναι παράνομη;
1. Ἡ θεματολογία τῆς Συνόδου δέν ἐκφράζει τήν ἁγιοπνευματική ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας.
2. Παρακάμπτεται ἡ Η΄ καί ἡ Θ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος. Ἐκτός ἀπό τίς ἑπτά Οἰκουμενικές Συνόδους, ἐμεῖς θά ἀναφερθοῦμε καί στήν ὀγδόη καί ἐνάτη Οἰκουμενική Σύνοδο, πού ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας (ὅπως ἀναφέρει καί ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός), τίς δέχεται ὡς Οἰκουμενικές, ἄν καί κάποιοι σύγχρονοι θεολόγοι δέν ἀναγνωρίζουν τήν οἰκουμενικότητά τους, ἐξαιτίας τῶν οἰκουμενιστικῶν καί φιλοπαπικῶν τάσεων, πού τούς διακατέχουν. Ὅμως, ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, καί γνωστοί μεγάλοι θεολόγοι, τίς δέχονται ὡς Οἰκουμενικές, διότι ἔχουν ὅλα τά στοιχεῖα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, καί ἰδιαιτέρως ἡ 8η καί ἡ 9η, οἱ ὁποῖες ἐξηγοῦν τίς δογματικές διαφορές τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τόν παπισμό, τούς εἶναι ἐμπόδιο στίς ἑνωτικές τους προσπάθειες.
3. Δέν συμμετέχουν ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι, ἀλλά μόνο 24 ἀπό κάθε αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία, πράγμα ἀντικανονικό γιά τήν Συνοδική μας Παράδοση. Δικαίωμα ψήφου θά ἔχει μόνο ὁ προκαθήμενος τῆς κάθε ἐκκλησίας. Δέν συμμετέχουν, ἐπίσης, κληρικοί κατωτέρων βαθμίδων καί λαϊκοί, ὅπως στίς ἄλλες Οἰκουμενικές Συνόδους, ἀπό ὅλο τό ὀρθόδοξο πλήρωμα. Οἱ Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς στήν ἐγκύκλιό τους στίς 6 Μαΐου 1848 ἀναφέρουν ὅτι "ὁ φύλαξ τῆς Ὀρθοδοξίας, τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τουτέστιν ὁ λαός αὐτός ἐστι". Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ ὁμόφρονές του δέν ὀνομάζουν τήν Σύνοδο Οἰκουμενική, γιατί τάχα ἐμεῖς οἱ χριστιανοί χάσαμε τήν ἑνότητά μας. Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καί μοναδική, διότι εἶναι τό σῶμα τῆς Μίας Ἐκκλησίας.
4. Δέν θά γίνει λόγος στή μέλλουσα Σύνοδο γιά τό ἡμερολογιακό ζήτημα. Μᾶς κάνει ἐντύπωση ὅτι οἱ Οἰκουμενιστές θέλουν νά ἔχουμε κοινό ἑορτασμό μέ τούς Παπικούς καί δέν κάνουν τίποτα προκειμένου νά τά βροῦμε μέ τούς ἀδιάλλακτους Παλαιοημερολογίτες, μέ τούς ὁποίους ἔχουμε - τουλάχιστον - τό ἴδιο ὀρθόδοξο φρόνημα.
5. Γίνεται προσπάθεια νά ἐπιβληθοῦν "ὡς ἀλάθητες" οἱ ἀποφάσεις τῆς μελλούσης Συνόδου, μιμούμενοι τίς Βατικάνειες Συνόδους τοῦ Παπισμοῦ.
6. Δυστυχῶς, στήν ἀρχή καί στό τέλος τῆς μελλούσης Συνόδου, θά μετάσχουν καί ἐκπρόσωποι τῶν Παπικῶν καί τῶν Προτεσταντῶν. Ἀλλοίμονο! 
Ὁ Δάσκαλος τοῦ Γένους μας καί συντοπίτης μας Ἅγιος Κοσμᾶς, λέει χαρακτηριστικά: «Ἐγώ ἐδιάβασα καί περί ἱερέων, καί περί ἀσεβῶν, αἱρετικῶν καί ἀθέων· τά βάθη τῆς σοφίας ἠρεύνησα· ὅλαι αἱ πίστεις εἶναι ψεύτικες·
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἐπισημαίνει ἐπίσης: «Στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀνήκουν ὅσοι ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια· ὅσοι δέν ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια, αὐτοί δέν ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία. Αὐτό ἰσχύει πολύ περισσότερο γιά ὅσους ἐξαπατοῦν τούς ἑαυτούς των αὐτοαποκαλούμενοι καί ἀλληλοαποκαλούμενοι "Ποιμένες" καί "ἱεροί Ἀρχιποιμένες". Γιατί, ἔχουμε διδαχθεῖ ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν δίνει σημασία στά πρόσωπα, ἀλλά στήν ἀλήθεια καί στήν ἀκρίβεια τῆς πίστεως».
Προφητικά εἶναι τά λόγια τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς: «Τό ὀρθοδοξότερο θά ἦταν νά μήν συγκληθεῖ καθόλου ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος ἤ τουλάχιστον νά μήν συμμετάσχει κανείς σ’ αὐτήν. Τί δύναται νά περιμένει κανείς ἀπό μία τέτοια Οἰκουμενική Σύνοδο; Ἕνα καί μόνο ἀποτέλεσμα μποροῦμε νά περιμένουμε ἀπό αὐτή: σχίσματα ἤ αἱρέσεις, καί ὁπωσδήποτε ἀπώλεια πολλή, δυσαριθμήτων ψυχῶν καί ἄλλες συμφορές».
Δέν γράψαμε ὅλα τά παραπάνω, ἀγαπητοί, οὔτε γιά νά ταράξουμε συνειδήσεις οὔτε γιά νά σκανδαλισθοῦμε. Ἀποτελοῦμε τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί ὀφείλουμε νά ἀποκτήσουμε - ὅπως ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος - «τήν καλήν ἀνησυχία» ὥστε νά κρατήσουμε ὀρθή τήν ἀληθινή μας πίστη.

Ἀρχιμ. Παύλου Ντανᾶ
ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΟΣ

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΧΑΖΕΙ «Σχισμα ουν εν τω οχλω εγενετο δι᾽ αυτον» (Ἰωαν. 7,43)

«Ἀπαντᾶ τὸ Εὐαγγέλιο…, σὲ ἕνα σημερινό ζήτημα. Πῶς ἀπαντᾶ;

Ὁ Χριστὸς ἦταν στὰ Ἰεροσόλυμα τὶς ἡμέρες τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς σκηνοπηγίας…
Τὴν τε­λευταία λοιπὸν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς ὁ Χριστὸς στάθηκε σ᾽ ἕνα σημεῖο καὶ μίλησε στὸ λαό.
Μίλησε; Προσέξατε τί λέει τὸ εὐαγγέλιο; Ὅλες οἱ λέξεις ἔχουν σημασία. Δὲν λέει «ὡ­μίλησε» ἁπλῶς. Τί λέει· «ἔκραξε» (Ἰωάν. 7,37). Τί θὰ πῇ «ἔκραξε»· φώναξε μὲ ὅλη τὴ δύναμί του. Ἂς τὸ ἀκούσουν αὐτὸ μερικοί, ποὺ σκανδαλί­ζονται ὅταν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ ἱεροκῆρυξ ὑψώ­σῃ τὴ φωνή του. Ὅπως ἡ μάνα φωνάζει δυνα­τὰ ὅταν τὸ παιδί της κινδυνεύῃ· ὅπως ἡ ὄρνιθα ὅταν βλέπῃ τὸ γεράκι νὰ ὁρμᾷ ἐναντίον τῶν νεοσσῶν της βγάζει σπαρακτικὴ φωνή, ἔτσι καὶ ὁ ποιμὴν ποὺ πονεῖ τὸ ποίμνιό του κραυγάζει, φωνάζει. Ὄχι γιὰ μικρὰ πράγματα, ἀλλὰ γιὰ τὰ αἰώνια συμφέροντα τῶν ψυχῶν.
Καὶ τί ἔλεγε ὁ Ἰησοῦς; Λόγια χρυσᾶ, τὸ μυστι­κὸ τῆς ἀνθρωπίνης εὐτυχίας· «Ἐάν τις δι­ψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω» (ἔ.ἀ.). Ἂν κάποιος διψᾷ… Τί δίψα ἐννοεῖ; Τὴ φυσικὴ δί­ψα, τοῦ σώματος, ποὺ εὔκολα σβήνει σὲ μιὰ πηγή; Ὄχι αὐτήν. Ἐννοεῖ μιὰ ἄλλη δίψα· τὴ δί­ψα ποὺ αἰσθάνονται εὐγενεῖς ψυχές, τὴ δίψα τοῦ οὐ­ρανοῦ· τὴ δίψα τῆς ἀλήθειας, τῆς εἰ­ρή­νης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἀγάπης, τῆς λυτρώ­σεως ἀπὸ τὰ πάθη. Ποιός ἄνθρωπος δὲν ἀναστενάζει γιὰ τὰ δεσμὰ ποὺ τὸν σκλαβώνουν; Ὅποιος λοιπὸν αἰσθάνεται αὐτὴ τὴ δίψα, αὐ­τὸς ἂς ἔρ­χεται κοντά μου κ᾽ ἐγὼ θὰ τοῦ δώσω τὸ νερὸ τὸ ἀθάνατο, ποὺ θὰ ἱκανοποιῇ ὅ­λους τοὺς εὐγενεῖς πόθους τῆς ψυχῆς του.
Θὰ περίμενε κανείς, ὅλοι ὅσοι ἄκουγαν τὸ Χριστὸ νὰ πιστέψουν. Πίστεψαν; Ὄχι. Μόνο μιὰ μικρὴ μερίδα. Οἱ ἄλλοι ὄχι μόνο δὲν πίστεψαν, ἀλλὰ καὶ διετέθησαν δυσμενῶς ἀπέναντί του. Ἄλλοι ἐπέκριναν τὸ κήρυγμα ἢ ἀμ­φισβητοῦσαν τὴν προέλευσι τοῦ ὁμιλητοῦ. Οἱ ἀρ­χιερεῖς καὶ φαρισαῖοι μάλιστα διέταξαν τοὺς ὑπηρέτες τους νὰ τὸν συλλάβουν καὶ νὰ τοὺς τὸν φέρουν. Ἀλλὰ οἱ ὑπηρέτες, ποὺ πῆγαν καὶ ἄκουσαν τὸ Χριστό, ὅταν γύρισαν εἶπαν στ᾽ ἀ­φεντικά τους· «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄν­θρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (ἔ.ἀ. 7,46).
Τί βλέπουμε λοιπὸν στὸ εὐαγγέλιο; Ἔγινε διχασμός· «σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾽ αὐτόν» (ἔ.ἀ. 7,43). Διαιρέθηκαν οἱ ἄνθρωποι σὲ δύο παρατάξεις· σ᾽ ἐκείνους ποὺ πίστεψαν καὶ σ᾽ ἐκείνους ποὺ δὲν πίστεψαν στὸ Χριστό.
Αὐτὸ ποὺ συνέβη τότε, ἀγαπητοί μου, ἐπαναλαμβάνεται στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Σὲ κάθε ἐποχὴ ὑπάρχει πάντοτε διχασμός.
Καὶ αἰτία ποιός, ὁ Χριστός; Ὄχι. Τότε ποιός; Ἡ κακὴ προαίρεσι τῶν ἀνθρώπων. Ὅσοι ἔ­χουν καλὴ προαίρεσι, ἀκοῦνε τὸ Χριστὸ κ᾽ εὐχαρι­στοῦνται καὶ δοξάζουν τὸ Θεό· ὅσοι δὲν ἔ­χουν καλὴ προαίρεσι, οὔτε τὸν καταλαβαίνουν οὔ­τε θέλουν ν᾽ ἀκούσουν τὰ λόγια του…
Καὶ αὐτὸ ποὺ ἔγινε τότε, γίνεται πάντοτε, γίνεται καὶ σήμερα…

Στὴν Ἱστορία βλέπουμε ἕναν ἀγὼνα μεταξὺ πίστεως καὶ ἀπιστίας· ἑναν ἀγὼνα μεταξὺ ἀληθείας καὶ ψεύδους· ἕναν ἀγὼνα μεταξὺ φωτὸς καὶ σκότους· ἕναν ἀγὼνα μεταξὺ Χριστοῦ καὶ σατανᾶ. Μάλιστα.
Καὶ αὐτὸ ποὺ ἔγινε στὸ Χριστό γίνεται καὶ σήμερα.

Ὅπου κήρυγμα ―τὸ ἐπαναλαμβάνω― ὅπου κήρυγμα, ὅπου ἀλήθεια διδάσκεται, ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι διχάζονται· μαλώχτρα εἶνε ἡ ἀλήθεια! Μαλώνει, διχάζει· ἄλλοι μὲ τὸ φῶς καὶ ἄλλοι μὲ τὸ σκότος. Ἀλλὰ αἰτία δὲν εἶνε τὸ φῶς, ἀλλὰ αἰτία ―ὅπως εἴπαμε― εἶνε ἡ διεστραμμένη διάθεσι τοῦ ἀνθρώπου, μυστήριο συμβαίνει μέσ᾽ στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου.
Θὰ αναφέρω καὶ μὲ ἕνα ἄλλο παράδειγμα; Ὅλοι μας ξέρομε ὅτι τὸ ἄρωμα, τὰ πολύτιμα μύρα εἶνε εὐχάριστα στὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ εἶνε γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει αἴσθησιν, ἔχει ὄσφρησιν ἀγαθή. Ἀλλὰ ἂν πάρῃς τὸ μύρο καὶ ἀνεβεῖς ἐπάνω στὰ ψηλὰ βουνά, ἐκεῖ ὅπου ᾽χουν τὶς φωλιές των οἱ γῦπες – βρωμερὰ πτηνά, πολύ βρωμερά, ἀκάθαρτα πτηνά, γῦπες ποὺ ὑπάρχουν κάτω στὴν Ἀφρικὴ ποὺ εἶνε οἱ νεκροθάφται τῆς ἀφρικανικῆς ἐρήμου, ὅπου βλέπουν πτῶμα, ἐκεῖ βυθίζουν τὰ ῥάμφη τους καὶ κατατρώγουν τὰ πτώματα λεόντων καὶ τίγρεων καὶ ἐλεφάντων· ἀρέσκονται μέσ᾽ στὴ βρωμιά· ὅπως ὁ χοῖρος ἀρέσκεται μέσ᾽ στὴ λάσπη, ἔτσι οἱ γῦπες μὲ τοὺς γυμνοὺς λαιμούς των, ἀρέσκονται μέσα εἰς τὴ βρωμιὰ καὶ στὴν ἀκαθαρσία. Πᾶρε λοιπὸν ἕνα μπουκαλάκι, ἕνα δοχεῖον μύρον καὶ πήγαινε πάνω στὶς φωλιές των καὶ ῥίψε μιά – δυὸ σταγόνες, τρεῖς· ψοφήσανε οἱ γῦπες! Ὅτι εἶνε ζωὴ γιὰ τὸν ἄνθρωπο τὸ ἄρωμα, ἡ εὐωδία ―ὅπως λέει κι ἡ θεία Λειτουργία― ἡ εὐωδία, εἶνε γιὰ τοὺς γῦπες θάνατος.
Ἔτσι λοιπόν, εὐωδία Χριστοῦ ἡ διδασκαλία. Εὐχαριστοῦνται οἱ ψυχὲς ποὺ ἔχουν εὐγενῆ καρδία, οἱ ἄλλες ψυχὲς πού ᾽νε γῦπες, δὲν εὐχαριστοῦνται, ἀλλὰ στεναχωροῦνται ὅταν ἀκούουν τὸ κήρυγμα, ὅταν ἀκοῦν νὰ χτυπάῃ ἡ καμπάνα, ὅταν τελοῦνται τὰ μυστήρια, ὅταν κηρύσσεται ἡ ἀλήθεια.

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 7-6-1987 μὲ ἄλλο τίτλο. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 15-6-2008.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

"Ὑπάρχουν ἐπίσκοποι, κληρικοί, µοναχοί καί πιστός λαός, πού µέ µαρτυρικό φρόνηµα θά ὑπερασπιστοῦν τήν πίστη τους, ἡ ὁποία εἶναι ὁ πολυτιµότερος θησαυρός τους"



Ἡ «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος» θά ἀποφασίση κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

ΕΝΑΣ εἶναι ὁ σκοπός τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τῶν Ὀρθοδόξων: Νά ἀρθροῦν ὅλα τά ἐµπόδια στήν πορεία τῶν οἰκουµενιστῶν πρός τήν ἕνωση τῶν “ἐκκλησιῶν” µέ τήν Μία καί µοναδική Ἐκκλησία, χωρίς τήν παραµικρή µετακίνηση τῶν αἱρετικῶν ἀπό τίς διαστρεβλωτικές τους ἀπόψεις σχετικά µέ τή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Αὐτό τό ἐπιβεβαιώνουν οἱ ἀτέλειωτοι θεολογικοί διάλογοι, οἱ ὁποῖοι ἐπί δεκαετίες διεξάγονται καί ποτέ δέν ἔχουν καταλήξει σέ κάτι θετικό.
Ἡ Σύνοδος θέλει νά διευκολύνει τήν ἕνωση τῶν “ἐκκλησιῶν” ἀφαιρώντας καθετί πού τήν ἐµποδίζει καί ἀδιαφορεῖ γιά τά ὑπαρκτά µεγάλα προβλήµατα, πού ἀντιµετωπίζει ἡ Ἐκκλησία καί κυρίως τόν φοβερό δαιµονοκίνητο οἰκουµενισµό, ὁ ὁποῖος ἔχει αἰχµαλωτίσει τούς µεγαλόσχηµους ρασοφόρους τοῦ Φαναρίου καί δέν τούς ἀφήνει νά δοῦν τήν λαµπρότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Γι’ αὐτό καί καταφεύγουν στό σκοτάδι τῶν παπικῶν καί προτεσταντῶν. Ἐνεργοῦν γιά ἐγκόσµιους καί ἐφήµερους σκοπούς καί ὄχι ἀπό ἁγνό ἐνδιαφέρον γιά τούς ἀµετανόητους αὐτούς αἱρετικούς. Ἐξ ἄλλου οἱ ἴδιοι δέν τούς θεωροῦν αἱρετικούς οὔτε καί τούς ζητοῦν νά µετανοήσουν. Γι’αὐτούς οἱ ἑτερόδοξοι εἶναι ἀδελφοί ἰσότιµοι καί ἀξιαγάπητοι, ἐνῶ ἐκεῖνοι πού καταπολεµοῦν τόν θεοµίσητο οἰκουµενισµό εἶναι ἐπικίνδυνοι, φανατικοί, φονταµενταλιστές, ἐχθροί τοῦ γνησίου ὀρθοδόξου φρονήµατος καί ὅ,τι ἄλλο µπορεῖ νά…. ἐξαγάγει ἡ ἀβυσσαλέα καί ἐµπαθής καρδία τους.

Εἶναι παρήγορο καί ἐλπιδοφόρο ὅτι ὁ λέων βρυχᾶται καί οἱ οἰκουµενιστές θά πτοηθοῦν. ∆έν δροῦν πιά µόνοι τους. ∆έν εἶναι δική τους δικαιοδοσία ἡ πορεία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὑπάρχουν ἐπίσκοποι, κληρικοί, µοναχοί καί πιστός λαός, πού µέ µαρτυρικό φρόνηµα θά ὑπερασπιστοῦν τήν πίστη τους, ἡ ὁποία εἶναι ὁ πολυτιµότερος θησαυρός τους.

Πολλοί διερωτῶνται, γιατί οἱ µεγαλόσχηµοι τοῦ Φαναρίου ἀσχολοῦνται τόσο ἔντονα µέ τόν οἰκουµενισµό; Γιατί θέλουν νά θυσιάσουν τά ἱερά καί τά ὅσια µέ τόση εὐκολία; ∆έν ἔχουν νά κάνουν τίποτα ἄλλο καλύτερο; Προφανῶς καί δέν ἐπιλέγουν κάτι ἄλλο, ἀφοῦ εἶναι ποιµένες χωρίς ποίµνιο καί ἄρα ἀµέριµνοι καί ἀδιάφοροι, δίχως καλή ἀνησυχία, ἀλλά καί δίχως πνευµατικά ἐνδιαφέροντα. Ἔχουν ὅµως “εὐγενικές” φιλοδοξίες. Θέλουν νά ἑνώσουν τήν Ὀρθοδοξία µέ τούς αἱρετικούς, νά σφιχταγκαλιαστοῦν µέ τούς κοσµικούς παπικούς καί τούς ἄδειους πνευµατικά προτεστάντες - οἱ ὁποῖοι ὡς γνωστό εἶναι διαιρεµένοι σέ ἑκατοντάδες κοµµάτια! Πρόκεται γιά µεγάλη πλάνη. Ὁ οἰκουµενισµός δέν εἶναι πορεία πρός τούς πλανεµένους, γιά νά σωθοῦν διά τῆς µετανοίας καί ἐπιστροφῆς στήν Ἐκκλησία, ἀλλά πορεία χωρίς φόβο Θεοῦ, µέ ἄρνηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί µέ ἄγνοια τῆς σκληρῆς πραγµατικότητας. Οἱ οἰκουµενιστές δέν ἀποδέχτηκαν ἀκόµα ὅτι οἱ αἱρετικοί δέν ἐπιτρέπουν νά µπεῖ στό σπήλαιό τους καί ἡ παραµικρή ἀκτίνα φωτός.

Ἐάν οἱ ἀποφάσεις τῆς “ Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου” εἶναι σύµφωνες µέ τά προκατασκευασµένα κείµενα - καί αὐτό εἶναι σχεδόν σίγουρο - ἡ Ἐκκλησία θά µπεῖ σέ περιπέτειες καί τά πνευµατικά θύµατα θά εἶναιπολλά. Θά ἐπικρατήσει ἀναταραχή, θά ἐκτοξευθοῦν ἀπειλές ἀπό τούς ἰσχυρούς, θά γίνει προσπάθεια ἐκφοβισµοῦ τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν καί ἡ εἰρήνη στήν Ἐκκλησία θά ἐκλείψει, ὅσο θά δραστηριοποιοῦνται στόν δαιµονικό οἰκουµενισµό τά ἴδια πρόσωπα, πού ἔχουν χάσει τόν πνευµατικό προσανατολισµό καί περιµένουν ἀπό τή δύση τήν ἀνατολή!

Ὅµως ἐµεῖς εἴµαστε ἐδῶ. Παρακολουθοῦµε ἀπό τή βίγλα µας καί φυλᾶµε τά πνευµατικά σύνορα. Οἱ αἱρετικοί δέν θά εἰσέλθουν στά ἅγια τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας µας.

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση
O.T EΦΗΜ. 2120, 10 Ιουνίου 2016

Με την «Πανορθόδοξο» Σύνοδο οι ψευδοποιμένες ξαναγυρίσουν για να αποτελειώσουν τον Πύργο της Βαβέλ



Μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ ἐπαναλαμβάνουμε 
τὴν πυργοποιΐα τῆς Βαβέλ!

Ἡ Πεντηκοστὴ στάθηκε διορθωτικὴ τῆς ἀλαζονείας τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀποπειράθησαν νὰ ὑψώσουν τὸν Πύργον τῆς Βαβέλ.Καὶ ἐφεξῆς ἐκεῖνο ποὺ ἑνώνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους εἶναι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον.
Ἐνῶ ἔχουμε τόσα προνόμια ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ποιός ποτὲ θὰ πίστευε, ποιός ποτὲ θὰ πίστευε ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ἔλαβαν τὸ χρῖσμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θὰ ἐσκέπτοντο νὰξαναγυρίσουν γιὰ νὰ ἀποτελειώσουν τὸν Πύργο τῆς Βαβέλ.Ποιός ποτὲ θὰ τὸ φανταζόταν νὰ ξαναγυρίσουν οἱ Χριστιανοὶ νὰ χτίσουν τὸν Πύργο τῆς Βαβέλ; Καὶ ὅμως, ἀγαπητοί μου, τί εἶναι αὐτό; Εἶναι τὸ ξαναχτίσιμο τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, ἡ ἄρνηση τῆς Πεντηκοστῆς, ποὺ λέγεται Παγκοσμιοποίησις.
Τ’ ἀκούσατε; Ἡ ἄρνηση τῆς Πεντηκοστῆς λέγεται Παγκοσμιοποίησις. Ζητοῦμε τὴν ἕνωση τῶν ἀνθρώπων διὰ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, προπαντῶς εἰς τὴν θρησκευτική ἕνωση, αὐτὸ ποὺ ἀκριβῶς λέμε Οἰκουμενισμός.
Θέτουμε, λοιπόν, «ἐκ ποδῶν» τὸν Θεόν, ποὺ σταμάτησε τὴν πυργοποιΐα, τότε, καὶ μᾶς ἔδωσε τὴν Πεντηκοστή. Τὸνδιώχνουμε τὸν Θεό, δὲν τὸν χρειαζόμαστε τὸν Θεό. Αὐτὴ ἡἑνότητα εἶναι ἀκραιφνῶς, ἀκραιφνῶς δαιμονική.
Καί, προσέξτε, μὲ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ τελειώσει ὁ κόσμος. Δὲν ξαναγυρίζει ὁ Θεός, τελείωσε. Αὐτὴ εἶναι ἡ διαδρομή: Πύργος Βαβέλ, Πεντηκοστή, ξαναγυρίζουμε στὸν Πύργο τῆς Βαβέλ, ἐκεῖ θὰ τελειώσει ὁ κόσμος. Καὶ τὸ τέλος του θὰ εἶναι τραγικό. Τὸ τέλος τοῦ κόσμου θὰ τὸ ἐμπνέει ὁ διάβολος, ὁ Ἀντίχριστος καὶ ὁ ψευδοπροφήτης.

Ὁλόκληρο τὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα τῆς ὁμιλίας:

Ἡ Πεντηκοστὴ στάθηκε διορθωτικὴ τῆς ἀλαζονείας τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀποπειράθησαν νὰ ὑψώσουν τὸν Πύργον τῆς Βαβέλ. Καὶ ἐφεξῆς ἐκεῖνο ποὺ ἑνώνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους εἶναι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Χωρὶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δὲν μποροῦμε νὰ σωθοῦμε. Ἂν οἱ ἄνθρωποι πάσχουν, εἶναι γιατί δὲν ἔχουν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, γιατὶ δὲν τὸ ἀποδέχονται. Μὲ τὴν προϋπόθεση ὅμως, ὅτι ἔχουμε οἱ ἄνθρωποι πιστεύσει εἰς τὸν Χριστόν. Θὰ ἔχεις τὸν Χριστόν, γιὰ νὰ ἔχεις τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον.
Καὶ τί μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον; Πρώτιστα, μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἀποκτοῦμε «νοῦν Χριστοῦ». Δεύτερον ἔχουμε τὸ
«Πνεῦμα τῆς ἀληθείας». Τρίτον. Λέγει ὁ Ἡσαΐας ὅτι ἔχουμε «Πνεῦμα φόβου Θεοῦ». Ἡ ἀφοβία ἔβγαλε τοὺς πρωτοπλάστους ἀπὸ τὸν Παράδεισον, ἀλλὰ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἰσήγαγε τὸν ληστὴν εἰς τὸν Παράδεισον: «οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν;». Διὰ τὸν μὴ ἔχοντα φόβον Θεοῦ «ὅλα ἐπιτρέπονται», ὅπως λέγει ὁ Ντοστογιέφσκυ, θεμιτὰ καὶ ἀθέμιτα. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ λαός μας λέει «αὐτὸς εἶναι ἀ-θεόφοβος». Ἀντιθέτως, οἱ χριστιανοὶ ἐλέγοντο στὴν ἀρχαία ἐποχή: «Οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον». Καὶ τὸ ἐξόχως σπουδαῖον (τέταρτον), γίνεται γιὰ μᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον πνεῦμα ἐλευθερίας. Ἕνα πέμπτο σημεῖο. Λέγει ὁ ψαλμωδὸς ὅτι λαμβάνουμε πνεῦμα ἡγεμονικόν. «Καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με». Εἶναι ὁ ἡγεμὼν νοῦς. Καὶ ἕνα ἀκόμα σημεῖο, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μᾶς δίδει τὸ πνεῦμα τῆς υἱοθεσίας, «ἐν ᾧ κράζομεν ἀββᾶ, ὁ Πατήρ». Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μᾶς ἐμπνέει νὰ λέμε τὸν Θεὸν Πατέρα. Καὶ ὅταν λέμε «Πάτερ ἡμῶν...», αὐτὸ εἶναι καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἐκ τῆς υἱοθεσίας γεννᾶται τὸ αἴσθημα τῆς ἀσφαλείας. Δηλαδὴ τὸ νὰ πῶ τὸν Θεὸν Πατέρα μὲ ὅλη τὴ συνέπεια, αὐτὸ ἔχει τεραστίαν ἀξίαν ψυχολογική.
Ἐνῶ ἔχουμε τόσα προνόμια ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ποιός ποτὲ θὰ πίστευε, ποιός ποτὲ θὰ πίστευε ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ἔλαβαν τὸ χρῖσμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θὰ ἐσκέπτοντο νὰ ξαναγυρίσουν γιὰ νὰ ἀποτελειώσουν τὸν Πύργο τῆς Βαβέλ. Ποιός ποτὲ θὰ τὸ φανταζόταν νὰ ξαναγυρίσουν οἱ Χριστιανοὶ νὰ χτίσουν τὸν Πύργο τῆς Βαβέλ; Καὶ ὅμως, ἀγαπητοί μου, τί εἶναι αὐτό; Εἶναι τὸ ξαναχτίσιμο τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, ἡ ἄρνηση τῆς Πεντηκοστῆς, ποὺ λέγεται Παγκοσμιοποίησις.
Τ’ ἀκούσατε; Ἡ ἄρνηση τῆς Πεντηκοστῆς λέγεται Παγκοσμιοποίησις.
Ὁ Θεὸς ἔβαλε τὰ ὅρια τῶν Ἐθνῶν. Ὁ Θεὸς θέλει σύνορα. Ὅπως θέλει καὶ ντουβάρια στὸ κάθε σπίτι. Ξέρετε κάποτε εἶχε γίνει στὴν Ρωσία τὸ πείραμα· τι θὰ πεῖ οἰκογένεια; Κοινὰ ὅλα. Γρήγορα κατάλαβαν ὅτι αὐτὸ τὸ πρᾶγμα δὲν στέκεται. Ἔτσι συμβαίνει καὶ μὲ τὰ ἔθνη. Καὶ δὲν εἶναι γιατὶ ἁπλῶς ἔχουμε μία πολιτισμικὴ ἰσοπέδωση. Αὐτὸ εἶναι, πιστέψτε με, αὐτὸ εἶναι τὸ λιγότερο. Ἀλλὰ ζητοῦμε τὴν ἕνωση τῶν ἀνθρώπων διὰ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, στὴν κοινωνικὴ ἕνωση, στὴν ἐμπορικὴ ἕνωση, στὴν πολιτισμικὴ ἕνωση καί, προπαντῶς, εἰς τὴν θρησκευτική ἕνωση, αὐτὸ ποὺ ἀκριβῶς λέμεΟἰκουμενισμός. Στὴ χοάνη αὐτὴ νὰ ρίξουμε ὅλες τὶς θρησκεῖες, νὰ βγάλουμε αὐτὸ ποὺ λέμε Οἰκουμενισμός.
Θέτουμε, λοιπόν, «ἐκ ποδῶν» τὸν Θεόν, ποὺ σταμάτησε τὴν πυργοποιΐα, τότε, καὶ μᾶς ἔδωσε τὴν Πεντηκοστή. Τὸν διώχνουμε τὸν Θεό, δὲν τὸν χρειαζόμαστε τὸν Θεό. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα εἶναι ἀκραιφνῶς, ἀκραιφνῶς δαιμονική.
Καί, προσέξτε, μὲ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ τελειώσει ὁ κόσμος. Δὲν ξαναγυρίζει ὁ Θεός, τελείωσε. Αὐτὴ εἶναι ἡ διαδρομή: Πύργος Βαβέλ, Πεντηκοστή, ξαναγυρίζουμε στὸν Πύργο τῆς Βαβέλ, ἐκεῖ θὰ τελειώσει ὁ κόσμος. Καὶ τὸ τέλος του θὰ εἶναι τραγικό. Τὸ τέλος τοῦ κόσμου θὰ τὸ ἐμπνέει ὁ διάβολος, ὁ Ἀντίχριστος καὶ ὁ ψευδοπροφήτης. Αὐτὴ ἡ ἀνίερος τριάδα. Εἶπε ὁ Κύριος ὅταν θὰ ξαναέλθει, θὰ βρεῖ τὴν πίστη ἐπὶ τῆς γῆς; Αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ἔθεσε. Ἀγαπητοί μου, θὰ τὴν βρεῖ τὴν πίστη ἐπὶ τῆς γῆς, ἀλλὰ σὲ λίγους, στὸ «λεῖμμα», ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Γι’ αὐτὸ σήμερα γιορτάζουμε τὴν Ἁγία Πεντηκοστή. Ἔχουμε ἀντιληφθεῖ τὴν μεγάλη σημασία καὶ τὸ τί μᾶς ἐχάρισε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον; Χωρὶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δὲν ἔχουμε λόγον ὑπάρξεως, ὅπως δὲν εἶχαν οἱ ἄνθρωποι πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ. Τὰ κηρύγματα τῶν ποικίλων παγκοσμιοποιήσεων περιφρονήσατέ τα, προπαντῶς δὲ στὸ θρησκευτικὸ τομέα, τὸν Οἰκουμενισμό. Κλεῖστε τ’ αὐτιά σας καὶ σφίξατε τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μέσα στὴν καρδια σας.
Ἔχουμε εἰσέλθει εἰς τὸν χῶρο τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν. Ὅλα τὸ δείχνουν. Ἐμεῖς ἔχοντες τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον νὰ γινόμεθα ἁγιότεροι καὶ ἁγιότεροι. Καὶ τότε ἀναμένομεν τὸν Κύριον Ἰησοῦν ποὺ μᾶς βεβαιώνει: «Ἰδοὺ ἔρχομαι ταχύ. Καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη» (δηλ. τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ ἡ Ἐκκλησία, διότι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μένει στὴν Ἐκκλησία) «Καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη» μὲ ἕνα στόμα (διότι βοηθάει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τὴν νύμφη, δηλ. τὴν Ἐκκλησία) «λέγουσιν· ἔρχου. καὶ ὁ ἀκούων εἰπάτω· ἔρχου». Ἀμήν.

π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου (Ἰούνιος 2000)
(Άπομαγνητοφώνηση: ¨Πατερικὴ Παράδοση¨)


Μία ἁπλὴ σύγκριση



Αὐτὲς εἶναι ἐλάχιστες συγκρίσεις, ἀπὸ τὶς πολλές, ποὺ μποροῦν να γίνουν. Ὅλες ὅμως ἀποδεικνύουν τὸ αὐτονόητο. Ὅτι δηλαδὴ οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ καταργοῦν συνειδητὰ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων. Γιατὶ ἂν ἦταν ἀσυνείδητα θὰ εἶχαν ἐλαφρυντικά. Ἐπειδὴ ὅμως κάνουν αὐτό, ἐνῶ γνωρίζουν αὐτὰ ποὺ προσποιοῦνται, ἡ κατηγορία ἐναντίον των εἶναι βαρυτέρα, διότι ὅταν μὲν σκέπτωνται διὰ τὰ ἰδικά των, ἀσχολοῦνται μὲ ζῆλον, ὅταν δὲ γράφουν περὶ τῆς πίστεως εἰς τὸν Κύριόν μας τότε παίζουν, καὶ κάθε ἄλλο παρὰ λέγουν τὴν ἀλήθειαν. Καὶ τότε ἀποκρύπτουν μὲν αὐτὰ διὰ τὰ ὁποῖα κατηγορεῖται ἡ αἵρεσίς των, προφέρουν δὲ τὰ λόγια τῶν Γραφῶν. (Μ. Ἀθανασίου, Πρὸς τοὺς Ἐπισκόπους Αἰγύπτου καὶ Λιβύης, Ἐπιστολὴ Ἐγκύκλιος κατὰ Ἀρειανῶν).

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί ἐν Χριστῷ, ἂς μᾶς ὀνομάζουν ταλιμπάν. Ἐὰν μὲ αὐτὸν τὸν ὂρο συγκαταλεγόμαστε μὲ τὸν ἅγιο Μάξιμο, μὲτὸν Μέγα Ἀθανάσιο, μὲ τὸν ἅγιο Γρηγόριο, μὲ ὅλους τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς θέλοντες εὐσεβῶς ζεῖν, τότε κὲρδος ἔχουμε. Ὅπως προέβλεψαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἑμεῖς, οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι καὶ μάλιστα πρῶτος ἐγώ, δὲν ἔχουμε νὰ ἐπιδείξουμε καμία ἄλλη ἀρετὴ ἐκτὸς τῆς ὁμολογίας. Ὁμολογία λοιπὸν εἶναι τὸ ἐλάχιστο καὶ παράλληλα ὕψιστο χρέος μας ἀπέναντι στὸν Πανάγαθο Θεό. Ὅσο γιὰ τὶς ἀπειλὲς ποὺ ἐξαπολύονται καθημερινῶς, ἂς μὴν φοβηθοῦμε τὸ μικρὸ ποίμνιο. Εἰ ὁ Θεὸς μεθ̓ ἡμῶν τίς καθ̓ ἡμῶν;

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου, Κλασσικός φιλόλογος ἱστορικός