.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Πύρινη επιστολή π. Μαξίμου Καραβά προς τον Πρωθυπουργό κ. Αλέξη Τσίπρα:Εάν εζηλώσατε δόξαν Ιουλιανύ παραβάτου προσέξατε μήπως έχετε και το τέλος αυτού

Ματαιοπονείτε λοιπόν όταν πιστεύετε 
ότι θα δυνηθήτε να νικήσετε την Εκκλησίαν διότι 
”σκληρόν σοί πρός κέντρα λακτίζειν”


Ανοιχτή επιστολή 

Πρόλογος: Βαφειάδης Αναστάσιος vafkanast@gmail.com


Πριν ξεκινήσω την επιστολή του Πάτερ Μάξιμου Καραβά, να τονίσω πως μου δόθηκε σε φωτοτυπία και μου ζήτησε ο ίδιος να την δημοσιεύσω, ενώ την έχει στείλει στον Πρωθυπουργό πριν λίγο καιρό. Με τιμά ιδιαίτερα το γεγονός ότι με εμπιστεύθηκε και μου παρέδωσε έγγραφα που δεν έχουν δημοσιευθεί ακόμα πουθενά και αναμένουν την εντολή του για δημοσίευση, που στα περισσότερα χρησιμοποιεί πολύ σκληρή γλώσσα, καυστική, και επιθετική. Αυτή η συμπεριφορά των γραπτών σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ”άσχημη” παρά άκρως λογική, σωστή και τεκμηριωμένη, διότι μιλάει για τα αυτονόητα, και θα λεγα μάλιστα ότι είναι και αρκετά συγκρατημένος. 
Απολαύστε την πύρινη επιστολή του… 

“Προς τον άθεον, αχάριστον, εκκλησιομάχον, τον δια τας πολλάς ημών βαρυτάτας και σοδομικάς αμαρτίας, τον δια την αποστασίαν του λαού ημών Πρωθυπουργόν της Ελλάδος Αλέξιον Τσίπραν” 

Είναι ιδίον της από του Θεού δοθείσης εις ημάς τούς ανθρώπους ελευθερίας να πιστεύωμεν ως ”άτομα” ή να μην πιστεύωμεν. Όταν όμως αποφασίσατε να κυβερνήσετε έναν λαό που πιστεύει εις Χριστόν δύο χιλιάδες (2000) χρόνια και που το Σύνταγμα του λαού αυτού, βάσει του οποίου υποχρεούστε να κυβερνήσετε έχει ως προμετωπίδα ως την επίσημον θρησκεία αυτού, θα πρέπει ή να αφήσετε κατά μέρος τας περί αθεϊας θεωρίας σας ή να μην αναλάβετε την διακυβέρνησιν του λαού αυτού, εάν θέλετε να μην θεωρήστε παράλογος ή παράφρων. 

Σεις όμως αφ’ ης ημέρας ανελάβατε ως Πρωθυπουργός, ανελάβετε εργολαβικώς δι, αντισυνταγματικών νόμων την αποχριστιάνισιν της Ελλάδος. 

Έπρεπε να γνωρίζετε και να ενθυμήστε συνεχώς ως άρχων αυτά που έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, ότι ”δει τον άρχοντα τρία τινά μέμνηται συνεχώς”. 

Ότι ανθρώπων άρχει (ούτε ζώων, ούτε Αγγέλων) 

Ότι κατά νόμον άρχει και 

Ότι ουκ αεί άρχει. ”Ο νοών νοείτω”. 

Είναι επίσης ιστορικώς επιβεβαιωμένον ότι ο Έλληνας όταν αρνηθή την πίστιν του (π.χ. Γενίτσαροι, και κουμμουνισταί και σεις ο ίδιος τώρα το επιβεβαιώνετε ως Προθυπουργός) γίνεται ο μεγαλύτερος εχθρός της Πατρίδος του. 

Δεν διαβάσατε ή δεν ακούσατε ποτέ για την δύναμιν της Εκκλησίας αυτά που είπεν ο ιδρυτής της, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός; “Ότι Πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής” που σημαίνει ότι όλες οι σκοτεινές δυνάμεις δεν θα μπορέσουν να την νικήσουν. 

Παραδείγματα: Τετρακόσια χρόνια φοβεράς δουλείας υπό τον ζυγόν των βαρβάρων Τούρκων η Ελλάς επέζησε δια της δυνάμεως της Εκκλησίας. Επίσης: 
Εβδομήντα δυο χρόνια φοβεροτέρας της τουρκικής δουλείας και καταπιέσεως του κουμουνιστικού καθεστώτος και με ογδόντα εκατομμύρια νεομάρτυρες δεν κατώρθωσε να σβήση, ως εκαυχατο την ορθόδοξον πίστην από τις καρδιές των Ρώσων και μόλις κατέπεσεν το κουμουνιστικόν καθεστώς εφάνη ότι όλοι οι Ρώσοι παρέμειναν Ορθόδοξοι. 

Ματαιοπονείτε λοιπόν όταν πιστεύετε ότι θα δυνηθήτε να νικήσετε την Εκκλησίαν διότι ”σκληρόν σοί πρός κέντρα λακτίζειν” κατά την ρήσιν του Ιδρυτού της
Μάθετε τι σημαίνει ποιός το είπε, σε ποιόν το είπε, και τι έγινε σ’ αυτόν που το είπε, και μιμηθήτε τον. 
Διδαχθείτε από την Ιστορία διότι ”όλβιος έστιν όστις Ιστορίας έσχεν μάθησιν”. 

Εάν λοιπόν έμεινε στην καρδιά σας καμιά σπίθα αγάπης πρός τον ταλαίπωρον τούτο τόπον ελάτε πάλι στην εκκλησία και κυβερνήστε κατά Θεόν για να δούμε μιά άσπρη μέρα γιατί όπως πάμε, πάμε κατά διαβόλου, όπως λέγει θυμόσοφα ο λαός μας. Συνέλθετε, κάνετε μεταβολή 180 μοιρών όπως εκάματε και στο δημοψήφισμα και το όχι το μετατρέψατε σε ναι και γίναμε παγκοσμίως ρεζίλι. 
Αν όμως αυτό που σας γράφω, δηλαδή να επιστρέψετε στον Θεό, το κάνετε, θα πανηγυρίσει ο ουρανός και θα λάβετε αιώνια δόξα. “Χαρά γίνεται εν τω ουρανώ, επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι”. 

Και γράψετε εις τα υποδήματα σας αυτούς πού σας συμβουλεύουν ή σας απειλούν διότι ”φοβερόν το εμπεσειν εις χείρας Θεού ζώντος εξ’ ων ούκ έστι εξελέσθαι δυνάμενος”. 
Εάν εζηλώσατε δόξαν Ιουλιανύ παραβάτου προσέξατε μήπως έχετε και το τέλος αυτού. 

Τέλος εύχομαι δια το νέον έτος καλήν και ολόκληρον μετάνοιαν διά το καλόν το δικό σας, της οικογενείας σας, και της ταλαιπώρου Πατρίδος μας. 

Με αγάπη Χριστού 
Αρχιμ. Μάξιμος Καραβάς 
Ηγούμενος Ιεράς Μονής Αγ. Παρασκευής
Μηλοχωρίου Εορδαίας

ΕΔΩ:http://www.triklopodia.gr/%CF%80%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%81-%CE%BC%CE%AC%CE%BE%CE%B9%CE%BC%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%AC/


«Γεννηθήτω το θέλημά Σου»



«Ὁ μεγάλος ρῶσος λογοτέχνης L. Tolstoy στό βιβλίο του Παιδικά, Ἐφηβικά καί Νεανικά χρόνια περιγράφει μιά ἐμπειρία του ἀπό τά παιδικά του χρόνια, πού ἔμεινε βαθειά χαραγμένη στην ψυχή του. Φιλοξενοῦσαν συχνά στό σπίτι τους ἕναν ἄνθρωπο πολύ πονεμένο, πού ἐλάχιστες «ἄσπρες» μέρες εἶχε δεῖ στή ζωή του. Σέ μιά ἀπό αὐτές τίς ἐπισκέψεις, ὁ Tolstoy μαζί μέ τά μικρά του ἀδέλφια, παρακολούθησαν κρυφά τό γέροντα πού προσευχόταν στό δωμάτιο τό ὁποῖο τοῦ εἶχαν παραχωρήσει. Καί περιγράφει ὡς ἑξῆς τήν ἀνεξίτηλη σφραγίδα τήν ὁποία ἄφησε πάνω του αὐτή ἡ ἐμπειρία: «Σταυρώνοντας τά μεγάλα του χέρια στό στῆθος, ὁ Γκρίσα, στεκόταν πρῶτα σιωπηλός μέ σκυμμένο τό κεφάλι μπροστά στίς εἰκόνες. Μετά ἔπεσε στά γόνατα καί ἄρχισε νά προσεύχεται. Στήν ἀρχή ἀπάγγειλε σιγαλά γνωστές προσευχές· μετά τίς ἐπανελάμβανε δυνατότερα. Μετά ἄρχισε νά προσεύχεται μέ δικά του λόγια. Προσευχήθηκε γιά ὅλους τούς εὐεργέτες του (ἔτσι ἀποκαλοῦσε αὐτούς πού τόν φιλοξενοῦσαν)· ἀνάμεσα σ᾽ αὐτούς καί γιά τήν μητέρα μας καί γιά μᾶς.

Προσευχήθηκε γιά τόν ἑαυτό του, ζητώντας ἀπό τό Θεό νά συγχωρήση τίς προηγούμενες ἁμαρτίες του· καί μετά συνέχισε νά ἐπαναλαμβάνη: Θεέ μου, συγχώρεσε τούς ἐχθρούς μου. Μετά συνέχισε νά ἐπαναλαμβάνη πολλές φορές: Κύριε, ἐλέησέ με· ἀλλά κάθε φορά μέ ἀνανεωμένη δύναμι καί μέ θέρμη. Μετά εἶπε: Συγχώρεσέ με, Κύριε, καί δίδαξέ με, πῶς νά ζῶ. Καί τό εἶπε μέ τόση ἁπλότητα καί πίστι σάν νά περίμενε μιά ἄμεση ἀπάντησι στό αἴτημά του. Καί ἔπειτα τό μόνο τό ὁποῖο μπορούσαμε νά ἀκούσουμε, ἦταν λυπητερά ἀναφυλλητά. Σέ λίγο σηκώθηκε στά γόνατά του, σταύρωσε τά χέρια του στό στῆθος καί ἔμεινε σιωπηλός...

Καί ξαφνικά ἀναφώνησε: Γενηθήτω Κύριε, τό θέλημά Σου! Καί πέφτοντας μέ τό μέτωπο στό πάτωμα ἄρχισε πάλι νά κλαίη μέ λυγμούς σάν παιδί...».

Καί συνεχίζει ὁ Tolstoy: «Πολλές ἀναμνήσεις τοῦ παρελθόντος ἔχουν χάσει τή σημασία τους γιά μένα· ἀκόμη καί ὁ Γκρίσα ὁ προσκυνητής ἔχει ἀπό καιρό τελειώσει τό τελευταῖο του ταξίδι. Ἀλλά ἡ ἐντύπωσι, τήν ὁποία μοῦ ἔκανε ἐκείνη ἡ βραδυνή προσευχή του, δέν θά ξεθωριάση ποτέ!

Ὠ ἀληθινέ Χριστιανέ Γκρίσα! Ἡ πίστι σου ἦταν τόσο δυνατή πού ἔνοιωθες ζωντανή τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀγάπη σου γιά τό Θεό ἦταν τόσο μεγάλη, πού οἱ λέξεις ξεχύνονταν ἀπό τά χείλη σου ἀπό μόνες τους, χωρίς νά τίς μετρᾶς μέ τή λογική σου. Καί τί ὑπέροχη δοξολογία πρόσφερες, γιά νά δοξάσης τό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ, ὅταν -μή βρίσκοντας λέξεις μέσα στόν πόνο σου- ἔπεσες κλαίγοντας στό πάτωμα καί φώναξες: Γενηθήτω, Κύριε τό θέλημά σου!».

Εἴμασθε εὐγνώμονες στό μεγάλο Tolstoy γιά τήν “μαγνητοσκόπηση» αὐτῆς τῆς συγκλονιστικῆς προσευχῆς τοῦ ἁπλοϊκοῦ γέροντα προσκυνητῆ. Καί εἶναι κρίμα, πού ὁ τραγικός συγγραφέας, φυλακισμένος στόν ἑωσφορικό ἐγωϊσμό του, δέν φρόντισε ποτέ νά ἀξιοποιήση σωστά τό μάθημα τῆς προσευχῆς, τό ὁποῖο πῆρε ἀπό τόν ἀγράμματο χωρικό. Τουλάχιστον ἔκανε τήν πολύ σωστή διαπίστωση ὅτι οἱ λέξεις «Γενηθήτω τό θέλημά Σου», εἶναι ἡ πιό ὑπέροχη δοξολογία τοῦ Θεοῦ». 

Αρχιμ. Ιωάννου Κοστώφ
«Η Προσευχή Κομποσχοίνι»

ΑΦΟΥ ΤΗΝ ΧΑΙΡΕΤΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟ, ΝΑ ΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΘΑ ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΙΣΕΙ ΚΙ ΑΥΤΗ !!!



Στα Κατουνάκια, σε μια ευλογημένη Συνοδεία , εγκαταβιώνει ένας ενάρετος ιερομόναχος.

Δεν είναι ο ίδιος ο Γέροντας, αλλά βρίσκεται στην μακαρία υπακοή ενός εξίσου ενάρετου Γέροντα.

Ο Κύριος τον έχει χαριτώσει με τόσα χαρίσματα που αν κανείς επικεντρωθεί στο διορατικό και προορατικό του, φρονώ ότι τον αδικεί.

Είναι κι αυτός ένα από τα εύοσμα ία που ανθίζουν στο Περιβόλι της Παναγιάς μας, αλλά έχει προκρίνει το "λάθε βιώσας" και την αφάνεια, και για αυτό ίσως δρέπει δαψιλώς τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος!!

Πριν λίγους μήνες ένας αδελφός μας, που συχνά επισκέπτεται το Αγιώνυμο Όρος, και ο οποίος παλαιότερα είχε καταστεί αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας του διορατικού και προορατικού του χαρίσματος, τον συνάντησε στο λιμανάκι της Δάφνης.

Ο αδελφός μας αντιμετώπιζε τότε σοβαρά οικονομικά και βιοτικά προβλήματα και ανέμενε μια απάντηση σχετικά με το την εργασία του, μιας και ήταν σοβούσε ο κίνδυνος της απόλυσης του.

Ο καλός μας αυτός αδελφός έχει την ευλογημένη συνήθεια να απαγγέλει καθημερινά τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου και μάλιστα έχει συμβάλλει τα μάλα στον ιεραποστολικό έργο να διαδοθούν οι Χαιρετισμοί, με πολλούς και ποικίλους τρόπους.

Όταν λοιπόν συνάντησε τον Γέροντα στο λιμανάκι της Δάφνης, προσέτρεξε να πάρει την ευχή του, και να του ζητήσει να εύχεται για την αίσια έκβαση του προβλήματος του.

Πριν προλάβει να αρθρώσει καν μια λέξη , ο Γέροντας τον άφησε ενεό του λέγοντας του αυτολεξεί !!

"Βρε ευλογημένε τι σκας και νοιάζεσαι ;

Αφού καθημερινά χαιρετίζεις την Θεοτόκο, να σαι βέβαιος ότι θα σε χαιρετίσει κι αυτή !!!! "

Δεν χρειάστηκε να του πει τίποτε άλλο..

Μία γαλήνη απλώθηκε στην ψυχή του, ακούγοντας την διαβεβαίωση αυτή δια στόματος του ενάρετου ιερομονάχου.

Κι όντως η Υπεραγία Θεοτόκος μας τον χαιρέτισε τον αδελφό μας !!

Παρ όλες τις αντικειμενικά δυσμενείς προβλέψεις συνέχισε και συνεχίζει την εργασία του, τιμώντας με την ίδια την βιοτή και τα έργα του την Παναγιά μας !!

Ευχόμαστε ολόψυχα σε όλους εσάς ... κι εμάς, που κατά το μικρό μέτρο των δυνάμεων μας, χαιρετίζουμε ταπεινά την Παναγία μας με τους Χαιρετισμούς Της, που τόσο Την τέρπουν και Την ευχαριστούν, να αξιωθούμε κι εμείς να αισθανθούμε τον χαιρετισμό Της, και τώρα στις δυσκολίες του βίου μας και προ πάντων την ώρα της κρίσεως της ψυχής μας.

Αμην !! Γένοιτο !!

http://panagia-ierosolymitissa.blogspot.gr


ΤΟ ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ!

Η κάθε Κυριακή του Τριωδίου, διαρκεί για μία ολόκληρη εβδομάδα. Το νόημα και το δίδαγμα όμως της κάθε Κυριακής, δεν έχει προθεσμία λήξεως μα διαρκεί μια ολόκληρη ζωή. Η χθεσινή Κυριακή, δεν είναι στην ουσία η Κυριακή της “Τυρινής”. Δεν είναι για τα τυριά. “Τυριά και λιβάνια” λέει ο λαός. Γράφω “στην ουσία” διότι η ουσία δεν είναι τα κρέατα και τα τυριά, ούτε η Δευτέρα υποτίθεται “η Καθαρά” και που θα πάμε τα παιδιά το χαρταετό για να πετάξουν. Ας ψάξουν οι πιστοί βαθύτερα το νόημα το θεολογικό και όχι στη λαγάνα.

Είναι αυτή η Κυριακή, όπως για δική μας διδαχή καταγράφει το Μηνιαίον, η “Κυριακή της από του Παραδείσου της τρυφής εξορίας του Πρωτοπλάστου Αδάμ.” Μας κάνει εντύπωση πως ο Παράδεισος επί τούτου ονομάζεται “Παράδεισος της τρυφής”. Επίσης κάνει εντύπωση το ότι αναφαίρει σε Ενικό Αριθμό “της εξορίας του Πρωτοπλάστου Αδάμ.” Δεν γίνεται χρήση του πληθυντικού “των Πρωτοπλάστων” ούτε κάνει έστω τυπική αναφορά του ονόματος της Εύας.

Ο “Αδάμ” είναι συνώνυμο της ανθρωπότητος. Είναι η Κυριακή της δικής μας πτώσεως, της δικής μας εξορίας. Η Κυριακή της δικαίας τιμωρίας μας. “Ανάμνησιν ποιούμεθα” της παραβάσεώς μας. “Μνείαν επιτελούμεν” της πτώσεώς ημών. Όχι δεν γιορτάζουμε. Θρηνούμε. Δεόμεθα. Παρακαλούμε. Ας δούμε όμως πιο κοντά το Ευαγγέλιο της Κυριακής της εξορίας του Αδάμ.

“Εἶπεν ὁ Κύριος· ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν. Ὅταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. Σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι, ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ. Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.” (Ματθ. στ’ 14-21).

“Είπεν ο Κύριος.” Ποιός το είπε; Ο Κύριος. Το είπε ο Θεός. Και όταν μιλά Αυτός, εμείς όλοι είμαστε μαζί μύρια μηδενικά μπροστά Του. Προσταγμά Του. Το είπε ο Κύριος. Και πως το ξέρουμε αυτό;

“Από σας απόλυτη κι ακλόνητη εμπιστοσύνη απαιτώ” μας λέγει. Το λέγει ο Κύριος, πάει τελείωσε. Αμφιβολία δεν χωρεί. Για μας αρκεί, το είπε ο Κύριος. Και τί νομίζετε, δεν έχει τη δύναμη, ο Κύριος Παντοκράτωρ, να επιστατεί, να ελέγχει, να εποπτεύει, να παρακολουθεί ώστε ανθρώπινη παρείσφρηση να μη συμβεί;

Γίνεται ποτέ ο Κύριος, να επιτρέψει τον όμιλο των δικών Του, των αγαπητών Του και αποκλειστικών Του, να καταστρέψουν με φθορά τα του Χριστού ήθη χρηστά, ήθη Θεϊκά; Τα λόγια είναι περιττά. Το είπεν ο Κύριος. Τελεία και παύλα.

Ελάτε, κοιτάχτε να δείτε. “Εάν γαρ αφήτε”. Ευθύς εξ’ αρχής, προυπόθεση τοποθετεί. Προτάσσεται και υπογραμμίζεται η συνθήκη αυτή. Υπάρχει το απαραίτητο και προαιώνιο όριο, υπάρχει αυτό το “εάν”. Τα πάντα εξαρτώνται από αυτό το “εάν”. Εάν θέλεις, εάν το επιθυμείς. Μην πεις ποτέ “εάν μπορείς.” Μην δικαιολογείσαι. Αν όντως θέλεις, τότε μπορείς. “Οίδαμεν ότι δύνασαι, πάντα όσα αν θέλεις και βούλεσαι…”

“Εί βούλει τέλειος είναι…”
“Εί φίλοι μου έστέ…”
“Εί Εμέ εδίωξαν…”

Ω, αυτό το “εάν!” Κρύβει τεράστια δύναμη αυτό το σχετικό “εάν”. Αυτό το “εάν” είναι το παν. “Εάν” είχαμε τ’ αυτιά τα πνευματικά, “ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω”, θ’ ακούγαμε και θα γινόμασταν όχι μόνο ακροατές μα ποιητές συνάμα. Μεγάλο πράγμα και μέγα θαύμα αυτό το “εάν”.

“Εάν” είχαμε φρόνημα Αγιοπατερικό, “εάν” καλλιεργούσαμε σε μας και στα παιδιά μας φρόνημα μαρτυρικό, θα είμασταν αείποτε έτοιμοι σε οποιαδήποτε στιγμή να πούμε: ” Ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου”, θα το κάνω! “Ότι και να μου ζητάς. Εσύ, ως Πατέρας μου, με αγαπάς. Θέλεις το καλό μου. Γνωρίζεις πολύ καλύτερα από μένα. Βλέπεις αυτά που δεν μπορώ εγώ να δω. Ναι, Κύριε. “Ιδού εγώ”.

Θ’ ακούσω τον Κύριό μου. Το είπεν ο Κύριος. Για χάρι Του, για την αγάπη Του, θα το κάνω. Ας ακούσουμε του Πέτρου την περίτρανη και γοργοϋπήκοη φωνή: “ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου!” Ναι… “ἐπιστάτα, δι᾿ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες, οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου…” Όλη τη νύχτα κοπιάζουμε. Όλη τη ζωή μας παλεύουμε. Δεν καταφέρνουμε τίποτε. Χωρίς Εσένα, είμαστε τίποτε. Όμως, επειδή το λες Εσύ, επειδή το ζητάς Εσύ, ο Πατέρας μας και Κύριός μας, θα το κάνουμε. Θα ζούμε κατά Θεόν εις τον κόσμον αυτόν.

“Εάν” βρίσκαμε τη δύναμη, την θέληση και την αντοχή, εάν επιδεικνύαμε αγία υπομονή και εμπιστοσύνη απόλυτη-τυφλή στο Θείο θέλημα του Θεανθρώπου, σε όλα και για όλα να λέμε και να εννοούμε την καθοριστική φράση αυτή “ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου” – επειδή μας το ζητάς Εσύ, τότε όχι μόνο απλά θα προοδεύαμε στην πνευματική ζωή, αλλά – αδιανόητο – θα φτάναμε ευκολώτερα ακόμη και στην θέωση αυτή!

“Εάν” είχαμε την παρρησία και διαθέταμε την νικητήρια τόλμη, παντού και πάντοτε σε κάθε δυσκολία της ζωής, αφοσιωμένοι ολόψυχα και ολοπρόθυμα στην κατά δύναμιν εφαρμογή του θελήματος του Θεού, να λέγαμε εξ’ όλης της ψυχής, εξ’ όλης της ισχύος, εξ’ όλης της διανοίας, αυτό το άγιο και πανάγιο, “εφ’ όσον, Κύριε, μου το ζητάς εσύ, αφού είναι θέλημά Σου, “ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου”, θα το κάνω”.

Και ποιόν είναι αυτό το πιό εύκολο απ’ όλα, αλλά και το πιό δύσκολο να κάνω; “ἐὰν γὰρ ἀφῆτε!” “Να συγχωρείτε για να συγχωρηθείτε!” Αυτό μας εντέλλεται. Αυτό μας διατάζει. “Ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν.” Δηλαδή κόλαση.

Αυτό το “εάν” μας θυμίζει την Κυριακή Προσευχή, το “Πάτερ ημών”. Επιστέγασμα είναι η συγχώρηση των αμαρτιών μας. Με μία όμως προϋπόθεση: “Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν!”

Εδώ υπάρχει από τους περισσοτέρους ένα σφάλμα ερμηνευτικό. Αυτό το “ως και ημείς” δεν είναι παραλληλισμός, δεν είναι συγκριτική αντιπαραβολή. Δεν σημαίνει “όπως ακριβώς και εμείς συγχωρούμε” αλλά “εφ’ όσον και εμείς συγχωρούμε”. Προϋποθέτει και θέτει όριο και μάλιστα απαράβατο. Κριτήριο της δικής μας συγχωρήσεως είναι το “εάν” και “εφ’ όσον” εμείς οι ίδιοι συγχωρούμε.

Ειδ’ άλλως, πρόσωπο Θεού δεν πρόκειται να δούμε! Κι αυτό δεν το λέγω έτσι εγώ, χάριν ομοιοκαταληξίας. Το λέγει η Γραφή: “Εἰρήνην διώκετε μετὰ πάντων, καὶ τὸν ἁγιασμόν, οὗ χωρὶς οὐδεὶς ὄψεται τὸν Κύριον!” (Εβρ. ιβ’ 14). Ειρήνην εδώ δεν σημαίνει ειρηνική συνύπαρξη αλλά αληθινή συμφιλίωση και πραγματική συγχώρεση. Τρία είδη ειρήνης υπάρχουν: Ειρήνη με τον Θεό, ειρήνη με τον συνάνθρωπο και ειρήνη με τον εαυτό μας.

Ο αγιασμός μας τελειούται όχι μόνο με την εξάσκηση των εν γένει αρετών, ούτε με την στείρα υλοποίηση κανόνων ηθικών. Η παρθενία και η ασκητικότητα από μόνες τους, αυτόνομες, δεν αγιάζουν. Οι δέκα παρθένες ήταν παρθένες και οι δέκα. Οι μισές όμως δεν είχαν το λάδι της διακρίσεως και στης συγγνώμης. Είναι ο αγιασμός της συγχωρήσεως. Το “αλάτι” της γης.

Το “διώκετε” σημαίνει επιδιώκετε και καταδιώκετε αδιαλλείπτως. Δίωξη συστηματική εφ’ όρου ζωής, ασχέτως συγχωρήσεως απανωτής και επαναληπτικής. Είναι αυτό το 77 που δεν έχουμε ακόμη καταλάβει. ” Ἑβδομηκοντάκις ἑπτά…” (Ματθ. ιη’ 22).

Δεν είναι μόνο οι “άπειρες φορές”. Είναι η άπειρη καρδιά η οποία θέλει και ξέρει να συγχωρά. Είναι η απειρότητα του αγιασμού και η απειρότητα της όψεως της Κυρίου. Χωρίς την απειρότητα της συγχωρήσεως “οὐδεὶς ὄψεται τὸν (Άπειρον) Κύριον!” Τον Άπειρον Θεόν.

Ναι, Άπειρος ο Θεός. Βεβαίως και άπειρη η βλακεία των ανθρώπων. Άπειρη όμως και η μη συγχωρητικότητα, η κακία και η μνησικακία. Άπειρη πάνω απ’ όλα η αγάπη. Όταν προσεγγίζουμε την ουράνια αυτή “ζώνη του λυκόφωτος”, μας αποκαλύπτεται η απειρότητα της αγάπης. Ποιό είναι αυτό το “ἑβδομηκοντάκις ἑπτά;” Είναι το χωρίο: “η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει!” Η συγχώρεση ουδέποτε παύει, δεν μετριέται, δε λογιέται με λογιστικά. Δεν λύνετια μαθηματικά.

Η συγχώρεση ποτέ δεν πεθαίνει. Η Ελλάδα, δυστυχώς και αυτή πεθαίνει και οι Έλληνες “τινάζουν τα πέταλα…” Το Έθνος αργοπεθαίνει και η Διοικούσα Εκκλησία “ήδη όζει πολυήμερη…” Μάθαμε όλοι να λέμε από συνήθειο: “Θεός σ’χωρέστον”. Ναι, ο Θεός συγχωρεί. Εμείς όμως συγχωρούμε; Κάνουμε κηρύγματα περί συγχωρήσεως, γράφουμε άρθρα περί συγχωρήσεως. Αναδημοσιεύουμε κείμενα Πατερικά περί συγχωρήσεως. Θεολογούμε μα δεν συγχωρούμε. Κι αν δεν μετανοούμε, απ’ το Θεό θα το βρούμε…

Σκοπίμως ο Χριστός συνδέει στο εν λόγω Ευαγγέλιο την συγχώρεση με τη νηστεία. “Μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί…” Αυτός που δεν συγχωρεί, είναι αεννάως σκυθρωπός. “Κατσούφης και μαγκούφης” λέει ο λαός. Κατηφής στον κατήφορο της ασπλαχνίας, εσωστρέφεια κι απογοήτευση να σκορπίζει.

Και ο Θεός ορίζει: η συγχώρεση είναι μέγας θυσαυρός, ανεκτίμητος, πολύτιμος μαργαρίτης. Θυσαυρός δυσεύρετος κι αμύθητος τοις πάσι. Στον ουρανό θα φθάσει όποιος συγχωρεί. “Θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ!” Δύο είναι κυρίως οι εν ουρανώ θυσαυροί, δύο οι ουράνιες αποταμιεύσεις: η συγχώρεση και η ελεημοσύνη. Αγάπη και Αλήθεια κατεφίλησαν.

Συγχώρεση και αγάπη χωρίς την Αλήθεια είναι κάλπικη λίρα. Χωρίς την Ορθόδοξη Αλήθεια, αληθινή συγχώρεση δεν νοείται. Χωρίς την Αγιοπατερική Αλήθεια, αντιαιρετικός αγώνας δεν υπάρχει, θρίαμβος της Ορθοδοξίας δεν επιτελείται: “ἔλεος καὶ ἀλήθεια συνήντησαν, δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη κατεφίλησαν· ἀλήθεια ἐκ τῆς γῆς ἀνέτειλε, καὶ δικαιοσύνη ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψε. Καὶ γὰρ ὁ Κύριος δώσει χρηστότητα, καὶ ἡ γῆ ἡμῶν δώσει τὸν καρπὸν αὐτῆς· δικαιοσύνη ἐναντίον αὐτοῦ προπορεύσεται καὶ θήσει εἰς ὁδὸν τὰ διαβήματα αὐτοῦ!” (Ψαλμ. πδ’ [84] 11-14).

Καλή αντάμωση στη Κυριακή της Ορθοδοξίας!

ΝΤΙΣΝΕΪ: ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΦΙΛΙ ΓΚΕΪ ΖΕΥΓΑΡΙΩΝ ΣΕ ΚΑΡΤΟΥΝ !!

Άγιος Πορφύριος: Είμαστε Χριστιανοί;

«Ο χριστιανός είναι ευγενής. Να προτιμάμε ν’ αδικούμαστε. Άμα έλθει μέσα μας το καλό, η αγάπη, ξεχνάμε το κακό που μάς κάνανε. Έδώ κρύβεται το μυστικό.
Όταν το κακό έρχεται από μακριά, δεν μπορείτε να το αποφύγετε. Η μεγάλη τέχνη είναι, όμως να το περιφρονήσετε. Με την χάρι του Θεού ενώ θα το βλέπετε, δεν θα σάς επηρεάζει, διότι θα είστε πλήρεις χάριτος…
Στο Πνεύμα του Θεού όλα είναι αλλιώτικα. Εκεί κανείς τα δικαιολογεί στους άλλους όλα. Όλα! Τί είπαμε; 
Ο Χριστός βρέχει επί δικαίους και άδικους». Εγώ εσένα βγάζω φταίχτη, έστω κι αν μου λέεις ότι φταίει ο τάδε ή η τάδε. Τελικά σε κάτι φταίεις και το βρίσκεις, όταν σου το πω. 
Αυτή τη διάκριση ν’ ανακτήσετε στη ζωή σας. Να εμβαθύνετε στο καθετί και να μην τα βλέπετε επιφανειακά. Αν δεν πάμε στον Χριστό, αν δεν υπομένομε όταν πάσχομε αδίκως, θα βασανιζόμαστε συνέχεια. Το μυστικό είναι ν’ αντιμετωπίζει κανείς τις καταστάσεις με πνευματικό τρόπο.
Να έχουμε αγάπη, πραότητα, ειρήνη. Έτσι βοηθάμε τον συνάνθρωπο μας, όταν κυριεύεται από το κακό. 
Μυστικά ακτινοβολεί το παράδειγμα, όχι μόνον όταν ο άλλος είναι παρών αλλά κι όταν δεν είναι. Ν’ αγωνιζόμαστε να στέλνομε την αγαθή μας διάθεση. Ακόμη και λόγια όταν λέμε για τη ζωή του άλλου που δεν την εγκρίνομε, αυτός το καταλαβαίνει και τον απωθούμε. Ενώ αν είμαστε ελεήμονες και τον συγχωρούμε, τον επηρεάζομε -όπως τον επηρεάζει και το κακό- κι ας μην μάς βλέπει.
Να μην αγανακτούμε με εκείνους που είναι βλάσφημοι, αντίθετοι, διώκτες κ.λπ. 
Η αγανάκτηση κάνει κακό. Να προσευχηθούμε γι’ αυτούς. Ό χριστιανός έχει αγάπη και ευγένεια και φέρεται ανάλογα».

Πηγή: Περιοδ. ΠΡΩΤΑΤΟΝ, αριθ. 121, Ιανουάριος-Μάρτιος 2011

Ὁ γεροντισμὸς ὡς δούρειος ἵππος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Δύο εἶναι οἱ χῶροι πνευματικῆς πορείας καὶ βίωσης τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς γιὰ τοὺς χριστιανούς. Ἡ ἐνορία, ἡ τοπικὴ δηλ. ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ μοναστῆρι. 
Ἡ ἐνορία εἶναι τὸ θεμελιῶδες κύτταρο τοῦ μυστηριακοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ μοναστῆρι εἶναι ὁ θυσιαστικὸς τόπος καὶ προπαντός ἐπιλογὴ καὶ ἀπόδειξη τῆς ἀποκλειστικῆς ἀγάπης τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Βασιλεία Του. Χριστιανὸς γίνεται ὁ ἄνθρωπος ἀγαπώντας καὶ ὁμολογώντας τὸν Χριστό. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ὁμολογία δὲν βιώνεται παρὰ μόνον μέσα σὲ πνεῦμα ἀπόλυτης καὶ ἀληθινῆς ἐλευθερίας. 
Ὁ Χριστὸς εἶναι ἀλήθεια καὶ ἐλευθερία. Ὅποιος ἀγαπᾶ καὶ ἀναζητᾶ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἐλευθερία, εἶναι τοῦ Χριστοῦ ἀκόμα καὶ ἂν δὲν τὸ συνειδητοποιεῖ. Κάποτε αὐτὴ ἡ ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας θὰ τὸν ὁδηγήσει στὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ και στὸ βίωμα τῆς ἀληθινῆς ἀλήθειας καὶ ἐλευθερίας, τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Γιὰ τὴν ἀσφαλῆ διατήρηση τοῦ βιώματος τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, γιὰ τὸν πόλεμο τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν παθῶν καὶ γιὰ τὴν ἀποφυγὴ τῆς πλάνης καὶ τῆς πτώσης βοηθάει τὸν μοναχὸ ὁ γέροντας καὶ τὸν λαϊκὸ ὁ πνευματικός.

Ὁ πνευματικός/γέροντας ὡς τύπος Χριστοῦ καὶ κάνοντας ὁ ἴδιος ὑπακοὴ στὸν Χριστό, ἀποδέχεται ἐλεύθερα, ἑκούσια καὶ ὑπεύθυνα νὰ ἀγρυπνεῖ καὶ νὰ καθοδηγεῖ μὲ σεβασμὸ τὸ πνευματικό του παιδί στὸν δρόμο πρὸς τὴν σωτηρία του καὶ προσφέρει – πάντα μὲ γνώμονα τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ νὰ δώσουν καὶ τὴν ζωή τους γιὰ τὸ ποίμνιό Του– τὰ πάντα γιὰ νὰ τὴν κερδίσει. Ὁ πνευματικός/γέροντας φροντίζει καὶ μεριμνᾶ, ὥστε οἱ ψυχὲς τῶν πνευματικῶν του τέκνων, παρὰ τὶς ἀδυναμίες τους, νὰ γεμίσουν μὲ χάρη καὶ λόγο Χριστοῦ. Εἶναι τεράστιο τὸ βάρος καὶ ἡ εὐθύνη τοῦ πνευματικοῦ/γέροντα καὶ γιὰ αὐτὸ πολλοί, σοφὰ καὶ ἀπὸ ταπείνωση, διστάζουν νὰ ἀναλάβουν τέτοιο τρομερὸ ἔργο. 

Στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ τῶν τελευταίων δεκαετιῶν ὅμως, ἔχει ἐμφανισθεῖ ἕνα φαινόμενο ποὺ προκαλεῖ τραγικὰ λάθη καὶ πλάνες, τὸ φαινόμενο τοῦ γεροντισμοῦ. Ὅταν μιλοῦμε γιὰ τὸν γεροντισμό, ἐννοοῦμε τὴν διαστρέβλωση, τὴν ἐκμετάλλευση καὶ παράλληλα τὴν ἄρνηση τοῦ εὐλογημένου, μυστηριακοῦ χαρακτῆρα τῆς πνευματικῆς σχέσης πατέρα καὶ τέκνου, ποὺ συναντᾶμε στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ ἡ ὁποία βασίζεται στὴν ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς. Ὅπως ἡ διαστρέβλωση καὶ ἡ ἐκμετάλλευση ἀκόμα καὶ ἑνὸς λόγου τοῦ Εὐαγγελίου ἀποτελεῖ αὐτομάτως καὶ ἄρνηση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καὶ ὁ γεροντισμὸς ὡς διαστρέβλωση τῆς πνευματικῆς πατρότητας ἀποτελεῖ ἄρνηση τῆς ὑγιοῦς σχέσης πνευματικοῦ πατέρα καὶ πνευματικοῦ τέκνου μὲ σκοπὸ τὴν κατάργηση τῆς θεοδώρητης ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, τῆς ὁποίας μέγιστη ἔκφραση ἀποτελεῖ ἡ ὑπακοή. 

Ἡ ὑπακοὴ φυσικὰ ἀποτελεῖ μέγιστη ἀρετή, διότι καταργεῖ τὸ ἐγωιστικὰ κινούμενο θέλημα καὶ ὑπερυψώνει τὸν ἄνθρωπο. Προσφέρεται ὅμως ἐλεύθερα καὶ ἑκούσια. 
Ὁ Χριστὸς ἀποτελεῖ τὸ ὕψιστο παράδειγμα αὐτοῦ τοῦ λόγου «πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ᾿ ὡς σύ... γενηθήτω τὸ θέλημά σου» (Ματθ. 26, 23). Ἡ ὑπακοὴ ὑποτάσσει μὲν τὸ θέλημά μας, δὲν διασπᾶ ὅμως τὴν θέλησή μας, ἀκριβῶς γιατὶ γίνεται ἑκούσια. Εἶναι δῶρο καὶ θυσία καὶ ὄχι ἐξαναγκασμὸς καὶ βιασμὸς τοῦ αὐτεξουσίου. Ὅταν ὁ Ἀπόστολος μᾶς διδάσκει καὶ προτρέπει «Ἀδελφοί, πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε» (Ἑβρ. 13, 17) θέτει μία προϋπόθεση· «αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες». Ὅταν λοιπὸν κάνω ὑπακοὴ στὸν πνευματικό/γέροντά μου, σημαίνει ὅτι, ὅπως αὐτὸς μὲ ἀποδέχεται ἐλεύθερα, ἑκούσια καὶ ὑπεύθυνα, ἔτσι καὶ ἐγὼ ἐλεύθερα, ἑκούσια καὶ ὑπεύθυνα ἐμπιστεύομαι καὶ ὑπακούω τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἐπέλεξα γιὰ νὰ μὲ συμβουλεύει καὶ νὰ μὲ καθοδηγεῖ στὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας, γιατὶ αὐτὸς ἀγρυπνεῖ καὶ τηρεῖ τὴν διδασκαλία τοῦ Θεοῦ, σέβεται τὸ αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου, ὡς δῶρο Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο καὶ ξέρει, ὅτι θὰ δώσει λόγο στὸν Θεὸ γιὰ τὴν ψυχή τοῦ τέκνου του.

Ὁ γεροντισμὸς ὅμως ἀναιρεῖ τὰ παραπάνω στὸ σύνολό τους καὶ στὶς δύο πτυχές τους. 
Ὅσον ἀφορᾶ τὴν πρώτη πτυχή, ἡ ἀναίρεση λαμβάνει μέρος, ὅταν ἐμφανίζονται ρασοφόροι, διαποτισμένοι ἀπὸ ναρκισσισμό, ἔπαρση καὶ πλάνη, ποὺ παρουσιάζουν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς τοὺς νέους χαρισματικοὺς τῶν καιρῶν μας καὶ δημιουργοῦν σχέσεις ἀπόλυτης ἐξάρτησης ποὺ καταργοῦν τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, βιάζουν τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἀθετοῦν τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, δημιουργοῦν τυραννικὲς σχέσεις, προσωπικοὺς ὑπηκόους καὶ ὄχι ὑπηρέτες Του. Παράλληλα ἀποκλείουν ἄλλους πνευματικούς/γέροντες ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπομονώνουν τὸν ἑαυτό τους καὶ τὰ πνευματικά τους τέκνα γιὰ νὰ ἀναδειχθοῦν ὡς αὐθεντίες τῆς Ἐκκλησίας. Βλέπουν τὸν ἑαυτό τους ὄχι ὡς δούλους τοῦ Θεοῦ, ὄχι ὡς συνοδοὺς τῶν πιστῶν πρὸς τὸν Χριστό, ἀλλὰ ὡς Χριστό. Ἔτσι εἰσάγουν στὴν Ὀρθοδοξία ἕναν Γκουρουϊσμό καὶ ἐμποδίζουν ὄχι μόνο τὴν σωτηρία τῶν πνευματικῶν τους παιδιῶν ἀλλὰ καὶ τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν δίνουν τὰ πάντα γιὰ τὸ ποίμνιο, ἀλλὰ τοὺς παίρνουν τὰ πάντα.

Ἡ δεύτερη πτυχὴ ἀφορᾶ τοὺς λαϊκοὺς καὶ εἶναι σὲ ὅλους μας, τοὺς σύγχρονους ὀρθόδοξους, γνωστή. Συνήθως ἐμφανίζεται μὲ τὴν γνωστὴ φράση «ἐγὼ εἶμαι πνευματικὸ παιδὶ τοῦ τάδε ἢ ἐγὼ ἀκολουθῶ τὸν τάδε γέροντα κλπ.». Αὐτὴ ἡ ἔκφραση, ἂν τὸ καλοσκεφθοῦμε, εἶναι τραγική, γιατὶ δηλώνει τὴν ἀνάδειξη τοῦ πνευματικοῦ/γέροντα ἀπὸ «ὁδηγὸ» σὲ «Ὁδό». Ἐπιβάλει μία ἀναγνώριση ἀπὸ τὸν ἀκροατή, μία ἐπιβράβευση, μία ἀνωτερότητα. Καὶ ἀκόμα χειρότερα δηλώνει τὴν ὑποταγή ὄχι στὸν Χριστό, μέσῳ τοῦ πνευματικοῦ/γέροντα, ἀλλὰ στὸν πνευματικό/γέροντα μέσῳ τοῦ Χριστοῦ. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ μιλοῦν ἔτσι δὲν κάνουν τίποτα ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ ψάχνουν σύγχρονους γνωστούς, συνήθως χαρισματικούς, ἀληθινοὺς ἢ μή, πνευματικοὺς/γέροντες γιὰ νὰ ἀναδειχτοῦν οἱ ἴδιοι. Φθάνουν μάλιστα στὸ σημεῖο νὰ πιστεύουν, ὅτι δὲν χρειάζεται πιὰ νὰ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν προσωπική τους σωτηρία, οὔτε νὰ διαβάζουν τὶς Γραφὲς καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, μιᾶς καὶ ἔχουν πνευματικό/γέροντα. Ἔχουν τὴν σωτηρία τους δεδομένη καὶ ἀπορρίπτουν κάθε διδασκαλία ποὺ ἀντιτίθεται στὴν διδασκαλία τοῦ πνευματικοῦ/γέροντα, ἀκόμα καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ὡς πλάνη, χωρίς νὰ βλέπουν, ὅτι οἱ ἴδιοι εἶναι σὲ πλάνη. 
Τὸν διαφημίζουν καὶ τὸν προβάλουν παντοῦ ἀπορρίπτοντας καὶ αὐτοὶ τοὺς ἄλλους, ὡς μὴ κατάλληλους γιὰ τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας καὶ μισῶντας τοὺς θεωρούμενους ἀνταγωνιστές τους. Τρέχουν συνεχῶς δίπλα του καὶ τὸν περιβάλλουν ἀσφυκτικά, γιὰ νὰ μὴν χάσουν τὴν «προνομιακὴ» τους θέση. Τρέμουν μὴν ἀντιμιλήσουν ἢ θυμώσουν τὸν πνευματικό/γέροντα βιώνοντας ἕνα καθεστὼς φόβου καὶ ἄγχους. Φθάνουν ἀκόμα καὶ στὸ σημεῖο νὰ ἱεροποιοῦν κάθε τι ποὺ ἀκουμπᾶ ἢ κατέχει ὁ πνευματικός/γέροντας μεταβάλλοντας τὴν πίστη σὲ κάτι μαγικῶς ἐνεργούμενο.

Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο θεωρεῖται δικαίως ὁ γεροντισμὸς ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς πυλῶνες, πάνω στοὺς ὁποίους ἐγκαθιδρύθηκε ὁ Οἰκουμενισμός. Ἡ ὑπακοὴ στὸν πνευματικό/γέροντα ἀπαγόρευσε τὴν ὑπακοὴ στὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία καὶ στὴν ὑπεράσπιση τοῦ δόγματος. Ἀνακήρυξε τὸν πνευματικό/γέροντα σὲ «Πρῶτο» καὶ τὰ πνευματικὰ τέκνα σὲ ὀπαδούς. Ἀνέτρεψε τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀποκηρύσσοντας τοὺς ἄλλους καὶ ἀναδεικνύοντας τὸν προσωπικὸ πνευματικό/γέροντα σὲ «Ἐκκλησία» καὶ ἐπέτρεψε τὴν ἵδρυση φατριῶν τῶν ἑκάστοτε πνευματικῶν/γερόντων καὶ ὄχι τὴν διατήρηση τοῦ ἑνὸς ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ γεροντισμὸς ἀναίρεσε τὸν δίκαιο ἔλεγχο περὶ τῆς Πίστεως καὶ τοῦ πνευματικοῦ/γέροντα καὶ τοῦ κάθε πιστοῦ καί, ὡς ἄλλος δούρειος ἵππος, εἰσήγαγε μέσα στὰ τείχη ψευδοποιμένες καὶ ψευδοδιδασκαλίες. Ὁ γεροντισμὸς ἐπέτρεψε τὴν διαγραφὴ καὶ λησμόνιση τοῦ Παύλειου λόγου:

«Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ. ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι. λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. Μεμέρισται ὁ Χριστός; μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε;» (Α’ Κορ. 1, 10-17).

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος: Ἀπαραίτητα καί σωτήρια τά ἀναθέματα σήμερα



Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος: 
Ἀπαραίτητα καί σωτήρια τά ἀναθέματα σήμερα
Μέ ἁπλές σκέψεις καί συγκρίσεις ἀπό τήν καθημερινή ζωή καί μέ ἐπίκληση τῆς κοινῆς λογικῆς ὁ ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος (Ρωσία, 1815-1894) παρουσιάζει ἀποδεικτικῶς τήν πνευματική ὠφέλεια καί ἀναγκαιότητα τῶν ἐπισήμων ἀναθεμάτων τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας (οἱ τίτλοι κεφαλαίων εἶναι πρόσθετοι, τῆς μεταφράσεως).

Τί εἶναι ἕνα Ἀνάθεμα;
ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου

Σπανίως τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖο τώρα ἐπιτελεῖται, λαμβάνει χώρα ἄνευ ἐπικρίσεων καί ἐπιτιμήσεων ἐκ μέρους κάποιου. Καί ἀνεξαρτήτως ἀπό τό πόσες ὁμιλίες γίνονται ἐξηγώντας ὅτι στό σημεῖο αὐτό ἡ Ἐκκλησία ἐνεργεῖ σοφῶς γιά τή σωτηρία τῶν παιδιῶν της, παρά ταῦτα οἱ δυσαρεστημένοι ἁπλῶς συνεχίζουν νά ἐπαναλαμβάνουν τό στίχο τους. Εἴτε δέν ἀκοῦν τίς ὁμιλίες, εἴτε αὐτές οἱ ὁμιλίες δέν «χτυποῦν κέντρο» ὅσον ἀφορᾷ στίς παρεξηγήσεις τοῦ τελευταίου, ἤ ἴσως ἔχουν διαμορφώσει τή δική τους ἀντίληψη περί τοῦ Συνοδικοῦ αὐτοῦ καί δέν θέλουν νά τήν ἐγκαταλείψουν, ἀνεξαρτήτως ἀπό τό τί τούς λέγεις.Τά ἀναθέματά μας σέ κάποιους ἀνθρώπους φαίνονται ἀπάνθρωπα, σέ ἄλλους περιοριστικά. Τέτοιες κατηγορίες μπορεῖ νά ἰσχύουν σέ ἄλλες περιστάσεις, ἀλλά μέ κανένα τρόπο δέν μποροῦν νά ἐφαρμοσθοῦν στό δικό μας Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας. Θά διευκρινήσω γιά χάρη σας ἐν συντομίᾳ γιατί ἡ Ἐκκλησία ἐνεργεῖ ἔτσι, καί νομίζω ὅτι καί ἐσεῖς οἱ ἴδιοι θά συμφωνήσετε μαζί μου ὅτι ἡ Ἐκκλησία πράττοντας ἔτσι, ἐνεργεῖ μέ σοφό τρόπο.

Ἡ Ἐκκλησία ὡς κοινότητα ὁμοφρόνων πιστῶν

Τί εἶναι ἡ ἁγία Ἐκκλησία; Εἶναι μία κοινότητα πιστευόντων, ἑνωμένων μεταξύ τους μέ μία ἑνότητα ὁμολογίας θεϊκῶς ἀποκαλυμμένων ἀληθειῶν, μέ μία ἑνότητα ἐξαγιασμοῦ μέσῳ θεϊκῶς καθιερωμένων Μυστηρίων, καί μέ μία ἑνότητα διοικήσεως καί καθοδηγήσεως ἀπό ποιμένες δοσμένους ἀπό τόν Θεό. Ἡ ἑνότητα τῆς ὁμολογίας, τοῦ ἐξαγιασμοῦ καί τῆς διοικήσεως συνιστᾷ τόν κανονισμό αὐτῆς τῆς κοινότητας, πού εἶναι ὑποχρεωτικός γιά ὁποιονδήποτε ἐντάσσεται σέ Αὐτήν. Ἡ ἰδιότητα τοῦ μέλους σέ αὐτή τήν κοινότητα ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀποδοχή αὐτοῦ τοῦ κανονισμοῦ καί τήν συμφωνία μέ αὐτόν· ἡ παραμονή σέ αὐτήν τήν κοινότητα ἐξαρτᾶται ἀπό τήν τήρησή του. Ἄς δοῦμε πῶς ἡ ἁγία Ἐκκλησία ἀναπτύχθηκε καί πῶς συνεχίζει νά ἀναπτύσσεται. Οἱ ἱεροκήρυκες κηρύττουν. Μερικοί ἀπό τούς ἀκροατές δέν παραδέχονται τό κήρυγμα καί φεύγουν· ἄλλοι τό ἀποδέχονται καί σάν ἀποτέλεσμα τῆς ἀποδοχῆς του ἁγιάζονται ἀπό τά ἅγια Μυστήρια, ἀκολουθοῦν τήν καθοδήγηση τῶν ποιμένων, καί ἔτσι ἐνσωματώνονται μέσα στήν ἁγία Ἐκκλησία - ἐκκλησιοποιοῦνται. Αὐτός εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἰσάγονται σέ Αὐτήν. Κατά τήν εἰσαγωγή τους, μείγνυνται μέ ὅλα τά μέλη Της, ἑνώνονται μαζί τους, καί παραμένουν στήν Ἐκκλησία μόνον καθ΄ὅσον συνεχίζουν νά εἶναι ἕνα μέ αὐτά ὅλα.

Κάθε κοινότητα ἔχει θεμελιακούς κανονισμούς

Ἀπό αὐτή τήν ἁπλῆ ἔνδειξη σχετικῶς μέ τό πῶς σχηματίζεται ἡ Ἐκκλησία, μπορεῖτε νά δεῖτε ὅτι ὡς μία κοινότητα, ἡ ἁγία Ἐκκλησία ἦλθε στήν ὕπαρξη καί συνεχίζει νά ὑφίσταται καθώς κάθε ἄλλη κοινότητα. Καί ἔτσι νά Τήν βλέπετε, καθώς θά βλέπατε κάθε ἄλλη, καί μή Τήν ἀποστερεῖτε ἀπό τά δικαιώματα πού ἀνήκουν σέ κάθε κοινότητα. Ἄς πάρουμε, γιά παράδειγμα, μία ἀντι-αλκοολική κοινότητα. Ἕχει κανονισμούς πού κάθε μέλος πρέπει νά ἐκπληρώνει. Καί κάθε μέλος της εἶναι μέλος ἀκριβῶς ἐπειδή ἀποδέχεται καί τηρεῖ τούς κανονισμούς της. Τώρα ὑποθέστε ὅτι κάποιο μέλος ὄχι μόνον ἀρνεῖται νά τηρεῖ τούς κανονισμούς, ἀλλά διατηρεῖ καί πολλές ἀπόψεις ἐντελῶς ἀντίθετες πρός ἐκεῖνες τῆς κοινότητας καί ἀκόμη ἐξεγείρεται ἐναντίον τοῦ ἰδίου τοῦ σκοποῦ της. Ὄχι μόνον δέν τηρεῖ ὁ ἴδιος ἐγκράτεια, ἀλλά μάλιστα διαβάλλει τήν ἴδια τήν ἐγκράτεια καί διασπείρει ἰδέες πού μπορεῖ νά βάλουν ἄλλους σέ πειρασμό καί νά τούς παρασύρουν μακριά ἀπό τήν ἐγκράτεια. Τί κάνει κατά κανόνα ἡ κοινότητα μέ τέτοιους ἀνθρώπους; Πρῶτα, τούς προειδοποιεῖ καί ἔπειτα τούς ἀποβάλλει. Ἐκεῖ ἔχεις ἕνα «ἀνάθεμα»! Κανείς δέν διαμαρτύρεται γι΄ αὐτό, κανείς δέν ἐπικρίνει τήν κοινότητα, ὅτι εἶναι ἀπάνθρωπη. Ὅλοι ἀποδέχονται ὅτι ἡ κοινότητα ἐνεργεῖ μέ τρόπο τελείως νόμιμο καί ὅτι ἄν ἦταν νά πράξει διαφορετικῶς, δέν θά μποροῦσε νά ὑπάρξει.

Τό παράδειγμα τοῦ Ἀρείου

Συνεπῶς, γιά τί μπορεῖ νά ἐπικρίνει κανείς τήν ἁγία Ἐκκλησία ὅταν ἐνεργεῖ παρομοίως; Στό τέλος τῆς γραφῆς, ἕνα «ἀνάθεμα» εἶναι ἀκριβῶς χωρισμός ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἤ ἀποκλεισμός ἀπό αὐτήν ὅσων δέν πληροῦν τίς προϋποθέσεις τῆς ἑνότητας μέ Αὐτήν καί ἀρχίζουν νά σκέπτονται διαφορετικῶς ἀπό τόν τρόπο πού Αὐτή σκέπτεται, διαφορετικῶς ἀπό τόν τρόπο πού αὐτοί οἱ ἴδιοι ὑποσχέθηκαν νά σκέπτονται κατά τήν ἔνταξή τους σέ Αὐτήν. Θυμηθεῖτε πῶς συνέβη! Ἐμφανίσθηκε ὁ Ἄρειος, ὁ ὁποῖος διατηροῦσε ἀσεβεῖς γνῶμες ὅσον ἀφορᾷ στόν Χριστό τόν Σωτῆρα, ὥστε μέ ἐκεῖνες τίς ἀπόψεις διαστρέβλωνε αὐτή τήν ἴδια τήν πράξη τῆς σωτηρίας μας. Τί ἔγινε μέ αὐτόν; Πρῶτα προειδοποιήθηκε, καί προειδοποιήθηκε πολλές φορές μέ κάθε δυνατό μέσο πειθοῦς καί συναισθήματος. Ἀλλ΄ ἐφ΄ ὅσον πεισμωδῶς ἐπέμεινε στήν ἄποψή του, καταδικάσθηκε καί ἔγινε ἀκοινώνητος ἀπό τήν Ἐκκλησία – δηλαδή: «ἀποβάλλεται ἀπό τήν κοινότητά μας. Προσέξτε, μή ἔχετε κοινωνία μέ αὐτόν καί μέ τούς ὁμοίους του. Μή κρατεῖτε οἱ ἴδιοι τέτοιες ἀπόψεις, καί μή ἀκούετε ἤ μή ἀποδέχεσθε ἐκείνους πού τό κάνουν». Ἔτσι ἔπραξε ἡ ἁγία Ἐκκλησία μέ τόν Ἄρειο· ἔτσι ἔχει πράξει καί μέ ὅλους τούς ἄλλους αἱρετικούς· καί ἔτσι θά κάνει καί τώρα, ἐπίσης, ἐάν κάποιος ἐμφανισθεῖ κάπου μέ ἀσεβεῖς ἀπόψεις. Λοιπόν, πεῖτε μου, τί εἶναι ἀξιόμεμπτο ἐδῶ; Τί ἄλλο θά μποροῦσε νά κάνει ἡ ἁγία Ἐκκλησία; Καί θά μποροῦσε νά συνεχίσει νά ὑπάρχει ἐάν δέν ἐφάρμοζε τέτοια αὐστηρότητα καί δέν προειδοποιοῦσε τά παιδιά Της μέ τόση φροντίδα ἔναντι ἐκείνων πού μπορεῖ νά τά διαφθείρουν καί νά τά καταστρέψουν;

Ἡ προστασία τῶν σωτηρίων ἐκκλησιαστικῶν δογμάτων

Ἄς δοῦμε: ποιές ψευδεῖς διδασκαλίες καί ποιοί ψευδεῖς διδάσκαλοι γίνονται ἀκοινώνητοι; Ἐκεῖνοι πού ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, τή θεία Πρόνοια· ἐκεῖνοι πού δέν ὁμολογοῦν τήν Παναγίαν Τριάδα, Πατέρα, Υἱόν, καί Ἅγιον Πνεῦμα, τόν ἕνα Θεόν· ἐκεῖνοι πού δέν ἀναγνωρίζουν τή Θεότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τή σωτηρία μας μέσῳ τοῦ θανάτου Του ἐπί τοῦ Σταυροῦ· ἐκεῖνοι πού ἀρνοῦνται τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τά θεῖα μυστήρια πού τήν παρέχουν, καί οὕτω καθεξῆς. Βλέπετε, τίνος εἴδους θεμάτων ἅπτονται; Αὐτά εἶναι θέματα τά ὁποῖα συνιστοῦν τήν ἴδια τήν αἰτία πού ἡ ἁγία Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἀρχές ἐπί τῶν ὁποίων εἶναι θεμελιωμένη καί ἄνευ τῶν ὁποίων δέν θά μποροῦσε νά εἶναι αὐτό πού εἶναι. Ὡς ἐκ τούτου, ἐκεῖνοι πού ἐξεγείρονται ἐναντίον τέτοιων ἀληθειῶν εἶναι γιά τήν Ἐκκλησία, ὅ,τι εἶναι γιά μᾶς στήν καθημερινή ζωή ἐκεῖνοι πού κάνουν ἀπόπειρες κατά τῆς ζωῆς μας καί τῆς περιουσίας μας. Ληστές καί κλέπτες, στό κάτω-κάτω, πουθενά δέν ἐπιτρέπεται νά συνεχίζουν ἐλευθέρως καί νά φεύγουν ἀτιμώρητοι. Καί ὅταν δένονται καί παραδίδονται στό νόμο καί τήν τιμωρία, κανείς δέν τό θεωρεῖ αὐτό ἀπάνθρωπο ἤ παραβίαση τῆς ἐλευθερίας. Ἀντιθέτως, οἱ ἄνθρωποι βλέπουν στό ἴδιο αὐτό πρᾶγμα ἐξ ἴσου μία πράξη ἀγάπης γιά τόν ἄνθρωπο, καί διαφύλαξη τῆς ἐλευθερίας - ἀναφορικῶς πρός ὅλα τά μέλη τῆς κοινωνίας. Ἐάν ἔτσι κρίνετε ἐδῶ, παρομοίως νά κρίνετε σχετικῶς καί μέ τήν κοινότητα τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοί οἱ ψευδο-διδάσκαλοι, καθώς οἱ κλέπτες καί οἱ ληστές, λεηλατοῦν τήν περιουσία τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας καί τοῦ Θεοῦ, διαφθείροντας τά τέκνα της καί καταστρέφοντάς τα. Σφάλλει ἡ ἁγία Ἐκκλησία κρίνοντάς τους, δένοντάς τους, καί πετώντας τους ἔξω; Καί θά ἦταν πράγματι ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, ἐάν αὐτή θά ἔβλεπε τίς ἐνέργειες τέτοιων ἀνθρώπων μέ ἀδιαφορία καί τούς ἄφηνε ἐν ἐλευθερίᾳ νά καταστρέψουν κάθε ἄλλον; Μία μητέρα θά ἐπέτρεπε σέ ἕνα φίδι ἐλευθέρως νά σκαρφαλώσει καί νά δαγκώσει τό παιδάκι της; Ποιός δέν κατανοεῖ τόν κίνδυνο; Ἐάν κάποια ἀνήθικα πρόσωπα ἦταν νά ἀποκτήσουν πρόσβαση στήν οἰκογένειά σας καί νά ἀρχίσουν νά ἐκπειράζουν τήν κόρη σας, ἤ τόν γυιό σας, θά μπορούσατε νά δεῖτε μέ ἀδιαφορία τίς πράξεις καί τούς λόγους τους; Φοβούμενοι μήπως ἀποκτήσετε τή φήμη ἀπανθρώπου καί «παλαιῶν ἀρχῶν», θά δένατε τά χέρια σας; Δέν θά σπρώχνατε ἕνα τέτοιο πρόσωπο ἔξω ἀπό τήν πόρτα καί θά τήν κλείνατε πίσω του γιά πάντα; Θά ἔπρεπε νά δεῖτε τίς ἐνέργειες τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας μέ τόν ἴδιο τρόπο. Βλέπει Αὐτή ὅτι ἐμφανίζονται ἄτομα μέ διεφθαρμένο νοῦ, καί διαφθείρουν ἄλλους – καί ἐξεγείρεται ἐναντίον τους, τούς ἀποδιώκει, καί φωνάζει σέ ὅλους ἐκείνους πού εἶναι δικοί Της: προσέξτε - ἔτσι καί ἔτσι, ἄνθρωποι τέτοιοι καί τέτοιοι θέλουν νά καταστρέψουν τίς ψυχές σας. Μή τούς ἀκούσετε· φύγετε ἀπό αὐτούς. Ἔτσι ἐκπληρώνει τό καθῆκον τῆς μητρικῆς ἀγάπης, καί συνεπῶς ἐνεργεῖ μέ ἀγάπη - ἤ, ὅπως τό λέτε - ἀνθρωπιστικῶς.

Καί στή σημερινή ἐποχή ἀπαραίτητα τά ἀναθέματα

Στό παρόν, ἔχουμε μία ἁλματώδη ἐξάπλωση μηδενιστῶν, πνευματιστῶν καί ἄλλων ἐπιζήμιων ἔξυπνων πού παρασύρονται ἀπό τούς ψευδο-διδασκάλους τῆς Δύσεως. Νομίζετε ἀληθῶς ὅτι ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία θά τηροῦσε σιωπή καί δέν θά ὕψωνε τή φωνή Της γιά νά καταδικάσει καί νά τούς ἀναθεματίσει, ἐάν οἱ καταστροφικές διδασκαλίες τους ἦταν κάτι νέο; Μέ κανένα τρόπο. Θά συγκαλεῖτο κάποια Σύνοδος, καί στή Σύνοδο ὅλοι αὐτοί μαζί μέ τίς διδασκαλίες τους θά παρεδίδοντο σέ ἀνάθεμα, στό δέ τωρινό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας θά προσετίθετο ἕνα ἐπιπρόσθετο κεφάλαιο: «Στόν Φόϋερμπαχ, τόν Μποῦχνερ καί τόν Ρενάν, στούς πνευματιστές, καί ὅλους τούς ἀκολούθους τους – στούς μηδενιστές – “ἔστω ἀνάθεμα”». Ἀλλά δέν ὑπάρχει καμμία ἀνάγκη γιά τέτοια Σύνοδο καί δέν ὑπάρχει καμμία ἀνάγκη ἐπίσης γιά τέτοια προσθήκη. Οἱ ψευδο-διδασκαλίες τους ἔχουν ἤδη ὅλες ἀναθεματισθεῖ ἐκ τῶν προτέρων σέ ἐκεῖνα τά σημεῖα ὅπου ἐκφέρεται ἀνάθεμα γιά ἐκείνους πού ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ, τήν πνευματικότητα καί ἀθανασία τῆς ψυχῆς, τίς διδαχές πού ἀφοροῦν στήν Παναγία Τριάδα καί πού ἀφοροῦν στή Θεότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δέν βλέπετε μέ πόση σοφία καί προνοητικότητα δρᾷ ἡ ἁγία Ἐκκλησία, ὅταν μᾶς ὑποχρεώνει νά τελέσουμε τήν παροῦσα διακήρυξη καί νά τήν ἀκούσουμε; Καί ὅμως λένε: «Αὐτό εἶναι παρωχημένο». Ἀλλά εἶναι ἀκριβῶς τώρα πού εἶναι ἐπίκαιρο! Ἴσως πρό 100 ἐτῶν δέν ἦταν ἐπίκαιρο. Ἀντιθέτως, κάποιος πρέπει νά πεῖ σχετικῶς μέ τήν ἐποχή μας, ὅτι ἄν δέν ὑπῆρχε μέχρι τώρα Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, θά ἦταν ἀναγκαῖο νά εἰσαχθεῖ ἕνα καί νά τελεῖται ὄχι μόνον στίς κυριότερες πόλεις, ἀλλά σέ ὅλες τίς περιοχές καί σέ ὅλες τίς Ἐκκλησίες: ὥστε νά συναχθοῦν ὅλες οἱ διδασκαλίες τοῦ κακοῦ πού ἀντιτίθενται στόν Λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά καταστοῦν γνωστές σέ ὅλους, ὥστε ὅλοι νά μποροῦν νά γνωρίζουν τί εἶναι ἀναγκαῖο νά προσέχουν καί ποιοῦ εἴδους διδασκαλίες νά ἀποφεύγουν. Πολλοί ἔχουν διαφθαρεῖ στό νοῦ, ἀποκλειστικῶς καί μόνον λόγῳ ἀγνοίας, ἐνῷ μία δημόσια καταδίκη τῶν καταστροφικῶν διδασκαλιῶν θά τούς ἔσωζε ἀπό τήν ἀπώλεια.
Συνεπῶς, ἡ Ἐκκλησία καθιστᾷ ἀκοικώνητους, ἐξορίζει ἀπό τίς τάξεις της (ὅταν λέγεται, «Ἀνάθεμα στόν τάδε καί τόν δεῖνα», αὐτό σημαίνει τό ἴδιο πρᾶγμα μέ τό «Ὁ τάδε καί ὁ δεῖνα, ἔξω ἀπό ἐδῶ!»), ἤ ἀναθεματίζει γιά τόν ἴδιο λόγο πού τό πράττει ὁποιαδήποτε κοινότητα. Καί εἶναι ὑποχρεωμένη νά τό κάνει γιά νά αὐτο-διατηρηθεῖ καί νά διατηρήσει τά τέκνα της ἀπό τήν καταστροφή. Γιά αὐτόν τόν λόγο, δέν ὑπάρχει τίποτε ἀξιόμεμπτο ἤ ἀκατανόητο σχετικῶς μέ αὐτό τό παρόν Συνοδικόν. Ἐάν κάποιος φοβεῖται τήν ἐνέργεια τοῦ ἀναθέματος, ἄς ἀποφύγει τίς διδασκαλίες πού εἶναι ἡ αἰτία αὐτός νά τό ὑποστεῖ. Ἐάν κάποιος τό φοβεῖται γιά ἄλλους, ἄς τούς ἀποκαταστήσει στήν ὑγιῆ διδασκαλία. Ἀλλά ἄν ἔχεις ἤδη ἐγκαταλείψει τήν ὑγιῆ διδασκαλία, τότε τί δουλειά ἔχεις μέ τό τί γίνεται στήν Ἐκκλησία ἀπό αὐτούς πού δέν τήν ἔχουν ἐγκαταλείψει [τήν ὑγιῆ διδασκαλία] ; Καί μόνον ἀπό τό ἴδιο τό γεγονός ὅτι ἔχεις συλλάβει μία διαφορετική ἄποψη γιά τά πράγματα ἀπό ἐκείνη πού τηρεῖται στήν Ἐκκλησία, ἔχεις ἤδη διαχωρίσει τόν ἑαυτό σου ἀπό τήν Ἐκκλησία. Δέν εἶναι ἡ καταγραφή στούς βαπτισματικούς καταλόγους πού καθιστᾷ κάποιον μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά τό πνεῦμα καί τό περιεχόμενο τῶν ἀπόψεών του. Εἴτε ἡ διδασκαλία σου καί τό ὄνομά σου προφέρονται σάν νά εἶναι ὑπό τό ἀνάθεμα εἴτε ὄχι, ἤδη ὑπόκεισαι σέ αὐτό, ὅταν οἱ ἀπόψεις σου ἀντιτίθενται σέ ἐκεῖνες τίς Ἐκκλησίας, καί ὅταν ἐπιμένεις σέ αὐτές. Εἶναι φοβερό τό ἀνάθεμα. Ἐγκατάλειψε τίς κακές σου ἀπόψεις. Ἀμήν.

Ἐπίσκοπος Θεοφάνης

Μετάφραση (ἑλληνική ἐκ τοῦ ἀγγλικοῦ): Ι. Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Πρωτότυπο κείμενο (ρωσσικό): στό περιοδικό Pravoslavnaya Rus ( Ὀρθόδοξη Ρωσσία), #4, 1974

Ψευτοπνευματικοί, Ψευτοδιδάσκαλοι και Ψευτοποιμένες



Ανάμεσα στις τόσες και τόσες κακόδοξες και βλάσφημες διδασκαλίες των Οικουμενιστών Ψευδεπισκόπων της Συνόδου της Κρήτης έχουμε και τις πλανεμένες κακόδοξες θεωρίες που πλάθει η φαντασία των Οικουμενιστών Ψευτοπνευματικών και Ψευτοδιδασκάλων. 
Μη μπορώντας με Αγιοπατερικά και Αγιογραφικά επιχειρήματα να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, δηλαδή την υποταγή και συμβιβασμό με τον διάβολο δια της αποδοχής της Αιρέσεως του Οικουμενισμού και των Αιρετικών Οικουμενιστών Ψευδεπισκόπων πλανούν και εξαπατούν τους Χριστιανούς λέγοντας ότι, "Οι αντιδράσεις είναι σωστές, αλλά οι λαϊκοί να μη μιλάνε, πρέπει να συνεχίσουν να κάνουν ότι κάνανε δεν έχουν ευθύνη, και η επόμενη Σύνοδος θά τα φτιάξει".


Θέλουμε να πληροφορήσουμε τους Ψευτοπνευματικούς και Ψευτοδιδασκάλους, για το μεν, "να μη μιλάνε οι λαϊκοί και ότι δεν έχουν ευθύνη", κατά πρώτον τους διαψεύδει ο Ιδιος Ιησούς Χριστός, ο Κύριος μας στο Ευαγγέλιο Του, λέγοντας ότι,"πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοι έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγω εν αυτω έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς". 


Και κατά δεύτερον η Απόφαση της Συνόδου των Πατριαρχών της Ανατολής του 1848 που ορίζει ότι, "υπερασπιστής της θρησκείας είναι το Σωμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο λαός, ο οποίος θέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και όμοιον με αυτό το των Πατέρων αυτού". 
Για το δε , "και η επόμενη Σύνοδος θά τα φτιάξει", απορούμε και ρωτάμε τους Ψευτοπνευματικούς και Ψευτοδιδασκάλους με ποιό τρόπο θα έρθει η "και η επόμενη Σύνοδος θα τα φτιάξει;"


Με τον δικό τους τον πλανεμένο; Με το να συντάσσονται με τους Εχθρούς του Θεού τους αμετανόητους αιρετικούς οικουμενιστές, προδίδοντας την Ορθή Ομολογία της Πίστεως, για να μην χάσουν τα Ηγουμενία, τα κονδύλια, τις ενορίες και τους μισθούς; 
Με αυτό τον τρόπο θα έρθει "και η επόμενη σύνοδος θα τα φτιάξει;"


Ευτυχώς που δεν προτίμησαν τον δικό σας τρόπο, Ψευτοπνευματικοί και Ψευτοδιδάσκαλοι, οι Άγιοι Ομολογητές και Μάρτυρες της Εκκλησίας, διότι έως τώρα όλοι αιρετικοί θα ήμασταν δεν θα υπήρχε Ορθοδοξία ! 
Θα αναφέρουμε σχετικά μερικά αποσπάσματα από τον βίο του Αγίου Ομολογητού και Μάρτυρος Στεφάνου του νέου, για να αποκαλύψουμε στους Ψευτοδιδασκάλους και Ψευτοπνευματικούς με ποιον τρόπο οι Πατέρες μας εν καιρώ Αιρέσεως έλκυαν την Χάριν του Παντοδύναμου Χριστού για να μπορέσει να γίνει Ορθόδοξη Σύνοδος και να επικρατήσει η ειρήνη στην Εκκλησία του Θεού .

"Παντού οι Ομολογητές καιγόταν ξυλοκοπουνταν ή φυλακιζοταν... απτόητος απέναντι στα κατασταλτικά μέτρα ο Άγιος Στέφανος, συνέχιζε την αντίσταση του και αναδείχτηκε παντού αρχηγός της Ορθοδόξου παρατάξεως. 
Κλήθηκε λοιπόν από τον Αυτοκράτορα να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη για να αποδεχτεί τις αποφάσεις της αιρετικής Συνόδου... 
Μπροστά στο δίλημμα που του ετέθη να αποδεχτεί ή να πεθάνει βασανιζόμενος, ο Άγιος ενέπαιξε τους κατηγορους του, έδειξε ότι η σύνοδος δεν μπορουσε πάρα να ήταν ψευδης και οι αποφάσεις αιρετικές και ξένες προς την παράδοση, υπενθυμιζοντας μάλιστα τις Έξι πρώτες Οικουμενικες Συνοδους... 
Εν συνεχεία καταδικαστηκε σε εξορία... 
Αξιώθηκε με τον τρόπο αυτό τόσο μεγάλη χάρη από το Θεο, που εκ πλήθους θαυμάτων για όσους έρχονταν κοντά του και ομολογουσαν την Αγία Ορθόδοξη Πίστη... 
Για να θέσει τέρμα στην αύξηση του κύρους του ο τύραννος έβαλε να τον μεταφέρουν στη φυλακή.
Εκεί βρήκε ο Άγιος άλλους 342 Μοναχούς Ομολογητές της Πίστεως... 
Οι μεν ήταν ακρωτηριασμένοι στη μύτη, άλλοι στα αυτιά ή στη γλώσσα, άλλοι πάλι είχαν υποστεί αισχρούς εξευτελισμούς και είχαν βουτηχθεί σε ακαθαρσίες... 
Μετά από 11 μήνες στη φυλακή ο Στέφανος έλαβε την αποκάλυψη του επικείμενου τέλους του... 
Το πλήθος υποκινούμενο από τους στρατιώτες πήρε τον Άγιο και τον έσυρε στους δρόμους υβρίζοντας και κτυπώντας τον...
Ένας από τους αχρείους αυτούς κτύπησε τον Άγιο με ένα δοκάρι, του έσπασε το κρανίο και τα μυαλά του χύθηκαν στο χώμα. 
Το νεκρό σώμα του Αγίου συνέχισαν να το κτυπουν με πέτρες μέχρις να παραμορφωθει και το έσυραν έξω των τειχων για να το ρίξουν τελικά στην κοινή τάφρο που προορίζονταν για τους ειδολολατρες και τους καταδικους. 
Το γεγονός έλαβε χώρα στις 20 Νοεμβρίου 765 επί αιρέσεως εικονομαχίας. 
Με αυτόν τον τρόπο, Ψευδαδελφοί Ψευτοπνευματικοί και Ψευτοδιδάσκαλοι, έλκυαν οι Άγιοι Πατέρες μας την Θεια Χάρη και κατορθωναν να γίνει, "και η επόμενη σύνοδος θα τα φτιάξει", παραδίδοντας σε εμάς αιώνια κληρονομιά και θησαυρό την Ορθοδοξη Πίστη μας.

Εύχεστε και για εμένα 
Μοναχος Μακαριος Κουτλουμουσιανος 
Καθισμα Αγίου Νικολάου.

Το πρόβλημα της Εκκλησίας!

Δύο θαύματα αποδεικτικά ότι δεν σώζει το ημερολόγιο († ΑΡΧΙΜ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ)

Οἱ τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου κάθε τόσο μᾶς παραπέμπουν στὸν Γέροντα Φιλόθεο, ὁ ὁποῖος ὅμως δὲν προσεχώρησε στὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο, οὔτε ἀσφαλῶς τὸ ἐξέλαβε ὡς θέμα καὶ Δόγμα Πίστεως, παρότι τόνιζε τὴν ἐπαναφορά μας σ' αὐτό, ἀλλ' ὄχι βέβαια στὶς παρατάξεις. Εἴδαμε στὸ διαδίκτυο καὶ δημοσιεύουμε τὴν παρακάτω ἀνάρτηση.

Δύο θαύματα αποδεικτικά ότι δεν σώζει το ημερολόγιο

(† ΑΡΧΙΜ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ)

"Εάν θελήσω να απαριθμήσω τας πλάνας και τας αιρέσεις των παλαιοημερολογιτών εις τας οποίας υπέπεσον μετά την εισαγωγήν του νέου εορτολογίου, δεν με εξαρκεί ο χρόνος. Εκτός του αναβαπτισμού, της αναμυρώσεως, το να τολμήσουν μερικοί να μη εισέρχωνται εις τας εκκλησίας των χριστιανών νεοημερολιτών, να μη προσκυνούν τας ιεράς εικόνας, να περνούν έξω από τας εκκλησίας και να μη κάνουν το σημείον του Σταυρού ...

Ταύτα σοι γράφω δια να μη πλανηθής και δια να μη νομίσης ότι τα λέγω προς υπεράσπισιν του νέου ημερολογίου. Απ' αρχής ήμην, είμαι και θα είμαι εναντίον της απερισκέπτου, αντικανονικής και παρανόμου εισαγωγής του νέου εορτολογίου. Ηγωνίσθην, αγωνίζομαι και θα αγωνίζωμαι άχρι τέλους διά την επαναφοράν του παλαιού ημερολογίου, όχι ότι παραδέχομαι το ημερολόγιον, ότι αυτό μόνον θα με σώση. αγωνίζομαι διά την ομόνοιαν, την ενότητα και ειρήνην της Εκκλησίας, άνευ των οποίων και το έθνος και η Εκκλησία θα ναυαγήσουν...
Πρόσεχε, να αγαπάς τον Θεόν και να είσαι πάντοτε κοντά Του."

Ακολουθεί η πραγματικά σοκαριστική περιγραφή του π. Φιλόθεου Ζερβάκου (για κάποιος που παρά την σωστή τους αρχικά επιλογή, έφτασαν δυστυχώς από άγνοια και υπερβάλλον ζήλο στο άλλο άκρο). Στο τέλος της ανάρτησης, ένα σχόλιο μας.

Ομάδα εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

«ΑΝΕΚΔΟΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΓΙΑ ΤΟ
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ»
† ΑΡΧΙΜ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

…Οι μοναχοί της Λογγοβάρδας δεν ακολουθούν ημερολόγια, ακολουθούν τον Χριστό ο Οποίος είπεν. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μάρ. 8, 34).
Δεν είπε να ακολουθήση το άψυχον ημερολόγιον και ο πιστεύσας και βαπτισθείς (εις αυτό) σωθήσεται. Ο πιστεύσας εις τον Χριστόν και εις το Ευαγγέλιον σωθήσεται, όχι εις το παλαιόν ημερολόγιον.

Πλανώνται δεινήν πλάνην πολλοί των φανατικών και ζηλωτών παλαιοημερολογιτών πιστεύοντες ότι χωρίς το ημερολόγιον δεν σώζετε ο άνθρωπος. Οι Άγιοι Πάντες, Προφήται, Απόστολοι, Μάρτυρες και Όσιοι, δεν εσώθησαν και δεν εθαυματούργησαν με τα ημερολόγια αλλά διά της πίστεως….
Τα μυστήρια τα τελούμενα υπό των νεοημερολογιτών είναι έγκυρα, διότι δεν τα τελειοί και αγιάζει το ημερολόγιον, αλλά τα τελειοί το Άγιον Πνεύμα, το οποίον επικαλούνται και οι νεοημερολογίται να τα αγιάση, και ο άνθρωπος σώζεται διά της ορθής πίστεως, της αγάπης και των καλών έργων, όχι διά των ημερολογίων…. 
Η λατρεία, την οποίαν απονέμουν πολλοί των παλαιοημερολογιτών εις το παλαιόν ημερολόγιον και κατήντησαν αληθείς χρονολάτραι, η έλλειψις της πραγματικής, της ειλικρινούς αγάπης προς τον Θεόν και τον πλησίον, η έλλειψις της αγάπης προς αλλήλους και αυτών των παλαιοημερολογιτών ακόμη, η ασέβεια, η απιστία, η κακή πολιτεία, η καταφρόνησις προς τον νόμον του Θεού, τας θείας εντολάς και τας ιεράς παραδόσεις των πλείστων κληρικών και λαϊκών νεοημερολογιτών, παρατείνουν την διαίρεσιν, το σχίσμα. αυξάνουν τα πάθη, τα μίση, την κακίαν, τας αμαρτίας. σκληρύνουν τας καρδίας αμφοτέρων, απομακρύνουν την μετάνοιαν και πλησιάζομεν, εάν δεν μετανοήσωμεν, εις την απώλειαν.
«Εάν μη μετανοήτε», είπεν ο Κύριος, «πάντες ωσαύτως απολείσθε» (Λουκ. 13, 3).

Εγίναμεν οι πάντες, εκτός ολίγων εξαιρέσεων, γενεά πονηρά, σκολιά και διεστραμμένη. και προς τους σκολιούς σκολιάς οδούς εξαποστέλλει ο Κύριος. Τους πονηρούς εξολοθρεύει, καθώς και πάντας τους αμαρτωλούς, και φυλάσσει Κύριος πάντας τους αγαπώντας Αυτόν. Δεν θα κριθούν και καταδικασθούν οι άνθρωποι τόσον δια τα ημερολόγια, όσον θα καταδικασθούν δια την έλλειψιν της αγάπης και των καλών έργων. Ας αγαπήσωμεν τον Κύριον, ας φυλάξωμεν τας εντολάς Του και, εάν ως άνθρωποι αμαρτήσωμεν, ας μετανοήσωμεν δια να μη μείνωμεν έξω του Νυμφώνος Χριστού.

Αναγκαίον κρίνω να αναφέρω εδώ δύο θαύματα αποδεικτικά, ότι τα μυστήρια τα υπό των νεοημερολογιτών τελούμενα είναι έγκυρα και ότι τον άνθρωπον δεν το σώζουν τα ημερολόγια, αλλά τον σώζει η μετάνοια, η εξομολόγησις, η πίστις, η αγάπη, τα καλά έργα, ο Θεός.

Εις το χωριόν του Παρθενίου ήτο νέος τις τον οποίον μερικοί εις την Πάρον παλαιοημερολογίται τον έπεισαν να μη πηγαίνη εις την Εκκλησίαν, να μη εξομολογήται, να μη κοινωνή των αχράντων μυστηρίων, διότι θα κολασθή, επειδή με το νέον ημερολόγιον δεν γίνεται λειτουργία, μυστήριον. όσοι πηγαίνουν εις την Εκκλησίαν με το νέον ημερολόγιον, εξομολογούνται, κοινωνούν, όλοι είναι κολασμένοι. Φοβηθείς ο νέος απεμακρύνθη από την Εκκλησίαν και την αγίαν Κοινωνίαν και έπαθεν, ο δυστυχής, εκείνο το οποίον λέγει ο Άγιος Κύριλλος. οι μακρύνοντες εαυτούς της Εκκλησίας και των αγίων Μυστηρίων εχθροί του Θεού και φίλοι του διαβόλου καθίστανται. Ο Εύσπλαγχνος όμως Θεός δεν τον αφήκε να χαθή, διότι από απλότητα επλανήθη από παλαιοημερολογίτας. και όταν ησθένησε και επλησίασε εις τον θάνατον, μίαν ημέραν εισήλθον εις το δωμάτιόν του πλήθος δαιμόνων, τον ησπάζοντο και του έλεγον. Ήλθαμε να σε πάρωμε, είσαι ιδικός μας. Εις την παρουσίαν και θέαν των μιαρών δαιμόνων ο νέος ετρόμαξε και γοερώς εφώναξε. Βοήθεια! βοήθεια! Βγάλτε αυτούς τους μαύρους που ήλθαν να με πάρουν. Τρέχουν οι γονείς έντρομοι, οι γείτονες, και τον ερωτούν, τί έπαθε. Αυτός περισσότερον εφώναζε. Βγάλτε τους μαύρους που ήλθαν να με πάρουν. Οι γονείς και οι προσδραμόντες δεν έβλεπον ουδένα και προσεπάθουν να τον παρηγορήσουν, αλλ” εκείνος διαρκώς έτρεμε, έκλαιε και εφώναζε τα τους βγάλουν έξω.

Αφού είδε ότι ουδεμίαν βοήθειαν έδιδον εις αυτόν, λέγει εις τους γονείς του. Φέρετέ μου τον παπά Φιλόθεον να εξομολογηθώ, και επειδή τω είπον, ότι απουσίαζον, τους λέγει. Φέρετε τον παπά Μανώλη. Τω λέγουν. Είναι νεοημερολογίτης, και εσύ δεν επήγαινες εις την εκκλησίαν, επειδή ήτο νεοημερολογίτης και δεν τον εχαιρέτας. πώς τώρα τον γυρεύεις; Έσφαλα, έσφαλα. φέρετέ τον να εξομολογηθώ. Τον ειδοποίησαν, μετέβη και εξωμολογήθη. Όταν όμως εισήλθεν ο Ιερεύς, οι δαίμονες εξήλθον και ίσταντο εις την θύραν. όταν δε ο Ιερεύς τω ανέγνωσε την συγχωρητικήν ευχήν, οι μεν μαύροι και δυσειδείς δαίμονες έφυγον κλαίοντες, εισήλθον δε μερικοί νέοι ωραίοι, θαυμάσιοι εις την μορφήν, τον ησπάσθηκαν και τω λέγουν. Επειδή εξωμολογήθης καθαρά, ήλθομεν εις βοήθειάν σου.

Έπαυσε ο νέος να κλαίη, να φοβήται, και με φωνάς ευχαριστηρίους, με πρόσωπον φαιδρόν και ιλαρόν, εκαλούσε τους γονείς και γείτονας να ίδουν την λαμπρότητα και ωραιότητα των νέων εκείνων, αλλά ως ανάξιοι δεν έβλεπον. Μετά τρεις ημέρας λέγει εις τους γονείς του. Ειδοποιήσατε τον παπά Μανώλη αύριον εις τας 9π.μ. να έλθη να με κοινωνήση διότι οι νέοι οι οποίοι με συντροφεύουν μου είπαν θα με πάρουν μαζί των. Έτσι και έγινε, και απήλθε γελαστός και με χρηστάς ελπίδας εις την άνω Ιερουσαλήμ.


Εις την Σύρον ήσαν δύο Ιερομόναχοι και Πνευματικοί φανατικοί και ζηλωταί θερμότατοι του παλαιού ημερολογίου, οι οποίοι συνεβούλευον και εδίδασκον τους ανθρώπους, τους χριστιανούς, να μη πηγαίνουν εις την εκκλησίαν, να μη κοινωνούν των αχράντων μυστηρίων. Αντί να κοινωνούν, να προτιμούν να γεμίζουν ένα ποτήρι κρασί και να βουτούν μία φέτα ψωμί να τρώγουν, αυτό θα είναι προτιμότερον. Επίσης τα βρέφη των, αντί να τα βαπτίζουν νεοημερολογίται ιερείς, να προτιμούν να τα κάμουν ένα μπάνιο εις την θάλασσαν ή να βάζουν σε μια σκάφη νερό και να τα πλένουν. Ο ένας μάλιστα φανατικώτερος έλεγεν, ότι την κονωνίαν των νεοημερολογιτών την βάζει κάτω και την πατά και έλεγε μίαν αισχράν λέξιν. Είχον δε αναμεταξύ των τόσον μίσος, φθόνον και κακίαν, ώστε δεν ησχολούντο εις άλλο τι τόσον, όσον εις το να πηγαίνουν εις ανθρώπους γνωστούς των και αγνώστους, να κατηγορή ο ένας τον άλλον, με φοβεράς φρικτάς κατηγορίας και συκοφαντίας. 
Έγινε μέγα σκάνδαλον εις την πόλιν της Σύρου.
Μερικοί φρόνιμοι και θεοφοβούμενοι με παρεκάλουν να τους ειρηνεύσω. Προσεπάθησα να τους πείσω, ότι οφείλουν ως χριστιανοί και περισσότερον ως ιερομόναχοι και πνευματικοί να συγχωρηθούν, να συνδιαλλαγούν, να διαλύσουν τον φθόνον και την έχθραν, διά να μη αποθάνουν εν έχθρα. αλλά εστάθη αδύνατον. Τον ένα, με πολλά παραδείγματα και διδασκαλίας εκ του Ευαγγελίου, τον έπεισα να παραδεχθή να συγχωρηθούν. ο άλλος εστάθη αδύνατον, οπότε τω είπον. Εάν δεν τον συγχωρήσης, να μη λειτουργήσης, διότι ο Χριστός λέγει. πρώτον να καταλλαγής με τον εχθρόν σου και τότε να προσφέρης το δώρον σου ή την θυσίαν. Εγώ, μοι λέγει, θα λειτουργήσω…..
Αλλά αντί να λειτουργήση, μετ” ολίγας ημέρας από τότε που τω είπον να μη λειτουργήση, επήρε ένα μαχαίρι και πήγε να σφάξη τον ανεψιόν του εργοστασιάρχην, ότι του επήρε τα χρήματα. και επειδή ο Αστυνόμος τον εφυλάκισε ολίγας ημέρας και τον ηπείλησε να μη ενοχλήση άλλοτε τον ανεψιόν του διότι θα τον ετιμώρη, επήγε ως άλλος Ιούδας και επήρε σχοινίον και έδεσε βρόγχον δια να πνιγή, αλλά την στιγμήν εκείνην τον είδε κάποια γυνή, η οποία εφώναξε και έσπευσαν και έκοψαν το σχοινί και εσώθη. Αλλ” επειδή παρεφρόνησε, τον έκλεισαν εις το άσυλον. και ότε επλησίαζε εις τον θάνατον, επήγε ο Ιερεύς να τον κοινωνήση, τον εύρε και έτρωγε τας ακαθαρσίας του! Και ούτω ακοινώνητος απέθανε αυτός που έλεγε ότι την Κοινωνίαν των νεοημερολογιτών την βάζει κάτω και την πατά και την χρίει με ακαθαρσίας. Όταν δε τον εξέθαψαν ήτο άλυτος, το λείψανόν του μαύρον, δυσωδίαζε, το στόμα του ανοικτόν και η γλώσσα του εκρέματο έξω του στόματος. Αυτά είναι τα κατορθώματα των φανατικών παλαιοημερολιτών των αποβαλόντων την αγάπην και κρατούντων σφικτά το παλαιόν ημερολόγιον να μη το χάσουν.

Εάν θελήσω να απαριθμήσω τας πλάνας και τας αιρέσεις των παλαιοημερολογιτών εις τας οποίας υπέπεσον μετά την εισαγωγήν του νέου εορτολογίου, δεν με εξαρκεί ο χρόνος. Εκτός του αναβαπτισμού, της αναμυρώσεως, το να τολμήσουν μερικοί να μη εισέρχωνται εις τας εκκλησίας των χριστιανών νεοημερολιτών, να μη προσκυνούν τας ιεράς εικόνας, να περνούν έξω από τας εκκλησίας και να μη κάνουν το σημείον του Σταυρού και να λέγουν αι εκκλησίαι εφράγκεψαν, αι εικόνες εμολύνθησαν. και ότε εσήμαινον οι κώδωνες των εκκλησιών δι” εορτήν Αγίου μερικοί παλαιοημερολογίται έλεγον είναι η εορτή των Φράγκων Αγίων. Κάποια καλογραία εις γυναικείαν Μονήν της Τήνου παλαιοημερολογίτισσα, διαβαίνουσα προ της θύρας του Ναού της Μονής την Μ. Παρασκευήν και ιδούσα τον Χριστόν επί ξύλου κρεμάμενον εις το μέσον της εκκλησίας, έστρεψε προς τον Χριστόν τα οπίσθιά της. Εις παρατηρήσεις καλογραίας άλλης παλαιοημερολογιτίσσης διατί δεν εντρέπεται, απήντησεν αυθαδώς και ασεβώς. Αυτός ο Χριστός δεν είναι ο ιδικός μας, είναι των Φράγκων. Παύω, δεν λέγω άλλο. λέγω μόνον «Πάτερ, άφες αυτοίς. ου γαρ οίδασι τί ποιούσι», ουδέ τί λέγουσι.

Ταύτα σοι γράφω δια να μη πλανηθής και δια να μη νομίσης ότι τα λέγω προς υπεράσπισιν του νέου ημερολογίου. Απ” αρχής ήμην, είμαι και θα είμαι εναντίον της απερισκέπτου, αντικανονικής και παρανόμου εισαγωγής του νέου εορτολογίου. Ηγωνίσθην, αγωνίζομαι και θα αγωνίζωμαι άχρι τέλους διά την επαναφοράν του παλαιού ημερολογίου, όχι ότι παραδέχομαι το ημερολόγιον, ότι αυτό μόνον θα με σώση. αγωνίζομαι διά την ομόνοιαν, την ενότητα και ειρήνην της Εκκλησίας, άνευ των οποίων και το έθνος και η Εκκλησία θα ναυαγήσουν….
Πρόσεχε, να αγαπάς τον Θεόν και να είσαι πάντοτε κοντά Του.

Μετά πατρικής αγάπης και ευχών εγκαρδίων
Αρχιμ. Φιλόθεος
«ΑΝΕΚΔΟΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ»
† ΑΡΧΙΜ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ
Ηγουμένου Ι.Μ. Λογγοβάρδας Πάρου
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΑΣ


Μακάρι ... 
Μακάρι να ξημερώσει η μέρα που η αίρεση του Οικουμενισμού θα έχει καταδικαστεί, 
που οι πρωτεργάτες της θα έχουν αναθεματιστεί ... (για τις διώξεις των "παλαιοημερολογητών", για τις διώξεις όσων διέκοψαν το μνημόσυνο τους και για τα απίστευτα προβλήματα που προκάλεσαν στην εκκλησία μας) μια μέρα που αυτοί που κράτησαν την παράδοση του παλαιού ημερολογίου, και αυτοί που πολέμησαν τον οικουμενισμό, όλος ο πιστός λαός, θα κοινωνεί μαζί το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, που θα υπάρξει ξανά ενότητα στους Ορθόδοξους, ενότητα και αγάπη εν αληθεία. 
Μια μέρα που ο Πάπας δεν θα αποκαλείται άλλο "Αγιότατος" αλλά ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ.

Μέχρι τότε ... αν ποτέ υπάρξει αυτή η μέρα .. (και δεν μας προλάβουν οι εξελίξεις) σίγουρα έχουμε πολύ δρόμο, ανηφορικό και μαρτυρικό. 
Εκτοπισμοί από μοναστήρια, καθαιρέσεις ιερωμένων ... όσα υπέφεραν οι του Πατρίου πριν σχεδόν 100 χρόνια, άρχισαν να επαναλαμβάνονται ξανά σήμερα.
Στην κρίσιμη αυτή στιγμή, ο καθένας αναλαμβάνει προσωπικά την ευθύνη του.

Σήμερα δεν έχουμε απλά την πονηρή επιβολή ενός ημερολογίου από μασόνους οικουμενιστές (για να πλησιάσουμε στους αιρετικούς). 
Σήμερα επίσημα η εκκλησία της Ελλάδος επικύρωσε την ψευδοσύνοδο της Κρήτης. Οφείλουμε άμεσα να απομακρυνθούμε από την μόλυνση με τις αιρετικές δοξασίες.

Ομάδα εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

Ἡ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ

MΕ ΤΙ λόγια ν' αρχίσω τον θρήνο μου;

Ποιόν από τις θλιβερές μου σκέψεις να διατυπώσω πρώτη; Όλες τους είναι εξίσου βαριές. Ή καθεμιά, όταν έρχεται στον νου μου, μου φαίνεται πώς είναι ή πιο βαριά. Ή καθεμιά, όταν τρυπά και διαπερνά την καρδιά μου, μου φαίνεται πώς είναι ή πιο οδυνηρή. Στο στήθος μου στριμώχνονται οι στεναγμοί. Πασχίζουν να βγουν έξω, ξεπερνώντας ό ένας τον άλλο, μα κάνουν πάλι πίσω, προξενώντας μου μεγάλη ταραχή...
Να γυρίσω τον νου μου στις μέρες πού πέρασαν; Είναι μια αλυσίδα από πλάνες, μια αλυσίδα από αμαρτίες, μια αλυσίδα από πτώσεις! Να κοιτάξω μπροστά, στο κομμάτι της ζωής πού ακόμα μου ανήκει, στο στάδιο του επίγειου ταξιδιού μου; Φρίκη με κυριεύει! Τη φρίκη την προκαλεί ή αδυναμία μου, πού μου την αποδεικνύουν αναρίθμητες εμπειρίες. Να παρατηρήσω την ψυχή μου; Δεν θα δω τίποτα το παρήγορο σ' αυτήν. Όλη είναι πληγωμένη από την αμαρτία. Δεν υπάρχει αμάρτημα πού να μην το έχει κάνει, δεν υπάρχει παράβαση πού να μην την έχει σημαδέψει!
Αχ, σώμα μου, φτωχό μου σώμα! 
Αισθάνομαι τη δυσοσμία της φθοράς σου. «Αυτό πού είναι φθαρτό δεν μπορεί να κληρονομήσει την αφθαρσία». Ό προορισμός σου είναι, μετά τον θάνατο, ή φυλακή του τάφου-και μετά την ανάσταση, ή φυλακή του αδη!
Τί περιμένει την ψυχή μου μετά τον χωρισμό της από το σώμα; Καλά θα ήταν, αν βρισκόταν κοντά της ένας άγγελος ειρηνικός και φωτεινός, πού θα την έπαιρνε και θα την ανέβαζε στα παραδεισένια σκηνώματα. Αλλά γιατί να την επισκεφθεί άγγελος; Ποιάν αρετή θα βρει σ' αυτήν, ποιάν εργασία αντάξια των κατοίκων του ουρανού; Όχι! Μάλλον θα την περικυκλώσουν στρατιές από ζοφερούς δαίμονες, αγγέλους πεσμένους, πού θα της μοιάζουν στην πτώση, στις αμαρτωλές τάσεις, στο αντίθεο θέλημα Θα την αρπάξουν και θα την τραβήξουν στη δική τους κατοικία της παντοτινής και απόλυτης θλίψεως, του αιώνιου σκοταδιού, της άσβεστης φωτιάς, των αδιάκοπων βασάνων, των ατέλειωτων στεναγμών.
Έτσι βλέπω τον εαυτό μου και θρηνώ. Άλλοτε τα δάκρυα, δάκρυα πενιχρά, δάκρυα όμοια με δροσοσταλίδες, σκεπάζουν ήρεμα τις κόρες των ματιών μου. Άλλοτε ολόκληρο ποτάμι από δάκρυα κυλά στα μάγουλα μου, βρέχοντας τα ρούχα ή το κρεβάτι μου. Άλλοτε, πάλι, τα δάκρυα στεγνώνουν εντελώς, κι ένας πονεμένος θρήνος απλώνεται στην ψυχή. Κλαίω τότε με τον νου, κλαίω με την καρδιά, κλαίω με το σώμα, κλαίω μ' όλη μου την ύπαρξη. Θρηνούν τότε —έτσι αισθάνομαι— όχι μόνο το στήθος, μα όλα τα μέλη μου. Μ' έναν τρόπο περίεργο και ανεξήγητο, συμμετέχουν κι αυτά στον θρήνο, υποφέρουν κι αυτά από τον θρήνο.
Αχ, ψυχή μου! Προτού έρθει ή αποφασιστική και αναπόφευκτη ώρα του περάσματος σου στην αιωνιότητα, νοιάσου για σένα! Πλησίασε τον Κύριο και μείνε κοντά Του με την ειλικρινή και διαρκή μετάνοια, με μια ζωή ευλαβική, σύμφωνη με τις πανάγιες εντολές Του.
Ό Κύριος είναι πολυέλεος και πολυεύσπλαχνος. Δέχεται όλους όσοι προσφεύγουν κοντά Του. Καθαρίζει τις αμαρτίες των αμαρτωλών. Θεραπεύει τις χρόνιες πληγές, ακόμα και τις μολυσμένες ή θανάσιμες. Χαρίζει τη μακαριότητα σ' όλους όσοι πιστεύουν σ' Αυτόν και Τον ακολουθούν.
Συλλογίσου την επίγεια διαδρομή σου από το ξεκίνημα της. Αναλογίσου τις μεγάλες ευεργεσίες πού δέχτηκες από τον Θεό. Απόθεσε, λοιπόν, στα χέρια Του τον εαυτό σου με εμπιστοσύνη. Φύτεψε το άγιο θέλημα Του μέσα σου κι άφησε το να ριζώσει. Υποτάξου στις πανάγαθες και πάνσοφες βουλές Του.
Όπως επισημαίνει ό απόστολος, «αν αρχίζαμε με την εξέταση του εαυτού μας, δεν θα επισύραμε την τιμωρία του Θεού».
Κανένας, μα κανένας πριν από τη δημιουργία μου δεν μεσολάβησε στον Δημιουργό μου, για να με φέρει με μια παντοδύναμη προσταγή Του από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. 
Ό μοναδικός μεσολαβητής στον Θεό ήταν ή δική Του αιώνια χάρη. 
Γεννήθηκα χωρίς να ξέρω ότι υπάρχω άρχισα να υπάρχω σαν ανύπαρκτος. Αλίμονο! Γεννήθηκα πεσμένος κι άρχισα να ζω ήδη νεκρός. «Μέσα στις ανομίες με συνέλαβε και μέσα στον θάνατο της αμαρτίας με γέννησε ή μητέρα μου». Ή ζωή και ό θάνατος μαζί ήταν ή αρχή της υπάρξεως μου. Δεν ήξερα, καθόλου δεν καταλάβαινα, ότι ζούσα. 
Δεν καταλάβαινα ότι, μολονότι ζούσα, ήμουνα νεκρός. Δεν καταλάβαινα ότι, μονολότι υπήρχα, βάδιζα προς τη φθορά
Τί μυστήριο! Ό άνθρωπος να γεννιέται μέσα στην
αμαρτία; Να είναι νεκρός πριν καν ζήσει; Να είναι πεσμένος πριν καν βαδίσει; Να είναι αμαρτωλός πριν καν πράξει κάτι; Πώς γίνεται τα παιδιά από τις μήτρες των μητέρων τους να συμμετέχουν στην αμαρτία του προπάτορά μας ενώ τα χωρίζουν χιλιάδες χρόνια από εκείνον; Με δέος στέκεται ό νους μου μπροστά στις βουλές του Θεού. Δεν τις κατανοεί. 
Δεν τολμά να τις εξετάσει. Μόνο τις βλέπει και τις θαυμάζει, δοξολογώντας τον ασύλληπτο, τον αδιάγνωστο Θεό.
Θαρρείς και ή γέννηση μου μέσα στην αμαρτία ήταν μια συμφορά μεγαλύτερη κι από την ίδια την ανυπαρξία! Και πώς να μην το δει κανείς σαν συμφορά το να γεννηθεί για να θλίβεται στη σύντομη επίγεια ζωή, και μετά να βρίσκεται αιώνια στο σκοτάδι και τα βάσανα του άδη; Μεσολαβητές δεν έχω. Μόνος μου, πάλι, δεν έχω τη δύναμη να βγω από την άβυσσο της καταστροφής. Από κει θα με βγάλει ή δεξιά του θεού μου. Εκείνος με γέννησε μέσω των γονέων μου. Εκείνος με αναγεννά με την ένσαρκη οικονομία Του, για να με σώσει. Εκείνος με πλένει από την ακαθαρσία της αμαρτίας. Εκείνος με ανακαινίζει με το νερό του Βαπτίσματος και με το Πνεύμα. Εκείνος δέχεται τις υποσχέσεις της πιστότητας μου από τα χείλη του αναδόχου μου. Εκείνος επικαλείται για μένα το όνομα Του, με σφραγίζει με τη σφραγίδα Του, με κάνει μέτοχο της θεότητας Του και κληρονόμο της βασιλείας Του. Θαύματα επιτελούνται σ' έμενα, ευεργεσίες ανέκφραστες ξεχύνονται πάνω μου, τη στιγμή πού ό ίδιος δεν νιώθω τίποτα, δεν καταλαβαίνω τίποτα, δεν συνειδητοποιώ ούτε την ύπαρξη μου.
Με προστάτεψες, Κύριε μου, όταν ήμουν αδύναμο νήπιο! Τί Σού πρόσφερα εγώ, έτσι όπως ήμουνα φασκιωμένος, δίχως ικανότητα αντιλήψεως, δίχως ικανότητα αυτενέργειας; 
Πώς δέχτηκες τις υποσχέσεις μου; Κι αφού τις δέχτηκες, πώς μου έδωσες τα χαρίσματα Σου;
Ώς συμμετοχή στην αμαρτία του Αδάμ θα πρέπει να εννοηθεί εδώ ή συμμετοχή όχι στην ένοχη της διαπράξεως του προπατορικού αμαρτήματος αλλά στις ολέθριες συνέπειες του.
Βλέπω την άπειρη αγαθότητα Σου και τα χάνω! Τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο απ' ότι έκανα όταν ήμουνα βρέφος λίγων ημερών: Σωπαίνοντας με τη γλώσσα και τον νου, Σού προσφέρω το παιδικό κλάμα μου, τα αυθόρμητα δάκρυα μου.
Και τί ανταπέδωσα στις τόσες ευεργεσίες πού δέχτηκα από Σένα, όταν ακόμα δεν μπορούσα να τις αντιληφθώ; Συνέχισα να μην τις αντιλαμβάνομαι, να μην τις γνωρίζω. Τα μάτια μου στράφηκαν στον κόσμο. Νόμισα ότι σκοπός του άνθρωπου είναι οι επίγειες ασχολίες και ανάμεσα τους οι πρόσκαιρες απολαύσεις. Θάνατος για μένα δεν υπήρχε! Ή επίγεια ζωή μου φαινόταν αιώνια. Ή σκέψη του θανάτου δεν είχε θέση στον νου μου.
Αιωνιότητα!... Το άπειρο μήκος της δεν χωράει στη ματιά μου! Γνώριζα τα δόγματα και όλη τη διδασκαλία της αγίας Ανατολικής Εκκλησίας. Πίστευα σ' αυτά. Μα ή γνώση και ή πίστη μου ήταν νεκρές. Σε τί συνίσταται ή πτώση του άνθρωπου; Σε τί συνίσταται ή σωτηρία του; Ποιά είναι τα σημεία τους και ποιες οι αποδείξεις τους; Δεν είχα γι' αυτά καμιάν εμπειρική, ζωντανή γνώση. Ώς εντολές του Θεού λογάριαζα μόνο τον Δεκάλογο της Παλαιάς Διαθήκης. Τις εντολές του Σωτήρα μου, τα πανάγια λόγια Του τα έβλεπα απλώς σαν μια ηθική διδασκαλία, ή τήρηση της οποίας είναι ωφέλιμη και επαινετή αλλά όχι απαραίτητη. Έτσι ή άφατη δωρεά της χάριτος, πού μου δόθηκε κατά το άγιο Βάπτισμα, ήταν τυλιγμένη, όπως το τάλαντο της ευαγγελικής παραβολής, στο μαντήλι της άγνοιας, ήταν θαμμένη βαθιά στη γή των μερίμνων και της αναζητήσεως των εφήμερων γνώσεων του εφήμερου κόσμου, ήταν σκεπασμένη από τη σκόνη των λογισμών της επιτυχίας, των στιγμιαίων απολαύσεων και της υποταγής στη ματαιότητα του σκοτεινού τούτου κόσμου.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ B ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. 
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.

http://apantaortodoxias.blogspot.com

Για κείνους που ζουν με ψευδαισθήσεις κι έχουν κορώνα τους τον "αντι-Οικουμενιστή" Σεραφείμ Πειραιώς!



KAI MIA ANAKOINΩΣΗ
ΠOY MAΣ ΠΡOBΛHMATIZEI

Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΙΚΟΝΟΣ


Η έλευση της εικόνας από τις Φέρες της Θράκης, όπου φυλάσσεται στον ομώνυμο προσκυνηματικό Ναό, θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 3 Μαρτίου, στις 5.15 μ.μ.
Την εικόνα θα κομίσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος, ενώ της υποδοχής θα προεξάρχει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ.
Κατά την υποδοχή, θα ψαλλεί η Παράκληση προς τιμήν της Παναγίας Κοσμοσώτειρας.

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος, θα προεξάρχει της Ακολουθίας της Α΄ Στάσεως των Χαιρετισμών.


Ἐρωτοῦμε τὸν Μητροπολίτη Πειραιῶς: Πῶς μπορεῖ ἕνας ἀγωνιστής ἱεράρχης νὰ ἔχῃ πολὺ καλές σχέσεις μὲ σκληροὺς οἰκουμενιστάς, ποὺ δὲν ἔχουν τίποτε κοινὸ μὲ τοὺς ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας! Ποὺ δὲν ἔχουν οὔτε Ὀρθοδοξία οὔτε ἡ Ἑλλάδα καὶ ἀγωνίζονται νὰ γεμίση τζαμιὰ ἡ Ἑλλάδα!!!

Πηγή: http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Βούτα στην ζωή.....



Βούτα στην ζωή κι αυτή θα σου μάθει να κολυμπάς. 
Κανείς δεν έμαθε κολύμπι δίχως να βραχεί. 
Στην θάλασσα πνίγονται αυτοί που αντιστέκονται 
και όχι αυτοί που αφήνονται….

Λαμπάδα ή κεράκι;



Πάμε στην εκκλησιά ο κάθε ένας με τον δικό του πόνο, με το δικό του πρόβλημα και το δικό του λόγο. Ανάβουμε το κεράκι μας ,κάνουμε την προσευχή μας και αιτούμαστε την χάρη από τον Θεό ,την Παναγιά ή τον Άγιο. Και από πίσω μας έρχεται ο επόμενος πιστός με δυο λαμπάδες, τις ανάβει ο Χριστιανός και πάει και αυτός να προσευχηθεί.

Πολλές φορές που αναρωτήθηκα. Άραγε στον ουρανό που μαζεύονται οι προσευχές όλων μας υπάρχει μια επιτροπή από αγγέλους που κάνουν διαλογή στην προτεραιότητα των προσευχών; Λένε δηλαδή. Αυτή η προσευχή συνοδεύεται από λαμπάδα, άρα έχει προτεραιότητα.Αυτή η προσευχή είναι με απλό κεράκι, μπορεί να περιμένει.

ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ.

Αυτό που μετράει στον ουρανό για την προσευχή μας , είναι το πόσο καθαρή και αγνή είναι η ψυχή αυτού που προσευχήθηκε. Εκατό λαμπάδες να ανάψετε αν η ψυχούλα σας δεν είναι καθαρή... απλά θα έχετε κάψει εκατό λαμπάδες. Τα γράφω αυτά για να σας βοηθήσω να ξεκαθαρίσετε μέσα σας τον λόγο που ανάβεται λαμπάδα αντί κεράκι.
Ο μόνος λόγος στην πραγματικότητα που γίνεται αυτό είναι για να βοηθηθεί η εκκλησία ή το μοναστήρι στα έσοδα τους.
Δεν λέω να μην ανάβετε λαμπάδες.
Έχουν ανάγκη οι εκκλησιές και οι Ιερές Μονές από έσοδα.
Αλλά να ξέρετε γιατί το κάνετε.
Δεν πρέπει να έχουμε την πλάνη ότι η προσευχή που συνοδεύεται από λαμπάδα θα έχει προνομιακή μεταχείριση στο θυσιαστήριο του Θεού.
Προσβάλουμε τον Θεό ή τον Άγιο με ένα τέτοιο σκεπτικό.
Αυτό που μετράει είναι η καθαρή ψυχούλα σας.

Να είστε καλά και ευλογημένοι.

Πατήρ Ιωάννης