.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός απαριθμεί τις προυποθέσεις που πρέπει να πληροί κάποιος για να γίνει κληρικός



Ο αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός μερίμνησε για την συνέχιση του έργου του και διά της προπαρασκευής των αρίστων, όπως εισέλθουν στον ιερό κλήρο, «προς ψυχών θεραπείαν και ιατρείαν παθών» των ανθρώπων. Προς τούτο στις τρεις Διδαχές του εκθέτει με σαφήνεια τις βασικές προϋποθέσεις εισόδου στον ιερό κλήρο, τις οποίες αντλεί από την Καινή Διαθήκη, τα έργα των αγίων Πατέρων και τους ιερούς Κανόνες.

Περιττό να τονίσουμε, ότι είναι εύλογος η ενέργεια αυτή του Αγίου, δεδομένου ότι, όσο υψηλότερο είναι το αξίωμα, τόσο περισσότερες είναι οι ευθύνες και αυστηρότερες οι προϋποθέσεις, τις οποίες πρέπει να πληροί ο υποψήφιος για να καταλάβει αυτό. Προκειμένου δε περί του ιερέως, ο οποίος είναι ανώτερος του βασιλέως και των αγγέλων, ο ορισμός και η τήρηση αυστηρών προϋποθέσεων για την είσοδο στο λειτούργημα αυτό, υπεστηρίχθη ανέκαθεν και ομοφώνως υπό συνόλου της εκκλησιαστικής παραδόσεως.

Ο αγ. Κοσμάς, λοιπόν, θέτει ως πρώτη προϋπόθεση την αγγελική καθαρότητα του υποψηφίου: «Λέγω μόνον διά εσένα, παιδί μου, όπου μέλλεις να γένης παπάς, πρέπει πρώτον να είσαι καθαρός ωσάν τον άγγελον».

Ως δεύτερη προϋπόθεση ορίζει την εκμάθηση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, προκειμένου να είναι σε θέση να κατανοεί τα Αγιογραφικά αναγνώσματα και να τα εξηγεί στους πιστούς. Λέγει: «… να μάθης γράμματα ελληνικά να εξεύρης να εξηγάς το Ευαγγέλιον και την Αγίαν Γραφήν…».

Ως τρίτη προϋπόθεση θέτει την τήρηση της υπό των Ιερών Κανόνων οριζομένης ηλικίας εισόδου εις έκαστον βαθμόν της ιερωσύνης. Λέγει: «… και να γίνεσαι δεκαοκτώ χρονών αναγνώστης, είκοσι υποδιάκονος, εικοσιπέντε διάκονος. Και όταν γένης τριάντα χρονών… τότε να γένης παπάς…»

Ως τέταρτη προϋπόθεση απαιτεί να μην προσέρχεται ο υποψήφιος αυτόκλητος, αλλά μόνο ανταποκρινόμενος στην παράκληση του επισκόπου και του πληρώματος της Εκκλησίας: «Και … ανίσως και σε παρακαλέσουν οι κοσμικοί και ο δεσπότης, τότε να γένης παπάς…».

Μετ’ εμφάσεως τονίζει την Πέμπτη προϋπόθεση, η οποία ρητώς απαγορεύει την διά χρημάτων εξαγορά της ιερωσύνης, δηλαδή την σιμωνία: «… να γένης παπάς χωρίς να δώσης ένα παρά» και «Ειδέ πάλιν και είσαι ανάξιος… και πηγαίνεις… και βάνεις μεσίτας και αγοράζεις το πετραχήλι, δεν αγοράζεις το πετραχήλι, παπά μου, αλλά την Κόλασιν και καίεσαι πάντοτε».

Τέλος ο Άγιος, οιονεί συνοψίζων τα ανωτέρω, ομιλεί για το σκοπό της εισόδου κάποιου στην ιερωσύνη και τον λόγο, για τον οποίο πρέπει να αποφεύγουν το διάβημα αυτό, οι εστερημένοι των υπό εξέτασιν προϋποθέσεων: «Και να γίνεσαι, αδελφέ μου, παπάς διά να σώσης την ενορίαν σου. Ειδέ και γίνεσαι παπάς διά ανάπαυσιν ή γίνεσαι διά δόξαν ή γίνεσαι παρανόμως, σου κόβει ο Θεός τη ζωή σου παράκαιρα και πηγαίνει η ψυχή σου εις την Κόλασιν και καίεται πάντοτε».

Πηγή: «Αυθεντικοί Ποιμένες της Εκκλησίας», Πρωτ. Γεωργίου Χρ. Ευθυμίου, Λέκτορος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Αθήναι 2006

Οι κενόδοξοι άνθρωποι πληρώνονται εδώ απο τους ανθρώπους...



Ἔτσι θέλει ὁ Θεός νά ἀνέλθουμε στήν ἐκπλήρωσι τῶν ἐντολῶν: καθώς δέν εὐχαριστῆς τό παιδάκι σου, τό ὁποῖον σέ ὑπηρετεῖ, παρότι ἐκεῖνο δέν ἔχει κάποιο λόγο νά στενοχωρηθῆ, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἐμεῖς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, δέν θά ἔχουμε τήν ἀξίωσι νά μᾶς εὐχαριστήση ὁ Θεός, ἐπειδή ἐξεπληρώσαμε τίς ἐντολές Του.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι Αὐτός δέν ἀφήνει ἀπλήρωτο οὔτε ἕνα ποτήρι νερό πού θά τό δώσουμε σέ κάποιον διψασμένον μέ ἀγάπη στό ὄνομα τοῦ Κυρίου.

Ὁ Ἰησοῦς δέν δέχεται, οὔτε δόξα ἀπό τούς ἄλλους, οὔτε δόξα ἀπό τόν ἑαυτό του. Ἦτο δοξασμένος ὁ Ἰησοῦς καί μερικές φορές ἀπέφευγε τήν δόξα τοῦ ἑαυτοῦ του.

Ὁ Ἰησοῦς, ὅμως, χαίρεται ἀπό μερικούς ἀνθρώπους. Ἡ εὐγνω­μοσύνη ἦτο ἡ καλλίτερη παρηγοριά καί ὁ Ἰησοῦς τήν εἶχε, παρότι τήν ἐπέστρεφε πρός ὠφέλεια τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ δόξα ἀπό τόν ἑαυτό μας καί ἡ δόξα ἀπό τούς ἄλλους εἶναι κενοδοξία καί δέν εἶναι ἔργα ἄξια πληρωμῆς ἀπό τόν Θεό. Οἱ κενόδοξοι ἄνθρωποι πληρώνονται ἐδῶ ἀπό τούς ἀνθρώπους.

Αὐτοί πού θέλουν νά πάρουν τήν δόξα ἀπό τόν Θεό, ἐργάζονται γιά τούς ἀνθρώπους σάν νά ἐργάζωνται γιά τόν Θεό, ἐνῶ ἀπό τούς ἀνθρώ­πους δέν λαμβάνουν κάλπικη πληρωμή ἤ ἐάν τούς τήν δώσουν, αὐτοί τήν ἐπιστρέφουν στόν Θεό.

Ὁ Ἰησοῦς θέλει τό καλό ἔργο νά πηγάζη φυσιολογικά, μέ τρόπο ἀνιδιοτελῆ, ὅπως αὐξάνει ὁ κόκκος τοῦ σίτου καί ὅπως ἐκπηγάζει τό νερό ἀπό τόν βράχο, χωρίς νά ὑποχρεώνεται ἀπό τήν καλωσύνη τους.

Τό καλό ἔργο εἶναι καλό, ἐάν σκεπάζεται μέ τήν ταπείνωσι. Ὄχι νά σκεπάζεται ἀπό πονηρίες ἤ ἀπό ἄλλα ἐνδιαφέροντα. Ἡ ταπείνωσις, ὅπως καί ἡ ἀγάπη δέν ζητεῖ κάτι δικό της.

Θέλει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος καλός, ἀκόμη κι ἄν δέν ὑπάρχει παρά­δεισος ἤ κόλασις. Ἡ θέλησις μιᾶς καλῆς φύσεως εἶναι νά κάνη τό καλό, ἀφοῦ τό κατανοῆ ἀπό μέσα της.

Μία καλωσυνάτη φύσις ἁπλοποιεῖ γιά τόν ἑαυτό της τά πρωτεῖα καί τά ὅρια. Πλησιάζουν μία τέτοια φύσι ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ἐμφανίζει τά χαρακτηριστικά τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, κυρίως τά παιδιά, τά ὁποῖα καί ἔχουν αὐτή τή ἀπρόσβλητη ἀπό τήν κακία εἰκόνα στήν ζωή τους.

Πηγή:«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ, ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

«Η Παναγιά μας αγαπά και ο λαός μας πρέπει να της πιάσει σφιχτά, πολύ σφιχτά το χέρι, να κρεμαστεί και πάλι πάνω της...»



«… Κάποια στιγμή, εἴδαμε τὸ Γέροντα πολὺ χαρούμενο. Ἐκεῖ ποὺ καθόταν, ἄρχισε ξαφνικὰ νὰ χοροπηδᾶ σὰν μικρὸ παιδὶ, χαμογελώντας ὁλόκληρος. Οἱ ἀδελφές, προβληματιστήκαμε καὶ παραξενευτήκαμε.

Καμία ἄλλη φορὰ δὲν τὸν εἴχαμε δεῖ σὲ τέτοια κατάσταση. Τὸν ρωτήσαμε μὲ ἀπορία ποῦ ὀφειλόταν αὐτὴ ἡ στάση του, καὶ ἐκεῖνος ἀπάντησε:
 “Νὰ βλέπατε τὶ μεγάλο καλὸ μᾶς ἔκανε ἡ Παναγία μας!” Καὶ δῶσ᾽ του νὰ χοροπηδάει. “Ὁ Ἅγιος Θεὸς”, συνέχισε, “εἶχε πάρει μιὰ σκληρὴ ἀπόφαση ἐναντίον ὅλων μας, γιὰ τὴν ἀπιστία μας, καὶ ἡ Παναγία κατόρθωσε μὲ τὶς πρεσβεῖες της νὰ ἀλλάξει τὸ σχέδιό Του!”…».
Το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στη γενιά μας, το Σκεύος Εκλογής των εσχάτων χρόνων, ο γλυκύτατος μας Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, ικέτευσε τη Μητέρα του Θεού και Μητέρα μας, να μεσιτεύσει στον Υιό της και Θεό μας και να μας απαλλάξει από τη σκληρή αλλά δικαία Αυτού τιμωρία για την μεγάλη μας αποστασία. Η Παναγία, μας διαβεβαιώνει ο Άγιος, κατόρθωσε με τις πρεσβείες και τη μεσιτεία της να αλλάξει το σχέδιο του Θεού!

Μπορούμε να αναλογιστούμε αδελφοί μου τις απειράριθμες ευεργεσίες του Θεού στο Γένος μας; Η Υπεραγία Θεοτόκος απ΄ όλα τα μέρη της γης, το Αγιώνυμο Όρος επέλεξε για δικό της και συνδέθηκε με το λαό μας και από Μητέρα του Θεού έγινε και Μητέρα ημών των αναξίων δούλων!

Στις έσχατες μέρες της μεγάλης αποστασίας της ανθρωπότητας που έχει προφητευθεί από τους Αγίους Προφήτες, ο μακρόθυμος Θεός προίκισε το Γένος μας με μεγάλους Αγίους, πρεσβευτές μας και μεσίτες μας. Τον Άγιο Πορφύριο, τον Άγιο Παΐσιο, τον Άγιο Γεώργιο Καρσλίδη τον Ομολογητή, την Αγία Σοφία της Κλεισούρας, τον Άγιο Νεκτάριο, τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη και πόσους ακόμα μεγάλους Αγίους, που βρίσκονται στη Θριαμβεύουσα Εκκλησία και μεσιτεύουν για εμάς, αλλά και εκείνους τους ανθρώπους του Θεού, τους Αγιασμένους μας Γέροντες που είναι δίπλα μας μπροστάρηδες στον αγώνα της στρατευμένης Εκκλησίας και που αξιωθήκαμε εμείς οι ανάξιοι να λάβουμε την ευχή τους.

Πόσο ευλογημένοι είμαστε από τον Θεό που γεννηθήκαμε Έλληνες, που βαφτιστήκαμε Ορθόδοξοι Χριστιανοί, που πατέρας του Γένους μας είναι ο Άγιος Πατροκοσμάς ο Αιτωλός, που πριν από 250 χρόνια στον αγώνα του για την παλιγγενεσία του Γένους μας, αγωνίστηκε και για τη δική μας γενιά και ο αγώνας του έγινε η δική μας παρακαταθήκη και οι Διδαχές του και οι προφητείες του, γίνονται σήμερα ο φάρος και ο οδοδείκτης και της δικής μας πορείας προς τη Σωτηρία;

«Να έχετε ευλάβεια σε όλους τους Αγίους της Εκκλησίας, και περισσότερο στη Δέσποινα Μαρία , διότι όλοι οι Άγιοι είναι δούλοι του Χριστού, η δε Θεοτόκος είναι Βασίλισσα του ουρανού και της γης, που παρακαλεί τον εύσπλαχνο Χριστό για τις αμαρτίες μας. Για τούτο πρέπει και εμείς να τιμούμε τη Δέσποινά μας με νηστείες και ελεημοσύνες», μας νουθετεί ο Άγιος Πατροκοσμάς!

Πόσο μεγάλη είναι η αγάπη του Θεού και της Παναγίας μας; Όταν είναι ο Χριστός μαζί μας, ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας; Ο Θεός, πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου να μας φωτίσει όλους και τους ευλαβείς και τους ασεβείς.

Η Παναγία να μας σκεπάζει. Η Παναγιά μας αγαπά και ο λαός μας πρέπει να της πιάσει σφιχτά, πολύ σφιχτά το χέρι, να κρεμαστεί και πάλι πάνω της. Εκείνη, γνωρίζουμε καλά πως έχει τη δυνατότητα να παρακαλά πρόσωπο με πρόσωπο τον Υιό της, να τον παρακαλά σαν μάνα για όλους εμάς. Ας μην ξεχνάμε πως “πολλὰ γὰρ ἰσχύει δέησις Μητρὸς πρὸς εὐμένειαν Δεσπότου”.

Αλλά και εμείς οφείλουμε να κάνουμε πράξη αυτό που ζητά η Θεοτόκος από εμάς: “Να αγαπάμε με όλη την ψυχή μας και την καρδιά μας τον Υιό της και Θεό μας και να διαφυλάττουμε τις εντολές Του”.
Αμήν. Γένοιτο.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ Πρὸς ἐνημέρωση τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος

Στὸ ψήφισμα τῆς μεγάλης κληρικολαϊκῆς συνάξεως τοῦ Ὡραιοκάστρου ὅπου πραγματοποιήθηκε στίς 4 Ἀπριλίου τὸ 2017 (ΕΔΩ), μεταξὺ τῶν ἄλλων ἐδηλώσαμεν τὰ ἑξῆς: 

«Διακόπτουμε τὴν κοινωνία μὲ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖο, ὡς τὸν κύριο ἐμπνευστὴ τῆς Συνόδου, ἐκφραστὴ καὶ κήρυκα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ μὲ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ ἀποδέχονται τὴν σύνοδο τῆς Κρήτης ὡς Ὀρθόδοξη. Κάνουμε χρήση τοῦ 10ου καὶ 31ου ἐκ τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων, τοῦ 2ου τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, τοῦ 33ου τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου, καθὼς καὶ τοῦ 15ου τῆς πρωτοδευτέρας Συνόδου ἐπὶ Ἁγίου Φωτίου τοῦ Μεγάλου, ἀκολουθώντας κατὰ πάντα τοὺς Ἁγίους Πατέρες στὴν διάγνωση, ἀντιμετώπιση καὶ θεραπεία τῶν ἀναφυομένων αἱρέσεων. Εἴμαστε συνοδοιπόροι καὶ συναγωνιστές μὲ ὅλους τοὺς ἱερεῖς, μοναχοὺς καὶ λαϊκοὺς ποὺ ἔκοψαν τὸ μνημόσυνο τῶν πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων τους ποὺ ὑποστηρίζουν τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ δὲν καταδικάζουν τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, καὶ περιμένουμε καὶ τοὺς ἄλλους ἀδελφοὺς μας μὲ ὀρθόδοξο φρόνημα, ἀφοῦ ὡριμάσει μέσα τους ὁ καρπὸς τῆς ὁμολογίας καὶ τῆς ἀντίστασης, νὰ ἀκολουθήσουν, διακόπτοντας καὶ αὐτοὶ τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν οἰκουμενιστῶν. 

Ὡς ἐκ τούτων, ζητᾶμε ἀπὸ τοὺς ἀπανταχοῦ Ἐπισκόπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας: 

Νά συγκροτηθεῖ Ὀρθόδοξη Σύνοδος καταδίκης τῶν ἀνωτέρω ἐκτεθέντων, πρὸς ἀποφυγὴ σχισμάτων καὶ διαιρέσεων τῶν πιστῶν. 

Διευκρινίζεται δὲ πρὸς πάντας, ὅτι ὁ διεξαγόμενος ἐκκλησιαστικὸς ἀγῶνας ἔχει σωτηριολογικὸ χαρακτῆρα, μὲ τὸν ὁποῖον ἐμμένουμε πιστοὶ στὴν ἐκκλησιολογία τῆς ὀρθοδόξου πατερικῆς παραδόσεως καὶ ἕνεκα τούτου, ἐντὸς τοῦ Σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δὲν μνημονεύουμε ἕτερον ἐπίσκοπον, δὲν προβαίνουμε εἰς σύστασιν ἑτέρας “ἐκκλησίας”, ἄπαγε τῆς βλασφημίας, οὔτε προσχωροῦμε σὲ καμμία παράταξη. Μένουμε ἁπλὰ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ. Μένουμε πιστοὶ εἰς τό Σύμβολον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ὁμολογοῦμε ὅ,τι παραλάβαμε, τὴν διαχρονικὴ ἁγιοπατερικὴ σωτήριο ἀλήθεια. Ὅ,τι ἄλλο κυκλοφορήσει εἰς βάρος μας θὰ ἀποτελεῖ μία, δαιμονικῆς ἔμπνευσης, συκοφαντία.» 

Ὡς ἐκ τούτου, βρισκόμαστε στὴν δυσάρεστη θέση, νὰ διαχωρίσουμε τὴν θέσιν μας περὶ προσαρτήσεως τοῦ ἀγῶνος τῆς ἀποτειχίσεως στὶς παρατάξεις τῶν Γ.Ο.Χ., ἐπαναλαμβάνοντας πὼς τὸ φλέγον θέμα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἠμερολογίου, τῆς δημιουργίας τῶν παλαιοημερολογιτικῶν παρατάξεων, καθὼς καὶ τὴν ἐπίλυση ὄλων αὐτῶν, θὰ ἐπιληφθεῖ μία Ὀρθόδοξη Σύνοδος, καὶ ὄχι ἐμεῖς. Παραμένουμε στοιχούμενοι τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀκολουθώντας κατὰ γράμμα τό ψήφισμα τοῦ Ὡραιοκάστρου, καὶ δηλώνουμε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ, ὅτι οἱ κατηγορίες ποὺ κυκλοφοροῦν εἰς βάρος μας, τὸ ὅτι ὁδηγοῦμε τόν ἀγῶνα πρὸς τὶς παρατάξεις τῶν Γ.Ο.Χ., κυρίως ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ ἰστολογίου «Πατερικὴ Παράδοση», εἶναι ὅπως εἴπαμε παραπάνω, μία δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως συκοφαντία, γιὰ νὰ σπιλώσουν τὸν ἁγνὸ ἀγῶνα τῶν ἁγιορειτῶν. 

Εἴθε ὁ Θεὸς διὰ πρεσβειῶν τῆς πανυπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἁειπαρθένου Μαρίας καὶ τῶν ὁσίων καὶ θεοφόρων ἁγιορειτῶν πατέρων ἡμῶν, νὰ δώσει δύναμη νὰ ἀκολουθήσωμε τὸν σταυρικὸ βίο τους, νὰ κρατήσωμεν τὴν πίστην ὅπου ἐλάβομεν ἀκεραίαν καὶ ἀκαινοτόμητον, ἔστω καὶ ἄν χρειασθεῖ νὰ διωχθοῦμε μέχρι θανάτου, καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ δώσουμε τὴν καλὴ ἀπολογία ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ (τὸ ὁποῖο εὐχόμαστε γιὰ κάθε Ὀρθόδοξο) εἰς τὸν ὁποῖον ἀνήκει πάσα δόξα τιμὴ καὶ προσκύνησις, σύν τῷ ἀνάρχῳ αὐτοῦ Πατρὶ καὶ τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ αὐτοῦ Πνεύματι νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. 

Ἐκ μέρους τῶν ἁγιορειτῶν πατέρων, 
ποὺ ἔχουν διακόψει τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς οἰκουμενιστές. 

Γέρων Σάββας Λαυριώτης

Γιατί o Θεός μας αφήνει και ζούμε; Εφ᾿ όσον ζεις, μην απελπίζεσαι! Μην απελπίζεστε, υπάρχει συγχώρησης



Τὸ θέμα τῆς μετανοίας εἶνε ἀπέραντο. Δὲν νομίζω νὰ ὑπάρχῃ ἄλλο θέμα πιὸ σπουδαῖο καὶ πιὸ ἀναγκαῖο καὶ πιὸ χρήσιμο ἀπ᾽τὴν μετάνοια. Διότι ποιός εἶνε ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας; 
Γιατί ζοῦμε;

Ὁ Θεὸς μᾶς ἀφήνει στὸν κόσμο αὐτόν, ὄχι γιὰ κανέναν ἄλλο λόγο ἀλλὰ γιὰ νὰ μετανοήσουμε. Μερικοὶ λένε·
―Νὰ μ’ ἀφήσῃ ὁ Θεὸς γιὰ νὰ σπουδάσω τὸ παιδί μου, νὰ παντρέψω τὴν κόρη μου, νὰ τελειώσω τὶς ἐργασίες μου, καὶ κατόπιν ν᾿ ἀποθάνω.
Δὲν λέγω, ὅτι αὐτὴ ἡ ἐπιθυμία εἶνε ἁμαρτωλή· διότι ἔχουμε καὶ ὑποχρεώσεις ἱερὲς στὸν κόσμο αὐτόν. Ἀλλὰ πέρα ἀπὸ τὶς ὑποχρεώσεις μας στὸν οἰκογενειακὸ κύκλο ὑπάρχει μία ἄλλη πολὺ σπουδαιοτέρα ὑποχρέωσις. Καὶ αὐτὴ εἶνε, νὰ τακτοποιηθοῦμε ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ.
Φρονῶ λοιπόν, ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἀφήνει στὸ μάταιο αὐτὸ κόσμο, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μετανοήσουμε. Καὶ ἀλλοίμονο ἂν ἀναχωρήσουμε ἀπ᾿ ἐδῶ ἀμετανόητοι.
Ὅλοι πρέπει νὰ τακτοποιήσουμε τὰ «χαρτιά» μας, νὰ φροντίσουμε νὰ εἶνε ἐν τάξει τὸ «διαβατήριό» μας.
Ὅπως αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ ταξιδέψουν στὴν Αὐστραλία καὶ στὴν Ἀμερική, μῆνες ὁλόκληρους τακτοποιοῦν τὰ χαρτιά τους, γιατὶ ἕνα χαρτὶ ἂν τοὺς λείπῃ ματαιώνεται τὸ ταξίδι τους, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς θὰ πρέπῃ ἀπὸ τώρα νὰ φροντίσουμε νὰ τακτοποιήσωμε τὸ «διαβατήριό» μας γιὰ τὸ ταξίδι στὴν πέραν τοῦ τάφου ζωή, γιὰ τὸ αἰώνιό μας ταξίδι. 
Καὶ τὸ διαβατήριο αὐτό, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ μετάνοια.
Θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ κάνετε προσευχή, ν᾿ ἀνοίξουν οἱ καρδιὲς στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μετανοήσουμε. Μόνο ἂν ὑπάρχῃ κανείς, ἄνδρας ἢ γυναίκα ἢ νέος ποὺ εἶνε ἀναμάρτητος, τότε γι’ αὐτὸν εἶνε ἄχρηστο τὸ κήρυγμα. Ἀλλ᾿ ἀφοῦ ὅλοι διατελοῦμεν ὑπὸ τοὺς νυγμοὺς τῆς συνειδήσεως ὅτι εἴμεθα ἁμαρτωλοί, θὰ σᾶς παρακαλέσω μὲ προσοχὴ καὶ προσευχὴ νὰ δεχθοῦμε τὸ κήρυγμα τῆς μετανοίας.
Ἐφ᾿ ὅσον ζῇς, μὴν ἀπελπίζεσαι!
Ἴσως, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τὴν ζωηρὰ περιγραφὴ τοῦ ἀμετανοήτου ἀνθρώπου νὰ δημιουργῆται μέσα στὴν καρδιά σας ἕνα αἴσθημα μελαγχολίας, ἕνα αἴσθημα ἀπελπισίας, ἕνα αἴσθημα ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ λέῃ· «Εἶμαι ἀμετανόητος ἄνθρωπος, καὶ ἄρα γιὰ μένα δὲν ὑπάρχει ἐλπὶς σωτηρίας». Θέλω νὰ προλάβω αὐτὴ τὴν παγίδα, ποὺ μᾶς στήνει ὁ σατανᾶς.
Ὄχι, ἀδελφοί μου! Ἐφ’ ὅσον ζοῦμε στὸν κόσμο αὐτόν, ἐφ’ ὅσον ἀναπνέουμε ―ἀκόμη κι ἂν ὑποθέσουμε ὅτι ἔχουμε σπαταλήσει ὅλο τὸ χρόνο τῆς ζωῆς μας καὶ ὑπολείπεται νὰ χτυπήσῃ τὸ τελευταῖο δευτερόλεπτο, καὶ μετά… «τετέλεσται»―, μπορεῖ νὰ γίνῃ τὸ θαῦμα τῆς θείας προνοίας, μπορεῖ νὰ γίνῃ μετάνοια. Διότι, ἀγαπητοί μου, τὸ μεγαλύτερο ἀπ’ ὅλα τὰ θαύματα στὸν ἄνθρωπο εἶνε ἡ μετάνοια. Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο καὶ ἐκεῖνος ποὺ εἶνε δίκαιος καὶ ἐκεῖνος ποὺ εἶνε ἅγιος πρέπει νὰ φοβοῦνται, διότι δὲν γνωρίζουν ποιό θὰ εἶνε τὸ τελευταῖο λεπτὸ τῆς ζωῆς τους. Καὶ γι’ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας παρακαλεῖ·«Χριστιανὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν…».
Ἔχουν μεγάλη, πολὺ μεγάλη σπουδαιότητα οἱ τελευταῖες στιγμὲς τῆς ζωῆς μας. Καὶ εἶνε μεγάλη ἡ εὐθύνη ὅλων μας ἀπέναντι τῶν προσφιλῶν μας προσώπων, ποὺ ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα ἑτοιμάζουν τὰ «διαβατήριά» των γιὰ τὸ μεγάλο ταξίδι στὸν ἄλλο κόσμο.
Ὅπως, λοιπόν, ὑπάρχει φόβος καὶ ὁ δίκαιος τὴν τελευταία στιγμὴ νὰ πέσῃ καὶ νὰ χάσῃ τοὺς κόπους μιᾶς ὁλοκλήρου ζωῆς, ἔτσι καὶ γιὰ τὸν μεγαλύτερο ἁμαρτωλό, ποὺ διέπραξε τὰ φοβερώτερα ἐγκλήματα στὸν κόσμο αὐτὸν καὶ τὸν καταδίκασε ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη καὶ περιμένει ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα τὸ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα, καὶ γι’ αὐτὸν ἀκόμη τὸν ἐπίσημο καὶ διαβόητο ἁμαρτωλὸ μπορεῖ, ἀντιστρόφως, τὸ τελευταῖο λεπτὸ νὰ εἶνε σωτήριο.
Γι’ αὐτὸ δὲν πρέπει κανείς νὰ ἀπελπίζεται, ὅσο ἁμαρτωλὸς καὶ νὰ εἶνε, ἐφ’ ὅσον ἀκόμη βρίσκεται στὸν κόσμο αὐτό.
Μὴν ἀπελπίζεσθε, ὑπάρχει συγχώρησις.
Ὁ Χριστὸς συγχωρεῖ τ’ ἁμαρτήματά μας. Ἂν κανένα κορίτσι ἢ κανένας ἄνδρας ἢ καμμιὰ γυναίκα στὸν μάταιο καὶ ἀπατηλὸ καὶ ἀπατεῶνα αὐτὸ κόσμο γλυστρήσῃ καὶ πέσῃ, ὄχι, νὰ μὴ ἀπελπισθῇ.
Τί νὰ κάνῃ; Νὰ τρέξῃ στὸ Χριστό.
Τί νὰ κάνωμε; Σὰν τὸν ἄσωτο, σὰν τὴν πόρνη, σὰν τὸ λῃστή, νὰ πέσωμε στὰ ματωμένα πόδια τοῦ Χριστοῦ μας καὶ νὰ τοῦ ποῦμε· Χριστέ, συχώρεσέ μας. Καὶ ἂν τὸ ποῦμε ὄχι μὲ τὰ χείλη μας, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μας, ἅμα κλαύσωμε καὶ πονέσωμε, ὅπως ἡ πόρνη, τότε ἀπὸ τὰ οὐράνια θ᾿ ἀκουστῇ μιὰ φωνή, στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας· «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Ματθ. 9,2). Παιδί μου, παίρνω σφουγγάρι καὶ σβήνω τ᾿ ἁμαρτήματά σου. Ἀλλὰ πρόσεχε ἀπὸ ἐδῶ κ᾿ ἐμπρός, νὰ μὴν πέσῃς στὴν ἁμαρτία. Νὰ φυλάγεσαι ἀπὸ αὐτὴν ὅπως φυλάγεσαι ἀπὸ τὸ φίδι. Ὅπως φεύγεις ἀπὸ τὸ φίδι, ὅπως φεύγεις τὸ ἀστροπελέκι, ὅπως φεύγεις τὴ φωτιά, ὅπως φεύγεις τὴν ἀρρώστια, φεῦγε τὴν ἁμαρτία καὶ σῴζου.
Ναί, ἀδελφοί μου! Μὴν ἀπελπίζεστε. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ τὰ ἅγια χείλη τοῦ Χριστοῦ εἶπαν τὴν παραβολὴ τοῦ ἀσώτου, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἐπάνω στὸ Γολγοθᾶ ἄνοιξε τὰ χέρια του ὁ Χριστὸς καὶ ἔχυσε τὸ τίμιόν του αἷμα, ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη χιλιάδες ἁμαρτωλοὶ ἐλούσθησαν καὶ λούζονται μέσα στὰ δάκρυα τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως καὶ σῴζονται.
Μετὰ τὴν σταυρικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ, δὲν ὑπάρχει πλέον ἁμαρτία καὶ ἔγκλημα ποὺ νὰ μὴ τὴ νικᾶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀκριβῶς αὐτὴ τὴ μεγάλη ἐλπίδα καὶ παρηγοριὰ δίνει ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ.199
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
Γιατι ο Θεος μας αφηνει και ζουμε;

Ὁ ἐθνικός μας... ὕπνος

Η ΠΑΤΡΙΔΑ μας αὐτή τή στιγμή βρίσκεται σέ μιά κρίσιμη καμπή. Ἐσωτερικά τελοῦμε ὑπό τή δυσμενέστερη οἰκονομική κατάσταση, ἐνῶ ἐντείνεται ἡ κοινωνική καί ἠθική μας παράλυση. Τό ἔγκλημα ὀργιάζει. Ἡ ἀτιμωρησία τῶν κακοποιῶν καί τῶν κάθε λογῆς ἐγκληματιῶν ἔχει γίνει ἐθιμικός καί νομικός κανών. Ἡ τήρηση τοῦ νόμου εἶναι σχεδόν προαιρετική καί ἡ παραμονή εἰδεχθῶν ἐγκληματιῶν στή φυλακή εἶναι κατά τύπον καί οὐσία... ξενοδοχειακή! Ὅποιος θέλει, ὅποτε θέλει βάσει νόμου ἀποχωρεῖ γιά νά συνεχίσει ἀνεπιτήρητος τήν ... ἀγαθοποιό του δράση! Τό κτύπημα τῆς πόρτας –καί ὄχι εἰδικά τό βράδυ– δέν σημαίνει ἐπίσκεψη φίλου ἤ συγγενοῦς· μπορεῖ νά σημαίνει ἐπίσκεψη ...κακοποιοῦ. Κι ἀλίμονο σ’ ἐκεῖνον πού θά τολμήσει νά ἀντιτάξει ἄμυνα. Καί πιό ἀλίμονο σ’ ἐκεῖνον πού θά τήν ἀντιτάξει ἐπιτυχῶς. Θά τόν ξεσχίσουν, ὅπως ἔγινε μέ τόν 80χρονο, κάποια «μήντια» ἀπό τόν πολύ τους ...ἀνθρωπισμό. Γι’ αὐτό κατά σύσταση ἑνός θλιβεροῦ ὑπουργοῦ ὑπεύθυνου γιά τήν ἀσφάλειά μας, τό καλύτερο ἀντίμετρο κατά τήν ἐθιμική ἐπίσκεψη κλεπτών στήν οἰκία μας εἶναι τό νά παριστάνουμε τούς κοιμισμένους ἤ ἀκόμα καλύτερα νά εἴμαστε... κομισμένοι!...
Ἡ τακτική τοῦ ὕπνου ἀπέδωσε καρπούς σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς πολιτικῆς μας ζωῆς. Ἐν ὀνόματι ἑνός κάλπικου προοδευτισμοῦ κάναμε τήν κάποτε σφριγηλή παιδεία νεκρικό σουδάριο. Στούς χώρους, ὅπου κανονικά τό παιδί καί ὁ ἔφηβος θά ἔπρεπε νά ἐμποτίζονται μέ τίς ἀκατάλυτες ἀξίες καί ἀρχές τοῦ Ἑλληνισμοῦ, καλλιεργεῖται, ἐν ὀνόματι ἑνός καρκινοπαθοῦς διεθνισμοῦ, τό ἦθος τοῦ ἀνθελληνισμοῦ. Τό ἄλλοτε ὑπουργεῖο Παιδείας ἔγινε ὑπουργεῖο ἤ καλύτερα στρατηγεῖο πνευματικῆς κακοδαιμονίας. Σπέρνει τριβόλους καί ὁ λαός θερίζει διαβόλους. Τό οὐσιαστικά αὐτόνομο κράτος τῆς Πλατείας Ἐξαρχείων –ὀρθότερα Ἐξαχρείων– εἶναι παιδί αὐτῆς τῆς κακογέννας παιδείας, πού ἀντί νά ἀσκεῖ τά παιδιά στόν ἡρωισμό τῆς ἀρετῆς τά ἀσκεῖ στόν ἡρωισμό τῆς ἡρωίνης ἤ τῆς χθαμαλῆς καί ἀτημέλητης ζωῆς. Ὅσο γιά τήν προστασία τῆς ὑγείας ἡ ἑλληνική πολιτεία –ἔστω κι ἄν κάποιος ἔχει καλύψει 45 χρόνια δουλειᾶς– μέ πολύ δυσκολία σοῦ καλύπτει τά ἔξοδα τῆς ...κηδείας! Στήν σύγχρονη Ἑλλάδα δέν συμφέρει οἰκονομικά οὔτε καί νά ...πεθάνεις. Κι αὐτό κάνει ἐμᾶς τούς γέροντες ὄχι νά ζοῦμε ἀλλά νά ψευτοζοῦμε.
Ἡ τακτική τοῦ ὕπνου ἀπέδωσε καί στήν οἰκονομική μας πολιτική. Ὅταν μπήκαμε ἀρχικά στήν ΕΟΚ καί μετά στήν ΕΕ, χάρη στίς ἀπέραντες καί οὐσιαστικά ἀνεξέλεγκτες ἐπιδοτήσεις, νομίσαμε ὅτι θά ζήσουμε σάν κροῖσοι –καί ὄντως ζήσαμε (κάποιοι καί καλοζήσανε) ἐπί μία 15ετία, μέχρι πού ξημέρωσε μιά μαύρη αὐγή καί ἀπό τό Καστελλόριζο πληροφορηθήκαμε ἀπό τό στόμα ἑνός ἀνεκδιήγητου πρωθυπουργοῦ ὅτι ἐνῶ νομίζαμε ὅτι τρώγαμε κοψίδια ἀπό διάφορα ξένα ταμεῖα, οὐσιαστικά τρώγαμε τίς σάρκες μας. Εἴχαμε σκοτώσει τήν ἑλληνική ἀγροτοκτηνοτροφική, βιοτεχνική καί βιομηχανική οἰκονομία, νομίζοντας ὅτι στό ἑξῆς θά ζήσουμε σάν ἀγάδες, μέχρι πού στή θλιβερή συνέχεια διαπιστώσαμε ὅτι ξαναγίναμε ...ραγιάδες! Μέσα σέ μιά 8ετία γίναμε πενέστεροι τοῦ Ἴρου, τοῦ πανάθλιου ζητιάνου πού ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος στήν «Ὀδύσσεια». Καί τώρα τό πιό ἀκμαῖο ἡλικιακά πνευματικό δυναμικό τῆς Ἑλλάδος φεύγει γιά τό ἐξωτερικό. Αὐτό μαζί μέ τήν ὑπογεννητικότητα καί τήν ἀνορεξία γιά χειρωνακτική ἐργασία εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπό τίς 10 πληγές πού ὡς σύγχρονος φαραώ δέχεται ὁ Ἑλληνισμός. Ἡ Ἑλλάς ἔχει ἀπώλειες καθημερινῶς σέ ἔμψυχο ὑλικό –λόγω τῆς φυγῆς τῶν νέων πρός τό ἐξωτερικό– περισσότερες ἀπ’ ὅσες θά εἶχε σ’ ἕναν πόλεμο.
Λένε πολλοί ὅτι τό σοβαρώτερο πρόβλημα τῆς Ἑλλάδος εἶναι τό προσφυγικό. Συμφωνῶ ἀλλά ὑπό δύο ὄψεις. Κατ’ ἐμέ σοβαρώτερη εἶναι ἡ ὄψη τῆς προσφυγοποιήσεως τῶν Ἑλλήνων. Οἱ Ἕλληνες ἀρχίζουν νά νιώθουν ξένοι στόν τόπο τους, ξένοι στή γειτονιά τους, ξένοι στά χωριά τους. Κάποιοι εὐαίσθητοι δημοσιογράφοι ἔσπευσαν πρό 12ετίας νά μέ ποῦν ρατσιστή, ὅταν σέ μιά πρωινή ἐκπομπή εἶπα ὅτι τά παιδιά μας πρέπει ἀπαραιτήτως νά μάθουν ἀλβανικά γιά νά μποροῦν νά συνεννοοῦνται μέ τά αὐριανά τους ἀφεντικά. Τώρα μασᾶνε τά λόγια τους. Οἱ φεύγοντες γιά ποικίλους λόγους –ὄχι πάντα βίας– ἀπό τίς πατρίδες τους κάνουν σταδιακά ἰδιοκτησία τους τήν Ἑλλάδα καί οἱ Ἕλληνες γίνονται ἰδιοκτησία ξένων κρατῶν. Ὅσο γι’ αὐτούς πού ἀπομένουν σάν «μαῦρα κούτσουρα» (ὅρος τοῦ Παπαδιαμάντη) στή χώρα μας, ἀφοῦ θά ὑποχρεωθοῦν λόγω νέας φορολογικῆς ἀφαιμάξεως νά ὑποκαταστήσουν τά δῆθεν καταργηθέντα μνημόνια μέ δικά τους ...μνημόσυνα!
Ὅμως ἐκεῖ ὅπου θαυματούργησε ὁ προστατευτικός ὕπνος εἶναι στόν τομέα τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς ὅπου τό ροχαλητό ἔγινε ὁ ἐθνικός μας ὕμνος. Τήν ὥρα πού ἐμεῖς κοιμόμαστε ἀμέριμνοι, βέβαιοι ὅτι ἡ Εὐρώπη καί τό ΝΑΤΟ θά μᾶς σώσουν, βρῆκαν τήν εὐκαιρία οἱ ὕπουλοι γείτονες νά μᾶς ζώσουν, ὅπως τά φίδια τῆς Ἀθηνᾶς ἔζωσαν τόν Λαοκόοντα καί τά παιδιά του. Πιστέψαμε ἀρχικά στίς ἀγαθές προθέσεις τοῦ Ἐρντογάν. Ὅλοι θυμόμαστε τά χαϊδέματά του πρός τόν Ἕλληνα πρωθυπουργό. Ἀλλά τό χαίδεμα τοῦ Τούρκου εἶναι χειρότερο ἀπό τό γδάρσιμο πού ἔκανε ἡ Ἴρμα Κόχ, ἡ λεγόμενη «Ὕαινα τοῦ Μπούχεβαλντ», πού ἔγδερνε τούς νεκρούς πού εἶχαν τατουάζ γιά νά κάνει μέ τό δέρμα τους ἀμπαζούρ, καλύμματα βιβλίων καί καθισμάτων. Οἱ πολιτικοί μας –καί ὄχι μόνον οἱ σήμερα κυβερνῶντες– καθότι ἄγευστοι ἱστορίας, παρέβλεψαν τοῦτο τό σημαντικό, ὅτι οἱ Τοῦρκοι εἶναι ἐδῶ καί αἰῶνες ὁ καρκῖνος τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Καί ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ καρκῖνος κτυπᾶ χωρίς νά προειδοποιεῖ. Συνεπῶς, ὅταν ὁ Τοῦρκος σοῦ δίνει τό ἕνα χέρι γιά χαιρετισμό, κρατάει σέ ἐφεδρεία τό ἄλλο, γιά νά σοῦ πνίξει τό λαιμό. Τό βλέπουμε τοῦτο στόν παρόντα καιρό. Κοιμόμαστε –κι αὐτό γιά λόγους ἀσφαλείας κατά τήν ὑπουργική σύσταση ὅταν ἡ Τουρκία ἀκόνιζε τά δύο ἐγχειρίδια πού εἶναι στραμμένα τώρα πρός τήν πλάτη μας. Καί μέ αὐτό ἐννοῶ τά κρατίδια τῆς Ἀλβανίας καί τῶν Σκοπίων. Πού σήμερα λειτουργοῦν ὡς παραρτήματα τῆς Τουρκίας. Τοῦτο τό εἶχα ἀναλύσει σέ ἄλλη ἐφημερίδα μέ μία σειρά ἄρθρων μου ὑπό τόν τίτλο: «Τουρκική πολιτική· μιά πολιτική πολλῶν ἀζυμουθιῶν». Ἦταν ἐμφανές καί ἀπό τυφλό ὅτι ἡ Τουρκία ἑτοιμάζει γύρω μας κλοιό. Κι ἐνῶ αὐτή ἑτοιμαζόταν γιά πόλεμο, ἀφοῦ πάντα ἦταν σέ πόλεμο μέ τούς Κούρδους, ἐμεῖς ἀφήσαμε νά ρημάξει ἡ πολεμική μας βιομηχανία πού σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στίς ἐπισκευαστικές ἐργασίες ἦταν μία ἀπό τίς καλύτερες βιομηχανίες στόν κόσμο. Εἴχαμε ἐπιστήμονες καί τεχνῖτες πού ἔπαιρναν σκάφη σαράβαλα καί τά ἔκαναν ἀξιόπλοα καί ἀξιόμαχα. Τώρα γιά τήν ἀναβάθμιση 85 μαχητικῶν ἀεροσκαφῶν καί τήν πιθανή ἀγορά ἤ ἐνοικίαση ξένων φρεγατῶν θά χρειαστοῦμε πάνω ἀπό 2 δισεκατομμύρια εὐρώ, ἐνῶ θά μπορούσαμε, εἰδικά σκάφη γιά τό Αἰγαῖο, νά κατασκευάζουμε ἐμεῖς καί νά κάνουμε συγχρόνως καί ἐξαγωγή. Καί τό χειρότερο τῶν χειροτέρων. Ἐνῶ περισσότερο ἀπό καθετί χρειαζόμαστε ὁμοψυχία, κινδυνεύουμε καί πάλι ὡς λαός νά πέσουμε θύματα μίας νέας ἐμφυλιοπολεμικῆς ρητορικῆς. Στίς ἐκλογές δέν θά πᾶμε μέ ὅραμα τό 2025 ἀλλά τό 1945. Τό φάντασμα τῶν Δεκεμβριανῶν θά κυριαρχήσει στήν πολιτική μας σκηνή.

Σαράντος Ι. Καργάκος
Εστία, 20/7/2018

Τι Λένε οι Άγιοι Πατέρες Για την Αποφυγή Κοινωνίας Με Αιρετικούς, Ὁ μολυσμός , διά τῆς κοινωνίας μέ αἱρετικούς ἤ κακοδόξους ἐπισκόπους



Τι Λένε οι Άγιοι Πατέρες Για την Αποφυγή Κοινωνίας Με Αιρετικούς, 
Ὁ μολυσμός , διά τῆς κοινωνίας μέ αἱρετικούς ἤ κακοδόξους ἐπισκόπους:

Εἶναι πράγματι ἐντυπωσιακή ἡ αὐστηρότητα πού ἐπιβάλλουν οἱ ἅγιοι Πατέρες ἀπέναντι ὄχι μόνο στούς αἱρετικούς ἄλλα καί στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας πού ὑϊοθετοῦν κακοδοξίες, γιατὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν διασπᾶται μόνο ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν καὶ διαδίδουν τὰ παρόμοια: «Οὐχ ὑπὸ τῶν αἱρετικῶν διατέτμηται μόνον, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τῶν τὰ αὐτὰ φρονεῖν ἀλλήλοις λεγόντων διασπᾶται».

[1]. Τὸ παραμικρὸ ζήτημα ποὺ ἀφορᾶ τὸν Θεὸ δὲν εἶναι μικρό, κατά τον Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ.

[2].Ὁ Χρυσορρήμων Ἰωάννης μᾶς λέει: «Ὄχι μόνο οἱ ἁμαρτάνοντες, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐπαινοῦν τοὺς ἁμαρτάνοντες ὑφίστανται τὴν ἴδια ἢ καὶ χειρότερη τιμωρία».

[3]. «Κάθε κληρικό –λέει ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ θεολόγος– τοῦ ὁποίου ἡ πίστις, οἱ λόγοι καὶ τὰ ἔργα δὲν συμφωνοῦν μὲ τὶς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων πατέρων νὰ μὴν τὸν δεχόμαστε στὴν οἰκία μας. Ἀλλὰ νὰ τὸν ἀποστρεφόμεθα καὶ νὰ τὸν μισοῦμε ὡς δαίμονα, ἔστω κι ἄν ἀνασταίνει νεκροὺς καὶ κάνει ἄλλα μύρια θαύματα».

[4].Εἶναι ἄραγε αὐτή ἡ αὐστηρότητα μία αὐθαίρετη σκληρότητα καί «ἰδιοτροπία» τῶν ἁγίων; Φυσικά καί ὄχι! Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας πρῶτος δίδαξε ξεκάθαρα ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ ἀντίδρασή μας ὅταν ἀκοῦμε διδασκαλίες ἀντίθετες ἀπό αὐτές πού παρέδωσε ὁ Ἴδιος καί οἱ μαθητές Του. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δίδαξε ὅτι τὰ δικά Του πρόβατα ὅταν ἀκοῦν τὴν φωνὴ ξένου διδασκάλου φεύγουν. «Ἀλλοτρίῳ δέ [σ.σ. ποιμένα] οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπὸ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν»

[5]. και αμέσως μετά τὴν Ἀποτείχιση δίδαξαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι: «…Διὸ φευκτέον [νὰ φεύγετε] ἀπὸ τῶν φθοροποιῶν ποιμένων».

[6].Ὄχι λίγες φορές, οἱ ἐπίσημοι ποιμένες δηλητηρίασαν τὸ ποίμνιο -μέσῳ στρεβλῆς διδασκαλίας- ὁδηγώντας το στὴ λατρεία ἄλλων θεῶν. Γιατί «ἡ αἵρεση» ὄχι μόνο «εἶναι πίστη σὲ ξένο Θεό»,

[7]. ἀλλά «ἔχει ἐνδυθῆ ὁλόκληρον τὸν διάβολο».

[8].Στίς ἡμέρες μας οἱ ἐπίσκοποι ἀπροκάλυπτα ἀποδείχτηκαν ψευδοεπίσκο-ποί γιατί μολύνουν τήν Πίστη, συγκαταβαίνοντας σέ αἱρετικούς. «Ἀλλοίμονο σὲ ὅσους μολύνουν τὴν Ἁγία Πίστη μὲ αἱρέσεις ἢ συγκαταβαίνουν στοὺς αἱρετικούς». 

[9].Ὁ ὅσιος Ἀντίοχος ὁ Πανδέκτης ἔλεγε πὼς ἐκεῖνον ποὺ δὲν ἔχει τὴν ὀρθὴ πίστη πρέπει ὄχι μόνο νὰ τὸν ἀποστρεφόμαστε ἀλλὰ καὶ νὰ τὸν ἀναθεματί-ζουμε, δηλαδὴ νὰ τὸν θεωροῦμε ὅτι βρίσκεται ἐκτὸς Ἐκκλησίας.

[10]. «Οὔτε γιὰ λίγη ὥρα δὲν δεχόμαστε σχέση μὲ αὐτοὺς ποὺ κουτσαίνουν στὴν πίστη»

[11].… «ἀκόμα κι ἂν αὐτοί μᾶς φαίνονται πολὺ γνήσιοι καὶ ἐπίσημοι, ἐμεῖς πρέπει νὰ τοὺς σιχαι-νόμαστε, ὅσοι ἀγαπᾶμε τὸν Κύριο».

[12].Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀποφαίνεται: «Καὶ εἰ φίλοι κατὰ Θεὸν, πῶς τῇ κοινωνίᾳ τῶν ἑτεροδόξων κοινωνοῦντες; Οὐ γὰρ φίλοι οἱ τοιοῦτοι ἀληθινοὶ καὶ πιστοί».

[13]. Ὁ ἴδιος Ἅγιος λέει: «Οἱ μὲν [αἱρετικοὶ] τέλεον περὶ τὴν πίστιν ἐναυάγησαν. οἱ δὲ εἰ καὶ τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθηκαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται [ἐξ αἰτίας τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς θὰ χαθοῦν μαζί τους]».

[14]. Θεωρεῖ «προδοσία τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας» τὸ νὰ παραμένει κάποιος ἐν κοινωνίᾳ μὲ τὸν κακοδοξοῦντα ἐπίσκοπόν του».

[15].Αὐτές οἱ Πατερικές θέσεις ἐνσωματώθηκαν καὶ στὰ Πρακτικὰ τῆς Ζ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Ὅποιος δικαιώνει αἵρεση ἂς εἶναι ἀναθεματισμένος».

Ὁ Μ. Ἀθανάσιος γιὰ αὐτὸν ποὺ φρονεῖ ἀσεβῆ δόγματα ἀναφέρει: «Ἀποφύγετε αὐτὸν καὶ ἔτσι θὰ διατηρήσετε τὴν πίστη σας καθαρή».

[16].Κατὰ τὸν ἅγιο Νεκτάριο Αἰγίνης: «ἡ κοινωνία μὲ αὐτὸν [τὸν κακόδοξο καὶ αἱρετικό] μολύνει τὴν πίστη μὲ τὶς εὐθύνες ποὺ αὐτὸ συνεπάγεται. Λοιπὸν ἡ ἐξωτερικὴ ἀκοι-νωνησία προστατεύει ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ἀλλοτριότητα»… «Εἶναι ψευδὲς ἐκεῖνο ὅπου ἐπιφέρουσιν, ὅτι αἱ ὁδοὶ τῆς εὐσεβείας εἶναι πολλαί… ὁδὸς μία καὶ αὐτὴ στενὴ καὶ ὄχι πλατεῖα… εἷς καὶ μόνος Θεὸς καὶ Κύριος».

[17].Ἂν ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ὁ «μαθητὴς τῆς ἀγάπης» λέει ὅτι κάποιον ποὺ δὲν ἀποδέχεται τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων οὔτε στὸ σπίτι σας νὰ τὸν βάζετε, οὔτε καλημέρα νὰ τοῦ λέτε, γιατὶ συγκοινωνῆτε μὲ τὰ πονηρά του ἔργα γενόμενοι συνένοχοι, πόσο μᾶλλον νὰ τὸν ἀποδεχόμαστε στὸν ναὸ ὡς λειτουργὸ;

[18].Ἂν ὁ Μ. Βασίλειος τονίζει: «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον ἀποστρέφεσθαι», 

[19]. πόσο μᾶλλον τον κακόδοξο κληρικό;

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μᾶς ἐξηγεῖ: «Ὄχι μόνο ἂν κάποιοι λένε συνολικὰ ἀντίθετα πράγματα ποὺ ἀνατρέπουν τὰ πάντα, ἀλλὰ καὶ τὸ παραμικρὸ ἀντίθετο νὰ διδάξουν νὰ εἶναι ἀναθεματισμένοι».

[20]. «Ἀπὸ αὐτοὺς πρέπει νὰ πεταγόμαστε μακρυὰ ὅπως πεταγόμαστε ὅταν συναντάμε ἕνα φίδι, καὶ νὰ διακόπτουμε κάθε κοινωνία καὶ νὰ φεύγουμε μὲ ὅλη μας τὴν δύναμη, ἀκόμα κι ἄν μᾶς φαίνονται σεβάσμιοι καὶ πρᾶοι», διδάσκει ὁ Μ. Φώτιος.

[21]. Τί στὰ ἀλήθεια ἐλπίζουμε νὰ κληρονομήσουμε ἐμεῖς ποὺ οἰκειοθελῶς καὶ προθύμως ἀκολουθοῦμε τοὺς σύγχρονους αἱρετίζοντες Ἐπισκόπους παρά τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ καί τήν κόλαση;

«Εἰ δέ τις προσποιεῖται ὁμολογεῖν μὲν ὀρθὴν πίστιν, φαίνεται δὲ κοινωνῶν ἐκείνοις [ἂν κάποιος προσποιούμενος ὁμολογεῖ τὴν ὀρθὴ πίστι, ἀλλὰ κοινωνεῖ μὲ τοὺς αἱρετικούς] τὸν τοιοῦτον προτρέψασθε ἀπέχεσθαι τῆς τοιούτης συνηθείας· καὶ ἐὰν μὲν ἐπαγγέλληται, ἔχετε τὸν τοιοῦτον ὡς ἀδελφόν· [καὶ ἐὰν σᾶς ὑποσχεθεῖ ὅτι θὰ διακόψει τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς –καὶ τὸ πράξει– νὰ τὸν ἔχετε ὡς ἀδελφό σας] ἐὰν δὲ φιλονίκως ἐπιμένῃ τὸν τοιοῦτον παραιτῆσθε [ξεκόψτε ἀπὸ αὐτόν]».

[22].Ὁ ἅγιος Ἰὼβ Ἰασίτης ὁ Ὁμολογητὴς ἔλεγε: «Νὰ μὴν τοὺς συνανα-στρεφόμαστε λοιπόν [τοὺς Λατινόφρονες] …Θὰ προσπαθήσουμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις νὰ μὴ μολυνθοῦμε μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μαζί τους καὶ νὰ μὴ μετέχουμε στὴν ψώρα, ἢ τὴν ὀλέθρια ἀσθένειά τους. Θὰ προφυλάξουμε ἐπίσης τοὺς ἑαυτούς μας μὲ κάθε τρόπο καὶ θὰ ἀπέχουμε τελείως ἀπὸ τὴν φατρία τους».

[23].Ὁ Ἅγιος Μελέτιος Γαλησιώτης: «Αἱρετικοί εἰσιν οἱ λατίνοι καὶ οἱ συγκοι-νωνοῦντες αὐτοῖς ἀπόλλυνται…».

[24].Ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς προσθέτει: «Ἐφόσον ὁ Καλέκας εἶναι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο καὶ τόσες φορές ἀποκομμένος ἀπὸ ὁλόκληρο τὸ πλήρωμα τῶν Ὀρθοδόξων, εἶναι κατὰ συνέπεια ἀδύνατο νὰ ἀνήκει στοὺς εὐσεβεῖς, ὅποιος δὲν ἔχει ἀποχωρισθεῖ ἀπὸ αὐτόν. Ἀντιθέτως, ὅποιος γιὰ τοὺς λόγους αὐτοὺς εἶναι ἀποχωρισμένος ἀπὸ τὸν Καλέκα, τότε ἀνήκει πράγματι στὸν κατάλογο τῶν Χριστιανῶν καὶ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Θεό κατὰ τὴν εὐσεβῆ πίστη».

[25]. Καί ἐπιπλέον: «Εἶναι ἀδύνατο κάποιος νὰ ἐπικοινωνεῖ ἐκκλησιαστικῶς μὲ τὸν Πατριάρχη (Καλέκα) καὶ νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος…, ἐνῷ αὐτὸς ποὺ ἦταν ἀποτειχισμένος εἶναι ἑνωμένος μὲ τὴν εὐσεβῆ πίστη».

[26]. Πρέπει πάλι νὰ τονίσουμε -γιατὶ ἔχει ὕψιστη σημασία-ὅτι, ὅταν ὁ Γρηγόριος τά δίδασκε αὐτά, ἦταν ἀποτειχισμένος καὶ ὁ Καλέκας δὲν εἶχε ἀκόμη καταδικαστεῖ Συνοδικῶς!

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης θυμίζει τὴν προσταγὴ τοῦ Μ. Ἀθανασίου: «…μηδεμίαν κοινωνίαν ἔχειν ἡμᾶς πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ μὴν μηδὲ πρὸς τοὺς κοινωνοῦντας μετὰ τῶν ἀσεβῶν».

[27]. Ὥστε «νόμιμα» καταλήγει στὴν τελική του θέση: «… μήτε κοινωνεῖν αὐτοῖς [τοῖς αἱρετικοῖς], μήτε ἀναφέρειν… ἐπὶ τῆς θείας λειτουργίας· ὅτι μέγισται ἀπειλαὶ κεῖνται παρὰ τῶν ἁγίων ἐκφωνηθεῖσαι τοῖς συγκαταβαίνουσιν αὐτοῖς μέχρι καὶ ἑστιάσεως….

[28]. Οἱ Ἀποστολικοὶ Κανόνες στηρίζουν ἀπόλυτα αὐτὴ τὴν θέση: «Ἐὰν κάποιος συμπροσευχηθεῖ μὲ ἕναν ἀκοινώνητο ἔστω καὶ μέσα σὲ σπίτι, νὰ εἶναι καὶ αὐτὸς ἀκοινώνητος». 

[29].Λέει ὁ ἅγιος Μᾶρκος: «… Νὰ συμβουλεύσεις δὲ τοὺς Ἱερεῖς τοῦ Θεοῦ νὰ ἀποφεύγουν μὲ κάθε τρόπο τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὸν λατινόφρονα μητροπολίτη τους καὶ οὔτε νὰ συλλειτουργοῦν μαζί του, οὔτε νὰ τὸν μνημονεύουν καθόλου, οὔτε νὰ τὸν θεωροῦν ἀρχιερέα, ἀλλὰ ὡς μισθωτὸ λύκο! …Νὰ ἀποφεύγετε λοιπὸν καὶ ἐσεῖς ἀδελφοί, τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς ἀκοινωνήτους καὶ τὸ μνημόσυνο τῶν ἀμνημονεύτων. Ὁ Λατινόφρων αὐτὸς θὰ καταδικαστεῖ μαζὶ μὲ τοὺς Λατίνους καὶ θὰ θεωρηθεῖ ὡς παραβάτης τῆς πίσ-τεως»

[30].… «Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τις ἀπό ὄφεως, ὡς αὐτοὺς ἐκείνους, ἢ κἀ-κείνων πολλῷ δήπου χείρονας, ὡς χριστέμπορους καὶ χριστοκάπηλους… Φεύγετε οὖν αὐτοὺς ἀδελφοί, καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς κοινωνίαν.Οἱ γὰρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργᾶται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ».

[31].Εἶναι σημαντικὸ νὰ τονίσουμε ὅτι ὁ Ἅγιος δὲν ἐγείρει ζητήματα ὅπως ἡ ἀναγκαιότητα Συνοδικῆς ἔγκρισης, ὁ κίνδυνος σχίσματος ἢ τάχα τῆς ἀποκοπῆς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἢ ζήτημα ἐφαρμογῆς οἰκονομίας, ἢ χάρη τῆς εἰρήνης ἢ χάρη τῆς συνέχισης τοῦ κηρύγματος.

Μετὰ τὴν ὑπογραφὴ τῆς ψευδο-ένωσης στὴ Φερράρα-Φλωρεντία ὁ ἅγ. Μᾶρκος εἶπε: «Εἶμαι πεπεισμένος ὅτι ὅσον ἀπομακρύνομαι ἀπὸ τούτου [τοῦ Πατριάρχη] καὶ ἀπὸ τοὺς τοιούτους [τοὺς Λατινόφρονες] τόσον προσεγγίζω πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τοὺς Ἁγίους, καὶ ὅσον περισσότερον χωρίζομαι ἀπὸ αὐτοὺς τόσον περισσότερον ἑνοῦμαι μὲ τὴν ἀλήθειαν».

[32]. Λέει ὁ Ἅγιος: «Ὅσοι προσποιοῦνται ὅτι ὁμολογοῦν τὴν ὑγιῆ πίστη, κοινωνοῦν [μνημονεύουν] δὲ μὲ τοὺς ἑτερόφρονες, ἂν μετὰ ἀπὸ τὴν σύστασή σας δὲν ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ αὐτούς, ὄχι μόνο νὰ τοὺς ἔχετε ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ οὔτε ἀδελφοὺς νὰ τοὺς ὀνομάζετε».

[33].Καὶ γιά τόν ὅσιο Νεόφυτο τόν Ἔγκλειστο «ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς Παπικοὺς ἐντάσσει τὸν κοινωνοῦντα στὰ ἀναθέματα τῶν Συνόδων καὶ στὸν πυθμένα τοῦ ἅδη.

Κλείνοντας θά ἀναφέρουμε τὰ λόγια τοῦ Πατριάρχου ἁγίου Γερμανοῦ Πατριάρχου Κ/πόλεως πρὸς τοὺς Κυπρίους λαϊκοὺς γιὰ τὴν ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς κληρικούς των, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὑποταχτεῖ στοὺς Λατίνους κατακτητὲς τὸν 12ο καὶ 13ο αἰῶνα. «…Ὅσοι τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐστὲ τέκνα γνήσια, φεύγειν ὅλῳ ποδὶ ἀπὸ τῶν ὑποπεσόντων ἱερέων τῇ λατινικῇ ὑποταγῇ, καὶ μηδὲ εἰς ἐκκλησίαν τούτοις συνάγεσθαι, μηδὲ εὐλο-γίαν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν λαμβάνειν τὴν τυχοῦσαν· κρεῖσσον γάρ ἐστιν ἐν τοῖς οἴκοις ὑμῶν τῷ θεῷ προσεύχεσθαι κατὰ μόνας, ἢ ἐπ’ ἐκκλησίαις συνάγεσθαι μετὰ τῶν λατινοφρόνων· εἰ δ’ οὖν, τὴν αὐτὴν αὐτοῖς ὑφέξετε κόλασιν».

[34].«Τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει [τοῖς αἱρετικοῖς] ἀνάθεμα».

Η μεζούρα της "αρετής" ....



Οι αμαρτίες και τα λάθη μου, είναι δικά μου. Μονάχα εγώ και ο Θεός ξέρουμε γιατί και πως τα έκανα. Εσύ μικρέ μου "ανθρωπάκο" με την μεζούρα της «αρετής» και του νόμου στο χέρι δεν μπορείς να με κρίνεις, γιατί απλά δεν ξέρεις τίποτα για την ζωή μου, ιδιαιτέρως δε για τα βράδια που πλημμύριζαν αλμύρα τα όνειρα μου. Και μάθε και κάτι άλλο, κανείς δεν αμάρτησε ποτέ για γούστο αλλά γιατί κάπου εκεί βαθιά μια αόρατη πληγή αιμορραγούσε κι ένα τραύμα βαθύ σαν πέλαγος κάθε που κινούσαμε για ταξίδι βύθιζε τις ελπίδες μας.

Σε άκουσα αδερφέ μου να λες πως τα πάντα γλιστρούν τόσο γρήγορα μέσα από τα χέρια σου



Σε άκουσα αδερφέ μου να λες πως τα πάντα γλιστρούν τόσο γρήγορα μέσα από τα χέρια σου.

Ο χρόνος...
Οι καταστάσεις...
Οι ανθρώπινες σχέσεις...

Η δουλειά, η εργασία...
Τα όνειρά σου...
Οι σκέψεις...
Τα συναισθήματά σου...
Και τόσα άλλα...

Και σε νιώθω, γιατί το έχω νιώσει κι εγώ. Να μοιραστώ μαζί σου ένα μυστικό;

Τρεις κινήσεις... Βάλε αντικρυστά τις παλάμες σου. Τη μία πάνω στην άλλη. Τώρα πλέξε τα δάχτυλά σου. Σφίξε τα χέρια σου. Δεν μπορεί πλέον τίποτα να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια σου.

Τα ασφαλίζει η προσευχή σου…

Η Θεοτόκος είναι ταχεία βοηθός μας



Γέροντος Κλεόπα Ηλιέ - Η Θεοτόκος είναι ταχεία βοηθός μας
Μετάφρασις: Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

Ἔχω νά σᾶς εἰπῶ μιά ἱστοριούλα γιά νά ξέρετε πόσο γρήγορα ἔρχεται νά βοηθῆ ἡ Κυρία Θεοτόκος αὐτούς πού τήν ἔχουν σάν Μητέρα τους, πιστεύουν σ᾿ αὐτήν καί τήν καλοῦν πάντοτε σέ βοήθειά τους.

Μία πολύ πιστή καί εὐσεβής γυναῖκα, ἡ ὁποία ἔμεινε χήρα ἀπό νέα, μέ δύο παιδιά-δεδομένου ὅτι ὁ ἄνδρας της εἶχε πεθάνει στόν πόλεμο-, εἶχε μεγάλη εὐλάβεια στήν Κυρία Θεοτόκο, τήν ὁποία τιμοῦσε ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς της διαβάζοντας τούς Χαιρετισμούς της μέ δάκρυα ἐνώπιον τῆς σεπτῆς Εἱκόνος της ὅπου προσευχόταν πολύ. Ἐδίδασκε καί τά παιδιά της ἀπό μικρά νά τήν προσκυνοῦν, νά λέγουν τό «Πάτερ ἡμῶν…», τό Σύμβολο τῆς Πίστεως καί κάθε φορά συχνά εὐχές καί προσευχές πρός τήν Παναγία μας.
Καί τά παιδιά, σάν μικρά πού ἦταν, τήν ἐρωτοῦσαν:

-Μητέρα ποιά εἶναι αὐτή πού εἶναι στήν εἰκόνα;
Καί ἐκείνη τούς ἀπαντοῦσε:
-Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή σας Μητέρα.
-Ἀλλά ἐσύ δέν εἶσαι ἡ ἀληθινή μας μητέρα;
-Κι αὐτή τούς ἔλεγε: -Ὄχι, ἡ ἀληθινή σας μητέρα εἶναι στούς οὐρανούς καί ὀνομάζεται Μητέρα Παναγία.

-Ποιό εἶναι ἐκεῖνο τό παιδάκι πού τό κρατεῖ στήν ἀγκαλιά της; Τήν ἐρωτοῦσαν.

-Εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, τόν Ὁποῖον ἐγέννησε μέ τήν δύναμι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος Ἄνθρωπος. Ἔτσι ἐδίδασκε ἡ δυστυχισμένη αὐτή μητέρα τά παιδάκια της μέσα ἀπό τήν καρδιά της ποιά εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καί ὅτι Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή τους Μητέρα. Γι᾿ αὐτό τά παιδιά, ὅταν ἐσηκώνοντο κάθε πρωΐ ἀπό τό κρεββάτι, πρῶτα ἐπήγαιναν νά μιλήσουν μέ τήν Μητέρα τους. Ἔκαναν μπροστά της μερικές μετάνοιες, ἔλεγαν τό «Πάτερ ἡμῶν…» καί μετά ἔλεγαν προσευχές πρός τήν Μητέρα τους, τήν Παναγία τιμώντας την, ἄν καί ἦταν τόσο μικρά, ἀνάλογα μέ τό μυαλό πού εἶχαν στήν ἡλικία τους αὐτή.

Κάποτε ἡ πονεμένη αὐτή γυναῖκα ἔπρεπε νά πάη νά θερίση στό χωράφι καί δέν εἶχε σέ ποιόν ν᾿ἀφήση τά παιδιά της. Συνήθως τά ἄφηνε μόνα τους κλειδωμένα μέσα στό σπίτι της. Ἔτσι καί τώρα, τά ἐκάλεσε, τούς ἄφησε φαγητό καί τούς εἶπε:
-Θά μείνετε μόνα σας στό σπίτι. Ἐγώ πηγαίνω στό χωράφι, διότι ἔχω πολλή δουλειά νά θερίσω.
-Καί τά παιδιά της, τήν ἐρώτησαν:
-Καί ἐμεῖς μέ ποιόν θά μείνουμε;
-Νά, νά μείνετε μέ τήν Μητέρα σας-καί τούς ἔδειξε τήν Εἰκόνα τῆς Παναγίας- μπροστά στήν ὁποία ἦταν ἀναμμένο καντήλι. Ἀκόμη τούς εἶπε: Ἡ Μητέρα σας παραμένει μαζί σας καί σᾶς προστατεύει, ἀλλά νά εἶσθε προσεκτικοί. Νά προσεύχεσθε, ὅταν ἔχετε ἀνάγκη στήν ψυχή σας, νά τήν παρακαλῆτε κι Αὐτή θά σᾶς προστατεύη.

Ἔκανε καί ἡ ἴδια τρεῖς μετάνοιες στήν Παναγία, λέγοντας:

-Κυρά μου Παναγία, σκέπασε τά παιδιά μου, διότι δέν εἶναι δικά μου, ἀλλά δικά σου.
Τά παιδιά ἐπίστευσαν ἀκράδαντα ἀπό τήν μητέρα τους ὅτι δέν θά μείνουν μόνα τους, ἀλλά θά μείνουν μέ τήν Μητέρα τους τήν Παναγία, πού μένει στούς οὐρανούς. Καί ἔφυγε γρήγορα γιά τό χωράφι, ἀφοῦ ἐκλείδωσε τό σπίτι της, ἀφήνοντας μέσα τά παιδιά της. Τά παιδιά, ὅταν προσηύχοντο, ὁ νοῦς τους ἐπήγαινε στό παιγνίδι. Ἔτσι ἐξέχασαν τίς συμβουλές τῆς μάννας τους. Προσευχήθηκαν λίγο καί κατόπιν παρασύρθηκαν ἀπό τό παιγνίδι καί ἄρχισαν νά παίζουν μέ τήν φωτιά. Ἡ μητέρα τους, ὅπως εἴπαμε, τά ἐκλείδωσε μέσα στό σπίτι γιά νά μή τριγυρνοῦν ἔξω, γνωρίζοντας ὅτι μετά ἀπό μισή ἡμέρα θά ἐγύρζε στό σπίτι.
Παίζοντας τά παιδιά μέ τήν φωτιά, ἄναψε τό σπίτι ὁλόκληρο καί καιγόταν. Πρῶτα εἶδαν ὅτι ἐπῆραν φωτιά τά ροῦχα τοῦ σπιτιοῦ, τά χαλιά καί ὅ,τι ὑπῆρχε ἐπάνω σ᾿ αὐτά. Κατέφυγαν πρός τήν Εἰκόνα τῆς Παναγίας. Πιάσθηκαν μέ τά χέρια τους ἀπό τήν Εἰκόνα της καί ἐκραύγαζαν: 

«Μητέρα, Μητέρα, μή μᾶς ἀφήνης! Φωτιά!
Ἦταν μεσημέρι καί ἔκανε πολλή ζέστη ἔξω. Τό σπίτι εἶχε ἀπό παντοῦ κυριευθῆ στίς φλόγες. Οἱ γείτονες ἔτρεξαν καί μέ ὅ,τι μποροῦσαν, προσπαθοῦσαν νά σβήσουν τήν φωτιά.
Ἡ γυναῖκα αὐτή ἄκουσε στό χωράφι γιά τήν φωτιά στό σπίτι της, διότι κάποιος τήν εἰδοποίησε. Ὁπότε ἔτρεχε ἀλαφιασμένη κλαίγοντας καί φωνάζοντας:
-Ἀλλοίμονο σέ μένα, γιατί ἄφησα τά παιδιά μου μοναχά τους στό σπίτι!
Ὅταν ἔφθασε στά σύνορα τοῦ χωριοῦ, ἐρώτησε ἄλλους:
-Κάηκε ὁλόκληρο τό σπίτι μου;
-Ναί, τῆς εἶπαν, κάηκε τό σπίτι σου. Ἔτρεξαν ἄνθρωποι νά τήν σβήσουν, ἀλλά δέν ἐπρόλαβαν.

Τότε ἐκείνη ἔκραζε πρός τήν Κυρία Θεοτόκο, ἀπελπισμένη:

-Κυρά μου Παναγία, πῶς ἄφησες τά παιδιά μου νά καοῦν; Ἐγώ τά ἐμπιστεύθηκα σέ Σένα!
Κλαίοντας καί ἀναστενάζοντας πλησίασε στό καμμένο σπίτι της καί ἔκανε σάν τρελλή. Οἱ ἄνθρωποι ἔτρεξαν νά τήν συναντήσουν καί τῆς εἶπαν:
-Μή φοβᾶσαι, γυναῖκα, καί μήν ὀργίζεσαι ὑπέρμετρα, διότι ἡ Κυρία Θεοτόκος ἐπροστάτευσε τά παιδιά σου. Ἔλα νά ἰδῆς τό θαῦμα της.
Ὅταν ἔφθασε στό σπίτι της, εἶδε ὅλο τόν κόσμο νά βλέπουν ἕνα μεγάλο θαῦμα. Τό σπίτι εἶχε καεῖ ὅλο, ἀλλά ἡ πλευρά τοῦ σπιτιοῦ στήν ὁποία ἦταν ἡ Εἰκόνα τῆς Παναγίας ἦταν ἀπείραχτη καί τά παιδιά της κρατοῦσαν ἀπό δεξιά κι ἀριστερά τήν Εἰκόνα καί ἔκραζαν:

-Μητέρα μας, Μητέρα μας!

Βλέποντας τό θαῦμα αὐτό ἡ χαροκαμμένη ἐκείνη γυναῖκα, κατέβασε τήν εἰκόνα καί μέ μεγάλη εὐγνωμοσύνη τήν εὐχαριστοῦσε τήν Θεοτόκο, διότι ἔσωσε τά παιδιά της ἀπό βέβαιο θάνατο. Αὐτό τό θαῦμα σᾶς τό εἶπα γιά νά σᾶς δείξω ὅτι ἡ Μητέρα Παναγία προστατεύει ἀπό κάθε κινδύνους, αὐτούς οἱ ὁποῖοι τήν πιστεύουν σάν Μητέρα τους καί σάν μεγάλη Προστάτιδα τῆς ζωῆς τους.

Νά ἔχετε αὐτή τήν πίστι πάντοτε καί νά μή περάση οὔτε μία ἡμέρα χωρίς νά διαβάσετε τούς Χαιρετισμούς ἤ τήν Παράκλησίν της.

Μπροστά σέ κάθε δυσκολία καί στενοχώρια πού θά ἔλθη στήν ζωή σας νά καλῆτε τήν Κυρία Θεοτόκο μέ ὅλη τήν καρδιά σας καί χωρίς ἀμφιβολία θά εἶναι κοντά σας νά σᾶς βοηθήση μέ τίς δυνατές της προσευχές πρός τόν Υἱόν της, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.

Νά ξέρετε ὅτι δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος, κάτω ἀπό τόν οὐρανό, πού νά ἔθεσε στήν ζωή του ὅλη τήν ἐλπίδα του στήν Κυρία Θεοτόκο καί νά ἐπέστρεψε ἐντροπιασμένος. Χάρις στήν γρήγορη βοήθειά της καί στίς προσευχές της ζοῦμε σ᾿ αὐτή τήν ζωή μέ εἰρήνη, προστασία, ἀνακούφισι ἀπό τούς πόνους καί ἰδιαίτερα στήν ὥρα τοῦ θανάτου μας δέν θά μᾶς ἀφήση ἀβοήθητους ἡ Κυρία Θεοτόκος.

Τήν ἡμέρα τῆς Μελλούσης Κρίσεως θά παρακαλέση τόν Γλυκύτατον Υἱόν της καί θά τοῦ εἰπῆ: «Κύριε Θεέ καί Υἱέ μου, αὐτή ἡ ψυχή εἶναι ταλαιπωρημένη, ἔστω καί νά ἔσφαλε, ἀλλά πάντοτε μέ παρακαλοῦσε καί μοῦ ζητοῦσε νά πρεσβεύω σέ Σένα γι᾿ αὐτήν. Συγχώρησέ την καί ἐλέησέ την».

Ἔτσι μέ τίς προσευχές τῆς Μητέρας μας Παναγίας θά κερδίσουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἀπό τώρα καί στήν ὥρα τοῦ θανάτου μας καί στήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Ἀμήν.



Μεταλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα Του Χριστού, «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον.» Ούτε κάνοντας ένα θρησκευτικό καθήκον, ούτε για το…καλό όπως λένε μερικοί σε κάποιες γιορτινές μέρες



Έλεγε ένας Αγιορείτης Ηγούμενος: «αν ο χριστιανός μεταλαμβάνει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού με συναίσθηση δεν είναι δυνατόν να παραμένει ενοχικό άτομο.»

Όταν τοποθετούμε τα ψίχουλα από το Άγιο Δισκάριο που αντιπροσωπεύουν τις ψυχές που μνημονεύθηκαν στην Αγία Προσκομιδή, μέσα στο Άγιο Ποτήριο όπου υπάρχει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, λέμε: 

«Ἀπόπλυνον, Κύριε, τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἐνθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τῷ αἵματί σου τῷ ἁγίῳ…» 

Όταν ο Θεός θυσιάζεται και ξεπλένει τις αμαρτίες μας με το αίμα Του, υπό την προϋπόθεση της μετανοίας μας και εμείς συνεχίζουμε να έχουμε ενοχές τότε είμαστε για κλάματα.

Σημαίνει ότι δεν πιστεύουμε στη Σταυρική θυσία και την Ανάσταση του Χριστού μας. 

Σταυρώθηκε και αναστήθηκε για να μας αναστήσει και να μας πάρει κοντά Του στον ουρανό, προσφέροντας τον εαυτό Του «ως λύτρον αντί πολλών.»

Μεταλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα Του, «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον.»

Ούτε κάνοντας ένα θρησκευτικό καθήκον, ούτε για το…καλό όπως λένε μερικοί σε κάποιες γιορτινές μέρες.

π. Μακάριος, αγιορείτης

Ο άνθρωπος γεννιέται όχι για ν’ αναπαύεται, αλλά για ν’ αγωνίζεται



Σ’ όποιον παραπονιόταν για τις καθημερινές δυσκολίες της ζωής και για τις συνεχείς ενοχλήσεις από τους ανθρώπους, τους δαίμονες, τα πάθη κ.λπ., αποκρινόταν:

- Μην περιμένεις άνεση και ανάπαυση σε τούτη τη ζωή. 

Ανάπαυση θα βρεις, ίσως, όταν θα ψάλουν για σένα: 

«Μετά των άγιων ανάπαυσον, Χριστέ, την ψυχήν του δούλου σου...». 

Ό άνθρωπος γεννιέται όχι για ν’ αναπαύεται, αλλά για ν’ αγωνίζεται, να μοχθεί, να υπομένει πειρασμούς για χάρη της αιώνιας ζωής. Εδώ, στη γη, είμαστε ξενιτεμένοι. Και οι ξενιτεμένοι δεν βρίσκουν ανάπαυση στην ξενιτιά. 

’Έτσι κι εμείς δεν πρόκειται ποτέ να βρούμε ανάπαυση σε τούτη την ξένη χώρα• θα βρούμε, αν αγωνιστούμε, στην αγαπημένη μας πατρίδα, στο κατοικητήριο του Θεού, στη βασιλεία των ουρανών!

Άγιος Σεβαστιανός Καραγκαντίνσκι 1884 –1966

Η φυλακή της καρδιάς



Στην καρδιά είναι η θέληση, στην καρδιά είναι η αγάπη, στην καρδιά είναι η κατανόηση, στην καρδιά είναι, το πρόσωπο της Παναγίας και Θείας Τριάδος. 

Η καρδιά είναι ο οίκος του Πατρός, τό ιερό του Υιού και το εργαστήριο του Αγίου Πνεύματος. 

Ο Θεός θέλει την καρδιά: «Υιέ μου, δός μοι σήν καρδίαν» (Παρ. κγ' 26). 

Ας αναποδογυρίσουν τα βουνά, ας στεγνώσουν οι θάλασσες, ας σε εγκαταλείψουν οι φίλοι σου, ας χαθεί ο πλούτος σου, ας φαγωθεί το σώμα σου από σκουλήκια, ας σε περιλούσει ο κόσμος με όλες τις κοροϊδίες πού έχει, μη φοβάσαι, μόνον φύλαξε την καρδιά σου, φύλαξε και ένωσε την με τον Κύριο και δώσε την στον Κύριο. 

Από την καρδιά προέρχεται η ζωή΄ από που η ζωή στην καρδιά θα προέλθει, αν η πνοή του Κυρίου και η πηγή της ζωής, ο Θεός, δεν κατοικεί σε αυτήν; 

«Ο αγαθός άνθρωπος εκ τον αγαθού θησαυρού εκβάλλει αγαθά, και ο πονηρός άνθρωπος εκ ιού πονηρού θησαυρού εκβάλλει πονηρά» (Ματθ. ιβ' 35). 

Αυτοί είναι οι λόγοι του Κυρίου, ο οποίος γεμίζει τον θησαυρό της καρδιάς σου με τα πλούτη του. 

Τι είναι αυτός «ο αγαθός άνθρωπος»; 

Είναι ο αγαθός θησαυρός της καρδιάς. Και τι είναι «ο πονηρός άνθρωπος»; Είναι ο πονηρός θησαυρός της καρδιάς. «Εκ γαρ της καρδίας [του πονηρού ανθρώπου] εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι» (Ματθ. ιε' 19)' και από την αγαθή καρδιά εκπορεύονται «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλάτ. ε' 22-23). Βλέπεις τι μεγάλος αποθηκευτικός χώρος είναι η καρδιά του ανθρώπου; Βλέπεις πόσα μπορούν να προσαρμοσθούν στην καρδιά του ανθρώπου;... 

Ω αδελφέ, ο Θεός, το Άγιον Πνεύμα το ίδιο, όταν το παρακαλείς, μπορεί να χωρέσει στην καρδιά του ανθρώπου. Όχι μόνο μπορεί, αλλά και θέλει. Περιμένει μόνο εσένα να προετοιμάσεις την καρδιά σου γι' Αυτό. Να την μετατρέψεις σε ναό, διότι ο Θεός, το Άγιο Πνεύμα μόνο σε ναό κατοικεί!... 

Όπως ο όφις προστατεύει την κεφαλή του, έτσι και συ επίσης, υιέ, φύλαξε την καρδιά σου. Πάνω απ' όλα πού φυλάσσονται, υιέ, φύλαξε την καρδιά σου! Διότι στην καρδιά εισέρχεται ζωή και από αυτήν εξέρχεται ζωή, ζωή πού προέρχεται από τον Ζώντα Θεό.

Ω Ζωοδότα Κύριε, βοήθησε μας να φυλάξουμε τις καρδιές μας για Σένα, για Σένα τον Κύριο! Σοι πρέπει δόξα και ευχαριστία εις τους αιώνας. 

Αμήν!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Χτίζετε γέφυρες ἤ φράκτες;

Μια φορά κι έναν καιρό, μάλωσαν δύο αδέλφια που ζούσαν σε γειτονικές φάρμες. Ήταν το πρώτο σοβαρό ρήγμα στη σχέση τους. Για 40 χρόνια, εργάζονταν μαζί ως γεωργοί, μοιράζονταν χωρίς κανένα πρόβλημα τα γεωργικά μηχανήματα, και συνεργάζονταν αρμονικά για την εμπορία των προϊόντων τους.Όμως, η μακρά συνεργασία τους διεκόπη απότομα. Η διένεξη ξεκίνησε από μια μικρή παρεξήγηση, εξελίχθηκε σε μια σημαντική διαφορά, και τελικά κατέληξε σε ανταλλαγή πικρών κουβέντων.

Ένα πρωί κάποιος χτύπησε την πόρτα του μεγαλύτερου αδελφού. Εκείνος άνοιξε και αντίκρισε έναν άνθρωπο με την εργαλειοθήκη ενός ξυλουργού.

«Ψάχνω για δουλειά λίγων ημερών» είπε. «Ίσως έχετε ανάγκη για κάποιες μικροεργασίες και θα μπορούσα να σας φανώ χρήσιμος».

«Πράγματι» αναφώνησε ο μεγαλύτερος αδελφός. «Έχω μια δουλειά για σένα. Κοίταξε σε εκείνο τον κολπίσκο στο απέναντι αγρόκτημα. Αυτός είναι ο γείτονάς μου. Στην πραγματικότητα, είναι ο μικρότερος αδερφός μου. Μέχρι την περασμένη εβδομάδα υπήρχε ένα χωράφι ανάμεσα μας.

Όμως, έσκαψε με την μπουλντόζα του μέχρι το ανάχωμα του ποταμού και τώρα υπάρχει ένα ποταμάκι ανάμεσα μας. Λοιπόν, μπορεί να κατάφερε να μ" εκνευρίσει, αλλά εγώ θα κάνω κάτι χειρότερο.»

«Βλέπεις αυτή τον σωρό με ξύλα στο στάβλο; Θέλω να φτιάξεις ένα ψηλό φράχτη. Δεν θέλω να ξαναδώ το πρόσωπό του».

Ο ξυλουργός απάντησε: «Νομίζω ότι καταλαβαίνω την κατάσταση. Πιστεύω ότι μπορώ να τα καταφέρω και ότι στο τέλος θα ευχαριστηθείς με τη δουλειά μου».

Ο μεγαλύτερος αδελφός έπρεπε να πάει στην πόλη γα να τελειώσει κάποιες δουλειές. Έτσι, βοήθησε τον ξυλουργό να μεταφέρει τα ξύλα, και έφυγε για την πόλη.

Ο ξυλουργός εργάστηκε σκληρά κατά τη διάρκεια της μέρας. Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, όταν ο γεωργός επέστρεψε, ο ξυλουργός είχε μόλις τελειώσει τη δουλειά του.
Τα μάτια του αγρότη γούρλωσαν από αυτό που αντίκρισε. Δεν είχε κατασκευαστεί ο φράχτης που είχε ζητήσει. Αντί για τον φράχτη, υπήρχε μια γέφυρα από την μια μεριά του ρέματος μέχρι την άλλη.

Εκείνη την ώρα, είδε από την άλλη μεριά της γέφυρας να έρχεται προς το μέρος του ο γείτονας, ο νεώτερος αδελφός του. Όταν τον πλησίασε, άπλωσε τα χέρια του και αναφώνησε:

«Είσαι ο καλύτερος αδελφός που θα μπορούσα να είχα. Μετά από όλα όσα έχω κάνει και έχω πει εναντίον σου, έχτισες μια γέφυρα ανάμεσα μας».
Τα δύο αδέλφια αγκαλιάστηκαν, μετανιωμένα για ότι είχε συμβεί ανάμεσα τους. Γύρισαν και είδαν τον ξυλουργό να σηκώνει την εργαλειοθήκη και να την κρεμάει στον ώμο του.
«Όχι, μην φεύγεις, περίμενε! Μείνε λίγες ημέρες. Έχω κι άλλες εργασίες για σένα», είπε ο μεγαλύτερος αδελφός.

«Θα ήθελα πολύ να μείνω» είπε ο ξυλουργός, «αλλά έχω να χτίσω κι άλλες γέφυρες».