.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

ΜΕΡΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

1) Επί τη βάσει ποίων κριτηρίων ανετέθη η εισήγηση του όλου ζητήματος στο μητροπολίτη Σερρών; 
Μήπως ένεκα του αντιοικουμενιστικού και φιλοπαραδοσιακού του φρονήματος; 
Μήπως επειδή θεωρείται κάτοχος λιπαράς θεολογικής μορφώσεως; 
Μήπως επειδή δεν διατελεί σε σχέση πνευματικής εξαρτήσεως από το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως που πρωτοστάστησε στην προετοιμασία και σύγκληση της ληστρικής συνόδου της Κρήτης;
Προφανώς, για τίποτε από όλα αυτά. 
Για ποιον, λοιπόν, λόγο θεωρήθηκε ως ο καταλληλότερος προκειμένου να πραγματευθεί και αναπτύξει το τόσο σοβαρό αυτό θέμα;

2) Τα όσα αποφασίσθηκαν στη σύνοδο του Μαίου σχετικά με τη στάση των ιεραρχών της Ελλαδικής αντιπροσωπείας στην ψευδο-σύνοδο του Κολυμπαρίου τηρήθηκαν; 
Και αν όχι για ποιο λόγο; 

3) Διεξήχθη συζήτηση επί των υπομνημάτων των μητροπολιτών Κυθήρων και Πειραιώς που κατήγγειλαν την αθέτηση των αποφασισθέντων στη σύνοδο του Μαίου; 
Ποιες εξηγήσεις δόθηκαν από τη μεριά των υπευθύνων γι αυτήν την εξέλιξη; 
Αναζητήθηκαν άραγε, και καταλογίσθηκαν οι σχετικές ευθύνες;

4) Πώς αντέδρασαν οι ιεράρχες στη σημειωθείσα αήθη και αντικανονική "εισπήδηση" ετέρας Εκκλησίας (του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως δηλονότι) στα εσωτερικά ζητήματα της ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ Εκκλησίας της Ελλάδος;

5) Εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους στον προπηλακισμό που υπέστη ο συνιεράρχης τους, μητροπολίτης Ναυπάκτου, από συνεπισκόπους του στο Κολυμπάρι αποδοκιμάζοντας τη στάση των τελευταίων;

6) Γιατί δεν προέβησαν, στοιχούμενοι στις επιταγές της αρχιερατικής τους συνειδήσεως και στην εναγώνια προσδοκία του ποιμνίου τους, σε κρυσταλλίνης διαυγείας , πανηγυρική δήλωση, επί τη βάσει της οποίας οι αιρετικές δυτικές ΄"χριστιανικές" κοινότητες δεν δικαιούνται να ονομάζονται Εκκλησίες αλλά "έθαψαν" το όλο ζήτημα διά της παραπομπής του στις περιώνυμες καλένδες αποξενούμενοι, κατ αυτόν τον τρόπο, από τον πιστό κλήρο κα λαό;

7) Τι είδους στάση τήρησαν άραγε οι θεωρούμενοι ως αντιοικουμενιστές και φιλοπαραδοσιακοί επίσκοποι Πειραιώς, Κυθήρων, Γόρτυνος, Αιτωλοακαρνανίας, Γλυφάδος και Κονίτσης; Αποδέχθηκαν, άραγε, τα γενόμενα ή αντέδρασαν και το εκδοθέν ανακοινωθέν απέκρυψε την τυχόν διαφωνία και αντίδρασή τους; 
Και αν συνέβη το τελευταίο πώς σκέπτονται οι τελευταίοι να αντιδράσουν;

8) Πώς αισθάνονται, άραγε, οι υποτιθέμενοι θεματοφύλακες της πατρώας πίστεως μετά την έναρξη νέας σειράς αποτειχίσεων από την πλευρά των πιστών εξ αφορμής της άφρονος και προδοτικής αποφάσεώς τους;

Λυκούργος Νάνης

Με αυτήν την Αγγλικανική «εκκλησία» συνδιαλέγονται οι δικοί μας;

Απίστευτο!
Θεία Ευχαριστία για ομοφυλόφιλους με γυναίκα Επίσκοπο!


Μια ανώτερη επίσκοπος της Αγγλικανικής «εκκλησίας» έχει οριστεί να χοροστατήσει σε Θεία Ευχαριστία για την κοινότητα των ομοφυλοφίλων τον Ιανουάριο για να «προσφέρει έναν ασφαλή χώρο» για γκέι προσκυνητές! 

Η αιδεσιμότατη Rachel Treweek, Επίσκοπος του Gloucester, θα γιορτάσει την ειδική τελετή για το δίκτυο ΛΟΑΤ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφιφυλόφιλοι και Transgender). Είναι η πρώτη φορά που ένας ανώτερος επίσκοπος θα χοροστατήσει σε κοινωνία ΛΟΑΤ κάτι πυο ήδη έχει προκαλέσει αντιδράσεις σε Αγγλικανικούς κύκλους.
Με αυτήν την Αγγλικανική «εκκλησία» συνδιαλέγονται οι δικοί μας θρησκευτικοί ταγοί;;;


Σχόλιο: Γιατί ἀπίστευτο; Ἐδῶ ἐπικύρωσαν τὶς κακόδοξες ἀποφάσεις τῆς "ὀρθόδοξης" Συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου! Ἐδῶ θὰ κολλήσουν;

Σὲ κάθε πρᾶγμα ποὺ κάνεις, νὰ πιστεύεις ὅτι ὁ Θεὸς βλέπει κάθε σκέψη σου



Θυμήσου τὸν Θεὸ ὅτι εἶναι παρὼν καὶ σὲ προσέχει, καὶ ὅ,τι ἔχεις στὴν καρδιά σου, εἶναι φανερὸ μπροστά Του. Πὲς λοιπὸν στὴν ψυχήν σου. Ἂν φοβᾶσαι ὅμοιούς σου ἀνθρώπους ἁμαρτωλοὺς νὰ μὴ δοῦν τὶς ἁμαρτίες σου, πόσον μᾶλλον τὸν Θεὸ ποὺ τὰ βλέπει ὅλα; Καὶ ἀπὸ αὐτὸ φανερώνεται ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχήν σου.
Καὶ ἂν μείνεις μαζί του μένεις ἀκίνητος ὡς πρὸς τὰ πάθη, ὅπως εἶναι γραμμένο «ὅσοι στηρίζονται στὸν Κύριον εἶναι σὰν τὸ Ὄρος Σιών, δὲν θὰ σαλευθεῖ στὸν αἰῶνα ὅποιος κατοικεῖ στὴν Ἱερουσαλήμ.» Καὶ σὲ κάθε πρᾶγμα ποὺ κάνεις, νὰ πιστεύεις ὅτι ὁ Θεὸς βλέπει κάθε σκέψη σου, καὶ δὲν θὰ ἁμαρτήσεις ποτέ. Σ᾿ Αὐτὸν ἀνήκει ἡ δόξα στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν. 

Ἀββᾶς Ἡσαΐας ὁ Ἀναχωρητής

 Μακάριος...

Μακάριος, όποιος νυχθημερόν ενθυμείται τον θάνατον και ετοιμάζεται να τον συνάντηση... Μη λυπήσαι υπέρμετρος δια τίποτε. Άφηνέ τα όλα εις τον Θεόν, και Εκείνος από ημάς γνωρίζει καλύτερα της ψυχής το συμφέρον... Τα κακώς γενόμενα εις το παρελθόν, μόνον μετάνοια καλή, και αλλαγή ζωής τα διορθώνει.

Γέροντας Ιωσήφ ο Αγιορείτης († 1959 μ.Χ.)

Θαυμαστὸ ὅραμα τοῦ ἀββᾶ Θεοφάνη γιὰ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς



Κάποιος γέροντας κατοικοῦσε στὴν λαύρα τοῦ Καλαμῶνα, ποὺ εἶναι κοντὰ στὸν ἅγιο Ἰορδάνη, στὸ ὄνομα Κυριακός. Ἦταν δὲ μεγάλος ὁ γέροντας κατὰ Θεόν. 
Αὐτὸν ἐπισκέφτηκε κάποιος ἀδελφὸς ξένος, ἀπὸ τὴ χώρα τοῦ Δάρας, στὸ ὄνομα Θεοφάνης, γιὰ νὰ ρωτήσει τὸ γέροντα γιὰ λογισμὸ πορνείας. Καὶ τότε ὁ γέροντας ἄρχισε νὰ τὸν ἐνισχύει μὲ λόγους περὶ σωφροσύνης καὶ ἁγνότητας. Ὁ ἀδελφὸς τότε, ἐπειδὴ ὠφελήθηκε πολύ, λέει στὸ γέροντα: "Κύριε ἀββᾶ, ἐγὼ στὴ χώρα μου ἔχω μυστηριακὴ κοινωνία μὲ τοὺς Νεστοριανοὺς καὶ γι' αὐτὸ δὲν μπορῶ, ἀλλιῶς θὰ ἔμενα μαζί σου". Μόλις λοιπὸν ἄκουσε ὁ γέροντας τὸ ὄνομα τοῦ Νεστορίου, ἐπειδὴ λυπήθηκε γιὰ τὴν πλάνη τοῦ ἀδελφοῦ, τὸν νουθετοῦσε καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τούτη τὴ βλαβερὴ αἵρεση καὶ νὰ προσέλθει στὴν ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. 
Τοῦ ἔλεγε δὲ ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλη σωτηρία, παρὰ τὸ νὰ ὀρθοφρονεῖ κανεὶς καὶ νὰ πιστεύει ὅτι εἶναι πράγματι Θεοτόκος ἡ ἁγία Παρθένος Μαρία. Ὁ ἀδελφὸς τότε λέει στὸ γέροντα: "Ἀναμφισβήτητα, κύριε ἀββᾶ, ὅλες οἱ αἱρέσεις τὸ ἴδιο λένε, ὅτι, ἂν δὲν ἔρθεις σὲ μυστηριακὴ κοινωνία μέ μας, δὲν σώζεσαι. Τί νὰ κάνω δὲν ξέρω ὁ ταπεινός. Παρακάλεσε λοιπὸν τὸν Κύριο νὰ μὲ πληροφορήσει ἔμπρακτα ποιὰ εἶναι ἡ ἀληθινὴ πίστη". Ὁ γέροντας δέχθηκε μετὰ χαρᾶς τὴν πρόταση τοῦ ἀδελφοῦ καὶ τοῦ λέει: "Μεῖνε στὸ κελί μου καὶ ἐλπίζω στὸ Θεὸ ὅτι....σου ἀποκαλύπτει ἡ ἀγαθότητά Του τὴν ἀλήθεια".
Ἄφησε τὸν ἀδελφὸ στὸ σπήλαιό του καὶ βγῆκε στὴ Νεκρὰ Θάλασσα προσευχόμενος γιὰ τὸν ἀδελφό. Καὶ πράγματι, τὸ ἀπόγευμα τῆς δεύτερης μέρας, βλέπει ὁ ἀδελφὸς νὰ τοῦ παρουσιάζεται κάποιος φοβερὸς στὴν ὄψη καὶ νὰ τοῦ λέει: "Ἔλα καὶ δὲς τὴν ἀλήθεια". 
Καὶ τὸν παίρνει καὶ τὸν φέρνει σ' ἕναν τόπο σκοτεινὸ καὶ βρωμερὸ ὅλο φωτιὰ καὶ τοῦ δείχνει μέσα σ' αὐτὴν τὴ φωτιὰ τὸ Νεστόριο καὶ τὸ Θεόδωρο, τὸν Εὐτυχῆ καὶ τὸν Ἀπολινάριο, τὸν Εὐάγριο καὶ τὸ Δίδυμο, τὸ Διόσκορο καὶ τὸ Σεβῆρο, τὸν Ἄρειο καὶ τὸν Ὠριγένη καὶ μερικοὺς ἄλλους. Καὶ τοῦ λέει αὐτὸς ποὺ τοῦ ἐμφανίστηκε: "Αὐτὸς ὁ τόπος ἔχει ἑτοιμαστεῖ γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ γιὰ ὅσους μιλοῦν βλάσφημα γιὰ τὴν ἁγία Θεοτόκο καὶ γιὰ ὅσους ἀκολουθοῦν τὰ δόγματά τους. Ἂν λοιπὸν σ' ἀρέσει ὁ τόπος, ἐπίμενε στὸ δόγμα σου. 
Ἂν ὅμως δὲν θέλεις νὰ δοκιμάσεις αὐτὴν τὴν κόλαση, προσελθε στὴν ἁγία Καθολικὴ Ἐκκλησία, στὴν ὁποία καὶ ὁ γέροντας ἀνήκει καὶ διδάσκει.
Γιατί σὲ βεβαιώνω ὅτι, ἂν ὅλες τὶς ἀρετὲς κάνει ὁ ἄνθρωπος καὶ δὲν πιστεύει ὀρθά, ἔρχεται στὸν τόπο τοῦτο. Καὶ μ' αὐτὸν τὸν λόγο συνῆλθε ὁ ἀδελφός. Κι ὅταν ἐπέστρεψε ὁ γέροντας, τοῦ διηγήθηκε ὅλα τα συμβάντα, καθὼς τὰ εἶχε δεῖ. Κι ἦρθε σὲ μυστηριακὴ κοινωνία μὲ τὴν ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Ἔμεινε λοιπὸν μαζί του κάμποσα χρόνια καὶ κοιμήθηκε εἰρηνικά.

Ἀπό το "Λειμωνάριον" τοῦ μοναχοῦ Ἰωάννου Μόσχου, 
ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Σταυρονικήτα - Ἅγιον Ὅρος 1983

Σταυρός

(Κατά Λουκάν Εὐαγγέλιον Κεφ.9, στ.23-25)

"εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἔρχεσθαι, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καθ ἡμέραν καὶ ἀκολουθείτω μοι"

δηλαδή: "εάν κανείς θέλει να με ακολουθεί ως οπαδός μου, πρέπει να απαρνηθεί τον αμαρτωλό εαυτό του, να πάρει την απόφαση, την οποία κάθε ημέρα θα ανανεώνει, να υποστεί για μένα θλίψεις και αυτόν ακόμη το σταυρικό θάνατο και ας με ακολουθεί, ας σκέπτεται, ας ζει και ας πράττει έχοντας εμένα ως υπόδειγμα"

"ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, οὗτος σώσει αὐτήν"

δηλαδή: "διότι, όποιος θέλει, αρνούμενος εμένα, να σώσει την πρόσκαιρη ζωή του, θα χάσει την αιώνια και μακαρία ζωή κοντά στο Θεό. Εκείνος δε που θα θυσιάσει τη ζωή του για χάρη μου, θα σώσει τη ψυχή του στην αιώνια ζωή"

"τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος κερδήσας τὸν κόσμον ὅλον, ἑαυτὸν δὲ ἀπολέσας ἢ ζημιωθείς;"

δηλαδή: "διότι, τί ωφελείται ο άνθρωπος, εάν κερδίσει όλο τον κόσμο, χάσει δε τη ψυχή του και ζημιωθεί με την αιώνια καταδίκη και κόλαση;"

''Η λεπτότητα της συνειδήσεως μου ύστερα από την γνώση των όσων βίωσα και άκουγα τα τελευταία χρόνια δεν μου επέτρεπε να σωπαίνω στην παραμικρή παρέκκλιση από τα της πίστεως μας''. (Μοναχός Μωϋσής)

- Και φυσικά έχουμε το δικαίωμα να εκφέρουμε γνώμη ως ισότιμα μέλη της Εκκλησίας και να ελέγχουμε προϊσταμένους, Ιερωμένους και Πατριάρχες, όταν αυτοί παρεκτρέπονται από την ορθότητα της διδασκαλίας του Ευαγγελίου και των Ι. κανόνων. Γιατί στα της πίστεως, δεν μπορούμε να δεχτούμε την παραμικρή παρέκκλιση γιατί ανήκει στον καθένα ξεχωριστά, μα και σε όλους....

ΑΠΟΛΟΓHΤΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΩΞΗ ΜΟΥ


Mωυσής μοναχός

Στις 26 Οκτωβρίου 2016 αποφασίσθηκε από τον Ηγούμενο και το 4μελές συμβούλιο, εντός διαστήματος ενός μηνός να εγκαταλείψω την Μονή του Προφήτου Ηλιού Πρεβέζης, αναζητώντας άλλο μοναστικό κατάλυμα.
Μετά από 16 χρόνια παραμονής και επιμελούς διακονίας στη Μονή που εκάρην μοναχός, εκδιώχθηκα υπογεγραμμένα από τον Ηγούμενο και τα 4 μέλη του Ηγουμενοσυμβουλίου.
Η αιτιολογία της εκδιώξεως μου με το υπογεγραμμένο έγγραφο που μου απέδωσαν είναι: 
α) Αθέτηση της μοναχικής υπακοής 
β) Συκοφαντία κατά του Ηγουμένου και όλης της αδελφότητας και 
γ) ότι εξωθώ τους πιστούς σε σχίσμα εντός της Εκκλησίας.

Οι μακροχρόνιες συζητήσεις και διενέξεις με τον Ηγούμενο και τελευταία με κάποιους αδελφούς της Μονής, που συνολικά διήρκησαν πλέον των 4χρόνων δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα ως αναφορά την κοινή πορεία και ομαλή συγκαταβίωση. Παρά ταύτα αποφάσισα να μην εγκαταλείψω το μοναστήρι που εκάρην μοναχός παρά μόνο υπογεγραμμένα διωγμένος.
Οι λόγοι ήταν πολλοί. Ένας απ΄αυτούς ήταν, ότι εάν έφευγα από μόνος μου, εύκολα θα σκεπάζανε την λάθος πλεύση τους με το να πούνε στον κόσμο «να ο Μωυσής αθέτησε την υπακοή του και έφυγε», άραγε πλανεμένος όπως συχνά με χαρακτήρισαν. Τελικά διέδωσαν ψευδώς ότι έφυγα, ενώ έχουν υπογράψει να φύγω. H παρουσία μου στο μοναστήρι έθετε σε κίνδυνο την αποκάλυψη της οικουμενιστικής γραμμής τους η οποία τεχνηέντως κρατείτε κρυφή. Και φυσικά δεν αποδέχονται ότι είναι οικουμενιστές, αλλά τα έργα τους βεβαιώνουν την αλήθεια που έζησα. 
Έπρεπε να κλείσει το στόμα μου γιατί κινδύνευε να αποκαλυφθεί η ρηχή πνευματικότητα τους και οι αιρετικές τους διδασκαλίες. Αποφάσισαν να με απελάσουν με προφάσεις που τυχαίνει!! να είναι ίδιες με αυτές που επισυνάπτουν και στους αδερφούς μου Αγιορείτες Μοναχούς που εκδιώκουν και αυτούς.
Η λεπτότητα της συνειδήσεως μου ύστερα από την γνώση των όσων βίωσα και άκουγα τα τελευταία χρόνια δεν μου επέτρεπε να σωπαίνω στην παραμικρή παρέκκλιση από τα της πίστεως μας. Της Πίστεως μας έτσι όπως αυτή μας αποκαλύφθηκε μέσα στην Κ. Διαθήκη από τον Κύριο μας και τους Αποστόλους του, αλλά και τις αποφάσεις των Ι. Κ. κανόνων της Εκκλησίας μας.
Είναι αβάστακτα λυπηρό, να ακούς 
από αυτούς τους οικουμενιστές Αρχιερείς και ηγουμένους να απαιτούν με αυταρχικό και επιτακτικό τρόπο την υπακοή στους ίδιους και όχι στο νόμο και στο θέλημα του Θεού.Εκκλησία κατά τα δικά τους πιστεύω είναι μια νεοεποχήτικη διδασκαλία, θεωρητικής Θεολογίας η οποία χωρίς την συμπόρευση με την έμπρακτη μετάνοια και επίπονη προσευχή κατάντησε Θεομαχία.
Ζητούν να κάνουμε υπακοή στην Εκκλησία υπονοώντας τον αιρεσιάρχη, Πατριάρχη, Βαρθολομαίο, και όχι τον Χριστό. Αλλά και κάθε Αρχιερέα, ή Ηγούμενο που πρεσβεύει τις ίδιες αιρετικές καινοτομίες, όπως ότι οι παπικοί είναι Εκκλησία, και πολλά άλλα.
Κατά τους Αγίους Πατέρες μας και Ομολογητές και κατά τους στυλοβάτες του μοναχισμού (όπως Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης και ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος), όταν οι πνευματικοί μας πατέρες και οι κεφαλές της εκάστοτε κρατούσας Εκκλησίας παρεκκλίνουν από τη Ορθή Πίστη και από το Ευαγγέλιο δεν οφείλουμε να τους κάνουμε υπακοή.
Για τους Οικουμενιστές, η Ομολογία της Πίστεως και η ειλικρινής διάθεση να ομολογούμε την αλήθεια, ονομάζεται συκοφαντία.
Όσο αναφορά για το σχίσμα που μας κατηγορούν ότι δημιουργούμαι εντός της Εκκλησίας έχω να τους απαντήσω ότι, πρώτα πρέπει να αφοριστούν αυτοί σύμφωνα με τους κανόνες που παραβαίνουν, ως συ προσευχόμενοι με αιρετικούς. Ποτέ Ορθόδοξοι μοναχοί δεν επέφεραν σχίσμα στην Εκκλησία, αλλά Πατριάρχες, Αρχιερείς και Ιερωμένοι. 
Σχίσματα και διαιρέσεις δημιουργούν μόνο οι αιρετικοί όπως είναι οι σημερινοί οικουμενιστές.
Παπικός Ιερέας συπροσευχήθηκε στο καθολικό της Μονής του Προφήτη Ηλία, μαζί μας, καθήμενος παρά του ηγουμένου, (παίρνοντας μάλιστα και αντίδωρο) όπως και στην τράπεζα της μονής, γεγονός που απαγορεύεται από τους Ιερούς Κανόνες και σύμφωνα με τους οποίους είναι υπό καθαίρεση και αφορισμό όσοι συμπροσεύχονται με αιρετικούς (ΜΕ΄Αποστολικός και ΙΒ΄εν Λαοδικεία).
Ο Ηγούμενος και οι περισσότεροι Ιερείς αδερφοί μου θεωρούν ότι οι παπικοί έχουν Αποστολική διαδοχή, δηλαδή Ιεροσύνη, πράγμα το οποίο δεν υφίσταται από το 1054 και μετά που καταδικάστηκαν ως αιρετικοί και αφορίστηκαν.
Η σιωπή κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά είναι το τρίτο είδος αθεΐας. 
Γι΄αυτό προτίμησα την Ομολογία και τις συνέπειες αυτής που υφίσταμαι, παρά την συμπόρευση με τους αδερφούς μου, την ανθρωπαρέσκεια και την ανάπαυσή του κελιού μου.
Έχει ειπωθεί παλαιότερα σ΄αυτή τη Μονή ότι ο πάπας είναι αδερφός μας, όπως και έπεσε στην αντίληψή μου , γραπτός λόγος του πάπα που δόθηκε από έναν αδερφό σε άλλο.
Το 1996 όταν ήταν σε επικαιρότητα το θέμα, του αν πρέπει να αναγράφεται στην ταυτότητα το θρήσκευμά μας, η γραμμή του μοναστηριού ήταν να μην αναγράφεται, ψηφίζοντάς το μάλιστα 22 από τους 24 μοναχούς.
Η Ελληνική και Βυζαντινή σημαία δεν κυματίζουν στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, όπως σε όλα τα άλλα μοναστήρια της πατρίδας πλην των ημερών που εορτάζει. Κατά τα λεγόμενά τους, πατρίδα μας είναι ο ουρανός. Μα φυσικά!! αφού η νέα τάξη πραγμάτων δεν θέλει να έχουμε πατρίδα.
Αμφισβητούν, και πολεμούν,τις προφητείες του Αγίου Κοσμά και του Αγίου Παισίου (αλλά και όλων των Αγίων μας) με το πρόσχημα τάχα ότι δεν τις είπαν οι Άγιοι, ή με το ορθολογιστικό πνεύμα που τους διακατέχει ότι είναι αδύνατον να συμβούν αυτά που προφητεύτηκαν, ενώ είναι μάλιστα διασταυρωμένα από πολλούς Αγίους διαχρονικά τα ίδια γεγονότα, πράγμα που κατοχυρώνει την εγκυρότητά τους. 
Καταργούν την Αγιογραφικά μαρτυρούμενη ωφέλεια της προφητείας, αντικαθιστώντας την με φράσεις, όπως: μελλοντολαγνεία και νοσηρή ασχολία.
Και αφαίρεση ή προσθήκη ή ηθελημένη παρερμηνεία χωρίων της Γραφής είναι «αίρεσις».
Ο ηγούμενος της Μονής τον Σταυρό πάνω στο σώμα του, τον κάνει με τα 4 δάκτυλα όπως οι παπικοί.
Θεωρούν αστήρικτη και αυθαίρετη την γνώμη μου ότι είναι οικουμενιστές. Όμως δεν είναι γνώμη, αλλά μία σωρεία γεγονότων που έζησα και μερικά απ΄αυτά δημοσιοποιώ. 
Ο Κύριος μας λέει στο Ευαγγέλιο: «θα τους καταλάβετε από τα έργα τους».Ο λύκος και εάν βάλει προβιά, θα ουρλιάζει ως λύκος πάλι και δεν θα ομοιάζει με πρόβατο. Αυτοί μιλούν για Θεό, χωρίς αγάπη Θεού. Τα λόγια τους δεν μας αγγίζουν. Ο Θεός δεν γράφεται σε βιβλία και δεν χαρίζεται στους δρόμους. Γράφεται στην ψυχή ως χάρις.
Εκκλησία κατά την δική τους Εκκλησιολογία είναι ο νυν Πατριάρχης και όχι ο Χριστός και μέλη του σώματος Αυτού, όλοι εμείς που τον πιστεύουμε σωστά και προσευχόμαστε από κοινού.Και φυσικά έχουμε το δικαίωμα να εκφέρουμε γνώμη ως ισότιμα μέλη της Εκκλησίας και να ελέγχουμε προϊσταμένους, Ιερωμένους και Πατριάρχες, όταν αυτοί παρεκτρέπονται από την ορθότητα της διδασκαλίας του Ευαγγελίου και των Ι. κανόνων. Γιατί στα της πίστεως, δεν μπορούμε να δεχτούμε την παραμικρή παρέκκλιση γιατί ανήκει στον καθένα ξεχωριστά, μα και σε όλους.
Όταν όμως ο Πατριάρχης αλλά και κάθε Επίσκοπος ή ηγούμενος κηρύττει αίρεση, όχι μόνο δεν κάνουμε υπακοή αλλά επιβάλλεται η ανυπακοή σύμφωνα με τα λεγόμενα των Αγίων μας, αλλά και την έμπρακτη ομολογία των Αγίων μας Ομολογητών (φυλακίσεις, εξορίες, μαρτύρια κ.τ.λ.). Την διαφύλαξη της Πίστης μας την χρωστάμε στους ανυπάκουους Ομολογητές μας, γι΄αυτό και τους τιμάμε.
Απόδειξη ότι ο Πατριάρχης είναι αιρεσιάρχης με όσα ανορθόδοξα έχει πει, όπως ότι:
1. «όλες οι θρησκείες είναι οδοί σωτηρίας»
2. Ότι «το κοράνιο (και οι γραφές των άλλων θρησκειών) είναι ίσο με την Αγία Γραφή και ιερό όπως αυτή» και ότι οι μουσουλμάνοι μπορούν να πάνε στο παράδεισο χωρίς να πιστεύουν στο Χριστό
3. Ότι οι Ι. Κανόνες είναι «τείχη του αίσχους».
4. Ότι «οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασίν (το σχίσμα) προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και βρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού»!!
5. Ότι «είναι ευλογημένη η συναγωγή των Εβραίων, που αποκήρυξε ο υπ΄αυτών σταυρωθείς Κύριος».
Αυτά τα λίγα από τα πάρα πολλά που έχει πει, τα οποία τον κάνουν έκπτωτο στα μάτια του Θεού και αιρεσιάρχη στα μάτια τα δικά μας.
Υπάρχουν και άλλα πολλά που συνέβησαν στην Μονή του Προφήτη Ηλία τα τελευταία χρόνια τα οποία δεν είναι επί του παρόντος.Αυτά ως μια πρώτη ενημέρωση για την πολυχρόνια μεθοδευμένη προδοσία που επικρατεί στους κόλπους της Εκκλησίας των Δεσποτάδων, των Οικουμενιστών, και των αδιάφορων. 
Η οποία προδοσία έχει περάσει και μέσα στους χώρους των κάποτε προμαχώνων της πίστεως και της πατρίδας, δηλαδή των μοναστηριών.
Η αγάπη για είναι όντως αγάπη, οφείλει να βρίσκεται εντός της αληθείας, εκτός αληθείας δεν είναι δυνατόν να υπάρξει πραγματική αγάπη. Γι΄αυτό και βάση και στερέωμα της Ορθοδοξίας είναι η Ορθή πίστη, δηλαδή η αληθινή γνώση του Θεού. 
Ο έλεγχος και η διαφάνεια είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την υγιή πνευματική πορεία των Ορθοδόξων χριστιανών.
Γι΄αυτό και μόνο αποκαλύπτω, όσα αποκαλύπτω και όχι για να διχάσω όπως με κατηγορούν οι αδερφοί μου μοναχοί του Προφήτη Ηλία Πρεβέζης.

Mωυσής μοναχός

http://aktines.blogspot.gr

''[...]στόχος μας είναι να σηκώσουμε τον άνθρωπο, με τις αδυναμίες του, στο ύψος της Εκκλησίας, στη κανονική της γραμμή, όχι να κατεβάσουμε εμείς τους Κανόνες και τις διατάξεις των Αγίων Πατέρων στην ανθρώπινη αδυναμία. Επειδή εδώ θέλουν να φτάσουμε''



«Ο χριστιανισμός είναι η σταγόνα του ασβέστη, η οποία διασαφηνίζει το θολό νερό στο ποτήρι. Οι αρχηγοί ενός έθνους, οι αρχηγοί μιας Εκκλησίας είναι οι άνθρωποι, οι οποίοι είναι σε θέση να διασαφηνίσουν τη θολούρα του νερού και έτσι να αποκαταστήσουν την καθαρότητά του. Όμως, άμα δεν έχουμε αρχηγούς, οι οποίοι να παρέμβουν για τη διασαφήνιση των θολών νερών, τα οποία μας πνίγουν, δεν θα συμμετάσχουμε στο καθαρό ποτήρι… Οι Κανόνες των Αγίων Πατέρων δεν είναι μόνο για μας, τους Ρουμάνους, είναι για όλον τον χριστιανικό κόσμο. Έτσι ώστε ο στόχος μας είναι, όπως είπα και προηγουμένως, η σωτηρία του ανθρώπου. Αυτά είναι τα μέσα της σωτηρίας του ανθρώπου. 
Όταν αρχίσουμε να τα αποβάλουμε, να κάνουμε παραχωρήσεις ως προς αυτά τα θεμέλια, τότε αρχίζουμε να διαλύουμε και την ηθική μας και τη χριστιανική μας ζωή. 
Επομένως ο στόχος μας είναι να σηκώσουμε τον άνθρωπο, με τις αδυναμίες του, στο ύψος της Εκκλησίας, στη κανονική της γραμμή, όχι να κατεβάσουμε εμείς τους Κανόνες και τις διατάξεις των Αγίων Πατέρων στην ανθρώπινη αδυναμία. Επειδή εδώ θέλουν να φτάσουμε. Να φτάσουμε στη κατάργησή τους και ο άνθρωπος θα μείνει στο δήθεν μεγαλείο του, με όλη την αδυναμία του, σαν να μη υπήρχε κάνεις ανώτερος από αυτόν. Όμως αυτοί οι Κανόνες, αυτές οι διατάξεις συντάχθηκαν από τους Αγίους και παραμένουν άγιοι για μας κι εμείς είμαστε εκείνοι που πρέπει να προσαρμοστούμε σ’αυτούς όχι το αντίθετο. 
Αν δεν προσαρμοστούμε στους Κανόνες θα χαθούμε ψυχικά και θα πνιγούμε πνευματικά» 

[Αρχιμανδρίτη Ιουστίνου Parvu, Η Εκκλησία και οι νέες αιρέσεις, Fundaia Justin Parvu, 2016, σ. 32.]

Ασε τον να κάνει λάθος...



Δεν μπορούμε πάντα να βοηθήσουμε τον άλλο που βυθίζεται. 
Όταν ειδικά το χέρι που του απλώσαμε το δάγκωσε για να χαθεί στις θύελλες και τους αγέρηδες. 
Τον αγαπάμε κι υποφέρουμε όταν βλέπουμε να χάνεται, μα δεν είναι πάντα δυνατό να κάνουμε κάτι γι αυτό, όταν εκείνος δεν μας το επιτρέπει. Τότε πρέπει να έχουμε την ταπείνωση να αποδεχθούμε ότι δεν είμαστε παντοδύναμοι, ούτε σούπερ ήρωες. 
Η αγάπη μας γι αυτόν είναι ο σταυρός μας. Γιατί αγάπη πολλές φόρες σημαίνει σιωπή ή ακόμη και απόσυρση, ώστε να δώσεις το δικαίωμα στο άλλον να κάνει λάθος….

Περί Εξομολογήσεως

Το Ιερό Μυστήριο της Εξομολόγησης το παρέδωσε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός στους μαθητές Του λέγοντας:

(Κατά Ματθαίον Εὐαγγέλιον Κεφ.18, στ.18)

"Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ"

δηλαδή: "Σας διαβεβαιώνω ότι όσα αμαρτήματα αφήσετε δεμένα και ασυγχώρητα στη γη, θα μείνουν δεμένα και ασυγχώρητα στον Ουρανό. Και όσα συγχωρήσετε στη γη, θα είναι συγχωρημένα και λυμένα στον Ουρανό.

(Κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιον Κεφ.20, στ.23)"
...λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται"

δηλαδή: "...λάβετε Πνεύμα Άγιον· σε όποιους συγχωρείτε τις αμαρτίες, θα είναι συγχωρημένες και από το Θεό. Σε όποιους όμως τις κρατείτε άλυτες και ασυγχώρητες, θα μείνουν αιώνια ασυγχώρητες"


(Κατά Λουκάν Εὐαγγέλιον Κεφ.10, στ.16)

"Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ· ὁ δὲ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά με"

δηλαδή: "Εκείνος που υπακούει σε σας, υπακούει σε μένα και εκείνος που παρακούει εσάς, παρακούει εμένα· εκείνος δε που παρακούει εμένα, παρακούει το Θεό, που με έστειλε Σωτήρα στον κόσμο"

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΗΓΟΡΟΥΜΕ;

Πῶς νὰ παρηγοροῦμε;
τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

Σὰν κεραυνοὶ ξέσπασαν οἱ θλιβερὲς εἰδήσεις γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς περιουσίας καὶ τὸν αἰφνίδιο θάνατο τῶν παιδιῶν τοῦ Ἰώβ. Ὅλα χάθηκαν τόσο ξαφνικὰ καὶ ἀπρόσ­μενα! Καὶ τώρα καθισμένος ἔξω ἀπὸ τὸ σπιτικό του ὁ θεοσεβὴς καὶ πιστὸς Ἰώβ, μὲ ἕνα κομμάτι ἀπὸ πήλινο δοχεῖο στὰ χέρια του προσπαθεῖ νὰ ἀνακουφίσει τὸν πόνο ποὺ τοῦ προκαλοῦν οἱ πληγὲς τῆς ἀσθένειάς του.

Ὅλα τὰ ἐπιτρέπει ὁ Θεός, καὶ τὰ καλὰ καὶ τὰ ἄσχημα ποὺ μᾶς συμβαίνουν, σκέφτηκε ὁ Ἰώβ. Καὶ ὁ δίκαιος ἄνδρας τὰ δέχεται ὅλα μὲ πίστη καὶ ὑπομονή. «Ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλατο· ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο· εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον» (Ἰὼβ α´ 21)· αὐτὴ ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ ἀν­θρώπου τοῦ Θεοῦ μπροστὰ στὰ τόσα δεινά.

Κι ἐνῶ αὐτὸς δοξάζει τὸν Θεὸ μέσα στὴ θλίψη του, ἡ σύντροφος τῆς ζωῆς του τὸν κακίζει γι’ αὐτὴ τὴ στάση του. Θὰ περίμενε κανεὶς νὰ σταθεῖ δίπλα του καὶ νὰ τὸν παρηγορεῖ στὶς δύσκολες αὐτὲς ὧρες, μὰ ἐκείνη μιλᾶ σὰν ἄφρων, ἀνόητη γυναίκα. Τὸν παροτρύνει νὰ βλα­­σφημήσει τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου Θεοῦ καὶ σ’ Αὐτὸν νὰ ρίξει τὸ φταίξιμο ὅλης τῆς συμφορᾶς ποὺ τοὺς βρῆκε, προσ­θέτοντάς του ἀκόμη μεγαλύτερο πόνο. Ἐκείνη ἀπὸ τὴν ὁποία περίμενε νὰ τοῦ συμπαρασταθεῖ, νὰ σηκώσει μαζί του τὸν σταυρὸ τῶν θλίψεων, ἐκείνη γίνεται τώ­ρα νέος πειρασμός.

Ἀκόμη καὶ οἱ φίλοι του Ἐλιφάζ, Βαλ­δὰδ καὶ Σωφὰρ ποὺ τὸν ἐπισκέφθηκαν, τὸν πλήγωσαν καὶ τὸν ἀπογοήτευσαν. «Παρακλήτορας κακῶν» (Ἰὼβ ιϛ´ [16] 2) τοὺς χαρακτήρισε ὁ ἴδιος ὁ Ἰώβ. Διότι κάθισαν κοντά του ἑπτὰ μερόνυχτα καὶ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν παρηγορήσουν καὶ τὸν ἐγκατέλειψαν «σὰν τὸν ὁρμητικὸ χείμαρρο ποὺ φεύγει καὶ ρίχνεται στὴ θάλασσα χωρὶς νὰ ποτίζει τὴν πεδιάδα, ἢ σὰν τὸ κύμα, ποὺ μόλις φανεῖ ἐξαφανίζεται», ὅπως γράφεται στὸ βιβλίο τοῦ Ἰὼβ (ς´ 15).

Μόνος καὶ ἀπαρηγόρητος μένει ὁ πολύαθλος Ἰώβ. Ἐπαληθεύονται οἱ στίχοι τοῦ Ψαλμωδοῦ στοὺς ὁποίους τονίζεται ἡ ἀνάγκη αὐτὴ τῆς συμπαραστάσεως μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «καὶ ὑπέμεινα συλλυπούμενον, καὶ οὐχ ὑπῆρξε, καὶ παρακαλοῦντας, καὶ οὐχ εὗρον». Περίμενα κάποιον νὰ μὲ συμπονέσει, καὶ δὲν φάνηκε κανείς· καὶ ἀναζήτησα κάποιους νὰ μὲ παρηγορήσουν καὶ δὲν βρῆκα κανένα (Ψαλ. Ξη´ [68] 21).

Δύσκολες οἱ ὧρες τοῦ πόνου, τῶν θλίψεων, τῶν ἀπροσδόκητων ἀσθενειῶν, τοῦ αἰφνίδιου θανάτου προσ­φιλῶν προσώπων. Ὧρες ποὺ ζητοῦν οἱ ἄνθρωποι βοήθεια, συμπαράσταση, παρηγοριά.

Ἡ παρηγορία εἶναι χάρισμα. Μὲ πληρότητα μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τὴ χαρίσει σ’ ὅσους πονοῦν. Αὐτὴ ἡ θεία παρηγοριά, ἡ οὐράνια παράκληση, εἶναι τὸ φάρμακο τὴν ὥρα τοῦ πόνου καὶ ὅσο πιὸ γρήγορα ἔλθει, τόσο πιὸ εὔκολα μαλακώνει ἡ ψυχὴ καὶ στηρίζεται. Ὡς ἄνθρωποι ὅμως ἔχουμε ἀνάγκη καὶ τῆς ἀνθρώπινης συμπαραστάσεως, τῆς παρηγοριᾶς καὶ βοήθειας τῶν συν­ανθρώπων μας.

Ὅλοι μας τὴ θέλουμε καὶ ὅλοι ὀφείλουμε νὰ προσφέρουμε τὴν παρηγοριά μας στοὺς ἐμπερίστατους ἀδελφούς μας. Πῶς ὅμως; Κάποιες φορὲς προσπαθήσαμε, κάναμε ὅ,τι μπορούσαμε, μὰ ἀποτέλεσμα δὲν εἶχε ἡ προσπάθειά μας. Δὲν καταφέραμε νὰ διασκεδάσουμε τὸν πόνο τοῦ ἄλλου, ἢ καὶ προσθέσαμε ἴσως πό­νο ἐπιπλέον μὲ τὶς φλυαρίες μας, μὲ τὰ πολλά μας λόγια, μὲ τὰ παραδείγματα ἀ­πὸ παρόμοιους δικούς μας πόνους. Ἄλ­λοτε σιωπήσαμε, ἐνῶ περίμεναν λόγια στηριγμοῦ οἱ ἄλλοι ἀπὸ μᾶς. Καταλάβαμε τότε πὼς τὸ νὰ πα­ρη­γο­ρεῖς τὸν ἄλλον δὲν εἶναι εὔκολο πρά­γμα. Εἶναι χάρισμα ἀπὸ τὸν Θεό. Τὸν ἀπόστολο Βαρνάβα τὸν ὀνομάζει ἡ Ἁ­γία Γραφὴ «υἱὸν παρακλήσεως» (Πράξ. δ΄ 36), δηλαδὴ ἄνθρωπο ποὺ εἶχε τὸ χάρισμα νὰ παρηγορεῖ καὶ νὰ ἐνισχύει τοὺς ἄλλους.

Θέλει καρδιά, θέλει ἀγάπη ἡ παρηγοριά!

Πρωτίστως νὰ προσπαθήσουμε νὰ καταλάβουμε τὴ δυσκολία τοῦ ἄλλου. Νὰ βάλουμε τὸν ἑαυτό μας στὴ δική του θέση. Νὰ καταλάβουμε τὴν ἀγωνία του, τὴν ψυχολογία του τὴν ὥρα ἐκείνη. Πῶς θὰ θέλαμε νὰ μᾶς συμπεριφερθοῦν σὲ ἀνάλογη στιγμή; Μὴ τὰ θεωροῦμε εὔκολα ὁρισμένα πράγματα καὶ πιέζουμε ἢ μὲ ὕφος εἰδικοῦ ἐπιτιμοῦμε ἢ ἀναζητοῦ­με τὶς εὐθύνες καὶ τὶς αἰτίες τῆς δοκιμασίας.

Σὰν τὸ καλάμι ποὺ τὸ σαλεύουν οἱ ἄ­­νεμοι εἶναι ὁ ἄνθρωπος τὴν ὥρα τῆς δοκιμασίας. Θέλει στηριγμό, ὄχι ἔλεγχο καὶ ἐπιτιμήσεις. Ἂς τὸ κατανοήσουμε. Τὰ λό­­­­για μας νὰ εἶναι λίγα καὶ οὐσιαστικά. Λόγια παρακλητικά, παρηγορητικά, λόγια ἐνθαρρυντικά, λόγια ἁπλὰ καὶ ἁπαλά, ποὺ θὰ ἁπαλύνουν τὸν πόνο καὶ θὰ ἐπουλώνουν τὶς πληγές.

Ὑπάρχουν καὶ στιγμὲς ποὺ συμπαραστεκόμαστε στὸν πάσχοντα ἀδελφό μας μὲ τὴ διακριτικὴ καὶ σιωπηλὴ παρουσία μας. Στὸν πόνο του ὁ ἄλλος μπορεῖ νὰ θέλει νὰ μείνει καὶ μόνος, νὰ βρεῖ τὸν ἑαυτό του, νὰ μιλήσει μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐκζητήσει τὸ ἔλεός Του. Ἡ σιωπηλή μας παρουσία λέει πολλά, δείχνει τὴν ἀγάπη μας, κι ἂς μὴ μιλᾶμε.

Οὐσιαστική, ἀληθινὴ παρηγοριὰ προσ­­­φέρει καὶ ἡ προσευχή μας. Ὅταν γίνεται μὲ πίστη, μὲ ἀγάπη, μὲ θέρμη ψυχῆς, ἔχει θαυμαστὰ ἀποτελέσματα. Ἀποροῦν πολλοὶ πῶς ἄντεξαν τὴν ὥρα τῆς σκληρῆς δοκιμασίας, πῶς σήκωσαν αὐτὸ τὸν σταυρό. Καταλαβαίνουν πὼς ἡ ἀπάντηση βρίσκεται στὴν προσευχὴ ποὺ οἱ ἄλλοι ἔκαναν γι’ αὐτούς. Αἰσθάνθηκαν τὴ δύναμή της καὶ κατόπιν εὐχαριστοῦν.

Ἂς παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς φωτίζει γιὰ τὸ πῶς νὰ συμπαραστεκόμαστε στὶς ὧρες ποὺ πονοῦν οἱ ἀδελφοί μας καὶ ἂς ἐκδηλώνουμε πρόθυμα καὶ σω­στὰ τὴν ἀγάπη μας.

“…είδα μια λάμψη να ξεπετάγεται μέσα από την εικόνα της Παναγίας…να ζωντανεύει σαν πρόσωπο…και να βγαίνει μπροστά μου, έξω από τα εικόνισμα…”



Ή πλέον συνηθισμένη τέχνη καί παγίδα πού χρησιμοποιεί ό διάβολος, ώστε νά αποτρέψει τόν άνθρωπο νά πάει γιά εξομολόγηση, είναι ή ντροπή!

Μέ έντεχνες σκέψεις, βάζει στόν άνθρωπο τήν αίσθηση τής ντροπής, ώστε νά σκέπτεται νά ξεστομίσει στόν πνευματικό καί κάποιες εξευτελιστικές αμαρτίες του…

Κρύβοντας όμως τίς αμαρτίες του ό εξομολογούμενος, προσθέτει ένα ακόμη βαρύτατο καί θανάσιμο αμάρτημα πάνω στά ήδη υπάρχοντα…

Γιατί όπως λένε οί παλαιοί Άγιοι Πατέρες τής Εκκλησίας μας, άν από τίς 100 αμαρτίες εξομολογηθούμε τίς 99 καί κρύψουμε μία, τότε καί οί 99 πού εξομολογηθήκαμε, παραμένουν ασυγχώρητες!

Ούτε δάκρυα, ούτε νηστείες, ούτε αγρυπνίες, μετάνοιες, κομποσχοίνια, ελεημοσύνες, αρετές, καί άλλες αγαθοεργίες, είναι ικανές νά σβήσουν έστω καί μία αποκρυπτόμενη στήν εξομολόγηση αμαρτία.

Στό σημείο αυτό θά παραθέσουμε τά λόγια ενός σεβάσμιου Αρχιερέως, παρμένα από μία πραγματική ιστορία…

(Λόγω τού απορρήτου τής εξομολογήσεως δέν ειπώθηκαν ονόματα)

Διηγείται ό ίδιος…

 “Ένα απόγευμα, πρίν από μερικά χρόνια, μέ ειδοποίησαν τηλεφωνικώς νά πάω επειγόντως σέ ένα γυναικείο Μοναστήρι, έξω από τήν Αθήνα. Τό μοναστήρι αυτό, τό είχα επισκεφθεί καί παλαιότερα, καί ήταν γνωστό γιά τήν τάξη, τήν σοβαρότητα, καί τήν φιλανθρωπία του. 

Όταν μέ τήν βοήθεια τής Παναγίας μας έφθασα εκεί, ή σεβαστή Γερόντισσα καί ηγουμένη τής μονής μέ υποδέχθηκε μέ μεγάλη χαρά αλλά καί ανησυχία. Αφού προσκύνησα στόν ναό, μέ πήρε ιδιαιτέρως καί μού είπε κλαίγοντας.

–Σεβασμιώτατε, γνωρίζετε, ότι βρίσκομαι στόν χώρο αυτό, από μικρής σχεδόν ηλικίας, γιά 50 περίπου χρόνια.

–Τό γνωρίζω Γερόντισσα, τής είπα.

–Μού συνέβη κάτι συγκλονιστικό, συνέχισε, θά ήμουν πεθαμένη τώρα αλλά μέ λυπήθηκε ή Παναγία καί μέ γύρισε πίσω!

–Τί λέτε Γερόντισσα…Πώς έγινε αυτό;

Ή αγωνία μου είχε πιά κορυφωθεί.

–Γιά πολλές μέρες οί αδελφές, μέ περίμεναν νά ξεψυχίσω… Οί γιατροί μού έδιναν ώρες ζωής, γιατί βρισκόμουν πιά σέ βαρύ κώμα…

Παραδόξως όμως, ούτε πέθαινα αλλά ούτε καί καλυτέρευα. 

Καί ξαφνικά, στόν μήνα επάνω, γίνομαι τελείως καλά καί σηκώνουμε όρθια πρός γενική κατάπληξη όλων εδώ, καί ιδιαιτέρως δική μου…Πόσο πικράθηκα όμως γι΄ αυτή τήν “επιστροφή ” μου…

–Πικραθήκατε αντί νά χαρείτε;

–Ναί Σεβασμιώτατε, καί ακούστε τό “γιατί” . Κατέβηκα λοιπόν μετά τήν “ανάστασή ” μου, λυπημένη στήν Εκκλησία, καί κλαίγοντας γονατιστή έλεγα στήν Θεοτόκο…

— Γιατί Παναγία μου τό έκανες αυτό; Γιατί δέν μέ πήρες κοντά σου; Μόνο βάρος μπορώ νά προσφέρω πιά στήν αδελφότητα, σ΄ αυτή τήν ηλικία πού είμαι;

Αλλά, καθώς τά έλεγα αυτά, είδα μιά λάμψη νά ξεπετάγεται μέσα από τήν εικόνα τής Παναγίας…νά ζωντανεύει σάν πρόσωπο…καί νά βγαίνει μπροστά μου, έξω από τό εικόνισμα…

Ταράχτηκα ολόκληρη, λίγο καί θά πέθαινα!

Μού μίλησε ήρεμα, μέ αγάπη…

–Γιατί κόρη μου, γιατί παιδί μου παραπονείσαι καί απορείς πού σέ γύρισα πίσω; Εγώ παρακάλεσα τόν Υιόν μου νά σέ επιστρέψει στήν ζωή, νά σού χαρίσει ακόμη κάποιο διάστημα…

Είσαι γιά χρόνια στόν ιερό αυτό χώρο καί μέ έχεις υπηρετήσει σωστά, αλλά ένα αμάρτημα πού έχεις επάνω σου, από τά νεανικά σου χρόνια καί παραμένει ακόμη ανεξομολόγητο, θά σέ οδηγούσε στήν αιώνια Κόλαση!

Γι΄ αυτό σέ γύρισα πίσω, γιά νά μή χάσεις τούς κόπους σου καί γιά νά σώσεις τήν ψυχή σου… Νά καλέσεις αύριο κι΄ όλας τόν τάδε Αρχιερέα, καί νά εξομολογηθείς τό αμάρτημά σου πού τόχεις βάρος, τόσα χρόνια, στήν ψυχή σου… 

–Τί λέτε Γερόντισσα; Αυτό είναι φοβερό!…

–Μάλιστα, Σεβασμιώτατε. Άς είναι δοξασμένο τό Όνομά Της!…Μόλις μού είπε αυτά, τήν έχασα από μπροστά μου. Τότε, μέ τήν Χάρι Της, θυμήθηκα μία αμαρτία τών νεανικών μου χρόνων, τήν οποία πάντοτε ήθελα νά τήν εξομολογηθώ, αλλά πάντοτε από ντροπή δέν τήν έλεγα. 

Τελικά, ανάμεσα στίς αρρώστιες τής ηλικίας μου, από ζάχαρο, ουρία, αρτηριοσκλήρωση, καί ένα ελαφρό εγκεφαλικό, ξέχασα καί τήν αμαρτία, όπως παθαίνουν οί περισσότεροι σήμερα…

Ή αμαρτία όμως έμενε πάνω μου, καί ασφαλώς θά μέ κόλαζε!…

Έν τώ μεταξύ, διηγείται ό Αρχιερέας, έβαλα τό Ωμοφόριο καί τό Επιτραχήλιο μπαίνοντας στό κυρίως στάδιο τού μυστηρίου τής Εξομολογήσεως, περιμένοντας νά αναφερθεί στήν αμαρτία της, γιά νά διαβασθεί καί ή ευχή τής συγχωρήσεως.

Ξαφνικά ή Γερόντισσα, έβγαλε μία σπαρακτική φωνή απογνώσεως, σάν “κάποιος” νά μή τήν άφηνε νά εξομολογηθεί…

–Τί πάθατε, Γερόντισσα; Τί έχετε;…

–Άχ, παιδί μου…νά ήξερες…Δυσκολεύομαι νά πώ αυτή τήν αμαρτία μου. Βοήθησέ με! Κάντε προσευχή, σάς παρακαλώ!…

Πραγματικά τήν συμπόνεσα, τήν λυπήθηκα, έκλαψα γι΄ αυτήν , έλεγε ό Αρχιερέας αργότερα, διατηρώντας πάντοτε τήν ανωνυμία τής Γερόντισσας όπως καί οί κανόνες τής Εκκλησίας παραγγέλνουν.

Τήν είχε κυριεύσει τό δαιμόνιο τής ντροπής, έλεγε, μία ειδική τάξη πονηρών πνευμάτων, πού βάζει ντροπή στόν άνθρωπο προσπαθώντας νά τόν κολάσει… 

Μέ προσευχή όμως καί θάρρος από τόν εξομολογούμενο, φεύγει !

Τελικά όμως εξομολογήθηκε!

Είναι αδύνατον νά σάς περιγράψω, κατέληξε ό Σεβασμιώτατος, τήν χαρά πού είχε ή ψυχή αυτή, σάν εξομολογήθηκε. 

Μέσα σέ 3 μόλις λεπτά, είχε πετάξει από πάνω της ένα ψυχικό δαιμονικό βάρος, μία δουλεία πού τήν κρατούσε, γιά 65 περίπου χρόνια…

Έζησε, γιά λίγο καιρό ακόμη, καί μετά έμαθα πώς πέθανε. 

Την είχε γλιτώσει ή Παναγία μας, τήν τελευταία μόλις στιγμή!…

Όποιοι κι αν είμαστε



Το πάθος της έπαρσης φυτρώνει κατά κάποιο τρόπο μέσα σχεδόν σε κάθε άνθρωπο. 
Γι’ αυτό ο Κύριος από το σημείο αυτό αρχίζει τους μακαρισμούς. Ξεριζώνει από το χαρακτήρα μας την υπερηφάνεια ως άλλο πρωταρχικό κακό, με το να μας συμβουλεύει να μιμούμαστε Εκείνον, που θεληματικά πτώχευσε και ο Οποίος είναι ο αληθινά μακάριος. 
Έτσι θα τραβήξουμε πάνω μας την κοινωνία της μακαριότητας, αφού θα έχουμε εξομοιωθεί με το να πτωχεύσουμε θεληματικά, όσο μπορούμε κι όποιοι κι αν είμαστε. Να έχετε μέσα σας το φρόνημα εκείνο, γράφει ο Απόστολος (Φιλιπ. 2, 5 κ.ε. ) που είχε κι ο Χριστός, ο Οποίος μολονότι ήταν Θεός, δεν θεώρησε κλεμμένο αγαθό το να είναι ίσος με το Θεό αλλά άδειασε τον εαυτό του από τη θεότητα και πήρε τη μορφή του δούλου.

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης

Τί χρειάζεται, ἡ πνευματική ζωή, προκειμένου νά ἀντισταθεῖ κανείς στούς σύγχρονους πειρασμούς, ποιά ἀρετή εἶναι ἡ πιό σημαντική;

ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΔΑΝΙΗΛ ΣΙΣΟΕΒ
Ερώτηση: Τι χρειάζεται, η πνευματική ζωή, προκειμένου να αντισταθεί κανείς στους σύγχρονους πειρασμούς, ποιά αρετή είναι η πιο σημαντική;
Πατήρ Δανιήλ: Η εμπιστοσύνη στον Θεό, είναι το μόνο και το πιο σημαντικό. 
Αν δεν εμπιστευόμαστε τον Θεό, τότε η προσευχή μας θα γίνει ένας οδυνηρός κανόνας. 
Ο πνευματικός έγινε ψυχαναλυτής. Όλες οι άλλες περιπτώσεις θα γίνουν μόνο κενές επεξεργασίες.
Χρειάζεται προσωπική εμπιστοσύνη στον Θεό. Πρέπει να θυμόμαστε ότι βρισκόμαστε κάτω από τον Θεό και ο Θεός είναι μαζί μας. 
Ο Θεός πραγματικά μας κρατά στα Χέρια Του. Και κανείς δεν θα μας χωρίζει από αυτόν, όπως ο Απόστολος Παύλος λέει: Ποιος θα μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού εν Χριστώ Ιησού; Πράγματι, αν ήμαστε με τον Θεό, όλες οι άλλες αρετές θα οικοδομηθούν. 
Η προσευχή θα είναι επικοινωνία με τον Θεό, πού είναι μαζί μας. 
Η υπακοή θα γίνει ικανότητα να ακούσουν τον ιερό λόγο Του, να τον διακρίνουν μέσα στο βουητό αυτού του κόσμου...

Η υπακοή στον πνευματικό, θα γίνει ικανότητα να βλέπει σέ αυτόν την ζωντανή εικόνα του Χριστού και την διάκριση του Κυρίου μέσα από αυτόν. Ο πνευματικός είναι αυτός πού οδηγεί στον Θεό, και όχι ο ίδιος να στέκεται και να υποτάσσει. Το ίδιο είναι και η ταπεινοφροσύνη. Άλλα όχι αυτή η ταπεινοφροσύνη, ότι είμαι άνθρωπος κακός, ανόητος, δεν καταλαβαίνω τίποτα, αλλά η ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι, ότι χωρίς τον Θεό δεν μπορείς τίποτα, αλλά με τον Θεό μπορείς πάρα πολλά. Ταυτόχρονα, η ταπεινοφροσύνη έχει και την δεύτερη πλευρά, την παρατολμία, όταν ένα άτομο συνειδητοποιεί τί χαρίσματα του έδωσε ό Θεός, για τα όποια μετά θα δώσει τον λόγο.
Η πραότητα θα συνδέεται ταυτόχρονα με θάρρος, γιατί η πραότητα χωρίς τον Θεό είναι δειλία, αλλά με τον Θεό είναι ανδρεία. Και έτσι σέ όλα. Ώς έκ τούτου, πρέπει κανείς να περπατά ενώπιον του Θεού όλες τις ημέρες. Και στις σύγχρονες και στις αρχαίες, πάντα......

Σ’ ἕνα νεαρό γιά τή μοναξιά καί τήν ἀληθινή ἐπικοινωνία



Μη φοβάσαι δεν είσαι μόνος. Μόνος είναι εκείνος που δεν γνωρίζει τον Θεό ακόμα και αν όλοι οι άνθρωποι συναναστρέφονται μαζί του. Αυτός, και στην πιο πολυάριθμη κοινωνία, θα έλεγε- όπως και τώρα λένε κάποιοι- «βαριέμαι, δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με τον εαυτό μου, όλα είναι βαρετά». Αυτές είναι ψυχές άδειες από τον Θεό, φλοίδες χωρίς κουκούτσι, στάχτη χωρίς κάρβουνο. Αλλά εσύ δεν είσαι μόνος αφού είσαι πλάι στον Κύριο και ο Κύριος δίπλα σου...

Άκουσε πώς ο μεγάλος Παύλος, ο απόστολος της οικουμένης, ήταν κάποτε εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, και πώς μιλά: «᾿Εν τῇ πρώτῃ μου ἀπολογίᾳ οὐδείς μοι συμπαρεγένετο, ἀλλὰ πάντες με ἐγκατέλιπον· μὴ αὐτοῖς λογισθείη· ὁ δὲ Κύριός μοι παρέστη καὶ ἐνεδυνάμωσέ με, ἵνα δι' ἐμοῦ τὸ κήρυγμα πληροφορηθῇ καὶ ἀκούσῃ πάντα τὰ ἔθνη· καὶ ἐρρύσθην ἐκ στόματος λέοντος.» ( Β’ Τιμ. 4, 16-17 ). 
Βλέπεις, λοιπόν, πόσο άγια σκέφθηκε και μίλησε ο δούλος του Χριστού Παύλος σ’ εκείνες τις πρώτες μέρες, όταν στον κόσμο δεν υπήρχε ακόμα ούτε ένας χριστιανικός ναός, ούτε ένας χριστιανός άρχοντας! Ενώ σήμερα όλη η γη είναι στολισμένη με χριστιανικούς ναούς και οι χριστιανοί απαριθμούνται σε κάτι εκατοντάδες εκατομμύρια.
Μη λυπάσαι, λοιπόν, επειδή αισθάνεσαι μοναξιά στον δικό σας τόπο. Αν αισθάνεσαι σαν να είσαι στην έρημο, όπως γράφεις, γνώριζε ότι πολλοί στην έρημο σώθηκαν. Αλλά όλοι αυτοί οι ερημίτες του Θεού ανήλθαν στη μεγάλη κοινωνία του Θεού και των αγγέλων του Θεού. Υπήρχαν άνθρωποι που για πενήντα ολόκληρα χρόνια δεν είδαν ανθρώπινο πρόσωπο και όμως δεν έλεγαν «είμαστε μόνοι»! Αφού ο Θεός ήταν μαζί τους και αυτοί με τον θεό. Μπορείς να ζήσεις χωρίς κανέναν και χωρίς τίποτα∙ χωρίς τον Θεό όμως δεν μπορείς. 
Αυτή είναι η δική τους μαρτυρία που την παρέδωσαν στην Εκκλησία ως κάποιο κεφάλαιο δικό της.
Δεν είναι γνωστό εάν κάποιος άθεος μπόρεσε να επιζήσει επί πενήντα χρόνια σε πλήρη μοναξιά στην έρημο. Αυτό δεν έχει σημειωθεί στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. 
Δεν είναι σε θέση ένας άθεος να πράξει κάτι τέτοιο. Σε κάποιον σαν αυτόν είναι βαρετό να ζει μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων και ακόμα πιο μονότονο- ακόμα και αδύνατο- έξω από την κοινωνία. Διότι ο άθεος αναζητά τους ανθρώπους για να τους κεντρίσει την καρδιά με την αθεΐα του και να θρέψει τον εαυτό του με τον πόνο τους. Αλλά στην έρημο ποιόν να βρει να φάει παρά μόνον τον ίδιο του τον εαυτό; Και με ποιανού τον πόνο να τραφεί παρά με τον δικό του;
Γι’ αυτό απογείωσε τις σκέψεις σου στα πνευματικά ύψη όπου κατοικεί Εκείνος που μόνος Του είναι η μεγαλύτερη και τρυφερότερη κοινωνία από κάθε ανθρώπινη κοινωνία. Εκείνον να υπηρετείς, μ’ Εκείνον να συναναστρέφεσαι, σ’ Εκείνον να μιλάς , για Εκείνον αγωνίσου, Εκείνον αγάπα με όλη σου την καρδιά, με όλον τον νου σου. 
Εκείνος θα βρει τρόπους να ανοίξει τα μάτια των γειτόνων σου και την καρδιά τους, ώστε να εμφανίσει σ’ αυτούς τη ζωντανή πίστη σ’ Αυτόν. Τότε στον τόπο σου θα ψάλλεται η δόξα του Θεού όχι μόνον από έναν σολίστ, όπως τώρα, αλλά από μία χορωδία.
Ειρήνη και υγεία από τον Θεό.

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»