.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ετοιμαζόταν να βγάλει τον βαπτιστικό του Σταυρό...

Αναφέρει ο π. Αλεξάντερ Σαργκουνώφ από τη Ρωσία: 
«Στη δεκαετία του 1960 ένας άντρας μετά την Βάπτισή του δέχτηκε επιθέσεις του διαβόλου. 
"Βγάλε τον Σταυρό σου, τι τον θέλεις και τον φοράς!", του έλεγε ο διάβολος. 
Όταν ο άντρας ήταν έτοιμος να βγάλει το Σταυρό του, άκουσε τη φωνή του Κυρίου: 
"Ο Σταυρός είναι καμπάνα στό λαιμό του αρνιού, για να το ακούει ο Ποιμένας του όταν αυτό βρίσκεται σε κίνδυνο"». 

ixthis3.blogspot.com

Λενε καποιοι ιερεις: «…Μη τα βαζετε με τους αγιους αρχιερεις. Δεν ειμεθα ημεις εις θεσιν να τους ελεγχωμεν. Θα τους ελεγξη ο Θεος. Ημεις να κοιταξωμεν την ψυχουλαν μας. Εινε αμαρτια νὰ κρινομεν τον κληρον…». Ειναι αυτος ο λογος χριστιανικος; ΟΧΙ ΑΠΑΝΤΑ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ: «Αυτα τα λογια εινε ο,τι εχρειαζοντο οι αγιοι αρχιερεις δια να ζουν και να δρουν ασυδοτως…»

Λενε καποιοι ιερεις: «…Μη τα βαζετε με τους αγιους αρχιερεις. Δεν ειμεθα ημεις εις θεσιν να τους ελεγχωμεν. Θα τους ελεγξη ο Θεος. Ημεις να κοιταξωμεν την ψυχουλαν μας. Εινε αμαρτια νὰ κρινομεν τον κληρον…». Ειναι αυτος ο λογος χριστιανικος; ΟΧΙ ΑΠΑΝΤΑ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ: «Αυτα τα λογια εινε ο,τι εχρειαζοντο οι αγιοι αρχιερεις δια να ζουν και να δρουν ασυδοτως…»

Εἰς τὴν ἀδιαφορίαν τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ διὰ τὴν ἀνόρθωσιν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων συνετέλεσαν καὶ συντελοῦν πολλοὶ παράγοντες, ἐκ τῶν ὁποίων ἕνα ἐδῶ μνημονεύομεν, τὸν καθʼ ἡμᾶς κυριώτερον. Ὅτι δηλαδὴ ὑπὸ εὐλαβῶν κηρύκων καὶ πνευματικῶν πατέρων, μὴ θελόντων διὰ τὸ ἀπερίσπαστον τῆς ἱερᾶς διακονίας των νὰ ἔλθουν εἰς σὐγκρουσιν μὲ παρανομοῦντας ἀρχιερεῖς καὶ νὰ ἐμπλακοῦν εἰς περιπέτειας καὶ ἀγῶνας, κατʼ αὐτοὺς ἀκάρπους, ἐκαλλιεργήθη μία περιδεὴς συνείδησις. 
Διʼ ὄνομα Θεοῦ! Μὴ τὰ βάζετε μὲ τοὺς ἁγίους ἀρχιερεῖς. Δὲν εἴμεθα ἡμεῖς εἰς θέσιν νὰ τοὺς έλέγχωμεν. Θὰ τοὺς ἐλέγξη ὁ Θεός. Ἡμεῖς νὰ κοιτάξωμεν τὴν ψυχοῦλάν μας. 
Εἶνε ἁμαρτία νὰ κρίνομεν τὸν κλῆρον… Αὐτὰ εἶνε ὅ,τι ἐχρειάζοντο οἱ ἅγιοι ἀρχιερεῖς διὰ νὰ ζοῦν καὶ νὰ δροῦν ἀσυδότως. 
Τὸ «εἰσπολλάτιον» (=Εἰς πολλὰ ἔτη, δέσποτα!), κατʼ ἀείμνηστον διδάσκαλον τοῦ Γένους Δούκαν, κυριαρχῆσαν κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς Τουρκοκρατίας, ἐξακολουθεῖ καὶ εἰς τὸν μετὰ ταῦτα ἐλεύθερον βίον τῆς Ἑλλάδος νὰ ψάλλεται, μέχρις ἀηδίας, καὶ νὰ προσφέρεται ὡς ἄφθονος λιβανωτὸς κολακείας καὶ διʼ ἐκείνους ἀκόμη τοὺς ἀρχιερεῖς οἱ ὁποῖοι διὰ βοῶντα σκάνδαλα θὰ ἔπρεπε νʼ ἀκούουν κραυγὰς ἀποδοκιμασίας καὶ ἀναθέματα.
Διὰ τοῦτον ἔκπληξιν προὐκάλεσεν ἡ συγκέντρωσις πιστοῦ λαοῦ εἰς τὸ κινηματοθέατρον «Ἀκροπὸλ» τὴν 7ην Φεβρουαρίου. Εἶνε ἡ πρώτη φορὰ εἰς τὴν νεωτέραν ἱστορίαν τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ὁ πιστὸς λαὸς ἔκαμε τόσον ζωηρῶς τὴν ἐμφάνισίν του καὶ ὕψωσε φωνὴν διαμαρτυρίας διὰ τὴν ἀθλίαν ἐκκλησιαστικὴν κατάστασιν τῶν ἡμερῶν μας. 
Πρώτην φορὰν πιστοὶ ἀπέβαλον τὴν φοβίαν, μήπως λέγοντές τι κατὰ τῶν σκανδαλοποιῶν ἐκπροσώπων τῆς Θρησκείας τοῦ Ναζωραίου ἁμαρτήσουν θανασίμως καὶ κολάσουν τὴν ψυχήν των, ὡς ἐτρομοκράτουν αὐτοὺς οἱ ἀσυνείδητοι ἐκεῖνοι ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι, μὴ πιστεύοντες εἰς κόλασιν αἰώνιον, ἐν τούτοις χρησιμοποιοῦν τὴν ἰδέα τῆς κολάσεως ὡς μέσον διὰ τοῦ ὁποίου ἐπιχειροῦν νʼ ἀφοπλίσουν τοὺς θέλοντας νʼ ἀγωνισθοῦν διὰ τὴν κάθαρσιν καὶ ἀνόρθωσιν τῆς Ἐκκλησίας. Εἴπομεν ὅτι δὲν πιστεύουν. Διότι, ἐὰν ἐπίστευον, οὐδέποτε θὰ ἐτόλμων νὰ διαπράξουν τοιαύτην ἀσχημίαν ὁποία εἶνε, κατὰ τοὺς ἱεροὺς Κανόνας, ἡ διʼ εὐτελεῖς λόγους ἀπὸ μιᾶς Μητροπόλεως εἰς ἄλλην μεταπήδησις. Τί εἰρωνεία, τί ὑποκρισία, τὶ θεομπαιξία! Ὁ ἀδίστακτος εἰς τὸ νὰ τολμᾶ τὰς πλέον ἀντικανονικὰς καὶ παρανόμους πράξεις, νὰ ζητῆ νὰ ἐμβάλη φόβον καὶ τρόμον εἰς τὰς ψυχὰς τῶν εὐλαβῶν διὰ νὰ μῆ ὑπερασπίσουν τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια ποὺ αὐτὸς ἀσυστόλως καταπατεῖ! 
Νὰ τρέμη ὁ πιστὸς νὰ φωνάξη τὸ «ἀνάξιος» διʼ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ὡς βδελύγματα ἐρημώσεως νὰ σταθοῦν ἐν τοῖς ἱεροῖς θυσιαστηρίοις, καὶ οἱ ἀνάξιοι νὰ μὴ φοβοῦνται καὶ νὰ μὴ τρέμουν ἐγγίζοντες τὰ ἅγια! Ὄχι, χριστιανέ! Δὲν κολάζεσαι, ἀλλʼ ἁγιάζεσαι. Ἁγιάζεις τὸ στόμα σου, ὅταν φωνάζης δικαίως τὸ «ἀνάξιος», καὶ μὲ τὴν ἁγίαν σου αὐτὴν φωνὴν ζητῆς νʼ ἀπομακρύνης ἐκ τοῦ περιβόλου τῆς Ἐκκλησίας τοὺς μισθωτοὺς ποιμένας, τοὺς κλέπτας καὶ ληστάς, τοὺς χριστεμπόρους καὶ θεοκαπήλους, τοὺς βαρεῖς λύκους, οἱ ὁποῖοι ἐνσκήπτουν εἰς τὸ ποίμνιον διὰ νὰ κλέψουν, νὰ θύσουν καὶ νʼ ἀπολέσουν (ἰδὲ Ἰωάν. 10, 10).
Αὐτὴν τὴν φοβίαν, ἡ ὁποία ἐκαλλιεργεῖτο ἐκ διαφόρων πλευρῶν καὶ διὰ διαφόρους σκοπούς, διέλυσεν ἡ συγκέντρωσις τῆς 7ης Φεβρουαρίου. Τὰ συνθήματα ποὺ ἐρρίπτοντο πρὸς κάθαρσιν καὶ ἀναγέννησιν τῆς Ἐκκλησίας ἐγίνοντο δεκτὰ μὲ ὁμοβροντίαν φωνῶν καὶ χειροκροτημάτων. Καὶ ἄν κανένα ἄλλο ἀποτέλεσμα δὲν προήρχετο ἐκ τῆς συγκεντρώσεως ταύτης, καὶ μόνον τὸ γεγονός, ὅτι διελύθη ἐπὶ τέλους ἡ φοβία καὶ δημοσία ἐξεφράζετο πλέον ἐκφαντορικῶς ὅ,τι πρὶν εἰς κατʼ ἰδίαν συναντήσεις σιγανῆ τῆ φωνῆ συνεζητεῖτο ὡς μυστικός τις πόθος, φθάνει τοῦτο νὰ καταστήση τὴν συγκέντρωσιν ἱστορικήν. 
Τὸ δὲ ἄξιον ἰδιαιτέρας ἐξάρσεως εἶνε, ὅτι εἰς τὴν συγκέντρωσιν ταύτην προσῆλθον ὄχι μόνον χριστιανοὶ τῆς Πρωτευούσης, Πειραιῶς καὶ περιχώρων, ἀλλὰ καὶ ἐξ ἄλλων πόλεων τῆς Ἑλλάδος, ὡς Θεσσαλονίκης, Κοζάνης, Φλωρίνης, Γρεβενῶν, Γιαννιτσῶν, Κιλκίς, Κατερίνης, Λαρίσης, Βόλου καὶ Ἰωαννίνων, οἱ ὁποῖοι ἐν μέσω βαρυτάτου χειμῶνος δὲν ὑπελόγισαν ταλαιπωρίας ταξιδίου καὶ ἔξοδα, ἀλλʼ ὡς νὰ ἐπρόκειτο περὶ ἀτομικῆς των ὑποθέσεως μετὰ πολλῆς προθυμίας κατῆλθον εἰς τὰς Ἀθήνας καὶ ἥνωσαν τὰς ἁγνὰς φωνὰς τῆς ἐπαρχίας μὲ τὰς φωνὰς τῆς Πρωτευούσης. Τὸ πλῆθος συνεκινήθη ἐκ τῆς παρουσίας τῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀντεπροσώπευον διάφορα χριστιανικὰ σωματεῖα ἐπαρχιῶν. Ἀπεδείχθη ὅτι ὁ λαὸς ἤρχισε νὰ διεκδικῆ τὰ δικαιώματά του, καὶ ὅτι τὸ σύνθημα περὶ Ἐκκλησίας ἐλευθέρας καὶ ζώσης, ὡς ἠλεκτρικὸς σπινθῆρ διατρέχει πόλεις καὶ χωρία καὶ φθάνει μέχρι τῶν ἀκραίων σημείων τῆς Πατρίδος. Ἰδίως τὸ σύνθημα τοῦτο συγκινεῖ τὴν νέαν γενεάν, ἡ ὁποία, ἔχουσα ἔντονα δημοκρατικὰ φρονήματα, μὲ θλῖψιν καὶ ἀγανάκτησιν βλέπει ὄτι ἡ ἐλευθερία, ποὺ εἶνε καρπὸς τοῦ γνησίου θρησκευτικοῦ πνεύματος, στενάζει κάτω ἀπὸ τὸ βαρὺ πέλμα μιᾶς δεσποτικῆς ἀπολυταρχίας. Ὅλοι ὅσοι συμμετέσχον εἰς τὴν ἀλησμόνητον αὐτὴν συγκέντρωσιν ἐξῆλθον ἀποφασισμένοι νʼ ἀγωνισθοῦν σπουδαιότερον διὰ τὴν διαγώτισιν τοῦ λαοῦ.

Απόσπασμα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ», φυλ. 278, ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1965
Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

"Κανένας στόν κόσμο δέν μπορεῖ νά ματιάσει αὐτόν πού κάνει καθαρή ἐξομολόγηση"



Πρώτος βαθμός μαγείας, της πιο μικρής που μπορεί να υποστεί ένας Ορθόδοξος, είναι η βασκανία, το μάτιασμα.

Το μάτιασμα, είναι το μαύρο φως του διαβόλου, που ''σκοτώνει'' τον άνθρωπο. Το φως αυτό είναι σαν ακτίνες Χ και περνάει από τα μάτια αυτού που βασκαίνει, στα μάτια αυτού που βασκαίνεται. Κάποιος που είναι τυφλός δεν μπορεί να ματιαστεί, γιατί δεν έχει μάτια.
Αυτοί που ματιάζουν, έχουν άπειρο μίσος, είναι πολύ κακοί - φθονεροί άνθρωποι. Στον εγκέφαλό τους υπάρχουν δαιμόνια και μέσω των ματιών τους, εκπέμπουν σατανική ενέργεια, στα μάτια αυτών που βασκαίνουν. 

Για να φτάσει κάποιος στο σημείο να ματιάζει, πρέπει να έχει κάνει πλήθος μεγάλων αμαρτημάτων. Αυτός που ματιάζεται, έχει τουλάχιστον μία ανεξομολόγητη αμαρτία, που τον κάνει ευάλωτο στο μάτιασμα. 

Όποιος όμως κάνει καθαρή εξομολόγηση, κανένας στον κόσμο δεν μπορεί να τον ματιάσει. 
Για να ξεματιαστεί κάποιος, πρέπει να του διαβάσει ο παπάς ειδικές ευχές. 

Αυτοί που πάνε σε λαϊκούς για να ξεματιαστούν, επειδή πάνε με πίστη, ξεματιάζονται και όχι επειδή ο λαϊκός έχει την ικανότητα να ξεματιάζει. Έτσι αντικαθίσταται η ιερωσύνη και οι ευχές της Εκκλησίας από τους λαϊκούς που ξεματιάζουν και μέσα σε όλα αυτά λειτουργεί ο διάβολος! 

Διότι ο διάβολος από την μία θεραπεύει το σώμα και ξεματιάζονται οι άνθρωποι, από την άλλη όμως τους σκλαβώνει την ψυχή! 
Αυτοί που ξεματιάζουν, αν δεν μετανοήσουν και δεν εξομολογηθούν, κινδυνεύουν να κολαστούν. 


Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα, Αγίου Όρους

Η χαρά κρυμένη στα απλά και καθημερινά...



Μια από τις βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε στην ζωή μας, είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για ν΄αισθανθούμε οτι υπάρχει αιτία χαράς στην ζωή μας.Όμως δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο, διότι η χαρά βρίσκεται και αναγνωρίζεται σε πολύ μικρά καθημερινά πράγματα. 
Αναφέρει ο Σ. Ζουμπουλάκης, οτι ένα απο τα πολλά σημαντικά που μας προσφέρει ο πόνος είναι το "ξύπνημα", σε ολα αυτά τα απλά καθημερινά μα σπουδαία, που εμείς τα προσπερνάμε ως αυτονόητα. Κι όμως, όταν τα χάσουμε τότε τα εκτιμούμε. 

Διότι η χαρά είναι κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα, στην χαραυγή, στο καφέ ή τσάι που φτιάχνεις ή πίνεις. Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία. 
Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις, στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου. Στην δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους. Στον περίπατο με έναν φίλο ή με τον αγαπημένο σου ζώο. 
Στην βροχή που σε πλένει, στην γη που σε κρατά, στον αέρα που σε σκορπά, στην φωτιά που μέσα σου κεντά. Στην χειραψία που είσαι παρών. Στην αγκαλιά που δεν είσαι απών. 
Στο φιλί που λαχταράς, στην ψυχή που αγαπάς στο έρωτα που δεν ρωτά. 
Πάψε να τα αναβάλεις όλα για μετά, δεν υπάρχει παρά μόνο το τώρα, και εσύ δυστυχώς έμεινες στο πουθενά.

«Πῶς ξεπλερώνεται ὁ Θεός;»

Ἀγκάλας πατρικάς, διανοῖξαί μοι σπεῦσον, ἀσώτως τὸν ἐμόν, κατηνάλωσα βίον, εἰς πλοῦτον ἀδαπάνητον, ἀφορῶν τοῦ ἐλέους Σου. Νῦν πτωχεύουσαν, μὴ ὑπερίδῃς καρδίαν· σοὶ γὰρ Κύριε, ἐν κατανύξει κραυγάζω. Ἥμαρτον, σῶσόν με.

Ο Άγιος Συμεών o Νέος Θεολόγος μας λέει πώς στην παραβολή του Ασώτου κρύβεται και προτυπώνεται το μέγα μυστήριο της Μετανοίας Εξομολόγησης στα τρία στάδια του: την εξομολόγηση, την συντριβή και την ικανοποίηση. 

Στο " Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου", τυπώνεται η εξομολόγηση. 

Στο "ουκ ειμι άξιος κληθήναι υιός σου" η συντριβή. 

Στο "ποίησον με ως ένα των μισθίων σου", η ανάγκη κάποιου πνευματικού επιτιμίου, κάποιας εργασίας για να ικανοποιηθεί η συντριβή του ανθρώπου.

Αυτά βέβαια είναι για τους ταπεινούς ανθρώπους τους ίσιους, τους γνήσιους. Aυτοί δεν βλέπουν τα επιτίμια ως τιμωρία ή εξουδένωση αλλά ως ευκαιρία, ως δικαιοσύνη, ως όχημα επανένταξης, συμφιλίωσης με τον Πατέρα.

Αυτοί δεν έχουν εγωϊστικό θέλημα και νιώθουν τον εαυτό τους σκουπίδι μπροστά στον Άγιο Θεό, ακόμα και μετά την καθαρή εξομολόγηση τους και διψούν για την ισόβια μετάνοια. Γιατί η μετάνοια είναι ο αέρας και το περιβάλλον που ανασαίνει ο άνθρωπος του Θεού. 

Και αν ακόμα ο Θεός Πατέρας τους δέχεται σαν υιούς Του, χωρίς τιμωρίες και μακριά από κάθε έννοια ποινής (δεν έχει ποινολόγιο ο Θεός), αυτοί τόσο περισσότερο ταπεινώνονται και πλαντάζει η ψυχή τους και σμικραίνει το είναι τους ενώπιον τέτοιας Πατρικής Αγάπης και συντρίβονται σαν το αλαβάστρινο μύρο της πόρνης και χύνεται το πολυτίμητον μύρον της ταπείνωσης τους παντού...

Στην ορθοδοξία οι μεγαλύτεροι διδάσκαλοι και πνευματικοί, πατέρες και μητέρες, στάθηκαν συχνά οι πρώην μεγάλοι αμαρτωλοί. Οι αρχιβοσκοί των χοίρων έγιναν ποιμένες των αδελφών τους και των παιδιών του Θεού.

Γράφει για έναν τέτοιο άγιο, έναν ληστή , ο μακαρίτης Βασ. Μουστάκης:

Ὁ πάτερ Σάββας δὲν καθότανε σὲ µοναστῆρι, παρὰ σὲ µία βραχότρυπα. Ἤτανε βαθύγερος καὶ διαβόητος πνευµατικός. Ἤξερε, ἀνάλογα µὲ τὴν ψυχὴ ποὺ ἐρχότανε σ’ αὐτόν, νὰ φέρνεται. Ἄλλοτε ἔβαζε βαριούς κανόνες, γιατί ἔβλεπε πὼς τοὺς ἄντεχε ὁ ἁµαρτωλός. Κι ἄλλοτε διάβαζε µονάχα τὴν εὐχὴ κι ὕστερα σιγὰ - σιγὰ ἔβαζε νηστεῖες καὶ µετάνοιες κι ἀγρυπνίες. 

Κάποια φορά ἕνας φοβερὸς ληστὴς εἶχε πάει σ’ αὐτὸν νὰ ξοµολογηθεῖ. 

«Βαρέθηκα, τοῦ εἶπε, νὰ σκοτώνω. Λέω νὰ σώσω τὴν ψυχή µου. Ἂν θέλεις διάβασέ µου τὴν εὐχή, ἀλλά κανόνα µὴ µοῦ βάζεις, γιατί δὲν βαστάω τέτοια». Ὁ πάτερ Σάββας τὸν κοίταξε µὲ ἱλαρή µατιὰ καὶ τοῦ ἀποκρίθηκε:

«Ἕνα κανόνα σοῦ βάζω. Νά µήν ξαναβλάψεις ἄνθρωπο». 

Ὁ ληστής ἀπόρεσε: «Καλά, αὐτό τ’ ἀποφάσισα», εἶπε. 

«Ἔ, αὐτό φτάνει». «Καί τίποτε ἄλλο;» 

«Τίποτε ἄλλο. Ἂν θέλεις, νηστεύεις µονάχα Τετράδη καὶ Παρασκευή. Καὶ νὰ λὲς ποῦ καὶ ποῦ: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν µε τὸν ἁµαρτωλόν».

Βουρκώσανε τὰ µάτια τ’ ἀνθρώπου. Ὕστερα ἀπὸ κάµποσες µέρες ξανᾶρθε. «Γέροντα— λέει— αὐτα ποὺ µοὖπες τὰ κάνω. Θέλω καὶ κανέναν ἄλλο κανόνα». Ὁ πάτερ Σάββας τότε τοῦ λέει: «Ἂν βαστᾶς, νήστευε καὶ τὴ Δευτέρα. Κάνε καὶ σαράντα µετάνοιες κάθε βράδι πρὶν πλαγιάσεις..». 

Ὕστερα ἀπὸ κάµποσες µέρες ἦρθε πάλι στὸν γέροντα ὁ ληστής. «Λέω νὰ νηστεύω καὶ τὴν Τρίτη καὶ τὴν Πέµπτη. Καὶ νὰ πουλήσω ὅλα µου τὰ ὑπάρχοντα καὶ νὰ καθίσω ἐδῶ γιὰ πάντα». 

Καί πρόσθεσε µέ λυγµούς. «Πῶς ξεπλερώνεται ὁ Θεός;»

Ἡ καρδιά του εἶχε µαλακώσει ὁλότελα...


π. Παντελεήμων

Όλοι οι πειρασμοί σου πρέπει να ξέρεις, είναι για να σε εμποδίσουν απο την προσευχή του Ιησού



Η ευχή είναι το σωσίβιο της ψυχής και του σώματός μας. Και στον ωκεανό ακόμα να βρεθείς με βάρκα να ταξιδεύεις άφοβα. Δια της ευχής γίνεται ο άνθρωπος σαν παιδί. 

Τον επαναφέρει στην απλότητα και την αθωότητα που είχε ο Αδάμ στον Παράδεισο πρίν την πτώση. Παύει τη διαφορά του άλλου φύλου. Αποκτά ακατανόητη για τους κοσμικούς την ευλογημένη αγία απάθεια. 

Με την ευχή αγιάζεις τον τόπο που κάθεσαι και το έργο που κάνεις.

Πρόσεξε τώρα ο διάβολος στενοχωριέται που τον πολεμάς με την ευχή. Θα προσπαθεί να σου αποσπά το νού σου με διάφορες σκέψεις. 

Όλοι οι πειρασμοί σου πρέπει να ξέρεις, είναι για να σε εμποδίσουν απο την προσευχή του Ιησού.

Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής

Η αθλιότητα και η υπερηφάνεια είναι οι πνευματικοί μας εχθροί, η διάβρωση που μπορεί να καταστρέψει τον θησαυρό



Η αθλιότητα και η υπερηφάνεια είναι οι πνευματικοί μας εχθροί, η διάβρωση που μπορεί να καταστρέψει τον θησαυρό: μετάνοια και συγχώρεση. 

Ως εκ τούτου, ο άνθρωπος, αν θέλει να εισέλθει στην αιώνια ζωή, να μάθει να είναι ευγνώμων Μάθετε παντού: 

στο σπίτι με τους αγαπημένους σας, στη δουλειά με συναδέλφους, στην προσευχή με τον Θεό. 

Εάν θέλετε να κληρονομήσετε τη σωτηρία, μάθετε να συγχωρείτε τον πλησίον σας:

θυμηθείτε ότι ο Θεός έσβησε όλα αυτά τα αδικήματα εναντίον σας, δίνοντάς σας τη συγχώρησή Του.

Ιερέας Δημήτρης Βιντμκίν

Διαχείριση υλικού...

Το να ζητάς να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που στην πραγματικότητα είσαι είναι ματαιοπονία, πολλές φορές και εγωισμός. Το να μεταμορφώνεις και να διαχειρίζεσαι εν Χριστώ το υλικό σου είναι ταπείνωση και μετάνοια, τιμιότητα απέναντι στο Θεό και τον εαυτό σου.

plibyos.blogspot.com

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος...

''Συνήθως οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους 
γνωρίζουν τὸ Θεὸ περισσότερο, 
ὅταν δοκιμάζονται, παρὰ ὅταν εὐεργετοῦνται''!



Σκοτάδι εἶναι τό κακό. Θάνατος εἶναι....



Σκοτάδι εἶναι τό κακό. Θάνατος εἶναι. Νύχτα εἶναι. Μιά κατάσταση τόσο κακή, πού μᾶς κάνει καί δέν βλέπουμε, ἐκεῖνα πού θά ἔπρεπε νά τά βλέπαμε καί δέν κάνουμε τίποτε ἀπό ἐκεῖνα, πού ἦταν τό πιό καλό γιά μᾶς νά τά κάναμε!

Οἱ πεθαμένοι παίρνουν ἄσχημη ὄψη· δυσάρεστη σέ μᾶς· καί γρήγορα βρωμᾶνε. 
Τό ἴδιο καί οἱ ψυχές ἐκείνων πού ζοῦν βουτηγμένοι στό κακό. Εἶναι γεμᾶτες βρώμα καί δυσωδία.

Κλειστά τά μάτια. Σφιγμένα τά χείλη. Ἀκίνητοι καί ἄσειστοι, κολλημένοι στό κακό! Ὑπάρχει καί κάτι ἀκόμη χειρότερο.

Γιατί; Γιατί αὐτοί εἶναι, τοὐλάχιστον, καί γιά τά δύο (σῶμα καί ψυχή) νεκροί καί πεθαμένοι. Ἐνῶ κάτι ἄλλοι πού ζοῦν σωματικά, εἶναι γιά τήν ἀρετή καί τό καλό, ἐντελῶς ἀναίσθητοι, ἐντελῶς πεθαμένοι, γεμᾶτοι ζωντάνια στό νά κάνουν τό κακό!...
Καί πάρε παράδειγμα:

Χτύπα πεθαμένο! Δέν αἰσθάνεται τίποτε. Καί δέν ἀντιδρᾶ καθόλου! Καί ὅπως ἕνα ξύλο ἅμα πάρει φωτιά «καίει», ἔτσι καί ἡ ψυχή πού ἔχασε τήν ζωή, «καίει», ἁπλά καίει. Χωρίς νά μπορεῖ νά ἀντιδράσει στήν φωτιά πού τήν καίει! Καί ὅσο καί ἄν τήν χτυπᾶς ἤ τήν τρυπᾶς, τίποτε δέν καταλαβαίνει, τίποτε δέν τῆς προκαλεῖ πόνο! Καί δέν πέφτει καθόλου ἔξω, αὐτός πού θά εἰπεῖ, ὅτι ὁ ὑποδουλωμένος στό κακό, μπορεῖ νά συγκριθῆ μόνο μέ τρελλό ἤ μεθυσμένο! 

Ὅλα αὐτά τά ἔχει τό κακό, ἡ ἁμαρτία. Καί εἶναι ἀπό ὅλα αὐτά κάτι χειρότερο.Ο τρελός σε ότι κι αν κάμει βρίσκει κατανόηση· γιατί την κακή του κατάσταση δεν την διάλεξε. Δεν είναι προαιρέσεως το νόσημά του, αλλά φύσεως. Από άλλη αιτία του ήρθε. 
Αντίθετα, εκείνος που ζει με το κακό και την αμαρτία, πως να βρει κατανόηση; Πως να του δείξει κανείς συμπόνια;Από που μας ξεφύτρωσε το κακό;
Πως κατάντησαν τόσοι άνθρωποι στο κακό;

Από που; Με ερωτάς; Πες το μου συ… Από που μας ξεφύτρωσαν τόσες ψυχικές αρρώστιες; Από που έρχεται η φρενοβλάβεια; Από που η αναισθησία; Όχι από την χαλάρωση του πνευματικού μας αγώνα;

Και αν ακόμη και τα σωματικά μας νοσήματα ξεκινάνε από δικά μας λάθη, από δική μας κακή διάθεση και κακή επιλογή, πόσο πιο πολύ σε κακή μας προαίρεση και επιλογή, οφείλονται τα ψυχικά και πνευματικά μας αρρωστήματα;

Πως μας κόλλησε η μέθη; Όχι επειδή δεν φροντίσαμε να συγκρατήσουμε τις ορέξεις μας; Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με όλα τα ψυχικά μας πάθη-αρρωστήματα. Αρχίζουν. Εμείς δεν φροντίζομε να τα χαλιναγωγήσουμε, να τα κόψουμε, και μετά ριζώνουν και γίνονται τόσο δυνατά, που η δύναμη η δική μας δεν αρκεί πια να τα ξεριζώσει.

Γι αυτό, αδελφοί μου, σας παρακαλώ, όσο είσθε ακόμα καλά, μη διστάζετε να αναλάβετε κάθε κόπο, προκειμένου να καταντήσετε να σας πιάσει η πνευματική νύστα, που κάνει τον κάθε άνθρωπο να χάνει κάθε όρεξη για ζωή πνευματική· για αγώνα, ανάμεσα στο καλό και στο κακό.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Εις την Α’ προς Θεσσαλονικείς, Ομιλία θ’, γ’

Ο Θεός δεν στέκει απέναντι μας....



Σε κάθε λάθος και πάθος, σε κάθε αστοχία και αμαρτία μας, στο πόνο και την δοκιμασία μας, ο Χριστός δεν είναι απέναντι μας, αλλά μαζί μας. Δεν μας απειλεί αλλά μας κατανοεί, δεν μας δικάζει αλλά μας αγκαλιάζει. Στην πτώση και το λάθος ας μην θυμόμαστε την κόλαση και την τιμωρία, αλλά την Αγάπη και την Θυσία Του. 

"Ουράνιε Βασιλεύ,
δώσε μας να συνειδητοποιήσουμε
ότι δεν είσαι, λόγω των αμαρτιών μας,
εναντίον μας, αλλά μαζί μας,
ώστε η ενθύμησή σου,
όταν ξυπνάει μέσα μας και κάθε φορά που ξυπνάει,
να μη μας θυμίζει τις αθετήσεις μας,
αλλά την συγχώρεσή Σου…"

(Ποίημα του Σαίρεν Κίρκεγκωρ)

Μια ρωγμή ζητάει ο Θεός...



Βλέπεις ανθρώπους με πάθη και αμαρτίες, λάθη και σφάλματα και μόλις λίγο στραφούν στο Χριστό γεύονται μεγάλες χαρές πνευματικές. Κι άλλοι, χρόνια από παιδιά ίσως στο χώρο της εκκλησίας, και η ζωή τους άγευστη και άχρωμη από την εμπειρία του Θεού και την γλυκύτητα της Χάριτος. Τότε μοιραία μέσα σου γεννιούνται ερωτήματα, «μα γιατί; τι φταίει άραγε;». 
Την απάντηση την πήρα μια όμορφη νύχτα σε ένα κελί του Αγίου Όρους. «Γέροντα…», ρώτησα, «μα γιατί ο Θεός χαριτώνει ανθρώπους που δεν είναι και τόσο ασκητικοί και απαθείς και άλλους με πολύ αγώνα και κόπο πνευματικό τους αφήνει χρόνια στην πάλη; 
Μα γιατί ευλογημένε, αυτοί αισθάνονται αυτάρκεις. Αισθάνονται ότι τα κάνουν όλα σωστά και τέλεια. Η μεγαλύτερη αμαρτία τους είναι η «αρετή» τους … 
Κανόνες, νόμοι, φόβοι, ενοχές, πρέπει, εμμονές, διατήρηση πάση θυσία της εικόνας και του προφίλ μας, αυτοδικαιωτισμός και αισθήματα πνευματικών κατορθωμάτων, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στο Θεό να έρθει. Έχουν φτιάξει ένα συμπαγές οχυρό του "εγώ". 
Ο Θεός θέλει χώρο για να έρθει, ζητάει μια ρωγμή το Φως για να διώξει το σκοτάδι…». 
Οι άνθρωποι της Χάριτος είναι ραγισμένοι…

Επισκέψεις Θεού...



Είναι πολύ σημαντικό στην ζωή μας να τα βλέπουμε όλα κατά Θεό. Όχι μόνο τα ευχάριστα, τα καλά, τα δοξασμένα και κολακευτικά. Αλλά κι όλα εκείνα που ενδεχομένως μας πικραίνουν ή μας πληγώνουν γεμίζοντας ερωτηματικά την ψυχή μας. Εκεί στα δύσκολα είναι που φανερώνεται η ουσιαστική σχέση με τον Χριστό. Στα δύσκκολα κρίνονται οι μεγάλες αγάπες. Οι δοκιμασίες είναι το χνώτο του Θεού στην ζωή μας, που προσπαθεί να ζεστάνει την καρδιά μας, ώστε να υπάρξει ικανή στην υποδοχή της χάριτος. Γιατί όταν εσύ σιωπάς και υπομένεις μιλάει ο Θεός. 
Η ασθένεια, η θλίψη, ο πόνος, τα δάκρυα, ίσως μια προσβολή, μια κατηγορία ή συκοφαντία, όλα είναι επισκέψεις της Χάριτος. Δηλαδή είναι ο Θεός που ενεργεί και επιτρέπει περιστατικά μέσα στην ζωή μας με σκοπό να μας μεγαλώσει και ωριμάσει πνευματικά. Θέλει να μας μάθει τους τρόπους και τους δρόμους που συναντιόμαστε μαζί Του, και για να γίνει αυτό, πρέπει να σπάσει ο εγωισμός μας. 
Δεν είναι τόσο εύκολο, σαφέστατα και είναι δύσκολο να διακρίνουμε πίσω απο την πληγή την αγάπη του Θεού, όμως είναι αλήθεια. Ο Θεός δεν προκαλεί τον πόνο, όμως τον μεταμορφώνει σε ευκαιρία. Όπως πήρε το θάνατο του Χριστού και τον έκανε Πάσχα.
Γι αυτό μετά το πρώτο σοκ που επιφέρει μια σκληρή δοκιμασία ή ακόμη και τον εφνιδιασμό που αισθανόμαστε, ας προχωράμε στην αποδοχή του γεγονότος ως επίσκεψη του Θεού. Έλεγε ο Γέροντας Αιμιλιανός, Θὰ ἔρθη βροχή, λαίλαπα, χαλάζι, κεραυνός; «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον».
Ἐπειδὴ αὐτὰ κοστίζουν στὴν σαρκικότητά μας, γι' αὐτὸ ἐμεῖς τὰ βλέπομε ὡς ἀπρόοπτα.
Γιὰ νὰ μὴν ταράσσεσαι λοιπὸν κάθε φορᾶ καὶ στεναχωριέσαι, γιὰ νὰ μὴν ἀγωνιᾶς καὶ προβληματίζεσαι, νὰ τὰ περιμένης ὅλα, νὰ μπορῆς νὰ ὑπομένης ὅτι ἔρχεται.
Πάντα νὰ λές, καλῶς ἦλθες ἀρρώστια, καλῶς ἦλθες ἀποτυχία, καλῶς ἦλθες μαρτύριο.
Αὐτὸ φέρνει τὴν πραότητα, ἄνευ τῆς ὁποίας δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχη καμία πνευματικὴ ζωή.””

Η πληγή σου, η πιο μεγάλη προίκα της ζωής σου....



Το κερί που θα φωτίσει αυτή την νύχτα, το ανάβω για σένα, που είσαι μόνος, που είσαι μόνη και κινείσαι μονότονα στο μισοσκόταδο του απεναντινού διαμερίσματος. 
Για σένα, που σκυμμένη στο κινητό ψάχνεις μια επαφή να σου απαντήσει ή μια αγκαλιά να σε κρατήσει. Κυρίως όμως για σένα, που σε μπέρδεψε από μικρή η ζωή με σκιές και φαντάσματα, κι όλο προσπαθείς να βγεις στο ξέφωτο μα χάνεσαι. 
Ξέρω όταν είσαι στο σκοτάδι σε εκνευρίζει να σου μιλάνε για φως, μέσα σου λες, «άσε μας ρε φίλε με τις θεωρίες σου». Ξέρω επίσης ότι θα προτιμούσες να είμαι και εγω χάλια όπως εσένα, μερικές φορές σε παρηγορεί πιο πολύ αυτό, να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη στο μαρτύριο αυτό, όμως, ένα θα σου πω και να το θυμάσαι: Μην Απελπίζεσαι!!! Όσο κι αν πονάς, όσο κι αν αισθάνεσαι ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις καλά, θα έρθουν και οι καλύτερες μέρες. Απλά τώρα περνάς μια φάση, μα δεν θα είναι πάντα έτσι. Μπορείς και αξίζεις το καλύτερο. Αν και δυσκολεύεσαι προσπάθησε να δεις με τα μάτια του Θεού, που δεν σε βλέπει μονάχα στο τώρα που είσαι χάλια αλλά και στο αύριο που γελάς, χαίρεσαι την ζωή, δημιουργείς και ανασαίνεις ελπίδα. 
Κράτα βαθιά μέσα σου εκείνη την εικόνα του Γολγοθά. 
Όταν ο Χριστός έγερνε κουρασμένος το κεφάλι φωνάζοντας, «Θεέ μου γιατί με εγκατάλειψες…;» Είμαι σίγουρος ότι κάτι σου θυμίζει αυτή η κραυγή έτσι δεν είναι; 
Ναι εκείνες τις πολύ δικές σου στιγμές που ράγιζαν οι αντοχές σου. Όμως μην μείνεις εκεί, γιατί δεν τελείωσε έτσι η ιστορία του Γολγοθά. Προχώρα και θα δεις ότι ο Χριστός κραυγάζει ξανά στο Πατέρα Του, λέγοντας του Θεέ μου σε εμπιστεύομαι, εσύ ξέρεις ας γίνει το θέλημα σου… Και ποιο ήταν αυτό; Η ανάσταση. Ποιος αλήθεια περίμενε ότι πίσω από την σταύρωση ξημέρωνε η ανάσταση; Γι αυτό σου λέω οι πληγές σου μια μέρα θα γίνουν η πιο μεγάλη προίκα της ζωής.

''Ο ξεχασμένος Χριστός, και οι εβραίοι..''



Στην πόλη της Βηρυτού ζούσε κάποτε ένας χριστιανός σ’ ένα σπίτι το οποίο νοίκιαζε. 
Όταν έφυγε απ’ αυτό το σπίτι οριστικά, ξέχασε εκεί μια εικόνα του Σωτήρα.

Ύστερα μετακόμισε στο ίδιο σπίτι ένας Εβραίος.

Στη Βηρυτό υπήρχαν πολλοί Εβραίοι που έτρεφαν ιδιαίτερα πικρά αισθήματα για τη χριστιανική Πίστη. Έτσι, λοιπόν, όταν βρέθηκε η εικόνα στο σπίτι, οι Εβραίοι τη μετέφε­ραν εκεί όπου συνάζονταν και άρχισαν να τη χλευάζουν όπως και οι πρόγονοί τους είχαν άλλοτε χλευάσει τον ίδιο τον ζωντανό Σωτήρα...

Επίσης έκαναν στην εικόνα ό,τι και οι πρόγονοί τους είχαν κάνει στον Σωτήρα: τρύπησαν τα χέρια και τα πόδια με καρφιά, άλειψαν με ξίδι τα χείλη της εικόνας· μυκτήρισαν με κάθε δυνατό τρόπο την εικόνα του Σωτήρα.

Τέλος, κάποιος απ’ αυτούς πήρε μια λόγχη και κτύπησε την αγία εικόνα κάτω απ’ το πλευρό.

Τότε – ω του θαύματος! – αίμα και νερό ανέβλυσαν από την πληγή της εικόνας, ακριβώς όπως και απ’ το ζωντανό σώμα του Εσταυρωμένου Κυρίου.

Δεν περιγράφεται ο τρόμος που προκλήθηκε στους Εβραίους!

Ωστόσο έφεραν γρήγορα ένα δοχείο και μάζεψαν εκεί μέσα το αίμα και ύστερα έφεραν πολλούς αρρώστους, τυφλούς, κωφούς, χωλούς και δαιμονισμένους για να θεραπευθούν απ’ την εικόνα.

Μόλις οι Εβραίοι έχριαν με το αίμα τους αρρώστους αυτοί θεραπεύονταν.

Όλη η πόλη συγκεντρώθηκε εκεί για να δει το θαύμα και όλοι δόξαζαν τον Ιησού Χριστό, τον αληθινό Θεό· όλοι οι Εβραίοι σ’ εκείνη την πόλη μεταστράφηκαν και πίστεψαν στον ζωντανό και ζωοδότη Κύριο Ιησού Χριστό. Δόξα Σοι Κύριε!

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς 


(Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Οκτώβριος, εκδ. Άθως, σ. 131-132)
sfa-cryptochristian.blogspot.com