.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ζητάμε Διακοπή Μνημονεύσεως από Ποιμένες που δεν τολμούν να ασκήσουν τον παραμικρό ἐλεγχο στην Παναίρεση!

Ἡ στάση τοῦ Μ. Φωτίου ἀπέναντι στὴν αἵρεση


Ζητᾶμε ἀπὸ τοὺς Ποιμένες (καὶ τοὺς πιστούς) νὰ ἐφαρμόσουν τὴν Ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐντέλλεται: ἀπομακρυνθεῖτε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν»,τὴν στιγμὴ ποὺ δὲν πραγματοποιοῦν οὔτε τὸ πρῶτο βῆμα!
Καὶ ποιό εἶναι τὸ πρῶτο βῆμα; Ὁ ἔλεγχος τῶν αἱρετικῶν!
Πῶς εἶναι δυνατὸν λοιπόν, νὰ τολμήσουν νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπ’ αὐτούς, ἀφοῦ δὲν τολμοῦν οὔτε νὰ τοὺς ἐλέγξουν;
Καὶ δυστυχῶς οἱ λαϊκοί (σύμμαχοί τους στὴν συμπόρευση μὲ τὴν αἵρεση, ἐπειδὴ νομίζουν ὅτι κοινωνώντας ἀπὸ αἱρετικοὺς ἁγιάζονται!) τοὺς σιγοντάρουν, γιατὶ «ἀναπαύονται» ἀμφότεροι, ἀφοῦ συμπορευόμενοι μὲ τοὺς αἱρετικοὺς θὰ ἔχουν τὴν εὐλογία τους, τὴν ὁποίαν, ὅμως, ὁ Θεὸς δὲν δίδει, ὅταν ΚΑΤΑΠΑΤΕΙΤΑΙ ΦΑΝΕΡΑ ἡ Πίστη!
Οἱ παρακάτω φράσεις ἀπὸ τὰ τροπάρια τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ καὶ τοῦ Ὄρθρου τοῦ ἑορτάζοντος Ἁγίου καὶ Μεγάλου Φωτίου, ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἀνυπαρξία Ποιμένων σήμερα (ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων), ἀλλὰ καὶ λαϊκῶν πιστῶν μιμητῶν τῶν Ἁγίων.
Ὁ ἅγιος Φώτιος στηλίτευε τὴν αἵρεση καὶ στήριζε τοὺς πιστοὺς στὴν Ὀρθοδοξία.
Οἱ σύγχρονοι «Ποιμένες» πρωτοστατοῦν στὴν ἐμπέδωση τῆς Παναιρέως, ἢ συμπορεύονται ἢ σιωποῦν γιὰ νὰ μὴ ἐπιτιμηθοῦν, διωχθοῦν, ἢ καθαιρεθοῦν! Καὶ τὸ τραγικό: Γιὰ νὰ μὴν χάσουν τὴν χρυσοφόρα θέση τους ἢ γιὰ νὰ μὴν βγοῦν στὴ “φόρα” τὰ «ἄπλυτά» τους, διὰ τῶν ὁποίων τοὺς κρατοῦν οἱ κατέχοντες!
Ὁ Μ. Φώτιος, λοιπόν, «ἠγωνίσατο ὑπὲρ τῆς τοῦ Εὐαγγελίουπίστεως», «στήριξας τῶν Ὀρθοδόξων τὴν Πίστιν»· ἦταν«Ἀποστόλων ὁμότροπος, εὔστομος γλῶσσα, πᾶσαν αἵρεσιν τέμνουσα, ὥσπερ μάχαιρα, ὀξυτάτη καὶ δίστομος, ὁ ἀνομοῦντας ἐλέγχων στερρότατα», «τῶν κακοδόξων ὁ πέλεκυς».
Ἦταν ἐκεῖνος ποὺ «αἱρέσεων δεινῶν, στηλιτεύει τὴν ὀφρύν»«τῶν αἱρετιζόντων δέ, κατακλύζει τὰς φρένας» καὶ διὰ τοῦ ὁποίου«αἱρετιζόντων ἀποσοβοῦνται ὁρμαί».
Εἶναι αὐτός, διὰ τῶν λόγων τοῦ ὁποίου «νεκροῦται αἱρέσεως ὁ ὄφις. Ὁ τῆς Δύσεως δράκων (Πάπας-Παπισμός) ὁ δεινὸς πεφίμωται καὶ ἐῤῥάγη ἅπαν τὸ φρύαγμα τὸ τῆς αἱρέσεως», «δι' οὗ δυσσεβεῖς καθαιροῦνται», οἱ δὲ «πιστοὶ βεβαιοῦνται καὶ ἐπιστηρίζονται» εἰς τὴν πίστιν, ἐνῶ «οἱ ἄπιστοι ἐπιστρέφουσι».
«Αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν».

-Θα άλλαζε ο κόσμος…



-Θα άλλαζε ο κόσμος… αν απαντούσαμε στα υπομονετικά κτυπήματα του Χριστού στη θύρα της καρδιάς μας.

-Θα άλλαζε ο κόσμος… αν μικραίναμε κι εξαφανίζαμε τον εγωισμό μας.

-Θα άλλαζε ο κόσμος… αν τη χαρά μας τη χαρίζαμε τους δυστυχισμένους της γης.

-Θα άλλαζε ο κόσμος… αν πονούσαμε στον πόνο του συνανθρώπου μας.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν περιορίζαμε την πολυτέλεια και τις σπατάλες μας.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν κατανοούσαμε το νόημα της Σταυρικής Θυσίας.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν θεωρούσαμε αδελφό μας τον άρρωστο και το φυλακισμένο.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν νιώθαμε αδελφό μας τον ρακένδυτο και τον ξένο.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν προσκαλούσαμε στην οικία μας τον πεινώντα και τον διψώντα.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν κλαίγαμε για τα λάθη και τις παραλείψεις μας.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν σηκώναμε το Σταυρό μας με υπομονή και εγκαρτέρηση.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν γινόμαστε σαν τα μικρά παιδιά.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν σεβόμαστε την ανθρώπινη προσωπικότητα.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν σταματούσαμε να κρίνουμε ο ένας τον άλλο.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν νιώθαμε ότι κάποιος αδελφό μας κρυώνει.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν αγρυπνούσαμε για τα παιδιά που πεινάνε.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν παρηγορούσαμε τους απελπισμένους.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν υποστηρίζαμε τους αδικημένους.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν βοηθούσαμε τους κατατρεγμένους.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν μιλούσαμε με τους αποδιωγμένους της κοινωνίας.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν μιλούσαμε με ειλικρίνεια και ευθύτητα.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν οι ηγέτες των λαών μάθαιναν τι σημαίνει Αγάπη Χριστού.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν οι ηγέτες των λαών έβαζαν την ειρήνη στην καρδιά τους.

-Θα άλλαζε ο κόσμος …αν οι μεγάλοι ηγέτες χάραζαν δρόμους αλληλεγγύης και βοήθειας.

-Θα άλλαζε ο κόσμος…αν ο πόνος και οι κραυγές των θυμάτων των πολέμων γινόταν φωνή στην συνείδηση των «μεγάλων».

-Θα άλλαζε ο κόσμος…

αν ακολουθούσαμε την ανηφοριά του Γολγοθά…
αν κατανοούσαμε…
αν κλαίγαμε και πονούσαμε για τον πλησίον μας…
αν ανοίγαμε την καρδιά μας και δίναμε την αγάπη μας στον άνθρωπο…
αν προστρέχαμε…
αν παρηγορούσαμε…
αν προσφέραμε από το υστέρημα μας…

ίσως τότε...να άλλαζε ο κόσμος…

Τον Θεό δεν τον «τρομάζει» η αμαρτία μας αλλά η υποκρισία μας



Ο Φαρισαίος είναι «δίκαιος» άνθρωπος. Ναι δεν είναι ψέμα αυτό. Και δίκαιος και ενάρετος και εφαρμόζει τις εντολές του μωσαϊκού νόμου. Φτάνει όμως αυτό για να γνωρίσει τον αληθινό ζώντα Θεό; Σαφέστατα όχι.
Οι αρετές και η δικαιοσύνη του Φαρισαίου, στηρίζονται στον εαυτό του. Στα δικά του κατορθώματα και επιτεύγματα. Η ζωή του δεν έχει αναφορά τον Θεό αλλά τον εαυτό του. Όλα γίνονται για να νιώσει αυτός καλά. Όχι για να φανερώσει στον Θεό την αγάπη και τον έρωτα του. Δεν τον απασχολεί η επαφή με τον Θεό και η γνωριμία μαζί Του, γι αυτό και στρέφεται προς τον εαυτό του και όχι προς τον Κύριο. Κοιτάει προς εαυτόν, στηρίζοντας όλη την αναφορά του στα κατορθώματα και επιτεύγματα του.
Νιώθει καλά μέσα στις αρετές του, γιατί αισθάνεται ασφαλής στην επιτυχία του. 
Η αποτυχία τον φοβίζει, γιατί εκεί πρέπει να ανοιχθεί στην σχέση με τον Θεό. 
Να ζητήσει το έλεος και την αγάπη Εκείνου, μα αυτός δεν θέλει να μπει στην περιπέτεια της σχέσης. Φοβάται τον έρωτα γι αυτό και προτιμά τον νόμο. Φοβάται την αγάπη γι αυτό και εφευρίσκει υψηλές θεωρίες και αναλύσεις να κρυφτεί. 
Πάντα κάνουμε πολλά όταν φοβόμαστε το ένα.
Φοβάται να αφεθεί σε μια ζωντανή σχέση με τον Θεό. Διαλέγει τους νόμους ως μια απρόσωπη διαδικασία. Ως κάτι πιο ουδέτερο προς την ζωή του. Έτσι είμαστε και εμείς. Όταν φοβόμαστε τις ζωντανές σχέσεις κρυβόμαστε πίσω από λόγια, νόμους, ηθικές, και ότι μπορεί να βάλει όρια και αποστάσεις από τον άλλο, κυρίως τον εαυτό μας.
Φοβόμαστε να ερωτευθούμε στο ποσοστό που αρνούμαστε να αφεθούμε.
Ο άνθρωπος που θέλει όλα να ελέγχει δεν μπορεί να αγαπήσει. 
Γιατί η αγάπη είναι ζωή και η ζωή ρίσκο και όχι βεβαιότητες.
Ο Φαρισαίος επιλέγει την ψυχρή, τυπική και εξωτερική εφαρμογή του μωσαϊκού νόμου, για να κτίσει την επιτυχία του την οποία και όπως βλέπουμε ομολογεί με παρρησία εντός του ναού.
Οι άγιοι ομολογούσαν την αποτυχία τους και αφηνόντουσαν στον έλεος και την αγάπη του Θεού. Αυτή είναι και η ουσιώδης διαφορά.
Ο φαρισαίος και οι φαρισαιστές κάθε εποχής, δε μπορούν να συναντήσουν τον Θεό, γιατί δεν τον αγαπούν αλλά τον χρησιμοποιούν για να στήσουν τον δικό τους μύθο και δόξα.
Για να συναντήσουμε όμως τον Θεό, χρειάζεται να μείνουμε γυμνοί. Γυμνοί από κάθε δική μας επιτυχία και αρετή. Γυμνοί από ρόλους. Από κάθε λογής λογής ψέματα και φτασίδια, που εξαφανίζουν την αλήθεια και μας καταστούν άγνωστους μπροστά τον ίδιο μας τον εαυτό.
Την να την κάνεις «ηθική» που στηρίζει σε ένα εσωτερικό ψέμα. Μια επιτυχία που χτίζεται στον φόβο. Μια αρετή που όζει αλαζονείας. Ο Χριστός δεν θέλει «ηθικούς» ανθρώπους αλλά αληθινούς.
Τον Θεό δεν τον «τρομάζει» η αμαρτία μας αλλά η υποκρισία μας.

Οἱ οἰκουμενιστὲς ἱερωμένοι –διαστρεβλώνοντας οἰκτρὰ τὴν πραγματικότητα καὶ τὴν Πίστη– συναγωνίζονται, ποιός θὰ ἀποκτήσει τὴν εὔνοια τοῦ γκουροὺ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου!

«Πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, 
πλανῶντες καὶ πλανώμενοι». 
Ἀπὸ τὸν σημερινὸ Ἀπόστολο, 
(προς Τιμόθεον Β΄, γ΄10-15)

Διαβάζοντας τὰ διάφορα κείμενα τῶν οἰκουμενιστῶν λυκοποιμένων ρασοφόρων, κυρίως ἀρχιμανδριτῶν ἄνευ μάνδρας μὲ προοπτικὴ ἐπισκοπικῆς καριέρας, διακρίνουμε, ὅτι τὰ κείμενά τους αὐτὰ ἔχουν, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ὡς σκοπὸ τὴν εὔνοια τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Τὰ κείμενα αὐτὰ χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὴν ἔλλειψη ἁγιοπατερικῶν χωρίων, ἀπὸ τὴν ἔλλειψη τῆς διαχρονικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὴν ἔλλειψη ὀρθοδόξου μαρτυρίας ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν πληθώρα αἱρετικῶν ἀπόψεων, βλασφήμων σκέψεων καὶ ἀπὸ τὴν ἀναφορὰ λόγων τοῦ Πατριάρχη καὶ τῶν οἰκουμενιστῶν ἀρωγῶν του σὲ ἕνα ἀνίερο ἀγῶνα δρόμου, ποιὸς θὰ φανεῖ ὁ πιὸ αἱρετικός. Σὲ αὐτὰ τὰ κείμενα ὁ γκουροὺ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀρχιαιρεσιάρχης Βαρθολομαῖος ἐμφανίζεται ἀπροκάλυπτα ὡς «προφήτης», «πατέρας», καὶ «διδάσκαλος» τῆς Ἐκκλησίας. Ἕνα τέτοιο κατάπτυστο κείμενο, ἀπομίμηση τῆς ρητορικῆς τῶν ρητόρων ποὺ ζοῦσαν στὴν αὐλὴ τοῦ αὐτοκράτορα μὲ μόνη τους ἀσχολία τὸν ἐγκωμιασμό του, εἶναι τὸ πρόσφατο κείμενο τοῦ γνωστοῦ ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα γιὰ τὴν ποιότητα τοῦ λόγου του ἀρχιμανδρίτη Γ. Φραγκουλάκη μὲ τίτλο «Διαθρησκειακὸς καὶ Οἰκουμενικὸς Διάλογος» (http://fanarion.blogspot.de/2017/02/blog-post_2.html).

Στὸ κείμενο αὐτὸ προσπαθεῖ ὁ ἐν λόγῳ Ἀρχιμανδρίτης ἀπεγνωσμένα καὶ ἀθεολόγητα νὰ ἀποδείξει, ὅτι οἱ οἰκουμενιστικὲς πρακτικὲς τῶν λυκοποιμένων τῆς Παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι θεάρεστες καὶ ἀνάλογες μὲ τὴν φύση καὶ τὴν διδασκαλία τῆς Ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας. Στὸ κείμενο αὐτὸ γίνεται φανερό ὅτι:

α) Δὲν ἀναφέρεται κανένας Ἅγιος, κανένας Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας. Ἀντιθέτως παρατηρεῖται προσπάθεια ὑποβάθμισης τῶν Ἁγίων, τρανταχτὴ ἀπόδειξη βλασφημίας. Γράφει ὁ κ. Φραγκουλάκης «Σε ότι αφορά στην οικουμενική κίνηση, στον περιβόητο “οικουμενισμό”, που με τόσο πάθος ασχολούνται κάποιοι, έχουν προσδώσει ερμηνείες και έννοιες που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα». Αὐτοὶ οἱ «κάποιοι» κατὰ τὸν «μέγα θεολόγο» κ. Φραγκουλάκη εἶναι μεγάλοι γέροντες ὅπως ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, ὁ π. Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης, καθὼς καὶ ἀναγνωρισμένοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελομίροβιτς, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς, γιὰ νὰ ἀναφέρουμε μόνο τοὺς μὴ Ἕλληνες Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὸν κ. Φραγκουλάκη, δὲν κατάλαβαν τὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἡ ἀνακήρυξή του ὡς ἑωσφορικὴ Παναίρεση ἐκ μέρους τους «δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν πραγματικότητα». Οἱ μόνες ἀναφορὲς ποὺ γίνονται στὸ κείμενο εἶναι ρήσεις τοῦ Πατριάρχη, ρήσεις οἰκουμενιστῶν ταγῶν, ὅπως ὁ μητροπολίτης Σηλυβρίας Αἰμιλιανός, ρήσεις δυτικῶν νεοθεολόγων ὅπως ὁ Konrad Raiser καὶ ρήσεις μεταπατερικῶν θεολόγων ὅπως ὁ κ. Νικόλαος Ματσούκας. Ἐννοεῖται ὅτι γιὰ τὸν κ. Φραγκουλάκη ὁ γκουροὺ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ εἶναι ἀνώτεροι τῶν Ἁγίων.

β) Χρησιμοποιεῖται τὸ γνωστὸ οἰκουμενιστικὸ λεξιλόγιο στὸ ὁποῖο δὲν ὑπάρχει ἡ λέξη αἵρεση καὶ κακοδοξία, ἐνῶ παράλληλα ἐμφανίζονται συνειδητὲς γενικολογίες καὶ ἀσάφειες μὲ σκοπὸ τὴν χειραγώγηση τοῦ ποιμνίου, τὸ ὁποῖο οἱ οἰκουμενιστὲς ἀφήνουν ἐδῶ καὶ δεκαετίες σκοπίμως ἀκατήχητο, καὶ ἀπίστευτες βλασφημεῖες ὅπως «Η οικουμενική κίνηση ξεκίνησε στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν κάποιοι Χριστιανοί οραματίστηκαν ένα νέο μέλλον της Εκκλησίας και της Κοινωνίας. Στο ξεκίνημά του ο οραματισμός αυτός στηριζόταν στην πεποίθηση, ότι ο Χριστιανικός πολιτισμός και οι Χριστιανικές αξίες θα μπορούσαν να επεκταθούν σε όλο τον κόσμο». Ὁ κ. Φραγκουλάκης ὑποστηρίζει ἐδῶ ἀπροκάλυπτα ἕνα «νέο μέλλον» τῆς «νέας ἐκκλησίας» τοῦ Βαρθολομαίου καὶ τῶν αὐλικῶν του. Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Μία Ἐκκλησία Του δὲν ὑπάρχουν πιὰ γιὰ τοὺς οἰκουμενιστές. 

γ) Ὑπάρχει καταφανὴς διαστέβλωση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων, συνήθης πρακτικὴ τῶν ἀπανταχοῦ αἱρέσεων. Γράφει ὁ κ. Φραγκουλάκης ἀναφέροντας τὸν λόγο τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Ἀβραάμ νὰ αφήσει τὴν γῆ του καὶ νὰ πορευθεῖ στὴν γῆ τὴς ἐπαγγελίας (Γεν. 12, 1-3). «Και μόνο τούτος ο Λόγος θα μπορούσε να αποτελέσει το θεμέλιο των Διαθρησκειακών Διαλόγων από πλευράς Ορθοδοξίας. Φαίνεται ξεκάθαρα ο Θεός να παροτρύνει την έξοδο από τα όρια και την συνάντηση με το συνάνθρωπο, κάτι το οποίο κάνει και ο ίδιος ο Χριστός αργότερα όταν συναντιέται με τη Σαμαρείτιδα. Η συνάντηση μάλιστα αυτή αποτελεί ουσιαστικά τον πρώτο Διαθρησκειακό διάλογο. Όμως έχουμε και άλλες περιπτώσεις που ο Χριστός, μέσα από την διδασκαλία του αναδεικνύει την αναγκαιότητα της επικοινωνίας με τους υπολοίπους ανθρώπους και ιδιαιτέρως με τους αλλόθρησκους και τους αλλοεθνείς.Τρανό παράδειγμα αποτελεί η διήγηση, από τον ίδιο το Χριστό, της παραβολής του καλού Σαμαρείτη (Λουκ. 10, 25-37). Εδώ δεν έχουμε απλά ένα διάλογο μεταξύ αλλοθρήσκων και αλλοεθνών όπως στην περίπτωση της Σαμαρείτιδος, αλλά την σωτηρία της ίδιας της ζωής. Όποιος πραγματικά θέλει να συναντήσει τον συνάνθρωπό του δεν πρέπει να προβάλλει αξιώσεις. Θα τον πλησιάσει στην όποια καλή ή κακή πνευματική κατάσταση που εκείνος βρίσκεται. Ο Χριστός όταν μιλούσε ήξερε τα ψυχικά κενά των συνομιλητών του. Όμως δεν έδειχνε απέχθεια, ούτε περιφρονούσε».

Τὰ παραδείγματα ποὺ ἀναφέρονται στὸ παραπάνω κείμενο εἶναι συνειδητὲς διαστρεβλώσεις τοὺ λόγου τοῦ Κυρίου και φανερώνουν ἕνα ἀπύθμενο βάθος πανουργίας. Τὰ παραδείγματα αὐτὰ εἶναι παραδείγματα εὐαγγελισμοῦ τῆς Μίας Ἀλήθειας καὶ τῆς μοναδικότητας τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι διαλόγου οἰκουμενιστικοῦ χαρακτῆρα, τὸ δὲ παράδειγμα τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη δὲν εἶναι κἂν διάλογος.

Ὁ Χριστὸς δὲν μίλησε μὲ τὴν Σαμαρείτιδα γιὰ νὰ κάνει ἀτέρμονο διάλογο, γιὰ νὰ δεῖ, τί τοὺς ἐνώνει καὶ ὄχι τί τοὺς χωρίζει. Μίλησε μαζί της γιὰ νὰ τὴν σώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ δὲν δίστασε νὰ τῆς ἀναφέρει καὶ τὸν ἁμαρτωλὸ βίο της. 

Ἂν ὁ Χριστός, κ. Φραγκουλάκη, δὲν προέβαλε ἀξιώσεις, τότε γιατί εἶπε στὴν Σαμαρείτιδα «Ἔρχεται ὥρα, καὶ ἤδη ἦρθε, ποὺ οἱ ἀληθινοὶ προσκυνητὲς θὰ λατρεύσουν τόν Πατέρα «ἐν Πνεύματι καὶ Ἀληθεία. Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν Πνεύματι καὶ Ἀληθεία δεῖ προσκυνεῖν», μιλώντας γιὰ ἀληθινοὺς προσκυνητὲς καὶ ἀναφέροντας δύο φορὲς τὴν ἀξίωση τῆς Ἀληθείας, γιατί μίλησε γιὰ μικρὸ ποίμνιο, γιατί ἀναρωτήθηκε, ἂν θὰ βρεῖ πίστη, ὅταν θὰ ξαναέρθει στὴν γῆ, γιατί τὸν σταύρωσαν; 

Ἂν οἱ Ἀπόστολοι, κ. Φραγκουλάκη, δὲν προέβαλαν ἀξιώσεις τότε γιατί φυλακίσθηκαν, βασανίσθηκαν καὶ διώχθηκαν; Γιατί εἶπε ὁ Ἀπ. Παῦλος «Ὦ ἀνόητοι Γαλάται, τίς ὑμᾶς ἐβάσκανε τῇ ἀληθείᾳ μὴ πείθεσθαι»; Τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου δὲν σᾶς ἐλέγχουν; Δὲν ἀξιώνουν ἀπὸ ἐσᾶς τὴν Ἀλήθεια καὶ ὄχι τὴν κολακεία τοῦ Πατριάρχη; 

Ἂν οἱ Ἅγιοι, κ. Φραγκουλάκη, δὲν προέβαλαν ἀξιώσεις, τότε γιατί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἶπε «ὁ Μωάμεθ δὲ κυρίευσε τὸν κόσμο μὲ τὴν δύναμη του, ἀλλὰ μὲ τὴν δύναμη τοῦ διαβόλου»; Γιατί ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος χαρακτήρισε τὰ λόγια τῶν Ἀρειανῶν «ἰὸν ὄφεων»; Γιατί τόσοι Ἅγιοι χαρακτήρισαν βαρύτατα τοὺς αἱρετικούς, συμβουλεύοντάς μας ἀκόμη καὶ «χαίρειν αὐτοῖς μὴ λέγετε»;·Γιατί ὀνομάζει ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας –μᾶλλον ἄγνωστη γιὰ σᾶς– τοὺς Ἰουδαίους «δυσσεβεῖς, θεοκτόνους, κατάκριτο συναγωγή»; Γιατί ὁ Χριστὸς τοὺς χαρακτήρισε «γενεὰ ἄπιστο καὶ διεστραμμένη»; Γιατί ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς δὲν ἤθελε τοὺς λατινόφρονες οὔτε στὴν κηδεία του; Γιατί ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς συμβούλευσε τὸ ποίμνιο «τὸν Πάπα νὰ καταράστε»; 

Ὁ κ. Φραγκουλάκης μιλάει στὸ κείμενό του γιὰ τὴν ἀνάγκη «εἰλικρίνειας, βαθιᾶς μαχητικῆς πίστης, ταπείνωσης». Δυστυχῶς ἐννοεῖ τοὺς ἄλλους καὶ ὄχι τὸν ἑαυτό του καὶ φυσικὰ τὸν Πατριάρχη. Αὐτό καὶ ὅλα τὰ παραπάνω εἶναι κοινὰ στὰ οἰκουμενιστικὰ κείμενα. Πλήρης διαστρέβλωση καὶ ἀναφορὰ κατὰ τὸ δοκοῦν τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου, προσπάθεια χειραφέτησης τῶν ἀπὸ τοὺς ποιμένες τους ἐγκαταλελειμένων καὶ προδομένων ψυχῶν καὶ διάδοση τῆς αἱρέσεως. Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο δὲν ὑπάρχει δυστυχῶς ἐλπίδα μετανοίας τῶν οἰκουμενιστῶν. Προσβλέπουν τὸ «νέο μέλλον τῆς νέας ἐκκλησίας τους» καὶ τὸ μόνο ποῦ θέλουν εἶναι νὰ ὑμνοῦν συναγωνιζόμενοι τὸν Πατριάρχη, νὰ δείξουν τὴν αὐλικότητά τους καὶ τὴν ὑποταγή τους, μήπως καὶ γίνουν ἀρχιμανδρῖτες, ὀφφικιάλιοι, Πρωτοπρεσβύτεροι, Ἐπίσκοποι καὶ ἴσως κάποτε χαλίφης στὴν θέση τοῦ χαλίφη. 

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου, Κλασσικὸς Φιλόλογος, Ἱστορικός

Γέροντας Αιμιλιανός: »Πώς θα καταλάβω εάν έχω λύπη;»



Όταν βλέπη κανείς τον εαυτό του και τα χρόνια να περνούν, όταν βλέπη τις αποτυχίες του, τα τραύματά του, τις αμαρτίες του, τις εσωτερικές του πληγές, τις απιστίες του, τα συντρίμμια της υπάρξεώς του, τα πτώματα του λογισμού του, της καρδιάς του, με τα οποία γέμισε την ζωή του, όταν βλέπη πόσες φορές μετενόησε και τίποτε δεν έκανε, τον κυριεύει μία λύπη.

Αυτή η λύπη μπορεί να προέλθη ακόμη και από τον ενστικτώδη εαυτό μας, δηλαδή από τον εγωισμό μας, από την υπερηφάνεια μας, διότι θα θέλαμε να είμαστε μεγάλοι, να μην είχαμε λογισμούς, να μην αποτυγχάναμε. Άπειρες ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας λυπούν.

Καλύτερα να πέσης στα χέρια πονηρών δαιμονίων, λεγεώνων δαιμονίων, παρά να πέσης στο χέρι της λύπης, διότι δυσκολα κατορθώνης να την ξεπεράσης.

Τον λογισμό τον ξεπερνάς, την αμαρτία την νικάς, τον διάβολο ομοίως, αλλά η λύπη δεν ξεπερνιέται.

Γι’αυτό «νήφε», να αγρυπνείς να μη σε κυιεύση η λύπη. Διαφορετικά γίνεται προβληματική η επιτυχία σου.

«Τα θηρεύματα»· κάθε λύπη αποκαλύπτει μία ενέδρα. Πόσοι άνθρωποι έγιναν θηράματα του δαίμονος της λύπης, ο οποίος στήνει τις ενέδρες του παντού.

Όσες ψυχές ποθούν τον Θεόν, τόσα δίκτυα ρίχνει ο δαίμων της λύπης, και τα θηράματα που πιάνει είναι ατέλειωτα.

Διότι η λύπη κρύβεται κάτω από την ταπεινοσχημία, κάτω από την ψευδή μετάνοια, κάτω από την ψευδαίσθηση της αγάπης του Θεού, κάτω από χίλια δύο πράγματα, γι’αυτό ο άνθρωπος, χωρίς να το καταλάβει, πιάνεται «και με τα τέσσερα» και αχρηστεύεται πέρα για πέρα.

Η λύπη είναι ικανή να εξαρθώνη τις δυνάμεις του ανθρώπου. Δεν σταματάει παρά μόνον όταν σε καθηλώση, όταν σε κάνη πέρα για πέρα αδύναμο για τα πάντα.

Και ο πιο έξυπνος τρόπος που χρησιμοποιεί (ο δαίμων-ο λογισμός), είναι ο λόγος του Κυρίου «μακάριοι οι πενθούντες». Όχι μας λέγει ο αββάς Ησαΐας, μην ξεγελιέσαι, αυτά είναι σατανικά, δεν είναι του Θεού.

«Η γαρ κατα Θεόν λύπη χαρά εστίν εν τω οράν σεαυτόν εν τω θελήματι του Θεού», λέγει ο αββάς Ησαΐας.

Ας υποθέσουμε ότι αμάρτησα, όπως η οσία Μαρία η Αιγυπτία, ότι μέχρι τώρα έζησα (σαράντα επτά χρόνια) μέσα στην διαφθορά και ότι την στιγμή αυτή λέγω, ήμαρτον Κύριε, θα σηκωθώ.

Πώς θα καταλάβω εάν έχω λύπη; Εάν συνεχίζω να σκέπτομαι την αμαρτία μου, η σκέψις μου είναι δαιμονική.

Εάν σκέπτομαι την μετάνοια, αυτό σημαίνει ότι θέλω το θέλημα του Θεού, και αμέσως έχω την χαρά της προγεύσεως του θελήματος του Θεού· αμέσως βάζω τον εαυτό μου ανάμεσα σε εκείνους οι οποίοι είναι αγνοί, καθαροί, οι οποίοι έχουν μετανοήσει· τοποθετώ τον εαυτό μου ανάμεσα στα νέφη των αγίων.

Με συγχέης λοιπόν την σατανική, την διαμονιώδη λύπη με την κατα Θεόν.

Η κατα Θεόν λύπη είναι χαρά, διότι προοράς ενώπιόν σου τον Θεόν, για τον οποίο ζει η καρδιά σου, και επομένως βασιλεύει εν σοι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αυτήν είναι η πραγματική (θεάρεστη) λύπη!

ΟΥΡΑΝΙΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΟ Β.Δ. ΕΛΛΑΔΟΣ Ν.11 ”Οι αντίχριστοι και μισέλληνες σωτήρες”

Όσο οι αντίχριστες σκοτεινές δυνάμεις θα μαίνονται κατά της πίστεώς μας, όσο οι μασονικές στοές θα πολεμάνε ύπουλα την πατρίδα μας, μέσω των προδοτών πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών μας, τόσο και εγώ θα αμύνομαι, θυσιάζοντας και την ζωή μου αν χρειαστεί για ένα λαό αποσκύνητο, για ένα έθνος αδούλωτο στην ψυχή και πάνω απ’ όλα για την Ορθοδοξία μας. Αυτή (η πίστη) είναι το αγκάθι στο μίσος τους.

Οι αντίχριστοι και μισέλληνες ”σωτήρες” !!! δεν ξέρουν ότι είμαστε από εκείνη την γενιά των αθανάτων, που βγαίνει ζωντανή από τις συμφορές, γιατί ξέρει να μετανοεί, γιατί ξέρει να ομολογεί. Οι ”σωτήρες” μας δεν ξέρουν ότι ο ενταφιασμός μας δεν συνεπάγεται τον θάνατο μας.

Είμαστε από εκείνη την γενιά που δεν πεθαίνει, όταν ενταφιάζεται !!!

Οι ”σωτήρες” μας δεν ξέρουν ότι τα δικά μας χώματα είναι ζωντανά. Φυλάνε κρησφύγετα, κρυφά σχολειά, τόπους λατρείας, ανώνυμους ήρωες, ανώνυμους μάρτυρες. Άγια σώματα που μυροβλύζουν, άγια λείψανα που θεραπεύουν.

Αυτά τα χώματα είναι ποτισμένα με ποταμούς αιμάτων που θα τρέφουν τις επερχόμενες γενιές των Ελλήνων έως της συντελείας των αιώνων.

Έχουμε ένα Πατέρα που μας λατρεύει ακατανόητα και πολεμάει Αυτός και οι στρατιές των αγγέλων Του για την χώρα μας, ακόμα και όταν εμείς αδιαφορούμε. Σ’ αυτόν ελπίζουμε και απ’ Αυτόν μόνο περιμένουμε, αλλά πρέπει και εμείς να μετανοήσουμε.

Σας στέλνω έναν λόγο της Αγάπης Του για την Ελλάδα, την χώρα Του, όπως συχνά ο ίδιος επαναλαμβάνει.

Να έχετε ζωντανή ελπίδα αυτή την Αγάπη Του, γιατί οι θλίψεις θα μεγαλώνουν συνεχώς και το χάος έρχεται ταχύ.

«Για φαντασθείτε ότι είστε σ’ ένα τραπέζι και κάποιος μεθάει πάρα πολύ και αρχίζει να γρονθοκοπάει το τραπέζι. Οι άλλοι που τον βλέπουν γελούν και λένε: “Ο μεθυσμένος”.

Σε κάποια στιγμή αυτός, από την μέθη του και από την τρέλα του, αναποδογυρίζει το τραπέζι, το σπάει και μένει μόνο μια γωνιά του τραπεζιού άθικτη και ούτε καν νερό δεν πάει πάνω σ’ αυτήν.

Αυτή είναι η χώρα σας, παιδιά μου. Η άθικτη γωνιά. Το τραπέζι, η Ευρώπη. Τον μεθυσμένο, βρείτε τον ποιος είναι. Σας τον έχω δείξει κι’ άλλες φορές.

Όσο για την Αμερική… τον πνιγμένο, δεν τον υπολογίζουμε, διότι είναι ήδη πεθαμένος.!

Μεθυσμένος είναι η Γερμανία.

Αυτήν την ώρα δεθείτε με την πίστη σας! Σας λέω ένα παράδειγμα:

Εσύ, φτιάχνεις με χίλια ζόρια, αλλά και με πολλή αγάπη το σπίτι σου. Έρχομαι, λοιπόν, εγώ (κάποιος) και σου λέω, πήγαινε να το χαλάσεις. Μέσα όμως στο σπίτι σου, δεν έβαλες μόνον κόπο, αλλά μένουν και οι πλέον αγαπημένοι σου άνθρωποι. Και αυτοί, οι αγαπημένοι σου, κάθε ημέρα γονατίζουν και προσεύχονται σε σένα και σε βλέπουν ως Θεό!

Θα το γρέμιζες τότε το σπίτι σου; Πως τότε, την χώρα μου, την ευλογημένη, θα την γκρεμίσω, θα της βάλω Χ;

Ναι.! Σας βεβαιώνω, ότι θα την καθαρίσω! Θα την καθαρίσω!! Χ (δηλαδή διαγραφή), δεν θα βάλω!

Ο κάθε ένας, έχει ελεύθερη γνώμη, ελεύθερη σκέψη, ελεύθερη πράξη.

Ο κάθε ένας μπορεί να λέει ό, τι θέλει και όπως το θέλει. Όμως, τα λέει, χωρίς σφραγίδα Θεού.

Όταν φτιάξετε μια ψεύτικη σφραγίδα και σφραγίσετε κάτι, επειδή δεν θα είναι γνήσια, θα σβήσει γρήγορα, διότι το μελάνι της δεν θα είναι γνήσιο. Η σφραγίδα η γνήσια, σφραγίζει και χωρίς μελάνι. Αυτή, την γνήσια σφραγίδα, την κρατάει μόνο ο Ουράνιος Πατέρας και μ’ αυτήν σφραγίζει.

Θα μπορούσα να πω και το εξής: Αν την τεμαχίσει σε μικρά τμήματα και την μοιράσει σε όλους τους τόπους προσευχής, δηλαδή, σε Εκκλησίες, Μοναστήρια, Άγιους Τόπους, κλπ., την δίνει με δικαιώματα και δεν υπάρχει εκεί πλέον, καμία κλειστή πόρτα. Και εάν κάποιος χάσει το τεμάχιο της σφραγίδας που του ανήκει, θα του το επιστρέψουν, διότι δεν θα μπορούν αυτοί που το πήραν να το κρατήσουν, ούτε θα μπορούν να το κρύψουν.

Ένα κομμάτι, αυτής της σφραγίδας είναι η Ελλάδα! Ούτε μπορούν να την διαλύσουν, ούτε μπορούν να εξαφανίσουν τα ύδατα και τα χώματα της!

Ανοίξτε τα μάτια σας και δείτε καθαρά τα πράγματα. Πόσα δεινά περνούν οι άλλοι και πόσα θα περάσουν (πολέμους, καταστροφές, κλπ).

Πέρυσι, με το δικό σας στόμα, λέγατε ότι έσκαγαν και πέθαιναν από την ζέστη σε άλλα κράτη, αλλού είχαν πλυμμήρες κι εσείς είσαστε στην καλύτερη γωνιά του κόσμου!

Ισχύει, τότε, η καταστροφή στην Ελλάδα;

Ο Θεός δεν είναι σαν εκείνους που χαϊδεύουν τον ένα και αφήνουν τον άλλον. Ο Θεός είναι ο πιο Δίκαιος των δικαίων! Ούτε εξαιρέσεις κάνει. Όμως, παιδιά μου, ακούει, μετράει και βλέπει τα βάσανα που περνούν οι ψυχές εκεί κάτω, σε σας, από άλλες σκληρές ψυχές.

Ε, τότε, δεν είναι διάκριση. Είναι Θεία Δίκη. Δίκαιοι είμαστε ο Πατέρας και Εγώ!

Ο 7ος Μακαρισμός δείχνει όλα τα έργα σας τα οποία δεν με ικανοποιούν, ούτε ξεχωριστοί είστε εσείς (οι Έλληνες) από τα άλλα πλάσματα του Πατέρα. Όμως, έχετε, κάτι πολύ ξεχωριστό: Έχετε το Όνομά μου, γραμμένο στις ψυχές σας, επειδή φτιάξατε τον ναό σας με ουράνια επιθυμία. Όταν, λοιπόν, η ουράνια επιθυμία κατοικεί στο ναό σας, που είναι το σώμα σας, ε, τότε, εάν εσείς αυτό το λέτε εξαίρεση (ότι κάνω εξαιρέσεις, δική σας γνώμη είναι αυτή. Όχι δική μου!) (Βλέπουμε τα αναρίθμητα εκκλησάκια που υπάρχουν στην Ελλάδα). Φτιάξτε, παιδιά μου, γέφυρες αγάπης μεταξύ σας, φτιάξτε γέφυρες πίστεως προς τον Θεό, προς τον Χριστό, προς την Μητέρα σας, που εγώ άφησα κάτω σε εσάς.

Γεφυρώστε τις σχέσεις σας και γίνετε ακρογωνιαίοι λίθοι της Εκκλησίας. Εγώ αυτή την Εκκλησία άφησα. Και όπως εγώ, μια τέτοιου είδους πέτρα είμαι (ακρογωνιαία) στο ναό σας, ελάτε κι εσείς στο ναό του Πατέρα μου.

Γι’ αυτό σας πονάω, γι’ αυτό σας αγάπησα, όπως είστε, με τα αμέτρητα λάθη σας, αλλά και την πίστη σας την ατελείωτη.!

Βρείτε μου έναν άκαρδο που θα μπορούσε να χαλάσει αυτή την χώρα. Ε, δεν υπάρχει.!

Ο Πατέρας σας, έχει απέραντη και ατελείωτη αγάπη για εσάς. Και όταν είστε άρρωστοι και η ψυχή σας υποφέρει, έρχεται με αγάπη μητέρας ο ίδιος ο Πατέρας και κάθεται στο προσκέφαλό σας! Διότι δεν σας θέλει σε κλίνη, αλλά όρθιους και η αγάπη Του να λάμπει στα πρόσωπα σας και το Άγιον Πνεύμα να αγιάζει τις ψυχές σας.

Βρείτε τότε εσείς, παιδιά μου,ένα Χ και σβήστε αυτή την αγάπη. Μπορείτε;

Η χώρα μου για εμένα είναι αγάπη. Δεν μπορώ να βρω Χ και να την σβήσω! Πως να το πω πιο ξεκάθαρα;

Με εμένα στην αγκαλιά σας κι εγώ με εσάς στην αγκαλιά μου, περάστε, παιδιά μου, το κατώφλι της οικίας του Πατέρα σας, της Εκκλησίας κι ας είστε λερωμένοι. Διότι, όταν μπείτε μέσα, άνεμος γερός θα σας καθαρίσει τα πάντα. Σ΄αυτόν τον άνεμο, δεν αντέχει κανείς. Τα σκορπίζει όλα με μια και μόνη δύναμη, την δύναμη της Αγίος Τριάδος (εννοεί τα μυστήρια της Εκκλησίας). Και όταν καθαριστείτε εντελώς, τότε ο Πατέρας σας, που μέσα σ’ Αυτόν είμαι κι Εγώ, σας δίνουμε καθαρά ενδύματα. Αυτά τα ενδύματα είναι πλεγμένα με Άγιον Πνεύμα!

Γι’ αυτό, παιδιά μου, όταν τελειώνετε και φεύγετε από την εξομολόγηση, την προσευχή, την Θεία Λειτουργία και απ΄όλα τα Μυστήρια των μυστηρίων, γίνεστε πανάλαφροι, γαλήνιοι και ευδιάθετοι, επειδή τότε ομοιάζεται σε εμένα. Έτσι είμαι εγώ.

Λέτε εσείς , όταν έχετε κάτι πολύτιμο: Θα το φυλάξω αυτό, όπως το φως των ματιών μου. Διότι μ’ αυτό το φως βλέπετε.

Πως, λοιπόν, εμείς εδώ επάνω θα βγάζαμε το φως από τα μάτια μας; (Την Ελλάδα).

Την φυλάμε, όπως, το φως μας! Διότι αλλιώς, θα ήταν σαν να βγάζαμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια. Εγώ σας έχω σαν κόρη των οφθαλμών μου!

Ποιος μου έχει μείνει εκτός από εσάς;

Όλοι μου έχουν γυρίσει την πλάτη και θα με θυμηθούν την τελευταία στιγμή. Αλλά, τότε, θα είμαι κι Εγώ μακριά και δεν θα μπορέσω να τους αγκαλιάσω.

Θα ουρλιάζουν: Πατέρα που είσαι; Αλλά ο Πατέρας θα είναι πνιγμένος από λυγμούς, από τον πόνο του και η Θεία Δίκη δεν θα Τον αφήσει να τους πλησιάσει. Διότι εδώ επάνω, λειτουργούμε με Νόμους Δικαιοσύνης και Νόμους Αγάπης (παγκοσμίως).

Την ώρα που θα γίνουν όλα αυτά, εάν δεν έχετε μετανοήσει, ο Πατέρας θα κλαίει. Για δείτε. Είσαστε γονείς και κάποιο παιδί σας ξεστρατεί και δεν μετανιώνει και παθαίνει κάτι κακό. Όμως, εσείς, δεν μπορείτε να το βοηθήσετε, γιατί έχει μπει στον δρόμο της Δικαιοσύνης, που μόνο του επέλεξε.

Γι’ αυτό σας λέω, ότι δεν κάνω διακρίσεις, αλλά σας παρακαλώ με αγάπη, για μετάνοια.

Όπως – το είπα αυτό κάποτε και στους αποστόλους – εκεί που δεν θέλουν να σας καταλάβουν (όταν μιλάτε για μετάνοια), ξεσκονίστε τα πόδια σας και φύγετε! Εσείς επιλέγετε την Δικαιοσύνη.

Θα σας πω κι ένα τελευταίο. Είσαστε σε ένα απέραντο σκοτάδι και γνωρίζετε, ότι μόνο σε ένα σημείο υπάρχει φως. Και γνωρίζετε, ότι εάν φθάσετε σ΄αυτό το σημείο, θα δείτε από εκεί όλον τον κόσμο. Θα το καταστρέφατε αυτό το σημείο; Θα σβήνατε αυτό το φως;

Φως, είναι η Ελλάδα και μόνον σε αυτό το μέρος υπάρχει η αλήθεια της πίστεως!

Εσείς θα το σβήνατε αυτό το φως;».

Αρχ. Σάββας Αγιορείτης (Εκ Κερασιάς Καυσοκαλιβίων) : Αιρετική, παναιρετική η σύναξη της Κρήτης. Οι Ιεράρχες ΠΡΕΠΕΙ να μιλήσουν. Είναι εντολή του Θεού. Για αυτό τους έβαλε ο Θεός εκεί. Δεν είναι για να κάνουν διοίκηση, και να καταστέλλουν τους ιερείς που μιλάνε και ζούνε σωστά!

Τον γέροντα Σάββα εκ Κερασιάς Καυσοκαλυβίων, τον παρακολουθήσαμε πριν λίγα χρόνια. Εξαιρετικές οι ομιλίες που έκανε στον ναό του Αγ.Κωνσταντίνου και Ελένης στο Ιπποδρόμιο (Θεσσαλονίκης). Χωρίς καμία απολύτως διαφήμιση, μάζευε εκατοντάδες πιστούς κάθε Κυριαική απόγευμα. Σεμνός, ταπεινός, με ακέραιο ήθος και ασυμβίβαστο φρόνημα.

Ώσπου ... ώσπου πληροφορηθήκαμε ότι ο μητροπολίτης Άνθιμος, ο "Παναγιότατος", τον ενημέρωσε ότι "δεν τον χρειάζεται"! 
Έτσι βρέθηκε αναγκαστικά σε παρακείμενη μητρόπολη, σε κάποιο μοναστήρι. 

Έκτοτε είναι αλήθεια χάσαμε τα ίχνη του. Εκτιμήσαμε ότι σιώπησε, για να μην τον εκδιώξει και ο νέος μητροπολίτης.


Με πολύ χαρά τον ακούμε τώρα, να εκφράζει με ΠΑΡΡΗΣΙΑ την αλήθεια για την ψευδοσύνοδο της Κρήτης και να καλεί τους Ιεράρχες να ομολογήσουν την αλήθεια.

Στις κρίσιμες στιγμές που ζούμε, όταν όλοι έχουν σκύψει το κεφάλι και προσκυνούν, κάποιοι αληθινοί ποιμένες δεν φοβούνται να το σηκώσουν ομολογώντας την αλήθεια, αληθινοί ομολογητές δεν φοβούνται μήπως η δεσποτική αυθαιρεσία και το εωσφορικό μένος των αιρετικών τους το κόψουν. 
Εύγε γέροντα Σάββα. 

Ομάδα εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

Ο γέρος, το παιδί και ο γάιδαρος



Μια φορά κι έναν καιρό ένας γέρος καβάλα σ’ένα γαϊδουράκι, που το έσερνε ένα αγόρι, διέσχιζε ένα κεφαλοχώρι. Κάποιοι που τον είδαν είπαν: «Για κοίτα το γέρο, μάλλον ξεκούτιανε· απολαμβάνει τον περίπατο χωρίς να υπολογίζει το φτωχό αγόρι που μόλις το κρατούν τα πόδια του!

Ύστερα από λίγο ο γέρος κατέβηκε από το γαϊδούρι και ανέβασε το αγόρι, ενώ εκείνος προπορευόταν σέρνοντάς το από το καπίστρι του. Δεν πρόφτασαν να διανύσουν ούτε εκατό μέτρα και κάποιος τολμηρός σχολίασε μεγαλόφωνα: «Συγχαρητήρια! Οι γέροι να τρεκλίζουν και τα παλιόπαιδα καβάλα. Δεν υπάρχει πλέον σεβασμός στον κόσμο!» Το μικρό αγόρι το άκουσε και έγινε κατακόκκινο σαν την παπαρούνα από την ντροπή του. Παρακάλεσε το γέρο να ανεβεί και εκείνος στο γαϊδούρι και έτσι καβάλα κι οι δυο συνέχισαν την πορεία.

Προτού φτάσουν στην πηγή να ξεδιψάσουν και να ποτίσουν το ζωντανό, τους συνάντησαν κάποιο καραβάνι. Αντί για χαιρετισμό από τους ανθρώπους του καραβανιού δέχτηκαν ομοβροντία επιπλήξεων: «Έχετε σκοπό να ξεκάμετε το ζωντανό; Μήπως θα θέλατε να το φορτώσετε και κανένα αγκωνάρι για να ξεμπερδεύει μια ώρα γρηγορότερα;» είπαν. Χωρίς να μιλήσουν, το παιδί και ο γέρος ξεκαβαλίκεψαν αμέσως και συνέχισαν την πορεία τους αμίλητοι.

Φτάνοντας στην άκρη της άλλης πόλης κουρασμένοι και κάθιδροι ακούνε κάποιον να περνά δίπλα τους ψιθυρίζοντας: «Με τέτοια ζέστη και πάνε με τα πόδια! Τι τον έχουν το γάιδαρο, μόνο για να τον ταΐζουν;». Ο γέρος και το αγόρι αλληλοκοιτάχτηκαν.

-Αγόρι μου, είπε ο γέρος, οργάνωσε τη ζωή σου όπως εσύ νομίζεις ότι είναι ο καλύτερος τρόπος, επιλέγοντας εκείνο που δεν θα βλάψει το συνάνθρωπό σου ή τουλάχιστον που θα προκαλέσει τη μικρότερη ζημιά σε όλους. Έχε υπόψη σου ότι με τον τρόπο που θα ενεργήσεις ποτέ δεν θα συμφωνήσουν οι πάντες. Κάποιοι θα σε αποδεχθούν και κάποιοι όχι. Πάντα όμως θα υπάρχουν εκείνοι που θα σε κριτικάρουν!!!

«Να βγαίνουμε απο τον ναό σαν να κατεβαίνουμε από τους ίδιους τους ουρανούς»



Προσελκύστε, λοιπόν, τους αδελφούς μας στην εκκλησία, προτρέψτε τους πλανημένους, συμβουλέψτε τους όχι μόνο με λόγια, αλλά και με έργα. 

Κι αν ακόμα τίποτα δεν πεις, αλλά βγεις από την ιερή σύναξη, δείχνοντας στους απόντες – και με την εμφάνιση και με το βλέμμα και με τη φωνή και με το βάδισμα και μ” όλη σου τη σεμνότητα – τι κέρδος που αποκόμισες από το ναό, αυτό είναι αρκετό για παραίνεση και συμβουλή. 

Γιατί έτσι πρέπει να βγαίνουμε από το ναό, σαν από τα ιερά άδυτα, σαν να κατεβαίνουμε από τους ίδιους τους ουρανούς. 

Δίδαξε όσους δεν εκκλησιάζονται ότι έψαλες μαζί με τα Σεραφείμ, ότι ανήκεις στην ουράνια πολιτεία, ότι συναντήθηκες με το Χριστό και μίλησες μαζί Του. 

Αν έτσι ζούμε τη θεία Λειτουργία, δεν θα χρειαστεί να πούμε τίποτα στους απόντες. Αλλά βλέποντας εκείνοι τη δική μας ωφέλεια, θα νιώσουν τη δική τους ζημιά και θα τρέξουν γρήγορα στην εκκλησία, για ν” απολαύσουν τα ίδια αγαθά, με τη χάρη και φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, αιώνια ανήκει η δόξα.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος 

Θα δοκιμασετε θλιψεις, αλλα να μη φοβηθητε

Ὅλοι στὴ ζωὴ αὐτὴ δοκιμάζουμε θλίψεις. Οἱ θλίψεις εἶ­νε τὰ κύματα, ποὺ χτυποῦν τὸ πλοῖο τῆς ζωῆς μας καθημερινῶς. Ταξιδεύου­με σὲ τρικυμισμένη θάλασσα. Ἀλλὰ μὴ ἀπελπισθοῦμε· στὸ τέλος μᾶς περιμένει τὸ λιμάνι.
Σ᾽ ἕνα χωριὸ τῆς περιφερείας μας συνέβη θάνατος. Πέθανε ὄχι κάποιος γέρος ἀλλὰ μία νέα κοπέλλα εἴκοσι ἐτῶν, στὸ ἄν­θος τῆς ἡλικίας της. Ἦρθε ὁ θάνατος καὶ πῆρε τὴν εὐλογη­μένη αὐ­τὴ κόρη, γιὰ τὴν ὁποία οἱ γονεῖς της ἔπλεκαν χρυσᾶ ὄνειρα· τὴν πῆρε, καὶ θλίβεται τώρα ὅλο τὸ χωριό. Θὰ πᾶμε νὰ ψάλουμε ἐκεῖ τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία, τὴν κηδεία, καὶ νὰ παρηγορήσουμε τοὺς πενθοῦντας. Παρηγορία μας εἶνε ἡ πίστι στὴν κοινὴ ἀνάστασι.
Ὅσοι θέλουμε νὰ σωθοῦμε, ἐδῶ σ᾽ αὐτὴ τὴ γῆ θὰ περάσουμε θλίψεις, πολλὲς θλίψεις. Δὲν τὸ λέω ἐγώ, τὸ λέει ὁ θεόπνευστος λόγος· «Διὰ πολ­λῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 14,22)· γιὰ ν᾽ ἀξιωθοῦμε δηλαδὴ τῆς οὐρανίου βασιλείας, πρέπει νὰ περάσουμε ἀπὸ θύελλα θλίψεων. Ἀλλ᾽ ἂς μὴ ἀ­πελπιζώμεθα. Ὅποιος ἀγαπᾷ τὸ Θεὸ καὶ μένει πιστὸς σ᾽ αὐτόν, στὸ τέλος καὶ ἀπὸ τὶς θλίψεις θὰ βγῇ ὠφελημένος.
Γι᾽ αὐτὸ ἂς ὑπομένουμε τὶς θλίψεις μὲ ἐλ­πί­δα στὸ Θεὸ καὶ θάρρος στὴ νίκη. Ἕνας πιστὸς ποιητὴς ἔγραψε·
«Κι ἂν δὲν μοῦ μείνῃ ἐντὸς τοῦ κόσμου
ποῦ ν᾽ ἀκουμπήσω, νὰ σταθῶ,
ἐκεῖ ψηλὰ εἶν᾽ ὁ Θεός μου·
πῶς ἠμπορῶ ν᾽ ἀπελπισθῶ;».
Κι ἂν ὑποτεθῇ ὅτι μὲ ἐγκατέλειψαν ὅλοι, καὶ συγγενεῖς καὶ φίλοι καὶ γνωστοί, καὶ βρίσκομαι σὲ δύσκολη θέσι καὶ δὲν ἔχω ποῦ νὰ στηριχθῶ καὶ ποῦ νὰ σταθῶ, ἐκεῖ ψηλὰ εἶνε ὁ Θεός μου, πῶς μπορῶ νὰ ἀπελπιστῶ;
Στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ λοιπόν, ποὺ ζῇ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας, νὰ ἔ­χουμε τὴν ἐλ­πίδα μας, τὴν πίστι μας, καὶ ὁ Θεὸς δὲ θὰ μᾶς ἐγκαταλείψῃ ποτέ· ἀμήν.

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Μια παρατήρηση για το φυλλάδιο «ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ»



Μια παρατήρηση συν Θεώ για το ενημερωτικό, ψευδές και υποκριτικό φυλλάδιο «ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ», των αμετανόητων Αιρετικών Οικουμενιστών κατ’ όνομα Επισκόπων, όπως τους ονομάζει και ο Ιερός Κανών της Συνόδου του Αγίου Φωτίου, της Εκκλησίας της Ελλάδος, είναι ότι αυτό το φυλλάδιο το εξέδωσαν για τους ανενημέρωτους και απληροφόρητους Χριστιανούς, που δεν γνωρίζουν τι αποφάσισαν και αποδέχτηκαν στην Ληστρική Σύνοδο της Κρήτης οι Αιρετικοί Οικουμενιστές Επίσκοποι.

Με ψεύτικες πληροφορίες και υποκριτικές διαβεβαιώσεις, αντί να μετανοήσουν που πρόδωσαν την Πατροπαράδοτη Πίστη τους, προσπαθούν χρησιμοποιώντας το αξίωμα τους, να διασώσουν την Αίρεση τους και συγχρόνως να ξεγελάσουν και να παρασύρουν στον γκρεμό της απώλειας και της πλάνης, τους ανενημέρωτους και απληροφόρητους Χριστιανούς, που δυστυχώς είναι η συντριπτική πλειοψηφία.

Οπωσδήποτε δεν το εξέδωσαν για τους ενημερωμένους και πληροφορημένους Χριστιανούς, που γνωρίζουν για την προδοσία της Πατροπαράδοτης Πίστεως, που έγινε στην Σύνοδο της Κρήτης, διότι αυτούς δεν μπορούν ούτε να τους ξεγελάσουν ούτε και να τους παραπλανήσουν.

Στο τέλος δε του φυλλαδίου, μπερδεύτηκαν ακόμη περισσότερο ωσάν πλανεμένοι και σκοτισμένοι που είναι και έγραψαν από συνήθεια ότι:

“… σας διαβεβαιώνουμε ότι όλοι οι Επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος αγρυπνούμε και παραμένουμε αμετακίνητοι στην Ορθόδοξη πίστη και αφοσιωμένοι στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία”

ενώ κανονικά έπρεπε να γράψουν ότι

“… σας διαβεβαιώνουμε ότι όλοι οι Αιρετικοί Οικουμενιστές κατ’ Όνομα Επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος, αγρυπνούμε και παραμένουμε αμετακίνητοι, στην Αιρετική Αντίχριστη Οικουμενιστική πίστη και αφοσιωμένοι στην Οικουμενιστική Ψευτοεκκλησία της Συνόδου της Κρήτης»!

Εύχεστε και για εμένα

Μοναχός Μακάριος Κουτλουμουσιανός

Κάθισμα Αγίου Νικολάου

Την ώρα που θα είσαι στο άδη......



Την ώρα που θα είσαι στο άδη, την ώρα που θα σέρνεσαι σε βρεγμένα πατώματα, και ουρλιαχτά θα σχίζουν στα δυο τα σώθηκα σου, εκείνη την ώρα θα σου Φανερωθεί.
Μια αόρατη αγκαλιά θα νιώσεις να κοιμίζει την αγωνία και τον φόβο σου. Τότε που όλα τα δεκανίκια του «εγώ» θα σπάσουν σαν ξερά κλαδιά του Φλεβάρη. Οι αντιστάσεις θα καμφθούν και κορμί μαζί με ψυχή πρώτη φορά θα αφεθούν στην αγκαλιά Του, θα αισθανθείς ότι κάποιος σε αγάπησε πολύ πέρα από λόγια και νοήματα. Άντεξε, κράτα γερά, μην τον αντικαταστήσεις τις ώρες που θα νιώθεις μόνος, τις ώρες που οι πλάτες των πολλών με περιφρόνηση γυρνάνε. Την ώρα του μεγάλου πειρασμού μην βάλεις άλλο Θεό στην θέση Του, γιατί αυτός είναι εκεί στις αντοχές σου, στην υπομονή σου, στο χαμόγελο που δεν στέρεψε ακόμη, στα μάτια που δεν έδυσαν, στην ελπίδα που επιμένει να ανθίζει, στην δίψα για ζωή ακόμη σε δονήζει, στην πιο γλυκιά λαλιά του πόνου σου… 

"Στη γκρεμισμένη τους φωλιά απάνω κελαηδούνε,
γι αυτό ζηλεύω τα πουλιά και όχι γιατί πετούνε.

Οἱ «νέοι ποιμένες» τῆς «νέας Ἐκκλησίας»

Οἱ «νέοι ποιμένες» τῆς «νέας Ἐκκλησίας»

ἢ Οἱ ψευδο-ποιμένες τῆς «νέας Ἐκκλησίας»

ἢ Οἱ μισθωτοὶ «ποιμένες» τῆς «νέας Ἐκκλησίας»

ἢ Οἱ σκιώδεις «ποιμένες» τῆς «νέας Ἐκκλησίας»

ἢ Οἱ ………………. «ποιμένες» τῆς «νέας Ἐκκλησίας»

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὶς Α’ και Β’ ἐπιστολές του πρὸς Τιμόθεον καὶ στὴν ἐπιστολή του πρὸς Τίτον ὑποδεικνύει τὰ ἀδιάλειπτα καὶ ἀδιαπραγμάτευτα καθήκοντα τῶν ποιμένων: 

Ὁ ποιμένας πρέπει νὰ ἔχει καθαρὴ πίστη καὶ νὰ εἶναι ἀκλόνητος τύπος τῆς ἀρετῆς. 
Να γνωρίζει καὶ νὰ διδάσκει μὲ ἀκρίβεια τὸν νόμο, τὸν λόγο καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τηρώντας, πρῶτος αὐτός, αὐτὰ ποὺ διδάσκει. 
Νὰ νουθετεῖ, νὰ στηρίζει τοὺς ἀδύναμους, νὰ σηκώνει αὐτούς, ποὺ ἔχουν πέσει, νὰ δείχνει τὸν δρόμο σὲ αὐτοὺς ποὺ τὸν ἔχασαν. 
Νὰ εἶναι μαχητὴς καὶ φρουρὸς ἀκοίμητος τοῦ ποιμνίου του, γιατί ἂν δὲν εἶναι ἀντὶ νὰ ὠφελοῦνται οἱ Χριστιανοί θὰ σκανδαλίζονται ὰπὸ αὐτόν καὶ θὰ βλάπτονται πνευματικὰ ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση τὸ μικρὸ ποίμνιο δὲν θὰ ἀκολουθήσει καὶ θὰ ἀποκηρύξει αὐτὸν τὸν ποιμένα ὡς μισθωτὸ καὶ ληστή.

Γιὰ τὸν Ἐπίσκοπο μάλιστα ἀπαιτεῖται, μὴ λογαριάζοντας τὸ κόστος καὶ τὴν κούραση, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐκτέλεση τῶν ἄλλων ἱερῶν του καθηκόντων, νὰ ἐπαγρυπνεῖ καὶ νὰ καταβάλλει πάντοτε κάθε δυνατὴ προσπάθεια, ὥστε νὰ μὴν εἰσέλθει στὴν Ἐκκλησία ξένος αἱρετικός, Διάκονος ἢ Ἱερέας καὶ πολὺ περισσότερο, Ἀρχιερέας, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ ἔχει ὀρθὴ πίστη, χριστιανικὴ διαγωγὴ καὶ βίο, ποὺ θὰ σκανδαλίζει, ἀλλὰ καὶ θὰ αἱρετίζει καὶ θὰ διαστρέφει μὲ ψεύδη καὶ μὲ πλάνες τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Μετὰ ἀπὸ αὐτὲς τὶς διαπιστώσεις γίνεται φανερό, ὅτι ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ λυπηρὰ ἀλλὰ καὶ πιὸ φανερὰ συμπεράσματα τῆς ψευδῆς καὶ καταπτύστης ἀνακοίνωσης τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἑλλάδος γιὰ τὴν ψευτοσύνοδο τῆς Κρήτης εἶναι ἡ ἐγκατάλειψη τοῦ ποιμνίου τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς ποιμένες του. 
Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἀποποιοῦνται τοῦ ρόλου τους καὶ τῶν εὐθυνῶν τους καὶ ἀφήνουν, νίπτοντες τὰς χείρας τους, τὸ ποίμνιο βορὰ τῶν αἱρετικῶν οἰκουμενιστῶν. 

Μιλοῦν στὸ ποίμνιο λὲς καὶ μιλοῦν σὲ ἄβουλους καὶ ἀδαεῖς ὑπηκόους, ποὺ ἔχουν τὴν ὑποχρέωση νὰ ἀκολουθοῦν κατὰ γράμμα, ὅ,τι τοὺς λένε, χωρὶς διαμαρτυρία, ἀκυρώνοντας τους τὸ δικαίωμα διάκρισης καὶ ὑπακοῆς μόνο στὴν Ἀλήθεια. 
Περὶ τῶν καθηκόντων τους δὲν λένε κουβέντα. Περὶ τῶν ἐντολῶν ποὺ οἱ ίδιοι ἔλαβαν κατὰ τὴν χειροτονία τους ποιοῦν τὴν νήσσαν. Εἶναι οἱ «νέοι ποιμένες» τῆς «νέας Εκκλησίας» ποὺ θέλει νὰ ἱδρύσει ὁ οἰκουμενισμός. 

Ὁ νέος τους ρόλος εἶναι νὰ ἀθωώνουν αἱρετικούς καὶ νὰ επικηρύττουν πιστούς, νὰ ἀνακηρύττουν τοὺς ἐκτὸς τῆς Εκκλησίας «ἀδελφὲς ἐκκλησίες» καὶ τοὺς ἐντὸς «ἐκτός Αὐτῆς», νὰ ἀντιστέκονται στὸν νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ὑποτάσσονται πλήρως στὴν κοσμικὴ ἐξουσία, νὰ ἐξαφανίζουν τὴν πνευματικότητα καὶ νὰ προωθοῦν τὴν ἐκκοσμίκευση, νὰ ἀντικαθιστοῦν τὴν εὐσέβεια μὲ τὸν εὐσεβισμό, τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μὲ ἔργα κοινωνικοῦ χαρακτῆρα, νὰ ἀσκοῦν ἀντὶ γιὰ πνευματικὴ κοσμικὴ ἐξουσία μὲ τὰ ἀνάλογα ὄργανα καταστολῆς, νὰ ἐξαγγέλουν ἀρὲς καὶ ἀφορισμούς, ἐπιτίμια καὶ τιμωρίες, ἀναθέματα καὶ φυλακίσεις στὰ ὑποτιθέμενα τέκνα τους. 
Ρίχνουν τὶς εὐθύνες σὲ ὅλους τοὺς ἄλλους ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς τους. Μιλοῦν γιὰ σκάνδαλα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι σκανδαλίζουν. Σὲ ὅλα αὐτὰ ξεχνοῦν ὅμως κάτι: Ὁ Χριστός μας εἶπε, ὅτι ἂν ὁ σκανδαλιζόμενος φέρει κάποια εὐθύνη, τότε ὁ δημιουργῶν τὸ σκάνδαλο, πάντα κατὰ τὸν Κύριο, καλύτερα νὰ μὴν εἶχε γεννηθεῖ.

Εἶναι μεγάλη και βαριά ἡ εὐθύνη τοῦ ποιμένα γιὰ κάθε ψυχή, ποὺ θὰ χαθεῖ ἐξαιτίας τῆς δικῆς του ἀμέλειας ἢ προδοσίας. Μαρτυρεῖ γι’ αὐτὸ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μέσω τοῦ προφήτου Ιεζεκιήλ, λέγοντας ὅτι θὰ ζητήσει τὴν ψυχὴ ποὺ χάθηκε ἀπὸ ἀμέλεια τοῦ πνευματικοὺ ποιμένα, ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ποιμένα: «καὶ τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐκ τῆς χειρός σου ἐκζητήσω» (Ιεζ. γ’ 18).

Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει στὸν λόγο του «περὶ ψευδοπροφητῶν, καὶ ψευδοδιδασκάλων, καὶ ἀθέων αἱρετικῶν, καὶ περὶ σημείων τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος τούτου»:

Ἀλλ' οὐαὶ ὑμῖν, οἱ τρυφῶντες καὶ μετεωριζόμενοι... Ὄντως πλανᾶσθε, μὴ νοοῦντες τὰς Γραφάς. Προσέχετε ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ· Βλέπετε μὴ ἀπολείψῃ πρόβατον ἐκ τῆς ποίμνης. Τοῦτο γάρ ἐστε γινώσκοντες, ὅτι ἐὰν ἓν πρόβατον ἀπολείψῃ γενόμενον θηριάλωτον ἐξ ὑμετέρας ἀμελείας, πάντα τὸν βίον ὑμῶν κατέλυσεν· τὸ γὰρ αἷμα αὐτοῦ ἐκ τῶν χειρῶν ὑμῶν ἀπαιτήσει ὁ Κριτής.

Ἀντὶ λοιπὸν νὰ ψευτοδιδάσκουν καὶ νὰ ἀπειλοῦν, ἂς ρίξουν στάχτη ἐπὶ τὴν κεφαλήν τους καὶ ἂς κλάψουν καὶ ἂς μετανοήσουν.

Κραυγάζει τὸ αἷμα τῶν ἀνθρώπων ποὺ αὐτοκτόνησαν λυγισμένοι ἀπὸ τὴν ἀνεργία καὶ τὰ χρέη, τῶν μὴν ἐχόντων καταφύγιο καὶ παρηγοριά.

Κραυγάζει τὸ αἷμα τῶν ἀνθρώπων ποὺ πεινοῦν καὶ κρυώνουν τὶς νύχτες, ἐνῶ αὐτοὶ κυκλοφοροῦν μὲ Μερσεντές καὶ μένουν σὲ βίλλες και πολυτελῆ «κελλιά».

Κραυγάζει τὸ αἷμα τῶν χιλιάδων βρεφῶν, ποὺ ἔπεσαν θύμα ἐκτρώσεων καὶ ἄλλων μεθόδων ἀπὸ ἀνθρώπους, ποὺ βραβεύει ἡ Ἱεραρχία.

Κραυγάζει τὸ αἷμα τῶν νέων, ποὺ βομβαδίζονται ἀπὸ ὁμοβροντίες ἐπιρροῶν καὶ πειρασμῶν καὶ δὲν βρίσκουν πιὰ τὴν παρηγοριὰ καὶ τὴν προστασία τοῦ λόγου τῆς Ἀληθείας, γιατὶ δὲν ἐκφράζεται πιὰ, ἐκεῖ ποὺ θὰ ἔπρεπε.

Κραυγάζει τὸ αἷμα τῶν πολιτῶν, ποὺ γονατισμένοι ἀπὸ τὰ σκάνδαλα καὶ τὶς ἀπειλὲς βλέπουν τὸ τελευταῖον καταφύγιο ποὺ τὸ ὑπολόγιζαν ὡς ἀμόλυντο, νὰ γίνεται ἕρμαιο σκοπιμοτήτων καὶ συμφερόντων καὶ νὰ παραδίδεται στὴν νέα τάξη πραγμάτων.

Κραυγάζει το αἷμα τῆς νέας γενιᾶς, ποὺ πέφτει θῦμα τοῦ ἑκάστοτε ὑπουργοῦ παιδείας καὶ τῆς ψευτοφιλοσοφίας ποὺ θέλει νὰ ἐπιβάλλει καὶ μὲ τὸν ὁποῖο συνομιλοῦν καὶ συνεορτάζουν φιλικότατα οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς.

Κραυγάζει τὸ αἷμα τῶν Ἁγίων καὶ Μαρτύρων, ποὺ μὲ τὶς θυσίες τους στήριξαν τὴν Ἐκκλησία, τὴν ὁποίαν αὐτοὶ θέλουν νὰ γκρεμίσουν.

Κραυγάζει το αἷμα τῶν κεκοιμημένων γιὰ τὰ ἀσεβῆ μνημόσυνα ἀπὸ μὴ καθαρὰ χείλη.

Κραυγάζει τὸ αἷμα τῶν ἀνθρώπων ποὺ δὲν γνώρισαν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ δὲν θὰ τὴν γνωρίσουν, τουλάχιστον ἀπὸ αὐτούς, μιᾶς καὶ τὴν διαστρεβλώνουν καὶ τὴν πουλοῦν ἀντὶ πινακίου φακῆς.

Κραυγάζει τὸ αἷμα τῶν ὁμολογητῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων γιὰ τὴν προδοσία τῆς Πίστεως ἀπὸ προδότες καὶ ψευδοποιμένες, τοὺς ὁποίους ὀνόμασε ἡ Παναγία μας «ἐχθροὺς τοῦ υἱοῦ μου καὶ ἐμοῦ».

Μπροστὰ στὸ φοβερὸ βῆμα τοῦ παντογνώστη Κριτῆ, στὸ ὁποῖο ὅλοι θὰ παρουσιαστοῦμε δὲν θὰ ὠφελήσει καμία ἐγκύκλιος καὶ καμία διπλωματία. 
Μόνο ἡ ὀρθότητα τῶν λόγων καὶ τῶν πράξεων, ἡ πνευματικὴ συνέπεια καὶ ἡ μετάνοια.

Ἀλίμονο!

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου, Κλασσικὸς φιλόλογος, Ἱστορικός.

Μ. Βασίλειος: Μεγαλύτερη η φθορά από την κοινωνία με αιρετικούς, από εκείνη με τους ηθικώς αμαρτάνοντες



Οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς (καὶ δὴ οἱ τῶν Ἀδελφοτήτων) ρίχνουν ὅλο τὸ βάρος τοῦ Νόμου στὴν στενὴν ἔννοιαν τῆς ἠθικῆς καὶ προσέχουν τὴν κοινωνία μετὰ τῶν παρεκτρεπομένων ἠθικῶς. Ἀδιαφοροῦν, ὅμως, διὰ τὴν κοινωνίαν μετὰ τῶν αἱρετικῶν, κάνοντες ἕναν ἀδιανόητον διὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας διαχωρισμὸν τῶν αἱρετικῶν· τοὺς διαχωρίζουν εἰς ἐκείνους ποὺ ἔχουν καταδικασθεῖ ὑπὸ Συνόδου καὶ εἰς ἐκείνους πού, ἂν καὶ πεισμόνως κηρύττουν αἱρετικὲς κακοδοξίες, δὲν ἔχουν εἰσέτι καταδικασθεῖ, παρόλο ποὺ ὑπὸ ἁγίων ἀνδρῶν χαρακτηρίζονται ὡς παναιρετικοί.

Ἔτσι μὲ τοὺς μὲν πρώτους ἀποφεύγουν τὴν κοινωνίαν, μὲ τοὺς δευτέρους δέ (τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους ἐν προκειμένῳ) ἐπικοινωνοῦν, καὶ συλλειτουργοῦν, καὶ ἐπιτρέπουν ὡς πνευματικοί, νὰ ἐπικοινωνοῦν καὶ νὰ εὐλογοῦνται τὰ πνευματικά τους παιδιὰ ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς αὐτούς. Διαγράφουν ἔτσι τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων, καὶ ἀπὸ μιὰ κακὴ νοοτροπία (ἀπόδειξη ὅτι ἔχουν προσβληθεῖ ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστικὸ ἰό) ἀγωνίζονται ὄχι μόνο ἀναποτελεσματικῶς, ἀλλὰ κακῶς κατὰ τῆς αἱρέσεως, τὴν ὁποία φέρουν μεθ’ ἑαυτῶν.
Εἶναι δὲ ἀξιοσημείωτον, ὅτι στὸ παρατιθέμενο κείμενο τοῦ Μ. Βασιλείου, ὁ Ἅγιος θεωρεῖ περισσότερον ἐπικινδύνους τοὺς αἱρετικούς, ἀπ’ ὅ,τι τοὺς ἠθικῶς ἁμαρτάνοντας!

Πρὸς ἐνημέρωσή τους καὶ ἀφορμὴ ἀφυπνίσεως καταθέτουμε τὸ σχετικὸ κείμενο τοῦ Μ. Βασιλείου. Ἀναλογιζόμενοι τὴν εὐθύνη τῶν ψυχῶν ποὺ καθοδηγοῦν καί, φυσικά, τῆς δικῆς τους ψυχῆς, ἂς μελετήσουν τὸ κείμενο τοῦ Ἁγίου, καὶ ὁ Θεὸς ἂς τοὺς φωτίσει νὰ ἀποκομίσουν πνευματικὸν ὄφελος.

Ε.Κ., Ἐκπαιδευτικός



Κείμενο:
ΕΡΩΤΗΣΙΣ Κʹ.
Εἰ χρὴ τὸν ἐν ἁμαρτίαις ἐξετασθέντα φεύγειν τὴν πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους κοινωνίαν, ἢ καὶ πρὸς τοὺς κακῶς ζῶντας διακρίνεσθαι.
ΑΠΟΚΡΙΣΙΣ.
Τοῦ Ἀποστόλου εἰπόντος, Στέλλεσθαι ὑμᾶς ἀπὸ παντὸς ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος, καὶ μὴ κατὰ τὴν παράδοσιν, ἣν παρέλαβον παρ' ἡμῶν, καθόλου παντὶ πᾶσα κοινωνία παντὸς ἀπηγορευμένου πράγματος κατά τε νοῦν καὶ λόγον, καὶ πρᾶξιν ἐπιβλαβὴς καὶ ἐπικίνδυνος. Τοὺς δὲ ἐν ἁμαρτίαις ἐξετασθέντας καὶ πλέον ἀκριβεύεσθαι χρή.
Πρῶτον μὲν, ὅτι ὀλισθηροτέρα ἡ ψυχὴ πρὸς τὴν ἁμαρτίαν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστόν ἐστιν, ἡ ἐν συνηθείᾳ ταύτης γενομένη· ἔπειτα δὲ, ὅτι, καθάπερ ἐπὶ τῶν τὰ σώματα ἀσθενούντων ἡ ἐπιμέλεια τὴν ἐπιτήρησιν ἀκριβεστέραν ἔχει, ὡς καὶ τὰ ὠφελοῦντα τοὺς ὑγιαίνοντας παραιτεῖσθαι πολλάκις· οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν τὴν ψυχὴν ἀῤῥωστησάντων πολὺ πλείονος χρεία τῆς παραφυλακῆς καὶ τῆς ἐπιμελείας. Ὅση δέ ἐστιν ἐκ τῆς πρὸς τοὺς ἁμαρτάνοντας κοινωνίας ἡ βλάβη, παρίστησιν ὁ αὐτὸς Ἀπόστολος ἐπὶ τοιαύτης ὑποθέσεως εἰπών· Μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ. Εἰ δὲ ἐπὶ τῶν ἐν τοῖς ἠθικοῖς σφαλλομένων τοσαύτη ἐστὶν ἡ βλάβη, τί χρὴ λέγειν περὶ τῶν περὶ Θεοῦ κακοδοξούντων, οὓς ἡ κακοδοξία οὐδὲ ἐν τοῖς ἄλλοις ὑγιαίνειν ἐᾷ, παραδιδομένους ἅπαξ δι' αὐτὴν τοῖς τῆς ἀτιμίας πάθεσιν;

(Μ. Βασιλείου, Κεφάλαια τῶν Ὅρων τῶν κατὰ Ἐπιτομήν)


Ἡ ζωή μας μοιάζει μέ παιδικό παιχνίδι


Η ζωή μας μοιάζει με παιδικό παιχνίδι. Με τη διαφορά πως το παιχνίδι αυτό δεν είναι αθώο αλλά αμαρτωλό. 

Εμείς οι ενήλικες διαθέτουμε ώριμο μυαλό, γνωρίζουμε το σκοπό της ζωής μας. Επομένως δεν πρέπει να αμελούμε το σκοπό αυτό και ν' ασχολιόμαστε με ασήμαντα κι άσκοπα πράγματα. Γιατί έτσι η ζωή μας γίνεται ένα παιδικό κι ασυγχώρητο παιχνίδι. 

Διασκεδάζουμε με τα καλά φαγητά, αντί να τα χρησιμοποιούμε μόνο για την απαραίτητη συντήρηση του σώματος, για τη στήριξη της πρόσκαιρης ζωής μας. Ευχαριστιόμαστε με τα καλά ρούχα, αντί να ντυνόμαστε απλά και διακριτικά, για να καλύψουμε το σώμα μας και να το προστατεύσουμε από τα στοιχεία της φύσης. 

Κολακευόμαστε με τα χρυσά και τα αργυρά που έχουμε, τα θαυμάζουμε ή τα χρησιμοποιούμε αν είδη πολυτελείας, αντί να τα χρησιμοποιούμε μόνο εκεί που υπάρχουν πραγματικές ανάγκες και να τα μοιράζουμε τα περιττά σε κείνους που τα στερούνται. 

Υπερηφανευόμαστε για τα σπίτια μας, για την πολυτελή τους επίπλωση και την πλούσια και εκλεπτυσμένη διακόσμηση, αντί να αρκούμαστε σ' ένα ασφαλές σπίτι για να προστατευτούμε από τις καιρικές συνθήκες, καθώς και στ' απαραίτητα αγαθά που χρειάζεται το σπιτικό μας. 

Κομπάζουμε για τα χαρίσματά μας, για την ευφυΐα και τη φαντασία μας, ολ' αυτά όμως τα χρησιμοποιούμε για να υπηρετούμε την αμαρτία και τη ματαιότητα αυτού του κόσμου, δηλαδή για εγκόσμια και φθαρτά πράγματα, μας διαφεύγει ότι ολ' αυτά πρέπει να τα θέσουμε κυρίως και πρωτίστως στην υπηρεσία του Θεού, για να γνωρίσουμε τον πάνσοφο δημιουργό όλων των πλασμάτων. 

Αγνοούμε ότι τα χαρίσματα μας δόθηκαν για να επιδιδόμαστε στην προσευχή, στην ικεσία, στην ευχαριστία και τη δοξολογία στο Θεό, να δείχνουμε αμοιβαία αγάπη και σεβασμό και να υπηρετούμε μερικώς αυτόν τον κόσμο, που θα παρέλθει οριστικά. 

Καμαρώνουμε για τη μάταιη κοσμική γνώση μας, για την απόκτηση της οποίας δαπανήσαμε πολύτιμο χρόνο που μας δόθηκε μόνο για να προετοιμαστούμε, ώστε να κληρονομήσουμε την αιωνιότητα. 

Ξιπαζόμαστε συχνά για τις ασχολίες και τις επιχειρήσεις μας, για τα καθήκοντά μας, που πολλές φορές τα εκτελούμε με αδιαφορία και αμέλεια ή και με πονηρία, με μοναδικό σκοπό να εξυπηρετήσουν την απληστία και τους εγκόσμιους στόχους μας. 

Μας αρέσει να βλέπουμε τα όμορφα πρόσωπα των γυναικών, μόνο και μόνο όμως για να ικανοποιήσουμε τα πάθη μας. Χαιρόμαστε για τον ελεύθερο χρόνο που διαθέτουμε, αντί όμως να τον ξοδεύουμε για να εξαγοράσουμε την αιωνιότητα, τον χρησιμοποιούμε για παιχνίδια κι άλλες άσκοπες διασκεδάσεις. 

Τέλος θαυμάζουμε τον εαυτό μας, τον κάνουμε είδωλο μπροστά στο οποίο υποκλινόμαστε, μα έχουμε την απαίτηση να του υποκλίνονται και οι άλλοι!

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης