.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ο Μέγας Βασίλειος ΑΠΑΝΤΑ σε όσους λένε ότι «Εμείς θα αγωνισθούμε εναντίον του Οικουμενισμού μέσα στην Εκκλησία». Ξεκαθαρίζει ποιοι είναι «Εντός της Εκκλησίας» και ποιοι «Εκτός»


«Ουδέ δύναμαι αυτόν 
κοινωνόν ηγήσασθαι των αγίων»

(Μ. Βασίλειος – Επιστολή (214) προς Κόμητα Τερέντιον)

Ο Μ. Βασίλειος στα όρια της ποιμαντικής του ευθύνης, ως επίσκοπος, ως έμπονος παρατηρητής των εκκλησιαστικών πραγμάτων και ως Θεοφόρος αναλυτής της Ορθόδοξης εκκλησιολογίας, απευθύνεται στο Μ. Αθανάσιο σε καιρό «φοβερού χειμώνος», όπως χαρακτηρίζει την εκκλησιαστική πραγματικότητα στην Αντιόχεια (σχίσμα).

Για το Μ. Βασίλειο μια εκκλησιαστική ενότητα στην Αντιόχεια σε έδαφος εκριζωμένης Ορθοδοξίας, σε φιλοαρειανική βάση, είναι πνευματική απώλεια, βαρύς χειμώνας, γι’ αυτό και επικαλείται για πνευματική βοήθεια τον Μ. Αθανάσιο.

Γράφει σχετικά: «όσον των Εκκλησιών τα αρρωστήματα επί το μείζον πρόεισι, τοσούτον πάντες επί την σην επιστρεφόμεθα τελειότητα, μιαν εαυτοίς υπολείπεσθαι των δεινών παραμυθίαν την σην προστασίαν πεπιστευκότες…» δηλ.: «όσον τα αρρωστήματα των Εκκλησιών γίνονται βαρύτερα, τόσον περισσότερον στρεφόμεθα όλοι προς την τελειότητά σου, διότι έχομεν πιστεύσει ότι μόνο μια παραμυθία δια τα δεινά μάς έχει μείνει, η δική σου προστασία» (Προς Αθανάσιον Αλεξανδρείας – Επιστολή 80).

Σήμερα, που η Εκκλησία μετατρέπεται σιγά – σιγά σε «οικουμενιστική Εκκλησία» (π. Ανατόλιος – προφητεία) και διαφαίνονται τα στοιχεία – σημάδια της πανθρησκείας, οι ευαίσθητες – εξεγερμένες ορθόδοξες συνειδήσεις στρέφονται και στο Μ. Βασίλειο, κατ’ αναλογία της δικής του ποιμαντικής αγωνίας, για τις εκκλησιολογικές μεταλλάξεις της εποχής του.

Η σημερινή οικουμενιστική διάβρωση θα είχε ίσως αποφευχθεί και σίγουρα θα είχε μετριασθεί, αν στην εποχή που ο οικουμενισμός απαριθμούσε μια δράκα επισκόπων, είχε δημιουργηθεί μια πνευματική Πατερική θωράκιση, μια θεολογική αφύπνιση διάρκειας, που είχαν ξεκινήσει οι π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ο επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος και σχεδόν όλο το Άγιο Όρος.

Δυστυχώς, η θεωρία των δύο άκρων του π. Επιφανίου, δημιούργησε μια απλή ενωτική επιφάνεια στην Εκκλησία και έδωσε χώρο διαμόρφωσης της οικουμενιστικής πλάνης – αίρεσης και παραπλάνησης πολλών πνευματικών ανθρώπων.

Στην Επιστολή (214) προς «Τερέντιο Κόμητα», ο Μ. Βασίλειος διατυπώνει βασικές πνευματικές – εκκλησιολογικές θέσεις, χρήσιμα εννοιολογικά – θεολογικά εργαλεία απέναντι σε αφελή και εκλεπτυσμένα επιχειρήματα των οικουμενιστών και των συνοδοιπόρων του (Ι. Μονές, Χριστιανικοί σύλλογοι, πνευματικοί και μεγάλο πλήθος πιστών).

Για παράδειγμα, τις σημερινές ομολογιακές τοποθετήσεις των Ορθοδόξων (Αποτειχίσεις, διακοπή μνημοσύνων), τις χαρακτηρίζουν με το περιγραφικό σχήμα ως «εκτός Εκκλησίας» ή ως «σχίσματα». Πάρα πολλοί, κληρικοί και λαϊκοί καθώς και μοναχοί, με ιδιαίτερη «Ορθόδοξη φόρτιση» και αξιώσεις καθολικότητας, με μικρή όμως υπόληψη των Πατερικών θέσεων, λέγουν: «Εμείς θα αγωνισθούμε εναντίον του Οικουμενισμού μέσα στην Εκκλησία».

Αυτές οι προσωπικές απόψεις, δεν εκφράζουν τις βαθύρριζες Αγιογραφικές πνευματικές – Πατερικές θέσεις. Είναι, οι απόψεις αυτές, επικέντρωση σε δειλές ιδεοτυπικές ανασυγκροτήσεις ιδεών μέσα στον ιδεολογικό χώρο περί «δύο άκρων», δηλ. οικουμενισμού και ζηλωτισμού.

Ο Μ. Βασίλειος στην επιστολή αυτή (214), εκφράζει αποθαρρυντικές θέσεις για όλους εκείνους, που έχουν ως βασιμότητα τον μετά «νηφαλιότητος» αγώνα εναντίον του οικουμενισμού στα όρια της συνύπαρξης με την Ορθοδοξία, την οποία συνύπαρξη ονομάζουν «εντός της Εκκλησίας»!

Στην Επιστολή ο Μ. Βασίλειος, την παράταξη του φιλαρειανού επισκόπου Παυλίνου (Θεσμική Ορθοδοξία της Αντιοχείας) την αποκαλεί απλά «αδελφοί», ενώ τους Ορθοδόξους πιστούς, που παραμένουν στην πνευματική καθοδήγηση του εξορίστου επισκόπου Μελετίου, όντως Ορθοδόξου, τους αποκαλεί αληθινή Εκκλησία. Γράφει σχετικά: «Προς δε τη φήμη ταύτη κατέλαβεν ημάς ακοή ότι και οι της κατά Παυλίνον συντάξεως αδελφοί διαλέγονται τη ορθότητί σου περί της προς ημάς ενώσεως, ημάς δε λέγω τους της μερίδος του ανθρώπου του Θεού, Μελετίου του επισκόπου. Ούς και γράμματα ακούω νυν των Δυτικών περιφέρειν αυτοίς την επισκοπήν της κατά Αντιοχείαν Εκκλησίας επιτρέποντα, παραλογιζόμενα δε τον θαυμασιώτατον επίσκοπον της αληθινής του Θεού Εκκλησίας Μελέτιον» δηλ. «πλην δε της φήμης αυτής έφθασεν εις ημάς η πληροφορία ότι οι αδελφοί της παρατάξεως του Παυλίνου έρχονται εις συνεννοήσεις με την ορθοφροσύνην σου περί ενώσεως με ημάς. Και όταν λέγω «ημάς», εννοώ την μερίδα του ανθρώπου του Θεού, του επισκόπου Μελετίου».

Ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτη η ορολογία – φρόνημα του Μ. Βασιλείου, που ξεκαθαρίζει ποιοι είναι «Εντός της Εκκλησίας» και ποιοι «Εκτός». Η οριογραμμή είναι σαφής. Την θεσμική – διοικητική (νόμιμη) Εκκλησία της Αντιοχείας υπό τον φιλαρειανόν επίσκοπον Παυλίνο, που έχει την αποδοχή των Δυτικών Ορθοδόξων, την αποκαλεί απλά «αδελφούς», ενώ όσοι αναγνωρίζουν ως ποιμένα τον Ορθόδοξο, μα εξόριστο επίσκοπο Μελέτιο, τους χαρακτηρίζει «Αληθινή Εκκλησία του Θεού» και τον Μελέτιο «θαυμασιώτατον επίσκοπον».

Ερωτήματα: Ο Μ. Βασίλειος με την ορολογία του ενισχύει το «σχίσμα της Αντιοχείας», δηλ. σχίζει την Εκκλησία ή τους προτρέπει ενωτικά να στοιχηθούν πίσω από τον επίσκοπο Μελέτιο, ως ανήκοντες – λόγω αληθούς πίστεως – στην Ορθόδοξη και αληθινή Εκκλησία;
Ποιοι είναι εντός Εκκλησίας; Οι υπό τον φιλαρειανόν επίσκοπον (νόμιμον) Παυλίνον ή 
του επισκόπου Μελετίου;
Να υπογραμμίσουμε, ότι ο Ι. Χρυσόστομος έχει αφιερώσει ολόκληρη εγκωμιαστική ομιλία για τον επίσκοπο Μελέτιο. 

Ανήκουν στην αληθινή Εκκλησία του Θεού οι σημερινοί οικουμενιστές επίσκοποι; Ασφαλώς όχι, δεν ανήκουν. Αυτή είναι η αλήθεια κατά τον Μ. Βασίλειο και όχι μόνο.
Προειδοποιεί ο Μ. Βασίλειος με απόλυτη κατηγορηματικότητα: «Εγώ γαρ, ουχ όπως ει επιστολήν τις ανθρώπων δεξάμενος επ’ αυτή μέγα φρονεί, τούτου ένεκεν υποσταλήναι ποτέ καταδέξομαι, αλλ’ ουδ’ αν εξ αυτών ήκει των ουρανών, μη στοιχή δε τω υγιαίνοντι λόγω της πίστεως, δύναμαι αυτόν κοινωνόν ηγήσασθαι των αγίων» δηλ. 
«Διότι εγώ, όχι μόνο αν εδεχθη κανείς επιστολήν από ανθρώπους (Εννοεί τους Δυτικούς) και υπερηφανεύεται δι’ αυτήν, δεν πρόκειται δια τούτο να υποχωρήσω, αλλά και από τους ουρανούς ακόμη αν έλθει αυτή, δεν συμφωνεί δε ούτος (ο επίσκοπος δηλ.) με την γνήσιαν διδασκαλίαν της πίστεως, δεν θα δυνηθώ να τον θεωρήσω ως έχοντα κοινωνίαν (εκκλησιαστική) με τους αγίους (Ορθοδόξους Χριστιανούς)».

Η απόφαση διακοπής κοινωνίας και μνημοσύνων οικουμενιστών επισκόπων και Πατριαρχών από σημερινούς Πατέρες, είναι απόφαση θεολογικής συνέχειας του Μ. Βασιλείου, υπεράσπιση της «μερίδος των ανθρώπων του Θεού», οντολογική παραμονή στην αληθινή Εκκλησία και όντως κοινωνία με τους αγίους.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Ανοικτή επιστολή της διωκόμενης γερόντισσας Μελάνης, προς τον καλούμενον επίσκοπον Ηλείας κ. Γερμανό

"Την βάναυση αυτή ενέργειά σας να διώξετε τις δύο μοναχές από την μονή με ιερείς και ασφαλίτες αστυνομικούς θα την ζήλευε και ο βάρβαρος βαυαρός Οθων,ο οποίος, αιρετικός ων, με παρόμοιο τρόπο εξεδίωξε τους μοναχούς και τις μοναχές από τα μοναστήρια τους μέσω των επισκόπων που ενέδωσαν στην προδοσία της Πίστεως. 
Η ιστορία επαναλαμβάνεται."

Η Γερόντισσα Μελάνη σπάει την σιωπή της και με ένα ομολογιακό γράμμα καταπέλτη(ανοκτή επιστολή προς τον καλούμενο επίσκοπο Ηλείας, κ. Γερμανό), εν συντομία παρουσιάζει τα γεγονότα, πως εξελίχθησαν,τον θέτει τον επίσκοπο πρώτο ευθυνών του, ομολογεί για ποιό λόγο διώχθηκε από το Μοναστήριον της Μεταμορφώσεως Του Σωτήρως της Περιοχή Βουλιαγμένης, Πύργου Ηλίας, και καταρρίπτει όσα συκοφαντικά και ψευδή ανακοίνωσε ο Γερμανός εις βάρος της.


Ένα μικρό αλλά μεστό κείμενο, το οποίο αποδυκνύει το ομολογιακό της φρόνημα και την προδοσία των επισκόπων.

Κι εμείς ως ¨ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ¨, υποστηρίζουμε κάθε μοναχό και μοναχή που διώκεται για την αμώμητον πίστη μας και θα είμαστε κοντά τους με όλες μας τις δυνάμεις.

Είθε το παράδειγμά της να το μιμηθούν και οι (άντρες) ιερείς που δεν αποτειχίζοντε από την αίρεση.

Ανοικτή επιστολή 
πρός τον καλούμενον επίσκοπον Ηλείας κ. Γερμανό .

Πέρασε ένας μήνας αδιανόητης ταλαιπωρίας μετά την παράνομη εκ μέρους σας δίωξη μας από την Ιερά Μονή μας, χωρίς καμμία θεολογική παράβαση των Ιερών κανόνων ,χωρίς να απολογηθούμε,χωρίς καταδικαστική απόφαση εις βάρος μας, επειδή δεν δεχόμαστε ως Ορθόδοξη την σύνοδο (βλάσφημη παρασυναγωγή) της Κρήτης.Σας διαβεβαιώνουμε ότι κανείς από τους ιερείς, μοναχούς και μοναχές δεν δέχεται την ψευδοσύνοδο και το θέμα αυτό αποτελεί για την Ορθοδοξία καζάνι που βράζει.

Μας παραδώσατε αυτόν τον ιερό τόπο ,τον οποίο συν Θεώ μετατρέψαμε σε μικρό επίγειο παράδεισο. Εργαστήκαμε με πολύ ζήλο,με πνευματική εργασία με σωματική εργασία και με τη συνδρομή ευσεβών δωρητών, οι οποίοι επιθυμούσαν να παραμείνει ο τόπος αυτός μία Ορθόδοξη πνευματική όαση,τόπος λατρείας του Τριαδικού Θεού και πνευματικής ενισχύσεως των Ορθοδόξων πιστών.

Διαδώσατε ότι αποδείχθηκα ανάξια της εμπιστοσύνης σας.

Εγκαταβιώνω στη Μητρόπολη σας 34 ολόκληρα χρόνια και με γνωρίζετε πολύ καλά,όπως και οι Χριστιανοί της Μητροπόλεως σας.
Επί τόσα χρόνια, μας γνωρίζουν ακόμα και οι λίθοι αυτού του τόπου,αίφνης γίναμε ανάξιαι της εμπιστοσύνης σας!Πως επί τόσα έτη σας τιμάμε ως Επίσκοπό μας και τώρα ξαφνικά εξαπολύσατε διωγμό?

Σας απαντώ ότι τους επισκόπους μας τους τιμάμε και τους υπακούομε ,εφόσον αυτοί υπακούουν εις τους Ιερούς Κανόνες. Όταν αυτοί καταφρονούν τους Ιερούς κανόνες, τότε 
δεν δυνάμεθα να τους κάνομε υπακοή, εφόσον "εχθροί του Θεού και οι κοινωνούντες με αιρετικούς" κατά τον αγ.Ι.Χρυσόστομο.

Δημοσιεύσατε μία επιστολή-απάντηση σας, σε δική μου επιστολή το 2015, στην οποία σας ζητούσα το αυτονόητο, δηλ. να έχουμε έναν ιερέα για τις ανάγκες της λατρευτικής μας ζωής. Δεν ζητήσαμε χρήματα, παρά μόνο να έχουμε την δυνατότητα να λειτουργούμε τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές και μας απαντήσατε με τρόπο, ο οποίος δεν σας τιμά και εκτίθεστε ενώπιον του Ορθοδόξου πληρώματος. Δεν έχει δε ουδεμία σχέση με τον λόγο της αποτειχίσεως μας από την παναίρεση του Οικουμενισμού.
Ουδέποτε επί τόσα έτη σας προσέβαλα ως Επίσκοπον μου, αλλ αντιθέτως πάντοτε σας τιμούσα και έτρεφα σεβασμό προς το πρόσωπο σας,το γνωρίζετε αυτό. 
Ομως η υπακοή μου προς τον Θεό είναι υπεράνω της υπακοής μου προς τον Επίσκοπο, όπως ενετέλλονται οι Αγιοι Πατέρες. Αυτό αποτελεί θέμα σωτηριολογικό.

Απορούμε πως δεν σας ήλεγξε η συνείδηση, και προέβητε σε αυτή την φοβερή πράξηδίωξης των μοναζουσών, επειδή θέλουμε να διαφυλάξουμε στο ακέραιο την Αγίαν Ορθόδοξη Πιστη μας όπως μας παρεδόθη από τους Αγίους Πατερες μας αναλλοίωτη και ανόθευτη.
Πως δεν φοβάσθε την φρικτή απολογία επί του φοβερού Βήματος! Την βάναυση αυτή ενέργειά σας να διώξετε τις δύο μοναχές από την μονή με ιερείς και ασφαλίτες αστυνομικούςθα την ζήλευε και ο βάρβαρος βαυαρός Οθων,ο οποίος ,αιρετικός ων,με παρόμοιο τρόπο εξεδίωξε τους μοναχούς και τις μοναχές απο τα μοναστήρια τους μέσω των επισκόπων που ενέδωσαν στην προδοσία της Πίστεως. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.Αναθρέψατε ένα λαό αδιάφορο περί την πίστη για να τον χειραγωγείτε χωρίς να αντιδρά.

Να γνωρίζετε ότι έχετε κρατήσει μόνο τα κτίρια. Η Χάρις του Θεού και ο φύλακας Άγγελος του Ναού έχουν αναχωρήσει από αυτόν τον τόπο. Ο αείμνηστος σύγχρονος Άγιος π.Ιουστίνος Πόποβιτς έγραφε "κριτήριον Ορθοδοξίας η στάσις μας έναντι του μοναχισμού."
Επομένως Επίσκοπος ο οποίος διώκει αντικανονικώς μοναχούς από τις μονές τους, μόνο Ορθόδοξος δεν μπορεί να είναι.

Μετά την αναχώρηση μας απο την Μονή εισέβαλαν μέσα ως λύκοι αφρίζοντες και θριαμβολογούντες ότι επιτέλους δικαιώθηκαν, (προεξάρχοντος του περιβοήτου εφημερίου τους) οι κάτοικοι του πλησιέστερου Βουλιαγμένου πνευματικά χωριού, (Χωριό Βουλιαγμένη) για να πάρουν ο΄τι απέμεινε τρώγοντας πίνοντας, γελώντας άσεμνα. Και αφού ολοκλήρωσαν την βεβήλωση του Ιερού τόπου, έφυγαν αφήνοντας έξω από την Πύλη ρυπαρά προσωπικά τους αντικείμενα. Τι να πει κανείς! Μόνο οίκτο αισθανόμαστε για τους ταλαίπωρους κατοίκους του χωριού. Είθε να τους φωτίσει ο Θεός και να τους δώσει μετάνοια.. Για την έκρυθμη αυτή κατάσταση φέρετε ως Επίσκοπος μεγάλη ευθύνη ενώπιον του Θεού.

Τελειώνοντας παρακαλώ πολύ να μου επιστραφούν δύο εικόνες ο Αγ.Αντώνιος και ο Αγ.Αθανάσιος. Τις κλείδωσαν στο Ναό και δεν μου επέτρεψαν να τις πάρω. Είναι αγιογραφημένες απο το ευλογημένο χέρι του προπάππου μου με νηστεία και προσευχή. Αποτελούν οικογενειακά μου κειμήλια.

Σας ευχαριστώ. 
Γερόντισσα Mελάνη μετά της Συνοδίας 


«Αίρεσις είναι η δηλητηριώδης τροφή της ψυχής»: Αυτή την τροφή τρώνε όσοι κοινωνούν με τους Οικουμενιστές και από τους Οικουμενιστές!

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ;

ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ:

«ο κόσμος σήμερον δεν δίδει σημασίαν εις την σοβαρότητα του εκ της αιρέσεως κινδύνου».


... Αίρεσις είναι η δηλητηριώδης τροφή της ψυχής· είναι η νοθεία των σωτηρίων φαρμάκων· είναι η υποκλοπή της ιεράς παρακαταθήκης· είναι η παραχάραξις των νομισμάτων της αληθείας· είναι η παραποίησις του τελείου· είναι η παρέκλισις εκ της ορθής γραμμής την οποίαν χαράσσει ο λόγος του Θεού. Αίρεσις είναι η παραδοχή θρησκευτικών ιδεών, τας οποίας η Εκκλησία καταδικάζει ως ψευδείς και αντικειμένας εις την ορθήν αυτής πίστιν. Αίρεσις είναι έγκλημα κατά του κύρους και της αυθεντίας της Εκκλησίας την οποίαν ο Χριστός ίδρυσεν ως στύλον και εδραίωμα της αληθείας.
Αλλ' ο κόσμος σήμερον δεν δίδει σημασίαν εις την σοβαρότητα του εκ της αιρέσεως κινδύνου.
Σημείον και τούτο των καιρών.
Ω κόσμε! Προσέχεις τα μικρά. Προσέχεις το γάλα σου να είναι γνήσιον, η τροφή σου να είναι καθαρά και βιταμινούχος, τα φάρμακά σου να είναι δραστήρια, τα νομίσματά σου και τα χαρτονομίσματά σου να μη είναι κίβδηλα, τα αρχαιολογικά σου μνημεία να μην υποστούν την παραμικράν φθοράν, τα μέσα συγκοινωνίας, με τα οποία κάνεις τα ταξίδια σου, να μην παρεκκλίνουν από τας γραμμάς των.
Όλα τα προσέχεις. Εκτός ενός. Της Ορθοδόξου Πίστεως. Αυτή δεν σ' ενδιαφέρει. Αλλοίμονο, κόσμε, με τας αντιλήψεις που έχεις, και με την αδιαφορία σου. Έτσι αδιαφορών δια τα μέγιστα και ύψιστα, θα καταπέσης εις τα βάραθρα του ορθολογισμού, του υλισμού, της απιστίας και της αθεΐας και τότε θα καταλάβης τι είναι η Ορθοδοξία, την οποία περιφρόνησες.
Σεις δε, πισταί ψυχαί, όσαι υπελείφθητε εις τον αιώνα μας, μη παρασύρεσθε από τα μοντέρνα ρεύματα του κόσμου, μη πτοείσθε από τα πλήθη των εχθρών, των κύκλω συνεπιτιθεμένων, αλλά μείνατε σταθεροί τη ΑΠΑΞ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει και έστε έτοιμοι ν' αγωνισθήτε τον αγώνα τον καλόν. Η Ορθοδοξία ζη, και ο τελικός θρίαμβος ανήκει σ' αυτήν".

Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος
"Χριστιανική Σπίθα", Ιαν. 1969

Όμως οι "καλοί" ποιμένες μας παροτρύνουν, όχι ν' αδειάζουμε τις Εκκλησίες, αλλά να τιμούμε τους Οικουμενιστές, για να παίρνουμε ...ΜΟΛΥΣΜΟ!

ΤΙΜΩΜΕΝ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ
ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟ


Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου. Ἔγινε στὴν Ἀθήνα το 1966.
Τιμώμεν τους επισκόπους, -τους αληθινούς επισκόπους-, υποκλινόμεθα, γονατίζουμε και φιλούμε τα κράσπεδά τους, δεν είμεθα άξιοι να φιλήσουμε ούτε τον ιμάντα των υποδημάτων τους…
Αλλά ενώ αγαπητοί μου, υποκλινόμεθα ενώπιον παλαιών και νέων ιερών μορφών της σεπτής ιεραρχίας μας, δεν υποκλινόμεθα, δεν υποχρεούμεθα ούτε από το Ευαγγέλιο ούτε από τους Ιερούς Κανόνας, ούτε από την Ιστορία της Εκκλησίας να υποκλινόμεθα ενώπιον κακών επισκόπων· ενώπιον επισκόπων οι οποίοι αποτελούν την ανατροπήν του Ευαγγελικού κηρύγματος.

Απομάκρυνση από την αίρεση και όχι από την Εκκλησία


Η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, διότι είναι το σώμα του ενός και μοναδικού Χριστού. Κολασ. 1,24.
Είναι ποτέ δυνατόν ο Χριστός όστις είναι η κεφαλή της Εκκλησίας να διασπασθεί από το σώμα του που είναι η Εκκλησία; Η Εκκλησία ποτέ δεν διασπάται ούτε διαιρείται, ούτε χωρίζεται «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν Αυτής» (Ματθ. 16, 18).
Ο Πατριάρχης έχει συλλειτουργήσει και συγκοινωνήσει στο εξωτερικό με τους αιρετικούς παπικούς.
Αρχής γενομένης από τον μασόνο πατριάρχη Αθηναγόρα, τον Δημήτριο και τώρα από τον Βαρθολομαίο, στην πρόθεση του Αγίου θυσιαστηρίου, μνημονεύεται ο πάπας. Άραγευπάρχει ενότητα πίστεως με τους παπικούς, αφού στο Άγιο ποτήριο ενώνονται οι μερίδες των Ορθοδόξων με των αιρετικών παπικών; Δεν το ανακοινώνουν όμως, γιατί το ξεπούλημα της Ορθοδοξίας φυσικά δεν πρέπει να γίνει αντιληπτό από το λαό.
Ο πατριάρχης και όλοι όσοι τον μνημονεύουν έχουν πλανηθεί και μάλιστα αυτοί που γνωρίζουν ότι η μόνη οδός και αρχή της λύτρωσης από την αίρεση του Οικουμενισμού είναι η αποτείχιση. Και αφού δεν το κάνουν είναι υποκριτές και επομένως περισσότερο υπόλογοι στο Θεό.
Πρέπει να καταλάβει ο απλός λαός ότι η απομάκρυνση από τους αιρετικούς και από τους ναούς των αιρετικών, δεν είναι απομάκρυνση από την Εκκλησία.
Οι πιστοί δεν έχουν σαφώς καταλάβει, ότι ο όρος
Εκκλησία δεν σημαίνει ναός. Άλλοι πάλι έχουν τη λαθεμένη άποψη ότι Εκκλησία είναι το ιερατείο και μάλιστα οι επίσκοποι.
Εκκλησία, σημαίνει το πλήρωμα της αλήθειας που έχει ως αρχή κεφαλή και σώμα τον Χριστό. Καθώς και η συνάθροιση των ορθοδόξων πιστών (κληρικών και λαϊκών), στο πλήρωμα αυτό της αλήθειας σε οποιοδήποτε χώρο ονομάζεται σε ευρύτερη έννοια, Εκκλησία. Μέλη αυτής της μοναδικής Εκκλησίας επί της γης είμαστε εμείς οι Ορθόδοξοι που ορθώς πιστεύουμε στον Τριαδικό Θεό.
Άλλο ναός και άλλο Εκκλησία. Μέσα στο ναό γίνεται η συνάθροιση όλων των Ορθοδόξων πιστών και μόνο, για να προσευχηθούμε και να λατρεύσουμε από κοινού, και εν τέλει να κοινωνήσουμε το σώμα και το αίμα του Κυρίου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας συνάθροισης πιστών προσευχομένων και μάλιστα σε οικία, που ονομάστηκε Εκκλησία, έχουμε στην Ιερουσαλήμ όταν ο Απόστολος Πέτρος ήταν φυλακισμένος. Αναφέρεται στις πράξεις των Αποστόλων: «προσευχή δε ήν εκτενής γινομένη υπό της Εκκλησίας προς τον Θεόν υπέρ αυτού». Πραξ. 12,5.
Στους διωγμούς δεν υπήρχαν ναοί αλλά υπήρχε η Εκκλησία. Στις κατακόμβες και σ΄ άλλα κρυφά μέρη τελούσαν το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας το οποίο συνιστά την Εκκλησία.
Όταν στους ναούς ο Θεός δεν λατρεύεται Ορθόδοξα και οι Ιερείς έχουν πέσει σε αίρεση, είτε συνταυτιζόμενοι με αυτήν, είτε αποδεχόμενοι αυτή (με την μνημόνευση) οι Ιεροί κανόνες των Αγίων Πατέρων μας λένε ότι πρέπει να φεύγουμε από αυτούς.
Όταν οι ποιμένες, μεταστρέφονται σε λύκους, παραβαίνοντας έστω και το παραμικρό από αυτά που παραλάβαμε ως Ιερά παρακαταθήκη από τον ίδιο τον Κύριο και από Οικουμενικές, αποστολικές και πανορθοδόξους Συνόδους, εάν δεν φύγουμε από αυτούς θα μολυνθούμε από τα αιρετικά φρονήματα τους.
Εάν ο Απόστολος Παύλος μας πιστοποιεί ότι «Οι κακές συναναστροφές φθείρουν τα χρηστά ήθη», πόσο μάλλον η Εκκλησιαστική κοινωνία με τους Οικουμενιστές θα επηρεάσει τον ορθό τρόπο σκέψης και συνάμα και την πνευματική μας πορεία.
Αυτήν την απομάκρυνση την επέβαλαν οι άγιοι μας για λόγους αγάπης προς αυτούς (τους αιρετικούς), και πίστεως, δηλαδή να μην αλλοιωθεί στο παραμικρό η Ορθοδοξία και το φρόνημά μας.
Εάν όλες οι θρησκείες σώζουν, γιατί τότε να έρθει ο Χριστός στην γη; Γιατί να γίνει άνθρωπος και να σταυρωθεί. Για τον Πατριάρχη λοιπόν, o χριστιανισμός είναι απλά μία θρησκεία, όπως όλες οι άλλες θρησκείες. Και ακόμη μνημονεύεται ημέρας και νυκτός ως ορθοτομών τον λόγον της αληθείας!
Η μνημόνευση όμως του Πατριάρχη στο Ιερό θυσιαστήριο από τους επισκόπους και των επισκόπων αυτών από τους Ιερείς δηλώνει την ταύτιση της πίστεως. Η πίστη όμως του Πατριάρχη δεν ήταν ποτέ Ορθόδοξη, αλλά Οικουμενιστική-αιρετική.
Λέει ο Απόστολος Παύλος στην προς Β΄ Κορινθίους, 6: «Μην κάνετε αταίριαστους δεσμούς με απίστους. Γιατί ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; Η τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι (οικουμενισμό); Ποια συμφωνία μπορεί να γίνει ανάμεσα στο Χριστό και στο διάβολο; Ή τι έχει να μοιράσει ο πιστός με τον άπιστο; Μπορεί να υπάρχουν στον ίδιο τόπο ο ναός του Θεού και ο ναός των ειδώλων (θα λέγαμε σήμερα των αιρετικών); Εσείς είστε ναός του αληθινού Θεού…….. φύγετε μακριά από αυτούς και ξεχωρίστε».
Δυσκολεύονται πολλοί πιστοί να φύγουν από τους κτιριακούς ναούς, από τους Ιερείς, από τους χώρους αυτούς που χρόνια πολλά είχαν κοινωνία. Όμως πρέπει να καταλάβουν ότι, σ΄ αυτούς τους ναούς όπου οι ιερείς αποδέχονται τις αποφάσεις τις Κρήτης και τις αποφάσεις της Ιεραρχίας της «Εκκλησίας της Ελλάδος» ότι η σύνοδος της Κρήτης, καλώς αποφάνθηκε, υπάρχει αίρεσης.
Η απομάκρυνσής αυτή είναι επιβεβλημένη και για τον εξής λόγο. Πως θα υγιάνει και πάλι η Ορθοδοξία εάν κάποιοι δεν αντισταθούν ομολογώντας και με λόγια και με έργα. Από ποιους θα γίνει νέα αληθινή πανορθόδοξος ή Οικουμενική Σύνοδος αναθεματίζοντας την ψευτοσύνοδο της Κρήτης, εάν κάποιοι δεν απομακρυνθούν, ομολογώντας, θυσιάζονταςκαι την ζωή τους εάν χρειαστεί, όπως κάνανε και οι άγιοι μας Ομολογητές που δεν εκκλησιάζονταν σε αιρετικούς ναούς.
Δυστυχώς οι σημερινοί χριστιανοί δεν είναι ευσυνείδητα μέλη, δεν έχουν Αγιογραφική κατάρτιση και ορθοπραξία, συνοδοιπορουμένη πάντοτε με την μετάνοια, όπως σε παλαιότερες εποχές. Απόδειξη αυτής της διαπιστώσεως είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται την αίρεση του Οικουμενισμού και ποιοι είναι «οι Ποιμένες τους»!
Εκκλησία υπάρχει και χωρίς Επίσκοπο, όταν δεν υπάρχει Ορθόδοξος Επίσκοπος σε ένα τόπο. Και σήμερα αναζητούμε έστω και ένα. Η Εκκλησία των ουρανών θα αποτελείται μόνο από: «το άθροισμα των Αγίων το εξ΄ ορθής πίστεως και πολιτείας αρίστης συγκεκροτημένον» κατά τον Άγιο Ισίδωρο Πηλουσιώτη. Η Εκκλησία βρίσκεται εκεί που υπάρχει η αλήθεια και όχι εκεί που υπάρχει ο αιρετικός Επίσκοπος. «Δεν ανήκουν στην Εκκλησία του Χριστού όσοι δεν βρίσκονται στην αλήθεια» κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά.
Σε εποχή αιρέσεως όπως σήμερα, η ομολογία της πίστεως είναι ανώτερη από τον Εκκλησιασμό ακόμα και από την Θεία Κοινωνία, όταν αποφασίσουμε για χάρη της αλήθειας να απομακρυνθούμε από τους Οικουμενιστές ή και να διωχθούμε.
Είναι προτιμότερο αν δεν υπάρχει ναός με Ορθόδοξο (αποτειχισμένο) Ιερέα που δεν μνημονεύει τον τοπικό Επίσκοπο, να παραμείνει καθείς στο σπίτι του, προσευχόμενος κατ΄ ιδίαν.
Η Εκκλησιαστική ιστορία επί εποχών αιρέσεων μας μαρτυρεί ότι οι ενιστάμενοι, αποτειχιζόμενοι απείχαν πολλά χρόνια από τους αιρετικούς ναούς, ενίοτε και από τη Θεία Κοινωνία. Το μαρτυρούν τα πολλά παραδείγματα επί αιρέσεως της εικονομαχίας. Και μάλιστα σε κατωτέρου μορφή αιρέσεως από την σημερινή.
Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα μη εκκλησιασμού του λαού, φυσικά εξ΄ ανάγκης, η κομμουνιστική Ρωσία.
Ο καρδιογνώστης Θεός δίνει Χάρη σ΄ αυτούς που απομακρύνονται από τους ναούς των οικουμενιστών, ομολογώντας έμπρακτα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες αυτών που το έχουν κάνει. Αφού η φυγή απ΄ αυτούς γίνεται για τον ίδιον το Θεό. Πως λοιπόν ο Θεός δεν θα ανταποδώσει;
Το σημαντικότερο είναι ότι παραμένουμε μέσα στην ακρίβεια της Ορθοδοξίας και συνεπώς στην Εκκλησία και ας χάνουμε τους ναούς τα μοναστήρια τα αδέρφια μας, τα πάντα.
Έχουμε αμέτρητα παραδείγματα από το παρελθόν όπου οι Άγιοί μας είτε ομολογητές, είτε ασκητές δεν κοινωνούσαν σε ναούς για δεκαετίες, όπως ήταν ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ο Άγιος Μάξιμος ο Γραικός (26 χρόνια), ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης κ.ά. Αφού για πολλά έτη ήταν φυλακισμένοι. Σε ποιους ναούς κοινωνούσαν οι πρώτοι μεγάλοι ασκητές της ερήμου, Άγιος Παύλος ο Θηβαίος, Άγιος Ονούφριος, Άγιος Μάρκος ο Ασκητής, μα και αυτή η Αγία Μαρία η Αιγυπτία; Η Αγία Μαρία κοινώνησε μία φορά στη ζωή της, στην έρημο του Ιορδάνου, λίγο πριν κοιμηθεί.
Σε εποχή αιρέσεως δεν μας χαριτώνει ο Εκκλησιασμός, αλλά η ομολογία εφαρμοσμένη, με την απομάκρυνση από ναούς αιρετικών από την πρώτη μάλιστα στιγμή που οι ιερείς τους κηρύττουν ή συμμετέχουν στην αίρεση με την μνημόνευση του αιρετικού Επισκόπου.
Ο Κύριος δέχεται κάθε ομολογία από το ένα έως το δέκα. Το δέκα (μαρτύριο) όμως το βάζει στα δεξιά Του. Γιατί η αληθινή ομολογία πάντοτε στοιχίζει.
Χάριν της ειρηνικής συνυπάρξεως, οι «Ορθόδοξοι»-Οικουμενιστές στις διαθρησκειακές συναντήσεις δεν ομολογούν το Χριστό. Ανέχονται, έτσι, να κατατάσσεται η Εκκλησία στις μονοθεϊστικές θρησκείες μαζί με τον Ιουδαϊσμό και τον Μωαμεθανισμό. Αλλά είναι θεμελιώδης διδασκαλία της Κ. Διαθήκης και των Αγίων Πατέρων ότι είναι άθεος ο μη πιστεύων εις Θεόν Τρισυπόστατον και εις τον σαρκωθέντα Λόγον του Θεού.
Μετά την ψευτοσύνοδο της Κρήτης η διοικούσα Εκκλησία της Ελλάδος αποδεχόμενη τις αποφάσεις της, ως Άγιοπνευματικές, με την ανακοίνωση της Ιεραρχίας της, και του καθ΄ ολοκληρίαν ψευδούς και απατηλού κειμένου «προς τον Λαό», έχει εκπέσει από την Ορθότητα της Πίστεως μας. Είναι πλέον αιρετική. Έχει αποσχισθεί αιρετικά από την Εκκλησία των Αποστόλων.
Ακολουθούμε την Οδό των Αγίων μας Ομολογητών στην διαχρονική πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, κάνοντας ανυπακοή και αποτειχιζόμενοι από την αίρεση και τα πρόσωπα που εκπροσωπούν και στηρίζουν στις μέρες μας την αίρεση του Οικουμενισμού. Και το νόμιμο δικαίωμα της αποτείχισης, μας το παρέχουν κανόνες της Εκκλησίας μας.
Αυτοί που μας πολεμούν και μας εκδιώκουν δεν στηρίζουν πουθενά τις φληναφείες τους. Κατά αυτούς είμαστε οι σχισματικοί, ναι, αλλά στο δικό τους το σχίσμα που αυτοί εισήγαγαν μέσω της μασονίας που κρατά καλά τα ινία της Οικουμενιστικής Κρατούσης Εκκλησίας πλέον.
Δεν μας το επιτρέπει η συνείδησή μας να σιωπούμε, αφού η σιωπή ως τρίτο είδος αθεΐας λογίζεται κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά.

Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα των Αγίων μας, που κατοχυρώνουν όσα ανέφερα, στο βιβλίο «οι ληστές της Θείας διδασκαλίας, Β΄» του Ιωάννου Ρίζου.

Μωυσής Μοναχός εκ Πρεβέζης

Τα γνωρίζει όλα ο θεός...

"Προς το τέλος των αιώνων η σύγ­κρουσι αληθείας και ψεύδους θα είνε σφοδρότερη"!

Τὸ Πνεῦ­μα τὸ ἅγιο μάλιστα προειδοποιεῖ, ὅτι πρὸς τὸ τέλος τῶν αἰώνων ἡ σύγ­κρουσι ἀληθείας καὶ ψεύδους θὰ εἶνε σφοδρότερη

Μητροπολίτης Φλωρίνης
π. Αυγουστίνος Καντιώτης

Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου, κατὰ τὸν ἅγιο Αὐγουστῖνο εἶνε «ὁ Χριστὸς παρατεινόμε­νος εἰς τοὺς αἰῶνας». Ἐκκλησία = Χριστός. Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ θὰ συ­νεχίζεται δι᾽ αὐτῆς αἰωνίως· ἀλλὰ καὶ οἱ ἀντιδράσεις ἐ­ναντίον της δὲν θὰ λείψουν, σύμφω­να μὲ τὸ λόγο τοῦ ἰδίου στοὺς μαθητάς του· «Εἰ ἐμὲ ἐ­δίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν…» (Ἰω. 15,20).

«Σημεῖον ἀντιλεγόμενον» ὁ Χριστός (Λουκ. 2,34), «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» καὶ ἡ Ἐκκλησία του. Μόνο ἂν πάψῃ ἡ Ἐκκλησία νὰ κηρύττῃ καὶ νὰ ἐνεργῇ ὅπως ὁ Χριστός, τότε θὰ πάψῃ καὶ ἡ ἀν­τίδρασι τοῦ κόσμου ἐναν­τίον της. Τὸ Πνεῦ­μα τὸ ἅγιο μάλιστα προειδοποιεῖ, ὅτι πρὸς τὸ τέλος τῶν αἰώνων ἡ σύγ­κρουσι ἀληθείας καὶ ψεύδους θὰ εἶνε σφοδρότερη, ἰδίως ἐπὶ τῶν ἡ­­μερῶν τοῦ μεγάλου ἀντιχρίστου· τὸ μικρὸ ποί­μνιο θὰ δοκιμαστῇ σκληρά, οἱ πιστοὶ θὰ λιγοστέψουν πολύ. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως, ἡ ἐλευ­θέρα καὶ ζῶσα, ἡ Ὀρθοδοξία, θὰ περισυλλέξῃ τὰ τέ­κνα της κάτω ἀπὸ τὰ φτερὰ τοῦ μεγάλου Ἀετοῦ καὶ θὰ βγῇ στὴν ἔρημο, ὄχι μόνο τροπι­κὰ ἀλλὰ καὶ τοπικά, ἕως ὅτου ἔλθουν πάλι «καιροὶ ἀναψύξεως» (Πράξ. 3,20) γιὰ τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.

[Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Σπίθα» (φ. 344/Ἰούλ.-Σεπτ. 1971)
καὶ τὸ βιβλίο Σφενδόνη Β΄ (Ἀθῆναι 1989, σσ. 133)]
Ἀπό τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
«Κόρακες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐξέλθετε τῆς Κιβωτοῦ», ἐκδοσή 2016, σελ.29

Η αντιμετώπισις από την Εκκλησία, όσων δέν αποτειχίζονται από την αίρεση!

Δημοσιεύουμε δύο τοποθετήσεις, ἀναλύσεις ἀπὸ μελέτη τοῦ π.Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, περὶ θεμάτων ποὺ προβληματίζουν καὶ ἔχουν φέρει σὲ ἀμηχανίαπολλοὺς Ὀρθοδόξους πιστούς, ἐπειδὴ ἀκριβῶς πολλοὶ πνευματικοὶ Πατέρες τοὺς διδάσκουν ἐπιτακτικὰ ἀποκυήματα κακόδοξων κοντυλοφόρων, χωρὶς καμιὰ κατοχύρωση ἁγιοπατερική, πέρα ἀπὸ ἐκείνη τῆς δικῆς τους ἀρρωστημένης καὶ καταπιεστικῆς γεροντοκρατίας.

Στὴν πρώτη, μὲ τίτλο «Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων»,καταδεικνύει ὁ π. Εὐθύμιος ὅτι εἶναι ὁλοφάνερο, πὼς ἡ ἀποτείχιση εἶναι ἡ διαχρονικὴ ἀντίδραση-πράξη τῆς Ἐκκλησίας σὲ καιρὸ αἱρέσεως καὶ δὲν στηρίζεται σὲ ἕνα ΜΟΝΟ Κανόνα, (ὅπως παραπληροφοροῦν οἱ ἀμπελοφιλοσοφοῦντες καὶ οἱ θεολογοῦντες ποὺ βολεύονται στὴν κοινωνία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές), ἀλλὰ στὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων.

Στὴν δεύτερη, μὲ τίτλο «Ἡ Ἀποτείχισις στά χρόνια τῆς Εἰκονομαχίας», ὁ π. Εὐθύμιος παρουσιάζει στοιχεῖα, ποὺ ἀρνοῦνται νὰ δοῦν -καὶ νὰ παρουσιάσουν- οἱ κακόβουλοι ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ἱερωμένοι καὶ λαϊκοὶ ἱστολόγοι! Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ κάνουν τὸ ἀντίθετο. Παρασέρνουν τὸν κόσμο καὶ τὸν διδάσκουν νὰ μὴν ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν Παναίρεση, διότι τάχα, δὲν μολύνεται, ἀλλὰ καὶ διότι, τάχα, καμία τιμωρία οἱ Σύνοδοι δὲν ἐπέφεραν στοὺς μὴ ἀποτειχιζομένους!
Ἔτσι, κατ' αὐτούς, εἴτε ἀποτειχισθεῖ κανείς (καὶ δὲν κοινωνεῖμετὰ τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ μεθ’ ὅσων κοινωνοῦν μαζί τους), εἴτε δὲν ἀποτειχισθεῖ(καὶ κοινωνεῖμὲ τοὺς αἱρετικούς) τὸ ἴδιο –λένε– εἶναι! Μπορεῖ νὰ λαμβάνει τὰ μυστήρια ἐκ τῶν χειρῶν τῶν αἱρετικῶν (τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ ἄλλοι τὰ στεροῦνται), ἐφ’ ὅσον οἱ αἱρετικοὶ καὶ οἱ αἱρετίζοντες ἔχουν μυστήρια! Τὸ μεγάλο θέμα τοῦ μολυσμοῦ, οὐδόλως τοὺς ἐνδιαφέρει. Ξεχνοῦν ὅτι καὶ ὁ Ἰούδας κοινώνησε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο, ἀλλὰ δὲν πῆρε Χάρη, ἀλλὰ κολασμό.
Οἱ ἄνθρωποι, δηλαδή, ἀνοηταίνουν ἐπικίνδυνα καὶ κακοδοξοῦν, γιατὶ τούτη ἡ διδασκαλία τους εἶναι βγαλμένη ἀπὸ τὸ μυαλό τους καὶ σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν τὴν διδάσκουν οἱ Ἅγιοι. Γιὰ τοῦτο καὶ δὲν παραπέμπουν στὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων (εἰδικὰ ἐκείνων ποὺ ἔζησαν σὲ καιροὺς αἱρέσεων καὶ διὰ τοῦτο διώχτηκαν), δὲν ἀναφέρουν ἁγιοπατερικὰ κείμενα, ποὺ νὰ παρουσιάζουν κατὰ γράμμα καὶ κατὰ πνεῦμα τὴν στάση τῶν πιστῶν κατὰ τῶν μὴ καταδικασθέντων αἱρετικῶν, ποὺ ἐφαρμόζουν τὶς θεῖες Ἐντολές, ἀλλὰ θέλουν νὰ μᾶς πείσουν νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν δική τους λογικοκρατούμενη θεωρία ὡς ἐκκλησιαστικὴ ὁδό.
Μᾶς διδάσκουν, λοιπόν, νὰ ἀκολουθοῦμε ὡς διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ΟΧΙ τὸν κανονικὸ δρόμο τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ κάποιες ἐξαιρέσειςκαὶ κάποιες Οἰκονομίεςποὺ συναντᾶμε στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία.
Ὑπ' ὄψιν ὅτι, ὅσα ἀναφέρονται στὸ δεύτερο μέρος (ἡ μὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετίζοντες Ἐπισκόπους, δηλαδὴ οἱ ἀποτειχίσεις τῶν πιστῶν), συνέβησαν πρὶν καταδικαστοῦν οἱ αἱρετίζοντες μέν, ἀλλὰ παρουσιαζόμενοι ὡς Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ἀκόμα καὶ μὲ Συνόδους (ποὺ ἐκ τῶν ὑστέρων καταδικάστηκαν ἀπὸ ἄλλες Ὀρθόδοξες Συνόδους) ἐπέβαλαν τὴν αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας, ὅπως σήμερα οἱ Βαρθολομαῖος-Ζηζιούλας καὶ λοιποὶ Οἰκουμενιστές, διὰ Συνόδουκατοχυρώνουν ἐπίσημα τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Οἱ Ἅγιοι, ὅμως, δὲν ἔχουν τὸ ἴδιο πνεῦμα. Διδάσκουν τὴν ἐφαρμογὴ τῆς Ἀκριβείαςκαὶ φιλάνθρωπα ἐφαρμόζουν τὴν Οἰκονομία ΟΧΙ ὡς γενικὴ ἀρχή, ἀλλὰ σὲ ἐπιμέρους περιπτώσεις καὶ γιὰ μικρὸ χρονικὸ διάστημα, ἔτσι, ὥστε νὰ μὴ καθιερωθεῖ ἡ λύση τῆς Οἰκονομίας (ποὺ εἶναι πρόσκαιρη) ὡς Κανών, καὶ ἐκ τῆς συνηθείας καὶ τῆς εὐκολίας καὶ ἄνεσης ποὺ παρέχει, καταστεῖ Ἀκρίβεια.

Παρουσιάζουμε τὰ δύο κείμενα τοῦ π. Εὐθυμίου:


Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Σύμφωνος μέ τόν ὅσιο Μάξιμο τόν ὁμολογητή εἶναι και ὁ ἅγ. Σωφρόνιος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων. Ὁ ἅγ. Σωφρόνιος ἔζησε τήν ἴδια ἐποχή μέ τόν ἅγιο Μάξιμο και ἀγωνίσθηκε γιά τήν ἴδια αἵρεσι τοῦ Μονοθελητισμοῦ. Θα κάνωμε λοιπόν καί σ’ αὐτόν τόν ἅγιο μία μικρή ἀναφορά, διά τόν λόγο ὅτι ἀναφέρει στή διδασκαλία του σχεδόν αὐτούσιο τό δεύτερο μέρος του ὑπό ἐξέτασιν ΙΕ΄ ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου.
Ἀναφέρει λοιπόν ὁ ἅγιος στό κεφάλαιο τό λεγόμενο «Περί ἐξαγγελιῶν» τά ἑξῆς: «Τοῖς δίδουσι χρήματα προς τό διαφυγεῖν βασάνους, οὐκ ἔστιν ἔγκλημα· εἵλοντο γάρ χρήματα ζημιωθῆναι ἤ ψυχήν· καί λύτρον ἀνδρός ὁ ἴδιος πλοῦτος. Οὐδέ τοῖς τῇ φυγῇ τήν σωτηρίαν πορισαμένοις ἔστιν ἐγκαλεῖν, κἄν ἀντ’ αὐτῶν ἕτεροι κατασχέθησαν· ἠδύναντο γάρ κἀκεῖνοι φυγεῖν. Εἴ τις πρεσβύτερος ἤ διάκονος ὡς δῆθεν ἐπ’ ἐγκλήματι τοῦ οἰκείου κατεγνωκώς ἐπισκόπου πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἀποστῇ τῆς αὐτοῦ κοινωνίας, καί μή ἀναφέρῃ τό ὄνομα αὐτοῦ, καθαιρείσθω.
Καί εἴ τις ἐπίσκοπος αὐτό τοῦτο τολμήσει κατά τοῦ ἰδίου μητροπολίτου, καθαιρείσθω. Ὡσαύτως καί εἴ τις ἐπίσκοπος ἤ μητροπολίτης κατά τοῦ πατριάρχου ταῦτα τολμήσει, τῆς ἱερωσύνης παυέτωσαν. Εἴ δε τινες ἀποσταῖέν τινος οὐ διά πρόφασιν ἐγκλήματος, ἀλλά δι’ αἵρεσιν ὑπό συνόδου ἤ ἁγίων Πατέρων κατεγνωσμένην τιμῆς καί ἀποδοχῆς ἄξιοι, ὡς οἱ ὀρθόδοξοι» (P.G. 87Γ, 3369D).
Εἶναι ἀξιοθαύμαστο τό σημεῖο αὐτό τῆς διδασκαλίας τοῦ ἁγ. Σωφρονίου, διότι ταυτίζεται, κατά γράμμα θά λέγαμε, μέ τόν ὑπό ἐξέτασι ἱερό Κανόνα. Ἴσως δέν θά ἦταν ὑπερβολικό νά ποῦμε ὅτι, κατά τήν διατύπωσι τοῦ ἐν λόγῳ Κανόνος, οἱ Πατέρες τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου εἶχαν ὑπ’ ὄψιν τους τήν διδασκαλία αὐτή τοῦ ἁγίου, μέ τήν ὁποία βεβαίως ταυτίστηκαν πλήρως.

Ἡ Ἀποτείχισις στά χρόνια τῆς Εἰκονομαχίας

Πρώτη Περίοδος: Ἡ ἀντιμετώπισις ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο ὅσων δέν ἀποτειχίστηκαν καταδεικνύει τήν ὑπάρχουσα Παράδοσι.

Στή συνέχεια ἐξετάζοντας τήν Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας εἰς τό θέμα αὐτό τῆς ἀποτειχίσεως, θά ἀναφερθοῦμε καί στήν περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας, διά νά δείξωμε ὅτι και οἱ Πατέρες τῆς περιόδου αὐτῆς ἦσαν σύμφωνοι μέ αὐτήν τήν Παράδοσι.
Ἤδη ἐκάναμε μία μικρή ἀναφορά εἰς τήν παροῦσα μελέτη διά τήν πρώτη περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας καί ἀναφέραμε τήν ἀποτείχισι πολλῶν ἁγίων καί τόν ἀγῶνα των κατά τῆς αἱρέσεως. Ἀναφέραμε τήν ἐξέγερσι τοῦ λαοῦ καί ἰδίᾳ τῶν γυναικῶν καί τήν ἐκδίωξι ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ πρώτου εἰκονομάχου Πατριάρχου, ὀνόματι Ἀναστασίου. Ἀναφέραμε μεταξύ ἄλλων καί τό καύχημα τῶν ὁμολογητῶν, τον ὅσιο Στέφανο τόν νέο, ὁ ὁποῖος ὡς ἡγούμενος, ὄχι μόνο δέν ὑπέγραψε τά πρακτικά τῆς εἰκονομαχικῆς Συνόδου τῆς Ἱέρειας, ὅταν οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ τά ἔφεραν στή μονή, ἀλλά καί τούς ἐξεδίωξε ὡς αἱρετικούς, μή δεχθείς οὔτε τά προσφερόμενα ἀπό τόν αὐτοκράτορα πρός αὐτόν δῶρα καί τρόφιμα. Ἀνέφερε δέ ὅτι δέν ἦτο δυνατόν νά γευθῆ ἀπό αὐτά τά ὁποῖα τοῦ προσέφεραν οἱ αἱρετικοί.
Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ὅλος ὁ ἀγῶνας τῶν ὁμολογητῶν κατά τήν περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας ἐγίνετο χωρίς κἄν ἡ αἵρεσις νά εἶναι κατεγνωσμένη, ἀλλά ἀπεναντίας ἐπικυρωμένη ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Ἱερείας, στήν ὁποία συμμετεῖχαν 348 Ἐπίσκοποι. Ἡ ἀποτείχισις λοιπόν ὅλων τῶν ἁγίων τῆς α΄ περιόδου τῆς Εἰκονομαχίας ἔχει διά τίς ἡμέρες μας ἰδιαίτερη σημασία, ἦταν δέ ἀναμφιβόλως ἡ αἰτία τῆς συγκλήσεως τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἡ ὁποία προσωρινῶς ἀπεκατέστησε τήν ὀρθόδοξο πίστι.
Εἰς τό σημεῖον αὐτό θά ἀναφερθοῦμε εἰς τήν ἰδίαν τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο καί, συγκεκριμένα, εἰς τό πῶς ἀντιμετώπισαν οἱ θεοφόροι Πατέρες τούς μή ὁμολογήσαντας, ἀλλά ἀκολουθήσαντας δι’ οἱονδήποτε λόγο τήν αἵρεσιν τῆς Εἰκονομαχίας. Εἶναι πολύ σημαντικό αὐτό, διότι ὑπάρχει ἡ ἔνστασις ἀπό τούς δεχομένους τήν δυνητικήν ἑρμηνείαν τοῦ ΙΕ΄ ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ὅτι δηλαδή οἱ μή ἀποτειχισθέντες ἀπό τούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους ἤ Πατριάρχες οὐδέποτε ἐτιμωρήθησαν.
Εἰς τήν πρώτην πρᾶξιν αὐτῆς τῆς Συνόδου καί μετά τίς προκαταρκτικές προσφωνήσεις, προσῆλθον εἰς την Σύνοδον τρεῖς Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀποδεχθῆ την Εἰκονομαχία καί ἐζήτουν συγγνώμη διά τήν ἀμέλεια και νωθρότητα εἰς τήν ὁμολογίαν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως.
Ἔφερον δέ μαζί των καί λιβέλλους ἐναντίον τῆς αἱρέσεως, τούς ὁποίους ἀνέγνωσαν εἰς τήν Σύνοδο, ὑπόσχοντο δέ ὅτι οὐδέποτε πλέον θά ἀρνηθοῦν τήν Ὀρθοδοξία ἤ θά συμπεριφερθοῦν παρομοίως πρός τούς αἱρετικούς. Τό κείμενο τῶν πρακτικῶν ἔχει ὡς ἑξῆς:
«Τούτων οὕτω πραχθέντων, (τῶν προκαταρκτικῶν προσφωνήσεων) παρήχθη Βασίλειος ὁ ὁσιώτατος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας, καί Θεόδωρος ὁ Μύρων, καί Θεοδόσιος ὁ τοῦ Ἀμμορίου καί στάντων αὐτῶν ἐν τῷ μέσῳ τῆς ἁγίας συνόδου, Βασίλειος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας εἶπεν· ὅσον ἦν εἰς δύναμίν μου, δεσπόται, ἐξήτασα τήν ὑπόθεσιν, καί πᾶσαν πληροφορίαν δεξάμενος, προσῆλθον τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ ἐγώ ὁ ἔσχατος ὑμῶν δοῦλος.
»Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπεν · δόξα τῷ Θεῷ τῷ θέλοντι πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι, καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν.
»Βασίλειος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας ἀπό λιβέλλου ἀνέγνω οὕτως· θεσμοθεσία ἐστίν ἐκκλησιαστική κανονικῶς παραδεδομένη ἄνωθεν καί ἐξ ἀρχῆς ἔκ τε τῶν ἁγίων ἀποστόλων, καί τῶν αὐτῶν διαδόχων ἁγίων πατέρων ἡμῶν καί διδασκάλων· ἀλλά γε καί τῶν ἁγίων καί οἰκουμενικῶν ἕξ συνόδων, ὥστε τούς ἀπό αἱρέσεως οἱασδηποτοῦν ἐπιστρέφοντας προς τήν ὀρθόδοξον ὁμολογίαν καί παράδοσιν τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας, ἐγγράφως τήν οἰκείαν ἐξαρνεῖσθαι αἵρεσιν, και τήν ὀρθόδοξον ὁμολογεῖν πίστιν. ὅθεν καί ἐγώ Βασίλειος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας τῆς πόλεως, προαιρούμενος ἑνωθῆναι τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ, Ἀνδριανῷ τε τῷ ἁγιωτάτῳ πάπα τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης, καί Ταρασίῳ τῷ μακαριωτάτῳ πατριάρχῃ, τοῖς τε ἁγιωτάτοις ἀποστολικοῖς θρόνοις, λέγω δέ Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, καί τῆς ἁγίας πόλεως, ἀλλά μήν καί πᾶσι τοῖς ὀρθοδόξοις ἀρχιερεῦσί τε καί ἱερεῦσι, ταύτην τήν παροῦσαν ἔγγραφόν μου ὁμολογίαν ποιοῦμαι, και προστάζω ὑμῖν τοῖς ἐξ ἀποστολικῆς αὐθεντίας λαβοῦσι την ἐξουσίαν. Ἐν ταυτῷ δέ καί συγγνώμην ἐξαιτοῦμαι παρά τῆς θεοσυλλέκτου ὑμῶν μακαριότητος ὑπέρ ταύτης μου τῆς βραδύτητος· δέον γάρ ἦν μή ὑστερηκέναι με πρός τήν τῆς ὀρθοδοξίας ὁμολογίαν· ἀλλά τῆς ἄκρας μου ἀμαθίας και νωθρείας καί ἠμελημένης διανοίας ἐστί τοῦτο. ὅθεν και μᾶλλον αἰτῶ τήν μακαριότητα ὑμῶν ἐξαιτῆσαι καί παρά Θεοῦ συγχώρησίν μοι παρασχεθῆναι» (Πρακτικά τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Τόμος 3, 729).
Ἐδῶ βλέπομε στήν ἀρχή τοῦ λιβέλλου, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος αὐτός ζητᾶ «ἑνωθῆναι τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ». Δηλαδή ὁμολογεῖ ἐνώπιον τῶν Πατέρων ὅτι, ὅσο καιρό εἶχε ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς εἰκονομάχους, θά λέγαμε σήμερα μέ τήν κρατοῦσα Ἐκκλησία, εὑρίσκετο ἐκτός Ἐκκλησίας. Καταγγέλλει ἐπίσης ὅτι δέν ἔπρεπε νά φανῆ ἐλλιπής εἰς τήν ὁμολογίαν τῆς Ὀρθοδοξίας «δέον γάρ ἦν μή ὑστερηκέναι με πρός τήν τῆς ὀρθοδοξίας ὁμολογίαν».
Ἐν συνεχείᾳ εἰς τόν λίβελλον κάνει ὁμολογία πίστεως και καταδικάζει ὅλες τίς αἱρέσεις μέ λεπτομερῆ ἀναφορά εἰς τήν Εἰκονομαχία.
Τελειώνοντας δέ ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Ταῦτα μέν οὕτως ὁμολογῶ, καί τούτοις συγκατατίθεμαι, καί ἐξ ὅλης καρδίας καί ψυχῆς καί διανοίας ἀποφαίνομαι. ἐάν δέ, ὅπερ ἀπέστω, ἐκ διαβολικῆς προσβολῆς ἐν οἱῳδήποτε χρόνῳ ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως διαστραφῶ ἐκ τῶν ὑπ’ ἐμοῦ τούτων προωμολογημένων, ἀνάθεμα ἔσομαι ἀπό τοῦ πατρός καί τοῦ υἱοῦ και τοῦ ἁγίου πνεύματος, καί τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας, και παντός ἱερατικοῦ τάγματος ἀλλότριος. Φυλάξω δέ κατά τούς θείους Κανόνας τῶν τε ἁγίων ἀποστόλων καί τῶν θεσπεσίων πατέρων ἡμῶν, ἑαυτόν ἀπό πάσης δοσοληψίας και αἰσχροκερδείας» (ὅπ. ἀν., 3, 230). Ἐδῶ βλέπομε τόν Ἐπίσκοπο νά ἀναθεματίζη ὁ ἴδιος τόν ἑαυτόν του, ἄν στό μέλλον καθ’ οἱονδήποτε τρόπο ἀρνηθῆ τήν Ὀρθοδοξία. Ἄρνησις, εἰς τό σημεῖον αὐτό, θεωρεῖται ἡ μή ἀποτείχισις ἀπό τους αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι κατεῖχον τήν ἐκκλησιαστική ἐξουσία.
Ὅταν ἐν συνεχείᾳ ἀνέγνωσε τόν λίβελλο καί ὁ δεύτερος Ἐπίσκοπος, ὁ ἅγ. Εὐθύμιος Ἐπίσκοπος Σάρδεων εἶπε:
«Εὐλογητός ὁ Θεός ὁ ἑνώσας αὐτόν τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ» (ὅπ. ἀν., 3, 730). Δηλαδή διά τῆς αἱρέσεως ὁ Ἐπίσκοπος εἶχε ἐξέλθει τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω καί ἄν ἦτο ἑνωμένος μέ Συνόδους καί Πατριάρχες καί μέ τήν μετάνοια καί ἐπιστροφή στήν ὀρθόδοξο πίστι ἑνώθηκε καί εἰσῆλθε στήν Ἐκκλησία.
Ὅταν ἀνέγνωσε τόν λίβελλο ὁ τρίτος Ἐπίσκοπος, ἔγινε συζήτησις, ἄν θά τούς δεχθοῦν ἁπλῶς ὡς μετανοοῦντας ἤ θα ἔπρεπε νά τούς ἀποδώσουν καί τούς ἐπισκοπικούς θρόνους:
«Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπε. δοκεῖ ὑμῖν τους θρόνους αὐτῶν ἀπολαμβάνειν;
»Οἱ εὐλαβέστατοι μοναχοί εἶπον· καθώς ἐδέξαντο αἱ ἅγιαι καί οἰκουμενικαί ἕξ σύνοδοι τούς ἐξ αἱρέσεως ἐπιστρέφοντας, καί ἡμεῖς δεχόμεθα.
»Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεν· ἀρέσκει πᾶσιν ἡμῖν. καί ἐκελεύσθησαν ὅ,τε εὐλαβέστατος Βασίλειος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας, καί Θεόδωρος ὁ εὐλαβέστατος ἐπίσκοπος τοῦ Ἀμμορίου, καθίσαι εἰς τούς βαθμούς καί εἰς τάς καθέδρας αὐτῶν» (ὅπ. ἀν., 3, 231).
Βλέπομε λοιπόν φανερά ὅτι ἡ Σύνοδος ἀπεφάσισε νά μήν τούς τιμωρήση, ἀλλά νά τούς ἀποδώση και τους ἐπισκοπικούς θρόνους, ἐφ’ ὅσον μετενόησαν καί ὑπεσχέθησαν νά μήν ἀρνηθοῦν πάλι τήν ὀρθόδοξο πίστι. Ἡ παρατήρησις τῶν μοναχῶν καί ἡ ἀποδοχή τῆς Συνόδου ὅτι «καθώς ἐδέξαντο αἱ ἅγιαι καί οἰκουμενικαί ἕξ σύνοδοι τούς ἐξ αἱρέσεως ἐπιστρέφοντας καί ἡμεῖς δεχόμεθα», σημαίνει ὅτι τούς Ἐπισκόπους αὐτούς τούς ἀντιμετώπισαν ὡς αἱρετικούς, παρ΄ ὅτι αὐτοί οἱ Ἐπίσκοποι ὑπήκουον στον Πατριάρχη καί στήν πολυάνθρωπο Σύνοδο τῆς Ἱέρειας τῶν 348 Ἐπισκόπων πού ναί μέν σήμερα γνωρίζουμε ὅτι ἔχει καταδικασθῆ ὡς αἱρετική, τότε ὅμως, ἀποτελοῦσε τήν τελευταία ὀρθόδοξη Σύνοδο· καί προσέτι εἶχον και τήν στήριξι τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, ἡ ὁποία ἀσκοῦσε τότε σημαντικωτάτη ἐπιρροή στά ἐκκλησιαστικά πράγματα και ἐνίοτε μάλιστα τά κατηύθυνε.
Ἀπό ὅλα αὐτά γίνεται φανερό ὅτι μόνο ἡ ὁμολογία και ἡ ἀποτείχισις ἐν καιρῷ αἱρέσεως εἶναι ὁ ἀσφαλής δρόμος πρός σωτηρία καί παραμονή στήν Ἐκκλησία.
Ἐν συνεχείᾳ στήν ἴδια πρώτη συνέλευσι τῆς Συνόδου προσήχθησαν ἄλλοι ἑπτά Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι εἶχαν προσχωρήσει στήν εἰκονομαχική αἵρεσι. Καί αὐτοί ἐν μετανοίᾳ, διά τήν ἄρνησι τῆς πίστεως, ἐζήτουν νά ἐνταχθοῦν πάλι στήν Ἐκκλησία. Μέ αὐτούς ἀσχολήθηκε πολύ ἐκτενέστερα ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἐγένοντο πάμπολλες συζητήσεις τῶν Πατέρων διά τό πῶς θά τούς ἀποδεχθοῦν καί ἀνεγνώσθησαν διάφορα κείμενα ἁγίων Πατέρων και Συνόδων. Σέ κάποια στιγμή τῆς συζητήσεως διελέχθησαν τά ἑξῆς:
«Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπεν· ἀρτίως οὖν καί ἡμεῖς κατά τόν καιρόν τοῦτον τήν ἀναφυεῖσαν αἵρεσιν πῶς ὀφείλομεν δέξασθαι;
»Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητής τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπεν· ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπό τῆς ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον.
»Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπε· τοῦτο εὔδηλόν ἐστιν» (ὅπ. ἀν., 3, 733).
Δηλαδή ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει αἵρεσις, αὐτός πού τήν ἀποδέχεται καί ὑπάγεται εἰς αὐτήν, χωρίζεται ἀμέσως ἀπό την Ἐκκλησία. Αὐτό ὁμολόγησε ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος και ἀπό αὐτό πάλι καταδεικνύεται ὅτι ἐν καιρῷ αἱρέσεως ἡ ἀποτείχισις εἶναι ἡ μόνη ὁδός σωτηρίας.
Τελικῶς καί αὐτούς τούς Ἐπισκόπους, ἐφ’ ὅσον ἀνέγνωσαν τούς λιβέλλους ἐναντίον τῆς αἱρέσεως, τούς ἀπεδέχθη ἡ Σύνοδος καί τούς ἀπέδωσε καί τούς ἐπισκοπικούς θρόνους των.
Πρίν κλείσομε τήν ἀναφορά μας στή Ζ΄ Οἰκουμενική καί προκειμένου νά γίνη πλήρως κατανοητό τό γιατί δεν ἐτιμωροῦντο ὅσοι ἐν καιρῷ αἱρέσεως δέν ἀπετειχίζοντο ἀπό τούς αἱρετικούς Πατριάρχες καί Ἐπισκόπους, θά ἀναφέρωμε καί ἕνα τμῆμα εἰς τό ὁποῖο οἱ Πατέρες, προκειμένου νά βεβαιωθοῦν διά τό πῶς θά ἀντιμετωπίσουν τούς μετανοοῦντας καί ἐπιστρέφοντας ἐκ τῆς αἱρέσεως, ἀνέγνωσαν τμῆμα τῶν πρακτικῶν της Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι Συνόδου, το ὁποῖον ἔχει ὡς ἑξῆς:
«Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπε· ἀναγνωσθήτω καί τά λοιπά τῶν κανονικῶν χρήσεων. Ἔτι Κωνσταντῖνος ὁ εὐλαβέστατος διάκονος καί νοτάριος τοῦ εὐαγοῦς πατριαρχείου ἀνέγνω ἐκ τῶν πεπραγμένων τῆς ἁγίας καί οἰκουμενικῆς τετάρτης συνόδου τῆς ἐν Χαλκηδόνι. “Οἱ ἀνατολικοί καί οἱ σύν αὐτοῖς εὐλαβέστατοι ἐπίσκοποι ἐξεβόησαν· πάντες ἡμάρτομεν, πάντες συγγνώμην αἰτοῦμεν. Καί αὖθις Θαλάσσιος, Εὐσέβιος καί Εὐστάθιος οἱ εὐλαβέστατοι ἐπίσκοποι εἶπον· πάντες ἡμάρτομεν, πάντες συγγνώμην αἰτοῦμεν. καί μεθ’ ἕτερα. Καί ἀναστάς ὁ εὐλαβέστατος ἐπίσκοπος Γουβενάλιος ἅμα αὐτοῖς μετῆλθον εἰς τό ἄλλο μέρος· καί ἀνεβόησαν οἱ ἀνατολικοί καί οἱ σύν αὐτοῖς εὐλαβέστατοι ἐπίσκοποι· ὁ Θεός καλῶς ἤνεγκέ σε ὀρθόδοξε, καλῶς ἦλθες. καί μεθ’ ἕτερα πλεῖστα. Οἱ Ἰλλυρικιανοί εὐλαβέστατοι ἐπίσκοποι εἶπον· πάντες ἐσφάλημεν, πάντες συγγνώμην αἰτοῦμεν”» (ὅπ. ἀν., 3, 736).
Αὐτός λοιπόν εἶναι ὁ λόγος διά τόν ὁποῖο οἱ Πατέρες ἐν τῇ εὐσπλαγχνίᾳ των καί ἐφ’ ὅσον ἐμετανόουν διά την ἔλλειψιν τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως καί τόν συμβιβασμό, δέν ἐτιμωροῦσαν ὅσους δέν ἀπετειχίζοντο ἐν καιρῷ αἱρέσεως, ἀπό τούς αἱρετικούς Πατριάρχες καί Ἐπισκόπους.
Τό γεγονός ὅτι καί οἱ ἴδιοι οἱ προσερχόμενοι αἱρετικοί ἀντιμετώπιζον τούς ἑαυτούς των ὡς παραβάτας ἐν καιρῷ αἱρέσεως, δεικνύει ὅτι ἡ ἀποτείχισις ἦτο Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας. Τό πῶς, τώρα, δύναται νά χρησιμοποιηθῆ ὡς ἐπιχείρημα ὑπέρ τῆς δυνητικῆς ἑρμηνείας τοῦ ΙΕ΄ ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, το ὅτι δηλαδή οἱ μή ἀποτειχισθέντες ἐν καιρῷ αἱρέσεως δέν ἐτιμωρήθησαν, αὐτό μόνο σέ ἡμέρες ἀλλοιώσεως τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος (ὅπως συμβαίνει στίς ἡμέρες μας) δύναται νά γίνη.

Η Προσευχή για τον συνάνθρωπό μας…



Μια φορά κι έναν καιρό…
Ένα κρουαζιερόπλοιο κατά τη διάρκεια μιας σφοδρότατης καταιγίδας βυθίστηκε και μόνο δύο από τους επιβάτες του κατάφεραν να κολυμπήσουν μέχρι ένα μικρό ερημονήσι.

Οι δυο ναυαγοί μη ξέροντας τι άλλο να κάνουν, συμφώνησαν ότι δεν είχαν άλλη διέξοδο από το να προσευχηθούν στο Θεό.
Ωστόσο για να εξακριβώσουν ποιανού η προσευχή είναι ισχυρότερη αποφάσισαν να χωρίσουν την περιοχή στα δύο και να μείνουν στις αντίθετες πλευρές του νησιού.

Το πρώτο πράγμα για το οποίο προσευχήθηκαν ήταν τροφή.
Το επόμενο πρωινό, ο πρώτος άνδρας είδε ένα δέντρο γεμάτο φρούτα στην πλευρά του και ικανοποίησε την πείνα του.
Η άλλη πλευρά του νησιού παρέμεινε άγονη.

Μετά από μια εβδομάδα, ο πρώτος άνδρας ένοιωθε μοναξιά και αποφάσισε να προσευχηθεί για μια σύζυγο. Την επόμενη μέρα, μια γυναίκα βγήκε κολυμπώντας στη δική του πλευρά του νησιού. Στην άλλη πλευρά δεν έγινε τίποτα.

Σύντομα ο πρώτος άνδρας προσευχήθηκε για ένα σπίτι, ρούχα, περισσότερη τροφή. Την επόμενη μέρα έγινε το θαύμα !
Ότι προσευχήθηκε του δόθηκε !
Ωστόσο ο δεύτερος άνδρας ακόμη δεν κατάφερε να αποκτήσει τίποτα.

Τελικά, ο πρώτος άνδρας προσευχήθηκε για ένα πλοίο ώστε αυτός και η σύζυγος του να μπορέσουν να φύγουν από το ερημονήσι.
Το πρωί, βρήκε ένα πλοίο αραγμένο στη δική του πλευρά του νησιού.

Ο πρώτος άνδρας και η σύζυγος του επιβιβάστηκαν στο πλοίο και αποφάσισαν να αφήσουν τον δεύτερο άνδρα μόνο του στο νησί.

Θεώρησαν ότι ο δεύτερος άνδρας ήταν ανάξιος να λάβει τις ευλογίες του Θεού καθώς καμιά από τις προσευχές του δεν εισακούστηκαν.
Καθώς το καράβι ήταν έτοιμο να σαλπάρει, ο πρώτος άνδρας άκουσε μια φωνή από τον παράδεισο να δονεί τον αέρα :
«Γιατί παρατάς τον σύντροφό σου στο νησί ;»

«Οι ευλογίες είναι μόνο δικές μου, καθώς εγώ ήμουν αυτός που προσευχήθηκε για να τις λάβει.
Από τις δικές του προσευχές δεν εισακούστηκε καμία και έτσι δεν του αξίζει τίποτα» απάντησε ο πρώτος άνδρας

«Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος» τον επίπληξε η φωνή.

«Ο άνδρας αυτός προσευχόταν μόνο για ένα πράγμα το οποίο και εισακούστηκε.
Αν δεν γινόταν αυτό εσύ δεν θα λάμβανες καμιά από τις ευλογίες μου»

«Πες μου» ρώτησε ο πρώτος άνδρας, «ποια ήταν η προσευχή του για την οποία του είμαι υποχρεωμένος ;

Προσευχόταν να εισακουστούν όλες οι προσευχές σου…

«Ανάθεμα τοις οικεία ασεβεία εμμείναντας»!

Ἀλήθεια, ἰσχύουν γιὰ Ζηζιούλα καὶ Βαρθολομαῖο καὶ γιὰ ὅσους κοινωνοῦν μαζί τους τὰ παρακάτω ἀναθέματα τῆς Ε΄ καὶ Ζ΄ Οἰκουμενικῆς;
Τί λέει ὁ Φλωρίνης Θεόκλητος, ὁ Θεσ/νίκης Ἄνθιμος καὶ οἱ περὶ ἑαυτούς; 
Ἤ μήπως ἰσχύουν μόνο οἱ Κανόνες, ποὺ λανθασμένως ἐπικαλοῦνται, γιὰ τοὺς ἀποτειχισθέντες Πατέρες;

Ε΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ: «Εἴ τις μὴ ἀναθεματίζει Ἄρειον, Εὐνόμιον, Μακεδόνιον, Ἀπολινάριον, Νεστόριον, Εὐτυχέα, καὶ Ὠριγένην, μετὰ τῶν ἀσεβῶν αὐτῶν συγγραμμάτων, καὶ τοὺς ἄλλους πάντας αἱρετικούς, τοὺς κατακριθέντας καὶ ἀναθεματισθέντας ὑπὸ τῆς ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν προειρημένων ἁγίων τεσσάρων συνόδων, καὶ τοὺς τὰ ὅμοια τῶν προειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας ἢ φρονοῦντας καὶ μέχρι τέλους τῇ οἰκείᾳ ἀσεβείᾳ ἐμμείναντας, ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα ἔστω…».

Μια ακόμα Σύναξη στην «επίγεια» κατακόμβη των αποτειχισμένων της Πελοποννήσου!



Μᾶς ἐστάλη
Την Τετάρτη πραγματοποιήθηκε στην Κόρινθο μία ακόμα σύναξη πολυπληθής, στην«ἐπίγεια» κατακόμβη των αποτειχισμένων του Ν. Κορινθίας και βορείας Πελοποννήσου.
Στην σύναξη μίλησε αγιορείτης μοναχός που διώκεται για θέματα πίστεως, ο οποίος αψήφησε την απαράδεκτη απαγόρευση εκ μέρους της Ι. Συνόδου της Ελλάδος (αλλά και του τοπικού Επισκόπου) να ομιλούν μοναχοί από το Άγιον Όρος στο ποίμνιο της Ελλάδος για θέματα Πίστεως και Ομολογίας. 


Βλέπετε οι Επίσκοποι προστατεύουν τους Οικουμενιστές (όταν δεν είναι οι ίδιοι Οικουμενιστές) αποφεύγουν δε να ενημερώνουν τους πιστούς για την παναίρεση και το χειρότερο διαστρεβλώνουν την πίστη, και (όπως συμβαίνει μὲ τον μητροπολίτη Κορίνθου) διώκουν, λοιδορούν και υβρίζουν τους πιστούς!

Ο μοναχός ενημέρωσε το ποίμνιο για την σημασία της σταθερότητας της πίστεως και της εφαρμογή της αγιοπατερικής διδασκαλίας σε καιρό αιρέσεως (βλέπε Οικουμενισμός) και απάντησε στα ερωτήματά τους.
Όσο συνεχίζουν οι Οικουμενιστές να κηρύττουν την αίρεση, τόσο θα συνεχίζουν και οι πιστοί Χριστιανοί να κηρύττουν την ορθόδοξη διδασκαλία της Εκκλησίας, να εναντιώνονται στην αίρεση και να απομακρύνονται δια της αποτειχίσεως από τους συγχρόνους ψευδοποιμένες!
Ο λόγος του Θεού «ου δέδεται».

Παραβίαση τοῦ ἀβάτου τοῦ Ἁγίου Ὅρους καὶ τῶν Ἱερῶν Μονῶν από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ Τί κάνουν οί Άγιορείτες;



Τὸ νομοσχέδιο περὶ «Νομικῆς ἀναγνώρισης τῆς ταυτότητας φύλου» δημιουργεῖ οὐσιαστικὰ τὶς προϋποθέσεις γιὰ τὴν παραβίαση τοῦ ἀβάτου τοῦ Ἁγίου Ὅρους καὶ τῶν Ἱερῶν Μονῶν. 
Ἐὰν π.χ. μία γυναίκα θελήσει νὰ εἰσέλθει στὸ Ἅγιον Ὅρος, μπορεῖ πολὺ εὔκολα μὲ μία ἁπλὴ – καὶ ἀργότερα ἀναστρέψιμη – «διόρθωση» φύλου νὰ παραβιάσει αὐτὸν τὸν ὑπερχιλιετὴ ἱερὸ θεσμό τοῦ ἀβάτου.

Είναι δυνατόν; 
Και όμως!!!!!
Διαβάστε το σχέδιο Νόμου και φρίξτε.
Μπορεί ο οποιοσδήποτε να αλλάξει την ταυτότητα του φύλου του με απλή δήλωση και να τροποποιήσει όλα τα υπόλοιπα έγγραφά του (Διαβατήρια,ταυτότητες κλπ με το παλιό του βιολογικό όνομα και φύλο).


Αυτό πλέον γίνεται,σε λίγες ημέρες ΝΟΜΟΣ του Ελληνικού Κράτους.
Θα μπορεί π.χ. εκείνος που αισθάνεται γυναίκα ή εκείνη πουαισθάνεταιάνδρας να αλλάζει το όνομά του/της,να διορθώνει το φύλο του/της και εάν πρόκειται για γυναίκα που δηλώνει άνδρας, θα εισέρχεται στο Άγιον΄Ορος ...."και με τον Νόμο"!!!!!!



Επίσης,θα προσέρχονται για τέλεση γάμου δύο άτομα του ιδίου βιολογικού φύλου,εκ των οποίων το ένα έκανε αλλαγή ταυτότητας φύλου και ΟΥΔΕΙΣ θα μπορεί να του το αρνηθεί.Αν το κάνει θα πάει κατηγορούμενος για παράβαση καθήκοντος


ΌΛΑ αυτά ΚΑΙ με τον Νόμο.Θα ψηφισθεί από ΄Ελληνες Βουλευτές που ΔΗΛΩΝΟΥΝ (αισθάνονται άραγε) ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ;
Και η αντίδραση της Ορθοδόξου Εκκλησίας ποία; Αρκεί η σποραδική αντίδραση Χριστιανικών σωματείων και μεμονωμένων ομάδων ή φυσικών προσώπων.Είναι ενδιαφέρον και η θέση των βουλευτών που "Δηλώνουν" και υπερασπίζονται τα δίκαι της Εκκλησίας μας και της Ορθοδοξίας μας 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΦΡΙΞΕΤΕ: ΑΛΛΑΓΗ ΦΥΛΟΥ ΜΕ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

Το βλάσφημο και αισχρό νομοθετικό τερατούργημα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: 
Αλλαγή-"διόρθωση" φύλου με μια απλή δήλωσηστο δικαστήριο!

Aλλαγή φύλου με μια απλή δήλωση στο δικαστήριο! Αυτόπροβλέπει το νέο νομοσχέδιο της .... προοδευτικής κυβέρνησηςΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το οποίο κατατέθηκε στη Βουλή την Τρίτη 26Σεπτεμβρίου. Ακόμη κι αν με βάση το φυσικό εκ γενετής φύλοκάποιος δείχνει εξωτερικά άνδρας θα μπορεί πλέον να δηλώνει"γυναίκα" ή "κάτι ενδιάμεσο" εφόσον έτσι αισθάνεται και θα έχειδικαίωμα να αλλάζει το όνομά του από αρσενικό σε θηλυκό ή ... "κάτι ενδιάμεσο (;)"! Επίσης μια εκ γενετής γυναίκα με όλα ταφυσικά χαρακτηριστικά της γυναίκας, εφόσον .... αισθάνεται"άνδρας" ή "κάτι ενδιάμεσο" θα μπορεί να δηλώνει ότι είναι"άνδρας" ή "κάτι ενδιάμεσο" και να προσαρμόζει αντίστοιχα και τοονοματεπώνυμο! Όλα αυτά, έτσι απλά! 

Γενικότερα, οποιοσδήποτε κρίνει ότι το φύλο με το οποίογεννήθηκε δεν τον ... εκφράζει και δεν συνάδει με το φύλο τοοποίο αισθάνεται εκείνος ότι είναι μπορεί πλέον να ζητά από τηνΕλληνική Δικαιοσύνη απόφαση με την οποία θα .... "διορθώνεται" το φύλο του! Μόνο οι έγγαμοι δεν έχουν τηδυνατότητα αυτή σύμφωνα με το νομοσχέδιο (πάλι καλά, ανκαι δίδονται και σ' αυτούς κίνητρα να χωρίσουν για νααλλάξουν φύλο!). 

Το πιο τραγικό από όλα όμως είναι ότι η αλλαγή φύλου επιτρέπεταικαι σε ανήλικους που έχουν κλείσει τα 17 έτη της ηλικίας τους,εφόσον βεβαίως υπάρχει και η συναίνεση των γονέων τους.Τίθεται δηλαδή ελάχιστο όριο ηλικίας τα 17 έτη, διότι οι 17άρηδες- σύμφωνα με την ... "προοδευτική" κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ -θεωρούνται ... ώριμοι να αποφασίσουν να αλλάξουν φύλο όπωςακριβώς θεωρούνται ώριμοι και να ψηφίζουν!

Το νομοσχέδιο αυτό είναι βέβαιο ότι θα το ψηφίσουν και ο ΣΥΡΙΖΑκαι οι ΑΝΕΛ και η ΝΔ και η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το ΚΚΕ.Ενδεχομένως θα το ψηφίσει και η Ένωση Κεντρώων.

Όλα αυτά δείχνουν πόσο μακρυά από τον Θεό και τον Λόγο του, Ιησού Χριστό, έχει ξεφύγει το ελληνικό (;) πολιτικό σύστημα καιπόσο αντίθετα προς το θέλημά Του νομοθετούν όλοι τους. Διότιείναι ύβρις και βλασφημία απέναντι στον Θεό να θεωρεί οάνθρωπος ότι ήταν λάθος να γεννηθεί άνδρας ή γυναίκα κι ότι αυτός μπορεί να ... διορθώσει αυτό που καθόρισε γι' αυτόν η φύση,με εντολή του Θεού Δημιουργού. 

Σημειώνεται ότι με το ισχύον σήμερα νομοθετικό καθεστώς, ηνομική διαδικασία της "διόρθωσης"-αλλαγής φύλου προϋποθέτειπαρακολούθηση από ψυχολόγο και χειρουργική επέμβαση αλλαγήςφύλου. Τώρα πλέον όλα αυτά καταργούνται και αρκεί μια απλήδήλωση στο αρμόδιο δικαστήριο. Και η όλη διαδικασία θα γίνεταιμε άκρα μυστικότητα.

Με το νομοσχέδιο, επιτρέπεται, επίσης, η ... νομική επαναφορά στοπροηγούμενο φυσικό (εκ γενετής) φύλο με δεύτερη δήλωσηδιόρθωσης φύλου και με δεύτερη "επανορθωτική" δικαστικήαπόφαση (πάλι καλά, διότι έτσι δίδεται ένα περιθώριο μετάνοιας).
Από κει και πέρα όμως δεν επιτρέπεται ξανά αλλαγή φύλου.



«Η Εκκλησία δέχθηκε τις αλλαγές στα Θρησκευτικά»

Η εξαπάτηση του λαού απο τους Επισκόπους 
και πάλι αποκαλύπτεται! 
Μήπως περιμένετε παραιτήσεις των υπευθύνων Ιεραρχών; 
Ή έστω μια συγγνώμη;


Κ. Γαβρόγλου από την Πάτρα: 


Το σχέδιο της κυβέρνησης για το νέο λύκειο και τον τρόπο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ανέλυσε από την Πάτρα
όπου βρέθηκε σήμερα Παρασκευή ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γραβρόγλου.

Για το θέμα των Θρησκευτικών, χαρακτήρισε «μεμονωμένες» τις όποιες αντιδράσεις γονέων που επέστρεψαν τα βιβλία ή ζητούν απαλλαγή των παιδιών τους και κατά συνέπεια «δεν αξίζει καν να το σχολιάσουμε». 
«Στο βιβλίο έχουν γίνει αλλαγές, μετά από συζητήσεις με την Εκκλησία οι οποίες και τις δέχθηκε
Έχουμε φθάσει σε ένα σημείο συνύπαρξης παρά τις διαφορές μας», επισήμανε ο κ. Γραβρόγλου.

Πατερική Παράδοση

Τα γραπτά μένουν, Ιερώνυμε!



ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ
«Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ»
01/10/2017

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ ΤΥΠΟΥ

Την 10ην Οκτωβρίου 2006, προτού ξεκινήσει η διαδικασία για την εκλογή του Μητροπολίτου Κορίνθου, ο τότε Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας, και νυν Αρχιεπίσκοπος, απεχώρησε διαμαρτυρόμενος και έδωσε στους δημοσιογράφους την κατωτέρω χειρόγραφη ανακοίνωση-καταγγελία του:


Μετά από έντεκα χρόνια, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ξεχνώντας ακόμη και την υπόσχεση που έδωσε, ενώπιον Θεού και ανθρώπων, στον επιβατήριο λόγο του, ότι «ο αρχιεπίσκοπος, ως πρόεδρος της Συνόδου της Ιεραρχίας και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου έχει καθήκον να διασφαλίζει τη λειτουργία του συνοδικού συστήματος και, ως πρώτος μεταξύ ίσων, να είναι ο εγγυητής της εύρυθμης λειτουργίας του», δίνει εντολή στους μητροπολίτες να ψηφίσουν τον αρχιμανδρίτη Θεόκλητο Λαμπρινάκο ως Μητροπολίτη Σταγών & Μετεώρων. Παραγνωρίζει μάλιστα και το γεγονός ότι ο προαναφερθείς κληρικός –αδάμας ηθικής- και ο μητροπολίτης του συμπροσευχήθησαν σε παπική λειτουργία. Γνωρίζει βεβαίως ο Μακαριώτατος ότι ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας έχει μηνυθεί στην Ιερά Σύνοδο, δύο φορές, διότι παρεχώρησε τον Ιερό Ναό των Αγίων Νικολάου και Αθανασίου στην Καλαμάτα για να λειτουργεί ο καθηρημένος υπό της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου πρώην μέγας αρχιμανδρίτης της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης και νυν παπικός ιερέας των Πατρών κ. Γεώργιος Ντάγκας 

Γάμος για «όλους» από σήμερα στη Γερμανία



Από το Βερολίνο ως τη Φρανκφούρτη, η Γερμανία γιορτάζει σήμερα τους πρώτους γάμους μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου προς μεγάλη ικανοποίηση των γκέι και των λεσβιών, οι οποίοι πλέον είναι για τον νόμο ζευγάρια όπως και τα υπόλοιπα.
Η υιοθέτηση του δικαιώματος του γάμου για όλους και το άνοιγμα της υιοθεσίας παιδιών στους ομοφυλόφιλους είναι δύο βήματα που γίνονται στη Γερμανία χωρίς ιδιαίτερες αναταράξεις, καθώς τόσο η κοινωνία όσο και οι πολιτικοί είναι στην πλειονότητά τους θετικά διακείμενοι.
«Είναι μια στιγμή γεμάτη συναισθήματα αλλά και με μεγάλο συμβολισμό: αν και με το σύμφωνο συμβίωσης είχαμε ήδη σχεδόν ίσα δικαιώματα, εξακολουθούσε να είναι μια ένωση “χαμηλότερης ποιότητας”», εξηγεί ο Καρλ Κράιλε, 59 ετών, ο οποίος θα είναι μαζί με τον σύντροφό του Μπόμπο Μέντε από τους πρώτους που θα παντρευτούν σήμερα στο Βερολίνο. «Η αλλαγή αυτή αποδεικνύει ότι πλέον το κράτος μάς θεωρεί κανονικά ζευγάρια», συνεχίζει ο ακτιβιστής αυτός, ο οποίος είχε συνάψει σύμφωνο συμβίωσης με τον σύντροφό του το 2002.
Σήμερα, αν και Κυριακή, πολλά δημαρχεία θα είναι ανοικτά, όπως αυτά του Βερολίνου, του Αμβούργου και της Φρανκφούρτης, προκειμένου να γιορτάσουν τους γάμους μεταξύ ομοφυλόφιλων από την 1η Οκτωβρίου που τίθεται σε ισχύ η νομοθεσία που τους νομιμοποιεί.
Ωστόσο, εξαιτίας της γραφειοκρατίας, το λογισμικό που χρησιμοποιεί η αρμόδια κυβερνητική υπηρεσία δεν θα είναι σε θέση να καταχωρίσει επισήμως ως παντρεμένους ένα ζευγάρι ανδρών ή ένα ζευγάρι γυναικών μέχρι τον επόμενο χρόνο, γεγονός που σημαίνει ότι σε κάποια έγγραφα θα αναφέρονται ως «η σύζυγος» και «ο σύζυγος».
«Είμαι ενθουσιασμένος που στην πόλη μας θα γίνουν οι πρώτοι γάμοι μεταξύ ομοφυλόφιλων διότι πρόκειται, πέρα από τη θεωρητική συζήτηση, για ένα μέτρο ισότητας: αφορά την ευτυχία πραγματικών ανθρώπων, με τις επιθυμίες και τις ελπίδες τους, τα συναισθήματά τους και τις ανάγκες τους», δήλωσε ο Σοσιαλδημοκράτης δήμαρχος της γερμανικής πρωτεύουσας Μίχαελ Μίλερ.
«Είμαστε ικανοποιημένοι που οι διακρίσεις του κράτους εναντίον των γκέι και των λεσβιών σταματούν σήμερα», επεσήμανε ο Γεργκ Στάινερτ επικεφαλής στο Βερολίνο της Ένωσης Γκέι και Λεσβιών.
Ο νόμος για τον «Γάμο για όλους» ψηφίστηκε στις 30 Ιουνίου και άλλαξε τον Αστικό Κώδικα της Γερμανίας, ορίζοντας τον γάμο ως «ισόβια ένωση μεταξύ δύο ατόμων διαφορετικού ή ίδιου φύλου». Έτσι η Γερμανία έγινε τη 15η χώρα της ΕΕ που επιτρέπει τους γάμους μεταξύ ομοφυλόφιλων.
Τα ομόφυλα ζευγάρια που επισημοποιούν τη σχέση τους έχουν πλέον τα ίδια δικαιώματα με τα ετερόφυλα, σε ό,τι αφορά τη φορολογία αλλά και τη δυνατότητα να υιοθετήσουν παιδί.
Ωστόσο οργανώσεις προάσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων επισημαίνουν ότι πρέπει να γίνουν περισσότερα για να επιτευχθεί πλήρης ισότητα. Ακόμη τα παιδιά που γεννιούνται από ζευγάρια λεσβιών δεν μπορούν να έχουν και τις δύο ως «νόμιμες» μητέρες.