.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ανοιχτή επιστολή προς την αδελφότητα «Λυδία»

«Λυδία»: Ένα ακόμα δεκανίκι του δεσποτισμού 
και της κακόδοξης Κολυμπαρίου Συνόδου!


Χαίρετε εν Κυρίω, αγαπητοί μου αδελφοί,
Πριν λίγες ημέρες (Πέμπτη 19/10/2017) και ώρα 19:55 σε μια διαδρομή με το αυτοκίνητό μου πάτησα μηχανικά το κουμπί του ραδιοφώνου. Ήταν στη συχνότητα της αδελφότητας Λυδίας.

Προς μεγάλη μου έκπληξη ακούω ότι καλεσμένος ήταν ο αναπληρωτής καθηγητής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. κος Ηλίας Ευαγγέλου. 
Το θέμα: «Το Πρόγραμμα Επιμόρφωσης της Δομής Δια Βίου Μάθησης Α.Π.Θ. “Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας: Ιστορικό πλαίσιο- Προκλήσεις-Προοπτικές” που θα πραγματοποιηθεί κατά το χειμερινό εξάμηνο του ακαδημαϊκού έτους 2017-2018».

Ο καθηγητής είπε μεταξύ άλλων, ότι εύχεται, ο λαός να δει το θέμα χωρίς φοβίες και με νηφαλιότητα (λόγια που δηλούν τοποθέτηση). Συμφωνήσατε και ευχαριστήσατε (ως σταθμός δια μέσου της δημοσιογράφου σας) την Θεολογική Σχολή γι’ αυτές τις πρωτοβουλίες.

Αδελφές της αδελφότητας Λυδίας έχω κάποιες απορίες και θα ήθελα σας παρακαλώ να μου τις λύσετε.
Επίσης θα ήταν χρήσιμο οι ορθόδοξες οικογένειες που στέλνουν τα κορίτσια τους στις κατασκηνώσεις σας, να γνωρίζουν τις θέσεις σας σε κάποια σοβαρά –πιστεύω– θέματα.
Με μεγάλο σεβασμό λοιπόν σας απευθύνω τα παρακάτω ερωτήματα:

1. Ένας εκκλησιαστικός ραδιοφωνικός σταθμός ακολουθεί τους κανόνες των υπολοίπων κοσμικών ραδιοφώνων; Δηλαδή επικρατεί ο θρησκευτικός πλουραλισμός και καλείται ο καθείς για να αναπτύξει τη γνώμη του και την ιδεολογία του; Δηλαδή υπάρχει μεθαύριο πιθανότητα να δούμε και κανένα καθηγητή ισλαμικών σπουδών να μας εκθέτει τα των πλανών του;

2. Πρέπει ένα εκκλησιαστικό κανάλι να συμβάλλει με τις εκπομπές του στο σωτηριολογικό έργο της Εκκλησίας ή βάση μιας επίπλαστης δημοκρατίας φιλοξενούνται οι πάντες και εκθέτουν τη γνώμη τους παραπλανώντας τον κόσμο;

3. Οφείλει το κανάλι σας να ελέγχει ποιος είναι ο καθένας ομιλητής και τι πρεσβεύει; 
Εδώ να σας πληροφορήσω ότι ο κύριος καθηγητής που φιλοξενήσατε μάλλον είναι υπέρμαχος του Οικουμενισμού. Κι επειδή είπε ότι ως ακαδημαϊκός οφείλει να αντιμετωπίζει τα πράγματα δίκαια με βάση την αλήθεια, γιατί είναι από αυτούς που στις 29/3//2012 έστειλαν επιστολή προς την Ι. Σύνοδο ψέγοντας τους Μητροπολίτες Πειραιώς και Κυθήρων αλλά και μερικούς άλλους ιεράρχες για την στάση τους απέναντι στην ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου; Επίσης είναι απ’ αυτούς που υπερψήφισαν την ίδρυση του τμήματος ισλαμικών σπουδών της Θεολογικής σχολής.

4. Πιστεύετε ότι έχει κάτι θετικό να προσφέρει αυτή η Σύνοδος στην σωτηριολογική πορεία της Εκκλησίας και του έθνους; (εκτός βέβαια από την σύμπνοια και υποστήριξη των παπικών και των προτεσταντών).

5. Πιστεύετε ότι η σύνοδος της Κρήτης έχει τα χαρακτηριστικά αγίας Συνόδου και λειτούργησε με τον παραδοσιακό τρόπο των πρότερων Οικουμενικών συνόδων;

6. Ποια είναι η γνώμη σας για τον Πάπα. Είναι επίσκοπος ή αξιοκατάρατος; 
(όπως βοά ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός).

7. Διαθέτουν άλλες ομολογίες μέρος της αληθείας ή όλη η αλήθεια πρεσβεύεται μόνο απ’ την Ορθοδοξία;

8. Υιοθετείται την χρήση μουσικών οργάνων μέσα σε ένα ναό κατά τη λειτουργία;

9. Πρέπει να διδάσκεται στα κατηχητικά και στους κύκλους τους αγιογραφικούς το οικουμενικό πνεύμα; (όπως προτρέπει και η Β´ Βατικάνεια Σύνοδος)

10. Συμφωνείται με αυτά που είπαν για τον οικουμενισμό ο μακαριστός γέροντας Αθανάσιος Μυτιλιναίος, ο μακαριστός γέροντας Γεώργιος Καψάνης, ο άγιος Παϊσιος. ο γέρων Γαβριήλ, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς; (σταματώ εδώ, γιατί τελειωμό δεν έχουν)

11. Πιστεύεται ότι καλώς έπραξε, ότι έπραξε ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής εναντίων ολόκληρης της διοικούσας εκκλησίας της εποχής του;

12. O πατριάρχης Ιωάννης Βέκκος καλώς έπραξε ότι έπραξε για να επιβάλει την τάξη στην εκκλησία και το Άγιον Όρος;

13. Διαφωνείτε με ότι μας προτρέπει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης περί αιρέσεων; Και για να είμαι πιο συγκεκριμένος:

14. Πρέπει ο λαϊκός να καταδιώκει την αίρεση ή να τα προσπερνάει όλα "Αβρόχοις ποσίν";

15. To δόγμα είναι υπόθεση μόνο των καθηγητάδων;

16. Είναι εγωισμός η πεποίθηση ότι μόνο η Oρθοδοξία κατέχει την αλήθεια; 
Ή ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μοίρασε από λίγη αλήθεια σε όλες τις ομολογίες;

17. Είναι σωστό αυτό που είπε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ότι «Ουδέν ωφελεί βίος ορθός δογμάτων διεστραμμένων» (ΕΠΕ 23, 492 - 494)";

18. Δηλαδή σωζόμαστε μέσα στην αίρεση;

19. Eίχε δίκιο ο γέρων Εφραίμ ο Κατουνακιώτης όταν μας έλεγε ότι "ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει πνεῦμα πονηρίας καί κυριαρχεῖται ἀπό ἀκάθαρτα πνεύματα";

20. Συμφωνείτε με τον άγιο Νεκτάριο όταν μας λέει ότι ο Πάπας ξεθεμελίωσε τον Χριστό απ’ την εκκλησία;

21. Oι άγιοί μας είναι αλά καρτ (à la carte) δηλ. σε κάποια πράγματα αποφαίνονται ορθώς και σε κάποια άλλα ζωτικής σημασίας (δόγμα, αίρεση, πλάνη) σφάλουν;

22. Συμφωνείται με τον άγιο Παϊσιο όταν ονόμαζε τον Οικουμενισμό "κουρελού του διαβόλου";

23 Eίναι ένδειξη αγάπης το να ασπαστούμε άλλα δόγματα ως αληθή;

24. Eν κατακλείδι , είναι αίρεση ο οικουμενισμός ή όχι;

25. Συμφωνείται με τους παρακάτω κανόνες;

a. Κανών ΞΕ' τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων
"Εἴ τις Κληρικός, ἤ Λαϊκός εἰσέλθοι εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων, ἤ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καί καθαιρείσθω, καί ἀφοριζέσθω".
b. Κανών ΟΑ΄ τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:
"Εἴ τις Χριστιανός ἔλαιον ἀπενέγκοι εἰς ἱερόν ἐθνῶν, ἤ εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων ἐν ταῖς ἑορταῖς αὐτῶν, ἤ λύχνους ἅπτοι, ἀφοριζέσθω".
c. Κανών ΛΒ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:
"ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικῶν εὐλογίας λαμβάνειν, αἵτινες εἰσίν ἀλογίαι μᾶλλον, ἤ εὐλογίαι".
d. Κανών ΛΖ΄ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:
"ὅτι οὐ δεῖ παρά τῶν Ἰουδαίων ἤ αἱρετικῶν τά πεμπόμενα ἑορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνεορτάζει αὐτοῖς".
e. Κανών ΛΓ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:
"ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι".

26. To ιερό πηδάλιο είναι δυνητικό ή υποχρεωτικό;

27. Είστε υπέρ της ιδρύσεως του τμήματος ισλαμικών σπουδών στο Α.Π.Θ.;

28. Το κοράνι είναι ιερό βιβλίο;

29. Kι αν όχι, ένας ορθόδοξος χριστιανός λαϊκός ή ιεράρχης δύναται να το μοιράζει από ευγένεια κι αδελφοσύνη σε αλλόθρησκους;

30. Πρέπει ο ορθόδοξος χριστιανός να προσέχει σε ποια κατασκήνωση στέλνει τα παιδιά του; Nα δίνει βαρύτητα στη γραμμή και τα πιστεύω της, ορμώμενος απ’ τα λόγια του Ευαγγελίου: “τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται” 
(Ματθ. 15,14 );

Αυτά και άλλα πολλά θα ήθελα να σας ρωτήσω.
Η απάντησή σας όμως έστω και σε δύο–τρία απ’ αυτά θα μου λύσει τις καίριες απορίες. Ελπίζω να μην επιβεβαιωθούν οι φόβοι και οι ανησυχίες μου.
Και δεν πιστεύω ότι ο μακαριστός γέροντας π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, θα άφηνε κάποια ανησυχητική παρακαταθήκη.

Την ευχή του να έχουμε.

*Αριστείδης Π. Δασκαλάκης

Μηχ.Μηχανικός Α.Π.Θ.
Μηχανικός Πληροφορικής - Αναλυτής Συστημάτων
Σύμβουλος Συστημάτων Διαχείρισης Ποιότητας
Τηλ. +306974027442

Τὸ πνεῦμα τῆς Ἀποστασίας στοὺς ἐσχάτους καιροὺς κατὰ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Ἐπισκόπου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου



Ο Απόστολος ὁμιλεῖ σαφῶς περὶ τῆς Ἀποστασίας, ἡ ὁποία θὰ συμβῆ στὶς ἔσχατες ἡμέρες, πρὶν ἀπὸ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Περὶ αὐτῆς ἀναφέρεται καὶ σὲ ἄλλες Ἐπιστολές του. Στὴν Πρώτη πρὸς Τιμόθεον γράφει: «Τὸ δὲ Πνεῦμα ῥητῶς λέγει ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονταί τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων» (Α’ Τιμ. δ’ 1). Ὁμοίως γράφει ὁ αὐτὸς στὴν Β’ Τιμ. γ’ 1 καὶ ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Πέτρος στὴν Β’ Πέτρ. γ’ 1.

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἰούδας μαρτυρεῖ, ὅτι ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι ὡμίλησαν περὶ αὐτοῦ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο: «Μνήσθητε τῶν ρημάτων τῶν προειρημένων ὑπὸ τῶν ἀποστόλων καὶ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἔλεγον ὑμῖν ὅτι ἐν ἐσχάτῳ χρόνῳ ἔσονται ἐμπαῖκται κατὰ τὰς ἑαυτῶν ἐπιθυμίας πορευόμενοι τῶν ἀσεβειῶν. Οὗτοί εἰσιν οἱ ἀποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεῦμα μὴ ἔχοντες» (Ἰούδ. 17—19).

Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος προεῖπε, ὅτι στὸ τέλος τοῦ κόσμου «πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καὶ πλανήσουσι πολλούς, καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. κδ’ 11—12), καὶ ὅτι ὅταν θὰ ἔλθη «ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;» (Λουκ. ιη’ 8).

Σύμφωνα μὲ αὐτὲς τὶς διαβεβαιώσεις, διαγράφεται στὸν νοῦ μας μία ἐντελῶς ἀπογοητευτικὴ εἰκόνα τῆς ἠθικοθρησκευτικῆς καταστάσεως τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἐσχάτου καιροῦ. Τὸ Εὐαγγέλιο θὰ εἶναι γνωστὸ σὲ ὅλους. Καὶ ἕνα μὲν μέρος τοῦ κόσμου θὰ μείνη στὴν ἀπιστία, τὸ ἄλλο δὲ μέρος θὰ δημιουργήση κυρίως αἱρέσεις, ποὺ δὲν θὰ ἀκολουθοῦν τὴν θεοπαράδοτη διδασκαλία καὶ θὰ κτίζουν μία δική τους πίστι βασισμένη στὴν δική τους φαντασία, ἄν καὶ [φαινομενικὰ στηριγμένη] στὴν βάσι τῶν λόγων τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Αὐτὲς οἱ αὐτο-επινοημένες πίστεις θὰ γίνωνται ἀναρίθμητες. Τὴν ἀρχή τους ἔθεσε ὁ Πάπας. Συνέχισαν τὸ ἔργο του ὁ Λούθηρος καὶ ὁ Καλβῖνος. Τὸ θεμέλιο, τὸ ὁποῖο ἔθεσαν αὐτοί, τὴν προσωπικὴ δηλαδὴ ἐπίτευξι τῆς πίστεως μόνον ἐπὶ τῆς Γραφῆς, ἔδωσε ἰσχυρὴ ὤθησι γιὰ τὴν ἐπινόησι πίστεων.

Καὶ τώρα [δεύτερο μισὸ τοῦ ΙΘ’ αἰ.] ὑπάρχουν πάρα πολλὲς Ὁμολογίες, οἱ ὁποῖες θὰ γίνουν περισσότερες. Κάθε κράτος θὰ ἔχη τὴν δική του πίστι, ὕστερα κάθε νομός, κάθε πόλις καὶ στὸ τέλος πιθανὸν κάθε μυαλὸ θὰ ἔχη τὴν δική του ὁμολογία. Διότι ὅταν οἱ ἄνθρωποι δὲν δέχωνται τὴν θεοπαράδοτη πίστι, φτιάχνουν τὴν δική τους, διαφορετικὰ δὲν γίνεται.

Καὶ ὅλοι θὰ ὀνομάζωνται «Χριστιανοί». Ἕνα μόνον μέρος θὰ κρατήση τὴν γνήσια πίστι, ὅπως τὴν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ τὴν διατηρεῖ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς οἱ περισσότεροι θὰ εἶναι Ὀρθόδοξοι μόνον κατ΄ ὄνομα. Στὴν καρδιά τους ὅμως δὲν θὰ ἔχουν τὴν τάξι (κατάστασι/διάθεσι), τὴν ὁποίαν ἀπαιτεῖ ἡ πίστις, διότι θὰ ἔχουν ἀγαπήσει τὸν παρόντα αἰῶνα. Αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ εὐρύτατος χῶρος τῆς ἀποστασίας.

Παντοῦ θὰ εἶναι ἀκουστὸ τὸ ὄνομα Χριστιανός. Παντοῦ θὰ ὑπάρχουν Ναοὶ καὶ ἱερὲς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ θὰ εἶναι μόνον στὴν ἐπιφάνεια. Ἐντὸς αὐτῶν θὰ ὑπάρχη τελεία ἀποστασία. Στὸ ἔδαφος αὐτὸ θὰ γεννηθῆ καὶ θὰ αὐξηθῆ ὁ Ἀντίχριστος, μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἐπιφανειακότητος, χωρὶς τὴν οὐσία τοῦ πράγματος.

(...) ΔΕΝ θὰ τοποθετήσουν τὴν εἰκόνα τοῦ Θηρίου καὶ στοὺς ναούς; Ἐννοεῖται, ὅτι ἐφ΄ ὅσον θὰ γίνη εὐρυτάτη ἀποστασία ἀπὸ τὸν Χριστιανισμό, μαζὶ μὲ τοὺς Χριστιανοὺς θὰ καταλάβουν καὶ τοὺς ναούς, ὥστε σὲ αὐτοὺς θὰ εἶναι ἀδύνατον πλέον νὰ παραμείνη ἡ τάξις καὶ ἡ κατάστασις τῶν Χριστιανῶν. Ἑπομένως, θὰ τοποθετήσουν κάτι νέο, σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ νέου θεοῦ. Καὶ πρῶτα ἀπ΄ ὅλα τοῦτο σημαίνει τὴν ἐνθρόνισι τοῦ Ἀντιχρίστου στὸν ναό. Ὅπου αὐτὸς θὰ ἐμφανισθῆ προσωπικῶς, ἐκεῖ καὶ θὰ ἐνθρονισθῆ σὰν θεός.

«Μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα τρόπον, ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ
ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἤ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ Θεός»
(Β’ Θεσ. β’ 3—4)

(*) Μετάφρασις ἀπὸ τὸ ρωσικὸ πρωτότυπο: Ἐπισκόπου Θεοφάνους, Ἑρμνηνεία Ἐπιστολῶν Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου Πρὸς Φιλιππησίους καὶ Θεσσαλονικεῖς Α’ καὶ Β’, β’ ἔκδοσις, Μόσχα 1895, σελ. 491-492, 497.

Ανοικτή Επιστολή: ΔΙΑΚΟΠΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ-ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ πιστών από τον Μητρόπολίτη Βεροίας Παντελεήμων

Προς τον : Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας

ΔΙΑΚΟΠΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ-ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ

Επίσκοπε Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας, κ. Παντελεήμων.

Εδώ και δεκαετίες, εσείς και οι υπόλοιποι Επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος, διατηρείτε εκκλησιαστική κοινωνία και αποδίδετε μιαν «άτιμον τιμήν», στον πατριάρχη ΚΠόλεως κ. Βαρθολομαίο Αρχοντώνη. Έναν άνθρωπο, βλάσφημο της Θειας Οικονομίας, των Αγίων Πατέρων και των Αγίων Συνόδων, που - «γυμνή τη κεφαλή» - ρημάζει ανενό-χλητος τον αμπελώνα του Κυρίου.

Εδώ και δεκαετίες, εσείς και η Ιεραρχία, τιμάτε τον κ. Βαρθολομαίο και τον προβάλλετε ως πρότυπο και «ευλογία» για τους πιστούς. Είναι πλέον βέβαιο, οτι και ο Άρειος να ήταν πατριάρχης, ή ο Νεστόριος, ή ο Βέκκος, ή ο Καλέκας, το ίδιο θα κάνατε, αφού ο κ. Βαρθο-λομαίος τους εκπροσωπεί όλους παντί σθένει, ξεθάβοντας τα μελανά τους πτώματα και λιτανεύοντάς τα, στις ψυχές των Ορθοδόξων. 


Οι Επίσκοποι και σχεδόν όλος ο κλήρος, πάσχοντες από έλλειψη Πίστεως, αναπαύεστε επευλογούντες την επέλαση της νοθείας και διαστρέβλωσης του κηρύγματος του Εσταυ-ρωμένου Χριστού, χάριν των φίλων-λύκων, που εισχώρησαν στην Εκκλησία Του. Δεν πήγατε βέβαια στη Σύνοδο της Κρήτης, αλλά την επομένη πανηγυρίσατε με τον κ. Βαρθο-λομαίο εδώ στη Βέροια, αποδεικνύοντας την συμπόρευση σας -για άλλη μια φορά- με αυτόν. Τι και εάν σας επισκεφθήκαμε στο επισκοπείο, εκφράζοντάς σας τις ανησυχίες και την αγανάκτηση μας -ουκ ολίγες φορές- , για τον κατήφορο του κ. Βαρθολομαίου, τι και αν αποστείλαμε εκείνη την γνωστή επιστολή προς τον ίδιο τον σκανδαλοποιό Πατριάρχη, πριν από δυόμιση χρόνια, όπου του συστήναμε να επιστρέψει στην Ορθόδοξη Παράδοση, εσείς αντί να αφυπνιστείτε και να προβληματιστείτε γιατί το ποίμνιο σας ξεσηκώθηκε, φροντίσατε στις συνάξεις των ιερέων να μας καταγγείλετε με διάφορους χαρακτηρισμούς και πικρόχολα σχόλια για αυτή την Ορθόδοξη μαρτυρία μας. Έτσι διατρανώσατε την αφοσίωση σας προς τον αρχιοικουμενιστή προϊστάμενο σας κ. Βαρθολομαίο, αδιαφορώντας για το ποίμνιο που σας εμπιστεύθηκε ο Κύριος και Θεός μας.



Προσκαλείτε στην Μητρόπολη μας, τιμάτε και προβάλλετε κακοδόξους Οικουμενιστές Επισκόπους, που σαν αλλόθρησκοι κηρύττουν βδελυρές εκκλησιολογίες, μεταπατερικές θεολογίες, αλλόκοτες ερμηνείες και καινοφανείς αερολογίες. Συμβάλλετε στην καθιέρωση μιας άλλης, καταστροφικής Πίστης, -μιας και δεν καταδικάσατε τις αποφάσεις της Ψευδο-συνόδου της Κρήτης- και όχι αυτής που παραλάβατε και ούτε φυσικά αυτής που ταχθήκατε κατά την χειροτονία σας να υπερασπισθείτε.

Οι Επίσκοποι και σχεδόν όλος ο κλήρος, γίνατε αδιάφοροι, επειδή αργεί το δικαστήριο και καθυστερούν οι ευθύνες και δεν ήρθε ακόμα ο Κριτής. 

Είπατε: «αργεί ο Κύριος μου»[1] και σκορπάτε την περιουσία Του – τις ψυχές – που σας εμπιστεύτηκε. Υποκρίνεστε ότι φροντίζετε το ποίμνιο στις πολλές του ανάγκες, τώρα όμως που ήρθε η αρκούδα της αίρεσης (ο αντίχριστος Οικουμενισμός), την αφήνετε να το κατασπαράζει απολαμβάνοντας την στενή φιλία σας με τον…αρκουδιάρη.

Οι Ιεράρχες, ως άλλοι Βαβυλώνιοι, αποδέχθηκαν για άλλη μια φορά, μιαρά δόγματα. Αναγνώρισαν στην Κρήτη ότι δεν υπάρχουν αιρέσεις και όλες οι κακοδοξίες καθοδηγούνται από το Άγιο Πνεύμα, όπως κάνανε και πριν χρόνια στο Πόρτο Αλέγκρε . 


Μοιράστηκε μάλιστα για το σκοπό αυτό και το απαράδεκτο κείμενο της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου «Προς τον λαό», όπου έγινε προσπάθεια να καθησυχάσουν το ποίμνιο, θεωρώντας το «άβουλο ον». Πρόκειται δηλαδή για ένα κείμενο ψεύδους, ντροπής και παραπλάνησης του λαού, όπου οι Επίσκοποι συναινούν μπροστά σε τόσο ολοφάνερα ψεύδη, «Θεόν μη φοβούμενοι» και «ανθρώπους μη εντρεπόμενοι», και στο τέλος για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, χρησιμοποιούν και το γνωστό και μη εξαιρετέο, «έχουν γνώση οι φύλακες». Αλλά τα ψέματα τελείωσαν οριστικά!

Το μαύρο δεν μπορεί να ονομάζεται πλέον άσπρο, και το πικρό δεν μπορεί να ονομάζεται γλυκό, γιατί έτσι συμφέρει σε μια Ιεραρχία απροσδιορίστου Πίστεως. 

«Οικοδομήσατε πύργον και ποιήσατε εαυτοίς όνομα»[2] .Οι μεθύοντες τον οίνο της υπερηφανείας. Μας φέρατε καινούριο Ευαγγέλιο. «Εγκαταλείπομεν -αυτήν την Ιεραρχία-, ότι ήγγικεν εις ουρανόν το κρίμα αυτής»[3]

Παύουμε λοιπόν να σας αναγνωρίζουμε ως Ποιμένα μας και «τρόπων μέτοχο» των Αγίων Αποστόλων, μιας και θα συνεχίσετε να βρίσκεστε σε εκκλησιαστική κοινωνία με τον πρωτεργάτη της παναίρεσης του αντίχριστου Οικουμενισμού και πνευματικό σας προϊ-στάμενο κ. Βαρθολομαίο Αρχαντώνη, έχοντας την βεβαιότητα που μας δίνει η Ορθόδοξη διδασκαλία, ότι έτσι θα γλιτώσουμε από την συναρίθμησή μας με όσους ο Κύριος, οι Άγιοι Ομολογητές, οι Αγίες Σύνοδοι και οι Ιεροί Κανόνες καταδίκασαν ως κοινωνούντες με τους κακοδόξους.

Διακόπτουμε κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με αυτούς που δικαιώνουν έργω και λόγω ή σιωπηρά τους Αρείους, τους Νεστορίους, τους Βέκκους, τους Καλέκες, τους Μητροφάνηδες και ακολουθούμε την δύσκολη και τεθλιμμένη οδό των αποτειχισθέντων Αγίων και Θεοφό-ρων Πατέρων μας, Αθανασίου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου, Μαξίμου του Ομο-λογητού, Ιωάννου του Δαμασκηνού, Μελετίου του Γαλησιώτου, Γρηγορίου του Παλαμά και Μάρκου του Ευγενικού, ο οποίος όπως καλά θα γνωρίζετε έλεγε, «Είμαι πεπεισμένος ότι όσον απομακρύνομαι από τούτου [του Πατριάρχη Μητροφάνη] και από τους τοιούτους [τους λατινόφρονες], τόσον προσεγγίζω προς τον Θεό και προς τους Αγίους, και όσον χωρίζομαι από αυτούς [τους λατινόφρονες] τόσον περισσότερο ενούμαι με την αλήθειαν»[4]

Σαφή εντολή μας δίνει ο Κύριος μας : «Αλλοτρίω δε [σ.σ.ποιμένα] ου μη ακολουθήσωσιν, αλλά φεύξονται από αυτού, ότι ουκ οίδασι των αλλοτρίων την φωνήν»[5]. Και οι Απόστολοι και οι Σύνοδοι και οι Άγιοι, να ξεχωρίσουμε τους εαυτούς μας από τα άτιμα σκεύη [τους ψευδοδιδάσκαλους][6], μας ορίζουν.

«Εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας κακώς αναστρέφονται και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρη αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γαρ εστίν άνευ αυτών συναρθροίζεσθε εις ευκτήριον οίκον, ή μετ’ αυτούς εμβληθείναι ως μετά Άννα και Καϊάφα εις την γέεναν του πυρός», ερμηνεύει ο Μέγας Αθανάσιος[7].

«…εάν τις την Πίστιν Θεού εν κακή διδασκαλία φθείρη, υπέρ ης Ιησούς Χριστός εσταυρώθη; ο τοιούτος ρυπαρός γενόμενος, εις το πυρ το άσβεστον χωρήσει, ομοίως και ο ακούων αοτού»[8] , προειδοποιεί ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος.

«Κάθε κληρικό του οποίου η πίστις, οι λόγοι και τα έργα δεν συμφωνούν με τις διδασκα-λίες των Αγίων Πατέρων, να τον αποστρεφόμεθα και να τον μισούμε ως δαίμονα έστω κι αν ανασταίνει νεκρούς και κάνει άλλα μύρια θαύματα»[9], επιτάσσει ο Αγ. Συμεών.

«Όχι μόνο αν κάποιοι λένε συνολικά αντίθετα πράγματα που ανατρέπουν τα πάντα, αλλά και το παραμικρό αντίθετο να διδάξουν, να είναι αναθεματισμένοι»[10], ορίζει ο Ιερός Χρυσόστομος.

Λοιπόν, «Αποσχίσθητε εκ μέσου των ανδρών τούτων (κακοδόξων), ίνα μη συναπόλησθε αυτοίς»[11].


Κύριε Παντελεήμων, μη σας ξεγελούν τα τερπνά του κόσμου τούτου, ούτε τα χειροφιλή-ματα των ανθρώπων, ούτε οι πολλές «ευλάβειες» προς το πρόσωπό σας. Εκείνη τη φρικτή ώρα, δεν θα έχετε απέναντι σας κάποιο Συνοδικό δικαστήριο με φίλους και συλλειτουργούς στη σύνθεσή του, αλλά τα εκατομμύρια των Αγίων ομολογητών, που μαρτύρησαν για αυτά, που εσείς οι Επίσκοποι ξεπουλάτε δωρεάν.

Η ψευδοσύνοδος του Κολυμπαρίου Κρήτης άνοιξε το δρόμο δια της εκκλησιολογικής πλέον αποδοχής στην κοινωνία με την αίρεση και συνεπώς κινδυνεύει άμεσα η σωτηρία μας. Εμείς παραμένοντας σταθεροί και αμετακίνητοι στην «άπαξ παραδοθείση τοις Αγίοις Πίστει» [12], στο «επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι» [13]και ακολουθώντας το παράδειγμα του Άτλαντα της Ορθοδοξίας Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, σας διατρανώνουμε και λέμε : «Όσο απομακρυνόμαστε από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και την Ψευδοσύνοδο της Κρή-της, τόσο ενωνόμαστε με τον Θεό».

«Τοις κοινωνούσιν εν γνώσει [τοις αιρετικοίς], ανάθεμα». Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος.


Για τη ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΛΑΪΚΩΝ,

οι διακόπτοντες την εκκλησιαστική κοινωνία :

Γκαζγκάζης Βασίλειος Κότσιφα Ευδοξία

Γκαζγκάζη Μαρία Ντόβας Βασίλειος

Γουλτίδης Αλέξανδρος Ορφανίδης Γεώργιος

Διαμαντόπουλος Γρηγόριος Παπαδοπούλου Δέσποινα

Διαμαντοπούλου Μαρία Σαμλίδης Αντώνιος

Καραβασιλειάδης Ιάκωβος Σαμλίδου Μαρία

Καραβασιλειάδου Αραβέλλα Τσιαρτσή Ελισάβετ 


[1] Λουκ. Ιβ’ 48 
[2] Γεν.α΄4 
[3] Ιερ.να΄9 
[4] Αγ. Μάρκου Ευγενικού. Απολογία ρηθείσα επί τη τελευτή αυτού αυτοσχεδίως, PG 160,536-537 
[5] Ιω.ι΄5 
[6] Β Τιμ. β΄17 
[7] P.G.33,35 
[8] Βλέπε Σ2,Επιστ.Προς Εφεσίους 267 σελ. 
[9] Αγ.Συμεών ο νέος Θεολόγος,Λόγος ΣΤ’ 
[10] Ερμηνεία Εις τους Γαλάτας. 
[11] Διαταγαί των Αγ. Αποστόλων, βιβλ.ΣΤ΄,Περί σχισμάτων 
[12] Ιούδα 3 
[13] Δ΄Οικουμενική Σύνοδος

Ἀναίρεση καὶ μέσῳ ἐπιστημονικῶν ἀποδείξεων ἀπόρριψη τῆς αὐθαίρετης θέσεως τοῦ κ. Μάννη περὶ ὑπάρξεως σχίσματος μεταξὺ Γαλατίας καὶ Ἱσπανίας τὸν 6ο αἰῶνα

Ἦταν τότε ποὺ ὁ κ. Ρίζος μοῦ ἀποκάλυψε τὸν σκοπό του νὰ ἐκδώσει ἕνα βιβλίο μὲ θέμα τὸ ἡμερολογιακὸ ζήτημα, μὲ σκοπὸ νὰ ἄρει παρεξηγήσεις καὶ ἀγκυλώσεις τοῦ παρελθόντος καὶ νὰ συμβάλει σὲ μία καλύτερη ἀντιμετώπισή του· νὰ βοηθήσει δηλαδὴ νὰ γίνει ἀντιληπτὸ ὅτι, δὲν πρέπει τὸ Ἡμερολόγιο –ἕνα μὴ δογματικὸ θέμα, ὅσο κι ἂν ἔχει προεκτάσεις στὴν Πίστη– νὰ κρατᾶ σὲ ἀκοινωνησία τοὺς Χριστιανοὺς ποὺ πιστεύουν ὀρθόδοξα, ἀποτελώντας τοῖχο χωρισμοῦ, τὴν στιγμὴ ποὺ αὐτοὶ ἔχουν τὴν ὁμολογιακὴ θέληση νὰ συναγωνιστοῦν ἐνάντια στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Αὐθόρμητα λοιπόν, τότε, μοῦ πέρασε ἡ σκέψη, ὅτι θὰ ἦταν σημαντικὸ νὰ τὸν ὑποστηρίξω σὲ αὐτὸ τὸ δύσκολο ἐγχείρημα, μὲ τὴν ἐπιστημονική μου ἰδιότητα τοῦ ἱστορικοῦ κι ὄχι τοῦ θεολογοῦντος, ἀναζητώντας στοιχεῖα κυρίως γιὰ τὴν ἐξέλιξη τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος στὴν Δύση πρὶν τὸ 1054, πολλὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶχα συναντήσει, χωρὶς νὰ ἐρευνήσω τὰ ἐπὶ μέρους, κατὰ τὶς ἱστορικές μου μελέτες.

Ἀπὸ τὰ στοιχεῖα ποὺ παρέθεσε ὁ κ. Ρίζος –τουλάχιστον γιὰ τὴν ἡμερολογιακὴ ἐξέλιξη στὴν Δύση– δὲν ἀναιρέθηκε κανένα, ἀντιθέτως ἐπιβεβαιώθηκαν, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο ἀποδεικνύει –παρὰ τὸν ἄδικο πόλεμο ποὺ δέχθηκε– τὴν ἐγκυρότητα τῆς ἔρευνας ποὺ διεξήχθη. 
Ὁ ἀξιότιμος κ. Μάννης ὅμως ποὺ ἀσχολήθηκε δυστυχῶς μὲ προκατάληψη μὲ τὸ θέμα ποὺ διαπραγματεύθηκε ὁ κ. Ρίζος (γεγονὸς ποὺ θὰ ἀποδειχθεῖ παρακάτω), παρέθεσε σὲ κείμενο του, πολέμιο τῶν θέσεων τοῦ βιβλίου τοῦ κ. Ρίζου, τὴν ἑξῆς θέση, ὅπως ἀναρτήθηκε στὸ «Aπάντηση στον κ. Ι. Ρίζο περί του Ημερολογιακού (Γ΄ 2)» 
- krufo-sxoleio.blogspot.com/2017/05/a-2.html:

«Συμπληρωματικά προσθέτω και το Σχίσμα μεταξύ των Τοπικών Εκκλησιών Γαλλίας και Ισπανίας, που πιθανόν δεν γνωρίζατε, διότι αν το γνωρίζατε δεν θα γράφατε πως "καμία Εκκλησία δεν θεωρούσε κάποια άλλη σχισματική για αυτόν τον λόγο". 
Ο Μελέτιος Αθηνών γράφει στην Εκκλησιαστική Ιστορία του (ό.π., σελ. 120) πως στα τέλη της βασιλείας του Ιουστίνου (πρόκειται για τον Αυτοκράτορα Ιουστίνο τον Β΄, ο οποίος βασίλεψε από το 565 έως το 574) δημιουργήθηκε σχίσμα ανάμεσα στις Εκκλησίες της Γαλλίας και της Ισπανίας για τον χρόνο της εορτής του Πάσχα. 
Αποδεικνύεται λοιπόν πως παρόλο που υπήρχε εορτολογική ασυμφωνία και μετά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, αυτό δεν ήταν αδιάφορο, όπως το παρουσιάζετε, αλλά θεωρούνταν κακό, μιας και δημιουργούνταν σχίσματα και έριδες, και οι Πατέρες και οι Σύνοδοι προσπαθούσαν συνεχώς για την θεραπεία του, την οποία τελικώς κατάφεραν! 
Θα έρθουμε εμείς σήμερα να πετάξουμε τους αγώνες τους στον κάλαθο των αχρήστων;»

Ἐπειδὴ ὡς ἱστορικὸ μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ἡ ἀναφορὰ σὲ ἕνα σχίσμα, τὸ ὁποῖο ἔλαβε μέρος σὲ μία ἐποχὴ καὶ σὲ ἕναν τόπο, ποὺ γνωρίζω σχετικὰ καλά, ἀποφάσισα νὰ ἀσχοληθῶ γιὰ κάμποσο καιρὸ στὸν λιγοστὸ χρόνο μου μὲ τὸ θέμα καὶ νὰ ἐξετάσω ἂν οἱ ἰσχυρισμοὶ τοῦ ἀξιοτίμου κ. Μάννη εἶναι ἀκριβεῖς καὶ οἱ πηγές του διασταυρωμένες. Ὅποιες πληροφορίες βρῆκα, ἀποτελοῦν τὸ θέμα τοῦ πονήματος ποὺ ἀκολουθεῖ σχετικὰ μὲ τὴν ἱστορία τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος στὴν Γαλατία (κι ὄχι Γαλλία) καὶ στὴν Ἱσπανία.

Ἡ ἐξέλιξη ἡμερολογιακοῦ ζητήματος στὴν Γαλατία

Οἱ ἀποφάσεις τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Νικαίας ἐφαρμόστηκαν στὴν Γαλατία σταδιακὰ καὶ μὲ διακυμάνσεις καὶ ἐπιρροὲς (Concil. Galliae Παρίσι, 1789). Π.χ. στὴν μονὴ Landevenec τῆς Βρετάνης ἐφαρμόστηκε τελικὰ ὁ σύμφωνος μὲ τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου Διονυσιακός-Αλεξανδρινὸς ὑπολογισμὸς τοῦ Πασχαλίου τὸ 818 μετὰ ἀπὸ Διαταγὴ τοῦ Αὐτοκράτορα Λουδοβίκου Α΄ τοῦ Εὐσεβοῦς (ἀπόδειξη τῆς πολιτικῆς κυρίως βούλησης γιὰ ἡμερολογιακὴ ἑνότητα). Στὴν ἀρχὴ ἀκολουθοῦσαν οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Γαλατίας τὴν Romana Supputatio, δηλ. τὸν 84ετὴ κύκλο τῆς Ρώμης, ὁ ὁποῖος συμφωνοῦσε μὲ τὶς ἀποφάσεις τῆς Νικαίας σχετικὰ μὲ τὸν Πασχάλιο Κανόνα, παρουσίαζε ὅμως μακροπρόσθεμα προβλήματα στὸν ὑπολογισμὸ τῆς ὁρισμένης ἀπὸ τὴν σύνοδο πανσελήνου γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα κι ἀναλόγως διαφορὲς στὸν ἐορτασμό της μὲ τὴν Ἀλεξάνδρεια. 
Ἀπὸ τὸ 343 ἄρχισε ἡ σταδιακὴ ἐφαρμογὴ τῆς τροποποιημένης Romana Supputatio, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὸ Χρονικὸ τοῦ Προσπέρου τῆς Ἀκουιτανίας (ἂν καὶ ἡ ἀκρίβεια τῶν ἀναφορῶν τῆς πηγῆς αὐτῆς ἀμφισβητεῖται). Γιὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἔχουμε μία μοναδικὴ πληροφορία σχετικὰ μὲ τὸν ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα: Τὴν formata ποὺ ἔστειλε ὁ Πάπας Λέων ὁ Α΄ στοὺς Ἐπισκόπους Γαλατίας καὶ Ἱσπανίας τὴν 28. Ἰουλίου 454 καὶ στὴν ὁποία ὁ Πάπας ὁρίζει τὴν ἡμερομηνία τοῦ Πάσχα γιὰ τὸ ἔτος 455 στὶς 25. Ἀπριλίου (Migne, Patr. lat. LIV 1001; Κεφ. I, σελ. 27).

Τὸ 547 ἐξέδωσε ὁ Βικτώριος τῆς Ἀκουιτανίας, μὲ ἐντολὴ τοῦ Ἀρχιδιακόνου καὶ μελλοντικοῦ Πάπα Ρώμης Ἱλαρίωνα, τὸν δικό του πασχάλιο Κανόνα, ὁ ὁποῖος ἔτυχε μεγάλης ἀποδοχῆς στὴν Γαλατία, στὴν ὁποία μάλιστα εἶχε καὶ τὴν μεγαλύτερη διάρκεια ἐφαρμογῆς, μέχρι τὸν 8ο αἰῶνα (βλπ. καὶ Codex Gothanus Nο. 75 τῆς Βουργουνδίας). Ὁ Κανόνας αὐτὸς διόρθωνε τὴν ἤδη τροποποιημένη Romana Supputatio (ἡ χρονολογία του ἄρχιζε ἀπὸ τὴν ὑπατεία τῶν Fufius Geminus καὶ Rubellius Geminus τὸ 29 μ. Χ.), συμφωνοῦσε μὲ τὶς ἀποφάσεις τῆς Νικαίας, ἀλλὰ κι αὐτός, ὅπως ἡ Romana Supputatio ἐμφάνιζε χρονικὰ προσδιοριστικὰ λάθη καὶ περιοδικὴ ἀσυμφωνία μὲ τὴν Ἀλεξάνδρεια. Γιὰ ὅλο τὸ θέμα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα στὴν Γαλατία καὶ γενικὰ στὴν δυτικὴ Εὐρώπη βλ. καὶ Alden A. Mosshammer, The Easter Computus and the Origins of the Christian Era (Oxford University Press), σελ. 217–228).

Ἀπὸ τὸν 6ο αἰῶνα ἐφαρμόζεται ὁ Κανόνας τοῦ Βικτωρίου σὲ πολλὰ μέρη τῆς Γαλατίας, ὄχι μόνο γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα ἀλλὰ καὶ σὰν σύστημα χρονολόγησης τῆς γαλατικῆς ἱστοριογραφίας. Π.χ. στὴν καταγραφὴ τοῦ θανάτου τοῦ Ἀββᾶ τῆς Reome διαβάζουμε: «Anno Domini DXII, iuxta quod in cyclo beati Victurii episcopi numeratur», ὅπου ὁ 112ος χρόνος τοῦ Βικτωρίου ἀναλογεῖ στὸ ἔτος 539 (M. G. H., Scriptor. rer. Meroving. III 516, A. 2). Σημαντικὸς γιὰ τὸ θέμα τοῦ Πασχαλίου εἶναι ὁ πρῶτος Κανόνας τῆς Συνόδου τῆς Ὀρλεάνης, μὲ τὸν ὁποῖο ὁρίζεται ὁ πασχάλιος κανόνας τοῦ Βικτωρίου ὡς ὁ κύριος Κανόνας γιὰ τὸν ὑπολογισμὸ τοῦ Πάσχα στὴν Γαλατία (Acta Sanct. ord. S. Benedicti I 616). 

Παρόλα αὐτὰ ὁ Κανόνας αὐτὸς δὲν ἐφαρμόστηκε παντοῦ στὴν Γαλατία. Ὁ ἱστοριογράφος τῶν Φράγκων Γρηγόριος τῆς Τούρ, ὁ ὁποῖος χρησιμοποίησε στὸ ἔργο του «Historia Francorum» καὶ τὸ πασχάλιο τοῦ Βικτωρίου, ἀναφέρει (L. 5, c. 17), ὅτι τὸ 577 ὑπῆρχαν δύο ἡμερομηνίες τοῦ Πάσχα: Πολλὲς ἐνορίες τῆς Γαλατίας γιόρτασαν στὶς 18 Ἀπριλίου (οἱ Ἀλεξανδρινοὶ μάλιστα γιόρτασαν μία βδομάδα ἀργότερα, στὶς 25 Ἀπριλίου), ἄλλες ὅμως γιόρτασαν μαζὶ μὲ τοὺς Ἱσπανοὺς στὶς 21 Μαρτίου. Ὁ Γρηγόριος δηλ. παρότι ἀναφέρει διαφορετικὲς ἡμερομηνίες ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα δὲν ἀναφέρει τίποτα ἀπολύτως περὶ σχίσματος μεταξὺ Γαλατίας καὶ Ἱσπανίας, πόσῳ μᾶλλον ἐνδογαλατικοῦ σχίσματος πρὶν ἢ μετὰ τὸ 577. Κι ἂν ὑπῆρχε πρὶν σχίσμα, γιατὶ τὸ 577 δὲν ἀναφέρεται; 

Τὸ ἐπίμαχο γιὰ τὸ θέμα μας σημεῖο τοῦ 5ου βιβλίου τοῦ Γρηγορίου τῆς Τούρ εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ 17ο κεφάλαιο. Αὐτὸ τὸ κεφάλαιο χρησιμοποίησε ὁ ἀξιότιμος κ. Μάννης, στηριζόμενος στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία τοῦ Μελετίου Ἀθηνῶν, ἡ ὁποία παρουσιάζει στὴν 120η σελίδα αὐτὸ τὸ κεφάλαιο τοῦ Γρηγορίου τῆς Τούρ ὡς πηγή, ὡς ὑποτιθέμενη ἀπόδειξη σχίσματος. Γράφει λοιπὸν στὸ κεφάλαιο 17 τοῦ 5ου βιβλίου του ὁ Γρηγόριος: «Eo anno dubietas paschae fuit. In Galliis vero nos cum multis civitatibus quarto decimo Kalendas Maias sanctum paschae celebravimus. Alii vero cum Spanis duodecimo Kalendas Aprilis solemnitatem hanc tenuerunt; tamen, ut ferunt, fontes illi, qui in Spaniis nutu Dei conplentur, in nostrum repleti sunt. Cainone vero Toronicum vicum, dum ipso glorioso resurrectionis dominicae die missae caelebrarentur, eclesia contremuit, populusque conterritus a pavore, unam vocem dedit, dicens, quod eclesia caderet, cunctique ab ea, etiam effractis ostiis, per fugam lapsi sunt. 

Στὸ κεφάλαιο αὐτό, λοιπόν, δὲν ἀναφέρεται πουθενὰ ἡ λατινικὴ γιὰ τὸ σχίσμα λέξη shedula, shedium, shidia shisma. Ἀντιθέτως ὁ Γρηγόριος ἐπαληθεύει, ὅτι στὴν Γαλατία ὑπῆρχαν διαφορὲς μεταξὺ τῶν Γαλατῶν ἐπισκόπων στὸν ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα, «nos cum multis civitatibus», δηλ. «ἐμεῖς καὶ πολλὲς πόλεις», δηλ. ὄχι ὅλες, ὄχι ἡ Ἐκκλησία τῆς Γαλατίας, ὅπως λέει ὁ κ. Μάννης, ἀναφέρει γιὰ τὴν διαφορὰ τῆς ὁρισμένης ἡμερομηνίας μεταξὺ τῶν δικῶν του μὲ κάποιους Ἱσπανούς, ὄχι ὅλους, ὄχι τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἱσπανίας, ὅπως λέει ὁ κ. Μάννης, ἡ ὁποία ἐπιλύθηκε μέσῳ ἑνὸς θαύματος τῶν πηγῶν τῶν Ἱσπανῶν (τὸ θαῦμα αὐτὸ συνέβαινε κάθε χρόνο) ποὺ γέμισαν μὲ νερὸ τὴν ἡμερομηνία ἐορτασμοῦ τοῦ Πάσχα τῶν Γαλατῶν κι ὄχι τῶν Ἱσπανῶν, γεγονὸς ποὺ τρόμαξε τὸν λαό. Οἱ λεπτομέρειες αὐτὲς φυσικὰ ἀμφισβητοῦνται ἀπὸ κάποιους ἱστορικούς, γιατὶ λείπουν τὰ ὀνόματα τῶν Γαλατῶν καὶ Ἱσπανῶν Ἐπισκόπων καὶ οἱ διοικητικὲς περιφέρειές τους. Σχίσμα ὅμως γιὰ ὅλους τοὺς ἱστορικοὺς ἀναλυτὲς τοῦ Γρηγορίου σίγουρα δὲν ὑπῆρξε. 

Ἡ συνέχεια τοῦ κειμένου τοῦ Γρηγορίου εἶναι πιὸ διαφωτιστική, (μπορεῖ καὶ διασκεδαστικὴ γιατὶ φαίνεται, ὅτι κανεὶς τῶν τοῦ ἱστολογίου «Κρυφὸ σχολειό» δὲν ἔκανε τὸν κόπο, παράλληλα μὲ τὶς θριαμβολογίες τους καὶ τὸν θαυμασμό τους γιὰ μία λανθάνουσα ἐπιστημοσύνη, νὰ ἐξετάσει τὶς πηγές), μιᾶς καὶ ὁ Γρηγόριος μιλάει γιὰ ἕναν σεισμό!!! (ὁ σεισμὸς αὐτὸς ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ κι ἀπὸ τοὺς γεωγράφους καὶ ἀναφέρεται σὲ πολλὲς ἐργασίες γιὰ τὴν σεισμικὴ δραστηριότητα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, «577—17 avril, pendant la messe du jour de Pâques, à Chinon. Ecclesia contremuit ..., tremblement de terre dans sa Chronik, cite même la date du 31 mars» in Memoires Couronnés et mémoires des savants étrangers, 1845, τομ. 18) κι ὄχι γιὰ σχίσμα, ποὺ ἔγινε στὸν γαλλικὸ οἰκισμό (vicum), ὄχι πόλη, Caino, σήμερα Chinon, ὁ ὁποῖος βρίσκεται στὴν βορειοδυτικὴ Γαλλία καὶ δὲν συνορεύει οὔτε κατὰ διάνοια μὲ τὴν Ἱσπανία, ἁπλῶς ἀνῆκε στὴν ἐπισκοπικὴ περιφέρεια τοῦ Γρηγορίου (ἐπίσκοπος ἀπὸ τὸ 573) καὶ γι’ αὐτὸ αὐτὸς ἀναφέρει αὐτὸ τὸ γεγονός. 

Μᾶλλον φαίνεται, ὅτι οἱ πηγὲς τοῦ Μελετίου Ἀθηνῶν ἢ ῆταν λάθος ἢ δὲν ἦταν διασταυρωμένες καὶ σίγουρα δὲν μποροῦσε τὸν 18ο αἰῶνα νὰ γνωρίζει πράγματα, τὰ ὁποῖα τώρα γνωρίζουμε, ἀφοῦ οἱ γνώσεις μας σήμερα γιὰ τὰ γεγονότα εἶναι καλύτερες. 
Διότι καὶ ὁ Σιγήβερτος ὁ Γεμβλακήνσιος (Sigebert de Gembloux) ποὺ χρησιμοποιεῖ ὡς πηγὴ ὁ Μελέτιος, ἔζησε 500 χρόνια μετὰ τὸν Γρηγόριο (πέθανε στὶς 5. Oκτωβρίου 1112 στὸ Gembloux) καὶ τὸ χρονικό του (Sigeberti Gemblacensis chronica cum continuationibus) θεωρεῖται ἀπὸ τὸν 19ο αἰῶνα μέχρι σήμερα ὡς πρὸς τὴν μεθοδολογία του αὐθαίρετο καὶ ἀποδεδειγμένα ἀναξιόπιστο, ὡς πρὸς τὴν χρησιμοποίηση καὶ ἑρμηνεία τῶν πηγῶν του (Auguste Molinier: Les Sources de l'histoire de France. τόμ. II. καὶ V. 1902–1904 καὶ Tino Licht: Untersuchungen zum biographischen Werk Sigeberts von Gembloux. Heidelberg 2005).

Ὁ ἀξιότιμος καὶ κατὰ τ’ ἄλλα ἐνημερωμένος κ. Μάννης γιατὶ δέχτηκε ὅμως τὶς πηγὲς αὐτὲς χωρὶς τὸν ἀπαιτούμενο ἔλεγχο; Γιατὶ ἀγνόησε τὶς πηγὲς τοῦ κ. Ρίζου βασιζόμενος μόνο στὸν Μελέτιο Ἀθηνῶν; Γιατὶ γράφει «που πιθανόν δεν γνωρίζατε, διότι αν το γνωρίζατε δεν θα γράφατε πως "καμία Εκκλησία δεν θεωρούσε κάποια άλλη σχισματική για αυτόν τον λόγο"», ἐνῶ ὁ ἴδιος δὲν μελέτησε καθόλου οὔτε τὸν Γρηγόριο οὔτε τὸν Σιγήβερτο, ἀντιθέτως κάνει ἀκριβῶς αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο κατηγορεῖ τὸν κ. Ρίζο; 
Γι’αὐτὸ μίλησα στὴν εἰσαγωγή μου γιὰ προκατάληψη ἐκ μέρους τοῦ κ. Μάννη.

Ἐπαναλαμβάνω, ὅτι ὁ Γρηγόριος τῆς Τούρ, τὸν ὁποῖο χρησιμοποιεῖ ὡς πηγὴ καὶ ὁ Σιγήβερτος, δὲν ἀναφέρει στὸ ἀπὸ τὸν κ. Μάννη, μὲ βάση τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία τοῦ Μελετίου, κεφάλαιο (Βιβλίο 5, κεφ. 17) κανένα σχίσμα.

Γεγονὸς πάντως εἶναι, ὅτι ἡ ἐποχὴ ἐκείνη τῆς ἱστορίας τῶν Φράγκων, κυρίως στὴν Γαλατία, εἶναι μία ἐποχὴ συνεχῶν διαμαχῶν γιὰ τὴν ἐξουσία μὲ ἀνάμειξη τῶν ἑκάστοτε ἐπισκόπων. Ἀπόδειξη, ὅτι καὶ τὸ 17ο κεφάλαιο ἔχει τὸν τίτλο «De dubietate paschae vel de aeclesia Cainoninse, et quod Guntchramnus rex filius Magnachari interfecit suosque perdidit atque cum Childebertho coniunctus est.», «περὶ τῆς ἀμφιβολίας γιὰ τὸ Πάσχα!!! (καμία λέξη γιὰ σχίσμα) ἢ περὶ τῆς ἐκκλησίας τοῦ Caino (ὁ σεισμός) καὶ περὶ τῆς δολοφονίας τῶν γυιῶν τοῦ Magnacharus ἀπὸ τὸν βασιλιά Guntchramnus καὶ ἡ ἕνωσή του μὲ τὸν βασιλιά Childeberthus». Τὸ ἡμερολογιακὸ δηλαδὴ ὐποτιθέμενο «ζήτημα» τοῦ 577 ἀναφέρεται μαζὶ μὲ ἕναν σεισμὸ καὶ τὶς ἴντριγκες τῶν φράγκων ἡγεμόνων. Αὐτὸ φανερώνει, ὅτι δὲν ἦταν κάτι πρωτοφανές, ἀλλὰ κάτι ποὺ ἦταν γνωστὸ καὶ γι’ αὐτὸ δὲν τοῦ ἀφιερώνεται οὔτε κἂν ἕνα κεφάλαιο παρὰ μόνο κάποιες σειρές.

Ἀκόμα λοιπὸν κι ἂν ὑποθέσουμε, ὅτι πράγματι ὑπῆρξε κάποιο μὴ ἀναφερθὲν σχίσμα, πρᾶγμα ποὺ ἀποδεικνύεται, ὅτι δὲν ὑπῆρχε, τότε αὐτὸ θὰ ἔγινε γιὰ πολιτικοὺς λόγους, φαινόμενο σύνηθες τῆς ταραχώδους αὐτῆς ἐποχῆς, μὲ πρόσχημα τὸ ἡμερολογιακό. 
Ὁ Francis Oakley σχολιάζει, ὅτι στὴν ἐποχὴ ἐκείνη οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Γαλατίας δὲν ἦταν σὲ θέση νὰ ξεχωρίσουν ἐκκλησιαστικὲς ἀπὸ πολιτικὲς ὑποθέσεις (The Conciliarist Tradition, 2003). (Ὁ Γρηγόριος μπορεῖ ὡς ἱστορικὸς νὰ ἀμφισβητεῖται ἔντονα, ὅσον ἀφορᾶ κάποιες προσεγγίσεις του καὶ τὴν παρουσίαση τῶν γεγονότων στὸ Albrecht Diem: Gregory’s Chess Board: Monastic Conflict and Competition in Early Medieval Gaul. In: Philippe Depreux, François Bougard und Régine Le Jan (Hrsg.): Compétition et sacré au haut Moyen Âge: entre médiation et exclusion. Brepols, Turnhout 2015, S. 165–191 καὶ . Ian Nicholas Wood, The World of Gregory of Tours. 2002. Μία σημαντικὴ ὅμως διαπίστωση τῶν ἑρευνητῶν εἶναι, ὅτι τὸ ἔργο τοῦ Γρηγορίου διακατέχεται φανερὰ ἀπὸ τὴν ἀναγνώριση τῆς ἐξουσίας τοῦ αὐτοκράτορα Κωνσταντινουπόλεως ὡς κυρίαρχο καὶ στὴν Δύση καὶ ἀπὸ τὴν προσπάθεια γιὰ ἑνότητα στὴν αὐτοκρατορία, ὁπότε δὲν θὰ ἦταν σωστὸ νὰ ὑποτιμήσουμε τὶς παραπάνω διαπιστώσεις περὶ Πασχαλίου, διότι τάχα ἀφοροῦν τὴν Δύση κι ὄχι τὴν Ἀνατολή ἢ γιατὶ τὶς γράφει ὁ Γρηγόριος κι ὄχι κάποιος ἄλλος).

Ὅλες οἱ σύγχρονες ἀναλύσεις τοῦ ἔργου τοῦ Γρηγορίου δείχνουν πάντως, ὅτι οἱ διενέξεις μεταξὺ Γαλατίας καὶ Ἱσπανίας εἶχαν πολιτικὸ χαρακτῆρα κι ὅταν ἐπρόκειτο γιὰ θρησκευτικὰ θέματα, αὐτὰ ἀφοροῦσαν κυρίως τὴν καταπολέμηση ἀπὸ μέρους τῶν Φράγκων τοῦ Ἀρειανισμοῦ τῶν Βησιγότθων τῆς Ἱσπανίας κι ὄχι τὸ ἡμερολόγιο, ὅπως γιὰ παράδειγμα ἡ περίπτωση τῆς ἱσπανικῆς ἐπαρχίας baetica (βλ. καὶ Naidos, Michalis Ερμηνείες της Μεροβίγγειας Βασιλείας: οι ιστορίες του Γρηγορίου της Τουρ και το χρονικό του Φρεντεγκάριου, 2016, πρόλογος καὶ σελ. 85-87). Ἀκόμα μία ἀπόδειξη αὐτοῦ τοῦ γεγονότος μᾶς δίνει ὁ «lex visigothorum ἢ leges visigothorum» (ὁ νόμος τῶν Βησιγότθων), ὁ ὁποῖος ἴσχυσε περίπου τὸ 550 καὶ ἀποτελεῖ ἕνα συνονθύλευμα ὀρθοδόξων θέσεων καὶ ἀρειανικῶν κακοδοξιῶν. Εἶναι ἱστορικὰ λοιπὸν ἀποδεδειγμένο ὅτι στὴν Ἱσπανία καὶ στὴν Γαλατία οἱ μεμονωμένες ἀντιδράσεις ἐναντίων ὀρθοδόξων ἐπισκόπων εἶχαν πολιτικὴ χροιά (Die Kirche in ihrer Geschichte, ein Handbuch, hrsg. Kurt Schmidt und Ernst Wolf, Τόμ. 2, σελ. 13).

Παρεμπιπτόντως: οἱ Ἱσπανοί, τοὺς ὁποίους ἐσεῖς, ἀξιότιμε κ. Μάννη, χαρακτηρίσατε ὡς εὐαίσθητους στὸ θέμα τοῦ ἡμερολογίου, ἂν ὑποθέσουμε, ὅτι ὁ Γρηγόριος παρουσιάζει αὐθεντικὰ τὰ γεγονότα, ἄλλαξαν τὴν γνώμη τους γιὰ τὸ ἡμερολόγιο ποὺ ἀκολουθοῦσαν, ὅταν εἶδαν, ὅτι οἱ πηγές τους γέμισαν νερὸ μὲ τὴν ἡμερομηνία τῶν Γαλατῶν. 
Ἐσεῖς δὲν βλέπετε, ὅτι τὰ φιδάκια τῆς Παναγίας τὸν Δεκαπενταύγουστο βγαίνουν μὲ τὸ Νέο; 
Ποιά εἶναι ἡ στάση σας σ΄αὐτὸ τὸ θαῦμα; Εἶναι ἢ δὲν εἶναι θαῦμα, ποὺ δείχνει, ὅτι γιὰ τὴν Παναγία μας τὸ ἡμερολόγιο δὲν ἀποτελεῖ αἰτία μὴ φανέρωσης τῆς εὐλογίας της; 
Κι ἂν εἶναι θαῦμα γιατὶ δὲν ἀντιδρᾶτε, κι ἐσεῖς ὅπως οἱ Ἱσπανοί; Εἶναι τελικὰ ἡ παρουσίαση τῶν πηγῶν μία παρουσίαση γιὰ τὴν εὕρεση τῆς ἀλήθειας ἢ μία παρουσίαση κατὰ τὸ δοκοῦν, ὅπως δηλ. μᾶς συμφέρει;

Γιατὶ μερικὰ τμήματα τῆς Γαλατίας γιόρτασαν μαζὶ μὲ τοὺς Ἱσπανοὺς στὶς 21 Μαρτίου (πάντα χωρὶς τὴν δημιουργία σχίσματος), δὲν μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ. Ἐξηγήσεις ποὺ ἔχουν ὡς βάση τὸν κύκλο τοῦ Πρόσπερου γιὰ ἐκείνη τὴν ἐποχή, δὲν μποροῦν νὰ στηριχθοῦν γιατὶ αὐτὸς ὁ κύκλος (σσ. ὄχι τὸ χρονικό) δὲν ὑπῆρξε ποτέ. Στὴν πραγματικότητα κάποιοι Γαλάτες ἐπίσκοποι δὲν γιόρταζαν Πάσχα σὲ κάποιες ἡμερομηνίες γιὰ λόγους ἀκόμα ἄγνωστους σὲ μᾶς (ὅπως φανερώνει ὁ Computus, Codex Bernensis n. 645 τοῦ 7ου αἰῶνος).

Πολὺ πιθανὴ αἰτολόγηση γιὰ τὴν διαφορὰ τοὺ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα καὶ τῆς προκαλουμένης διαμάχης στὸ τέλος τοῦ 6ου αἰῶνος φαίνεται νὰ εἶναι ἡ ἐπιρροὴ τοῦ ἰρλανδοῦ μοναχοῦ Ἁγίου Κολούμπα τῆς Ἰόνα (καὶ τῆς σχέσης του μὲ τὸν βασιλιὰ τῆς Βουργουνδίας Θεοδώριχο τὸν Β΄), ὁ ὁποῖος ἦρθε στὴν Γαλατία γιὰ ἱεραποστολικοὺς σκοπούς. Ἐγκαταστάθηκε στὴν Βουργουνδία στὸ ἀνάκτορο Anegray, τὸ ὁποῖο μετατράπηκε σὲ μονή. Μετὰ ἵδρυσε καὶ δεύτερη μονὴ στὸ Luxeuii τῆς Besangon καὶ ἕνα τρίτο στὴν Fontaines. Ὁ Ἅγιος Κολούμπα ἐφάρμοζε σταθερὰ καὶ στὴν Γαλατία τὸν ἰρλανδικὸ τρόπο ὑπολογισμοῦ τοῦ Πάσχα, δηλ. τὸν παλιὸ ρωμαϊκὸ τοῦ 312 μέχρι τὸ 342 («Traditionum Scoticarum tenacissimus consequator»). Αὐτὸ τὸν ἔφερε σὲ διαμάχη μὲ τὸν φραγκικὸ κλῆρο, ποὺ δὲν ἔβλεπε μὲ καλὸ μάτι τὴν αὐξανόμενη ἐπιρροή του καὶ ὁ ὁποῖος κατηγόρησε τὸν Ἅγιο ὡς τεσσαρεσκαιδεκατίτη, μία κατηγορία ποὺ ἦταν ἄδικη καὶ ἀνυπόστατη (Schmid, Die Osterfestberechnung auf den britisch. Inseln, 1904).

Ὁ Ἅγιος ἔγραψε στὸν Πάπα Γρηγόριο τὸν Μέγα περὶ αὐτοῦ τοῦ θέματος καθὼς καὶ περὶ τῆς συνόδου τῶν Ἐπισκόπων τῆς Βουργουνδίας, ἀποδεικνύοντας τὰ λάθη τῶν Βουργουνδῶν. Ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ πρέπει νὰ γράφτηκε μετὰ τὸ 595 (terminus a quo), διότι ὁ γραμματέας τοῦ Πάπα ἐγκαταστάθηκε στὴν Γαλατία μετὰ τὸ 595. Ἀλλὰ ἡ ἀπάντηση τοῦ Πάπα δὲν ἦταν εὐνοϊκή (Epistolae Merov. et Carol. aevi I 166 ff., Mlgne, Patr. lat. LXXX 260 fT), ἂν λάβουμε ὑπόψη καὶ τὴν Vita S. Salabergae, abbatissae S. Ioannis Laudunensis, suppari auctore c. II. «Exstant eiusdem patris Columbani scripta ad beatissimum et foecundissimum virum Gregorium pontificem Romanum;... sed et idem venerabilis vir ad praefatum Patrern melliflua remisit rescripta». Οἱ κατηγορίες ἐναντίον τοῦ Ἁγίου ὡς τεσσαρεσκαιδεκατίτη συνεχίστηκαν καὶ στὴν σύνοδο τοῦ Chälon-sur-Saöne τὸ 600 παρὰ τὴν ἀπολογητικὴ πρὸς τὴν σύνοδο ἐπιστολὴ τοῦ Ἁγίου (Migne. Patr. lat. LXXX 265 ff). Οἱ ἐπίσκοποι ἀδυνατοῦσαν ὅμως νὰ τιμωρήσουν τὸν Ἅγιο καὶ τοὺς ὑποστηρικτές του, διότι ὁ Βασιλιάς τὸν ὑποστήριζε. Τελικὰ ὅμως ἐπικράτησαν οἱ ἴντριγκες τῆς βασίλισσας Μπρουνχίλδης, οἱ ὁποῖες ἔστρεψαν τὸν βασιλιὰ ἐναντίον τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος διέφυγε τὴν φυλάκιση του καὶ ἐγκατέλειψε τὴν Βουργουνδία («Ad haec rursum permota Brunichildis, regis animum adversum Columbanum excitat omniqae conatu perturbare intendit oraturque proceris, auligas, obtimatis omnis, ut regis animum contra verum Dei perturbarent, episcopusque sollicitare adgressa, et de eius religione detrahendo et statum regulae, quam auis custodiendam monachis indederat, macularet. Obtemperantis igitur auligae, persuasionibus miserae reginae, legis animum contra verum Dei perturbant, cogentes, ut accederet hac relegionem probaret» in Vita Columbani abbatis etc. auctore Iona 1. 1)

Καταλήγουμε στὸ συμπέρασμα λοιπόν, ὅτι ἂν ὑποθέσουμε κι ἐδῶ τὴν ὕπαρξη κάποιου μὴ ἀναφερθέντος σχίσματος λόγω ἡμερολογίου, πρᾶγμα ποὺ κι ἐδῶ ἀποδεικνύεται, ὅτι δὲν ὑπῆρχε, τότε αὐτὸ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν ἔχθρα τῶν βουργουνδῶν ἐπισκόπων ἐναντίον τοῦ ἁγίου Κολουμπάνου καὶ τὶς ἴντριγκες τῆς βουργουνδικῆς βασιλικῆς αὐλῆς καὶ λιγότερο μὲ ὑποτιθέμενο ἡμερολογιακὸ λάθος τοῦ Ἁγίου.

Ἐπαναλαμβάνω, ὅτι καὶ σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση σχίσμα λόγῳ ἡμερολογίου δὲν ὑπῆρξε.

Γιὰ τὴν Ἱσπανία προσθέτω πρὸς τὸ παρὸν στὰ παραπάνω λεχθέντα καὶ τὰ ἑξῆς λίγα ἀλλὰ διαφωτιστικά. Μέχρι τὸ τέλος τοῦ 4ου αἰῶνος διαθέτουμε ἐλάχιστες πηγὲς ὡς πρὸς τὸ ποιό ἡμερολόγιο ἀκολουθοῦσαν οἱ Ἱσπανοί. Σίγουρα ξέρουμε, ὅτι μεταξὺ 4ου καὶ μέσα τοῦ 5ου αἰῶνος οἱ Ἱσπανοὶ ἀκολουθοῦσαν ἡμερολογιακὰ τὴν Ρώμη ὁμόφωνη γνώμη ὅμως γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα δὲν ὑπῆρχε καὶ ὅτι ὁ Ἰσίδωρος τῆς Σεβίλλης ὁ ὁποῖος ἐπηρέασε τὴν πορεία πρὸς τὸν κοινὸ ἑορτασμό, ἀκολουθοῦσε τοὺς Πασχάλιους Πίνακες τοῦ Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας μέχρι τὸ 626, οἱ ὁποῖοι μᾶλλον συνεχίστηκαν ἀπὸ τοὺς Ἱσπανούς. Ἡ συνύπαρξη γιὰ πολλοὺς αἰῶνες Ὀρθοδόξων καὶ Ἀρειανῶν Βησιγότθων στὴν ἴδια χώρα, ὅπως ἀνέφερα καὶ παραπάνω, δυσκολεύει συχνὰ τὶς ἔρευνες τῶν ἱστορικῶν. Σίγουρο εἶναι ὅμως, ἐπαναλαμβάνω, ὅτι καὶ στὴν Ἱσπανία ὑπῆρχαν γιὰ ἀρκετὸ καιρὸ ἡμερολογιακὲς διαφορές, τὶς ὁποῖες χρησιμοποιοῦσαν ἑκάστοτε οἱ Φράγκοι καὶ οἱ Βησιγότθοι γιὰ τὴν ἐπέκταση τῶν σφαιρῶν ἐπιρροῆς τους καὶ σὲ αὐτὴν ὅμως τὴν περίπτωση σχίσμα λόγῳ ἡμερολογίου δὲν ὑπῆρξε.

Ἀποδεικνύεται λοιπὸν λεπτομερέστατα, ὅτι παρὰ τὶς μακρόχρονες ἡμερολογιακὲς διαφορὲς ἀκόμα καὶ ἀνάμεσα στοὺς ἐπισκόπους τῆς ἴδιας περιοχῆς, σχίσμα γιὰ τὸ ἡμερολόγιο δὲν ὑπῆρξε καὶ ὅτι ἡ ἐπιχειρηματολογία σας, κ. Μάννη, ἐναντίον τῶν συγκεκριμένων, τουλάχιστον, στοιχείων ποὺ παρέθεσε τὸ βιβλίο τοῦ κ. Ρίζου δὲν ἔχει ἐπιστημονικὲς ἀποδείξεις. Οἱ κατηγορίες ἐναντίον του βιβλίου τοῦ κ. Ρίζου περὶ τυχὸν θέσεων του μὲ μὴ διασταυρωμένες πηγὲς δὲν ἔχουν βάση. Φυσικὰ αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ λόγο πανηγυρισμοῦ, ἀντίθετα μὲ αὐτὸν ποὺ ἑορτάσθηκε στὸ ἰστολόγιο «Κρυφὸ σχολειό», διότι ἡ μέριμνα σας νὰ ἀπαντήσετε στὸ ἐπίμαχο βιβλίο, ἀκόμα καὶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὸ κάνατε, δείχνει τὸ ἐνδιαφέρον σας γιὰ τὸ θέμα. Ἐλπίζω ὅμως μετὰ τὰ παραπάνω στοιχεῖα θὰ ἐπιδείξετε κι ἐσεῖς τὴν ἴδια ἀναγνώριση γιὰ τὴν ἀνησυχία καὶ τὸ ἔργο τοῦ κ. Ρίζου.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Για την σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό που επιχειρείται κατά της Αποτειχίσεως

«Στοχευμένη καὶ συντονισμένη προσπάθεια 
κατὰ τῆς Ἀποτειχίσεως»!


Γράφει ὁ Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Πολὺ προβληματίστηκα ἐὰν ἔπρεπε νὰ δημοσιοποιήσω τὰ ὅσα ἀκολουθοῦν, ἀναλογιζόμενος ἐὰν ἡ μαρτυρία μου θὰ ὠφελοῦσε ἢ θὰ ἔβλαπτε τὸν ἀγῶνα μας κατὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ τὴν Ἀποτείχισή μας ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς κι αἱρετίζοντες ἐπισκόπους καὶ τοὺς κοινωνοῦντες μετ’ αὐτῶν. Ὡστόσο βλέπω ὅλο καὶ πιὸ καθαρὰ ὅτι ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ —μετὰ τὴν Κολυμπάρειο ληστρικὴ καὶ ψευδεπίγραφη σύνοδο— μερικοὶ ἱερεῖς καὶ ἁγιορεῖτες προέβησαν στὴν Ἀποτείχισή τους, ἐκτυλίσσεται —μὲ πρόσχημα τὸ ἡμερολογιακὸ ζήτημα— μία στοχευμένη καὶ συντονισμένη προσπάθεια κατὰ τῆς Ἀποτειχίσεως τῶν νεοημερολογιτῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἔναντι τῆς ὁποίας δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ σιωποῦμε καὶ ν’ ἀδρανοῦμε.
Μάλιστα αὐτὴ τὴν ἐκστρατεία ἔχουν ἀναλάβει ἐργολαβικὰ νὰ στηρίξουν καὶ νὰ προβάλουν γνωστὰ κι ἐπίσημα ἱστολόγια τῶν παλαιοημερολογιτῶν στὸ διαδίκτυο, ἐπιστρατεύοντας μάλιστα ἐγκαθέτους σχολιαστὲς ποὺ θρασυδείλως καὶ χωρὶς ἴχνος θεολογικοῦ λόγου καὶ ὀρθοδόξου πνευματικότητος μετέρχονται ἐκτὸς τῶν ὕβρεων καὶ ἀπειλὲς βίας κατὰ νεοημερολογιτῶν διαχειριστῶν ἱστολογίων!... Εἶναι δὲ χαρακτηριστικὸ ὅτι οἱ ἐκ τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου ἐκστρατεύοντες καὶ οἱ ὑπὲρ αὐτοῦ προμαχοῦντες δὲν κατεδίκασαν αὐτὲς τὶς ὕβρεις καὶ ἀπειλὲς βίας, δίδοντας τὴν ἐντύπωση ὅτι ὄχι μόνον τὶς ἐγκρίνουν ἀλλὰ καὶ ὅτι τὶς ὑποδαυλίζουν!!!
Ἀλλὰ καὶ ἔνιοι ἐκ τῶν καλοπροαιρέτων σχολιαστῶν, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴν παναιρετικὴ οἰκουμενιστικὴ προπαγάνδα τῆς στείρας ἀγαπολογίας καὶ τῆς ἀπροϋποθέτου ἑνωσιολογίας, καλοῦν σὲ εἰρήνευση καὶ καταλλαγὴ καὶ «νὰ τὰ βροῦμε» μέσω κάποιας συνάξεως μεταξὺ τῶν Πατέρων. Ἀλλὰ ἡ πραγματικὴ ἀγάπη εἶναι μόνον ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη ποὺ ἀδιαιρέτως ὑπάρχει μετὰ τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἀληθείας Του· καὶ ἡ πραγματικὴ ἑνότητα ὑπάρχει εἰς τὴν ἑνότητα τῆς Πίστεως. Ἄνευ τούτων οὔτε ἀγάπη καὶ ἑνότητα οὔτε εἰρήνη καὶ καταλλαγὴ ὑπάρχουν. Ἐκεῖ ποὺ ἔχουν φτάσει τὰ πράγματα εἶναι ἔγκλημα νὰ σπρώξουμε τὰ προβλήματα κάτω ἀπὸ τὸ χαλί, νὰ κάνουμε ὅτι δὲν βλέπουμε καὶ ὅτι δὲν ἀκοῦμε. Τὸ σπυρὶ πρέπει νὰ σπάσει γιὰ νὰ θεραπευτεῖ ἡ νοσοῦσα κατάσταση· καὶ θὰ σπάσει. Κι αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ γίνει «μεταξὺ τῶν Πατέρων» μόνον.
Βρισκόμαστε σὲ φοβερὴ πρωτοφανὴ κι ἐμπερίστατη κατάσταση, ὅπου ἡ ἐμπιστοσύνη στοὺς ρασοφόρους πατέρες καὶ μοναχοὺς ὡς αὐθεντίες ἔχει κλονιστεῖ· κανεὶς πλέον δὲν μπορεῖ νὰ λογίζεται «ἅγιος» ἢ ἅγιος, ἀλάθητος καὶ αὐθεντία καὶ ὑπεράνω ἐλέγχου. Γι’ αὐτὸ ὅ,τι εἶναι νὰ διευθετηθεῖ πρέπει νὰ διευθετηθεῖ φανερὰ καὶ μὲ διαφάνεια στὴν Κληρικολαϊκὴ Συνέλευση, ὅπου κανεὶς δὲν εἶναι ἀρχηγός, γιατὶ στὴν Ἐκκλησία Του ὁ Κύριος καὶ Θεός μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς μας καὶ ὁ μόνος Ἀρχηγός μας μὲ βοηθούς Του τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ Στρατηγὸ τῶν ἀγώνων μας, τοὺς ἁγίους καὶ θεοφόρους Πατέρες μας, τοὺς φίλους Του· μὲ «ἐργαλεῖα» τους τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, τὴν ἱερὰ Παράδοση, τὴν ἁγιοΠατερικὴ διδασκαλία καὶ πράξη, τὶς ἁγίες οἰκουμενικὲς καὶ τοπικὲς Συνόδους, τοὺς ἱεροὺς Κανόνες· καὶ τὴν πεμπτουσία ὅλων αὐτῶν, τὴν χάρη καὶ τὴ εὐλογία Του καὶ τὴν φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ποιόν ἄλλον ἀρχηγὸ μποροῦμε ν’ ἀναζητοῦμε; Ποιούς ἄλλους στρατηγοὺς καὶ ἀξιωματικοὺς θέλουμε; Ποιά ἄλλα ὅπλα καὶ πυρομαχικὰ ἀναζητοῦμε; Τὸ μόνο ποὺ μᾶς λείπει εἶναι ἡ Πίστη ἑνὸς ἑκάστου ἐξ ἡμῶν στὸν Δημιουργὸ καὶ Πλάστη μας κι ἡ ἐξ αὐτῆς παρουσία μας καὶ ἡ συμμετοχή μας· ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι ἡ δική μας συνεισφορὰ στὸ θέλημά Του καὶ εἰς τὴν ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ θυσία Του γιὰ τὴν διὰ τοῦ αἵματός Του ἐξαγορά μας καὶ τὸν ἀγῶνα εἰς τὸν ὁποῖον μᾶς κάλεσε γιὰ τὴν σωτηρία μας εἰς τὴν ἐπουράνιο Βασιλεία τοῦ ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας!!! Ἰδοὺ λοιπὸν στάδιον λαμπρὸν γιὰ ὅλους μας, στάδιον ἀγώνων ἀλλὰ καὶ πνευματικῆς μεθέξεως!... 
Συκοφαντεῖται ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς· ποὺ μὲ βιβλία καὶ ὁμιλίες καὶ ἀρθρογραφία ἀνέδειξε στὶς ἡμέρες μας, ἐκ τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως κι ἐκ τῆς διαχρονικῆς Ἐκκλησίας μας, τὴν Ἀποτείχιση ὡς τὴν ἁγιοΠατερικῶς ἐνδεδειγμένη καὶ ἱεροΚανονικῶς ἐπιβαλλομένη στάση τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐν καιρῷ αἱρέσεως. Κι ἀκόμη συκοφαντοῦνται ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ ἐδῶ καὶ εἴκοσι τουλάχιστον χρόνια σηκώνουν τὸν Σταυρὸ τοῦ ἀντὶ-οἰκουμενιστικοῦ Ἀγῶνος καὶ τῆς Ἀποτειχίσεως· ὄχι μὲ χαρτοπόλεμο καὶ δημόσιες σχέσεις, ἀλλὰ συνδυάζοντας τὸν λόγο μὲ τὴν πράξη, ὑφιστάμενοι μάλιστα πραγματικὸ διωγμό, ποὺ δὲν ἔλαβε δημοσιότητα στὰ ἐλεγχόμενα ἀπὸ τὸν οἰκουμενισμὸ ἢ τὴν ἐμπάθεια «ὀρθόδοξα» ἱστολόγια, νεοημερολογήτικα καὶ παλαιοημερολογήτικα!...
● Μὲ καθαίρεση «τιμωρεῖται» ὁ π. Εὐθύμιος· γιὰ τὸν ὁποῖον ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, ποὺ ἀργότερα μετεστράφη σὲ πολέμιο τῆς Ἀποτειχίσεως καὶ τοῦ π. Εὐθυμίου —γιὰ νὰ καταλήξει προσφάτως σὲ μίαν «ἀποτείχιση» ἀντὶ-Πατερικὴ καὶ ἀντὶ-ἱεροΚανονική!!!— σὲ ὁμιλία του στὸν Βόλο (25 Ἰανουαρίου 2007) εἶπε:
«Ἡ ἀποψινή μας παρουσία ἐδῶ καὶ ἡ δική μου καὶ τῶν Θεσσαλονικέων ἀδελφῶν, ἰδίᾳ τῶν Ἀγιαντωνιτῶν, σὺν τοῖς ἄλλοις, εἶναι καὶ μία συμπαράσταση πρὸς τὸν ταλαιπωρούμενο ἀδελφὸ καὶ πατέρα, πρὸς τὸν ἀδίκως τιμωρηθέντα π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, ὁ ὁποῖος ἐτόλμησε καὶ ἐσήκωσε μόνος ἐπὶ ἔτη τὸ ‟βάρος τῆς ἡμέραςˮ, τὸ βάρος τῆς ἀντιπαραθέσεως μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τοὺς Οἰκουμενιστὰς Ἐπισκόπους.Νὰ ἀφυπνήσουμε τὸ κοιμώμενο λόγῳ ἀγνοίας ὀρθόδοξο ποίμνιο»!... (www.zoiforos.gr, 14 Μαΐου 2013).
● Μὲ ἀφορισμοὺς καὶ λοιδορίες, διασυρμοὺς κι ἐξευτελισμούς, ἄδικες κατηγορίες καὶ δίκες, ὅπου καταδικάσθηκαν, διώκονται οἱ λαϊκοὶ γιὰ τοὺς 
ἀγῶνες τους κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κατὰ τῶν λατινοφρόνων καὶ οἰκουμενιστῶν· μεθοδεύσεις ποὺ ἔχουν τεράστιες καὶ καταστροφικὲς συνέπειες γι’ αὐτοὺς σὲ οἰκογενειακό, κοινωνικὸ κι ἐπαγγελματικὸ-οἰκονομικὸ ἐπίπεδο.
Ὡς ἐκ τούτου μόνον ἀπὸ τοὺς ἀδιαφόρους καὶ ἀπόντες τῶν ἀγώνων μποροῦν νὰ κατηγορηθοῦν πλειάδα Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ὅτι εἶναι ἀσφαλεῖς στὰ σαλόνια τους καὶ πίσω ἀπὸ τὰ πληκτρολόγιά τους. Διότι μόνον ἀδιάφοροι κι ἀπόντες, ποὺ μάλιστα διακαῶς ἐπιθυμοῦν νὰ καταστοῦν ἀρχηγοὶ καὶ στρατηγοὶ κι ἐμφανίζονται ὡς αὐθεντίες, μποροῦν νὰ προκύπτουν τόσο συμπλεγματικοί· ἀκριβῶς λόγω τῆς σκανδαλώδους ἀδιαφορίας τους καὶ ἀπουσίας τους ἀπὸ τοὺς ἀγῶνες κατὰ τῆς αἱρέσεως καὶ τῶν αἱρετικῶν, λόγω τῆς ἀδικαιολογήτου ὀλιγωρίας τους ἐπὶ σειρὰν πολλῶν ἐτῶν, ἐνίων ἐξ αὐτῶν δὲ κι ἐπὶ δεκαετιῶν!!!
Αὐτοὶ οἱ λαϊκοί, ποὺ —χωρὶς νὰ καιροσκοποῦν καὶ χωρὶς νὰ ἔχουν ἐξασφαλίσει μεγάλους χρηματοδότες καὶ ὑψηλὲς δημόσιες σχέσεις, προκειμένου ν’ «ἀποτειχιστοῦν»— μὲ τὴν καθοδήγηση του καὶ σὲ συνεργασία μὲ τὸν π. Εὐθύμιο σήκωσαν στὶς πλάτες τους τὸν ἀγῶνα ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια. Μὲ γνωστότερο κι ἀναγνωρισιμότερο τὸν ἀδελφό μας Σημάτη Παναγιώτη, ἀλλὰ καὶ τοὺς πρόσφατα ἀποτειχισθέντας Ἰωάννη Ρίζο καὶ Ἀδαμάντιο Τσακίρογλου, ποὺ ἐν ἀπολύτῳ ἀληθείᾳ κι ἐν Χριστῷ παρρησίᾳ τόλμησαν νὰ ἐνημερώσουν τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ γιὰ τὰ ἀνιέρως τεκταινόμενα ὑπὸ τὸ πρόσχημα τοῦ ἡμερολογίου.
Σήμερα αὐτοὶ καὶ ἄλλοι λαϊκοὶ ἀπαξιώνονται καὶ καθυβρίζονται καὶ καταγγέλλονται ὡς αἱρετικοί!!! ἀπὸ τοὺς «νεοαποτειχισμένους» ἁγιορεῖτες, οἱ ὁποῖοι μέχρι πρότινος ἦσαν στὴν αἵρεση καὶ μνημόνευαν καὶ κοινωνοῦσαν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς λατινόφρονες καὶ οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους!... Ἀκόμη ὁ μολυσμὸς δὲν ἔχει φύγει ἀπὸ τὰ χείλη τους κι ἀπὸ τὴν ψυχή τους!!! Κι ὅμως, ἀντὶ ὅπως ἔπρεπε μὲ συστολὴ καὶ συναίσθηση καὶ μετάνοια νὰ ἑνωθοῦν καὶ νὰ συσσωματωθοῦν μὲ τοὺς προϋπάρχοντες αὐτῶν ἀποτειχισμένους —δημιουργώντας ἕνα ἀρραγὲς καὶ συνεχῶς διευρυνόμενο μέτωπο τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας— μέσα σὲ λίγους μῆνες μὲ παχυλὸ ἐγωϊσμὸ καὶ ἰδιοτελῆ ἔπαρση, μὲ δεσποτοκρατικὴ ἀλαζονεία καὶ γεροντοκρατικὴ οἴηση, σκοπίμως καὶ ὀργανωμένα δρῶντες —διὰ τῶν ἐπιτηδείων μεθόδων τῆς πολυγλωσσίας καὶ τῆς πολυπροσωπίας καὶ τῆς ἀμφισημίας, καὶ τεχνηέντως ἐπικαλούμενοι τὸν ὅποιον «διωγμό» τους, θολώνοντας τὰ νερὰ καὶ τοιουτοτρόπως ἐξαπατώντας τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ σέβεται τὸ τιμημένο ράσο καὶ μὲ ἀπαντοχὴ προσδοκᾶ στὸ Ἅγιον Ὄρος τῶν ἁγίων καὶ τῶν μαρτύρων— ἀνακάτεψαν τὰ πάντα καὶ τοὺς πάντες κι ἔφεραν τὴν Ἀποτείχιση σ’ ἐκεῖνο τὸ σημεῖο συγχύσεως κι ἀποπροσανατολισμοῦ, ἀπὸ τὸ ὁποῖο μόνον οἱ λατινόφρονες καὶ οἱ παναιρετικοὶ οἰκουμενιστὲς ὠφελοῦνται κι ἐπιχαίρουν.
Ἀποφάσισα νὰ μιλήσω, ὅταν διάβασα τὸ κατάπτυστο κείμενο «Ἀπαντήσεις ἐπὶ ἐκκλησιολογικῶν ζητημάτων περὶ τῆς ἱερᾶς ἀποτειχίσεως», τὴν ὁποίαν ἐδημοσίευσε δίκην συνόδου ἡ «τρόϊκα» τῶν μοναχοῦ Σάββα Λαυριώτου, ἱερομονάχου Χαρίτωνος Ἁγιορείτου καὶ μοναχοῦ Ἐπιφανίου Καψαλιώτου, καπηλευομένη τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τοὺς ἐσχάτως ἀποτειχισμένους Ἁγιορεῖτες Γέροντες καὶ Πατέρες· ἀκριβῶς αὐτοὺς ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τὸ ὑπογράψουν. Μάλιστα, ὅταν ὁ Γέρων Γαβριὴλ ἀρνήθηκε νὰ τὸ ὑπογράψει ὁ μον. Ἐπιφάνιος τοῦ μίλησε σκαιῶς καὶ ἀπειλητικῶς!... Ἀντιλήφθηκα πλέον, πέραν πάσης ἀμφιβολίας, ὅτι ἡ «τρόϊκα» δὲν ἐκπροσωπεῖ τοὺς ἀποτειχισμένους Ἁγιορεῖτες Πατέρες, οὔτε τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς Μάρτυρες τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλὰ μόνον τοὺς ἑαυτούς των κι ἐκείνους ποὺ ἐκ τοῦ σκότους εὑρίσκονται ὄπισθεν αὐτῶν.
Ἔτσι, χωρὶς φόβο καὶ πάθος ἀλλὰ μὲ ἐν Χριστῷ παρρησίᾳ, καταθέτω τὴν μαρτυρία μου. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια μίαν ἐκ τῶν μαρτυριῶν μου, τὴν πιὸ πρόσφατη, διότι σὲ προσεχὲς περισσότερο ἐκτενὲς κειμενό μου διαλαμβάνονται πολλὲς περὶ προσώπων καὶ καταστάσεων μαρτυρίες.

Σὲ τηλεφωνικὴ ἐπικοινωνία ποὺ εἶχα μὲ τὸν ἐν Χριστῷ ἀδελφό μας Κωνσταντῖνο Νάσιο (Κ.Ν.), ποὺ ἔγινε τὴν Τρίτη, 3 Ὀκτ. 2017, ὧρα 14:46 καὶ διήρκεσε 19:06΄ —σχετικὰ μὲ τὸν ἰδιωτικὸ ἱερὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Βουκούλου, ποὺ εὑρίσκεται ἐντὸς τοῦ ἰδιοκτήτου οἰκοπέδου του ὅπου καὶ ἡ κατοικία του στὸ Μουζάκι Καρδίτσης, ὁ ὁποῖος ναὸς ἐπαπειλεῖτο παρανόμως καὶ αὐθαιρέτως ἀπὸ τὸν Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων κ. Ἄνθη [Τιμόθεο] μὲ «σφράγισμα» καὶ «κατάσχεσή» του, ἐπειδὴ ἐλειτουργοῦσε ἐκεῖ ὁ ἱερομόναχος π. Σεραφεὶμ χωρὶς νὰ τὸν μνημονεύει, ὡς αἱρετικὸ ὄντα καὶ κοινωνοῦντα μετὰ τοῦ αἱρεσιάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Ἀρχοντώνη [Βαρθολομαίου]— μοῦ ἀνέφερε ὅτι:
Κατόπιν συμβουλῆς τοῦ π. Σταύρου Βαΐου (γιὰ τὴν ὁποίαν μοῦ εἶχε ξαναμιλήσει), καὶ τοῦ ἱερομονάχου Χαρίτωνος Καψαλιώτου —παρευρισκομένου ἐκείνη τὴν ὥρα παρὰ τὸ πλευρὸ τοῦ Κ.Ν., συνακροωμένου δὲ τῆς συνομιλίας μας καὶ παρεμβαίνοντος ὑποβάλλοντας στὸν Κ.Ν. ἔνιες ἀπαντήσεις του κατὰ τὴν συνομιλία μας— θὰ ἐδήλωνε στὴν πολεοδομία τὸν ὡς ἄνω ἱερὸ ναὸ ὡς ἀκολουθοῦντα καὶ ἀνήκοντα εἰς τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο/ἑορτολόγιο. Παραθεωρώντας τὶς εἰσηγήσεις ἐμοῦ καὶ συμβουλὲς ἄλλων ἀδελφῶν —μάλιστα νομικῶν καὶ ἀποτειχισμένων καὶ ἰδιοκτητῶν ἱερῶν ναῶν, ποὺ ἐπὶ πολλὰ ἔτη λειτουργοῦν μὴ μνημόνευοντες τῶν ἐπιχωρίων ἐπισκόπων ὡς αἱρετικῶν ὄντων, χωρὶς νὰ ἐνοχληθοῦν ἢ ἀπειληθοῦν ὑπ’ αὐτῶν— ὅτι τὸ μόνο ποὺ ἔπρεπε νὰ κάνει ἦταν προβεῖ σὲ δήλωση Ἀποτειχίσεως ἀπὸ τὸν δεσπότη τῆς Καρδίτσης καὶ νὰ τοῦ τὴν κοινοποιήσει ἐξωδίκως. Ἔτσι θ’ ἀφαιροῦσε ἀπὸ αὐτὸν κάθε «δικαίωμα» καὶ δυνατότητα νὰ πράξει τι ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Βουκόλου.
Σὲ παρατήρησή μου ὅτι ἐὰν προέβαινε σὲ αὐτὴ τὴν δήλωση, τότε θὰ ἔπρεπε καὶ νὰ λειτουργεῖ μὲ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο, ὁ Κ.Ν. ἐντόνως μὲ διαβεβαίωσε ὅτι θὰ ἐδήλωνε μὲν τὸν ἱερὸ ναὸ ὡς παλαιοημερολογίτικο, ἀλλὰ θὰ λειτουργοῦσε μὲ τὸ νέο ἡμερολόγιο. Τοῦ εἶπα ὅτι ἐὰν συνέβαινε αὐτό, ἀκριβῶς τότε θὰ εἶχε πρόβλημα μὲ τὴν πολεοδομία, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ τὸν κατηγορήσει ὅτι ἄλλαξε τὴν δεδηλωμένη χρήση τοῦ ἀκινήτου καὶ θὰ ὑποστεῖ τὶς συνέπειες. Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο παρενέβη ὁ π. Χαρίτων, λέγοντας στὸν Κ.Ν. ὅτι πράγματι θὰ ἦταν ὑποχρεωμένος νὰ λειτουργεῖ μὲ τὸπαλαιὸ ἡμερολόγιο. Τότε εὐθέως ἐρώτησα τὸν Κ.Ν. ἐὰν ἀποφάσισε νὰ προσχωρήσει στὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο. Μοῦ ἀπήντησε ἀμέσως κι εὐθαρσῶς, ὄχι! Ἁπλῶς θὰ ἔκανε αὐτὴ τὴν δήλωση γιὰ ν’ ἀποφύγει τὸν δεσπότη τῆς Καρδίτσης. Ὁ π. Χαρίτων ἐπέμενε ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ λειτουργεῖ μὲ τὸ παλαιό! Καὶ ὁ Κ.Ν., μπερδεμένος μεταξὺ ἐμοῦ κι ἐκείνου, μοῦ ἔδωσε στὸν π. Χαρίτωνα στὸ τηλέφωνο γιὰ νὰ μιλήσουμε ἄμεσα.
Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς συνομιλίας μας ὁ π. Χαρίτων ἦτο ἐπιθετικὸς κι ἀπαξιωτικός.
(α) Στὴν ἔνστασή μου ὅτι καὶ ἄλλοι ἀδελφοὶ ἔχουν ἰδιοκτήτους ἱεροὺς ναοὺς ὅπου ἀπὸ πολλὰ χρόνια δὲν μνημονεύονται οἱ ἐπιχώριοι ἐπίσκοποι χωρὶς νὰ τοὺς ἀπειλήσει κανεὶς μὲ κλείσιμο καὶ «κατάσχεση» τοῦ ναοῦ, μοῦ ἀπήντησε ὅτι αὐτὸ τὸ δικαίωμα τὸ ἔχουν κι ἁπλῶς ἐκεῖνοι δὲν τὸ χρησιμοποίησαν, ἐνῶ ὁ Καρδίτσης φέρεται διατεθειμένος νὰ τὸ ἐφαρμόσει. Τοῦ ἐπεσήμανα ὅτι λαθεύει, διότι αὐτὸ μπορεῖ νὰ συμβεῖ μόνον (α) σὲ ναοὺς ποὺ ἔχουν λάβει ἄδεια ἀπὸ τὴν περὶ ναοδομίας ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διὰ τῆς ἀνακλήσεώς της, ἀλλὰ ὁ Ἅγιος Βουκόλος δὲν ἔχει ζητήσει τέτοιαν ἄδεια, καὶ (β) ὅταν συμβαίνουν ἀνομίες, ὅπως παγκάρι κ.ἄ., ἀλλὰ ὄχι γιὰ τὴν Ἀποτείχιση τοῦ ἰδιοκτήτη ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο γιὰ λόγους Πίστεως, ποὺ γίνεται νομίμως βάσει τοῦ ιε΄ Κανόνος τῆς ΑΒ Συνόδου ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου.
(β) Μοῦ εἶπε:
«Τί σᾶς πειράζει νὰ λειτουργεῖ ὁ ναὸς μὲ τὸ παλαιὸ ἑορτολόγιο, ἐφ’ ὅσον δὲν θὰ ἀνήκει σὲ παράταξη παλαιοημερογιτῶν; Μπορεῖτε νὰ ἐκκλησιαζόσαστε σ’ ἐμᾶς. Ἐμεῖς δὲν ἔχουμε μαζί σας πρόβλημα, ἐσεῖς οἱ νεοημερολογίτες ἔχετε πρόβλημα μαζί μας».
Τὸν ἐρώτησα ἐὰν θὰ ἔχουμε κοινωνία μεταξύ μας, ἐὰν θὰ ἔχουμε κοινὸ ποτήριο. Μοῦ ἀπήντησε στερεοτύπως:
«Μπορεῖτε νὰ ἐκκλησιαζόσαστε σ’ ἐμᾶς».
Τὸν ξαναρώτησα καὶ μοῦ ἀπήντησε τὸ ἴδιο. Ἀπέφυγε τὴν ἐρώτησή μου καὶ δὲν μοῦ εἶπε ἐὰν θὰ ἔχουμε κοινωνία μεταξύ μας, δηλαδὴ κοινὸ ποτήριο. Ὅμως ἡ πρακτικὴ τῶν ἀκολουθούντων τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο/ἑορτολόγιο ἀποτειχισμένων ἱερέων (π. Σταῦρος, π. Γεώργιος) εἶναι νὰ μὴν κοινωνοῦν τοὺς νεοημερολογίτες, ἀλλὰ τοὺς ἀντιμετωπίζουν ὡς κατηχουμένους, δηλαδὴ ὡς ἀβαπτίστους!!!
(γ) Ἐπέμεινε ὅτι ἡ Ἀποτείχιση χωρὶς προσχώρηση στὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο δὲν εἶναι Ἀποτείχιση, καὶ ὅτι οἱ νεοημερολογίτες ἀποτειχισμένοι βρίσκονται ἀκόμα στὴν αἵρεση καὶ εἶναι αἱρετικοί. Ἀντέτεινα ὅτι τὸ ἡμερολόγιο δὲν εἶναι θεολογικὸ/δογματικὸ θέμα ἀλλὰ ζήτημα ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν ἀφορᾶ στὴν Ἀποτείχισή μας ἀπὸ τοὺς λατινόφρονες καὶ οἰκουμενιστὲς ὥστε νὰ μᾶς διαιρεῖ.


Ἀπήντησε ὅτι εἶναι καὶ θεολογικὸ θέμα, μάλιστα ἡ πρώτη πράξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀναπτύσσοντας τὴν γνωστὴ ἡμερολατρικὴ ἐπιχειρηματολογία τῶν παλαιοημερολογιτῶν... Ἄλλωστε τὸ ἄρτι κυκλοφορηθὲν βιβλίο τοῦ π. Χαρίτωνος, «Τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἡ διαχρονική του στάση ἔναντι τῶν αἱρέσεων», διαπνέεται ἀπὸ παρόμοιες ἰδέες ὡς πρὸς τὸ ἡμερολόγιο, βρίθει δὲ σχετικῶν ἀναφορῶν κι ἐπιχειρημάτων, ποὺ βεβαιώνουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές!!!
(δ) Τοῦ εἶπα ὅτι μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ ταυτιστεῖ ἡ Ἀποτείχιση μὲ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο κι ἔτσι κανεὶς πλέον ἐκ τοῦ νέου ἡμερολογίου δὲν θὰ μᾶς ἀκούει καὶ δὲν θὰ προχωρεῖ στὴν Ἀποτείχισή του, κι ἔτσι ὁ ἀντὶ-οἰκουμενιστικὸς ἀγῶνας μας θὰ καταστεῖ πλήρως ἀναποτελεσματικὸς καὶ θὰ σβήσει. Διότι θὰ μετατοπίζαμε τὸ κέντρο βάρους ἀπὸ τὴν αἵρεση στὸ ἡμερολόγιο καὶ ὅλοι θὰ μᾶς ἀντιμετωπίζαν ὡς παλαιοημερολογίτες· ἄλλωστε κανείς, ἐκτὸς τῶν ἰδίων, δὲν ἀντιλαμβάνεται τοὺς παλαιοημερολογίτες ὡς ἀντὶ-οἰκουμενιστές, παρὰ μόνον ὡς σχισματικούς!...
Προέβαλα τὴν θέση ὅτι πρέπει τόσο οἱ νεοημερολογίτες ν’ ἀποτειχιστοῦμε ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ἐπισκόπους μας ὅσο καὶ οἱ παλαιοημερολογίτες ν’ ἀποτειχιστοῦν ἀπὸ τὶς παρατάξεις τους, παραμένοντας οἱ μὲν καὶ οἱ δὲ στὸ ἡμερολόγιο ποὺ τοὺς ἀναπαύει, ἀλλὰ ἔχοντας ἑνότητα καὶ κοινωνία μεταξύ μας, συμπαράταξη καὶ κοινοὺς ἀγῶνες.
Καθὼς ἔλεγα αὐτὰ ὁ π. Χαρίτων μὲ διέκοπτε λέγοντας ἐπανειλλημμένως, ὅτι:
«Αὐτὰ εἶναι οἱ τρέλες ποὺ λέει ὁ Τρικαμηνᾶς».
Ἀναφερόμενος δὲ στὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ οὐδεμία φορὰ τὸν ἀνέφερε ὡς πατέρα ἢ γέροντα, ἐνῶ ἡ φωνή του εἶχε ἔνταση, περιφρονητικὸ καὶ ἀπαξιωτικὸ τόνο!...
(ε) Τελικῶς μοῦ ἐπιτέθηκε προσωπικῶς, λέγοντας μου ὅτι ὡς νεοημερολογίτης δὲν εἶμαι ἀποτειχισμένος, ὅτι βρίσκομαι ἀκόμη στὴν αἵρεση καὶ εἶμαι αἱρετικός, κατηγορώντας ἐμένα καὶ ὅσους ἀκολουθοῦμε «τὸν Τρικαμηνᾶ στὶς τρέλες» του.
(στ) Βλέποντας ὅτι ἡ συζήτηση ὀξυνόταν διέκοψα τὴν ἐπικοινωνία μας, λέγοντάς του:
«Πάτερ λυπᾶμαι, ἀλλὰ δὲν θέλω νὰ συνεχίσουμε τὴν συζήτηση. Γίνεστε ἐπιθετικὸς κι αἰχμηρός. Ἐγὼ σᾶς μιλῶ μὲ σεβασμὸ καὶ πολλὴν ἀγάπη. Ὡστόσο κι ἐγὼ κατάλαβα πολὺ καλά, κι ἐσεῖς γνωρίζετε καλύτερα τὶ ἀκριβῶς συμβαίνει. Χαίρετε».
Ἔτσι κι ἐκεῖ τελείωσε ἡ συνομιλία μας.
Ὁ Κ.Ν. μοῦ εἶχε πεῖ ὅτι ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ὥρα 18:00, εἶχε διοργανώσει στὸ σπίτι του μίαν σύναξη γιὰ νὰ μιλήσει ὁ π. Χαρίτων σὲ Καρδιτσιῶτες ἀδελφούς μας ποὺ ἔχουν ἀποτειχιστεῖ ἢ σκέφτονται ν’ ἀποτειχιστοῦν, καὶ μὲ εἶχε καλέσει σὲ αὐτήν. Κατόπιν τοῦ ἀνωτέρω τηλεφωνήματος ἔκρινα ὅτι δὲν ἔπρεπε νὰ πάω, διότι πολὺ φοβόμουν ὅτι θ’ ἀντιδικούσαμε καὶ πάλι μὲ τὸν π. Χαρίτωνα, σκανδαλίζοντας τοὺς ἀδελφούς μας. Ἔτσι δὲν γνωρίζω ὡς αὐτήκοος τί ἀκριβῶς εἰπώθηκε σὲ αὐτήν.
Ὁ Κ.Ν. μοῦ εἶπε ὅτι δὲν μίλησε γιὰ τὸ ἡμερολόγιο. Ἀλλὰ ὑπάρχει ἀνηρτημένη μαρτυρία ἀπὸ τὸν Σχολιαστὴ «Γιῶργο», ποὺ καταθέτει ὅτι ὁ π. Χαρίτων σὲ αὐτὴ τὴν συνάντηση ἀπέτρεψε νεοημερολογίτη ν’ ἀποτειχιστεῖ ἐὰν ταυτοχρόνως δὲν προσχωροῦσε στὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο.
Θεωρῶ καὶ τὶς δύο πληροφορίες, τοῦ Κ.Ν. καὶ τοῦ «Γιώργου», ἐξ ἴσου ἀξιόπιστες· διότι ὁ π. Χαρίτων μπορεῖ νὰ μὴν μίλησε στὴν σύναξη γιὰ τὸ ἡμερολόγιο, ἀλλὰ ἀπέτρεψε τὴν ἀποτείχιση σὲ κατ’ ἰδίαν συζήτηση· τὸ ἕνα δὲν ἀποκλείει τὸ ἄλλο· ἔχοντας μάλιστα τὴν ἀνωτέρω ἐμπειρία σὲ αὐτὸ τὸ συμπέρασμα καταλήγω!...
Ἐκ τῶν προηγηθέντων βασίμως συμπεραίνω, ἐκ τῶν λόγων καὶ τῶν κειμένων καὶ τῶν ἔργων τους, ὅτι ἡ «τρόϊκα» τῶν ἁγιορειτῶν κι ἔνιοι τῶν «νεοαποτειχισθέντων» μὲ προεξάρχοντα τὸν π. Παΐσιο Παπαδόπουλο (Πτολεμαΐδα), ἐπιδιώκουν νὰ ἐσπείρουν τὴν σύγχυση καὶ τὸν ἀποπροσανατολισμὸ καὶ τὴν διάλυση εἰς τοὺς ἐκ τῶν αἱρετικῶν κι αἱρετιζόντων ἐπισκόπων καὶ τοὺς μετ’ αὐτῶν κοινωνούντων ἀποτειχισθέντες καὶ ἀποτειχιζομένους Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τοῦ νέου ἡμερολογίου. Κατὰ τὴν ἄποψή μου τελοῦν ἐν διατεταγμένῃ ὑπηρεσίᾳ· ἄλλα λέγοντας ὁ ἕνας κι ἄλλα κάνοντας ὁ ἄλλος, ἀναλόγως τοῦ ἀκροατηρίου τους καὶ τῆς περιστάσεως, ὁπωσδήποτε ὅμως μὴ ἀποκαλύπτοντες ἐξ ἀρχῆς τὰ πιστεύματά τους καὶ τὶς προθέσεις τους. Θέλησαν νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὴν δεσποτικὴ ἀπειλὴ κατὰ τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Βουκόλου στὸ Μαυρομάτι Καρδίτης, προσπαθώντας νὰ πείσουν τὸν Κ.Ν. ὅτι μόνος τρόπος προστασίας του ἦταν ἡ προσχώρησή του στὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο, ὁδηγώντας τον ἔτσι —παρὰ τὸ φρόνημά του καὶ τὴν θέλησή του— στὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο.
Τελικῶς ὁ Κ.Ν., μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Κυρίου καὶ τὴν φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ Στρατηγοῦ τῶν ἀγώνων μας, δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων μας καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ Ἁγίου Βουκόλου, δὲν τοὺς ἤκουσε κι ἔπραξε τὸ δέον γενέσθαι. Διεκήρυξε ὡς νεοημερολογίτης τὴν ἀποτείχισή του ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ ἐπίσκοπο Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων κ. Ἄνθη [Τιμόθεο], τὴν ὁποίαν δι’ ἐξωδίκου τοῦ ἀπέστειλε καὶ τὴν δημοσίευσε στὸ διαδίκτυο.
Ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ μὴν ἀναφερθῶ στὸ παράδειγμα ποὺ μὲ τὴν στάση του —στάση ζωῆς ἄοκνη κι ἀκάματη ἀπὸ τὴν νεότητά του ἕως τὰ γεράματά του— μᾶς δίνει ὁ ἀφιερωμένος στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀδελφός μας Κωνσταντῖνος Νάσιος· καὶ ὄχι μόνον αὐτός, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀδελφός μας Δημήτριος, οἰκογενειάρχης ἄνθρωπος μὲ παιδιὰ καὶ μὲ ὑποχρεώσεις ὄντας. Ἐνῶ ἐμεῖς ἀντιδικοῦμε μεταξύ μας, ἐνίοτε μὲ διαπρύσια κείμενα καὶ λόγια, ἐκεῖνοι ὡς συνεπῆ καὶ συνετὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας ἀγωνίζονται στὰ ἔμπεδα τῶν μαχῶν, εὑρισκόμενοι στὶς πρῶτες γραμμὲς τῶν ἀγώνων μας. Λ.χ. πρωτοστατοῦν αὐτὲς τὶς ἡμέρες στὶς κινητοποιήσεις τῶν ἐλαχίστων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν κατὰ τῆς αἰσχρὰς καὶ βλασφήμου κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου θεατρικῆς παραστάσεως στὴν Θεσσαλονίκη, ἀλλὰ καὶ στὶς κινητοποιήσεις στὴν Ἀθήνα κατὰ τοῦ θεομάχου καὶ χριστομάχου κι ἐκκλησιομάχου πλέον μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καὶ τοῦ προσυλλητισμοῦ καὶ τῆς μυήσεως τῶν Ἑλληνοπαίδων, τῶν παιδιῶν μας, ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων μάλιστα στὶς γενετήσιες διαστροφὲς καὶ κάθε εἴδους ἀνωμαλίες μέσα στὰ ἴδια τὰ σχολιά τους!!!... Σὲ αὐτὰ τὰ ἔμπεδα τῶν μαχῶν ὅμως δὲν εὑρισκόμεθα κι ἐμεῖς ποὺ ἀντιδικοῦμε· τουλάχιστον ὅσοι ἀπὸ ἐμᾶς μποροῦμε. Κι ἐκεῖ, στὶς ἐπάλξεις τῶν ἀγώνων, βρίσκονται πλάϊ-πλάϊ ἀπὸ κοινοῦ λοιδορούμενοι καὶ διασυρόμενοι ὡς «μέλη παραεκκλησιαστικῶν ὀργανώσεων», ἀλλὰ καὶ κακοποιούμενοι ἀπὸ τὴν Ἀστυνομία καὶ συρόμενοι στὰ δικαστήρια ἁπλοὶ καὶ «ἁπλοϊκοί» νεοημερολογίτες καὶ παλαιοημερογίτες· ποὺ μεταξύ τους διαφωνοῦν καὶ συγκρούονται μὲν στὰ λόγια, ἀλλὰ ἐκ τῶν πραγμάτων —δηλαδὴ τὴν εὐλογία καὶ τὴν οἰκονομία τοῦ Κυρίου!!!— συμπαρατάσσονται καὶ ἀπὸ κοινοῦ ἀγωνίζονται στὶς τάπιες καὶ στὰ μετερίζια τῆς Πίστεως!!! Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλεῖο τῆς Ρωμῃοσύνης· αὐτὸ εἶναι τὸ ρωμαίϊκο φιλότιμο· αὐτὸς εἶναι ὁ αὐθεντικὸς Ἕλληνας Ὀρθόδοξος Χριστιανός!...
Παραδειγματιζόμενοι, λοιπόν, ἀπὸ τοὺς ἀξίους ἀδελφούς μας, ἂς καταλάβουμε ἐπὶ τέλους ὅλοι μας ποῦ βρίσκεται ἡ ἑνότητα τῆς Πίστεώς μας κι ἂς ἐνεργήσουμε τὰ δέοντα!... Βεβαίως ὄχι στὰ ἡμερολόγια, ἀλλὰ ναὶ στὴν Πίστη καὶ στὴν μαρτυρία καὶ στὸ μαρτύριο!!!
Ζεῖ Κύριος ὁ Θεός μας.

Δροσερὸ Τρικάλων, 21 Ὀκτ. 2017
Λαυρέντιος Ντετζιόρτιο


Γιά τήν ἀνάγκη μιᾶς δεύτερης πνευματικὴς γεννήσεως



Αυτά είπε ο Κύριος απευθυνόμενος στο Νικόδημο, άρχοντα των Ιουδαίων και ο Νικόδημος απάντησε έκπληκτος: «πώς δύναται γεννηθήναι γέρων ων;» (Ιωάν. 3,4). Δηλαδή πώς μπορεί ένας άνθρωπος να γεννηθεί ξανά;
Μέχρι σήμερα πολλοί ρωτούν: «Πώς μπορεί ένας άνθρωπος με σαρκικό φρόνημα να γίνει πνευματικός άνθρωπος; Πώς μπορεί ένας αμαρτωλός να γίνει δίκαιος; Πώς μπορεί η χάρη του Θεού να εισέλθει σ’ έναν άνθρωπο και να αντικαταστήσει το σαρκικό φρόνημά του και τη σαρκική θέλησή του; Πώς μπορεί το Άγιο Πνεύμα να φωτίσει την καρδιά ενός ανθρώπου; Πώς μπορεί το νερό να μεταβληθεί σε κρασί;».
Γνωρίζουμε πως, όταν το Πνεύμα του Θεού κατήλθε επί των αποστόλων, αυτοί έγιναν διαφορετικοί άνθρωποι, καινοί, αναγεννημένοι άνθρωποι. Επίσης, μέσα από χιλιάδες παραδείγματα, γνωρίζουμε ότι άνθρωποι με σαρκικό βίο και πολιτεία μεταβλήθηκαν σε πνευματικούς, ανακαινισμένους ανθρώπους.
Συνεπώς γνωρίζουμε ότι, όπως τότε έτσι και τώρα συμβαίνει αυτό, με την ενέργεια της Χάριτος του Θεού, του Παρακλήτου Πνεύματος. Εμείς δεν χρειάζεται να ρωτήσουμε πώς συμβαίνει αυτό! Για μας αρκεί να γνωρίζουμε ότι συμβαίνει· και να αγωνιζόμαστε να συμβεί και σ’ εμάς, καθότι η Χάρη του Θεού δίνεται σε όποιον τη ζητάει και προετοιμάζεται να γίνει άξιος για να τη λάβει!
Δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να εξηγήσει κανείς τα πνευματικά πράγματα σε ανθρώπους που σκέπτονται και κρίνουν μόνον κατά τη σάρκα! Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει: «Μία ψυχή που παραδίδεται στα πάθη δεν μπορεί να κατορθώσει τίποτε μεγάλο και υψηλό κι ευγενικό, διότι πάσχει από βαρύτατη τύφλωση, σαν κάποιος που τα μάτια του σκοτίστηκαν από μεγάλη πυόρροια».
Συνήθως, οι πιο φιλόσαρκοι άνθρωποι ζητούν να μάθουν για τα υψηλότερα θεϊκά μυστήρια. Δεν ρωτούν για να μάθουν πώς μπορούν να σωθούν, αλλά μάλλον για να φέρουν σύγχυση στους πιστούς και για να χλευάσουν την Πίστη και να δικαιολογήσουν έτσι τη δική τους αμαρτωλή και γεμάτη πάθη ζωή.
Ανίκανοι να αρθούν από μόνοι τους στο πρώτο σκαλοπάτι της ουράνιας κλίμακας, φαντάζονται το τελευταίο σκαλοπάτι! Αδελφοί μου, όταν τέτοιοι άνθρωποι ζητούν να μάθουν τα βαθύτατα μυστήρια της αναγεννήσεως της ψυχής και της Βασιλείας των Ουρανών, εσείς ζητήστε τους, πρώτα απ’ όλα να τηρήσουν τις δέκα βασικές εντολές του Θεού. Εάν το πράξουν, τότε οι ψυχές τους θα ανοιχτούν προς την κατανόηση των θείων μυστήριων, στον βαθμό που χρειάζεται αυτή η κατανόηση για τον καθαρισμό τους από τις αμαρτίες και τα πάθη και για την αιώνια σωτηρία τους.
Ω Κύριε Ιησού Χριστέ, Πολυεύσπλαχνε και Πάνσοφε Διδάσκαλε, αξίωσε μας να κατανοήσουμε με το νου μας και να ασπαστούμε με την καρδιά μας κάτι από τη σοφία Σου, όσο μας είναι απαραίτητο για τη σωτηρία μας! Βοήθησε μας να φυλαχθούμε από την ανάρμοστη φιλοπεριέργεια.

πηγή: Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδας», Έκδοσις Άθως

Τά παιδιά καί οἱ ἅγιοι θά κρίνουν τόν κόσμο. Ἐμεῖς οἱ ἄλλοι εἴμαστε ἐπαναστάτες….



Μή διώχνετε τό Θεό ἀπό τά παιδιά σας.

Μή φροντίζετε μόνο νά διατηρεῖτε τό σῶμα τῶν παιδιῶν σας ἀσφαλές γιατί ἀκόμα καί οἱ ἀλεποῦδες τό ἴδιο κάνουν γιά τά μικρά τους. Ἀλλά βασικά ἐνδιαφερθεῖτε γιά τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή τῶν παιδιῶν σας. Ἐάν ἐσεῖς ἐνδιαφέρεστε γιά τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ, Ἐκεῖνος θά φρόντισει γιά ὅλα τά ὑπόλοιπα. Καί ὅ,τι ἐσεῖς συσσωρεύετε μέ πόνο καί κόπο γιά τά παιδιά σας Ἐκεῖνος τούς τά παρέχει ἄνετα καί ταχύτητα. (Ματθ 6: 33).
Μή διώχνετε τό Θεό ἀπό τά παιδιά σας, γιατί
θά τούς στερήσετε τήν εἰρήνη, τήν εὐτυχία, τήν ὑγεία καί τήν εὐημερία τους.
Σέ ἀνθρώπους πού ἔχουν ἐγκαταλείψει τό Θεό, καί ὁλόκληρο τόν κόσμο νά τούς ἀφήσετε, εἶναι σάν νά τόν ἀφήνετε σέ πεινασμένους πού θά τόν καταβροχθίσουν ὁλόκληρο καί ἀκόμη θά πεινοῦν καί θά πεθάνουν ἀπό τήν πεῖνα.
Πολλές φορές κάνετε τό πᾶν γιά νά ἐξασφαλίσετε ἕνα κομμάτι ψωμί γιά τά παιδιά σας ἀλλά ἀδιαφορεῖτε τελείως ἔστω καί γιά τήν παραμικρή ποσότητα τροφῆς τῆς ψυχῆς καί τῆς συνειδήσεώς τους. Μόνο μ᾽ αὐτή τήν τροφή ἐξασφαλίζετε ἀπόλυτα τό μέλλον τῶν παιδιῶν σας καί ἐσεῖς ἐλκύετε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Βασιλιάς Θεός ἐμπιστεύετε τά παιδιά Του στήν κηδεμονία σας. Θά ἀνταμείψει δέ βασιλικά ἐκείνους πού ἀληθινά προστατεύουν τήν «πριγκιπική γενιά» καί δέν σβύνουν μέ τόν τρόπο τους τό Ὄνομα τοῦ Πατέρα ἀπό τή μνήμη τῶν παιδιῶν Του.
Μέσω τῶν παιδιῶν Του ὁ Βασιλιάς παρακολουθεῖ ἐσᾶς πού τά φροντίζετε καί περιμένει τήν ἀνταπόκρισή σας. Ἄν ἡ ἀπάντησή σας εἶναι «νεκρή» αὐτό θά σημαίνει ὅτι φροντίζετε….πτώματα!.
Τά παιδιά – πολύτιμες ὕπαρξεις γιά τό Θεό – μαζί μέ τούς ἁγίους εἶναι στραμένα ἀπόλυτα καί εἰλικρινά πρός τό Θεό… Τά παιδιά καί οἱ ἅγιοι θά κρίνουν τόν κόσμο.
Ἐμεῖς οἱ ἄλλοι εἴμαστε ἐπαναστάτες….
Πρόσεχε, ψυχή μου, πρόσεχε καί μήν κάνεις λάθη.

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς»


«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς» 

Η δόξα των Αγγέλων… 

Είσαι η δόξα των Αγγέλων, η Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξότερα ασυγκρίτως των Σεραφείμ. Η Αγιωτέρα των Αγίων! Η χαρά του κόσμου! Είσαι αληθινά η περισσότερο από όλους αγνή μετά τον Θεό. Γι’ αυτό και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας σε τιμά περισσότερο από όλους τους Αγίους, εσένα που έγινες εύχρηστο όργανο μέσω του οποίου ο Θεός εργάστηκε το μυστήριο της σωτηρίας μας. Εσένα που αξιώθηκες να γίνεις η μητέρα της Ζωής όχημα του Θεού Λόγου, εσένα Παναγία μας! 

Μετά το Θεό τη δική σου πρεσβεία επικαλούμαστε και σε ικετεύουμε: 
«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς»… «Υπεραγία Θεοτόκε, πρέσβευε υπέρ ημών»… 

Θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας με έργα πολλά εκφράζουν την τιμή και ευλάβεια στο πρόσωπό σου. Πολλοί ύμνοι, τροπάρια, ωδές και Κανόνες είναι αφιερωμένοι σε σένα. Ιδιαίτερα αγαπητοί σε μας τους Χριστιανούς είναι οι δύο Παρακλητικοί Κανόνες, που ψάλλουμε στην περίοδο του Δεκαπενταύγουστου: 

Ο Μικρός Παρακλητικός Κανόνας ή Μικρή Παράκληση, όπως απλά τον ονομάζουμε, και ο Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας ή αλλιώς Μεγάλη Παράκληση. Ο πρώτος ψάλλεται και σε κάθε άλλη περίοδο του χρόνου και είναι ποίημα του μοναχού Θεοστηρίκτου. Γράφτηκε τον 9ο αι. μ.Χ. και έχει τον ίδιο αριθμό τροπαρίων με τον Μεγάλο αλλά είναι συντομότερα. Ο δεύτερος είναι ποίημα του αυτοκράτορα Νικαίας Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως και γράφτηκε αργότερα τον 13ο αι. μ.Χ. 
Μέσα από τα υπέροχα τροπάριά τους απευθυνόμαστε σε σένα, Παναγία μας. 

Σε υμνούμε, σε δοξάζουμε, σε μεγαλύνουμε, σε ευχαριστούμε και σε ικετεύουμε. Ποιος δοκιμάζει θλίψεις, πόνους, αρρώστιες, πειρασμούς στην πορεία της μικρής ζωής πάνω στη γη; 

Όμως εσύ που είσαι «η απαλλαγή των ασθενούντων» και «εν ευμενεία», δηλαδή ευνοϊκή διάθεση, επιβλέπεις και ακούς «τους καταφεύγοντας εις σε», χαρίζεις την υγεία «εις την χαλεπήν του σώματος κάκωσιν», σε κάθε οδυνηρή ταλαιπωρία του σώματός μας, όταν με πίστη προστρέχουμε στη μητρική αγκαλιά σου. 
Δηλαδή μετανιωμένοι για τα σφάλματα και τα λάθη μας. Ολόκαρδα! 

Από τα βάθη της ψυχής μας να σου μιλάμε. Με θέρμη ψυχής και χωρίς να σταματάμε. Ακόμη και με δάκρυα να βρέχουμε τίς προσευχές μας προς εσένα την Γοργοϋπήκοο, την Υψηλότερα των Ουρανών. Μάλιστα σε ώρες δύσκολες, κρίσιμες, να σου στέλνουμε σήμα κινδύνου και να σε φωνάζουμε «Προστασία των Χριστιανών, σπεύσον»!, «Μη παρίδης αμαρτωλών δεήσεων φωνάς αλλά πρόφθασον, ως αγαθή, εις την βοήθειαν ημών, των πιστώς κραυγαζόντων σοι». 

Τρέξε και σώσε την Πατρίδα μας, την Εκκλησία μας, την οικογένειά μας, εμάς τους αδύνατους κι αμαρτωλούς, Παναγία μας. Μη παραβλέψεις τις ικεσίες μας, γιατί είσαι η Μητέρα μας και όλοι μετά το Θεό σε σένα καταφεύγουμε. 
Εσένα έχουμε στήριγμα και ελπίδα, ότι θα μας οδηγήσεις στό λιμάνι της σωτηρίας. 

Όλα αυτά σου τα ζητάμε, επειδή ξέρουμε πως «ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμμένος από σου εκπορεύεται… αλλά λαμβάνει το δώρημα προς το συμφέρον της αιτήσεως». Εσύ που γνωρίζεις το καλό μας, πρεσβεύεις ώστε ανάλογα να είναι τα δώρα του Θεού. 

Γι’ αυτό κι εμείς οι ανάξιοι δε θα σωπάσουμε ποτέ να διαλαλούμε τη δύναμη των πρεσβειών σου, που είναι πάντα ευπρόσδεκτες στον Υιό σου. Ποτέ δε θα πάψουμε να σε ικετεύουμε: 
«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». 

Σώσε μας, εσύ, που είσαι πραγματικά άξια να σε ανυμνούν και να σε μακαρίζουν όλες οι γενιές των ανθρώπων!

ΛΥΣΣΑΞΑΝ ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ – ΒΛΑΣΦΗΜΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΕΛΛΗΝΕΣ Μη λησμονειτε: οτι εξ αφορμης & μιας μονο βλασφημιας μπορει να καταστραφη μια οικογενεια, μια συνοικια, μια πολη, ενα νησι, μια ολοκληρη χωρα. 
Διοτι ολοι οσοι ακουουν τον βλασφημο και δεν διαμαρτυρονται ολοι ειναι ενοχοι. 
Κατα τον ιερο Χρυσοστομον η βλασφημια αποτελει κοινον δημοσιο εγκλημα

Τί κάνουν οἱ δεσποτάδες τῆς Θεσσαλονικῆς, 
που θεωροῦνται φύλακες;

ΛΥΣΣΑΞΑΝ ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
ΒΛΑΣΦΗΜΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 
ΠΟΥ ΠΡΟΣΒΑΛΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 


ΕΛΛΗΝΕΣ! Μὴ βλασφημεῖτε. Μὴ μολύνετε τὸν ἀέρα μὲ τὴν φρικτὴ βλασφημία. Μὴ προκαλεῖτε τοὺς κεραυνοὺς τῆς Θεϊκῆς ὀργῆς ποὺ πέφτουν στὴν χώρα τῶν ἀσεβῶν.
Μὴ λησμονεῖτε ὅτι ἐξ ἀφορμῆς καὶ μιᾶς μόνον βλασφημίας μπορεῖ νὰ καταστραφῆ μία οἰκογένεια, μία συνοικία, μία πόλις, ἑνα νησι, μία ὁλόκληρη χώρα. Διότι ὅλοι ὅσοι ἀκούουν τὸν βλάσφημο καὶ δὲν διαμαρτύρονται ὅλοι εἶνε ἔνοχοι. Κατὰ τὸν ἱερὸν Χρυσόστομον ἡ βλασφημία ἀποτελεῖ κοινὸν δημόσιον ἔγκλημα.
Οἱ βλασφήμιες αργά ή γρήγορα γυρίζουν στα κεφάλια των βλασφήμων.

Αν πῆς ἡλίθιους τους ηθοποιούς, που συνεργάζονται με τις σκοτεινες δυνάμεις και πετροβολώντας τον Χριστό συλλαμβάνεσαι. Αν βλασφημήσης τον Χριστὸ, τον τίμιο Σταυρό, την μητέρα και προστάτη τοῦ κόσμου προστατεύεσαι ὰπό την ὰστυνομία και χειροκροτήσαι!!!

Στο thestival.gr, λίγο πριν την έναρξη της βλάσφημης παραστάσεως ο πρωταγωνιστής Γιώργος Χρανιώτης, είπε: «Είναι περισσότερο αστείο να υπάρχουν αυτήν τη στιγμή κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι εμποδίζουν την τέλεση μίας παράστασης.
Βρέ αναίσθητε, «παλληκαρά» και βλάσφημε, βρίσε την μάνα και τον πατέρα που σε γέννησαι στην παράστασή σου και κανένας δεν θα διαμαρτυρηθῆ. Βλασφημᾶς ότι ιερό έχουν οι Ελληνες και απορεῖς που διαμαρτύρονται!!! Κάνε μια βλάσφημη θεατρική παράσταση για τον Μωάμεθ και θα δεῖς που θα πάει το κεφάλι το δικό σου και των συναιτέρων σου. Οι χριστιανοί δεν κάνουν κακό σε άνθρωπο, θέλουν μόνο να σταματήση η βλάσφημη παράσταση, δεν το καταλαβαίνεις; Θα πληρώσεις εσύ, τόσους αστυνομικούς που ασχολούνται μαζί σου τόσες μέρες;
Καθησύχασε το θεατρόφιλο κοινό της Θεσσαλονίκης, λέγοντας: «Εμείς θα συνεχίσουμε να κάνουμε την παράστασή μας και θα υπάρχει αστυνομική δύναμη, η οποία θα προστατεύσει τον κόσμο και εμάς τους ηθοποιούς».

ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
Διαμαρτυρία Χριστιανῶν για βλάσφημο εργο στη Θεσσαλονική. Βίντεο έξω από το θέατρο «Αριστοτέλειον» όπου παίζεται η βλάσφημη ταινία. Τί κάνουν οἱ δεσποτάδες τῆς Θεσσαλονικῆς, που θεωροῦνται φύλακες τῆς Ἀμπέλου; Σε ποια ενέργεια προέβησαν για να σταματήσουν την βλάσφημη ταινία; Τί κάνει ὁ Καλαμαριᾶς που τόσα χρόνια αγωνίζονταν για να γίνη δεσπότης; Κοντά στην Μητρόπολή του παίζεται το βλάσφημο Θέατρο;
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑ. 

Ἀλλα οἱ δεσποτάδες τῶν ἐσχάτων καιρῶν δὲν γίνονται για νὰ προσφέρουν ὑπηρεσία στὸν Χριστό, ἀλλὰ στὸν Αντίχριστο και να παρασύρουν τον κόσμο πίσω ἀπὸ ἀποφάσεις ψευδοσυνόδων και ψευτοσωτήρων.