.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Το "στράβωμα" της ζωής..



Όσο εμονικά προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου, ότι έχεις «πάντα δίκιο», τόσο αναβάλεις και ματαιώνεις μέσα σου μια σπουδαία εμπειρία ζωής και ψυχικής εξέλιξης, να διδαχθείς από τα λάθη σου. 
Ένα από τα μεγαλύτερα σχολεία της ζωής είναι......τα λάθη μας, διότι στα λάθη μαθαίνουμε την αλήθεια του εαυτού μας. 

Το στράβωμα της ζωής, έχει μέσα του κάτι αυθεντικό, αρκεί να μπορείς να το δεις. 

Θυμήσου τον άσωτο υιό που μέσα στην τραγωδία του είναι αυθεντικός, ενώ ο μεγάλος αδελφός του, μέσα στην τακτοποιημένη ζωή του είναι ψεύτικος

Εκεί στα λάθη μας, στις αστοχίες μας, χάνουμε και βρίσκουμε αλήθειες ζωής, εκεί πεθαίνουμε και μπορούμε να αναστηθούμε.

plibyos.blogspot.com

ΤΙ ΦΟΒΑΣΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΕ; «Εαν ειστε δειλοι, να το θυμαστε και γραψατε το…, θα επικρατησουν οι αθεοι. Εαν εμεις οι χριστιανοι δεν ξυπνησουμε & δεν γινουμε ηρωες, θα χασουμε & την πατριδα & τα σπιτια & τα παντα. Ανδρειοι να ειστε να κοιτατε ψηλα & να αγωνιζεστε…

ΤΙ ΦΟΒΑΣΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΕ;

Ο άνθρωπος που πιστεύει στο Χριστό δεν φοβάται τα εμπόδια, δεν δειλιάζει στις δυσκολίες, αντιμετωπίζει τον εχθρό με θάρρος… «Εχουμε ανάγκη ανδρείας, διότι δυστυχώς ο διάβολος κατορθώνει να κάνει τους χριστιανούς προδότας… Κάθε φορά που πρόκειται να κάνουμε το καθήκον μας, έρχεται και σκορπίζει μέσα μας τον φόβο. Θέλετε παραδείγματα;… (Ακούστε τα ηχητικά)
…Οταν λέμε ανδρεία, δεν ενοούμε την σωματικήν ανδρεία, αλλά την ψυχικήν ανδρείαν· ενοούμεν την χριστιανική ανδρεία, που νικάει κάθε εμπόδιο στον κόσμο αυτό. Μπορεί ένας να είναι ασθενικός και να μη μπορεί να κρατήσει το κουτάλι του, αλλά μέσα στην ψυχή αυτή να κατοικεί μια ουρανομήκης ψυχή…
Εάν φοβάσαι δεν είσαι χριστιανός. Χριστιανός και φόβος δεν συμβιβάζονται….
Τι φοβάσαι;
Τους ανθρώπους;…,
Τον κόσμο;….
Τον διάβολο;…
Τον θάνατο;…
Ο χριστιανός δεν φοβάται τίποτε… 
Ψηλά τα λάβαρα… Τίποτε να μη φοβάσαι ούτε τους ανθρώπους ούτε τον διάβολο, μόνο το Θεό, μόνο τον Χριστό. Να είσαι πάντα σύντροφος των γενναίων μαχητών του κόσμου τούτου…
Εάν είστε δειλοί, να το θυμάστε· να το θυμάστε και γράψατέ το…, θα επικρατήσουν οι άθεοι. Εάν εμείς οι χριστιανοί δεν ξυπνήσουμε και δεν γίνουμε ήρωες, θα χάσουμε και την πατρίδα και τα σπίτια και τα πάντα. Ανδρείοι να είστε και να κοιτάτε ψηλά, προς τον ουρανό. Μόνον έτσι θα κατορθώσουμε να κυβερνήσουμε τον τόπο, να καθαρίσουμε την Εκκλησία από τα ανάξια στελέχη της και να βαδίσουμε ψηλά προς έναν μεγάλο προορισμό που έχει η Εκκλησία και η φυλή μας.

Ὰπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὺγουστίνου Καντιώτου, Αθήνα 1-5-1958, είναι παλαιά, αλλά πολύ επίκαιρη. Aξίζει κάθε χριστιανός να την ακούσει ολόκληρη από τον ίδιο τον γενναίο Μητροπολίτη.


Τα λάθη είναι δρόμοι...

Τώρα πλέον είμαι σίγουρος, ότι όλα αυτά που στο παρελθόν ονόμασα ως αποτυχίες, όλα εκείνα που ήρθαν ως δοκιμασίες και δυσκολίες να κλυδωνίσουν την ζωή μου, ήταν τελείως απαραίτητα για το ταξίδι της ψυχής μου. 
Τα χρειαζόμουν και είχα την ανάγκη να τα βιώσω και να τα γευτώ. 
Γι αυτό… δεν πρέπει να πετάμε τίποτα από την διαδρομή που ζήσαμε και ζούμε. Όλα έχουν το χώρο και την θέση τους. Ακόμη κι οι αμαρτίες είναι δρόμος προς την αρετή. 
Όλα είναι μέρος της ζωής μας, εάν τα αφαιρέσουμε απλά δεν θα είμαστε εμείς, και σίγουρα δεν θα γίνουμε εκείνο για το οποίο ήρθαμε στην ύπαρξη. 

plibyos.blogspot.com

Τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὁ σατανᾶς τήν μισεῖ

'Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι θά κατακριθοῦμε, ἀπό τόν κενό τάφο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τόν κενό τάφο τῆς Παναγίας μας. 
Οἱ ἄλλοι (ἑτερόδοξοι), θά κατακριθοῦνε ἀπό τόν γεμάτο τάφο τῶν ἀρχηγῶν τους. 
Ἐμεῖς θά κατακριθοῦμε, γιατί δέν πιστεύουμε στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί οἱ ἄλλοι θά κατακριθοῦν, γιατί πιστεύουν σέ πεθαμένους ἀνθρώπους. 
Τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὁ σατανᾶς τήν μισεῖ. 
Γι΄ αὐτό καί ὅταν πεῖς, Χριστός Ἀνέστη, σέ ἕναν αἱρετικό, τό μόνο πού δέν θά σοῦ πεῖ εἶναι, Ἀληθῶς Ἀνέστη!''

Ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος

Προσευχή στον Χριστό για βοήθεια

Κύριε μου. Κύριε, Συ που μας γλύτωσες από κάθε βέλος κακού τη μέρα, γλύτωσε μας και από κάθε κακό της νύχτας.

Δέξου σα θυσία εσπερινή τα υψωμένα στην προσευχή χέρια μας.

Αξίωσε μας να περάσουμε και τη νύχτα άμεμπτα, χωρίς πειρασμούς, και λύτρωσέ μας από κάθε ταραχή και δειλία που μας φέρνει ο διάβολος.

Χάρισε στις ψυχές μας κατάνυξη και στους λογισμούς μας ενθύμηση της φοβερής και δίκαιης κρίσης Σου.

Κάρφωσε από το φόβο της αμαρτίας τη σάρκα μας και νέκρωσε τα μέλη μας για το κακό, ώστε στην ησυχία του ύπνου να χαιρόμαστε τα δίκαιά Σου κρίματα.

Διώξε από κοντά μας κάθε φαντασία άπρεπη και κάθε βλαβερή επιθυμία.

Σήκωσέ μας δε πάλι στην ώρα της προσευχής στηριγμένους στην πίστη και προκόβοντες στην αρετή, με την αγαθότητα του Σωτήρα μας Μονογενή Σου Υιού, με τον οποίο είσαι ευλογητός, μαζί με το πανάγιο και αγαθό και ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Μέγας Βασίλειος

Προσπάθεια, επιμονή και λάθη...

Εάν θέλεις την αλήθεια, τότε μάθε ότι εκείνοι που τα κατάφεραν ήταν αυτοί που οραματίστηκαν, πίστεψαν, και προσπάθησαν συστηματικά. 
Βιώσαν την χαρά αλλά...
...και αποδέχτηκαν το λάθος και την αστοχία ως μέρος της όλης διαδρομής. 
Εμείς αποτυγχάνουμε γιατί πρώτον δεν το πιστεύουμε αρκετά άρα εσωτερικά σαμποτάρουμε τον ευατό μας, και δεύτερον διότι θέλουμε το αποτέλεσμα δίχως τον κόπο και την πολλές φορές εξαντλητική προσπάθεια. 
Αυτό άλλωστε δεν κάνουμε και στην πνευματική ζωή; Ζητάμε από το Θεό μεγάλα χαρίσματα αλλά τον σταυρό τον πριονίζουμε πάνω στα θέλω μας…

plibyos.blogspot.com

Τα λάθη είναι δρόμοι...

Τώρα πλέον είμαι σίγουρος, ότι όλα αυτά που στο παρελθόν ονόμασα ως αποτυχίες, όλα εκείνα που ήρθαν ως δοκιμασίες και δυσκολίες να κλυδωνίσουν την ζωή μου, ήταν τελείως απαραίτητα για το ταξίδι της ψυχής μου. Τα χρειαζόμουν και είχα την ανάγκη να τα βιώσω και να τα γευτώ. 

Γι αυτό δεν πρέπει να πετάμε τίποτα από την διαδρομή που ζήσαμε και ζούμε. Όλα έχουν το χώρο και την θέση τους. Ακόμη κι οι αμαρτίες είναι δρόμος προς την αρετή. 
Όλα είναι μέρος της ζωής μας, εάν τα αφαιρέσουμε απλά δεν θα είμαστε εμείς, και σίγουρα δεν θα γίνουμε εκείνο για το οποίο ήρθαμε στην ύπαρξη.

πλ

Αισιοδοξία



Αισιοδοξία σημαίνει ευτυχία, ενώ απαισιοδοξία σημαίνει δυστυχία. Μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο δεν είναι η υγεία, ο πλούτος, οι φίλοι και η δόξα. 
Η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο είναι να έχει αισιοδοξία. Ούτε μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι η αρρώστια, η φτώχεια, η μοναξιά, η εγκατάλειψη, η αδικία, η οποιαδήποτε δυσκολία και απώλεια. 
Η μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι να είναι απαισιόδοξος, γιατί ενώ η αισιοδοξία αποτελεί ύμνο της ζωής, η απαισιοδοξία αποτελεί ύμνο στον θάνατο.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

ΤΟ «ΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΕΤΗ ΔΕΣΠΟΤΑ» ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΜΠΗΚΕ ΕΠΙ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ & ΝΑ ΨΑΛΛΕΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΑΗΔΙΑΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ (Μητροπολιτης Φλωρίνης Αυγουστίνος)

Το «εισπολλάτιον»

Δεσπ. θρονοι επαθλα κολακων

Ἀπόσπασμα «Χριστιανικῆς Σπίθας», Φεβρ. 1965

«Τὸ «εἰσπολλάτιον» (=Εἰς πολλὰ ἔτη, δέσποτα!), κατʼ ἀείμνηστον διδάσκαλον τοῦ Γένους Δούκαν, κυριαρχῆσαν κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς Τουρκοκρατίας, ἐξακολουθεῖ καὶ εἰς τὸν μετὰ ταῦτα ἐλεύθερον βίον τῆς Ἑλλάδος νὰ ψάλλεται, μέχρις ἀηδίας, καὶ νὰ προσφέρεται ὡς ἄφθονος λιβανωτὸς κολακείας καὶ διʼ ἐκείνους ἀκόμη τοὺς ἀρχιερεῖς οἱ ὁποῖοι διὰ βοῶντα σκάνδαλα θὰ ἔπρεπε νʼ ἀκούουν κραυγὰς ἀποδοκιμασίας καὶ ἀναθέματα».

Ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης δὲν ἤθελε οὔτε καὶ νὰ τὸ ἀκούει. Στὴν θέση του ὁ πιστὸς λαός καὶ οἱ ψάλτες ἔλεγαν το: «Χριστέ βοήθει ἐπισκόπῳ Αὐγουστίνῳ».

Ζήτω η ρουτίνα, ζήτω τα συνηθισμένα….

Μπορείτε να φανταστείτε τι θα συνέβαινε εάν αύριο το πρωί σηκωνόμαστε και δεν υπήρχε το σπίτι μας, οι φίλοι, η δουλειά και η πόλη που γνωρίζουμε πολύ καλά να περπατάμε την κάθε γωνιά της; Εάν δεν υπήρχαν οι συνήθειες μας; Τι θα γινόταν άραγε εάν θα έπρεπε κάθε μέρα να στήνουμε εξ αρχής το σκηνικό της ζωής μας; 
Η απάντηση είναι άμεση και απλή, χαμός!! Απόλυτη κατάρρευση και αποσυντονισμός. Άγχος κατακλυσμιαίο έτοιμο να τινάξει στο αέρα όλη την ύπαρξη μας. Οπότε αυτό που με τόση απέχθεια ονομάζουμε καθημερινότητα, ρουτίνα ή συνήθειες αποτελούν την βάση πάνω στην οποία μπορούμε να χτίσουμε την ζωή μας. Εάν δεν υπήρχε αυτή δεν θα άνθιζε κανένας ανθρώπινος βίος. Ας σταματήσουμε λοιπόν την υποτίμηση και τον εξορκισμό της καθημερινότητας και ας κατανοήσουμε την βαθύτερη αναγκαιότητα της για τους εξής λόγους:
1. Δεν έχουμε το άγχος του αύριο να μας κομματιάζει. 
2. Ξέρουμε που θα βρισκόμαστε το πρωί που θα ανοίξουμε τα μάτια μας. 
3. Πάνω κάτω το πρόγραμμα είναι γνωστό. 
4. Μας δίνει τις βάσεις και το πλαίσιο ώστε να κτίσουμε την ευτυχία μας, για την οποία ας μην ξεχνάμε ότι πρέπει να παλέψουμε και ν’ αγωνιστούμε με μεθοδικότητα, πίστη και ελπίδα. 
Σε όλα όμως τα παραπάνω πρέπει να μην ξεχνάμε μια βασική αλήθεια, το γνωστό, το καθημερινό, η ρουτίνα της επανάληψης, είναι σημαντική στο ποσοστό που χρησιμοποιείτε ώστε να κτίσουμε τα όνειρα και τις επιθυμίες μας, και όχι για να μετατραπεί σε τάφο ή κρυψώνα κάθε μορφής χαρισματικότητας και ζωής. 
Κι ας έρθουμε τώρα σε αυτά που ονομάζουμε «κοινότυπα» και «συνηθισμένα» τα οποία όμως όταν λείψουν από την ζωή μας, τότε μετα δακρύων κατανοούμε την σημαντικότητα τους.
Στις μέρες μας υπάρχει ένα φοβερό άγχος να αποδείξουμε στον εαυτό μας και στους άλλους, οτι δεν είμαστε ένας "συνηθισμένος" άνθρωπος. Λες και είναι κακό να εισαι ένας απλός άνθρωπος. Προβάλετε και όλοι μεγαλώνουν με την αντίληψη ότι για να έχουμε αξία, πρέπει να «ξεχωρίσουμε», να «φανούμε», να «επιτύχουμε». Κι εδώ κάπου ξεκινάει η τραγωδία. Διότι στην προσπάθεια αυτή να γευθεί κανείς αυτή την ξεχωριστότητα» κάνει τα πάντα. Τα πάντα ακόμη και τα πλέον καταστροφικά. Ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί για να ξεχωρίσουν και να γίνουν «είδηση», έφτασαν στην παραβατική και εγκληματική συμπεριφορά, στην απόλυτη ψυχική διαστροφή. 
'Ομως η μοναδικότητα δεν είναι το ψέμα και το φάντασμα μια εικόνας που επαιτεί αναγνωρισιμότητα. Εχει να κάνει με τον τρόπο που συνδεόμαστε, αγαπάμε και γευόμαστε την ομορφιά της ζωής στα άμεσα και απλά που είναι άγια και σημαντικά. Είναι ο τρόπος που μοιραζόμαστε την ομορφιά των χαρισμάτων μας, σε μια προοπτική ενότητας.
Ο Mark Manson θα πει, «θα αρχίσετε να εκτιμάτε τις βασικές εμπειρίες της ζωής: τις απολαύσεις της απλής φιλίας, της δημιουργίας ενός αντικειμένου, της βοήθειας προς έναν πρόσωπο που έχει την ανάγκη της, της ανάγνωσης ενός καλού βιβλίου, του γέλιου μαζί με κάποιον για τον οποίο νοιάζεστε. Ακούγετε βαρετό; Αυτό συμβαίνει επειδή τα πράγματα που προανέφερα είναι συνηθισμένα. Όμως ίσως είναι συνηθισμένα για έναν λόγο: επειδή είναι αυτά τα οποία έχουν πραγματικά σημασία…».

Ο ένοικος της καρδιάς σου

Η καρδιά που δεν πιστεύει, είναι ανήσυχος, αγχώδης, αδημονούσαν. 
Η καρδιά που πιστεύει, είναι το αντίθετο: ειρηνική, χαρωπή, στερεά σαν το διαμάντι.

Όταν προσεύχεσαι στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, μην έχεις την εντύπωσι ότι βρίσκεται έξω σου.
Να Του μιλάς μέσα σου, σαν σε ένοικο της καρδιάς σου.
Εκεί βρίσκεται ο Θεός για τους αληθινά πιστούς. «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστέ και το Πνεύματ του Θεού οικεί εν υμίν;» (Α’ Κορ. Γ’ 16).

Να είσαι...
...ζηλωτής της αγάπης. 
Όλα θα παρέλθουν, η αγάπη όμως θα μείνη στον αιώνα, όπως και ο Θεός, που είναι Αγάπη.

Λέγε, συνεχώς μέσα στην καρδιά σου: «Ο Χριστός είναι Αγάπη». 
Έτσι, θα αγαπάς όλους τους ανθρώπους, θυσιάζοντας, χάριν αυτής της Αγάπης, ότι έχεις ακριβό, ακόμα και την ίδια σου τη ζωή.

Είναι πολλές οι σταγόνες της βροχής, αλλά όλες προέρχονται από ένα σύννεφο. 
Είναι πολλές οι ακτίνες του ηλίου, αλλά όλες προέρχονται από το μεγάλο αυτό άστρο. 
Είναι πολλά τα φύλλα του δένδρου, αλλά όλα ανήκουν στο δένδρο. 
Είναι πολλοί οι κόκκοι της άμμου πάνω στη γη, αλλά όλοι προέρχονται από την ίδια αυτή γη.
Έτσι, πολλοί είναι και οι άνθρωποι, αλλά όλοι έλκουν την καταγωγή τους από τον Αδάμ, και πριν απ΄όλα, από τον Θεό.

Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης, από το βιβλίο: «Η εν Χριστώ ζωή μου»

Γιατί θα αναστηθούν και όσοι δεν έχουν βαπτισθεί !

Άξιο όμως θαυμασμού είναι και το εξής : 
Όχι μόνο οι βαπτισμένοι αλλά και όσοι δεν προετοιμάσθηκαν για την αθάνατο ζωή διά της δυνάμεως των Μυστηρίων και όλοι γενικά οι άνθρωποι θα επανακτήσουν τα αγέραστα σώματά τους και θα αναστηθούν άφθαρτοι. Είναι όντως θαυμαστό που και ακόμη και όσοι δεν έλαβαν το βάπτισμα, διά του οποίου γινόμαστε κοινωνοί του ζωοποιού θανάτου του Χτιστού, θα γίνουν μέτοχοι της αναστάσεως, την οποία μόνον ο θάνατος του Χριστού εισήγαγε στον κόσμο. Αφού απέφυγαν τον ιατρό και δεν δέχθηκαν την βοήθειά Του και πέταξαν το μοναδικό φάρμακο, τι είναι αυτό που θα τους εξασφαλίσει την αθανασία; Φαίνεται λογικό να συμβαίνει ένα από τα δύο : Ή όλοι οι άνθρωποι θα απολαμβάνουμε όλα τα αγαθά που μας χάρισε ο Χριστός με το θάνατό Του, δηλαδή θα συναναστηθούμε και θα ζούμε μαζί Του και θα συμβασιλεύουμε και θα μετέχουμε στην μέλλουσα μακαριότητα - εφόσον βέβαια δεν χρειάζεται να συνεισφέρουμε κάτι - ή, αν είναι αναγκαία και κάποια συνεισφορά, δεν θα αναστηθούν όσοι δεν πίστευσαν στον Σωτήρα. 

52. Σχετικά με αυτό μπορούμε να πούμε τα εξής: H ανάσταση των νεκρών είναι η επανόρθωση της ανθρωπίνης φύσεως. Άλλα αυτά τα αγαθά ο Θεός μας τα προσφέρει δωρεάν, όπως δηλαδή μας πλάθει χωρίς τη συμμετοχή της βουλήσεώς μας, έτσι και μας αναπλάθει χωρίς να προηγηθεί κάποια δική μας συμβολή. Η Βασιλεία όμως των Ουρανών, η θέα του Θεού και η ένωση με τον Χριστό αποτελούν ''τρυφή της θελήσεως'', τα αγαθά αυτά μπορούν να τα απολαύουν μόνο όσιο τα θέλησαν, τα αγάπησαν και τα πόθησαν. Εκείνοι δηλαδή που τα επιθύμησαν, αυτοί και θα τα απολαύσουν, όταν θα τα έχουν. Αντιθέτως, όποιος δεν τα επιθύμησε, δεν θα μπορεί να τα απολαύσει. Πως να ευφραίνεται κανείς και να χαίρεται για αγαθά που δεν τα επιθύμησε, όταν δεν τα είχε; Όποιος λοιπόν δεν μπορεί στην παρούσα ζωή να επιθυμήσει και να αναζητήσει τα μέλλοντα αγαθά, επειδή δεν βλέπει το κάλλος τους - ''ου δύναται λαβείν, ότι ου θεωρεί αυτό ουδέ γινώσκει αυτό'' , λέει Κύριος - , τυφλός θα περάσει από τον παρόντα βίο στον μέλλοντα, χωρίς πνευματικές αισθήσεις και δυνάμεις που δίνουν στον άνθρωπο τη δυνατότητα να γνωρίσει το Σωτήρα καθώς και θελήσει και να μπορέσει να ενωθεί μαζί Του. 

53. Γι' αυτό δεν πρέπει να μας φαίνεται παράξενο που όλοι μεν θα μετέχουν στην αθανασία, όχι όμως και στη μακαριότητα. Διότι την πρόνοια του Θεού για την ανθρώπινη φύση την απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι εξίσου, τα δώρα όμως με τα οποία ο Θεός στεφανώνει τη θέληση τα απολαμβάνουν μόνο οι ευσεβείς. Και ο λόγος είναι ο εξής: O μεν Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να απολαμβάνουν όλα τα αγαθά Του και γι' αυτό τα μεταδίδει σε όλους όλα - και αυτά που ευεργετούν την ανθρώπινη θέληση και αυτά που επανορθώνουν την ανθρώπινη φύση. Εμείς όμως μόνο τις δωρεές του προς την ανθρώπινη φύση απολαμβάνουμε όλοι, ακόμη και αν δεν θέλουμε, διότι δεν θα μπορέσουμε να τις αποφύγουμε. Πράγματι, και παρά τη θέλησή μας, μας ευεργετεί και με μία φιλάνθρωπη βία μας εξαναγκάζει, κάθε φορά που θέλουμε να αρνηθούμε αυτή την ευεργεσία Του, άλλα δεν μπορούμε. 

54. Τέτοια είναι η δωρεά της αναστάσεως : Δεν εξαρτάται από εμάς το αν θα αναστηθούμε μετά το θάνατο ή όχι, όπως δεν οφείλεται σ' εμάς και το ότι γεννηθήκαμε. Όσα όμως εξαρτώνται από τη θέλησή μας - η εκλογή δηλαδή του καλού, η άφεση των αμαρτιών το σωστό ήθος, η καθαρότητα της ψυχής και η αγάπη προς τον Θεό - αυτά έχουν ως έπαθλο την έσχατη μακαριότητα, και από εμάς εξαρτάται να τα λάβουμε ή να τα απορρίψουμε. Εάν μεν θέλουμε, μπορούμε να τα απολαύσουμε, εάν όμως δεν θέλουμε, πως να τα απολαύσουμε; Γιατί δεν είναι δυνατόν να επιθυμούμε κάτι χωρίς να το θέλουμε ή να εξαναγκαζόμαστε για κάτι που θέλουμε. 

55. Ένας άλλος λόγος που όλοι θα αναστηθούν, αλλά δεν θα μετέχουν όλοι στην μακαριότητα είναι και ο εξής : Μόνος ο Κύριος ελευθέρωσε την ανθρώπινη φύση από την φθορά και την ανθρώπινη βούληση από την αμαρτία με το να γίνει ''πρωτότοκος των νεκρών'' και να εισέλθει στα Άγια των Αγίων ''πρόδρομος υπέρ υμών''. διότι θανάτωσε την αμαρτία, μας συμφιλίωσε με τον Θεό, γκρέμισε το ''μεσότοιχον του φραγμού'' και ''ηγίασεν εαυτόν υπέρ ημών'', για να είμαστε και εμείς, ''ηγιασμένοι εν αληθεία''. Είναι λοιπόν φανερό ότι από την φθορά και την αμαρτία θα ελευθερωθούν μόνο όσοι έγιναν μέτοχοι και στη θέληση και στην ανθρώπινη φύση του Χριστού, στη μεν ανθρώπινη φύση του Χριστού, στην μέν ανθρώπινη φύση Του, επειδή είναι άνθρωποι, στην δε θέλησή Του, επειδή ''ηγάπησαν την επιφάνειαν Αυτού'' και το Πάθος και υπήκουσαν στα προστάγματά Του και θέλησαν ό,τι εκείνος. Όσοι όμως είχαν μεν την ανθρώπινη φύση, αλλά δεν αποδέχθησαν το θέλημα του Χριστού, συνέβη να είναι άνθρωποι, αλλά δεν εμπιστεύτηκαν την σωτηρία τους στον Σωτήρα και δεν έγιναν κοινωνοί στο αγαθό θέλημά Του. Επόμενο λοιπόν είναι να στερούνται την άφεση των αμαρτιών και τους στεφάνους της δικαιοσύνης αφού είναι χωρισμένοι από τον Χριστό ως προς την θέληση. Ωστόσο, επειδή έχουν την ίδια φύση με τον Χριστό ως άνθρωπο, τίποτε δεν τους εμποδίζει να ελευθερωθούν από τη φθορά και να αναστηθούν. 

56. Το βάπτισμα λοιπόν μας οδηγεί μόνο στην μακαρία εν Χριστώ ζωή, όχι στην αθάνατη ζωή. Την αθανασία την χάρισε σε όλους ανεξαιρέτως ο θάνατος και η ανάσταση του Χριστού. Γι' αυτό η μεν ανάσταση είναι η δωρεάν κοινή για όλους τους ανθρώπους, ενώ η άφεση των αμαρτιών, οι ουράνιοι στέφανοι και η Βασιλεία του Θεού δίνονται μόνο σε όσους έδωσαν την οφειλόμενη συνδρομή και προετοιμάστηκαν από την παρούσα ζωή, για να είναι όσο γίνεται πιο οικείοι προς τον μέλλοντα εκείνο βίο και τον Νυμφίο : Αυτοί αναγεννώνται με τρόπο καινό, γιατί Εκείνος είναι ο Καινός Αδάμ. Λάμπουν από κάλλος και διατηρούν την ωραιότητα που τους χάρισε το Βάπτισμα, γιατί Εκείνος είναι ο ''ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων''. Κρατούν ψηλά το κεφάλι σαν τους στεφανωμένους ολυμπιονίκες, γιατί Εκείνος είναι το στεφάνι. Έχουν ανοικτά τα ώτα, γιατί Εκείνος, είναι ο Λόγος, ανοικτούς τους οφθαλμούς, γιατί Εκείνος είναι ο Ήλιος, έτοιμη την όσφρηση, γιατί ο Νυμφίος είναι και Μύρο και μάλιστα ''Μύρον εκκενωθέν''. Είναι δε μεγαλοπρεπείς και στα ενδύματα τους λόγω γάμου. 

Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας - ''Η Εν Χριστώ Ζωή'' - Λόγος Β' - Περί του Αγίου Βαπτίσματος - ''51- 56'' - Ιερόν Ησυχαστήριον ''Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 51.

Πεθαίνοντας στην μετάνοια

'Οταν ο άνθρωπος πεθάνει εν μετανοία και οδεύει προς τον Παράδεισο, τότε είναι σαν να βρίσκεται μέσα σ' ένα λεωφορείο και απ' έξω τα σκυλιά (=τελώνια) τρέχουν και γαυγίζουν, χωρίς να τον ενοχλούν στο ταξίδι του, αλλά ούτε και να τον καθυστερούν.

Άγιος Παΐσιος

Για να αναστηθεί η νεκρή ζωή μας....

Το μόνο που χρειάζεται για να γίνει η αλλαγή στην ζωή μας είναι να πιστέψουμε ότι αυτό είναι δυνατόν να συμβεί. Να είμαστε ανοιχτοί στην αλλαγή, την προσπάθεια, τη χάρι και το θαύμα. Ο Χριστός ζητάει να έρθει στην ζωή μας, ως Νυμφίος εν μέσω της νυκτός. 
Ποια είναι αυτή η νύχτα που χρειάζεται φως; Μα ποια άλλη από εκείνη της μοναξιάς και απογοήτευση μας, του φόβου και ανασφάλεια μας, των παθών και όλων εκείνων των αυτοκαταστροφικών συνηθειών και αυτοματισμών μας. 
Ο Χριστός, μπορεί να αλλάξει την ζωή μας, εμείς το θέλουμε; Το πιστεύουμε ότι μπορεί να συμβεί; Δεν ζητάει, ούτε κοιτάει, μήτε ασχολείται με το παρελθόν μας, όσο άστοχο ή ένοχο κι αν ήταν. Μονάχα το παρόν μας θέλει με σκοπό να το αναστήσει. 
Ας γίνουμε λοιπόν φίλοι του Νυμφίου, ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας πιστεύοντας στις αλλαγές που μπορούν να συντελεστούν στην νεκρή ζωή μας. Για να αναστηθούμε χρειάζεται να το πιστέψουμε. 
Να ελπίσουμε οτι τα όνειρα, οι επιθυμίες, η ίδια η νεκρή ζωή μας μπορεί να αναστηθεί. 
Μην βασανίζεστε για το χθες, αρκεί να εστιάσουμε στο σήμερα και να αποφασίσουμε την σταύρωση και Ανάσταση μας. Ιδού ο Νυμφίος έρχεται.

Εραστές της Αναστάσεως...



Μια φοβερή επιθυμία εκκρεμεί μέσα μας. Εραστές του απολύτου και της τελειότητας. Γεννιόμαστε μαζί της, λες και κάποιος μας έπλασε γι αυτήν και μόνο. Την ζητάμε παντού από το πρώτο μας κλάμα. Στους γονείς μας, στην παιδική αθωότητα και παντοδύναμη εφηβεία, στο έρωτα που ως άλλος παράδεισος μας υπόσχεται αιωνιότητα, για να βιώσουμε τελικά σε όλα αυτά την προδοσία και ματαίωση. Η φαντασία μας είναι παράδεισος μα η πραγματικότητα κόλαση. Είμαστε αδύναμοι αλλά και για μεγάλα πλασμένοι ταυτόχρονα. 
Γι αυτό η επιθυμία μας λυγίζει κάτω από την ευθύνη. 
Δεκάδες μικροί θάνατοι η ζωή. Νεκρά όνειρα και επιθυμίες προδομένες. Θρυμματισμένες ψυχές, κομματιασμένες σε χιλιάδες εσωτερικά κενά που ζητούν να γεμίσουν από την παρουσία του Άλλου. Ο θάνατος παντού μας απειλεί και εμείς γεννημένοι για ζωή, αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι αυτός είναι ο οριστικός προορισμός μας. Είμαστε αδύναμα όντα που διψάμε με κάθε μας κύτταρο την ανάσταση. 
Η ανάσταση είναι αφύπνιση σε έναν άλλο τρόπο ζωής, στην ζωή του πνεύματος. 
Είναι η ολοκλήρωση της επιθυμίας που κατατρώει την ψυχή μας. 
Ίσως η καλύτερη εικόνα για να καταλάβουμε την αφύπνιση και το άνοιγμα στο αλλιώς της ύπαρξης, είναι εκείνη που χρησιμοποιεί η Ντολτό στα γραπτά της, δηλαδή της ενδομήτριας ζωής που γίνεται γέννηση, «η ανάσταση για μένα είναι άφιξη στο κόσμο του πνεύματος. 
Σας δίνω μια άλλη εικόνα, είναι όπως όταν καταλάβαμε ότι η τωρινή ζωή μας εγκαινιάστηκε με τη γέννηση μας, την άφιξη μας, όταν γεννηθήκαμε, στο κόσμο των επίγειων πλασμάτων, στο δικό τους χώρο και χρόνο, αφού προηγουμένως είχαμε ζήσει στο ενδομήτριο κόσμο». 
Ο Θεός μέσα από την Ανάσταση του Χριστού μας κλείνει το μάτι για το αλλιώς, το καινούργιο, το πέραν του τάφου. Υπάρχει μια έκπληξη ακόμη από πλευράς Του. 
Δεν τελειώνει το έργο με τον θάνατο, ίσως μάλιστα τότε επι της ουσίας ξεκινάει.